...ผมมาบริษัทแต่เช้า ดูทุกคนวุ่นวายผิดปกติ พอผมเข้าไปทักสวสดีกับใครก็ดูเหมือนทุกคนจะไม่ว่างกันเลย ผมเดินงงๆไปที่โต๊ะวางกระเป๋าลงมองไปรอบๆคนเดินเต็มไปหมดไม่รู้มีเรื่องอะไรกัน คันปากยิบๆเลยเดินไปหาแม่บ้านที่กำลังเช็ดกระจกอยู่
"ป้าๆ...มีเรื่องอะไรกัน ซ้อมไฟไหม้หรอ?"
"ไม่ใช่...คุณนี่ไม่รู้หรอว่าวันนี้น่ะบริษัทสปอร์ตเซอร์จะมาบริษัทกัน"
"อ๋อ...อืม งั้นก็คงปกติละมั่ง"
"ไม่ไช่เลย...ก็วันนี้คุณผู้จัดการยังไม่เข้ามาเลยคะ เห็นเขาพูดกันว่าโทรไปก็ไม่รับ แถมที่โทรศัพท์ที่บ้านท่านก็เหมือนจะติดต่อไม่ได้อีก ก็เลยวุ่นอย่างที่เห็น"
"อ่าว...แล้วทำไมไม่ไปตามที่บ้านละครับ"
"โอ๊ยยย...ใครๆเขาก็รู้ว่าผู้จัดการไม่ชอบให้ใครไปที่บ้านถ้าไม่สำคัญจริงๆ พวกนั้นเขาคิดอีกเดี๋ยวก็คงมาเลยยังไม่กล้าไปมั่งคะ"
"อ่าว..."
เอ่อ...แปลกดีเรื่องสำคัญแบบนี้กลับไม่ไปตาม แทนที่จะไปให้เร็วๆเดี๋ยวก็เสียงานทั้งบริษัท ไอ่เลวนั่นก็เหมือนกัน...โรคจิตรึป่าว คิดว่าบ้านตัวเองเป็นพระราชวังรึไงคนอื่นถึงย่างกายเข้าไปไม่ได้ เหอะๆ เจ้ง เจ้งอย่าเดียว เตรียมหาที่ทำงานใหม่เลยกรู วันนี้ไม่มีอะไรทำไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า เช้านี้ยังไม่ได้ยัดอะไรลงกระเพาะน้อยๆเลย
ตุ๊บบบบบ! ซวยแล้วไงกรูเสือกเดินเตะถุงขยะซะกลิ้งเลย แมร่งซวยชิบ ก้มลงไปเก็บขยะยัดเข้าไปดีนะที่มีแต่เศษกระดาษไม่งั้นเมิงเอ๋ยยยย...พอเก็บเสร็จลุกขึ้นยืนแล้วก็......กรูขอลงไปในถังดัวยได้มั้ย เมื่อกี้ทุกคนยังวิ่งพล่านไปทั่วอยู่เลยไหงตอนนี้หยุดกึกแล้วจ้องมาที่กรูเหมือนจะกินตับ กรูผิดหรอที่เตะถังขยะ เก็บแล้วไง เก็บแล้วๆๆ...
"เอ่อ...ผม ผมเตะถังขยะ ล...แล้วเก็บแล้วคับ"
"น้องมอสสสสสส..." พี่นิดรากเสียงยาวแล้วเดินอ้าแขนตรงมาที่ผมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าบีบไหล่ผมแน่น "น้องมอส...พี่รู้ว่าน้องมอสน่ะมีความสามารถมากมาย เพราะฉะนั้นพี่วานหน่อยนะ...งานนี้ถ้าน้องไปทำนะ พวกพี่มีหวังได้ไปหาของกินในถังขยะแน่ๆ นะๆช่วยพี่หน่อย"
"อ...เอ่อ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว...พลอยเขียนแผนที่" พี่นิดหันไปสั่งลูกน้องอีกคนซักพักเธอก็เอากระดาษแผ่นสีขาวมายื่นให้พี่นิด แล้วพี่นิดก็ยื่นให้ผม "ไปตามแผนที่นี่นะจ๊ะ แล้วไปหาเจ้าของบ้านบอกว่าพี่นิดเรียกกก...ด่วนนะ ด่วนมากกกด้วย"
"ค...ครับ" สิ้นเสียงผมพูดคำว่าครับ เสียงปรบมือก็ดังกราวอะไรวะ อะไรเนี่ย ให้กรูไปไหน...ไปที่ไหน นี่คืองานหรอ? อะไรวะ งง...เขางอกเลยกรู
ผมออกมาจากบริษัทดูจากแผนที่แล้วเดินไปมีหวังกลับมาด้วยขาเทียมเพราะฉะนั้น รถแดงงงง...นี่คือนาทีทองของเจ้าที่จะโกยเงินออกจากกระเป๋าข้า 55+ เศร้า!! ไกลเหมือนกันนะเนี่ย...รถมันพาผมวนไปนู้นนี่นั่นจนเวียนหัวไปหมด แต่สุดท้ายก็จอดลงเอี๊ยดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
มันไม่ใหญ่มากนะแต่ต้นไม้เยอะมาก ผมเดินไปที่รั้วกดกริ่งไปสองสามครั้งจู่ๆประตูก็เปิดออกเอง..เอ่อแปลกดีเนอะต้อนรับขโมยหรอเมิง?? ผมเดินเข้าไปตามทางเดินโห...เจ้าของบ้านคงกลัวโลกร้อนมั่งต้นไม่เยอะวะ เยอะจริงๆแต่ก็สวยดีนะน่าอยู่ดี เดินไปถึงตัวบ้านเป็นบ้านปูนสองชั้นเกือบคล้ายกับบ้านจัดสรรคนะแต่ไม่ใช่ดูมันโล่งๆดีน่ะอาจจะเพราะเป็นสีขาวด้วยละมั่ง...
อ่าว...ประตูยังแง้มอยู่เลย โห...เชื่อเลยกรูว่าในบ้านต้องดล่งแล้วแหงๆ เหอะๆไม่ได้กลัวอะไรเล้ยเจ้าของบ้านเนี่ย เกิดโจรเข้ามา55+ หรือ อาจจะตายคาบ้านไปแล้วก็ได้ เอ่อๆ พูดมากอยู่นั่นพี่นิดบอกด่วน...พอเปิดประตูเข้าไป
อ๊ากกกกก....ใช่เลย กรูโดนอีกแล้ว!!!
รูปไอ่เลวใหญ่เท่าผนังติดตระหง่าอยู่ตรงสุดห้องตรงกับประตูเลยทีเดียว สาดดดด...กลัวคนไม่รู้หรอว่าบ้านเมิงน่ะ หล่อตายแหละไอ่เอี้ยวเอ้ยยยย...แล้วเอาไงวะเนี่ย ที่แท้พี่นิดก็ให้กรูมาตามเมิงนี่เอง ว่าแล้วสงหรณ์ไม่มีผิด(ตอนไหนวะ)...เอ่อ กรูจะคิดว่ามันซวยของกรูแล้วกัน
ไหนๆก็มาแล้วรีบๆเลยแล้วกันกรูก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก...
"ไอ่เลว ไอ่เลว...อยู่ไหน" ผมตระโกนเรียกมันเสียงไม่ดังแต่งก้องบ้าน คือบานมันโล่งมากๆพูดเบาๆก็ก้องละ
"ไอ่เลว...ไอ่เลว"
ผมเดินไปทั่วชั้นหนึ่งเมื่อไม่เจอเลยบุกไปชั้นสอง หรือเมิงนอนอยู่วะ...นี่เมิงนอนหรือตายเนี่ย สายป่านี้แล้วยังนอนนลงอยู่นะเมิง พอขึ้นไปถึงชั้นสองเป็นทางเดินข้างๆก็มีห้องอยู่สองสามห้องแต่มีอยู่ห้องหนึ่งที่สุดทางเดินตรงกับบรรไดพอดี แถมประตูแง้มไว้(อีกแล้ว)แน่นอน...มันคงต้องอยู่ในนั้นดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยหา ผมเดินตรงไปที่ห้องนั้น ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะเลย เพราะกลัว ตื่นเต้น หรือเพราะอะไร? พอถึงหน้าประตู หยุดยืนทำใจสูดหายใจเข้าลึกที่สุดแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
โอ้แม้เจ้า! กางเกง...เสื้อ ถุงเท้า ทั้งหมดมันของเมื่อวานเกลื่อนพื้นไปหมด มันไปทำอะไรมาวะเนี่ย หรือว่าเมื่อคืนพาใครมาอึบในนี่เปล่าหว่า 55+ อยากดูวะ...บ้าป่าววะกรู นี่คืองาน ปลุกมันแล้วเราก็กลับบริษัทรีบไว้ๆ ไม่อยากอย่ที่นี่ๆ ท่องไว้ๆๆ ตรงกลางห้องมีฉากกลั้นอยู่ผมค่อยๆเดินไปเพราะรู้ว่าหลังฉากนั่นคือเตียงนอน ถ้าเจอมันนอนกับใครอยู่ละก็...55+ เดี๋ยวมันด่าตายเลย
เลยค่อยๆย่องเข้าไปหลบอยู่ที่ฉากแล้วก็โผล่หัวออกมาดูเห็นมันนอนห่มผ้าเกือบมิดหัวอยู่บนเตียง ไร้วี่แววของใครอื่นใดๆ เฮ้อออ....ค่อยยังชั่ว ผมเลยเดินเข้าไปที่ข้างๆเตียงมัน
"ไอ่เลว...ไอ่เลว ตื่นๆ"
ไม่มีเสียตอบรับใดๆโห...เมร่งกินเหล้าหึ่งเลย นี่เมิงตกถังเหล้ามาหรอ?
"ไอ่เลว...ไอ่เลว!! ตื่น!! คนเขารอเมิงอยู่นะ"
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันตายแล้วหรอ ไม่นะ...ดีจังลย 55+
"ไอ่เลว...ไอ่เลว!" ผมชักรำคาญเลยเอามือสะกิดที่หน้ามัน "ไอ่เลว...ไอ...เฮ้ยยยย"
ไอ่ชั่ว ไอ่เวร ไอ่สารเลว มันดึงแขนผมครับ แล้วผมจะเป็นไงละก็พุ่งขึ้นไปบนเตียงมันเลยน่ะสิ...โอ๊ยเจ็บ ไม่ทันตั้งตัวอะไรเลยนี่เมิง นี่เมิง...เลวที่สุด มันได้ทีเห็นผมเสียท่าเลยพลิกตัวขึ้นมาค่อมผมไว้แล้วกดแขนสองข้างของผม โอ๊ยยย เจ็บ ไอ่เอี้ยนี่แรงเยอะชิบบบ...
"ปล่อยกรู...เมิงจะทำเอี้ยอะไรเนี่ย สาดดด" พยายามขัดขืน
"เมิง...เห็นใจกรูบ้างมั้ย"
"อะไร...เมิงนั่นแหละเห็นใจกรูบ้างกรูเจ็บนะ!!"
"เมิงน่ะเห็นจาย กรู บางงงงงงง~"
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมันทิ้งหัวทิ้งตัวลงมา แล้ววววววววว...ปากครับ ปากมันกระกบอยู่กับปากผม ไอ่เลวโกกกกก....กรูเกลียดเมิง ตอนนั้นแหละที่จู่ๆแรงมันก็ผุดขึ้นมาผมถีบมันปลิ้วลงไปจากเตียงเลยครับ สองมือก็ปาดเสนี่ยดที่ปากอย่างแรง
"ไอ่เอี้ย...เมิงทำอะไรเนี่ย สาดดดด"
"..."
"เมิงเล่นอะไร ฟายยย ทุเรศวะเมิงเนี่ย ไอ่ฟายย ไอ่เลวววว"
"...." เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยค่อยๆเดินไปดูมันที่พื้นด้วยท่าทีระมัดระวัง เห็นมันนอนหงายอยู่ ไอ่บร้านี่แกล้งหลับแน่ๆก็ไม่หลงกลเมิงอีกแล้ว ผมเลยเอาเท้าแหย่ๆที่ขามัน....แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนียนนะเมิง เดี๋ยวเจอกรู...ผมเอามือล้วงกระเป๋าทำเสียงให้เนียนที่สุด...
"เอ่อดี...กรูแค้นเมิงมานานแล้ว วันนี้แหละกรูจะแก้แค้นสมใจ
.....
มีดที่กรูหอบไปซื้อมาจากพม่าที่ว่าแทงที่เดียวตายห่าไปไม่ผุดไม่เกิดสามชาติ ไม่เสียแรงที่ซื้อมาได้ใช้ประโยชน์ก็คราวนี้แหละว้าๆๆๆ 555+
.....
จะแทงแล้วน๊าๆๆๆ" มันยังเงียบเนี่ยนเหมือนเดิมนะเมิง "เมิงตายยยยยย" ผมกำลังทำท่าง้างมือพอดีไอ่เล่วนั้นก็ลุกพรุดขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่มุมห้อง เร็วจริงนะเมิงงง
"เฮ้ยยย...อย่านะโว้ยยย"
"555+ ไอ่เชี้ยยยย" ผมหัวเราะเพราะสิ่งที่ถืออยู่ในมือคือดินสอไม้ยามแค่สองนิ้วกว่าๆ(ใช้จะหมดอยู่แล้ว)
"เอี้ย...เอ้ย สาดแกล้งกรูหรอ?"
"อ้าวว...ทำไมเมิงหมาอย่างนี้ละ ทีเมิงทำเอี้ยอะไรกับกรูกรูยังไม่พูดเลยนะ"
"หรอ???....ไม่พูดแต่ถีบเลยเนี่ยนะ"
"เอ่อ...ก้อเมิงมันเลวๆๆๆ"
******************
อ๊ากกกกกกก....นิดนึงนะคร๊าฟฟฟฟ อดใจรออีกนิดนึงน๊า เดี๋ยวใกล้แล้ว ความทรงจำในอดีตมันกำลังจะมาถึงแล้วยังไงก็อย่างพึ่งใจร้อนน๊าๆๆๆ ตามอ่านกันมากๆแล้วจะรู้ว่าคู่นี้จริงๆแล้วเขาน่ะ.....หึหึ ไม่บอกกกกก อิอิ (กลัวโดนรุมตืบจัง เหอะๆๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
