หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[both^^]

หวั่นไหวเลยจ้าน้องสาย
พี่ไม่ว่า
อุอุ
พี่เวหล่อออก

+1 นานาค่า

[Junrai_Hyper™]

เหมือนสายใจจะโดนกระทำตลอดเลยเน้อะ

[kittyfun]

น้องสายใจจ๋า ใจอ่อนกับพี่เวย์หรือยัง

มาลุ้นให้น้องสายใจอ่อนกับพี่เขาไวๆ นะคะ

[nanalonely]

ไม่รู้ว่าคนที่อ่านเรื่องนี้จะชอบเหมือนแนนหรือปล่าว

นอกจากพี่เวรเป็นนิจและน้องสายที่ฮาแล้ว

แนนชอบอีก็อดอ่ะ หมาอะไรไม่รู้ฮาชิบ

[nanalonely]

มาแล้วจ้า มาต่อกันเลยดีกว่านะคะ



ตอน คนที่ไม่ใช่



"เฮ้ยพี่เวย์ วันนี้ผมจะไปหาเหมียว พี่ไม่ต้องมาหาผมนะ ผมซวยก็เพราะพี่ ทำให้รักกับมีคนรักอยู่ก่อนแล้วมันคนละเรื่องกัน
พี่ต้องแยกเรื่องที่เราตกลงกัน กับเรื่องส่วนตัวของผมให้ออก ถึงมีแฟนผมก็ทำให้พี่ชอบผมได้ โอเคมั้ยพี่"

ไม่โอเค ใครโอเค ไม่โอเค เลยสักนิด

เสียงที่กรอกมาในโทรศัพท์ทำให้เวนิชต้องเบ้หน้า ทำไมต้องโทรมาหาด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย
เรื่องที่ตกลงกันก็คือเรื่องที่ตกลงกัน กล้านักนะ อย่ามาสั่งแล้วคิดเอาเองคนเดียว ไม่รู้บ้างหรือไง ว่าตอนนี้ใครเป็นคนคุมเกมส์
ถ้าไปหาแฟนจริงๆ พนันได้เลยว่า คงหนีไม่พ้นโดนตบกลับมา

"ไม่ได้ เรานัดกันแล้ว นัดต้องเป็นนัดไม่มีการยกเลิก ถ้าน้องสายไปหาแฟนพี่ก็ไปหาแฟนเหมือนกัน ตอนนี้น้องสายเป็นแฟนพี่ พี่ก็ต้องไปหาถูกมั้ย"

ไม่ได้จริงจังเลยสักนิด อันที่จริงแทบไม่มีเวลาว่างมาสนใจคนที่ทำเสียงโวยวายอยู่ปลายสายด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้กำลังมีโปรเจคใหญ่สำคัญ
แต่เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเครียดและเบื่อกับงาน
เลยแกล้งให้สายใจลำบากใจเล่นซะหน่อย แบบนี้ก็สนุกดี มีอะไรทำแก้เซ็งระหว่างรอประชุมด้วย ดีไปอีกแบบ

"ขอวันหนึ่งไม่ได้หรือไง หรือว่าพี่หึงผม เลยไม่อยากให้ผมไปหาเหมียว รักผมแล้วล่ะเซ่ เป็นไงล่ะ ยอมรับมาเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ไอ้เด็กนี่ท่าจะประสาท หมัดหมาเข้าหัวหรือไง ถึงได้กล้าคิด ไอ้ที่หวั่นไหวน่ะมันเอ็งไม่ใช่หรือไงวะไอ้ตี๋ วันก่อนเห็นนะ
ทำหน้าตาตื่นแบบนั้น แถมยังหน้าแดงซะด้วย ตอนที่แหกปากเอาเสียงข่มแล้วก็ไล่ให้กลับนะ มองยังไงก็รู้ว่ากำลังเขิน แต่จะเขินเรื่องอะไรนั้น
อันนี้ยังไม่แน่ใจ แล้วยังมีหน้ามาพูดว่าเวนิชคนนี้จะหลงรักอีกหรือไง

มันก็ช่างกล้าคิดดีนะเนี่ย ไอ้ตี๋น้อยเอ๋ย

"จะไปไหนก็ไป ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่สามทุ่มจะไปรับที่บ้าน อาบน้ำหมารอไปก่อนก็ได้ แต่ถ้าไปแล้วไม่เจอ คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเป็นยังไง"

แกล้งข่มขู่ไปเล็กน้อย แล้วก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายกลับมา

"อะไรวะ แค่นี้ก็ไม่ได้ หึงผมนี่หว่า หลงรักผมก็รีบ ๆ บอกมาเหอะ ทำเป็นลีลา ที่จริงพี่น่ะหลงผมไปแล้ว แต่ไม่รู้ตัว ก็เลยแกล้งฟอร์มทำเป็นดุใช่มั้ยล่ะ"

อะไรที่ทำให้สายใจมันคิดได้ถึงขนาดนั้น สงสัยหมัดหมาจะเข้าหัวจริง ๆ แล้วงานนี้

เหอะ ก็ได้ ถ้าอยากจะเล่นนักก็ได้ แก้เซ็ง แกล้งมันเล่นหน่อยดีกว่า

"แน่ล่ะ หลงอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เก็บรูปไว้หรอก เอาไว้ดูคนเดียวแค่คิดก็ ...อืมมมมมม.....แหม้ถ้าได้ลองกันแบบเต็ม ๆ ไม่รู้ว่าพี่จะหลงรักน้องสายมากขึ้นขนาดไหนนะ"

แค่ได้ยินประโยคกวน ๆ ที่ตอบกลับมาก็ทำให้อารมณ์ที่กำลังเริงร่าของสายใจต้องมีอันคุกรุ่นขึ้นมาทันที ลืมคิดเรื่องนี้ไปตั้งนานแล้ว จำไว้ตลอดว่าพนันกัน แต่จุดประสงค์ที่พนันกันก็เพื่อเอารูปคืนไม่ใช่หรือไง

"พี่นี่แม่ง......นี่ไงที่ผมกล้าพนัน เพราะผมรู้ว่ายังไงผมก็ไม่วันชอบพี่เด็ดขาด ก็ได้ ผมจะรอถ้าพี่อยากจะมา แค่นี้แหละ"

สายใจวางสายไปแล้ว และคงกำลังโมโหอยู่แน่ ๆ แต่เวนิชกำลังอมยิ้มเล็ก ๆ และรู้สึกพอใจไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ดีที่ไอ้น้องสายมันไม่ไปง้อแฟน ต้องใช้วิธีนี้ ทำให้โมโห จะได้อยากอยู่เคลียร์กัน ป่านนี้คงกำลังเดินว่อนและคงแหกปากด่าเรื่องที่ถูกขู่ไม่เลิกแน่ ๆ
แค่นึกถึงก็ทำให้หัวเราะได้แล้ว ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกว่าเด็กคนนี้มันโมโหได้ถูกใจชะมัด น่าแกล้งให้ตายกันไปข้าง เห็นทีไรก็สนุกทุกที หน้าตาท่าทางเวลาโมโหของอีกฝ่ายมันดูน่ารักแล้วก็ทำให้หัวเราะทุกที

กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ และหัวเราะอย่างสนุกก็พอดีกับที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นใครคนหนึ่ง กำลังยืนกอดอกมองอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

"ได้อะไรถูกใจหรือไง ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอาล่ะ มาคุยเรื่องโปรเจคกันเลยดีกว่า"

บรรยากาศผ่อนคลายเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เมื่อพูดถึงเรื่องงานที่กำลังจะนำเสนอ

"งานเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ก็อยากจะแก้ให้ดีที่สุด กลัวแด๊ดไม่ถูกใจครับ อุตส่าห์ลงทุนจ้างทั้งที ขืนแด๊ดไม่จ้างผมก็ตกงานกันพอดีแล้วจะอยู่ได้ยังไงครับ"

เวนิชนั่งกระดิกขากระดิ๊ก ๆ ดูน่ารักและไร้มารยาท แต่นั่นไม่ได้สร้างความปวดจิตเท่ากับการที่หน้าตาหนวดเคราและลีลาการแต่งตัวที่สุดแสนจะเซอร์ไม่ลืมหูลืมตา
ที่ทำให้ผู้เป็นพ่อต้องส่ายหัวเพราะไม่รู้จะจัดการยังไงกับลูกชายคนโตดี
"อย่าได้ไปอยู่บริษัทคู่แข่งเป็นใช้ได้ ไม่งั้นพ่อแย่แน่ ๆ เออ แล้วไอ้ลูกชายคนเล็กของพ่อเป็นไงบ้าง ดูให้หน่อย รายนั้นแม่คอยตามใจจนเสียผู้เสียคนหมดแล้ว ต้องดัดสันดานซะบ้าง
ไม่งั้นต่อไปมันจะยิ่งแย่"

ไอ้วัชเหรอ ตั้งแต่โดนตัดงบประมาณเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้มันเห็นอะไรกลายเป็นเงินเป็นทองไปหมดแล้ว อะไรที่มีมูลค่าไอ้วัชตีราคาได้หมด
จากเคยแบมือขอเงินใช้ ตอนนี้แทบจะกลายเป็นนักธุรกิจขายตรงไปแล้ว ก็พ่อตัดงบประมาณมันนั่นแหละ มันถึงได้ต้องหาเงินใช้เอง
แต่ก็ดีไปอย่าง ทำให้วัชรู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองมากขึ้นแล้วก็รู้จักใช้จ่าย ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อน
เวลาพ่อเอาจริงก็น่ากลัวเหมือนกัน เห็นใจดี ๆ แบบนี้เถอะ พอเอาจริงขึ้นมาอะไร ๆ ก็ไม่สนทั้งนั้น

"แล้วนี่หน้าตาผมเผ้าจะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย ลูกน้องพ่อมันตกใจนึกว่าเราจะมาปล้นบริษัท นี่ดีนะมาบ่อย ๆ ไม่อย่างนั้น ใคร ๆ เขาก็ต้องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น"

แบบนี้แหละดีแล้ว ทำงานครีเอทีฟ ไม่เห็นจำเป็นที่รูปลักษณ์ภายนอก ขายไอเดียไม่ได้ขายหน้าตา คนเบื้องหลัง ทำงานเบื้องหลัง หน้าตาไม่เห็นจะสำคัญ
แล้วอีกอย่าง เป็นแบบนี้ก็ดี

คนจะได้ไม่ต้องคิดว่ามีดีแค่หน้าตา เหมือนสมัยก่อนที่โดนดูถูกอยู่บ่อย ๆ แล้วมันผิดตรงไหนที่ใช้หน้าตาประกอบอาชีพ

กลับมาเมืองไทยแรก ๆ โดนดูถูกว่าทำงานอะไรคงไม่ไหวไม่รอดแน่ ๆ

ก็เลยทำให้เห็นซะจะได้รู้ว่า หน้าตาไม่ใช่เรื่องสำคัญ แล้วที่ก้าวมาได้ถึงขนาดนี้ก็ใช้ไอเดียกับสมองล้วน ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีลูกค้าคนไหนบ้ามาซื้อโปรเจคไปทำโฆษณา
ผ่านมาได้ขนาดนี้ ก็พอจะพิสูจน์ตัวเองให้ใครๆ เห็นได้บ้างแล้ว ว่าข้างในหัวก็มีสมองกับความคิดบรรจุอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ว่างเปล่ากลวงโบ๋เหมือนที่ใคร ๆ เข้าใจ

"โธ่ แด๊ด มันไม่ใช่อุปสรรคในการทำงานไม่ใช่เหรอ ที่เราตกลงกัน ก็คือสบาย ๆ ยังไงก็ได้ มีไอเดียที่ดีที่สุดมานำเสนอก็พอไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วจะมีความสุขในการคิดหางานดี ๆ
ได้ยังไงล่ะแด๊ด"

ขี้เกียจเถียงแล้ว กับไอ้หนุ่มไฟแรงคนนี้ เอาเถอะอยากจะทำอะไรก็ทำ ห้ามไปก็เท่านั้น เดี๋ยวอายุมากขึ้นก็รู้เอง ไปขัดใจมากไม่ได้รายนี้ แต่เรื่องงานมีฝีมือใช่ย่อย แบบนี้คงวางใจให้ช่วยดูแลบริษัทต่อไปได้

"เออ ลูกค้าเขาอยากได้นางแบบที่ชื่อเอเลน่ามาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้ ลูกค้าเจาะจงคนนี้"

ลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่นั่งกระดิกขาอย่างเริงร่ามีความสุขมีอันต้องหยุดการเคลื่อนไหวทันที เมื่อได้ยินชื่อนี้

เอเลน่า

เจาะจงว่าต้องเป็นเอเลน่างั้นเหรอ

"พ่อก็พอจะรู้อะไรมาบ้างนะ แล้วพ่อก็ไม่อยากฝืนใจ แต่งานก็คืองาน เวย์ปฏิเสธงานนี้ได้เสมอ แต่พ่ออยากถามความเห็นก่อน เพราะยังไงโปรเจคนี้เวย์ก็เป็นคนเสนอแนวคิด"

มันคงจะง่ายถ้าเป็นก่อนหน้านี้ แต่ถ้าในเวลานี้ มันคงไม่ง่ายนัก

ภาพหญิงสาวคนหนึ่งผุดขึ้นในสมอง

ทั้งที่อยากจะลืม ๆ ไปให้หมด แล้วก็คิดว่าลืมได้เกือบหมดแล้วแท้ ๆ
มาเมืองไทย ก็เพื่อจะหนีเรื่องที่เคยเกิดขึ้นและทำให้เสียใจจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

คบหากัน อยู่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน กลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

แล้ววันหนึ่ง เมื่อคนที่ใช่ และเป็นส่วนสำคัญของชีวิตแปรเปลี่ยนไป
ด้วยเหตุผลที่ว่า การก้าวไปข้างหน้าบางครั้งก็ต้องทิ้งบางสิ่งบางอย่างไป และเอเลน่าเลือกที่จะเป็นอิสระเพื่อก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะมองกลับมาหาคนที่เคยอยู่เคียงข้าง
เพียงเท่านั้น อนาคตที่เคยวาดหวังเอาไว้ก็มีอันพังทลายลง

มันเป็นความรักครั้งสำคัญที่ทำให้เสียใจ จนไม่คิดอยากจะรักใครอีก
และเลิกจริงจังกับความรักไปนานแล้ว

หลบเลี่ยงมาได้ตั้งนาน

แล้วก็ถึงวันที่จะต้องเจอกันจริงๆ หรือไง ถ้าจะต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิม ๆ เและต้องกลับไปคิดเรื่องนี้ หากว่าต้องเจออย่างนั้น สู้อย่าเจอกันเลยคงดีกว่า
"งานนี้ผมจะทำให้เต็มที่ครับแด๊ด"

เป็นการตัดสินใจที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยวที่สุด การหนี ทำได้แค่บางครั้ง แต่การพบเจอกันอีกครั้ง อย่างนั้นถึงจะเรียกว่ากล้าหาญ
ถ้าปฏิเสธ ก็เท่ากับว่า ไม่เป็นมืออาชีพ
เรื่องแค่นี้ งานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกออกจากกันให้ขาด เพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ชัดเจน ถ้าอยากให้ใคร ๆ ยอมรับในฝีมือการทำงาน ก็ต้องรับงานนี้
และต้องทำให้งานออกมาดีที่สุด ความสามารถทั้งหมดที่มีต้องดึงออกมาใช้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ

"ขอให้ฉันได้เป็นอิสระและโบยบินไปไขว่คว้าความฝันมาเป็นของฉัน"

คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อต้องเคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย

"พ่อจะบอกให้นะเวย์ ความรักชอบเล่นตลกกับเราเสมอ
คนที่เวย์คิดว่าใช่บางครั้งมันก็กลายเป็นไม่ใช่ แต่บางทีคนที่เวย์คิดว่าไม่ใช่ ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจจะเป็นคนที่ใช่ขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้
เพราะฉะนั้น ลองเปิดโอกาสให้คนที่ไม่ใช่ดูสักครั้งนะ ลองศึกษาคนที่ไม่ใช่ดูบ้าง เพื่อว่าในวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นคนที่ใช่สำหรับเรา"

พูดอะไรไม่เข้าใจ วกวนชะมัด

คนที่ใช่ ก็กลายเป็นไม่ใช่
ส่วนคนที่ไม่ใช่ ในอนาคตก็อาจจะใช่

แล้วอย่างไอ้เด็กปากเปราะนั่นมันจะเป็นคนที่ใช่ได้หรือไง

แค่หน้าตาเท่านั้นที่มองเห็นได้ชัดและคิดว่าหน้าตาแบบนี้แหละที่ใช่ แต่ข้างในสมองกับหัวใจ ยังไม่เคยลองค้นหาดูสักครั้ง โอกาสที่จะใช่จะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์กัน

"ผมจะลองดูครับแด๊ด ว่าแต่....ผมยังไม่เห็นหนทางเลยแด๊ดว่าไอ้คนที่ไม่ใช่ มันจะใช่ขึ้นมาได้ยังไง คงจะเป็นเรื่องตลกจริง ๆ อย่างที่แด๊ดพูด"

เวนิชหันไปส่งยิ้มให้ผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและอมยิ้มเล็ก ๆ เมื่อนึกถึงคนที่ไม่ใช่และไม่คิดว่าจะใช่ในเวลานี้

"พี่ก็เห่าได้แค่ตอนนี้ล่ะวะ หลงผมขึ้นมา แล้วจะร้องไม่ออก"

เด็กปากเปราะนั่นพูดไปทำหน้าขึงขังไป ทำท่ามั่นใจซะเต็มประดาว่าจะทำได้

เอาเถอะ ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งนักล่ะก็ ขอดูฝีมือหน่อยแล้วกัน ว่าจะทำได้ซักแค่ไหน

อยากจะรู้นักว่าที่พูดออกมาปาว ๆ และทำหน้าตาท่าทางจริงจังขนาดนั้น พอเอาเข้าจริงๆ จะทำได้สักแค่ไหนกันเชียว แล้วจะคอยดู



TBC



 
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[YO DEA]

^
^
จิ้มแนน


^o^

[nanalonely]

^

^

จิ้มต้น

กระซิก กระซิก

น้อยใจ ไม่มีคนอ่าน

[ï_Kiss_U♥]

^
จิ้มมม
ตามมาอ่านนแล้ว
อิอิ
เปนกำลังใจให้นะจ๊ะแนนจ๋า

[Glucose]

แวะมาต่อให้บ่อยๆนะคับ
อืม... เอเลน่า เอเลน่า กะไอ่ตี๋น้อย ใครจะชนะ นิ

 

[HaLF333]

เชียร์น้องสายสุดจายยยยยยยย...
อย่าเพิ่งเป็นฝ่ายตกหลุมรักฝ่ายเดียวง่ายๆ..
ให้พี่เวย์มานจี๊ดๆ หัวใจซะก่อนน๊า...
น้องสายสู้ๆ..

ปล. +1 บอกเลิฟแนนจ๊ะ..

[Junrai_Hyper™]

อะ อะ อะ

อย่างอน ตามมาอ่านแล้วนะคร้าบบบ

[kittyfun]

เอาล่ะสิน้องสายเล่นตัวแล้ว

พี่เวย์จะจีบน้อยสายยังไง

กันท่าเหมียวออกไปจากน้องสายด้วยนะเวย์

[both^^]

+1 ให้น้องแนนค่ะ

หวายๆๆ พี่เวนิชจะเจอกับเอเลน่า
จะเป็นไงมั่งเนี่ย
น้องสายเขาจะหึงมั่งไหม

[Ekk_J]

มานั่งรอคร้าบบบ  คุงเว  ยอมไปทำหล่อซะทีสิ 

[nanao]

น้องสายมีคู่แข่งซะแล้ว หุหุ 

[nanalonely]

วันนี้ใจดีอัพให้ทั้งสามเรื่องเลยนะคะ ปรัชญาช่างกลฯ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และ สวัสดี



ตอน ขอโทษครับ


น้องสายครับพี่อยากจะบอกน้องสายว่า หมาที่บ้านน้องสายนี่มันน่าเตะให้หายเห่ามาก

มากี่ครั้ง ก็ยังเหมือนเดิมเป็นหมาที่ขาดความสามารถในการจดจำมากถึงมากที่สุด

คราวที่แล้วโดนด่าไปทีเดียวถึงกับวิ่งหนีหางจุกตูดแล้วมาคราวนี้ยังไม่เข็ดยังจะเห่าบ็อก ๆไม่เลิกอีกหรือนี่ พี่ล่ะเชื่อมันเลยจริงๆ ให้ตายเถอะวะ

แล้วดึกดื่นป่านนี้ทำไมไม่หลับไม่นอน มาเตะฟุตบอลรอบดึกอะไรตอนนี้ ดูนาฬิกาปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่าเกือบจะห้าทุ่มแล้ว กะจะมาแกล้งเล่นซะหน่อย ไหงน้องสายมาเตะบอลกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ล่ะครับ

"เฮ้ย เตะอยู่นั่น หมาเห่าไม่เห็นเหรอ เห็นมั้ยว่าใครมาหา เร็ว ๆ มาเปิดประตูเลย เรียกจนคอจะแตกอยู่แล้ว ไม่ได้ยินหรือไงวะ ตี๋"

ได้ยินเว้ย ไม่ใช่ไม่ได้ยิน แต่เซ็ง ตอนนี้กูเซ็งเลยขี้เกียจเดินไปเปิดประตูปล่อยให้อีก็อดมันเห่าไปเรื่อยๆ เป็นการบริหารปอด เพื่อสุขภาพที่ดีของหมา กูทำเพื่อหมาของตัวเองเฟ้ย

"ประตูไม่ได้ล็อค เข้ามาเองเด่ะ ขี้เกียจเดินไม่เห็นหรือไงกำลังยุ่ง เดาะบอลได้เกือบสามสิบแล้วจะให้เสียเวลาไปเปิดประตูเพื่อเริ่มใหม่หรือไง เสียสมาธิโว้ยยยยย พี่ก็เข้ามาเองสิวะ"

อ่อ คนเป็นแฟนกันเขาต้อนรับกันแบบนี้เองนะ แหม้ดูเหมือนเรารักกันมากมายยังไม่รู้

น้องสายเข้าใจมั้ยว่าพี่เพิ่งใช้สมองคิดงาน เครียดก็เครียด แล้วไหนจะต้องมาเล่นสงครามแห่งความรักกับน้องสายอีก พี่จะบ้าตายเอานะเว้ย ไม่เข้าใจจิตใจกันบ้างเลย

แล้วนี่เหรอที่ตะโกนปาว ๆ ว่าเดี๋ยวก็ทำให้รักได้ ไม่เห็นว่ามันจะน่ารักตรงไหนกับการที่แหกปากด่า แล้วก็เอาแต่สนใจอยู่กับลูกฟุตบอลแทนที่จะมาสนใจแฟนหนุ่มที่มายืนเรียกอยู่หน้าบ้านเนี่ย

ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวจะเข้าไปเตะหมาบ้านน้องสายเล่น เพื่อเป็นการแสดงความรู้สึกที่มีต่อกันไงล่ะ

"เฮ้ย ไอ้ตัวเล็กมานี่ซิ เห่าดีนักใช่มั้ย เห่าดีนักมานี่เลยนะเว้ย"

ไอ้หนวดมันประสาทเปล่าวะ เปิดประตูเข้ามาได้ก็วิ่งไล่แกล้งหมา อีก็อดมันยิ่งประสาทเสียอยู่ นี่ยังไปวิ่งไล่ให้มันเห่าบ็อก ๆ เป็นหมาเสียศูนย์อยู่ได้ เอ้า เอาเข้าไป มันวิ่งหางจุกตูดหนีเข้าหลังบ้านไปแล้วยังจะตามมันไปอีกหรือไงวะ ไอ้พี่เวย์นี่แม่งสุดยอดอัจฉริยะบุคคลในการแกล้งหมาจริงๆ เลย

แล้วก็มายืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่ตรงหน้าอีกจนได้ ไม่อยากเห็นหน้าแม่งหรอก ต้องเดาะบอลหนีไปอีกทางดีกว่า

"สามพันยี่สิบ สามพันยี่สิบเอ็ด สามพันเจ็ดสิบเก้า"

ขอบใจที่ช่วยนับ แต่มันเสียสมาธิ เอ้าเวรแล้วมั้ยล่ะ ถึงเท่าไหร่แล้วเนี่ย โธ่เว้ยยยยย

แม่งมาดี ๆ ไม่ได้หรือไง เสียจิตหมดเลยเว้ย

สายใจที่ตั้งหน้าตั้งตาใช้เข่าเดาะบอลมีอันต้องปล่อยให้ลูกฟุตบอลตกลงพื้นและต้องหันไปมองลุงหนวดที่เปลี่ยนย้ายที่อยู่อย่างรวดเร็ว จากยืนกอดอกช่วยสายใจนับไปนั่งโยกชิงช้าเตี้ย ๆ ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

"โธ่เว้ย"

อะไรที่ว่าโธ่เว้ย เห็นหน้าแฟนแค่นี้ถึงกับดีใจจนร้องออกมาแล้วก็ทำหน้าบู้บี้ได้เลยเหรอไม่น่าเชื่อว่าสายใจที่น่ารักจะคิดถึงพี่เวย์มากขนาดนี้
"ไม่ต้องมาโธ่เว้ย บ้านเงียบอีกแล้ว ไปไหนกันหมดเนี่ยบ้านน้องสายเงียบอย่างกับป่าช้า แล้วนี่บ้าหรือเปล่าเปิดไฟเตะบอลกลางสนามกับหมาตอนสี่ทุ่มไม่ใช่สินี่มันจะห้าทุ่มแล้ว ไม่หลับไม่นอนหรือไง ไหนว่าวันนี้นัดแฟนนึกว่ามาแล้วจะไม่เจอซะอีก เป็นไงเลิกกันแล้วเหรอ หรือว่าแฟนทิ้ง หรือว่าทิ้งแฟน"

เป็นคำถามที่ปวดจิตมาก สายใจยืนเอียงคอมองคนตั้งคำถามแล้วก็ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเตรียมเดาะบอลต่อไปอีกรอบที่ร้อย

"ไม่รู้ อย่าถามได้เปล่า"

เอ้า ไม่ให้ถามได้ไง คนเราคิดจะคบหากันก็ต้องรู้เรื่องราวของกันและกันสิ ไม่งั้นก็ไม่สมกับเป็นแฟนกันสิวะ เรื่องแค่นี้ต้องให้อธิบายด้วยเหรอ

"โอเคไม่ถาม งั้นไปกินข้าวกัน โทษทีพี่นัดตอนสามทุ่มแต่พี่มาเลทเกือบห้าทุ่ม คิดงานได้พอดี นี่คงไม่ใช่ว่ารอหรอกนะ แต่งตัวแบบนี้คงไม่รอหรอกใช่มั้ย เล่นใส่ชุดเปียกเหงื่อแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าแต่งตัวรอพี่ตั้งแต่สองทุ่มครึ่งหรอกนะ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ถูกเผงเลย

แต่งตัวรอมันตั้งแต่สองทุ่มเลยด้วยซ้ำ ปาเข้าไปสามทุ่มก็ไม่มีวี่แวว จะให้โทรตามเหรอ ฝันไปเหอะ นัดเหมียวไว้จริง แต่โดนแคนเซิล เพราะญาติ ๆ เหมียวมากันเต็มบ้าน เลยได้คุยกันแป๊บเดียว แล้วก็กลับมาแหง่วอยู่กับหมาที่บ้าน ทำหน้าละห้อย น้อยอกน้อยใจไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะเหมียวญาติเยอะ แข่งกับยุ้ยญาติเยอะจริงๆ จะอยู่ต่ออีกหน่อย ก็เกรงใจมีแต่ญาติ ๆ กันไม่ได้รู้จักเลยซักคน ก็เลยต้องกลับก่อน แล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไอ้พี่เวย์บังคับขู่เข็ญว่าให้กลับก่อนสามทุ่ม เพราะจะไปกินข้าวด้วยกัน แล้วนี่มันกี่ทุ่ม หิวจะตายห่าแล้ว

เห็นบ้างมั้ยว่ามันกี่ทุ่มกี่ยามเข้าไปแล้ววะ

"ไปยัง พี่หิวข้าว"

กูก็หิวเหมือนกัน แต่ไม่กงไม่กินมันแล้ว หิวจนเลิกหิว ถ้าคิดจะมาช้าขนาดนี้

โทรมาบอกกันบ้างไม่ได้หรือไง แค่กดโทรมาบอกว่าจะมาช้าแค่นี้ ทำไม่เป็นว่างั้น

ปล่อยให้ไอ้ทางนี้รอแล้วรออีก มันทำให้โมโหได้ง่าย ๆ ถ้าไม่ได้จริงจังกับคำพูดแล้วก็ไม่คิดจะรักษาคำพูด แล้วจะพูดไปทำไมวะ เรื่องสัญญาเล็ก ๆ ยังไม่มีปัญญารักษา เรื่องอื่นที่ว่าจะได้รูปคืนก็ชักไม่ค่อยอยากจะเชื่อแล้วแบบนี้ จะโดนหลอกฟรี ๆ ซะมากกว่า

ยกเลิกแม่งเลยดีมั้ยได้เรื่องบ้าๆ บอ ๆ แบบนี้ทำไปก็ไม่เกิดประโยชน์ ไร้สาระ แถมยังปัญญาอ่อนอีกต่างหาก นี่กูก็บ้าไปกับมันนะเนี่ย ต้องโทษตัวเองเหมือนกัน

ยกเลิกมันซะเลยดีมั้ยไอ้เรื่องบ้าบอคอแตก รัก ๆ ลวง ๆ ไร้สาระแบบนั้นน่ะ ทำเหมือนเป็นคนว่างงานไปได้

"เฮ้ย น้องสายเลิกเตะซะทีลูกบอลอ่ะ พี่หิวข้าวไปกันยัง"

เลิก

โอเคได้

งั้นก็เลิกแม่งตรงนี้แหละ

ลูกฟุตบอลหล่นลงพื้นพร้อมกับการที่สายใจยืนจ้องหน้าของคนที่นั่งแกว่งชิงช้าไปมาอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

"ข้าวต้มหน้าปากซอย เดินไป ขากลับซื้อกระดูกหมูมาให้อีก็อดแทะด้วย"

เอ่อ กะอีแค่ซื้อกระดูกหมู ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้ เห็นแล้วมันตลกดี จะขำอยู่แล้วเนี่ย ทำหน้าซะอย่างกับว่าจะไปต่อยกับใคร

"เออ ได้ หิวไปเหอะ"

เวนิชลุกขึ้นยินและเตรียมจะเดินนำหน้าสายใจที่เดินตามมาเงียบ ๆ

เงียบจริงๆ เงียบจนต้องหันกลับไปมองว่าทำไมถึงเดินตามได้เงียบขนาดนี้ แต่แทนที่สายใจจะเดินตามกลับเดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย

อ้าว ก็ไหนว่าข้าวต้มหน้าปากซอย แล้วจะไปซื้อกระดูกหมูมาให้หมาแทะแล้วทำไมถึงเดินเข้าบ้านไปอย่างนั้น เป็นอะไรวะนั่น ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

"แล้วไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรือไง เดินไปทำไมทางนั้น"

ตะโกนถามแล้วก็ได้ยินคำตอบของสายใจที่ตะโกนตอบกลับมา

"นัดกินข้าวสามทุ่มนี่มันปาเข้าไปจะห้าทุ่มแล้ว หมดเวลานัด ผมจะเข้าบ้านอาบน้ำนอนแล้ว

จะไปกินก็ไปกินคนเดียวเถอะ ผมต้มบะหมี่กินแล้วสองห่อ อิ่ม เออลืมบอก ถ้าวันหลังจะมาช้าพี่ก็ไม่ต้องโทรมาบอกผมนะ ทำเหมือนวันนี้เลยแหละดีแล้ว ผมว่ามันก็ดีนะ เพราะว่าพี่กับผมก็ใช่ว่าจะเป็นอะไรกันจริงๆ ซะหน่อย เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ไม่ต้องใส่ใจก็ได้ ถือซะว่ามันไม่สำคัญนะพี่นะ ดี ๆ คราวหน้าพี่ก็ทำแบบที่พี่ทำแบบนี้อีกแหละ ดีมั้ยพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

คนพูด พูดไปหัวเราะไป แต่ถ้ามองให้ชัด จะเห็นถึงความไม่พอใจที่ปรากฎให้เห็นทางแววตาอย่างเด่นชัด

เวนิชยืนมองและถึงกับอึ้งกับคำพูดเหมือนเป็นเรื่องขบขันของสายใจ ที่พูดไปหัวเราะไปเหมือนเป็นเรื่องตลกนักหนา

"อันที่จริงคุณไม่เคยใส่ใจหรือสนใจฉัน คุณพูดเหมือนรักฉัน แต่ที่จริงแล้วคุณไม่เคยใส่ใจฉันอย่างจริงๆ จัง ๆ เลยซักครั้ง"

ครั้งหนึ่งเคยถูกพูดใส่หน้าแบบนี้ และคนพูดก็พูดไปยิ้มไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหมือนกันไม่มีผิดกับสิ่งที่สายใจทำ

"ยูควรแสดงออกบ้าง ว่ายูสนใจคนรอบข้าง เพราะถ้ายูไม่แสดงออกด้วยการกระทำบ้างคนรอบข้างจะรับรู้ได้ยังไง ว่ายูใส่ใจพวกเขา"

ถูกว่ายกใหญ่ตอนที่เอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับเจสสิก้า โดนหาว่าไม่ค่อยใส่ใจคนรอบข้าง

แล้วก็ได้แต่ทำหน้าแหย ๆ ก่อนจะพยักหน้าทำความเข้าใจกับสิ่งที่เจสซี่พูด เพราะว่าคงจะจริงถ้าไม่แสดงออกแล้วคนรอบข้างจะรู้ได้ยังไงว่าใส่ใจ

"แล้วทำไมไม่โทรมาหา โทรตามก็ได้นี่นา"

คิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้วก็มีอันต้องเอ่ยถามสายใจที่กำลังทำหน้างอหงิกอย่าง แต่นอกจากจะไม่ได้รับคำตอบแล้วสายใจยังจะพลอยเดินหนีไปอีกทางไม่พูดด้วยและไม่ต่อปากต่อคำเหมือนอย่างเคย

"เฮ้ย ตี๋ กะอีแค่เรื่องนัดกินข้าวทำไมต้องโมโหด้วย คุยกันก่อน อย่าเดินหนีได้มั้ย สาย สาย น้องสาย โอเค พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ คุยกันได้หรือยัง"
ได้ผล

สายใจหยุดเดินหนีทันทีและหันมาเผชิญหน้ากับลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนขมวดคิ้วมุ่นและถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความกลุ้มอยู่ตรงหน้า

จริงหรือเปล่า

ทำหน้าเหมือนกับว่ากลุ้มใจเนี่ย จริงๆ หรือเปล่า

แล้วไอ้ที่ถอนใจเนี่ย แกล้งหรือเปล่า

แต่ว่ายังไงก็พูดว่าขอโทษล่ะวะ ถึงไอ้ท่าทางที่แสดงออกมามันจะจริงหรือไม่จริงก็ช่างมัน แต่ยังไงก็ทำให้พูดว่าขอโทษได้ล่ะวะ

"ตอนนี้ผมคิดยังไงมันก็คงไม่สำคัญสำหรับพี่ใช่มั้ย"

สายใจถามย้ำกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า และก็ได้เห็นสายตาแปลก ๆ ที่จ้องมองกลับมา

ต่างจากทุกวันที่มอง เหมือนมีบางอย่างปรากฎออกมาให้เห็น และยอมเปิดเผยความรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง

ได้ผลนี่ ไอ้ที่บอกว่าจะทำให้พี่หลงรักสายให้ได้เนี่ย นึกว่าจะเก่งแค่พูด ไม่นึกว่าจะทำได้จริงขนาดนี้

ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ

ยอมรับเลยก็ได้ ว่าอีกฝ่ายเริ่มมีอิทธิพลกับความคิดมากขึ้น อย่างน้อยสายใจก็ทำให้รู้สึกว่าไม่ควรปล่อยเรื่องเล็ก ๆ น้อยๆ ให้ผ่านไป ยิ่งเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีด้วยแล้วยิ่งไม่ควรทำ

"แล้วถ้าพี่คิดอะไรตอนนี้ มันก็คงไม่สำคัญสำหรับน้องสายเหมือนกันใช่มั้ย"

เล่นตอบแบบนี้เห็นทีจะต้องพักยก

วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ขืนลงมือมากไป คงได้เพลี่ยงพล้ำกันบ้าง เพราะไอ้คำพูดกับสายตาที่มองมาของไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่แหละที่จะทำให้คิดอะไรไม่ออก


ทั้งที่หน้าตาก็ไม่เห็นจะ.....ก็งั้น ๆ

แถมคำพูดแต่ละคำก็ยัง.......

"ตกลงจะให้พี่กินข้าวคนเดียวจริง ๆใช่มั้ย"

น้ำเสียงราบเรียบที่เอ่ยถาม ท่าทีสงบนิ่งจนน่ากลัว ทำให้สายใจต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และรีบถอยห่างออกมา

แม่งเอาจริงนี่หว่า

เล่นมากไปหรือเปล่าวะ เริ่มน่ากลัวอีกแล้ว พอทำท่านิ่งๆ แบบนี้ทีไรน่ากลัวทุกทีเลยว่ะ ทางที่ดี ต้องเออออห่อหมกไปด้วยก่อน ไม่งั้น.....แค่คิดก็เริ่มหนาวแล้ว

"โห้ หิวข้าวจะแย่ ไป ไป ไปกันพี่ผมก็ทำเป็นงี่เง่าไปงั้นแหละ นี่ผมหิวจริงๆ นะเนี่ยพี่แม่งมาช้า หมาที่บ้านก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี่ย กะจะซื้อข้าวมาให้หมากินเหมือนกันนะพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

สายใจเดินลิ่ว ๆ ออกจากบ้าน หัวเราะอย่างอารมณ์ดีจนเว่อร์ ก่อนจะต้องหันหลังกลับมาเพราะข้อมือถูกรั้งเอาไว้จากคนที่เดินตาม

"จูบกันมั้ย"

เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ล้อเล่น ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่

"จูบกันมั้ยสายใจ"

อย่านะมึง.....กูมีพระนะเว้ย

สายใจตาเหลือกและต้องรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เพราะเวรเป็นนิจดูท่าจะเอาจริง ทั้งดวงตาที่จ้องมอง เสียงพูดที่ชวนให้ขนหัวลุกยิ่งทำให้ต้องทำอะไรสักอย่าง

มิน่าล่ะกูว่าแล้วว่ามันเริ่มหนาว ๆ สันหลังที่แท้ก็โดนพี่เวรมันเล่นอีกแล้ว

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลกชะมัด กลัวอารายยยยยยยยยเรื่องแค่นี้ เหม็น ๆ แบบนี้ทำไม่ลงหรอกน่า นึกว่าจะทำจริงๆ หรือไงตี๋ ถึงจะบ้าแต่ก็เลือกเวลานะคร้าบบบบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ง่า

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

โล่ง กูรอดแล้วเหรอดีใจ มุกนี้ถึงกับทรุดกันได้นะพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่น่าเล่นเลยนะ ไม่ควรไม่ควร

"เพราะเวลาพี่คิดจะทำจะไม่มานั่งบอกให้เสียเวลาหรอก มันไม่ทันใจ แบบตอนนี้ไง"

ง่า

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นน่า อย่า อย่า สายกลัวจริง นะเว้ย

พี่เวรเป็นนิจใช้เวลา 0.2 วินาทีในการใช้ริมฝีปากแตะลงมาที่ริมฝีปากของสายใจที่กำลังหัวเราะอยู่คนเดียวอย่างร่าเริง

ระยะเวลารวดเร็วปานสายฟ้าไม่น่าเชื่อ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความจริงจนคนถูกขโมยจูบยังยืนอึ้ง ๆ มึนงงอยู่ เพราะคิดว่าถูกผีอำ

แขนถูกลากให้เดินตามคนจูง

ทั้งที่วิญญาณออกจากร่างล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน และดูเหมือนจะลอยไปไกลจนกู่ไม่กลับ

ง่า

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า สายตกใจเลย กลัวสุดขีดเลย

พลาดไปแล้ว

วันนี้กูแพ้หรือนี่

วันนี้กูแพ้ไอ้พี่เวรเป็นนิจหรือนี่ ฮือ ฮือ ฮือ ถ้าทำอีกทีฟ้องข้อหาทำร้ายจิตใจแน่ ๆ คอยดู

ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ ทำไมพี่เวรถึงทำกับสายแบบนี้

ทำไมทำแบบนี้วะ ทำไม ทำไม

ดูดู้ดูดูเธอทำ ทำมายยยย ถึงทำกับสายใจด้ายยยยยยยยยยย



TBC.



 
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[oaw_eang]

เข้ามาจิ้มรีบนคนขยัน

เจ้สอง 

[nanalonely]

เจ้สองคืน อิอิ >_<

[YO DEA]

 

[Glucose]

ถ้ามะมีไรทำ ก็แวะมาโพสต่อนะ
กำลังสนุกอ่ะ จุ๊บๆ

 

[GAZESL]

สงสัยว่า.. คนที่เสร็จจะเป็นพี่เวย์ซะแล้ว 55

เจอถ่านไฟเก่า แล้วจะเป็นไงเนี้ย


ป.ล. แอบสงสารอิก็อด

[nanao]

โหย พี่เวย์จู่โจมปานสายฟ้า 
น้องสายยอม ๆ ไปเหอะ หุหุ

[mantdash]

ใกล้แล้วๆ อิอิ

พี่เวย์เริ่มเล่นแรงๆซะที

ปกติเล่นแต่สงครามประสาท ฮ่าฮ่า

[kittyfun]

พี่เวย์จัดการน้องสายด่วน

คนอ่านเอาใจช่วยนะ

[Junrai_Hyper™]

ใกล้จะได้กันแล้ววววว

กรี้ดดดดดดดดดดดดด

[nanalonely]

ไม่มีคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[tutu]

+1............ชอบบบบบบบบบ

[[€]ŝĊörŦ]

ตามมาอ่านทันแร้วววว...

+1 ให้พี่แนนเน่อ

      

[nanao]

คุณแนนมาอัพเรื่องนี้ได้แล้วนะคร้าบ 

[nanalonely]

วันนี้ใจดีอัพให้ทั้ง 2 เรื่องเลยนะคะ ปรัชญาช่างกลฯ และ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม



ตอน รอดตายหวุดหวิด




"ติดใจรสจูบเหรอ เงียบไม่พูดไม่จาเลย อีกซักทีมั้ย จะได้ชิน"

แค่นี้ก็เสียจริตพอแล้ว แต่เสียงและลีลาการพูดแบบนี้มัน

ง่ะ ง่ะ

อะไรของมันวะ ทำอะไรบ้า ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ทางนี้รู้สึกอยากอ้วกจะตายห่า
ไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่แม่ง เหนือคนยอดมนุษย์จริง ๆ เป็นมนุษย์ไร้ความรู้สึก ทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แล้วก็ทำหน้าระรื่น
มีความสุขที่ได้ทำให้คนอื่นเสื่อมสุขภาพจิต เข้าขั้นแล้วแบบนี้


"คิดว่าจะดีมั้ยถ้าหากว่า มีคนที่รับฟังทุกสิ่งที่พูด ถึงแม้ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก แต่ก็ยังฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ"

มาแนวไหน เอียงคอสี่สิบห้าองศาแล้วก็เงยหน้าขึ้นทำหน้าเครียด ๆ ถามประโยคที่ดูมีเนื้อหาสาระด้วย ดูปรัชญ้าาาาาาปรัชญา

"น้องสาย"

ได้ยินไม่ได้หูตึง ทำไมต้องพูดไปทำหน้าเครียด ๆ นิ่ง ๆ แบบนั้นด้วย เห็นแล้ว มันรู้สึแบบว่า.....ไม่ค่อยชอบมาพากลซักเท่าไหร่เลยว่ะ

"ถ้าสมมตินะ พี่แค่สมมติว่า ถ้าเกิดคนที่เรารู้จักอาจจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ก็มีเหตุผลให้ต้องอยู่ด้วยกัน....หายไปตอนนี้เลย สายจะ....จะคิดอะไรมั้ย"

คิดอะไร จะให้คิดอะไร แค่คิดหาแผนแอ้มแฟนตัวเองยังไม่ได้เรื่องเลยเนี่ย แล้วใครจะหายไปจะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมาบอกหรอก มึน ขี้เกียจคิด

"ตี๋ ฟังมั้ยที่พูดอ่ะ หัดฟังซะมั่งไม่ใช่ทำหูทวนลม" อ่ะ น่านงาย ออกลายแล้ว นึกว่าจะเป็นคนมีปัญหาชีวิตได้นาน แค่ทำเป็นไม่สนใจหน่อยเดียว มันก็เข้าอีหรอบเดิมข่มขวัญเหมือนเดิมแหละว๊า

"พี่ไอ้ที่พี่ว่ามานะ มันเป็นคุณสมบัติของอีก็อดหมดเลยพี่ ไอ้ที่ตั้งใจฟังอ่ะ ถึงพี่เห่าให้มันฟังนะ มันก็ตั้งใจฟัง เอาหมาผมไปเลี้ยงมั้ย ยกให้ฟรี
แล้วก็ไอ้ที่ว่าคนที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่จำใจมาอยู่ร่วมกันเนี่ยนะ คือถ้าอีก็อดหายไป ผมก็คงดีใจนิดเดียว แต่ก็คงเซ็ง ๆ เพราะไม่มีหมาให้เตะเล่นแค่นั้นเอง"

นี่หรือคือคำตอบ จากแฟน เป็นคำตอบที่ชวนให้ประทับใจมาก

"เมื่อก่อนพี่ไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่เปล่า...หรือพี่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดคือพี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่เที่ยวมาทำอะไรเพ้อ ๆ ใส่ผมอ่ะถามจริงๆ ไม่เหนื่อยเหรอ"

หมายถึงอะไรไม่รู้ แต่เวนิชก็พยักหน้าแล้วก็เลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ ในอากาศยามดึก ที่ถนนไม่ได้คราคร่ำไปด้วยผู้คน อากาศร้อนอบอ้าวเหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ยอมตกซะที

"ไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเป็นนายแบบอยู่อิตาลี เรียนจบวิชาปรัชญาและศาสนาจากมหาวิทยาลัยที่นั่น เป็นไงเท่ห์มั้ย"

ตาหลกแหละ

หน้าแบบนี้เนี่ยนะ นายแบบ
ถ้ามันนายแบบ กูก็ดาราฮอลลีวู้ดล่ะวะ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ้ยยยยยยยยยย ขำ จะแต่งเรื่องไปส่งขายหัวเราะเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิดได้ไงวะ ขำโว้ยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ได้เห็นสายใจหัวเราะแล้วคนที่แกล้งทำหน้าขรึม ก็เลยพลอยได้หัวเราะตามไปด้วย ทั้งที่ภายในใจกำลังคิด แต่งเรื่องงั้นเหรอ แต่งเรื่อง....ก็ได้ถ้าคิดอย่างนั้น ไม่มีผลอะไรกับชีวิตอยู่แล้ว
ยังไงซะ มันก็เป็นแค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็คงต้องผ่านไป ไม่มีอะไรที่ควรจะจดจำอีก แต่บางอย่างถึงแม้จะผ่านมานาน ภาพบางภาพกลับไม่ลบเลือนหายไปง่าย ๆ

"ถ้าพี่เป็นนายแบบ ผมก็แบรดพิทแล้วพี่ เนี่ยดูหน้า ผมสิฝาแฝดเลย จริง ๆ นี่แฝดกันเลย ฮ่า ฮ่า อ่า เฮ้ย"

น้ำอะไรมันหยดใส่หน้าผากวะ

อ้าว อีกหยดแล้ว แล้วก็มาอีกสองหยดสามหยดแล้วก็ เทลงมา เทลงมาอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว เหอ เหอ เหอ ตั้งนานไม่ตกนะ มาตกตอนนี้

ฝนตก ตกหนักด้วย

ตกตอนที่กำลังจะถึงหน้าบ้านตัวเองเนี่ยนะ แล้วก็....

เฮ้ยยยยยยยยยยยย เทหนักเลยเหรอ

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรูจะบ้า แม่งเอ้ยยยยยย ร่มก็ไม่ได้เอามา กุญแจบ้านก็ไขยากชะมัดเพราะขึ้นสนิมแล้ว บอกให้เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยนกัน จะประหยัดงบกันไปถึงไหนวะ
ทีซื้ออย่างอื่นซื้อได้ แต่ซื้อแม่กุญแจใหม่นี่ซื้อไม่ได้กันหรือไง

"เอ้า ไขกุญแจเร็ว ๆ สิ เร็ว ๆ เปียกหมดแล้วเนี่ย ไขอะไรอยู่นั่น" เออ เร่งจางงงง เร่งกูจัง ไขออกตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโมโหแบบนี้หรอก เห็นหน้ามั้ยว่ากำลังโมโห กะว่าจะไม่เปียกแล้วนะ
ดันมาเปียกตอนถึงหน้าบ้านตัวเอง กูอยากจะบ้า ไอ้พี่เวย์แม่งก็เร่งจัง เดี๋ยวก่อนสิวะ

"เออ ได้แล้ว" หันไปทำหน้าหงุดหงิดใส่คนที่ยืนเร่งให้ไขกุญแจบ้านแล้วก็พากันวิ่งเข้าบ้าน สะบัดรองเท้าทิ้งไว้และตรงดิ่งเข้าไปภายในตัวบ้านทันที

"เฮ้ยยยยยยย พี่ ช่วยปิดหน้าต่างหลังบ้านหน่อย โว้ยยยยยยยยยยยยยย อย่าไปปิดประตูบานนั้น เดี๋ยวอีก็อดมันเข้าบ้านไม่ได้"

ยังไม่ลืมห่วงหมา ตะโกนสั่งให้คนที่กำลังปิดบานหน้าต่างและลงกลอนอย่างทุลักทุเล แล้วก็จัดการปิดประตูบ้าน ก่อนจะมายืนเหนื่อยหอบ และหันไปมองคนที่ก้าวเดินเข้ามาหา

"ซวยชิบ"

สายใจเดินบ่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้ใกล้ ๆ มาโยนให้คนที่คนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ
ก่อนจะเตรียมก้าวเดินขึ้นบ้าน
"ไปไหน"

ไปไหน ไปนอนมั้ง เปียกซะขนาดนี้ ผมเอาผ้าขนหนูให้พี่ไปแล้วนี่ครับ แล้วผมจะเอาที่ไหนอาบน้ำครับ ก็ต้องไปหามาอีกผืนไงคร้าบบบบบ

"จะไปอาบน้ำห้องข้างบน พี่ก็อาบห้องข้างล่างแหละถุงก๋วยเตี๋ยวพี่ก็วางไว้บนโต๊ะในครัว เดี๋ยวจะไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยน เสื้อพี่วางไว้หน้าเครื่องซักผ้าแล้วกัน เดี๋ยวลงมาซักให้"

ยืนสั่งนั่นสิ่นี่กับคนที่ยืนทำหน้างงชีวิตแล้วสายใจก็วิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เวนิชยืนหลงทิศอยู่ภายในบ้านที่เจ้าของบ้านไม่คิดจะสนใจบอกว่าห้องไหนเป็นห้องไหนเลยสักนิด


"แล้วห้องน้ำมันอยู่ไหนล่ะ สาย สาย ห้องน้ำอยู่ไหน" ตะโกนถามแล้วก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่าให้หาเอาเอง เป็นคำตอบที่ดูใส่ใจดูแลแขกผู้มาเยือนมาก

จนเวนิชต้องส่ายหน้าด้วยความเซ็ง

"ให้หาเอาเอง เดี๋ยวก็อาบน้ำตรงอ่างล้างจานซะเลยนี่" เวนิชยืนบ่นอยู่คนเดียว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองบันไดทางขึ้นและส่ายหน้ากับการต้อนรับของสายใจที่ไม่สนใจจะใส่ใจกันเลยสักนิด
คิดแล้วก็ได้แต่ปลง จนต้องขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย และผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
อาบนานจริงพ่อคู๊ณณณณณณณณณณณณณณณณณณร

ใจคอจะอาบให้น้ำหมดโลกเลยหรือไง จะอาบให้การปะปาไม่มีน้ำแจกจ่ายเลยเหรอ ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้วยังอาบน้ำไม่เสร็จอีก จะขัดอะไรกันนักกันหนาคร้าบบบบพี่

สายใจนั่งหัวยุ่งเหยิงอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ ทั้งที่น้ำยังหยดลงมาจากเส้นผมแต่คนที่นั่งชันเข่าแทะเมล็ดฟักทองเม็ดที่ 174 ก็ทำได้แค่หยิบผ้าขนหนูมาขยำหัวของตัวเองแล้วก็โยนผ้าขนหนูทิ้งไว้ข้างตัว
ไม่สนใจจะทำให้ผมแห้ง แต่สนใจกับการส่งเมล็ดฟักทองที่แกะเปลือกแล้วเข้าปาก เหลือบสายตามองไปทางประตูห้องน้ำหลายครั้งแล้วก็นึกนินทาคนที่อาบน้ำไม่เสร็จสักทีเป็นระยะ ระยะ สลับกับการกดรีโมทไปมา
ดวงตาจ้องตรงอยู่ที่หนังรอบดึก ที่ชวนสยิวกิ้ว เพราะฉากวาบหวิว และต้องรีบหันไปมองต้นทางอีกครั้งว่าคนที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำคงไม่โผล่ออกมาในเวลานี้

แหม้เปิดมาจังหวะเหมาะพอดี นี่แหละสิ่งที่สายต้องการ หึ หึ หึ โห่ ทำไมถึงเอาหนังแบบนี้มาฉายได้ว๊า สงสัยเรียกเรทติ้งหรือเปล่า หึ หึ แต่แบบนี้แหละดี สายชอบบบบบบบบ

"ดูอะไร"

"เฮ้ยยยยยยยยย" อุทานด้วยความตกใจจนเมล็ดฟักทองแทบติดคอ

โธ่โว้ยยยยย ตั้งนานไม่มา พอทีนี้ล่ะรีบอาบเชียวนะ จะรีบทำมายยยยยยยยยยยย กะลังเข้าด้ายเข้าเข็ม จะมาขัดจังหวะทำไมวะเนี่ย หมดเลยสิ่งที่สายรอคอย

"เสื้อวางอยู่บนโต๊ะในครัว ใส่ได้เปล่าไม่รู้..ไปดูเอาเอง."

เอ่ยบอกออกไปทั้งที่ดวงตายังจ้องนิ่งอยู่กับภาพภายในจอ และเอื้อมหยิบเมล็ดฟักทองที่วางกองอยู่บนโต๊ะมาแทะต่อไปอย่างเมามัน ไม่สนใจคนที่มายืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ เลยสักนิด
จะสนใจทำไม ในเมื่อมีอะไรที่น่าสนใจกว่านั้น....เช่นว่า...

โอ้ แม่เอ้ยยยยยย อย่าเซ็นเซอร์เลย ฉากนี้...อย่าเซ็นเซอร์ อย่า อย่า อย่า...

"เอ้า..ตาไม่กระพริบแล้ว ...อยากทำบ้างหรือไง ถ้าอยากทำมานี่มา เดี๋ยวช่วย"

เหยย ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง ไม่ต้อง ขออยู่ในโลกคนเดียว เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เอ๊ะ โลกมันเงียบไปหรือเปล่าหว่า ดูเหมือนโลกมันเงียบ ๆ นะ เงียบแบบว่าอยู่ดี ๆ โลกก็เงียบแล้วเข็มนาฬิกาก็หยุดเดิน

ไม่ได้ทำอะไรมาก ก็คิดว่าจะแค่เงยหน้ามาทำหน้างี่เง่าใส่ไอ้.....พี่.....เวย์ ไม่ได้ทำอะไรแค่เงยหน้ามาแล้วเจอกับ.........

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย...............ทำอะไรวะ ไอ้....เฮ้ยยยยยยยยย ปล่อยโว้ยยยยยยยยย"

สายใจแทบเป็นบ้า ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกโถมเข้าหา ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของคนตัวโตกว่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่คนกอดเอ่ยพูดบางอย่างออกมาจนทำให้ต้องดิ้นรนหนีห่างออกจากอ้อมแขนนั้นให้ได้

"ทำไมอยากทำหรือไง ของจริงรอให้ลองนั่งอยู่นี่ทั้งคน ไม่สนใจบ้างหรือไง"

"แม่งบ้าหรือไงวะ ไอ้พี่เวรเอ้ยยยยยยยยปล่อยนะเว้ยยยยยไม่ปล่อยแม่งต่อยหน้าแหกแน่" แหกปากโวยวายแล้วก็พยายามจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของคนกอดให้ได้

"เฮ้ยยยย ดิ้นมากเดี๋ยวผ้าพี่หลุดนะเว้ยยย นั่งอยู่เฉย ๆ ก่อนไม่ได้หรือไง โอเคไม่กอดแล้ว จะปล่อยเดี๋ยวนี้ หยุดดิ้นทีสิวะ ผ้าจะหลุดแล้วไม่เห็นหรือไง"

ไม่รู้เว้ย ผ้าจะหลุดก็ช่างมึงเด่ะ ช่างมึง ง่า อ้าว ผ้า ผ้าหลุด...ถ้าผ้าหลุด ก็....

หยุดแหกปาก หยุดดิ้น สงบสติลงได้และกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ สบนิ่งอยู่กับดวงตาสีฟ้าเข้มที่เปล่งประกายระยิบระยับอยู่ในระยะประชิด จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่ใบหน้าห่างกันแค่คืบ

อ้าว....แล้วนี่ใคร

เกิดอาการเออเร่อขึ้นมากระทันหันเมื่อนิ่งมองใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า

โอเคยอมรับว่าไอ้หมอนี่ หน้ามัน...... คือมันหน้าตาดีเกินมนุษย์ไปหน่อย แล้วเมื่อกี้เผลอสบตาไปแว่บเดียว ไอ้ลูกกะตาสีฟ้าที่เป็นประกายวิบวับนั่นอีกอย่าง มันจะหวานเชื่อมขนาดนั้นไปไหน
ยัง ยังไม่หมด แล้วจะไอ้ร่างกายแบบที่เห็นนี่ หึ หึ หึ มันจะเย้ยกันใช่มั้ย เออ ฟิตให้ตายอาจไม่ได้เท่านั้น แต่ว่าหน้าแบบจะหล่อไปไหนเนี่ย อันนี้รับไม่ได้ รับไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกว่า

ไอ้หมอนี่มันดูดีชะมัด จนถึงแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน ยังอดสั่นไม่ได้

ไม่รู้แหละ เนี่ยไม่ใช่ไอ้พี่เวย์ชัวร์ ไอ้หมอนี่มันต้องฆ่าพี่เวย์หมกส้วมไว้แน่ แล้วก็ปลอมตัวเป็นไอ้พี่เวรเป็นนิจออกมา ชัวร์ว่ะ ฮ่า ฮ่า ทฤษฎีของสายใจไม่เคยผิด ที่หายไปเป็นชั่วโมง ๆ น่ะใช่แน่แล้ว
ต้องเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในบ้านหลังนี้เป็นแน่ หึ หึ หึ ชัวร์ ไม่ผิดแน่แล้วแบบนี้ กร๊ากกกกกกกกก กรั่ก กรั่ก กรั่ก

"เฮ้ย ไหนเสื้ออ่ะ หนาวจะตาย อยู่บนโต๊ะกินข้าวเหรอ เออ ไม่เคยสนใจจะดูแลกันเลยนะให้มันได้แบบนี้ หนาวจะตายอยู่แล้ว"
คนเอ่ยถามยอมปล่อยสายใจที่นั่งทำหน้ามึนชีวิตให้เป็นอิสระ และลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบเสื้อที่วางไว้ที่โต๊ะกับข้าวมาผลัดเปลี่ยนทั้งที่ปากยังบ่นไม่เลิก

"ได้แฟนแบบนี้จริงๆ ประสาทเสียตาย ห่วงใยกันซักนิ้ดดดดดดดดดดดดดก็ไม่มี ไม่เคยมีเลย"

คนพูดเดินจากไปแล้ว ส่วนสายใจได้แต่มองตามและกระพริบตาปริบ ๆ วิเคราะห์เหตุการณ์ฆาตกรรมในห้องน้ำต่อไปเรื่อย ๆ ลืมว่าตัวเองกำลังสนใจกับฉากเรทอาร์ที่น่าระทึก เพราะมีบางอย่างที่น่าระทึกกว่า

"พี่เวย์"

ตะโกนเรียกและก็เห็นคน ๆ นั้นเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ใช่ หรือว่าใช่ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าจะใช่ สมองกำลังประมวลผลและกลับลงไปนั่งที่เดิม หยิบกระป๋องเมล็ดฟักทองมาเทใส่มือตัวเองและจัดการแทะเมล็ดฟักทอง
ต่อไป ทั้งที่ดวงตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังดูอะไร

ตาลอย ๆ

ใจลอย ๆ ลอยไปลอยมา

มึนงงชีวิตกับสิ่งที่ได้เจอ และยิ่งมึนกับคนที่ไม่เคยได้เจอแล้วก็ได้เจอกันวันนี้เป็นวันแรก

อ้าว มัวทำอะไรอยู่ ตายห่าเลย อดดูฉากเรทอาร์ เพราะไอ้พี่เวย์จะทำผ้าหลุดแท้ ๆ พี่เวย์มัน.....จะทำผ้าหลุด เหอ เหอ เหอ รู้งี้ปล่อยให้หลุดซะก็ดี จะได้ดูฉากเรทเอ็กซ์เลย วะฮะฮะ ฮ่า

ฉากเรทเอ็กซ์ของใครหว่า มีกันอยู่สองคน สองคนแบบสถานการณ์ล่อแหลม ในสถานการณ์แบบนี้มีแค่เราสองคน

มีอยู่ คือ สายใจคนนี้และพี่เวรเป็นนิจ

แล้วเมื่อกี้นี้มัน.......

นี่กูรอดแล้วหรือนี่ รอดตายจากการการถูกฆ่าข่มขืนจากไอ้คนร้ายหน้าหล่อ หลังจากที่คนร้ายรายนั้น ได้ฆาตกรรมลุงหนวดในห้องน้ำ
และปลอมตัวออกมาเป็นไอ้ลุงหนวดคนนั้น


ใช่....ใช่...แน่ ๆ

คิดแล้วก็หัวเราะ หัวเราะคนเดียวเงียบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น และยกมือขึ้นทาบที่ข้างแก้มของตัวเอง
ที่กำลังร้อนฉ่า

ไม่รู้ว่ารอดตายได้ยังไง

รู้แต่ว่า...สายตาเหลือบไปมองคนที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในครัวหลายต่อหลายครั้ง

ใจกำลังเต้นระทึก ตุบ ๆ ตับ ๆ เหมือนจะทะลักออกมาจากอก เมื่อพบว่าคนๆ นั้น เดินมานั่งอยู่ข้างๆ

"เป็นอะไร...."

ไม่รู้ว่ะพี่ เป็นอะไรไม่รู้ พี่ถามแล้วผมจะตอบยังไง

ตอนนี้ผมตอบอะไรไม่ได้หรอกพี่ เพราะผมคิดอะไรไม่ออก

ผมรู้แต่ว่า

ก็ใจมันหาย ละลายละลายละลายละไหลไปพร้อมกับเธอ เฮ้อ เจออย่างนี้คนอ่อนไหวอ่ะวุ่นวาย ก็ใจมันเผลอ ละลอยละลอยละลอยละล่องไปอยู่ไหน

อยู่ไหนไม่รู้นะพี่นะ

รู้แต่ว่ามันยังไม่กลับเข้าร่างเลย แล้วก็ดูเหมือนจะไปไกลเลยแหละถ้าพี่ยังทำหน้าหล่อแบบนี้ใส่ไม่เลิก เพราะฉะนั้นนะหึ หึ หึ มึงคายออกมาเอเลี่ยน มึงกินพี่เวรเป็นนิจเข้าไปใช่มั้ย คายพี่เวรออกมาเดี๋ยวนี้ อย่าให้กูต้องทำบางอย่างเพื่อปกป้องมนุษยชาตินะเว้ยยยย คายพี่เวรออกมาเดี๋ยวนี้สิฟระ




TBC....



 
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ