เบิ้ลสอง เพราะว่างงานทั้งคู่
ฮาาาาาา
ตอนที่ 47 เจ็บ
ผมลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า เจอกับเพดานห้องสีคุ้นเคย
ก็หอผมเองนี่นะ
ผมหันไปทางขวามือช้าๆ ก่อนจะพบว่าที่ด้านข้างว่างเปล่า
จากนั้นผมก็พยายามลุกขึ้น แต่ก็ล้มเหลวเพราะความเจ็บที่แล่นริ้วเข้าใส่
เชี่ยเอ้ย....
นั่นคือเสียงสบถในหัวผม
ความเจ็บทำให้ผมจำได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับผม
ว่าไอพามันทำอะไรผมไปบ้าง...
ถามว่าผมโกรธมันมั้ย?
ผมไม่โกรธมัน เพราะมันเป็นแบบนี้เพราะผม
และมันซะอีกที่เป็นคนมาช่วยผมไว้....
แล้วถามว่าผมรู้สึกยังไง?...
ผมคงต้องตอบว่า ไม่รู้
ผมไม่รู้ ว่าผมเสียใจ งอน หรือเจ็บใจ หรืออะไรก็ช่าง
รู้สึกแค่ว่า หัวผมว่างเปล่า และ ไม่อยากจะทำอะไร นอกจากนอนไปเฉยๆ
สภาพจิตใจของผม ไม่สามารถรับเรื่องกระทบกระเทือนอะไรได้มากนักในตอนนี้
ความเจ็บยังไม่หายไป และความรู้สึกเหนอะหนะก็ไม่ได้หายด้วย ก็ผมยังอยู่สภาพเดิมเหมือนเมื่อวานอยู่นี่นะ
ในที่สุดผมก็พยายามลุกจนสำเร็จ แม้จะมีความเจ็บทิ่มแทงขัดขวาง จนมาอยู่ในท่านั่งพิงกับหัวเตียง
ผมมองออกผ่านประตูห้อง เห็นไอพานั่งอยู่ที่โซฟา มันเอามือกุมหัว แล้วนั่งนิ่งตรงนั้น
ผมทายได้เลยว่าตอนนี้มันคงจะนั่งจิตตกอยู่
ผมอยากจะเดินไปหามัน แต่ทำไม่ได้ แค่แรงลุกมานั่งได้นี่ก็ปาฏิหารย์แล้ว
ผมอยากจะเรียกให้มันมาหา...แต่ตอนนี้มันคงทำไม่ได้
แล้วเสียงโทรศัพท์ใหม่ของมันก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ว่าไงคับ เฟรม"
ผมหายใจกระตุกเมื่อได้ยินชื่อนั้น
"อืม ไม่มีอะไร....จ่ะ....ถ้าเกิดเรียบร้อยแล้วจะไปหานะ...คับ เหมือนกันนะคับ...แค่นี้ครับ" มันพูดเสียงอ่อนโยน ก่อนจะวางหูไป
น้ำเสียงอ่อนโยนที่มันใช้เสมอสมัยที่สองคนนั่นเป็นแฟนกัน
น้ำเสียงที่ให้กับคนที่มันรัก...
น้ำเสียงที่ผมคงไม่มีวันได้ยินจากปากมัน
ตอนนี้หัวใจผมปวดร้าว เหมือนมีคีมเหล็กมาบีบมันแรงๆ
ขอบตาผมร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ผมรีบปาดมันทิ้งเร็วๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับต่อเมื่อเห็นว่าไอพามันทำท่าจะเดินเข้ามา
ไอพาทำท่าเหมือนจะเดินผ่านผมไป แต่มันก็ชะงักแล้วเดินมาทางด้านที่ผมนอนอยู่
มันยืนนิ่ง ก่อนจะเดินจากไป เข้าไปในห้องน้ำ
มันคงจะอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปหาน้องเขา...
คงจะไม่แคร์อะไรผมแล้วสินะตอนนี้...
ผมรู้สึกน้อยใจ อีกแล้ว
ทำไมเวลาไอพามันพูดกับน้องเขา ผมถึงได้รู้สึกน้อยใจ มาตลอด...ตั้งแต่ตอนที่ยังหวานกันแล้ว...
แม้ตอนนั้นผมจะไม่ได้คิดอะไรกับไอพาชัดเจนเหมือนตอนนี้ แต่ผมกลับรู้สึกน้อยใจเวลามันพูดกับน้องเฟรมนานๆทุกครั้ง...
ไม่อยากให้ไอพามันพูดกับน้องเขา...
ผมบอกได้แค่นี้
นี่เรียกว่า "หึง" สินะ...
ผมตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง โดยไม่แคร์ความเจ็บปวดที่โจมตีผมอยู่เนืองๆ ก่อนจะหันไปหาไอพาที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมองผมด้วยสายตาตื่นตะลึงอยู่
ขอพูด ให้มันรู้เรื่องเหอะ
"ไอธัณ..."
มันพูดแค่นั้น ก่อนจะหลบสายตาผมอย่างเห็นได้ชัดแม้มันจะพยายามไม่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง
"มองหน้ากูดิ" ผมพูดเสียงแหบ เหมือนเสียงผมจะหายเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน
ไอพาหันมาทางผม แต่มันยังไม่ยอมสบตา ท่าทางมันตอนนี้เหมือนเด็กเวลาถูกจับได้ว่าแอบกินขนม
"กูบอกให้มองหน้ากูไง" ผมยังคงพูดเสียงแหบ แต่น้ำเสียงอ่อนลง
แต่ไอพายังไม่ยอมสบตา....
นั่นทำให้ผมเจ็บแปล๊บในใจขึ้นมา
"เอาเถอะ ไม่ต้องก็ได้..." ผมเบนหน้าหนีมัน ก่อนจะพูดช้าๆ
"มึง...ไม่ต้องกลัวว่ากูจะโกรธนะ....มันผิดที่กูเอง...."
ผมหันไปอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าไอพากำลังก้มมองพื้นอยู่
"จริงๆ...กูไม่โกรธมึงจริงๆนะ กูดีใจ ที่มึงมาช่วยกูตอนนั้น ถึงมันจะตามมาด้วยอะไรที่ไม่คาดคิดแบบนี้ก็เหอะะ"
ถ้าตาผมไม่ได้พร่า ผมสาบานได้ว่าเห็นไอพาตัวสั่น
"...กูอยากจะ...ถามอะไรมึงหน่อย ได้มั้ย"
มันเงยหน้ามามองผมเป็นเชิงตั้งคำถามกลับ ประมาณว่า ถามอะไร
"สัญญากับกูก่อน ว่าจะไม่โกรธกู"
มันเงียบ ไม่ตอบอะไร ผมยังมองมันเพื่อรอคำตอบ
ในที่สุดมันก็พยักหน้าน้อยๆ
"มึง คืนดีกับน้องเฟรมแล้วหรอ?"
มันยืนนิ่ง ค้าง ถึงท่าทางจะไม่มากแต่ก็รู้ได้ว่ามันตกใจ
"ตอบกูได้มั้ย?"
"ถ้าไม่จริง ก็บอก ถ้าจริง ก็บอกมา..."
กูจะได้ตัดใจ จากมึงได้ซักที
เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...
มันยังนิ่ง อ้าปากเหมือนจะพูด แล้วก็หุบไป
เรื่องอย่างงี้ ถ้าพูดกับเพื่อน มันไม่น่าจะต้องอ้ำอึ้งขนาดนี้...
"ถ้ามึงเงียบ กูจะถือว่าจริง" ผมว่า เพื่อกระตุ้นให้มันตอบ...ตอบในคำที่ผมอยากได้ยิน
บอกกูสิ ว่าไม่จริง
บอกกู ว่ามึงไม่ได้เป็นอย่างที่กูคิด
แล้วความหวังริบหรี่ของผมก็ดับไป เมื่อไอพายังคงยืนนิ่ง และไม่ตอบอะไร...
"เหรอ นั่นสิ... มันควรจะเป็นอย่างงั้น" ผมกระซิบเสียงแผ่ว เหมือนให้ตัวเองได้ยินคนเดียว
"ไปเหอะพา กู...กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว...โชคดีนะเพื่อน" น้ำเสียงผมสั่นด้วยความปวดร้าว ที่ได้รู้ว่าจริงๆมีแค่ผมที่คิดคนเดียว
มันมาทำดีกับผมจนน่าใจหาย ผมโดนมันทำอะไรไปสามครั้ง ซึ่งมันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับคนที่ปกติ
นั่นทำให้ผมเผลอคิดไป ว่าไอพามันเป็นอะไร...
แต่นี่ พิสูจน์แล้วว่าที่ผมคิดมันไม่ใช่
ผมล้มตัวลงนอน ทำเป็นไม่สนใจไอพาที่ยืนนิ่ง...
ในใจก็ยังแอบหวังเล็กๆ ว่าไอพาจะเดินมาที่ข้างหน้าผมอีกด้าน...
แต่ ไอพาก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่ใยดีผมเลย...
ผมก็ไม่เสียใจ ที่ผลออกมาเป็นแบบนี้
ถึงมันจะพลาดกับผมไปมากกว่าครั้งนึง แต่ยังไงมันก็เป็นผู้ชาย
มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว ที่มันจะรักผู้หญิง
รักกับคนที่พร้อม จะรักมันตอบได้อย่างเปิดเผย
ถึงจะเคยผิดพลาดกัน แต่ครั้งนี้คงจะดีกว่าเดิม
และผม ก็ต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดี
ผมจะยอมถอยเอง เพื่อให้รักมันสมหวัง
แม้มันจะรู้สึกผิดหรือไม่ก็ตามกับความผิดพลาดที่ผมกับมันทำร่วมกันไว้
ผมจะต้องแก้ไข และทำให้เป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด
ผมคิดกับตัวเอง พยายามตอกย้ำ เพื่อให้ลืม ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงจิตใจ
ความเจ็บที่มากกว่าทางกาย
ความเจ็บที่ต้องได้รับรู้ ว่าผมรักมันไปแล้ว...
รักมัน มากเลยด้วย...
"มึงจะอยู่ข้างกูใช่มั้ย"
คำพูดที่โรงพยาบาลกลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง
น้ำตาผมไหลรินออกมาเป็นสายอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ได้เช็ดมันทิ้ง
เสียงสะอื้นของผมดังขึ้น ผมเอามือจับตรงหน้าอกซ้าย เหมือนกับว่าทำแบบนี้แล้วความเจ็บปวดจะหายไป
ไม่ใช่ความเจ็บที่มาจากโรค
แต่มันเป็นความเจ็บ ทางจิตใจ
และมันร้ายแรงมากกว่าไอโรคเส็งเคร็งของผมนัก....
"แล้วมึงคิดว่า กูจะไปอยู่ข้างใคร..."
.....
.
.
.
.
ผมขับรถไปตามทาง อย่างไม่มีสมาธิ จนไอรถข้างผมบีบแตรใส่เมื่อผมไปเบียดเลนมันโดยไม่รู้ตัว
"กูไม่โกรธมึงหรอก"
เสียงไอธัณวนเวียนในหัวผม เหมือนผีหลอกหลอนตลอดเวลา
"มึงคืนดีกับน้องเฟรมแล้วใช่มั้ย"
อะไรทำให้มึงคิดอย่างงั้น?
"กู ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว"
มีสิ ต้องมี
กูอยากจะพูดกับมึงใจจะขาด กูอยากขอโทษมึง อยากจะเข้าไปกอดมึง อยากให้มึงรู้ว่ามึงเข้าใจผิด
และอยากให้รู้ว่ามึงรักกูมากแค่ไหน
แต่มึงส่งสายตาเหมือนกับจะห้ามไม่ให้กูทำแบบนั้น
เหมือนกับว่าถ้ากูทำตามที่กูคิด แล้วมึงจะตายไปตรงนั้น
มึงดูบอบบางจนน่าใจหาย กูไม่เคยเห็นมึงเหมือนจะแตกสลายไปตรงหน้าได้เหมือนที่กูเห็นเมื่อกี้
ธัณ กูมันดื้อ
กูมันหัวแข็ง และไม่เคยพูดอะไรให้มึงรู้สึกดีซักอย่าง
สันดานกูมันเลว เลวมากที่ทำให้มึงต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้
กูมันเหี้ย ที่ทำให้มึงคิดมาก และเกือบตายหลายๆครั้งเพราะไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้
มึงอาจจะไม่โทษกู แต่กูรู้อยู่กับใจว่ากูผิดเต็มประตู
และกูก็ดื้อมากๆ ที่ไม่ทำตามที่มึง "พูด" ออกมาว่าอยากให้เป็น
ที่กูออกมา เพราะกูมีเรื่องต้องสะสาง
แล้วหลังจากนั้น กูจะกลับไปหามึง กูต้องกลับไปหามึงแน่ๆ
และกูจะบอก ว่ากูรู้สึกยังไง
กูจะบอกให้มึงรู้ ว่ามึงมีค่าแค่ไหน
เพราะถ้าขาดมึงไป กูคงตาย
อย่างน้อยๆ ก็คงตายทั้งเป็น
..
.
.
.
.
.
..
"พี่พา"เฟรมพูดขึ้นหลังจากที่ผมพาเธอออกมาทานข้าว
"คับ?"
"พี่พาบอกมีอะไรจะพูดกับเฟรม เรื่องอะไรหรอคะ?" เธอถามผมด้วยแววตาใสซื่อ
"ก็นิดหน่อย เฟรมอยากจะฟังแล้วหรอ"
"อื้ม พี่พาจะมาบอกรักน้องใช่ม้า"เธอพูดแล้วหัวเราะคิกคัก
ผมขำกับท่าทางน่าเอ็นดูของเธอ
แต่...
"ปล่าวครับ ตรงกันข้ามเลยต่างหาก"
"คะ?" เธอมองตาผมบ๊องแบ๊ว
"เลิกยุ่งกับพี่เถอะ"
ผมพูดเสียงเรียบ แต่นั่นก็พอแล้วที่จะทำให้เธอหยุด...
"หมายความว่าไง?"
"ตามที่พูดแหละครับ" ผมตอบกลับเสียงเรียบแล้วยิ้ม
"ทำไมล่ะ"
"ไม่มีอะไร ก็เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว"
"แต่พี่พาทำไม่ถูกนี่!" เธอชักสีหน้าแล้วขึ้นเสียงใส่ผม ผมมองเธอด้วยแววตานิ่งสนิท
"แล้วพี่พาจะทำแบบนี้ทำไม จะพาน้องมากินข้าว พามาเที่ยว พามา..."
"ก็น้อง ขอพี่เองไม่ใช่หรือไง?"
เฟรมพูดอะไรไม่ออก เธออ้าปากจะเถียงแต่ก็ไม่ได้พูด
"พี่จำได้ว่า พี่ไม่เคยเป็นคนขอเลยนะ ว่าให้มากินข้าวมาอะไรด้วย"
"พี่แค่ทำตามที่น้องเฟรมขอ เหมือนกับที่ พี่ชาย คนนึงจะพึงกระทำเพื่อ น้องสาว ได้" ผมเน้นย้ำคำว่าพี่กับน้อง
"แต่..."
"ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่อยากจะพูดมีแค่นี้ แล้วก็..."
ผมลุกแล้วพูด
"ถ้ามีอะไรพี่พร้อมจะช่วยเสมอ... แต่อย่าได้หวังว่าอะไรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม"
"เลิกยุ่งกับพี่เถอะ" ผมย้ำคำนี้อีกรอบ
เฟรมนั่งค้าง ปากสั่นริกๆ
"นี่เงินนะ พี่เลี้ยง แล้วก็กลับบ้านเองดีๆล่ะ" ผมวางแบงค์พันให้ แล้วก็ทำท่าจะเดินออกมา...
"เพราะพี่ธัณใช่มั้ย?"
ผมชะงักนิดๆ แล้วหันกลับไปมองเธอ
"เพราะพี่ธัณใช่มั้ย พี่ถึงได้เป็นแบบนี้!!!!!" เธอตวาดใส่ผม คนในร้านแถวนั้นหันมามอง
ผมเงียบ ไม่พูดอะไร
"เฟรมไม่นึกเลย ว่าพี่จะเป็นเกย์"
"เฟรมยังรักพี่นะ และไม่อยากให้พี่เป็นอย่างที่เฟรมคิด"
"เพราะงี้เฟรมถึงได้บอกพี่ธัณ ว่าพี่พาไม่อยากจะพูดด้วย"
ผมยังนิ่ง เพราะที่เธอทำยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัวเอง
"ทั้งๆที่พยายามไม่ให้มันเป็นแบบนี้แล้วแท้ๆ แล้วทำไม ทำไม!!!!"
ยัยนี่นะ...
ผมยิ้มให้ แล้วพูด
"มันก็แค่ พี่ไม่ได้รักน้อง แค่นั้น"
แล้วผมก็หันหลังโบกมือลา แล้วก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะรีบกลับไปหาคนที่ผมรัก ที่หอ...
ผมหยิบมีดคัตเตอร์ที่โต๊ะทำงานขึ้นมา แล้วดันใบมีดออกมาช้าๆ
ใบคมกริบสะท้อนแสงที่ลอดออกมาจากหน้าต่าง....เป็นแสงวาบเข้าตาผม
น้ำตาผมไหล เมื่อผมเอาใบมีดจรดที่ข้อมือ...
พา กูรักมึงนะ...
to be continue
ลงไว้ก่อน เดวจะหายไปหลายวัน
ครับผม
เรื่องอีกคู่นั้น รอเรื่องเราจบ เดี๋ยวก็ได้อ่าน หึหึ ติดต่อไว้แล้ว
(ไอวิทบอกไม่ เกอแลงบอก ก็ได้คับ)
รอไว้ก่อนละกันนะ
ไว้เจอกันครับผม
จาก ธัณสุดหล่อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
