มาต่อให้แย้วววว
หลับกันหมดอ่ะยังเนี่ย
การบ้านเยอะอ่าเพิ่งจาเสร็จ หุหุ
"ก๊อกๆๆๆๆๆ เปิดประตูหน่อย" มันมาแล้ว ผมเดินไปเปิดประตูให้มันมันถือของมาเต็มสองมือผีเข้ามันอีกแล้วครับแต่ไม่เยอะเท่าเมื่อวานอ่ะ
"ไปไหนมาอ่ะ แล้วซื้ออะไรมามากมายขนาดนี้อ่ะ" มันเดินเอาของไปวางบนโต๊ะในครัวแล้วเดินเอาหนังสือพิมพ์มายื่นให้ผม น่ารักป่ะหล่ะเด็กผมเนี่ยอิอิ ผมรับหนังสือพิมพ์แล้วมองหน้ามัน งงๆ
"ผมไม่รู้พี่จะทานอะไรมื้อเช้าอ่ะก็เห็นร้านไหนคนเยอะผมก็เลยซื้ออ่ะ นี้ปังปิ้งกะต้มเลือดหมูแล้วก็โจ๊กไข่เค็มมีนี้ด้วยข้าวต้มกุ้ง มีนี้อีกน้ำเต้าหู้ปาสองเราแล้วก็สังขยาใบเตย" มันภูมิใจนำเสนอมากครับพี่น้อง
"แกจะเอาไปเลี้ยงพระที่ไหนเนี่ยเยอะไปรึป่าวเราอยู่กันสองคนนะไม่ใช้สิบคน" ผมดุมันแต่มือก็คว้าเอาขนมปังปิ้งเข้าปากเจ้าโปรดผมด้วย หุหุ ตาก็อ่านหนังสือพิมพ์ช่างมีความสุขอะไรเยี่ยงนี้
"ก็ผมไม่รู้นี้ว่าพี่จะทานอะไรอ่ะกลัวไม่ถูกใจนี้หว่า"
"แล้วไมไม่ถามอ่ะ"
"ก็ผมเห็นพี่หลับก็ไม่อยากกวนอ่ะ"
"แล้วซื้อมาเท่าไรเนี่ย เอาตังค์ไป" ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วจะเอาตังค์ให้มัน
"ไม่ต้องหรอก แค่ให้ผมมานอนด้วยนี้ก็พอแล้ว"
"เอาไปเหอะยังเด็กไม่มีรายได้อะไร" ผมยื่นเงินให้มัน
"ไม่เอาอ่ะ"
"เอาไป" ผมจ้องมันทำหน้าดุดุจนมันรับไว้
"ไม่เอาไม่ได้หรอเปลี่ยนเป็นหอมแก้มทีหนึ่งไปป่ะ" ดูมันกะล่อนสิครับ
"ไม่ อย่ามาปีนเกลียว" ผมหันไปจ้องมันอีกรอบ หนุกดีอ่ะแกล้งมันเนี่ย อิอิมันน่าสลดตามเดิม
"ใจร้าย" มันบ่น แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ
"นั่งหน้าหงิกอยู่นั้นอ่ะ ทำไมไม่กินอ่ะเดี๋ยวเย็นแล้วมันไม่อร่อยนะ" มันยังนั่งเฉยอยู่ครับ ผมเลยเดินไปเอาจานชาม ช้อน มาใส่อาหารให้มันกิน แต่มันยังเฉยครับนิสัยเด็กเอาแต่ใจก็ยังเงี้ยตามใจเค้าหน่อยแล้วกัน
"ใจร้าย" มันยังพูดคำเดิมสงสัยมันจะลองดี
"จะกินอันไหนอ่ะจะได้เทให้" มันทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดครับ
"ใจร้าย" ดูมันสิครับเดี๋ยวเจอฤิทธิ์ผม
"อยากให้ใจร้ายกว่านี้มั้ย อยากกลับไปนอนห้องตัวเองรึป่าว จะกินอะไร"
"กินโจ๊กก็ได้" เท่านั้นอ่ะ ผมเทโจ๊กใส่ชามให้มันแล้วส่งให้
"ให้ป้อนด้วยมั้ยครับคุณชายคอปเตอร์" แหะๆๆๆมันยิ้มให้ผม
"ป้อนเจงๆๆหยอ" มันทำหน้าทะเล่นใส่ผม
"ยังอีก" แง่วๆๆๆๆมันน่ารักดีนะผมว่าแต่นิสัยเอาแต่ใจผมต้องแก้ให้ซะหน่อย
"พี่ไม่กินหรอ ผมกินไม่หมดหรอกคนเดียวอ่ะ กินหมดนี้ท้องแตกพอดี" เออก็รู้นี้หว่า
"พี่กินแค่น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋พอแร้ว"
"ปาสองเราต่างหาก"
"เออๆๆๆจะปาไรก็ช่างเหอะ ที่เหลือก็เอาไปแช่ตู้เย็นเย็นนี้กลับมาก็เอามาเวฟแล้วกัน"
"อืม...เดี๋ยวกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องก่อนนะ" แล้วไมไม่ไปอาบน้ำโน้นอ่ะเปลืองน้ำห้องกรูอีก
"เออ ทำไรก็ทำเร็วๆนะอย่าช้าเดี๋ยวสายเมิงตายไอ้ตูด" มันออกไปเอาเสื้อผ้าไม่ถึงห้านาทีก็กลับมา
"ป่ะ"
"ไปไหน" ผมถามมันเพราะมันชวนผมไปไหนไม่รู้ครับ
"ไปอาบน้ำกัน ก็เมื่อกี้พี่บอกจะทำไรก็ทำให้เร็วๆอ่ะ"
"เคยตายในห้องน้ำม๊ะ" มันยิ้มกวนๆๆใส่ผม
"โห...ไรหว่ะกินโจ๊กต่อดีกว่า" ผมวางหนังสือพิมพ์จัดการกับน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่เหลือแล้วเดินไปอาบน้ำ ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา ไอ้ตัวดีนั่งดูทีวี ผมเข้าไปแต่งตัวในห้อง เช็ดตัวเช็ดผมแล้วก็ยืนเป่าผม
"พี่ๆๆๆเป่าให้ป่าว" มันยืนเกาะอยู่หน้าประตูห้องนอน
"ไม่ต้องอ่ะไปอาบน้ำเหอะ" มันทำหน้าผิดหวังมากยิ่งกว่า ผุ้ว่า สอบตกเสียอีก
"เห้อๆ" ถอนหายใจมันจงใจให้ผมได้ยิน
"จะเป่าให้ก็เข้ามาดิ" มันหันควับมาทันทีทันใด้หยิบไดร์จากผมไป
"เย้ๆๆดีใจจังวุ้ย ผมนิ่มจังอ่ะ หอมด้วย" มันก้มมาดมหัวผม แล้วมันก็ใช้เวลาอันรวดเร็วหอมมาที่แก้มผม
"ทำไรเนี่ย เดี๋ยวเหอะใครอนุญาติ" ความรู้สึกครั้งที่ไอ้บีเคยแอบหอมผมมันกลับมาอีกแล้วครับตัวผมร้อนวูบวาบไปหมดหน้าแดงเห้อเราเป็นไรหว่าเนี่ย
"หอมจัง คงไม่มีใครมีความสุขเท่าผมอีกแล้ววววว"มันเป่าผมไปยิ้มไป
"ไปอาบน้ำเหอะ นี้ก็แห้งแล้ว" ผมดึงไดร์คืนมาเป่าเองเพราะขั้นตอนนี้ต้องใช้เทคนิคขั้นสูงคนอื่นทำให้ไม่ได้ผมเซตผมเสร็จทาครีมทาแป้งเรียบร้อยแล้วก็ไปหยิบบ็อกเซอร์มาใส่เตอร์ก็อาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาพอดี
"เป่าผมให้หน่อยๆ" เห็นมั้ยครับมันทวงบุญคุณผมแล้ว
"จะแต่งตัว"
"ไม่มีน้ำใจ อกตัญญู" เป็นไงหล่ะครับให้มันเป่าผมให้แค่เนี่ยถึงกับอกตัญญูต่อมันเลย
"เออ เอาไดร์มา" ผมเอาไดร์จากมันมาแล้วเคาะหัวมันทีหนึ่ง
"โอ้ย..เจ็บนะ ไม่เต็มใจทำนี้นา" งอลอีกแล้วครับ
"ใช้ครีมนวดผมป่าวอ่ะ ทำไมมันเเข็งจังผมเนี่ยพันกันด้วย"
"ป่าวอ่ะก็ไม่รู้ว่าอันไหนนี้เยอะแยะไปหมดขี้เกียจหาอ่ะ งง" มันก็เยอะเจงๆอ่ะดีแล้วแหละไม่หาขืนเอาอย่างอื่นมาสระได้งานเข้าแน่
"ถามสิไม่รู้ก็ถามสิ นั่งเฉยๆๆดุกดิกอยู่นั้นอ่ะเดี๋ยวไม่เป่าให้เลยนะ"
"พี่ๆๆขอยืม กกน.หน่อยลืมเอามา"
"จะใส่ได้หรอ ดูจากสายตาแล้วมันจะหลวมนะ" ผมแอบแซวมันทั้งๆที่ผมกับมันก็ตัวไล่เลี่ยกันคงใส่เสื้อผ้าด้วยกันได้
"โห....ไหนดูหน่อยดิว่าใหญ่ป่าว" ผมทำท่าจะเอาไดร์เคาะหัวมันอีกทีมันเอี้ยวตัวหลบ
"ล้อเล่นอ่ะ"
"ไม่เป่าแระ จะไปแต่งตัวแล้ว" ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงในที่ยังไม่ได้ใช้เอาไปให้มัน
"อ่ะ"มันหยิบกางออกดู
"ตัวใหม่เลยหรอ เกรงใจจัง" หรือมึงจะใส่ตัวเก่าเป้าขาดอ่ะ
"ใส่ๆไปเหอะ บ็อกเซอร์เอามั้ย"
"ไม่เอาอ่ะใส่สองชั้นอึดอัด" ผมเป็นคนที่ต้องใส่ทั้ง กกน.แล้วก็บ็อกเซอร์อ่ะครับ ผมเดินไปแต่งตัวมั้นก็แต่งตัวของมันมันยืนหล่ออยู่หน้ากระจกผมจะเดินไปส่องความเรียบร้อยมันก็แกล้งยืนบังผมเอียงซ้ายมันก็ไปซ้ายผมเอียงขวามันก็ไปขวา มันกวนไม่ครับเพ่น้อง
"ไม่ส่องก็ได้ฟ่ะ"ผมเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมสิ่งของจะไปสอนมันยังยืนหล่ออยู่หน้ากระจกเหมือนเดิมผมเอารองเท้าในตู้ออกมาเตรียมไว้เดินไปกินวิตมินเลยไปรดน้ำต้นไม้คุณชายก็ยังอยู่ที่เดิม
"เลยเก็บใจไว้รอ คนที่พอดีทุกอย่างเข้ากับฉัน คนที่มีหัวใจเหมือนกัน คนนั้นคือเธอได้ไหม.............ก็จะรักเธอไปทุกวันนนนน"เสียงเพลงดังมาจากห้องนอนมันคือเสียงร้องของไอ้เตอร์ที่อยู่หน้ากระจก ฉายาเตอร์หน้ากระจก
"เสร็จรึยัง นานแล้วนะ"
"เสร็จตั้งนานแระ เห็นทำอะไรต่ออะไรอยู่อ่ะเลยไม่กวน" ดูมันครับผมทำรอมันต่างหาก
"จะไปด้วยกันรึป่าวหรือจะเอารถไปเอง"
"เอารถผมไปดีกว่าแล้วพี่อ่ะไปกับผมทางเดียวกันไปด้วยกันประหยัดน้ำมันเพื่อชาติ" ก็ดีไม่เปลืองน้ำมันรถเรา
"งั้นก็เร็วๆถ้าช้าจะเดินไปเองช่วยชาติ"
"มีไรจะให้อ่ะ"
"อะไรอ่ะ"
"นี้ง่ะ" มันล้วงกล่องแว่นตาออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ผม ผมเปิดดูก็รู้ว่ามันเป็นอันที่ผมให้ร้านเก็บไว้ให้วันนี้จะไปเอา
"เห้ย..เอามาได้ไงอ่ะ"
"ผมให้พี่นะ"
"ให้ทำไม เอาตังค์ไป"
"ไม่เอาอยากให้ อยากขอบคุณที่พี่ดีกับผม"
"ขอบใจนะ" ผมหยิบมันมาดูใครจะรู้อยู่ๆก็ได้ของฟรีที่อยากได้ ไอ้นี้โรแมนติกดีแหะชักจะปลื้มมันแระ เราสองคนลงไปข้างล่างเตอร์ไปเอารถมาผมกำลังเดินไปขึ้นรถแต่ก็ไม่พ้นสายตาลุงยาม
"อ้าว...คุณสองคนรู้จักกันหรอครับ"
"เป็นแฟนกันอ่ะครับลุง"เสียงดังมาจากในรถครับ ลุงยามทำตาโตสงสัย
"มันล้อเล่นอ่ะครับลุง นี้เป็นลูกศิษย์ผมครับเรียนพิเศษกับผม มันเพ้อเจ้ออ่ะลุงอย่าไปสนใจเลย "
"อ้อ"
"ไปก่อนนะครับลุง หวัดดีครับ"ผมเข้ามาในรถก็จัดการสวดมันเลยครับ
"ฟ่าไม่ชอบนะเเบบนี้อ่ะ เล่นอะไรให้มันรู้จักเล่นบ้างอย่าทำอีกนะฟ่าไม่ชอบ"
"ผมขอโทษ" มันกลายเป็นลิงหงอยแล้วครับ บนรถเงียบมากได้ยินแต่เสียงแอร์ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนมาถึงสถาบันมันเดินไปห้องเรียนผมเดินไปห้องทำงานของป้าต่างคนต่างแยกย้าย