ตอนที่ 13 ไอ้คนนิสัยเสีย!!
"ไม่เป็นไรครับ ร้อย ไปเลยแล้วกัน" ผมพูดพร้อมกับยื่นแบงค์สีแดงให้พี่แท๊กซี่ไปแล้วลงจากรถค่าแท๊กซี่มัน 93 บาทครับ
ผมมาถึงที่โรงเรียนแล้วก็โทรหาน้องนะ ถามว่าสนามที่จะแข่งกันอยู่ตรงไหน น้องนะบอกให้รอตรงหน้าประตูก่อน เดี๋ยวจะเดินมารับ
ไม่นานเท่าไหร่น้องนะก็เดินเข้ามา น้องนะเป็นคนที่ไม่สวยนะครับ แต่น่ารัก น้องนะเดินเข้ามาหาผมทันทีเลย ก็เพราะว่าผมใส่เสื้อบาสมาแล้วนี่ครับ คือทุกอย่างพร้อมแล้ว เหลือก็แต่รองเท้าที่ยังเป็นรองเท้าแตะอยู่ น้องนะเลยรู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นผม แต่ไอ้เจตสิครับลุกลี้ลุกลนใหญ่ มันยังสะกิตผมให้ดูน้องนะเลยครับไอ้นี่มันเป็นพวกบ้าผู้หญิงอ่ะ
"ดีค่ะ พี่ ทำไมมาเร็วจัง" น้องนะถามด้วยสีหน้าแปลกใจ ก็แน่หล่ะครับผมมาถึงยังไม่หกโมงครึ่งเลย นัดกันสองทุ่ม
"พี่จะมาดูสนามด้วยหน่ะครับ ว่าเป็นยังไง มันแตกต่างกับที่เคยเล่น ๆ หรือเปล่า" ผมตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
"อ่อ คือแพ้ไม่ได้เลยว่างั้น นี่นัดมาแข่งขำ ๆ นะเนี่ย ไม่มีถ้วยน่ะค่ะแข่งคราวนี้อะ" น้องนะนี่ก็ปากไวดีแฮะ แบบนี้ก็ดีจะได้คุยกันง่าย ๆ นิสัยคล้าย ๆ กันแต่ไอ้เจตสิครับตอนนี้มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยชอบเขาแล้วสิท่า
"เอ้อ นี่ไอ้เจต รุ่นน้องพี่ ที่เป็นเพื่อน ๆ กับเพื่อนน้อง นั่นแหล่ะ" ผมแนะนำมัน
"ค่ะ ดีเจต" น้องนะ ทักไอ้เจตมันซึ่งตอนนี้มันหน้าบานใหญ่แล้วครับ
"ป่ะ เหอะ เดี๋ยวนะพาไปเลยและกัน" น้องนะพยักหน้า แล้วก็เดินนำพวกผมเข้าไปครับ
เดินเข้ามาน้องนะก็อธิบายว่าอันนั้นเป็นอะไรอันนี้เป็นอะไร เหมือนมาทัศนะศึกษาเลยแฮะ น้องนะคุยเก่งมาก ๆ จนเดินมาถึงสนามน้องนะยังคุยไม่หยุดพูดนั่นพูดนี่ ไอ้เจตก็ยิ้มอย่างเดียวเลยครับ สงสัยแค่ฟังเสียงมันก็มีความสุขแล้วมั้ง
"ขอลูกบาสสักลูกด้วยนะ" ผมบอกกับน้องนะ ก่อนที่จะเดินออกไปหลังจากที่พาผมมาที่หัวสนามบาสที่มีม้าหินอ่อนไว้นั่งเล่นกัน สนามทั้งหมดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวครับ เป็นสนามรวมหลาย ๆ สนามเข้าด้วยกัน สนามบาสอยู่ตรงกลาง ๆ ถัดจากสนามเทนนิสมาครับ
"ค่ะ" แล้วน้องนะก็เดินออกไป
"นะน่ารักเนอะพี่เวย์" ไอ้เจตครับมันเริ่มทันที สีหน้าชวนฝัน
"เห็นทีผมต้องไปทักทายเพื่อน ๆ หน่อยและ" แล้วมันก็ลุกเดินไปทางที่น้องนะเดินออกไป ผมรู้หรอกมันจะไปถามเพื่อน ๆ มันเกี่ยวกับน้องนะอะดิ
สักพักน้องนะก็เข้ามาพร้อมกับน้ำสองขวดและลูกบาส ส่วนไอ้เจตหรอคับมันหายไปเลย ห่านี่กรูพามาให้มาเป็นเพื่อนแมร่งดันหายไปอีก
จนป่านนี้ก็ยังโทรไม่ติด คงมีความสุขอยู่สิท่า ปิดเครื่องไม่รับการติดต่อจากใครทั้งนั้น อยากรู้นักถ้ามีใครเป็นไรตอนนี้มันจะรับรู้ไหม นิสัยเสียจริง ๆ สนใจแต่ความสุขตัวเอง ปิดเครื่องไม่รับปัญหาอะไรเลย ผมคิดไปเยอะเลยครับ คิดว่ามันคงมีความสุขมากสิท่าที่ได้อยู่กับไอ้หมอนั่น จนไม่อยากสนใจอะไรถึงต้องปิดเครื่อง โอ้ยหงุดหงิด ๆ
"พี่เวย์จะเอาอะไรอีก ก็บอกนะได้เลยนะคะ สนามเล่นได้เลยไม่มีใครมากวนหรอก นะเคียร์ให้แล้ว" เออ.. เจ๋งจริง ๆ ด้วยแฮะ ตอนผมเดินมายังมีคนเล่นอยู่บ้างเลย ตอนนี้กลับหายไปหมดและ สนามว่างเลย
"ไม่และคร้าบ พี่โตแล้ว พี่ดูแลตัวเองได้" ผมเอาคำใครมาพูดหว่า อ่อไอ้คนนิสัยเสียนั่นนี่เอง
"คำคุ้น ๆ จัง พูดเหมือนเพื่อนนะคนนึงเลย" น้องนะทำท่าคิดแป๊ปนึง ขณะที่ผมกำลังเปิดขวดน้ำ แล้วดูดน้ำกิน
"รู้แล้วเหมือนใคร เหมือนพี่เฟยนี่หว่า คำเดียวกันเป๊ะเลย พี่เฟยชอบพูดแบบนี้"
"พรวด...." "แอ๊ก ... แค๊ก... ๆ" สำลักครับ ก็ผมกำลังคิดแบบเดียวกันกับน้องน้ำอยู่นิครับ ตกใจเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ" น้องน้ำพูดพร้อมกับเข้ามาช่วยทุบหลังผม
"เอ้อ พี่ก็อยู่ มหาลัยเดียวกับพี่เฟยนี่นา รู้จักพี่เฟยหรือเปล่าค่ะ น่าจะปี 1 เหมือนกัน" น้องนะถามไปก็ยังทุบหลังผมไป อยากรู้จริง ๆ ตอนสำลักน้ำเนี่ยเขาให้ทุบหลังกันหรอ? น้องน้ำหยุดทุบหลังผมและไปนั่งเก้าอี้อีกตัวหนึ่งข้าง ๆ
"พี่อยู่คณะอะไรอ่ะ" สงสารผมหน่อยเหอะ ผมกำลังลำลักน้ำม่ะกี้นะเฟ้ย ขอเวลาปรับตัวก่อน ให้อวัยวะทำงานตามปกติก่อนได้ไหม ถามรัวเชียว
"ไอ้เฟยที่ตัวผอม ๆ ขาว ๆ หน้าตากวนตีน ๆ อ่ะน่ะ" ผมตอบกลับไป
"อืม... ไม่นะค่ะ พี่เฟยหน้าตาไม่กวนตีน แต่ตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ อ่ะใช่ อื้อ ขาวด้วย จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า " น้องน้ำพูดพร้อมกับคิด ๆ
"พี่เรียนวิดวะคอม เพื่อนนะเรียนคณะไรหล่ะ" เริ่มอยากรู้แล้วครับว่าใช่หรือเปล่า แต่คิดไปคิดมาผมเองเนี่ยหล่ะที่โง่ ทำไมไม่ิคิดได้ตั้งแต่ที่น้องเขาโทรไปเลยน่ะ ก็ว่าแล้วชื่อโรงเรียนมันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินจากใครว่าจบมา ที่แท้กรูเนี่ยหล่ะควายจริง ๆ ไอ้คนนิสัยเสียมันจบจากโรงเรียนนี้นี่
"นะ ไม่รู้อะดิ เพราะว่าไม่ค่อยได้คุยกันเลยเดี๋ยวนี้" นะพูดแบบน้อยใจ ๆ สงสัยจะซี้กับมันแน่ ๆ
"แต่นะคิดว่าคงใช่แหล่ะ คนชื่อเฟยมีน้อยจะตาย วันนี้เห็นพี่เขาบอกว่าจะมาด้วยนี่นา เดี๋ยวมาก็รู้ว่าใช่ไม่ใช่เนอะ" น้องน้ำบอกก่อนที่จะมองไปหาต้นเสียงบางอย่าง
"บรู้ม .............. บรึม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" รถคันหนึ่งขับเข้ามาแล้วจอดตรงข้ามกับที่ผมนั่งอยู่โดยมีสนามกั้นอยู่ตรงกลาง มิสซูแลนเซอร์อีโวสีขาวคันนั้นนั่นเอง ห่าตายยากฉิบหาย
"นะขอตัวนะค่ะ เดี๋ยวมา" น้องนะรีบเดินไปที่รถคันนั้นจอดทันทีทันใด
ประตูรถเปิดออก ไอ้เฟยจริง ๆ มันลงมาจากรถไอ้หนุ่มนั่น โห่เอ้ย ไม่ไปมหาลัยไอ้เราก็นึกว่าไม่สบายเป็นนั่นเป็นนี่ ที่แท้ก็ติดไอ้นี่นี่เอง มิน่าถึงเรียนได้แค่ปี 1 ไม่ขึ้นปี 2 สักที เพราะนิสัยเสียแบบนี้ ผมรู้สึกแย่ ๆ กับมันสุด ๆ เลยตอนนี้
นะเดินเข้าไปหาไอ้หมอนั่นที่ออกมาจากฝั่งคนขับ มันรู้จักกันด้วยหรอวะ ไอ้คนนิสัยเสียก็ว่าง่ายเหลือเกิน พอไอ้หมอนั่นชี้ ๆ นิดหน่อย ๆ ก็ทำตาม เดินไปเปิดประตูหลังหยิบถุงอะไรไม่รู้ออกมา
แล้วก็เดินอ้อมมายื่นให้ไอ้หมอนั่น แล้วก็ให้กับน้องนะ
--- น้อยใจหว่ะ ----
กรูนั่งตรงข้างหน้ามันแท้ ๆ แมร่งยังมองไม่เห็นเลย ไม่มีอารมณ์จะแข่งแล้วโว้ย ไอ้เชี่ยเจตก็หายไปอีก กรูนี่มันไม่มีใครสนใจจริง ๆ เลย ผมนั่งคอตก น้อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กรูมันจะเอาไรไปแข่ง กับไอ้หมอนั่นได้ว้า เฮ้อ !!! แล้วผมก็นั่งเล่นลูกบาสที่อยู่ในมือ เดาะ ขึ้น เดาะลง
"ปั๊ก" ลูกบาสกระแทกกับขอบเก้าอี้ กระเด็นเข้าไปข้างหน้า เข้าไปในสนาม ผมมองตามลูกบาสที่กลิ้ง ๆ เข้าไปจนหยุดที่ปลายรองเท้าสีแดงหุ้มข้อ กางเกงยีนส์สีขาว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
