หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ


โพสต์ได้  เล่นได้  แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง  หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[ToeY_@_KP]

 :sad11:เข้ามารออีกวันนะครับ...

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ...มาไวๆ นะครับ 

 

[thanawat]

ครับผม รับทราบครับ โมฯ oaw_eang

กระทู้ของ ภารกิจฯ ก็จะเขียนในแนวผจนภัย จะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับการขัดแย้งครับ

ส่วนจะมาต่อนั้น ขออีกนิดครับ จะพยายาม ช่วงนี้ ปวดต้นคอมาก ๆ ก็เลยต้องเข้านอนเร็ว

ตามคำสั่งหมอครับ ต้องขอโทษด้วย

พี่วัตร จะพยายามต่อนะ ครับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[april]

รับทราบค่ะพี่วัตร

หายเร็วๆนะคะ 

[nai_nai]

หายเร็วๆนะ

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[mma419109]

    ไปทำอีท่าไหนถึงปวดต้นคอได้ล่ะน้องวัตร แล้วทำไมต้อง
 เข้านอนเร็วๆด้วยล่ะน้องหมอ เออ..แล้วตูจะสงสัยไปทำไมเนี่ย
 พี่ล้อเล่นน่ะ จะเข้ามาดันกระทู้เฉยๆ หายเร็วๆนะจ๊ะ
 คิดถึงทั้งสองคน ปีนี้พาเด็กๆไปเที่ยวไหนกัน

[ToeY_@_KP]

ตกลงมาหน้าสองแล้ว...ต้องช่วยดันกลับไป

มาต่อเร็วๆ นะครับ...แต่รักษาตัวให้หายก่อนนะครับ...

[thanawat]

คืนนี้พี่ลงให้นะครับ


แต่ตอนนี้ ไปดินเน้อก่อน


พาลูกพาเมียไปกินข้าวก่อนครับ

ฮิ้ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[nai_nai]

จะรอนะครับ

แต่อย่าลงดึกมากนักนะครับ

กลัวหลับก่อนนะ


 

[april]

ไปทานข้าวให้อร่อย

แล้วอย่าลืมกลับมาต่อนะคะ   พี่วัตร 

[THIP]

จะรออ่านน้า กินข้าวให้อร่อยจ้า

 

[badcow]

555 พี่วัตรไป dinner แล้วหายไปเรยย
สงกะสัย จะ โรแมนติค มากกกก 555

พักผ่อนเยอะๆนะครับ จะได้หายเร็วๆมาอัพต่อ พี่หมอด้วยนะครับพักผ่อนเยอะๆ

[nai_nai]

ว้า พี่วัตร Dinner เพลิน จนลืมมาต่อ

 

[RealReal]

พี่วัตรไปดินเน่อเสร็จก้อกลับมาทำการบ้านต่ออะเดะ    ท่าทางจะหนักไปหน่อยใช่ปะล่ะ

เอาเป็นว่า รอยู่เน่อ เที่ยวนี้ขอยาว ๆ 2 - 3 ตอนรวดก้อดีนะแก้คิดเถิงแล้วก้อใช้หนี้ที่ปล่อยให้รอกันเก้อ 

ป.ล.  กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญเนอะ ดูแลสุขภาพใจดี ๆ นะ ส่วนสุขภาพกายมีคนเค้าดูให้อยู่แว้ว 

[boboaje]

 . . . ครอบครัวอบอุ่นพากันไปกินข้าว แต่ว่ายังไม่มาต่อเนี้ย ไม่ใช่ว่าปวดคอมากกว่าเดิมเหรอคะ . . . พี่วัตรหายไวไวเน้อ   . .. .

[nai_nai]

 

[thanawat]

ขอโทษจริง ๆ ครับ พอดีเหตุบ้านการเมืองเข้ามาแทรกก่อน

ต้องขอโทษขออภัย เดียวให้เจ้าหมอมาต่อให้ วันนี้

พี่วัตรจะไปติดตามสถานการณ์ต่อสักหน่อยครับ คงไม่ได้กลับบ้าน

[april]

รอได้ค่ะพี่วัตร...

ระวังตัวด้วยนะคะ 

[nai_nai]

ไม่เป็นไรครับ

รรอได้

ระวังตัวด้วยนะครับ

 

[thanawat]

35 (วิหคคล้องใจ)
   ในป่ารกทึบ แม้แสงดวงอาทิตย์ก็ยากที่จะส่องลงมาถึงพื้นได้ เสียงแว่วไก่ป่าดังระงมไพร สายสองคนนั่งบนห้างส่องสัตว์ มาได้สามวัน พยายามสอดส่องการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเบื้องล่าง
“บัง อีกนานไหมกว่าเราจะได้เข้าไปในเมือง” คนที่มาจากดินแดนที่ราบสูงถาม
“ทำไม ท้อใจแล้วหรอ” บังที่นั่งข้าง ๆ ถามขึ้น
“เปล่า เพียงแต่เซ็ง อยู่แต่บนนี้ไม่ลงจากต้นไม้สักที” คนที่ราบสูงคุยต่อ
“ลงไปให้มันจับ แล้วจะได้กลับดินแดนปลาร้าหรอ”
“ก็ ..เออ...” ก้มหน้ามองออกนอกหน้าต่าง นกยูงสองสามตัวบินขึ้นจับกิ่งไม้ แล้วส่งเสียงร้องเรียกคู่
“มีอะไรในใจหรือเปล่า” คนสูงอายุถามขึ้น พิทักษ์รู้สึกอึดอัด
“คนเรา ถ้ามีอะไรในใจกันก็ทำให้กายไม่สบายด้วย ใจเป็นทุกข์” บังเลาะห์ ผู้ผ่านชีวิตมามาก พิทักษ์ถอนหายใจครั้งใหญ่ ที่ไม่สามารถปิดผู้ที่อายุมากกว่า
“สงสัยผมจะปิดอะไรบังไม่ได้เสียแล้ว” พิทักษ์เอยขึ้นมองหน้าผู้มีอายุมากกว่า ก่อนตัดสินใจกล่าว
“ผมหนีหัวใจตัวเองมาครับบัง” กล่าวเสร็จก็ก้มหน้า
“เฮ้อ คนเรา ไม่รักก็ทุกข์ รักก็ทุกข์ แล้วทางโน้นเขาไม่คิดเหรอว่าหนีมาอย่างนี้แล้วมันจะจบปัญหา” บังพยายามคุย
“ผมก็ไม่รู้ ครับรู้แต่ว่าเขากำลังจะหมั้น” เฉหันไปมองป่าเขาลำเนาไพร
“แค่หมั้น แล้วเราแสดงท่าทีให้เขารู้ไหมว่าเรารักเขา” บังคุยต่อ
“รู้ครับ เขารู้ว่าผมรักเขา” ส่งใจกลับไปหาคนที่รัก ‘รู้ไหมหนอว่ากูรักมึงไอ้เกรียง’
“แล้วเราลุกขึ้นสู้เพื่อความรักหรือยัง” บังกล่าวต่อ
“ไอ้หนุ่ม ความรักนะมันเป็นสิ่งที่สวยงาม ถ้าเรารู้จักเติมเต็มความรักนั้น บังว่าเขาก็คงต้องการคุยกับเราเหมือนกัน แล้วหนีเขามาอย่างนี้ เขาก็ไปหมั่นกับชายที่ดีกว่าอยู่แล้ว” บังยังไม่รับรู้ความรักที่พิทักษ์มีต่อเกรียง
“แต่เขาก็ไม่เคยบอกรักผมสักคำ” พิทักษ์ยังคงตั้งแง่
“คำว่ารัก บางครั้งมันไม่จำเป็นต้องเป็นคำพูด มันอาจจะเป็นการกระทำก็ได้ ลองคิดดูดี ๆ ซิว่าเคยแสดงความรักอย่างไรบ้าง” บังกล่าวให้ข้อคิด
“บังว่า เรานะกลับไปปรับความเข้าใจกับหญิงคนรักดีกว่า อย่าปล่อยให้มันคาราคาชัง บางที่อะไร ๆ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ ไปปรับความเข้าใจ มันจะไม่ต้องเป็นสิ่งที่เกาะกินใจเราไปตลอดชีวิต” บังกล่าวยืดยาว

“เกียงเป็นไงบ้างวันนี้” นครเข้ามาหาเพื่อนที่กองร้อย หลังจากที่พักรักษาตัวมาเป็นอาทิตย์ที่บ้าน ก็ต้องกลับมารับราชการตามเดิม
“อือ ไม่เป็นไรมาก จ่ากองก็ไม่ให้ทำอะไรมาก” เกรียงสิทธิ์ตอบเสียงเหนื่อย ๆ เดินนำหน้าไปหาซุ้มเยื้องกองร้อย เพื่อคุยกันสองคน ไม่อยากให้คนอื่นรบกวน
“ได้รับการติดต่อมาจากทักบ้างหรือเปล่า” นครจี้ใจดำ เกรียงสิทธิส่ายหน้า
“บ๊ะ ไอ้นี้ ทำไมทำตัวอย่างนี้วะ” นครยิ่งอารมณ์ไม่ดีตาม
“เขาคงเลือกทางเดินของเขาเอง บางครั้งเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคอน” เกรียงสิทธิ์จ้องมองหน้านคร
“เราก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกันเกรียง ดูอย่างเรา ไม่รู้จับพลัดจับพลูมาเป็นอย่างนี้ได้ไงก็ไม่รู้” ปลงสภาพตัวเองตอนนี้
“แต่ก็ยังดีที่นครยังมีผู้กองที่ดูแล และรักนครอย่างจริงใจ” เกรียงสิทธิ์กล่าวเศร้า ๆ กับชีวิตตัวเอง
“ไอ้ทักกลับมานะ ผมจะจัดการสักหมัดสองหมัด นี้ผมก็ติดต่อไม่ได้เลย ส่งmail ไปก็เงียบ”
“เฮ้ มันเป็นหรือเปล่าครับคอน สมองมันทื่อ ๆ ขนาดนั้น” เกรียงสิทธิ์กล่าวยิ้ม ๆ
“ไม่รู้ แต่ก็น่าจะเป็นนะครับ ถ้าอย่างนั้นคริตจะไม่เอาตัวไว้หรอ” กล้าเย้าเมื่อเห็นเพื่อนยิ้มได้
“ผมอยากให้คอนเห็นตอนสมัยที่ไปช่วยคอนนะครับ ดูทักแบกเป้อุปกรณ์อะไรต่อมิอะไรไปด้วย แต่ก็ต้องโดยยิงกลับมา ผมนี้แทบแย่ลากลงจากเขา” เกรียงสิทธิ์คิดถึงเหตุการณ์เก่า ๆ ที่ผ่านมาแล้วยิ้ม
“ผมว่าไม่ใช่ตอนที่ไปช่วยผมด้วยละมั่ง ตอนที่อยู่หน่วยฝึกทักก็ช่วยอะไรพวกเราเยอะแยะหลายอย่าง” นครกล่าว
“อือ ยังจำได้ ตอนที่ครูฝึกให้ผมโดดถังส้วม ไอ้ทักมันโดดลงไปก่อน แล้วรอรับผมข้างล่าง” ความรู้ใหม่ที่ได้รับฟังจากเกรียงสิทธิ์
“ขนาดนั้นเลยหรอครับเกรียง” นครทำหน้าไม่เชื่อ
“เอ้าจริง ผู้กองไม่ได้เล่าให้ฟังเลยหรอ” เกรียงสิทธิ์จ้องหน้าเพื่อน
“หึ ไม่เล่า ส่วนมากก็เล่าเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับผมกับเขาเท่านั้น มีแม่ที่เล่าให้ฟังบ้างแต่ก็ไม่ได้ละเอียดอะไร แล้วมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกเยอะเลยใช่ไหม” นครหน้านิ่ว กลับไปนี้ไปจัดการคนที่กองร้อยแน่ ๆ
“ก็ไปถามผู้กองเองครับ    ผมว่าผมจะลาผู้กองกองร้อยผมไปตามทัก” เกรียงสิทธิ์กล่าวเมื่อนึกได้
“แล้วรู้หรอว่าทักอยู่ไหน” นครกล่าว
“ผมขอพิกัดจากคริตแล้วครับ” เกรียงสิทธิ์ตอบ กล่าวถึงพิทักษ์ครั้งใด ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ข้างเศร้าลงไปด้วยแม้แต่เสียงนกร้องใกล้ ๆ ก็ยังดูเศร้า
“จะให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม” นครรีบเสนอตัว
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะลงไปปรับความเข้าใจ แล้วก็ให้เขาทำงานอย่างสบายใจ เวลากลับมาจะได้เหมือนเดิม” เกรียงสิทธิ์จินตนาการ
“อือ ถ้าอย่างนั้นมีอะไรให้ผมช่วยผมยินดีนะครับ” นครรีบเสนอตัวอีกครั้ง
“อะไร ยินดีช่วยอะไร” เสียงทุ้ม ทำให้ทั้งสองคนที่นั่งคุยกันในศาลาสะดุ้ง
“ครับ” เกรียงสิทธิ์ลุกขึ้นทำความเคารพผู้บังคับบัญชาสายทหาร
“ไม่บอกพี่เลย คุยอะไรกัน” เมื่อรับการเคารพก็นั่งลงข้าง ๆ คนที่นั่งอยู่ก่อน
“ไม่เป็นไรเกรียง นั่งเถอะ” มาโปรดกล่าวอนุญาตให้นั่งตามเดิม
“ไม่มีไร สักหน่อย” นครเอย
“อย่าให้รู้ที่หลังนะ” คาดโทษอีกที
“ทำไม จะทำไม จะทำอะไรผมได้” นครยิ้มยียวน มาโปรดเลยเขกกะโหลกชะทีหนึ่ง ภาพการหยอกล้อกันของคนทั้งสอง มันทำให้เกรียงสิทธิ์อดที่จะคิดถึงคนที่อยู่ที่โน้นไม่ได้
“ผู้กองครับ ผมว่าผมจะลากลับบ้านครับ” เกรียงสิทธิ์เอยขึ้นขัดจังหวะการหยอกล้อกันของคนทั้งสอง มาโปรดหันไปสนใจลูกน้องสายงาน
“อาวทำไมละ เพิ่งกลับมาได้สองอาทิตย์เอง” มาโปรดสงสัย
“คือ ผมคิดว่าผมจะไปหาหมอที่โรงพยาบาล แล้วจะตรวจเช็ดร่างกายอีกครั้งครับ” เกรียงสิทธิ์อ้างเหตุผล
“แล้วที่โรงพยาบาลค่ายละ คุณหมอก็มีนี้” มาโปรดไม่เข้าใจ
“ก็ เออ.....” ลำบากใจที่จะตอบ
“ไม่มีอะไรผม ก็จะกลับบ้านเหมือนกัน คิดถึงเจ้ามูมู่” นครทำท่าคิดถึง
“เฮ้ย กลับได้ไง เพิ่งกลับมา” มาโปรดประท้วง
“ไม่ได้ นายใหญ่จะไปดูไร่ ทิ้งไว้นานไม่ได้” พูดเสียงยาน ๆ
“แล้วพี่ละ ใครจะอยู่กับพี่” มาโปรดยังคงไม่ยอม
“แต่ก่อน เคยอยู่กับใครไม่เห็น จะเดือดร้อนนี้หนา” นครไม่ยอม
“เออ ผมขออนุญาตนะครับ ผมจะไปทำเรื่องขอลาพัก” เกรียงสิทธิ์ขัดจังหวะคนทั้งสอง
“อือ ไปเถอะเกรียง อย่าลืมโทรมาบอกด้วยนะ” นครกล่าว เกรียงสิทธิ์จึงถอยออกไปกลับไปที่กองร้อย
“อะไร คุยอะไรกัน” มาโปรดออกอาการเครียดนิด ๆ นครรู้ว่าโมโหที่ทำอะไรไม่ได้
“พี่โปรดครับ อย่าหน้าหงิก ไม่ชอบมีแฟนหน้าหงิก เดี๋ยวคนอื่นว่าได้แฟนแก่” นครเข้าไปประชิดตัว แอบอิงอกกว้าง ท่าไม้ตายของนคร ซึ่งก็ทำให้มาโปรดอ่อนลงได้ทุกครั้ง
“เรานี้จริง ๆ เลย ทำอะไรไม่ค่อยจะปรึกษา คราวก่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็ครั้งหนึ่งแล้ว” มาโปรดถือโอกาสสอน
“ขออนุญาตครับ” พลทหารถือแฟ้มเสนอยื่นอยู่ทางเข้าซุ้มก้มหน้า ทั้งสองคนรีบผละออกจากกัน
“มาซิ มีอะไรด่วนหรือเปล่า” มาโปรดเอยอนุญาต
“เป็นขี้ปากแน่ ๆ” นครเอยเบา ๆ

“เป็นไงบ้างไอ้น้อง เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว” บังเลาะห์เอยเมื่อเห็นหน้าคนที่ราบสูงแสดงอาการเหนื่อย
“ก็พอไหวครับพี่ แต่ยอมรับว่าเหนื่อยมากครับ” พิทักษ์หอบ เพราะวิ่งตามกลุ่มคนร้าย พวกลักลอกเข้าเมือง
“อือ เดียวก็ได้กลับแล้ว เสร็จภารกิจนี้แล้ว จะได้กลับไปปรับความเข้าใจกับคนรักซะที” บังกล่าว ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวตัดกับสีผิวอันเข้ม
“เราจะเอายังไงดีครับกับกลุ่มคนพวกนี้” พิทักษ์เอย เมื่อเห็นกลุ่มคนที่ลักลอกเข้าเมืองโดยผิดกฎหมาย ซึ่งภารกิจที่จะมาทำวันนี้คือ ดักจับการขนยาตามแนวตะเข็บชายแดน ซึ่งเป็นหน้าที่หลักของหน่วยงานอยู่แล้ว
“ก็ต้องให้หน่วยงานอื่นมาจัดการต่อ ว่าแต่เรากลับกันเถอะ” บังชวนพิทักษ์กลับบ้านพัก
“ครับ พี่ครับผมขอกลับอีสานได้ไหมครับ” พิทักษ์เอย ขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถ
“เอาซิ ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว พอดีหน่วยเหนือเขาจะส่งอีกคนมาช่วยเหมือนกัน ถือว่าผลัดกำลังกันก็แล้วกัน” บังเลาะห์กล่าว
“ผม ...เออ...ไม่หนีงานนะครับ” พิทักษ์เกรงใจ
“เปล่า ไม่ได้หนี ภารกิจนี้ก็สำเร็จ เพียงแต่เราไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ เราได้สิ่งอื่นมาแทน บังก็ต้องอยู่รอดูต่อไป มันต้องมีสักวันที่พลาดมาให้เรา” บังเลาะห์ตบไหล่เบา ๆ แล้วก้าวขึ้นรถบูโซ พิทักษ์จึงก้าวตาม รถวิ่งกลับเข้าเมือง
“กลับไปนี้ก็ไปทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้น ให้มันถูกที่ถูกทางซะ” บังเลาะห์กล่าวให้กำลังใจ
“ผมก็กลัวว่ามันจะผิดที่ผิดทางมากกว่า” พิทักษ์เอยเศร้า ๆ
“เฮ้ย เอาน่า บังเชื่อว่าน้องพี่คนนี้ต้องทำได้”
“บังครับ บังคิดยังไงกับความรักของเกย์” พิทักษ์เอยขึ้นดื้อ บังเลาะห์นิ่งเงียบ จ้องหน้าคนพูดที่นั่งข้าง ๆ สักครู่ใหญ่บังเลาะห์จึงกล่าว
“เฮ้ย ...เออ....คำถามนี้ เออ ...สำหรับพี่ไม่คิดว่ามันทำให้พี่เสียอะไร” เมื่อตั้งสติได้
“แม้ว่ามันจะขัดต่อหลักคำสอนของบังหรอครับ” พิทักษ์เอย บังเลาะห์ค่อย ๆ ยื่นมือมาตบลงที่บ่าของพิทักษ์
“น้องพี่ พี่คิดว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ สิ่งที่ทำตรงนี้ ตอนนี้ซิมันคือความจริง พี่ไม่เคยรังเกียด พวกตุ๊ดพวกกระเทย เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินของเขา เหมือนกันกับพี่กับน้องนี้ไง พี่ไม่เคยคิดว่าน้องเป็นอื่น น้องก็คือน้องของพี่” บังเลาะห์บีบหัวไหล่เบาๆ
“ผมเข้าใจ คำพูดของพี่ครับ ขอบคุณที่พี่ไม่รังเกียจผม” พิทักษ์ใจชื่นขึ้น บังเลาะห์พยักหน้า
“ตกลงคนรักของเราก็เป็นผู้ชาย” บังเลาะห์กล่าวเบา ๆ
“ครับ เขาเป็นเพื่อนผมเอง พอดีผมไปได้ยินพ่อแม่ของเขาจะให้หมั้นกับน้องคนที่เคยหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก” พิทักษ์กล่าว บังเลาะห์ถอนหายใจ
“บางครั้งความรักของคนแบบนี้มันก็เป็นทุกข์นะ” บังกล่าวอย่างเห็นใจ
“ครับ เป็นทุกข์ผมถึงอยากลับไปพูดกับเขาให้มันกระจ่าง”  พิทักษ์หมายมาดในใจ

“อาตี๋เล็ก ลือจะเอารถไปไหนนะ” เตี่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ผมจะเอารถลงไปตามเพื่อนที่ทำงานกลับมาครับ” เกรียงสิทธิ์ยืนยันคำพูดเดิม
“ลื้อจะไปได้ไง นี้ก็เพิ่งจะหายจากบาดเจ็บคราวก่อน” เตี่ยยังคงหาเหตุผล
“ผมหายแล้ว และอีกอย่างผมอยากไปตามเพื่อนกลับมา เพราะผมเป็นคนที่ทำให้เพื่อนมันหนีไป” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นอั้วให้อาหมวยเล็กไปเป็นเพื่อน” เตี่ยยื่นคำขาด
“ไม่ได้ครับ ผมต้องไปพูดคุยกับเพื่อนให้เข้าใจมันเป็นเรื่องของศักดิ์และศรีด้วยเตี่ย” เกรียงสิทธิ์เริ่มโกหก
“ทำไม อีสำคัญกะลื้อมากขนาดนั้นเลยหรือ” เตี่ยถามอีกครั้ง
“ครับเตี่ย ถ้าผมไม่ได้ปรับความเข้าใจกันชาตินี้ตายผมก็ตายตานอนไม่หลับ” เกรียงสิทธิ์กล่าวหนักแน่น
“ถ้าอย่างนั้นลื้อเอาเด็กที่ร้านไปด้วย” เตี่ยกล่าวอ่อนใจ
“ไม่เป็นไรเตี่ย ผมเสร็จธุระแล้วผมจะรีบกลับ” นั้นคือคำพูดที่เกรียงสิทธิ์กล่าวกับเตี่ยกับแม่ เมื่อสิบแปดชั่วโมงที่แล้ว ขณะนี้รถปิกอัพกำลังมุ่งหน้าลงใต้ เข้าสู่จังหวัดชุมพร   
‘ไอ้ทักมึงต้องแปลกใจแน่ที่เจอกู กูจะลากคอมึงกลับมาคุยกับเตี่ยกับแม่กู กูกับมึงต้องคุยกันยาว มึงห้ามทิ้งกู มึงต้องมาดูแลกูเท่ากับชีวิตมึงจะหาไม่’
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดโครมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด  และแล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง   

[badcow]

ใจร้ายยยย

ทำไมมี เอี๊ยด โครม ทิ้งท้ายไว้อย่างงี้

ใจคอไม่ดีเลยครับ

[Ferfa]

  ทำไมต้องค้างแบบนี้ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[mma419109]

   สมกับได้แฟนเป็นหมอเลยน้องวัตร ไปๆมาๆจะพาเข้าโรงพยาบาล
อีกแล้วไง     เอาใจช่วยให้ปฎิบัติภารกิจราบรื่นนะ

[RealReal]

พี่ว๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เกรียงเพิ่งหาย ให้ชนอีกแล้วเร้ออออออออออ จะดีเร้ออออออออออออออ

ชนแต่ละทีมันเจ็บหน่า...................

ป.ล. รู้ว่างานเข้าเอ้า เอาไป  กำลังใจดี ๆ เนอะ

[tawada_j]

ขอบคุณพี่หมอพี่วัตรค่ะ

บีบหัวใจอ่ะ   รอตอนต่อไปค่ะ

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ 

[nai_nai]

 

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง

พี่หมอ พี่วัตร มาต่อด่วนนนนนนนน


 

[THIP]

ยังอุตส่าห์มีเอี๊ยดโครม ทิ้งท้าย 

[kunkai]

ว๊าก......เกิดอะไรขึ้น
อย่านะค้าบ
อย่าแม้แต่จะคิด...
เกรียงต้องไม่เป็นอะไรน้า
:pig4:พี่หมอกะพี่วัตรค้าบ

[RAKDEK_KA]

ได้โปรด ..... อย่าให้เกรียงขับรถให้ผู้ใดเลย

ยังไม่ทันไรก็เอี๊ยด.....โครม

ได้ข่าวว่าเพิ่งหาย  นิ .....เอาอีกแระ