หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สงสารเฟยจริงๆ........   

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเครียดได้ใจเลย !     

[three]

โหยทำไมทำงี้อ่ะ

[Millet]

Happy Valentine ka

[Bg LoVe NT]

น้องเฟย สุขสันต์วันแห่งความรักค๊าบบ



 

[RN]

 

[ranny]

 

[Turn_righT]

โอ๊ย!! อ่านทันแล้ว    ปัญหาของเวย์มันชวนปวดตับเจรงๆ
แล้วน้องเฟยจะทำยังงายยย...เป็นกำลังใจให้น้องเฟยต่อไปนะจ๊ะ 


แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์คุณน่ะห์ด้วยค่ะ   

[both^^]

[maabbdo]

[StillLoveThem]

 ...Happy Valentine's Day...น้องนะห์+ไอ้คิ้วเข้ม...
        ...ทำทุกวันให้เป็นวันแห่งความรักนะ..
        ...คนแรกของเวย์จะเป็นใครก็ช่าง..แต่คนสุดท้ายต้องเป็น..เฟย..เท่านั้น...
        ...เช่นกัน คนแรกของเฟยจะเป็นใครก็ช่าง..แต่คนสุดท้ายต้องเป็น..เวย์..เท่านั้น..
....................OK ปล่าว.............

[HadsaNah]

^
^
^

นี่ แหนะ!!!~ จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ












ปี้ วา เลน ไทม์ ทุก คน นะครับ

วัน นี้ นึก ว่า จะ เป็น วัน แห่ง ความ รัก ที่ ยอด แย่ ซะ อีก

ทะเลาะ กัน ไป ไม่ คุย กัน สาม สี่ วัน แหนะ

ไม่ ทอ มา หา ด้วย

แต่ วัน นี้ เขา มา หา แหละ

พร้อม ดอก กุ หลาบ ด้วย

โอ้ย มี ความ สุข จัง

ไป ดื่ม ด่ำ ความ หวาน ก่อน น่ะ ครับ

เดี๋ยว ค่อย มา ต่อ คริก ๆ

ขอบ คุณ สำ หรับ คำ ดวย พร ทุก คน เวย น่ะ ครับ ๆๆๆๆ

[astral]

^

^^


เข้ามาจิ้มน้องนะห์ คืนดีกันได้แล้วยินดีด้วยน้า ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดีสำหรับน้องนะห์จ้า

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ 

[KJJ]

วาเลนไทน์แย้วขอให้มีความสุขอย่างล้นเหลือน้าจ๊ะ

อิจฉาจริงๆ คิกคิก

[mama]

 
เด็กใหม่คราบ อิจฉาจังเลย
ซุ่มอ่านเรื่องนี้มาตั้งนาน อิๆ

[THIP]

  น้องนะห์

มีความสุขมากๆนะ 

[kongkilmania]

  Happy valentine's day 
ขอให้น้องนะห์กะหนุ่มข้างกายสวีทวี๊ดวิ๊วกันตลอดไปนะจ๊ะ   




ว่าแต่ในเรื่องเนี่ย  คุณเวย์ยังไม่เคลียร์เลยนะ
รีบๆมาเคลียร์ด้วย  จะแก้ตัวว่าไรก็รีบๆว่ามา  เด๋วยุน้องเฟยทิ้งซะเลยนี่

[krappom]

งั้นสงสัยวันนี้คงไม่ได้อ่านตอนใหม่แล้วล่ะมั้ง
เพราะคนเขียนมัวแต่ไป "ดื่มด่ำ"
 

[YANIZAxx™]

เพิ่งมาอ่าน...

แบบ..พลอตนี้คิดได้ไงอ่า

เอาแล้วล่ะซิ๊..มีตัวร้ายโผล่มาให้ไอ่อ้วนกะน้องเฟย ...หึหึหึหึหึ (หัวเราะไมวะ?)

..ยังไงก็ .. วาเลนไทน์ ก็อย่าหักโหมไปนะ


คึคึคึคึ..


 

[yee]

มาได้แล้วจ้าคุนเฟย  รออยู่

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

หลายวันแล้วค้าบบบบบบ

พี่เฟย

รอมาสามวันแล้วค้าบ 

[HadsaNah]

ตอนที่ 48 เศร้า.ระแวง.อาย.โกรษ

"เพื่อนกันต้องบอกรักกันด้วยเหรอ?" ไม่รู้อะไร ดลใจให้ผมพูดคำนี้ออกไป ตอนนี้มันรู้สึกแย่ แย่มากๆ เลยทีเดียว ผมได้ยินว่ามันบอกรักเขา ถึงจะเป็นคำบอกรักที่ไม่ได้ฟังดูแล้วจริงใจก็เหอะ แต่ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บเข้าไปถึงหัวใจที่ลึกที่สุด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมสมควรทำยังไง ผมไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน พวกพี่ๆ ก็เคยพาแฟนผู้หญิงมาให้ผมเห็นออกจะบ่อย แต่ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่รู้สึกอะไรเลยนะ แต่กับมัน ไอ้เวย์ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ เจ็บจริงๆ เจ็บสุดๆ เลยตอนนี้


เวย์ทำหน้าเอ๋อๆ ไปนิดหน่อย คงไม่คิดว่าผมจะได้ยินมั้ง เพราะคำที่มันพูดเป็นคำพูดเบาๆ เหมือนกับเป็นการผ่อนลมออกมาเฉยๆ แค่นั้น ซึ่งผมไม่น่าจะได้ยิน ผมยังคงจ้องหน้ามันอยู่


"เวย์ขอโทษ" มันบอกกับผม 


"เขาคือใคร" ผมถามมันทันควัน   ใจจริงของผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก เพราะรู้อยู่ว่ามันให้ความสำคัญกับผมมากกว่า ตอนนี้มันดูกระสับกระส่าย แถบยังปิดโทรศัทพ์ด้วยอีก และการบอกรักเมื่อกี้ไม่มีความจริงใจซักนิด เหมือนเป็นการแค่บอกรักผ่านๆ ไป แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาคือใคร ผมอยากรู้


"ชื่อบี  คบกันตอนอยู่ม.ปลาย แต่ต่างคนต่างยุ่งเลยไม่ได้ติดต่อกัน" มันค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดก่อนที่จะบอกผม


"แล้วรักเขาไหม" ผมยังคงถามต่อ


"ตอนนี้ไม่แล้ว" เวย์ยืนยันกับผมด้วยสีหน้าที่ดูอ้อนวอน


"แล้วทำไมต้องหนีด้วยไม่เข้าใจ ทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ" ผมยังคาดคั้นต่อ


ผมยอมรับว่าผมนิ่งมากในตอนนี้ นิ่งซะจนดูน่ากลัว ผมคิดว่าถ้าผมโวยวายหรือโหวกเหวกซะหน่อย อาจจะดีกว่านี้ก็ได้ เพราะว่าตอนนี้เวย์มันดูกลัวผมมากๆ มันดูเหมือนกับหง๋อไปเลย ไม่กล้าที่จะเอ่ยคำอะไรออกมา


"เวย์ไม่รู้" มันตอบคำถามได้น่าถีบมาก


"เอางี้ เฟยเองก็ยังคาราคาซัง เวย์ก็มีเรื่องแบบนี้ งั้นพรุ่งนี้ เวย์ก็ไปเคียร์กับเขา ส่วนเฟยก็จะไปเคียร์ของเฟย ดีป่ะ" ผมยื่นข้อเสนอ เพราะผมเองก็เข้าใจ ผมเองต่างหากที่ยังคาราคาซักมากกว่ามันอยู่ ถ้าเทียบกัน ปัญหาของมันแค่เล็กน้อยด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับสิ่งที่มันต้องเผชิญเมื่ออยู่กับผม


"เวย์ขอเวลาได้ไหม เรื่องนี้มันจัดการลำบากอะเฟย" มันพูดพร้อมๆ กับก้มหน้าหลบสายตาผม


ผมยังคงคาดคั้นจากมันต่อไปอีก แต่สุดท้ายแล้วคำตอบทีได้กลับมา เหตุผลที่ต้องขอเวลาเพราะว่า พ่อกับแม่ของทางเวย์ กับทางบี รู้ว่าทั้งสองคบกัน และก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ทางพ่อแม่ของบีเองด้วยซ้ำที่ขอร้องให้ช่วงสอบหรือตอนเข้ามหาลัย ให้ห่างๆ กัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ก็คงจะให้ทั้งสองกลับมาเหมือนเดิม


เวย์มันบอกไม่รู้ว่าพ่อแม่บีจะยังไง เพราะบางทีก็เหมือนจะชอบเวย์ แต่บางทีก็เหมือนจะกีดกันเวย์ยังไงไม่รู้ ด้วยที่ว่าทางบ้านบีเป็นคนค่อนข้างมีฐานะ และชื่อเสียงแต่เวย์เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่ด้วยที่เห็นว่าลูกสาวตัวเองรักมากเลยปล่อยๆ แต่ก็ยังคงไม่สนับสนุนซักเท่าไหร่


ตัวเวย์เองไม่ใช่จะปิดบัง มันพยายามอธิบายว่า ที่มันไม่ได้บอกเพราะว่ามันลืมไปจริงๆ ตอนช่วงที่อยู่กับเฟย มันมีความสุขมากๆ สุขสะจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เวย์ก็ยังคงให้สัญญาคำเดิมว่า จะไม่ทิ้งเฟยไปไหน จะอยู่ข้างๆ เฟย ต่อให้อะไรเกิดขึ้นก็จะไปจากเฟยไปไหน


ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าเกิดปัญหาขึ้นในใจ แล้วในตอนนี้ผมจะช่วยอะไรมันได้ ทำได้แค่เพียงยืนอยู่ข้างๆ มันเท่านั้นหรอ หรือด่าว่ามันเพิ่มมากขึ้น หรือว่าต้องให้กำลังใจ ผมสมควรทำยังไงหละ

ผมคิดอะไรไม่ออกหรอก ณ ตอนนี้ จะให้ผมปลอบใจแล้วบอกกับเวย์ว่าไม่เป็นไร เฟยรอได้หรอ? หรือจะให้บอกว่า ไม่มีปัญหา คบกับบีต่อก็ได้ แบบนั้นใช่ไหม?


ความกลัวเริ่มเข้ามาในจิตใจมากขึ้น กลัวว่าจะต้องเสียมันไป กลัวว่าจะไม่มีใครรัก กลัวว่าจะไม่เหลือใคร


หรือสุดท้ายแล้ว ตัวผมเอง คงต้องเกิดมาเพื่อช้ำใช่ไหม รักใครก็ไม่มีทางสมหวัง ผมพึ่งจะได้เรียนรู้รักครั้งแรกนะเนี่ย แต่มันจะเป็นแบบนี้หรอ? หรือคนต่ำๆ อย่างผมไม่สมควรได้รับความรักที่บริสุทธิ์ คนที่มีอดีตเลวๆ อดีตอันโสมม จริงๆ แล้วมันก็เกิดขึ้นจากผมเองทั้งนั้น ผมเนี่ยหล่ะที่ทำให้ชีวิตของผมเป็นแบบนี้


ผมไม่รู้ว่าในตอนนี้ผมคิดอะไร ผมผูกเรื่องทั้งหมดเข้าหากันได้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพียงเพราะแค่ว่าผมรู้สึกว่า ผมจะต้องสูญเสียเวย์ไป แค่นั้นผมก็อึดอัด ปวดหัว และก็คิดฟุ้งซ่าน มากมายขนาดนี้


นี่หรือคือความรู้สึกหนึ่งของความรัก แต่แล้วมันคือความรู้สึกอะไรหละ


"ระแวง" ใช่ไหม


ช่วงที่ผมนิ่งเงียบไป ฟุ้งซ่านคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เวย์ก็เข้ามากอดผมจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ ไหลรินอยู่ที่บ่า เสียงของหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ ถึงมันจะไม่รุณแรงแต่มันก็ส่งมาถึงผมได้จากด้านหลัง ด้านที่มันสวมกอดผมอยู่ ไออุ่นที่มันถ่ายถอดมาให้ เหมือนกับจะละลายความฟุ้งซ่านของผมทั้งหมดทิ้งไป ความสงบค่อยๆ เข้ามาในสมอง


"เชื่อเวย์นะ เวย์ไม่มีทางทิ้งเฟยไปหรอก เวย์สัญญา" มันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแบบที่ผมชอบ


--- แล้วยังไงหละ ตอนนี้มันอยู่ข้างๆ กูแล้ว มีความสุึขแล้ว จะยังต้องการอะไรอีก --- คำเหล่านี้เกิดขึ้นในสมองผมก่อนที่ผมจะเอนกายนอนตามแรงดึงเบาๆ ของคนด้านหลัง 


ผมตื่นเช้าขึ้นมารับกับอากาศของวันใหม่ ยืนพิงหน้าต่างมองออกไปไกลสุดตา รถราที่กำลังเดินทาง แต่ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรมากนัก ผมค่อยๆ คิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนนิดหน่อย ตรงๆ ลึกๆ แล้วยังแอบหงุดหงิดและหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ผมกลับยิ้มได้ตอนเช้า หลังจากที่หันไปมองที่เตียง


เวย์นอนหลับตาพริ้ม คิ้วที่เข้มเหมือนมีคนเอาปลิงมาแปะไว้ดูเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ ผมเส้นเล็กที่ขาดการบำรุงชี้ฟูนิดๆ ดูตลกดี  ขนตาที่ยาวเป็นแพคล้ายกันสาดบ้านเป็นสิ่งที่ผมโปรดปราณรองจากคิ้ว ริมผีปากที่เผยอนิดหน่อยเพิ่มความเซ็กซี่ให้กับร่างกายนี้มากๆ ท่อนแขนที่ผมนอนประจำยังคงเปิดอ้าไว้เหมือนกับว่าผมจะกลับเข้าไปนอนเมื่อไหร่ก็ได้


ตอนนี้ผมค่อยๆ กลับเข้าไป ณ จุดที่ผมเคยอยู่เมื่อครู่นี้ มืออีกข้างของมันก็สวมกอดผมเหมือนเป็นสัญชาติญาณ ขาขวาก้าวก่ายตัวผม คล้ายเหมือนผมเป็นส่วนๆ หนึ่งที่ขาดหายออกไปจากการนอนงั้นหละ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่จะทำให้ผมทำทุกอย่างเพื่อมัน และผมจะเชื่อมัน เชื่อว่ายังไงๆ มันก็ต้องกลับมาหาผม


ผมนอนคิดอะไรพักหนึ่งก่อนที่จะลุกออกมาอีก ไปอาบน้ำ ผมอาบน้ำเสร็จก็มาปลุกเวย์เพื่อให้ไปอาบน้ำและแต่งตัวไปมหาลัยพร้อมกัน


วันนี้พี่สาวผมออกไปเรียนสาย และเมื่อคืนคงจะกลับมาดึก เลยไม่ให้ผมยืมรถไปมหาลัย ผมก็ต้องไปเองนะสิครับ ออกจากบ้านว่าจะไปเรียกแท๊กซี่ แต่มีคนห้ามไม่ให้เรียก แต่บอกว่าวันนี้จะพาขึ้นรถเมล์


จริงๆ ผมเองก็ไม่ใช่ลูกคุณหนูอะไร รถเมล์ก็เคยขึ้นแต่ไม่บ่อย อีกอย่างถ้าต้องไปเรียนด้วยแล้วผมไม่ขึ้นหรอกรถเมล์อะ เพราะว่ามันทำให้ผมเสียทรง และเสื้อก็จะมอๆ อีกด้วย ถ้าเป็นรถปรับอากาศค่อยว่าไปอย่าง แต่ต้องว่างๆ ด้วย ถ้าไม่ว่างผมก็ไม่ขึ้นอะครับ เพราะว่ายังไงๆ ก็มีให้เลือกหลายอย่าง รถตู้ก็มี นั่งสบายไปเร็วกว่ากันเยอะ ราคาก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากมายกับรถปรับอากาศ แต่วันนี้เวย์บอกว่าให้ขึ้นรถเมล์ไป ผมก็ต้องตามๆ ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้


--- รถเมล์ที่ผมต้องขึ้นมาแล้ว  ---


"มาซะที สงสัยแมร่งระเบิดไปหมด ถึงได้เหลือแค่ไม่กี่คัน นานฉิบหาย" ผมบ่นเมื่อเห็นรถที่ผมต้องขึ้นจอดติดไฟแดงอยู่ และกำลังจะถึงผมอีกป้ายเดียวเท่านั้น


เวย์หันมองหน้าผมนิดๆ แต่ก็ไมได้ว่าอะไร มันยังคง งัวเงียๆ อยู่ คนอะไรขี้เซาฉิบ


ปรากฎว่าเป็นเรื่องธรรมดาเลยที่ถ้ารถรอนานแล้ว คนจะต้องเต็ม แล้วมันก็จริงซะด้วย รถแน่นเอี้ยดเลย


ผมค่อยๆ ผ่าฝูงชนเข้าไปโดยมีเวย์ค่อยๆ ตาม ผมตัวเล็กอยู่แล้วแทรกไปได้ง่ายๆ แต่ผมยิ่งแทรกเข้าไปเวย์มันก็ยิ่งตามเข้ามาจนคนที่มันแทรกเขา แอบทำหัวเสียนิดหน่อย ผมมายืน ณ ที่ว่างที่พอจะยืนได้สองคน ผมค่อยๆ เอื้อมมือจะไปจับราวโหน แต่มันไม่ว่างเอาซะเลยคนจับกันหมด เฮ้อ แล้วตรูจะจับอะไรฟะเนี่ย


มือเวย์่ค่อยๆ จับที่มือผมก่อนที่จะลากให้ไปเกาะที่แขนข้างที่มันเกาะราวโหนอยู่ พร้อมกับส่งสายตาว่า เชื่อใจมันได้ และมันก็เกร็งกล้ามแขนให้ดูนิดนึงเพื่อเป็นการสร้างความมั่นใจให้กับผม ผมขำนิดหน่อย แต่ก็ต้องหยุด เพราะตอนนี้สายตาหลายๆ คู่เริ่มมองมาที่พวกผมแล้ว


-- อายจัง  --


ผมยังคงเกาะแขนมันไปตลอดทาง ทำแบบนี้ก็มีความสุขดีเนอะ แค่เกาะแขน แค่นี้เองแต่ทำไมถึงได้มีความสุขมากมายแบบนี้นะ อธิบายยากจังเลยความรักเนี่ย


เรายังคงเรียนด้วยกันทุกตัวไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน และก็กลับมาเรียนกันต่อ เราเริ่มอยู่กันสองคนมากขึ้นในมหาลัย เจนกับตาลเริ่มออกห่างไปอีก เพราะพวกผมสนิทกันมากเกินจนเหมือนกับว่าใครมาแทรกพวกผมไม่ได้แน่ๆ


--- เลิกเรียน  ---


ตอนนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง ผมกับเวย์ไม่มีเรียนแล้ว แต่ผมจะให้เวย์ไปหาบีแล้วเคียร์กันให้รู้เรื่อง ส่วนตัวผมจะไปหาพี่ใหญ่และก็จะเคียร์ให้รู้เรื่องเหมือนกัน ซึ่งเวย์ก็ตกลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เวย์ยังคงระแวงอยู่ดี จนต้องให้ผมโทรไปหาพี่อาทกับพี่ฮาร์ด ว่าให้ไปกับผม เวย์ถึงจะยอมเชื่อและก็รีบกลับไปเคียร์


จริงๆ แล้วผมยังไม่ได้บอกพี่อาทกับพี่ฮาร์ดหรอกว่าผมจะไปหาพี่ใหญ่วันนี้ ผมคิดว่าผมคงไปเองคนเดียวได้หละ พี่เขาคงไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว แค่นี้เขาก็คงเข็ดแล้วหละ ยอมรับว่าอีกใจหนึ่งก็กลัวเหมือนกัน แต่อยากจะลองเสี่ยง ถึงยังไงเขาก็คงไม่ฆ่าผมหรอก จริงมะ


ผมนั่งแท๊กซี่มาถึงหน้าซอยบ้านพี่ใหญ่ ผมเลือกที่จะลงหน้าซอยเพื่อที่จะซื้อของเข้าไปให้เขาด้วย เพราะเล็กบอกว่าพี่ใหญ่กำลังแย่ และผมก็รู้ว่าในตอนนี้สมควรกินอะไรเพื่อให้ร่างกายรีบกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด ผมค่อยๆ เดินเลือกซื้อที่ตลาดหน้าปากซอยบ้าน  ซื้อเสร็จผมก็เดินเข้าซอยเพื่อเข้าไปในบ้านพี่ใหญ่


รถยนต์คันที่ผมคุ้นตาขับมาจอดด้านข้าง พร้อมคนที่ผมจำได้แม่น และรู้จักดี กระชากผมให้เข้าไปในรถ ของที่ซื้อมาหล่นเกลื่อนกลาด คนขับรถซึ่งรู้ใจคนที่กระชากผมเป็นอย่างดี กดคันเร่งมิดตีน ทันที ที่ผมเข้ามาในรถและประตูถูกปิด มือผมง้างสุดวงแขนที่ทำได้


"เพี๊ยะ.." มือผมตบเข้าใบหน้าที่ผมเคยตบ 


แก้มของผู้ชายขาวตี๋ตรงหน้า มีรอยผ่ามือแดงๆ ขึ้น มือผมเริ่มง้างอีกครั้ง แต่ตอนนี้มือใหญ่ขาวมือนั้นล๊อกผมเอาไว้ก่อนที่จะจ้องหน้าผมเหมือนกับผมทำร้ายเขาอย่างเจ็บแสบ แสนสาหัส


"กูบอกแล้ว ยังไงมึงก็ต้องเป็นของกู" พี่ซีเอ่อขึ้นพร้อมกับจูบผมอย่างหนักหน่วง

[HadsaNah]

คงจะไม่ค้างกันเนอะ

ไม่เล้ย

คริกๆ

ไปดึ่มด่ำความสุขมา

ขอมาสร้างความสะใจกับคนในเล้าหน่อยเหอะ

คริกๆ


ปล. ไม่ใช่อยากให้ค้างนะ แต่ดึกแล้ว เดี๋ยวตื่นไม่ไหว

พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะจ๊ะ ต่อให้

v
v
v
แหม!!!!!!!  วาเลนไทม์ ก็ ผ่านไปและนะ พักบ้างอ่ะไรบ้างก็ได้นะจ๊ะ

เดี๋ยว

ฟ้าเหลือง

[Bg LoVe NT]

^

^

^

แหมมม ที่แท้ก็หายไปดื่มด่ำกันนี่เอง

แล้วก็ทำให้เราเป็นห่วง


แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย

ตื่นไม่ไหวเพราะ มัวทำไรจ้ะ

[Millet]

ไอ่ซี ไอ่เลว มาอีกแล้วว

แอร๊ยยยยยยยยยย ตบๆๆๆ

[salemon]

 
ค้างอย่างแรง พี่นะห์ใจร้าย

[power**]

อร๊ายยย

มาต่อแร้นนนน

Happy Valentine เน้อออ

มีความสุขกับความรัก

กรี๊ดดดด

ปายอ่านก่อน

แหมมมม หวานรับวาเลนไทน์เลยอะ

อู๊ยย ดอกไม้ โฮฮ อยากได้มากมากย 5555

[Poes]

อิพี่ซี เลวได้ตลอดเลยนะ  ใครไปจัดการทีดิ 

[epochii_upfun]

ไอ้ห่าพี่ซีมันมาอีกแล้วเหรอวะ
เอาหนังหน้ามันมาเหบียบหน่อยเด๊ะ
ข้องจรวยมากกกก



ปล  ไอ้ฟ้าเหลืองเนี่ย  สงสัยมาก
แกก่าไอ้เวย์เมื่อคืนเหรอ

[yee]

ไม่ค้างเลย

[||WiTHOuT_YoU||]

 

ใครก้อได้ ส่งคนไปเก็บหน่อยดิ เอาให้ไม่เหลือซากเลย

จะได้ไม่มาทำเลวๆกะเฟยอีก หงุดหงิด ไอ้คนบ้าไม่ยอมเลิกรา