ใกล้จบแลว้นะครับกับเรื่องของผมกะธัณ
ตอนที่ 49 จะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว
ผมรีบขึ้นรถที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถที่คณะ หลังจากเลิกเรียนได้สิบนาทีกว่าๆ
เพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลที่ไอธัณมันพักอยู่
หมอบอกว่าอาการของไอธัณทรงตัวแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ยอมให้เข้าเรียนเพราะว่า
เดี๋ยวจะอาการกำเริบ จึงให้นอนพักเฉยๆอยู่ที่โรงพยาบาล
ผมแวะข้างทางเพื่อซื้อขนมให้มันกิน ก่อนจะไปถึงห้องพักของมันในเวลาไม่นาน
"ไง"
ไอธัณทักผม มันนอนพิงเตียงที่ยกสูงขึ้นด้านหลังเพื่อให้สามารถนั่งได้สะดวก ในมือมีหนังสือเล่มหนึ่ง
ผมยิ้มแล้วเดินไปหามัน
"เพิ่งเลิกหรอวะ"
"อืม นี่ กูซื้อของกินมาฝาก เห็นพยาบาลบอกมึงไม่ค่อยยอมกินข้าว"
"กูไม่ชอบอาหารโรงบาลหนิ" มันตอบขำๆ เสียงมันแผ่วเบามากกว่าแต่ก่อน เข้าใจว่าเพราะยังไม่ค่อยจะมีแรงสมบูรณ์100%
"อ่านอะไรอยู่วะ" ผมถามมันพลางมองไปที่หนังสือเล่มที่มันถือ
"นิยายเกย์"
ผมมองหน้ามันอย่างตกใจ
"กูล้อเล่น แม่งดูทำหน้าเข้า" แล้วมันก็หัวเราะน้อยๆกับความเอ๋อของผม
อืม ถือว่าไม่สบายอยู่นะ ไม่งั้นกูตบกบาลไปละ ไอหมา
"หนังสืออ่านเล่น"
ผมแบมือขอมันมาดู มันก็วางให้โดยดี
พอได้มาก็ลองพลิกอ่านดู
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับศิลปะ มีภาพงานศิลป์หลายอันอัดแน่นเต็มเล่มเลยทีเดียว
"กูอยากไปฝรั่งเศสซักครั้งว่ะ" ไอธัณพูดขึ้น แล้วมองมาที่ผม
"ทำไมวะ"
"มันเป็นเมืองแห่งศิลป์เลยนะเว้ย กูว่า ถ้ากูทำงาน กูก้อจะเก็บเงินไปที่นั่น"
"...ให้กูพาไปมั้ยล่ะ"
"ไอห่า มึงอย่ามาล้อเล่น นี่ความฝันสูงสุดกูเลยนะเว้ย"
"เอ้า ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าไปจริงกูก็ไปด้วย" ผมว่าแล้วส่งหนังสือกลับให้มัน
ไอธัณมองผม แล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือมันต่อ
"นี่จะเกาะกูไปตลอดเลยรึไง" มันถามเบาๆ ฟังจากน้ำเสียง ไม่รู้ว่ามันพูดเล่นหรือพูดจริง
"กูจะตามไปจนกว่ามึงจะตายเลย"ผมพูด แม้น้ำเสียงจะเหมือนเล่นๆ แต่ผมพูดออกมาจากใจ
มันเลิกคิ้วให้ผมเป็นเชิงตั้งคำถาม และสีหน้ามันแบบนั้นทำให้ผมขำ
"หัวเราะไรวะ" มันว่าผม ถ้าตาไม่ฝาดเหมือนผมจะเห็นหน้ามันแดงน้อยๆ
"มึงนั่นแหละ" ผมพูดแล้วหัวเราะต่อ แล้วก็โดนหนังสือตีหัวเพราะไอหมามันหมั่นไส้
"โอ้ย เจ็บๆ" ผมว่าแล้วเอามือข้างหนึ่งกุมหัว ก่อนจะเงยหน้ามาเห็นไอธัณหัวเราะ
"นานแค่ไหนแล้ววะ"
"หา?"
"นานแค่ไหนแล้ว ที่มึงไม่ได้หัวเราะแบบนี้" ผมพูดเสียงเบา แต่ก็ดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน
มันอึ้งนิดๆ ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ธัณ"
มันเงียบไม่ตอบผม แกล้งทำเป็นอ่านหนังสือต่อ
ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าสมาธิแม่งไม่ได้อยู่ในนั้นซักกะนิด
"ธัณ"
ผมเรียกมันอีกรอบ มันก็ยังเงียบอยู่ แถมรู้สึกเหมือนหูแดงๆด้วย
"ธัณ.."
"เอ้ย!"
คราวนี้ได้ผล เพราะผมไปกระซิบชื่อมันข้างๆหู มันสะดุ้งโหยงแล้วเอี้ยวตัวหลบอัตโนมัติ
"โอ้ย" แล้วก็อุทาน
"เห้ย เป็นอะไรๆ" ผมตกใจแล้วรีบไปประคองมัน ไอธัณยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
"ไม่เป็นไรมึง แค่ปวดเนื้อปวดตัวเฉยๆ" มันว่าแล้วหัวเราะแหะๆ
"ปวดตัว? หรือว่ามึงปวดเพราะ..." ผมพูดแล้วเว้นวรรค เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ไอหมามันปวดตัวอยู่ตอนนี้
หรือว่าเพราะที่มันโดน...
แล้วผมก็หันไปมองไอธัณ มันนิ่งค้างเพราะสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้
"กูขอโทด" ผมพูดเสียงจ๋อย
"ขอโทดห่าไร มึงไม่ผิดกูบอกแล้ว" มันพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"แต่อย่าพูดถึงก็ดี"
ผมเงยหน้ามามองมันอย่างไม่เข้าใจ
สรุปมันโกรธมั้ยเนี่ย?
"ทำไม...มึงโกรธกูสินะ"
มันเงียบ
"มึงโกรธก้อไม่ต้องโกหกกูก็ได้"
"ป่าว ก้อบอกแล้วว่าไม่ได้โกรธๆ"
"อย่าโกหกกูดิ ไอธัณมึง..."
"โอย ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากให้พูดถึง" มันโวยนิดๆ แต่ก็เพราะสังขารทำให้ออกแรงได้ไม่มาก
"แล้วทำไมวะ..."ผมถาม
มันเงียบ
แล้วอยู่ดีๆหน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆๆ
ผมงง
"ก้อกูอาย....สัด"
มันว่าแล้วเอาหนังสือมาปิดหน้า
ผมเลยถึงบางอ้อ แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
"ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลยนะไอแมวว" มันด่าผมเสียงดัง ก่อนจะไอค่อกแค่ก
"นั้น ไม่สบายอยู่เลิกซ่าเลยนะแก นอนไปๆ" ผมพูดเสียงใส
ดีใจนะที่มันไม่ได้โกรธผม ดีใจมากด้วย
แต่ก็อดขำไม่ได้ แม่งก็ดูมันดิ....
ทำท่าอย่างกะผู้หญิงอ่ะ เวลาอายเนี่ย
"ธัณ"
"ไรอีกแวะ" มันหันมาแว๊กผม
"กูรักมึงนะ"
ผมพูดเสียงเบา มันอึ้งค้าง
"อะ...อะไรนะ" มันพูด
"กูรักมึง"
มันยังทำหน้าเอ๋ออยู่ ผมเลยยิ้มแล้วพูด
"กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจรึยังงงง กูรัก..."
"โอ๊ยยย พ้อ!! ครั้งเดียวพอแล้วไอ้ห่านี่" มันโวยผมเสียงดัง ขัดกะหน้าแดงแป้ดของมันเลย
"อ้าว ก็นึกว่าไม่รู้เรื่อง"
"ห่า กูไม่ได้ตกภาษาไทย" มันวีน
"แล้วมึงง่ะ?"
"ห๊ะ?" มันอุทานเสียงสูง
"มึงรักกูมั้ย?"
มันอึ้งแดกอีกรอบ
แม่งคนอะไร...
"มึงรักกูมั้ยธัณ?"
มันเม้มปาก แล้วเมินหน้าไปทางอื่น
"ธัณ..." ผมว่าแล้วหันไปเผชิญหน้ามัน
มันก็ยิ่งหลบเรื่อยๆ
"ธัณ ตอบหน่อย มึงรักกูมั้ย" ผมทำเสียงอ่อนใส่
"....อือ"
มันครางเสียงเบา
"อะไรนะ?"
"อือ" มันส่งเสียงตอบ
"กูไม่รู้เรื่องว่ะ" ผมยังไม่เลิก
"ตอบไปแล้ว จบ!" ไอธัณว่าแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัว
"ธัณ ธัณอ่า" ผมว่าแล้วก็ซุกมือเข้าใต้ผ้าห่ม ดึงออกให้เห็นหน้า แน่นอนว่าไอหมาก็ดีดดิ้นขัดขืนเมหือนเดิม
"ก้อตกลงไปแล้วไงงง" ไอธัณแว้กใส่ผม
"กูไม่ได้ยิน"
ผมว่าแล้วยิ้ม ไอ้ธัณตอนนี้น่ารักมากมาย หน้าแดงแป๊ดเชียว
"..." มันทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
"กูก้อรักมึง..."
"อะไรนะ?"ผมถามซ้ำ
"กูก้อรักมึง..."
"ไม่ได้ยิน เอาใหม่"
"โอ้ยยยย กูรักมึง กูรักมึ๊ง!!! ได้ยินยังวะไอสาดดด" มันแว๊กใส่ผมอีกรอบ เสียงดังตามดีกรีหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
ผมนี่ยิ้มแก้มปริเลยตอนนั้น แล้วก็คว้าไอธัณเค้ามากอด
"โอ้ย! กูป่วยอยู่นะมึง" มันว่า
"ขอโทษละกัน" ผมยิ้ม แล้วสบตากับมัน
มันจ้องผมกลับ แววตาสั่นระริกๆ
"อะไรวะ?" มันถามผม
"ป่าว กูดีใจ" ผมพูดแล้วเอาคางเกยไหล่มัน
"ดีใจมากเลยด้วย..."
...
..
.
"กูรักมึง"
คำที่ผมไม่คาดฝันว่าจะได้ยินหลุดออกมาจากปากไอพามันเบาๆ แต่มันดังมากสำหรับผม
ดังจนสะเทือนเข้าไปในจิตใจ...
นั่นทำให้ผมอึ้งทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
"อะ...อะไรนะ" ผมหลุดปากออกไปโดยไม่ได้คิด ไปตามสัญชาติญาณเวลาได้ยินอะไรที่เหลือเชื่อ
"กูรักมึง"
มันพูดอีกรอบ ผมนี่แทบจะเป็นลมตรงนั้น สมองหยุดทำงานคิดอะไรไม่ออก
และเมหือนว่าไอพาจะเห็นผมนิ่งไป มันยิ้มแสยะน้อยๆ แล้วก็พูด
"กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจรึยังงงงง กูรัก..."
"โอ๊ยยย พ้อ!! ครั้งเดียวพอแล้วไอ้ห่านี่" ผมโวยเสียงดัง หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมด
"อ้าว ก็นึกว่าไม่รู้เรื่อง"แหน่ะไอ้นี่ ยังจะมา...
"ห่า กูไม่ได้ตกภาษาไทย" ผมด่ามัน ใจนึงอยากจะตบหัวมันซักรอบโทษฐานกวนตีน
"แล้วมึงง่ะ?"
คำถามนี้ทำให้ผมติดสถานะมึนทีเดียว...
"ห๊ะ?" นั่นคือเสียงที่รอดออกมาจากปากผม
"มึงรักกูมั้ย?"
มันถามย้ำอีกรอบ แล้วจ้องผมไม่วางตา
"มึงรักกูมั้ยธัณ?"
ผมก็อึ้งแดกดิครับ อยู่ดีๆมาถามอะไร คนยิ่งใจสั่นอยู่
ผมเม้มปากแล้วเมินหน้าหนีสายตามัน
"ธัณ..." มันยังตามรังความผมไม่เลิก
ผมก็หลบไป หลบมา สุดท้ายพอเจอหน้าตรงๆเลยหลับตาปี๋ใส่
"ธัณ ตอบหน่อย มึงรักกูมั้ย" มันทำเสียงอ่อนใส่
โอ้ยไอ้เลววววววววววว
"....อือ"
"อะไรนะ?" เชี่ย อย่าให้กูต้องย้ำได้มั้ย
"อือ"
"กูไม่รู้เรื่องว่ะ" บ๊ะ ไอ้นี่...
"ตอบไปแล้ว จบ!" ผมว่าแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัว หลบมัน
"ธัณ ธัณอ่า" ไอเชี่ยพามันดึงผ้าห่มผมออก แล้วก็จับข้อมือผมไว้ไม่ให้ดิ้น
"ก้อตกลงไปแล้วไงงง" เมื่อแรงสู้ไม่ได้แหงๆ ผมเลยวีนมันกลับไปนิดๆ
"กูไม่ได้ยิน"
สัด แหน่ ยังมันทำหน้าเป็น ยิ้มแป้นแล้นให้กูอีก
กูอายยยยยนะมึงรู้มั้ยวะ
เล่นมาไม่ให้กูตั้งตัวเลยเนี้ยยยยย
"กูก้อรักมึง..."
"อะไรนะ?" โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
"กูก้อรักมึง..."
"ไม่ได้ยิน เอาใหม่"
"โอ้ยยยย กูรักมึง กูรักมึ๊ง!!! ได้ยินยังวะไอสาดดด" คราวนี้ผมตะโกนกรอกหูมันเลย แม่งงงกวนตีนอ่ะ รู้อยู่แก่ใจว่ากูอายยังจะมาแกล้งกูอีก
พอได้ยินงั้นไอพาก้อยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว ก่อนจะคว้าผมเข้าไปกอด
"โอ้ย! กูป่วยอยู่นะมึง" ผมด่ามันเพราะมันดึงผมไปแล้วทำให้เจ็บ....เออ นั่นแหละ
"ขอโทษละกัน" มันยิ้ม แล้วสบตาผม
เวลามึงทำงี้รู้มั้ยว่ากูหวั่นไหว...
"อะไรวะ?" ผมถามไป
"ป่าว กูดีใจ" มันพูดแล้วเอาคางเกยไหล่ผม พลางกอดแน่นขึ้น
"ดีใจมากเลยด้วย..."
ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน แค่ยกแขนขึ้นมาสวมกอดมันตอบ
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว...ที่จะบอก ว่าผมก็รู้สึกเหมือนกัน...
"คงไม่มีไรต้องห่วงแล้วสิเนี่ย"
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมกับไอ้พาผละออกจากกันแทบจะทันที แล้วมองไปยังต้นกำเนิดเสียง
ก่อนจะพบเกอแลง กับไอ้วิทที่ยืนยิ้มพิงประตูอยู่
"เอ่อ...." ผมกับไอพาพูดพร้อมกัน
นั่นทำให้เสียงหัวเราะดังไปทั้งห้องเลยทีเดียว....
to be continue
ลงไว้ ก่อนไปเที่ยว ฮาๆ
แล้วเจอกันคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
