ไม่อยากบอกว่ารู้เลยว่าใครจะคู่กับแทน ก็คุณนายเล่นไปเฉลยเรียบร้อยแล้วในเรื่อง "คดีรัก ภาค 2" หมดความตื่นเต้นไปเลยอ่ะ อย่างนี้ต้อง 
ทำโทษโดยการไม่ติดตามต่อดีไม๊เนี่ย เหอ ๆ ๆ (พูดเล่นน่ะ ยังไงก็ต้องตามอ่านต่อไป อยากรู้ว่าเขาทั้ง 2 ลงเอยกันได้ยังไง) 
เฉลยตรงไหนอ่ะ? งง
วันนี้ยุ่งมากเลยครับ โทษทีนะมาโพสช้า วันนี้ทานข้าวกลางวันแค่ไม่ถึงสิบนาที
บทที่ 23
...เขามาคนเดียว ข้างกายไร้สาวสวยคนนั้นยืนคล้องแขน...แทนทำหน้านิ่ง ทั้งที่รู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...ไม่ยอมทัก...ฮึ วางมาดอยู่ได้...แทนนึกในใจ ยังฉุนอยู่หลายเรื่อง ตั้งแต่คืนที่เจอโดยบังเอิญที่ร้านอาหารแล้ว นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องที่โดนบังคับให้ไปหาหมอพีรพงษ์ก็อีกเรื่องหนึ่ง วันนั้นรอสงครามกว่าสิบห้านาที หิวข้าวจนตาลาย...ทั้งหมด แทนโทษภูวนัยคนเดียว...
...ร้ายนัก...หมั่นใส้เหลือเกิน...ลองแกล้งดูซักหน่อยท่าจะดี...แทนนึกสนุก
คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงจับปกรณ์หมุนตัวอีกรอบ ทำทีเป็นตรวจตราความเรียบร้อยพร้อมชมว่า "พี่กรณ์นี่หุ่นดีเหมือนกันนะ แต่แทนว่าพี่ต้องรีดไขมันตรงหน้าท้องออกอีกซักหน่อย" ชายหนุ่มตบหน้าท้องปกรณ์เบาๆ "จะได้เร้าใจเวลาถอดผ้าขึ้นเตียง"
ปกรณ์หัวเราะเขิน "จริงเหรอแทน อย่าโกหกพี่นะ"
"แทนเคยโกหกพี่เหรอ แทนอยากให้พี่หล่อและเท่ที่สุด ไม่งั้นไม่พามาซื้อเสื้อผ้าหรอก" พูดเสร็จ ชายหนุ่มเหลือบไปมองคนหน้าเคร่งแว่บหนึ่ง แล้วหันกลับมาสนใจปกรณ์ต่อ
"ไม่มีแทนพี่จะทำยังไงดีเนี่ย" ปกรณ์ไม่รู้เรื่องรู้ราว ยิ้มชอบใจ
"นั่นสิ เห็นไหมล่ะ พี่ขาดแทนไม่ได้ เหมือนที่แทนขาดพี่ไม่ได้เหมือนกัน" แทนจงใจพูดให้ภูวนัยได้ยิน...แม้จะอยู่ห่างพอสมควร แต่ชายหนุ่มรู้ว่าภูวนัยได้ยิน เพราะรายนั้น...หูดีมากถึงมากที่สุด...
ปกรณ์เลิกคิ้วขึ้น ไม่เข้าใจที่แทนพูด เขายืนหันหลังให้ภูวนัย จึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหรี่ตาจองสองหนุ่มอยู่ จนกระทั้งหญิงสาวพนักงานขายยื่นเสื้อให้ เขาจึงก้มหน้าลงมามองพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ ก้าวไม่กี่เก้าก็ถึงสองหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องลองเสื้อ
ปกรณ์รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาทางด้านหลังจึงหันไปมอง ชายหนุ่มรู้ตัวว่ายืนขวางห้องลองเสื้ออยู่จึงรีบขยันตัวพร้อมกล่าวขอโทษ
ภูวนัยอมยิ้ม ก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะทักชายหนุ่มช่างยั่ว "สวัสดีครับคุณแทน"
ภูวนัยไม่รอให้ชายหนุ่มทักตอบ เดินผลุบเข้าไปในห้องลองเสื้อ
"แบบนั้นใช่ไม๊แทน" ปกรณ์กระซิบเบาๆ
แทนพยักหน้า ปกรณ์ยิ้มบางๆ เข้าใจท่าทางที่แทนต้องการให้เขาทำ เพราะเห็นตัวอย่างจริงสดๆ ร้อนๆ
ภูวนัยแขนเสื้อตัวใหม่ ยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจก รู้สึกอามรณ์คุกรุ่นอีกแล้ว
...กรณ์..ชายหนุ่มอีกคนของแทน...อีกคนก็สงคราม...คนชื่อบุที่ส่งข้อความหวานจนเลี่ยน...ยืนเกี่ยวนิ้วกับเพื่อนของเขา---กฤษณะ...
...เสน่ห์แรงจริงพ่อคุณ...แทนมีแฟนกี่คนกันนี่...ภูวนัยเริ่มหมดอารมณ์อยากจะลองเสื้อ...
...แต่ละคนรู้กันเหรือเปล่าว่าพอลับหลัง ชายหนุ่มที่พวกเขาพากันหลงรัก ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว...
,,,แล้วกับเราล่ะ...แทนมีใจให้บ้างหรือเปล่า...ภูวนัยถามตัวเองในใจ ก่อนจะปลดเม็ดกระดุมเสื้อออก พลันมือที่กำลังขยับอยู่หยุดนิ่งค้างไว้ เมื่อได้ยินเสียงข้างนอกห้องลองเสื้อดังขึ้น
“พี่กรณ์ไปส่งแทนที่บ้านนะ ไปทำกับข้าวที่บ้านกินกัน แล้วแทนจะจับพี่รีดไขมัน”
“เอางั้นเลยหรือ” ปกรณ์ตอบแล้วหัวเราะ
เสียงหัวเราะของสองหนุ่มดังประสานกัน ยิ่งทำให้ภูวนัยอารมณ์พุ่งพล่าน บอกตัวเองว่า...พอกันที...หมดอารมณ์จะลองเสื้อแล้ว...เขาคว้าไม้แขวนเส้อ แล้วกระชากประตูเปิดออก
สองหนุ่มยืนหัวเราะกับจนตัวโยน ภูวนัยกัดฟันกรอดๆ เห็นท่าทางของแทนแล้ว เขาอยากปลดเสื้อออกจากไม้แขวนเสื้อแล้วเอาสิ่งที่อยู่ในมือฟาดก้นขาวๆ ของชายหนุ่มนัก
...ภาพนั้นยังติดตาเขาอยู่ตั้งแต่วันที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำที่คอนโดของเขา…
...ผิวกายเนียนสะอาดที่เขายังจำได้ วันที่เขาถอดเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจากร่างที่เมาไม่ได้สติคืนนั้น...เขายังจำรสสัมผัสได้...ผิวเนียนจนเขาอยากจะลูบไล้ทั้งคืน...
...ลองเสื้อผ้าแล้วชวนกันไปถอดที่บ้านเลยหรือ...ร้ายนักนะ...ภูวนัยต่อว่าอยู่ในใจ เพราะเขาไม่ได้ยินประโยคต่อมาที่แทนจงใจพูดเบาๆ กับปกรณ์ว่าอินทิราจะไปรอที่บ้านเขา
พนักงานขายรีบรี่เข้ามารับเอาไม้แขวนเสื้อจากภูวนัย ถามว่า “พอดีไม๊ค่ะ”
“ไม่ครับ ดูท่าจะคับไป ผมคงต้องไปลดหุ่นเสียก่อน” ภูวนัยประชด
คนที่ถูกกระทบกระเทียบหันมามอง คันปาก อดพูดไม่ได้ “ตัวนั้นเมื่อกี้ผมเห็นมีไซส์ 3L ด้วยครับ”
พนักงานขายทำหน้าเหรอหรา แทนจึงพูดต่อว่า “สำหรับคนเจ้าเนื้อ”
หญิงสาวกลั้นยิ้ม ปกรณ์ก็เช่นเดียวกัน แล้วจึงกระซิบปรามชายหนุ่มรุ่นน้อง “แทน ไม่เอาน่า”
ตอนนี้ปกรณ์เริ่มรู้สึกแล้วว่าสองคนนี้มี ‘อะไร’ กันอยู่ ตาที่มองกันเหมือนจะกระโจนเข้าสู้รบประมือกันได้ทันทีที่มีเสียงระฆังดัง
“แทนไปเถอะ” ปกรณ์ชวน
“พี่ไปจ่ายตังค์ เดี๋ยวแทนรอตรงนี้”
“ไม่เอา ไปด้วยกันสิ” ปกรณ์หวังดี กลัวว่าแทนจะสร้างเรื่อง เพราะรู้จักฤทธิ์ของเพื่อนรุ่นน้องดี
แต่ความหวังดีกลับถูกอีกฝ่ายแปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง ภูวนัยรู้สึกหมั่นใส้ที่สองต้องต้องทำตัวติดกันขนาดนี้
...ไม่เอา ไปด้วยกันสิ...ห่างกันไม่ได้เลยนะ...ภูวนัยพาล เดินเข้ามาใกล้ ตัวเขาสูงใหญ่ข่มปกรณ์จนเกือบมิด
“ยินดีที่ได้พบกันนะครับคุณแทน” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ แล้วหันหน้าไปยังปกรณ์
“ผมปกรณ์ครับ”
“ภูวนัยครับ ยินดีที่ได้รู้จัก วันอาทิตย์เจอกันนะครับคุณแทน” ประโยคหลังภูวนัยหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะขอตัวเดินจากไป ทิ้งให้ปกรณ์มองอย่างงงๆ
“คนที่จ้างแทนทำคอนโดที่ปราณบุรี เป็นไงล่ะ มาดเค้า”
“เท่ดีนะ แต่ถ้าให้พี่ทำแบบนั้นนะเหรอ เมื่อยหน้า ได้ใจขาดตายพอดี”
แทนหัวเราะก๊าก นึกไม่ถึงว่าปกรณ์จะพูดแบบนี้ก็เป็น “เมื่อกี้ทำไมไม่พูด”
“กลัวถูกหักคอนะสิ ถามได้ หน้าดุจะตาย” ปกรณ์บ่นอุบอิบ ก่อนเดินตรงไปยังหน้าร้านเพื่อจ่ายเงิน แทนเดินตาม ไปยืนรอฟังปกรณ์บ่นเรื่องราคาเสื้อผ้า หลังจากนั้นจึงเดินผิวปากนำหน้าปกรณ์อย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งภูวนัย
คราวนี้ภูวนัยเข้าใจผิดคิดว่าเขากับปกรณ์เป็นแฟนกัน คืนนั้นที่เจอเขากับกฤษณะที่ร้านอาหารเห็นทำท่าทางฮึดฮัด คงตกใจสิว่าคบกับเพื่อนสนิทของเขาโดยที่ตัวเองไม่รู้ระแคะระคายมาก่อน
เย็นวันนี้หนักกว่าเดิม ภูวนัยทำหน้าตึงยิ่งกว่าตอนที่เห็นเขากับกฤษณะ
...คอยดูนะ...ถ้าเห็นเขาอยู่กับสงคราม จะกระโดดกอดสงครามยั่วซะเลย...เผลอๆ จะหอมแก้สงครามให้ดูเป็นขวัญตา...ดูซิ...ภูวนัยจะลูกตาถลนเพราะความหึงหวงหรือเปล่า...
...หึงหวง...ทำไมภูวนัยจะต้องหึงหวงเขา...ทำไมภูวนัยจะต้องรู้สึกเหมือนที่เขารู้สึก...เวลาเห็นหรือนึกถึงภูวนัยกับนางแบบสาวสวยคนนั้น...
...เพราะอะไรหรือ...
อาทิตย์ 21 กุมภาพันธ์ - 09.11 น.
วันนี้เป็นวันโลกาวินาศของแทน...รถไฟคันใหญ่ชนกันดังโครม...แทนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อมองเข้าไปยังอาคารไดร์ฟกอล์ฟ...ผู้ชายสองคนกำลังยืนเผชิญหน้ากัน...ดีที่เขาหลบฉากออกมาตั้งตัวได้ทัน...บอกตัวเองว่าขอรวบรวมสติสักสี่ห้านาทีเสียก่อน แล้วค่อยเดินกลับไป
วันนี้เขาลืมไปสนิทว่าเคยขอให้กฤษณะช่วยสอนกอล์ฟ ตอนนั้นฉุนภูวนัยเลยพลั้งปากไป ตอนนี้สองหนุ่มถือไม้กอล์ฟในมือคนละไม้...ยืนอยู่ตรงช่องไดร์ฟกอล์ฟหมายเลย 21 และ 22ช่องเดิมที่เขากับภูวนัยเคยตี
เมื่อประมาณสิบนาทีที่ผ่านมา แทนจอดรถหน้าอาคารใกล้กับบันไดทางขึ้น พลันกฤษณะก็โผล่มาทัก แล้วเดินคู่กับเขาขึ้นไปยังช่องไดรฟ์ พ้นเสาปูนใหญ่ต้นที่สาม ภูวนัยเดินมาถึงพอดี ทั้งสองชะงักชั่วครู่ คาดไม่ถึงว่าจะพบกัน โดยมีแทนยืนอยู่เยื้องไปทางด้านหลังของกฤษณะ แทนได้โอกาสวินาทีทอง ถอยหลังกรูด หันกลับเดินย้อนกลับทางเดิม มายืนรวบรวมสติอยู่ข้างรถ
...ขออย่าให้เอาไม้กอล์ฟฟาดกันเลย...แทนนึกในใจ หันซ้ายหันขวาหาสงครามเพื่อนตัวดีที่ลงจากรถแล้วแว่บหายไปไหนก็ไม่รู้
ทันใดแทนก็สะดุ้งเมื่อเสียงของสงครามดังขึ้นใกล้ๆ “แทน มายืนทำไมตรงนี้ นึกว่าไปถึงไหนๆ แล้ว”
“ก็มาตามหายูนะสิ ถามได้ หายหัวไปไหนมา” แทนฉุนเพื่อน อุตส่าห์ลากตัวมาเป็นเพื่อนเพราะไม่อยากอยู่ตามลำพังกับภูวนัย แต่สงครามก็หายตัวไปตั้งแต่รถจอด
“ไปสำรวจดูสถานที่” สงครายักคิ้ว
“น้อยๆหน่อย สำรวจสถานที่ หรือสำรวจนักกอล์ฟ”
สงครามหัวเราะดังลั่น “รู้ใจจริงเพื่อนเรา”
แทนชะเง้อมองขึ้นไปบนอาคาร เห็นภูวนัยกับกฤษณะยังยืนอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มเดินนำสงครามขึ้นบันไดของอาคาร สายตายังมองสองหนุ่มเพื่อนรักที่ยังยืนคุยอะไรกันอยู่ ใกล้ๆ กับช่องไดร์ฟกอล์ฟ
ภูวนัยวางไม้กอล์ฟลงข้างตัวแล้วยืนกอดอก ส่วนกฤษณะเดินกลับไปกลับมา ปากพูดเหมือนกำลังอธิบายอะไรซักอย่าง สงครามยังมัวแต่จ้อไม่หยุดปากใส่หูของเขา
“หล่อจริงๆ เลยว่ะแทน ไม่เคยนึกเลยว่าจะเห็นคนหล่อสุดๆ ตั้งสองคนพร้อมกันที่สนามกอล์ฟแบบนี้ หล่อลากใส้สูสีกันจริงๆ นึกว่าจะมีแต่หนุ่มใหญ่หัวเถิกพุงห้อย ไหงมีเทพบุตรมาตีกอลฟ์ด้วยไม่รู้ ไม่เสียแรงเดินสำรวจทุกชั้น ท่าทางสงครามจะเจอรักแท้ซะแล้ววันนี้”
“แล้วหมอคนนั้นที่ยูใช้มารยาเข้าหาล่ะ” แทนก้าวเดินช้าๆ ยื้อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้...ใจเต้นแรง...เดินเข้าใกล้โปรกอล์ฟจำเป็นทั้งสองเข้าไปทุกที...
“สุดสัปดาห์นี้เสร็จไอแน่ๆ ชัวร์ ท่าทางปิ๊งไอไม่ใช่น้อย ขอเป็นออเดิร์ฟ ก่อนงาบเทพบุตรสองคนที่เห็นวันนี้” สงครามหัวเราะ...อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่นั่งงัวเงียในรถมา หายเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้สดชื่นยิ่งนัก...
“แล้วตำรวจคนนั้น”
“อ้อ ผู้กองธงรบ พักไว้ก่อน ขอเวลานอก ม้าศึกคึกขนาดนั้น ไอไม่ไหว ขอเปลี่ยนรสชาติซักอาทิตย์สองอาทิตย์ แล้วค่อยกลับไปขี่ม้าป่าต่อ”
“แล้วเทพบุตรสองคนที่เจอวันนี้ล่ะ ตกลงจะคว้าทั้งสี่คนเลยหรือ ไม่คิดว่าตัวเองนองอกออกมารึไง” แทนบ่นเพื่อน แต่ในใจกลับนึกถึงตัวเอง...
...เขาเองก็ใช่ย่อย...สามคนตอนนี้ก็ชักจะทำให้ปวดหัว...สงครามอาจะจะแค่หวือหวาเล่นๆ อย่างที่เพื่อนเคยพูดเล่นว่า “หลอกให้เขาฟันแล้วก็ทิ้ง”...แต่สามคนของเขาไม่ใช่แบบนั้น...เขารู้สึกกับทั้งสามคนจริงจัง...ชอบทั้งสาม...และตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกใครดี...จะเอาคนนี้ ก็เสียดายคนนั้น...จะเอาคนนั้นก็เสียดายคนโน้น...จะเอาคนโน้นก็เสียดายคนนี้...วนไปวนมา...เหมือนเล่นมอญซ่อนผ้า...
“เทพบุตรสองคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นหรือเปล่า แค่มองห่างๆ ยังนึกไม่ออกว่าจะทำยังไงกับเหยื่อดี” สงครามดูมั่นใจ...
แทนอดนึกไม่ได้...เทพบุตรสองคน...ใครกัน...หรือว่า?...
...บ้าเหรอ...ภูวนัยกับกฤษณะหรือ...
“โอ๊ะ โอ๋” เสียงสงครามอุทาน สองหนุ่มอารมณ์ดีเดินเข้าหยุดยืนใกล้ๆ นักธุรกิจหนุ่มสองคนที่กลายมาเป็นโปรกอล์ฟจำเป็น และจำต้องจะมาแย่งลูกค้าคนเดียวกัน
โปรกอล์ฟสองคนรู้สึกตัว หันไปมองตัวปัญหาที่มาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ มีชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าคมเข้มยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“พร้อมหรือยังครับคุณแทน นึกว่าคุณหายไปไหน” กฤษณะทัก ใบหน้ายิ้มๆ เขาเจอชายหนุ่มที่ลานจอดรถ แทนทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเจอเขา ครั้นเดินข้นมาบนอาคารไดร์ฟกอล์ฟและเจอกับภูวนัยที่กำลังเดินเข้ามา หันไปอีกที ชายหนุ่มที่ยิ้มกว้างตาหยีอยู่เป็นนิจก็หายตัวไปเสียแล้ว
“เอ่ ผมกำลังยืนเส้นยืดสายอยู่ครับ” แทนยิ้มแหยๆ
สงครามกระทุ้งเพื่อนเบาๆ...สื่อสารให้เพื่อนรู้ว่า...ทนไม่ไหวแล้ว...ต้องรีบแนะนำให้เขารู้จักเดี๋ยวนี้...
“อ้อ นี่เพื่อนผมครับ ชื่อสงคราม...สงครามนี่คุณภูวนัย เจ้าของคอนโดที่ปราณบุรีที่เล่าให้ฟัง แล้วนี่คุณกฤษณะ เพื่อนคุณภูวนัย”
“เลือกไม่ถูก อยากจะทรีซัม” สงครามพึมพำเบาๆ ก่อนกล่าวสวัสดีชายหนุ่มตัวโตทั้งสอง
แทนกับสงครามไม่ทันสังเกตว่าหัวคิ้วของภูวนัยกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อสงคราม สถาปนิกหนุ่มเจ้าเสน่ห์เดินไปยังช่องไดร์ฟกอล์ฟใกล้ๆ เพื่อเตรียมตัวจะตีกอล์ฟ
วันนี้คนไม่เยอะ จึงเลือกช่องไดร์ฟได้ตามใจ ชายหนุ่มหยิบเหล็ก 7 ถืออยู่ในมือ หากในใจมีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันไปหมด ทั้งรู้สึกโชคร้ายที่โปรกอล์ฟสองคนมาชนกัน แต่ก็รู้สึกโชคดีทีมีสงครามมาด้วย อย่างน้อย สงครามก็ช่วยหันเหชายหนุ่มคนใดคนหนึ่งไปได้
“แล้วจะเลือกให้ใครสอนครับ” ภูวนัยเดินเฉียดเข้ามาใกล้ พูดกับแทนเบาๆ แต่เน้นเสียงที่คำว่า ‘เลือก’ พลางปรายตาไปยังกฤษณะ สองหนุ่มสบตากันแว่บหนึ่ง ก่อนที่กฤษณะจะหันไปมองสงครามที่กำลังชวนคุย
แทนเห็นว่าท่าทางสงครามคงเบนเข็มไปมี่กฤษณะเพราะรายนั้นดูท่าทางสบายๆ กว่า ภูวนัยมาดดุ สงครามอาจจะไม่อยากเข้าใกล้ ทั้งที่แทนไม่ค่อยจะเชื่อตามนั้นเท่าใดนัก
...สงครามหรือจะยอมถอย...ขอให้หล่อเถอะ...สงครามไม่เคยกลัว...
“ว่าไง จะให้ใครสอน สงคราม กฤษณะ หรือถูวนัย หรือมีโปรกอล์ฟคนอื่นอีก” ภูวนัยถามเสียงเข้ม...เมื่อเอ่ยถึงโปรกอล์ฟคนใหม่ เขาอดนึกถึง “พี่กรณ์ที่ห้องลองเสื้อ” ไม่ได้ ทั้งผู้ชายคนที่ชื่อว่า “บุ” เจ้าของข้อความแสนหวานในโทรศัพท์ของชายหนุ่ม...หน้าตาจะหล่อเหลาเท่าสงครามหรือเปล่า
...บ้าเหรอ...มาหึงอะไรสงคราม...แทนนึกในใจว่าตอนนี้ภูวนัยพาลเสียแล้ว นี่ถ้าได้ยินบุริณทร์พูดกับเขา ภูวนัยมิแยกเขี้ยวเป็นยักษ์วัดแจ้งหรือนี่...
...เขาหึงเราหรือ...เขาคิดกับเรายังไงถึงมาทำท่าทางแบบนี้...
ฝีมือตีกอลฟ์ของกฤษณะดีกว่าภูวนัยมาก แทบทุกลูก กฤษณะตีไปได้ไกลถึงเกือบสุดขอบสนาม ภูวนัยเสียอีก ตีเฉไปเฉมาจนกฤษณะปรายตาหันไปมองบ่อยครั้ง สงครามไม่ยอมตี เอาแตนั่งมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างหลงไหล ครั้งแทนหันไปมอง เพื่อนรักนักล่าผู้ชายทำตาชั่วร้ายแล้วยกนิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างขึ้น ขย้บเข้ามาแนบกัน แล้วงอเกี่ยวกันไว้ เป็นที่เข้าใจระหว่างเขากับสงครามว่า “สองคนนี้ เสร็จเขาแน่”
กฤษณะหันมามองแทนแล้วหยุดตี เดินข้ามมายังช่องไดร์ฟของชายหนุ่ม ไม่สนใจสายตาคมกริบของโปร์กอล์ฟอีกคนที่มองด้วยหางตา
“คุณแทนจับแบบนี้นะครับ” กฤษณะเอื้อมมือมาจับมือของชายหนุ่มให้กำไม้กอล์ฟให้ถูกวิธี
“แล้วยืนแบบนี้ถูกหรือเปล่าครับ” แทนเงยหน้าถาม ชำเลืองไปยังภูวนัยแว่บหนึ่ง
“เกือบถูกแล้วครับ แต่ขากางออกอีกนิด”
“แค่ไหนครับ” แทนถามเสียงใส ทำท่าทางสงสัยจริงจัง
“อีกหน่อย” กฤษณะก้มหน้าลงมาใกล้
นักกอล์ฟสมัครเล่นขยับเท้าไปมาไม่หยุดเสียที จนกฤษณะก้มลงจับขาวางให้เข้าที่ ภูวนัยยืดตัวขึ้น ยืนมองตาไม่กระพิบ
สงครามนั่งกลั้นหัวเราะจนแทบน้ำตาไหล ความที่เป็นคนเส้นตื้นอยู่แล้วยิ่งทำให้เขารู้สึกขำกับสิ่งที่กำลังมองอยู่
“ยกแขนแบบนี้พอใช่ไม๊ครับ” แทนถาม ทำหน้าสงสัย
“ยกอีกนิดครับ ไม่ต้องยกขึ้นตรงๆ แขนซ้ายยืดให้ตึง” กฤษณะอ้อมมายืนข้างหลัง เอามือจับต้นแขนชายหนุ่มให้เข้าที่
ตอนนี้ภูวนัยหยุดตีกอล์ฟแล้ว เดินเข้ามาช่วยอีกแรง โปรกอล์ฟสองคนสบตากัน ประกายตาท้าทายวูบวาบ หากเป็นยามพายุฝนก็คงได้ยินเสียงร้องครืนๆ และเปรี้ยงๆ ของฟ้าแลบแปลบปลาบ
สงครามเบือนหน้าไปหัวเราะคิกคักเพราะทนไม่ไหว...เพราะเข้าใจว่าแทนจงใจปั่นหัวสองหนุ่ม
ภูวนัยหยุดยืนอยู่ตรงหน้านักกอล์ฟสมัครเล่น “คุณแทนทำแบบที่ผมสอนตอนโน้นสิครับ ข้อมือไม่ต้องหัก” ภูวนัยบอก ทำท่าจะยกมือจับข้อมือของชายหนุ่ม
“คุณแทน ย่อตัวลงนิดครับ แล้วแอ่นตัวหน่อยนึง” กฤษณะพูดเสียงเบา...ตัวเองยืนอยู่ข้างหลัง...มีภาษีดีกว่า...หากแทนย่อและแอ่นตัว คนได้ประโยชน์เต็มๆ คือเขาเอง
...เหลือบไปมองภูวนัย...กฤษณะเริ่มเห็นว่าเพื่อนหน้าแดง...หน้าแดงเพราะความโกรธ...ไม่ใช่ความอาย...
สงครามหมดความอดทน ลุกขึ้นเดินก้าวเท้าเร็วๆ ให้พ้นรัศมีการได้ยินเสียง แล้วหัวเราะออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
สรุปแล้ว เช้าวันอาทิตย์วันนี้ ไม่มีการใช้ไม้กอล์ฟฟาดกันระหว่างชายหนุ่มตัวโตทั้งสอง หลังจากแย่งกันสอนสถาปนิกหนุ่มให้ตีกอล์ฟแล้ว ต่างคนต่างตีกอล์ฟกันเงียบๆ นานครั้งจะหันมามองกันทีหนึ่ง...
แทนยืนอยู่ตรงกลาง ตัวเล็กกว่าโปรกอล์ฟตัวใหญ่สองคนที่ยืนขนาบข้างที่ตอนนี้ฝีมือการตีกอล์ฟตกไปทั้งคู่
ฝีมือแทนพัฒนาขึ้น ทุกครั้งที่ดีได้ไกล ชายหนุ่มจะหนมายิ้มให้สงครามที่นั่งมองอยู่ข้างหลัง ยกนิ้วชมเชย หากความหมายแผงนัยเป็นอย่างอื่นว่า “เก่งมาก ที่ปั่นหัวผู้ชายสองคนได้ทีเดียวพร้อมกัน”
สงครามอดคิดในใจไม่ได้ว่า นี่ถ้าบุริณทร์มาด้วยอีกคน คงสนุกน่าดู...
...อย่ากระนั้นเลย...โทรศัพท์ชวนให้บุริณทร์มารับแทนดีกว่า...
********
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
