55+ แหม่...คิดถึงเสียนี่กระไรเลยอดไม่ไหวต้องแอบแวบมาสานต่อเรื่องราว มอสโก...ซักหน่อยยยย เฮ้ออออ ช่วงนี้สอบด้วยอ่าเลยไม่ค่อยว่างไงก็ขอโทษที่ต้องให้รอกานนานคร๊าฟฟฟฟ คิดถึงลูกเป็ดมากมาย
"ไอ่มอส เมิงเป็นอะไรปะเนี่ย?" เสียงไอ่กายมันถามผม
เราอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งแถวๆไนท์บาร์ซ่า ตอนแรกก็กะจะให้มันไปเลี้ยงข้าวอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมากินเหล้าดีกว่าพอเมาจะได้อ๊วก อ๊วกเอาอาหารขยะๆพวกนั้นออกมาให้หมด...
"ป่าว..." ผมตอบแล้วยกแก้วขึ้นซด
"หรอ? ทุกทีไม่เคยเห็นเมิงดื่มนี่หว่า"
"ก็นั่นมันทุกที..."
"เหอะๆ...อะไรของเมิงวะ"
"เอ่อ...เลี้ยงๆไปเหอะวะ"
"โหย ดูพูดดิ...กรูน้อยใจวะ"
"เฮ้ยย...เมิงนี่ก็ อะดื่ม" ผมเทเหล้าให้มัน
ผ่านไปซักพักอาการเคลิ้มก็เริ่มปรากฎ มันคล้ายๆตัวลอย ไอ่กายมันคงเห็น...
"มอส...กรูว่ากลับเหอะ เมิงอาการไม่ดีแล้วนะ"
"ทำไมวะ....อยู่ต่อดิ กรูยัง...สะบายมากกกกก"
แล้วร่างของชายหนุ่มก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ เปลือกตาปิดลงสนิท สมองไม่สั่งการใดๆ
"เฮ้ยยยยย....ไอ่มอส ไอ่มอส" ไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับ "โห...เมิงนะเมิง กรูต้องแบกเมิงกลับหรอ?"
กายพยุงร่างของเพื่อนอย่างทุลักทุเลออกจากสถานบันเทิงก่อนจะโบกรถไปยังที่พักของเขาเอง มันคือหน้าที่ของเขาที่ต้องดูแลเพื่อนในยามที่เพื่อมัน...มีสภาพเป็นแบบนี้ เหอะๆ ผ่านไปไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าโรงแรม เขาเดินไปที่ล็อบบี้ก่อนจะขอให้พนักงานช่วยแบกไอ่เจ้าเพื่อนขี้เมาขึ้นไปส่งบนห้องของเขา
"ไอ่มอสเอ้ยยย...รู้ว่าคออ่อนยังเสือกจะกินอีก" กายพึมพำกับตัวเอง
พนักงานปล่อยร่างของมอสลงกับเตียงนุ่มๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย สติคงจะถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ดูดซับไปหมดซะแล้ว กายพยายามดึงร่างของเพื่อนให้ขึ้นไปบนเตียงอีกหน่อย แต่จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของมอส เขาเอื้อมไปหยิบมัน
"ฮัลโหล..."
"..." ไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย
"ฮัลโหล..."
"ม...เมิงอยู่ไหน?" น้ำเสียงจากปลายสายสั่นดูแปลกๆ
"อ๋อ...หมายถึงมอสหรอครับ คือ ตอนนี้เขาเมามากเลยน่ะคับ"
"หือ...แล้วคุณเป็นใคร" น้ำเสียงของปลายสายเริ่มแข็งขึ้น
"ผมเป็นเพื่อนมอสน่ะครับ..."
"แล้วมันอยู่ไหน..."
"ก็อยู่ที่ห้องผมเนี่ยแหละครับ"
"เรียกมันมาคุยกับผมหน่อย..."
"เขาเมามากครับลำพังแค่เข้าห้องน้ำยังดูท่าจะไม่รอดเลยครับ แฮ่ๆ"
"....คุณอยู่ที่ไหน??"
"โรงแรมปางสวนแก้วครับ"
ตุ๊ดดดดด! ตุ๊ดดดดด!
จู่ๆสายก็ตัดไป เหอะๆงงดี ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร กายยัดโทรศัพท์กลับที่เดิมของมัน เขาค่อยๆโอบหัวมอสขึ้นเพื่อจะเอาหมอนสอดเข้าไป แต่
"เฮ้ย เฮ้ย...อย่าพึ่งนะโว้ย"
ชายหนุ่มผู้ไร้สติดูกะอักกะอวก กายวิ่งไปหาถุงพลาสติกมาพอเจอปุ๊บก็ตรงไปหาไอ่เจ้าตัวตนเหตุ แต่พอไปถึงแค่นั้นแหละ เหอะๆ...ได้ใจจริงๆนะเมิงเนี่ย ไอ่เพื่อนแสนดี สารอาหารครบห้าหมู่ถูกลำเลียงจากกระเพาะผ่านขึ้นมาเรื่อยๆจน...มาสิ้นสุดอยู่กลางหน้าอกของผู้หวังดี อืม...กลิ่นใช้ได้นะ ดูดีเลยละเพื่อน อืมมม~
กายทำหน้าเซ็งอยากจะแตะเมิงให้ปลิ้วไปเลยจริงๆนะ เอ่อ...แต่ไหนๆเปื้อนแล้วก็อาบน้ำไปเลยดีกว่ากรู เขาคว้าผ้าขนหนูผืนเดียวเข้าไปในห้องน้ำ ถ้ามันตื่นเมื่อไหร่คงต้องถึงคราวชำระความแค้นเสียที
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
ยังไม่ทันจะได้อาบน้ำพอซักเสื้อที่เปื้อนอ๊วกหมาเสร็จเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาเดินออกจากห้องน้ำตรงไปเปิดประตูด้วยท่อนบนที่เปลือยเปล่า...มีเพียงผ้าขนหนูที่ปกคลุมท่อนล่างเท่านั้น ทันทีที่เปิดประตูร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เหมือนแข็งทื่อสายตาของเขาดูเสียขวัญ เหมือนตื่นตกใจกับอะไรบางอย่าง...แต่กลับไม่ใช่กายที่เป็นสาเหตุ สาเหตุจริงๆโดยแท้นั่นคือ....ศพไร้ญาติที่นอนไร้สภาพอยู่บนเตียงนั่นเขาจ้องร่างนั้นอย่างไม่กระพริบตาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจผู้เป็นเจ้าของที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
เขาค่อยๆประคองมอสขึ้นจากเตียงก่อนจะหันไปค้อนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้อง...
"คราวหลังคุณไม่ควรจะพาเขามาที่ห้องโดยพลักการแบบนี้นะ น่าจะบอกคนรู้จักมอสมันบ้าง"
"ห...หือ"
ยังไม่ทันที่กายจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มนิรนามที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาในห้องก็ประคองเพื่อนของเขาออกจากห้องไป เหอะๆ..นี่กรูแบกเมิงมาถึงห้องแล้วยังมาโดนใครก็ไม่รู้ด่าเนี่ยนะ ดีจริงๆ
รถคันหรูถูกจอดไว้ในโรงรถอย่างเรียบร้อย พร้อมๆกับร่างของมอสที่ถูกทิ้งลงบนเตียง
"นี่เมิงเป็นศพจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยรึไงวะ" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
"555+ อืมมมมม 5.. 5...55+" ร่างที่เหมือนศพนั่นจู่ๆก็หัวเราะออกมาอย่างไร้สาเหตุหน้าตาของเขาเหมือนเด็กมากเลยในตอนนี้
"สงสัยจะบ้าไปแล้ว เหอะๆ คออ่อนยังเสือกจะแดกอีกนะเมิง"
ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้มอสนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆนั่นอย่างมีความสุขเชียว จริงๆแล้วมอสเป็นคนที่ไม่ค่อยจะดื่มเหล้าหรืออะไรพวกนี้เท่าไหร่เหตุก็เพราะว่าเขาเป็นคนคออ่อนและทุกๆครั้งที่ไปดื่มกับเพื่อนที่ไร ก็จะถูกล้อให้กินนมแทนเบียร์ เหอะๆก็คออ่อนแต่ดันอยากดื่มกับเขาน่ะ
ซักพักชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับถ้วยน้ำอุ่นใบใหญ่กับผ้าขนหนูสีฟ้าผืนเล็กๆมานั่งอยู่ข้างๆมอสก่อนจะวางถ้วยนั่นไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง เขามองหน้าไอ่เจ้าตัวแสบนั่นก่อนจะอมยิ้มแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย เขาค่อยๆเอื้อมมือไปปดกระดุกเสื้อของมอสทีละเม็ดทีละเม็ดเผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่ามันไม่ได้ขาวอะไรมากแต่ก็ถือว่าเนียนและสะอาด กล้ามท้องที่พอมีอยู่นั่นยิ่งสร้างความน่าดึงดูดใจเป็นพิเศษแต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเกินกว่าที่จะทำให้อีกฝ่ายคิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปได้ เขาค่อยๆถอดเสื้อของมอสออกก่อนจะหันไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆที่บิดพอมาดๆเช็ดไปทั่วตัว แปลกจริงๆที่จู่ๆความรู้สึกเป็นสุขเล็กๆก็เกิดขึ้นมาในหัวใจของเขา มันเหมือนกับการค่อยๆเล็มแท่งช็อกโกแลตทีละนิดเพื่อลิ้มรสความหอมหวานของมัน...
ทั้งๆที่ใจหนึ่งก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับมันแบบนี้ ได้ดูแลมันแบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็เคยเตือนตัวเองเสมอว่ามันไม่เคยคิดอะไรเหมือนอย่างที่เราคิดอยู่ มันต่างกัน ไม่เหมือนกัน มันมองเราเป็นแค่ไอ่เลวคนหนึ่งที่ไม่เคยจะทำอะไรเข้าตามันเลยซักครั้ง แล้ว...เรา จะทำอะไรได้เกินกว่า ยอมเป็นคนเลวของมัน ถึงมันจะมองว่าเรามันเลวแต่ถ้านั่นมันทำให้เรายังพอที่จะได้เห็นหน้ามันบ้าง พอที่จะได้ยินเสียงของมัน แค่นั้น...เราก็มีความสุขพอแล้ว
--------------------------
เบลล์เปลี่ยนไปมากในเวลาไม่กี่วันมันเร็วเกินกว่าที่ผมจะรับอะไรไหว เธอไม่พูดอะไร เมื่อวานที่เธอส่งข้อความมาผมก็รีบตรงไปหาเธอทันที ก็หวังอยู่เต็มที่ว่าเราจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ไม่เลย...มันยิ่งดูเลวร้ายลงผมถามอะไรเธอก็ไม่ยอมตอบเอาแต่มองผมแล้วก็ร้องไห้จนในที่สุดเธอก็ร้องไห้หนักเข้าๆแล้วก็เดินหนีผมไปตามเคย ผมทรมาน ทำไม...ผมผิดอะไร ผมผิดมากเลยใช่มั้ย มากจนไม่มีสิทธิ์รูเลยหรอว่า...ผมผิดอะไร
"เฮ้ย...ไอ่มอส"
"..."
"ไอ่มอส..."
"..."
"ไอ่มอส..."
"ห...หือ" ตื่นจากความคิดตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรซักอย่างเลยครับ
"เมิงมีปัญหาอะไรกับเบลล์ป่าววะ..."
"ห..." งงครับเพื่อนมันรู้เรื่องผมได้ไง "ป่าวนิ...ทำไม มีอะไรหรอ?"
"อ่าวหรอ...ก็กรูเห็นเบลล์นั่งร้องไห้อยู่กับใครไม่รู้ที่ห้องญี่ปุ่น..."
"หือ...ใคร???"
"ไม่รู้น่ะเห็นไม่ชัด...แต่ดูคุ้นๆวะ"
ผมไม่พูดอะไรเลยรีบวิ่งตรงไปที่ห้องญี่ปุ่นทันที นาทีนั้นหัวใจมันเต้นรัว มันเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังมีคนอื่นใช่มั้ย แล้วทำไม...ทำไมไม่บอกกันบ้าง ถ้าเธอบอกว่าไม่รักกันแล้วบางทีผมอาจจะไม่ต้องมากังวลอยู่แบบนี้ เพราะอย่างน้อยก็รู้อะไรบ้าง ผมเดินไปอย่างเร็วสุดฝีเท้าครับ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่ห้อง อ่าว...ไม่เห็นมีใครเลยนอกจากกกก..............................................................ไอ่โก! ทำไม? มันมาอยู่ที่ห้องนี้ละ ผมไม่เข้าไปในห้องครับ ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มันมาทำอะไรกันแน่ ยังไม่ทันที่ผมจะหายสงสัยคำถามของผมก็กระจ่างด้วยคำตอบตรงหน้า เบลล์เดินถือแก้วน้ำสองใบมาจากประตูอีกด้านหนึ่งของห้องแล้วยื่นให้มัน
เข้าใจแล้ว...เข้าใจทุกอย่างแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ทำไมไม่บอกไอ่มอสมันไปละ มันรักเบลล์มากนะ"
"เบลล์รู้ แต่เพราะรู้เลยไม่อยากทำให้เขาเสียใจ"
"อืม...เราเข้าใจนะ แต่ คนอย่างมันน่ะอารมณ์ร้อนจะตายเบลล์ก็รู้"
"...."
"เอาเป็นว่า...ลองคุยกับมันจะดีกว่านะเบลล์ยังไงอย่างน้อยก็ให้มันรู้นะ"
"อืม...ขอบใจนะโก"
"ไม่เป็นไร เราไปก่อนนะ..."
โกเดินออกจากห้องแต่เดินไปยังไม่ทันเท่าไหร่เสียงหนึ่งก็หยุดเขา
"นั่นไงไอ่โก...เอ้ย โก..." ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา "ไอ่มอส เด็กห้องสองมันฝากบอกว่าเย็นนี้ไปเจอมันด้วย ที่เดิม"
"ห...หือ อ๋อ อืมๆ"
"อันเน่มีอะไรกันหว่า..."
"55+ คิดอะไรเนี่ย"
เย็นวันนี้โกรีบทิ้งทุกอย่างแล้วเดินไปที่บึงหลังโรงเรียน ที่ที่มีคนๆหนึ่งรอเขาอยู่ นานแล้วที่ไม่ค่อยได้คุยกันดีๆวันนี้มันเป็นฝ่ายชวนแสดงว่าต้องมีเรื่องอยากคุย จะเป็นเรื่องดีเรื่องร้ายอะไรยังไงแค่มันพูดก็พอ...มอสยืนเหม่ออยู่ริมน้ำดูท่าทางเขาแปลกๆ
"นึกว่าเมิงจะไม่มาซะแล้ว..."
--------------------------------------------
"เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงตระโกนดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน มันสนั่นมากมายจนหลังคายบ้านแทบจะพังลงมา
โกสะดุ้งตื่นขึ้นทันที เห็นเพื่อนหนุ่มของเขากอดผ้าห่มแน่น 55+ แน่นอนว่าเมื่อคืนนี้เขาทั้งสองคนนอนเตียงเดียวกัน เหอะๆ
"ไอ่สารเลววววว...เมิงทำเอี้ยอะไรของเมิงเนี่ย!!!!"
"อะไรวะ...แหกปากอยู่ได้"
*************************
แค่นี้ก่อน รอให้ลุ้นๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นรึป่าวเอ่ย??? อ่า....อันนี้ก็ไม่แน่สองเดือนต่อมามอสอาจจะแพ้ท้องอะไรงี้ ช่วงนี้สอบๆอาจจะมาต่อช้าหน่อย แต่ก็ขอกำลังใจกันเยอะๆนะคับ เป็นกำลังใจให้ มอสโก ด้วยน๊าๆๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
