"นี่เต้....ทำไมไม่กินแซนวิชที่ฮวดซื้อให้อ่ะ" มันยื่นแซนวิชให้ผมอีกรอบ
"เดี๋ยวดิ๊...." ผมบอกปัดไปแล้วก็ยังคงซดเหล้าเข้าปากต่อ
"ฮวดไม่ใส่ยาเซ็กส์ลงไปหรอก" มันพูดพรางหัวเราะไปพราง
ตอนนี้ผมเริ่มมึนแล้วหละ แต่ฮวดมันคงจะหนักกว่าผม
ผมเริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ หลายๆอย่างที่มันแสดงออกมา
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเริ่มเป็นห่วงมันมากขึ้นแล้วหละ
"สงสัยเพราะยาแก้ปวดที่ฮวดกินมั้ง" มันชี้ให้ดูแผงยาที่มันแกะทิ้งไว้เกลื่อนห้อง
ผมทำท่าจะหยิบขึ้นมาดู "เอ้า...เต้หมดแก้ว" ผมเลยละสายตากลับมายกหมดแก้วกับมัน
ฮวดมันกินเหล้าเก่งจริงๆ ให้ตายซิ ดูจากหลักฐานที่วางไว้ที่ประตู
เป็นปฎิมากรรมขวดเหล้าเลยมั้ง วางเรียงยาว สวยทีเดียว
มีตั้งแต่เหล้ายี่ห้อแพงๆ ยันแม่โขง ขวดไม่กี่บาท อ้อ...ไม่ซิ เหล้าขาว ใช่แล้วมันเป็นขวดเหล้าขาว
"นี่ฮวดกินหมดเลยเปล่าเนี๊ยะ" ผมถามซื่อๆ หวังจะให้มันตอบว่าไม่ใช่
"55 55 55" มันหัวเราะร่วนใส่ผม "ฮวดบอกเต้แล้วไงว่าฮวดกินทุกวัน ฮวดอยากรู้ว่าวันที่ฮวดจะตาย ฮวดกินไปกี่ขวด"
พอผมได้ยินมันพูดเรื่องตายๆ ผมก็อดไม่ได้ที่จะหน้าเสีย ฮวดที่ผมรู้จักไม่ได้เป็นคนแบบนี้นี่หน่า
แม้...ว่าเมื่อก่อน มันจะกินบ้าง แต่ก็แค่เล็กๆน้อยๆ สังสรรค์ตามประสาเพื่อนฝูง
แต่นี่มันมีอะไรเกิดมากมายถึงขนาดเด็กที่อายุ 20 จะต้องแบกรับไว้มากขนาดนั้นเชียวเหรอ
ผมอยากจะถามมันนะว่า มีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็คุยกันได้ แต่ฮวดมันก็เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังจะอ้าปากถาม
มันก็ตัดบทผมทุกครั้งไป
"เต้มีแฟนใหม่หรือยัง"
"เต้ลืมฮวดไปหมดหัวใจหรือยัง" ( มันพูดแบบนี้เล่นเอาผม
)
ฯลฯ
มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูด ให้ตายซิ กรูเป็นห่วงเมิงนะเนี๊ยะ
"เอ้ากินซะ" มันฉีกซองแซนวิช พร้อมกับแบ่งกันคนละครึ่งให้ผม
"เนี๊ยะฮวดกินให้ดูแล้ว ไม่ได้ใส่ยาพิษไว้ ปลอดภัยกินได้" มันพูดซะผมรู้สึกผิดเลย
มันคงจะคิดว่าผมระแวงมันมั้ง ซึ่งจริงๆแล้ว ผมอยากจะเก็บเอาไว้ ผมยังไม่อยากจะรีบกิน
แต่ถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็คงต้องนั่งกินแซนวิชเป็นกับแกล้มเหล้า ( มันเข้ากันตรงไหนเนี๊ยะ)
......................
.............
แล้วสิ่งที่ผมอยากรู้จากปากมันมาตลอด ก็ถูกเปิดเผยออกมา
"เต้รู้ป่าว...ว่าฮวด...เข้าโรงพยาบาลมา" ผมทำท่าทางงง เพราะไม่เคยรู้เลยจริงๆ
"ฮวดเป็นอะไรอ่ะ ถึงขนาดเข้าโรงพยาบาล" มันก้มหน้าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"ฮวดเป็นโรคจิต หมอบอกกับฮวดแบบนั้น"
ผมตกใจแบบสุดๆ คือมันผิดขาดไว้มากๆ
"หมอบอกว่า ฮวดเป็นประเภทควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้" ผมนั่งฟังมันพูดอย่างเงียบๆ แล้วก็พยักหน้าเป็นช่วงๆตาม
"เต้ดูประตูห้องฮวดดิ๊ เห็นป่ะ นั่นแหละฝีมือฮวดเอง" มันชี้ให้ดูประตูห้อง ที่เป็นรอยพัง
ก่อนที่จะชูมือที่มีรอยแผลเป็นบนกำปั้นให้ผมดูอีกที
"หมอบอกว่า ฮวดยังไม่ได้เป็นหนักมาก ไม่ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลก็ได้" ผมพยักหน้าแล้วก็คิดตามมัน
พยายามที่เข้าใจความรู้สึกของมันให้มากๆ
"เต้คิดดูนะ วันนั้นเขาหลอกว่าจะพาฮวดไปเที่ยว แต่เขาพาฮวดไปที่โรงพยาบาล"
"แล้วทิ้งให้ฮวดนั่งอยู่ในห้องกับจิตแพทย์สองคน มันก็ไม่ทำอะไรนะ ไม่ถามอะไรฮวดเลย"
"มันให้ฮวดนั่งจ้องลูกเหล็กที่เด้งไป เด้งมา จนฮวดทนไม่ไหว ขึ้นเสียงใส่หมอไปทีเดียว"
"หมอสรุปออกมาเลยว่า ฮวดเป็นโรคจิต ตลกดีเนอะ" พูดจบก็ยกเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียวเลย
สีหน้ามันดูแย่มากๆในเวลานี้ มันคงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
"นี่ฮวดไม่ได้บอกใครเลยเรื่องนี้ ขนาดแฟนฮวด ฮวดก็ไม่ได้บอก ฮวดกลัวเขาจะกลัวฮวด แล้วทิ้งฮวดไป"
อืม....ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะ มันคงจะกลัวการสูญเสีย กลัวความรู้สึกที่จะต้องอยู่คนเดียว
"ฮวดเราขออะไรอย่างนึงได้ป่ะ" ผมหันไปมองหน้ามัน หน้ามันแดง คงไม่ต่างกับผมในตอนนี้
"ได้ซิ กับเต้เราให้ได้ทั้งนั้นแหละ แม้แต่ชีวิตเรา" เออ...มันเว่อร์จนวินาทีนี้เลย ให้ตายซิ กรูจะซึ้งหน่อย เขิลล์ซะ
"ขอกอดหน่อยดิ๊" ผมพูดจบ ขยับไปใกล้ๆมัน โอบกอดมันไว้ ให้ตายซิ ผมไม่อยากปล่อยมันเลย
มันกอดผมแน่นมาก ผมคิดในใจนะว่า ถ้าอยากได้ความรู้สึก "รัก" "หวง" "ห่วงใย" เอามันไปได้เลย ผมมีให้มันเต็มที่
ก่อนที่จะครายกอดออก ผมหอมแก้มมันฟอดใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะแซวมันตบท้ายว่า
"แก้มฮวดยังหอม น่าจูบเหมือนเดิมเลยนะ"
..........
......................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
