มาต่อให้แว้ววววววววว
"ไปด้วยกันไหมคับน้องฟ่า" เสียงพี่เต้ยครับซวยแต่หัววันเชียวกรู
"ไม่ดีกว่าครับฟ่านัดเพื่อนไว้บนรถไฟฟ้าอ่ะครับ ขอบคุณนะครับ ไปก่อนนะครับสายแล้วหวัดดีครับ"ผมรีบตัดบทเจรจาแล้วเดินขึ้นรถไฟฟ้าไปเลย ผมเป็นคนค่อนข้างจะหวงของเลยเข้าใจว่าคนอื่นก็ต้องเป็นเหมือนกันคนที่เค้าเป็นเจ้าของหัวใจเราเค้าก็คงจะหวงเราเช่นกัน
"อัลฟ่า" เสียงอีมาดามกบครับ กรูอายเค้านะเนี่ยเสียงมรึงดังมากเชียวมันเดินเข้ามาหาผมตรงสถานีสยาม
"เรียกเบาๆก็ได้มาดาม แหกปากเข้าไปคนมองกันเป็นตาเดียวเเล้วเนี้ย"
"แหม..ก็ช้านเห็นเพื่อนช้านก็ทักสิจ้ะจะแคร์ทำไมพวกหอยพวกนี้"
"มีเรียนกี่โมงเนี้ย"
"ก็บ่ายๆๆอ่ะ"
"แล้วมาทำไมตอนนี้อ่ะว่างมากหรอกหรือมาจิกผู้ชายก่อนเข้าเรียน"
"ปากหรอกจ้ะสาวสวยอย่งฉันมีแต่ผู้ชายมากตามจีบ"
"อืม..ลืมไปว่าคุยอยู่กับมิสยูนิเวิสน์" เราสองคนคุยกันไปตลอดทางจนถึงมหาลัยก็แยกย้ายกันไปที่คณะใครคณะมันเพื่อนๆผมนั่งรออยู่แล้วคุยกันสนุกสนานเชียว
"เห้ยไมมาช้าจังหว่ะฟ่า มานั่งๆพวกกรูกำลังจะลงมติกันว่าจะไปเที่ยวอัมพวากันเมิงว่าไงหว่ะ"
"เอาดิ วันไหนอ่ะ จัดมาเลย"
"กรูกำลังจะถามเมิงอ่ะว่าจะเอาวันไหนดี"
"หลังสอบม๊ะ จะได้ไปค้างคืนด้วย"
"เออกูเห็นด้วย"
"เอาแฟนไปได้ป่าวค่ะแพนอยากเอาแฟนไปด้วยค่ะ"
"แพน....วันนี้เป็นแพนหรอเมื่อวานฟ่ายังเห็นกุ๊กเป็นชมพู่อารยาอยู่เลยอ่ะ ว่าแต่แพนจะควงใครไปอ่ะ"
"แพนยังไม่บอกนะค่ะแพนแคร์สื่อค่ะเดี๋ยวสื่อรู้"
"อีแพนให้มันน้อยๆๆหน่อยค่ะบ้าให้มันน้อยๆหน่อย"
"อารมณ์เสียคนสวยทำไมต้องมีคนอิจฉาด้วยก็ไม่รู้" 555+วันนี้วงสนทนาค่อนข้างจะสนุกมากเป็นพิเศษผมกับเพื่อนๆเริ่มเข้ากันได้ดีทุกคนเริ่มแสดงธาตุแท้และตัวตนที่แท้จริงออกมาซึ่งมันก็ทำให้เรารู้ว่าทุกๆคนต๊องๆกันทั้งนั้น
"ฟ่าอ่ะเอาแฟนไปด้วยรึปาวหรือจะเปิดตัวแฟน" ต้นถามผม แล้วทำไมต้องผมอ่ะ
"มีให้เปิดตัวก็ดีสิต้น ฟ่าจะเอาใครมาเปิดตัวอ่ะตอนแรกว่าจะขอยืมตัวแพนเค้กซะหน่อยแต่ไม่ว่างซะแระ"
"เสียใจด้วยนะฟ่า แพนก็อยากเลือกฟ่านะแต่ว่าแพนมีคนที่แพนรักอยู่แล้ว"
"อีนี้ผีนางละครเข้ามรึงหรอค่ะไม่หยุดสักที" เสียงของนุ่นอีกรอบ นุ่นจะดูเป็นหญิงห้าวๆหน่อยแต่เราว่านุ่นอ่ะแอบเปรี้ยวนะ จะเป็นผู้หญิงที่ลุยได้ทุกสถานการณ์
"ชิส์แพนไม่ใส่ใจคนขี้เหร่ค่ะ"
"ต้นถามฟ่าแบบนี้ต้นจะเปิดตัวเหมือนกับแพนหรอ"
"ป่าวๆๆๆแค่อยากรู้เฉยๆ"
"น่าสงสัยนะค่ะมรึงอีต้น" เสียงนุ่นอีกแล้ว
"จริงด้วยคร๊ะแพนก็ว่าน่าสงสัย" มันเริ่มอยู่ข้างเดียวกันแล้ว
"มาสงสัยไรผมค๊าบบบ" ไอ้ต้นเริ่มร้อนตัว
"หรือว่าต้นกับแพทจะเปิดตัวกันในทริปแรกของพวกเรา" ผมหันไปมองแพทที่เอาแต่นั่งยิ้มแล้วก็หัวเราะอย่างเดียว
"เห้ย..เกี่ยวไรกะกรูหว่ะ ไอ้ฟ่ามรึงหาเรื่องให้กรูแระนะ"
"อ่าวก็ฟ่าเห็นต้นกะแพทในร้านหนังสือที่สยามอ่ะเห็นช่วยกันเลือกช่วยกันดูหนุงหนิงเชียวออกจะสวีท" ผมแกล้งอำมันสองคน
"จริงหรอย่ะ ทำไมไม่เม้าท์เลยคร๊ะคู๊ณณณณณ เล่ามาด่วนคร๊ะแพนWANTที่จะทราบอย่างด่วนค่ะ"
"ให้เจ้าตัวเค้าเล่าเองดีกว่ามั้ง"
"อย่ามามั่วเลยฟ่า แพทไม่เคยไปไหนกับต้นสองต่อสองเลยนะ"
"อย่ามาบิดเบือนข่าวเลยอีแพทฉันก็เคยเห็นหล่อนนั่งกินไอติมกะอีต้นสองคนค่ะ" นุ่นเข้ามาเสริม
"นี้เมิงสิงตัวเป็นเก้งหรอ" ไอ้พีพูดเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง
"ทำไมปรักปรำกูกันขนาดนี้ มึงอ่ะตัวเริ่มเลยไอ้ฟ่า" ไอ้ต้นเริ่มเหวี่ยง
"ฟ่าไม่รู้ฟ่าคนบร้า" 5555+ทุกคนเริ่มฮากันได้แล้ว แต่สงสัยสองคนนี้จะไม่ฮาหรือว่าจะจี้จุดใจดำเข้าน๊า อิอิ
"เมิง....ก็แซวกันขำๆตอนเช้าก่อนเข้าเรียนอ่ะอย่าเครียดดิหว่ะยิ่งเครียดยิ่งเหมือนยอมรับนะ"นุ่นยังไม่หยุดครับ
"นะเมิงอีนุ่นขำตายห่าแหละ"
"พอๆๆๆๆก่อนฟ่าขอโทษไม่รู้ว่าจะโกรธขนาดนีอ่ะแค่แซวขำขำ"
"เราไม่ได้โกรธเลยขำๆด้วยซ้ำอ่ะ" แพทช่างเป็นพระเอกเจงๆ
"กรูก็ไม่โกรธแกล้งพวกเมิงไปงั้นแหละ"
"ไม่มีใครไม่ทันใครเลยแต่ละคนขั้นเทพทั้งนั้น" ไอ้พีชมพวกเราครับ5555+
"ไปเรียนเหอะเมิงได้เวลาแระ" เราเดินขึ้นไปเรียนระหว่างก็เฮฮากันไปเรื่อยเจอรุ่นพี่ก็ทักทายกันตามประสาจนเจอพี่คนหนึ่งซึ่งสงสัยว่าจะมาหาพวกเราโดยตรง
"น้องๆๆกลุ่มนี้อ่ะหยุดแปปดิขอคุยด้วยหน่อย" พวกผมหันหลังไปก็เป็นอีพี่เต้ยครับ
"มีไรหรอพี่พวกผมกำลังจะไปเรียน" ไอ้ต้นตอบพี่เต้ยไป
"ขอห้านาทีได้มั้ย" พี่เต้ยมันขอห้านาทีซึ่งอีก10นาทีก็ถึงเวลาเรียน
"ได้ค่ะว่าแต่พี่มีไรค่ะ" นุ่นตอบพี่เต้ยไป แล้วพี่ส้มเพื่อนๆๆก็เดินมาที่พวกเรา
"คือว่าพี่อยากให้น้องไปคัดตัวหลีดอ่ะคับ"
"จ้ะ ช่วยกันหน่อยนะน้องๆเป็นหน้าเป็นตาของคณะ" พี่ส้มเสริมพี่เต้ย
"พวกผมไม่เกี่ยวใช่ป่ะครับงั้นพี่ก็เอาแพนเค็กเขมนิจณ์กับอั้มพัชราภาไปได้เลยครับพวกผมอนุญาติและพร้อมที่จะสนับสนุนเต็มที่" ไอ้ต้นเสนอความคิดได้ดีมากครับแล้วก็ฮาได้ใจมาก
"ไหนค่ะอั้มกับแพน สองคนนี้หรอค่ะแพนพี่ไม่ทราบนะค่ะว่าจัวจริงหรือปลอมแต่ที่แน่ๆอั้มอ่ะปลอมแน่นอนค่ะเพราะตัวจริงยืนอยู่นี้" พี่ส้มก็อยากเป็นอั้มก็เค้าอีกคนหรอเนี่ยพวกเราฮากันใหญ่
"นะครับน้องๆพี่ขอร้อง" ผมไม่ได้มีความคิดที่จะอยากเป็นเลยงานนี้ผมขอบายนะครับ
"เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วไปคุยกันข้างล่างนะค่ะพวกพี่จะรออยู่ไปเรียนได้เเล้วค่ะเด็กๆ" พวกผมกำลัง งงๆพี่สองคนนี้ว่าจะให้ทำไรกันแน่งงอ่ะ
"คับ พวกผมไปเรียนก่อนนะครับ" ไอ้ต้นตัดบทสนทนา
"ฟ่าไม่เอานะงานนี้อ่ะบายนะ อย่ามาหนับหนุนหรือส่งเสริมกันเด็ดขาดไม่งั้นฟ่าโกรธเจงๆด้วย" ผมบอกพวกมันไว้ก่อนครับ
"เออกูก็ไม่เอาหว่ะ" ไอ้ต้นเริ่มสมทบ
"แล้วพวกมึงจะเอาไงอ่ะพี่เค้ามาขอขนาดนี้"
"ก็ส่งแพนเค้กกับอั้มไปแล้วไง"
"อะไรๆก็มาลงที่กูสองคนเนี้ยนะค่ะสุภาพบุรุษกันมากเลยพวกมึง"
"เอางี้นะใครไม่อยากเป็นก็บอกพี่เค้าไป ไม่ต้องมาดันดารากันเองโอเคม๊ะ" เป็นความคิดที่ดีมากไอ้แพท
"เออตามนั้น เรียนโว้ยจารย์มาแล้ว" พวกผมนั่งเรียนกันจนจบคาบเรียนก็ลงไปที่ตึกที่พวกพี่ๆเค้านัดเราเอาไว้พอไปถึงพวกพี่ๆแกก็รออยู่พร้อมขนมนมเนยมากมาย
"มานั่งกันก่อนเลยจร้า นี่ๆๆกินหนมๆอ่ะนี้ของน้องฟ่าจ้ะ" พี่ส้มเรียกพวกเรามีพี่ๆอีกหลายคนมาสมทบ
"น้องมีตั้งหลายคนนะคะพี่ส้ม" กุ๊กแซวพี่ส้มจนพี่ส้มเชิ่ดใส่ แกแหย่เล่นอ่ะคับ
"จ้ะ มีหลายคนแต่คนที่อยู่ในใจพี่มีเพียงคนเดียวเท่านั้น" พี่ส้มหันมาทำสายตาหวานช่ำใส่ผมแกจะรู้มั้ยน๊าว่าผม......
"อีส้มจะเคี้ยวหญ้าอ่อนหรอค่ะ ดูสังขารมั้งคร่ะอีชะนีแก่" พี่มดหนุ่มสวยประจำคณะตะโกนมาแต่ไกล
"อีนี้มาทีไรต้องรังแกสุวนันท์ทุกทีสิ อารมณ์เสียอย่าไปใส่ใจนะค่ะน้องๆป้าเค้ามีอาการทางจิตนะค่ะ" สองคนนี้ทันกันจริงๆเจอกันเมื่อไรผมนึกว่าดูละครช่องเจ็ดทุกที
"เดี๋ยวเมย์เฟื่องจะตบสุวนันท์ข้ามช่องให้น้องๆดูเอามั้ยคร๊ะ" พวกผมเฮส่งเสริม อิอิ
"อย่าทำพี่ส้มนะครับฟ่าขอร้อง" ผมก็เล่นไปกับเค้าด้วย
"น้องฟ่า ยาใจของพี่ส้ม" พี่ส้มเข้ามากอดแขนผมแล้วเอียงหัวมาที่บ่า
"ตามหมอผีด่วนคร่ะน้องๆเพื่อนน้องโดนคุณไสย์มนต์ดำจากอีนี้แล้วค่ะ"
"ไม่ใส่ใจ" พี่ส้มเชิ่ดใส่พี่มดพร้อมกอดแขนผมไม่ปล่อย
"ส้มกะมดเนี่ยหยุดเล่นก่อนเข้าเรื่องวันนี้ได้แล้ว" พี่เต้ยแลดูเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้มากอ่ะ
"งั้นน้องฟ่ามานั่งนี้ค่ะทุกๆคนนั่งค่ะ" พี่ส้มเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง
"งั้นน้องต้นมาข้างพี่มดนี้ค่ะ"
"อ่ะพอๆๆๆๆน้องๆนะเมิงไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งซ์ นั่งกันตามสบายเลยน้องปล่อยอีบ้าสองคนนี้ไปอย่าไปใส่ใจ" ผมแอบยิ้มกับบทสนทนาของพวกพี่ๆเค้าทุกครั้ง
"เอาเริ่มเลยสิเต้ยจะว่าไรก็ว่าไป" พี่มดเปิดประเด็นขึ้น
"ก็เรื่องที่พูดไว้นั้นแหละมีใครจะพอช่วยพวกพี่ได้บ้าง" ทุกคนมองกันไปมาไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น
"ทำไมเรียกมาแค่กลุ่มผมอ่ะครับแล้วคนอื่นๆล่ะคับ" ไอ้พีถามพี่เต้ย
"อืม..พี่เห็นว่าน้องๆลุยๆดีพูดจาด้วยคงง่ายต่อการเข้าใจคนอื่นๆพี่ก็ได้บอกไปแล้วเพียงแต่พวกพี่มีความเห็นตรงกันว่าน้องๆน่าจะช่วยพวกพี่ได้ในเรื่องนี้" ผมค้านในใจว่าทำไมต้องเป็นพวกกรูด้วย
"ว่าไงกันจ้ะน้องๆ" พี่มดถามย้ำความสมัครใจ
"ฟ่า..พี่อยากให้เราไปลองคัดตัวดู" อ่าวไหนมาลงที่ไอ้ฟ่าอ่ะ
"ฟ่าเนี่ยนะ เต้นยังไม่ทันจังหว่ะเลย อย่าว่าเเต่เต้นเลยพี่หายใจยังผิดจังหวะเลยฟ่าไม่มีความสามารถได้นี้หรอกครับแล้วฟ่าก็คิดว่า มันไม่ใช่กิจกรรมที่ผู้ชายจะทำกันอ่ะครับ" ผมพูดตรงไปรึป่าวไม่รู้แต่ที่รู้ๆผมไม่ได้อยากเป็น
"แต่พี่ได้ข่าวว่าเราเป็นดรัมไม้หนึ่งของโรงเรียนเลยไม่ใช่หรอ" พี่เต้ยมันเอาเรื่องนี้มาจากไหนหว่ะ
"เป็นดรัมไม่ได้เต้นนี้ครับเกี่วไรกับเป็นหลีดอ่ะ" ผมเริ่มแถไปเรื่อย
"เอาเป็นว่าน้องจะไม่ช่วยคณะ" นี้แหละคือสิ่งที่รุ่นพี่เหนือพวกผมเห้อไอ้ฟ่าจะไปทางไหนดีหล่ะครับทีนี่
"ให้ฟ่าช่วยอย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอครับ ให้ฟ่าไปคัดตัวนักฟุตบอลยังดูดีกว่าเลยอ่ะ"
"แล้วคนอื่นว่ายังไง จะไม่ช่วยคณะเหมือนฟ่ารึป่าว" อ่าวงานเข้าแล้วกรูไอ้พี่เต้ยเเม่งปากไม่ดีหว่ะรู้สึกผิดเลยกรูแต่นิ่งไว้ก่อนเดี๋ยวศัตรูรู้ตัวเดาใจออก
"พี่ค่ะพี่พูดอย่างนี้พวกหนูจะเอาหนังหน้าที่ไหนมาปฏิเสธพวกพี่ค่ะ" นุ่นเริ่มของขึ้นแล้วกุ๊กต้องดึงชายเสื้อเอาไว้ส่งสัญญาณว่าเมิงเบาๆหน่อยเห้ย
"คือพวกหนูอ่ะค่ะไม่เป็นไรหรอกทำได้เพื่อคณะแค่นี้สบายมากค่ะ แต่พวกผู้ชายเนี่ยพี่ก็พอจะทราบสืบๆกันมาว่าคนที่ไปคัดตัวหลีดจะถูกสายตาคนรอบข้างมองยังไงคงไม่ต้องให้หนูพูดรายละเอียดใช่ป่ะค่ะพี่เข้าใจพวกมันหน่อยค่ะ" กุ๊กที่คอยห้ามนุ่นเมื่อกี้ดันของขึ้นซะเองแต่นุนพูดได้ตรงใจผมมาก
"พี่ครับ ผมเข้าใจพวกพี่นะครับแต่พวกพี่ก็ต้องเข้าใจผมบ้างว่าพวกผมรู้สึกกันยังไงแบบที่กุ๊กพูดเมื่อกี้นั้นแหละคือสิ่งที่พวกผมรู้สึกครับ" กุ๊กเธอช่างทำให้เราประทับใจเสียเหลือเกิน
"ส้มมึงว่าไง" พี่เต้ยหันไปถามพี่ส้ม
"กูเข้าใจพวกน้องๆนะว่ารู้สึกยังไง แต่พี่อยากบอกว่ามันก็เป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งที่พวกเราจะได้รับจากที่นี้ ถ้าน้องๆทำตรงนี้ไม่ได้ทำแล้วรู้สึกอายวันข้างหน้าน้องๆก็รู้ว่าคณะเราต้องมีละครเวทีมีโน้นนี้นั้นอีกมากแล้วถ้าน้องเป็นนักแสดงน้องๆรับบทบาทได้แค่บทเดียวน้องๆคิดว่าน้องจะเป็นนักแสดงที่ดีรึป่าว บทโน้นไม่เล่นบทนี้ไม่ชอบเมื่อไรจะเก่งเมื่อไรจะประสบความสำเร็จ" ทำไมพี่ส้มพูดแล้วทำให้ผมโอนเอียงได้หว่ะเนี่ย
"แต่มันคนละเรื่องกันนี้ครับพี่" ไอ้พี่ยังค้านอยู่
"อ่ะมันก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนนะค่ะ เอาอย่างนี่พวกพี่ให้น้องๆเอาคำพูกของพี่ไปคิดแล้วจะสมัครหรือไม่สมัครก็แล้วแต่พวกน้อง ตามนี้นะค่ะ" พี่ส้มพูดจบแล้วหันมามองหน้าผม ผมเข้าใจอารมณ์พี่เค้านะครับ
"กินขนมดีกว่าน้องๆแล้วเอาไงค่อยกลับไปคิดที่บ้าน" พวกพี่ๆกลับสู่โหมดเดิมพูดคุยเล่นเหมือนเดิมต่างจากเมื่อครู่มากทำให้พวกผมเริ่มเห็นใจพวกพี่เค้าแล้วแต่ก็ยังไม่ได้อยากเป็นอยู่แต่พวกเราก็คุยกันเฮฮาจนเย็นก็แยกย้ายกลับบ้าน
"เย็นแล้วกลับบ้านกลับหอกันได้แล้วจร้าเด็กๆ"พี่ส้มบอกกับพวกเราที่คุยเล่นอยู่กับพี่ๆ
"ฟ่ากลับยังไงจ้ะ" พี่ส้มหันมาถามผม
"ฟ่ากลับบีทีเอสครับพี่ส้มพี่ส้มหล่ะครับ"
"พี่จะไปค้างห้องพี่มดจ้ะเดี๋ยวเดินออกทางข้างหลังนี้นิดเดียวเอง"
"ฟ่าเดินไปส่งมั้ย"
"แหม...หล่อแล้วยังใจดีอีกอย่ามาให้ความหวังคนแก่เลยจ้ะ" พี่ส้มตัดพ้อใส่ผม
"ฟ่าพูดเจงๆๆ"
"ไม่ต้องหรอกมีพี่มดไม่มีใครกล้าทำอะไรคนสวยอย่างพี่หรอกจ้ะ"
"ถูกคร่ะน้องฟ่าเพราะพี่มีความสวยเป็นอาวุธจ้ะเคยได้ยินมั้ย สวยประหารอ่ะจ้ะ"
"กล้าพูดนะเมิงกลับเหอะงานรอมึงอยู่เพียบค่ะ"
"งั้นฟ่าส่งตรงนี้นะคับ หวัดดีคับพี่ส้มพี่มด" พี่ส้มกะพี่มดเดินออกจากตึกเพื่อนๆหวัดดีพี่สองคนแล้วก็ทำท่าจะแยกย้ายกลับกัน
"ที่เหลือกลับยังไงกันครับฟ่ากลับกับพี่มั้ยครับพี่เอารถมา" พี่เต้ยอีกแล้วเซ็งอ่ะ
"ไม่รบกวนดีกว่าครับ ฟ่ากลับพร้อมพีอ่ะครับเดี๋ยวจะไปซื้อของกันด้วย" ไอ้พี่ทำหน้า งงๆ แพท กับต้นกลับทางเดียวกันส่วนกุ๊กกับนุ่นอยู่หอมหาลัยครับพวกผมก็เลยแยกย้าย
"อ่าวหรอไปที่ไหนอ่ะไปด้วยสิพี่ก็อยากไปซื้อของอยู่พอดี" มันยังไม่เลิกตื้อ
"ไปร้านหนังสือที่พารากอนนี้แหละครับ" ไอ้พีตอบพี่เต้ย
"งั้นพี่ขอไปด้วยคนนะอยากได้หนังสือพอดี" อะไรกับกูนักว่ะเนี่ยไอ้พีมองหน้าผม
"ตามสบายครับเจอกันที่ร้านหนังสือนะครับ" ผมกับไอ้พีเดินไปขึ้นรถแล้วก็คุยกันในรถ
"พีมึงรู้ใช่ป่ะว่าไอ้พี่เต้ยมันคิดยังไงกะกู" ผมเปิดบทสนทนา
"เออใครก็รู้ทั้งนั้นอ่ะมึงดูตามันดิฟ่าเยิ้มขนาดนั้นเวลามองมึงอ่ะ"
"แล้วมึงก็รู้ใช่ป่ะว่ากูไม่ชอบ"
"เออรู้ดิ"
"งั้นมึงต้องช่วยกูแล้วนะเว้ย"
"ช่วยยังไงอ่ะ"เมิงจะไปซื้อหนังสือคนเดียวนะแล้วปล่อยกูไว้ที่บีทีเอสโอเคป่าว"
"เออก็ได้แล้วถ้าพี่เค้าถามมึงจะให้กูตอบว่าไง"
"ก็บอกว่ากูรีบไปโน้นนี้นั้นไรก็บอกไปเหอะ"
"เออก็ได้แต่ถ้ากูโดนพี่เค้าล่อลวงไปละเมิดทางเพศมึงต้องโทรแจ้งคุณปวีณาให้มาช่วยกูนะ"
"โหเมิงเค้าจะกินกูไม่ได้กินมึงนะ แล้วตัวมึงก็กระทืบเค้าได้สบายมากเว้นเสียแต่ว่าจะสมยอม" ผมหันไปมองมันเเบบมีเสศนัยมันขำออกมาดังมาก
"คิดได้นะเมิง มึงจะลงตรงไหน เห้ยมันตามติดมาขนาดนี้จะลงไงหว่ะ" อ่าวซวยเเล้วไง
"งั้นไปพารากอนเลย เดี๋ยวกูไปขึ้นที่สยามก็ได้" มันปล่อยผมลงตรงหน้าแบงค์กรุงเทพฝั่งสยามซึ่งพี่เต้ยมันติดไปแดงอยู่
"ตรงนี้แหละขอบใจเว้ยพี แต่อย่าไปสมยอมนะ" ผมแซวไอ้พีอีกรอบ อิอิ
"เออ" ผมรีบวิ่งขึ้นบีทีเอสกำลังจะขึ้นบีทีเอสกลับห้องแต่จำไก้ว่าสัญญากับคนที่บ้านไว้ว่าจะไปรับที่โรงเรียน ซวยแล้วไงลืมสนิทเลยโรงเรียนเลิกนานแล้วด้วยทำไงดีอ่ะ เอาหว่ะไปซะหน่อยจะได้ไม่ผิดคำพูด ผมนั่งบีทีเอสแล้วต่อแท็กซี่เข้าไปมองไม่เจอมันเลยโทรหา แต่ปิดเครื่องซะงั้นอ่ะผมเลยเดินต่อไปเรื่อยๆๆจนถึงสนามบาสก็แค่เห็นมันนั่งหน้าหงิงอยู่ตรงม้านั่ง
"ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยอ่ะเลิกเรียนตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ" โอ้วช่างเป็นคำทักทายแฟนที่ดีเหลือเกินเมิงกลับไม่ถูกรึไงบ้านอ่ะ อย่าไปมีปากเสียงกับมันนะเราผิดเรามาช้าใจเย็นๆนะอัลฟ่า
"รอนานมั้ยหิวป่าว ไปหาไรกินกัน" ผมยิ้มให้มัน
"หิวจนจะกินช้างได้อยู่เเร้ว ไปไหนมาทำไมช้าเลิกเรียนตั้งนานแล้วนี้"
"รู้ได้ไงว่าเลิกตั้งนานแล้ว"
"ก็เห็นตารางเรียนนี้" มันรอบคอบกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ
"ก็รุ่นพี่เค้าจะให้ไปคัดตัวหลีดเลยคุยกะเค้านานไปหน่อย"
"หลีด.....แค่นี้ยังดังไม่พออีกหรออยากให้คนอื่นเค้าสนใจมากนักรึไง" อะไรของมันเนี่ยมันเริ่มมากเกินไปแล้วนะ
"พี่เค้ามาขอร้องฟ่า ฟ่ายังไม่ได้ตกลงเลย"แล้วทำไมเมิงต้องมาหงุดหงิดใส่กูด้วยเนี่ย
"อยากจะเป็นก็ตามใจเหอะ" มันลุกเดินไปโดยไม่เรียกผมสักคำ ผมก็จะทำไงอ่ะก็ต้องเดินตามมันไปอ่ะสิเราผิดนี้แต่ตอนนี้อารมณ์เริ่มคุมไม่อยู่แระนะ
"เป็นไรเนี่ยทำไมต้องมาอารมณ์เสียใส่ฟ่าด้วย"ผมเดินตามไปพูดข้างๆมัน
"ไม่มีเหตุผล" อ่าวไอ้นี้
"ง้นฟ่าก็ไม่อยากพูดกับคนไม่มีเหตุผล" ผมเริ่มของขึ้นแระรู้จักไอ้ฟ่าน้อยไปแร้วพ่อเหวี่ยงกระจายมาเยอะแล้วนะคับ
"งั้นก็ไม่ต้องพูด" อ่าวลองของ
"โอเคตามนั้น" ผมเดินไปข้างหน้าโมโหนิดหน่อยอยากดัดนิสัยมันให้ใจเย็นไม่เอาแต่ใจมากกว่านี้ถ้าคิดจะรักกันไปนานๆมันเดินทอดน่องช้าๆไม่คิดจะตามมาง้อผมด้วยซ้ำปล่อยมันไปครับปล่อยมันไปผมรู้ว่าผมถือไพ่เหนือกว่าเยอะ
ถึงหน้าโรงเรียนผมจะเรียกแท็กซี่ยืนรอมัน มันก็เดินโอ้เอ้ไม่สนใจผมเลยสักนิด
"จะกลับด้วยกันมั้ย" มันเฉยไม่สนใจสิ่งที่ผมตะโกนถามมันแถมยังทำเป็นหูทวนลม มีหรอครับไอ้ฟ่าจะรอไม่มีทางไม่ง้อนะครับผมไม่ผิด ขอโทดครับเรียกแท็กซี่ทันที
"ไปบีทีเอสครับ" ผมนั่งรถไปบีทีเอสในใจโมโหมากผมไม่ใช่คนเอาแต่ใจแล้วก็ไม่ใช่คนตามใจใครด้วยถึงบีทีเอสผมก็ยืนรอมันอยู่สักพักเพราะมันต้องมาขึ้นที่สถานีนี้แน่แต่ผมรอมันนานแล้วก็ไม่เจอสงสัยมันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปแล้วแน่ๆ ผมโทรไปที่คอนโดจะโทรไปที่ห้องเดี๋ยวมันรับก็จะรู้ว่าผมแคร์มันอ่ะสิ พนักงานรับผมขอสายลุงเพิ่ม
"ลุงเพิ่มนี้ฟ่านะครับลุง"
"มีไรคับคุณฟ่าใหลุงช่วยอะไรครับ"
"เตอร์กลับไปที่คอนโดยังครับลุง"
"อ๋อคุณเตอร์เพิ่งขึ้นไปเมื่อครู่นี้เองครับจะให้ต่อสายไปที่ห้องมั้ยครับ"
"ไม่ต้องๆครับขอบคุณมากครับ" ผมรู้สึกหงุดหงิดที่มันไม่แคร์ผมเลยหรือว่าผมเอาแต่ใจเองนะเนี่ยผมนั่งบีทีเอสถึงสถานีสยามก็คิดว่าเดี๋ยวไปซื้ออาหารที่ซุปเปอร์พารากอนดีกว่าดึกแล้วมันลดราคาถูกดีแต่ขอแวบไปที่ร้านหนังสือสักหน่อยผมเดินไปร้านหนังสือคิโน๊ะไปที่มุมโปรดของผมมองผ่านไปทางวัดปทุมมองไปที่ตึกออลซีซั่นมันทำให้ผมคลายอารมณ์โกรธขึ้นเยอะ ไปซุเปอร์ข้างล่างดีกว่าผมเดินไปที่ลิฟท์ เห้ยนั้นมันไอ้พี่เต้ยนี้หว่าอ่าวๆๆๆๆงานเข้าแล้วกรูไมมันยังไม่กลับอีกหว่ะเนี่ย แล้วที่ซวยไปกว่านั้นมันดันมองมาที่ผมพอดี งานเข้าแล้วฟ่าเอ๊ย
เดี๋ยวมาต่อให้น๊า
มาต่อวันนี้แหละไม่ค้างๆๆๆๆๆๆ
เอิ๊กๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201 (อ่าน 884658 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก