ตอนที่ 17 ความรักที่แอบแฝง
เนี่ยหรอวะที่เรียกว่าความรัก รักมันคือแบบนี้ใช่ไหม แล้วมันบอกว่ารักกรูทำไม
พอรักแล้วก็อยากอยู่ใกล้ พอใกล้แล้วก็อยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก อยากกอด อยากหอม ไม่อยากให้เขาไปไหน
เนี่ยอ่ะหรอ?วะ คือความรัก ทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับใคร แล้วนี่อ่ะไร มันบอกเรื่องเกี่ยวกับกรูให้พวกมันฟังใช่ไหม
พวกมันรู้แม้กระทั่งจุดอ่อน ว่าตรงไหนสัมผัสแล้วเป็นยังไง ตรงไหนที่กรูจะหมดแรง ตรงไหนที่กรูจะสัมผัสตอบ ตรงไหนที่เป็นจุดกระตุ้น
พวกมันรู้ได้ยังไง .............. ไอ้เลว ไอ้สารเลว แมร่งเลวมาก ทีนี้กรูจะเชื่อใครได้เนี่ย คนที่กรูรักหมดหัวใจ คนที่พร่ำบอกว่ารักกรูนักรักกรูหนา
คนที่คอยทำทุกอย่างเพื่อกรู กลัวกรูจะหนีไป กลัวกรูจะเจ็บ กลัวกรูจะมีอนาคตที่แย่ ๆ กลับหักหลังกรู เนี่ยหรอ? เนี่ยคือสิ่งที่กรูสมควรจะได้รับใช่ไหม
--------------------- ในห้องน้ำ ---------------------------
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงทางด้านขวา ในเวลานี้คงไม่มีใครมาเข้าแล้วหล่ะ ก็ห้องน้ำชายมันมี 6 ห้อง เวย์กับต่อก็เดินไปทางห้องน้ำชายแล้วนี่ ไอ้เลวสองตัวนั้นเดินตามผมเข้ามา ปิดปากผมแล้วพลักผมติดกำแพงด้านทางเดินก่อนเข้าห้องน้ำ (คือเข้าไปประตูห้องน้ำหญิงแล้วมันจะมีทางเดินที่มีห้องน้ำเรียงกันอยู่ อีกด้านหนึ่งจะเป็นอ่างล้างหน้า ตรงกำแพงนี้มันจะติดกับห้องน้ำชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ห้องน้ำชายก็เหมือนกันแต่เพียงสลับข้างกันเท่านั้น ) มันล้วงมือเข้ามาทางรอยขาดของกางเกงยืนส์ตรงขาอ่อน มันล้วงเข้าไปที่ขาอ่อนด้านใน อีกคนอยู่ที่ใบหูข้างซ้าย
---- ฮวบ ---- ผมทรุดลงกับพื้นทันที ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจเหนื่อยหอบ สีหน้าเว้าวอน
" "เย็.แม่ เหมือนที่ไอ้ซีบอกเลยหว่ะ แมร่งฝึกมาดีฉิบหาย ไม่มีขัดเลยหว่ะ" ไอ้เลวตัวหนึ่ง กระซิบกระซาบกับไอ้เลวอีกตัว ซึ่งยืนมองดูผมด้วยสายตาหื่นกาม
มันพยายามจะยกตัวผมขึ้น ผมพยายามรวบรวมสติเท่าที่มี ตะโกนออกมา
"ไอ้เวย์รอกรูด้วย" ไอ้เลว 2 ตัวนั่นตกใจหน้าซีดเผือก เมื่อรู้สึกว่าควบคุมตัวเองได้แล้วผมจึงรีบวิ่งออกมา ผมเห็นไอ้เวย์อยู่ข้างหน้าพอดี เลยรีบวิ่งไปจับแขนมันแล้วรีบหนีให้ไกลจากที่นั่น ผมกลัว ครับ ผมกลัว โกรษมาก ๆ ด้วย มันบรรยายอะไรไม่ถูก มันแน่นอยู่ในอก คำถามมากมายถาโถมเข้ามา และสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือ
ไอ้เลวสองตัวนั้นมันมากับไอ้ซี แถมยังพูดชื่อไอ้ซี ไอ้เลวซี เมิงทำแบบนี้กับกรูใช่ไหม เมิง ๆ เลวมาก ผมเดินไปจนถึงหน้ามัน ผมอยากจะถามนะว่าทำแบบนั้นไปได้ไง แต่มือมันไวกว่าปากมาก
"เพียะ !!!!!!!!!!!!!!!" ผมตบเข้าไปเต็มแรง พอทีไม่อยากฟังอะไรจากมันแล้ว แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่ามันคืออะไร
----------------------------------------------------------------------------------
คำถามมากมายหลั่งไหลกันเวียนวนพร้อมกับภาพของไอ้สองคนตอนอยู่ในห้องน้ำ ตั้งแต่ผมขับรถออกมา แค่ตบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับความเลวที่มันทำไว้
"กรูส่งเมิงแค่พัฒนาการนะเว้ย" "โทษทีที่ไปส่งไม่ได้กรูมีปัญหาอย่างที่เมิงเห็นเนี่ยแหล่ะ"
"เกิดอะไรขึ้นวะ มีไรกันวะ" เวย์ถามผม สีหน้าเป็นห่วง
"เดี๋ยวกรูค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน กรูยังไม่อยากเล่าตอนนี้" ผมตอบไป ผมแน่นหน้าอกไปหมดเลย อยากจะร้องไห้จัง
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......" โทรศัพท์ผมดังขึ้น หยุดความคิดของผมไว้แค่นั้น
ผมดูที่หน้าจอ --- พี่อาท ---- ผมกดรับ
"แกรขับเบา ๆ หน่อยได้ไหม อยากตายไม่มีโรคหรือไง" พี่สาวผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์มันมา
"เออรู้แล้ว" ผมพยายามรักษาน้ำเสียงตอบให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ความสามารถของผมจะรักษาเอาไว้ได้ ผมโกรษ โกรษจริง ๆ โกรษที่สุด โกรษแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"แล้วแกรจะเอายังไงต่อไป เอาเรื่องนี้ก่อน แกรจะส่งเพื่อนแกรที่ไหน ไปส่งที่บ้านเลยหรอ?" พี่สาวผมคอยเตือนสติผมอยู่ เอายังไงดีหล่ะครับเนี่ยทีนี้
"ส่งที่พัฒนาการก็ได้ เดี๋ยวค่อยให้พวกมันกลับกันเอง" ผมบอกกลับไป ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับ ตัวผมเองพึ่งโดนคนที่ผมรักที่สุดหักหลังมานี่นา
"แค่นี้นะ ขับรถก่อน" ผมตัดสายทันทีที่พูดจบ
ผมขับรถออกมาได้สักระยะแล้วหล่ะครับ โรงเรียนผมกับพัฒนาการไม่ไกลกันเท่าไหร่หรอก ไม่เกิน 10 นาทีก็ถึง ตอนที่ผมขับรถเนี่ย ผมไม่สนใจอะไรเลย เหยียบเป็นว่าเล่นเลยหล่ะครับ
"เฟย เมิงใจเย็น ๆ ก่อนดิ พวกกรูก็อยู่ในรถด้วยนะเว้ย" ไอ้ต่อพูดออกมาครับ
"เฟยมีอะไรบอกเวย์ได้นะครับ เผื่อเวย์ช่วยได้ เวย์ช่วยจริง ๆ นะครับ" เวย์พูดเพราะจังเลยตอนนี้ แต่ผมยังไม่มีอารมณ์มาสนใจแล้วหล่ะครับ
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......" โทรศัพท์ดังขึ้นอีกแล้วครับ
---- พี่ใหญ่ ----- ผมกดตัดสายทันทีที่ผมเห็นหน้าจอโชว์เป็นชื่อนี้
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ไหม......"
ผมกดตัดสายอีก เพราะรู้ว่าเป็นคนเดิม พี่ใหญ่ยังโทรมาอีก สองรอบ ผมตัดสินใจปิดเครื่องเลย ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากฟังข้อแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น
พวกมันเลว พี่ใหญ่อีกคน เห็นผมไปคุยอยู่กับเวย์ อยู่ใกล้ ๆ ชิดเวย์ ก็โมโห ทำมาเป็นพูดดี ๆ กับผม ไม่อยากให้ผมใส่เสื้อบาง ๆ กลัวคนอื่นจะเห็นเรือนร่าง ไม่อยากให้เข้าใกล้ใครเพราะหึง ไม่อยากให้ทำอะไรให้ใคร เพราะพี่เขาทนไม่ได้ที่เห็นผมต้องคอยทำนุ้นทำนี่ให้ใคร
ผมมันโง่เองหล่ะ โง่เอง โง่ที่สุดด้วย พี่สาวผมก็เตือนแล้วผมกลับไม่ยอมฟัง คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ
"เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ผมเบรกรถที่ป้ายรถเมล์ตรงข้างจัสโก้พัฒนาการ
"โทษทีนะเว้ย ที่ไปส่งไม่ได้จริง ๆ กลับเองได้ชัวร์นะ " ผมมาส่งมันถึงจุดที่ตกลงกันไว้
"ไม่เป็นไร ๆ มีอะไรก็โทรหาเวย์นะเฟย เวย์เปิดเครื่องตลอด สัญญานะเว้ยว่าจะไม่คิดอะไรแผลง ๆ " เวย์พูดก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือผม
"อื้อ ๆ เจอกันพุ่งนี้ " แล้วพวกเวย์ก็ลงรถไปครับ
ผมเห็นรถข้างหลัง แต๊ป ไฟสูงขึ้นสองครั้ง ก่อนที่คนขับจะลงมาเดินมาหาผม ผมเปิดกระจก พี่สาวผมเองครับ เดินลงมาหาผม
"เดี๋ยว ๆ อย่าพึ่งไป" พี่สาวผมบอกให้ผมรอก่อน รออะไรอีกว้าเนี่ย
"มีใครขับรถเป็นบ้างเปล่า" พี่สาวผมตะโกนลงไปถามพวกไอ้เวย์
"เวย์ ครับ" เวย์มันตอบพี่สาวผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
