หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[EverGreen™]

มาตามจีบเรื่องใหม่คร้าบ

เอ่ออ

ได้ข่าวว่าค้างแหละท่าน!!

 

[Guddafy]

อ่ะนะ

จบแบบ ทำร้ายกันได้ลงคอ 

รีบมาต่อ เร็วๆๆนะ น้องฟ่า

ว่าแต่

เตอร์ จะมาตอนไหนละเนี่ย

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ขอบคุณทุกรีพลายนะครับรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของทุกๆคนนะครับ
ถ้าผมไม่จบแบบค้างๆ ก็ไม่มีใครคิดถึงฟ่ากะเตอร์ก่อนนอนอ่ะสิครับ

ร๊ากทุกคนน๊าก๊าบบบเอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาต่อกันเยยดีกว่า..........................................................................

           "อยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้จัง"  มันนอนกอดผมทั้งคืนเสียงหัวใจผมเต้นแรงมากผมก็คิดว่ามันก็คงเหมือนกันเรานอนกอดกันจนเผลอหลับไปจนเช้แสงอาทิตย์เข้าตาผมจึงตื่น  มันยังนอนกอดผมอยู่ผมก็ปล่อยให้มันนอนกอดต่อไปผมนอน อมยิ้มอยู่อย่างนั้น ภายในใจก็คิดว่าถ้าไม่มีมัน ผมจะอยู่ได้รึป่าว ทำไมเราไม่แสดงความรักแบบนี้ต่อกัน ให้มันเร็วกว่านี้นะ ปล่อยให้เวลามันเสียไปตั้งเยอะ ไม่งั้นเราคงได้เรียนรู้อะไรซึ่งกันและกันมากกว่านี้ 
           ที่แขนผมชาไปหมดแล้วครับ แต่ไม่กล้าขยับ เพราะกลัวมันจะตื่น แต่ก็ทนไม่ไหวอ่ะ ขอขยับนิสนุงนะ มันตื่นครับ  ทำไงได้อ่ะ กรูก็อยากให้มรึงกอดนะแต่มันเมื่อยมั๊กมากอ่ะ
   "ตื่นแล้วหรอ"  ผมถามมัน
   "อืม  หลับสบายจัง" เออแต่กรูอ่ะเมื่อย
           "หรอ"
   "ขอกอดอีกนิสนุงได้ป่ะ"  มันสวมกอดผมโดยไม่ได้ฟังว่าผมจะตกลงรึป่าว ผมปล่อยให้มันกอดอย่างนั้นอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของมันดังขึ้น
   " เหนื่อยแต่ต้องยอม ฉันพร้อมที่จะเดินต่อบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆงืดๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์มันดังพร้อมกับสั่นอยู่บนโต๊ะมันเอามือออกจากตัวผมแล้วลุกไปรับโทรศัพท์
   "หวัดดีครับพ่อ   ครับ    ครับ       ตอนไหนครับ    คับ     ได้คับ     แค่นี้นะคับ  สวัสดีคับ"หน้ามันจ๋อยมากครับผมว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่เชียว
   "พ่อโทรมาอ่ะ   จะมารับวันนี้ค่ำๆ" มันเอาโทรศัพท์วางแล้วมานั่งข้างๆผม
   "เห้ย ไวขนาดนั้นเลยหรอหว่ะ"ผมกับมันได้แต่มองหน้ากัน  มันสวมกอดผม มันกอดผมแน่นมากผมรับรู้ได้ว่ามันไม่อยากไปแต่มันจำเป็นต้องไป ผมอยู่นิ่งทำอะไรไม่ถูกผมจึงกอดมันตอบแล้วเอามือลูบหลังเบาๆ
   "บีไหวมั้ย"  ไม่มีคำตอบจากมัน
   "ฟ่าคิดถึงบีบ้างนะ"เสียงมันสั่นเครือเหมือนคนร้องไห้มันปล่อยมือออกจากผมแล้วมองหน้าผม  มันร้องไห้จริงๆครับ
   "คิดถึงบีบ้างนะ  ได้มั้ย"  ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มัน
   "ได้สิ บีจะอยู่ในนี้ของฟ่านะ"ผมเอามือชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้าย  มันยิ้มทั้งน้ำตาแล้วกอดผมอีกครั้งมันกอดผมอยู่ครู่หนึ่งโดยที่เราสองคนไม่ได้พูดจาอะไรกันเลยแต่มันสัมผัสซึ่งกันและกันได้ว่าเราสองคนไม่อยากไปจากกัน
   "ขอบใจนะ  คนดีของบี"  ไอ้บีเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ แล้วผมจึงชวนมันลงไปทานข้าวเพราะแม่คงรออยู่แล้ว
   "อ้าว  ตื่นกันแล้วหรอลูกแม่กำลังจะไปตามพอดีเชียว  มามาทานข้าวกัน"ผมกับมันไปนั่งที่โต๊ะวันนี้ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น  ได้แต่ผลัดกันมองหน้าซึ่งกันและกัน
   "พี่บีกะพี่ฟ่าเป็นใบ้กันหรอค่ะหรือว่าทะเลาะกัน"
   "นั้นสิ  แล้วตาแดงๆๆๆเป็นไรหรอบีลูก  เราทะเลาะอะไรกันรึป่าวลูกหรือว่าไม่สบาย" แม่เริ่มสงสัย  จนพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก็ลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วมองมาเพื่อรอฟังคำตอบเช่นกัน ไอ้บีบ่อน้ำตาเอ่ออีกแล้วคับพี่น้องเห้อไอ้ขี้แยเอ้ยย
   "ก็จะอะไรอีกหล่ะครับแม่  ก็ไอ้คนขี้แย จะต้องกลับเชียงใหม่อ่าสิครับ พ่อบีเค้าจะมารับวันนี้อ่ะเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เนี่ยเอง คนขี้แยคนนี้ก็เลยบ่อน้ำตาแตก"  ผมทำท่าทะเล้นใส่มันแต่ในใจผมอยากจะร้องไห้ไปกับมันซะด้วยซ้ำ  มันนั่งน้ำตาซึมอ่ะสิครับมันไม่ยิ้มกับผมเลย
   "อ้าววันนี้แล้วหรอ  ทำไมไวจังเนี่ยแม่ก็นึกว่าจะอีกสักสองสามอาทิตย์  นึกๆแล้วก็ใจหายเนอะ  ไม่ต้องร้องนะลูกเชียงใหม่ ใกล้แค่นี้เองเดี๋ยวแม่จะไปเยี่ยมบ่อยๆๆนะลูกนะ" แม่ผมพูดจบไอ้นี้น้ำตาสั่งได้เลยครับจะท่วมบ้านผมแร้ววว
   "ไม่ต้องร้องลูกไม่ต้องร้องบ้านนี้ยินดีต้อนรับเสมอนะลูก ปิดเทอมก็มาเยี่ยมพ่อกับแม่ได้ ลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้กันหรอกลูก"  พ่อผมเอื้อมมือไปตบบ่ามันเบาๆๆ  ว่าแต่มันไม่ใช่ผู้ชายไงพ่อมันเลยร้องไห้  อิอิ
   "ช่ายลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้กันหรอกหรือว่าบีเป็นตุ๊ด"   5555+ผมทำอารมณ์ขันกลบเกลื่อน
   "กินข้าวกันดีกว่านะ กินๆๆๆๆ  เอ้ายัยหนูเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม"  นังน้องสาวของผมครับนั่งร้องไห้ซะงั้นอ่ะ
   "หนูไม่อยากให้พี่บีไปเลยค่ะ" มันไปรักกันตอนไหนหว่ะเนี่ยปรกติทะเลาะกันประจำอ่ะแม่ผมก็น้ำตาคลอไปอีกคนอะไรกันเนี่ยแต่เมื่อทุกคนเห็นน้องสาวผมร้องไห้ก็อดขำกันไม่ได้5555+
   "กินข้าวกันดีกว่าลูก"
    มื้อนั้นจัดว่ากินข้าวกันทั้งน้ำตา คงด้วยความผูกพันธ์ที่มีให้ต่อกันและกัน เพราะครอบครัวผมรักมันเหมือนลูกอีกคน แล้วด้วยนิสัยของมันที่เข้ากับทุกคนได้ง่าย มันเป็นเด็กดีพ่อกับแม่ผมเลยเอ็นดูมันเป็นพิเศษ  พอมื้ออาหารจบลงผมกับมันไปช่วยกันเก็บของ  มันไม่ได้เอาอะไรมาเท่าไรเพราะส่วนมาก จะใช้ของผมมีของใช้บางอย่างแล้วก็เสื้อผ้าอีกไม่กี่ตัวผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้มันเนื่องจากมันกระทันหันมาก ผมจิงนึกขึ้นได้ว่าผมมีสร้อยอยู่เส้นหนึ่งแล้วมีจี้เป็นรูปกล่องสมบัติ เปิดข้างในมันจะมีโซ่เส้นเล็กๆๆคล้องไว้กับป้ายเหล็ก ที่สลักคำว่าอัลฟ่า เป็นสร้อยที่ผมสั่งทำแล้วชอบมาก ผมเดินไปที่หัวเตียงหยิบกล่องสร้อยมาแล้วส่งให้มัน
   "อ่ะฟ่าให้บี"  มันทำหน้า งงๆแล้วเอื้อมมือมาหยิบไปแล้วเปิดดู
   "ให้บีหรอ"
   "มันเป็นสร้อยที่ฟ่าออกแบบแล้วสั่งทำเองอ่ะบีลองเปิดจี้กล่องสมบัติดูสิ"มันค่อยๆๆเปิดแล้วป้ายเหล็กก็ห้อยออกมาจากจี้มันหยิบป้ายเหล็กนั้นดูแล้วก็พูดว่า
   "อัลฟ่า"
   "ใช่  อัลฟ่า"
   "ขอบใจนะฟ่า" แล้วมันก็เอื้อมไปหยิบถุงผ้ากำมะยี่สีน้ำเงินใบเล็กๆในกระเป๋าเป้ของมันออกมาแล้วส่งให้ผม
   "อ่ะนี้บีให้ฟ่า  เช้าวันนั้นอ่ะที่บีรีบไปโรงเรียน บีนัดร้านเค้าไว้อ่ะว่าจะไปเอาของตอนเช้า ถ้าบีไปเอาตอนเย็นบีกลัวฟ่าจะรู้แล้วจะไม่เซอร์ไพรส์อ่ะ เพราะฟ่าก็อยู่กลับบีตลอด บีเลยรีบไปแต่เช้า ขอให้เค้าเปิดร้านให้เช้าๆหน่อย" ผมซึ้งในน้ำใจมันมากมันทำเพื่อผมขนาดนี้เลยหรอ
   "แหวน"มันทำแหวนทองคำขาวให้ผมครับ มันสลักที่รอบแหวนว่า  C'est mon coeur 
   "อืม  ก็แหวนอ่าดิ  มันแพงนะบีฟ่าไม่เอาดีกว่า"
   "แต่บีตั้งใจให้ฟ่านะ มันยังน้อยกว่าทุกๆสิ่งที่ฟ่าทำให้บีอีก เดี๋ยวบีใส่ให้นะ  บีแอบวัดนิ้วฟ่าตอนฟ่าหลับอ่ะ"
           "พอดีเลย"
           "ถ้าใส่แหวนก็อย่าลืมคิดถึงบีบ้างนะ"
   "ขอบใจนะ  เดี๋ยวฟ่าถอดเก็บใส่กล่องไว้ก่อนได้ป่าวเดี๋ยวพ่อกับแม่เห็นขี้เกียจตอบคำถามอ่ะ" มันยิ้มให้ผม
   "อืม  แต่พอไปเรียนมหาลัยก็ห้ามถอดนะ เค้าจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว" หึงซะแล้วคับพี่น้อง  พ่อกับแม่เดินเข้ามา เดชะบุญไม่เห็นตอนสวมแหวนไม่งั้นหล่ะไปเชียงใหม่ไวขึ้นแน่ไอ้บีเอ้ยยยยยผมรีบเขี่ยกล่องแหวนไปใต้โต๊ะ
   "เก็บของกันถึงไหนแล้วลูก กว่าพ่อเราจะมาก็คงค่ำๆๆอ่ะเมื่อกี้แม่โทรไปถามน่ะจ้ะงั้นเดี๋ยวเย็นนี้เราไปเลี้ยงส่งบีกันดีกว่าพ่อเค้าโทรจองร้านอาหารไว้แล้วน่ะ" แล้วพ่อผมก็ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบสร้อยทองแล้วก็พระ   โอ้วมันเสียแหวนหนึ่งวงได้สร้อยทองเลยครับพ่อกับแม่ผมนี้ใจป๋าจริงๆๆๆๆ
   "บีมาหาพ่อสิลูก"มันคลานไปหาพ่อผมครับเรียบร้อยซะไม่มีอ่ะ  พ่อผมหยิบสร้อยแล้วพนมมือท่องคาถาแล้วใส่ให้มัน
   "นี้เป็นพระที่พ่อเช่าสะสมไว้นานแล้วมีแค่ไม่กี่องค์พ่อให้ไว้คุ้มครองนะลูก  คุณพระคุณเจ้าจะได้ปกปักรักษา"  มันก้มลงกราบพ่อผมที่ตัก  แหม๋..น่าได้ตำแหน่งงามอย่างไทยบนเวทีมิสไทยแลนด์ยูนิเวิสเสียจริงเชียว   มันเอามือปาดน้ำตามันร้องไห้อีกแล้วค๊าฟฟฟโหอะไรจะนางเอกขนาดนี้เนี่ย  ผมเลยต้องทำให้มันยิ้มบรรยากาศจะได้ไม่ซีเรียสจนเกินไปอ่ะ
   "คุณพ่อคับแล้วของฟ่าอ่ะ ฟ่าไม่เอาเส้นเล็กนะคับฟ่าเอาเส้นหญ่ายยยยยกว่านี้อ่ะ"
   "ของฟ่าก็ที่คอพ่อนี้ไง"  ผมยิ้มจนตามิดความอิจฉาเบาบางลงมาหน่อยหนึ่ง
   "ขี้อิจฉาจริงเราตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะยังไม่หายอีก"  แม่หันมาดุผมยิ้มๆ
   "อ่ะหนูให้ค่ะ"  น้องสาวผมก็มีกับเค้าด้วย รู้มั้ยครับมันให้อะไร   ถุงใส่ดินสอคิตตี้ที่เธอบ้าสะสม  น้องผมชอบทุกอย่างที่เป็นคิตตี้ครับ
   "โห  คิตตี้ยังไม่ได้แกะใช้ซะด้วย ลิมิเต็ดอิดิชั่นอีกตังหาก ใจถึงจริงๆเว้ยน้องผม ว่าแต่พี่บีมันจะกล้าใช้ป่ะเนี่ย"
   "ก็หนูไม่มีอะไรให้นี้ค่ะ ของที่หนูรักมากที่สุด ก็คือคิตตี้พวกนี้"
   "ได้ใช้สิ  เดี๋ยวพี่บีจะเอาไปใช้ที่มหาลัยนะ"  น้องผมยิ้มแก้มปริพร้อมทั้งอธิบายคุณค่าของถุงใส่ดินสอคิตตี้บลาๆๆๆๆๆ
   "ไม่อยากนึกภาพตอนหยิบมันขึ้นมาใช้ในห้องเรียนเลยอ่ะ" กี๊ดๆๆๆๆๆ
           เรานั่งคุยกันจนได้เวลาที่เราสมควรจะไปทานข้าวร้านที่จองเอาไว้แล้ว ทุกคนแต่งตัวกันพร้อม เหลือแต่ผมกับมันสองคนบนห้อง มันเดินมองรอบๆๆห้องของผม เพื่อจดจำทุกมุมให้ได้มากที่สุด ผมรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกรู้สึกว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมกับมันจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้  มันเดินไปที่กรอบรูปผม แล้วมันก็หยิบเดินมาที่ผม
   "ขอนะ"
   "อืม" มันเอารูปผมใส่เป้
   "ไปเถอะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะรอ"  ผมช่วยมันถือของเอาไปใสรถ พ่อแม่น้องผมซึ่งนั่งรออยู่แล้วก็เดินตามไปที่รถรถออกจากบ้านมันหันไปมองบ้านผมจนสุดสายตา มันมองสองข้างทางตลอด จนถึงร้านอาหารพนักงานพาเราไปที่โต๊แล้วทยอยเสริฟอาหารทุกคนกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ไอ้บีดูท่าทางจะรีแล็กซ์ขึ้นมาก มันพูดคุยและยิ้มได้เหมือนเก่า จนได้เวลาพพวกเราจึงเดินทางไปสนามบิน  เมื่อไปถึงสนามบินพ่อของบีก็รออยู่แล้วพ่อมันยกมือสวัสดีพ่อกับแม่ผมแล้วผมก็ยกมือสวัสดีพ่อมัน
   "ขอบคุณมากนะครับพี่ ที่ดูแลเจ้าบีมัน ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีเลยครับ"พ่อบีพูดกับพ่อแม่ผม
   "บีก็เหมือนลูกของเราคนหนึ่งอ่ะครับ  จริงๆแล้วอยากให้อยู่ตลอดไปด้วยซ้ำ" เป็นไงพ่อผมสงสัยอยากได้ลูกสะใภ้ เอิ๊กๆๆๆ
   "แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่จะแย่แล้วครับรบกวนมาตั้งหลายเดือนแล้ว"
   "แล้วพาบีมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะค่ะ"
   "ครับพี่  ถ้าว่างๆๆยังไงเชิญที่เชียงใหม่นะครับเดี๋ยวจะได้พาเที่ยวกัน  เด็กๆๆด้วยนะลูกจะไปเที่ยวเมื่อไรบอกลุงเลยเดี๋ยวลุงจะให้พนักงานที่รีสอร์ทขับรถพาเที่ยวให้ทั่วเลยลูก หนูๆวีไอพีอยู่แล้ว"
   "ขอบคุณครับคุณลุง  ผมไปแน่ๆครับ"
   "บีเงียบเลยลูกไม่พูดอะไรกับครูกับเพื่อนหน่อยหรอลูก"
   "บีขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ"  มันโผเข้ากอดพ่อกับแม่ผม  จนพ่อมันแอบน้ำตาซึมเหมือนกัน
   "โชคดีนะลูก  ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีนะลูกนะ"แม่ผมพูดไปน้ำตาก็คลอไป
   "มันหันมาหาผมแล้วกอดผม"  ผมกอดมันแล้วตบไปที่ไหล่พูดกับมันว่า
   "โชคดีนะเพื่อน อย่าขี้แยดิหว่ะ" ตอนนี้ต้องเก็กหน่อยครับเดี๋ยวเค้าจะหาว่าไอ้สองคนนี้มันเกินเพื่อนหรือเปล่าเลยต้องแอ๊บแมนซะหน่อย  พ่อมันจัดการเรื่องกระเป๋าทุกอย่างเรพวกเรานั่งรอเวลาที่เครื่องจะออกจนเค้าประกาศว่าถึงเวลาแล้ว
   "ได้เวลาแล้วลูก  ไปเถอะ  ลาคุณครูซะลูก"
   "บีไปนะครับพ่อกับแม่   ยัยน้องสาวของพี่ พี่บีไปแล้วนะ บีไปนะฟ่า  แล้วบีจะโทรหาบ่อยๆๆนะ"มันทำท่าจะร้องอีกแนะคับ เห้อ...ไอ้นี้บ่อน้ำตาตื้นจริงเชียว
   "ไปนะครับพี่  เด็กๆๆแล้วไปเยี่ยมลุงบ้างนะลูก"
           "ครับคุณลุง"  พวกเราไหว้ลาพ่อของบี ผมมองมันจนมันเข้าไปข้างในมันเองก็หันหลังมามองพวกเราตลอดทเราสองคนหายไปจากสายตาของกันและกัน ผมกับพ่อแม่และน้องจึงได้เดินทางกลับบ้าน
   "บ้านเราคงเงียบไปอีกเยอะเลยนะแม่"
   "นั้นสิ เหลือแต่เด็กดื้อสองคนเนี่ย"ผมกับน้องมองหน้ากันแล้วแอบยิ้ม
   "งั้นเราไปอยู่เชียงใหม่กันมั้ย"ผมหันไปบอกน้องสาว
   "จะดีหรอพี่ฟ่า  หนูกลัวพ่อกับแม่จะนอนร้องไห้คิดถึงเราทุกวันอ่ะสิ"
   "นังตัวเล็ก  ร้ายนักนะ"  เราสี่คนหัวเราะเสียงดังลั่นรถ  คุยกันไปจนถึงบ้านต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอนเพราะว่าดึกมากแล้วที่นี้แหละครับพี่น้องคร๊าฟฟฟฟฟ
   ผมเข้าไปอาบน้ำ ในขณะนั้นภาพที่ผมกับมันอยู่ด้วยกันไปเรียนด้วยกันก็ผุดขึ้นมาในหัวความรู้สึกเหงาเริ่มทยอยเข้ามาผมรู้สึกว่ามันอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูกผมอาบน้ำเสร็จมายืนเช็ดตัว ตาไปสะดุดกับกล่องแหวนที่มันซื้อให้ผมหยิบมันขึ้นมาดูแล้วใส่ไว้ที่นิ้ว  ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จเดินไปปิดไฟล้มตัวลงนอนภานในหัวคิดถึงแต่มัน วันนี้กับเมื่อวานทำไมมันช่างต่างกับราวฟ้ากับเหวนะ ผมเอามือจับไปที่แหวนผมก็คิดเหมือนว่า มันอยู่กับผมตลอดเพราะมันอยู่ในใจผมเสมอ จนกระทั่งผมหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้   ผมตื่นมาอีกทีก็สายแล้วเสียงน้องสาวมาเรียกอยู่หน้าห้อง
   "พี่ฟ่า  ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆ  ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่ให้มาตามไปกินข้าวได้แล้ว"
   "รู้แล้วเดี๋ยวลงไป"  ผมตอบน้องสาวไปด้วยอาการงัวเงีย   ทุกคนทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วพ่อไปทำงานแล้วเหลือแต่แม่กับน้องสาวของผม ทุกคนดำเนินชีวิตตามปกติ มีบ่นคิดถึงไอ้บีบ้าง  แต่ผมนี้สิคิดถึงมันตลอดเวลาเห้อ  ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ ไม่รู้ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้างน๊า  คงสนุกอยู่กับบ้านใหม่แน่ๆเลย ที่นั้นคงสวยมากมันคงชอบแน่ๆ   อืมแล้วจะมีคนมาจีบมันหรือป่าวน๊า   ไม่คิดดีกว่าฟุ้งซ่านใหญ่แล้วไอ้ฟ่าเอ้ย  ชีวิตแกก็ต้องดำเนินต่อไปนะเว้ย  สู้ๆๆๆๆต่อไปอัลฟ่า
   ชีวิตผมก็ดำเนินไปตามปรกติมีสุขทุกข์ปนกันไปนานวันเข้ามันก็ไม่เหงาเท่าไร เพราะผมมีครอบครัวที่แสนน่าร๊ากกกนี้นา จะเหงาได้ไงใกล้เวลาเปิดเทอมเข้ามาทุกที ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมเริ่มใกล้เข้ามาแล้วในอีกไม่ช้านี้ผมก็จะได้เป็นนิสิตแย้ววว  ไอ้บีก็โทรหาผมเกือบทุกวันมันสนุกกับงานที่รีสอร์ทดูท่าทางมันจะสนุกกับที่นั้นมาก มันก็ใกล้จะเปิดเทอมเหมือนกัน คงจะยุ่งๆๆเลยคุยได้ไม่นานเท่าไร ส่วนตัวผมเองก็วุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องมหาลัยเนี่ยแหละจะทำไงได้ก็มันยุ่งนี้นาเดี๋ยวหายยุ่งค่อยคุยก็ได้เนอะ พอมหาวิทยาลัยเปิดไอ้บีก็นานๆจะโทรมาหาผมซักทีแต่ชีวิตในมหาวิทยาลัยของผมนี่สิที่เป็น"จุดเปลี่ยน"............................

[Poes]

เปลี่ยนไปยังงัย ก็ขอให้ยังรัก บีนะฟ่า 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เปลี่ยนไปยังงัย ก็ขอให้ยังรัก บีนะฟ่า 

อรุณสวัสดิ์ครับPOES

ฟ่ารักบีเสมออ่ะคับ
แต่ความห่างของเรามันเริ่มมากขึ้นทุกวัน
ห่างพอที่จะมีอีกคนเข้ามาแทรก
ต่างคนต่างเหงาอ่ะครับ
แล้วพอมีสิ่งมาทำให้หายเหงา
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือความรู้สึกดีดีระหว่างเรายังมีเหมือนเดิมครับ
ยังปราถณาดีให้กันเสมอ
เพียงแต่ความรักมันถูกเปลี่ยนสถานะไปเป็นแบบอื่นเท่านั้นเองครับ

[Poes]

กดบวกแล้วแล้วจ้า 

อรุณสวัสดิ์จ้าฟ่า ตื่นเช้าจัง

อุส่าห์ลุ้นคิดว่าบีจะเป็นนายเอก แต่ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนรักกันยาวนานกว่าคนรัก 

รอลุ้นต่อไป นายเอกชื่่อ เตอร์ป่าวเนี่ย 

[nana]

มาถึงจุดเปลี่ยนแล้ว

[RN]

แอร๊ยยยย

กำลังจะเจอจุดเปลี่ยนแล้ววววว

ปล.บียังน่ารักเสมอ

[YO DEA]

 

จะเป็นยังไงต่อน้า

[Poes]

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ชีวิตในมหาวิทยาลัยเริ่มขึ้นแล้วครับ  รับน้องวันแรกครับ
           "คนไหนชื่ออัลฟ่า" เสียงอีรุ่นพี่บ้าพลังมันร้องเรียกหาคนชื่ออัลฟ่า  ไม่รู้มันจะแหกปากทำไมเดี๋ยวก็คอแตกพอดี  เห้ย!!!!มันเรียกผมนี้หว่า  ป๊าด...งานเข้าแล้วไอ้ฟ่า
   "ผมคับ"  ผมยกมือแล้วขานรับ
   "ออกมานี้ออกมาข้างหน้านี้" ซวยแระไงเรียกกรูทำไมหว่ะคนเยอะแยะทำไมต้องไอ้ฟ่าคนเดียวด้วย
   "ถูกใจเจ๊มากกกกก"  เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงด้านหลังเฮฮากันใหญ่  ทำไมหว่ะเนี่ยกรูทำไรผิดอ่ะ  ตอนนั้นผมกลัวมากเลยครับไม่รู้ว่ากลัวอะไรเหมือนกันแต่ทำใจดีสู้เสือ
   "ไปแก้ผ้าข้างหลังโน้นแล้วเอามากองไว้ตรงนี้" เสียงรุ่นพี่กลุ่มเดิมกรี๊ดกันอีกแล้ว  เพื่อนๆของผมก็แอบยิ้มกันใหญ่แต่เสียใจไอ้ฟ่าซะอย่างฉลาดพอตัว เจอมาเยอะนักแลไอ้มุกแบบเนี้ย  ผมเดินไปแกะผ้าที่ผูกอยู่กับเสาด้านหลังแล้วเดินออกมาให้รุ่นพี่ แล้วผมก็ยักคิ้วให้รุ่นพี่ทีหนึ่ง ท้าทายเค้าแล้วมั้ยหล่ะไอ้ฟ่า
   "ไอ้แป๊ะ  น้องเค้าไม่โง่เหมือนมรึงนะโว้ย  55555+"เสียงรุ่นพี่ผูหญิงคนหนึ่งตะโกนมาจากด้านหลังผมหันไปดูยิ้มให้พี่เค้าทีหนึ่งพี่เค้าก็ยิ้มตอบ
   "เออ  อีส้มหุบปากเลย  เห็นเด็กๆไม่ได้หางกระดิกเชียวนะเมิง" น้องๆๆๆขำกันใหญ่รวมทั้งรุ่นพี่อีกหลายคน
   "งั้นยืนตรงนี้ห้ามเดินไปไหนแก้ผ้าออกมาอัลฟ่า" รุ่นพี่สั่งเสียงดัง  งานเข้าแล้วกรู
   "ครับ" ผมแก้ผ้าที่ข้อมือออกแล้วส่งให้รุ่นพี่ 
   "เมิงนี้เจ็บไม่จำนะไอ้แป๊ะยังจะใช้มุกเดิมอีก5555+"  เสียงตะโกนจากพี่ส้มคนเดิมอีกแล้วครับ
   "ไปนั่งที่เดิมได้แล้ว" โห....รอดตายแล้วอัลฟ่าเอ้ยยยยยย   
   เดี๋ยวจะให้ไปพักยี่สิบนาทีจะไปกินน้ำกินขนมอะไรก็ตามใจแต่ถ้ากลับมาไม่ทันเดี๋ยวน้องๆได้มีเฮกันแน่เข้าใจม๊ายยยยยยยย(จาตะโกนทำไมเนี่ย)
   "เข้าใจคับ/ค่ะ" ผมเดินออกไปหยิบกระเป๋าเป้ที่วางไว้ที่โต๊ะตรงที่กลุ่มพี่ส้มนั่งอยู่
   "นั่งนี้เลยจ้าน้องฟ่าเดี๋ยวพี่ส้มจะบริการเอง  น้องต้นๆๆๆๆมานั่งนี้จ้าเร็วๆๆๆๆๆอย่าดื้อสิเชื่อเจ๊น๊า" พี่ส้มเรียกรุ่นน้องอีกคนมานั่งนี้น้องต้นนะจ้ะอัลฟ่าส่วนนี้น้องฟ่าจ้ะน้องต้น  พี่ส้มแนะนำให้เราสองคนรู้จักกันแล้วพี่ส้มก็หายไปแล้วกลับมาพร้อมขนมนมเนยอีกมากมาย
   "นังส้มจะกินเด็กหรออินี้"  เสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาแต่งตัวได้จี๊ดสมองผมมากกพี่คนนี้ชื่อพี่แนตครับเป็นผู้ชายสวย
   "ความสุขของคนแก่ มรึงจะทำไมอิแม่เล้า"  พี่ส้มตอกกลับอย่างทันควัน
   "ไหนๆๆๆๆๆดูหน้าสิว่า   ว๊าย.....รสนิยมดีนะจ้ะน่าเคี้ยวเชียว"  พี่เเนตเดินไปหยิกแก้มไอ้ต้นแล้วหันมาทางผม
   "อ้าวอีเเนตเพิ่งมาหรอมึง ซ่องเพิ่งปิดหรอไงมาเอาป่านนี้"เสียงพี่แป๊ะร้องทักพี่แนต  พี่แนตหันไปด่าพี่แป๊ะบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
   "อย่าไปยุ่งกะมันนะจ้ะอัลฟ่าอีเนี้ยมันร้ายกาจ" เสียงพี่ส้มกระซิบกระซาบข้างๆๆผม
   "อีส้ม ใส่ร้ายอะไรฉันกะน้องๆย่ะ"  พี่แนตหันมาชี้หน้าพี่ส้ม
   "ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงพี่แป๊ะเป่านกหวีดเรียกรุ่นน้อง
   "ไปได้แล้วจร้าเด็กๆๆพี่แป๊ะเรียกแล้วจ้ะ" พี่ส้มบอกผมกับไอ้ต้นแล้วหันไปเรียกน้องๆคนอื่นๆ
   "ไปเถอะฟ่า" ไอ้ต้นเรียกผม ผมหันไปยิ้มแล้วเดินตามมันไป
   พี่แป๊ะพูดถึงรายละเอียดของคณะ แล้วก็สิ่งที่เราต้องทำต่อไป มันก็เหมือนการรับน้องทั่วๆไปอ่ะครับ มีการหาพี่รหัสทำโน้นนี้นั้น  อันนี้ผมขอผ่านไปเลยก็แล้วกันนะครับ ไม่งั้นคงจะต้องเป็นหนังไตรภาคไม่จบสิ้นแน่เชียว ผมค่อนข้างจะเข้ากับเพื่อนและรุ่นพี่ได้ดี ผมมักจะไปที่คณะแพทย์บ่อยๆๆ เพราะมาดามกบเธอเรียนอยู่ที่นั้น จึงทำให้ผมรู้จักคนไปทั่ว ผมเริ่มจะคุ้นเคยกับมหาลัยมากขึ้น ชีวิตเริ่มมีระเบียบมากขึ้น  ผมสนิทกับไอ้ต้นไอ้แพทแล้วก็ไอ้พีสามคนนี้เป็นเพื่อนในคณะครับ มักจะไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ส่วนมาดามกบนี้ผมจะไปกินข้าวกะเธอบ่อยๆ  ผ่านช่วงรับน้องไปด้วยดีผมกับไอ้บีนานๆจะได้คุยกันทีต่างคนต่างไม่ว่าง เหมือนเราสองคนจะเริ่มห่างๆกันผมเองก็ทำใจเผื่อไว้บ้างแล้วอย่างน้อยเก็บเอาสิ่งดีๆที่เรามีต่อกันไว่เวลานึกถึงยามใดจะได้แอบอมยิ้มได้อย่างสุขใจ   
                     มาวันหนึ่งผมก็กินข้าวมาดามกบแล้วก็เพื่อนสาวของเธออีกสองคน ไอ้ต้นแล้วก็ไอ้แพทไอ้พีไปด้วยเราไปกินข้าวกันแถวๆสยาม 
           "อั้งอั่งอัง อะเคมาดาอิคูดิ  โดราเอมอนฮู..........."เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
   "ไอบีมาดาม  ไอ้บีโทรมา" ผมดีใจจนออกนอกหน้า
   "มานี้ฉันรับเอง   ฮัลหลิววววว คนสวยอู้อยู่กะเจ้าาาาาาต้องการอู้สายกับไผหรอเจ้า"  อีมาดามมันแอ๊บเป็นสาวเหนือได้หน้ายืนยัน(ลุกขึ้นยืนแล้วเอาเท้ายัน)มากๆ
   "ใครเนี้ย"ผมเดาเอานะว่ามันต้องพูดแบบนี้
   "ก็ฉันเองง่ะมาดามกบคนสวยที่สุดแห่งปฐพีนี้ย่ะ  หายไปเลยน่ะแกไม่คิดจะติดต่อฉันบ้างอะไรบ้างหรอหรือว่าแกจะชิ่งไม่รับผิดชอบลูกในท้องฉัน"  อีนี้เพ้อเจ้อใหญ่แระมันก็สาธยายบ้าบออะไรของมันไปเรื่อยๆๆๆแล้วยื่นโทสับให้ผม
   "มันจะคุยกะมรึงฟ่า"
   "โหล...บี   ฟ่ามากินข้าวกะมาดามแล้วก็เพื่อนๆๆอ่ะเป็นไงมั้งบีรับน้องสนุกมั้ย  หรอ   อืม   อ๋อ ได้ๆๆๆๆๆ เออ"
ผมคุยกะมันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย มันแลดูมีความสุขดี ที่มหาลัยก็โอเค ผมจึงไม่ห่วงมันมาก ผมวางโทรศัพท์หันมากินข้าวต่อ อีมาดามอธิบายกับเพื่อนๆผมเรียบร้อยไปแล้วว่าบีเป็นใครยังไงหน้าตาแบบนี้  เรื่องสตรอเบอร์รี่อีมาดามมันถนัดครับ
   "บ้านเราก็อยู่เชียงใหม่นะ  วันหลังไปเที่ยวกัน" เสียงไอ้พีพูดแทรกขึ้นมา
   "เราไปเซอร์ไพรส์ไอ้บีก็ดีเหมือนกันนะฟ่า" อีมาดามออกความคิดเห็น
   "อืม  รอให้ว่างก่อนเหอะ"  ผมบอกมัน
   "เรากินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน"  อ้อลืมบอกไปตอนนี้ผมย้ายมาอยู่คอนโดใกล้ๆมหาลัยแล้วนะครับ พ่อกับแม่ก็เห็นด้วย ไม่อยากให้ขับรถดึกๆไกลๆด้วย มันอันตรายแล้ว มันก็ใกล้ที่สอนพิเศษของป้าผมด้วย จะได้ดูแลท่านด้วยแล้วก็หารายได้พิเศษกับการสอนเด็กนักเรียนบ้าง  อิอิ
   "ฟ่ากลับยังไง"  ไอ้พีถามผม
   "ฟ่ากลับบีทีเอสอ่ะเมื่อเช้ารถติดเลยขี้เกียจเอารถมาอ่ะ"
   "กลับด้วยกันมั้ย" ไอ้พีชวนผม
   "ไม่ดีกว่า ฟ่าง่วงอ่ะอยากกลับไปนอนไวไว บีทีเอสถึงไวดีอ่ะไว้โอกาสหน้าจะใช้บริการน๊า  ไปแระนะมาดามไปแระนะสาวๆๆไปแล้วนะเว้ยต้นแพทพี  วันจันทร์เจอกันนนนน" 
           ผมเดินไปขึ้นบีทีเอส แต่ทำไมไม่รู้เดินเลยไปพารากอนซะงั้น  ผมเดินไปร้านหนังสือ เลือกหาหนังสือ จะซื้อไปอ่านซะหน่อย ผมไปตรงมุมที่ผมกะไอ้บีชอบนั่งกันประจำๆๆๆ ผมคิดถึงมันอีกแล้วครับ นั่งคิดถึงมันไปสักพักก็มีเด็กมัธยมมาเลือกการ์ตูนแถวนั้น มันตัวเท่าผมเลยครับ เด็กสมันนี้โตไวจัง แต่ไอ้หมอนี้คงจะม.6แล้วมั้ง คงจะอายุไม่ต่างจากผมเท่าไร แต่ที่แน่ๆมันน่ารักจัง ตาแบ๊วๆผมตั้งๆมันเดินเลือกหนังสือสักพักมันก็เดินตรงมาที่ผมนั่งอยู่     


แล้วคุณว่าเค้าเป็นใคร????  เค้าเดินมาทำไม???? อยากรู้รอดูตอนหน้า

  ส่งเอสเอ็มเอสมาตอบคำถามได้ที่ 488488  เอิ๊กๆๆๆๆๆ  บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ

[nana]

 

[Sith]

ตัวละครหลักโผล่ครบแย้ว 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

น้องเตอร์ชัวเลยอะ ชักอยากจะอ่านต่อแล้วสิ รีบมากลงนะคราบ อิๆ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

สวัสดีปีใหม่ครับขอให้ปีนี้เป็นปีแห่งความสมหวังเป็นปีแห่งความสำเร็จนะครับ

.................................

ขออำนาจ คุณพระศรี ที่ศักดิ์สิทธิ์
บุญฤทธิ์ ขององค์ พระสยามฯ
พระเสื้อเมือง พระทรงเมือง เลื่องลือนาม
ไทยเขตคาม อยู่คู่บ้าน  ประทานพร

ในวาระ ขึ้นปีใหม่ ขอให้สุข
หมดสิ่งทุกข์  หมดสิ่งเศร้า เจ้าปัญหา
สุขภาพ แข็งแรงไซร้ ไร้โรคา
ปราถณา สิ่งใดใด ได้ครอบครอง

ขอให้ร่ำ ขอให้รวย ด้วยทรัพย์สิน
อีกที่ดิน ที่น่าไร่ ได้พันแสน
อย่าได้พบ กับความจน ความขาดแคลน
มิตรทั่วแดน ต่างจงรัก และภักดี

หนึ่งดวงใจ ขอให้ได้ พบรักแท้
รักแนบแน่ รักมั่นคง ตรงจุดหมาย
ขอให้รัก ที่มีอยู่ มิเสื่อมคลาย
ฟ้ามลาย ไม่สลาย ใจมั่นคง

จงได้เริ่ม เพิ่มขั้น ชั้นยศศักดิ์
เจ้านายรัก เมตตา มหาศาล
ได้ตำแหน่ง ใหญ่โต มโหฬาร
เรียนหรืองาน สำเร็จได้ ดั่งใจตน

ให้ผู้อ่าน ทุกทั่วท่าน สำราญสุข
ให้หมดทุกข์ หมดเรื่องร้าย คลายสับสน
ให้ชีวิต ร่มเย็นไหล ดั่งสายชล
น้อมกมล วันทา "ฟ่า"ขอพร...........



ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ฟ่านะคับ เป็นกำลังใจให้กันต่อๆไปด้วยนะคับ

[hima]

 

เขียนได้ดีครับน้อง ขอแนะนำว่า เวลามา update แล้วช่วยแ้ก้ที่หัวข้อได้ป่าวครับ 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

"ลุงๆๆๆๆนั่งด้วยคนนะ"  อ้าวไอ้เด็กนรก มาเรียกกรูลุง เริ่มไม่น่ารักแล้วมรึง ไอ้เวรนี้ไม่เคยตายซะแล้วเดี๋ยวมึงเจ็บ ผมหันไปมองหน้ามัน  มันสนใจแต่การ์ตูนในมือ  ผมเขยิบให้มันนั่ง  ว่าแต่มันน่ารักจิงๆอ่ะแต่กวนบาทาไปนิสนุง  ความจริงผมน่าจะลุกแล้วกลับบ้านไปได้แล้วนะ แต่ทำไมยังมานั่งอยู่อีกเป็นเพราะคิดถึงไอ้บี หรือเพราะไอ้เด็กคนนี้กันแน่หว่า คนมันเหงาอ่ะทำไงได้หล่ะคับ
   "พี่ๆๆๆๆๆ"  มันเรียกใครหว่ะผมหันไปมองรอบๆก็ไม่มีใครแล้วนี้หว่ามีผมกับมันหรือมันคุยโทรศัพท์เมื่อครู่มันยังเรียกผมลุงอยู่เลย
   "พี่นั้นแหละ  ถ้าเป็นพี่อ่ะพี่จะซื้อเล่มไหนระหว่างสองเล่มนี้อ่ะ"
   "ผมชี้ไปที่เล่มซ้ายมือ แล้วมองหน้ามัน"  มันยิ้ม เเล้วเอาหนังสือไปเก็บ มันเอาเล่มที่ผมเลือกไปเก็บแล้วกลับมานั่งที่เดิม  อ้าวไอ้นี้แล้วมรึงจะถามกรูทำไมหว่ะถามแล้วก็ไม่ซื้อ
   "พี่เป็นใบ้หรอคับ" เป็นใบ้แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ามรึงพูดอะไร ไอ้นี้กวนประสาทเดี๋ยวปั๊ดเหวี่ยง
   "ป่าว"
   "แล้วไมไม่พูดอ่ะ"
   "แม่ไม่ให้พูดกะคนหน้าแปลก" แป่ว.....มรึงโดนแล้ว1ดอกไอ้หนูน้อย  รอบบินเราต่างกันเว้ย มันทำหน้างงๆ
   "พี่มาทำไรตรงนี้อ่ะมารอแฟนหรอ" เมิงเป็นครายยยเนี่ยทำไมมาวุ่นวายกะกรูจังแต่ผมก็ไม่รำคาญนะอิอิ
   "ป่าว"  มันทำท่างงอีก
   "พี่อ่านการ์ตูนมั้ย"
   "ป่าว"
   "หรอ  พี่ไม่อยากพูดกับผมหรอเอาแต่ป่าวๆๆๆๆๆอยู่นั้นอ่ะ"
   "ก็ตอบแล้วไงน้องอยากรู้อะไรอีกอ่ะหรือจะเอาสูติบัตรมั้ยเดี๋ยวจะไปถ่ายเอกสารมาให้" มันหน้าจ๋อยอ่ะคับหรือผมพูดแรงไปเนี่ย
   "ขอโทษคับ"  หน้ามันจ๋อยจนผมรู้สึกผิด  ว่าแต่ทำไมผมต้องแคร์มันด้วยฟ่ะ
   "แล้วน้องชื่อไรอ่ะ"  ถามมันซะหน่อยเดี๋ยวมันจะเป็นการเสียมารยาท
   "ชื่อ เตอร์ คับ" มันตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม
   "แล้วพี่อ่ะชื่อไรคับ"
   "ชื่ออัลฟ่า เรียกพี่ฟ่าก็ได้  อยู่มอไรแล้วอ่ะเรา"
   "มอหกแล้วครับ  แล้วพี่อ่ะ"
   "พี่อยู่ปีหนึ่ง"
   "งั้นผมขอตัวไปเรียนพิเศษก่อนนะครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมเลือกหนังสือ"แล้วมันก็เดินหายไปครับว่าแต่ทำไมไม่ขอเบอร์น๊าเรา น้องมันก็น่ารักอยู่ คบไว้ไม่เสียหาย แต่มันสายไปแล้วหล่ะอัลฟ่าเอ๊ยยยยย
   "กลับบ้านดีกว่าเรา"  ผมเอาหนังสือไปจ่ายตังค์แล้วก็เดินไปบีทีเอสกลับห้อง สองสถานีก็ถึงแล้วครับ
   "พญาไทเน็กซ์สเตชั่นพญาไท"ผมเตรียมตัวลงออกจากบีทีเอสเพราะจะถึงแล้ว คนค่อนข้างเยอะมากเพราะเวลาเลิกงานพอดี กว่าจะออกมาได้แทบแย่อ่ะคับ  เอ๊ะนั้นมันไอ้เตอร์เด็กคนนั้นนี้หว่ามันลงสถานีเดียวกับผมแต่ดูเหมือนมันจะรีบร้อนเป็นพิเศษสงสัยจะรีบไปเรียนมั้งแล้วมันก็ขึ้นมอไซต์ไป  ผมก็เดินเรื่อยๆๆๆแวะซื้อชานมร้านโปรดตรงทางลงบีทีเอสแล้วก็เดินดูดไปเรื่อยถึงคอนโดแย้วววว
   "หวัดดีค๊าฟลุง"ผมทักทายยามใต้คอนโด
   "พี่  มีจดหมายถึงผมมั้ย" ผมถามพนักงานที่เค้าท์เตอร์
   "ไม่มีค่ะ"  ผมเดินขึ้นห้องแล้วถอดเสื้อผ้าออกเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียวเปิดแอร์หยิบเอาหนังสือมาอ่านแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
           "ตี๊ดๆๆตืดๆๆตุ๊ดๆๆๆๆติ๊กๆๆๆงืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
   "ฟ่านี้ป้านะลูก  พรุ่งนี้มาเช้าๆๆหน่อยนะลูกพอดีอาจารย์ที่เค้าสอนเคมีไม่สบายอ่ะมาสอนแทนให้ป้าหน่อยนะ"
   "ครับ   แล้วเค้าสอนถึงไหนแล้วอ่ะครับเรื่องอะไรอ่ะแล้วเด็กม.อะไรอ่ะครับป้า"
   "ถามเป็นชุดเชียวนะ ไอ้ตัวดี  ก็อาจารย์เค้าเตรียมเอกสารกับเรื่องทั้งหมดไว้แล้วอ่ะพอดีคุณแม่เค้าเสียหน่ะ  ส่วนรายละเอียดป้าส่งเมลล์ให้แล้ว หนูไปเปิดดูนะลูก"
   "ครับ  แล้วได้ตังค์เพิ่มรึป่าว" ผมแหย่ป้าเล่น
   "งกเหมือนใครนะหลานคนนี้"  ป้าหัวเราะใหญ่ท่าทางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
   "งกเหมือนป้าง่ะ"
   "เชอะ"ป้าผมหัวเราะร่วนเลยครับ
   "งั้นพรุ่งนี้ฟ่าจะรีบไปเปิดประตูแทนยามเลยดีมั้ยครับ"
   "จร้า  แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะลูก"
     งานเข้าแล้วครับ  อิอิ  ผมเปิดคอมดูรายละเอียดเนื้อหาที่จะสอนผมได้สอนเด็กม.6ซึ่งก็ไม่ยากเท่าไรเพราะเพิ่งผ่านมาเองสบายมากอัลฟ่า  ผมเตรียมการสอนไปเรื่อยๆๆจนสามทุ่มรู้สึกหิวแหะเดินไปหาไรกินข้างนอกดีกว่า  ผมหยิบเสื้อกับกางเกงบอลมาใส่หยิบตังค์แล้วก็โทรศัพท์เดินออกไปข้างนอก 
   "กินไรดีหว่า"ผมนึกในใจแล้วก็เดินๆๆๆไปข้างหลังคอนโดกินนี้แล้วกัน  หมี่เกี๊ยวน้ำปูหมูแดงเจ้าประจำ
   "หมี่เกี๋ยวน้ำ2ถุงครับ"ผมยืนรอแป๊ปเดียวก็ได้ครับผมเดินกลับคอนโดเดินผ่านร้านผลไม้ซื้อแตงโมดีกว่าเอาฝรั่งหล่อๆด้วย  อิอิ  ไม่ช่ายฝรั่งแช่บ๊วบอ่ะคับ  ลูกชิ้นก็อยากกินนะแต่ไม่ดีกว่าดึกแล้วเดี๋ยวอ้วน
   "ลุง  ฟ่าซื้อมาฝาก" ลุงยามครับ ฟ่าชอบซื้อมาฝากลุงแกเวลาฟ่าจะเลื่อนจะจอดรถฟ่าต้องรบกวนลุงประจำแล้วแกก็ช่วยฟ่าอย่างเต็มใจ
   "ขอบใจมากลูกวันหลังไม่ต้องสิ้นเปลือกหรอกลูกลุงเกรงใจ"
   "ไม่เป็นไรครับ  ฟ่าขึ้นห้องก่อนนะคับลุง"
   "คับ"ลุงยิ้มให้ผม
ผมแกะบะหมี่เกี๋ยวกินผมมักจะกินเนื้อปูก่อนเสมอๆ  อิ่มมากสงสัยจะกินไม่ไหวเอาฝรั่งไปแช่ไว้ก่อนดีกว่า  เห้อๆๆๆอาบน้ำดีกว่าเราดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก  ผมอาบน้ำเตรียมตัวนอนไหว้พระสวดมนต์
   "งืดๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์สั่น
   "ใครหว่ะโทรมาตอนนี้เบอร์แปลกด้วย  หวัดดีคับฟ่าคับ"
   "บะหมี่อร่อยมั้ยครับ"
   "ใครอ่ะครับ  เอาเบอร์ฟ่ามาจากไหนอ่ะ"
   "พี่ชื่อพี่เต้ยนะครับ  เป็นเพื่อนพี่ส้มแล้วก็เป็นพี่ที่คณะน้องคับเห็นน้องมาซื้อบะหมี่อ่ะครับพี่อยู่คอนโดแถวๆๆนั้น" แล้วโทรมาไมอ่ะ
   "ครับ  แล้วพี่มีธุระอะไรกะผมอ่ะป่าวคับ"
   "เปล่าหรอกครับแค่อยากรู้จัก  เห็นเป็นน้องรหัสพี่ส้มแล้วก็อยู่ซอยใกล้ๆๆกันอ่ะ"
   "อ้อ  คับ"
   "งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะคับ  กู๊ดไนท์คับ"
   "คับ   หวัดดีคับ"  งง  โทรมาไมหว่ะ  พี่ส้มนี้ไงเนี่ยเดี๋ยวเจอต้องสอบสวนซะเเล้ว  วันนี้ผมเจอแต่คนแปลกๆๆไม่รู้ทำไมแต่ความรู้สึกผมไม่ค่อยชอบไอ้พี่เต้ยนี้เท่าไรเลยน้ำเสียงมันขี้หลียังไงไม่รู้  นอนดีกว่าอัลฟ่า
   "ตี๊ด"  เสียงข้อความ
   "ฝันดีนะคับน้องอัลฟ่า....พี่เต้ย"  ป๊าด...ไรของมันหว่ะเนี่ยผมดีลีททิ้งไม่เก็บไว้ซะงั้นแถมหงุดหงิดอีกต่างหากชีวิตผมนี้มันไงกันเนี่ยไอ้คนที่อยากให้โทรมาก็ไม่โทรมาหรอกแต่ไอ้คนที่ไม่อยากให้โทรมาก็โทรมาซะงั้นอ่ะนอนๆๆๆดีกว่าพรุ่งนี้มีสอนหนังสือแต่เช้าเลยคร๊าฟฟฟ ก่อนนออส่งข้อความหาไอ้บีดีกว่า
           "ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงกดพิมพ์ข้อความนะครับ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
           "คิดถึงนะดูแลสุขภาพด้วยแล้วอย่าลืมคิดถึงฟ่าบ้างนะ" ผมกดส่งข้อความแล้วก็นอนรอว่าจะมีข้อความตอบกลับรึป่าวรอจนหลับก็ไม่มีแม้แต่ตัวอักษรเดียว

   "เอกอี้เอกเอ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ"  เสียงนาฬิกาปลุกของป๋มคร๊าฟฟ  อิอิ
   "นอนต่ออีกนิสนุงน๊าคร๊าฟ วันนี้วันหยุดของฟ่านะคับ" ผมนอนเล่นต่อไปอีกสักพักก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปสอนพิเศษแทนอาจารย์ที่สถาบัน
   "เห้ย!!!!!ซวยแล้ว  สายแล้วนี้หว่า"  ผมรีบลุกถอดเสื้อผ้าอาบน้ำสระผม(ผมต้องสระผมทุกครั้งที่อาบน้ำอิอิ)แต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะมันสายแล้วเดี๋ยวป้าจะบ่นเอาได้บ่นทีนุงนี้หูชากันเชียวครับ   ผมลงลิฟท์ในใจก็คิดว่าวันนี้ทำไมลิฟท์มันช้าจังทั้งๆที่มันก็เท่าเดิมแต่ด้วยความที่ผมใจร้อนไปเองนั้นแหละ
   "หวัดดีครับ ลุง"
   "หวัดดีครับวันนี้เอารถไปรึเปล่าคุณฟ่า"
   "เอาครับ"
   "งั้นเดี๋ยวลุงไปช่วยดันรถที่ปิดท้ายรถให้นะครับ"
   "ขอบคุณครับลุง  ว่าแต่ใครมาจอดปิดท้ายรถฟ่าอ่ะเค้าห้ามจอดซ้อน ปิดท้ายนี้นาลุง"
   "นั้นสิ  ลุงมาทำงานก็เห็นเค้าจอดอยู่แล้วหน่ะ"
   "งั้นไปดูกันครับเดี๋ยวปล่อยลมยางเลย  ดีม๊ะครับลุง"  ลุงหัวเราะชอบใจ ลุงแกคงอยากจะทำแบบนั้นเพราะถ้าเจ้านายลุงมาเห็นลุงอาจจะโดนตำหนิได้
   "โอ้ว...แอคคอร์ดแต่งโคตรสวยเลยลุง  เดี๋ยวเอาสีรถมากินซะหน่อยดีม๊ะ"
   "ลุงว่าอย่าเลย สงสารเค้าอ่ะเค้าคงไม่รู้มั้งว่ากฏที่นี้เป็นยังไง"  ผมกับลุงช่วยกันดันรถให้เลื่อนไปข้างหน้าเพื่อให้รถผมออกได้
   "ขอบคุณมากครับลุง  ฟ่าไปก่อนนะครับสายมากแล้วครับเดี๋ยวเย็นๆๆซื้อหนมมาฝากน๊า"
   "ไม่ต้องหรอกครับ  ลุงเกรงใจหน่ะ  งั้นลุงไปทำงานต่อนะครับ"
   "ครับ"  ลุงแกดีกับผมเสมอครับ ว่าแต่ไอ้แอคคอร์ดคันนี้ของใครนะเนี่ย เตะล้อมันซักหน่อยดีม๊ะหมั่นไส้เจงเชียวจอดขวางทาง  ผมเตะไปที่ล้อมันเบาๆๆเอาแค่ขำๆอ่ะครับ  อิอิ  ผมขับรถไปที่โรงเรียนสอนพิเศษของป้าไม่ถึง10นาทีก็ถึงแล้วครับความจริงนั่งมอไซต์มาก็ได้แต่ด้วยวันนี้ผมจะต้องไปธุระต่อเลยเอารถออกมาทีเดียว  ผมจอดรถแล้วหยิบเอกสารหลังรถที่เตรียมไว้แล้วก็เดินไปที่โรงเรียน   คุณป้าของผมยืนยิ้มต้อนรับอยู่หน้าประตูแล้วครับ
   "ไหนใครบอกว่าจะมาเปิดประตูให้ป้านะ"
   "นั้นสิครับใครพูดน๊า พูดไม่คิดเนอะป้าเนอะ" ผมยังกะล่อนได้อีก
   "สงสัยต้องหักเงินค่าสอน"
   "โห....หักค่าสอนเลยหรอครับแค่มาสายนิสเดียวเนี่ยนะ ใจร้ายไปป่าวอ่ะค๊าบ"
   "ป่ะๆๆ  เข้าไปในห้องป้าดีกว่าเดี๋ยวป้าจะบอกว่าเราต้องทำไรมั้ง"
   "คับ"
   "แล้วนี้เราแต่งตัวมาสอนหนังสือหรือว่ามาสอนเดินแบบ  ป้าว่ามันจะวัยรุ่นไปรึป่าวเนี่ยวันหลังใส่ให้มันเรียบร้อยกว่านี้นะลูก เด็กนักเรียนได้เชื่อถือนี้ป้าไม่ได้บอกเด็กนักเรียนนะลูกว่าหนูเป็นนักศึกษาบอกแต่ว่าจะมีคนมาสอนแทน"
   "คนเรามันวัดที่ผลงานนะครับ  ดูกันที่ภายนอกอย่างเดียวได้ไงอ่า"
   "เรานี้มันดื้อเหมือนพ่อเราไม่มีผิด เถียงป้าให้ได้ทุกคำสิหน่า  เดี๋ยวจะดูสิวันนี้สอนเด็กโตจะเป็นยังไงบ้าง" ผมเคยมาสอนเด็กมอต้นที่นี้บ่อยๆครับจึงคุ้นเคยกับที่นี้เป็นพิเศษ
   "ถ้าดีก็อย่าลืมเพิ่มค่าจ้างให้ผมนะครับบอส"
   "จร้า........แล้วกินข้าวกินปลามารึยังลูก"
   "ยังเลยคับ  หิวจะแย่แล้วเนี่ยกะว่าจะมาฝากท้องที่นี้แหละครับ"
   "เมื่อเช้าป้าทำกับข้าวของโปรดเรามาด้วยอยู่ในตู้เย็นในครัวอ่ะลูก ไปเอามาอุ่นกินป่ะ  แล้วเดี๋ยวยกมากินที่ห้องนี้ป้าจะได้คุยงานด้วย"  ผมลุกไปจัดการเรื่องอาหารแล้วยกมาทานในห้องทำงานป้า พร้อมกับฟังป้าบ่นอีกเหมือนเดิม แล้วป้าก็บอกว่าผมจะต้องสอนเด็กยังไง ทำอะไรบ้าง ดูท่าทางแล้วป้าค่อยข้างจะกังวลใจอยู่ เพราะเด็กที่มาเรียนเป็นเด็กม.6 ซึ่งห่างกับผมแค่ปีเดียวป้ากลัวเด็กจะไม่ฟังแล้วก็จะไม่เชื่อถือในตัวผม  แต่ผมมั่นใจว่าผมทำได้ถ้าทำไม่ได้นี้เสียชื่อลูกชายอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์หมดกันพอดีเชียว
   "ฟ่าทำได้ป้าเชื่อในตัวฟ่านะคับ  ฟ่าเคยทำให้ป้าผิดหวังหรอคับ?"
   "จ้า  ป้าเชื่อว่าเราทำได้แต่เด็กๆมันจะไม่เชื่ออ่าสิ"
   "ไม่ลองไม่รู้นะป้า  ว่าแต่ไข่พะโล้ป้าเนี่ยอร่อยที่สุดในโลกเลยเนอะไม่เคยกินที่ไหนอร่อยเท่านี้เลย"
   "ปากหวานป่าว  ก็ลองบอกไม่อร่อยสิ  อย่าหวังจะได้กินอีกเลย"
   "อร่อยจะตาย ต่อให้ลิ้นจระเข้ยังบอกอร่อยเลยอ่ะ"
   "จ้าพ่อหลานชาย"  อิอิ
   "อิ่มมั๊กมาก  ฟ่าเอาจานไปเก็บก่อนนะป้าเดี๋ยวไปแปรงฟันด้วยเดี๋ยวมานะอย่าแอบคุยโทรศัพท์กะหนุ่มๆๆอ่ะ  ฟ่าหวง"
   "รุ่นนี้แล้วนะลูก  ขายไม่ออกแล้ว"  ป้าของผมเป็นสาวโสดครับ  ป้าผมสวยนะครับแต่ทำงานเยอะจนไม่มีเวลาที่จะมองใครเลยครองความโสดมาจนถึงซีรี่ย์ที่4แล้วคับ
   "ป้าของฟ่ายังสวยอยู่เลยต้องหวงไว้ก่อนห้ามใครจีบ  เดี๋ยวป้ามีแฟนแล้วป้าก็ไม่รักฟ่าอ่ะสิ"
   "ไปๆๆๆ  เพ้อเจ้ออยู่นี้แหละใกล้เวลาที่จะต้องสอนแล้วนะ  แล้วไม่ต้องไปแวะแกล้งคนอื่นนะลูก"  เห้อๆๆทำไมป้ารู้ทันหว่ากะว่าจะไปแกล้งป้าศรีซะหน่อยเป็นแม่บ้านที่นี้อ่ะครับแกบ้าจี้ พอแกโดนจี้เอวหรือตกใจแกจะอุทานออกมาแปลกๆ
   ผมไปจัดการกับจานอาหารที่เอามาทานแล้วไปแปรงฟันบ้วนปากแล้วเดินไปดื่มน้ำในครัวเจอ อ.แอนคนสวยกำลังชงกาแฟอยู่พอดี
   "ครูแอนหวัดดีคับ  วันนี้สวยจังคับ"
   "หวัดดีค่ะ สวยจริงรึป่าวเนี่ย กาแฟมั้ยจ้ะเดี๋ยวครูชงให้"  ครูแอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
   "ฟ่าไม่ดื่มกาแฟครับ"
   "อ่าวหรอ  ครูอ่ะติดซะแล้วไม่ดื่มไม่ได้เลย  ว่าแต่เราเถอะวันนี้ทำไมมาแต่เช้าเชียว"
   "ฟ่ามาสอนเคมีแทนครูเอกอ่ะครับ"
   "อืม  เห็นว่าคุณแม่ครูเอกเค้าเสียนะ  เรานี้ก็เก่งน๊าสอนเคมีก็ได้ด้วย"
   "ไม่รู้จะทำได้ดีรึป่าวเลยครับยังปอดๆอยู่เลย"
   "ต้องทำได้สิ  ลูกชายอาจารย์สอนเคมีสอนไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ  ก็นึกว่าช่วยติวให้เพื่อนๆก็แล้วกันห่างกันแค่ปีเดียวเองนี้"
   "ครับ  ฟ่าต้องทำให้ได้เยยยย"
   "จ้ะ  งั้นครูไปสอนก่อนนะเด็กๆรอแล้วมัวแต่คุยอยู่กับหนุ่มๆเนี่ยแหละ  ว่าแต่ระวังหน่อยน๊าเดี๋ยวสาวๆจะแซวติวเตอร์เคมีคนใหม่เด็กรุ่นนี้ยิ่งเฟี้ยวๆกันอยู่"
   "อัลฟ่า  มาซะนานเลยนะลูกมาแกล้งอะไรครูแอนอีกอ่ะ"
   "ป้าเห็นฟ่าเป็นคนยังไงเนี่ยครับฟ่าแค่เห็นคนสวยแล้วมันแพ้ทางเลยหลงเดินกลับไปห้องป้าไม่ถูกอ่ะครับ"
   "ครูไปดีกว่าอยู่ตรงนี้เดี๋ยวหลงติวเตอร์เคมีปากหวานคนใหม่กันพอดี"
   "ระวังจะหลงคารมนะแอนพี่ขอเตือนเจ้านี้มันปากหวาน"
   "ค่ะ แอนก็ว่างั้นท่าทางจะเจ้าชู้ไม่เบา สาวๆที่มหาลัยคงติดตรึม"  ผมนึกในใจ  ไม่มีหรอกครับครูแอนมีแต่หนุ่มๆๆซะส่วนใหญ่55555555+
   "ป้าอ่ะ  เห็นป่ะครูแอนเข้าใจฟ่าผิดแล้ว"
   "เข้าใจถูกแล้วต่างหาก  ป่ะๆๆๆแยกย้ายๆเราอ่ะตามป้ามาไปทำงานกันได้แล้ว" ครูแอนเดินไปสอนเด็กผมกับป้ากับไปที่ห้องทำงานเตรียมตัวจะไปสอนครับ  ป้าพาผมไปที่ห้องเรียน เด็กนักเรียนพร้อมกันอยู่แล้วเสียงคุยกันดังมั๊กมากตามประสาเด็กแหละครับผมก็ยังเป็นเลยอย่าว่าแต่เด็กๆๆเลยครับ อิอิ.............ประตูห้องเรียนอยู่ด้านหน้าผมแล้วครับ

[FOAM]

หรือว่า  เตอร์จะปรากฏตัวแล้ววว


หวัดดีปีใหม่ค๊าบบบบ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เขียนได้ดีครับน้อง ขอแนะนำว่า เวลามา update แล้วช่วยแ้ก้ที่หัวข้อได้ป่าวครับ 

ขอบคุณสำหรับคำชมครับ

เรื่องอัพเดทเดี๋ยวจัดให้ตามคำขอเลย ณ บัดเดี๋ยวนี้ครับ

เอิ๊กๆๆๆๆ  HNY2009นะคับ

[Sith]

Happy New Year  2009
ขอให้มีความสุข  สุขภาพแข็งแรง  มีตังเยอะๆ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ  คิดอะไรให้สมหวังนะคับ ^^

อยากรู้ว่าเข้าห้องแล้วจะตะโกนหลุดไรมาเป็นคำแรก งิงิ

[LingNERD*]

เตอร์มาแว้ว คิคิ

สวัสดีวันปีใหม่น้าคราบบบบบบบบบบบบบ

[Koa-ka]

สวัสดีปีใหม่ครับ

ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ตามมาเมนต์ให้เลยหลังจากครั้งแรก แต่ไงจะตามอ่านให้ครบครับเรื่องนี้ชอบมากๆ (ตอนนี้ยังตามอ่านไม่หมด)

ให้สุข สมหวัง สดชื่น ตลอดเวลา ตลอดปี ตลอดไป ตราบนิรันดร์ครับ
ขอบคุณและจะติดตามครับ

[yee]

happy new year 2009

[Poes]

ได้สอนเตอร์แน่ๆเลย 

[Sith]

สงสัยจะสอนเปงการส่วนตัวสองต่อสองแบบค่าตัวจ่ายด้วยค่าตัว

[jinno]

อิอิ อัลฟ่าอยู่ปีสองเองเหรอ

นึกว่าเรื่องมันนานมาแล้วววววว มาเล่าความหลัง

งั้นต้องเรียกน้องอัลฟ่า

งานนี้น้องฟ่าจะกินเด็ก (หรือถูกเด็กกินหว่า)


แต่พี่ยังเชียร์น้องบีอ่ะ ชริๆๆ

[Sith]

โดนเด็กกินแหงๆ + +
ปล. แบบนี้ก้ต้องเรียกพี่ฟ่าสินะเพราะอยู่ปี2  (แต่ได้ข่าวว่าอายุเท่ากัน)

[~Kalianeko~]

สงสัยจะได้ติวเด็กเตอร์แล้วมั้งคับ



แหม  ช่วงนี้รักเด็กกันจริงๆ   

[Vesi]

ได้ฤกษ์เมนต์ซะที ฮ่าๆๆๆ

ท่าทางจะน่ารักดีนะเนี่ย

ช่วงนี้กระแสรักเด็กมาแรงจังเลยน้า

ปล. ว่าแต่ฟ่าจะได้กินเด็ก หรือจะถูกเด็กกิน ครับ ?? 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ค้างได้อีกนะเนี่ย แล้วจะรออ่านต่อ

คงเดาได้ไม่ยากว่า จะเจอเตอร์ เรียนอยู่ด้วย อิๆ