หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[Bg LoVe NT]

เฟย

อย่าไปคนเดียวนะ

ยังไม่ค่อยไว้ใจพี่ใหญ่อ่ะ





คิดถึงนะ
 

[andy_kwan]

สงสารคนกลางอย่างนายเล็กนะ ลำบากใจจริงๆ
สำหรับเฟย จะไปดูนายใหญ่ก็ดีเหมือนกัน จะได้พูดให้จบไปเลย
แต่ว่าพาพี่ชาย พี่สาว แล้วก็นายเวย์ไปด้วย
พกไม้หน้าสามไปด้วย เผื่อมีเรื่องที่คาดไม่ถึงอีก
อิอิ 

[HadsaNah]

ตอนที่ 46 ฺ ความรู้สึก


ขณะนี้ผมนั่งอยู่โต๊ะกินข้าว ตอนนี้ในใจของผมเริ่มสับสนปนเปไปหมด ผมไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเวย์ ผมรู้สึกมีความสุขแบบประหลาดๆ แบบที่ไม่เคยพบเคยเจอ มันคือความรู้สึกที่บริสุทธิ์ที่ออกมาจากใจจริงๆ ผมเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด มันรับผมได้ในหลายๆ เรื่อง รับเรื่องอดีตอันโสมมของผมได้ แต่เรื่องที่เล็กเอามาพูดกับผมเมื่อสักครู่นี้ ก่อนที่จะลงมากินข้าวนี้ผมรู้สึกโกรธว่าทำไมต้องมาบอกให้ผมรับฟังเรื่องแบบนี้ด้วย แต่ลึกๆ แล้วไอ้ความรู้สึกที่เป็นห่วงนี้หล่ะ มันมาจากไหน หรือเป็นเพราะคนเคยอยู่ด้วยกัน เคยดูแลกันมาก่อนใช่หรือเปล่า  หรือว่ามันคือสิ่งที่เขาเรียกกันว่า "ความผูกพันธ์"


"เป็นอะไรอีก ตัวเล็ก เหม่อเชียว" แม่ผมหันมาถามผมขณะที่ผมนั่งถือช้อนกินข้าว มองตรงไปข้างหน้านิ่งๆ ใจลอยออกไป เพราะคิดอะไรบางอย่างอยู่


"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก คิดไรเพลินๆ นิดหน่อยเอง" ผมหันไปตอบกับแม่ของผมที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของผม ผมหันมองตรงไปข้างหน้า สายตาคู่นึงเริ่มมีความสงสัยอยู่ภายในอย่างมากมายกำลังจ้องมองมาที่ผม มันเป็นสายตาของเวย์ ตอนนี้มันเหมือนกับกำลังจะถามอะไรบางอย่างกับผมอยู่ แต่ยังคงถามไม่ได้ เลยกลายเป็นอึดอัดใจอยู่ขณะนี้


ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง เวย์มันกลับมาหาผม อยู่กับผมจนถึงวันนี้ สามวันแล้วสิ หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น เราสองคนสัญญากันว่าจะไม่พูดถึงมันอีก เพราะว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าสมควรพูดถึง ซึ่งทั้งผมและเวย์เองก็เห็นดีด้วยว่าเราจะไม่พูดถึงมัน เวย์มาอยู่กับผม โดยโทรไปบอกกับแม่ด้วยเหตุผลของมันว่า "ใกล้แข่งบาสแล้ว ตอนนี้คงต้องเก็บตัวหนึ่งอาทิตย์ เลยจะนอนบ้านเพื่อน" แม่มันก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะว่ามันเคยเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วก่อนที่จะซ้อมบาส ผมกับเวย์เลยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ไปมหาลัยพร้อมๆ กัน กลับมาพร้อมกัน ความผูกพันก็เริ่มพัฒนามากขึ้นด้วย จนตอนนี้ผมพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าผมรักมัน


บทสนทนาระหว่างกินข้าว เป็นไปแบบสนุกสนาน แต่จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้สนุกซักเท่าไหร่ แต่เห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของแม่ ก็เลยต้องทำตัวให้สนุกสนานมากๆ เข้าไว้ แต่มีหรือว่าคนอย่างแม่ผมจะดูผมไม่ออก เขาเลี้ยงผมมานิครับ ยังไงเขาก็ต้องรับรู้ได้แน่ๆ ว่าตอนนี้ผมกำลังไม่สบายใจอยู่


"ตัวเล็ก ล้างจานเสร็จแล้วไปต่อเครื่องเล่นซีดีที่ห้องให้หน่อยนะ" แม่ผมพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดบ้านไป ไม่ได้ทันให้ผมตอบกลับเลย


เวย์มองหน้าผมขณะที่ช่วยผมล้างจานอยู่ในครัว ตอนนี้เล็กกลับไปแล้ว ผมเป็นคนไล่ให้กลับไปเอง เพราะว่าถ้าอยู่แล้วผมคิดว่าอาจจะมีปัญหากันตามมาทีหลังก็ได้ เพราะผมรู้สึกว่าเวย์แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ จ้องเล็กเหมือนจะฆ่าจะแกงกันซะตรงนี้ ผมไม่รู้ว่าเฟยกับเล็กไปรู้จักกันมากมายตั้งแต่ตอนไหน ผมรู้สึกว่าเวลาที่เขาสองคนมองกันเหมือนมีบางอย่างที่ผมไม่รู้อยู่ข้างใน มันเป็นความรู้สึกที่ผมก็เดาไม่ถูก แต่มองดูแล้วมันรู้สึกแย่ เพราะว่าเหมือนกับจะต้องมีปัญหากันแน่ๆ


"น้องมันมาคุยเรื่องอะไร" เวย์ทำเสียงแข็งพูดกับผม ตาไม่ได้มองหน้าผมแต่กำลังจ้องจานในมือทีกำลังล้างน้ำเปล่าอยู่


"เดี๋ยวค่อยขึ้นไปคุยได้ไหม เฟยไปทำเครื่องเล่นซีดีให้หม่าม๊าก่อน" ผมพยายามจ้องหน้าแต่เวย์ไม่ได้มอง หรือมันกำลังโกรธผมอยู่ เอาน่า เดี๋ยวอธิบายให้ฟังก็คงเข้าใจเองหละ


เราสองคนล้างจานจนเสร็จ เวย์เป็นคนอาสาที่จะคว่ำจานให้เอง และให้ผมรีบขึ้นไปทำให้แม่ จะได้คุยกันเร็วๆ ผมจึงเดินขึ้นมาบนห้องแม่ ในตอนนี้ผมรู้สึกว่ารอบๆ ข้างตัวผมมันแย่ไปซะทุกอย่าง หรืออาจจะเป็นที่ตัวผมเองที่ดูห่อเหี่ยวและเป็นกังวล สับสนในความรู้สึกอยู่หรือเปล่า จึงทำให้รอบๆ ข้างเป็นแบบนั้น


ผมเดินเข้าไปในห้องแม่ ตอนนี้แม่เปิดหนังเรื่องโปรดที่แม่ชอบดูอยู่


"ไหนอะ ให้หนูทำอะไร" ผมพูพหลังจากที่ไปนั่งข้างแม่ แล้วก็กอดแม่เบาๆ


"ไม่มีหรอก ว่าแต่เราหน่ะ มีอะไร บอกหม่าม้าได้นะ" แม่ผมหันมองหน้าผมพูดอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลูบหัวผมเบาๆ ผมลงไปนอนบนตักแม่ ตอนนี้ในหัวผมมันยุ่งเหยิงจนพันกันไปหมด ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะบอกแม่ว่าเพราะอะไร หรือจะบอกตรงไหนได้บ้าง หรือตรงไหนบอกไม่ได้บ้าง หรือว่าผมไม่สมควรที่จะบอกเลย


"ไม่มีอะไรหรอก หนูแค่มีไรให้คิดนิดหน่อย" ผมบอกกับแม่ไป


"อย่าโกหก หม่าม๊ารู้สิ ตัวเล็กดูง่ายจะตาย อย่าลืมนะว่าม๊าเลี้ยงเรามากับมือ นิดหน่อยก็รู้หมดและ ตัวเล็กปิดม๊าไม่ได้หรอก" แม่ผมยังคงยืนกรานว่าผมต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงได้เป็นแบบนี้


"หนูไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนอะ" ผมตอบกลับไป เพราะคิดว่ายังไงผมก็คงโกหกคนๆ นี้ไม่ได้ เหมือนที่ผมโกหกตัวเองไม่ได้นั่นหละ


"งั้นม๊าเริ่มให้ คนที่มาอยู่กับตัวเล็กนี่คือใคร ทำไมม๊าไม่เคยเห็น ลูกเต้าเหล่าใคร" แม่ผมยิงคำถามรัวออกมา


ผมพยายามอธิบายว่าผมกับเวย์เจอกันได้ยังไง แม่ผมก็รู้สึกงงๆ กับเหตุการณ์ที่ผมกับเวย์เจอกัน แต่ก็ยังพอจะเข้าใจได้ว่าเป็นเพื่อนที่มหาลัยก็เท่านั้น แต่แม่ผมก็ยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่ดี ที่มหาลัยพึ่งจะเปิดได้ยังไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ กลับสนิทกันไวมากขนาดนี้


"แล้วเรื่องที่ลำบากใจหละ คนนี้ด้วยหรือเปล่า" แม่ผมถามผม


"หนูไม่รู้จะบอกไงอะม๊า เอาเป็นว่าถ้าหนูพร้อมแล้วหนูจะบอกนะ" ผมยังไม่กล้าที่จะพูดเรื่องของพวกๆ พี่ให้แม่ผมฟังหรอก ผมกลับเขาจะรับไม่ได้ อีกอย่างเรื่องมันก็เลวร้ายมากเกินไปที่จะให้แม่ผมรับรู้ด้วย เพราะว่าถ้าแม่ผมรู้ แม่ผมคงรับไม่ได้แน่นอน อาจจะมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นภายหลังก็ได้ ผมเลยเลี่ยงที่จะไม่บอกดีกว่า รอให้เวลาผ่านไปซักพักมันก็คงจะดีเอง


จน ณ บัดนี้ผมเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่า ลึกๆ แล้วผมเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่ง แต่เพียงแค่ปิดไว้ไม่หมดเท่านั้นเอง ผมเก็บอะไรหลายๆ อย่างไว้ในใจได้ทั้งหมด แต่ผมปกปิดท่าที การกระทำ สีหน้าของผมไม่ได้เลย จริงๆ แล้วถ้าหากผมกำลังมีความทุกข์อยู่หละก็ การแสดงออกของผมมันจะทำให้คนรอบข้างสัมผัสมันได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว เพราะว่าความสดใสร่าเริง ความเป็นตัวของตัวเองของผมนั้น มันช่างแตกต่างกับตัวตนของผมที่กำลังทุกข์ เศร้า เสียใจ อย่างมหาศาล


ผมชักจะไม่แน่ใจแล้ว ว่าตอนนี้ผมสมควรทำอย่างไรดีต่อไป


"งั้นหนูไปก่อนนะ จะไปอาบน้ำนอนและ พรุ่งนี้ไปมอ" หลังจากผมนอนคิดอะไรบนตักนุ่มๆ ของแม่ผมได้ซักพัก ผมก็ขอตัวไปหาเวย์ดีกว่า


ผมเดินเข้ามาในห้องเห็นเวย์ยืนดูดบุหรี่ที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก ไม่สนใจผม หรือเสียงเปิดประตูเลย   ผมเดินไปข้างหลังเบาๆ แอบหอมแก้มมันทีนึง มันตกใจนิดหน่อย หันมาแล้วมองหน้าผมด้วยแววตาที่จริงจัง และขึงขัง


ภายใตดวงตากลมเรียวสวยคู่นั้น มันเป็นคู่เดียวกับที่ผมมองตอนตื่นนอนหรือเปล่า ถ้ามันเป็นคู่เดียวกัน แต่ทำไมในเวลานี้มันช่างดูน่ากลัว จนผมอยากจะหลบสายตาคู่นี้


"จะบอกเวย์ได้ยังว่าคุยอะไรกัน" เวย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ขัดกับแววตามาก น้ำเสียงเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวล และอ้อนวอน


"เล็กมาบอกว่า พี่ใหญ่ฝากมาขอโทษ และตอนนี้พี่ใหญ่ก็ไม่สบายหนัก" ผมบอกกลับไปแบบช้าๆ ผมกำลังโกหกอยู่หรือเปล่าเนี่ย หรือเพียงแค่ผมพูดไม่หมด


ตอนนี้ผมก็รู้สึกเกียจตัวผมเองด้วย ผมมันเป็นคนนิสัยแย่ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าในตอนนี้ผมสมควรแคร์มันมากกว่า แต่ทำไมผมถึงยังเป็นแบบนี้ ผมกลัว กลัวว่าหากพี่ใหญ่เกิดเป็นอะไรไป ผมจะรู้สึกผิด และอีกใจนึงผมก็อยากจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำลงไป ผมกำลังทำตัวแย่ๆ อยู่ใช่ไหม ใครก็ได้บอกผมที


"แล้วยังไงต่อ เฟยอย่าบอกนะว่าเฟยจะไปดูมัน " เวย์ยังคงใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ้อนวอน แต่สายตายังคงแฝงไปด้วยความน่ากลัวที่ผมไม่กล้าสู้ จึงได้แต่หลบสายตาออกมา


"อือ" ผมตอบแบบกระอักกระอ่วน


"เฟย เราสองคนเป็นอะไรกัน" เวย์เริ่มขึ้นเสียงนิดๆ เสียงเริ่มดังมากขึ้นนิดหน่อย


"เป็น.....   เป็น......"  ผมไม่รู้จะตอบอะไรตอนนี้ ผมกับเวย์เป็นอะไรกันอะ ผมยังไม่รู้เลย    แฟน หรอ?  ผมกับเวย์ยังไม่เคยตกลงกันเลยด้วยซ้ำว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แม้กระทั่งเวย์เอง เองก็คงยังไม่เคยพูดว่าผมเป็นแฟนให้ใครต่อใครฟัง เพื่อนผมก็ไม่มี แล้วผมจะบอกใครได้หละว่ามันคือใคร รู้แต่เพียงว่ามันอยู่กับผมตลอดในเวลาสั้นๆ นี้ เรามีอะไรกันแล้ว มันคอยปลอบผมตลอดเวลาผมมีปัญหา ผมสร้างความวุ่นวายในชีวิตมันมากกว่าเดิม แต่มันก็ไม่ว่าอะไร หากแต่สิ่งที่ผมทำนั้นเป็นสิ่งที่มันต้องการ มันต้องการจะอยู่ข้างผม แต่แล้วสถานะของเราสองคนมันคืออะไรหละ ผมไม่รู้


"เฟยตอบไม่ได้ใช่ไหม ว่าเราเป็นอะไรกัน" มันขึ้นเสียงหนักขึ้น อารมณ์เสียมากขึ้น


ผมไม่เคยเห็นมันมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน หรืออาจเป็นเพราะว่ามันยังคงไม่เคยมีปัญหาหรือทะเลาะกับผมเลย ผมจึงไม่เคยเห็น แต่นี่ ตอนนี้มันกับผมเริ่มมีความเห็นที่ไม่ลงรอยกัน เรากำลังจะเริ่มทะเลาะกันใช่ไหมเนี่ย


เจ็บจัง... มันเจ็บไปหมดทั้งตัว เหมือนมีใครเอาเข็มเป็นหมึ่นๆ เล่มมาจิ้มไปทั่วร่างกายไปหมด มันรู้สึกอึดอัด มันรู้สึกแย่ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมารมากๆ ในเวลานี้ และก็อีกนั่นแหละ ความรู้สึกแบบนี้ผมก้ไม่เคยได้รู้สึก มันทรมารมากๆ ทรมารซะจริงๆ นี่หรือคือการทะเลาะกัน ความเจ็บปวดจากความรัก ความรักมันทำให้คนเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้เลยหรอ?


"ให้เวย์ตอบไหม ให้เวย์ตอบให้ไหม" เวย์ดึงผมเข้าไปใกล้ๆ จับแขนสองข้างของผมแน่น แล้วเขย่าตามคำพูดที่กระแทกเข้ามา


"แฟนไง นี่คือคำตอบที่สวยหรู แต่ผัวกับเมีย มันสะใจกว่า" เวย์ค่อยๆ กระแทกคำเหล่านี้ลงมา มันเหมือนเป็นการย้ำเข้าไปในสมองผมทุกคำ


"แล้วเวย์จะใช้คำว่าแฟนเนี่ยหละ สั่งห้ามไม่ให้เฟยไป" มันปล่อยมือออกจากแขนผม พูดเบาลงกว่าเดิม


ผมอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้นกับตัวผม ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแล้ว ไม่ได้รู้สึกถึงความทรมารแบบที่เป็นเมื่อสักครู่ ในตอนนี้ผมมีแต่ความสุข สุขแบบที่ไม่เคยสุขแบบนี้ มันไม่เหมือนตอนเวย์บอกรัก มันไม่เหมือนตอนเราใจเต้นแรง มันอธิบายไม่ได้อีกด้วย หรืออาจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยเจอความรู้สึกนี้   


เนี่ยหรือที่เขาเรียกกันว่า    "หึง และ หวง"


ผมรู้สึกและสัมผัสได้ว่ามันหึง และหวงผมมาก นั่นมันทำให้ผมรู้สึกแบบนี้หรอ รู้สึกเป็นสุขใจเพราะเขาหึงเรา เหอะ...ตลกดีแฮะ ความรักเนี่ย อารมณ์มันช่างหลากหลายเหลือเกิน ทุกข์และสุขในเวลาเดียวกัน


"แฟนใช่ไหม เราเป็นแฟนกันแล้วนะ" ผมเอื้อมมือไปจับมือเวย์ พร้อมกับพูดเบาๆ


เวย์ทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนที่จะเริ่มยิ้มขึ้นมานิดๆ และกอดผมแน่นมากจนผมเกือบจะหายใจไม่ออก


"เฟยอย่าไปนะ อย่าไปหามันเลยนะ เวย์ทนไม่ได้จริงๆ" เวย์พูดขณะที่กอดผม


"เฟยเอาพี่ๆ ไปด้วย แค่ไปเยี่ยมเฉยๆ หนะ" ผมค่อยๆ พูดเหมือนจะอธิบายให้เข้าใจ


มันปล่อยผมจากอ้อมกอดที่รัดแน่น มามองหน้าผม


"งั้นเวย์ไปด้วย เคป่ะ" มันทำเสียงร่าเริงขึ้นนิดหน่อย และมีรอยยิ้มที่มุมปาก


"แน่นอน"  ผมก็ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงมากขึ้น พร้อมกับกอดมัน


เนี่ยหรอที่เขาเรียกว่า "ความรัก" มันทำให้รู้สึกดีในพริบตา แล้วมันก็ทำให้รู้สึกแย่ได้ในพริบตาเช่นเดียวกัน ความรู้สึกหลายๆ อย่างที่คิดว่าจะคล้ายๆ กัน กลับไม่ใช่ เวลาบอกรักจะรู้สึกอีกอย่าง เวลารักก็จะรู้สึกอีกอย่าง เวลาทำรักกันก็จะรู้สึกอีกอย่าง เวลากลัวเขาจะโกรธก็จะอีกแบบ เวลาโกรธเขาก็จะอีกแบบ เวลางอน เวลาต้องการ เวลาเขิน เวลาอาย มันแตกต่างกันหมด และตอนนี้ผมได้เรียนรู้ ความรู้สึกของคำว่า "หึง" แล้ว และผมพร้อมที่จะเรียนรู้มันต่อไปมากขึ้น


แล้วเจอกัน "ความรัก" 

[Bg LoVe NT]

^

^

จิ้มเฟยก่อน

แล้วค่อยอ่าน

 

[HadsaNah]

ตอนนี้ ยาว แล้วน้า

รู้สึก ว่า วิธีการเขียน จะ ผิดแปลกไปจากทุกที

คำลงท้ายเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องนี้ใกล้จะจบและ

เลยต้องมีคำลงท้ายนิดๆ หน่อยๆ เนอะ

ไงก็ กลับบ้านกันดีๆ นะคับ

เฟย เลิก งาน แว้ว

มิส ๆ ทุกคน ครับ

[Yokung]

เคี๊ยกกกกกกกกกกก......
อยากว๊ากเป็นภาษาอิตาเลี่ยน = ="
คันครับ มดแอบกัด 5555555
แล้วก็มานั่งรอตอนต่อไป
คึคึ

[astral]

ดีใจจังในที่สุดเฟยก็ได้เรียนรู้ความหมายของรักที่แท้จริงในหลายๆแง่มุมเสียที 

[Donpopper]

เวย์น่ารักจัง

เข้าใจเฟยด้วย

อิอิ

รักกันนานๆนะ

[Millet]

แล้วเจอกานนนนนนนนนนนนนน ความรัก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มตูดสาวสวยรีบนอิๆ
 
เขียนดีขึ้นอีกระดับนึงแล้วนะ นะห์ +1 ให้เลยอิๆ
มองงานเขียนของตัวเองได้กว้างขึ้นทำให้เข้าใจตัวละครมากขึ้นมันก็ทำให้เราเขียนดีขึ้นด้วย
ขอให้เป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆนะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีใจจังที่ทั้งสองคน เวย์กับเฟย
ตกลงเลือกฐานะบางหยิบยื่นให้กันในฐานะแฟน (ผัวเมียก็ดะ)มันเหมือนเป็นข้อมูกมัดที่รู้สึกได้
เห็นชัดเลยละว่าะอมีคำๆนี้คำว่าแฟนเกิดขึ้นมา คำว่า หึงหวงก็เกิดตามมามันสามารถเรียก
ความสุขลึกๆในใจเฟยออกมาได้ มันเหมือนเรารู้ว่าอย่างน้อยๆตอนนี้ก็ยังมีคนแคร์เราอยู่
เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว เราจะมีเวย์คอยอยู่ข้างๆเป็นห่วงเสมอ
จะไม่ขอพล่ามอะไรมากละ เพราะดูท่าตอนหน้าจะเป็นการตกลงกันให้ชัดเจนแล้วละว่า
เฟย กับ ใหญ่จะอยู่ในฐานะอะไรต่อไป ซึ่งอย่างดีสุดก็คงไม่พ้นพี่ชายคนนึงก็เท่านั้น

[jokirito]

หวานมากมาย   

ในที่สุดเฟยก็ได้เรียนรู้

มีเวย์เป็นคุณครู

[both^^]

เวย์น่ารักว่ะ
เป็นคนดีจัง
เฟยรักคนไม่ผิดแล้วล่ะ
อิอิ

[Poes]

ใกล้จบแล้วหรอน้อง นะห์   คงไม่เศร้าชิมิ

รอลุ้นต่อ

[ranaways]

แล้วเจอกัน


ความร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ไฉไล]

ความรักมันก้อดีอย่างนี้ นี่เอง ว่ามะ

ลุ้นต่อไปเจ้าความรัก ของเฟยกับเวย์ 

[mist]

หวานจัง เครียดมาหลายตอนแล้ว มาหวานกันมั่ง

[yinmee]

อยากจะกรี๊ดดดดด แล้วก็ กรี๊ดดดดดด ให้ หน้าจอแตกไปเลย

หวานอ่ะ.................

เวย์  เวย์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดดด  น่ารักแล้วมีความเป็นสุภาพบุรุษในเวลาเดียวกัน  จากที่อ่านมาเวย์พร้อมที่จะปกป้องเฟย
 เหมือนที่เจ๊มาช่าเค้าร้องไว้ว่า

โลกนี่ต้องมีผู้ชายอย่างเธอ  หุหุหุหุหุ

อุ๊ย.....เผลอชมเวย์ ซะเยอะ แอบลืม แอบลืม

เฟย์ ก็น่ารัก ดูเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว  แต่ในเวลาเดียวกันก็ดูเข้มแข็ง    ใครที่ผ่านสถานะการณ์อย่างเฟยมา  ยากมากที่จะทำใจให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

เอาเป็นว่า สู้ๆๆต่อไป  ใก้ลจะจบแล้วซินะ   ขอแบบหวานๆนะ ไม่เอาเศร้า

เป็นกำลังใจให้พี่นะห์น๊าาาาาาาาาาาา   +1 จร๊าาาาาาาาา

[boboaje]

 . .  .เฟยเริ่มเป็นคนขึ้นมาแล้ว  . . . เอิ๊กกกก ก่อนนั้นเป็นลูกลิง     . . . . อยากรู้ว่าถ้าเฟยหึงเวย์บ้าง


จะเป็นไงน้า  . .. .  ใกล้จบแล้วเหรอคะ ไวจังเลยอ่ะ . . .. .

[THIP]

 

[menano]

อ่านไปตกใจหมดนึกว่าจะทะเลาะกันซะอีก

เฮ้อออออออออออออ

ดีนะเนี่ยที่จะไปแล้วเอาพี่ไปด้วยรวมเวย์ด้วยอีกคน

อย่างน้อย ๆ ก็คงจะดีกว่าไปคนเดียวแหละเนอะ

เพราะเกิดมันอยู่กันครบทุกคนล่ะ

บรื๋อววววววววววววววววววววววววว

ไม่อยากจะคิดต่อเล้ยว่าเฟยจะโดนไรบ้าง

 

[OhhO16]

จะจบแล้วหรือนี่ เฮ้อออ

[N19T]

กรี๊ดดดด เค้าตกลงเป็นแฟนกันละ 

ไปหาพี่ใหญ่ ต้องไปกันให้ครบทีมจริงๆ นะ ... พี่ใหญ่น่ากลัวหงะ

[● MaYa~Boy ●]

แล้วปัญหาพวกนั้นจะจัดการยังไงดีล่ะ

[LoveNineTeen]

แล้วเจอกัน"ความรัก"


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


อ่านแรกๆเครียดเลยนึกว่าจะทะเลาะกันซะแล้ว


พออ่านจบตอนปุ๊บ กรี๊ดดด ค่ะ


ชอบมากกกกกกกกก

[Dangerous_patz]

 





เป็นแฟนกันแล้ว




ตอนนหน้าจะ เปง ไง ม่ะรู้




ม่ะอยากนึกเรย

[wan]

ได้รับรู้ถึงความรู้สึก หึง หวง จากคนรักอย่างจริงจัง 

ดูอะไร ๆ มันเริ่มลงตัวแล้ว

เป็นกำลังใจให้ น้องนะห์ นะครับ +1 ให้ด้วย

[j4c9y]

สะดุ้งไส้

[epochii_upfun]

 
หั้ยความหวังคนแก่ป่าววะ

[maabbdo]

ใกล้จบแล้วเหรอ

ไมมันเร็วจัง

 

[andy_kwan]

แม่เฟยน่ารักมากนะ ท่านไม่คาดคั้นลูกชาย(สาว)เลยนะ
คงจะรอให้ลูกชายแนะนำลูกเขยเอง
อิอิ