ก่อนอื่นต้องกรี้ดดดดดดดยาวววววเลยค่ะดีใจมากที่มาลงต่อ
ดีใจมากที่ได้อ่านเชื่อไหมค่ะว่านิยายบางเรื่องที่เราอ่านเราชอบนะแต่ลืมรายละเอียดในเรื่องนั้นไปละ
แต่กับเรื้องนี้เราจำได้หมดเลย ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของตัวละคร จะตอนบอมกับบูมที่ค่ายทหาร หรือตอนไหนเราก็จำได้
ตอนฝูงวัวก็จำได้ ไม่รู้ทำไมอ่านนิยายเรื่องนี้ในส่วนของแสบและซ่าตอนที่ไม่มีหมวดบูดแล้วมันเศร้าแปลกๆ
ใจมันหายนะค่ะมันหายแบบคิดถึง
ยิ่งมาเจอสองช่วงที่พูดถึงหมวดบูมกับที่บอมคิดถึงอดีตเราหายใจไม่ทั่งท้องเลย555
เพราะเราก็นึกตามที่บอมคิดไปด้วยคิดไปตอนที่เค้าใช้ชีวิตในค่าย ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย
สองช่วงนี้ละค่ะที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงอดีตมากที่สุด555เหมือนเราแก่ตามตัวละครไปด้วยเลย
“พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ
“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”
“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม
“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก
“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน
“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”
“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”
“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก ยังรออ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะขอบคุณค่ะที่แต่งและลงนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน
#เชื่อว่าทุกคนที่อ่านเรื้องนี้ยังรักและคิดถึงหมวดบูม#ใจหาย#คิดถึง#ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร