ตอนที่46 ความโกรธ
ผมกำลังนั่งเซงอยู่ที่โซฟานอกห้อง เซงกับความงี่เง่าของตัวเองที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ผมค่อนข้างจะมั่นใจ ว่าไอเชี่ยธัณมันคงจะโกรธผมมากๆ มากกว่าที่เคยแน่ๆ
เพราะเมื่อคืนเป็นครั้งที่สามที่ผมทำร้ายมัน....
ผมเอามือกุมขมับตัวเอง
พระเจ้า อะไรสรรสร้างให้กูหื่นได้ขนาดนั้นวะ?
มันไปเพราะแรงโกรธด้วยแหละ...จริงๆแล้ว....
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
ผมตามหามันไม่เจอ และไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหามันได้ในเมื่อแม่งเขวี้ยงมือถือลงถังไปเรียบร้อยแล้ว
ในขณะที่ผมกำลังจนตรอก ก็พอดีกับที่วิทมันโทรเข้ามาหา
"ไงพา คุยได้ป่าววะ"
"ไม่ เกิดเรื่องว่ะ"
"หา? เกิดเชี่ยไร?"
"ไอเชี่ยธัณดิ..."
ไอวิทเงียบไป มันคงจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
"คราวนี้เป็นอะไรล่ะ มันงอนมึงแล้วหายหัวอีกรึไง"
"หืม มึงนี่น่าไปเป็นหมอดู แม่นสัด"
"นั่นชมใช่ปะ"
"คิดเอง แม่ง มันเอามือถือโยนทิ้งถังขยะ"
"กำ แล้วจะตามไงละเนี่ย"
"กูกะลังถามตัวเองเหมือนกันเนี่ย"
"เห้ย กูนึกออกแล้ว"
"ไรวะ"ผมเริ่มมีความหวังนิดๆ
"มึงก่อลองไปหาเกอแลงดิ"
"....กูจะไปหาไอหัวขี้ทำซากอะไร"
"ก่อมันมีเครื่องติดตามที่นาฬิกาไม่ใช่เรอะ ที่ไอธัณมันใส่อยู่"
"หือ?"
"อารมเดวกะ gprs แหละ กูไม่รู้ละเอียด ไปถามมันก่อนดิ"
"เออๆ ขอบใจว่ะเพื่อน กิ๊กมึงนี่ก็มีประโยชน์นะเนี่ย"
"หืมๆ ไอปากหมาแม่ง เดวโดนตีนกู กิ๊กเกิ๊กห่าไร"
แล้วผมก็หัวเราะแล้ววางหู ก่อนจะตรงไปที่บ้านไอหัวขี้
แล้วก็ข่มขู่ เอ้ย ขอให้มันช่วยตามหาไอธัณ
"นี่น่ะครับ ถ้าดูจากมือถือผมก็จะเห็นตำแหน่งของธัณ" มันอธิบายพร้อมชี้ไปที่จุดบนแผนที่
"นายนี่รวยแฮะ"
"ป่าวคับ พอดีเพื่อนพ่อเขาทำเกี่ยวกับด้านนี้เลยมีน่ะครับ"
"แกนี่เป็นลูกมาเฟียป่าววะ"
"หา?" เกอแลงทำหน้างง
ผมเบือนหน้าหนีมันอย่างเซงๆ แล้วก็หันกลับไปดูในมือถือมัน
"ขอยืมนี่ก่อนนะ"
"ครับ ตามสบาย"
"แล้วนายไม่ต้องใช้ติดต่อใครแน่นะ?" ผมหันไปถามมันอีกครั้งเพื่อย้ำความแน่ใจ
"ไม่มีแล้วครับ อันนี้เป็นเบอร์ที่ผมใช้ติดต่อกับธัณเขาคนเดียวน่ะครับ เบอร์ของคนไข้" มันรีบเสริมเมื่อเห็นผมแยกเขี้ยวน้อยๆ
เมื่อได้ของที่ใช้ตามหาแล้วผมก็ออกรถไปจากบ้านมัน
ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทิศที่ในเครื่องนั้นบอกตำแหน่งไอ้เพื่อนสนิทผม
ผมถอนหายใจยาวเมื่อเห็นเพื่อนของธัณเขาขับรถออกไป
ไม่รู้เหมือนกันว่าธัณหายไปไหน และไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงแล้วบ้าง
บางทีผมยังอดคิดไม่ได้ ว่าธัณนี่บางทีก็ทำตัวให้พาลำบากใจเหมือนกัน
เหมือนกับคนบางคนเลย...
ผมมาถึงที่บาร์แห่งหนึ่งที่เครื่องของไอหัวขี้มันกะพริบบอกที่อยู่ไอธัณมัน
แล้วก็รีบลงจากรถไป
ผมวิ่งเข้าไปในบาร์ ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากโคโยตี้เต้นยั่วกับแหล่งคาวโลกีย์
ไอเพื่อนผมมันอยู่ไหนเนี่ย?
ผมเดินมาถึงหลังบาร์ ทางไปห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงคนโวยวายกับเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน
พอโผล่หน้าไปดู ก็เจอไอคนที่ผมตามหา
กับไอแก่ห่าหน้าไหนไม่รู้....
สัด แม่ง
ผมมองไปทางซ้ายเห็นกองขยะ มีแท่งเหล็กอันหนึ่งวางอยู่ ผมคว้ามันมาอย่างไม่ลังเล
ก่อนจะเดินตรงไปที่ไอ้ชั่วนั่น แล้วฟาดเข้ากับกระโหลกมันจังๆ
จนมันสลบไป
ผมสบตากับไอธัณที่มองมาทางผมเหมือนเห็นผี
"ไอพา"
โดยไม่ได้คิด ผมเดินไปหามัน
แล้วก็ตบหน้ามันอย่างจัง
เพียะ....
มันเอามือกุมแก้มข้างที่ผมตบ แล้วหันมามองผมด้วยความตกใจ
แต่ในตอนนั้นความเวทนาสงสารมันไม่มีในใจผม
"ชอบนักเหรอ ทำให้กูเป็นห่วงเนี่ย"
ผมหายใจเสียงดัง ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในใจมากขึ้นเรื่อยๆ
โกรธที่มันทำตัวงี่เง่า จนเดือดร้อน
โกรธมัน ที่ทำให้ผมร้อนรนใจอยู่ตลอด
โกรธ ที่มันไม่เคยหวง หรือห่วงตัวเองเลยซักนิด...
ทั้งๆที่ผมห่วงมันแทบบ้า
"ทำแบบนี้สนุกเหรอ ปั่นหัวกูเล่นเนี่ย"
ผมพูดเสียงสั่น พลางมองเข้าไปในตาของไอธัณ
ตาที่ตอนนี้ฉายแววแปลกๆ
"ใครกันแน่"
ผมมองมันเป็นเชิงตั้งคำถาม
"ใครกันแน่ปั่นหัว มึงแหละปั่นหัวกู"
แล้วมันก็ลุกขึ้นจัดสภาพน่าทุเรศของมันให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินผ่านผมอย่างไม่ใยดี
ทำอย่างกับกูเป็นแค่อากาศ ที่ไม่มีค่าจะใส่ใจ...
เท่านั้น ผมก็หยุดความโกรธไม่ได้แล้ว...
ผมกระชากไอธัณกลับมาแล้วกระแทกมันเข้ากับผนัง มันร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด แก้มนาบติดกับกำแพง
"มึง...จะทำอะไรกู" มันถามเสียงเบา เหลือบตามามองผม มันพยายามดิ้นนิดๆ แต่ก็คงจะรู้ตัวดีว่าเปล่าประโยชน์
มันไม่เคยชนะแรงผมเลยซักครั้งเดียว
"ทำอะไร" ผมกระซิบเสียงเบา แล้วบีบมือที่จับแขนมันไพ่หลัง มันทำหน้าเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีเสียงลอดออกมา
ความคิดของผมเวลาโกรธ มันช่างเลวสถุลสิ้นดี
แต่ ณ ตอนนั้น ผมก็ไม่คิด ที่จะห้ามความเลวของตัวเอง แม้แต่นิดเดียว
คิดแต่ว่า ไอหมานี่ มันต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง...
"มึงอยากรู้จริงๆเหรอ ว่ากูทำอะไร"
ผมกระซิบเสียงกระเส่าใส่หูมัน ตามันเบิกโพลงเกือบจะทันทีที่พูดจบ พลางหันหน้ามาสบตาผมช้าๆ นัยน์ตาของมันตื่นตระหนก เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าที่พูดหมายถึงอะไร
ยิ่งเพิ่งเกือบโดนไปเมื่อกี้ ยิ่งน่าจะแน่ใจมากกว่าเดิม...
"อย่า..." มันพูดเบาๆพลางส่ายหน้าช้าๆ
นั่นทำให้ผมยิ้ม ยิ้มแสยะเหมือนเวลาสัตว์ป่าจะตะครุบเหยื่อ
"มึงจะเสียใจทีหลัง...แน่ๆ...."มันพูดช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวมันสั่นน้อยๆ
"รู้อะไรมั้ย?"
ผมพูดเสียงต่ำ เสียงทุ้มของผมเหมือนจะทำให้ใจมันเต้นรัว จะด้วยความรู้สึกอะไรก็ตาม
"กูอยากจะรู้มานานแล้ว ว่าเวลาที่ทำให้คนที่เรามอบความรักให้....แต่เขาไม่เคยมองมา....หนำซ้ำยังทำร้ายเราทางจิตใจ....เจ็บปวด ให้สาสมกับที่เขาทำ มันเป็นยังไง..."
ผมค่อนข้างมั่นใจว่าสติผมคงโดนความโกรธเข้าครอบงำเต็มที่ ไม่อย่างงั้นผมคงไม่พูดอะไรแบบนั้นออกไป
ไม่มีทางแน่ๆ....
หลังจากนั้นคงไม่ต้องพูด
เสียงไอธัณกรีดร้อง คราง เสียงมันอ้อนวอนตะกุกตะกักให้หยุด ดังซ้ำรีเพลย์ในหัวผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุดกิจกรรมที่ผมทำเพื่อความสะใจในตอนนั้นเลย
หลังจากที่คลื่นความโกรธโถมใส่ผมแล้วซาลง ผมถึงได้รู้ตัวว่าทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่อีกแล้ว
และไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องพลาดซ้ำๆ
แต่ ครั้งนี้ มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ
ที่อย่างน้อยก็ยังไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่
ผมไม่อยากจะพูดเลย ว่านี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับข่มขืนดีๆนี่เอง
ผมเอามือกุมขมับ หลังจากนั้นผมจำได้ว่าผมเอาเสื้อตัวเองห่มไอธัณที่สลบเพราะความเหนื่อยและความเจ็บ แล้วพามันขึ้นรถผมกลับมาที่หอ
แล้วมันก็ไม่ตื่นเลยตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้
ผมไม่อยากจะเข้าไปดูมันในห้องนอน เพราะความรู้สึกผิดมันจะโถมเข้าใส่ผมอย่างไม่ปราณี
เหมือนกับที่ผมทำกับมันไป....
ณ ตอนนี้ ผมกลับอยากจะให้มันหลับไปอย่างงี้เรื่อยๆ
เพราะผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ถ้ามันตื่นขึ้นมา
ผมเอามือทาบกับหน้า รู้สึกถึงน้ำอุ่นใสที่ไหลลงมาช้าๆ
ไม่รู้จริงๆ.....
to be continue
ขอไม่เล่ารายละเอียดนะคับผม หึหึ...
see you again
ปล. พาครับผม ^ ^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
