-
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ จะอัพเดทบ่อยๆ
ถ้าผู้ใดตั้งกระทู้ไปแล้ว รบกวนแก้ไขโดยการกด modify ที่รีพลายแรกหน้าแรกของกระทู้ตัวเอง
จะเข้าไปแก้ไขรีพลายและชื่อกระทู้แรกได้นะครับ
1.นักเขียน นักโพสทุกท่านกรุณานำข้อความใต้เส้นขึ้นต้นเรื่องด้วยนะครับ
จะได้เป็นการเตือนให้คนอ่าน รู้และตระหนักถึงความสำคัญในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบนะครับ
จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจ อื่นๆตามาภายหลังนะครับ
2.ให้ขึ้นต้นแยกประเภทเรื่องต่างๆไว้ด้วยนะครับ
ไม่ต้องบอกว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง ซึ่งเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเองซึ่งควรมีจรรยาบรรณ
ไม่ควรที่จะหลอกผู้บริโภค และเสียความรู้สึกกันภายหลัง ซึ่งมีกรณีนี้เกิดขึ้นมากมายหลายต่อหลายครั้ง
ดังนั้นให้ดี ก็ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งทั้งหมด ถ้ามีส่วนแต่งเติมเสริมจากเค้าโครงจริงก็ตาม จะง่ายต่อการชี้แจงนะครับ
ให้แยกดังนี้
[เรื่องเล่า] ใช้กับเรื่องประเภทที่เป็นเรื่องเล่า ประสบการณ์ +กึ่งนิยาย based on true story เขียนออกมาในลักษณะถ่ายทอด ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเรื่องจริง
[นิยาย] ใช้กับนิยายทั่วไป
[fanfic] ใช้กับนิยายที่มีการแต่งตัวละครเพื่อเลียนแบบตัวละครจากที่อื่นๆเช่น ดารา นักร้อง ฯ
[เรื่องสั้น] ใช้กับเรื่องที่ยาวไม่มาก
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดีคร๊าฟ ฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะๆๆๆ อย่าพึ่งบ่นว่าเบื่อผมเลยนะคร๊าฟ..
คือตอนนี้ผมสับสนกับชีวิตไปมากมายครับ ไม่รู้ว่ามันจะดิ่งลงเหวไปไหนกัน มันลึกมากครับยิ่งตกลงไปก็ยิ่งลึกไม่มีพื้นรองรับเลย เมื่อประมาณสองสามเดือนที่แล้วครับ ผมถูกหักออกโดยคนใจร้ายคนหนึ่ง เฮ้อ...แต่เขาก็ไม่ผิดหรอกคร๊าฟ ฟังๆดูมันก็คงเป็นเพียงเรื่องธรรมดาทั่วไปนะ แต่ผมก็เศร้ากับมันเหมือนที่คุณๆเคยเป็นกัน...
หลังจากนั้นก็คือได้เขามาในบอร์ดนี้แหละ ก็เริ่มสบายใจขึ้นเลยลองอยู่กับตัวเองซักพัก ตอนนี้แหละที่ผมบ้าระห่ำที่สุดในชีวิตเลย ผมกินเผ็ดอย่างที่ไม่เคยกิน นั่งร้องไห้บนรถตู้ที่มีคนนั่งเต็มไปหมด นั่งรถเมลล์วนมาที่เดิม กินแต่ข้าวต้ม(เผ็ดๆ) แหกปากร้องเพลงหลังวัด(ตอนไปลอยกระทง เหอะๆ) ผมทำทุกอย่าง อย่างที่ไม่เคยทำ ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ความผิดหวังที่เกิดจากความรักไม่ได้เปลี่ยนผม แต่ประสบการณ์ต่างหากที่ทำให้ผมเปลี่ยน...และเข้าใจตัวเองมากขึ้น นับวันสิ่งที่ผมทำซึ่งคนอื่นบอกว่าบ้า โรคจิต ปัญญาอ่อน มันก็กลับยิ่งทำให้ผมมีความสุข เพราะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ...มันมีความสุขมากเลยครับ
จนวันหนึ่งผมก็ได้กฤษ์เป็นเอ็มซึ่งทิ้งมันไปนานมากกกก คือตั้งแต่เริ่มคบกับมีความรักนั่นแหละก้อไม่ได้แตะมันเลย เมลล์นึงแอดผมมาคร๊าฟ พอรับแอดก็อทักขึ้นมาทันที มันดูเป็นคนลึกลับนะ คือมันเหมือนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับ แต่ผมดิเหมือนควายชัดๆไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือใคร ถามชื่อมันก็ไม่บอก มันได้แต่ถามนู้นถามนี่ จะผมชักจะหัวเสียเริ่มใช้คำแรงๆ แต่มันก็ยังคงไหลไปได้อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ผมงงนะว่ามันต้องการอะไรจากผม เราคุยกันเกือบสองชั่วโมง จนผมจะไปนั่นแหละ มันเลยยอมบอกชื่อ (เพราะผมขู่ว่าจะลบเมลล์มันออกถ้าไม่บอกชื่อ) แล้วก็อึ้งเลยครับ...
...มันคือ ไอ่(เลว)นั่น...
ไม่ใช่แฟนเก่านะคร๊าฟ แต่มันคืออริเก่าที่ผมเคยเกลียดมันจนเข้าไส้ แต่วันนี้มันมาคุยกับผม แล้วมันก็ยังคงทำนิสัยสันดานเก่าๆ มันยังคงแย่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมตกใจนะ แล้วก็ลบเมลล์มันออกไปตอนนั้นเลย...
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
รีแรก :z2:
-
จิ้ม รีบน
รออ่านต่อๆนะ :pig2:
-
^
^
^
^
จิ้มรีบนมั่งค่ะ :z2:
:-[ :-[
รอค่ะ
-
:L2:
-
:กอด1:
เป็นกำลังใจ แต่ยังไม่ได้อ่าน :laugh:
-
:L2: :L2:
ให้กำลังใจจ่ะ ^^
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จิมเรื่องใหม่ ท่าทางเรื่องเล่านี้ มันชัวอิๆ แล้วจะรอตอนต่อน๊า
ไปละ
-
ว้าวๆๆๆ
อริเก่าสู้ตายจ้า
-
เป็นกำลังใจให้
-
จิมเรื่องใหม่
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
:L1: :L1:
-
hello :z2: เรื่องราวเลิฟๆระหว่างศัตรูรึเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย :z1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1:
-
อืมม อ่านแล้วก็นึกถึงตัวเอง
เคยมองคนบ้าแล้วอิจฉา
ทำแต่เรื่องที่ตัวเองอยากทำ
แล้วก็สุขที่จะทำ
คนอื่นมองก็ช่างสิ
ชีวิตนึงสั้นจะตาย
ใช้ให้คุ้มค่า
ถูกๆๆๆๆๆๆ
แต่เราทำไม่ได้ :m16:
เพราะคงยังรักหน้าตาทางสังคมมากกว่าความสุขที่แท้จริงอยู่ล่ะมั้ง
อืมมม รออ่านต่อ ว่าคนในเอ็มอ่ะเป็นใคร
ต่อไวๆ นะค๊า
:L2:
-
รีบๆมาต่อเลยนะคร้าบ อย่าให้มีน้ำโห อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:mc4:
มารออ่านต่อจ๊ะ
-
อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ
สิทธิ์ของเรา
ไม่ได้เดือดร้อนใครด้วยย
555+
มารออ่านต่อด้วยคน
อย่าลืมมาต่อนะค้า
-
:กอด1:
มารอจ้า
-
มารออ่านด้วยคนซิค่ะ :L2:
-
ไอ่เลว!! มันต้องการอะไรของมัน :a5:
:bye2:
-
+1 ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :3123:
-
ชอบชื่อเรื่องจังเลย :laugh:
-
แอบมาอ่าน
หุหุ เค้าคือคราย
มาทะอะรัยนี่ o18
-
แวะมา +1 ให้คะแนน และรออ่านต่อไป
:o8: ตกลงไอ้เลวนี่ไม่ใช่แฟนเก่าแล้วคือครายอ่ะ
-
ดีคร๊าฟฟฟ 55+ ชื่นใจมากมายยยยยย เอ้าต่อกันเลย....
คืนนั้นผมเองก็งงกับตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ใจร้ายถึงขนาดลบเมลล์มันออกไปได้ แต่พอสมองนรกผุดขึ้นมาตอกย้ำคำว่า "ศัตรู" ผมก็เปลี่ยนความคิดแล้วมีความสุขกับการกระทำนั้นขึ้นมา 55+ โรคจิตวะกรู...
วันนี้ตื่นมาแต่เช้า ผมตกงานมาเดือนกว่าๆแล้วครับสาเหตุน่ะหรอ คงไม่ต้องถามบริษัทไหนเขาจะรับคนบ้าอย่างผมละ อย่างว่าแหละพอเราถอดหน้ากากที่ใครต่อใครเคยชินแล้ว พอเขาเห็นความเป็นตัวตนของเรา เห็นหน้าเละๆของเรา ใครเขาจะรับได้ละจริงรึป่าว? ผมเลยตัดสินใจลาออกก่อนเพราะถ้ารอให้เขาไล่ออกก็เสียฟอร์มอ่าดิ 55+ แต่ก็ยังดีที่มีทรัพท์สมบัติจากแม่มาจุนเจืองชีวิตหมาๆของกรู เอิ๊กๆ เอาหน่า...ถึงจะหมายังไงก็ขอเดินข้างถนนอย่างมีศักดิ์ศรีว่ะ
ออกเดินไปหน้าปากซอยซื้อโจ๊กมาซั๊ว เสร็จก็เอาจานไปแช่ 55+ นี่มันกองชามหรอภูเขาไปฟูจิวะ โห...เรียงกันสวยเชียวนะเมิง ระวังที่กำลังชื่นชมความสวยของจานกองโต โทรศัพท์ก็ดัง สงสัยแม่โทมา ไม่ได้คุยกับแม่เป็นอาทิตย์แล้วนะเนี่ย...
"ฮัลโหล...แม่หรอคับ.."
"เป็นไงบ้างเนี่ย สบายดีป่าว หางานได้ยัง"
"ยังเลยแม่...ก็กะว่าอาทิตย์นี้แหละจะออกไปหางานละ"
"รีบไปก็แล้วกัน เดี๋ยวนี้งานมันก็หายากนะ จะมัวมาสูบเลือดแม่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ"
"โห...แม่ก็พูดเกินไป มอสไม่ใช่ยุงน่ะแม่"
"เอ่อ...ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ก็ลองหางานไปก่อนแล้วกัน ถ้าเกิดไม่เจอจริงๆเดี๋ยวแม่จะบอกเพื่อนพ่อให้ช่วยหา..."
"ได้แม่ ว่ายังไงผมจะรายงานความคืบหน้าให้ท่านสารวัตรทราบนะคับผม!!"
"ฮ่าๆ เอ่อ...ปากดีจริงๆ แค่นี้แหละ แม่ทำงาน"
"คับๆ...ดูแลตัวเองนะแม่"
"จร้า ลูกก็เหมือนกัน แล้วคุยกันนะ"
โอ๊ยยยย...คิดถึงแม่วะ ผมย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ตอนแรกก็กะจะเข้าบางกอกอยู่นะ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็ เอ่อ...อยู่ดอยสุเทพละ 55+ เว่อร์เจงๆ กรูนี่ เอ่อ...นึกขึ้นได้ว่าสบู่หมดนี่หว่า ต้องไปซื้อไม่งั้นเน่าตายเลยกรู เดินไปปากซอยแล้วกะว่าจะโบกรถแดงแต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ค่ารถมันแพงมากมายวะ เลยเปลี่ยนใจในทันที เดินไปนี่แหละ ชีวิตต้องสู้...ด้วยลำแข้งของตัวเอง เอิ๊กๆ
เซเว่นก็อยู่ไกลนิดหน่อย เกือบๆกิโลละมั่ง เดินไปก็เอ่อมองดูรอบๆรู้สึกเหมือนกันตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีวะ 55+ เดินไปก็มีคนมอง บางคนก็ยิ้มกรูก็ยิ้มตอบดิ ก็กรูอารมณ์ดี พอถึงเซเว่นก็มุ่งไปหยิบสบู่เลยครับท่านไปจ่ายเงินทันทีไม่รู้จะซื้ออะไรวะ พนักงานน่าร๊ากชิบ ยิ้มให้กรูด้วยดูเขาเขินๆพอจ่ายตังค์ไปรอตั้งค์ทอนเขาบอกให้กรูยื่นหน้าไปใกล้ๆ เอาแล้วไงฟะรักใหม่ก็คราวนี้ เบอร์จะสวยเหมือนเจ้าของเปล่าวะๆๆๆ
"กางเกงพี่ตูดขาดอ่าคะ รูใหญ่มากมาย"
เท่านั้นแหละลูกตาแถมจะไหลมากองกับพื้นมือคลำไปที่ก้นทันที โห...เชี้ย เอ้ย ใหญ่จริงๆด้วย พระเจ้าแก้มก้นกรู หมด...หมดแล้ว กรูเลยต้องซื้อขนมซื้อนมบอกเค้าให้เอาใส่ถุงใหญ่ๆ กรูก็เดินเอาถุงบังตูดไปตลอดทาง เมิงอายชิบ...ไม่น่าเลยกรูอ่า
เดินเซ็งมาจนเกือบจะถึงปากซอยละ เห็นรถเบนซ์คันใหญ่เชียวจอดขว้างซอยอยู่พวกชาวบ้านก็ยืนโบกๆให้สงสัยจะเลี้ยวผิดองศา 55+ ซอยยิ่งแคบๆอยู่ พอเดินเข้าไปเริ่มใกล้ระหว่างนั้นรถก็ถอยออกมาเรียบร้อยแล้ว จอดอยู่ข้างฟุตบาท ยิ่งเดินเข้าไปใกล้พอดีกับคนขับเดินลงมาทันที โห แม่ง มาดนะเมิง...ใส่แว่นดำ ด้วยเห็นแล้วมั่นไส้วะรู้สึกคันส้นขึ้นมาทันที แต่ทรงผมนี่ได้ใจวะ เหมือน...เอ่อ คงไม่ใช่หรอก...เหลือบมองหน้ามันบ้าง แต่ไม่รู้หรอว่ามันมองกลับรึป่าวก็มันใส่แว่นดำ พอยิ่งเดินเข้าไปใกล้จะเลี้ยวเข้าซอยอยู่แล้วมันถอดแว่นออกมาแล้วจ้องมาที่ผม แค่นั้นแหละ ไอ่ถุงที่ปิดก้นน้อยๆของกรูอยู่ย้ายมาบังหน้ายับๆในบัดดล ซวย!!ซอยจริงๆ ผมออกแรงวิ่งด้วยเกียร์หมาเลยคับ ไม่รู้หรอกนะว่าใช่รึป่าว...แต่มันเหมือนอ่า เรียกว่าใช่เลยดีกว่า กรูว่าแล้ว
"น้องๆ....กางเกงขายน่ะน้องๆ" ไอ่เลวที่วิ่งดมก้นกรูอยู่ข้างหลังมันตระโกน ไอ่*รากคนเขาออกมาดูกรูใหญ่แล้ว
"น้องๆ...หนีพี่ทำไม พี่บอกว่ากางเกงขาดไม่อายรึไง"
"ไอ่เชี้ยยยยย...กรูรู้แล้วเมิงก็เลิกตามกรูซิ ไอ่เลว..." ผมตระโกนกลับไป เรียกว่าด่ามันกลับไปดีกว่า 55+ ผ่านไปซักพักรู้สึกเหมือนมันหยุดตามพอดีกับถึงหน้าหอพอดี ฮุ้ววว....เหนื่อยชิบ เฮ้ยยย....นั่นมันจริงๆหรอวะ คิดในใจ มันดูดีขึ้นน่ะ ตอนนั้นสภาพมันนี่หมายังเมินเลยนะ กรูซิดูเป็นผู้ดีกว่าอีก แต่ดูตอนนี้ดิ...ดูมันดิ เศรษฐีชัดๆแล้วกรูละ เสื้อกล้ามขาดๆ กางเกงโชว์ก้น รองเท้าแตะ หัวฟู นี่...เกิดอะไรขึ้นระหว่างกรูกับเมิงเนี่ย วิญญาณหรือสันดานสลับร่างหรอ? เอ่อ...แปลกดีวะ แต่ว่า...เมิงมาที่นี่ทำไมวะ?????
-
แล้วใส่กางเกงในป่าวหว่า :z1:
-
^
^
^
ตอบรีบน
อย่างงี้ no underware sure!!!!!!
:pighaun:
-
ฮามากมาย :m20:
-
มาแล้วคร๊าฟฟฟ ตามอ่านกานน๊าคร๊าฟฟฟ***
มันดูดีขึ้นมากมายผิดกับผมถนัดที่กระโดดลงเหวซะงั้น เฮ้อ...แต่ก็นะ ไอ่ทรงผมมันนี่ยังไงก็ทำให้เกลียดขี้หน้าไม่หายผ่านมาสี่ห้าปีนี่มันไม่คิดจะเปลี่ยนทรงเลยรึไงฟะ สงสัยคิดว่าตัวเองดูดีสุด อ๊ากกกกก...มันมาทำไม? ทำไมต้องเจอมันอีก? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันผมเกือบจะฆ่ามันอยู่แล้ว หรือว่ามันตามมาเอาคืน หรืออะไร...ความรู้สึกกลัวเริ่มเกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่า พอเจอมันอีกครั้งแล้วทำไมถึงได้กลัวมันทั้งๆที่ควรจะเกลียดมากกว่า...ส่วนหนึ่งมันอาจจะมาจากความผิดครั้งนั้นที่ผิดจนไม่น่าให้อภัย...และส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะตัวมันเองที่ทำให้ผมกลัวแบบนี้
ผ่านไปสองสามวันหลังจากนั่งนอนกินบ้านกินเมืองจนอิ่มแล้วผมก็ตัดสินใจคว้าเสื้อเชิ้ต เนคไท กางเกง เข็มขัด รองเท้าหนัง มาใส่อีกครั้ง คิดถึงมันเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้ใส่แบบนี้มาเกือบสามเดือนแล้วสิ บอกตรงๆว่าพอมาใส่อีกทีก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันแฮะ
มุ่งหน้าตรงไปยังบริษัทที่เค้าส่งเมลล์ตอบกลับมาเป็นที่แรกเลย พอไปถึงเป็นบริษัทที่ไม่ใหญ่โตมากมีสวนเล็กๆอยู่ตรงสองข้างประตูด้วยสวยดีวะ ชักจะชอบขึ้นมา บริษัทนี้เป็นคล้ายๆกับสำนักพิมพ์นะแต่ว่าไม่รู้เหมือนกันว่าตีพิมพ์ด้วยรึป่าว ก็กะจะมาสมัครตำแหน่งแม่บ้าน เอ้ย...ตำแหน่งพวกจัดคอล์ลัมอะไรประมาณนั้น 55+ก็จบมัฑณศิลป์มานี่หว้า
ผ่านไปจบเกือบบ่ายๆทุกอย่างก็เรียบร้อย สัมภาษณ์เสร็จเขาก็บอกให้รอผมอีกสักสองสามวัน น่าอยู่วะบริษัทนี้ดูสะอาดตา ไม่ใหญ่มากแล้วก็ดูหน้าพนักงงานแต่ละคนโหแนวๆวะ แต่งตัวงี้ 55+ นึกว่าอยู่ในเมืองแฟชั่นวะ มีสไตล์เป็นของตัวเองจริงๆ บรรยากาศมันคล้ายๆกับเป็นลานวาดรูปเหมือนอ่า แต่ละคนดูตั้งหน้าตั้งตานะแต่มีรอยยิ้ม โต๊ะทำงานดุรกไปหมดแต่พื้นหรือบริเวณโดยรอบกลับสะอาด สงสัยจะมีแม่บ้านแน่ๆ เอ่อ...เอาเป็นว่าน่าอยู่ก็แล้วกัน ถ้าเขารับกรูนะ ทำเลย เอิ๊กๆๆ
"ฮัลโหล..."
"..."
"นี่ใครครับ..."
"...." เริ่มละ มึงเป็นใบ้ใช่มั้ย? แล้วเสือกโทรมาทำไม
"ฮัลโหล...ถ้าคุณไม่พูดผมจะว่านะ"
"อ...เอ่อ..."
"ฮัลโหล...มึงจะเอาไง จะอ้าปากพูดหรือจะให้กรูกดวาง" เริ่มเดือด
"หวัดดีครับ...นี่ใช่เบอร์คุณ***(ไม่บอกหรอก 55+) รึป่าว? ครับ"
"อ๋อ...ใช่ครับ แล้วคุณคือใคร โทรมาทำไมไม่พูดละครับ"
"เอ่อ...ผมสัมภาษณ์ของคุณเมื่อวานนี้ผ่านนะครับ เราจะรับคุณมาทำตำแหน่งบรรณาธิการของนิติยาสารที่กำลังจะเปิดใหม่น่ะครับ"
"หือออออ..." ผมตกใจเลยครับ นี่มันอะไรกัน!! "ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นละครับ...ผมพึ่งจะเริ่มงานนะ"
"เอ่อ...คือ ..." เงียบไปซักสองสามวิ "คือ...ดูจากประวัติการทำงานคุณเคยทำบริษัทใหญ่เราเลยไว้ใจคุณ"
"ผมไม่เชื่อหรอก...ผมไม่รับงานนี้ครับ ขอบคุณครับ"
ผมกดวางไปทันที อะไรวะ...กรูยังไม่ทันกางปีกเลย จะให้กรูบินแล้วหรอ ปัญญาอ่อน...มันต้องมีอะไรแน่ๆ จู่ๆจะให้กรูซึ่งก็แค่เด็กใหม่ไปรับผิดชอบงานบก.แบบนั้นมันไม่ใช่แล้วแหละ กรูเนี่ยนะ..ถึงจะเคยอยู่บริษัทใหญ่มาก่อนแต่เข้าใจใช่มั้ยว่ากรูเด็กใหม่!!
ผมเลิกคิดเรื่องบ้าบอนั่นแล้วหันไปแดกไอติมที่ซื้อมา ผมชอบรสวานิลามากมายกินแล้วมันนุ่มลิ้นดี อร่อยด้วยแต่เสียดายที่ไม่ใช่ของฟรีเพราะซื้อเอง เหอะๆ ยังไม่ทันจะตักเข้าปากโทรศัพท์ก็ดังอีก เบอร์เดิมครับ ก็ลองรับดูแล้วกัน...
"เอ่อคุณ*** ใช่มั้ยครับ..."
"ถ้าคุณกดเบอร์เดิมเมื่อกี้ ก็ใช่แหละครับ" เหอะๆกวนหน่อย
"อืม...ครับ คือเราตกลงจะรับคุณในตำแหน่งดูแลคอล์ลัมพรุ่งนี้คุณเริ่มมาทำงานได้เลย แต่กรุณาไปพบผู้จัดการตอนเวลา 10 โมงด้วยนะครับ ผมจะพาไปเองครับ"
"เอ่อ...ก็ได้ครับ"
เอ่อ...แปลกดีเนาะกรูอยากได้อะไรก็จัดให้ทำอย่างกับกรูเป็นเจ้าของบริษัทอย่างนั้นแหละ เอ่อ แปลกดีวะ
เช้าวันนี้รีบไปที่บริษัทแต่เช้าตื่นเต้นนิดหน่อยวะ ยิ่งต้องเจอกับผู้จัดการอีกโห แม่ง...เครียดนิดหน่อย แต่ก็ดีวะอยากทำอยู่นะ พอเข้าไปพนักงานจะเรียกว่าอะไรดีละ เพราะคนที่นี่เขาไปแต่งยูนิฟอร์มซะด้วย อืม...เรียกว่าช่างศิลป์ หรืออะไรดีวะ เอ่อ...เอาพนักงานแหละดีสุดละ พนักงงานคนที่โทรมาหาผมเขาก็พาไปที่โต๊ะทำงาน 55+ สุดยอดๆๆ คอมฯ ดินสอ ปากกา สมุดหนังสือ โห...นี่แหละที่ต้องการ ทุกอย่างครบเลย พนักงานคนนั้นเขาก็บอกนู้นบอกนี่คุยโน้นคุยนี่จนรู้ว่าเขาแก่กว่ากรู กรูเรียกพี่นิด เขาเป็นฝ่ายดูแลการจัดส่งสื่อสิ่มพิมพ์ แต่ก็รวมๆก็ทำทุกอย่างนั่นแหละ เอิ๊กๆผมก็นั่งดูโน้นดูนี่ไปเรื่อยจนสิบโมง พี่นิดก็มาเรียกพาไปหาผุ้จัดการห้องผู้จัดการอยู่ที่ชั้นสี่ คือชั้นสี่ทั้งชั้งเนี่ยห้องทำงานเขา 55+ สบายเลยนะเมิง...
พอไปถึงหน้าห้องผู้จัดการพี่นิดก็บอกให้กรูรออยู่ข้างนอกก่อนเขาจะเขาไปดูราดราว 55+ เหมือนกับกำลังจะมาปล้นไงก็ไม่รู้วะ สักพักเขาก็ออกมา แล้วบอกว่าให้กรูเขาไปทำตัวตามสบาย ผู้จัดการน่ะใจดีไม่ต้องกลัวส่วนเขาจะไปทำงานต่อ อ้าว...งี้กรูก็โดนแดกอ่าดิ ตื่นเต้นอยู่วะ
เปิดประตูเขาไป พอเห็นสภาพห้องโห...ฟายยยเอ้ย! นี่ห้องทำงานหรือโรงแรมวะหรูซะ ตรงมุมสุดมีโต๊ะตัวใหญ่อยู่ผู้จัดการนั่งหันหลังให้ผม เฮ้ย...เหมือนในละครเลยวะ แล้วผู้จัดการก็จะหันมากรูก็จะตะลึงแล้วก็หลงรัก อ๊ากกกก...แย่ที่สุด เอิ๊กๆบ้าไปแล้วกรู ทำตัวไม่ถูก
"นั่งสิ...พื้นนั่นก็พอจะสะอาดอยู่นะ" โหะๆๆ...ดีหนิ รู้สึกว่าตัวเองมีค่า "นั่งตรงเก้าอี้นั่นแหละ..."
ผมกวาดสายตาไปรอบห้อง นี่เมิงจะตลกหรือกวนตีนเก้าอี้ในห้องมีเป็นสิบตัวจะให้กรูนั่งตัวไหนละ อ๋อ...ตัวละนาทีรึไง วนไปเรื่อยๆ
"เอ่อ...ตัวไหนครับ"
"เอ่อ...นั่งไปเถอะ คุณนี่โง่หรือโง่มาก หรือไง่มากๆกัน" โดนไปหนึ่งดอก อืม...
"อ่าครับ..."
"ชื่ออะไรละ..."
"*** ครับ"
"อืม...จบมาจากที่ไหนละ"
"ศิลปกรครับ..."
"อืม...ทำไมถึงเลือกเรียนศิลป์ละ ดูคุณก็น่าจะเก่งออก"
"อ๋อ...ครับ คือตอนม.ปลายก็เรียนสายวิทย์นั่นแหละครับ แต่พอจริงๆแล้วผมคิดว่าศิลป์มันก็มีคุณค่าในตัวของมัน และมันก็คือตัวผมครับ"
"อืม...จะบอกว่าตัวคุณคือศิลปะว่างั้น แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งนั่นทั้งๆที่คุณก็ทำได้.."
"เอ่อ...ผมรับไม่ได้หรอกครับ ถึงผมอาจะมีประสบการณ์มาบ้างแต่มันก็ยังไม่พอที่จะให้ผมกระโดดไปถึงขึ้นนั้น ผมชอบเดินทีละขั้นครับ ไม่ชอบกระโดดไกล็จริงแต่เสี่ยงที่จะตกลงมา..."
"55+ คุณกลัวด้วยหรอ?"
"ก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่ก็อย่าประมาทดีกว่า..."
"อืม...คุณเคยทำผิดรึป่าว?"
"..." 55+ อึ้งครับ คำถามนี้ตายไปเลย...
-
ลุ้นๆๆๆ
อยากรูเรื่องในอดีตมากมาย
ต่อไวๆ น้า
-
^
^
จิ้มแดนเจ้อค่ะ :กอด1:
โซเพิ่งเห็นอ่ะ...อิอิ
แวะมาให้กำลังจัยนะคะ :L2:
สู้สู้....
:o8:
-
..มาให้กำลังใจ.. :L1:
-
เรื่องใหม่
น่าติดตาม
-
ใครบ้างที่จะไม่เคยทำผิดหละค่ะคุณผู้จัดการ
คิดมั่งป่ะนี่ ถามมาได้ โว้ววววววว
มาอัพต่อๆไวนะ
-
อ๊ากกกก อยากจะตาย แต่งจะจบตอนดันปิดซะ 55+ หายหมดเลยกรู เอาใหม่ก้อได้ๆๆๆ
++++++++++++++++++++
"....."
"ผม...
ถาม...
ว่า...
คุณเคย...(ไอ่บร้านี่มันจะจู้จี้อะไรกับกรูหนักหนาเนี่ย)
ทำผิดรึป่าว!!!!"
อึกกกกกก...จุกคร๊าฟ เก้าอี้ตัวใหญ่นั่นหันกลับมาผมรองทรงแล้วไว้หน้าม้ายาวเกือบถึงจมูกโดยที่ปล่อยมันไว้ให้ปิดหน้าปิดตา ผมเห็นแล้วเลือดแทบพุ่งออกมาหมดดตัว ตับ ไต ไส้ ม้าม กระเพาะ หัวใจมันจะออกมากองที่พื้นให้ได้ หัวใจเต้นแรงขึ้น เหมือนตาจะไหลออกมา จมูกจะหลุด หาสติสตังค์ไม่เจอเลยคร๊าฟ ที่เจอ ที่ผมเจอ เจออยู่ตรงหน้า ไอ่เลว!! ไอ่เลวนั่น...ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้า
"...."
"ทำไมทำหน้าเหมือนส้วมแตกวะ..."
ไม่ไหวแล้ว หลังจากปล่อยสติลูกพ่อหลุดลอยไปได้สักพักมันก็กลับมา เท่านั้นแหละ ไม่...ไม่ กรูจะไม่อยู่ที่นี่แน่ๆ
"...ผมขอลาออก"
"คุณไม่มีสิทธิ์!!!"
ไม่ฟังมันครับ ผมพยายามลุกจากเก้าอี้ทั้งๆที่แทบจะไม่มีแรง ไม่รู้ว่าเพราะมันหรือเพราะอะไร แต่ที่แน่ๆกรูไม่อยู่แน่ๆแค่เห็นหน้าเมิงก้อจะอ๊วนออกมาเป็นบุษราคัมอยู่แล้ว ไม่ทันจะหันหลังเดินครับ ไอ่เลวนั่นก็วิ่งมาล็อกแขนผมไว้จากด้านหลัง บอกได้เลยวินาทีนั้นไม่มีแรงจะสู้มันเลยจริงๆตัวเหมือนกระดาษพร้อมจะปลิ้วทุกเมื่อ...
"โอ๊ยยย...กรูเจ็บนะ ไอ่เลว!"
"เมิงไม่ได้ยินรึไง เมิงไม่มีสิทธิ์ลาออก"
"ทำไม...ทำไมกรูจะไม่มีสิทธิ์"
"เพราะว่า...เพราะว่าเมิง"
"โอ๊ยยย...กรูเจ็บนะไอ่เวร"
"เพราะว่าเมิงทำผิดกับกรู...เมิงต้องอยู่ชดใช้"
"นี่...เมิงยังไม่ลืมอีกหรอ ไอ่ฟาย" ผมพยายามดิ้นแต่แรงมันเยอะจริงๆ
"กรู...ไม่เคยลืมเรื่องเมิง"
"หือออออ..." คำนี้มันฟังดูแปลกๆอยู่นะ
"หมายถึง...เรื่องเลวๆที่เมิงทำกับกรู กรูไม่เคยลืม"
"เอ่อ..." นี่...เมิงไม่คิดจะปล่อยกรูเลยใช่มั้ย ถ้าแขนกรูหักนะ กรูจะเล่หนังเมิงเอากระดูกเมิงไปโยนให้หมากิน
"เมิงต้องทำงานที่นี่..."
"เอ่อ...ปล่อยกรูก่อนดิ หรือเมิงจะดึกแขนกรูไปเล่นที่บ้าน หือ?"
"ก็ได้...แต่เมิงห้ามหนี!!"
"เอ่อ..." แล้วมันก็ค่อยๆคลายมือมันออก "นิสัยเลวๆของเมิงนี่ไม่เคยจะเปลี่ยนเลยเนอะ...เลวดักดานจริงๆ"
"อืม...ในสายตาเมิงกรูก็คงจะไม่ต่างกับคนในคุกหรอก"
"55+ อยู่แล้ว...โอ๊ยยย เจ็บชิบ!!"
"...." มันเงียบๆดูมันแปลกๆวะ ไม่คุ้นเลย หรืออาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน "หน้าเมิงคุ้นๆวะ.."
"เมิงโง่หรือโง่มาก หรือโง่มากๆเนี่ย ก้อคุ้นดิ...เห็นกันมาตั้งนาน"
"ไม่ใช่...นึกก่อน" เงียบไปซักพัก "555+ น้องคร๊าฟกางเกงขาด ว่างๆเมิงชอบเดินโชว์ตูดหรอ 555555555+"
สาดดดด...หน้าแดงเลยอ่า มันก็หน้าแดงนะ แต่หัวเราะผมแล้วผมก็ยืนให้มันหัวเราะ ขอบคุณนะที่ช่วยตอกย้ำกรู สาดดูมัน อ้าว..ดู จะกลิ้งอยู่แล้ว อ๋อ สงสัยจะขำกลิ้ง
"เมิงจะหยุดหัวเราะ หรือจะให้กรูเดินออกไป"
"555+ ห...อ...อืม 55 อะ..อืม อะๆกรูหยุดละๆ"
"เอ่อ...ดี!!!"
*************
อ๊ากกกก ดึกแล้วไปนอนละ ปล.ขอบคุณกำงใจมากมายน๊าคร๊าฟ จะพยายาต่อไป เอิ๊กๆๆ ร๊ากคนอ่านๆๆๆ
-
เรื่องใหม่สู้ๆๆๆ
:L1: :L1: :L1:
-
คุณผู้จัดการนี่คือคนที่ทักตอนนั้นปะเนี่ย :laugh: งง
-
55555555555555
ไม่ให้ลาออกด้วย สงสัยจังว่ามอสไปทำอะไรกับ ไอ้เลวนั้นไว้
ขนาดที่....ไม่เคยลืมเลย
-
^
^
แอบจิ้มพี่นัทเบาๆ
อิอิ
พี่มอสทำอะไรร้ายแรงไว้อ๊ะป่าวเนี่ย
โดนแค้นฝังจิตเหลือเกิน
555+
ไม่ให้ลาออกด้วย
และแล้วพี่มอสก็ตกเป็นจำเลยรักของคุณผู้จัดการร
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นใย :jul3:
-
อิอิ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังครับ
อ่านไปยิ้มไป ฮาอย่างแรงงง
:m20:
-
ไปทำผิดอะไรไว้ :laugh:
-
สงสัยไปปล้ำเค้าแล้วไม่รับผิดชอบรึเปล่าอ่ะ :jul3: :jul3:
เค้าถึงได้ราวีไม่เลิก :-[
-
สู้นะคราบจะคอยตามมาเชียร์ต่อไป อิๆ
แหมแต่อยากรู้ชื่อของ ไอ่เลว จังเลย บอกด้วยนะ
-
แอบงงว่าตกลง คนที่สัมภาษณ์เป็นโจทย์เก่าเหรอ?
แต่ฮาดีค่ะ :really2:
-
มีคดีไรกันไว้อะ
อยากกกกรู้
-
ไปทำอะไรเค้าไว้เนี่ย งานนี้มีชำระคดีเก่า หุหุ
-
เพื่อกำลังจาย + 1 คร้าบ น่ารักดีคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ช่วงนี้เสนอช่วง ทำผิดอย่าเผลอ
:z2: :z2: :z2:
-
ก็มันไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็สับสนไปหมดว่าทั้งๆที่เกลียดมันจนเข้าไส้ พยายามหนีมันมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เรากลับมายืนอยู่ตรงนี้ อยู่ที่โต๊ะทำงานที่มันเป็ฯเจ้าของ อยู่ในบริษัทที่มันเป็นเจ้าของ ยืนอยู่...ใกล้ๆมัน
"เฮ้ยยยย...น้องมอสเจ๋งสุๆเลยวะ เนี่ย!คอล์ลัมที่นายออกแบบเนี่ยดูไม่รกแล้วก็วัยรุ่นดีฟะ ผู้จัดการต้องชอบแน่ๆ" พี่ไก่ พี่สาวสุดสวยแห่งบริษัท 55+(แต่กลับเหี่ยวที่สุดด้วย ควบสอง...โลภเนอะ สวยด้วยเหี่ยวด้วย อ๊ากก เดี๋ยวโดนแก่ตบ)
"จริงหรอพี่...แฮ่ๆ ขอบคุณคร๊าฟฟ"
"อืมมม...ดีมาก" พี่ไก่ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็หันกลับมา "เอ่อ...นี่พี่นิดเขาจะให้เธอน่ะเขียนคอล์ลัมในหนังสือเล่มนี้ด้วยนะ"
"อ่าว...หรอครับ คอล์ลัมอะไรหรอ?"
"อืม...พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ เดี๋ยวพี่นิดก็คงบอกเธอเองแหละมั่ง"
"อ๋อ..คับ"
ผมมาทำงานที่นี่ได้สองสามวันแล้วละครับ ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย แต่ก็ม่ได้เจอไอ่เลวนั่นหรอกนะ(แฮ่ๆ มีคนอยากรู้ชื่อมัน ถ้าไม่บอกเดี๋ยวเขาจะตืบเอาได้ จริงๆแล้วมันชื่อ ไอ่โก แต่ด้วยสันดานเดิมที่แสนดีผมจึงเรียกมันว่า...ไอ่เลว!!)เห็นคนในบริษัทบอกว่ามันไปดูงานที่ญี่ปุ่น ดีแล้วแหละเกลียดขี้หน้ามัน แค่ยอมจำนนมาทำงานในบริษัทมันได้นี่ก็จะลงแดงตายอยู่แล้ว ดีนะที่คนในบริษัทมันน่ารัก(เกือบ)ทุกคน....อ๊ากกกก
" มอส...มานี่เร็วๆเดี๋ยวพี่จะบอกงานให้เรา" พี่นิดหอบของเต็มมือเดินมาที่โต๊ะผมก่อนจะวางกองแฟ้มในอ้อมกอดนั่นลงบนโต๊ะ "เดี๋ยวหาก่อน.." เขาไล่หาปฟ้อะไรก็ไม่รู้ โดยที่ผมก็ยืนเอ๋ออยู่ข้างๆแก
"อ่าว...ไม่มี หมายความว่ากรูไม่ได้หยิบมา เอ่อดีเนาะ"
"อะไรหรอพี่..."
"ก็พี่จะให้เราน่ะเขียนคอลล์ลัมไงแต่ดันลืมหยิบเอกสารมา...อืมมม เราไปเอาได้มั้ย เพราะเดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อน่ะ"
"อ๋อ...ได้สิครับ ที่ไหนละครับ"
"ในห้องผู้จัดการน่ะ อยู่ที่ชั้นเอกสารไล่ดูแล้วกันแฟ้มสีแดงน่ะ มีอยู่อันเดียวแหละ"
"..เอ่อ..."
"พี่ฝากด้วยนะ ไปละ"
ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรพี่เขาก็หอบของขึ้นจากโต๊ะกรูแล้วเดินหนีไป เรียกว่าเดินหนีเลยนะแกจะรีบไปไหนฟะเนี่ย...แลวจะให้กรูไปเอาของในห้องของมัน ห้องของมันเนี่ยนะ!!...แต่ก็ยังดีที่มันไม่อยู่ ก็ได้วะ...นี่กรูจะป๊อดอะไรมากมายเนี่ย!!
ผมขึ้นไปถึงหน้าห้องมันยืนทำใจอยู่ซักพักก็ต้องตัดสินใจเปิดเข้าไป สภาพก็เป็นเหมือนกับวันแรกที่เข้ามาตู้เอกสารอยู่ทางซ้ายมือ ผมรีบตรงไปเพราะไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานนักหรอกนะ เริ่มไล่ดูแฟ้มบนชั้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จน...เฮ้ยย นี่มันหนังสือรุ่นนี้หว่า!!
แล้วผมก็เสือกหยิบมันมาดูแทนที่จะไปหาแฟ้มสีแดง แล้วบอกว่าไม่อยากอยู่นานนะกรูเนี่ย...ผมไม่มีหนังสือรุ่น จริงๆก็ควรจะมีแต่มันหายไป ตอนแรกก็เศร้านะที่มันหายน่ะ แต่คือหายังไงก็หาไม่เจอเลยได้แต่ทำใจ ผมเปิดดูทีละหน้า ทีละหน้า แต่ละหน้ามันเป็นเพียงกระดาษแผ่นๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายที่พรั่งพรูออกมาจาสมองของผม ไม่อาจฝืนยิ้ม ไม่อาจฝืนคิดถึง ไม่อาจฝืนโหยหาอดีตได้ คิดถึง...ผมคิดถึงความทรงจำตอนนั้นมากๆ
"เฮ้ย...นี่เมิงทำอะไรเนี่ย!!!"
เสียงตระคอกดังมาจากประตูมือผมแข็งหนังสือตกลงกับพื้น.....ไอ่เลว!! เมิงนี่มาได้จังหวะเสมอ ทำอะไรไม่ถูกเลยคับ เลยก้มลงไปเก็บหนังสือรุ่นกำลังจัดกลับที่เดิมแต่สายตาอันเฉียบแหลมก็ดันไปเห็นอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ด้านใน เหมือนถูกซ่อนไว้ ผมเอามือล้วงเข้าไป หนังสือรุ่น!! นี่เมิงมีสองเล่มเลยหรอ จะมากไปแล้ว
"กรูถามว่าเมิงทำอะไร" มันเดินมาที่ผม
"เฮ้ย...ไอ่เลว นี่เมิงมีสองเล่มเลยหรอวะ ขอกรูมั่งดิ กรูไม่มีเลย หายวะ"
"ไม่ได้ มันเป็นของๆกรู"
"เฮ้ย...กรูซื้อก็ได้"
"กรู...ไม่...ให้"
มันพูดเน้นทุกคำแล้วพยายามจะแย่งหนังสือออกจากมือผมดึงไปดึงมาหนังสือก็ตกลงพื้น ผมมองมันเคืองๆก่อนจะก้มลงไปเก็บ.......................................
.........mos ทันทีที่เห็นคำนี้อยู่บนหน้าปกหนังสือผมหันไปมองมันทันที แต่มันกลับดูเฉยชา ไม่รู้สึกอะไรเลย ก็แน่ละ...นี่มันหนังสือของผม!!
"นี่...ของกรู"
"....."
"เมิงเคยยอมรับผิดอะไรบ้าง...เมิงเคยคิดว่าตัวเองผิดบ้างรึป่าว!!" ผมตระคอกมัน "เมิงรู้มันว่ากรูเศร้าแค่ไหนที่เห็นคนอื่นเขาเปิดมันดูแล้วหัวเราะกัน แต่กรูกลับทำได้แต่ไปยืนดูอยู่ใกลทั้งๆที่กรูมีสิทธิ์จะได้เปิดมันเหมือนกัน"
"กรูรู้...กรูเห็นเมิงเศร้า"
"เมิงเห็น...เมิงเห็น! แต่เมิงก็ยังเอาไป"
ซึ้งมันเลย มันคงเกลียดผมมาก คงเกลียดมากกว่าที่ผมเกลียดมัน ไม่เข้าใจ เมิงทำอะไรของเมิง...ทรมานกรูแล้วมีความสุขใช่มั้ย กรูไม่น่าไปรู้จักคนอย่างเมิงเลย วันนั้นกรูไม่น่าโง่ไปเจอเมิงเลย...มันเงียบก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมเดือด
"ก็กรูรู้ว่า...ซักวันเมิงจะต้องมาเอามันไปจากกรู กรูเลยเก็บมันไว้กับกรู"
"ไอ่เชี้ย...เมิงมันเลวจริงๆ"
ผมทิ้งคำสุดท้ายไว้แล้วถือหนังสือรุ่นของผมเดินออกไปจากห้องมันอย่างหัวเสีย พอไปถึงแผนกของผมทุกคนมองผมด้วยสายตาแปลกๆเพราะตอนนี้ควันออกหูมากมาย ผมตัดสินใจที่จะกลับไปที่หอเพราะถ้าอยู่ที่นี่คงไม่ได้เรื่องแน่ๆ
ผมซดน้ำเข้าไปในท้องให้มันป่องออกมาเพื่อจะทำให้รู้สึกอิ่ม เพราะถ้าอิ่มแล้วจะทำให้หายโกรธได้บ้าง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่...ผมละจากแก้วน้ำแล้วหยิบหนังสือรุ่นออกมาจากกระเป๋า ของกรูชัดๆไอ่เลว เมิงนี่ตลอด กรูพอกรูจะเฉยๆกับเมิง เมิงก็ทำให้กรูยิ่งเกลียดเมิงมากขึ้น...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมได้เปิดหนังสือรุ่นของตัวเองอีกครั้ง ไปอยู่กับคนชั่วมาไม่เป็นไรนะลูกพ่อ...พ่ออยู่นี่แล้วนะ (เอ่อ...บ้าไปแล้วกรู) ผมเปิดมันโดนถนอมที่สุด มันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย "ทำเนียมเด็กห้อง 2" มันคือห้องของผม ผมไม่ได้เก่งขนาดได้อยู่ห้องหนึ่ง(เหมือนมัน)แต่อยู่ห้องสองนี่ก็มันส์ดีออก...ไล่หน้าแต่ละคน อยากเห็นสาระรูปตัวเองตอนนั้นอีกครั้ง มันจะหายากกว่านี้ถ้าไม่มีรอยปากกาสีแดงวงไว้ที่หัวกรู ไอ่เลวนั่นมันทำอะไรกับหนังสือกรู...เมิงจะทำไสยศาสตร์รึไง? โอ๊ยยย...ได้อ่านหนังสือรุ่นแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
ก๊อก! ก๊อก! ใครมาขัดจังหวะวะเนี่ย
ลงหนังสือก่อนจะเดินไปเปิดประตู.....พอเห็นภาพคนตรงหน้าก็รีบปิดแทบจะไม่ทัน
"เฮ้ย...เปิดให้กรูหน่อย"
"ไอ่เชี้ยเมิงมาทำไมอีก..."
"ขอร้อง...เปิดให้กรูเถอะ โตๆกันแล้วพูดง่ายๆดิ" ยังมีหน้ามาพูดนะเมิง
"...."
"เปิดหน่อย"
สุดท้ายผมก็อ่อนใจต้องเปิดประตูให้มัน
"ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย..."
"ไม่...นี่กรูก็ยอมเปิดประตูให้เมิงแล้วนะ" ผมหลบสายตา...แทนที่คนผิดจะต้องหลบสายตา แทนที่ควรจะเป็นมัน แต่กับเป็นผมซะเอง
"ก็ได้...งั้นออกไปข้างนอกกัน"
"ไม่ กรูไม่ว่าง"
"ไม่ว่าได้ไง เมิงโดดงานกรูมาเนี่ยนะไม่ว่าง...ออกมาเลย!!"
มันกระชากแขนผมแล้วใช้ตีนเตะประตูให้ปิด เอาซะดังเลยนะเมิง!!...มันกระชากผมไปก่อนจะเหวี่ยงขึ้นรถมัน 55+ ในที่สุดก็ได้นั่งรถหรู อ้าว...ไม่ใช่ละ
"เมิงจะพากรูไปไหน..."
"แล้วเมิงก็จะรู้เอง..."
มันทำหน้าเหมือนกุมชัยชนะไว้แต่ผมดูนัยต์ตามันแล้วชั่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ดูมันสับสน...แต่ผมก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากหุบปากแล้วนั่งนิ่ง
*************
ขอบคุณนะคร๊าฟที่มาติชมกัน อยากให้ทุกคนมีความสุขกับความเป็นตัวตนของผม ถ้าเกิดบางคำดูแรงไปสำหรับบางคนก็ต้องขออภัยตัวนะครับ ร๊ากกกกเป็ดทุกตัว..
-
แล้วก็ให้เค้าลากไปเฉยเลย พาไปไหนหว่า :z1:
-
ลากไปแล้ว
:impress2:
แต่ ลากไปทำไรอะ บอกด้วยน้า
-
ท่าจะมีคดีกันหลายคดีอยู่นะนี่ :laugh:
-
พาไปที่ไหนหว่า
พาไปไหนกันนนนนนนน
-
อ่านรวดเดียวจบ
กำไร เย้ เย้
:z2:
-
โดนลากเข้าข้างทาง เอ๊ย ไม่ใช่ โดนลากไปไหนหว่า
:z2: :z2: :z2:
-
อิๆ ขอบคุณคนเขียนนะ ที่บอกชื่อไอ่เลว
ท่าทางตอนหน้าจะมัน แล้วจะรออ่านดู
-
รีบมาเฉลยเลยนะครับ
มีคดีไรกันอะ อยากรู้
-
ผมเองก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย กี่ครั้งๆก็ไม่เคยจะโกรธมันได้จริงๆเลยซักที...ไม่สิ ไม่ใช่แค่กับมันนะ กับคนอื่นๆก็เหมือนกัน พอรู้สึกว่าตัวเองสบายใจเมื่อไหร่ความโกรธนั้นก็จะหายไป...
ผ่านไปซักพักบรรยากาศก็ยังตกอยู่ในความเงียบ ผมไม่รู้จะทำยังไงอยากทำลายความเงียบนั่น...
"เมิงจะพากรูไปไหน?"
"เดี๋ยวเมิงก็รู้..."
"บอกหน่อย..."
"ที่ๆเมิงเคยเห็นกรูเป็นคนมีค่า"
ได้ยินแค่นั้นผมก็สะอึกครับ บอกตรงๆว่าตอนนั้นรู้สึกน้ำตาซึมออกมา แต่ยัง...ไม่มีวันที่เมิงจะได้เห็นความอ่อนแอของกรูอีก ผมเงียบ หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ภายในหัวสับสนไปหมด ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ มันกำลังจะทำอะไร...
เอี๊ยดดดด!มันแบรกรถที่ข้างถนน นี่มัน...รั้วโรงเรียน
"เอาเสื้อยัดเข้ากางเกงซะ...เป็นแบบอย่างที่ดีแก่นักเรียนเขาหน่อย"
มันพูด เหอะๆคนแบบมิงนึกถึงเรื่องนี้ด้วยหรอ ผมยัดเสื้อใส่กางเกงระหว่างนั้นมันก็ลงไปจากรถไม่นานเท่าไหร่ผมก็ตามมันไป เดินผ่านรั้วโรงเรียนไปเรื่อยๆความทรงจำก็เริ่มย้อนกลับมาเรื่อยๆเช่นกัน
----------------------------
กรูจะกระโดดลงไป ถ้ากระโดดลงไปแล้วมันทำให้กรูไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรอีก ถ้ากระโดดลงไปแล้วมันจะทำให้พื้นที่กรูยืนอยู่สูงขึ้นกรูจะกระโดด ไม่มีใครมองเห็นกรูเลยซักคน ทั้งๆที่กรูยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่กรูยิ้มให้พวกมัน ทั้งๆที่กรูมีตัวตน ทั้งๆที่กรูรักมัน ทั้งๆที่กรูทุ่มเท แต่...ทำไมละกรูถึงต้องมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้คนเดียวไม่มีใครเลย
เท้าเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆมันคือเนินทอดไปสู่บ่อน้ำกว้างด้านหน้า ไม่มีทางเลือกอะไรแล้ว มันไม่มีแยกให้ผมเลือกมีแต่ทางตรง จะหักเลี้ยวไปทำไมในเมื่อไม่มีจุดหมายใดๆอีกแล้ว...ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ขามันก็ก้าวต่อไปอย่างอัตโนมัติ และมันเริ่มใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกลืนเข้าไปกับสายลม ไม่มีตัวตนอยู่จริงๆอย่างที่พวกมันคิด
"เฮ้ยยยย...อย่า"
"โอ๊ยยยย..."
ก่อนที่ผมจะลงไปเยี่ยมยมทูต ร่างหนึ่งก็กระโดดเข้ามาโอบผมลงไปกับพื้นเรากลิ้งตลบไปมาหลายรอบจนหยุด ผมเหมือนไม่รู้สึกตัวทั้งๆที่ตายังเปิดอยู่ร่างนั้นนอนทับผมตอนนั้นรู้สึกเพียงหนักมาก...
"นายจะทำอะไรวะ?"
"...."
"เฮ้ยยย...เป็นอะไรรึป่าว?"
เขาเขย่าตัวผมอยู่หลายทีกว่าจะเรียกสติผมกลับมาได้อีกครั้ง เขาผละออกจากตัวผมและผมเองก็ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาช้าๆ วินาทีนั้นน้ำตามันไหลออกมาเองครับ ไม่รู้เพราะเสียใจที่ไม่ได้ตายสมใจหรือเพราะมีคนมาฉุดผมออกจากนรกกันแน่...
"นายอย่างทำอะไรให้ที่นี่สกปรกนะ" เขาพูด
"..."
"หยุดร้องไห้เถอะ..."
"..."
"..." เขาเงียบไปผมเองก็ได้แต่ร้องไห้ "ไงเราจะปล่อยนายอยู่ที่นี่แล้วกัน...ถ้ายังไม่ดีขึ้นมาหาเราก็ได้นะ เรามาที่นี่ทุกวันแหละ"
เขาพูดก่อนจะจับไหล่ผมทีหนึ่งแล้วเดินจากไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงรู้สึกว่ามีพลังอะไรบางอย่างเข้ามาแทนที่ความเสียใจบางส่วนของผม
----------------------
"ไอ่มอส! ไอ่มอส!!!"
"..."
"ไอ่มอส!!!!"
"ห๊า..." ผมตื่นจากภวังค์ด้วยเสียเรียกของไอ่เลว
"เป็นอะไรวะ..."
"ป...เปล่านิ"
"เอ่อ...เหมือนฟ้าจะเป็นใจวะ ตอนนี้นักเรียนเข้าเรียนกันหมด เพราะฉะนั้นที่นั่น...เราก็ไปได้"
"อืม..." ผมเออออไปกับมัน
มันเดินนำผมไปริ่วแทบจะไม่รอกันบ้างเลยนะเมิง นี่เมิงบังคับให้กรูมาไม่ใช่หรอ? แล้วคือ กรูต้องมาเดินตามเมิงว่างั้นเถอะ เอ่อดีเนอะ...
พอไปถึงจุดนั้น ตรงนั้น สถานที่นั้น ผมแทบอยากจะเหลียวหลังกลับแต่ความอดทนมันก็ห้ามผมไว้ จะไปยึดติดทำไมกับเรื่องเก่าๆมันผ่านไปแล้ว ทิ้งมันไปก็จบ...ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ให้ทำจริงๆมันก็ยากนะ
"เมิงจำตอนกรูฉุดควายกลิ้งไปได้รึป่าว?..."
"เอ่อ..."
"ขอบคุณวะที่อย่างน้อยเมิงก็ยอมมากับกรูวันนี้..."
"วันเดี่ยวแหละเมิง...กลับเถอะมาทำไมวะ" ผมเริ่มเฉไฉเพราะรู้ว่าขืนอยู่ที่นี่ต่อมีหวัง...
"เดี๋ยวดิวะ..."
"เมิงจะพากรูมาที่นี่ทำไม?"
"กรูก็แค่อยากมา...ที่ตรงนี้ ที่ที่ครั้งหนึ่งเมิงเคยเห็นกรูเป็นคนดี"
"55+ พอเหอะๆ จะมาอีกกี่ครั้งกรูก็ไม่เห็นเมิงเป็นคนดีแล้วแหละ 55+" หัวเราะได้ก็จริงแต่ในใจมันเหมือนเลือดซึมออกมา
"...." มันเงียบนั่นยิ่งทำให้ผมอยากกลับเข้าไปใหญ่
"ไอ่เลว...กลับเหอะ ไม่มีอะไรแล้วกรูเบื่อ"
"อืม..."
มันถอนหายใจก่อนจะเดินนำผมกลับไปทางเดิมที่เราเดินมา ดูมันแปลกๆ และพอมันเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่...
-----------------
ผมยืนอยู่ตรงนั้นสายตาได้แต่จ้องมองดูสายลมที่พลัดผิวน้ำให้เป็นระรอก มันดูสบายตาดีจัง ถึงว่าละเขาคนนั้นถึงได้มาที่นี่ทุกวัน...
"นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว..." เสียงหนึ่งดังขึ้นผมหันไปดูแล้วก็เป็นเขาจริงๆ "พึ่งย้ายมาใหม่รึป่าว?"
"อืม..." ผมพยักหน้าแล้วหันไปมองสายน้ำตรงหน้าอีกครั้ง
"เป็นอะไรรึป่าว..."
"นิดหน่อยน่ะ ย้ายมาใหม่ก็อย่างนี้แหละ"
"ไม่สบายใจบอกเราได้นะ เราชื่อ โก อยู่ห้องหนึ่ง นายละ"
"มอสน่ะ ห้องสอง..."
"นายชอบที่นี่มั้ย?"
"ชอบสิ...ถึงว่าละนายถึงได้มาที่นี่ทุกวัน เราขอมามั่งได้รึป่าว"
"ได้สิ 5+ เราไม่ได้เป็นเจ้าของที่นี่นะ"
"อืม..."
"เป็นอะไรรึป่าว...เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย?"
"อยากจะฟังหรอ? มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนะ"
"ไม่หรอก...ถ้าไม่สำคัญนายคงจะไม่คิดจะทำให้น้ำที่นี่เหม็นอืดศพนายหรอกจริงมั้ย?"
"55+ นายนี่ตลกดีเนอะ โก..."
"อืม..."
ผมดีใจมากที่อย่างน้อย ก็ยังมีคนที่ยอมรับฟังเรา มีคนที่เหมือนๆกับเรา เวลาอยู่ใกล้เขาแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่าขึ้นเยอะเลย
----------------------
"ถึงแล้ว...และหวังว่าพรุ่งนี้เมิงจะไม่หนีออกมาจากบริษัทอีกนะ"
"เอ่อๆ กรูรู้แล้วแหละ..."
"ก็ดี..."
ผมปิดประตูรถแล้วมันก็ขับรถออกไป เฮ้อ...นี่ชีวิตกรูกำลังเดินไปทางไหนเนี่ย กรูชักจะหลงแล้วนะเฟ้ยยย
-
^
^
^
จิ้มๆ +1
โทษฐาน
ลงเร็วทันใจ
:z2:
แต่ว่าน้า ยังไงต่อเนี่ยยยยยยยยยยยยย
:serius2:
-
อ่านแระชัก งงๆ ?!?!?~ :a5: :a5: :a5:
ตกลงโก เคย ทำไรให้มอสเกลียดกันแน่ :m31: :m31: :m31:
อ่า
เกือบลืม
^
^
^
จิ้ม ทะลุ เม้นบน ไปหา มอส
หุหุ
:-[ :-[ :-[
-
ง่ะ
แล้วโกมันเลวตรงไหนอ่ะคับ
-
...ผมมาบริษัทแต่เช้า ดูทุกคนวุ่นวายผิดปกติ พอผมเข้าไปทักสวสดีกับใครก็ดูเหมือนทุกคนจะไม่ว่างกันเลย ผมเดินงงๆไปที่โต๊ะวางกระเป๋าลงมองไปรอบๆคนเดินเต็มไปหมดไม่รู้มีเรื่องอะไรกัน คันปากยิบๆเลยเดินไปหาแม่บ้านที่กำลังเช็ดกระจกอยู่
"ป้าๆ...มีเรื่องอะไรกัน ซ้อมไฟไหม้หรอ?"
"ไม่ใช่...คุณนี่ไม่รู้หรอว่าวันนี้น่ะบริษัทสปอร์ตเซอร์จะมาบริษัทกัน"
"อ๋อ...อืม งั้นก็คงปกติละมั่ง"
"ไม่ไช่เลย...ก็วันนี้คุณผู้จัดการยังไม่เข้ามาเลยคะ เห็นเขาพูดกันว่าโทรไปก็ไม่รับ แถมที่โทรศัพท์ที่บ้านท่านก็เหมือนจะติดต่อไม่ได้อีก ก็เลยวุ่นอย่างที่เห็น"
"อ่าว...แล้วทำไมไม่ไปตามที่บ้านละครับ"
"โอ๊ยยย...ใครๆเขาก็รู้ว่าผู้จัดการไม่ชอบให้ใครไปที่บ้านถ้าไม่สำคัญจริงๆ พวกนั้นเขาคิดอีกเดี๋ยวก็คงมาเลยยังไม่กล้าไปมั่งคะ"
"อ่าว..."
เอ่อ...แปลกดีเรื่องสำคัญแบบนี้กลับไม่ไปตาม แทนที่จะไปให้เร็วๆเดี๋ยวก็เสียงานทั้งบริษัท ไอ่เลวนั่นก็เหมือนกัน...โรคจิตรึป่าว คิดว่าบ้านตัวเองเป็นพระราชวังรึไงคนอื่นถึงย่างกายเข้าไปไม่ได้ เหอะๆ เจ้ง เจ้งอย่าเดียว เตรียมหาที่ทำงานใหม่เลยกรู วันนี้ไม่มีอะไรทำไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า เช้านี้ยังไม่ได้ยัดอะไรลงกระเพาะน้อยๆเลย
ตุ๊บบบบบ! ซวยแล้วไงกรูเสือกเดินเตะถุงขยะซะกลิ้งเลย แมร่งซวยชิบ ก้มลงไปเก็บขยะยัดเข้าไปดีนะที่มีแต่เศษกระดาษไม่งั้นเมิงเอ๋ยยยย...พอเก็บเสร็จลุกขึ้นยืนแล้วก็......กรูขอลงไปในถังดัวยได้มั้ย เมื่อกี้ทุกคนยังวิ่งพล่านไปทั่วอยู่เลยไหงตอนนี้หยุดกึกแล้วจ้องมาที่กรูเหมือนจะกินตับ กรูผิดหรอที่เตะถังขยะ เก็บแล้วไง เก็บแล้วๆๆ...
"เอ่อ...ผม ผมเตะถังขยะ ล...แล้วเก็บแล้วคับ"
"น้องมอสสสสสส..." พี่นิดรากเสียงยาวแล้วเดินอ้าแขนตรงมาที่ผมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าบีบไหล่ผมแน่น "น้องมอส...พี่รู้ว่าน้องมอสน่ะมีความสามารถมากมาย เพราะฉะนั้นพี่วานหน่อยนะ...งานนี้ถ้าน้องไปทำนะ พวกพี่มีหวังได้ไปหาของกินในถังขยะแน่ๆ นะๆช่วยพี่หน่อย"
"อ...เอ่อ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว...พลอยเขียนแผนที่" พี่นิดหันไปสั่งลูกน้องอีกคนซักพักเธอก็เอากระดาษแผ่นสีขาวมายื่นให้พี่นิด แล้วพี่นิดก็ยื่นให้ผม "ไปตามแผนที่นี่นะจ๊ะ แล้วไปหาเจ้าของบ้านบอกว่าพี่นิดเรียกกก...ด่วนนะ ด่วนมากกกด้วย"
"ค...ครับ" สิ้นเสียงผมพูดคำว่าครับ เสียงปรบมือก็ดังกราวอะไรวะ อะไรเนี่ย ให้กรูไปไหน...ไปที่ไหน นี่คืองานหรอ? อะไรวะ งง...เขางอกเลยกรู
ผมออกมาจากบริษัทดูจากแผนที่แล้วเดินไปมีหวังกลับมาด้วยขาเทียมเพราะฉะนั้น รถแดงงงง...นี่คือนาทีทองของเจ้าที่จะโกยเงินออกจากกระเป๋าข้า 55+ เศร้า!! ไกลเหมือนกันนะเนี่ย...รถมันพาผมวนไปนู้นนี่นั่นจนเวียนหัวไปหมด แต่สุดท้ายก็จอดลงเอี๊ยดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
มันไม่ใหญ่มากนะแต่ต้นไม้เยอะมาก ผมเดินไปที่รั้วกดกริ่งไปสองสามครั้งจู่ๆประตูก็เปิดออกเอง..เอ่อแปลกดีเนอะต้อนรับขโมยหรอเมิง?? ผมเดินเข้าไปตามทางเดินโห...เจ้าของบ้านคงกลัวโลกร้อนมั่งต้นไม่เยอะวะ เยอะจริงๆแต่ก็สวยดีนะน่าอยู่ดี เดินไปถึงตัวบ้านเป็นบ้านปูนสองชั้นเกือบคล้ายกับบ้านจัดสรรคนะแต่ไม่ใช่ดูมันโล่งๆดีน่ะอาจจะเพราะเป็นสีขาวด้วยละมั่ง...
อ่าว...ประตูยังแง้มอยู่เลย โห...เชื่อเลยกรูว่าในบ้านต้องดล่งแล้วแหงๆ เหอะๆไม่ได้กลัวอะไรเล้ยเจ้าของบ้านเนี่ย เกิดโจรเข้ามา55+ หรือ อาจจะตายคาบ้านไปแล้วก็ได้ เอ่อๆ พูดมากอยู่นั่นพี่นิดบอกด่วน...พอเปิดประตูเข้าไป
อ๊ากกกกก....ใช่เลย กรูโดนอีกแล้ว!!!
รูปไอ่เลวใหญ่เท่าผนังติดตระหง่าอยู่ตรงสุดห้องตรงกับประตูเลยทีเดียว สาดดดด...กลัวคนไม่รู้หรอว่าบ้านเมิงน่ะ หล่อตายแหละไอ่เอี้ยวเอ้ยยยย...แล้วเอาไงวะเนี่ย ที่แท้พี่นิดก็ให้กรูมาตามเมิงนี่เอง ว่าแล้วสงหรณ์ไม่มีผิด(ตอนไหนวะ)...เอ่อ กรูจะคิดว่ามันซวยของกรูแล้วกัน
ไหนๆก็มาแล้วรีบๆเลยแล้วกันกรูก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก...
"ไอ่เลว ไอ่เลว...อยู่ไหน" ผมตระโกนเรียกมันเสียงไม่ดังแต่งก้องบ้าน คือบานมันโล่งมากๆพูดเบาๆก็ก้องละ
"ไอ่เลว...ไอ่เลว"
ผมเดินไปทั่วชั้นหนึ่งเมื่อไม่เจอเลยบุกไปชั้นสอง หรือเมิงนอนอยู่วะ...นี่เมิงนอนหรือตายเนี่ย สายป่านี้แล้วยังนอนนลงอยู่นะเมิง พอขึ้นไปถึงชั้นสองเป็นทางเดินข้างๆก็มีห้องอยู่สองสามห้องแต่มีอยู่ห้องหนึ่งที่สุดทางเดินตรงกับบรรไดพอดี แถมประตูแง้มไว้(อีกแล้ว)แน่นอน...มันคงต้องอยู่ในนั้นดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยหา ผมเดินตรงไปที่ห้องนั้น ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะเลย เพราะกลัว ตื่นเต้น หรือเพราะอะไร? พอถึงหน้าประตู หยุดยืนทำใจสูดหายใจเข้าลึกที่สุดแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
โอ้แม้เจ้า! กางเกง...เสื้อ ถุงเท้า ทั้งหมดมันของเมื่อวานเกลื่อนพื้นไปหมด มันไปทำอะไรมาวะเนี่ย หรือว่าเมื่อคืนพาใครมาอึบในนี่เปล่าหว่า 55+ อยากดูวะ...บ้าป่าววะกรู นี่คืองาน ปลุกมันแล้วเราก็กลับบริษัทรีบไว้ๆ ไม่อยากอย่ที่นี่ๆ ท่องไว้ๆๆ ตรงกลางห้องมีฉากกลั้นอยู่ผมค่อยๆเดินไปเพราะรู้ว่าหลังฉากนั่นคือเตียงนอน ถ้าเจอมันนอนกับใครอยู่ละก็...55+ เดี๋ยวมันด่าตายเลย
เลยค่อยๆย่องเข้าไปหลบอยู่ที่ฉากแล้วก็โผล่หัวออกมาดูเห็นมันนอนห่มผ้าเกือบมิดหัวอยู่บนเตียง ไร้วี่แววของใครอื่นใดๆ เฮ้อออ....ค่อยยังชั่ว ผมเลยเดินเข้าไปที่ข้างๆเตียงมัน
"ไอ่เลว...ไอ่เลว ตื่นๆ"
ไม่มีเสียตอบรับใดๆโห...เมร่งกินเหล้าหึ่งเลย นี่เมิงตกถังเหล้ามาหรอ?
"ไอ่เลว...ไอ่เลว!! ตื่น!! คนเขารอเมิงอยู่นะ"
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันตายแล้วหรอ ไม่นะ...ดีจังลย 55+
"ไอ่เลว...ไอ่เลว!" ผมชักรำคาญเลยเอามือสะกิดที่หน้ามัน "ไอ่เลว...ไอ...เฮ้ยยยย"
ไอ่ชั่ว ไอ่เวร ไอ่สารเลว มันดึงแขนผมครับ แล้วผมจะเป็นไงละก็พุ่งขึ้นไปบนเตียงมันเลยน่ะสิ...โอ๊ยเจ็บ ไม่ทันตั้งตัวอะไรเลยนี่เมิง นี่เมิง...เลวที่สุด มันได้ทีเห็นผมเสียท่าเลยพลิกตัวขึ้นมาค่อมผมไว้แล้วกดแขนสองข้างของผม โอ๊ยยย เจ็บ ไอ่เอี้ยนี่แรงเยอะชิบบบ...
"ปล่อยกรู...เมิงจะทำเอี้ยอะไรเนี่ย สาดดด" พยายามขัดขืน
"เมิง...เห็นใจกรูบ้างมั้ย"
"อะไร...เมิงนั่นแหละเห็นใจกรูบ้างกรูเจ็บนะ!!"
"เมิงน่ะเห็นจาย กรู บางงงงงงง~"
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมันทิ้งหัวทิ้งตัวลงมา แล้ววววววววว...ปากครับ ปากมันกระกบอยู่กับปากผม ไอ่เลวโกกกกก....กรูเกลียดเมิง ตอนนั้นแหละที่จู่ๆแรงมันก็ผุดขึ้นมาผมถีบมันปลิ้วลงไปจากเตียงเลยครับ สองมือก็ปาดเสนี่ยดที่ปากอย่างแรง
"ไอ่เอี้ย...เมิงทำอะไรเนี่ย สาดดดด"
"..."
"เมิงเล่นอะไร ฟายยย ทุเรศวะเมิงเนี่ย ไอ่ฟายย ไอ่เลวววว"
"...." เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยค่อยๆเดินไปดูมันที่พื้นด้วยท่าทีระมัดระวัง เห็นมันนอนหงายอยู่ ไอ่บร้านี่แกล้งหลับแน่ๆก็ไม่หลงกลเมิงอีกแล้ว ผมเลยเอาเท้าแหย่ๆที่ขามัน....แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนียนนะเมิง เดี๋ยวเจอกรู...ผมเอามือล้วงกระเป๋าทำเสียงให้เนียนที่สุด...
"เอ่อดี...กรูแค้นเมิงมานานแล้ว วันนี้แหละกรูจะแก้แค้นสมใจ
.....
มีดที่กรูหอบไปซื้อมาจากพม่าที่ว่าแทงที่เดียวตายห่าไปไม่ผุดไม่เกิดสามชาติ ไม่เสียแรงที่ซื้อมาได้ใช้ประโยชน์ก็คราวนี้แหละว้าๆๆๆ 555+
.....
จะแทงแล้วน๊าๆๆๆ" มันยังเงียบเนี่ยนเหมือนเดิมนะเมิง "เมิงตายยยยยย" ผมกำลังทำท่าง้างมือพอดีไอ่เล่วนั้นก็ลุกพรุดขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่มุมห้อง เร็วจริงนะเมิงงง
"เฮ้ยยย...อย่านะโว้ยยย"
"555+ ไอ่เชี้ยยยย" ผมหัวเราะเพราะสิ่งที่ถืออยู่ในมือคือดินสอไม้ยามแค่สองนิ้วกว่าๆ(ใช้จะหมดอยู่แล้ว)
"เอี้ย...เอ้ย สาดแกล้งกรูหรอ?"
"อ้าวว...ทำไมเมิงหมาอย่างนี้ละ ทีเมิงทำเอี้ยอะไรกับกรูกรูยังไม่พูดเลยนะ"
"หรอ???....ไม่พูดแต่ถีบเลยเนี่ยนะ"
"เอ่อ...ก้อเมิงมันเลวๆๆๆ"
******************
อ๊ากกกกกกก....นิดนึงนะคร๊าฟฟฟฟ อดใจรออีกนิดนึงน๊า เดี๋ยวใกล้แล้ว ความทรงจำในอดีตมันกำลังจะมาถึงแล้วยังไงก็อย่างพึ่งใจร้อนน๊าๆๆๆ ตามอ่านกันมากๆแล้วจะรู้ว่าคู่นี้จริงๆแล้วเขาน่ะ.....หึหึ ไม่บอกกกกก อิอิ (กลัวโดนรุมตืบจัง เหอะๆๆ)
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ วะฮ่าๆๆ เร็วทันใจดีแท้
ว่าแต่คดีเก่าคืออะไร สงสัยๆๆๆ
-
อ้าวววว จูบกันแล้ว
ว่าแต่เห็นใจอะไรโก แง่มๆ โกมันเลวอะไร
ยังสงสัยต่อไป
-
หุหุ ปากต่อปาก ผายปอดชิมิ กร๊ากกกก
:z2: :z2: :z2:
-
5+555555555555+
จาฮาไปไหนนี่ย
แร้วนี่คุนชายท่านแต่งองค์อาไรอยู่
อย่าบอกนะว่ากางเหงในไร้บ็อคน่ะ
ว้าววววววววววววว
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:m16: :m16: :m16:
-
พี่มอสสส
เมยังมิแจ่มแจ้ง
พี่โกเลวยังไงอ๊ะ??
แต่จูบกันแล้วว
จูบกันแล้ววววว
:z1:
-
มาต่อหลังเรารีพลาย
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ดีที่แวะเข้าเล้าอีกรอบ
ปล.เข้ามาอ่านเพื่อผ่อนคลาย แล้วไปซุยจะฟิสิกต่อ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
คาบไม่ใจร้อนใจเย็นๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
ไม่ไหวละอยากจะบ้าตาย รีบมาอัพนะคราบ
-
:beat:
-
มารอต่อไป :laugh:
-
แอร๊ยยยยยย
รีบมาต่อด่วน
ตกลงมันยังไงกันแน่ไอคู่นี้
-
สั้น...... :m31: :m31: :m31: :m31:อยากได้ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แงแง
กะลังมัน
มีจ๊วบแร้วด้วย
มาต่อเรวๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
มารออ่านด้วยคนจ้า :3123:
-
มาอ่านด้วยคนนะ น่าสนุกดี :laugh:
:L2: ให้กำลังจายยยยยยย
-
มาอ่านด้วยคนครับ
หึหึ
:t3: :t3:
-
จูบปากกันแล้ว :z1:
-
ช่าย เล้วเลว เลวตรงที่อุตสาห์มีโอกาสแล้วก็ยังทำแค่จูบนี่แหละ เสียอารมณ์ :m16:
-
อ๊ากกกกกกก....นิดนึงนะคร๊าฟฟฟฟ อดใจรออีกนิดนึงน๊า เดี๋ยวใกล้แล้ว ความทรงจำในอดีตมันกำลังจะมาถึงแล้วยังไงก็อย่างพึ่งใจร้อนน๊าๆๆๆ ตามอ่านกันมากๆแล้วจะรู้ว่าคู่นี้จริงๆแล้วเขาน่ะ.....หึหึ ไม่บอกกกกก อิอิ (กลัวโดนรุมตืบจัง เหอะๆๆ)
+++++++++++++++++++++++++++
คู่นี้เขาคง คง...............
ให้เดาว่า หน้าจะไม่ลงเอยอ๊ะเป่า
เพราะใช้คำว่า ความทรงจำในอดีต
เอ๊ะเราหลักภาษามากไปลึเปล่า
แต่เรื่องหน้าลุ้นดีครับ
คิคิ ขอบคุณที่เขียนให้อ่าน
-
ช่าย เล้วเลว เลวตรงที่อุตสาห์มีโอกาสแล้วก็ยังทำแค่จูบนี่แหละ เสียอารมณ์ :m16:
:haun4: :haun4: :haun4:
เห็นด้วย ๆ
:pig4:
-
มาอ่านคับ
เรื่องน่าสนใจดีคับ
มาต่อบ่อยๆ นะ
-
มาอ่านเรื่องใหม่คับอิอิ
มาต่อบ่อยๆๆๆนะคับ
สู้ๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่า เรื่องนี้น่าสนใจ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รออ่านต่อไปคับ
-
อ่าคิดถึงบอร์ดนี้มากมาย ไม่ได้เข้ามาสองสามวัน คันไม้คันมือ คนที่เรียนฟิซิกขยันๆเอาใจช่วย(เรียนมากระวังสมองไหล!!!แฮ่ๆ )
มาสานต่อเรื่อวราวของเรากันเลยดีกว่าเนาะๆๆ
*********************
"เฮ้ยยย....เมิงไปแต่งตัวเหอะวะ เห็นแล้วจะอ๊วก"
มันใส่กางเกงนอนตัวเดียว ดีหน่อยที่เป็นขายาว เหอะๆใส่แปลกๆวะคนอื่นมีแต่ใส่บ็อกหรืออะไรงี้ แต่ชั่งเถอะสนทำไมวะ
"เอ่อๆ...กะแล้วว่าเมิงต้องมา ถ้าเมิงไม่มาก็ไม่มีใครกล้ามา"
"ก็ใช่ดิ เจ้าของบ้านพันธุ์ร๊อคไวน์เรอร์อย่างเมิงใครจะกล้าเข้าวะ"
"ปากดีนะเมิง เดี๋ยวจับปล้ำซะ"
"เฮ้ยยย...ไอ่เชี้ยอย่างเข้ามานะโว้ย กรูสู้" ตั้งท่าป้องกันตัวเต็มที่
"จร้าๆๆ พ่อคนเก่ง"
"ไปเลยนะเมิง...พี่นิดเขาบอกว่าด่วน!!"
มันเดินวนมาที่ผม ส่วนผมเองก็ตั้งท่าเต็มที่กลัวมันนี่ ไอ่เลวนี่แรงเยอะจะตาย
"กรูไม่ทำอะไรเมิงหรอก แหม...กลัวจัง!!"
มันพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง เฮ้ออออ....ผมถอนหายใจฟอดใหญ่ เวรเอ๋ยกรูนี่ซวย ซวยจริงๆ พอแน่ใจแล้วว่ามันเข้าห้องน้ำไปเลยออกไปรอมันที่สวนหน้าบ้านดูร่มรื่นดีชอบๆ ผ่านไปซักสัก(ชั่วโมงกว่า) มันก็โผล่หัวออกมาด้วยผมทรงเดิม รองทรงหน้าม้ายาวเกือบจะผิดทั้งหน้า 55+ ดีถ้าปิดทั้งหน้าจะดูดีกว่านี้
"ทรงนี้อุบาทว์วะ..."
"ทำไม...เท่ห์ดีออก"
"เหอะๆ...เมิงไม่คิดจะเปลี่ยนทรงเลยรึไงละ"
"ไม่...ถ้ากรูเปลี่ยนเมิงก็จำกรูไม่ได้ดิ"
มันพูดหน้าตาเฉยแล้วเดินไปที่โรงรถประตูโรงรถเลื่อนเปิดขึ้น มันไม่รู้หรอกว่าคำที่มันพูดเหมือนไม่คิดอะไรเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทำให้คนอย่างกรู คนอย่างกรู........................ ตลกวะๆๆๆๆ 555+ ยืนหัวเราะปล่อยฮาออกมาซะดังจนมันยืนงงเป็นไก่ตาแตกหันมามองที่ผม
"เป็นเอี้ยอะไร?" มันตระโกนมา
"5555+"
"บ้าไปแล้วหรอเมิง?"
"5555+"
ยังหัวเราะไม่หยุดก็ขำน่ะมันไม่เคยพูดอะไรน้ำเน่าแบบนี้มานานจนผมลืมไปแล้วว่ามันเคยพูดอะไรแบบนี้ พอมาได้ยินอีกทีก็ฮาแตก มันคงทนสภาพผมไม่ไหวเดินมาหิ้วแขนผมแล้วลากไปที่รถ...
"ถ้าเมิงไม่หุบปากกรูจะประจานเรื่องเมิงเดินโชว์ก้น!!!!"
"55..5...อืมมม" ความเงีบเกิดขึ้นทันทีตามสัญชาตญาณเมิงก็เลวแบบนี้ตลอดไม่เปลี่ยน ไม่มีเสียงหัวเราะหลุดออกจากปากผมอีกเลย
มันขับรถออกจากบ้านผมนิ่งนิ่งไม่เข้าใจเหมือนกันเวลาอยู่กับมันสองคนในที่แคบๆไม่อยากพูดอะไรเลย ไม่รู้เพราะอะไรมันเป็นไปอัตโนมัติ อยากชวนคุยนะจะได้ไม่อึดอัด สายตาผมแลดูทรงผมมันเป็นระยะ นี่...เมิงคิดว่าทรงนี้ดูดีสุดแล้วใช่มั้ยวะ เหอะๆ...ก็ดีนิ มั่นใจมากกก
"อย่าแอบไปอู้ละเมิง" มันบอกผ่านกระจกรถที่เลื่อนลงครั้งบาน
"เอ่อ กรูรู้แล้ว"
พูดจบมันก็ขับรถไปที่ลานจอดรถ เหอะๆไอ่บร้านี่อะไรของมันฟะ...
------------------
ผมกับโกรู้จักกันมากขึ้นทุกๆตอนเย็นเราจะมาเจอกันที่นี่บ่อยๆเรามาคุยกันมากขึ้น เจอกันบ่อยขึ้น พูดกันหยาบขึ้น เรามาทำการบ้าน มากินขนม หรือแม้แต่มาแอบกระโดดน้ำเล่นเหอะๆถึงจะดูแล้วทุเรศ(เด็กม.ปลายกระโดดน้ำ)แต่มันก็ดี เหมือนมันเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด มันอยู่ข้างๆผมตลอด ตอนเรียนเราก็มีเจอกันบ้างก็ทักทายตามประสา ยิ่งนานเข้าผมก็รู้ว่าเราต่างกันมากแค่ไหน ผมรู้ว่ามันเป็นเด็กวิทย์ที่ขี้เกียจมาก สกมก แล้วก็ไม่ค่อยจะเอาไหนเท่าไหร่ จนเมื่อผ่านไปหนึ่งปีเหมือนเราจะแก้ปัญหาให้กันและกัน ผมเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ได้ ส่วนมันก็ไม่ค่อยจะทำการบ้าน เราก็ค่อยๆช่วยกันแก้ปัญหามันไป จนเมื่อผมเริ่มมัความรัก....
เธอเป็นเด็กสายศิลป์หน้าตาน่ารักแถมยังเป็นหัวหน้าชมรมภาษาญี่ปุ่นอีกต่างหาก โดนครับโดนมากกกกก...ผมเริ่มเข้าไปหาเธอ สืบหาเบอร์เธอ ตามโทรไปทุกวัน ตื้อไปคืน(ตื่อไงวะ ตื้อทุกคืน!!!....) ซื้อของให้ ไปหาเธอบ่อยๆ พักหลังๆด้วยความหน้าด้านของผมเราก็เลยเจอกันบ่อยขึ้น แต่กลับกันผมกับไอ่โกก็ไม่ค่อยได้เจอกัน นี่แหละที่เขาบอกว่าได้อย่างเสียอย่าง
ความรักผลิบาน ทุกอย่างเป็นสีชมพูมันใช้ได้กับผมจริงๆนะ ผมรักเธอ มีความสุขมากที่ได้พูด ได้ฟัง ได้เห็นเธอ คือรู้สึกเลยว่ามันเต็มทุกอย่าง โดนเฉพาะสมองที่ดีขึ้นมาก เหอะๆเกี่ยวมั้ยละ....
ก็ผมรักเธอจริงๆรักเธอมาก เธอทำให้ผมยิ่ม หัวเราะ ไม่มีครั้งไหนที่ผมต้องร้องไห้ให้เธอเลย ถึงแม้เธอจะสวย สวยมากด้วยแต่ในตอนนั้นเธอก็ไม่เคยคบใครคนอื่นนอกจากผม นี่แหละมั่งคับที่ทำให้ผมรักเธอ เธอเป็นคนสวยที่เลือกได้ แต่เธอก็เลือกที่จะมีแค่ผมคนเดียว บอกตรงๆว่าผมทั้งหึง ทั้งหวงเธอ แต่พอเธอเป็นแบบนี้ ได้ใจคับ เอาไปเลยทั้งใจของผม
"เดี๋ยวนี้ไม่เคยเจอเมิงเลย..."
"ไม่ค่อยว่างน่ะ...ก็โลกมันเป็นสีชมพู"
"....."
"อืม...ยังไงก็อย่าลืมว่าที่นี่รอเมิงอยู่นะ"
"เอ่อ...กรูรู้แต่ตอนนี้กรูอินเลิฟไง เมิงรู้จักมั้ยละ อินเลิฟน่ะ"
"กรูรู้...แต่ก็แค่รู้"
"เหอะๆๆ อะไรของเมิงวะ...กรูไปแล้วนะ"
"...."
"กรูไปแล้วนะ"
"...."
ผมลุกขึ้นจากพื้นปัดฝุ่นที่ก้นออกแล้วบอกมันอีกครั้งเห็นมันนั่งเหม่อก็เลยไม่อยากกวนเดินถ่อยออกมา ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรของมัน...---------------------------
วันนี้งานไม่ค่อยยุ่งเลยอาจจะเพรากลางเดือนแล้วมั่ง แต่ดูคนอื่นเขาก็ยังยุ่งๆกันอยู่ไหงเรากลัวว่างหว่า แต่ก็ดีนะนั่งเขียนอะไรเพลินๆไป วาดรูปอะไรไปมากมายลงในสมุดความคิดที่ไม่มีอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลย อยากจะเขียนก็เขียน...เฮ้ออออ ดีนะที่กรูหักมุมมาเรียนแบบนี้ ไม่งั้นตอนนี้กรูคงนั่งหน้าเอ๋อคำนวณอะไรต่อมิอะไรอยู่แน่ๆ แล้วจู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล..."
"ฮัลโหล...มอสหรอ เฮ้ย นี่เมิงอยู่เชียงใหม่ใช่ป่าว?" ไอ่กายเพื่อนสมัยมหาลัย
"เอ่อใช่ ทำไม?"
"นี่กรูกำลังจะไปเชียงใหม่วะ มารับกรูหน่อยดิ"
"อ่าว...เมิงมาทำอะไรละ?"
"ก็มาเรื่องงานไง แต่พอดีรถกรูเสียกรูเลยต้องนั่งทัวร์มา"
"55+ แล้วเมิงคิดว่ากรูมีรถรึไงละ"
"เฮ้ยยยย....จริงป่าวเนี่ย แล้วไอ่เหลืองของเมิงละ"
"ขายไปพร้อมฤดูอกหักแล้วโว้ยยย"
"โห...ไอ่ ไอ่ โอ๊ย...จะด่าเมิงยังไงเนี่ย เฮ้ย....ยังไงก็มารับกรูหน่อยดิ กรูไม่ค่อยรู้ที่ด้วย เมิงไม่ห่วงเพื่อนเลยใช่มั้ย?"
"ใช่" เอ่อ ง่ายดีเนาะ ดูรักก๊านรักกัน
"มอสสสสส...เพื่อนมอสมารับเพื่อนกายหน่อยนะคร๊าฟฟฟ นะคร๊าฟฟฟ"
"...."
"นะๆ...เอางี้เดี๋ยวกรูเลี้ยงข้าวมื้อหนึ่ง"
"...ได้เสมอ"
ผมกดวางทันที เรื่องฟรีกรุไม่พลาดอยู่แล้วละไอ่กาย
***************
อ่า...เดี๋ยวตอนบ่ายๆมาต่ออีกๆๆ อ่านกันน๊า อืม...อาจจะมีรูปมาแจมนิดหน่อย ผมวาดเองเลยน๊า เอิ๊กๆ(ถึงดูไม่ได้กรูก็จะโชว์) เป็นกำลังใจให้คนอื่นเหมือนกัน ไม่ว่าจะเจออะไรกับชีวิตก็ตามขอให้พวกคุณสู้ๆนะครับ บางที่สิ่งร้ายๆที่เราเจออาจจะไม่ไช่เรื่องร้ายอย่างที่เราคิดเสมอปาย หามุมดีๆของมันให้เจอน๊าคร๊าฟฟฟ(คนที่แอนตี้พวกภาษาแบบนี้ขอโทษด้วยนะครับ)
-
จิ้มๆ อินเลิฟแล้วลืมเพื่อนไปเลยอ่ะ :laugh:
-
จิ้มก่อนอ่าน
:really2: :really2: :really2:
-
อืม..........
มีรักแล้วลืมเพื่อน
-
ก็ผมรักเธอจริงๆรักเธอมาก เธอทำให้ผมยิ่ม หัวเราะ ไม่มีครั้งไหนที่ผมต้องร้องไห้ให้เธอเลย ถึงแม้เธอจะสวย สวยมากด้วยแต่ในตอนนั้นเธอก็ไม่เคยคบใครคนอื่นนอกจากผม นี่แหละมั่งคับที่ทำให้ผมรักเธอ เธอเป็นคนสวยที่เลือกได้ แต่เธอก็เลือกที่จะมีแค่ผมคนเดียว บอกตรงๆว่าผมทั้งหึง ทั้งหวงเธอ แต่พอเธอเป็นแบบนี้ ได้ใจคับ เอาไปเลยทั้งใจของผม
:m26: :m26: :m26: เหมือนรักแห่งสยามเลย
ได้ชะนีแล้วลืมเพื่อนยังงี้เจ๊ไม่ปลื้มนะคร่ะคู๊ณณณณณ . . .
จำไว้อีกอย่างนะคร่ะ
สุขใดไหนเล่าไม่เท่ามีแฟนเป็นผู้ชายคร่ะ
ฉะนั้นหันมาบริโภคผู้ชายกันเถอะเตง :haun5:
:pig4:
-
กาย ตัวแปรที่จะทำให้อารมณ์หึงพุ่งกระฉูด :jul3:
-
:z2:
เข้ามาอ่านด้วยคนนะครับ
ชอบ...มอสโก...ชอบรัสเซีย(ซึ่งไม่เกี่ยวกันเลย)
มอสสสส....ไม่รู้รึไง...ว่า โก มันคิดไรอยู่
ขอตาม นะ ขอตาม ขอบคุณ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2:
เข้ามาอ่านด้วยคนนะครับ
ชอบ...มอสโก...ชอบรัสเซีย(ซึ่งไม่เกี่ยวกันเลย)
มอสสสส....ไม่รู้รึไง...ว่า โก
ขอตาม นะ ขอตาม ขอบคุณ
:pig4: :pig4: :pig4:
:o :o :o :o :o
ที่แท้คนแต่งก็แฝงนัยไว้ด้วยหรือนี่
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
แล้วจะรออ่านตอนบ่ายๆต่อนะคราบ
ท่าทางตอนต่อปายมันจะต้องมีเรื่องเกิดชัว อิๆ แหมแอบไปพาเพื่อนมา อะนะ
-
เพื่อนมา o22 เด๋วก็โดนโกหึงหรอก
-
รัวังน๊าาาาาา
ท่านประทานควันออกหู
ทีนี้ล่ะข้าวก้อจาไม่ได้กินด้วยน๊า
-
เหมือนรางร้ายจะมาพร้อมๆการปรากฎตัวของกาย เอิ๊กๆ
งานนนี้มีหึงๆๆๆ รึเปล่านะ?? 555
-
มารอตอนต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
มารอตอนต่อไป
:z2: :z2:
-
ยังไม่เห็นความเลวของโกเลย
เห็นแต่ความรักของโก ที่ให้ใครก็ไม่รู้
-
เหอๆ นั่นจิ โกมันเลวตรงไหนหว่า ยังหาไม่เจอเลย
:z2: :z2: :z2:
-
ก่อนอื่นต้องขอโทดก่อน เอิ๊กๆบอกจะมาต่อตอนบ่ายสายนิดนึงไม่ว่ากันนะ มอสโก....คิดได้ไงอ่า ยกนิ้วๆๆๆ เอิ๊กๆๆ ขำอ่า 55+ ชอบๆน่ารักจังคนคิด อิอิ เอาละมาฟิตกันต่อเลย!!
มัวแต่ดีใจไปจนนึกว่าตัวเองมีรถ เอ่อ...ลืมไปเลย แล้วทำไงวะเนี่ย 555+ ยืมไอ่เลวมันคงไม่ว่าแค่แป๊บเดียวเอง...แผนชั่วถูกวางขึ้น ไม่นานผมก็ย้ายตัวเองไปอยู่หน้าห้องมัน
ก๊อกกกก! ก๊อกกกก!
"เข้ามา..."
"ดี...ทำอะไรอยู่"
"ไม่มีตาหรอ?" มันนั่งเปิดแฟ้มไปมาอยู่ที่โต๊ะ
"อืม...มีเรื่องจะขอร้องหน่อย"
"..." มันผิดแฟ้มแล้วมองมาที่ผม "เรื่องอะไร..."
"คือเพื่อนกรูจะมาเชียงใหม่ แล้วจะให้กรูไปรับไง แต่ไม่มีรถ"
"อ่าว...แล้วเมิงก็โง่บอกว่าจะไปรับ เลยจะมายืมรถกรูว่างั้น"
"...เหอะๆ รู้ทันๆๆ" 55+ เสียฟอร์มหมดเลยกรู ไอ่กายคอยดูกรูจะกินจนเมิงจนเลยแหละ เพราะเมิงกรูถึงต้องมาขอร้งไอ่เลว...(เอ๊ะ หรือเพราะกรูเองวะ?)
"หึ...แล้วเมิงจะเอาอะไรมาแลก?"
"หือ...แลก? แลกอะไร?"
"อ่าว...ก็เมิงจะเอารถกรูไปเมิงก็ต้องตอบแทนน้ำใจกรูหน่อยดิวะ"
"เอ่อ ดีเนาะเมิง....แล้วเมิงจะให้กรูทำอะไรละ"
"มาให้พี่จูบดิน้องงงง" มันทำเสียใหญ่ สยิววะๆๆ
"ไอ่เลว...งั้นกรูไม่ยืมก็ได้" ผมทำท่ากำลังจะเดินออกไปแต่เสียงมันก็ห้ามไว้ก่อน
"กินข้าวมื้อหนึ่ง" มันพูดแล้วหัวไปสนใจปฟ้มตรงหน้ามันอีกครั้ง
"เอ่อ...กุญแจละ"
ผมขับรถมันออกมาอย่างหน้ารื่น 55+ ข้าวฟรีสองมื้อ มันคืออะไรที่มีความสุขมากมายครับ นี่เรากำลังจะอร่อยจังตังค์อยู่ครบหรอเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งมันความสุข...สักพักหนึ่งผมก็ถึงสถานีขนส่งคนเยอะอยู่เหมือนกัน นั่งรอไอกายมันซักพักหนึ่งมันก็โทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว พอรถทัวร์สายเชียงใหม่-กรุงเทพเข้ามา จอดปุ๊บไอ่กายก็ปรากฏตัว...
"เฮ้ยยย...ขอบใจวะที่มารับ"
"ไม่เป็นไรวะ...เพื่อนกัน ยังไงขอฟรีก็มาก่อน"
"หือ...ยังไงวะเมิง เอ่ๆไปกันเหอะ"
"แล้วไปไหนละ..."
"กรูจองโรงแรมไว้แล้ว...แถวกาดสวนแก้วอะไรนี่แหละ"
"อ่าว...เมิงจองแต่เสือกจำไม่ได้"
"ไปเหอะ เดี๋ยวพอเห็นชื่อโรงแรมเดี๋ยวกรูก็รู้เองแหละ"
"เอ่อ...ดีเนาะเมิง"
เรานั่งอยู่ในรถ อืม...ดีรถติดชิบ ไอ่กายมันดูดีนะเพราะมันทำงานเป็นพวกรับขายงานศิลป์ไงไอ่นี่หัวการค้าจะตาย กะว่าจะไปขายอยู่นะแต่ไม่ค่อยชอบ แล้วกรูก็ไม่เข้าใจมันนั่งวาดนั่นเรียนตั้งนานแต่จบไม่กลับไม่วาดไม่ทำ แต่ขาย อืม...เมิงไปเรียนการตลาดดีกว่ามั้ย?
"แล้วเมิงทำอะไรอยู่?"
"ออกแบบคอล์ลัม"
"อ๋อ...เอ่อๆดีๆแสดงว่าหายแล้ว"
"หายอะไรวะ"
"ก็หายอกหักไง"
"อ๋อ...อืม หายมานานแล้วโว้ย"
"หายพร้อมกับไอ่เหลืองของเมิง..." มันหมายถึงรถคันเก่าของผม "เอ่อ...แล้วนี่รถใคร"
"รถเจ้านาย..."
"โหหหห....นี่เมิงลงทุนวะ เอารถเจ้านายมารับกรูเลยหรอ? เพื่อนที่แสนดี" มาทำท่าทำทางดีใจเหลือหลาย เหอะๆไอ่ชั่ว
"แล้วนี่เมิงจะพากรูไปเลี้ยงที่ไหนเนี่ย"
"ไม่รู้ดิแล้วแต่เมิง..."
"ใช่นี่ป่าว...โรงแรมปางสวนแก้ว" ผมชะลอแล้วถามมัน
"เอ่อ...ใช่ๆๆ นี่แหละ"
"โห...หรูเชียวนะเมิง"
"เอ่อๆ...อยู่แล้ว"
ผมเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมไอ่กายบอกว่าตอนดึกๆจะโทรมาหาอีกที สรุปนี่กรูเป็นคนขับรถเมิงหรอ? อืม...ดีนิ หักรถเลี้ยวกลับไปที่บริษัทตามห่าลืมดูเวลาไปเลยห้าโมงกว่าแล้วนี่หว่า เอาแล้วไงกรู...
"อ่าว...น้องมอสยังไม่กลับอีกหรอ? พี่นึกว่ากลับไปนานแล้วนะเนี่ย"
"อ๋อ...พอดีเอาของมาคืนผู้จัดการน่ะคับ"
"หือ...ไม่ทันแล้วมั้งพี่เพิ่งเห็นเขาโบกรถแดงไปเมื่อกี้นี่เอง..."
"ห้าาา...จริงหรอพี่นิด แล้วมัน...เอ้ย แล้วเขาไปไหนหรอคับ"
"กลับบ้านมั้ง เห็นบ่นๆ"
เท่านั้นแหละผมรีบเหยียบคันเร่งมุ่งไปที่บ้านมันทันที ทุกทีเมิงกลับบ้านช้าไม่ใช่หรอ ไหงวันนี้เสือกเป็นอะไรขึ้นมาอีกละ ไอ่เลวนี่ตลอดเลย...รู้ว่าเมิงอยากกลับบ้าน แต่รอหน่อยไม่ได้รึไงวะ ผมเริ่มหัวเสียนี่ผมต้องขับรถไปบ้านมันตอนห้าโมงกว่าๆซึ่ง..........................................................ไฟแดง
อืม...ดีนิ แล้วกรูต้องนั่งรถกลับไปที่หอไปชำระล้างสิ่งสกปรก แล้วต้องนั่งรถไปเจอไอ่กายอีก โห..เยี่ยมเลยชีวิตกรู เยี่ยม...เยี่ยมจริงๆ
ปี๊มมมมม! ปี๊มมมมม!
แล้วผมและรถมาก็มาเกยอยู่หน้าบ้านมันในเวลา....19 นาฬิกา 59 นาที เอี้ย!เอ้ย....นอกจากรถจะติดแล้ว กรูยังหลงทางอีก ไอ่บร้านี่ก็ไม่เคยจะให้เบอร์กรูไว้หรอกนะ เอ่อ...ดีนิ เซ็งเลยหน้านี่งิกเป็นฟอยขัดหม้ออยู่แล้ว...
ปี๊มมมมม! ปี๊มมมมม!
ปี๊มมมมม! ปี๊มมมมม!
เอ่ออออ...ไอ่เลววววว! เมิงรู้อารมณ์กรูตอนนี้มั้ย ไอ่เชี้ยเอ้ย...ไฟในบ้านก็เปิดนี่เมิงไม่คิดจะมาเปิดประตูหน่อยรึไง? ควันออกตาออกหู ออกตูด (เอ้ย...ไม่ใช่ละ) เดินไปเปิดรั้วมันไม่เคยจะล็อคกรูจะคอยดูวันที่เมิงตื่นมาแล้วเลยแต่กางเกงในตัวเดียว...
รถจอดเรียบร้อยผมเดินไปที่ประตูบ้านมันไฟในบ้านเปิดอยู่แต่เงียบไปหมด ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
"ไอ่เลว...ไอ่เลว มุดหัวอยู่ไหน!!" เงียบคับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไอ่เลว...ไอ่เลว ตายแล้วหรอเมิง??"
มองไปรอบๆมันหายหัวไปไหนเนี่ย แมร่ง ทำอะไรอยู่วะเนี่ย...เล่นอะไรกับกรูอีกละ ระหว่างที่เรียกมันอยู่จมูกตัวดีก็เสือกไปสูดเอากลิ่นหอมอะไรแปลกๆ โอ๊ยยยยย...ท้องร้องเลยเมิง กลิ่นอะไรวะ นาทีนั้นไม่สนใจแล้วไอ่เลวนั่นจะอยู่ไหนก็ชั่งเถอะ ผมเดินหางชี้ให้ประสาทรับกลิ่นนำทางไป ตอนนี้ขอแค่รู้ว่ามันคือกลิ่นอะไร หอมมากคับ หอมจริงๆ...เดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา....แล้วก็
อ๊ากกกกกกกกกกกกก....อะไรเนี่ย สเต็ก ผัดผัก สปาเกตตี้ สตู แล้วนั่นอะไร ปลาทอดหรอ ตัวใหญ่จังงงงง โห.....ของกินครับ เต็มโต๊ะเลย ไอร้อนและกลิ่นของมันอบไปทั่วเลยยยยย ผมเดินเข้าไปใกล้โต๊ะมากขึ้น
"ไอ่เลว...ไอ่เลว!!"
55+ ไม่มีเสียงตอบกลับ งั้นขอกรูหน่อยแล้วกันนะ นิดหน่อยคงไม่ว่ากัน...ผมรีบคว้าซ้อมที่ห่อด้วยกระดาษทิชชูนั่นมาจิ้มเนื้อปลาเป็นอย่างแรก ปากก็อ้าซะกว้างพร้อมที่จะยัดมันเข้าปากแล้วลิ้มลองความกลมกล่มและรสชาติของอาหารอย่างเต็มที่
"ทำอะไรจร้าาาาา"
"เฮ้ยยยยยยยยยยยย!!!"
ซ้อมในมือหล่นลงพื้นทันที ผมดิ้นสุดตัวครับ ไอ่สารเลวนั่นมันพุ่งมาจากไหนไม่รู้ แต่นั่นยังไม่เท่ากับ.....มันกอดผมอยู่!!! ผมทั้งดิ้นทั้งตระโกนโวยวาย
"ไอ่เลวววว...เมิงทำอะไรเนี่ย???"
"ก็ลงโทษขี้ขโมยงั้น?"
"ไอ่เชี้ย...กรูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"หรอ...แล้วที่เมิงเอาซ้อมมาจิ้มน้องปลาของกรูละ"
"อ...เฮ้ยยยย ปล่อยดิวะ" 55+ เถียงไม่ออก
"ไม่....จนกว่าเมิงจะ...."
"จะ...จะอะไรรรรรร โอ๊ยยยยย!!" ยังคงดิ้น...ไม่เข้าใจจะดิ้นทำไมในเมื่อไม่ได้ช่วยอะไรเลย อืม...ก็ไอ่เลวมันควายดีๆนี่เอง
"จะ...นั่งกินข้าวกับกรูไง?"
"หือ...อะไร กินอะไร?"
"กินข้าวนี่ไง ก็เมิงยืมรถกรูไป เมิงบอกแล้วนะว่าจะตอบแทนกรู"
"หือ....ตอนนี้เนี่ยนะ?"
"เอ่อ...ก็ใช่งั้น? หรือเมิงจะตอบแทนด้วยอย่างอื่นละที่รัก???"
"ไอ่เอี้ย...ปล่อยกรูนะ 55+" หลุดขำอ่า เหอะๆๆ
"55+ อะไรของเมิง อยากให้กรูปล่อยรึป่าวเนี่ย อะๆ ชอบละซิๆๆ"
"55+ ไอ่เลว ปล่อยๆ ปล่อยเหอะๆกรูไม่ไหวละ 55+ เจ็บบบ 55+"
ฮาคับกับคำพูดของมัน มันฟังดูแล้วแปลกๆจี้ๆไงก็ไม่รู้อ่า เหอะๆๆ....แล้วมันก็ปล่อยผม โอ๊ยยย...ทั้งขำทั้งเจ็บ ไม่ไหวๆ
"เอ้า...นั่งเลยครับ" มันเลื่อนเก้าอี้ให้ผม
"เอ่อ...กรูไม่ใช่สุภาพสตรีนะ มีมือโว้ยยย"
"หรออออ...เล่นตัวแท้นะเมิง เอ้าๆรีบนั่งๆ"
"เอ่อ..."
************
มื้อค่ำอันแสนหวาน โอ๊ยยยย...ทำไงละเนี่ยต้องกินสองมื้อเลยรึไงมอสสสสจร้า งกไปแล้วมั่ง มาตามกันว่ามอสจะเปลี่ยนรางรถไฟอย่างไรให้ไหลลื่นที่สุด....
-
^
^
^
จิ้มมๆ ปาดป่าวหว่า
เหอๆ อะไรเนี้ย รีบกลับมาทำดินเนอร์ =__________="
ไม่ค่อยเลย
-
จิ้มทะลุรีบนถึงคนแต่ง
เอิ๊ก ๆๆๆๆ
-
ท้องแตกแน่น้องมอส :laugh:
-
หนุกจังเลย
-
ความงกไม่เข้าใครออกใครจริงๆ เด๊วเหอะ จะได้จ่ายค่าอาหารเป็นความบริสุทธิ์ กร๊ากกกก
:z2: :z2: :z2:
-
แวกกก...
กะลางมันนิ
จะมีฉากบนโต๊ะอาหารมั้ย
:m12: :m12: :m12:
<<<<แอบหวัง>>>> :m1: :m1: :m1:
-
ทำไมมีแต่อาหารคาว ไม่มีอาหารหวานเหรอ ตัวเอง :-[
-
พี่โกโรแมนติคจริงๆเลยนะ
นึกว่างอนแล้วรีบกลับมาบ้าน
ที่แท้รีบกลับมาทำอาหารไว้ให้อ่ะ :-[
พี่มอสสอิ่มจังตังอยู่ครบ 55+
-
พี่ โก น่ารักจัง แหมรีบกลับมาแอบทำเซอร์ไพรซ์ อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
มารออ่านต่อไป
-
:z2:
มาชื่นชมความน่ารักของ มอส...โก อิ อิ
จากเรื่อง..กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ...ไอ่เลว!
เป็นมื้อค่ำของคู่อริ..ที่มอสต้องตอบแทนค่าที่ยืมรถ
ท่าทางเหมือนจะหวานเชียวนะเนี่ย ยังไม่เห็นว่า โก จะเลวตรงไหนเลย
เราว่าน่ารักนะ อยากเอาใจ อยากอยู่ใกล้มอส (คงอยากทำไรมากกว่านี้แน่เลย ฮิ ฮิ)
คุณ dengerous เขียนได้น่ารักนะ ขยันอีกต่างหาก ชอบ ชอบ
จิ้ม + ให้แล้วนะครับ แล้วรีบเอา มอสโก มาส่งเร็วๆเน้อ
อย่าให้คิดถึงนานเกินไป ....ไม่ดี ไม่ดี คนอ่านเหงา
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
ทำไมมีแต่อาหารคาว ไม่มีอาหารหวานเหรอ ตัวเอง :-[
o18 อาหารคาวยังไม่ได้กินเลยนะครับ
:angry2: แล้วอาหารหวานมันจะมาได้จะไดเล่าคร๊า ~
แต่มาลองคิด ๆ ดู อาหารคาวนี่มันจะมี NC ซ่อนอยู่หรือป่าวหว่า :haun4:
ตอนต่อไป NC บนโต๊ะอาหารแน่ ๆ
:pig4:
-
อ่านทันแระๆ สนุกมากๆๆ o18
อยากรู้จังเลยว่าระหว่างมอส กับโกเกิดอะไรกันขึ้นในอดีต
เป็นกำลังใจให้นะ... :L2:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
+1
-
กินของคาวแล้วก็ต่อของหวานจิ :z1:
-
น่ารักมานะโกนะ ม่ายเห็นจะเป็นไอ้เลวตรงไหนเลยคร้าบ
รักกันเลยนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อันเน่คิดอะไรกันมากมายเอ่ย? ของคาวมันไม่ดีน๊าจร้าาาา เอิ๊กๆๆ อะจึกกกก...ขอถามผู้อ่านหน่อยๆๆ อืม...ไอ่จิ้มๆ มันคืออะไรหรอครับ? แฮ่ๆ ไม่รุไม่ว่ากันนะ บอกกันบ้างดิ จิ้มๆเนี่ยจิ้มอะไรเอ่ย? หึหึ
ลงมือกินเลยครับ ไม่สนใจสิ่งรอบตัว น้องปลาจร้าคราวนี้ไม่มีมารมาขัดขว้างแล้วนะจร้า มามะมาอยู่ในท้องพี่เร็วๆ 55+ ซัดไปหลายอย่างเลยกรู
"อร่อยมั้ย..."
"อืม..." ผมหยุดมองไปที่มันเห็นมันนั่งกอดออกจอานของมันไม่มีร่องรอยการตักอาหารเข้าปากเลย "ทำไมเมิงไม่กินละ...กินดิ"
"ไม่...เอาเถอะ" เริ่มหน้าเสีย คนทำทำไมไม่ดินวะ
"เฮ้ยยย...อย่าบอกนะว่าเมิงใส่ยาพิษลงไป..."
"55+ นิยายไปป่าวเมิงเนี่ย?"
"เหอะๆ....ไม่ยักรู้ว่าเมิงทำกับข้าวเก่ง"
"อืม..."
--------------------------------
"เบลล์...ไปกับพี่เถอะ"
"แต่...เบลล์ไม่อยากไปนี่คะ ถ้าเบลล์ไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง มีคนมากมายที่เบลล์รู้จักอยู่ที่นี่นะคะ"
"แล้วจะให้พี่ทำยังไงละ...เบลล์จะขัดคำสั่งแม่หรอ? พี่ก็ไม่อยากบังคับเบลล์หรอกนะ แต่..."
"...." น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตากลมวาวของหญิงสาว
"งั้นเอาอย่างนี้...หนึ่งอาทิตย์นี้พี่ให้เวลาเบลล์จัดการเรื่องทางนี้ให้หมด แล้วพี่จะมารับเบลล์"
"...." ไม่มีคำตอบจากหญิงสาวเธอเหมือนยืนร้องไห้เหมือนคนไร้วิญญาณ
วันนี้ผมชวนเบลล์มากินข้าวเย็นกันที่ร้านประจำของเรา ทุกทีเบลล์จะเป็นคนสั่ง บางครั้งเธอก็แกล้งผมรู้ว่าไม่ชอบกินไข่ก็จะสั่งพวกข้าวไข่เจียว ข้าวผัด กระเพาไข่ดาว...แต่ผมก็ยอมนะ แค่เห็นเธอมีความสุขก็พอ แต่.........วันนี้ดูเธอซึมๆไม่เหมือนวันเดิมๆเธอเป็นคนร่าเริงไม่เคยนั่งซึม ถึงเคยก็ไม่มากผิดปกติแบบนี้...
"เบลล์..."
"เบลล์..."
"เบลล์..."
"ห....หือ"
"เป็นอะไรรึป่าว คิดอะไรอยู่หรอ?"
"ป...ป่าว สั่งอะไรรึยัง"
"ยังเลย...ก็ทุกทีเบลล์เป็นคนสั่งไม่ใช่หรอ แฮ่ๆไม่เอาไข่นะวันนี้น่ะ...." ผมหัวเราะแห้งๆแต่แทนที่มันจะทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้นเบลล์กลับก้มหน้าก้มตาไม่ยอมทำอะไรเลย
"เบลล์ เป็นอะไรรึป่าว บอกมอสได้นะ มีอะไรรึป่าว..."
ถึงเธอจะซึมผิดปกติแต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมตกใจเท่ากับการกระทำของเธอตอนนี้ เบลล์ลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปจากร้านปล่อยให้ผมงงกับชีวิตว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น? เบลล์เป็นอะไร...ทำไม? ทำไมทำกับผมแบบนี้
คืนนั้นผมโทรไปหาเธอถี่เท่าที่จะทำได้ หัวผมมันเหมือนจะระเบิดออกมา น้ำตาพร้อมที่จะไหลหากได้ยินเพียงเสียงเธอ เธอไม่บอกไม่พูดอะไรกับผมเลย....คำถามมากมายมันค้างคาอยู่ในใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา...
ผมฝืนตาหลับไปลงเลยจริงๆเช้าวันต่อมาผมเลยไปรอเธอที่ห้องเหมือนเคยแต่เธอก็ไม่มา เธอเป็นอะไรไป...ใจผมกระวนกระวาย ไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย หัวใจมาเรียกร้องห่วงหาแต่เธอ ในสมองก็ดังก้องไปด้วยคำพูดมากมาย เกิดอะไรขึ้น เธออยู่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไปเดินหนีเราวะ โอ๊ยยยยยย...นี่มันบ้าจริงๆ แล้ววันนั้นทั้งวันผมก็ไม่เจอเบลล์เลย
"เหม่ออะไรวะ..." เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังมันคุ้นหูผมดีถึงแม้จะไม่ค่อยได้ยินบ่อยๆก็ตาม
"ป่าว...ก็แค่ไม่สบายใจ"
"อืม...." แล้วก็เป็นมันจริง(อีกแล้ว) มันหยุดยืนอยู่ข้างๆผมเราสองคนมองออกไปที่บึงข้างหน้า "กรูรู้ว่าเมิงไม่สบายใจ ดูตาเมิงกรูก็รู้...."
"อืม...ตลอดแหละเมิง" แอบกัดมันหน่อย
"บอกกรูเถอะ...กรูอยากฟังเรื่องของเมิงนะ" ผมหันไปมองมันดูมันเป็นห่วงผมจริงๆเวลาแบบนี้ก็มีแต่เมิงเท่านั้นแหละ เมิงคนเดียวจริงๆ
"เธอเปลี่ยนไป...แล้วกรูก็สับสน" ผมกัดฟัน "ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ...กรูรับไม่ทันวะ"
"อืม..."
"กรู....เสียใจ"
"บางทีเธออาจจะมีเหตุผล"
"เหตุผลที่บอกกรูไม่ได้...เธอไม่พูดไม่บอก ไม่มาเจอหน้ากันเลย" ยิ่งพูดก็เหมือนตอกย้ำสมองมันตือไปหมด
"ลองคุยกันดีๆดิ กรูว่าเมิงก็รักกันดีนะ ถึงขนาดลืมกรูเลยนิ"
"โอ๊ยยยยยย....กรูไม่รู้ ไม่รู้โว้ยว่าเกิดอะไรขึ้น" ไม่เคยสนใจคำพูดของมัน
"ใจเย็นค่อยๆคิด..." มันเอามือมาลูบไหล่ผมเบาๆ
"...." สมองผมคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างผมกับเบลล์มากมายใบหน้าเธอมันเข้ามาในหัวมากมาย "บางที...กรูก็คิดว่าเธออาจจะมีคนอื่น"
"เฮ้ย...เป็นไปได้หรอ เบลล์เนี่ยนะ"
"ไม่รู้..."
ติ๊ดดดดดด! ติ๊ดดดดดด!
โทรศัพท์ผมสั่น สงสัยข้อความเข้าเพราะสั้นไม่นาน ผมล้วงมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพอรู้ว่าเป็นข้อความจากใครเท่านั้นแหละ หัวใจมันก็ค่อยเต้นแรงขึ้นมาหน่อย เบลล์ส่งข้อความมาหาผม ผมนึกว่าเธอจะไม่ติดต่อมาซะแล้ว...
/มาเจอกันหน่อย ที่ร้านเดิมนะ/
55+ แค่นี้แหละ แค่นี้แหละที่ผมรอคอยมานาน
"เฮ้ย กรูไปก่อนนะ..."
"อ่าว..."
ผมบอกมันแล้วรีบวิ่งไปอย่างเร็ว จะชักช้าอยู่ใยละ
"กรูก็ได้แค่นี้แหละ..............." ชายหนุ่มก้มหน้าแล้วถอนหายใจ
------------------------------------
กินไปจนเกือบจะหมดอยู่ดันอิ่มซะงั้น เหอะๆดีมากมาย
"อิ่มแล้วหรอ?"
"เอ่อ...พุงออกเลยกรู" ผมทำท่าลูบท้อง
"ถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
"หือ...ถามอะไรละ"
"อืม...เมิงยังติดต่อเบลล์อยู่รึป่าว?"
เหอะๆจอบคำพูดมันแค่นั้นแหละไอ่สารอาหารที่เข้าไปอยู่ในท้องถูกดึงออกมาให้เป็นพลังงานหมด จู่ๆอารมณ์ก็พุ่งเปลี่ยนไปอย่างหน้าตาเฉย ความอิ่มแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธทันที...
"เสือกถามมาทำไม เมิงรู้อยู่แก่ตัว"
"...." มันเงียบ
"หุบปากไปเลยนะเมิง..." ผมพูดด้วยความหัวใจ "กรูจะกลับแล้ว..." ผมกำลังทำท่าจะลุกแต่โทรศัพท์ดันดังขึ้นมาได้
"ไอ่มอส...เมิงจะแดกมั้ยข้าวน่ะ กรูหิวแล้วนะโว้ย" เอ้ย ลืมไปเลยว่านัดกับไอ่กายไว้ เชี้ย ซวยแล้วไงกรู...
"เอ่อๆ...แค่นี้นะ" รีบกดวางไปก่อนหันไปดูไอ่เลวมันยังนั่งนิางไม่รู้อะไรไอ่นี่หน้าด้านจริงๆ
"กรูจะกลับแล้ว..." ผมทำท่าจะลุกอีกครั้งแต่มันก็ห้าม
"เอ้ย...อย่างพึ่งดิ เมิงก็เป็นแบบนี้ตลอด หนีกรูตลอด"
"แล้วเมิงจะขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาทำไม ก็แหงละเมิงมีความสุขนิ"
"ไม่ใช่..."
"เมิงไม่เข้าใจกรูหรอกว่ากรูทรมานแค่ไหน"
"...."
"กรูเจ็บ เมิงมีความสุข เมิงเลยต้องการทับถมกรู...เมิงมัน....เลวจริงๆ"
ความโกรธมันกินผมไปทั้งตัวคับสติก็โดนมันกินไปด้วย ไอ่โกมันยืนตัวสั่นก้มหน้าก้มตา แล้วจะให้ผมทำยังไงในเมื่อมันไม่ได้รู้สึกอะไรในสิ่งที่ผมพูดไปเลย มันก็เลวแบบนี้ตลอด ผมไม่สนใจมันแล้ว...ผมเดินออกมาจากห้องครัว
"ก็เมิงไม่เคยมองเห็นกรูเลย...กรูยืนอยู่ตรงนี้เมิงเคยเห็นบ้างมั้ย!!!!????"
มันตระโกนไล่หลังมา ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆหัวใจมันก็เจ็บแปลบกับคำพูดของมัน ทั้งๆที่ไม่ควรจะใส่ใจด้วยซ้ำ ไม่หน่า...ไอ่กายรอเมิงอยู่นะมอส อย่าไปสนใจมันเลย...มันก็แค่ไอ่เลวที่เคยทำให้กรูเจ็บ มันก็แค่ไอ่เลวที่ทำให้กรูซวย มันก็แค่ไอ่เลว...ที่เคยเป็นเพื่อนที่ดีของกรู ไอ่กายซิ...มันรอเมิงอยู่นะ คิดซิ ของฟรีรอเมิงอยู่ข้างหน้านะ ก็แค่เดินออกไปจากบ้านหลังนี้ แค่นั้นเอง ก็แค่ไม่ต้องไปสนใจมัน ไม่ต้องไปสนใจคนอย่างไอ่โก....คนอย่างไอ่เลวนั่น!!
*********************
กลั่นกรอง นั่นไง....เรื่องเกิดแล้ว ติดตามกันน๊าเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นอริหรือเกลียดกันหันมารักกันเข้าไว้น๊าคร๊าฟฟฟ ตามอ่านกันเยอะๆนะคร๊าฟฟฟ
-
^
^
^
จิ้ม คุณdengerous :laugh: :laugh: :laugh:
แอบมาลงตอนเช้า :laugh:
เพิ่งตื่น เดี๋ยวมาอ่านนะ :t3:
-
อารายกัน ทำไมไม่ของหวาน :o8:
แต่โกธรกันซะแล้ว :serius2:
-
ใกล้ล่ะ อีกนิดนึง :laugh:
-
จิ้มทุกรีและให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ครับผม :L2:
-
จากหวานกว่าเป็นขมซะงั้น? :z3:
รอต่อไป ~ :a12:
-
o18
จับกด
:pig4:
-
อ๊ายยยยยยยยยย สงสารโกอ่ะ :m15:
-
:fire:
เอ้า..เอ้า...ทรมานคนอ่านกันเข้าไป
ยอม..ง่ายดาย...ถ้าเป็นความสุขของคนแต่ง
เรารู้ว่าเดี๋ยวเราจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง หาก...มอสโก...เข้าใจกัน
โก....โกฮับ ..ผมอยู่ข้างคุณนะฮับ..อิ อิ
:z10: :pig4: :z10:
-
o18 ครับผมก็จะคอยอยู่เคียงข้าง (หลัง) คุณดอกจันเสมอนะครับ
:pig4:
-
เริ่มรู้สึกสงสารโกขึ้นเรื่อยๆอะ
ชักอยากรู้ละว่าตอนต่อจะเป็นไง รีบมาต่อนะคราบ มอส
รออ่านอยู่อิๆ
-
มาอ่านคับ
-
เอ่อ.......พี่โกเลวตรงไหนเนี้ย
เห็นแต่ความดี
แต่มีใครที่ไหนไม่รู้ -*-ยังทำตัวเอาแต่ใจ
เง้อ สงสารพี่โกจัง
ก๊ากกพี่คนเขียนสู้ๆ
-
อ่านไปอ่านมา น่าจะเป็นมอสหละมั้ง ที่มองข้ามความรู้สึกของคนใกล้ตัวอย่างโกไปอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
:impress3:
แอบเศร้า
-
อ่านแล้วก็ยังไม่เลวนะ ดีเลยล่ะ(ไม๊)
-
:z10:
-
ยังคงมองหาความเลวของโกต่อไป
มารอจ้า :z2:
-
ถ้าเกิดว่าไม่มองข้ามอะไรบางอย่างไป
อะไรๆอาจจะดีกว่านี้ก็ได้..มั้ง 55+
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
อดีตอะผมม่ายรู้ แต่ตอนนี้อะอยากให้รักกันอะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เขียนได้สนุกดีอ่ะ ชอบๆ น่าติดตาม :impress2:
-
o22 o22 o22 o22 o22
เปิดเผยข่าวว่ามีการตัดงบตัวแสดงเลยทำให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไม่ได้
อ่านรายละเอียดต่อหน้า 1000
หนังสือพิมพ์ Asahi ฉบับวันที่ 24-12-2551
ปล.เอาตอนใหม่มาลงเร็ว ๆ น๊า!!!~ :dont2:
:pig4:
-
รอตอนต่อไปครับ
หึหึ
:t3: :t3: :t3:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
55+ แหม่...คิดถึงเสียนี่กระไรเลยอดไม่ไหวต้องแอบแวบมาสานต่อเรื่องราว มอสโก...ซักหน่อยยยย เฮ้ออออ ช่วงนี้สอบด้วยอ่าเลยไม่ค่อยว่างไงก็ขอโทษที่ต้องให้รอกานนานคร๊าฟฟฟฟ คิดถึงลูกเป็ดมากมาย
"ไอ่มอส เมิงเป็นอะไรปะเนี่ย?" เสียงไอ่กายมันถามผม
เราอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งแถวๆไนท์บาร์ซ่า ตอนแรกก็กะจะให้มันไปเลี้ยงข้าวอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมากินเหล้าดีกว่าพอเมาจะได้อ๊วก อ๊วกเอาอาหารขยะๆพวกนั้นออกมาให้หมด...
"ป่าว..." ผมตอบแล้วยกแก้วขึ้นซด
"หรอ? ทุกทีไม่เคยเห็นเมิงดื่มนี่หว่า"
"ก็นั่นมันทุกที..."
"เหอะๆ...อะไรของเมิงวะ"
"เอ่อ...เลี้ยงๆไปเหอะวะ"
"โหย ดูพูดดิ...กรูน้อยใจวะ"
"เฮ้ยย...เมิงนี่ก็ อะดื่ม" ผมเทเหล้าให้มัน
ผ่านไปซักพักอาการเคลิ้มก็เริ่มปรากฎ มันคล้ายๆตัวลอย ไอ่กายมันคงเห็น...
"มอส...กรูว่ากลับเหอะ เมิงอาการไม่ดีแล้วนะ"
"ทำไมวะ....อยู่ต่อดิ กรูยัง...สะบายมากกกกก"
แล้วร่างของชายหนุ่มก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ เปลือกตาปิดลงสนิท สมองไม่สั่งการใดๆ
"เฮ้ยยยยย....ไอ่มอส ไอ่มอส" ไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับ "โห...เมิงนะเมิง กรูต้องแบกเมิงกลับหรอ?"
กายพยุงร่างของเพื่อนอย่างทุลักทุเลออกจากสถานบันเทิงก่อนจะโบกรถไปยังที่พักของเขาเอง มันคือหน้าที่ของเขาที่ต้องดูแลเพื่อนในยามที่เพื่อมัน...มีสภาพเป็นแบบนี้ เหอะๆ ผ่านไปไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าโรงแรม เขาเดินไปที่ล็อบบี้ก่อนจะขอให้พนักงานช่วยแบกไอ่เจ้าเพื่อนขี้เมาขึ้นไปส่งบนห้องของเขา
"ไอ่มอสเอ้ยยย...รู้ว่าคออ่อนยังเสือกจะกินอีก" กายพึมพำกับตัวเอง
พนักงานปล่อยร่างของมอสลงกับเตียงนุ่มๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย สติคงจะถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ดูดซับไปหมดซะแล้ว กายพยายามดึงร่างของเพื่อนให้ขึ้นไปบนเตียงอีกหน่อย แต่จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของมอส เขาเอื้อมไปหยิบมัน
"ฮัลโหล..."
"..." ไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย
"ฮัลโหล..."
"ม...เมิงอยู่ไหน?" น้ำเสียงจากปลายสายสั่นดูแปลกๆ
"อ๋อ...หมายถึงมอสหรอครับ คือ ตอนนี้เขาเมามากเลยน่ะคับ"
"หือ...แล้วคุณเป็นใคร" น้ำเสียงของปลายสายเริ่มแข็งขึ้น
"ผมเป็นเพื่อนมอสน่ะครับ..."
"แล้วมันอยู่ไหน..."
"ก็อยู่ที่ห้องผมเนี่ยแหละครับ"
"เรียกมันมาคุยกับผมหน่อย..."
"เขาเมามากครับลำพังแค่เข้าห้องน้ำยังดูท่าจะไม่รอดเลยครับ แฮ่ๆ"
"....คุณอยู่ที่ไหน??"
"โรงแรมปางสวนแก้วครับ"
ตุ๊ดดดดด! ตุ๊ดดดดด!
จู่ๆสายก็ตัดไป เหอะๆงงดี ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร กายยัดโทรศัพท์กลับที่เดิมของมัน เขาค่อยๆโอบหัวมอสขึ้นเพื่อจะเอาหมอนสอดเข้าไป แต่
"เฮ้ย เฮ้ย...อย่าพึ่งนะโว้ย"
ชายหนุ่มผู้ไร้สติดูกะอักกะอวก กายวิ่งไปหาถุงพลาสติกมาพอเจอปุ๊บก็ตรงไปหาไอ่เจ้าตัวตนเหตุ แต่พอไปถึงแค่นั้นแหละ เหอะๆ...ได้ใจจริงๆนะเมิงเนี่ย ไอ่เพื่อนแสนดี สารอาหารครบห้าหมู่ถูกลำเลียงจากกระเพาะผ่านขึ้นมาเรื่อยๆจน...มาสิ้นสุดอยู่กลางหน้าอกของผู้หวังดี อืม...กลิ่นใช้ได้นะ ดูดีเลยละเพื่อน อืมมม~
กายทำหน้าเซ็งอยากจะแตะเมิงให้ปลิ้วไปเลยจริงๆนะ เอ่อ...แต่ไหนๆเปื้อนแล้วก็อาบน้ำไปเลยดีกว่ากรู เขาคว้าผ้าขนหนูผืนเดียวเข้าไปในห้องน้ำ ถ้ามันตื่นเมื่อไหร่คงต้องถึงคราวชำระความแค้นเสียที
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
ยังไม่ทันจะได้อาบน้ำพอซักเสื้อที่เปื้อนอ๊วกหมาเสร็จเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาเดินออกจากห้องน้ำตรงไปเปิดประตูด้วยท่อนบนที่เปลือยเปล่า...มีเพียงผ้าขนหนูที่ปกคลุมท่อนล่างเท่านั้น ทันทีที่เปิดประตูร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เหมือนแข็งทื่อสายตาของเขาดูเสียขวัญ เหมือนตื่นตกใจกับอะไรบางอย่าง...แต่กลับไม่ใช่กายที่เป็นสาเหตุ สาเหตุจริงๆโดยแท้นั่นคือ....ศพไร้ญาติที่นอนไร้สภาพอยู่บนเตียงนั่นเขาจ้องร่างนั้นอย่างไม่กระพริบตาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจผู้เป็นเจ้าของที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
เขาค่อยๆประคองมอสขึ้นจากเตียงก่อนจะหันไปค้อนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้อง...
"คราวหลังคุณไม่ควรจะพาเขามาที่ห้องโดยพลักการแบบนี้นะ น่าจะบอกคนรู้จักมอสมันบ้าง"
"ห...หือ"
ยังไม่ทันที่กายจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มนิรนามที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาในห้องก็ประคองเพื่อนของเขาออกจากห้องไป เหอะๆ..นี่กรูแบกเมิงมาถึงห้องแล้วยังมาโดนใครก็ไม่รู้ด่าเนี่ยนะ ดีจริงๆ
รถคันหรูถูกจอดไว้ในโรงรถอย่างเรียบร้อย พร้อมๆกับร่างของมอสที่ถูกทิ้งลงบนเตียง
"นี่เมิงเป็นศพจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยรึไงวะ" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
"555+ อืมมมมม 5.. 5...55+" ร่างที่เหมือนศพนั่นจู่ๆก็หัวเราะออกมาอย่างไร้สาเหตุหน้าตาของเขาเหมือนเด็กมากเลยในตอนนี้
"สงสัยจะบ้าไปแล้ว เหอะๆ คออ่อนยังเสือกจะแดกอีกนะเมิง"
ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้มอสนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆนั่นอย่างมีความสุขเชียว จริงๆแล้วมอสเป็นคนที่ไม่ค่อยจะดื่มเหล้าหรืออะไรพวกนี้เท่าไหร่เหตุก็เพราะว่าเขาเป็นคนคออ่อนและทุกๆครั้งที่ไปดื่มกับเพื่อนที่ไร ก็จะถูกล้อให้กินนมแทนเบียร์ เหอะๆก็คออ่อนแต่ดันอยากดื่มกับเขาน่ะ
ซักพักชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับถ้วยน้ำอุ่นใบใหญ่กับผ้าขนหนูสีฟ้าผืนเล็กๆมานั่งอยู่ข้างๆมอสก่อนจะวางถ้วยนั่นไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง เขามองหน้าไอ่เจ้าตัวแสบนั่นก่อนจะอมยิ้มแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย เขาค่อยๆเอื้อมมือไปปดกระดุกเสื้อของมอสทีละเม็ดทีละเม็ดเผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่ามันไม่ได้ขาวอะไรมากแต่ก็ถือว่าเนียนและสะอาด กล้ามท้องที่พอมีอยู่นั่นยิ่งสร้างความน่าดึงดูดใจเป็นพิเศษแต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเกินกว่าที่จะทำให้อีกฝ่ายคิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปได้ เขาค่อยๆถอดเสื้อของมอสออกก่อนจะหันไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆที่บิดพอมาดๆเช็ดไปทั่วตัว แปลกจริงๆที่จู่ๆความรู้สึกเป็นสุขเล็กๆก็เกิดขึ้นมาในหัวใจของเขา มันเหมือนกับการค่อยๆเล็มแท่งช็อกโกแลตทีละนิดเพื่อลิ้มรสความหอมหวานของมัน...
ทั้งๆที่ใจหนึ่งก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับมันแบบนี้ ได้ดูแลมันแบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็เคยเตือนตัวเองเสมอว่ามันไม่เคยคิดอะไรเหมือนอย่างที่เราคิดอยู่ มันต่างกัน ไม่เหมือนกัน มันมองเราเป็นแค่ไอ่เลวคนหนึ่งที่ไม่เคยจะทำอะไรเข้าตามันเลยซักครั้ง แล้ว...เรา จะทำอะไรได้เกินกว่า ยอมเป็นคนเลวของมัน ถึงมันจะมองว่าเรามันเลวแต่ถ้านั่นมันทำให้เรายังพอที่จะได้เห็นหน้ามันบ้าง พอที่จะได้ยินเสียงของมัน แค่นั้น...เราก็มีความสุขพอแล้ว
--------------------------
เบลล์เปลี่ยนไปมากในเวลาไม่กี่วันมันเร็วเกินกว่าที่ผมจะรับอะไรไหว เธอไม่พูดอะไร เมื่อวานที่เธอส่งข้อความมาผมก็รีบตรงไปหาเธอทันที ก็หวังอยู่เต็มที่ว่าเราจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ไม่เลย...มันยิ่งดูเลวร้ายลงผมถามอะไรเธอก็ไม่ยอมตอบเอาแต่มองผมแล้วก็ร้องไห้จนในที่สุดเธอก็ร้องไห้หนักเข้าๆแล้วก็เดินหนีผมไปตามเคย ผมทรมาน ทำไม...ผมผิดอะไร ผมผิดมากเลยใช่มั้ย มากจนไม่มีสิทธิ์รูเลยหรอว่า...ผมผิดอะไร
"เฮ้ย...ไอ่มอส"
"..."
"ไอ่มอส..."
"..."
"ไอ่มอส..."
"ห...หือ" ตื่นจากความคิดตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรซักอย่างเลยครับ
"เมิงมีปัญหาอะไรกับเบลล์ป่าววะ..."
"ห..." งงครับเพื่อนมันรู้เรื่องผมได้ไง "ป่าวนิ...ทำไม มีอะไรหรอ?"
"อ่าวหรอ...ก็กรูเห็นเบลล์นั่งร้องไห้อยู่กับใครไม่รู้ที่ห้องญี่ปุ่น..."
"หือ...ใคร???"
"ไม่รู้น่ะเห็นไม่ชัด...แต่ดูคุ้นๆวะ"
ผมไม่พูดอะไรเลยรีบวิ่งตรงไปที่ห้องญี่ปุ่นทันที นาทีนั้นหัวใจมันเต้นรัว มันเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังมีคนอื่นใช่มั้ย แล้วทำไม...ทำไมไม่บอกกันบ้าง ถ้าเธอบอกว่าไม่รักกันแล้วบางทีผมอาจจะไม่ต้องมากังวลอยู่แบบนี้ เพราะอย่างน้อยก็รู้อะไรบ้าง ผมเดินไปอย่างเร็วสุดฝีเท้าครับ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่ห้อง อ่าว...ไม่เห็นมีใครเลยนอกจากกกก..............................................................ไอ่โก! ทำไม? มันมาอยู่ที่ห้องนี้ละ ผมไม่เข้าไปในห้องครับ ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มันมาทำอะไรกันแน่ ยังไม่ทันที่ผมจะหายสงสัยคำถามของผมก็กระจ่างด้วยคำตอบตรงหน้า เบลล์เดินถือแก้วน้ำสองใบมาจากประตูอีกด้านหนึ่งของห้องแล้วยื่นให้มัน
เข้าใจแล้ว...เข้าใจทุกอย่างแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ทำไมไม่บอกไอ่มอสมันไปละ มันรักเบลล์มากนะ"
"เบลล์รู้ แต่เพราะรู้เลยไม่อยากทำให้เขาเสียใจ"
"อืม...เราเข้าใจนะ แต่ คนอย่างมันน่ะอารมณ์ร้อนจะตายเบลล์ก็รู้"
"...."
"เอาเป็นว่า...ลองคุยกับมันจะดีกว่านะเบลล์ยังไงอย่างน้อยก็ให้มันรู้นะ"
"อืม...ขอบใจนะโก"
"ไม่เป็นไร เราไปก่อนนะ..."
โกเดินออกจากห้องแต่เดินไปยังไม่ทันเท่าไหร่เสียงหนึ่งก็หยุดเขา
"นั่นไงไอ่โก...เอ้ย โก..." ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา "ไอ่มอส เด็กห้องสองมันฝากบอกว่าเย็นนี้ไปเจอมันด้วย ที่เดิม"
"ห...หือ อ๋อ อืมๆ"
"อันเน่มีอะไรกันหว่า..."
"55+ คิดอะไรเนี่ย"
เย็นวันนี้โกรีบทิ้งทุกอย่างแล้วเดินไปที่บึงหลังโรงเรียน ที่ที่มีคนๆหนึ่งรอเขาอยู่ นานแล้วที่ไม่ค่อยได้คุยกันดีๆวันนี้มันเป็นฝ่ายชวนแสดงว่าต้องมีเรื่องอยากคุย จะเป็นเรื่องดีเรื่องร้ายอะไรยังไงแค่มันพูดก็พอ...มอสยืนเหม่ออยู่ริมน้ำดูท่าทางเขาแปลกๆ
"นึกว่าเมิงจะไม่มาซะแล้ว..."
--------------------------------------------
"เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงตระโกนดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน มันสนั่นมากมายจนหลังคายบ้านแทบจะพังลงมา
โกสะดุ้งตื่นขึ้นทันที เห็นเพื่อนหนุ่มของเขากอดผ้าห่มแน่น 55+ แน่นอนว่าเมื่อคืนนี้เขาทั้งสองคนนอนเตียงเดียวกัน เหอะๆ
"ไอ่สารเลววววว...เมิงทำเอี้ยอะไรของเมิงเนี่ย!!!!"
"อะไรวะ...แหกปากอยู่ได้"
*************************
แค่นี้ก่อน รอให้ลุ้นๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นรึป่าวเอ่ย??? อ่า....อันนี้ก็ไม่แน่สองเดือนต่อมามอสอาจจะแพ้ท้องอะไรงี้ ช่วงนี้สอบๆอาจจะมาต่อช้าหน่อย แต่ก็ขอกำลังใจกันเยอะๆนะคับ เป็นกำลังใจให้ มอสโก ด้วยน๊าๆๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงงงง :z1: อยากอ่านต่อแล้ว
-
นายมอสโดนจิ้ม
-
" แค่นี้ก่อน รอให้ลุ้นๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นรึป่าวเอ่ย??? อ่า....อันนี้ก็ไม่แน่สองเดือนต่อมามอสอาจจะแพ้ท้องอะไรงี้ "
จะแพ้ท้องได้จริงรึเปล่า ลูกไม่ตายไปหมดแล้วเหรอ :laugh: :laugh: :laugh:
(http://)
(http://dl5.glitter-graphics.net/pub/698/698855qc6cd5rw13.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
-
(http://i280.photobucket.com/albums/kk163/HaNNiE_MiSaKi/christmas03qe6.jpg)
MeRRy X'MaS~♫ ♬ ♪
แต่แบบว่าค้างงมากมายยย
555+
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เมื่อไหร่ะได้รักกันครับพี่มอสโกกกกกกกกกกกกกก
สุขสันต์วันคริสมาสครับ
ปล.ฟิสิกผ่านพ้นไป เหลือสอบเคมี ก็จะได้เปงไทแว้ว :a5:
-
โดนรึเปล่าๆ :impress2:
-
มารอลุ้นอีกคน :z1:
-
:z2:
-
(http://i715.photobucket.com/albums/ww159/namtaansai/merry-christmas-1.jpg)
ขอให้คนแต่งมีความสุขมากมายเลย
คนอ่านกลับมาอ่านต่อแล้วนะ :L2:
-
บันออกแนว งง
อาไรใครเมา เป็นอาไร
แล้วใครพยุงใครเข้าห้องเช็ดตัว
งง
แต่รู้ตอนหลังว่า โกมา รู้แค่นี้- *-
-
Merry X'Mas คราบ
ค้างๆๆๆๆๆๆ แล้วจะรอหลังสอบนะ อิๆ
-
:-[
-
เสร็จ...........กัน เฮ้อ
สู้กันต่อปายน้าคร้าบอ้ายเลว อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
มิน่าจะเหลือรอด(หรือเปล่า) :laugh:
:z2: :z2: :z2:
-
แอรียยยย ค้างๆๆๆ
แล้วยังไงต่อ หุหุ มอสจะคิดว่าโดน โก เสียบแล้วอ่ะป่าว :-[
-
ตามมาให้กำลังใจจ้า
ขื่อเรื่องดึงดูดน่าดู o13
รอตอนต่อไปน้า :L1:
Merry Christmas
-
ตามมาให้กำลังใจคับ
อ่านแล้วออกแนวงงนิดหน่อย
ว่าแต่...เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นเอ่ย
-
ค้างคานะครับ
จะทำอะไรก้อทำให้มันเสร็จ ๆ ไป
หึหึ
-
ติดตามครั้งแรกครับ สนุกดีครับ รออ่านความเลวของโกครับ มันคืออะไรกันแน่น้า
-
มาต่อละ ขอโทดน๊า ตอนที่แล้วออกแนวงงๆหน่อยเพราะรีบแต่งอ่า อิอิ คราวนี้ก็เลยเอามาเสริมนิดๆหน่อยๆ หวังว่าจะชอบกันน๊าๆๆๆๆ ร๊ากกกกกเป็ดๆๆๆๆ
"ไอ่...ไอ่ ไอ่ชั่ว! เมิงทำอะไรเนี่ย? เมิงทำอะไรกรู"
"ก...กรู ขอโทดวะ"
"ห...ห๊าาาา ไม่...ไม่จริง! ไม่เจงงงงงงง!!!!!!"
โกค่อยๆขยับเข้าไปหามอสที่ท่าทางสติแตกเขาจับแขนมอสเบาๆ
"กรูยอมรับผิดทั้งหมดนะไอ่มอส...กรูดูแลเมิงได้"
"ไอ่เชี้ย เมิงไปให้พ้นเลย!!" มอสสะบัดมือโกออกอย่าแรง
ไอ่สารเลว...เมื่อคืน กรู...กรูเมา แล้วเมิงทำอะไรลงไป ทำอะไรลงไปเกินกว่าที่เมิงควรจะทำ ...แล้วทำไม กรูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เมิงนี่มันเลว เลวที่สุด ทุ้กครั้งเลย พอกรูชักจะเริ่มรู้สึกเฉยๆกับเมิงแล้วก็เสือกทำให้เรื่องมันเลวร้ายแบบนี้ ไอ่ชั่ว...เมิงมันเลวที่สุดๆๆๆ
"ไอ่มอส...เมิงเป็นอะไรรึป่าว"
"กรูเป็นอะไรหรอ?...กรูเป็นอะไรละ? เมิงทำอะไรกรู..."
"...." มันเงียบนี่เมิงสำนึกผิดแล้วหรอ ดูสายตาที่มันมองมาที่ผมซิ ไอ่เลว!
"กรูจะกลับ..."
ความโกรธไม่เข้าใครออกใครมันทำให้ผมลืมสภาพของตัวเองในตอนนั้น ผมปัดผ้าห่มออกแล้วเดินลงไปจากเตียงทั้งๆที่สภาพ....
"ไอ่มอส..."
"..." กรูไม่สนเมิงหรอก
"ไอ่มอส..."
"..." ไอ่ชั่ว
"ไอ่มอส..."
"ไอ่เชี้ย เรียกทำไม กรูจะกลับบ้าน!!!" ผมหันไปตะคอกมัน เห็นมันก้มหน้า เหอะๆสำนึกผิดหรอ สายไปมั่งเมิง
"ม...เมิง...เมิง"
"มีอะไรก็รีบพูดดิวะ..."
"เมิง...โป๊"
"เอ่อ...กรูร ร เฮ้ยยยยยยย!"
พึ่งรู้สึกถึงแรงลมที่พัดมากระทบมอสน้อยๆ อ๊ากกกกกก...ไอ่สารเลว เมิงมันชั่วที่สุด แล้วทำไงละ คงต้องพึ่งตัวเองสองมือของเรานี่แหละ ถึงจะปิดไม่หมดก็ตาม วะฮ่าาาๆๆๆๆๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ ไอ่เพื่อนเลว นี่เมื่อคืนเมิงมาเยี่ยมถ้ำกรูหรอ ไอ่เลว...เมิงมัน ไอ่ฉวยโอกาสที่สุด ไอ่อุบาทว์
"หันไปเลยนะเมิง..." อายมาก มากถึงมากที่สุด
"เอ่อ...กรูไม่ดูหรอก เมื่อคืนเห็นจนชินตาละ"
"ไอ่เอี้ยยยย"
"โอ๊ยยยย!"
ผมคว้าหนังสือใกล้ๆมือแล้วขว้างใส่มันแล้ววิ่งออกไปจากห้องพุ่งเข้าห้องน้ำ...แล้วความฉลาดก็ผุดขึ้น แล้วเสื้อผ้ากรูละ จะเอาอะไรใส่ หึหึ ดีนิ...ว่าแล้วก็แหกปากทันที
"ไอ่เลว...เมิงเอาเสื้อผ้ากรูมาเลยนะ กรูจะใส่"
"..."
"ไอ่เลว ได้ยินกรูมั้ย"
"รู้แล้ว...แต่เสื้อผ้าเมิงยังไม่แห้ง เอาของกรูไปใส่ก่อนแล้วกัน"
"เอ่อ...อะไรก็เอามาเร็วๆด้วย เสือกซักทำไมวะ"
"อ้าว...ที่ร๊าก ก็เมื่อคืนนี้มันเปื้อนนี่หน่าาาาา"
"ไอ่ชั่ว...ไอ่เลว เมิงมันเลวที่สุดๆๆๆๆๆ"
แล้วมันก็เงียบไปปล่อยให้ผมด่ามันด้วยความเจ็บใจ นี่มันเกิดขึ้นจริงๆหรอ ผมไม่เชื่อมันหรอก แต่ในใจก็ไม่วายแอบคิดนิดๆ แต่ถ้าเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆทำไมผมถึงไม่รู้สึกอะไรละ...มันเก่งขนาดนั้นเลยหรอ 555+ ผ่านไปซักพักมันก็มาเคาะประตู ผมแงมออกนิดเดียวพอที่จะยื่นมือออกไปได้
"ให้กรูช่วยอาบป่าว..."
"ไม่ต้อง เอามา"
ผมดึงเสื้อผ้าเข้ามาในห้องน้ำ อะไรเนี่ย...เสื้อยืดสีขาว กางเกงในสีขาว กางเกงขายาวสีขาว นี่เมิงจะให้กรูไปเดินจงกรมหรอ? ไอ่บร้าาาา แต่ชั่งเถอะมีใส่กรูก็พอใจละ ผมเริ่มอาบน้ำรู้สึกมึนๆชอบกล
ฮ้าาาา...อาบน้ำแล้วมันรู้สึกสบายตัวดีจังแฮะ...ฟุตฟิต เอาอีกละ จมูกผม จับกลิ่นได้อีกแล้ว 555+ ไอ่โกต้องทำกับข้าวแน่ๆเลยยยยยยยยย ผมรีบวิ่งลงไปที่ห้องครัวของมัน แล้วก็อย่างที่คิดมันต้มอะไรบางอย่างอยู่ที่เตา โห...น่ากินมากมายอ่าาาาาาาา...
"แอะๆ ยังนะคร๊าฟฟฟ ยังกินไม่ได้น๊าาา" เสียงน่ามั่นไส้ดังมาจากข้างหลัง มันเอาจานวางบนโต๊ะ
"เอ่อ...ไม่กินก็ได้" ผมทำท่าจะเดินไป แต่ในใจก็นึก เรียกกรูสิ เรียกกรู....แต่มันกลับดูเฉยเมย
"นี่...เมิงไม่คิดจะเรียกกรูเลยหรอ?"
"555+ กรูว่าแล้วคนอย่างเมิงน่ะ"
"โห...นี่เมิงจะไม่รับผิดชอบกรูใช่มั้ย??"
"อะๆ นี่แสดงว่าเมิงยองเป็นเมียกรูแล้วอ่าดิ.."
"ไอ่เชี้ย กรูพูดเมื่อไหร่มีแต่เมิงนั่นแหละ"
เอ่อ...นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ทุกทีแค่มันจับมือผมก็แทบคลั่งอยู่แล้วแต่นี่ มัน...จับผมทำเมีย ทำไมเรายังสบายใจอยู่ได้นะ ทำไม่ไม่เดือดเนื้อร้อนในอะไรบ้างเลยยย หรือเป็นเพราะ...มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ หรือเพราะอะไรมันแน่
"อะๆ...นั่งดิ เดี๋ยวกรูตักให้..."
โกบอกขณะที่เลื่อนเก้าอี้ให้มอสนั่ง แล้วเคาก็เดินไปที่เตาแก็สเพื่อตักข้าวต้มให้มอส สายตาเขาแอบมองมอสอยู่แล้วพึมพำกับตัวเอง
"ไม่รู้เมิงจะเชื่อกรูรึป่าวนะ แต่เมื่อคืนกรูทำอะไรมากกว่านอนมองหน้าเมิงไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ไม่อยากทำ...แต่เพราะกรูอยากให้เมิงรับรู้ด้วย ที่กรูพูดไปก็แค่อยากรู้ว่าเมิงจะเป็นคิดยังไง แต่แค่เห็นเมิงไม่อะละวาดแบบนี้ แค่นี้ก็ทางสะดวก หึหึ คอยดูคราวหน้ากรูได้เมียแน่ แฮ่ๆ"
"อะไรวะ..." นั่น เสือกได้ยินอีกนะกรูบ่นนิดเดียวเองนะ(หรอ นิดแล้วหรอ?)
"ป่าวๆ...จะแดกก็นั่งเฉยๆไป"
"เอ่อ..."
************************
ฝากมอสโก ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้อๆๆๆๆ
-
^
^
จิ้มๆ แสดงว่าตอนนี้ยังไม่ได้เข้าถ้ำสินะ
คราวหน้านี สงสัยจะลอดถ้ำกันสนุก หึหึ
-
ได้แค่มองถ้ำเหรอ :-[ :-[ :-[
โกออกจะน่ารัก ยอม ๆ ไปเถอะมอสโก :laugh: :laugh: :laugh:
:z2: รอต่อไป
-
จาเส็ดสมอารมหมายนี่ยังต้องรออีกหรอโก้
เปงเค้านะจิ๊กๆๆล่ะเนี่ย
ตื่นมาก้อโดนอาละวาดเท่ากาน
นี่ขนาดคิดว่าโดนนะยังแค่นี้เอง
อย่างงี้เสียหมาเรยนะเนี่ย
แต่ก้อเปงอาไรที่แบบว่าไงดีอ่า ไม่เร่งด่วนอ่า
เปงสุภาพบุรุษดี เราชอบ
............ถึงคนแต่งรับไว้เต็มอกเรย
-
อะโด่เอ๊ย อุตส่าลุ้น เซ็งเลย นึกว่าจะเสร็จโกซะหละ :serius2: :serius2:
ไม่เป็นไร วันพระมิได้มีหนเดียว :interest: :interest:
:z2: :z2: :z2:
-
น่าจะเสร็จโก นเอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาอ่านนะคับ
-
รอโกมุดถ้ำ อิอิ :z2:
-
แหม มอส ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้ อะนะ
โกเค้าเป็นคนดีออกขนาดนี้ ยังจะเข้าใจผิดไปอีกถึงไหนละเนี่ย
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารโก อะ มีแต่ต้องคอยอดกลั้นอารมณ์ความรู้สึก(...) ต่างๆ
สู้ๆนะจะคอยเชียร์ อยากบอกตอนนี้ มอสโก อยู่ในใจแล้วน๊า อิๆ
-
มอสโก มอสโก มอสโก ครับ อิอิ
-
แอบเชียร์
:impress2:
-
หุหุ เรื่องในอดีตมันต้องมีไร
ในกอไผ่แน่เลย ว่าแต่ตอนหน้า
จะได้ลอดถ้ำมั้ยอ่าาาา
-
คราวหน้าเสร็จแน่มอส :z1:
-
อ่านทันแล้วจ้า
แต่อยากรู้อ้ะ โกมานเลวตรงหนายยยยย
คนแต่งยังไม่ได้บอกมาซะที มีนิดนึงตรงที่เอาหนังสือรุ่นของมอสไป
ถ้าอยากให้รู้รีบเฉลยด่วน 555++
แล้วตกลงมอสเลิกกะเบลล์เพราะอาไร โห มันค้างคาเนาะ
:เฮ้อ:
รออ่านตอนต่อไป +1 ให้กำลังใจคนแต่งด้วยนะจ๊ะ
---------------------------------
ลืมไป ขออนุญาตนะจ๊ะคนแต่ง
เค้าเห็นตัวเอง สะกดคำว่า "column" เป็นภาษาไทยไม่ถูกต้องนา ต้องสะกดว่า "คอลัมน์" นะจ๊ะ
ไม่ว่ากันนะ
-
พี่มอสคิดไปเอง
โวยวายใหญ่เลย
คิคิ :z2:
-
แล้วเมือ่ไหร่จะมุดถ้ำกันจริงๆๆ :z1:
-
:a5: อ้าว โกยังไม่ได้เยี่ยมถ้ำหรอกเหรอ ว๊า..
-
:mc4: เพิ่งจะอ่านทัน ครับ สนุกครับ มอสตลกดี :m20:
ขอตามอ่านด้วยคน :o8:
:bye2:
-
ชิ เรื่องนี้นะ ไม่สนุก :seng2ped:
-
*
*
*
*
*
*
ไม่สนุกน้อย แต่สนุกม๊ากกกกก :laugh:
:serius2:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เชียร์ โกให้ได้เมียเร็วววๆ สุดขาดใจ แถม ดิ้น ให้ด้วยย :fire:
++++++++++++++++++++++++
+1 จ๊าาา :n1:
-
กำลังจะเข้าถ้ำแล้ว
เอิ๊ก ๆๆๆ
รออ่านตอนนั้นครับ
-
โธ่!!!
สรุปเมื่อคืนก็ไม่ได้เข้าถ้ำ
คราวหน้าก็อย่าให้พลาดนะพี่โก
:oo1:
:jul3:
-
มาแล้วววววววว..........................................................อ่านกันเลยยยยย
"วันนี้วันเสาร์ไปเที่ยวกันมั้ย..."
"หือ หรอ...อะไรวะ วันเสาร์อีกละ" ผมบ่นขณะที่ก็ตักข้าวเข้าปาก
"แล้วจะไปมั้ย..."
"ขี้เกียจวะ..."
"เอ่อ....ตามใจเมิง" มันพูดแล้วลุกเอาจานไปล้าง "เฮ้ย...ไปเหอะวะ เมิงกลับห้องไปก็อยู่เฉยๆ"
"เมิงรู้ได้ไงว่าอยู่เฉยๆ"
"อะ....แล้วเมิงมีอะไรให้ทำรึไงละ" มันหันมามองผม
"เอ่อ...กรูไปก็ได้"
"55+ ดี"
"ในชุดผู้ทรงศีลเนี่ยนะ...เหอะๆ"
"มีให้เปลี่ยนหรอกหน่า..."
พอมันล้างจานเสร็จ ซึ่งก็ล้างของผมด้วย 55+ ซักพักเราก็ออกจากบ้านมันบอกจะพาไปวัดก่อน ดีเหมือนกันไม่ได้ทำบุญกะเขามาชาติหนึ่งแล้ว เพื่ออะไรมันจะดีขึ้นมาบ้าง ตอนแรกในรถก็เงียบอยู่หรอกแต่พอผมเปิดเพลงเท่านั้นแหละ ไอ่เลวนั่นก็อ้าปากร้องใหญ่ แหม...เสียงเพราะซะด้วย แต่เสียใจไปร้องให้คนอื่นฟังเถอะเมิง
"เงียบหน่อยคร๊าฟเพ่..."
"เอ่อ...เสียงกรูออกจะเพราะ"
"หรออออออ???" ผมทำเสียงประชดมัน 55+ หน้าเสียไปเลยเมิง
ประมาณสายๆเราก็มาอยู่กันที่วัดเจดีย์หลวง เหอะๆพามาทำไมเนี่ย...สมัยเรียนกรูเคยมาจนจะเป็นเด็กวัดอยู่แล้วก็เดินผ่านประจำ แต่ก็ ชั่งเถอะ มาทำบุญทั้งทีควรทำจิตใจให้ผ่องใส 55+ ผมลงจากรถก่อนส่วนมันก็เอารถไปจอด ยืนมองเจดีย์อยู่นานมันก็เดินเข้ามา
"เห็นแล้วนึกถึงเรื่องเก่าๆ..."
"หุบปากไปเลยเมิง"
"กรูต่างหากมั่งที่ควรพูดคำนั้น"
แล้วผมก็จบบทสนทนาที่กำลังจะลุกเป็นไฟด้วยการเดินหนีมัน...แล้วมันก็เดินหอบสังฆทานตามผมเข้าไปในโบสถ์ หลวงพ่ออยู่ตรงนั้นพอดีก็เลยไม่ต้องรอให้คนไปตาม ผมเดินเข่าเข้าไปโดยมีมันตามหลัง
"เอ้าๆขะจั้ยเข้ามาเร็ว" (เขียนถูกป่าวหว่า อ่านออกกานป่าว?)
หลวงพ่อท่านพูดเราเลยรีบใหญ่เพราะโบสถ์มันก็ค่อนข้างใหญ่นะ ไอ่เลวมานั่งข้างๆผม แล้วก็เริ่มขั้นตอนกานถวายกันเลยจนพอถึงตอนกรวดน้ำ ไอ่ชั่วนั่นมันก็เลวอย่างที่เป็นให้ผมจับก่อนแล้วมันก็โอบมือผม เหอะๆ...ดีเหมือนกันอย่างน้อยก็แสดงว่ากรูนี่ก็เนื้อหอม คิดแบบนี้จะดีหรอ มอสสสสส!
"แล้วจะไปไหนต่อเนี่ย..." พอทำบุญแล้วรู้สึกดี รู้สึกโล่งจังเหมือนหัวใจมันว่างเปล่า รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"แล้วเมิงอยากไปไหนละ..."
"อืม...คิดก่อน" ผมยืนคิดส่วนมันก็ไปเอารถออกมา อ่านึกออกแล้ว ผมเปิดประตูแล้วขึ้นรถ
"ตกลงจะไปไหน..." มันถามแล้วหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่ แล้วผมก็สะดุดกับทรงผมมันอีกแล้ว
"ไปสวนสัตว์กัน....!!!"
"สวนสัตว์!! สวนสัตว์เนี่ยนะ!"
"เอ่อ...ก็ใช่ไง?"
"อืม...ดูเป็นผู้ใหญ่ดีจัง ไปก็ไป"
"เหอะๆ"
ไม่รู้ว่ามันเต็มใจรึป่าว แต่มันก็ขับรถมุ่งไปที่สวนสัตว์...ผมแอบแลๆมองทรงผมมันแต่มันก็ขัดๆในใจอยู่ตลอด คือ สามสี่ปีที่ผ่านมานี่มันไม่คิดจะเปลี่ยนทรงเลยรึไง คิดว่าทรงนี้จะโอบความเด็กของเมิงไว้รึไงวะ เหอะๆเห็นแล้วก็ทนไม่ไหว...
"เฮ้ย...กรูว่าเมิงไปเปลี่ยนทรงเหอะวะ"
"หือ..."
"ทรงผมน่ะ เมิงไม่คิดจะเปลี่ยนเลยรึไง"
"ไม่..."
"ทำไมวะ..."
"กรูเคยบอกไปแล้ว" ซึ่งผมก็ลืมไปแล้วเช่นกัน
"เปลี่ยนเหอะๆ...เดี๋ยวกรูพาไปเอามั้ย..."
"จริง..."
"เอ่อ...จริงๆเปลี่ยนลุคมั่งๆเผื่อเมิงจะดูดีขึ้น"
"แล้วแน่ใจนะว่าเมิงจะไม่มองกรูแปลกๆ..."
"เอ่อ...เดี๋ยวไปเที่ยวเสร็จแล้วไปร้านตัดผมกัน"
"ได้เลยคร๊าฟฟฟฟ..."
ดูมันดี๊ด๊าเกินหน้าเกินตา บ้าป่าวเมิงเนี่ย...และแล้วไม่นานเกินรอผมก็ได้เข้าไปในสวนสัตว์อ่าๆๆ...คิดถึงจางไม่ได้มาเที่ยวเหมือนเด็กๆแบบนี้ตั้งนานแล้ว นานมากๆเลย บางทีการที่เราได้อยู่กับความทรงจำดีๆมันก็ทำให้เรามีความสุขนะ อย่างที่สวนสัตว์นี่...
"จะเดินหรอเอารถไป"
"เดินดิ...หนุกกว่าเยอะ"
"อืมๆ....เอาเงินให้เขาด้วย"
มันพูดแล้วส่งเงินให้ผมกระจกเปิดลงพนักงานขายบัตรยิ้มให้เรา ผมยื่นเงินให้แลกกับบัตรเข้า แล้วมันก็เอารถไปจอด...สดชื่นดีจังความรู้สึกแบบนี้ มันดียังไงก็ไม่รู้ มีความสุขดีจัง
"ช้าจริงๆ"
"เอ่อ...เสร็จแล้วไปกันเถอะ"
"ไปกันเลยๆๆๆๆ"
เราเริ่มเดินกันอย่างมีความสุขและตื่นเต้นมากมาย เพราะมันเหมือนกับการกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง สัตว์แต่ละตัวซึ่งก็เคยเห็นกันมาแล้วก็ยังดูแปลกตา เสือ สิงห์ กระทิง แรด มากมายเลยที่เราได้เจอ ไอ่เลว มันเองก็ดูมีความสุขนะ ยิ้มตลอดทาง...ก็ดีแล้ว
"หน้าเหมือนเมิงเลย..." ผมชี้ไปที่เมียแคท
"แสดงว่าน่าร๊ากกก..."
"อ๊วกกก..."
++++++++++
"เฮ้ยยยย...ไปเข้าได้ป่าว กรูไม่ชอบงูอ่า" มันพูดแล้วทำท่าเครียดจริงๆ
"ไม่ได้...อุตส่าห์มาแล้วนะเมิง"
"งั้นกรูรอข้างนอกก็ได้"
"ไม่เอา...เข้าไปด้วยกันดิ"
"ไม่เอา กรูไม่ชอบๆๆ"
"ไม่ชอบหรือกลัวกันจร้าาา 55+"
"ไม่ชอบโว้ยยยย"
"เกาะแขนกรูไปก็ได้" ทันทีที่พูดจบมันก็กระโดดเกาะแขนผมเข้าเลยครับ อืม ดีจริงๆ
++++++++++
"แพนกวินนี่แปลกเนาะ เป็นนกแต่ว่ายน้ำ"
"ดีออก...แตกซิถึงจะเด็ด" มันพูดด้วยน้ำเสียกวนทีนมากมาย
"หรอ...เหมือนเมิงไง ผู้ชายดีๆไม่ชอบ"
"หรอ ก็อีกฝ่ายเขายินยอม"
"หรอ...กรูยอมเมิงตั้งแต่เมื่อไหร่ละ"
++++++++++
"สิงโตตัวนั้นน่าหลัวจังวะ" ผมพูดก็มันตัวใหญ่มากแล้วก็นอนอยูบนโขดหินนั่น
"ก็มีเป็นราชสีห์ไง เลยต้องดูน่าเกรงขาม"
"หรอ..."
"แต่บางทีในความน่ากลัว น่าเกรงขามของมัน อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ก็ได้"
"อะไรละ..."
"ไม่รู้สิ...มันอาจจะทำแบบนั้นเพื่อปกป้องลูกฝูงของมันก้ได้นะ"
"เหอะๆ...ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ"
+++++++++
ผ่านไปเกือบๆครึ่งวันผมก็มานั่งหอบอยู่ที่ใต้ต้นไม้
"เมื่อยชะมัด..." มันบ่นแล้วบีบๆที่ขา
"แต่ก็สนุกไม่ใช่หรอ?"
"เอ่อ...เมิงมีความสุขก็ดีแล้ว"
"อืม...แต่มันชดใช้กับเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรอกนะ" ผมพุดแล้วดูดน้ำจากขวดในมือ "ถามจริงๆเหอะ...เมื่อคืนนี้มันไม่ได้เกิดอะไรแบบนั้นขึ้นใช่มั้ย?"
"...." มันเงียบแต่อมยิ้ม
"ยิ้มอะไร นี่กรูเครียดนะ"
"ทำไม...หรือเมิงเสียดายที่ไม่รู้สึกตัว"
"ใช่...เสียดาย ถ้ากรูตื่นนะกรูเอาเมิงตายแน่!!"
"โห....เอาดิๆกรูยอม เมิงจะเอากรูตายเลยหรออออ???" มันพูดดูมันดิแปลงคำพูดผมไปคนละความหมายเลยอ่า
"ไอ่เลวววววว...กรูหมายถึงจะฆ่าเมิงให้ตายยยยย"
"55+ หรอ? แล้วทำไมวันนี้เมิงไม่อาละวาดละ"
"เอ่อ...ไม่รู้เหมือนกัน สงสัย ต่อมเมตตากรุณาคงจะทำงานหนักก็วันนี้แหละ ชั่งมันถึงถือว่าทำบุญทำทาน"
"หรออออ...หรือแอบดีใจกันแน่จร้าาา" มันทำหน้าทะเล้น
"ไอ่ชั่ว...เลิกพุดเหอะ กรูไม่สนก็ได้ จะเสียไม่เสียมันก็ถ้ำของกรู"
"หือ...ถ้ำ? อ...อ๋อ 55555+ ชั่งเปรียบนะเมิง"
เอ่อ...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพอรู้ว่าเมื่อคืนมันทำอะไรผม ผมกลับไม่โกรธหรือรู้สึกอะไรไปมากกว่าอาย...หรือเพราะว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ หรือเพราะอะไรกันแน่ แต่ชั่งเถอะ ยังไงเรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่ๆ วันนี้ผมมีความสุขมาก ไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว ดูมันเองก็มีความสุข มันคงจะเหนื่อยมาเหมือนๆกับผมชีวิตในวัยหาประสบการณ์นี่มันต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆมากมายเลย บางเรื่องก็ทำให้เรายิ้มจนปากจะฉีก บางเรื่องก็ทำให้เราเศร้า ร้องไห้จนตาแทบจะทะลัก แต่สำหรับผมในตอนนี้ แค่มีความสุขในบางวันมันก็เพียงพอแล้วละ...
"ไปร้านตัดผมกัน..."
"ไปกินข้าวก่อน...เดี๋ยวค่อยไปตัดผมแล้วก็กลับบ้านกันเลย..." มันออกความเห็น
"เอ่อๆ...ก็ได้"
***********************
อิอิ...สอบเสร็จแย้วววววว ในที่สุดสัปดาห์นรกนี่ก็ได้ผ่าพ้นไปปปปปป เป็นกำลังจายให้ทุกคนน๊า แล้วก็ขอบคุณ เอ่อ...คุณnamtaan มั่กมากเลยนะคร๊าฟที่บอกคำเขียนผิดให้ ผมก็ว่ามันแปลกๆอยู่ที่ผมเขียนน่ะ ยังไงถ้ามีคำไหนเขียนผิดอีกก็รบกวนแนะนำผมด้วยเน้อออออ จะได้ไม่เขียนผิดๆๆๆ อิอิ มอสโก...
-
แอบมาตอนเช้าอีกแล้ว เลยเข้ามาตอนเช้าเหมือนกัน :laugh:
จริง ๆ แล้วโกเลวตรงไหน ออกจะน่ารักขนาดนี้ :impress2: +1 ให้กับความน่ารักของโก
จะรอโกตอนเปลียนลุคใหม่ ว่าจะหล่อขนาดไหนด o18
:z2: :z2: :z2:
-
:haun4:
อุ้ยย กลับบ้านกัน ไม่ไปส่งมอสที่หอหรอ โก
+++++++++++++++++++++
จะได้มอสเป็นภรรผัว มั้ยเนี้ยยย กรีี๊ดด เขิน :o8:
-
ไปเที่ยวกันน่ารักจัง
ทำบุญร่วมขัน เดี๋ยวได้เป็ฯเนื้อคู่กันทุกชาติหรอกคับ
-
ดู ๆ ไป โกก็ออกจะน่ารัก
แล้วมอสใกล้จะใจอ่อนกะโกแล้วอ่ะยังเนี่ย :z1:
-
อยากรู้แล้ว อะ ว่าทำไม โก ถึง เป็นไอ้เลว ของ มอสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โกน่ารักออก มอสมองตรงไหนว่าเลวหว่า
:z2: :z2: :z2:
-
ทำบุญร่วมชาติ อิอิ
ได้เป็นคู้แท้กันทุกๆชาติไป 555+
ตอนไปเที่ยวสวนสัตว์พี่โกแอบเนียนเกาะแขนรึเปล่า
น่าสงสัย? หุหุ
แต่ว่าตอนนี้น่ารักดีอ่ะค่ะ
ยังมองไม่เห็นว่าพี่โกเลวตรงไหนเล้ยยยย
ไปกินข้าวแล้วตัดผมแล้วกลับบ้านแล้ว... :oo1:
:z1:
-
:z2:
ดีใจกับโก ด้วยนะ มอสเริ่มใจอ่อนแล้ว
ใช่ป่าว คิก คิก
ไม่ได้ตามหน่อยเดียว ก้าวหน้าไปเยอะเลยนะเนี่ย
จนบัดนี้ ยังไม่พบข้อมูลว่า โกเป็น ไอ่เลว
รึว่า การไม่ :oo1: แบบนี้คืนนั้นถือว่าเลว.... อ๊ากกกซซ์
ยังน่าติดตามเหมือนเดินนะ ... มอสโก..
:z2: :L1: :L1: :z2:
-
:z1:
แอบไปรอที่ร้านตัดผม
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชอบ มอสโก จังเลย อิๆ แล้วจะรออ่านต่อน๊าคราบ
-
นี่ๆๆๆๆ สรุปว่ามอสเนี่ยก้อปลื้มโกแหละ ช่ายม้ายยยยยยยยย
แต่ยังไม่รู้ตัวดิ คนเราไม่รู้ใจตัวเอง
ทั้งรู้สึกดีที่ได้ไปเที่ยวกันสองต่อสอง ทั้งไม่โวยวายเรื่องเมื่อคืน
ยอมให้เกาะแขนอีกต่างหาก
แต่ว่ายังไม่รู้เลยว่า โก มานเลวตรงหนายยยยยยยยยยยยยย :เฮ้อ:
ตอนหน้าโกจะยอมตัดผมแล้ว ตัดออกมาแล้วจาเป็นไง สงสัยจะหล่อโคดดดดดดดดดดอ้ะ
ติดตามต่อไปจ้า
:pig4:
------------
คนแต่งจ๋า ด้วยความยินดีนะจ๊ะ เค้าจะเป็นฝ่ายพิสูจน์อักษรให้ตะเองนะ 555 :3123:
-
มีไปเที่ยวกันด้วย :laugh:
-
ดีคร๊าฟฟฟฟ มาอัพอีกแล้ว เบื่อกันยางเอ่ยยย มอสโก...เนี่ย เหอะๆสงสัยคงจะเบื่อตามหาความเลวของโกกันใหญ่อ่าดิ เอิ๊กๆๆ
***********************************************************
...รู้มั้ยการได้พบเมิงอีกครั้ง มันทำให้ใจกรูเต้น...
ความพยายามของกรูที่สร้างขึ้นมามันไม่เสียเปล่าเลย....
....ที่กรูต้องเสียสละ และตัดใจจากสิ่งที่กรูรัก...
...ก็เพื่อเมิง... เพื่อเมิง จริงๆนะ ถ้าเกิดว่ากรูไม่เจอเมิงอีก...
...วันนี้กรูคงจะนอนตายอยู่ที่ไหนซักที...
...ความพยายามที่มีมันคงจะพัดปลิ้วหายไป
***********************************************************
"อร่อยวะ....จะอร่อยกว่านี้ถ้าเมิงเลี้ยงกรูอ่า" ผมเดินลูบท้องแล้วแอบบ่นนิดหน่อย
"โห...ถ้าอยากกินฟรีก็แต่งกับพี่ดิ...น้องงงงง"
"ไอ่เชี้ย!!" เอาเชียวนะเมิงไอ่เลว
--------------------------------------
"มีอะไรรึป่าว?"
มันเดินเข้ามาใกล้ๆผม ยิ่งเห็นมันทำเฉยความร้อนมันก็ยิ่งพุ่งออกมามากขึ้น โอ๊ยยยยยย! หมดแล้วโว้ยความอดทนของกรูสิ้นสุดลงแค่นี้ ก็พอกันทีกับความเลวของเพื่อนแบบเมิง เสียดายที่กรูไว้ใจเมิงนะ ไม่คิดว่าเมิงจะรอบกัดกรูแบบนี้เลย ไอ่เลวโก!!!!!!!!
ตุบบบบบบ! มันล้มลงไปกองที่พื้น
"เฮ้ย..."
"กรูขอแค่นี้ แล้วเมิงจะทำอะไรต่อก็เชิญ"
ผมปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้นแล้วเดินออกมาก่อนที่ความโกรธมันจะพุ่งสูงกว่านี้จนอาจทำให้ผมหน้ามืดฆ่าคนได้ ไม่คิดเลยว่าเมิงจะทำกรูได้...
แล้ววันนี้ก็เป็นวันศุกร์ ผมดูซึมมากขึ้นกว่าเก่าเพราะไม่ได้คุย ไม่ได้เจอ ไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับเบลล์เลย จู่ๆก็เหมือนกับเธอเดินออกไปจากชีวิตของผมซะเฉยๆ แล้วจะให้ผมทำยังไงละในเมื่อผมตามเธอไปไม่ทันแล้วเธอหนีผม...
พักเที่ยงผมเดินไปกินข้าวลำพังเพราะขอแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อน ผมเดินก้มหน้าเหมือนเดินหาเศษเงิน แล้วบางสิ่งก็ทำให้ผมต้องสติแตกเมื่อเห็นไอ่โกนั่งอยู่กับเบลล์ มันนั่งตรงนั้นตรงที่ผมควรจะนั่ง นั่นมันที่ของผม มันแย่งของๆผมไป เมิงมันเลว...
"ทำอะไรกัน?" ผมถามขึ้นด้วยอารมณ์ร้อนมากที่สุดแต่ก็พยายามระงับมันไว้
"..." มันทำหน้านิ่งส่วนเบลล์ก็มองผมด้วยสายตาแปลกๆผมเดาใจเธอไม่ถูกเลยจริงๆ
"โชคดีแล้วกัน..." ผมกัดฟันพูดคำที่แทงใจที่สุดออกมา ไม่มีคำพูดอะไรเลยจากทั้งคู่ ทำเหมือนผมเป็นควาย ควายโง่ๆตัวหนึ่งที่มีไว้แค่ใช้งานเป็นครั้งคราวเท่านั้น ผมผิดมากใช่มั้ย ผิดมากที่ไว้ใจ ไว้ใจ...คนที่เรารัก
ติ๊ดดดดดดดด! ติ๊ดดดดดดดด!
โทรศัพท์ปลุกผมจากกลางดึก แล้วนั่นก็ยิ่งทำให้ผมตาโตขึ้นมากกว่าเดินเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร...
"ฮัลโหล..."
"เบลล์หรอ..."
"อืม...ทำอะไรอยู่"
"....ก็ไม่"
"มอส...เบลล์มีเรื่องอยากจะบอก"
"..." ผมรู้ว่าเธอจะบอกอะไรในเมื่อรู้แล้ว แล้วทำไมถึงต้องรับฟังเพื่อตอกย้ำละ
"คือ...เบลล์"
"ไม่ต้องพูดหรอกมอสเข้าใจ...เบลล์ไปเถอะถ้ามันทำให้เบลล์มีความสุข"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ....เบลล์ไม่ได้ไปเพราะอยากไปนะมอส"
"อืม...ชั่งมันเถอะถึงยังไงเบลล์ก็จะต้องไปอยู่ดี ไม่ต้องห่วงมอสหรอก"
"...."
"มอส...เข้าใจ"
"ขอบคุณนะมอส...หวังวันสักวันหนึ่งเราคงจะได้เจอกันอีกนะ"
"อืม..."
ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินเบลล์พูดมันทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ไอ่เลวโกเมิงทำอะไรกับความรักของกรู--------------------------------------
"เอาทรงไหนดีหว่าาาา" ผมพูดแล้วเปิดหนังสือไปเรื่อยๆโดนที่มีมันนั่งอยู่ข้าง
"แล้วแต่เมิงเถอะ กรูเลือกไม่เป็นหรอก..."
ทรงไหนก็ไม่รู้ มันเยอะไปหมดเลยอ่า อืม...อย่างมันน่าจะตัดสั้นไปเลยนะ น่าจะดูดี 55+ ดูเด็กๆๆๆๆ
"เอาทรงนี้แล้วกัน"
"โห...สั้นเลยหรอ?"
"ทรงนี้...อาจจะต้องต่อผมนิดๆหน่อยนะคะ" ช่างตัดผมพูดพอเห็นผมชี้ทรงผมให้มันดู
"ได้ครับ เอาทรงนี้เลย" ผมยัดเยียดให้มันทันที ก็มันน่าจะดูดี เมิงให้กรูเลือกไม่ใช่หรออออ
ช่างตัดผมบอกว่าอาจจะใช้เวลานานหน่อยผมก็เลย ขอออกไปเดินเล่น อืม...นี่ก็หัวค่ำแล้ว พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันอาทิตย์แต่ก็คงต้องเข้าไปบริษัทหน่อยละ เฮ้ออออ...วันนี้มีความสุขจัง ไม่ได้พักแบบนี้มานานแล้ว ผมสูดหายใจอย่างเต็มปอด มองดูชีวิตของผู้คนที่เดินไปมา
ติ๊ดดดดดดดด! ติ๊ดดดดดดดด!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ฮัลโหล...อยู่ไหนวะเมิง" เสียงไอ่กายมัน
"อยู่ร้านตัดผม..."
"อ๋อ...เอ่อแล้วเป็นไงบ้างวะ"
"ทำไม...ก็ดี"
"หรอ...เล่นกรูงงเลยนะเมิง เพื่อนเมิงหรอคนที่มารับน่ะ"
"เอ่อ...เมิงไม่น่าให้มันมารับกรูเลย"
"โห...แล้วจะให้กรูทำยังไงละ เพื่อนเมิงน่ะมันโทรมาพอรู้ว่าเมิงอยู่ไหนก็รีบมาแล้วพาตัวเมิงออกไปเลย เล่นเอากรูงง แถมยังมีกัดกรูอีกนะ"
"หรอ??" มันทำอะไรของมันวะไอ่เลวนี่...
"เอ่อ...เฮ้ย พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันดิ กรูจะกลับแล้ว"
"อ่าว...จะกลับละ ทำไมมาแป๊บเดียวเองวะ"
"พอดีลูกค้าที่กรุงเทพเขาเรียกตัวก็เลยต้องรีบไปก่อน แล้วคงจะขึ้นมาอีกรอบ"
"เอ่อๆได้ๆ กี่โมงละ"
"เที่ยงๆแล้วกัน..."
"เอ่อได้...เมิงเลี้ยงนะ"
"ชั่ว...ครึ่งๆดิวะ กรูไม่มีอะไรจะแดกแล้วนะ"
"เฮ้อออ...แย่วะ เอ่อ ก็ได้"
แล้วผมก็เดินกลับเข้าไปในร้าน...เฮ้ย ตกใจ!!!
"มองอะไร?"
"...."
"จะมองอีกนานมั้ย?"
"...ป...เปล่า"
ช่างตัดผมหัวเราะผม เพราะเอ๋อแดก เฮ้ยยย....ดูดีวะเพื่อนกรู บอกแล้วว่าทรงนี้เข้ากับเมิง ดูมันสะอาดขึ้นแล้วก็ดูเด็กๆด้วย น่ารักดีเหมือนกัน แต่ก็...งั้นๆแหละสู้กรูไม่ได้หรอก 55+ ถึงจะเซอร์แต่ก็เซอร์แบบเพอร์เฟคคร๊าฟฟฟฟ
รอไปอีกซักพักหนึ่งมันก็เดินมาหาผมแล้วดึงหนังสือการ์ตูนในมือผมออก
"กลับเหอะ คันจะตายอยู่แล้ว..."
"....."
"มองอะไร?..."
"ก...ก็ดูดีไง เอ่อ เห็นมั้ยฝีมือกรูเลือก"
"เอ่อๆๆ...รีบกลับกัน"
"แล้วทำไมไม่สระผมด้วยละ"
"ไม่เอา ขี้เกียจกลับดึก"
แล้วเราก็ออกจากร้านกัน แล้วมันก็เอารถมารับผมก่อนจะมุ่งตรงไปยังหอ ตลอดทางมันเกาหัวอยู่เป็นระยะ แหม...แรดจริงๆนะเมิง ทำเป็นไม่คุ้น
"มอส...ห้องเมิงมีห้องน้ำป่าวว"
ผมหันไปมองมันด้วยสีหน้าเซ็ง
"อะไร?...มองกรูทำไม" ยังมีหน้ามาถามอีกนะ
"ไม่มี...กรูขุดหลุมที่หลังหอเอา"
"555+ จริงดิ โห...ดูลำบากเนาะ"
"ไอ่เลว..."
แล้วรถมันก็มาจอดอยู่ที่หน้าหอผม มันเกาหัวยิกๆเลย
"เป็นอะไรของเมิงวะ...รีบกลับสระผมซะ" ผมบอกมันแล้วทำท่าจะลงจากรถ
"เฮ้ย...เดี๋ยว ขอกรูไปสระผมหน่อยได้ป่าว"
"หืออออ...อะไร? เกี่ยวกันมั้ยละ"
"นะๆ...เมิงไม่เห็นใจเพื่อนบ้างรึไง?"
"...." คิดก่อน แค่สระผมก็แป๊บเดียวละมั่ง
"นะๆ..."
"เอ่อ...ก็ได้"
*********************************
หวังว่าคงจะไม่ทำอะไรเกินกว่าสระผมนะจร้า มอสโก...แฮ่ๆๆ ฝากด้วยนะ ทั้งเรื่องนี้ ทั้งคนเขียนเลย อิอิ
-
:z1: สระผมด้วยสระอย่างอื่นด้วยป่ะ
-
"มองอะไร?..." หึหึ มอสถึงกับอึ้งเลย :กอด1:
"มอส...ห้องเมิงมีห้องน้ำป่าวว" "ไม่มี...กรูขุดหลุมที่หลังหอเอา" มอสตอบได้กวนตรีนมากคร้าบ :laugh:
:z1: โกมันวางแผนไว้หมดแล้วแน่ๆ สระผมๆ
:bye2:
-
สระผม (จริงดิ)
แผนป่าว :z2:
-
แหมเข้าห้องขอสระผมระวังเถอะจะโดนขอนอนต่ออีก อิๆ
แล้วจะรออ่านน๊า ชอบๆ มอสโกน่ารักจริงๆ
-
ไม่ให้คิดมากใช่มั้ยแค่สระผม :z1:
-
อ่านไปก็สับสนตรงช่วงอดีตนิสนึง อะครับ
แต่ชอบคู่นี้นะดูเพี้ยนๆ -**-
แต่ยังไม่มีไรคืบบหน้า
สงสัยสระผมนี่เสร็จชัว 55+
-
ซอยแล้วไปสระ :laugh:
-
สรุปแล้วเป้นการเข้าใจผิดใช่ไหมเนี่ย ประมาณว่าโกอยากให้เบลล์เลิกกับมอสไปเพราะ เบลล์ชอบคนอื่น มั้ง
อ้าตอนนี้น่ารัก อิอิ
-
ยืดเยื้อ นิดโหน่ยยยยย
:laugh:
-
มอสเริ่มหลงเสน่ห์โกหละ กร๊ากกก
:z2: :z2: :z2:
-
ที่ว่าโกเลวเนี่ยะ น่าจะเข้าใจผิดอ่ะม๊าง อิ อิ
-
ยังหาความเลวของโก ไม่เจอเลยเนี่ย เจอแต่ความน่ารัก กับความหื่น :haun4:
ชอบเรื่องนี้ค่ะ :L1:
-
แค่สระผมเหรอ :z1:
-
อยากไปสระผม....? บ้านมอสก็บอกมาเถอะ
คึคึ
-
สระผมๆ :z1: ต่อจากสระผมก็ :haun4:
-
อดใจไม่ไหว ว่าจะมาต่อพรุ่งนี้ แต่ก็เอาเลยแล้วกัน มาต่อเลยดีกว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาเดินตามหลังผมเข้าไปในห้อง...
"หึหึ เรียบร้อยใช้ได้นะเนี่ยยย"
"ใครถามเมิงงง..."
"อ่าวว..."
"ไปๆ จะไปสระผมก็ไปแล้วรีบกลับเลยนะเมิง"
ผมเดินไปเปิดไฟห้องน้ำให้มัน มันก็เดินเข้าไปแล้วปิดประตู ส่วนผมก็เดินไปหลังห้องหยิบน้ำเทใส่แก้วแล้วซด อ่าาาาา....ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย
"เฮ้ยยยยยย...ไอ่มอส มอส!"
เฮ้อ...เบื่อจริงๆเมิงนี่มีปัญหาตลอดจริงๆ
"อะไร?"
"กรูหาน้ำไปเจอวะ มาช่วยหน่อยดิ"
"เอ่อ...แมร่ง"
ผมบ่นแล้วเปิดประตูเข้าไป เห็นมันยืนหลับตาเพราะฟองชมพูแล้วหันหลังให้ฟักบัว ถึงว่าละ ก็เมิงโง่แบบนี้ไง? ผมเดินไปหยิบฟักบัวแล้วยื่นให้มัน
"อะ...โห ใจร้ายวะ ถือไว้หน่อยดิ"
"อะไร...นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะเมิง"
"อ่า...นะๆๆ"
แล้วผมก็จำใจถือฟักบัวให้มันสระชมพูออก พอเสร็จมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแปลกๆ
"อ...อะไร"
"เปล่านิ..." มันพุดว่าเปล่าแต่ก็เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
"อ...ไอ่ ....ไอ่เลวเมิงจะทำอะไร?" ใกล้เข้ามาอีก...มาใกล้เข้ามาส่วนผมก็ถอยหลังเต็มที่ จน................หลังติดกำแพงแล้ว
"กรู...."
"อ...อะไร?"
"กรู...ปวดขี้ ออกไปก่อนได้มั้ย"
"...."
อืม...ไอ่สารเลววววว ไอ่ชั่ว แล้วทำให้กรูตกใจ...ก็ดุมันทำดิเป็นใคร ใครก็ตกใจแล้วไม่ใช่อะไรคือมันอยู่ในที่แคบด้วยไงหัวใจก็เลยยิ่งตกใจกันไปใหญ่ ผมรีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันที หวังว่าคราวนี้เมิงคงไม่เรียกกรูไปช่วยเช็ดตูดหรอกนะ...
แล้วซักพักมันก็ออกมา
"โล่งงงง"
"แล้วก็กลับไปได้แล้ว...กรูจะนอน"
"เอ่อๆ ไล่เชียวนะเมิง...ทีเมิงไปนอนบ้านกรูละ กรูไม่เห็นบ่นเลย"
"เอ้า...ก็มันไม่เหมือนกัน อันนั้นเมิงหอบกรูไปนอนเองไม่ใช่หรอ?"
"เอ่อๆ...จำไว้"
แล้วผมก็ไปส่งมันที่รถ เฮ้อ....วันนี้เหนื่อยนะเนี่ย แต่ก็ดี นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องเจออะไรอีกเยอะ
วันนี้ผมเข้าบริษัทแต่เช้า ไม่ค่อยมีพนักงานเพราะวันนี้ส่วนมากเขาก็จะหยุดกันเยอะ คือจริงๆเราสามารถเลือกวันหยุดได้ระหว่างวันเสาร์กับวันอาทิตย์ แต่ที่ผมเลือกวันเสาร์ก็เพราะคนหยุดน้อยแล้วก็ไปเที่ยวไหนคนก็ไม่เยอะด้วย เอิ๊กๆๆ
"อ่าว...มาแต่เช้าเลยนะน้องมอสสส" พี่นิดทักมาแต่ไกล แล้วแกก็หอบงานมาเยอะเหมือนเดิมๆ
"อ๋อ...ครับ เดี๋ยวจะไม่ทันกาล"
"อืมๆ...เอ่อ นี่ เตรียมตัวไว้นะเราน่ะ"
"หือ...ทำไมหรอครับ"
"ก็เดี๋ยวจะต้องออกภาคสนามน่ะดิ"
"ภาคสนาม มีด้วยหรอครับ"
"มีดิ...ก็เดี๋ยวจะได้เขียนคอลัมน์แล้ว"
"อ๋อ...ได้ครับ"
แล้วแกก็เดินขึ้นห่างไป อืม...ดีเหมือนกันจะได้ไม่ว่าง แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ วันนี้ทั้งวันจะว่างยุ่งก็ไม่เชิงเพราะผมดันไปค้นเขานิตยาสารฉบับเก่าๆมาอ่าน ดูรูปแบบการดีไซน์ต่างๆภายในเล่มซึ่งมันก็เยอะพอสมควร จนเวลาก็ล่วงมาเที่ยงกว่าๆ
ติ๊ดดดดดดด! ติ๊ดดดดดดด!
"ฮัลโหล..."
"ฮัลโหล...เมิงออกมายังเนี่ย" อ๋อ...ไอ่กาย
"อ่าว...โทษทีวะ กรูทำงานเพลินไปหน่อย เดี๋ยวไปละๆๆ"
ผมวางไปแล้วรีบเก็บของให้เรียบร้อยก่อนจะโบกรถออกไปที่โรงแรมมัน แล้วเราก็ต่อรถไปที่ร้านอาหารอีกที
"หิวจะแย่..." ไอ่กายมั่นบ่นขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟ
"บ่นอยู่นั่นแหละ..."
"เอ่อ...ถามหน่อยไอ่คนนั้นน่ะใครหรอ?"
"ใคร...?"
"ก็ไอ่ที่มาแบกเมิงออกจากห้องกรูไง"
"อ๋อ...เพื่อน จริงๆแล้วมันเป็นผู้จัดการที่บริษัทกรู"
"55+ สงสัยเมิงต้องตกถังข้าวสารแน่เลยอ่า"
"เหอะๆ อยากปากแตกมั้ยละ?"
"...." มันเงียบทันทีแต่ก็แอบยิ้มๆ เหอะๆอยากจะบอกเมิงว่าตอนนี้กรูยิ่งกว่าตกถังข้าวสารซะอีก โดยข้าวสารทับจะกรูไม่รู้ตัวเลยแหละ
ไม่นานเท่าไหร่ข้าวก็มาเสิร์ฟ โห...น่ากินเจงๆ ไม่เคยมาร้านนี้ด้วย ดูท่าน่าจะคุ้มกับจำนวนเงินที่เสียไป วะฮ่าๆๆ แล้วผมก็ลงมือกินๆๆ ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากผม กินไปกินมาจู่ๆไอ่กายมันก็หัวเราะ...
"ขำอะไร" พูดทั้งๆที่ข้าวก็เต็มปาก
"555+..."
"นี่...เดี๋ยวกรูเอาช้อนปาหัวให้!!"
"เมิงจะสูดขาวเข้าไปรึไง? 555+"
"อะไรวะ"
"ข้าวจะข้าจมูกอยู่แล้ว"
ผมคลำหาเม็ดข้าวที่มันบอกแต่ก็ไม่เจอ...
"มานี่มะ...เดี๋ยวกรูเอาออกให้"
ไอ่กายมันขยับตัวเข้ามาเอื้อมหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่ไหนซักที่ซึ่งผมหาไม่เจอออก มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอ่อ...เห็นกรูโง่ละซิ พอหยิบออกเสร็จมันกลับไปนั่งที่เดิม แต่ดูสีหน้ามันเปลี่ยนไป หือ...เกินอะไรขึ้นสายตามาจ้องไปที่ข้างหลังผม ผมมองหน้ามันแล้วค่อยๆหันหลังไป เท่านั้นแหละ...ผมก็โดนหิวแขนออกจาร้านทันที เรียกว่าแถบจะลากกันอยู่แล้วดีกว่า
"โอ้ย....ไอ่เลว ปล่อยกรูดิ" ผมพูดแล้วก็ฝืนตัวไว้ก่อนจะพยายามสะบัดมือมันที่จับแขนผมอยู่ แรงไอ่นี่มันเยอะจริงๆ
"เมิงมาทำอะไรที่นี่..."
"ทำไม...กรูก็มากินข้าว"
"อ๋อ...ต้องหอบมาถึงที่นี่เลยใช่มั้ย?"
"แล้วเมิงมาเสือกอะไรเรื่องกรูละ"
"นี่จะบ่ายอยู่แล้ว เมิงจะอู่อีกรึไง?"
"...."
"กลับบริษัทเดี๋ยวนี้!!" ผมตะคอกแล้วก็ลากผมไปอีกครั้ง คนมองมาที่เราเต็มเลย อายชะมัด ไอ่เลว เมิงทำอะไรของเมิงเนี่ย!!
"กรูเจ็บนะ...ปล่อยกรู"
"เมิงต้องกลับกับกรู"
"ไม่...กรุไม่ไป"
"..." มันยังคงลากผมต่อไป
"ไอ่เชี้ย กรูบอกให้ปล่อย!!!"
ตุ๊บบบบบบ! ตุ๊บบบบบบ!
แล้วมันก็กองลงไปกับพื้น เพราะแรงถีบของผม แล้วผมก็ใช้โอกาสนี้แหละวิ่งกลับไปหาไอ่กาย
"เฮ้ยยย ไปเหอะ"
"เกิดอะไรขึ้นวะ"
ผมยื่นตังค์ให้พนักงานแล้วเดินออกไปจากร้านอย่างเร็วโดยมีไอ่กายวิ่งตามหลัง
"มีอะไรวะ...กรูงงไปหมด"
"ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่ไอ่งี้เง่าคนหนึ่ง"
"แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร"
"เอ่อ...ไม่มีก็ไม่มีดิ"
แล้วไอ่กายมันก็เงียบ ผมไปส่งมันที่โรงแรมแล้วนั่งรถต่อไปที่บริษัท พอเปิดประตูเข้าไปแค่นั้นแหละ เหอะๆ เกิดอะไรขึ้น พนักงานที่ก็มีอยู่น้อยนิดนั่งจับกลุ่มใหญ่เสียงเอะอะไปหมด แล้วผมก็เดินเข้าไปใกล้ๆวงนินทา...แฮ่ๆ
"มี...อะไรกันหรอคับ"
"อ่าววว...น้องมอส" พี่นิดที่อยู่กลางพุดทักผม เลยทำให้ทุกคนมองมาที่ผมด้วย
"มีอะไรกันหรอคับ"
"ก็ผุ้จัดการนะดิ...เปลี่ยนลุคไปเลย พวกพี่ๆตกใจกันมากเลยนะเพราะแกไม่เคยทำอะไรแบบนี้เล้ย จริงๆ"
"หรอครับ..." ฝีมือกรูเองแหละ เหอะๆ
"แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นนะสิ"
"หือ...อะไรหรอครับ"
"ก็เมื่อกี้เนี่ยแกพึ่งเข้ามาในบริษัท แค่เดินเข้ามาพวกพี่ก็ตกใจกับลุคแกแล้วแต่นี่แหละหอบเอามรสุมมาด้วย เลยทำให้พวกพี่ขวัญเสียกันใหญ่ แล้วมิหนำซ้ำ ลองกลับไปดูที่โต๊ะคุณน้องสิ โหดยิ่งกว่ายมทูต"
"หือ..."
ผมงงๆกับคำพูดของพี่นิดแต่ก็ค่อยๆเดินห่างจากกลุ่มนั้นไปที่โต๊ะ แล้ว..................................
.............................................................
..............................................................
..............................................................
..............................................................
นี่มัน เกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ่หนังสือแล้วก็แฟ้มบ้าบอพวกนี้มันมาอยู่ที่โต๊ะผมได้ยังไง นี่มันยิ่งกว่ากองขยะอีกนะเนี่ย เต็มโต๊ะ แถมยังกองอยู่ที่พื้นอีก นี่มันพันกว่าเล่มแล้วมั่งเนี่ย(เว่อร์ไปละ) อะไร นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"พี่นิด...นี่มันอะไรหรอคับพี่!!"
ผมตระโกนถามพี่นิดอย่าหัวเสีย
"ไปถามผู้จัดการเอาเองเหอะ พี่ก็งงเหมือนกัน"
จำคำพูดพี่นิดแค่นั้นแหละ...ผมเรียบวิ่งขึ้นบันไดเลย ลิฟต์ไม่ต้องขึ้นกัน นี่เมิงทำอะไรอีกเนี่ยยยยยย...เมิงจะแกล้งกรูใช่มั้ยยยยยยย แล้วผมก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องมันด้วยเหงื่อเต็มเสื้อ หูผมก็เสือกไปได้ยินเสียงเพลงอะไรก็ไม่รู้แว่วๆมาจากในห้องแล้วพอเปิดประตูเข้าไปก็รู้เลยยยยยย นั่นมันยิ่งทำให้ควันออกหูไปใหญ่
ไอ่เลวนั่น มันนั่งฟังเพลงอยู่ที่โซฟารับแขก มันนั่งสบายใจ ก็แหงละเมิงแกล้งกรูได้นิ
"...เสียมารยาท" มันพูดแล้วแลมาที่ผม
"กรูไม่สน....เมิงจะทำอะไร?"
"ทำอะไร?"
"ที่เมิงทำเนี่ยหมายความว่าไง?"
"แล้วที่เมิงทำละ?" มันย้อนผมแล้วจู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืน
"แต่มันไม่ใช่..." ยังพูดไม่ทันจบมันก็สวนผมขึ้นมา
"นั่นคืองานเมิง..." แล้วมันก็ค่อยๆเดินมาที่ผม "ทำงานเยอะๆ จะได้ไม่ว่างไง..."
"...."
"จะได้ไม่ต้องไปนั่งกินข้าวไกลๆไง...ไม่เปลืองด้วย ไม่ดีหรอ?" มันประชด
"เมิงมันเลววว...ไอ่เลว!!" ผมตระโกนใส่หน้ามัน แล้วนั่นคงทำให้ต่อมความอดทนมันแตกมันพุ่งเข้ามาพลักจะหลังผมไปกระแทกกับกำแพง
"เมิงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรอีก!!! ออกไปแล้วไปทำงานของเมิงให้เสร็จ"
"..." ผมค่อยๆขยับตัว
"กรูต้องการผลสรุปการพัฒนารูปแบบของนิตยาสารพวกนั้นทั้งหมด วันนี้!!!"
"...น...นี่เมิงจะบ้าหรอ มันเยอะขนาดนั้นใครจะไปทำวันเดียวเสร็จ???"
"ไม่รู้จะดึกแค่ไหน หรือจะเสร็จเช้าเมิงก็ต้องทำ!!"
"ห...ห๊าาา"
"กรูจะรอรับงานที่นี่จนกว่าเมิงจะเอามาส่ง เมิงไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นจนกว่างานจะเสร็จ!!"
มันพูดเสียงแข็งแล้วผมจะทำไงได้ละ ก็ต้องเดินคอตกเหมือนคนไร้สติออกมาจากห้องมัน นี่....เมิงจะฆ่ากรูใช่มั้ย? แล้วผมก็ลงลิฟต์ไปแล้วเดินไปที่โต๊ะยิ่งเห็นหนังสือพวกนั้นแล้วก็อยากจะจุดไฟเผาซะจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยยยยยย.........
อ๊ากกกกกกกกกกกก....เเม่จร้าาาาา ช่วยหนูด้วย!!!!!
*************************************
เย็นแล้วกินอะไรกันรึยังเอ่ยๆๆๆๆๆ
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แกล้งกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หุ้ย...ไม่มีไรในห้องน้ำเลย ไอ่เลวมันไป.... นี่เอง เฮ้อ
ตอนนี้ยังไงๆ ผจก. กับใหญ่กว่าอยู่ดีค๊าบ
อนาคตว่าที่เมีย ผจก.ก็เอาคืนให้หนักละกัน เอิ้กๆๆ :jul3:
:bye2:
-
:z10: :z10: บ้าพลัง
-
ขอต่ออีกหน่อยๆๆๆ อารมณ์ค้างงงงงง
ผมค่อยๆแหกตาเปิดดูหนังสือตรงหน้าทีละเล่มทีละเล่ม โห...จริงๆแล้วหนังสือพวกนี้น่าอ่านมากเลยนะ ให้สาระเยอะมาก...แต่คือรูปแบบมันยังดูเก่าๆไปหน่อย แต่จะว่าไปแล้วนี่มันก็ผ่านมานานนะเนี่ย ฉบับล่าสุดนี่ก็เล่มที่ร้อยกว่าๆแล้วด้วย ไอ่เลวนี่...มันตั้งบริษัทตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
------------------------------
"ขอเชิญพี่โกของเรามาร้องเพลงเพื่อเป็นเกียตริแก่พวกเราหน่อยเร็ววว"
เสียงปรบมือดังขึ้น วันนี้เป็นวันสิ้นปีพอดี โรงเรียนก็เลยจัดงานปีใหม่ ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมกับมันซักเท่าไหร่เพราะได้ข่าวมาว่าเบลล์ลาออกไป นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วเะอเปลี่ยนเบอร์ไปหาที่บ้านบ้านก็ปิด มันเหมือนเธอ หายไปจากชีวิตของผมจริงๆ แต่ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่หน้าเวทีก็ไอ่พวกเพื่อนๆมันลากมาอ่า
ไอ่เลว...ไอ่เลวนั่นมันเดินขึ้นไปบนเวที ผมเห็นแล้วก็สมเพชรมันเต็มทนจะเดินหนีไอ่เพื่อนแสนดีก็แมร่งนั่งล้อมผมเลยทีเดียว ประมาณว่ากรูไม่ให้เมิงหนีไปไหนแน่ๆ หึ....อย่างไอ่นี่เนี่ยนะจะร้องเพลง อยากรูเหมือนกันว่าร้องแล้วหมาจะตายรึป่าว?
"How do i get through the night without you..."
ประโยคแรกที่มันร้องทำเอาคนทั้งโรงเรียนปรบมือกันใหญ่ เหอะๆก็งั้นๆไม่เห็นจะเพราะตรงไหน ก็แค่ขนลุก เฮ้ย ไม่ได้ๆ...ไม่เพราะๆเสียงก็ห่วยๆๆ
"If i had to live without you. What kind of life would that be~
Oh, I,
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul," ประโยคนี้แหละที่ทำให้ผมขนลุกเพราะมันมองมาที่ผมแล้ว....ก็มองมาที่ผม ตลอด?
"If you ever leave,
baby you would take away everything good in my life."
มันขมวดคิ้วแล้วชี้มาที่ผม แต่ดูเหมือนคนอื่นๆจะไม่รู้สึก ผมหันหน้าหนีมันแล้วสติสตังค์ก็ลอยไปหมด จนผ่านไปซักพักเหมือนว่าใกล้จะจบเพลงแล้วก็เลยลองหันไปมองมัน ดูเหมือนมัน เดินไปยืนอยู่ตรงอีกมุมหนึ่งแล้ว
"How do I live without you?
I want to know," พึ่งรู้จัดว่าเสียงมันเพราะ เพราะมาก แต่...มันก็เท่านั้น
"How do I breathe without you?
If you ever go," แล้วมันก็หันมามองที่ผมอีกครั้ง จู่ๆความรู้สึกบางอย่างมันก็เข้ามากระทบผม มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่รุนแรงถึงขนาดทำให้ผมรับรู้สิ่งที่ผู้ส่งต้องการจะบอก
"How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?" ทันทีที่เพลงจบผมก็ลุกแล้วเดินฝ่าวงล้อมเพื่อนออกไปทันที ไม่ไหวแล้ว!!
--------------------------------------------
"อ่าวววว...น้องมอสยังไม่กลับหรอ? พรุ่งนี้ค่อยทำต่อก็ได้มั่ง"
"เอ่อ....ไม่เป็นไรคับเดี๋ยวผมคงอยู่ต่ออีกซักพักน่ะครับ"
ผมตอบพี่นิดกลับไปแล้วบิดขี้เกียจไปมา โห...นี่ก็เกือบจะหกดมงอยู่แล้วพี่นิดเป็นคนสุดท้ายที่ออกไปแล้วตอนนี้ที่บริษัทก็เหลืออยู่แค่ผมที่อยู่ในออฟฟิตกับไอ่เลวนั่นที่อยู่ในห้องทำงานของมัน นี่หนังสือมันก็ลดลงไปมากแล้วเหมือนกันนะเนี่ย แต่ก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง...คงต้องทำต่อไป ใช้เวลาอีกไม่นานเท่าไหร่ก็คงจะเสร็จแล้วแหละ
ความเงียบเริ่มเกาะกิน งานมันเยอะมากอยู่นะเนี่ย ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตา เรียกว่าแหกตาดุหนังสือพวกนั้นอยู่ จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น
ตึกกกกกก! ตึกกกกกก!
แค่ได้ยินเสียงก็ก็เต้นแถบไม่เป็นจังหวะ คือทั้งชั้นนี้มันมีผมอยู่แค่คนเดียว ส่วนไอ่เลวก็อยู่ชั้นบนสุดถ้าเกิดอะไรขึ้นกรูก็คงตายก่อนมัน...
"How do i~"
จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...ผมรู้สึกคุ้นๆอยู่กับประโยคนี้ ที่แท้...ก็เพลงนี่เอง เพลงก็เริ่มบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ รู้สึกคุ้นๆวะ แต่ก็จำไม่ได้อยู่ๆๆๆ แล้วผมก็ทำงานต่อไปเรื่อยๆโดยมีเพลงคอยจรรโลงใจไปด้วย
.....แล้วเวลาก็ผ่านไป........
......ผ่านไป......
......ผ่านไป......
..........
........
......
...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! ผมบิดขี้เกียจครั้งสุดท้ายก็จะจับปากกาแล้วเขียนลงไปในกระดาษเป็นบรรทัดสุดท้ายยยยยยย โอ๊ยยยย! รู้สึกดีที่สุดในโลกเลยยย?? ผมปิดสมุดรายงานวางไว้บนโต๊ะก่อนจะจัดของไว้ให้เข้าที่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ด้วยพนักงานก็มาครบกันเลยทีเดียวต้องจัดให้เป็นที่เป็นทางหน่อย พอจัดเสร็จหันไปมองนาฬิกา โหหห...ตีหนึ่งคับพี่น้อง 55+ พรุ่งนี้กรูตายแน่เลย ผมก็เลยรีบขึ้นไปที่ห้องมัน จะได้กลับบ้านซักที ไอ่เลวเอ้ย...ทำกรูแสบนะเมิง
ก๊อกกกกกกก! ก๊อกกกกกกก!
ไม่มีเสียงตอบรับกรูว่าอย่างเมิงเนี่ยก็คงหลับรอกรูไปแล้วมั่ง? ผมก็เลยเปิดประตูเข้าไปเลย มันนั่งหันหลังให้ผมอยู่ที่เก้าอี้ตัวใหญ่ ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้โต๊ะมันขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววการรับรู้ใดๆ ผมวางงานลงบนโต๊ะมัน แต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือเก้าอี้มันสั่นๆพิกล ผมเดินอ้อมไปข้างๆโต๊ะเห็นมันเอาเสื้อสูทคุมตัวคงจะไม่แปลกอะไรถ้ามันไม่สั่นเหมือนเจ้าเข้า ผมเข้าไปจับแขนมัน จู่ๆความกังวลก็เกิดขึ้น
"ไอ่เลว...ไอ่เลว"
มันสั่นมาก ผมเขย่าตัวมันเบาๆเพื่อให้มันรู้สึกตัว แล้วมันก็ค่อยๆลืมตา ตามันแดงก่ำลย
"เฮ้ยยย...เมิงเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย?"
"ก...กรู"
มันยังไม่ทันพูดอะไรผมก็เอามือแตะหน้าผากมัน โห....นี่ตัวเมิงแถบจะระเบิดอยู่แล้วนะ ผมตกใจมากเลยเดินไปปิดแอร์ก่อนเป็นอันดับแรก แล้วจึงค่อยๆพยุงมันไปนอนที่โซฟา ตัวมันร้อนมาก ผมจัดการต้อมน้ำในกาน้ำร้อนแล้วหาผ้ามาเช็ดตัวมัน นี่เมิงจะเป็นอะไรมากรึป่าว? เมิงกำลังทำให้กรูกังวล ...ยังไงพรุ่งนี้ก็คงหาย คงจะหายนะ
ยิ่งผมเช็ดตัวก็ยิ่งดูเหมือนมันจะสั่นมากขึ้น
"ไอ่เลว...ไปหาหมอมั้ย?" มันส่ายหัว..
"ก...กรู น...น ....หนาววว" มันพูดปากมันสั่นมาก
ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยพยุงตัวมันลงนอนกันพื้นที่มีพรหมวางไว้อยู่แล้ว มันสั่นมาก ตาก็แดงก่ำ มันมองมาที่ผม แววตาของมันดูทรมานมาก จู่ๆความรู้สึกบางอย่างมันก็บงการผม ให้ผมทำอะไรอย่างที่ตัวเองไม่เคยคิดจะทำเลย สีหน้าและแววตาของมันเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อตอนบ่ายเลย ตอนนี้ผมไม่โกรธมันแล้ว ผมจัดการเอาผ้าชุบน้ำอุ่นวางไว้ที่หน้าผากมันแล้วเอาน้ำไปเททิ้งก่อนจะทิ้งตัวนอนข้างๆมันแล้ว.....
...กอดมัน...
...ยิ่งมันสั่นมากขึ้นเท่าไหร่...
...ผมก็ยิ่งกอดมันแน่นมากขึ้นเท่านั้น...
...แต่มันก็ยังคงสั่นไม่หยุด...
...ผมยอมแม้กระทั่งถอดเสื้อยืดบางๆออกแล้วเอาคลุมมันไว้...
...ถ้ามันจะทำให้เมิงหาย...
...กรูก็ยอมทนหนาว...
...ผมกอดมันแน่นเท่าที่จะแน่นได้...
...ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของมัน...
ขอให้เมิงหายด้วยเถอะ.......
***********************
หวังว่าโก คงจะไม่ตายเพราะไข้หวัดนะ เหอะๆๆ คืนนี้ฝันดีกานทุ๊กคนน๊าคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
~How do i live~
-
มาตอนนี้ก็ยังมองไม่เห็นความเลวของโกเลย :-[
แค่หึงโหดไปเท่านั้นเอง :laugh:
แล้วโกกับเบลล์มันยังไงกันแน่ :m28:
-
:laugh:
กอดกันแน่นๆหล่ะ
:o8: :-[
-
มาต่อเร็วๆเน้อ ลุ้น :z2:
-
แอร๊ยยยย
น้องมอส กดหยุดความสั่นของโกให้ได้นะ
โก สั่นสู้หรือ ป่าว โกสั่นสู้เข้าไว้ๆๆ
มอสจะไปไหนเสีย o13 :กอด1:
-
o13 you are the one
-
มาอ่านนะคับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักกันๆ เหอๆ สงสัยกว่าจะหายคงตอนเช้าแน่ๆเลย
:z2: :z2: :z2:
-
โอ้วตอนนี้สันสนวุ่นวายมกาเลยคร้าบ
มาต่อไวนะครับอยากอ่านตอนต่อไป ทิ้งปริศนาไว้เยอะมากตอนนี้ 55+
-
คนแต่งคืนกำไรสู่คนอ่านหรือไงจ๊ะ :L2:
มาซะหลายตอน แต่ทิ้งท้ายไว้แบบค้างคาเลยนะ
จนบัดนี้ก้อยังหาความเลวของโกไม่เจอ คงไม่ต้องค้นแล้ว
ตอนนี้รอดีกว่าว่ามอสจะใจอ่อนเมื่อไรกัน เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โกป่วยเรียกคะแนนความสงสารนี่หว่า>>>>>>>ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก :impress3:
ปล. คราวนี้พิสูจน์อักษรให้สองคำนะจ๊ะ
เกียตริ>>>>>>>>>เกียรติ
พรหม>>>>>>>>>พรม
-
เพิ่งมาตามอ่าน สนุกมากเลยค่ะ
สงสัยที่ว่าโกเลว มอสจะเข้าใจผิดไปเองปะเนี่ย
อ่า ตอนนี้มีกอด :o8: :-[
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า :mc4:
-
น่าสงสารโก นอนสั่นและตาก็แดง...อืม แล้วทำไมโกถึงได้ป่วยกระทันหันแบบนี้...หรือว่า... o8
นายมอสใจจริงๆก็ห่วงโกเหมือนกัน :o8:
ป.ล. คนแต่งขยันมากค๊าบ o13
:bye2:
-
โถ่ โก หึงเป็นหิ้วทุกทีสิน๊า
ก่อนจบจังกุตส่ามี กอดกัน อีก อิๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วจะรออ่านต่อนะ ชอบ มอสโกจัง แต่แบบว่ากายแอบมีอะไรกันายมอสปะเนี่ย ไปละ
-
:-[
อบอุ่นดีจัง
-
อ่า...แอบมาต่อตอนเช้าๆๆๆ หนาวๆๆๆ มากๆเลยคร๊าฟตอนนี้.....
คืนนั้นผมแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเลย ก็พยายามจะทำให้มันอุ่นที่สุดส่วนตัวเองก็แทบสั่นเหมือนกันจนพอใกล้จะเช้าละมั่งถึงได้เผลอหลับไป...
...โอ๊ยยยย มึนหัวดีจัง...
ผมค่อยๆรับรู้ถึงแรงสั่นที่แขน ค่อยๆลืมตาขึ้น ไอ่เลวมันนั่งมองมาที่ผมอยู่ โอ๊ยยยย...ทำไมปวดหัวแบบนี้?
"มอส...เป็นอะไรรึป่าว?"
"ป....ฮัดชิ้ววววววว"
อ๊ากกกกกก....นี่อย่าบอกนะว่า
"ฮัดชิ้ววววววว!"
"ไปหาหมอกัน"
ว่าแล้วจู่ๆมันก็พยุงผมขึ้นจาพื้นดูเหมือนว่ามันจะหายแล้ว...อืม ก็ดีแล้ว แต่สภาพของผมดูสิ เมื่อคืนดูแลมันอยู่ดีๆเช้ามากลับต้องให้มันมาดูแลอีก ผมนี่แย่จริงๆ มันพยุงผมไปที่รถดีนะที่บริษัทยังไม่เปิด
"ไม่ไปหาหมอได้มั้ย?...ไปส่งที่ห้องก็ได้ ขอนอนพักหน่อย" ผมพูดขณะที่ก็ลืมตา ตอนนี้เหมือนมีก้อนอะไรใหญ่ๆหล่นมาทับหัวผมซะ!!
"หือ..."
มันหันมาแต่ดูเหมือนมันจะเห็นผมหลับตาก็เลยคิดว่าคงอยากจะนอน รถเคลื่อนตัวออกจากบริษัทอย่างช้าๆผมไม่รู้ว่ามันขับไปไหนเพราะลำพังจะลืมตาก็เล่นเอาแทบจะแย่อยู่แล้ว ผมพยามจะหลับแต่พอเคลิ้มๆจู่ๆ มันก็....
"มอส...มอส" มันเรียกผม ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจผมให้ไม่ตอบกลับมันไป
"หลับแล้วหรอ?...เมื่อคืนคงจะลำบากซินะ" มันเงียบไปซักพัก
"ขอโทษนะที่ต้องให้มาดูแลคนอย่างกรู..."
มันพูดประโยคนั้นออกมาแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ถ้าเมิงคิดว่ากรูลำบากที่ต้องดูแลเมิงเมื่อคืนนี้ กรูอยากบอกเมิงจริงๆว่าไม่เลย...มันไม่ลำบากกรูเลย จริงๆนะ
ผ่านไปซักพัก มันก็จอดรถแล้วมันก็เปิดประตูลงไป ผมได้ทีแอบลืมตา ห...ห๊า! นี่มัน...บ้าเมิงนี่!!!! ม...มาที่นี่ ทำไม? ยังไม่ทันจะหายข้องใจมันก็ขึ้นรถมาผมก็หลับไปอีกที หัวใจเต้นตึกๆสมองก็เต้นเหมือนกันเหมือนจะระเบิดเลยด้วย
"มอส...มอส" มันเขย่าที่แขนผมเบาๆ
"ห...หือ" ผมค่อยๆหันไปที่มัน
"ถึงแล้ว...พักที่บ้านกรูก่อนนะ กรูไม่อยากให้เมิงอยู่คนเดียว"
อ่าว...ไอ่เลวนี่ แล้วเมิงจะไปดูกรูที่หอไม่ได้ใช่มั้ย ต้องมาบ้านเมิงเนี่ย แล้วมันก็ค่อยๆพยุงตัวผมออกจากรถ นี่เมิงคิดจะให้กรูนอนที่บ้านเมิงจริงๆหรอเนี่ย ทุลักทุเลพอสมควรแต่สุดท้ายผมก็มานอนอยู่ที่เตียงเดิม เตียงที่มัน...เอ่อ ชั่งมันเถอะ ไม่อยากจะคิด!!
"เดี๋ยวกรูเช็ดตัวให้นะ" มันพุดแล้วเดินหายไป ช...เช็ดตัวหรอ? เช็ดตัว...ผมรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้มิดชิดที่สุด แล้วมันก็กลับมา
"อ่าว...เฮ้ย หนาวหรอ? เดี๋ยวกรูเช็ดตัวให้แป๊บเดียว" ว่าแล้วมันก็เข้ามาจะดึงผ้าห่มผมออกแต่ผมก็ดึงไว้เช่นกัน
"แน่ะ..." แล้วคิดดูเหอะว่าแรงคนป่วยกับคนหายป่วยแล้วใครจะชนะ... "กรูไม่ทำเมิงเสียวหรอ 55+"
มันหัวเราะผมได้แต่มองมันตาห้อย เหอะๆเหนื่อย...มันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมออก นี่อะไร...เมิงทำอะไรเนี่ย ผมพยามขัดมันตลอดแต่มันก็จับมือผมไว้ จนสุดท้ายเหนื่อยก็เลยยอมให้มันเช็ดตัวไปซะงั้น จนพอมันจับที่ตะขอกางเกงนี่แหละ ผมถึงกับสะดุ้งขึ้นมา..
"ม...เมิงจะทำอะไร?"
"เช็ดตัวไง? อยู่เฉยๆเหอะๆเมิง"
"เช็ดแค่นี้ก็พอแล้ว..."
"ไม่ได้...เช็ดตัว ต้องเช็ดให้หมด.."
มันพูดแล้วลุกเอาผ้าไปบิดน้ำ ผมได้ทีก็เลยดันทุลังจะคลานออกจากเตียงพอมันหันมาแค่นั้นแหละครับ เลยรู้ว่าไม่ควรจะหาเรื่งใส่ตัวเลยกรู ถ้าใครมาเห็นภาพผมกับมันก็คงจะคิดว่าเราเป็นสารเมียกันแล้ว ก็จู่ๆมันเล่นกระโดดมาทับตัวผมเลยครับ โห...ไอ่นี่ เมิงจะให้กรูหาย ไปจากโลกนี้เลยใช่มั้ย มันเอาคางมาเกยที่คอผม อ๊ากกกก...ขนลุก
"ม...เมิงจะทำอะไร"
"เมิงนั่นแหละ..."
"กรูปวดหัวนะ..."
"แล้วเมิงจะไปไหน ก็กรูจะดูแลเมิงเนี่ย"
"ด้วยการกระโดดมานอนทับกรูเนี่ยนะ"
"เมิงก็มานอนดีๆดิ..." แล้วมันก็ลุกขึ้นแล้วจับผมกลับไปนอนที่เดิม ส่วนมันก็ลุกเข้าไอ่น้ำอุ่นนั่นไปทิ้งละมั่ง 55+ ในที่สุดเมิงก็ไม่ได้ปลดตะขอกรู!! พอผมชักจะเคลิ้มอีก มันก็กลับมาพร้อมกระโดดเข้ามาข้างๆผม หือ...เมิงจะทำอะไรอีก
"ท..ทำอะไร" ผมพูดทั้งๆที่หลับตา จู่ๆก็รู้สึกถึงผมหายใจที่ประทะเข้ามาตรงหน้า ค่อยๆลืมตาขึ้น เฮือกกกกก! ตลกใจสุดชีวิตถลึงตาโตที่สุดเท่าที่จะทำได้มันยื่นหน้ามาจะติดหน้าผมอยู่แล้ว นี่...เมิงจะทำอะไรของเมิง
"หายเร็วๆนะ"
จบประโยคนั้นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้น แม้เจ้า...นี่ผมกำลังจะข้ามพรหมแดนจากดลกมนุษย์ไปนรกแล้วใช่มั้ยครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้น กำลังเล่นตลกอะไรกันอยู่ นี่ผมไม่สบายนะ...ทำไมท่านถึงให้ไอ่เลวมันหายแล้วผมเป็แทนละ ถ้าเป็นแบบนี้ผมว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ปล่อยให้มันฉวยโอกาสตอนที่ผมมีสภาพแบบนี้ นี่มัน...ลำเอียงกันชัดๆ
ผมปัดหัวมันออกไป แล้วพยายามพยุงตัวขึ้นนั่ง...
"เมิงบ้ารึ...ไง" ผมพุดได้แค่เสียงเบาๆ เรี่ยวแรงก็จะไม่มีอยู่แล้ว
"โห...ก็เพื่อนๆวะ หอมแก้มแค่นี้ ทำเป็นโกรธ"
"...บ...บ้านเมิงเรียกแค่นี้หรอ"
"เอ่อ...ทำไม?"
"ผู้ชายหอมแก้มกันเนี่ย....นะ"
"เอ่อ...ก็เพื่อนวะ เมิงนั่นแหละคิดอะไรอยู่" ยังครับ...ไอ่นี่มันเลวได้ใจจริงๆมีหน้าเอาแขนมากดผมนอนแล้วยังจะมากอดอีก
"อ...เฮ้ย มากไปละ ปล่อยกรู"
"ไม่...ที่เมื่อคืนเมิงยังกอดกรูเลย"
"ล...แล้วมันเหมือนกันหรอ"
"ไม่สน...กรูจะกอดเมิง"
ทำพูดแล้วทำท่าทางเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น ไอ่โรคจิตเอ้ยยยย...ไม่ไหวแล้ว กรูไม่มีแรงไปสู้กับเมิงแล้วนะ ขอกรูพักจริงๆซักทีเหอะๆ เมิงจะทำอะไรก็เรื่องของเมิง ตอนนี้ขอกรูนอนก่อน แล้วพอกรูหายเอาคืนเมิงแน่!! ไอ่เลววว...
"หลับซะนะที่ร๊ากกก" ยังมีน่าส่งท้ายนะเมิง...
***************************
แฮ่ๆหวังว่าจะชอบกันนะ....มอสโกนี่ มันชักจะยังไงๆกันแล้วอ่า อยากให้จบแล้วนะ อยากเฉลยเรื่องทุกอย่างแล้วนะ....แต่ไม่ดีกว่า รอให้ลุ้นกันเยอะๆ จริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่บางสิ่งบางอย่างมันคาใจกันอยู่....เท่านั้นเอง
ปล.1 ขอบคุณnamtaan อีกแล้วที่มาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ ว่างๆมาพิสูจน์คนเขียนมั่งดิ เหอะๆๆ
ปล.2 เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าคร๊าฟฟฟ
ปล.3 ง่วงอีกแล้ว
ปล.4 ไปนอนดีกว่า
ปล.5 หยุดพิมพ์เหอะเมิงงงงง
-
ขอตอนดูแลคนป่วยแบบ... :haun4:
แอร้ยยยยยยยย
ไปดีกว่า เสียพิกเจอร์ :o8:
-
ต้องดูแลคนป่วยกันแบบเนื้อแนบเนื้อ จะได้หายไว ๆ :z1:
-
กลัวขาดทุนเหรอโก :laugh:
-
เริ่มหวานอีกหละ ได้อีก หวานได้อีก
:z2: :z2: :z2:
-
แค่กอดเองหรอโก
โกเลวตรงไหนออกจะดี :-[
ต้องดูแลแบบใกล้ชิด ๆ จะได้หายไว ๆ
ชอบ ๆ +1 ให้น้า....... :L2:
-
:เฮ้อ: ทำมั้ยไม่ทำอะไรให้มันเคลียร์ๆไปละ
-
:z1:
แล้วไงต่อเอ่ยยยย
-
หอมแก้มแบบเพื่อน กัน เหรออออออออออออ :z1:
-
น่าฮักที่สุดดดดดดดดดดดดดด o13
-
^
^
:z13: จิ้มไอ้สูง
ไอ้เลว มันเลวตรงไหน ผมก็ยังไม่รู้
รู้แต่ว่ามันน่ารักจังเลยวะ
รออ่านคับ
-
^
^
^
ไม่ให้จิ้มเว้ย
-
พามาดูแลถึงบ้าน ถึงเนื้อ ถึงตัว ถึงแก้ม...แล้วจะถึงไหนอีก :laugh:
จะรอดูว่าโกจะดูแลมอสถึงไหน :-[
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งหลงรักโก จริงๆ ไมน่ารักงี้เนี่ย :impress2: :impress2: :impress2:
แต่แบบเมื่อไหร่มอสจะหายเข้าใจผิดซะทีนะ :z3: :z3:
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
ขอนะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โวยวาย โวยยวาย :serius2:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :beat:
:pighaun:
-
โกเลวตรงไหนกันเนี่ย..ออกจะน่าร๊ากกกกกกกก :m1:
-
. . . . เม้นเป็นกำลังใจให้ก่อนค่ะ . . .. แล้วก็ :z13: จะมาจิ้มใหม่นะค่ะ อ่านให้ทันก่อนอ่ะ ยังไม่ทันเลย
-
น่ารัก :m1:
-
โก น่ารักอ่ะ ให้ใจไปเลย :กอด1:
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ฮาดี
-
โกออกจะน่ารักเนอะ แล้วมันเลวตรงไหนหว่า
-
เยี่ยมจริงๆก๊ากก กอดกันๆ
-
ตามมาอ่านต่อคับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมือ่ไหร่จามาหนอออ
-
:sad2:
-
แว้กคนเขียนใจร้ายไม่อยมบอกซะที ฮึกๆ
-
โกอารมณ์แปรปรวนดีแหะ
-
ปล.1 ขอบคุณnamtaan อีกแล้วที่มาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ ว่างๆมาพิสูจน์คนเขียนมั่งดิ เหอะๆๆ
ปล.2 เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าคร๊าฟฟฟ
ปล.3 ง่วงอีกแล้ว
ปล.4 ไปนอนดีกว่า
ปล.5 หยุดพิมพ์เหอะเมิงงงงง
ปล.1 ถูกจายยยยยย เอาไป +1 :o9:
ปล.2 เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยอ้ะ
ปล.3 เค้าก้อง่วง
ปล.4 ยังเค้ายังไม่นอน
ปล.5 มาพิมพ์ต่อให้ไว เค้าอยากอ่านตอนต่อไป จนป่านนี้เค้ายังไม่รู้ โกมานเลวตรงหนายยยยยยยย
:a11:
-
ป่วยเค้าบอกว่า ถ้าทำให้เหงื่อออกจะหายไว :z1: งี้โกต้องช่วยมอสจิ ทำให้ได้เหงื่อ
-
Greetings of the New Year 2009. Wishing you all success in the next.
(http://th.upload.sanook.com/embed/27cd94a836b587f2bec247cb9fb2e53c.gif)
หวังอะไรได้ดั่งที่วาดหวัง
ขอพลังจงอยู่คู่เสมอ
ให้ก้าวมั่นสิ่งใดสมใจเธอ
มีความสุขอยู่เสมอ..ทุกคืนวัน
:bye2:
-
มาต่อกันแล้วววววว หายไปหลายวันแท้ๆ คิดถึงมากมายคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
โอ๊ย...รู้สึกมึนดีจัง แต่ก็ยังชั่วขึ้นหน่อย ผมค่อยๆพยุงขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจ อ้าว...ไอ่โกหายไปไหนละเนี่ย? ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนจะเดินตาหามัน เดินไปเรื่อยๆก็ได้ยินเสียงเหมือนคนพูดกันดังมาจากด้านล่าง ผมก็เลยเดินตามเสียงไปยิ่งเดินเสียงก็ยิ่งดังขึ้น อ๋อ...ที่แท้ก็เสียงทีวี
"ตื่นแล้วหรอ?..." เสียงไอ่เลวมันพูดขณะที่เดินหยิบถ้วยกาแฟมาแล้วทิ้งตัวนั่งที่โซฟา
"อืม..." ผมเดินเข้าไปใกล้มัน
"ไม่ไปทำงานหรอ?..."
"ไปทำงาน...เหอะๆ นี่มันจะมืดอยู่แล้วนะเมิง"
"ห....ห๊าาาา มืด!!" อ๊ากกก อยากจะบ้าตายที่กรูหลับเป็นตายขนาดนั้นเลยรึไง??
"เอ่อ...ชั่งเหอะ ถือว่าลาหนึ่งวันแล้วกัน"
"อืม..." ผมพูดแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในครัวแต่มันก็ห้ามเอาไว้ก่อน
"ไม่ต้องหรอก...วันนี้ไม่ได้ทำอะไรไว้"
"อะไร?...กรูจะกินน้ำ"
"อ้าวหรอ..."
แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องครัว นี่พึ่งจะสังเกตเห็นนะเนี่ยว่าบ้านมันก็สวยกะเขาเหมือนกัน คือ มันดูโล่งๆดีจัง แถมยังสะอาดอีกต่างหาก
---------------------------
"อ่าว...นักเรียนส่งแบบสอบถามขึ้นมาเร็ว" เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาพูดขึ้น
"เฮ้ย...มอส ตกลงเมิงจะเรียนศิลป์จริงดิ" เพื่อนมันหันมาถามผม
"เอ่อ...จริง ทำไม?"
"สาดดด...แล้วเมิงจะเรียนสายวิทย์ทำ***อะไรวะ"
"อ่าว...นี่กรูผิดหรอ ก็กรูอยากเรียน"
"เอ่อ...ก็ตามใจเมิงแล้วกัน"
"ถูกต้องนะคร๊าฟ คุณเพื่อน"
แล้วมันก็หันกลับไปด้วยอารมณ์น่าจะเซ็ง เอิ๊กๆ...จริงๆแล้วพวกมันชวนให้ผมไปเรียนพวกวิศวะ พวกวิทยาศาสตร์ พวกแพทย์ แต่คือ ผมดูจากสภาพตัวเองแล้วไม่น่าจะไปทางนั้นได้ เลยตกลงปลงใจกับพวกศิลป์ๆดีกว่า ง่ายกว่ากันเยอะเลย
พอตกบ่ายผมก็เลยไปนั่งพักผ่อนที่ลานม้าหินอ่อนเพราะตอนบ่ายไม่มีเรียน ไอ่พวกเพื่อนๆก็ไปเข้าห้องน้ำกันเป็นฝูง ไม่รู้มันจะไปทำไมเยอะ น่าสงสัยอยู่...กำลังนั่งอยู่เพลินๆอย่างมีความสุข แล้วมรสุมมืดก็ย่างกายเข้ามา ไอ่โกมันเดินมากับเพื่อนอีกคนในมือก็ถือกระดาษเป็นบึกๆ ดูท่าทางมันจะเครียดๆ ส่วนเพื่อนมันก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ท่าทางเป็นการเป็นงานกันใหญ่
---------------------------
"มอส...มานั่งดูทีวีด้วยกันดิ"
"เอ่อๆ แป๊บ" ผมคว่ำแก้วที่ล้างแล้วไว้กับที่พักจาน แล้วก็เดินไปหามัน
"นั่งนี่เลย" มันพูดแล้วตบที่โซฟาข้างๆมันเบาๆ ผมเดินเข้าไปแล้วนั่งลง
"เราคงต้องมาคุยกันแล้วละ"
"หือ..คุยอะไร"
"ต่อจากนี้...กรูจะเอาคืนเมิงแล้วจริงๆ"
"อ...เอา...เอาคืนอะไร" มันพูดแล้วดูน่ากลัวจัง
"ก็เรื่องนั้น...เรื่องที่เมิงทำตอนม.6"
"อะไร..." พอมันพูดแล้วความทรงจำก็ผุดขึ้นมา จู่ๆความรู้สึกมันก็ค่อยๆเปลี่ยน
"เมิง...ก็รู้อยู่" มันก้มหน้า
"อ๋อ...เรื่องนั้น นี่เมิงจะบอกว่ากรูผิดใช่มั้ย?"
"..." มันเงียบเมิงก็เป็นแบบนี้ตลอด
"เมิงเข้ามาเสือกเองนะ กรูรำคาญเมิง!!" ผมพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินหนีมัน
"แล้วไง...ในขณะที่กรูยอมรับผิดให้เมิง แต่เมิงกลับทิ้งกรูไปเนี่ยนะ"
"แล้วไงละ...กรูไม่ได้ขอร้องเมิงนิ"
"...อืม..."
-----------------------
"ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนี้ละ ครูคิดว่าเธอเป็นเด็กดีมาโดยตลอดนะ"
ครูฝ่ายปกครองถือไม้เรียวแล้วมองมาที่ผม วันนี้ผมมีเรื่องชกต่อยกับไอ่เด็กห้องของเบลล์ เพราะมันปากหมาหาว่าเบลล์ลาออกเพราะท้องบ้างละ หนีตามผู้ชายบ้างละ ผมทนมันไม่ไหวจริงๆเลยต้องจัดการสั่งสอนมัน นี่คือครั้งแรกที่ผมมีเรื่องมีราวแบบนี้ แต่มันก็คุ้มแล้วเพราะไอ่หมานั่นก็ถึงกับเข้าโรงบาล เพราะมันก็กวนตีนอยู่แล้วยิ่งเวลานั้นพอเห็นมันกวนตีนก็เลยใส่ไม่ยั้ง ผมก็เลยต้องมาอยู่ที่ห้องปกครองนี่แหละ...
"ครูคงช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ เพราะผู้ปกครองฝ่ายนั้นเขาก็เอาเรื่องอยู่"
"ครับ...ผมก็ยอมรับ"
"ครูอาจจะต้องเชิญเธอออก...เพราะถ้าไล่ออกอาจจะเป็นผมต่อการเอ็นทราซ์น"
"ครับ" ผมยอมรับสภาพของตัวเองตอนนี้ ที่เหลือก็คือ จะบอกแม่ยังไง แม่จะเข้าใจรึป่าว...ถ้าไม่ละ แม่จะเสียใจมั้ย ตอนนี้ในหัวมันคิดแค่นี้
"เดี๋ยวครับ..."
จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงตระโกนดีนะที่ครูคนอื่นๆเขาไม่อยู่กัน ในห้องมีแค่ผมกับอาจารย์คนนี้แค่สองคน
"ผมเองแหละครับ...ผมเองที่เป็นคนทำเรื่องทั้งหมด"
แล้วเสียงนั่นก็ทำให้ผมแทบช็อค นั่นมัน...ไอ่โก!!!
"นายก้องเกียรติ..." อาจารย์พูดขึ้นด้วยท่าทางงง ตอนนี้ผมก็งงเหมือนกัน
"คือ...เรื่องทั้งหมด ผม...ผมเป็นคนทำครับ" มันก้มหน้าตัวสั่น "ผมเป็น...คน ปล่อยข่าวลือ...พวกนั้นให้ไปเข้าหู...ของ เขา" มันพูดตะคุกตะกัก "ผมอยาก...อยากให้มันถูกไล่ออก!!"
สิ้นคำนั้นเท่านั้นแหละครับ บรรลัยมันก็เกิดขึ้นกับผมเข้าแล้วจริงๆมารู้ตัวอีกทีก็เห็นไอ่โกมันไปกองอยู่กับพื้น แล้วอาจารย์ก็ตั้งท่าเตรียมจะฮวดไม้
"อย่า..ครับ ผมยอมรับผิด" มันพูด แล้วนั่นก็ยิ่งทำให้น้ำโหผมออก
"ไอ่สารเลว...เมิงมันชั่วที่สุด ทำไมเมิงต้องตามล้างผลาญกรูด้วย!!!"
"...นายกิติศักดิ์!!!!" อาจารย์ตะคอกใส่ผม
"ผม...ขอ รับผิดทั้งหมดครับ อาจารย์ อย่าเอาเรื่องมันเลยนะครับ" มันยังมีแรงพูดอยู่นะ...
"ได้...ครูจะพักการเรียนเธอ...นายก้องเกียรติ!" แล้วอาจารย์ก็หันมาที่ผม "ส่วนเธอ...ขอบคุณเขาซะ!"
ผมกลั่นใจมองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย นี่เมิง...ไม่ใช่เพื่อนกรูอีกต่อไป!!!!
"ผม...ขอลาออกครับ"
แล้วผมก็เดินออกจากห้องโดยมีเสียงไอ่เลวนั่นตะโกนเรียกชื่อผมอยู่ เมิงมันไม่ใช่เพื่อนกรูอีกแล้ว ไอ่สารเลวโก!!
-----------------------------
"กรูจะกลับ!" ผมพูดแล้วหันไปมองมัน
"หายแล้วหรอ?...เก่งนักนะเมิง"
"หุบปากไปเลย..."
ผมพูดแล้วหันหลังกลับจะเดินขึ้นไปเอาของบนห้อง แต่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งมาแล้วโอบร่างของผมล้มลงไปกับพื้น...
"ทำไม...มึงต้องหนีกรูตลอด!!"
ไอ่เลวนั่น...มันพูดในขณะที่ก็ทับตัวผมอยู่ ผมอึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย หน้าผมนี่แทบจะถูกพื้นดูดไปด้วย ไอ่บ้านี่...มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆชอบใช้แต่กำลัง!!
"กรูไม่ได้หนี!"
"แล้วที่เมิงทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร..."
"โอ๊ยยย...ไอ่เลว ปล่อยกรูได้มั้ย กรูเจ็บนะ กรูหายใจไม่ออก"
"ไม่..." แล้วมันก็จับแขนผมไว้
"อ...โอ๊ยยย ไอ่เลว!!" ผมตระโกนเสียงดัง "ไอ่สารเลวโก...กรูเกลียดเมิง!!"
จู่ๆคำๆหนึ่งก็หลุดปากออกมาทันทีที่สิ้นเสียงผมก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง น้ำหนักตัวของมันที่ทับผมอยู่ดูเบาลง แล้วมันก็ค่อยๆปล่อยผม มันลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไป ปล่อยให้ผมสับสนกับอารมณ์ของมัน นี่ประจำเดือนเมิงมาไม่ปกติรึไง? เป็นอะไรของเมิงเนี่ย? หรือกรูผิด...ไม่ๆ เมิงนั่นแหละที่ผิด...
....แล้วนี่เมิงจะเป็นอะไรรึป่าว....ไม่สิๆๆๆ....อย่าไปสนใจมันเลย กลับดีกว่ากรู ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สายตาก็มองขึ้นไปข้างบน ไม่รู้สึก หรือคำพูดนั่น...มันแรงไป
*****************
อ่า...ปีใหม่แล้ววววววววว
ขออวยพรให้เพื่อนๆเป็ดความสุขมากๆนะคร๊าฟฟฟฟ สวัสดีปีใหม่คร๊าฟฟฟฟฟ 2009999
ร๊ากกกเป็ดทุกคนเลยยยย
-
ปล.1 ขอบคุณnamtaan อีกแล้วที่มาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ ว่างๆมาพิสูจน์คนเขียนมั่งดิ เหอะๆๆ
ปล.2 เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าคร๊าฟฟฟ
ปล.3 ง่วงอีกแล้ว
ปล.4 ไปนอนดีกว่า
ปล.5 หยุดพิมพ์เหอะเมิงงงงง
ปล.1 ถูกจายยยยยย เอาไป +1 :o9:
ปล.2 เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยอ้ะ
ปล.3 เค้าก้อง่วง
ปล.4 ยังเค้ายังไม่นอน
ปล.5 มาพิมพ์ต่อให้ไว เค้าอยากอ่านตอนต่อไป จนป่านนี้เค้ายังไม่รู้ โกมานเลวตรงหนายยยยยยยย
:a11:
***อยากรู้ป่าวละว่าโกเลวยังไง...เอิ๊กๆ มาใกล้ๆดิเดี๋ยวบอกให้ๆๆ
-
อ่านแล้ว โกมันเลวตรงไหนหว่า :m20:
แต่เอาเหอะ ถึงมันจะเลว (ตามคนเขียนบอก) แต่ตอนนี้มันก็น่ารักดีนี่นา :man1:
-
(http://)(http://dl2.glitter-graphics.net/pub/848/848652g0t9giwgk6.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
Happy New Year มีความสุขมาก ๆ นะ
ปล. โกออกจะน่ารัก จะเกลียดโกไปถึงไหน มอส
-
เมื่อไหร่จะเคลียกันเนี่ย :z3:
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันอ่าาาาาาาา :serius2: :serius2:
ทำไมไม่คุยกันดีๆซักทีนะ
ลุ้นจะแย่แล้วเนี่ยยยยยยยยย
5555+
-
:z3: :z3: :z3:
รู้สึกอะไรๆก็ดุจะแย่ลงนะเนี่ย แล้วจะรออ่านต่อคราบ อิๆ
-
ทีละนิดๆๆๆๆ ค่อยๆเผยออกมาแล้วสินะ
จะปีใหม่แล้ว ขอให้คนเขียนมีความสุขมากๆนะครับ o13
-
เริ่มเกลียดนังนายเอกมาตะหงิด ตะหงิด
ตั้งกะเริ่ม ยันจะเรื่องกระจ่าง
เป็นอะรไท่เห็นแก่ตั๊วเห็นแก่ตัวสุดๆ
แมร่งไม่เคยเข้าใจอาไรคนรอบข้างเลย หน้าจะปล่อยให้มานเดินขาขวิดหางานเดินปัดฝุ่น
แต่อ่านไปอาจยังไม่กระจ่างกว่านี้??
แต่ตอนนี้ มานก็อืม...รู้อะไรมาเยอะแล้วนะ
สรุปที่จะโดนไล่ออกเพระผู้หญิง?? โอ้พระเจ้าจอร์จ เณรขายกล้วยบวชชี
เฮ้อ มาต่อน้าครับ กำลังหมั่นไส้นายเอกเต็มแก่ :m20: :m20:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/hny3.gif)
-
โกอย่าเอาแต่เงียบเซ่!!! มอสก็อย่าเอาแต่ด่าเด้!!!
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันห๋า!!!
แล้วเมื่อไหร่คนแต่งจะมาต่ออะ :m13: อยากอ่านๆๆๆ
-
ต้องรอคนเขียนมาไขความกระจ่างต่อไวๆ
มามะๆๆๆ :z2:
-
Happy New Year 2009
สุขกายสุขใจ
-
เหมือนมอสจะเข้าใจโกผิดนะเนี่ย
อย่างนี้ต้องมีเคลียร์ด่วนนนน :serius2:
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะคนแต่ง ขอให้มีความสุขมากๆ
ร่ำรวยๆ สุขภาพแข็งแรงนะ
(http://i715.photobucket.com/albums/ww159/namtaansai/happy-new-year002.gif)
ปล.1 ขอบคุณnamtaan อีกแล้วที่มาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ ว่างๆมาพิสูจน์คนเขียนมั่งดิ เหอะๆๆ
ปล.2 เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าคร๊าฟฟฟ
ปล.3 ง่วงอีกแล้ว
ปล.4 ไปนอนดีกว่า
ปล.5 หยุดพิมพ์เหอะเมิงงงงง
ปล.1 ถูกจายยยยยย เอาไป +1 :o9:
ปล.2 เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยอ้ะ
ปล.3 เค้าก้อง่วง
ปล.4 ยังเค้ายังไม่นอน
ปล.5 มาพิมพ์ต่อให้ไว เค้าอยากอ่านตอนต่อไป จนป่านนี้เค้ายังไม่รู้ โกมานเลวตรงหนายยยยยยยย
:a11:
***อยากรู้ป่าวละว่าโกเลวยังไง...เอิ๊กๆ มาใกล้ๆดิเดี๋ยวบอกให้ๆๆ
เค้าไม่เห็นว่าโกจาเลวตรงหนายเลยนิ ที่ผ่านมาเนี่ย รับผิดช่วยเพื่อนช่ายปะ
มีแต่มอสอ้ะ ด่าว่าโกตลอดเลยอ้ะ
ไหนๆ บอกมาดิ ว่าโกเลวยางงาย.......โห กระซิบ แล้วจาได้ยินเหรอ
อ๋อๆๆๆๆๆ กัวคนอื่นรู้ก่อน
โหย รีบเฉลยเหอะ เค้าอยากรู้กานท้างน้านนนนนนน :teach:
-
:เฮ้อ: ก็บอก ๆ เค้าไปดิ ว่า...........เออนั้นแหล่ะ :m16:
-
:L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะค่ะ :กอด1:
-
พูดแรงปาย มอสเอ่ย
-
เอ่อคือ.....
เศร้า
-
o4 รอนะคร๊าบ :undecided:
:bye2:
-
รีบ ๆ มาต่อน๊า
รอตอนต่อไปครับ
-
:z10: คิดถึง มอส-โก แล้วอ่ะคร๊าบ
:bye2:
-
:z13:
อยู่ม๊า~ย
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังครับ
:pig4:
-
หยุดยาวจริงๆเล้ย
:เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก....วันหยุดยาวววววววว ปีใหม่นี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างเอ่ย???? เล่าให้ฟังมั่งดิคร๊าฟฟฟ อยากรู้ว่าลูกๆเป็ดไปไหนกันมาบ้างงงง ส่วนผม เฮ้อ...อดเที่ยว ต้องอยู่ช่วยงานที่บ้าน ไม่ใช่เพราะเด็กดีนะ 555+ เขาเอาเงินมาล่อผมอ่าครับ เอิ๊กๆ แต่ก็ดีนะ...ได้อยู่กับครอบครัว(ซึ่งปกติก็เจอกันทุกคนอยู่แล้ว พยายามจะมองในแง่ดีไง??) คิดถึงผู้อ่านทุกคนมากๆเลยครับ...ตอนนี้ก็ปีใหม่แล้วนะครับ 2552 กันแล้ว เราควรจะเริ่มทำสิ่งดีๆ มีความสุขกับตัวเองและคนที่เรารักกันเยอะๆ ใครที่ลำบากอยู่ก็สู้ๆนะครับ ผมคนนี้เชื่อว่าในความลำบากนั้นต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เราต้องอดทนทำมัน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลยนะคร๊าฟฟฟฟฟ เราจะต้องผ่านอุปสรรคเพื่อพิชิตยอดเขาแห่งความสุขกันน๊าๆๆๆๆๆ จุ๊ฟฟฟ เป็ดทุกตัวววววว....
เช้าวันนี้ผมตื่นไปทำงานแต่เช้าเช่นเคยแต่จะแปลกกว่าทุกวันก็คือ วันนี้ผมแต่งตัวธรรมดามากขึ้นไม่ได้ใส่เสื้อเชิตกับเนคไทเหมือนเดิมๆ ผมใส่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยีนส์และนั่นมันคงธรรมดามากจนคนอื่นๆในบริษัทหันมองกันคนละนิดละหน่อย 55+ ก็ดีแล้ว...
วันนี้งานเยอะโคตรก็มันเกือบจะกลางเดือนแล้วไงงานก็ต้องเร่งกันเป็นยกใหญ่ บทจะว่างก็ว่าง บทจะยุ่งนี่ก็เล่นเอาหัวปั่นเหมือนกันนะเนี่ย...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอไอ่เลวนั่นเลยเห็นพี่นิดเขาบอกว่ามันไปดูงานที่กรุงเทพ เอ่อ...ก็ดีแล้วละ เมื่อคืนแม่ก็โทรมาหาถามว่าอยู่สุขสบายดีนะ ได้งานยังตามประสาแม่ห่วงลูก แต่ก็ดูแม่เขาสบายใจขึ้นที่ผมได้งานแล้ว แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...เอ่อ ชั่งเถอะ!!!
"น้องมอส...เสร็จยังคะ" พี่นิดหันมาเร่งผม
"อ๋อ...ใกล้แล้วพี่ แป๊บหนึ่งนะครับ"
เวลามันผ่านไปอย่ารวดเร็วในแต่ละวันผมเองก็แถบจะไม่รู้เลยว่าเวลาแต่ละนาทีนั้นมันมีไว้ทำอะไรนอกจากตั้งหน้าตั้งตาปั่นงาน ไม่รู้สิมันรู้สึกว่างๆยังไงก็ไม่รู้ ไฟในบริษัทผิดลง เหลือแต่บริษัทออฟฟิตที่ผมนั่งอยู่คนเดียว เขากลับกันหมดแล้วแต่ผมกะว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จก่อนเผื่อพรุ่งนี้จะมีเวลาว่างพักหายใจกับเขามั่ง... ตาก็มองจอคอม มือก็ยกกาแฟขึ้นซด
เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาสามทุ่มตรง ผมมองไปที่นาฬิกาก่อนตัดสินใจเซฟงานเอาไว้แล้วปิดคอม โอ๊ยยย...บิดขี้กียจนิดหน่อยก็จะเดินเอาแก้วกาแฟไปล้าง แล้วก็จัดการเก็บทุกอย่างจนเรียบร้อย ทีนี้ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วกรูๆๆๆ
วงเวียนชีวิตกรูเป็นเช่นนี้อยู่ทั้งอาทิตย์ จนมาถึงวันนี้มันคงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วแหละเพราะนี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วพวกนิตยาสารเขาก็เตรียมการกันเสร็จแล้วที่นี้ก็เหลือแต่เคลียร์เรื่องการตีพิมพ์ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ส่วนของผมแล้ว แต่ที่วันนี้ยังอยู่ดึกก็เพราะความแรดของผมเองแหละก็อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน หึๆไม่ได้หวังเอาโอทีหรืออะไรนะ ก็แค่อยากอยู่น่ะ โอ๊ยยยย...แต่ก็ได้เวลากลับแล้วแหละ
ผมกำลังเดินไปที่ประตู หันหลังไปมองในบริษัทว่าถูกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงหันกลับแต่จู่ๆประตูก็ถูกดันเข้ามา หือ...ใครน่ะมาดึกๆดื่นๆ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้ว...นั่น
"ไอ่...เลว" ผมพูดเสียค่อยไม่รู้ทำไมจู่ๆหัวใจก็เต้นรัวขึ้นมาซะงั้น
"...พอดีแวะมาแถวนี้เห็นประตูเปิดอยู่เลยเข้ามาดู"
"...."
"แล้วนี่...ทำไมยังไม่กลับละ"
"...." ไอ่เลว...นี่เมิงจริงๆหรอ
"มอส..."
"ห...หือ อ...อ๋อ พอดีกรูเคลียร์งานน่ะ จะกลับพอดี"
"อ๋อ...ไปส่งมั้ย"
"...ห...หือ อ...อืม"
แล้วผมก็ขึ้นรถไปกับไอ่เลว(อีกแล้ว)...นี่มันเกิดอะไรขึ้น เพราะอะไร เพราะรู้สึกผิดหรอที่พูดกับมันแรงไปในตอนนั้น แล้วก็ไม่มีโอกาสได้ขอโทษมันเลย นี่...กรูเป็นอะไรเนี่ย บรรยากาศในรถเงียบยิ่งกว่าป่าช้า หน้าตามันนิ่ง ไม่พูดหรือเคลื่อนไหวใดๆนอกจากตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เหมือนมันดูแปลกๆไป โอ๊ยยย...ผมอึดอัดมากทำตัวไม่ถูกเลยบอกตรงๆ ผ่านไปซักพักก็ถึงหอผม ผมลงจากรถแล้วขอบคุณมัน ก่อนจะยืนมองท้ายรถของมันที่เคลื่อนตัวออกไป... เฮ้อ...ผมถอนหายใจ
เช้าวันนี้ผมก็ไปทำงานปกติจนตกเย็นวันนี้คงจะอยู่ดึกไม่ได้แล้วแหละแต่ตอนนี้ทุกคนก็ออกไปหมดแล้ว นี่ก็หกโมงแล้ว...กลับดีกว่า เฮ้อ...กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมช่วงนี้ดูแปลกๆวะกรู อาการอกหักกำเริบหรอ...ผ่านมานานแล้วนะเมิง
"อ่าว..วันนี้ไม่อยู่ดึกหรอ" เสียงหนึ่งทักขึ้นขณะที่ผมกำลังจะสะพายกระเป๋า
"หือ...อ๋อ ไม่ละ"
"งานเสร็จแล้วหรอ" มันพูดหน้านิ่งเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินมาที่ผม
"แล้วนี่..." มันเดินเข้ามาใกล้ ใกล้ซะจนหน้ามันแทบจะติดกับหน้าผมอยู่แล้ว ผมหายใจเหม็นๆของมันกระทบกับหน้าผม "คิดถึงกรูมั้ย??" เท่านั้นแหละผมรู้เลยว่ามันกลับมาแล้ว
"หึ...หึ...หึหึ"
"หัวเราะอะไร..."
"ป่าว...กรูกลับก่อนนะ เมิงอยู่ดึกหรอ" ผมถามมันขณะที่มือก็จัดของบนโต๊ะให้เข้าที่ แต่ทันทีที่ผมหันกลับไปหามันก็เห็นมันยืนอ้าแขนทั้งสองข้างออก
"ขอ...กรูกอดเมิงหน่อยได้มั้ย?"
"ห...หือ กรู! กอดกรูหรอ?"
"อืม...กรูไม่ไหวแล้วจริงๆ กรูเหนื่อย"
มันพูดผมรู้ว่าคำว่าเหนื่อยสำหรับมันแล้วเป็นเรื่องที่ทุกข์มากจริงๆ คิดดูสิอายุเท่าแต่มันเป็นถึงผู้จัดการขณะที่ผมเป็นเพียงพนักงานบริษัท แล้วมันจะเหนื่อยกว่าผมกี่เท่า
"นะ..." มันพูด ผมไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงจริงๆ
"เป็นอะไรรึป่าว..."
มันหุบแขนแล้วดึงเก้าอี้ของผมไปนั่ง ผมพึ่งสังเกตเห็นว่าหน้าตามันดูโทรมมากๆเหมือนคนอดนอน ไม่รู้หรอกนะว่าหลายวันที่มันหายไปทำอะไรมา แต่นั่นคงจะทำให้มันเหนื่อยมากๆแน่ๆ
"กรูเหนื่อยมากๆเลย...เฮ้อ..." มันถอนหายใจ ผมเดินเข้าไปใกล้มัน จบที่ไหล่มัน...
"ใจเย็นๆ...มีอะไรเล่าให้กรูฟังได้มั้ย?"
"...เมิงจะฟังเรื่องขอบกรูหรอ?" มันเงยหน้ามาถามผม ประโยคนี้เล่นเอาตัวผมร้อนผ่าว
"อืม..เล่ามาสิ" ผมดึงเก้าอี้มานั่งใกล้มัน
"กรูไปดูงานมา...หลายวันนี้เหนื่อยมาก ได้นอนแค่วันละสองสามชั่วโมง กรูต้องแบกรับภาระมากมาย มันไม่ใช่แค่บริษัท แต่ชีวิตของพนักงานทุกคนอยู่ที่กรูหมด กรูต้องดุแลทุกเรื่อง ต้องรับผิดชอบ...กรูเหนื่อย เหนื่อยจริงๆนะ มอส.." มันมองมาที่ผม
"อืม...กรูเข้าใจ"
"ถ้าเลือกได้กรูก็ไม่อยากจะเป็นถึงผู้จัดการหรอกนะ"
"หือ...แล้วทำไมเมิงถึงเลือกที่จะมีบริษัทนี้ขึ้นมาละ" ไม่รู้ว่าคำถามผมมันไปจี้จุดอ่อนของมันที่ตรงไหน เพราะนั่นทำเอามันก้มหน้าก้มตาหูมันแดงผ่าว...มันเงียบไปนานมาก
"มอส..." มันกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู "เมิงชอบบริษัทนี้มั้ย"
"ห...หือ" มันถามแปลกๆ "ช...ชอบสิ กรูก็ชอบงานแบบนี้อยู่แล้วนิ"
"อืม...แต่กรูไม่ชอบเลย ถ้าเลือกได้กรูอาจจะเป็นหมอหรือวิศวะ"
"อ่าว...แล้วเมิงมาทำบริษัทนี้ทำไมละ หือ?"
"เมิงชอบงานศิลป์หรอ?..."
"ใช่ กรูชอบ ทำไมหรอ?"
"นั่นแหละ...เหตุผลของกรู"
เงียบครับ สมองประมวลผมด้วยคำตอบของมัน ไม่มีอะไรจะต้องพูดอีกแล้ว ผมจุกคับ จุกไปหมดแล้ว หัวใจเต้นแรงขึ้นมากกว่าปกติเหมือนกับไปวิ่งมาร้อยกิโล บรรยากาศตอนนี้เหมือนอยู่ที่ห้องมืดๆตาผมมองไม่เห็นอะไรเลย หัวใจที่เต้นแรงเหมือนจะหยุดลงง่ายๆ สมองประมาวลถาพและเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นและนั่นก็ยิ่งเพิ่มความสับสนให้กับผมมากขึ้น ไม่รู้...ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไป
ผมนั่งอยู่กับมันอย่างนั้น จบเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาหนึ่งทุ่ม...
"...อืม กรูดีขึ้นแล้วละ เมิงกลับบ้านเถอะ"
"..." มันลุกขึ้นผมมองมัน
"เฮ้ยยย...เป็นไร"
"ห...หือ ป่าวๆ" แล้วผมก็ลุกขึ้นตามมัน "นี่...เมิงจะอยู่ถึงกี่โมง"
"อีกซักพักแหละ..."
"ยังไง...ก็อย่ากลับดึกนักละ"
"อืม...อันเน่ เป็นห่วงกรูก็พูดมาตรงๆเถอะ" เอ่อ...เมิงนี่ประจำเลยนะ ชอบทำให้บรรยากาศเสียจริงๆ
"เหอะๆ หรอ?...กรูไปแล้วละ"
"อืม...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
"อะไร...พรุ่งนี้กรูหยุด"
"อ๋อ...อืมๆ"
แล้วผมก็เดินออกจากบริษัทไม่รู้สิ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จู่ๆก็รูสึกคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาจริงๆนะ บางทีคนเลวจริงๆแล้ว....
....บางที คนเลว...
...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...
*********************
เฮ้ยยยย...เศร้าแทนมอสดีจริงๆเนอะ ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไง ก็อย่างว่าแหละก่อกรรมกับเขามาเยอะ คงถึงคราวชดใช้กรรมจริงๆเหอะๆ สมน้ำหน้า ฟังไว้ๆๆ ลูกเป็ดก็อย่าไปทำกรรมกับใครเค้าละ เดี๋ยวจะเหมือนคู่นี้ ไม่ดีๆ...อิอิ หรือชอบ??...
-
คุยดีๆกันแล้ว :z1:
-
"มอส..." มันกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู "เมิงชอบบริษัทนี้มั้ย"
"ห...หือ" มันถามแปลกๆ "ช...ชอบสิ กรูก็ชอบงานแบบนี้อยู่แล้วนิ"
"อืม...แต่กรูไม่ชอบเลย ถ้าเลือกได้กรูอาจจะเป็นหมอหรือวิศวะ"
"อ่าว...แล้วเมิงมาทำบริษัทนี้ทำไมละ หือ?"
"เมิงชอบงานศิลป์หรอ?..."
"ใช่ กรูชอบ ทำไมหรอ?"
"นั่นแหละ...เหตุผลของกรู"
^
^
ซึ้งมั้ยมอสเอ๋ย :impress: :impress:
แล้วผมก็เดินออกจากบริษัทไม่รู้สิ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จู่ๆก็รูสึกคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาจริงๆนะ บางทีคนเลวจริงๆแล้ว....
....บางที คนเลว...
...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...
^
^
เฮ้อ!!!!!!! :z3:
-
....บางที คนเลว...
...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...
เอ่ออ ผมก็ว่างั้นคับ เพราะผมว่าโกไม่ได้เลวสักทีเลย เหอๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: โอ๋ๆ ยังไงก็รักมอสนะคับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่าซึ้งใจแทนมอสจริง ๆ
ดูก็รู้ว่าที่โกทำไปเพราะใคร??? o7
แต่เจ้าตัวเค้าจะรู้มั้ยเนี่ย o8
-
เพื่อความรักใช่ไหม???
Y-Y
-
....บางที คนเลว...
...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...
เอ่ออ ผมก็ว่างั้นคับ เพราะผมว่าโกไม่ได้เลวสักทีเลย เหอๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: โอ๋ๆ ยังไงก็รักมอสนะคับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เห็นด้วยครับ
อิอิ
-
น่าสงสารจังอะคร้าบ
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
โกออกจะดีแสน ดี สงสัยมอสอาจจะยังไม่รู้ตัวมั้ง ว่าทำอะไรลงไปมั้ง
:z13: :z13: :z13:
-
ตกลงมอสเลวหรอ คิคิ
-
ตอนนี้โดนมากมาย +1 อย่างด่วนครับ อิอิ
ทำเพื่อคนที่ตัวเองรักได้ขนาดนี้เจ๋งมากเลยนะเฮียโก o13
-
o13 o13 o13 o13
นานๆที มอสจะนิ่งๆไม่ด่า โก นะเนี่ย
แหมแต่เหตุผลของโก มานช่างชวนฝัน :impress2: :impress2: :impress2:
-
just LOVE
-
มอสเริ่มเห็นความดีของโกแล้วสิเนี่ย :m1:
-
นึกว่าจะกอดแน่นๆสักที :z1:
-
โก ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้เล่าให้มอสฟังเลย, เรื่องของเบลล์...?? :m21:
โกทำทุกสิ่งอย่างเพื่อมอส :m1:
:bye2:
-
มาต่อกันน๊าาาาา
"มอส...ไปกินข้าวกับพวกพี่มั้ยจ๊ะ" พี่นิดหันมาถามผม
"อ๋อ...ไม่ละครับ พวกพี่ๆไปกันเถอะครับ"
"โห...หยิ่งนะจ๊ะเดี๋ยวนี้" พี่นิดพูดทำเอาพวกพี่ๆเขาหัวเราะกัน
"ป่าวน๊าคร๊าฟฟ" ผมพูด
เฮ้ออออ...จริงๆแล้วตอนนี้ผมควรจะว่างได้แล้วแต่เดือนนี้พอมาทำงานวันแรกของเดือนก็เจอเลยครับ งานเขียนคอลัมน์ไง? นั่นแหละหินสุดๆโดยเฉพาะคอลัมน์ที่ได้มานี่ เหอะๆ คิดกันมาได้เนอะ "หัวใจเดินทาง" ก๊ากเห็นทีแรกนึกว่าจะให้กรูไปเขียนนิยาย แต่ถึงไม่ใช่ก็เถอะนะ ไอ่คอลัมน์แบบนี้...เอามาให้คนแบบนี้ หึหึ ชั่งเหมาะกันเสียนี่กระไร
"อ่าว...ไม่ไปกินข้าวหรอ?" เสียงไอ่เลวถาม ขณะที่ผมนั่งกุมขมับ
"อ๋อ...พอดีได้คอลัมน์มาน่ะ ก็เลยขอทำความเข้าใจหน่อย"
"อืมๆ..."
แล้วมันก็เดินขึ้นไปชั้นบน เฮ้อ....จะทำยังไงเนี่ยกรู ตัดสินใจโทรไปหาแม่ครับ เพราะคุณเธอนั้นชั่งเชียวชาญเรื่องนี้เสียนี่กระไร
"ฮัลโหล...โหะๆๆ ฟ้าจะผ่าน้ำจะท่วม เป็นชาติไม่เห็นจะเคยโทรหาแม่"
"โห...แม่ก็พูดเว่อร์ไปละ"
"แล้วเป็นไง สบายดีนะลูก"
"ก็ดีครับ แต่ก็มีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยตอนนี้"
"กลุ้มใจเรื่องอะไรละ"
"คือ...ผมได้งานมา ต้องเขียนคอลัมน์ ทีนี้คอลัมน์ที่ว่าน่ะ คือ "หัวใจเดินทาง" เหอะๆ ได้มาแล้วอึ้งอ่าแม่"
"ทำไมหรอ?...หัวใจลูกพิการรึไงเดินทางไม่เป็น"
"เหอะๆ...ขำๆ แม่...โห ก็ดูหน้าอย่างผมดิ จะให้เขียนอะไรแบบนั้นมีหวัง เหอะๆ"
"ทำไมละลูก...แม่ว่าไม่เกี่ยวหรอกนะ แม่ว่า ลูกลองเปิดใจ...1,500 เอานี่ตังค์ถอน(แม่หันไปพูดกับคนที่ร้าน หึหึ) ลูกลองเปิดใจแล้วลองมองรอบๆ แม่ว่าคนเราน่ะขาดความรักไม่ได้หรอก"
"อืม..."
"ยังไง..หรืออีกวิธีหนึ่ง ลูกก็ลอง กัดสิ!! เอากรรไกรมาตัดก็ได้"
"หือ!!!"
"55+ ไม่...แม่พูดกับพี่จิ๋วเขา อีกวิธีหนึ่ง ลูกลองอ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลงสิ..."
"อ๋อ..."
"แม่รับรองว่า เอ่อ...แล้วเมิงจะฉลาดขึ้นมั้ยละ บอกให้เอากรรไกรมาตัด!!"
"เหอะๆๆๆ...แม่ ยุ่งอยู่แค่นี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมค่อยโทรไปอีกทีก็ได้"
"อ๋อ...จร้าๆ ยังไงก็ลองทำตามที่แม่บอกนะ"
"ครับแม่"
ผมวางสายไป อืม...อย่างน้อยๆก็ต้องไปหาหนังสือ หนัง แล้วก็เพลงมาศึกษากันหน่อย หัวใจเดินทาง....มันจะเดินทางไปไหนกันนะ
....10.30 น....
ติ๊ดดดดดด! ติ๊ดดดดดด!
"ฮัลโหล..."
"ฮัลโหล....น้องมอส ทำไมไม่มาบริษัทละ อย่าบอกนะว่าลา วันนี้คุณน้องต้องส่งต้นฉบับนะคร๊า" เสียงพี่นิดจีบปากจีบคอ
"ห...หือ อ...อ๋อ ครับ เดี๋ยวผมเข้าไป"
หลังจากที่ผมทำตามแม่ ผมก็ได้ลองเขียนคอลัมน์นั่นไปแล้วมันก็ได้ผมจริงๆคนติดมาเยอะมาก มีคนส่งเมลล์มาพูดคุยกับผมมากมาย ผมดีใจนะที่อย่างน้อยบทความจากคอลัมน์เล็กๆทำให้คนมากมายมีความสุขกับมัน ผมรู้สึกเลยว่าจริงๆแล้วความรักมันก็คือความสุขที่เกิดขึ้นกับเรามันก่ำกึ่งกันระหว่างทุกข์กับสุข แต่นั่นมันก็คือสิ่งที่มนุษย์อย่างเราๆต้องการ
ยิ่งคนติดคอลัมน์ผมมากเท่าไหร่ งานก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นต้องหาข้อมูลมาเขียนในแต่ละเดือน ต้องนั่งตอบเมลล์ โอ๊ยยยย...แต่ละวันเรียกว่าผ่านไปโดนไม่รู้ตัว เช่นเดียวกัน ไอ่เลวนั่น...ก็หายหน้าไปเลย นี่ก็เกือบๆสองเดือนแล้วที่ไม่ได้นั่งกินข้าวกับมัน ไม่ได้นั่งรถมัน ไม่ได้คุยกันนานๆ ไม่ได้กวนประสาทมัน อาจจะมีเจอกันบ้างแต่ก็ทักทายกันนิดๆหน่อยๆ ผมลุกจากเตียงก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ผ่านไปซักพัก โอ๊ยยย...ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย ขณะที่ที่เช็ดผมอยู่ตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือรุ่นที่วางอยู่ตรงชั้นหนังสือ ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปหยิบมันมาดูอีกครั้ง ผมเปิดไปเรื่อยๆ เห็นรูปมันหน้านิ่งเลย เหอะๆ...แต่ก็แอบเศร้าพอเห็นอาชีพในอานาคตของมันที่มันอยากจะเรียน อยากจะเป็นในตอนนั้น แต่...มันก็เลือกที่จะทิ้ง ผมเปิดไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าของเด็กห้องสอง อมยิ้มครับ พอเห็นหน้าพวกมันแล้วก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆ คิดถึงพวกมันมากๆ ผมเปิดไปจนมาถึงรูปของผมมีปากกาสีแดงวงอยู่รอบๆ ผมถอนหายใจ เฮ้ยยย...นี่มันจะสิบเอ็ดโมงอยู่แล้ว ผมเลยรีบปิดหนังสือเอาไปเก็บไว้ที่ชั้นแต่จู่ๆก็มีกระดาษล่วงลงมาจากหนังสือ ผมก้มลงไปเก็บ กระดาษนั่นมันพับอยู่ ผมค่อยๆเปิดมันออก
"ทำไม?...เมิงไม่เคยรู้เลยว่า
กรูทำอะไรอยู่
กรูต้องเสียใจไปอีกนานแค่ไหน?
ตอบกรูหน่อยได้มั้ย?
เพื่อน...มอส"
เท่านั้นแหละครับ...จู่ๆหน้าไอ่เลวนั่นก็ลอยมา ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระดาษนี่เป็นของใคร แต่ทำไมถึงได้นึกถึงมันนะ ไอ่เลว...กรูอยากเจอเมิงจริงๆ
"อ่าวว...เยสสสสส มาแล้วที่ร๊ากของพี่ ไหนละต้นฉบับ" พี่นิดพูดแล้วแบมือ
"เดี๋ยวสิครับพี่ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้..."
แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะเปิดคอม แล้วก๊อปไฟล์ใส่แผ่นให้พี่แก เหอะๆสมใจแล้วสินะ...ใช่สิ ฉันมันก็มีค่าเท่านี้ 555+ พี่นิดยิ้มแป้นก่อนจะรับแผ่นซีดีนั้นไป ทำท่าจะเดินไปแต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันมาหาผมอีกครั้ง...
"เอ่อ...นี่ เดี๋ยวตอนบ่าย ผู้จัดการเรียกพบน้องนะจ๊ะ"
ห...หือ จ...จริงหรอ? เหอะๆ อะไรอีกแล้วละ กรูทำเรื่องอะไรไว้อีก อย่าบอกนะว่าจะให้กรูนั่งทำงานแบบตอนนั้นอีกน่ะ โหะๆ ไม่ไหวมั่งงงงง
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
"เข้ามา" เสียงมันดังผ่านประตูออกมา ผมก็เลยค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เห็นมันนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ที่โต๊ะ
"มีอะไรรึป่าว?" ผมเงยหน้าขึ้นมา เหมือนมันไม่รู้ว่าเป็นผม
"อ่าว...มีอะไร?"
"หือ...ก็เรียกกรู เอ้ย...ผมไม่ใช่หรอ?"
"หรอ?...ป่าวนิ"
"เอ้า...เอ่อๆ งั้นไปละ"
ผมออกมาจากห้องหน้าแตกเลยกรู หึหึๆ พี่นิดดดดดด!!! ทำผมได้นะ รีบเลยครับไปหาพี่นิดด่วน
"พี่นิด!!!" ผมตบโต๊ะพี่นิดอย่างดัง แกตกใจ 55+ ตลกเชียว
"อะไรหนู...ตกใจหมดเลย"
"ไหนพี่บอกว่าผู้จัดการเรียกผมไง...พอขึ้นไปเขาบอกว่าไม่ได้เรียก"
"หรอ?...ก็ผู้จัดการเขาบอกว่าขอพบเจ้าของคอลัมน์ "หัวใจเดินทาง" นะ"
"อ่าว...หรอ"
"นี่แสดงว่า...ผู้จัดการเขาไม่รู้ละสิว่าเราเป็นคนเขียนคอลัมน์น่ะ ไปๆ...ไปบอกเขาเลย"
"เฮ้ออออ.."
ผมถอนหายใจแล้วก็ต้องแบกสังขารขึ้นไปห้องมันอีกครั้ง เอ่อ...ดีเนาะ ไม่เคยจะรู้หรอกว่าเพื่อนตัวเองเขียน ไอ่เลวนะ ไอ่เลว...ทำกรูเหนื่อยเลย
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
"อ่าว..."
"เอ่อ...อยากเจอเจ้าของคอลัมน์ใช่มั้ย?" ผมพูดหน้าเซ็ง
"ช...ใช่ หือ!! นี่อย่าบอกนะว่า..."
"เอ่อ!!! กรูนี่แหละ...โห เหนื่อยนะเมิงเดินขึ้นเดินลงเนี่ย" ผมพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
"อย่างเมิงเนี่ยนะ..." มันพูดแล้วเดินออกมาจากโต๊ะ
"เอ่อ...กรูเนี่ยแหละ ทำไม?"
"555+ ไม่อยากจะเชื่อ"
"เงียบไปเลย...มีอะไรก็พูดมา"
"ป่าว...กรูก็แค่อยากคุยกับเจ้าของคอลัมน์ที่เขียนได้ลึกซึ้งขนาดนั้น....แต่นี่ไม่คิดว่าจะเป็นเมิง เหอะๆ"
"เอ่อ...งั้นก็คงไม่ต้องคุยอะไรกัน เพราะเมิง...ก็รู้จักกรูแล้ว? งั้นขอตัวนะครับท่านผู้จัดการ" ผมพูดแล้วลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไปจากห้องไปแต่มันก็หยุดไว้
"เย็นนี้ไปกินข้าวกัน.." ไม่รู้เพราะอะไรจู่ๆหัวใจมันก็เต้นแรงซะงั้น
"ไม่รู้สิ...อาจจะไม่ว่าง"
"แล้วกรูจะรอ..."
มันพูด....รอ เหอะๆ เมิงก็รอกรูทั้งปีแหละ ยังไม่เข็ดอีกรึไงวะ เอ่อ...แต่ก็ดีเหมือนกัน กำลังอยากจะเจอเมิงอยู่พอดี ยังไงก็ถือว่าขอสงบศึกกับไอ่เลวมันลงชั่วคราว รอให้กองทัพพร้อมกว่านี้แล้วค่อยลุยกันต่อ ตอนนี้ต่างคนก็ต่างวุ่นวาย คงจะมัวมาทะเลาะกันเหมือนเด็กๆไปก็ไร้ประโยชน์ 55+ เอาเป็นว่าจะไปกินด้วยแล้วกัน เอ่อ...ถ้าเมิงเลี้ยงกรูก็จะดีใจอีกแหละ จริงๆนะ
เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาหกโมง...หือ นี่กรูน่าอ่านหนังสือนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ไม่ไหวแล้ว เห็นพี่นิดนั่งอยู่ที่ทำงาน เลยเข้าไปลาเขาแล้วก็กะว่าจะไปซื้อไอติมกินหน่อยจู่ๆก็อยากกินขึ้นมา พอเปิดประตูออกไปเห็นไอ่เลวยืนพิงรถอยู่
"คิดว่าเท่ห์รึไงวะ"
"อะไร...กรูมันหล่อทุกเวลาโว้ยยยย"
"เหอะๆหรอ..." ผมพูดแล้วทำท่าจะเดินไป
"อ่าว...นี่! เมิงลืมแล้วหรอว่ามีนัดกับผู้จัดการน่ะ" เอ่อ....ใช่ ลืมไปเลยกรู
"เอ่อ...เฮ้ย ลืมๆๆ เอ่อๆๆ...ไปๆ"
ผมพูดแล้วทำเนียนเดินเข้าไปเปิดประตูแล้วขึ้นรถไป เหอะๆ มันทำหน้างง...อะไร ก็กรูจะไปแล้วนี่ไง? มันขับรถพาไปร้านอาหารที่หนึ่งสวยมาก ตอนนี้มันก็เกือบค่ำแล้วไฟที่ร้านก็ตกแต่งซะสวย คนก็น้อยดี นี่แหละร้านอาหารที่ใช่เลย ผมไม่ค่อยชอบไปไหนที่มีคนเยอะๆซักเท่าไหร่ ไอ่เลวมันจองโต๊ะติดกับสวนเกือบๆหลังร้าน เอ่อ...สวยดี จะมียุงมั้ยเนี่ย
"กินอะไรสั่งเลย..."
"เมิงเลยหรอออออ!" ผมพูดเสียงสดใส
"ป่าว...หารสอง"
"หือ...งั้นเอาน้ำเปล่ามา"
"โห...ไอ่ขี้งก อย่างนี้คงต้องมาอยู่กับเสี่ยอย่างพี่แล้วละ รับรอง พี่เลี้ยงทั้งชีวิตเลย"
"5555+ ได้เลย ชีวิตกรูจะได้สบายๆๆ"
"555+" แล้วเราก็หัวเราะ โอ๊ยยย...เป็นอะไรของกรูเนี่ย รู้สึกแปลกๆ
ผมสั่งอาหารไปสองสามจานเพราะถึงมันจะเลี้ยงแต่ก็ต้องไว้หน้ามันหน่อย ซักพักอาหารก็มาเสิร์ฟรอไม่นานเลยครับ บริการดีเชียว...
"เอ่อ...เมิงนี่อารมณ์ไหนเนี่ย" มันถามขณะที่ผมกำลังจะตักข้าวเข้าปาก
"หือ..."
"คิดไงถึงได้เขียนคอลัมน์แบบนั้น"
"ก็...ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนหรอก มันเป็นงานน่ะก็ต้องทำ"
"หึหึ...แต่ก็เขียนได้ซะซึ้งกินใจเลย"
"55+ อยู่แล้ว" ผมตักข้าวเข้าปาก "ทำไม?...เมิงอ่านด้วยหรอ"
"อ่าว...กรูก็ต้องอ่านแหละ นิติยาสารของกรูนะ"
"อ๋อ...อืมๆ"
"กรู...คิดถึงเมิงน่ะ"
พลั้วววววว!!!!!!!
เพียงแค่เสี้ยววินาทีภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็....อ๊ากกกกกก 555555+ ขำกลิ้ง เม็ดข้าวติดหน้ามันเต็มเลยครับ มันลับตาหายใจแรงๆ 55+ อารมณ์คงขึ้นแล้วแหละ ผมพยายามกลั้นหัวเราะเรียกสติกลับมาแล้วคว้ากระดาษทิชชูยื่นให้มัน...
"เฮ้ย...กรูขอโทด" ผมพูดทั้งๆที่กลั้นขำไว้
"...."
"เหอะๆ...ก็เมิงนั่นแหละ"
"เอ่อ!! อ๋อ...นี่กรูผิดอีกแล้วละซิ" มันพูดประชดนั่นยิ่งทำให้กลั้นขำไว้อยู่
"5555+"
"เอ่อหัวเราะเข้าไป...เดี๋ยวกรูก็ให้จ่ายเองซะเลย"
"เฮ้ยยย...โอ๋ๆ เดี๋ยวกรูเช็ดให้"
ผมลุกไปข้างๆมันแล้วเอากระดาษทิชชูปัดเศษเม็ดข้าวออกจากหน้ามันจนหมด แล้วอาหารมื้อนี้ก็เป็นมื้อแรกที่เรานั่งคุยกันอย่างสงบและรู้สึกดีมากที่สุด มันเองก็ดูผ่อนคลายดีเหมือนกัน และอีกตามเคยมันก็ต้องเป็นคนจ่าย ผมไม่ได้งกนะ แต่มันเป็นคนชวนผมมา...ก็ต้องเลี้ยงดิ ถูกมั้ย??
ผมมันจอดที่หน้าหอผม ผมหันไปหามัน
"ขอบคุณนะสำหรับอาหารมื้อนี้"
"อืม...ไม่เป็นไร"
ผมเปิดประตูลงไปและก่อนจะปิดประตูจู่ๆปากมันก็หาเรื่องมาให้ผมอีกจนได้ หึหึ
"ขึ้นไปกินน้ำก่อนมั้ย?"
"ห...หือ!!!" มันทำเสียงตกใจ "ไปๆ...ไปดิ!!"
หึๆ อย่างมันน่ะหรอจะปฏิเสธ ผมเดินไปที่ห้องโดยมีมันเดินตามหลัง เปิดห้องเข้าไปเจ้าตัวก็เริ่มเลย กระโดดนั่งบนเก้าอี้ทำซะเหมือนเป็นห้องตัวเอง
"หิวน้ำจัง"
"เอ่อรู้แล้ว..."
ผมเดินไปหลังห้องรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินมาหามัน ยื่นแก้วน้ำให้มันแต่จู่ๆ ไอ่เลวนั่นก็จับแขนผม...มันเอาแก้ววางไว้ที่โต๊ะแล้วกระชากผมไปนั่งตักไม่ พระเจ้าาาาา!!! นี่มันอะไรกัน ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่นี่มัน...
"คิดถึงเมิงจริงๆ"
มันพูดกระซิบที่ข้างหูผม ลมหายใจของมันร้อนผ่าวแต่เสกไปด้วยความต้องการบางอย่างมากมาย มันค่อยๆใช้มือสัมผัสแขนผมขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงลำคอ ริมฝีปากบางๆของมันเข้าไปใกล้ต้นคอผมมากขึ้นเรื่อยๆ
"กรูรอเมิงมานานแล้วนะ..."
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะมันใช้ริมฝีปากถูกเบาๆที่ต้อคอผม อ๊ากกกกก...ขนลุก สองมือของมันก็ค่อยๆโอบกอดตัวผม ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ อุณหภูมิในร่างกายพุ่งขึ้นสูงมากๆ
"ขอเถอะนะมอส...ให้โกเถอะ โกจะดูแลมอสนะ"
แล้วความรู้สึกชื้นแชะก็ค่อยๆเกิดขึ้นบริเวณต้นคอ แปลกที่ผมกลับรู้สึกเคลิ้มไปกับมัน...มือมันค่อยๆสัมผัสตัวผมเบาๆมันลูบตัวผมเบาๆแต่นั่นก็ทำให้การเล้าโลมดำเนินไปอย่างมีค่า มันยืนขึ้นแล้วดึงตัวผมเข้าไปใกล้ ลมหายใจของมันประทะหน้าผม มันค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ สายตาของมาชั่งหยาดเยิ้ม ลมหายใจของมันชั่งน่าหลงใหล อ้อมแขนของมันอบอุ่น ความรู้สึกของมันผมรับได้ทั้งหมด มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากบางๆนั่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และ....
*****************************
ข้างไว้ก่อน แกล้งคนมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง (ไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้...ดีหรือไม่ดีก็ติชมกันด้วยนะ อย่างว่าแหละฉากแบบนี้มันอธิบายไม่ถูกต้องเจอเองถึงจะรู้ จริงมะ 55+)
-
^
^
^
^
^
:serius2: :m31: ค้างอ้ะ รีบมาต่อเร็วๆๆๆ :m16:
ฉากนี้ ฉากไหนอ้ะ ขอคำอธิบายกระจ่างๆหน่อยดิ แบบว่า คิดมะออก :z1:
:L1: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ไม่ยอม :m31:
เอาฉาก NC ของเค้าคืนมา ตัดฉับงี้ได้ไง :z3:
-
แกล้งกันได้ลงคอ o9
จะรอด้วยความอดทนค่ะ o18
-
:serius2: ม่าย ๆ นะ ทำไมแกล้งกันอย่างนี้
:z13: :z13: :z13:
-
ถึงคราวต้องค้างล่ะ
ค้างจริงๆๆเรย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:dont2: ได้โปรดมาต่อที่เถอะ
:z3: :z3: :z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ม่ายยยยยยย อย่าทำแบบเน้ ทำให้อยากแล้วจากไป รู้มั้ยมันทรมานนนนน
:z3: :z3: :z3:
-
อีกนิดเดียว!..อีกนิดเดียว!!..อีกแค่นิดเดียว!!!
อ้ากกกก ตัดฉับ!!เข้าให้
แกล้งกันหรอต้องเจอแบบนี้ :z13: :z13: นี่แหน่ะๆๆ 555
-
ตัดฉับ
จบอย่างค้างอ่ะคับ
โหหหหหหหหห ใจร้ายมากมาย
มอสจะเป็นของโกแล้ว
-
จราย ร้าย
ค้าง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
:beat: :beat: :beat:
มาต่อเดี่ยวนี้เลยนะ
:z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงง
-
ค้าง ๆ
มาต่อด่วน ๆ เลยนะ
:z3: :z3: :z3:
-
และแล้วก็เสร็จคนเลว
-
ฟิ้ววว~~!!
((เสียงเอฟเฟ็คใบไม้ปลิวว))
ตัดฉาก ตัดอารมณ์มากๆค่ะ
ในกับข้าวที่กินไปมีอะไรผสมอยู่ป่าวเนี่ย
ทำไมคราวนี้พี่มอสเคลิ้มไปกะพี่โกง่ายจัง
555+
รอตอนต่อไปค๊าาาาา
-
อร้ายยยยยยยย ค้างมากกกกกกกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
รีบมาต่อด่วนเลย :call:
หวังว่าจาไม่หักมุมกันนะ
-
โกหวานซ๊าาา ~
มาต่อเร็วๆเลยคนเขียน ห้ามตัดตอนด้วย
-
:z3: :z3: :z3:
ดันมาค้างตอนสำมะคัญสะได้ :เฮ้อ:
อยากบอกว่า โกน่าร๊ากมากนะตอนนี้อะ ส่วนมอสเริ่มเปลี่ยนไปนะ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า อิๆ
-
ค้างไม่ไหวแล้วครับบบ :m31:
-
และแล้วฉากที่รอคอยก็เกือบจะมาถึง
:serius2: ค้างมากกกกกำลังบิวต์ได้ทีเลย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เค้าว่ากันว่าตอนนี้กรรมมันติดจรวดแล้วนะ (ประโยคบอกเล่า) :a14:
-
o_O"
แอบค้างงงง...
-
ชอบมากค้าบ ขอบอก
-
อ่ะนะ แกล้งให้ค้าง
ระวังน้า จะโดนให้ "ค้าง" "คา" อ่ะ คิคิ
-
อ๊ากก...เดี๋ยวนี้มีค้าง!!! o9
มอสอย่ายอม :serius2:
:bye2:
Edited :แก้คำผิดครับ
-
"ค้าง" !!!!~
-
:serius2:
คนแต่งแกล้งกันชัดๆ
-
. . . . ชอบไอ่เลวอ่ะค่ะ . . .. . โดนตั๊น หน้าชัวร์เลย มอสอย่าใจร้ายนักน้า . . . . .
. . . . มอสโก . .. มอสโก . . . .มอสโก .. .. :z2:
-
ค้างได้อีกกกกกกกกก :z3:
-
:m25:
มาต่อเลยนะคะ
กะลังอินเรย
ทำกันได้
:monkeysad: :monkeysad:
-
:serius2:
ค้างอ่ะๆๆ
เพิ่งเข้ามาอ่านเอง
ชอบมากเลยยย
-
เพิ่งได้อ่านเจ้าคร่า
สนุกมากเลย ชอบเรื่องมีอดีตจัง
แต่ว่าทำไมตอนจบมันค้างหล่ะ
กลับมาต่อเลยนะ รออยู่จ้า
-
เอิ่มมม....ฆ่ากานชัดๆ
แหมเด๋วนี้ มีคงมีค้างนะครับ
แกล้งกานเหรอ o18 o18
เดวจะโดน :angry2:
มามะ มาสะดีๆคิคิ
-
555
ไปเรื่องไหนเจอแต่ค้าง ค้าง ค้าง และค้าง
-*-
ง่า
ยังไงก็รอค้า นานแค่ไหนก็รอ ร๊อ รออออ
-
...มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากบางๆนั่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และ....
มันก็หลับ
ถ้ามางี้ ไอ้ที่เคยกด + เราจะกด - :laugh: (นี่คือการขู่นักเขียน o18)
-
ทำไมระยะทางระหว่างมอสกะโกเหมือนจะห่างไกล
ใช้เวลานานเกิ้น :m16:
-
หลังจากปล่อยให้ค้างงง...แล้วพบว่าคนเขียนมีความสุขมั่กมาก เอิ๊กๆๆ เลยมาต่อกันเลย
"มอส! มอส! ไอ่มอส!"
จู่ๆภาพริมฝีปากของมันก็วูบหายไป เหอะๆไอ่เลวจับมือผมซึ่งถือแก้วน้ำไว้ แต่เรียกชื่อผมซ้ำๆ
"เป็นอะไรของเมิงวะ...ดูทำหน้า"
"อ...อะไร"
มันเอาแก้วน้ำไป ผมรีบสะบัดมือ แล้วเดินไปหลังห้อง นี่มัน...สมองกรูคิดอะไรอยู่เนี่ย!! ผมสะบัดหัวสองสามครั้ง เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผม เรื่องแบบนี้มัน...มันน่าอายที่สุดเลยอ่าๆๆๆ จะให้มันรู้ไม่ได้เด็ดขาด
"มอส...เมิงจะมุดหัวอยู่ในนั้นอีกนานมั้ย?" มันตระโกนถาม
"เอ่อๆ...กรูมาดูของ"
ผมตระโกนตอบมันไปก่อนจะเดินออกไปหามัน ไม่รู้เป็นอะไรไม่ค่อยกล้าสบตามันซะงั้น มันชวนผมพูดนู้นพูดนี่ ผมเองก็เออออไปกับมันตามประสา โอ๊ยยย...อะไรของกรูเนี่ยรู้สึกมันร้อนรนไปหมด เหอะๆ
"ไอ่เลว เมิงกลับเหอะ กรูรู้สึกไม่ค่อยดีว่ะ"
"หือ...เป็นไร ไหนดูดิ" มันยื่นมือมาแนบหน้าผากผม "ตัวก็ไม่เห็นร้อนเลย"
"เอ่อ...กรูปวดหัว"
"เป็นไรมากป่าว...ไปนอนบ้านกรูมั้ย?"
"นี่...เวลากรูไม่สบายนี่กรูต้องไปบ้านเมิงตลอดเลยใช่มั้ย?"
"อ่าว...ก็แต่งกับกรูดิ เมิงจะได้อยู่บ้านกรูทั้งตอนไม่สบายแล้วก็ตอนสบายดี"
"เอ่อ...ได้อีกนะเมิงเนี่ย"
"อ่าวววว..." มันพูดแล้วลุกขึ้นมานั่งข้างๆผม โอ๊ยยย...นี่เมิงอย่าได้มั้ย!! "ไม่ได้หรอก...เดี๋ยวกรูขึ้นคาน"
"เฮ้ยยย...กลับไปเลย" ผมหันไปบอก
"ไม่!!"
"เฮ้ยยยยยย!!" มันกอดผมเฉยเลย ไอ่นี่...อยากเสียตัวรึไงห๊า!!
"ไอ่เลว...ปล่อยเหอะก่อนที่อารมณ์จะขึ้น"
"หึหึ..." มันยิ้มแล้วค่อยๆคลายแขนออกไอ่อารมณ์ที่มันเข้าใจคงจะเป็นอารมณ์โกรธ แต่ที่ผมหมายถึงน่ะ ไม่ใช่หรอก...อิอิ
แล้วมันก็ขับรถออกไปจากหอของผม เฮ้ย!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวกรูเนี่ย ทำไมจู่ๆอารมณ์ขึ้นทั้งๆที่มันเป็นผู้ชายวะ หรือว่า...หรือว่ากรู!! ไม่นะ หรือเป็นเพราะความอยาก โอ๊ยยย! พอๆเลิกคิด แค่เรื่องงานหัวก็จะระเบิดอยู่แล้ว ชั่งมันๆๆๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ไปทำงานเช่นเคย แต่วันนี้เห็นพี่นิดนั่งอยู่เฉยๆเหมือนไม่ค่อยยุ่ง ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินเข้าไปหาแกซะงั้น...
"พี่นิด วันนี้ไม่ยุ่งหรอครับ?"
"อ๋อ...จ๊ะ สบายๆนานทีจะมีหน"
"แฮ่ๆ..."
"มีอะไรรึป่าว? มอส"
"ค...คือ คือ คือ"
"คืออะไร? พูดมาสิ...พี่ให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว"
"คือ...สมมตินะพี สมมตินะ มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ" ลำบากใจที่จะพูดจริงๆแต่ก็นะ อยากรู้จริงๆ
"จ๊ะ จ๊ะ"
"คือ...ถ้า มีผู้ชายคนหนึ่งเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แล้ว....แล้วจู่ๆพอได้ใกล้ผู้ชายคนหนึ่ง"
"อืมๆ" ดูแกตั้งใจฟังเรื่องนี้เป็นพิเศษ
"จู่ๆก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา..."
"แล้วไง?..."
"ค...คือ ผมอยากรู้ว่าตกลงเขาเป็นอะไรกันแน่น่ะครับ แต่!! มันเป็นเรื่องสมมตินะพี่"
"เหอะๆๆๆ จร้าาา แหม...ไม่ต้องย้ำหรอก พี่รู้ว่ามันเป็นเรื่อง...สมมติ" พี่นิดพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามา เหอะๆ คิดอะไรของแกอยู่เนี่ย
"ค...ครับ"
"พี่ว่านะ...น่าจะเป็นไบ"
"ห๊าาา...ไบ!!"
"55+ ตกใจอะไร? แต่ถ้าไม่ใช่ไบ ก็น่าจะ...ไม่รู้สิ เอางี้ ลองนะ...มอสลองให้ไอ่ผู้ชายที่สมมติขึ้นเนี่ย ลองไปอยู่ใกล้ๆผู้ชายคนที่ทำให้ร่างกายมันเร้าร้อนอีกทีดิ"
"ท...ทำไมอ่าครับ" หึหึ งานเข้าแล้วกรู
"เอ้า....ก็ลองดูว่านอกจากตัวมันจะร้อนขึ้นแล้วมันจะทำอะไรต่อ หึหึ" แล้วแกก็หันเก้าอี้กลับไปที่หน้าจอ ปล่อยให้ผมอ้างปากค้างกับคำแนะนำของพี่แก อึ้งครับ...อึ้ง!!
"ไอ่มอส! ไอ่มอส!"
โอ๊ยยยย!! ไอ่เลว เมิงจะเดินตามกรูอีกนานมั้ย ตอนนี้เป็นพักเที่ยงพอดีผมจะมาเอาเสื้อที่สั่งไว้ในห้างนี้เมื่อสองอาทิตย์ก่อนแต่ก็พอดีมาเจอไอ่เลวเข้าโดยไม่บังเอิญเล้ยยย พยายามหลบแต่สุดท้ายก็อย่างที่เห็นมันเดินตามผมมาต้อยๆ โห...นี่เมิงจะตามกรูมาทำไมเนี่ย
"ไอ่มอส...หยุดก่อน!"
"อะไร!!" ผมหยุดแล้วหันไปหามัน มันได้ทีวิ่งเข้ามาหาผมแล้วยืนหอบ
"แฮ่ๆ...เมิง แฮ่ๆ มา...ทำอะไร? แฮ่ๆ"
"มาเอาเสื้อ...แล้วเมิงมาเดินตามกรูทำไมเนี่ยยยย?" ผมบีบเสียง ไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน
"ก็เมิงเดินหนีกรู...ไปกินข้าวกัน"
"อะ...อะไร" มันลากแขนผม(อีกแล้ว!!) "โอ๊ยยยย...ไม่ไป กรูจะไปเอาของ!!"
"ไปเหอะๆๆ...เพราะเมิงกรูเลยหิวคูณสอง"
"โอ๊ยยยย!...กรูไม่ไป!!"
ผมสะบัดแขนอย่างสุดกำลังกะไว้ว่าครั้งเดียวหลุดแน่ๆ สะบัดไปสุดแรงแต่ในตอนนั้นเองเหมือนมือไอ่เลวจะหลุดจากแขนผมแล้วแต่จู่ๆก็รู้สึกถึงแรงมหาศาลบางอย่างปะทะเข้ากับร่างของผมเต็มแรงเหมือนกับโดนช้างตกมันกระทือใส่ รู้สึกว่าตัวเองลอยไปกับอากาศ หึหึ บินได้เป็นแบบนี้เอง...และ...
................................
......................................................
........................................
......................................................
.............................
.................................................................
โอ๊ยยยย! มึนฉิบเลยอ่า รู้สึกเหมือนโดนสากฟาดที่หัวเลย แต่...เฮ้ยย!!! เฮ้ยยย!!!....ที่นี่มัน คุ้นๆผมค่อยๆพยุงตัวนั่ง รู้สึกเหมือนโดนรถสิบล้อทับมาเลยกรู...นี่มัน!!
"ไอ่เลววววววววววววววววววววววววววววว!!!"
ผมตระโกนสุดเสียง ตอนนี้ทั้งปวดหัวทั้ง... โห...มันทุกอย่างจริงๆวะ ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดมา ไอ่เลววิ่งเข้ามาในห้องหน้าตาตื่น หึหึ...ทำหน้าซื่อนะเมิงงงงงง!!
"อะไร? อะไร? เมิงเป็นอะไร?" มันวิ่งเข้ามาที่เตียง
"กรูต้องถามเมิงมากกว่ามั้ย? ว่าเกิดอะไรขึ้น!!"
"อะไร...ก็เมิงแหละ สะบัดแขนจากกรู" มันขึ้นมานั่งบนเตียงที่ปลายเท้าผม "จู่ๆไอ่ช้างนั่นก็วิ่งมาจากไหนไม่รู้ชนเมิงเข้าปังงง!!!...เท่านั้นแหละ เมิงก็เป็นอย่างที่เห็น"
"ห...หือ ที่ห้างมีช้างด้วยหรอ??"
"555+ ไอ่ควาย!!" แล้วมันก็ขยับเข้ามาโดยที่ผมไม่รู้ตัวจนมารู้อีกทีมันนั่งทับขาผมแล้ว "กรูหมายถึงคนที่เหมือนช้างง"
"อ๋อ...." ผมพยักหน้า "เอ้ยย! อะไรเนี่ย ลงไปเลยนะเมิง"
เมิงมันเป็นคนหูหนวก เขยิบเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเก่าผมพยายามดิ้นแต่มันดันนั่งทับขาไว้ เลยใช้การได้แต่มือพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ก็เหมือนไร้ผลเพราะอาการปวดหัวก็ผุดๆโผล่ๆมันเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นจนนั่งค่อมผม..
"มม...เมิงจะทำอะไร??"
"หึหึ...จำได้มั้ย?"
"จ...จำอะไร?"
"คราวที่แล้ว...เมิงไม่รู้ตัว แต่คราวนี้..."
"เฮ้ยยย...อย่านะ!!"
มันนอนทับตัวผม กดมือผมไว้ เหมือนจะโดนข่มขืนเลยกรู!! "เอ้า....ก็ลองดูว่านอกจากตัวมันจะร้อนขึ้นแล้วมันจะทำอะไรต่อ หึหึ" จู่ๆคำพูดของพี่นิดก็ดังขึ้นในสมอง ผมมองไปที่หน้ามัน สายตามันกวาดไปทั่วใบหน้าผม ตอนนี้เมิงกำลังคิดอะไรอยู่นะ...หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย อีกแล้ว...เหมือนในจิตนาการนั่นเลย นี่ตลกแล้วแหละ ไม่จริงนะ!!
"เมิงงงง..."
"...."
"เมิงงง...สระผมบ้างรึป่าววว!!" แป่ววว~
"ห...หือ"
"555+"
มันหัวเราะแล้วยิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมในระยะที่ผมมองหน้ามันแทบไม่ชัด มันหายใจรดหน้าผม มันกดมือผมแน่นขึ้นเรื่อยๆและ อ๊ากกกกกกกกก! จู่ๆๆ ไอ่...ไอ่เลว ไม่นะ(รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของบางอย่าง!)
"ทำไม...กรูก็แค่อยากได้ค่าตอบแทนที่เมิงมานอนบ้านกรูหลายครั้งแล้ว"
"ห...หือ ม...ไม่"
"นี่! อย่าทำเป็นขัดขืนเลย กรูรู้ว่าเมิงก็ต้องการ..."
"...." หูแดงเลยพี่น้องงงงง!!
"ไม่เชื่อ...เดี๋ยวกรูไปถามน้องเมิงให้ก็ได้นะ เหอะๆ"
"ไม่!!!! ไอ่เลว...ปล่อยกรูนะ!!"
มันนอนราบทับตัวผมจนตอนนี้แทบจะเข้ามาสิงในตัวผมอยู่แล้ว ไอ่เลว...ไม่นะ เมิงจะทำอะไร มันยิ้มแล้วใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ มันลูบริมฝีปากนั่นไปทั่วใบหน้าผม ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผม นะ...อย่างที่รู้ๆกัน จู่ๆมันก็หยุดแล้วเอาหน้าห่างออกไประยะหนึ่งก่อนจะยิ้ม
"อ...อะไร?? ปล่อยกรูเถอะ"
"...."
มันไม่พูดอะไร ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้งตอนนี้แหละที่ผมรู้สึกว่ามันใกล้มากใกล้มากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจของมันจริงๆ ริมฝีปากของมันค่อยๆใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาจน...โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ขาตั้งเลยครับพี่น้อง รู้สึกเหมือนโดนไฟลวกแต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกระโดดลงน้ำตกที่เย็นมากมาย มันจูบ!!! ไม่ยอมมันจูบผม นี่เมิง...เฮ้ยย~ ไม่เพียงแต่ประกบปาก นั่นมันยังไม่พอสำหรับมันผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังสอดแทรกเข้ามาในปากผมจากปากของมัน ผมพยายามกัดฟันแน่นไม่ให้ลิ้นมันแทรกเข้ามาได้ในขณะเดียวกันก็พยายามดิ้น และนั่นก็ยิ่งส่งผมร้ายแทนที่จะดี มันยิ่งเพิ่มแรงกดที่มือและแรงจูบที่ปากแต่ผมก็กัดฟันแน่น จนในที่สุดมันก็ถอนปากออกไป หึหึ...นึกว่าจะดี มันลูบริมฝีปากไปที่ต้นคอผม โอ้โย้~...เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ ขนลุกไปหมดแล้ว....
ความชื้นแชะเกิดขึ้นบริเวณต้นคอผม ผมหลับตาแน่น มันเล้าโลมไปเรื่อยอ่าาาาาา
"โอ๊ะ!..." เฮ้ยยย! ผมเกิดหลุดปากออกไป ***เอ้ย...เสียฟอร์มเลยกรู
"เหอะๆ" มันหัวเราะผม
"โก...พอเถอะ"
หือ...สาดคิดไงเรียกชื่อมันเนี่ย ไม่นะ ทำไม...พอเรียกชื่อมันแทนที่จะดีขึ้นแต่กลับรู้สึกถึงการแทะโลมมากขึ้น เหมือนมันได้ใจไซร้ผมใหญ่เลย ไอ่ชั่ว!! โอ้ยยย~ นี่มัน...อะไรกัน
มันค่อยๆปล่อยมือผมออก แต่ทั้งๆที่ควรจะดิ้นแต่ผมกลับเหมือนคนไม่มีแรงมันสอดแขนทั้งสองของมันกอดผมแน่น แล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง คราวนี้แหละที่ผมไม่ทันระวังตัวมันสอดลิ้นเข้ามา โอ๊ยยยย~ ลมหายใจของมันทำให้ผมเคลิ้มตามไป ทำไมอ้อมกอดของมันถึงอุ่นจัง ผมหลับตาเคลิ้มปล่อยให้มันทำหน้าที่เป็นทันตแพทย์สำรวจช่องปาก มันกอดผมแน่นขึ้น แน่นขึ้น...
"มอส...กรูไม่ไหวแล้ว"
"อะ...อะไร" จู่ๆมันก็พูดออกมาแบบนั้น แล้วจะให้ผมทำตัวยังไงละครับ
"ขอนะ...โกขอนะ"
"ห...หือ อ...อะไร!!"
มันไม่พูดเปล่าครับ....จู่ๆก็เปิดเสื้อผมขึ้นมาอย่างหิวกระหายมันละโลมจูบไปทั่วตัวผม นั่นยิ่งทำให้ผมเผลอปล่อยตัวไปกับมัน...โก...นี่เมิงทำอะไรของเมิงอยู่ เมิงรู้ตัวรึป่าว? ว่าเมิงกำลังทำอะไรกรูอยู่!! เดาได้ว่ามันคงไม่ได้กินนมมาหลายวันก็ดูมันทำสิ!!
"โอ๊ยยย~" อีกแล้ว...อีกแล้วกรู
"เหอะๆ"
โอ๊ยยยย~ ไม่ไหวแล้วนะ...ผมพยายามรวบรวมสติที่ไอ่เลวมันทำให้หายไปหมดกลับมาอีกครั้งก่อนจะจับไหล่มันอย่างแรง ไอ่เลวหยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วเงยหน้ามองมาที่ผม
"อะไร?" มันถาม
"นี่...ม...เมิงทำอะไรอยู่" ผมถามเสียงสั่น
"ก็ทำ...ในสิ่งที่กรูต้องการ"
"แล้วกรูละ..."
"...." มันเงียบแล้วก้มลงจูบที่ท้องผม
"โอ๊ย~ ไอ่เลว...เมิงแน่ใจหรอว่าเมิงต้องการแบบนี้"
"..." มันยังคงละโลมจูบไปทั่วร่างท่อนบนของผมที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไปเรียบร้อยแล้ว
"ไอ่เลว...เมิงตอบกรูก่อนซิ!!" ผมหยุดมันไว้ก่อนที่ทุกอย่างจะเกินเลย
"มอส...กรูขอนะ กรูจะทำให้เมิงมีความสุขเอง"
"เดี๋ยว..."
"มอส...กรูรู้ว่าเมิงเองก็ต้องการ ทำไมละ...มันไม่ใช่เรื่องแปลกนะ"
"แต่กรู..."
"มอส...แล้วเมิงจะเข้าใจทุกอย่าง"
"ห...หือ"
"กรู..."
มันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรให้รู้เรื่องก็บรรเลงจูบผมอีกครั้ง คราวนี้แหละร่างของผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย ความรู้สึกบางอย่างถูกถ่ายเทจากมันสู่ผมผ่านริมฝีปากบางๆนั่น ผมรู้สึกได้ถึงคลื่นความรู้สึกบางอย่างที่พรั่งพรูออกมาจากร่างกายของมัน แล้วจู่ๆก็รู้สึกถึงหยดน้ำตกลงบนแก้มของผม ผมค่อยๆพลักมันห่างจากตัวแล้วมองที่หน้ามันชัดๆ
"โก!...ม...เมิงร้องไห้"
**********************************
หึหึ สมใจแล้วละซิ เชอะๆๆๆ รู้สึกเขียนไม่ค่อยได้อารมณ์เลยอ่า อย่างว่าก็คนมันไม่เคย 55+ เขียนดีไม่ดียังไงบอกผมด้วยน๊าครับ อยากให้ทุกฉากมันสมบูรณ์แบบน่ะครับ คือก็เขียนออกมาจากภาพที่คิดไว้ในหัวดีไม่ดีไม่รู้แต่อยากให้ทุกคนรู้สึกเหมือนคัวผม และตัวละครรู้สึกน่ะคร๊าฟฟ
ขอกำลังใจเยอะๆนะคร๊าฟฟฟ
จุ๊ฟฟฟฟ จุ๊ฟฟฟฟ
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียน :L1:
แต่ว่า ไม่รู้เพราะอายุเยอะเกินหรือเปล่า อ่านแล้วยัง งงๆว่าเกิดอะไรขึ้น "ความรู้สึกบางอย่างถูกถ่ายเทจากมันสู้ผมจากริมฝีปากบางๆนั่น ผมรู้สึกได้ถึงคลื่นความรู้สึกบางอย่างที่พรั่งพรูออกมาจากร่างกายของมัน"
ช่วยอธิบายหน่อยดิ :z1: ไม่ได้หื่นนะ จิงๆๆๆๆๆ :laugh:
-
มอสเสร็จโกแน่แล้ว
กร๊ากกกกกกกกกกกก
ยอมๆไปเถอะคับ จะได้รู้ไงว่าไบไม่ไบ อิอิ
-
รอบนี้จะรอดมั้ยอ่ะ มอส :z1:
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียน :L1:
แต่ว่า ไม่รู้เพราะอายุเยอะเกินหรือเปล่า อ่านแล้วยัง งงๆว่าเกิดอะไรขึ้น "ความรู้สึกบางอย่างถูกถ่ายเทจากมันสู้ผมจากริมฝีปากบางๆนั่น ผมรู้สึกได้ถึงคลื่นความรู้สึกบางอย่างที่พรั่งพรูออกมาจากร่างกายของมัน"
ช่วยอธิบายหน่อยดิ :z1: ไม่ได้หื่นนะ จิงๆๆๆๆๆ :laugh:
^
เชื่อได้ไหมนี่ว่าไม่หื่น 55+ แต่ช่วยขยายความอีกนิดสิ เค้าอินโนเซนต์ เค้าไม่เข้าใจ อิอิ :confuse:
-
มอสเอ๊ย เล่นตัวแค่เป็นพิธีพอ เล่นตัวมากเด๊วขึ้นคานมิดีๆ เค้ามาประเคนให้ถึงที่หละ รับๆไว้เห้อ กร๊ากกก
:z13: :z13: :z13:
-
:z1: บรรยายให้มานเห็นภาพอีกนิดจิ
-
:-[ :-[
อ๊ายย~~~~
ค้างค่ะอยากจะบอก ว่าที่กรี๊ดนี่คือค้าง
มาต่อเร็วๆนะคะ จะรอค่ะ
มาช้าจะ
:z13:
:z6:
:beat:
:serius2: :serius2: :serius2:
555+
ไปแระ
คริคริ
-
ดับเครื่องชนเลยโก 555 :z1:
อย่าปล่อยให้หลุดมือ :impress2:
-
โอ้ววววว
พิสูจน์เลยมอส
โอกาสมาถึงแล้ว
จะได้รู้ไปเลยว่าข้อสันนิฐานการเป็นไบจะถูกป่าว :z1:
55555+
-
ค้าง ๆ
รอตอนต่อปายยยยยยย
:t3: :t3:
-
ทำไมมันค้างกว่าตอนที่แล้วอีกอ่ะ
แต่ถึงขนาดนี้แล้ว
อย่ารอดเลยมอสเอ๋ย
ป้าๆกำลังชมอย่างใจจดจ่อแล้วจ้า :haun4:
-
:z2:
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน วันนี้เต็ม...แต่ไม่อิ่ม..กับ 3 ตอน
เหมือนยังไม่สุด ไงไม่รู้อ่ะ แต่มีความสุขกับการอ่านมากขึ้นนะ
เค้าคุยกัน ดีๆ มีขวยมีเขิน ไรงี้ชอบจัง
ชอบอันนี้
"มอส..." มันกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู "เมิงชอบบริษัทนี้มั้ย"
"ห...หือ" มันถามแปลกๆ "ช...ชอบสิ กรูก็ชอบงานแบบนี้อยู่แล้วนิ"
"อืม...แต่กรูไม่ชอบเลย ถ้าเลือกได้กรูอาจจะเป็นหมอหรือวิศวะ"
"อ่าว...แล้วเมิงมาทำบริษัทนี้ทำไมละ หือ?"
"เมิงชอบงานศิลป์หรอ?..."
"ใช่ กรูชอบ ทำไมหรอ?"
"นั่นแหละ...เหตุผลของกรู"
ซึ้ง....กับรักของโก..กันม้ายยยครับ
ผมอ่ะเชียร์ สุดๆ รีบๆ ลุยเลยนะ
แล้วตอนนี้อีก
"ทำไม?...เมิงไม่เคยรู้เลยว่า
กรูทำอะไรอยู่
กรูต้องเสียใจไปอีกนานแค่ไหน?
ตอบกรูหน่อยได้มั้ย?
เพื่อน...มอส"
เท่านั้นแหละครับ...จู่ๆหน้าไอ่เลวนั่นก็ลอยมา ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระดาษนี่เป็นของใคร แต่ทำไมถึงได้นึกถึงมันนะ ไอ่เลว...กรูอยากเจอเมิงจริงๆ
แล้วลึกๆ มอสก็....โกเหมือนกันนี่นา
คอยดูฉากต่อไป อิ อิ ไม่รอดแน่ เมิง....มอส
และสุดท้าย
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะมันใช้ริมฝีปากถูกเบาๆที่ต้อคอผม อ๊ากกกกก...ขนลุก สองมือของมันก็ค่อยๆโอบกอดตัวผม ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ อุณหภูมิในร่างกายพุ่งขึ้นสูงมากๆ
อ๊ากกก....มาแล้วคร๊าบบบบ
แต่ยังกั๊ก กั๊ก อยู่ ไมไม่ลุยให้เต็มข้อไปเลยอ่ะเนี่ย
ยังกะโอกาสมีบ่อยงั้นแหละ เอ๊ะรึว่าต่อไปมีกระฉูด..อ๊าซซซซ
ชอบครับชอบ เลยต้องกด + ขอบคุณกันไป
รักมอสโก มาต่อเลยน้า
:z10: :pig4: :pig4: :z10:
:z2:
-
พึ่งเข้ามอ่าน
ม่วนขนาด!!!! :m3:
โกออกจะน่ารัก นายเอกตาถั่วอารายอย่างเง้~
ปล. ต้องการ NC ขอด่วนๆ :laugh:
-
ร้องไห้ทำไม.......
-
อ่านแล้วก็พอจะเข้าใจโกนะ ว่าร้องทำไม :เฮ้อ:
-
อ้าวๆๆๆ ร้องไห้ทำไมอ่ะโก
มาทำให้ค้างกันอีกแล้วววววว :z3:
-
:pigha2:
-
อย่าปฎิเสธโกเลยมอส :m5:
โกสู้ ๆ
อ้าวแล้วตกลงโกร้องทำไม?
:z3: ค้างงงงง!
-
โกมั่นคงในรัก มากๆคร้าบ :กอด1:
o13
-
สงสารโกจัง!!!~
-
นั่นแน่ จับได้แล้ว
ชอบให้ "คา" เอาไว้จริง ๆ ด้วยอ่ะ
-
เพิ่งอ่านครั้งแรกคร้า
ชอบอ่ะ น่ารั๊ก ๆๆๆ :o8:
แต่ตอนนี้''ค้าง''มากกกกกกกกก
มาต่อไวๆนะค้ะ :monkeysad:
รั๊กคนแต่ง จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ไหนๆก็จวนเจียนแล้ว
จัดการเลยนะคร้าบโก ยุส่งเลยเรา อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
มาต่อกันนิดๆหน่อยๆ
"เมิงรู้มั้ย..." มันพูดเสียงสั่นแล้วเอามือขยี้ตา ไม่รู้คิดไงผมเอื้อมมือไปจับแขนมันไว้
"..." มันจ้องตาผม
"รู้มั้ยว่ากรู...รอเวลาที่เราจะพูดกันดีๆอีกครั้ง" มันกลืนน้ำลายและโน้มตัวเข้ามา "นานแค่ไหน.."
"ห...หือ" ผมก็ทำได้แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"มอส..."
"อ...อะไร"
"รู้มั้ยว่า...กรูรอเวลาให้เมิงเรียกชื่อของกรูมานานแค่ไหน"
"..." เท่านั้นแหละครับผมโพกอดมันเข้าเต็มๆเลย มันกอดตอบและกอดผมแน่นขึ้น "ก...กรู ขอโทษ"
จบคำพูดของผมมันก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง ความรู้สึกในตอนนี้มันเกินกว่าความเข้าใจในสมองของผม ผมสับสน หาทางออกไปเจอ โกรธ ร้อน แต่ก็ยอม ตอนนี้เข้าใจเลยว่าคนใจง่ายมันเป็นยังไง...มันสัมผัสตัวผมด้วยสองมือของมัน ปากก็ลูบไล้ไปด้วยคอและแผงอก เสียงอู้อี้ดังอยู่ในลำคอของผมเป็นระยะ จนในที่สุด...มันก็ผลักผมนอนราบมันละโลมจูบไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงท้อง โอ๊ยยยย...อะไรมันจะขนาดนี้เนี่ย เหมือนจะขาดใจตายไปเลยจริงๆมันยังคงจูบไปทั่วจนมาถึงจุดสำคัญ ผมจับหัวมันไว้ มันเงยหน้ามองมาที่ผมแล้วพยักหน้าเป็นเชิงของร้อง แล้วจะให้ผมทำยังไงละ.....ก็ยอมน่ะสิ
มันค่อยๆปดตะขอกางเกงผมออก ขนลุกไปทั้งตัวเลย...หัวใจฉูบฉีดเลือดแรงดีชะมัด แต่นั่นก็ไม่เท่ากับการที่จู่ๆมันก็โอบอุ้มความเป็นชายของผมไว้ด้วยปากของมัน
"โอ๊ยยย~"
ผมร้องเสียงหลงแต่นั่นไม่ทำให้มันหยุดเลย ไอ่บ้านั่น...มันยังคงทำกิจกรรมของมันต่อไป แต่เปลี่ยนจากปากเป็นมือ แล้วจูบไปทั่วตัวเลย
"มอส...โกขอนะ"
"..."
ผมหลับตาปีแล้วบ่ายวันนั้นมันก็ได้ขโมยความบริสุทธิ์ในฐานะผู้ชายแท้ๆของผมไป แต่แปลกดีที่การกระทำของมันกลับทำให้ผมเองมีความสุขพิกล นั่นคงไม่ใช่เพราะว่าผมชอบแน่ๆแต่คงจะเป็นเพราะ มันทำทุกอย่างเพราะความรักจริงๆแต่ละถ่วงท่ามันจะพร่ำถามผมเรื่อยว่าเจ็บมั้ย?? (หึหึ >///<) ก่อนจะดำเนินการต่อ...ผมรู้เลยว่ามันคงจะมีความสุข เหอะๆ ก็แหงแหละไอ่ชั่ว!!
"เหนื่อย..." มันพุดเสียงล้าทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม
"หึ..." จู่ๆสมองด้านชั่วๆของผมก็กลับมาทำงานได้อีกครั้ง "กรูจะกลับ"
"เฮ้ยยย!!" มันกดผมไว้
"เมิงก็ได้ในสิ่งที่เมิงต้องการ..." ผมมองหน้ามัน "แล้วจะเอาอะไรอีก!!"
"ฮ...เฮ้ย!! มอส!!! เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย?? กรูงงไปหมดแล้วนะ"
"กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าเมิงเป็นอะไรของเมิง!!" ผมตะคอกใส่มัน นี่กรูเป็นอะไรเนี่ย?? ทำไมรู้สึกกับมันแปลกไปกับเมื่อชั่วโมงที่แล้วละ?
"อ...อะไร เมิงก็มีความสุขไม่ใช่หรอ??" มันเกาหัว
"...ไม่!!" ผมสะบัดตัวมันออกไปแต่มันก็กดไหล่ผมลงกับเตียง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"กรูไม่ชอบให้เมิงเป็นแบบนี้เลยนะมอส...มันทำให้ใจกรูทรมาน"
"....."
"อย่าเป็นแบบนี้กันอีกเลย..." ตามันค่อยๆแดงก่ำ ผมเองก็เช่นกัน
"..."
"เรา...พูดดีๆกันได้มั้ย?? อย่างน้อยๆ ก็ขออีกครั้ง...อยากได้ความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง"
"..." ผมเงียบ มันหลับตา แล้วผมก็รู้สึกถึงหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของมันตกกระทบลงบนแก้ม
"มอส...กรูรักเมิง!!"
มันกอดผมแน่น ตัวมันสั่นไปหมด ผมรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจมัน ทั้งแรงและเร็ว นี่ใช่มั้ย?...นี่ใช่มั้ยทที่เมิงต้องการบอกกรู ไอ่เลว...กรูเข้าใจทุกอย่าง สิ่งที่เมิงทำ การกระทำเลวๆของเมิง มันก็เพื่อคำๆนี้...กรูรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานี้กรูทำให้เมิงเจ็บมามากแค่ไหน...แต่ทำไม? ทำไมกัน สมองของกรูมันไม่สามารถทำในสิ่งที่หัวใจของกรูเรียกร้องได้ วันนี้เมิงคงจะมีความสุขแล้วสินะ...กรูก็ถือว่ากรูได้ชดใช้ในส่วนที่เมิงเจ็บปวด ส่วนตัวกรูเอง จะขอรับกรรมที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ วันนี้...กรูก็อยากบอกเมิงนะโก ว่ากรูมีความสุข มีความสุขที่ได้เห็นหัวใจของเมิงจริงๆ กรู...(ไม่เคย) เกลียดเมิงจริงๆนะ...ไอ่เลว!!
"ปล่อย!!"
ผมผลักมันออกจากตัว ลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าเอาเสื้อผ้ามาใส่ มันนั่งมองผมด้วยสายตาวิงวอน ผมกัดฟันหันหลังให้มัน แต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องทันที นี่มันไม่ใช่...สิ่งที่กรูควรจะได้รับ กรูทำให้เมิงได้แค่นี้จริงๆโก...กรูทำอะไรเกินกว่านี้ไม่ได้แล้ว~
ผมเปิดรั้วแล้วเดินไปข้างๆถนน ที่หน้าต่างนั่น ภาพไอ่โกยืนมองผมด้วยสายตาแบบนี้...กรูจะไม่ลืมเลยจริงๆถ้าเกิดวันไหนกรรมมันดลให้กรูกับเมิงต้องมาเจอกันอีก วันนั้นแหละมั่ง ที่กรูจะยอมรับความรักของเมิงจริงๆ ผมปาดน้ำตาที่ไม่เคยไหลรินออกมามากมายขนาดนี้มาก่อน
....น้ำตา....
คือ...สิ่งที่กรูสมควรจะได้รับ
เพื่อ...แลกกับความทรมานตลอดหลายปีที่เมิงได้จากกรู
เรื่องวันนี้...กรูจะจดจำไว้ เพราะกรูมีความสุข
...กับเมิง...
*******************
ไม่มีอะไรจะพูด
-
อ้าว มอสเป็นไรเนี่ย :z3: :z3: ทำแบบนี้ทำไมสงสารโก
-
อรายของมอสฟระ ผีเข้ารึไง :z3:
....ไม่มีหัวใจรึไง....
-
...อ่านถึงตรงกลางตอน แล้วมีความสุข ยังไม่ทันซึมซับเลย หายไปแล้วตอนท้ายตอน
...มอส!!! กลับมาก่อน!!! :call:
-
เฮ้อ เป็นไรไปอีกหรอครับ
รีบ ๆ มาต่อน๊า
ค้างมากมายเลย
-
ทำไมมอสเลือกที่จะทำให้ใจทั้ง 2 ดวงเจ็บ
ทั้งๆที่มีโอกาสเลือกให้มีความสุข
ทำไมต้องทรมานตัวเอง
-
เอิ่มอาไรอะคนแต่ง-*-
มันดูขัดๆไงก็ไม่รู้เนาะ
แรกๆ ก็ งงแต่พอจะเข้าใจ
แต่หลังๆนี่ เริ่มประหลาดคนแล้วอะ o22
สงสัยก่าตัวละครมากมาย
-
ขอสิบตอนรวดเลยคราบ
ห้าห้าห้า้ห้า
-
เข้ามาสับสน มอสเปงไรไปอะ
-
ขอร่วมสับสนไปกับมอสอย่างเป็นทางการ :monkeysad:
-
โหยยย
มอส คงรู้สึกผิกมากนะนั่น !!!
เรื่องนี้ยังอีกยาวไกลแน่เลยค๊าาา
สนุกค๊าาา :pig4:
-
เฮ้อ มอสเป็นไร สงสัยช็อคเพราะโดนเปิดซิงมั้ง สมองกลับหละ เวรกรรม
:z3: :z3: :z3:
-
ตัยหอง!!! :sad3:มอสอย่าลงโทษตัวเองเลย โกคงไม่อยากให้มอสเป็นแบบนี้ :sad4:
:bye2:
-
งงมากมาย มอสเปนอารายว้า รับไมไ่ด้ที่ตัวเองชอบผู้ชายเรอะ :angry2:
-
เจ็บปวด
-
:angry2:
เค้าอ่านแล้วเข้าใจว่า มอสเข้าใจความรู้สึกของโกช่ายม้าย
รู้ว่าโกเจ็บมานานช่ายม้าย
มอสเลยจะทำให้ตัวเองเจ็บบ้างชดเชยสิ่งที่ทำกับโกไว้บ้างช่ายม้าย
แต่เค้าไม่เข้าใจอ้ะ เค้าไม่เข้าใจเลยว่าทำแบบนี้แล้ว โกจะรู้สึกดีขึ้นได้ไงอ้ะ
โกไม่ยิ่งเจ็บหนักกว่าเดิมเหรอ
มอสมันเป็นไรฟะ :beat:
คนแต่งเป็นไรอ้ะ หายไปนานแล้วยังกลับมาทรมานจิตใจคนอ่านอีก :monkeysad:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตามมาอ่านจนทันแล้ว
แต่ว่าอ่านมาทันถึงตอนเครียดพอดีเลย
มีไรกันแล้วอ่ะ
บอกรักแล้ว
ไมไม่เข้าใจกันหว่า o22
รอตอนหน้าจ้า
-
มอสเป็นอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ :sad4:
-
ทำไมง่ะ
น่าจะเข้าใจกันแล้วเชี่ยว
ไหง๋มอสยิ่งเดินหนีหันหลัง
อย่าบอกว่ามอสจะลาออกแล้วหนีไปที่อื่นนะ
-
โกวิ่งไปตามมอสเร็วววววว :o12:
ยังไงคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกเนอะ
:a2:
-
ทำไม o22
งง :really2:
ทำไมอ่ะ ทำไมมอส เอ่อ...ไม่เข้าใจมอสเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
งง
มอสเป็งไรอ่ะเนี่ย
:confuse:
-
. . .. เซ็กซ์ ไม่ใช่คำตอบเหรอเนี้ย .. . . พลาดได้ไงเนี้ยยยย ยย ย ย ย . .. . .ลีลาไม่เร้าอะดิ โกเฮ๊ยย ย ยทำใจว่ะ . . . ..
-
ต่อๆๆๆๆๆ มอสโกกกกกกกก
เช้าวันนี้ผมมาทำงานเหมือนเคยๆต่างกันก็แต่ความรู้สึกที่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว รู้สึกเหมือนคนไร้วิญญาณเลยกรู...ผมเดินคอตกเข้าไปในที่ทำงานแต่พอเห็นพี่นิดก็ปั้นยิ้มให้แก ใครจะรู้ว่าตอนนี้ผมเองสับสนไปหมด นี่...กรูเป็นอารายเนี่ย โอ๊ยยยย!
"เอ่อ!!!! มอส!!" พี่นิดตระโกนเรียกผมมาแต่ไกล
"ครับ..."
"ผู้จัดการเรียกด่วนเลยนะ"
"..."
"อ่าว...ทำหน้างงอยู่ได้ รีบไปซิ เดี๋ยวก็โดนหรอก!!" พี่นิดย้ำ อะไรเนี่ย...จะเรียกกรูไปด่าหรอ
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
ยังไม่ทันจะได้ยินเสียงอะไรประตูก็เปิดออก จู่ๆไอ่เลวก็จับมือผมไปโดยยังไม่ทันที่จะตั้งตัวอะไรมันก็โผเข้าสวมกอดผม
"มอส...เป็นอะไร? ทำไมเมื่อวาน..." มันพูดเสียงสั่นผมรู้ว่าถ้าปล่อยมันพูดอะไรมามากกว่านี้ผมคงจะใจอ่อนแน่ๆเลยดักคอมันก่อน
"พอเถอะ..."
"..." มันค่อยๆปล่อยแขนที่กอดผมไว้ออกช้าๆ
"เรียกมา...มีอะไรรึป่าว?"
"มอส...นี่ ทำอะไรอยู่?"
มันพูดเสียงสั่นมองหน้าผมไม่ละสายตาเลย แววตาของมันบ่งบอกถึงความสับสนในตัวผม แต่ผมเองก็ไม่น้อยไปกว่ามันหรอก ผมเองก็สับสนตัวเองเหมือนกัน... ทำไมกัน? ทั้งๆที่อยากจะกอดมันอย่างที่เคยทำไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนเมื่อวานนี้ แต่ตอนนี้สมองกลับสั่งให้ยืนอยู่นิ่งเหมือนคนไร้หัวใจ เหมือนคนไม่มีหัวใจ...
"อืม..." ผมสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่ "ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?..."
"มอส..." มันขมวดคิ้วแล้วกุมมือผมแน่น
"ไปนะ..."
ผมปล่อยมือจากมัน รู้เลยว่าถ้าขืนยังมองตาของมันอยู่แบบนี้ต้องใจอ่อนแน่ๆ ไม่ไหวแล้ว โก...กรูรู้ว่าที่ผ่านมากรูเลวกับเมิงมากแค่ไหน กรูทำให้เมิงทรมานแค่ไหน กรูทำให้เมิงสับสน กรูทำให้เมิงเสียในสิ่งที่เมิงต้องการ กรูทำให้หัวใจของเมิงทรมาน แต่ตอนนี้...กรูแค่อยากให้เมิงเลิกผูกมัดกับกรู เมิงควรจะมีชีวิตในส่วนที่เมิงอยากจะมี บริษัทนี้ที่แห่งนี้มันไม่เหมาะกับเมิงจริงๆนะ ถ้าเมิงคิดจะทำเพื่อกรูแล้ว...กรูขอบใจเมิงจริงๆแต่ถ้านั่นมันทำให้เมิงต้องเหนื่อยมากขนาดนี้ ก็...หยุดมันเถอะนะ โก...
"มอส!!..."
มันเดินตามหลังแล้วกอดผมโดยไม่ทันจะได้ตั้งตัว วินาทีนั้นจู่ๆน้ำใสๆก็ไหลอาบสองแก้มของผมโดนไร้สาเหตุ โก...อย่าทรมานตัวเองเพราะกรูอีกเลย~ ผมกัดฟัน
"ปล่อยเถอะ..." ผมพยายามแกะมือมันออกแต่ในตอนนั้นเองงง
"ผู้จัดการค....คะ"
บึกกกกกก! บึก บึก บึก!
เราสองคนหันไปดูตรงมุมบันไดนั่น พนักงานสาวมองมาที่เรา หน้าเธอเหมือนเห็นผี เหอะๆก็คงแน่ละ ดูสภาพของกรูกับไอ่เลวนี่สิ ผมแกะมือมันออกจากตัวผมทันที
"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ"
ผมพูดแล้วรีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นช่วยเก็บของที่ตกลงบนพื้นให้พี่แก แต่ดูหน้าตาแกจะยังไม่หายเอ๋อ จริงๆนะ
"คุณครับ..."
"...."
"คุณครับ..." ผมยื่นของให้เธอ
"อ...อ๋อ ขอบคุณคะ"
แล้วชีก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปหาไอ่เลว ผมได้ทีหันไปมองหน้ามันแวบหนึ่งแล้วเดินลงไปทันที โอ๊ยยย...อะไรเนี่ย รับรองเลยไม่เกินเที่ยงจากสถานะชายโสดคงกลายเป็นเกย์หื่นแน่ๆ เอ่อ...ชั่งเถอะไงก็ไม่แคร์สื่ออยู่ละ 55+
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดแต่ยังไม่ทันจะเที่ยงข่าวมันก็แพร่ไปทั่วบริษัท สายตาแต่ละคู่ที่มองผมก็เปลี่ยนไป หึหึ แล้วใคร...จะสนละ ผมนั่งทำงานที่โต๊ะต่อไปแต่จู่ๆก็มีมือมาจับที่ไหล่ ผมค่อยๆหันไปมองเจ้าของมือช้าๆ
"อ่าว...พี่นิด มี อะไรรึป่าวคับ" พี่นิดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ น่ากลัววะ...เหอะๆ
"ตกลง...ผู้ชายคนนั้นเป็นไบ หรือว่า...เกย์" แกอมยิ้ม อ๊ากกกกกกกกกกกกก! จะบ้าตายเลยกรู
"...ห หือ" ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปตั้งหน้าทำงานเหมือนเดิมๆ พี่แกบีบไหล่ผมแรงขึ้น
"ทำไปเถอะ...ไม่เห็นผิดที่ตรงไหน"
แกพูดแล้วเดินจากไปปล่อยให้ผมทำตัวไม่ถูกเลย หึหึ คำแนะนำของพี่นิดนี่ได้ใจจริงๆเหอะๆ ผมแอบแลๆแกอยู่ ก่อนจะถอนหายใจฟอดใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ไม่ๆๆๆ...ถ้าทำตามใจแล้วความผิดมันยิ่งเพิ่มพูนเพราะฉะนั้น ไม่ๆๆ...ไม่เด็ดขาด
ผมหันไปดุนาฬิกามันตีบอกเวลาสองทุ่ม เหอะๆนี่อีกแล้วหรอเนี่ย? ทำงานไม่รู้ตัวเลยกรู ผมมองไปรอบๆไม่มีใครอยู่เลยนอกจากผม ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมอมยิ้มขำตัวเองสะบัดหัวขจัดความตึงเครียดออกไปก่อนจะเก็บของบนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนจะหิ้วกระเป๋าใบเดิมขึ้นบ่า ผมเดินไปปิดไฟมองดุความเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากออฟฟิต เดินมาจนถึงประตูบริษัทสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่ เอ่อ...จู่ๆก็รู้สึกหนาวๆขึ้นมาวะ
เฮ้ยยย...
"ว่าไง..." ไอ่เลวยกมือขึ้นทักผม
"น...นี่"
"เดี๋ยวกรูไปส่ง" มันพูดแล้วเดินเข้ามาหาผมดึงเอากระเป๋าไปแล้วเดินกลับไปเปิดประตู
"เอ่อ..."
"เร็วดิๆๆ"
มันเร่ง ผมก็เลยจำใจต้องขึ้นรถไป เฮ้อ...เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบเนี่ย จุดจบของมันเป็นแบบไหนกันแน่ กรูจะได้อยู่กับเมิง หรือกรูต้องหายตัวไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จบแบบไหนมันถึงจะสวยงามและเจ็บปวดน้อยที่สุด อย่างน้อยๆถ้าจุดจบเรื่องนี้กรูต้องอยู่กับเมิงจริงๆ กรูอาจจะมีความสุข แต่ภายในใจความรู้สึกผิดที่มีมันคงไม่เลือนหายไปง่ายๆแน่ๆ แล้วเมิงละ จุดจบแบบไหนกันที่เมิงต้องการ...
"มอส...เป็นอะไรรึป่าว?"
"ป่าวนิ.."
"ถ้าเรื่องเมื่อวานมันทำให้เมิงรู้สึกไม่ดี..."
"..."
"เมิงจะด่า จะเตะ ต่อย ถีบ ยิง แทง หรืออะไรกับกรูก็ได้นะ" มันหันมามองผมเป็นระยะ "ขอแค่ เหมือนเดิม.."
"อืม..ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก?"
"แล้วเพราะอะไร?"
"กรูถามหน่อย...เมื่อวานที่เมิงทำ ทำไปทำไม?"
"เพราะกรู...เพราะกรู..."
"เพราะมีอยากทำ...เมิงรอเวลานี้มานานแล้ว ที่กรูพูดถูกมั้ย??"
"ก...ก็ใช่ แต่ มันมีความหมายมากกว่านั้น?"
"..." ผมหันไปมองหน้ามัน "อะไร?"
"กรูอยากให้เมิงอยู่กับกรู..." มันกลืนน้ำลายแล้วหันมามองผม "ตลอดไป~"
"...ด้วยเซ็กซ์"
"ใช่...นั่นคือวิธีเดียวที่กรูรู้ว่าจะทำให้เมิงหันมาสนใจกรูบ้าง??" มันหลุดพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นแหละ น้ำโหกรูขึ้นอีกแล้ว!!!!!!
"เมิงคิดว่า กรูจะยอมเป็นเมียเมิงด้วยเรื่องบ้าๆแบบนี้รึไง ถ้าเมิงคิดว่านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้กรูอยู่กับเมิงได้นะ กรูบอกไว้เลยว่า เมิงคิดผิด ผิดมาก!!!" ผมตะคอกออกไปอย่าหัวเสีย บรรยากาศในรถเรื่องร้อนระอุ ตาผมเหลือบไปมองที่มือมัน มันจับพวงมาลับแน่น ดูมันเองก็กดดันไม่น้อย
"แล้วเมิงจะให้กรูทำอะไร?..." มันพูดเสียงค่อย
"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องแบบนี้" ผมย้ำคำแล้วหันไปหามันจังหวะเดียวกันกับมันหันมามองผมพอดี
"เมิงจะให้กรูร้องไห้อีกซักกี่ครั้งถึงจะพอ..."
เท่านั้นแหละคับผมหันกลับทันที ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างผมกับมันซักพักหนึ่ง จู่ๆสมองส่วนใดก็มิรู้ได้กลับสั่งการให้พูดบางอย่างออกไป
"ถ้ากรูจะไป...แล้วเมิงจะว่าไง" มันหันมามองที่ผม เงียบไปอีกซักพัก
"นี่...เมิงไม่เคยมองเห็นกรูเลยจริงๆด้วย..."
พูดจบจู่ๆมันก็หักเลี้ยวรถเข้าข้างทางที่มีแต่ดง จนหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น สาดดดดดด...อะไรของเมิงเนี่ย มันบีบแตรเสียงดังสนั่น ผมมองออกไปด้านนอกผู้คนเหมือนกำลังรุมด่ามัน
"ไอ่***....เมิงทำอะไรของเมิงเนี่ย!!"
ผมตะคอกใส่มันอีกครั้ง มันหันมามองหน้าผมแล้วเปิดประตูรถลงไป ปังงงงงง! มันปิดประตูรถใส่ผม นี่เมิงเป็นสาดอะไรอีกเนี่ย?? ผมลงรถตามมันไป
"ไอ่เลว!!...ทำอะไรของเมิงเนี่ย" ผมเดินตามหลังมัน เหมือนมันกำลังคลั่ง
"ไม่ต้องมายุ่ง!!" มันตระโกนกลับมา
"ยุ่งสิ!! กรูจะกลับบ้าน..."
"ก็ขับกลับไปสิ!!"
"ไม่...เมิงหยุดเดินได้แล้ว!!"
ผมตระโกนไป แล้วมันก็หยุดเลย เฮ้อออ...ได้ผลซักที มันหันมามองที่ผม ชี้นิ้วมาที่หน้าผม เฮ้ยจะทำอะไรวะ? มันหันหน้ากลับเข้าหาถนน เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่แล้ว...ผมรีบวิ่งเข้าไปหามัน แต่มันก็เหมือนแกล้งทำท่าจะเดินฝ่าไอ่ฝูงรถมากมายนั่นไป ไม่นะ!! สาดหยุดเดี๋ยวนี้....มันเดินไปเกือบๆกลางถนน เสียงบีบแตรไล่มันดังถี่คิดยังไงก็ไม่รู้ก็รู้ว่ามันไปไกลแล้วก็ก็ยังโผเข้าไปหามัน...
"เฮ้ย!!..." มันร้องเสียงหลงพอเห็นผมวิ่งเข้าไปหามัน มันดึงตัวผมไว้แล้วพาวิ่งเข้าไปที่เกาะกลางถนน อ๊ากกกกกกกกก...กร฿จะตายให้ได้ ไอ่เอี้ยเอ้ย ทำอะไรของเมิงเนี่ย คิดว่าเป็นแมวเก้าชีวิตรึไงสาดดดด!! โอ๊ยยยย! กรูจะตาย...
"สาดดดด...เมิงทำอะไรเนี่ย??"
"5555++++5555++++5++" มันหัวเราะไม่หยุด แต่เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ นี่กรูอยู่ในอ้อมกอดเมิงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมพยายามจะออกห่างจากมันแต่มันก็หันมาทำหน้าดุ!!
"อยากตายรึไง?"
"ปล่อยดิวะ...คนเห็น ไม่อายรึไง??"
"ไม่...แค่นี้ก็มีความสุขละ~" มันยิ้ม เหอะๆ นึกไงไม่รู้ก็ยิ้มตามมัน
"เมิงอยากตายรึไงละ...เหอะๆ"
"ถ้าตายแล้วทำให้คนแถวนี้เขารักกรูมากขึ้นกรูก็จะยอมอีกซักครั้ง..."
"นี่...เมิงถึงขนาดยอมตายเลยหรอ?" ผมขมวดคิ้ว หึหึ...แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยกรูอีกนะ ไฟรถราผ่านไปผ่านมาโหๆๆ บรรยากาศแบบนี้มัน...หนังน้ำเน่าชัดๆ
"ยอมดิ...กรูก็ยอมมาทุกอย่างแล้ว ยอมอีกอย่างจะเป็นไรละ จริงมั้ย?" มันพูดแล้วกอดผมแน่นอีกครั้ง โอ๊ยยย~ อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยย...แต่ก็ รู้สึกอุ่นดีจัง~
**************************
อิอิ...ก้ออยากให้ทุกคนร๊าก มอสโกมั่กมากกกกก เคยมั้ยที่ทำอะไรลงไปโดยทั้งๆที่คิดว่ามันไม่มีเหตุผลจะต้องทำ แต่ก็ดันทำลงไป...เพราะอะไรหว่า???
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
มอส
มอสจะยอมใจอ่อนมะเนี่ย
-
ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะตายไป เลยประมาณนั้น
อืมคนแต่งสู้ๆ
อาจจะยังสับสนอยู่บ้างนะ แต่ก็เอิ่มมม รักแล้วรักเลย
จามีปัญหาไรอีกไหม
-
o13 o13 o13
สู้ๆน๊า ร๊ากมอสโกมากๆๆๆๆๆๆ
แล้วจะรออ่านต่อคราบอิๆ
-
รักเค้าแล้วอ่ะจิเนี่ย
><
มอสอย่าคิดมาก
ใจอ่อนไปเถอะ :impress2:
+1 ให้ สู้ๆต่อไปนะคร๊า
-
โกเค้ายอมขนาดนี้แล้วนะมอส
o13
-
มอสเอ๊ย ยอมๆไปเหอะ โกเค้าอุตส่าลงทุนขนาดนี้แล้วนะเนี่ย ไม่อยากให้ต้องเสียไปก่อน แล้วถึงจะเห็นนะ มันเศร้า
:z13: :z13: :z13:
-
มอสใจอ่อนได้แล้ว สงสารโก :z2:
-
จาเป็นไงต่อไปอ่า
ลุ้น ๆ อยู่คับ
-
รักเค้าตั้งแต่แรกแล้ววววววววว
ปากแข็งไปงั้นแหละ
ยังไงโกก็สู้ๆนะ เดี๋ยวมอสก็ใจอ่อน
สู้ต่อไป โกฮับ
-
เอาน่าโกจ๋า
ทำต่อไป
เด๋วก้อได้มอสสมใจแน่นอน :z2:
-
โกเล่นตามเกมเก่งมากมาย อิอิ
-
รักกันนะ..........รักกันนะคร้าบได้โปรด
:oni2: :oni2: :oni2:
-
...ตรรกกะของมอส แปลกดีนะ..
-
ยอมๆ :call:
-
ฮ่าๆ เจ็บครั้งนี้เพื่อเธอ
รอวัน มอสบอกรักโก :o8:
:bye2:
-
^
^
^
^
คิดเหมือนกันพี่เจ!!!~
-
สงสารโกอ่ะ มอสเป็นอะไรไม่เข้าใจเลย :serius2:
-
ต้องรักโกมาก ๆ ทดแทนที่เคยทำให้เสียใจมะช่ายหรอมอสสสส :impress:
-
โอ๊ยยยยย...อีกไม่กี่วันก็สอบอีกละ เอิ๊กๆๆ ฮ้อออ...เบื่อเจงๆ
"มอส...พรุ่งนี้ส่งต้นฉบับแล้วนะจ๊ะ"
"อ๋อ...ครับพี่"
ผมบอกปัดพี่นิดๆส่งๆเพราะตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับต้นฉบันที่พี่แกมาตามทวงนั่นแหละ โอ๊ยยย...ทำไมต้องตอนนี้ด้วยนะ ผมละมือข้างหนึ่งจากแป้นพิมพ์ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
"ฮัลโหล..."
"ฮัลโหล...มอสหรอ? เอ้ยเพื่อน มารับหน่อยดิ!!" สาดดดด...ไอ่กายนี่หว่า ตอนนี้เนี่ย??
"ห๊า...ฟาย ตอนนี้เนี่ยนะ กรูยุ่งอยู่"
"เฮ้ยยย...รายวะ มารับหน่อยดิ"
"เมิงก็โบกๆรถแดงแถวนั้นดิ!! กรูยุ่งเมิงเข้าใจมั้ย"
แล้วผมก็กดวางไปด้วยความหงุดหงิด นี่เมิงเห็นมั้ยว่ากรูหัวปั่นแค่ไหน งานเขียนมันต้องใช้สมาธิและความต่อเนื่องนะเฟ้ย!! แต่ก็ยังไม่วาย
ติ๊ดดดดดด! ติ๊ดดดดดด!
"เฮ้ยยย...กรูยุ่งอยู่นะ!!"
"มารับกรูหน่อยดิ กรูมากับเพื่อนกรูนะ...เฮ้ยๆนะๆๆ กรูไม่คุ้นที่ว่า เมิงมารับเพื่อนหน่อยดิ เมิงอ่า"
"...ฮู้วววว" ผมหัวเสียอย่าแรงกดแป้นพิมพ์ซะเสียงดังไปหมด โอ๊ยยยย...ไม่มีสมาธิเลยโว้ย เอ่อๆ ก็ได้ๆ
ซักพักผมก็มาถึงที่ขนส่งคราวนี้นั่งรถแดงมา ก็เหอะๆใครจะอยากไปหามันอีกละ เห็นไอ่กายยืนอยู่ตรงเสานั่น แต่...หือ คนเดียว!! ไหนเมิงบอกว่ามากับเพื่อนไง สาด!! แหลนี่หว่าเมิงอ่า...เดี๋ยวกรูสดยับ
"สาดดด...ไหนเพื่อนเมิงละ ไหนๆๆๆ ไหน!!" ผมตะคอกใส่หน้ามัน
"เฮ้ย...ใจเย็นๆ มันไปเข้าห้องน้ำ"
"เหรอ???...เอ่ๆเดี๋ยวกรูไปซื้อน้ำนะ หิวน้ำวะ"
ผมพูดแล้วสงบสติอารมณ์ผม เหอะๆก็เป็นใครเขาก็โมโหกันทั้งหมดแหละ กรูทำงานของกรูเร่งก็เร่ง เมิงยังจะมาทำให้กรูเสียงานอีกนะ ไอ่กาย...ผมเดินไปที่ร้านค้า ตอนแรกไม่มีคนยืนอยู่เลย แต่พอเข้าไปแค่นั้นแหละจู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาชนข้างหลัง
"ข...ขอโทดครับ"
พอผมได้ยินเสียงก็หันไปมอง แค่นั้นแหละ ไอ่***รากนั่นก็ทำหน้าแปลกๆ สายตาแบบนี้มันคุ้นๆวะ เหมือน...เอ่อ ชั่งมันเถอะ ก็กรูไม่รู้จักมันนี่หว่า แล้วผมก็หันกลับ
"น้ำเปล่าขวดหนึ่งครับ.."
"ยี่สิบบาทครับ..." อึ้งครับ....โห....สาด อะไรเนี่ย น้ำจากยอดเขาหิมาลัยรึไงฟะ แพงโคตรอ่า เกิดมาไม่เคยกินน้ำเปล่าอะไรแพงขนาดนี้เลยอ่า
"นี่ครับ ยี่สิบบาท..."
ห...หือ!!! ผมเห็นมือนั่นยื่นตังค์ตัดหน้าผมไป อะไรวะ แย่กรูหรอ? ถึงจะแพงแต่กรูมาก่อนนะ ไอ่...เฮ้ย ไอ่นี่ยังไม่ไปอีกหรอ??
"ไม่เป็นไรครับ...ถือว่าจ่ายเป็นค่าที่ผมชนคุณเมื่อกี้"
"ห...ห๊า?"
"...หึหึ...นี่ครับ"
ไอ่หน้าจืดนั่นมันยื่นน้ำให้ผม เหอะๆๆ...ดีเหมือนกันได้น้ำฟรีมากินเลยกรู แพงซะด้วย ผมรับขวดน้ำมาโค้งตัวประมาณว่าขอบคุณนะแล้วเดินเกาหัวไป แล้วก็เดินไปหาไอ่กายที่นั่งรออยู่ที่เดินตรงนั้น ผมเดินไปแกะขวดน้ำไป 55+ มีความสุขได้กินของฟรี...
"เฮ้ยยย...เพื่อนเมิงยังไม่มาอีกหรอ? ไปขี้รึไงวะ"
"เอ่อ...ไม่รู้ว่า" มันมองดูรอบๆ " เอ่อๆๆๆ....มาแล้วๆ"
"หรอ..."
พอผมหันไปดูตามสายตาของมันแค่นั้นแหละ อ๊ากกกกกก...ไอ่บร้านี่เองหรอ? นี่เพื่อนเมิงหรอกาย หึหึ...หน้าใหญ่จริงๆเลยวะ ถึงกับซื้อหน้าปลอบขวัญคนแปลกหน้าเลยหรอ เหอะๆ ไอ่นี่ท่าทางจะอวดเร็ว เกลียดจริงๆ
"อ้าว...คุณ" มันพูด ผมก็เลยยิ้มแหยๆให้มัน
"ค...ครับ"
"อ่าว...นี่เมิงรู้จักกันหรอ?"
"ป่าว...เขาเดินชนกรู" เหอะๆเอาเชียวนะกรู ทีเรื่องซื้อน้ำเลี้ยงละไม่พูดหรอกนะ "ไปเหอะ...กรูต้องไปทำงานต่ออีก"
"เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ผมชื่อโกครับ"
"ห๊าาาา...ปุ๊ยยยยย!"
ผมสำลักน้ำออกมาเลยครับ ไอ่กายฮาแตก เฮ้ย! อะไรเนี่ย นี่...มันเรื่องตลกอะไรกันอีกวะ ชื่อโกหรอ?...รู้มั้ยว่าชื่อนี้มันเป็นชื่อที่....ซวยมากๆเลยนะเฟ้ย??
"เป็นอะไรรึป่าวครับคุณ..." มันทำท่าจะเข้ามาหาผมแต่ผมกางแขนขว้างมันไว้ก่อนะปาดน้ำที่ปากไปทีหนึ่ง
"ไม่เป็นไรครับ..."
"เอ่อ...แล้วคุณละ ชื่ออะไรครับ?"
"...ผมหรอ? ผมมอส"
"อ๋อ...ครับ"
"ไปเหอะกาย...กรูต้องรีบไปทำงาน" ยิ้มบ้าอะไรวะ ไอ่คนชื่อโกนั่นมันมองผมแปลกๆ ได้ทีสงสัยเลยรีบเดินไปโบกรถแดงทำเป็นถามนู้นถามนี่ พอรถแดงตกลงไปเลยตระโกนบอกให้มันสองคนขึ้นกันไปก่อน ไอ่โกเดินนำไอ่กายเดินตามผมก็เลยจัดแขนมันไว้ก่อน แล้วกระซิบถามมันเบาๆ
"ไอ่บร้านั่น...ใครวะ"
"เหอะๆ...ระวังตัวไว้เหอะเมิง"
มันหันมายิ้ม เท่านั้นแหละ 55+ งานเข้ากรูอกีแล้วสาด ผมเดินตามไอ่กายขึ้นไปตอนแรกไอ่กายมันนั่งฝั่งเดียวกับไอ่นั่น แต่พอรถเคลื่อนไปซักพัก ไอ่บร้านั่นมันทำการใดมิทราบได้ย้ายมานั่งฝั่งผมเฉยเลย งง สิครับ หันไปมองหน้าไอ่กาย มันยิ้มๆ....นี่เมิงอะไรกันเนี่ย?
"มอส...อยู่แถวไหนหรอ?" มันขยับเข้ามาใกล้ แต่ทิ้งระยะห่างพอสมควร
"แถวในเมืองนี่แหละ..."
"อ๋อ...มาอยู่นานแล้วหรอครับ?"
"ก็เรื่อยๆ"
"หือ...ตอบไม่ตรงคำถาม"
"เหอะๆ" ผมหัวเราะแห้งๆ ไอ่กาย นี่เมิงพาใครมาเนี่ย??
"ไปกินข้าวกันมั้ย??"
"หือ!!!"
ผมหันไปทำตาดตใส่มัน ได้ทียิ้มใหญ่ ไอ่กายก็เอาแต่หัวเราะ สาดเอ้ย....นี่เมิงทำอะไรเนี่ย แค่ไอ่โกคนเดียวกรูก็จะตายอยู่แล้วนะ นี่เมิงพาอะไรมาให้กรูอีกเนี่ย โอ๊ยยย...อะไรวะกรู?
"มอส...โห เมิงก็ไปๆเหอะหน่า ชอบของฟรีไม่ใช่ ให้ไอ่โกมันเลี้ยงก็ได้"
"หรอ?ครับ...ไปดิๆ เดี๋ยวผมเลี้ยงก็ได้"
"เหอะๆ..."
ผมก็ทำได้แค่หัวเราะแห้งๆแล้วกลับมานั่งแบบเงียบๆอะไรวะ มัดมือชก ดีเนอะ...ไอ่กาย เมิงนี่สร้างปัญหาตลอดเลยนะเมิง แมร่งงงงง...โอ๊ย ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกเครียดๆขึ้นมาแบบแปลกๆวะกรู...
***********************
ช่วงนี้หนาวมั่กมากกกกก ดูแลตัวเองด้วยนะคร๊าฟฟฟฟ กอดกันเยอะๆจะได้อุ่นๆ เหอะๆ
-
จิ้ม คนแต่ง :z13:
มอสเนี่ย ดวงสมพงษ์กับคนชื่อโกจริงๆ
ยังไงเราก็เชียร์ โก 1 นะ อิอิ
-
ง่า แค่โกเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว
นี่มาเพิ่มอีกโก!!
เห็นทีมอสจะปวดหัวตาย
-
ดับเบิ้ล...โก :a5:
3P เลยเป็นไง :laugh:
-
มาอีกโกแล้ว :laugh:
-
๕๕๕๕๕๕๕
งง อ๊าา พระเอกเรื่องนี้ชื่อโก แล้วจะให้เชียร์โก ไหนน ๕๕๕๕๕ :laugh
โอ้ยยยย ฮาาา งั้นน ผื่นเชียร์ โกก่อนน แล้วกัน อิอิ โกก่อน โกหลังไม่เชียร์หรอก :3123:
-
ดับเบิ้ล...โก :a5:
3P เลยเป็นไง :laugh:
กรี๊ดดดดดดด
ก็ดีนะคะ เปลี่ยนบรรยากาศ :laugh:
อุ้ยย มอสลุกไม่ขึ้นแน่เลยย :laugh:
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o18
-
เอ้ะอะไรกันอะ -*- งงแหะ
-
ชอบโกคนโน้น :impress2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
นี่ก็งานเข้าเพราะเพื่อนแท้ๆ ดันมาชื่อโกเหมือนกันได้อีกนะ
เฮอะๆ โก VS โก น่าลุ้นนะเนี่ย แล้วจะรออ่าน อิๆ o13 o13 o13
-
ทำไมมีปัญหาแต่นู๋มอสคนเดวน้า
งานเข้ามอสคนเดวเลย
แค่โกนึงก็ งงจะแย่แล้ว
เจออีกโก งงกำลัง 2
-
:z3: :z3: :z3:
คุณ dengerous ครับ...คุณทำให้กระผมมีความสุขชั่ววูบ ได้บ่อยมาก
แบบว่าสุขสั้น สุขเร็ว .....อ้าวหายไปอีกแล้ว..งงงง .. ฮ่า ฮ่า
เป็นวิธีการเขียนที่ เฉพาะแนวเลยนะเนี่ย เลียนแบบยากด้วย
แต่ก็ทำให้ลูกค้า ตามติดได้อย่างดี อิ อิ...รวมทั้งไอ้กระผมด้วย
ชอบนะครับ..แล้วนี่เอา โกที่ใหนมาอีกเนี่ย
ประตงประตู..ไม่ไปเฝ้า เดี๋ยวถูกยิงพรุนแน่ๆ (กร๊ากกก..ออกแนวเพ้อเจ้อ)
ยังเชียร์ โกเก่าอยู่น้า เค้าน่าฉงฉาน และเห็นใจมากๆ แม้จะหื่นก็หื่นเพราะรัก ...อ๊ากกกซซซ
จิ้ม + เป็น 56 ไปแล้วด้วยความขอบคุณ
ที่ได้อ่านอย่างมีความสุข แซมเศร้าเคล้าระทึก จิงๆ จริง
รอต่อนะกรึบ
:z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:
-
งานเข้าอีกแล้วมอสเอ๊ย เหอๆ
เค้าก้ออยากรักษาสุขภาพนะ อยากกอดอ่ะ แต่ไม่มีใครให้กอก กอดตัวเองมันไม่หายหนาวนิ :impress3: :impress3:
:z13: :z13: :z13:
-
:z3: :z3: :z3:
คุณ dengerous ครับ...คุณทำให้กระผมมีความสุขชั่ววูบ ได้บ่อยมาก
แบบว่าสุขสั้น สุขเร็ว .....อ้าวหายไปอีกแล้ว..งงงง .. ฮ่า ฮ่า
เป็นวิธีการเขียนที่ เฉพาะแนวเลยนะเนี่ย เลียนแบบยากด้วย
แต่ก็ทำให้ลูกค้า ตามติดได้อย่างดี อิ อิ...รวมทั้งไอ้กระผมด้วย
ชอบนะครับ..แล้วนี่เอา โกที่ใหนมาอีกเนี่ย
ประตงประตู..ไม่ไปเฝ้า เดี๋ยวถูกยิงพรุนแน่ๆ (กร๊ากกก..ออกแนวเพ้อเจ้อ)
ยังเชียร์ โกเก่าอยู่น้า เค้าน่าฉงฉาน และเห็นใจมากๆ แม้จะหื่นก็หื่นเพราะรัก ...อ๊ากกกซซซ
จิ้ม + เป็น 56 ไปแล้วด้วยความขอบคุณ
ที่ได้อ่านอย่างมีความสุข แซมเศร้าเคล้าระทึก จิงๆ จริง
รอต่อนะกรึบ
:z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:
มีความสุขชั่ววูบ 55+
คิดนะเนี่ย... :oo1:
งานเข้าอีกแล้วมอสเอ๊ย เหอๆ
เค้าก้ออยากรักษาสุขภาพนะ อยากกอดอ่ะ แต่ไม่มีใครให้กอก กอดตัวเองมันไม่หายหนาวนิ :impress3: :impress3:
:z13: :z13: :z13:
กอดคนเขียนก็ได้คร๊าฟ เต็มใจๆๆ :o8:
-
ชื่อ โก อีกแล้ว
เหอๆ
ดวงสมพงศ์ให้เป็น มอสโกโก ต่อไป
-
มอส
งานเข้าม้ายยยยยยยยยย
:serius2:
-
โก ดับเบิ้ล
ดับเบิ้ล โก
ดับเบิ้ล งานเข้า
สะใจมอส :beat:
แต่สงสารโกหมายเลขหนึ่ง :monkeysad:
-
โก โก ควบสองเลย :z1:
-
:z2: :z2: :z2:
รอต่อปายยยยยยยย
-
. . . . โก โก !!!!! งานเข้ามั้ยเนี้ยย ย ย ย ย ย . .. . . .
-
ดีคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ...อารมณ์ดี 55+ หนาวแบบนี้ช๊อบชอบบบ เหอะๆ
ผมเดินออกมาจากบริษัทด้วยความโล่งออกเนื่องจากมันสมองอันชาญฉลาดได้ผลิตผลงานชิ้นเองที่รีบเร่งจบเสร็จสมบูรณ์ลงไปอย่างเรียบร้อย เฮ้ยยย...โล่งดีจัง
"สวัสดีคับ..."
เสียงแว่วๆดังมากระทบโซนประสาทของผม ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น อะ...เอ๊ะ!!
"ค...คุณ"
ใช่ครับ...ที่คุณคิดน่ะถูกต้อง (รึป่าว?) ภาพที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ เหอะๆยักษ์ชัดๆ ไม่หรอก...แต่มันสูงกว่าผม เขายืนอยู่บนฟุตบาทตรงหน้า ผมสีน้ำตาล ใส่แว่นตา ยืนแขนยาวสีฟ้า เหอะๆ แต่งตัวซะเรียบร้อยเลยนะ ผมมองหน้าเขาด้วยความ งง อึ้ง ตะลึง แปลกใจ...อยู่นานเลยพึ่งสังเกตเห็นอรยยิ้มที่เขาส่งมา
"...เลิกงานช้าจังนะครับ"
"ค...ครับ"
"ไปกินอะไรกันมั้ยครับ..."
"ห...หือ ตอนนี้เลยหรอ?"
"ใช่ครับ...ตอนนี้เลย" เขายิ้มจนตาหยี
"ล...แล้วไอ่กายละ"
"อ๋อ...กายเขาบอกว่าอยากนอนพักน่ะครับ ผมเลยมาคนเดียว" ผมเดินค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา
"แล้วนี่...คุณรู้ได้ไงว่าผมทำงานที่นี่"
"ไม่อยากนี่ครับ...แค่เราสนใจอยากจะรู้เรื่องใครซักคน"
"..." เหอะๆคำพูดแบบนี้ นี่มัน...ละครหลังข่าวชัดๆ
ผมยิ้มแหยๆให้เขา ก่อนจะตะกุกตะกักทำอะไรไม่ถูดอยู่จนเขาเองคงรู้ว่าผมอึดอัด จู่ๆก็เลยคว้าเอากระเป๋าผมไป ตกใจเลย...นี่เมิงจะวิ่งราวกรูหรอ??
"ผมถึงให้..."
"อ...ไม่เป็นไรมั่งครับ" ผมพูดทั้งๆที่กระเป๋าไปอยู่บนบ่าของเขาแล้ว 55+ สบายเลยกรู
"นี่มอสทำงานอะไรหรอครับ?"
"ก็ทำงานสำนักพิมพ์น่ะครับ.."
"อืม...ดีเนอะ ดูอิสระดี"
"โห...เหนื่อยจะตาย แต่ก็เพราะชอบนั่นแหละครับ" พอพูดแบบนี้จู่ๆก็นึกถึงคำพูดของไอ่เลวนั่นขึ้นมา เฮ้อ...ตอนนี้เมิงทำอะไรอยู่นะ
"กินอะไรกันดีครับ.."
"อืม...อะไรก็ได้คับ ผมกินง่ายๆ"
"...งั้นเดี๋ยวผมเลือกเองนะครับ"
"ครับ..."
อีกประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็มานั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น ไม่เข้าใจเล้ย มันก็ดีนะ แต่ยังไงก็ชอบอาหารไทยมากกว่าเยอะเยะ แต่ก็เอาเหอะ 55+ ของฟรี อะไรๆก็อร่อย...จริงป่าว?? เขาวางตัวดีมั่กมาก เหมือนกับเป็นพวกลูกคุณหนูชัดๆ ดูจากบุคลิก ท่าทาง และคำพูด เหอะๆ...ดูดีกว่ากรูซะอีก รู้สึกเขินๆไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย
"เป็นอะไรรึป่าวครับ?..."
"อ๋อ...ปะ...เปล่าครับ?"
"อร่อยนะครับ ลองทานดู ถ้าชอบผมจะพามาเลี้ยงบ่อยๆ" ยิ้ม...ยิ้มอีกแล้ว เป็นอะไรของมันเนี่ย
ระหว่างที่เรากินไปเขาก็ชวนผมคุยนู้นคุยนี่ จนบางครั้งก็รำคาญนะ ก็กำลังจะตักเข้าปากดันมาขัดจังหวะซะนี่ แต่เอาเถอะ...ให้อภัยได้ นี่ถือว่าเลี้ยงหรอกนะ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจส่งออกเล็กๆที่ชลบุรี แต่ก็ไปรู้จักกับไอ่กายตอนที่มันไปสัมนาที่นั่น เลยสนิทสนมกันเพราะเขาเองก็ชอบงานศิลป์อยู่เหมือนกัน พอรู้ว่าไอ่กายจะมาเชียงใหม่ก็เลยขอตามมา แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมรวยออกแบบนั้นถึงไม่เอารถขับมาเอง...แต่ก็ดี ยุคนี้ต้องประหยัด
"ขอบคุณระครับ...สำหรับอาหารมื้อนี้"
"ครับ...เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง"
"55+ คุณนี่พูดตลกดีนะ"
"...ก็นะครับ"
"อืม...ไงก็ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอาไว้คราวนี้ค่อยเจอกันนะครับ"
"ครับ.."
ผมยิ้มให้แล้วก็ทำท่าจะเดินจากไป 55+ สบายท้องดีจัง อิ่มจังตังอยู่ครบ แต่แล้วจู่ๆก็....
"เอ่อ...เราจะติดต่อกันได้ยังไงหรอครับ??" มันจับมือผมไว้ อ...อะไรเนี่ย?
"ห...หือ"
"เรา...เอ่อ แลกเบอร์กันได้มั้ยครับ?"
ผมก็คงจะไม่คิดอะไรหรอกนะ ถ้ามันไม่ทำหน้าตาแบบนั้นน่ะ แล้วนี่อะไรจู่ๆมาของเบอร์กันซึ่งๆหน้าแบบนี้ มีอะไรต้องติดต่อกันมากมายละเนี่ย เอ่อ...ชั่งเถอะ คิดไปเองแหละกรู เหอะๆ
"...ครับ"
"นี่ครับ...เบอร์ผม ลองโทรมาดูซิครับ"
เขายื่นนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อให้ผม คำพูดประมาณบังคับให้กรูเอาโทรศัพท์โทรไปหาจริงๆนะเนี่ย ผมก็เลยคว้าโทรศัพท์โทรไป พอโทรเสร็จเขาก็ปล่อยมือผม เหอะๆ...สมใจแล้วละซิ ให้มันได้อย่างนี้ทุกคนซิหน้า เอ่อ...ดีจริงๆ แล้วเราก็คุยร่ำลากันอีกนิดๆหน่อยๆ จากนั้นผมก็ขึ้นรถกลับหอ งงวะ...บอกตรงๆว่างงมากมาย ผมเดินลงจากรถด้วยอาการยังตื่นไปเต็มที่เพราะนั่งหลับมาตลอดทาง เหอะๆ ดี...เดินลงไปจ่ายตังค์ พอหันกลับจะเดินขึ้นหอ เหอะๆ...นี่เรื่องปวดหัวจะเอามาให้กรูได้ทุกนาทีเลยใช่มั้ย กรูไปทำกรรมอะไรมานักหนาวะเนี่ยสาด จะอะไรซะอีกละ...ไอ่เลวยืนทำหน้าเครียดอยู่ตรงบันได อ๋อ...นี่เมิงจะมากินตับกรูอีกแล้วใช่มั้ย???
"ไปไหนมา?.."
"หือ?...แล้วเมิงมาทำอะไรเนี่ย?"
"กรูถามว่าไปไหนมา..." มันตะคอกแล้วทำท่าหงุดหงิด อะไรเมิงเป็นอะไรเนี่ย...มีสิทธิอะไรมาหงุดหงิดใส่กรู กรูจะไปไหน แล้วเมิงจะสนอะไรเนี่ย!!
"เสือกอะไรด้วยละ"
ผมพูดแล้วเดินชนไหล่มันขึ้นบันไดไป หงุดหงิดชะมัด...อะไรของเมิงเนี่ย? เป็นเอี้ยอะไรจู่ๆก็มาตะคอกใส่กรูแบบนี้ เดินไปพอใกล้จะถึงห้งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา หึ...
"เมื่อไหร่เมิงจะเลิกทำตัวแบบนี้ซักที!!!!!!!" มันตะคอกเสียงดังจนผมอายไปหมดแล้ว นี่มันดึกแล้วนะไอ่สาด เมิงเกิดสติแตกขึ้นมารึไงห๊าๆๆๆ
"เมิงเป็นเอี้ยอะไรเนี่ย...ถ้าเมิงจะบ้าไปบ้าที่อื่น!!" ผมหันไปพูดใส่หน้ามัน แล้วก็ก็กระชากแขนของผมไปอย่างแรง โอ๊ยยย!
"โอ๊ยยย!...สาดเมิงทำอะไรเนี่ย?"
"เมิงต้องรอให้กรูประกาศว่าเมิงเป็นเสียกรูก่อนใช่มั้ย? เมิงเถอะจะเก็บเคี้ยวเก็บเล็บ" มันพูดประชดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตอนนี้แหละที่ความโมโหพุ่งเข้ามาเต็มที่
"เมิงมันก็เลว!!"
"ก็เลวไง?? ก็เลวมาตลอด...แล้วอีกจะเป็นไรวะ จริงมั้ย!!!" มันพูดแล้วพลักผมไปชนกับประตูห้องอย่างแรง "เปิดประตู!" มันตะคอกผมแล้วชี้ไปที่ประตู
"นี่!! ไอ่สาด...เมิงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกรูแบบนี้ เมิงมีสิทธิ์อะไรมาด่ากรูแบบนี้ เมิงคิดว่าตัวเมิงเป็นใครห๊า!!"
"ไม่เป็ดใช่มั้ย!!...ได้~"
มันพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้โอ๊ย...เจ็บดีชะมัด กรูเชื่อแล้วแหละว่าเมิงมันพวกนิยมความรุนแรง ไอ่สารเลว! แล้วก็บทเดิม...มันกระชากแขนผมแล้วลากไป อารมณ์เมิงนี่แนวไหนเนี่ยมาถึงกระชาก เอ๊ะอะตบ ถีบ ต่อย (เว่อร์ไป) นี่กรูเป็นทาสเมิงรึไงห๊า สาด โอ๊ยยย! แต่ผมก็สู้แรงมันไม่ไหวจริงๆนะ...มันลากผมลงบันไดไป กรูรู้แล้วว่าเมิงแรงเยอะไม่ต้องบอกกรูก็ได้ มันลากผมไปจนถึงรถมันแล้วก็เหวี่ยงผมไปที่รถ
"ขึ้นไป...!!"
"กรูไม่ไป..." ผมทำท่าจะเดินไป แต่มันก็เดินมาล็อกคอผมแล้วเปิดประตู "โอ๊ยยยย! สาดหล่อยกรูเดี๋ยวนี้นะ เมิงเป็นบร้าอะไรขึ้นมาเนี่ยยยย!!"
"กรูไม่สน...ขึ้นไป!!"
แล้วมันก็ยัดผมเข้ารถมันได้อีกเช่นเคย โอ๊ยยย...ชะตากรรมกรูต่อจากนี้ อะไรจะเกิดขึ้นเนี่ย ระเบิดลงอีกแล้วหรอ?...คราวนี้กรูสู้สุดฤิทธิ์แน่ๆ สาดดดด....เมิงเป็นบ้าอะไรของเมิงเนี่ย รู้มั้ยว่ากรูสับสนไปหมดแล้วนะ ไอ่เลว!!
*************************
ฤทธิ์แรง(คำนี้เอามาจากรุ่นพี่ ขำดี) กันอีกแล้ว 55+ เอาหน่าย ใจเย็นๆๆนะ อิอิ
-
:z13: :z13:
เย้
คนแรกกกก
ค้างงงงงงง
-
" เมิงเป็นบ้าอะไรของเมิงเนี่ย รู้มั้ยว่ากรูสับสนไปหมดแล้วนะ ไอ่เลว!! "
^
^
^
ถามเจงๆ ตอนนั้นไม่รู้เหรอ ว่าโกเป็นบ้าอะไร :jul3: อ่านไปอ่านมา ก็ยังไม่เห็นอยู่ดีว่า ทำไม มอสถึงโกรธ โก ขนาดนี้..... ฝากอธิบายหน่อยดิ เอ๊ะ หรือว่า ยังไม่ได้เฉลยหว่า....... เท่าที่อ่านผ่านๆมาแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรเลว ขนาดที่ต้องเกลียดกันนานนี่นา..... บอกหน่อยนะ อิอิ
-
เอิ๊กกก กก ก ๆ :z3:
ชอบโกมาดนี้อ่า 555 5+ :m20:
ไม่ค่อยปลิ้มโก2 :m31:
เพราะเทใจให้โก1 ไปหมดแล้ววว ฮู้วววว +
โก1 สู้ ๆ ๆ :a1:
-
พอจะรู้ว่าโกเป็นอะไร แต่ไม่รู้ว่ามอสอ่ะเป็นอะไร ยังงงมากมาย หรือว่าตอนที่โกทำเสียเลือดเยอะไป จนฟั่นเฟือนหละ
:z13: :z13: :z13:
-
หึง ไง
[/color][/size][/size][/size]
มอสนี่หัวช้าจริง 555+
-
มันจาเป็นไงต่อไปเนี่ย
ลุ้น ๆ
-
หึงโหดรึเปล่านี่ :laugh:
-
:z3::fire::z3:
เฮ่ยยย.....มอส ....เริ่มแปลกๆ กับผู้ชายแล้วอ่ะ
ไปตามใจ โก 2 อะไรงั้นหว่า
ทีกับ... โกซะมีตัวเอง..ทำเป็นงง กับความรู้สึกลึกๆ ฮึ !!!!
เอ้อ...คุณ dengerous...ครับ..ตอนล่าสุดนี้นะครับ
มีคำ..ที่สะกดผิด และเผลอกับการใช้คำให้คนอ่าน งงงง
หลายที่เน้อ...คงรีบที่จะโพสให้แฟนได้อ่านกันเร็วๆ...มั๊ง
ลองทวนดูก็ดีนะ เดี๋ยวแฟนคงตามมาอ่านกันตรึมอ่ะ
อิ อิ แล้วเราก็ยังไม่เห็นความ เลว ของโก ที่มอส(คิด)ว่าเลยว่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบ
:z2: :L1: :pig4: :pig4: :L1: :z2:
-
งานนี้เสร็จแน่เลยมอส :z1:
-
ต้องบอกเลยว่า โก ดุเดือดรุนแรง และเลือดพล่านมากมายอะ
ท่าทางงานนี้มอสต้องยอมเสียตัวซะละมั่ง อิๆ
รีบมาลงนะคราบ o13 o13 o13
-
โก1 สุ้ๆนะหนู...อย่าไปทำไรมอสมันรุนแรง
เดี๋ยวเค้าจะหนีไปหาโก2เอานะโก1
ยังไงโก1ก็ต้องสุ้ๆ เจ๊เชียร์โก1จร้า
-
เหอเหอ
ไม่น่าจะรอดค่ะ
:เฮ้อ:
-
บ อ ก ไ ด้ อ ย่ า ง เ ดี ย ว
ม อ ส ง า น เ ข้ า ล ะ ค่ ะ :oo1:
-
เสร็จแน่มอส อยากกินของฟรีก็งี้แหละ :laugh:
-
So blutal
-
เอาใจช่วย โก1 ดีกว่า
o13
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยย
:z2:
-
. . ... จะพิศาลกันรึเป่าอยากรู้อ่ะ . .. . . ตอนนี้คำผิดอื่อเลยค่า . .. . . .
-
ถึงตอนสำคัญ อิอิ
ตบปล้ำ ตบปล้ำ
มอสจะได้ตกเป็นเมียโกหลายๆ รอบ กร๊ากกก
ถึงตอนนี้ยังไม่ค่อยเข้าใจมอสเลย โกก็ออกจะดี มอสนี่ ช่างไม่รุ้อะไรบ้างเล้ยยยยย
-
:z3::fire::z3:
เฮ่ยยย.....มอส ....เริ่มแปลกๆ กับผู้ชายแล้วอ่ะ
ไปตามใจ โก 2 อะไรงั้นหว่า
ทีกับ... โกซะมีตัวเอง..ทำเป็นงง กับความรู้สึกลึกๆ ฮึ !!!!
เอ้อ...คุณ dengerous...ครับ..ตอนล่าสุดนี้นะครับ
มีคำ..ที่สะกดผิด และเผลอกับการใช้คำให้คนอ่าน งงงง
หลายที่เน้อ...คงรีบที่จะโพสให้แฟนได้อ่านกันเร็วๆ...มั๊ง
ลองทวนดูก็ดีนะ เดี๋ยวแฟนคงตามมาอ่านกันตรึมอ่ะ
อิ อิ แล้วเราก็ยังไม่เห็นความ เลว ของโก ที่มอส(คิด)ว่าเลยว่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบ
:z2: :L1: :pig4: :pig4: :L1: :z2:
ก่อนอื่นข้าพเจ้าต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคร๊าฟที่เขียนผิดเยอะมั่กมากกก มาทวนด้วยกันดิๆๆ อิอิ
ทวนคนเดียวเบื่อแย่เล้ย จริงๆนะ เอิ๊กๆ
ช่วงนี้หนาวนะคร๊าฟฟฟฟ เดี๋ยวจะขอเวลาทบทวนเนื้อเรื่อง ต่อไปซักนิดหน่อย อิอิ...จะได้อ่านแล้วไม่งงกัน เขียนมาก็หลายตอนละ มาก็ใหม่ไม่ค่อยจะรู้จักใครเขาเท่าไหร่ อยากรู้จักท่านลูกเป็ดผู้อ่านทุกคนเลยอ่าคร๊าฟฟฟ ชื่ออะไรกันบ้างเอ่ย??? แล้ว...อืมๆ อะไรอีกดีวะ เหอะๆ นึกไม่ออก เอาเป็นว่ามารุจักกันๆๆๆๆ ดีกว่าเนอะ เอิ๊ก...
แล้วจะรอเมมเมอร์รี่ไว้บรรจุชื่อทุกคนนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
ไม่ค่อยเข้าใจมอสเลยอ่ะ อารมณ์ศิลปินสูงมาก
สงสารโก :o12:
-
คุณ dengerous คือ คุณมอส อ่ะป่าวเคอะ
ไม่ช่ายใช่มะ งงเล็กน้อย
อิอิ นึกว่าจะมาต่อ
-
อะ + 1 ห้ายย หน้า 22 แล้ว ขอ 23 ต่อเรยได้มิเคอะ อุอุ
แอบไปจิ้นก่อน :haun4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก อ่านรวดเดียว 23 หน้าเลย
-
อ่านรวดเดียวเลย
หลังๆ ออกแนว ตบจูบซะละ :-[ อรั๊ยยยยย ชอบ
-
หน้า23ยังไม่มาอิอิ
-
ช่วงนี้หนาวนะคร๊าฟฟฟฟ เดี๋ยวจะขอเวลาทบทวนเนื้อเรื่อง ต่อไปซักนิดหน่อย อิอิ...จะได้อ่านแล้วไม่งงกัน เขียนมาก็หลายตอนละ มาก็ใหม่ไม่ค่อยจะรู้จักใครเขาเท่าไหร่ อยากรู้จักท่านลูกเป็ดผู้อ่านทุกคนเลยอ่าคร๊าฟฟฟ ชื่ออะไรกันบ้างเอ่ย??? แล้ว...อืมๆ อะไรอีกดีวะ เหอะๆ นึกไม่ออก เอาเป็นว่ามารุจักกันๆๆๆๆ ดีกว่าเนอะ เอิ๊ก...
กอดๆ :กอด1:
กอดกันแก้หนาว 555+
เมชื่อเมค่า
แล้วจะรอตอนต่อไปนะค้าาาา :L2:
-
:impress2: :impress2: ติดตามอ่านด้วยคับ :impress2: :impress2:
-
อ๊ากกก..! ชื่อตัวละครมีเป็นร้อยแปด ทำไมจึงชื่อเหมือนกันมีเหตุผลไม๊
ชอบมอสคับ นิสัยตลกดีกินของฟรีตลอด...หึหึ
:bye2:
-
:กอด1:
เต็มอิ่ม...
-
ยังไม่มาเลยอ่ะ
เค้ารออยู่น้า
:กอด1:
-
อ่าน รวด เดียววววว
สมพง กะคนชื่อ โก ดีแท้
อิอิ
มาต่อไวๆ น้า ค้าบ
-
งานเข้าอย่างแรง ถึงบ้านเจ้าโก อ่วมแน่น้อง
-
หนุกดีค้าบ อิอิ
มานอนรอตอนต่อไปดีฟ่าาาาาาาาาาาา
-
มารอมอสโก
:z2: :z2: :z2:
-
:a9: :a11: :a3: :a1:
รอต่อไป
:bye2:
-
"ไอ่เลว...นี่เมิงช่วยทำอะไรก็ได้ที่มันมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย?" ผมพูดกรอกหูมันแต่ไม่มีสัญญาณตอบกลับ "เมิงจะลากกรูมาเนี่ย กรูก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ทำไมวะ?"
"หุบปากไปเลย!!" มันตะคอกใส่ปากผม ตอนนี้รู้เลยว่าอารมณ์มันคงจะพุ่งสูงเกินกว่าปกติแน่ๆ
แล้วผมก็เงียบไปซักพัก กะจะเปิดประตูแล้วกระโดดลงจากรถไปเลยแต่ก็นะเดี๋ยวเสียโฉม 55+ แต่ดูหน้ามันดิหน้าเลือดดีจริงๆ สาดเอ้ย!! หายใจยังไม่ทันหมดปอดดีรถก็จอดเอี๊ยดที่ประตูบ้านมัน มันลงจากรถปอดประตูดังปัง!! แล้วเดินมาเปิดประตูให้ผมก่อนจะลากผมลงไปจากรถเหมือนเคย ผมมองหน้ามันแล้วเดินตามมันไปไม่ว่าอะไร ลองดูดิว่ามันจะหยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้มั้ย?
"โก...เมิงเป็นอะไร" ผมปั้นหน้าถามมันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"..." มันหันมามองหน้าผมซักพัก "ไม่ต้องมาปั้นหน้า..." เหอะๆ แล้วก็ลากผมเข้าบ้าน
"นี่...เมิงจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน?"
"เมิงมากกว่ามั้ง!!" มันหันมาสวนกลับแล้วบีบมือผมแน่นขึ้น "ที่เมิงทำอยู่นี่...สนุกมากใช่มั้ย??"
"..."
"ไม่ต้องมาทำหน้างง...เมิงทำอะไรอยู่" มันปล่อยแขนผมและหันมาคุย
"เมิงหมายถึงอะไรเนี่ย"
"เมิงไม่สนใจกรู แต่เมิงกลับไปทำอะไรแบบนั้นเนี่ยนะ"
"แล้วแบบนั้นของเมิงมันคืออะไรละ!" ผมสวนกลับบ้าง "เมิงไม่เคยจะพูดอะไรเลย พอถึงตอนที่เมิงโมโหเมิงก็ดีแต่ลากกรูไปนู้นไปนี่ เมิงเคยพูดอะไรบ้างมั้ย? เคยให้กรูได้อธิบายบ้างมั้ย?"
"..."
"สาด!" ผมพูดแล้วทำท่าจะเดินออกจากบ้านมัน นี่เมิงทำอะไรของเมิงเนี่ย ไอ่เลว! แต่พอจะเดินไปเท่านั้นแหละ งานเข้าอีกแล้วกรู
ติ๊ดดดดดด! ติ๊ดดดดดด!
ใครโทรมาตอนนี้วะ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยว่าสถานการณ์เป็นยังไง ยังไม่ทันที่ผมจะล้วงมือเข้ากระเป๋า มือสาดๆของไอ่เลวก็เสือกแทรกเข้ามาก่อน มันคว้าโทรศัพท์ผมไป แต่จู่ๆทำไมวะ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะซะงั้น นี่...อย่าบอกนะว่า ไอ่ที่ดทมาน่ะ
"ฮัลโหล..."
"...." ไม่ได้ยินอ่า ว่าปลายสายพูดอะไร แต่สักเกตจากสีหน้า จู่ๆไอ่เลวนั่นก็ขมวดคิ้ว เอาแล้วไง
"ถ้าไม่เป็นการรบกวน อย่าโทรมาเบอร์นี้อีกนะครับ"
"...."
"ไปหาเอาข้างหน้านะ..."
ดูเหมือนมันจะกดวาง รู้สึกตัวสั่นเลยกรู มันเงยหน้ามองมาที่ผม เท่านั้นรู้เลยว่ามรสุมกำลังจะลง มันเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ผมค่อยๆเดินถอยมันอย่างระวัง
"นี่ไงเหตุผล" มันยื่นมือที่ถือโทรศัพท์อยู่มาที่ผม "เหตุผลที่กรูต้องเป็นแบบนี้..."
"ค...ใครโทรมา"
"ใครหรอ?....ก็ไอ่คนที่เมิงไปกินข้าวกับมันอย่างมีความสุขแล้วทิ้งให้กรูคิดเรื่องเมิงจนหัวแถบระเบิดไง!!"
"..." สะอึกเลยกรู
"ทำไม?...เมิงรังเกียจกรูใช่มั้ย?" มันพูดเสียงค่อย "ถ้าเมิงรังเกียจกรู..."
"เฮ้ยยย...เฮ้ยยย ไอ่เลว...เมิงจะ..."
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ่เลวก็ตรงมาที่ผมจู่ๆมันก็เอาแรงมากมายจาที่ไหนมากก็ไม่รู้มันช้อนตัวผมขึ้นไหล่มันอย่างกับว่าผมเป็นเพียงอะไรซักอย่างที่หนักไม่กี่สิบโล นี่อารมณ์โกรธทำเอาเมิงเป็นป๊อปอายเลยหรอ ไอ่เลว!!
"เอ้ยย...เมิงจะทำอะไรเนี่ยยย!" 55+ ผมดิ้นสุดแรงจนมันเองก็คงจะทนแรงผมไม่ไหวเลยปล่อยผมลงแต่แทนที่จะเป็นผลดีกลับกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัวซะงั้นกรู
"วันนั้นคงไม่สะใจเมิงละซิ ทำไมกรูมันไม่เร้าใจพอใช่มั้ย?"
"เฮ้ยยยย! สาดดดด!" ไอ่เลวนั่นมันกดผมลงกับพื้น นี่มัน.......กลางบ้าน!! เลยนะเมิง ปล่อยกรูเดี๋ยวนี้นะไอ่สารเลว!!
"อะไร~ จุ จุ อย่าทำเป็นเล่นตัวไปเลยเมิง"
พูดจบมันก็จับมือผมขึด มันนั่งทับผมอยู่อยากบอกว่านี่คนหรือควายทั้งหนักทั้งแรงเยอะ ความหื่นเมิงนี่มากมายมหาศาลจริงๆ มันเริ่มด้วยการมองหน้าผม ทั้งๆที่ผมก็ร้องบอกว่าไม่ๆ แต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย และไม่เพียงไม่ช่วย จู่ๆมันก็กดริมฝีปากนั่นบดขยี้ไปทั้งต้นคอผม นี่มัน....เอ้ยยย! อย่านะ อย่าเคลิ้ม ผมเตะขาไปทั่วเท่าที่จะทำได้เพื่อให้มันหยุด
สักพัก มันเงยหน้าขึ้นมาแล้วบรรเลงจูบผมเข้าอย่างแรง นี่มัน!!!....ทำไมต่างกับคราวก่อนละ (แป่ว?) มันจูบผมเหมือนกับว่าหิวโหยมานาน และนั่นยิ่งทืให้ผมสับสนไปหมดเลยในตอนนี้ ความรู้สึกที่เกิดจากการที่อีกฝ่ายกระตุ้นนั้นมันกำลังจะควบคุมสมองของผม โอ๊ย...ไม่ไหวแล้ว
"ไอ่เลว...พอเถอะ กรูจะไม่ไหวแล้วนะ"
"ก็ดีสิ กรูก็อยากรูเหมือนกันว่าไม่ไหวของเมิงเนี่ยมันขนาดไหน" มันยิ้มอย่างมีแล่ห์
"พอเถอะ กรูไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แล้วนะ"
"ไม่...ถ้าเมิงรู้สึกผิดก็ต้องชดใช้" มันพุ่งเข้าจูบผมอีกรอบ "ตอนนี้เลยด้วย"
ว่าแล้วไม่ว่าเปล่ามันปล่อยมือจากมือผม ถึงตอนนี้แหละเรียกว่าผมใจอ่อนก็ได้นะที่ไม่ขัดขืนมันเลย อย่าบอกนะว่ากรูเป็นพวกนิยทความรุนแรงน่ะ ไม่จริงๆๆ...แต่กรูก็ยอม 55+ อะไรไม่ได้ยอมนะ ยังมีขัดขืนเน้อ มันค่อยๆปลดประดุมเสื้อผมออกทีละเม็ดปากก็แทะโลมร่างของผม ไอ่โก...กรูไม่ไหวแล้วนะ ผมเอามือจับหัวมันแล้วมองหน้ามันอย่างอิโรย(นี่ขนาดยังไม่เริ่ม)
"พอเหอะ...กรูขอร้อง"
มันไม่สนใจสะบัดมือหัวแล้วกลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำภารกิจของมันต่อ ไม่กี่นาทีร่างท่อนบนของผมก็เปลือยเปล่ามันบรรจงจูงไปทั่วร่างของผมตั้งแต่ต้นคอไปเรื่อยจนมาถึงใต้สะดื้อ ถึงตอนนี้ขนผมลุกไปทั้งตัวปากก็หลุดครางออกมาไม่เป็นคำ หลับตาปี้ นี่กรูกำลังทำอะไรลงไปเนี่ยยยย กรูกำลังจะเป็นของเมิงหรอ? ไม่นะ!!!!!!!!
********
ปล.ค้างๆๆๆๆๆ คุณจะรู้สึกอย่างไรช่วยบอกทีเมื่อ....
1.ออนเอ็มไม่ได้
2.รู้ว่าเพื่อนเป็นเกย์ พอมันรู้ว่าเรารู้ มันเครียด แล้วกรูผิดเหรอ? ที่รู้...
3.เมื่อกิ๊กกำลังจะข้ามขั้นมาเป็นแฟน (ซึ่งเราก็มีแฟนอยู่แล้ว)
4.เมื่อเพื่อนที่เป็นผู้หญิง ชอบเกย์
5.ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเวลาเดียวกัน และมันเกิดขึ้นตอน...ที่กรูใกล้สอบ
เรื่องบางเรื่องมันดูเป็นเรื่องเล็กนะ แต่สำหรับเราเนี่ย ใหญ่โคตรๆอ่า หือๆๆๆ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย**** รู้ว่าท่านผู้อ่านทุกคนค้างๆๆๆ กันมากมาย แต่ผมก็ค้างเหมือนกันนะครับ ค้างคากับชีวิตมากมายยยยยยยยยยยยยย นี่หรอ?...
-
เมื่อไหร่มอสจะใจอ่อน ยอมตกล่องปล่องชิ้นกะโกเสียที สงสารโกจะแย่แล้ว
--------
ส่วนปํญหาที่ถาม
ปล่อยวางก่อนค่ะ ^^ เอาเรื่องสอบก่อน แล้วค่อยมาจัดการกับปํญหาที่หลัง (เป็นคำแนะนำที่ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยย เค้าขอโทษ :z3:)
-
^
^
^
^
^
^
เหมือนรีบนแหล่ะ
เอาเรื่องสอบก่อนเถอะครับ
-
ทิ้งปัญหาทั้งหมดไว้ข้างหลัง แล้วทำสอบให้ดีที่สุด เมื่อเสร็จแล้วก้อนะ เคลียร์ทันที
:z13: :z13: :z13:
-
สงสารโก มอสน่ะโดนซะมั่งก็ดี ชิ ผู้ร้ายปากแข็ง :m16:
-
แล้วมอสจะเสร็จโกม้ายยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกก
:serius2:
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปป
-
ดูเหมือนว่าเรื่องจริงจะเครียดว่านิยายนะครับ
แต่ก็เห็นด้วยกับทุกท่านคือเรื่องสอบมาก่อนละกันครับ แล้วก็เคลียร์รวดเดียวเลย o13
โชคดีในการสอบครับ
-
อย่าไปสนใจเรื่องอื่น (ซึ่งมันคงยาก) สนใจเรื่องสอบอย่างเดียวพอ (ซึ่งมันคงยากอีกเหมือนกัน) แต่ก็พยายามเข้าไว้นะ โชคดีในการสอบค่ะ
-
สนับสนุนโกเต็มที่ :-[
ส่วนเรื่องคำถาม ก็อยากจะตอบเหมือนคนอื่น ๆ นะคือเน้นเรื่องสอบก่อน เอาให้ผ่านพ้นไปก่อน
แล้วค่อยไปแก้ปัญหา
ปล.ค้างๆๆๆๆๆ คุณจะรู้สึกอย่างไรช่วยบอกทีเมื่อ....ถามความรู้สึกเหรอ
1.ออนเอ็มไม่ได้
ทำไมออนไม่ได้อ่ะ แต่คงจะรู้สึกเซ็ง แล้วยิ่งมันทำให้เราคุยกับคนสำคัญไม่ได้ ก็อยากจะบ้าตาย
แล้วก็คงต้องหาวิธีในการที่จะออนให้ได้ (ถ้ามันจำเป็นและสำคัญมาก ๆ)
2.รู้ว่าเพื่อนเป็นเกย์ พอมันรู้ว่าเรารู้ มันเครียด แล้วกรูผิดเหรอ? ที่รู้...
เอ่อ มันก็จะเครียดอ่ะ ถ้าเขาไม่ตั้งใจให้รู้ แต่ถามว่าผิดมั้ยก็ไม่ผิดอ่ะ ถ้ารู้โดนบังเอิญ ไม่ใช่การ
ไปสืบรู้มา เพื่อนสนิทรึเปล่า ถ้าใช่ก็คุยกันตรง ๆ ว่ายังเพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องผิดอะไร
กับการเป็นเกย์ (อยากเขียนเยอะกว่านี้แต่เกรงใจ)
3.เมื่อกิ๊กกำลังจะข้ามขั้นมาเป็นแฟน (ซึ่งเราก็มีแฟนอยู่แล้ว)
อันนี้ก็แล้วแต่ตัวเรา จริง ๆ ไม่ชอบเลยนะกับการที่มีแฟนอยู่แล้ว แล้วยังไปมีกิ๊ก
(ก็รับกรรมไปละกัน) แต่ถ้าจะให้พูดก็จะอยากจะบอกว่าแล้วจริง ๆ ตอนนี้รักใครอยู่อ่ะ
(ไม่อยากตอบข้อนี้ ข้าม ๆ ไม่ชอบคนมีกิ๊กอ่ะ)
4.เมื่อเพื่อนที่เป็นผู้หญิง ชอบเกย์
แล้วเพื่อนผู้หญิงรู้ไหมอ่ะ ว่าคนที่ไปชอบเป็นเกย์ พูดยากเนอะ
ถ้าผู้ชายที่เป็นเกย์ ไม่เล่นด้วยก็คงจะไม่เท่าไหร่
แต่ก็สงสารเพื่อนผู้หญิงนะ ที่ไปชอบ แต่อย่าไปบอกเพื่อนผู้หญิงนะว่าคนที่ชอบ
เป็นเกย์ ถ้าเขายังไม่รู้ แล้วก็ไม่สนับสนุนให้เป็นชอบด้วย คนกลางวางตัวลำบากนะ
5.ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเวลาเดียวกัน และมันเกิดขึ้นตอน...ที่กรูใกล้สอบ
อันนี้ก็ตอบเหมือนคนอื่น ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังก่อน แล้วมีสมาธิเกี่ยวกับอ่าน
หนังสือเตรียมตัวสอบ พยายามให้ได้เน้อ อย่าลืมว่าเรามีหน้าที่อะไร อะไรควร
มาก่อนมาหลังจัดลำดับให้ถูกต้องนะ
ปล. เราว่าเราตอบไม่ค่อยได้ดีเท่าไหร่นักหรอก เพราะบางเรื่องถ้าไม่เจอกับตัวเองก็จะไม่ค่อยรู้
ตั้งใจสอบนะ เป็นกำลังใจให้ :L2: :L2: :L2:
-
ค้างทั้งสองฝ่าย แต่แนะนำว่าแก้ปัญหาชีวิตก่อนดีกว่า ปัญหาทุกอย่างมันมีทางออกอยู่แล้วสู้ๆ
-
ไม่รู้อ่ะเเต่ที่เเน่ๆ
จะรู้สึกเซงถ้าเข้าเล้าไม่ได้จบ
- -* :call:
-
ค้างได้อีกนะ
ส่วนเรื่องปัญหาที่ว่า คงต้องบอกว่า สอบมาก่อน
-
มอสก้อยังคงเป็นมอสเหมือนเดิมเลย
คนแต่งไปจัดการเรื่องสอบก่อนจะดีกว่านะจ๊ะ
เรื่องอื่นวางๆบ้าง สอบแล้ว อะไรแล้ว ค่อยมาเคลียร์ สมองจะปลอดโปร่งกว่า
บวก 1 ให้กำลังใจ วุ่นวายขนาดนี้ก้อยังมาต่อให้ ขอบคุณนะ :pig4:
-
1.ออนเอ็มไม่ได้ - เซ็งสุดๆ :z3:
2.รู้ว่าเพื่อนเป็นเกย์ พอมันรู้ว่าเรารู้ มันเครียด แล้วกรูผิดเหรอ? ที่รู้... - บอกมันไป กรูรักมรึงว่ะ แล้วที่มรีงเป็นไม่ได้ทำให้กรูรักมรึงน้อยลงสักนิด เพราะกรูเป็นสาววาย :laugh:
3.เมื่อกิ๊กกำลังจะข้ามขั้นมาเป็นแฟน (ซึ่งเราก็มีแฟนอยู่แล้ว)- บอกกิ๊ก แกเป็นได้แค่กิ๊ก ช่วยสำนึก :angry2:
4.เมื่อเพื่อนที่เป็นผู้หญิง ชอบเกย์ - เจริญ :impress2:
5.ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเวลาเดียวกัน และมันเกิดขึ้นตอน...ที่กรูใกล้สอบ - ชั่งแม่งตรูอ่านหนังสือสอบดีกว่า :z2:
-
^
^
^
เห็นด้วยกะข้างบนค๊าบบ!!~
-
ค้างคามากมาย
:z2: :z2: :z2:
-
มา ๆ มาค้างคาเป็นเพื่อนกันเลย :z2:
ออนเอ็มไม่ได้ยังดีกว่าคอมเจ๊งเน้อ โดนมาแว้วววว :seng2ped:
ยังไงก๊ะ ตั้งใจอ่านหนังสือสอบก่อนละกันจ้า :L2:
-
. .. . . :sad4: ยิ่งกว่าไก่ กะไข่อีก . . . .. รอลุ้นมอสโกดีก่า . . . . .. :เฮ้อ:
-
ดาวหมาลัย (http://www.youtube.com/watch?v=aj1bcp18TZM)
-
ค้างคาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
ตอบคำถาม
1ออนเอ็มไม่ได้ ให้แว๊บไปใช้ www.ebuddy.com มันออนเอ็นมได้เหมือนกันจร้า แก้ขัดไปก่อน
2 เพื่อนรุ้ว่าเราไปรู้ว่ามันเป็นเกย์ อย่าไปเครียดไรมาก ก้ถ้าสนิทกันก็บอกไปตรงๆว่า เราไม่ได้รังเกียจเกย์
เพื่อนก็คือเพื่อน จะเป็นตัวอะไรยังไงก็คือเพื่อน
3 กิ๊กจะข้ามมาเป็นแฟน ข้อนี้ขอไม่ตอบ ไม่ชอบคนมีกิ๊ก ไปแก้เอาเอง
4 เพื่อนเป็นผู้หญิงแต่ไปชอบเกย์ บอกไปเลย ตัดใจเหอะ ยังไงมันก็ไม่สนใจเรา อย่าไปเสียเวลาเสียใจให้เลย
5 ถ้ามันเกิดพร้อมกันตอนสอบ อ่านหนังสือแล้วก้ตั้งใจสอบ สอบเส็ดค่อยมาเคลียร์ อนาคตยังไงก็สำคัญ
แต่เพื่อนก็ไม่ได้สำคัญน้อยกว่าการสอบ ทำทุกอย่างให้มันพอดี อะไรเคลียร์ได้ก็เคลียร์ อันไหนรอได้ก็รอไปก่อน
จบคร่า ^_^
-
มารอตอนต่อไปนะจ๊ะ
:L2:
-
ทำกันได้ :z3: :z3:
-
:L2: :L2: :กอด1:
:a2:
:bye2:
-
มาแล้วคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ คิดถึงทุกคนมากเลยนะ ในที่สุดวิกฤตที่ทบถมพวกนั้นก็ผ่านไป อาทิตย์นี้เป็นอะไรที่หนักมากครับ โอ๊ย...ไม่ไหวเลย แต่ก็โชคดีที่อย่างน้อยก้ผ่านมันมาได้ ต้องขอบคุณทุกคนแนะนำของลูกเป็ดน่ารักๆนะคับ อ่า ต่อกันเลย...
ไอ่เลวมันกำลังถลำลึกลงมามากขึ้น มากซะจนในที่สุดความเป็นชายของมันก็เข้ามาอยู่ในตัวของผมอย่างเลี่ยงไม่ได้ สายตามันจ้องมองผมพลางขมวดคิ้ว ผมเบี่ยงหน้าไปทางอื่นแต่มันก็ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมลมหายใจของมันกระทบก้มผมเป็นจังหวะๆ
"เจ็บรึป่าว?..."
"...." มันเริ่มขยับตัว "อ...โอ๊ย"
"เจ็บหรอ?..."
รู้สึกเลยว่าหน้าแดงมากตอนนี้เหมือนอุณหภูมิร่างกายพุ่งสูงถึงสี่ร้อยองศา แต่เพราะความไม่เคยชินเลยทำให้รู้สึกเจ็บผมพยักหน้าเล็กน้อย มันหยุดแล้วค่อยๆบรรเลงจูบผมอีกครั้ง ริมฝีปากของมันนุ่มนวลเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายระหว่างนั้นมันก็เริ่มขยับอีกครั้ง ผมรู้สึกเจ็บน้อยลงมันเลยได้ใจขยับใหญ่
ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่ผมทำมันคืออะไรที่ผมยอมมัน เป็นเพราะว่าผมไม่มีทางเลือก เคลิ้ม หรือเพราะในส่วนลึกจริงๆของผมมันเรียกร้อง หากเป็นแบบนั้นจริงทำให้ในใจส่วนหนึ่งกลับยังต่อต้านความรู้สึกนั้นอยู่ ทั้งๆที่ก็แอบรู้สึกดีเล็กๆที่มีมันอยู่ข้างๆแบบนี้ แต่สำหรับความเป็นจริงจะให้ผมมาเปลี่ยนสถานะง่ายๆแบบนี้
ผมรับไม่ได้หรอกนะ มันไม่ใช่....
นี่...กรูกำลังทำอะไรอยู่ ทำมองขึ้นไปบนเพดานตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่าโดยมีไอ่เลวนอนอยู่ข้างๆ
"คิดอะไรอยู่" มันละสายตาจากเพดานแล้วหันมามองผม
"เปล่า...แล้วเมิงละ" ผมละสายตาจากเพดานแล้วหันไปมองมัน
"อืม...อนาคต"
"หือ..." ผมขมวดคิ้ว "อนาคต? อะไร?"
"เอ้า..ก็กรูกับเมิงไง?"
"อะไร?...เกี่ยวกันรึไง"
"เกี่ยวดิ...กรูกลัวเมิงท้องนะ แล้วลูกของเราก็จะไม่มีพ่อ" มันพูดด้วยสายตามุ่งมั่น เหอะๆ
"เอ่อ...เดี๋ยวกรูไปทำแท้ง"
"55+..." มันหัวเราะแล้วทำเนียนจะมากอดผม
"พอเลยๆ...เยอะไปละ"
"โห...รายวะ นี่คนเป็นผัวเมียกันแล้วเขาไม่หวงตัวหรอกนะ"
"สาด ไปเลย"
ผมปัดแขนมันไป แล้วเราก็หันไปอยู่ในสภาพเดิม เรานอนหงายแล้วมองขึ้นไปบนกำแพงราวกับว่ามันเป็นอะไรบางอย่างที่ดึงดูดจิตใจของเรา ซักพักหนึ่งจู่ๆสมองของผมก็เกิดสั่งการโดยไม่ได้ปรึกษาผมเลย
"เมิงว่า..."
"หือ..." มันหันมาที่ผม
"ที่กรูทำแบบนี้เนี่ย...เขาเรียกอะไรวะ"
"อะไร?...อย่าบอกนะว่าเมิง"
"อืม...กรูสับสน" ผมหันไปมองหน้ามัน "กรูไม่เข้าใจ...สิ่งที่เมิงทำ?" มันเงียบไปซักพักแล้วก็เปลี่ยนท่านอนตะแคงมาทางผม
"เอางี้...ผู้ชายชอบผู้หญิง เป็น..." มันชี้นิวเหมือนต้องการให้ผมตอบ
"เป็น...เป็นอะไร? ก็ปกติไง"
"ใช่...ผู้ชายชอบผู้หญิงเป็นปกติ ผู้หญิงชอบผู้หญิงละ เป็น..."
"เป็น...ทอม"
"ใช่!! แล้ว...ผู้ชายชอบผู้ชายละ?"
"กะเทย?...นี่เมิงจะบอกว่ากรูเป็นกระเทยหรอ?" ผมทำตาโตใส่มัน
"555+ เมิงพูดเองนะ 555+" มันหัวเราะใหญ่
"เอาดีๆ..."
"ผู้ชายชอบผู้ชาย ถ้าเกิดเป็นแบบพวกเรานี่เขาก็เรียกกันว่า เกย์"
"หรอ?..." ผมขมวดคิ้ว นี่กรูคงก้าวมาในสถานะเกย์เต็มตัวแล้วละสิ "แล้ว...เมิงเป็นเกย์หรอ? โก..."
"กับเมิงนะ..."
"..." งงวะ อะไร?
"งงอ่าดิ...ชั่งเถอะ"
"โก...กรูเป็นเกย์หรอ?"
"แล้ว...เมิงคิดว่าไงละ?"
"ไม่รู้..."
แล้วผมก็หันกลับไปนอนท่าเดิมโดยรู้สึกว่ามันก็ยังนอนมองผมอยู่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ไอ่คำว่า เกย์ เนี่ย มันคืออะไร? จำกัดความให้ฟังหน่อยได้มั้ย? แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว มาถึงขั้นที่ไอ่เลวนั่นเข้ามาชมทัศนียภาพในถ้ำเก่าแก่ของผมแล้วเนี่ย ถ้าใครจะตระโกนใส่หน้าว่า "ไอ่เกย์" ผมเอง
ก็คงจะปฏิเสธเขาได้ไม่เต็มปากแล้วละ...
"มอส...มอส"
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น จากเสียงเรียกชื่อที่กระทบเข้าไปในประสาทหู ไอ่เลวใส่ผ้าขนหูยืนอยู่ข้างเตียง มันจับไหล่ผมไว้ ผมค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งโดยมีผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าอยู่
"แปดโมงแล้ว..."
"ห๊าาา..." ผมทำท่าจะลุกจากเตียงแต่มันก็ขวางไว้
"วันนี้วันเสาร์เมิงหยุดไม่ใช่..."
"อ่าว...หรอ?" ผมเกาหัว
"55+ สงสัยจะมึนเลยละสิ เจอชุดใหญ่เมื่อคืนนี้"
"พอเลยไอ่ชั่ว!!...ถ่อยๆกรูจะกลับ"
"หยุดๆๆๆ..." มันอ้ามือขวางผมไม่ให้ลุกจากเตียง
"อะไรของเมิงเนี่ย..."
"ไปเที่ยวกัน นะๆ"
"เที่ยว?..."
"ใช่...เราไม่ได้ไปเที่ยวกันแบบผัวเมีย เอ้ย!! แบบคู่รักมานานแล้วนะ"
"ใคร! ใครคู่รักเมิงห๊าาา!"
ผมตะคอกใส่มันแล้วผลักมันออกไป ยังไม่ทันจะเดินไปถึงไหนมันก็ดึงผ้าห่มที่ผมเอาคลุมตัวออก ตกใจสิคับ...ผมวิ่งเข้าไปประกบหน้ามันเลย อย่างน้อยๆมันก็แก้อายได้ แต่ต้องมันอยู่ใกล้มันนี่ดิ...
"ไปนะๆๆ" มันเอามือโอมเอวผม ผมพยายามจะดึงผ้าห่มมา
"เอาผ้าห่มมาก่อนดิ"
"บอกมาก่อนว่าจะไป..."
"เอาผ้าห่มมาๆๆๆๆ"
"ก็บอกกรูมาก่อนจะไปเที่ยวกัน" มันรัดตัวผมแน่นขึ้น
"เอ่อๆๆ ไปก็ไป เอามา"
ผมดึงผ้าผมออกมาจากมันได้แล้วก็เดินออกจากห้องไป อ๊ากกกกกกก...จะบ้าตาย อยู่แล้วกรู!!
************************
เฮ้ออออ...ค่อยหายคิดถึงกันหน่อย
ขอบคุณเน้อ สำหรับคำแนะนำอ่า ขอบคุณมั่กมากคับๆๆๆ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
หวานแล้วหรอครับ คิคิ
-
อยากบอกว่า
รอ อ่าน อยู่ ค่ะ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ o13
-
วู้วววว
เข้าโหมดหวานแล้วจิ
5555+
ชอบบค่า :o8:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
เห็นด้วย น่ารักกันไป :o8:
:bye2:
-
ขอน้ำตาลเพิ่มหน่อย ยังไม่หวานเท่าที่ควรเลยอ่ะ
ขอหวานแบบว่า หมอต้องบอกให้งดกินของหวานซักพักเลย กร๊ากกกก
:z13: :z13: :z13:
-
+1 ให้อิๆ ตอนนี้ มอสน่าร๊ากดี
แต่ขอหวานกว่านี้หน่อยน๊าจะดีมาก
-
ตอนหน้าจะไปเที่ยวฮันนีมูนกันใช่ม้ายยย :z1:
-
กลับมาแล้ว
การกลับมาของความหวาน ยังไม่หวานเท่าไรเลย
โกน่ะพยายามหวาน แต่มอสนี่สิ
บวก 1 แล้วขอหวานเพิ่มด้วยนะจ๊ะ :L2:
-
:laugh: ในที่สุดมอสก็เสร็จโกจนได้
+1 เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
น้ำตาในเลือดน้อยอ่ะ
ขอหวานกว่านี้ได้ ม่ะค่ะ
-
:z1:
น่ารักจัง
-
มาต่อกันหน่อย ตรุษจีนแล้ว ขอให้ร่ำให้รวย ให้สวยให้หล่อนะคร๊าฟฟฟ ผม...
"จะไปไหนเนี่ย?..." ผมหันไปถามมัน
"น้ำตกมั้ย?...เย็นดี"
"ก็แล้วแต่..." ผมหันกลับมองไปข้างหน้า แต่ก็ฉุดคิดขึ้นได้ "ไปดอยอินทนนท์กัน..."
"..." มันหันหน้ามาหาผมแล้วยิ้ว "เอ่อ!! ความคิดดี ไปโลดดดด"
มันขับรถไปเรื่อยๆ ซึ่งผมปกติเป็นคนไม่ค่อยจะจำทงจำทางอะไรได้ซักเท่าไหร่ก็เลยหลับบ้างเป็นพักๆ พอรู้สึกเซ็งๆก็เลยเปิดดูของในเก๊ะ เจอเอกสารอะไรก็ไม่รุ้เยอะไปหมด มีกล่องใส่ซีดีอยู่ก็เลยหยิบออกมาดู เป็นเพลงทั้งหมดเลย ดูแต่ละอย่างที่มันฟังดิ อังกฤษรวดคับผม เหอะๆ หน้าอย่างนี้ทำไมรสนิยมเป็นแบบนี้วะ เหอะๆดูขัดๆ
"แผ่นนี้ดิๆๆ..." มันพูดแล้วเอื้อมมาเปิดแผ่นให้ผมดู
"หือ...อะไรอ่า Through the rain หรอ?"
"ใช่...เพราะนะเมิง ให้กำลังใจดี"
"ของใครวะ..."
"Mariah..."
"หือ...ใครวะไม่รู้จัก" ผมเกาหัว ก็ไม่รู้จักจริงๆนิ
"โห....บ้านนอกวะ แต่ก็นะ นักร้องคนนี้รู้จักเฉพาะพวกคอสากลเท่านั้นแหละ..."
"เอ่อๆชั่งเหอะ ฟังดิ"
ผมเอาซีดีเข้าไปในเครื่อง เริ่มด้วยดนตรีและเสียงฮำเบาๆ หือ...ขนลุกอ่า ถึงจะฟังไม่รู้เรื่องทุกประโยคแต่ก็ เพราะดีวะ...ผมมองออกไปนอกรถ สองข้างทางเป็นต้นไม้หลายพันธุ์ขึ้นขนาบทั้งสองข้าง ลมพัดให้กิ่งก้านมันสั่นไหวไปมาแต่ไม่มากนัก แสดงแดดส่องลอดออกมาจากใบพวกนั้นที่เรียงตัวกันเป็นธรรมชาติ ทำไม? ผมถึงรู้สึกมีความสุขแบบนี้..
"I can make it Through the rain
I can stand up once again on my own ..."
ผมหันไปมองมัน มันสบตาผมแล้วหันกลับไปมองทาง ไม่รู้สิ...รู้สึกเหมือนกับว่ามันพยายามจะพูดอะไรออกมา ทุกครั้งที่มันร้องเพลงทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเพลงที่มันร้อง เสียงที่มันขับกล่อมออกมา เพื่อ...ผม ไม่รู้นะว่ามันคิดแบบนั้นรึป่าว? แต่การกระทำของมันทำให้ผมคิดแบบนั้น
"ชอบ...เพลงนี้หรอ?" ผมถามมัน มันหยุดร้อง
"ไม่หรอก...แต่เพลงนี้มันอยู่กับกรูตอนที่กรูร้องไห้"
"ร้องไห้?..."
"..." มันหันมายิ้ม "อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วมั่ง"
ผมมองหน้ามัน ร้องไห้หรอ?...อืมๆ ไม่แปลกหรอก แต่พอนึกถึงตอนนั้นที่มันร้องไห้ออกมา จู่ๆก็ทำให้ใจสั่นๆ ตอนนี้ตลอดทางของเราเป็นทางคดเคี้ยวเพราะเริ่มขึ้นเขาแล้ว สองข้างทางเป็นต้นไม้สูงใหญ่มากมาย เห็นแต่ภูเขาเต็มไปหมด อ๊าาา...รู้สึกสดชื่นดีจัง เพลงก็เริ่มพึคขึ้นเรื่อยๆเสียงนักร้องคนนี้จะว่าไงดีละ ผมว่าเพราะนะ...ยิ่งถ้ารู้ความหมายของมันมากกว่านี้
ก็คงจะดี อยากรู้เหมือนกัน ทำไมเพลงนี้ถึงอยู่กับมันตอนที่ร้องไห้... ผมหันไปมองหน้ามัน เฮ้ยย...ตาแดงหรอเมิง
"ไอ่เลว...เป็นอะไรรึป่าว? ง่วงหรอ?"
"หือ..." มันหันมาตาแดงมาก
"ตาเมิงแดงอ่า...หยุดรถก่อนดิ"
มันหยุดรถชิดซ้ายตามที่ผมบอก ตามันแดงๆน่ากลัวจัง
"เป็นไรป่าว กรูขับให้มั้ย?"
"ไหนดูดิ..." มันส่องกระจก "โห...จริงๆด้วย"
"เอาไง...กรูขับมั้ย"
"ไม่ต้องหรอก...กรูมีวิธีรักษา"
"หือ...อะไร?"
"มอส...เอื้อมไปเอายาที่เบาะหลังให้หน่อยดิ"
"เบาะหลัง ของกรูหรอ?"
"เบาะกรูดิ"
ผมเอื้อมไปที่เบาะหลังของมันจังหวะที่ผมแลตามองดูของในเบาะหลังมัน เท่านั้นแหละ ไอ่ชั่วก็ทำอย่างที่มันทำมาตลอด มันขโมยหอมผมฟอดใหญ่ ผมตกใจชักมือกลับทันที
"ไอ่เลว!!" ผมตะคอกใส่มัน
"แค่นี้ก็หายละ...สบายมาก"
"ไอ่ชั่ว..."
ผมด่ามันพลางเอามือเช็ดแก้ม แล้วก็หันหน้าหนี สาด...ฉวยโอกาสตลอดเลยนะเมิง ยิ่งเห็นมันดูมีความสุขกับการได้ทำแบบนั้นก็ยิ่งมั่นไส้มันมากขึ้น ไอ่เลว...เลวจริงๆ
"มอส...มอส" ผมค่อยๆลืมตากับแรงสั่นที่ต้นแขน "ถึงแล้ว..." ไอ่เลวหันมาพูด
"อ...อืม" ผมค่อยๆเรียกสติกลับคืนมา มันเปิดประตู เฮ้ย...ลมหนาวพัดเข้ามาเย็นจังๆๆ ผมเปิดประตูแล้วรถตามัน โอ๊ยยย...สดชื่นดีจัง หนาวอยู่นะแต่มันก็...หนาวดีจังงง
"เย็นเนอะ"
"อืม..."
"เอาเสื้อมั้ย?" มันถาม
"ทำไม? เมิงมีหรอ?"
"มีดิ ที่กรูใส่อยู่นี่ไง.."
"55+ เอาดิ กล้าปะละ"
"เอาดิ้...เพื่อเมิงกรูทำได้" มันทำท่าจะถอด เหอะๆ เมิงก็แค่ขู่แหละ แต่เอาเข้าจริงมันก็จะถอดเอาจริงๆนะนั่นน่ะ "พอเลยเมิง หยุดๆ"
"55+ เห็นมั้ยละ เพื่อเมิงกรูทำได้"
"เอ่อ...ไปเหอะๆ"
ผมเดินขึ้นไปบนพระธาตุ โห...นี่หนาวจริงๆเลยอ่า สุดยอด ผมเดินกอดตัวเองโดยมีไอ่เลวเดินตามหลังมา หิวน้ำจัง ผมหันหลังกลับไป เอ้า...เฮ้ย หายไปไหนของมันวะ มันกวาดสายตามองไปรอบๆก็ไม่เห็น เอ่อ ชั่งเหอะขึ้นไปก่อนแล้วกัน แต่พอจะก้าวต่อจู่ๆก็มันอะไรพุ่งมาจากด้นหลังโอบผม
"เฮ้ยยย..." ผมร้อง
"เบาๆดิวะ..."
"ไอ่เลว...เมิงทำอะไรเนี่ย?"
"บนรถมีผ้าอยู่ เอาไปคลุมไว้เดี๋ยวหนาวตายหรอก..."
"..."
"..."
"ปล่อยได้ละ..."
มันปล่อยผมแล้วจับแขนผมเดินขึ้นไปบนพระธาตุ สวยคับ ไม่ได้ขึ้นมาบนนี้นานแค่ไหนแล้วนะ วันนี้ดูเหมือนคนไม่ค่อยเยอะเลยแต่ก็พอมีอยู่บ้าน ผมนั่ลงกราบพระโดยมีไอ่เลวนั่งอยู่ข้างๆ ดูท่าทางมันสงบเสงี่ยมมั่กมาก เอิ๊กๆ แล้วเราก็เดินดูรอบๆอยู่ซักพัก วิวที่นี่สวยมากคับ(ลองมาดูดิ) ผมยืนอยู่ตรงบันไดทางลงกวาดสายตามองดูรอบๆสูดอากาศเข้าปอดฟอดใหญ่ ไอ่เลวเดินมายืนอยู่ข้าง
"บั้นปลายชีวิตของเราจะปลูกกระท่อมอยู่กลางเขา แล้วอยู่กันสอง"
"หือ..." ผมหันไปหามัน สาดทำลายบรรยากาศจริงๆ
"เอ้า...ก็ชอบไม่ใช่หรอ? เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"
"ก็ดี...สดชื่นดี" ผมหันไปหามัน "ไม่หนาวหรอ?"
"ห...หือ ไม่นิ" มันพูดแล้วเอามือไขว้หลัง สงสัยจะหนาว
"อะ...เข้ามาดิ" ผมอ้างแขนออก
"จริงดิ..." มันทำหน้าตื่น
"ไม่เข้าใช่มัน..." ผมทำท่าจะหุบแขน "ดี" มันรีบจับแขนผมไว้แล้วเข้ามา เอ่อ...อุ่นดีเหมือนกัน
"ขอบคุณนะ"
"ไม่ต้องหรอก ผ้าของเมิงนิ"
"..."
ไม่รู้ว่าเรายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแต่ที่รูสึกเหมือนกับเวลามันผ่านไปเร็วมาก ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างเรา แต่นั่นกลับทำให้รู้สึกอิ่มเอมเป็นพิเศษ ไม่รู้สิ...เพราะอะไรวะ
"ไปกันเหอะ...ต้องไปอีกหลายที่"
"หือ..." ผมหันไปมองมัน "ไปไหน?"
"เอาเหอะหน่า..."
แล้วเราก็ต้องเดินทางกันอีก...โดยมีมันเป็นคนขับรถเหมือนเดิม สายตาของมันดูเป็นตัวของมันเองดีจัง ถ้านี่คือการแสดงออกว่าเมิงมีความสุข กรูเองก็อยากจะบอกว่า...มีความสุขเหมือนกัน
"ไปเข้าถ้ำกัน..."
"ห๊าาา..." ผมอุทานแล้วขับตัวออกห่างจากมันไปติดประตูรถ มันหันมามองแล้วหัวเราะ
"555+ อะไรของเมิงเนี่ย?"
"ม...เมิงพูดอะไร"
"เอ้า...ก็กรูจะพาเมิงไปถ้ำบริจินดา รู้จักป่าว?"
"เหอะๆ...แล้วไป"
"แล้วเทิงคิดอะไรอยู่..."
"ป่าววว..."
"อันเน่" มันแลตามาที่ผม "คิดอะไรอยู่ไอ่หนู..." แล้วมันก็ยื่นมือมาจับขาผม ผมปัดมือมันออก
"หยุดเลย...สาดดดด"
"55+ เมิงนี่น่ารักดีเนอะ"
"เอ่อ..55+ อยู่แล้ว"
ได้ยินคำชมทีไรเป็นตัวลอยทุ๊กทีกรู เอิ๊กๆ แต่ก็ไม่มีคนชมมานานแล้วนะเนี่ยเรา
****************
อ่าๆ พอก่อนแล้วกัน ตามอ่านกันนะๆๆ
-
วันนี้ทันมา จิ้ม จิ้ม :z13:
แล้วค่อยอ่านต่อ
-
so sweety
-
น่ารักกันจังเลยนะ เหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้นแล้วสิ
ขอให้หวานแบบนี้ไปนานแล้วกันนะ *ยิ้ม*
-
ว้าววววว มาต่อแล้วววว
บทจะมาก็มานะคะ
เยี่ยมมากกกกก o13
ป.ล หวานได้อีก
-
:เฮ้อ: โล่งอก
-
ยังคงความหวานอยู่ :impress2:
-
หว๊าน หวานนน
55+
มด ขึ้นแล้ว ม๊างงงงงงง
-
มาเม้นนให้ครับ ไปอ่านก่อน
-
ชอบตอนนี้จัง ขอให้หวานอย่างนี้ตลอดไป :impress2: :impress2:
-
น่ารักเนาะว่าไม
ตอบหน่อยรีล่างนะ
-
เริ่มหวานๆกันแล้วเน้อ อิอิ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก
หลังจากหายไปได้สักพัก
ก็กลับมาพร้อมความหวานน่ะเนอะ
:o8:
-
หวานเวอร์คับ
เหอๆ
เป็นไอ้เลวที่น่ารักจริงๆ
-
ยังหวานได้อีก ตอนหน้าขอหวาน ๆ อีกนะ :m3:
-
อยากให้หวานกันอย่างนี้นานๆอ่ะ
ไม่อยากให้ต้องทะเลาะกันหรืองอนกัน
:z3: :z3: :z3:
-
รู้สึกดีจังเลย
:impress2: :impress2:
อิจฉา เอิ๊กก ๆ
-
หวานอ่ะ
น่าร๊ากกกกกกก
อ่านแล้วมีความสุขจังเลยค่ะ
อย่าทะเลาะกัน
อย่างอนกัน
น่ารักดี อิอิ
-
:z13: จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: ยังอ่านไม่ถึง เด่วมาอ่านนะจ๊ะ น่ารักดี อิอิ
-
หวานแล้วๆ หวานฉ่ำเลย :กอด1:
ขอบคุณนะจ๊ะสำหรับความหวาน
บวกไปแล้วนะ
สุขสันต์วันตรุษจีนทั้งคนแต่งและคนอ่านนะจ๊ะ
ขอให้เฮงๆ รวยๆ กันถ้วนหน้าจ้า :mc4:
-
อภิมหาบรม Super หวาน !!!! :o8:
-
จะหวาน ก็หวานกันไม่เกรงใจใครเลย :-[
-
หวานมากๆอ่ะ o13
-
เฮงๆ รวยๆ มีความสุขในวันตรุษจีน คร้าบ :L2:
:bye2:
-
เอาหวานๆแบบนี้บ่อยๆนะ ชอบ :impress2:
-
:o8: เพิ่งอ่านเป็นเรื่องแรกในเว็บนี้
อ่านตอนแรกก็งงๆ ทำไมอารมณ์มันขึ้นๆลงๆ- -
ชอบตอนสวีทกันมากกกก น่าร๊ากกกก
ยังไงก็ตั้งใจเขียนต่อไปนะคับ เป็นกำลังใจให้ o13
-
^
^
^
^
^
^
เจาะไข่ รีบน หุหุ
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกเลย
อ่านทีเดียวรวด
ชอบนะเรื่องนี้ อิอิ
ตอนนี้หวานกันได้อีก น่ารักเชียว
แล้วก้อรอตอนต่อไปเน้อ
:กอด1: :กอด1:
-
เพลง Through the rain
เพราะดีจัง
หวานกันจังตอนนี้
-
โอ้ยย!!!~
โดนมดกัดแล้วค๊าบบ!!
:-[ :-[ :-[ :-[
-
หวานได้อีกนะ :impress2:
-
อ๋อยย
ให้นู๋เสพ หน่อยค๊าาา
นู๋ติดนิยายย :laugh:
-
หวานไป กวนกันไป อยู่กันได้นานดี อุอุ ชีวิตมีรสชาติ
-
โก...ถ้านี่คือความฝัน มันคงเป็นความฝันที่มีความสุขที่สุดเท่าที่ชีวิตกรูเคยมีมา กรูคงไม่อยากจะตื่นขึ้นจากฝันนี้ คงไม่อยากตื่นขึ้นไปรับความจริงและเรื่องราวมากมายที่มีอยู่ในหัวของกรู กรูมีความสุขมากเลยตอนนี้ ถ้าวันหนึ่งต้องมานั่งเสียใจก็คงคุ้ม...
"ยิ้มอะไร?" ผมหันควับไปหามัน
"ป่าว.."
"จริงอ่ะ..." มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วเล่ตามาที่ผม
"อะไรของเมิง ขับเลยไปเลยปะๆๆ"
"จร้า...แม่ศรีภรรยา"
"สาดด..." ผมยิ้ม อืม...เอนโดรฟินล์หลั่งเยอะดีจัง
เพลงบนรถยังคงเปิดคลอไปตามทาง บรรยากาศตอนนี้ทำไมถึงได้...โอ๊ยยยย กรูชอบที่นี่ๆๆ ผมเปิดกระจกรถลงแล้วยื่นหน้าออกไป ลมธรรมชาติปะทะหน้าผม ผมสูดมันเข้าปอดฟอดใหญ่ หันไปหาไอ่เลว
"สูดดิ..."
"55+..." มันทำท่าสูดลมเข้าจนอกยกสูงขึ้น "อ่า...สดชื่นดีจัง"
"ใช่มั้ย?.." ผมยิ้มให้มันแล้วหันไปมองข้างนอกต่อ แต่พอหูดันไปได้ยินเสียงดนตรีที่เปิดมาก็เป็นอันต้องหันควับไปหาไอ่เลวทันที "เพลงรายอ่าๆๆ"
"หือ..." มันหันมาแป๊บเดียวแล้วหันกลับ
"เพลงนี้ ชื่อเพลงอะไร"
"Never too far..."
"หรอ?...เพราะดีจัง ถึงจะไม่รู้เรื่องก็เหอะๆ"
"แหงดิ..."
"ทำไมเมิงชอบฟังเพลงฝรั่งละ? หัดฟังเพลงไทยมั่งดิ"
"อืม...ไม่รู้สิ ทำไม? กรูต้องฟังเพลงที่เหมือนคนอื่นด้วยละ?"
"หือ..." ผมขมวดคิ้ว หมายความว่าไงวะ
"งง อ่าดิ..ชั่งเหอะ กรูก็เป็นอย่างนี้แหละ" มันหันมายิ้ม "บางครั้ง...คนเราก็ทำอะไรลงไปเกินกว่าคำว่าเหตุผล"
"เหอะๆ...พอๆ กับไอ่คำพูดแนวปรัชญาของเมิงอ่า"
ผมกำลังจะหันกลับออกไปที่หน้าต่างแต่จู่ๆมันก็คว้าแขนผมเอาไว้ ผมค่อยๆหันหน้าไปหามัน รู้สึกว่ารถเบาลง เบาลงเรื่อยๆจนหยุดจอดอยู่ข้างทาง มันหลับตาแล้วหันหน้ามาหาผม
"ฟังนะ..."
"ห...อ...อืม" ผมกลืนน้ำลายเดาใจมันไม่ถูกแต่ก็ขยับตัวออกห่างมันให้มากที่สุด ใครจะไปรู้ละเกิดมันคิดอะไรแปลกๆขึ้นมา คนที่แย่คือกรูนะ...
"เมิงรู้มั้ย? ตลอดเวลาที่กรูอยู่กับเมิงมาเนี่ย หัวใจกรูมันยิ้มมาตลอด" สังเกตหูมันเริ่มแดง "เมิงรู้มั้ย? ว่ากรูมีความสุขมากแค่ไหน แค่ได้มีเมิง นั่งอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียง ได้เห็นเมิง"
"อ...อะไรของเมิงเนี่ย?"
"กรู...พยายามจะห้ามแล้ว กรูพยายามจะห้ามมันมาตลอด"
"ห้ามอะไร?"
"มอส...กรูจะบอกเมิงอีกครั้งนะ" มันก้มหน้า ตอนนี้หน้ามันแดงไปหมด
"เฮ้ย กรูหิวข้าว!!" ผมรีบขัดคอมัน
"เฮ้ยยย...รายวะ" มันทำหน้าอารมณ์เสีย
"รีบไปเหอะ...เดี๋ยวมืดนะเมิง มันอันตราย"
"เอ่อๆ"
แล้วมันก็หันไปขับรถมุ่งตรงไปสู่จุดหมายเหมือนเดิม ผมไม่เข้าใจว่ามันต้องการจะบอกออะไรกับพวกกันแน่ ที่มันคิด ที่มันทำ ที่มันเห็น คืออะไร? มันมีอะไรอยู่ข้างในนั้นผมไม่รู้เลยจริงๆ ความเงียบเกาะกินบรรยากาศโดยรอบ ผ่านไปซักครึ่งชั่วโมงได้เราก็มาถึงน้ำตกกัน
"ทำไมคนน้อยจังวะ" ผมพูดพอเห็นรถจอดอยู่แค่สี่ห้าคัน
"ไม่รู้ดิ..." แล้วผมก็ลงจากรถ ไอ่เลวเช็คความเรียบร้อยแล้วลงตามมา
"หิวไม่ใช่ กินรายละ"
"เอ่อ...กินรายละ?"
"อ้อ...หลังรถมีขนมปังอยู่สองสามชิ้น กินไปก่อนแล้วกันนะ"
"อืมๆ"
แล้วมันก็เดินไปหยิบขนมปังมาให้ผม แล้วเราก็เดินเข้าไปที่น้ำตก ผมเห็นคนอยู่ไม่กี่คนตามซอกตามมุมต่างๆ 55+ อ่านะ...ก็เขามากันเป็นคู่รัก ยกเว้นผมกับมันคู่หนึ่งนะ...ผมไปนั่งอยู่ที่โขดหินใกล้ๆกับน้ำแล้วหย่อนขาแช่น้ำ เย็นมากเลยอ่า รู้สึกดี แต่ถ้าแช่นานๆต้องแข็งเป็นเหล้กแน่ๆ ไอ่เลวเดินมานั่งขัดสมาดอยู่ใกล้ๆ
"ไม่แช่น้ำละ...เย็นดีนะ" ผมพูดแล้วกินขนมปังไปด้วย
"กินให้หมดก่อนเถอะ...แล้วค่อยพูด"
"เหอะๆๆ..."
"อยากเล่นน้ำป่าว?" มันยิ้ม ณ วินาทีนั้นผมก็รู้เลยว่าบรรลัยต้องเกิดแด่กรูแน่ๆแล้ว ไอ่เลวมันยิ้มแล้วขยับเข้ามาใกล้ ไอ่ผมจะขยับหนีก็ไม่ทันแล้ว มันจับแขนผม
"เอ้ย...ไม่เอานะเฟ้น เย็นนะเมิง" ผมพูด
"เอาหน่าๆๆ จะได้สดชื่น"
"เฮ้ยยย!!"
แล้วก็อย่างที่คาดคับ เหมือนร่างหมาสองตัวตกน้ำเสียงน้ำกระจายดังกังวาลทีเนอะ หึหึ พอใจมั้ยละไอ่เลว ดีนะน้ำมันไม่ถึงขั้นลึกเท่าไหร่น่ะ รู้สึกเลยว่าสายตาเกือบทุกคู่มองมาที่เรา
"เล่นรายวะเนี่ย? เปียกหมดแล้ว"
"555+ ตกน้ำก็ต้องเปียดดิวะ ไม่เห็นแปลก" มันพูด น้ำเย็นมากคับถึงมันจะไม่ลึกแต่ก็เลยเอวอ่า เอ่อ...แล้วมันก็เย็นด้วยคิดดูเหอะ ไอ่เลวนี่มันทรมานเพื่อนมันเนอะ
"พอเลยๆๆ..กรูหนาว"
"เดี๋ยวดิ..." มันจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง 55+ รู้สึกเหมือนฉากในหนังน้ำเน่าเลยกรู สายตาปะทะสายตา ตัวต่อตัวฟันต่อฟัน
"ราย...ของเมิงเนี่ย"
"มอส..." มันมองตาผมอย่างกับจะกินตับ "กรู ร..." มันกลืนน้ำลาย หัวใจผมเต้นแรงตัวเริ่มสั่น(กรูหนาวววว) "กรู ร...กะ กรู ชอบเมิงนะ"
สิ้นเสียงคับ อึ้ง...ตะลึงไปเลยกรู อะไรของเมิง "กรู ร...กะ กรู ชอบเมิงนะ" ในที่แบบนี้เนี่ยนะ อะไร? เนี่ย สาดดดดดด....ทำอะไรของเมิง
"เอ้ยย...อะไรเนี่ย? โก..."
"..." มันเงียบแต่ก็มองหน้าผมอยู่
"โก...เมิงมองหน้ากรูดีๆนะ มองให้ทะลุไปถึงไส้พุงเลย" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน "คนอย่างกรู...คนอย่างกรูเนี่ยนะ"
"...." ผมหันหน้าไปอีกทาง
"คนอย่างกรูเนี่ยนะ มีค่าสำหรับเมิงขนาดนั้นเลยหรอ?" มือของมันเริ่มคลายออกผมจับไหล่มันแล้วสั่นเบาๆ "คิดดูให้ดีๆนะ...กรูน่ะ" ผมกลืนน้ำลาย "ไม่ได้มีค่าอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก..."
แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้งโดยผมไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนริมฝีปากบางๆนั่นประกบเข้ากับปากของผม มันค่อยๆกอดผมแน่นขึ้น ทำไมกัน?...ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอยากจะตอบโต้อะไรออกไปเลยนะ ทำไมกัน? โลกเริ่มหมุนไปมาโดยที่มีผมกับมันยืนอยู่ตรงหลาง
ในสมองของมัน ในหัวใจของมัน คิดอะไรอยู่นะในตอนนี้ มันค่อยๆถอนริมฝีปากนั้นออกมัน ค่อยๆคลายมือออกจากตัวผม สายตาของมันดูอิดโรยเต็มที ผมมองตามันแล้วรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่าง ไม่สิ คงจะมากมายที่มันอยากจะบอกกับแต่ก็นะ...
"กลับกันเถอะ..."
ผมพุดแล้วพยายามเดินขึ้นจากน้ำ ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมนะ? อะไรกันที่มันเกิดขึ้นกับผม เกิดขึ้นกับหัวใจของผม มันคืออะไร?
*************
จุ๊ฟฟฟ ทุกคนนะจร้าาาา 555 + คิดถึงมากมายยยยยยยยยย (พี่หมก....อืม ไม่มีราย คือพึ่งรู้จักคนในบอร์คนนี้คนแรกอ่า ขอเรียกหน่อยละกาน อิอิ)
ฝันดีนะคนเหงาทุกคนๆๆๆ
-
+1 น๊า อิๆ
ดูท่ามอส จะเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้โกแล้วละสิเนี่ย
อย่างนี้ยิ่งน่าลุ้นต่อเว้นแต่ว่าจะมีไรมาทำสะดุดอีก :เฮ้อ:
ฝันดีเช่นกันนะคราบ
-
:a5:
:m31:
มาต่อด่วนครับเพ่น้อง
-
มอสรับรักโกซะทีเถอะนะ นะ นะ นะ :3123:
-
:-[ :-[ :-[
หวานจริ๊งจริง ไม่ไหวแล้ว
เห็นทีต้องไปหาหมออีกหละ
น้ำตาลในเลือดขึ้นสูงไป
:z2: :z2: :z2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักกัน รักกัน โกรักมอส
-
โอ้ววววว เค้าบอกรักกันอีกแว้วววววว
แต่สงสัยอย่างนึง ไปจุ๊ฟกันที่น้ำตกแล้วคนที่ไปเที่ยวเค้าไม่มองกันหรอ
ไม่ใช่อะไรหรอก อายแทนเฉยๆ :o8: 5555
-
:z2:
ช่วงนี้น้ำตาลถูกมาก เราเลยได้ชิมของหวานบ่อยๆ
ชอบจริง..บรรยากาศแบบนี้ อบอุ่น กุ๊กกิ๊ก
ตอนกอ่นมีเลือดกระฉูดอีกต่างหาก
ไม่ได้อ่านหลายวัน เกือบสิบหน้าแน่ะ
มอสโก..สองคนกำลังดีแล้วล่ะครับ
จิ้ม + เพื่อขอบคุณ และเป็นกำลังใจด้วยความชื่นชมครับ
:L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1:
:z2:
-
ง๊าาาา เกิดรายขึ้นเนี้ยยย
ทามไม มาหน้า 53 ได้ง๊ายยยย
กรี๊ดดดดดดดดดด
-
:-[ แอรั๊ยยยยยยยยยยย
จะหวานไรกันมากมายค๊า
-
ทำไมโกต้องปฏิเสธความจริงขนาดนี้ด้วยนะ แหมหลายตอนแล้วน้ายังไม่พออีกหรอ :laugh:
-
สงสารโก :m15: ทำซะขนาดนี้แล้ว มอสก็ยอม ๆ ไปเหอะน่าทำปากแข็งอยู่ได้ พลาดไปแล้วจะหาว่าไม่เตือน :angry2:
-
:z2:
-
รอต่อปายยยยยยย
ช่วงนี้บอร์ดเป็นไรหว่า
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ
เริ่มหวานกันขึ้นเรื่อยๆนะคะ
เราว่ามอสคงกำลังสับสนในตัวเองอย่างแรง ทุกอย่างที่โกทำให้มันก้อทำให้รู้สึกดี แต่ผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะมองผู้ชายด้วยกันเลยคงไม่แน่ใจในความรู้สึกที่เกิดขึ้น ถึงจะรู้อยู่เต็มหัวใจว่าโกรักและอยากอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป แต่มอสไม่รู้ว่าตัวเองจะ รัก ผู้ชายได้รึเปล่า
สำหรับโก โกรู้อยู่แล้วว่าต้องการอะไร การที่โกทำทุกอย่างที่ผ่านมา และยอมที่จะรอ อันนี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องเซ็กซ์นะคะ เราหมายถึงรอให้มอสเปิดใจยอมรับโกอย่างเต็มหัวใจ ก้อคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่ยังไงก้อทำให้เต็มที่นะโก
เรื่องที่ยังค้างคาใจของเราอีกเรื่องคือ เบลล์ ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเบลล์ถึงจากไปโดยไม่บอกอะไรมอสเลย
-
โก คงมีเรื่องมากมายอยู่ในใจ ,มอสก็อย่าโทษตัวเองเลยนะคร้าบ
ปอลอ : เอิ้กๆ เป็นเกียรติแก่ตนเองและวงศ์ตระกูลมากมายคับ มอส :impress:
:bye2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
หวานกานซะ
มอส รับ รัก โก เหอะ
อิอิ
-
:3123:
มารอตอนดึกค๊าาา
-
มากรี๊ดเด็กเดค เลือดสีส้ม อิอิ :m1:
เพิ่งอ่านถึงหน้าที่สองเอง 555 :o19w
หนีไป :a12: ก่อนนะคะ
-
เจ็บเนอะ เจอมอสพูดแบบนั้น เป็นเราคงตอบไปเลยว่า "มีสิ มีความหมายมากด้วย" ฮ่าๆ
แต่ก็นะ รอมาได้ตั้งนานก็ค่อยๆเป็ฯค่อยๆไปล่ะกันนะ เดี๋ยวได้เจ็บมากกว่านี้ :L3:
อยากมีคนพิเศษมั่ง :monkeysad:
-
:z13: ทะลุไปถึง ชินจัง เลย :กอด1:
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ
มอสกะโกไปเที่ยวกันถึงไหนแล้วเนี่ย :m7:
-
:3125:
แง๊ๆๆๆๆ
อ้เลวของพี่มอสหายไปไหนแล้ววว
กรี๊ดดดดด
-
ดีคร๊าฟฟฟฟฟ คิดถึงมั่กมากเลยยยย หายไปอ่านชีวะ แล้วการสอบก็เสร็จไปได้ด้วยดีๆๆๆ อิอิ มาต่อกันเลยให้หายคิดถึงงงงงงงงงง
ผมหยุดยืนอยู่ที่ประตูรถด้านหลังถอดเสื้อออกแล้วบดน้ำออก หัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเห็นเงาไอ่เลวเดินตามาจากกระจกรถ
"ตัวเปียก แล้วทำไงเนี่ย?" ผมถามมัน
"มีเสื้อสูทท้ายรถ แต่กางเกงไม่มี...."
"อ่าว...แล้วจะกลับไง?" ผมหันไปถาม
"ก็...ใส่เสื้อไปก่อนแล้วไงค่อยว่ากัน"
ผมพยักหน้ามันเดินไปเอาเสื้อจากท้ายรถเป็นเสื้อสูทสีดำผมคว้ามาแล้วใส่ ส่วนกางเกงก็ตัวเดิมน้ำเปียกโชกครับท่าน แล้วจะใส่เสื้อทำไมวะ ค่าเท่ากัน ผมนั่งอยู่เบาะหลังเพราะรู้สึกว่าตัวเองเพลียๆ (หิวด้วย) ไอ่เลวเริ่มออกรถ ตัวเมิงนี่เปียกกว่ากรูอีกนะ ไม่หนาวรึไงวะ ผมตัดสินใจยื่นผ้าคลุมตัวให้มัน
"อะ...เดี๋ยวก็แข็งตายหรอกมึง..."
"เอาไปเหอะ กรูไม่หนาวหรอก..."
"ไม่หนาวอะไรเมิง? เอาไปเลย"
"..."
ผมก็เลยเอาผ้าคลุมที่ตัวมันซะเลย มันทำหน้าตื่นๆก็ไอ่บ้าเอ้ยแค่อากาศปกติก็หนาวแล้วนะนี่เมิงกระโจนลงน้ำแถมยังมานั่งตากแอร์อีกให้มันรู้ไปดิว่าเมิงจะไม่หนาว กรูไม่เชื่อหรอก บรรยากาศภายในรถเริ่มเงียบเพราะมันไม่เปิดเพลงเหมือนตอนขึ้นมา ผมนั่งพิงประตูรถเอาหัวอิงกระจกตาก็เหม่อออกมองทิวทัศน์ข้างทาง
ถ้ากรูเป็นแค่ต้นไม้ก็คงดีสินะ ถึงนะปลิวไปตามแรงลมแต่สุดท้ายก็กลับมาตั้งตรงเหมือนเดิม แต่มันไม่เหมือนกันน่ะสิ ใจก็กรูตอนนี้มันไม่เหมือนกับตรงไม้เลย ทำไมนะ? ทำไมมันถึงกลับมาตั้งตรงแบบต้นไม้พวกนั้นไม่ได้ละ หรือว่ากรูจะต้องยอมให้มันแอนไปกับแรงลมแบบนั้น...แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งมันเกิดโคนล้มขึ้นมาละ กรูจะทำยังไง?
ผมรอยจูบที่พึ่งผ่านมาไม่กี่นาทีนั้นวนกลับเข้ามาในหัวของผม มันมักจะทำแบบนี้ตลอดตอนที่มันไม่รู้จะทำยังไงกับผม ทำไม?...มันถึงเลือกที่จะทำแบบนั้น ทั้งๆที่คนอย่างผม คนอย่างกรูมันมีค่าสำหรับเมิงมากมายขนาดนั้นเลยรึไง? กรูสำคัญกับเมิงมากมายแค่ไหนกัน ทำไม...การที่กรูแสดงออกมาตลอดว่ากรูเกลียดเมิงมันไม่ทำให้เมิงเกลียดกรูตอบบ้างละ
ถ้าเกิดมันเป็นแบบนั้น กรูจะรู้สึกกว่าการที่เมิงคิดอะไรบ้าๆแบบนี้กับกรูจริงๆนะ ต่อให้เมิงต่อยกรู เตะกรู ยิงกรูอีกซักกี่ร้อยครั้ง มันก็คงไม่ทำให้กรูต้องทรมานกับตัวเองมากเท่ากับการที่เมิงทำแบบนี้ จริงๆนะ...
เปลือกตาค่อยๆลืมขึ้น นี่กรูหลับไปตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย ผมมองออกไปข้างนอก อะไรเนี่ยยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ? อะไรวะ?...ผมมองไปที่มัน ความเงียบเกาะกินไปทั่วบริเวณมันเงียบจริงๆนะ มันไม่พูดไม่จา ได้ยินแต่เสียงล้อรถที่หมุนไป จู่ๆสมองผมมันก็คงจะสับสนอะไรบ้างอย่าง ผมของสถานที่แห่งหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนที่รู้คือมันเป็นที่ๆน่าจะทำให้มีความสุข
มันคือที่ไหนกันวะ...อยากไปจัง
"ถ้าไม่ลำบาก...ขอลางานซักสองวันนะ"
"หือ...ตื่นแล้วหรอ?" มันมองผมผ่านกระจกมองหลัง "ลา...ทำไม"
"พักผ่อน..."
"จะไปไหน?"
"ไม่รู้สิ...อยากไปที่ไหนซักที่"
"ขอเป็นโชเฟอร์ให้ได้มั้ย?"
"แล้วงานละ..."
"ชั่งเถอะหน่า..." มันหันมามองผมแล้วหันกลับ "ขอเป็นโชเฟอร์นะ...จุดหมายของนายท่านคือที่ใดครับ"
"เหอะ...อะไร?"
"นายท่านต้องการไปที่ไหนครับ..."
"อืม...อย่างนั้นก็ รบกวนด้วยนะ... ช่วยพาไปที่ที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขทีนะครับ"
"ได้ครับ...นายท่าน" มันพูดทีเล่น ดูมันสิ...อะไรของมันเนี่ยบ้าไปแล้ว
"ดีจัง...ที่ได้เป็นโชเฟอร์ให้คุณ"
"ไม่เหนื่อยรึไง?"
"ก็เคยบอกไปแล้ว...ว่าทุกอย่างเพื่อคุณจริงๆ"
"55+ หรออออ"
"ก็เอ่อ สิ...อย่านะ เดี๋ยวจับกดซะให้เข็ด อะ...เอ๊ะ! หรือว่าชอบหว่า"
"เงียบไปเลยนะเมิง ทะลึ่งละ!!"
"55+..."
มันหัวเราะ แหม เอาเชียวนะเมิงน่ะ หื่นจริงๆไอ่เลวนี่ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปก็เริ่มเห็นบ้านคนบ้างแล้วแสดงว่าลงมาจากเขาแล้ว ที่นี่มันสวยจริงๆนะเนี่ยมองก็ไปก็สบายตาดีชะมัดเลย
"มอส..."
"..." มันปลุกผมออกจากภวังค์ "หือ..."
"เอ่อ...เป็นอะไรรึป่าว?"
"หือ?..."
"ก็เห็นดูแปลกๆ ตั้งแต่ตอน..."
"เปล่านิ" ผมพูดแทรกขึ้น "ก็แค่อยากพักบ้าง..."
"หรอ?...ไม่ใช่เพราะว่า..."
"ไม่มีอะไรจริง.." ผมพูดแทรกขึ้นอีกแต่คราวนี้มันคงจะทนไม่ไหวจริง
"ไม่ใช่เพราะกรูใช่มั้ย..." นึกว่าจะตะคอกแต่กลับทำเสียงสั่นซะงั้น
"..."
"มอส...พูดจริงๆนะ กำลังกลัวอะไรอยู่หรอ? ทำไม...ทำไมเมิงถึงไม่เคยฟังในสิ่งที่กรูพูดบ้างเลย"
"..."
"เมิงเคยคิดถึงกรูบ้างมั้ย? ตลอดเวลากรูรับรู้มาโดยตลอดว่าเมิงเกลียดกรู แต่จะให้กรูทำอย่างเมิง กรู..."
"..."
"กรูทำไม่ได้จริงๆ"
"โก...สิ่งที่เมิงคิดกับกรู มันคืออะไรกันแน่..."
"นี่เมิงยังไม่เข้าใจอีกหรอ?..."
"ถ้ามันคือความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ กรูก็อยากจะให้เมิงเก็บมันเอาไว้"
"..."
"เพราะในความเป็นจริง...กรูกับเมิงก็เป็นผู้ชาย"
"..."
"กรูทำไม่ได้จริงๆ..."
"แต่กรู..." เสียงมันเริ่มสั่น
"เก็บสิ่งที่ดีๆของเราเอาไว้เถอะนะ"
"แต่กรูรักเมิงนะมอสสสส!!" มันพูดเสียงดังแล้วหักรถหลบข้างทาง เหตุการณ์สับสนไปหมด มันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นมันร้องไห้และทุกครั้งที่มันร้องไห้ก็เพราะผม ทำไม? ผมถึงได้ทำให้คนอย่างมันร้องไห้ได้มากมายขนาดนี้นะ...
"..." ผมหันไปข้างนอกแล้วกัดฟันพูด "โก...ถ้าเมิงยังเห็นว่ากรูเป็นเพื่อนเมิงอยู่ช่วยทำหน้าที่โชเฟอร์ต่อทีนะ"
มันเงียบไปสิบกว่านาทีแล้วจู่ๆมันก็หันมามองหน้าผมขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับแล้วออกรถไป ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆนะ หัวใจของผมมันบีบสั่นระรัวไปหมด ดวงตามันแดงก่ำจริงๆหูร้อนผ่าว นี่...โก หัวใจเมิงทำด้วยอะไร ทำไมเมิงถึงได้รักมากมายได้ขนาดนี้ ทำไมความรู้สึกของเมิงมันเข้ามาเกาะกินหัวใจของกรูได้
กรู...
*********************
โอ๊ยยย เมื่อยอ่า แต่ไงก็ติดตามกันนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ ใกล้จบแล้วเน้ออ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับผมมมมม รักเป็ดทุกตัวตน
-
:z13:
จิ้มคนเขียน
:o12: :o12: :o12:
เศร้างะ แต่ก็เข้าใจมอสอะนะว่า คนที่แบบชอบผู้หญิงมาตลอดอยู่ๆจะมาให้ทำใจชอบผู้ชายด้วยกัน
แล้วแถมยังเป็นคนที่คิดว่าเค้าเกลียดเรา และเราก็เกลียดเค้า จนเรียกว่า ไอ้เลวอะ
จะให้ยอมรับง่ายๆก็แปลกละ แต่อ่านแล้วสงสารโกจังเลย
กี่ปีแล้วนะเนี่ยที่ต้องถูกคนที่รักเกลียดแล้วพอต้องการความรักยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก :เฮ้อ:
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ จะดิ้นรอ เมื่อยมือก็พักสักแป๊ป อิๆ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:monkeysad: :monkeysad:
เศร้าจังเลย สงสารโก มอสทำแบบนี้ทำไม
-
สงสารโกจังเลย :o12: :o12: :o12:
เมื่อไร มอส จะยอมรับความรู้สึกโกซักที :m15:
-
ยังเศร้าและสับสนกันอยุ่เลย :serius2:
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันหนอ
-
ทำไมมันถึงเป็นยังงี้อ่ะ มอสทำไมน้า คนที่รักเรามากมายขนาดนี้
ยังทำร้ายเค้าได้แบบว่า ปากบอกไม่รัก แต่ก้อยังทำเหมือนให้ความหวังเค้า
มันทำให้เค้าเจ็บไปเรื่อยๆ อย่างมีความหวัง เศร้าวุ้ย
:o12: :o12: :o12:
:z3: :z3: :z3:
-
หายไปตั้งนาน
คิดถึงมาก ๆ เลยอ่า
รอตอนต่อไปครับ
-
เศร้าจังเลย :monkeysad:
ใกล้จบแล้วด้วย จาลงเอยยังไงเนี่ย
สงสารโกจัง มอสใจแข็งมากมาย
บวก 1 ให้แล้วจ้า กลับมาต่อไวๆนะ :L2:
-
มอสคงสับสนมากเมื่อโกบอกรักออกมา ตอนนี้สำหรับมอสมันไม่ใช่แค่รักหรือไม่รัก แต่มันเป็นเรื่องแล้วจะทำไงต่อไปมากกว่า
เราเห็นด้วยนะที่โกแสดงความรู้สึกออกมา รักใครก้อรักให้สุดๆ คำตอบจะเป็นอย่างไร จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง
-
:m15:
ไมพาร์ทนี้มันเศร้า ๆ แปลก ๆ น้า
ทำไมต้องคิดมาด้วยล่ะมอส
โกเค้ารักมอสนะ
มอสก็รักโกแล้วจะทำร้ายตัวเองทำไมอ่ะ
ไม่เข้าใจเลย :monkeysad:
-
เศร้่า
จนพูดไม่ออก
:z3: :z3: :z3:
-
ใกล้จะจบแล้วจริงๆหรอ
ยังอยากอ่านต่อยุ่เลย
ยังไงก็มีตอนพิเศษหน่อยเถอะนะ *ปิ๊งๆ*
ปล. แล้วโก2 หายไปไหนอ่ะ แต่ช่างมันเถอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วมันเศร้าๆยังไงไม่รู้ :m15: :m15:
แต่ที่รู้ คือ
มันค้าง :z3:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เห้อ
-
สงสารโกอ่ะ มอสก็รับรักโกไปซะทีเหอะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงง :m15:
-
ง่า :o12:
-
รับรักเค้าเถอะน้ามอส เฮ้อลำบากใจแทนเลยอะ :z10:
-
โอย ใจละลาย
-
โกสู้ๆๆๆ :กอด1:
-
. . . .โกทิ้งมันเลย เรื่องมากจริง แล้วจะรู้สึกเน้อ ไม่มีเรา 5 5 55 .. . .ดูสิ จะทำไง . . . . ใกล้จบแล้วเหรอคะ
.. .
-
ไมมันถึงเศร้าจังอ่ะ
แง้ ๆๆ :sad4:
โก สู้ต่อไปน้า
เย้ ๆๆ :z2:
-
+1 ติดสินบนคนแต่ง แต่งให้รักกันทีเถิด :sad4:
ต้องการความหวานนนนนนน
-
โห เศร้า
มอสใจร้ายอ่ะ :o12:
-
แอบน้ำตาซึม
เมื่อไหร่พี่มอสจะยอมรับพี่โกเข้าไปในใจซักทีนะ
:monkeysad:
-
หรือจริงๆมันมีอะไรมากกว่านั้นปะ
แบบว่ายังไงๆก็ยอมรับไม่ได้
เดาไปเรื่อยแฮะกุ :t3:
-
:sad4:
ม๊ายยยยยย
อีมอสสส
ทามโก ของฉันร้องไห้
:m31:
โก สู้ๆ ๆ นะ :L1:
-
เศร้าอ่า...... :o12:
ทำไมต้องยึดติด กับการที่เป็นผู้ชายด้วยกันด้วยน้า
ความรักน่ะ มันมีเพศซะเมื่อไหร่ สังคมและตัวเราเองต่างหากที่ไปเลือกเพศให้มัน (มีคนเคยเขียนไว้แบบนี้ผมว่าจริงนะครับ)
สู้ๆ โกๆ
-
ดีคร๊าฟฟฟ มาต่อซะช้าเลย แต่ก็ยังคิดถึงทุกเป็นเลยยยย
ผมรู้สึกถึงแสงอะไรบางอย่างที่มากระทบกับเปลือกตา ค่อยๆลืมตาขึ้นมันเป็นภาพมัวๆของแสงที่ส่องเข้ามาผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นพลางขยี้ตาตัวเองเบาๆ เห็นไอ่เลวยืนหันหลังให้ข้างหน้ามันเป็นวิวทิวทัศน์ของต้นไม้มากมาย แสงแดดเล็ดลอดผ่านกิ่งก้านพวกนั้น มันเป็นแสงในยามเย็นแล้ว ผมเปิดประตูออกไปไอ่เลวก็ค่อยๆหันมามอง
"ตื่นแล้วหรอ?.."
"อืม...นี่ที่ไหน?"
"ไม่รู้เหมือนกัน ข้างทางน่ะ แต่เห็นมันสวยดีเลยจอดแวะ"
"คงจะเหนื่อยละซินะ" ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆมัน
"ไม่...ก็บอกแล้วไงว่าไม่เคยเหนื่อย"
"เห็นนกนั่นมั้ย?" ผมขี้ไปที่นกตัวหนึ่งที่กำลังบินถลาไปจับกิ่งไม้
"ไหน?" มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"นี่...ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้นะ" ผมหันไปบอกมัน
"อ๋อ เห็นละ ทำไมหรอ?"
"ป่าว...ก็ถามดู อยากรู้ว่าสมองเมิงยังดีอยู่ป่าว" ผมหันไปมองหน้ามัน มันทำหน้าเอ๋อ ครับ..."555+ " ผมหลุดขำ
"สาด กรูงอนแล้ว" มันหันหลังแล้วกอดอก
"ทำเป็นตุ๊ดไปนะเมิง เดี๋ยวกรูถีบอัดต้นไม้ซะเลย"
"555+ อย่าเมิงเนี่ยนะจะถีบกรู" มันหัวเราะแล้วหันมาตั้งท่าจะจับผม ผมเลยรีบถอยออกมาก่อน
"หยุดเลยเมิงง..." ผมขี้หน้ามัน
"โห...ชี้หน้าเลยหรอเมิงงง!!"
"ก็เอ่อดิ อย่านะเมิง..." ผมเดินไปที่รถ
"มอส..."
"อะไร..." มันทำหน้าปั้นหน้าเศร้าแล้วเดินเข้ามาหาผม เสียงมันดูแผ่วๆลง
"มาให้กรูกอดทีดิ นะๆ"
"เรื่องอะไร?..."
"อืม..." มันหยุดยืนตรงหน้าผมแล้วก้มหน้า "กรูว่าคงถึงเวลา..."
"..." ผมขมวดคิ้วท่าทางของมันแปลกๆว่ะ
"ตอนกรูขับรถกรูก็คิดถึงเรื่องของเมิงมาตลอด มันทำให้กรูแทบจะคลั่ง แต่พอกรูได้เห็นหน้าเมิงจากกระจกหลัง..." มันกลืนน้ำลาย "แค่นั้น ความคิดทุกอย่างมันก็หลุดหายไป หายไปเลยจริงๆ"
"..." มันเงยหน้ามองผม
"กรูตัดสินใจแล้ว ว่ากรูจะทำใจเรื่องของเมิง.."
"อืม..." ทำไมวะ? ทั้งๆที่ถ้ามันพูดแบบนั้นกรูไม่ใช่หรอที่ควรจะเป็นคนดีใจ แต่ทำไมหัวใจมันถึงหดเหลือสองเซนวะ!!
"แต่กรูขออย่างหนึ่งได้มั้ย?"
"ขอ? ขออะไร?"
"มาอยู่กับกรูนะ กรูสัญญาว่าจะไม่คิดอะไรกับเมิงไปเกินเลยกว่านี้แล้วจริงๆ"
"เฮ้ยย...อะไรของเมิงเนี่ย?" ผมหันหลังเปิดประตูรถทันทีแต่มันคว้าแขนผมไว้ก่อน
"นะมอส...พอกรูมีเมิงอยู่ใกล้ๆแล้วกรูรู้สึกไม่เหนื่อยเลยจริงๆวะ"
"โก...เมิงบอกว่าเมิงจะทำใจจากกรู แต่เมิงจะให้กรูไปอยู่ด้วยเนี่ยนะ!"
"ก็ใช่งั้น...แบบเพื่อน แบบผู้อาศัย"
"กรูไม่เชื่อหรอกว่าเมิงจะทำได้น่ะ นี่ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกันเมิงยังขนาดนี้ แล้วถ้าอยู่ร่วมบ้านเดียวกันมันจะไม่เกินเลยไปกว่านี้รึไง?"
"แต่..."
"พอเหอะโก...เมิงทำใจเหอะจริงๆนะ"
"ทำไมวะ? มอส...เมิงจะทำร้ายจิตใจกรูอีกมากแค่ไหน แค่ไหนเมิงถึงจะยอมรับกรูได้"
"..."
"แค่ไหนถึงจะพอกับความรักของกรูที่เมิงจะรับได้??"
"..."
"เมิงต้องเกลียด ต้องโกรธ ต้องทรมานกรูไปอีกนานแค่ไหนละมอส..."
"..."
"กรูต้องรอเมิงอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน กรู...กรูต้องร้องไห้ให้เมิงอีกกี่ครั้ง" มันเสียงสั่น
"..."
มันค่อยๆคลายมือผมออก ผมควรจะทำยังไง ทุกคำพูดที่มันพูดออกมา ผมรับมันไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง มันมองผมก่อนจะทำท่าหัวเสียแล้วกลับไปยืนที่เดิม โอ๊ยยยย..
อย่าทำให้กรูต้องสับสนไปมากกว่านี้ได้มั้ย? อย่าทำให้กรูต้อง....
"เฮ้ยยยย..."
"...."
"มอส..."
ผมกอดมันแน่นไม่มีใครคิดว่าคนอย่างผมจะวิ่งเข้าโผลกอดมัน ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าทำไม? แต่รู้สึกดีจังวะ
"ขอบคุณนะ..."
"..." ผมค่อยๆคลายมือออกจากตัวมัน "ถ้าเกิด...สิ่งที่เมิงทำมาตลอดเพื่อกรู"
"..." มันหันหน้ามามองผม
"แล้วสิ่งที่กรูควรทำคืออะไร?..."
ไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับมา ความเงียบเกาะกินบรรยากาศโดยรอบ ตาผมประสานกับตามมันราวกับกำลังใจกระแสจิตแทนภาษาพูด ผมพึ่งสังเกตเห็นความรักมากมายจากแววตาของมัน...
**************************
อ๊าาาาาาาาาาาา คิดถึงทุกผู้ทุกคนเน้อ ต่อช้าไปหน่อยไม่ว่ากันเน้อ(กำลังซุ่มโปรเจคใหม่อยู่ อิอิ) ไงอย่าพึ่งเบื่อน๊าาา ตามกันเยอะๆเน้อคับผมมม
จ๊วบบบทุกคนน ใกล้วันมาฆบูชาละ อย่าลืมไปทำบุญเน้ออออ ชาติหน้าเผื่อจะได้มาเจอกานนน 555+
-
ไม่เบื่อหรอกค๊าฟฟฟ รักคนเขียน อิอิ สู้ๆครับ ยั่งรอตอนถัดไป อิอิ
-
. . . .โกก็ขู่ไปเลยดิ ว่าจะกระโดดลงหน้าผาไรเงี้ย มอสมันจะได้โดดตามจบเลยเป็นไง . ..ล้อเล่ง เมื่อไหร่จะเปิดใจซะทีน้า
-
รอตอนต่อไปน๊ะ
-
มอสรีบ ๆ ใจอ่อน แล้วเปิดใจยอมรับโกมาสักทีเหอะ
สงสารโก จังเลย :m15:
-
บอกๆไปเหอะมอส ยังไม่แน่ใจอะไรอี๊ก
ที่เป็นอยู่อ่ะเค้าเรียกว่ารัก คนอ่านเค้าลุ้นจนเหนื่อยแล้วเนี่ย
ยังคิดอะไรอยู่
:z3: :z3: :z3:
-
:a5:
:z6:
:beat:
รอต่อไป
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เราก็ไม่รู้นะว่าอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้เรียกว่าเปิดใจได้หรือยัง
แต่ก็กล้าที่จะบอกว่า โก ยังทำใจเรื่องมอสไม่ได้
ขณะเดียวกันนั้น มอส ก็เริ่มรับรู้ถึงความต้องการบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ
เพียงแค่รู้ว่ามันรู้สึกดีที่มี โก อยู่ใกล้
โกเองก็เป็นเช่นนั้นจากคำพูดที่โกได้บอกออกมา
"มาอยู่กับกรูนะ กรูสัญญาว่าจะไม่คิดอะไรกับเมิงไปเกินเลยกว่านี้แล้วจริงๆ"
"เฮ้ยย...อะไรของเมิงเนี่ย?" ผมหันหลังเปิดประตูรถทันทีแต่มันคว้าแขนผมไว้ก่อน
"นะมอส...พอกรูมีเมิงอยู่ใกล้ๆแล้วกรูรู้สึกไม่เหนื่อยเลยจริงๆวะ"
ถึงอย่างั้นก็เถอะ มอส หัวใจของนายเริ่มที่จะแง้มมองสิ่งรอบตัวบ้างแล้วใช่ไหม?
ขอบอกไว้อย่างหนึ่งว่า ความเงียบที่เกิดขึ้นในท้ายตอนนี้มันสะท้อนให้เห็นชัดเจนว่า
มอส รับรู้แล้วว่า ตัวเองก็ควรที่จะทำไรบางอย่างตอบแทนกลับไปบ้าง
ส่วนโก ก็ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้ๆรักตอบบ้างไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว
ถ้าจะถามว่าในตอนหน้าจะเป็นเช่นไร ก็เดาได้หลากหลายทาง
แต่ นิว จะขอเดาว่า
"โก กูว่าเราควรจะอยู่ๆห่างกันว่ะ ห่างกันจริงๆ กูขอลาออก"
"จนถึงตอนนี้มึงยังไม่เข้าใจกรูใช่ไหม มอส กูขอแค่อยู่ใกล้ๆก็พอ"
"กูไม่ขออะไรมากกว่านี้ แต่มึงอย่าทำอย่างนี้จะได้ไหม กูเจ็บมามากแล้ว"
และแล้วก็คงต้องรออ่านตอนหน้าต่อไป
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
อย่าบอก ในมันที่สายไปเลยนะ :เฮ้อ:
-
อยู่ด้วยกัน มอสจะได้ใจอ่อน อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาลงต่อด่าวนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:a5:
เอริ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อตอนต่อไปเลยได้ป่ะ
อยากอ่านแล้วอ่ะ
นะนะนะนะนะนะนะนะนะ
-
เด๋วพอโกตัดใจได้แล้วอย่ามาง้อนะเว้ยไอ้มอส ชิชิชิชิชิ :m16:
-
ในที่สุด มอสก็ใจอ่อน ?
-
ไม่อยากจะคาดเดาเหตุการณ์
มันแปลกๆอ้ะ
แต่ก้ออยากให้มอสเห็นใจโกบ้าง รู้ใจตัวเองซะที :เฮ้อ:
บวก 1 ให้คนแต่งนะจ๊ะ
-
โกเอ๊ยยย ทำไมเอ็งถึงรักมากขนาดนี้เลยเนี่ย
ส่วนมอส ใจอ่อนได้แล้วลูก ไหนๆก็เสียตัวให้เขาแล้ว เดี๋ยวเขาน้อยใจหนีหายไปลูกในท้องไม่มีพ่อไม่รู้ด้วยนะ
รอตอนต่อไปเจ้าคะ อ่านแล้วลุ้นมากมายคู่นี้ อยากมีคนที่รักเรามากๆแบบโกสักคน เฮ้อ...
-
โกบอกจะทำใจ แต่ขอให้มอสไปอยู่ด้วย
ถ้าเห็นกันอยู่ทุกวันแล้วจะทำใจได้ไงคะ
:serius2:
เราว่าเว้นระยะห่างสักนิดก้อดี ต่างคนต่างไปทบทวนสิ่งที่ผ่านมา อะไรที่มันอยู่ใกล้เรามากเกินไปบางทีเราก้อมองไม่เห็นนะคะ
:z3:
-
จริงๆ โก มันก็น่ารักดีนะ มอส
:L2: พยายามเข้าเจ้าตัวเล็ก เอิ้กก
:bye2:
-
รอต่อไป
-
เศร้า รัน ทด จริงๆเลยคู่นี้
เมื่อไหร่จะสมหวังกันซะทีนะคู่นี้
อุปสรรคเยอะจริงๆเลย
โกจ๋าสู้ต่อไป
มอสกำลังจะใจอ่อนแล้วววววว o13
-
กำลังคิดอยู่ว่าจะจบไงดีวะ 55+ แต่ก็ต่อกันเถอะเนอะ
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า วันนี้มันก็เหมือนกับวันเดิมๆ เหมือนวันก่อนๆที่ตัวกรูเองก็เผชิญมันมาแต่ทำไม? วันนี้กรูถึงได้รู้สึกเหงาอย่างนี้วะ แต่เอาถึง...ชีวิตมันคงต้องเดินต่อไปจะมานั่งเศร้าตลอดไม่ได้หรอก ผมมาบริษัทแต่เช้าแต่พี่นิดแกก็มาก่อน...
"หวัดดีคับพี่นิด คนอื่นๆยังไม่มาหรอคับ?" ผมยกมือไหว้แล้วยิ้มให้แก
"อ๋อ...ยังเลย พี่ก็มาคนแรกเสมอแหละ แล้ว...ทำไมวันนี้มาเช้านักละ?"
"พอดีนอนไม่ค่อยหลับน่ะคับพี่.."
"..." แกหันมายิ้ม
"อะไรคับ..." แกทำหน้ายิ้มๆแล้วเดินมาหาผมหันซ้ายหันขวาดูแปลกๆ
"คิดถึงเขาละสิ..." แกยิ้มคำพูดนั่นมันทำให้ผมถึงกับสะอึก
"ค...ใคร?"
"ไม่ต้องมาปากแข็งเลย ตั้งแต่ผู้จัดการเขาไปดูงานมาเนี่ยพี่ก็เห็นน้องดูซึ้มซึม..."
"ไม่นี่คับ...ผมคงจะเหนื่อย" ผมพูดปัดแล้วเดินไปที่โต๊ะแต่พี่แกยังไม่เลิกเดินมาหลังผมมา อะไรเนี่ย ผมอึดอัดรู้มั้ยคร๊าฟฟ
"พ่อผู้ร้ายปากแข็ง...พี่รู้นะว่าแกน่ะชอบเขา ก็ยอมๆเขาไปเถอะหน่าาาา พี่ลุ้นอยู่นะ"
"พี่นิดคับ...ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันเลยนะ" ผมหันไปโต้บ้าง
"มอส...พี่พูดจริงๆนะ คือ พี่ว่าผู้จัดการเขาคงต้องชอบแกแน่ๆเลย เขาเคยหลุดปากบอกกับพี่นะ เมื่องานฉลองปีใหม่ที่แล้ว เขาบอกพี่ว่า..."
"หือ?..." ผมขมวดคิ้ว
"เขาบอกพี่ว่า...เขาเกลียดงานพวกนี้มากๆเพราะเขาไม่เคยจะชอบมันเลย แต่เขาบอกว่ามีคนๆหนึ่งทำให้เขารู้สึกดีกับการได้อยู่ใกล้งานพวกนี้"
"..." ผมกลืนน้ำลาย "แล้วไงคับ ไม่เกี่ยวกับผมซักหน่อย..."
"มันก็คงไม่เกี่ยวหรอก ถ้าพี่ไม่รู้ว่าเพื่อนที่ผู้จัดการพูดถึงหมายถึงแกน่ะ..."
"..." เอ๋อแดกคับพี่น้อง สาดนี่กรูต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆที่มันทำ ที่มันพูดอีกมากแค่ไหน
"มอส...ใจอ่อนเถอะ พี่ว่าเขาคงรอแกมานานแล้วละ"
"..." ผมหลับตาพยายามฝืนใจให้ตัดใจ พี่นิดไม่น่าจะพูดถึงมันเล้ย "พี่นิดคับ...ฟังครั้งสุดท้ายนะคับ ต่อให้มันจะทำอะไรมากกว่าผมก็คงจะทำอะไรอย่างที่พี่ต้องการไม่ได้หรอกนะคับ" ผมพูดแล้วเดินห่างออกจากพี่นิดไปที่โต๊ะทำงาน ทำทีเป็นจัดนู้นจัดนี่
"แล้วถ้าเขาถึงขนาดสละคลีนิกหมอฟันแล้วยอมเสียตังค์เป็นล้านๆเพื่อมาเปิดบริษัทนี้ให้แกละ??"
"...." ตายคับ อึ้งสุดๆ อะไรกันเนี่ย? ทำไมมันถึงไม่บอกอะไรผมเลย นี่มันเรื่องอะไรกัน
"มอส...ถือว่าพี่ขอร้องนะ ผู้จัดการน่ะ เขา..."
"นี่มันให้พี่มาพูดเรื่องบ้าๆนี่กรองหูผมใช่มั้ย?..."
"หือ?..."
"มันต้องการอะไรจากผมกันแน่ ไอ่บ้านั่นน่ะ!!!"
ผมพูดแล้ววิ่งออกไปจากบริษัท นี่มันเรื่องอะไรกัน ถึงกับยอมเสียคลีนิกหมอฟันแล้วมาเปิดบริษัทแบบนี้ ไอ่เลว...เมิงทำบ้าอะไรของเมิงเนี่ย!! ที่เมิงทำไปมันมากเกินไปแล้ว มากเกินไปแล้ว ผมล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าแล้วกดโทรหามันทันที
"....ฮัลโหล..."
"ฮัลโหล...ไอ่เลวเมิงอยู่ไหน?!!"
"หือ?...อะไรของเมิงเนี่ย"
"กรูถามว่าเมิงอยู่ไหน..."
"กำลังขี่รถกลับแล้ว..."
"อืม...ถึงแล้วมาหากรูด้วย กรูมีเรื่องจะคุยกับเมิง"
แล้วผมก็กดวางไป ตอนนี้ความรู้สึกมันจะโมโหก็ไม่ใช่จะเห็นใจมันก็ไม่เชิง อยากจะรู้ว่าที่มันทำไปมากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร? ตั้งแต่วันที่ไปเที่ยวกันวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลยเกือบสองอาทิตย์จนมันไปดูงาน จนถึงวันนี้...อะไร?คือสิ่งทีเกิดระหว่างกรูกับเมิง เมิงรู้มั้ยยิ่งกรูรับรู้เรื่องราวของเมิงมากขึ้นแค่ไหน ยิ่งกรูต้องมองเห็นเมิงจากอีกมุมที่ต่างออกไป ยิ่งเมิงทำให้กรูใจอ่อนลงเรื่อยๆ
มันก็ยิ่งทำให้กรูสับสน ลังเล ต่อให้กรูจะเสียตูดให้เมิงไปแล้วถึงสองคราแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่กรูร้องขอ กรูไม่ต้องการให้เมิงมาคิดอะไรแบบนี้กับกรู กรูก็แค่คิดว่าเมิงควรจะเกลียดกรูตอบบ้าง ก็เท่านั้น...แต่นี่! แต่นี่สิ่งที่เมิงทำ มันทำให้หัวใจกรูจะพังทลายลงตรงนี้แล้วจริงๆ ไอ่เลว!!
"มอส...มอส!"
เสียงไอ่เลวตระโกนมาจากที่ประตู ผมซึ่งกำลังแปรงฟันจะพูดก็คงจะไม่รู้เรื่องเลยเดินไปเปิดประตูให้มันในสภาพนั้น
"เฮ้ย..." มันตกใจ "555+ ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนก็ได้เมิง"
แล้วผมก็เดินเข้าไปแปรงฟันต่อในห้องน้ำซักพักก็เดินออกมา ไอ่เลวกำลังดูนู้นดูนี่อยู่
"ทำไร?..." ผมพูดมันหันมาแล้วยิ้มให้ผม
"ป่าว?...ว่าแต่เมิงแหละมีอะไรโวยวายใส่กรูใหญ่"
"ก็แค่มีเรื่องอยากจะเคลียร์กับเมิงก็เท่านั้น..."
"เรื่อง? เคลียร์? เรื่องอะไร?..."
"อืม..." ผมเดินไปนั่งลงกับพื้น "นั่งดิ" มันนั่งลงข้างๆผม
"เรื่องอะไรวะ?"
"ไอ่เลว...ถ้ากรูจะขออะไรเมิงอีกซักอย่าง..." ผมหันไปมองหน้ามัน "เมิงจะให้กรูได้ป่าว?"
"หือ?...อืม คิดก่อน"
"อะไรวะ? โห..."
"55+ เอ่อๆ ให้ดิ กรูก็ยอมเมิงมาตลอดแหละ"
"ช่วยเล่าเรื่องที่กรูไม่รู้...ให้กรูฟังได้มั้ย?"
"..." มันยิ้ม
"หือ...ว่าไงละ?"
"อยากรู้หรอ?...ทำไม?"
"เอาหน่า...ตอบกรูมาดิ"
"อืม...จะตอบอะไรละ?"
"อ่าว...ก็กรูบอกว่าเล่าเรื่องที่กรูยังไม่รู้น่ะ ให้กรูฟังหน่อย? กรูถามเมิงอยู่เนี่ย..."
"อยากรู้คำตอบจากกรูหรอ?..."
"ก็เอ่อดิ..."
"จะให้กรูตอบอะไรละ...ในเมื่อคำตอบของกรู ก็นั่งอยู่ข้างๆกรูนี่ไง?..."
"..."
"แล้วยังจะให้กรูตอบอะไร? เมิงยังอยากจะรู้อะไรอีกละ? ในเมื่อ เมิงก็รู้ดีว่าทุกเรื่องของกรูก็เพื่อเมิงทั้งนั้น..."
"..."
"มอส...เฮ้ออออ...พอกรูอยู่ใกล้เมิงทีไรกรูก็รู้สึกมีความสุขดีจังงง เฮ้ออออ" มันถอนหายใจแล้วบิดขี้เกียจ สาด...มันจับมือผม อีกแล้ว ไอ่บ้านี่ฉวยโอกาสจริงๆ แต่กรูก็ยอมวะ..
"..." ผมหันไปมองหน้ามันแวบหนึ่งแล้วหันกลับ
"มอส...กรูไม่เคยจะเข้าใจเมิงเลยจริงๆถึงสาเหตุที่เมิงเคยเกลียดกรูจนเข้าไส้ขนาดนั้น" มันหันมามองหน้าผม "แต่กรูก็ยอม...เพราะกรูรู้ว่าคำแก้ตัวของกรูคงจะไม่ช่วยอะไร? กรูเลยพยายามทำให้เมิงเห็นกรูอยู่ในสายตามาตลอด"
"..."
"แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผล..หึ ก็ตลกดีนะที่คนๆหนึ่งยอมทุ่มเททุกๆอย่างให้กับอีกคน ซึ่งก็รู้ว่าเขาเกลียดเราจนเข้าไส้"
"..."
"แต่ก็นั่นแหละ...เพราะกรูหน้าด้านมั่ง 55+"
"..." มันหัวเราะแต่เป็นเสียงหัวเราะที่เศร้าที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
"หรือเพราะว่ากรูรักเมิงจนเข้าไส้ก็ไม่รู้ว่ะ"
"..."
เท่านั้นแหละคับ ผมจะตายให้ได้เลยจริงๆนะ หูตามันร้อนผ่าวไปหมดเลย ไม่รู้เพราะอะไร มันค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้แต่คราวนี้แทนที่ผมจะหลับตาปี๋แต่กลับอยากจ้องหน้ามัน อยากมองหน้ามันให้เต็มตาจริงๆนะ
สำหรับผม...ความรัก อะไรวะ? กรูพึ่งอกหักมานะ!!
สำหรับมัน...ความรัก กรูรอมาตลอดชาติเลยจริง สาดดด
และตอนนี้ ผมก็คงจะรับรู้มามากพอแล้วกับความรักมากมายของมัน ตอนนี้...
...ผมรู้แล้ว
ว่าผมควรจะ...ทำยังไง?
**************************
อ๊ากกกกก เศร้าอ่าจะต้องจากทุกคนไปแล้วหรือนี่ อีกสองตอนจะจบแล้วเด้อคร๊าฟฟฟฟฟ จ๊วบประทับหน้าผากทุกคนๆๆ อิอิ อ๋อ....แล้วอย่าลืมตามอ่านนิยายเรื่องใหม่ของผมเน้อ กางลางซุ่มอยู่ อิอิๆๆๆ
วาเลนท์ไทน์นี้รักกันให้มากๆเน้อ รักคนเขียนคนนี้มั่กมากด้วย อิอิ บายคร๊าฟฟฟ
-
:call: คิดในแง่ดีด้วยเห๊อออ.....
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วกลัวอะกลัวว่ามอสจะเลือกที่จะตัดขาดจากโกอะ
แต่ใจจริงก็อยากให้มันรับรักโกสะทีเรื่องมันจะได้ลงตัวซะที
มัวมานั่งอิดออดต้องรอฟังคนโน้นพูดทีคนนี้พูดที
มอสเมริงคิดเองบ้างก็ได้นะอย่าไปกลัวเลยไอ้ที่บอกตัวเองว่า
สำหรับผม...ความรัก อะไรวะ? กรูพึ่งอกหักมานะ!!
สำหรับมัน...ความรัก กรูรอมาตลอดชาติเลยจริง สาดดด
รู้สึกมันจะนานแล้วนะไอ้ที่บอกมาอะทั้งเรื่องที่อกหัก รวมถึงเรื่องที่โกมันร๊ากเมริงด้วย
ถึงอย่างงั้นอีกใจนึงก็อยากให้มอสมันคิดว่า โกเมริงให้กูมามากเหลือเกินเมริงทำไมไม่เกลียดกูอย่างที่กรูเข้าใจนะ
กูขอละ พอซะทีกูจะกลับไปอยู่บ้าน ส่วนเมริงก็อยู่ส่วนของเมริงต่อไป
เนื้อเรื่องมันจะได้ยืดออกไม่จบใน 2 ตอนอย่างที่บอกไว้
ถ้ามามองในมุมมองของโกบ้างละ
:เฮ้อ: ทำไมมันทั้งที่ๆรู้อยู่กรูรักมันแค่ไหนแต่มันก็ยังปฎิเสธกรูตลอดแล้วเมื่อไหร่มึงจะยอมเข้าใจสะที
กรูไม่เข้าใจมึงเลยมอส กรูรอมึงมาตลอดรอมานานมากแล้ว และกรูก็จะรอต่อไปเพราะ
ที่กรูให้มึงมันยิ่งกว่าความรักแล้วละ กรูให้ชีวิตกรูทั้งชีวิตกับมึงไปแล้ว ทั้งเรื่องงานที่ทำอยู่ หัวใจ ร่างกาย
กรูให้มึงไปจนหมดละ แล้วกรูยังต้องรอมึงไปจนถึงเมื่อไหร่ บอกรูที ....
:m15: :m15: :m15:
-
ตอนนี้ เศร้าอ่า
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
หวั่นๆ ตอนสึุดท้าย จิงๆ จะหักมุม ม่ะเนี่ย
-
ทำยังไงล่ะครับ
รีบๆมาต่อน๊า
-
ทำไมคนอื่นเศร้ากันอ่ะ :m15:
แต่เรารู้หมั่นไส้อ่ะ (ผิดรึเปล่าเนี๊ย)
หมั่นไส้มอสจริงนะ :beat: :beat: :beat:
โกรักมากถึงขนาดนี้ ยอมทุกอย่าง อะไรต่ออะไรก็แล้ว
มอสก็รับรู้ว่าที่โกทำเพื่อมอส แต่ทำไมมอสถึงยังไม่ยอมรับโกอีก
-
มอสจะรับรักโกแล้วใช่ไหม :impress2:
-
ทำไมคนอื่นเศร้ากันอ่ะ :m15:
แต่เรารู้หมั่นไส้อ่ะ (ผิดรึเปล่าเนี๊ย)
หมั่นไส้มอสจริงนะ :beat: :beat: :beat:
โกรักมากถึงขนาดนี้ ยอมทุกอย่าง อะไรต่ออะไรก็แล้ว
มอสก็รับรู้ว่าที่โกทำเพื่อมอส แต่ทำไมมอสถึงยังไม่ยอมรับโกอีก
เห็นด้วยมากๆๆๆๆๆค่ะ
มอสมันน่า
:z6: :z6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงก้อแวะมาเยี่ยม มาสร้างตอนต่อไปซิค้าบบบ
คนในเล้าก้อยังรอต้อนรับเหมือนเดิมหละเน้อ
:L2: :L2: :L2:
-
:m15:
อ่านแล้วแบบว่าไม่รู้จะพูดไรสิ
มอสฟังมาขนาดนี้ไม่รู้สึกอะไรบ้างก็แย่แล้วนะ
โกทำให้ขนาดนี้แล้วอ่ะเนอะ
ใจอ่อนบ้างไรบ้างก็ดีน่ะนะ
ก่อนที่โกจะท้อใจมากไปกว่านี้
ปล. อ่านแล้วใจหายหนักกว่าเดิมอ่ะ
อีก 2 ตอนจะจบแล้วอ่ะ :monkeysad:
อยากอ่านต่ออีกนะ นะนะนะนะนะ
-
ใจอ่อนแล้วใช่มิ :laugh:
-
:z3:
กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว!! 555+...
มอสโก...ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา..จากตอนแรกๆ
ถึงตอนนี้..ตอนที่จะจบแล้ว
ยังไม่มีตอนใหนเลยที่อ่านแล้ว จิตใจปกติ
ตุ๋มๆต้อมๆ ตลอด..แต่ก็ชอบนะ เป็นเสน่ห์ของเรื่องอ่ะ
ใจหายนะเนี่ย...คอยดอนจบนะ
เรื่องต่อไปด้วย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนจบขอเคลียร์ๆเน้อ
เอาแบบความรู้สึกของตัวละครเคลียร์อะค่ะ
แต่จริงๆชอบนะ เพราะคิดว่าชีวิตจริงบางทีก็เข้าใจยากแบบนี้เลย
ออกแนวความเห็นส่วนตัวนิดนึง
สู้ๆ ค่ะคนแต่ง :กอด1:
-
ตอนนี้รู้สึกเศร้าๆนิดหน่อย
แต่ขออย่าหักมุมเลยน๊า
+1 ให้เป็นกำลังใจจร้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ซึ้ง อ๊าาา ถึงะสั้น แต่นู๋ก็ว่าซึ้งค่ะ
จะมีมั้ยคนแบบนี้ คนที่ทุ่มเท่ทุกอย่าง ขนาดคนที่รักกันบางคนยังไม่สามารถทำได้เท่านี้เลยย
แล้วนี่ มีเกลียดเข้าไส้อีก
ในโลกนี้มีคนอย่างนี้อีกมั้ยยยย
นู๋จะเก็บเงินซื้อ โล่คนรักดีเริศประเสริฐศรี ให้
:beat:มันอีมอสส คนดีๆ อย่างนี้ น่าอิจฉาาาา
ใกล้แล้ววว โก ใกล้แล้วว
-
เรารักนายมากมายว่ะ คนแต่ง
-
คำว่าเกิดขึ้นง่ายแต่ เข้าใจยากจริงๆนะครับ
เอาใจช่วยมอสครับ อย่าำทร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลย :m15:
-
มีคนๆหนึ่งที่ทุ่มเทให้กับเรามาตลอด โดยที่เรารับรู้บ้างไม่รับรู้บ้างนี่มันดีจริงๆนะคะ
ไม่ได้ชี้นำให้มอสเปิดใจให้กับโกแต่อย่างน้อยก้อให้รับฟังเรื่องทุกอย่างๆมีเหตุผล
มอสคะ การที่คนๆหนึ่งจะรักใครมันไม่ได้อยู่ที่เค้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เค้าจะรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรจะสวยหรือจะหล่อ เพราะหัวใจเราไม่เคยใช้เรื่องพวกนี้เป็นตัวตัดสินอยู่แล้ว
เราว่าโกเค้าทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว คราวนี้อยู่ที่มอสแล้วล่ะค่ะที่จะพิพากษาว่ามันพอหรือยังที่จะแลกกับหัวใจของตัวเอง
o18
-
รู้สึกเศร้าได้อีก :o12:
จะจบแล้วด้วย
จะเปนยังไงกันนะ อยากรู้จะตายแล้ววว
มาต่อเร็วๆนะเออ
:กอด1: :กอด1:
-
ดีคร๊าฟฟฟฟ ไม่อยากให้รอลุ้นกันนานอ่า เลยมาต่อกันดีกว่าเนอะครับบบบบบ
"ฮัลโหล.."
"ฮัลโหลครับ...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับผม"
"หือ?...อ๋อครับ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งๆอยู่เลย"
"อ๋อ...แล้วสบายดีมั้ยครับ?"
"ก็เรื่อยๆครับ แล้วคุณละ?"
"สบายดีครับแต่ก็ทรมานใจนิดหน่อย คิดถึงคนแถวนี้"
"55+ ใคร?"
"ก็คุณนั่นแหละ..."
"อย่ามาอำ...แล้วนี่อยู่ไหนหรอครับ?"
"ตอนนี้อยู่ที่ทำงานครับ"
"อ๋อ...กลับไปแล้วซินะ ไม่เห็นโทรมาบอกกันเลย"
"โห...ผมน่ะโทรหาคุณไม่รู้จะกี่ครั้งแต่คุณก็ปิดเครื่องตลอด มีปัญหาอะไรรึป่าวครับ?"
"ก็...นิดหน่อยน่ะ"
"อืม...มีไรบอกผมได้นะครับ"
"ไม่เป็นไรครับมันยังไม่สาหัสถึงขั้นรับไม่ไหว"
"งั้นก็ตามใจ...ถ้ามีอะไรก็เล่าให้ฟังบ้างนะครับ"
"อืม...งั้นเดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะครับ"
ผมกดวางไป นานมากๆที่ไม่ได้คุยกับคนชื่อโกคนนั้น ไม่รู้เขาคิดยังไงถึงได้โทรมา แต่ก็ขอบคุณมากมาย..
"ไอ่มอส...จะไปได้รึยังเนี่ย?" เสียงหนึ่งเรียกผมมาจากด้านหลัง
"อะไรของเมิงเนี่ย...ก็กรูบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ไปๆ"
"อะไรวะ...ไปเลยนะเมิงกรูเตรียมของไว้หมดแล้ว"
"นี่...ถ้ากรูหยุดแล้วได้ตังค์กรูก็จะหยุด" ผมทำหน้าท้ามัน
"ก็ได้...อยากได้เงิน" มันเดินเข้ามาลูบไหล่ สาดดด สยิวจริงๆ "เดี๋ยวเสี่ยจัดให้..."
"สาดดด..."
แล้วมันก็ดึงผมขึ้นรถเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่จำความได้ เรากำลังจะมุ่งหน้าไปทะเลกันครับ มันเป็นครั้งแรกของผมเลยที่จะได้ไปทะเล...กับมัน ตอนนี้ผมกับมันเราอยู่บ้านหลังเดี๋ยวกัน (ก็คือบ้านมันนั่นแหละ ผมอาศัยมันอยู่ 55+) ด้วยเหตุผลที่ว่า "กรูขี้เกียจเสียค่าห้องวะ...แค่เงินเดือนก็ไม่พอจะแดก"
ก็เลยมาอยู่บ้านมันแบบเนียนๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ไอ่ปากของผมมันจะเลิกแข็งซักที พอเห็นหน้ามันทีไรแล้วพูดอะไรไม่ออกจริง มันจุกๆตรงนี้ที่หัวใจ ผมรู้ว่าถ้าพูดออกไปมันคงจะดีกว่า และทั้งๆที่ตัวเองก็อยากพูดอะไรออกมามากมาย แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะปริปากออกมา โอ๊ยยยยยย ใครก็ได้ง้างปากให้ผมที
"นี่...เมิงเนี่ยหยุดบ่อยจังนะ"
"อะไร?...ก็กรูอยากไปเที่ยวกับเมิงนิ"
"เอ่อๆ...ดูดิเนี่ย แต่งตัวอย่างดีกะจะไปทำงานซักหน่อย เสียอารมณ์จริงๆ"
"55+ นี่ดีของเมิงแล้วหรอ? เสื้อยืดกางเกงยีนส์"
"อ่าว?...นี่อย่ามาว่ากรูนะ ไปดูพี่นิดก่อนไป"
"555+ รายนั้นเขามีสไตล์โว้ยยย"
"เอ่อ...กรูผิดเองแหละ กรูมันคนไม่มีสไตล์"
"555+ โอ๋ๆๆๆๆ มาๆเดี๋ยวป๋าจูบปลอบใจ" มันยื่นหน้าเข้ามา นี่เมิงขับรถอยู่นะ
"หยุดเลยเมิง" ผมดันหน้ามันกลับ "เดี๋ยวก็ได้ไปจูบกันในนรกหรอก..."
"ในนรกอะไร คนดีๆอย่างเราเนี่ยตั้งขึ้นสวรรค์ดิ"
"หรอ?....ใครบอกเมิงว่าเมิงเป็นคนดี"
"55+ ก็ได้...งั้นเดี๋ยวกรูพาเมิงขึ้นสวรรค์เอง"
"...//..."
"555+"
"สาด...หุบปากไปเลยนะ"
"วู้ววว...มีความสุขวะๆๆๆๆ"
"เฮ้ย!!...เงียบๆได้มั้ยกรูหนวกหู!!"
"ไรวะ...ก็คนมันมีความสุข"
"จบไปเลยเมิง...กรูรู้แล้ว"
"มอส...กรูไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เมิงคิดยังไงกับกรู แต่กรูว่าเมิงอ่า..."
"หือ?..." ผมหันไปมองมัน
"เมิงชอบกรูใช่มั้ยละ? 55+" มันหัวเราะ สาดด ทำกรูหน้าแดงอีกแล้วนะเมิง
"...//..."
"ใช่ป่าว?..."
"พอๆ"
"อ่า...ไม่บอกแล้วกรูจะรู้มั้ยละ?"
"...." ผมเงียบมันเงียบทุกอย่างเงียบลงกระทันหัน
"...."
"...."
"...."
"ควายเท่านั้นแหละที่ไม่รู้" จู่ๆก็พูดออกมาแบบนั้น
"...."
"..."
"5555+ " มันหัวเราะเสียงดังมากกกกก โห...นี่กว่าเมิงจะเข้าใจเนอะ ใช้เวลานานแท้ๆ
แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป เมิงนี่เก่าเนอะ ขับรถเก่งมากกก เป็นกรูคงตายแล้วแหละจริงๆ โก...หัวใจของเมิงมันทำด้วยอะไรวะทำไมมันถึงได้ถึกทนทานดีจริงๆ เมิงเคยคิดจะเกลียดกรูบ้างมั้ย? เฮ้อ...คนอย่างเมิงนี่มันบ้าจริงๆเลย
ใช้เวลานานมากกกกกก กว่าจะมาถึงพัทยาได้...โหเมิง มาเที่ยวแหล่ง...เลยนะ แสรดดดด ข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียวแต่ไอ่เลวมันก็มีจอดนอนพักบ้างก็ดีแล้วละ เดี๋ยวมันตายซะก่อน
"ไปจองโรงแรมกันก่อน..."
"อ่าว? หรอ กรูนึกว่าเมิงจองไว้แล้วซะอีก"
"ไม่...ก็อยากให้เมิงเลิกด้วยไง?"
"นี่กรูต้องจ่ายมั้ยเนี่ย?..."
"โห..ไอ่งก!!"
"อ่าว?...ไม่ได้หรอก เมิงไม่ใช่หรอที่เป็นคนอยากมาน่ะ"
"คนเป็นผัวเป็นเมียกันก็ต้องช่วยกันออกดิ๊"
"โห...รายวะ"
"55+"
"เอ่อๆคนละครึ่ง"
"อันแน่...เมียสุดที่ร๊ากก"
"เงียบ!!! หุบปากกก!! อย่าพูดคำว่าเมียอีก กรูไม่ชอบ" ผมตะคอกใส่มัน
"เอ้า! แล้วคนเป็นผัวที่ไหนเขาเป็นรับละ"
"...///..."
"อายนะนั่นน่ะ..."
"สาดดด...เงียบไปเล้ยยย!!"
ผมเห็นมันมีความสุขแล้ว ใจหนึ่งก็สุขกับมันอีกใจหนึ่งก็เศร้าจริงๆนะ ถ้าวันหนึ่งมันเกิดต้องเสียใจขึ้นมาอีกครั้งอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเกิดคนๆนึงที่วันนี้มีความสุขมากๆแต่ถ้าพรุ่งนี้กลับต้องทนทรมานกับความทุกข์ ถ้าจู่ๆความสุขมันก็หล่นหายไป สภาพของคนจะเหลืออยู่มั้ย?
"คิดไรอยู่..." มันเดินมายืนอยู่ข้างๆผม น้ำทะเลนี่เย็นดีจังเนอะ แสงแดดยามเย็นแผ่รังสีไปทั่ว ใกล้มืดแล้วซินะ
"ก็คิดไปเรื่อย.."
"เมิงรู้มั้ย...ว่าหลายๆเดือนที่ผ่านมาเนี่ยกรูรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยวะ"
"ทำไม?..."
"ก็คนที่กรูรอมาตลอดไง...เขามาหากรูด้วย"
"หรอ?.." ผมหันไปมองหน้ามัน
"กรูคิดว่าสิ่งที่กรูทำมันจะสูญป่าวซะอีก...แต่ไม่เลย มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม"
"แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิด...เมิงไม่ได้เจอใครคนนั้น"
"กรูก็คงคิดถึงเขาแย่ มันคงจะมากขึ้นเรื่อยจนซักวัน แล้วพอมันมากพอ...กรูอาจจะเป็นฝ่ายตามหาเขาเอง"
"เมิงนี่มันบ้าจริงๆ" ผมขมวดคิ้ว
"5555+"
วันนี้มันเป็นวันแฮปปี้เดย์หรอเนี่ย?...ไม่สิ คงไม่ใช่เพราะกรูก็มีความสุขทุกวันอยู่แล้ว เวลามีเมิงอยู่ใกล้ๆ กรูเข้าใจแล้ว เข้าใจหมดทุกอย่างแล้วกับคำพูดบ้าๆของเมิง กับความรู้สึกรักแบบบ้าคลั่งของเมิง กรูดีใจที่อย่างน้อยๆมันก็ไม่สายเกินไปสำหรับกรูกับเมิง แต่จะให้กรูอดคิดไม่ได้หรอกว่า
เมิงกับกรูน่ะจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้อีกนานซักแค่ไหนกัน แต่ก็...จะพยายามนะ จะรักษามันไว้ให้ได้นานที่สุด กรูยอมเปิดใจ(ถึงจะไม่ยอมเปิดปาก อิอิ) กรูรู้ว่าเมิงก็คงรู้ ว่ากรูรัก...แต่ ขอเวลาให้กรูได้จัดการกับปากแข็งๆนี่ก่อน แล้ววันนั้นแหละ...ไม่ใช่แค่เมิงนะกรูเองก็คงจะรู้สึกดีที่ได้บอกคำแบบนั้นกับเมิงโก..
*************************
อ๊ากกกกกกกกก...ง่วงอ่า ไม่น่าตื่นเช้าเลยกรู อีกตอนเดียวๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ถึงที่สุดน๊าก๊าฟฟฟ
ปล1...อย่าว่ามอสงั้นดิ มันกระทบคนเขียน ก๊ากกกก
ปล2...คงคิดถึงทุกคนแย่เลยอ่าาาาา
ปล3...อย่าเชื่อ ในสิ่งที่คุณอ่าน หึหึ
ปล4...คนเขียนกล้ามากกว่าที่คุณคิด
ปล5...รู้สึกตัวเองเหมือนคนโรคจิต
ปล6...พอได้ละ!!
บ๊ายยยยคร๊าฟฟฟฟฟ
-
:z13:
จิ้มคนเขียนแต่เช้าอิๆ
แต้งมากจ้าเจ๊กุ้งลืมไปเลยว่ามีโกสองโกเล่นซะงงเลยตอนแรกกระจ่างละ
แต่แหมมอสเนี่ยปากแข็งจริงๆเลยนะขนาดย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นผัวเมียขนาดนี้แล้วยัง
ไม่ยอมบอกรักกันตรงๆอีก แต่อย่างงี้ละคือสเน่ห์ก็ได้มั้งที่ทำให้โกมานยอมที่จะรอ
แม้จะนานแต่ก็คุ้มค่าสมดังที่รอคอย
อ่านตอนนี้แล้วอยากบอกว่ามอสน่าร๊ากกกกกขึ้นมากมายอะ :impress2: :impress2:
แล้วจะรออ่านตอนสุดท้ายนะคราบหวังว่าจะจบสวยนะ คงมะมีอะไรให้กังวลอีกแล้วมั้ง
:L1:มอสโก ร๊ากกานตลอดไป :L1:
อยากอ่านต่อไวๆจัง อิๆ
v
v
v
:z13:
จิ้มอิเจ๊กุ้งข้ามหน้าอิๆ
-
:z13: น้องนิว ทะลุไปหาคนแต่งเลย
อ๊ากซซซซซซ อยู่คนละหน้า โคดเซ็งเลย
เจาะข้ามหน้าไปเลยอ้ะ
แต่งจบแล้วก้อแต่งเรื่องใหม่ต่อเร็วๆเลยสิจ๊ะ
จะได้ไม่ต้องคิดถึงกันนานๆๆๆๆไง
บวก 1 ให้นะ :กอด1:
--------------------------
ตกลงมอสใจอ่อนแต่ปากแข็งมากมายเลย
หวังว่าคงจบแบบแฮปปี้มีความสุขกันน้า
ส่วนเรื่องโกแรกที่โทรมาแล้วน้องนิวงงเนี่ย
หมายถึงโกเืพื่อนใหม่ี่ที่เพิ่งรู้จักกันไม่ใช่เหรอ
จำไ้ด้ว่ามีอีกโกหนึ่ง ที่ชื่อซ้ำกันไง :really2:
-
อ่านแล้วมีความสุขจังตอนนี้ เห็นโก มีความสุขเราก็สุขไปด้วย (ขอเกี่ยวด้วยคน) :laugh:
-
:m20: :m20: :m20:
เป็นเอามากนะเนี่ยพี่สาวอิๆรีบนเนี่ย
-
:serius2: ว่าเค้าหรอ แค่อยากจะเกี่ยวด้วยนิ :z2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ไม่ได้ว่าเลยน๊า แค่ชื่นชมอิๆ
ก็เค้าเข้าใจอะว่าโกสมหวังสะที
โอ๋ๆ :กอด1:พี่สาว
-
มีความสุขกับทั้งสองคนด้วย :กอด1:
-
มีความสุขกันดีแล้ว หวังว่าคงไม่มีอะไรมาพลิกนะครับ
:o8:
-
ในที่สุดก็มีความสุขกันแล้ว มอส โก :-[
รอเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :L2:
ปล.แปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไหม โก อีกคนถึงโทรมาหามอส ตอนนี้ :m28:
-
หวังว่าคนเขียนคงจะไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน :call:
-
จบดีๆเน้อ
ขอตอนพิเศษด้วยได้ปะ อิอิ :impress2:
-
. . . .Happy time . .. . . :กอด1: . .. ผัวเมียกันแล้ว หึหึ มอสมีเขินด้วย ไม่น่าเชื่อออกจะกละขละ .. . .
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อิจฉาคนมีคู่จังเลย
-
เป็นผัวเมียนี่เค้าต้องทำยังไงกันเหรอค่ะ
เหมือนอ่านๆไปแล้วมันข้ามช้อตนี้อ่ะค่ะ
ถ้าไงรบกวนลงตอนเป็นผัวเมียด้วยก็ดีน่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จ้า เชื่อว่าคนแต่งทำได้มากกว่าที่คิด
แต่ว่าอย่าทำให้เรื่องแย่ไปกว่านี้เลยนะ
เอาจบให้มันสวยหน่อยละกันนะ
อย่าทำให้คนอ่านหัวใจวายเลยนะจ๊ะ ขอร้อง
:z3:
-
จดหมายฉบับพิเศษษษษ จร้า!!!
ตลอดเวลาที่เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดจากสมองอันน้อยนิดของผม นับตั้งแต่รีแรกมาประทับในกระทู้ของผมก็ทำให้รู้สึกฮึดขึ้น อยากจะบอกตงๆว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเขียนนิยายได้จบเรื่องเลยซักเรื่องเดียว ตอนแรกก็คิดว่าจะแป้กเหมือนเรื่องแรก แต่ผิดขาดกลับดีซะงั้น
อยากจะบอกว่าทุ๊กคนนนน น่าร๊ากกกมั่กมายคร๊าฟฟฟฟ ผมว่านะมันเหมือนเป็นชุมชนเล็กๆที่เราจะขาดไม่ได้ทุกๆเย็นหรือเวลามีเวลาว่าง(พอ)ผมก็จะรีบเปิดบอร์ดแล้วก็ได้อ่านนู้นนี่นั่นมากมาย ได้รู้จักพี่ๆน้องๆหลายๆคนที่ต่างก็ถูก "เซ็งเป็ด" สะกดจิตมา
อยากจะบอกว่า ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อ่านนิยายของผม ขอบคุณที่อ่านความคิดของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบมากขึ้น ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน ขอบคุณคำแนะนำดีๆมากมายที่ให้กัน ขอบคุณการติดตาม ขอบคุณการเฝ้ารอ และขอบคุณความน่าร๊ากที่มีให้กัน อิอิ
ขอบคุณมากๆครับ
การจบของนิยาย มันมีสองแง่คือแบบมีความสุขและแบบเศร้า ซึ่ง!!! จะสุขหรือเศร้านั่นส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเหตุการณ์ในเรื่อง แต่...อีกส่วนหนึ่งก็มาจากตัวผู้อ่านเองเช่นกัน 555+ และเผอิญผู้เขียนคนนี้ค่อนข้างใจร้ายด้วยดิ อิอิ...
เอาหน่า รอลุ้นละกัน
.....
*เป็นห่วงทุกคนนะ*
และขอบคุณสุดท้าย
ขอบคุณที่อ่านข้อความนี้
จากใจ จ๊วบบบ อิอิ
เอิ๊กๆ
แล้วเจอกันตอนจบ
อ้ออออออออออออออ!! ที่ขาดไม่ได้ๆๆ
"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกัน*"
-
^
^
อย่าคิดจะจบแบบเศร้าน่ะย่ะ :angry2: :angry2:
ไม่งั้นๆๆๆ
แม่จะเอาเทียนลนขนหน้าแข้งจริงๆด้วย
ไม่ได้ขู่น่ะ จะทำจริงๆด้วย กร๊ากกกก
:laugh: :laugh:
-
+1 คนเขียน ค่ะ
ขอให้จบแบบ Happy Ending ที่เถอะ :call: :call:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านแล้วสนุก +ลุ้น :L2:
-
:-[ :-[ :-[
หวานแล้วๆ หวังคงไม่มีหักมุมตอนท้าย
ทำเอาเศร้านะ ไม่งั้นมีฆาตกรรมคนเขียนแน่ๆ
o18 o18 o18
-
มีแวว หักมุม แน่เรย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:z3: :z3: :z3: :z3: โอ้ย !! ไม่อยากนึกภาพตามเรย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อีกตอนเดียวหรอออ ลุ้นๆ
อยากให้หวานนานๆจัง
แต่ถ้าจบแบบหักมุม คนเขียนอาจจะโดน :z6: :z6: และ :beat: :beat: ได้นะเจ้าคะ
:laugh:
-
แย่แล้วคนเขียนขู่นักอ่านไม่นะะะะะะะะ :m15: :m15: o22
อย่านะะะะะะะะ :sad11:
-
^
^
^
:z6:
หมั่นไส้นางเอก
(สงสัยอินกับเมียหลวงมากไปหน่อย หรือเมนส์มาหว่าช่วงนี้เลยเผลอใช้กำลังบ่อยๆ)
:laugh3:
-
เค้าเรียกว่า สามีตัวอย่าง หรือสามีในอุดมคติ
-
มอสนี่อย่างปากแข็งเลย จนขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับจากปากว่า รัก ไป แล้ว
โกก้ออะนะ มอสคนใจแข็งปากแข็งแบบนี้ยอมย้ายไปอยู่ด้วยแล้ว ถ้าไม่รู้ว่ารักก้อควรเป็น ควาย จริงๆนั่นแหละ
-------------------------------------------------
คุณตั้ม ไม่ต้องมาบิ้วมาก จะหักมุมตบมุกอะไรก้อจัดมาเลย เรารับได้อยู่แล้ว
-
อุตส่าห์พยายามมาตั้งนาน
จะให้จบแบบไม่แฮปปี้ก็น่าโดน :z6: อยุ่นะ
เอาเป็นว่าจบตามใจแม่ยกหน่อยได้มั้ยอ่ะ
-
แง่ะ
ใกล้จบแร๊ะ
แต่ก็สนุกดีครับ :pig4:
-
สาธุ ขออย่าให้จบเศร้า
มอสจ๋ายังคงปากแข็งนะเรา แต่ก็เก็บผ้าเก็บผ่อนไปกะเขาแล้วนินา
เจ้าโกนี่พูดถูกเลย ปั๋วที่ไหนจะรับ กร๊ากกกกกกกก
ที่รอมานานก็สมหวังแล้วนะเจ้าโก เห็นป่ะลงทุนลงแรงเยอะ ได้ผลกำไรมาคุ้มเกินคุ้มในที่สุดเค้าก็ใจอ่อน
แต่เราต้องมาลุ้นอีกว่าคนเขียนจะจบยังไง อย่าจบเศร้าน้าYoY
-
จบแจ่มๆนะ
มามะๆๆๆ :call:
-
มาพัทยา
เด๋วก็เจอโก 2 หรอก
-
:z1:
เพลินเลยย
สนุกอ๊าาาา
:z1:
:a5: กรี๊ดดด 7 44
ไปโรงเรียนไม่ทันแน่เลยยย
กรี๊ดดดดด
ไปหล่ะค่ะ
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผมยังอ่านถึงหน้า14อยู่เลยครับ
แอบมาอ่านหลายวันแล้ว
เป็นกำลังใจให้ครับผม
ผมว่าเรื่องของเรื่องเกิดจากนายเอกของเราเข้สใจผิดนะครับ อิอิ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
อ่านถึงหน้า27แล้วครับผม
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
คนแต่งค้าบบบ
บอกว่าขอบคุณคนอ่านอ้ะ
แต่ยังจะทำร้ายจิตใจด้วยการจบเศร้าอีกอย่างนั้นเหรอ
ใจร้ายที่สุดอ้ะ :o12:
HAPPY ENDING อ้ะ ขอบอก
อย่าโหดร้ายนักเลย :monkeysad:
-
จดหมายฉบับพิเศษษษษ จร้า!!!
ตลอดเวลาที่เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดจากสมองอันน้อยนิดของผม นับตั้งแต่รีแรกมาประทับในกระทู้ของผมก็ทำให้รู้สึกฮึดขึ้น อยากจะบอกตงๆว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเขียนนิยายได้จบเรื่องเลยซักเรื่องเดียว ตอนแรกก็คิดว่าจะแป้กเหมือนเรื่องแรก แต่ผิดขาดกลับดีซะงั้น
อยากจะบอกว่าทุ๊กคนนนน น่าร๊ากกกมั่กมายคร๊าฟฟฟฟ ผมว่านะมันเหมือนเป็นชุมชนเล็กๆที่เราจะขาดไม่ได้ทุกๆเย็นหรือเวลามีเวลาว่าง(พอ)ผมก็จะรีบเปิดบอร์ดแล้วก็ได้อ่านนู้นนี่นั่นมากมาย ได้รู้จักพี่ๆน้องๆหลายๆคนที่ต่างก็ถูก "เซ็งเป็ด" สะกดจิตมา
อยากจะบอกว่า ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อ่านนิยายของผม ขอบคุณที่อ่านความคิดของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบมากขึ้น ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน ขอบคุณคำแนะนำดีๆมากมายที่ให้กัน ขอบคุณการติดตาม ขอบคุณการเฝ้ารอ และขอบคุณความน่าร๊ากที่มีให้กัน อิอิ
ขอบคุณมากๆครับ
การจบของนิยาย มันมีสองแง่คือแบบมีความสุขและแบบเศร้า ซึ่ง!!! จะสุขหรือเศร้านั่นส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเหตุการณ์ในเรื่อง แต่...อีกส่วนหนึ่งก็มาจากตัวผู้อ่านเองเช่นกัน 555+ และเผอิญผู้เขียนคนนี้ค่อนข้างใจร้ายด้วยดิ อิอิ...
เอาหน่า รอลุ้นละกัน
.....
*เป็นห่วงทุกคนนะ*
และขอบคุณสุดท้าย
ขอบคุณที่อ่านข้อความนี้
จากใจ จ๊วบบบ อิอิ
เอิ๊กๆ
แล้วเจอกันตอนจบ
อ้ออออออออออออออ!! ที่ขาดไม่ได้ๆๆ
"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกัน*"
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
หวังว่าจบแบบน่ารักๆสมหวังนะครับ
จบแบบเศร้าๆไม่เอานะครับ พี่ขอร้อง อิอิ
ถ้าจบแบบไม่ได้ดั่งใจก็น่าดูละครับคราวนี้ อิอิ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
ใกล้จบแล้วอ๋อ :impress3:
-
ตอนสุดท้ายแล้วหรอเนี่ย??? ใจหายวะ จริงๆนะ แต่ก็ เอาวะ สู้ๆๆๆ
"เฮ้ยยย!!!" ผมร้องเสียงหลงเพราะจู่ๆไฟในห้องพักก็ดับ ตายห่*แล้วไงละ ไอ่เลวไม่อยู่ด้วยสิเนี่ย ทำไงวะ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินลูบๆคลำๆไปเรื่อย แต่จู่ๆก็มีเสียง...
-ไม่อยากเป็นคนอารมณือ่อนไหว
ที่ไปรักใครง่ายดายเกิน...
...ที่ไปรักเธอไม่ทันจะรู้ตัวววว
ส่วนหนึ่งในใจของฉันก็กลัว
บอกกับหัวใจตัวเองทุกที บอกมันทุกวันให้มันหยุดรักเธอ-
แล้วเสียงเพลงก็เงียบไป ดวงไปเริ่มกระพริบผมหลับตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง แต่ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้ผมแทบไม่เชื่อสายตา ไอ่เลวยืนอยู่ตรงประตูด้วยชุดสีขาวในมือถือเค้กก้อนเล็กๆกับกล่องอะไรซักอย่างหนึ่ง ผมจ้องมันไม่ละสายตา แต่แล้วเสียงของมันก็ทำให้ผมตื่นจากภวังค์
"รักแล้วก็ช้ำเปล่าๆฉันรู้และ...พอเข้าใจ
เตือนตัวเองเอาไว้ ห้ามตัวเองเอาไว้
ไม่ให้แสดงออกมา...
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย
สั่งหัวใจให้เมินเฉยไม่รู้ต้องทำยังไง
ใกล้เธอทีไรทุกครั้ง ใจมันสั่นๆ....จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย ตัวของฉัน...
ควบคุมไม่ได้เมื่อสุดท้าย
หัวใจ...มันรักเธอ"
แล้วผมทำไงละครับ...ปล่อยโฮสิ น้ำตามันไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัวเลย จริงๆนะ มันห้ามไม่อยู่แล้วจริงๆ ผมเองก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนทั้งชีวิต ผม...ผม
"...." มันเดินเข้ามาตรงหน้าผม สายตาของมันมองมาที่ผม
"มอส...กรูรักเมิงนะ" มันยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผม วินาทีนั้นความรู้สึกมันพุ่งสูง นี่คือความสุขใช่มั้ยครับ?
"..."
"วันนี้เป็นวันที่กรูมีความสุขที่สุดเลย...กินเค้กกัน"
ว่าแล้วมันก็วางเค้กไว้บนโต๊ะ เค้กยื่นเค้กซึ่งถูกตัดเป็นชิ้นเล็กๆไว้แล้วให้ผม ทำไม? มือมันสั่นอย่างนี้นะ หัวใจทำไม? ถึงเต้นแรงผิดปกติแบบนี้วะ ผมรับเค้กจากมือมันมาทั้งหน้าตา มันยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยสัมผัสมา ผมค่อยๆกัดกินเค้กก้อนนั้นทีละนิดราวกับไม่อยากให้มันหมดไปเหมือนกับความสุขในตอนนี้ มันไม่กินเค้กแต่ยืนมองผม ความรัก
ของมันบริสุทธิ์เกินกว่าที่ผมต้องการจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรอีกต่อไปแล้วที่จะทำให้ผมต้องปฏิเสธมัน เพราะตอนนี้...หัวใจของผม เรียกร้องหาแต่...คนชื่อ "โก" คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคนนี้เท่านั้น...
"อย่าร้องไห้สิ...วันนี้เราน่าจะมีความสุขกันนะ" มันยื่นมือมาปาดน้ำตาผม
"...อืม" ผมกลั้นเสียงสะอื้น
"อะ...นี่" มันยื่นกล่องที่มันถือมาตั้งแต่แรกให้ผม
"..." ผมรับมาแล้วกำมันไว้แน่น
"แกะดิ..."
"แกะเลยหรอ?..."
"อืม...แกะเลย" มันยิ้ม
"..."
ผมค่อยๆแกะ ตอนนี้ภาพในหัวของผมมีแต่มัน ภาพของมันค่อยๆไหลมาทับถมในสมองของผมมันมาก มันล้น...เกินกว่าที่ผมจะกลั้นน้ำตาไว้แล้วจริงๆผมไม่เคยร้องไห้ด้วยความสุขแบบนี้มาก่อนเลย นี่...ใช่มันคือสิ่งที่เมิงต้องการให้กรู โก...ขอบใจเมิงมาก ผมค่อยๆแกะกระดาษห่อออกจนเหลือแต่กล่องเปล่าๆ
ผมเปิดฝากล่องออก...ของข้างในมันทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามัน จู่ๆผมความทรงจำก็กลับขึ้นมาในหัว...
+++++++++++++
"สาดดด...ทำไรอ่า" ไอ่โกอีกละ โหกรูกำลังได้อารมณ์อยู่เลยนะเนี่ย
"โห...มาผิดจังหวะจริงๆเมิง" ผมหันไปด่ามัน แต่ด้วยความหน้าด้านของมัน ไอ่โกก็เดินมานั่งข้างๆผม
"เฮ้ยย สวยวะ!!" มันพูดเสียงดังง
"สาดดด...เงียบๆดิวะ" แล้วมันก็ดึงรูปในมือผมไป
"สวยวะมอส โคตรเทพอ่า น่ารักด้วย!!" มันทำเสียงตื่น
"เอ่อ...กรูรู้ คนหน้าตาดีทำก็เงี่ยแหละ 55+"
"อ๊วกกก...เฮ้ย แต่สวยจริงๆ กรูขอได้ป่าว?"
"ห๊า...เมิงจะเอารูปหัวใจไปทำอะไร? แฟนก็ไม่มี เอาไปต้มกินรึไง?"
"ควาย!! ดูถูกกรูนะเมิง แหม...กรูก็มีคนที่ปลิ้มๆอยู่แหละ แต่กรูไม่กล้าเหมือนเมิงนี่หว่า..."
"โห...เมิงนี่ป๊อดจริงๆ เอางี้ ถ้าเมิงชอบใครนะ เอารูปนี้ไปให้เขาดิ รับรอง...จีบติดชัวร์"
"555+"
+++++++++++
"โก..." ผมร้องไห้ออกมาสุดๆจริงๆ มันโผลเข้ากอดผมแน่น
"...กรูรักเมิงคนเดียวจริงๆนะมอส..."
"หือๆ...หือๆ"
ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงร้องไห้ของผมกับมัน นี่...ผมทำอะไรลงไปกับมันบ้าง ผมมันชั่วมาโดยตลอด คอยทำร้ายจิตใจมันโดยที่ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยสนใจมันเลย แล้วมันละ...มันเคยไม่สนใจผมบ้างมั้ย? คำตอบคือไม่ มันไม่เคยไม่คิดถึงผมเลย ทำไมนะโก...ทำไมหัวใจของเมิงถึงมีแต่กรู
เพราะอะไร? คนๆหนึ่งถึงได้มีความรักที่ยิ่งใหญ่มากมายได้แบบนี้ ผมซึ่งเป็นคนเลวๆคนหนึ่งไม่สมควรด้วยซ้ำที่จะได้รับการตอบแทนมาแบบนี้ ผมพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าความโกรธ ความเกลียดมันไม่ได้ทำร้ายไอ่โกเลย แต่คนที่ถูกทำร้ายคือตัวผมเอง ตัวเองเองจริงๆ...
"ที่นี่เงียบดีเนอะ" ผมพูด...ตอนนี้เรานั่งอยู่บนชาดหาด มันดึกมากแล้วไม่มีคนมากนัก ไม่มีเสียงรถรา ไม่มีเสียงพูดคุย มีแต่เสียงลมกับเสียงคลื่นที่กระทบเข้าฝั่งบ้างเป็นระยะ
"อืม...กรูชอบนะมันสบายใจดี"
"..."
"..."
"ทำไมความรักของคนๆหนึ่งถึงได้ยิ่งใหญ่นักนะ.."
"..."
"..." ผมหันไปมองมัน แต่สายตาของมันก็ยังคงมองตรงไปที่น้ำทะเลยามดึก
"..."
"อาจเป็นเพราะ ชีวิตของเขาอยู่ได้เพราะความรัก" มันหันหน้ามามองผม ผมหันหน้าหลบมัน"เพราะความรัก เลยทำให้เขามีชีวิต...มันก็เลย เป็นเรื่องใหญ่"
"แล้ว...ทำไม? ถึงได้รักคนที่เกลียดเราได้มากมายขนาดนั้น"
"อาจเป็นเพราะ...ความเกลียดไม่มีความหมายมากพอเท่าความรักของเขาที่มีให้อีกฝ่าย"
"แล้ว...ทำไม? ถึงได้อดทนและเสียสละอะไรต่อมิอะไรมากมาย ให้คนๆหนึ่งได้ถึงขนาดนั้น" ผมหันไปมองหน้ามัน
"คงเพราะ...คำว่ารัก มันบงการหัวใจอยู่ละมั่ง 5+" มันหัวเราะ แต่ประโยคนี้เน่าจริงๆแหละ..อิอิ
เช้าวันนี้ผมตื่นมาด้วยความสุข สุขที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา เมื่อคืนนี้เป็นคืนที่ผมรู้สึกดีกับมันมาก ผมนอนกอดมันทั้งคืนเลย เราไม่ได้มีอะไรกันเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ มันอาจจะมีบ้างแต่...ด้วยความสุขที่แท้จริงคือการที่เราได้อยู่ใกล้ใครซักคนที่เขารักเราและเราก็รักเขา
นั่นแหละคือสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับผม กับ...ไอ่โก
"เก็บของเสร็จยัง..."
"แป๊บดิ...กำลังยัดอยู่ๆ"
"เร็วๆ"
มันเร่งผม ผมรีบยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋ารูดซิบแล้ววิ่งไปหามัน วันนี้เราจะไปที่อื่นซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปที่ไหนเพราะมันไม่ยอมบอก...ไม่นานมันก็เอารถมารับผมที่หน้าโรงแรม ผมเอากระเป๋าไว้เบาะหลังแล้วขึ้นรถ
"จะไปไหนเนี่ย?" ผมบ่นเพราะอยากรู้จุดหมายปลายทาง
"เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อิอิ"
"มันความสุขมากมั้ยท ทำให้คนอื่นเขาลุ้นเนี่ย?"
"มากดิ...มั่กมากกกก เลยด้วยยย"
"สาดดด..." มันเงียบไปซักพักจู่ๆก็ชวนคุย
"เอ่อ...มอส"
"ราย?"
"ถามรายหน่อยดิ"
"ว่ามาน้อง?"
"เมิงมีความสุขรึป่าว?"
"..." สาด ถามงี้กรูก็เขินดิๆๆๆ "ก็...ดี"
"ก็ดีของเมิงนี่มีความสุขมั้ยละ?"
"เอ่อๆๆ...มีความสุข" ผมหันหน้าไปนอกกระจก
"555+"
"หัวเราะอะไร!!"
"ป่าวว...เบื่อคนปากแข็งวะ"
"..."
"กรูรัก รัก รัก รัก รัก รัก เมิงนะมอส จะบอกให้ 55+" มันหัวเราะ ผมหน้าแดง มันมีความสุข ผมเขิน มันปลดปล่อย ผมอึดอัด
"..."
"โห...ไม่ยุติธรรมเลย"
"อะไร?"
"บอกรักกรูมั่งดิ..."
"หือ??..."
"ไม่ต้องมาทำปากแข็งเลย ได้กันก็ตั้งสองครั้ง จูบก็นับไม่ถ้วน หอมแก้มอีก แถมนอนด้วยกันอีก แบบนี้ไม่รักกันก็บ้าแล้ว"
"...อะไรของเมิง?"
"โห...น๊าๆๆ บอกรักเค้ามั่งดิๆๆ" สาดดูมันพูด
"..."
"นะๆๆๆ" มันหันมาจับแขนผม
"เอ้ย!!"
"เฮ้ยยย" รถเกือบเสียหลักแล้วมั้ยละ ไอ่โก...เมิงขับรถดีๆได้มั้ย?
"สาดดด...เกือบตายแล้วมั้ยละเมิง ดีนะไม่มีรถน่ะ"
"อ่า...ขอบโต๊ดคร๊าฟฟฟ"
"หึ"
"บอกรักดิๆๆๆ...นะๆ"
"..."
"มอสอ่า...บอกรักโกหน่อยดิคร๊าฟฟ"
สาดจู่จี้อยู่นั่นแหละ แต่...ทั้งๆที่อยากจะตระโกนใส่หน้ามันไปเลยว่ารัก ทำไมถึงพูดไม่ออกนะ เพราะอะไร?...มอส เมิงกล้านั่นสิ มันรักเมิงมากแค่ไหนเมิงก็รู้ เมิงเองก็รู้หัวใจตัวเองดี เลิกปากแข็งซักทีเถอะก่อนที่จะสายไป ...เฮ้ย!! ก็ได้กรูจะบอกเมิงแล้วน๊าๆๆๆ
"ก..." ผมอ้างปาก ไอ่โกหันมามองเป็นระยะๆ
"อะไร? พูดมาดิๆๆ" มันทำเสียงตื่น
"กรู..."
"อะไรละเร็วๆ" มันหันมามองหน้าผม ดูท่าทางมันจะตื่นผิดปกติไปแล้ว
"กรู...ร"
"มอส...เมิงติดอ่างหรอ? เร็วดิคร๊าฟผมมม"
"กรู รัก.....
โครมมมมมม!!!!
ตุ๊บ ตุ๊บ! ตุ๊บ ตุ๊บ!
ตุ๊บ ตุ๊บ!
ตุ๊บ ตุ๊บ! ตุ๊บ ตุ๊บ!
พระเจ้า...นี่คือบทลงโทษสำหรับคนอย่าผมใช่มั้ย?
ทำไม? โทษที่ได้รับมันถึงแสนสาหัสแบบนี้นะ...
สำหรับผมน่ะ...ไม่เป็นไรหรอก
แต่สำหรับมัน...ไม่ยุติธรรมเลย
ขอร้องละ!!
อย่าทำแบบนี้กับมันเลยนะ...
ผมขอร้อง!!
ผม...
...รัก
...โก...
ตุ๊บ ตุ๊บ! ตุ๊บ ตุ๊บ!
ทั้งๆที่มือก็ใกล้กันอยู่แค่นี้แต่ทำไมมันดูเหมือนห่างไกลกันเลยเหลือ...นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องตอนนี้? มันยุติธรรมสำหรับมันเลย ถ้าเกิด...ผมรู้ ถ้าเกิดผมรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมคงจะตอบรักมันไปตั้งแต่แรกแล้ว ผมคงจะรักมันมากกว่านี้ ตอบแทนสิ่งมีค่ามากมายที่มันมอบให้ผม ทำเพื่อผมมาเกือบตลอดทั้งชีวิต
ตอนนี้...ผมก็คงได้เพียงหวังว่าจะมีโอกาสได้ตอบแทนคำว่ารักของมัน จริงๆนะ พระเจ้า...ช่วยเห็นใจมนุษย์เลวๆคนนี้ที ให้โอกาสผมได้ตอบแทนคนดีๆบ้างเถอะนะครับ
น้ำสีแดงข้นไหลกลบเป็นทาง มันไหลเข้าตาผมจนมองเห็นสิ่งรอบๆเป็นสีแดง หน้าของมัน ใบ้หน้าของมันจะติดตาผมไปตลอด โก.....
...
กรู รัก เมิง... ถึงเมิงจะไม่ได้ยินแล้ว... แต่นี่คือสิ่งที่กรูทำได้ในตอนนี้
"ก...โก กรู ร...ร...รัก เมิ...เมิง"
.....
....
...
..
.
ร่างของชายใส่ชุดสีขาวกำลังเดินมาตามทางเดินในมือของเขาถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ สายตาของเขาดูไร้วิญญาณ แต่ถึงอย่างนั้นในหัวใจก็ยังแอบมีความสุข สายของของผู้จับจ้องมาที่เขาเป็นระยะ อาจเป็นเพราะชุดสีขาวทั้งตัวที่ดูเป็นจุดเด่น ชายหนุ่มหยุดยืนที่หน้าประตู เขาก้มหน้าลงก่อนจะสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่แล้วผลักประตูเข้าไป
"สวัสดีครับ..."
"..." ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงขาวในห้องโล่งๆหันมามองเขาด้วยสายตาสงสัย
"หายดีแล้วหรอคับ ถึงลุกขึ้นนั่งได้"
"อ...คับ"
"ผมซื้อดอกไม้มาให้คุณด้วย" ชายหนุ่มชูช่อดอกไม้ขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้เตียง
"ค...คุณคือใคร?"
"...." สายตาชายหนุ่มดูแผ่วลงไปเขากัดฟันก็จะวางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียง
"ผม..." เขาหลับตาลงก่อนจะพูดต่อ "ผมเป็นเพื่อนคุณไงครับ.."
"อ๋อ...จริงหรอครับ ไม่ยักรู้ว่าผมมีเพื่อนหล่อๆแบบนี้ด้วย อิอิ"
"อืม..." ผมยิ้มแห้งๆ
"อ้อ...แล้วคุณชื่ออะไรคับ"
"ผม..."
"แต่หน้าคุณก็คุ้นๆนะครับ...แต่ผมจำไม่ได้จริงๆ ไม่ว่ากันนะ"
"ครับ ผมรู้ว่าคุณไม่สบาย..." ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น "ผม...ชื่อ โก นะครับ"
"..."
มอส...เมิงจำกรูไม่ได้เลยจริงๆหรอ? ทำไม? เรื่องที่ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วแท้ๆกลับจบลงแบบนี้ ทำไม?สิ่งที่กรูหวังไว้ถึงต้องพังทลายลงแบบนี้อยู่ตลอด กรู...ต้องรอไปอีกนานแค่ไหนกัน
"เอ่อ...โก คุณสนิทกับผมมากมั้ยครับ?"
"...คงมากละครับ"
"อืม...งั้นก็ดีน่ะสิ คุณจะได้ทำให้ความจำผมกลับมา"
"...."
ไม่เคยมีอะไรยุติธรรมกับผมเลย มันไม่ยุติธรรมเลยที่ผมต้องเป็นฝ่ายรอคอยมันอยู่แบบนี้ แต่...ก็นะ มันก็ดีมากแค่ไหนแล้วที่ไม่เสียมันไปไหนอีก ดีแค่ไหนแล้วที่ต่อไปนี้จะได้อยู่ใกล้ๆกับมันแบบนี้ และครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้มันต้องหนีผมไปไหนอีก ผมจะดูใกล้มันที่สุด ผมจะรักมันให้มากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย จริงๆนะ
...ความรัก...
สำหรับบางคน มันคือสิ่งที่ไม่เคยคิดฝัน
แต่...สำหรับบางคนมันคือการเฝ้ารอ
เฝ้ารอ...ไม่ว่านานแค่ไหน
คำว่ารัก
ก็คง...จะเปลี่ยนไปเป็นคำอื่นไม่ได้
จะเปลี่ยนได้ยังไงละ ในเมื่อทั้งความรัก ทั้งหัวใจมันอยู่ที่เขาหมดแล้ว
...ที่ทำได้ก็คงเฝ้ารอ...
ความรักเพียงเศษเสี้ยวจากเขา
เพื่อการรักตอบบ้าง...
มันก็คุ้มกับการเฝ้ารอที่ยาวนาน...
*...มอสโก....*
**********************
อิอิ...เป็นไงกันบ้างงงงงง จบไม่เศร้าน๊าาา เอาแบบสองอารมณ์กันเลยทีเดียว
อ๊าาาาา ตอนเขียนก็จะเป็นจะตายตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ แต่สุดท้ายก็ได้บทสรุป
เป็นยังไงบ้างอยากรู้ว่ามันสวยหรูป่าว อิอิ (แอบโหดร้ายนิดหน่อย 5+)
หว้าาา พอนึกว่าจะต้องจบเรื่องนี้แล้วก็เศร้า คงต้องคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร จะพยายามเอานิยายเรื่องใหม่มาลงเด้อคร๊าฟฟฟ
อ้อออออ...อยากถามเรื่องเกี่ยวกับนิยายเรื่องใหม่นิดนึ่งอ่า อยากได้แนวไหนกันเอ่ย? อยากได้แบบแนวเรื่องเล่ากันอีก(ซึ่งถนัดมากกกก) หรือแนวแบบนิยายเลย (ซึ่งก็พอเขียนได้นะ แต่ไม่เก่ง...)
บอกกันบ้างเน้อจะได้เริ่มเรื่องได้ถูกๆๆๆ
ชื่อเรื่องก็
"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกันอีก*"
ไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าจร้าาาาา...
อิอิ
บายคร๊าฟฟฟฟ
-
:m15: :m15: :m15:
(http://img100.imageshack.us/img100/586/b00749564983131d85d45ph6.gif)
มันจนคำพูดที่จะบรรยายออกมาจริงๆไม่รู้จะพูดไรดี
โก...
ตอนนี้น้ำตามันไหลเป็นทางทางแห่งความรู้สึก ที่มันทั้งสุขที่รู้ว่าความรักมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ทุกข์ที่อีกเพียงแค่เอื้อมมือทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยหวังเอาไว้จะเป็นความจริง กลับพังทลายลง
บอกเลยว่า จบแบบนี้อ่านแล้วก็มีความสุขจริงๆคราบ มันดึงอารมณ์ได้ดีกว่าที่จะจบอย่างสวยงาม
เพราะมันเป็นการยืนยันว่าตลอดเวลาตั้งแต่สมัยเรียนยันปัจจุบัน โก ไม่เคยโกรธ มอส เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่เลย มีแต่จะให้อภัย และเฝ้ารอ สักวันที่ความรักที่เค้ามีให้มันจะโยงใยไปถึงหัวใจที่ปิดกั้นตัวเค้าจากใจนั้น
จวบจนวันนี้ที่โก ก็ยังคงรอมอส เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร โกก็ยังจะรอมอสให้กลับมารักกันอย่างที่หวัง
มอส...
ชายผู้ที่เกลียด โก เกลียดมาตลอดด้วยความเข้าใจผิดอย่างไม่คิดจะลืมหูลืมตาฟังเหตุผล
จนวันนึงที่ความจริงทุกอย่างถูกเผยออกมา มอสก็รับรู้ได้ถึงความรักที่ตนเข้าใจผิดมาตลอด
ตัวเองเกลียดคนที่รักเรามากที่มากจนไม่คิดว่าจะอยู่ร่วมกันได้อย่างทุกวันนี้
ในที่สุดวันที่คำๆนึงจะออกจากปากของเค้า มันก็เป็นวันสุดท้ายที่ เค้าได้เอ๋ยคำว่า
โก กรูรักมรึง ออกไป มันก็กลายเป็นว่าหลังจากนั้นจนวันนี้ มอส ไม่เหลืออะไรอยู่ในความทรงจำเลย...
โกก็คงจะเฝ้ารอ มอสก็คงจะเฝ้ารับฟังและรับรู้สิ่งต่างๆใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ในทางที่ดี
มอสจะไม่มีภาพของโก ว่า คือคนที่ตัวเองเกลียดที่สุด แต่ มอสจะมองว่าโก คือ
เพื่อนที่อยู่เคียงข้างตนเองตลอดเวลา เพื่อนผู้ให้ทั้งชีวิตกับเค้าอย่างแท้จริง
แล้วเค้าจะได้รู้ว่า รักแท้ยังมีอยู่จริงในโลก แห่งนี้....
นิว
ปล. ชอบเรื่องนี้มากๆประทับใจสุด แล้วจะรออ่านผลงานต่อไปนะคราบ อิๆ
-
แกล้งกันได้งัย กำลังจะไปได้สวยแล้ว จบแบบนี้ โก ทำกรรมไรไว้เนี่ย :serius2:
-
โห ไมจบแบบนี้อ่า
แต่ก้อดีครับ
ขอบคุณนะครับที่เขียนเรื่องราวดี ๆ ให้ได้อ่านกัน
รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ครับบ
-
จบแบบนี้เอามีดแทงกันเลยดีกว่า :m15: :o12:
-
:m15: :m15: :m15:
สงสารโก จบได้ใจร้ายมาก
-
เอริ่มมมมมมมมมมมมมม
คือว่า
ไมจบงี้อ่ะ
:m15:
รักกันมาดี ๆ ไม่ใช่หรอ
ว่าและเชียวมีความสุขกันมากเกินไป
แล้วมาทำร้ายกันแบบนี้
มาฆ่าคนอ่านเลยมะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
ทำไมมานจบแบบนี้
ถึงจะอยู่ด้วยกันก็เถอะ
สงสารโกอ่ะ รอมาทั้งชีวิตแล้วยังต้องรออีกหรอ
แงแง :m15:
:z6: คนเขียนดีม้ายย
-
:o12:
จบแบบนี้หรอ
แง้ๆ
-
:o12: แล้วนะ
นึกว่าเฮ้อ ไม่เศร้าแล้ว ยะฮู้
แต่พอเลื่อนลงมาอีกที เฮ้ยย ได้งายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสาร โก
-
เฮ้อย
ขอร้องล่ะคร้าบบบบบ
อย่าจบอย่างงี้นะ
มอสจำได้ทีเถอะ
สงสารโกเกินไปแร้วนะ
อย่าทรมานโกอีกเรย
เค้ารอมานานเกินกว่าที่คน ๆ หนึ่งควรจะต้องรอแล้วนะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
รอมานานแล้ว สงสัยจะได้รอทั้งชีวิตแหะ โก เอ้ยยย
แต่มันก็ยังมีหวังนะ o13
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านครับ
ปล.หวังว่าจะมีตอนพิเศษให้หายเศร้าใจนะครับ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ตอนจบแบบนี้หญิงรับไม่ได้ :o12:
-
ทั้งๆที่เข้าใจกันแล้ว ทั้งที่คนปากแข็งกลายเป็นคนปากอ่อน
แต่ โกกลับต้องมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับความทรงจำของมอสที่หายไป
สงสารโกนะ
:o12:
เราเชื่อว่าความมั่นคงของโกจะทำให้มอส รัก ได้อีกครั้ง
"เมื่อมีรักก้อย่อมมีหวัง"
ประตูชัยอยู่ตรงหน้า และเราเชื่อว่าไม่เกินความพยายาม สู้ๆนะคะ
------------------------------------------------
สำหรับเรื่องหน้าที่ถามมา เราชอบแนวเรื่องเล่าค่ะ เพราะรู้สึกว่าสัมผัสตัวละครได้จริงๆ (เข้าทางเลยแหละ)
ขอบคุณนะคะ เจอกันเรื่องหน้าค่ะ
-
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
o22 o22 o22
งือออออออออออออ
แกล้งเค้า :m15:
(อะล้อเล่น เชื่อมั่นในรักค่ะ มันจะต้องกลับมาดีเอง เยสสสสสสส :กอด1:)
-
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :sad4: :o12:
น่าสงสารมอส
ภาวนาให้โกจำเรื่องราวทุกอย่างได้
ความสุขมันมาแค่เอื้อมแล้วจริงๆ
แต่ก็ยังดีกว่าตายจากกันไป
เพราะอย่างน้อยที่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
มันก็ย่อมมีหวัง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ
จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
:L2:
-
ชอบคับ
-
:m15:
จบแบบนี้
เอามีดแทงตูดให้ตายกันไปข้างนึงดีกว่า
:m15:
-
จบได้โหดร้ายมากสำหรับคนที่รักและมั่นคงกับความรักมาตลอดอย่างโก
คนที่รอมานานก้อคงต้องรอต่อไป อาจจะตลอดชีวิตของโกหรือมอส หรือเมื่อไรก้อไม่รู้
ขอบคุณนะคะ
และก้อสุขสันต์วันแห่งความรักด้วยค่ะ
รออ่านเืรื่องต่อไปนะคะ
(http://i715.photobucket.com/albums/ww159/namtaansai/valentine-card-001.gif)
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไม่มีไรจะพูดแล้วจริงๆ !!
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า " ต้องคาดเข็มขัดนิรภัยทุกครั้ง " :laugh:
แต่โก ก็ยังได้ดูแลมอสอยู่ใกล้ๆ สักวันหนึ่งคงได้บอกรักกัน (คนเขียนโรคจิตนะ ผมว่า :sad4:)
ส่วนเรื่องต่อไป จัดปาย ตามถนัดเลยคับ
**************
Happy Valentine's day นะคร้าบบ มอส
:bye2:
-
(http://)(http://dl10.glitter-graphics.net/pub/1914/1914560arybskqvox.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
-
:m15: :m15: :m15:
(http://img100.imageshack.us/img100/586/b00749564983131d85d45ph6.gif)
มันจนคำพูดที่จะบรรยายออกมาจริงๆไม่รู้จะพูดไรดี
โก...
ตอนนี้น้ำตามันไหลเป็นทางทางแห่งความรู้สึก ที่มันทั้งสุขที่รู้ว่าความรักมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ทุกข์ที่อีกเพียงแค่เอื้อมมือทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยหวังเอาไว้จะเป็นความจริง กลับพังทลายลง
บอกเลยว่า จบแบบนี้อ่านแล้วก็มีความสุขจริงๆคราบ มันดึงอารมณ์ได้ดีกว่าที่จะจบอย่างสวยงาม
เพราะมันเป็นการยืนยันว่าตลอดเวลาตั้งแต่สมัยเรียนยันปัจจุบัน โก ไม่เคยโกรธ มอส เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่เลย มีแต่จะให้อภัย และเฝ้ารอ สักวันที่ความรักที่เค้ามีให้มันจะโยงใยไปถึงหัวใจที่ปิดกั้นตัวเค้าจากใจนั้น
จวบจนวันนี้ที่โก ก็ยังคงรอมอส เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร โกก็ยังจะรอมอสให้กลับมารักกันอย่างที่หวัง
มอส...
ชายผู้ที่เกลียด โก เกลียดมาตลอดด้วยความเข้าใจผิดอย่างไม่คิดจะลืมหูลืมตาฟังเหตุผล
จนวันนึงที่ความจริงทุกอย่างถูกเผยออกมา มอสก็รับรู้ได้ถึงความรักที่ตนเข้าใจผิดมาตลอด
ตัวเองเกลียดคนที่รักเรามากที่มากจนไม่คิดว่าจะอยู่ร่วมกันได้อย่างทุกวันนี้
ในที่สุดวันที่คำๆนึงจะออกจากปากของเค้า มันก็เป็นวันสุดท้ายที่ เค้าได้เอ๋ยคำว่า
โก กรูรักมรึง ออกไป มันก็กลายเป็นว่าหลังจากนั้นจนวันนี้ มอส ไม่เหลืออะไรอยู่ในความทรงจำเลย...
โกก็คงจะเฝ้ารอ มอสก็คงจะเฝ้ารับฟังและรับรู้สิ่งต่างๆใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ในทางที่ดี
มอสจะไม่มีภาพของโก ว่า คือคนที่ตัวเองเกลียดที่สุด แต่ มอสจะมองว่าโก คือ
เพื่อนที่อยู่เคียงข้างตนเองตลอดเวลา เพื่อนผู้ให้ทั้งชีวิตกับเค้าอย่างแท้จริง
แล้วเค้าจะได้รู้ว่า รักแท้ยังมีอยู่จริงในโลก แห่งนี้....
นิว
ปล. ชอบเรื่องนี้มากๆประทับใจสุด แล้วจะรออ่านผลงานต่อไปนะคราบ อิๆ
เม้นนี้ซึ้งกว่าเรื่องที่ผมเขียนอีกอ่า สุดยอดคร๊าฟฟฟฟฟฟ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า " ต้องคาดเข็มขัดนิรภัยทุกครั้ง " :laugh:
แต่โก ก็ยังได้ดูแลมอสอยู่ใกล้ๆ สักวันหนึ่งคงได้บอกรักกัน (คนเขียนโรคจิตนะ ผมว่า :sad4:)
ส่วนเรื่องต่อไป จัดปาย ตามถนัดเลยคับ
**************
Happy Valentine's day นะคร้าบบ มอส
:bye2:
อ่าคร๊าฟฟฟฟ...อิอิ Happy Valentine's day เหมือนกันคร๊าฟฟฟฟฟ
-
:o12: :o12: :o12:
:z3: :z3: :z3:
-
อ่านเรื่องนี้จบแล้ว ทำให้มองเห็นสัจจธรรมจริง ๆ รักแท้คือการให้อภัยและรอคอย ฉะนั้น หากคิดจะทำสิ่งดี ๆ หรือมีอะไร
ที่ติดค้างแล้วคิดจะทำหรือจะบอกใคร ให้รีบทำรีบบอก (ไม่ว่าจะรักหรือขอโทษ) ถ้ามัวแต่รออาจจะไม่มีโอกาสได้ทำ
แม้มีโอกาสได้บอกหรือทำแต่คนที่จะรับฟังอาจจะไม่มีโอกาสรับรู้แล้วก็ได้ เวลาของชีวิตมันสั้นนักนะ สั้นจริง ๆ
+1 ให้คนแต่งนะคะ จะคอยติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปอยู่เสมอ
HAPPY VALENTINE'S DAY สำหรับคนแต่งและชาวบอร์ดทุกคน ด้วยรัก .....
:L2: :L1: :L2:
-
. . .. สังคมต้องการความแตกต่าง o13 . .. . . จบแบบนี้ก็ดีนะคะ แต่มันเหมือนขาดไรไปอย่างอ่ะ .. . .
. . .คิด . . คิด . .. คิด . . .. ไม่ออกอ่ะคะ ขออีกเรื่องละกัน .. . . The memory รึป่าวเนี้ย . ..
-
จบแบบนี้คนอ่านก็รันทดใจนะ
แต่อย่างน้อยก็ยังเริ่มเก็บเกี่ยวความทรงจำที่ดีๆด้วยกันใหม่ได้
จริงๆอยากให้มีภาคต่อของเรื่องนี้อ่ะ
อยากรู้ว่าเค้า2คนจะจำกันได้รึป่าว
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน *โค้งๆ*
-
ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน o13 o13
ยังดีแค่ความจำหาย ไม่ใช่เดี้ยงแบบ หนัง HBD เฮ้อ..........
ปล. สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ :L1:
-
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ภาค 2
ไม่งั้นสาบ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายจ้ะ
ลุ้นกันซะตั้งนาน ถึงแม้ไม่แฮปปี้ แต่อย่างน้อยก็ยังไม่ตายจากกัน
หวังว่าสองหนุ่มคงรื้อฟื้นความจำแล้วกลับมารักกันอย่างที่คนอ่านเชียร์ละกัน
รออ่านผลงานเรื่องต่อไปจ้ะ :3123:
-
เราจะรอภาค 2 ของเรื่องนี้ :o12: :o12: :o12:
-
:sad4: จบได้ปวดเครื่องในมากมาย
แต่เหมือนกับเป็นการเริ่มรู้จักกันใหม่ ให้ลืมเรื่องที่เคยผิดใจกันในอดีต
เหนื่อยหน่อย แต่วามาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องพยายามต่อปาย (โกนี่ท่าจะมีกรรม) อุอุ
ขอบคุณ :pig4:ผู้แต่งมากมายนะค้า
รออ่านผลงานชิ้นต่อปายน้า ถ้าเป็นไปได้อยากรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้อ่า ว่าจะจำกันได้มะ อุอุ :L2:
-
:กอด1:
ไม่สน
ไม่อ่านช่วงสุดท้าย
พิมพ์จ่อเองว่ากูรักมึง
จบ
55555555555555
หลอกตัวเองไปอีก
รับไม่ได้
ย้ำควรมีภาค 2 แล้วก็เป็นช่วงที่มอสต้องรอโกไปเรื่อยเพราะ.........รัก
5555555 เน่าจัง :o8:
-
ใช่ค๊าาา
ควรมีภาค 2
อย่างมากมายย
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
โอ้.....ม่ายยยยยยยย....นะ :dont2: :dont2: :dont2: :z3: :z3: :z3:
เหนื่อยใจแทนโกจังเลย แต่ไม่เป็นไรเริ่มใหม่ได้สู้ๆๆๆ :bye2:
-
ไม่มีภาค 2 จริงๆ อ่ะ
โหยยย ยังก่ะหนังเกย์ ในโรงเรียน YoY
-
:m31: ไหงงั้น น่าสงสาร โกสุดสุด
คือว่าสงสัยหลายข้อมาก อันนี้แอบนอยคนเดียวเพราะว่าไม่เคลียอ่ะ
- โกเพื่อนกายคือใคร มีบทแบบว่ามาแล้วก็ไป :a5:
- มอสโกรธอะไรโก(ไอ่เลว)หรอมันคาใจมากมาย :serius2:
- แล้วแฟนเก่าของมอสหายไปไหน :really2:
และคำถามสำคัญ จะมีภาค 2 หรือเปล่า เพราะถึงแม้ว่าจะจบแล้ว แต่มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรงอ่ะ
หรือว่าคนเขียนจบให้เราจิ้นเอาเอง o18
แต่ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนนะค๊ะ
ปล. :z13: ขอแอบจิ้มให้เขียนภาค 2 ต่อ เพราะสงสารโกมาก แอบรักข้างเดียวมานานและ ทำเพื่อคนที่เค้ารักขนาดยอมทิ้งสิ่งที่ตัวเองรักเพื่อให้คนที่รักมีความสุขเนี่ย
น่าจะให้เค้าเจอสิ่งที่ดีดีบ้างเน้อคนเขียน
และอันนี้อยากเตือน กรุณาอย่าหวานมากขณะขับรถ ไม่งั้นคนที่คุณรักอาจจำคุณไม่ได้ :laugh:
-
เอามีดมาเเทงกันเลยดีกว่า....SaaaaaaaaD......โคด :monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่มีจริงอ่าา
-
อุตส่านั่งอ่าน กรี๊สส อารมร์เสีย
เครียดกว่าเดิมอีก นิยายก็ขอให้จบแฮปปี้นิดนึงนะค๊ะ
เรื่องจริงเครียดพอแระมาเจอนิยายเครียดอีก มิสร้างสรรค์เลย
แต่ก็ก็ขอบคุณที่อุตส่าแต่งให้อ่าน
-
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องราวดีๆๆๆมาให้พวกเราได้อ่านกัน
o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4: :bye2:
ชอบจัง
-
ไมอะ ทำไมจบอย่างนี้ อะ
:sad4:
-
แฮ่ๆๆๆ ติดตามนิยายเรื่องใหม่ของผมได้นะคร๊าบบบบบ
ผัวร้าย เมียแรง!...หัวใจมฤตยู แสบ ซ่าส์<<<ท้านรก!!
ลองอ่านดุนะครับ ถูกใจหรือไม่ยังไงก็ติชมกันได้นะคับบบบ
^^
-
ไม่ยุติธรรมอะ
ทามไมคนที่ความจำเสื่อมไม่ใช่โก!!!
ทั้งๆที่โกพยายามมาตลอดแท้ๆ
แต่กลับต้องพยายามต่อไป
สงสารโก :เฮ้อ:
ขอให้มอสจำโกได้เร็วๆเหอะ
แล้วไปฮันนีมูนรอพักร้อนพักเที่ยวรอบโลก 1 ปี แล้วมีความสุข แบบรักกันๆ :กอด1:
-
เรื่องมันเศร้า
เฮ้อ .. ไมต้องจบด้วยเศร้าเนี้ย
นึกว่าจะแฮบปี้ๆ .. กลับเศร้า
-
แฮ่ๆ เอานิยายเรื่องใหม่(จริงๆก็ไม่ค่อยใหม่เท่าไหร่หรอก - -!)มาฝากให้ติดตามกันอ่าคับ
ผัวร้าย เมียแรง!...หัวใจมฤตยู แสบ ซ่าส์<<<ท้านรก!!
ฝากดวยนะคับ
-
สงสารคนที่ทุ่มเทเพื่อคนที่ตัวเองรัก...
ยังงัยก้ต้องมีภาคสองนะอยากรู้อาการของมอส..อะ..นะๆๆๆๆๆๆๆ :3123: :sad4: :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแต่น่ารักดี :a5:
-
จบแบบนี้เจ่ก็
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
แถมน้ำตาที่มีก็ทะลักทะลายกันเลยทีเดียว
สงสารโกมั๊กทำไมชีวิตนี้มันถึงได้มีแค่คำว่า "รอ" ได้มากมายขนาดนี้
สิ่งที่เป็นพลังให้โกทนรอต่อไปถึงแม้ไม่รู้ว่ามันต้องรอไปถึงเมื่อไรโดยไม่มีที่สิ้นสุดก็คงจะเป็นคำว่า
"รัก"
คำเดียวเท่านั้นที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้คนๆหนึ่งมีแรงใจขึ้นมาได้ทุกครั้ง
-
...รู้สึกแหม่งๆ กะผู้จัดการนะ หวังว่าคงจะไม่ใช่ เหอๆๆๆ ไม่งั้นคงจะน่าดูชม +5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
กาก
-
ถ้าตันไปต่อไม่ได้ อย่าแต่งดีกว่ามันทำให้นิยายดูไร้ค่า
-
ถ้าตันไปต่อไม่ได้ อย่าแต่งดีกว่ามันทำให้นิยายดูไร้ค่า
-----
จะไร้ค่า หรือมีค่า ขึ้นอยู่กับว่า คุณเปรียบเทียบกับอะไร? ใช้เกณฑ์อะไรมาบอกว่า นิยายเรื่องนี้ไร้ค่า เเล้วใช้เกณฑ์อะไรล่ะ? ที่บอกว่ามีค่า
ถ้าไม่เขาใจ จะเทียบให้ดูว่า
ถ้าบอกว่า คุณเป็นคน 'ไร้ค่า' นั่นเเสดงว่า คุณเอาตัวเองไปเทียบกับคนเขียนเรื่องนี้ เเละคนโพสเรื่องนี้ รวมทั้งนิยายที่คุณไปโพสด่าเขาหลายเรื่อง เเต่ถ้าบอกว่าคนคุณเองมีค่า เเสดงว่า คุณไม่ได้เอาไปเทียบกับใครเลย อารมณ์เเบบว่า คุณอยู่คนเดียวนั่นเเหละ คุณถึงจะดูมีค่า...ในสายตาตัวเอง
-
จบได้กระชากอารมณ์มากมายเลย ตอนแรกที่อ่านจดหมายของคนเขียนก็แอบหวั่นๆอยู่แล้ว
แต่เห็นว่ายังหวานชื่นกัยดีก็เลยคิดว่าคงไม่มีไร แต่พอถึงฉากที่คุยเล่นกันในรถก็กลัวทันเลย
แล้วมันก็เป็นอย่างที่กลัวจริงๆด้วย แต่อยางน้อยทั้งคู่ก็ยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องไม่คิดว่าจะจบแบบนี้เลย แล้วก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่ออกแนวเครียดขนาดนี้ด้วย
คิดว่าจะเป็นเรื่องฮาๆต๊องๆกว่านี้ซะอีก แต่พอช่วงหลังๆนี่ดราม่าบีบหัวใจมากมาย กดดันความรู้สึกสุดๆ
สงสารโกโ-ตรๆ อดทนและรอคอยมาตลอดแท้ๆ ส่วนมอสนี่ใช้ชีวิตชิวๆมาตลอด
สุดท้ายพอทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี แต่ก็ต้องมาเกิดเรื่องให้ทุกอย่างกลับไปเริ่มต้อนใหม่ที่ศุนย์
คนชิวก็ชิว สดใสร่าเริง คนรอก็ทนรอต่อไป สุขปนเศร้า เหงาปนโศก
สุขที่ได้ดูแลและอยู่ใกล้ แต่ก็เศร้าและเหงาที่ไม่รับรุ้และไม่อาจครอบครอง
โอ๊ยยยย! นึกถึงเพลง"หน่วง" เลยอ่ะ ตอนจบของเรื่องนี้ มีความสุขฉาบอยู่บนความทุกข์ จริงๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
เฮ้อ ชีวิต ... สงสารโก
ขอบคุณครับ
-
พระเจ้าคงกลัวว่าโกจะมีความสุขมากเกินไป T_T
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: