บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น และเปลี่ยนไป ...1
------- 17 ----------
“ฝากลาพี่ให้ด้วย…วันนี้ไม่เข้าเชียร์….กลับค่ำๆ” กฎเพจมาบอกผมแต่เช้า
อะไรวะเนี่ย อาทิตย์แรก มันก็ขาดเรียนแล้ว แมร่งยังห่วงเชียร์ กลัวพี่ด่ามากกว่าเรื่องเรียนอีก ไม่พูดถึงเรื่องเรียนซักนิด
“หนึ่ง แล้วกฎล่ะ” ยัยพลอยถามผมเมื่อเรามาเจอกันทีคณะ
“อ้าว…. มันไม่ได้บอกพลอยหรอกเหรอ…..เห็นว่าไปหัวหินกับญาติๆน่ะ กลับค่ำๆ”
“ญาติเหรอ!!!! มันไม่เห็นชวนเราเลยอ่ะ” ยัยพลอยเกาหัวแกรกๆ
ผมกับยัยพลอยเลยเข้าเชียร์กันสองคน วันนี้ดูจะเหนื่อยกว่าทุกวัน อย่างกับไอ้กฎรู้แฮะ
ผมกินข้าวกับยัยพลอยเสร็จแล้วก็เข้าหอ พอปิดประตูเข้าไป ก็เจอ กฎ กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง มันยักคิ้วให้ผม
“หนุกป่ะ หัวหิน” ผมทักมัน
“อือ” มันตอบผมแค่เนี้ย
“ใช้ทิชชูเยอะเชียว” มันพูดแล้วมองไปที่ถังขยะ
ตายห่า นี่มันพูดเล่น หรือว่ามันกำลังสงสัยอะไรอยู่ป่าววะ แล้วมันก็รู้ด้วยว่าออยมาค้างกับผม
“ไปกินข้าวก่อนนะ” แล้วมันก็เปิดประตูออกไป ไม่ชวนผมเหมือนทุกที
ออยกับผม เรายังผลัดกัน ขึ้น ลง เชียงใหม่ตามสัญญาครับ
เวลาออยมาหาผมเนี่ย เป็นที่น่าสงเกตว่า ทุกครั้ง ไอ้กฎ มันจะไปนอนกับลูกพี่ลูกน้องมันครับ
(ป่าวนะครับ ผมไม่ได้เอ่ยปากเลยนะ)
ส่วนที่ มช ไม่มีปัญหาอะไรเลย เปรมมันไม่ค่อยอยู่หออยู่แล้ว ผมไปนอนมา 3 ครั้ง เคยเจอหน้ามันแค่ครั้งเดียว
แถมยังไม่ได้คุยกันอีกตะหาก มันก็หล่อดีนะ แต่ผมว่า ไอ้กฎ กินขาด
ผมกับกฎ แชร์ห้องกันได้เกือบเทอม อยู่ๆมันก็มาบอกผมว่า
“เออ หนึ่ง กฎว่าจะย้ายไปอยู่กับพี่อ่ะ พอดี เมทเค้าย้ายออกไป”
อยากจะกรี๊ด แล้วกรูจะทำยังไงวะ ที่นี่ก็แพงด้วย อยู่คนเดียวมีหวังกินแกลบ
“มีอะไรรึเปล่า กฎ”
“ไม่มีอะไร....ก็พี่เราอยู่คนเดียวอ่ะ ก็เลยจะไปอยู่เป็นเพื่อน” มันบอกอย่างนั้น ผมก็ต้องเชื่ออ่ะนะครับ
แต่ถ้าย้อนนึกไป ช่วงหลังๆมาเนี่ย มันดูทำตัวห่างๆไปเหมือนกัน ผมว่ามันน่าจะมีอะไรกับผมว่ะ
“ไม่มีก็ดี....เราก็คงย้ายออกเหมือนกัน .....สู้ค่าเช่าไม่ไหว”
“ลำบากรึป่าว...โทษทีนะ เราจำเป็นจริงๆ”
“อืม....ไม่หรอก เราเข้าใจ”
...
“ไม่ไหวหรอกพลอย แกไปอ่านดิ .....โคตรเลี่ยนอ่ะ” เสียงได้กฎพูด
มันกับพลอยนั่งกินขนมอยู่หน้าคณะ ผมลงบันไดมาได้ยินพอดี เลยหยุดฟัง
“บ้าน่ะกฎ ...หนึ่งอ่ะนะ .... พลอยไม่อยากเชื่อ” เฮ้ย สองคนนี่เม้าท์กรูนี่หว่า
“ออยกินข้าวแล้วนะครับที่รัก...หนึ่งกินข้าวยัง...จุ๊บๆจิ๊บๆ ออย อย่างนั้น หนึ่ง อย่างนี้....แหวะ”
ไอ้กฎทำเสียงล้อเลียน นี่มันข้อความในเพจผมนี่หว่า
“นี่ถ้าไม่รู้มาก่อน กฎคงคิดว่า ไอ้ออยเนี่ย เป็นผู้หญิงชัวร์” มันทำท่าขนลุก โคตรน่าถีบอ่ะ
“เนี่ย เวลามันมาค้างที่ห้อง แล้วกฎ ไม่อยู่ ...มันคง...อึ๋ย.....หยะแหยงว่ะพลอย....แล้วห้องของกฎด้วยอ่ะ”
ผมตัดสินใจเดินไปนั่งที่โต๊ะที่สองคนนั้นนั่งอยู่
จริงๆก็หน้าชาเหมือนกันนะครับ ที่มีคนรู้ความลับแล้ว แต่ผมอยากให้มันสลดบ้าง เมื่อรู้ว่าผมได้ยินเรื่องที่เราเม้าท์กัน
“กินหนมป่ะ” กฎยื่นขนมมาให้ผม แต่ยังลอบสบตากับยัยพลอย ดูมันเนียนใช้ได้
“กินไม่ลงว่ะกฎ....เราจะกลับไปนอนละ.....ร้อน.....เหมือนโดนเผา...ขอบคุณนะกฎ”
มันคง งง ว่าผมขอบคุณมันเรื่องอะไร
จากนั้นเป็นต้นมา ผมกับกฎก็แทบไม่ได้คุยกัน จริงๆ มันก็เข้ามาคุยกับผมเกือบปกติอ่ะนะครับ แต่ผมมันขี้งอนมาก
(นิสัยแย่ข้อที่2 ของผม) ผมก็เลยพยายามเลี่ยงที่จะคุยกับมัน ส่วนพลอย ผมยังเหมือนเดิมครับ
สุดสัปดาห์นี้ ผมรู้สึกแย่มากๆ จริงๆออยก็เพิ่งมาหาผมนะครับ แต่ผมอยากหนีที่นี่
ที่ที่ผมคิดเอาเองว่า ไม่มีใครจริงใจ มีแต่คนคอยจับผิดผม (จริงๆ ก็มีไอ้กฎคนเดียว) ผมเลยนั่งรถไปเชียงใหม่ครับ
...
“มาถึงนานแล้วนะ...จะมารับ หรือ ให้ไปเอง” ผมเพจไปหาออยเป็นครั้งที่4 ตั้งแต่ผมมาถึงเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
แต่มันยังไม่มารับผมเลย ไม่มีแม้แต่เพจกลับมาบอก
“......หรือจะให้ไปเอง” บ้าดิหนึ่ง ไปแล้วจะขึ้นหอยังไงอ่ะ หอในนะเว้ย ทำไงดีวะกรู
ผมเพจไปตามมันอีกสี่ห้าครั้ง จนแล้วจนรอดมันก็ยังไม่เพจกลับ ผมเลยตัดสินใจไปที่หอมันครับ
ใต้หอที่มันอยู่ คนเยอะมากเลย แล้วผมจะเริ่มยังไงดีล่ะเนี่ย
“ตอนนี้อยู่ที่หอแล้ว ...ลงมารับด้วย” ผมเพจไปอีกที
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเพจผมเลย (เฮ้ย ไอ้ออย กรูมาจากกรุงเทพฯนะเว้ย แล้วกรูจะไปนอนที่ไหน) อยากเพจไปด่ามัน แต่พนักงานคงไม่พิมพ์ให้ (ไอ้ควายเอ้ยยยยย)
วูบนึง ผมคิดจะกลับกรุงเทพฯเดี๋ยวนั้นเลย โกรธมันจริงๆเครียดเรืองไอ้กฎมาแล้วยังจะมาเจอเรื่องไอ้ออยอีก แมร่ง....
แต่....เอ๊ะ....นั่นเปรม....ไอ้เปรมนี่หว่า
“เปรมๆ.....” ผมวิ่งไป ตะโกนเรียกมันไป
“จำเราได้ป่ะ...หนึ่ง....เพื่อน ออยอ่ะ”
“จำได้ มาดิ ขึ้นมาก่อน” มันเดินนำผมขึ้นไปบนห้อง
...
“แล้วไม่ได้นัดมันไว้เหรอ” เปรมถามผม พอรู้ว่าผมมาแล้วไม่เจอไอ้ควายออย
“นัดแล้ว....ก่อนขึ้นรถ เรายังเพจบอกมันเลย”
“แล้วนี่มันไปไหน เปรมรู้มั้ย”
“เราจะไปคณะ....ไปกับเราก็ได้....หรือจะรอออยที่นี่ก็ตามใจ” มันไม่ตอบคำถามผมครับ
“งั้น เรารอออยที่นี่แล้วกัน”
“อย่าเพ่นพ่านล่ะ โดนจับได้จะซวยกันหมด”
เที่ยงก็แล้ว บ่ายก็แล้ว ผมนอนรอออยอยู่ในห้อง ไม่กล้าออกไปไหน จนบ่ายสาม เปรมก็กลับมา
“ยังไม่มา ?....” เปรมเลิกคิ้วถามผม
“อืม.....”
“แล้วจะเอายังไงต่อไป”
“เราจะกลับแล้วล่ะ”
“กลับไหน ?”
“กรุงเทพฯ.....ขอบคุณมากนะเปรม”
“เฮ้ย! รอมันก่อนก็ได้ นอนเนี่ยแหละ เผื่อมันมาดึกๆ” เปรมชวนผม ก็อยากนอนอยู่อ่ะนะ แต่เกรงใจมัน
แล้วก็โกรธไอ้ควายออยด้วย ไม่อยากเจอมันแล้ว.....ให้มันตามไปง้อผมมั่ง (มันจะไปป่าววะ)
“ไม่อ่ะขอบคุณมาก...เรากลับดีกว่า.....พอดีพรุ่งนี้เรียนบ่ายด้วย”
ผมโกหกไม่เนียนเลยครับ มีเรียยน แล้วเมิงมาทำไมวะหนึ่ง
“ถ้างั้น เดี๋ยวเราไปส่งขึ้นรถแล้วกัน”
“.............................................................”
...
“งั้นเดี๋ยวเราบอกออยให้ ว่าหนึ่งมาแล้วไม่เจอ” เปรมบอกผมก่อนที่ผมจะขึ้นรถ
“ขอบคุณนะ....แต่ไม่ต้องหรอก เราเพจไปตั้งหลายครั้งแล้ว ถ้ามันรู้ มันก็รู้ตั้งนานแล้วแหละ”
“หนึ่งไปนะเปรม” ผมลา
“แล้วเจอกัน”
ผมปิดเพจทันทีที่ได้ที่นั่ง ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ตอนนี้อยากกลับไปนอนนิ่งๆอยู่ที่ห้องคนเดียวที่สุด
ครั้งแรกที่มันเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่ามันไปเล่นยา แล้วครั้งนี้ล่ะ จะมีอะไรอีกล่ะ
ผมโกรธมันตรงไหนรู้มั้ยครับ ผมโกรธที่มันไม่ได้ห่วงผมเลย ว่าผมจะนอนที่ไหน กลับยังไง
ถ้าบอกเราซักนิด เราจะได้วางแผนถูก แต่นี่อะไร....ไอ้เชี่ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มันต้องมีอะไรแน่เลย อิๆ อยากรู้คงต้องก็รออ่านและลุ้นไปละกัน
ตอนนี้ยาวมากๆ เลยขอตัดไปไว้เป็นอีกตอนน๊า แบบว่าเลือกแล้วว่าจะตัดจบตรงนี้น่าจะดีอะ
แอบบอกหน่อยละกันว่า เศร้า อีกละ
แหมมีคนอ่านเยอะขึ้นอีกละเรื่องนี้
ปล.
:pig4:ขอบคุณทุกเม้นนะคราบที่มาเม้นให้กัน
ไปละ
โพลล์
หัวข้อ: กว่าวันนี้จะมาถึง>>หนึ่งกับออย ภาคแรก บทเริ่มต้นแห่งรักแท้ (อ่าน 254910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก