ต่อคับต่อ
เรื่องรักผมนี่ก็อย่างที่รู้ ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า
แถมยังมีหลายระลอกด้วย ไม่เชื่อก็ลองอ่านต่อไป แล้วจะรู้เอง เหอๆ
ตอนที่ 44.3 แทงข้างหลัง ภาค 3
ผมรู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก
ในหัวมันหมุนไปหมด อยากจะลงไปนอนกองกับพื้น
ผมวิ่งออกมาไกลแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ผมคงไม่มีทางหามันเจอ
ไอพา มึงไปอยู่ที่ไหน...
ย้อนกลับไปเมื่อบ่าย
ผมกำลังนั่งอยู่ในชอป ทำงานฆ่าเวลาไปเรื่อยๆเพราะขี้เกียจแบกกลับไปทำหอ
ไอพามันก็เดินเข้ามา
"ทำไรอยู่วะ"
มันว่าพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆผม
"ซักผ้า"ผมตอบมันกลับไปแล้วหันไปยิ้มยิงฟันให้มันอย่างกวนตีน
มันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม แล้วยื่นหน้ามาใกล้ไม่ให้ทันตั้งตัว
"ไอเวร" ผมสบถหลังจากถอยหลบมันอย่างรวดเร็ว
มันก็หัวเราะ
"สม แม่งกวนส้นนัก"
"โคย"
ผมด่ามันแล้วหัวเราะบ้าง ไอพามันก็เอื้อมมือมาโอบผมไปใกล้ ผมหันหน้าไปมองมันแล้วถามว่า
"กูถามจริงเหอะว่ะ ถ้าไม่ทำงี้ซักวันนี่มึงจะตายมั้ย"
"แค่ไม่ได้เห็นหน้ากูก็ตายแล้ว" ไอพาพูดพลางส่งสายตาซึ้งมาให้
"แหวะ จะอ้วกแม่ง"
"ฮ่าๆๆๆ"
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันต่อ เพราะดีดดิ้นไปมันก็ไม่ปล่อย เสียเวลาเปล่า และหันกลับไปทำงานต่อ
"เขียนตีฟเก่งว่ะมึงเนี่ย"
"แน่นอน กูเก่งทุกอย่าง"
"ถุยไอหลงตัวเอง"
"มึงก็พอกะกูวะสาด"
"เห้ยมึงสองตัวทำไรเนี่ย"
ไออู้ดโผล่มาเห็นไอพามันโอบผมพอดี ไอพารีบชักมือแล้วกลับไปนั่งตามเดิม
"กูดูงานไอธัณมันอยู่"
"ว่าไปเรื่อย กูเห็นตำตา อย่ามาบ่ายเบี่ยงๆ" ไออู้ดพูดแซวอย่างสนุกสนาน ส่งผลให้ไอพาลุกขี้นไปไล่เตะมันอย่างรวดเร็ว
ผมเห็นแล้วก็หัวเราะ ไอเชี่ยอู้ดก็แม่งปากมากจริงๆ
แต่ถึงมันปากพล่อยไปบอกใคร นอกจากกลุ่มผมก็ไม่มีใครเชื่อหรอก
เพราะดูแล้วมันค่อนข้างจะ impossible ไปนิด หน้าตาผมสองคนมันไม่เหมือนคนเป็นเกย์น่ะสิครับ
ก้อไม่ได้เป็นจริงๆ นอกจากไอแมวแล้วผมก็ไม่ได้สนใจผู้ชายคนอื่นซักคน
หมายถึงผมก็ไม่ได้โดนใครตุ๋ยอีกอ่ะนะ...
ผมเคลียร์งานจนเสร็จแล้วก็เงยหน้าดูนาฬิกา
"ไอพา กลับยังวะ"ผมว่าแล้วเดินไปหามัน มันนั่งเกากีต้าร์อยู่ที่เก้าอี้อีกตัวในห้อง
"มึงเส็ดยังอ่ะ"
"เดวกูไปส่งงานจานก่อน"
"อือ"
ผมเดินไปที่ห้องอาจารย์ที่อยู่ชั้นห้า ระหว่างทางโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ธัณครับ นี่เกอแลงนะครับ"
"หา? อ่อ ว่าไง มีอะไรหรอ"
"ธัณครับ เห็นวิทมั่งมั้ยครับช่วงนี้"
"หือ?"
เออ ว่าไปก็ไม่เห็นไอวิทเลยแฮะหลังจากฟื้นมาเนี่ย
"ไม่อ่ะ มีอะไรหรอ"
"เอ่อ ธัณครับคือ..."
"ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรอ?"ผมถามเกอแลงเพราะดูท่าทางจะมีอะไรผิดปกติ
"ผม....ทะเลาะกับวิทเค้าน่ะครับ"
"ห๊ะ?"
"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ"
"เอ้า แล้วไปทำอีท่าไหนเนี่ย"
"เดี๋ยวค่อยเล่าแล้วกันครับผมจะไปหาเขาดู แค่นี้นะครับ"
"เดี๋ยวดิ"
แล้วสายก็ตัดไป
ผมรีบวิ่งกลับไปหาไอพามัน
"ไอพา แย่แล้วเว้ย"
"ไมวะ?"
"ไอเชี่ยวิทหายไปไหนก็ไม่รู้"
"หา? มันไม่ได้บอกมึงหรอ"
"บอกว่าไรวะ?"
"เอ้า ก็มันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่มัน แม่มันไม่สบายไง"
"หา ไม่เห็นจะรู้เลย เมื่อกี้เกอแลงก็โทรมาถามกูเนี่ย"
"เกอแลง?....ไอหัวขี้หรอ"
"ไอห่าปากแม่ง เรียกมันว่างั้นได้ไงวะ"
"ก็มันเหมือนนี่"
"เดวกูโทรบอกมันก่อนละกัน"
"ไม่ กูเอง"
ไอพาว่าแล้วคว้ามือถือไป ผมอ้าปากจะเถียง
"ไอหัวขี้กิ๊กมึงเขากลับบ้านโว้ย รู้แล้วก็ติดต่อไปซะ อย่ามายุ่งกะของกู"
"เอ้ไอ้ห่านี่ แม่งทำไมทำตัวงี้วะ" ผมว่าแล้วคว้ามือถือกลับจากมัน
"เออ เกอแลงเดี๋ยวโทรกลับนะ"
แล้วผมก็วางสายไป
"กูบอกแล้วว่าอย่าไปพูดงั้น"
"แล้วไง"
"เอะ มึงนี่ อะไรวะ เดี๋ยวผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูงง" ผมโวยใส่
"ก้อกูหวง"
มันแถ
ถ้านี่เป็นการ์ตูน ผมคงมีเส้นเลือดปูดที่ขมับแล้วไอพาคงโดนต่อยกระเด็นติดฝังเข้าไปในผนังแล้วแน่แท้
"หวงเห้ไรวะ ไร้สาระ"
มันชักสีหน้าใส่ ผมแลบลิ้นใส่มัน
"โห กล้าทำงี้กะกูหรอ" มันว่าแล้วพุ่งใส่ผม ด้วยไม่ทันตั้งตัว ทั้งผมทั้งมันเลยไปกองกะพื้น
"เห้ยๆ แม่งเงี่ยนได้แต่อย่ามาทำในห้องนะเว้ย" ไออู้ดว่า
ทั้งผมทั้งไอพาหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน
"ลุก"
"ขอโทษกูก่อน"
"ไม่"
"..."
ไอพามันก้มลงมาใกล้ขึ้นแล้วกระซิบ
"หรือให้กูเอามึงตรงนี้เลย?"
เท่านั้นตาผมก็โตเท่าไข่ห่านแล้วคับ
"ไอ้พะ..."
"กูจะได้ไม่ต้องห่วงไงว่ามึงจะไปอะไรกะใคร เพราะไงๆก็ของกู"
ทฤษฎีว่าด้วยสมองแมวศาสตร์(สาด)
"พ่อมึงตาย"
"เกี่ยวไรกะพ่อกู"
ผมลุกขึ้นถอยไปชิดพนังไอพาก็ไล่มาติดๆ
"เอาไง"
"ไม่เอาไง เอามึงออกไปจากตัวกูด่วน"
"ขอดูดปากที"
แล้วก็โดนไปโดยไม่ฟังคำอนุญาติซักกะติ๊ด
"โคยยยยยแม่งงงงงง"ผมโวยหลังจากไอพามันปล่อยผมแล้วลุกจากไปพลางหัวเราะอย่างร่าเริง
ผมเอากล่องดินสอเขวี้ยงใส่มันด้วยความหมั่นไส้
โดนหลังหัวมันอย่างจัง
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า"ผมหัวเราะอย่างสะใจ
มันหันหน้ามามองผมเคืองๆ แล้วก็เดินกระแทกเท้าปิดประตูเสียงดังออกไป
"เหี้ยแม่งมึงเล่นโหดนะเนี่ย"
ไออู้ดทัก
"โห ทีมันอัดกูติดกำแพงแล้วดูดปากมึงยังไม่เห็นว่าอะไรเลย"
"ก็กูไม่เห็นว่ามึงจะเสียหายอะไร"
สัด....
ผมก็ไม่สนใจและหันกลับไปเก็บของต่อ ยังไงไอพาก็ต้องรออยู่ข้างนอกอยู่แล้ว....
ซึ่งผมคิดผิดถนัด
ผมหามันมาหลายชั่วโมงแล้ว ทั้งที่คณะ ที่หอ และที่อื่นๆ ก็ไม่เจอ
ทำไมเวลางอนมันถึงได้หาตัวยากนักนะ
โทรหาก็ไม่รับ เชี่ยเอ้ย
สุดท้ายก็มาตายรังที่สวนสาธารณะเหมือนเดิม ผมนอนเหนื่อยหอบบนม้านั่งยาวตรงทางเดินใกล้ๆกับที่จอดมอไซไว้
ลองคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกทีก็ไม่รับ
ผมรู้สึกมวนๆในท้อง บวกกับมึนหัว สงสัยเพราะออกแรง(วิ่ง)เยอะไป
ลองโทรอีกรอบ
ตู้ด....ตู้ด......
กริ๊ก
"ฮัลโหล"
ผมกำลังจะยิ้มด้วยความดีใจ แต่ยิ้มก็หุบลงเมื่อเสียงที่ได้ยินกลับไม่ใช่...
"อะ... พาอยู่..มั้ยครับ?"
"พี่พาหรอ...ไม่อยู่อะ"
"อ้าวก็นี่เบอร์ไอพามันไม่ใช่หรอ"
"ก็พี่พาไม่อยู่นี่นา เขาทิ้งมือถือไว้แล้วก็หายไปไหนไม่รู้ ว่าแต่นั่นพี่ธัณใช่มั้ย?"
"เรา...."
อยากจะให้ไม่ใช่เหลือเกิน
"เฟรมใช่มั้ยน่ะ?"
"อื้มค่ะ"
"พี่พาเขาอยู่ไหนน่ะ"
"พี่พาเขาไปไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มาที่หอเฟรม แล้วก็โยนมือถือไว้ให้เฟรม บอกว่าถ้าไอธัณโทรมา ให้บอกว่าไม่อยากจะคุยด้วย"
ผมอึ้ง...
"....เหรอ....ไม่เป็นไร ขอบคุณ น้องเฟรมมากนะ"
แล้วผมก็วางสายไป
อะไรกันวะ
อะไรกันวะๆๆๆๆๆๆ
กะอีแค่เรื่องแค่นี้ ทำไมต้อง...
ผมรู้สึกน้อยใจมันมากๆ น้ำตาพาลจะไหลอีกแล้ว
ช่วงนี้แม่งอ่อนไหวว่ะ แถมไอ้ช่วงที่ว่านี่ชักจะนานเกินไปแล้ว
เออ ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ไม่สนเว้ย สัด...
ผมโยนมือถือตัวเองทิ้งขยะ แล้วก็ขับมอไซผมไป...ที่ไหนซักที่
ไปปล่อยลมในหัวซักหน่อยดีกว่าแม่ง.....
to be continue
งอนกับมันได้หลายรอบมากๆ
ตอนนี้ก็ยังเป็น แต่พอหายงอนแล้วมานั่งดูก็อดขำไม่ได้เกือบทุกที
ก้อนะ ถือเป็นสีสันของชีวิต
ไปละคับผม ไว้เจอกันจ้าๆ
ปล. ฝึกงานใกล้เส็ดแล้ว วางแผนจะไปทะเลกัน ประมาณช่วงสงกรานต์
ถ้าหายไปนานก็ไม่ต้องสงสัยนะคับผม
ขอให้สนุกกับสงกรานต์ทุกคนนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
