ตอนที่ 51 เดี๋ยวโง่เดี๋ยวฉลาด
น้ำหนักยังคงกดทับบนร่างกายของผม ผมนอนตัวสั่นเทาด้วยความกลัว มือไม้สั่นไปหมด ลมหายใจอุ่นๆ ของมันยังคงไหลรินรถต้นคอผมออยู่ ผมนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ในสมองมีแต่ความกลัว ความระแวง และความโกรธแค้น โกรธที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้ โกรธที่เวย์ต้องโดนแบบนั้น โกรธเพราะว่าผมมันโง่และอ่อนแอ
ความเข้มแข็งที่ผมเคยมีตอนนี้มันหดหายไปไหนหมดนะ
เวลาผ่านไปได้พักใหญ่ๆ ผมเริ่มรู้สึกชินกับแรงกดทับที่มันกอดรัดอยู่เพื่อไม่ให้ผมหนีไปไหนได้ และเริ่มจะชินกับความกลัวที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ จิตใต้สำนึกความกลัวผมเริ่มลดลงไปทีละน้อย อาการสั่นที่เคยมีจากเมื่อครู่หายไปแทบจะหมด สติที่แตกกระเจิงเริ่มค่อยๆ ไหลกลับมา ร่างกายผมเริ่มควบคุมมันได้ และเริ่มเป็นของผมมากขึ้น
ในเวลานี้ ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องเอาเวย์ออกไปด้วยให้ได้ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ แต่แล้วผมสมควรจะทำยังไงดีหละ ผมต้องทำแบบไหนถึงจะออกไปได้
ดวงตาผมกลอกกลิ้งไปมาในระยะรัศมีการมองที่สามารถมองได้ วุฒินอนกอดผมและลูบไล้ไปบนร่างกายเรื่อยๆ เหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ ของเล่นที่มีชีวิต มีเลือดเนื้อและมีความรู้สึก แต่มันคงจะลืมไปว่า ของเล่นชิ้นนี้ก็มีสมอง
ผมค่อยๆ พยายามทำตาปรือๆ มากขึ้น เพิ่มความอ่อนโยนให้เข้าไปในดวงตามากขึ้น ร่างกายที่นอนตรงอยู่ ค่อยๆ พลิกตัวเพื่อเข้าไปไกล้ชิดมันมากกว่าเดิม ความแข็งแกร่งของมันในร่มผ้าของมันผมพยายามเบียดเสียดให้ชิด และแนบสนิทที่สุด ฝ่ามือเล็กเรียวของผม ลูบไล้ใบหน้า ที่ตอนนี้แววตาแสดงความต้องการที่พุ่งมากขึ้นบวกกับความตกใจเล็กๆ ที่เห็นท่าทีของผมเปลี่ยนไป
"ไง เริ่มทนไม่ไหวแล้วหรอ" เสียงแหบกระเซ่าที่พยายามพูดเบาๆ แสดงถึงอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ฮอร์โมนในร่างกายผู้ชายตรงหน้าที่เริ่มถูกกระตุ้นอย่างหนักหน่วง
"เฟยไปล้างตัวก่อนได้ปะ แบบนี้เหนียวตัว" ผมพูดพร้อมกับฝ่ามือที่ยังคงไหลเลื้อยไปตามร่างกายมันที่ตอนนี้ดูจะมีความพอใจมากยิ่งขึ้น
"เอาไว้คืนนี้และกัน พี่ไม่ชอบกลางวันนะครับ" มันยังคงพูดด้วยเสียงเช่นเคย เสียงที่ผมฟังแล้วทำให้รู้สึกแย่ และอยากอาเจียน แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ เพราะผมต้องการบางอย่าง
มือเล็กเรียวผมเริ่มไล้สัมผัสต่ำลง จนถึงจุดแข็งแกร่งแรงบีบจากนิ้วเรียวยาว สร้างความพอใจให้กับคนตรงหน้าอย่างมากมายและเหลือล้น
"ไปล้างดิ เดี๋ยวเฟยทำให้" ผมพูดพร้อมสายตาที่จ้องดวงตาหื่นกระหายคู่นั้น
สิ้นเสียงที่ผมพูดเสร็จ มันลุกปล่อยผมจากอ้อมกอด ค่อยๆ ลุกตัวจากที่นอน ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ
"อย่าแม้แต่จะคิด กูเอามึงตายแน่ๆ" มันหันมาชี้หน้าผมก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นทั้นที วิ่งไปห้องน้องบี เคาะประตูรัว บีเดินออกมาเปิดพร้อมกับดวงตาที่ดูแปลกใจ ก็คงจะแปลกๆ ใจหละคับที่เห็นผมอยู่ตรงหน้า เพราะจริงๆ แล้วบีคิดว่าผมคงโดดหน้าต่างหนีหายไปไหนแล้วซะอีก
"พี่เฟยกลับมาทำไมอีกเล่า เดี๋ยวเฮียก็จับอีกหรอก" บีค่อยๆ พูดเหมือนกับกระซิบ
"เอาโทรศัพท์ให้พี่ยืมหน่อย" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงกระซิบ กระซาบเหมือนกัน
บีเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะไปหยิบโทรศัทพ์ แต่ไม่ได้ปิดประตู ผมจึงวิ่งเข้าไปในห้องบีพร้อมกับปิดประตูล๊อค
"เหี้ยเอ้ย แมร่ง." เสียงไอ้วุฒิดังออกมาจากห้องข้างๆ ดังลั่นบ้านเลยด้วยซ้ำ
บีทำหน้าตาตื่นเล็กๆ แต่ก็คงพอจะจับเหตุการณ์ใด้นิดหน่อย ผมไม่มีเวลาอธิบายแล้วตอนนี้ บียื่นโทรศัทพ์มือถือให้ผม แต่ในวินาทีนั้น ผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ กดเบอร์ที่ชำนาญมากที่สุด เบอร์ที่เคยกดโทรออกบ่อยที่สุดเมื่อก่อน ซึ่งก็คือเบอร์พี่ใหญ่ ผมกดโทรออกไปแบบชำนาญ
"พี่ใหญ่ เฟยโดนพี่ซีจับมาอะ ตอนนี้อยู่บ้านพี่ซี" ผมกรอกเสียงลงตามโทรศัทพ์ไป ทันทีที่มีคนรับ
"หา..." เสียงปลายสายเหมือนคนงัวเงียๆ ไร้สติ
"เฟยโดนพี่ซีจับมา" ผมเริ่มเพิ่มเสียงให้ดังมากขึ้นกว่าเก่า
"ปัง ๆๆๆ" เสียงทุบประตูห้องบี
"หมวยอยู่หรือเปล่า เปิดให้เฮียหน่อย เฟยอยู่ในนั้นไหม" เสียงพี่ซีพูดผ่านประตูเข้ามา
เอาแล้วไง จะทำไงดีวะเนี่ย ไอ้พี่ใหญ่แม่งก็พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทำไมผมไม่โทรหาพี่ชายผมหละ พี่สาวผมก็ได้ โอ้ย...ผมนี่มันโง่จริงๆ
"แป๊บนึงเฮีย" บีตะโกนออกไปรับหน้าแทน พร้อมกับมองตาผมเป็นความหมายว่าจะทำยังไงกันดี
ผมกดตัดสายแล้วโทรออกหาพี่ชายผม ไม่มีคนรับ ทั้งเบอร์พี่ชายและเบอร์พี่สาวเลย พี่สาวผมคงกำลังอาบน้ำอยู่มั้ง เพราะนี่ก็คงเย็นแล้ว หรือไม่แน่ก็คงเรียนอยู่ พี่ชายผมก็คงจะนอนหลับ หรือช่วยแม่ที่แผงหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เวลานี้ผมนึกเบอร์โทรใครไม่ออกแล้ว เสียงทุบประตูก็ยังคงดังต่อเนื่อง สติผมเริ่มจะแตกอีกครั้ง
พี่ซียังคงเร่งเร้าให้บีไปเปิด ผมมองหน้ากับบีไม่รู้จะทำยังไง ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ณ ตอนนี้
"พี่เฟยอยู่ในนี้ มีไรเฮีย พูดกันดีๆ ดิ" บีตะโกนแข่งออกไป และเริ่มเถียงกลับกับพี่ชายของเขา
"หมวยมาเปิดให้เฮียเดี๋ยวนี้" พี่ซีขึ้นเสียงเหมือนเป็นคำสั่งเด็ดขาด บีคงทำไรมากไม่ได้ ต้องเดินไปเปิด
บีเปิดประตูเสร็จ พี่ซีก็วิ่งพรวดเข้ามา ผ่านหน้าบีและวิ่งเข้ามาที่ผม มือขาวหนาจับที่ต้นแขนผมบีบลงไปสุดแรง
"มึงอย่าเก่งให้มากนัก กูจะหมดความอดทนเอาง่ายๆ" พี่ซีพูดพร้อมกับกัดฟัน แสดงให้เห็นถึงความโกรธที่พุ่งถึงขีดสุด
บีเดินมาอยู่ข้างหลัง เห็นมือที่พี่ซีกดผมขนาดนั้น
"เฮียเป็นอะไรกับพี่เฟยหนักหนาหรอ? อย่างกะผัวเมียทะเลาะกัน" บีเริ่มใช้น้ำเสียงที่สงสัยๆ และแดกดัน ไปพร้อมๆ กัน
"เออ อีหมวย มันเป็นเมียกู มึงพอใจยัง" พี่ซีหันไปตวาดน้องตัวเอง
ตอนนี้บีตกใจสุดๆ แววตา และสีหน้า แสดงให้เห็นถึงความช๊อค เพราะไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแบบนี้ได้ คำพูดที่เมื่อกี้พูดออกมา ก็อาจจะแค่แซวเล่นๆ หรือประชดประชันเท่านั้น แต่คำตอบที่ได้รับกลับไม่คาดคิดซะนี่
พี่ซีกำลังกึ่งลากกึ่งบังคับผมให้เดินออกจากห้อง บีคงปรับอารมณ์ได้แล้วมั้ง
"เวย์อยู่ไหน เฮีย" บีหันมากระแทกเสียงใส่พี่ชายของเขา ตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าพี่น้องสองคนนี้เหมือนกันมากๆ ไม่ใช่แค่หน้าตา นิสัยการกระทำเหมือนกันหมด ขอเพียงแค่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ห้ามใครขัดใจ ตอนนี้บีเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่า คำพูดของพี่ซีที่พูดได้หยาบคายตอนที่บอกว่าผมเป็นเมียมัน
"มึงก็ยังโง่อยู่อีหมวย ไอ้เวย์ที่มึงรักนักรักหนาอะ ผัวเด็กของพี่สะใภ้มึงนี่" พี่ซีพูดพร้อมกับเหวี่ยงผมให้ไปตรงหน้าบี เหมือนกับให้รู้ว่าผมเนี่ยไง
ตอนนี้ผมยืนหยุดตรงหน้าบี ไม่กล้าพูดอะไร เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะแก้ตัวคำไหน คิดไรไม่ออกจริงๆ ได้แต่ยืนนิ่ง ยืนนิ่งอยู่แบบนี้
"จริงหรือเปล่าพี่เฟย" บีเริ่มถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผมไม่ตอบยังคงเงียบ
"จริงหรือเปล่า ตอบบีมาสิ" บีกรีดเสียงดังมากขึ้น ผมก็ยังคงเงียบไม่พูดอะไร เพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรตอนนี้ ผมคิดอะไรไม่ออก ก็มันคือความจริง แต่ผมจะอธิบายให้บีฟังได้ไหมหละ ว่าผมไม่รู้ว่าเวย์เป็นแฟนกับบี ผมไม่รู้มาก่อนจริงๆ
หรืออาจเป็นเพราะการที่ผมนิ่ง ผมไม่พูดอะไร อาจจะกลายเป็นการตอบรับในสิ่งที่ถามก็ได้
"เพี๊ยะ...." เสียงผ่ามือเรียวยาวของบีถูกตบเข้าหน้าผมอย่างจัง
"เลวมาก... ไอ้เราอุติสาห์คิดว่าเป็นพี่คนนึง แต่กลับทำน้องได้ขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่มีปัญหาหาหรือไง ต้องมาแย่งของน้อง" คำพูดของบีในตอนนี้มันหยั่งรากลึก และกระแทกเข้าไปในจิตใจผมจังเลย ผมไม่ค่อยรู้สีกเจ็บเท่าไหร่ แต่แค่เสียความรู้สึก เสียความรู้สึกที่ว่า เพราะไอ้พี่ซีคนเดียว ถ้าไม่มีมัน ถ้ามันไม่จับผมมาที่นี่ ผมคงดีกว่านี้ ผมหันไปมองหน้าพี่ซี ง้างมือ
"เพี๋ยะ.." ผมโดนบีตบก่อนที่จะได้ตบพี่ซี
"จะตบเฮียทำไม พี่เฟยต่างหากที่สมควรโดน พี่เฟยนอกใจเฮีย" .....
"เฮียเอาเขาออกไปเหอะ บีไม่อยากเห็นหน้า เอ้อ แล้วเวย์อยู่ไหน" เสียงบีเบาลง แต่ผมฟังดูในตอนนี้รู้สึกว่าเป็นเสียงที่เย้ยหยันและเหน็บแนมผมเอามากๆ
"อยู่ในห้องเก็บของใต้บันได" พี่ซีบอกกับบี บีอึ้งนิดหน่อย ก่อนที่จะรีบลงไปด้านล่างอย่างเร็ว
คงจะตกใจที่เวย์ไปอยู่ในห้องเก็บของใต้บันไดมั้ง บีคงรักเวย์มากจริงๆ หละ มากถึงขนาดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ฟังต้นสายปลายเหตุว่าเพราะอะไร ไม่ถามอะไรผมซักคำ ถามแค่ว่าจริงไหม หรืออาจเป็นเพราะพี่ซีรู้อยู่แล้วว่าน้องเขาเป็นแบบนี้ ก็เลยทำแบบนี้เพื่อให้เรื่องจบง่ายๆ หน่อย จะว่าไปพี่ซีเขาก็เก่งเนอะ เหตุการณ์เดียวเท่านั้น
ทำให้น้องตัวเองตาสว่างหายโง่ ทำให้น้องตัวเองรู้ว่ากำลังโดนสวมเขาอยู่ และคนที่สวมเขาก็คือคนที่มันเรียกและนับถือว่าพี่
และทำให้น้องมันรู้ว่าตัวมันเป็นแบบนี้ และให้น้องมันรู้ไปเลยว่าผมเป็นอะไรกับมัน
ผมเจ็บที่แก้มจัง โดนตบเข้าไปที่เดิมถึงสองครั้ง แต่ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย แต่ก็คงไม่มาก แต่ในสมองตอนนี้ก็คิดอะไรไม่ออก ความฉลาดเมื่อครู่หายไปหมด ทางที่จะหนีออกไปเริ่มดับวูบมองไม่เห็นทางอีกครั้งแล้ว
พี่ซีลากผมให้ออกมาจากห้องบี ผมขัดขืนพยายามสะบัดมือให้หลุดแต่สุดท้าย
"อั๊ก....." เสียงสำลักอากาศของผม พี่ซีต่อยเข้ามาเต็มๆ ช่วงลิ้นปี่ ผมลงไปนอนกองกับพื้นทันที แขนทั้งสองข้างกุมท้อง ตัวงอด้วยความจุก และพร้อมกับความแปลกใจ ทำไมพี่ซีถึงกล้าทำแบบนี้ ทำไมวะ
"กูหมดความอดทนแล้ว ที่ผ่านมากูดีกับมึงมาตลอด แค่นี้ให้กูไม่ได้หรองัย" พี่ซีพูดพร้อมกับค่อยๆ เอาตัวผมขึ้นบ่าแล้วพากลับเข้าไปที่ห้องเดิม
เนคไทถูกมัดที่ข้อมือทั้งสองข้าง เชือกไนล่อนสีเขียวถูกมันเข้าที่ระหว่างมือสองข้างที่ตอนนี้มีเนคไท มัดอยู่อย่างแน่นหนา และปลายเชือกอีกข้างมัดกับอุปกรณ์ออกกำลังกายที่อยู่ข้างๆ เตียงนอน สภาพผมตอนนี้โดนจับนอนบนเตียงตามแนวขวาง แขนทั้งสองข้างชูขึ้นเพราะความตึงของเชือกที่ผูกกับเนคไทบนข้อมือ และช่วงขาที่ตอนนี้พี่ซีนั่งกดทับอยู่หันหนังให้พร้อมกับมัดเนคไทที่ข้อขาทั้งสองให้แน่นมากยิ่งขึ้น
ผมพยายามจะร้องโวยวายแต่ไม่สำเร็จ เพราะอาการจุกเมื่อครู่ยังไม่ได้ลดลงไปเลย น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตา ความเจ็บปวดและอาการเหน็บชาตามปลายมือปลายเท้าเริ่มมีมากขึ้น ผมรู้สึกว่าเลือดจะไปเลี้ยงส่วนนั้นได้ยากลำบากทีเดียว เชือกในล่อนสีเขียวถูกมัดเข้าที่เนคไท ที่ข้อขา พร้อมกับโยงไปที่หน้าต่างที่อยู่อีกมุมนึงของห้อง มัดกับเหล็กดัดไว้ ความตึงของเชือกพอที่จะให้ผมขยับเขื้อนตัวได้บ้าง แต่ไม่สามารถงอตัวได้แม้แต่ฟุตเดียว
ไอ้วุฒิเดินเข้ามาหาพี่ซี ที่ตอนนี้ยืนจ้องหน้าผมแบบเอาเรื่อง
"กูโทรหาไอ้ชินแล้ว เดี๋ยวมันก็คงมา กูฝากมันซื้อเรียบร้อยแล้ว คราวนี้มึงสั่งเยอะ ได้แถบบรึมหวะ" ไอ้วุฒิพูดกับพี่ซี แต่สายตาของมันยังจ้องมาที่ตัวผม
ผมรู้ว่ามันพูดกันหมายถึงเรื่องอะไร แล้วไอ้ชินนี่ก็เลวพอๆ กัน เหอะๆ อยากมีโทรศัพท์จัง จะได้โทรไปแจ้งความให้มาจับแม่งให้หมด อยู่ไปก็รกโลกพวกแม่ง
ตอนนี้พวกมันเดินออกไปกันหมดแล้ว แต่ไม่ปิดประตูห้อง พวกมันยังคงแว๊บมาดูผมเป็นระยะๆ ผมค่อยๆ เริ่มคิดใหม่อีกครั้ง คราวนี้ถ้าผมมีโอกาศเมื่อไหร่ ผมจะรีบออกไปก่อนทันทีแล้วค่อยกลับมาเอาเวย์ออกไป ผมจะไม่โง่อีกเป็นรอบที่สามแล้ว พอกันทีกับความโง่ในวันนี้ ผมเริ่มมองหานุ้นหานี่ ในห้อง เผื่อจะมีอะไรที่ช่วยผมได้บ้าง
"ปื้น....................................." เสียงแตรรถลากยาวดังมาจากหน้าบ้าน เหอะ... ไม่ต้องดูก็รู้ เหี้ยชินคงมาถึงแล้วแหงๆ ผมเลยต้องยิ่งรีบหาทางออกไปให้ได้ แต่ว่าแต่ผมจะออกไปยังไงหละ เชือกแน่นหนาขนาดนี้ เอาปากกัดก็ไม่ได้ อยู่เหนือหัวแบบนี้ เห้อ... แต่ด้วยแรงผมผมคิดว่าผมกระชากให้เครื่อออกกำลังกายล้มได้ แต่ถ้ากระชากมันก็ต้องล้มเช้ามาทางผม ผมคงตายศพไม่สวยแน่ๆ โดนเครื่องออกกำลังกายทับตาย เฮ้อคิดแล้วก็ยังเสียว
"ไอ้สัตว์ ... ไอ้เหี้ย ... มึงเอาเฟยไปไว้ไหน ไอ้เลว" ผมได้ยินเสียงที่ผมคุ้นเคยเบาๆ มาจากด้านล่าง เสียงคำด่าสารพัดที่ผมพอจะจับใจความได้ ผมค่อยๆ พยายามตั้งสติและฟังมากขึ้น ผมได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดมา
ผมมองไปที่หน้าประตูห้อง เพื่อดูว่าใครที่มาเยือนตอนนี้
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ พี่ใหญ่ ที่ตอนนี้โทรมมากๆ ขอบตดำคล้ำเพราะอดนอน ผมยุ่งไปหมด ร่างกายเหมือนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดวงตาที่อดนอนคู่นั้น มองมาที่ผมอย่างอบอุ่น และอ่อนโยน ก่อนที่จะกระเด็นมาล้มด้านหน้า เพราะมีคนถีบจากด้านหลัง
พี่ซีถีบพี่ใหญ่ลงไปกองหน้าประตูห้อง พี่ซีก็ตอนนี้สภาพแย่เหมือนกัน คงโดนพี่ใหญ่เล่นไปไม่ใช่น้อย แต่พี่ใหญ่ไม่ได้นอนมาสามสี่วัน จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้มันสองคนได้ แต่ที่ยังพอถูไถไปได้ ก็คงอาจเป็นเพราะร่างกายที่ใหญ่โตกว่า เลยได้เปรียบกว่าก็เป็นไปได้ แต่ผมคิดว่าตอนนี้คงไม่แล้วหละ พี่ใหญ่คงไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะตอนนี้แรงที่จะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมายังไม่มีเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
