ตอน เวลาอันยังไม่สมควร
มันเป็นความมึนงง ที่ไม่รู้ว่าจะต้องปลงหรือต้องทำยังไงดี เมื่อเอาผ้าห่มมาโยนให้ไอ้หนวดที่นอนกอดอกเอาที่ปิดตา ปิดตาซะจนมองอะไรไม่เห็น
หลับจริงหรือหลอกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าอย่าลองเสี่ยงดีกว่า คนยิ่งบ้า ๆ ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านอยู่
แต่ใจจริงก็มีความสอดรู้สอดเห็นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยค่อย ๆ ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของคนที่เหมือนจะหลับ
หรือเปล่าวะ........ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลยก้ม ๆ เงย ๆ จ้อง ๆ อยู่หลายครั้ง แล้วก็ลองเอามือวนไปวนมาแถว ๆ หน้าของคนที่เหมือนจะหลับเพื่อพิสูจน์
อือ เอ จริงเหรอวะ มาเพื่อมาหาที่นอนเนี่ยนะ แม่ง....นึกว่าจะได้ตื่นเต้น แหม้ เซ็งเลย
นั่งอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนไปนั่งกอดเข่ามองหน้าของคนที่ไม่รู้จะให้เลือกระหว่างเกลียด หรือ รำคาญ หรือน่าหมั่นไส้ดี
แต่ที่แน่ ๆ ไอ้หนวดที่ทำเหมือนหลับนี่มันโคตรใจร้ายเลย ปากร้ายด้วย พูดมาแต่ละคำ กระทบกระเทือนจนจุกลิ้นปี่ทุกที หายใจแทบไม่ออกจนเกือบตายมาแล้ว
ถามจริงเหอะวะ พี่เองไม่ใช่เหรอ ที่อยากเล่นอะไรแผลง ๆ กับผมก่อน แล้วไหงมาทำเหมือนเกลียดผมซะขนาดนี้
เห็นผมเป็นศัตรูอะไรนักหนาพี่ ถึงอยากเป็นแต่ตอนนี้เหมือนทำไม่ได้ซะแล้ว เพราะแค่คิดขึ้นมาทีไร มันก็ปวดใจขึ้นมาทุกที
"พี่เวย์ ไม่อยากนอนกับผมเหรอ หลับง่าย ๆ แบบนี้ ไม่สนผมเลยเหรอพี่"
พูดออกไปน้ำเสียงเบาหวิว แต่พูดไปแล้วกลับรู้สึกเศร้าอย่างแรง เป็นได้แค่นี้เหรอว้า คิดขึ้นมาทีไรมันก็ยิ่งเศร้าจิต
ทำไมถึงทำร้ายจิตใจกันได้ขนาดนี้ ผมไปทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจแต่ชาติปางไหนเหรอพี่ ทำไมพี่ถึงทำกับผมได้ลงคอ
นั่งซึมแล้วก็ได้แต่มองหน้าของคนหลับ ไม่รู้ว่าหน้าแบบนี้มันน่าพิศวาสตรงไหน หน้าหนวด ๆ ตัวโต ๆ ผมยุ่งทั้งวันคงไม่พอ รวมหน้าตายุ่งเหยิงทั้งวันเข้าไปด้วย
ไม่รู้ชีวิตนี้จะมีอะไรวุ่นวายนักหนา ถึงทำหน้าแบบนี้ได้ทุกวัน
เจอกันที่ไร หน้าเป็นแบบนี้ทุกที จะดีหน่อยก็ตอนหัวเราะฮ่า ๆ ชอบใจ เวลาที่แกล้งได้แค่นั้น นอกจากนั้นก็เวลาที่เลิกคิ้วแล้วก็ทำตาหลุกหลิกไปมาเหมือนกำลังคิดแผนแกล้ง
แผนการณ์เยอะเกินไป บางทีตามไม่ค่อยทัน พี่ทำหน้าได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ
แต่ที่ไม่อยากเห็นที่สุดก็ หน้าเศร้า ๆ เวลาทำหน้าเศร้า โลกของผมมันกลายเป็นสีเทาตามไปด้วย
เวลาพี่หัวเราะ โลกของผมก็เป็นสีส้ม
พี่ไม่รู้หรอกว่าโลกกลม ๆ ของผมเปลี่ยนสีได้ทุกวัน เป็นสีขาว สีเทา สีส้ม สีฟ้า ทุก ๆ วันที่ผมเจอพี่ โลกของผมก็เปลี่ยนสีได้จริง ๆ
เช่นวันนี้..........โลกของผมเป็นสีดำ แล้วมันก็กลายเป็นสีแดง แล้วก็ดำ ๆ แดง ๆ สลับกันไปมาอยู่พักใหญ่แล้ว
ทำไมพี่ถึงทำให้ผมต้องรู้ร้อนรู้หนาว ต้องรู้สึกกับทุกเรื่องของพี่ด้วยวะ
สายใจนั่งนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นเป็นนาน ก่อนจะหันไปมองหมาพุดเดิ้ลตัวเล็กที่ทำท่ากล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนกำลังประเมินสถานการณ์อยู่ข้างซอกตู้
อีก็อดมันทำหน้าตาระวังภัยพิกล เหมือนอยากเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็กลัวไอ้พี่เวย์หน้าหนวดจะเตะเอา นั่งคิดแล้วก็เลยขำ ขำเสร็จก็เลยได้แต่หันไปมองหมาแล้วก็ได้แต่อมยิ้มกับท่าทางน่ารัก
แบบนั้น ทุกวันไม่รู้สึกว่าหมาหน้าตากวนประสาทตัวเล็กขนฟูมันจะดูน่ารักตรงไหน แต่วันนี้มันกลับน่ารักน่ากอด มากกว่าทุกวัน
สุดท้ายเลยต้องลุกขึ้นเดินไปนั่งมองอีก็อดซิลล่าหมาพุดเดิ้ลขนฟูหยิกหยองที่ทำท่าเหมือนดีใจนักหนา ที่เจ้าของเดินออกมาจากจุดอันตราย
"ทำเหมือนห่วงเลยนะมึง พ่อมึงนอนอยู่นั่นไม่ไปสวัสดีหน่อยเหรอ เดี๋ยวพี่เวย์มันคิดถึงแย่เลยนะก็อด"
พูดกับหมา แต่ตัวเองก็ไม่กล้าเข้าใกล้คนที่โผล่หน้ามาขอที่นอนในยามค่ำคืนนี้เท่าไหร่
เป็นอะไรก็ไม่พูด มีอะไรก็ไม่บอก แล้วจะไปรู้ได้ไงวะ ว่าคิดอะไรอยู่ เอาแต่ไล่ เอาแต่พุดให้ช้ำใจแบบนี้ทุกวัน แล้วใครที่ไหนจะไปทนไหว
จริงมั้ย ....
พ่อมึงอ่ะ ร้ายชิบหายเลย ทำเสียใจมาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำให้ช้ำใจอีกแค่ไหน นี่อยู่ดี ๆ ก็คืนรูปมาเฉยเลย
คิดจะตัดขาดกันง่าย ๆ อยู่ดี ๆ ก็มาตัดกันแบบชับ ๆ ๆ ที่จริงเมื่อก่อนคงดีใจ แต่ทำไมตอนนี้มันรู้สึกเหงา ๆ ก็ไม่รู้
ถามจริงเหอะวะ ความผูกพันที่ไม่ได้ตั้งใจจะเริ่ม มันไม่มีความหมายเลยหรือไง
นี่ขนาดกูไม่ได้อยากเป็นเจ้าของมึงนะเว้ยก็อด แถมข้าวปลาอาหารก็ใช่ว่าจะอยากหามาให้ แล้วไหงตอนนี้ถึงได้เป็นห่วงเป็นใยมึงนักหนา
กลัวไม่มีใครอาบน้ำให้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครสนใจ
กลัวไม่มีใครหาอาหารให้กิน เพราะรู้อยู่แล้วแน่ ๆ ว่าไม่มีใครหาให้กิน
แล้วไอ้ความผูกพันแบบไม่ได้ตั้งใจเนี่ย มันไม่มีความหมายเลยจริงๆ เหรอ ขนาดกูยังรักมึงเป็นห่วงมึงเลยนะก็อด มึงเป็นหมาแท้ ๆ
แล้วไอ้พี่เวย์นั่นล่ะ.....................จะไม่ให้รู้สึกอะไรกับมันเลย..........กูก็คงไม่ใช่คนแล้ว
แต่พี่เวย์มันคงไม่นึกหรอก...........เพราะมันคง...ไม่ใช่คน...
นั่งเล่นกับหมาแต่ทำหน้าเศร้า ดูเหมือนชั่วโมงนี้หมาและเจ้าของจะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ถึงดูเหมือนสามัคคีกันเกินความจำเป็น
หมานั่งฟังเจ้าของแบบไม่รู้เรื่อง
เจ้าของก็นั่งคุยกับหมาแบบไม่รู้เรื่อง แต่ทั้งหลายทั้งปวงนั้น อยู่ในสายตาของเวนิชทุกนาที
รู้สึกและรับรู้ได้ตลอดเวลา ตั้งแต่วินาทีที่สายใจมานั่งทำหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ
เปิดผ้าปิดตาออก และนอนมองคนที่ไปนั่งคุยกับหมา
ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้สนใจ
ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเอง บังคับขู่เข็ญให้สายใจเป็นอย่างที่ต้องการ
และยิ่งตอบตัวเองไม่ได้ว่ามาถึงที่นี่ เพื่อแค่จะมาหาที่นอนจริงๆ หรือไง
คงจะบ้ากันไปใหญ่ถ้าคิดและทำอะไรอย่างนั้น
แต่ถึงจะบอกว่าบ้า เวลานี้ก็ทำลงไปแล้ว ทำลงไปทั้งที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"จะนั่งพรอดรักกันอีกนานมั้ย คนจะหลับจะนอน"
พูดออกมาเสียงดัง และก็เรียกให้สายใจต้องหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่อีก็อดซิลล่าหมาแสนรัก ถึงกับสะดุ้งกับเสียงของพี่เวรเป็นนิจจนกระโดดผลึงหนีหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ หันมาอีกที ก็หายไปแล้วแบบไร้ร่องรอย
โคตรรักเอ็งเลย ก็อด หมาน้อยผู้เสียสละ เสียสละชีวิตกูเพื่อให้ตัวมึงรอดเนี่ยนะ สุดยอดมากหมากู เลี้ยงทำไมวะเนี่ย เสียดายเงินค่าอาหารหมาจริงๆ
"คุยไม่นานหรอกพี่ ผมเอาผ้าห่มวางไว้ให้แล้ว บนพื้น เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะปิดไฟให้แล้วกัน"
ตอบออกไปแบบไม่อยากมองหน้าคนถามเท่าไหร่ เดินหน้ายุ่งเหยิงไปคว้าผ้าขนหนูที่ตากเอาไว้มาพาดที่บ่า และยังแอบเหลือบสายตามองคนที่เอนตัวลงนอนอีกครั้ง
แต่คราวนี้คนที่เอนร่างลงนอนไม่ได้เอาผ้ามาปิดตา แต่เปลี่ยนเป็นมองทุกกิริยาท่าทางของสายใจทุกฝีก้าวแทน
"อะไรพี่ ผมจะรีบอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ รอเดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง" ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรแต่ก็ทำได้แค่พูดออกไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องตกเป็นเป้านิ่งให้อีกฝ่ายจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนั้น
จะอะไรกับผมอีก แค่นี้ยังไม่สะใจเหรอ ไม่เอาปืนมายิงกูเลยล่ะว้า หรือไม่ก็กระโดดถีบยอดหน้าผมเลยก็ได้พี่ มันจะได้สาแก่ใจ ดีมั้ย
ก็ได้แต่ประชดประชันในใจ จะให้พูดออกไปเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก หมาใหญ่มันดุกว่าหมาเล็ก หมาเล็กมันปอดแหก แต่หมาใหญ่นี่ท่าจะดุจริง
โคตรน่ากลัวเลย มองซะตาขวางจนลูกกะตาแทบหลุด ดุนะเนี่ย ท่าทางจะยังไม่ได้ฉีดยาซะด้วย
"มานั่งเนี่ย....ไหนขอคุยด้วยหน่อยซิ"
น่านนนนนนนนนนน ซวยอีกกู อาบน้ำช้า นอกจากจะถูกประณามยังไม่พอ ยังจะว่ากล่าวตักเตือนกันอีกหรือนี่
ยอมแล้วจ๊ะ อย่าทำอะไรหนูเลย กลัวจาตายห่าแล้วพี่
"ไม่ล่ะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ทำไมต้องเชื่อพี่ด้วยวะ" ก็คนมันน้อยใจ สั่งได้สั่งดี เห็นเป็นอะไรวะ ถึงได้มาสั่งให้ทำนั่นทำนี่ให้ จะใจร้ายกับกูไปถึงหนาย แค่นี้ก็เจ็บจี๊ด จาตายห่าแล้วพี่
"งั้นก็อยู่ตรงนั้นแหละ ยืนคุยตรงนั้นก็ได้....." เออนั่นแหละ มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่จะให้ยืนตรงนี้จริงๆ หรือไง เมื่อยขาตายชัก
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ไปนั่งคุยกับม่ดีกว่าเหรอ หายเมื่อยกว่ากันเยอะ
ว่าแล้วสายใจก็จ้ำอ้าว เดินลิ่วๆ มายืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยึดโซฟาไว้เป็นเตียงนอนชั่วคราว
ยืนอยู่ก็เมื่อย ก็เลยลงไปนั่งอยู่ตรงหน้าของคนเรียก นั่งทำหน้ากวนประสาทอยู่บนพื้น และนิ่งมองใบหน้าของคนเรียกอยู่อย่างนั้น
"พี่มีอะไรจะพูดอีกเหรอ ไอ้ที่พูดมาก่อนหน้านี้ มันยังไม่เจ็บไม่แสบเหรอพี่ เอาอีกเหรอ โอเคได้ มาเลย จะว่าอะไรผมอีกก็ว่ามา
พร้อมแล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ว่ามาเลย แค่นี้ผมทนได้ ว่าไงพี่ พูดมาเลย"
ไม่ได้กวน แต่ตั้งใจเอาไว้จริง ๆ
หน้ามันหนาแล้วตอนนี้ ด้านชาแล้ว เอาน้ำกรดสาดยังไม่เป็นอะไรเลย สุดยอดมนุษย์คนนี้นี่แหละ สายใจเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ฮือ จะด่าผมจริง ๆ หรือไง ทำได้ลงคอเหรอพี่ รำพึงรำพันอยู่ในใจเป็นนาน
แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกแต่อย่างใด ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก นอกจาก....
จ้องมาก็ถูกจ้องกลับ จ้องเขาก่อน ตอนนี้ก็เลยถูกจ้องกลับบ้าง
ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริง ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นโรคแพ้..........ดวงตาสีฟ้าระยิบระยับคู่นั้น ก็ยังจะรั้นไปมองอีกจนได้
แล้วเป็นไงล่ะทีนี้
ไม่เป็นไรเลย ก็แค่ ภายในเวลาไม่ถึงสามสิบวินาที ก็ต้องรีบหลบตาแล้วก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
แหม ไม่น่าเชื่อเนอะ เหอ เหอ เหอ แพ้จนได้ แล้วจะทำอะไรได้ถ้าไม่รีบลุกขึ้นเดินหนี เดี๋ยวก็เป็นเรื่องกันพอดีสิว้า ลุกช้าเดี๋ยวจะพาลซวย
คนยิ่ง..................อ่า...
"ไปไหน ไม่มองอีกล่ะ เมื่อกี้ยังมองอยู่เลยนี่ จะรีบไปไหนล่ะ"
อย่าท้าผมพี่ อย่าท้า แค่เรื่องท้าผมไม่กลัวเลยพี่ แต่นี่พี่เล่นคว้าข้อมือผมไว้แบบว่าทั้งแงะทั้งแกะแค่ไหนก็ไม่หลุดเนี่ย
อันนี้ผมรับไม่ได้จริงๆ ผมรับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูเถอะโว้ยยยยยยยยยยย ไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้กูรับไม่ด้ายยยยง่ะ
"เฮ้ย พี่ ผมยังไม่ได้อาบน้ำ ถ้าพี่ไม่ได้จะพูดอะไรกับผมก็ปล่อยเหอะพี่ พี่ พี่ พี่ ปล่อยกูเถอะโว้ยยยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยย"
ก็กะว่าจะชิ่งได้แล้วเชียว แต่ไหงลงไปนั่งอยู่บนหน้าขาของคนดึงแขนได้วะ
เอ้อ นั่งอยู่เฉย ๆ ก็กระไรอยู่ อุตส่าห์ได้นั่งทั้งที มีฟังชั่นพิเศษแถมให้เป็นกอดเอวไว้นแน่นไม่ยอมปล่อยด้วยเว้ย แหมเซอวิสเขาดีเกินไปจริง ๆ
"อะไรพี่ อะไรกับผมอีกเนี่ย อะไรวะพี่ ไหนจะพูดอะไรไง พูดมาสิ พูดมาเลย"
ก็ได้แต่โวยวายไปแค่นั้น ยิ่งพยายามหนีก็ยิ่งจะแนบชิดมากขึ้นไปทุกที ลุกขึ้นยืนไม่ได้ แถมยังจะได้แนบสนิทชิดเชื้อมากขึ้นจนแทบไม่มีพื้นที่จะเหลือให้หายใจ
"ขี้เกียจพูดแล้ว มันเสียเวลา ก็เห็นอยู่ว่าทำอะไรแล้วจะถามทำไม"
กวนต่อไปได้อีก ก็เห็น ๆ อยู่นี่ว่าทำ แล้วจะบอกหรือไงว่าไม่ได้ทำอะไร ปล่อยกูเห้อ แค่นี้ก็หน้าแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ผมกำลังเศร้านะพี่ ชอร้องอย่าทำให้โลกของผมกลายเป็นสีอื่นอีกเลย ตอนนี้ชักจะเริ่มตาบอดสีแล้ว ไม่อยากรับรู้แล้วนะพี่ ปล่อยผมไปเถอะ
"อย่าทำท่าลุกลี้ลุกลนขอร้อง...ไม่งั้นจะไปโดนตรงอื่นให้ลุกลี้ลุกลนตามไปด้วย เข้าใจมั้ย นี่แค่เตือน หรืออยากจะให้อะไรมันลุกลี้ลุกลนตามเราไปด้วยหรือไง ใช่มั้ย....หรือไม่ใช่"
อ่อ ถ้าผมไม่นั่งอยู่นิ่งๆ เนี่ย เดี๋ยวจะเกิดเรื่องว่างั้น.........อ่อ เข้าใจแล้ว.........งั้นผมก็ต้องอยู่เฉย ๆ ใช่มั้ย
ได้เลยพี่.........
เฉย ๆ
เอาแบบเฉย ๆ เลยพี่ ได้ ได้ จัดไปเลยพี่ ตามที่เรียกร้อง.............
"ทำอะไรของเราเนี่ย......"
ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรเลย ก็บอกให้อยู่เฉย ๆ ยอมนั่งให้พี่กอดเอวเล่นไง ไม่ดีเหรอ นี่ไงทำอยู่ ไม่ดีตรงไหน หรือว่าไม่ดี
"พี่ไม่ได้หมายถึงหน้าเราที่กำลังบอกพี่ว่าไม่พอใจนะ แต่พี่หมายถึงนี่"
นี่ไหน นี่อะไร นี่มัน..........อ่ะ แหะ แหะ โทษทีพี่ มันเผลอ ก็ผมเห็นคอพี่ว่าง ๆ อยู่ก็เลยเอาแขนไปลองล็อคดู จะได้ให้พี่ลองหายใจไม่ออกดูไง ผมแค่แก้แค้นพี่ แค่แก้แค้นเท่านั้น
ไม่ดีเหรอ คิดแค่นั้นเอง จริง ๆ นะ แค่อยากฆ่าพี่แค่นั้นเอง ผมก็แค่อยากฆาตกรรมพี่แค่นั้นหละ ทำเป็นตกใจไปได้ มันจะได้สมกับความนิสัยเสียของพี่ไงล่ะ จริงมั้ย............
"โทษทีผมลืม ฮ่า ฮ่า" สายใจหัวเราะร่าและยอมปล่อยมือแต่โดยดี ทำอะไรไม่ได้เลยหัวเราะแก้เก้อแล้วก็เลยยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองไปมา เพราะไม่รู้จะทำอะไรให้มันดีไปกว่านี้
นอกจากนั่งตักไอ้พี่เวย์มันให้เฉย ๆ แบบว่าเฉยมากที่สุด ทั้งที่ แบบนี้มันเขินพิกล แล้วไอ้พี่เวย์นี่มันไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไงวะ
"ไปอาบน้ำเหอะ จะได้ขึ้นนอน ดึกแล้ว.....พี่ก็อยากนอนแล้วเหมือนกัน"
ฮ่า ฮ่า อ่อ จ้า ได้เลยพี่ งั้นผมไปอาบน้ำแล้วนะ ผมเป็นเด็กว่าง่าย........
รีบลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินไปคว้าผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาพาดบ่าอีกครั้ง ก่อนจะจ้ำอ้าวเตรียมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่าอย่างที่คิดว่าคงจะปลอดภัย
แต่ช้าก่อน เพราะเมื่อขากำลังจะก้าวเดิน ก็มีเสียงที่ไม่ต้องการจะได้ยินเรียกขึ้นมาในทันที โอยยยยยยยยยุ่งเว้ย กูจะอาบน้ำทำไมต้องมาเรียกให้ยุ่งยากตอนนี้ด้วยวะ
อยากจะปวดหัวกับไอ้หนวดนี่จริงๆ จะมีปัญหาชีวิตไปถึงไหนเนี่ย จะมีปัญหาไปถึงไหน ปวดหัวจริงเลยเว้ย หน้ายิ่งร้อน ๆ แดง ๆ เหมือนจะเป็นไข้อยู่ด้วย
ขืนอยู่ด้วยกันต่ออีกห้านาทีได้เป็นลมเพราะความบ้าของไอ้พี่เวย์แน่ ๆ
"คบกันมั้ย"
คบบ้าบออะไร ไม่ได้ยินเว้ย
ไม่ได้ยิน.....อะไรวะ สงสัยหูแว่ว
เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรได้ยินจึงเตรียมเดินหนี ยังทำหน้ายุ่งและรู้สึกปวดหัวขึ้นมาตุบ ๆ
จะอะไรกันนักกันหนาวะ เครียดเว้ย อย่าทำให้เครียดได้มั้ย ขอร้อง แค่นี้ก็..........ปวดหัวจะตายแล้ว
"เราลองคบกันดูมั้ยสาย.....สายคิดว่าไง"
คบกัน.........
ว่าอะไรนะ ฟังผิดจริงๆ ใช่มั้ย ฟังผิดแน่ ๆ ล้านเปอร์เซ็นต์
"ถ้าสายยังไม่แน่ใจ ก็ไปคิดดูก่อนแล้วกัน.... พี่นอนล่ะ"
อ่ะ......หา นอนล่ะ ลงไปคว้าผ้าห่มมาคลุมแล้วก็ดึงที่ปิดตามาปิดตาแล้วก็ลงไปนอนเฉยเลยเนี่ยนะ นี่มันเป็นสิ่งที่ควรทำหลังสิ่งที่พูดหรือไง
มันไม่ใช่แล้วนะ มันไม่ใช่
สายใจทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจากยืนเอามือกุมหัวด้วยความมึนงง ก่อนจะเงยหน้าไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ฝาผนัง
ขณะนี้เวลา....03.54 น.
ข้าพเจ้าสายใจ กำลังยืนอ้าปากค้างเพราะเหตุการณ์โลกเปลี่ยนสีรายวัน
โดนบอกเลิก และถูกขอคบหาในวันเดียวกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้าปรับอารมณ์ไม่ถูก กำลังจะถามว่ามันยังไงกันแน่ แต่ไอ้คนมาหาไม่ยักกะรอให้ถาม
ลงไปนอนแล้ว เหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีก
"อะไรวะ นี่มันอะไรกันวะ" เป็นคำถามที่ไร้สาระ จนไม่รู้ว่าจะถามตัวเองไปทำไม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอ้าปากค้าง ด้วยความมึน
"พี่....คือว่านะ"
จะถาม และอยากที่จะเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่เมื่อเห็นสัญญาณมือที่ชูขึ้นก็มีอันต้องหุบปากเงียบ
"พี่ยังไม่อยากได้คำตอบตอนนี้ เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง แค่นี้ล่ะ จะนอนแล้วห้ามรบกวน เข้าใจไว้ด้วย"
ฮะ ห้ามรบกวน นี่มันบ้านกูนะเว้ย บ้านกู มาอาศัยนอนแล้วยังกล้าว่าอีกเหรอ นี่มันบ้านใครกันแน่วะ ห๊า มันบ้านใครกัน
แต่ทั้งหลายทั้งปวงแห่งความหงุดหงิดโมโหนั้น สายใจไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่เดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ เพราะหัวใจที่เต้นระทึกจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
บ้า...
วันนี้มีแต่เรื่องบ้า ๆ
บ้ามาก ๆ จนอยากจะบ้า
เล่นมาพูดแล้วทำหน้าจริงจังแบบนั้น เป็นใครก็ต้องอยากบ้า
แล้วคราวนี้.........มันเกมส์อะไรอีกพี่.........แผนไหนอีก หรือจะเป็นแผนสองแผนสาม ผมตามไม่ทันนะ จะให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ทุกวันไม่ไหวนะเว้ย แม่งเดี๋ยวกูก็บ้าตามไปจริง ๆ หรอก
ปวดหัวกับไอ้พี่เวย์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยย
TBC.....
หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012 (อ่าน 301929 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก