หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[morrian]

ค้างอะค้าบบ 

แต่ยังดี มีโจ เข้ามาหน่อย ^^

[shoky_9]

ไม่แน่อาจเป็นเอกก็ได้ ที่ผลัก นนท์

แบบว่า หึง โจ อะไรเงี้ย

แต่ นัท น่าจะซักหมัดนะ

 

[0nePiece]

ค้างอย่างแรง เลยพี่ต้น

[zene]

 ...อ่านกำลังเพลินๆ
ขาดตอนมากมายอ่ะ....

ชอบอ่ะนัทพูดเต็มปากเต็มคำมากว่า "แฟนกู" แทนที่จะพูดว่า "นนท์"...

โชคดีไปที่เหตุการณ์ไม่เลวร้าย...^^'

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ผมเองก็เพิ่งจะมาอ่านนั้นนี้เองฮับพี่ต่นต๊น

เรื่องของพี่ต่นต๊นนี่น่ารักมากฮับ แต่ไม่รู้ว่าพี่ต่นต๊นจะน่ารักเหมือนเรื่องที่เขียน (พิมพ์)หรือเปล่านะฮับ
(คาดว่าไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นน่ะฮับ)

ไงพี่ต่นต๊นรีบมาต่อนะฮับ ผมจะคอยติดตามเสมอเลยฮับ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

มาแล้วโว้ย
ค้างครับค้าง
ค้างมากๆ
รอตอนต่อไปนะครับ
ไปอ่านรอบสองพลางๆ ดีกว่า
อิอิ

ปอลอ เรื่องนี้ต้องกดเข้ามาดูเองใช่มั้ยครับว่าจะมาหรือว่าไม่มา
เพราะว่าเหมือนว่าข้างหน้าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยอ่ะ

[thaitanoi]

ขอบคุณครับที่มาต่อให้ได้อ่านกัน

[Cha Ris Ma]

 
ค้างๆๆๆๆ

ดีมากโจที่เข้ามาขว้าง

[ExecutioneR]

ปอลอ เรื่องนี้ต้องกดเข้ามาดูเองใช่มั้ยครับว่าจะมาหรือว่าไม่มา
เพราะว่าเหมือนว่าข้างหน้าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยอ่ะ

เรื่องนี้เคยเป็นประเด็นหนนึงครับ 555
ผมพยายามจะเก็บหน้ากระทู้หัวชื่อเรื่องไว้ให้คงเดิมที่สุดครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆแบบว่ามีอะไรประกาศ หายไปนานแล้วกลับมา หรือว่าขึ้นภาคใหม่ชื่อใหม่ ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้นครับ เพราะ

1. ติดมาจากบาล์มปอดสมัยนู้น ชอบแบบนั้นมากกว่า
2. เหมือนซื้อหนังสือมาเล่มนึงแล้วหน้าปกมันไม่ได้เปลี่ยนตามน่ะครับ แค่อยากให้กระทู้นี้เหมือนหนังสือสักเล่ม แค่นั้นแหละครับ

5555 เหตุผลงี่เง่าเนอะ แต่กรูเป็นเจ้าของกระทู้ ใครจะทำไม 55555 

[myxt]

ค้างนะคะต้น
เล่นแบบนี้เลยไม่รู้กันเลยว่าเรื่องเป็นไง - -"
นัทบู๊เป็นด้วย ใช้ได้นะเนี่ย แต่ไงก็รักโจค่ะ อิอิ

[K2KARN]

เฮ้อ ก็ยังไม่รู้ว่าใครทำ แล้วยุกับคริสด้วย
 

[~prince™~]

เวรกรรม ค้างซะงั้น 

[┗◎┗◎]

ทำไมโจไม่ค่อยมีบท 
แต่นัทแมนมากกกก 

เชียร์ทั้งสองคนอ่ะ ใครจะทำไม
3P จงเจริญ 

[andy_kwan]

ค้างงงงงงงง

ตอนนี้นัทขาดสติไปนิด   ดีที่โจมาช่วยห้ามไว้ทัน   
รอลุ้นเรื่องของคริส   อิอิ

แต่ป้ายังเชียร์โจ   ชอบป้อจายแบบนี้

[PeeraDHa]

ลุ้นเรื่อง คริส อ้า...

[konnarak]

ยังดีพี มีโจ โพล่ มาให้เห็นบ้าง   เเต่เยอะ กว่านี้ก้จะดีมากน่ะคับบ


โจ ไม่ค่อยมาบทเลยยย   

รักโจ....................

[จันทร์ผา]

แขนนนท์ไม่เป็นไรมากใช่ไหมคุณต้น

มาต่อเรื่องของยุกับคริสไวๆน๊า 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ปอลอ เรื่องนี้ต้องกดเข้ามาดูเองใช่มั้ยครับว่าจะมาหรือว่าไม่มา
เพราะว่าเหมือนว่าข้างหน้าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยอ่ะ

เรื่องนี้เคยเป็นประเด็นหนนึงครับ 555
ผมพยายามจะเก็บหน้ากระทู้หัวชื่อเรื่องไว้ให้คงเดิมที่สุดครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆแบบว่ามีอะไรประกาศ หายไปนานแล้วกลับมา หรือว่าขึ้นภาคใหม่ชื่อใหม่ ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้นครับ เพราะ

1. ติดมาจากบาล์มปอดสมัยนู้น ชอบแบบนั้นมากกว่า
2. เหมือนซื้อหนังสือมาเล่มนึงแล้วหน้าปกมันไม่ได้เปลี่ยนตามน่ะครับ แค่อยากให้กระทู้นี้เหมือนหนังสือสักเล่ม แค่นั้นแหละครับ

5555 เหตุผลงี่เง่าเนอะ แต่กรูเป็นเจ้าของกระทู้ ใครจะทำไม 55555 

ก้อโอเคนะพี่
มันก้อมีเหตุผลออก
ดีกว่าบอกว่า "กูจะทำ เมิงจะทำไม" อารมณ์นั้น 555

อยากซื้อเรื่องนี้อ่ะ
หมายถึงหนังสืออ่ะพี่ต้น
มี programme จะทำมั้ยคับ??

[ExecutioneR]

^
^

อันนี้ก็ต้องดูกันต่อไปน่ะครับ ^_^"

ปล. พรุ่งนี้เจอกันครับ 

[wan]

^^
^^
จิ้มเจ้าของกระทู้ " นักเลงใหญ่ " 

มารอรายละเอียด ของ คริส ว่าเกิดอะไรขึ้น

ว่าแต่ อย่าให้รอเก้อนะครับ " นักเลงใหญ่  " รีบ +1 ให้เป็นของกำนัลจ้า 

[ExecutioneR]

มีคนถามผมว่า เจย์ กับ ไคล์ เป็นลูกครึ่งอะไร
อืมมม ผมว่าผมเคยบอกไปแล้วนา แต่ไม่เป็นไร บอกใหม่

hispanic คือชาวเมกาเหนือที่มีเชื้อสายละตินหรือเมกาใต้ครับ พูดให้เข้าใจง่่ายๆก็ประมาณนี้

อันนี้เป็นความชอบส่วนตัวของผู้เขียนครับ 5555 เพราะผมรู้สึกว่าพวกเขาเป็นฝรั่งที่ไม่ฝรั่งเกินไปดี แถมผมยังปลื้มดารานักร้องเป็นพิเศษอยู่สามคนด้วย

มาๆ มาลองดูคนเชื้อสายประมาณนี้ที่ผมคิดว่าสีผิวกำลังดีกัน

คนแรก frankie j นักร้องครับ ผมชอบมากๆ เสียงดี หน้าเกือบผ่าน แต่ก็โอเคอ่ะ พอไปวัดไปวาได้ 


คนที่สอง jay hernandez นักแสดง คนนี้ของโผมมมมมมมมมมมมมม!!!



รูปสุดท้ายนั้นหนังเรื่องแรกที่เป็นพระเอกสมัยเอ๊าะๆ ลองคิดดูว่าถ้าเจย์หน้าประมาณนี้ แต่เด็กกว่า จะหล่อขนาดไหน 

คนที่สาม j.p. calderon นายแบบ คนนี้กรี๊ดดดดดดดดดด!! เพราะเป็นเกย์ด้วย 5555  ตาหวานยิ้มหวานหุ่นบึ้ก

เยอะกว่านี้ตามไปดูเองที่อากู๋ไม่ก็ http://www.zimbio.com/J.P.+Calderon/articles/3/JP+Calderon+Tetu+Magazine เพราะรูปติดเรท แปะไม่ได้จริงๆ   
และลองคิดดูว่าถ้า แม็ท พี่ชายของเจย์หน้าประมาณนี้ แต่หนุ่มกว่า จะเป็นยังไง  เอ๊ะ..... หรือจะให้เป็นไคล์ดี 5555 ก็แล้วแต่จะมโนกันไปเองและกันครับ ใครจินตนาการสูงหน่อยก็ได้เปรียบล่ะเนาะ 5555


ส่วนพวกคนอื่นๆในแก๊งค์นี้ ผมเคยเจอ โจ นนท์ ตี๋เล็ก และป๊อปตัวเป็นๆแล้วครับ บนรถไฟฟ้าทั้งนั้น 5555 เด็กๆสมัยนี้ ไม่ไหวจริงๆ หล่อๆกันทั้งน๊านนนนนน 

[น้ำค้าง]

ดูรูปแล้ว     ความดันขึ้น

[0nePiece]

 
พวกคนอื่นๆในแก๊งค์นี้ ผมเคยเจอ โจ นนท์ ตี๋เล็ก และป๊อปตัวเป็นๆแล้วครับ บนรถไฟฟ้าทั้งนั้น
 

[Cha Ris Ma]

ต่อไปนี้จะไปทำงานด้วยรถไฟฟ้า
 

[izanagi]

อ่านทันละ ดีใจ 55
และยังคงเชียร์โจ 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

พุ่งนี้ช่ายมั้ยค้าบบบบบบ???
พี่ต้น
จะรอเรื่องน้องคริส

ปอลอ พี่ต้นครับ
ไปอ่านรอบสองมาแล้วครับ
อยากจะบอกว่าเชียร์โจแล้วอ่ะ
นัทมันดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าเหมือนนท์ตัดสินใจเพราะว่าเข้าใจผิดว่าโจหลอกนนท์
ซึ่งความจริงแล้วดูเหมือนจะไม่ใช่ (เรื่องนี้พลอยมีเอี่ยวแน่ๆ ขอเดา)
ไม่ได้ตัดสินใจเพราะว่ามั่นใจว่ารักแล้วก้อชอบนัทจริงๆ
เลยคิดว่า บางทีต่อไปมันอาจจะไม่แน่...

[zeazaiz]

คนเชียร์โจเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
หุหุ

    หนุ่มๆ น่ารักเนอะ

[nopkar]

หุหุ มีรูปปรากรอบ ด้วยอ่ะ 

[sogato]

บทบาทโจจะดีเกินไปมั้ยยย ทำให้นัทดูด้อยไปเยอะ เพิ่งม.ต้นเองเนอะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ก็หวังว่ายังเป็นนัทอยู่ดี
อยู่ที่คนแต่งนี่แหละเน้ออ

[ExecutioneR]

b29


คริส


“โอเค ถ้างั้นวันนี้อาฝากการบ้านเอาไว้หน่อยแล้วกันนะ เจอกันครั้งหน้าจะได้ไม่ลืมที่เราเรียนกันไปวันนี้” อาไคล์ปิดหนังสือลงแล้วหันมายิ้มให้กับผม “แต่จะว่าไป อาคงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกมั๊ง จริงมั๊ย”

ผมยิ้มอายๆ “ครับ ผมไม่ลืมหรอกครับ”

“แล้วเป็นไง ได้ฝึกภาษาสเปนเองบ้างรึเปล่า”

“ก็มีบ้างน่ะครับ ผมก็อ่านหนังสือมั่ง ฟังพวกเพลงที่อาให้มามั่ง แล้วก็เอาดิกชันนารี่มานั่งเปิดอ่านไปเรื่อยๆด้วยน่ะครับ”

“แหม คนเป็นอัจฉริยะนี่น่าอิจฉาจริงๆนะ ทีกว่าอาจะพูดภาษาไทยได้คล่องยังต้องใช้เวลาตั้งหลายปี” เขาหัวเราะเบาๆ “แล้วเรื่องเพื่อนๆที่โรงเรียนล่ะ เป็นยังไงมั่ง”

“ก็ดีอ่ะครับ ก็เหมือนเดิม”

“เจย์สบายดีนะ”

“สบายดีครับ แต่ผมว่ามันก็สบายดีตลอดล่ะนะ”

“หึๆ ก็ดีแล้ว ถ้าไงอาฝากความคิดถึงไปให้มันด้วยก็แล้วกัน” เมื่อพูดจบ อาไคล์ก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้พร้อมกับหยิบหนังสือฟิสิกส์ขึ้นจากโต๊ะ “เอ้อ จริงสิ อาว่าจะถามอยู่ว่าแล้วช่วงนี้พ่อกับแม่เค้าแฮปปี้ดีมั๊ย เค้ายังดุอะไรเราอยู่อีกรึเปล่า”

ผมเงียบไปพักหนึ่ง “.......ก็ไม่นี่ครับ ก็ปกติดี”

“แน่ใจนะ” อาไคล์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “อาก็เป็นห่วงเราอยู่ เพราะอาได้ยินมาว่าวันก่อนที่เราไปที่ยิมกับเพื่อนๆแล้วบาดเจ็บกลับมาบ้าน เราก็โดนพ่อแม่ดุไปยกใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องนั้น.......” ผมก้มหน้าเล็กน้อย “ก็ ครับ ก็โดนดุไปนิดนึงอ่ะครับ...... ว่าแต่นี่วายุเป็นคนบอกอาไคล์เหรอครับ”

“แหงอยู่แล้วสิ ไม่งั้นอาจะรู้มาจากใครล่ะ”

“นี่ขนาดผมบอกเค้าแล้วนะครับว่าอย่าไปบอกใครน่ะ ผมไม่อยากให้ใครต้องเป็นห่วงน่ะครับ” ผมหัวเราะแหะๆเบาๆ

“ไม่เอาน่า ไอ้ยุมันพูดก็เพราะว่ามันเป็นห่วงเรามากนะ คริส เชื่ออาสิ”

ผมยิ้มน้อยๆ “ครับ ผมรู้.........”

“ถ้างั้นวันนี้เราพอแค่นี้เนอะ อากลับก่อนก็แล้วกันนะ”

“เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถครับ” ผมเดินไปเปิดประตูห้องให้อาไคล์ จากนั้นเราก็เดินออกจากห้องอ่านหนังสือด้วยกัน

ผมเริ่มเรียนหนังสือกับอาไคล์มาสักพักแล้ว และนอกจากวิชาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมีแล้ว อาไคล์ก็ยังสอนภาษาสเปนเพิ่มเติมให้กับผมอีกด้วย ในบางครั้งเราก็จะเรียนและพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ ในบางครั้งเราก็จะใช้ภาษาไทย และเป้าหมายของพวกเราก็คือ ต่อไปในอีกไม่นานนี้ผมจะต้องสามารถเรียนและพูดคุยกับอาไคล์เป็นภาษาสเปนให้ได้สักวัน

อาไคล์บอกลาพ่อของผมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเล่น แล้วหลังจากนั้นผมก็เดินออกมาส่งอาเขาถึงที่หน้าประตูรั้วบ้านเช่นเคย

“อย่าลืมก็แล้วกันนะ คริส......” อาไคล์หันมาพูดกับผมหลังจากที่เปิดประตูรถออก “อาอยู่ข้างเราเสมอนะ อย่าลืมว่าเราไม่ใช่แค่ครูกับลูกศิษย์ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันด้วยเหมือนกันนะครับ”

ผมยิ้ม “ครับ ขอบคุณมากครับ อาไคล์”

เมื่ออาไคล์ขับรถจากไปแล้ว ผมก็เดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง พ่อวางหนังสือที่อ่านอยู่ในมือลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม “ไปตามแม่ลงมากินข้าวได้แล้ว ไป”

ไม่มีแม้แต่จะถามว่าผมเป็นยังไง เรียนเหนื่อยมั๊ยเหมือนเดิม

“ครับ แล้วแม่อยู่ไหนล่ะครับ อยู่ในห้องเหรอ”

“ห้องของลูกนั่นแหละ แม่เค้าเข้าไปใช้คอมพิวเตอร์ลูกทำงานน่ะ”

หัวใจของผมมันกระตุกวูบทันที “คอมพิวเตอร์ของผมเหรอครับ!”

“ใช่ แล็ปท็อปแม่เค้าพังน่ะ ตอนที่ลูกเรียนอยู่เมื่อกี๊แม่เค้าก็เลยขอขึ้นไปใช้ทำงานสักครู่นึง ทำไม มีอะไรรึไง”

“ปละ เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ผมตอบ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องนั่งเล่นแล้วรีบเดินขึ้นบันไดตรงไปยังชั้นสองทันที

ในใจของผมตอนนี้มันทั้งรู้สึกโกรธและก็กลัวมากไปพร้อมๆกัน ผมโกรธที่พ่อแม่ผมไม่เคารพในเรื่องความเป็นส่วนตัวของผมเลย ทั้งๆที่ผมเคยบอกไว้แล้วนะว่าผมไม่ชอบให้ทั้งสองคนเข้ามายุ่งวุ่นวายในห้องของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต หรืออย่างน้อยๆถ้าหากพวกเขาต้องการอะไรจากห้องของผมแล้วล่ะก็ ผมก็แค่ขอให้บอกผมก่อนสักคำ ไม่ใช่คิดจะเข้าก็เข้า คิดจะทำอะไรก็ทำ หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คิดจะเปิดคอมพิวเตอร์ของผมก็เปิดตามใจตัวเองเลยแบบนี้

และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวมากด้วยเช่นเดียวกัน ผมกลัวที่แม่จะไปเปิดเจออะไรบางอย่างในเครื่องคอมพิวเตอร์ของผมที่จะเปิดเผยความลับสุดท้ายที่สุดที่ผมอยากจะให้พ่อแม่รับรู้.......

ความลับที่ว่าผมเป็นเกย์

เมื่อผมขึ้นไปถึงชั้นสองแล้ว ผมก็ตรงไปที่ห้องของตัวเองแล้วเปิดประตูห้องออกทันที แม่ที่กำลังนั่งอยู่หลังคอมพิวเตอร์หันมามองหน้าผม และบางอย่างในสายตาของแม่ที่กำลังมองผมอยู่นั้นก็ทำให้เลือดในกายของผมต้องเย็นเฉียบ

“คริสมีอะไรจะบอกแม่รึเปล่า” แม่หันกลับไปมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิมก่อนจะคลิกเมาส์อีกสองสามครั้ง

ผมเงียบไปพักหนึ่ง รู้ตัวดีเลยว่าคำถามนี้มันไม่ใช่คำถามที่ดีอย่างแน่นอน หัวใจของผมมันเต้นแรง และร่างกายของผมก็เริ่มสั่นเทาออกมาเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้

“แม่ถามว่าคริสมีอะไรจะบอกแม่รึเปล่า” แม่พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนไป

“ผะ ผม...... แม่...... แม่หมายถึงเรื่องอะไรฮะ” ผมยืนก้มหน้าเล็กน้อย

ซีพียูที่ส่งเสียงดังเบาๆมาตลอดดับเงียบลงพร้อมกับแม่ที่ลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้ามาหาผมที่หน้าประตู

“เตรียมตัวลงไปกินข้าวในอีกห้านาทีด้วย”

แม่เดินเลยผมไปอีกสองสามก้าวก่อนจะหยุดลง จากนั้นก็แม่หันมามองหน้าผมครู่หนึ่งและชักสีหน้าเหมือนกับเห็นของน่ารังเกียจอะไรสักอย่าง ถึงจะเป็นแค่เพียงครู่เดียวก่อนที่แม่จะหันกลับไปและเดินลงไปยังชั้นล่าง แต่ผมก็มั่นใจว่าผมเห็นสิ่งนั้นจริงๆ

หัวใจของผมมันทั้งเต้นแรงและเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดออกเป็นเสี่ยงๆ ผมรู้สึกถึงร่างกายที่สั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆและน้ำตาที่เริ่มไหลมาเอ่ออยู่ที่เบ้าตาของผม ผมรีบปิดประตูห้องและตรงไปเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ผมกำลังรอเครื่องบู๊ทอยู่นั้น ผมต้องนั่งชันเข่าทั้งสองข้างขึ้นและใช้แขนทั้งสองกอดร่างกายของตัวเองเอาไว้เพื่อประคองร่างกายที่กำลังสั่นเทา และเพื่อประคองสติสัมปชัญญะของตัวเองเอาไว้ให้ได้

เมื่อคอมพิวเตอร์บู๊ทเครื่องเสร็จแล้ว ผมก็ยื่นมือที่สั่นระริกออกไปจับเมาส์และคลิกเปิดโฟลเดอร์ต่างๆของผมขึ้น รวมทั้งผมยังเปิดอินเตอร์เน็ตเอ็กซ์พลอเรอร์ขึ้นดูอีกด้วย และแล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ แม่ไม่ได้แค่เข้ามาเสิร์ชหาข้อมูลเพื่อทำงานและพิมพ์งานของตัวเองเพียงอย่างเดียว แต่แม่ยังเข้ามากดดูหน้าเว็บไซท์ที่ผมเคยเข้า รวมถึงโฟลเดอร์ที่ผมเก็บไฟล์ส่วนตัวต่างๆเอาไว้อีกด้วย

ผมเป็นเกย์ ผมชอบผู้ชาย ผมยอมรับตัวเองในจุดนี้ ถึงผมจะพยายามปกปิดและโกหกตัวเองมาตลอดแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถหลีกหนีความจริงข้อนี้ไปได้ จนกระทั่งเมื่อมาถึงจุดๆหนึ่ง ถึงช่วงๆหนึ่งที่ความอยากรู้อยากเห็นของผมมันพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ผมที่ไม่สามารถคุยเรื่องนี้และไม่กล้าที่จะคุยเรื่องพวกนี้กับใครได้แม้แต่กับเพื่อนสนิทของตัวเองที่โรงเรียน ก็ได้แต่ใช้อินเตอร์เน็ตเป็นสื่อกลางในการสำรวจความสนใจและตัวตนของตัวเอง ซึ่งผมคิดว่าผมก็คงจะไม่ต่างไปจากเด็กคนอื่นๆอีกหลายล้านคนทั่วโลกเท่าไหร่นัก

ผมยอมรับว่าผมประมาทเองที่ไม่ได้ลบเว็บไซท์ต่างๆเหล่านั้นที่เคยเข้าไปดู และผมก็โง่เองที่คิดว่าพ่อแม่ผมจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของผมถึงขนาดนี้ทั้งๆที่เราเคยสัญญากันไว้แล้ว และคำสัญญานั้นก็ออกมาจากปากของทั้งพ่อและแม่เองด้วย ไม่ใช่ผมเลยที่จะเรียกร้องอะไรจากพวกเขา ดังนั้นผมก็เลยเชื่อพวกเขามาตลอดว่าพวกเขาจะยอมรับให้ผมมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองอยู่บ้างสักเล็กน้อย แต่พอมาตอนนี้ ผมรู้แล้วว่ามันไม่ใช่......

น้ำตาของผมมันไหลออกมาทันที เมื่อพบว่าโฟลเดอร์ที่ผมเก็บไฟล์นิยายเกย์ภาษาอังกฤษที่ผมเคยอ่านและเซฟมาจากเว็บแห่งหนึ่งถูกลบไปหมดทั้งโฟล์เดอร์ และรวมไปถึงฮิสตอรี่ของเว็บไซท์ที่ผมเคยเปิดเข้าไปดูทั้งหมดก็ถูกลบหายไปด้วยเช่นเดียวกัน

ในที่สุดความกลัวของผมที่ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกที่สุดของจิตใจก็กลายเป็นจริงขึ้นจนได้ และยิ่งเมื่อผมนึกถึงน้ำเสียงและสายตาของแม่ที่ใช้กับผมเมื่อครู่นี้แล้ว ผมก็ยิ่งไม่สามารถห้ามน้ำตาและร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองนี่ให้หยุดลงได้เลย

ผมปิดคอมพิวเตอร์และเดินมาทรุดตัวนั่งลงร้องไห้อยู่ข้างๆเตียง ความรู้สึกกลัวและความรู้สึกผิดเข้ามาปกคลุมไปจนทั่วทั้งจิตใจของผมจนผมคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว ผมไม่กล้าที่จะคิดถึงพ่อกับแม่ว่าในตอนนี้พวกเขาจะกำลังคุยอะไรกันอยู่ ไม่กล้าคิดว่าผมจะลงไปข้างล่างในสภาพจิตใจและบรรยากาศแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะพูดและจะทำยังไงกับผมบ้าง ผมกลัวพ่อของผม ผมกลัวแม่ของผม และผมก็รู้สึกผิดที่ทำให้ทั้งสองคนต้องผิดหวังด้วย ผมทั้งกลัวและเสียใจจนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้วจริงๆ

ผมเริ่มร้องไห้และสะอื้นมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง คนๆเดียวที่ผมนึกถึงในตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเขาคนนั้น เขาผู้ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางดวงใจของผมเพียงหนึ่งเดียวคนนั้นนั่นเอง

“เอ้อ ว่าไงวะ ไอ้คริส”

“ฮึกก อะ ไอ้ยุ.......” ผมพูดชื่อของเขาออกไปพร้อมๆกับเสียงสะอื้นของตัวเอง

“ไอ้คริส เฮ้ย เป็นไรวะมึง” เสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเขานั้นกลับยิ่งทำให้ผมต้องหลั่งน้ำตาออกมามากขึ้นไปอีก

“ไอ้ยุ! ฮือออออออ.........” ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถห้ามตัวเองได้จริงๆ “กู....... กู........ กูไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีแล้วจริงๆ ฮือออๆๆๆ!!”

“เฮ้ย ไอ้คริส มึงใจเย็นๆก่อนเว้ย มึงมีอะไรไหนมึงค่อยๆพูดกับกูซิวะ”

ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้และค่อยๆเล่าให้เขาฟังว่าเมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้นบ้าง “แม่กู....... แม่กูเค้ามาเปิดคอมของกู ฮึกก และเค้ารู้แล้ว ยุ...... เค้ารู้แล้วว่ากูเป็นเกย์ มึง กูจะทำยังไงดี ฮืออๆๆ”

“เฮ้ย คริส มึง........”

“มึงรู้มั๊ยว่าเมื่อกี๊เค้ามองกูด้วยสายตายังไง ยุ มึงรู้มั๊ยว่าเค้ารังเกียจกูขนาดไหน........” เมื่อผมนึกถึงสายตาของแม่ที่ใช้มองผมเมื่อครู่นี้แล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดข้างในอกมากขึ้นไปอีก “เค้าไม่เข้าใจอะไรกูเลย ยุ สิบห้าปีที่ผ่านมาเค้าไม่เคยเข้าใจอะไรกูเลย!!”

“ไม่เป็นไรน่า คริส........ กูเข้าใจมึงนะเว้ย เพราะว่ากูเป็นเพื่อนมึงไง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงปลอยโยน “มึงใจเย็นๆก่อนนะเว้ย ไอ้คริส”

“กูรู้ๆ แต่กูไม่รู้จะทำยังไงดีจริงๆ ยุ นี่กูจะต้องลงไปกินข้าวแล้ว แต่กูไม่กล้าที่จะเดินออกจากห้องเลย........” ผมใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่หน้าของตัวเองออกเบาๆ “กูควรจะทำยังไงดี ยุ ฮึดด กูไม่อยากจะนึกเลยว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง เค้าจะด่าว่าอะไรกูมั่งวะยุ เค้าจะโกรธจะเกลียดกูมากมั๊ย........”

ผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเบาๆ “กูว่ายังไงมึงก็ต้องลงไปอ่ะว่ะ ไอ้คริส มึงต้องลองไปคุยกับเค้าดูนะเว้ย”

“แต่กูไม่กล้าอ่ะ ยุ กู.........”

“กูรู้ คริส แต่ว่ามึงต้องทำได้เว้ย ตอนนี้มึงต้องคุยกับเค้าจริงๆ” คราวนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่แฝงไปด้วยการให้กำลังใจ “มึงอย่าลืมว่าถึงยังไงมึงก็ยังมีกูนะเว้ย คริส แต่ตอนนี้น่ะ กูว่ามึงลงไปคุยกับเค้าดูก่อนเถอะนะ มึงเชื่อกูเหอะ”

“แล้วถ้ากูคุยกับเค้าแล้วมันแย่ลงล่ะ ยุ ถ้าเกิดว่ากูคุยกับเค้าแล้วเค้าไล่กูออกจากบ้านไปเลยล่ะ ถ้าเค้าไม่อยากเห็นกูเป็นลูกเค้าอีกแล้วล่ะ กูจะ...... กูจะทำยังไง” น้ำตาที่เริ่มจางหายไปเมื่อครู่กลับหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

“มึงก็ไม่ต้องทำอะไรเว้ย กูบอกแล้วไงว่ามึงยังมีกูอยู่นะ ไอ้คริส แต่ตอนนี้มึงไปคุยกับเค้าก่อนเถอะมึงต้องลองเว้ย มึงอย่าเพิ่งกลัวอะไรไปเองก่อนเลย”

“ยุ..... กู..... กูรักมึงนะเว้ย” ผมสะอื้นเบาๆ “ฮึกก...... ไอ้ยุ กู........ กูรักมึงจริงๆ”

“กูรู้ คริส กูรู้..........”

“กูอยากเจอมึงอ่ะ ยุ กูอยากให้มึงมาอยู่กับกูตรงนี้ด้วยจริงๆ” ผมพยายามห้ามน้ำตาของตัวเองเอาไว้

“กูเข้าใจ คริส.......”

“งั้น....... กูคงต้องไปแล้วใช่มั๊ยวะ ยุ”

“อืออ.......”

เราสองคนเงียบกันลงไปครู่หนึ่ง “ยุ....... คืนนี้กูอยากไปอยู่กับมึงว่ะ ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง แต่กูก็..........” เสียงของผมมันจางหายไปในลำคอของตนเอง นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ นี่ผมกำลังคิดจะเรียกร้องอะไรจากเขาอยู่รึไงกัน “ทะ โทษทีว่ะ ยุ ไม่มีอะไรหรอก กูก็แค่.........”

“ไม่เป็นไร คริส กูบอกแล้วไงว่ากูเข้าใจ และอีกอย่างนะ ถ้ามึงจะเอาอย่างนั้นก็โอเค”

“มึง........ มึงหมายความว่าไงวะ ที่ว่า ‘โอเค’ น่ะ” ผมเริ่มรู้สึกถึงประกายความหวังและความอบอุ่นบางอย่างขึ้นทันที

“เอาเป็นว่าตอนนี้มึงไปคุยกับเค้าก่อนเถอะ แต่อย่าลืมก็แล้วกันว่ามึงยังมีกูอยู่น่ะ”

“กะ ก็ได้........” ผมถอนหายใจ “ยุ มึง......... มึงอย่าเพิ่งบอกพวกมันได้ป่าววะ คือ กูยังไม่อยาก....... แบบว่า........”

“กูรู้ กูเข้าใจ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”

“ขอบใจมากเว้ย ยุ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ.......  แล้วเดี๋ยวกูโทรหามึงอีกทีก็แล้วกัน”

“อืมม มึงไปเถอะ แล้วไว้คุยกันอีกทีเว้ย”

ผมกดปุ่มวางสายลง และจากนั้นผมก็เดินไปดึงทิชชู่ออกจากกล่องสามสี่แผ่นแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่เลอะอยู่ตามใบหน้าออก ผมเดินออกจากห้องไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่องกระจกเหนืออ่างล้างหน้า ถึงคำพูดของวายุจะช่วยให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย แต่ทว่ามันก็ยังไม่สามารถช่วยลบล้างความกลัวและความเจ็บปวดที่ผมกำลังรู้สึกอยู่นี่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ผมปิดก๊อกน้ำลงและบอกกับตัวเองในใจว่า ถึงอย่างไร ผมก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขานี่นะ เขาคงจะไม่เกลียดผมมากถึงขนาดจะทิ้งขว้างผมไปได้ลงคอเหมือนกับในนิยายที่ผมเคยอ่านหลายๆเรื่องหรอก ใช่แล้ว....... ถึงจะยังไง ผมก็ยังคงเป็นลูกชายคนเดียวของเขา ลูกชายที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ทั้งพ่อและแม่ภูมิใจมาโดยตลอด พวกเขาคงจะไม่มีทางทำร้ายผมถึงขนาดนั้นอย่างเด็ดขาด.......... ไม่มีทาง