ตอนที่ 52 ความจริงที่เลี่ยงไม่ได้
"พี่ใหญ่....." ผมตะโกนร้อง เมื่อเห็นพี่ใหญ่ กระเด็นล้มเข้ามาในห้อง ด้านหลังมีพี่ซียืนอยู่ พี่ซีถีบพี่ใหญ่จากข้างหลังเข้ามา ตอนนี้สภาพพี่ใหญ่ดูไม่เหมือนคนเดิมเลยซักนิด ร่างกายที่ดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ขอบตาที่คล้ำแสดงถึงการอดนอนมาหลายคืน และที่สำคัญ ตอนนี้ผมคิดว่าพี่ใหญ่คงลุกแทบจะไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ
"เหอะ..ไอ้ใหญ่ มึงก็ทำได้แค่นี้หละวะ กูบอกแล้วไง ว่าให้มึงทำแบบกูนี่ ถ้ามึงทำแบบที่กูบอก ป่านนี้เมียมึงก็คงไม่ร่านไปหาใหม่หรอกหวะ" พี่ซีพูดพร้อมกับยืนมองพี่ใหญ่จากหน้าห้องเหมือนสมเพส
"พี่ซีจะเอาไรเนี่ย ทำแบบนี้ทำไม เฟยไม่เข้าใจ" ผมตะโกนถาม
พี่ใหญ่ไม่ได้ตอบอะไร และไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไรอีก ตอนนี้พี่ใหญ่คงน๊อคไปแล้วหละมั้งครับ อาจเป็นเพราะว่าเทคยามาหลายวันเกิน ทำให้สมองขาดอาหาร และตอนที่มานี่กว่าจะวิ่งมาถึงผมได้คงใช้กำลังไปเยอะเหมือนกัน คงทำให้น๊อคไปแล้ว แบบว่าหลับไปเลย เพราะร่างกายมันไม่ไหวแล้ว
พี่ซียืนมองพร้อมกับส่ายหัว ก่อนที่จะเดินออกไป พี่ซีคงรู้หละ เพราะพวกเขาก็เล่นๆ เหมือนกัน สภาพแบบนี้ก็คือรู้ๆ กันอยู่ กว่าจะตื่นก็คงอีกนาน บางทีอาจเป็นวันสองวันเลยด้วยซ้ำ
ไม่ได้และ ยังไงผมก็ต้องออกไปจากที่นี่ ไงซะผมต้องทำอะไรซักอย่างปล่อยไว้แบบนี้ ผมเองก็คงได้สามีเพิ่ม แล้วไหนจะเวย์อีก แล้วไหนจะพี่ใหญ่อีก แต่จะว่าไปแล้ว พวกเขาก็คงไม่ทำอะไรหรอก เพราะอย่างน้อยเวย์ก็เป็นแฟนบี ถ้าพี่ซีจะทำอะไรบีก็คงไม่ยอมให้ทำหรอก แล้วพี่ใหญ่ก็เป็นเพื่อนกันมานาน ก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ตัวผมนี่ดิ คงต้องเจอกับอะไร แค่ิคิดผมก็ต้องพยายามหาทางเอาตัวรอดให้เร็วที่สุด
ผมกระชากตัวเองแบบสุดแรง ค่อยๆ กระชากๆ เครื่องออกกำลังกายถึงจะหนัก แต่ถ้าค่อยๆ กระชากมันก็จะค่อยๆ เคลื่อน เข้ามาหา ตัวผมทีละนิด ความตึงของเชือกกำลังลดลงไปทีละหน่อยๆ
จนมันเข้ามาใกล้มากพอที่ปากผมจะถึงกับข้อมือได้แล้ว ผมค่อยๆ ใช้ฟันแงะเชือกออก จนผมเป็นอิศระ ค่อยๆ ไปปลดเชือกที่ด้านขา และตอนนี้ผมเป็นอิศระแล้ว โดยที่พี่ซียังไม่รู้
"บรึม. ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงรถที่คุ้นเคย ดังสนั่นทำให้ผม เริ่มจะเห็นทางออกที่สว่างไสว
ผมตัดสินใจเดินไปดูพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้พี่ใหญ่หลับแบบไม่รู้สึกตัว ผมตบหน้าแรงเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เฮ้อ... ทำไงดีวะเนี่ย
"โอ้ย........" เสียงพี่ซีดังจากข้างล่างบ้าน
ผมไม่ต้องลงไปดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงรถที่ได้ยินเป็นเสียงรถของพี่สาวผม และผมก็คิดได้ว่ายังไงซะพี่ชายผมก็คงมาด้วยหละ ตอนนี้พี่ซีคงโดนเล่นอยู่หละมั้ง
ผมทิ้งพี่ใหญ่ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่บันได วิ่งลงไปที่ห้องเก็บของใต้บันได
ผมเปิดประตูห้องเก็บของ ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย อ้าว แล้วเวย์ไปไหนเนี่ย เวย์อยู่ไหน ผมหาเวย์ไม่เจอ
"ไอ้น้อง...." เสียงพี่สาวผมตะโกนมาจากทางประตูใหญ่
ทันทีที่ผมเห็นพี่สาว ผมกลับต่อมน้ำตาแตกทันที ร้องไห้ซะการใหญ่ ทำไมผมถึงต้องร้องไห้้ด้วยผมไม่เข้าใจ อาจจะเป็นเพราะว่าผมรู้สึกปลอดภัยมั้ง รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว และต้องการคนดูแล เมื่อผมเห็นพี่สาวผมจึงแสดงความอ่อนแอ ออกมาทันที ผมวิ่งเข้าไปหาพี่สาวผมและกอดอย่างแน่นๆ พร้อมกับร้องไห้
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ไอ้น้อง.. ใจเย็นๆ " พี่สาวลูบหัวผมพร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยน มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ตอนนี้ผมอยากจะอ้อนพี่สาวผมจังเลย
พี่ชายผมเดินมาจากประตูในครัว พร้อมกับลากคอเสื้อพี่ซีมา พี่ซีตอนนี้หน้าเยินไปหมด สงสัยคงโดนไปหลาย เพื่อนไอ้พี่ซี ไอ้วุฒิ ตอนนี้ขับรถออกไปแล้ว พี่ชายผมบ่นหงุดหงิดเล็กๆ "ไวฉิบหาย หนีโครตไวเลย สัด"
พอผมเลิกร้องไห้ ผมถึงนึกขึ้นได้ว่าผมหาเวย์ไม่เจอ ผมบอกกับพี่สาวและพี่ชายผม พี่ชายผมเหวี่ยงพี่ซีไปที่โซฟา ถามด้วยเสียงดังสนั่น "ไอ้นักบาสอยู่ไหน"
พี่ซียังคงไม่ตอบได้แต่หัวเราะ แบบสะใจ พี่ชายผมเลยซัดไปอีกสักหมัด พี่ซีก็ยังคงหัวเราะ ตอนนี้เริ่มหัวเราะมากขึ้นเหมือนคนบ้า
ซักพักพี่ซีเริ่มร้องไห้ ทั้งๆ ที่ยังหัวเราะอยู่ แต่เสียงหัวเราะเริ่มเบาลงและตอนนี้พี่ซีได้แต่ร้องไห้หนักขึ้น ร้องไห้พร้อมกับเอามือปิดหน้าตัวเอง
"มึงเป็นเหี้ยอะไรอีกวะ" พี่ชายผมเริ่มสงสัยกับพฤติกรรมแปลกๆ ของพี่ซี
"ไอ้ฮาร์ท กูรักน้องมึงนะเว้ย มึงรู้เปล่า" พี่ซีหยุดเอามือปิดหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับพี่ชายผม
"เนี่ยหรอวะความรัก รักแบบไหนของมึงไอ้ซี" พี่ชายผม เริ่มนิ่งลงมาก แต่น้ำเสียงยังคงกระชากเหมือนเดิม
"รู้นะเว้ยว่ากูผิด แต่กูทำไปเพราะกูอยากทำ กูอยากให้น้องมึงอยู่กับกูไปตลอด กูอยากทำให้มันแปดเปื้อนจนมันไม่กล้าจะไปไหน มันจะได้อยู่กับกูตลอด" พี่ซีพูดพร้อมกับเสียงสั่นๆ และน้ำตาที่ไหลมามากขึ้น
"เพี๊ยะ.." ผมเดินเข้าไปตบหน้าพี่ซีอีกครั้ง พี่ซีหันหน้ามามองผมด้วยสายตาเจ็บปวด
"อย่ารักเฟยแบบนี้เลย เฟยขอร้อง เฟยอยากมีชีวิตปกติ แค่ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว" ผมค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดและพูดออกไป ตามที่ผมคิด และต้องการจะบอกมานาน
"เฟยพูดแบบนี้ได้ไง แล้วพี่หละ ที่ผ่านมามันไม่เคยไปถึงเฟยเลยหรือไง พี่รักเฟยมากกว่าใครทั้งนั้น ความรักของพี่มันไม่ส่งไปถึงเลยหรือไง" พี่ซียังคงพูดด้วยสายตาที่เจ็บปวดและทรมาร
"เฟยเคยรับรู้มันนะ แต่นั่นอะไม่ใช่ความรักหรอกพี่ซี มันเป็นความหลง หลงใหลในสิ่งของมากกว่า กลัวว่าจะมีคนมาแย่งเอามันไป" ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ยังรินไหลไม่ขาดสาย
พวกเขาจะรู้อะไร ที่ผ่านมาพวกเขาให้อะไรหลายๆ อย่างกับผมก็จริง ผมรู้สึกว่าพี่ซีรักผมมากกว่าใครทั้งนั้น อันนั้นผมรับรู้ได้ พอตั้งแต่ผมเจอเวย์ ผมรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่เลย หากแต่เป็นเพียงความสนุก ความต้องการ ความใคร่ และความผูกพันธ์ที่มันหยั่งรากลึกลงไป สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันเกิดขึ้นเพราะคำว่าสัญญาคำเดียว สัญญาลูกผู้ชายบ้าๆ นั่น สัญญาห่วยแตก สัญญาที่ว่าจะดูแลผมเป็นอย่างดี สัญญาที่มันทำให้ความรู้สึกได้แปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ก่อนพวกเขาต้องดูแลผมให้ดีที่สุด ต้องรับผิดชอบในการกระทำกับผม แต่กลับเรื่องบนเตียงไหนๆ ของมันก็เคยๆ กันอยู่ ก็มีเรื่อยๆ ก็ได้พวกเขาคิดกันแบบนี้ แตุ่แล้วสุดท้ายสัญญาพวกนั้นมันก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นข้อผูกมัดพวกเขากับผมไว้ ข้อผูกมัดที่ผมไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย เพราะว่าผมเป็นของพวกขา และกลับกลายทำให้พวกเขาไม่ได้มองเห็นผมเป็นสิ่งมีชีวิตมีหัวใจ ผมมันก็แค่ของชิ้นหนึ่งที่ต้องใช้บางสิ่งบางอย่างเพื่อรักษามันเอาไว้ หรือผมอาจจะเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งก็ได้ ของเล่นที่มีชีวิต ของเล่นบนเตียงที่ทำให้ทุกคนสมปรารถนาในรูบแบบต่างๆ สิ่งที่พวกเขาทำให้ผมทั้งหมด มันก็แค่สิ่งตอบแทนที่พวกเขาต้องชดใช้ให้ผม เพราะพวกเขาต้องการอยู่รอบๆ ผมและไม่อยากให้ผมไปไหน
"พี่ไม่ได้เห็นเฟยเป็นสิ่งของนะ พี่รู้ว่าเฟยมีชีวิตและหัวใจ" พี่ซียังคงยืนกรานเถียงกับผม
"ก็อาจจะจริงที่พวกพี่เห็นเฟยมีชีวิต เฟยคงไม่ใช่สิ่งของหรอก เฟยเป็นสัตว์เลี้ยง สัตว์เลี้ยงที่ต้องถูกขังในกรง อยากได้อะไรก็แค่ร้องบอก คนที่ดูแลมันอยู่ก็จะสรรหามาให้ เพียงแต่ขอแค่เพียงสัตว์ที่อยู่ในกรงนั้นจะไม่หนีไปไหนใช่ไหม อ่อ..ไม่สิ ถ้าสัตว์ตัวนี้มันจะหนีไปแบบตอนนี้ คนที่ดูแลมันก็สามารถทำอะไรก็ได้กับสัตว์ตัวนี้ เพียงแค่ให้สัตว์ตัวนี้มันกลับมา เหมือนอย่างที่พี่ซีทำอยู่นี่ไง" ผมเริ่มระบายความอัดอั้นในใจ ความคิดที่ผมคิดได้ว่าต้องเป็นแบบนี้ และผมคิดว่ามันคงใช่แน่ๆ
ตอนนี้พี่ชายกับพี่สาวผมได้แต่ยืนมอง เพราะทำอะไรไม่ได้ พี่ชายกับพี่สาวผมคงเริ่มจะรู้ถึงความเจ็บปวด ความอัดอั้นในใจของผมในเวลานี้แล้ว
"ไม่จริง พี่รักเฟย ต่อให้เป็นยังไง พี่ก็รักเฟย" พี่ซียังคงยืนกรานคำเดิม
"ถ้ารักเฟย ก็ปล่อยเฟยไปเหอะ เฟยขอร้อง" ผมพูดแบบที่ผมคิด ถ้าเขารักผมจริง หรือสิ่งที่ผมคิดมันผิด เขาก็น่าจะปล่อยผมไปได้สักที
"ซี มึงได้ยินแล้วใช่ไหม น้องกูมันจะไปแล้ว มึงห้ามไรมันไม่ได้ มึงอย่าเป็นแบบนี้เลย สัญญาที่มึงให้ไว้กับกู ให้มันจบตรงนี้ก็ได้ มึงจะได้ไม่ต้องมาเอามันมาอ้างอีก" พี่ชายผมพูดเสริมให้พร้อมกับลงไปนั่งข้างพี่ซีและตบหลังเบาๆ
"................." ความเงียบเข้าปกคลุม จนผมเริ่มรู้สึกว่าผมลืมอะไรไปบางอย่าง
"เวย์อยู่ไหน" ผมอุทานในสิ่งที่ผมลืมไปซะสนิท
ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องบี เปิดประตูเข้าไปทันทีไม่ได้เคาะก่อน เพราะรีบร้อน ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ..
เวย์นอนกอดกับบีบนเตียงนอน ท่าที่นอนกอดกันก็เป็นท่าที่ผมนอนกอดกับเวย์ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
ผมไม่กล้าเข้าไปรบกวนจังหวะเวลานี้ ถึงแม้คนที่เขากอดกันจะเป็นแฟนผม แต่ผมก็ไม่อยากจะเข้าไป ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้ว
ผมเจ็บ .. เจ็บจนพูดไม่ออก ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เมื่อก่อนหน้านี้ตอนคุยก่ะพี่ซียังร้องไห้อยู่เลย แต่ตอนนี้ไหงมันร้องไม่ออกซะงั้น หรืออาจเป็นเพราะว่ามันเจ็บ เจ็บมาเกินไปก็ได้ เจ็บจนซะมันทรมารไปหมด ร่างกายด้านชา ปวดไปทั่วทั้งตัว ทำไมๆ ผมถามตัวเองในใจ ทั้งๆ ที่ไหนมันบอกว่ารักผม ทั้งๆ ที่ผมกำลังเดือดร้อนอยู่ แต่มันกลับมานอนกอดกับบีเนี่ยนะ เนี่ยหรอวะ ความรักที่มันบอก มันเองก็คงไม่ต่างจากพวกพี่ๆ นี้หรอก เห็นผมเป็นแค่สิ่งของเหมือนกัน ไงซะผมมันก็แค่ ตุ๊กตาบนเตียง ... แล้วผมจะต้องแคร์ทำไม
ผมวิ่งลงมาพร้อมกับ บอกพี่ซีให้ดูพี่ใหญ่ให้ด้วย และผมก็ไปนั่งบนรถพี่สาวของผม ก่อนที่พี่สาวผมจะพาผมกลับมาบ้าน
มาถึงบ้านผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนทันที ปิดไฟ ปิดหน้าต่าง ไม่เปิดอะไรทั้งนั้น นั่งอยู่เงียบๆ บางทีความเงียบอาจจะช่วยให้ผมคิดอะไรได้บ้าง คิดว่าทำไมเวย์ถึงทำแบบนี้ ภาพที่เห็นยังคงติดตาผมอยู่ เวย์นอนหลับตาพริ้ม ที่ปากมีรอยยิ้มที่มีความสุข รอยยิ้มขณะที่มันอยู่กับผม ท่าที่นอนกอดก็เป็นท่าที่มันนอนกอดกับผม ทำไมนะ ทำไมผมถึงคิดไม่ออกซักที ผมพยายามจะหาข้อแก้ต่างให้กับมันในจิตใจ แต่ผมคิดอะไรไม่ออกเลย คิดได้แค่คำเดียวว่า เขารักกันมาก่อน
ไงซะเขาก็เป็น ช กับ ญ
เขาคู่ควรกัน เขาคบกันได้ไม่ต้องอายใคร เปิดเผยได้ เขาจะรักกันได้นานกว่าผม ไงซะเวย์มันก็ผู้ชาย มันก็ต้องเลือกผู้หญิงมากกว่า มันจะมาเอาอะไรกับผม ผมมันก็เป็นได้แค่เนี้ย แค่ความสุขบนเตียง กับความสุขที่ให้มันได้แค่ชั่วคราว ชั่วเวลาสั้นๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ต้องเลือกทางนั้นอยู่ดี
รักแท้ไม่มีในหมู่ชายรักชายหรอก ... คำพูดที่ผมเคยได้ยินมานาน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะจริง
ไงซะพอเขาโตเขาก็ต้องแต่งงาน มีลูกมีครอบครัว ... คำๆ นี้เริ่มออกมาจากความคิดของผม
แต่ต่อให้เขารักเรามากแค่ไหน เราก็ต้องแพ้ทะเบียนสมรสอยู่ดี .... ผมขำตัวเองในใจ ผมคิดมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย แต่มันก็เป็นเรื่องจริงนี่ ต่อให้พูดสวยหรูยังไงซะ มันก็คือความจริง ความจริงที่ผมต้องยอมรับ
______________________________________________________________________________________________
"อุ๊ก..." ผมโดนเตะเข้าที่ท้องอย่างจัง จุกปวดไปหมด ลุกไม่ไหว แค่เสียงจะเปล่งออกมายังจะไม่มีเลย ผมโดนเพื่อนไอ้เลวนั่นลากผมไปที่ห้องเก็บของ ขังผมไว้ในนั้น ค่อยๆ เอาเชือกไนล่อนมัดมือไพล่หลังผมเอาไว้ ก่อนที่จะมัดขาเอาไว้ด้วยอีก
เฮ้อ โดนมัดอีกแล้วกู อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย..
"เหี้ยเอ้ย เดี๋ยวแม่งหายจุกก็เอาเรื่องอีก เอาที่เหลือให้มันแดกไปก่อน เดี๋ยวไอ้ชินมา ค่อยเล่นอันนั้นก็ได้" ไอ้เลวซีมันพูดกับเพื่อนมัน แต่ผมไม่ค่อยรู้หรอกว่ามันคืออะไร
ในสภาพที่ยังจุกๆ อยู่ผมโดนเพื่อนมันกรอกน้ำขมๆ ให้ดื่ม ผมพยามจะไม่ดื่มและสุดท้ายก็ต้องกินลงไป เพราะว่ามันจะสำลักน้ำ
มันปล่อยผมไว้ในห้องเก็บของ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไร รู้สึกตาเริ่มพล่ามัว และไร้สติ
ในสติอันน้อยนิดที่ผมยังคงมีเหลืออยู่ ตาที่มองพร่าๆเลือนๆ ผมเห็นคนเปิดประตูห้องเก็บของเข้ามา
"เฟย..." ผมพูดเบาๆ
เฟยแก้มัดให้ผม ก่อนที่จะช่วยพยุงผมขึ้นไปบนบ้าน บ้านที่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าบ้านใคร ตอนนี้ขามันเบาหวิว ตัวลอยๆ สมองด้านสั่งการมันรู้สึกชาๆ แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆ เพราะตอนนี้ เฟยอยู่ข้างๆ ผมแล้ว
เฟยมาผมมาที่เตียงนอน เฟยนอนอยู่บนตัวผมและกอดผม ผมงงกับการกอดแบบนี้ เฟยไม่เคยกอดผมแบบนี้ ผมเลยเปลี่ยนท่าให้เป็นท่าที่ผมเคยกอดกับเฟย ท่าที่ผมคุ้นเคยและชอบที่สุด
มีเฟยอยู่ในวงแขน ลมหายใจอุ่นๆ รดหน้าอกผม มือที่เล็กเรียวยาว โอมกอดผม ตอนนี้ผมมีความสุขจัง
________________________________________________________________________________________________[/
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
