หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[RN]

ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจ

โอ้วววววววว ชีวิตเฟยจะเป็นยังไงต่อนี่

เพราะ เจอครั้งแรกก็ 6 คนเลยใช่ป่าวนี่

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย

เฟยยยยยยยยยยยยยยยยย

แล้วไอคิ้วเข้มล่ะจะเข้ามามีอิทธิพลกับเฟยตอนไหนนนนน

ปล. รออ่านตามติดเรื่องนี้ ต่อไป

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

อ่านแล้วกลัวจังเลยอะมันเหมือนเป็นพันธะที่มีร่วมกัน

  อยากถาม เฟยนะว่าที่ บอกว่ารักอะมันใช่รักแบบนั้นจริงๆเหรอ

แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านต่อมันส์ดี อิๆ

[yee]

กลัว

[HadsaNah]

คืนนี้ ผม คงไม่ได้โพสแล้วหล่ะครับ

เพราะว่า โพสมาตั้งก่ะเมื่อคืน ยังไม่ได้นอนเลย

มีความสุขมาก ๆ ที่ได้เขียน รู้แล้วว่าความรู้สึกของนักเขียนแต่ละคนเป็นยังไง

ไม่ใช่ว่า พอคนเข้ามาอ่าน เยอะ ๆ ก็ ไม่โพสนะครับ

ขอย้ำเหมือนเดิมว่า แรงดีไม่มีตกแน่นอนครับ พรุ่งนี้ เดวจะอัพ ต่อเนื่องยาว ๆ เวย

ตอนนี้ เหมือนภาพในหัวมันกำลังฉาย ออกมาเป็นฉาก ๆ ไหลออกมาเหมือนธารน้ำ

มันก็ไม่อยากอยุดเขียนเหมือนกันน่ะคับ แต่ ร่างกายมันไม่ไหวแล้วหล่ะครับ

[RN]

น่ารักจริงๆเลย

[salemon]

รักคนแต่งตายเลย ขยันจริงๆ

เข้าใจนะค่ะชีวิตมันก็เหมือนนิยาย

ความรู้สึกของคนแต่ละคนแตกต่างกันไป

สู้ๆนะค่ะ 

ยิ่งอ่านยิ่งติด ชอบมากค่ะ

[kaporzung]

ชอบบบบมากกกกกกกกก ก ก ก ก ก  ก 

[YMP]

เรื่องใหม่  

ตามทันเเย้วววว

แต่สงสัยอ่ะ

แมงแกลบเป็นไงอ่ะอยากร้อ่าคับบบบ

ว่าแต่เฟยนี้ไหวมั้ยอ่ะหกเลยหรอหกนี้มันครึ่งโหลเลยนะ

ไม่อยากคิดเยย

 

ปล. แมลงแกรบ ก็ หมายถึงคำเปรียบเทียบว่า ตัวน้อย ๆ อ่ะ ตัวเล็ก ๆ มาก ๆ

แมลงแกลบตัวน้อย คือแมลงสาปตัวน๋อยๆ นั่นเอง   ตัวประมาณปลายก้อย
รายละเอียดเพิ่มเติมตามนี้ http://pr.ku.ac.th/pr_news/research/html/2548/266-2548.htm

[M@nfaNG]

อ่านแล้วแอบเครียดไปด้วยนะเนี่ย
มันเป็นชีวิตที่ไม่ธรรมดา...ซึ่งถ้าทำให้ธรรมดาได้ก็ช่างน่าสนใจ
จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[Millet]

อ๊ายยยย อ่านทันแล้วว

เห็นว่าเรื่องใหม่ชะล่าใจ

ที่ไหนได้ ขยันอัพขนาดดดดดด  ...


แร๊งงงงง.....ไม่เคยเจอเรื่องแบบเน้

คิ้วเข้มสู้โว้ยยย!!!

[krappom]

เนื้อเรื่องน่าสนใจ

คนเขียนก็ใจดีอัพถี่มากๆ

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

 

[~Kalianeko~]

เอ่ออออ

รักพร้อมกัน 6 คนเลย


เฟยนี้แรงจิงๆ

[YO DEA]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ



แอบเหงาในเนื้อเรื่องนะ


เศร้า

Y_Y

[dokjarn]

 

ตาย   ตาย  ตาย  มีแฟนขยันแบบนี้มีหวัง ไม่ตายก็บวมน้ำแน่นอน อ๊ากซซ

เป็นการอัพโพส ที่ติดต่อยาวววว...นานนน..เรื่องหนึ่งนะเนี่ย

สุดยอด....แต่เฟย..จะเป็นไรมากป่าวเนี่ย

เวย์...จะมีทาง..สำเร็จเหมือนชื่อมั๊ยอ่ะ

แล้วเฮียๆ ทั้ง 6 ที่ทำอะไรกับเด็กอายุ 13 จะไงล่ะทีนี้

น่าตามอย่างมาก

พักให้น้ำแล้วมีแรงก็ ออกมาเลยนะครับ

เชียร์

 

[StillLoveThem]

 ...อือ..มันเป็นอีกรูปแบบของ..ชีวิต..
       ..เป็นกำลังใจให้เฟย...สู้ๆๆๆ..
 ..พักผ่อนก่อนก็ได้จ่ะ เห็นโพสตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..เดี๋ยวจะป่วย
         ..รอได้เสมอ...นักเขียนคนขยัน...

[HadsaNah]

พี่ซีเปลี่ยนจากกอดผมเป็นอุ้มผมมาบนโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่รอบ ๆ


ผมร้องไห้ยังไม่หยุด พี่ซีคอยปลอบผมอยู่ตลอด


"เฟยเข้าใจพวกพี่ใช่ไหม เฟยรู้หรือเปล่าว่าเมื่อเวลาเรามีคนที่เรารัก เราก็จะอยากอยู่ใกล้เขาตลอดเวลา เมื่อเราอยู่ไกล้เขาแล้วเราก็จะต้องการสัมผัสเขา
และเมื่อเราได้สัมผัสเขาแล้ว เราก็จะอยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก อยากกอด อยากหอม อยากให้เขาเป็นของเรา ไม่อยากให้เขาไปไหน เฟยรู้ไหมครับว่ามันทรมารนะครับความรู้สึกแบบนี้ หวังว่าเฟยคงเข้าใจพวกพี่นะครับ" พี่ซี พูดพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น ๆ จนผมเริ่มหายใจไม่ออก
 

"เฟยรักพี่นะครับพี่ซี " ผมพูดพร้อมกับจูบพี่ซีอย่างอบอุ่น


"พี่ใหญ่ เฟยก็รักพี่นะครับ" ผมพูดพร้อมกับเดินลงไปหาพี่ใหญ่แล้วหอมที่อกเบา ๆ


"เฟยรักทุกคนเลยนะ รักมากด้วย ถ้ามันคือความต้องการของพี่ ๆ หรือแค่ใครคนหนึ่ง เฟยจะทำนะครับ ขอแค่พวกพี่บอกคำเดียว " ผมพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง


พี่บอลเดินเข้ามาหาผมแล้วจูบผมแบบร้อนแรง ผมตกใจนิดหน่อยพี่กัดปากผมเบา ๆ แล้วกอดผมแรงขึ้น ๆ ผมเริ่มรู้ตัวแล้วหล่ะครับว่าอารมณ์ในตอนนี้ของพวกพี่ ๆ เป็นยังไง

เมื่อผมปรับตัวได้แล้วผมก็จูบอย่างรุณแรงและเร่าร้อน เพื่อสนองอารมณ์ของตัวผมเองด้วยที่ตอนนี้มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้แล้ว มันล้น มันเต็มไปในใจ มันท่วมท้น ผมพลักพี่บอลไปที่โต๊ะวงกลมตรงกลางห้อง แล้วเริ่มบรรเลงเพลงจูบที่เร่าร้อนและรุณแรงแบบที่ใจผมมันต้องการ พี่ใหญ่เดินมาจากทางด้านหลังผม

กอดผมให้จูบกับพี่เขาโดยที่ผมยังหันหลังอยู่แล้วแหง๋นคอไปด้านบนแล้วพี่ใหญ่ก็โน้มลงมา พี่บอยเริ่มกระชากเสื้อผมออก "โอ๊ะ .." เสื้อผมถูกฉีกออกจากร่างกาย แต่แปลกทำไมผมถึงไม่มีความรู้สึกกลัว หรือต่อต้านมันเลย กลับมีแต่ความสุข มากขึ้น ๆ พี่บอลวุ่นวายกับหน้าอกของผมซึ่งตอนนี้มันเป็นไต รออยู่แล้ว "อื้ม....อื้อ...." ผมได้แต่ครางในลำคอ พี่บอลถอดกางเกงผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้


"วูบ...." และผมก็ทรุดฮวบลงไปที่ตัวพี่ใหญ่ซึ่งอยู่ด้านหลังผม ขาไม่มีแรง ร่างกายควบคุมไม่อยู่แต่ในจุดที่โดนสัมผันกลับตอบสนองคืนเจ้าของอวัยวะที่สัมผัสที่จุดนั้น ตอนนี้แม้แต่แรงยังไม่มีจะยืน ก็พี่ซีสิครับจู่โจมที่จุดอ่อนของผม มือล้วงเข้าไปที่ขาอ่อนด้านใน พร้อมกับเลียที่ใบหูข้างซ้าย ทุกคนจะรู้ว่าสองจุดนี้เป็นจุดอ่อนของผม ซึ่งถ้าสัมผัสส่วนตรงนี้ ผมไม่สามารถขัดขืนได้เลย พี่สามคนเริ่มรุณแรงกับผมมากขึ้นเรื่อย ๆ พี่บอลถอยออกห่างจากโต๊ะตรงกลาง พี่ใหญ่หมุนตัวผมก่อนที่จะล๊อกแขนผมทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวไว้เหนือหัวผม


มันทรมารจังเหมือนร่างกายไม่ใช่ของผมเอง ร่างกายผมตอนนี้มันเหมือนกับหุ่นที่เต้นไปตามจังหว่ะที่อีกฝ่ายอยากให้เป็น

"โอ้ย ... เจ็บ... พี่ซีกัดผม มันแปลกน่ะครับ เจ็บก็จริงแต่ทำไมผมถึงชอบ อยากให้กัด อยากให้รุณแรง ยิ่งผมรู้สึกเจ็บและทรมารเท่าไหร่ผมจะยิ่งตอนสนองได้รุณแรงมากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยท่วงท่าที่รุณแรงของแต่ละคนที่ลุกล้ำเข้ามาในตัวผม มันยิ่งเติมเต็มความรู้สึกในใจ ผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย ร่างกายมันตอบสนองเองในทุก ๆ ส่วน ท่วงท่าแต่ละท่าที่มอบให้เหมือนกับร่างกายจะรับรู้และคืนกลับให้กับคนที่กระทำมัน

มันอาจจะเป็นเพราะความเคยชินของร่างกายที่จะตอบสนองต่อเจ้าของร่างแต่ละคนที่มอบความรุณแรง ที่แตกต่างกัน ตราผมเริ่มพร่ามัว สติเลือนลาง รู้เพียงอย่างเดียวว่ามีความสุข ในแต่ละบทบาทที่โดนกระทำ

ทรมารจังเลย แต่ทำไมร่างกายมันไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้าของมันเลย ความสุขมันล้นปรี่มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเปลี่ยนเจ้าของร่างที่ทำร้ายมัน .............................



"โอย.................." ปวดไปทั้งตัว ผมตื่นขึ้นมามองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่กำแพงฝั่งตรงข้ามกับเตียง สี่โมงเย็น.. ผมหลับในห้องนอนของผมเองที่บ้านผม ในสติที่เลือนลางผมจำได้ว่า มีใครบางคนอุ้มผมกลับมา และก่อนจะไปยังจูบผมที่หน้าผากด้วยความอบอุ่น ก่อนจะห่มผ้าให้ผมและเดินออกไปอย่างแผ่วเบา....

มึนหัว ร้าวไปทั้งตัว และที่สำคัญปวดด้านหลังอย่างสุด ๆ ผมพยายามที่จะลุกจากเตียง ผมใส่เสื้อใครสักคนไม่รู้ แต่รู้ว่าตัวใหญ่มากสำหรับผม กางเกงก็ยังคงเป็นบ๊อคเซอร์ของผมเอง ที่หัวเตียงมีกระดาษใบหนึ่งแป๊ะไว้ที่หน้ากรอบรูปของผม  

มันตลกนะครับ เพราะว่ามันไม่ใช่แค่กระดาษโน๊ตแผ่นเล็ก ๆ แต่มันเป็นกระดาษ A4 ที่มีข้อความอยู่ในนั้น 6 จุด แต่ละจุดเขียนเหมือนกันว่า ตื่นแล้วโทรมาหาด้วย ผมขำแต่ก็ขำได้แป๊ปเดียว เพราะเจ็บที่หน้าท้องด้วย จะไม่ให้ขำได้ยังไงหล่ะครับ ก็พวกพี่เขาเล่นเขียนกันทุกคนเลย แล้วสรุปว่าผมจะต้องโทรหาใครก่อนเนี่ย คิดแล้วก็ยิ่งขำนะครับ ผมนั่งมองกระดาษแผ่นนั้นอยู่พักนึง แค่มองผมก็รู้ว่าใครเขียนตรงไหน อันนี้ อันโน้น ตรงนั้น ตรงนี้ ลายมือใคร  แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าความสุข มันเหมือนผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างมันดูสวยงามไปหมด 


"ฮึบ... " ผมเรียกกำลังเพื่อลุกจากที่นอน   โอย.......เจ็บจังเลยหว่ะ แม่งไปเอาเรี่ยวแรงกันมาจากไหนวะเนี่ย ผมกึ่งเดินกึ่งลากไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งไม่แปลกใจเลยเมื่อส่องกระจก จะเห็นร่องรอยจากการทำร้ายของพวกเขา มีความสุขนะครับมันเหมือนกับตราอะไรสักอย่างที่โดนตรีจองไว้ หรือผมกำลังจะบ้าไปแล้วหว่า ตราจองอะไรจะน่ากลัวขนาดนี้ เฮ้อมันเกือบช้ำเลยหล่ะครับ เอาเหอะ ผมชินและ เพราะมันเคยมีเป็นประจำอยู่แล้ว

ผมฝึนจนผมอาบน้ำจนเสร็จ น้ำอุ่น ๆ ก็ช่วยลดความปวดไปได้มาก อาบน้ำอยู่สี่สิบกว่านาที มองกระจกไปก็นั่งนึกไปว่าตรงนี้โดนอะไร ตรงนั้นโดนอ่ะไร พอคิดเท่านั้นหล่ะครับ ........


เขินหว่ะ .... ความรู้สึกนี้มาได้ไงหว่า มันหมดไปตั้งนานแล้วมั้ง เขินเนี่ยนะ  ผมหมดไปตั้งแต่ ม.1 แล้วหล่ะครับ แต่ทำไมตอนนี้มันยังรู้สึกหว่า แปลกดีแฮะ รู้สึกเหมือนผมพึ่งเคยมีอะไรกับพวกมันครั้งแรกเลย


วุ้ย..เขิน ไม่เอาและ เลิกคิดดีกว่า


เวรกำ นี่มันสี่โมงเย็นแล้ว ไม่ได้ไปมหาลัยอีกแล้วดิตรู โทรศัพท์อยู่ไหนเนี่ย หนักกว่าเดิมอีก ตรูไม่ได้เอามานี่หว่า? อยู่บ้านพี่ใหญ่ ชัวร์ เฮ้อ แล้วตรูจะเอาไรโทรหาพวกมันเนี่ย


บันไดบ้านมันลงยากขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย ทำไมมันเหนื่อยจังวะ ลงมาถึง


"ตื่นแล้วหรอ?" พี่สาวผมครับ วันนี้นึกยังไงมันอยู่บ้านได้เนี่ย ทุกทีไม่เคยเห็นหัว


"เฟย พี่ขอเตือนไรอย่างได้เปล่า สัญญานะว่าจะไม่โกรษ แต่ต้องเอาไปคิด" พี่สาวผมคอยอยู่ข้าง ๆ ผมเสมอเหมือนกันเพียงแต่แค่ไม่ได้ชิดเหมือนพี่ชาย แต่ก็ช่วยได้มากไม่แพ้กันหรอกครับ


"ว่ามาดิ อะไรหรอ?"  ผมถามอย่าง งงๆ


"ไอ้หกตัวนั่นอ่ะ มันไม่ได้รักเมิงจริงทุกคนหรอก เชื่อกรูเหอะ กรูดูแค่สายตามันที่มองเมิงกรูก็รู้และ เมิงลองสังเกตุดี ๆ แล้วกัน บอกได้แค่นี้แหล่ะ" พี่สาวผมถ้าเตือนในสิ่งที่สำคัญ ๆ จะพูด กู เมิง ครับ


"อื้อ จะจำไว้" พี่สาวผมมันเป็นเสือผู้หญิงจริง ๆ ครับ สายตา ท่าทาง มันนี่ชั้นเซียนแล้วหล่ะครับ ผมก็ไม่ได้เชื่อมันหรอก แต่ก็ฟัง ๆ ไว้ผ่านหู ทำไมหน่ะหรอ? ตอนนี้ผมมีความสุขมากนะสิครับ

[Poes]

แล้วมันจะยังงัยต่อละเนี่ย เฟยจะเอาไว้ทั้งหกคน แล้วคิ้วเข้มจะเข้ามาตอนไหน ลุ้นๆ  

คนเขียนก็ดูแลสุขภาพไม่ไหวก็พัก รอได้จ้า  

[HadsaNah]

มันหยุดเขียนไม่ได้

แต่ รอบนี้ไม่ไหวและ

นอนดีกว่า

เดวจะตายซะก่อน

จะไม่ได้เขียนอีก

ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ

หวังว่า คงจะเข้าใจกับอารมณ์ที่ซับซ้อนของแต่ละตัวละครนะครับ

[the_pooh9]

 
พักบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวน็อค นะจ๊ะ
อัพสักวันละตอนก็โอ.เค แล้วละ
..โฮ๊ๆ +1 ตอบแทนความขยันคร้า..

[M@nfaNG]

อืมซับซ้อนจริงๆด้วยว่าแต่ละคนที่พูดๆกันหลอกตัวเอง หลอกคนอื่นกันรึเปล่า
เพื่อประโยชน์ของตัวเอง อยากให้เรื่องนี้เป็นนิยายมากกกเลยนะ
ขยันลงจริงๆสุดยอดไปเลยค่ะ

[Tifa]

ขอบใจมากจ้าที่เขียนมาให้อ่าน

เรื่องแนวนี้ยังไม่เคยอ่านมาก่อนเลย

อยากบอกว่าน่าติดตามมากๆ


ปล. ทนไหวได้ไงง่ะตั้ง 6 คน

[dokjarn]

โอ๊ยยยย...อารายกันคร้าบบบ พี่น้อง

สุดยอด  ทรหดเลย  มันทำให้คนอ่านหฤหรรษ์ มากกก

เอ่อออ...ผมว่าพี่สาวเฟยพูดถูกนะ

รักจริงกะ....ไร ทำได้แบบนี้   ยังไงก็ไม่อยากเชื่อ

ดูเวย์เถอะครับ (อิ อิ มีวาระซ่อนเร้นนี่หว่าเรา)ก๊ากกก

พักผ่อนเถอะครับ หลับสนิทเน้อ  แล้วเจอกันตอนหน้า อิ อิ

 

[RN]

พร้อมกัน 6 คนนนนนน เฟยจะอึดไปไหนนนนนนนนน

ปล. ตกลงหก คน ใครบ้างไม่รักจริงนี่  

แอร๊ยย เรื่องนี้มีอะไรให้ลุ้นให้คิดตลอด เดาไม่ถูกเลบ

ปล.คนเขียนพักผ่อนเยอะๆนะ รุ้แล้วว่าอึดดดด แต่พักบ้างนะ
 ขยันโคตรๆๆ สุดยอดดดดดดดดด

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 ให้เลยนับถือจริงๆอัพไม่หยุดโฮะๆ ตอนล่าสุดนี่ช่าง   

ชอบที่พี่สาวเฟยบอกจังน่าคิดอย่างแรง แล้วจะรอนะคราบฝันดี 

[YO DEA]

 


มาให้กำลังใจจ้า

[Millet]

อ๊ายย ไมสนุกเง้

เฟย...........ยังมีความสุขกะ 6 คนนั้นอยุ่

คิ้วเข้ม จะไหวม๊ายย



คนแต่งขยันมาก+1

[dahlia]

เป็นเรื่องที่น่าสนใจ แล้วก็สนุกมากๆ ด้วย น่าติดตามทุกตอนเลย

คนเขียนก็ 

[Mint]

 

อึดไปม้ายยยเฟย

แต่คำพูดพี่สาวก็ชวนสะกิดใจ

 

รออ่านต่อไปละกัน

 

[snoopy]

+1ความขยัน
พักบ้าง 
แต่ที่พี่สาวพูดอะ  พี่เค้ารู้อะไรรึป่าว

[the_pooh9]

อึดไปม้ายยยเฟย

แต่คำพูดพี่สาวก็ชวนสะกิดใจ

 

รออ่านต่อไปละกัน

 

รออ่านตอนต่อไปเหมือนกันจ้า 

พี่มิ้นท์ๆๆ
เค้ามาตามๆๆ ค้าบ
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆ พี่มิ้นท์อ่ะ อ่านจบแล้ว
รีบกลับบ้านตะเองด่วน
บอร์ดจะพังแล้วนะ
มามะ มาอัพ รัก...ร้ายกันนะ