จะเกิดอะไรขึ้น ถ้า โชคดีกับ มท1 เป็นอะไรกันดีเอ่ย...
คงน่ารักน่าดูเลย ฮิฮิ 
โชคดีกับ มท 1 เป็นอะไรกัน Oh no!!!
น่าเกลียดมากๆ นะ แค่คิดก็สยอง
ที่จริงมันมีประเด็นอื่นอ่ะครับ รอตอนปลายๆ เรื่องนะ อีกไม่นานหรอก
ปฐพีนั่งมองฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก พลางตัดสินใจว่าจะยอมเปียกเปิดประตูรถวิ่งย้อนกลับไปยังร้านโชคดีค้าเหล็กดีหรือไม่ วันนี้เขาตั้งใจมาหาชายหนุ่มเพื่อชวนไปทานอาหารเย็นด้วยกันหลังจากที่ไม่ได้พบกันมาหลายวัน แต่ระหว่างทางจากลำปางมาที่น่าน ฝนก็เทลงมา กว่าเขาจะมาถึงน่านก็เกือบเป็นเวลาหนึ่งทุ่ม หน้าร้านของโชคดีก็จอดรถไม่ได้เพราะมีรถจอดเต็มไปหมด เขาต้องขับเลยหน้าร้านมาจอดเสียไกล คิดจะโทรศัพท์หาชายหนุ่มบอกให้ส่งคนกางร่มมารับเขาก็ไม่อยากทำ เดี๋ยวจะถูกหาว่าห่วงสบาย
...แต่ตอนนี้ฝนตกหนัก โชคดีคงไม่บ่นหรอก...
ร้อยตำรวจเอกปฐพีหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหมายเลข แต่โทรศัพท์ดับไปทันทีที่กดหมายเลขไปได้เพียงสี่ตัว นายตำรวจหนุ่มจึงปรับเบาะพอให้เอนตัวได้สบาย แล้วหลับตาลงช้าๆ นึกถึงใบหน้าของคนหน้าดุที่คงกำลังนั่งอยู่ในร้าน อาจจะกำลังตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวันของร้านอยู่ หรือไม่ก็ยืนสั่งให้ลูกน้องทำงาน หรือไม่ก็วางแผน “ล้ม” โครงการรีสอร์ทริมน้ำ
...โชคดีคิดยังไงกับเขาบ้างหนอ จะคิดแบบที่เขากำลังคิดอยู่หรือเปล่า รู้จักกันมาก็นานหลายปีแล้ว น่าจะถึงเวลาหรือยังที่เขาจะปรับความสัมพันธ์กับโชคดีให้ก้าวหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง...
...ขั้นที่ใกล้ชิดมากกว่าเดิม...
...วันมะรืนนี้ล่ะ มีงานฤดูหนาว มีการจุดพลุสวยงาม เขาจะชวนโชคดีไปยืนอยู่ริมแม่น้ำ มองดูพลุที่สว่างไสวที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ แล้วเขาจะบอกความในใจกับโชคดี ขอเป็นแฟนจริงจัง...
...แต่ทำไมเกิดมีพายุกระหน่ำแบบนี้ หน้าฝนก็หมดไปแล้วนี่นา ล่วงเข้าหน้าหนาวได้เกือบเดือนแล้ว เกิดอะไรขึ้น จู่ๆ อากาศก็เปลี่ยนแปลงทันใด...
คนที่ร้อยตำรวจเอกปฐพีกำลังคิดถึงตอนนี้ยืนเท้าสะเอวทำหน้าบึ้งตึงใส่ชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนจ๋องอยู่ใกล้ประตูหน้าร้านโชคดีค้าเหล็ก
ซ่งหันซ้ายหันขวา มองหาทางหนีทีไล่ หลังจากพูดอะไรที่อยากพูดแล้วก็ต้องเตรียมตัวป้องกันตัวเอง เผื่อโชคดีเกิดอาการผีเข้า กระโดษเข้ามาทำร้ายเขา
"โชคดีรักใคร บอกเราได้ไหม ถ้าไม่รักเราแล้วรักใคร"
"ไม่ได้รักใครโว๊ย" โชคดีทำเสียงหงุดหงิด "แต่ถึงจะรักใครแล้วมายุ่งอะไรด้วย ยังไงก็ไม่ได้รักแกก็แล้วกัน"
"โธ่ โชคดี ทำไมพูดตรงแบบนี้" ซ่งทำหน้าเหมือนจะร้องให้
"พูดตรงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่องซักที เมื่อไหร่จะเลิกกวนใจซะทีนะซ่ง"
"เรารักหรอกถึงได้มาตอแย"
"แต่เราไม่ได้รักนาย ดูปากเราพูดนะซ่ง ไม่ได้รัก ไม่ได้รัก ไม่ได้รัก" โชคดีตะคอกเสียงเบาเพราะไม่อยากให้คนในร้านได้ยิน "และจะไม่รักด้วย"
เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ทรงศักดิ์สะดุ้ง หันหน้าออกไปมองนอกร้านแวบหนึ่งแล้วหันกลับมามองคนหน้าดุที่ยืนจังก้าเท้าสะเอวมองเขาอยู่เหมือนจะไล่ให้เขาออกไปพ้นๆ ร้าน
"ทำไม่แน่ใจขนาดนั้นละโชคดี"
"ก็แน่ใจสิวะ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย" โชคดีตวาด "แล้วนี่มาพูดอะไรตอนฝนฟ้าคะนอง เกิดเพี๊ยนอะไรขึ้นมา อากาศเปลี่ยนก็เลยส่งผลกระทบต่อสมองหรือไงซ่ง"
"ทำไมโชคดีใจร้ายกับเรานัก" ซ่งโอดครวญ "ไม่เห้นความจงรักภักดีของเราบ้างเลยหรือหมูปิ้ง"
"ไอ้ซ่ง อย่ามาเรียกชื่อเล่นนะ เดี๋ยวยันออกนอกร้านไปให้ฟ้าผ่าหัวเลยเลย" โชคดีตะคอกเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
"ไม่ต้องเสียแรงถีบเราหรอก ถ้าอยากให้เราไป เราก็จะไป"
"งั้นไปเลย วิ่งออกไปเลย วิ่งตากฝนกลับบ้านไปได้เลยยิ่งดี" โชคดีสนับสนุน
"แต่เราเอารถมา" ซ่งตอนหน้าซื่อๆ
"โว๊ย ปวดหัว" โชคดีหันหน้าไปโวยวายใส่ผนังด้านข้างเพราะรู้สึกอ่อนอกอ่อนใจเหลือเกิน เขารู้ว่าทรงศักดิ์ไม่ได้แกล้งพูดกวน ฝ่ายนั้นพูดออกมาอย่างที่ตัวเองรู้สึกจริงๆ
"เราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หมู เอ๊ย โชคดีไม่สบายนะ เรามาบอกรักก็เพราะเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ คนเราต้องซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง รู้สึกยังไงก็ต้องสื่อออกไปยังงั้น โชคดีก็เอาแต่ปิดกั้นตัวเองแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้สัมผัสกับรักแท้เสียทีล่ะ" ซ่งยังพยายามโน้มน้าวคนหน้าดุที่ตอนนี้เริ่มหายใจฟึดฟัดเหมือนวัวกระทิงพร้อมวิ่งเข้าชนคู่ต่อสู้
"ไม่อยากสัมผัส เข้าใจไหมซ่ง" โชคดียื่นหน้าเข้าไปใกล้ พูดชัดถ้อยชัดคำ "ทีนี้ไปได้หรือยัง"
"ฝนยักตกอยู่เลย" ซ่งตอบเสียงแผ่ว หน้ามุ่ยเพราะโดนไล่และโดนดุจนแทบจะถอดใจอยู่แล้ว
"เดี๋ยวจะไปหาเด็กกางร่มไปส่งที่รถ"
"ไม่ต้องลำบากหรอก" ซ่งรีบห้าม
"ไม่ลำบากเลยซ่ง ไม่ลำบากจริงๆ บริการพิเศษจากร้านโชคดีค้าเหล็ก ส่งให้ขึ้นรถ ขับออกไปไม่ให้เกะกันหน้าร้าน บริการได้เสมอ"
"เราไม่ได้จอดรถขวางหน้าร้านที่ไหน เราจอดเยื้องไปตรงโน้น ต้องเดินไปตั้งไกล" ซ่งชี้มือ
โชคดีพ่นลมหายใจออกมาดังๆ พยายามีควบคุมมือตัวเองไม่ให้ยื่นไปบีบคอทรงศักดิ์ที่ยืนทำหน้าซื่ออยู่ใกล้ๆ
...โอย ใครก็ได้มาลากไอ้ซ่งไปให้พ้นหน้าๆ ทีเถอะ จะไม่ไหวอยู่แล้ว...
...อะไรจะรักนักหนา ถูกปฏิเสธไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย จนป่านนี้ก็ยังไม่เลิกลา เราก็ออกดุ ซ่งมาเห็นเสน่ห์อะไรของเราวะ เมื่อไหร่จะเลิกรักเราซะที คนที่อยากให้...
...เฮ้ย ทำไมเราคิดแบบนี้...
...คนที่อยากให้รักก็ไม่รัก...
...ไม่ได้ คิดแบบนี้ไม่ได้...
เดี๋ยงคงมีต่อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
