หัวข้อ: กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว

[LEO]

..มาให้กำลังใจ..

[LingNERD*]

เรื่องใหม่

น่าติดตาม

[ronlbb]

ใครบ้างที่จะไม่เคยทำผิดหละค่ะคุณผู้จัดการ
คิดมั่งป่ะนี่ ถามมาได้ โว้ววววววว

มาอัพต่อๆไวนะ

[dengerous]

อ๊ากกกก อยากจะตาย แต่งจะจบตอนดันปิดซะ 55+ หายหมดเลยกรู เอาใหม่ก้อได้ๆๆๆ


++++++++++++++++++++


"....."

"ผม...

ถาม...


ว่า...

คุณเคย...(ไอ่บร้านี่มันจะจู้จี้อะไรกับกรูหนักหนาเนี่ย)

ทำผิดรึป่าว!!!!"

  อึกกกกกก...จุกคร๊าฟ เก้าอี้ตัวใหญ่นั่นหันกลับมาผมรองทรงแล้วไว้หน้าม้ายาวเกือบถึงจมูกโดยที่ปล่อยมันไว้ให้ปิดหน้าปิดตา ผมเห็นแล้วเลือดแทบพุ่งออกมาหมดดตัว ตับ ไต ไส้ ม้าม กระเพาะ หัวใจมันจะออกมากองที่พื้นให้ได้ หัวใจเต้นแรงขึ้น เหมือนตาจะไหลออกมา จมูกจะหลุด หาสติสตังค์ไม่เจอเลยคร๊าฟ ที่เจอ ที่ผมเจอ เจออยู่ตรงหน้า ไอ่เลว!! ไอ่เลวนั่น...ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้า

"...."

"ทำไมทำหน้าเหมือนส้วมแตกวะ..."

  ไม่ไหวแล้ว หลังจากปล่อยสติลูกพ่อหลุดลอยไปได้สักพักมันก็กลับมา เท่านั้นแหละ ไม่...ไม่ กรูจะไม่อยู่ที่นี่แน่ๆ

"...ผมขอลาออก"

"คุณไม่มีสิทธิ์!!!"

  ไม่ฟังมันครับ ผมพยายามลุกจากเก้าอี้ทั้งๆที่แทบจะไม่มีแรง ไม่รู้ว่าเพราะมันหรือเพราะอะไร แต่ที่แน่ๆกรูไม่อยู่แน่ๆแค่เห็นหน้าเมิงก้อจะอ๊วนออกมาเป็นบุษราคัมอยู่แล้ว ไม่ทันจะหันหลังเดินครับ ไอ่เลวนั่นก็วิ่งมาล็อกแขนผมไว้จากด้านหลัง บอกได้เลยวินาทีนั้นไม่มีแรงจะสู้มันเลยจริงๆตัวเหมือนกระดาษพร้อมจะปลิ้วทุกเมื่อ...

"โอ๊ยยย...กรูเจ็บนะ ไอ่เลว!"

"เมิงไม่ได้ยินรึไง เมิงไม่มีสิทธิ์ลาออก"

"ทำไม...ทำไมกรูจะไม่มีสิทธิ์"

"เพราะว่า...เพราะว่าเมิง"

"โอ๊ยยย...กรูเจ็บนะไอ่เวร"

"เพราะว่าเมิงทำผิดกับกรู...เมิงต้องอยู่ชดใช้"

"นี่...เมิงยังไม่ลืมอีกหรอ ไอ่ฟาย" ผมพยายามดิ้นแต่แรงมันเยอะจริงๆ

"กรู...ไม่เคยลืมเรื่องเมิง"

"หือออออ..." คำนี้มันฟังดูแปลกๆอยู่นะ

"หมายถึง...เรื่องเลวๆที่เมิงทำกับกรู กรูไม่เคยลืม"

"เอ่อ..." นี่...เมิงไม่คิดจะปล่อยกรูเลยใช่มั้ย ถ้าแขนกรูหักนะ กรูจะเล่หนังเมิงเอากระดูกเมิงไปโยนให้หมากิน

"เมิงต้องทำงานที่นี่..."

"เอ่อ...ปล่อยกรูก่อนดิ หรือเมิงจะดึกแขนกรูไปเล่นที่บ้าน หือ?"

"ก็ได้...แต่เมิงห้ามหนี!!"

"เอ่อ..." แล้วมันก็ค่อยๆคลายมือมันออก "นิสัยเลวๆของเมิงนี่ไม่เคยจะเปลี่ยนเลยเนอะ...เลวดักดานจริงๆ"

"อืม...ในสายตาเมิงกรูก็คงจะไม่ต่างกับคนในคุกหรอก"

"55+ อยู่แล้ว...โอ๊ยยย เจ็บชิบ!!"

"...." มันเงียบๆดูมันแปลกๆวะ ไม่คุ้นเลย หรืออาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน "หน้าเมิงคุ้นๆวะ.."

"เมิงโง่หรือโง่มาก หรือโง่มากๆเนี่ย ก้อคุ้นดิ...เห็นกันมาตั้งนาน"

"ไม่ใช่...นึกก่อน" เงียบไปซักพัก "555+ น้องคร๊าฟกางเกงขาด ว่างๆเมิงชอบเดินโชว์ตูดหรอ 555555555+"


  สาดดดด...หน้าแดงเลยอ่า มันก็หน้าแดงนะ แต่หัวเราะผมแล้วผมก็ยืนให้มันหัวเราะ ขอบคุณนะที่ช่วยตอกย้ำกรู สาดดูมัน อ้าว..ดู จะกลิ้งอยู่แล้ว อ๋อ สงสัยจะขำกลิ้ง

"เมิงจะหยุดหัวเราะ หรือจะให้กรูเดินออกไป"

"555+ ห...อ...อืม 55 อะ..อืม อะๆกรูหยุดละๆ"

"เอ่อ...ดี!!!"



*************

อ๊ากกกก ดึกแล้วไปนอนละ ปล.ขอบคุณกำงใจมากมายน๊าคร๊าฟ จะพยายาต่อไป เอิ๊กๆๆ ร๊ากคนอ่านๆๆๆ

[M150]

เรื่องใหม่สู้ๆๆๆ


 

[Poes]

คุณผู้จัดการนี่คือคนที่ทักตอนนั้นปะเนี่ย  งง

[~Kalianeko~]

55555555555555


ไม่ให้ลาออกด้วย   สงสัยจังว่ามอสไปทำอะไรกับ ไอ้เลวนั้นไว้


ขนาดที่....ไม่เคยลืมเลย 

[[H]a[N]m[E]i[I]]

^
^
แอบจิ้มพี่นัทเบาๆ
อิอิ

พี่มอสทำอะไรร้ายแรงไว้อ๊ะป่าวเนี่ย
โดนแค้นฝังจิตเหลือเกิน
555+
ไม่ให้ลาออกด้วย
และแล้วพี่มอสก็ตกเป็นจำเลยรักของคุณผู้จัดการร
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นใย

[Just let it be]

อิอิ

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังครับ

อ่านไปยิ้มไป  ฮาอย่างแรงงง

 

[nana]

ไปทำผิดอะไรไว้

[marchmenlo]

สงสัยไปปล้ำเค้าแล้วไม่รับผิดชอบรึเปล่าอ่ะ 

เค้าถึงได้ราวีไม่เลิก

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

สู้นะคราบจะคอยตามมาเชียร์ต่อไป อิๆ

แหมแต่อยากรู้ชื่อของ ไอ่เลว จังเลย บอกด้วยนะ

[M@nfaNG]

แอบงงว่าตกลง คนที่สัมภาษณ์เป็นโจทย์เก่าเหรอ?
แต่ฮาดีค่ะ

[LingNERD*]

มีคดีไรกันไว้อะ

อยากกกกรู้

[PoP~Pu]

ไปทำอะไรเค้าไว้เนี่ย งานนี้มีชำระคดีเก่า หุหุ

[speedboy]

เพื่อกำลังจาย   + 1  คร้าบ  น่ารักดีคร้าบ


 

[||WiTHOuT_YoU||]

ช่วงนี้เสนอช่วง ทำผิดอย่าเผลอ
 

[dengerous]

  ก็มันไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็สับสนไปหมดว่าทั้งๆที่เกลียดมันจนเข้าไส้ พยายามหนีมันมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เรากลับมายืนอยู่ตรงนี้ อยู่ที่โต๊ะทำงานที่มันเป็ฯเจ้าของ อยู่ในบริษัทที่มันเป็นเจ้าของ ยืนอยู่...ใกล้ๆมัน

"เฮ้ยยยย...น้องมอสเจ๋งสุๆเลยวะ เนี่ย!คอล์ลัมที่นายออกแบบเนี่ยดูไม่รกแล้วก็วัยรุ่นดีฟะ ผู้จัดการต้องชอบแน่ๆ" พี่ไก่ พี่สาวสุดสวยแห่งบริษัท 55+(แต่กลับเหี่ยวที่สุดด้วย ควบสอง...โลภเนอะ สวยด้วยเหี่ยวด้วย อ๊ากก เดี๋ยวโดนแก่ตบ)

"จริงหรอพี่...แฮ่ๆ ขอบคุณคร๊าฟฟ"

"อืมมม...ดีมาก" พี่ไก่ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็หันกลับมา "เอ่อ...นี่พี่นิดเขาจะให้เธอน่ะเขียนคอล์ลัมในหนังสือเล่มนี้ด้วยนะ"

"อ่าว...หรอครับ คอล์ลัมอะไรหรอ?"

"อืม...พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ เดี๋ยวพี่นิดก็คงบอกเธอเองแหละมั่ง"

"อ๋อ..คับ"

  ผมมาทำงานที่นี่ได้สองสามวันแล้วละครับ ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย แต่ก็ม่ได้เจอไอ่เลวนั่นหรอกนะ(แฮ่ๆ มีคนอยากรู้ชื่อมัน ถ้าไม่บอกเดี๋ยวเขาจะตืบเอาได้ จริงๆแล้วมันชื่อ ไอ่โก แต่ด้วยสันดานเดิมที่แสนดีผมจึงเรียกมันว่า...ไอ่เลว!!)เห็นคนในบริษัทบอกว่ามันไปดูงานที่ญี่ปุ่น ดีแล้วแหละเกลียดขี้หน้ามัน แค่ยอมจำนนมาทำงานในบริษัทมันได้นี่ก็จะลงแดงตายอยู่แล้ว ดีนะที่คนในบริษัทมันน่ารัก(เกือบ)ทุกคน....อ๊ากกกก

" มอส...มานี่เร็วๆเดี๋ยวพี่จะบอกงานให้เรา" พี่นิดหอบของเต็มมือเดินมาที่โต๊ะผมก่อนจะวางกองแฟ้มในอ้อมกอดนั่นลงบนโต๊ะ "เดี๋ยวหาก่อน.." เขาไล่หาปฟ้อะไรก็ไม่รู้ โดยที่ผมก็ยืนเอ๋ออยู่ข้างๆแก

"อ่าว...ไม่มี หมายความว่ากรูไม่ได้หยิบมา เอ่อดีเนาะ"

"อะไรหรอพี่..."

"ก็พี่จะให้เราน่ะเขียนคอลล์ลัมไงแต่ดันลืมหยิบเอกสารมา...อืมมม เราไปเอาได้มั้ย เพราะเดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อน่ะ"

"อ๋อ...ได้สิครับ ที่ไหนละครับ"

"ในห้องผู้จัดการน่ะ อยู่ที่ชั้นเอกสารไล่ดูแล้วกันแฟ้มสีแดงน่ะ มีอยู่อันเดียวแหละ"

"..เอ่อ..."

"พี่ฝากด้วยนะ ไปละ"

  ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรพี่เขาก็หอบของขึ้นจากโต๊ะกรูแล้วเดินหนีไป เรียกว่าเดินหนีเลยนะแกจะรีบไปไหนฟะเนี่ย...แลวจะให้กรูไปเอาของในห้องของมัน ห้องของมันเนี่ยนะ!!...แต่ก็ยังดีที่มันไม่อยู่ ก็ได้วะ...นี่กรูจะป๊อดอะไรมากมายเนี่ย!!

  ผมขึ้นไปถึงหน้าห้องมันยืนทำใจอยู่ซักพักก็ต้องตัดสินใจเปิดเข้าไป สภาพก็เป็นเหมือนกับวันแรกที่เข้ามาตู้เอกสารอยู่ทางซ้ายมือ ผมรีบตรงไปเพราะไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานนักหรอกนะ เริ่มไล่ดูแฟ้มบนชั้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จน...เฮ้ยย นี่มันหนังสือรุ่นนี้หว่า!!

  แล้วผมก็เสือกหยิบมันมาดูแทนที่จะไปหาแฟ้มสีแดง แล้วบอกว่าไม่อยากอยู่นานนะกรูเนี่ย...ผมไม่มีหนังสือรุ่น จริงๆก็ควรจะมีแต่มันหายไป ตอนแรกก็เศร้านะที่มันหายน่ะ แต่คือหายังไงก็หาไม่เจอเลยได้แต่ทำใจ ผมเปิดดูทีละหน้า ทีละหน้า แต่ละหน้ามันเป็นเพียงกระดาษแผ่นๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายที่พรั่งพรูออกมาจาสมองของผม ไม่อาจฝืนยิ้ม ไม่อาจฝืนคิดถึง ไม่อาจฝืนโหยหาอดีตได้ คิดถึง...ผมคิดถึงความทรงจำตอนนั้นมากๆ

"เฮ้ย...นี่เมิงทำอะไรเนี่ย!!!"

  เสียงตระคอกดังมาจากประตูมือผมแข็งหนังสือตกลงกับพื้น.....ไอ่เลว!! เมิงนี่มาได้จังหวะเสมอ ทำอะไรไม่ถูกเลยคับ เลยก้มลงไปเก็บหนังสือรุ่นกำลังจัดกลับที่เดิมแต่สายตาอันเฉียบแหลมก็ดันไปเห็นอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ด้านใน เหมือนถูกซ่อนไว้ ผมเอามือล้วงเข้าไป หนังสือรุ่น!! นี่เมิงมีสองเล่มเลยหรอ จะมากไปแล้ว

"กรูถามว่าเมิงทำอะไร" มันเดินมาที่ผม

"เฮ้ย...ไอ่เลว นี่เมิงมีสองเล่มเลยหรอวะ ขอกรูมั่งดิ กรูไม่มีเลย หายวะ"

"ไม่ได้ มันเป็นของๆกรู"

"เฮ้ย...กรูซื้อก็ได้"

"กรู...ไม่...ให้"
      มันพูดเน้นทุกคำแล้วพยายามจะแย่งหนังสือออกจากมือผมดึงไปดึงมาหนังสือก็ตกลงพื้น ผมมองมันเคืองๆก่อนจะก้มลงไปเก็บ.......................................
.........mos ทันทีที่เห็นคำนี้อยู่บนหน้าปกหนังสือผมหันไปมองมันทันที แต่มันกลับดูเฉยชา ไม่รู้สึกอะไรเลย ก็แน่ละ...นี่มันหนังสือของผม!!

"นี่...ของกรู"

"....."

"เมิงเคยยอมรับผิดอะไรบ้าง...เมิงเคยคิดว่าตัวเองผิดบ้างรึป่าว!!" ผมตระคอกมัน "เมิงรู้มันว่ากรูเศร้าแค่ไหนที่เห็นคนอื่นเขาเปิดมันดูแล้วหัวเราะกัน แต่กรูกลับทำได้แต่ไปยืนดูอยู่ใกลทั้งๆที่กรูมีสิทธิ์จะได้เปิดมันเหมือนกัน"

"กรูรู้...กรูเห็นเมิงเศร้า"

"เมิงเห็น...เมิงเห็น! แต่เมิงก็ยังเอาไป"
   ซึ้งมันเลย มันคงเกลียดผมมาก คงเกลียดมากกว่าที่ผมเกลียดมัน ไม่เข้าใจ เมิงทำอะไรของเมิง...ทรมานกรูแล้วมีความสุขใช่มั้ย กรูไม่น่าไปรู้จักคนอย่างเมิงเลย วันนั้นกรูไม่น่าโง่ไปเจอเมิงเลย...มันเงียบก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมเดือด

"ก็กรูรู้ว่า...ซักวันเมิงจะต้องมาเอามันไปจากกรู กรูเลยเก็บมันไว้กับกรู"

"ไอ่เชี้ย...เมิงมันเลวจริงๆ"

  ผมทิ้งคำสุดท้ายไว้แล้วถือหนังสือรุ่นของผมเดินออกไปจากห้องมันอย่างหัวเสีย พอไปถึงแผนกของผมทุกคนมองผมด้วยสายตาแปลกๆเพราะตอนนี้ควันออกหูมากมาย ผมตัดสินใจที่จะกลับไปที่หอเพราะถ้าอยู่ที่นี่คงไม่ได้เรื่องแน่ๆ

  ผมซดน้ำเข้าไปในท้องให้มันป่องออกมาเพื่อจะทำให้รู้สึกอิ่ม เพราะถ้าอิ่มแล้วจะทำให้หายโกรธได้บ้าง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่...ผมละจากแก้วน้ำแล้วหยิบหนังสือรุ่นออกมาจากกระเป๋า ของกรูชัดๆไอ่เลว เมิงนี่ตลอด กรูพอกรูจะเฉยๆกับเมิง เมิงก็ทำให้กรูยิ่งเกลียดเมิงมากขึ้น...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมได้เปิดหนังสือรุ่นของตัวเองอีกครั้ง ไปอยู่กับคนชั่วมาไม่เป็นไรนะลูกพ่อ...พ่ออยู่นี่แล้วนะ (เอ่อ...บ้าไปแล้วกรู) ผมเปิดมันโดนถนอมที่สุด มันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย "ทำเนียมเด็กห้อง 2" มันคือห้องของผม ผมไม่ได้เก่งขนาดได้อยู่ห้องหนึ่ง(เหมือนมัน)แต่อยู่ห้องสองนี่ก็มันส์ดีออก...ไล่หน้าแต่ละคน อยากเห็นสาระรูปตัวเองตอนนั้นอีกครั้ง มันจะหายากกว่านี้ถ้าไม่มีรอยปากกาสีแดงวงไว้ที่หัวกรู ไอ่เลวนั่นมันทำอะไรกับหนังสือกรู...เมิงจะทำไสยศาสตร์รึไง? โอ๊ยยย...ได้อ่านหนังสือรุ่นแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

ก๊อก! ก๊อก! ใครมาขัดจังหวะวะเนี่ย

  ลงหนังสือก่อนจะเดินไปเปิดประตู.....พอเห็นภาพคนตรงหน้าก็รีบปิดแทบจะไม่ทัน

"เฮ้ย...เปิดให้กรูหน่อย"

"ไอ่เชี้ยเมิงมาทำไมอีก..."

"ขอร้อง...เปิดให้กรูเถอะ โตๆกันแล้วพูดง่ายๆดิ" ยังมีหน้ามาพูดนะเมิง

"...."

"เปิดหน่อย"

  สุดท้ายผมก็อ่อนใจต้องเปิดประตูให้มัน

"ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย..."

"ไม่...นี่กรูก็ยอมเปิดประตูให้เมิงแล้วนะ" ผมหลบสายตา...แทนที่คนผิดจะต้องหลบสายตา แทนที่ควรจะเป็นมัน แต่กับเป็นผมซะเอง

"ก็ได้...งั้นออกไปข้างนอกกัน"

"ไม่ กรูไม่ว่าง"

"ไม่ว่าได้ไง เมิงโดดงานกรูมาเนี่ยนะไม่ว่าง...ออกมาเลย!!"

   มันกระชากแขนผมแล้วใช้ตีนเตะประตูให้ปิด เอาซะดังเลยนะเมิง!!...มันกระชากผมไปก่อนจะเหวี่ยงขึ้นรถมัน 55+ ในที่สุดก็ได้นั่งรถหรู อ้าว...ไม่ใช่ละ

"เมิงจะพากรูไปไหน..."

"แล้วเมิงก็จะรู้เอง..."
   มันทำหน้าเหมือนกุมชัยชนะไว้แต่ผมดูนัยต์ตามันแล้วชั่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ดูมันสับสน...แต่ผมก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากหุบปากแล้วนั่งนิ่ง


*************

ขอบคุณนะคร๊าฟที่มาติชมกัน อยากให้ทุกคนมีความสุขกับความเป็นตัวตนของผม ถ้าเกิดบางคำดูแรงไปสำหรับบางคนก็ต้องขออภัยตัวนะครับ ร๊ากกกกเป็ดทุกตัว..

[Poes]

แล้วก็ให้เค้าลากไปเฉยเลย พาไปไหนหว่า 

[Just let it be]

ลากไปแล้ว

 

แต่  ลากไปทำไรอะ  บอกด้วยน้า

[nana]

ท่าจะมีคดีกันหลายคดีอยู่นะนี่

[RN]

พาไปที่ไหนหว่า

พาไปไหนกันนนนนนนน

[a_tapha]

อ่านรวดเดียวจบ

กำไร  เย้ เย้

 

[||WiTHOuT_YoU||]

โดนลากเข้าข้างทาง เอ๊ย ไม่ใช่ โดนลากไปไหนหว่า
 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อิๆ ขอบคุณคนเขียนนะ ที่บอกชื่อไอ่เลว

ท่าทางตอนหน้าจะมัน แล้วจะรออ่านดู

[LingNERD*]

รีบมาเฉลยเลยนะครับ

มีคดีไรกันอะ อยากรู้

[dengerous]

  ผมเองก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย  กี่ครั้งๆก็ไม่เคยจะโกรธมันได้จริงๆเลยซักที...ไม่สิ ไม่ใช่แค่กับมันนะ กับคนอื่นๆก็เหมือนกัน พอรู้สึกว่าตัวเองสบายใจเมื่อไหร่ความโกรธนั้นก็จะหายไป...


  ผ่านไปซักพักบรรยากาศก็ยังตกอยู่ในความเงียบ ผมไม่รู้จะทำยังไงอยากทำลายความเงียบนั่น...
"เมิงจะพากรูไปไหน?"

"เดี๋ยวเมิงก็รู้..."

"บอกหน่อย..."

"ที่ๆเมิงเคยเห็นกรูเป็นคนมีค่า"

   ได้ยินแค่นั้นผมก็สะอึกครับ บอกตรงๆว่าตอนนั้นรู้สึกน้ำตาซึมออกมา แต่ยัง...ไม่มีวันที่เมิงจะได้เห็นความอ่อนแอของกรูอีก ผมเงียบ หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ภายในหัวสับสนไปหมด ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ มันกำลังจะทำอะไร...

   เอี๊ยดดดด!มันแบรกรถที่ข้างถนน นี่มัน...รั้วโรงเรียน

"เอาเสื้อยัดเข้ากางเกงซะ...เป็นแบบอย่างที่ดีแก่นักเรียนเขาหน่อย"

  มันพูด เหอะๆคนแบบมิงนึกถึงเรื่องนี้ด้วยหรอ ผมยัดเสื้อใส่กางเกงระหว่างนั้นมันก็ลงไปจากรถไม่นานเท่าไหร่ผมก็ตามมันไป เดินผ่านรั้วโรงเรียนไปเรื่อยๆความทรงจำก็เริ่มย้อนกลับมาเรื่อยๆเช่นกัน




----------------------------
  กรูจะกระโดดลงไป ถ้ากระโดดลงไปแล้วมันทำให้กรูไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรอีก ถ้ากระโดดลงไปแล้วมันจะทำให้พื้นที่กรูยืนอยู่สูงขึ้นกรูจะกระโดด ไม่มีใครมองเห็นกรูเลยซักคน ทั้งๆที่กรูยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่กรูยิ้มให้พวกมัน ทั้งๆที่กรูมีตัวตน ทั้งๆที่กรูรักมัน ทั้งๆที่กรูทุ่มเท แต่...ทำไมละกรูถึงต้องมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้คนเดียวไม่มีใครเลย
  เท้าเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆมันคือเนินทอดไปสู่บ่อน้ำกว้างด้านหน้า ไม่มีทางเลือกอะไรแล้ว มันไม่มีแยกให้ผมเลือกมีแต่ทางตรง จะหักเลี้ยวไปทำไมในเมื่อไม่มีจุดหมายใดๆอีกแล้ว...ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ขามันก็ก้าวต่อไปอย่างอัตโนมัติ และมันเริ่มใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกลืนเข้าไปกับสายลม ไม่มีตัวตนอยู่จริงๆอย่างที่พวกมันคิด

"เฮ้ยยยย...อย่า"

"โอ๊ยยยย..."

  ก่อนที่ผมจะลงไปเยี่ยมยมทูต ร่างหนึ่งก็กระโดดเข้ามาโอบผมลงไปกับพื้นเรากลิ้งตลบไปมาหลายรอบจนหยุด ผมเหมือนไม่รู้สึกตัวทั้งๆที่ตายังเปิดอยู่ร่างนั้นนอนทับผมตอนนั้นรู้สึกเพียงหนักมาก...

"นายจะทำอะไรวะ?"

"...."

"เฮ้ยยย...เป็นอะไรรึป่าว?"

  เขาเขย่าตัวผมอยู่หลายทีกว่าจะเรียกสติผมกลับมาได้อีกครั้ง เขาผละออกจากตัวผมและผมเองก็ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาช้าๆ วินาทีนั้นน้ำตามันไหลออกมาเองครับ ไม่รู้เพราะเสียใจที่ไม่ได้ตายสมใจหรือเพราะมีคนมาฉุดผมออกจากนรกกันแน่...

"นายอย่างทำอะไรให้ที่นี่สกปรกนะ" เขาพูด

"..."

"หยุดร้องไห้เถอะ..."

"..."

"..." เขาเงียบไปผมเองก็ได้แต่ร้องไห้ "ไงเราจะปล่อยนายอยู่ที่นี่แล้วกัน...ถ้ายังไม่ดีขึ้นมาหาเราก็ได้นะ เรามาที่นี่ทุกวันแหละ"

  เขาพูดก่อนจะจับไหล่ผมทีหนึ่งแล้วเดินจากไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงรู้สึกว่ามีพลังอะไรบางอย่างเข้ามาแทนที่ความเสียใจบางส่วนของผม

----------------------

"ไอ่มอส! ไอ่มอส!!!"

"..."

"ไอ่มอส!!!!"

"ห๊า..." ผมตื่นจากภวังค์ด้วยเสียเรียกของไอ่เลว

"เป็นอะไรวะ..."

"ป...เปล่านิ"

"เอ่อ...เหมือนฟ้าจะเป็นใจวะ ตอนนี้นักเรียนเข้าเรียนกันหมด เพราะฉะนั้นที่นั่น...เราก็ไปได้"

"อืม..." ผมเออออไปกับมัน

  มันเดินนำผมไปริ่วแทบจะไม่รอกันบ้างเลยนะเมิง นี่เมิงบังคับให้กรูมาไม่ใช่หรอ? แล้วคือ กรูต้องมาเดินตามเมิงว่างั้นเถอะ เอ่อดีเนอะ...

  พอไปถึงจุดนั้น ตรงนั้น สถานที่นั้น ผมแทบอยากจะเหลียวหลังกลับแต่ความอดทนมันก็ห้ามผมไว้ จะไปยึดติดทำไมกับเรื่องเก่าๆมันผ่านไปแล้ว ทิ้งมันไปก็จบ...ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ให้ทำจริงๆมันก็ยากนะ

"เมิงจำตอนกรูฉุดควายกลิ้งไปได้รึป่าว?..."

"เอ่อ..."

"ขอบคุณวะที่อย่างน้อยเมิงก็ยอมมากับกรูวันนี้..."

"วันเดี่ยวแหละเมิง...กลับเถอะมาทำไมวะ" ผมเริ่มเฉไฉเพราะรู้ว่าขืนอยู่ที่นี่ต่อมีหวัง...

"เดี๋ยวดิวะ..."

"เมิงจะพากรูมาที่นี่ทำไม?"

"กรูก็แค่อยากมา...ที่ตรงนี้ ที่ที่ครั้งหนึ่งเมิงเคยเห็นกรูเป็นคนดี"

"55+ พอเหอะๆ จะมาอีกกี่ครั้งกรูก็ไม่เห็นเมิงเป็นคนดีแล้วแหละ 55+" หัวเราะได้ก็จริงแต่ในใจมันเหมือนเลือดซึมออกมา

"...." มันเงียบนั่นยิ่งทำให้ผมอยากกลับเข้าไปใหญ่

"ไอ่เลว...กลับเหอะ ไม่มีอะไรแล้วกรูเบื่อ"

"อืม..."

  มันถอนหายใจก่อนจะเดินนำผมกลับไปทางเดิมที่เราเดินมา ดูมันแปลกๆ และพอมันเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่...

-----------------

  ผมยืนอยู่ตรงนั้นสายตาได้แต่จ้องมองดูสายลมที่พลัดผิวน้ำให้เป็นระรอก มันดูสบายตาดีจัง ถึงว่าละเขาคนนั้นถึงได้มาที่นี่ทุกวัน...
"นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว..." เสียงหนึ่งดังขึ้นผมหันไปดูแล้วก็เป็นเขาจริงๆ "พึ่งย้ายมาใหม่รึป่าว?"

"อืม..." ผมพยักหน้าแล้วหันไปมองสายน้ำตรงหน้าอีกครั้ง

"เป็นอะไรรึป่าว..."

"นิดหน่อยน่ะ ย้ายมาใหม่ก็อย่างนี้แหละ"

"ไม่สบายใจบอกเราได้นะ เราชื่อ โก อยู่ห้องหนึ่ง นายละ"

"มอสน่ะ ห้องสอง..."

"นายชอบที่นี่มั้ย?"

"ชอบสิ...ถึงว่าละนายถึงได้มาที่นี่ทุกวัน เราขอมามั่งได้รึป่าว"

"ได้สิ 5+ เราไม่ได้เป็นเจ้าของที่นี่นะ"

"อืม..."

"เป็นอะไรรึป่าว...เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย?"

"อยากจะฟังหรอ? มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนะ"

"ไม่หรอก...ถ้าไม่สำคัญนายคงจะไม่คิดจะทำให้น้ำที่นี่เหม็นอืดศพนายหรอกจริงมั้ย?"

"55+ นายนี่ตลกดีเนอะ โก..."

"อืม..."

  ผมดีใจมากที่อย่างน้อย ก็ยังมีคนที่ยอมรับฟังเรา มีคนที่เหมือนๆกับเรา เวลาอยู่ใกล้เขาแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่าขึ้นเยอะเลย

----------------------

"ถึงแล้ว...และหวังว่าพรุ่งนี้เมิงจะไม่หนีออกมาจากบริษัทอีกนะ"

"เอ่อๆ กรูรู้แล้วแหละ..."

"ก็ดี..."

  ผมปิดประตูรถแล้วมันก็ขับรถออกไป เฮ้อ...นี่ชีวิตกรูกำลังเดินไปทางไหนเนี่ย กรูชักจะหลงแล้วนะเฟ้ยยย

[ДηοηγМ]

^
^
^

จิ้มๆ +1

โทษฐาน
ลงเร็วทันใจ

 



แต่ว่าน้า  ยังไงต่อเนี่ยยยยยยยยยยยยย

 

[mie_mie]

อ่านแระชัก งงๆ ?!?!?~   

ตกลงโก เคย ทำไรให้มอสเกลียดกันแน่

อ่า

เกือบลืม

^
^
^

จิ้ม ทะลุ เม้นบน ไปหา มอส

หุหุ

 

[~Kalianeko~]

ง่ะ

แล้วโกมันเลวตรงไหนอ่ะคับ