A 72
ในตอนเข้าแถวเคารพธงชาติ อาจารย์ใหญ่ก็ประกาศว่างานกีฬาสีของเราจะถูกเลื่อนออกไปเป็นเทอมหน้าอย่างที่โจบอกจริงๆ ซึ่งก็ทำให้นักเรียนส่วนมากรู้สึกดีใจไปตามๆกัน จะมีก็เพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่บ่นว่าน่าเสียดายเพราะว่ารอคอยงานนี้มานานแล้ว และอาจารย์ก็ยังบอกอีกว่าการเปิดฝั่งของมัธยมต้นกับมัธยมปลายก็จะยังคงมีต่อไปจนกว่าจะถึงวันกีฬาสีนั่นเลย ซึ่งก็ยิ่งทำให้เด็กหลายๆคนส่งเสียงร้องเฮกันดังขึ้นไปอีก จนกระทั่งเมื่อเราเข้าแถวเสร็จและแต่ละชั้นเริ่มแยกย้ายกันกลับห้องเรียนของตัวเองกันแล้ว ผมก็ยังคงได้ยินเด็กแต่ละคนพูดถึงแต่เรื่องของกีฬาสีกันแค่เพียงอย่างเดียวอยู่เลย แต่ทว่าสิ่งที่อยู่ในใจของผมมากกว่าอย่างอื่นกลับไม่ใช่เรืองงานกีฬาสีอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นเรื่องของคริสมากกว่า
“นัท นี่สรุปว่าไอ้คริสมันหนีออกจากบ้านจริงๆเหรอวะเนี่ย” ผมกระซิบถามนัทขณะที่เรากำลังเดินกลับห้องเรียนด้วยกัน
“ไม่ใช่หรอก คือ ก็ไม่เชิงอ่ะมั๊ง เพราะดูเหมือนว่าไอ้ยุมันจะเป็นฝ่ายไปรับไอ้คริสมานอนกับมันมากกว่าน่ะ”
“เหอออออ”
“เมื่อเช้าไอ้ยุมันบอกนัทแล้วว่า......” เขาหันมามองหน้าผมด้วยแววตาแปลกๆ “ว่าพ่อแม่ไอ้คริสรู้แล้วน่ะ ว่ามันชอบผู้ชายอ่ะ”
“เฮ้ยยย!! จริงดิ่! แล้วรู้ได้ไงอ่ะ”
“นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้ยุมันก็ยังไม่ได้เล่ารายละเอียดให้นัทฟังเลย เพราะตอนนั้นไอ้คริสก็นอนอยู่ข้างๆมันด้วยน่ะ” เขาส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจเบาๆ “แต่นัทรู้สึกไม่สบายใจเลยว่ะ นนท์”
ผมวางมือลงบนบ่าของเขาแล้วออกแรงบีบเบาๆ “นนท์รู้ นนท์ก็ไม่สบายใจเหมือนกัน แต่นัทก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไอ้ยุมันดูแลไอ้คริสได้น่ะ เดี๋ยวอะไรๆมันก็คงดีขึ้นเองนั่นแหละน่า”
“นัทรู้ แต่ที่นัทไม่สบายใจมันไม่ใช่เรื่องนั้นเรื่องเดียวน่ะสิ........”
“อ้าว ถ้างั้นแล้วนัทไม่สบายใจเรื่องไรอีกอ่ะ”
เขาหันมามองหน้าผมอีกครั้งด้วยแววตาที่ดูเจ็บปวดแบบที่ผมบอกไม่ถูก และแววตาของเขานั้นก็ทำให้ผมถึงกับต้องรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงข้างในหัวใจเลยทีเดียว
“เฮ้ย ไอ้นัท!!” เสียงของเปเปอร์เพื่อนในห้องของเราที่ตะโกนดังขึ้นทำให้บทสนทนาของเราต้องจบลงไปโดยปริยาย และจากนั้นพวกเขาก็คุยกันเรื่องของงานกีฬาสีและกิจกรรมของชมรมกรรมการนักเรียนที่นัทเป็นสมาชิกอยู่โดยมีผมเดินฟังไปด้วยอยู่ข้างๆ แต่สมองของผมนั้นมันกลับไม่ได้คิดตามสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะใจของผมมันเอาแต่จะคิดถึงแววตาเมื่อครู่นี้ของนัทเพียงอย่างเดียวเท่านั้นตลอดเวลา
ปกติแล้วในห้องเรียนผมจะนั่งอยู่ข้างคริส ส่วนนัทก็จะนั่งติดกับวายุ แต่ในเมื่อวันนี้ทั้งสองคนต่างก็ไม่มาโรงเรียนด้วยกันทั้งคู่ นัทจึงเขยิบย้ายมานั่งอยู่ข้างๆผมแทน ส่วนผมก็พยายามที่จะถามถึงเรื่องที่เขาไม่สบายใจแทบทุกครั้งที่ผมมีโอกาส แต่นัทก็เอาแต่ยิ้มและบอกว่าไม่มีอะไรตลอดเวลา ผมรู้ว่าเขาพยายามที่จะไม่ทำให้ผมต้องคิดมากและเป็นกังวล แต่เขาไม่ได้รู้เลยรึไงนะว่ายิ่งเขาทำแบบนี้มากเท่าไหร่ มันก็มีแต่จะยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น
ตอนพักกลางวัน พวกเราต่างก็คุยกันถึงแต่เรื่องของคริสและวายุ และคนที่ดูจะไม่สบายใจมากกว่าใครคนอื่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเจย์นั่นเอง
“พ่อแม่ไอ้คริสต์นับถือศาสนาคริสต์ทั้งคู่น่ะ แล้วก็เคร่งมากๆๆๆด้วย” นัทอธิบายให้ผมฟัง
“แล้วมันทำไมเหรอ” ผมไม่เข้าใจ
“คือในไบเบิ้ลน่ะ จะบอกไว้ว่าการมีรักร่วมเพศหรือการเป็นเกย์น่ะ เป็นบาป ซึ่งถ้าเป็นคนที่เชื่อในพระเจ้ามากๆเคร่งมากๆๆ ก็จะ........ นะ ก็จะเป็นแบบนั้นแหละ” ตี๋เล็กยักไหล่
“กูก็คริสต์ แม่งงง กูไม่เห็นจะซีเรียสเรื่องที่ว่ากูจะชอบผู้ชายรึผู้หญิงเลย พ่อแม่กูก็ไม่ พี่กูก็ไม่” เจย์พูดอย่างหงุดหงิด
“พวกกูรู้ ไอ้เจย์ แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องความเชื่อความคิดของแต่ละคนแต่ละครอบครัวนี่หว่า พวกเราจะว่าอะไรได้ที่ไหนล่ะ”
“แต่กูไม่อยากให้ไอ้คริสมันเป็นแบบนี้นี่หว่า ไอ้นัท แค่เรื่องเรียนเรื่องชีวิตมันก็เครียดและถูกกดดันจะตายห่าอยู่แล้ว แล้วนี่อะไรวะ กะอีแค่เรื่องที่ว่าลูกชายตัวเองเลือกที่จะรักใครชอบใคร เค้าจะไม่ยอมทำความเข้าใจเลยรึไง”
“เหอะๆ ถ้าขนาดเรื่องเรียนเรื่องเล็กๆน้อยๆพ่อแม่ไอ้คริสมันยังเครียดขนาดนั้นล่ะก็ เรื่องลูกชายคนเดียวของตัวเองดันไปชอบผู้ชายเข้าเนี่ย มึงว่าเค้าจะยอมปล่อยไปง่ายๆเหรอวะ” ป๊อปส่ายหน้าเบาๆ
“แล้วตกลงไอ้ยุมันโทรกลับมารึยัง กูอยากรู้ว่าทำไมจู่ๆพ่อแม่ไอ้คริสถึงได้รู้ได้วะว่าไอ้คริสมันเป็นเกย์อ่ะ” เคนถาม
“กูก็ยังไม่รู้เลยว่ะ แล้วกูก็ไม่กล้าโทรไปด้วย ก็เลยแค่ส่งเมสเสจไปถามมันว่าเป็นไงมั่งแล้ว และไอ้ยุมันก็ตอบกลับมาว่าเอาไว้มันจะโทรมาหาพวกเราอีกทีตอนเย็นน่ะ” นัทตอบ
พวกเราทุกคนต่างก็เงียบกันลงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ป๊อปจะพูดขึ้นเบาๆ “.......ตกลงว่าไอ้คริสมันเป็นเกย์จริงๆใช่มั๊ยวะเนี่ย”
พวกเราทุกคนหันไปมองหน้าเขาพร้อมๆกันทันที
“มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้ป๊อป” ตี๋เล็กนิ่วหน้า “เมื่อกี๊มึงก็เพิ่งพูดเองไม่ใช่รึไงว่ามันเป็นเกย์ และนี่อะไรของมึงวะเนี่ย”
“เฮ้ยๆ เปล่าๆๆ กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คือกูหมายความว่า........ ยังไงดีวะ คือ กูก็รู้อ่ะว่าไอ้คริสมันชอบไอ้ยุอยู่ แต่กูก็คิดว่ามันแค่ชอบไอ้ยุไง ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเกย์ไปเลยอะไรแบบนั้น....... รึเปล่า พวกมึงเข้าใจกูป่าววะ ว๊อยยยยยย!! กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ช่างมันเหอะๆ”
“กูว่ากูพอจะเข้าใจมึงนะ” นัทพูดขึ้น “คือ กูหมายถึง ก่อนหน้าที่กูจะเจอนนท์เนี่ย กูเองก็ไม่เคยสนใจผู้ชายคนอื่นหรือคิดอะไรกับผู้ชายคนอื่นมาก่อนเลยเหมือนกัน.......”
“ใช่ๆๆๆ นั่นแหละๆ ที่กูสงสัยแหละ” ป๊อปชี้ไปที่นัททันที “คือ มึงชอบไอ้นนท์ แล้วไงอ่ะ คือก็แค่มึงชอบผู้ชายคนนี้คนเดียว และนั่นคือมึงเป็นเกย์เลยเหรอวะ”
“แล้วผู้ชายที่ชอบผู้ชายมันเรียกว่าชายแท้ได้รึเปล่าวะ” เจย์ถาม
“เหยย ก็คงไม่แล้วนะ กูว่า” ป๊อปส่ายหน้า
“ก็นั่นน่ะสิวะ ไอ้ป๊อป” เจย์นิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “งั้นกูตอบมึงให้ก็ได้วะ ไอ้ป๊อป แต่นี่คือความคิดกูนะเว้ย คนอื่นคิดยังไงกูไม่รู้และไม่สนด้วย คือกูอ่ะ เป็นเกย์เว้ย กูยอมรับ กูชอบผู้ชาย รู้สึกแต่กับผู้ชาย แต่ถ้ามึงไม่เคยรู้ตัวเองมาก่อนเลย แล้ววันนึงดันเกิดไปชอบผู้ชายขึ้นมา มึงก็แค่ผู้ชายที่ดันไปหลงรักผู้ชาย มึงอาจจะไม่ใช่ชายแท้ มึงอาจจะเป็นเกย์รึเปล่าก็ไม่รู้ มึงจะรู้สึกสงสัยเหี้ยอะไรก็ได้ร้อยแปดเว้ยเฮ้ย แต่ที่แน่ๆคือมึงจะไม่มีวันสงสัยในความรักที่มึงมีให้คนๆนั้นเด็ดขาด เพราะงั้นมึงอาจจะเรียกตัวเองว่า ‘กูเป็นเกย์กับคนๆนั้นคนเดียว’ อะไรแบบนั้น ก็แล้วแต่มึงจะคิดไป แต่ความจริงก็คือ มึงมี ‘ความรัก’ ให้แก่คนๆนั้น ซึ่งแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว เนี่ย ถ้ากูพูดแบบนี้ พวกมึงโอเครึยัง”
หลังจากเจย์พูดจบ พวกเราทุกคนก็เงียบลงอีกครั้งทันที
“โหหห ไอ้เชี่ยเจย์แม่งแอบลึกซึ้งว่ะเว้ย” ป๊อปพยักหน้าด้วยสีหน้าและแววตาทึ่งๆ
“ไม่เห็นจะเป็นเรื่องยากตรงไหนเลย ไอ้สัตว์ ของแค่นี้ และที่สำคัญเลยนะ คำพูดเนี๊ย ไอ้แม็ทพี่กูมันสอนกูมาว่ะ” เจย์ยักไหล่
“นี่พวกมึง กูว่ากูรู้สึกมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจเรื่องนึงว่ะ.......” นัทพูดขึ้นเบาๆ และจากนั้นเขาก็หันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปมองหน้าทุกๆคน “กูชอบนนท์ กูรู้สึกแบบนั้นจริงๆ และกูก็ไม่เคยสงสัยด้วยว่ากูเป็นเกย์ไปแล้วรึเปล่าอะไรแบบนั้น แต่กูกลัวว่าถ้าเกิดว่าอาของกูรู้ หรือแม้แต่พ่อแม่กูรู้ มันจะเป็นยังไง พวกเค้าจะว่ายังไงอ่ะว่ะ”
“นัท.......” ผมเอื้อมมือไปบีบมือเขาที่วางอยู่ข้างๆตัวผมเบาๆ
“แต่จะว่าไปพ่อแม่กูเค้าก็ไม่ได้จะมาใส่ใจกูอะไรเท่าไหร่อยู่แล้วน่ะนะ เพราะงั้นที่จริงกูก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจว่าพวกเค้าจะคิดยังไงเท่าไหร่ก็ได้หรอกมั๊ง แต่คือกู..........”
“ไม่จริงหรอก ไอ้นัท” เจย์พูดขัดขึ้น “กูอาจจะไม่ได้พูดเก่งเหมือนไอ้ยุนะเว้ย แต่แค่กูมองหน้ามึง มองตามึง เห็นท่าทางมึงแบบนี้ กูว่ากูก็พอจะรู้แล้วว่ามึงคิดกำลังอะไรอยู่น่ะ.......” เจย์เว้นช่วงเล็กน้อยเพื่อดูปฏิกิริยาของนัท แต่เมื่อนัทไม่ได้พูดอะไร เขาจึงเริ่มพูดต่อ “กูว่ามึงคิดถึงพ่อมึงมากกว่าอย่างอื่นว่ะ ไอ้นัท กูว่ามึงกำลังคิดว่า ขนาดตอนนี้พ่อมึงยังไม่ค่อยอยากจะสนใจมึงเท่าไหร่เลย เพราะงั้นถ้าเกิดเค้ารู้ว่ามึงชอบผู้ชายขึ้นมาล่ะก็ เค้าจะยิ่งไม่เอามึงเข้าไปใหญ่ หรืออาจจะ...... เค้าเรียกอะไรนะ ‘ตัดหางปล่อยวัด’ มึงไปเลย อะไรแบบนั้นใช่มั๊ยล่ะ”
“ไอ้เจย์!!” ตี๋เล็กกระทุ้งสีข้างของเจย์แรงๆ
“มึงพูดเกินไปนะเว้ย ไอ้เชี่ยหมี!” เคนพูดพร้อมกับหันมองหน้าเจย์สลับกับนัทไปด้วย
“มึงอย่าไปสนใจที่เหี้ยนี่พูดนะเว้ย ปากมันก็แบบนั้นเองอ่ะ มึงก็รู้ ไอ้นัท” ตี๋เล็กพูด
“อะไรเล่า กูก็แค่คิดยังไงก็พูดไปแบบนั้นอ่ะ”
“ใช่........ กูว่าไอ้เจย์พูดถูกว่ะ” นัทพูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่ว่าจะยังไง สิ่งที่กูคิดมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆนั่นแหละ กูจะไม่โกหกตัวเองและไม่โกหกพวกมึงด้วย........” เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ไอ้เจย์มันก็แบบนี้แหละ คิดอะไรก็พูดตรงๆ กูต้องขอบใจมึงด้วยซ้ำ ไอ้เจย์ ที่พูดในสิ่งที่กูไม่กล้าพูดหรือแม้แต่จะคิดออกมาอ่ะ”
“เฮ้ยย กูรักมึงนะเว้ย ไอ้นัท”
“กูรู้ ไอ้เจย์ กูขอบใจมึงจริงๆ แต่กูก็ยังอดคิดเรื่องพ่อกูอย่างที่มึงบอกไม่ได้จริงๆนั่นแหละว่ะ.........” นัทก้มหน้าลงเล็กน้อย
“มึงไม่ต้องกังวลหรอก ไอ้นัท พวกเค้าจะรู้ได้ไงวะ มึงเองก็อยู่หอ น้ามึงก็ไม่มีทางรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว และกูว่าต่อให้อานกของมึงรู้จริงๆ อาเค้าก็ไม่ว่าอะไรมึงหรอก อาเค้ารักมึงจะตายไปว่ะ เพราะงั้นมึงไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อแม่มึงที่ไม่ได้อยู่กับพวกมึงเลยนิดเดียวเว้ย นี่ มึงดูพวกกูนี่ พวกกูต่างหากที่อยู่กับมึงตลอดเวลา และพวกกูก็รักมึงเหี้ยๆ ไม่ว่ามึงจะเป็นอะไรยังไงหรือเกิดอะไรขึ้นกับมึง พวกกูก็พร้อมจะซัพพอร์ทมึงตลอดเวลานะเว้ย” เจย์เหยียดแขนออกไปกอดคอเคนและตี๋เล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ “จริงมั๊ยวะ พวกมึง”
“จริงเว้ย” ทั้งเคนและตี๋เล็กต่างก็ตอบและพยักหน้าออกมาพร้อมๆกัน
“เออ กูรู้” นัทยิ้มให้กับเจย์ “ขอบใจมึงมาก ไอ้เจย์ แล้วก็พวกมึงทุกคนด้วยจริงๆ”
“เฮ้ยๆๆ มึงอย่าลืมกูดิ่ว่ะ กูก็แอบรักมึงเหมือนกันนะเว้ยยย ไอ้ถั่วว”
นัทยิ้มออกมาและหัวเราะในลำคอเบาๆ “เออ กูก็ขอบใจมึงด้วยเหมือนกัน ไอ้เตี้ย”
“เฮ้ออออ วันนี้แม่งมีแต่เรื่องเครียดๆเว้ยยย” ป๊อปพูดพลางบิดขี้เกียจ “แล้วจะว่าไปกูยังไม่เจอหน้าไอ้โจเลยนะ วันนี้อ่ะ เจอแม่งแค่เมื่อเช้าหนเดียวเอง มันไปไหนวะ”
“เออ จริงด้วย จะว่าไปกูก็ไม่เห็นพวกไอ้แม็กซ์มานั่งที่โรงอาหารด้วยเหมือนกันนี่หว่า” เคนพูด “นั่นอ่ะ ที่ประจำพวกมันก็ไม่มีคนนั่ง”
“มึงจะไปสนใจพวกมันทำไมวะ แค่ตอนนี้เรื่องไอ้คริสคนเดียวก็น่าเครียดจะตายห่าอยู่แล้วเหอะ” เจย์พ่นลมหายใจออกทางจมูก
“นัท........” ผมหันไปกระซิบกับนัทเบาๆขณะที่คนอื่นกำลังคุยเรื่องอื่นกันอยู่ “นนท์ขอโทษนะ”
นัทหันมานิ่วหน้าใส่ผมทันที “ขอโทษนัทเรื่องอะไร”
“นนท์....... ไม่รู้อ่ะ นนท์แค่คิดว่านนท์น่าจะเข้าใจนัทมากกว่านี้เท่านั้นเอง”
นัทวางมือลงบนหัวเข่าของผมแล้วบีบเบาๆ จากนั้นเขาก็หันไปหาทุกคน “เฮ้ย พวกมึง กูไปหาซื้อขนมมาเคี้ยวเล่นก่อนนะ เดี๋ยวมา” เมื่อพูดจบเขาก็หันมาหาผมแล้วพยักหน้าเบาๆ “ป่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
ผมลุกออกจากโต๊ะพร้อมๆกับนัท และจากนั้นก็เดินออกจากโรงอาหารไปพร้อมๆเขา จนเมื่อเราได้อยู่กันตามลำพังแล้ว เขาก็นั่งลงที่ม้านั่งและทำมือให้ผมนั่งลงข้างๆเขาด้วย
“ตกลงเมื่อกี๊นนท์ขอโทษนัทเรื่องอะไร”
“ไม่รู้ดิ่...... นนท์รู้สึกผิดว่ะ นนท์คิดว่าน่าจะรู้ว่านัทคิดอะไรรู้สึกยังไงมากกว่านี้อ่ะ”
นัทยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “คิดมากน่า นนท์ จะว่าไปเราเองก็เพิ่งรู้จักกันไม่นานด้วยซ้ำ แต่พวกไอ้เจย์อ่ะ มันรู้จักนัทมาสองปีกว่าแล้วนะ นนท์จะคิดไม่ถึงขนาดที่พวกมันคิดก็ไม่แปลกหรอก และที่สำคัญ ที่ไอ้เจย์มันพูดมาก็ถูกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นด้วย........”
“หือออ” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มันก็จริง ที่นัทคิดแบบนั้นเรื่องพ่อน่ะ แต่เรื่องที่นัทไม่สบายใจมากกว่าก็ยังคงไม่ใช่เรื่องของนัทหรอกนะ.........” เขามองตาผม “แต่เป็นเรื่องของนนท์ต่างหาก”
“เรื่องของนนท์เนี่ยนะ”
“ใช่ นัทรู้นะว่านนท์เองก็เคยไม่สบายใจเรื่องแม่ใช่มั๊ยล่ะ เพราะนนท์เองก็ให้แม่รู้เรื่องพวกนี้ไม่ได้เหมือนกันนี่นา ใช่มะ”
“มันก็ใช่.......” ผมพยักหน้า “แต่แม้แต่นนท์เองก็ยังไม่ทันได้คิดเลยนี่น่า เพราะงั้นนัทเองก็อย่าเพิ่งคิดไปก่อนดิ่วะ เอาไว้ถึงเวลามันเกิดขึ้นจริงๆแล้วค่อยคิดก็ได้นี่ จริงมะ”
“ถ้านนท์คิดแบบนั้นก็ดี” นัทพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน “ไปเหอะ กลับเข้าไปในโรงอาหารกันดีกว่า”
“อ้าว แล้วไม่ซื้อขนมอะไรติดมือกลับไป พวกมันจะไม่สงสัยเอาเหรอวะ”
“โห๊ยยย นนท์ นี่นนท์คิดจริงๆเหรอว่าพวกมันจะไม่รู้ว่าเราเดินออกมาเพื่อมาคุยกันอ่ะ” เขาหัวเราะพลางออกเดินนำผมไป
ผมเดินตามนัทไปติดๆ และแล้วตอนก่อนที่เราจะเลี้ยวเข้าไปในโรงอาหารนั้น ผมกับนัทก็เจอเข้ากับกลุ่มของแม็กซ์ที่กำลังเดินออกมาจากข้างในพอดี พวกเขาทั้งสี่คนรวมทั้งเราสองคนต่างก็หยุดอยู่กับที่พร้อมๆกัน นัทที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมเล็กน้อยยืนอยู่ห่างจากแม็กซ์ที่อยู่หน้าสุดของกลุ่มแค่ไม่ถึงฟุตเดียวเท่านั้นเอง
“อะไร ไอ้กะเทย!”
และก่อนที่ผมจะทันได้คิดอะไรอีก ผมก็เห็นนัทพุ่งตัวเข้าไปหาแม็กซ์เรียบร้อยแล้ว
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1710464 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก