สวัสดีครับ
ค้าง....
ค้าง....
อีกแล้วนะน้อง newykung 
มาต่อเร็วๆเลยยยยยยย อยากรู้ๆๆ กฎจะเอาไง ออยจะเป็นไง และงงกะชื่อตอน "บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นและเปลี่ยนไป" อ่ะ อะไรเปลี่ยนไปบ้างอ่าาาาา
แง๊ๆๆๆๆๆๆ 
ขอบคุณและจะติดตามครับ
โฮะๆ พี่คับ เรียก นิว เฉยๆก็ได้คราบ
แหมถามกันจริง
ออยหายไปไหน กับ ใคร ? เออนั่นสิไปไหน
กฎคิดยังไงกับหนึ่ง?
อิๆ เด่วอ่านต่อไปก็จะได้รู้แล้วคราบ ... อดใจหน่อยนะ ได้รู้แน่
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกเท้นที่เป็นกำลังใจให้นะคราบ
ตอนนี้เลยยาวเป็นพิเศษสะใจกานไปเลย ไปรีเควดมาให้อ่านได้ ไม่ค้าง ... โฮะๆ
แอบบอกนีดนึงว่า เรื่องนี้มีภาคสองด้วยอะนะ
===========================================
ขอแค่ ข้ออ้าง สักข้อ ...
……. 19……..
ไอ้กฎ มันเอาหนังสือผมไป ตอนนี้มันถืออยู่ในมือครับ
“จะกลับแล้ว….ไม่อ่านละ” ผมแย่งหนังสือของผมคืนมา แล้วรีบเดินหนีมัน
“ยังไม่หายโกรธกรูอีกเหรอวะ หนึ่ง” มันใช้สรรพนามเปลี่ยนไปครับ ที่ผ่านมาเราไม่เคยใช้ กรู มรึง กันเลย
“เมามาป่ะเนี่ย เล่นอะไรเป็นเด็กๆ”
“เมา อารายยยยย ไม่ได้กินเว้ยยยยยย”
“แล้วนี่มาทำอะไรวะกฎ ดึกๆดื่นๆ”
“ก็มาซุ่มอ่านหนังสือไง” มันพูดกระทบผม
“กลับละ” เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าผมโกรธมันอยู่นี่หว่า ยืนคุยกับมันอยู่ได้ เสียฟอร์มหมด
“คุยกันหน่อยได้ป่าว”
“………………………” ผมไม่ตอบ ยังคงเดินต่อไป
“กรูขอโทษ” มันตะโกนตามหลังมา ผมหยุดกึก
“ไม่ว่ามรึงจะโกรธกรูเรื่องอะไร….ตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ……….ยังไงกรูก็ขอโทษมรึง”
ผมหันหลังกลับมาหามัน ไอ้กฎ เดินเข้ามาหาผมช้าๆ เหมือนกลัวผมจะเดินหนีมันไปอีก
“กรูกลับไปคิดแล้ว มีเรื่องเดียวที่กรูทำ เชี่ย กับมรึง อืมมม มรึงจะเป็นยังไงก็ช่างเหอะว่ะหนึ่ง”
มันสบตาผมนิ่ง แววตามันอ้อนวอนสุดๆ ผมก็ชักเขินเหมือนกันแฮะ
“มรึงมันบ้าว่ะกฎ” ผม กรู มรึง กับมันบ้าง
“มรึงจบทุกอย่างง่ายๆอย่างนี้ตลอดรึไง?”
“โลกส่วนตัวของกรู มันหายไปกับความอยากรู้อยากเห็นของมรึงแล้ว ป่านนี้มรึงคงบอกใครๆไปทั่ว”
จริงๆผมก็ไม่ได้อายอะไรนะครับ เพียงแต่ผมโกรธที่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวมากกว่า
“ไม่เลยหนึ่ง….กรูแค่คุยกับพลอย…..”
“…………………”
“โลกของมรึง ก็ยังเป็นโลกของมรึง มรึงจะอายอะไร ที่มรึงเป็นตัวของตัวเอง”
“กรูไม่ได้อาย….แต่…มรึงมัน…..”
ผมหยุดพูดแค่นั้น คำที่ผมจะพูดออกมา มันออกจะแรงเกินไปครับ (ไอ้เชี่ย)
“แล้วตอนนี้ กรูว่า มรึง ให้กรูเข้าไปอยู่ในโลกของมรึงได้แล้ว”
ผมจ้องหน้าไอ้กฎ คิ้วขมวด นี่มันอะไรกัน
“อย่ามองกรูอย่างนั้น….กรูไม่ใช่เกย์เฟ้ยยย” มันรีบออกตัวเชียว
“กรูจะกลับหอแล้ว ไปละ” ผมบอกมัน
มันเดินกลับหอไปกับผม ระหว่างทาง มันพล่ามอะไรของมันก็ไม่รู้ สรุปคือ ผมว่ามันเมา
ไอ้ห่ากฎ นี่มรึงจะมาขอโทษกรูมรึงถึงกับต้องกินเหล้าย้อมใจมาเลยเหรอเนี่ย
………………………………………………...................................................................................
“ถึงแล้ว….จะนั่งแท๊กซี่เข้าไปแล้วนะ” ออย เพจมาบอกผม
นี่เช้าวันเสาร์นะเว้ยยยย ดีหน่อยที่มันไม่ได้ให้ผมออกไปรับ
ตอนแรกผมคิดจะเอาคืนมัน โดยการไม่อยู่ห้อง ออกไปไหนก็ได้ ให้มันต้องรอผมบ้าง
แต่ผมก็อดสงสารมันไม่ได้ เมื่อคิดถึงสภาพตัวเองในวันนั้น
“ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูห้อง ไอ้ออยคงมาแล้ว แต่ เอ๊….ทำไมมันเร็วจังวะ ผมเปิดประตูออกไปดู
อิ๊บอ๋าย….
“จะมาอ่านหนังสือ …..พี่กรูแมร่ง พาเพื่อนมานอนเต็มเลย” ไอ้กฎครับท่าน ทำไงดี ไอ้ออยก็กำลังจะเข้ามาแล้วด้วย
“เอ่อ….” ผมอ้ำอึ้ง
“ทำไม…ห้องนี้ กรูก็เคยนอนนะเว้ยย กรูมาทวงสิทธิ์”
“คือว่า เดี๋ยวกรูจะออกไปข้างนอกว่ะกฎ” ผมโกหกมัน หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่า มันจะกลับๆไปซะ
“ก็มรึงยังไม่ได้อาบน้ำเลย….โอเค เดี๋ยวกรูออกไปพร้อมมรึง” โอ๊ยยยยยยย ทำไม นรก รักกรูนักวะ
ไอ้กฎถือวิสาสะนั่งอ่านหนังสือบนเตียงของผม นี่ผมยังนึกภาพไม่ออกเลยว่า เดี๋ยงไอ้ออยเข้ามาเห็นแล้ว มันจะเป็นยังไง
“จ๊ะเอ๋….ออยมาแล้ว ห..นึ่…ง….เอ่อ…..” ไอ้ออยเปิดประตูเข้ามาอย่างร่าเริง
แล้วก็เสียงอ่อยไป เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“นี่คงเป็นออย ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ไอ้กฎลุกขึ้นเดินมาทักออย มันยื่นมือให้ออยจับด้วย ฝรั่งโคตร
“ครับ…”
“หนึ่ง นี่เพื่อนหนึ่งเหรอ” ออยหันมาถามผม
“ใช่ครับ เพื่อนสนิท ผมชื่อกฎครับ” ไอ้กฎรีบแย่งตอบ
เสียงมันดูเน้นๆ ยังไงไม่รู้ บรรยากาศตอนนี้ น่ากระโดดตึกตายจัง เฮ้ออออออ
เราสามคนเงียบ ทำอะไรไม่ถูกกันอยู่พักใหญ่
ผมภาวนาให้ไอ้กฎ ทำอะไรซักอย่าง ให้สถานการณ์มันดีขึ้นหน่อย แล้วมันก็ทำครับ
“หนึ่ง กฎ กลับก่อนนะครับ ง่วงนอน” เฮ้ย
ไอ้เชี่ยกฎ นี่อะไรของมรึงวะ เมื่อกี๊ ยังกรูมรึง อยู่เลย แล้วง่วงนอนนี่ยังไง
ไอ้กฎมรึงเพิ่งตื่นนะเว้ย มรึงเพิ่งตื่น กรูจะบ้า
“กลับก่อนนะครับออย อ้อ หนึ่ง เดี๋ยวถึงห้อง แล้วเพจหานะ” ครับไอ้กฎ
มรึงช่วยกลับไปซะทีเหอะ ไม่งั้นกรูจะเอาหัวโขกชักโครกตายเดี๋ยวนี้แหละ
ออยโยนกระเป๋ากับพื้นดังโครม 555 เกมเปลี่ยนเลยกรู วันนี้ ยาวววววววววววววว ครับพี่น้อง
……………………………………………………………….......................................................................
“เพื่อนหนึ่งมันชักจะยังไงๆอยู่นะ” ออยเสียงเขียวใส่ผมทันทีที่ไอ้กฎออกไปจากห้อง
“ยังไงอ่ะ” ปัญญาอ่อนทันทีเลยผม
“มันเพิ่งมาเมื่อกี๊ ก่อนออยมานิดเดียวเอง บอกจะมาอ่านหนังสือ”
“เห็นออยมาก็เลยกลับ ว่างั้น พิรุธๆ” มันหยิบกระเป๋าของมันไปเก็บไว้ในตู้
“อ้าววว แล้วจะให้มันนั่งเสนอหน้าอยู่ที่นี่รึไง”
“ไม่เห็นต้องรีบกลับ แล้วอะไรกัน ถึงห้องแล้วจะเพจมาบอก อะไรจะขนาดนั้น” มันซักผมต่อ
“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ปกติมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้”
“ออย พูดมากไปละ หนึ่งไม่ปล่อยให้นั่งรอข้างล่าง เหมือนที่ออยทำกับหนึ่งก็บุญแล้วนะ อย่ามาหาเรื่องทะเลาะ”
ผมพลิกเกม มาเป็นฝ่ายได้เปรียบบ้างครับ
“……………………..” ได้ผลครับ มันใบ้แดกไปเลย
เราสองคนนั่งเงียบครับ ผมนั้นรอให้พูดอะไรซักอย่าง อะไรที่มันจะทำให้ผมเชื่อมันได้มากที่สุด ซึ่งจริงๆแล้ว
ผมยังมองไม่เห็นเลยนะครับว่า มันจะเอาอะไรมาแก้ตัว
เมาหลับ พ่อเพื่อนตาย เพจเสีย น้ำท่วม ฟ้าผ่า จำทางกลับหอไม่ได้ อะไรดีล่ะครับไหนลองเลือกมาซักอย่างสิจ๊ะที่รัก
“ไม่มีอะไรจะบอกหนึ่งเหรอ หรือว่ายังคิดไม่ออก นี่ก็หลายวันแล้วนะ น่าจะเตรียมมาไว้บ้าง”
สุดท้ายผมก็อดไม่ได้ที่จะเป็นคนถามมันก่อน ผมก็เลยยั่วโมโหมันเล่นๆ มันยังคงเงียบ
“นี่เป็นครั้งที่สอง ที่ออยหายไป โดยที่หนึ่งไม่รู้อะไรเลย”
“จะให้หนึ่งคิดมั้ย ว่า ออย หันกลับไปเล่นไอ้ยานรกนั่นอีก ถ้า ออย ไม่พูดอะไรออกมาซักอย่าง” ผมรุกครับ
“ไม่นะ ออยไม่ได้แตะต้องมันอีกแล้ว หนึ่งก็เห็น” มันก้มหน้าตอบผม
“ไม่เห็น หนึ่งจะไปรู้ไปเห็นได้ยังไง วันนั้น หนึ่งไม่รู้อะไรเลย
รู้แต่ว่า หนึ่งนั่งรถไปกลับ กรุงเทพฯ เชียงใหม่ โดยไม่ได้พักเลย ไม่ใช่สิ มันไม่มีที่ให้พักต่างหาก”
“มันคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ถึงทำให้ออย หายไปโดยทิ้งหนึ่งไว้คนเดียว”
“เอาเถอะ ออยลองค่อยๆคิด หาเหตุผลดีๆมาบอกหนึ่งหน่อย เอาที่หนึ่งเชื่อได้นะ
หนึ่งรอให้ออยมาบอก คำแก้ตัว นี้มาหลายวันแล้ว หนึ่งจะได้สบายใจซะที”
ผมเน้นคำว่า
คำแก้ตัว ชัดแจ๋ว
“หนึ่งจะอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
เราสองคนออกมาหาอะไรกินที่ห้างใกล้ๆมหาวิทยาลัย เราแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากถามกันว่า จะกินอะไรกันดี ผมอยากปล่อยให้มันคิดมากๆว่า จะแก้ตัวกับผมว่ายังไง ผมอยากให้มันออกมาสวยๆ
ร้านก๋วยเตี๋ยวในห้างวันนี้ คนเยอะเป็นปกติ ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม คนเหล่านี้ รวมทั้งผมกับออย ต้องมาจ่ายเงินกินก๋วยเตี๋ยว ในราคาที่ซื้อสบู่โหลนึงได้สบายๆ อ่ะ เงินเหลือด้วย
“ใหญ่โฟสอง” ไอ้ออยสั่งโดยไม่ถามผม เราสองคนชอบกินเหมือนกันครับ
ไอ้ออยนั่งคีบก๋วยเตี๋ยวเล่น แต่ไม่ลืมที่จะคีบ ลูกชิ้นในชามมันมาให้ผม ภาพวันเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวผมทันที
มันยังคงไม่กินลูกชิ้นเหมือนเดิม แต่แค่นี้ มันไม่ทำให้ผมลืมเรื่องที่มันทำกับผมไว้ได้หรอกครับ
เรานั่งกินกันเงียบๆ จริงๆ ออยมันไม่ค่อยกินหรอกครับ ดูมันซึม
ก็แน่ล่ะ มันคงกำลังหาข้ออ้าง ข้อแก้ตัว ในหัวมันคงไม่มีเรื่องอื่นล่ะครับ ตอนนี้
“ออย ไปห้องน้ำก่อนนะ ไปด้วยกันมั้ย” อยู่ดีๆ ออยก็ขอตัวไปห้องน้ำ
แหม ผมอยากจะค้นตัวมันเหลือเกิน นี่มันเอายามาเล่นด้วยหรือเปล่าวะเนี่ย
“ไม่อ่ะ ยังไม่อิ่ม ออยไปเหอะ”
ผมนั่งกินต่อไปเรื่อย ไอ้ออยหายไปนานทีเดียว
“ปี๊บ..ๆ..ๆ..ๆ..”
ผมเอามือแตะที่เพจผม อ๊ะ ไม่ใช่ของกรูนี่หว่า
เสียงเพจในกระเป๋าออยดังครับ ผมเลยหยิบออกมากดอ่าน ไม่ได้ละลาบละล้วงนะครับ
เราอ่านเพจของกัน และกันเป็นเรื่องปกติ เราไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้วว……
“เราเอากล้องฝากไว้ที่เปรมแล้วนะ อย่าลืมรูปที่ฝากล้างด้วย / เอก” ก็คงเป็นเพื่อนที่คณะแหละครับ
แต่ไหนๆก็หยิบมาอ่านแล้ว ผมก็เลยกดอ่านข้อความอื่นไปด้วย ส่วนใหญ่ก็เพื่อนๆมันทั้งนั้น
ชวนกินเหล้า เตะบอล อะไรตามเรื่อง แต่ เฮ้ยยยยย.... ข้อความนี้มัน……
“จะดู หรือ ไม่ดู อีก 10 นาที ถ้าไม่มาจะกลับแล้วนะ” แล้วก็ยังมี
“ซื้อตั๋วให้แล้ว ให้ไว”
ยังไม่หมด
“ อยู่หน้าโรงหนังแล้ว ตื่นยังอ่ะออย”
ทุกข้อความลงชื่อ….อีพี่ก้อย
นี่มรึงอย่าบอกนะออย ว่าอีพี่ก้อยกำลังตีท้ายครัวกรูอยู่ ผมเหงื่อแตก ใจเต้นแรงด้วยความโกรธ
ข้อความแค่นี้ สำหรับคนอื่น อาจจูธรรมดา แต่สำหรับผม อีพี่ก้อยมันร้ายกว่าที่ทุกคนคิดนัก
“เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนได้เป็นหมอหรอก” ผมคิดในใจ
เอาไว้ก่อนหนึ่ง อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม ผมรีบเก็บเพจไว้ในกระเป๋ามันเหมือนเดิม
เราเดินดูนั่นดูนี่กันอยู่ซักพัก ลองนึกภาพตามนะครับ ผมมองไปทางซ้าย ไอ้ออยมองไปอีกทางนึง
ในหัวมันกำลังคิดอะไรอยู่ผมไม่รู้ แต่ในหัวผมตอนนี้มีแต่แผนการที่จะรีดเอาความจริงทั้งหมดออกมาจากมันให้ได้
ไอ้ปากแข็ง
กลับมาถึงห้องแล้ว ผมเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา กะว่าจะอ่านหนังสือซักหน่อย แล้วค่อยนอนพัก แล้วผมก็แทบกรี๊ด เมื่อ เปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วพบว่า ไอ้ออยยืนขวางอยู่หน้าประตู อืย เหมือนในหนังฆาตกรรมอ่ะ
ออยยื่นแหวนวงนึงมาให้ผม พร้อมๆกับที่น้ำตามันไหลอาบแก้ม ไม่ใช่แบบนี้นี่นา
คนที่เค้ามาขอแต่งงาน เค้าไม่ร้องไห้กันหรอก
“ออยอยากให้แหวนวงนี้ แทนทุกอย่างที่หนึ่งอยากรู้” มันจับมือผมขึ้นมา แล้วสวมให้ผมที่….นิ้วนางข้างซ้ายครับ แต่….ถุย ไอ้ออยเอ๊ยยย มันใส่ไม่ได้อ่ะ สุดท้ายมันก็มาลงเอยที่นิ้วก้อยครับ
“หนึ่งจะไม่ถาม อะไรๆ ที่เกิดขึ้นในวันนั้นได้มั้ย ออย ไม่อยากพูดถึงแล้ว หนึ่งพร้อมที่จะลืมมั้ย”
อย่าคิดว่าแหวนเงินพื้นๆแบบนี้จะซื้อผมได้นะครับ
“ไม่…เวลายิ่งผ่านไป เรื่องมันก็ยิ่งมากขึ้นตามไปด้วยนะออย”
“ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว ที่ออยหายไป เพราะ ยัยพี่ก้อยใช่มั้ย” หน้ามันถอดสีเชียวครับ สงสัยจะมีมูล
“เอาอะไรมาพูด พี่ก้อยเป็นผู้เหญิงนะ”
“ก็ใช่ไง ผู้หญิงที่มีพร้อมทุกอย่าง”
“นัดกันดูหนัง แล้วจะมีอะไรต่ออีกล่ะ ไปทำอะไรกันอีก ป่านนี้ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วล่ะ”
“อย่าหยาบคายกับพี่ก้อยนะ” มันเงยหน้ามาดูผม
“อ๋อ…ปกป้อง….ดี พูดความจริงออกมาแล้วก็ดี ยังไงหมอ มันก็ดีกว่าเด็กวิทยาจนๆอยู่วันยันค่ำแหละ”
“นี่หนึ่งพูดเรื่องอะไร…”
“ก็ในเพจไง….อะไรล่ะ….ลืมลบออกล่ะสิ”
“มันก็แค่เพจ พี่ก้อยเป็นพี่จังหวัด เค้าเทคแคร์ออย ก็เท่านั้น”
“ก็เท่านั้น” ผมเบะปากทำเสียงสูง
“แล้วทีไอ้คนชื่อกฎล่ะ หนึ่งว่ามันไม่น่าเกลียดกว่าเหรอ”
“น่าเกลียดยังไง” ผมว่าแล้ว ว่ามันต้องเอาเรื่องนี้มาพูด
“มานอนกันถึงที่ห้อง นี่ ถ้าออยไม่มา แล้วมันจะเป็นยังไง หนึ่งอย่างนั้น กฎ อย่างนี้ นี่ขนาดต่อหน้าออยนะ”
“บ้าไปแล้วออย ถ้าหนึ่งมีอะไรกับมันจริงๆ
หนึ่งจะปัญญาอ่อนปล่อยให้มันอยู่เจอออยรึไง คิดสิ ใช้สมองบ้าง หรือว่ามันฝ่อไปหมดแล้ว”
“น้อยๆหน่อยหนึ่ง เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว” มันหันหลังกลับไป
“ใช่ ไม่มีทางรู้เรื่องแน่ๆ” ผมย้ำคำพูดมันอีกครั้ง
ไอ้ออยหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไปจากห้อง อารมณ์มันตอนนี้
ถ้ามันเล่นยามาจริงๆล่ะก็ มันคงบีบคอผมตายไปแล้ว ผมก็เหมือนกัน
ผมไม่รั้งมันไว้หรอกครับ ผมโกรธมาก โกรธทั้งเรื่องที่มันไม่ยอมรับผิด เรื่องยัยพี่ก้อย แล้วยังมาใส่ร้ายผมกับไอ้ฎอีก
“กินข้าวกันมั้ย…ชวนออยมาด้วย…ค่ำๆแล้วกัน ยังไงก็เพจมาบอกนะ / กฎ” อะไรของมรึงวะกฎ กรูงงไปหมดแล้ว
มรึงก็ไปชวนเองดิ ไปดิ เชียงใหม่โน่น
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
สงสาร หนึ่ง จับใจเลย ออยทำกันได้น๊า
อยากอ่านต่อก็รอกันน๊า
โพลล์
หัวข้อ: กว่าวันนี้จะมาถึง>>หนึ่งกับออย ภาคแรก บทเริ่มต้นแห่งรักแท้ (อ่าน 282742 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก