ตอนที่ 37 พายุเข้า
เวลาผ่านไป....
ผ่านไป....
และผ่านไป...............
(อารัมภบทเหมือนจะผ่านไปนาน จริงๆมันผ่านไป 2-3 วันเองนะ จากวันที่โดนป้ารสแกเชือดมาอะ -*-)
“เฮ้ยๆๆๆๆ มากันแล้วโว้ยยยยยยย~~” เอ่อ.......แนนมึงใจเย็นๆก็ได้นะ -*-
“ใจเย็นค่ะพี่แนน แหม....”
“ไหนๆ....” อดไม่ได้แฮะ ไหนดูมั่งดิ๊.....
เออ....มากันแล้วจริงๆด้วยครับ.... ขบวนตี๋หมวย....แหม่ น่ารักเหมือนกันนะนี่.....(ดูเพศไหนวะนังหนู?)
“เอาไง ไปทักเลยมะ”
“ไว้ก่อนก็ได้มั้ง กูว่า....” ไอ่แจ๊คปรามขึ้นครับ ก็สภาพพวกผมตอนนี้คือเกาะขอบหน้าต่าง มองลอดผ่านช่องผ้าม่านดูกลุ่มคนที่ไม่น้อยกว่า 10-20 คนที่ยืนออกันเต็มหน้าอพาร์ทเมนท์ไปหมด ใจนึงผมว่ามันก็น่าสนุกดีที่จะได้รู้จักคนหลายๆชาติ แต่อีกใจมันก็หวั่นๆยังไงไม่รู้ ยิ่งคนเยอะ ยิ่งมากความน่ะผมว่า....
“เชื่อกู.....รอดูท่าทีก่อน.....” ไอ่แจ๊คพูดครับ มันนั่งนิ่งบนโซฟาตัวเดิมในห้อง ผมเห็นดังนั้นเลยถอยๆออกมาจากขอบหน้าต่างแล้วมานั่งชันเข่าข้างๆมัน
“ทำไมวะ?” พอเห็นผมมาสองสาวก็เดินตามมานั่งข้างๆครับ วันนี้เลิกงานครึ่งวันเลยมารวมตัวกันที่ห้องผมกับไอ่แจ๊ค
“กูเคยเจอแบบนี้แหล่ะ......แม่งมารวมกันหลายๆชาติ แสบชิบหาย..... กูไม่ได้บอกให้หยิ่งนะ แต่มันก็ต้องดูก่อน ไม่ใช่ทักซี้ซั้ว บางคนเขาก็ไม่ได้ชอบนะ แบบ....ยังไงวะ ดูก่อนว่าคนไหนท่าทางถูกชะตา พอคุยด้วยได้ อะไรแบบนั้นน่ะ...” พอไอ่แจ๊คพูดจบ พวกผมก็นั่งผงกหัวหงึกๆ....เออ มันก็น่าคิด..... ว่าแต่กูจะรู้มั้ยเนี่ยว่าใครพอคุยได้ เดี๋ยวคุยมั่วซั่วแล้วมาแนวกวนประสาทแบบไอ่แอรอนนี่ไม่เอาละนะ มึน -*-
*ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พวกผมนั่งมองหน้ากันแวบหนึ่งว่าใครจะไปเปิด และแล้วสายตา 3 คู่ก็ไปหยุดลงที่.....
“โอเค.....กูไปเองก็ได้...” ทายสิครับว่าใคร เหอะๆ
“ครับ?” ผม ไอ่แนน น้องเมยืนหลบหลังไอ่แจ๊คห่างๆ.......ให้มันเป็นหน่วยกล้าตายละกัน ทีแรกนึกว่าใคร เป็นตาเจย์นั่นเองครับ (จำได้มะ คนที่ดูแลนักศึกษาต่างชาติอะ)
“สวัสดี! พาเพื่อนใหม่มาส่งเลยอยากมาทักทายพวกคุณ 4 คนน่ะ!!!” ยังคงร่าเริงเช่นเดิม - -
พวกผมก็ทักทายตาฝรั่งไฮเปอร์นี่ไปตามเรื่อง และเนื่องจากประตูที่เปิดค้างไว้มันโคตรจะกว้าง (เพราะมีไอ่แจ๊คกับเจย์ยืนอยู่ ซึ่งยักษ์ปักหลั่นทั้งคู่) เลยทำให้สายตานับสิบคู่มองเข้ามาที่ประตูอย่างอยากรู้อยากเห็น เง้ออออออออ ทำไงอะ ก็คงต้องทักทายแหล่ะ โบกไม้โบกมือไปเรื่อยอะดิ แถมเจย์มันเรียกพวกผมเป็นทำนองว่าออกไปทักทายเพื่อนใหม่กันหน่อย ก็จำได้ออกไปน้องเมก็ยิ้มหวานๆสไตล์น้องเค้า ไอ่แนนยืนนิ่งเชียว แต่สายตานี่กวาดไปทั่ว มันดูหาเรื่องมากกว่านะกูว่า ไอ่แนนเอ๊ยยยยย ส่วนไอ่แจ๊คก็ยืนล้วงกระเป๋าสไตล์มัน แต่ยิ้มแล้วก็ค้อมหัวให้คนที่ยิ้มให้มัน ผมก็มองไปรอบๆ คนที่สบตาผมแล้วยิ้มให้ผมก็ยิ้มตอบเขาแหล่ะ....
แต่แล้ว......ผมก็หันไปสบตากับสาวคนหนึ่ง.....ซึ่งเอ่อ....คุ้นๆตา ยังไงไม่รู้แฮะ.....
แล้วเค้าก็มองมาทางผมในแบบเดียวกันซะด้วย......
ใครวะ????
ไม่ทันรู้ตัว...
ปึ๊กกกกก~~~ “อะ เหวออออออออออ~~~~” โดนชาร์จครับพี่น้อง -*-
“เชนทร์!!! เชนทร์ใช่มั้ย จำเราได้มั้ยยยยยยย?” แม่เจ้า อังกฤษสำเนียงจีนเร็วปรื๋อ....ฟังไม่ออก!!!
“เดี๋ยวครับๆ ใจเย็นๆครับ!!” ผมรีบคว้าแขนสาวคนนั้นออกจากการที่เขาเข้ามากอดผมทั้งตัวแบบนี้ โอเคครับ มันเป็นการทักทาย แต่มันสำคัญตรงที่ว่าผมไม่ชิน และผมยังจำไม่ได้อะ
“เราไง เราเอง!!!” เธอคนนั้นยังคงพูดเร็วปรื๋อเหมือนเดิม ขอโทษคร๊าบบบบ ฟังไม่ออกจริงๆ T^T (หรือกูโง่เองวะ)
“เดี๋ยวครับ ช้าๆหน่อยครับคือ ฟังไม่ทัน....” ผมยิ้มเก้อๆไปให้ ดูเธอหายไฮเปอร์ลงไปเยอะ...ฮู่ววว ให้ตาย สาวจีนสมัยนี้มาแรงจริงๆ - -
“เราไง เบลล์....”
“???”
“แอนนาเบลล์ไง.....จำได้มั้ย????”
“เบลล์.....เดี๋ยวๆๆๆ เบลล์ที่แลกเปลี่ยนตอนม.ต้นน่ะนะ.....เบลล์....เอ่อ เบลล์ที่มาจากฮ่องกงอะนะ....เบลล์.....เบลล์ที่ อะ....” ตะ ตะ ตะ ติด ติดดดดด อ่างงงงงงง ไปเลยครับท่านผู้ชม *0*
“ใช่!!! โอ๊ยดีใจจังเลยได้เจอเชนทร์อีกครั้ง!!!” ว่าแล้วเธอก็เข้ามาสวมกอดผมเต็มแรง....ขอย้ำว่าเต็มแรงจริงๆครับ กอดแน่นเลยล่ะ ซึ่ง ณ ตอนนี้เชื่อมั้ยว่าผมยังมึนอยู่....
เบลล์.....เบลล์.......เบลล์....เบลล์รักแรก......เบลล์......ที่เป็นรักแรกของผมน่ะนะ.....โลกมันจะกลมไปไหนเนี่ยยยยยยยยยยย~~~
“แล้วนี่มานานรึยัง ไม่ได้ติดต่อกันเลย” เธอผละออกแต่ยังคงสวมกอดผมหลวมๆอยู่ครับ ตอนนี้ผมเริ่มตั้งสติได้แล้วล่ะ เลยตอบเธอไปตามเรื่อง แล้วก็มีเพื่อนของเบลล์ที่มาด้วยกันเข้ามาทักทายผม ผมเลยเรียกเพื่อนๆผมเข้าไปแนะนำตัวกันตามธรรมเนียม ก็ถือว่ารู้จักกันแล้วกลุ่มนึงล่ะนะครับ เพราะที่มากัน 10-20 คนนี่เขาก็ไม่ได้รู้จักกันหมดครับ มาจากหลายที่อยู่เหมือนกัน รู้สึกจะมี เกาหลี จีน ญี่ปุ่น ฮ่องกง แล้วก็สิงคโปร์ครับ
ผมกับไอ่แจ๊คก็ไปช่วยสาวๆยกข้าวของไปเก็บที่ห้อง ส่วนน้องเมกับไอ่แนนแยกไปทำข้าวเย็นครับ ยกไปแล้วก็นั่งคุยกันนิดหน่อยในห้องของสาวๆพวกนั้น แล้วก็แยกออกมากลับห้องตัวเอง ระหว่างที่เดินไปตามทางเดินไม่รู้ทำไม ผมมองแผ่นหลังไอ่แจ๊คแล้วรู้สึกแปลกๆกว่าทุกที ดูมันเย็นชายังไงไม่รู้สิ.....
“แจ๊ค.....” ผมตัดสินใจลองเรียกมันดู ตอนนี้ผมและมันเดินอยู่ตรงระเบียงชั้นสองครับ
“หือ?”
“เป็นอะไรรึเปล่า...........?”
“เปล่านี่.....” มันว่าแล้วก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมันแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ.... พอเดินไปถึงบันไดขั้นล่างสุดมันก็เดินแยกไปอีกทางที่เป็นทางตรงกันข้ามกับทางกลับห้อง
“อ้าว....ไปไหนอะ”
“สูบบุหรี่” กูรู้แล้วว้อยยยยยย
“........โอเค” ผมไม่ได้ว่าอะไร เลยเดินกลับห้องไป สถานการณ์แบบนี้ผมไม่ค่อยเจอบ่อยนักตั้งแต่คบกับมันมาได้เกือบ 2 เดือน แต่ก็พอจะเดาได้ว่ามันคงไม่พอใจอะไรซักอย่าง หรือไม่ก็อาจจะเครียด.....
หรือมันจะเครียดเรื่องเบลล์..........
แต่มันก็น่าจะไว้ใจผมสิ.............
ผมไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย............
แต่ความคิดผมมันก็ตีกลับมาอีกว่าถ้ามันสลับกัน......ถ้ามันกลายเป็นผมที่ต้องยืนดูใครซักคนเข้ามากอดไอ่แจ๊คอย่างสนิทสนม.......
ประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาของผม มันทำให้รู้ว่าเราไม่ควรจะ ‘คิดไปเอง’…..
‘เอาใจเขามาใส่ใจเรา.....ลองนึกดูบ้างว่าถ้าเป็นเราที่โดน เราจะรู้สึกยังไง’ นึกแล้วก็เจ็บจี๊ดๆ แหะๆ เคยโดนสาวด่ามาน่ะครับ T^T
“อืมมมมมมม.....ตกลงกูผิด???” ผมนั่งแปะลงกับพื้นหน้าห้องที่ยกสูงขึ้นมาหน่อยนึงจากพื้นถนน เอาเท้าเขี่ยอะไรไปเรื่อย มือไม้ก็จิ้มนั่นจิ้มนี่ไปเรื่อย เคาะหน้าผากตัวเองเบาๆ.....งืม....
หรือกูผิดวะ.....?
“เฮ้ออออ~” ผมนั่งถอนหายใจคนเดียว เซ็งๆไงไม่รู้ มันรู้สึกแปลกๆ เคยเป็นกันมั้ยครับ....เหมือนมีหมอกบางๆลงรอบๆตัวเรา มองอะไรก็ไม่ชัด ดูมันขุ่นๆไปหมด......
“ไง!!” เป็นเบลล์นั่นเองครับ เธอเดินลงมาจากทางบันไดทักแบบเสียงมาก่อนตัวเลย ผมยิ้มให้ เธอก็เดินมาแล้วนั่งลงข้างๆที่ๆผมนั่งอยู่นั่นล่ะ
“ไง...” ผมทักทายเธอกลับ เธอก็ยิ้มกว้างเลยครับ ยิ้มแบบยิ้มทั้งตาทั้งปาก ความร่าเริงที่เป็นเสน่ห์ของเธอยังคงมีอย่างล้นเหลือจริงๆ
“เชนทร์น่ารักขึ้นมากเลยรู้มั้ย!!!” เง้อออออ
“เอ่ออออ....จริงๆ มันควรจะเป็นหล่อ หรืออะไรทำนองนั้นนะ” ผมหัวเราะแหะๆเพราะเขินกับคำชมที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ยิ่งทีท่าของเบลล์ตอนนี้มันดูจริงใจมากมายเลยล่ะ แอบเขินนะนี่
“ไม่หรอก นี่ล่ะถูกแล้ว... เราดีใจมากเลยนะที่ได้เจอเชนทร์อีกครั้ง รู้มั้ยตอนเรากลับฮ่องกงนะ เราร้องไห้คิดถึงเพื่อนๆอยู่เป็นอาทิตย์เลยล่ะ”
“อืมมมม....ดีใจจังที่ได้ยินแบบนั้น เอ่อ.....แล้วก็ดีใจเหมือนกันที่ได้เจอเบลล์อีก....” ผมนั่งคุยอยู่ตรงนั้นกับเบลล์ไปเรื่อยๆ เบลล์เองก็ดูจะมีหัวข้อสนทนาที่ไม่รู้จบ คุยไปคุยมาบรรยากาศรอบๆตัวก็เริ่มค่ำ จึงแยกกันกลับห้องไป....
......ว่าแต่ไอ่แจ๊คไปไหน......???
ตลอดเวลาที่ผมนั่งคุยกับเบลล์ก็ยังไม่เห็นมันเดินกลับห้องเลย........มันไปไหนของมันเนี่ย......???
………………………………………………………………..
“จะสูบให้ตายห่าเลยมั้ยมึงน่ะ.....” ผมมองไปทางต้นเสียง....
ไอ่แนน....
“ดูเสียใจจังนะ ที่คนโผล่มาเป็นกู....” มันว่าแล้วก็นั่งลงที่ม้านั่งข้างๆผม ม้านั่งตัวนี้ตั้งอยู่แอบๆข้างอพาร์ทเมนท์ครับ เป็นที่ๆผมแอบมานั่งบ้างเป็นบางครั้ง
“ขอตัวดิ๊....” ผมยื่นบุหรี่ให้มัน มันก็จัดการคาบแล้วยื่นหน้ามาต่อไฟที่บุหรี่ที่ผมสูบอยู่ ควันจางๆที่พ่นออกมาจากทั้งผมและไอ่แนนลอยจางไปในอากาศจนกลมกลืนไปบรรยากาศรอบๆ ทั้งผมทั้งมันต่างคนต่างนั่งนิ่งๆสูบบุหรี่ไปจนใกล้จะหมดมวน...
ไอ่แนนลุกขึ้นแล้วขยี้ปลายบุหรี่ลงกับที่เท้าแขนจนดับก่อนจะดีดทิ้งลงไปที่พื้น....
“ใว้ใจมันหน่อยสิวะ......”
จบตอนที่ 37 พายุเข้า
*****************************
ขออภัยที่หายไปนาน ไม่ได้อู้นะ (จริงๆก็...มีบ้าง แหะๆ)
คือเข้าเล้าไม่ได้!!!
นี่ประเด็นหลัก....เข้าไม่ได้จริงๆ จนมาเข้าได้เมื่อประมาณ 3 ทุ่มนี่เอง....
ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่ยังอ่านกันอยู่ (เผลอๆลืมไปแล้วมั่งก็ม่ายยู้)
ป.ล ขอขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ อย่าลืม ย้ำ!! ทุกคอมเมนท์มีค่า ย้ำ!!!!!
ป.ล2 เอ่อ......ขอบคุณมากมายสำหรบคนที่โหวตเรื่องนี้เข้าไป เอาจริงๆตอนเข้าทู้นั้นคือไปโหวตให้เรื่องอื่นไง กะว่าไม่มีหรอกใครจะโหวตเรื่องตู ปรากฏว่าติดเว้ย....นิดนึง แต่ไอ่นิดนึงนั่นล่ะ เล่นเอางง..งงโคตรๆ...แถมติดตรงนิยายฮาเนี่ยนะ....โอ้ววววว ฮาเหรอ จริงเหรอ.....จริงดิ???? (คนเขียนมันยังงงเลย)
ยังไงก็ขอขอบคุณอีกครั้งละกานนนนนนน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
