A15
ผมลองถามความรู้สึกของผมที่มีต่อนัทและความเป็นไปได้บางอย่างที่มันเกิดขึ้นในใจของผมกับตัวเอง และสุดท้ายผมก็ได้คำตอบออกมาว่า มันยังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และมันก็คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ผมเคยรู้สึกไปเองก่อนหน้านี้ด้วย เพราะผมรู้ตัวว่าผมไม่อยากจะเจ็บ ผมไม่อยากจะหวังอะไรลมแล้งๆและคิดไปเอง ผมรู้ตัวว่าผมรู้สึกดีกับนัทมาก แต่มันก็อาจจะเป็นเพียงแค่นั้น เพราะผมต้องยอมรับว่าผมก็รู้สึกดีๆกับเพื่อนๆใหม่ของผมอีกหลายคน เว้นก็แต่นัทจะเป็นเพียงคนเดียวที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดก็เท่านั้นเอง เพราะเขาเป็นคนที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาก เขาเป็นคนที่เป็นแบบนั้นกับทุกๆคน ไม่ใช่แค่กับผม เพราะฉะนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่ผมรู้สึกจากเขานั้น มันก็อาจจะเป็นเพราะว่าผมคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแต่เพียงฝ่ายเดียวก็เป็นได้........
นัทเป็นผู้ชายที่นิสัยดีและรักเพื่อน เขาไม่อายที่จะแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกมาให้ทุกคนได้รับรู้ และไม่รู้สึกเขินที่จะถูกเนื้อต้องตัวคนอื่นๆอย่างสนิทสนม และเท่าที่ผมเห็นด้วยตาของตัวเองในโรงเรียนแห่งนี้ คนที่นี่ก็เป็นแบบนั้นกันแทบจะทุกคนเลยด้วย ไม่ว่าจะเป็นการกอดคอ ถูกเนื้อต้องตัว คล้องแขน กอดเอว หรือแม้แต่กอดกันจริงๆก็ยังเกิดขึ้นเป็นประจำและเป็นธรรมดามากภายในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ และพวกเขาเหล่านั้นต่างก็ไม่ได้เป็นแฟนหรือแม้แต่เป็นเกย์กันซะด้วยซ้ำ
ถ้าจะให้ยกตัวอย่างคนใกล้ตัวที่เห็นได้อย่างชัดเจนที่สุดก็คงเป็นเพื่อนๆในกลุ่มผมนี่ไง นอกจากเจย์แล้ว ผมก็เห็นว่าทุกคนต่างก็พูดคุย กอด นอนตัก และเล่นด้วยกันจนทุกอย่างดูเป็นเรื่องธรรมดา เพราะฉะนั้น ผมคิดว่านัทเองก็คงจะเป็นแบบนั้นด้วยเช่นกัน
ผมต้องบอกและย้ำกับตัวเองเอาไว้ให้มากๆว่ามันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ใช่แล้ว เขาก็แค่ผู้ชายคนนึงที่อ่อนโยนและเอาใจใส่คนอื่นมากไปกว่าที่ผู้ชายทั่วไปคนอื่นๆเป็นก็เท่านั้นเอง.......
“นั่งคิดอะไรอยู่ นนท์”
ผมสะดุ้งเบาๆเมื่อได้ยินเสียงของนัทดังขึ้นจากทางด้านหลัง
ผมหันหน้าไปหาเขา นัทที่อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังยืนยิ้มขี้เล่นให้กับผมอยู่ ถ้าหากว่าผมมีความสามารถในการอ่านใจคนได้ล่ะก็นะ ผมจะขออ่านใจของเขาเป็นคนแรกเลยว่า ในตอนนี้เขากำลังคิดอะไรหรือคิดยังไงอยู่กันแน่
“เปล่าหรอก ก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ผมยิ้มตอบกลับให้เขาไป จากนั้นก็หันกลับมานั่งมองนกกระจอกสามสี่ตัวกำลังบินโฉบไปมาอยู่เหนือต้นเฟื่องฟ้าขนาดใหญ่ในสนามหญ้าหน้าบ้านอย่างเคย “เอ้อ จริงสิ เมื่อกี๊นนท์คุยกับแม่แล้วนะ แม่บอกว่าเดี๋ยวพอบ่ายๆแม่จะขับรถมารับนนท์ที่นี่เองด้วยอ่ะ เพราะว่าแม่จะพานนท์ไปเดินซื้อของต่อเลย”
“เหรอ.......” นัทพยักหน้า “แล้วแม่มาถูกเหรอ”
“ก็คงถูกแหละ แต่ว่านนท์คงต้องให้วายุคุยกับแม่อีกทีนึงน่ะ”
“แล้วนี่นนท์หิวข้าวมั่งรึยัง ตอนนี้พวกไอ้เจย์ก็คงอาบน้ำกันใกล้จะเสร็จแล้วล่ะมั๊ง” นัทพูดขณะนั่งลงข้างๆผม “จะไปหาอะไรกินรองท้องก่อนเลยก็ได้นะ ถ้าเกิดว่าหิวอ่ะ ไม่ต้องรอพวกมันหรอก”
“เปล่า นนท์ยังไม่หิวหรอก” ผมส่ายหน้า “อีกอย่าง นี่มันก็สิบเอ็ดโมงแล้วด้วย รอพวกมันอาบน้ำกันเสร็จแล้วกินข้าวเที่ยงพร้อมกันไปเลยดีกว่า”
“แต่จะว่าไป..........” นัทเหยียดแขนออกแล้วบิดขี้เกียจ “อากาศดีเหมือนกันนะ จะเที่ยงแล้วแต่แดดก็ไม่ร้อน แล้วก็ไม่ได้ดูครึ้มฟ้าครึ้มฝนจนน่าอึดอัด เนอะ”
ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่านี่ผมกำลังรู้สึกกับเขามากเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้วจริงๆหรือเปล่า เวลาแค่เพียงอาทิตย์เดียวมันจะมากพอที่จะก่อคำว่ารักขึ้นในใจของคนเราได้จริงๆอย่างนั้นน่ะหรือ ผมภาวนาให้มันไม่ใช่ ผมภาวนาให้มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกดีๆที่ก่อตัวขึ้นในความสัมพันธ์แบบเพื่อนของเราแต่เพียงเท่านั้น ขอให้มันเป็นความรักในแบบเพื่อนสนิทที่จะมั่นคงและยาวนานได้ตลอดไป ขอให้เป็นแค่ความรักที่ผมจะไม่ต้องสมหวังหรือผิดหวัง แต่ขอให้เป็นแค่ความรู้สึกดีๆอย่างนี้อยู่ในใจของผม....... หรือ “ของเรา” ตลอดไป
“เหม่ออีกแล้ว คิดอะไรอยู่เนี่ย”
“อ๋อ เปล่าหรอก” ผมส่ายหน้าเบาๆจากนั้นก็ละสายตาจากใบหน้าของเขาไปมองอยู่ที่สนามหญ้าเบื้องหน้าเหมือนเดิม
“นนท์นี่ตลกดีว่ะ” นัทหัวเราะเบาๆ “บางทีก็ดูออกโคตรง่ายเลย แต่บางทีก็ดูมีโลกส่วนตัวสูงจริงๆนะ”
“ดูออกง่ายเหรอ จริงอ่ะ” ผมหันไปถามเขา
“อืมมม ก็ประมาณนึงน่ะนะ” นัทยิ้มและทำหน้าใช้ความคิด แต่หลังจากนั้นแค่ครู่เดียว รอยยิ้มนั้นก็จางหายไป “เว้นก็แต่จะมีอยู่เรื่องนึงนั่นแหละที่นัทเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านนท์คิดอะไรอยู่ และไม่รู้ว่าจะคิดเหมือนกับที่นัทคิดรึเปล่าด้วย.......”
“เรื่องอะไรอ่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
นัทส่ายหน้า รอยยิ้มและแววตาของเขากลับมาฉายแววขี้เล่นอีกครั้ง “ม่ายรู้ว่ะ อย่าไปสนใจเลย เข้าบ้านกันดีกว่ามั๊ง ตามไอ้พวกนั้นลงมากินข้าวกันเหอะ เดี๋ยวมันจะช้าเกิน เพราะว่านัทเองก็เริ่มหิวแล้วด้วยเหมือนกัน” เมื่อพูดจบ เขาก็ลุกออกจากม้านั่งริมระเบียงแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ผมมองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็อดคิดโง่ๆไม่ได้ว่า........ ต่อให้ผมจะรู้สึกกับเขาแบบนั้นจริงๆ และถ้าเขาจะรู้สึกแบบเดียวกับผมบ้าง มันก็คงจะไม่ได้เลวร้ายไปสักทีเดียวหรอกนะ แต่ขอแค่เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ ผมขอแค่เพียงว่า ผมต้องได้รู้และมั่นใจในความรู้สึกของผมที่มีให้กับเขาเสียก่อนว่าแท้จริงแล้วสิ่งๆนั้นมันคืออะไรกันแน่........ ก็เท่านั้นเอง
พอตกบ่าย แม่ของผมก็มารับผมกลับบ้าน แต่ว่าแม่กลับไม่ได้มาแค่เพียงคนเดียวแต่มีพลอยนั่งมาอยู่ในรถด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมถูกแซวอย่างยกใหญ่เข้าให้อีกครั้ง และเมื่อหลังจากที่ผมขึ้นไปนั่งอยู่ในรถแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ผมคิดว่าผมเห็นนัทมองผมด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิมเล็กน้อยนะ
บางที......... มันอาจจะเป็นเพราะว่าเขาคงจะคิดถึงผมก็เป็นได้ล่ะมั๊ง เพราะในตอนนี้ถึงแม้ว่าแม่ของผมจะยังไม่ได้แม้แต่ถอยรถให้พ้นออกจากรั้วหน้าบ้านของวายุ แต่ผมเองก็รู้สึกคิดถึงเขาไปเรียบร้อยแล้วด้วยเหมือนกัน
รึไม่บางทีก็เป็นผมเองนั่นแหละที่บ้าบอและคิดเพ้อเจ้อไปเองอยู่คนเดียว.........
“เป็นไงมั่งลูก งานสนุกมั๊ย” แม่ผมถามขึ้นหลังจากออกรถแล้ว
“ก็ดีอ่ะครับ ของกินเยอะดี”
“แล้วกินเหล้ากินเบียร์ไปเท่าไหร่ล่ะ ฮึ เมาค้างมั่งรึเปล่าเนี่ย”
“โหหห แม่ เลิกพูดเลยย ก็นนท์บอกแล้วไงว่าไม่มีๆ” ผมโวย
“รู้แล้วๆน่า ก็แค่แหย่เล่นเอง”
“แต่เพื่อนนนท์หน้าตาดีกันหลายคนเลยเนอะ” พลอยหันมาพูดกับผมบ้าง “แถมพลอยว่าพลอยคุ้นๆหน้าเพื่อนของนนท์คนนึงด้วยแหละ”
“จริงเหรอ คนไหนล่ะ”
“อืมม คนที่ใส่เสื้อขาวอ่ะ ผิวขาวๆตัวเล็กๆ ที่มายืนส่งนนท์ด้วยเมื่อกี๊”
“โห มันก็มาส่งกันทุกคนอ่ะ แต่ถ้าขาวๆตัวเล็กๆก็มีเคนกับตี๋เล็กล่ะมั๊ง”
“ตี๋เล็กนี่คือคนที่หน้าจีนๆป่ะ งั้นก็ไม่ใช่อ่ะ สงสัยจะเป็นคนที่ชื่อเคนล่ะมั๊งงั้น อืมมม พลอยว่าพลอยเคยเห็นคนนั้นที่โรงเรียนพลอยด้วยแหละ”
“อ๋ออ งั้นก็คงใช่ไอ้เคนแหละ เพราะว่ามันมีแฟนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพลอย”
“อือๆใช่ๆ พลอยเคยเห็นเค้ามาหาแฟนแหละมั๊ง แล้วก็เพื่อนพลอยมันชอบไง พลอยเลยจำได้” พลอยหัวเราะเบาๆ
“อย่าว่าแต่เพื่อนพลอยเลย แม่นนท์ยังชอบเลย ไอ้เคนอ่ะ” ผมหัวเราะ
“ดักปากเลย ไอ้ตัวดี ทำไม แม่จะชอบหนุ่มๆหน้าตาดีๆบ้างไม่ได้รึไง” แม่ผมย้อนกลับ
“ได้มันก็ได้หรอกคร้าบแม่ แต่ขอแค่อย่าให้เป็นเพื่อนลูกก็เป็นพอ”
จากนั้นเราสามคนก็ไปเดินซื้อของแล้วก็กินข้าวด้วยกันที่ห้างแฟชั่นไอส์แลนด์เพราะว่ามันอยู่ใกล้ที่สุดแล้ว ซึ่งตลอดเวลาที่เดินอยู่กับแม่และกับพลอย ผมก็อดที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเป็นพักๆไม่ได้ ผมคิดว่าผมอยากที่จะโทร แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะโทรไปเพราะเหตุผลอะไรและจะคุยอะไร แต่กระนั้นมันก็ยังอดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกกำลังรอคอยให้เค้าโทรมาหาผมอยู่........
“รอโทรศัพท์ใครอยู่เหรอเหรอนนท์” พลอยถามขึ้น
“อ๋อ เปล่าหรอก ก็แค่หยิบขึ้นมาดูเวลาเฉยๆน่ะ”
“พลอยๆ มาช่วยป้าดูหน่อยซิว่าเสื้อตัวนี้สวยมั๊ย” แม่กวักมือเรียกพลอย พลอยจึงยิ้มให้กับผมก่อนที่จะเดินไปหาแม่
ผมมองดูทั้งสองคนช่วยกันเลือกซื้อเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนราวแล้วก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ผมต้องยอมรับเลยล่ะว่าผมชอบพลอยมาก นอกจากหน้าตาที่น่ารักแล้ว พลอยยังเป็นคนที่ร่าเริงแล้วก็มีน้ำใจมากจริงๆ พลอยเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผมในตอนนี้ที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านและครอบครัวของผม และผมเองก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่พลอยกำลังทำอยู่นี้ พลอยทำเพื่อช่วยให้ทั้งผมและแม่รู้สึกสบายใจขึ้น โดยเฉพาะแม่ของผมที่ได้มีเพื่อนคุยหรือเพื่อนกินข้าวทุกๆวัน และนั่นก็ยังช่วยทำให้ผมสามารถเห็นรอยยิ้มของแม่ได้บ่อยมากขึ้นอีกด้วย
“แม่ชอบพลอยมั๊ยครับ” ผมถามแม่ขึ้นในตอนเย็นหลังจากที่เราไปส่งพลอยที่บ้านและกลับมาถึงบ้านกันแล้ว
แม่หันมามองผมด้วยสีหน้าและแววตาที่มีความหมายบางอย่างอยู่ข้างใน แต่ผมก็บอกไม่ได้อยู่ดีว่ามันคืออะไรกันแน่
“แม่ว่าหนูพลอยแกก็น่ารักดี ทั้งเรียบร้อย ขยัน แล้วก็สุภาพมากด้วยนะ”
ผมพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งผมและแม่ต่างก็แยกย้ายกันเดินขึ้นห้องของตัวเองเพื่อเอาของไปเก็บ ทันทีที่เปิดประตูห้อง ผมก็ล้มตัวนอนคว่ำหน้าลงไปบนเตียงทันที ผมควักโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมาดูอีกครั้ง เวลาสี่โมงกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกนั้นจะทำอะไรกันอยู่มั่งนะ ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเค้าจะกลับบ้านหรือกลับหอกันรึยัง หรือว่าป่านนี้ก็จะยังคงนั่งเล่นเกมส์ที่บ้านของวายุกันอยู่เลยรึเปล่า
ผมนอนหลับตาคิดถึงเรื่องเมื่อวานและเหตุการณ์ต่างๆไปเรื่อยๆจนกระทั่งเผลอผล็อยหลับลงไป..........
“น้องนนท์คะ หลับอยู่รึเปล่า” เสียงของป้ายวนดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องของผม “จะหกโมงแล้วนะคะ คุณแม่ให้ขึ้นมาปลุกไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วค่ะ”
“คร้าบบ ป้า.....” ผมค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วตอบออกไป แต่สุดท้ายผมก็ล้มฟุบลงไปบนเตียงเหมือนเดิม
บางทีทั้งๆที่เป็นความฝันที่เหงาแสนจะเหงา แต่มันก็ทำให้เราไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาได้เลยเหมือนกัน.......
“เฮ้อออ........” ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะพลิกตัวเป็นนอนหงายและนอนลืมตามองเพดานห้องอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นผมก็เอื้อมมือไปคว้ามือถือที่วางอยู่ข้างตัวมาดู แล้วก็เห็นว่ามีเบอร์ไม่ได้รับสายอยู่หนึ่งเบอร์ แต่เมื่อผมลองกดดูก็เห็นว่ามันเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก และผมก็ไม่คิดที่จะโทรกลับไปถามด้วยว่าเจ้าของเบอร์แปลกหน้าที่โทรมาหาผมนั้นเป็นใคร
หลากหลายความคิดเข้ามาวิ่งวนเวียนและวิ่งผ่านหัวของผมไปอย่างมากมาย บางทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่น่ากลุ้มใจอะไรขนาดนั้นก็ได้ แต่ทำไมจู่ๆผมก็ถึงได้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างนี้ขึ้นมาได้กันนะ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็กดปุ่มโทรออกไปหาคนๆหนึ่ง..... คนๆแรกที่ผมนึกถึงขึ้นมาในเวลาแบบนี้........
“ฮัลโหล คริส......” ผมทักไปหลังจากที่เขารับสาย
“ว่าไง นนท์ ถึงบ้านรึยัง” คริสตอบกลับมา
“ถึงแล้วๆ หลับไปตื่นนึงแล้วด้วยเนี่ย แล้วมึงอ่า ถึงบ้านยัง”
“ยังเลย นี่อยู่บนรถของป๊ากับไอ้ยุเนี่ย เค้ากำลังจะไปส่งกูที่บ้านกัน”
“อ๋อเหรอ......... เอองั้นไม่เป็นไร ไว้คราวหลังค่อยคุยก็ได้ว่ะ”
“มึงมีไรป่าว.........” น้ำเสียงของคริสเริ่มเปลี่ยนเป็นแสดงความเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“เปล่าหรอกๆ กูก็แค่พอกลับมาถึงบ้านแล้วก็เลยเหงาๆไม่มีอะไรทำเท่านั้นเอง”
“อ้ออ”
“ว่าแต่ แล้วคนอื่นล่ะกลับหอกันรึยังวะ” ผมถาม
“กลับแล้วๆ ออกมาพร้อมๆกันกับกูเนี่ยแหละ”
ผมเงยหน้าขึ้นดูนาฬิกาที่ผนังห้อง “เฮ้ยย หกโมงกว่าแล้วไม่ใช่เหรอเนี่ย ทำไมกลับกันเย็นจัง”
“ก็ไม่ทำไมหรอก ก็พวกมันอ่ะ พอกินข้าวเสร็จก็ยังไม่อยากกลับ เลยนั่งเล่นเกมส์ต่ออีกหน่อย แล้วพอเล่นไปเล่นมาไอ้เคนก็หลับไปอีก มันก็เลยงีบกันอีกพักนึง แล้วพอตื่นมาไอ้เจย์ก็หิว ก็เลยกินข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยกลับนี่แหละ”
ผมหัวเราะ “ซะอย่างนั้นน่ะนะ”
“เออๆ แป๊บนึงนะ นนท์ ยุมันจะคุยด้วยว่ะ เอ้า”
“เฮ้ยย ว่าไงไอ้นนท์ ทำไรอยู่วะ” วายุถามผม
“ไม่ได้ทำรายอ่ะ.....” ผมบิดขี้เกียจ “ก็เพิ่งจะตื่นนี่แหละ”
“พอๆกับไอ้พวกนี้เลย” วายุหัวเราะ “ว่าแต่เหงาใช่มั๊ยล่ะมึงง เหงาใช่มั๊ยล่า อยู่บ้านคนเดียวน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ผมยิ้ม “สาดดด ทำเป็นรู้ดี”
“เออ รู้ดิ่ว่ะ ว่าแต่พรุ่งนี้มึงจะไปโรงเรียนกี่โมง”
“อืมม ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ก็คงเช้าๆแหละ กูยังไม่รู้เลยว่าใครจะไปส่งกู ไม่รู้ว่าแม่จะไปส่งเองหรือจะให้พี่ที่บ้านไปส่งน่ะ”
“เออ ไปถึงก็ไปนั่งที่โรงอาหารโต๊ะเดิมของพวกเราเลยแล้วกัน อย่างไอ้นัทหรือพวกไอ้ตี๋มันก็คงไปนั่งแต่เช้าแหละ”
“อืมมๆ ว่าแต่ใครเป็นคนไปส่งพวกนั้นเหรอ”
“ก็มีพ่อเล็กกับพ่อกอล์ฟขับรถไปกันคนละคันน่ะ ทำไมวะ”
“เปล่าหรอก กูก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง”
“เออๆ งั้นมึงไปคุยกับไอ้คริสต่อแล้วกันนะ” โทรศัพท์ถูกเปลี่ยนมือกลับไปหาคริสอีกครั้ง
“เออว่าไง ตกลงที่มึงโทรหากูเนี่ย มีไรป่าววะ นนท์”
“เปล่าๆ กูก็แค่โทรหาเฉยๆน่ะ แล้วก็ลืมไปแล้วด้วยว่ะว่ากูโทรหามึงทำไมเนี่ย” ผมหัวเราะ เพราะว่าผมเองก็ลืมไปแล้วจริงๆว่าผมอยากจะคุยอะไรกับเขากันแน่ “เออๆ งั้นก็แค่นี้ก่อนก็ได้เว้ย ไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้”
“ได้ๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
ผมกดปุ่มวางสาย จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ลงข้างๆตัวแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ลงไปนั่งดูทีวีกับแม่ข้างล่าง น่าแปลกที่แม่ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผมไปนอนบ้านของวายุเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งมันดูจะผิดนิสัยแม่ไปสักหน่อย แต่จะว่าไปผมก็ไม่ได้อยากให้แม่มาถามอะไรผมสักเท่าไหร่อยู่แล้วหรอกนะ เพราะงั้นเราสองคนก็เลยนั่งคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อยมากกว่า แต่ทว่าเมื่ออาหารเย็นเตรียมพร้อมเสร็จแล้วและเรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ ผมก็รู้สึกเป็นฝ่ายทนไม่ได้ขึ้นมาซะเอง
“แม่ครับ แม่จะบ่ถามนนท์เลยกาว่าไปยะอะหยังมาพ่อง ตี้บ้านเปื้อนเป๋นจะไดพ่อง อะหยังจะอี้น่ะ” ผมตัดสินใจเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนเองเลย
แม่มองหน้าผมแล้วหัวเราะ “กะแล้วว่าจะต้องอดบ่ได้ อ้ะ ก่อได้ๆ ตกลงว่าไปยะอะหยังกั๋นมาพ่องล่ะ แล้วป้อแม่เปื้อนเขาดีก่อ......... อืมมม จะว่าไปก่อแปลกๆนา แม่ว่า งานวันเกิดตั๋วเก่าแต้ๆ แต่ยะหยังไปจัดงานตี้บ้านเปื้อน”
ผมอมยิ้มและนึกขำอยู่ในใจ นี่ถ้าเพียงแต่แม่รู้ความจริงว่าจริงแล้วมันวันเกิดของใครกันแน่นะ.......
“ก่อบ่แปลกอะหยังนิแม่ ก่อเปื้อนป้อของวายุคนนี้เขาฮู้จักกั๋นมาตั้งก่าสมัยเฮียนมอต้นมอปล๋ายตวยกั๋นละ แถมบ้านวายุตี้จัดงานคงบ่ปอ แล้วตี้สำคัญนา แค่หมู่เปื้อนๆมันคนเดียวก่อแปดคนเข้าไปละ”
แม่พยักหน้า “มันก่อแม่นอยู่......แล้วเป๋นไดพ่องล่ะ เมื่อตอนบอกบ่ได้กิ๋นเหล้ากิ๋นเบียร์ แล้วจะอั้นยะอะหยังกั๋นพ่องล่ะ”
“บ่ได้ยะอะหยังครับ ก่อแค่กิ๋นข้าว เล่นเกมส์ ผ่อโฮมวีดีโอต๋อนวายุเป๋นละอ่อน แล้วก่อขึ้นไปนั่งเล่นไพ่นั่งคุยกั๋นบนห้อง แล้วก่อนอน เต้าเอี้ย”
“ชอบมั๊ย” แม่ผมยิ้ม
“ชอบครับ” ผมพยักหน้า รู้ดีเลยว่าแม่หมายถึงเรื่องอะไร
“ถ้าอั้นก่อดีแล้ว วันหลังก่อปาเปื้อนมาแอ่วบ้านพ่องก่อได้ นนท์จะได้บ่เหงา แล้วจะได้เกยกับเปื้อนเวยๆ”
ผมพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่แน่ใจเลยว่ากว่าที่ผมจะพาพวกนั้นมาที่บ้านได้นั้นจะเป็นเมื่อไหร่ ทั้งๆที่ผมก็รู้สึกดีกับทุกๆคนมากนะ แต่ว่า....... บางทีหัวใจของผมมันอาจจะถูกปิดล็อคใส่กลอนเอาไว้มากกว่าที่ผมคิดเสียอีกก็เป็นได้
หรือไม่จริงๆแล้วมันก็คงไม่ได้มีกลอนอะไรเลยแม้แต่อันเดียวหรอก
คืนนั้นหลังจากผมกับแม่แยกย้ายกันเข้านอน เวลาประมาณเที่ยงคืนกว่า ผมก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่หลับลงไปได้แค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดี ผมลุกออกจากห้องและจะเดินลงไปในครัวเพื่อกินน้ำเย็นๆสักแก้ว แต่ขณะที่ผมกำลังจะเดินตรงไปยังบันไดนั้น ผมต้องเดินผ่านห้องพระที่ในตอนนี้ยังคงมีไฟเปิดสว่างเอาไว้และประตูห้องก็ถูกปิดไม่สนิทดีด้วย ผมเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็ต้องหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปผลักประตูที่แง้มอยู่ให้เปิดออกกว้างขึ้นอีกนิดอย่างช้าๆและพยายามให้เกิดเสียงขึ้นน้อยที่สุด และเมื่อผมมองเข้าไปในห้อง หัวใจของผมก็ต้องรู้สึกบีบแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เมื่อภาพที่ผมเห็นก็คือแม่ที่กำลังนั่งร้องไห้และกอดรูปถ่ายรูปหนึ่งเอาไว้แนบอยู่กับอก แม่ที่หันหลังให้กับผมอยู่นั้นนั่งอยู่กลางห้องหน้าหิ้งพระใหญ่ และแผ่นหลังของแม่ก็กำลังกระตุกเบาๆตามเสียงสะอื้น
ผมหลับตาลงและค่อยๆแง้มปิดประตูลงอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินกลับห้องของตัวเองและนอนลืมตามองเพดานอันมืดมิดอยู่อีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้จนกระทั่งผมผล็อยหลับลงไปในที่สุด
เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ให้พี่โก๋ พี่ที่ดูแลบ้านอีกคนหนึ่งขับรถไปส่งผมแต่เช้า เพราะแม่บอกว่าแม่จะต้องออกไปทำธุระข้างนอก ผมมองหน้าแม่ และทักแม่ว่าทำไมแม่ดูตาแดงๆ แม่ก็ตอบผมกลับมาว่าเป็นเพราะแม่นั่งดูละครจนดึกเกินไปหน่อย ผมพยักหน้าให้กับแม่และเดินไปกอดแม่หนึ่งทีก่อนจะออกจากบ้านไปเดินขึ้นรถ ผมรู้ดีว่าถ้าแม่กำลังพยายามทำตัวเข้มแข็งขึ้นเพื่อผมแล้วล่ะก็ ผมก็จะทำให้แม่ผิดหวังไม่ได้โดยเด็ดขาด
เมื่อไปถึงโรงเรียน ซึ่งก็ปรากฎว่าผมเป็นคนแรกเลยที่ไปถึงที่นั่น เพราะผมไปถึงตั้งแต่ยังไม่หกโมงครึ่งเลยด้วยซ้ำ พอผมโทรหานัทกับป๊อปรวมทั้งเจย์ ทั้งสามห้องต่างก็ยังไม่มีใครทำธุระเสร็จกันเลยสักคน ผมก็เลยต้องไปนั่งรอทุกคนที่โรงอาหารเพียงคนเดียว แต่เมื่อผมไปถึงโรงอาหาร ที่นั่งเดิมที่เราเคยนั่งกันอยู่ก็มีคนมานั่งกินข้าวอยู่ก่อนแล้ว ผมก็เลยต้องเขยิบไปนั่งที่โต๊ะตัวหน้าถัดไปอีกสองแถว
ขณะที่ผมกำลังนั่งรอทุกคนอยู่นั้น ผมก็หยิบมือถือขึ้นมานั่งกดเล่นไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมีคนๆนึงนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับผม ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นใครคนนึงในบรรดาเพื่อนๆผม แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ผมก็ต้องรู้สึกตกใจขึ้นมาในทันทีที่เห็นว่าคนๆนั้นคือใคร
“ไง อยู่คนเดียวได้เหมือนกันเหรอเรา”
“มีธุระอะไรรึเปล่า......” ผมถามเขา
“เปล่า ก็แค่มาทักทายเฉยๆ” โจยิ้มให้ผม แต่ก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างไปจากรอยยิ้มของนัทเหลือเกิน........ แต่ถึงยังไงก็ตาม ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะผมคิดไปเองแล้วล่ะก็ รอยยิ้มของเขาในวันนี้มันก็ดูต่างไปจากที่เคยๆอยู่เหมือนกันล่ะนะ
“แล้วเพื่อนๆล่ะ วันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันรึไง” ผมถาม แล้วก็นึกแปลกใจตัวเองว่านี่ผมจะชวนเขาคุยไปทำไมกัน
โจไม่ตอบแต่ยักไหล่ “ว่าแต่มึงนั่นแหละ ยังไม่ตอบคำถามกูเลยนะว่าทำไมวันนี้ถึงได้อยู่คนเดียวได้น่ะ”
เขาถามผมเมื่อไหร่กันว่ะ รู้สึกว่าเมื่อกี๊นี้เขาจะไม่ได้พูดกับผมแบบนี้นี่หว่า
“ก็รอเพื่อน........”
“ตกลงมึงไม่ได้อยู่หอรึไง นึกว่านอนอยู่กับไอ้นัทซะอีก”
ผมส่ายหน้า “เปล่า นอนแค่อาทิตย์เดียวน่ะ”
“ไอ้นนท์!!” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นจากทางด้านหลัง และเมื่อผมหันหลังไปมองก็เห็นเจย์กับเคนกำลังเดินตรงเข้ามาหาผมอยู่ เจย์มีสีหน้าท่าทางหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดเจน ส่วนเคนก็กำลังมองมาที่ผมด้วยสีหน้างงๆ
“อ้อ เพื่อนมาแล้วนี่” โจหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาก็ก้มมองหน้าผมด้วยแววตาที่แปลกไป “ยังไงก็ระวังๆด้วยก็แล้วกัน อย่าเข้าไปยุ่งอะไรกับเรื่องของคนอื่นเค้ามากนัก”
“หมายความว่ายังไง” ผมนิ่วหน้า
“ไอ้โจ มึงมีธุระเหี้ยอะไร” จู่ๆเสียงของเจย์ก็ดังขึ้นบนหัวของผม และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นว่าเจย์กำลังยืนอยู่ทางด้านหลังของผมนี่เอง
“เปล่านี่หว่า กูก็แค่เห็นมันนั่งอยู่คนเดียวก็เลยเข้ามาคุยด้วยนิดหน่อย........” โจยักไหล่ “เรื่องหนังสือเรียนน่ะ กูถามว่ามันได้ครบแล้วรึยัง แต่ถ้าได้ครบแล้วก็ดีไป เพราะอาจารย์เค้าจะได้ไม่มาด่ากูทีหลัง”
หืออออ เรื่องหนังสือเรียนงั้นเหรอ
“เออ อย่าให้กูรู้ว่ามึงจะมาแกล้งหาเรื่องไอ้นนท์มันก็แล้วกัน” เจย์พูด
โจก้มลงมาสบตากับผมแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสบตากับเจย์ต่อ และคราวนี้เขาก็ยิ้มแบบนั้นออกมาอีกครั้ง “เจอกันในห้องเรียนก็แล้วกัน ไอ้เจย์ ไอ้เคน” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็คว้ากระเป๋าแล้วหันหลังเดินจากไปทันที
...............................................................................................
"เมื่อตอน" แปลว่า "ตอนกลางวัน"
"เต้าเอี้ย" แปลว่า "แค่นี้"
"เวยๆ" แปลว่า "ไวๆ"ขอบคุณเจ๊แก้มป่องคับ อิอิ
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1704445 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก