โทษครับหายหน้าไป
งานเข้าอีกแล้ว
คงไม่ได้เจอกันสองสามวันนะครับ
มาโพสไว้ให้อ่านละกัน
ตอนที่29 กูพลาด อีกแล้ว
ผมเดินนำไอ้แมวลิ่วๆ มาอย่างไม่ใยดีมันแม้แต่น้อย มันก็วิ่งตามมาข้างๆผม
"รีบไปไหนอะมึง"
"ไปให้พ้นหน้ามึง"
ผมพูดใส่หน้ามัน มันยิ้ม
"รีบไปเดวก็เจอกันที่หออยู่ดี"
"เหอะๆ ไม่มีทาง กูไม่ไปค้างหอวันนี้"
"อ่าวแล้วมึงจะไปไหนอ่ะ"
"บอกก็โง่เดะวะ บอกให้มึงตามมารังควานกูรึไง"
"ไม่ได้รังควาน เค้าเรียกตามดูแล มึงนี่พูดจาไม่น่ารักเลย"
แหมคำว่าน่ารักออกจากปากมึงทีนี่กูขนลุก
"กูบอกมึงไปแล้วว่ากูเกลียดคำว่า น่ารัก " แล้วผมก็เดินไปถึงประตูห้องแล้วเปิด
ก็ประจันหน้ากับไอ้วิทพอดี
"รีบไปไล่ควายหรอมึง" มันพูด
"เห็นเมื่อเช้ายังเดินกะโผลกกะเผลก ไหงบ่ายแม่งเดินคล่องแล้ววะ?"
"เรื่องของกู" ผมว่าแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย
"อ่าวกลับละหรอ"
"เออ"
"งั้นเดวเจอกันที่หอกูนะ"
"เอ้ยไอ้บ้ามึงจะพูดทำ..."
ไอ้วิททำหน้างง ไอ้พาหันมามองผมแล้วยิ้มเยาะๆ
หืมไอ้วิท มึงจะปากไวไปไหน
"อ่าว ทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ" มันถามงงๆๆ
"เออช่างเหอะแม่ง เดวเจอกันๆ"
บ่ายวันนั้นผมก็นั่งคิดว่าจะทำไงดีไม่ให้ไอ้แมวมันตามเจอได้
ตอนแรกก็กะจะไปค้างอยู่ที่หอไอ้วิทมัน แต่มันก็ดันปากไวบอกไปแล้วว่าผมจะไปค้างที่นั่น
จะไปหอไอ้อู้ด ก็ไม่อยากไป ห้องมันมีที่ให้นอนป่าวก็ไม่รู้
ไอ้เคนก็เหมือนจะพาแฟนไปบ้าน (คงสนุกกันถึงเช้า)
ไอ้ไม้ก็ไม่ได้อยู่หอ อยู่กะแม่มันไม่อยากกวน...
...
แล้วผมก็นึกออก พร้อมคว้ามือถือขึ้นมากดโทรออก
"ฮัลโหล"
"วันนี้ว่างปะนิ"
"อ่อ ธัณนั่นเอง ว่างสิ ทำไมหรอ เพิ่งส่งงานจบไปเนี่ย"
"วันนี้ขอไปค้างบ้านหน่อยดิ"
"หืม? ทำไมหรอ"
"มีปัญหานิดหน่อย ไว้จะเล่าให้ฟัง"
"อ่อ อืมๆ ก็ได้แล้วแต่ธัณน่ะ"
"อ่า แล้วเจอกันๆ"
ผมกดวางไปแล้วรู้สึกโล่ง ที่อย่างน้อยวันนี้ก็มีที่ให้หลบหน้าคนบางคนไปหนึ่งวัน
"มีอะไรหรอมานี่เนี่ย" มันพูดขึ้นหลังจากที่ผมเข้าไปในบ้านมันแล้ว
"พอดี ทะเลาะกับเพื่อนอ่ะ"
"หืม? เพื่อนคนที่หน้าดุๆเหมือนสิงโตนั่นปะ?"
มันคือสัตว์ผสมระหว่างแมวกับสิงโต กลายร่างและนิสัยกลับไปกลับมาได้ต่างหาก...
"เออนั่นแหละ"
"อืม เอ้อ ธัณ"
"ไรหรอ"
"วันนี้ทำไมธัณเดินแปลกๆ?"
"อ่า หรอ"
นี่กูยังมีพิรุธอยู่หรอแวะ
"แล้วทำไมแต่งตัวเหมือนชุด เอ อะไรนะ"
"ชุดไร?"
"อ๋อๆ ที่มันเรียกอะไรนะ ชุดราดชะปะแตน อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ"
.....
นี่มึงเห็นกูเป็นมหาดไทยรึไงแวะ...
"ว่าไป"
"ก็ ติดกระดุมสูงจังอ่ะ เหมือนจริงๆนะ ว่าแต่ทำไมต้องติดหมดด้วยล่ะ ร้อนจะตายแล้วเนี่ย ผมยังต้องใส่เสื้อกล้ามเลย"
เกอแลงมันบ่น แล้วก็ขยับเสื้อมันระบายอากาศ
ร้อนกูก้อต้องทน เหอๆ
"เรามันพวก อุณหภูมิร่างกายต่ำ ต้องให้ความอบอุ่น"
"อนะ อุ่นจนร้อนเลย เหงื่อเต็มหลังเลยนั่นน่ะ" มันว่าแล้วหัวเราะ
ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
ทำไมมันพูดเหมือนมันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ?
หรือกูคิดไปเองหว่า...
"ธัณนอนที่ห้องผมละกันนะ เดี๋ยววันนี้ผมนอนข้างนอกให้"
"เอ้ยไม่ต้องหรอก รบกวนอ่ะๆ เดี๋ยวเรานอนข้างนอกเนี่ยแหละ"
"ไม่เอาให้แขกนอนโซฟาได้ไง ไม่ดีๆ"
แล้วมันก็ดันหลังผมให้ไปในห้องมันเพื่อเก็บของ
"งั้นนาย นอนกะเรามะ" ผมถามไป
"ไม่ดีหรอก ตัวเราใหญ่เดี๋ยวเบียดกัน ไม่สบาย" มันพูด
เตียงคิงไซส์ มันบอกนอนเบียด...
แล้วเสียงโทรศัพท์บ้านมันก็ดังขึ้น
"ธัณนอนนี่แหละ เดี๋ยวผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ เก็บข้าวของก่อนเลย" แล้วเกอแลงก็เดินออกไป
อืม ในเมื่อไม่มีทางแย้งแล้วผมก็เลยเอากระเป๋าวางไว้ แล้วเดินตามมันออกไป
ก็เห็นมันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"อืมครับ ครับ แค่นี้นะครับ"
"ไมหรอ"
"อ๋อ วันนี้พ่อเราโทรมาน่ะ ว่าต้องอยู่เวรดึก เลยไม่กลับบ้าน"
"ออ..."
เดี๋ยวดิ งี้ก็ต้องอยู่กะเกอแลงมันสองคนเดะ....
มันคงไม่เป็นบ้าขึ้นเหมือนไอ้พาหรอกนะ....
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
"เอ๋อ? อ้อๆ ป่าวไม่มีไร"
มันมองหน้าผมงงๆ ก่อนจะยิ้ม
"อืม ไม่มีไรก็ไม่มีอะไร"
"เอ้อ เย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกนะ ผมขี้เกียจล้างจาน"
"ได้ดิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"
"ป้าครับ เอาขนมจีนน้ำยาสองครับ"
ผมก็นึกว่าคนอย่างมันจะกินข้าวตามข้างถนนไม่ได้ซะอีก สถานภาพคุณหนูขนาดนั้น...
"โห เราไม่นึกเลยนะว่านายจะกินแบบนี้ได้"
"อนะ มาอยู่ตั้งนานกินไม่ได้ก็เกินไปละ"
แล้วเราก็หัวเราะ
อืมอยู่กับมันนี่สบายใจดีจริงๆด้วยแหละ...
ผมไปที่หอไอ้วิท เพื่อรับหมาบางตัวกลับบ้าน
"หืม อ่อ ไอ้ธัณไม่ได้มาหอกูนิ"
"อ้าว"
"มันบอกว่ามันต้องไปธุระอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กูไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ได้ไปกะมึงหรอ"
"ป่าวอ่ะ อืมไม่เป็นไร เดวกูไปตามหามันก่อน"
"เออ กูไปด้วยละกัน เผื่อเกิดไรขึ้นมา ไอ้นี่ยิ่งไม่ค่อยปกติอยู่ด้วย"
นั่นสิ ยิ่งไม่ค่อย ปกติอยู่
แล้วนี่มันไปอยู่ไหนกันนะ?
ผมคิดระหว่างที่ขับรถ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของไอ้วิทมองผมอย่างจับพิรุธ...
ตอนนี้ผมกะเกอแลงกลับมาที่บ้านแล้ว หลังจากไปเดินเล่นหลังกินข้าวนานพอควร
เดินจนมันได้เสื้อมาตัวนึง
"นายใส่เสื้อสไตล์นี้บ่อยนะ"
เสื้อที่มันซื้อมาออกแนวฮิปปี้ผสมเรกเก้ เข้ากับทรงผมมันมาก
"อืม ใส่สบายดี ผ้าแนวนี้มักจะเป็นแบบนี้แหละนะ" มันพูด ผมยิ้ม
"ธัณลองไปหาใส่ดูบ้างสิ เราว่ามันดีนะ เสียอย่างที่เวลาซักบางทีแรกๆสีมันชอบตกอ่ะ"แล้วมันก็ถอนหายใจเบาๆ
คนละเรื่องกับไอ้พาเลยวึ้ย กริยาท่าทางเนี่ย....
อ่าว แล้วกูจะเอามันสองคนมาเทียบกันทำต้อยไรเนี่ย.....
แล้วเสียงมือถือผมก็ดังขึ้น
"โหล"
"มึงอยู่ไหนเนี่ย"
"ม่ายบอก"
"อ่าวไอ้นี่ อย่ากวนตีนดิวะ กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ย"
"ห่วงว่าจะได้แอ้มกูมั้ยนะหรอ"
"ไม่ใช่ กูห่วงมึงจริงๆ นี่มึงอยู่ไหน"
"ไม่บอก เรื่องดิบอกมึงก็มาลากกูกลับ"
"กูไม่ทำงั้นหรอก แค่บอกกูหน่อยกูจะได้สบายใจแค่นั้นเอง"
"กูเป็นลูกมึงหรอ"
"ไม่ มึงเป็นเมียกู"
"เห้ เลิกพูดเลย กูจะวางละนะ" ผมทำท่าจะกดตัดสาย
"เอ้ยเดี๋ยวๆ โอเคๆกูไม่กวนมึงแล้ว ไม่ไปลากมึงกลับด้วยอะ แต่บอกกูหน่อยเหอะกูจะได้แน่ใจว่ามึงโอเค"
"เออ กูอยู่กับคนที่ดูแลกูได้ โอเคปะ แค่นี้ เจอกัน"
แล้วผมก็ตัดสายมันไป....
"พาหรอครับ"
"อืม"
"พูดแบบนั้น จะดีหรอครับ ไม่กลัวเขาเป็นห่วงหรอครับ"
"ช่างหัวมันดิ มันทำการกระทำชนิดที่ไม่สมควรจะให้อภัยกับช้าน" ผมแว๊กกับตัวเอง
เกอแลงมองผมแล้วส่ายหัว
"แต่ก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นนะ เดี๋ยวเค้าเฟลมากๆ ระวังเขาจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดนะ"
มันทำไปแล้ว
แล้วมือถือเกอแลงก็ดัง
"สวัสดีครับ.....หา?"
ผมมองมันงงๆ
"อ่อ ธัณเหรอ ก็อยุ..."
ผมรู้ละว่าใครโทรมาเลยทำปากบอกให้มันเงียบ แล้วส่ายหัว
"..."
มันอ้ำอึ้งนิดๆก่อนจะบอกว่า
"ธัณไม่ได้อยู่นี่อ่ะครับ ผมยังไม่เจอเลยตั้งแต่เช้าละ"
"อ่าครับๆ สวัสดีครับ"
แล้วมันก็วางสายไป
"ไอ้พาโทรมาใช่ปะ"
"อืม โทรมาถามหาธัณอะ"
"แล้วมันว่าไง"
"ผมบอกไปแล้วเขาก็ไม่ว่าไง แล้วก็วางสายไปเลย"
มันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าผมอยู่นี่.....
เชี่ย ถ้ามันรู้นี่ ตายห่าแน่ๆ...
ผมมองดูโทรศัพท์มือถือ
"เห้พา มึงจะนั่งจ้องมือถืออีกนานมะ"
"..."
"ไอ้พา"
"กูรู้ละ ว่าไอ้เชี่ยธัณมันไปไหน"
รอก่อน..... เดี๋ยวกูจะไปรับหมาน้อยกูคืนเดี๋ยวนี้แหละ ไอ้หัวขี้.....
to be continue
ไปละจ้ะ งานเยอะ เครียด
ไอ้พามันก็จะตายละ โทรมทั้งคู่เลยช่วงนี้....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
