Series: Love, Finally (กว่าเราจะรักกันได้) ตอน ร้ายนักรักซะเลย
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
****************
ชยุตม์เป็นวิศกรหนุ่มไฟแรงฝีมือดี
ผ่านงานโปรเจ็คใหญ่ๆ มานับไม่ถ้วน
สร้างตึกระฟ้า
สร้างศูนย์แสดงสินค้าขนาดยักษ์
และอีกสารพัด
หลังจากทำงานหนักมาตลอด
ชยุตม์ตัดสินพักหกเดือนมาทำงานสร้างรีสอร์ทเล็กๆ บนโค้งน้ำอันสวยงามของเมืองเล็กๆ ทางภาคเหนือ
ถือเสียว่าเป็นการพักผ่อนในรอบ 8 ปี
แต่งานนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด
ลูกน้องวัยรุ่นของเขาเกิดไปทำผู้หญิงท้อง
ชายหนุ่มหน้าดุ จึงมายืนจังก้าอยู่หน้าบ้าน บังคับให้ลูกน้องของเขารับเป็นพ่อเด็ก
ชยุตม์ จึงต้องกลายเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายชายไปโดยปริยาย
ที่แย่ไปกว่านั้น
คนหน้าดุ เจ้าของร้านค้าเหล็กแห่งจังหวัดน่าน ซึ่งเข้าข่ายเป็นผู้มีอิทธิพลประจำจังหวัด
ไม่เห็นด้วยกับการสร้างรีสอร์ทที่เจ้าตัวกล่าวหาว่าทำลายธรรมชาติ
ชยุตม์ เลยต้องปวดหัว เพราะชายหนุ่มมาดร้ายคนนั้น นำชาวบ้านต่อต้านเขาทุกวิถีทาง
โครงการรีสอร์ทเล็กๆ ที่เขาตั้งใจทำงานแบบสบายๆ
จึงต้องกลายมาเป็น
อภิมหาโปรเจ็คที่สำเร็จได้ยากกว่าสร้างตึกร้อยชั้นกลางมหานครแวนคูเวอร์ งานชิ้นล่าสุดของเขา
***********
ตัวอย่าง
ชยุตม์เดินออกไปที่ระเบียงซึ่งเป็นยกพื้นสูงราวหนึ่งเมตร บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ใต้ถุนโล่ง ทาสีเขียวซีดๆ กลางเก่ากลางใหม่
ที่หน้าบ้านเป็นประตูรั้วไม้เก่าๆ ซึ่งแทบไม่สามารถกันผู้รุกรานที่ไหนได้เลย ประตูเปิดแง้มเอาไว้ ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกางขา เท้าสะเอวตะโกนโหวกเหวก ท่าทางเอาเรื่อง ข้างกายมีหญิงสาววัยรุ่นยืนก้มหน้าร้องให้กระซิกๆ
"อะไรกันคุณ โวยวายแต่เช้า" ชยุตม์ถาม เดินลงจากบันไดมายืนอยู่บนพื้น
"คุณเป็นใคร" ชายหนุ่มคนนั้นถามเสียงห้วน
"ผมก็คนอยู่ที่นี่นะสิ" ชยุตม์อดกวนไม่ได้
...นึกว่าคนเหนือจะอ่อนโยน นุ่มนวล พูดเพราะอย่างที่เพื่อนๆ เคยบอก แต่คนนี้กลับตรงกันข้าม...
"คุณเรียกโต๋ออกมาคุยกับผม" ชายหนุ่มสั่ง
"เขาไปทำอะไรผิด คุณถึงได้มาโวยวายเหมือนจะเรียกโต๋ออกมาฆ่า"
"คุณมายุ่งอะไรด้วย" อีกฝ่ายถามเสียงเข้ม หน้าตาไม่เป็นมิตร
"ผมเป็นหัวหน้าเขา ผมก็อยากจะรู้" ชยุตม์เสียงเข้มพอกัน
ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้าประตูมา เด็กสาวที่ยืนร้องให้อยู่ข้างๆ ก็ตามเข้ามาด้วยเหมือนโดนสั่งทั้งที่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร
.....
"คุณจะให้ผมสั่งให้โต๋เป็นพ่อเด็กหรือยังไง" ชยุตม์เริ่มเสียงดัง
"ก็ต้องสั่งสิ คุณกำลังจะพูดให้โต๋มันมีทางเลือก"
"เขาก็ต้องมีทางเลือก ไม่งั้นก็ต้องพิสูจน์กัน" ชยุตม์เถียง
"อย่าบอกนะว่าต้องตรวจดีเอ็นเอ" โชคดีโวยวาย เอาเสียงเข้าข่ม
ชยุตม์ยกมือขึ้นเท้าสะเอวเหมือนกัน ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ผมก็ไม่ได้พูด ผมกำลังจะถามเด็ก แต่คุณก็ไม่ยอมรอ"
"เสียเวลา แล้วไม่ต้องเอาประเด็นดีเอ็นเอมาพูด นี่มันบ้านป่า ใครทำก็ต้องใจนักเลงพอที่จะยอมรับ ไม่ต้องเอาบรรทัดฐานของเมืองกรุงมาใช้ที่นี่"
ชยุตม์กับโชคดีกลายมาเป็นมวยคู่ใหม่ แสวงกับโต๋มองหน้ากัน ไมเข้าใจว่าเจ้านายทั้งสองคุยอะไรกันเพราะไม่เข้าใจคำศัพท์แปลกๆ ส่วนเดือนได้แต่ก้มหน้าสะอึดสะอื้น โต๋โผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของชยุตม์ มองเดือนด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย เขารักเดือน แต่เขาไม่นึกว่าเดือนจะเกิดท้อง และเขาจะต้องเป็นพ่อคน เขาสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยิ่งโดนโชคบุกมายืนข่มขู่จะเอาเรื่อง เขายิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร
"เฮ้อ" โชคดีถอนหายใจแรงๆ จนชยุตม์หันไปมอง
"เป็นอะไรหรือครับ" ชายหนุ่มอดถามไม่ได้ ทั้งๆ ที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะได้ยินเพื่อความแน่ใจ
"ทำไมผมจะต้องมาติดอยู่บนเขากับคุณด้วยนะ" โชคดีพูดหน้าตาเฉย ตรงไปตรงมาจนชยุตม์สะดุ้ง
วิศวกรหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่ ไม่นึกว่าตัวเองจะกลายมาเป็นบุคคลน่ารังเกียจไปเสียได้ "ทำไมล่ะ ติดอยู่กับผมมันเลยร้ายมากนักหรือไง"
"เปล่า" โชคดียักไหล่ หันไปมองทิวเขาสลับซับซ้อนไกลสุดลูกหาลูกตาผ่านม่านสายฝนที่ตกปรอยๆ ไม่ยอมหยุดเกือบสองวันเต็ม
ชยุตม์ไม่เข้าใจโชคดี ชายหนุ่มมีบุคลิกที่ซับซ้อนมากจนเขาอ่านไม่ออก ดูไปเหมือนจะเกลียดเขา ขณะที่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเป็นมิตร บางครั้งตรงไปตรงมา โผงผางจนเขาตกใจ หากบางคราวดูอ้อมค้อม ลึกลับ ปิดบังอย่างไรก็ไม่รู้...
"ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ทำให้ผมสบายใจมาก" ชยุตม์อดประชดไม่ได้ อยู่กับโชคดีนาน เขาเริ่มเรียนรู้ที่จะใช้วาจากระทบกระเทียบเป็นแล้ว
ชยุตม์รับคำ แล้วขอตัวพาเพื่อนไปทานอาหาร แต่ก่อนเดินจากไปชายหนุ่มหันมาพูดกับคนที่นั่งทานอาหารไม่สนใจใคร
"ขอบคุณคุณโชคดีมากนะครับที่ช่วยแนะนำร้านเปลี่ยนยางรถ ถ้าไม่ได้คนใจดีแบบคุณโชคดีผมคงแย่" ชยุตม์แสดงท่าทางขอบคุณอย่างจริงใจ ซึ่งมีเพียงเขากับโชคดีเท่านั้นที่เข้าใจ
"ไม่เป็นไรครับ ครั้งต่อไปขับรถก็ระวังอย่าไปชนตอก็แล้วกัน จะหาว่าไม่เตือน" โชดดีตอบ ไม่หันหน้ากลับไปมองชยุตม์ปล่อยให้วิศวกรหนุ่มพูดกับแผ่นหลังของเขา
"ขอบคุณครับที่เตือน คราวต่อไปถ้าเจอตอ ผมจะเหยียบให้จมดิน ชาวบ้านผ่านไปมาจะได้ไม่เดือดร้อน"
...อ๊ะ...ประกาศสงครามเลยหรือ...โชคดีชะงัก มือที่กำลังตักราดหน้าค้างเติ่ง ซ่งเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็น เพราะพิมลวรรณกับวิษณุกำลังหัวเราะชอบใจกับคำพูดของชยุตม์
“พี่น้องครับ ฟังทางนี้ก่อน ผมขอประกาศว่า ใครก็ได้ที่มีหลักฐานชัดเจนเป็นลายลักษณ์อักษรที่พิสูจน์ได้ว่าการก่อสร้างรีสอร์ทของเราจะทำให้แม่น้ำน่านได้รับความเสียหายจนผิดไปจากเดิม ผมจะให้เงินรางวัลเป็นเงินสดหนึ่งล้านบาท”
ลูกน้องของศักดิ์ชัยไปหาเครื่องขยายเสียงหูหิ้วที่เสียงดังมีประสิทธิภาพมาก เสียงห้าวทุ้มของชยุตม์สะกดทุกคนให้นิ่งเงียบ
“เงินสดหนึ่งล้านบาทครับ พยานมีกันเป็นร้อย ผมไม่โกหก หากใครพิสูจน์ได้ว่ารีสอร์ทแห่งนี้สร้างขึ้นแล้วทำให้ธรรมชาติเของแม่น้ำน่านเสียหาย ผมยินดีจ่ายให้หนึ่งล้าน เราพูดกับอย่างผู้ใหญ่ ไม่มีอคติ ที่กำลังเย้วๆ กันอยู่นี่ ถามตัวเองหน่อยเถอะ ท่านมีข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนหรือเปล่า หากมี ก็ขอให้แสดงออกมา ใครหาหลักฐานที่ถูกหลักวิชาการและเชื่อถือได้ มีการรับรองอย่างถูกต้องอย่างเป็นทางการ ผมให้หนึ่งล้านบาท”
ชยุตม์มองโชคดี เขาเห็นว่าชายหนุ่มยังหยืนอยู่เหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขาปรายตามองหญิงสาวที่เป็นแกนนำ สังเกตเห็นว่าสาวห้าวคนนั้นหันไปมองโชคดีเหมือนกับจะขอสัญญาณอะไรบางอย่างเพื่อให้ดำเนินการต่อไป
...แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าใครเป็นแกนนำที่แท้จริง...ทำตัวเป็นผู้ยืนมองอยู่ห่างๆ แต่ที่จริงแล้ว โชคดีนั่นล่ะคือตัวตั้งตัวตี
ปฐพีอมยิ้ม ขำกับความยียวนของชายหนุ่มที่เขาชอบ
...โชคดี...ชายหนุ่มชื่อแปลกที่บุคลิกไม่เหมือนใครที่เขาเคยรู้จักมา ชายหนุ่มที่ทำให้ใจเขารู้สึกหวั่นไหวมานานหลายปี และตอนนี้ยิ่งรู้สึกเข้มข้นมากขึ้นทุกวัน ชายหนุ่มที่ทำให้เขาขับรถข้ามจังหวัดจากลำปางมาน่านอยู่บ่อยๆ นอกเหนือจากเหตุผลหนึ่งที่มาเยี่ยมบิดามารดา
...เออหนอ..แบบนี้เรียกว่าเป็นความรักได้ไหมนี่...ปฐพียิ้มบางๆ ขณะที่เดินขึ้นบันไดบ้าน เพื่อไปคุยกับบุพการีที่คงกำลังนั่งคอยเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น
แม้จะกังวลอยู่ว่า ชีวิตรักแบบที่เขาเป็นอยู่นี่อาจไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมและจากผู้ให้กำเนิดทั้งสอง แต่เขาก็รู้สึกสุขใจที่จะได้มีความรู้สึกเช่นนี้...ความรู้สึกที่เขาเริ่มจะเข้าใจว่าตัวเองกำลังตกหลุมรัก...
...ตกหลุมรักพ่อตัวร้ายประจำจังหวัด...
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
มีคนอยากอ่านเหมือนกันรึ? โพสซะเลย
ขอบคุณนะครับ ดูแล้วอย่าลืมกดให้คะแนนคนน่ารักนะครับ
:o8: :-[ :impress2:
:z13:
ครับ..ดูแล้ว...อ่านแล้ว
กดให้คะแนนคนน่ารักไปแล้วเป็น 657
สนุกดีครับ ต่อปากต่อคำกัน ไม่มีใครยอม
ชยุตม์ ท่าทางนายเอกจะ นุ่ม เย็นกว่า พระเอก
คุณโชคดี...โชคดีเพราะเจอ...ชยุตม์ รึป่าวเนี่ย
แล้วเมื่อไรจะเย็นลง นายเอกเอาน้ำ....เข้าลูบน่าจะดีขึ้น
ชอบเมืองเหนือ จะคอยอ่านตอน พระ นาย กุ๊กกิ๊กกัน
ทร่ามกลางบรรยากาศของขุนเขาอ่ะ จะได้อ่านมั๊ย
ขอบคุณนะครับ เป็นกำลังใจเน้อ
:z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:
:L1: