แหม ได้ทีว่ากันใหญ่เลยเรื่องลายมือเลย
แต่ไม่ได้ทำลายความมั่นใจผมแม้แต่นิดหรอก
แบบนี้ต้องได้เห็นลายมือภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศสของผม แล้วจะตาค้าง
คือแบบว่ามันไม่ถนัดภาษาไทยอ่ะครับ เลยเขียนไม่ค่อยสวย
ก็มันเขียนให้ตัวเองอ่านนี่ ก็เขียนแบบเร็วๆ แต่ถ้าเีขียนให้คนอื่นอ่าน ก็เีขียนให้อ่านง่าย ใครที่ซื้อหนังสือ ไม่เห็นบนหน้าซองจดหมายเหรอ อ่านง่ายจะตาย นี่ยังภูมิใจตัวเองอยู่เลย
ว่าแล้วก็โพสตอนที่ 26 ต่อให้จบตอนนะครับ วันนี้วันสุข แล้ว ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการออกไปให้พ้นๆ ออฟฟิสตอนเลิกงานนะครับ และใครที่ยังศึกษาเล่าเรียนอยู่ก็ขอให้มีความสุขกับการสอบนะครับ เป็นกำัลังใจ ขอให้ทำข้อสอบได้กันทุกคน (ส่วนอาจารย์จะเห็นด้วยหรือไม่นั้นก็อีกเรื่อง)
ป.ล. ตอนผมเรียน ไม่เห็นมีอาจาร์ยบ่นว่าอ่านกระดาษคำตอบไม่ออกเลยซักคน ตอนสอบเข้าเรียนต่อ ป. โท ก็เีขียนลายมือล้วนๆ 10 หน้า ตอนสอบประมวลรายวิชารอบแรก หกชั่วโมงครึี่งก็เขียนนะครับ กี่หน้ากระดาษลองเดาเอาเองเน้อ รู้แต่ว่าออกมาจากห้องสอบแทบคลาน มือเกร็งอยู่ในท่าจับปากกาแล้วมือซ้ายก็ต้องง้างนิ้วออกทีละนิ้ว แล้วก็หายาหม่องมานวด
และตอนนี้กำลังไม่ค่อยเร่งวิดยานิพนครับ ขี้เกียจ
เรื่องวิชาการไ่ม่ค่อยมุ่ง
เรื่องบันเทิงก็ไม่ค่อยถนัด
ุถนัดเรื่องเขียนนิยายรัก อิ อิ
บทที 26 (ต่อ)
ความเดิมเมื่อที่แล้ว.... เย้....รู้วิธีทำให้ตัวหนังสือเป็นสีแล้ว...ภูมิใจมากๆ
“นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง”
จำได้ว่าเขาอ้าปากค้าง มือยังจับโทรศัพท์แนบหูอยู่ แม้ภูวนัยจะวางสายไปแล้ว
บทภูวนัยจะจีบ เขาก็พูดตรงๆ บอกว่าคิดถึง บอกว่าชอบ...ทั้งๆ ที่ทำหน้าเรียบๆ ขรึมๆ ต่างจากใบหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะ ต่างจากใบหน้ากรุ้มกริ่มของบุริณทร์
...เลือกใครดีวะ...ทำไมมันเลือกยากแบบนี้...แทนถอนหายใจ นอนกลิ้งไปมาบนเสื่อ มือหยิบขนมเข้าปาก
ความของตอนที่โพสวันนี้...ภาพใบหน้าของสามหนุ่มสามสไตล์ผลัดเวียนกันฉายขึ้นมาในความคิดเขาเหมือนสไลด์พรีเซนเตชั่น ขาดเพียงอย่างเดียวคือเสียงเพลงประกอบ
พลันชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ก็สะดุ้งเมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังถี่ๆ ติดต่อกัน
ภาพในความคิดคำนึงหายไปหมด แทนชะเง้อมองไปยังหน้าบ้าน แต่ต้นไม้ดอกไม้ประดับบดบังการมองเห็น เสียงกริ่งยังดังไม่หยุด เขาจึงลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ พลางบ่นในใจว่าคอตัวเองสั้นนัก ยืดเท่าไหร่ก็มองไม่เห็นถึงประตูรั้วบาน ในที่สุดจึงเดินไปดูว่าใครมาหา
เมื่อใกล้ถึงประตูรั้วหน้าบ้าน แทนชะงักชั่วอึดใจเมื่อเห็นคนที่กำลังยืนกดกริ่งอยู่อย่างสนุกมือ
"คุณกฤษณะ ไม่เคยกดกริ่งหรือไง"
กฤษณะยิ้มกว้าง อารมณ์ดีเช่นเคย "นานได้กดกริ่งคุณแทนซักทีแล้วก็คิดถึงด้วย ผมเลยกดไม่ยั้ง"
"กดสองสามครั้งก็ได้ยินแล้ว" แทนเปิดประตูแล้วทำท่าผายมือเชิญราวกับเป็นแขกคนสำคัญ "ถ้าไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องกดสองครั้งก็ได้ยิน"
"กดซ้ำๆ เพราะคิดถึงมาก" กฤษณะพูดเสียงเบา "คิดถึงผมไหมครับ"
"คิดถึงสิครับ คิดถึงใจจะขาดเสียให้ได้วันละหลายหน"แทนยิ้ม แล้วรีบหันหลังเดินนำหน้าไปยังศาลาริมน้ำข้างบ้าน กฤษณะหัวเราะชอบใจ มีความสุขที่เห็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอตั้งหลายวัน
ลึกๆ ในใจเขารู้อยู่ว่า ในเจ็ดวันนั้น แทนต้องแบ่งเวลาให้ "คนอื่น" ด้วย เวลาเจ็ดวันที่เขาอยากได้เป็นของตัวเองเพียงคนเดียว
สายวันอาทิตย์...
กฤษณะนั่งมองชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มกว้างสดใสกำลังต่อราคาผลไม้ที่แม่ค้าพายเรือมาขายที่ท่าน้ำ กล้วยสองหวี ชายหนุ่มต่อราคาได้หวีละสิบห้าบาท เขาซื้อที่ซุบเปอร์มาร์เก็ตกลางเมืองสี่ใบ หนึ่งร้อยห้าสิบบาท
กฤษณะบนทึกภาพที่เขากำลังมองเข้าไว้ในความทรงจำ เพื่อปลอบใจตัวเองให้มีพลังที่จะสู้รบปลบมือกับอีกสองคนที่ต่างก็กำลังรุกหนัก
บุริณทร์...ทำงานอยู่ออฟฟิสเดียวกับแทน เจอกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง
ภูวนัย...แม้ไม่ค่อยได้เจอกับแทนบ่อยเท่าใดนัก แต่อีกไม่นาน แทนก็จะไปทำงานออกแบบสปาที่กระบี่ และภูวนัยก็คงตามไป "ตรวจงาน" อย่างใกล้ชิดเป็นแน่แท้ เขาถามเลขานุการของภูวนัยแล้ว เพื่อนเขาจะเดินทางไปกระบี่เย็นวันศุกร์นี้หลังเลิกประชุม
"แหมคุณนี่ ยังหนุ่มยังแน่น ต่อราคาเก่งจังเลยนะคะ"
"ป้ารอจนผมแก่สิครับ ลองมาขายอีกที รับรองะไม่ต่อเลย"
แม่ค้าหัวเราะชอบใจ บอกว่าตัวเองคงไม่อายุยืนขนาดนั้น แล้วพายเรือจากไป
แทนเอนตัวลงนอน หยิบขนมเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วหยิบยื่นส่งใหกฤษณะ
"หวานดีนะครับคุณกฤษณ์ ลองดูหน่อยสิ กินอะไรหวานๆ จะได้ปากหวาน"
"นอนกินเดี๋ยวได้เป็นงู" กฤษณะล้อ
"เป็นสิดี ผมจะได้เลื้อยไปรัดคนให้ทั่วหมู่บ้านเลย ทุกคนจะได้มีคู่" แทนพูดเล่นโดยไม่คิด ลืมนึกอะไรไปบางอย่าง
"รัดตัวเองก่อนเถอะ" กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ หัวเข่าแนบชิดติดลำตัวของชายหนุ่มที่อยากกลายเป็นงู
"ไม่เอา ไม่รัดตัวเอง กลัวหายใจไม่ออก" แทนยักคิ้ว ตอบยิ้มๆ แล้วพลิกตัวออกห่างกฤษณะ ยันศอกขึ้นสองข้าง เอามือเท้าคาง มองผู้บริหารหนุ่มที่นั่งขัดสมาธิมองเขาอยู่นัยน์ตาเป็นประกาย
"คุณกฤษณ์ ผมถามอะไรอย่างได้ไหมครับ" แทนทำหน้าจริงจัง "ถ้าเราไม่ได้ลงเอยกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คุณจะยังเป็นเพื่อนกับผมไหมครับ"
กฤษณะนิ่งไปชั่วครู่ ในใจกระตุกวูบ แต่ยังทำหน้ายิ้มๆ แล้วตอบว่า "ไม่ครับ"
คราวนี้คนที่นิ่งคือแทน แต่ก็นิ่งได้ไม่นานเมื่อกฤษณะพูดต่อ ซึ่งทำให้เขาต้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นเขินอายแทบไม่ทัน
"ผมไม่อยากเป็นเพื่อน ผมอยากเป็นคนรัก"
กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ แทนพลักตัวหนีไม่ได้อีกแล้วเพราะอยู่ชิดขอบศาลาริมน้ำ จะพลิกตัวอีกทีก็จะตกคลอง
"คุณแทนครับ เวลานี้มันกลางวันแสกๆ สว่างจ้าแบบนี้อาจดูไม่โรแมนติก แต่ผมอยากจะบอกความในใจผมชัดๆ เสียที ไม่อยากรอเวลาอีกแล้ว" กฤษณะเกริ่น
...แค่กฤษณะยิ้มก็โรแมนติกจะแย่อยู่แล้ว แล้วนี่มีความในใจอะไรอีก...
"ผมรักคุณ ผมแน่ใจแล้วถึงได้พูดออกมา ทีนี้คุณแทนต้องตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะเลือกใคร"
...ตายล่ะ เวลากฤษณะจะพูดตรงไปตรงมาทำไมถึงได้ "ตรง" ขนาดนี้ เหมือนนักยิงธนูเหรียญทองโอลิมปิก ยิงเจาะกลางเป้า...
แทนกลืนน้ำลาย ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ที่เคยปากดีตอนนี้อึ้งไปหมด
"แต่ถ้าเราไม่ได้ลงเอยอย่างที่ว่า ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ ผมก็จะยังรักคุณอยู่ ส่วนจะรักต่อนานแค่ไหน อันนี้ก็แล้วแต่เวลา ผมยังบอกไม่ได้ แต่ที่แน่ใจคือสิ่งที่ผมกำลังบอกอยู่ตอนนี้ล่ะ" กฤษณะพูดเนิบๆ
...เอาซะแล้วไหมล่ะ อยากรู้ดีนัก คราวนี้เป็นไง ได้ยินเต็มสองหู แล้วก็อึ้งไปเลย...
...เออนะ เวลาผู้ใหญ่เขาบอกรักกัน เขาพูดกันแบบนี้ละหรือ นั่งขัดสมาธิพูดกันเหมือนนั่งไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันแบบนี้หรืออย่างไร...
...แต่ว่าเขากำลังนอนเท้าคางอยู่ หากกฤษณะเอนตัวนอนลงมาล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น มิกลายเป็นบทรักกลางแจ้งหรืออย่างไร...
จริงดังคาด กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ เอนตัวลงนอนตะแคงเกือบแนบชิดแทน ศอกซ้ายวางอยู่บนพื้น ยื่นมาขวามาลูบไล้ต้นแขนของชายหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังหลบตาก้มลงมองพื้น
"คุณแทนครับ ถามหัวใจคุณดีๆ นะ คุณมีความสุขเวลาอยู่กับผมหรือเปล่า สำหรับผม เวลาที่อยู่กบคุณ ผมรู้สึกว่าเวลามันหยุดนิ่ง ไม่อยากห่างคุณเลย อยากคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ อยากทำอะไรที่ใจอยากจะทำ อยากให้เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ" เสียงกฤษณะแหบพร่า สั่นไหวอย่างที่แทนไม่เคยได้ยินมาก่อน
เขารู้ว่ากฤษณะพยายามกำลังควบคุมอารมณ์ปรารถนาของตัวเอง เขาก็กำลังพยายรามควบคุมตัวเองเช่นกัน
กฤษณะเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ โรแมนติก อยู่ใกล้แล้วสบายใจ กฤษณะทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ...รู้สึกเหมือนกับว่านาฬิกาหมุนช้าลง
...ทำไมกฤษณะมาทำตาหวานซึ้งแบบนี้ ปกติเป็นคนตาสวยอยู่แล้ว ยิ่งมาทำตาฉ่ำเยิ้มแบบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว นี่กฤษณะจะรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นคนแพ้คนตาสวย...
...โอ๊ย อะไรกันนี่...โชดดีนะที่เป็นเวลากลางวัน...ที่ศาลาริมน้ำ ถ้าเป็นกลางคืน ต้องเสียตัวแน่เลยเรา...
แทนนึก รู้สึกประหม่า ตายังจับจ้องอยู่ที่พื้น ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะกลัวจะหลอมละลายด้วยพ่ายแพ้ต่อสายตาหวานซึ้งของกฤษณะ จนในที่สุด กฤษณะก็ยกมือขึ้นมาแตะคางเขา ดันให้เงยหน้าขึ้น
ใบหน้าของกฤษณะอยู่ใกล้แทนมาก นัยน์ตาหวานเยิ้มด้วยแรงปรารถนา ลมหายใจหนักหน่วง ปากเผยอช้าๆ ก่อนจะจะยื่นมาประกบปากอีกฝ่ายแน่น ลิ้นอุ่นๆ สอดเข้ามา ตวัดเกี่ยวกับลิ้นของแทนจนชายหนุ่มต้องยอมต่อการลุกล้ำ
...อยากจะขัดขืนอยู่หรอก แต่ทำไมกายมันไม่มีแรงขยับ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหมือนขี้ผึ้งกำลังถูกหลอมละลาย...
ในที่สุดแทนก็ยอมแพ้ต่อกายของตน ปล่อยให้อารมณ์พาไป
ร่างสองร่างเกี่ยวกระหวัดรัดกัน พลิกไปมาบนพื้นศาลาริมน้ำ สายลมเย็นเอื่อยๆ พัดมาคลอเคลีย ราวจะขอเป็นผ้าห่มคลุมชายหนุ่มทั้งสอง
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ แทนยกมือขึ้นดันอกหนาของกฤษณะให้ออกห่างเพราะกลัวจะทันทานใจและอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว ชายหนุ่มหายใจหอบ หนักหน่วง ราวกับว่ายน้ำข้ามคลองเป็นสิบๆ รอบ กฤษณะก้ไม่ต่างกัน
"คุณกฤษณ์ พอเถอะครับ ผม..."
"ผมรักคุณนะครบ ขอมัดจำเฉยๆ ไม่ได้คิดจะเกินเลยหรอก" กฤษณะเสียงพร่า ใบหน้าแดง รู้สึกร้อนผ่าวด้วยอารมณ์ปรารถนา
"จริงหรือ" แทนบ่นอุบอิบ ตาหลุบต่ำมองหน้าอกของกฤษณะที่หายใจเข้าออกแรงๆ
"ไม่จริง ผมโกหก" กฤษณะตอบยิ้มๆ แววตาส่งความหมายตามที่พูด
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เราไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย ไม่เห็นต้องกลัวท้อง...
แทนนึกในใจ แต่อีกเสียงหนึ่งรีบแทรกว่า
...อย่านะ อย่าเพิ่งยอม แค่เขาบอกรักก็จะยอมเป็นของเขาเลยหรือ
เสียงแรกเถียงกลับมา...
...ไม่เห็นแปลก อย่ามาทำเหมือนไม่เคยเลยดีกว่า แต่ก่อนผู้ชายไม่บอกรักก็ยังมีอะไรกับเขาได้...
...แต่ว่าตอนนั้นมันไม่เหมือนตอนนี้ นั่นมันเป็นอะไรสนุกๆ เฉยๆ แต่นี่มันของจริง มันเป็นเรื่องของหัวใจ เรื่องของความรัก ต้องคิดให้ดี...อีกเสียงรีบค้าน
...ทำไงดีล่ะทีนี้...
...เรารักเขาหรือเปล่า พร้อมจะมีอะไรกับกฤษณะไหม แล้วจะเป็นอย่างไรหลังจากนี้หากมีอะไรกันแล้ว ทุกอย่างจะเหมือนเดิม หรือจะเป็นอีกแบบหนึ่ง...
...แต่ถ้าไม่ทำ ก็ไม่รู้...ไม่รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร
...แล้วบุริณทร์กับภูวนัยล่ะ เรามิต้องมีอะไรกับบุริณทร์และภูวนัยด้วยหรือ...
...บุริณทร์นะเคยมีอะไรกันแล้ว แม้นานมาแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หากก็ถือว่าเขากับบุริณทร์เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน
...แต่ความสัมพันธ์ทางใจสำคัญที่สุด...
...แล้วใจเราเป็นของใครล่ะ...
...กายและใจต้องสัมพันธ์กัน หากใจไม่รัก กายก็ไม่ควรจะรักด้วย...
ความของตอนต่อไป...ค่ำวันนั้น แทนกลับถึงคอนโดกลางเืมืองด้วยความสบายตัว แต่ทันที่ทีเปิดเข้าห้อง ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะความตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งยืนเปลือยอยู่กลางห้อง แทนสั่นไปทั้งตัว วันนี้ที่ผ่านมาเขามีความสุขแต่ก็ยังรู้สึกไม่อิ่ม คิดได้ดังนั้น จึงกระโจนใส่ชายหนุ่มคนนั้นทันที
"วุธ คิดถึงจังเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่" แทนระดมจูบแผงอกเต็มไปด้วยมัดกล้าม
"เมื่อครู่เอง แทนไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนนะ แล้วผมจะมอบความสุขให้" คฑาวุธ นักเขียนหนุ่มสั่งอดีตคนที่เคยหลงรักเขาหัวปักหัวปำ
"ฮื่อ ม่ายอาว แทนอยากได้วุธ เดี๋ยวนี้" ตี๋หนุ่มส่ายหน้า
"อย่าดื้อสิครับ หักห้ามใจซะบ้าง ช้าๆ ได้พร้าเล่มใหญ่ๆ งามๆ" นักเีขียนรูปหล่อรุนหลังสถาปนิกหนุ่มให้เดินตรงเข้าห้องนอนเพื่อไปอาบน้ำ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
