Work&Travelเดินทางครั้งนี้...ผมมีรัก
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Work&Travelเดินทางครั้งนี้...ผมมีรัก  (อ่าน 187979 ครั้ง)

Salim021

  • บุคคลทั่วไป
เป็นบ้าตายไปละมั้งคนแต่ง  :jul3:

mecon

  • บุคคลทั่วไป

MeloS

  • บุคคลทั่วไป









:z2:

















ตอนที่ 31 สวนน้ำฮาเฮ (4)













ดำผุดดำว่ายคนเดียวได้ซักแปปมันก็เริ่มจะเบื่อ ผมค่อยๆยันตัวเองขึ้นมานั่งบนขอบสระ ตอนนี้อุณหภูมิรอบๆตัวผมกำลังดีเลยทีเดียวเชียว ผมนั่งเอ้อระเหย ตีเท้าบนผิวน้ำเปาะแปะๆอยู่คนเดียว อดไม่ได้ที่จะหันไปมองในทิศทางที่เพิ่งเดินจากมาไม่นาน มองไปยังคงเห็นไอ่แจ๊คนอนเอนๆเอามือก่ายหน้าผาก......ตกลงมันยังไงนี่...



แล้วไปทันทะเลาะกันตอนไหน(วะ)? -*-



ไอ่อารมณ์หงุดหงิดที่มีตอนแรกมันค่อยๆหายไป กลายเป็นความกังวลเข้ามาแทนที่ ผมพยายามนึกว่าอะไรที่ทำให้เรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ แต่นึกยังไงก็....งื๊อออ~ คิดไม่ค่อยจะออก -*-



เพราะถ้าเป็นเรื่องที่ผมไม่ลงไปแช่น้ำร้อนกับมันนี่ก็ไม่ไหวนะ...



เฮ้ย…. หรือว่า.....?




..................................................................






ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง.....ร่างของคนที่อยู่ในความคิดก็หายไปจากที่ๆเดิม.....แล้วมันไปไหนของมันล่ะนี่ ผมไม่รอช้าเดินไปจุดที่มันลงเล่นน้ำเมื่อครู่ เพราะมันอาจจะว่ายข้ามไปอีกสระที่เชื่อมต่อกันอยู่ แต่เดินไปเดินมาก็ไม่ยักกะเห็น...



ผมเดินไปทางที่ไอ่แนนกับน้องเมแช่น้ำอยู่ แต่ก็ได้รับคำตอบว่าไม่เห็นไอ่เชนทร์เลย ผมตัดสินใจเดินไปรอบๆเผื่อว่ามันอาจจะไปเล่นเครื่องเล่นอย่างอื่นแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบ....



ก่อนที่ผมจะร้อนใจมากกว่านี้ ก็มีแรงสะกิดแผ่วเบาที่หลังไหล่ของผม



“เอ่อ.........” เป็นคนที่ผมกำลังตามหาอยู่พอดี.....แต่ดูท่าทางแปลกๆ ใบหน้าที่มองช้อนขึ้นมาเป็นแววตาเกรงๆ เหมือนกลัวผมจะโกรธ



“ไปไหนมา....รู้มั้ยว่าเป็นห่วง....” ผมพูดไปตามที่คิด แต่พอสบตา อีกฝ่ายก็ก้มหน้าหลุบลงต่ำ มือไม้ดูเหมือนจะอยู่ไม่สุขจนเจ้าตัวต้องเอาไขว้หลังไว้ ท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนไปทำความผิดอะไรไว้ซักอย่าง…



“นี่......มา....เอ่อ......มาด้วยกันหน่อย....สิ....” เสียงพูดเบาๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อน้อยๆ ทำเอาผมเผลอมองไปชั่วขณะ ถึงจะน่ารักดีก็เถอะแต่ก็แปลกๆแฮะ....



“ไปไหน?” สีหน้าอีกฝ่ายเข้มขึ้น...ส่ายหัวน้อยๆเป็นทำนองว่าไม่บอก แล้วก็เอื้อมมือมาคว้าแขนผมแต่ไม่พูดไม่จาอะไร ผมจึงเดินตามแรงดึงนั่นแล้วก็มาถึง.....












ห้องน้ำ???






อีกฝ่ายจูงแขนผมแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำห้องเดิมที่ผมกับมันเกือบจะมีคดีกันในช่วงเช้า อีกฝ่ายปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้วก็ยืนเอาหัวพิงเข้าหาผนัง สองมือเล็กๆนั่นเลื่อนมาจับต้นคอของคนเองเหมือนกำลังพยายามจะใช้ความคิด ถึงผมจะเริ่มตงิดๆบ้างแล้วก็เถอะ....



ผมขยับตัวไปมองอีกฝ่ายให้ถนัดขึ้นหลังจากที่ยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าอีกฝ่ายที่โผล่พ้นมาให้เห็นเล็กน้อยเป็นสีชมพูระเรื่อจนแดงที่ใบหู....



อยู่ๆอีกฝ่ายก็หันขวับมา เล่นเอาผมสะดุ้ง.... ร่างเล็กๆตั้งหน้าตั้งตาสูดลมหายใจเข้าปอดเหมือนกำลังพยายามรวบรวมกำลังเพื่อที่จะต่อสู้กับอะไรซักอย่าง.....แต่มันจะต่อสู้อะไรนี่????



“แจ๊ค…” ต่างคนต่างสบตากัน แต่ผิดกันตรงที่แววตาของร่างเล็กตรงหน้าดูมุ่งมั่นเสียเหลือเกิน ในขณะที่ผมตอนนี้นั้นมีแต่ความสงสัย แต่ก่อนที่ผมจะทันตอบอะไร ร่างเล็กตรงหน้าก็เลื่อนกายมาประชิดตัวผมด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ผมแอบตกใจเล็กน้อยในสิ่งที่เกิดขึ้น อีกฝ่ายเขย่งตัวขึ้นแล้วเลื่อนเรียวแขนมาโอบรอบคอผมไว้อย่างแผ่วเบา สัมผัสนุ่มนวลที่ส่งผ่านมาทำเอาผมรู้สึก.... รู้สึกอะไรน่ะเหรอ.....ก็.....รู้สึกอย่างที่รู้ๆกันนั่นล่ะ....



แต่ผมก็ยังคาใจอยู่ดีว่าอยู่ๆทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ????



หน้าผากมนของอีกฝ่ายซบเข้าที่ปลายคางของผม ผมจูบเบาๆ มือเอื้อมไปโอบเอวอีกฝ่ายไว้ทันทีจนอีกฝ่ายตกใจนิดๆ แต่ไม่กี่วินาทีถัดมาก็พยายามที่จะผ่อนคลายตัวเองลงในอ้อมกอดของผม...



ฝ่ามือผมลากไล้ไปทั่วตามสันชาตญาณ อีกฝ่ายก็ลากไล้ฝ่ามือกับแผ่นหลังของผมอย่างแผ่วเบา...ถึงตอนนี้มันจะอยากแค่ไหนแต่ผมคงต้องถามก่อนแล้วล่ะ



ผมบดจูบลงบนริมฝีปากฉ่ำน้ำ มีกลิ่นคลอรีนติดอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรนัก เรียวลิ้นที่ตอบรับสัมผัสกลับมานั้นเล่นเอาซะอารมณ์กระเจิดกระเจิง ส่วนกลางลำตัวแข็งขืนขึ้นจนดุนดันกางเกงว่ายน้ำออกมาทั้งผมและมัน ผมเลื่อนฝ่ามือไปลูบไล้เบาๆ อีกฝ่ายหลับตาแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันเหมือนพยายามที่จะกลั้นเสียงเอาไว้ ผมกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูให้พอได้ยินกันสองคน...



“ถามจริงๆ.....ทำไมถึงชวน.....?” กระซิบแล้วผมก็ไล้ปลายลิ้นแผ่วเบาบนติ่งหู อีกฝ่ายสะดุ้งวาบ ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่นหลังผมอยู่กระตุกอย่างรู้สึกได้ ผมหันมามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของอีกฝ่ายแล้ว แทบอยากจะกระชากกางเกงว่ายน้ำออกของอีกฝ่ายออกแล้วขย้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด...



“อะ....ก็....มึง....อะ แจ๊ค....แจ๊คโกรธใช่มั้ย....อะ” อย่าลืมว่าตลอดบทสนทนา ฝ่ามือของผมก็ทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆครับ....เสียงครางแผ่วเบาจึงมีให้ได้ยินแทบจะตลอด...



“หืม?” แต่ถึงจุดนี้ ผมนึกย้อนดูแล้วก็ผนวกสิ่งที่อีกฝ่ายพูด......













ให้ตายเหอะ.....





นี่.....เชนทร์มันคิดว่าที่ผมทำหน้าเครียดคือ.....มันคิดว่าผมจะโกรธ.....โกรธที่มันไม่ยอมให้ผมทำในห้องน้ำงั้นเหรอ????????



“อะ.....อึก....อื้อออ~ อ๊ะ อะ....แจ๊ค...แจ๊ค...เดี๋ยว” ฝ่ามือผมเร่งจังหวะขึ้น จนอีกฝ่ายครางถี่ๆ ผมอมยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อรู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย....มิน่า.....ถึงได้ชวนมาที่นี่....



ทีแรกผมก็ชั่งใจว่าจะบอกดีมั้ย....แต่ไหนๆก็ไหนๆ....นานๆทีจะเห็นมันเชิญชวนผมก่อน....ผมคงต้อง.......ขอตามน้ำไปก่อนล่ะครับ ฮึๆ...











ไม่อยากจะคิดเลย....ว่าถ้าเชนทร์มันรู้เหตุผลที่แท้จริงนี่....มันจะยังยอมให้ผมทำอยู่มั้ยนี่?









ผมไล่บดจูบจนอีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ทัน ก็ถอนริมฝีปากออก ไล้ริมฝีปากไปตามสันจมูก แก้ม คาง ไปเรื่อยๆในขณะที่ฝ่ามือของผมยังคงทำงานอย่างเต็มที่....จนร่างเล็กตรงหน้าปลดปล่อยออกมา... ลมหายใจถี่ๆที่รดอยู่อย่างแผ่วเบาที่ลาดไหล่ของผม ฝ่ามือที่ปกติมักจะแข็งขืน คอยปัดป้อง ไม่ยอมให้ผมทำต่อในวันนี้ไม่มีอาการต่อต้านแม้แต่น้อย....



คงจะกลัวผมโกรธสินะ.....น่ารักชะมัด....



ผมกอดอีกฝ่ายแน่นๆด้วยความหมั่นเขี้ยว......ก็ทำตัวน่ารักอย่างนี้สิน่า....


อีกฝ่ายดูงงๆเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้กอดแต่โดยดี ผมเลื่อนตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับวางของในห้องน้ำแล้วคว้าเอวอีกฝ่ายให้ตามมานั่งตัก แผ่นหลังชิ้นเหงื่อเล็กน้อยแนบอยู่กับแผงอกของผม ผมเอื้อมมือไปจับที่ขาของร่างที่อยู่บนตักแล้วจัดท่าทางให้เป็นไปตามที่ต้องการ อีกฝ่ายดูกระอักกระอ่วน แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี สุดท้ายผมก็เอื้อมมือไปดึงเอวกางเกงที่หมิ่นเหม่ของอีกฝ่ายลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ฝ่ามือน้อยๆเลื่อนมาจับที่ข้อมือผมตามสัญชาตญาณ .....คงจะอายล่ะนะ....



“ว่าง่ายๆนะ......” ผมกระซิบที่ใบหูอีกครั้ง เล่นเอาอีกฝ่ายขนลุกซู่จนผมเองก็รู้สึก...



“แจ๊ค.....อะ.....อืม.....เดี๋ยว...เดี๋ยวสิ อา...อ๊ะ” ผมจัดการปลุกอารมณ์อยากของร่างบนตักอีกครั้งด้วยฝ่ามือ และเรียวลิ้นที่ไล้จูบแถวๆหลังคอซึ่งเป็นจุดที่มันอ่อนไหวเป็นพิเศษ ร่างกายสั่นสะท้านที่ไม่ว่าจะมาจากสาเหตุอะไรนี้มันช่าง.....เย้ายวนซะเหลือเกินสำหรับผม...



“อะ...อ๊ะ!” ฝ่ามืออีกข้างผมก็จับเอวอีกฝ่ายให้ลงมาสัมผัสกับส่วนล่างที่กำลังแข็งขืนของผมอย่างแนบแน่น เรียกเสียงหอบครางจากทั้งผมและมันได้อย่างดีเยี่ยม จนมาถึงจุดหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าคงจะทนต่อไปไม่ไหวแล้วแน่ๆ...



“ยกตัวขึ้นหน่อย....ดี.......เชนทร์ครับ.....เอื้อมมือมาปลดเชือกที่กางเกงให้แจ๊คหน่อยนะ.....นะครับ....” ผมแกล้งกระซิบที่ใบหูของอีกฝ่าย ให้ดังเข้าไปถึงโสตประสาท ใบหูที่ผมเหลือบเห็นเล็กน้อยเป็นสีแดงจัดเมื่อผมพูดจบ อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยอมโอนอ่อนอย่างดี ไม่นานนักกางเกงว่ายน้ำของผมและมันก็ลงไปกองอยู่ที่พื้น.....



“เลียสิ....” ผมสอดปลายนิ้วแผ่วเบาที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย ซึ่งก็ตวัดเรียวลิ้นบนปลายนิ้วของผมอย่างเผลอไผล....จะรู้มั้ยนั่นว่ายิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งรู้สึกหนักกว่าเดิมซะอีก....



ผมค่อยๆสอดใส่นิ้วลงไปในส่วนลึกของร่างกายอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา สิ่งหล่อลื่นก็ใช้น้ำลายของเจ้าตัวนั่นล่ะนำทาง ผมเร่งฝ่ามือที่ปรนเปรออยู่ด้านหน้าไปพร้อมๆกันเพื่อบรรเทาความเจ็บให้อีกฝ่าย หลังจากหมุนควงนิ้วอยู่ภายใน จนเพิ่มจำนวนเป็น 3 นิ้วผมก็ค่อยๆถอนปลายนิ้วออก รู้สึกได้ถึงการบีบรัดภายในที่ตอดรับเป็นระยะๆ แค่คิดถึงความรู้สึกที่กำลังจะได้รับ ผมก็อยากจะทำจนแทบทนไม่ไหว...



“ช่วยหน่อยนะ....นะครับ.....” ผมจับเอวอีกฝ่ายยกขึ้น ใบหน้าที่หันมามองเพียงแวบเดียวแล้วก็หันหนีไป ไม่รู้ทำไมเวลาที่เห็นใบหน้าแบบนี้แล้วผมจะรู้สึกมากขึ้นไปอีก...



มือเล็กๆของอีกฝ่ายเลื่อนมาจับแก่นกายของผมแล้วค่อยๆกดตัวลงมาอย่างแผ่วเบา เสียงครางหอบขาดๆหายๆเป็นช่วง....ไม่กี่อึดใจถัดมา.....ร่างเล็กตรงหน้าก็ทิ้งตัวลงมาที่ตักผมอย่างสมบูรณ์ นั่งนิ่งๆเหมือนพยายามปรับตัวอยู่ ผมรู้สึกถึงสัมผัสและการตอดรัดภายในจนตัวผมเองต้องกัดฟันไว้ ฝ่ามือผมลูบไล้ตามเส้นโค้งของร่างกายอีกฝ่าย ผิวเรียบๆลื่นๆเวลาลูบมันเพลินอย่างบอกไม่ถูก



“ขยับ.....สิ” อาการสั่นสะท้านของคนตรงหน้ากลับมาอีกครั้งพร้อมเสียงครางหอบถี่ๆ อีกฝ่ายยกตัวขึ้นแล้วใช้แขนยันไว้ที่หน้าขาของผม ผมก็โอบแขนรอบเอวอีกฝ่ายไว้....



“อะ....อะ.....แจ๊ค อืมมมม....อือ... อ๊ะ อ๊า~~” เสียงครางอีกฝ่ายที่เริ่มจะดังขึ้น ทำให้ผมต้องรีบเลื่อนฝ่ามือไปปิดที่ริมฝีปากนั้น ถึงแม้ว่าผมจะชอบเสียงเซ็กซ์ๆแบบนี้ก็เถอะ.....แต่ที่นี่คงไม่ค่อยดีนักหรอก...



“อืม...อะ....อะ” “อืมมมมมมมม” เสียงครางแผ่วๆจากทั้งผมและมันยังคงมีอย่างต่อเนื่อง....ห้องน้ำก็เหมือนจะเป็นใจ คือแทบจะไม่มีคนเข้ามาใช้ จังหวะที่ต่อเนื่องและยาวนานใกล้จะสิ้นสุดลง...



“เชนทร์ครับ....เปลี่ยนท่าหน่อย.....อะ” ร่างเล็กบนตักผมพยายามยันตัวขึ้นจากแก่นกายของผม แต่ทว่า....




“อะ....อ๊า~~” ในจังหวะที่อีกฝ่ายใกล้จะถอนตัวจากการสอดใส่ เป็นผมเองที่กระชากเอวเล็กๆนั่นลงมาจนผิวเนื้อของผมและมันแนบสนิทกันดังเดิม... เสียงหอบถี่ๆดังขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงตัดพ้อจากอีกฝ่าย...




“อะ....ก็ไหนว่าจะ....จะ...อะ เปลี่ยน...เปลี่ยนท่า...ไง อะ....” อีกฝ่ายเอี้ยวตัวมาถามผม ใบหน้าแดงจัด และริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันจนห้อเลือด หยาดน้ำตาเล็กน้อยที่หางตา วงหน้านวลๆนั้นเต็มไปด้วยไรเหงื่อ ทำเอาผมทนไม่ไหวจนต้องประกบจูบไปอีกรอบ พอถอนริมฝีปากออกก็พูดเบาๆ




“ก็เปลี่ยน.....แต่ให้ยังต่อเนื่องอยู่อย่างนี้....สิ.....” ผมกดเอวมันเข้ากับส่วนกลางลำตัวผมอีกครั้ง จนอีกฝ่ายเสียววาบ ทำหน้าค้อนๆใส่ผมแล้วหันหลังกลับไปท่าเดิม ผมจับแขนเรียวของอีกฝ่ายให้เอื้อมไปชิดผนังด้านข้าง แล้วยกตัวตามไป ไม่นานนักสิ่งที่เร่าร้อน รุนแรงก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ร่างเล็กในวงแขนของผมก้มหน้ากรีดร้องกับแขนของตัวเองอย่างพยายามสกัดกั้นเสียง ก็คราวนี้ผมเป็นคนกำหนดจังหวะเองนี่นา.....




“อะ...อืมมมมม อื๊อออออ.....อะ” เสียงที่ฟังก็รู้ว่าพยายามกัดฟันเต็มที่ แต่ก็ยังหลุดรอดออกมา ดังขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งผมเอื้อมมือไปมอบสัมผัสให้กับด้านหน้าของอีกฝ่าย เสียงครางนั้นยิ่งเล็ดรอดออกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งในจังหวะเกือบจะท้ายสุด เสียงครางหวานหูที่สุดของวันก็ดังขึ้น




“อะ...อ๊า~~~~~” ในที่สุดร่างเล็กปลดปล่อยจนเลอะฝ่ามือของผมไปหมด



“ไม่...อึก...รอกันเลย...นะ” ผมเร่งจังหวะให้ตามไปติดๆ ไม่นานนักผมก็ปลดปล่อยตาม ผมเลื่อนตัวไปซบอีกฝ่ายที่แทบจะฝังตัวอยู่กับผนังแล้วก็โอบกอดร่างนั้นอีกครั้ง กลิ่นอายของเซ็กซ์ยังคงอวลอยู่รอบๆกาย ไอ่ตัวแสบเริ่มที่จะประท้วงยุกยิกๆให้ปล่อย




“เอาออกไปสิ.....” เสียงพูดนิ่งๆ แต่ใบหูแดงๆนั่นหลอกผมไม่ได้หรอกน่า...




“ฮึๆ....” ผมค่อยๆถอนแก่นกายออกมา รับรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายเหมือนจะทรุดตัวลง จนผมต้องรีบเข้าไปประคองตัวไว้ก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ สายตาที่มองปะทะกันหลังจากที่ทำอะไรกัน มันเป็นสายตาที่แปลกนะครับ.....ผมมองไล่ไปตามวงหน้าเล็กๆนั้น อีกฝ่ายก้มหลบสายตาของผม จนผมอดอมยิ้มไม่ได้...





“มองอะไรนักหนา.....”



“มองเฉยๆ.....ไม่ได้หรือไงล่ะ.....ฮึๆ” อีกฝ่ายไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงผมมากไปกว่านี้ เพียงแค่พยายามดันไหล่ผมออก แล้วพยุงตัวเองไปใต้ฝักบัว แต่สุดท้ายผมก็เข้าไปอาบด้วยนั่นแหล่ะ...








ข้อดีของการทำอะไรกันในห้องน้ำของสวนน้ำก็คือ......คุณไม่ต้องกังวลเรื่องชุดที่จะเปลี่ยน.....เพราะยังไงมันก็ต้องเปียกอยู่แล้ว.....ฮึๆๆ






“ออกไปก่อนปะ....” หลังจากการอาบน้ำเล็กๆ ไอ่ตัวแสบก็บังคับให้ผมเดินออกมาก่อน ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว.....แต่ไหนๆก็ไหนๆขอซักหน่อยเถอะ...






*ฟอด


ผมหอมแก้มมันหนักๆก่อนที่จะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ดูเหมือนจะไม่มีคนสนใจอะไร.... ผมเดินทิ้งห่างออกมาได้ครู่หนึ่งแล้วก็หันหลังไปดู เห็นไอ่ตัวแสบของผมเดินตามห่างๆ ผมจึงเดินต่อมาจนถึงเก้าอี้ผ้าใบที่ตากผ้าเช็ดตัวทิ้งไว้




“อะ...” ทันทีที่ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วทิ้งลงบนตัก ผมก็รู้สึกถึงอาการแสบเล็กๆที่หน้าขา หันไปมองด้านข้าง คนที่ผมเพิ่งจะฟัดไปเมื่อกี๊ก็ทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆผม คว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมลำตัวช่วงบนไว้เกือบทั้งหมดด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับแต่แดงระเรื่อ....





“มึงนะมึง....”













เพิ่งเห็น.......




รอยจูบที่ซอกคอกับแผงอกของไอ่ตัวแสบ และที่ต้นแขน.....



ส่วนผม....รอยเล็บข่วนเป็นทางยาวตรงหน้าขาของผม.......









อ้อ...... ‘อุบัติเหตุ’ นิดหน่อยเอง.....ฮึๆๆๆๆๆๆ





จบตอนที่ 31 สวนน้ำฮาเฮ (4) NC-13


***************************************

มาต่อให้แบบยาวๆ (เรอะ?)

นับจากที่อัพล่าสุด ก็ 2 อาทิตย์พอดิบพอดี๊~  :jul3:


งานเยอะง่าวอะ

ต้องขอโทษจริงๆ อ่า ตอนนี้เรียนปีสุดท้ายแล้วแหล่ะ งานเลยเยอะมากกกกก นี่จริงๆอาทิตย์หน้ามีสัมมนา หน้าห้องอีกนะนี่ แต่เกรงใจ เลยแวะมาต่อให้




อ่อ ขอบอกว่าพิมพ์เสร็จแล้วลงเลย ยังไม่ได้พิสูจน์อักษรนะ ถ้าใครเห็นที่ผิดก็รบกวนบอกด้วยจ้า


สุดท้ายขอขอบคุณที่ยังอ่านกันอยู่ (เหรอวะ?)  :jul3: :jul3: :jul3:

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
 :z1:  หาไปนานยังไงก็รออ่ะครับเรื่องเน้  ก็เจ้าเชนท์มันน่ารักซะ :-[  นายแจ็คก็ :oo1: 

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
ถึงจะปล่อยให้รอนาน แต่คุณภาพความหื่นครบถ้วนคงเดิม  :m25:

งานเยอะยังมาลงให้ได้อ่านกันอีก น่ารักจริงๆ  :man1:
ขอให้ผ่านมรสุมนี้ไปได้ไวๆ นะจ้ะ  :L2:



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-07-2009 09:04:33 โดย nOn†ღ »

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
หนูเชนทร์น่ารักได้โล่เลยอะ ฮิ้วววววววววว

คนเขียนสู้ๆ นะ

patz

  • บุคคลทั่วไป
สรุป เชนทร์ก็ยังไม่รู้ใช่ป่ะเนี่ย ว่าที่แจ๊คทำหน้าเครียดๆเป็นเพราะอะไร

แต่ก็นะ ไม่สำคัญละล่ะ  :haun4:

ออฟไลน์ ปี้ปี้ปี้~PalmY

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2427
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +273/-1

mecon

  • บุคคลทั่วไป
 :pighaun: :jul1:
ลีลาชวนของนังหนูทำคนอ่านกับไอ่แจ็คระทวย
ลีลาเจ้าแจ็คทำนังหนู อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มะไหวๆเด็กอะไรน่ารัก ใสซื่อจริงๆเลยลูก ค.ซื่อนำพาให้หนูเส็ดเจ้าแจ็คจนได้
เปลี่ยนสถานที่ แต่บรรยากาศคงเดิม อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
แจ็คเอ้ย เป็นไง อิอินังหนูทุ่มสุดตัวเลยนะเนี่ย
ง้อแบบนี้ กำไรเต็มเฟ้ย

Melos +1 สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงนังหนูอยู่เนือยๆ

ออฟไลน์ TONG

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-4
ดีใจจังกว่าจะมาสักตอน เป็นกำลังใจให้ในเรื่องเรียนนะค่า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






hene2526

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ ชินจัง

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 307
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
เห็นเรื่องนี้ตั้งแต่ลงแรกๆ อ่านแล้วไม่ค่อยอินนัก
แต่พอเมื่อวานมาอ่านอีกที ต้องนั่งอ่านรวดเดียวจบเลยนะ
รู้สึกเรื่องมันสนุกมากกกกกกกกกกก  :pig4:
บรรยายได้ดีเลยล่ะ ทั้งชีวิตความเป็นอยู่และนิสัยใจคอของแต่ละคน
ชอบเคมีระหว่างชนทร์กะแจ๊คอ่ะ เหมือนมีแรงดึงดูดเข้าหากัน

ปล.แนนกะเมนี่วายตัวแม่เลยเนอะ ขอตอนพิเศษของสองสาวยาวๆหน่อยค๊า  :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-07-2009 20:43:03 โดย ชินจัง »

ออฟไลน์ tutu

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
นังหนูเอ๋ย
ยังไงก็ไม่ทันเล่ห์เจ้าแจ๊คซะที

แต่ก็ดี ซื่อๆ แบบนี้แหละน่ารัก น่า...
 :laugh:

mecon

  • บุคคลทั่วไป
คิดถึงนังนู๋ อิอิ
เอ็นซีนอกสถานที่มะรู้ป่านนี้จะเป็ฯไงบ้าง 55555

patz

  • บุคคลทั่วไป
คิดถึงนังหนูจัีงเลย หายไปนานแล้วน้า...

MeloS

  • บุคคลทั่วไป
 :z2:







ตอนที่ 32 สวนน้ำฮาเฮ (5) + แขกผู้มาเยือน?












“เป็นไรกันวะอีกคนยิ้ม อีกคนบูดมาเชียว” มึงอย่าเพิ่งถามกูตอนนี้ไอ่แนน ขอกูฆ่าไอ่บ้าข้างๆนี่ก่อน.....ฮืออออออ



“เปล่า....เออ แล้ว....แล้วๆ...แล้วมึงกับน้องเมเป็นไงมั่ง สนุกปะ”



“ก็ดี....ว่าแต่มึงเป็นไร ตะกุกตะกักพิกล...” ไอ่แนนเดินเข้ามาใกล้ๆผม แล้วอังหลังมือของมันเข้ากับหน้าผากผมที่ตอนนี้มันร้อนฉ่าด้วยความอาย สัมผัสเย็นๆจากฝ่ามือมันเหมือนจะหักล้างอุณหภูมิของผมยังไงชอบกล ผมนั่งนิ่งๆปล่อยมันลูบหน้าลูบตาไป ไอ่แจ๊คมองมาที่ผมกับไอ่แนนแล้วขำน้อยๆ ก็สภาพตอนนี้มันเหมือนแม่กำลังลูบหัวลูก หรือไม่ก็เจ้าของกำลังลูบหัวหมาน่ะนะ -*-



“เชนทร์มึงตัวร้อนๆนะ...แจ๊ค.....มึงอยากกลับยัง? กูกับน้องเมเล่นจนตัวเปื่อยแล้ว”



“อืม”



“งั้นกลับ...” หลังจากนั้นพวกผมก็เก็บข้าวของผลัดกันเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ พอเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว สองสาวก็ขอแวะที่ร้านขายของที่ระลึกตามธรรมเนียมแต่พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ.....



 “อะ” “เฮ้ย” “โอ๊ะ” “เหอ” (ไปเดากันเอาเองนะครับว่าเสียงใครกันบ้าง ตามคาแรคเตอร์เลยครับ 555+)



นั่นมัน.....ไอ่แอรอนนี่หว่าแถมยังมีไอ่แมกซ์ด้วย พอมันสองคนเห็นพวกผมก็ปรี่เข้ามาทันที และปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของผมและไอ่แนนคือ....วิ่งไปหลบหลังชาวบ้านครับ แหะๆ



ไอ่แนนหลบหลังน้องเม ผมหลบหลังไอ่แจ๊ค....นึกสภาพแล้วมันก็ฮาดีว่ะ 555+ โดดหนียังกับเจอตุ๊กแกซะงั้นอะ พวกมันสองคนเห็นผมกับไอ่แนนโดดเหยงขนาดนั้นมันก็ชะงักกันทั้งคู่นะครับ แต่ไม่นานพวกมันก็ตั้งสติได้แล้วก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ



“ไงครับ....มาว่ายน้ำกันเหรอ” เป็นแอรอนครับที่เปิดบทสนทนาขึ้นก่อน....



“ก็คงงั้น....เห็นๆอยู่....” ไอ่แจ๊คสวนกลับทันทีครับ นี่ถือเป็นความได้เปรียบทางภาษาของไอ่แจ๊คมัน เพราะถ้าเป็นผมกับไอ่แนนจะต้องใช้เวลาประมวลผลซัก 5 วินาทีว่าเขาพูดอะไรกับเรา แต่ถ้าเป็นน้องเมกับไอ่แจ๊คนี่จะเถียงกลับได้เลย แต่มักจะเป็นไอ่แจ๊คมากกว่า เพราะน้องเมจะไม่ค่อยพูด (แต่พูดทีนี่หลายคนสะอึกเลยนะ)



“ฮึๆ...ใจเย็นๆครับ ผมไม่ได้เข้ามาทักเพราะอยากจะมีเรื่องกับคุณนะ”



“งั้นมีอะไร?” เป็นผมเองครับที่พูดออกไป ตอนนี้ผมหลบออกมาจากหลังไอ่แจ๊คได้ครู่หนึ่งแล้ว ไอ่แจ๊คหันมามองหน้าผมดุๆทำนองว่าไปพูดกับมันทำไม...งะ ก็ผมสงสัยนี่นา -*-



“ก็ผมทำงานพิเศษที่นี่อีกกะหนึ่ง.....แมกซ์ก็ด้วยครับ...” ผมมองไปด้านข้างเห็นไอ่แมกซ์ยืนยิ้มเผล่อยู่แล้วโบกมือน้อยๆให้ไอ่แนน ผู้ซึ่งเหมือนจะหลายเป็นโรคแขยงฝรั่งไปในทันที มันทำหน้าบู้มากๆอะครับ ฮาว่ะ 55+



“อ้อ เหรอ.....” ไอ่แจ๊คครับ....ยังคงสำเนียงกวนบาทาได้อีก แต่แอรอนกับแมกซ์มันก็ยิ้มให้นะ ไม่รู้ว่ามันสองตัวมาอารมณ์ไหนเหมือนกัน -*-



บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ เพราะต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันเหมือนลองเชิงอะไรซักอย่าง ผมมองสลับซ้ายทีขวาทีอย่างมึนๆ เอาไงดีวะ....



ผมเหลือบไปเห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งถือแฟ้มคล้ายๆกับที่ซุปฯผมชอบถือ....อ้อ ดูเหมือนจะคิดอะไรออกแล้วแฮะ เหอะๆ



“พวกนายทำบ้าอะไรกันน่ะ!” ได้ผล.....วงแตกกระเจิง....ขอบคุณเจ๊ซุบฯ...กูจะได้กลับห้องไปนอนซะที - -



“ปะๆ....ไปเหอะ โดนด่าแล้วๆๆๆ” ผมยิ้มกวนๆให้ไอ่แมกซ์กับไอ่แอรอน มันสองตัวมองหน้าผมเหรอหราเชียว 55+ ไอ่แนนขยิบตามาเหมือนจะรู้ทัน มันเผ่นก่อนใครเขาเพื่อนเลยแหล่ะ ผมรุนหลังไอ่แจ๊คให้ออกมาจากร้านขายของที่ระลึกเพื่อจะได้เผ่นกันซักกะที พอออกมาเฮียแกก็บ่นตามประสาล่ะครับ ปล่อยไปๆ เริ่มชินกับความปัญญาอ่อนของมันแล้วล่ะ



พอกลับมาถึงก็พบกับตาเจย์นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่เก้าอี้ยาวหน้าที่พัก (*มีใครจำมันได้มะ คนที่มีหน้าที่ดูแลนักศึกษาต่างชาติ โผล่มาตอนที่ 1....จำไม่ได้???? จบไป!)



“โอ้....พวกคุณมากันแล้ว~” เป็นฝรั่งที่ร่าเริงได้ตลอดเวลาจริงๆ -*-



“ไงครับเจย์ มีอะไรรึเปล่า?” ให้ไอ่แจ๊คออกโรงครับ เพราะเวลาน้องเมไปคุยจะเมื่อยคอมาก 555+



“ผมแค่แวะมาดูว่าพวกคุณสบายกันดี เห็นว่าได้รับคำชมจากซุบเปอร์ไวเซอร์กันเยอะ ปรับตัวเร็วกว่ารุ่นก่อนๆอีกนะ”



“เอ๋...รุ่นก่อนๆเป็นยังไงเหรอครับ?” อันนี้ผมถามครับ



“ก็...ทำงานพลาดบ้าง เสิร์พผิดบ้าง ทำอาหารไม่สุกบ้าง รับทิบเองบ้าง....เยอะแยะ” เล่าไปก็ขำไป แหม่.....อารมณ์ดีจริงๆ พวกผมก็รู้สึกดีน่ะนะ เพราะเค้าค่อนข้างจะพูดตรงมากๆ เวลาจะติก็ติกันแบบไม่ไว้หน้าเลยล่ะ ลองถ้าบอกว่าดีแบบนี้ อาจจะดีจริงๆก็ได้ เหอๆ



“ว่าแต่ยังไงอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันมั้ยคะเจย์ เดี๋ยวเราจะทำอาหารไทยกัน” น้องเมเอ่ยปากชวนด้วยสำเนียงฉะฉานสุดๆครับ พวกผมเอกก็พยักหน้าเป็นทำนองเชิญให้มาทานด้วยกัน



“คงต้องโอกาสหน้าแล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมต้องไปธุระต่อ....อ้อ....ใช่ อีกเรื่องหนึ่ง....อีกประมาณ 1 สัปดาห์จะมีนักศึกษาแลกเปลี่ยนมาเพิ่มนะครับ อาจจะจากจีนหรือยังไงผมไม่แน่ใจ พรุ่งนี้จะมีทีมทำความสะอาดมาจัดการห้องนะครับ อาจจะรบกวนวันหยุดของพวกคุณซักเล็กน้อย...ไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้านะครับทุกคน” ว่าแล้วก็โบกมือให้พวกผมทั้ง 4 คนอย่างกระตือรือร้น พวกผมก็ต่างคนต่างเก็บข้าวของของตัวเองแล้วก็ไปรวมกันที่ห้องครัวเช่นเดิม



“กูมีลางสังหรณ์แปลกๆว่ะ....” ไอ่แนนเปิดประเด็นขึ้นหลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว และนั่งทานไอศกรีมกันอยู่เหมือนเคย



“ยังไง?” ไอ่แจ๊คผู้ซึ่งตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะยัดช้อนที่เต็มไปด้วยไอศกรีมรสครีมบรูเลก้อนโตเข้าปากผม แล้วมันทำสำเร็จมั้ยน่ะเหรอ?????



“อื๊อๆๆ” เลอะเต็มปาก....เลยครับ -*- สองสาวขำกับท่าทีของผมกับมันไปตามระเบียบ....ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมชินซะแล้วล่ะ เวลาโดนแซวอะนะ....อีกอย่างไอ่แนนมันไม่ค่อยแซวแล้วด้วย ถ้าไอ่แจ๊คไม่ได้ทำอะไรที่มันเกินเลยไปจริงๆน่ะนะ.... (เช่นอยู่ดีๆก็ก้มลงมาหอมแก้มผมต่อหน้าธารกำนัล....อืม.....)



“ก็แบบว่า.....กูว่าต้องมีเหี้ยไรซักอย่างเกิดขึ้น....แล้วแม่งต้องทำให้พวกเราลำบากแหงๆ”



“อะไรล่ะวะ....ฝูงตั๊กแตนรึไง?” เออ กวนตีนกันไปนะ สองคน -*-



“ฟายยยยยย กูหมายถึงต้องมีห่าไรซักอย่างที่ทำให้พวกเราเดือดร้อนกันอะ พูดไม่ถูก....แต่ลางสังหรณ์กูแม่นนะว้อย....ไม่เชื่อมึงรอดูได้เลย” ไอ่แนนพูดพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยมของมัน ไอ่ผมน่ะไม่ได้คิดอะไรหรอก คือผมเป็นพวกง่ายๆอะนะ ก็คิดแค่ว่าจะมีอะไรมา แต่ถ้าเราพยายามปรับตัวเข้าหามัน มันก็ไม่น่าจะยากเกินที่จะจัดการ อะไรแบบนั้นน่ะครับ







หรือผมจะคิดผิดหว่า???









เช้าวันรุ่งขึ้น----




“ฮ้าวววววว~” ผมบิดขี้เกียจไปมาด้วยอาการง่วงงุนสุดขีด......จะอะไรล่ะ ไอ่แจ๊คนั่นแหล่ะ....เล่นซะระบม.....ตัวการนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ส่วนคนโดนหนักอย่างผมน่ะนะ.....แหกขี้ตาตื่นมาทำข้าวเช้าน่ะสิครับ ผมเดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะไปห้องครัว พอเปิดประตูห้องครัวออก...



“เฮ้ย.....” ตาฝาดรึเปล่าหว่า.....ไหง.....อ่า....ไหงแอรอนกับ....กับแมกซ์มันมาอยู่ที่นี่อะ....????



หรือผมยังเมาขี้ตาอยู่? ผมยกมือทั้งสองขึ้นขยี้ตาทั้งสองข้างเบาๆ แต่ร่างสูงๆทั้งสองร่างที่ยืนอยู่ห่างจากผมก็ไม่ได้หายไป....แถมยังเดินเข้ามาใกล้ๆอีก เง้ออออออ



“สวัสดีครับเชนทร์” โอเค....ไม่ใช่ฝัน ตื่นได้แล้วมั้ยมึง -*-



“อ่า.....หวัดดี....มาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย?” ผมโบกมือแห้งๆให้ตามสันชาตญาณ ไอ่แอรอนยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ผม ผมยิ้มแหะๆให้มัน....บอกแล้วครับ....มึนอยู่ง่ะ




“มาเก็บห้องกับซ่อมอุปกรณ์น่ะครับ.....อ้อแล้วก็นี่...” แอรอนมันยื่นเอกสารสีขาวบางๆให้ผมแผ่นหนึ่ง ผมรับมาอ่านอย่างพินิจพิเคราะห์ จับใจความได้รางๆว่าพวกผมจะต้องช่วยพวกมันทำความสะอาดอพาร์ทเมนท์ในวันนี้ และจะได้โอทีตอบแทน ในส่วนท้ายกระดาษมีคำขอโทษจากซุบเปอร์ไวเซอร์เรื่องที่ไม่ได้แจ้งมาก่อน.....กรรม วันหยุดของตรูเป็นหมันแล้วดิ....



“โอเคครับ เข้าใจแล้ว งั้นผมขอตัวไปบอกเพื่อนผมก่อนนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารก็พบกับ....กระดุมเสื้อ???? กรรม! มึงจะเข้ามาใกล้กูทำไมมากมายเนี่ยยยยย~






“อะ”



“ไม่เปิดโอกาสให้เลยนะครับ.....” ไอ่แอรอนยกมือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวผมไปจูบเบาๆ ผมก็สะดุ้งสิ จะปัดมือออก มันก็ตวัดมือมันแล้วคว้ามือผมเอาไว้ ผมพยายามรวบรวมสติ (บอกแล้วไง ยังมึนอยู่ -*-) บอกให้มันปล่อย มันเพียงแต่ยิ้มน้อยๆมาให้ ผมเงยหน้าสบตามันตรงๆ เพราะตอนนี้ชักจะหงุดหงิด มันเองก็มองตาผมอย่างท้าทาย สายตามันไล่ไปตามใบหน้าของผม จนมาหยุดที่แถวๆคอของผม แล้วจ้องอยู่อย่างนั้น ผมเองทีแรกก็งงๆว่ามันมองอะไร แต่ดูจากสายตาที่แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆของมันแล้ว....ผมก็นึกออก คอเสื้อนอนที่ผมใส่อยู่มันลึกพอสมควร....



“นึกว่าจะเคลียร์ไปแล้วนะ....แอรอน....” ผมพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆแต่มีอำนาจอยู่ในที มันตกใจเล็กน้อย แต่ก็ข่มตัวเองให้สงบลงแล้วจ้องหน้าผมตอบ



“ต้องให้บอกอีกครั้งเหรอ.....ว่ารอยที่นายเห็น.....มันเป็นรอยอะไร....และใครเป็นคนทำ....?” แหะๆ เวลาผมโมโห....แรงบ้ามาเยอะครับ - -



อีกฝ่ายจ้องตาผมตอบ ถึงปากของมันจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่แรงบีบที่ข้อมมือของผมก็อ่อนลงเยอะ....เพิ่งจะรู้นะว่าหน้าด้านอย่างไอ่แอรอนมันก็อ่อนไหวกับคำพูดเหมือนกัน



ผมบิดข้อมืออกจากการเกาะกุมของมัน แล้วถอยออกมา.....หันหน้าไปมองไอ่แมกซ์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆ...



“ดูแลเพื่อนนายดีๆด้วย....ดูเหมือนเขาจะคุยกับผมไม่รู้เรื่อง” ว่าแล้วผมก็เดินหนีออกไปจากห้องครัว ทิ้งให้ไอ่บ้าสองตัวนั่นอยู่ด้วยกันสองคน.... หงุดหงิดชะมัด ผมเดินไปเคาะห้องสองสาวเพื่อบอกข่าวร้าย....ลางสังหรณ์มึงแม่นจริงๆว่ะแนนเอ๊ย....ซวยชิบ



พอบอกเสร็จมันก็โอดโอยอย่างที่ผมคิดเป๊ะเลย เหอะๆ แต่ยังไงก็ต้องทำอยู่ดีแฮะ.... ผมกำลังจะเดินกลับห้องของตัวเองเพื่อไปเปลี่ยนชุด แต่ไอ่แนนก็รั้งไว้ สีหน้ามันดูเครียดๆพิกล



“เชนทร์....มานี่แปปนึง” พอผมเดินไปใกล้ๆ มันก็คว้าแขนผมขึ้นมา เห็นเป็นรอยแดงๆที่ข้อมือ....อ้าวกรรม สงสัยที่ไอ่แอรอนมันบีบเมื่อกี๊...



“เฮ้ย...ไม่มีไร” มันทำหน้าแบบไม่เชื่อ ไอ่แนนเอาตีนถีบประตูห้องมันออกแล้วคว้าแขนผมเดินแกมวิ่งไปที่ห้องครัวทันที










“พวกมึงทำอะไรเชนทร์!?!”



จบตอนที่ 32 สวนน้ำฮาเฮ (5) + แขกผู้มาเยือน?



*********************************************



5555555+


ทิ้งไป.....เกือบเดือนเลยมั้งนี่   โทษทีนะ....ยุ่งๆจริงๆ

พอดีเพิ่งส่งงานสรุปกลางภาคไป....เลยได้พักช่วงนี้ซัก 2-3 วัน แต่หลังจากนี้ก็ต้องไปทำงานเรียนอีกอะแหล่ะ


จริงๆเกรงใจคนที่ยังอ่านอยู่จัง.....ที่ไม่ค่อยได้มาต่อ (จริงๆนะ)


เอาเป็นว่าจะพยายามมาต่อเท่าที่จะทำได้แล้วกันนะ  :กอด1:

mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] Work&Travelเดินทา&
«ตอบ #557 เมื่อ04-08-2009 01:12:30 »

เฮ้อออออออจริงๆ แอรอนก็สุภาพอ่ะนะ
แต่นังนู่มันมีปั๋วแล้วยังจะมายุ่งกะมันอีกอ่ะ
อยากเจออุ้งทีนอิมพอร์มอีกรอบชิมิเนี่ย
คือน่าเห็นใจก็น่าเห็นใจอ่ะนะ
แต่แบบเหมือนคนพูดไม่รู้เรื่องและพยายามจะทำอะไรสักอย่างอ่ะ
แนนออกโรงแบบนี้เด๋วบ้านได้พังแน่ๆ พ่อคุณก็ยังนอนอยู่ด้วยไม่เห็นรอยเดี๋ยๆงานเข้าอีกรอบแน่ๆ
แจ็คมันก็ดูท่าไม่เคยใจเย็นกับเรื่องของนังนู่เลยเนอะ เฮ้อออออออออออ

แจ็คที่สวนน้ำไม่พออีกเหรอ ยังมาต่อที่ห้องอีก ไอ้บ้ากามเอ้ย  :m20: :laugh:
 คึดฮอดดดดดดดแต่บวกบ่ได้   เอิ๊ก
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-08-2009 01:17:43 โดย mecon »

ออฟไลน์ tutu

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
งานเข้ากันอีกเเล้วคู่นี้.. :z3:....ไงก้อรออ่านตอนต่อไป

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
 :m31:  แม่ม พูดไม่รู้ฟัง อย่ามายุ่งกะนังหนนะเฟร้ยยยยย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






patz

  • บุคคลทั่วไป
เย่ๆๆ นังหนูกลับมาแล้วววว

คาดว่า เรื่องวุ่นๆจะไม่จบแค่นี้แน่ๆเลยใช่ไหมครับเนี่ย
หวังว่านักศึกษาแลกเปลี่ยนจากจีนของตาเจย์ คงจะไม่ใช่แอนนาเบลล์นะ

ออฟไลน์ ปี้ปี้ปี้~PalmY

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2427
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +273/-1
นักศึกษาใหม่ที่จะมาจะมีเรื่องวุ่นๆอีกมั๊ยเนี่ย  :z3:

jedi2543

  • บุคคลทั่วไป
แนนน่ารักอ่ะ ทำยังกะนังหนูเป็นลูกยังไงยังงั้น อิอิ

MeloS

  • บุคคลทั่วไป
:z2:














ตอนพิเศษ แมน-ทิน เพื่อนกัน....(เหรอวะ?)







“โอ๊ย~~~ เหี้ยเอ๊ยยยยยยย~” โวยวายไปเหอะมึง.....ถ้าโวยแล้วไอ่เชนทร์มันหายตัวมาโผล่ที่ไทยได้ก็โวยต่อไป....



หลังจากการที่ไอ่แมนคุยเอมเอสเอ็นกับไอ่เชนทร์ในวันนั้น (ตอนที่ 7 จ้ะ) มันก็เกิดอาการบ้าบอคอแตกอย่างที่เห็น นั่งเอาหัวมุดหมอนได้ซักพักก็จะลุกขึ้นมาเดินวนไปวนมาเหมือนชะมดติดจั่น (เป็นไงวะ?) และที่สำคัญ....ที่ๆมันกำลังส่งเสียงดังโคตรๆในตอนนี้....มันเป็นคอนโดผมน่ะสิครับ...



“เงียบได้แล้วมั้ยสัตว์....เดี๋ยวข้างห้องมาด่าให้หรอก” ผมปากระป๋องเครื่องดื่มเย็นเฉียบไปให้มัน มันก็รับไว้ทันตามสันชาตญาณนักกีฬา...



ผมบอกไปรึยังครับว่ามันกับผมเป็นนักกีฬาบาส? ถ้ายังก็ถือว่าบอกซะเลยละกันนะครับ จริงๆเพื่อนๆในกลุ่มจะมีเยอะกว่านี้มากๆครับ รวมๆที่เล่นกีฬาร่วมกันก็ 3-4 คน บางคนไม่ได้เล่นกีฬาก็ไปทำอย่างอื่นบ้าง เขียนรูปบ้าง เล่นดนตรีบ้าง ไม่ได้มีแค่ผมกับมันแล้วก็เชนทร์หรอก....แต่ด้วยความที่ว่าตอนนี้มันช่วงปิดภาคฤดูร้อน ก็เลยแยกๆกันไป บางคนก็กลับบ้าน ไม่ก็ทำงานพิเศษ จะมีก็แต่ไอ่แมนนี่แหล่ะ....ติดแหง่กอยู่กับผมเพราะมันไม่มีอะไรจะทำ...



ก็แหงล่ะ ปกติสิ่งที่มันทำตลอดจนกลายเป็นกิจวัตรไปแล้วคือการตามไปเฝ้าไอ่ตัวเล็กอย่างไอ่เชนทร์ไงล่ะ....คงเพราะพวกผมรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วน่ะนะครับ เลยค่อนข้างจะสนิทกันมาก ไอ่ตัวเล็กมันก็ไม่ได้รู้เรื่องเล้ย.....



เฮ้อ....



กลับเป็นผม....ที่ต้องมานั่งดูแลไอ่แมน....ที่ในสายตามันมีแต่ไอ่เชนทร์ตลอดเวลา....



ตอนที่ไอ่แมนมันรู้ว่าไอ่ตัวเล็กมันจะจากอ้อมอกมันไปโครงการ Work & Travel ไอ่บ้านี่โวยวายแทบตาย แต่จะตามไปก็ไม่ได้ เพราะที่บ้านมันไม่อนุมัติ จะกลับบ้านก็ไม่ได้ เพราะมันดันไปโกหกไว้ว่ามันจะลงซัมเมอร์ ซึ่งจริงๆแล้วมันกะจะอยู่กับไอ่ตัวเล็กให้เต็มที่.....แต่ก็ดันผิดแผนซะได้



ลงท้ายความซวยก็มาตกที่ผมไง.....



“หิวว่ะ....” นั่นไง....โวยวายได้แปปๆก็หยุด....แล้วก็บ่นหิว.....ทุกๆวันก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ผมเดินทำหน้าเบื่อโลกไปที่ห้องครัว ส่งเสียงโคร๊งแคร๊งได้ซักพัก จานมาม่าผัดขี้เมาอย่างง่ายๆก็มาอยู่ตรงหน้าผมและมัน มันยิ้มดีใจเหมือนเด็กมาให้ผม ผมส่ายหน้าเบาๆ แล้วก้มลงกิน มันเองก็กินจานของมันไป....



คิ้ว....ตา.....จมูก.....แก้ม......ริมฝีปาก..........คงจะเผ็ดสินะ.....แดงเชียว....



“เอ้า....” ผมยื่นกระดาษเช็ดปากไปให้มัน มันเงยหน้ารับด้วยรอยยิ้มอย่างเคย....รอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องยอมมันอยู่ตลอดเวลา.....



“อิ่มแระ......มาๆ เดี๋ยวกูล้างเอง” ว่าแล้วมันก็หยิบจานที่กินจนเกลี้ยงไปล้างอย่างเคย...บทสนทนาเดิมๆ พฤติกรรมเดิมที่เป็นอยู่ทุกวัน....







มันนั่งบ่น โอดครวญ เป็นบ้าอยู่บนโซฟาหน้าทีวี....




ผมนั่งประจำอยู่ที่เดิม หน้าคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานกราฟฟิคที่ผมรับมาทำหารายได้พิเศษ... ก็รายได้พิเศษที่จะต้องเอามาเลี้ยงไอ่ลูกหมาตัวนี้ไง....



คอนโดห้องนี้เป็นห้องเก่าของพ่อผมที่ท่านซื้อทิ้งไว้นานแล้วครับ ฐานะทางบ้านผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร ก็มีกินมีใช้ในแต่ละเดือน แต่ผมก็ไม่อยากจะรบกวนที่บ้านมากนัก กับค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆที่เพิ่มมา....



“เฮ้ย.....ไปดูหนังกัน” ผมเอ่ยปากสั้นๆ มันพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น....อย่างเคย....



ไม่นานนักผมกับมันก็มาถึงศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง หลังจากจองตั๋วหนังได้แล้ว จึงเดินเล่นเพื่อรอเวลา ผมมองแผ่นหลังที่เดินนำหน้าผมอย่างกระตือรือร้นนั่นด้วยความรู้สึกอะไรกันนะ?



เพื่อนเหรอ.....?



ส่ายหน้าเบาๆกับความคิดที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง.....ต่อให้ไม่ได้คิดแค่เพื่อนก็คงจะทำอะไรไม่ได้หรอกมั้ง......



ผมคงปล่อยความรู้สึกไว้นานเกินไปมั้ง....



“เฮ้ยยยยยย ทินๆๆๆๆ ดูนั่นดิ” ผมเงยหน้าขึ้นหลังจากที่เดินมองพื้นมานาน สายตามองไปตามทิศทางที่อีกฝ่ายชี้ให้ดู.....บัตรโทรศัพท์โทรข้ามประเทศลดราคา? เฮ้อ......



“เชนทร์มันไม่มีโทรศัพท์....” สีหน้ามันหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัด ได้ยินมันพึมพำเบาๆว่า ‘นั่นสินะ...’ เฮ้อ.......



“แล้วทำไมไม่ส่งเมลไป” ผมพูดไปนิ่งๆ มันเองก็โอดครวญว่าส่งไปหลายครั้งแล้ว แต่ไอ่ตัวเล็กคงจะยุ่ง เลยไม่ค่อยจะตอบ.....



สายตามึงคงมีไว้มองไอ่เชนทร์คนเดียวล่ะนะ....



ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เชนทร์กับรูมเมทมันจะเป็นยังไงบ้าง แต่ถ้าจะให้ผมเดา.....ผมว่าไอ่แมนคงอกหัก.....



หรือจะพูดให้ถูก...ต่อให้ไอ่เชนทร์มันไม่มีใคร....สายตาของมันก็มองว่าไอ่แมนเป็นแค่ ‘เพื่อน’ อยู่ดี.....และนี่ก็เป็นความจริงที่ผมรู้มานาน แต่ไม่คิดจะบอกมัน....



ผมไม่อยากให้มันเจ็บ.......



แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดี....ว่าการทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆมันจะเป็นการเลี้ยงไข้รึเปล่า........



ผมรู้แค่ว่า.....ผมปล่อยมันไปไม่ได้.....ไม่ได้จริงๆ......



“ไปเหอะ.....หนังจะเริ่มแล้ว” ผมคว้าคอมันให้เดินออกมาจากร้านที่มันไปยืนจ้องโปสเตอร์อยู่ มันเองก็หัวเราะขำๆ แซวว่าผมทำตัวเหมือนพ่อมันเข้าไปทุกวัน....









งั้นมึงจะยอมให้กูเป็น ‘พ่อคุณ’ ของมึงมั้ยล่ะ.....?





เฮ้อ........



พอหนังเริ่มฉาย....ใจของผมก็เหมือนจะล่องลอยไปตามเนื้อหาในหนังแต่สติก็ถูกดึงกลับมาบ้างด้วยปลายนิ้วที่สัมผัสกันเล็กน้อยตอนหยิบป๊อบคอร์น ซึ่งมันทำให้ผมคิดอะไรไปใกล.....



หันไปด้านข้าง.....ก็พบเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคย......



บางที.....คงสายเกินไปแล้วจริงๆ....



พอหนังจบ....ผมเดินล้วงกระเป๋าออกมา ในใจไม่ได้คิดถึงหนังเลยซักนิดเดียว..... ไอ่คนที่เดินอยู่ข้างๆก็พูดอะไรไม่รู้เกี่ยวกับหนัง ผมพยักหน้าเออออไปเรื่อย มันก็พูดเจื้อยแจ้วของมันไปเรื่อยเช่นกัน.....



“หิวอีกแล้วว่ะ...” มันหันมายิ้มแหะๆให้.....



“กระเพาะควายนะมึง........เพิ่งแดกก่อนออกห้องมาแท้ๆ” ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวมันตามความเคยชิน มันเองก็ยกมือขึ้นปัดมือผมแล้วพยายามจัดทรงเกาหลีของมันให้เข้าทรงเหมือนเดิม (ในความเห็นผมนะ....จะเสยหรือไม่เสย มันก็เหมือนเดิมอยู่ดี)



สุดท้ายก็ไปลงเอยที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง บทสนทนาก็เป็นเรื่องเดิมๆ.....ถึงแม้ว่ามันจะเอาแต่คุยเรื่องของไอ่เชนทร์....มันก็ไม่ได้ทำให้ผมเบื่ออะไร ถึงจะแปล๊บๆอยู่บ้าง แต่ยังไงซะ ผมก็คงต้องชินกับมัน.....



พอออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น เดินทางกลับคอนโดผม ระหว่างรอกดลิฟท์ขึ้นชั้นบน.....มันเข้ามากอดคอผม.....



“กูดีใจนะ....ที่มีมึงเป็นเพื่อน” มันว่าแล้วก็ยิ้ม....ยิ้มแบบเดิม....ยิ้มที่ไม่มีความเสแสร้ง.....







อืม.....เพื่อน...........คงงั้น.....







“กู.........ก็ดีใจ” ผมตอบไปแค่นั้น มันเองก็ยิ้มกลับมาให้เหมือนเดิม....








โดยที่ในใจผม....ขอเติมช่องว่างหลังประโยคนั้น..... กูก็ดีใจ.......ที่มึงอยู่ข้างๆกู....ไม่ว่าจะฐานะอะไร.....ก็ตาม...........








จบตอนพิเศษ แมน-ทิน เพื่อนกัน....(เหรอวะ?)


****************************************


เอาตอนพิเศษมาคั่นตีนไอ่แนนก่อน  :m20:

เพราะว่าอาทิตย์หน้าจะต้องกลับไปทำงานอีกแล้วล่ะ ตอนนี้เลย พิมพ์เสร็จแล้วเข็นมาลงเลย


จริงๆแอบน้อยใจ เม้นท์กรูหายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :serius2:



แต่มิเป็นไร...... :o12:



ลงต่อไป เพื่อคนที่ยังอ่านอยู่แล้วกัน..........


ไปละ จะพยายามมาต่อบ่อยๆเน้อ ไว้เจอกันใหม่โอกาศหน้า   :pig4:



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-08-2009 23:45:07 โดย MeloS »

ออฟไลน์ ปี้ปี้ปี้~PalmY

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2427
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +273/-1

mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] Work&Travelเดินทา&
«ตอบ #565 เมื่อ04-08-2009 23:48:05 »

โหยเพื่อนทินน่าสงสารอ่ะ
ส่วนไอ้แมนนั่นก็นะ ไม่ได้มองอะไรเลยอ่ะนอกจากค.ต้องการของตัวเอง
เหอะๆ อย่างน้อยนะคนเราก็ต้องสนใจเพื่อนบ้างอ่ะไม่ใช่สนใจแค่สิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างเดียว
ถ้าแมนรู้ว่า ปั๋วนังนู๋มันดุเนี่ย ทินอีกสินะที่ต้องมารองรับค.ทุกข์ของแกอ่ะ

รอนู๋แนน ลุยโลดดดดดดดดดดดด  +1 จัดไปคะ

ออฟไลน์ tutu

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
 :เฮ้อ:  น่าสงสาร..ไปรักคนที่ไม่รักมันก็ลำบากอย่างนี้เเหละ...บอกไปเลยจะได้ไม่ลำบาก :L2: :L2:

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
 :call:  สงสารเจ้าทินทิน  นายแมนก็ช่าง....นะ

ออฟไลน์ ï_Kiss_U♥

  • รักไม่ได้
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1132
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
โหยยยย หายไปนานเลย :angry2:
ไปไหนนนนมา
คิดถึงๆ นะ  :กอด1:

yayu

  • บุคคลทั่วไป
ยังรออ่านอยู่เสมอนะคะ ดีใจที่มาต่อแล้ว  :L2:
สงสารทินจัง แมนก็นะ นังหนู เค้ามีแจ็คแล้ว หวงมากด้วย หุหุ
หันมามองคนข้างๆเถอะ เค้าแอบรักอยู่นะ ...

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด