บทที่ 6 ครับ
ช่วยดัน ช่วยกดคะแนนให้หน่อยนะครับ
6
“ไปสมัครผู้แทนได้เลยนะเนี่ย” โชคดีพูดเสียงเบา มือที่กอดออกลดลงมาล้วงกระเป๋า ส่ายหน้าช้าๆ เขายอมรับว่าไม่คาดคิดว่าชยุตม์จะกระโดดออกมาเป็นคนรับมือกับสถานการณ์วุ่นวาย ที่สำคัญ ไม่คิดว่าชยุตม์จะเอาเงินมาล่อชาวบ้าน ซึ่งก็ได้ผลอย่างที่ฝ่ายนั้นคาดหวัง แต่สิ่งที่ตามมาต่อจากนั้นคือการประณีประนอม ชาวบ้านที่เขาเกณฑ์มาดูท่าทางจะคล้อยตามกับชยุตม์
...ใจหนึ่งเขาอยากจะออกไปกระตุ้นชาวบ้านไม่ใช้ฟังที่ชยุตม์พูด ซึ่งหากทำเช่นนั้นจริงก็มีความเป็นไปได้ว่าชาวบ้านจะฟังเขา แต่นั่นก็เท่ากับว่าเขาทำไปเพราะอคติ ลึกๆ แล้วเขาเห็นด้วยกับชยุตม์ที่เสนอทางเลือกให้มีการคุยตกลงกันระหว่างสองฝ่าย
...เอาเถอะ...ยอมถอยซักก้าว ลองดูซิว่าชยุตม์จะทำได้จริงอย่างราคาคุยหรือเปล่า หากเล่นอะไรตุกติก เขานี่ล่ะจะเป็นทัพหน้าพาคนขับรถขุดดินเข้าลุยคูกันน้ำของโครงการ
ชายหนุ่มส่งสัญญาณถอยแก่สุนิศา แกนนำที่เขามอบหมายให้เป็นคนพาชาวบ้านเข้าประท้วง หญิงสาวต่อรองกับชยุตม์อีกราวห้านาที จึงสั่งให้ชาวบ้านถอยกลับออกมา ชยุตม์ขอคุยกับสุนิศาเป็นการส่วนตัว หญิงสาวหันหน้ามามองเขาอีกแล้ว...โชคดีอยากโวยวายใส่รุ่นน้องคนนี้นัก แต่ติดอยู่ตรงที่ขณะนี้สุนิศากำลังยืนอยู่หน้าชยุตม์ และสถานการณ์ไม่อำนวย เขาจึงต้องปล่อยให้หญิงสาวคุยกับชยุตม์โดยหวังว่าสุนิศาคงพอจะจัดการได้
“น้าพงษ์ ไปอยู่กันศานะ คอยช่วย ผมไม่ค่อยไว้ใจนายช่างคนนี้ ท่าทางไม่ใช่ย่อย สงสัยเป็นลูกทูต ต่อรองได้ดีนักเชียว” โชคดีสั่งการพงษ์ ผู้ช่วยคู่ใจที่ทำงานช่วยเขามาตั้งแต่เริ่มธุริกจค้าเหล็ก พงษ์รีบเร่งเดินลุยแม่น้ำที่น้ำไหลเอื่อยสูงเพียงเข่าไปยังสุนิศากับชยุตม์ โชคดีหันหลังกับ เดินตรงไปที่รถ ขับออกไปโดยมีจุดหมายอยู่ที่จวนผู้ว่าราชการ
...คราวนี้เขาจะคุยกับผู้ว่าราชการตรงๆ วันนั้นเขาเห็นท่านผู้ว่ากับลูกชายเข้าไปยังโครงการ เขาอยากจะรู้ว่าท่านรณชัย พ่อของผู้กองปฐพีมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรกับโครงการนี้ เขานี่ล่ะจะเป็นคนหาหลักฐานให้ชยุตม์เอง ไม่ใช่เพราะต้องการเงินสดหนึ่งล้าน แต่เพราะคงไม่มีใครทำได้ หากไม่ใช่โชคดีคนนี้
...ชยุตม์ฉลาดมาก...เสนอเงินหนึ่งล้าน เพื่อให้ชาวบ้านฟังตัวเอง...หนึ่งล้านกับหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ถูกหลักวิชาการและเชื่อถือได้...ทำได้ง่ายนักตายล่ะ...ชาวบ้านได้ยินแค่เงินสดหนึ่งล้านก็คิดว่าจะได้ง่ายๆ วิธีพูดแบบนี้นักการเมืองเขาพูดกัน กำกวมเข้าไว้ พอถึงเวลา ก็ไม่ต้องเสียอะไรซักอย่าง มีแต่ได้กับได้
...บ้าจริงๆ คิดแล้วอยากจะบีบคอชยุตม์นัก...
“ขอบคุณคุณสุนิศามากนะครับที่ยอมคุยกับผม แต่ว่าผมเป็นวิศวกร ที่จริงอำนาจสิทธิ์ขาดเป็นของเจ้าของโครงการ เพราะฉะนั้นผมจึงอยากให้คุณสุนิศาคุยกับคุณอำพล ไว้ผมจะนัดให้”
“เมื่อไหร่ค่ะ” สุนิศาถามทันที
“ขอผมโทรหาคุณอำพลก่อนนะครับ แล้วผมจะติดต่อกลับ ผมขอเบอร์คุณสุนิศาด้วย” ชยุตม์ต่อรอง
“คุณก็โทรหาเขาตอนนี้เลยสิ คุยกันตอนนี้เลยก็ได้” สุนิศาเริ่มเสียงแข็ง
“ผมเกรงว่าจะไม่สะดวก ผมว่าต่างฝ่ายต่างเตรียมข้อมูลกันก่อนดีไหมครับ หรือว่าตอนนี้คุณสุนิศามีข้อมูลทุกอย่างพร้อมแล้วที่ชี้ชัดว่าโครงการของเราทำลายระบบนิเวศน์ของแม่น้ำน่าน แล้วก็มีอำนาจตัดสินใจเด็ดขาดแทนประชาชนเมืองน่านทั้งหมด” ชยุตม์พูดเสียงเรียบ เขารู้ว่าสุนิศาเป็นเพียงตัวแทน ไม่ใช่ตัวจริง เขาต้องการตัวจริงมากกว่า ทั้งที่ในใจลึกๆ ก็เขาเองก็ค่อนข้างหวั่นตัวจริงอยู่เหมือนกันเพราะรู้ว่าโชคดีนั้นร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกัน
สุนิศาดูลังเล หญิงสาวอายุยี่สิบปลายๆ ดูท่าทางไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก ชยุตม์มองว่าคงไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะต่อรองอะไรในระดับใหญ่ๆ ได้ หญิงสาวหันไปมอง “มือขวา” ของโชคดีที่เพิ่งเดินมาถึง ธงชัย...คนที่โชคดีเรียกน้าพงษ์ตอนที่ไปเอาเรื่องโต๋ที่ทำเด็กในร้านของโชคดีท้อง
พงษ์เห็นด้วยกับชยุตม์ เขาขอให้นัดคุยกันวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ สุนิศาก็เห็นด้วยตามนั้น ทั้งหมดจึงแยกกัน
ก่อนแยกย้าย ชยุฒม์แอบกระซิบสุนิศาฝากข่าวถึง “แกนนำตัวจริง” ว่า “คุณสุนิศาครับ ฝากบอกเจ้านายด้วยนะครับว่า หากเขาเป็นคนหาหลักฐานได้ ผมยินดีเพิ่มให้อีกหนึ่งล้าน”
สุนิศาเผยอปากและกำลังจะเบิกตากว้างเพราะตกใจกับจำนวนเงิน แต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ จึงพยักหน้าช้าๆ แล้วรีบเดินตามธงชัยไปที่รถ บอกสิ่งที่ได้ยินมา
ธงชัยยิ้ม รู้ทันทีว่าชยุตม์จงใจยั่วโมโหเจ้านายเขา ในใจอดคิดไม่ได้ว่า คราวนี้ โชคดีเจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อเสียแล้ว...
ยามหน้าจวนผู้ว่าราชการบอกชายหนุ่มที่นั่งทำหน้าดุอยู่หลังพวงมาลัยรถกระบะโฟรวีลด์ว่าท่านรณชัยไม่ว่าง ขอให้เขากลับมาใหม่ แต่โชคดีไม่ยอม บอกว่าจะเข้าไปนั่งรอให้จวน แต่ยามไม่ยอม
“นี่ลุง จะให้นั่งรอหน้ารั้วหรือยังไง ประชาชนมาขอพบผู้ว่านะ อย่าทำเป็นเรื่องมากหน่อยเลยน่า” โชคดีเสียงดัง
ยามร่างใหญ่ที่เคยรู้ฤทธิ์ของชายหนุ่มหน้าดุมาแล้วยังยืนกรานไม่ยอมท่าเดียว จนโชคดีชักจะทนไม่ไหว
“งั้นไปบอกท่านเลยว่าโชคดีมาหา รับรองว่าท่านต้องให้เข้าพบ”
“คุณรอตรงนี้ก่อนดีกว่า ถ้าท่านว่างแล้ว จะออกมาตาม” ยามพูดเสียงห้วนทำท่าจะเดินกลับไปที่ป้อม โชดดีกดแตรถี่ๆ ส่งผลให้ยามรีบหันหลังกลับมาโวยวาย
“อย่ากดแตรสิ เดี๋ยวถูกท่านด่าเอา”
“ก็ให้เข้าไปรอข้างในสิ กันท่าอยู่ได้ เดี๋ยวพ่อก็ขับรถชนประตูซะนี่” โชคดีอารมณ์พุ่ง
“ลองดูสิ เดี๋ยวเรียกตำรวจ” อีกฝ่ายไม่ยอม “อ้าว นั่นไง ตำรวจมาพอดี ตำรวจใหญ่เสียด้วย”
โชคดีหันไปมองตามสายตาของยาม รถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำจอดข้างหลังรถกระบะของเขา “ตำรวจใหญ่” ที่ยามคู่อาฆาตเรียกเดินลงมาจากรถ ชายหนุ่มยิ้มบางๆ จับตามองท่าทีของยามจวนผู้ว่าว่าจะทำสีหน้าอย่างไรตอนที่เห็นผู้กองปฐพีลูกชายผู้ว่าทักเขา
“โชคดี” ปฐพีเปลี่ยนสีหน้าจากเคร่งขรึมมาเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ในรถที่จอดจ่อคาประตูทางเข้าอยู่ ยามกะเย็นรายงานเขาทันทีถึงคนเจ้าปัญหาที่พยายามจะบุกเข้าจวนเสียให้ได้ และขอให้เขาจับข้อหารบกวนความสงบของผู้ว่าราชการ
“ผู้กอง มาได้จังหวะพอดีเลย” โชคดีพูดเสียงเบา ใบหน้าเรียบนิ่ง
“โชคดีนี่เองเป็นตัวปัญหา” ปฐพีหัวเราะเบาๆ แล้วหันหน้าไปหายาม พูดว่า “เปิดประตูได้แล้วสนธิ เพื่อนผมเอง”
“เพื่อน” ยามร่างใหญ่พึมพำ
“อ้าวรออะไรล่ะพี่สนธิ เดี๋ยวเรียกตำรวจใหญ่จับข้อหาไม่เชื่อฟังเจ้านาย” โชคดีได้ที ทำเสียงดุใส่ยามคู่แค้นที่ทำหน้าราวจะกัดกินเขาเสียให้ได้
“น่าโชคดี อย่าไปถือสาเขาเลย เขาก็พยายามทำหน้าที่” ปฐพีพูดกลั้วหัวเราะ เดินกลับไปที่รถ พยักหน้าให้สนธิที่วิ่งไปเปิดประตู แล้วต้องรีบกระโดดหลบรถของโชดดีที่พุ่งทะยานเข้าไปในจวนผู้ว่าอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ร้อยตำรวจเอกปฐพีจอดรถ โชคดีก็เดินตรงเข้ามาหาไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มตั้งตัว
“ผมเห็นผู้กองกับท่านผู้ว่าเข้าไปที่รีสอร์ทนั่น รู้จักกับใครที่นั่นเหรอครับ” โชคดีถามเสียงเรียบ มองหน้าปฐพีนิ่งอย่างรอคำตอบ
“รีสอร์ทไหน”
“แล้วมีรีสอร์ทที่กำลังสร้างกี่ที่”
ปฐพีถอนหายใจเบาๆ เมื่อครู่เขาตั้งตัวไม่ติดจริงๆ ที่ลงจากรถแล้วโชดดีก็เดินเข้ามาประชิดตัว ถามเขาเรื่องรีสอร์ท แต่ชั่ววินาทีเขาก็นึกออก
“ก็รู้อยู่ว่ามีที่เดียว เมื่อกี้ยังงงๆ อยู่ อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ เจ้าของคือคุณอำพล น้องชายของท่านอำนาจ รัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทย คุณพ่อรู้จักกับคุณอำพลตั้งแต่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ”
“สนิทกัน” โชคดีเสียงเบาลง
“ก็นับถือกัน” ปฐพีนั่งลงที่ม้านั่งข้างกระถางดอกไม้ มองใบหน้าคมเข้มของโชคดีที่แปรเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด นายตำรวจหนุ่มตบมือลงบนที่ว่างข้างตัว ส่งสัญญาณให้โชคดีนั่งลงข้างๆ แต่อีกฝ่ายเดินไปยืนพิงเสาร์หินที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ยกมือขึ้นกอดอก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
...งานนี้เจอตอใหญ่...นึกว่าชยุตม์คนเดียวจะเป็นตอขวางทาง มาถึงนี่เจอหนักกว่าเสียอีก เจ้าของเป็นน้องชายรัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทย หน้ำซ้ำสนิทกับผู้ว่าราชการ...
...มิน่า ชยุตม์ดูมั่นใจยิ่งนัก ถึงกลับกล้าเสนอเงินหนึ่งล้านบาทขึ้นมาทันใด เขารู้ว่าชยุตม์ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน แผนการนั้นคิดขึ้นมาสดๆ...
...งั้นชยุตม์ก็อาจโกหก...ไม่จริงใจ...เพราะรู้อยู่ว่ายังไงๆ ก็ไม่มีใครหน้าไหนขวางได้...
เกลียดชยุตม์นัก...เจ็บใจจริงๆ อยากจะวิ่งไปต่อยหน้านิ่งๆ นั้นเสียเดี๋ยวนี้
“ว่าไงโชคดี จะคุยกับคุณพ่อเรื่องนี้หรือเปล่า ผมได้ยินมาว่าชาวบ้านไปประท้วงที่โครงการ”
“รู้เร็วจังนะ”
“เมืองเล็กแค่นี้เองนะ แค่จอดรถหน้าตลาด ยังไม่ทันได้ถามใครก็ได้ยินแล้ว” ปฐพียิ้ม...ยิ้มอย่างที่เคยเห็นเป็นประจำ “โชคดี ลองให้โอกาสเขาหน่อยสิ โครงการเขาอาจไม่ได้แย่อย่างที่เรากลัวก็ได้ เท่าที่ทราบ สถาปนิกเขาก็เก่งเหมือนกันนะ ชื่อเสียงดี ก็น่าจะพอการันตีได้ว่าเขาก็คงต้องใส่ใจสภาพแวดล้อมด้วยเหมือนกัน เขาคงไม่อยากเอาชื่อเสียงเขามาเสี่ยงหรอก”
“เป็นพีอาร์เขาตั้งแต่เมื่อไหร่” โชคดีเสียงแข็ง
“โธ่ อย่าพูดยังงั้นสิ ผมก็แค่พูดไปตามที่เห็น” ปฐพีลุกขึ้นยืน ขยับเข้ามาใกล้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยังยืนกอดอกนิ่ง “ถ้าเรากลัวจริงๆ ก็ลองคุยกับเขาดู เป็นเสียงสะท้อนให้เขาได้รับรู้ความกังวลของเราในฐานะที่เป็นคนในท้องที่ เขาอาจจะให้เราเข้าไปตรวจสอบ หากเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลก็ค่อยว่ากันอีกที ไม่ก็ร้องเรียน....”
“ไม่ใช่อาจจะ...ต้อง...ต้องให้เราเข้าไปตรวจสอบ แล้วร้องเรียนกับใคร” โชคดีสวนขึ้นมาทันที
ปฐพีถอนหายใจเบาๆ เข้าใจสิ่งที่โชคดีถาม เรื่องเก่าที่โชคดีกับพ่อเขาเคยทะเลาะกันชายหนุ่มยังจำไม่ยอมลืม เขารู้ว่าชายหนุ่มจงใจกระทบกระเทียบพ่อของเขาเรื่องการร้องเรียน “ผมจะช่วยพูดให้ ผมสัญญา ตอนนี้ใจเย็นๆ ก่อน ให้เวลาเขาสักนิด ที่พูดนี่ผมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร ที่เข้าไปโครงการเพราะไปสวัสดีคุณอำพลในฐานะคนที่รู้จักกันเฉยๆ”
“ผมกลับล่ะ” โชคดีตัดบทเอาเสียดื้อๆ ชายหนุ่มตระหนักแล้วว่าตัวเองเดินหมากผิด เขายังไม่มีข้อมูลอะไรเพียงพอเกี่ยวกับโครงการรีสอร์ทแห่งนี้ หากจะเข้าพบท่านรณชัย เขาควรจะพร้อมมากกว่านี้เสียก่อน ที่มานี่ก็เพราะอารมณ์ฉุนเฉียวแท้ๆ
“อ้าว ทำไมรีบกลับ แล้วไม่พบคุณพ่อหรือ” ปฐพีถาม ไม่แปลกใจที่จู่ๆ โชคดีก็เปลี่ยนใจเสียดื้อๆ ด้วยเขารู้จักชายหนุ่มดี “ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปสวัสดีคุณพ่อก่อนดีกว่า แล้วคุณแม่ก็ยังบ่นว่าคิดถึงอยู่เลย”
“คุณแม่ผู้กองนั่นหรือคิดถึงผม”...ไม่อยากจะเชื่อ...โชคดีคิดต่อในใจ ปฐพีกำลังพูดอะไรอยู่นี่...ทำราวกับว่าจะพาเขาไปไหว้พ่อแม่ตัวเอง แล้วแนะนำว่านี่ไงล่ะ...ลูกสะใภ้ในอนาคต...หรือว่าลูกเขย...หรือว่า...จะเรียกว่าอะไรดี...ลูกชายของพ่อชอบลูกชายเจ้าของร้านขายเหล็ก...ขืนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผู้ว่าราชการกับภริยาคงช๊อคตายพอดี
“ทานข้าวกันก่อนนะ” ปฐพีเสียงเบาลง...รู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดไปถนัด ที่จริงเขาตั้งใจว่าจะชวนโชคดีให้อยู่ต่อนานกว่านี้อีกสักหน่อย แต่เผลอพูดออกไปแบบนั้นโดยไม่ทันคิด พักหลังๆ เขารู้สึกประหม่าเป็นบางครั้งเวลาอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มหน้าดุคนนี้ เขายอมรับว่าชอบพอโชคดีมาก แต่ตอนนี้รู้สึกว่าความรู้สึกนั่นเริ่มรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม จนแทบจะทนไม่ไหว อยากสัมผัสเนื้อตัวของโชคดี อยากจะทำอะไรที่ใจปรารถนา
“อย่าเลย ผมต้องกลับไปทานข้าวกับแม่ที่บ้าน ผู้กองก็คงต้องทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่สิครับ” โชคดีขยับตัว ก้าวเท้าจะเดินตรงไปที่รถ พลันสายตาก็มองไปยังรถตรวจการณ์สีขาวที่วิ่งเข้ามาตัวบ้านช้าๆ เขารู้ทันทีว่าเป็นท่านรณชัยกับภรรยา ผู้ว่าราชการ...คุณพ่อและคุณแม่ของปฐพี
“อ้าวคุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่บ้านหรอกหรือนี่” ปฐพียกมือขึ้นเกาหัว พึมพำเบาๆ หันไปมองโชคดีแว่บหนึ่ง ก่อนจะรีบหลบตาชายหนุ่มที่ตีหน้าเคร่งมองเขา ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองคุณพ่อคุณแม่ของเขาที่เพิ่งลงจากรถ
รณชัยยิ้มกว้างมาแต่ไกลเมื่อเห็นสองหนุ่มที่กำลังยืนอยู่หน้าบ้าน โชคดียกมือขึ้นสวัสดีผู้สูงวัยกว่า คุณกิตติมารีบเดินเข้ามาหาลูกชายพลางพูดว่า “มาถึงเร็วเหมือนกันนะ นี่ขับรถเร็วล่ะสิท่า บอกว่าอย่าขับเร็วก็ไม่เชื่อ” พูดเสร็จภรรยาท่านผู้ว่าก็หันไปรับไหว้ชายหนุ่มร่างสูงที่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี
“สวัสดีจ๊ะโชคดี ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นี่ผิวคล้ำลงไปนะ”
“ทำงานหนักครับ” โชคดียิ้มบางๆ
“พักบ้างเถอะโชคดี แม่บ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าทำงานไม่ยอมหยุด แล้ววันนี้มาหามีธุระอะไรหรือเปล่า” รณชัยยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“เปล่าครับ ผมแวะมาคุยกับผู้กอง กำลังจะกลับพอดี”
“ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ขอบพระคุณท่านครับ แต่ผมคงต้องขอตัว เย็นนี้ตั้งใจว่าจะกลับไปทานข้าวกับแม่” โชคดีตอบยิ้มๆ “แต่ไว้วันหน้าคงต้องขอเข้าพบปรึกษาท่านผู้ว่าที่ทำงาน”
ชายหนุ่มกล่าวสั้นๆ แล้วรีบยกมือสวัสดีอำลาผู้ใหญ่ทั้งสอง ปฐพีเดินตามมาส่งชายหนุ่มที่รถ โชดดีอดกระทบกระเทียบนายตำรวจหนุ่มไม่ได้
“เลยได้สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ผู้กองสมใจ”
ปฐพีหัวเราะเบาๆ ตอบรับสั้นๆ ว่า “ใช่”
“ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผู้กองขอให้ไปสวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ และบอกว่าไม่รู้ว่าคุณแม่ไม่อยู่บ้าน แต่พอคุณแม่มาถึง กลับทักลูกชายว่าทำไมมาถึงเร็ว เหมือนๆ กับรู้ๆ กันอยู่ว่า...”
“โธ่ โชคดี ก็มันผิดพลาดทางเทคนิคบางประการ อย่าโกรธกันเลยน่า” ปฐพีทำหน้ารู้สึกผิด ในใจคิดว่า หากพ่อกับแม่เขาไม่ได้ยืนอยู่หน้าบ้าน เขาจะเอื้อมมือไปจับแขนโชคดีแล้วง้อชายหนุ่มเสียเดี๋ยวนี้ เขาบอกตัวเองว่าคิดไม่ผิดที่รู้สึกว่าโชคดีกำลังงอนเขาอยู่...
บางครั้งเขาก็คิดว่าโชคดีชอบเขาอยู่บ้างเหมือนกัน แต่บางครั้งชายหนุ่มก็ดูเย็นชาเหลือเกิน ราวกับหัวใจไม่เคยคิดจะรักใคร หรือยอมเปิดโอกาสให้ใครได้ใกล้ชิด
“พรุ่งนี้จะไปหานะ อยากชวนไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน”
“ไม่รู้จะว่างหรือเปล่า ผู้กองอย่านัดเลย พักนี้ผมยุ่งๆ” โชคดีตอบเสียงเรียบ แล้วขับรถออกไปโดยไม่ยอมฟังนายตำรวจหนุ่มทัดทาน ทิ้งให้คนที่อยากทานข้าวด้วยยืนมองจนชายหนุ่มหน้าดุจอดรถที่ประตูรั้ว หูได้ยินเสียงโชคดีแว่วๆ
“ยาม...เปิดประตู มัวแต่หลับอยู่นั่นล่ะ”
ปฐพีอมยิ้ม ขำกับความยียวนของชายหนุ่มที่เขาชอบ
...โชคดี...ชายหนุ่มชื่อแปลกที่บุคลิกไม่เหมือนใครที่เขาเคยรู้จักมา ชายหนุ่มที่ทำให้ใจเขารู้สึกหวั่นไหวมานานหลายปี และตอนนี้ยิ่งรู้สึกเข้มข้นมากขึ้นทุกวัน ชายหนุ่มที่ทำให้เขาขับรถข้ามจังหวัดจากลำปางมาน่านอยู่บ่อยๆ นอกเหนือจากเหตุผลหนึ่งที่มาเยี่ยมบิดามารดา
...เออหนอ...แบบนี้เรียกว่าเป็นความรักได้ไหมนี่...ปฐพียิ้มบางๆ ขณะที่เดินขึ้นบันไดบ้าน เพื่อไปคุยกับบุพการีที่คงกำลังนั่งคอยเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น
แม้จะกังวลอยู่ว่า ชีวิตรักแบบที่เขาเป็นอยู่นี่อาจไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมและจากผู้ให้กำเนิดทั้งสอง แต่เขาก็รู้สึกสุขใจที่จะได้มีความรู้สึกเช่นนี้...ความรู้สึกที่เขาเริ่มจะเข้าใจว่าตัวเองกำลังตกหลุมรัก...
...ตกหลุมรักพ่อตัวร้ายประจำจังหวัด...
ชยุตม์จอดรถหน้าร้านโชคดีค้าเหล็ก นั่งมองอยู่ชั่วอึดใจแล้วเดินลงจากรถตรงเข้าไปในร้าน พนักงานเดินเข้ามาต้อนรับเขาจึงบอกว่ามาพบโชคดี หญิงสาวจึงนำเขาไปยังห้องทำงานของเจ้าของชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง
โชคดีนั่งอยู่ที่โต๊ะ กดเครื่องคิดเลขอยู่อย่างคล่องแคล่ว ชยุตม์รอจนชายหนุ่มคิดเลขเสร็จจึงเอ่ยทักแล้วบอกเหตุผลการมาเยือน
"ผมมาซื้อเหล็ก"
"ไม่ขาย" โชคดีปฏิเสธทันที" ผมไม่สนับสนุนโครงการทำลายธรรมชาติ"
"คุณยังไม่รู้เลยว่าผมจะซื้อเหล็กไปทำไม ยังไม่รู้เหตุผลก็ตอบปฏิเสธ หรือว่าไม่ขายให้ผม"
"คุณจะซื้อไปทำไม"
"ผมจะซื้อไปทำโรงรถ"
"ร้านอื่นก็มีขาย"
"ทำไมผมจะซื้อร้านนี้ไม่ได้ล่ะ"
"ไม่ได้ลดพิเศษอะไรนะ แล้วก็งานเงินสด งดเชื่อ เบื่อทวง"
"ผมก็ไม่คิดว่าจะได้ลด เห็นรู้จักกัน ก็เลยมาอุดหนุน"
"ลูกค้าผมมีเยอะแล้ว"
"งั้นก็รับผมเป็นลูกค้าเพิ่มอีกซักคนเถอะครับ" ชยุตม์ทำเสียงเรียบเย็น ขัดกับคำพูดที่ดูเหมือนจะอ้อนวอน
โชคดีไม่ตอบ ลุกขึ้นเดินไปเปิดช่องหน้าต่างเล็กๆ ยื่นหน้าออกไปตะโกนเรียกพงษ์ แล้วหันมาพูดกับชยุตม์
"คุณไปซื้อกับน้าพงษ์ ซื้อมากไปส่ง ซื้อน้อยขนไปเอง"
"ผมซื้อน้อย แค่ทำโรงรถหน้าบ้าน"
"จ่ายสดนะครับ ที่นี่ไม่รับบัตรเครดิตเหมือนในกรุงเทพฯ" โชคดีพูดเสียงเรียบ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ชยุตม์ยังไม่เดินออกจากห้อง เจ้าของร้านหน้าไม่รับแขกจึงเงยหน้าขึ้นถามเสียงเรียบ
"มีอะไรอีกครับนายช่าง"
"เปล่า" ชยุตม์ตอบแล้วเดินออกจากห้องเงียบๆ ทิ้งให้โชคดีมองตามด้วยสายตาครุ่นคิด
...จะว่าไป ชยุตม์ก็เป็นคนนิสัยดี มีมารยาท ถ้าไม่ได้เป็นวิศวกรโครงการรีสอร์ทริมน้ำเขาก็อาจจะเป็นมิตรด้วย แต่นี่ เป็นคนทำงานของผู้ใกล้ชิดคนใหญ่คนโต ทำให้เขาไม่ชอบหน้า
เจ้าของรีสอร์ทเป็นถึงน้องชายรัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทย ชยุตม์จึงดูมั่นใจนักว่าโครงการจะดำเนินต่อไปได้ ถึงกับก้าวออกมายืดอกประกาศให้เงินรางวัลโน้วน้าวให้แนวร่วมต่อต้านไขว้เขว ทำยังกับมีอำนาจตัดสินใจแทนเจ้าของโครงการทั้งที่ตัวเองเป็นแค่วิศวกร
...งานนี้ไม่หมูซะแล้ว หากจะสู้กัเจ้าของรีสอร์ที่เป็นถึงน้องชายของรัฐมนตรีฯ ทางชนะแทบไม่มี...
ความคิดของโชคดีถูกขัดจังหวะเมื่อพงษ์เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาถามคำถามว่า "คุณโชคดีครับ นายช่างซื้อเหล็ก 40 เส้น คงขนใส่กระบะไม่ได้ เลยมาให้ให้เราไปส่ง"
...40 เส้นหรือ โรงรถหน้าบ้านนี่นะต้องใช้เหล็กเยอะขนาดนั้น...
โชคดีสงสัย ส่วนพงษ์ผู้ช่วยคู่ใจก็สงสัยไม่แพ้กันที่ชยุตม์ยืนยันให้เขามาถามโชคดีก่อนทั้งที่เขาบอกว่าซื้อมากขนาดนี้ ทางร้านจะไปส่งถึงที่ และแม้แต่ซื้อไม่มาก คนรู้จักกันเขาก็ไปส่งได้
"แค่ทำโรงรถหน้าบ้าน ซื้อทำไมเยอะแยะ"
...อ้าวแปลก ลูกค้าซื้อเยอะก็สงสัย...
พงษ์ถามในใจ แต่ไม่กล้าพูดเพราะดูท่าทางเจ้านายไม่ค่อยกินเส้นกับลูกค้าคนนี้
"น้าพงษ์ไปส่งเขาเถอะ แล้วดูด้วยนะว่าเอาไปทำโรงรถจริง ไม่ใช่เอาไปที่รีสอร์ทนั่น" โชคดีสั่ง
พงษ์รับคำแล้วเดินออกจากห้องไป แต่โชคดีรู้สึกร้นใจจนต้องตามออกไปดู ชยุตม์ยืนเท้าสะเอวมองดูคนงานกำลังขนเหล็กขึ้นรถ จึงไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างหลัง
"คุณแน่ใจนะว่าเอาไปทำโรงรถ" โชคดีถามเสียงเรียบ
ชยุตม์หันไปมองคนที่เขาคิดว่ากำลัง "หาเรื่อง" เขาช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบวา "แน่ใจครับ ถ้าคุณไม่เชื่อจะตามไปดูก็ยังได้ ผมจะให้คนงานทำเครื่องหมายเหล็กแต่ละเส้นไว้ จะได้รู้ว่าผมไม่ได้เอาไปสร้างรีสอร์ทที่คุณเกลียดนักเกลียดหนา"
"ไม่ต้องประชดหรอก ก็แค่ถามเฉยๆ" โชคดียักไหล่
ชยุตม์หมุนตัวหันมายืนเผชิญหน้ากับโชคดีเต็มที่ ขยับเข้าไปใกล้ราวคู่มวยบนเวทีกำลังจะชก
"ผมไม่ได้ประชด ผมแค่ตอบคำถามคุณเฉยๆ"
โชคดีขยับตัวออกห่าง หันไปมองคนงานที่กำลังขนของ แล้วไปยืนอยู่ใกล้ๆ รถ ยกนิ้วชี้ขึ้นมาใกล้ๆ ริมฝีปากแล้วทำมากขมุบขมิบเหมือนกำลังนับจำนวนเหล็ก หากในใจนึกถึงเมื่อครู่ที่ชยุตม์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขามาก ใกล้จะได้กลิ่นน้ำหอมโกนหนวด และสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ เขาอดคิดไม่ได้ว่าดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มดกดำคู่นั้นมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ ราวจะบอกว่า
...ทำไม ผมทำอะไรผิด คุณถึงไม่ชอบหน้าผมนัก...
...ผิดสิ ผิดที่เป็นวิศวกรโครงการรีสอร์ท ผิดที่ชอบทำหน้านิ่งๆ แต่กลับกวนอารมณ์ได้ชะมัด...
"คุณโชคดีครับ นี่เงิน" พงษ์ยื่นเงินสดให้ "คุณชยุตม์ขอใบเสร็จด้วยครับ"
"ทำไมต้องขอใบเสร็จ" โชคดีก้มหน้านับเงิน แล้วหันไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ชยุตม์ไม่ตอบ แล้วเดินจากไปเงียบๆ
...งอนหรือ ถามแค่นี้ทำเป็นงอน...
โชคดียักไหล่แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน รู้สึกฉุนชยุตม์ขึ้นมาทันใด
...พูดด้วยก็ไม่พูดตอบ เดินหนีเขาไปเสียดื้อๆ มันน่านัก...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
