อัพตอนที่แล้ว ลงวันที่ได้ผิดอีกแนน เวิ่นจริงๆเลย ช่วงนี้เป็นเอามาก
ตอน เรื่องเล่น ๆ
อากาศหนาว ๆ เพราะฝนตก ฝนตกกระทบหน้าต่าง แต่คนที่อยู่ภายในห้องกำลังหลับสบาย เพราะความเย็นของอากาศ
สายใจผู้แสนสุขยังคงหลับสบายดีต่อไป ถ้าไม่รู้สึกถึงบางอย่างที่ทำให้หายใจแทบไม่ออก
ปรือตาตื่นขึ้นด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ได้รู้ว่าที่รู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกคืออะไร
เหอะ นั่นไง ว่าแล้ว จะมีใครที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้หนวด นอนดี ๆ หลับดีๆ กำลังมีความสุขก็มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว ใจคอจะให้เจอกับเรื่องดี ๆ บ้างไม่ได้หรือไงวะ
คนอุตส่าห์ถ่อมาหาทั้งที แบบไม่เต็มใจด้วย เห็นมันนอนหลับสบาย ก็ขอซะหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะหลับ แค่คิดว่าจะพักสายตาเฉย ๆ แต่ดันเผลอหลับไปได้
แต่หลับแล้ว แทนที่จะมีความสุข ได้นอนอย่างคนที่สมควรจะได้นอน แล้วนี่มันอะไร มันอะไรกันวะเนี่ย มันอารายก้านนนนนนนนน
พี่เวย์ พี่เวย์ ไอ้เวรเป็นนิจเอ้ยยยยยยยยยยย กูหนักโว้ยยยยยยยย เข้าใจมั้ยว่าหนัก
สายใจผู้แสนน่ารักแทบอยากจะเอามือตะกุยหน้าเจ้าของขาหนัก ๆ ที่พาดมาให้ที่กลางลำตัว คนกำลังหลับสบาย ๆ ดันทับมาได้ หนักชิบหายเลยเว้ยยยยย
"อะไร อะไรเล่า มีอะไร"
ขยับแขนมันออกมันก็ยังพาดกลับมาอีก พอจับขามันยกออกไป มันยังมีหน้ามาถามอีกว่าอะไร
ก็ไอ้เนี่ย ขามึงเนี่ย หนักชิบหายพาดมาที่กลางลำตัวเลยครับท่าน แหม้เห็นมันหลับ เลยเอาบ้างเผลอหลับไปหน่อยเดียว ตื่นมาอีกทีเสียจริตก็เพราะขาของไอ้พี่เวรนี่แหละ
มันหนักนะเว้ย คนกำลังหลับ ๆ ถึงกับสะดุ้งเลย แม่งเล่นห่าอะไรของมันวะ
"หนัก มันหนัก โอ้ยยยย บอกว่ามันหนักโว้ยยยย" แหกปากไป โวยวายไปแล้วก็ทำท่าจะขยับร่างกายออกมาให้ห่าง คราวนี้ยิ่งหนักกว่าเดิม จากที่แค่เอาขามาทับ คราวนี้เลยมาพร้อมแขนอีกข้างด้วยเลย
มาแค่แขนไม่ว่า แต่ยิ่งทำหน้าหงุดหงิดใส่ คราวนี้ไอ้หนวดเลยทำหน้าตาแบบว่ามีความสุขที่สุดในโลกเข้าไปใหญ่
"หนักจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น" ทั้งที่เริ่มหงุดหงิดโมโห แต่สายใจก็พยายามข่มความโกรธ แล้วหันหน้าไปทำหน้าจริงจังให้อีกฝ่ายได้รับรู้
แล้วมีอะไรดีขึ้นมั้ย ไม่เลย ไม่มีเลย แล้วนี่มันอะไร สิ่งที่เห็น ไอ้หนวดมันทำเป็นขมวดคิ้วแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ ๆ ทั้งที่ขากับแขนมันก็ยังพาดอยู่ที่เดิมนั่นแหละ
มันสำนึกบ้างมั้ยเนี่ยว่ากำลังก่อให้เกิดความเดือดร้อนรำคาญกับผู้อื่น
ทำหน้าเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุกซะเต็มประดา แถมยังทำเป็นยิ้มระรื่นทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาซะอีก
หนักจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น พูดดีก็แล้ว พูดร้ายก็แล้ว บอกให้ออกไปห่างๆ ก็แล้ว สำนึกบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีเลยสักนิด แล้วเวลาอย่างนี้มาเล่นบ้าอะไรของแม่งวะ
"ทำไม หนักมากเลยหรือไง"
เออมาก ไม่มากจะพูดทำไม ปัญญาอ่อนถามอะไรโง่ ๆ เห็นบ้างมั้ยว่ามันน่ารำคาญ ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แล้วไม่นึกบ้างเหรอ ว่าทางนี้รำคาญ หนักอย่างกับอะไรดี
จะให้มาปลื้มใจเพราะมีคนตัวใหญ่ยักษ์มานอนทับนี่ไม่ใช่แล้ว ใครดีใจก็บ้าแล้ว สนุกตรงไหน แกล้งได้แกล้งดี ว่าง ๆ น่าเข้าไปตรวจบ้าง เป็นโรคจิตหรือไงวะแม่ง
"แฟนกัน เล่นกันนิดเดียวเอง"
เออ เอง เออ เอง เล่นคนเดียวสิ สนุก แต่ไม่ได้สนุกด้วยเลยไม่เห็นหน้าหรือไง ไม่ได้สนุกด้วยเลยสักนิดเดียว
เองอะไรวะ แฟนกันเล่นกันแค่นิดเดียวเอง เองบ้าบอคอแตกอะไร ไม่สนุกเลยนะเว้ย
ว่าไปก็ไม่ได้ดีขึ้น ถามจริงๆ เหอะ จะสนุกสนานอะไรกันนักหนากะอีแค่ได้เอาแขนเอาขามาทับเนี่ย นึกว่าตัวเองเป็นอีก๊อดหรือไง ตัวเล็กเป็นลูกหมา แล้วมีใครอยากเล่นด้วยว่างั้นเหอะ
แล้วไอ้นี่มันอะไร อะไรวะ ไอ้หน้าที่ยื่นมาซะใกล้นี่จะเอาอะไรของมัน
อากาศจะหายใจยังไม่พอ แล้วจะยื่นมา มาทำไมอีกเนี่ย
"หรือจะให้ทำแบบจริงๆ ไม่ต้องเล่น"
ฮะ ทำอะไรแบบจริงๆ ไม่ได้เล่น ทำแบบไหน แบบไหนวะ อะไรอีก คิดจะทำบ้าบอคอแตกอะไรอีก
เวนิชที่หลับเป็นตาย กลายร่างเป็นคนอีกคนไปแล้ว หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า น้องสายใจคนงาม ที่เคยทำหน้าบู้บี้อยู่ข้าง ๆ ลงไปนอนกางแขนกางขา น้ำลายยืด อย่างสบายอารมณ์หลับเป็นตายยิ่งกว่า
เอ้าก็เห็นบ่นอะไรไม่รู้อยู่เป็นพัก หลับไปแล้วตื่นมาอีกที สายใจก็กลายร่างเป็นหนุ่มรูปงาม นอนยึดพื้นที่อย่างสบายอารมณ์ ไปแล้ว เห็นแล้วถึงกับต้องนั่งหัวเราะไม่หยุด ทั้งที่ยังมึน ๆ อยู่นานหลายนาที
แต่พอเห็นสภาพแบบนี้แล้ว เลยหัวเราะเป็นบ้าขำไม่หยุดไปพักใหญ่ สุดท้ายเลยต้องหยิบกล้องมาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก ได้ภาพธรรมดาแสนธรรมดา จัดให้โพสท่าแปลก ๆไปตั้งหลายอย่าง คนหลับลึกอย่างสายใจก็ยังไม่รู้สึกตัว
แล้วแบบนี้จะให้ว่ายังไง ขนาดแกล้งอะไรไปตั้งเยอะยังไม่รู้เรื่อง ทำเสียงฮึดฮัดแล้วก็หันหน้าหนีอย่างเดียว ไอ้แบบนี้ มันน่าทำให้เสียหายจริง ๆ
"ทำแบบแฟนกัน ง่าย ๆ แค่จูบ"
ฮะ
อ่อ
เหรอ
แค่จูบ เอาเลย
ทำอยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่คนไทยนี่จะไปถืออะไร เล่น ๆ สนุก ๆ ถามจริง ๆ นึกว่าจะกลัวหรือไงวะ ล้อเล่นแบบนี้ขำตาย
อย่ามาตลกหน่อยเลยไม่เล่นด้วยหรอก
สายใจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ได้รู้สึกถึงสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมอง ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ถูกส่งมาหา รู้เพียงแค่ว่าตัวเองกำลังไม่ชอบสิ่งที่เวนิชทำ
แล้วก็เตรียมจะลุกขึ้นนั่งให้ได้พร้อมกับแหกปากโวยวายไปด้วย
"พี่เวย์ ไอ้เวย์ ปล่อยโว้ยยยยยยย"
ควรจะเป็นถ้อยคำแสนหวานของคนที่จะเป็นแฟนกัน กลายเป็นคำด่า แบบไม่เป็นภาษามนุษย์ของสายใจ ที่นอกจากแหกปากร้องแล้ว ยังมีการตะกุยประกอบเสียงด้วย
"อยู่เฉย ๆ อย่าดิ้น เดี๋ยวก็คอหักหรอก อย่าดิ้นเข้าใจมั้ย"
ไม่
กูไม่เข้าใจ นอนอยู่ดี ๆ แม่งมาหื่นห่าอะไรกันตอนนี้ ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เล่นครับไม่เล่น ไอ้เวย์ ไอ้พี่เวย์ ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้องไปก็เท่านั้น เพราะนอกจากไม่เป็นผลอะไรแล้ว ยิ่งเป็นการเร่งเร้าให้เวนิชอยากจะทำอะไรสักอย่างสองอย่าง เพื่อทำให้สายใจได้สำนึกว่าควรจะอยู่นิ่งๆ ซะบ้าง
ไม่ได้จ้องมองที่ใบหน้า แต่เริ่มไล้เรื่อย จ้องนิ่งไปที่ริมฝีปากของคนที่กำลังร้องโวยวาย และทำให้นึกถึงเรื่องคราวก่อนขึ้นมา
"ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ จะเล่นอะไรกันนักหนา เมื่อไหร่จะทำอะไรให้มันจริงจังซะทีวะ ปล่อยโว้ยยยย"
สายใจ เริ่มโมโห จากที่เคยรู้สึกไม่ชอบ คราวนี้กลายเป็นโมโห ใช่ที่แรงน้อยกว่า แต่ก็ไม่ใช่จะต้องยอมแพ้ให้ถูกแกล้งเล่นเพราะความสนุกของใคร
"อยู่นิ่งๆ ไม่นิ่งเดี๋ยวเอาจริงนะ"
ใครจะไปเชื่อ เอาจริงแล้วไง แล้วยังไงที่ว่าเอาจริง มีใครอยากสนหรือไงกัน
ก็แค่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ล้อเล่น มีใครจะอยากสนใจ ไม่มีหรอก งั้นก็เลิกเล่นไม่ได้หรือไงกันวะ
โอ้ยยยยยยยยย เหนื่อยโว้ย จะเล่นอะไรของมันวะมวยปล้ำหรือไง ไม่ไหวแล้ว
เหมือนออกแรงกันหนัก ๆ ฝ่ายหนึ่งหนี อีกฝ่ายยื้อ เหมือนเล่นสู้แรงกัน จนเหนื่อยหอบกันไปทั้งคู่
เหนื่อยซะจนสายใจต้องยอมทิ้งกายลงนอนนิ่ง ๆ และหอบหายใจหนักจนใบหน้าแดงก่ำ
"เหนื่อยแล้ว พอยังวะ อยู่เฉย ๆ แล้วเนี่ย ปล่อยได้ยัง" พูดไปหอบไป แล้วก็มองหน้าของเวนิชตาขวาง ไม่พอใจที่ถูกแหย่เล่นก็ใช่
แต่ที่ยิ่งไม่ชอบใจยิ่งกว่า ก็คือไอ้สายตาแปลก ๆ ของคนที่ไม่ยอมปล่อยนั่นแหละ ที่ทำให้รู้สึกอยากจะออกห่างไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กันขนาดนี้
"ทำไม"
ทำไมเหรอ ก็ไหนบอกว่าหยุดดิ้นแล้วจะปล่อยไง แล้วมาถามว่าทำไมเพื่ออะไรกัน
ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่หนีก็แกล้ง หนีก็แกล้ง ไม่หนีก็ไม่ปล่อย หนีก็ไม่ปล่อย แล้วจะพูดเพื่ออะไร
อย่างไอ้พี่เวย์แม่งไม่เคยรักษาหรอกสัญญา คราวก่อนโน้นที่นัดไปกินข้าวก็มาเอาเกือบเที่ยงคืน นัดอะไรไว้ บางทีก็ไม่ทำตามที่นัด หรือถึงทำตามก็ทำแบบเสียไม่ได้
เอาแต่ใจตัวเอง เห็นคนอื่นเป็นของเล่น สนุกอยู่คนเดียว ไม่นึกถึงบ้างว่าทางนี้ก็มีจิตใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน คิดแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว บังคับ บังคับ
ต่อรองได้นี่
แล้วจะไปคิดอะไร
"ทำไมเงียบ ไม่พอใจ ไม่ชอบ ไม่อยากคุย ไม่อยากเล่นแล้ว งั้นก็พูดมา หันหน้าหนีทำไม"
แล้วให้ทำไง ไม่อยากมองหน้ารวมอยู่ด้วยในความไม่อยากไม่ชอบ ก็เลยหันหน้าหนี อย่างนี้แล้ว ก็ยังจะอยากให้ทำตามใจตัวเองอยู่หรือไง
"หันหน้ามา"
ใครเชื่อก็บ้า จะอยู่อย่างนี้จะทำไม เรียกให้ตายก็ไม่สนหรอกโว้ยยย
สายใจนิ่งเงียบ และมองเมินไปทางอื่น ได้ยินว่าถูกเรียกชื่อซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง แต่นอกจากจะเฉยแล้วคราวนี้เลยแกล้งหลับตาลงด้วย
แต่นั่นยิ่งเป็นเหมือนการยั่วยุให้คนเรียกรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา
มองหน้าของคนที่นอนนิ่งเงียบและหลับตาไม่ยอมพูดยอมจาแล้วก็รู้สึกไม่ชอบ ที่จริงไม่ได้อยากแกล้ง
แต่พอถึงเวลาจริง ๆ ก็เล่นสนุกจนเป็นแบบนี้ทุกที
เครียดที่ต้องเข้าประชุมและทักทายกับคนที่ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ
แต่หลังจากที่ต้องพบเจอกับเรื่องบางเรื่องแล้ว กลับอยากพบสายใจขึ้นมาแบบกระทันหัน แค่คิดว่า ถ้าได้เจอ ตอนนี้เลยก็คงดี
แล้วอยู่ ๆ ก็ทำสิ่งที่ตัวเองคิดทันที เดินออกจากห้องประชุมมาเฉยๆ ทั้งที่ยังเสนอผลงานไม่เสร็จ ได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็รีบหนีออกมา
ทำเหมือนเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ แล้วก็โทรตามให้สายใจมาหาทั้งที่ก็รู้ว่าคนที่ต้องการจะเจอกำลังนั่งเรียนอยู่ รีบร้อนบังคับขู่เข็ญให้มาหาทันที
โดยไม่มีเหตุผลอะไรเลย นอกจากอยากพบ อยากเจอ ทั้งที่เจอแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วยซ้ำ ทำได้แค่กลบเกลื่อนหาเรื่องให้สายใจต้องโมโหอยู่เรื่อยไป
แม้แต่ในเวลานี้ ก็ยังทำ ทั้งที่ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แต่ก็ทำ
ทำเพื่อเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็ยังทำ
ทั้งที่รู้ว่าสายใจจะไม่ชอบ แต่ก็ทำเรื่องงี่เง่าบ้าบอ เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย
ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้คิด
คิดอะไรฟุ้งซ่านหลายอย่าง เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระ ทั้งที่ไม่รู้จะคิดไปทำไม แต่ก็ยังคิดไปได้เรื่อยๆ แบบไม่มีเหตุมีผล
หยุดนิ่งและคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่นาน
นานจนลืมว่าตอนนี้กำลังก้มหน้าลงไปหาคนที่แกล้งหลับตานิ่ง ๆ และไม่รับรู้รับฟังอะไรทั้งนั้น
คิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย
จนแม้จะจรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มขาว ๆ ของสายใจหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังหยุดความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองไม่ได้
"พี่"
ได้ยินเสียงเรียก แต่ยังรู้สึกมึนงง
ก้มลงจูบซ้ำลงที่เดิม และรู้สึกถึงฝ่ามือที่ผลักไสแผ่นอกอย่างแรง คราวนี้ถึงเพิ่งได้สติ คราวนี้ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอทำเรื่องที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเข้าให้อีกแล้ว
นิ่งเงียบ และขมวดคิ้วมุ่น จ้องนิ่งที่ใบหน้าของสายใจอยู่อย่างนั้น และทันได้สบตากับดวงตาของสายใจที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ ยังพยายามหาเหตุผลมาหักล้าง แต่ก็ยังหาไม่ได้ จนต้องแกล้งทำเป็นลืม ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นคราวนั้น
แต่นี่มันครั้งที่สองแล้ว จะให้หาเหตุผลอะไรมาให้ ในเมื่อไม่รู้เหตุผลอะไรเลยสักนิด
"พี่"
ได้ยินเสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง และคราวนี้เวนิชก็ต้องรีบผละออกห่าง เมื่อสายใจเริ่มจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆ เหมือนที่เคยทำ
"แค่นี้ทำเป็นร้อง ทำเหมือนไม่เคยโดนไปได้ เอามั้ยอีกที เอามั้ย เอามั้ย"
เวรเป็นนิจจริง ๆ ด้วย
ปากแม่ง
ทำอะไรไปไม่คิด แถมตอนนี้ยังถอยไปอยู่ติดมุมห้องโน่น แล้วก็นั่งหัวเราะชอบใจใหญ่ ทั้งที่ทางนี้แสนจะแขยง
สายใจลุกขึ้นนั่งได้ก็ถอยไปอยู่อีกมุมหนึ่งแล้วก็ยกหลังมือขึ้นขัดถูข้างแก้มไปมา
"สนุกตรงไหนแม่งไม่อยากจะพูดกับคนบ้าพูดไปก็เท่านั้น ไม่อยู่แล้ว เชิญขำไปคนเดียวเหอะ แม่ง"
สายใจหน้าบู้บี้ หันไปคว้ากระเป๋าที่วางทิ้งเอาไว้และทำเหมือนเตรียมจะไปจริง ๆ
"ที่ชวนมาวันนี้ไม่ได้อยากให้มาเลยสักนิด แค่คิดว่าถ้าตามให้มาจะมามั้ยแค่นั้น แล้วก็มาจริง ๆ ด้วย"
หา
ตามให้มา มันพูดได้ยังไงวะ มันตามมาเพื่อให้ .......... เพื่อให้มาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ แล้วก็ไอ้พี่เวย์ก็มานั่งหัวเราะชอบใจแบบนี้เนี่ยนะ วางแผนไว้แล้วนี่
โอ้ยยยยยยยย ไอ้สาย ไอ้สายเอ้ย ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่องแบบนี้วะ กูอยากจะเป็นบ้ากับไอ้หนวดนี่จริงๆ เลยโว้ยยยย จะซวยไปถึงไหนเนี่ย
"ทำไมพี่แม่ง......ทำไมถึงได้ โอ้ยยยยยย นี่ผมโดดสอบเก็บคะแนนมาเพื่อให้พี่มาทำแบบนี้เหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้วะ"
ด่าไปมันจะสำนึกมั้ย
ไม่มีทางหรอก นอกจากไม่สำนึกแล้ว ยังจะโดนหัวเราะเยาะอีกล่ะสิไม่ว่า ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ โว้ย ไอ้สายเอ้ยยยยยย
"สอบ.....วันนี้สอบเหรอ....แล้วถ้าสอบจะมาทำไม ทำไมไม่บอกว่ามีสอบ"
แล้วยังไง ถ้าบอกว่ามีสอบจะไม่ต้องมาได้หรือไง จะยิ่งโดนตามให้มาหายิ่งกว่าเดิมล่ะสิไม่ว่า แล้วนี่จะมาทำเป็นเสียงดัง ทำเหมือนใส่ใจทำไมกันในเมื่อไม่เคยใส่ใจเลยสักนิด
"ผมกลับบ้านแล้ว หมายังไม่ได้กินข้าว พี่ไม่ได้เป็นอะไรนี่ มาให้เล่นสนุกด้วยแล้ว สนุกแล้วก็หมดหน้าที่ผมแล้วนะ งั้นกลับล่ะ หมาผมหิวข้าวแล้ว"
คว้ากระเป๋า และยกมือไหว้แบบลวก ๆ ถึงจะไม่พอใจ ไม่ชอบ แต่ก็เป็นผู้มีมารยาทงดงาม สายใจเดินลิ่วๆ ออกจากห้อง
โดยที่คนที่นั่งอยู่ที่มุมห้อง มองตาม และหันไปมองที่นอกหน้าต่าง
ฝนยังไม่หยุดตก และกว่าฝนจะหยุดตกยังไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ ที่สำคัญไม่มีร่ม เวลานี้กี่ทุ่มเข้าไปแล้ว กว่าจะกลับไปถึงบ้านไม่รู้ว่าจะปาเข้าไปกี่ทุ่ม
แล้วนานแค่ไหนที่ต้องไปโหนอยู่บนรถเมล์
กว่าจะกลับถึงบ้าน
จะเวลาไหนกัน โดดเรียนมา โดดสอบมาด้วย เพราะใครกันที่ต้องทำแบบนั้นมันเพราะใครกัน ถ้าไม่ใช่ เพื่อมาเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องมาเลยสักนิด
ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย แต่อยู่ดีๆ วันนี้ก็เพิ่งรู้สึก
ทั้งที่ไม่ควรคิดอะไรแต่วันนี้กลับเริ่มคิด
คิดได้ แล้วก็ลุกขึ้นไปค้นหากุญแจรถที่จำได้ว่าวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ แต่กลับหาไม่เจอ จำได้ว่าวางเอาไว้แถว ๆ นี้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
สุดท้ายนึกขึ้นได้ว่าที่แท้จริงแล้วตัวเองแทบจะลืมเรื่องการขับรถไปแล้ว
กุญแจรถอยู่ที่ไหน แม้แต่ตอนนี้ก็ยังจำไม่ได้ แล้วแบบนี้จะไปส่งสายใจได้ยังไง
ขืนหาอยู่ก็คงไม่เจอ หงุดหงิดตัวเอง แต่จะยืนโมโหอยู่ก็ใช่ที่ รีบก้าวเท้าวิ่งตามออกมา และทันได้เห็นหลังไว ๆ ของคนที่ก้าวเดินอ้อยอิ่งอยู่ด้านหน้า
"สาย เดี๋ยว น้องสาย" วิ่งออกมาและคว้าข้อมือของสายใจเอาไว้ ยืนหอบเพราะความเหนื่อยอยู่นาน กว่าจะยืนตรง ๆ และเริ่มหายใจเป็นปกติได้
"พี่ไปส่งนะ"
อารมณ์ไหน ทุกทีไม่เห็นเป็น แล้วนี่อารมณ์ไหนของแม่งอีกวะ ทำหน้าตาตื่น รีบวิ่งมาซะจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน แล้วก็บอกว่าจะไปส่ง ไอ้หนวดมันท่าจะบ้าแน่ ๆ
"ไม่เสียตังค์ค่าน้ำมันรถใช่เปล่า ไม่เก็บเงิน ไม่มีรายเดือน ไม่มีขั้นต่ำเป็นวินาทีใช่เปล่า"
ไม่มีขั้นต่ำเป็นวินาที
"เห็นพี่เป็นอะไรวะ จะไปส่งก็คือไปส่งสิ ไปเร็ว"
เอ้าถามแค่นี้ทำเป็นหงุดหงิด จะลากแขนทำไมเนี่ย เดินดีๆ ไม่ได้หรือไง
"ผมก็เห็นพี่เค็มไง"
ตอบไปตรงๆ แล้วก็เห็นเวนิชหันกลับมามอง คราวนี้มองแล้วทำตาขวาง ไม่ได้มองธรรมดาซะด้วย เอ่อ พี่ คือแบบผมพูดโกหกไม่เก่งนี่หว่า
"ปากเหรอนั่น ไปเร็ว ๆ "
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย เหลือเชื่อ มันไม่โกรธ มันไม่โกรธเหรอเนี่ย แถมยัง เหมือนเห็นอะไรแว่บ ๆ เหมือนเห็นไอ้หนวดมันอมยิ้มด้วย เฮ้ย เฮ้ย ฤกษ์ไม่ดีแล้วมั้งวันนี้
จะซวยรอบสองหรือไงเนี่ย
สายใจเริ่มงงกับชีวิตตัวเอง เย็นสันหลังวาบ ๆ แต่ก็ยังถูกทั้งลากทั้งดึงให้เดินตาม
ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่คนลากกลับกำลังเริ่มรู้สึก
บางครั้ง......ที่อยากเจอหน้าสายใจตอนกำลังเครียด ๆ คงเป็นเพราะว่า ท่าทางแบบนี้ และคำพูดแบบนี้
สิ่งที่ทำให้ไม่ต้องคิดอะไรมาก นอกจากการรับฟังแบบตรงๆ และตั้งใจ
สายใจมีบางอย่างที่ทำให้อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี ทั้งที่ไม่เห็นมีอะไรที่จะทำให้รู้สึกดีได้เลยสักนิด
แต่จะเพราะอะไรก็แล้วแต่เถอะ ในวันที่รู้สึกแย่ ๆ และต้องการความรู้สึกสงบสบายใจหลังความเครียดแบบนี้ แค่เวลานี้ไม่ต้องคิดอะไรไปให้มากกว่าการไปส่งสายใจกลับบ้านก็คงพอแล้ว
ส่วนเหตุผลเรื่องนั้น เอาไว้ค่อยคิดทีหลัง มันคงไม่ยากเกินไปหรอกมั้งกะอีแค่เรื่องที่ทำแบบไม่ควรทำและยังหาเหตุผลไม่ได้ ก็แค่เหตุผล....เอาไว้หาวันหลังก็คงได้ วันนี้ไปส่งไอ้เด็กบ้านี่กลับบ้านแบบไม่ต้องโดนฝนก็คงพอแล้วล่ะ
TBC.....
หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012 (อ่าน 271952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก