-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
++กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่++ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
เนื่องจากเรื่องนี้คุณเท็นยังแต่งไม่จบ เรื่องอยู่ในระหว่างการแต่ง แนนจะไม่อัพทุกวันเหมือนซีรี่ย์ปรัชญาช่างกลฯนะคะ
ได้รับอนุญาตให้นำมาโพสต์เรียบร้อยแล้ว
คืนนี้ดึกๆจะมาลงตอนแรกให้นะคะ :oni1:
-
^
^
กอดแนนและนั่งรอ :กอด1:
-
รอด้วยคนครับ
-
^
^
รอด้วย ๆ รักคนลงจิง ๆ อิอิ
-
มาปูเสื่อรอด้วยคนคับ
-
รอด้วยๆๆ
น้องแนนมาเร็วๆน้าา
-
มานอนรอ :impress2:
-
เพื่อนไอ้วัช
พี่ชายไอ้วัชอายุเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่ชายของไอ้วัชโครตไร้มนุษสัมพันธ์
ไม่ได้สนใจพี่มัน แต่มาเที่ยวบ้านมันบ่อย ๆ ถึงได้รู้ว่าพี่มันเป็นเด็กศิลป์ติสแดก บางทีข้าวปลาไม่กิน วาดรูปทั้งวัน ห้องไม่มีที่จะนอน
มีแต่กองสีกับผ้าใบวาดภาพกองพะเนินเต็มไปหมด ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่เพิ่งได้ไปเห็นมา
อึ้งแล้วก็ใช้เท้าเขี่ย ๆ ของก่อนจะลากเอาแผ่นซีดีที่ไอ้วัชมันบอกว่าพี่มันเดินไปหยิบมาฟังเฉย ๆ แล้วไม่ยอมคืน
ดูถนอมซีดีกูมากเลยนะพี่ เล่นกองกับพื้นแล้วกล่องก็เปื้อนสีจนเละไปหมดแทบมองไม่เห็นหน้าปก ทำแบบนี้หมายความว่าไงวะ แม่ง
"เฮ้ย เข้ามาทำไมวะ ไม่รู้หรือไงว่านี่มันเขตหวงห้าม ไม่เห็นป้ายบอกหน้าห้องหรือไงว่าห้ามเข้า แม่งไอ้เหี้ยวัชโว้ยยยยยยยยยยย
มาลากเพื่อนมึงออกไปจากห้องกูทีสิวะ"
นั่นแหละพี่ไอ้วัชมัน
ด่ากูซะเจ็บแสบ ทั้งที่ไอ้ซีดีที่เอามาฟังเนี่ย มันของกูนะครับคุณพี่
มองหน้าไอ้หนวดหน้าเหี้ยมไปนิดหนึ่ง แล้วก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก เพราะพี่ไอ้วัชมันอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูออกมายืนทำหน้าถ่อยใส่
แล้วแม่งโผล่มาจากห้องน้ำตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าหน้าแม่งโคตรดุเลย
พวกติสแดกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
กูไม่อยากยุ่งด้วยหรอกโว้ยยยยยยถอยดีกว่า ไม่เอาดีกว่า......
ใครคนหนึ่งคว้าซีดีของตัวเองได้ก็เตรียมโกยอ้าว แม่งไอ้เหี้ยวัช หลอกให้เข้าถ้ำเสือมาเอาลูกเสือ
เสือแม่งก็ดุชะมัด กูกลัวนะเนี่ย พี่มึงแน่เหรอ หน้าแม่งไม่เห็นเหมือนกันเลย แถมดุชิบหาย โคตรน่ากลัวเลย
"เฮ้ย เข้ามาแล้วคิดจะออกไปง่าย ๆ หรือไงวะมึงอ่ะ"
อ้าว เพิ่งด่ากูแหมบ ๆ จะให้กูอยู่อีกแล้วเหรอ แม่งกูหลอนพี่มึงจริง ๆ เลยวัช
"มีแฟนยังมึงอ่ะ"
ฮะ....อะไรนะ มีแฟน.....แฟน....แฟนหมายถึงแฟนเนี่ยนะ ถามผมเหรอครับพี่ นี่คือคำถามหรือนี่
"ยะ ยะ ยาง ยังครับพี่"
เสียงแม่งทำไมสั่นจังวะ กะอีแค่คำตอบแค่นี้เสียงยังสั่น
แล้วดูพี่ไอ้วัชเด่ะ มันยกมือขึ้นเสยผมและบริกรรมคาถาอะไรสักอย่างฟังแทบไม่ได้ยิน หรือว่ามันจะ....จะ
อยู่ไม่ได้แล้วกู.....ไปดีกว่าโว้ยยยยยยยยยย
มารยาทไม่สำคัญ สำคัญแค่เอาชีวิตรอด
ใครคนหนึ่งโกยอ้าว วิ่งหนีแทบไม่คิดชีวิต เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ชวนให้ขนหัวลุก
สิ่งที่คาใจคือ.....พี่ไอ้วัชมันบริกรรมคาถาอะไรกันแน่ ถึงได้รู้สึกเสียวสันหลังวูบหนาววาบไปถึงกระดูกไขสันหลังมากขนาดนี้
ไม่ได้ถาม แค่หนีเอาชีวิตรอดออกมาได้ก็นับว่าบุญแล้ว
รอยยิ้มเหยียดขึ้นที่มุมปากของคนที่ยืนกอดอกมองคนที่โกยอ้าวหนีออกจากห้อง
คำพูดสุดท้ายที่เพื่อนไอ้วัชไม่ทันได้ยินและถ้าได้ยินคงหลอนไปตลอดชีวิตจนไม่กล้าเข้ามาเหยียบห้องนี้อีกเป็นแน่
"เพื่อนไอ้วัชเหรอวะ....น่ารักชิบหาย....น้องกูมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้ได้ไงไม่เห็นเคยเจอ...มึงเสร็จกูแน่เจอกันคราวหน้ามึงไม่รอดชัวร์"
Fin.
อัพต่อไปวันไหนดีน๊า :m18:
-
มานั่งรอด้วยคนครับบบบบบบ
-
:z1:
มารอจ้า
-
^
^
^
^
น่าสนใจ!!!~
-
o18 o18 รอตอนต่อไป :impress2: :impress2: จะรอดไหมอ่ะ
-
:-[>>>ดีใจจังพี่แนนเอามาลงให้อ่าน เรื่องนี้ยังอ่านไม่จบอ่ะครับ รออ่านของพี่แนนดีกว่า รักน่ะครับ ผม
-
ลงชื่อ
รออ่านด้วยคน
:pig4:
-
ป้ารอด้วยคนจ๊ะ :t3:
-
+1ให้แนน ต้อนรับเรื่องใหม่ครับ :กอด1:
-
Pa[R]K :m14:จะกอดแนนเจงเหรอ o18 อย่าน๊า แนนกลัวกูลิโกะรสสตอเบอร์รี่ :z6:
STAR ALLIANCE ได้เลยคะที่นั่งยังไม่เต็ม มาจองไว้ก่อนได้เลยคะ
ririmu แนนก็รักคนอ่านคะ ขอกอดทีนะคะ ที่ตามให้กำลังใจกันทุกเรื่องเลย :กอด1:
~Kalianeko~ อย่าลืมหาขนมมากินระหว่างรอด้วยนะคะ เพราะเรื่องนี้หลายวันอัพทีนะคะ
Bg LoVe NT มาแล้วจ้าพี่แข รอนิดนะคะ
SomLove มานอนรอ แต่ทำไมอีโมมันดูหื่นๆจังงง
konnarak ได้เลยจ้า ที่นั่งยังเหลืออีกเยอะคะ
YO DEA มาแล้วจ้าต้น อยู่เป็นเพื่อนแนนจนจบเรื่องน๊า เดี๋ยวแนนเหงา
benxine น่าสนใจ ก็ต้องเข้ามาเรื่อยๆนะคะ ซินคนงาม
akaipee เง้ออ มีถือมีดด้วยอ่ะ แนนกลัวน๊า :sad5:
เกียรติเกย์ อร้ายย บูมมาบอกรักแนน แนนเชิลลล :-[
SweetSerenade ได้เลยคะ ลงชื่อแล้วอย่าลืมมาอ่านนะคะ
andy_kwan ป้าขวัญตื่นมาอ่านก่อน อย่าเพิ่งหลับบบ
mantdash ขอบคุณคะป๊อบบ :กอด1:
-
พี่ไอ้วัช...อีกแล้ว
พี่ไอ้วัชชื่ออะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคือพี่ไอ้วัช
จำได้นิดเดียวเคยเข้าไปเอาซีดีในห้องมันครั้งหนึ่งแล้วต้องรีบเผ่นหนีแทบไม่ทัน เพราะกลัวมันกระโดดงับขา
ดุอย่างกับหมา หน้าตาไม่ต้องพูดถึง มึงจาเถื่อนปายหนายยยยยยยยย แถมวาจาน่าผูกคอตายเยี่ยงน้านนนนน แมนรับบ่ได้อย่างแรง
"ยอมกูซะหรือมึงอยากเจ็บ"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ประเด็นไม่ได้มีอะไร เพียงแค่หลงลืมไปแล้วว่าเคยรู้จักกัน แล้วเมื่อเช้าวันหนึ่งอันไม่คาดฝันมาถึง
ก็ได้รับของขวัญแทนรักจากใจพี่ไอ้วัช แถ่นแทนแท้น รับของขวัญมาถือเอาไว้แบบงง ๆ แล้วก็ลองเขย่าดู
อ่ะ รอด ไม่มีเสียงนาฬิกา แสดงว่าไม่ใช่ระเบิด ดีใจไปพักใหญ่ที่เปิดดูข้างในแล้วพบว่าเป็น.....โห่แม่งเอ้ยมันแสนจะเร้าใจ
แบบนี้ไม่ไปไม่ได้แล้ว
"พี่กูบอกว่าเป็นบัตรของขวัญถ้ามึงอยากได้ให้ไปแลกบัตรมันจะสมนาคุณให้เป็นพิเศษ"
ไอ้วัชบอกอย่างนั้นและเพราะความหื่นบังตา ถึงได้ใจกล้าเอาบัตรของขวัญที่พี่ไอ้วัชจัดทำให้เป็นพิเศษไปแลกหนังอย่างว่า
สถานที่นัดไม่ใช่ที่ไหน ขุมนรกห้องพี่ไอ้วัชที่ครั้งหนึ่งเคยมาเยือนแล้วนั่นเอง ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่คิดว่ามางานเลี้ยงคืนสู่เหย้าก็เท่านั้น
ถึงแม้จะยังหลอนกับความน่ากลัว แต่ความอยากได้มันมีมากกว่าและสุดท้ายก็ตกอยู่ในสภาพนี้....ง่า...ได้ไงวะเนี่ย
"ปล่อยกู เอ้ย ผมไปเหอะพี่ ผมกลัวแล้วก๊าบ"
ยกมือไหว้ปะหลก ปะหลก เหมือนเห็นผีแต่ในใจกำลังคิดหาทางหนีทีไล่ ทั้งที่โดนลุงหนวดคร่อมอยู่ทั้งตัว
ไม่พอก๊าบ มันยังน้อยไป พี่ไอ้วัชมันยังทำหน้าหื่นสุดขีด แลบลิ้นเลียปาก และทำหน้าหิวกระหาย
โอ้วววววว ม่ายยยยยยยย
ไอ้เหี้ยวาชชชชชชชชชชชชช พี่มึงมันหื่นกว่ากูอีก แถมยังถ่อยอีกด้วย ไม่เอา แบบนี้ไม่เอา หนูชอบแบบอ่อนโยน อย่าทำหนูเล้ย
กลัวจาตายห่าแว้ววววว แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
"ยอม ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือนไม่ได้นะไอ้ตี๋ว่าไงมึงจะยอมดี ๆ หรือยอมด้วยน้ำตา"
ยอมให้มึงตุ๋ยกูเหรอ กูยังเวอร์จิ้นอยู่ อร๊ากกกกกกกกกก อย่างมากก็แค่ตายวะ ไม่ยอมหรอกโว้ยยยยยย
หนี ถีบ เตะและต่อย
แต่คนคร่อมอยู่เหนือร่างกลับทำหน้าพิกล แถมยังยึดแขนไว้ได้ซะอีก
"เสร็จแน่มึง"
ไหนหมอดูมันทักว่ากูจะดวงดีสุดขีดได้พบรักแท้ไงวะ กูก็นึกว่าจะเป็น ขาว สวย หมวก เอ็กซ์ เซ็กแตก แล้วนี่มันอาราย
มันห่าอะไรวะเนี่ย แง แง
หมดทางหนี ได้แต่ดิ้นกระดุกกระดิ๊ก แล้วก็หลับตาแน่นด้วยความกลัวสุดขีด
ก่อนจะต้องปรือตาตื่นขึ้นเพราะอยู่ดี ๆ พี่ไอ้วัช มันยอมปล่อยแล้วก็ลงไปนั่งหัวเราะอยู่บนพื้น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ ไอ้กระต่ายตื่นตูม กูว่าจะไม่ปล่อยแล้วนะ คิดแผนตั้งนานกว่าจะหลอกมาได้ แต่เห็นแบบนี้บอกตรง ๆ ทำไม่ลง
กลัวมึงกลับบ้านไปผูกคอตายชิบหายว่ะ"
เอ่อ ควรดีใจมั้ย หรือควรเสียใจดี
ลุกขึ้นนั่งแบบงง ๆ แล้วก็เห็นพี่ไอ้วัชมันเดินไปคว้าถุงอะไรสักอย่างมาส่งให้
"ตอนแรกว่าจะให้มึงเอาตัวมาแลกของ แต่เปลี่ยนใจแล้วเอาตั๋วแลกไปแล้วกัน ไอ้ตื่นตูม"
ขอบคุณสำหรับคำชมครับพี่ แต่ว่าตอนนี้กูไม่อยากได้แล้ว ของแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้ ง่า มัน อ่ะ ก็
"อู้หู แม่งเอ้ยมีแต่ที่อยากได้ทั้งนั้น สุดยอดไปเลยพี่ ขอบคุณค้าบบบบ"
ตาโตเท่าไข่ห่านโดยที่หลงลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองเพิ่งจะถูกพี่ไอ้วัชมันชวนให้ชิงสุกก่อนห่าม ก่อนหน้านี้ยกมือไหว้ปะหลก ปะหลกด้วยความหลอน
แต่ตอนนี้ยกมือไหว้ด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงและรีบชิ่งหนีตามสัญชาติญาณการเอาของไว้กับตัวและเอาตัวรอดอย่างเร่งด่วน
ท่ามกลางสายตาของพี่ไอ้วัชที่ปรากฎรอยยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก
"บอกแล้วว่ามึงต้องเสร็จกู ไอ้เครื่องดักฟังแบบติดตามตัวนี่มันเจ๋งดีเหมือนกันเว้ย ไหนฟังซิไอ้ตื่นตูมมันพูดอะไรของมันอยู่หว่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า นาน ๆ จะได้ของเล่นสนุก ๆ แบบนี้ซะที ไอ้ตี๋นี่มันน่าสนุกไม่ใช่เล่นเลยเว้ย"
เพื่อนไอ้วัชจากไปแล้วด้วยความเริงร่า แต่พี่ไอ้วัชกำลังตามล่าโดยไม่ให้มันรู้ตัว
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก
วัชเอ๋ยสงสัยว่าเพื่อนเอ็งจะดวงตกแบบกู่ไม่กลับซะแล้ว งานนี้
Fin..
กี่วันเราจะมาเจอกันทีดีคะ สำหรับเรื่องนี้ :m12:
:m7: :m7:
-
ตกใจตื่นมาจิ้มนู๋แนน
:z2:
ป้าก็ชอบไอ้ตัวนี้เหมือนกันนะ
-
จิ้มแนนม่ะทันอ่ะ :impress2:
ลุ้นๆ ลุ้นดีจังเรื่องนี้ :z1: แมวกะหนูป่ะ :z6:เกี่ยวกันป่ะ
:กอด1: :กอด1:แนน :o8:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยย
ตามอ่านที่บทพี่เท็นแล้ว
เห็นมาลงก้อตามอีกกกกกก
ชอบน้องสายจังงงง
-
Love and like it so much Nan
Poe +1 already
-
แหมนึกว่าจะเสร็จซะอีก :z1:
-
ว่าแต่...ดึกนี่สักกี่ทุ่มดีนะนู๋แนนจ๋า
-
ตามมานั่งรอเรื่องนี้ด้วยคนคะ :really2:
-
ตามมาแล้วนะหนูแนน o13
-
นิยายท่านเท็นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่าจะรวบรวมไว้เสียหน่อยแล้ว
-
มาติดตาม
ต่อไป :laugh:
-
เหอๆ แววหืนปนขำฉายส่องมาแล้ว ท่าทางจาหนุกหนานนะเนี๊ย
เจอกันสองตอนถูกจับกดซะแล้วววววววว อิอิ :impress2:
พี่แนนขยันลง นู๋ก้อจาขยันอ่านค่า.....
-
ท่าทางเรื่องนี้จะตื่นเต้น เร้วใจ กว่าทีื่ผ่านๆมาแน่เลยแหะ :z1:
เจอกันทุกวันได้ไหมครับ แนน อิอิ o18
-
กร๊ากกกกกกกกก
ท่าทางจะสนุกล่ะ
ดูๆแล้ว เพื่อนไอ้วัชคงไม่รอดเงื้อมมือพี่ไอ้วัชแหงๆ :z1:
เอ่อ..แล้วชื่ออะไรกันเนี่ยยยย
+1 ให้ค๊าบบแนน มาต่อเร็วๆน้าาา
ว้ายยย เฮียอ่ะ อยู่ดีๆมาฟัดเค้า อายคนอื่นมั่งดิ :o8:
v
v
-
^
^
กระโดดฟัดคนข้างบน
และมาให้กำลังใจแนน :กอด1:
ขำมากมายยย บริกรรมคาถา เอ่อ คิดได้ = =''
มาต่อเร็วๆ น้า (ต้องบริกรรมคาถาไปถึงคุณเท็นมั้ย?????? 555)
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจแนนเหมือนเดิม
-
:-[ แอบตามมาอ่านเรื่องใหม่ ขอบคุณ คุณแนนนะคร๊าฟที่เอาเรื่องสนุกๆมาลงให้อ่าน
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ของคุณแนนด้วย
พระเอกหื่นดีชอบ :jul3:
-
สงสัยว่า
เพื่อนไอ่วัชจะไม่รอดมือพี่ไอ่วัช
จะรอดู คริคริ
:กอด1:
-
:pig4: +1 เลยจ้า เป็นการตอบแทนความน่ารักของนู๋แนนน้ะ
ทางที่ดีเค้าว่า ตะเองควรมาเจอกันทู้กวันดีกว่า อิอิ :m26: :m5: :m1: :m3: :m18:
-
แนนมาต่อเรื่องนี้หน่อยสิครับ อยากอ่านอ่าาา :serius2:
-
นู๋แนนยังไม่นะวันนี้อ้ะ
-
ตามมาตามคำแนะนำ
เริ่มเรื่องก็ชักสนุก อย่างงี้ เค้าเรียกลูกไก่ในกำมือ หรือเปล่าน้า
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ เรื่องนี้ + ไม่ได้เพราะพึ่ง + เรื่องยะ- อิทไป :กอด1:
-
เอ่อม...
มาแหวกแนวชอบกล
รึว่าจะพึ่งพาไสยศาสตร์
ติสแตกเลยเล่นของ
:laugh: :laugh:
-
:L2: สวัสดีคร๊าบแนน
:z1: แหะ ๆ ไม่เข้ามาตั้งหลายวัน
แนนมีเรื่องใหม่ของคุณเท็นมาให้อ่านอีกแย้วววววว
:pig4: คร๊าบ
แนนคร๊าบขอ :กอด1: หน่อยนะ หนาวใจจังอ่ะ
ปล. ทำไงดีอ่ะแนน เค้าไม่ชอบคนมีหนวดอ่ะ
-
ตามแนนมาจ๊ะ.. :กอด1:
นายเอก ต๊องส์ นิดๆ น่ารักจริงๆ ..
พระเอกก็เจ้าแผนการจริงๆ..
:jul3:
ขอบคุณแนนนะคะ..
ขอบคุณคุณเท็นค่ะ..
ถึงจะไม่ได้ลงทุกวัน ก็เจาะเกาะหนึบไม่ปล่อยค่ะ..
:man1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง
-
andy_kwan อ่ะอ๊างง โดนป้าขวัญจิ้มสองทู้เลย แนนว่าตัวนี้มันดูลั่ลล้าดี เห็นแล้วขำ
akaipee จะจิ้มแนนเหรอ มาเร็วๆสิคะ
palpouverny น้องสายน่าร๊ากกก
โพ่มือคลี่ ขอบคุณนะค๊าโพ่
SomLove ย้างง ยังไม่เสร็จคะ
โพ่มือคลี่ ดึกของวันที่12 นี่ช้าไปหรือปล่าวคะโพ่ ไม่ช้าเลยเน๊อะ
tianqin อิอิ รอกันเยอะๆ จะได้อุ่น
april ขอบคุณนะค๊าเมษา ใช่หรือปล่าวไม่รู้แอบเนียนเรียก
oaw_eang ตามสบายเลยคะเจ้สองง
white coat เอ๊ะ ตอนต่อไป ก็ตอนที่จะลงนี่นา งั้นมารออ่านเลยนะคะ
ririmu เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วฮา
mantdash หลายวันเจอกันทีดีกว่ามั๊งง เจอกันทุกวันเดี๋ยวสุดท้ายก็ต้องรออีกกว่าแนนจะเอามาลง
เพราะไม่รู้คุณเท็นจะแต่งจบตอนไหน อย่างนี้แหละคะจะได้ไม่ค้างตอนท้าย
Bg LoVe NT เพื่อนไอ้วัชชื่อน้องสาย พี่ไอ้วัชชื่อพี่เวย์คะพี่แข
Pa[R]K อร้ายย ทำอะไรกันมีมาฟัดกันกลางแจ้งด้วย คนอ่านเขินน๊า
นั่นสิสงสัยแนนต้องบริกรรมคาถาเรียกองค์คุณเท็นมาแล้วมั๊ง อร้ายย พูดอะไรออกไป ไม่เอาเราไม่เล่นของสูง
YO DEA ขอบคุณนะคะต้น
tatum1234 เห็นคนชอบแนนก็ยิ้มแล้วคะแต่คุณเท็นคงยิ้มมากกว่าแนนอีก คิดไปเองป่าวไม่รู้จิ
patee เล้าเรานี่ชอบพระเอกหื่นหมดเลยเนอะ
SweetSerenade แนนก็ว่ายังงั้น ถ้ารอดได้ก็เก่งอ่ะ แค่ตอนแรกยังจะกดได้เลย
the_pooh9 ดีใจนะคะ ที่คนชอบเรื่องนี้ แต่แนนคงยืนยันว่าหลายวันอัพทีดีกว่า อาจจะสองวันอัพที หรือมากกว่านั้น
mantdash มาแล้วจ้าป๊อบบ ใจเย็นๆนะ
โพ่มือคลี่ มาแล้วคะโพ่
wan ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร รู้แต่ฮาอ่ะวัน
Xeroz มันเป็นตัวช่วยย
Kipper อร้ายย มาขอกอดกลางทู้ แนนอายนะมนต์ ว่าแต่จะมากอดเมื่อไหร่หล่ะ แนนรออยู่น๊า
HaLF333 ถ้ามัสทิ้งแนนก่อน แนนงอลลมัสจริงด้วย เอาจิ
Junrai_Hyper ขอแอบค้างนิดส์นึง
-
ตอน คนชั่ว ที่ชั่วกว่า
พี่ไอ้ชื่ออะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่ไอ้วัชเด็ดมาก คัดสรรสิ่งที่คุณอยากเลือกสรรมาให้แบบเต็ม ๆ เหนี่ยวและเมื่อลงมือคัดสรรสิ่งที่เลือกสรรออกมาดูแล้ว
ก็ปรากฎว่า อา นี่แหละ ไม่อยากเชื่อ นี่เลย ใช่มันต้องใช่ โอ้วจอร์จไม่อยากจะเชื่อ
สวาทสุด ๆ นี่แหละที่สุดของความสวาท
ภาพที่ปรากฎตรงหน้าทำให้ตกตะลึง จนนิ่งค้างไป 0.5 วินาที พร้อมกับที่น้ำลายที่เคยไหลย้อยมีอันต้องยืดกลับไปอยู่ที่เดิม
สวาท
สวาท
สวาท
ไหนว่ามันสวาทไง ไอ้นี่ก็สวาท ไอ้นั่นก็สวาท
สวาทมากสวาทมาย
แล้วนี่มันอะไร ไอ้แมวตัวอ้วนกลม ท่าทางปัญญาอ่อนกำลังงับม้วนไหมพรมอยู่ในตระกร้านี่มันอะไร
นี่มันอะไรวะ นี่มัน......
แมวสีสวาด
กูจาบร้าาาาาาาาาาาาาาา นี่กูเสี่ยงชีวิตไปและเกือบเสียท่าพี่ไอ้วัชเพื่อจะแลกกับหนังสุดเด็ด....แมวสีสวาดเนี่ยอะนะ โอ้ ชีวิต..บัดซบจริง ๆ เล้ย
ใครคนหนึ่งกำลังนั่งน้ำตาตกใน และแทบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่มันทำท่าจะหลั่งรินทะลักออกมาจากหางตา
กูมันโง่
เสียท่าพี่ไอ้วัชของแท้ นี่มันแย่กว่าโดนปล้ำอีกนะ โดนปล้ำยังมีเสียว แต่นี่ไม่เสียว เหี่ยวอย่างเดียวเลยกรู โง่ของแท้จะมีใครโง่บัดซบอย่างกูอีกมั้ยวะเนี่ย
ใครคนหนึ่งซึ่งตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ นั่งซึมเศร้าเหมือนสอบตกเพราะผลเอ็นทรานส์ปรากฎว่าไม่ผ่านอยู่หน้าจอโทรทัศน์ที่ยังคงปรากฎภาพของแมวสีสวาดตัวอ้วนกลิ้งไปกลิ้งมา
น่ารักเป็นบ้า
น่ารักจนกูแทบอยากจะบ้า
แมวสีสวาท เออ แม่ง แมวสีสวาท
มือคว้าหมอนที่อยู่ห่างออกไปมาวางเอาไว้ก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับที่จ้องมองภาพแมวอ้วนในจอโทรทัศน์และยกหลังมือขึ้นก่ายหน้าผากด้วยความกลัดกลุ้ม
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
แต่คนบ้ากาม มักจะซวยเพราะความกามของตัวเอง กูเพิ่งจะเข้าใจลึกซึ้งก็ตอนนี้
กูหนอกู ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ กูมันซวย กูมันโง่ที่โดนหลอก แง แง ศรีทนม่ายด้ายยยยยยย
ในขณะที่คนบางคนอยู่ในสภาวะเศร้าซึมที่สุดในชีวิตและกำลังนอนกลุ้มอยู่ในห้องของตัวเอง
เวลาเดียวกันนั้น ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมอย่างพี่ไอ้วัชกำลังนั่งกลุ้มเพราะความโง่ของตัวเองไม่ต่างกันก่อนจะแหกปากตะโกนด่าลั่นบ้านพร้อมกับเดินหาทางชายที่ทำตัวหายเงียบไปเหมือนขอมดำดิน
"ห่าเอ้ย หลอกขายกูนี่หว่า ไหนบอกว่าเจ๋งไงแม่งรับสัญญาณได้ไม่เกินห้าเมตร นึกว่าจะได้ชมสุดยอดกีฬาเด็ดคืนนี้ ไอ้วัช ไอ้น้องห่า คืนกูมาเลยห้าร้อยเดี๋ยวนี้นะโว้ย ไม่งั้นกูเตะขาดสองท่อนแน่ไอ้น้องเวร"
TBC....
ปอลอ แนน+1 คืนให้กับคนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
:z2: :z2:
-
^
^^
จิ้มแนนได้แล้ว :laugh: จิ้มก่อนไปอ่านล่ะ :laugh:
o22 โดนหลอกทั้งคู่เลยเหรอเนี่ย :m20: แสบจริงๆๆ
-
555+ ไอ้พี่เวย์มันก็บ้าแบบไอ้พี่เวย์ ส่วนเจ้าน้องสายมันก็บ้าแบบน้องสาย สองคนบ้ามาเจอกันความมันส์จะไปไหนเสีย
:pig4:
-
:impress3:
แอบซึ้ง
อิอิ
ได้อ่านแล้วจ้า
-
....อุส่าห์เสี่ยงพรหมจรรย์เพื่อน้องแมวสีสวาททททท 5555
แต่ทางคนแกล้งก้อโดนไม่แพ้กัน สมกันจิง ๆๆ :laugh:
-
ชื่อพี่เวย์เหรอ
อิอิ ท่าจะหล่อนะเนี่ย (แต่โกนหนวดก่อนมะพี่)
น้องสาย ก็ท่าทางจะน่ารักกกกก
------------------
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
พอกันทั้งคู่
สมกันดี สูสีๆ :laugh:
-
พอกันเลย ทั้งพี่เวย์ทั้งน้องสาย
น้องสายอุตส่าห์เสี่ยงเพื่อแมวสีสวาทเหรอเนี่ย :jul3: :jul3:
+1 ให้แนนคนขยันค่ะ
-
คืนนี้ป้ามาไม่ทัน งั้นจิ้มรีบนทะลุไปหาคนโพส
อิอิ :กอด1:
-
555555 ฮาบ้าตายยยยย :m20:
โถ่ น่าจะยอมๆ เค้าไป จะได้สวาทสมใจ o3
o12 แล้วตกลงพี่ไอ้วัชชื่อไร
เวรกรรมมันช่างตามรวดเร็ว
-
:jul3: แมวสีสวาท ฮ่าได้ใจ
-
:เฮ้อ:จะมาบอกว่า ไม่รู้น้องcoolของแนนเป็นอะไร
เปิดเครื่องใช้ได้สักชั่วโมงกว่าๆ มีกลิ่นไหม้ออกมา :monkeysad:
โทรไปถามที่ศูนย์ เจ้าหน้าที่บอกว่าอาจเป็นที่เมนบอร์ด
กรำ แล้วจะเอาที่ไหนใช้ :m16:
ไอ้ยี่ห้อนี้มันสุดยอด :o211: ซื้อมายังไม่ครบปี
เดินเข้าออกศูนย์เป็นว่าเล่น
สรุปจะให้ซื้อใหม่ใช่ไหมมมมม
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โมโหอ่ะ :m31:
เครื่องซ่อมเสร็จเมื่อไหร่จะมาอัพนิยายให้นะคะ :sad2:
-
:กอด1: โอ๋..โอ๋...แนนอย่ารมณ์เสียนะ
-
:man1:โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไร อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย :man1:
รอได้ค่ะ
เราก็เคยเหมือนกัน เครื่องมันน็อคเวลาที่งานด่วนๆ
-
เข้าเวรรออ่ะนู๋แนนจ๋า
-
5555+ สมน้ำหน้าเว้ย หลอกเค้าเลยโดนหลอกด้วย :z1:
เป็นกำลังใจให้แนนครับ :กอด1:
-
ค้างได้อีกนะเนี่ย :jul1:
ปล.ขอให้เครื่องหายไว ๆ นะครับคุณแนน
-
ยังไม่มาเน๊อะ
-
akaipee แสบพอกันนั่นแหละคู่นี้
tianqin สองคนนี้มาเจอกัน ความฮาเลยบังเกิด 5555555
YO DEA เศร้าอ่ะต้น เมื่อคืนนี้ ลิเวอร์พูล 2-2 ฮัลล์ ซิตี้ กระซิก กระซิก อีกประตูเดียวเอง
เจ็บบบใจ งานนี้ต้องมานั่งลุ้นเชลซีอีกใช่ไหมเนี่ย :sad4: ต้นปลอบแนนที
ririmu น้องสายฮากว่าอีก อุตส่าห์เอาตัวลงทุน ได้ไม่คุ้มที่เกือบเสียเลยนะเนี่ย เกือบได้สารมีเป็นของตัวเองซะแว้วว
Bg LoVe NT ยกมือเห็นด้วยกับพี่แขค้าบบ
april ตอนนี้อ่านกี่ทีก็ฮาเนอะ สวาทๆๆๆ แมวสีสวาท กร๊ากกกกก
andy_kwan ป้าขวัญจิ้มแรงนะคะ ทะลุผ่านแล้วรีมาถึงแนนเลย อ๋อยย เจ็บจัง
GAZESL พี่ไอ้วัช ชื่อพี่เวย์คะ
tatum1234 ไม่รู้คุณเท็นคิดได้ยังไงเนอะ แต่ก็ฮาถูกใจทุกคนเลย
Kipper หายอารมณ์เสียแล้วจ้ามนต์ แนนโกรธไม่นานหรอก แป๊บเดียวก็หายแล้ว
april ช่ายย เวลาที่ต้องใช้แล้วเครื่องเสียนะ เหมือนโดนกลั่นแกล้งเลยเนอะ กระซิก กระซิก
โพ่มือคลี่ กำลังมาจ้าโพ่
mantdash แอบสะใจเนอะป๊อบบ ตอนพี่เวย์โดนวัชหลอกเนี่ย
SomLove ค้างพอเป็นกระสัยยคะ
โพ่มือคลี่ มาแล้วจ้าโพ่ คนดีของแนน แอบตู่เอาอีกแล้ววว
-
ตอน เงิน เงิน เงิน
พี่ไอ้วัชเป็นอะไรไม่รู้ แต่พักหลังมักจะได้ข่าวจากไอ้วัชว่าพี่มันเริ่มจำศีลอีกแล้ว จำศีลที่ว่าคืออยู่ดีๆ ก็เกิดอาการติสแดกขึ้นมา
ข้าวปลาไม่ยอมลงมากิน สิงห์สถิตอยู่แต่ในห้องมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว และมีป้ายตัวเท่าหม้อแกงเขียนด้วยลายมือที่วิจิตรประณีตจนไอ้วัชต้อง
แกะกระดาษที่แปะหน้าห้องมาให้ดูด้วย ซึ่งไม่รู้มันจะทำแบบนี้ไปทำไม
ดูมันทำเหมือนกลุ้มอกกลุ้มใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพราะท่าทางพี่มันไม่น่าไว้วางใจ เลยไม่อยากจะสนใจ
กูยังจำได้นะ พี่มึงอ่ะ เรื่องพี่มึงอ่ะ แต่ที่กูไม่พูดเพราะมันจะทุเรศเกินไปถ้าบอกว่าถูกไอ้หนวดพี่ไอ้วัชไล่ปล้ำ เลยแกล้งเก็กหน้าเฉยเหมือนไม่มี
อะไรเกิดขึ้น และทำเนียนด้วยการบอกว่า หนังที่ได้มาจากพี่มันเด็ดสะระตี่จนไม่อยากจะบรรยาย
เพราะไม่รู้จะบรรยายยังไง น้องแมวสีสวาด ทำกูแซดลี่อยู่หลายวัน
มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแล้วก็ยังนั่งกลุ้มอยู่เหมือนเดิม เลยไม่รู้จะทำยังไงดี
"มึงไม่ต้องเครียดหรอก พี่มึงไม่ตายคาห้องหรอกน่ะ" ทำเหมือนปลอบใจ แต่มันกลับหันกลับมาทำตาขวางใส่ และทำหน้าเหมือนโกรธใครมาแต่ชาติปางก่อน
"กูไม่ได้ห่วงมัน แต่แม่งมันมาค้นห้องกูได้ตังค์ที่กูหลอกมันไปห้าร้อย แถมตังค์กูในกระป๋องอีก เกือบสองพัน มันไม่ยอมคืน กูทำอะไรไม่ได้
เพราะกูกลัวมันจะเตะกูขาดสองท่อน เพราะกูไปหลอกขายของมัน"
อ่อ สมควรโดนแล้วแหละมึง พี่น้องมันพอกัน
"มึงก็น่าจะดีใจ ได้ยึดบ้านไว้เป็นเจ้าของนะมึง พาใครไปก็ได้ ไม่มีใครรู้ พี่มึงจำศึลไม่ใช่เหรอ งั้น...."
คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็หันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ตัวว่ามีใครอยู่ในที่เกิดเหตุุหรือเปล่า
"ห้าร้อยพอเปล่าวะ เด็กที่กูจีบอ่ะ โอเคแล้ว แต่พาไปบ้านไม่ได้ว่ะ พ่อแม่อยู่ไปที่อื่นมันก็ไม่ได้บรรยากาศ"
ยิ้มแหย ๆ แล้วก็เขย่าแขนวัชเพื่อนรักเป็นการขอร้องอยู่ในที แล้วก็เห็นมันขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่เป็นพัก
เออ ไม่เป็นไร กูเข้าใจ ว่ามันไม่ดี แต่กูว่ามันก็โอเคนะ คราวก่อนมึงก็โก่งราคาจนกูหมุนเงินไม่ทันมาแล้ว แล้วคราวนี้มึงจะโก่งราคาเท่าไหร่อีกวะ
"มึงเห็นคอนโดที่พ่อกับแม่กูซื้อให้กูกับพี่กูอยู่เป็นอะไรวะ มึงเห็นเป็นโรงแรมเหรอ"
เอ่อ ท่าทางมันเหมือนจะโกรธจริง ๆ แฮะ ทำไมทำหน้าเครียดงั้นอ่ะ แบบว่าคืองี้นะ กูก็เห็นว่า....คือเรื่องมันก็เป็นอย่างงี้ไง
"ถ้าไม่ได้สองพันมึุงไม่ต้องมาคุยกับกู"
เหี้ย....
ไอ้เหี้ยวัช
โก่งราคากันเห็น ๆ
เดี๋ยวปั๊ดกูเหนี่ยวให้เต็มข้อเลยมึง
"เออ เออ มัดจำเลย เอาไปเลยมึง เคลียร์พื้นที่ด่วนเลย แล้วพี่มึงจำศึลชัวร์นะ กูเจอพี่มึงสองหนในรอบสามปีที่กูไปบ้านมึงประสาทกูจะแดก"
ทำเป็นบ่นพึมพำไปอย่างนั้น ทั้งที่มือกำลังนับธนบัตรส่งให้วัชเพื่อนรัก แล้วก็เห็นมันรีบคว้าไปนับเองแบบมือไม้สั่น ตาพราวเลยนะมึง
กำไรเห็น ๆ แบบไม่ต้องทำอะไร
ยิ่งช่วงไหนพี่ไอ้วัชจำศีล มันยิ่งทำมาค้าขึ้น ไม่รู้วิญญาณห่าอะไรเข้าสิง แม่งทำได้ทุกอย่าง เป็นได้แม้กระทั่งเจ้ามือหวยเถื่อน
เชื่อมันเลยจริง ๆ ไม่รู้พ่อแม่มันเลี้ยงมายังไง ถึงได้ทั้งเคี่ยวทั้งเค็ม แล้วนี่ยังเป็นเพื่อนกับมันอยู่ได้ยังไงเนี่ย
"วาดดดดดดดดดดดด"
เหมือนเสียงสวรรค์บันดาลประทานพร ไอ้วัชที่กำลังคว้าเครื่องคิดเลขมาคำนวณกำไรอย่างเมามันส์หูผึ่งขึ้นทันทีก่อนจะกระโดดเหย็ง ๆ
กระเด้งลุกจากเก้าอี้ม้านั่งอย่างรวดเร็ว กระเด้งกระดอนเหมือนหมาถูกน้ำร้อนลวก และรีบชิ่งหนีแบบไม่ต้องให้รอนาน
"ใครปล่อยมันมาวะ กูขังมันไว้ในห้องน้ำแล้วนะ แม่งเอ้ยยยย กูจะค้าขายซะหน่อย ตัวขัดลาภมาอีกแล้ว"
ได้ยินเสียงไอ้วัชแหกปากโวยวายแล้วก็วิ่งกระเจิดกระเจิงหนีเหมือนคนเห็นผี แล้วนึกสะใจเล็ก ๆ จนต้องหัวเราะ
"วาดไป๋หนาย เมือกีพ้มยังเห็นวาดทีนี้"
แดเนียล ไอ้แด หรือจะเรียกเป็นภาษาไทยว่าแด็ก ก็ไม่มีใครว่า เพราะแม่งอาหารไทยที่ว่าเผ็ดร้อนมันแดกได้หมด
เวอรี่กู้ดทู้กกกกกกกกอย่าง คนรับศึกหนักก็ไอ้วัชที่มันวางแผนจะเป็นเพื่อนซี้กับแดเนียลตั้งแต่แรกพบ ด้วยจุดประสงค์ที่ว่า
คบฝรั่งต้องมีแต่กำไร ทั้งเป็นไกด์ให้มัน พามันไปกินอาหาร หรืออะไรก็แล้วแต่ คิดกำไรคูณเป็นเงินดอลล่าไปซะ เท่านี้ก็มีแต่เงินทั้งนั้น
แรก ๆ ก็ฟันเงินฟันกำไรไปเละ แต่หลัง ๆ กาลกลับไม่เป็นอย่างที่ไอ้วัชคาดคะเนเอาไว้ กำไรยังได้แน่นอน
แต่เมื่อฝรั่งหัวทองมันบอกว่า
"วาดเวอรี่กู้ด ผมร้ากกกกกกกกกคุ๊ณ"
เท่านั้นไอ้ที่วางแผนเอาไว้มีอันต้องพับโครงการเก็บ มันบอกเอะใจตั้งแต่โดนจับตูดคราวก่อน และเพิ่งจะได้รู้เมื่อวานซืนว่าไอ้ฝรั่ง
ที่มันกะจะรีดเงินมันชอบผู้ชายด้วยกัน หรือจะเรียกอีกอย่างว่า เกย์ ก็ไม่แปลกอะไร
ที่สำคัญไอ้ฝรั่งนักเรียนแลกเปลี่ยน ยังบอกว่า
"พ้มบลิ้งวาดดดดดตังแต่แร้กเห็น ที่แท้ราววววก็จายโตงกาน"
เท่านั้นไอ้วัชมันถึงเหมือนมีอาการทางประสาทและดูหลอน ๆ อยู่สองสามวันทั้งที่แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยเห็นมันเป็น สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า
สงสารก็สงสาร สงสารแดเนียล ไม่ใช่สงสารไอ้วัช คนดี ๆ มีตั้งเยอะให้เลือก ดันมาปิ๊งไอ้วัช นรกเห็น ๆแบบไม่ต้องสงสัย
"มันไปโน่นแล้ว วิ่งหางจุกตูดไปแล้ว มันกลัวยูจับตูดมันอีก"
ตอบออกไปแล้วก็ไอ้แต่ขำ เห็นแดเนียลคอตกทำหน้าจ๋อยแล้วไม่รู้จะสงสารใครดี
"พ้มไม่ดี วาดไม่ร้ากพ้ม ตรงไหน"
กูจะรู้มั้ยวะ ว่าตรงไหน มึงอ่ะดี หน้าตามึงก็ดี เงินมึงก็ถึง ถ้ามึงเป็นผู้หญิงมึงคือสเป็คไอ้วัช แต่นี่มึงเป็นเกย์ มันเลยเกลียดมึงไง เข้าขั้นเห็นมึงอั๊กกลี้เลยแดเนียล
"สายช่วยพ้มนอยดายม้าย"
โธ่แดเนียล ทำไมชีวิตมึงรันทดอย่างนี้จะไม่ช่วยก็คงไม่ใช่นิสัย สายใจคนดีที่หนึ่งของคุณแม่ซะแล้ว นี่ทำเพราะรักและสงสารนะเนี่ย
"ไอขอสองพันห้าแล้วกันนะแดเนียล มันมีค่าใช้จ่ายจริง ๆ"
ทำหน้าละห้อยสุดชีวิตแล้วก็เห็นแดเนียลพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะควักเงินออกมาให้
เสียให้ไอ้วัชสองพัน ได้รับกลับมาสองพันห้า ยังไง ยังไง ก็นับว่าคุ้ม ยิ่งกว่าคุ้ม
"แต้งกิ้วสายเปนคนดีมากเยอะ"
ไม่ต้องเกรงใจไม่ต้องเกรงใจ คนไทยใจดีแบบนี้แหละแดเนียล
เห็นแดเนียลยิ้มแฉ่ง แล้วก็รู้สึกดี นี่แหละแสดงถึงความเป็นคนไทยที่มักจะชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะสายใจคนดีของคุณพ่อคุณแม่คนนี้
"ยินดี ยินดี"
ในขณะที่กระทาชายหนึ่งหนุ่ม ท่าทางฉลาดน้อยเป็นบางครั้งบางคราว และซึมซับความชั่วมาจากวัชเพื่อนรักได้ไม่มากก็น้อย กำลังทำหน้าที่ตัวแทนของประเทศด้วยการ
ให้ความช่วยเหลือชาวต่างชาติด้วยความเต็มใจ และได้กำไรอยู่นั้น
พี่หนวดหน้าเหี้ยม ที่หยุดจำศีลชั่วคราว กำลังยืนหน้าเครียดและยกมือขึ้นเกาหัวที่เริ่มมีผมยาวรุงรังและกำลังใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียด
ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุด ที่หน้าจอมองแทบไม่เห็นภาพเพราะใช้มานานและไม่มีฟังชั่นใด ๆ ทั้งสั้นนอกจากโทรเข้าและโทรออกยก
ขึ้นมาได้ก็กดโทรหาไอ้วัชน้องรักในทันที
"เออ กูพี่มึงนะ ไอ้ตี๋อ่ะ เพื่อนมึงอ่ะ...กูให้สองพันพามันมาบ้านให้ได้เสาร์นี้ด่วน"
เป็นคำสั่งของพี่หนวดหน้าเหี้ยมพี่ไอ้วัชที่กรอกเสียงลงไปจนไอ้วัชถึงกับสะดุ้งสุดตัว
"เออ ไม่รู้ว่ะ ต้องใช้ความพยายามจริง ๆ สองพันไม่ได้อยากได้เลยนะพี่เวย์ ผมน้องพี่นะโว้ยไม่รู้จะโก่งราคาไปทำมายยย "
หน้าไอ้วัชยิ้มแฉ่งและคำนวณกำไรที่ได้อยู่ในใจ ไอ้สายสองพัน พี่กูสองพัน สี่พันเห็น ๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ให้มันมาเจอกันแค่นั้นก็พอ
การค้าขายสิ้นสุดลงในทันใด
พร้อมกับที่แต่ละฝ่ายกำลังมุ่งมั่นทำความฝันให้เป็นจริง
พี่ไอ้วัช กำลังครุ่นคิดแผนการณ์ร้ายอยู่ในใจ
พ่อหนุ่มน้อยสายใจกำลังยิ้มกริ่มเพราะจะได้แอ้มสาวที่หมายมั่นปั้นมือเอาไว้ในเร็ว ๆ นี้ ทางช่างสะดวกที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้เคยเจอมา
แดเนียล เริ่งร่าเพราะจะมีตัวช่วยให้ความรักสมหวัง
ส่วนในหัวไอ้วัช มีแต่กำไร กำไร และกำไร กำไรทั้งนั้น กำไรเห็น ๆ กำไร กำไร กำไร บวกลบคูณหารแล้วก็มีแต่กำไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า กรูรวยเละงานนี้ไม่ต้องลงทุนก็มีแต่กำไร กำไรท้างงงน้านนนน
TBC....
ปอลอ แนน+1 คืนให้กับคนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:o8:มาแล้ว ๆ
:pig4:ครับแนน
-
มาแล้วโพ่ก็สุดแสนจะดีใจครับนู๋แนน
-
โหย ท้ายที่สุดใครได้จะเสียเนี่ย
แต่ท่าทาง สายใจ เราท่าจะเสีย(ตัว) ซะละมั้ง o18
-
:laugh: ลุ้นกันจริงๆๆเลย ใครจะได้ใครจะเสียกัน :m20:
พอกันจริงๆๆแนน :laugh:
-
ดีใจนะครับที่ชอบเรื่องที่แนะนำไป ตอนนี้มันมีตามที่ลงไว้เท่านั้น คนเขียนยังไม่มาลงต่อเลย :mc4:
เพราะรัก(แน่เหร่อ) ตอนใหม่ล่าสุดมาแล้วไม่ใช่เหร่อ ยังไม่ได้อ่านเลยครับ :sad11:
-
ดีใจนะครับที่ชอบเรื่องที่แนะนำไป ตอนนี้มันมีตามที่ลงไว้เท่านั้น คนเขียนยังไม่มาลงต่อเลย :mc4:
เพราะรัก(แน่เหร่อ) ตอนใหม่ล่าสุดมาแล้วไม่ใช่เหร่อ ยังไม่ได้อ่านเลยครับ :sad11:
อ่านแล้วจ้า คามุย
แต่ตอนเนี้ยะ แนนกำลังมุขแป้กกมากเลย แต่งเรื่องสุดท้ายฯอยู่ วันนี้กะจะอัพก่อนที่จะไปงานวันเกิด พิมพ์มาตั้งแต่บ่ายสอง
จนป่านนี้ ยังไม่ถึงไหนเลย คามุยช่วยแนนที :monkeysad:
-
ฮาจริงๆเรื่องนี้
แต่ละคนเขี้ยวพอกัน ไม่รู้ใครจะชนะ :m20:
+1เป็นกำลังใจให้คนขยันอัพค่ะ
-
หัวการค้ามากทั่นวัช...
แต่ระวัง..
จะขาดทุนทีหลัง...
หึหึหึหึ...
:laugh:
เรื่องคอมพ์ หรือมันจะเป็นกันทุกบริษัทอ่ะ บริการหลังการขายเนี่ย.. :m31:
เคยซื้อมายี่ห้อนึง เจอปัญหาคล้ายๆแนน ค่ะ..
ซ่อมที่นานเป็นอาทิตย์ๆ เซงเลย..
วิ่งเข้าศูนย์บ่อย จนมัสเลิกเข้าศูนย์แล้ว..
หันมานั่นแงะเครื่องเองจนพอได้ เหอะๆๆ
:เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้แนนนะค่ะ :กอด1:
-
ขำดีครับเรื่องนี้หลอกเอาตังกันไปกันมา 555+ :z2:
แอบสะใจทุกคน :z1:
-
:กอด1:
ไม่เป็นไรครับ
การเป็นแชมป์ว่ายากนะ
แต่การที่เป็นแชมป์ที่เหนือแชมป์นะยากกว่า
แต่ยังไงเป็ดก็จะยังอยู่ในใจเราเสมอนะ
รักเป็ดแดงจัง
:กอด1:
-
แวะมาอ่านอีกทีนึง
-
ต่างคนต่างมีเป้าหมาย สุดท้ายไอ้ความวุ่นวายก็มารวมกัน :z2:
พักซะบ้าง บางทีสมองอาจเคลียดเลยทำให้แป๊กได้
เป็นกำลังใจให้นะครับ แนน คนน่ารัก
-
มืดแล้วเลยเข้ามาเฝ้าเน้อ
-
:call:นับถือ นับถือ ขอแสดงความนับถือให้กับทุกคนเลย หาตังค์กันง่ายจริงๆ
แล้วผลสุดท้าย ใครจะเป็นคนได้กำไรที่แท้จริงหนอ :pigha2:
-
:m20: ชอบเรื่องนี้เป็นบ้าาาาาาาาเลยว่ะ ! :laugh: :laugh:
-
ตามทันแระ :laugh:
ตลกอ่ะ
-
ดันทู้..
อึ๊บๆๆๆ...
ให้กำลังใจแนนค่ะ..
:กอด1:
-
มาดูอีกที...อัพได้แล้วคนดี
-
มาต่อด่วน แนนจ๋า :call:
-
ตอน ใครจะตายก่อนกัน
"สี่นาฬิกา พิกัดที่ 35 องศาตะวันออกเฉียงใต้ ละจิจูดที่ 21 องศาใต้ แมวกำลังมา หน่วยเหนือพร้อมเตรียมรับคำสั่งทันที"
"ครับพ้ม" ยืนตะเบ๊ะและทำหน้าเหมือนเชื่อฟังซะเต็มที่แล้วก็ตบเข้าให้ที่กลางกบาลไอ้คนบอกพิกัดคนร้าย
"โอ้ยยยยยยยย ห่าวัช กูเจ็บ ไหนมึงบอกว่าให้บอกเป็นโค้ดไง นี่ก็โค้ดแล้วนะ กูผิดตรงไหนเนี่ย"
มึงไม่ผิดหรอกไอ้สาย กูเองที่ผิดเพราะความประสาทของมึง
สายใจ หนุ่มตี๋หน้ามนโดนซัดเข้าให้อย่างเต็มแรง แล้วก็ได้แต่คลำหัวตัวเองป้อย ๆ เพราะความเจ็บ
แม่งบร้าเปล่าวะ สงสัยประสาท เล่นห่าอะไรของมึงเนี่ย กูให้เฝ้าไอ้แดเนียลตอนที่กูกำลังจีบหญิง มึงก็เล่นซะกูเคลิ้มนึกว่าอยู่ระหว่างรบในสงครามเวียดนามจริง ๆ
น้องแก้วไปโน่นแล้ว เพราะมึงส่งสัญญาณแปลก ๆ นั่นแหละไอ้ห่าสาย
"ไปโน่นแล้วเด็กกู แค่กูบอกว่ายังไม่มีตังค์ขอเก็บอีกห้าพันถึงจะซื้อมือถือใหม่ได้ ขอเวลาอีกสองอาทิตย์ก็พอ น้องแก้วงอนเลยไปโน่นแล้วนั่น กูล่ะกลุ้ม"
ไอ้วัชที่มีอันต้องแพ้ทางให้กับน้องแก้วผู้เลอโฉมที่สุดในปฐพี กำลังทำหน้าจ๋อยซึมเศร้าเหมือนญาติเสียยังไงยังงั้น
"มันหลอกมึง มึงก็ยังไปชอบอีก กูเห็นน้องแก้วของมึงเปลี่ยนมือถือเป็นว่าเล่น เปลี่ยนง่ายเปลี่ยนดายยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า วันก่อนกูเห็นไปกับ...โอ้ยยยยเจ็บ"
ไอ้วัชมันตบกบาลกูอีกแล้ว ผิดตรงไหนวะเนี่ย เดี๋ยวกูคิดค่าหมอค่ารักษา ค่าสมองถูกกระทบกระเทือนเลยไอ้เวร
"แม่งเอ้ย เออกูลืมบอกเสาร์นี้เหมียวบอกไปไม่ได้ว่ะ กูเครียดเลย ไอ้วัชกูขอมัดจำกูคืนด้วย มึงอ่ะมาเลย มาเลย"
เอามัดจำคืน เอามัดจำคืนเหรอวะ
นั่งทำหน้ากลุ้มอยู่ดี ๆ ก็มีอันแทบตกเก้าอี้ เพราะไอ้หนุ่มข้างตัวมันหันมาบอกและทำหน้าเซ็งไม่ต่างกัน ทั้งที่มือของมันแบมาที่ตรงหน้าและกระดิกนิ้วขอเงินคืน
กูให้น้องแก้วไปแล้วสี่พันนะไอ้สาย มึงทวงกูกลับคืนแบบนี้หมายความว่าไงแล้วกูจะเอาที่ไหนมาให้มึงวะ ห่านี่
กูไม่มีหรอกเว้ย ค่ามัดจำกูให้น้องแก้วไปหมดแล้ว มึงไปเอาที่พี่กูโน่น ไอ้เวย์มันไถกูไปหมดกระป๋องแล้ว อยากได้มึงไปขอที่มันเด่ะ
ไอ้เวย์ ไอ้เวย์พี่กูเหรอ งั้น.........เอางี้เด่ะ สายใจเพื่อนรัก หึ หึ หึ งั้นมึงเอางี้นะสายนะ
"เอ่อ ง่ะ กูไม่ได้เอาตังค์มาวันนี้ แหม้เสียดายจริง ๆ ไงก็วันเสาร์แล้วกัน เออ วันเสาร์มึงมาเอาเงินที่กูได้เลย วันเสาร์นี้ รับรองชัวร์ไม่มีเบี้ยว ช่วงนี้มือตกทำมาค้าไม่ขึ้นเลยว่ะ"
ค้าไม่ขึ้นอะไรกูเห็นมึงฟาดไปเต็ม ๆ แม็กเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเดือนหนึ่งมึงหาได้เกือบหมื่น ยังมีหน้ามาแถ บอกมาได้ว่าไม่มีเงิน เค็มล่ะเซ่ นึกว่ากูไม่รู้จักมึงหรือไง
"ไม่ไปแล้ว กูจะนอนอยู่บ้าน"
ไปบ้านมันโดยไม่ได้พาเหมียวไปด้วย นอนอยู่บ้านเกาพุงเล่นดีกว่า แต่เดี๋ยวก่อน แดเนียลบอกว่าอยากจะสานสัมพันธ์กับไอ้วัช ถ้าช่วยมันล่ะก็ คราวนี้ก็จะมีบุญคุณต่อกันแล้วขออะไรก็ได้ทุกอย่าง
ถ้าอย่างนั้น จากที่ได้คราวก่อนมาสองพันห้า ก็จะเพิ่มเข้าไปเรื่อยๆ คูณ เป็นเงินดอลล่าแบบที่ไอ้วัชมันเคยบอก ถ้างั้นก็ ค่าแท็กซี่คูณเป็นดอลล่า เก็บไว้ครึ่งหนึ่ง
ค่าอาหาร ค่าที่พัก ค่าสานสัมพันธ์คูณเป็นดอลล่าซะแล้วเก็บไว้ครึ่งหนึ่ง ถ้างั้นก็ ก็ ก็
"งั้นกูไป....." เปลี่ยนใจแบบกระทันหันแทบทันที กูไปแน่กูรับรอง แต่ไม่ได้บอกว่าไปกับใครนะไอ้วัช หึ หึ หึ ไอ้ที่เคยเสียให้มึง กูจะได้ถอนทุนคืนกลับมาบ้างก็คราวนี้ล่ะวะ
"เออดี ไอ้สาย มึงคิดถูกแล้วที่มึงมา มึงนี่มัน แหม้ ถ้ามึงไม่มามึงไม่ต้องเอาตังค์มึงคืนนะ กูไม่ได้ขู่นะเว้ย กูเก็บตังค์มึงไว้อย่างดี รับรองมึงได้ครบทุกบาททุกสตางค์"
ไอ้วัชยิ้มแฉ่งที่รอดตัวไม่ถูกพี่ชายกระทืบที่หลอกเงินไปสองพัน แต่สายใจยิ้มแฉ่งเพราะจะได้ถอนทุนคืนบ้างก็คราวนี้
สองคนหันมาสบตากันและยิ้มให้กันอย่างแสนสดชื่นท่ามกลางแผนการณ์ร้ายภายในใจ
"ไอ้วัชมึงจะได้เป็นสินค้าโอท็อปที่ต่างชาติมั่นใจในมาตรฐานระดับโลกก็คราวนี้ล่ะวะ"
"ไอ้สาย...ถ้าคราวนี้มึงรอดกลับมาได้กูสัญญาจะพามึงไปหาหมอที่โรงพยาบาลเอง" และกูจะคิดค่าพาไปหาหมอ ค่าลากมึง ค่าเก็บศพมึงไม่เท่าไหร่หรอก กูทำเพื่อมึงนะ คนเราต้องฝึกความอดทน
เหมือนที่กูต้องอดทนพฤติกรรมของพี่กู มีมึงมาช่วยแบกรับภาระคราวนี้ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตกูก็คราวนี้แหละไอ้สาย
"โอเค ยูไปรอไอที่หน้ามหาวิทยาลัยวันเสาร์นี้นะ แต่ไอต้องคิดค่าใช้จ่ายนิดหน่อยยูโอเคมั้ยแดเนียล"
"โอ้ววววววววววว เยส ซายทำมายเป็นคนดีกับพ้ม เวอรี่กู้ดดดดดดดด โอเค"
มันเข้าใจที่กูพูดเปล่าวะ คือกูบอกว่ากูคิดค่าใช้จ่ายนะ มึงเข้าใจนะ โอเคนะ เข้าใจมั้ย แล้วไอ้ประโยคที่ว่าทำไมเป็นคนดีกับผมนี่มันแหม่ง ๆ นะ ฟังแล้วมันรู้สึกหมือนกูเลวยังไงไม่รู้ว่ะ
"โอเค้ แต้งกิ้ว ซายเป็นคนดี" ไอซาบซึ้งในน้ำใจของคนไทยจริง ๆ คนไทยใจดี ทุกคนใจดี โดยเฉพาะวาด เวอรี่กู้ดที่สุด ไอเลิฟยู วาดที่รัก
แดเนียลกำลังทำหน้าปลื้มปิติยินดี
แต่สายใจกำลังทำหน้ายุ่งเหยิงเพราะรู้สึกขัดใจเล็ก ๆ
กูชื่อสาย ไม่ใช่ซาย ไม่ใช่น้องซายคุณแม่ขอร้องเข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย อันเด้อสแต้น? ถ้าไอ้วัชรู้ว่ามาคุยกับเป้าหมายมันจะทำยังไงวะ แม่งอย่าให้มันเห็นแล้วกัน ไม่งั้นเสร็จแน่งานนี้
ซ้ายขวา โอเคผ่าน ไม่มีใครเห็น.....ลาแล้วนะแดเอ๋ย เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่
สายใจแผ่นแน่วเพราะคิดว่ามั่นใจแล้วในแผนการณ์ที่วางเอาไว้ แต่ใครจะรู้ อาจมีคนที่มีแผนเด็ดกว่าที่ตัวเองคิด
"กล่อมประสาทเลยนะ เอาแบบกล่อมให้อยู่ กระดิกไปไหนไม่ได้ ฮ่ะ ห้าร้อยอีกแล้ว ถ้ากูเสียเงินฟรีมึงตายนะ เอามั้ย" ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมที่นุ่งผ้าข้าวม้าตัวเดียวยืนทำหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง ชี้หน้าด่าน้องชายที่ยืนเรียบร้อย
จ๋อยสนิทเหมือนผ้าพับไว้
กล่อมไม่กล่อมกูไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาเรียกว่า ยานอนหลับ หลับแล้วมึงก็กล่อมไอ้สายมันได้ เอาบทเพลงเจ้านกขมิ้นเลยก็ได้ หรือจะกล่อมแบบฮิพฮอพก็ไม่มีใครว่า
ยากูซื้อมาแผงละไม่กี่บาท แต่กูเห็นว่ามึงไปอยู่มิลานมานาน กลับมาก็เป็นผีเฝ้าห้อง ไม่ค่อยสันทัดเรื่องภายในประเทศไทยเท่ากู กูเลยอาสาจะช่วยมึงคราวนี้นะไอ้เวย์พี่ชายสุดเลิฟ ที่หลอนยิ่งกว่าผีประเทศไหน ๆ
"เออ ถ้ากินแล้วไม่กล่อม อย่าหาว่าไม่เตือน" จ้า พี่ ไม่เตือนก็ไม่เตือนจ้า มึงไปเคลียร์กันเองแล้วกันน๊า ว่าแต่ผ้าขาวม้าที่กูขายให้ตัวละ 500 ที่มึงกำลังใส่อยู่เนี่ยมันดูดีไม่ใช่เล่นนะ
แค่เปิดเจอรายการภูมิปัญญาชาวบ้านแล้วเห็นไอ้ผ้าลายขวางไปขวางมานี่ แล้วมึงถูกใจ กูก็ได้กำไรแบบเห็น ๆ แล้ว ซื้อมาไม่เท่าไหร่ ขายต่อได้กำไรงาม ๆ แบบไม่น่าเชื่อ พี่กูนี่โง่จริง ๆ
"กินเสร็จแล้วพี่อย่าทำอะไรไอ้สายมันนะ มันเพื่อนผม ถ้าไม่รักไม่ชอบอย่าทำมันเลยนา จริง ๆ นะจริง ๆ"
ไม่ได้ห่วงเพื่อนเท่าไหร่ แต่คิดไปคิดมาก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร พี่ชายตัวเองถึงได้ติดใจไอ้เพื่อนที่ดูไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจแบบนั้น บางทีมันก็โง่ชิบหาย หลอกว่าควายออกลูกเป็นแมวมันก็เชื่อ บางทีมันก็ฉลาดเป็นกรดจนตามแทบไม่ทัน
แล้วพี่กูไปติดใจมันตอนไหนวะ หรือพี่กูจะชอบของแปลก
"อย่าเสือกถามมาก กูจะเอา มีอะไรมั้ย"
กูจาอาว กูจาอาววววววววววววววว ทำหน้าถ่อยใส่แล้วก็ปิดประตูเสียงดังปัง แล้วก็เข้าไปจำศีลอยู่ในห้องอีกแล้วเนี่ยนะ พี่กูนี่มันจะติสแดกไปถึงไหนวะ ไม่เข้าใจชีวิตมันเลย กลุ้มเว้ย
แต่ว่า.....
สายเอ้ย กูขอโทษจริง ๆ ว่ะ
มึงก็ถือซะว่า เปิดโอกาสใหม่ ๆ ให้กับชีวิต เป็นงานศิลปะชิ้นเอกให้พี่กูศึกษาเถอะนะ มึงทำเพื่อสันติสุขของโลกเชียวนะ มึงกำลังเป็นผู้เสียสละที่โลกต้องการ ทำเพื่อพี่กูซะเถอะเผื่อมันจะหายบ้าแล้วกลับมาเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง
TBC......
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าเรื่องนี้คนอ่านน้อยจัง หงอยยย :sad2: :sad2:
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่อยู่ที่หน้าที่ 4 แล้วนะคะ :L2:
-
จิ้มแนนครับบบ :z2:
สงสัยว่าบางคนเค้าดูจากการอัพมั้งครับ ไม่รู้สิ แต่ผมติดตามอยู่ตลอดนะ อิอิ o13
-
:กอด1:โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรครับแนน
ยังไงก็จะตามติดทู้แนนทุกทู้นะครับ
:z3:เหอ ๆ วัชหนอวัช จะให้เพื่อนสายเป็นผู้เสียสละเพื่อสันติสุขของโลกซะงั้น
:pig4: ครับแนน
-
ชอบ ค่ะ
ทุกทีมาอ่านแต่ไม่ได้เมนท์ แหะ แหะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:o8:
-
อยากอ่านตอนต่อไปไว ๆ ต่างคนต่างมีแผน o18
ปล.คนไม่น่าจะอ่านนะครับ
สงสัยไม่ได้แสดงตัวกันออกมา
พอเห็นชื่อคนแต่งแล้วอดไม่ได้ที่จะต้องอ่าน
แล้วก็พบว่าคุ้มจริง ๆ ที่ได้อ่าน
-
โอ๋ โอ๋ อย่าน้อยใจนะ :man1: ยังตามตลอดค่ะ
เรื่องนี้ฮาดี ไม่รู้ใครจะได้กำไร
ใครจะขาดทุนกันแน่
+1 เป็นกำลังใจให้แนนค่ะ :L2:
-
555555555+
ชอบเรื่องนี้อ่ะ..
จอมวางแผนกันทุกคน...
พี่เวย์เถื่อน แถมติสแตกได้ใจ..
เห็นใจแดเนียลนะเนี่ย..
จะตาม วาด กะ ซาย ทานม้ายยย..
จะ 2 คู่ ชู้ชื่นบานอ่ะเป่า..
แอบส่งเชียร์แดเนียล จับวาดให้อยู่หมัด หุหุหุ..
:impress2:
ขอบคุณแนนค่ะ..
:pig4:
-
แง~~~
ยอมมุดจากหลุมออกมาเยย กลัวไม่ได้อ่านต่อ
:monkeysad:
เค้าอ่านตลอดน๊า :sad4:
-
มาลองอ่านนะคับ
-
ใครน๊าจะมีแผนเด็ดกว่ากัน
-
ต่างคนต่างมีเป้าหมาย โอ้เรื่องนี้มันช่างน่า...นัก ช่างคิดนะแนน
เป็นกำลังใจให้นะครับ เชื่อเถอะ มีคนอ่านเยอะแต่เป็นผีนะ +1 ให้เป็นค่าทำขวัญ
ขวัญเอ้ยขวัญมา :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เพื่อนขายเพื่อน
สนุกแหละทีนี้
-
ไม่มีอะไร
แค่เข้ามาวิ่งเล่นนน
เห็นมันเงียบอ่ะ
:z2: :z2: :z2:
-
ประกบนานา
เย้
-
ไม่มีอะไร
แค่เข้ามาวิ่งเล่นนน
เห็นมันเงียบอ่ะ
:z2: :z2: :z2:
มาวิ่งเล่นนิยาย ซิน บางดิค๊าบบบ พี่แนน!!~
-
ช่ายๆ ไม่ค่อยขยับเลยอ่ะ
-
จะบ้าตายอันที่ 1 : ลืมเรื่องนี้ไปซ๊ะสนิท
จะบ้าตายอันที่ 2 : แต่ละคนนิสัยคนละทางสุดโลกมากๆ
จะบ้าตายอันที่ 3 : อ๊ากกกกมานหลอกเพื่อนกานเองงงงงงง
:serius2:
ปล. แต่ชอบนะคับ อิอิ สนุกดี o13
-
ตอน ดาบนั้นคืนสนอง
"อ้าวไอ้วัชมึงสบายดีป่าว สบายดีล่ะเซ่ นี่พาเพื่อนมึงมาด้วยเลยนะเว้ย มึงอยากจะยิ้มก็ยิ้มเหอะน่ะ อย่าทำหน้างั้นสิวะ ไอ้วัช ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
สายใจยิ้มแฉ่งหน้าระรื่น และหัวเราะร่าเริงเกินความจำเป็น หัวเราะเป็นบ้าเหมือนกำลังดูตลกคาเฟ่แล้วก็ยกมือขึ้นตบไหล่คนที่นั่งทำหน้าบู้บี้อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
"มึงพามันมาทำไม เหี้ยสายมึงยังอยากได้มัดจำมึงอยู่มั้ย ถ้าอยากได้มึงจัดการเอามันไปเดี๋ยวนี้เลยนะมึง"
อาราย อาราย ไอ้วัชมึงจะเครียดไปทำมาย เรื่องแค่นี้เอง ก็แค่นิด ๆ หน่อย ให้กูถอนทุนคืนบ้างไม่ได้หรือไงวะ
"ซาหวาดดีคร้าบ วาดสบายดีม้าย"
เกือบตายห่าตอนเห็นหน้ามึงนี่แหละ ไอ้ฝรั่งยักษ์ มึงจะมาทำไมวะเนี่ย โธ่โว้ย ไอ้สาย มึงนะมึงพามันมาได้ เดี๋ยวมึงจะได้รู้จักคำว่าเสียใจอย่างลึกซึ้งมันเป็นยังไง
"สบายดีมากเลยแดเนียล แล้วยูล่ะสบายดีมั้ย นี่ซื้อของมาฝากไอเหรอ โอ้วววว เวอรี่กู้ด คราวหน้าซื้อมาเยอะ ๆ นะ ไอชอบบบบบ"
ไอ้วัชยิ้มแฉ่งตีสองหน้า ทั้งที่หันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนที่นั่งทำหน้าระรื่นอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวมึงเจอพี่กูแน่ไอ้สาย เดี๋ยวมึงเจอ
"ช่ายแล้ว เอ่อ วานนี้วาดทำอะไรวันหยุดนี้"
ทำใจ กูกำลังทำใจอยู่
วานนี้ดีใจ แต่วันนี้กูกำลังทำใจให้คุยกับมึงอยู่ ไม่ใช่อะไรหรอก กูบอกตรงๆ ว่าเห็นแก่ของฝาก กระเช้าใหญ่บะระเฮิ่มขนาดเอาไปฝากญาติผู้ใหญ่แบบนี้
กูชอบบบบบบบมากกกกกกก ถึงมากที่สุด ถ้ามาแต่ตัวกูจะเตะมึงออกจากห้อง แต่นี่มีของฝากพออภัยกันได้ ว่าแล้วมึงก็รีบไป ๆ ซะทีเด่ะ กูจะได้จัดการไอ้สายมันซะที
"วันนี้ไอยุ่งมากเลย ยุ่งเหยิงไปหมด ยูกลับไปซะทีเถอะนะ นะ นะ นะ ไอขอร้องจะเวอรี่กู้ดมากถ้ายูรีบ ๆ ไป คนไทยเขาถือถ้ามาอยู่นาน ๆ เข้าใจนะ"
อ่อ เข้าใจ ไอเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจว่าถืออะไร ไหน ไม่เห็นมีอะไรในมือของวาดเลย ถ้าหนักเดี๋ยวไอช่วยถือให้ก็ได้
ไอเข้าใจนะ เข้าใจว่าวาดทำหน้าไม่ค่อยสู้ดี เหมือนไม่ค่อยสบาย แล้วก็มองหน้าของสายหลายครั้งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
"คุณบ้อกพ้มว่าซาบายดี แต่ทำไมมีความรู้สึกไม่ซาบาย"
ตรงใจเป๊ะ แทงเข้ากลางใจ ไอ้วัชหันขวับมามองหน้าฝรั่งตัวโตที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นเมื่อจ้องมองกลับมา
รู้ได้ไงว่าไม่สบาย กำลังหาทางคิดกำจัดยูนั่นแหละแดเนียล จะบอกยังไงดี ยูถึงจะเข้าใจวะ
"ปายดูแลรักษาที่โรงพยาบาลดีมาก"
เออ กูรู้แล้วว่าดี ไม่ต้องบอกหรอก แล้วนี่มันประโยคอะไร บอกเล่า หรือคำถาม หรือมันอะไรล่ะวะ กูงงเว้ย
"ยูนั่งอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวไอมา"
ลุกพรวดพราดขึ้นได้ก็คว้าแขนไอ้หน้าม้าตลกคาเฟ่ที่มันเอาแต่นั่งขำ ลากมันเข้ามาในครัวทั้งที่มันทำอิดออดไม่ยอมมา จนต้องออกแรงกระชากนั่นแหละมันถึงมาจนได้
"ไอ้สาย มึง" มุ่งมั่นเตรียมด่า แล้วก็ถูกยกมือขึ้นห้าม พร้อมกับที่สายใจส่งธนบัตรใบละห้าร้อยมาให้
"แบ่งกันคนละครึ่ง กูจะบอกให้ ไอ้วัช มึงก็แกล้งๆ ทำเป็นชอบมันไปสิวะ ได้ข่าวว่าตังค์มึงไม่พอไม่ใช่เหรอ ไหนจะน้องแก้วมึงอีกมึงหมุนเงินทันหรือไง กูช่วยมึงนะเนี่ย
กูช่วยมึง มึงยังไม่สำนึกบุญคุณกูอีกเหรอวะ"
ช่วย
ช่วยห่าอะไรของมึงวะ ช่วยบ้าช่วยบออะไร เอามานี่เลย แม่ง ห้าร้อยก็ห้าร้อยวะ แล้วนี่มึงได้จากไอ้แดเนียลมาเท่าไหร่เนี่ย อมไว้เองเท่าไหร่ กูล่ะอยากรู้จริง ๆ
"เหรออออออออออ มึงนี่มันเป็นเพื่อนที่ดีกับกูชัด ๆ เลยนี่หว่าไอ้สาย....งั้นกูคงต้องตอบแทนบุญคุณมึงหน่อย" ยิ้มเหี้ยม ๆ แบบเจ้าเล่ห์นิด ๆ ก่อนจะเปิดตู้เย็นและหยิบเหยือกน้ำ
มารินน้ำใส่แก้วส่งให้เพื่อน
"เอ้ากินน้ำหน่อยเพื่อน มาเหนื่อย ๆ กินน้ำกินท่าก่อนสิวะ"
ไอ้วัชมันมาแปลก ในน้ำมีอะไรวะ ทำไมอยู่ดีๆ มันยกน้ำมาให้กิน ทำหน้าแบบนี้มัน ....น่าสงสัยเกินไปแล้ว
"เกรงใจมึงว่ะ...กูเอาแก้วใหม่ดีกว่า แก้วนั้นมัน...ไม่น่ากิน" สายใจรีบคว้าแก้วอีกใบมารินน้ำ และส่งยิ้มให้กับเพื่อนที่เริ่มทำหน้าบึ้ง
"มึงก็กินด้วยสิ เดี๋ยวมึงต้องพูดมากจนเหนื่อยนี่หว่า" สายใจยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของอีกฝ่าย แล้วก็เห็นว่าไอ้วัชเพื่อนรักมันยกน้ำในแก้วขึ้นดื่มชนิดที่เหมือนคนไม่เคยกินน้ำมาก่อน
"ไอ้สาย ไอ้ปัญญาอ่อน มึงคิดว่ากูจะวางยามึงหรือไง งี่เง่าเปล่าวะ กูไม่โง่ขนาดนั้นหรอกโว้ยยยย" วัชวางแก้วน้ำลง ก่อนจะหันมาด่าเพื่อนที่ชะงักนิ่งค้าง และนิ่งมองแก้วน้ำในมือของตัวเอง
"เอามาด้วยเลยแก้วนั้นอ่ะแก้วมึงอ่ะ กลัว ไม่กล้ากิน นึกว่ากูจะวางยามึงหรือไง มากูกินเอง" คว้าแก้วในมือของเพื่อนมาได้ก็จัดการดื่มชนิดไม่มีเหลือ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำที่มุมปากและยักคิ้วให้อีกฝ่าย
ที่ถึงกับยืนทำหน้าเออเร่อ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรต่อไปดี
หรือว่าจะระแวงไอ้วัชมันมากไปวะ
ถ้าจริงมันคงไม่กล้ากินน้ำจนหมดแก้วขนาดนี้หรอก
"ปัญญาอ่อน มึงอ่ะไอ้สาย" คนพูดหัวเราะเล็ก ๆ ที่มุมปากก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็นและคว้าจานใส่มะลอกอชิ้นโตที่วางอยู่ในจานออกมากินอย่างเอร็ดอร่อย
"เอ้า กินเปล่ามึง ไม่กินกูจะได้เอาไปให้แดเนียลมันกิน มันจะได้รู้จักผลไม้ไทย ๆ กูอุตส่าห์เชื่อมึงนะเนี่ย มีอะไรจะได้หารกัน"
วัชกำลังเคี้ยวมะละกอ และส่งให้กับเพื่้อนที่ยังยืนทำหน้าเอ๋อ เหมือนทำอะไรไม่ถูก
"เฮ้ย แต่อย่ากินเลย เดี๋ยวหมดเร็ว เอามานี่ดีกว่า"
อร๊ากกกกกกกกกกก ของฟรีกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อตาหรือนี่ เหอะ ส่งให้กูแล้วเอากลับคืนเนี่ยนะ มาเลย มาเลย ไม่ให้กู กูยิ่งอยากกิน
สายใจรีบเอื้อมมือคว้ามะละกอในจานและส่งเข้าปากอย่างรวดเร็ว ทั้งที่มืออีกข้างยังถือมะละกออีกชิ้น ไม่ได้อยากกินอะไรมากมาย ก็แค่โลภเท่านั้น
"เปลืองชิบหาย แดกจริงนะมึง มึงอยู่นี่แหละ กูจะไปให้แดเนียลจีบกู อย่าออกไปขัดขวางนะเว้ย เดี๋ยวแผนมึงจะไม่สำเร็จ"
ไอ้วัชมันหลอกด่า เห็นมันเลิกคิ้วขึ้นมองแล้วก็ทำหน้าเหมือนแค้นเล็ก ๆ แล้วก็รู้สึกใจหาย
เงินนี่มันปิดปากได้ชะงัดจริงเว้ย กับไอ้วัชยิ่งแล้วใหญ่ไม่น่าเชื่อ ที่จริงมันควรต้องเอาคืนมากกว่านี้ แต่มันกลับเดินออกไปเฉย ๆ แปลก ๆ นะแบบนี้
ไหนแอบดูมันหน่อยซิ มันจะทำยังไงวะ แดเนียลเอ้ย มึงจะโดนอะไรมั่งเนี่ย
กูล่ะสงสารมึงจริง ๆ เล้ยยยยยยยย เอ่ย เอ่อ เง้อ...ทำไมมึนหัววะ....
สายใจรีบเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ และพบว่าตัวเองกำลังเกิดอาการวิงเวียนหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมทั้งที่มั่นใจร้อยเปอเซ็นต์ว่าไม่ได้มีอะไรแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกาย
พยายามจะลุกขึ้นยืนอีกครั้งและพบว่าเหมือนทรงตัวไม่อยู่ นัยน์ตาพร่าเลือนมองอะไรแทบไม่เห็นจนเมื่อปรากฎร่างของใครสักคนตรงหน้าถึงต้องพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
"ว่าไงไอ้ตี๋ตื่นตูม....จำกูได้มั้ยวะ"
เห็นมือโบกไหว ๆ อยู่้ตรงหน้า และเห็นใบหน้าที่ชวนสยดสยองของไอ้หนวดหน้าเหี้ยม ที่รู้สึกเหมือนมันกำลังส่งยิ้มเย็นยะเยือกมาให้
พี่ไอ้วัชนี่หว่า พี่ไอ้วัชชัด ๆ หน้าเหี้ยม ๆ ผมยุ่งเหยิง หนวดครึ้ม ๆ แบบนี้มัน มันคือพี่ไอ้วัช พี่ไอ้วัชชัด ๆ เลยนะเว้ย
ไอ้วัชแม่ง
มันวางยากูซะแล้ว ไอ้....ไอ้...วาชชชชชชชไอ้เวร มึงจะฆ่ากูใช่มั้ยเนี่ย มึงจะฆ่ากูหรืองายยยยยยยยยยยยไอ้เพื่อนเลว
"โอ้วววว แดเนียล ยูคงจะรอนาน ยูกำลังคิดจะทำอะไรในวันหยุดนี้" ไอ้วัชหน้าระรื่นยิ้มแฉ่งแต่ไร้จานมะละกอในมือ
แล้วจะเอามาทำไม จานมะละกอ ชิ้นเดี๋ยวก็เอาอยู่แล้ว กูเทยาผสมทุกชิ้น ยกเว้นชิ้นที่กูกิน กูทำเครื่องหมายไว้ โง่จริงไอ้สายแค่นี้มึงก็ไม่รู้
กูไม่โง่ขนาดวางยาในน้ำหรอก มันง่ายเกินไป อย่างมึงต้องหลอกล่อหน่อย มึงรู้จักกูน้อยไปแล้ว ไม่งั้นกูจะชื่อวัชได้ยังไง ไอ้โง่เอ้ย
ส่วนไอ้ฝรั่งเนี่ย จัดการง่ายมาก ๆ ง่ายจนคนอย่างมึงไม่อยากเชื่อเลยแหละว่ากูจะจัดการกับมันได้
"เดี๋ยวไอต้องรีบไปรับพี่ชายที่สนามบิน ยูคงต้องรีบกลับแล้วล่ะ นะ นะ นะ แดเนียล แล้ววันหลังยูค่อยมาใหม่นะ แดเนียลนะ"
ฉีกยิ้มกว้าง ทั้งที่อยากจะกระโดดงับหัวฝรั่งผมทองตรงหน้าที่กำลังทำหน้าเหรอหรา โอเค มึงไม่ไปใช่มั้ย งั้นก็ได้ งั้นมึงเจอมุกนี้หน่อย
ฝ่ามือค่อย ๆ วางทาบไว้บนหลังมือของแดเนียล
ตบ ๆ ที่หลังมืออีกฝ่ายสองสามครั้ง เหมือนอยากบอกว่าไม่อยากจะร่ำลากันเลยสักนิด แต่มีภารกิจร้อยล้านจริง ๆ
แดเนียลก้มลงมองฝ่ามือที่แตะที่หลังมือแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
เป็นสัญญาณที่ดีมาก ดีมาก ๆ แบบนี้แสดงว่าวาดคงจะรู้สึกดีด้วยแล้วแน่ ๆ
"โอเค ถ้าอย่างนั้น กู้ดบาย เทคแคด้วยวาด แล้ววันถัดไปพ้มจะมาหาวาด จะสะดวกสบายมั้ย"
โธ่โว้ยยยยยยยยย กูไม่ใช่เซเว่นเว้ย ไม่ได้เปิดทุกวันทุกชั่วโมง ไม่ต้องมาหากูหรอก กูไม่สะดวกเลยเข้าใจมั้ยวะ จะห่าอะไรกับกูนักหนาเนี่ย รีบ ๆ ไปซะที
ในใจคิดคำด่าเป็นร้อยเป็นพัน แต่ใบหน้ากำลังยิ้มระรื่น และฉีกยิ้มกว้างทั้งที่มันแทบจะกลายเป็นแสยะยิ้มไปแล้ว
"ไปซะทีเถอะน่า ไอรีบมาก ๆ โคตร ๆ รีบเลย แด...เนียล เง่อ ..แด..เนียล"
อ้าปากพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่เหมือนตัวเองไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร
ร่างกายกำลังรู้สึกถึงอาการมึนงงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด อยากจะพูดให้มากกว่านี้ แต่ตาเหมือนกำลังจะปิดซะให้ได้ ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้
"โอเคงั้นไอไปแล้วนะวาดแล้ว เดี๋ยวไอจะ.....วาด วาด เฮ้ ยูโอเคมั้ย"
ได้เห็นฝ่ามือของใครสักคนไหว ๆ อยู่ตรงหน้าแล้วถึงเพิ่งนึกบางสิ่งบางอย่างที่ติดอยู่ในความทรงจำขึ้นมาได้
เมื่อคืนจำได้ว่าวางแผนไว้อย่างดิบดี แทนที่จะเอาน้ำให้ไอ้สายกิน ก็จะเปลี่ยนเป็นเอามะละกอในจานให้มันกินแทน
แต่เหมือนเห็นหลังของไอ้พี่ห่าแว่บ ๆ มันทำอะไรกับเหยือกน้ำในตู้เย็นไม่รู้
อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม เห็นมันหันมามองหน้าแล้วก็พูดอะไรแปลก ๆ ก่อนที่มันจะเดินจากไป ตอนนั้นไม่รู้ว่าพี่กูมันพูดอะไร แต่ีตอนนี้เริ่มรู้แล้ว
"เผื่อแผนเอไม่ได้ผล อาจจะต้องเปลี่ยนเป็นแผนบี จ่ายไปตั้งเยอะ เสียสละมั่งสิวะไอ้ห่าวัช กันเหนียว เข้าใจมั้ย เผื่อพลาดขึ้นมาจะได้ไม่เสียเงินให้มึงฟรี"
TBC....
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าเรื่องนี้คนอ่านน้อยจัง หงอยยย
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
มีเรื่องมาขอร้องเพื่อนๆนะคะ
เป็นไปได้ไหมคะ ถ้าแนนจะขอร้องเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านเรื่องที่แนนโพส
ว่าในแต่ละรีพลาย อยากให้ช่วยกันลดอีโมลงกันหน่อย ถ้าจะใช้ก็ขอน้อยๆนะคะ
วันนี้เข้าไปอ่านบอร์ดปักหมุดแล้วอยากจะช่วยบ้าง
เนื่องจากทางเล้ามีปัญหาเรื่องทรัพยากรที่ใช้โหลด(ไม่แน่ใจนะคะว่าแนนเรียกถูกหรือเปล่า เพราะแนนก็ไม่ค่อยรู้เรื่องไอที)
วิธีไหนที่พอจะช่วยกันได้ ก็ช่วยกันนะคะ ช่วยแต่อย่าให้ลำบากนะคะ เอาแต่พอดีกับตัวเรา
เราจะได้มีบอร์ดอ่านนิยายกันไปนานๆนะคะ
ส่วนเรื่องรายละเอียด ถ้าใครอยากอ่านเพิ่มเติมคลิ๊กที่ลิงค์ที่แนนทำไว้ให้ข้างล่างก็แล้วกันนะคะ
เนื่องจากเวปประสบปัญหาใช้ resource เยอะเกิน ขอความร่วมมือขั้นต้นดังนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4531.msg203101#msg203101)
╬═♥╬ ปิดเล้าแน่..ถ้าไม่ร่วมด้วยช่วยกัน╬═♥╬ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3275.msg128972#msg128972)
ที่จริงแนนก็เป็นอีกคนที่ชอบใช้อีโม จะพยายามช่วยลดตั้งแต่ตอนนี้ ช่วยกันนะคะเพื่อนๆ
-
ชอบเรื่องนี้ๆ
-
เรื่องนี้เล่นกันแรงดีจังครับ 555+
-
ยังตามอ่านอยู่เหมือนเดิมคร๊าบแนน
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ให้ทุกข์แก่ท่านจริงๆ
-
แรงคับแรง
-
กร๊ากกกกกกก...
ทั่นวัช..
โดนมั่งจนได้..
5555+
:laugh:
-
มาอ่านนะคับ
-
สองเกลอเสร็จสองหนุ่มแน่
หนุ่มติสแตกกะฝรั่งตาน้ำข้าว
คู่ไหนจาเด็ดกว่ากัน ฮ่าๆๆ
:laugh:
-
555+ โดนกันไปทั้งคู่
งานนี้จะมีใครรอดไหมเนี่ย หุหุ
-
อะ
สู้ๆ
-
ชะแว้บบบ
เข้ามาวิ่งเล่นน
-
มาตามคำแนะนำของแนนค่ะ
พล๊อตเรื่องแปลกดี
สงสัยตอนหน้าจะได้ลุ้น
+ 1 ให้แนนด้วยค่ะ
-
:jul3: เสร็จทังคู่ :jul3:
-
ชะแวบบบบบบ มาอ่าน
+1 แด่คุณแนน ^ ^
-
เรื่องนี้ เก๋กู๊ด!
-
แอบมาดันทู้ค่ะ..
-
ก๊ากกก
มาแอบดู :z1:
-
:m22:
อัพไม่อัพดีวันนี้
-
:impress3:
อัพเถอะนะแนน
-
ตอน พี่จะรับผิดชอบเองน้อง
“ปล่อยผมไปเห้อออออออ ผมยอมแล้ว” เสียงพูดอ้อแอ้แต่แทบฟังไม่เป็นภาษามนุษย์ คนถูกลากอยู่ในอาการเกือบคล้ายสะลึมสะลือไม่สามารถช่วยให้ตัวเองพ้นจากเงื้อมือจอมวายร้ายพี่ไอ้วัชได้
ยอมแล้ว ก็แปลว่ายอม ถ้ายอมแล้วจะให้ปล่อยไปได้ยังไง
หน้าแบบนี้ มันน่าลองจะตาย เสียเงินไปตั้งเยอะเพื่อจะได้แอ้มไอ้ตี๋นี่ แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยไปง่าย ๆ วะ ไม่ใช่พระเอกหนังไทยถึงจะปล่อยนางเอกไปง่าย ๆ นี่หว่า
“อย่าทำผมเลยพี่ ปล่อยผมไป ...ฮึก”
ดูมัน ขนาดตามันจะปิดไม่ปิดแหล่ มันยังอุตส่าห์จะขัดขืน ฝันไปหรือเปล่าไอ้ตี๋ตื่นตูม แบบนี้มันต้องยิ่งทำให้ตื่น.....มันจะได้สนุกไม่ร้องว่าไม่เอา ไม่เอาอีก
พี่ไอ้วัชที่เหมือนคนสติไม่เต็มบาท ลากสายใจคนดีของคุณพ่อคุณแม่ขึ้นเตียง และจัดการปลดเสื้อของคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง และทำได้แค่ร้องว่า
“อย่าทำผมเลย ปล่อยผมไปเหอะ ผมยอมแล้ว”
ก็ยอมให้มันจริง ๆ สิวะ กูจะได้เอามึงซะที จะปัดป้องทำไม มือเนี่ย จะปัดป้องทำไม มาเหอะน่า
เดี๋ยวพี่จะทำให้มีความสุขเองนะน้อง แล้วน้องจะร้องให้พี่ทำอีก ทำอีก คราวนี้จะมาโทษพี่ไม่ได้แล้วนะน้องตี๋
“เฮ้ย อยู่เฉย ๆ สีวะ มึงจะขัดขืนไปทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็เสร็จ แป๊บเดียวแหละน่า เจ็บแป๊บ ๆ เดี๋ยวก็หายนะตี๋นะ”
มันเสียเวลากับการต้องมาปลอบโยนจ๊ะจ๋าเอาใจ กูอยากจะแย่ แม่งยังต้องมาโอ๋คนที่จะนอนด้วยมันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องเลยนะโว้ยยยยยยย
สายใจผู้ถูกเพื่อนหักหลัง อยู่ในอาการสะลืมสะลือ และเห็นหน้าพี่ไอ้วัชเหมือนปิศาจร้ายที่กำลังหื่นอย่างถึงขีดสุด เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกที่กำลังจะถูกพระเอกปล้ำ
แต่พระเอกในหนังมันไม่ดูหื่นเท่านี้ มันไม่ตั้งหน้าตั้งตาจะถอดเสื้อถอดกางเกงนางเอกขนาดนี้
แต่พี่ไอ้วัชมันกระชาก ๆ ลากอย่างเดียว
หลอนประสาทสุดขีดแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนเป็นง่อย ยกมือยกไม้ กันหน้าพี่ไอ้วัชให้ออกห่าง และเริ่มสำนึกว่าตัวเองมันทั้งโง่ทั้งบ้าที่เห็นแก่เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ สุดท้ายเสียท่าไอ้วัชไม่ว่า แต่นี่ดันจะต้องมาเสียท่าเสียตัวให้พี่มันด้วย มันคุ้มมั้ย มันคุ้มมั้ยวะเนี่ย มันคุ้มแล้วเหรอ
กูยังไม่อยากมีผัวเป็นของตัวเองนะเว้ย
กูยังอยากมีเมียอยู่นะ อย่าทำกูเลย กลัวแล้วก๊าบบบบบบบบ แค่หน้าหื่น ๆ ของพี่ ไอ้ที่ควรจะปึ๋งปั๋งมันก็หดจนไม่มีอะไรยืดได้อีกแล้วครับพี่
“โว้ยยยยยยยย มึงจะปัดป้องอะไรนักหนาเนี่ย ฮะ”
พี่อย่าอารมณ์เสียกับผมเลยครับ
ถ้าเป็นพี่ จะยอมนอนนิ่ง ๆ เปิดก้นโชว์แล้วบอกว่า มาตุ๋ยผมเหอะ พี่จะทำอย่างนั้นมั้ยครับพี่
ถ้าพี่ทำ ผมจะให้พี่ห้าร้อย ซึ่งเงินจำนวนนั้นผมคงจะไถได้จากไอ้วัช
แต่ถ้าพี่ไม่ทำ ผมก็คงต้อง.....เปิดก้อนโชว์พี่แล้วบอกว่ามาตุ๋ยผมเหอะ ใช่มั้ยพี่ มันจะต้องเป็นแบบนั้นเหรอพี่ แล้วพี่จะจ้างผมห้าร้อยหรือเปล่า สำหรับการเปิดก้นโชว์ครั้งนี้
ณ เวลาปัจจุบันนี้ เงินห้าร้อยก็ไม่ได้ แถมยังต้อง........
“ขาวดีจริง ๆ เลยเว้ย แล้วไอ้ที่อยู่ข้างในมันจะขาวเหมือนอย่างนี้เปล่าวะเนี่ย ห๊า น้องตี๋ของพี่”
ได้ยินเสียงรอดไรฟันของพี่ไอ้วัชแล้วก็ได้แต่นอนกระพริบตาปริบ ๆ ยอมรับชะตากรรมของตัวเองเงียบ ๆ ไม่ได้ร้องไม่ได้โวยวาย เพราะมันไม่มีเสียงจะร้อง แถมเรี่ยวแรงก็ไม่มีเหลือ แล้วแบบนี้จะไปทำอะไรได้
นี่กูต้องเสร็จพี่ไอ้วัชมันจริงๆ เหรอวะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย ชีวิตวัยหนุ่มของสาย ต้องจบสิ้นเพียงเท่านี้หรือนี่ แค่คิดก็ขนหัวลุกแล้ว ไม่เอาแบบนี้นะเว้ย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วนะ
นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะไอ้สาย นี่มันเรื่องใหญ่โตเลยนะเนี่ย
แล้วจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี จะให้ทำยังไงดี แบบนี้มันต้องเรียกสำนึกพี่ไอ้วัชกลับมาให้เร็วที่สุดเพื่อชีวิตของตัวเอง เพื่อชีวิตของลูกผู้ชายชื่อไอ้สายคนนี้
“ถ้าพี่เอาผม......พี่ต้องรับผิดชอบผมนะ”
เอ่ยออกไปเสียงพึมพำจนแทบไม่เป็นภาษามนุษย์และหวังจะให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ
ไม่รู้แหละ ตอนจะเอาผู้หญิงสักคน ก็ต้องบอกไปว่าพี่จะรับผิดชอบเธอเอง
แล้วทีนี้กลายเป็นตัวเองต้องมานอนแหง่วให้พี่ไอ้วัชเอา แบบนี้จะให้ทำยังไง กลัวมันไม่รับผิดชอบแบบนี้กูก็ตายห่าเลยสิวะ เสียบริสุทธิ์ฟรีแบบนี้ไม่ไหวนะเว้ย
“ถ้าผมท้อง พี่แย่แน่นะ”
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรเพ้อเจ้อไปมากแค่ไหน แต่เริ่มแยกระหว่างเรื่องจริงกับความฝันไม่ออก
แค่บอกว่าถ้าผมท้อง พี่ต้องแย่แน่ แค่เพียงเท่านั้น พี่ไอ้วัชที่กำลังเหวี่ยงเสื้อของตัวเองออกจากตัวและมุ่งหน้าจะตุ๋ยไอ้ตี๋หน้าแบ๊วที่นอนนิ่งแหง่วอยู่บนเตียง ต้องมีอันชะงักนิ่งค้าง เพราะอยู่ในระหว่างสับสน
ถ้าผมท้อง
ถ้าท้องก็ต้องรับผิดชอบมัน
ถ้าต้องรับผิดชอบก็......ต้อง......
“อย่าลืมนะ ถ้าผมท้อง พี่ต้อง........” สายใจยังบ่นพึมพำไม่เลิก พร้อมกับหยดน้ำตาที่ปริ่ม ๆ หยดลงจากขอบตาที่ร้อนผ่าว
มือยังกุมเป้ากางเกงตัวเองแน่น ทั้งที่ไม่รู้จะกุมไปทำไม ในเมื่อเป้าหมายของพี่ไอ้วัชไม่ใช่ที่เป้าหน้าแต่เป็นเป้าหลัง
“พี่ต้องรับผิดชอบผม”
แค่คำว่ารับผิดชอบก็หลอนไปถึงจิต ไอ้หนวดหน้าเหี้ยม ที่ขมวดคิ้วมุ่น และอยู่ในระหว่างกำลังคร่อมคนที่นอนอยู่บนเตียง มีอันต้องผุดลุกจากร่างของคนที่กำลังหลับใหลอย่างช้า ๆ
“พี่.....ต้อง.....”
เหยย ทำไมมันหลอนขนาดนี้
“รับผิดชอบ”
ไม่ ไม่ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว
ผละออกจากร่างที่หลับใหลได้ ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมไม่ใช่กำลังทำหน้าเครียด แต่กำลังขมวดคิ้วมุ่น
ก่อนที่ปลายหัวคิ้วจะค่อยคลายออก และริมฝีปากเริ่มเหยียดยิ้มขึ้นอย่างช้า ๆ เสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาเริ่มดังขึ้น และดังขึ้น มากขึ้น และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูจะรับผิดชอบมึงได้ไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผู้ชายบ้านเตี่ยมึงท้องได้เหรอ ไอ้ตี๋ กูอยากจะบ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงคิดได้ไงเนี่ย มึงคิดของมึงได้วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะมากแค่ไหน
แต่รู้สึกเหมือนเรื่องราวชวนปวดหัว เกือบสองเดือนหมดสิ้นลงในทันที ตอนนี้พี่ไอ้วัชกำลังนั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า หัวเราะลั่นไม่ยอมหยุด และโยนผ้าห่มที่ลู่ลงไปอยู่ที่ปลายเตียงให้ขึ้นไปคลุมร่างของคนที่นอนเหยียดยาวและหลับอยู่บนเตียงเงียบ ๆ
หันกลับไปมองสายใจที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องแล้วก็ยิ่งหัวเราะไม่หยุดกับคำพูดสุดท้ายที่ได้ยิน
“พี่ต้องรับผิดชอบผม”
ทวนคำพูดของคนหลับอีกครั้ง และหลาย ๆ ครั้ง ก่อนจะหัวเราะดังลั่นไม่เลิก และก้าวขาลุกขึ้นเดินไปที่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์จัดการพิมพ์ข้อความบางสิ่งบางอย่างลงไป
“พี่ต้องรับผิดชอบผมนะ.......ปลอดภัยไว้ก่อน....”
ภาพถุงยางอนามัยกำลังยิ้มและมีสโลแกนตัวใหญ่ชัดเจน ทำให้พี่ไอ้วัชยิ้มกว้าง
แม่งกูแทบบ้า งานโฆษณาชิ้นถัดไป เสือกให้ทำถุงยางอนามัย คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกจนสติแตกแต่อยู่ดี ๆ ก็คิดออกเพราะไอ้ตี๋ตื่นตูมที่นอนสลบเหมือดอยู่บนเตียงได้แบบง่าย ๆ
กูยกความดีความชอบให้มึง
พี่ไอ้วัชหันกลับไปมองคนที่นอนหลับสนิทอีกครั้งและยังคงหัวเราะไม่เลิก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เออ เออ ได้ แล้วกูจะรับผิดชอบมึงเองไอ้ตี๋ รับรองกูจะรับผิดชอบมึงแน่ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวไปหรอก รับผิดชอบจนมึงอ้วกแตกตายห่าไปเลย กูรับรอง ไม่ท้องชัวร์ ฮ่า อ่า ฮ่า อ่า อ่า”
TBC…..
เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม ตอน ชั่วโมงรันทด
“อย่าทำอะไรผมนะโว้ยยยยยยยยย”
เสียงโวยวายไม่ใช่จากใครก็จากไอ้ตี๋ตื่นตูมที่ทำท่าดิ้นกระดุ๊กกระดิ๊กเป็นลูกแมวอยู่นี่ไง พี่จะไปทำอะไรน้องล่ะครับ ถึงอยากจะทำพี่ก็คงทำไม่ได้ เพราะพี่เป็นคนดีของสังคมครับน้อง
“แอร่ก อร๊ากกกกกกกก ปล่อยผมไปเห้ออออ ผมกลัวแย้ววววว”
เอาเข้าไปร้องโหยหวนชวนวังเวงเข้าไป ก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่ทำอะไรจริงๆ แค่น้องอยู่เฉย ๆ พี่ก็ไม่กล้าทำอะไรแล้วจ่ะ
“พี่ พี่ ปล่อยผมเหอะ ผมกินไม่อร่อยหรอก หนังผมก็หนา หน้าผมก็ด้าน เลาะไปกินจะอร่อยได้ยังไง เดี๋ยวผมหาเนื้อสดรสแซ่บ ๆ ให้พี่ดีกว่านะ นะพี่น๊า นะ นะ นะ”
ล็อคคอน้องสายใจคนงามเอาไว้ แล้วก็ได้แต่นั่งหัวเราะด้วยความขำ ปนกับความปลื้มปิติที่ได้เห็นความคิดสร้างสรรค์ในการหาวิธีเอาตัวรอด เอาแบบรสชาติแซ่บ ๆ เนื้อสด ๆ เลยว่างั้นนะ เอางั้นเลยใช่เปล่า แบบนี้มันยิ่งต้องรัดให้แน่น แน่นแบบนี้กระดูกมันจะได้กรอบเวลาเคี้ยวจะได้เคี้ยวง่าย ๆ รู้จักพี่น้อยไปแล้วไอ้น้อง
“พี่ผมหายใจไม่ออก แอร่ก อ่ะ หายใจไม่ออกแย้วง่ะ ฮือ ฮือ ฮือ”
อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะ อยู่ ๆ ก็ร้องไห้เฉยเลย สงสัยท่าจะกลัวจัด ดูซิ หัวยุ่งเหยิงไปหมดเลย น่าฉงฉานเจง ๆ
เหตุการณ์ชวนระทึกเช่นนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ ถ้าหากสายใจไม่ลุกพรวดพราดขึ้นมาในกลางดึกสงัดขณะที่พี่ไอ้วัชกำลังหลับสนิทอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
แน่นอนสิ่งที่คิดคือการหาทางหนี แต่เหนือกว่านั้นคือต้องแก้แค้น หันไปมองหาสิ่งของที่จะเอามาปาหัวพี่ไอ้วัชให้ได้ กะจะซัดให้เลือดนอง หลังจากที่คว้าไม้โปรแท็กเตอร์อันใหญ่มาได้ก็พอดีกับที่ไอ้โหดหน้าเหี้ยมอย่างพี่ไอ้วัชลุกขึ้นยืนแล้วก็ยืนท้าวเอวมองหน้าว่าไอ้ตี๋ตื่นตูมอย่างสายใจจะทำยังไงถ้าเห็นโจทก์เก่ายืนมองและทำหน้าถมึงทึงอยู่ตรงหน้าแบบนี้
ผลที่ได้จากการทดลองปรากฏว่า พี่ไอ้วัชล็อคคอน้องสายใจที่น่ารักเอาไว้ก่อนจะพาลากลงมานั่งอยู่บนพื้นและเบิ๊ดกะโหลกเป็นการแก้แค้นไปหนึ่งที หลังจากนั้นก็เล่นสงครามเฮดล็อคกันจนถึงบัดป่านนี้ที่น้องสายใจไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหาทางหนีสักที เป็นที่เบื่อหน่ายต่อพี่ไอ้วัชเป็นยิ่งนัก
“จะเอาไม้โปรตีหัวพี่เลยเหรอน้อง ก่อนตีพี่ขอเบิ๊ดกะโหลกอีกทีดีมั้ยห๊า ดีมั้ยวะไอ้ตี๋”
ขู่ไปทีสองที ไอ้คนในอ้อมแขนก็ทำหน้าตื่นตะลึงลานก่อนจะรีบกุมหัวตัวเองเอาไว้ ที่หมายถัดไปของพี่ไอ้วัชจึงกลายเป็นหน้าผากแทน
“พัวะ” ซัดเข้าให้ไปหนึ่งที แล้วก็ได้ยินเสียงโหยหวนดังลอยลมมาจากปากของสายใจ หลังจากนั้นก็เล่นยื้อยุดฉุดกระชากกันจนถึงป่านนี้นี่เอง
“ชื่อสายไม่ใช่ตี๋ พี่เรียกผมดี ๆ สิวะ ผมไม่ชอบชื่อตี๋นะโว้ยยยยยยยย ฮือ ฮือ”
สาย สายอะไร สายสมร สายเสมอ สายสวาท ชื่อสายอะไรล่ะเว้ย ไม่บอกให้หมดแล้วกูจะรู้มั้ยเนี่ย แล้วแบบนี้พี่จะรู้มั้ยครับน้อง
“เอ้า ดิ้นเข้า ร้องไห้เข้าไป อยากมีผัวเหรอ เดี๋ยวปั๊ดจัดชุดใหญ่ให้เลยน้องสายสวาท เอามั้ย หรือจะเอา ถ้าไม่หยุดงี่เง่า พี่จัดให้เลยนะมึง”
ง่ะ หยุดแล้วจ้า แค่หน้าพี่ผมก็กลัวจนขี้หดตดหายแล้วพี่ งือ งือ อย่าทำสายเลย สายกลัวแย้ว
“เออ อยู่ให้มันดี ๆ มั่ง พูดง่าย ๆ ดี ๆ แบบนี้พี่ชอบ เป็นเมียพี่ต้องว่าง่าย รู้มั้ยจ๊ะ”
ฮะ อะไรนะ เป็นเมียพี่ต้องว่าง่าย ฮือ ฮือ แล้วพี่จะรับผิดชอบผมมั้ยง่ะ ถ้าผมมีผัวทั้งที่ยังเรียนไม่จบเดี๋ยวพ่อแม่ผมจะเสียใจ โทษฐานที่ชิงสุกก่อนห่ามนะพี่ พี่อย่าทำอย่างนี้กับผมเลยนะก๊าบ ผมขอร้อง
“อะไร มองหน้าทำไม เอ้า ตาโตเท่าไข่ห่านแล้วมึง เป็นเพื่อนไอ้วัชมานานยัง ทำไมไม่ค่อยเคยเห็นหน้า คิ้วขมวดแล้ว ทำหน้าอย่างกับหมางง งงอะไร กูถามดี ๆ นะไม่ได้ตะคอกเลยเนี่ย นี่ถือว่าใจดีแล้ว หรืออยากให้เล่นบทโหด ว่าไงหมางง ทำหน้าหมางงเข้าไป อยากงงเหรอจ๊า”
พูดไม่พูดเปล่า ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมก้มหน้าลงไปไถหน้าผากเข้ากับหน้าผากของสายใจแรง ๆ เล่นเอาคนถูกแกล้งถึงกับผงะและหันหน้าหนีด้วยความเจ็บ.......และ.........เขินซึ่งไม่น่าเกิดขึ้นได้ในสภาวะฉุกเฉินเยี่ยงนี้
“ตอนแรกว่าจะเอามึงเล่น ๆ”
แล้วตาที่โตเท่าไข่ห่านก็กลายเป็นตาไดโนเสาร์ หันหน้ากลับมามองคนที่ส่งยิ้มผ่านหนวดมาให้แล้วเริ่มดิ้นกระแด่ว กระแด่วเป็นแมวถูกน้ำร้อนลวกอีกครั้ง
“แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเพราะท่าทางเนื้อจะไม่ค่อยหวาน”
เฮ่ออออออออ โล่ง
“เลยเปลี่ยนใจถ่ายคลิปวีดีโอตอนน้องสายสวาทนอนแก้ผ้าเอาเก็บไว้ดูเล่นแล้วก็ทำเป็นคอนเล็คชั่นส่วนตัวเอาไว้ ว่าง ๆ ว่าจะเอาไปโพสเล่นทางเน็ตดู”
ตาเหลือก และหงายหลังตึง ด้วยความช็อค
“น้องสายสวาทจะได้มีคลิปวีดีโอเป็นของตัวเองและ......................”
ในขณะที่พี่ไอ้วัชยังคงพล่ามไปเรื่อยและฮาไม่เลิก สายใจก็เกิดอาการหน้ามืดวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม จนต้องสูดหายใจลึก ๆ หลาย ๆ รอบ
ฆ่ากูให้ตายเลยเถิดพี่น้อง
ทำไมต้องปล่อยให้มาเผชิญกับปิศาจแบบพี่ไอ้วัชแบบนี้ ชีวิตไม่เคยรันทด ก็จะได้รันทดนับตั้งแต่วินาทีนี้ โอวววววววว ชีวิตของสายใจ
ชีวิตที่แขวนไว้บนเส้นด้าย
ค่าจ้างมือปืนรับจ้างแพงมั้ย
ระหว่างจ้างมือปืนมายิงพี่ไอ้วัชกับกินยาตาย อันไหนมันคุ้มกว่ากัน
พ่อจ๋าแม่จ๋า กราบเท้าพ่อแม่ที่เคารพ สายคงต้องลาแต่เพียงเท่านี้
สายจะไปตามทางของสาย
ฮือ ฮือ ฮือ ชีวิตบัดซบจริง ๆ เลย
“แต่ถ้ายอมมาเป็นกิ๊กพี่ กิ๊กแปลว่าไม่จริงจัง ถ้ามาคบกันแบบไม่จริงจัง อันนั้นพี่อาจจะพิจารณายกโทษให้ น้องสายสมรมีความเห็นว่ายังไงบ้างจ๊ะ”
มันคงรันทดไม่พอ กูไปถูกตาต้องใจมึงตอนไหนฟระ ถึงได้ทำร้ายจิตใจของสายถึงขนาดนี้
พ่อแม่
สายเปลี่ยนใจแล้ว สายจะจ้างมือปืนมายิงพี่ไอ้วัชแน่ ๆ
สายสัญญา
TBC….
อ่านแล้วไม่เม้นท์ มีงอน เชอะๆๆๆๆ จะแช่งให้สวย ให้หล่อ ให้น่ารักน้อยลง
เขาล้อเล่นน๊า ทุกคนที่เข้ามาอ่าน สวย หล่อ น่ารัก ทั้งน้านนนนน
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
แหงะ...
ตกลงว่าได้กันป๊ะนะ
หรือว่าซื้งถุงยางมาทำงานเฉยๆ
:confuse:
-
โอ๋....... โอ๋.......อย่างอนนะคะ :man1:
ตามอ่านเสมอค่ะ
กำลังงงกับสองคนนี่.........มันอะไรกันแน่
+1 เป็นกำลังใจค่ะ o13
-
โธ่ นึกว่าจะเสร็จ o18
น้องสายใจ...คิดได้ไงว่าจะท้อง :freeze:
:haun5: แล้วจะได้เป็นกิ๊กกันจริงป่าวเนี้ย
มาต่อเร็วๆ นะคะ :L2:
-
มาแล้วๆ
:-[
-
Merry X'Mas
(http://www.free4up.com/out.php?i=11266_untitledhgkiy.JPG)
http://media.imeem.com/m/7gHP7RdGPA
-
แอบผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่....กัน o18
-
ขำ
ระบบความคิดของน้องสายใจ
ปอลอ ตามอ่านอยู่นะคะแต่บางทีก็ไม่ได้เม้นต์ เพราะโอกาส (เจ้านาย) ไม่เอื้ออำนวย :laugh:
-
รักใครชอบใครสักคนก็จีบมันดี ๆ ดิ
ทำไมต้องมอมยากันด้วย ห๊า...
ฮึ๊...อ่านแล้วมันน่า :z6: พี่ไอ้วัชนัก
ขอบคุณครับแนน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
วิ่งเข้ามากอดพี่แนน
:o12: คิดถึง
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
เข้ามาอ่านคับ
-
แนนแปะโป้งไว้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวจะมาตามอ่านให้ทันค่ะ :กอด1:
-
55555555+
นายเอกเรื่องนี้ฮาสุดๆ เลยอ่ะ..
วิธีหาทางเอาตัวรอดสุดยอดอ่ะ..
ช่างคิดได้ อิอิ..
ตกลงเป็นกิ๊กกันไปก่อนเหอะน้องสาย..
แล้วค่อยพัฒนาไปเป็นภรรยาถาวร โฮะๆๆๆๆ..
ส่วนคู่ พ่อฝรั่งกะน้องวาด จะเป็นไงหนอ..
จะได้สุขสมแต่เริ่มต้นเลยอ่ะเป่า..
ลุ้นๆๆ...
+1 ขอบคุณแนนค่ะ..
จุฟๆ
Merry Christmas ทุกท่านค่ะ
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/DSC_5010.jpg)
-
ว้าวๆๆ โผล่มา2ตอนเลย ขอบคุณมากครับ
-
ขำก๊ากทั้งคู่เลย
รั่วพอกัน
-
+1 ให้คุณแนน
:pig4: :pig4:
-
ขัดใจ ไม่ได้กันสักที
กร้ากกกกกกกกกกกก
-
^
^
จิ้มคุณพูห์ซะเลย อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
วิ่งเข้ามากอดพี่แนน
:o12: คิดถึง
แนนก็คิดถึงเอ็มเหมือนกัน :กอด1:
ไว้เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละแนนจะกลับไปหานะ
-
ชอบมากครับเรื่องนี้
พี่ไอ้วัช(ชื่อไรนะ ??) เถื่อนดีครับ 55
สายเองก็ใช่ย่อย ไหลลื่นจริงๆ
หาทางเอาตัวรอดได้แจ๋วมาก 55
ที่สุดอ่าครับ
นายวัชก็งงเข้ากระดูก จริงๆ
แต่เป็นไงล่ะครับ โดนนนน
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/z1.gif)
-
(http://i356.photobucket.com/albums/oo7/Bogiecoco/happy_new_year_10.gif)
:กอด1:น้องแนน
-
ยังไม่มา
รอต่อไป
คริคริ
-
:L2:สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน ปีใหม่นี้ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกันมากๆนะคะ คิดอะไรก็ขอให้สมความปราถนา ใครที่ยังไม่มีแฟน ปีนี้ก็ขอให้เจอคนที่ถูกใจนะคะ
(บอกตัวเองด้วยเหมือนกัน เง้อ เมื่อไหร่จะสอยตัวเองลงมาจากคานซะทีก็ไม่รู้ วุ้ยย ไอ้ที่มีก็ดันไม่ใช่ แล้วไอ้ที่ใช่ของฉ้านนมันหายไปไหน)
ตอน แผนของสายใจ
แง่ง แง่ง แม่งเอ้ย กูมันซวย ซวยซ้ำซากซ้ำซ้อนซ้ำรูปซ้ำรอยเดิม โอ้เย่ จะซวยไปถึงหนายยยยยยย
เสียงคร่ำครวญมาจากใครคนหนึ่งที่เดินวนไปวนมาในห้องของตัวเองหลังจากที่รอดพ้นอุ้งมือมารพี่ไอ้วัชมาได้
ตอนนี้แผนที่คิดมีอยู่เต็มหัว จากสมองขี้เลื่อยกลายเป็นสมองอัจฉริยะขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ
แผนฆ่าหั่นศพคงไม่สาแก่ใจ มันต้องเป็นแผนฆ่าแบบเหนือชั้นที่ไม่มีใครสามารถสืบได้ว่าคนลงมือเป็นใคร
แผนฆ่าปล้นเหนือเมฆของไอ้สายคนนี้มันต้องเด็ดสะระตี่เหนือกว่าต้นหญ้าบนภูเขา และจะไม่มีใครคาดถึง เพราะเข็มขัดสั้น หึ หึ หึ หึ
คิดไปร้อยแปดพันเก้า แต่ในความเป็นจริงยังทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเดินวนไปวนมารอบห้องตัวเองเหมือนหนูติดจั่น
ต้นเหตุมันมาจากไอ้ห่าวัชที่มันคิดจะขายกูให้พี่มัน
ต้องเอาคืนให้หายแค้น มึงทำให้ชีวิตหนุ่มโสดของกูต้องมีราคี งั้นมึงได้มีหวังเป็นเมียไอ้ฝรั่งนั่นแน่ คอยดูเหอะมึงไม่ได้ด้วยเล่ห์กูต้องหากลมาทำให้มึงมีราคียิ่งกว่ากูให้ได้ไอ้วัช
วะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮือ ฮือ แง แง แล้วจะทำยังไงดีล่ะโว้ยยยยยยยยย
ต่อมาก็ไอ้ลุงหนวดนั่น แค่คิดขนหัวกูก็ลุกแล้ว คนอะไรทำไมมันเหมือนมีปิศาจเข้าสิง พูดแต่ละที ชวนให้ฆ่าตัวตายชะมัด ทำอะไรก็ไม่ได้
ทำได้แค่พยักหน้าหงึกหงักตกปากรับคำไปก่อน
"มึงต้องเป็นกิ๊กกับกู"
โห ดูลุงหนวดมันพูดเด่ะ ค่าตัวก็ไม่มีให้ แถมยังไม่จริงจังอีกต่างหาก ถ้าจริงจังแบบจะเลี้ยงเป็นเมียเก็บก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มัน มัน แม่จ๋า ทำไมชีวิตสายถึงได้รันทดขนาดนี้
กลุ้มจะตายห่าแล้ว ไม่รู้วันใด จะได้เป็นพระเอกในคลิปที่มีตัวเองเป็นตัวเอก ทำไมกูซวยขนาดนี้ว้า
มึงนะมึงไอ้วัช เพราะมึงคนเดียวเลย เพราะมึงคนเดียว กูเครียดจะตายห่าแย้วนาเว้ยยยยยยยย น้ำลายยืดแล้วเนี่ย เดี๋ยวกูก็แกล้งปัญญาอ่อนซะเลยนี่
หนึ่งบวกหนึ่งได้ ฉี่ แย้ เย่ ฮุ้วววววววว กูจาบร้าแล้วเฟ้ยยยยยยยยยย
ในขณะที่สายใจกำลังใกล้บ้า คนอีกคนที่อยู่อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพมหานครกำลังนั่งขำ
มันตลกมากเลยนะไอ้เด็กเนี่ย ตอนแรกที่เจอกันครั้งแรกคิดว่าแม่งหน้าอย่างนี้น่ารักเกินไปหรือเปล่า
หน้าตามันน่ารักจนไม่อยากจะเชื่อว่าอย่างไอ้วัชมันจะมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้ได้
แอบมองอยู่พักใหญ่ตอนที่เดินมาหาน้ำกินในครัว ไม่ได้ตั้งใจจะออกมาจากห้องทั้งที่โปรเจคงานไม่มีความคืบหน้า
แต่แล้วก็มาเห็นไอ้ตี๋ตื่นตูมมันนั่งคุยอยู่กับน้องชายของตัวเอง ก็เลยยืนนิ่งมองอยู่พักใหญ่
ไม่ได้คิดว่าจะแกล้งอะไรมันหรอก แค่คิดว่าเห็นหน้ามันแล้วสิ่งแรกที่รู้สึกคือไอ้ตี๋นี่มันน่าขย้ำจริง ๆ อยากรู้ว่าไอ้เนื้อขาว ๆ หน้าขาว ๆ ที่ได้เห็น
เนื้อข้างในมันจะเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้มั้ย
แค่เล่น ๆ
ลองเชิงไอ้วัชไปนิดหน่อย ก็เห็นมีผลตอบรับที่ดี เค็มชิบหาย ขนาดเพื่อนตัวเองยังฟาดกำไรไปตั้งเพียบ กูพี่มึงนะเว้ย มึงมีคนให้ไถก็กูนี่ไงล่ะไอ้วัช
ไอ้โหดหน้าเหี้ยม นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และยังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนได้ชัดเจน
ร้องไห้เลย แหย่ไปนิดเดียว
กะว่าจะเล่น ๆด้วย ไม่ได้จริงจังเพราะดูไปดูมาไอ้ตี๋นี่มันก็น่าสนใจดีไม่น้อย ชื่ออะไรนะ
น้องสาย
สายใจ
แม่มันก็ช่างตั้งดีนะ เข้ากับลูกดี หน้าตื่น ๆ กระโตกกระตากโวยวายไปก่อนล่วงหน้า ยังไม่ทันได้ทำอะไรเล้ย
แค่หยอก ๆ แย้บ ๆ ไป ใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ น้อย ๆ มันก็ตามไม่ทันซะแล้ว
มาคิดดูอีกที ไอ้ตี๋นี่เนื้อมันท่าจะอร่อย หวานแบบไม่ชวนเลี่ยน เก็บไว้ก่อนแล้วค่อยเลาะกินทีละเล็กทีละน้อยดีกว่า
ท่าทางจะสอนง่ายซะด้วย ถึงมันจะดูเหมือนเด็กไม่เต็มบาทก็เถอะ แต่ท่าทางคงใช่ย่อยเหมือนกัน
หลังจากที่บังคับให้มันมากิ๊กด้วย ก็เห็นมันทำหน้าตกใจเหมือนเห็นตัวประหลาด
ส่งคลิปสุดเซ็กซี่ให้ดูเป็นขวัญตาไปแค่นิดเดียว แค่นั้นหน้ามันก็ซีดซะจนแทบไม่มีสีเลือด รีบตกปากรับคำแบบง่าย ๆ
ลูกแกะเอ้ย ช่วยไม่ได้แล้วแบบนี้ นึกว่าจะหนีรอดไปได้หรือไง
มือถือแก้วน้ำชาและจิบไปเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์ขณะที่ครุ่นคิดเรื่องที่ทำให้ต้องหัวเราะออกมา
สนุกเป็นบ้า
นาน ๆ ทีจะเจอของเล่นถูกใจ แบบนี้มันต้องเล่นด้วยให้คุ้ม
รอยยิ้มเหยียดยกขึ้นที่มุมปากพร้อมกับที่มือคว้าโทรศัพท์ที่มีสภาพเหมือนจะพังมิพังแหล่แต่มันยังสามารถโทรเข้าโทรออกได้
สุดยอดระบบที่ไม่มีใครสามารถพัฒนาได้อีกแล้ว
มือกระหน่ำกดหมายเลขโทรศัพท์พร้อมกับกรอกเสียงหวานจ๋อยเมื่อปลายสายรับสาย
"น้องสายจ๋า พี่เองนะจ๊า"
ชีวิตที่เคยสงบสุขกลายเป็นหม่นหมองในทันใด หลังจากรู้ตัวว่าถูกเพื่อนหักหลังและกลับไปนอนร้องไห้กระซิก กระซิกอยู่ที่บ้าน
เพียงเวลาไม่กี่วัน เสียงชวนสยองก็ตามมาหลอกหลอน
"................"
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก นอกจากการที่สายใจคว้าตุ๊กตาฟางปักหมุดขึ้นมาถือเอาไว้และกระหน่ำแทงเข็มหมุดลงไปไม่ยั้ง
มึงต้องตาย มึงต้องตาย จงตายซะเถิด จงตายซะเถิด
ท่องคาถาเอาไว้ในใจและพยายามตั้งสติก่อนสตาร์ท กรอกเสียงลงไปหลังจากระงับความโกรธเอาไว้ได้บ้างแล้ว
"ครับ"
สั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความ และนั่นยิ่งทำให้พี่ไอ้วัชแทบจะหัวเราะก๊ากออกมาด้วยความขำ
"กินข้าวเย็นกับพี่นะคร้าบ วันนี้เวรน้องสายนะ พอดี น้องกิ๊บเชอรี่น้องไวน์ น้องแอนน้องอัน น้องโบว์น้องขวัญพี่แคนเซิ่ลไปหมดแล้วเพื่อจะไปกับน้องสายไงจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
พูดซะไพเราะแต่มันหัวเราะฮาสนั่นซะขนาดนั้น กูไม่ใช่ตลกคาเฟ่นะเฟ้ย มันตั้งใจจะเยาะเย้ยกันชัด ๆ นี่หว่า แบบนี้
"ได้พี่ ผมก็เพิ่งแคนเซิ่ล น้องอั้ม น้องแอน น้องอุ้ม น้องออย น้องอีฟ น้องเอ๋เหมือนกันพี่ เพื่อจะได้ไปกินข้าวกับพี่นี่แหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ลืมไปชั่วขณะว่าอยู่ในระหว่างเป็นฝ่ายเสียเปรียบ กรอกเสียงลงไปและหัวเราะดังสนั่นโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองและผลที่ได้รับกลับมามันแสนจะเกินคาดหมาย
"ดีมาก เริ่มทำหน้าที่กิ๊กที่ดีแล้วนี่ ว่าแต่ไอ้รอยที่มันยังอยู่ที่สีข้างน่ะ มันจางไปบ้างหรือยังล่ะ โทษทีที่พี่กระหน่ำกัดไปแบบไม่ยั้ง คงเจ็บแย่ ยังไงก็อย่าไปให้สาว ๆ ที่ไหนเห็นล่ะ
เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ ส่วนสถานที่นัด เดี๋ยวจะโทรมาบอกอีกทีนะ เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีล่ะมึงไอ้ตี๋ตื่นตูมเอ้ย ถ้ามึงกล้าเบี้ยว อย่าหาว่าพี่เวย์ไม่เตือนนะจ๊ะ"
ปลายสายวางไปแล้ว พร้อมกับการที่สายใจยังคงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ เลิกชายเสื้อขึ้นดูที่สีข้างของตัวเองที่ยังเป็นรอยช้ำและยังไม่มีทีท่าว่าจะหาย
ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ตั้งใจว่าจะทำในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้วยิ่งอยากร้องไห้ เพราะความซวยของตัวเอง
"เหมียวอายพี่สายอ่ะ บร้าาาาาาาาาาา" น้องเหมียวยังทำหน้าเขิน ๆ อยู่เลยเมื่อวันก่อนตอนที่คว้ามากอดและก้มลงไปส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ กล่อมอยู่นานเป็นชาติกว่าน้องเหมียวจะยอมเปิดใจเผยกายให้เห็น
"นะเหมียวนะ นะครับ นะครับ นะครับ" แล้วน้องเหมียวก็พยักหน้าพร้อมกับตบป้าบเข้าให้ที่ไหล่ เจ็บโคตร ๆ ทำไมถึงได้มือหนักขนาดนี้วะ แต่ไม่เป็นไร สายทนด้ายยยยยยยย
"ไปบ้านพี่สายนะคะ" จ่ะ โอเคตามนั้น บ้านพี่ก็บ้านพี่จ่ะ
ยิ้มอย่างเริงรื่น สวรรค์เห็นอยู่รำไร ชีวิตกำลังจะสุขสันต์แฮปปี้เอนดิ้ง แต่มีอันต้องมาจบลงเพราะพี่ไอ้วัชเฮงซวยคนเดียว
หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน ด้วยความกลุ้ม กลุ้มจนต้องใช้เข็มกระหน่ำแทงตุ๊กตาปัญญาอ่อนอีกหลายครั้ง และเพียงเวลาไม่นาน ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมก็ยิ้มออกมาเมื่อคิดเรื่องดี ๆ ขึ้นมาได้
หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร๊าก กร้ากกกกกกกกกกกกก
กูรู้แล้ว ว่าจะทำยังไง กูรู้แล้ว หึ หึ หึ
ในที่สุด ในที่สุด ฟ้าก็มีตา ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างสายใจ ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา
ลุงหนวด ไอ้ลุงหนวด คราวนี้มึงเสร็จกูมั่งล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า โห่ ฮิ้วววววว
TBC......
หงอยย เรื่องนี้ของคุณเท็นคนอ่านน้อยจัง เบื่อกันแล้วเหรอคะทุกคนนน
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
^
^
พี่ยังไม่เบื่อนะคะน้องแนน
+1 เป็นกำลังใจให้น้าาาาาา
อร๊ายยยยยยย
น้องสาย คิดแผนรัยอีกล่ะ ระวังเหอะ
ลุงหนวด หรือตัวเองกันแน่จะเสร็จ อิอิ
-
:กอด1:
มาอ่านแว้วววจ้า
-
ตามล้างตามแก้แค้นแบบ ปัญญาอ่านหรือไง สายใจ เอ้ย....
เป็นกำลังใจให้นะครับ แนน อย่าพึ่งน้อยใจไปเลย +1 ให้นะครับ
-
เหอ ๆ น้องสายมีแผนอะไรเนี่ย
คุณแนนมาต่อไว ๆ นะครับ
-
ไม่เบื่อค่ะแนน
กำลังรอลุ้นว่าน้องสายมีแผนอะไรอีก :z13:
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
-
+1 ให้แนนนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เชื่อว่าคนน่ารักอย่างแนน จะต้องเจอคนที่ใช่แน่นอน
-
โอ้โอ๋
อย่าเพิ่งงอนนะจ๊ะ
แฟนคลับล้นหลามแบบนี้ น่าจะลงอีกสักตอนนะคร้าบบบบบ
-
พี่อ่านค่ะ
มาช้าหน่อยช่วงนี้ ออกงานตลอดเลย
อย่าน้อยใจไป
แต่ว่าเจ้าสายใจมันจะไปทำอะไรเขาได้
ฮา
+1 ไปแว้ววววววว
-
สายใจ เขาจะทำไรหน่ะ...?
ระวังไอ้หนวดมันด้วยเน้อ....
ขอบคุณครับแนน
-
มาอ่านนะคับ
-
เรื่องใหม่ ๆๆๆ
พึ่งได้มาอ่าน,,เดียวมาอ่านต่อนะคะ
+1 ให้แนนเหมือนเิดืมค๊ะ
-
ชื่อเวย์น่าจะหน้าเหมือนเวย์ ไทเทเนี่ยมเนอะ หน้าตาดีอะ 555+
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับแนน
-
นู๋สายใจจ๋า...
เจ้าจะทำอะไรติสตัวพ่อแบบพี่เวย์ได้ละนู๋..
เดะโดนตัวพ่อเอาคืนละจะทำไง..
แต่ถ้าจะทำอะไรเอาหนักๆนะนู๋...
เอาใจช่วย 555555+
เป็นกำลังใจให้แนนค่ะ..
-
นู๋สายจะทำอะไรไม่ยู้
แต่นู๋แนนอยากเล่นอีโมตัวนี้อ่ะ :z13:
เห็นแล้วมันกระแด่ววววววววววววว ดีชอบจัง
-
ไอ้เราก็นึกว่ามาต่อ
ชิส์
:o10:
-
:really2:มาอ่านต่อล่ะค่ะ ยังงงๆกะพี่เวย์อ่ะจะเอายังไงกะน้องสายเนี่ย แล้วทำไมน้องสายซื่อแบบนี้เนี่ย :sad11:
วัชช่างทำกับเพื่อนได้ :z6:
-
มาแล้วจ้า อัพต้อนรับวันใหม่
ตอน มากินข้าวสิ มากินข้าวสิ
น้องสายเห็นท่าจะมาสายแน่ ๆ เหลือมองนาฬิกาที่ข้อมือหลายครั้งก็เลยนึกออกว่าไอ้น้องสายสวาทขาดใจต้องมาสายแน่ ๆ เลยกดโทรศัพท์กระหน่ำตามจิกกบาลมันอย่างไม่ลดละ
แล้วก็ไม่เห็นมันจะรับสายตรงไหน
"แม่ง กวน เดี๋ยวปั๊ด ส่งของขวัญให้เลย" ไอ้หนุ่มหน้าโหด กำลังนั่งทำหน้าหงุดหงิดเซ็งจิต แล้วก็กดกระหน่ำโทรหาน้องสายใจอย่างไม่ย่อท้อ
เห็นว่าจะมารอก่อน ที่ไหนได้มันดันกะจะเบี้ยว เดี๋ยวเจอดีแน่เอ็ง แล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะเว้ย
"หวัดดีครับพี่ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ยครับ ผมขอโทษจริง ๆ ที่มาช้า แหม้พอดีน้องเอ๋ทำให้ผมเสียเวลาไปเยอะน่ะครับ เลยมาสายไปหน่อย พี่คงไม่ว่าผมนะครับ"
หึ หึ หึ สองชั่วโมง แค่สองชั่วโมงเอง ไม่สายเลย สองชั่วโมงแค่นั้น แค่ทำให้หงุดหงิด แต่ไม่เป็นไร ดีที่เอ็งโผล่แก้มใส ๆ หน้าขาว ๆ มาให้เห็น ไม่งั้น ตายแน่ไอ้ตี๋
"กินข้าวเด่ะ มาถึงมาพล่าม กินข้าวเสร็จแล้วจะได้ไปเข้าโรงแรมกัน"
ป๊าบ ก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้ แต่จะหัวคะมำพื้นเพราะคำพูดชวนเสียดแทงหัวใจของพี่ไอ้วัชนี่เอง เสียดใจสุด ๆ เห็นกูเป็นอะไรวะ มาชวนเข้าโรงแรม แม่ง ถ้าไม่ติดที่เสียเปรียบนะ
มือปืนที่จ้างไว้คงได้ทำหน้าที่ไปนานแล้ว หัวละเกือบหมื่น เดี๋ยวรอเก็บตังค์ได้ก่อนเหอะ มึงตายแน่ ไอ้หนวดเอ้ย
ว่าแต่เข้าโรงแรมไหนวะ ห้าดาวหรือเปล่า ถ้าไม่ห้าดาวไม่มีรูมเซอวิสตอนเช้าไม่ไปจริง ๆ นะเว้ย
"คือผมมีข้อต่อรองนะพี่ ผมคิดว่า ถ้ายังไงเรามาตกลงทำสัญญากันดีมั้ย แบบว่า คืองี้นะพี่นะ"
ยังไม่ทันอ้าปากและร่ายสุนทรพจน์ ไอ้หนวดหน้าโหดก็ยกมือห้าม แล้วก็โบกมือไปมาอยู่เหนือใบหน้า
ง่ะ อะไรอีกวะ นี่มาทำสนธิสัญญาเลยนะเว้ย ยังจะอะไรอีกเนี่ย
"กินก่อนแล้วค่อยคุย อย่าพล่ามมาก รำคาญ ไม่ชอบทำสัญญา เดี๋ยวเบื่อแล้วจะคืนให้เอง รูปไม่กี่ใบ แบล็คเมล์คนอื่นได้มากกว่านี้"
ห๊า แบล็คเมล์คนอื่นได้มากกว่านี้ กรูจะบ้า นี่มัน มัน มัน มันทำเป็นอาชีพเลยเหรอวะเนี่ย กรูล่ะทึ่งจริง ๆ มีเคล็ดลับยังไงเนี่ย อยากทำได้บ้างจัง บร้าชิบหาย
"พี่ทำไมทำแบบนี้กับผมวะ ผมไปทำอะไรให้พี่แค้นเคืองตอนไหน หน้าพี่ผมก็เพิ่งจะเคยเห็นตอนเข้าไปเอาซีดี ผมอยากรู้ทำไมถึงได้ต้องหาเรื่องผมด้วย"
พูดออกไปตรง ๆ แล้วก็หน้างอง้ำ เครียด แต่ไม่รู้จะทำยังไง กะว่าจะมาทำสนธิสัญญาด้วย แล้วหลอกเอาลายเซ็นต์ซะหน่อย ที่ไหนได้ ไม่ยอมทำสัญญาซะงั้น
แล้วไอ้ที่ไปร่างสัญญามานี่ เสียไปตั้งหลายพัน จะไม่ได้ใช้เลยหรือไงวะเนี่ย ไม่ไหว ไม่ไหว เดี๋ยวไม่คุ้มยังไงต้องเอาลายเซ็นต์มาให้ได้
"กูชอบหน้ามึง หน้ามึงถูกสเป็ค มีอะไรมั้ย อยากให้เลิกยุ่งด้วยไปผ่าหน้าสิ หรือไม่ก็เอามีดกรีดหน้าซะ จะได้เลิกยุ่งด้วย"
โห ดูคำตอบมัน ไร้เหตุผลสิ้นดี กูว่าไอ้วัชเป็นมนุษย์ไร้เหตุผลในการหาเงินแล้วนะ นี่พี่มันหนักกว่าอีกสิบเท่าเลยนะเนี่ย ตระกูลนี้เป็นบ้ากันไปหมดแล้วแน่ ๆ เลย
"แค่เนี้ยะเหรอพี่ แค่หน้าผมเนี่ยนะ"
เออ ใช่ แค่นั้นแหละ ถามทำไมวะ ไม่ชอบหน้าจะให้ชอบอะไร ถามแปลก ๆ เจ้าปัญหาจริงนะมึง
"หรือจะให้ชอบอย่างอื่นด้วย"
ไม่ต้องล่ะ แค่นี้ก็แย่แล้ว แค่หน้าเนี่ยนะ โห่ กูมีดีแค่หน้าแค่เนี้ยเหรอวะ อยากจะบร้า
หลังจากหน้างอ กลายเป็นหน้าง้ำ เลื่อนขั้นจากหน้าง้ำกลายเป็นหน้างี่เง่าตามลำดับ และท้ายที่สุด เข้าสู่สภาวะ หน้าบูด
"อยากรู้จริงเปล่า"
ฮะ ถามว่าอะไรนะ ไม่ทันฟัง อยากรู้อะไร อยากรู้อะไรเหรอ เง้อ อยาก อยาก อยากรู้
สายใจพยักหน้าหงึกหงัก แล้วก็ทำตาโตจ้องหน้าของคนที่นั่งทำหน้าโหดใส่ สายตาบ่งบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นกำลังครอบงำจิตใจอยู่จนไม่มีอะไรปกปิดได้
"ขอมือหน่อย"
ได้ยินว่าให้ยื่นมือไปหา ก็จัดการยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย
"เดี๋ยวจะร่อนจานไปทางโน้น ไปเก็บมา"
ครับพ้มเจ้านาย จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก กรูม่ายช่ายหมานะเฟ้ย เล่นอะไรเนี่ย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า .... เดี๋ยวจะไปแล้ว กินข้าวอยู่นี่แหละอย่าให้เหลือนะมึง เดี๋ยวมารับกลับบ้าน อย่าคิดหนี กินให้หมดแล้วเดี๋ยวมารับ"
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย อะไรเนี่ย แล้วสนธิสัญญาอ่ะ สนธิสัญญายังไม่ทันได้ร่ายเลยนะ จะมาพรีเซ้นจ์สนธิสัญญานะเนี่ย เดี๋ยว ๆ
อ้าปากค้าง และเตรียมจะลุกขึ้นวิ่งตาม ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมตัวโตที่เดินลิ่ว ๆ ออกจากร้าน พี่ท่านไม่พูดพล่ามทำเพลง เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
จะก้าวขาเดินตาม ก็ไม่ทัน เพราะอาหารถูกนำมาเสริฟเรียบร้อยแล้ว ของฟรีคงไม่มีในโลก สั่งมาแล้วแถมฟรีอีกด้วย อาหารน่ากินทั้งนั้น จะรีบร้อนไปไยก็ใช่ที่
หิวจะตายห่า
ขืนชิ่งตามไป คงไม่ได้กินข้าวฟรีแน่ ๆ
"อ่ะ ครับ ๆ คือว่าผม" กำลังงง ว่าจะหยิ่งด้วยการไม่กิน หรือกินเข้าไปเลย เพราะไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ก็พอดีกับแม่สาวเสริฟคนงามยิ้มหวานหยดแล้วรีบพูดอย่างไม่รอช้า
"อาหารชุดสุดพิเศษค่ะ อันนี้เป็นหอยนางรมแช่แข็งนะคะ แล้วก็อันนี้เป็นรังนกตุ๋นยาจีน แล้วก็น้ำซุปผสมโสมค่ะและนี่เป็น......................."
สาวเสริฟร่ายไปไม่มีหยุด แต่สายใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
โห่ ของแพง ไม่กินไม่ได้แล้ว ก๊าก ก๊าก ไม่กินก็โง่ดิ หุ หุ หุ ของฟรี พรีเซ้นจ์เอาไว้ทีหลัง สมองแล่นก่อนเดี๋ยวอย่างอื่นค่อยตามมา ฮ่า ฮ่า สายใจฉลาดมาก ทำไมกูฉลาดอย่างนี้ว้า
ยกช้อนขึ้นและตักซดอย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางอาหารชุดสุดพิเศษที่ถูกปรุงมาโดยเฉพาะ โดยไม่ได้เอะใจเลยสักนิด ว่าของที่กิน กินไปเพื่ออะไร
สาวน้อยเดินจากไปแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อหันกลับมามองสายใจที่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง
"อายุก็เพิ่งแค่นี้เอง ไม่น่าต้องกินขนาดนี้เลย หรือว่าคนสมัยนี้ไอ้อย่างนั้นมันเสื่อมเร็ว หน้าตาก็ดีไม่น่าเลยจริง ๆ เฮ่อ เสียดาย"
สาวเสริฟคนสวยเดินจากไปแล้ว แต่สายใจยังคงมุ่งมั่นกินต่อไปไม่มีหยุด โดยไม่รู้ถึงประสิทธิภาพของอาหารที่กิน ว่ามีฤทธิ์ร้ายเหลือขนาดไหน
"ร้อน ทำไมมันร้อนงี้วะ แอร์ก็เปิด ทำไมถึงได้ร้อน ไม่เป็นไรช่างมัน กินต่อดีกว่า พี่ไอ้วัชนี่สงสัยจะผีเข้าถึงได้ใจดีขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เสร็จโจรสายใจอะดิวะแบบนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
สายใจหัวเราะเริงร่าเบิกบานสุดขีด
แต่พี่ไอ้วัชเบิกบานเริงร่ายิ่งกว่า เมื่อหันกลับไปมองคนในร้านอีกครั้ง ก่อนที่รอยยิ้มจะจุดขึ้นที่มุมปากและหัวเราะอย่างนึกสนุก
"ไม่ได้บังคับนา นี่เอาใจสุดฤทธิ์แล้ว คนอื่นไม่ได้ถึงขนาดนี้นะ เอ็งนี่รายแรกเลยไอ้ตี๋เอ้ย ว่าแต่ลงทุนไปคราวนี้จะคุ้มมั้ยวะ อยากจะรู้จริง ๆ ว่าที่ลงทุนไปจะคุ้มหรือเปล่าเดี๋ยวคงได้รู้กัน"
TBC...
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทันป๊ะแนนม้ายยยยยย
พี่ไอ้วัชกะลังวางยาว้อยยยยยยยยย
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:serius2: :serius2:อ๊ากกกกกกกกกกกน้องสายจะรอดไหมอ่ะ :serius2: :serius2:
-
แหะๆ ๆๆ
พึ่งตามทัน
เอ่อ บำรุงซะขนาดนั้น สายใจจารอดมั้ยนั้น
เอิ๊กๆๆ ๆ
-
พี่ไอ้วัช
ร้ายจริงๆ
ฮ่าาา
-
เหอะๆ...
เล่นของบำรุงขนานหนักเลย
+1 ให้พี่แนนอีกเช่นเคย
o13
-
ทำไมน๊อ...?
น้องสายถึงได้เห็นแก่ของกินขนาดนั้น
พี่เวย์นี่ก็เจ้าแผนการเหลือร้าย
ขอบคุณครับแนน
+1 ให้คร๊าบบบบ
-
ไอ้พี่วัชจงใจปลุกเซ็กส์ด้วยอาหารเลยนะเนี่ย
รอลุ้นจ๊ะ :z13:
-
o_O"
เกิดอะไรขึ้น...
-
พี่ไอ้วัชตั้งใจขนาดนี้
ครั้งนี้น้องสายจะรอดมั๊ยนี่ :z10:
+1 ให้แนนค่ะ
-
โห พยายามน่าดูเลยอ่ะ :haun4:
-
ขอตอนต่อไปเลยได้มั้ยอ่า
อยากรู้ผลลัพธ์ของอาหารที่กินเข้าไปอ่ะ หุ หุ :impress2: :impress2:
-
มาอ่านคับ
-
น้องสายใจของเราจะโดนเผด็จศึกแล้วใช่ไหม o18
-
โว๊ะ...
น้องสายเจอบำรุงเข้าไปขนาดนี้...
พี่เวย์คงไม่ยั้งมือซะละม้างงง..
กิส กิส กิ๊สสสสสสสสสส...
5555+
รออ่านตอนต่อไป..
+1 รักแนนเสมอค่ะ..
จุฟๆ
-
ตอน กูจาอ้วก
“เฮ้ย เป็นไรเนี่ย เฮ้ยตี๋เอ้ย ไอ้ตี๋ เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย” เสียงโหวกเหวกโวยวายอะไรสายใจไม่ทันได้ยิน รู้ก็แต่ตอนนี้ตัวเองกำลังโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ในห้องน้ำ
โดยมีจอมมารพี่ไอ้วัชเป็นคนลูบหลังให้และแหกปากโวยวาย พูดออกมาแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
เอ๊ะ เป็นมนุษย์หรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าหูอื้อตาลาย มองอะไรไม่เห็น สุดท้ายเลยต้องทรุดนั่งกับพื้น แล้วก็เอนหลังพิงกับผนังห้องน้ำเอาไว้ เพราะถ้าลงไปนอนบนพื้น จะดูไม่สุภาพ ไม่เหมาะและไม่ควร
“เฮ้ย ได้ยินมั้ย เฮ้ย ตี๋ ได้ยินมั้ยวะ” พี่ไอ้วัชยังคงแหกปากโวยวายเรียกต่อไป หลังจากที่มีความมุ่งมั่นและความมั่นใจในการพาน้องสายใจไปสวีทวิ้ดวิ้ว ตอนมามันก็สภาพดี ๆ นั่งไปไม่ถึงสิบวินาทีอยู่ดี ๆ มันก็หมดสภาพหลังจากเข้าห้องน้ำไปยืนอ้วกอย่างเอาเป็นเอาตายและสุดท้ายก็ลงไปนั่งอยู่กับพื้น
ถามอะไรไปก็ตอบไม่ได้ พูดอะไรไปก็ดูเหมือนจะไม่รับรู้
“ผมลืมไปว่าผมแพ้หอยนางรม นึกว่าหายแล้ว ผมจะตายมั้ยพี่ ฮือ ฮือ”
ได้ยินน้องสายใจคร่ำครวญชวนเวทนาแล้วก็ได้แต่นั่งแหง่วอยู่ตรงหน้าของคนที่เหมือนจะหมดเรี่ยวหมดแรง
ไม่รู้จะกลุ้มใจที่ไอ้ตี๋นี่แพ้หอยนางรม หรือจะกลุ้มใจที่เสียเงินค่าหอยนางรมแล้วไม่ได้ประโยชน์กันแน่
เพราะดูแล้วสภาพแบบนี้ จะกิ๊ดกิ๊วด้วย ก็คงไม่ไหว
เลยได้แต่ทำหน้ากลุ้มเหมือนแบกโลกเอาไว้และส่ายหัวด้วยความเซ็ง
“ไหวมั้ยวะ ไปนอนพักได้มั้ย เสียเงินไปเยอะแล้วนะเว้ย กูหนอกู”
ได้ยินเสียงพี่ไอ้วัชบ่นพึมพำแล้วน้องสายใจก็ได้แต่ทำหน้ามู่ทู้ ก่อนจะลุกขึ้นไปยืนโก่งคออ้วกอีกรอบที่ล้านแปด โดยมีพี่ไอ้วัชคอยดูแลเทคแคร์ด้วยความห่วงใยอย่างจำใจ
“พี่ อ้วกกกกกกกก อ่อก แอ่ก”
กำลังจะอ้าปากพูดก็พอดีกับกระเพาะบีบรัดอย่างแรงจนอาหารที่กินเข้าไปพุ่งทะยานออกมาจากลำคอ ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ควักยาดมมาดมด้วยความกลัดกลุ้มเป็นยิ่งนัก
และนั่นก็คือสิ่งที่พี่ไอ้วัชทำ
ควักยาดมออกมาดมด้วยความเครียด เพราะน้องสายใจอ้วก แล้วอยากจะอ้วกตามไปด้วย
สุดท้ายเลยได้แต่นั่งมองสายใจที่นั่งแหง่วอยู่บนพื้นห้องน้ำ ส่วนตัวเองปลีกตัวไปนั่งอยู่บนชักโครกแทน เพราะไม่รู้จะไปนั่งที่ไหนดี โลเกชั่นนี้จึงยิ่งกว่าทั้งเหมาะและทั้งควร
“หายยัง”
ถามออกไปด้วยความเซ็ง แล้วก็เห็นสายใจพยักหน้าสองสามครั้งและลงไปนั่งอยู่บนพื้นที่เก่าเวลาเดิม
“เอายาดมข้าไปดมก่อนเอามั้ย”
บ้าเหรอคร้าบพี่น้อง ยาดม ที่มีเจ้าของไม่ควรจะไปขอหยิบยืมเป็นเด็ดขาด แต่ถ้าหากเป็นส่วนที่เป็นยาหม่องน้ำก็คงพอไหว
“ขอเป็นน้ำ ๆ แล้วกันพี่”
ช่างเป็นบทสนทนาชวนวาบหวามหัวใจยิ่งนัก ไม่รู้ว่าหัวใจใครแต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่หัวใจของทั้งพี่ไอ้วัชและสายใจเป็นแน่แท้
“จะนอนนี่หรือกลับบ้านวะ ไม่มีอารมณ์อย่างว่าแล้ว เห็นสภาพแบบนี้แล้วเซ็ง”
พี่ไอ้วัชเป็นมนุษย์ที่ไม่เคยคิดก่อนพูด พอ ๆ กับการที่สายใจเป็นมนุษย์ที่ไม่เคยสนใจคำพูดของคนแล้วเก็บเอามาคิด ถ้าไม่ทั้งบ้าและประสาทรวมกัน คงไม่ถูกพี่ไอ้วัชลากเข้าโรงแรมง่ายๆ
แต่เหตุผลของสายใจที่ยอมเข้ามา คือเพื่อหาโลเกชั่นใหม่ ๆ ในการทำเรื่องสวีดวีดวิ้วกับคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นแฟนเท่านั้น แล้วก็กะจะชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่การณ์กลับไม่เป็นไปอย่างที่คิดแต่ประการใด กลายเป็นชายหนุ่มสองคนที่มานั่งด้วยกันอยู่ในห้องน้ำ ฝ่ายหนึ่งเซ็ง และอีกฝ่ายหนึ่งหมดความรู้สึกร้อนเร่าไปเสียแล้ว
“ทำไมพี่ชอบหน้าผมอ่ะ”
“หน้าเหมือนหมาตัวที่เคยเลี้ยง หน้ามันงี้แหละ โง่เง่าปัญญานิ่มเหมือนกันเป๊ะเลย นี่แหละใช่เลยที่เคยตามหามานานแสนนาน”
แป่ววววววววววววววววว
เป็นคำตอบที่ทำให้สายใจรู้สึกภาคภูมิใจในชีวิตที่ได้เกิดมาแล้วหน้าเหมือนหมาที่พี่ไอ้วัชเลี้ยงเอาไว้
“พี่ก็หน้าเหมือนหมาบ้านผมเหมือนกันเลย ฮ่า ฮ่า อ่อก แอ่ก จาอ้วกอีกแล้วววววว”
ว่าแล้วสายใจก็จัดการพยุงร่างกายของตัวเองขึ้นยืน โดยมีใครอีกคนรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว และเดินมานอนแผ่หราอยู่บนเตียง กางแขนกางขายึดพื้นที่เอาไว้ทั้งหมด และเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าประตูห้องน้ำเป็นพัก ๆ
“เฮ้ย ถ้าใกล้จะตายแล้วเรียกนะเว้ย จะนอนแล้ว เอ็งใกล้ตายแล้วเรียกนะเว้ยไอ้ตี๋”
ไม่ได้สนใจไยดีว่าสายใจจะเป็นยังไง พลิกตัวนอนตะแคงข้างแล้วจัดการลากผ้าห่มมาคลุมร่างกายของตัวเองและหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
จากการที่ต้องเดินทางตะลอน ๆ ไปพรีเซ็นจ์โปรเจคและคิดแผนการณ์สะบึ้มน้องสายใจ
ภายในเวลาห้าสิบวินาที เมื่อหัวถึงหมอน แกะยังไม่ทันกระโดดข้ามรั้ว พี่ไอ้วัชก็หลับสนิทเป็นตายชนิดไม่กลัวตาย จากการถูกลอบทำร้ายจากข้าศึกที่ยังคงโก่งคออ้วกไม่เลิกอยู่ในห้องน้ำ
โอยยยยยยยยยย กูจะตายมั้ยเนี่ย นี่จะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ห้องน้ำใช่มั้ยเนี่ย
ตายแน่แล้วแบบนี้
ได้แต่โอดครวญและดมยาหม่องน้ำเป็นพัก ๆ เพื่อให้อาการคลื่นเหียนวิงเวียนบรรเทาลงบ้าง
ตกอยู่ในสภาพนั้นเป็นนาน นานสองนานและสามนานสี่นานตามมา เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีเรี่ยวแรงเลยต้องตะเกียกตะกายเดินไปค้นหาผ้าขนหนูที่วางเอาไว้นอกห้องน้ำ สายตาเหลือบไปเห็นซากศพที่หลับสนิทอยู่บนเตียงแล้วก็ได้แต่นิ่งมองอยู่อย่างนั้น แต่สมองยังไม่หยุดคิด
แผนแรก ฆ่าหั่นศพหั่นซะ ให้มันหายไปจากโลกนี้ แต่ว่ากูไม่ได้เรียนหมอมาไม่มีฝีมือในการหั่น แต่เคยหั่นหมูที่บ้านเพื่อทำผัดกระเพรา มันจะเหมือนการหั่นหมูมั้ยวะ แต่ถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้เป็นคดีใหญ่ตอนเก็บชิ้นเนื้ออีกมันจะดูทุลักทะเลในการชี้เศษเนื้อ ไม่ไหว ไม่ไหว มันดูลำบากเกินไป
แผนสอง ฆ่ารัดคอ แบบนี้น่าสน ว่าแต่ผ้าขนหนูในมือนี่จะทำให้พี่ไอ้วัชตายได้ทันใจมั้ยวะ
แต่มาด้วยกันถ้ามีคนสงสัยขึ้นมากล้องวงจรปิดคงทำให้ไม่สามารถจะหาเหตุผลมาหักล้างได้
หรือว่าจะเป็น.......
ยืนครุ่นคิดอยู่นานแล้วก็เพิ่งสำนึกได้ว่าร่างกายตัวเองมันเหม็นอ้วกขนาดไหน ดึงชายเสื้อขึ้นมาดมแล้วแทบอยากอ้วกอีกรอบ
อาบน้ำก่อนแล้วค่อยคิด เหม็นชิบหาย เวรเอ้ยย ทำไมกูถึงได้แพ้หอยนางรมย์ด้วยวะ
ทำไมสายต้องแพ้ของแพงด้วย ทำไม ทำไมวะ ทำมายยยยยยยยยยยยยย
เสียดายของหมดเล้ย อือ ฮือ
ผ้าขนหนูถูกนำมาพันเอาไว้ที่เอว กระดุมเสื้อเม็ดแรกถูกปลดออก ก่อนจะตามมาด้วยเม็ดที่เหลือ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย จนมาถึงปราการด่านสุดท้ายของท่านชาย
กางเกงในถูกรูดลงมาเป็นเลขแปดที่แสนจะเป็นศิลปะ ก่อนที่น้องสายใจคนงามจะก้มหน้าก้มตาสะบัดให้พ้นทาง
ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ลุ่มหลงยิ่งนักสำหรับพี่ไอ้วัช ที่พลิกกายหันกลับมาและปรือตาตื่นขึ้นมองคนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ตาหรี่ ๆ กลายเป็นตาโตเท่าไข่ห่าน เบิกตากว้าง และจ้องอย่างเอาเป็นเป็นเอาตาย
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยย นี่ว่าจะไม่จะไม่แล้วนะ
อู้ววววววววววว สูดย้อดดดดดดดดด จอร์จและซาร่าห์ นี่มันสุดยอดความคลาสสิคแล้วนะเนี่ย
ไอ้ตี๋นี่มัน................แหม้..........เห็นทีจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ซะแล้ว ค่าอาหารไม่นับ แต่จ่ายค่าโรงแรมไปคงคุ้มกันงานนี้แหละว้า
TBC…..
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
:กอด1:
แล้วไงต่อน้า
-
“ทำไมพี่ชอบหน้าผมอ่ะ”
“หน้าเหมือนหมาตัวที่เคยเลี้ยง หน้ามันงี้แหละ โง่เง่าปัญญานิ่มเหมือนกันเป๊ะเลย นี่แหละใช่เลยที่เคยตามหามานานแสนนาน”
ใครมาบอกชอบแบบนี้ตรูควรจะดีใจดีมะวะ
555+
พี่วัชๆ ปล้ำเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
+1 นานาค่า
-
ถ้ามีคนมาบอกว่าชอบหน้าเราอย่างนี้ >> ตบเลยดีกว่า :z3: 555+
ตอนต่อไปลุ้นให้ปล้ำเลยค๊ะอิอิ
รออ่านตอนต่อไปเน้ออ
+1ให้จ้าาาาา
-
ฮาอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
สู้ๆค่ะคุณแนน :L1:
-
+1 กับความติงต๊องของคู่นี้
เพิ่งรู้ว่าชอบเพราะหน้าเหมือนหมาที่เคยเลี้ยง
โถ น้องสายใจของพี่ :z2:
-
+1 ให้แนนจ้า
คุณพี่ ใจคอจะหื่นแม้กระทั่งคนป่วยเลยเหรอ
สงสารตี่หน่อยเหอะ
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ ตามมาพร้อมปรัชญาช่างกล ชอบมากๆ ทุกเรื่องเลยคร้า
:-[
เป็นกำลังใจให้ นะคะ สู้ๆ
ปล ชอบพี่วัช หื่นได้ใจไปเลย อิอิ :z1:
-
ไอ้ที่จะไม่ ก็เลยไม่ได้แล้ว มันอะไรกัน
มารอตอนต่อไป ว่าไอ้ตี๋จะรอดไหม ( คิดว่าไม่ ) :z2:
+1 ให้แนน นะครับ คิดถึงนะครับ ไม่ได้เข้ามา 5 วัน
งานเยอะ มากมายตั้งแต่ปีใหม่ ง่วงแล้วละ ไปนะครับ แนนคนสวย
-
เหอะๆ...
สงสารนายเอกชอบกลเรื่องนี้
o22
-
:z13:
รอตอนหน้า ลัลล้า
-
อยากอ่านตอนต่อไปมากเลยครับแนน 5555+
-
:sad4: หนีจากบอยมาอ่าน ที่นี่ สุดท้าย
โดนนู่แนนทิ้งให้ค้างอยู่ดี นี่แน่ะจิ้มซะเลย
:z13:
:z13:
:z13:
ป.ล.ลืมตัว+1ไปที่บอยละตะกี้กดอีก กดมะได้ อายจัง :o8:
-
^
^
จิ้มคืนนน อิอิ
อ่านสามตอนรวด
แต่ยังไม่จุใจเลยอ่ะ
ขออีกเยอะๆน๊าพี่แอน
ปอลอ เดียร์น่าร๊ากกกกกกก :-[
อ้ะๆๆ ว่าแล้วทำไมวันนี้มะอัพ แอบมาวิ่งเล่นอยู่นี่เอง จับได้แล้วๆ กลับบ้านด่วนเลยนะนู๋แนน :a11: :เฮ้อ:
ป.ล.+1 :pig4: เดียร์น่ารักยกกำลัง3
อ๋อยยย โดนthe_pooh9 จับได้ซะแล้วว แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอแนนวิ่งเล่นแป๊บน๊า เด๋วมาต่อให้น๊า
-
^
^
^
ตามมาจิ้มแนนอีกที..
+1 เพิ่มความรักยกกำลัง 2
น้องสายใจเอ๋ยย...
ดันแพ้หอยนางรม..
ไอเรารึ ลุ้นว่าจะถูกจับนู่นนี่นั่น ทำนั่นโน่นนี่ บลาๆ รึป่าว..
อ้วกซะฮาเลย 555+
แล้วตอนนี้จะทำยังไง..
พี่เวย์ดันตื่นมาเห็นฉากอาบน้ำน้องนู๋สายซะแล้ว...
อยากให้พี่แกหมาหยอกไก่ไปอีกหน่อย..
ให้มีใจแล้วค่อยจู๋จี๋..
หึหึหึ..
-
^
^
จิ้มมัสส
^
^
^
ตามมาจิ้มแนนอีกที..
+1 เพิ่มความรักยกกำลัง 2
น้องสายใจเอ๋ยย...
ดันแพ้หอยนางรม..
ไอเรารึ ลุ้นว่าจะถูกจับนู่นนี่นั่น ทำนั่นโน่นนี่ บลาๆ รึป่าว..อ้วกซะฮาเลย 555+
แล้วตอนนี้จะทำยังไง..
พี่เวย์ดันตื่นมาเห็นฉากอาบน้ำน้องนู๋สายซะแล้ว...
อยากให้พี่แกหมาหยอกไก่ไปอีกหน่อย..
ให้มีใจแล้วค่อยจู๋จี๋..
หึหึหึ..
มัสหื่นนนนนนนนอ่ะ แอบจิ้นไปถึงไหนแย้วว กลับมาก่อนนน
มันยังไม่....
คิดถึงมัสจัง ขอแนนกอดทีน๊า
-
อิอิ ตามมาอ่านเรื่องนี้แย้วว
ฮามากไอตอนค้ากำไรเป็นทอดๆเนี่ย
แต่ตอนนี้ก็หวังลึกๆว่าพี่เวย์จะถอนทุนบ้างนะ ><
ก็น้องสายน่ารักน่าค้ากำไรเกินควร ฮ่า ๆๆๆ
แล้ววัชหล่าาา จะเป็นสินค้าโอทอปส่งออกยัง
+1 ให้พี่แนนนะคะ หุหุ เรื่องนี้หนุกหนานน
-
มะมาอัพหรอ งั้นเค้าวิ่งเล่นรอก็ด้ะ :oni1:
อุ๊ยส์สะดุด +1 จิงๆกะกักไว้นะเนี่ย
ก็แนนมะยอมมานี่นา ชิส์ :a14:ดันสะดุดซะได้
รอนะตะเอง รอ ร้อ รอ
-
เง้อ ค้างได้อีกนะครับคุณแนน :m25:
-
:serius2: ค้างอ่ะ น้องสายแพ้หอยนางรม :laugh: พี่ไอ้วัชแห้วเลย อ๊ะแต่ไม่แน่ รอต่อไป o18
-
อ๊าก ชอบอ่ะ
ปล้ำโลดพี่เวย์
อ่านไปเกือบลืมชื่อพี่ไอ้วัชแล้วมั้ยละ
ว่าแต่ วัชกะแดเนียลเป็นไงบ้างอ่ะ
-
บรึ๋ยยยย อากาศหนาว ดูแลตัวเองกันด้วย ระวังจะไม่สบายกันนะคะ :กอด1:
ตอน มาหัวเราะกันเถอะ
ครายก็ด้ายยยยยยยยยยย ช่วยกรูด้วยยยยยยยยยยยยยยยย คราวนี้ตายห่าแน่ ตายอย่างเดียวเลย ใครก็ได้ครับช่วยผมด้วย ถ้าไม่มีใครช่วย ชีวิตผมคงแย่แน่แล้วงานนี้ แค่ที่เป็นอยู่ก็แย่พอแล้ว อย่าให้มันต้องแย่ไปกว่านี้อีกเลย
เป็นเสียงโอดครวญจากน้องสายใจที่ยืนนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว ด้วยสภาพชวนสยิวกิ้ว โดยที่เจ้าตัวเองไม่ได้รู้เลยว่าสภาพแบบนี้มันช่างสุดยอดเพอร์เฟคแมนสำหรับพี่ไอ้วัชเหลือหลาย
ใบหน้าขาว ๆ ซีดเผือด ปากที่อ้าค้างเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูด มือไม้สั่น รีบคว้าปมผ้าขนหนูเอาไว้แน่น และมองหาอุปกรณ์ทุ่นแรงที่อยู่ใกล้มือมากที่สุดที่พอจะช่วยได้
ท่าทางลนลานเหมือนหนูกลัวแมวแบบนั้น เป็นสภาพที่เซ็กซี่ และน่ารักสุดยอดสำหรับพี่ไอ้วัชยิ่งนัก
คนหลับที่เคยตาหรี่ กลายเป็นเบิ่งตากว้าง และกระโดดผลึงลุกขึ้นจากเตียง ลุกขึ้นมาได้ก็จ้องหน้าน้องสายใจอย่างชนิดที่ว่า มองยังไงก็รู้ว่าไอ้นี่แม่งหื่น ทั้งใบหน้าทั้งสายตา มีตัวอักษรตัวใหญ่เท่าหม้อแกงแปะอยู่กลางหน้าผากว่า กูกะลังหื่น
คนที่ว่าแน่ ยังต้องวิ่งร้อยหลา และยิ่งเป็นสายใจผู้เคยพิชิตตำแหน่งนักวิ่งสี่คูณร้อยมาแล้วก็เห็นทีจะไม่มีทางปล่อยให้ตำแหน่งอันทรงเกียรติที่เคยการันตีต้องมัวหมอง
อยู่ม่ายยยยยยยยยยด้ายแล้วแบบนี้ หนีดีกว่ากรู
“เฮ้ย ไหนว่าอ้วกจนหมดแรง นี่อาร้ายยยยยยย ลุกขึ้นมาแก้ผ้าโชว์ อยากโดนเหรอน้อง”
พูดอะไรของมันวะ พี่ไอ้วัชนี่มันท่าจะประสาทกลับ อยากโดนอาราย ไม่เห็นเหรอว่ากลัวจะตายห่าแล้วเนี่ย
เสียบรรยากาศความกลัวหมด ไม่ได้รู้เรื่องเลยหรือไงวะ คนอุตส่าห์กะลังลุ้น เสียเซ้วหมดเล้ย
“เห็นหน้าพี่แล้วผมว่าจะอ้วกอีกรอบ แต่ไม่ไหวแล้วขืนอ้วกอีกคงตายห่ากันพอดี”
ปากดีนะน้อง แหม้ สภาพแบบนี้ จะยั่วกันก็ไม่บอก ทำให้เซ็งไปพักใหญ่ แต่ตอนนี้ไม่เซ็งแล้ว
ดูหน้าขาว ๆ ปากแดง ๆ ของไอ้ตี๋ตื่นตูมแล้วมันยิ่งเจริญหูเจริญตา สู้ดดดดดดยอดมาก ๆ
“เอาไง จะเอาแบบสุขมาก หรือแบบเกรียม ๆ หรือแบบมีเดี้ยม”
กรูม่ายช่ายสเต็กเนื้อสันจะได้มีให้เลือกหลายแบบ ไอ้หนวดนี่มันคิดยังไงของมันกันแน่วะ
“เฮ้ยผมว่าเราชักจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ขอเป็นแบบกรอบนอกนุ่มในไม่ได้หรือไง ผมชอบกินแบบนั้น”
บร้า
สมองส่วนกลางของสายใจมีปัญหา แค่บอกว่าสุกมาก เกรียม หรือมีเดี้ยม จิตใจก็นึกไปถึงสเต็กเนื้อชุดใหญ่ที่ ลอยเข้ามาในจินตนาการ แถมสลัดผักด้วย ฮุ้ววววววว มันน่ากินอะไรอย่างนี้ว้า
ซึ่งปฏิกิริยาเช่นนั้น สร้างความฉงนสนเท่ห์ให้พี่ไอ้วัชจนต้องขมวดคิ้วด้วยความมึน
ง่า ไปไม่ถูกเล้ย บ้านเราไปทางไหนหว่า แล้วเราเป็นใครกันน๊า เอ๊ เราเป็นใครกัน
“อย่ามาตลก ไอ้ที่เข้ามานี่ เขามาทำอะไรกัน อย่าบอกนะว่าไม่รู้ อย่ามาตีมึน จั่วโง่หน่อยเลย ป๊อกอยู่คนเดียวกะชิ่งเหรอ ซ่อนไพ่หรือเปล่าวะ”
พี่ไอ้วัชนี่ก็ประสาทพอกัน
“พี่ไม่เข้าใจหรือไง ว่าผมเลือกน้ำเต้า ผมบอกว่าน้ำเต้า น้ำเต้า ปู กะปลาผมไม่ได้เลือก แพ้แล้วชวนตี เข็นครกขึ้นภูเขา น้ำลดตอผุดเหรอวะ มั่วนิ่มนี่หว่า”
สายใจนี่ก็จิตพอกัน
คนสองคนจ้องหน้ากันอยู่นิ่งๆ จ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตายไม่มีใครยอมใคร
พี่ไอ้วัชมองหน้าสายใจที่เถียงกลับมาอย่างหน้าดำคร่ำเครียด เถียงต่อไปไม่ได้ก็ทำหน้าฮึดฮัด ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
เลยต้องนิ่งมองกันอยู่อย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกขัดใจ หงุดหงิด และโมโห
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคนที่ยืนยั่วอยู่ตรงหน้าดี ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
นอกจาก.....
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า บ้าป่าววะเอ็ง.....กร๊ากกกกกกกวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่าเอ็งนี่แมร่งบ้าได้ใจจริง ๆ เลยโว้ยยยยย ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหวทั่วห้อง พร้อมกับที่ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมอย่างพี่ไอ้วัชหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และกำลังใช้มือทุบเตียงเพราะไม่รู้ว่าจะหยุดเสียงหัวเราะของตัวเองยังไง เกิดมาไม่เคยหัวเราะมากขนาดนี้ แต่วันนี้ก็เพิ่งได้หัวเราะออกมา ทั้งที่เครียดเรื่องงานมาหลายวัน แต่วันนี้กลับเป็นวันที่ทำให้รู้สึกสนุกมากที่สุด
ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด แค่หัวเราะเท่านั้น เพราะคนตรงหน้าที่ทำให้หัวเราะออกมาได้
ก็ประสาทพอกันไม่ใช่หรือไงวะ
“หึ หึ หึ พี่แหละอาการหนัก ฮ่า ฮ่า เต็มหรือเปล่าวะ สงสัยติงต๊องชัวร์”
สายใจอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก และกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้แทบไม่ได้
ไม่ได้ยืนฟังคนบ้าหัวเราะอีก แต่เดินหนีเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์โดยลืมคิดเรื่องชวนหวาดเสียวต่อชีวิตและร่างกายไปชั่วขณะ
ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ยิ้มได้ไม่หุบ แต่อาบน้ำไปยิ้มไป แถมยังมีเสียงหัวเราะเล็ก ๆ เล็ดรอดออกมาด้วย
ไม่ต่างจากพี่ไอ้วัชที่เพิ่งหยุดเสียงหัวเราะของตัวเอง และทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง กางแขนกางขายึดพื้นที่เตียงเอาไว้ทั้งหมด และหันกลับไปมองที่ประตูห้องน้ำอีกครั้ง
รอยยิ้มจาง ๆ ยังปรากฏที่มุมปาก ทำยังไงก็รู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้ แม้จะผ่านไปหลายนาที
ไม่ได้มีความคิดแปลก ๆ ไหลเข้ามาในหัว
แต่สิ่งที่ทำให้คิดได้ในเวลานี้หลังจากจ้องมองไปที่ประตูห้องน้ำนานหลายนาที สิ่งที่คิดมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
“เออเว้ย.....ไอ้ตี๋นี่.......มันน่ารักกว่าที่คิดหรือเปล่าวะ.....เฮ่ออออ อย่างอื่นก็น่าสนนี่หว่า ไม่ใช่แค่หน้าอย่างเดียวซะหน่อย ไอ้แบบนี้ก็เข้าท่าดีเหมือนกันเว้ย”
TBC….
อ่านแล้วชวยคอมเม้นท์กันบ้างนะคะ
คอมเม้นท์ที่ทุกคนโพสมาจะได้เป็นกำลังใจแก่คุณเท็นนะคะ
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
อ่านทีไรก็ฮาทุกที
แล้วมันจะพูดกันรู้เรื่องมั๊ยคู่นี้ :laugh: :laugh:
+1 ให้แนนคนขยันค่ะ
-
:laugh: ฮา ปน หนุกๆจ้า
อากาศหนาวมากมาย รักษาสุขภาพด้วยนะ
นู๋แนน แอนด์ ทู้กๆ คน :z2:
+1 :pig4:
-
แหมนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ที่ไหนได้ 555+
-
เค้าก็คุยกันรู้เรื่องเนอะ
พี่เวย์กะน้องสายเนี่ย
-
แม่เจ้า...
บทสนทนาเยี่ยงนี้...
มาสลาฟกันเลยดีกว่า..
ป็อกมันเร็วไป น้ำเต้าปูปลาเล่นไม่เป็น..
ถั่วโป ไม่คล่อง..
เก้าเก พอได้ เอ่อ พอๆ ออกนอกเรื่องไปละ..
หึหึ ชอบอ่ะคะแนน..
คู่นี้ที่เป็นแบบนี้อ่ะ..
ค่อยๆ ซึมความรู้สึกไปทีละนิด..
ส่วนเรื่องมัสหื่น อันนี้เป็นมานานแล้วอ่ะ แก้ไม่ได้..
หัวใจสูบฉีดดีเวลาอ่านฉากอุ้มสม..
555555555+
ปล.คิดถึงแนนจัง :กอด1:
-
เพิ่งกลับจากบ้านมา
ได้อ่านพอดี
+1 แล้วนะครับแนน
-
:z13:
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน
ช่วงนี้อากาศเย็นนะคะ
ห่มผ้าหนาๆ หนาว
+1 ให้คุณแนนด้วยค่ะ
-
เรื่องนี่เป็นเรื่องแรกที่ไม่รอ NC
คู่นี้ โหด มัน ฮา ดี
สงสัยพอถึงฉากได้กัน สงสัยจะทำไป หัวเราะไปหรือเปล่า
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮาก๊ากมากตอนนี้
เหมือนจะคุยเรื่องเดียวกันมะ
อิอิ
ออกมาก่อนเถอะสายใจ
ท่าทางพี่วัชจะชอบจริงๆ แล้วนะนั่น
+1 นานาค่า
-
ตกลงพระเอกนายเอกเพี้ยนหรือเราเพ้อ ฮ่าๆๆ
แต่ไปๆ มาๆ นายเอกเป็นที่ถูกใจหนักกว่าเดิม หุหุ
-
จะมาบอกว่า แนนขอพัก 2-3 วันนะคะ
แล้วจะกลับมาอัพนิยายให้ได้อ่านกัน
แนนโดนไข้หวัดกลับมารักแนนอีกแย้ววว
วันนี้ไปหาหมอ หมอเลยสั่งให้กินยาแล้วนอนพักมากๆ
เพราะถ้าเป็นเรื้อรังอีกหมอจะจับแนนฉีดยา
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เอา แนนกลัวเข็มฉีดยา
ปอลอ อากาศเปลี่ยนแปลง ทุกคนรักษาตัวเองด้วยนะคะ
-
ถ้าไม่ไหวก็อย่าหักโหมเลยครับเป็นห่วง อิอิ ผักผ่อนเยอะๆดีกว่านะครับ
ว่าแต่นึกว่าจะได้NCกันแล้วเนอะ 555+
-
ช่างเป็นคู่ที่น่าเหมาะสมกันยิ่งนัก o7
:interest: จิตพอกันทั้งคู่ 555
น้องสายรอดไปได้ทุกทีเลย o12 ห้อยพระไรเนี้ย
รอลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหรน้องสายจะเสร็จ o3
:L2: หายไวๆ นะคะคนแต่ง
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง รักษาสุขภาพด้วย :bye2:
-
แนนป่วยซะแล้ว
หายเร็วนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
:laugh:เพิ่งรู้ว่าเค้าเพี้ยนพอกัน :laugh:
ไม่ได้มาอ่านานเลยอ่ะ เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องต่อนะค่ะ แนน หายเร็วๆนะค่ะ :z13:
-
เข้ามาบวก1 ให้กำลังใจแนนอีกทีค่า
เรียกนานามาเสียนา
วะฮ่า
-
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
กินยา แล้วรีบนอน ใส่เสื้อหลายชั้นหน่อยนะครับ
ดึก ๆ อากาศจะยิ่งหนาว หาเสื้อที่มีคอนะ จะได้อุ่น ๆ
หายเร็ว ๆ นะครับ :L2: :กอด1:
-
:L2: เป็นไงบ้างนู๋แนน ดีขึ้นรึยัง หายไวไวนะ คิดส์ถึงแล้วจ้า :L2:
--------------ห่มผ้าด้วยนะ ตอนนี้หนาวมากมาย--------------
-
555555555 โอย คนอ่านจะหัวเราะให้บ้าก่อนดี หรือจะกลุ้มก่อนดี
อยากให้โจ๊ะตึงตึงกันจะแย่
แต่พูดกันคนละเรื่องเดียวกันแบบนี้
อีกสิบปีข้างหน้าจะสื่อสารกันรู้เรื่องรึเปล่าเนี่ย
พี่ไอวัชนี่ก็เป็นคนดีจริงๆนะเนี่ย 5555
แอบซื่อแบบถึกๆ หื่นๆ
ถ้าจะจับน้องสายใจกดก็ได้สบายมาก ขืนใจได้ตั้งแต่ตอนแรกๆแล้วด้วย
แต่นี่ยังมานั่งหัวเราะบ้ากันอยู่เลย 55555 โอยฮา
ps. +1 ให้ความบ้าของพี่ไอวัชกับน้องสายใจ
และกับอากาศหนาวของประเทศไทยที่หาไม่ได้บ่อยๆค่ะ ^^
-
รอแนนกลับมาาา ...
ขอให้หายไว ๆๆนะคะ,,เราก้อไม่สบายเหมือนกัน พึ่งหายพอดี
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งนาน
+1 ใ้ห้แนนจ๊ะ
-
หอยนางรม แบบนี้จ้า แก้ไขให้แล้วนะครับ
รักษาสุขภาพด้วยครับ
อิอิ
-
มาแล้วจ้า หายไปหลายวัน แต่ที่จริงก็ไม่กี่วันเองเนอะ ยังไม่ถือว่านานใช่ป่าวว ถ้าจะนานกว่านี้ต้องหายไปสักสิบวันอัพดีไหม คนอ่านจะได้คิดถึงเรื่องนี้มากๆ แนนก็จะได้นอนมาราธรด้วย กำลังหาเรื่องอู้อยู่เลยตอนนี้ แบบว่านอนพักหลายวัน ตัวขี้เกียจยังเกาะอยู่ เลยอยากนอนต่อ5555
ตอน จริงหรือหลอก
“น้องสายใจคนงาม ตาแป๋ว กวนประสาท น่าเตะ น่าปล้ำ น่ารักสุดยอด เซ็กซี่ ที่สุดในโลก มาให้พี่หอมที”
ถุย กูนึกว่ารอดแล้วเชียวนะ
อุตส่าห์ใช้ร้อยเล่ห์กลมารยานานัปการ แล้วก็รอดมาจนถึงป่านนี้แล้วเชียว ตอนแรกก็หวั่น ๆ ว่าจะไม่รอดไงไม่รู้แต่ก็รอดมาจนถึงตอนนี้แล้วนั่นแหละ แล้วไหงพี่ไอ้วัชมันยังหลอนไม่เลิกขนาดอยู่บนแท็กซี่ก็ยังขยันหลอนประสาทแบบนี้วะ
“พี่ ก็หล่อ หน้าตาดี หนวดพี่นี่ไม่โกนมากี่ชาติแล้ววะ นิสัยก็กวนชิบหาย มองยังไงก็อยากจะยันพี่จริง ๆ เลยว่ะ”
ตอบกลับไปแล้ว ก็หันไปมองข้างทาง แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของไอ้หนวดหน้าเหี้ยมที่เอื้อมมือมาโอบไหล่แล้วก็เขย่าไปอีกหลายที เล่นเอาหัวสั่นหัวคลอนไปตามระเบียบ
“ปากดี เดี๋ยวเจอเหนี่ยว ไม่กลัวเหรอน้อง”
กลัว กลัวจาตายห่าแล้วเว้ยยยยยยยย กลัวจนกูเลิกกลัวแล้ว ตอนนี้จะเป็นบ้าแทนแล้วพี่
แล้วไอ้มือนี่มันยังจะเขย่าไหล่กรูไปถึงไหนฟระ หัวจะหลุดแล้วเว้ยยยยยยยย
“นี่ดีนะ ที่หมดชั่วโมงไม่ได้เช่าแบบค้างคืนไม่งั้น น้องสายคงได้เป็นหนึ่งในใจพี่แล้วแหละ”
แหม้ มันเปลี่ยนสภาพนามจากไอ้ตี๋เป็นน้องสายซะด้วย ซาบซึ้งจริง ๆ เลยกรู
“ดีใจพี่ ผมโคตรดีใจเลย นึกว่าจะตกนรกทั้งเป็นซะแล้ว”
ต่อปากต่อคำกันพอหอมปากหอมคอ แล้วสายใจก็หันไปมองนอกหน้าต่างรถ ทิ้งให้ไอ้หนวดหน้าเหี้ยมอย่างพี่ไอ้วัชหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว ก่อนจะเอนหัวไปพิงกับประตูอีกด้าน แล้วก็หลับตาลงทั้งที่ยังอมยิ้มไม่เลิก
ตลกชิบหาย พาไอ้ตี๋มาอ้วกในโรงแรม กะว่าจะปล้ำมันซะหน่อย ที่ไหนได้ ดันง่วงนอนรอไม่ไหวเผลอหลับไปซะก่อน ตื่นเต็มตาอีกที ก็หมดเวลาซะแล้ว เลยต้องเดินออกจากโรงแรมด้วยความเซ็ง แล้วก็ขึ้นมาอยู่บนรถแท็กซี่ด้วยกันสองคน ต่อปากต่อคำกันไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็รู้สึกว่าวันนี้มันมีอะไรตลก ๆ สนุก ๆ ดีพิกล ก็เพราะไอ้ตี๋ที่นั่งมาด้วยกันเนี่ยแหละ
“เดี๋ยวกรูก็ทิ้งแม่งไว้ตรงนี้เลย พาเข้าโรงแรมแล้วยังจะให้พากลับบ้านอีก แม่ง เสียจิต”
เป็นคำบ่นที่ทำให้พี่ไอ้วัชฟังแล้วถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาด้วยความขำ ก่อนจะเอื้อมมือไปโบกกบาลคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็เห็นว่าสายใจหันมามองแล้วทำตาขวางใส่ ก่อนจะยกกำปั้นขึ้นมาชูให้เห็นและหันไปมองวิวนอกหน้าต่างไม่หันมาสนใจอีกเลย
“ถ้าไม่รอดจะทำยังไงวะ เฮ้ย ถ้าวันไหนไม่รอดขึ้นมาจะทำยังไงถามหน่อย”
ถามออกไปแล้วก็รอฟังคำตอบ เห็นสายใจขมวดคิ้วมุ่นและหันกลับมามองก่อนจะถอนใจยาวเหยียดและหันกลับไปมองที่วิวด้านนอกอีกครั้ง
“ฆ่าพี่ทิ้งแล้วค่อยฆ่าตัวตายตาม”
ได้ยินคำตอบแล้วพี่ไอ้วัชก็ถึงกับทำหน้าเหวอ เมื่อคนพูดทำสีหน้าเหมือนกับจริงจังกับคำพูดนั้นจนคนฟังชักไม่แน่ใจว่าที่ตอบออกมามันเรื่องจริงหรือล้อเล่นกันแน่
“เฮ้ย ทำเล่นไป สุขสันต์แฮปปี้กันแล้ว จะฆ่าตัวตายเลยเหรอ มันต้องต่อกันอีกสองรอบสิวะ ถึงค่อยตาย ว่าแต่จะตายแบบไหนวะ อย่าทรมานน๊า พี่ชอบแบบตายคาอกน้องสายใจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ขำ ขำนะมึง ขำจางงงงงงง ขำตรงไหนวะ นี่จริงจังนะไม่ใช่ล้อเล่น ถ้ากูไม่รอดเงื้อมมือมึงวันไหนกูฆ่ามึงตายแล้วฆ่าตัวตายตามชัวร์ นึกว่าพูดเล่นหรือไง
“แล้วไม่ห่วงแฟนหรือไง ได้ข่าวว่ามีแฟนแล้ว ไม่ห่วงแฟนจะเสียใจเหรอ”
ถามออกไปแล้วก็รอดูปฏิกิริยาของสายใจที่ยังไม่หันกลับมา และนิ่งเงียบไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรอีก นอกจากอยู่ในความเงียบเพียงคนเดียว
“เฮ้ย ถามอ่ะ ไม่ตอบ เดี๋ยวปั๊ดกวนประสาทนักนะมึง”
แกล้งงี่เง่าใส่ไปนิดเดียว แล้วก็เห็นสายใจหันกลับมามองและหันกลับไปอีกทำเหมือนไม่สนใจสิ่งที่พี่ไอ้วัชพูดเลยสักนิด
“เฮ้ย หูตึง มีงอน มีงอน แค่นี้มีงอน ไม่ไหวแล้วม้างงงงง”
เปล่า กูไม่ได้งอน กูกะลังคิดว่า อย่างไอ้ลุงหนวดเนี่ย มันต้องเอาเชือกมัดปาก แล้วก็เบิ๊ดกบาลมันกลับอีกที จะได้หายแค้น นี่จะทำร้ายจิตใจกูไปถึงไหนวะเนี่ย แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ
ร้อน ๆ หนาว ๆ ชิบหาย ชีวิตลูกผู้ชายชื่อไอ้สายจะรอดไปได้นานแค่ไหนกันวะเนี่ย
“แล้วเมียพี่ไปไหนซะล่ะ ถามแต่แฟนคนอื่น เมียพี่ก็มีไม่ใช่เหรอ เห็นว่าเป็นฝรั่งซะด้วย เดี๋ยวเมียก็ตบเอาหรอก”
ถามออกไปแบบไม่อัพเดทข่าวสาร
คนฟัง ฟังแล้วอึ้งไปชั่วอึดใจ แล้วก็เงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะหันไปมองที่นอกหน้าต่างถนน และหันหน้าหนีไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก
เงียบไปอย่างไม่น่าเชื่อ
จนสายใจต้องหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“เอ้าทีพี่ไม่เห็นบอกผมเลย เมียพี่ไปไหนล่ะ ไอ้วัชมันยังเคยบอกเลยว่าเมียพี่เช้งกระเด๊ะ สวยสุด ๆ แล้วไหงพี่คิดจะมาเอาผมซะล่ะว่ะ”
ยังคงถามย้ำถามซ้ำถามซากเหมือนไม่รู้จะคิดประโยคสนทนาอะไรดี แล้วก็ยังเหมือนเดิม ลุงหนวดอย่างพี่ไอ้วัชนั่งกอดอกนิ่งเงียบและหลับตาเหมือนแกล้งหลับ จนสายใจนึกหมั่นไส้
“ก็ไม่เห็นบอกเหมือนกัน แล้วมาคาดคั้นอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน ทีตัวเองไม่เห็นจะบอกอะไรใครเลย”
พูดออกไปแล้วก็แสยะยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ก่อนจะต่างฝ่ายต่างหันหน้าหนีไปกันคนละทิศละทางไม่ได้สนใจกันอีก นานหลายนาที แล้วคนที่แกล้งหลับก็ปรือตาตื่นขึ้น เอ่ยบอกบางอย่างที่ทำให้สายใจต้องหันกลับมามองและเตรียมอ้าปากเถียงทันที
“ถามทำไมซ้ำซาก ไม่อยากจะบอกมีอะไรมั้ย”
อะไรนะ ทีมึงยังกวนประสาทกูได้ แล้วทีกูถามแค่นี้ทำมาเป็น....แม่งพี่ไอ้วัชนี่มัน....
“พอ ขี้เกียจฟัง คนตายไปแล้วจะพูดถึงทำไม”
ได้ฟังเรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าซะแล้ว ฟังแล้วก็ได้แต่อึ้งและอ้าปากค้าง ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่หุบปากเงียบและหันไปมองหน้าพี่ไอ้วัชที่หลับตาลงไปอีกครั้ง
อ่า เอ่อ เง่อ แบบนี้มัน ง่า เอ๋อ เลยกู จริงหรือหลอกว่านั่น ไม่ใช่เรื่องจริงม้างงงงงงง สงสัยว่า
สงสัยโกหกชัวร์เลย ฮ่า ฮ่า เง้อ อำกูอีกและ ขยันอำจังน๊า เดี๋ยวก็หัวเราะกรามค้างตายห่ากันพอดี
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
TBC….
อ่านแล้วชวยคอมเม้นท์กันบ้างนะคะ
คอมเม้นท์ที่ทุกคนโพสมาจะได้เป็นกำลังใจแก่คุณเท็นนะคะ
อ่านแล้วไม่เม้นท์มีงอลลล
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
+1 ให้แนนค่ะ
ดูคุณพี่วัช มีปมในใจแปลกๆ
เหมือนจะกินน้องสายใจ แต่ป่านนี้ยังไม่ได้แอ้ม
สงสัยคงอีกนาน
-
ตกลงลุงหนวดจะได้แอ้มน้องสายมั๊ยนี่
แค่คุยกันก็ยังไม่รู้เรื่องเลย
+1 ให้แนนค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะ :L2:
-
เหอะๆๆๆ.. ไม่รู้มีใครคิดแบบเดียวกันป่าว..
อ่านตอนนี้สงสารไอ่พี่เวย์แว่บนึง...
ยังไงไม่รู้อ่ะ..
รึว่าวันนี้มัสจจะจิตตก...
อ่านตอนนี้ไม่ฮา..
สงสัยไม่ได้อ่านฉากเสียเลือด..
เลยเลือดลมไม่ดี...
สงผลให้การอ่านหดหู่...
:z3:
-
น้องสายรอดไปได้อีกแล้ว o7 ทำบุญด้วยไรเนี้ย o12
บทสนทนานี้นั่งคุยกันแบบนี้บนแท็กซี่ เหอๆ :try2:
พี่เวย์เหมือนจะมีความหลัง มีเมียแล้วหรอนี่
รอลุ้นว่าเมื่อไหร่น้องสายจะโดน :interest: หุห
-
คู่นี้อะไรของเค้านะ รั้นทั้งคู่เลยแต่ดูท่าแล้วน้องสายใจเสียเปรียบเต็มๆ 555+ :laugh:
-
:กอด1:
รอต่อไป...
-
เรื่องนี้ เจ้ว่ามันอ่านแล้วเข้าใจยากๆ อยู่ยังไงไม่รู้
สงสัยเจ้แก่แล้วจริงๆ ด้วย
-
ง่าาาาาาา เอ่ออออ อ่าาาา
แฟนเก่าพี่ไอวัชตายไปแล้วเหรอ
เป็นเหตุผลให้ทำตัวประหลาดๆแบบนี้ป่าวเนี่ย
หรือแปลกมาตั้งแต่เกิด 5555
น้องสายช่วยยาใจพี่ไอวัชหน่อยเร็วววว
+1 ให้พี่แนน ^^
-
โหยน้องสายใจพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดซะแล้ว
งี้ต้องมีการปลอบใจอย่างถึงพริงถึงขิงเลยนะเนี่ย o18
-
แล้วเมื่อไหร่จะได้กันอะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
แฟนตายหรอ
น่าสงสารพี่หนวดว่ะ
น้องสายใจมาดามใจหน่อยเร้วววว
+1 น้องแนนค่า
-
ชอบคนบ้าก็ไม่บอก :-[ :-[ :-[
-
เมียเก่าของไอ้พี่วัชมันตัดช่องน้อยไปแล้ว
เพราะทนความต๊องของไอ้พี่วัชไม่ไหว อิอิ
ป้ามั่วเอาเองนะนู๋แนน :t3:
-
นั่นสิ เห็นด้วย
เเล้วเมื่อไหร่จะ ได้กันอ่ะ :m28: :m28: :m28:
-
ตอน เอาเงินกรูคืนมา
“เดี๋ยวจอดข้างหน้าก่อนนะครับ” น้ำเสียงคนพูดมีท่าทางร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด แล้วสายใจก็เลยต้องมองเลิ่กลั่กซ้ายขวาตามไปด้วย ตายห่าอีกแล้ว นี่มันจะหาทางเอากูทำเมียอีกแล้วเหรอวะ ไม่เปลี่ยวนะ โชคดีที่ไม่เปลี่ยว ข้างทางยังพอมีคน เอ้านี่มันเกือบถึงคอนโดไอ้วัชแล้วนี่หว่า แต่พี่ไอ้วัชทำไมให้จอดรถตรงนี้ หรือว่า หรือว่ามันเกิดจะ......จะ.....จะ
ผมว่าที่โรงแรมดีกว่านะพี่ ไม่ประเจิดประเจ้อ บทแท็กซี่นี่มันจะโจ๋งครึ่มเกินไปนา ไม่ดีมั้ง
“เฮ้ย ก้มหัวลงมานี่”
ก้ม ก้มทำไม คนขับแท็กซี่ก็อยู่นะนั่น อย่ามาเล่นอะไรตอนนี้นะเว้ยยยย ยังไม่อยากได้ความตื่นเต้นนา ที่จริงก็ชอบนะ แต่ขอเป็นกะน้องเหมียวได้มั้ย ไม่ใช่กะมึง กูหลอนเว้ยยยยย
“เอ้ามองอยู่นั่น เร็วดิ ไอ้วัชมันจะเดินไปโน่นแล้ว ก้มลงเร็ว เดี๋ยวมันเห็นซวยกันพอดี”
ไอ้วัช หา ไหน ไหนไม่ยักกะเห็นมีเลย ไหนไอ้วัชวะ มุกไหนล่ะนั่น
อ้าวนั่นไง
เฮ้ยยยยยยยยยยยไอ้วัชกรูอยู่นี่มึงเห็นกรูม้ายยยย ยู้ฮู ไอ้วัช กรูอยู่นี่เฟ้ยยยย ทางนี้ ทางนี้
กรูจะมาแก้แค้นมึงแล้ว เอาคืนเรื่องที่มึงขายกูให้พี่มึงอ่ะ มึงจำได้มั้ย วัชเพื่อนรัก มึงตายห่าวันนี้แน่มึง
แล้วมันมากะใครวะ
คุ้น ๆ นะนั่น ผมทอง ๆ ตัวโต ๆ เหมือนแดเนียลพิกล เหอะ เหอะ เหอ เหอ เหอ
นั่นมันไอ้วัชกะแดเนียลนี่หว่า เฮ้ยยยยย
สายใจไม่ทันได้พูดอะไรอีก ก็ถูกกดให้ก้มหน้าลงมาและแอบเหลือบดูคนที่เดินกอดคอคุยกันกระหนุงกระหนิง เหมือนโลกนี้มีเพียงสองเราแบบไม่เกรงใจชาวบ้านว่าจะคิดยังไง แต่ที่น่าตกใจกว่าก็คือคนที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ตรงนั้น นั่นมัน มองยังไงก็ใช่เลย
“เฮ้ยชัวร์แล้ว นั่นมันแดเนียลนี่หว่า แล้ว แล้วไหงมันถึงได้ ได้ ง่า อ่ะ...พี่นั่นมันไอ้วัชกะแดเนียลไม่ใช่เหรอ”
ทำหน้าเหวอแล้วก็หันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่กำลังทำหน้าเครียด
“มันไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ ไม่รู้หรือไง เป็นเพื่อนกันประสาอะไรถึงไม่รู้เรื่อง”
อ้าว ไหงกลายเป็นความผิดกรูงั้นล่ะ ก็มัวแต่ปวดกบาลกะพี่นั่นแหละ แล้วกูจะไปรู้เรื่องตอนไหนวะ แล้วที่สำคัญ เห็นไอ้วัชมันชิ่งหนีซะขนาดนั้น แล้วก็เลิกติดต่อมันพักใหญ่เพราะยังหาทางเอาคืนมันไม่ได้ สองอาทิตย์ผ่านไป มันหนีออกจากบ้านมาอยู่กะแดเนียลเฉยเลยเนี่ยนะ
แถมยัง ยัง มันยัง ทำอย่างงั้นกัน โหยยยยยยยยไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ
สุดยอด เหลือเชื่อ โคตรเหลือเชื่อเลย เหลือเชื่อยิ่งกว่าพี่ไอ้วัชมันทำตัวเป็นคนดีไม่หื่นกามซะอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย สายม่ายข้าวจายเลย สายงง ง้ง งง
“แล้วให้ผมทำไงวะ” หันไปมองแล้วก็เห็นว่าลุงหนวดที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่เห็นจะมีสีหน้าท่าทางตกใจตรงไหน
“ก็ไม่ทำไง น้าครับออกรถเลยครับ”
เฮ้ยยยยยยยยย เอางี้เลยเหรอ เล่นงี้เลยเหรอเนี่ยนะ ง่าย ๆ แบบนี้เลยนะ ไม่ทำไรหน่อยเหรอ
นี่น้องชายพี่มันหนีออกจากบ้านไปอยู่กะผู้ชายนะเว้ย ไม่ทำไรหน่อยเหรอวะ โอ้ยยปวดหัว
กรูงง บอกได้คำเดียวว่างง มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวนี้วะเนี่ย
“พี่ แล้วพี่ไม่ห้ามมันหน่อยเหรอ”
ห้ามทำไม ชีวิตใครชีวิตมัน มาดูให้เห็นว่ามันอยู่สุขสบายดีก็พอแล้ว เดี๋ยวมันหายบ้าก็กลับมาเอง อย่างไอ้วัชมันจะไปไหนได้นาน อยากทำอะไรก็ทำ ชีวิตใครก็ชีวิตมันสิวะ
“เรื่องในครอบครัวคนอื่นอย่าเซ้าซี้ได้มั้ย รำคาญ”
อ้าว ด่ากรูเฉยเลย เออจะได้รู้ไว้ ว่าพูดแบบนี้
“ถึงแล้ว เอาค่าแท็กซี่ไป จะขึ้นบ้านแล้ว ง่วงนอน”
เฮ้ยยยยยยยย มันอะไรวะเนี่ย ไอ้ลุงหนวดนี่มันท่าจะบ้าไปแล้ว ดูมันทำ ดูมัน เอาค่าแท็กซี่ยัดใส่มือให้เฉยเลยแล้วก็เปิดประตูรถกระโดดลงซะงั้น จะอ้าปากเรียกก็ไม่ทัน
ไอ้พี่น้องคู่นี้มันเป็นอะไรกันนักหนาวะ ปวดกบาลจริงเว้ย
สายใจอยู่ในสภาพมึนตึ้บ แบมือขึ้นดูธนบัตรยู่ยี่ที่ถูกยัดใส่มือมาให้แล้วก็หันกลับไปมองคนที่เดินลิ่วขึ้นคอนโด
แท็กซี่ขับผ่านเลยมาแล้ว แต่สายใจยังคิดไม่ตกเมื่อก้มลงมองธนบัตรในมืออีกครั้ง
แล้วทำไมให้แบงค์ร้อยมาวะ ค่าแท็กซี่มันเกือบสามร้อยเข้าไปแล้ว ให้มาแค่ร้อยเดียวเนี่ยนะ
นี่กูต้องออกค่ารถเองเหรอเนี่ย แม่งเอ้ยยยยยย เสียจิตชิบหาย เข้าเนื้ออีกแล้ว
ที่แท้กะจังหวะตอนกำลังเหวอแล้วยัดเยียดเงินให้แล้วรีบชิ่งนี่เอง
โห่เอ้ยยยย ไอ้เรารึก็หลงทำหน้าเหวอไปได้ ไม่น่าเลยกรูเอ้ย
เสียรู้มันซะแล้ว ไม่น่าเลยเว้ยยยยยยยย
ยังแค้นไม่หาย และเริ่มทำหน้างี่เง่า เพราะหงุดหงิดกับพฤติกรรมของพี่ไอ้วัชเต็มทน
ไอ้ที่พูดๆ มาไม่รู้อันไหนจริงอันไหนหลอกบ้าง ยังไม่เคลียร์เลยนะที่บอกว่าเมียตายอ่ะ
อำชัวร์ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
ตามไม่ทันจริง ๆ ว่ะ หรือจะยอมแพ้ดีวะ เผื่อชีวิตจะดีขึ้น กลัวได้ไปออกวงเวียนชีวิตพิกล
รันทดโคตร ๆ ชีวิตแสนบัดซบ
กำลังนั่งกลุ้มและเซ็งจิตกับเงินค่าแท็กซี่ ก็พอดีกับเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อดังขึ้นมา
เอื้อมมือหยิบแล้วก็ยิ้มออก เมื่อคิดได้ว่าจะได้ทวงค่าแท็กซี่โดยไม่ต้องเสียค่าโทรศัพท์ โทรไปเอง
“พี่ค่าแท็กซี่มันไม่ครบ ให้มาแค่ร้อยเดียวเองมันจะไปพอได้ไงวะ”
พูดไปอย่างมีความหวังแต่เสียงที่พูดกลับมายิ่งทำให้หงุดหงิดเซ็งจิตหนักยิ่งกว่าเก่า
“เออก็ว่าอยู่ ว่าแบงค์ร้อยหายไปไหน กะจะหยิบแบงค์ยี่สิบให้ คราวหน้าเอามาทอนให้ด้วยแปดสิบ พรุ่งนี้โทรมาปลุกด้วย หกโมงเช้า เข้าใจนะ แค่นี้แหละเปลืองค่าโทรศัพท์”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
ไหงเป็นงั้นอ่ะ
ทำไมกลายเป็นงี้ไปได้อ่ะ
ค่าแท็กซี่ก็ไม่ได้
แถมคราวหน้าต้องเอาเงินไปทอนอีก มันจะงกไปถึงไหนวะ มันจะงกไปถึงไหน
แล้วยังต้องโทรไปปลุกด้วยเหรอ บ้านพี่ไม่มีนาฬิกาปลุกหรือไงครับ
งี้ก็เสียค่าโทรศัพท์อีกดิ ไรวะ ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้
อยากจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย แม่ง พี่น้องคู่นี้มันจะทำให้คนรอบข้างเป็นบ้ากันไปถึงไหนวะ โว้ยยยยยยย ชีวิตกูทำไมถึงต้องมารู้จักพวกมันด้วย กลุ้มเว้ยยย คอยดูนะมึง คอยดู ถ้าชาตินี้เอาคืนไม่ได้ กูจะขอบวชตลอดชีวิตไม่สึกออกมาเจอโลกภายนอกอีกเลย แม่งเอ้ย เอาเซ่ ให้มันรู้กันไป ว่ามันจะตามไปหลอกหลอนกันได้อีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ถ้าแพ้กูบวชหนีพวกมึงจริงๆ ด้วย มึงคอยดูก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่าไอ้สายไม่แน่จริง
TBC…
อ่านแล้วชวยคอมเม้นท์กันบ้างนะคะ
คอมเม้นท์ที่ทุกคนโพสมาจะได้เป็นกำลังใจแก่คุณเท็นนะคะ
อ่านแล้วไม่เม้นท์มีงอลลล
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
โหด มันส์ ฮา
หายป่วยแล้วสินู๋แนน :L2: ดีจายด้วยน้ะ
ป.ล. เค้า +1 แล้วนะ แต่ + ที่ ปรัชญาช่างกลฯ ภาค น้ำแข็ง-บอย ♪ . . ♪ ♪ ♪ . . ♪ อ่ะคร้าบ
-
5555555555 จะบวชหนีเลยเหรอน้องสาย
ยอมๆพี่หนวดไปเหอะ
เดี๋ยวก็เดินกอดคอกันหลั่นล๊าเหมือนไอวัชมันเองแหละ
+ 1 ค่าพี่สาว ^^
-
คู่นี้เค้าจะรักกันอีท่าไหนเนี้ย :try2:
:haun5: เพื่อนวัชเสร็จแดเนียลไปแล้วซะงั้น
แล้วน้องสายจะยอมได้ไง o18
-
ย๊ากกกกกกกก
เมื่อไหร่น้องสายจะเสร็จพี่เวย์เนี่ย
อยากเห็นเหมือนกัน ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
^^
^^
จิ้มหนูแนน :z1:
คงใกล้แล้วละ คอยเป็นกำลังใจให้ไอ้หนวดจัดการสายใจซักที
+1 ให้แนนนะครับ
-
:m15: น้องสายเนี่ยกลายเป็นของเล่นพี่ไอ้วัชใช่ป่ะ
ไม่ทันเค้าเลยอ่ะ สงสารจัง แต่เมื่อไหร่พี่ไอ้วัชจะจัดการน้องสายซักที :laugh: o18
-
ขำกระจาย ฮามากมายเรื่องนี้
แล้วน้องสายใจก็ตามสองพี่น้องคู่นี้ไม่ทันอีกตามเคย :laugh:
ว่าแต่วัชกะแดเนียลล่ะ ทำไมถึงเป็นอย่างน้านนนนนนน
ไปอะไรกันตอนไหนนิ :haun4:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โดนเสียค่าแท๊กซี่ไปอีกสองร้อยกว่าบาท
ฮาว่ะ
นี่ต้องเอาไปทอนมันอี๊กกกกกกก
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮาเกิ้น..พี่หนวด
ปล. +1 ให้น้องแนนนะคะ
-
ขำระบบความคิดของน้องสายจริงๆ :pigha2:
พี่เวย์ก็ไม่เบา ให้ค่ารถยี่สิบบาทนี่นะ
ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะรักกันซะที
+1ให้แนนค่ะ
-
น้องสายกับพี่ไอ้วัชขำได้อีกอ่ะ :pigha2:
ฮากระจายเลย คิดได้ไงค่าแท็กซี่ 20 บาท
อย่างนี้ ต้อง +1 :กอด1:
-
5555+
อะไรกันนะเรื่องนี้ ต๊องทั้งเรื่องเลย
-
:m20: มาฮากับความงกของพี่เวย์
ค่าแท็กซี่ 20 บาทแล้วให้ทอนอีก
คิดไปด้ายยย นะพี่เวย์
แต่จะให้ครบถ้วนความงกต้องนี่เลย
morning call นาฬิกาปลุกไม่ต้อง
แค่มีน้องสาย พี่เวย์ก็รวยแย้ววว
-
แนนจ๋า
เมื่อไหร่
เมื่อไหร่
เมื่อไหร่ จะ
:oo1: ล่ะจ้า
-
คิดถึงพี่หนวดโรคจิตจัง :z13:
-
แนนจ๋า
เมื่อไหร่
เมื่อไหร่
เมื่อไหร่ จะ
:oo1: ล่ะจ้า
the_pooh9 หื่นนนนนนนนนนนนน
-
ตอน แวะมาทักทาย
"ผมอาบน้ำหมาอยู่เดี๋ยวก่อนได้มั้ยวะ....เอ่อ ครับเว้ย เออ เออ รู้แล้วครับกูจะไปเดี๋ยวนี้แหละเอ่อ ผมครับพี่ ผม ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับพี่ สิบนาทีกูจะไปได้ยังไงวะ น้ำแม่งยังไม่ได้อาบ อาบแต่หมาเนี่ย ไม่ครับ โอเคครับพี่ผมไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ คร้าบบบบบบบบบ ได้เลยพี่ ได้เดี๋ยวนี้เลยจ้าพี่"
แม่ง กะลังอาบน้ำหมา หมายังหัวฟูฟ่อง ส่วนตัวกระผมก็ฟ่องฟูกระเซิงไม่ต่างจากหมาหรอกเว้ย แล้วนี่เป็นห่าอะไรขึ้นมาอีกวะ นึกว่ากูจะสงบสุขได้นาน หลังจากที่อึ้งตะลึงกิ่มกี่กันไปสามสิบแปดรอบ ผ่านมาสี่วัน สี่วันจริง ๆ เป็นสี่วันแห่งปรัศนีย์ที่ขึ้นเต็มหัว
เพื่อนกูถูกฝรั่งมอมแน่เลยเหมือนที่กูถูกพี่มันมอมนั่นแหละ สมน้ำหน้าหรือสะใจดีวะ ติดต่อมันไม่ได้เลยไอ้ห่าวัช นี่เล่นของนอกเลยนะมึง ปล่อยกูลอยค้างเท้งเต้งอยู่กับพี่ชายประสาทกลับของมึงอยู่ได้ อย่าให้ถึงทีกูก็แล้วกัน
แล้วพี่ไอ้วัชก็หายไปจากชีวิตถึงสี่วัน มันไม่โทรมาหรือหาเรื่องให้ประสาทหลอนแต่ประการใด อุตส่าห์นัดจ๊ะจ๋ากับยาหยีได้แล้วเชียว นี่ต้องไปสนามรบอีกแล้วเหรอวะเนี่ยกู ไม่อยากจะเชื่อเลยทำไมชีวิตไอ้สายถึงได้รันทดไม่มีวันจบสิ้นแบบนี้วะ
กะว่าวันนี้จะได้ใช้ชีวิตกับหมาสุดที่รัก อาบน้ำกันเริงรื่นหรรษาแล้วเชียวนะ
แม่งดันโทรมาจิกกบาลกูแต่วันอีกแล้ว จะเอากูไปทำอะไรอีกวะ เล่นผัวเมียกันอีกหรือไง
ไม่ไหวนะ แค่นี้ก็จิตตกประสาทจะแดกไม่เว้นแต่ละวันอยู่แล้ว อย่าให้ต้องมีอะไรมากกว่านี้อีกเลยขอร้องอ้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แม่งจิกจังเว้ย กูยังวางหูไม่ถึงห้านาทีเลยโทรมาอีกแล้วจะอะไรนักหนาวะ
"สวัสดีครับ ว่าไงครับพี่ อ๋อ ครับ ๆ อะไรนะครับ ยืนอยู่หน้าบ้านผมเหรอครับ เหี้ยเอ้ยจะมาทำห่าอะไรครับพี่ เอ้ยไม่ใช่คือผมกลัวพี่จะเหนื่อยนะครับที่ต้องเดินทาง ครับกำลังจะไปเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละครับ กูกะลังวิ่งอยู่เว้ยยยยย จะให้ทันใจพี่ได้ยังไงล่ะครับ รอแป๊บบบบบบบบบเดียวครับ ครับผม"
ขากูจะขวิดกันอยู่แล้วมึงจะรู้มั้ยเนี่ย สายยางก็ยังไม่ได้ปิดน้ำเลย อีก๊อตซิลล่ามันก็จะวิ่งตามอยู่แล้ว เดี๋ยวพ่อมาลูก เดี๋ยวแป๊บเดียวนะจ๊ะ
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าวิ่งตามมาสิวะโธ่เว้ย
สายใจผู้อยู่ในสภาพโทรมที่สุดในชีวิตไม่เหลือคราบของหนุ่มน่ารักกระชากใจของใครอีกแล้ว
เหลือเพียงชายหนุ่มท่าทางกระเซอะกระเซิงวิ่งหนีหมาพุดเดิ้ลตัวเล็กที่วิ่งตามมา
ชื่อของมันคือก๊อตซิลล่า เป็นชื่อที่ทำให้มันภาคภูมิใจและคิดว่าเจ้าของคืออุลตร้าแมนที่จะต้องรบราฆ่าฟันกันให้ตายกันไปข้าง
บัดนี้จึงมีสุนัขพันธ์พุดเดิ้ลที่มีสภาพฟองฟูฟ่องวิ่งตามเจ้าของมายืนเห่าบ๊อก ๆ อยู่หน้าบ้านข่มขู่ให้ชาวโลกได้รับรู้ว่านี่คือบ้านของกรูเว้ย
"เปิดเร็วสิวะจะเข้าไปเตะหมา อยากโดนเตะหรือไงไอ้เปี๊ยก"
เสียงตะโกนด่ากลับมาจนก๊อดซิลล่าผู้หาญกล้าครางหงิง ๆ และวิ่งหนีจากไปในสภาพหมาเสียสติทำให้สายใจต้องหันไปมองหมาของตัวเองและหันมามองลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนเกาะประตูรั้วด้วยความรู้สึกที่ยากเกินจะบรรยาย
อีก๊อตไม่เคยหงอ ผู้คิดว่าบ้านนี้คือบ้านของมันเอง เจอเสียงพี่ไอ้วัชไปทีถึงกับวิ่งหางจุกตูดหนีไปเลยนะมึง เสียแรงที่พ่ออาบน้ำให้ ไม่คิดจะปกป้องกูเลยนะว่างั้น นี่จะปล่อยให้พ่อถูกฆ่าตายอยู่หน้าประตูเลยใช่มั้ย เห็นมั้ยว่านี่มันโจร หมามีหน้าที่คุ้มครองเจ้าของและจับโจร นี่โดนโจรตะคอกทีถึงกับเสียจริตเลยนะ บอกแล้วว่าอย่าเลี้ยงหมาปัญญาอ่อน
แล้วไงล่ะ ไม่เคยมีใครสนใจให้ข้าวให้น้ำหรืออาบน้ำให้มันเลย กูคนเดียว กูผู้ไม่เคยพิศมัยหมาหรือสัตว์ใด ๆ แต่กลับต้องมาดูแลหมาเพราะทนเห็นสภาพหมาตกอับของอีก๊อตซิลล่าไม่ได้ แล้วไงล่ะมันเคยสำนึกบุญคุณมั้ย ไม่เคยเลย ไม่เคยมีเลยจริง ๆ เลี้ยงเสียข้างสุกจริง ๆ เลยไอ้หมาเวร
นี่ก็อีกคนมาแต่เช้าเลยงานการไม่มีจะทำหรือยังไง จะว่างไปถึงไหน ไม่มีอะไรทำเลยนอกจากวัน ๆ คิดแต่แผนจะปล้ำกู สมองมันคิดอะไรมั่งมั้ยวะนอกจากเรื่องนี้เรื่องเดียวเนี่ย
"คิดถึงมึงมากไอ้ตี๋ กูเลยเอารังนกมาบำรุงมึง หวังว่าอีกสามวันถัดจากนี้ มึงจะแข็งแรงดี มีกำลัง ผิวพรรณผ่องใส เหมาะแก่การปฏิบัติภารกิจ โอเค้"
กระเช้ารังนกมอบแด่คนที่คุณรัก เป็นของขวัญของฝากของกำนัลเหมาะสมที่สุด
นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว มีรังนกฟรีแบบนี้เอาไปฝากอาม่ากับอากงได้เลยโดยไม่ต้องเสียเงินเสียทอง ดูเป็นหลานกตัญญูดีชะมัด
"ขอบคุณครับพี่ เกรงใจชิบหายเลย แหมพี่ไม่น่าลำบาก หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ใช่ว่าอีก๊อตซิลล่าจะเสียสติเป็นแต่เพียงผู้เดียว ผู้มีพระคุณอย่างสายใจก็กำลังเริ่มจะเสียสติ เมื่อเอื้อมมือไปรับของขวัญของฝากจากลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนยิ้ม ส่งสายตาชวนหวาดผวามาให้
"วันนี้น้องสายดูน่ารักดีนะครับดูเป็นธรรมชาติดี พี่ล่ะชอบอะไรทีเป็นธรรมชาติ ๆ จริง ๆ เลย" มิน่ามึงถึงได้ชอบป่าเขาลำเนาไพร โดยเฉพาะไม้ป่าเดียวกันเนี่ยสงสัยจะชอบเป็นพิเศษสินะ
สายใจใช้ประตูรั้วเป็นกำแพงกั้นกลางระหว่างตัวเองกับพี่ไอ้วัชเอาไว้ ในใจครุ่นคิดด้วยความกลัดกลุ้ม และสายตาก็บ่งบอกว่าอาฆาตเต็มที
"วันนี้ว่างมั้ย ไม่ต้องตอบ เออโอเคเสื้อผ้าไม่ถึงกับทุเรศ หน้าตาก็พอไหว ไปข้างนอกกัน"
เอ้ย บ้าป่าว ไปแค่หน้าปากซอยใช่มั้ย ไม่ได้ไปไหนไกล ๆ ใช่มั้ยวะ อยู่ดี ๆ มาชวนกันแบบนี้เลยเหรอแล้วจะให้กูไปในสภาพนี้เลยเหรอ บ้าหรือไงวะ
"ขอเปลี่ยนเสื้อก่อนไม่ได้หรือไงพี่ นี่ตั้งกะเช้ายังไม่ได้แปรงฟันเลย"
อ้าปากจะเถียงแต่มือปิศาจยื่นข้ามรั้วมาแล้วและกระชากคอเสื้อของสายใจอย่างแรง เจ้าของมือปิศาจทำหน้าเหี้ยมเหมาะสมกับใบหน้าและบอกเสียงรอดไรฟันออกมาจนสายใจถึงกับขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัว
"ได้ ไม่ไปก็ได้ กินรังนกให้หมดด้วย แล้วคืนนี้โทรหาพี่ด้วยนะน้องสายใจ พี่คิดถึงใครแล้วต้องได้อย่างใจ นะจ๊ะ พี่ไปล่ะ"
อ่า อ่า อ่า เอ่อ อื้ม เข้าใจแล้ว
พนักหน้าหงึก ๆ สองทีเป็นการตอบรับ และพี่ไอ้วัชผู้เหมือนปิศาจมาจุติก็เลิกคิ้วเหมือนเป็นคำถามว่าคิดจะพยักหน้ากวนประสาทหรือยังไง
เปล่าพี่ ผมไม่ได้กวน ผมแค่งง ว่าพี่เป็นอะไรแค่นั้น
"อย่าลืมโทรหาพี่นะครับน้องสายใจ ขอย้ำว่าอย่าลืม อย่าให้พี่ต้องเป็นฝ่ายสิ้นเปลืองค่าโทรศัพท์นะครับ เพราะแค่ค่ารังนกนี่พี่ก็ถือว่าทุ่มทุนสร้างเพื่อน้องสายมากเกินพอแล้ว ชนิดที่ว่าพี่ไม่เคยให้ใครมาก่อนเลย รู้มั้ยครับ"
หงึก หงึก พยักหน้าตอบรับไปอีกสองที แล้วก็เห็นว่าลุงหนวดทำหน้าเหมือนพอใจซะเต็มประดา และปล่อยคอเสื้อที่ยืดย้วยไปตามแรงดึงแต่โดยดี
"พี่ไปนะครับ"
เชิญ ขอให้มึงไม่รอดจนถึงป้ายรถเมล์
ขอให้ตกน้ำ ตกรถ ตกเรือตกท่าน้ำ ตกเครื่องบินตกโต๊ะตกเตียงตกตู้ตกสอบสอบตกให้คางคกกัดให้งูรัดให้โดนพัดลมบาดมือ หึ หึ หึ
สายใจยิ้มร่า แต่นัยย์ตาเลื่อนลอย หันหลังเดินตัวตรงเข้าบ้านและหิ้วกระเช้ารังนกติดมือกลับมาโดยไม่ได้หันไปโบกมืออำลาแต่ประการใด
พี่ไอ้วัชเดินจากไปแล้ว และเมื่อหลุดจากหน้าประตูบ้านของสายใจมาได้ก็ถึงกับหัวเราะไม่หยุด เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เดินหิ้วกระเช้าเข้าบ้าน
หมามันก็เหมือนเจ้าของมันนั่นแหละ ยิ่งหมามันวิ่งหางจุกตูดเข้าบ้านด้วยความกลัวยิ่งเหมือนสายใจที่หูลู่หางตกตอนที่บอกว่าอีกสามวันให้เตรียมตัวเอาไว้
ไม่ได้ว่างขนาดนั้น แต่แค่แวะมาหา แค่ผ่านมาเท่านั้น เพราะอีกไม่กี่วันจะติดต่อขอถ่ายโฆษณาสินค้าแถวนี้ เห็นแว่บๆ ตอนมาหาสถานที่ว่าใครบางคนคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกิน
พอมองให้ดี ๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นใครที่ยืนทำหน้ามู่ทู่อาบน้ำหมาอยู่
ไม่ได้ลงทุนอะไรเลย แค่หิ้วกระเช้ารังนกมาฝาก ซึ่งกระเช้าก็เป็นของลูกค้าที่หิ้วมาฝากอีกต่อหนึ่ง จะกินเองก็ไม่ชอบ ขายต่อก็คงไม่ได้ราคา
แต่ถ้าเอามาแกล้งคนคงสนุกกว่า ท่าทางไม่ใช่คนกินยากเท่าไหร่ ให้กินอะไรก็กิน แบบนี้ดีเลี้ยงง่ายดี เลี้ยงยาก ๆ คงไม่ไหว
ลุงหนวดเดินหัวเราะหลังจากเครียดกับเรื่องน้องชายและโปรเจคงานตัวใหม่มาหลายวัน แต่วันนี้เหมือนความเครียดทั้งหมดผ่อนคลายลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ก็แค่แหย่มันเล่น ตี๋เอ้ยตี๋ ถูกใจแบบนี้สงสัยน้องสายใจของพี่จะได้เลื่อนเป็นกิ๊กนัมเบอร์วันของพี่เวย์แล้วล่ะจ๊ะ คาดว่าไม่นานหรอกเร็ว ๆ นี้ เราคงได้เจอกันในสนามรบแบบเต็มรูปแบบชัวร์ แล้วเจอกันนะครับน้องสายใจ พี่เวย์ขอสัญญาว่าอีกไม่นานเราคงได้เจอกันแบบจริงๆ ซะที หลังจากที่เล่นหมาหยอกไก่และเล่นวิ่งไล่จับกันมานาน
พี่ว่ามันหมดเวลาเล่นแล้ว คงต้องเอาจริงซะที
TBC.....
แนนต้องไปธุระเกี่ยวกับงานหลายวันอาจถึงหนึ่งอาทิตย์
แต่ถ้ากลับมาเร็วกว่ากำหนด จะรีบมาอัพให้ทั้งสองเรื่องเลยนะคะ ยังไงแนนฝากทู้
เรื่องนี้และเรื่องปรัชญาช่างกลฯ ภาค น้ำแข็ง-บอย ไว้ด้วยนะคะ
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/chinesenewyear/13-01-2009_06K-1.gif)
-
:z13:จิ้มนู๋แนนด้วยความรัก
-
:laugh:
พี่เวย์จะเลิกหมาหยอกไก่แล้วเหรออออ
ดีใจจัง ฮ่าๆๆๆ เสร็จแน่น้องสายใจ
-
:m20: :m20: :m20:
อยากอ่านคู่น้องวัชด้วยจังเลย ถ้าจะมันและ :haun4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
+1 รอคนโพส
ขอให้มีความสุข ร่างกายแข็งแรง
(อวยผู้หญ่ายมั่ก) มีนิยายวายอ่านตลอดไป ขอให้คนแต่งขยันแต่ง เรื่องที่ค้างอย่าได้ดอง เรื่องที่ดองอย่างได้เค็ม
:man1:
-
อะเลิกเล่นกันซะที อิอิ
-
เข้ามาอ่านเรื่องของพี่น้องแนน
ฮาทุกตอน
ชอบจังค้าบ :-[
ขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้อีกคนค้าบ
พี่น้องแนนรีบกลับมาต่อ[/color]น้า :pig4:
อยากรู้ว่าลุงหนวดจาทำยังไงกะน้องสาย :z2:
-
:n1:
น่ารักดีตอนนี้
เริ่มรุกได้แล้วพี่หนวดดดดดดดดดด
พี่หนวดโหด
ก๊อตยังหงอ
ฮา
+1 น้องแนนค่า
-
รอพี่เวย์เอาจริงด้วยคน
+1 ให้น้องแนนสำหรับความขยันค่ะ
-
:mc4: ซินเจียยู่อี่ ซินนีฮวดใช้ :mc4:
:mc4: เจ้าของบ้าน แล้วก็ลูกบ้านทูกคน จ้า :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
新正如意 新年发财 ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
新正如意 ซิงนี้ตั่วถั่ง
(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/ChineseNewYear/08-01-2008_07.gif)
เจอกันอาทิตย์หน้านะคะทุกคน
-
พี่เวย์จะเอาจริงสักที o18
ปล.เดินทางดี ๆ นะครับคุณแนน
สวัสดีวันตรุษจีนทุกท่าน มีกินมีใช้ไปตลอดปี ^^
-
หลายเรื่องเกิน ตามอ่านไม่ถูก แหะๆ
เรื่องนี้อ่านไปแล้วแบบว่าเหวอๆ พิกล
แต่ก็สนุกดี อิอิ :L2:
+1 ให้พี่แนนเหมือนเดิมนะ 808 แล้ว อิอิ
-
:haun4: จะรอวันนั้นนะค่ะ o18
-
โอ้ว พี่เวย์ คนอ่านรอมานานละ..
เอาจริงๆสักทีสิ หุหุ..
แนนจ้า มัสกลับมาแล้ว...
รับแซ่บ จะนอนเฝ้าทู้รอแนน..
:กอด1:
-
+1ให้คุณแนนแล้ว เป็นการขอบคุณคุณแนนที่ขยันสรรหาเรื่องน่ารักๆมาให้ชาวเล้าอ่าน
จริงๆก้ออยากจากดบวกให้คนแต่งด้วยอ่ะ แต่ไม่รู้จากดให้ได้ไง ไว้ไงจะคอยกดบวกให้คุณแนนเป็นระยะ ถ้าคุณแนนได้คะแนนเยอะ ก้อขอให้คุณคนแต่งรู้ว่าส่วนหนึ่งก้อเป็นเพราะมีคนประทับใจเรื่องของคุณด้วยก้อแล้วกันนะคระ
ส่วนที่คุณแนนบอกว่าเรื่องนี้เหมือนคนจาตามอ่านน้อย ดูแล้วไม่น่าใช่นะ เพราะตัวเรื่องออกจะสนุกแล้วก้อค่อนข้างมีสีสันทีเดียว(ในความคิดอิชั้น) แต่การจะวัดความนิยมจากจำนวนคอมเม้นท์นี่มันก้อไม่แน่นอนเสมอไปนะ เพราะคงมีหลายคนที่ตามอ่านแต่ไม่ได้เม้นท์ แต่ยังไง อิชั้นก้อขอยืนยันว่าน่าจะมีคนชอบเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว และคงกำลังตั้งตารอตอนต่อไปของเรื่องนี้อยู่เช่นเดียวกะอิชั้นนะเคอะ
ปล.จาลดการใช้อีโม ตามที่คุณแนนเคยขอความร่วมมือนะจร้า(จะพยายามมะให้เกิน 3 ตัว)
-
:m20: :m20: :m20:
อยากอ่านคู่น้องวัชด้วยจังเลย ถ้าจะมันและ :haun4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
+1 รอคนโพส
ขอให้มีความสุข ร่างกายแข็งแรง
(อวยผู้หญ่ายมั่ก) มีนิยายวายอ่านตลอดไป ขอให้คนแต่งขยันแต่ง เรื่องที่ค้างอย่าได้ดอง เรื่องที่ดองอย่างได้เค็ม
:man1:
^
^
^
^
ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกก..
อยากจะอ่านคู่ วัชกะเนียล เหมือนกัน..
ชอบคำอวยมากเลย โดยเฉพาะ ...
"มีนิยายวายอ่านตลอดไป ขอให้คนแต่งขยันแต่ง เรื่องที่ค้างอย่าได้ดอง เรื่องที่ดองอย่างได้เค็ม"
-
กลับมาแล้วคะ มารายงานตัวแล้ว ที่จริงแนนจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พอเสียบแฟลชไดรท์(เขียนผิดแน่เลย)จะโหลดงาน สงสัยเครื่องที่ไปเซฟมามีไวรัสมั๊ง คงไม่มั๊งแล้วอ่ะ ใช่แน่เลย เครื่องมันรวนๆแล้วดับไป เปิดเครื่องมาใหม่ก็เปิดโปรแกรมไม่ได้ เปิดเนทก็ไม่ได้ งานเข้าแล้วตรูงานก็ยังไม่เสร็จ ซีดเลยงานนี้ งานในเครื่องตรึม โทรหาพี่..ทันที "พี่... แนนเองนะแล้วก็เล่าอาการเครื่อง บลาๆๆๆๆ พี่ตอบกลับมาว่า กูง่วง ไม่รู้เว้ยยย เอามันเข้าลงเครื่องใหม่เลย แค่นี้นะ จบข่าวเลย วันนี้เลยพานู๋คลูไปเดินเล่นพันธุ์ทิพมา 5555+ ตอนนี้สะอาดปลอดโรคแร่ะ
ตอน เริ่มต้น
“แด็ดดี้เลิฟเจนี่นะ.... .แล้วแด๊ดดี้จะไปรับนะครับลูก...บายจ๊ะกู้ดไนท์ครับลูก”
หึ หึ หึ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ขำ ไม่เคยขำอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยเว้ยยยยยยย
เลิฟเจนี่นะลูก
กู้ดไนท์
โอววววววว กูอยากจะเป็นบ้าลงไปชักให้ดิ้นตายห่าตรงนี้เลย นึกว่าคุยกะใครเป็นนานสองนาน
กะจังหวะที่พี่ไอ้วัชมันกำลังลืมตัวคุยโทรศัพท์อย่างเพลิดเพลิน ซัดกุ้งเผาในจานจนหมดเกลี้ยงและเตรียมจะจัดการกับปูผัดผงกะหรี่จานถัดไป
พอมาเจอประโยคสุดท้ายเล่นเอาฮากระเจิงจนต้องยกมือขึ้นตะครุบปากตัวเองเอาไว้แทบไม่ทัน
โอ้ยยยยยยย ขำ ขำชิบหาย คุยกะลูกทำเสียงเล็กเสียงน้อย ไม่อยากเชื่อ กูไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย กร๊าก ๆ ๆ ฮ่า ฮ่า ตลกโว้ยยยยยยย
สายใจผู้อยู่ในอาการบ้าคลั่ง กลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองเอาไว้แทบไม่อยู่ น้ำตาเล็ด แต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ เพราะที่หมายถัดไปคือก้ามปู ขืนทำให้ไอ้พี่เวย์มันรู้ตัวก็อดรับประทานปูกันพอดีเด่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สายใจยังคงบ้าคลั่งไม่เลิก
แต่ลุงหนวดหน้าเหี้ยมอย่างเวนิชกำลังนั่งมองโทรศัพท์ในมือและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ยิ้มและนิ่งมองโทรศัพท์ในมือเงียบๆ ลืมสนใจคู่ต่อสู้อย่างสายใจที่กำลังค่อยๆ ใช้ส้อมในมือเล็งไปที่ก้ามปูในจานและเตรียมทิ่มลงไปเพื่อจะได้ก้ามปูมาไว้ในครอบครอง
รอยยิ้มหวานๆ ชวนให้มอง
หวานละมุนและอบอุ่นจนแม้กระทั่งคนที่กำลังหัวเราะน้ำตาเล็ดอย่างสายใจก็ถึงกับหยุดหัวเราะและนิ่งมองตะลึงค้างอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที
อึ้งกิมกี่ และกระพริบตาปริบ ๆ มองอยู่อย่างนั้นเป็นนาน เหมือนไม่รู้สึกตัว
ส้อมในมือหยุดชะงัก และเหมือนคนมองกำลังถูกกระชากความรู้สึกเพียงเพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้า
ลืมตัวว่ามองจนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกตัวและเงยหน้าขึ้นจ้องกลับบ้าง
เวนิชไม่ได้ยิ้ม
แต่หุบยิ้มและสายตาก็มองตามไปที่ส้อมของสายใจที่เล็งไปที่ไหนสักแห่ง
และที่นั่นคือ.........ก้ามปู
“เฮ้ยยยยยยย ไอ้ตี๋ เผลอแป๊บเดียวนี่ล่อจนหมดจานเลยเหรอ กุ้งตัวขนาดนั้น แล้วนี่ยังจะปูอีก เอาส้อมมึงเก็บไปเลยเดี๋ยวจะหาว่าพ่อไม่เตือนนะไอ้น้อง อย่าริขอร้อง อย่าริ”
กระพริบตาปริบ ๆ และสายใจก็มีอันต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมองไปที่ก้ามปูที่ถูกพี่ไอ้วัชคว้าไปใส่ในจานเรียบร้อย
“อ้าวเฮ้ยยยยยยย ก้ามปู ก้ามปู เฮ้ยยยยยย พี่ทำงี้ได้วะ ผมอุตส่าห์เล็ง”
เสียงเอะอะโวยวายเหมือนไม่พอใจของสายใจทำให้ประชากรไทยร่วมใจภายในร้านอาหารแห่งนั้นต้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน...........
“ไม่เคยกินกันหรือไง แย่งกันอยู่ได้ ”
ได้ยินเสียงสรรเสริญแว่ว ๆ จากผู้ไม่ประสงค์ออกนามและส้อมในมือของสายใจก็เลยต้องหดเข้าที่กลับมาอยู่ในท่าเดิม และเปลี่ยนจากอึ้งเพราะยิ้มหวานๆ มาเป็นอึ้งเพราะโดนแย่งปูไปกินต่อหน้าต่อตา
แซดลี่อย่างแรง
“อะไร อยากกินเหรอ ทำเป็นมอง นั่นไงข้าวผัดนั่นก็มีกินไปสิวะ”
ข้าวผัด โห่ข้าวผัดเนี่ยนะ แม่ง......จากปูมาเป็นข้าวผัด ข้าวผัดมีแต่ถั่วลันเตากับ........เนื้อปู อ้าวนี่มันข้าวผัดปูมันก็ต้องมีเนื้อปู ไหน ไหน เนื้อปูอยู่ไหน ไหนวะ ไหน ไหน
การตามล่าหาสมบัติกำลังเริ่มต้นขึ้นเมื่อสายใจใช้ช้อนตะลุยค้นหาวิญญาณปูในจานข้าวผัดอย่างเมามันส์
แต่ความหวังที่กำลังโชติช่วงชัชวาลมีอันต้องดับวูบลงเพราะประโยคเดียวของไอ้หนวดตรงหน้า
“ตอนที่เอ็งตักน้ำแข็งใส่แก้วให้อ่ะ พี่เวย์ก็ค้นหาเนื้อปูกินหมดแล้วว่ะ ดีใจด้วยนะ ได้ข่าวว่าแพ้อาหารทะเล คือพี่เวย์ไม่อยากให้น้องสายต้องเป็นอันตรายจนถึงแก่ชีวิตเลยจัดข้าวผัดแบบไร้ซึ่งเนื้อปูไว้ให้แทนนะจ๊ะ นะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า”
ไอ้เวร
ใครว่ามันชื่อเวย์ ใครช่างตั้งว่ามันชื่อเวนิช
มันชื่อเวรมากกว่า ไอ้เวรเป็นนิจ โธ่เว้ย นี่ทำไมต้องมาเสียเวลากับไอ้ประสาทกลับคนนี้ทุกวันด้วยวะเนี่ย แม่งโง่จริง ๆ เลยเว้ยกู แค่เอารูปกลับมาให้ได้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง แต่ที่สำคัญมันเอาเก็บไว้ที่ไหนบ้างวะ
ขืนขัดใจมันได้เป็นพระเอกหนังแบบไม่ตั้งใจแน่ ๆ แล้วจะต้องทนไอ้เวรเป็นนิจไปอีกนานแค่ไหน
วันดีคืนร้ายก็จะได้ผัวเป็นของตัวเองอีก ระวังตัวจนคนดี ๆ จะกลายเป็นคนบ้าไปแล้วนะเนี่ย เซ็งจิตจริงเว้ย
“เมื่อไหร่พี่จะปล่อยผมไปซะทีวะ จะเล่นอีกนานมั้ยเนี่ย ผมเบื่อเป็นนะโว้ย เอางี้มาตกลงกันดี ๆ ว่าพี่จะเอายังไงดีกว่ามั้ย ผมว่ามันเป็นวิธีที่มันน่าจะโอเคแล้วนะ ว่าไงพี่”
เซ็งจากการที่สมบัติถูกแย่งแล้วก็ยังต้องมาเซ็งกับคนที่กำลังใช้ส้อมงัดเนื้อปู
ดูท่าพี่เวรเป็นนิจจะไม่สนใจสิ่งที่พูดเอาซะเลย แบบนี้กรูอยากจะบ้า อยากจะบ้าแล้วโว้ยยยยยยยยย
“เอาไงพี่ จะเอายังไงก็ว่ามาซะทีสิวะ”
“กูจะกินเนื้อปู อ่ะ พี่เวจะกินเนื้อปูน้องสายช่วยแงะหน่อยสิครับ”
ก็แค่เนี้ยะ อยากกินเนื้อปูก็ไม่บอก เอามาพี่ เอามาเลย สายจะจัดไปตามที่ขอ เวลางัดมันต้องงัดแบบนี้ไง
เอาปลายส้อมเสียบเข้าไปแบบนี้แล้วก็ดึงออกมาแบบนี้ แล้วก็ตักเนื้อออกมา แล้วก็จะได้เนื้อปู นี่ไงล่ะ เหอ เหอ เหอ เหอออออออออออออออออ เอาจานมาเลยพี่ เอาจานมา ได้เนื้อปูแล้ว นี่ไง
สายใจหน้าระรื่น และพี่ไอ้วัชก็ยื่นจานออกมาเพื่อรับเนื้อปูที่ถูกส่งมาให้
“ใช้ได้นะเนี่ย แม่ศรีเรือนของพี่เวย์จริง ๆ” แน่นอนอยู่แล้วพี่ เรื่องแค่นี้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร๊ากกกกก กรั๊ก
งัดเนื้อปูออกมา หึ หึ หึ งัดมาให้มันรับประทาน ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอิ้ก เพื่ออะไรวะเนี่ย เพื่ออะไรกันล่ะโว้ยยยยยยย
“แล้วเรื่องของผมล่ะพี่ ว่ายังไงล่ะ พี่กินแล้วก็บอกมาซะทีสิว่าพี่จะเอายังไงวะ”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
นอกจากจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ปิดหูปิดตาทำทีเป็นไม่รับรู้โลกภายนอแล้ว ลุงหนวดหน้าเหี้ยมยังคงกินอย่างเพลิดเพลินโดยไม่คิดจะใส่ใจคู่สนทนาแต่ประการใด ๆ ทั้งสิ้นทั้งหลายทั้งปวง ทั้งมวล
สายใจจึงอยู่ในสภาพชวนเวทนายิ่งนัก
ทำหน้าเซ็งชีวิตและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กอดอกและนั่งมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเบื่อ
อีก๊อดโคตรน่าถีบแล้วนะ ไอ้เวรเป็นนิจนี่ยิ่งน่าถีบยิ่งกว่าอีก๊อดเป็นไหน ๆ อีก๊อดซิลล่าหมาที่น่าเตะให้กลิ้งเป็นหมาที่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนรำคาญมาก
แม้กระทั่งนกบินยังตกใจเห่าไม่เลิก นี่ถ้านกมาเกาะหัวมันจะช็อคตายหรือเปล่ายังไม่รู้
คิดว่าโลกนี้ไม่มีอะไรน่าปวดกบาลเท่าอีก๊อดแล้วนะ
เจอพี่ไอ้วัชเข้าไป รู้เลยว่าอีก็อดเป็นหมาที่น่าทะนุถนอมมากขนาดไหน
สายใจผู้เซ็งโลก เปลี่ยนอากัปกิริยาจากนั่งเซ็งเป็นใช้ช้อนคนข้าวผัดวิญญาณปูในจานไปมาและตักกินเป็นคำ ๆ อย่างน้อยตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ กินข้าวผัดแก้กลุ้มก็ยังดี เผื่อจะมีเศษปูหลงอยู่ในจานบ้าง
“ไอ้วัชมันเข้าเรียนบ้างมั้ย เรียนที่เดียวกันเห็นมันเข้าเรียนบ้างมั้ยล่ะ”
อ่า
เอ่อ หือ อะไรนะ
ไอ้วัชเหรอ ไม่เจอ จะไปเจอได้ไง เรียนกันคนละวิชาไม่ได้ลงเรียนเหมือนกันไม่ได้อยากเจอมันหรอก เจอหน้าพี่มันก็เหลือแดกแล้ว จะอยากเจอไปทำไม ป่านนี้มันสุขสันต์ไปถึงไหนแล้ว
“ถ้าเจอก็บอกมันด้วยว่าโอนค่าเทอมเข้าบัญชีให้แล้ว”
เหรอ ถ้าเจอแล้วจะบอกให้แล้วกัน มีอะไรอีกมั้ยเนี่ย
“พี่น้องไม่คุยกันหรือไง ทำไมต้องให้ผมไปบอกมันด้วย พี่ก็โทรไปบอกมันเองสิวะ”
ก็พูดไปงั้น ไม่ได้คิดอะไร กำลังเซ็งกับข้าวผัด แล้วก็เซ็งคู่สนทนาด้วย แล้วก็ไม่ทันสังเกตหน้าของคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน
“ชอบยุ่งจริงนะ เรื่องครอบครัวชาวบ้านเนี่ย ให้ทำแค่นั้นก็ทำแค่นั้นแหละ อย่าเซ้าซี้ให้มากได้มั้ย”
อ้าวกู เหี้ยอีก
นี่มันใช่เรื่องของผมมั้ยล่ะวะพี่ มันไม่ใช่เรื่องของสายเลยนะครับ แล้วทำไมพี่เสือกมาลงที่กูแบบนี้ล่ะครับ แม่ง
เห็นกูเป็นอะไรวะ แค่มีคลิปกูอยู่ในมือแค่นี้ อยากจะทำอะไรก็ได้หรือไงวะ
เดี๋ยวก็ฮึดแม่งเลยนี่
“น้อง ๆ เอาปลาสมุนไพรมาอีกจานครับ”
สายใจอยู่ในสภาวะหน้าบึ้ง ซึ่งเปลี่ยนมาจากหน้าเซ็ง
อยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้แต่ก็ต้องหันไปมองบริกรที่เวนิชเรียกมาจดรายการอาหารเพิ่ม
“ปลาสมุนไพรอีกจานนะแล้วมีอะไรอร่อยก็เอามากินอีกจานแล้วกัน”
ใจดีจริงนะ แม่งเงินในกระเป๋าเหลือเท่าไหร่วะ เดี๋ยวไป ๆ มา ๆ มันแกล้งให้จ่ายจะมีปัญญาจ่ายมั้ยวะเนี่ย โธ่เว้ย
เอาเลย อยากจะทำอะไรก็ทำเหอะ ไหน ๆ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ อยากทำอะไรก็ทำเลยแล้วกัน
“ผมไม่มีตังค์จ่ายหรอกนะ พี่อยากจะสั่งอะไรมาอีกก็แล้วแต่พี่เลย ผมเคยล้างจาน เดี๋ยวผมล้างจานใช้หนี้เอาก็ได้”
เป็นคำพูดที่ทำให้พี่ไอ้วัชต้องหันมามองสายใจให้เต็มตาเป็นครั้งแรก
อะไร
ล้างจานบ้าบออะไร
เดี๋ยวก็แกล้งอีกหรอก ทำหน้าแบบนี้มันน่าโดนจริง ๆ
ทำอย่างกะว่าเคยให้เลี้ยงข้าวจริงๆ งั้นแหละ
ถึงจะแกล้งเคี่ยวให้ไอ้ตี๋มันประสาทหลอนเล่น แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ว่าจะรีดไถเอาเงินทองหรอกนะ
คิดอะไรของมันอยู่วะ ไอ้เด็กนี่ น่าเบิ๊ดกะโหลกมันจริงๆ
“ไอ้วัชมันถึงได้พูดไงว่าพี่มันแม่งน่ากลัว ดีแล้วที่มันไปอยู่กับคนอื่น คราวนี้ก็เหลือแต่ผมนี่แหละซวยแทนมัน”
สะกิดใจจนเวนิชต้องนั่งฟังคำพูดของสายใจที่ยังพูดไปคนข้าวผัดในจานไม่เลิก
อารมณ์กรุ่นๆ ที่เก็บไว้ในใจหลายวันกำลังเริ่มคุขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่แม่งสุด ๆ เลย เกินคน ไอ้วัชมันไปอยู่ที่อื่นได้ก็ดีแล้ว”
ดีเหรอ อย่างไอ้วัชเนี่ยนะจะไปอยู่ที่ไหนกะใครได้ อย่างไอ้วัชนี่มัน.....
อย่างมัน.......ออกไปก็เอาตัวไม่รอด จะไปไหนได้
“เออ ฝากสมุดบัญชีให้มันด้วย เผื่อมันลืมเอาบัตรเอทีเอ็มไปจะได้มีเงินจ่ายค่าเทอมจ่ายค่าข้าว”
คนพูดค้นหาสมุดเล่มเล็ก จากซองเอกสารและยื่นให้กับสายใจที่รับมาถือเอาไว้ทั้งที่ยังเซ็งชีวิตไม่เลิก
“แล้วก็กุญแจห้องนี่ก็ให้มันด้วยแล้วกัน อย่าลืมบอกมันว่าเจนี่อยากเจออาวัช เดี๋ยวเจนี่จะมาต้นเดือนหน้า”
เหรอ
สรุปว่า
โทรศัพท์พี่โดนตัดว่างั้น
โทรศัพท์ไอ้วัชก็ถูกตัดเหมือนกัน
โดนตัดเฉพาะคนว่างั้น
ตกลงพี่น้องมันไม่คุยกันจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย เลยให้กูเป็นสื่อ..............ใช่จริง ๆด้วย
ไม่ได้งง แต่หน่ายและเอือมระอา อิ่มข้าวผัดและเปลี่ยนไปนั่งกอดอกเหมือนเดิม นั่งไปนั่งมาก็เลยนั่งสบตาของคนที่ทำหน้านิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่ทันรู้ตัว
ตาแม่งโคตรหวานเลยว่ะ
มองตรง ๆ แบบนี้เป็นใครก็ละลาย มองเองยังรู้สึกเลย ว่า...........
เอ่อ
เอ่อ
เอ่อ
อ้าว......
ไหงงั้นอ่ะ
“น้องสาย....รู้ตัวเปล่าว่าพี่ชอบน้องสายตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วพี่ก็คิดว่าจะจีบน้องสาย ตอนแรกพี่ว่าจะเล่น ๆ แต่พี่ว่า......ถ้าได้น้องสายจริง ๆ ก็ท่าจะไม่เลว”
เลว
เลวแน่
อยู่ดีๆ จากไอ้ตี๋ มึงแอนด์กู กลายมาเป็นน้องสายซะงั้น นี่มันประโยคคุ้นๆ เหมือนตอนจะหลอกฟันใครสักคนเลยว่ะ เหมือนเคยใช้มุกนี้ยังไงไม่รู้
“ถ้ายังไงคืนนี้พี่จะเปลี่ยนจากน้องสายโทรหาพี่ มาเป็นพี่โทรหาน้องสายแทนแล้วกันนะครับ”
หึ หึ หึ หึ หึ กร๊ากกกกกกกก กรั่ก กรั่ก
เอาแล้วไงกู
แผนใหม่ของไอ้เวรเป็นนิจมันเริ่มมาอีกแล้ว
มันมาแล้วครับพี่น้องแผนใหม่
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่างน้อยคงยืดเวลาไปได้อีกแหละวะ สวรรค์บันดาลแท้ ๆ
“ครับพี่ เดี๋ยวสายจะรอโทรศัพท์พี่นะครับ โอเคเลยพี่ สายโอเค”
อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าโทรศัพท์ล่ะวะ มา มาเลยครับพี่ ไหน ๆ ก็จะบ้าแล้วนี่ งั้นก็บ้ากันให้ตายไปข้างเลย
ให้มันรู้กันไป ว่าไอ้สายคนนี้จะต้องเข้าศรีธัญญา เอาเลยครับ เอาเลยพี่ พี่อยากเล่นอะไรก็เชิญเลย กรูบ้าแล้วเว้ย
TBC…..
ตอน ก้าวสู่สังเวียน
"น้องสายครับ"
หลังสงครามการแย่งก้ามปูเกิดขึ้น ก็ไม่ได้มีอะไรชวนให้ขนหัวลุกอีก
ยังคงบ้าบอคอแตกกันอยู่เป็นชาติเถียงกันไปเถียงกันมาเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่พักใหญ่
ไม่มีการไปต่อ
ไม่มีเรื่องให้ชวนหวาดเสียวแต่ประการใด โห่อุตส่าห์ลุ้น นึกว่าจะมีเสียวที่ไหนได้ วืดซะงั้น ไรว้า สายล่ะเซ็ง
"ทำหน้าอย่างกะหมาปวดอึ เป็นห่าอะไรวะ เวลาคนเรียกหัดทำหน้าตาให้มันดี ๆ หน่อยสิ"
อ้าวไหงงั้นล่ะวะ เมื่อกี้ยังน้องสายครับอยู่เลย ทำไมกลับสู่สภาพเดิมอีกแล้ววะ กูอุตส่าห์เคลิ้ม เสียจิตเลย
"เอ้าแล้วจะให้ทำหน้ายังไง จะให้ยิ้มมมมมมมมมมมมแบบนี้เหรอ ไม่ได้บ้านี่หว่า"
ว่าแล้วสายใจก็ฉีกยิ้มซะกว้างก่อนจะหุบยิ้มและทำหน้าเซ็งชีวิตกลับสู่สภาพเดิม แล้วเมื่อไหร่จะได้เรื่องวะเนี่ย จะให้อยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย
ขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วยแล้วนะเว้ย ไม่อยากตกเป็นเบี้ยล่าง เข้าใจมั้ย มันไม่แมน สายไม่ปลื้ม
"แล้วพี่จะเอายังไงกับผมเนี่ย จะให้ผมทำยังไง จะเอายังไงก็ว่ามา จะให้ทำยังไงถึงจะปล่อยผมไป กะจะแบล็คเมล์อีกนานมั้ยเนี่ย"
เห็นหน้าสายใจแล้วก็นึกขำ เวนิชใช้ปลายนิ้วแตะไปที่ปลายคาง เหมือนกำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับคนตรงหน้าดี
สายตาชวนสยอง เจ้าเล่ห์สุดขีดจนสายใจเริ่มเย็นสันหลังวาบ ๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"คืนนี้ฤกษ์ดี หลังจากที่เราดูเหมือนจะห่างเหินกันไปนาน พี่เวย์ว่ามันคงถึงเวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้วที่น้องสายจะเป็นกิ๊กที่สมบูรณ์แบบของพี่ซะที"
นั่น กูว่าแล้ว เลี้ยวซ้ายไปขวาแล้วก็กลับมาที่เรื่องเดิม
แม่งอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าของไอ้หนวดนี่จริงๆ
เป็นคำตอบที่ทำให้ปวดจี๊ดเข้าไปถึงตับอ่อน ผ่านถุงน้ำดี และกระแทกเข้าที่หัวใจแบบเต็มเหนี่ยว น็อคเอ้าท์เซลชนิดที่ว่าไม่ต้องลุกขึ้นมาชกต่อได้เลย
"ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย เช่นว่าหาเงินมาไถ่รูปคืน แนวนี้มันก็น่าจะรับได้กว่านะ อะไรก็ได้นะพี่ แต่ผมไม่ใช่เกย์ว่ะ ถ้าถึงขนาดนั้นโพสรูปผมแก้ผ้าเลยดีกว่า ผมว่าผมอับอายน้อยกว่านะนั่น
อย่างน้อยหัวข้อแอบถ่ายหนุ่มนักศึกษา ก็ยังดีกว่าหัวข้อหนุ่มนักศึกษาขายเสียวแหละวะ"
ตรงไหนที่ว่าไม่ฮา
ลุงหนวดหน้าเหี้ยมนั่งขำก๊ากกกกกน้ำลายแทบหยด จนสายใจต้องเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า
ขำตรงไหนวะนั่น ไม่ขำนะเว้ย คนกำลังซีเรียส แบบจริงจังน่ะเป็นมั้ย เสียเวลาเว้ย มันเสียเวลา เข้าใจบ้าง ว่าต้องรีบกลับบ้าน
ที่บ้านไม่มีใครอยู่ ป่านนี้อีก๊อดเชิญโจรมาปล้นบ้านให้กินน้ำกินท่าแล้วมั้ง ไม่ใช่อะไร แค่กลัวว่าอีก๊อดจะรับรองโจรที่เข้ามาปล้นบ้านได้ไม่ดีสมกับที่เป็นเจ้าบ้านแค่นั้นเอง
"ถ้าไม่รัก ผมทำไม่ได้ว่ะ" นี่ เป็นไงล่ะเหตุผลดูเป็นคนดีมากเลย นี่แหละประโยคเด็ดตอนสอยหญิง ตายมานับร้อยแล้ว หึ หึ หึ ไอ้สายเอ้ย ทำไมกูแมนอย่างนี้ว้า
ท่าทางมั่นใจสุดขีด แต่นั่นยิ่งทำให้พี่เวรเป็นนิจของน้องสายขำไม่หยุด
"เออ เออ โอเค้ ได้ ได้ งั้นถ้าทำให้รักได้ก็ยอมว่างั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม้ช่างคิดจริง ๆ เลยเว้ยตี๋ ก็ดี ก็ดี พี่เวย์ก็ชอบ เลิฟแอนด์เซ็กส์ แอนด์น้องสาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ถุย พูดมาได้ไม่อายปาก บร้าเหรอ สายไม่ใช่คนใจง่ายนะจ๊ะถึงจะหลงรักพี่เวรเป็นนิจง่าย ๆ
สายกลัวฟ้าผ่า
"ถ้าทำให้รักได้ ผมถวายตัวใส่พานทองแท้ให้พี่เลย แถมข้าวสารอีกสองกระสอบด้วย โห่ ใจป้ำสุด ๆ แบบนี้ไม่มีอีกแล้ว"
คนพูดนั่งกอดอกและยักไหล่ ก่อนจะเบะปากและหันมานั่งจ้องหน้าของลุงหนวดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแบบเต็ม ๆ ตา
เสียเวลามานานแล้ว เล่นแบบจริงจังซะทีเหอะ ก่อนที่จะบ้าไปมากกว่านี้ จะเอายังไงก็ว่ามา
"หรือถ้าข้าวสารยังไม่พอ จะแถมที่นาที่ต่างจังหวัดให้อีกร้อยสองร้อยไร่เลยเป็นไง พี่ได้แต่ผลประโยชน์ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย คุ้มสุดๆ"
พูดเล่นไปอย่างนั้น ใครมันจะมาเสียเวลาเล่นอะไรบ้าๆ บอ ๆ วะ สมองมันคงกำลังคิดจะแอ้มกูอยู่ตลอดเวลาแล้วล่ะเซ่
ใครจะไปยอมมึงง่าย ๆ นี่ที่ยอมให้ข่มขู่นี่ไม่ใช่ว่าหงอนะ แต่กลัว....แค่นั้นแหละ หึ หึ หึ
สายไม่ได้หงอเว้ย แต่สายกลัว เข้าใจมั้ยพี่ว่าสายกลัว
"ตกลง เอาตามนั้นเลย แล้วถ้าพี่เวย์เกิดชอบน้องสายขึ้นมาจริง ๆ พี่จะคืนรูปให้น้องสายทันที งั้นน้องสายใจก็อย่าลืมทำให้พี่เวย์รักน้องสายเยอะ ๆ ด้วยนะจ๊ะ"
พูดเป็นเล่น
เหี้ยเอ้ย พูดไปหัวเราะไป ปั่นหัวชาวบ้านได้ท่าจะสนุกมากนะ
"เออ ได้ เอาตามนั้นเลย"
ตอบตกลงออกไป ประชดกันเห็น ๆ ตอบไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าคำพูดที่อีกฝ่ายพูดคือเรื่องจริง หรือล้อเล่นกันแน่ รู้แต่ว่ามันคงพอยืดเวลาออกไปได้อีกหน่อย
ก็ยังดีกว่าต้องไปชึ่งโป๊ะกับไอ้หนวดวันนี้ล่ะวะ
ไม่ใช่อะไรแค่ห่วงบ้านแล้วก็จะรีบกลับไปเก็บผ้าที่ตากไว้แค่นั้นแหละ ฟ้าครึ้ม ๆ มาตั้งแต่หัววันเดี๋ยวผ้าไม่แห้งพรุ่งนี้ก็ไม่มีใส่กันพอดี
เอ้าแล้วนี่กินปูอาบยาพิษหัวเราะหรือไงว่ะแม่ง
หัวเราะอยู่นั่น ขำเข้าไป จะขำอะไรกันนักหนาวะ
"พี่รักน้องสายน๊า ชอบตั้งแต่แรกพบเลย แบบรักแรกพบไง รีบ ๆ ทำให้พี่รักแบบขาดจิตขาดใจเร็ว ๆ นะ น้องสายจะได้รูปของตัวเองกลับคืนซะที ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เออ
ทำแม่งเดี๋ยวนี้เลยแหละ กูจะสวีทเอาใจจนมึงบ้าไปเลยเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน
ไม่ใช่แค่คิด สายใจคว้าช้อนตักข้าวผัดที่มีวิญญาณปูแล้วรีบยื่นส่งไปให้คนที่ยังนั่งหัวเราะไม่เลิก
"กินสิครับพี่ สายอุตส่าห์ป้อนเลยนะ ไหน ๆ ก็จะรักกันแล้ว รีบน้ำใจของสายด้วยเถอะพลีสสสสสสสสสสสส"
หน้าตาแบบนั้นมันไม่ใช่ว่ายินดีจะทำให้เลยสักนิด แยกเขี้ยวซะจนน่ากลัว แต่ตักข้าวมาป้อนให้ไม่อายสายตาชาวบ้านที่จ้องมองมาหรือจ๊ะ
ถ้าอย่างนั้นพี่เวย์ไม่เกรงใจล่ะนะ
ว่าแล้วคนถูกป้อนข้าวก็คว้าหมับเข้าให้ที่ข้อมือของสายใจ และดึงให้ช้อนเข้าไปอยู่ในปาก ก่อนจะเคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย
"อื้มมมมมมมมมมม ข้าวผัดอะไรไม่รู้ อร่อยเป็นบ้าเลย พี่เวย์ชอบบบบบบบบบบ"
เออ อร่อย
ได้อร่อยกันอีกแน่ หลังจากนี้คงได้อร่อยเหาะเลยล่ะ
สายใจกลับไปนั่งในท่าตามระเบียบพักเหมือนเดิมแล้ว
โดยมีเวนิชนั่งหัวเราะอยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นนานกว่าจะหยุดหัวเราะ และจ้องหน้ากันนิ่ง ๆ เหมือนกำลังประกาศสงครามและเตรียมพร้อมรบ
สายฟ้าแล่บแปร๊บ ๆ เมื่อมุมน้ำเงินและมุมแดงมองหน้ากันอย่างอาฆาตมาดร้าย
ในที่สุดศึกอัศวินดำก็เริ่มขึ้น
เมื่อมุมน้ำเงินและมุมแดงเดินลงสนาม
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก โดยมีรูปและหัวข้อรูปแอบถ่ายหนุ่มนักศึกษาเป็นประกัน
แกร๊งงงงงงงงงงงงงงงง ยกที่หนึ่งกำลังจะเริ่มแล้ว
แต่ขอตัดภาพเข้าสู่ผู้สนับสนุนรายการอีกครั้ง และพบกันช่วงหน้าครับพ้ม
TBC...
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
:m20: :m20: :m20:
อยากอ่านคู่น้องวัชด้วยจังเลย ถ้าจะมันและ :haun4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
+1 รอคนโพส
ขอให้มีความสุข ร่างกายแข็งแรง
(อวยผู้หญ่ายมั่ก) มีนิยายวายอ่านตลอดไป ขอให้คนแต่งขยันแต่ง เรื่องที่ค้างอย่าได้ดอง เรื่องที่ดองอย่างได้เค็ม
:man1:
^
^
^
^
ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกก..
อยากจะอ่านคู่ วัชกะเนียล เหมือนกัน..
ชอบคำอวยมากเลย โดยเฉพาะ ...
"มีนิยายวายอ่านตลอดไป ขอให้คนแต่งขยันแต่ง เรื่องที่ค้างอย่าได้ดอง เรื่องที่ดองอย่างได้เค็ม"
เง้ออ มัสอ่ะ แนนไม่ดองเค็มน๊า ถ้าไม่ติดธุระอ่ะ
-
^
^
^
จิ้มแนนด้วยความรัก..
เค้าไม่ได้ว่าแนนดองน๊า แค่แอบจิ้มๆ สะกิดจึ๊กๆ..
ทั้งนี้ ทั้งนั้น รวมถึงนิยายของคุณเท็นด้วยล่ะ แหะๆๆ
ก็เค้าอยากอ่านมากเลยอ่า >.,<
:z13:
"โปรดติดตามตอนต่อไป" ของคุณเท็น น่ารักอ่ะ... :man1:
มีตัดไปผู้สนับสนุนรายการด้วย..
ช่างคิดได้ อิอิ...
-
ได้อ่านสองตอนเลย
ยาวได้ใจมากๆ
+1 ให้พี่แนนเหมือนเดิมคับ
o13
-
แวะมาจิ้ม ก้นแนน +1
เฉยๆ อ่ะ คงไม่ได้อ่าน
เพราะเป็น กล้ามเนื่อ ตา อักเสบ
ปวดตามากมาย :m15: พรุ่งนี้งานมากด้วยง่ะ
ไว้หาย จะมาอ่านรวดเดียวเลย :serius2: เฮอะ
GD NIGHT Nan and everybody. :t3:
-
2 ตอนรวดเลยนะแนน อิอิ +1 ให้ครับ o13
ทำไมคนงกเรื่องนี้มันเยอะจังนะ รู้สึกเหมือนมีเพื่อนคนนึงที่มันงกๆ มาเดินอยู่รอบๆตัวเวลาอ่านเลยอะ 5555+
เผด็จศึกซะทีสิจ้ะพี่เวย์รอมาน้านนานแล้ววว :z1:
-
จะฮาไปไหนครับพี่น้อง
แย่งกันกินเหมือนเด็กๆ เลย
ทำไมพี่น้องไม่คุยกัน
ให้สายเป็นสื่อกลางซะงั้น
มารอลุ้นว่ามะไหร่
สายใจจะรับรักพี่เวย์
+1 ให้น้องแนนค่า
-
แนนมาโพสให้2ตอนเลย
+1 ให้คนขยันค่ะ
ยิ่งอ่านก็ทั้งฮาทั้งงงกับสองคนนี่จริงๆ :t4:
-
ฮาน้องสาย กับ พี่เวย์ :m20:
-
เวรตะไล กะ สายนรก
กร้ากกกกกกกก
รออ่านอยู่นะจ๊ะหนูแนน
-
คนแต่งก้อแต่งเก่ง o13
คนโพสต์ก้อขยันโพสต์(น่ารักมากกกกก :กอด1: )
ชอบจังเลยย จารออ่านตอนต่อไปนะ ว่าเฮียเวย์(ของอิชั้น)กะนู๋สาย
ไผซิแน่กว่ากัน 555+
:call:
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
ครับผมชอบมากเลย
เป็นกำลังใจให้ครับผม
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
ตอน ด้วยรักและคิดถึง (เหรอ)
“น้องสาย ทำไมบางทีพี่ก็ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมคนเราต้องเป็นอย่างที่ตัวเองเป็นด้วย เราเป็นคนที่คนอื่นเป็นไม่ได้เหรอถ้าเราเป็นอย่างที่คนอื่นต้องการ มันคงดีกว่าการเป็นตัวของตัวเอง”
อึ้ง.....
“ถ้าพี่ไม่รักน้องสายแล้วน้องสายจะทำยังไง”
ไม่รู้เด่ะ
“แล้วถ้าพี่รักน้องสายขึ้นมาจริง ๆ น้องสายจะให้พี่ทำยังไง พี่ไม่อยากรักใครแล้วนะน้องสาย น้องสายเข้าใจพี่มั้ยครับ”
อ่า อ่อ เอ่อ กูก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันว่ะ
“น้องสายฟังอยู่หรือเปล่าครับ”
เอ่อ ฟังว่ะ กูกำลังตั้งใจฟังเลย พี่ไอ้วัชมันเป็นอะไรมากมั้ยวะ วันก่อนก็ยังดี ๆ อยู่เลยนะแล้วทำไมตอนนี้ดูเหมือนคนพูดจาไม่รู้เรื่องยังไงก็ไม่รู้ นี่มันตีสองแล้วนะ
กำลังหลับเลย แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังสนั่นห้อง จนตกใจตื่นลุกขึ้นมาเนี่ยแหละ เปิดม่านดูก็ยังเห็นเสาไฟฟ้าหน้าหมู่บ้านเปิดไฟอยู่เลย แปลว่ายังไม่สว่าง แล้วทำไมกูต้องลุกขึ้นมานั่งฟังคนบ้ารำพึงรำพันเพ้อเจ้อวะเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ เลยเว้ย
“พี่เสียเจสสิก้าไปคนหนึ่งแล้ว มันทรมานนะน้องสาย การรักใครมาก ๆ แล้วเสียเขาไปแบบไม่มีทางได้กลับคืนมามันทรมาน น้องสายรู้มั้ยว่าพี่ทรมาน จนบางครั้งพี่ไม่รู้ว่าพี่มีชีวิตอยู่มาได้ยังไง ถ้าไม่มีเจนี่ ถ้าเจสสิก้าไม่เหลือเจนี่ไว้ให้พี่ แล้วพี่จะทำยังไง”
แล้วจะทำยังไง…..เอ่อ....
ไม่รู้สิวะ กูจะไปรู้เหรอ ก็ทำอย่างที่ทำอยู่นั่นแหละ
“เฮ้ย เมามากก็ไปนอนเหอะวะ พูดบ้าอะไรฟังไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย”
มึนหัวตึ้บ แล้วก็เลยต้องไล่ให้ไอ้พี่เวย์ไปนอน เมานะเนี่ย พูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้มันเมาชัด ๆ เลย บ้าหรือไงวะ คนจะหลับจะนอนดันโทรมาเพ้อรำพันให้ฟัง จะซึ้งดีมั้ยเนี่ย
“ถ้าไม่มีเจนี่พี่จะอยู่ได้ยังไงน้องสาย”
กูไม่รู้เว้ย ไปถามเจนี่ดูเองสิวะ แม่งเอ้ย
หงุดหงิด จิตหลุดแล้วก็ยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ ไม่ได้สนใจจะฟังคำบ่นพร่ำเพ้อของแม่งหรอก เหมือนมานั่งเล่านิทานให้ฟังยังไงไม่รู้ เชื่อดีมั้ยเนี่ย เชื่อแล้วจะบ้ามั้ยวะ
“พี่ผมง่วงนอน ผมนอนก่อนได้มั้ยวะ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า”
พูดไปอย่างที่คิดแล้วก็ตั้งใจฟังว่าปลายสายจะตอบมาว่ายังไง ได้ยินเหมือนเสียงถอนหายใจยาวเหยียด และเงียบเสียงไป ก่อนที่คนที่โทรมากวนประสาทยามดึกมันจะตอบกลับมาในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา
“ครับ”
อ่อ มันตอบออกมาแค่เนี้ยะเหรอวะ
“ผมนอนได้มั้ยวะ ง่วงจะตายห่าแล้ว”
ตะคอกถามย้ำเพื่อให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายได้ยินที่พูดแน่ ๆ แล้วก็ได้รับคำตอบกลับมา
“พี่ไม่มีวันรักน้องสายได้หรอกนะ อย่าพยายามเลย เปล่าประโยชน์”
เหรอ แล้วใครใช้ให้มึงเอารูปกูนอนแก้ผ้าไปเก็บไว้ล่ะวะ อย่างกับว่าอยากจะสนใจนักหนานี่ไอ้ที่พูดไปก็แค่เล่น ๆ แต่มันดันจะเล่นจริง ขึ้นมา แล้วจะให้ทำยังไง
“ทำไมต้องยุ่งกับผมด้วยวะ ไม่เข้าใจ ก็รักนักรักหนาไม่ใช่เหรอ เจน่งเจนี่ เจสสิก้งเจสสิก้าอะไรนั่นน่ะ แล้วจะมายุ่งกับผมทำไมวะ เดี๋ยวรักผมขึ้นมาจริง ๆ ผมก็ซวยเด่ะ ผมไม่อยากคบกับพี่จริงๆ หรอกนะ”
ไม่ซึ้งไม่เศร้า ไม่แซดลี่ตาม นอกจากคว้าหมอนมากอดแล้วเอนหลังลงนอนอีกรอบด้วยความเซ็งจิต จะเอียงซ้ายตะแคงขวาก็ไม่หลับ หงุดหงิดจิตหลอนเพราะคนที่ยังบ่นเพ้อรำพันอยู่ปลายสายไม่เลิก
“แล้วกินเหล้าทำไมเนี่ยมีงานเลี้ยงหรือไง กินเสร็จแล้วมาเพ้อให้ฟังมันน่ารำคาญว่ะ ผมคุยกะแฟนผมยังไม่ปวดหัวเท่าพี่เลย มีอะไรอีกมั้ยเนี่ย จะนอนโว้ย”
ด่าไปชนิดที่คนฟังถึงกับสะอึกและเซื่องซึมหนักกว่าเดิม
“พี่ขอโทษนะ”
อ้าว แล้วไงล่ะ แล้วไงวะ แล้วอะไรเนี่ย แล้วมันยังไงวะเนี่ย แล้วมันก็กดวางสายไปเลยเนี่ยนะ มันอะไรกันล่ะเว้ยไอ้พี่เวรเป็นนิจ มันอะไรกันวะเนี่ย มันอะไรกันล่ะเว้ยยยยยยยยยยยยยย มันทำให้กูเสียจิตนะเนี่ย มันทำให้กูเสียจิตเว้ยยยยยยย
ทำไมวางไปง่ายๆ งี้วะ แล้วทำไมมันวางสายไปง่ายๆ แบบนี้ โทรมาให้ประสาทแดกแล้วก็มาพูดจาเพ้อเจ้อแล้วก็วาง แล้วมันก็วาง อะไรกันโว้ยยยยยยยยยยย จากมึนจิต กลับกลายเป็นโมโห แล้วก็เลยลืมหลับลืมนอน กระหน่ำกดโทรกลับไปหาไอ้พี่เวรเป็นนิจ
“พี่เวย์ ทำไมทำงี้วะ กวนตีนนี่หว่า”
ไม่รู้ว่าคนที่รับสายจะว่ายังไง รู้แต่ว่าพอไอ้พี่เวรเป็นนิจมันรับสายปุ๊บมันก็ทำให้ปวดหัวอีกแล้ว
“นอนได้แล้ว จะนอนก็นอน พี่ต้องรีบทำงานเช้า”
อ้าว กูผิด กูโทรมากูผิด มึงโทรหากูตีสองนี่ไม่ผิด เวรแท้ แล้วทำไมวะทำไม มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
“เออ งั้นนอนไปสิวะ นอนไปเลย พี่ก็นอนไปเลย ผมนอนไม่หลับแล้วนี่ พี่ก็นอนไปเองสิวะ ทำงานเช้าเหรอผมก็เรียนเช้านะเว้ย แล้วจะให้ผมทำยังไงผมนอนไม่หลับแล้ว”
โวยวายงี่เง่าไปแล้ว แต่ได้ยินเสียงหัวเราะกลับมา แล้วจะให้ทำยังไงอีกวะ
“พี่ก็นอนไม่หลับแล้ว สายก็ต้องคุยกับพี่แล้วสิ แต่พี่เมาสายคุยกับพี่ไม่รู้เรื่องหรอก”
รู้สิ กูคุยรู้เรื่อง ขนาดอีก๊อดตอนมันหอนยังรู้เลยว่ามันจะหอนหาหอก แล้วแบบนี้จะให้ไม่รู้ได้ไง
“เออ คุย มีอะไรคุยมาเลย อยากคุยมาเลย ไหน ๆ ก็นอนไม่หลับแล้วนี่”
งี่เง่าสติหลุดไปแล้ว เอาไงก็เอาดิ อยากคุยอะไรก็เอาเลย กูจะได้ประสาทไปเลยเอาเลยเว้ย
“งั้นแค่นี้นะ พี่จะนอนแล้ว ฝันดีนะครับ”
ง่า ง่า ง่า
อ่อ
03.00 น. สายใจนั่งน้ำลายยืดและยกมือขวาขึ้นเช็ดน้ำลายก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อยและกลายเป็นพวกชอบใช้กำลังมากกว่าสมองด้วยการกระหน่ำชกไปที่หมอนข้างทั้งที่ปากก็ยังไม่หยุดพูด
"อย่าให้มึงรักกูขึ้นมาแล้วกัน กูจะเอาให้เละเลย โว้ยยยยยยยยยยย ไอ้เวรเป็นนิจ กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึงให้ได้สักวันแน่ ๆ เลยโว้ยยยยยยยยย"
03.00 น. เวนิชนั่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะไม่เลิก และยกแก้วน้ำขึ้นจรดที่ริมฝีปาก ไม่มีอะไรแค่ลุกขึ้นมาฉี่แล้วก็ลุกขึ้นมาดื่มน้ำ เซ็ง ๆ นอนไม่ค่อยหลับ หันไปเห็นโทรศัพท์วางอยู่เลยยกขึ้นมากดโทรหาไอ้ตี๋ซะหน่อย
หยอกไปเล็ก ๆ น้อย ๆ ขอความเห็นใจนิด ๆ แล้วก็บอกรักและคิดถึงไปเผื่อว่าจะซาบซึ้งไปถึงหัวใจของน้องสายใจบ้าง
ได้แกล้งมันหน่อยคืนนี้จะได้หลับสบาย
พี่เวรเป็นนิจของน้องสายใจเดินเข้าห้องนอนและกดปิดสวิทไฟที่หัวเตียงก่อนจะเอนหลังลงนอนและดึงผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ ก่อนหลับตายังมีรอยยิ้มจุดที่มุมปากไม่เลิก
ก่อนจะหวลไปนึกถึงใครคนหนึ่งที่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำแม้สักวัน
ทุกวันที่หัวเราะและร้องไห้ ยังมีคน ๆ หนึ่งอยู่ในความรู้สึกและความทรงจำเสมอ
"ไม่ใช่ว่าผมไม่รักคุณแล้วนะเจสซี่...เพียงแต่ว่าระหว่างการเดินทางไปหากัน...ขอให้ผมได้หัวเราะบ้าง....คุณจะได้รู้ว่าผมมีความสุขดี..."
TBC...
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
จิ้มนู๋แนนคนสวย เดี๋ยวค่อยมาอ่าน
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่แนน มาเป็นกำลังให้ อิอิ
ชอบมากเรยเรื่องนี้
:L2: :L2: :L2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่แนน มาเป็นกำลังให้ อิอิ
ชอบมากเรยเรื่องนี้
:L2: :L2: :L2:
หายไปเลย นึกว่าลืมแนนแล้ว กระซิก กระซิก น้อยใจนะเนี่ย
-
จะมีวันที่คู่นี้มันพูดกันรู้เรื่องบ้างมั๊ยนี่ :z10:
+1ให้แนนค่ะ
-
จิ้มบวกหนึ่งให้คนเขียนค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
เอาใจช่วยสายใจให้เอาชนะพี่เวร เอ๊ย พี่เวนย์แล้วกัน
-
เข้ามางงกับตอนนี้ครับแนน งงจริงๆ -*-
-
นายเอกเรื่องนี้จาบร้าก่อนจะได้วี๊ดวิ้วโอ้ลัลล้ามะเนี่ย~ :เฮ้อ:
อ้ายพี่เวย์ก้อช่าง...ทำปายด้ายยยย
แระก้อ เจสซี่... ชื่อนี้ทำให้นึกถึงเรื่องQueen^2ฯของคุณคีเรยแฮะ 55+(แต่เจสซี่ในเรื่องนั้นน่ากลัวกว่าเรื่องนี้เยอะ หยดหยอง)
-
โรคจิตทั้งสองคนเลย
5555
-
เล่นสงครามประสาทกันแล้ว (แค่นี้ยังประสาทไม่พอ? :laugh3:)
:haun5: ใครจะรักใครก่อนหว่า
แล้วเพื่อนวัชหายไปไหนแล้วอ่ะ
:m4: ชอบๆอ่ะเรื่องนี้ 55
-
+1 ขอบคุณแนนในทู้นี้ ทะลุไปถึงคุณเท็น :กอด1:
เรื่องนี้สนุกดี ชอบพอๆกับทุกเรื่องของคุณเท็น..
แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้จะฮากว่า แล้วก็ลุ้นกว่าทุกเรื่องสำหรับมัส..
เพราะเรื่องดูท่าทางจะรักกันยาก..
ตัวเอกคุยกันแต่ละทีมีแต่ฮาสำหรับคนอ่าน 5555+
แต่สำหรับน้องสายคงปวดหัวสมใจพี่เวย์ 555+
ยังลุ้นต่อไปว่าจะรักกันท่าไหน...
แล้วยังลุ้น เรื่องนี้คุณเท็นลงจบแล้วรึยัง..
รอนานไม่กลัว กลัวไม่ต่อ TT^TT
-
แล้วยังลุ้น เรื่องนี้คุณเท็นลงจบแล้วรึยัง..
รอนานไม่กลัว กลัวไม่ต่อ TT^TT
ยังไม่จบจ้ามัส คุณเท็นกำลังแต่งอยู่
ที่แนนมีสต็อกไว้ 46 ตอนเท่าที่คุณเท็นแต่งไว้ล่าสุดนะ
ยังไงมัสก็จะรอลุ้นพร้อมแนนม่ะช่ายเหรอ จูงมือกันรอน๊าที่รัก จุฟฟ
เข้ามางงกับตอนนี้ครับแนน งงจริงๆ -*-
ป๊อบ งงไรจ๊ะ บอกแนนทีเพื่อแนนช่วยให้ป๊อบหาย งง ได้ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร
อดยิ้มตามไม่ได้ :-[
ฮาทุกตอน
น่ารักทั้งคู่เลย
ขอบคุณพี่แนนค้าบ จาติดตามตอนต่อไปนะค้าบ :pig4:
-
โอเคค่ะที่รัก มาเกี่ยวก้อยรอกันต่อไป...
:กอด1:
-
เหมือนคนบ้าคุยกับคนบ้าเลย อิ อิ อิ :jul3:
แต่ว่ามันจะจบแบบเศร้าป่าวนิ :เฮ้อ:
ซึ้งไม่ว่าอย่าเศร้าเป็นดี :z13:
:กอด1: & +1 คุงแนน
-
ตกไปหน้าสองแว้ววววววว
กลับมาต่อด่วน
-
สารภาพ อ่าาาา เมื่อวานแนนลืมมาอัพให้นะคะ สารภาพแย้วว ลดโทษให้แนนครึ่งนึงนะคะ o(>_<)o
ขอบคุณ คุณพูห์มากนะคะ ที่ช่วยไปขุดทู้มาให้แนนจากหน้าสอง ไม่งั้น แนนคงลืมไปอีกหลายวัน เพราะไม่เห็นนะคะ
ตอน ถ้าหากเราต้องจากกัน
"สาย....."
เออสาย กูสายแล้วไง กูสายแล้วมันยังไงวะ ก็ไอ้ที่ไม่ได้หลับได้นอนก็เพราะมึงนั่นแหละโทรมากวนประสาทตั้งแต่ตีสาม กว่าจะหลับอีกทีปาเข้าไปเกือบตีห้า.....แล้วยังไงล่ะ แล้วยังไง...สายแล้วมันยังไงกันวะ
"เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย" เสียงพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ทำให้สายใจต้องเบะหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
สบายตายห่าเลย หลับสบายสิ กว่าจะหลับประสาทแดกไปสามสิบแปดตลบ
"วันนี้พี่มารับสายไปเรียน เห็นมั้ยว่าพี่เป็นคนตรงต่อเวลา สายซะอีกที่ตื่นสาย ขนาดดึกดื่นป่านนั้นพี่คิดถึงพี่ก็โทรมาหาเลย ไม่ปล่อยให้เสียเวลา แค่นี้ก็แสดงถึงความจริงใจของพี่ได้แล้ว
ว่าแต่น้องสายจะรักพี่หรือยัง พี่ให้เวลาอีกไม่กี่วันนะ ถ้าขืนน้องสายไม่รักพี่ แล้วพี่ก็ไม่รักน้องสาย จะว่าไปก็คือถ้าไม่มีความคืบหน้าอะไรมากกว่านี้ พี่ว่าเราไปเล่นอะไรหนุก ๆ กันแล้วต่างคนต่างไปจะดีมั้ย น้องสายว่าความคิดของพี่เป็นไง เจ๋งสุด ๆ "
ง่วงนอน
หิวข้าว
โมโห
และอึ้ง
ดูปากมัน กลับมาเรื่องใต้สะดืออีกจนได้ มันน่ากระโดดถีบยอดหน้าแล้วตบท้ายด้วยหนุมานถวายแหวนจริง ๆ
รถของใครไม่มีจอดอยู่หน้าบ้านมีแต่ไอ้พี่เวรเป็นนิจที่ยืนทำหน้าหนวดอยู่หน้าบ้านและโทรปลุกตั้งแต่เช้า รีบวิ่งออกมาตาลีตาเหลือก หัวยุ่งเหยิง ข้าวอีก็อดก็ยังไม่ได้ให้ นี่มันบ้านคนหรือบ้านร้างวะ
พ่อแม่กูหายไปไหนหมดเนี่ย จะปล่อยให้ลูกชายทำหน้าที่ดูแลหมาคนเดียวหรือไงเนี่ย ใจคอจะคอยอยู่ให้ลูกเห็นหน้าให้ลูกได้ชื่นใจบ้างได้มั้ยเนี่ย
ถ้ากูติดยาเสพติดไป ใช้ข้ออ้างครอบครัวไม่อบอุ่นได้เลยนะเนี่ย
"แล้วนี่มารับจะให้ผมเดินไปว่างั้น แล้วจะมาทำไมเนี่ย ผมเดินไปหน้าปากซอยไปขึ้นรถเมล์เองไม่ดีกว่าหรือไง"
ยืนบ่น และรีบดึงประตูบ้านมาลงกลอนให้แน่นหนา ยังเห็นอีก็อดหมาที่น่ารักทำหน้าตาตื่น ตะกายกระจกอยู่ในบ้าน เลยหันไปโบกมืออำลามันซะหน่อย
อดข้าวไปเหอะมึง อาหารหมายังไม่ได้ซื้อ กลับมาแล้วค่อยกิน อย่ากินมากมันเปลือง อยู่กับสายใจต้องทนอดให้เป็น จำไว้อีก็อด
"แล้วหมาเรามันตะกายกระจกอยู่นั่น จะขังมันไว้ในบ้านหรือไง"
โถพ่อเจ้าประคุณทำเป็นคนดี รักสัตว์ไปได้ คราวก่อนขู่จะเตะอีก็อดไม่ใช่เหรอ นี่ถ้ามันหลุดมาได้มันวิ่งมาเห่าด่าเป็นภาษาหมาแล้วนะนั่น
"ห่วงมันหรือไง" ทำเป็นงี่เง่าไปอย่างนั้นเอง ล็อคประตูบ้านเสร็จก็เดินลิ่ว ๆ นำหน้าโดยมีลุงหนวดเดินตามต้อย ๆ
ดูเหมือนฤกษ์ดีแต่เช้า แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่เดินตามมานั่นแหละถึงได้ต้องรีบหันกลับไปดู
ไอ้พี่เวย์มันหัวเราะห่าอะไรของมันวะ คิก ๆ คัก ๆ แถมยังยกมือขึ้นลูบหนวดที่ปลายคางด้วย
แล้วดูมันทำ..... หันไปมองหน้ามันก็ยังยักคิ้วให้ แล้วก็ไม่เห็นเดินตามมา เอาแต่เดินตามหลังอยู่ได้ มันหัวเราะอะไรของมันกันนักหนาวะ
"ก้นเรานี่มันท่าทางจะแน่นเปรี๊ยะน่าดูนะสายเอ้ย"
ฮะ ก้น
ก้นกู
ก้นกูเนี่ยนะ ก้น...............เฮ้ยยยยยยยยยยยยยแม่ง เหี้ยแต่เช้าอีกแล้ว โว้ยยยยยยยยยยย ลูกกะตามึงนี่มองแต่ของต่ำจริง ๆ นี่จะทำให้กูหลอนไปถึงไหนกันวะเนี่ย
"พี่ ก้นผมคงไม่เหมือนก้นเมียพี่หรอก ยัยเจสซ่งเจสซี่นั่นคงจะแน่นกว่านี้หลายเท่าไม่งั้นพี่คงไม่รำพึงรำพันขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย หรือจะเป็นก้นยัยเจน่งเจนี่นั่นก็คงจะดีกว่าผมน่าดู"
หันหน้าไปด่า ด่ายาวๆ แบบเต็มประโยคและก็เห็นว่าไอ้ลุงหนวดเวรเป็นนิจ สะดุดขาตัวเองและยืนนิ่งไปพักใหญ่ จากหน้ายิ้ม ๆ กลายเป็นหน้าขรึมขึ้นมากะทันหันแบบทันทีทันใด
อารายว้า สายงง ไม่เข้าใจว่าพี่เวย์มันจะยืนเก็กหน้าหล่อ ท่ามกลางแดดจ้าเจ็ดนาฬิกาไปทำไม.....หว่า
ง่า แล้วทำไมต้องมองหน้าน้องสายอย่างนั้นล่ะจ๊ะพี่เวรเป็นนิจ ง่า ง่า มองทำไมวะ ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีเหรอ แหม้มองนาน ๆ ก็เขินได้เหมือนกันนะเนี่ย
"พี่"
"ไม่รีบไปเดี๋ยวก็สายหรอก"
เอ้า ก็ที่สายก็เพราะว่าพี่เวรเป็นนิจดันโทรมาตอนกลางดึกแล้วทำให้สายนอนไม่หลับไม่ใช่เหรอครับพี่
"พี่"
เรียกแล้วทำเป็นเฉย แล้วไหงเดินลิ่ว ๆ ไม่รองั้นล่ะ เดี๋ยวก็ไปถึงที่ทำงานก่อนเวลากันพอดีหรอกพี่ เดินเร็วแบบนี้เดินตามไม่ทันนะโว้ยยยยย
"พี่รอด้วยสิวะ"
ตะโกนก็แล้ว วิ่งตามก็แล้ว ก็รู้ว่าตัวโตขาก็ยาวแต่ไหงเล่นเดินไม่รองั้นอ่ะ เดี๋ยวปั๊ดไม่รักเลยนะเว้ยพี่ เดี๋ยวใช้ข้ออ้างนี้ไม่รักเลยนะเว้ย
"ยุ่งมากนักนะเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเนี่ย"
อ้าว เอาอีกแล้ว กูเสือกอีกแล้ว ถ้าไม่อยากให้ยุ่งแล้วมาพูดให้ฟังทำไม พอทักหน่อยก็มาทำโมโหใส่ ทีเรื่องของกูล่ะมึงจะยุ่งยังไงก็ได้ใช่มั้ย ทีเรื่องของมึงเนี่ยกูเสือกทุกทีเลยว่างั้น
เอางั้นเลยนะ
"แล้วทีพี่ยังหาเรื่องผมได้ ทำไมวะยัยเจสซี่ยัยเจนี่มันแตะไม่ได้เลยว่างั้น เป็นวัตถุโบราณแตะแล้วจะเสียหายหรือไง ก็แค่พูดถึงแค่นี้ ถ้าไม่อยากให้พูดพี่พูดก่อนทำไม เฮ้ยยยยยยย"
ยังไม่ทันได้ต่อปากต่อคำกันอีกรอบสองรอบ ฝ่ามือก็ถูกคว้ามากุมเอาไว้แน่นแล้วไอ้พี่เวย์หน้าหนวดก็หันมาทำหน้ากวนประสาทใส่ แถมยังยักคิ้วให้เหมือนท้าทายซะอีก
"เดินจูงมือกันให้สมกับคนจะรักกันหน่อย หรือยังไง หรืออาย พี่เป็นคนเปิดเผย ไหน ๆ ก็จะได้ผูกพันธ์ปรองดองกันแล้ว แค่นี้จิ๊บ ๆ ว่ามั้ย"
ใช่แค่นี้จิ๊บ ๆ แต่.......หน้าผมยังไม่ด้านพอ ขอเป็นโอกาสหน้าเถิดครับท่าน
"อย่าสะบัด จะแกะทำไม กะอีแค่จับมือแค่นี้ ไม่สึกหรอหรอกมั้ง เอาสิคราวนี้อยากจะคุยเรื่องอะไรอีก เจสซี่หรือเจนี่ล่ะ จะเล่าให้ฟังทุกเรื่องเลย เขาว่าคนที่อยากรู้เรื่องของคนใกล้ตัวที่ไม่ใช่ญาติมิตรแบบมาก ๆ เนี่ย แสดงว่ากำลังสนใจคน ๆ นั้นอยู่ ยอมรับเหอะไอ้ตี๋ เอ็งกะลังหลงข้าอยู่ ชัวร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ปากหมา
มึงนั่นแหละจะหลงกู ไม่เห็นเหรอว่าหน้าผมออกจะหล่อ นิสัยก็ดี เชื่อเหอะไม่มีใครทนให้มึงโขกสับได้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคลิปเสียว สายใจผู้นี้จะไม่มีวันทนหรอกโว้ยจะบอกให้
อยากจับมากนักใช่มั้ยมือเนี่ย เอาเลย ไม่สึกไม่หรอ แต่เล่นมาเปิดทางให้แบบนี้ ก็เข้าทางสายใจสิวะ
"ยัยเจสซี่นี่เมียพี่เหรอ เหลือเชื่อ เมียพี่ตายจริงเหรอพี่ โม้เปล่า ไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงเขาไปมีความสุขแล้ว เป็นไงล่ะ ขนาดเมียพี่ยังชิงตายไปก่อนเลย ใครมันทนได้ก็บ้าแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ง่า ง่า เอ่อ พี่ พี่"
หันไปมองคนที่จับมือลากให้เดินแล้วก็ได้เห็น
บางสิ่งบางอย่างกำลังไหวระริกอยู่ในดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมา
ก็เหมือนทุกทีที่แค่ไม่นาน เมื่อดวงตาคู่นั้นหันหนีและมองเมินไปทางอื่น ความรู้สึกบางอย่างที่เปิดเผยให้เห็นก็ถูกลบทิ้งไปเหมือนไม่อยากให้ใครรับรู้ความรู้สึกรวดร้าวที่อาจจะแสดงออกมา
โดนลากแขนมากกว่าจูงมือให้เดิน แต่คนที่จูงให้เดินกลับนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ผิดจากทุกทีที่ไม่ว่ายังไงก็จะหาเรื่องแกล้งได้ตลอดเวลา
สายใจหันไปมองเวนิชอีกหลายครั้งและเหมือนอยากจะพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออกขึ้นมา
ไม่รู้ว่าควรจะขอโทษหรือควรจะปลอบใจ
ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงนอกจากสงบปากสงบคำเงียบ ๆ และแอบเหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายอีกหลายครั้ง
มันเงียบจนน่าอึดอัด
การที่คน ๆ หนึ่งซึ่งเคยพูดให้ปวดหัวเงียบเสียงลงและไม่ยอมพูดอะไรอีก มันทำให้คนรอบข้างรู้สึกอึดอัดไปด้วย
ยืนรอรถด้วยกัน ทั้งที่ข้อมือยังถูกอีกฝ่ายจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ก้มลงมองที่ข้อมือของตัวเองหลายครั้งและหันไปมองรถที่กำลังแล่นผ่านไปผ่านมา
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่รายล้อม มีหลายคนหันมามองอย่างสนใจและกระซิบกระซาบกัน แต่แล้วไม่นานคนเหล่านั้นก็เดินจากไปและหมดความสนใจกับสิ่งที่ได้เห็น
มันเป็นบรรยากาศชวนให้อึดอัดใจ แต่มีบางอย่างที่กำลังซึมซาบเข้ามาภายในใจอย่างช้า ๆ
เล็กน้อย จนมองแทบไม่เห็น
ความเย็นเฉียบจากปลายนิ้วที่กุมแน่นที่ข้อมือ สายตาของใครบางคนที่มองออกไปข้างหน้า และไม่สนใจว่าจะมีใครอีกคนใช้สายตาสำรวจกิริยาท่าทางนั้นและกระพริบตานิ่งมองอยู่เป็นนาน
"ถ้าพี่ตายไป....จะมีใครร้องไห้ให้พี่มั้ยวะ....เจสซี่ตายไปพี่ยังร้องไห้ให้เขา...ถ้าพี่ตายไป สายต้องร้องไห้ให้พี่นะ อย่างน้อยก็ร้องไห้เพราะดีใจที่พี่ตายไปซะที หรือไม่ก็ร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้มใจก็ได้ที่พี่ไม่อยู่แล้ว.....พี่อยากมีคนร้องไห้ให้นะถ้าพี่ตายไป...เพราะมันเป็นหลักฐานว่าพี่มีตัวตนอยู่ในความทรงจำของใครสักคน คนที่รักหรือคนที่เกลียด แค่สักคนก็ยังดีนะ ว่ามั้ย"
เหรอ
ประโยคกินใจนะเนี่ย
ซึ้งตายห่าเลย
พูดเพื่ออะไรไม่เข้าใจว่ะ
คน ๆ หนึ่งตายไปเหรอ แล้วยังไง ก็แค่คนตาย จะมีคนร้องไห้ให้หรือเปล่า มันจะมีอะไรน่าสนตรงไหน
พูดอะไรบ้า ๆ
พูดอะไรเพ้อเจ้อเป็นบ้า
พูดจาสมกับเป็นไอ้พี่เวย์เลยว่ะ แม่งพูดจาได้กวนตีนมาก พูดซะจน....
......ถ้าคนที่กำลังยืนคุยกันคนนี้ตายไป จะร้องไห้ให้เหรอ ทั้งที่ร่างกายยังรู้สึกถึงความอบอุ่นแต่วันหนึ่งก็ต้องจากกันงั้นเหรอ
ทำไมวะ คนที่ยืนอยู่รอบข้างคนที่เดินไปมารอบตัวพวกนี้ก็ต้องตายด้วยใช่มั้ย แม้กระทั่งอีก็อดหมาที่บ้านที่เห่าทุกวันและทำให้ประสาทเสียมันก็ต้องตายเหมือนกัน
ต่อไปจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว....ถ้าเวลาผ่านไปนาน ๆ ก็จะไม่ได้เจอกันอีก
แม้กระทั่งไอ้พี่เวย์....ที่มันพูดจาเพ้อเจ้อก็ต้องตายด้วยใช่มั้ย.....
ถ้าต้องจากกันไปจริง ๆ แล้วจะให้พบเจอกันไปทำไม....ทำไมถึงต้องมาเจอมารู้จักกันด้วย
"เฮ้ย ตี๋ เป็นไรวะ เฮ้ย เฮ้ย ยังไม่ได้ด่าเลยนะมึง เป็นห่าอะไรวะเนี่ย ร้องไห้ทำไมเนี่ย กูยังไม่ตายเว้ยยยย ยังไม่ต้องรีบร้อง หยุดก่อน อย่าเพิ่งอย่าเพิ่ง สาย สาย ร้องไห้ทำไม"
ไม่รู้
กูจะไปรู้ได้ไง
อยู่ดี ๆ น้ำตาแม่งก็ไหลพราก ๆ ไม่หยุดเลย
ร่วงกราวเลยเนี่ย อายชาวบ้านชิบหาย
อายโคตรพ่อเลย ทำไมกูยืนร้องไห้ได้วะเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ
"ไม่รู้ว่าร้องได้ไงพี่....ฮือ ฮือ...ตอนที่ยัยเจสซี่ตายพี่ก็ต้องร้องใช่มั้ย ผมก็ไม่รู้ทำไมผมต้องร้องด้วยว่ะ ฮือ ฮือ พี่แม่ง คนยิ่งอดนอนอยู่ ห่าเอ้ย ฮือ อือ"
มันคงเป็นภาพที่ตลกน่าดูเมื่อคนหล่ออย่างสายใจยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาป้อย ๆ แถมซ้ำไม่พอยังยกแขนเสื้อขึ้นถูที่ขอบตาตัวเองเพื่อเช็ดคราบหน้าตาที่กำลังรินไหลอาบหน้า
เล่นเอาเวนิชทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่ชาวบ้านจะมองไปมากกว่านี้ มือก็เลยต้องรีบยกขึ้นโบกแท็กซี่สักคันไม่อย่างนั้นคงได้มีรายการอายไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ
ก้าวขาขึ้นรถ โดยลากแขนสายใจให้เข้ามานั่งด้วยกันในรถและยังเห็นคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สะอึกสะอื้นไม่หยุด
ไม่เห็นน่าดูตรงไหน
ก็แค่ไอ้ตี๋นั่งร้องไห้ และพูดจาบ้าบอน้ำมูกน้ำตาไหลไม่หยุด
ไม่เห็นว่าจะน่าดูตรงไหน
เห็นแล้วก็ตลกจนอยากจะขำ แต่กลับขำไม่ออก ทำได้แค่อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและยกมือขึ้นเขย่าหัวไอ้เด็กที่ร้องไห้ไม่หยุดให้มันหยุดร้องซะที
เขย่าเล่น ๆไปไม่กี่ครั้งในคราวแรก และเปลี่ยนเป็นแตะฝ่ามือลูบไล้เล่นที่เส้นผมของคนที่ยังยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาป้อย ๆ
อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากกับภาพที่ไม่เคยเห็น ก่อนที่รอยยิ้มจะกลืนหายไปเมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้
หันไปมองนอกหน้าต่างรถ ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่เร่งรีบในชั่วโมงเร่งด่วน
คล้ายวันนั้นที่ผมได้พบคุณ.....ในวันที่รีบเร่ง..... ในวันที่เราเดินสวนกัน......และส่งยิ้มให้กันเป็นครั้งแรก
รอยยิ้มแสนสดใสของผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจอยู่เสมอ แม้ในวันที่ได้รับรู้ว่าจากนี้จะไม่ได้พบกันอีกเลยตลอดชีวิต
เวนิชนิ่งเงียบและยังคงลูบไล้ฝ่ามือไปที่เส้นผมของสายใจที่ยังก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำมูกน้ำตาของตัวเองไม่เลิก
สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ทั้งที่ฝ่ามือยังแตะสัมผัสอยู่ที่เส้นผมของคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง
เป็นนานที่เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ นานจนสายใจเงยหน้าขึ้นมองและสนใจกับสิ่งที่ได้เห็น
ยัยเจสซี่เป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ถึงกุมหัวใจของผู้ชายคนนี้ได้อยู่หมัด ไอ้พี่เวย์ที่ไม่น่าจะรักใครได้กลับยกหัวใจให้ยัยเจสซี่นั่นไปจนหมด
คนแบบไหนกันวะที่ทำให้ไอ้พี่เวย์ทำสีหน้าได้มากมายหลากหลายขนาดนี้
บางเวลาที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงที่ชื่อเจสซี่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของไอ้พี่เวย์มากเหลือเกินอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกนึกอิจฉาผู้หญิงที่แม้แต่หน้าตาก็ไม่เคยพบเคยเห็น
ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้
รู้แค่เพียงว่า.....ฝ่ามือที่แตะสัมผัสอยู่ในเวลานี้ไม่ใช่ของตัวเอง.....รู้เพียงแค่นั้น..และพาลนึกเกลียดยัยเจสซี่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ไม่รู้ว่าทำไม
แต่กว่าจะรู้ตัว....สายตากลับนิ่งจ้องมองคนที่ออกปากไว้ตั้งแต่แรกว่าจะไม่มีทางชอบเด็ดขาด ไม่ว่ายังไงก็คงไม่มีวันนึกชอบคนแบบเวนิชได้
ไม่มีทางที่จะเป็นแบบนั้นได้เลย
ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่มีทางจะเป็นไปได้สักวัน
TBC....
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
^^
^^
จิ้มหนูแนน พร้อมกับ +1 ให้นะครับ
-
^
^
จิ้มวันคืน อิอิ
-
โอ๋ๆๆ
อย่าร้องนะสาย
อย่าหึงคนตายด้วย
ชอบพี่เวเขาแล้วละเส้
ฮี่ๆ
+1 น้องแนนค่า
-
โอ๋...โอ๋ อย่าร้องไห้นะน้องสาย
คุณเจสซี่เธอไม่ได้อยู่แล้ว
แอบรักลุงหนวดแล้วละสิ
+1ให้แนนค่ะ
-
โอ๊ยตกลงพี่เวนย์จะเลือกใครกันแน่
จะเลือกเมียเก่าหรือน้องสาย
ทำน้องสายเศร้าแล้วนา
-
อยู่ๆ ทะมายพูดเรื่องตายๆ กันหว่า
เล่นเอาใจหายวาบเลย แง่มๆ
:o11:
+1 ให้พี่แนนเหมือนเดิมนะคับ
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/10-01-2009_05.gif)
-
เศร้าสุดฤทธิ์
:seng2ped:
-
:m1: "HAPPY :L2: VALENTINE" จ้า:m3:
-
อื้ออะไรเนี่ยไม่ชัะดเจนเลยอะอีตาพี่เวย์
หรือว่าเจสซี่จะเป็นโค้ดลับถึงน้องสาย 555+ :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ว่าแต่...ตอนแรกเนี่ยบริกรรมคาถามหาเสน่ห์หรือเปล่าค่ะ? :-[
-
จะเข้ามาบอกว่า รอนิดนึงนะคะ อีก 2 วันจะมาอัพให้นะคะ
ขอลงซีรีย์ปรัชญาช่างกลฯ ก่อนนะคะ o(>_<)o
-
+1 พร้อมจิ้มแนน จึ๊งๆๆๆๆ....
มาดันทู้ค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาอ่านอีกหลายวัน..
TT^TT
-
มาแล้วจ้า มาต่อกันเลยนะคะ
ตอน เรื่องเก่า ๆ
"อ้าวพี่....ยังไม่นอนเหรอ"
ก็เห็นอยู่ว่ายืนอยู่นี่ ไม่เห็นหรือไงวะ ถามได้ ไม่ใช่ผีนะจะได้ล่องลอยไปมาหาตัวไม่เจอ ถามอะไรโง่ ๆ สมกับตัวคนถามเลยจริง ๆ
"มาหาน้ำกิน แล้วทำไมยังไม่นอน"
ถามมาได้ว่าทำไมยังไม่นอน ผมเพิ่งกลับมาต่างหากล่ะ ดูหน้านี่ไม่รู้เลยเหรอว่าเพิ่งกลับมา สภาพแบบนี้สงสัยจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จมั้ง
"เพิ่งกลับ แล้วนี่พี่จะให้ผมหลบหน้าไอ้สายมันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย ผมล่ะเฉียดจะเจอกับมันตั้งหลายครั้งแล้วนะ แล้วยังไอ้ฝรั่งนั่นอีก ผมขี้เกียจจะเจอหน้ามันแล้ว
นี่ถ้าพี่ไม่จ้างผม ผมไม่มีทางทำดีกับมันเด็ดขาด เพิ่งจะรู้ว่าแดเนียลเป็นแฟนของแฟนเก่าพี่ จะแค้นอะไรกันนักกันหนากะอีแค่นางแบบคนเดียว สวยไม่มากก็แค่ระดับซูเปอร์โมเดล
พี่จะแค้นไปทำไมนักหนา แต่ก็ดีนะ ผมจะได้มีรายได้ แล้วอีกนานมั้ยเนี่ยขี้เกียจเล่นกับมันแล้ว มันรักผมจะตายแล้ว ผมเตรียมชิ่งได้แล้วมั้ง เดี๋ยวแฟนผมรู้นี่มีหวังหัวขาด"
ไอ้วัชยืนเต๊ะท่าและคว้าแอปเปิ้ลในตู้เย็นขึ้นมากัด เหล่ตามองพี่ชายที่ยังยืนขมวดคิ้วมุ่นก็เลยนึกอะไรขึ้นมาได้
"อาทิตย์นี้พี่ยังไม่จ่ายเลยนะพี่ ค่าทำตัวเป็นแฟนไอ้แดเนียลอ่ะ"
เคี่ยวไม่ใช่เล่น คนเราจะทำงานทั้งทีมันต้องคุ้มกับที่ต้องเสี่ยงและคุ้มค่าตัว แล้วอาทิตย์ละ สองพันเนี่ยก็นับว่าคุ้ม
แถมข้าวยังไม่ต้องซื้อ มีข้าวกินร้านหรู ๆ ทุกวัน อยากดูหนังฟังเพลง ที่ไหนก็ไปได้ทั้งนั้น แดเนียลจ่ายตลอด
จะว่าคุ้มก็คุ้มจะว่าเสี่ยงก็เสี่ยงอยู่ กลัวแฟนจับได้ชะมัด นี่วัน ๆ ไม่ค่อยได้เจอน้องแก้วเลย ชักหวั่น ๆ ว่าแก้วจะไปมีแฟนใหม่พิกล
"เดี๋ยวเอาให้เองแหละ แต่เก็บ ๆ ไว้บ้างก็ดีนะ เผื่อเอาไว้จ่ายตอนแพ้พนัน เพราะดูท่าว่าเพื่อนเอ็งเนี่ยมันจะเล่นไม่ยาก นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนเอ็งนะเว้ย
ไม่งั้นฟันฟรีไปแล้ว ใจดีสุด ๆ แถมทำให้รักด้วย ยอมแบบเต็มใจยังไงก็ดีกว่ามันไม่เต็มใจเป็นไหน ๆ "
ลุงหนวดหน้าเหี้ยม ยืนอมยิ้มและนึกถึงใบหน้าเมื่อช่วงเช้าของสายใจที่ร้องไห้แง ๆ เศร้าจิต สงสัยคงซาบซึ้งกับเรื่องที่พูดออกไป
ไม่ได้โกหกสักคำ อยากซึ้งเอง ช่วยไม่ได้ แต่อย่างว่าแหละ ถ้ามีความสงสารเป็นที่ตั้ง ไอ้เรื่องที่จะทำให้รักมันก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน
"เออแล้วปีนี้จะไปเคารพหลุมศพเจสซี่หรือเปล่าพี่ ใกล้ครบรอบวันตายแล้วนี่ ถ้าไปพี่ก็ต้องรีบจองตั๋งไม่ใช่เหรอ เออ คุณเจสตายตอนอายุเท่าไหร่นะ ผมว่าตอนตายแกยังดูสาว ๆ อยู่เลย"
จะไม่สาวได้ไง ก็เจสเล่นดึงหน้าไม่ให้หย่อนซะขนาดนั้น คุณตาดูแก่เป็นตาแก่แล้ว แต่เจสซี่ยังเป็นสาวสองพันปีอยู่เลย
"เจสอายุ 62 ได้นะ แล้วข้าจะไม่ไปได้ไง เดี๋ยวเจนี่หักคอตาย โทรมาบอกแล้วว่าแด๊ดดี้ ต้องไปหา ถ้าไม่ไปจะมาหาอาวัชที่เมืองไทย หรือยังไง หรือเอ็งอยากเจอเจนี่"
หึย ไม่เอาด้วยคนหรอก ยัยเจนี่เด็กเปรต อายุเพิ่ง 12 แต่ตัวใหญ่ไซส์ยักษ์ขนาดนั้น ว่าแต่ไม่รู้ว่าญาติทางแม่ไอ้พี่เวย์มันนับกันยังไง
เจสสิก้าเป็นคุณยาย คนเป็นยายเนี่ยหน้าเด้งดึ๋งอย่างกับอายุเพิ่งจะสามสิบกว่า ๆ ฝรั่งนี่ขยันทำศัลยกรรมกันจัง
คุณสมพงษ์นี่ก็เหมือนกัน อายุเท่ากับคุณเจส แต่ก็ไม่ยอมแพ้สังขาร ดูยังไงก็ยังดูอายุน้อยกว่าตัวจริง หลังจากคุณเจสตายก็ยังมีเมียใหม่เป็นฝรั่งเอ๊าะ ได้อีก
ไม่น่าเชื่อว่ารุ่นนั้นจะเตะปี๊บดัง
คุณแพททีเซียแม่ไอ้พี่เวย์ ตายไปตอนพี่เวย์มันสามขวบ ไม่เคยเห็นหน้าเห็นแต่รูปถ่าย สวยน่าดู
มิน่าล่ะขนาดตายไปแล้ว แม่ยังขุดมาด่าพ่อได้ปาว ๆ ว่ายังรักยังหลงแม่ไอ้พี่เวย์อยู่ เลยทำเป็นไม่สนใจแม่ ก็แม่แหละขี้บ่น ต่อให้สวยกว่าคุณแพท พ่อก็เซ็งได้เหมือนกัน
ส่วนยัยเจนี่ดันเป็นลูกหลงของเจสสิก้ากับคุณสมพงษ์ มีศักดิ์เป็นน้าของไอ้พี่เวย์แต่ดันมาเรียกไอ้พี่เวย์ว่าแด็ดดี้ซะได้
แล้วยังไงวะ ก็เลยต้องเป็นอาของยัยเจนี่ไปโดยปริยาย ใครอยากเป็นอาของมันวะ เด็กอะไร โคตรกวนประสาทเลย ตระกูลนี้ บ้ากันทั้งนั้น
"แล้วสูตรสำเร็จ เมียตาย เป็นพ่อม่ายลูกติดชีวิตรันทด แถมทะเลาะกับน้องชายอีกเนี่ย มันใช้ได้แน่เหรอ ไม่น้ำเน่าไปหน่อยเหรอพี่ ถ้าเกิดว่าไอ้สายมันรู้ขึ้นมา มันโกรธตายเลยนะ"
เอ่ยปากถามพี่ชายคนละแม่แล้วก็เห็นพี่เวย์มันหัวเราะหึ ๆ สองทีและยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่ปลายคาง ทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ขนาดเป็นน้องยังกลัวมันเลย กูไม่ผิดนะโว้ยไอ้สาย ก็มึงอยากขายกูให้แดเนียลเอง จะโทษกูคนเดียวก็ไม่ถูก บอกแล้วคนอย่างกู เจอมาสิบเท่า เอาคืนร้อยเท่าพันเท่า
มึงอยากหักหลังกูเอง
"ข้าไม่ได้โกหก ไม่ได้บอกสักคำว่าเจสซี่เป็นใคร แล้วที่บอกว่ารัก ก็ไม่ได้โกหก ถึงยังไงตอนนี้ก็รักเจสซี่มาก ๆ แล้วก็รักแค่เจสซี่คนเดียว อาลัยอาวรณ์ทุกครั้งที่นึกถึง
เจนี่ก็ลูกสาวข้า แล้วยังไง เพื่อนเอ็งมันคิดเอาเองเข้าใจไปเอง ข้าไม่เคยพูดซะหน่อย ว่าข้ามีเมียแล้ว แล้วก็มีลูกติด อย่างข้าเจอเอเลน่าคนเดียวก็พอแล้ว ผู้หญิงมันหาดีไม่ได้ รักแทบตายดันไปกับไอ้แดเนียลซะได้
เอ็งก็เหมือนกัน ถ้าทำงานสำเร็จ ค่าจ้างอย่างงาม อย่าลืมที่เราพนันกันไว้ด้วย ถ้าข้าทำให้เพื่อนเอ็งมันรักและยอมแต่โดยดีโดยไม่มีการฝืนใจ ไอ้ที่จ่าย ๆ ไปข้าเอาคืนหมดเข้าใจ๋ ไอ้น้องชาย"
กลัวแม่งชิบหาย
ถ้าโลกนี้มีคนแบบไอ้พี่เวย์สิบคน โลกคงถล่มทลาย
เมื่อก่อนก็ดีอยู่หรอก ใจดี แสนดี เป็นพี่ชายที่ไม่ว่าใครก็อยากได้ แต่ตั้งแต่เลิกกับยัยเอเลน่าก็กลายเป็นแบบนี้ไป
เห็นความรักเป็นเรื่องล้อเล่น สักวันหนึ่งเถอะ ถ้าเกิดหลงไอ้สายขึ้นมาจริง ๆ คงหัวเราะกันไม่ออก มั่นใจตัวเองจริงนะ
"พรุ่งนี้ฝากซื้อคอนแท็คด้วย หมดอายุแล้ว เอาสีดำแบบนี้เหมือนเดิม เบอร์เดิม เอาตังค์ไป รวมกับค่าจ้างอาทิตย์นี้ด้วย"
แปลกคน
มีแต่คนหาคอนแท็คสี ๆ มาใส่ พี่กูดันไม่อยากให้ใครเห็นสีลูกกะตาตัวเอง ยิ่งนับวันไม่รู้ว่าไอ้พี่เวย์มันจะทำลายหน้าตากับความหล่อของตัวเองไปทำไม
ถ้าใครได้มาเห็นอดีตนายแบบดาวรุ่งของอิตาลี ในสภาพติสแดก ผมเผ้ารุงรังหน้าตาแทบไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้ เขาคงผิดหวังกันน่าดู
ถ้าไม่เพราะยัยเอเลน่า ป่านนี้พี่เวย์มันคงไปถึงไหนไกลลิบแล้ว คงไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก เห็นแล้วก็กลุ้มบวกกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
กูชักห่วงมึงแล้วสิไอ้สาย
ไอ้ที่มึงพูดปาวๆ ว่าพี่กูทั้งหลอนทั้งน่ากลัว ให้มันได้อย่างที่มึงพูดเหอะ แต่อย่างมึงคงไม่หลงพี่กูง่ายๆ หรอกมั้ง กูพนันข้างมึงไว้เยอะน่ะโว้ย
ถ้าแพ้ขึ้นมาถึงกับหมดตัวได้ง่าย ๆ เลยนะมึง
"เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อให้ จะนอนแล้ว มีอะไรอีกมั้ยพี่"
หันหน้าไปถามคนที่ควักเงินมายื่นให้แล้วก็ต้องเบิ่งตากว้าง โหแม่ง แบงค์พันเป็นปึก พี่กูมันไปเอาเงินมาจากไหนมากมายวะนั่น เห็นแล้วมันน่าจิ๊กชิบหาย
"สามพันทอนด้วย ไม่ทอนตาย"
โห่ เคี่ยวว่ะ ไรวะ ให้สามพันมีทอนด้วยอีก ไม่มีติ๊บหรือไง
"ไม่ต้องมอง งานสำเร็จมีโบนัสพิเศษ"
เออ แบบนี้ค่อยน่าลุ้นหน่อย ไม่งั้นเซ็งตาย
ไอ้วัชยืนน้ำลายยืดคิดถึงโบนัสก้อนใหญ่ ส่วนเวนิชเดินลิ่วเข้าห้องไปแล้ว ก่อนจะมายืนอมยิ้มกับเรื่องสนุก ๆ ที่กำลังทำอยู่
ความรักอะไรนั่น มันไม่มีจริงหรอก ไม่ว่าคนแบบไหนก็หักหลังกันได้เพราะความรักทั้งนั้น
ไม่มีใครเหมือนเจสซี่หรอก ความรักที่แท้จริงคงหาไม่ได้จากใครแล้วนอกจากความรักที่ได้รับจากเจสซี่
"สวัสดีหนุ่มน้อย ฉันเป็นคุณยายของเธอ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอเองนะ"
รอยยิ้มของหญิงสาวผมทองแสนสวยคนหนึ่ง ที่ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนัก แต่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่ไปมาในสนามบิน
ก็ทำให้เวนิชที่ในเวลานั้นมที่เพิ่งเป็นแค่เด็กชายตัวเล็ก ๆ วัยสามขวบเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาได้
แต่เพราะรอยยิ้มหวาน ๆ แสนอบอุ่นใจดี และท่าทีที่เป็นมิตร ก่อนที่เธอจะย่อกายลงนั่งและแตะมือลงที่บ่าของเด็กชายที่ยืนแอบอยู่ด้านหลังของชายอีกคน
"น่ารักจริง ๆ เหมือนแพทยิ่งกว่าใคร ๆ มานี่สิ ฉันชื่อเจสสิก้าเป็นคุณยายของเธอ และนี่คุณตาของเธอคุณสมพงษ์ เราจะไปอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ"
ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าถูกอุ้มขึ้นไปไว้ในอ้อมแขนของคนแปลกหน้า
และนั่นคือการก้าวเข้าไปหาความรักที่แท้จริงที่ไม่เคยได้สัมผัสเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
"อย่าร้องนะครับ ฝากด้วยนะครับเจสซี่ แพทอยากให้ลูกอยู่กับคุณ เธอคงอยากให้ลูกได้สนิทสนมกับคุณยายและได้เติบโตในที่ที่เธอมีความสุขที่สุด"
จำได้คลับคลายคลับคลาเพียงแค่นั้น จำได้ว่าคนที่พาไปส่งที่สนามบินคือพ่อและผู้หญิงคนใหม่ที่พ่อแต่งงานด้วย
จำวันแรกที่พบกับเจสซี่ได้แม้จะเป็นความทรงจำที่ลางเลือน แต่ก็ยังจดจำรอยยิ้มหวานละมุนของผู้หญิงที่มอบความรักและความอ่อนโยนให้ตลอดเวลาได้ แม้กระทั่งในวันสุดท้ายที่เธอจากไป
"เจสซี่อย่าตายนะ ไอสัญญาว่าไอจะเป็นเด็กดี เจสซี่ อย่าตายนะ เจสซี่ คุณยายครับ คุณยาย"
ร้องไห้คร่ำครวญก่อนที่ฝ่ามือที่กุมแน่นจะค่อยคลายออกอย่างช้า ๆ เธอยังยิ้ม และยิ้มได้สวยที่สุดแม้ลมหายใจสุดท้าย
และนั่นคือความทรงจำที่แสนเจ็บปวดก่อนที่ผืนผ้าจะถูกคลี่ขึ้นปกคลุมที่ใบหน้าของคนอันเป็นสุดที่รัก
และแม้จะร้องไห้คร่ำครวญให้ตาย ไม่ว่ายังไง วันเวลาที่สงบสุขก็ไม่อาจหวลกลับคืนมาได้อีกแล้ว ทำได้แค่เก็บช่วงเวลาดี ๆ เอาไว้ในความทรงจำ ทุกเสี้ยวนาทีของความรักที่ได้รับ จดจำทุกนาทีที่เจสซี่มอบให้
"เจสซี่ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักและไม่เชื่อในสิ่งที่คุณสอนนะ แต่ระหว่างทางที่ผมจะได้ไปพบคุณ ผมขอใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากที่สุดก็พอ
และผมสัญญาว่าชีวิตนี้นอกจากคุณผมจะไม่มีทางรักใครให้ต้องเจ็บปวด เหมือนที่ผมหลงรักเอเลน่า ผมจะรักแค่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้น
ผมสัญญากับตัวเองไว้แบบนี้แหละเจสซี่ ผมสัญญากับตัวเองเอาไว้ และผมจะไม่มีวันรักใครอีกเลยจริง ๆ "
TBC...
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
^
^
^
^
^
จิ้มแนนคร้าบบ :impress2:
มีภูมิหลังอย่างนี้รี่เอง นึกแล้วว่าเจสซี่ไม่ใช่แฟน อิอิ o18
จริงๆแล้วพี่เวย์หล่อหรอเนี่ยโอ้วววว
อย่างว่าอะนะซีรีย์นี้หล่อน่ารักทุกคนเลยคร้าบ :z1:
ปล. คนลงก็สวยน่ารักมากเลยครับ :o8: +1ให้น้า
-
^
^
^
^
^
จิ้มแนนคร้าบบ :impress2:
มีภูมิหลังอย่างนี้รี่เอง นึกแล้วว่าเจสซี่ไม่ใช่แฟน อิอิ o18
จริงๆแล้วพี่เวย์หล่อหรอเนี่ยโอ้วววว
อย่างว่าอะนะซีรีย์นี้หล่อน่ารักทุกคนเลยคร้าบ :z1:
ปล. คนลงก็สวยน่ารักมากเลยครับ :o8: +1ให้น้า
อร้ายยย ป๊อบมาชมแนนแบบนี้ แนนก็เขินแย่นะจิ >_<
แหมมมม ป๊อบก็หล่อนะคะ หล่อแบบนี้ เอาใจแนนไปเลยดีกว่า(เอาไปทิ้งหรือเปล่าเนี่ย) พร้อม+1 ให้เลย
-
โหย อดีตอันขมขืนของพี่เวย์
งี้น้องสายรู้เรื่องแล้วจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
อย่าหลอกน้องสายต่อไปเลยพี่เวย์ -.-
-
เจสสี่คุณยายหน้าเด็กนี่เอง
เพิ่งรู้ว่าพี่เวใส่คอนแทคดำปี๋ปกปิด
ทำไมต้องพนันกันเรื่องความรักด้วยนะ
สายใจรู้เข้าจะเป็นยังไง
เพื่อนก็หักหลังกัน(แต่สายก็ทำเขาก่อนนี่หว่า..เหอๆ)
+1 ให้แนนค่า
-
โหยยย :angry2: ไอ้พี่เวย์ แผนสูง เลวร้ายยยยย :m31:
น้องสายชักจะเซนซิทีฟไปแล้วด้วยดิ
ไอ้คุณเพื่อนวัชก็ช่างทำกันได้
ขอให้โดนแดเนียลเชือด :call:
มาหลอกน้องสายได้นะพี่เวย์ แล้วจะเสียใจ หึๆ :m16:
-
วันนี้ถึงคิวอัพเรื่องนี้แล้วใช่ไหมคร้าบคุณแนน รอ ๆ :z1:
-
ติดตาม ตามติดด้วยคนคับ
o13
-
วันนี้ถึงคิวอัพเรื่องนี้แล้วใช่ไหมคร้าบคุณแนน รอ ๆ :z1:
เรื่องนี้ 3-4 วันอัพทีอ่ะ
ไม่งั้นเดี๋ยวหมดสต็อกเร็ว
แล้วจะรอกันนานนะคะ
รออีกนิดนะคะ
เด๋วพรุ่งนี้แนนมาอัพให้
-
สงสารสายใจ
-
ไม่อยากจะคิด่าถ้าสายใจกะแดเนียลรู้ความจริงแล้วจะเป็งยังไง :a5:
-
มาแล้วจ้า มาตามสัญญาเลย
ตอน ช่วยด้วยผมถูกลวนลาม
"มึงยังไม่ตายอีกเหรอ หายไปไหนซะนาน กรูคิดถึงมึงสุด ๆ เลยไอ้เหี้ยวัช"
มันไม่ต่างอะไรจากวันโลกาวินาศเมื่อวันดีได้มาเยือนในเช้าวันหนึ่งซึ่งหลบเลี่ยงและเอาตัวรอดมาได้เป็นอย่างดีมานานสองนานสามนานสี่นาน
เสียงแบบนี้ ไอ้เสียงเข้ม ๆ บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจแบบนี้ หึ หึ หึ อุตส่าห์รอดมาได้ตั้งนานสองนานเหี้ยเอ้ย ทำไมวันนี้เสือกซวยขนาดนี้วะเนี่ยไม่เข้าใจเลยเว้ยกรู
"อ้าว มาไงมึงไม่ทันเห็นเลย เออ กูก็คิดถึงมึง สบายดีเร้อออออออออออ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวกูไปก่อนนะ กูโคตรรีบเลย วิชานี้กูโดดบ่อยแล้ว ไม่เข้าคาบนี้ตายห่าแน่เลย"
กำลังจะชิ่งหนี แต่เพราะโดนลากหลังคอเสื้อเอาไว้ให้กลับมาเผชิญหน้า ไอ้วัชก็เลยได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ และสมองกำลังหมุนติ้ว ๆ คิดหาทางชิ่งให้เร็วที่สุด
"กูกำลังจะไปเรียนวิชาเดียวกับมึงเลย ไปด้วยกันสิวะ ไม่เจอกันนาน เราต้องปรับความเข้าใจกันหน่อยแล้วใช่มั้ย โทรไปมึงก็ปิดเครื่องหนีนี่ กูยังจำได้นะว่ามึงทำอะไรกับกูไว้มั่ง
เรื่องพี่มึงไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงจำได้มั้ย เหี้ยวัช"
หึ กูจำไม่ได้วะ กูจะไปจำอะไรได้ จำไม่ได้เลยจริงๆ เชื่อเหอะ สมองกูเออเร่อ กูจะไปจำได้ไงวะ ฮ่า ฮ่า กร๊ากกกกกก ค่าตัวมึงไม่กี่พันเอ๊ง กูจะไปจำได้ไง้ หึ หึ หึ
"ยังไงมึงก็ต้องเคลียร์ มาวัช มาเคลียร์กัน มึงต้องเคลียร์กับกูโว้ยยยยยยยยย"
เฮ้ยยยยยยยยยยย ทำไมมึงต้องตะโกนกรอกหูกูด้วย กูกลัวนะ บร้าาาาาาไอ้สาย มึงไม่เห็นเหรอว่ากูกลัวมึงจนจะเยี่ยวราดแล้ว สัตว์เอ้ย เดี๋ยวหูกูก็หนวกกันพอดี
ไอ้วัชอ้าปากพะงาบ พะงาบ แต่ก็โดนเพื่อนล็อคคอด้วยความรักและคิดถึงให้เดินตามมาพร้อมด้วยน้ำเสียงสุดเหี้ยม ที่กระซิบบอกรักเป็นพัก ๆ
"ไม่มึงก็กูแหละที่ต้องตาย มึงรู้อะไรบอกมาให้หมด ชีวิตกูพินาศหมดแล้วก็เพราะพี่มึงนั่นแหละไอ้วัช มึงรู้อะไร พี่มึงมีจุดอ่อนอะไร มึงบอกมา กูทุ่มสุดตัว มึงอยากได้เท่าไหร่ว่ามา
ขออย่างเดียว กูอยากรู้จุดอ่อนพี่มึง"
อ้าว บอกมึงกูก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอะเด่ะ นี่คดีระหว่างมึงกะกูยังไม่ทันได้เคลียร์เลยนะ ขืนกูอยู่ต่อกูก็ได้กลายเป็นผีหมกมหาลัยดิวะ ก๊า ก๊า แล้วจะช้าอยู่ไยล่ะเหวย
" เฮ้ย พี่เวย์มา"
พี่เวย์มาไม่ใช่ตำรวจมา แค่ชื่อที่ถูกเรียก ก็ทำให้สายใจถึงกับตกใจจนต้องรีบมองซ้ายมองขวาหาสิ่งที่คุณก็รู้ว่าใคร และกำลังจะได้พบเจอในไม่ช้า
หาไปเหอะมึง หาให้ตายก็ไม่เห็นหรอกโว้ย แต่กูลาล่ะเว้ยยยยยยยยยยยยย เดี๋ยวกูจะโดนมึงกระทืบตาย ก๊า ก๊า ฟิ่ววววววววววววววว
ไอ้วัชใส่เกียร์หมา วิ่งห้าหลาในสามสิบวินาที ชิ่งหนีเอาตัวรอดไปได้ด้วยดี ท่ามกลางอาการมึนงงของสายใจที่เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไปซะแล้ว
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย มึงจะไปไหนวะ ไอ้วัช ไอ้วัช เหี้ยเอ้ย วิ่งเร็วชิบหายกูตามไม่ทันนะเว้ย แม่งอย่าให้เจอนะมึง กูกระทืบเละแน่"
รู้ตัวก็สายเกินไป
สายใจได้แต่ยืนบ่นด้วยความโมโห จะวิ่งตามก็เป็นการสิ้นเปลืองพลังงานหลายกิโลแครอลี่โดยไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ เมื่อคิดใคร่ครวญและทบทวนเป็นอย่างดีแล้ว
จึงใช้วิธียืนหายใจเข้า พุทธ และหายใจออก โท แทน
อามิตตาพุทธ อามิตตาพุทธ โกรธคือโง่โมโหคือบ้า แต่อย่าให้กูเจอหน้านะมึง จะกระทืบให้หายบ้าแล้วก็หายโง่
แม่ง....หายใจเข้า อย่าให้กูเจอนะมึง หายใจออก อย่าให้เจอนะแม่งจะเล่นให้ตายเลยมึง หายใจเข้า อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะมึง หายใจออก เจออีกทีถ้าไม่ได้เอาคืนไม่ต้องมาเรียกกูว่าไอ้สายใจสุดแมน
14.30 น.
"น้องสายเหรอ พี่รออยู่หน้ามหาวิทยาลัย ทำไม มาไม่ได้ ทำไมไม่ได้ รถติด จะบ้าหรือไง มหาวิทยาลัยไม่ได้มีรถเมล์วิ่งผ่านกลางนะเว้ย
อะไรนะ เดินประท้วง ประท้วงบ้าอะไร ห๊า อะไรนะครับ ผมไม่ได้สั่งพิซซ่าครับ โทษครับ ผมโทรผิด"
รู้ตัวก็เผาผลาญเงินในโทรศัพท์ไปอย่างเปล่าประโยชน์เสียแล้ว ซึ่งเงินจำนวนนั้นเป็นทรัพยากรที่พี่เวรเป็นนิจหวงแหนนักหนา อะไรก็ไม่หวงแหนเท่าจำนวนเงินและจำนวนวันในโทรศัพท์
ชาติหนึ่งจะเติมเงิน เพราะไม่มีใครรักและไม่มีใครโทรหา การลงทุนเติมเงินเข้าโทรศัพท์เพื่อโทรหาน้องสายใจคนงาม จึงเป็นสิ่งที่พี่เวรเป็นนิจทุ่มทุนสร้างและลงทุนเสียสละอย่างถึงที่สุดในชีวิต
"น้องสายเหรอ พี่รออยู่หน้ามหาวิทยาลัย ทำไม มาไม่ได้ ทำไมไม่ได้ รถติด จะบ้าหรือไง มหาวิทยาลัยไม่ได้มีรถเมล์วิ่งผ่านกลางนะเว้ย
อะไรนะ เดินประท้วง ประท้วงบ้าอะไร ห๊า อะไรนะครับ"
ประโยคนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเพิ่งพูดไปเมื่อสิบห้าวินาทีก่อน พี่เวย์หน้าหนวดจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพื่อความมั่นใจ
โทรเบอร์สายใจแน่ ๆ มั่นใจ โคตร ๆ คนอย่างเวย์ไม่เคยมีพลาดเป็นครั้งที่สอง เพราะมันจะเป็นการสิ้นเปลืองเงินทองโดยใช่เหตุ
หึ
เอางี้เลยใช่มั้ย เล่นอย่างนี้เลยใช่มั้ย ได้ เล่นอย่างนี้เลยก็ได้ งั้นจัดไปตามที่ขอ อุตส่าห์เคลียร์งานเสร็จแล้วรีบมายืนรอ เล่นอย่างนี้เลยว่างั้นนะ
"โอเคสาย ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ เดี๋ยวพี่ไปหาสายที่บ้านเองเลย ถ้าไม่อยากเจอกันที่นี่ก็ได้ ทำไม ก็พี่มีเงินค่ารถเมล์ เงินพี่เยอะ พี่จะนั่งรถไปบ้านใครก็ได้
สายจะทำไม มีปัญหาหรือไง เออ ก็แค่เนี้ยะ ซื้อน้ำเฉาก๊วยมาด้วย ไม่มีน้ำเฉาก๊วย เอาเก็กฮวยแทนก็ได้ เออ สามนาทีเดินมาด่วน ไม่ต้องลีลา แค่นี้แหละ หวัดดี"
เป็นบทสนทนาที่ซาบซึ้งตรึงจิตยิ่งนัก
ยิ่งความรักที่ร้อนแรงท่ามกลางบรรยากาศยามบ่ายที่แดดยังเปรี้ยงและรังสียูวีเอและยูวีบีส่องมากระทบใบหน้าและทำให้ใบหน้าหมองคล้ำเป็นจุด กระ และฝ้าเยี่ยงนี้ด้วยแล้ว
ยิ่งทำให้อุณหภูมิความรักร้อนแรงเพิ่มขึ้น เวรเป็นนิจยืนเอากระเป๋าบังแดด และเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังส่องแสง ไม่สวยงาม แต่ร้อนจนต้องหยีตา โอยยยยยย มึนหัวชะมัด
ไม่น่ามองพระอาทิตย์เลย พอก้มหน้าลงมา เลยเห็นเป็นแสงยิบ ๆ เลย โห่ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ว๊า
ยืนร้อนแดดไม่ถึงสามนาที และก้มลงมองนาฬิกาข้อมือทุก ๆ หนึ่งวินาทีสลับกับการมองที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย
สิบ
เก้า
แปด
เจ็ด
หก
ห้า
สี่
สาม
สอง
หึ หึ หึ นั่นไง วิ่งออกมาแล้ว วิ่งกระหืดกระหอบมาแล้ว น่ารักจริงๆ ทำหน้าเหมือนหมาหอบแดดได้ด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า อะไรมันจะน่ารักปานนี้หนอ
"โอ้ยยยยยยยยยยยย เหนื่อยชิบหาย เอ้าพี่ น้ำเฉาก๊วย โอ้ยยยยยยยเหนื่อยชิบ หายใจไม่ทันแล้ว ยิ้มอะไรวะ พี่จะยิ้มทำไมเนี่ยผมเหนื่อยนะโว้ยยย"
เอ้าไม่ให้ยิ้มได้ไง ก็มันตลกอ่ะ ทำไมไม่ยืนตรง ๆ จะเอนไปทำไมซ้ายทีขวาที เหงื่อท่วมเลยนี่ ตลกว่ะ
"เอ้า น้ำ เอาไปดิ"
สายใจยื่นถุงน้ำแข็งใส่น้ำเฉาก๊วยให้ลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่เปลี่ยนจากยืนเอากระเป๋าบังแดดมาเป็นยืนกอดอกและยืนอมยิ้มมองหน้าสายใจไม่เลิก
"พี่ไม่กินน้ำเฉาก๊วย"
ฮะ อะไรนะ ไม่กิน แล้ว แล้วให้กูซื้อมาฟรีเนี่ยนะ หลอกให้ซื้อมาเนี่ยนะ
อะไรวะ แม่ง ตังค์ก็ไม่ได้ แถมยังต้องไปแซงคิวคนที่ต่อแถวด้วยเพื่อจะซื้อน้ำเฉาก๊วยมาให้ไอ้ลุงหนวดนี่บอกว่ามันไม่กินเนี่ยนะ แม่งเอ้ยยยยยย
สายใจจิตตก องศาเดือด ไม่ใช่ชื่อหนังเรื่องใหม่ที่จะเข้าฉายในเร็ววันนี้ แต่เป็นอาการยืนอ้าปากค้างและควันเริ่มออกหูของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดเปรี้ยงในเวลา 14.30 น.
"พี่ ไอ้...ไอ้ โธ่โว้ยยยย"
อยากจะด่าแต่ด่าไม่ออก ได้แต่ยืนตัวสั่นไม่ใช่เพราะอากาศหนาว แต่โมโหจนไม่รู้จะทำอะไรได้นอกจากกำถุงน้ำเฉาก๊วยในมือแน่น และอยากจะกระโดดชกหน้ากวน ๆ ของไอ้ลุงหนวดที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"พี่ไม่กิน เนี่ยให้สายซื้อมา ก็ให้สายกิน พี่ว่าสายต้องวิ่งมาแน่ ๆ แล้วก็คงเหนื่อย แล้วถ้าพี่แหย่สายไป สายก็ต้องโมโห น้ำเฉาก๊วยเย็น ๆ นี่แหละ ดับร้อน แถมยังลดอาการร้อนในด้วย กินเข้าไปซะ"
หา
อะไรนะ
กิน
กินเข้าไปซะ
กินอะไร น้ำเฉาก๊วยเนี่ยนะ กินเนี่ยอ่ะเหรอ อ่อ กิน กิน กิน
ยกถุงน้ำเฉาก๊วยในมือขึ้นและดึงหลอดเข้าปาก ดูดน้ำรวดเดียวจนหมดถุงและค่อยเงยหน้าขึ้นมองลุงหนวดที่ยืนหัวเราะ
อ้าว....หมดถุงเลย
เอ่อ......
น้ำเฉาก๊วยหมดและ ว๊า แย่จัง
"ไปเหอะ พี่หิวข้าว วันนี้ไม่มีเพื่อนกินข้าว อุตส่าห์รีบมา คิดถึงน้องสายนะเนี่ย"
ง่า
อาการองศาเดือดลดลงเหลือศูนย์องศา อารมณ์เย็นลงอย่างรวดเร็ว สงสัยเป็นเพราะน้ำเฉาก๊วยที่ช่วยแก้อาการร้อนใน...........อก
แก้ตัวไปได้น้ำขุ่น ๆ แล้วก็เดินกัดหลอดไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าถูกลวนลามด้วยการที่พี่เวรเป็นนิจ ถือโอกาสโอบไหล่ให้สายใจเดินไปด้วยกัน
โดยที่คนถูกลวนลามไม่ทันรู้ตัว
"ไหล่นี่.....เนื้อกำลังแน่นได้ที่เลยนะ....ถ้าเป็นตรงอื่น คงจะได้ที่กว่านี่"
ไหล่
เนื้อไหล่แน่น
เนื้อไหล่
กูเองนี่หว่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า หึ หึ หึ
นั่นไง
กูว่าแล้ว ทำไมมันแปลก ๆ เหมือนมีเงาราหูเข้าครอบงำและเป็นเงาดำวาบ ๆ ตามมาติด ๆ ไม่ทันได้ไหว้ด้วยของดำเจ็ดอย่างเก้าอย่างก็จะเกิดโศกนาฏกรรมกับชีวิตซะแล้ว
แหม้ไม่ทันได้คิด ที่แท้ก็.....หึ หึ หึ พี่เวย์มันเข้าครอบงำโดยไม่ให้รู้ตัวนี่เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำไปได้นะพี่ ทำไปได้
"แน่นเปล่าไม่รู้นะพี่ ไม่เคยสนใจแขนตัวเอง แต่ว่า....."
สายใจค่อย ๆ แสยะยิ้ม และหันกลับไปมองหน้าของลุงหนวดที่ยังทำหน้าระรื่นชวนให้ปวดหัว ในระยะประชิด
"แต่ก้นพี่นี่ท่าจะแน่น"
พูดจบมือที่ว่างจากการถือถุงน้ำเฉาก๊วยก็คว้าหมับเข้าให้ในส่วนที่ลุงหนวดคาดไม่ถึง ตบฝ่ามืออย่างแรงเข้าที่ก้นของคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวอย่างแรง
คนจับไม่ได้เป็นโรคจิตและไม่ได้คิดพิศวาสเวรเป็นนิจแต่ประการใด แต่ที่ทำลงไปสามารถอ้างว่าทำไปเพราะบันดาลโทสะก็ว่าได้
สายใจวิ่งร้อยหลาจากไปแล้ว และหันกลับไปมองลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนอึ้ง ทึ่ง และ งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น
โดนจับก้น
จากฝีมือของไอ้เด็กเวรที่วิ่งไปโน่นแล้ว
สายใจ
สายใจ
ไอ้น้องสายใจ
ไม่ได้โกรธ แต่เกิดอาการงงเล็กน้อยและตามมาด้วยอาการขำ ขำกับสิ่งที่คาดไม่ถึง ขำกับสิ่งที่เกิดขึ้น เอาอย่างนี้เลยนะ เอาอย่างนี้เลยใช่มั้ยเนี่ย
"สายใจเอ้ยยยยยยยยยยย" ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหน้าและหัวเราะไม่หยุดกับสิ่งที่สายใจทำ
ไม่ได้คาดหวังหรือคิดอะไรให้มากมายไปมากกว่านี้
แต่สิ่งที่คิดได้ในเวลานี้ก็คือ..........
หวังว่าจะไม่เผลอหลงรักเด็กบ้านี่จริง ๆ หรอกนะ ไม่หรอกมั๊ง ไม่น่าพลาด คนเราจะรักกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ตลกน่า
แต่ว่า..........
แบบนี้มัน......จะว่าไปแล้ว
ได้แบบนี้ซักคนก็ท่าจะดีไปอีกแบบหนึ่งเหมือนกัน
TBC....
เรื่องนี้เหมือนไม่ค่อยมีคนอ่านเลยอ่ะ สิบวันแนนอัพทีดีไหมเนี่ย เหอๆๆๆๆๆ
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
เหอ ๆ คุณแนน 10 วันอัพทีหรอ ม่ายยยยย :sad4:
อยากจะรู้ตอนความจริงถูกเปิดเผยสักที :z2:
-
อ่าวพี่เวรนิจ .. อุตส่าห์สงสารอยู่นานสองนาน
เห็นความรักเป็นเรื่องเล่นๆแบบเน้
เดี๋ยวยุน้องสายใจหักอกเลยดีมั้ยเนี่ย
แล้วเจสซี่อีก .. นึกว่าจะหุ่นสะบึมอายุพอเหมาะ - -"
รอความจริงเปิดเผย รอน้องสายใจทำให้พี่เวรนิจรักหัวปักหัวปำ
ps. รออ่านอยู่ตรงนี้คนนึงเน้อ >< สิบวันมันนานป๊ายย
-
แป่วววววว (-_-“)
ว่าจะเอาอะไร เล็กๆๆ น้อยๆๆ จิ๋วหลิว มาให้อ่านซะหน่อย
แต่เรื่องนี้ไม่มีคนอ่านอ่ะ เศร้าจัง T^T
กระซิก กระซิก หนีไปทำใจก่อนดีกว่า :o12:
-
ประวัติส่วนตัวโดยสังเขป
ชื่อ..........เวนิช
ชื่อเล่น.....เวย์
อายุ..........25 ปีบริบูรณ์
สถานะปัจจุบัน..........โสด
พี่น้อง.....คนโตมีน้องชาย 1 คน ชื่อไอ้วัช แม่งนึกถึงแล้วอยากถีบ หลอกขายของกูประจำเลย
อาชีพปัจจุบัน.....ครีเอทีฟโฆษณา
พูดถึงตัวเอง....ทำไมกูต้องพูดว่ะ ไม่เห็นหรือไงว่าเป็นยังไง มองเอาเองเด่ะ แม่ง รีบโว้ย งานยิ่งเร่ง ๆ อยู่
สเปค..........แบบไอ้ตี๋ไง เพื่อนไอ้วัชอ่ะ นั่นแหละ โดนใจ ขาวอย่างแรง หน้าตาแบ๊ว ๆ เหมือนหมาที่เคยเลี้ยงแถมท่าทางมันยังตลกดีด้วย นึกถึงแล้วยังขำอยู่เลย ว่าง ๆ จะหาเรื่องฟันมันให้ได้ เดี๋ยวรอว่างก่อนแล้วกัน
♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀
ชื่อ..........วนัช
ชื่อเล่น.....วัช
อายุ..........21 ปีบริบูรณ์
สถานะปัจจุบัน..........โสด แต่มีแฟนแล้วชื่อน้องแก้วน่ารักมาก เหมาะสมกันเป็นที่สุด
พี่น้อง..........มีพี่ชาย 1 คน แต่มันเหมือนเป็นโรคประสาทอ่อน ๆ ว่าจะเอาอะไรไปหลอกขายมันหน่อย ตังค์มันเยอะหาได้จะเก็บไว้ทำไม แบ่งให้น้องใช้มั่งเหอะวะ
อาชีพปัจจุบัน.....อาชีพหลักนักศึกษา อาชีพรอง ค้าขาย และรับจ้างทั่วไป แล้วแต่ใครจะมีกำลังทรัพย์จ้างให้ทำอะไรทำได้หมด อะไรที่ขายได้แล้วกำไรดี จะหามาขายให้จงได้ โดยเฉพาะไอ้สาย ท่าจะขายดี เดี๋ยวกะจะไปโก่งราคาที่ไอ้เวย์ซะหน่อย มันน่าจะทุ่มไม่อั้น ฟันกำไรเละแน่
พูดถึงตัวเอง....หน้าตาดี มีความคิดสร้างสรรค์ พรสวรรค์ล้นเหลือ เกลือเรียกพี่ มีรายได้เป็นของตัวเอง
สเปค..........ขาว สวย หมวย เอ็ก นมไม่เล็ก โง่เง่า เงินกองเป็นภูเขา
♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀
ชื่อ..........สายใจ (แม่ติดมนต์รักลูกทุ่ง จริง ๆจะให้ชื่อทองกวาว แต่ดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่แล้วชื่อนี้มันเข้ากันตรงไหนแม่บอกว่าตอนที่หมอให้เขียนชื่อ ดันจำชื่อผิด สุดท้ายเลยกลายเป็นชื่อนี้ไปเลย นี่มันตัวร้ายนะเนี่ยแม่นี่ท่าจะสับสนชีวิตอย่างแรง)
ชื่อเล่น.....สาย
อายุ..........21 ปีบริบูรณ์
สถานะปัจจุบัน..........กำลังจะสมรส เพราะคิดว่าตัวเองคงมีผัวทางพฤตินัยแล้วแน่ ๆ
พี่น้อง..........ลูกคนเดียว พ่อไม่มีน้ำยา สงสัยถ้ามีน้องมันคงชื่อไอ้ฉ่ำกับอีแฉะ
อาชีพปัจจุบัน.....นักศึกษา อาชีพรองชาวเกาะ พ่อรวย แม่มีตังค์เยอะ รับจัดหาคู่ โดยเฉพาะไอ้วัชมึงได้คู่แน่ไม่ต้องห่วง กูคัดสรรแล้วอย่างดีว่าเหมาะกับมึง
พูดถึงตัวเอง....ไม่รู้จะพูดยังไงดี บางครั้งก็คิดว่าตัวเองดูโง่ ๆ แต่บางครั้งก็ฉลาดขึ้นมา ไม่รู้เป็นเพราะอะไรคิดว่าจะไปลองแข่งอัจฉริยะข้ามคืนดู บางทีเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะคิดได้ อาจจะคิดได้ แล้วเงินรางวัลจะไปไหนเสีย
สเปค..........เอ่อ ขอให้เป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่พี่ไอ้วัชเป็นพอ
♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀
ชื่อ..........แดเนียล
ชื่อเล่น.....แดน
อายุ..........23 ปี
สถานะปัจจุบัน..........โสด แต่กำลังจะแต่งงานถ้าวัชตกลงยอมแต่งด้วย
พี่น้อง.......... คนเดียวไม่มีพี่น้อง
อาชีพปัจจุบัน.........กำลังเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ใกล้จะสอบแล้ว ต้องพยายามตั้งใจ
พูดถึงตัวเอง....พ้มรักวาดมาก แต่พ้มไม่รู้ว่าวาดจาร้ากพ้มหรือไม่ พ้มหวังวาดจะตกลงรักพ้มในอนาคต เราจะแต่งงานกัน และวาดจะเป็นภรรยาของพ้มในอนาโค้ดดดดดดดดดด
สเปค.....พ้มยอมรับได้ ที่วาดเป็นตัวเอง พ้มจะแลกเปลี่ยนความคิดกับวาดในอนาคต
♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀ ♂ ♀
-
หุหุ แอบมีประวัติตัวละครด้วย
สายใจชื่อนี้ที่มา :laugh:
-
555555555555555+ ตลกมาก ดีแล้วที่ชื่อสายใจ ถ้าทองกวาวนี่ขำไม่หยุดแน่เลย :m20:
ชื่อพี่เวย์ไฮโซมากมาย เวนิช ว่าแต่คู่แดเนียลกับวัชหายไปเลยอ่า เค้าจะโผล่มาไหมครับ อิอิ
-
เหอะๆ...
ตามอ่านหลายเรื่องเกินงะ...
เลยจำไม่ค่อยได้ว่าอ่านเรื่องไหนไว้บ้างอะพี่แนน
ชอบหลงไปเจอเรื่องใหม่ - -"
แล้วก็...เบลอจำเรื่องเก่าที่อ่านไม่ได้ ต้องมานั่งอ่านใหม่ฟื้นๆ
:z3: :z3:
-
:laugh:
-
เรื่องนี้เหมือนไม่ค่อยมีคนอ่านเลยอ่ะ สิบวันแนนอัพทีดีไหมเนี่ย เหอๆๆๆๆๆ
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
ได้ครับพี่น้อง
แต่จะกด - 1 ทุกวันเลยคอยดู
:angry2:
-
มารายงานตัวว่าอ่าน
มีประวัติตัวละครด้วย
ดีนะที่น้องสายไม่ชื่อทองกวาว
+1 ให้แนนค่ะ :L2:
-
มาอ่านด้วยครับ
ต้องจบแบบหลงรักกันเองแน่เลยย :o8: :o8:
-
เหอะๆ...
ตามอ่านหลายเรื่องเกินงะ...
เลยจำไม่ค่อยได้ว่าอ่านเรื่องไหนไว้บ้างอะพี่แนน
ชอบหลงไปเจอเรื่องใหม่ - -"
แล้วก็...เบลอจำเรื่องเก่าที่อ่านไม่ได้ ต้องมานั่งอ่านใหม่ฟื้นๆ
:z3: :z3:
น้อยใจอ่ะ กระซิก กระซิก T^T
จำเรื่องของคุณเท็นไม่ได้
-
^
^
^
^
:z13:
จิ้มแนน
อ่านจนหมดแล้ววนมาอ่านรอบสองจนจะขึ้นรอบสามอยู่แล้ว(ทุกเรื่องที่จบแล้วในเล้านะ)
จะเหลือก็แต่เรื่องที่ยังไม่จบนี่แหล่ะ
-
ไม่นะ อย่าน้อยใจ ตามอ่านนิยายของคุณเท็นทุกเรื่อง ชอบมากๆๆๆๆๆๆ คะ ขอบคุณที่นำมาให้อ่านในเล้าคะ :3123:
-
รอให้มาอัพต่ออยู่หน่ะคับ
ว่าแต่มะหร่าย สายใจ จาได้เห็นโฉมหน้า
อันหล่อเหลา ของ เวย์ อ่ะคับ
แบบว่า หนวดเครา รกรุงรัง มันก็คนละลุคกันนะ
อิอิ
o13
:bye2:
-
มาเดินเล่นรออ่านตอนต่อไป :oni1:
-
โธ่ ที่แท้น้องสายใจลวนลามพี่เวย์ 55
พี่เวย์ชักจะเริ่มลังเล o18 หุหุ ห้ามมาหลอกน้องสายเค้านะ :m16:
เพื่อนวัชก็ช่างดีแท้ o7
-
:z2:
-
ชอบอ่านเรื่องของคุณเท็นมากค่ะ ดีใจจังที่ได้อ่านเรื่องนี้ มาอัพบ่อย ๆ นะคะ ติดตามอยู่
+1 พร้อมทั้ง :กอด1: น้องแนนเป็นกำลังใจนะคะ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ เรื่องของคุณเท็นสนุกทุกเรื่องอยู่แล้วเนอะ
:pig4:
-
เรื่องที่เคยอ่านไว้ . ...
แต่ลืมไปแล้วง๊ะ (ค.จำปลาทองสุด ๆ)
เดียวตามอ่านอีกครั้งก่อนนะคะ
+1เป็นกำลังใจให้แนนจ้าาา
-
คุณแนนคะ สิบวันอัพ คนอ่านขาดใจตายกันพอดี
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าเน็ตค่ะ
แต่ถ้าเข้าก็แวะมาอ่านแล้วเม้นต์ให้ทุกครั้งนะคะ
ไม่ได้หนีไปไหนคะ
-
ว่าจะอัพเมื่อวาน ล็อกอินเข้ามาได้สักพัก เนทดันไม่โหลดอีก กำซะจริง เพราะตอนแรกวันนี้ตั้งใจจะไม่เข้า จะทำหน้าที่พี่สาวที่ดีซะหน่อย วันเกิดน้องชายทั้งที แต่ปรากฎว่า พี่สาวคนนี้ ดันติดละครที่จะอวสาน แถมติดเล้าอีก เลยยื่นของขวัญให้ไอ้เตี้ยไปกล่องนึง พร้อมกับคำพูดแสนประทับใจว่า เอาของขวัญไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะพาไปกินข้าว จากนั้นหนีมานั่งดูละคร+อัพนิยายซะเลย ไอ้เตี้ยก็ได้แต่ทำหน้าแบบเซ็งๆ แต่เราม่ะสน 555555+
ตอน อย่าเข้าใจฉันผิด
"จะซื้ออะไรเนี่ย กินข้าวเสร็จจะไปไหนต่อหรือเปล่า พี่จะกลับเข้าบริษัท แล้วตกลงจะซื้ออะไรคิดได้หรือยัง"
เล่นซะเนียนเลยนะน้า ทำอย่างกะว่าเราเป็นแฟนกันจริง ๆ มีการเป็นห่วงเป็นใยด้วย สงสัยวันนี้ไอ้หนวดมันจะอารมณ์ดี เทคแคร์ดูแลอย่างกะเป็นแฟนมันจริงๆ
ท่าทางมันจะอินจัด หรือไม่มันก็คงจะเริ่มหลงทางมารักกูจริง ๆ แล้วหรือไงหว่า นี่จะดีหรือไม่ดีกันแน่เนี่ย ชักหวั่นๆ แล้วนะเนี่ย
"ซื้ออาหารหมา"
อาหารหมา หมาที่ว่าหมายถึงหมาตัวเล็ก ๆ ที่เห่าโวยวายตอนที่เจอกันครั้งก่อนนั้นหรือเปล่า อย่างไอ้ตี๋เนี่ยนะจะซื้ออาหารหมา ดูท่าทางก็ไม่ใช่คนรักสัตว์แต่ก็ดูใส่ใจดี
แปลก ไม่ค่อยเจอคนแบบนี้บ่อย ๆ เท่าไหร่ หรือมันกำลังสร้างภาพ หึ หึ หึ ดี พี่ชอบเด็กรักสัตว์ จิตใจอ่อนโยนดี
"หมาตัวนั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าอย่างเราจะเป็นคนรักสัตว์"
โห่ กูจะบ้า ไอ้หนวดนี่มันคงเมาไม่สร่างแน่ ๆ ใครรักมัน อีก็อดเนี่ยเหรอ โหยรักไม่ลงจริงๆ ว่ะ โคตรรำคาญเลย
ซื้อมาเลี้ยงกันทำไมก็ไม่รู้ ไม่มีเวลาเลี้ยงแต่ดันซื้อมาให้เป็นภาระ
แล้วใครที่ต้องดูมันวะ กูนี่ไง ไอ้สายคนนี้ผู้ไม่เคยมีจิตใจเมตตากรุณารักสัตว์ และไม่เคยคิดจะเลี้ยงหมาเลย แต่กลับต้องเป็นคนดูแลหาข้าวหาน้ำให้มันกิน
จับอีก็อดอาบน้ำ เพราะทนเห็นสภาพโสโครกของมันไม่ได้ เหม็นหมาเน่าจะตายห่า ขืนปล่อยให้มันเน่าเดี๋ยวข้างบ้านแจ้งว่ามีศพในบ้านจะยุ่ง
ไม่ได้อยากจะเลี้ยงเลย แต่ต้องอยู่เฝ้าบ้านกับหมาทุกวัน รันทดมาก
จะพาแฟนมาบ้าน หมาดันเห่าไม่เลิก ไม่ยอมให้แฟนเข้าแถมจะกัดซะอีก ทีไอ้หนวดมานี่หงอเหลือเกิน เจอด่าไปทีกลายเป็นหมาเสียจริตไปเลย
สวย ๆ ไม่ชอบ เสือกอยากจะชอบไอ้หน้าหนวดซะได้ อีก็อดนะอีก็อด
"ไม่ได้อยากเลี้ยงเลย พี่สาวมันเอามาเลี้ยงแล้วมันเคยอยู่บ้านเปล่าวันๆ ความซวยมาตกที่ผมนี่ แม่ง ค่าอาหารก็ต้องซื้อให้มันอีก เซ็ง จะเลี้ยงกันทำไมวะ"
ลุงหนวดหน้าเหี้ยม อยากจะขำก๊ากออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อหันไปมองสภาพหน้าตาที่เหมือนคนเสียจิตของสายใจ
พูดไปเบ้หน้าไป ตกลงไม่ได้รักหมา แต่ต้องทนเลี้ยงมันไปว่างั้นนะ แล้วก็เดินหน้าหงิกหน้างอ ดูราคาอาหารหมากระสอบใหญ่
เห็นยก ๆ แล้วก็วาง อยู่สามสี่รอบ แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ
ตกลงไม่ได้สร้างภาพว่างั้น
แล้ว ถ้าไม่อยากจะดูแลไม่อยากจะใส่ใจขนาดนั้น ปล่อยทิ้งไปเลยก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องสนใจต้องหาอาหารให้กินด้วย
ปล่อยทิ้งไว้ซะก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องเป็นทุกข์เป็นร้อนมากถึงขนาดนั้น
"ทำไมไม่เอายี่ห้อนี้ล่ะ ถูกดี ได้เยอะด้วย"
ช่วยเลือกซะหน่อย เพื่อการสานสัมพันธ์ที่ดี ระหว่างเราสอง
แต่พอสายใจหันมาเห็นก็ยิ่งทำหน้าเบื่อโลกเข้าไปใหญ่
"ได้ไง นี่มันถูกก็จริง แต่มันดีหรือเปล่า สารอาหารก็ไม่ครบ อีก็อดมันก็โง่หนักกว่าเก่าดิ เอาอันนี้ ยี่ห้อประจำ แพงหน่อยแต่อาจแก้โรคหมาโง่ได้"
ใส่ใจเห็น ๆ
ไม่ได้ชอบ
ไม่ได้รัก
แต่ใส่ใจ
ปกติคนไม่ได้ห่วง ไม่ชอบ มันคำนึงถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ กะอีแค่เลือกอาหารหมา ไม่เห็นจำเป็นแล้วทำไมถึง....ต้องใส่ใจทั้งที่ปากบอกว่าไม่ใส่ใจ
" แค่อาหารหมาซื้อ ๆ ไปเหอะน่า"
พูดออกไป แต่จิตใจกำลังคิดเรื่องบางอย่าง สายใจนี่มันก็เป็นเด็กแปลก ๆ แค่อาหารหมาไม่จำเป็นต้องใส่ใจขนาดนั้นก็ได้
ไม่คิดจะสนใจอะไรมากนัก
แต่เมื่อหันกลับไปเจอหน้าคนที่กำลังทำหน้ายุ่งเหยิงอยู่ข้าง ๆ กลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา
"อันนี้ดีมั้ยพี่ กระดูกเอาไปแทะ หมามันจะชอบมั๊ย"
ก็แค่เรื่องการขอความเห็นเล็ก ๆ น้อย ๆ เรื่องที่ดูไร้สาระ
แต่กลับทำให้รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
อันนี้ดีมั้ย ก็แค่ประโยคคำถามง่าย ๆ แต่กลับทำให้คนถูกถามต้องขมวดคิ้วมุ่น และรับกระดูกในถุงพลาสติกมาถือเอาไว้ ยืนพิจารณา พลิกไปพลิกมาหลายครั้ง
และส่งกลับคืนให้สายใจที่ยืนรอคำตอบอยู่ข้าง ๆ
"ก็ดี"
ตอบกลับไปแล้วและก็เห็นรอยยิ้มแปลก ๆ ของคนที่ยืนอยู่
"แล้วพี่อ่ะ แทะแบบไหน จะได้เลือกถูก"
นั่นไง เห็นเงียบ ๆ อยู่ได้ตั้งนานสองนาน ที่แท้ก็ รอจังหวะหลอกด่าอยู่นี่เอง เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวไอ้ตี๋
"แฮ่ แฮ่ แฮ่ แทะแบบนี้พี่ก็ชอบ เอ็งอยากตายเหรอไอ้ตี๋ เล่นอะไรให้มันรู้มั่งว่าใครเด็กใครผู้ใหญ่ พี่ก็กินแบบที่สายกินนั่นแหละ นะจ๊ะ
นั่น ๆ อย่ามาทำเป็นมอง หรืออยากได้สายจูงก็ไม่บอก เอานี่เลยสายจูงเดี๋ยวจะคล้องคอให้"
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหายใจไม่ออก
แอ่ก ไอ้เวร ไอ้เวรเป็นนิจ เล่นกูอีกแล้ว ล็อคคอซะหายใจไม่ออก แล้วก็ลากให้เดินตามเนี่ยนะ โอ้ยยยยยยย เจ็บโว้ยยยย
"แค่กระดูกมันแทะไม่สะใจหรอก เอาสายจูงไปด้วยนี่แหละถึงจะถูก"
สายใจโดนล็อคคอให้เดินตามโดยมีถุงใส่อาหารหมาถุงย่อม ๆ อยู่ในมือ
หนักถุงอาหารหมาคงไม่พอ ยังต้องมาหนักคอเพราะถูกลาก
"หายใจไม่ออกจะตายห่าแล้วโว้ยยยย"
โวยวายไปเล็กน้อย และคนลากก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้กับสายใจที่ยังยืนหอบหายใจแฮ่ก ๆ
"อย่างสายต้องให้พี่จูง ไม่งั้นเดี๋ยวหลงทาง ยิ่งโง่ ๆ อยู่ ใช่มั้ย"
ไม่ใช่
ร้อยล้านเปอร์เซ็นต์ไม่ใช่ชัวร์
เพราะว่ากูไม่ใช่หมา
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โฮ่ง โฮ่ง เอ๋ง เอ๋ง เอ่ออออ.........................
อ้าว
"จูงแบบนี้จะได้ไม่หลง"
ง่า มือ มือ
พี่มือผมพี่ มือผมนั่นมือผม ไม่ใช่และ เนียนและพี่ แบบนี้มันเนียนและ ไม่ต้องจับมือก็ด้ายยยยยยยยยยยย
ผมไม่หลงหรอกก๊าบพี่ พี่นี่หน้าด้านเนอะ ชาวบ้านมองกันแล้ว ก๊า ก๊า แต่สายก็ไม่อายหรอกพี่ เพราะเราเป็นแฟนกาน ก๊า ก๊า สายก็หน้าด้านเหมือนกัน หึ หึ
แค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอกโว้ยยยยย เด็ก ๆ เขาเล่นกาน
"รักพี่มั้ยครับ"
รักสิ รัก หึ หึ หึ ไม่งั้นจะให้พี่จูงมือเหรอครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สายรักพี่เวย์มากกว่ารองเท้าคู่ที่เน่าที่สุดซะอีกพี่ จริง ๆ พี่ จริง ๆ
กำลังขำ และเล่นบ้าบอไปกับลุงหนวดที่จับมือแน่นไม่ยอมปล่อย และหัวเราะอยู่ในใจเล็ก ๆ
ขำสุด ๆ และก็อยากจะหัวเราะให้มันสาแก่ใจกับความขำ
แต่........ภายในห้าวินาทีหลังจากนั้นกลับขำไม่ออก
เมื่อ......
"พี่สาย....พี่ พี่ พี่...กะ..ผู้ชาย...คนนี้ พี่...พี่กับผู้ชายคนนี้"
หวัดดีจ๊ะ หน้าคุ้น ๆ นะจ๊ะ เหมือนเคยเจอกันที่ไหน น่ารักจริง ๆ คนอะไรสวยบาดใจ หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนเหมียวยังไงก็ไม่รู้นะ จำได้มั้ยว่านี่ใคร พี่สายไงเหมียว แฟนเหมียวไงจ๊ะ เหมียวจำพี่ได้ม้ายยย
"ที่หายไปบ่อยๆ นาน ๆ ไม่ค่อยโทรหา ที่แท้ก็ ทำไมพี่ต้องหลอกเหมียวด้วย เสียแรงรัก เสียแรงไว้ใจ ทำไมพี่สายทำแบบนี้กับเหมียว"
ยังไม่ได้ทำอะไรเลยจ่ะ พี่ไม่ได้ไปกิ๊กสาวที่ไหนเลยนะ ไม่ได้นอกใจเหมียวเลยซักกะติ๊ดเดียว สาบานได้ วันนี้พี่ก็แค่มาซื้ออาหารหมาให้อีก็อดไง อีก็อดหมาที่บ้านพี่ที่มันชอบเห่าเหมียว พี่ไม่ได้มาคนเดียวพี่ก็แค่มากะไอ้หนวดนี่แค่นี้เองจ่ะ
แล้วก็กะลังจับมือกันเดินอย่างหวานแหวว สวีทกิ๊ดกิ้ว แค่เนี้ยะเอง อย่าเข้าใจผิดสิจ๊ะ จับมือแค่เนี้ยะ แค่เนี้ยะจริง ๆ ยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยนะจ๊ะ
แล้วทำไมต้องตีโพยตีพายด้วย ทำไมต้อง..................เอ่อ ทำไมต้องด่าพี่แล้วก็..
"พี่ พี่นี่มันทุเรศที่สุด เป็นตุ๊ดแล้วทำไมไม่บอก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดไอ้กระเทยเฮงซวย"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเหมียวเข้าใจผิด น้องเหมียวเข้าใจผิดแล้วเหรอ นี่เข้าใจว่ากูกะไอ้พี่เวรเป็นนิจเป็นแฟนกันซะแล้วหรือนี่ เหมียวจ๋า พี่ไม่ได้เป็นแบบน้านนนน กลับมาก่อน อย่าด่าพี่แล้วทิ้งพี่ไปแบบนี้
เวรเป็นนิจแล้ว
เวรเป็นนิจงานนี้แน่แล้ว ไอ้สายเอ๋ยยยยยยยยยยย
"เหมียว เดี๋ยว เหมียว ฟังพี่ก่อน เหมียววววว พี่อธิบายได้นะเหมียว เหมียว เหมียว เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว หง่าว"
สายใจผู้มาซื้ออาหารหมา ถูกล็อคคอไม่ให้ไปไหนได้ ดิ้นกระแด่ว ๆ แหกปากโวยวายร้องโหยหวนเรียกชื่อสาวน้อยน่ารักที่วิ่งเสียสติจากไปแล้ว
ท่ามกลางความเห็นใจและแอบสะใจจากพี่เวรเป็นนิจและผู้มามุงดู
"เฮ้ยเงียบ ๆ หน่อย อายชาวบ้านเขา"
ถูกลากให้ออกจากจุดเกิดเหตุ โดยมีพี่เวรเป็นนิจเป็นเข็มทิศนำวิถี
"แหกปากไปก็ไม่ได้อะไรหรอกน่า เดี๋ยวให้แฟนเราอารมณ์เย็นก่อนค่อยไปคุย ไปตอนนี้มีแต่โดนตบกับโดนด่า เชื่อพี่สิ"
ง่า
ง่า
แต่เหมียวไปแล้ว
เหมียวเข้าใจผิดแล้วด้วย อธิบายไปก็ชอบด่ากลับมาทุกที ดีไม่ดีจะโดนเหมียวตบ แถมดึงหูด้วย โคตรน่ากลัวชิบหาย เคยเจอมาแล้วประสาทแดกไปหลายวัน มึงอ่ะต้นเหตุเลย ไอ้หนวด กูซวยเพราะมึงอีกแล้ว
ฮือ ฮือ ฮือ
เหมียวเข้าใจกูผิด ก็เพราะมึงนั่นแหละ ไอ้เวร ไอ้พี่เวรเป็นนิจ ฮือ ฮือ
ที่เหมียวเข้าใจกูผิด ก็เพราะมึงนั่น หัดสำนึกบ้างสิวะ หัดสำนึกบ้างโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย แล้วจะทำไงล่ะทีนี้
แล้วกูจะทำยังไงดี แล้วไอ้สายคนนี้จะทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีก๊าบบบบบบบ ได้โปรด พลีสสสสสสสสสสสสส
TBC....
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาา
เพิ่งมาอ่านอ่ะค่าาาาาาา
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง :serius2:
รักน้องสาย อิอิ
ชอบน้องหมาก็อต หมาอาร๊ายยยยยย น่า...
ฟัด !!! :laugh:
:กอด1: จขกท มาลงบ่อยๆน้าาาาา . .++
-
น้ำตาจะไหล สงสารสายใจ
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาา
เพิ่งมาอ่านอ่ะค่าาาาาาา
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง :serius2:
รักน้องสาย อิอิ
ชอบน้องหมาก็อต หมาอาร๊ายยยยยย น่า...
ฟัด !!! :laugh:
:กอด1: จขกท มาลงบ่อยๆน้าาาาา . .++
ขอบคุณนะคะที่ที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณเท็น
ส่วนการอัพนี่ เรื่องนี้3-4 วัน
แนนจะอัพทีนะคะ จะอัพสลับกับเรื่องปรัชญาช่างกลฯของคุณเท็น
ถ้าแนนติดธุระแล้วรู้ล่วงหน้า แนนจะมาบอกก่อนนะคะ
นอกจากว่ากระทันหันจริงๆ อันนี้ก็จะมาบอกอีกทีตอนที่มาอัพเลยนะคะ
ยังไงก็เข้ามาอ่านอยู่เรื่อยนะคะ
-
แล้วอย่างงี้น้องสายจะรักพี่เวร(เวย์)ไหมเนี่ย :เฮ้อ:
แลดูไม่มีใจให้แม้แต่น้อย
แต่ก็แอบหวั่นไหวนะ อิอิ
-
ไม่รัก ไม่ชอบ แต่ใส่ใจ.... ฮิ้ววววววววววววววว ชอบคำนี้จิงๆ
พี่เวร(เวย์) นี่เก่งจังไล่ได้ทั้งหมาและแมว(เหมียว) คิก คิก คิก .... แล้วสายใจจะหนีไปไหนได้ล่ะหนอ
-
เมื่อไหร่จะเริ่มหวานกันสักทีเนี่ย
คนอ่านลุ้นกันตัวโก่งแล้วน้า ^^"
-
เหอะๆๆ อาร๊ายยยยกานนนนนน...ไอ่พี่เวย์..
เล่นละครน้ำเน่าหลอกน้องสายอยู่เหรอ ..
:m16:
ขอให้หลงรักน้องสายแบบถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว..
แบบถ้าขาดน้องสายไปให้ชักดิ้นแด่วๆ เสียจริตไปเล้ยย กร๊ากกกกกกกกกก..
บังอาจมาพนัน เอาความรู้สึกมาล้อเล่น ชิชะ...
:z6: (ขออีก อีโม ชริๆ !!)
ปล.คิดถึงแนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ..
+1 แสดงความรักนะจ๊ะ จุฟๆ..
-
เข้ามาอ่านต่อแล้ววว . ..
สรุปน้องสายเป็นทั้งหมา+แมว(ตอนเรียกเหมียวนี่แมวสุด ๆๆ 55+)
เมื่อไหร่คุ่นี้จะสวีตกันละเนี่ยยย
คิดถึงแนนนะคะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา +1
-
เดี๋ยวพี่เวย์ไปทำหล่อมา น้องเหมียวจาอิจฉาสายนะครับ :laugh: :laugh:
มาต่ออีกเร็วๆ น้าครับ :bye2:
-
:laugh: ยังรักไม่ลงตัวเหรอ น้องสายกะพี่เวย์
ไม่นานมาอ่านนานเลย แนน คิดถึงนะค่ะ
แต่อีกเรื่องยังไม่ได้ตามอ่าน
:o8:
-
ตายแน่ น้องสาย แฟนดันทิ้งไปซะแร้ว o18
พี่เวย์ทางสะดวก :haun5: น้องสายจะรอดมั้ยเนี้ย
กร๊ากกกกกก :laugh3: น้องสายใจรักสัตว์
-
มาอัพให้ก่อนสองวัน แล้วขอฝากทู้นิยายของคุณเท็นทั้งสองเรื่องกับเพื่อนๆด้วยนะคะ แนนเปื่อยอีกแล้ว โรคภูมิแพ้และอากาศเปลี่ยนแปลงพาแนนแย่อยู่เรื่อยเลย เมื่อวานขอลาบอสกับบ้านครึ่งวัน กลับถึงบ้านสลบเลย วันนี้ตอนแรกตั้งใจจะไม่มาอัพให้จนกว่าจะหาย แต่ท่าทางจะหลายวัน เพราะแนนเป็นทีไรไม่ต่ำกว่าอาทิตย์อัพทุกครั้ง เลยมาอัพให้ก่อน ถ้าแนนหายไปหลายวันอย่าว่ากันนะคะ ขอพักก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาอัพให้
ตอน ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ
"สาย เฮ้ย ได้ยินมั้ยเนี่ย ถึงบ้านแล้ว ว่าจะกลับบริษัทเลยไม่ได้กลับเลยเนี่ย ได้ยินมั้ย เฮ้ย เข้าบ้านแล้วเอาน้ำออกมาเสริฟด้วยนะ ร้อนโว้ยยย"
ได้ยินแล้ว จะแหกปากทำไมเดี๋ยวหูแตกตายห่ากันพอดี เรียกอยู่ได้ อยู่ใกล้แค่นี้เอง เป็นบ้าหรือไงวะ
สายใจผู้เงียบขรึมหลังเหตุการณ์วิกฤตเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน แหกปากโวยวายเสียจริตไปแล้ว ในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงรักรันทด ทำหน้าเก็กขรึมอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ลืมเอาถุงอาหารหมากลับบ้านด้วย
คนเราถึงแม้จะเสียใจและเสียจริต แต่ก็ไม่ควรละทิ้งผู้ที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่ออยู่เบื้องหลัง ดั่งเช่น อีก็อดซิลล่าพุดเดิ้ลแสนน่ารักที่กำลังหิวโหย และกำลังรอคอยการกลับมาของสายใจ นายอันเป็นที่รักอย่างใจจดใจจ่อ
"ขอบใจที่มาส่ง ช่วยหิ้วถุงอาหารหมาเข้าบ้านหน่อย"
เข้าใจเปล่าพี่ ว่าผมกำลังแซดลี่ เห็นหน้าผมแล้วไม่เห็นคำว่าแซดลี่ติดอยู่ที่กลางหน้าผากหรือไง พี่ตาบอดเหรอ พี่เวรตาบอดหรือไงพี่ ของแค่นี้มองหน้าผมพี่ก็น่าจะรู้ใช่มั้ยครับ ว่าผมกำลังเสียใจ อย่างแรง
"อะไรนะ ทำไมต้องช่วยหิ้วด้วย เป็นแขกนะเนี่ย ทำไมต้องหิ้วด้วยวะ"
พี่ไม่ได้เป็นแขก แต่พี่เป็นแฟนผมครับพี่ เป็นแฟนที่ดีมาก ๆ จนทำให้แฟนตัวจริงของผมชิ่งหนีไปแล้ว โทรไปก็ไม่รับ แถมก่อนปิดเครื่องหนีน้องเหมียวที่รักยังฝากข้อความสุดซึ้งส่งเอสเอมเอสมาด่าอีก
....ไอ้พี่สายเฮงซวย หลอกกันได้ จำเอาไว้เลยนะ.....คนบร้าาาาาาา...
นี่ขนาดด่าเหมียวยังด่าได้น่ารักเลย ผู้หญิงอะไรไม่รู้น่ารักไม่คำนึงจุดยืนของคนรับข้อความเอาซะเล้ย
สายใจผู้เสียสติ อ่านข้อความที่ส่งมาด่าของแฟนสาวอย่างทรมานหัวใจ นี่แหละนะสีสันของชีวิต มันต้องมีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้างเกลียดกันบ้าง
เพื่อสร้างสีสันให้บันเทิงใจ ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นความรักที่ต้องฝ่าฟันไปให้ถึงฝั่งฝัน แหม แมนอีกแล้วกู ไม่เหมือนไอ้หนวดนี่หรอก มายืนทำหน้าหนวดอยู่ได้ เห็นแล้วเกะกะลูกกะตา
ไม่มีการช่วยถือของ แฟนประสาอะไรวะ ไม่ได้เรื่อง เห็นกูแซดแทนที่จะปลอบใจ ดันสั่งน้ำมะตูมมากิน ไม่ช่วยถือถุงอาหารหมาซักกะติ๊ด แต่เดินกินน้ำมะตูมเฉยเลย
ความรักของเราสองนี่มันช่างหวานชื่นเสียนี่กระไร น่ายกย่องในความดีงามของพี่เวย์จริง ๆ เลยว่ะ
"เออ เอามาสิ จะทำให้ในฐานะแฟน"
คิดงั้นได้ก็ดี จะทำให้สายรัก ต้องเทคแคร์ดี ๆ เข้าใจนะพี่ พี่เข้าใจสายนะ สายชอบคนเอาใจ
สายใจไขกุญแจประตูบ้านและเดินเข้าบ้านโดยมีพี่เวรเป็นนิจเดินตามต้อย ๆ หิ้วถุงอาหารหมาเดินเข้ามาและยังไม่ละทิ้งความพยายามในการหิ้วถุงน้ำดื่มและยกขึ้นดูดเป็นพัก ๆ เพื่อดับกระหายคลายร้อน เฮ่อ ชื่นใจ
แต่ชื่นใจได้ไม่ถึงอึดใจ
วินาทีฉุกเฉินแสนระทึก เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดกำลังจะเกิดขึ้น เมื่อผู้ที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านโผล่พรวดออกมาจากจุดที่ไม่มีใครคาดเดาว่าจะมีสิ่งชีวิตสิงสถิตย์อยู่
โผล่ออกมาให้สายใจและเวนิจตกใจจนถึงกับผงะแทบหงายหลัง
แฮ่ โฮ่ง โฮ่ง บรู๋วววววววววว แฮ่ แฮ่ บ๊อก บ๊อก
สุนัขที่แสนจะน่ากลัว ก็อดซิลล่าหมาพุดเดิ้ลขนหยิกหยอง ผู้ที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกได้ปรากฎต่อสายตาท่านแล้ว
หมาที่คนทั้งโลกต้องยอมสยบ ใช้เสียงเป็นอาวุธข่มขู่กรรโชกทรัพย์ลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนหน้าซีดตัวสั่น กลัวสุดชีวิตจนแทบฉี่ราดจนต้องตะโกนขอชีวิตออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดกลัวสุดขีดว่า
"เฮ้ยยยยยยยยยยไอ้เปี๊ยก อยากตายเหรอวะ ฮะ แม่งหมาเวร เดี๋ยวปั๊ดเตะคว่ำ"
เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจอเข้าไปมุกนี้ ก็อดซิลล่าผู้มาดแมนถึงกับขวัญเสียวิ่งหนีเป็นหมาเสียสติไปครางหงิง ๆ อยู่แทบเท้าของสายใจที่ก้มหน้าลงมองหมาของพี่สาวที่ตัวเองต้องจำใจเลี้ยง อย่างปลง ๆ
สู้เขาสิวะก็อด มึงเก่งไม่ใช่เหรอ ทีน้องเหมียวแฟนกูนี่มึงเห่าจัง กลัวเขาจะได้ชิดใกล้และได้หัวใจกูไปครอง แล้วทีไอ้เวรเป็นนิจเห่าใส่มึงทีเดียว มึงถึงกับหงอเลยเหรอวะ
แต่ก็นะ เป็นกูก็ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้มันหรอก ดูสิ หมาอะไรไม่รู้น่ากลัวกว่ามึงอีกนะก็อด ขนาดนายมึงว่าแน่ๆ เจอมันเห่าใส่ทียังขนหัวลุกเลยว่ะ
"หมาตลกดีเว้ย มานี่สิไอ้เปี๊ยก มานี่ ไม่งั้นเตะนะเว้ย มาเดี๋ยวนี้"
อิ๋ง เอ๋ง เอ๋ง หงิง หงิง
อีก็อดเหมือนส่งสัญญาณให้ใครช่วย ส่งสายตาน่าเวทนาให้เจ้านายเมตตา แต่สายใจกลับยืนกอดอกมองด้วยความรู้สึกว่างเปล่าก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากและก้มลงสบสายตากับหมาสุดเลิฟ
ตายแน่มึงอีก็อด หึ หึ หึ ไอ้พี่เวย์มานั่นแล้ว ตายแน่มึง หึ หึ หึ ตายอย่างเดียว
"มาเร็ว"
นั่น มันมาแล้ว มันมาแล้ววววววววววววววววว เหวย น่ากลัว
ใครจะรู้ชีวิตนี้หมาอย่างก็อดซิลล่าคงไม่เคยกลัวอะไรมากขนาดนี้มาก่อน ได้แต่ครางหงิง ๆ และเห่าบ๊อก ๆ ไปตามเรื่อง กลัวจนขาสั่นหนีไปไหนไม่ได้ และหมอบอยู่แทบเท้าหวังได้รับความช่วยเหลือจากสายใจ
แต่เจ้านายเฮงซวยก็ไม่คิดจะเมตตาเลยสักนิด
โอ้ววววววววว ชีวิตหมารันทดตายซะดีกว่า เอ๋งงงงงง
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีก็อดมันกลัว พอแล้วสงสารมัน เลิกแกล้งมันได้แล้ว"
พุดเดิ้ลตัวเปี๊ยก ที่กลัวจนหางจุกตูด ถูกอุ้มขึ้นโดยสายใจผู้กำลังหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ขำหมาก็ขำ ขำคนแกล้งหมาก็ขำ ไอ้พี่เวย์นี่ก็สุดยอดคนจริง ๆ ขนาดหมายังหาเรื่องได้ แล้วคนจะเหลือเหรอวะเนี่ย โคตรน่ากลัวเลย
"ก็เห็นเห่าจัง เลยจะเตะให้หายเห่า คราวหน้ามาอีกจะได้ไม่ต้องเห่า"
เป็นความคิดที่ดี คนอย่างพี่เวรเป็นนิจเท่านั้นที่จะคิดแบบนี้ได้ คนดี ๆ เขาคงคิดไม่ออก
"ไหนจับทีดิ เปี๊ยก เห่าเหลือเกิน"
แฮ่ แฮ่ ไม่ให้จับ
อีก็อดคงจะคิดแบบนั้น แต่เมื่อมือของพี่เวรเป็นนิจเอื้อมมาขยำเข้าที่หัว มันกลับทำหน้าแบ๊ว และร้องครางหงิง ๆ ทำหน้าตาน่ารักใส่
"แหม้ โหดเถื่อนได้ใจ หมาอย่างก็อดล่ะถูกใจ"
ไม่ใช่เสียงพูดของหมา แต่เป็นเสียงพากษ์สดของสายใจ ที่พูดไปเบะหน้าไป มองหมาและมองหน้าลุงหนวดสลับกันไปมา
"ปากดี รักพี่เวย์ขึ้นมาแล้วจะร้องไม่ออก แล้วจะร้องหงิง ๆ เหมือนหมา มาให้พี่เวย์อุ้มล่ะสิไม่ว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
หึ หึ หึ เข้าข้างตัวเองจริงนะมึง แค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอกโว้ยยยยยยยยยย กร๊าก ๆ ถ้ารักได้กูก็บ้าล่ะวะ รอกูบ้าก่อนแล้วกันแล้วจะรักมึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
"พี่ก็เห่าได้แค่ตอนนี้ล่ะวะ หลงผมขึ้นมา แล้วจะร้องไม่ออก"
ไม่ได้มั่นใจเลยสักนิด แต่ต้องทำเพื่อเป็นการข่มขวัญคู่ต่อสู้ ตาต่อตาประสานกัน สายฟ้าแล่บแปร๊บ ๆ โดยมีอีก็อดซิลล่าหมาแสนบันเทิงเป็นกรรมการที่หันซ้ายหันขวาทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
สายใจกระพริบถี่ ๆ ตาหลายครั้ง เมื่อสบตากับคนตรงหน้าที่แกล้งทำตาโตใส่ ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเอ่ยถาม
"พี่ทำไมลูกกะตาพี่สีฟ้าข้าง สีดำข้างวะ เป็นหมาตาเพชรเหรอ ตามีสองสี"
อ้าว
เหรอ
สงสัยคอนแท็คหลุด
"สีดำข้างไหน ซ้ายหรือขวา"
เวรเป็นนิจกำลังทำหน้ามึน และเมื่อคนที่ยืนอยู่ชี้ไปที่ตาข้างขวา ก็เลยพยักหน้าทำความเข้าใจ
"เอองั้นเอาคอนแท็คออกก่อนก็ได้"
ผิดข้างแล้วพี่ ผมบอกว่าคอนแท็คพี่หลุดแล้วไหงไปถอดอีกข้างล่ะ ท่าจะเมาหนักนะนั่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร๊าก ๆ เอิ้กกกกกกกกก
ถอดผิดข้างแล้ว ข้างนั้นมัน เอ่อ
เอ่อ
ตาเป็น
สีฟ้า
เฉยเลย
เอิงเอย
"ไง....มองทำไม ทำหน้าแปลก ๆ ทำหน้าเป็นหมางงไปได้เนี่ยจะซื้อใหม่พอดี คอนแท็คมันหมดอายุแล้วด้วย ไปหล่นหายที่ไหนไม่รู้นะ"
อื้อ แล้วยังไง หน้าพี่แปลกไปนะผมว่า แปลก ๆ ไปเยอะเลย
"นี่ตาพี่จริงๆ เหรอ ตาพี่เป็นสีนี้เหรอ ผมไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่มั้ย"
ใช่ ไม่ได้เข้าใจอะไรผิด จะทำหน้าสงสัยไปทำไมก็แค่เรื่องสีลูกกะตา
"อยากรู้เหรอ มาดูให้ชัด ๆ ใกล้ ๆ เลยจะได้รู้"
ไม่ได้รอให้ตั้งตัวแล้วลุงหนวดหน้าเหี้ยมก็ยื่นหน้ามาจนแทบจะชิดกับใบหน้าของสายใจเพื่อให้คนช่างสงสัยได้เห็นจนเต็มตา
ของจริงนี่หว่า
"หล่อพอมั้ย แค่นี้ทำให้หลงได้มั้ย"
ได้
หลงได้ง่าย ๆ เลยแหละ แต่มันยังไม่ใช่เวลานี้
"เฮ้ยยยยยยย เอาหน้าออกไปไกล ๆ หนวดจะทิ่มเบ้าตา กลับบ้านพี่ไปได้แล้ว ผมจะให้ข้าวหมาแล้วจะไปตามง้อแฟนแล้วเนี่ย"
ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ
อาการใจเต้นระทึกจนต้องหาทางเลี่ยงพูดเรื่องอื่นที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้ว่าจะรู้สึกแบบนี้ไปทำไม กะอีแค่การที่อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จนรู้สึกถึงลมหายใจ เรื่องมันก็แค่นี้เอง ง่า เอ่อ แค่นี้เองจริง ๆ นะนั่น
แล้วทำไมถึงต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกด้วยวะ ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
"ครับ ไล่พี่เลยนะครับน้องสาย งั้นก็โชคดีนะครับ โดนตบกลับมา พี่จะดูแลเอง เดี๋ยวเอากระดูกให้แทะ แล้วจะจูงไปเดินเล่นนะ"
ประสาทแดกแล้ว กูไม่ใช่หมา รีบ ๆ ไสหัวไปไกล ๆ เลยมึง
ลุงหนวดหัวเราะหึ หึ อย่างชอบใจ และก้มลงมองหน้าอีก็อดซิลล่าและเอื้อมมือไปขยำหัวหมาที่ยังคงทำหน้าไม่รู้เรื่องว่าคนสองคนกำลังคุยอะไรกัน
"ไปแล้วนะเปี๊ยก คราวหน้าถ้าไม่เห่าจะมีรางวัลให้นะจ๊ะ"
เป็นคนดีขึ้นมาทันตาเห็น แสงออร่าจากน้ำแร่ธรรมชาติเปล่งประกายระยิบระยับ
ชายหนุ่มร่างสูง ผู้มีนัยน์ตาสีฟ้า และมีใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเครา ค่อย ๆ สโลโมชั่นเดินจากไปแล้ว
โดยมีสายตาของทั้งคนและหมามองตามอย่างปลาบปลื้ม
ก่อนที่สายใจจะก้มลงมองหมาตัวเองและตบหัวหมาด้วยความรักอย่างแรงจนก็อดซิลล่าถึงกับร้องเอ๋ง และกระโดดลงจากอ้อมแขนแสนอบอุ่นวิ่งหนีจากไปด้วยความหวาดกลัว
"ไปไหนวะเอ้ย มองจังนะมึงทีเหมียวล่ะจ้องแต่จะเห่า มานี่ อาหารจะกินมั้ย กลับมาก่อนสิวะ แม่ง"
แหกปากด่าหมา และยืนท้าวเอวยืนเอียงซ้ายเอียงขวาเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดี ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขำและบ่นพึมพำกับตัวเองเงียบ ๆ
"เอาเข้าไป....คนกำลังเครียดเรื่องง้อเหมียว ดันมาทำให้หมดอารมณ์โศก บ้าทั้งคนทั้งหมา...ไอ้พี่เวย์นี่ก็แม่ง.....มองดี ๆ ก็หล่อนี่หว่า...เดี๋ยวกูก็หวั่นไหวซะเลย...เหยยยยย แค่คิดก็สยองแล้ว น่ากลัวชิบหาย"
TBC...
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
หึหึ งานเข้าซะแล้ว
แบบนี้ สะใจ นายเวรเป็นนิจนักหล่ะ
แล้ว
แล้ว
แล้วสายจะทำไยต่ออ่ะ
เปงแฟนกะเวรเป็นนิจให้มันรู้แร้วรู้แรดไปเลย
อิอิ
:bye2:
-
เริ่มหลงเข้าแล้ว ชมว่าหล่อด้วย อิอิ
ช่วงนี้อากาศร้อนๆๆแล้วก็มาฝนตก
ก็เลยไม่สบายง่ายเลยนะครับ
ขอให้หายไวๆนะครับแนน
พักผ่อนเยอะๆนะ :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กะแล้ว สายเอ้ยย งานเข้า
เดี๋ยวพี่เวรเป้นนิจของสายไปโกนหนวดตัดผม ล่ะสายเอ๊ยย
หลงงอมแงม หลงรักหัวปักหัวปำ :-[ :-[
-
รีบ ๆ หลงกันได้แล้ว o18
-
+1 ให้น้องแนนนะคะ :L2: มาเยี่ยมไข้ ขอให้หายป่วยเร็ว ๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
กำลังสนุกมาก สงสารเจ้าก๊อตมากกว่านะ เป็นหมาพุดเดิ้ลที่ซ่ามาก ที่บ้านก็มีหมาซ่าเหมือนกัน
นึกภาพออกเลย ฮ่า ฮ่า ...
-
สายเอ๊ยยยยย รับรักไปเถอะ :m12:
เดี๋ยวพี่เวย์ตัดใจขึ้นมาแล้วจะเสียใจ
:z2:
พีเอส. :L2: หายป่วยไวๆนะค้าาา
-
หวั่นไหวเลยจ้าน้องสาย
พี่ไม่ว่า
อุอุ
พี่เวหล่อออก
+1 นานาค่า
-
เหมือนสายใจจะโดนกระทำตลอดเลยเน้อะ
-
น้องสายใจจ๋า ใจอ่อนกับพี่เวย์หรือยัง
มาลุ้นให้น้องสายใจอ่อนกับพี่เขาไวๆ นะคะ
-
ไม่รู้ว่าคนที่อ่านเรื่องนี้จะชอบเหมือนแนนหรือปล่าว
นอกจากพี่เวรเป็นนิจและน้องสายที่ฮาแล้ว
แนนชอบอีก็อดอ่ะ หมาอะไรไม่รู้ฮาชิบ :m20:
-
มาแล้วจ้า มาต่อกันเลยดีกว่านะคะ
ตอน คนที่ไม่ใช่
"เฮ้ยพี่เวย์ วันนี้ผมจะไปหาเหมียว พี่ไม่ต้องมาหาผมนะ ผมซวยก็เพราะพี่ ทำให้รักกับมีคนรักอยู่ก่อนแล้วมันคนละเรื่องกัน
พี่ต้องแยกเรื่องที่เราตกลงกัน กับเรื่องส่วนตัวของผมให้ออก ถึงมีแฟนผมก็ทำให้พี่ชอบผมได้ โอเคมั้ยพี่"
ไม่โอเค ใครโอเค ไม่โอเค เลยสักนิด
เสียงที่กรอกมาในโทรศัพท์ทำให้เวนิชต้องเบ้หน้า ทำไมต้องโทรมาหาด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย
เรื่องที่ตกลงกันก็คือเรื่องที่ตกลงกัน กล้านักนะ อย่ามาสั่งแล้วคิดเอาเองคนเดียว ไม่รู้บ้างหรือไง ว่าตอนนี้ใครเป็นคนคุมเกมส์
ถ้าไปหาแฟนจริงๆ พนันได้เลยว่า คงหนีไม่พ้นโดนตบกลับมา
"ไม่ได้ เรานัดกันแล้ว นัดต้องเป็นนัดไม่มีการยกเลิก ถ้าน้องสายไปหาแฟนพี่ก็ไปหาแฟนเหมือนกัน ตอนนี้น้องสายเป็นแฟนพี่ พี่ก็ต้องไปหาถูกมั้ย"
ไม่ได้จริงจังเลยสักนิด อันที่จริงแทบไม่มีเวลาว่างมาสนใจคนที่ทำเสียงโวยวายอยู่ปลายสายด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้กำลังมีโปรเจคใหญ่สำคัญ
แต่เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเครียดและเบื่อกับงาน
เลยแกล้งให้สายใจลำบากใจเล่นซะหน่อย แบบนี้ก็สนุกดี มีอะไรทำแก้เซ็งระหว่างรอประชุมด้วย ดีไปอีกแบบ
"ขอวันหนึ่งไม่ได้หรือไง หรือว่าพี่หึงผม เลยไม่อยากให้ผมไปหาเหมียว รักผมแล้วล่ะเซ่ เป็นไงล่ะ ยอมรับมาเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ไอ้เด็กนี่ท่าจะประสาท หมัดหมาเข้าหัวหรือไง ถึงได้กล้าคิด ไอ้ที่หวั่นไหวน่ะมันเอ็งไม่ใช่หรือไงวะไอ้ตี๋ วันก่อนเห็นนะ
ทำหน้าตาตื่นแบบนั้น แถมยังหน้าแดงซะด้วย ตอนที่แหกปากเอาเสียงข่มแล้วก็ไล่ให้กลับนะ มองยังไงก็รู้ว่ากำลังเขิน แต่จะเขินเรื่องอะไรนั้น
อันนี้ยังไม่แน่ใจ แล้วยังมีหน้ามาพูดว่าเวนิชคนนี้จะหลงรักอีกหรือไง
มันก็ช่างกล้าคิดดีนะเนี่ย ไอ้ตี๋น้อยเอ๋ย
"จะไปไหนก็ไป ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่สามทุ่มจะไปรับที่บ้าน อาบน้ำหมารอไปก่อนก็ได้ แต่ถ้าไปแล้วไม่เจอ คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเป็นยังไง"
แกล้งข่มขู่ไปเล็กน้อย แล้วก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายกลับมา
"อะไรวะ แค่นี้ก็ไม่ได้ หึงผมนี่หว่า หลงรักผมก็รีบ ๆ บอกมาเหอะ ทำเป็นลีลา ที่จริงพี่น่ะหลงผมไปแล้ว แต่ไม่รู้ตัว ก็เลยแกล้งฟอร์มทำเป็นดุใช่มั้ยล่ะ"
อะไรที่ทำให้สายใจมันคิดได้ถึงขนาดนั้น สงสัยหมัดหมาจะเข้าหัวจริง ๆ แล้วงานนี้
เหอะ ก็ได้ ถ้าอยากจะเล่นนักก็ได้ แก้เซ็ง แกล้งมันเล่นหน่อยดีกว่า
"แน่ล่ะ หลงอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เก็บรูปไว้หรอก เอาไว้ดูคนเดียวแค่คิดก็ ...อืมมมมมม.....แหม้ถ้าได้ลองกันแบบเต็ม ๆ ไม่รู้ว่าพี่จะหลงรักน้องสายมากขึ้นขนาดไหนนะ"
แค่ได้ยินประโยคกวน ๆ ที่ตอบกลับมาก็ทำให้อารมณ์ที่กำลังเริงร่าของสายใจต้องมีอันคุกรุ่นขึ้นมาทันที ลืมคิดเรื่องนี้ไปตั้งนานแล้ว จำไว้ตลอดว่าพนันกัน แต่จุดประสงค์ที่พนันกันก็เพื่อเอารูปคืนไม่ใช่หรือไง
"พี่นี่แม่ง......นี่ไงที่ผมกล้าพนัน เพราะผมรู้ว่ายังไงผมก็ไม่วันชอบพี่เด็ดขาด ก็ได้ ผมจะรอถ้าพี่อยากจะมา แค่นี้แหละ"
สายใจวางสายไปแล้ว และคงกำลังโมโหอยู่แน่ ๆ แต่เวนิชกำลังอมยิ้มเล็ก ๆ และรู้สึกพอใจไม่น้อย
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ดีที่ไอ้น้องสายมันไม่ไปง้อแฟน ต้องใช้วิธีนี้ ทำให้โมโห จะได้อยากอยู่เคลียร์กัน ป่านนี้คงกำลังเดินว่อนและคงแหกปากด่าเรื่องที่ถูกขู่ไม่เลิกแน่ ๆ
แค่นึกถึงก็ทำให้หัวเราะได้แล้ว ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกว่าเด็กคนนี้มันโมโหได้ถูกใจชะมัด น่าแกล้งให้ตายกันไปข้าง เห็นทีไรก็สนุกทุกที หน้าตาท่าทางเวลาโมโหของอีกฝ่ายมันดูน่ารักแล้วก็ทำให้หัวเราะทุกที
กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ และหัวเราะอย่างสนุกก็พอดีกับที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นใครคนหนึ่ง กำลังยืนกอดอกมองอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
"ได้อะไรถูกใจหรือไง ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอาล่ะ มาคุยเรื่องโปรเจคกันเลยดีกว่า"
บรรยากาศผ่อนคลายเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เมื่อพูดถึงเรื่องงานที่กำลังจะนำเสนอ
"งานเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ก็อยากจะแก้ให้ดีที่สุด กลัวแด๊ดไม่ถูกใจครับ อุตส่าห์ลงทุนจ้างทั้งที ขืนแด๊ดไม่จ้างผมก็ตกงานกันพอดีแล้วจะอยู่ได้ยังไงครับ"
เวนิชนั่งกระดิกขากระดิ๊ก ๆ ดูน่ารักและไร้มารยาท แต่นั่นไม่ได้สร้างความปวดจิตเท่ากับการที่หน้าตาหนวดเคราและลีลาการแต่งตัวที่สุดแสนจะเซอร์ไม่ลืมหูลืมตา
ที่ทำให้ผู้เป็นพ่อต้องส่ายหัวเพราะไม่รู้จะจัดการยังไงกับลูกชายคนโตดี
"อย่าได้ไปอยู่บริษัทคู่แข่งเป็นใช้ได้ ไม่งั้นพ่อแย่แน่ ๆ เออ แล้วไอ้ลูกชายคนเล็กของพ่อเป็นไงบ้าง ดูให้หน่อย รายนั้นแม่คอยตามใจจนเสียผู้เสียคนหมดแล้ว ต้องดัดสันดานซะบ้าง
ไม่งั้นต่อไปมันจะยิ่งแย่"
ไอ้วัชเหรอ ตั้งแต่โดนตัดงบประมาณเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้มันเห็นอะไรกลายเป็นเงินเป็นทองไปหมดแล้ว อะไรที่มีมูลค่าไอ้วัชตีราคาได้หมด
จากเคยแบมือขอเงินใช้ ตอนนี้แทบจะกลายเป็นนักธุรกิจขายตรงไปแล้ว ก็พ่อตัดงบประมาณมันนั่นแหละ มันถึงได้ต้องหาเงินใช้เอง
แต่ก็ดีไปอย่าง ทำให้วัชรู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองมากขึ้นแล้วก็รู้จักใช้จ่าย ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อน
เวลาพ่อเอาจริงก็น่ากลัวเหมือนกัน เห็นใจดี ๆ แบบนี้เถอะ พอเอาจริงขึ้นมาอะไร ๆ ก็ไม่สนทั้งนั้น
"แล้วนี่หน้าตาผมเผ้าจะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย ลูกน้องพ่อมันตกใจนึกว่าเราจะมาปล้นบริษัท นี่ดีนะมาบ่อย ๆ ไม่อย่างนั้น ใคร ๆ เขาก็ต้องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น"
แบบนี้แหละดีแล้ว ทำงานครีเอทีฟ ไม่เห็นจำเป็นที่รูปลักษณ์ภายนอก ขายไอเดียไม่ได้ขายหน้าตา คนเบื้องหลัง ทำงานเบื้องหลัง หน้าตาไม่เห็นจะสำคัญ
แล้วอีกอย่าง เป็นแบบนี้ก็ดี
คนจะได้ไม่ต้องคิดว่ามีดีแค่หน้าตา เหมือนสมัยก่อนที่โดนดูถูกอยู่บ่อย ๆ แล้วมันผิดตรงไหนที่ใช้หน้าตาประกอบอาชีพ
กลับมาเมืองไทยแรก ๆ โดนดูถูกว่าทำงานอะไรคงไม่ไหวไม่รอดแน่ ๆ
ก็เลยทำให้เห็นซะจะได้รู้ว่า หน้าตาไม่ใช่เรื่องสำคัญ แล้วที่ก้าวมาได้ถึงขนาดนี้ก็ใช้ไอเดียกับสมองล้วน ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีลูกค้าคนไหนบ้ามาซื้อโปรเจคไปทำโฆษณา
ผ่านมาได้ขนาดนี้ ก็พอจะพิสูจน์ตัวเองให้ใครๆ เห็นได้บ้างแล้ว ว่าข้างในหัวก็มีสมองกับความคิดบรรจุอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ว่างเปล่ากลวงโบ๋เหมือนที่ใคร ๆ เข้าใจ
"โธ่ แด๊ด มันไม่ใช่อุปสรรคในการทำงานไม่ใช่เหรอ ที่เราตกลงกัน ก็คือสบาย ๆ ยังไงก็ได้ มีไอเดียที่ดีที่สุดมานำเสนอก็พอไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วจะมีความสุขในการคิดหางานดี ๆ
ได้ยังไงล่ะแด๊ด"
ขี้เกียจเถียงแล้ว กับไอ้หนุ่มไฟแรงคนนี้ เอาเถอะอยากจะทำอะไรก็ทำ ห้ามไปก็เท่านั้น เดี๋ยวอายุมากขึ้นก็รู้เอง ไปขัดใจมากไม่ได้รายนี้ แต่เรื่องงานมีฝีมือใช่ย่อย แบบนี้คงวางใจให้ช่วยดูแลบริษัทต่อไปได้
"เออ ลูกค้าเขาอยากได้นางแบบที่ชื่อเอเลน่ามาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้ ลูกค้าเจาะจงคนนี้"
ลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่นั่งกระดิกขาอย่างเริงร่ามีความสุขมีอันต้องหยุดการเคลื่อนไหวทันที เมื่อได้ยินชื่อนี้
เอเลน่า
เจาะจงว่าต้องเป็นเอเลน่างั้นเหรอ
"พ่อก็พอจะรู้อะไรมาบ้างนะ แล้วพ่อก็ไม่อยากฝืนใจ แต่งานก็คืองาน เวย์ปฏิเสธงานนี้ได้เสมอ แต่พ่ออยากถามความเห็นก่อน เพราะยังไงโปรเจคนี้เวย์ก็เป็นคนเสนอแนวคิด"
มันคงจะง่ายถ้าเป็นก่อนหน้านี้ แต่ถ้าในเวลานี้ มันคงไม่ง่ายนัก
ภาพหญิงสาวคนหนึ่งผุดขึ้นในสมอง
ทั้งที่อยากจะลืม ๆ ไปให้หมด แล้วก็คิดว่าลืมได้เกือบหมดแล้วแท้ ๆ
มาเมืองไทย ก็เพื่อจะหนีเรื่องที่เคยเกิดขึ้นและทำให้เสียใจจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
คบหากัน อยู่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน กลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
แล้ววันหนึ่ง เมื่อคนที่ใช่ และเป็นส่วนสำคัญของชีวิตแปรเปลี่ยนไป
ด้วยเหตุผลที่ว่า การก้าวไปข้างหน้าบางครั้งก็ต้องทิ้งบางสิ่งบางอย่างไป และเอเลน่าเลือกที่จะเป็นอิสระเพื่อก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะมองกลับมาหาคนที่เคยอยู่เคียงข้าง
เพียงเท่านั้น อนาคตที่เคยวาดหวังเอาไว้ก็มีอันพังทลายลง
มันเป็นความรักครั้งสำคัญที่ทำให้เสียใจ จนไม่คิดอยากจะรักใครอีก
และเลิกจริงจังกับความรักไปนานแล้ว
หลบเลี่ยงมาได้ตั้งนาน
แล้วก็ถึงวันที่จะต้องเจอกันจริงๆ หรือไง ถ้าจะต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิม ๆ เและต้องกลับไปคิดเรื่องนี้ หากว่าต้องเจออย่างนั้น สู้อย่าเจอกันเลยคงดีกว่า
"งานนี้ผมจะทำให้เต็มที่ครับแด๊ด"
เป็นการตัดสินใจที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยวที่สุด การหนี ทำได้แค่บางครั้ง แต่การพบเจอกันอีกครั้ง อย่างนั้นถึงจะเรียกว่ากล้าหาญ
ถ้าปฏิเสธ ก็เท่ากับว่า ไม่เป็นมืออาชีพ
เรื่องแค่นี้ งานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกออกจากกันให้ขาด เพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ชัดเจน ถ้าอยากให้ใคร ๆ ยอมรับในฝีมือการทำงาน ก็ต้องรับงานนี้
และต้องทำให้งานออกมาดีที่สุด ความสามารถทั้งหมดที่มีต้องดึงออกมาใช้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
"ขอให้ฉันได้เป็นอิสระและโบยบินไปไขว่คว้าความฝันมาเป็นของฉัน"
คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อต้องเคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย
"พ่อจะบอกให้นะเวย์ ความรักชอบเล่นตลกกับเราเสมอ
คนที่เวย์คิดว่าใช่บางครั้งมันก็กลายเป็นไม่ใช่ แต่บางทีคนที่เวย์คิดว่าไม่ใช่ ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจจะเป็นคนที่ใช่ขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้
เพราะฉะนั้น ลองเปิดโอกาสให้คนที่ไม่ใช่ดูสักครั้งนะ ลองศึกษาคนที่ไม่ใช่ดูบ้าง เพื่อว่าในวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นคนที่ใช่สำหรับเรา"
พูดอะไรไม่เข้าใจ วกวนชะมัด
คนที่ใช่ ก็กลายเป็นไม่ใช่
ส่วนคนที่ไม่ใช่ ในอนาคตก็อาจจะใช่
แล้วอย่างไอ้เด็กปากเปราะนั่นมันจะเป็นคนที่ใช่ได้หรือไง
แค่หน้าตาเท่านั้นที่มองเห็นได้ชัดและคิดว่าหน้าตาแบบนี้แหละที่ใช่ แต่ข้างในสมองกับหัวใจ ยังไม่เคยลองค้นหาดูสักครั้ง โอกาสที่จะใช่จะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์กัน
"ผมจะลองดูครับแด๊ด ว่าแต่....ผมยังไม่เห็นหนทางเลยแด๊ดว่าไอ้คนที่ไม่ใช่ มันจะใช่ขึ้นมาได้ยังไง คงจะเป็นเรื่องตลกจริง ๆ อย่างที่แด๊ดพูด"
เวนิชหันไปส่งยิ้มให้ผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและอมยิ้มเล็ก ๆ เมื่อนึกถึงคนที่ไม่ใช่และไม่คิดว่าจะใช่ในเวลานี้
"พี่ก็เห่าได้แค่ตอนนี้ล่ะวะ หลงผมขึ้นมา แล้วจะร้องไม่ออก"
เด็กปากเปราะนั่นพูดไปทำหน้าขึงขังไป ทำท่ามั่นใจซะเต็มประดาว่าจะทำได้
เอาเถอะ ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งนักล่ะก็ ขอดูฝีมือหน่อยแล้วกัน ว่าจะทำได้ซักแค่ไหน
อยากจะรู้นักว่าที่พูดออกมาปาว ๆ และทำหน้าตาท่าทางจริงจังขนาดนั้น พอเอาเข้าจริงๆ จะทำได้สักแค่ไหนกันเชียว แล้วจะคอยดู
TBC
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
^
^
จิ้มแนน
^o^
-
^
^
จิ้มต้น
กระซิก กระซิก
น้อยใจ ไม่มีคนอ่าน :o12:
-
^
จิ้มมม
ตามมาอ่านนแล้ว
อิอิ
เปนกำลังใจให้นะจ๊ะแนนจ๋า
-
แวะมาต่อให้บ่อยๆนะคับ
อืม... เอเลน่า เอเลน่า กะไอ่ตี๋น้อย ใครจะชนะ นิ
:bye2:
-
เชียร์น้องสายสุดจายยยยยยยย...
อย่าเพิ่งเป็นฝ่ายตกหลุมรักฝ่ายเดียวง่ายๆ..
ให้พี่เวย์มานจี๊ดๆ หัวใจซะก่อนน๊า...
น้องสายสู้ๆ..
ปล. +1 บอกเลิฟแนนจ๊ะ..
-
อะ อะ อะ
อย่างอน ตามมาอ่านแล้วนะคร้าบบบ
-
เอาล่ะสิน้องสายเล่นตัวแล้ว
พี่เวย์จะจีบน้อยสายยังไง
กันท่าเหมียวออกไปจากน้องสายด้วยนะเวย์
-
+1 ให้น้องแนนค่ะ
หวายๆๆ พี่เวนิชจะเจอกับเอเลน่า
จะเป็นไงมั่งเนี่ย
น้องสายเขาจะหึงมั่งไหม
-
มานั่งรอคร้าบบบ คุงเว ยอมไปทำหล่อซะทีสิ :call: :call:
-
น้องสายมีคู่แข่งซะแล้ว หุหุ :m16:
-
วันนี้ใจดีอัพให้ทั้งสามเรื่องเลยนะคะ ปรัชญาช่างกลฯ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และ สวัสดี
ตอน ขอโทษครับ
น้องสายครับพี่อยากจะบอกน้องสายว่า หมาที่บ้านน้องสายนี่มันน่าเตะให้หายเห่ามาก
มากี่ครั้ง ก็ยังเหมือนเดิมเป็นหมาที่ขาดความสามารถในการจดจำมากถึงมากที่สุด
คราวที่แล้วโดนด่าไปทีเดียวถึงกับวิ่งหนีหางจุกตูดแล้วมาคราวนี้ยังไม่เข็ดยังจะเห่าบ็อก ๆไม่เลิกอีกหรือนี่ พี่ล่ะเชื่อมันเลยจริงๆ ให้ตายเถอะวะ
แล้วดึกดื่นป่านนี้ทำไมไม่หลับไม่นอน มาเตะฟุตบอลรอบดึกอะไรตอนนี้ ดูนาฬิกาปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่าเกือบจะห้าทุ่มแล้ว กะจะมาแกล้งเล่นซะหน่อย ไหงน้องสายมาเตะบอลกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ล่ะครับ
"เฮ้ย เตะอยู่นั่น หมาเห่าไม่เห็นเหรอ เห็นมั้ยว่าใครมาหา เร็ว ๆ มาเปิดประตูเลย เรียกจนคอจะแตกอยู่แล้ว ไม่ได้ยินหรือไงวะ ตี๋"
ได้ยินเว้ย ไม่ใช่ไม่ได้ยิน แต่เซ็ง ตอนนี้กูเซ็งเลยขี้เกียจเดินไปเปิดประตูปล่อยให้อีก็อดมันเห่าไปเรื่อยๆ เป็นการบริหารปอด เพื่อสุขภาพที่ดีของหมา กูทำเพื่อหมาของตัวเองเฟ้ย
"ประตูไม่ได้ล็อค เข้ามาเองเด่ะ ขี้เกียจเดินไม่เห็นหรือไงกำลังยุ่ง เดาะบอลได้เกือบสามสิบแล้วจะให้เสียเวลาไปเปิดประตูเพื่อเริ่มใหม่หรือไง เสียสมาธิโว้ยยยยย พี่ก็เข้ามาเองสิวะ"
อ่อ คนเป็นแฟนกันเขาต้อนรับกันแบบนี้เองนะ แหม้ดูเหมือนเรารักกันมากมายยังไม่รู้
น้องสายเข้าใจมั้ยว่าพี่เพิ่งใช้สมองคิดงาน เครียดก็เครียด แล้วไหนจะต้องมาเล่นสงครามแห่งความรักกับน้องสายอีก พี่จะบ้าตายเอานะเว้ย ไม่เข้าใจจิตใจกันบ้างเลย
แล้วนี่เหรอที่ตะโกนปาว ๆ ว่าเดี๋ยวก็ทำให้รักได้ ไม่เห็นว่ามันจะน่ารักตรงไหนกับการที่แหกปากด่า แล้วก็เอาแต่สนใจอยู่กับลูกฟุตบอลแทนที่จะมาสนใจแฟนหนุ่มที่มายืนเรียกอยู่หน้าบ้านเนี่ย
ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวจะเข้าไปเตะหมาบ้านน้องสายเล่น เพื่อเป็นการแสดงความรู้สึกที่มีต่อกันไงล่ะ
"เฮ้ย ไอ้ตัวเล็กมานี่ซิ เห่าดีนักใช่มั้ย เห่าดีนักมานี่เลยนะเว้ย"
ไอ้หนวดมันประสาทเปล่าวะ เปิดประตูเข้ามาได้ก็วิ่งไล่แกล้งหมา อีก็อดมันยิ่งประสาทเสียอยู่ นี่ยังไปวิ่งไล่ให้มันเห่าบ็อก ๆ เป็นหมาเสียศูนย์อยู่ได้ เอ้า เอาเข้าไป มันวิ่งหางจุกตูดหนีเข้าหลังบ้านไปแล้วยังจะตามมันไปอีกหรือไงวะ ไอ้พี่เวย์นี่แม่งสุดยอดอัจฉริยะบุคคลในการแกล้งหมาจริงๆ เลย
แล้วก็มายืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่ตรงหน้าอีกจนได้ ไม่อยากเห็นหน้าแม่งหรอก ต้องเดาะบอลหนีไปอีกทางดีกว่า
"สามพันยี่สิบ สามพันยี่สิบเอ็ด สามพันเจ็ดสิบเก้า"
ขอบใจที่ช่วยนับ แต่มันเสียสมาธิ เอ้าเวรแล้วมั้ยล่ะ ถึงเท่าไหร่แล้วเนี่ย โธ่เว้ยยยยย
แม่งมาดี ๆ ไม่ได้หรือไง เสียจิตหมดเลยเว้ย
สายใจที่ตั้งหน้าตั้งตาใช้เข่าเดาะบอลมีอันต้องปล่อยให้ลูกฟุตบอลตกลงพื้นและต้องหันไปมองลุงหนวดที่เปลี่ยนย้ายที่อยู่อย่างรวดเร็ว จากยืนกอดอกช่วยสายใจนับไปนั่งโยกชิงช้าเตี้ย ๆ ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
"โธ่เว้ย"
อะไรที่ว่าโธ่เว้ย เห็นหน้าแฟนแค่นี้ถึงกับดีใจจนร้องออกมาแล้วก็ทำหน้าบู้บี้ได้เลยเหรอไม่น่าเชื่อว่าสายใจที่น่ารักจะคิดถึงพี่เวย์มากขนาดนี้
"ไม่ต้องมาโธ่เว้ย บ้านเงียบอีกแล้ว ไปไหนกันหมดเนี่ยบ้านน้องสายเงียบอย่างกับป่าช้า แล้วนี่บ้าหรือเปล่าเปิดไฟเตะบอลกลางสนามกับหมาตอนสี่ทุ่มไม่ใช่สินี่มันจะห้าทุ่มแล้ว ไม่หลับไม่นอนหรือไง ไหนว่าวันนี้นัดแฟนนึกว่ามาแล้วจะไม่เจอซะอีก เป็นไงเลิกกันแล้วเหรอ หรือว่าแฟนทิ้ง หรือว่าทิ้งแฟน"
เป็นคำถามที่ปวดจิตมาก สายใจยืนเอียงคอมองคนตั้งคำถามแล้วก็ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเตรียมเดาะบอลต่อไปอีกรอบที่ร้อย
"ไม่รู้ อย่าถามได้เปล่า"
เอ้า ไม่ให้ถามได้ไง คนเราคิดจะคบหากันก็ต้องรู้เรื่องราวของกันและกันสิ ไม่งั้นก็ไม่สมกับเป็นแฟนกันสิวะ เรื่องแค่นี้ต้องให้อธิบายด้วยเหรอ
"โอเคไม่ถาม งั้นไปกินข้าวกัน โทษทีพี่นัดตอนสามทุ่มแต่พี่มาเลทเกือบห้าทุ่ม คิดงานได้พอดี นี่คงไม่ใช่ว่ารอหรอกนะ แต่งตัวแบบนี้คงไม่รอหรอกใช่มั้ย เล่นใส่ชุดเปียกเหงื่อแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าแต่งตัวรอพี่ตั้งแต่สองทุ่มครึ่งหรอกนะ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ถูกเผงเลย
แต่งตัวรอมันตั้งแต่สองทุ่มเลยด้วยซ้ำ ปาเข้าไปสามทุ่มก็ไม่มีวี่แวว จะให้โทรตามเหรอ ฝันไปเหอะ นัดเหมียวไว้จริง แต่โดนแคนเซิล เพราะญาติ ๆ เหมียวมากันเต็มบ้าน เลยได้คุยกันแป๊บเดียว แล้วก็กลับมาแหง่วอยู่กับหมาที่บ้าน ทำหน้าละห้อย น้อยอกน้อยใจไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะเหมียวญาติเยอะ แข่งกับยุ้ยญาติเยอะจริงๆ จะอยู่ต่ออีกหน่อย ก็เกรงใจมีแต่ญาติ ๆ กันไม่ได้รู้จักเลยซักคน ก็เลยต้องกลับก่อน แล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไอ้พี่เวย์บังคับขู่เข็ญว่าให้กลับก่อนสามทุ่ม เพราะจะไปกินข้าวด้วยกัน แล้วนี่มันกี่ทุ่ม หิวจะตายห่าแล้ว
เห็นบ้างมั้ยว่ามันกี่ทุ่มกี่ยามเข้าไปแล้ววะ
"ไปยัง พี่หิวข้าว"
กูก็หิวเหมือนกัน แต่ไม่กงไม่กินมันแล้ว หิวจนเลิกหิว ถ้าคิดจะมาช้าขนาดนี้
โทรมาบอกกันบ้างไม่ได้หรือไง แค่กดโทรมาบอกว่าจะมาช้าแค่นี้ ทำไม่เป็นว่างั้น
ปล่อยให้ไอ้ทางนี้รอแล้วรออีก มันทำให้โมโหได้ง่าย ๆ ถ้าไม่ได้จริงจังกับคำพูดแล้วก็ไม่คิดจะรักษาคำพูด แล้วจะพูดไปทำไมวะ เรื่องสัญญาเล็ก ๆ ยังไม่มีปัญญารักษา เรื่องอื่นที่ว่าจะได้รูปคืนก็ชักไม่ค่อยอยากจะเชื่อแล้วแบบนี้ จะโดนหลอกฟรี ๆ ซะมากกว่า
ยกเลิกแม่งเลยดีมั้ยได้เรื่องบ้าๆ บอ ๆ แบบนี้ทำไปก็ไม่เกิดประโยชน์ ไร้สาระ แถมยังปัญญาอ่อนอีกต่างหาก นี่กูก็บ้าไปกับมันนะเนี่ย ต้องโทษตัวเองเหมือนกัน
ยกเลิกมันซะเลยดีมั้ยไอ้เรื่องบ้าบอคอแตก รัก ๆ ลวง ๆ ไร้สาระแบบนั้นน่ะ ทำเหมือนเป็นคนว่างงานไปได้
"เฮ้ย น้องสายเลิกเตะซะทีลูกบอลอ่ะ พี่หิวข้าวไปกันยัง"
เลิก
โอเคได้
งั้นก็เลิกแม่งตรงนี้แหละ
ลูกฟุตบอลหล่นลงพื้นพร้อมกับการที่สายใจยืนจ้องหน้าของคนที่นั่งแกว่งชิงช้าไปมาอยู่ห่างออกไปไม่ไกล
"ข้าวต้มหน้าปากซอย เดินไป ขากลับซื้อกระดูกหมูมาให้อีก็อดแทะด้วย"
เอ่อ กะอีแค่ซื้อกระดูกหมู ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้ เห็นแล้วมันตลกดี จะขำอยู่แล้วเนี่ย ทำหน้าซะอย่างกับว่าจะไปต่อยกับใคร
"เออ ได้ หิวไปเหอะ"
เวนิชลุกขึ้นยินและเตรียมจะเดินนำหน้าสายใจที่เดินตามมาเงียบ ๆ
เงียบจริงๆ เงียบจนต้องหันกลับไปมองว่าทำไมถึงเดินตามได้เงียบขนาดนี้ แต่แทนที่สายใจจะเดินตามกลับเดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย
อ้าว ก็ไหนว่าข้าวต้มหน้าปากซอย แล้วจะไปซื้อกระดูกหมูมาให้หมาแทะแล้วทำไมถึงเดินเข้าบ้านไปอย่างนั้น เป็นอะไรวะนั่น ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
"แล้วไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรือไง เดินไปทำไมทางนั้น"
ตะโกนถามแล้วก็ได้ยินคำตอบของสายใจที่ตะโกนตอบกลับมา
"นัดกินข้าวสามทุ่มนี่มันปาเข้าไปจะห้าทุ่มแล้ว หมดเวลานัด ผมจะเข้าบ้านอาบน้ำนอนแล้ว
จะไปกินก็ไปกินคนเดียวเถอะ ผมต้มบะหมี่กินแล้วสองห่อ อิ่ม เออลืมบอก ถ้าวันหลังจะมาช้าพี่ก็ไม่ต้องโทรมาบอกผมนะ ทำเหมือนวันนี้เลยแหละดีแล้ว ผมว่ามันก็ดีนะ เพราะว่าพี่กับผมก็ใช่ว่าจะเป็นอะไรกันจริงๆ ซะหน่อย เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ไม่ต้องใส่ใจก็ได้ ถือซะว่ามันไม่สำคัญนะพี่นะ ดี ๆ คราวหน้าพี่ก็ทำแบบที่พี่ทำแบบนี้อีกแหละ ดีมั้ยพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
คนพูด พูดไปหัวเราะไป แต่ถ้ามองให้ชัด จะเห็นถึงความไม่พอใจที่ปรากฎให้เห็นทางแววตาอย่างเด่นชัด
เวนิชยืนมองและถึงกับอึ้งกับคำพูดเหมือนเป็นเรื่องขบขันของสายใจ ที่พูดไปหัวเราะไปเหมือนเป็นเรื่องตลกนักหนา
"อันที่จริงคุณไม่เคยใส่ใจหรือสนใจฉัน คุณพูดเหมือนรักฉัน แต่ที่จริงแล้วคุณไม่เคยใส่ใจฉันอย่างจริงๆ จัง ๆ เลยซักครั้ง"
ครั้งหนึ่งเคยถูกพูดใส่หน้าแบบนี้ และคนพูดก็พูดไปยิ้มไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหมือนกันไม่มีผิดกับสิ่งที่สายใจทำ
"ยูควรแสดงออกบ้าง ว่ายูสนใจคนรอบข้าง เพราะถ้ายูไม่แสดงออกด้วยการกระทำบ้างคนรอบข้างจะรับรู้ได้ยังไง ว่ายูใส่ใจพวกเขา"
ถูกว่ายกใหญ่ตอนที่เอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับเจสสิก้า โดนหาว่าไม่ค่อยใส่ใจคนรอบข้าง
แล้วก็ได้แต่ทำหน้าแหย ๆ ก่อนจะพยักหน้าทำความเข้าใจกับสิ่งที่เจสซี่พูด เพราะว่าคงจะจริงถ้าไม่แสดงออกแล้วคนรอบข้างจะรู้ได้ยังไงว่าใส่ใจ
"แล้วทำไมไม่โทรมาหา โทรตามก็ได้นี่นา"
คิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้วก็มีอันต้องเอ่ยถามสายใจที่กำลังทำหน้างอหงิกอย่าง แต่นอกจากจะไม่ได้รับคำตอบแล้วสายใจยังจะพลอยเดินหนีไปอีกทางไม่พูดด้วยและไม่ต่อปากต่อคำเหมือนอย่างเคย
"เฮ้ย ตี๋ กะอีแค่เรื่องนัดกินข้าวทำไมต้องโมโหด้วย คุยกันก่อน อย่าเดินหนีได้มั้ย สาย สาย น้องสาย โอเค พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ คุยกันได้หรือยัง"
ได้ผล
สายใจหยุดเดินหนีทันทีและหันมาเผชิญหน้ากับลุงหนวดหน้าเหี้ยมที่ยืนขมวดคิ้วมุ่นและถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความกลุ้มอยู่ตรงหน้า
จริงหรือเปล่า
ทำหน้าเหมือนกับว่ากลุ้มใจเนี่ย จริงๆ หรือเปล่า
แล้วไอ้ที่ถอนใจเนี่ย แกล้งหรือเปล่า
แต่ว่ายังไงก็พูดว่าขอโทษล่ะวะ ถึงไอ้ท่าทางที่แสดงออกมามันจะจริงหรือไม่จริงก็ช่างมัน แต่ยังไงก็ทำให้พูดว่าขอโทษได้ล่ะวะ
"ตอนนี้ผมคิดยังไงมันก็คงไม่สำคัญสำหรับพี่ใช่มั้ย"
สายใจถามย้ำกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า และก็ได้เห็นสายตาแปลก ๆ ที่จ้องมองกลับมา
ต่างจากทุกวันที่มอง เหมือนมีบางอย่างปรากฎออกมาให้เห็น และยอมเปิดเผยความรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง
ได้ผลนี่ ไอ้ที่บอกว่าจะทำให้พี่หลงรักสายให้ได้เนี่ย นึกว่าจะเก่งแค่พูด ไม่นึกว่าจะทำได้จริงขนาดนี้
ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ
ยอมรับเลยก็ได้ ว่าอีกฝ่ายเริ่มมีอิทธิพลกับความคิดมากขึ้น อย่างน้อยสายใจก็ทำให้รู้สึกว่าไม่ควรปล่อยเรื่องเล็ก ๆ น้อยๆ ให้ผ่านไป ยิ่งเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีด้วยแล้วยิ่งไม่ควรทำ
"แล้วถ้าพี่คิดอะไรตอนนี้ มันก็คงไม่สำคัญสำหรับน้องสายเหมือนกันใช่มั้ย"
เล่นตอบแบบนี้เห็นทีจะต้องพักยก
วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ขืนลงมือมากไป คงได้เพลี่ยงพล้ำกันบ้าง เพราะไอ้คำพูดกับสายตาที่มองมาของไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่แหละที่จะทำให้คิดอะไรไม่ออก
ทั้งที่หน้าตาก็ไม่เห็นจะ.....ก็งั้น ๆ
แถมคำพูดแต่ละคำก็ยัง.......
"ตกลงจะให้พี่กินข้าวคนเดียวจริง ๆใช่มั้ย"
น้ำเสียงราบเรียบที่เอ่ยถาม ท่าทีสงบนิ่งจนน่ากลัว ทำให้สายใจต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และรีบถอยห่างออกมา
แม่งเอาจริงนี่หว่า
เล่นมากไปหรือเปล่าวะ เริ่มน่ากลัวอีกแล้ว พอทำท่านิ่งๆ แบบนี้ทีไรน่ากลัวทุกทีเลยว่ะ ทางที่ดี ต้องเออออห่อหมกไปด้วยก่อน ไม่งั้น.....แค่คิดก็เริ่มหนาวแล้ว
"โห้ หิวข้าวจะแย่ ไป ไป ไปกันพี่ผมก็ทำเป็นงี่เง่าไปงั้นแหละ นี่ผมหิวจริงๆ นะเนี่ยพี่แม่งมาช้า หมาที่บ้านก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี่ย กะจะซื้อข้าวมาให้หมากินเหมือนกันนะพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
สายใจเดินลิ่ว ๆ ออกจากบ้าน หัวเราะอย่างอารมณ์ดีจนเว่อร์ ก่อนจะต้องหันหลังกลับมาเพราะข้อมือถูกรั้งเอาไว้จากคนที่เดินตาม
"จูบกันมั้ย"
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ล้อเล่น ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่
"จูบกันมั้ยสายใจ"
อย่านะมึง.....กูมีพระนะเว้ย
สายใจตาเหลือกและต้องรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เพราะเวรเป็นนิจดูท่าจะเอาจริง ทั้งดวงตาที่จ้องมอง เสียงพูดที่ชวนให้ขนหัวลุกยิ่งทำให้ต้องทำอะไรสักอย่าง
มิน่าล่ะกูว่าแล้วว่ามันเริ่มหนาว ๆ สันหลังที่แท้ก็โดนพี่เวรมันเล่นอีกแล้ว
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลกชะมัด กลัวอารายยยยยยยยยเรื่องแค่นี้ เหม็น ๆ แบบนี้ทำไม่ลงหรอกน่า นึกว่าจะทำจริงๆ หรือไงตี๋ ถึงจะบ้าแต่ก็เลือกเวลานะคร้าบบบบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ง่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
โล่ง กูรอดแล้วเหรอดีใจ มุกนี้ถึงกับทรุดกันได้นะพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่น่าเล่นเลยนะ ไม่ควรไม่ควร
"เพราะเวลาพี่คิดจะทำจะไม่มานั่งบอกให้เสียเวลาหรอก มันไม่ทันใจ แบบตอนนี้ไง"
ง่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นน่า อย่า อย่า สายกลัวจริง นะเว้ย
พี่เวรเป็นนิจใช้เวลา 0.2 วินาทีในการใช้ริมฝีปากแตะลงมาที่ริมฝีปากของสายใจที่กำลังหัวเราะอยู่คนเดียวอย่างร่าเริง
ระยะเวลารวดเร็วปานสายฟ้าไม่น่าเชื่อ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความจริงจนคนถูกขโมยจูบยังยืนอึ้ง ๆ มึนงงอยู่ เพราะคิดว่าถูกผีอำ
แขนถูกลากให้เดินตามคนจูง
ทั้งที่วิญญาณออกจากร่างล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน และดูเหมือนจะลอยไปไกลจนกู่ไม่กลับ
ง่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า สายตกใจเลย กลัวสุดขีดเลย
พลาดไปแล้ว
วันนี้กูแพ้หรือนี่
วันนี้กูแพ้ไอ้พี่เวรเป็นนิจหรือนี่ ฮือ ฮือ ฮือ ถ้าทำอีกทีฟ้องข้อหาทำร้ายจิตใจแน่ ๆ คอยดู
ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ ทำไมพี่เวรถึงทำกับสายแบบนี้
ทำไมทำแบบนี้วะ ทำไม ทำไม
ดูดู้ดูดูเธอทำ ทำมายยยย ถึงทำกับสายใจด้ายยยยยยยยยยย
TBC.
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
เข้ามาจิ้มรีบนคนขยัน
เจ้สอง :bye2:
-
:z13: เจ้สองคืน อิอิ >_<
-
:man1:
-
ถ้ามะมีไรทำ ก็แวะมาโพสต่อนะ
กำลังสนุกอ่ะ จุ๊บๆ
:bye2:
-
สงสัยว่า.. :haun5: คนที่เสร็จจะเป็นพี่เวย์ซะแล้ว 55
เจอถ่านไฟเก่า แล้วจะเป็นไงเนี้ย o18
ป.ล. แอบสงสารอิก็อด :laugh3:
-
โหย พี่เวย์จู่โจมปานสายฟ้า :laugh:
น้องสายยอม ๆ ไปเหอะ หุหุ
-
ใกล้แล้วๆ อิอิ
พี่เวย์เริ่มเล่นแรงๆซะที
ปกติเล่นแต่สงครามประสาท ฮ่าฮ่า
-
พี่เวย์จัดการน้องสายด่วน
คนอ่านเอาใจช่วยนะ
-
ใกล้จะได้กันแล้ววววว
กรี้ดดดดดดดดดดดดด
-
:z3:
ไม่มีคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
+1............ชอบบบบบบบบบ
-
ตามมาอ่านทันแร้วววว...
+1 ให้พี่แนนเน่อ
o13 o13
-
คุณแนนมาอัพเรื่องนี้ได้แล้วนะคร้าบ :call:
-
วันนี้ใจดีอัพให้ทั้ง 2 เรื่องเลยนะคะ ปรัชญาช่างกลฯ และ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม
ตอน รอดตายหวุดหวิด
"ติดใจรสจูบเหรอ เงียบไม่พูดไม่จาเลย อีกซักทีมั้ย จะได้ชิน"
แค่นี้ก็เสียจริตพอแล้ว แต่เสียงและลีลาการพูดแบบนี้มัน
ง่ะ ง่ะ
อะไรของมันวะ ทำอะไรบ้า ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ทางนี้รู้สึกอยากอ้วกจะตายห่า
ไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่แม่ง เหนือคนยอดมนุษย์จริง ๆ เป็นมนุษย์ไร้ความรู้สึก ทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แล้วก็ทำหน้าระรื่น
มีความสุขที่ได้ทำให้คนอื่นเสื่อมสุขภาพจิต เข้าขั้นแล้วแบบนี้
"คิดว่าจะดีมั้ยถ้าหากว่า มีคนที่รับฟังทุกสิ่งที่พูด ถึงแม้ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก แต่ก็ยังฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ"
มาแนวไหน เอียงคอสี่สิบห้าองศาแล้วก็เงยหน้าขึ้นทำหน้าเครียด ๆ ถามประโยคที่ดูมีเนื้อหาสาระด้วย ดูปรัชญ้าาาาาาปรัชญา
"น้องสาย"
ได้ยินไม่ได้หูตึง ทำไมต้องพูดไปทำหน้าเครียด ๆ นิ่ง ๆ แบบนั้นด้วย เห็นแล้ว มันรู้สึแบบว่า.....ไม่ค่อยชอบมาพากลซักเท่าไหร่เลยว่ะ
"ถ้าสมมตินะ พี่แค่สมมติว่า ถ้าเกิดคนที่เรารู้จักอาจจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ก็มีเหตุผลให้ต้องอยู่ด้วยกัน....หายไปตอนนี้เลย สายจะ....จะคิดอะไรมั้ย"
คิดอะไร จะให้คิดอะไร แค่คิดหาแผนแอ้มแฟนตัวเองยังไม่ได้เรื่องเลยเนี่ย แล้วใครจะหายไปจะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมาบอกหรอก มึน ขี้เกียจคิด
"ตี๋ ฟังมั้ยที่พูดอ่ะ หัดฟังซะมั่งไม่ใช่ทำหูทวนลม" อ่ะ น่านงาย ออกลายแล้ว นึกว่าจะเป็นคนมีปัญหาชีวิตได้นาน แค่ทำเป็นไม่สนใจหน่อยเดียว มันก็เข้าอีหรอบเดิมข่มขวัญเหมือนเดิมแหละว๊า
"พี่ไอ้ที่พี่ว่ามานะ มันเป็นคุณสมบัติของอีก็อดหมดเลยพี่ ไอ้ที่ตั้งใจฟังอ่ะ ถึงพี่เห่าให้มันฟังนะ มันก็ตั้งใจฟัง เอาหมาผมไปเลี้ยงมั้ย ยกให้ฟรี
แล้วก็ไอ้ที่ว่าคนที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่จำใจมาอยู่ร่วมกันเนี่ยนะ คือถ้าอีก็อดหายไป ผมก็คงดีใจนิดเดียว แต่ก็คงเซ็ง ๆ เพราะไม่มีหมาให้เตะเล่นแค่นั้นเอง"
นี่หรือคือคำตอบ จากแฟน เป็นคำตอบที่ชวนให้ประทับใจมาก
"เมื่อก่อนพี่ไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่เปล่า...หรือพี่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดคือพี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่เที่ยวมาทำอะไรเพ้อ ๆ ใส่ผมอ่ะถามจริงๆ ไม่เหนื่อยเหรอ"
หมายถึงอะไรไม่รู้ แต่เวนิชก็พยักหน้าแล้วก็เลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ ในอากาศยามดึก ที่ถนนไม่ได้คราคร่ำไปด้วยผู้คน อากาศร้อนอบอ้าวเหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ยอมตกซะที
"ไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเป็นนายแบบอยู่อิตาลี เรียนจบวิชาปรัชญาและศาสนาจากมหาวิทยาลัยที่นั่น เป็นไงเท่ห์มั้ย"
ตาหลกแหละ
หน้าแบบนี้เนี่ยนะ นายแบบ
ถ้ามันนายแบบ กูก็ดาราฮอลลีวู้ดล่ะวะ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ้ยยยยยยยยยย ขำ จะแต่งเรื่องไปส่งขายหัวเราะเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิดได้ไงวะ ขำโว้ยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ได้เห็นสายใจหัวเราะแล้วคนที่แกล้งทำหน้าขรึม ก็เลยพลอยได้หัวเราะตามไปด้วย ทั้งที่ภายในใจกำลังคิด แต่งเรื่องงั้นเหรอ แต่งเรื่อง....ก็ได้ถ้าคิดอย่างนั้น ไม่มีผลอะไรกับชีวิตอยู่แล้ว
ยังไงซะ มันก็เป็นแค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็คงต้องผ่านไป ไม่มีอะไรที่ควรจะจดจำอีก แต่บางอย่างถึงแม้จะผ่านมานาน ภาพบางภาพกลับไม่ลบเลือนหายไปง่าย ๆ
"ถ้าพี่เป็นนายแบบ ผมก็แบรดพิทแล้วพี่ เนี่ยดูหน้า ผมสิฝาแฝดเลย จริง ๆ นี่แฝดกันเลย ฮ่า ฮ่า อ่า เฮ้ย"
น้ำอะไรมันหยดใส่หน้าผากวะ
อ้าว อีกหยดแล้ว แล้วก็มาอีกสองหยดสามหยดแล้วก็ เทลงมา เทลงมาอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว เหอ เหอ เหอ ตั้งนานไม่ตกนะ มาตกตอนนี้
ฝนตก ตกหนักด้วย
ตกตอนที่กำลังจะถึงหน้าบ้านตัวเองเนี่ยนะ แล้วก็....
เฮ้ยยยยยยยยยยยย เทหนักเลยเหรอ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรูจะบ้า แม่งเอ้ยยยยยย ร่มก็ไม่ได้เอามา กุญแจบ้านก็ไขยากชะมัดเพราะขึ้นสนิมแล้ว บอกให้เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยนกัน จะประหยัดงบกันไปถึงไหนวะ
ทีซื้ออย่างอื่นซื้อได้ แต่ซื้อแม่กุญแจใหม่นี่ซื้อไม่ได้กันหรือไง
"เอ้า ไขกุญแจเร็ว ๆ สิ เร็ว ๆ เปียกหมดแล้วเนี่ย ไขอะไรอยู่นั่น" เออ เร่งจางงงง เร่งกูจัง ไขออกตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโมโหแบบนี้หรอก เห็นหน้ามั้ยว่ากำลังโมโห กะว่าจะไม่เปียกแล้วนะ
ดันมาเปียกตอนถึงหน้าบ้านตัวเอง กูอยากจะบ้า ไอ้พี่เวย์แม่งก็เร่งจัง เดี๋ยวก่อนสิวะ
"เออ ได้แล้ว" หันไปทำหน้าหงุดหงิดใส่คนที่ยืนเร่งให้ไขกุญแจบ้านแล้วก็พากันวิ่งเข้าบ้าน สะบัดรองเท้าทิ้งไว้และตรงดิ่งเข้าไปภายในตัวบ้านทันที
"เฮ้ยยยยยยย พี่ ช่วยปิดหน้าต่างหลังบ้านหน่อย โว้ยยยยยยยยยยยยยย อย่าไปปิดประตูบานนั้น เดี๋ยวอีก็อดมันเข้าบ้านไม่ได้"
ยังไม่ลืมห่วงหมา ตะโกนสั่งให้คนที่กำลังปิดบานหน้าต่างและลงกลอนอย่างทุลักทุเล แล้วก็จัดการปิดประตูบ้าน ก่อนจะมายืนเหนื่อยหอบ และหันไปมองคนที่ก้าวเดินเข้ามาหา
"ซวยชิบ"
สายใจเดินบ่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้ใกล้ ๆ มาโยนให้คนที่คนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ
ก่อนจะเตรียมก้าวเดินขึ้นบ้าน
"ไปไหน"
ไปไหน ไปนอนมั้ง เปียกซะขนาดนี้ ผมเอาผ้าขนหนูให้พี่ไปแล้วนี่ครับ แล้วผมจะเอาที่ไหนอาบน้ำครับ ก็ต้องไปหามาอีกผืนไงคร้าบบบบบ
"จะไปอาบน้ำห้องข้างบน พี่ก็อาบห้องข้างล่างแหละถุงก๋วยเตี๋ยวพี่ก็วางไว้บนโต๊ะในครัว เดี๋ยวจะไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยน เสื้อพี่วางไว้หน้าเครื่องซักผ้าแล้วกัน เดี๋ยวลงมาซักให้"
ยืนสั่งนั่นสิ่นี่กับคนที่ยืนทำหน้างงชีวิตแล้วสายใจก็วิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เวนิชยืนหลงทิศอยู่ภายในบ้านที่เจ้าของบ้านไม่คิดจะสนใจบอกว่าห้องไหนเป็นห้องไหนเลยสักนิด
"แล้วห้องน้ำมันอยู่ไหนล่ะ สาย สาย ห้องน้ำอยู่ไหน" ตะโกนถามแล้วก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่าให้หาเอาเอง เป็นคำตอบที่ดูใส่ใจดูแลแขกผู้มาเยือนมาก
จนเวนิชต้องส่ายหน้าด้วยความเซ็ง
"ให้หาเอาเอง เดี๋ยวก็อาบน้ำตรงอ่างล้างจานซะเลยนี่" เวนิชยืนบ่นอยู่คนเดียว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองบันไดทางขึ้นและส่ายหน้ากับการต้อนรับของสายใจที่ไม่สนใจจะใส่ใจกันเลยสักนิด
คิดแล้วก็ได้แต่ปลง จนต้องขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย และผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
อาบนานจริงพ่อคู๊ณณณณณณณณณณณณณณณณณณร
ใจคอจะอาบให้น้ำหมดโลกเลยหรือไง จะอาบให้การปะปาไม่มีน้ำแจกจ่ายเลยเหรอ ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้วยังอาบน้ำไม่เสร็จอีก จะขัดอะไรกันนักกันหนาคร้าบบบบพี่
สายใจนั่งหัวยุ่งเหยิงอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ ทั้งที่น้ำยังหยดลงมาจากเส้นผมแต่คนที่นั่งชันเข่าแทะเมล็ดฟักทองเม็ดที่ 174 ก็ทำได้แค่หยิบผ้าขนหนูมาขยำหัวของตัวเองแล้วก็โยนผ้าขนหนูทิ้งไว้ข้างตัว
ไม่สนใจจะทำให้ผมแห้ง แต่สนใจกับการส่งเมล็ดฟักทองที่แกะเปลือกแล้วเข้าปาก เหลือบสายตามองไปทางประตูห้องน้ำหลายครั้งแล้วก็นึกนินทาคนที่อาบน้ำไม่เสร็จสักทีเป็นระยะ ระยะ สลับกับการกดรีโมทไปมา
ดวงตาจ้องตรงอยู่ที่หนังรอบดึก ที่ชวนสยิวกิ้ว เพราะฉากวาบหวิว และต้องรีบหันไปมองต้นทางอีกครั้งว่าคนที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำคงไม่โผล่ออกมาในเวลานี้
แหม้เปิดมาจังหวะเหมาะพอดี นี่แหละสิ่งที่สายต้องการ หึ หึ หึ โห่ ทำไมถึงเอาหนังแบบนี้มาฉายได้ว๊า สงสัยเรียกเรทติ้งหรือเปล่า หึ หึ แต่แบบนี้แหละดี สายชอบบบบบบบบ
"ดูอะไร"
"เฮ้ยยยยยยยยย" อุทานด้วยความตกใจจนเมล็ดฟักทองแทบติดคอ
โธ่โว้ยยยยย ตั้งนานไม่มา พอทีนี้ล่ะรีบอาบเชียวนะ จะรีบทำมายยยยยยยยยยยย กะลังเข้าด้ายเข้าเข็ม จะมาขัดจังหวะทำไมวะเนี่ย หมดเลยสิ่งที่สายรอคอย
"เสื้อวางอยู่บนโต๊ะในครัว ใส่ได้เปล่าไม่รู้..ไปดูเอาเอง."
เอ่ยบอกออกไปทั้งที่ดวงตายังจ้องนิ่งอยู่กับภาพภายในจอ และเอื้อมหยิบเมล็ดฟักทองที่วางกองอยู่บนโต๊ะมาแทะต่อไปอย่างเมามัน ไม่สนใจคนที่มายืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ เลยสักนิด
จะสนใจทำไม ในเมื่อมีอะไรที่น่าสนใจกว่านั้น....เช่นว่า...
โอ้ แม่เอ้ยยยยยย อย่าเซ็นเซอร์เลย ฉากนี้...อย่าเซ็นเซอร์ อย่า อย่า อย่า...
"เอ้า..ตาไม่กระพริบแล้ว ...อยากทำบ้างหรือไง ถ้าอยากทำมานี่มา เดี๋ยวช่วย"
เหยย ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง ไม่ต้อง ขออยู่ในโลกคนเดียว เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เงียบ เอ๊ะ โลกมันเงียบไปหรือเปล่าหว่า ดูเหมือนโลกมันเงียบ ๆ นะ เงียบแบบว่าอยู่ดี ๆ โลกก็เงียบแล้วเข็มนาฬิกาก็หยุดเดิน
ไม่ได้ทำอะไรมาก ก็คิดว่าจะแค่เงยหน้ามาทำหน้างี่เง่าใส่ไอ้.....พี่.....เวย์ ไม่ได้ทำอะไรแค่เงยหน้ามาแล้วเจอกับ.........
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย...............ทำอะไรวะ ไอ้....เฮ้ยยยยยยยยย ปล่อยโว้ยยยยยยยยย"
สายใจแทบเป็นบ้า ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกโถมเข้าหา ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของคนตัวโตกว่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่คนกอดเอ่ยพูดบางอย่างออกมาจนทำให้ต้องดิ้นรนหนีห่างออกจากอ้อมแขนนั้นให้ได้
"ทำไมอยากทำหรือไง ของจริงรอให้ลองนั่งอยู่นี่ทั้งคน ไม่สนใจบ้างหรือไง"
"แม่งบ้าหรือไงวะ ไอ้พี่เวรเอ้ยยยยยยยยปล่อยนะเว้ยยยยยไม่ปล่อยแม่งต่อยหน้าแหกแน่" แหกปากโวยวายแล้วก็พยายามจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของคนกอดให้ได้
"เฮ้ยยยย ดิ้นมากเดี๋ยวผ้าพี่หลุดนะเว้ยยย นั่งอยู่เฉย ๆ ก่อนไม่ได้หรือไง โอเคไม่กอดแล้ว จะปล่อยเดี๋ยวนี้ หยุดดิ้นทีสิวะ ผ้าจะหลุดแล้วไม่เห็นหรือไง"
ไม่รู้เว้ย ผ้าจะหลุดก็ช่างมึงเด่ะ ช่างมึง ง่า อ้าว ผ้า ผ้าหลุด...ถ้าผ้าหลุด ก็....
หยุดแหกปาก หยุดดิ้น สงบสติลงได้และกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ สบนิ่งอยู่กับดวงตาสีฟ้าเข้มที่เปล่งประกายระยิบระยับอยู่ในระยะประชิด จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่ใบหน้าห่างกันแค่คืบ
อ้าว....แล้วนี่ใคร
เกิดอาการเออเร่อขึ้นมากระทันหันเมื่อนิ่งมองใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า
โอเคยอมรับว่าไอ้หมอนี่ หน้ามัน...... คือมันหน้าตาดีเกินมนุษย์ไปหน่อย แล้วเมื่อกี้เผลอสบตาไปแว่บเดียว ไอ้ลูกกะตาสีฟ้าที่เป็นประกายวิบวับนั่นอีกอย่าง มันจะหวานเชื่อมขนาดนั้นไปไหน
ยัง ยังไม่หมด แล้วจะไอ้ร่างกายแบบที่เห็นนี่ หึ หึ หึ มันจะเย้ยกันใช่มั้ย เออ ฟิตให้ตายอาจไม่ได้เท่านั้น แต่ว่าหน้าแบบจะหล่อไปไหนเนี่ย อันนี้รับไม่ได้ รับไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกว่า
ไอ้หมอนี่มันดูดีชะมัด จนถึงแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน ยังอดสั่นไม่ได้
ไม่รู้แหละ เนี่ยไม่ใช่ไอ้พี่เวย์ชัวร์ ไอ้หมอนี่มันต้องฆ่าพี่เวย์หมกส้วมไว้แน่ แล้วก็ปลอมตัวเป็นไอ้พี่เวรเป็นนิจออกมา ชัวร์ว่ะ ฮ่า ฮ่า ทฤษฎีของสายใจไม่เคยผิด ที่หายไปเป็นชั่วโมง ๆ น่ะใช่แน่แล้ว
ต้องเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในบ้านหลังนี้เป็นแน่ หึ หึ หึ ชัวร์ ไม่ผิดแน่แล้วแบบนี้ กร๊ากกกกกกกกก กรั่ก กรั่ก กรั่ก
"เฮ้ย ไหนเสื้ออ่ะ หนาวจะตาย อยู่บนโต๊ะกินข้าวเหรอ เออ ไม่เคยสนใจจะดูแลกันเลยนะให้มันได้แบบนี้ หนาวจะตายอยู่แล้ว"
คนเอ่ยถามยอมปล่อยสายใจที่นั่งทำหน้ามึนชีวิตให้เป็นอิสระ และลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบเสื้อที่วางไว้ที่โต๊ะกับข้าวมาผลัดเปลี่ยนทั้งที่ปากยังบ่นไม่เลิก
"ได้แฟนแบบนี้จริงๆ ประสาทเสียตาย ห่วงใยกันซักนิ้ดดดดดดดดดดดดดก็ไม่มี ไม่เคยมีเลย"
คนพูดเดินจากไปแล้ว ส่วนสายใจได้แต่มองตามและกระพริบตาปริบ ๆ วิเคราะห์เหตุการณ์ฆาตกรรมในห้องน้ำต่อไปเรื่อย ๆ ลืมว่าตัวเองกำลังสนใจกับฉากเรทอาร์ที่น่าระทึก เพราะมีบางอย่างที่น่าระทึกกว่า
"พี่เวย์"
ตะโกนเรียกและก็เห็นคน ๆ นั้นเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ใช่ หรือว่าใช่ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าจะใช่ สมองกำลังประมวลผลและกลับลงไปนั่งที่เดิม หยิบกระป๋องเมล็ดฟักทองมาเทใส่มือตัวเองและจัดการแทะเมล็ดฟักทอง
ต่อไป ทั้งที่ดวงตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังดูอะไร
ตาลอย ๆ
ใจลอย ๆ ลอยไปลอยมา
มึนงงชีวิตกับสิ่งที่ได้เจอ และยิ่งมึนกับคนที่ไม่เคยได้เจอแล้วก็ได้เจอกันวันนี้เป็นวันแรก
อ้าว มัวทำอะไรอยู่ ตายห่าเลย อดดูฉากเรทอาร์ เพราะไอ้พี่เวย์จะทำผ้าหลุดแท้ ๆ พี่เวย์มัน.....จะทำผ้าหลุด เหอ เหอ เหอ รู้งี้ปล่อยให้หลุดซะก็ดี จะได้ดูฉากเรทเอ็กซ์เลย วะฮะฮะ ฮ่า
ฉากเรทเอ็กซ์ของใครหว่า มีกันอยู่สองคน สองคนแบบสถานการณ์ล่อแหลม ในสถานการณ์แบบนี้มีแค่เราสองคน
มีอยู่ คือ สายใจคนนี้และพี่เวรเป็นนิจ
แล้วเมื่อกี้นี้มัน.......
นี่กูรอดแล้วหรือนี่ รอดตายจากการการถูกฆ่าข่มขืนจากไอ้คนร้ายหน้าหล่อ หลังจากที่คนร้ายรายนั้น ได้ฆาตกรรมลุงหนวดในห้องน้ำ
และปลอมตัวออกมาเป็นไอ้ลุงหนวดคนนั้น
ใช่....ใช่...แน่ ๆ
คิดแล้วก็หัวเราะ หัวเราะคนเดียวเงียบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น และยกมือขึ้นทาบที่ข้างแก้มของตัวเอง
ที่กำลังร้อนฉ่า
ไม่รู้ว่ารอดตายได้ยังไง
รู้แต่ว่า...สายตาเหลือบไปมองคนที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในครัวหลายต่อหลายครั้ง
ใจกำลังเต้นระทึก ตุบ ๆ ตับ ๆ เหมือนจะทะลักออกมาจากอก เมื่อพบว่าคนๆ นั้น เดินมานั่งอยู่ข้างๆ
"เป็นอะไร...."
ไม่รู้ว่ะพี่ เป็นอะไรไม่รู้ พี่ถามแล้วผมจะตอบยังไง
ตอนนี้ผมตอบอะไรไม่ได้หรอกพี่ เพราะผมคิดอะไรไม่ออก
ผมรู้แต่ว่า
ก็ใจมันหาย ละลายละลายละลายละไหลไปพร้อมกับเธอ เฮ้อ เจออย่างนี้คนอ่อนไหวอ่ะวุ่นวาย ก็ใจมันเผลอ ละลอยละลอยละลอยละล่องไปอยู่ไหน
อยู่ไหนไม่รู้นะพี่นะ
รู้แต่ว่ามันยังไม่กลับเข้าร่างเลย แล้วก็ดูเหมือนจะไปไกลเลยแหละถ้าพี่ยังทำหน้าหล่อแบบนี้ใส่ไม่เลิก เพราะฉะนั้นนะหึ หึ หึ มึงคายออกมาเอเลี่ยน มึงกินพี่เวรเป็นนิจเข้าไปใช่มั้ย คายพี่เวรออกมาเดี๋ยวนี้ อย่าให้กูต้องทำบางอย่างเพื่อปกป้องมนุษยชาตินะเว้ยยยย คายพี่เวรออกมาเดี๋ยวนี้สิฟระ
TBC....
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
^
^
อะนะ
อิอิ
-
+1 ชอบน้องสายกะพี่เวร เอ้ย พี่เวย์
ตอนหน้าสงสัยได้เลือด เห่อ เห่อ เห่อ
-
+1
ชอบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
น่ารักจัง
o13 o13 o13
-
น้องสายอึ้งไปเลย 55+
ตกใจในความหล่อของพี่เวย์
ตอนหน้าจะโดนข่มขืนไหมนะ อิอิ :z1:
-
พี่เวย์หล่อแว้วว 555+
น้องสายเราอย่าหลงพี่เวย์ให้มากนะ :z2:
-
กร๊ากเอเลี่ยนกินพี่เวย์ไปแล้ว
ว่าแต่น้องสายก็ยอมพี่เวย์ไปเถอะ หล่อซะขนาดนั้น
-
ใกล้จะได้กันแระ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เจอพี่เวย์ถอดรูปที
ทำเอาน้องสายตะลึง ถึงกับเพ้อไปไกล
พี่เวย์เริ่มจะหลงรักน้องสายแล้วใช่มั้ย
ใกล้แล้วๆ หุหุหุ
-
อ่าเจ้าเงาะถอดรูปซะแระทีนี้
สายใจ จะหลง เวย์ หัวปักหัวปำอะป่าวเนี๊ย
:man1:
:-[
-
โอย....ไม่ไหวแล้วครับแนน
ตามอ่านมาจนถึงตอนที่ 19 แบบจะหลับมิหลับแหล่
อ่านไปขำไป งงไป ง่วงไป
ไม่ไหวจริง ๆ ง่วงมาก จะไปนอนแร้ว
เดี๋ยวมาตามอ่านต่อนะครับ
รวมถึงอีกสองเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านต่อเลยคือ
น้ำแข็งกับบอย,และ สุดท้าย...ก็หนีมันไม่พ้น
กับอีก 1 เรื่องใหม่ของคุณเท็น คือ สวัสดี....
แวะมาเมนท์ให้ก่อนครับก่อนจะไปนอน
แนนครับฝากบอกคุณเท็นด้วยว่า
แต่งเรื่องนี้ได้ซับซ้อนซ่อนความงงงวยและฮาไว้มากมาย
เอ...หรือว่าเราจะงงแอนด์ง่วงหว่า... :z3:
-
อย่าลืมมาอัพนะครับคุณแนน :z13:
-
แนนคร๊าบในที่สุดก็ตามอ่านเรื่องนี้จนทันแล้ว.....ไม่งงแล้วคร๊าบบบบ
อิอิ.....ในที่สุด...ในที่สุดก็จะ....ก็จะ...... :m25:
-
อร๊ายยยย
ตะลึงตึ่ง ตึ้ง เลยทีเดียว
+1 ให้น้องแนนค่า
-
วันนี้มาอัพให้ทั้งสามเรื่องเลย ปรัชญาช่างกลฯ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และเรื่องสวัสดี อัพแล้วขอฝากทู้ทั้งสามเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้กำลัง มึนๆกับชีวิตนะคะ ขอเวลาไปจัดการชีวิตตัวเองก่อน แล้วเจอกันนะคะ เพื่อนๆ :กอด1:
ตอน อยู่ไม่ได้แล้ว กลับบ้านดีกว่า
หรือว่ากูจะประสาทหลอนไปเองวะ
สายใจหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ยกมือขึ้นขยี้ตาหลายครั้งเพื่อจะมองให้ชัด ๆ
เฮ้ย หรือว่าผีฝนมันจะบังตา มองให้ลึกมองให้ชัด อ้าว ก็ไอ้หนวดคนเดิม แบบเดิม เหมือนเดิมนี่หว่า เมาอะไรวะกู หน้าไอ้พี่เวย์เห็น ๆ แล้วก่อนหน้านี้มองเห็นใคร
ไม่ไหว สงสัยจะระยะประชิดมากไป จิตใจเลยหวั่นไหว ไม่ได้การแล้วแบบนี้ อยู่ดี ๆก็คิดอะไรประหลาด ๆ ขึ้นมา ท่าจะบ้าไปใหญ่
"พี่เวย์"
เรียกเข้าไปรอบที่ล้าน แล้วเวนิชผู้ถูกเรียกก็หันหน้ามามองสายใจรอบที่ล้านตามเสียงเรียก เป็นอะไรเรียกอยู่ได้ ถามว่าเรียกทำไม ก็ไม่ตอบ
จ้องอ แล้วก็ทำหน้าประหลาด ๆ ใส่ มองหน้า แล้วก็หันไปแทะเมล็ดฟักทองต่อ ไอ้ตี๋นี่มันท่าจะบ้า ตกลงจะเรียกทำไมวะเนี่ย
"เฮ้ย เป็นบ้าอะไรเรียกอยู่ได้ เรียกอีกที เดี๋ยวสวย"
เฮอะ ขู่ กลัวจาตายห่าแล้ว ว่าแต่ อืมมมมมมมมมมมม
"พี่เวย์"
สายใจยังเรียกต่อไปไม่เลิก แล้วคราวนี้เมื่อคนถูกเรียกหันหน้ามาหา สายใจก็ขยับกายเข้ามาชิดคนที่เริ่มทำหน้าหงุดหงิด
แล้วก็คงเตรียมด่า ถ้าหากว่าไม่พูดอะไรออกไปบ้าง
เวนิชกำลังเซ็ง เห็นคนที่ขยับเข้ามาใกล้ยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วก็จ้องอยู่นานสองนาน จ้องไม่จ้องเปล่ายังขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าสงสัย
แล้วก็ยังไม่ยอมพูด มีปัญหาชีวิตมากเหลือเกินนะสายใจ แล้วนี่อะไรของมันอีกล่ะเนี่ย
"พี่ไม่ใช่คนไทยเหรอ"
ใช่ แต่ไม่ทั้งหมด แต่ตอนนี้ใช่แน่แล้วร้อยล้านเปอร์เซ็นต์ มีปัญหามากนักหรือไง
"มีปัญหาเหรอ"
อ้าว ถามดี ๆ ดันตอบแบบนี้ แหมมันน่าเหนี่ยวจริงๆ เลยว่ะ
"คนไม่ตอบนั่นแหละมีแต่ปัญหาชีวิต ว่างเหลือเกินไม่มีอะไรทำ มาตามราวีอยู่ได้ รูปก็ไม่คืน เอายังไงก็ไม่เอา ถามจริงเหอะ เล่น ๆ กับผมนี่มันสนุกมากหรือไง แล้วถ้าผมไม่ยอมพี่ พี่จะทำอะไรผมได้วะ"
อะไรนะ ถ้าไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ จะไปทำอะไรได้ ไม่ยอมก็คือไม่ยอม ใครจะไปทำอะไร
ไอ้ที่ขู่ไปก็ขู่ไปเล่น ๆ งั้นแหละ ไม่ได้คิดจะจริงจังหรอก
เห็นหน้าตาน่ารักดี เลยนึกไม่ออกว่าถึงเวลาอย่างนั้นแล้วจะทำหน้ายังไง
แรก ๆ ก็เล่นๆ แต่หลัง ๆ เหมือนเราสนิทกันยังไงไม่รู้ นึกอะไรไม่ออก เครียด ๆ ก็มาเจอไอ้เด็กนี่
แล้ว.....ไอ้น้องสายมันคิดยังไงของมันวะ คงคิดว่าไม่อยากเจอ หรือไม่ก็รำคาญ
หรือไม่ก็..........
"น้อยหน่อยเหอะ ก็ใครมันอยากมาทำเป็นเก่งเอง ทำเป็นพูด ผมทำให้พี่รักได้ ทำให้รักได้ แล้วไง แน่จริงก็ทำจริงๆ สิ
เก่งนักไม่ใช่หรือไง คิดอะไรง่าย ๆ คนเรามันจะรักกันง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือไง ก็ไหนบอกว่าเก่ง"
อ้าว ก็พี่มายื่นข้อเสนอบ้าๆ บอ ๆ กับผมเองนี่หว่า แล้วจะให้ทำยังไง ขืนไม่รับปากแล้วจะต่อชีวิตไปได้หรือไง เรื่องเก่งไม่เก่งหรอก
ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ ก็ในเมื่อคนมันไม่เปิดใจ ทำให้ตายก็ไม่มีทางชนะ แต่ก็หวังเผื่อฟลุคกันบ้างสิวะคนเรา จะไม่ให้มีความหวังในชีวิตเลยหรือไง
"ไอ้พี่เวย์ แม่ง"
อะไรนะ พูดจาแบบนี้ เห็นทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ ก่อนหน้านี้ยังทำเป็นถามนั่นถามนี่ ทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นมากเหลือเกินแล้วตอนนี้เป็นไง
กระเด้งไปจนอยู่สุดมุมโซฟาแล้ว เห็นขยับปากด่าพึมพำคนเดียว สงสัยคิดว่าคนฟังไม่ทันได้ยิน ไอ้น้องสายนี่มันแน่จริงๆ น่าโมโห
"เฮ้ยนี่ถามจริง ตั้งใจหรือเปล่าเนี่ย ไอ้ที่บอกผมทำได้แน่ จะทำให้เนี่ย พูดมาแล้วไม่เห็นมีตรงไหนที่เหมือนทำได้เลยนะ"
ไม่รู้
ก็พี่ไม่อยากให้ผมชนะตั้งแต่แรกแล้ว ทำให้ตายก็ไม่มีทางชอบกันขึ้นมาได้หรอก หรือยังไง หรือจะมีทาง
สายใจหน้าบึ้ง หยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องรายการโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ เริ่มหงุดหงิดโมโหขึ้นมา เหลือบสายตามองคนที่นั่งเก็กหน้าอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟาแล้วยิ่งหมั่นไส้
ถามแค่นี้ไม่ยอมตอบ
ตอบมาก็กวนประสาท
กวนประสาทแล้วก็ยิ่งทำให้น่าโมโห ถามจริงเหอะ ตัวเองก็ทำเป็นเก่งเหมือนกัน หน้าอย่างนี้ให้ตายก็รักไม่ลงเหมือนกันล่ะวะ
"อยากกินเมล็ดฟักทอง แกะให้หน่อย"
ฮะ อะไรนะ คนกำลังโมโห พูดบ้าอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลาวะ อยากกินก็แกะเอาเองสิ มือเป็นง่อยหรือไง ทำเองไม่เป็น
"แกะให้หน่อยซิ เร็ว"
ทำเอง อยากกินก็แกะเอง
"ถ้าไม่แกะจะกินทั้งแบบนี้เลย"
ก็เอาสิวะ ก็กินไปเลยสิ กินให้ติดคอตายไปเลย ถ้าไม่มีปัญญา ตายไปเลยแหละดี โลกจะได้สงบสุข
สายใจแกล้งทำเป็นหูทวนลม แกล้งไม่ได้ยิน ทำหน้าเฉย แล้วก็มองเมินไปทางอื่น
เอาเลยบอกให้ตายก็ไม่ทำให้หรอก ติดคอตายไปซะตอนนี้เลยแหละจะมีความสุขมาก
"โอเค"
โอเคบ้าอะไร ไม่ได้ยิน อะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิไม่ได้ยิน ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย อะไรน๊าาาาาาาพูดว่าอะไรวะ
กวนประสาทกันเข้าไป ก็ได้ กินแบบนี้ก็ได้ ไม่แกะก็ไม่แกะ ไม่แกะให้ก็กินทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน
เวนิชหยิบเมล็ดฟักทองหลายเม็ดเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วก็หยิบอีกหลายเม็ดที่วางอยู่กินเข้าไปอีก
ไม่รู้ว่าอร่อยตรงไหน แต่รู้ว่ากินประชดคน ไม่ต้องมีหรอกเหตุผล คิดมาก ๆ ปวดหัว คิดงานมาทั้งวันแล้ว นาน ๆ ทีทำอะไรแบบไม่ต้องคิดแบบนี้บ้างก็ดี ไม่เห็นว่ามันจะเป็นไร กินแบบนี้ก็ได้ไม่เห็นมีผลกับชีวิตเลยสักนิด
ต่างคนต่างนั่งกันคนละมุม สายใจเหลือบสายตาคนที่นั่งกินเมล็ดฟักทองแบบไม่แกะเปลือกอยู่พักใหญ่ ยิ่งเห็นยิ่งน่าโมโห
โมโหจนต้องแกะเมล็ดฟักทองแล้วก็ยัดเยียดใส่มือของคนที่ยังคิดจะกินแบบไม่แกะเปลือกต่อไปไม่เลิก
"เออ แกะให้ก็ได้วะ เอาไปเลยเนี่ย กินเข้าไปได้ยังไงแบบนั้น พี่แม่ง...ชอบทำให้ผมอยากจะบ้า เป็นอะไรของพี่วะ"
ทนไม่ได้จริง ๆ มองมาก ๆ ยิ่งทนไม่ได้ ทำบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองคงเป็นบ้าที่มานั่งแกะเมล็ดฟักทองให้ไอ้พี่เวรมันกิน
ก็ดูมันทำ กวนประสาทได้น่าโมโหที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบทำให้หงุดหงิดใจได้ขนาดนี้
สายใจกำลังหน้าบึ้ง แต่เวนิชต้องรีบหันหน้าหนีไปอีกทางและแทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา
อย่างที่คิดจริง ๆ ไอ้ตี๋มันเป็นแบบนี้จริง ๆ ด้วย ก็นิสัยแบบนี้ไงล่ะ ถึงได้ต้องมาหา
ไม่ใส่ใจ แต่ชอบดูแล ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ปล่อยไปไม่ได้ คนแบบนี้มีอยู่ในโลกจริงๆ หรือเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
แล้วดูมันทำ ตั้งหน้าตั้งตาแกะ ทั้งที่โมโห ทำไปโมโหไป ดูง่ายขนาดนี้ แต่ว่าแบบนี้.....เพราะแบบนี้หรือเปล่า...ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอยากมาหา
แต่เพราะรู้ว่ามาแล้วจะหายจากความเครียด และไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวอีก ก็เลยมา..
มาแล้วรู้ว่าตัวเองจะต้องหอบรอยยิ้มกลับบ้าน ถึงได้รีบทำงาน รีบเคลียร์งานและมาหาทั้งที่เลยเวลานัดมาตั้งหลายชั่วโมง....
เป็นเพราะแบบนี้หรือยังไงกันแน่....ไม่น่าจะใช่......แต่คิดอีกทีมันก็ไม่ผิดนัก...
"เอาไป"
ยังไม่ได้แบมือขอ แต่สายใจก็ยัดเยียดเมล็ดฟักทองใส่มือมาให้ หน้ายังเหมือนเดิม และดูเหมือนว่าจะยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ
แต่เมื่อแบมืออีกข้างขอ ก็เห็นสายใจเงยหน้ามามองหน้าและทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ เหมือนไม่พอใจ แต่ก็ยังแกะส่งมาให้ตลอดเวลา
มองมือของตัวเองสลับกับมองหน้าคนหน้าบึ้ง มองมือของตัวเองนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น เป็นนานสองนาน ก่อนจะหันไปจ้องมองใบหน้าของสายใจที่ยังคงตั้งอกตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ
มีบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในความคิดและหัวใจอย่างช้า ๆ
ความรู้สึกบางอย่างมองไม่เคยเห็น....แต่เพราะการที่มองไม่เห็น บางสิ่งบางอย่างที่ว่านั้นยิ่งนานวันจะยิ่งค่อยๆ ซึมผ่านเข้ามาอยู่ในความรู้สึกอย่างช้า ๆ
ฝ่ามือที่กำแน่น ค่อย ๆ คลายออกและปล่อยให้เมล็ดฟักทองในมือที่มีคนตั้งอกตั้งใจแกะให้ ร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะ
เวนิชนั่งมองของที่ร่วงหล่น ก่อนจะละสายตามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
ไม่ทันรู้สึกตัว ฝ่ามือก็กำเข้าที่ข้อมือของสายใจ ดวงตาจ้องนิ่งไปที่ใบหน้าของคนที่กำลังทำหน้าตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"เป็นอะไรอีกวะ ให้แกะก็แกะให้แล้ว จะเอาอะไรอีก...วะ....พี่...เวย์"
ยังไม่ได้ด่าอะไรไปมาก แค่งง แล้วก็ไม่เข้าใจ อยู่ดี ๆ ก็มาจับข้อมือซะแน่น อยู่ดี ๆ ก็ปล่อย แล้วอยู่ดี ๆ ก็ มาจ้องหน้า
ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ จ้องอยู่ได้ จ้องอย่างเดียวไม่พอ ยังเอามือมาแตะที่แก้มอีก ท่าจะบ้า
นี่จะกวนประสาทกันไปถึงไหนเนี่ย
"ผมรำคาญเว้ย" ปัดมือของคนแกล้งออกแล้วก็เตรียมลุกขึ้นเดินหนี แต่กลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ให้นั่งลงมาที่เดิม
หันไปมองหน้าของไอ้พี่เวย์แล้วถึงได้รู้สึกตัวว่าควรจะลุกขึ้นหนีให้พ้นตั้งแต่แรก ไม่ควรนั่งกลับลงไปอีกครั้งตามแรงของคนรั้งเอาไว้เลย
"เฮ้ย...."
ร้องโวยวายไปก็เท่านั้น
เมื่อรู้สึกตัวอีกที ใบหน้าก็อยู่ห่างกันแค่คืบ ดวงตาสีฟ้าอ่อนที่เคยมองว่าสวย เวลานี้กลับอยู่ประชิดจนสามารถมองเห็นได้ลึกลงไปในแววตา
"ผมไม่"
อยากจะพูดอะไรอีกสองสามอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูด ทำได้แค่หุบปาก และนิ่งเงียบปล่อยให้อีกฝ่ายจ้องมอง มองจนทนจ้องตากับอีกฝ่ายไม่ได้
ไม่ได้เบือนหน้าหลบ แต่กลับปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ ที่อยากทำคืออยากหนี แต่หนีไม่ได้ถึงได้ต้องทำให้ภาพตรงหน้าหายไป
ไม่เห็นภาพตรงหน้าอีกแต่รับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่ แนบแตะลงมาหาที่ริมฝีปาก...... แตะซ้ำ ๆ เนิ่นนาน และผละออกห่าง จนทำให้ต้องปรือตาขึ้นมองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
และก็ได้เห็นภาพเดิม ๆ ดวงตาสีฟ้าใสที่ยังคงจ้องนิ่งมองมาไม่ต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่ทำให้ต้องหลับตาหนี
หน้ากำลังร้อน ร้อนจนรู้สึกได้
กระพริบตาถี่ ๆ อยู่สองสามครั้งเพื่อปรับความคิดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะใช้มือผลักแผ่นอกของคนที่อยู่ใกล้ให้ออกห่าง
ไม่ได้รุนแรง แต่พอให้รู้ว่าเวลานี้มีสติดีทุกอย่างไม่ใช่ไม่รับรู้อะไร
"ไปได้ยัง"
ถามทั้ง ๆ ที่ไม่มีความจำเป็นต้องรอคำตอบ แค่คำถามง่าย ๆ และรู้อยู่แล้วว่าคงต้องโดนกวนประสาทกลับมาแน่ ๆ
แต่คราวนี้มีคำตอบจากอีกฝ่ายที่ไม่เคยอยากจะตอบอะไรทุกครั้งที่ถาม
"ได้แล้ว....งั้นพี่...เอ่อ.....ฝนหยุดตกแล้ว พี่กลับก่อนนะ" แค่แว่บเดียวที่ได้เห็นความรู้สึก แล้วคนที่ตอบคำถามก็รีบลุกพรวดพราดขึ้น และเดินลิ่วออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
พี่เวย์มันคิดอะไรของมันอยู่ไม่รู้ เวลานี้ก็ยังไม่อยากเข้าใจอะไร
สายใจทำได้แค่นั่งนิ่งเฉย ไม่ไปส่ง แต่เงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินลับหายไป
ไอ้พี่เวย์เหมือนเดิม
กวนประสาทเหมือนเดิม
หน้าเหมือนเดิม
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แต่กลับทำบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม
เช่นเรื่องนี้...........ที่มัน.........
สายใจลุกขึ้นเดินไปปิดรายการโทรทัศน์ และก้าวเดินขึ้นห้องอย่างช้า ๆ ยังมึน ๆ พยายามหาเหตุผลของสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจ
เพราะว่าฝนตก เพราะว่าอากาศมันเย็น หรือมันเพราะอะไร
ยิ่งคิดยิ่งสับสน สับสนจนต้องหันกลับไปมองเมล็ดฟักทองที่ยังหล่นเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น
บางทีถ้าคืนนี้คิดอะไรไม่ออก จะโทษเรื่องนี้
สงสัยพี่เวย์มันจะแพ้เมล็ดฟักทองแกะเปลือกนี่เอง ใช่แน่ ใช่แน่ ๆ สงสัยต้องใช่
แล้วถ้าไอ้พี่เวย์มันแพ้เมล็กฟักทองแกะเปลือกจริง ๆ
แล้วไอ้สายคนนี้มันแพ้อะไร หรือจะให้แพ้เมล็ดฟักทองแกะเปลือกเหมือนกัน เป็นงั้นจริงก็ท่าจะต้องเป็นบ้าแน่แล้วกู จะได้จำไว้ว่าวันหลังไม่ควรกิน
TBC....
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
ท่าทางพี่เวย์ของเราจะเริ่มหลงน้องสายซะแล้วงาน :z2:
ขอบคุณคร้าบคุณแนนสำหรับ 3 เรื่อง ^^
-
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านด้วยความเพลิดเพลินรวดเีดียวจบเลยหนูแนน
ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ยังไม่สามารถบวกได้ เอากอดไปอีกรอบนะ หุหุ
อ่านแล้วประทับใจมาก สำนวนและวิธีการเดินเรื่องแบบคุณเท็น
แต่เรื่องนี้กลับใส่แง่คิดแรงๆ ไว้หลายเรื่อง ผ่านวิธีคิดแบบไม่จริงจัง ผิวเผิน แต่สะกิิดใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นอีกเรื่องที่ต้องติดตามตลอดอย่างแน่นอน
ปล น้องวันจะตามมาจิ้มที่ทู้นี้อีกมั้ยเนี่ย โดนจนพรุนแล้ววุ้ยหมู่นี้
-
ก๊ากกก ในที่สุด ในที่สุด น้องสายก็เริ่มเห็นควมหล่อเทพของ พี่เวร :laugh: :laugh:
ไปตัดผมโกนหนวดอีกหน่อย น้องสายตายคาอกแน่ๆ ก๊ากกกก :o8:
-
โดนจูบซะแล้วน้องสายใจ
พี่เวนิชก็ร้ายใช่ย่อย หลงรักเด็กแล้วหล่ะซี....
กลัวจะเผยความรู้สึกมากกว่านี้จึงต้องรีบกลับบ้าน
ไปถึงบ้านรับรองป๊าตะลึงแน่ ๆ ที่ลูกชายสุดเซอร์โกนหนวดออกเสียได้...
:กอด1:รับทราบครับแนน
จะรอครับ สู้ ๆ คร๊าบพ้ม เป็นกำลังใจให้น๊า
-
ท่าทางพี่เวย์ของเราจะเริ่มหลงน้องสายซะแล้วงาน :z2:
ขอบคุณคร้าบคุณแนนสำหรับ 3 เรื่อง ^^
จ้า แล้วแวะมาอ่านเรื่องของคุณเท็นอีกนะคะ
ก๊ากกก ในที่สุด ในที่สุด น้องสายก็เริ่มเห็นควมหล่อเทพของ พี่เวร :laugh: :laugh:
ไปตัดผมโกนหนวดอีกหน่อย น้องสายตายคาอกแน่ๆ ก๊ากกกก :o8:
ถูกต้องนะค้าบบบบ คราวนี้ไม่หลงให้มันรู้ไป วุ้ยยยย ว่าแล้วกลับไปย้อนอ่านใหม่ดีกว่า ชอบบบ
โดนจูบซะแล้วน้องสายใจ
พี่เวนิชก็ร้ายใช่ย่อย หลงรักเด็กแล้วหล่ะซี....
กลัวจะเผยความรู้สึกมากกว่านี้จึงต้องรีบกลับบ้าน
ไปถึงบ้านรับรองป๊าตะลึงแน่ ๆ ที่ลูกชายสุดเซอร์โกนหนวดออกเสียได้...
:กอด1:รับทราบครับแนน
จะรอครับ สู้ ๆ คร๊าบพ้ม เป็นกำลังใจให้น๊า
จ้า มนต์ที่ร๊ากกก รอแนนก่อนน๊า เดี๋ยวมาอัพให้นะ
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านด้วยความเพลิดเพลินรวดเีดียวจบเลยหนูแนน
ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ยังไม่สามารถบวกได้ เอากอดไปอีกรอบนะ หุหุ
อ่านแล้วประทับใจมาก สำนวนและวิธีการเดินเรื่องแบบคุณเท็น
แต่เรื่องนี้กลับใส่แง่คิดแรงๆ ไว้หลายเรื่อง ผ่านวิธีคิดแบบไม่จริงจัง ผิวเผิน แต่สะกิิดใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นอีกเรื่องที่ต้องติดตามตลอดอย่างแน่นอน
ปล น้องวันจะตามมาจิ้มที่ทู้นี้อีกมั้ยเนี่ย โดนจนพรุนแล้ววุ้ยหมู่นี้
เรื่องนี้สนุกชิมิ
เรื่องของคุณเท็นแต่ละเรื่องจะมีจุดที่ต่างกันออกไป
ว่าแต่พี่วันกับน้ำตาลตามจิ้มกันทุกทู้เลยเหรอเนี่ย
เดี๋ยวแนนไปตามจิ้มมั่งดีกว่า ท่าทางจะสนุก :laugh:
-
^
^
งั้นพี่ขอจิ้มหนูแนนก่อนดีกว่านะจ๊ะ (เด๋วน้องวันจาตามมาม้ายย)
ยังไม่ต่อไม่เป็นไร ได้จิ้มแล้นนนน อิอิ
-
เจอกันอีกแล้ว พี่น้ำตาล งั้น ^^ อีกตามเคย วันนี้อารมณ์ดี จริง ๆ ได้จิ้มคนคุ้นเคย :z2:
เป็นกำลังใจให้หนูแนน อีกแล้วนะครับท่าน +1 ให้ด้วย
-
เฮ้อ...
น่าสงสารน้องสายใจ
-
^
ll
ll
kk
จิ้มตูดรีบน
รีบนคะ ที่คุณพูดมา เดี๊ยนสนันสุนนเต็มที่
น้องสายใจของเจ้ :monkeysad:
-
:oni1:แวะเข้ามาหาน้องสายใจกับพี่เวย์ ด้วยความคิดถึง แล้วก็จากไป
-
คุณแนนมาอัพได้แล้วคร้าบ ^^
-
น๊าน...
สายจายเริ่มจะตกหลุมพี่เวรเป็นนิจแล้ว
+1 ให้พี่แนนเน่อคับ
-
อัพแล้วจ้า
ตอน ทำตัวน่าโมโห
"จะมาหรือไม่มา"
เออ กูมา ไม่มาได้ไง ขืนไม่มาก็ตายดิ ก็พ่อ เอ้ย ไอ้พี่เวย์แม่ง อยู่ ๆ ก็โทรมาตาม นี่กำลังนั่งเรียนอยู่เลยนะ โทรมาตามจางงงง
เลิกเรียนเมื่อไหร่มาหาด่วนไม่งั้น....
จบประโยคแค่นี้แหละ จบตรงคำว่าไม่งั้น.........
แล้วมันไม่งั้นอะไร ไม่งั้นอะไรวะ แม่งโทรมาเพื่อทำให้ปวดหัวเนี่ยนะ จะพูดอะไรก็ไม่พูดให้จบ แต่ดันชิงวางสายไปซะนี่
มันสมควรมั้ยแบบนี้ โทรไปอีกร้อยแปดรอบ เพราะอยากรู้ว่าไอ้ที่บอกว่าไม่งั้นจะเนี่ย มันจะอะไรกันแน่วะ คาใจโว้ย คาใจ
แล้วสุดท้ายเพราะความคาใจ ก็เลยต้องมานั่งอยู่ในห้องนี้ไงล่ะ
"กาแฟกับขนมค่ะ พอดีคุณเวย์บอกให้น้องคอยตรงนี้ เดี๋ยวหลังเสนองานเสร็จจะออกมาพบนะคะ"
ครับ นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ พี่ ๆ สาวออฟฟิศนี่ขาขาวกันทุกคนหรือเปล่าครับ เห็นแล้วมัน...อื้ม พี่ครับถ้ายังไงมานั่งเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยครับแบบว่าผมอยากจะถามเรื่องการมาเป็นเด็กฝึกงาน
จะว่าอะไรหรือเปล่าครับ ต้องสมัครยังไง อายุมากกว่ามันก็ดีเหมือนกันนะครับอย่าง เช่นว่า.....
อ้าว ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย กำลังยิ้มหน้าระรื่นและเตรียมจะหาเรื่องคุยด้วยซะหน่อย พี่สาวเดินหนีก้าวฉับ ๆ ไปเฉยเลย
แล้วง่า เอ่อ จะให้ผมนั่งรอตรงนี้จริงเหรอ มันไฮโซ้ ไฮโซไปหรือเปล่าง่ะ แอร์ก็เย้นเย็น จะเย็นไปไหน เย็นมาก ๆ เริ่มหนาวแล้ว แล้วก็.....
ขนมกับกาแฟมัน
อ่ะ เขายกมาให้กินก็ต้องกินถ้าไม่กินน่าเกลียดตาย อย่างไอ้สายไม่ชอบให้ใครมามองว่าทำตัวน่าเกลียด อย่ากระนั้นเลย เพื่อไม่ให้เป็นการทำตัวไม่เหมาะสม ผมก็ขอ....กินเลยแล้วกันนะครับพี่ แบบว่าผมเป็นคนรักษามารยาทมาก ๆ ที่บ้านสอนมาดีครับ
สายใจกำลังค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบขนมที่ยกมาเสริฟพร้อมกาแฟ เพื่อเป็นการรักษามารยาท แต่ยังไม่ทันได้กินก็ต้องหันไปมองตามเสียง
"คุณเวย์ไงคุณเวย์ ท่าทางจริงจังมากเลย เอ้าเธอ ดูซะนั่น ขวัญใจออฟฟิศ นี่ขนาดพรีเซนจ์แบบธรรมดานะ ยังขนาดนี้เลย"
หึ หึ หึ
หน้าม้าชัด ๆ จ้างมาแบบนี้ ตบตาไม่ได้หรอกเว้ย ไอ้สายไม่หลวมตัวหลงเชื่อง่ายๆ หรอก เกิดมาฉลาดเว้ย
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลางั้นก็....กินขนมเลยแล้วกันนะ
"แฟนเก่ากันไม่ใช่เหรอ กับคุณเอเลน่า จะแต่งงานกันด้วย แต่เลิกกันไปซะก่อน เห็นว่าคุณเวย์เสียใจมาก ทำใจไม่ได้จนต้องกลับมาอยู่เมืองไทย
ดีแล้วเธอ ไม่งั้นพวกเราเฉาตายแน่ ว่าแต่แล้วไม่เป็นไรเหรอต้องมาร่วมงานด้วยกันแบบนี้น่ะลำบากใจแย่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เห็นว่าตอนนี้คุณเวย์กำลังคั่วเด็กมหาลัยอยู่ เห็นว่าเป็นเพื่อนคุณวัฒน์ด้วยไม่ใช่เหรอ "
"แค่ก แค่ก แค่ก" ถึงกับสำลัก ทั้งที่ขนมยังไม่ทันหมดชิ้น
เปล่าไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรหรอก แต่ก็ฟังตั้งแต่แรกจนจบประโยคนั่นแหละ ไอ้ที่ฟังแรก ๆ ก็พอรับได้อยู่หรอก จนต้องทำหูผึ่งเพื่อปรับเรด้าฟังให้ชัด ๆ เผื่อจะเจอจุดอ่อนของไอ้พี่เวย์มันบ้าง แต่มาประโยคสุดท้ายนี่แหละ กูรับไม่ด้ายยยยยย
"อู้ย เป็นอะไรหรือเปล่าคะน้อง น้ำมั้ยคะ เอาน้ำให้น้องเขาหน่อยเร็วเธอ"
ไม่เป็นไรพี่ ผมจะตายเพราะพี่นี่แหละครับ
"ขอบคุณครับพี่ ผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ"
ได้แต่ยิ้มแหย ๆ แล้วก็ต้องใช้มือลูบอกตัวเองให้ขนมลงไปอยู่ในที่ที่ถูกที่ควร ทั้ง ๆ ที่สำลักจนลูกกะตาแทบจะหลุดออกมากับเรื่องที่ได้ยิน
กูว่าแล้วว่าวันนี้ฤกษ์ไม่ค่อยดี อีก็อดอยู่ ๆ ก็กินข้าวหมดชามไม่มีเหลือ แถมยังทำท่าจะขอใหม่อีกเป็นการสิ้นเปลืองมากพอนึกขึ้นได้ว่ามีลางบอกเหตุ เหตุแห่งลางนั้นก็มานั่นแล้ว เดินลิ่วๆ มานั่นแล้ว มันมาแล้วเหวยยยยยยยย
ไอ้หนวดมันเดินหน้าบูดมาแต่ไกลเลย โอยยยยยยยยยยย ขนมทำไมต้องมาติดคอตอนนี้ด้วยว๊า เสียฟอร์มหมดเลยเว้ยยยย
"เอ้ามาได้ไง ใครใช้ให้มาเนี่ย มานั่งทำอะไรอยู่นี่ ว่างมากหรือไง หรือว่าคิดถึงพี่เลยต้องมาหา ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
โถไอ้หนวด หลงตัวเองจริงนะ มาถึงก็มายืนหัวเราะอยู่ได้ ไม่เห็นหรือไง คนสำลักขนมจะตายอยู่แล้ว แล้วแทนที่จะทักกันดี ๆ ดันกวนประสาทซะได้
แม่งเอ้ย
"เออ งั้นกลับก็ได้วะ วันหลังอย่าเรียกนะโว้ย ไม่มาแน่คอยดู"
มองหน้าคนทักแบบมีงอนเล็กน้อย เตรียมตัวชิ่งแต่ยังมีความตั้งใจที่จะยกกาแฟขึ้นซดให้หมดแก้ว
เปล่าไม่ได้อยากกิน แค่เป็นการรักษามารยาท ก็บอกแล้วว่าที่บ้านสอนมาดี
"โห ทักแค่นี้ไม่พอใจ ไป ไป มานั่งทำอะไรตรงนี้ไปคุยห้องโน้นดีกว่า"
เออ กูมันไม่พอใจ ทักแบบนี้ใครพอใจก็บ้าล่ะว้า คราวหน้าจะได้ไม่ต้องมา อ้าวเอ้ยยยยยยยยยยยยเดี๋ยว ๆ ยังกินกาแฟไม่หมดเลย
เป้ไม่ต้องหิ้วเองเพราะมีคนลากมาถือให้ แค่ถือยังใจดีไม่พอหรือไง ถึงขนาดต้องลากแขนกันเลยเหรอวะ เดี๋ยวก่อนเซ่ จะรีบไปไหนเนี่ย
สายใจที่ยังอาลัยอาวรณ์กับสิ่งที่ต้องสุญเสียไป ถึงขนาดต้องหันหลังกลับไปมองแก้วกาแฟกับขนมที่วางเหลืออยู่บนโต๊ะ
ทั้ง ๆที่กำลังถูกลากแขนให้เดินเข้ามาในห้องอีกห้องโดยมีผู้ให้ความเมตตาในการช่วยเปลี่ยนย้ายสถานที่เป็นลุงหนวดตัวโตที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนถูกลากจะมองขนมตาละห้อยด้วยความเสียดายมากแค่ไหน
ก็มันยังกินไม่หมดเลย ทำไมต้องกินทิ้งกินขว้างด้วย เสียดายของ
"หาที่นั่งเอาเองแล้วกัน เก้าอี้อยู่ตรงหัวมุมลากออกมาก็ได้"
ง่า.....
เดินเข้ามาในห้องอีกห้องที่อยู่ถัดไปด้านในสุดของตัวอาคารแล้วก็ต้องมองไปรอบ ๆ ห้อง เพราะนี่มันไม่ใช่ห้องทำงานนี่หว่า มันเหมือนบ้านมากกว่า
แล้วบ้านอะไรมาอยู่ในที่ทำงานกันล่ะวะนี่ หรือว่านี่จะเป็นบ้านไอ้พี่เวย์
ยังงงอยู่ แต่ก็เดินไปลากเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ มานั่งจนได้ ด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ และยังมองไปมองมารอบๆ ห้อง ที่มีทั้งสีมีทั้งผืนผ้าใบที่ยังวาดไม่เสร็จวางเกะกะอยู่ รูปอะไรวะนั่น หัวไม่ถึงจริงๆ ดูแล้วงง สีแดง ๆ ดำ ๆ เขียว ๆ เห็นแล้วเวียนหัว
"เป็นไง ช่วงนี้"
หา ช่วงนี้เหรอ ช่วงนี้ก็ ฝนตกทุกวัน ไปเรียนลำบาก เลยไม่ค่อยไป นอนอยู่บ้านดีกว่า เตรียมดูบอลยูโรแล้วก็...อาหารหมาที่บ้านมันก็หมดแล้วเลยว่าจะไปซื้อซะหน่อย
แล้วช่วงนี้ก็สงสัยว่าเหมียวจะมีกิ๊ก โทรหาไม่ค่อยได้ กะว่าจะแอบไปดูที่บ้านซะหน่อยว่ามันยังไงกันแน่ เยอะแยะไปหมด
"ก็เรื่อยๆ"
บทบรรยายมากมาย แต่ตอบได้ประโยคเดียว
สายใจนั่งทำหน้าเซ็ง และมองซ้ายมองขวา มองไปรอบ ๆ ห้อง มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรดี นอกจากนั่งอยู่เฉยๆ
แต่เวนิชคงเซ็งกว่า เพราะไม่รู้จะพูดจะคุยอะไร รู้แต่ว่าก่อนเข้าประชุมเครียดมากเรื่องที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ต้องทำใจเป็นปีกว่าจะเลิกคิดถึง
คิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้ว ที่จะไม่คิดอะไร แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ กลับทำได้แค่ปั้นหน้าให้ดูสงบนิ่งมากที่สุด เอ่ยทักทายและยิ้มให้เล็กน้อย เหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ครั้งนี้เป็นแค่การแนะนำตัวยังไม่ได้ร่วมงานกันและยังไม่ได้อธิบายรายละเอียดมากมายนัก แต่ครั้งหน้าที่เข้าประชุม คงทำแบบที่ทำอยู่ไม่ได้อีกแล้ว
"แล้วพี่อ่ะ เรื่อยๆ เหมือนกันป่าว"
หือ เรื่อย ๆ เหรอ ก็เหมือนกันล่ะมั้ง ตั้งแต่คราวก่อนโน้นที่เจอกัน มันก็นานมากหลายวันที่ไม่ได้คุยกันเลย จนถึงวันนี้นี่แหละนะ
"คิดถึงพี่ล่ะเซ่ ถึงได้รีบมา"
เหรอ คิดถึงมากเลย มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจนไม่อยากเชื่อ โอ้พี่เวย์ของสาย สายคิดถึงพี่เหลือเกินจนกินได้นอนหลับ ทำไมชีวิตแสนสุขอย่างนี้หนอ ไปนาน ๆ นะพี่ ชีวิตกูจะได้สงบสุขมั่งใงเว้ย
"แต่พี่คิดถึงสายวะ ไม่รู้เป็นไงสองสามวันมานี้คิดถึงตลอดเลย"
โธ่พี่เวย์ น่าสงสารจริงๆ พี่ ทำไมไม่คิดไปเรื่อยๆ ล่ะ ทำไมต้องรีบตามจิกกูด้วยวะ แม่งเอ้ย ช่วงนี้ดวงกำลังขึ้นเลย สงสัยราหูเริ่มครอบงำอีกแล้วแน่ ๆ
"จริงป่ะ หลงผมแล้วสิ งั้นขอรูปคืนเลยแล้วกัน ได้ป่าว นะ นะ นะ ขอรูปคืนเลยแล้วกัน นะพี่เวย์นะ"
ไม่ฉวยโอกาสนี้แล้วจะไปฉวยโอกาสไหน จากหน้าเซ็งคราวนี้เลยยิ้มแทบไม่หุบ สำเร็จแล้วเว้ย สำเร็จหรือนี่ ไม่อยากเชื่อ กูว่าแล้วว่ามันต้องมีวัน
ที่ไอ้พี่เวย์ฟอร์มตกกันบ้างล่ะว๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่า รอดแล้วเว้ย ไม่เสียแรงที่มาจริงๆ วันนี้
"น้อย ๆ หน่อย ได้ทีเอาเลยนะ ถามจริงๆ ไม่คิดจะชอบพี่บ้างหรือไง พี่ไม่ดีตรงไหนวะ"
ก็รวมทั้งหมดที่เป็นมึงนั่นแหละไอ้หนวด
ชอบทำให้โมโห
ชีวิตแสนสุขหายหมด บางทีก็แกล้งให้ปวดหัว ไม่รู้จะสนุกอะไรนักหนา ข้อดีไม่มีเลย ใครหลงก็บ้าแล้ววะ
"วันนี้พี่เศร้า ปลอบใจพี่หน่อยสิ"
จะให้ปลอบใจอะไร ทำไม่เป็น คนอย่างนี้มีเศร้าด้วยเหรอ เชื่อกูก็บ้า..................เอ่อ...
แอบทำหน้าเบ้ นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ โยกเก้าอี้ไปเรื่อย ๆ แก้เซ็ง แต่คนที่พูดอะไรไม่รู้เรื่องและเดินไปเดินมาในห้องก็เดินเข้ามาหาแล้วลากลงจากเก้าอี้มานั่งอยู่บนพื้น
แค่นั้นมันน้อยไปหรือไง ทำไมต้องให้มานั่งเผชิญหน้ากันด้วยวะ ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง.....
"พี่โคตรเซ็งเลยวันนี้ เจอเอเลน่าด้วย"
เอ่อ หา เอเลน่าที่ว่า....ใช่ที่เขาพูดกันว่าเป็น.....
"จะให้หนีไม่พ้นกันจริง ๆ หรือไง อุตส่าห์หนีมาได้ถึงขนาดนี้แล้วนะ"
อ่า ...... มาบอกกูทำมายยย ไม่เกี่ยวกับกูเลยน๊า อย่าทำหน้าเครียดสิพี่ ผมเป็นที่ปรึกษาใครไม่เป็นง่ะจริงๆ พี่ จริง ๆ
"สายก็เหมือนกัน จะทำให้รักกันจริงๆ ....ไม่ได้หรือไง จะได้เลิกคิดเรื่องเอเลน่าซะที ตั้งใจหน่อยสิ ทำให้รักอ่ะ ทำเป็นมั้ย ตั้งใจหน่อย"
อ้าว ไหงมาเป็นความผิดที่กูล่ะ ไม่เกี่ยวกันเลยนะนี่ อยู่ดี ๆ เอาผมมาเกี่ยวด้วยซะงั้น เกี่ยวอะไรกับผมล่ะพี่
"ก็จะให้ทำไง ตั้งใจแล้วเนี่ย มันได้แค่นี้ พี่ก็รีบๆ ชอบผมซะทีสิวะ ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย" บ่นแล้วก็ได้แต่นั่งท้าวคางทำหน้าเซ็ง
ดูมันทำ อยู่ดี ๆ มาบอกให้รีบ ๆ ทำให้มันชอบ ถ้าเก่งขนาดนั้น ทำได้ขนาดนั้น เหมียวก็ไม่มีกิ๊กแล้ว ผมก็กลุ้มเหมือนกันนะเว้ย
"อะไรแค่นี้ทำเครียด ท้าวคางอยู่นั่น ไม่ได้เรื่อง"
เออ ไม่ได้เรื่อง มือก็ไม่ต้องยื่นมาหรอก ไม่ต้องเอามือมาวน ๆ ตรงหน้าหรอก มันรำคาญ
"อะไรวะ" ปัดมือของเวนิชที่ยื่นมาหาออก แล้วก็ทำหน้ามุ่ย แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเลิก กลับยื่นมือเข้ามาอีก จนสายใจต้องปัดมือคนแกล้งออกไปเป็นรอบที่ร้อย
"จะแกล้งทำไมวะ แม่ง" ได้ยินเสียงบ่นแล้วคนที่เคยหน้าเครียดก็เลยหัวเราะลั่น
"เออ ก็มันสนุกอ่ะ ผิดตรงไหน สายใจน่าร้ากกกกกกกกออกขนาดนี้ พี่ก็ออกจะร้ากกกกกกกก ขนาดนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตลก ตลก ตลกและ ชักตลกมากไปและ
คนหัวเราะอย่างสนุกเอนกายลงนอนกลิ้งอยู่บนพื้นห้องแล้ว สงสัยตลกจัด นอนหัวเราะจนตัวงอเป็นกุ้ง เออ สนุก ขำ ขำจางงงงง ตลกตรงไหนวะ
สายใจยังทำหน้ามุ่ยส่วนคนหัวเราะเริ่มเงียบเสียงลงไปแล้ว และหลับตานิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก จนสายใจต้องก้มลงไปมอง
"เฮ้ยพี่...หลับจริงเหรอ"
ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือเปล่า แต่ได้ยินเสียงตอบกลับมางึมงำ ๆ จนแทบไม่ได้ยินจนต้องก้มลงไปฟังเพื่อให้เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกันแน่
"พี่นอนไม่หลับหลายคืนแล้ว เห็นหน้าสายวันนี้พี่ง่วงเลยสงสัยวันนี้จะหลับสบาย"
อ้าว พูดยังไงวะ เห็นหน้ากูแล้วง่วง หมายความว่าไงวะเนี่ย เฮ้ย เดี๋ยว มาพูดกันก่อนสิ อย่าเพิ่งนอนนะเว้ย ไอ้หนวดเฮ้ย ไอ้หนวด...ไอ้หนวดเว้ย...
เปล่า ไม่ได้เขย่าแขน ไม่ได้เรียกด้วย เพราะพอมองอีกที ก็เห็นชัด ๆ ว่าหลับจริง ๆ หลับทั้ง ๆ ที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่นั่นแหละ หลับจริง ๆ นะนั่นไม่ใช่หลับเล่น ๆ
หลับแบบหนุนแขนตัวเองด้วย เห็นแล้วมันเครียด.....นอนแบบนี้ไม่ได้ ใครมันจะไปนอนหนุนแขนตัวเองได้ทั้งคืนวะ ตื่นขึ้นมามันก็เมื่อยแขนกันพอดี
สายใจนั่งขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเครียด มองซ้ายมองขวา จนเห็นว่ามีหมอนอิงใบเล็ก ๆ วางทิ้งอยู่บนพื้นห่างออกไป
ลุกขึ้นเดินไปคว้ามาได้ แล้วก็ต้องจัดการลากแขนของคนหลับออกเพื่อจะได้แทรกหมอนไปให้หนุนแทนแขน
เห็นอีกฝ่ายปรือตาตื่นขึ้นมามองแล้วก็เห็นหลับลงไปอีกครั้ง ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาพูดอะไรอีก
เรียกมาทำไมวะ จะเรียกมาเพื่อจะให้มาทำอะไรให้ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้หลับ หลับเฉยเลย แบบไม่สนใจกันด้วย
แล้วกูมาทำอะไรวะเนี่ย กูจะมาหามันทำมายยยยยยยยยยยยยยยย
สายใจยังคงครุ่นคิด แต่มีหลายครั้งที่เหลือบมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ อยู่ตลอดเวลา
จะแต่งงานกันด้วย แต่เลิกกันไปซะก่อน เสียใจมาก ทำใจไม่ได้จนต้องกลับมาอยู่เมืองไทยงั้นเหรอ
เออ รักกันจางงงงงงงงงง รักจนถึงขนาดทำใจไม่ได้เลยว่างั้น แล้วตอนนี้ก็กลับมาเจอกันแล้วด้วย
แฟนเก่าเหรอ
รักกันมากด้วยเหรอ
แม่ง ยังไม่ทันคิดอะไรตอนฟังเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ชักไม่ชอบแล้ว แฟนเก่าอะไรวะ แฟนเก่ายังไงมันก็แค่แฟนเก่า ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว
แล้วทำไมต้องมาเจอกันแล้วก็มาทำงานด้วยกัน
คิดไปคิดมาชักหมั่นไส้ไอ้หนวดนี่จริง ๆ
ตกลงเรียกมาเพื่อให้มาฟังเรื่องน่าโมโหใช่มั้ยเนี่ย เรียกมาทำให้โมโหเรื่องแฟนเก่าตัวเองว่างั้น
เออ สมใจนึกแล้ว โมโหแม่งจริง ๆ
โมโหเว้ย รักกันขนาดนั้นทำไมไม่อยู่ด้วยกันให้หมดเรื่องไปเลยวะ จะเลิกกันไปทำไม
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด เหลือบสายตาไปมองเวนิชแล้วยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
มองไปมองมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายทำได้แค่ขมวดคิ้วมุ่นและเพิ่งนึกเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้เรื่องที่ทำให้ต้องนั่งนิ่งๆ และใจเต้นแรงกับเรื่องที่ไม่ควรคิด
หันไปมองหน้าของคนหลับแล้วก็ค่อย ๆ ขยับกายลงไปนอนข้าง ๆ
จ้องมองใบหน้าของคนที่นอนนิ่งเงียบ
มองอยู่นาน มองและคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง
ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ มีนัยน์ตาสีฟ้า ที่ถ้าได้สบตาสักครั้งจะเริ่มทำตัวไม่ถูกและร้อนรน
อะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นเสมอบางครั้งไหวระริกด้วยความรู้สึกบางอย่าง แต่บางครั้งก็ดูน่ากลัวจนต้องถอยหนี
ตกลงพี่เล่น ๆ กับผมใช่มั้ย ไอ้ที่ทำ ๆ อยู่มันก็แค่เรื่องเล่น ๆ ใช่มั้ย ไม่เคยจริงจังเลยสักครั้ง แล้วนึกว่าผมจะสนหรือไง ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องสนใจเลยสักนิด
สายใจกระพริบตาถี่ ๆ และถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะลุกขึ้นนั่งและหันกลับไปเอ่ยบอกคนที่ยังหลับสบาย นิ่งมองภาพนั้นอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเรื่องที่พูดจะบอกเวนิชหรือบอกใครกันแน่
"จะบอกให้ว่าเรื่องแฟนเก่าพี่มันแค่เรื่องเด็ก ๆ ผมไม่คิดอะไร อย่างพี่ทำให้ผมรู้สึกอะไรไม่ได้หรอก เชื่อสิ ให้ตายก็ไม่มีทาง"
พูดออกไปแล้วและทำได้แค่นั่งเงียบและจ้องมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น.....ผมจะไปรู้สึกอะไร ในเมื่อไม่เคยรู้สึก แล้วระยะเวลาเล็กน้อยแค่นี้ พี่คิดเหรอว่าผมจะรู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ ก็แค่......แค่ ....แค่ไม่รู้ว่ากำลังโมโหอะไรแค่นั้นเอง
TBC....
คนอ่านน้อยเกิ๊นนนนนน คนโพสน้อยใจ หนีไปนอนเล่นดีกว่าไหมเนี่ย อ่านแล้วไม่เม้นท์กันเลยย งอลลล
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ :L2:
-
โหย ชอบอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
ยังไม่รู้ใจตัวเองกันสักที
ขอบคุณคร้าบคุณแนน
-
แวะมาต่ออีกนะค้าบ
:bye2:
-
เย้....ในที่สุดก็เริ่มจะรู้สึกแปลก ๆ กับพี่เวย์แล้วสินะน้องสาย :o8:
-
ไม่ได้มาหลายตอน มาอ่านทันล่ะ
เมื่อไหร่เค้าจะรู้ใจกันอ่ะ :m15: เริ่มสับสน
:L2: :L2:ดีค่ะนู๋แนน ไม่เจอกันนาน :o8:
-
เชอะๆๆๆ
เค้าอ่าน เค้าก็เมนท์ตลอดนะ
-
เอิ่มมมมม น้องสายไม่ได้คิดอะไรกับพี่เวย์เลย
แค่ได้ยินเรื่องแฟนเก่าแล้วโมโห แค่นั้นเองเนอะ 555
พี่เวย์อย่าช้านะ หวังว่าเอเลน่ามาคราวนี้จะช่วยทำให้พี่เวย์กะน้องสายเข้าใจกันได้เร็วขึ้นนะ
กอดน้องแนน แทนการบวกในทู้นี้นะจ๊ะ
อ่านทุกครั้ง เมนท์ทุกรอบน้า
-
น้องสายเริ่มแล้นน หึงอะเด้ :laugh:
ว่าแต่ไอ่พี่เวย์ ไม่ไปโกนหนวด ทำหล่อมาซะทีวะ :call:
-
มาอ่านด้วยคนจ้า
สายเริ่มแปลก ๆ แหะ :pig4:
-
สายหลงรักพี่เวย์ก่อนแน่ๆ
-
ตามทันแล้วววว
ชอบพี่เวย์ กรี๊ดๆๆๆๆๆ :impress2:
น้องสายก็น่ารัก :-[
มาลงต่อเร็วๆน้า
เค้ารออยู่ :pig4:
-
อ้าว....งอลซะงั้น
อย่างมีคนเฝ้ารออยู่ตรงนี้น่ะ!!!!
ถึงแม้ไม่หล่อ...แต่เร้าใจ
ปล.มันเกี่ยวหันไหมนี้!!! :really2: :really2:
-
มารอคุณแนน :z2:
-
เย้ๆๆ :m4: น้องสายเริ่มหวั่นไหว
น่าจะหวั่นไหวกันแล้วทั้งคู่ แต่ยังไม่รู้ตัว :impress2:
อุอุ o18 ใกล้แล้วๆ แล้วเพื่อนวัช เงียบหายไปเลยอ่ะ :confuse:
-
อัพตอนที่แล้ว ลงวันที่ได้ผิดอีกแนน เวิ่นจริงๆเลย ช่วงนี้เป็นเอามาก
ตอน เรื่องเล่น ๆ
อากาศหนาว ๆ เพราะฝนตก ฝนตกกระทบหน้าต่าง แต่คนที่อยู่ภายในห้องกำลังหลับสบาย เพราะความเย็นของอากาศ
สายใจผู้แสนสุขยังคงหลับสบายดีต่อไป ถ้าไม่รู้สึกถึงบางอย่างที่ทำให้หายใจแทบไม่ออก
ปรือตาตื่นขึ้นด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ได้รู้ว่าที่รู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกคืออะไร
เหอะ นั่นไง ว่าแล้ว จะมีใครที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้หนวด นอนดี ๆ หลับดีๆ กำลังมีความสุขก็มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว ใจคอจะให้เจอกับเรื่องดี ๆ บ้างไม่ได้หรือไงวะ
คนอุตส่าห์ถ่อมาหาทั้งที แบบไม่เต็มใจด้วย เห็นมันนอนหลับสบาย ก็ขอซะหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะหลับ แค่คิดว่าจะพักสายตาเฉย ๆ แต่ดันเผลอหลับไปได้
แต่หลับแล้ว แทนที่จะมีความสุข ได้นอนอย่างคนที่สมควรจะได้นอน แล้วนี่มันอะไร มันอะไรกันวะเนี่ย มันอารายก้านนนนนนนนน
พี่เวย์ พี่เวย์ ไอ้เวรเป็นนิจเอ้ยยยยยยยยยยย กูหนักโว้ยยยยยยยย เข้าใจมั้ยว่าหนัก
สายใจผู้แสนน่ารักแทบอยากจะเอามือตะกุยหน้าเจ้าของขาหนัก ๆ ที่พาดมาให้ที่กลางลำตัว คนกำลังหลับสบาย ๆ ดันทับมาได้ หนักชิบหายเลยเว้ยยยยย
"อะไร อะไรเล่า มีอะไร"
ขยับแขนมันออกมันก็ยังพาดกลับมาอีก พอจับขามันยกออกไป มันยังมีหน้ามาถามอีกว่าอะไร
ก็ไอ้เนี่ย ขามึงเนี่ย หนักชิบหายพาดมาที่กลางลำตัวเลยครับท่าน แหม้เห็นมันหลับ เลยเอาบ้างเผลอหลับไปหน่อยเดียว ตื่นมาอีกทีเสียจริตก็เพราะขาของไอ้พี่เวรนี่แหละ
มันหนักนะเว้ย คนกำลังหลับ ๆ ถึงกับสะดุ้งเลย แม่งเล่นห่าอะไรของมันวะ
"หนัก มันหนัก โอ้ยยยย บอกว่ามันหนักโว้ยยยย" แหกปากไป โวยวายไปแล้วก็ทำท่าจะขยับร่างกายออกมาให้ห่าง คราวนี้ยิ่งหนักกว่าเดิม จากที่แค่เอาขามาทับ คราวนี้เลยมาพร้อมแขนอีกข้างด้วยเลย
มาแค่แขนไม่ว่า แต่ยิ่งทำหน้าหงุดหงิดใส่ คราวนี้ไอ้หนวดเลยทำหน้าตาแบบว่ามีความสุขที่สุดในโลกเข้าไปใหญ่
"หนักจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น" ทั้งที่เริ่มหงุดหงิดโมโห แต่สายใจก็พยายามข่มความโกรธ แล้วหันหน้าไปทำหน้าจริงจังให้อีกฝ่ายได้รับรู้
แล้วมีอะไรดีขึ้นมั้ย ไม่เลย ไม่มีเลย แล้วนี่มันอะไร สิ่งที่เห็น ไอ้หนวดมันทำเป็นขมวดคิ้วแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ ๆ ทั้งที่ขากับแขนมันก็ยังพาดอยู่ที่เดิมนั่นแหละ
มันสำนึกบ้างมั้ยเนี่ยว่ากำลังก่อให้เกิดความเดือดร้อนรำคาญกับผู้อื่น
ทำหน้าเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุกซะเต็มประดา แถมยังทำเป็นยิ้มระรื่นทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาซะอีก
หนักจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น พูดดีก็แล้ว พูดร้ายก็แล้ว บอกให้ออกไปห่างๆ ก็แล้ว สำนึกบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีเลยสักนิด แล้วเวลาอย่างนี้มาเล่นบ้าอะไรของแม่งวะ
"ทำไม หนักมากเลยหรือไง"
เออมาก ไม่มากจะพูดทำไม ปัญญาอ่อนถามอะไรโง่ ๆ เห็นบ้างมั้ยว่ามันน่ารำคาญ ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แล้วไม่นึกบ้างเหรอ ว่าทางนี้รำคาญ หนักอย่างกับอะไรดี
จะให้มาปลื้มใจเพราะมีคนตัวใหญ่ยักษ์มานอนทับนี่ไม่ใช่แล้ว ใครดีใจก็บ้าแล้ว สนุกตรงไหน แกล้งได้แกล้งดี ว่าง ๆ น่าเข้าไปตรวจบ้าง เป็นโรคจิตหรือไงวะแม่ง
"แฟนกัน เล่นกันนิดเดียวเอง"
เออ เอง เออ เอง เล่นคนเดียวสิ สนุก แต่ไม่ได้สนุกด้วยเลยไม่เห็นหน้าหรือไง ไม่ได้สนุกด้วยเลยสักนิดเดียว
เองอะไรวะ แฟนกันเล่นกันแค่นิดเดียวเอง เองบ้าบอคอแตกอะไร ไม่สนุกเลยนะเว้ย
ว่าไปก็ไม่ได้ดีขึ้น ถามจริงๆ เหอะ จะสนุกสนานอะไรกันนักหนากะอีแค่ได้เอาแขนเอาขามาทับเนี่ย นึกว่าตัวเองเป็นอีก๊อดหรือไง ตัวเล็กเป็นลูกหมา แล้วมีใครอยากเล่นด้วยว่างั้นเหอะ
แล้วไอ้นี่มันอะไร อะไรวะ ไอ้หน้าที่ยื่นมาซะใกล้นี่จะเอาอะไรของมัน
อากาศจะหายใจยังไม่พอ แล้วจะยื่นมา มาทำไมอีกเนี่ย
"หรือจะให้ทำแบบจริงๆ ไม่ต้องเล่น"
ฮะ ทำอะไรแบบจริงๆ ไม่ได้เล่น ทำแบบไหน แบบไหนวะ อะไรอีก คิดจะทำบ้าบอคอแตกอะไรอีก
เวนิชที่หลับเป็นตาย กลายร่างเป็นคนอีกคนไปแล้ว หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า น้องสายใจคนงาม ที่เคยทำหน้าบู้บี้อยู่ข้าง ๆ ลงไปนอนกางแขนกางขา น้ำลายยืด อย่างสบายอารมณ์หลับเป็นตายยิ่งกว่า
เอ้าก็เห็นบ่นอะไรไม่รู้อยู่เป็นพัก หลับไปแล้วตื่นมาอีกที สายใจก็กลายร่างเป็นหนุ่มรูปงาม นอนยึดพื้นที่อย่างสบายอารมณ์ ไปแล้ว เห็นแล้วถึงกับต้องนั่งหัวเราะไม่หยุด ทั้งที่ยังมึน ๆ อยู่นานหลายนาที
แต่พอเห็นสภาพแบบนี้แล้ว เลยหัวเราะเป็นบ้าขำไม่หยุดไปพักใหญ่ สุดท้ายเลยต้องหยิบกล้องมาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก ได้ภาพธรรมดาแสนธรรมดา จัดให้โพสท่าแปลก ๆไปตั้งหลายอย่าง คนหลับลึกอย่างสายใจก็ยังไม่รู้สึกตัว
แล้วแบบนี้จะให้ว่ายังไง ขนาดแกล้งอะไรไปตั้งเยอะยังไม่รู้เรื่อง ทำเสียงฮึดฮัดแล้วก็หันหน้าหนีอย่างเดียว ไอ้แบบนี้ มันน่าทำให้เสียหายจริง ๆ
"ทำแบบแฟนกัน ง่าย ๆ แค่จูบ"
ฮะ
อ่อ
เหรอ
แค่จูบ เอาเลย
ทำอยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่คนไทยนี่จะไปถืออะไร เล่น ๆ สนุก ๆ ถามจริง ๆ นึกว่าจะกลัวหรือไงวะ ล้อเล่นแบบนี้ขำตาย
อย่ามาตลกหน่อยเลยไม่เล่นด้วยหรอก
สายใจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ได้รู้สึกถึงสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมอง ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ถูกส่งมาหา รู้เพียงแค่ว่าตัวเองกำลังไม่ชอบสิ่งที่เวนิชทำ
แล้วก็เตรียมจะลุกขึ้นนั่งให้ได้พร้อมกับแหกปากโวยวายไปด้วย
"พี่เวย์ ไอ้เวย์ ปล่อยโว้ยยยยยยย"
ควรจะเป็นถ้อยคำแสนหวานของคนที่จะเป็นแฟนกัน กลายเป็นคำด่า แบบไม่เป็นภาษามนุษย์ของสายใจ ที่นอกจากแหกปากร้องแล้ว ยังมีการตะกุยประกอบเสียงด้วย
"อยู่เฉย ๆ อย่าดิ้น เดี๋ยวก็คอหักหรอก อย่าดิ้นเข้าใจมั้ย"
ไม่
กูไม่เข้าใจ นอนอยู่ดี ๆ แม่งมาหื่นห่าอะไรกันตอนนี้ ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เล่นครับไม่เล่น ไอ้เวย์ ไอ้พี่เวย์ ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้องไปก็เท่านั้น เพราะนอกจากไม่เป็นผลอะไรแล้ว ยิ่งเป็นการเร่งเร้าให้เวนิชอยากจะทำอะไรสักอย่างสองอย่าง เพื่อทำให้สายใจได้สำนึกว่าควรจะอยู่นิ่งๆ ซะบ้าง
ไม่ได้จ้องมองที่ใบหน้า แต่เริ่มไล้เรื่อย จ้องนิ่งไปที่ริมฝีปากของคนที่กำลังร้องโวยวาย และทำให้นึกถึงเรื่องคราวก่อนขึ้นมา
"ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ จะเล่นอะไรกันนักหนา เมื่อไหร่จะทำอะไรให้มันจริงจังซะทีวะ ปล่อยโว้ยยยย"
สายใจ เริ่มโมโห จากที่เคยรู้สึกไม่ชอบ คราวนี้กลายเป็นโมโห ใช่ที่แรงน้อยกว่า แต่ก็ไม่ใช่จะต้องยอมแพ้ให้ถูกแกล้งเล่นเพราะความสนุกของใคร
"อยู่นิ่งๆ ไม่นิ่งเดี๋ยวเอาจริงนะ"
ใครจะไปเชื่อ เอาจริงแล้วไง แล้วยังไงที่ว่าเอาจริง มีใครอยากสนหรือไงกัน
ก็แค่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ล้อเล่น มีใครจะอยากสนใจ ไม่มีหรอก งั้นก็เลิกเล่นไม่ได้หรือไงกันวะ
โอ้ยยยยยยยยย เหนื่อยโว้ย จะเล่นอะไรของมันวะมวยปล้ำหรือไง ไม่ไหวแล้ว
เหมือนออกแรงกันหนัก ๆ ฝ่ายหนึ่งหนี อีกฝ่ายยื้อ เหมือนเล่นสู้แรงกัน จนเหนื่อยหอบกันไปทั้งคู่
เหนื่อยซะจนสายใจต้องยอมทิ้งกายลงนอนนิ่ง ๆ และหอบหายใจหนักจนใบหน้าแดงก่ำ
"เหนื่อยแล้ว พอยังวะ อยู่เฉย ๆ แล้วเนี่ย ปล่อยได้ยัง" พูดไปหอบไป แล้วก็มองหน้าของเวนิชตาขวาง ไม่พอใจที่ถูกแหย่เล่นก็ใช่
แต่ที่ยิ่งไม่ชอบใจยิ่งกว่า ก็คือไอ้สายตาแปลก ๆ ของคนที่ไม่ยอมปล่อยนั่นแหละ ที่ทำให้รู้สึกอยากจะออกห่างไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กันขนาดนี้
"ทำไม"
ทำไมเหรอ ก็ไหนบอกว่าหยุดดิ้นแล้วจะปล่อยไง แล้วมาถามว่าทำไมเพื่ออะไรกัน
ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่หนีก็แกล้ง หนีก็แกล้ง ไม่หนีก็ไม่ปล่อย หนีก็ไม่ปล่อย แล้วจะพูดเพื่ออะไร
อย่างไอ้พี่เวย์แม่งไม่เคยรักษาหรอกสัญญา คราวก่อนโน้นที่นัดไปกินข้าวก็มาเอาเกือบเที่ยงคืน นัดอะไรไว้ บางทีก็ไม่ทำตามที่นัด หรือถึงทำตามก็ทำแบบเสียไม่ได้
เอาแต่ใจตัวเอง เห็นคนอื่นเป็นของเล่น สนุกอยู่คนเดียว ไม่นึกถึงบ้างว่าทางนี้ก็มีจิตใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน คิดแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว บังคับ บังคับ
ต่อรองได้นี่
แล้วจะไปคิดอะไร
"ทำไมเงียบ ไม่พอใจ ไม่ชอบ ไม่อยากคุย ไม่อยากเล่นแล้ว งั้นก็พูดมา หันหน้าหนีทำไม"
แล้วให้ทำไง ไม่อยากมองหน้ารวมอยู่ด้วยในความไม่อยากไม่ชอบ ก็เลยหันหน้าหนี อย่างนี้แล้ว ก็ยังจะอยากให้ทำตามใจตัวเองอยู่หรือไง
"หันหน้ามา"
ใครเชื่อก็บ้า จะอยู่อย่างนี้จะทำไม เรียกให้ตายก็ไม่สนหรอกโว้ยยย
สายใจนิ่งเงียบ และมองเมินไปทางอื่น ได้ยินว่าถูกเรียกชื่อซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง แต่นอกจากจะเฉยแล้วคราวนี้เลยแกล้งหลับตาลงด้วย
แต่นั่นยิ่งเป็นเหมือนการยั่วยุให้คนเรียกรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา
มองหน้าของคนที่นอนนิ่งเงียบและหลับตาไม่ยอมพูดยอมจาแล้วก็รู้สึกไม่ชอบ ที่จริงไม่ได้อยากแกล้ง
แต่พอถึงเวลาจริง ๆ ก็เล่นสนุกจนเป็นแบบนี้ทุกที
เครียดที่ต้องเข้าประชุมและทักทายกับคนที่ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ
แต่หลังจากที่ต้องพบเจอกับเรื่องบางเรื่องแล้ว กลับอยากพบสายใจขึ้นมาแบบกระทันหัน แค่คิดว่า ถ้าได้เจอ ตอนนี้เลยก็คงดี
แล้วอยู่ ๆ ก็ทำสิ่งที่ตัวเองคิดทันที เดินออกจากห้องประชุมมาเฉยๆ ทั้งที่ยังเสนอผลงานไม่เสร็จ ได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็รีบหนีออกมา
ทำเหมือนเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ แล้วก็โทรตามให้สายใจมาหาทั้งที่ก็รู้ว่าคนที่ต้องการจะเจอกำลังนั่งเรียนอยู่ รีบร้อนบังคับขู่เข็ญให้มาหาทันที
โดยไม่มีเหตุผลอะไรเลย นอกจากอยากพบ อยากเจอ ทั้งที่เจอแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วยซ้ำ ทำได้แค่กลบเกลื่อนหาเรื่องให้สายใจต้องโมโหอยู่เรื่อยไป
แม้แต่ในเวลานี้ ก็ยังทำ ทั้งที่ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แต่ก็ทำ
ทำเพื่อเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็ยังทำ
ทั้งที่รู้ว่าสายใจจะไม่ชอบ แต่ก็ทำเรื่องงี่เง่าบ้าบอ เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย
ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้คิด
คิดอะไรฟุ้งซ่านหลายอย่าง เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระ ทั้งที่ไม่รู้จะคิดไปทำไม แต่ก็ยังคิดไปได้เรื่อยๆ แบบไม่มีเหตุมีผล
หยุดนิ่งและคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่นาน
นานจนลืมว่าตอนนี้กำลังก้มหน้าลงไปหาคนที่แกล้งหลับตานิ่ง ๆ และไม่รับรู้รับฟังอะไรทั้งนั้น
คิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย
จนแม้จะจรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มขาว ๆ ของสายใจหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังหยุดความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองไม่ได้
"พี่"
ได้ยินเสียงเรียก แต่ยังรู้สึกมึนงง
ก้มลงจูบซ้ำลงที่เดิม และรู้สึกถึงฝ่ามือที่ผลักไสแผ่นอกอย่างแรง คราวนี้ถึงเพิ่งได้สติ คราวนี้ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอทำเรื่องที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเข้าให้อีกแล้ว
นิ่งเงียบ และขมวดคิ้วมุ่น จ้องนิ่งที่ใบหน้าของสายใจอยู่อย่างนั้น และทันได้สบตากับดวงตาของสายใจที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ ยังพยายามหาเหตุผลมาหักล้าง แต่ก็ยังหาไม่ได้ จนต้องแกล้งทำเป็นลืม ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นคราวนั้น
แต่นี่มันครั้งที่สองแล้ว จะให้หาเหตุผลอะไรมาให้ ในเมื่อไม่รู้เหตุผลอะไรเลยสักนิด
"พี่"
ได้ยินเสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง และคราวนี้เวนิชก็ต้องรีบผละออกห่าง เมื่อสายใจเริ่มจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆ เหมือนที่เคยทำ
"แค่นี้ทำเป็นร้อง ทำเหมือนไม่เคยโดนไปได้ เอามั้ยอีกที เอามั้ย เอามั้ย"
เวรเป็นนิจจริง ๆ ด้วย
ปากแม่ง
ทำอะไรไปไม่คิด แถมตอนนี้ยังถอยไปอยู่ติดมุมห้องโน่น แล้วก็นั่งหัวเราะชอบใจใหญ่ ทั้งที่ทางนี้แสนจะแขยง
สายใจลุกขึ้นนั่งได้ก็ถอยไปอยู่อีกมุมหนึ่งแล้วก็ยกหลังมือขึ้นขัดถูข้างแก้มไปมา
"สนุกตรงไหนแม่งไม่อยากจะพูดกับคนบ้าพูดไปก็เท่านั้น ไม่อยู่แล้ว เชิญขำไปคนเดียวเหอะ แม่ง"
สายใจหน้าบู้บี้ หันไปคว้ากระเป๋าที่วางทิ้งเอาไว้และทำเหมือนเตรียมจะไปจริง ๆ
"ที่ชวนมาวันนี้ไม่ได้อยากให้มาเลยสักนิด แค่คิดว่าถ้าตามให้มาจะมามั้ยแค่นั้น แล้วก็มาจริง ๆ ด้วย"
หา
ตามให้มา มันพูดได้ยังไงวะ มันตามมาเพื่อให้ .......... เพื่อให้มาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ แล้วก็ไอ้พี่เวย์ก็มานั่งหัวเราะชอบใจแบบนี้เนี่ยนะ วางแผนไว้แล้วนี่
โอ้ยยยยยยยย ไอ้สาย ไอ้สายเอ้ย ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่องแบบนี้วะ กูอยากจะเป็นบ้ากับไอ้หนวดนี่จริงๆ เลยโว้ยยยย จะซวยไปถึงไหนเนี่ย
"ทำไมพี่แม่ง......ทำไมถึงได้ โอ้ยยยยยย นี่ผมโดดสอบเก็บคะแนนมาเพื่อให้พี่มาทำแบบนี้เหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้วะ"
ด่าไปมันจะสำนึกมั้ย
ไม่มีทางหรอก นอกจากไม่สำนึกแล้ว ยังจะโดนหัวเราะเยาะอีกล่ะสิไม่ว่า ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ โว้ย ไอ้สายเอ้ยยยยยย
"สอบ.....วันนี้สอบเหรอ....แล้วถ้าสอบจะมาทำไม ทำไมไม่บอกว่ามีสอบ"
แล้วยังไง ถ้าบอกว่ามีสอบจะไม่ต้องมาได้หรือไง จะยิ่งโดนตามให้มาหายิ่งกว่าเดิมล่ะสิไม่ว่า แล้วนี่จะมาทำเป็นเสียงดัง ทำเหมือนใส่ใจทำไมกันในเมื่อไม่เคยใส่ใจเลยสักนิด
"ผมกลับบ้านแล้ว หมายังไม่ได้กินข้าว พี่ไม่ได้เป็นอะไรนี่ มาให้เล่นสนุกด้วยแล้ว สนุกแล้วก็หมดหน้าที่ผมแล้วนะ งั้นกลับล่ะ หมาผมหิวข้าวแล้ว"
คว้ากระเป๋า และยกมือไหว้แบบลวก ๆ ถึงจะไม่พอใจ ไม่ชอบ แต่ก็เป็นผู้มีมารยาทงดงาม สายใจเดินลิ่วๆ ออกจากห้อง
โดยที่คนที่นั่งอยู่ที่มุมห้อง มองตาม และหันไปมองที่นอกหน้าต่าง
ฝนยังไม่หยุดตก และกว่าฝนจะหยุดตกยังไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ ที่สำคัญไม่มีร่ม เวลานี้กี่ทุ่มเข้าไปแล้ว กว่าจะกลับไปถึงบ้านไม่รู้ว่าจะปาเข้าไปกี่ทุ่ม
แล้วนานแค่ไหนที่ต้องไปโหนอยู่บนรถเมล์
กว่าจะกลับถึงบ้าน
จะเวลาไหนกัน โดดเรียนมา โดดสอบมาด้วย เพราะใครกันที่ต้องทำแบบนั้นมันเพราะใครกัน ถ้าไม่ใช่ เพื่อมาเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องมาเลยสักนิด
ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย แต่อยู่ดีๆ วันนี้ก็เพิ่งรู้สึก
ทั้งที่ไม่ควรคิดอะไรแต่วันนี้กลับเริ่มคิด
คิดได้ แล้วก็ลุกขึ้นไปค้นหากุญแจรถที่จำได้ว่าวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ แต่กลับหาไม่เจอ จำได้ว่าวางเอาไว้แถว ๆ นี้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
สุดท้ายนึกขึ้นได้ว่าที่แท้จริงแล้วตัวเองแทบจะลืมเรื่องการขับรถไปแล้ว
กุญแจรถอยู่ที่ไหน แม้แต่ตอนนี้ก็ยังจำไม่ได้ แล้วแบบนี้จะไปส่งสายใจได้ยังไง
ขืนหาอยู่ก็คงไม่เจอ หงุดหงิดตัวเอง แต่จะยืนโมโหอยู่ก็ใช่ที่ รีบก้าวเท้าวิ่งตามออกมา และทันได้เห็นหลังไว ๆ ของคนที่ก้าวเดินอ้อยอิ่งอยู่ด้านหน้า
"สาย เดี๋ยว น้องสาย" วิ่งออกมาและคว้าข้อมือของสายใจเอาไว้ ยืนหอบเพราะความเหนื่อยอยู่นาน กว่าจะยืนตรง ๆ และเริ่มหายใจเป็นปกติได้
"พี่ไปส่งนะ"
อารมณ์ไหน ทุกทีไม่เห็นเป็น แล้วนี่อารมณ์ไหนของแม่งอีกวะ ทำหน้าตาตื่น รีบวิ่งมาซะจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน แล้วก็บอกว่าจะไปส่ง ไอ้หนวดมันท่าจะบ้าแน่ ๆ
"ไม่เสียตังค์ค่าน้ำมันรถใช่เปล่า ไม่เก็บเงิน ไม่มีรายเดือน ไม่มีขั้นต่ำเป็นวินาทีใช่เปล่า"
ไม่มีขั้นต่ำเป็นวินาที
"เห็นพี่เป็นอะไรวะ จะไปส่งก็คือไปส่งสิ ไปเร็ว"
เอ้าถามแค่นี้ทำเป็นหงุดหงิด จะลากแขนทำไมเนี่ย เดินดีๆ ไม่ได้หรือไง
"ผมก็เห็นพี่เค็มไง"
ตอบไปตรงๆ แล้วก็เห็นเวนิชหันกลับมามอง คราวนี้มองแล้วทำตาขวาง ไม่ได้มองธรรมดาซะด้วย เอ่อ พี่ คือแบบผมพูดโกหกไม่เก่งนี่หว่า
"ปากเหรอนั่น ไปเร็ว ๆ "
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย เหลือเชื่อ มันไม่โกรธ มันไม่โกรธเหรอเนี่ย แถมยัง เหมือนเห็นอะไรแว่บ ๆ เหมือนเห็นไอ้หนวดมันอมยิ้มด้วย เฮ้ย เฮ้ย ฤกษ์ไม่ดีแล้วมั้งวันนี้
จะซวยรอบสองหรือไงเนี่ย
สายใจเริ่มงงกับชีวิตตัวเอง เย็นสันหลังวาบ ๆ แต่ก็ยังถูกทั้งลากทั้งดึงให้เดินตาม
ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่คนลากกลับกำลังเริ่มรู้สึก
บางครั้ง......ที่อยากเจอหน้าสายใจตอนกำลังเครียด ๆ คงเป็นเพราะว่า ท่าทางแบบนี้ และคำพูดแบบนี้
สิ่งที่ทำให้ไม่ต้องคิดอะไรมาก นอกจากการรับฟังแบบตรงๆ และตั้งใจ
สายใจมีบางอย่างที่ทำให้อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี ทั้งที่ไม่เห็นมีอะไรที่จะทำให้รู้สึกดีได้เลยสักนิด
แต่จะเพราะอะไรก็แล้วแต่เถอะ ในวันที่รู้สึกแย่ ๆ และต้องการความรู้สึกสงบสบายใจหลังความเครียดแบบนี้ แค่เวลานี้ไม่ต้องคิดอะไรไปให้มากกว่าการไปส่งสายใจกลับบ้านก็คงพอแล้ว
ส่วนเหตุผลเรื่องนั้น เอาไว้ค่อยคิดทีหลัง มันคงไม่ยากเกินไปหรอกมั้งกะอีแค่เรื่องที่ทำแบบไม่ควรทำและยังหาเหตุผลไม่ได้ ก็แค่เหตุผล....เอาไว้หาวันหลังก็คงได้ วันนี้ไปส่งไอ้เด็กบ้านี่กลับบ้านแบบไม่ต้องโดนฝนก็คงพอแล้วล่ะ
TBC.....
-
ขอบคุณคร้าบบ มาต่อให้ได้อ่านกันแล้ว
สงสัย ต่างคนต่างตกหลุมรักกันซ้าแล้วว :-[
-
พี่เวย์หลงน้องสายแล้วสิ อิอิ
-
ท่าทางจะยังไม่รู้ใจตัวเองกัน
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะ ไม่ควรพลาดอย่างแรง ^^
-
ความสับสนในชีวิต เริ่มเข้ามาในใจ ของไอ่สายแล้ว :z1:
อีกสักพักคงสำเร็จ พยายามต่อไปไอ่พี่เวย์
อย่างอนนะหนูแนน เดี๋ยวไม่น่ารักนะครับ พี่น้องอ่านแล้วเมมด้วยคนสวยงอน :z2:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ น้องสาวคนสวย :กอด1: +1 ด้วยเกือบลืม
-
สงสารสายใจเป็นที่สุด
ไอ่พี่เวรแม่ง ใจร้าย
-
เอาจิงซักทีดี๊ แกล้งเค้าอยู่นั้นแหละ (จับปล่ำแม่มเรย) เอร๊ยยย คิดไรออกไป :haun4:
-
จบซะแระหรอเนี๊ย ว๊า
มาต่ออีกไวๆนะคร๊าบบบบ
:impress2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
พี่เวย์เริ่มแระ
เริ่มแปลกๆ ตัวเองแระ
ฮา
+1 น้องแนนค่า
-
พี่เวย์ ชัดเจนหน่อย
น้องสายยังไม่ค่อยรู้ตัว
พี่เวย์เริ่มรู้ตัวแล้วก้ออย่าช้าดิ
บวก 1 ยังไม่ได้ กอดขอบคุณแทนจ้า
-
มาตามคนโพส *-*
-
วันนี้อัพให้สองเรื่องนะคะ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และ รวมเรื่องสั้นฯ
ตอน มารยาของสายใจ
โชคดีที่ยังไม่เดินออกไป ฝนตกหนักขนาดนี้ ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากยืนรอให้ฝนซา อยู่แบบนี้นาน ๆ แล้วก็พาลนึกเบื่อ
หันไปมองคนที่มาส่งแล้วยิ่งไม่เข้าใจอะไรบางอย่างเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัว
เป็นแบบนี้ประจำ ไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยอยากจะรับรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายเลยสักนิด แต่ก็เหมือนได้รับรู้เรื่องราวบางอย่างที่เป็นเพียงคำพูดไม่ใช่การกระทำหรือเรื่องราวที่ควรจะรู้
ไอ้พี่เวย์หน้าหนวด มันเหมือนคนกำลังไม่สบายใจกับเรื่องบางอย่างที่ ไม่อยากจะเดา เพราะก็รู้ว่าฝ่ายนั้นไม่คิดจะบอก
แค่รู้ว่าไม่สบายใจ แล้วก็เห็นคนตัวโตกว่าทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทำเหมือนทุกวันยังเป็นเหมือนเดิม แกล้ง และกวนประสาทเหมือนเดิม แต่ทำยังไงก็ปิดไม่มิด
หลายครั้งที่เห็น แววกังวลอย่างเห็นได้ชัดเวลาที่อยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะอยากจะคิดเอาเองว่า เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดจะเล่าเรื่องส่วนตัวที่พิเศษให้กันฟัง ที่จริงแล้วเราเป็นแค่คู่แข่ง ที่กำลังแข่งกันด้วยซ้ำ ว่าใครมันจะพลาดก่อนกัน
เรื่องการแข่งขันที่ไม่มีอะไรมาชี้วัดว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะกันแน่
อยู่ในบรรยากาศชวนอึดอัด มานาน คนมาส่งบอกว่าจะมาส่ง แต่ก็แค่มายืนมองฝนตกด้วยกันเงียบ ๆ แบบนี้
เพื่ออะไร
"ตกหนักมากเลยพี่จะไปไงเนี่ย"
จำได้ว่าถามคำถามนี้ไปแล้ว และหลังจากนั้นไอ้พี่เวย์ที่ยืนเงียบ ไม่พูดไม่จาเหมือนทุกที ก็หันกลับมามองและเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ แต่ก็ยังเห็นเก็กหน้าขรึมเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากมาย ทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็ไม่พูด ลุ้นอยู่ตั้งนานว่าจะพูดอะไรสุดท้ายก็พูดประโยคที่ชวนให้มึนหัวขึ้นมาอีกแล้ว
"เมื่อไหร่เราจะมีอะไรกันซะที"
เป็นเวรกรรมของคนถามแท้ ๆ ไม่น่าเลยกู ฟังแล้วก็อยากเอามือกุมหัวตัวเองหรือไม่ก็เอาหัวโขกเสาตายซะให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
ที่จริงไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าปกติไอ้พี่เวย์มันก็ไม่ค่อยปกติอยู่แล้ว แต่นี่มันทำตัวปกติจนผิดปกติ มายืนส่งให้กลับบ้าน
ผิดวิสัยของไอ้พี่เวย์มันพิกล เมื่อก่อนไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ชักเริ่มคิดแล้ว ไม่ควรถามจริง ๆ ถามให้ตัวเองปวดหัวเล่นซะเปล่า ๆ
"ชอบผมซะสิ แล้วทำอะไรเพื่อผมเยอะ ๆ หรือไม่ก็ทำให้ผมรักพี่ก่อน ถึงตอนนั้นอะไรก็ยอม"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอบไปแล้วก็สาแก่ใจ หันมาอมยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย แล้วก็เงยหน้าไปมองคนที่ยืนอ้าปากค้าง
ใครใช้ให้กวนประสาทก่อน
แน่จริงก็ทำให้ได้สิเว้ย ถ้าทำไม่ได้ ไอ้เรื่องอื่นก็อย่าได้ริอาจมาถามเลย
"วันนี้ฝนตกนะ อากาศเย็นด้วยไม่อยากอุ่นเหรอ" อะไรของมัน เปลี่ยนเรื่องซะงั้น ไอ้หนวดซึ่งอยู่ห่างไปห้าร้อยหลา มันกระแซะเข้ามาอยู่ด้วยกันแบบใกล้ชิดชนิดไม่อยากจะเชื่อ แล้วก็ทำหน้าแปลก ๆ พูดจาแปลก ๆ แบบนี้ เหมือนเคยเอาไว้พูดกับแฟนเลยเว้ย
คิดไปคิดมา คิดมาคิดไป มองหน้าไป ๆ มาแล้วก็เลยนึกขึ้นได้
อ่อ เป็นแฟนกับมันอยู่นี่หว่า จะทำหน้าแอ๊บแบ๊วเป็นคุณหนูอินโนเซ็นต์ก็ใช่เรื่อง เข้าใจแล้ว ที่แท้มันหวังนี่เอง
อย่ากระนั้นเลย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
และคืนกำไรให้กับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนกันชั่วคราว สายใจจะคืนกำไรให้กับพี่ ณ บัดนี้เลยแล้วกันนะ
"เอาอะไรพี่ จะป้อ หรือจะจีบ หรือจะขอจูบ หรือจะกอด หรือจะให้มันถึงอย่างว่าเลย ผมทำบ่อย ๆ แบบนี้ อย่างว่าแหละนะ ที่จริงอยากจะทำเรื่องอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เป็นจุดประสงค์ของพี่เลยนี่หว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าไม่ได้หวังจะให้มารักหรือมาชอบกันจริงๆ อยู่แล้ว เราเล่นเกมส์กันมาก็นาน ยังไปไม่ถึงไหนซะที ว่าแต่ตอนนี้ ถามจริงเหอะนะ พี่ชอบผมหรือเปล่า"
พูดมาซะยาวเหยียด ทำหน้าตาท่าทางให้ร่าเริงหัวเราะสนุก ๆ เข้าไว้ บอกจุดประสงค์ให้ชัดเจนกันไปข้างแล้วน็อคเอ้าท์ด้วยคำถามง่าย ๆ
สายใจพูดเรื่อยเปื่อย ก่อนจะทำหน้าจริงจัง บางครั้งก็อยากรู้สิ่งที่ควรรู้เพื่อประโยชน์กับตัวเองบ้าง ว่าเรื่องไปถึงไหนแล้ว
"ถ้าพี่เวย์ชอบผม พี่คงไม่ยอมบอก เพราะพี่กลัวแพ้ เราก็รู้กันตั้งนานอยู่แล้วใช่มั้ยพี่ ว่าถึงแม้ผมจะชอบพี่ แต่ผมเองก็คงไม่มีทางยอมบอกพี่เหมือนกัน....แล้วถ้าอย่างนั้นผลแพ้ชนะมันจะวัดกันที่ตรงไหนล่ะ"
อึ้ง คนฟังได้แต่ยืนอึ้ง แล้วก็ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้
ลืมเรื่องที่แข่งกันไปตั้งนานแล้ว นานจนบางครั้งเผลอคิดอะไรแปลก ๆ ไปตั้งหลายอย่าง
เช่นวันนี้ เราควรไปกินข้าวด้วยกัน
วันนี้เราควรเจอกันบ้าง ไปซื้ออาหารหมาด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน แล้วก็นึกอยากเห็นหน้าเวลาไม่สบายใจ
อยากจะแค่ได้เจอเพื่อให้ความไม่สบายใจลดลงบ้าง แค่นั้นเอง โดยที่ลืมเรื่องที่ควรจำอยู่ตลอดเวลาไปซะสนิท
"ถ้าแค่คนนอนด้วย หาได้ง่าย ๆ .....แต่คนที่อยากนอนด้วย....ไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ"
อ่อ คนที่อยากนอนด้วย
เป็นหนึ่งในคนที่อยากนอนด้วยว่างั้น ฟังแล้ว มันน่าสมเพชตัวเองชะมัด นี่เป็นหนึ่งในตัวเลือกของคนที่อยากนอนด้วยเหรอ
อ่อ ไอ้พี่เวย์มันคิดอย่างนั้นนั่นเอง มิน่าล่ะ มิน่าล่ะมันถึงได้ ........... เข้าใจแล้ว
ไม่ควรเลยจริง ๆ ลืมเรื่องที่เราเป็นคู่แข่งกันไปซะสนิทใจ
ในบางครั้งที่รู้สึกเบื่อมาก ๆ อยากเจอหรือพูดคุยกับใครสักคน แล้วก็นึกถึงไอ้พี่เวย์
ทั้งที่เจอกันก็มีแต่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ถากถางกันไปมาให้เจ็บช้ำน้ำใจ ไม่มีหยุดหย่อน
โง่สุด ๆ
โง่จนถึงขนาดที่ไม่รู้และไม่เข้าใจตัวเองว่าในบางครั้ง ทำไมถึงอยากเจอคนที่ไม่อยากเจอได้ยังไงกัน
สายใจนิ่งเงียบไปแล้ว และยืนก้มหน้าฟังคำพูดของเวนิชที่พูดให้รู้สึกถึงเรื่องบางอย่างที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สมควรจะรู้เลยสักนิด
"งั้นก็แปลว่า....เราเจ๊ากัน...ผมไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษกับพี่นอกเหนือไปจาก ก็แค่คนที่ถือไพ่เหนือกว่า ส่วนพี่ก็คิดกับผมแค่
คนที่อยากนอนด้วย.....แค่นั้นใช่ป่าว"
ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ผ่านมา
เรามีความรู้สึกให้กันแค่นั้นเอง มันมีค่าแค่นั้นเองใช่มั้ย ในบางครั้งที่เผลอรู้สึกดี ๆ ด้วย ทั้งที่ไม่ควรรู้สึกอะไรเลยนอกจากคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
ถึงอย่างนั้นแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บเข้าไปถึงหัวใจ
แค่คนที่อยากนอนด้วย.....แค่เนี้ยะเหรอะวะไอ้สาย มึงมีค่ากับคนบางคนแค่นี้เหรอวะ ทุเรศตัวเองจริงๆ เลยว่ะ
แม่ง โคตรทุเรศเลย
สายใจยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลซะให้ได้ ไม่ควรรู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกถึงสิ่งที่ไม่ควรรู้สึกขึ้นมา
ในบางครั้งที่ดีใจและคิดเอาเองว่าอย่างน้อยไอ้พี่เวย์มันจะคงจะชอบกันบ้าง จากเรื่องบางเรื่องที่ทำให้รู้สึก ถึงบางครั้งมันจะลางเลือนซะจนแทบมองไม่เห็น แต่มีบางครั้งบ่อยไปที่รู้สึกถึงบางอย่างที่รุนแรง และหายวูบไปเมื่อต้องการค้นหา
คิดไปเอง
คิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น
ยิ่งได้ฟังแบบนี้จากปากของฝ่ายนั้นแล้ว ถึงได้รู้ว่าไอ้ที่ผ่านมา ที่คิดว่าตัวเองทำได้ดี มันก็แค่คิดไปเอง คิดไปเองจริงๆ
"สุดท้ายก็ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ....ยอมรับซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง.....ไม่มีความสามารถเองนี่....ถ้าอย่างนั้น...แล้ว...สาย...สาย"
เวนิชเรียกชื่อของคนที่ไม่ยอมยืนฟังอะไรให้จบ สายใจทำหน้าแปลก ๆ ตอนที่ฟังเรื่องที่ไม่ควรฟัง
ไม่ใช่ไม่เคยทำ แค่นี้เรื่องเล็ก ๆ พูดจาไม่ดีใส่กันก็ออกบ่อย แกล้งให้โมโหก็บ่อย แต่.....แค่ครั้งนี้ที่รู้สึกว่ามันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
"สาย ฝนมันตก อย่าออกไป เดี๋ยวเปียก สาย เดี๋ยวก่อน"
เรียกก็ไม่ฟัง นอกจากไม่ฟังแล้วสายใจยังเดินออกไปตากฝน ตัวเปียกเละเทะไปหมด แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแล้ว คนที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ยังหันมาส่งยิ้มและโบกไม้โบกมือให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อยากเล่นน้ำฝน มาเล่นด้วยกันมั้ยพี่เวย์ ฝนตกแบบนี้ นาน ๆ ทีก็ดีเหมือนกัน ไม่มีใครอยากเปียกฝนใช่มั้ย แต่ผมเปียกได้ บางครั้งถ้าผมรู้สึกดี ๆ กับใครสักคนผมก็ไม่อยากหนี ยอมรับก็ได้ว่าบางทีพี่ก็ทำให้ผมอยากอยู่ใกล้ ถ้าอย่างนั้นแล้ว พี่ลองเปียกฝนดูซักครั้งดีมั้ย พี่ไม่มีโอกาสเล่นน้ำฝนบ่อย ๆ นะไม่อยากลองดูบ้างหรือไง"
ไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะลองดูหรือเปล่า ฟังสิ่งที่สายใจพูดแล้วยิ่งมีแต่ความไม่เข้าใจ
แต่ก่อนที่จะเข้าใจ กลับถูกคนที่ยืนตะโกนโหวกเหวกไม่กลัวเปียก เดินเข้ามาลากแขนให้ออกไปยืนตากฝนตัวด้วยกันซะแล้ว ทั้งที่ขืนตัวเองไว้ไม่อยากไปเลยด้วยซ้ำ
"กลัวเหรอ...ของแค่นี้ ไปเหอะน่าพี่ ก็แค่เปียก"
ไม่ทันฟัง ไม่ทันได้ทักท้วง ถูกลากให้มายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ไม่เคยอยากทำแบบนี้ จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ดีใจเวลาที่ฝนตกอายุเท่าไหร่กันแน่ เย็นสดชื่นไปถึงหัวใจ
และเมื่อหันไปมองคนที่วิ่งไปวิ่งมา ทั้งที่ตัวเปียกโชกแล้ว ยิ่งรู้สึกถึงความเย็นชุ่มฉ่ำที่กำลังชะล้างร่างกายและจิตใจในเวลานี้
อย่างนี้นี่เอง เพราะสิ่งนี้ที่ทำให้รู้สึกอยากเจอกันบ่อย ๆ
บางที คนที่ทำให้รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ สายใจบ่อย ๆ คงเป็นเพราะสิ่งนี้นี่เอง
"พี่เวย์ พี่เวย์ โห ฝนตกพี่ พรุ่งนี้ผมจะต้องเป็นหวัดแน่ ๆ เลยพี่ พรุ่งนี้พี่ก็ต้องเป็นหวัดมาทำงานไม่ได้แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เห็นสายใจวิ่งวนไปวนมารอบ ๆ ตัวแล้วก็ทำให้ต้องยิ้มออกมา
หลายสิ่งหลายอย่างที่เคยถูกเก็บกักเอาไว้ถูกปล่อยให้หลั่งรินออกมาพร้อมกับเม็ดฝนที่สาดกระทบบนใบหน้า
"สายใจ...มานี่มา"
เรียกให้คนที่ยังวิ่งวนไปวนมาให้เข้ามาใกล้ ๆ และก็เห็นสายใจทำหน้าไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งนั้น แต่ก็ยังคงหัวเราะและก้าวเท้าเดินเข้ามาหา
เวนิชไม่เคยเข้าใจอะไรเลยเกี่ยวกับตัวเอง
ไม่เคยอยากจะทำความเข้าใจกับคนรอบข้าง
ทั้งที่พยายามจะไม่เข้าใจอะไรอีกแล้วกับสิ่งของหรือคนที่อยู่ใกล้ตัว
แต่เวลานี้อยากจะเข้าใจความรู้สึกนี้ที่กำลังเกิดขึ้น และเพิ่งจะแสดงตัวให้เห็นชัด ๆ ก็วันนี้
เรียวแขนโอบรัดร่างของคนที่เดินเข้ามาใกล้ ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน กอดแน่น ๆ เหมือนไม่อยากให้จากไปไหน
"พี่ เดี๋ยว ๆ เป็นอะไรพี่ ผมหายใจไม่ออก"
ได้ยินเสียงโวยวาย และดิ้นรนของคนถูกกอดแล้ว แต่กลับเพิ่มแรงกอดเข้าไปอีก เป็นนานกว่าที่สายใจจะยอมอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด
และยอมจำนน ด้วยการซบใบหน้าลงหลับตาเงียบ ๆ ที่ไหล่
กอดเอาไว้ จนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะท้านของร่างกายที่โอบกอด ทั้งที่แค่คิดและจ้องมองอยู่นาน
หลายอย่างอาจจะเหมือนกับที่ดวงตามองเห็น
แต่บางครั้ง ความรู้สึกบางอย่างกลับถูกส่งผ่านมาได้ แม้คนบางคนอยากจะปกปิดและพยายามมากแค่ไหน
"ผมเป็นแค่คนที่อยากนอนด้วยเหรอพี่ พี่คิดกับผมแบบนี้ตั้งแต่แรกจนถึงวันนี้ ผมเสียใจนะพี่ ผมเสียใจ ฮือ ฮือ"
สายใจกำลังร้องไห้ แต่คนกอดเอาไว้ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ และแตะฝ่ามือเบา ๆ ไปที่แผ่นหลัง
ลูบไล้เบา ๆ และตั้งใจจะรับฟังทุกอย่างที่สายใจอยากจะพูดในครั้งนี้
"ชนะหรือแพ้มันสำคัญมากเหรอพี่ มันสำคัญกับพี่มากขนาดนั้นเลยหรือไง"
มันไม่สำคัญหรอกสาย
ที่ถามมาพี่อยากจะบอกว่ามันไม่สำคัญอะไรเลยสักนิด ไม่มีอะไรสำคัญเลยจริง ๆ
"พรุ่งนี้พี่จะคืนสิ่งที่สายอยากได้ ทุกอย่างที่อยากได้พี่จะคืนให้หมด"
ตอบออกไปอย่างนั้น แต่ยังโอบกอดคนที่ยืนร้องไห้เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
จากร้องไห้ กลายเป็นสายใจอมยิ้มที่มุมปาก
ปิ๊งป่อง
มารยาสาไถของไอ้สายใช้ได้ผลก็วันนี้เอง...........ไม่เสียแรงที่คิดแผนนี้ออกมาได้
ฮ่า ฮ่า ฮ่า พรุ่งนี้จะได้รูปคืนแล้ว พรุ่งนี้จะได้รูปคืนจริง ๆ หรือนี่ กร๊าก ๆ ขำ เสร็จกู
แต่แม่งน้ำตามันหยุดไหลไม่ได้อ่ะ ฮือ ฮือ พี่เวย์ไม่ต้องคืนรูปให้ผมก็ได้
เล่นเกมส์กันไปนาน ๆ เหอะพี่ ตอนนี้ผมยังไม่ได้อยากได้รูปคืนจริง ๆ หรอก
ผมแค่อยากแกล้งพี่บ้างแค่นั้นเอง ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พี่เป็นคนมีความรู้สึกบ้างหรือยังแค่นั้น
ฮือ ฮือ พี่เวย์ หรือว่าผมจะชอบพี่แล้วจริงๆ ฮือ ฮือ ไม่อยากจะเชื่อเลยนี่ผมจะมีแฟนหน้าหนวดจริงๆ หรือนี่
เวรแท้ ๆ ไอ้สายเอ้ย เวรกรรมแท้ ๆ ไม่น่าเลยกู
TBC....
เจอกันอีกทีเดือนเมษาเลยนะคะ
แนนกดบวกหนึ่ง คืนให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ
-
^^
จิ้มน้องสาว ตัวเอง บาปไหมวา คงไม่หรอกเพราะแค่จิ้มเล่น ๆ
ตกลงทั้งสองคนยังสับสน หาตัวตนยังไม่เจอใช่เปล่า คุณเท็น
+1 ให้หนูแนนนะครับ ทำไมต้องเมษาด้วยละ ตอบหน่อย :กอด1:
-
^
^
จิ้มพี่ชายคืน อิอิ
ก็เรื่องนี้สามถึงสี่วัน แนนอัพทีอ่ะ
แล้วนี่ก็ปลายเดือนแย้วว
เพราะฉะนั้น เลยมาเจอกันอีกทีเมษาเลยไงคะ
-
ทำไม มันจบเร็วจังเลยอ่ะ
กำลังสนุกๆเลย... ไงก็มาต่ออีกไวๆนะคับ
เมษายน นี่ 1 เมษายน ใช่ปะ
:impress2:
-
เธอจะมีใจหรือเปล่า เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
หุหุ เข้ากะเนื้อเรื่องจริง ๆ ต่างคนต่างมีใจให้กันแล้วสิ
นับนิ้วรอถึงเดือนเมษา ^^
ขอบคุณคร้าบคุณแนน
-
เอ้า ไม่ดีใจหรอกรึสายใจ
กรรม
+1 ให้น้องแนนค่า
-
^
^
จิ้มตาล
แล้วไปวิ่งเล่นที่อื่นดีกว่า อิอิ
Vจิ้มคนข้างล่างด้วย
V
-
^
^
จิ้มรอไว้เลยเหรอหนูแนน
งั้นก้อต้องจิ้มคืนด้วย อิอิ
บวก 1 ให้หนูแนน รอการกลับมาตอนเมษา
น้องสายใจไม่รู้หัวใจตัวเองหรือไง พอๆกับพี่เวย์เลย ปิดกั้นตัวเองได้อีก
ลุ้นๆ เข้าใจตัวเองชัดๆๆๆ กันซะทีนะ
-
:กอด1:หุหุ...เเอบอ่านอยู่นาน+5555...((ได้ฤกษ์ปรากฎตัวเเระ))
โฮ...ไม่รู้จะพูดยังไง...ตกลงพี่เวย์เเกจะไม่บอกสายใช่มั้ยว่ารู้สึกยังไง :impress3:
:z3:จะปล่อยหั้ยสายเข้าใจว่าพี่คิดอย่างนี้จิงๆเหรอเนี้ย...
แง๊...โอยอ่านเเล้วหนุกดี((แบบปวดตับสุดยอด...ลุ้นจนตัวงอเลย)) :z10:
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
คิดถึง จังเลย
ทั้งนิยาย ทั้งคนโพสต์
จิ้มก้นแนนเเรง ๆ +1 o13
ไปอ่านก่อนนะจ๊ะ บั๊ฟบาย :bye2:
-
มานับถอยหลังเข้าเดือนเมษา ^^
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
เข้ามารับทราบ และขอบคุณเจ้สองนะคะ ที่เข้ามาช่วยดูแลทู้ให้
แนนก็จะช่วยดูแลทู้นิยายที่แนนโพส ให้ไม่ให้มีข้อความกลายพันธุ์นะคะ
เพื่อน พี่ๆและน้องๆที่เข้ามาอ่าน แนนก็ขอความร่วมมือด้วยนะคะ
ร่วมด้วยช่วยกัน แนนไม่อยากให้ทู้นิยายต้องหายไปนะคะ
แนนเพิ่งได้ตามเข้าไปอ่านลิงค์ที่เจ้สองทำไว้
ต่อไปจะแนนจะเพิ่มความระวังในการการคอมเม้นท์ให้มากขึ้นนะคะ
ถ้ามีอะไรตรงไหนที่ไม่ถูกเจ้สองเข้ามาเตือนได้เลยนะคะ
ขอบคุณเจ้สองมากนะคะ :กอด1:
-
รักพี่เวกะน้องสายมากมาย
-
ไม่น่าจะใช่มารยาแล้วน้า ร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้อะ
แล้วตอนต่อไปจะเป็นไงน้า เปียกปอนไปทั้งตัวขนาดนี้ เอร๊ยยยยส์
ว่าแต่... เมษานี่ คือหลังสงกรานต์เลยหรอคะ แต่ยังไงก็ติดตามนะคร๊า :bye2:
-
วันนี้อัพให้สามเรื่องนะคะ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม สวัสดี และ รวมเรื่องสั้นฯ
ตอน ร้องไห้ไม่หยุด
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สายใจกำลังอมยิ้ม และกระหยิ่มยิ้มย่องภายในใจ เล่นได้สมบทบาทมากไปหน่อย เลยรู้สึกสาแก่ใจแบบแปลก ๆ ยังไงไม่รู้
เปล่า
ยังไม่ได้กลับบ้าน
แต่ยังคงมาเล่นละครให้สมบทบาทอยู่ภายในห้องพักที่เก่าเวลาเดิมที่ไม่รู้ว่าจะเดินหนีออกมาให้เสียมาดเพื่อเปียกฝนทำไม
และที่สำคัญ กำลังอยู่ในช่วงสุดโรแมนติกที่ได้เห็นกันในฉากของหนังรักทั่วไป
พระเอกกำลังเช็ดผมให้นางเอก ท่ามกลางบรรยากาศฝนตกพรำ ๆ อ้าว แล้วนี่กูเป็นนางเอกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ว่า ไม่เป็นรายยยยยยยยของแค่นี้ไม่ต้องคิดมาก
กำลังทำสิ่งที่ดีกว่าเพื่อวันข้างหน้าอยู่ กร๊าก กร๊าก เนียนจริง ๆ เลยกู
"พี่ทำให้สายร้องไห้บ่อยๆ แต่ต่อไปจะไม่ทำแล้ว" ฮือ ฮือ กระซิก กระซิก ดีพี่ดี ผมก็แสบตาจะแย่ นี่ผมเล่นละครโคตรสมบทบาทเลยใช่มั้ย ชั่ว ๆ อย่างพี่ยังเห็นใจเลย ไม่อยากจะเชื่อ
ว่าตัวเองจะเก่งขนาดนี้
เนี่ยผมเฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย
กะอีแค่พี่บอกว่า ผมเป็นคนที่อยากนอนด้วยแค่นั้นแหละ ผมก็เลยร้องไห้ แต่ร้องไปร้องมามันก็ยังไม่หยุดร้อง ฮือ ฮือ ฮา ฮา กร๊าก ๆ แง แง กรูล่ะเศร้าได้สมบทบาทจริงจริง
"ที่จริงว่าจะให้พรุ่งนี้ แต่ว่า......อันนี้...คืนให้แล้วนะ"
อ่า
เร็วไปเปล่า
พูดปุ๊บเดินไปหยิบมาปั๊บเลยหรือ เอ่อ อือ เอ๋
สายใจเงยหน้าขึ้นมองคนที่ลุกขึ้นเดินไปค้นหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะวางของที่ห่างออกไป เงยหน้ามอง แต่มือยังคงยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ
เช็ดไปเช็ดมาคงยังไม่พอ เลยดึงเอาผ้าขนหนูที่ยังคลุมอยู่ที่หัวมาเช็ดน้ำตาด้วยเลย เป็นการประหยัดกระดาษทิชชู่ที่กำลังกองพะเนินอยู่ข้างตัว แล้วก็มองตามจนไอ้พี่เวย์หน้าหนวด
กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม
โห ไม่ใช่เล่น
นี่เล่นถ่ายภาพกันแบบสตูดิโอเลยใช่มั้ย มันกี่รูปกันล่ะหว่านั่นน่ะ ไม่ธรรมดานะพี่ ถึงขั้นจะเปิดแกลลอรี่เลยกันเลยหรือไง จะถ่ายเก็บเอาไว้มากมายทำไมเยอะแยะขนาดนั้น
แล้วไอ้แบบเรทอาร์มันอยู่ไหน ไหน ไหน ไหน ล่ะ เอ่อ
ค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบรูปขึ้นมาดูแบบไม่ให้เสียมาด ทั้งที่มือสั่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ต้องเก็บอาการไม่ให้ดูอยากได้เกินไป
รูปแล้วรูปเล่า ก็ยังไม่ได้ภาพที่ต้องการ เรทอาร์อยู่ไหนอ่ะพี่ เรทอาร์ แบบว่าที่ถูกขโมยไปโพสแล้วดังเป็นพลุแตกมันอยู่ที่ไหนล่ะพี่
ทำไมมันมีแต่......
โห นี่กูนอนอ้าปากจนน้ำลายจะยืดได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
รูปนี้อีก คอจะตกลงไปอยู่ข้างเตียงแล้ว
แล้วนี่มันอะไร ขาชี้ฟ้าแล้วแบบนี้มันอะไร อะไร อะไร ไม่มีรูปเรทอาร์แบบนี้มันหมายความว่าไงอ่ะพี่ มันหมายความว่างายยยยยย
หนักกว่าเดิม สายใจอาการหนักกว่าเดิม จากที่เหมือนจะหยุดร้องไห้ได้แล้วทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่ คราวนี้เลยกลายเป็นปล่อยโฮ ขึ้นมาครั้งใหญ่
ไม่ได้ผลหรือนี่
เล่นกันแบบนี้เลยเหรอพี่ พี่ทำผมได้ลงคอนะ ไหนว่าจะคืนไงรูปอ่ะ แล้วนี่เอาอะไรมาคืน ฮือ ฮือ พี่จะทำกับคนที่พี่อยากนอนด้วยได้ลงคอเลยเหรอพี่
โคตรใจดำเลยว่ะ แง แง แง พรุ่งนี้ตาผมจะเป็นลูกมะกรูดมั้ยล่ะพี่ ทำกันได้ ทำไมถึงทำกับสายได้ล่ะพี่ ฮือ ฮือ
"มีแค่นี้....ที่จริงไอ้ที่เอาไว้ขู่ มันก็มีแค่นี้...อยากได้มากกว่านี้เหมือนกัน....แต่เห็นว่าหน้าตาสายโง่ๆ อยู่แล้ว ของแค่นี้ถ้าแค่เอาไว้หลอกก็คงไม่ยาก"
อ่ะ
ล้อเล่น
ถ้าเรื่องจริงนี่เข้าขั้นคลุ้มคลั่งกันได้เลยนะ
ถึงขนาดเสียจริตกันได้เลยนะ โง่โดนหลอกให้ทำอะไรไปตั้งหลายเรื่องหลายอย่างเพื่อไอ้รูปบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้มันทำให้ผมถึงกับบ้ากันได้เลยนะพี่
"พี่ชอบผมหรือไง ฮือ ฮือ คืนรูปให้ผมง่าย ๆ แบบนี้ จะยอมรับหรือไงว่าพี่ชอบผม อึก ฮือ ฮือ ง่าย ๆ เลยเหรอพี่"
ถามไปงั้นแหละ ทั้งที่มือหนึ่งดึงผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำหูน้ำตา และอีกมือหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาเลือกรูปที่ถูกนำมาวางทิ้งไว้ให้ที่บนพื้น
ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุแห่งปัญหา นั่งทำหน้าบื้ออยู่ตรงหน้า และเอื้อมมือมาช่วยเช็ดผมให้อีกต่างหาก ลากผ้าขนหนูไปเช็ดน้ำตาแต่ไอ้พี่เวย์ก็ลากกลับไปเช็ดผมให้อีก
แอบเหลือบสายตามองไปประมาณ พันกว่าครั้ง หน้าหนวด ๆ ก็ยังคงหนวดเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแค่มือของคนที่เอื้อมมาหา หยุดชะงักค้างไปชั่วขณะ
แล้วก็.....กลับมาเช็ดผมให้เหมือนเดิม
"คนเราใช่ว่าจะรักกันได้ง่าย ๆ แค่ขี้เกียจเล่นด้วยแล้วแค่นั้น เหนื่อย"
อ่า
อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง อยู่ดี ๆ พี่ก็เหนื่อยขึ้นมากระทันหัน ว่างั้นนะ แล้วทำไมไม่รีบเหนื่อยให้มันเร็วกว่านี้วะ ทำไมเพิ่งมาเหนื่อยเอาตอนนี้ กรูอยากจะบ้าตาย
เสียน้ำตาไปหลายถังแล้วนะโว้ยยยยยย
"ผมแห้งแล้วก็กลับบ้านซะ"
ทำไมมันดูไร้เยื่อใยขนาดนี้วะ แล้วก็ช่างง่ายดาย ง่าย ง้าย ง่ายทำไมมันดูง่ายดายเหลือเชื่อขนาดนี้ แล้วที่เรื่องมันซับซ้อนยุ่งเหยิงจนปวดกบาลมาตั้งแต่แรก จะทำไปเพื่ออะไร ไม่เข้าใจ
แล้วดูพี่เวย์มันทำ พูดไม่พูดเปล่า ยังไปช่วยเก็บกระเป๋าเปียก ๆ ที่วางทิ้งไว้บนพื้นมาให้อีก ยัดเยียดใส่มือให้แล้วก็ลากแขนให้ยืนขึ้น
แต่ที่สำคัญสิ่งที่สายใจคนนี้ไม่มีทางลืม
นั่นก็คือรูปของตัวเอง ที่กองอยู่บนพื้น และยังคงมีปริศนามากมายตามมาไม่เลิก
ในรูปมันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ เหมือนรูปของดาวินชี มันต้องมีโค้ดลับปริศนา คิดหรือว่าจะเชื่อง่ายๆ ไม่มีทางหรอกเว้ย ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทางเชื่อ หรอก ไม่เชื่อเด็ดขาดยังไงก็.....
"อะไรที่ได้มาง่ายเกินไปมันไม่ค่อยมีค่า อย่างเราเนี่ย ถ้าพี่อยากได้จริงๆ คงไม่ยาก ก็ดูสิ ขนาดเรื่องแค่นี้ยังไม่รู้เลยว่าจริงจังหรือล้อเล่นกันแน่ คิดจริงๆ เหรอว่าตัวเองน่าสนใจขนาดที่
จะมีใครบ้าอยากได้มาเป็นอะไรด้วย"
ตอนแรกร้องไห้ เพราะไม่เข้าใจว่ามันเสียใจหรือดีใจ หรืออะไรกันแน่ ที่ถูกพูดจากร้าย ๆ ใส่ จะว่าไปจะเสียใจก็ไม่ใช่เรื่อง
ที่ควรรู้สึกคือดีใจต่างหาก ที่ทำได้ตามแผนที่วางไว้เป๊ะ
แต่เวลานี้...........
แม่ง ทั้งซี้ด ยังจี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียวแปล๊บเข้าไปที่ชายโครงแล้วกระเด็นไปกระแทกที่ปอดก่อนมันจะอัดเข้าที่กลางหัวใจแบบเต็ม ๆ
ไม่รู้ว่าโมโหกับโกรธใช้วิธีแยกกันยังไง แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้สสารทั้งสองอย่างกำลังไหลเวียนไปมาภายในร่างกาย แล้วสุดท้ายความรู้สึกทั้งหมดก็ลามขึ้นมาอยู่บนใบหน้า
ทั้งชา ทั้งร้อน ด้วยความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบกับสิ่งที่ได้ยิน
แล้วตัวเองดีตายเลยใช่มั้ย นึกหรือไงว่าจะมีใครสน
แค่บางเวลาที่ไอ้พี่เวย์ทำหน้าเหมือนคนทั้งโลกเป็นศัตรู ก็เลยรู้สึกอยากจะทำให้เห็นบ้างว่าคนดี ๆ บ้า ๆ เป็นพัก ๆ อย่างไอ้สายคนนี้ไม่ได้เป็นศัตรูจนต้องเกลียดชังกันถึงขนาดนั้น
ทั้งที่ทำอะไรไม่ดีด้วยตั้งหลายอย่าง บางครั้งไอ้คนบ้า ๆ ดี ๆ คนนี้ มันก็ยังไม่สำนึก เผลอ ก็ลืมเอาง่าย ๆ แล้วสุดท้ายทั้งที่โกรธ ก็ยังเผลอลืมไปได้ว่าตัวเองโกรธ
แค่บางเวลาที่ไอ้พี่เวย์พูดอะไรแปลก ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว และทำให้คนที่จำใจมาอยู่ข้างๆ ต้องนิ่งเงียบกับคำพูดนั้น และรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงมันเรื่องอะไร
เปลี่ยนเรื่องไปง่ายๆ แล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมที่ทำให้คนอยู่ด้วย รู้สึกเครียดจนอยากจะต่อยให้คว่ำ หรือจ้างมือปืนมายิงทิ้งซะให้หมดเรื่องก็เคยคิดมาแล้ว เผื่อจะได้สำนึกอะไรขึ้นมาบ้าง
แค่บางเวลาที่....รู้สึก...เกลียด...จนขนาดที่ว่าเห็นเบอร์โทรศัพท์ปรากฎขึ้นที่หน้าจอแล้วต้องรีบร้อนไปหา ด้วยความรู้สึก....ที่ว่า.......แม่ง โง่สายเอ้ย คิดอะไรไร้สาระไม่เลิก
"ขอบคุณก๊าบพี่.....แหม้ พี่เวย์นี่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนดีขนาดนี้ ผมดูพี่ผิดไปจริงๆ ฮ่า ฮ่า วะ ฮะ ฮะ แค่นี้ผมก็หายเศร้าแล้วพี่ ผมหายแล้ว กลับบ้านแล้วนะ มีอะไรก็ เรียกใช้บริการได้อีกนะ"
บริการอะไรไม่รู้ แต่รู้ว่ายิ่งพูดลิ้นมันก็เริ่มพันกัน พูดไม่รู้เรื่องแล้วก็เลยจัดการคว้ากระเป๋าที่ถูกยัดเยียดใส่มือมาให้ขึ้นมาสะพายบนบ่า
เสื้อผ้ายังเปียก ชุดยังเปียก แต่ผมแห้งแล้ว และน้ำตาก็หยุดไหลแล้วด้วย
ตอนนี้กลายเป็น สายใจจมูกแดงที่กำลังยืนหัวเราะร่า และเดินตัวแข็งทื่อออกจากห้องมาแต่โดยดี ตามรีเควสของคนไล่
ประตูห้องปิดลงแล้ว พร้อมกับที่สายใจที่ก้าวเท้าเดินช้า ๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง วิ่งเร็ว เร็วจนไม่อยากเชื่อ ถึงขนาดที่คิดเข้าข้างตัวเองได้ว่า ถ้าตอนนี้โค้ชทีมวิ่งผลัดสี่คูณร้อยทีมชาติมาเห็น
คงขอให้ไปลงแข่งโอลิมปิกในครั้งนี้แน่ ๆ
มือยังคงกำรูปเอาไว้ในมือแน่น จนยับยู่ยี่
แต่วิ่งไปน้ำตาที่คิดว่าคงจะไม่เหลือแล้ว กลับหลั่งรินออกมาได้มากมาย และมันมากมายซะจนไหลหยดลงที่ข้างแก้มจนต้องยกหลังมือขึ้นปาดหลายครั้ง
แต่ดูเหมือนน้ำตามันจะไม่หยุดไหลได้ง่าย ๆ ในวันนี้
อะไรบางอย่างกำลังก้องไปมาในหู คำพูดหลายอย่างก้องไปก้องมาซ้ำหลายครั้ง
ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าตัวเองจะมีความรู้สึกอะไรได้มากไปกว่าคำว่าโกรธ และโมโหกับคำพูดเหยียดหยามแบบนั้น
ไม่เคยคิดว่า คำพูดที่เคยทำให้โมโห จนอยากกระโดดชกหน้าคนพูด มันจะทำให้รู้สึกได้มากถึงขนาดนี้
มาก.....จากโกรธและโมโหกลายเป็นเจ็บแปลบเข้าไปในหัวใจ
และเข้าใกล้คำว่าเสียใจ มากขึ้นทุกที
เหมียว....ต้องโทรหาเหมียวแบบเร่งด่วน วันนี้คงไม่ใช่วันรวมญาติที่บ้านเหมียวหรอกน่า แล้วก็จะคุยกับเหมียวให้หวานชื่นกันทั้งคืนเหมือนที่เราเคยคุยกัน ถ้าวันนี้เหมียวขอซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่
หรือว่าอยากได้เครื่องสำอางค์ หรือถ้าอยากได้เสื้อผ้าใหม่ ๆ จะไปหาซื้อให้ จะคิดวิธีหาของขวัญที่เหมียวถูกใจ ทุกอย่างจะทำเพื่อเหมียวคนเดียวเท่านั้น
ที่ต้องการในเวลานี้คือทำทุกอย่าง ทั้งหมดที่เคยทำ ก็เพื่อจะกลับมาเหมือนเดิม
แค่อยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนแบบเดิม ๆ ที่ผ่านมาแค่นั้น เอง
รีบร้อนกลับบ้านแบบเร่งด่วน ไม่สนใจคนที่มองว่าไอ้บ้า หน้าแดง ตาบวม ที่นั่งอยู่มุมหลังสุดของรถมันเป็นอะไรของมันกันแน่ แล้วยังไงพี่ ผมแค่เพิ่งทะเลาะกับแฟนมา ไม่น่าสนใจหรอกน่า
มีอย่างอื่นน่าสนมากกว่าผมเยอะ
กลับเข้าบ้าน แล้วพบว่าวันนี้ ประชากรภายในบ้านก็ยังคงไปใช้ชีวิตร่าเริงกันอย่างปกติ พี่สาวมันจะไปไหนได้นอกจากบ้านแฟนมัน โคตรน่าอิจฉาเลยว่ะ
ส่วนพ่อกับแม่ บอกจะกลับพรุ่งนี้เช้า ถ้าไม่ลืมจะแวะซื้อของมาฝากด้วย
เจออีก็อดหมาเน่าแล้วก็ยิ้มให้มัน ทำไมวันนี้หมาบ้านกูมันน่ารักน่ากอดขนาดนี้นะ ทั้งที่ยังไม่อาบน้ำแล้วยังดูเน่า ๆ ขนาดนี้มันก็ยังดูน่ารักกว่าทุกวัน
คว้าถุงอาหารหมามาเทลงไปในชามข้าวหมาแล้วก็ แกล้งเตะหมาที่น่ารักของตัวเองไปหนึ่งครั้ง อีก็อดร้องงื้ด ๆ เหมือนไม่พอใจ แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินอาหารแต่โดยดี
ดูแล้วเหมือนกำลังโดนมันด่ายังไงไม่รู้ ยืนมองหมาที่กินอาหารแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองทำตาแป๋วใส่แล้วก็ถึงเพิ่งคิดได้
รู้สึกพิศวาสหมาที่ไม่เคยอุ้มไม่เคยอยากแตะอยากสนใจขึ้นมาในทันที
รู้สึกรัก ไอ้หมาเน่า ๆ ตัวเล็ก ๆ ที่เป็นภาระขึ้นมา จนต้องลงไปนั่งและยกมือขึ้นลูบหัว หมาพุดเดิ้ลหน้าตากวนประสาท ที่เปลี่ยนจากสนใจเจ้าของเป็นอาหารเม็ดในชามแทน
"เฮ้ย มึงน่ารักกว่าเดิมหรือเปล่าวะ"
ยังคงใช้มือขยำเล่นที่ขนปุย ๆ ของหมาเน่า อย่างก็อดซิลล่า และพยายามจะยิ้มให้ออก
ไม่มีใครอยู่บ้าน หรือคิดจะสนใจให้อาหารมึงเลยหรือไงวะ
ไม่มีใครคิดจะอาบน้ำให้มึงเลยหรือไงวะ ก็อด ไม่ได้อยากเลี้ยงกันแล้วเอามาเลี้ยงทำไมว๊า เป็นภาระกูทุกทีเลย
สายใจลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา และกดโทรศัพท์โทรหาแฟนตัวจริง ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่ข้าง ๆ ชามข้าวหมา และยังคงนั่งมองอีก็อดซิลล่ากินอาหารไปเรื่อย ๆ
เอื้อมมือไปลูบหัวมันหลายครั้ง ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตและไม่คิดจะทำเลยด้วยซ้ำ
"ฮาโหล เหมียวเหรอ เปล่า ๆ เราไม่ได้คุยกันกี่วันแล้วครับ เหมียวไม่ว่างตลอดเลยนะ เปล่าจริงๆ ไม่มีอะไรแค่คิดถึงมากกกกกกกกก แค่นั้นแหละ จริงๆ ไม่ล้อเล่น"
คุยไป ยิ้มไป แกล้งหมาให้กินอาหารยากเข้าไป เพราะหัวเอียงซ้ายเอียงขวา
และสุดท้ายน้ำตามันก็หยุดไหลไม่ได้จริงๆ เมื่อคิดเรื่องไม่ควรคิดขึ้นมาอีกจนได้
"เหมียว คิดถึงเหมียวจริงๆ นะ คิดถึงจนอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเลยวะ ฮือ ฮือ คิดถึงจริงๆ ถ้าต้องเลิกกัน ผมคิดไม่ออกเลยว่าผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเหมียว
ผมคงอยู่ไม่ได้ ผมคงตายแน่ ๆ จริง ๆ นะเหมียวผมคงรักเหมียวจริงๆ ฮือ ฮือ ผมรักเหมียวมากเลย"
ผมก็แค่อยากบอก
ว่าผม............คงเริ่มรักเหมียวเข้าแล้ว ทั้งที่ผมไม่ทันได้คิดอะไรเลย แต่ตอนนี้ผมอยากจะรักเหมียวให้มากจริงๆ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ไปรู้สึกอะไรกับใครแบบที่กำลังเป็นอยู่ในเวลานี้
ถ้าผมรักเหมียวมากกว่านี้ ผมคงไม่ต้องมาเสียใจเพราะคำพูดของใครบางคนที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่ใจด้วย ก็แค่คำพูดแย่ ๆ ของคนบางคนที่มันดันมามีผลกับจิตใจของผมในตอนนี้แค่นั้นเอง
TBC....
แนนกดบวกหนึ่งให้กับทุกคนที่อยู่ในตอนที่แล้วนะคะ แทนคำขอบคุณสำหรับที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณเท็น
-
:HBD5:สุขสันต์วันเกิดนะครับ
น้องสาวผู้แสนซน คนขยัน สุขภาพแข็งแรง สุขใจ สุขกาย สบายกระเป๋า ( ใครรับเลี้ยงยกมือขึ้น )
+1 ให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วยนะครับ น้องสาว :กอด1:
-
สายใจ :-[
เป็นเอามาก
มองอะไรก็น่ารักไปหมด
:pig4:พี่แนนนี่ค้าบ
แอ๊รรรร................เพิ่งรู้ว่าวันเกิดพี่แนน
:a:ค้าบขอให้มีแต่คนรักคนหลงนะค้าบ
-
อ่าน่าสงสารน้องสายเรา
พี่เวย์ทำอย่างนี้ได้ไงเนี่ย !!!
ขอบคุณคุณแนนคร้าบที่อัพ 3 เรื่องเลย *-*
-
เอ้อ อ่าาาา แล้วจาไงต่อ..........เอาเข้าไป อ๊ากกกกกกกกกก :serius2:
มาต่อเร็วน้าครับ :bye2:
-
โห....มัยทำงี้อ่ะพี่!!
แม่ง น้องสายใจร้องไห้เลย
ไม่ชอบไอ้พี่เวย์แล้ว
โป้ง!!! :fire: :fire: :m16: :m16: :m16:
-
ไอ้พี่เวร
แมร่ง โคดเลวเลยอะ
น้ำตาจะไหล สงสารสายใจ
-
เริ่มจะเศร้าแล้วหรอเนี๊ย
หึหึ
แล้วเวนิช จามาบอกรัก สายใจ อ่ะป่าวอ่ะ
มาต่ออีกไวๆเลยน้อ..
:bye2:
-
:pig4:ขอบคุณทุกคนมากนะคะ สำหรับทุกคำอวยพรวันเกิด
ไม่ว่าจะผ่านทางหน้าทู้ พีเอ็ม เมล หรือทางเอ็ม
แนนก็ขอให้คำอวยพรที่ทุกคนอวยพรมาให้แนน ย้อนกลับไปหาทุกคนด้วยนะคะ
ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุข เป็นที่รักของทุกคน ร่างกายแข็งแรง และให้ร่ำรวยกันทุกคนนะคะ
ขอบคุณคะ
-
สงสารน้องสายที่สุด
อะไรกันเนี่ย
เหมือนพี่เวย์จะเข้าใจตัวเองแล้ว
แต่ทำไมทำกับน้องสายยังงี้ ทำไมไม่พูดให้เคลียร์
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังอีกครั้งจ้าหนูแนน
-
ไหนบอกจะไม่ทำให้ร้องแล้วไง
ทำให้น้องสายร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
ไอ้พี่เวย์ ทำอะไรลงไปเนี้ย
โธ่ สายใจ สติแตกไปแล้ว
-
:HBD1: มีความสุขมากๆ นะคะ:HBD1:
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบ :HBD1:
-
:HBD3: ย้อนหลังให้น้องแนนนะคะ +1 เป็นกำลังใจให้สำหรับความขยันที่มาโพสต์ให้อ่านบ่อย ๆ
รักน้องสาย พี่เวย์ แล้วก็เจ้าก็อดด้วย จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
ฮือ ฮือ ฮือ สงสารน้องสาย
กด+ ให้กับความเศร้าในตอนนี้ โฮ โฮ โฮ~~~~~~~~~~~~~~
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกส์...ไอ่พี่เวย์...
หูยยย ขอโดดตื้บทีได้มะเนี่ยยย...
:z6:
ดูดิน้องสายเสียใจจะตายละ....
แล้วอย่ามาง้อนะเออ...
ชริ!!!!!
-
วันนี้อัพให้สามเรื่องนะคะ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม สวัสดี และ รวมเรื่องสั้นฯ
ตอน เนียน ๆ
เด็ก ก็คือเด็ก
เด็กยังไงมันก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ
ความคิดแบบเด็ก ๆ คงจะคิดว่าทุกอย่างมันช่างแสนง่ายดายไปหมด เรื่องในโลกนี้มันช่างแสนง่ายดาย
ง่ายที่ตกปากรับคำกับการท้าทายบ้า ๆ บอ ๆ แล้วก็คิดว่าตัวเองเก่งนักหนา
ทำเหมือนกับว่า การทำตัวเป็นปกติ และเข้ามาใกล้ ๆ ทุกวัน หรือการยอมอ่อนข้อให้จะทำให้คนที่อายุมากกว่า เห็นว่ามันดูน่ารัก และน่าสนใจ
ขยันใส่ใจเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด เห็นอะไรก็สงสารไปหมด เห็นทุกอย่างเป็นภาระของตัวเอง
ทั้งที่หลายเรื่องไม่ใช่เรื่องที่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยเลยสักนิด ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ทนปล่อยไว้ไม่ได้
เอาแต่ใจมากแค่ไหน หาเรื่องแกล้งแค่ไหน ทั้งที่หงุดหงิดโมโห ไม่เต็มใจ แต่ก็ยังทำให้
ไม่อยากดูแล แต่กลับใส่ใจ
เด็กอย่างสายใจ จะไปรู้อะไร คิดว่าเรื่องในโลกนี้ง่ายไปซะหมด แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
เรื่องหลายเรื่องแค่ใช้ความใส่ใจ ก็ใช่ว่าจะผ่านไปด้วยกันได้
แค่ความใส่ใจเล็กน้อย แค่คำว่าปล่อยไว้ไม่ได้ มันไม่ได้หมายความว่า
เราจะไปด้วยกันได้จริง ๆ และสายใจก็คงไม่คิดจะให้มันจริงจังตั้งแต่แรกแล้ว
แต่ตอนนี้ต้องยอมรับ
ยอมรับและแทบอยากจะยอมแพ้
ไอ้เด็กท่าทางไม่เต็มเต็ง และมักจะทำเรื่องแปลก ๆนั่นช่างร้ายกาจ
ถ้าขืนไม่ถอนตัว และถ้ายังขืนไม่เลิกยุ่งเกี่ยวด้วยตอนนี้ ดูท่าว่า เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นกำลังจะไปกันใหญ่
เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น อาจจะต้องเกิดขึ้น
ไม่อยากเข้าใกล้ใครอีกเลย แค่เพียงชั่วครั้งคราวเท่านั้นที่พอจะทำได้
แต่เป็นไปได้ยังไงกันที่อยากแตะต้องเนื้อตัวไอ้เด็กบ้านั่น
เป็นไปได้ยังไงที่ปล่อยให้เด็กอย่างสายใจมามีอิทธิพลเหนือความคิด ไม่ควรจะต้องเป็นแบบนั้น
คิดได้ก็เกือบสายไปแล้ว
บางครั้ง เวลาที่จิตใจอ่อนแอ และคิดจะทำเรื่องบ้า ๆ
เวลานั้น คือเวลาที่ไม่ว่าใครก็ก้าวเข้ามาในหัวใจง่าย ๆ
ใกล้ชิด
อยู่ด้วยกันบ่อยเกินไป
เห็นหน้ากันบ่อยเกินไป
พูดคุยกันบ่อยเกินไป เกินความจำเป็น ไม่ควรจำเป็น แต่ก็หาเรื่องให้มันจำเป็น
แล้วไอ้เด็กนั่น ก็ยิ้มมากเกินไป หัวเราะมากเกินไป สดใสร่าเริงผิดมนุษย์มากเกินไป
โดนแกล้งไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ก็ยังไม่สำนึกว่ากำลังถูกมองว่าเป็นแค่ของเล่น ยังจะทำเป็นลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้น
มันน่าเจ็บใจชะมัด
และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น
มีคนที่คบหาเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแท้ ๆ แต่กลับกล้ามาเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้
คงไม่มีสำนึกหรือคิดอะไรได้แล้วแน่ ๆ
แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
เวนิช ผู้เคยมั่นใจในทุก ๆ ความคิดของตัวเอง กำลังรู้สึกหงุดหงิดโมโหกับเรื่องที่ผิดพลาด และไม่ควรให้เกิดขึ้น
แค่อยากลองเล่นอะไรสนุก ๆ ดู
แค่อยากทำลายใครสักคน ............. แต่มันกำลังจะย้อนกลับมาหาตัวเอง ไม่ควรเลยจริงๆ คิดผิดไปถนัด
พยายามจะเลิกเป็นตั้งนานแล้ว เรื่องการเป็นคนดี
แย่ที่ใจอ่อน
คนเรา ถ้าจะร้ายก็ร้ายให้ถึงที่สุดไปเลย
แต่ทำไมพอถึงเวลาที่จะต้องทำอะไรเลว ๆ จริง ๆ กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
ร้องไห้ทำไม
แค่ถูกว่าแค่นั้น แกล้งทำเป็นร้องไห้ให้ซาบซึ้ง ให้ปลอบใจ แล้วก็คิดจะตลบหลัง
เด็กอย่างสายใจจะไปเข้าใจ หรือจริงจังกับอะไร
ไม่ควรเลยจริง ๆ
ไม่ควรไปเล่นกับเด็กนั่นตั้งแต่แรก
ถ้าไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรก
แค่นอนด้วยกันซักครั้งแล้วก็ให้ทุกอย่างมันจบลงไปซะ
ป่านนี้ก็คงไม่ต้องมีเรื่องอะไรมารบกวนจิตใจตลอดเวลาอย่างนี้แล้วแท้ ๆ
"โว้ยยยยยยยยย น่าโมโหชะมัด เด็กบ้าเอ้ย"
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ เวลานี้ที่ควรจะสงบนิ่งเหมือนที่เคยเป็น กลับร้อนรุ่มกระวนกระวายขึ้นมา จนแม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จะจัดการยังไงกับความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นนี้
เอนหลังลงนอน ทั้งที่อยากจะหลับแต่กลับหลับตาลงไม่ได้
ทุกครั้งที่หลับตา ภาพใบหน้าของสายใจที่มีหยดน้ำตาคลอริน และเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นยังคงก้องไปก้องมาในหู และย้อนกลับมาหลอกหลอนทุกที
อยากจะบ้า
ทำได้จริงๆ แล้วตอนนี้ ยอมรับเลยว่าสายใจทำได้ แล้วก็ทำได้ดีเกินไป ดีเกินไปแบบไม่น่าเชื่อ
เผลอให้เข้ามาในใจตอนไหน
ประมาทเกินไป
จะเรียกว่าพลาดก็คงไม่ผิด
ทั้งที่เจ็บปวดกับเรื่องของเอเลน่าแทบตาย เจอหน้ากันอีกครั้ง ก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ลำคอแห้งผาก แทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรได้
แต่แค่นึกว่า อีกไม่กี่นาที จะได้เจอสายใจ ที่คงวิ่งกระหืดกระหอบทำหน้ายุ่ง มานั่งรอ
คิดได้แค่นั้น
ก็เหมือนเรื่องที่เคยตามมาหลอกหลอน กลับค่อย ๆ เลือนลางลงอย่างช้า ๆ
ยิ่งเมื่อได้เห็นหน้ากันจริง ๆ
ความเหนื่อยล้าที่มี ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง แค่ได้เห็นหน้าของสายใจ ได้ยินเสียง ทั้งที่ไม่รู้ว่าเด็กนั่นกำลังพูดคุยเรื่องอะไร แต่กลับหลับตาลงนอนข้างๆ ได้ง่าย ๆ
ความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกอบอุ่นและไว้วางใจ ที่ไม่ควรจะไปรู้สึกกับเด็กอย่างสายใจ
นอนก่ายหน้าผาก
อยากจะหลับตาพัก แต่ยิ่งพลิกตัวไปมา สมองก็ยิ่งพาให้นึกถึงเรื่องที่ไม่ควรนึกถึง
"พรุ่งนี้ต้องพรีเซนจ์ จะมามัวนึกอะไรตอนนี้วะ อยากจะบ้า โอ้ยยยยย"
ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง หลังจากที่รู้แน่ว่าคงนอนไม่หลับอีกแล้ว ก้าวขาลงจากเตียงและเดินออกไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
เหม่อมองออกไปภายนอกที่ถูกปกคลุมด้วยความมืด และยังเห็นแสงไฟระยิบระยับ
อากาศเย็นชื้น
แต่ภายในใจของคน ๆ หนึ่งกลับร้อนรุ่ม จนไม่สามารถคิดหาวิธีการมาดับความรู้สึกร้อนรุ่มภายในใจได้
ยืนนิ่งอยู่นาน
ปลงไม่ตก จนต้องเดินไปคว้าเสื้อนอกมาคลุมทับเสื้อตัวใน รีบร้อนวิ่งไปค้นหากุญแจรถที่ไม่ได้ขับมานาน แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน
ค้นหาอยู่เป็นพัก และเมื่อพบก็ยัดลงไปในกระเป๋าเสื้อ ลงมาจากห้องพัก และรีบตรงดิ่งไปที่รถที่จอดนิ่งสนิทมานาน
ไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไป
สตาร์ทรถและรีบบึ่งรถออกมาจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว
ไม่เคยรีบร้อนขนาดนี้มาก่อน
แต่ดูเหมือนว่าแม้ความเร็วของรถจะเพิ่มมากแค่ไหน
ยังไง ก็ไม่ทันใจเวนิชที่ล่องลอยเลยไปไกลจนถึงที่ ๆ ควรจะต้องรีบไปให้ถึงในเวลานี้
รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้
รับ
รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้
จะให้ต้องโทรย้ำซ้ำซากกี่ครั้งกัน
โทรซ้ำจนหงุดหงิดโมโห อีกห้าวินาที ถ้าไม่รับ อย่าหาว่าไม่เตือน ยิ่งคิดยิ่งโมโห กดกระหน่ำลงไปที่หมายเลขที่ต้องการให้รับสาย
ยืนนิ่งเป็นนาน อยู่ที่หน้าบ้านของสายใจ
มองเข้าไปภายในบ้านและยังเห็นว่าชั้นล่างยังเปิดไฟสว่าง
ดึกป่านนี้แล้ว ยังจะมัวทำอะไรอยู่อีก
รับ
รับ
รีบรับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้สายใจ ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ สาย
"เฮ่อ...รับเถอะน่า...อย่าทำให้ต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย"
ที่จริงไม่ได้โกรธ หรือโมโห แต่อยากให้สายใจได้รับรู้ว่าเวลานี้ อยากจะได้พูดคุยกัน แค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
พยายามกดหมายเลขเดิม ซ้ำ ๆ กันอีกหลายครั้ง ทั้งที่เริ่มท้อ ครั้งเดียวแล้ว ครั้งสุดท้าย ถ้าไม่รับ ก็ไม่ว่าอะไรแล้ว
ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบที่ข้างหู
ฟังเสียงสัญญาณติดต่อ
และถอนหายใจยาว ยิ้มกับตัวเองและเตรียมจะเดินกลับขึ้นรถ
แต่แล้วในครั้งสุดท้ายปลายสายก็กดรับ
ทั้งที่รับแล้ว
แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาสักนิด จนเวนิชต้องตัดสินใจกรอกเสียงลงไปให้คนที่อยู่ปลายสายได้รับรู้
"อยู่หน้าบ้าน ออกมาเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำเป็นเงียบ ถ้าไม่ออกมาจะเข้าไปพังบ้านเดี๋ยวนี้เลย ไม่เชื่อก็ลองดู"
ฮะ.....
ไอ้....
สายใจสะดุ้งสุดตัว กับเสียงที่ได้ยิน
ตอนนี้อยู่หน้าบ้าน
สี่ทุ่มครึ่งมึงทำกูช้ำจิต
ตีสามสี่สิบนาที น้ำท่ายังไม่ได้อาบ กำลังนั่งมองอาหารหมาในชามข้าวอีก็อด และคิดว่าจะทดลองกินดูเผื่อจะพบความอร่อยแปลกใหม่
กำลังคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ
แล้วไอ้พี่เวรเป็นนิจก็ตามมาจิกหัวถึงหน้าบ้าน
โทรจิกเป็นชั่วโมง อุตส่าห์คิดจะไม่รับแล้วแท้ ๆ แต่ทำมั้ยทำไมถึงได้อยากรู้อยากเห็นจนต้องกดรับจนได้
ค่อย ๆ เงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปนความเศร้าเพราะชีวิตรันทด
แล้วไอ้หนวดมันก็กรอกเสียงมาตามสาย ตะคอกจนหูจะแตก แล้วก็วางสายไปเฉยเลย
มันต้องบ้าแน่ ๆ
ด่าคนกวนประสาทให้สาแก่ใจ
ทั้งที่ไม่ได้สำนึกตัวเลย ว่าคนที่บ้ากว่าก็คือสายใจ ทั้งที่โกรธ และโมโห บวกกับอารมณ์ซึมเศร้าแท้ ๆ แต่กลับรีบลุกพรวดพราดขึ้นยืน
เพียงเพราะได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังมารออยู่ที่หน้าบ้าน
ทั้งที่หน้าตายับยู่ยี่ เยินจนไม่เหมือนผู้เหมือนคน แต่กลับตะเกียกตะกายหอบสังขารออกมาแหวกม่านดูเพื่อความชัวร์
อยู่หน้าบ้านจริงเหรอวะ
ใครคนหนึ่งซึ้งไม่ยอมดับไฟหน้ารถกำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้าน และชะเง้อชะแง้เหมือนกำลังจะปีนรั้วบ้านเข้ามา ถ้าไม่ยอมรีบออกไปต้อนรับด้วยความยินดีภายใน สามสิบวินาทีนี้
โห แม่งโคตรแน่เลย ด่ากูฉอด ๆ แล้วไล่ตะเพิดกลับบ้าน เจ็บจี๊ดแบบขึ้นสมองลงตับ แล้วก็ขับรถมาหาเรื่องกันถึงหน้าบ้าน ยกให้ไปเลยคนหนึ่ง ไม่เคยเจอใครโคตรน่าโดดถีบขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ
"เฮ้ย ก็อด พ่อมึงมา ไปรับมันหน่อยซิ เวนิช เวนิช เวนิช ไอ้พี่เวย์ไง อย่ามาทำหน้ามึนขอร้อง"
เอ๋ง
ก็อดซิลล่าหมาเน่าผู้ได้ยินแค่คำว่าเวนิช ก็มีอันหางจุกตูด วิ่งกระโจนหนีไปแอบอยู่ข้างซอกตู้ทันที เป็นหมาที่มีความกล้าหาญชาญชัย ควรได้รับโล่รางวัลหมาตัวอย่าง ฝึกอีกหน่อยคงเก่ง
สายใจซึ่งยังยืนเบะหน้า ด้วยความอนาถใจกับการเสียสละของหมาที่น่ารักแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า
สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ข้างแก้ม แซดได้แต่อย่าให้ใครเห็นว่ามันมากเกินความจำเป็น
โดยเฉพาะไอ้หนวด รู้สึกมันจะเห็นมากไปแล้ว ไม่ควรเลยจริงๆ ไม่ควร ไม่ควร
ยกหลังมือขึ้นเสยผมสองสามครั้ง จัดเสื้อผ้าให้ถูกระเบียบตามกฎกระทรวง
เตรียมจะก้าวเดินออกไปเผชิญหน้ากับคนบ้า แต่กลับนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
"ถ้าแค่คนนอนด้วย หาได้ง่าย ๆ .....แต่คนที่อยากนอนด้วย....ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ"
โคตรเจ็บแสบเลย
ขนาดตอนนี้ยังจำได้แม่น ไม่มีตกหล่นซักคำ
อ่อ
มาหา คนที่อยากนอนด้วยนี่เอง ถ้าอยากจะมาพูดอะไรอีกก็เอาเลยพี่ แค่นี้เจ็บน้อยไป อย่างสายต้องมากกว่านี้ใช่มั้ยพี่
แค่นี้เด็กๆ สายทนได้
มากกว่านี้ อย่างมากก็แค่ เสียศูนย์สองสามเดือน เคยมาครั้งหนึ่ง ช่วงที่เลิกกับแฟนคนแรกใหม่ ๆ แต่ก็กลับมาทรงตัวได้
และรู้สึกว่าหายดีเมื่อเวลาผ่านไป
เจ็บนิดเดียว
เดี๋ยวก็หาย
ไม่รักจะรู้จักเจ็บได้ไง
คนไม่เคยเจ็บ คือคนไม่เคยรักใคร
สายรักทุกคนในโลกนี้ว่ะพี่ เลยเจ็บเยอะกว่าคนอื่นบ่อย ๆ แต่ไม่เป็นไร สายทนได้ มากกว่านี้ก็จะทน
เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ได้เลยพี่.....ปล่อยผมจี๊ดคนเดียวได้ไง พี่ก็ควรจะจี๊ดไปด้วย
ผมเจ็บพี่ก็ต้องเจ็บกว่า ถ้าทำพี่เจ็บได้ ก็จะได้รู้ว่าพี่ก็ต้องชอบผมบ้างล่ะวะ แต่ถ้าไม่ได้ ก็ถือว่าไม่เสียเปล่า
อย่างน้อย......ก็ได้รู้ว่าช่วงระยะเวลาหนึ่ง เราเคยจะบ้าเพราะไอ้หน้าหนวดมาแล้ว
เรื่องแค่นี้ เล็ก ๆ จัดการได้
ถ้าพูดไม่เข้าหูอีก คราวนี้อย่ามาหาว่ากูไม่เกรงใจนะโว้ยยยยยย
สายใจผู้มุ่งมั่นเดินดุ่ม ๆ ออกจากบ้าน ลากรองเท้าแตะคนละข้างตามมีตามเกิดที่ถูกถอดทิ้งไว้ที่หน้าประตูบ้าน และวิ่งลิ่ว ๆ ออกมา
"เฮ้ย เปิดประตู เร็ว ๆ "
ได้ครับพี่ จัดไปตามที่ขอ อย่างด่วน
ไขกุญแจบ้าน และก้าวเท้าออกมายืนเผชิญหน้ากับคนที่มีสภาพยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงไม่ต่างกัน
เซอร์มากพี่ ได้ใจ โคตรได้ใจเลย เอาอีก เอาอีก เซอร์ได้อีกพี่
เวนิชกำลังยืนกอดอก และเอียงคอจ้องมองคนที่มายืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
"ตอนนี้มีใครอยู่บ้านบ้าง"
ถามทำไม สำรวจสำมะโนประชากรเหรอ คิดจะสำรวจอะไรกันตอนนี้ คนกำลังของขึ้น
"ผมอยู่คนเดียว มีอะไรก็ว่ามา" ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกถึงความเท่ห์ของตัวเองมากขนาดนี้ ดูคำพูดสิ โคตรหาเรื่องเลย อยากพูดแบบนี้มานานแล้ว แหม้กูนี่ก็แมนเหมือนกันนะเนี่ย
เพิ่งร้องไห้เสียน้ำตาเพราะไอ้หนวดนี่แท้ ๆ แต่ตอนนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับไอ้ตัวต้นเหตุแห่งปัญหาทั้งหลายทั้งปวง อยากต่อยปากมันซักทีสองทีให้หายแค้นจริงๆ อยากรู้นักว่าปากมันมีหมากี่ตัว เอ้าเชิญเลยพี่มีอะไรก็ว่ามา อย่างด่วน
"งั้นไปกัน"
หา
ไปไหน
มีที่ไหนให้ไปอีก
เนี่ย หน้าประตูบ้าน ถ้าจะมีที่ให้ไป ก็ถนน หรือไม่ก็ในบ้าน
เฮอะ เฮอะ เฮอะ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย
ไปไหน
ไปไหน
ไม่ไปกูไม่ไป
ไม่ไปเว้ยยยยยยยยยยยย ไม่ไป ไอ้ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูลง เดี๋ยวนี้ กูไม่ไปโว้ยยยยยยย
ยังไม่ได้อ้าปากพูด กำลังเตรียมมุมยืนให้เท่ห์และดูมีมาดกว่าที่เป็น แต่แค่กำลังจะอ้าปาก ก็ถูกมือดี ร่างยักษ์แบกขึ้นพาดบ่าและพาเดินลิ่วๆ เข้ามาในบ้าน
แหกปากไปก็เท่านั้น ในเมื่อไอ้หนวดมันไม่พูดอะไรอีกนอกจากพาเดินลิ่ว ๆ เข้าบ้าน
จะทำอะไรกู
จะทำอะไร
แม่บอกไว้แล้วแท้ ๆ ว่าอย่าไว้ใจพาใครเข้าบ้าน ไม่ควรเลยจริง ๆ ไม่ควรดื้อไม่เชื่อฟังแม่เลย
"โว้ยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกู ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยยย ลงไปได้ตายแน่ ปล่อยโว้ยยยย"
แหกปากลั่นไปตลอดทางที่เดินเข้าบ้าน หัวห้อยต่องแต่ง เลือดลงมากองอยู่ที่หัวจนหน้าแดง หายใจแทบไม่ออก
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากโวยวายไปเรื่อย
และเมื่อถูกปล่อยลงให้ยืนที่พื้นได้ คราวนี้ถึงได้เห็นหน้ากันชัดเจนภายใต้แสงไฟภายในตัวบ้าน
"นอนไม่หลับ คืนนี้ขอค้างด้วยคน นอนหน้าโซฟานี่แหละ แค่นี้นะ ถ้าขึ้นข้างบนฝากเอาผ้าห่มให้ด้วย พรุ่งนี้ต้องพรีเซนจ์เช้า ถ้าคืนนี้นอนไม่หลับคงยุ่งแน่...เอาล่ะ แค่นี้นะ ราตรีสวัสด์ ฝันดีแล้วกัน"
อ่ะ
พี่เวรเป็นนิจเอื้อมมือมาแตะ ๆสองสามที ลงที่กลางกบาลของข้าพเจ้านายสายใจผู้ยืนอ้าปากค้าง และมองตามคนที่เดินไปยืดพื้นที่โซฟาหน้าโทรทัศน์แล้ว เห็นไอ้พี่เวย์เดินไปเอนหลังลงและคว้าหมอนอิงที่วางทิ้งไว้มาหนุนหัว ก่อนจะหยิบที่ปิดตาจากในกระเป๋าเสื้อออกมาคาดปิดตาเอาไว้และลงไปนอนแล้ว ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด
สายใจยังคงอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม และยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแกรก ๆ
คนเราบางครั้งจิตตกมาก ๆ จะชอบสร้างจินตนาการ หรือว่านี่มันจะเป็นจินตนาการที่สร้างขึ้นมา
อ่า
แล้ว.........ตอนนี้
เอ่อ
กู....ควรเศร้า หรือเครียด หรืออยากจะบ้า ดีหว่า............อ่า
ไม่เข้าใจชีวิตตัวเองเลย
สายล่ะงง
ตกลง..........
ยังเรียบเรียงสติไม่ได้ และไม่ได้สำนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายทำเอาไว้เลยสักนิด
แค่ได้ยินว่าฝากเดินไปหยิบผ้าห่มด้วย เท่านั้น สายใจก็เดินดุ่ม ๆ ขึ้นไปหยิบผ้าห่มด้วยความมึนงง
พร้อมกับคำถามที่หลอนจิต และวนเวียนไปมา ห้ารอบภายในหัว
แล้ว.............
ตกลงว่า
เราสองคน....เป็นบ้าอะไรกันวะ
เป็นบ้าไม่ว่า แต่ทำอะไรอยู่วะอันนี้ไม่รู้ และที่สำคัญ โคตรไม่เข้าใจวงจรชีวิตของไอ้หนวดพี่เวย์เลยว่ะ ไม่เข้าใจเลย บอกตรงๆ ว่า ไม่เข้าใจ
TBC....
แนนกดบวกหนึ่งให้กับทุกคนที่อยู่ในตอนที่แล้วนะคะ แทนคำขอบคุณสำหรับที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณเท็น
-
^
^
^
จิ้มคุณแนน
เค้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกับน้องสายเลย พี่เวย์ทำงงมากมาย
-
อิอิ ตกหลุมรักกันแล้วอะซี่ ยอมรับกันเถอะ จะได้ แฮปปี้ๆ :laugh:
ขอบคุณที่มาต่อนะครับผม :3123:
-
ไมไ่ด้ติดตามซะนานมาไล่อ่านตั้งเยอะเลย อิอิ
ทำไมจากขำๆกลายเป็นเครียดๆไปได้ละเนี่ย เฮ้อ :เฮ้อ:
-
พี่เวย์ไม่่ยอมรับความจริงสักที
จัดการน้องสายเลย *-*
ขอบคุณคุณเท็นมากคร้าบ ชอบเรื่องนี้มากมาย
-
:sad4: เริ่มสับสนในชีวิตอีกล่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันนะเนี่ย :o12:
-
จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ คู่นี้ :เฮ้อ:คนอ่านลุ้นอยู่น้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง แอนด์ คนโพสจ้า
-
เขามาบอกว่าชอบอวาตารของรีบน
น่ารักดีอ่ะ
-
^
^
จิ้มน้องแนนบ้าง และก้อหอมๆ กอดๆ อิอิ
พอกันทั้งพี่เวย์ทั้งน้องสาย หลอกตัวเองกันเข้าไป
พี่ี่เวย์นี่ก้อคิดถึงเค้าจนต้องมาหา กลัวว่าที่พูดไปเค้าจะเสียใจ
ต้องมาดูอาการให้เห็นถึงจะนอนหลับใช่มั้ย
น้องสายก้ออึ้งแต่ก้อดีใจใช่มั้ยล่ะ
ขอบคุณน้องแนนมากจ้า
-
รักเค้าแล้วอะดิ๊ อิพี่เวย์ เอร๊ยยยยยยยส์ สายใจสู้ๆ :mc4:
-
อิอิ.....พี่เวนกะน้องสาย
เข้ากั๊นเข้ากัน :-[
:กอด1:ขอบคุณพี่แนนนี่ค้าบ
-
สองคนนี้ ใครจะเป็นคนบอกรักใครก่อนเนี๊ย
:impress2:
-
ตอน เวลาอันยังไม่สมควร
มันเป็นความมึนงง ที่ไม่รู้ว่าจะต้องปลงหรือต้องทำยังไงดี เมื่อเอาผ้าห่มมาโยนให้ไอ้หนวดที่นอนกอดอกเอาที่ปิดตา ปิดตาซะจนมองอะไรไม่เห็น
หลับจริงหรือหลอกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าอย่าลองเสี่ยงดีกว่า คนยิ่งบ้า ๆ ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านอยู่
แต่ใจจริงก็มีความสอดรู้สอดเห็นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยค่อย ๆ ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของคนที่เหมือนจะหลับ
หรือเปล่าวะ........ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลยก้ม ๆ เงย ๆ จ้อง ๆ อยู่หลายครั้ง แล้วก็ลองเอามือวนไปวนมาแถว ๆ หน้าของคนที่เหมือนจะหลับเพื่อพิสูจน์
อือ เอ จริงเหรอวะ มาเพื่อมาหาที่นอนเนี่ยนะ แม่ง....นึกว่าจะได้ตื่นเต้น แหม้ เซ็งเลย
นั่งอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนไปนั่งกอดเข่ามองหน้าของคนที่ไม่รู้จะให้เลือกระหว่างเกลียด หรือ รำคาญ หรือน่าหมั่นไส้ดี
แต่ที่แน่ ๆ ไอ้หนวดที่ทำเหมือนหลับนี่มันโคตรใจร้ายเลย ปากร้ายด้วย พูดมาแต่ละคำ กระทบกระเทือนจนจุกลิ้นปี่ทุกที หายใจแทบไม่ออกจนเกือบตายมาแล้ว
ถามจริงเหอะวะ พี่เองไม่ใช่เหรอ ที่อยากเล่นอะไรแผลง ๆ กับผมก่อน แล้วไหงมาทำเหมือนเกลียดผมซะขนาดนี้
เห็นผมเป็นศัตรูอะไรนักหนาพี่ ถึงอยากเป็นแต่ตอนนี้เหมือนทำไม่ได้ซะแล้ว เพราะแค่คิดขึ้นมาทีไร มันก็ปวดใจขึ้นมาทุกที
"พี่เวย์ ไม่อยากนอนกับผมเหรอ หลับง่าย ๆ แบบนี้ ไม่สนผมเลยเหรอพี่"
พูดออกไปน้ำเสียงเบาหวิว แต่พูดไปแล้วกลับรู้สึกเศร้าอย่างแรง เป็นได้แค่นี้เหรอว้า คิดขึ้นมาทีไรมันก็ยิ่งเศร้าจิต
ทำไมถึงทำร้ายจิตใจกันได้ขนาดนี้ ผมไปทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจแต่ชาติปางไหนเหรอพี่ ทำไมพี่ถึงทำกับผมได้ลงคอ
นั่งซึมแล้วก็ได้แต่มองหน้าของคนหลับ ไม่รู้ว่าหน้าแบบนี้มันน่าพิศวาสตรงไหน หน้าหนวด ๆ ตัวโต ๆ ผมยุ่งทั้งวันคงไม่พอ รวมหน้าตายุ่งเหยิงทั้งวันเข้าไปด้วย
ไม่รู้ชีวิตนี้จะมีอะไรวุ่นวายนักหนา ถึงทำหน้าแบบนี้ได้ทุกวัน
เจอกันที่ไร หน้าเป็นแบบนี้ทุกที จะดีหน่อยก็ตอนหัวเราะฮ่า ๆ ชอบใจ เวลาที่แกล้งได้แค่นั้น นอกจากนั้นก็เวลาที่เลิกคิ้วแล้วก็ทำตาหลุกหลิกไปมาเหมือนกำลังคิดแผนแกล้ง
แผนการณ์เยอะเกินไป บางทีตามไม่ค่อยทัน พี่ทำหน้าได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ
แต่ที่ไม่อยากเห็นที่สุดก็ หน้าเศร้า ๆ เวลาทำหน้าเศร้า โลกของผมมันกลายเป็นสีเทาตามไปด้วย
เวลาพี่หัวเราะ โลกของผมก็เป็นสีส้ม
พี่ไม่รู้หรอกว่าโลกกลม ๆ ของผมเปลี่ยนสีได้ทุกวัน เป็นสีขาว สีเทา สีส้ม สีฟ้า ทุก ๆ วันที่ผมเจอพี่ โลกของผมก็เปลี่ยนสีได้จริง ๆ
เช่นวันนี้..........โลกของผมเป็นสีดำ แล้วมันก็กลายเป็นสีแดง แล้วก็ดำ ๆ แดง ๆ สลับกันไปมาอยู่พักใหญ่แล้ว
ทำไมพี่ถึงทำให้ผมต้องรู้ร้อนรู้หนาว ต้องรู้สึกกับทุกเรื่องของพี่ด้วยวะ
สายใจนั่งนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นเป็นนาน ก่อนจะหันไปมองหมาพุดเดิ้ลตัวเล็กที่ทำท่ากล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนกำลังประเมินสถานการณ์อยู่ข้างซอกตู้
อีก็อดมันทำหน้าตาระวังภัยพิกล เหมือนอยากเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็กลัวไอ้พี่เวย์หน้าหนวดจะเตะเอา นั่งคิดแล้วก็เลยขำ ขำเสร็จก็เลยได้แต่หันไปมองหมาแล้วก็ได้แต่อมยิ้มกับท่าทางน่ารัก
แบบนั้น ทุกวันไม่รู้สึกว่าหมาหน้าตากวนประสาทตัวเล็กขนฟูมันจะดูน่ารักตรงไหน แต่วันนี้มันกลับน่ารักน่ากอด มากกว่าทุกวัน
สุดท้ายเลยต้องลุกขึ้นเดินไปนั่งมองอีก็อดซิลล่าหมาพุดเดิ้ลขนฟูหยิกหยองที่ทำท่าเหมือนดีใจนักหนา ที่เจ้าของเดินออกมาจากจุดอันตราย
"ทำเหมือนห่วงเลยนะมึง พ่อมึงนอนอยู่นั่นไม่ไปสวัสดีหน่อยเหรอ เดี๋ยวพี่เวย์มันคิดถึงแย่เลยนะก็อด"
พูดกับหมา แต่ตัวเองก็ไม่กล้าเข้าใกล้คนที่โผล่หน้ามาขอที่นอนในยามค่ำคืนนี้เท่าไหร่
เป็นอะไรก็ไม่พูด มีอะไรก็ไม่บอก แล้วจะไปรู้ได้ไงวะ ว่าคิดอะไรอยู่ เอาแต่ไล่ เอาแต่พุดให้ช้ำใจแบบนี้ทุกวัน แล้วใครที่ไหนจะไปทนไหว
จริงมั้ย ....
พ่อมึงอ่ะ ร้ายชิบหายเลย ทำเสียใจมาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำให้ช้ำใจอีกแค่ไหน นี่อยู่ดี ๆ ก็คืนรูปมาเฉยเลย
คิดจะตัดขาดกันง่าย ๆ อยู่ดี ๆ ก็มาตัดกันแบบชับ ๆ ๆ ที่จริงเมื่อก่อนคงดีใจ แต่ทำไมตอนนี้มันรู้สึกเหงา ๆ ก็ไม่รู้
ถามจริงเหอะวะ ความผูกพันที่ไม่ได้ตั้งใจจะเริ่ม มันไม่มีความหมายเลยหรือไง
นี่ขนาดกูไม่ได้อยากเป็นเจ้าของมึงนะเว้ยก็อด แถมข้าวปลาอาหารก็ใช่ว่าจะอยากหามาให้ แล้วไหงตอนนี้ถึงได้เป็นห่วงเป็นใยมึงนักหนา
กลัวไม่มีใครอาบน้ำให้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครสนใจ
กลัวไม่มีใครหาอาหารให้กิน เพราะรู้อยู่แล้วแน่ ๆ ว่าไม่มีใครหาให้กิน
แล้วไอ้ความผูกพันแบบไม่ได้ตั้งใจเนี่ย มันไม่มีความหมายเลยจริงๆ เหรอ ขนาดกูยังรักมึงเป็นห่วงมึงเลยนะก็อด มึงเป็นหมาแท้ ๆ
แล้วไอ้พี่เวย์นั่นล่ะ.....................จะไม่ให้รู้สึกอะไรกับมันเลย..........กูก็คงไม่ใช่คนแล้ว
แต่พี่เวย์มันคงไม่นึกหรอก...........เพราะมันคง...ไม่ใช่คน...
นั่งเล่นกับหมาแต่ทำหน้าเศร้า ดูเหมือนชั่วโมงนี้หมาและเจ้าของจะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ถึงดูเหมือนสามัคคีกันเกินความจำเป็น
หมานั่งฟังเจ้าของแบบไม่รู้เรื่อง
เจ้าของก็นั่งคุยกับหมาแบบไม่รู้เรื่อง แต่ทั้งหลายทั้งปวงนั้น อยู่ในสายตาของเวนิชทุกนาที
รู้สึกและรับรู้ได้ตลอดเวลา ตั้งแต่วินาทีที่สายใจมานั่งทำหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ
เปิดผ้าปิดตาออก และนอนมองคนที่ไปนั่งคุยกับหมา
ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้สนใจ
ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเอง บังคับขู่เข็ญให้สายใจเป็นอย่างที่ต้องการ
และยิ่งตอบตัวเองไม่ได้ว่ามาถึงที่นี่ เพื่อแค่จะมาหาที่นอนจริงๆ หรือไง
คงจะบ้ากันไปใหญ่ถ้าคิดและทำอะไรอย่างนั้น
แต่ถึงจะบอกว่าบ้า เวลานี้ก็ทำลงไปแล้ว ทำลงไปทั้งที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"จะนั่งพรอดรักกันอีกนานมั้ย คนจะหลับจะนอน"
พูดออกมาเสียงดัง และก็เรียกให้สายใจต้องหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่อีก็อดซิลล่าหมาแสนรัก ถึงกับสะดุ้งกับเสียงของพี่เวรเป็นนิจจนกระโดดผลึงหนีหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ หันมาอีกที ก็หายไปแล้วแบบไร้ร่องรอย
โคตรรักเอ็งเลย ก็อด หมาน้อยผู้เสียสละ เสียสละชีวิตกูเพื่อให้ตัวมึงรอดเนี่ยนะ สุดยอดมากหมากู เลี้ยงทำไมวะเนี่ย เสียดายเงินค่าอาหารหมาจริงๆ
"คุยไม่นานหรอกพี่ ผมเอาผ้าห่มวางไว้ให้แล้ว บนพื้น เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะปิดไฟให้แล้วกัน"
ตอบออกไปแบบไม่อยากมองหน้าคนถามเท่าไหร่ เดินหน้ายุ่งเหยิงไปคว้าผ้าขนหนูที่ตากเอาไว้มาพาดที่บ่า และยังแอบเหลือบสายตามองคนที่เอนตัวลงนอนอีกครั้ง
แต่คราวนี้คนที่เอนร่างลงนอนไม่ได้เอาผ้ามาปิดตา แต่เปลี่ยนเป็นมองทุกกิริยาท่าทางของสายใจทุกฝีก้าวแทน
"อะไรพี่ ผมจะรีบอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ รอเดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง" ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรแต่ก็ทำได้แค่พูดออกไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องตกเป็นเป้านิ่งให้อีกฝ่ายจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนั้น
จะอะไรกับผมอีก แค่นี้ยังไม่สะใจเหรอ ไม่เอาปืนมายิงกูเลยล่ะว้า หรือไม่ก็กระโดดถีบยอดหน้าผมเลยก็ได้พี่ มันจะได้สาแก่ใจ ดีมั้ย
ก็ได้แต่ประชดประชันในใจ จะให้พูดออกไปเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก หมาใหญ่มันดุกว่าหมาเล็ก หมาเล็กมันปอดแหก แต่หมาใหญ่นี่ท่าจะดุจริง
โคตรน่ากลัวเลย มองซะตาขวางจนลูกกะตาแทบหลุด ดุนะเนี่ย ท่าทางจะยังไม่ได้ฉีดยาซะด้วย
"มานั่งเนี่ย....ไหนขอคุยด้วยหน่อยซิ"
น่านนนนนนนนนนน ซวยอีกกู อาบน้ำช้า นอกจากจะถูกประณามยังไม่พอ ยังจะว่ากล่าวตักเตือนกันอีกหรือนี่
ยอมแล้วจ๊ะ อย่าทำอะไรหนูเลย กลัวจาตายห่าแล้วพี่
"ไม่ล่ะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ทำไมต้องเชื่อพี่ด้วยวะ" ก็คนมันน้อยใจ สั่งได้สั่งดี เห็นเป็นอะไรวะ ถึงได้มาสั่งให้ทำนั่นทำนี่ให้ จะใจร้ายกับกูไปถึงหนาย แค่นี้ก็เจ็บจี๊ด จาตายห่าแล้วพี่
"งั้นก็อยู่ตรงนั้นแหละ ยืนคุยตรงนั้นก็ได้....." เออนั่นแหละ มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่จะให้ยืนตรงนี้จริงๆ หรือไง เมื่อยขาตายชัก
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ไปนั่งคุยกับม่ดีกว่าเหรอ หายเมื่อยกว่ากันเยอะ
ว่าแล้วสายใจก็จ้ำอ้าว เดินลิ่วๆ มายืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยึดโซฟาไว้เป็นเตียงนอนชั่วคราว
ยืนอยู่ก็เมื่อย ก็เลยลงไปนั่งอยู่ตรงหน้าของคนเรียก นั่งทำหน้ากวนประสาทอยู่บนพื้น และนิ่งมองใบหน้าของคนเรียกอยู่อย่างนั้น
"พี่มีอะไรจะพูดอีกเหรอ ไอ้ที่พูดมาก่อนหน้านี้ มันยังไม่เจ็บไม่แสบเหรอพี่ เอาอีกเหรอ โอเคได้ มาเลย จะว่าอะไรผมอีกก็ว่ามา
พร้อมแล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ว่ามาเลย แค่นี้ผมทนได้ ว่าไงพี่ พูดมาเลย"
ไม่ได้กวน แต่ตั้งใจเอาไว้จริง ๆ
หน้ามันหนาแล้วตอนนี้ ด้านชาแล้ว เอาน้ำกรดสาดยังไม่เป็นอะไรเลย สุดยอดมนุษย์คนนี้นี่แหละ สายใจเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ฮือ จะด่าผมจริง ๆ หรือไง ทำได้ลงคอเหรอพี่ รำพึงรำพันอยู่ในใจเป็นนาน
แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกแต่อย่างใด ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก นอกจาก....
จ้องมาก็ถูกจ้องกลับ จ้องเขาก่อน ตอนนี้ก็เลยถูกจ้องกลับบ้าง
ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริง ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นโรคแพ้..........ดวงตาสีฟ้าระยิบระยับคู่นั้น ก็ยังจะรั้นไปมองอีกจนได้
แล้วเป็นไงล่ะทีนี้
ไม่เป็นไรเลย ก็แค่ ภายในเวลาไม่ถึงสามสิบวินาที ก็ต้องรีบหลบตาแล้วก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
แหม ไม่น่าเชื่อเนอะ เหอ เหอ เหอ แพ้จนได้ แล้วจะทำอะไรได้ถ้าไม่รีบลุกขึ้นเดินหนี เดี๋ยวก็เป็นเรื่องกันพอดีสิว้า ลุกช้าเดี๋ยวจะพาลซวย
คนยิ่ง..................อ่า...
"ไปไหน ไม่มองอีกล่ะ เมื่อกี้ยังมองอยู่เลยนี่ จะรีบไปไหนล่ะ"
อย่าท้าผมพี่ อย่าท้า แค่เรื่องท้าผมไม่กลัวเลยพี่ แต่นี่พี่เล่นคว้าข้อมือผมไว้แบบว่าทั้งแงะทั้งแกะแค่ไหนก็ไม่หลุดเนี่ย
อันนี้ผมรับไม่ได้จริงๆ ผมรับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูเถอะโว้ยยยยยยยยยยย ไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้กูรับไม่ด้ายยยยง่ะ
"เฮ้ย พี่ ผมยังไม่ได้อาบน้ำ ถ้าพี่ไม่ได้จะพูดอะไรกับผมก็ปล่อยเหอะพี่ พี่ พี่ พี่ ปล่อยกูเถอะโว้ยยยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยย"
ก็กะว่าจะชิ่งได้แล้วเชียว แต่ไหงลงไปนั่งอยู่บนหน้าขาของคนดึงแขนได้วะ
เอ้อ นั่งอยู่เฉย ๆ ก็กระไรอยู่ อุตส่าห์ได้นั่งทั้งที มีฟังชั่นพิเศษแถมให้เป็นกอดเอวไว้นแน่นไม่ยอมปล่อยด้วยเว้ย แหมเซอวิสเขาดีเกินไปจริง ๆ
"อะไรพี่ อะไรกับผมอีกเนี่ย อะไรวะพี่ ไหนจะพูดอะไรไง พูดมาสิ พูดมาเลย"
ก็ได้แต่โวยวายไปแค่นั้น ยิ่งพยายามหนีก็ยิ่งจะแนบชิดมากขึ้นไปทุกที ลุกขึ้นยืนไม่ได้ แถมยังจะได้แนบสนิทชิดเชื้อมากขึ้นจนแทบไม่มีพื้นที่จะเหลือให้หายใจ
"ขี้เกียจพูดแล้ว มันเสียเวลา ก็เห็นอยู่ว่าทำอะไรแล้วจะถามทำไม"
กวนต่อไปได้อีก ก็เห็น ๆ อยู่นี่ว่าทำ แล้วจะบอกหรือไงว่าไม่ได้ทำอะไร ปล่อยกูเห้อ แค่นี้ก็หน้าแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ผมกำลังเศร้านะพี่ ชอร้องอย่าทำให้โลกของผมกลายเป็นสีอื่นอีกเลย ตอนนี้ชักจะเริ่มตาบอดสีแล้ว ไม่อยากรับรู้แล้วนะพี่ ปล่อยผมไปเถอะ
"อย่าทำท่าลุกลี้ลุกลนขอร้อง...ไม่งั้นจะไปโดนตรงอื่นให้ลุกลี้ลุกลนตามไปด้วย เข้าใจมั้ย นี่แค่เตือน หรืออยากจะให้อะไรมันลุกลี้ลุกลนตามเราไปด้วยหรือไง ใช่มั้ย....หรือไม่ใช่"
อ่อ ถ้าผมไม่นั่งอยู่นิ่งๆ เนี่ย เดี๋ยวจะเกิดเรื่องว่างั้น.........อ่อ เข้าใจแล้ว.........งั้นผมก็ต้องอยู่เฉย ๆ ใช่มั้ย
ได้เลยพี่.........
เฉย ๆ
เอาแบบเฉย ๆ เลยพี่ ได้ ได้ จัดไปเลยพี่ ตามที่เรียกร้อง.............
"ทำอะไรของเราเนี่ย......"
ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรเลย ก็บอกให้อยู่เฉย ๆ ยอมนั่งให้พี่กอดเอวเล่นไง ไม่ดีเหรอ นี่ไงทำอยู่ ไม่ดีตรงไหน หรือว่าไม่ดี
"พี่ไม่ได้หมายถึงหน้าเราที่กำลังบอกพี่ว่าไม่พอใจนะ แต่พี่หมายถึงนี่"
นี่ไหน นี่อะไร นี่มัน..........อ่ะ แหะ แหะ โทษทีพี่ มันเผลอ ก็ผมเห็นคอพี่ว่าง ๆ อยู่ก็เลยเอาแขนไปลองล็อคดู จะได้ให้พี่ลองหายใจไม่ออกดูไง ผมแค่แก้แค้นพี่ แค่แก้แค้นเท่านั้น
ไม่ดีเหรอ คิดแค่นั้นเอง จริง ๆ นะ แค่อยากฆ่าพี่แค่นั้นเอง ผมก็แค่อยากฆาตกรรมพี่แค่นั้นหละ ทำเป็นตกใจไปได้ มันจะได้สมกับความนิสัยเสียของพี่ไงล่ะ จริงมั้ย............
"โทษทีผมลืม ฮ่า ฮ่า" สายใจหัวเราะร่าและยอมปล่อยมือแต่โดยดี ทำอะไรไม่ได้เลยหัวเราะแก้เก้อแล้วก็เลยยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองไปมา เพราะไม่รู้จะทำอะไรให้มันดีไปกว่านี้
นอกจากนั่งตักไอ้พี่เวย์มันให้เฉย ๆ แบบว่าเฉยมากที่สุด ทั้งที่ แบบนี้มันเขินพิกล แล้วไอ้พี่เวย์นี่มันไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไงวะ
"ไปอาบน้ำเหอะ จะได้ขึ้นนอน ดึกแล้ว.....พี่ก็อยากนอนแล้วเหมือนกัน"
ฮ่า ฮ่า อ่อ จ้า ได้เลยพี่ งั้นผมไปอาบน้ำแล้วนะ ผมเป็นเด็กว่าง่าย........
รีบลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินไปคว้าผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาพาดบ่าอีกครั้ง ก่อนจะจ้ำอ้าวเตรียมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่าอย่างที่คิดว่าคงจะปลอดภัย
แต่ช้าก่อน เพราะเมื่อขากำลังจะก้าวเดิน ก็มีเสียงที่ไม่ต้องการจะได้ยินเรียกขึ้นมาในทันที โอยยยยยยยยยุ่งเว้ย กูจะอาบน้ำทำไมต้องมาเรียกให้ยุ่งยากตอนนี้ด้วยวะ
อยากจะปวดหัวกับไอ้หนวดนี่จริงๆ จะมีปัญหาชีวิตไปถึงไหนเนี่ย จะมีปัญหาไปถึงไหน ปวดหัวจริงเลยเว้ย หน้ายิ่งร้อน ๆ แดง ๆ เหมือนจะเป็นไข้อยู่ด้วย
ขืนอยู่ด้วยกันต่ออีกห้านาทีได้เป็นลมเพราะความบ้าของไอ้พี่เวย์แน่ ๆ
"คบกันมั้ย"
คบบ้าบออะไร ไม่ได้ยินเว้ย
ไม่ได้ยิน.....อะไรวะ สงสัยหูแว่ว
เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรได้ยินจึงเตรียมเดินหนี ยังทำหน้ายุ่งและรู้สึกปวดหัวขึ้นมาตุบ ๆ
จะอะไรกันนักกันหนาวะ เครียดเว้ย อย่าทำให้เครียดได้มั้ย ขอร้อง แค่นี้ก็..........ปวดหัวจะตายแล้ว
"เราลองคบกันดูมั้ยสาย.....สายคิดว่าไง"
คบกัน.........
ว่าอะไรนะ ฟังผิดจริงๆ ใช่มั้ย ฟังผิดแน่ ๆ ล้านเปอร์เซ็นต์
"ถ้าสายยังไม่แน่ใจ ก็ไปคิดดูก่อนแล้วกัน.... พี่นอนล่ะ"
อ่ะ......หา นอนล่ะ ลงไปคว้าผ้าห่มมาคลุมแล้วก็ดึงที่ปิดตามาปิดตาแล้วก็ลงไปนอนเฉยเลยเนี่ยนะ นี่มันเป็นสิ่งที่ควรทำหลังสิ่งที่พูดหรือไง
มันไม่ใช่แล้วนะ มันไม่ใช่
สายใจทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจากยืนเอามือกุมหัวด้วยความมึนงง ก่อนจะเงยหน้าไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ฝาผนัง
ขณะนี้เวลา....03.54 น.
ข้าพเจ้าสายใจ กำลังยืนอ้าปากค้างเพราะเหตุการณ์โลกเปลี่ยนสีรายวัน
โดนบอกเลิก และถูกขอคบหาในวันเดียวกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้าปรับอารมณ์ไม่ถูก กำลังจะถามว่ามันยังไงกันแน่ แต่ไอ้คนมาหาไม่ยักกะรอให้ถาม
ลงไปนอนแล้ว เหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีก
"อะไรวะ นี่มันอะไรกันวะ" เป็นคำถามที่ไร้สาระ จนไม่รู้ว่าจะถามตัวเองไปทำไม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอ้าปากค้าง ด้วยความมึน
"พี่....คือว่านะ"
จะถาม และอยากที่จะเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่เมื่อเห็นสัญญาณมือที่ชูขึ้นก็มีอันต้องหุบปากเงียบ
"พี่ยังไม่อยากได้คำตอบตอนนี้ เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง แค่นี้ล่ะ จะนอนแล้วห้ามรบกวน เข้าใจไว้ด้วย"
ฮะ ห้ามรบกวน นี่มันบ้านกูนะเว้ย บ้านกู มาอาศัยนอนแล้วยังกล้าว่าอีกเหรอ นี่มันบ้านใครกันแน่วะ ห๊า มันบ้านใครกัน
แต่ทั้งหลายทั้งปวงแห่งความหงุดหงิดโมโหนั้น สายใจไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่เดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ เพราะหัวใจที่เต้นระทึกจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
บ้า...
วันนี้มีแต่เรื่องบ้า ๆ
บ้ามาก ๆ จนอยากจะบ้า
เล่นมาพูดแล้วทำหน้าจริงจังแบบนั้น เป็นใครก็ต้องอยากบ้า
แล้วคราวนี้.........มันเกมส์อะไรอีกพี่.........แผนไหนอีก หรือจะเป็นแผนสองแผนสาม ผมตามไม่ทันนะ จะให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ทุกวันไม่ไหวนะเว้ย แม่งเดี๋ยวกูก็บ้าตามไปจริง ๆ หรอก
ปวดหัวกับไอ้พี่เวย์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยย
TBC.....
-
พี่เวย์หลงรักน้องสายแล้วล่ะซี๊...อิ อิ อิ
-
ยังปากแข็งเหมือนเดิมนะคร้าบ แต่ก็เริ่มเปิดใจกันแล้วนี่ o13
ไอ่น้องสายให้ไอ่พี่เวไปโกนหนวด ตัดผมเลยยย :o8:
จะได้หนุ่มหล่อมาครอง :laugh:
-
บ้าบอพอกันทั้งพี่เวย์ทั้งน้องสายนี่หว่า
เหอๆๆๆๆ
บวก 1 ให้หนูแนน แล้วรออ่านต่อจ้า
-
กำลังห่วงว่า สายจะเล่นตัวนาน
ระวัง เวนิช จาเปี่ยนใจนา
เด๊วจะว่าไม่เตือน
:o8:
-
เหอ เหอ
ใกล้จะได้กันแระ
กรี้ดดดดดดดดดดด
-
:m31:อ่า...อ่านเเล้วรู้สึกเหมือนจะบ้าตามสายไปเลยทีเดียว+5555 :z3:
งงกับไอ้พี่เวย์จิงจิง...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเฮ้อ... :เฮ้อ:
เเต่สุดท้ายมาขอคบซะงั้น... :a5:
-
อ่านรวดเดียว :mc4:
พี่เวย? คราวนี้คบกันแบบจริงจังนะห้ามเล่นด้วย
ก็รักกันทั้งคู่แหล่ะว้า คนเราอ่ะนะ :o8:
+1 ให้คนโพสค่ะ (^^)X
-
มาขอความร่วมมือจากเพื่อนๆนะคะ เพื่อนๆอาจจะนึกว่า
แนนมาขอความร่วมมืออีกแล้ว แนนขอบ่อยจัง แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ
เรื่องที่จะขอคือ เนืองจากเวปเรายังมีการโหลดทรัพยากรเกิน ขอให้ทุกคนอย่าเปิดกระทู้พร้อมๆกัน หลายๆหน้านะครับ
เพื่อบอร์ดของเรานะคะ ก็อยากจะขอความร่วมมือจากทุกคนด้วย
รายละเอียดตามลิงค์ข้างล่างที่แนนทำไว้ให้เลยนะคะ
แล้วก็อีกเรื่องนึง จากเดิมที่แนนเคยขอความร่วมมือจากเพื่อนๆเรื่องลดการใช้อีโม ก็มีหลายคนที่ช่วยอยู่ ตรงนี้แนนก็ขอบคุณทุกคนนะคะ
แต่แนนอยากขอระบุเลยแล้วกันนะคะว่าในแต่ละรีพลายของนิยายที่แนนโพส แนนขอความร่วมมือจากเพื่อนให้ใช้อีโมได้ไม่เกิน 2 ตัวนะคะ
ขอความร่วมมือจากทุกคน แล้วก็ขอบคุณทุกคนมากนะคะ
ลิงค์รายละเอียดเพิ่มเติม
เนืองจากเวปเรายังมีการโหลดทรัพยากรเกิน ขอให้ทุกคนอย่าเปิดกระทู้พร้อมๆกัน หลายๆหน้านะครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9631.0)
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
สับสนไปหมดทั้งเวย์ทั้งสาย
นอนเห๊อะ
วันใหม่ค่อยว่ากัน
ฮา
-
นั่งอ่านมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้
นั่งยิ้ม แล้วก็ขำไปหลายรอบ
แต่ก็นั่งร้องไห้ไปกับสายด้วย
เจ็บปวดจริงๆ
-
ตอบรับไปเลยน้องสาย อย่าให้พี่เวย์ต้องคอยนานนะ ^^
-
ยังรอคอยเสมอน่ะครับผม
:pig4:
-
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะทุกคน ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขนะคะ
ปอลอ แล้วก็เมาไม่ขับกันนะคะ เพื่อความปลอดภัย
ภาคพิเศษ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่สายใจจะตื่นนอนในวันฝนตก
แค่จะลองหลับตาสักพักเพราะเหนื่อยล้าเกินทน เพราะเรื่องที่ต้องเผชิญมาทั้งวัน
ขู่เข็ญให้เด็กบ้าๆ อย่างสายใจมาหา ทั้งที่คิดว่ายังไงซะฝ่ายนั้นก็คงไม่อยากมาเลยสักนิด
แค่แกล้งเท่านั้น แค่นึกอยากแกล้งใครสักคนขึ้นมา ให้หายจากความเครียด
บอกตัวเองว่าอยากแกล้ง แต่ความรู้สึกที่แท้จริงกลับไม่อยากรับรู้
บังคับขู่เข็ญให้สายใจมาอยู่เป็นเพื่อน จนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่า เด็กบ้าที่เอาแต่สงเสียงเอะอะโวยวายและแสดงทีท่าว่าไม่พอใจ หลับสนิทเป็นตายอยู่ข้าง ๆ
ไม่น่ารักเลยสักนิด
แต่กลับทำให้ต้องนิ่งมอง สุดท้ายต้องหันมามองให้เต็มตา และรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่กำลังซึมซับผ่านเข้าสู่หัวใจอย่างช้า ๆ
ใบหน้ายามหลับ ที่แสนสงบสุข
คนที่ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างมาด้วยความเข้มแข็ง และอยู่อย่างคนที่มีความสุข แม้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่เคยคิดจะหันหลังหนี สู้ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะชนะหรือเปล่า แต่ก็ยังกล้า....มีความกล้า อยู่เต็มหัวใจ
และมีจิตใจที่อ่อนโยน
สายใจเป็นเด็กแบบนั้น ยิ้ม และหัวเราะเสมอ แม้จะถูกทำให้ทุกข์ใจแค่ไหน แต่ก็ยังยิ้ม
ทั้งที่ไม่พอใจ แต่ก็ยังทนนิ่งเฉยได้
เกิดมาเป็นคนที่ดีแบบนี้ได้ยังไงกันนะ เป็นคนที่เพียบพร้อมไปด้วยความเป็นคนที่ดี ไม่ใช่ดีในทุกสิ่งทุกอย่าง ดีในแบบอย่างที่ใครอยากจะให้ดี
แต่ก็เป็นคนดี เป็นคนที่มีความสุข และเห็นคนรอบข้างสำคัญเสมอ
เวนิชหลับตาลงอีกครั้ง และยังมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก ใช้แขนหนุนแทนหมอน และยังคงหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น
สายฝนข้างนอกยังคงพัดกระหน่ำ อากาศเย็นชื้น แต่จิตใจกลับอบอุ่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
อ่อนล้า เหนื่อยหน่าย และท้อแท้
แต่เมื่อได้พักหลับตาลง และตื่นขึ้นมาพบกับสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าการได้เกิดมาพบใครคนหนึ่งเป็นสิ่งที่ดีอย่างไม่เชื่อ อย่างนี้แล้วกลับทำความเหนื่อยล้าที่มีมาทั้งวัน เจือจางลงไปได้
คนที่อยู่ใกล้แล้วทำให้รู้สึกดี จนสามารถไว้วางใจ หลับตาลงได้ง่าย ๆ
ไม่ได้สวยหรูไม่ได้งดงามยิ่งใหญ่ เป็นแค่คนธรรมดา ที่มีชีวิตสงบสุขคนหนึ่งเท่านั้น
ปรือตาตื่นขึ้น และหันไปมองใบหน้าที่แสนสงบสุขยามหลับของคนที่อยู่ข้าง ๆ และยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นเลยสักนิดทั้งที่มีใครคนหนึ่งจ้องมองอยู่เป็นนานอย่างนี้
ฝ่ามือเอื้อมแตะเบา ๆ ที่เส้นผมของสายใจที่ยังคงหลับใหล เกลี่ยไล้ไปมา และลากไล้ปลายนิ้วลงมาที่ปลายจมูกของคนหลับ
"ฮื่อ" น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดที่ถูกขัดใจให้ต้องตื่น ทำให้คนที่ยังไม่ละฝ่ามือ ต้องอมยิ้มและกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้แทบไม่ได้
นอนมองหน้าของสายใจอยู่อย่างนั้น ไม่ได้คิดจะหันหนีไปไหน
อากาศเย็นชื้น แต่อบอุ่นที่หัวใจ เพียงเพราะมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ
ดวงตาสีฟ้าใสจับจ้องมองนิ่งที่ริมฝีปากของคนที่ยังหลับใหลไม่รู้สึกตัว
เผลอมอง และหยุดความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ จนต้องโน้มใบหน้าเข้าหา
แตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ข้างแก้มและแตะซ้ำอีกครั้ง ที่เปลือกตา ของสายใจอย่างนั้น
นุ่มนวล อ่อนหวาน จนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกละมุนละไมที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ความรู้สึกบางอย่างเหนือการควบคุม เมื่อปล่อยให้อารมณ์ที่แท้จริงเปิดเผยออกมาในเวลานี้
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฎบนใบหน้าของใครคนหนึ่ง โดยที่สายใจไม่เคยได้รับรู้
อยู่ใกล้ ๆ กันทุกวัน
เจอกันบ่อย ๆ
ไม่ได้อ่อนหวานนุ่มนวลและทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ดีเหมือนใครๆ แต่ความรู้สึกทั้งหลายก็ถูกเปิดเผยออกมาหมดในเวลาที่อีกฝ่ายไม่เคยรับรู้
เวนิชผละใบหน้าออกห่างแล้ว และเอนกายลงนอนอีกครั้ง
หลับตาลงและยังคงรู้สึกถึงความอบอุ่นเปี่ยมล้นที่ได้รับเต็มหัวใจ
"แกล้งกูจัง พี่จะแกล้งผมไปถึงไหนเนี่ย ไม่ได้เห็นผมชักดิ้นชักงอนี่กินข้าวไม่ลงใช่มั้ย"
เสียงแว่ว ๆ ของสายใจพร้อมใบหน้าที่หงิกงอแสดงความไม่พอใจ ยังตามมาทำให้ต้องกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่อีกครั้ง
ถ้าวันหนึ่งคนที่ทั้งคิด และทั้งพูดว่าตัวเองกำลังถูกแกล้งได้รับรู้เรื่องนี้เข้า
ถ้าวันหนึ่ง คนที่ยังไม่รับรู้ ได้รับรู้ความรู้สึกของใครบางคนที่ถูกเปิดเผยออกมาในครั้งนี้
ถ้าหากสายใจได้รับรู้เรื่องนี้ จะไม่มีทางที่จะคิดว่าตัวเองถูกแกล้งอีกเลยจริง ๆ
Fin...
แนนกดบวกหนึ่งคืนให้กับคนที่กดเข้ามาให้แนนแล้วนะคะ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบจังเลย
อยากให้มีตอนหวาน ๆ ของคู่นี้จัง จะมีป่าวหว่าเห็นกัดกันทุกตอน หุหุ
-
สวัสดีปีใหม่ไทย สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะน้องแนนและคนอ่านทุกท่าน
พี่เวย์รู้ใจตัวเองมากมายแล้ว รอน้องสายเซย์เยส ตกปากรับคำซะที
แล้วจะได้รู้ว่าที่ผ่านมาโดนแกล้งจริงหรือเปล่า
บวก 1 ขอบคุณน้องแนนจ้า
-
^^
^^
^^
กระแทกพี่น้ำตาล รับสงกรานต์หน่อยนะครับ
มัวแต่ ลับ ลวง พลาง กันอยู่ได้ แล้วเมื่อไหร่สายใจจะรู้ตัว หรือแกล้งไม่รู้ ฮิ ฮิ .....
+1 ให้น้องสาว รับวันสงกรานต์น้า
-
แอบน่ารักอ่า หวานนนนน
ไม่ไหวแล้ว น้ำตาลในเลือดพุ่ง
-
ตอน โกรธ
นอนไม่หลับทั้งคืน
ก็แล้วเป็นใครจะไปนอนหลับลง ตื่นขึ้นมาอีกทีปาเข้าไปเจ็ดโมงเช้า แต่เมื่อคืนนอนเกือบตีสี่
ปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยย ปวดหัว สาเหตุมันก็มาจากการนอนไม่หลับนั่นแหละ
นอนไม่หลับ เพราะคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วยังไงวะ
คบกันมั้ย คบกันมั้ย พูดง่ายดีนะ พอถึงเวลานี้ล่ะพูดเหมือนมันจะทำได้ง่าย ๆ
อยากให้อะไรมันง่ายขนาดนั้น ทำไมทำให้มันยุ่งตั้งแต่แรกวะ
คราวนี้จะเอาอะไรอีก เกมส์เหรอ จะเล่นเกมส์ใหม่หรือไง หรือแค่นี้มันยังจบง่ายไป เลยอยากเล่นอีก ยิ่งคิดยิ่งเครียด ยิ่งเครียดยิ่งปวดหัว จะไปคิดทำไมวะเนี่ย โอ้ยยยย กรูปวดหัว
สายใจอยู่ในสภาพวิตกจริต ใกล้บ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่พอ ยังจะใช้มือขย้ำผมตัวเองให้ยุ่งเข้าไปอีก ไม่รวมหน้าที่ยับยู่ยี่ และนัยน์ตาที่ยังคงแดงก่ำ เพราะการอดนอน
สภาพเหมือนวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว ถึงอยากจะข่มตาให้หลับลงอีกแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายเลยจำใจต้องผุดลุกขึ้นนั่งทั้งที่สติไม่สมประกอบ
เดินโซเซออกจากห้องและมีความตั้งใจมุ่งมั่นที่จะเดินลงไปหาคนที่ยึดโซฟาเป็นที่นอน ที่คงยังหลับไม่ตื่นอยู่ชั้นล่าง
ทั้งที่ปวดหัวแต่ก็ยังพยายามตั้งสติ เพื่อจะไปเผชิญหน้ากับไอ้ตัวต้นเหตุความทรมานที่ทำให้นอนไม่หลับ และใกล้จะกลายเป็นคนวิกลจริตเข้าไปทุกวัน
"ตื่นสาย สมชื่อ ว่าสาย"
อ่า
ฮะ
อ่า
มือยังขยี้ตา หน้าตาผมเผ้ายังยุ่งเหยิง อาการของคนอดนอนทำให้สมองไม่แล่น แต่ก็ต้องเบิ่งตากว้างขึ้น เมื่อมองหาเจ้าของเสียงประณามหยามเหยียดในเช้าวันนี้
"ข้าวจะกินมั้ย ยืนอ้าปากอยู่ได้ ไปล้างหน้าไป"
อ่า
หงึกหงัก หงึกหงัก หัวก้มไปก้มมาได้เอง โดยมีผู้ประสงค์ดี เดินมาจับให้หัวก้ม ๆ เงย ๆ เพื่อแทนการพยักหน้ายอมรับสิ่งที่สมควรจะทำ
ที่กูตั้งใจไว้มันไม่ใช่แบบนี้นะเว้ยยย เฮ้ยยยย
"คือว่า พี่ผมมีเรื่องจะพูดก่อน เฮ้ย อ่ะ อึก แค่ก ๆ ทำอะไรวะ เดี๋ยวได้ติดคอตายกันพอดี"
โวยวายแต่เช้า จะไม่ให้สำลักจนตาแทบหลุดได้ยังไง ในเมื่ออ้าปากจะพูด แต่ไอ้ขนมปังรสชาดหวาน ๆ เค็ม ๆ ดันถูกยัดเข้ามาซะเต็มปาก จนต้องรีบเอามือหยิบออกแทบไม่ทันเพราะกลัวจะสำลักตาย
"พี่ยุ่งมาก ไม่มีเวลาคุยเอาไว้วันหลัง ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวซะ รีบ เข้าใจคำว่ารีบมั้ย"
เออเข้าใจ ไม่ได้โง่ แต่ว่า .... แต่ว่า....
มีเรื่องจะพูดด้วยจริงๆ นะ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนไม่พอใจขนาดนั้น คนที่ควรไม่พอใจมันกูนะเว้ย ไอ้สายคนนี้โว้ยยยยยยยยยย ไม่ใช่พี่
โห่เอ้ย
อย่ามองได้มั้ย อย่าทำหน้าเครียดทำคิ้วขมวดแบบนั้นได้มั้ย เอ้าจ้องอีก ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ได้กลัวนะเว้ยยยย ก็ได้ จะรีบไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้แหละ แค่นี้ทำเป็นไม่พอใจไปได้ มันอะไรนักหนาวะ แม่ง
ก็แกล้งทำเป็นเก่งไปงั้น
ถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่กล้าพูด
สายใจได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ พร้อมกับทำหน้าหงิกหน้างอประกอบท่าทาง เดินลิ่ว ๆ ไปล้างหน้าแปรงฟัน ในห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายหันกลับไปมองคนที่ยังไม่เลิกทำหน้าดุใส่
หมาใหญ่ มันดุ
ไม่ได้กลัว แต่ว่า.............อ่า..........มันยังไงดีล่ะ คือว่านะ แบบว่า.........
"เฮ้ย ล้างหน้าให้มันเร็ว ๆ คนรอกินข้าวอยู่ หิวจะตายแล้ว จะอ้อยอิ่งอีกนานมั้ย"
ฮะ อะไรนะ อ้อยอิ่งบ้าอะไร ทำไมต้องตะโกนด้วย คนกำลังแปรงฟันอยู่นี่ไม่เห็นหรือไง ตาบอดหรือไงวะ จะด่ากูทำไมเนี่ย
แม่ง กะอีแค่ข้าวเช้า จะมีอะไรกันนักหนา ทีตัวเองมารบกวนเวลาคนอื่นไม่เคยคิด แบบนี้หมายความว่าไง มีบ้างมั้ยความเกรงใจอ่ะ มีบ้างมั้ย
อย่างไอ้พี่เวย์จะไปมีเหรอ คำว่าเกรงใจ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ไอ้คนที่ต้องเป็นทุกข์ล่ะมันกูนี่
กูคนนี้ ไอ้สายคนนี้
รำพึงรำพัน บ่นพึมพำไปคนเดียว และจัดการล้างหน้าล้างตาแบบรวดเร็วชนิดที่ไม่เคยทำอะไรได้รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
สาเหตุจะไปมีอะไรได้
ก็เพราะไอ้หนวดที่นั่งกระดิกขากอดอก ทำหน้าเหมือนโกรธคนทั้งโลกมันกำลังมองมาอย่างไม่พอใจนั่นแหละ นั่นเลยสาเหตุหลัก จะเร่งไปไหนนักหนา ไม่เห็นหรือไง ว่ารีบจะตายห่าแล้ว
หรือว่าตาบอดวะ แม่ง
"นั่งสิ"
ขอบคุณครับพี่ ที่เชิญให้ผมนั่งเก้าอี้ที่บ้านของผมเอง และขอบคุณมากครับที่พี่มารบกวนนอนที่บ้านผม
เป็นพระคุณอย่างมากเลย ที่ได้พี่มารบกวน ชาตินี้ผมจะไม่ลืมบุญคุณพี่เลยจริง ๆ นะคร้าบบบบบบบบ ให้ตายเถอะว้า
"อรุณสวัสดิ์"
อ่า
อะไรนะ ฮะ อะไรนะ อรุณอะไรนะ ฮะ ฟังไม่ค่อยชัดเลย อีกที อะไรนะ หูไม่ค่อยดี
ปกติคนทักทายกันยามเช้ามันต้องด่าปาว ๆ ตะโกนมาแต่ไกลแบบนั้น แล้วก็มาเร่งให้ล้างหน้าแล้วก็บังคับให้มากินข้าว ปกติคนดี ๆ ที่ไหนเขาทำกันแบบนี้
บอกอรุณสวัสดิ์ แต่ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่ากูขนาดนั้น ปวดหัวแต่เช้า อยากจะบ้าจริงโว้ยยย
"เออ หวัดดีพี่ มีแค่นี้เหรอของกิน แค่นี้กินไม่อิ่มหรอก หรือพี่อิ่ม"
จะไปอิ่มได้ไง ขนมปัง กาแฟ บ้าเปล่า กินทั้งทีต้องกินให้อิ่ม กินไม่อิ่มจะกินทำไม ไม่ใช่กูแล้วแบบนี้
หึ หึ หึ เอาสิโว้ยยยยย มันจะทำยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำหน้าเหวอแบบนั้นหมายความว่าไงพี่ หมายความว่าไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า อึ้งเด่ะ อึ้ง อึ้งไปแล้ว สะใจจริงเว้ยยย กร๊าก ๆ
สายใจแอบลอบยิ้มที่มุมปาก เพราะรู้สึกดีใจที่ได้เห็นใบหน้าที่กำลังนิ่งอึ้งของคนที่นั่งเก็กหน้าอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งที่มือยังหยิบขนมปังยัดเข้าปากอีกหลายแผ่น
ก็บอกแล้วว่าไม่อิ่ม กินแผ่นเดียวมันจะอิ่มได้ไง มันต้องสามแผ่นพร้อมกันแบบนี้
อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ปากยังคงอ้าอยู่อย่างนั้น และมือก็เตรียมยัดขนมปังสามแผ่นเข้าปากพร้อมกัน
แต่สิ่งที่มาอย่างไม่คาดฝัน กลับเป็นบางสิ่งบางอย่างที่จู่โจมเข้ามาแบบสายฟ้าแล่บไม่ทันให้ตั้งตัว
"อ้าาาาาาาา อึก แอ่ก พี่...อื้อ "
มือยังค้าง แต่ตัวแข็งทื่อ ใบหน้าถูกคว้าไปแล้ว พร้อมกับที่ฝ่ามืออุ่น ๆ แนบเข้าที่ข้างแก้มและกระชากอย่างแรงจนคอแทบหลุด
เหนือกว่าอาการเจ็บจนคอแทบหลุด คืออาการร้อนวาบ และชาไปหมดทั้งหน้า
เมื่อรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นที่แนบลงมาหาที่ริมฝีปากอย่างแรง
"อ่ะ" พูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่ง และแทบจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยืนนิ่งค้างและได้แต่กระพริบตาถี่ ๆ อีกหลายครั้ง
เมื่อเบิ่งตามองให้ชัด ๆ ก็ได้เห็นใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบของคนที่อยู่ใกล้กันแค่ปลายจมูก
" แค่นี้อิ่มมั้ย"
อ่า
ไม่ได้ยินเสียงหรือคำพูดใด ๆ ยังกระพริบตาอยู่อย่างนั้น และเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายลอยวนเวียนอยู่เหนือใบหน้าของตัวเอง
นิ่งมองและยังไม่รับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เมื่อสบตากับดวงตาคมที่จ้องมองมา กลับทำให้รู้สึกถึงความร้อนผ่าว
ไม่ใช่แค่ที่หน้าแต่ไล่ลงมาที่แขนขา และร่างกายส่วนอื่นด้วย รู้สึกถึงความร้อนที่ลุกลามเข้าไปภายในร่างกาย และเหมือนภายในกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ
รอยยิ้มหวาน ๆ ที่ไม่เคยได้เห็น
ดวงตาพราวระยับที่กำลังจับจ้องมองตรงมา ไม่ได้ทำให้รู้สึกดี แต่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนบ้า เพราะคนที่กำลังส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนคนนี้
"ทำอย่างนี้ พี่ฆ่าผมเลยดีกว่ามั๊ย"
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำพูดนี้ออกไปได้ยังไง แต่เมื่อรู้สึกตัวก็วางขนมปังลงบนจาน และนั่งลงที่เดิมแล้ว
กอดอก และเงยหน้าขึ้นมองคนที่กลับลงไปนั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามแล้ว
จะให้ทำยังไง
ในเมื่อความรู้สึกภายในใจมันเหมือนใกล้จะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา
จะให้ทำยังไง
ในเมื่อตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยได้รับความรู้สึกห่วงใยที่เป็นของจริงเลยสักครั้ง
เจ็บเข้าไปถึงข้างใน แต่ทำได้แค่นิ่งมองตัวเองที่เป็นได้แค่แบบนี้ แบบที่ไม่รู้จักตอบโต้เวลาถูกทำร้านจิตใจ
"หมายความว่าไง"
พี่อย่าถามผมแบบนี้ดีกว่า ที่มาหาผมมันเพื่ออะไร แค่มานอนค้างที่บ้านเฉย ๆ
เพื่อมาทำให้ผมเป็นบ้าว้าวุ่น จนนอนไม่หลับ เพื่อทำให้ผมที่เกือบจะบ้าใกล้บ้ามากขึ้นทุกที
เพราะคำพูดง่าย ๆ ที่บอกว่าให้เรามาคบกัน ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้
ทำไมถึงได้ทำให้โมโหได้ขนาดนี้ ทำไมถึงทำตัวได้น่าโมโหขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นคนคลั่งตายต่อหน้าไม่สาแก่ใจหรือยังไง
"หมายความว่าไงที่พูดมา"
จะให้หมายความว่ายังไง ทำไมยังกล้าถาม
ฝ่ามือกำแน่น และคว้าขนมปังในจาน ขว้างใส่หน้าของคนที่เอ่ยถามสิ่งที่ไม่ควรถาม
ผมกำลังโมโหพี่ว่ะ
สุด ๆ เลย
โคตรโมโหกับพฤติกรรมของพี่เลย โมโหจนผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จะทำท่าทางให้รู้ว่าโมโห หรือจะให้ผมทำยังไง ผมก็ไม่รู้อีกแล้ว มีอะไรอีกมั้ยที่พี่อยากทำอีก ก่อนผมจะเป็นบ้าตาย
เพราะสิ่งที่พี่ทำ
มีเพียงความเงียบงัน ระหว่างคนสองคน
คนที่ควรจะลุกขึ้นมาโวยวายเวลาโมโห กลับนั่งกำมือแน่น นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาอีกเลย
และคนที่ควรจะทำให้เรื่องลุกลามใหญ่โตด้วยคำพูดร้าย ๆ อย่างเวนิช กำลังใช้ความคิดและเริ่มทบทวนสิ่งที่ผ่านมา และสิ่งที่เคยทำเอาไว้
ปรายตามองที่ฝ่ามือที่เคยกำแน่นของสายใจที่ดูเหมือนจะคลายออกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
หยิบขนมปังในจานของตัวเองมาวางไว้ที่จานของสายใจที่ยังคงนิ่งเงียบ
"เช้า ๆ ไม่กินอะไรเลยมันไม่ดี กินอะไรซะหน่อยก่อนไปเรียนนะ"
คนพูดถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังคำพูดที่ไม่ประติดประต่อของตัวเอง และได้แต่ยืนนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะคิดหาคำพูดอะไรมาพูดให้ดีกว่านี้
แต่คนฟังจากที่เคยโมโห กำลังอึ้ง กับสิ่งที่ได้ยิน
เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ
คำพูดที่แสดงถึงความห่วงใย ที่ไม่เคยได้ยินเลยสักครั้ง กำลังทำให้หัวใจที่ร้อนผ่าวของคนฟัง เย็นลงอย่างช้า ๆ
โมโห แต่กลับเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยบอกและตั้งใจฟังสิ่งที่จะได้ยินจากปากของคนที่ยืนทำหน้าลำบากใจอยู่ตรงหน้า
เวนิชนั่งลงแล้วและหยิบขนมปังในถุงมาใส่จานของตัวเอง
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทำทุกอย่างให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก่อนหน้านี้
ทำเหมือนไม่เคยทะเลาะกัน ทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องให้รู้สึกไม่ดีต่อกัน
"พี่เวย์....."
ได้ยินเสียงเรียกจากสายใจและมือที่กำลังหยิบขนมปังกำลังชะงักค้าง เพื่อรอฟังคำพูดของสายใจ
"ผมขว้างขนมใส่พี่ ที่บ้านผมไม่เคยสอนให้ทำแบบนี้กับใคร มันไม่ดี ผมขอโทษ"
คนพูด พูดแล้วหยิบขนมปังใส่ปากเคี้ยว ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือโมโหอีกเลย จนคนฟังยิ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำมากขึ้น
คนควรได้รับคำด่ากลายเป็นได้รับคำขอโทษ
ฟังแล้วแต่ได้นิ่งอึ้ง เพราะสิ่งที่ได้ยิน
จนต้องเงยหน้าขึ้นมองสายใจอีกครั้งและหลาย ๆ ครั้ง
เพราะเป็นแบบนี้
เพราะว่าเด็กคนนี้เป็นแบบนี้
เพราะว่าสายใจเป็นคนแบบนี้ คนที่ไม่เคยถือโทษโกรธใครและพร้อมจะอภัยให้คนที่ทำร้ายจิตใจเสมอ ๆ แบบนี้
คนแบบนี้ยังมีอยู่ในโลกใบนี้ได้ยังไง
สิ่งที่อยากจะบอก แต่ไม่กล้าพูดและเก็บงำเอาไว้ อยู่ภายในใจเงียบ ๆ คนเดียว
สิ่งที่สายใจไม่ได้ยินหรือรับฟัง จากปากของคนพูด
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่ในเวลานี้ คนที่กำลังมีความสุข จนต้องกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้
และพยายามบังคับให้แสดงสีหน้านิ่งเฉย ให้มากที่สุดคงไม่ใช่ใคร
...............ดีแล้วที่เราทะเลาะกัน........ดีแล้วที่วันนี้พี่ได้กินข้าวเช้ากับเรา.........
ดีแล้ว.....ที่............
"กินเถอะ......แค่นั้นถ้าไม่อิ่ม เดี๋ยวจะเพิ่มให้อีกแล้วกัน"
หยิบขนมปังอีกชิ้นใส่จานให้คนที่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วก็ยิ่งจะทำให้ยิ้มได้ไม่เลิก
ดีแล้ว.....ที่เวลานี้ได้ใช้เวลาร่วมกันบ้าง ถึงจะแค่เล็กน้อย แต่มันก็ดีมากแล้ว
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่มีคนทำให้รู้สึกดี ๆ แบบนี้
แค่กินข้าวด้วยกัน และทะเลาะกัน พูดจาร้าย ๆ ใส่กันบ้าง แต่สุดท้ายจะกลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม
จะหาคนอย่างนี้ได้ที่ไหนอีก คงไม่มีอีกแล้ว คงไม่มีคนอย่างสายใจอีกแล้วในโลก ใบนี้
เวลานี้ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกดีได้เท่ากับการนั่งมองหน้าสายใจที่กำลังกินขนมปังอย่างมีความสุขอีกแล้ว
ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ ไม่อยากจะเชื่อ และไม่น่าเชื่อ
แต่ความรู้สึกนี้ก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ ทั้งที่ไม่อยากยอมรับกับตัวเองเลยสักนิด
เรารู้ตัวบ้างมั้ยว่า มักจะทำให้พี่ยิ้มและประหลาดใจบ่อย ๆ และหลาย ๆ ครั้งที่พี่ได้อยู่ใกล้เรา....
TBC....
แนนกดบวกหนึ่งคืนให้กับคนที่กดเข้ามาให้แนนแล้วนะคะ
-
อ่า หุหุ ....
จะว่า ไป เวลาอ่าน นึกถึง เวนิชทีไร
ดันไปนึกถึงหน้าพระเอกเรื่อง เดวิล แด ปราด้า อ่ะ
หัวฟูๆ มีหนวด ดูมีเสน่ห์
:o8:
:bye2:
-
น้อยสายช่างเป็นคนดีเหลือเกิน
พี่เวย์บอกน้องสายไปตรง ๆสักทีเหอะ หุหุ
-
อ๊ากกกกกกกกก...สายน่าร๊ากกกกกกกกจังเลยยยยย :-[
โฮะโฮะ...เปงกำลังใจหั้ยคนเเต่งนะคร๊าบบบบบบบบบบบบ :z13:
แล้วมาลงต่อนะ... :bye2:
-
น้องสายน่ารักกกก :impress2:
พี่เวย์บอกจริงจังซักที :man1:
-
ฮ่า ฮ่า เริ่มหวานแล้วคร้าบบ
หลงกันเองแบบนี้ก็ไม่มีใครชนะแล้วสินะครับ
เยี่ยม เยี่ยม o13 o13
-
ในโลกใบ จะได้พบเจอกับน้องสายสักคนมั้ยเนี่ย
เป็นคนดีที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าเราเป็นน้องสายนะ จะนั่งร้องไห้ตั้งแต่โยนขนมปังใส่หน้าพี่เวย์เลยล่ะ
เพราะเราก็คงไม่กล้สทำอะไรพี่เวย์ 55+
-
เป็นตอนที่ซึ้งแบบแปลกๆ
แต่น้องสายน่ารักมากกกกกกก
คู่นี้เค้าจะไม่บอกกันตรงๆ ใช่มั้ย
-
ดูท่าทางสายใจจะอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมา
:เฮ้อ:
-
:z3:
-
ต่างคนต่างรักกัน บอกซะทีเซ่
แต่น้องสายน่ารักเฮ่อๆ พี่เวย์คงต้องใช้เวลาบอกนานอยู่ :laugh:
-
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวฝนตก เดี๋ยวร้อน เพื่อนๆรักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
ตอน ความคิดของคนเราย่อมต่างกัน
"เฮ้ย นี่ให้นั่งรถมาด้วยเนี่ย ไม่ใช่ให้มาหลับนะ ให้มาชวนคุยไม่ใช่ให้มาหลับ"
ไม่รู้หรอกว่าให้มาชวนคุยหรือเปล่า รู้แต่ว่าง่วง จะไม่ให้ง่วงได้ไง มีแต่เรื่อง แล้วก็ปวดแต่หัว ช่วยไม่ได้นี่หว่า อยากทำให้ปวดหัวทำไม
นึกว่าอยากมาด้วยตายเลย ถ้าไม่ติดที่ว่าต้องรีบไปสอบให้ทัน ก็ไม่ได้อยากมาด้วยนักหรอก ความผิดของไอ้หนวดไม่ใช่เหรอ
ก็คราวก่อนใครกันวะ ที่โทรตามให้มาหา ทั้งที่ต้องเข้าห้องสอบ ดีแค่ไหนแล้วที่เขาให้สอบซ่อม ไม่งั้น คงมีใครได้ตายกันไปข้างหนึ่งแน่
แล้วทีนี้จะทำเป็นบ่น ขอนอนซักงีบไม่ได้หรือไง ใครจะไปอยากชวนคุย คุยด้วยทีไร ก็พูดจาไม่เข้าหูทุกที สู้หลับแล้วไปตื่นอีกที
เวลาที่ถึงมหาวิทยาลัยไม่ดีกว่าหรือไง มีสติ สมาธิ ดีกว่ามาชวนกันสนทนาปัญหาชีวิตกับไอ้พี่เวย์เป็นไหน ๆ
แถมได้พักผ่อนด้วย โอกาสที่จะง่วงนอนจนอยากหลับแบบนี้ไม่ใช่จะเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ คนมีแต่เรื่องเครียด ใคร ๆ เขาก็นอนไม่หลับทั้งนั้นแหละ
"จะหลับจริง ๆ หรือไง นี่ถ้ามาแล้วมาหลับแบบนี้ มาคนเดียวไม่ดีกว่าหรือไง"
อ่อ อยากมาคนเดียว แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าอยากมาคนเดียว จะได้ไม่ต้องมาด้วย
มาฟังคนพูดจาไม่เข้าหู แล้วก็ยิ่งทำให้เซ็งหนักกว่าเดิมอีก บอกตั้งแต่แรกซะก็สิ้นเรื่อง จะมาพูดตอนนี้ทำไมวะ
"โอเคพี่ จอดให้ผมลงป้ายหน้าก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งรถต่อไปเอง"
จากง่วงนอนกลายเป็นอยากเตะคน ปรือตาตื่นขึ้นและเปลี่ยนท่านั่งจากใช้หัวพิงไปที่ข้างกระจกหน้าต่างรถ
มาเป็นนั่งกอดอกและมองหาป้ายรถเมล์แทน
บอกอะไรมากไม่ได้ รู้แค่ว่าขี้เกียจจะพูด แต่ถึงพูดได้ ก็บอกได้คำเดียว ว่าเซ็งโคตร
"ไหน ไม่เห็นมีป้ายเลย เขาไม่ให้จอดหรอกป้ายรถเมล์ก็ไม่มี มีแต่ป้ายโฆษณา จะให้จอดหน้าป้ายโฆษณามั้ย"
เฮ่อ กูหนอกู นอกจากเซ็งแล้วมีอะไรอีกวะ เบื่อด้วย มีเบื่อเพิ่มมาด้วยอีกอย่าง เออมีเบื่อเพิ่มมาเป็นของแถมด้วยนี่เอง
"แล้วแต่พี่เหอะ อยากจะทำอะไรก็ทำเหอะ"
ก็แล้วจะให้ทำอะไรได้ นอกจากปล่อยไปตามยถากรรม และแผ่เมตตาให้กับไอ้บ้าหน้าหนวดที่มันหันมายิ้มที่มุมปาก แล้วก็ทำหน้าเหมือนกับว่าสนุกเหลือเกิน
ที่ได้พูดจาให้คนที่อยู่ข้าง ๆ ประสาทแดกตามไปด้วย
เอาเห้อออออออออออออ ถ้าคิดว่าที่ทำอยู่มันดีแล้วก็เอาเลย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ถ้าไม่คิดถึงความมั่นคงของชาติบ้านเมือง
ไม่คิดถึงจิตใจของคนที่กำลังจะไปเป็นกำลังสำคัญในการพัฒนาประเทศชาติก็เอาเหอะ
"โหยยยยยย แค่นี้ทำเป็น...แกล้งแค่นี้ทำเป็นงอน ได้ ๆ ไม่เล่นแล้วนอนไปเหอะ เดี๋ยวถึงมหาวิทยาลัยแล้วจะปลุก
รถยิ่งติด ๆ อยู่ ปรับเบาะหน่อยแล้วกันจะได้นอนดี ๆ หลบซิ ปรับตรงนี้ก็คงพอนอนได้แล้ว"
หือ.....
ไอ้หนวดนี่มันทำอะไรของมัน
อยู่ดี ๆ ก็ขยับเข้ามาใกล้ และเอื้อมมือเข้ามาช่วยปรับพนักเก้าอี้ให้ โน้มหน้าเข้ามาหาจนใบหน้าห่างกันแค่คืบ
จะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงไม่ได้ รีบเบี่ยงหน้าหลบ แล้วก็พยายามทำให้เป็นปกติ
ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติดีทั้งที่ในใจกำลังเต้นระทึก และคิดว่าตัวเองคงกำลังบ้าที่มารู้สึกขัดเขินกับเรื่องไร้สาระแบบนี้
คนที่ใจดีแบบผิดปกติ กลับไปอยู่ที่เดิมแล้ว และหัวเราะน้อย ๆ ที่มุมปาก หัวเราะไม่พอ ยังอุตส่าห์เอื้อมมือมาแตะ ๆ ที่หน้าผากสองสามที
แตะแล้วก็เอามาทาบที่หน้าผากตัวเอง แล้วก็ทำหน้ายุ่ง พูดจาอะไรวะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่อง ฟังไปฟังมายิ่งไม่เห็นจะเข้าใจเลย
"โดนฝนไป...ตัวไม่ร้อนนะ หน้าซีด ๆ จะไม่สบายหรือเปล่า....ตัวก็ไม่ร้อนนี่...งั้นนอนไปเลย เลิกทำหน้าแบบนั้นซะที รีบ ๆ นอนเลยไป"
อะไรของมัน ท่าจะบ้า เมื่อกี้มันยังบ้า แต่ว่าตอนนี้มันเริ่มดี อะไรวะ กูงง ตามไม่ทันนะเว้ยเฮ้ย
"หรี่แอร์ด้วยพี่ หนาวจะตายชัก แบบนี้จะนอนหลับได้ยังไง หนาวจะตาย"
พูดไปแล้วแบบอยากลองเชิง ไม่ใช่จะเกรงใจนักหนา แต่แค่อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อไป
แกล้งหลับตาแต่แอบหรี่ตามองคนที่หันไปสนใจกับการมองถนน
อยากรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ อยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อไป แล้วก็ได้เห็นว่าสิ่งที่บอกออกไปเป็นผล
แอร์ถูกหรี่ความเย็นลง
พร้อมกับที่คนหรี่แอร์ หันกลับมามองอีกครั้งและเอื้อมมือมาแตะเบา ๆ ที่เส้นผม
ไม่ได้ชอบเลยสักนิด แต่แปลกใจตัวเองที่ไม่ได้ปัดมืออีกฝ่ายออกไป
ปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ว่า.....แค่....
ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกดี แต่ความอบอุ่นของฝ่ามือที่สัมผัสเบา ๆ หลายครั้ง ก็ทำให้ต้องขมวดคิ้ว และนิ่งเงียบ
ได้แต่นั่งกอดอกและเอนหลังลงนอน ทั้งที่ยังมีฝ่ามือของใครคนหนึ่งแตะเบา ๆ ที่เส้นผมอีกสองสามครั้ง
ไม่ใช่แตะ แต่เป็นลูบ ลูบเบา ๆ แตะเบา ๆ ถ้าจะบอกว่าเคลิ้มจนอยากจะหลับไปทั้งอย่างนั้นก็คงไม่แปลก
แต่ไอ้แบบนี้ นึกแล้วเหมือนเมื่อคืนที่ลูบหัวอีก็อด ลูบหัวมันแบบเซ็ง ๆ แบบเวทนา แล้วที่ไอ้หนวดทำเนี่ย
มันเหมือน...........ทำแบบนี้มันเหมือนลูบหัวเหมือนเล่นกับหมา
กูไม่ใช่อีก็อดนะเว้ย ถึงได้มาลูบผมเล่นแบบนี้ เห็นกูเป็นหมาหรือไงวะ แม่ง
"ผมไม่ใช่หมา พี่นึกว่าพี่เล่นกับหมาอยู่หรือไง"
ด่าออกไปแบบตรง ๆ และรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหงุดหงิดไม่พอใจ กับเรื่องที่ไม่ควรเอามาเป็นเรื่อง
นึกสะใจเล็ก ๆ ที่เห็นอีกฝ่ายชะงักมือไป แต่นอกจากนั้น กลับรู้สึกว่าไม่ควรพูดจาไม่ดีออกไปเลย
แต่ก็ไม่ควรจะคิดอะไรแบบนั้น............ที่ควรคิดคือ....แหม้ แบบนี้มันสะใจกูจริงโว้ยยยยย
"เปล่า.....ก็แค่คิดว่า.....อืม"
คิดว่า คิดว่าอะไร บอกว่าคิดว่า......แล้วก็ดึงมือกลับ ดึงมือกลับทันที แล้วก็หันไปสนใจกับการขับรถต่อ แบบนี้หมายความว่าไง
ไอ้ที่ว่า อืมมม เนี่ย มันแปลว่าอะไร หมายความว่าไง หมายความว่าไงกันวะ
ชอบมาทำให้อยากรู้อยากเห็นแล้วก็เงียบแบบนี้ คนรอคำตอบมันหงุดหงิดนะเว้ยเฮ้ยยยย
"อืม อะไรพี่ อืมนี่มันอะไร แล้วไอ้คิดว่านี่มันคิดว่าอะไร พูดไม่เคลียร์ พี่คิดอะไรของพี่"
พูดออกมาด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่ได้ทำเสียงดังโวยวาย เพราะอ่อนล้าเกินกว่าจะทำท่าทางฮึดฮัดโมโหได้
ทำได้แค่หรี่ตาแล้วก็พูดออกมาเสียงเบา จนแทบจะกลายเป็นกระซิบ ทั้งที่ทุกครั้งอาจจะทำเป็นโมโหโวยวาย
แต่ในเวลานี้ ความง่วงงุนกำลังเข้าครอบงำ จนไม่อยากจะทะเลาะกับอีกฝ่ายให้มากไปกว่านี้ แต่ก็ยังอยากรู้อยากเห็นสิ่งที่ควรจะได้ฟังให้ชัดเจน ก่อนหลับตาลง
คาใจแบบนี้ ถึงหลับ เดี๋ยวก็ฝันถึงแล้วก็เก็บไปคิดต่ออยู่ดี แต่ก็....ไม่รู้จะรู้ไปทำไม รู้แล้วก็ไม่เห็นจะทำข้อสอบได้คะแนนดีขึ้นนี่หว่า แล้วจะอยากรู้ไปทำไม ไม่อยากรู้ดีกว่ามั้ง
"บอกแล้ว นอนไปเลยนะ ห้ามถามอีก"
เออ กูก็ไม่อยากจะถามนักหรอก แค่มันคาใจแค่นั้นแหละ อยากจะบอกก็บอก ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกหรอก ขี้เกียจจะรู้แล้ว ง่วง ตื่นมาก็ลืมอยู่ดี
"เออ รีบ ๆ บอกเหอะ ผมขี้เกียจพูดแล้วตอนนี้"
ไม่ได้รอฟังคำตอบแล้ว แต่พูดไปเหมือนคนละเมอ ตาหลับแล้วจริงๆ พร้อมๆ กับที่สมองก็หลับลงตามไปด้วย
ไม่สนและไม่อยากรู้ว่าเวนิชพูดอะไรอีกแล้ว รู้แค่ว่า อากาศช่างเย็นสบาย และง่วงงุนจนไม่สามารถฝืนร่างกายต่อไปได้อีก
"จะบอกว่า สายหน้าตาเหมือนหมาชิสุ ชิสุกับพุดเดิ้ลนี่มันคนละพันธ์กันเลยนี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
คนพูดหัวเราะอยู่คนเดียว รู้สึกสนุกจนทำให้หัวเราะ และรู้แน่ว่าสายใจต้องพูดตอกกลับมาจนไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ
รอฟังคำตอบ แล้วก็ได้หัวเราะอยู่เป็นนาน
แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อไม่มีเสียงพูดใด ๆ ตอบกลับมาจากคู่สนทนา นอกจากความเงียบ จนต้องหันกลับไปมองคนที่นอนกอดอก หลับตานิ่ง อยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง
ทั้งที่ต้องตั้งสมาธิอยู่กับการขับรถ และไม่ควรคิดถึงเรื่องอื่น เพราะมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำต่อจากนี้
แต่ก็ยังเผลอมองใบหน้ายามหลับที่นิ่งสงบของสายใจซ้ำ ๆ ไปแบบนั้นอีกหลายครั้ง
อยากจะนั่งมองแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่ก็ทำได้แค่เหลือบสายตากลับมามองบ้างเป็นบางครั้งเมื่อมีโอกาส
ขมวดคิ้วมุ่นและถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อรู้สึกว่าหลายครั้งที่ความเป็นตัวของตัวเองลดลงเรื่อยๆ
ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้
ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการพูดจาบ้าบอใส่กัน
ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการที่หยอกล้อกันบ้าง และจริงจังในบางครั้ง
ไม่เคยมีอะไรเกินเลย แต่กลับรู้สึกสนิทสนมและผ่อนคลาย รู้สึกสบายใจและรู้สึกเป็นสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน
เหนือกว่านั้น ความสับสนว้าวุ่นภายในใจจากเรื่องภายนอก ลดลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกันบ้างแบบนี้
เหตุผลคืออะไร ถึงวันนี้ก็ยังคิดไม่ออก
รู้แค่ว่า คนบางคน เกิดมาเพื่อทำให้คนที่อยู่ข้างๆ อีกคนมีความสุข ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เวนิชอมยิ้มบาง ๆ
แล้วก็หวลไป คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ที่สายใจเองก็คงไม่ทางได้รู้
"คุณดูเปลี่ยนไปนะคะ ดูมีชีวิตชีวามากกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีก ฉันดีใจที่คุณเป็นแบบนี้ แล้วเรา...ยังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"
ขอคบหากับสายใจไปแล้ว
และดูเหมือนว่า จะไม่มีทีท่าอะไรตอบกลับมาจากสายใจเลยสักนิดด้วยซ้ำ ที่จริงรู้สึกช็อคที่เอเลน่ากลับมาพูดด้วยแบบนี้
หัวใจเต้นระทึก และรู้สึกว่าวันเวลาเก่า ๆ กำลังจะย้อนกลับมาอีก
ช่วงเวลาที่มีความสุข ช่วงเวลาที่ได้พบกันในครั้งแรก และช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
แล้วในฉับพลันที่คิดจะตอบอะไรออกไป ภาพใบหน้าของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังทำท่าทางหงุดหงิดโมโหก็โผล่แทรกเข้ามา
มาเร็วแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่ก็ทำให้หัวใจที่เกือบจะพองโต เปลี่ยนเป็นเต้นแรงได้
ไม่ใช่เพราะคำพูดของเอเลน่า แต่เป็นคำพูดบ้า ๆ ของสายใจ ที่ทำให้ต้องคิดทบทวนบางสิ่งบางอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"ได้ไง นี่มันถูกก็จริง แต่มันดีหรือเปล่า สารอาหารก็ไม่ครบ อีก็อดมันก็โง่หนักกว่าเก่าดิ เอาอันนี้ ยี่ห้อประจำ แพงหน่อยแต่อาจแก้โรคหมาโง่ได้"
ก็แค่คำพูดบ้าบอ แต่ความรู้สึกวันนั้นที่ได้รับรู้ คนบางคนคำพูดไปคนละทางกับการกระทำ
ไม่ได้พูดว่าห่วงใย ทำทุกอย่างด้วยท่าทางไม่พอใจด้วยซ้ำ แต่มันแฝงไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอย่างชัดเจน
ทั้งที่ไม่เคยพูด แต่แค่หมาตัวเล็ก ๆ สายใจยังใส่ใจได้ถึงขนาดนี้
เวลานั้นไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากนั้นไม่นานถึงได้รู้สึกว่าตัวเองอิจฉาแม้กระทั่งหมา จนบางครั้งเผลอทำนิสัยเด็ก ๆ ออกมาด้วยการแกล้งหมาที่สายใจเลี้ยงเอาไว้
ที่ขอคบด้วย พี่จริงจังนะแต่สายใจเข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า ทำไมถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยระหว่างเรา
สำหรับสายแล้ว การคงอยู่ของพี่ มันมีประโยชน์กับสายบ้างหรือเปล่า หรือว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสักนิดนอกจาก ความรู้สึกแย่ ๆ ที่เกิดขึ้น
ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำดีด้วย แต่ทำดีด้วยทั้งที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด แบบนั้น ทำไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไร
แค่อยากให้เห็นถึงตัวตนที่แท้จริง อยากให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่แท้จริง ไม่ใช่การหลอกลวงเสแสร้งจนทำให้รู้สึกกดดันทั้งสองฝ่าย
แล้ว............สิ่งที่ทำอยู่ในเวลานี้มันดีแน่แล้วหรือไง
แม้แต่ตัวเองยังหาคำตอบไม่ได้.....ได้แต่คิดและหันกลับไปมองคนที่ยังหลับใหลอย่างมีความสุขอีกครั้ง และหลาย ๆ ครั้ง
"เจสซี่ ไอควรทำยังไงดี ช่วยบอกคำตอบด้วยเถอะ ช่วยบอกสิ่งที่ไอควรทำต่อไปจากนี้ที"
TBC....
-
+1 ค่ะ ขอบคุณที่มาลงให้อ่านกัน ;'))
พี่เวย์เอ๊ยยยยย ไม่ต้องถามถึงเจสซี่แล้ว
ทำยังไงก็บอกน้องสายไปเลยว่าพี่เวย์รักน้องสายนะจ้ะ :jul3: :-[
-
พี่เวย์เริ่มคิดหนัก น้องสายไม่ตอบอะไรสักที
ก้อเล่นแกล้งเค้าไว้มากนินา ก้อบอกน้องสายไปตรงๆเลยว่าพี่เวย์ีิคิดแค่ไหน
กั๊กกันอยู่ยังงี้เพื่ออะไรหนอ
บวก 1 ให้หนูแนนเช่นเคย ขอบคุณจ้า
-
^^
^^
^^
ขอสักสามจึก เฮ้อ....สบายใจจังเช้านี้ได้จิ้มพี่น้ำตาล สงกรานต์ไปเที่ยวไหนมาครับ
กลับมาเรื่องดีกว่า ตกลงพี่เวย์มันจะเล่นเอาเถิดอีกนานไหมน้า น้องสายก็พอกัน
มาลุ้นต่อดีกว่า อย่าช้านะน้องสาว +1 ให้อีกนะ
-
ก็คุณพี่อ่ะ
พูดเล่น..
พูดจริง..
ก็ไม่รู้... น้องสายมันก็สับสนอ่ะดิ
พูดกันตรงๆแมนๆไปเลยพี่!
อย่ามามัวสับขาหลอกไปมาอยู่อย่างนี้ ๕๕๕
-
:กอด1:พี่แนนนี่
:pig4:ค้าบ
ขยันตามเคยพี่สาวเรา
-
ทำแบบนี้สายใจมันก้อสับสนอ่ะเด้
-
ไอ่คุณพี่เวย์ ไปโกนหนวดทำหล่อ ขอน้องสายแต่งงานไปเลย
แค่นี้เองทำไม่ได้รึ :angry2:
-
พี่เวย์หนักแน่นเข้าไว้นะครับ
น้องสายยังรออยู่ ^^
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้ทั้งสายใจ และเวนิช ด้วยค้าบ
:man1:
:bye2:
-
พี่เวย์ขอคบน้องสายแล้ว ห้ามเปลี่ยนใจนะ
น้องสายก็รีบตอบรับพี่เวย์เร็ว
ใกล้แล้วอ่ะ ลุ้นๆ
แต่ดูเหมือนจะสับสนกันทั้งคู่
-
+1 ให้น้องแนนนะคะ รอลุ้นทั้งเวย์ทั้งสายว่าเมื่อไหร่จะมีหวานแบบปกติเหมือนคู่อื่นบ้าง
แต่ถ้าปกติแบบคู่อื่นก็ไม่ใช่เวย์กับสายใช่มะ ต้องแบบไม่ปกติถึงจะใช่ จะรอลุ้นตอนต่อไปนะคะ
:pig4:
-
ส่งกำลังใจไปให้ที่บ้าน รอรับที่หน้าประตูนะครับ
และมาฝากตัวอ่านด้วยคนครับ
ฝากด้วยนะครับ
โจ้คับ
-
เข้ามาแอบดู...มายัง
ยังมะมา ผิดหวังออกไป
แง๊งงงงงงงงง
-
เดี๋ยวเจสซี่จะมาให้คำตอบ
-
รู้สึกว่าตอนนี้ดูอบอุ่นดีเนาะ
มีความอบอุ่นผสมกับความสับสนนิดหน่อย
-
กลับมาแล้วคะ ขอโทนะคะที่ปล่อยให้รอกันนาน นานไปไหมเนี่ย? เลยกำหนดอัพมาแค่หนึ่งวัน แนนชดเชยอัพให้สองเรื่องเลยนะคะ เรื่อง เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และ รวมเรื่องสั้นฯ
ตอนนี้อากาศสุดแสนจะแปรเปลี่ยน ที่แนนไปเจอมา กลางวันร้อนมากกก กลางคืนหนาว อึ๋ยยย แนนหอบเอาสังขารเดี้ยงๆกลับมาเลย ว่าจะตะลอนต่อ แต่ไม่ไหวแล้ว ยังไงเพื่อนๆก็เทคแคร์ตัวเองกํนด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเดี้ยงแบบแนน
ตอน ก็ไม่เข้าใจ...มีอะไรมั้ย
กูละเซ็ง...........เซ็งโว้ยยยยยยยย เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง จะมีอะไรแย่กว่านี้อีกมั้ยเนี่ยนอกจากคำว่าเซ็ง เบื่อ จน เครียด เดี๋ยวจะกินเหล้าให้ดู
หรือว่าถ้ากินเหล้าแล้วจะจนลง งั้น จน เครียด ทำอะไรต่อดีวะ คิดไม่ออก จะทำอะไรดีเว้ยยยยยยยย
สายใจนั่งกระดิกขาอยู่บนเก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าคณะ โดยปราศจากเพื่อนพ้องน้องพี่ใด ๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากปัจจุบันเพื่อนที่คบหาได้หายไปกันหลายคนแล้ว
มองคนเดินผ่านไปผ่านมาแล้วก็ผ่านมาผ่านไป มองไปอีกยี่สิบแปดตลบแล้วก็เลยต้องหันหน้าเข้าหาแก้วน้ำดื่มที่ดูดซะเกลี้ยงไม่มีน้ำ มีแต่เสียง ซู้ดดดด
และน้ำแข็งเกือบเต็มแก้ว
อ้าว.....น้ำมีนิดเดียว ที่เหลือก็เป็นน้ำแข็ง โอยยยยยยย นี่กูต้องนั่งรอให้น้ำแข็งละลายเพื่อให้ได้กินน้ำเหรอวะเนี่ย เวรกรรม กรรมเวรแท้หนอ ชีวิตอะไรมันจะรันทดขนาดนี้
"รอด้วย จะไปรับ"
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณแปดโมงเช้า เป็นเสียงจากไอ้พี่เวย์หน้าหนวด ที่อยู่ ๆ ก็หันหน้ามาสั่งแบบประโยคเดียวแล้วรีบขับรถชิ่งไปเฉยเลย
อุตส่าห์ใจดีมาส่งถึงที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่พูดไม่จาอะไรมาก แค่กวนประสาทให้เกือบบ้า แล้วก็หาเรื่องให้ปวดหัวกันต่อไป
ก่อนจะลงจากรถยังมีการบังคับขู่เข็ญจะจับข้อมือให้ได้ จับอยู่นั่น ไม่ให้จับก็ยังจะจับ แล้วก็ทำหน้าตาประหลาดอยู่คนเดียว
ไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่มันยังไง มันอะไรของมัน มันท่าจะบ้าแน่ ๆ มือก็มีแล้วทำไมไม่จับ ดันจะอยากจับข้อมือ เอ้อ คนเรารึก็กำลังลุ้น
มือก็มี.........ทำไมไม่จับว๊า.....อ่า ไอ้บ้าสาย แหง่ว บ้าไปแล้วเว้ย เหอ เหอ เหอ กูเป็นบ้าเพราะน้ำแก้วเดียวไปแล้วเหวยยยย เหอ เหอ เหอ เฮ้อออออ
ใช้หลอดคนไปคนมาในแก้วที่มีแต่น้ำแข็ง คนไปซ้าย ๆ ไปซ้ายแล้วก็ไปขวา ๆ แล้วก็นึกเอง คิดเอง สุดท้ายได้แต่อมยิ้มเองเหมือนคนบ้า
นึกขึ้นได้ว่ากำลังจะบ้าเพราะเรื่องบ้า ๆ ก็เลยต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติ มองซ้ายมองขวาไปมาเพราะกลัวใครเห็น ว่ากำลังทำหน้าตาบ้าบออยู่คนเดียว
กูแม่งก็บ้า คิดเอง เขินเอง ไม่ไหวแล้วเว้ยยยยย แต่มันก็จริงนี่
มือก็มี ทำไมไม่จับ จับมือก็ไม่ว่าหรอก แต่จะให้ทำเป็นเฉย ๆ มันก็กระไรอยู่ ทำโวยวายไปงั้นแหละ ก็.....มัน...จะแปลกตรงไหนวะ
ยอมให้คนเดียวนั่นแหละ
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น
ยอมอ่อนข้อให้ตั้งเยอะแยะมากมาย
แล้วไอ้หนวดมันจะรู้มั้ย
คบกันเนี่ย พูดเล่นหรือเปล่า ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เช้ามาก็โดนด่าเหมือนเดิม ไม่เห็นพูดด้วยดี ๆ เลย
ทำไมไม่พูดกับกูดี ๆ มั่ง แค่พูดเหมือนคนทั่วไปเขาพูดกันเนี่ย จะให้เริ่มก่อน......ใครจะกล้า เดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นบ้าอีก
แค่นั้นไม่พอนอกจากจะหาว่าเป็นบ้าแล้วก็คงจะโดนพูดอะไรแปลก ๆ ใส่อีกแน่ ๆ
มันล้อกันเล่นหรือเปล่าวะ เรื่องนั้น......
คิดไปก็ได้แต่กลุ้ม กลุ้มไปคนเดียว ก็เลยต้องทำหน้าบู้บี้แล้วก็นั่งเหม่อ ใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วไปมาอีกหลายตลบ
พร้อมกับที่หมดอารมณ์เศร้า เหงา ซึ้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้ ท้องกำลังร้องโครกครากเพราะความหิว
"โอยยยยย หิวข้าว....ป่านนี้แล้วเหรอวะเนี่ย...เมื่อไหร่จะมารับซะที หิวข้าวจะตายห่าแล้วนะโว้ยยยยย"
บ่นไปแล้วก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบท้องไปมา หิวจะตายอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทนหิวขนาดนี้ด้วย ไปหาข้าวกินซะก็สิ้นเรื่อง
แต่สายใจกลับทำเรื่องโง่ ๆ ด้วยการนั่งมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ รอว่าเมื่อไหร่โทรศัพท์จะดังขึ้นซะที
"กี่โมงแล้ววะ อีกสิบนาที โห ต้องรออีกสิบนาทีเหรอ....โอยยยยย หิว นี่มันจะหกโมงครึ่งแล้วนะ เมื่อไหร่จะเปิดเครื่องซักทีวะ ประชุมบ้าบอห่าเหวอะไรนักหนา
ถ้ามาไม่ได้ก็รีบ ๆ โทรมาบอกสิ จะได้ไปหาอะไรกินเอง"
สายใจกำลังเป็นบ้า ที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ จ้องไปจ้องมายังมีอาการหูแว่วคิดไปเองว่าโทรศัพท์สั่น และเหมือนมีเสียงเรียกเข้า
แต่เมื่อหยิบมาดูก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น.......
หกโมงครึ่ง หกโมงครึ่ง อีกสามนาที สามนาที
นั่งลุ้นเหมือนลุ้นเลขท้ายสามตัว แล้วก็สมใจนึกเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นในสิบวินาทีสุดท้าย เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
"เออ ไอ้สายเหรอ อยู่ไหนแล้ว ขากลับซื้อบะหมี่เกี๊ยวหน้าปากซอยให้ด้วย ถ้าไม่มีเอาเย็นตาโฟร์ก็ได้ ตังค์ออกไปก่อนนะแค่นี้นะ"
อ่า.....
พี่สาวกู.....
เห็นน้องมันเป็น...ขี้ข้า
มีน้องเอาไว้เลี้ยงหมาที่ซื้อมาแล้วไม่ยอมเลี้ยง
มีน้องเอาไว้ซื้อของกินของใช้และคอยประเคนให้จนถึงที่
มีน้องเอาไว้ใช้ทำรายงาน
มีเอาไว้ใช้.....ฯลฯ
เป็นพระคุณจริงๆ เลย ชาติหน้าฉันท์ใด ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย สาธุ แค่นี้ก็เป็นขี้ข้ามันแบบสมบูรณ์แบบแล้ว
สงสัยชาติก่อนไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้วะ ชาตินี้ถึงได้เจอแต่คนคอยโขกสับ
ที่สำคัญหิ้วบะหมี่เข้าบ้าน มันจะเบี้ยวไม่ยอมจ่ายเงินนี่สิ กูล่ะเซ็งหนักกว่าทุกวันจริงๆ
กำลังนั่งคิดอย่างอ้างว้างเดียวดายกับชีวิตรันทดของตัวเอง ไม่ได้คิดมากอย่างที่ปากพูด แต่กำลังหัวเราะเล็ก ๆ กับเรื่องที่พี่สาวตัวเองขอให้ช่วยทำให้
รอไปเหอะ วันนี้กลับช้า กว่าจะได้กินบะหมี่หิวตายแน่เหมือนกันแหละ หากินเอาเองสิวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
หัวเราะอยู่คนเดียว แล้วก็ต้องรีบรับโทรศัพท์อีกสายที่โทรเข้า
เห็นหมายเลขแล้วแทบลืมหายใจ ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรมากมาย รู้แต่ว่า มือไม้สั่น และรีบกระแอม เก็กเสียงหล่อ กรอกเสียงไปตามสาย กำลังจะ ฮาโหล แต่มีเสียงหนึ่งสวนขึ้นมา
ตกใจจนแทบตกเก้าอี้ แต่ก็ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่
"เออ วันนี้ไปไม่ได้นะ วันหลังแล้วกัน......"
หา ยังไม่ทันทักทายยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะ เอางี้เลยเหรอ กดรับปุ๊บมันพูดอย่างนี้ใส่เลยเหรอ
รอเป็นชาติเพื่อฟังประโยคนี้เหรอ
ไม่ใช่ประโยคนี้นะ รอให้พูดว่า ตอนนี้มาถึงหน้ามหาวิทยาลัยแล้วให้เดินออกไปหา ด่วน
อันนี้นะเอาประโยคนี้ ไม่ใช่ไม่ว่าง เอาไว้วันหลัง กูหิวข้าวนะโว้ยยยยยยย แล้วต้องมาเจอแบบนี้เหรอ
โมโหหิวมันเป็นยังไง ตอนนี้สายใจกำลังเป็นอยู่ หิวจนมือสั่น หรือโมโหจนมือสั่นไม่รู้ รู้แต่ว่าพูดไม่ออก ต้องตั้งสติอยู่นานถึงเรียบเรียงสติตอบกลับไปได้
"โทรมาทำไม ผมนัดเหมียวไว้ ผมไม่อยากให้เหมียวเข้าใจผิดนะพี่ เวลาอยู่กับเหมียว พี่จะให้ผมคิดเรื่องของพี่หรือไง"
แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังกำมือแน่น พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติเข้าไว้ ทั้งที่รู้สึกเหมือนตัวเองคงจิตตกอาการหนัก พูดบ้าบออะไรไปแล้วไม่รู้
รู้แค่ว่า พูดไปแล้วอยากตบกบาลตัวเองสองสามฉาด แต่ก็ทำได้แค่ขบริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
"งั้นเหรอ....เข้าใจแล้ว...งั้นแค่นี้นะ"
ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมานอกจากปลายสายวางสายไปแล้ว ส่วนสายใจกำลังนั่งเอ๋อ อยู่คนเดียว
อ่า
รอมาเป็นชาติ เพื่อจะคุยกันสองประโยค
โคตรคุ้มเลย แบบนี้ต้องเลือกโปรโมชั่นโทรสั้น สุดคุ้มสินะ
เป็นอย่างนี้นี่เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
บะหมี่เกี๊ยวสินะ ถ้าไม่มีบะหมี่เกี๊ยว เอาเย็นตาโฟร์ก็ได้ ตอนนี้ก็หกโมงครึ่ง นั่งรถไปลงหน้าปากซอย แล้วก็ซื้อบะหมี่เกี๊ยว
สามห่อก็คงพอ แล้วก็แวะซื้อปลากระป๋องสองกระป๋อง เอาไปขยำข้าวให้อีก็อดกิน เพราะอาหารเม็ดคงหมดแล้ว
มีรายงานอีกเล่มยังไม่ได้ทำ ต้องรีบกลับไปทำ
อะไรอีกว๊า นึกไม่ออก มีอะไรต้องทำอีกวะ อ่อ เล่นเกมส์ค้างไว้ ต้องไปเล่นต่อ ยังเล่นไปไม่ถึงไหนเลย
โห นี่ยุ่งน่าดูเลยนะเนี่ย สงสัยจะไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นแล้ว ยุ่งน่าดูเลยเว้ยเฮ้ย ช่วงนี้ชีวิตยุ่ง ๆ พิกลเลยเว้ย เหอ เหอ เหอ
ทำไมมันถึงได้ยุ่งขนาดนี้วะ ฮะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ฮือ ฮือ
เวลา 18.30 น. ชายหนุ่มแต่งกายเกือบเรียบร้อย แววตาเศร้าสร้อย เดินเสียศูนย์ถือแก้วน้ำที่ยังคงมีแต่หลอดและน้ำแข็งเอาไว้ในมือ จุดมุ่งหมายเพื่อรอให้น้ำแข็งละลายจะได้มีน้ำกิน
ในสมองมีเรื่องให้คิดมากมาย ท้องร้องโครกคราก ตามมาด้วยอาการหิว จนมือสั่น
สนใจกูบ้างมั้ย ว่านั่งรอมาตั้งแต่เลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น
สนใจกูบ้างมั้ย ว่าหิวข้าว แต่ทนหิวเพื่อไปกินข้าวด้วยกัน
สนใจกูบ้างมั้ย ว่า........รอมากี่ชั่งโมงแล้ว
ถามจริงๆ เคยคิดจะสนใจเรื่องของกูบ้างมั้ยหา
มาไม่ได้แล้วเสือกนัดทำไมวะ บังคับให้รับปากแล้วก็ไม่ยอมมา ไอ้ทางนี้ก็รอไปอย่างกับคนบ้า เข้าใจบ้างมั้ย ว่ากูกำลังจะเป็นบ้าแล้ว
สายใจเสียจริตเดินโต๋เต๋ หลงทิศ และมาโผล่ที่ป้ายรถเมล์ ยืนทำหน้ามึนชีวิต แล้วถึงเพิ่งคิดได้ว่าเวลานี้ตัวเองอยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก
รู้สึกเหมือนโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะรับ
แค่นี้ก็แย่พอแล้ว ใครก็ตามอย่าเพิ่งมานึกถึงสายตอนนี้เลยนะครับ สายไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครแล้ว คุยไปก็คงคุยไม่รู้เรื่อง เพราะข้อมูลในหัวสายกำลังเออเร่อ
ในขณะที่กำลังเบื่อหน่ายถึงขีดสุด
คนที่กระหน่ำกดโทรศัพท์โทรออกอยู่อีกที่ ก็มีสภาพไม่ต่างกัน
"พักได้แค่ห้านาทีนะ เดี๋ยวเข้าประชุมต่อเลยนะเวย์.....พ่อว่า...เราน่าจะสรุปโปรเจคให้จบวันนี้เลย....ฝีมือเราน่ะผ่านแน่ ๆ อยู่แล้วใช่มั้ย"
อ่า....ครับ
หันหน้าไปตามเสียงที่เรียกแล้วก็ทำได้แค่ พยักหน้าแล้วก็ส่งยิ้มแหย ๆ ให้กับพ่อที่เดินกลับไปเข้าห้องประชุมแล้ว ส่วนตัวเองได้แต่ยืนมองโทรศัพท์ที่โทรเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย
เวนิชที่มีสภาพไม่ต่างกัน กำลังยืนมองถุงใส่กล่องของขวัญในมือด้วยความท้อ
แล้วนี่ล่ะ ตั้งใจจะให้วันนี้แท้ ๆ ไปยืนเลือกอยู่ตั้งนาน เพื่อที่ว่า เย็นนี้น่าจะเป็นโอกาสพิเศษที่จะได้คุยกันอย่างจริงจังซะที
แล้วนี่มันอะไร........แล้วสิ่งที่สายใจพูดออกมานี่มันอะไรกัน
"คุณเวย์คะ พร้อมแล้วค่ะ"
รีบหันหน้าไปหาคนที่มาตามแล้วก็ต้องตัดสินใจปิดโทรศัพท์มือถือด้วยความกลัดกลุ้ม
เฮ่อ......เล่นพูดถึงขนาดนั้น แล้วจะให้ทำอะไรได้ พูดถึงขนาดนี้ ......คิดว่าคนฟังไม่มีความรู้สึกไม่มีหัวใจหรือไง ทำไมถึงพูดแบบนี้ได้ง่าย ๆ
ไม่นึกเลยใช่มั้ยว่าคนฟังจะรู้สึกยังไงบ้าง ทำไมถึงได้.......ไม่เห็นใจกันบ้างซักนิดหรือไง
เร่งให้จบ แต่ก็มีประเด็นใหม่ ๆ เข้ามาตลอด มองนาฬิกาไม่รู้กี่รอบ แต่ก็ทำได้แค่พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จเรียบร้อย
แล้ว.....จะให้ทำยังไง
จะให้ทำยังไง
จะให้ทำยังไงอีก
ยืนทำหน้ายุ่งแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ทั้งที่จิตใจยังคงครุ่นคิดเรื่องที่ไม่ควรคิดในเวลานี้
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อย
"เด็กบ้าเอ้ย....."
บ่นกับตัวเองเสียงเบา และส่ายหัวด้วยความหงุดหงิดโมโห
แล้วเวลานี้จะไปทำอะไรได้ ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ก่อน เด็กบ้าเอ้ย สายใจไอ้เด็กบ้า รอให้งานเสร็จก่อนเถอะ คงได้คุยกันยกใหญ่แน่
ถ้างานเสร็จแล้ว.....คงได้สะสางกันน่าดูแน่ ๆ ไอ้น้องสายใจ
TBC....
-
ขอยาวๆอีกซัก 4 ตอนได้ปะคับ
แบบว่า กำลังลุ้นว่า สายจะทำไงต่อ จะยืนเอ๋อที่ป้ายรถเมล์
หรือว่า เอ๋อซื้อหมี่เกี๊ยวกลับบ้านไป นั่งซึม...
หรือว่า อะไรดีหว่า เอ... แล้วจะยังไงต่ออ่ะ
มาต่อไวๆ นะค้าบ รออยู่อ่าค้าบ
:bye2:
-
^
^
จึกๆๆๆ
เง้อออ สี่ตอนนี่เกือบหมดสต็อคที่แนนเหลืออยู่เลยนะคะ
ถ้าอัพหมด จะรอคุณเท็นองค์ลงนี่ไม่รู้เมื่อไหร่น๊า
อ่านแบบค่อยๆดีกว่าเนอะ จะได้ไม่รอกันนาน
ปอลอ ถามนะคะ ใครที่ใช้hotmail ไม่รู้ว่าเมลแนนมีปัญหาคนเดียวหรือเปล่า
เวลาที่แนนจะแนบไฟล์ภาพ แนนกดเลือกแล้ว แต่ทำไมมันไม่อัพโหลดให้นะคะ
เป็นอย่างนี้มาอาทิตย์กว่าแล้ว ใครรู้วิธีแก้คะ รบกวนพีเอ็มบอกแนนที่นะคะ ขอบคุณมากนะคะ
-
o18โฮะโฮะ...ไม่รู้ทำไมไม่เห็นสงสารพี่เวรเป็นนิจเลยอ่ะ+5555
:เฮ้อ:เเต่สงสารสายใจอย่างสุดซึ้ง...เหอเหอ ออกอาการอินจัดดดดดดด :z2:
แล้วรีบมาต่อนะคร๊าบบบบ..ปูเสื่อนอนรอตอนต่อไปอยู่เน้อออออ :z13:
กร๊ากกกกกกกก...บั๊บบายจ้าาา :bye2:
-
สรุปได้ว่า พอ ๆ กัน
แล้วทำไมไม่คุยกันดี ๆ น้า คู่นี้
ขอบใจนะ หนูแนน แต่มีกั๊กนะ น้องสาว +1 เป็นกำลังใจให้เช่นเคย
-
^
^
จิ้มพี่ชายสองจึก
มาแย่งพี่น้ำตาลจิ้ม อิอิ
แหมพี่ชายอ่ะ แนนขอเก็บไว้ต่อรองนิดส์น๊า
อัพหมดเดี๋ยวแนนโดนทวงอ่ะ
แล้วแนนจะไปหามาลงจากที่ไหน
จะไปเร่งคุณเท็น แนนก็ไม่กล้าเร่ง
จะแต่งเองก็ยิ่งสาหัสยิ่งกว่า
เพราะงั้นอ่านกันไปแบบค่อยๆ ไปเรื่อยๆแล้วกันเนอะ
จะได้ไม่ค้างเติ่งกันนานนัก >_<
-
เฮ้อสงสารทั้งสายทั้งพี่เวย์เลย :o12:
-
สงสารน้องสายแต่สมน้ำหน้าพี่เวย์ o18
-
โธ่เอ๊ย สงสารน้องสายจริงๆเลย
พี่เวย์นะพี่เวย์ พูดให้ชัดๆ ดีๆ อีกหน่อยไม่ได้หรือไงว่าติดประชุมน่ะ
ต่างคนต่างกั๊ก ต่างคนต่างคิดมาก แต่น้องสายน้อยใจไปแล้วหละ
บวก 1 ให้น้องแนนด้วยจ้า อิอิ มีคนช่วยเราจิ้มน้องวันแล้ว 555
ปอลอ น้องแนนจ๋า ฮอตเมล์ของพี่ส่งไฟล์ภาพได้ตามปกตินะจ๊ะ ลองมะกี้นี้เอง
ไม่รู้ว่าแก้ไขยังไง เป็นที่เมล์ของเราเองหรือป่าว ถ้ามีหลายแอดเดรส ที่เป็นฮอตฯ ลองใช้แอดเดรสอื่นดูสิว่าเป็นหรือป่าวนะจ๊ะ
-
แง สงสารสายใจ
รักกะคนทำงานแล้ว
ต้องทำใจ
หุหุ
+1 ให้น้องแนนค่า
-
สายใจยังน่าสงสารต่อไป
ฮือ ฮือ
-
เอ้อ แล้วไมไอ่คุงพี่เวย์ ไม่บอกไปวะ ว่าติดประชุม มาไม่ได้
น้องสายเข้าใจผิดแล้วเห็นมั้ย :m16:
เมื่อไหร่จะใจตรงกัน ปากตรงกับใจซะทีนะ :m15:
-
:z6: พี่เวย์
สงสารน้องสาย
กระซิก กระซิก
-
ตอนล่าสุดมาแล้วนะครับ ไปเอามาได้แล้วมั้ง คุณเท็นองค์ลงนะ :call:
-
^
^
จิ้มพี่คามุยสองจึก
ขอบคุณฮับพี่คามุย
แนนงี้เฝ้ารอตอนคุณเท็นองค์ลงทุกวันเลยอ่ะ
นั่งลุ้นอยู่ทุกวัน ลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอลอีก :laugh:
-
โหย น่าสงสารพี่เวย์อ่ะ
น้องสายรับสายพี่เวย์เซ่
ขอบคุณคร้าบคุณแนน หายไว ๆ นะครับ ^^
-
ประกาศวันดีเดย์
ไม่มีอะไรครับ แค่จะแจ้งว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
ข้าพเจ้าจะมาเขียนนิยายทุกวัน ไม่เว้นวันหยุดราชการ
โอเคมั้ยครับพี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เรียนผู้ที่หลงผิดเข้ามาอ่าน
เมื่อท่านอ่านจบแล้วโปรดส่งต่อไปอีก 500 ฉบับและท่านจะพบว่าท่านโชคดี
ถ้าไม่โชคดีข้าพเจ้าก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะไม่มีอะไรรับประกันว่าท่านจะโชคดี
แต่ข้าพเจ้ายินดีที่ท่านเข้ามาอ่าน และข้าพเจ้าไม่สนใจว่าท่านจะยินดีด้วยหรือไม่
เพราะเมื่อท่านได้หลงผิดเข้ามาอ่านแล้วก็เท่ากับว่า ท่านได้อ่านถึงแม้ท่านอาจจะเซ็งก็ตาม
อันนี้ข้าพเจ้าก็คงช่วยอะไรท่านไม่ได้อีกเช่นเคย
ยินดีและภาคภูมิใจในน้ำใจของท่านผู้มีอุปการะคุณเรื่อยมา
และหวังว่าท่านจะให้การสนับสนุนด้วยดีตลอดไป
ขอบคุณก้าบบบบบบบบบบ
Aoikyosu 21/04/2552
-
เอ่อ กว่าจะได้รักกัน
ไม่น้องสายก็พี่เวย์คงประสาทหลอนกันไปข้าง
จะไม่พูดกันดีๆ ใช่มั้ยคู่นี้
โถ น่าสงสารน้องสาย นางทาส 55
-
จะบอกว่า ตามอยู่ค่า................แต่ยังตามไม่ทันเลย เม้นได้แค่นี้อะ....อย่าเพิ่งน้อยใจน้าาาาาาาาา สัญญาว่าจะกลับมาเม้นอย่าเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ หุหุ
-
มานั่งรอนอนรอกินกล้วยเเขกรอ...หุหุ :z2:
รีบมาต่อนะคร๊าบบบบ...
:bye2:
-
จะบอกว่า ตามอยู่ค่า................แต่ยังตามไม่ทันเลย เม้นได้แค่นี้อะ....อย่าเพิ่งน้อยใจน้าาาาาาาาา สัญญาว่าจะกลับมาเม้นอย่าเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ หุหุ
น่ารักจัง ตามมาเรื่อยๆ อย่าทิ้งกันนะคะ
เรื่องนี้สนุกมาก บางคนอาจจะอ่านแล้วงง(เคยได้ยินคนบอกมานะคะ)
แต่ถ้าอ่านแล้ว ลองคิดตามจะได้อะไรหลายอย่างจากเรื่องนี้เลยนะคะ
ค่อยๆอ่านก็ได้นะคะ จะได้อรรถรสมาก
มาช้าแต่มา แนนก็ดีใจแล้วคะ
-
ตอน จริงอ่ะ เฮ้ย ที่พูดนี่จริงใช่มั้ย
รีบกลับมาเพราะกลัวว่าคนสั่งกับข้าวมันจะไม่มีข้าวกิน สั่งซื้อบะหมี่เกี๊ยวอย่างดีเลยนะ ไม่มีก็เอาเย็นตาโฟร์ก็ได้
แล้วพอมาถึง มันดันแปะโน้ตติดตู้เย็นเอาไว้ว่า........เอาก๋วยเตี๋ยวแช่เย็นให้ด้วย มีธุระ กลับดึก......
โทรไปตามแล้วก็เลยรู้ว่า ขณะที่น้องชายของมันกำลังเสียจิต พี่สาวมันดันไปสบายอารมณ์อยู่ที่ไหนซักแห่งเพราะ เสียงเพลงดังอึกทึกมาก
"อยู่ไหนอ่ะ ไม่อยากอยู่บ้าน ซื้อบะหมี่มาให้แล้วเนี่ย อยู่ไหน ไปด้วยคนสิ"
ถามไปก็ไม่ได้ประโยชน์เพราะนอกจากจะเซ็งมากกว่าเดิมแล้ว ยังได้ยินเสียงตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะเคล้าเสียงเพลงอย่างสนุกสนานของพี่สาวที่ไม่สนใจน้องชายเอาซะเลย
"สายไปแล้วไอ้สาย แกเฝ้าบ้านต่อไปเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คงสะใจน่าดูใช่มั้ย ตอนที่พูดประโยคนี้ มีพี่สาวแสนดีแบบนี้ จะไปทำอะไรได้ นอกจากเซ็ง แล้วก็ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ในมือที่ปลายสายวางสายไปแล้ว
อย่างไม่สนใจไยดี ว่าคนที่โทรไปตามจะรู้สึกยังไง สุดท้าย สายใจผู้ตกอยู่ในอาการซึมเศร้า ก็ต้องลากสังขารมานั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้ชิงช้าหน้าบ้าน ขายันพื้นแกว่งไปแกว่งมา มือก็ถือตะเกียยคีบเส้นบะหมี่ในถ้วยไปด้วย
แถมขาอีกข้างก็ยังไม่วายแสดงความเป็นคนรักสัตว์ด้วยการเตะเบา ๆ ที่ข้างลำตัวของหมาน้อยก็อดซิลล่าผู้น่ารัก ที่ดิ้นไปดิ้นมาร้องหงิง ๆ เพราะคิดว่าเจ้าของเล่นด้วย
"เฮ้ย อย่าพันขาได้มั้ยวะ นั่นอ่ะ ปลากระป๋องกินไปสิ กินไป เฮ้ย จะกินไปเล่นไปหรือไงวะก็อด มึงนี่ เดี๋ยวก็เตะแม่งเลย"
ด่าหมาไปงั้น แต่ก็ยังไม่เลิกเตะข้างลำตัวหมาที่คงไม่เข้าใจว่าเจ้าของอยู่ในอารมณ์ไหน และยังคิดว่าเจ้าของเล่นด้วย เพราะพิศวาสในความน่ารัก
คีบเส้นบะหมี่ใส่ปากไปสองสามคำ แล้วสายใจก็เพิ่งรู้ว่าบะหมี่ที่กินอยู่นี่มันไม่อร่อยเอาซะเลย
"เฮ่ออออออ ใครก็ทิ้งกูไปหมดเลย มีแต่มึงนี่แหละก็อด ถึงจะปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่มึงก็ยังอยู่ใช่มั้ย หมามันไม่ทรยศ ไม่ด่าไม่พูด ไม่บ่น กูเพิ่งเข้าใจวันนี้เองเว้ย ก็อด"
รักหมาแทบขาดใจ คีบลูกชิ้นในชามทิ้งลงบนพื้นให้หมาพุดเดิ้ลหน้าตาปัญญาอ่อนกิน แต่แทนที่อีก็อดซิลล่าจะอยากกิน มันดันมองลูกชิ้นแบบมึนงง เห่าบ็อก ๆ สองที แล้วก็สนใจกับการพัวพันกับขาของสายใจต่อไปอย่างมุ่งมั่น
แม้แต่หมายังเมิน ลูกชิ้นร้านนี้นี่ การันตีในความอร่อยได้จริง ๆ
"เอ้า เฮ้ย ไปเก็บรองเท้ามา"
อารมณ์รักสัตว์กำลังบรรเจิด สายใจก้มลงหยิบรองเท้าที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ และขว้างออกไปไกล เพื่อให้ก็อดซิลล่าที่น่ารักได้มีกิจกรรมทำเป็นงานอดิเรก
กำลังคิดว่ามีจุดมุ่งหมายใหม่ว่าจะไปเป็นครูฝึกสุนัขก็พอดีกับที่โทรศัพท์ข้างตัวมันแผดเสียงดังลั่น ด้วยบทเพลงสุดฮอท ......ธรณีกรรแสง
แต แด แด แด่ แด่ว แต่ แด่ว
โดยไม่ต้องมองก็รู้ได้ทันทีว่าใครโทรมา นั่งทำหน้าสลดชั่วครู่แล้วก็หันไปมองโทรศัพท์ คิดในใจว่าอยากจะขว้างโทรศัพท์ให้อีก็อดไปเก็บมาให้ก็ท่าจะดี
แค่คิด แต่ก็ไม่ทันได้ลงมือทำ เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นใครคนหนึ่งที่ทำท่าเหมือนจะปีนรั้วเข้ามาในบ้านอยู่แล้ว
"ถ้าอยู่ก็หัดรับสิโว้ยยยยยยยยยยย จะให้โทรตามไปถึงไหนเนี่ย"
อ่า
ขอโทษครับพี่
รวดเร็วทันใจซะจริง กูกะไม่รับแต่ไอ้พี่เวรเป็นนิจดันโผล่หน้ามากระโดดโหยงเหยงอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน แกล้งทำเป็นเมิน อีก็อดซิลล่า ก็ไปเสนอหน้าเห่าเสียงดังบ็อก ๆ อยู่หน้าบ้าน
เหมือนอยากบอกให้รู้ว่า มนุษย์รักหมาได้มาเยือนแล้ว
"สายยยยยยยยยยย"
จะทำเป็นเมินแกล้งมองไม่เห็นก็ไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องวางชามบะหมี่ไว้ที่โต๊ะข้างเก้าอี้ชิงช้าที่ตัวเองนั่งอยู่ และถอนหายใจด้วยความเซ็ง
มาทำไมวะ ทีเมื่อหัวค่ำล่ะไม่ยอมมา แล้วทีนี้จะเสือกมาทำไมเนี่ย กูอยากจะบ้าโว้ยยยยย
แค่ตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านคงไม่สะใจ โทรศัพท์ข้างตัวก็ดังกระหน่ำ จนสายใจแทบอยากจะขว้างโทรศัพท์ให้หมาไปเก็บแทนรองเท้าแบบจริงจัง
ยกมือขึ้นเกาหัว และทำหน้ายุ่งเหมือนคนกำลังใกล้บ้า แล้วก็จำใจต้องลุกขึ้น เพื่อเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เพราะถ้าขืนไม่ไป
ไอ้พี่เวย์มันต้องปีนเข้าบ้านมาแน่ ๆ พร้อมกับอะไรวะนั่น มองเห็นลิบ ๆ นั่นมันหอบบ้าอะไรมามากมายวะ
"เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู"
โห ดูมันทำ เขย่าประตูบ้านไม่พอ ยังทำเสียงต่ำ ๆ ในลำคอ แล้วก็พูดจาเหมือนกำลังท่องมนต์สะกดให้คนฟังยิ่งอยากจะกระโดดเตะก้านคอ ปล. ถ้าเตะถึง
"เออ รู้แล้ว เดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง นี่ก็รีบจะแย่แล้วนะเว้ย" ไม่เคยทันใจเลย อะไรก็ไม่เคยทันใจ ไม่นึกถึงใจคนอื่นมั่งเลย ไม่เคยสนใจกันมั่งเลย ทีตัวมันเองจะให้คนอื่นเขาได้อย่างใจ
แต่ไม่เคยได้อย่างใจคนอื่นเขาบ้างเลย ไม่เคยเลย ไม่เคยเลย แม่ง
เปิดประตูได้แล้ว คนที่มาทำตัวงี่เง่าในยามค่ำคืนก็เดินลิ่ว ๆ เข้าบ้าน และคนที่เดินตามมาก็ทำเหมือนบ้านนี้เป็นบ้านของตัวเอง เห็นก็อดซิลล่าหมาที่น่ารักที่วิ่งหางจุกตูดหนีไปแล้ว ก็ได้แต่ตะโกนทักทายเพราะความรักและคิดถึง
"มาถึงก็หนีเลย แน่จริงออกมาเซ่ ไอ้ตัวเล็ก"
เออ เอาเหอะพี่ ให้มันสาแก่ใจพี่ไปเลย พี่คงจะคิดว่าทำแบบนี้แล้วดี งั้นก็เอาเลย เอาเลยครับพี่ อยากจะทำแบบนี้ก็ทำเลยครับ ผมยังไงก็ได้ครับพี่
เวนิชเดินลิ่ว ๆ ไปยึดเก้าอี้ชิงช้าที่โยกเยกไปมาเหมือนอยู่บ้านตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินทอดน่องตามหลังมา ท่าทางไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
ไม่ได้จ้องมองตรง ๆ แต่ก็เหลือบสายตามอง ว่าเวลานี้สายใจอยู่ที่ไหนแล้ว หันไปมองชามบะหมี่ที่ตะเกียบในชามไม่สมานสามัคคีกันซะเลย แล้วก็ได้แต่พยายามปั้นหน้าให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"กินข้าวยัง"
ถามไปแล้ว แล้วก็เห็นว่าสายใจที่มาหยุดยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าด้วยสภาพหน้าตาบูดบึ้ง และดูเหมือนไม่อยากจะตอบอะไรเลย นอกจากทำหน้าตางี่เง่ายิ่งกว่าเดิม
"ก็บอกว่าไปกินกับเหมียว พี่จะถามทำไม"
อ่อ......
ไปกินข้าวกับแฟนมา.......
แล้ว....
"นั่งนี่มา"
พื้นที่เหลือไม่มาก แต่ก็พอให้สามารถนั่งได้ แต่สายใจกลับเลือกที่จะยืนกอดอกเงียบ ๆ ไม่ทำตามที่อีกฝ่ายพูด และเลือกที่จะเงียบและไม่ตอบอะไรเลยสักคำ
จนคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชิงช้าต้องเงยหน้าขึ้นมอง และทันได้สบตากับสายใจที่ยังหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา
ต่างคนต่างเงียบ
นิ่งเงียบ อยู่อย่างนั้นเป็นนานและไม่พูดอะไรกันอีกเลย จนสุดท้ายคนที่ทนอึดอัดใจไม่ไหวก็ต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อนเป็นคนแรก
"พี่มาทำไม"
ได้ยินแล้ว แต่ทำเหมือนไม่ได้ยิน นอกจากแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้ว ยังดึงถุงใบใหญ่ที่บรรจุกล่องพิซซ่ามาเปิดออก ทำเหมือนไม่สนใจคำถามของคนถามเลยสักนิด
ยังคงวุ่นวายอยู่กับการเปิดกล่องและค้นหาซอส ที่แถมมาในกล่อง
"อยู่ไหนนะ เฮ้ย เขาไม่ได้แถมซอสมาด้วยนี่ แล้วแบบนี้จะกินได้ยังไง โธ่เอ้ย ตอนซื้อก็ไม่ทันได้มอง นี่ลืมเอาซอสมาให้จริง ๆ หรือไง"
ยังคงค้นหาของที่ไม่ควรหาในเวลานี้ และนั่นยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับคนถามมากขึ้นทันที
"พี่ฟังผมมั้ย พี่มาทำไมของพี่ พี่จะทำให้ผมปวดหัวไปถึงไหน"
ได้ผล.....
คนที่ทำเหมือนไม่ฟัง หยุดชะงักมือค้าง และวางมือลงแตะที่พื้นที่ข้าง ๆ เพื่อเรียกให้สายใจมานั่งด้วยกัน ใบหน้าที่เมินเฉย เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม และเงยหน้าขึ้นจ้องมองคนที่กำลังหงุดหงิดหัวเสีย
และสายใจก็รู้.....ว่าคราวนี้...
จริงจัง
และไม่ได้ล้อเล่นเหมือนที่เคย
ถึงไม่อยากทำ แต่ก็ต้องตามใจ
ถึงอยากงี่เง่ามากแค่ไหน สุดท้ายก็ยอมลงมานั่งข้าง ๆ ทั้งที่ไม่พอใจเลยสักนิด
"ไม่มีซอส จะกินเข้าไปได้ยังไง....ใช่มั้ย"
เหมือนเป็นประโยคคำถาม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะถามแบบใส่ใจ และสายใจที่ตั้งใจจะฟังเรื่องจริงจังก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ด้วยความเซ็ง เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว
ตกลงไม่ได้จริงจังเลยใช่มั้ยเนี่ย เหมือนเป็นบ้าอยู่คนเดียวเลยเว้ยยยยยยยย นี่กูโมโหเป็นบ้าอยู่คนเดียว แต่ไอ้พี่เวย์มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย อยากตายจริงเว้ยยยยยเฮ้ยยยยยย
จะให้ไปหยิบซอสให้ใช่มั้ยคุณพี่ ได้เลยครับ ได้เลย ทำให้กูบ้าไปยิ่งกว่านี้อีกสิครับ เอาให้กูประสาทแดกชักดิ้นชักงอตายไปตรงนี้เลยเป็นไง จะได้สะใจพี่ไงครับ
"เจอซอสแล้ว อ่ะสาย เอาชิ้นนี้แล้วกันชิ้นเล็กดี...อย่ากินมากเดี๋ยวพี่กินไม่อิ่ม"
ฮือ ฮือ กูจะเป็นบ้าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยที
สายใจเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน อยากจะโมโห ก็กลายเป็นตัวเองที่โมโหอยู่คนเดียว อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่นั่งทำหน้าเหม่อลอย และไม่รู้จะทำยังไง
ให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นกว่านี้
ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด ไอ้พิซซ่าอะไรนี่ แต่พี่แกก็ยัดเยียดใส่มือมาให้ จะไม่รับก็ไม่ได้ ถึงอยากโมโหไปก็ได้แต่โมโหเท่านั้น
นี่คงเป็นเพราะซึมเศร้าและด้วยความมึนชีวิตสายใจก็เลยยกพิซซ่าชิ้นใหญ่ยักษ์ในมือยัดใส่ปากตัวเอง
ก่อนกินยังอธิษฐานอีกว่า ขอให้แป้งพิซซ่ามันติดคอตายไปเลย จะได้หลุดพ้นจากทุกขเวทนานี้ซะที
"อ่ะ...ซื้อนี่ให้"
นี่ที่ว่ามันอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นกล่องดำ ๆ และตอนนี้ไอ้นี่ที่ว่านั่นก็ถูกยัดเยียดใส่มืออีกข้างแล้ว พิซซ่าก็ยัดซะเต็มปากจนพูดอะไรไม่ได้
มือก็เปื้อนเละเทะ แต่ก็ยังพยายามจะเปิดกล่อง เพราะอยากรู้ว่า ไอ้กล่องนี่ที่ว่า มันกล่องอะไรกันวะ
"เลือกไปก็เท่านั้น...สายใส่อะไรก็เหมือนกันแหละ"
ง่า อึกแอ่ก แค่ก ๆ แล้วไงอ่ะพี่
"ถ้าต้องกินข้าวคนเดียวก็คงไม่อร่อยเท่าไหร่....ก็เลยมาหาเพื่อนกิน....แต่เพื่อนกินที่ว่า...ก็ดันไปกินข้าวกับแฟนซะนี่
บอกแล้วแท้ ๆ ว่าให้รอกินข้าวพร้อมกันตอนเย็น.....ดีใจนะที่ฝ่ายนั้นลืมนัด จะได้ไม่ต้องเสียความรู้สึกมาก....แต่ก็เสียใจที่ฝ่ายนั้นเขาไม่อยากกินข้าวพร้อมกับเรา"
อ้าว............
กูผิด
ผมรอกินข้าวพร้อมพี่ แต่ผมผิด
ผมเซ็งมากที่ต้องนั่งรอ แล้วถูกยกเลิกนัด ผมผิด
ผมต้องกลับบ้านด้วยความเซ็ง เพราะพี่ผิดนัดผมก่อน แล้วผมก็ผิด
พี่มาหาผมเพื่อมาหาเพื่อนกินพิซซ่า แต่ผมต้องนั่งกินบะหมี่ไม่อร่อยนี่ แล้วผมก็.......ผิด
อ่า
แต่ว่า..............ไอ้ที่พี่พูดมาซะยาวนั่น........ผมก็......
จริง....เหรอ
คือว่าที่ผมบอกว่าผมไปกินข้าวกับเหมียวเนี่ย.....มันทำให้พี่.....รู้สึกได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ
งั้น........ผมก็เอ่อ......จะพูดยังไงดีวะ คือว่านะพี่ จริงๆ แล้วผมอ่ะ...ผมก็...
"ก็ผมเกลียดพี่.......เยอะด้วย....แล้วผมก็เซ็งพี่....พี่เข้าใจมั้ยว่าผมโคตรเซ็งเลย"
ตอบออกไปทั้งที่มือเอื้อมไปคว้าพิซซ่าที่อยู่ในถาดอีกชิ้นมาใส่ปาก เพราะรู้สึกว่า ยังไงมันก็ยังร้อน ๆ แล้วก็อร่อยกว่า บะหมี่รสชาดห่วยแตกเป็นไหน ๆ
ที่จริงก็ยังโกรธอยู่ แต่ฟังรายการที่ไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันสาธยายมาแล้วก็......หายโกรธลงไปเยอะ....และถึงไม่อยากยอมรับ แต่ก็ต้องยอมรับว่า
ตัวเองก็เป็นพวกงี่เง่าไม่ใช่น้อย
ทั้งที่อยากจะพูดอะไรดี ๆ แต่ก็พูดแต่เรื่องที่ตัวเองคิดออกไปจนหมด และก็ได้รับการตอบกลับมาด้วยการที่ได้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
"งั้นเหรอ"
แค่คำพูดเรียบเรื่อยเท่านั้น แต่ก็ทำให้คนหน้าบึ้งอย่างสายใจ เลิกคิดเรื่องบางเรื่องลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ และต้องรีบเบือนหน้าหนี เพราะรู้สึกเริ่มรับไม่ได้กับรอยยิ้มหวาน ๆ
ที่นาน ๆ จะได้เห็นสักทีแบบนั้น ไม่รู้ว่ะ เห็นแบบนี้ทีไร ...เอ่อ....เห็นทีไรมัน........จะพาลทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทุกที
"อ่ะ กินซะจะได้เลิกเกลียด"
พิซซ่าอีกชิ้น ถูกส่งให้ พร้อมกับที่คนรับรีบยัดเข้าปาก และส่งชิ้นที่อยู่ในมือให้กับคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
"เฮ้ย กินไปตั้งครึ่งแล้ว ยังจะมาส่งให้อีก..."
ได้ยินเสียงพูดยิ้ม ๆ ของเวนิชแล้วสายใจก็เลยได้แต่หัวเราะ และเริ่มรู้สึกว่า การได้อยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มันก็ดีไม่น้อย
"นาฬิกาที่ซื้อให้ก็ใส่ซะนะ เมื่อเช้าที่ขอวัดข้อมือไม่รู้ว่ามันจะพอดีหรือเปล่า แต่ก็น่าจะพอดี..."
อ่า
ตกลงไอ้กล่องสีดำที่ว่านี่มัน....นาฬิกา...ว่างั้นนะ
แล้วก็ไอ้ที่เมื่อเช้า อยากให้จับมือแต่พี่เวย์มันดันจับข้อมือนี่ก็เพราะว่า............อ่า
เปิดกล่องออกดูทั้งที่มือยังเปื้อน แล้วก็เห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง นิ่งมองอยู่อย่างนั้น และหยิบสิ่งที่อยู่ในกล่องมาพิจารณา
รสนิยมดีนี่หว่า.....ไม่น่าเชื่อ.....แล้ว....ก็...กูต้องทำยังไงวะเนี่ย
สายใจถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก แล้วก็เลยต้องรักษามารยาทที่ดีงามด้วยการยกมือขึ้นไหว้ คนที่ซื้อของให้ และเปล่งเสียงพูดให้คนฟังได้ยินอย่างชัดเจน
"ขอบคุณค้าบบบบบบบบบบบบบบพี่ ตกลงพี่จะขายให้ผมใช่มั้ย สวยดีพี่ ถ้าขายก็ ลดหน่อยสินะสวยว่ะ สวย"
มันคงดูดีแล้วในความคิดของสายใจ ถ้าจะให้พูดขอบคุณให้ดีกว่านี้ ก็คงทำไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่แกล้งพูดอะไรเหมือนไม่จริงจังแบบนี้
"อย่ามาตลก....ให้ก็คือให้ ที่มานี่ ไม่ได้มาเฉย ๆ นะที่มานี่มีจุดประสงค์"
น่านนนนนนนนนนนนนนนกูว่าแล้ว ว่าอย่างไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันต้องไม่ได้มาดี กูว่าแล้ว กูว่าแล้ว หลอกให้กินพิซซ่า หรือว่าจะหาคนแชร์ค่าพิซซ่า
หรือว่าจะคิดค่าค่านาฬิกา หลวมตัวโดนหลอกอีกแล้ว ไม่น่าเลยกู ไม่น่าเลย
"อ่อ มาแบบมีจุดประสงค์ เออได้ เออ แล้วตกลงพี่มาทำไมวะ พี่มาทำมายยยยยยยยยย"
จากหายโกรธ เลยเริ่มอาการเดิมที่หายไปอีกครั้ง เตรียมลุกพรวดพราดขึ้นหาเรื่องคนที่มาเยือนในยามค่ำคืน แต่สุดท้ายต้องรีบนั่งลงแทบไม่ทันและอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล
เพราะคำพูดของคนที่เอ่ยบอกออกมาเหมือนไม่รู้สึกรู้สา
"ก็ไม่มีอะไรมากแค่มาง้อ....แค่นั้นแหละ"
อ่า
ไม่เข้าใจ
พูดอะไร
พูดอะไรออกมา พูดออกมาหน้าตาเฉย แบบว่าไม่เคยพูด แล้วก็พูดออกมา แล้วคนฟังอย่างกูล่ะก็เลยได้แต่.........
อา.............................
ฟังแล้วมัน..............
ล้อเล่นน่า.........พี่ล้อเล่นหรือเปล่า ล้อเล่นก็ได้นะ ถึงจะไม่จริงจังก็เถอะ แต่ว่า .........แต่ว่า.........แต่ว่าคนฟังมันรู้สึกดีใจจะตายห่าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง อ่ะ.....
ถ้าสนใจผม ว่าผมรู้สึกยังไง ก็รีบบอกผมเร็ว ๆ สิพี่ นี่มันแกล้งกันชัด ๆ เลย แกล้งกันอีกแล้ว แกล้งผมอีกแล้ว พี่ไม่รู้หรือไงว่าพี่ทำให้ผมดีใจจนจะเป็นบ้า
พี่เวย์.....
พี่นี่มัน
เฮ่อออออออออออออ พี่นี่มันสุดยอดของความกวนประสาทจริง ๆ เลยเว้ยยยย
TBC....
-
จิ้มคุณแนน ฮี่ ๆ
พี่เวย์มาง้อแล้วนะครับน้องสาย
อย่าเล่นตัวกะพี่เวย์มากนะ ^^
-
เพิ่งเปิดกลับไปดูว่าเขียนเรื่อง เพราะรัก(แน่เหรอ)ครับผม ครั้งแรกมันวันที่เท่าไหร่
ปรากฎว่าเป็นวันที่ 7 พฤศจิกายน 2550
แต่วันนี้มันวันที่ 9 พฤศจิกายน 2551 ผ่านไปหนึ่งปีเขียนได้ 44 ตอน กับตอนที่เขียนเล่น ๆ ตอนแรก อีก 2 ตอน
ไม่อยากจะเชื่อ นิยายเรื่องเดียวที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดันเขียนเรื่อยเปื่อยลากยาวมาถึงหนึ่งปี
กว่าจะจบไม่ปาเข้าไปปีครึ่งหรือนี่
รู้อะไรมั้ย คุณอยู่กับผม กับนิยายหนึ่งเรื่องมาครบหนึ่งปีแล้ว
ดีใจมั้ย
มันน่าดีใจตรงไหนนี่ นี่มันนาน น้ำเน่ายืดเยื้อยิ่งกว่าละครช่องเจ็ดอีก ไม่น่าดีใจตรงไหนเลย
แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไอ้ผมก็หลวมตัวเขียนไปแล้ว
ส่วนคุณก็หลวมตัวอ่านเข้าไปแล้ว
คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้
นอกจากวิธีเดียว เอ้า มาจุดพลุฉลองกันเร้ว เย่ เย่ ยู่
เกินกว่าวันที่คุณเท็นเขียน
ก็บวกลบคูณหารกันเอาเองนะคะ
ว่าเราเป็นแฟนเรื่องนี้คุณเท็นมานานแค่ไหน
แนนเห็นเลขแล้วจะเป็นลม อ่อนเลขจัด
-
บางมุมบางเวลาคู่นี้ก็น่ารักเกินไปแล้ว
เฮ้อๆ เวนิชหนอเวนิชทำตัวน่ารักเกินไปแล้วววววว
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกฮากัับลีลากวนๆของพี่เวย์
และอารมณ์มึนตึ้บของน้องสาย
คราวนี้พี่เวย์แย้มมาอีกนิด แล้วน้องสายจะเข้าใจมั้ย
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณน้องแนนนะจ๊ะ
และขอบคุณคุณเท็นด้วยจ้า
เรื่องนี้ยาวนานจริงๆด้วย เหอๆๆๆๆ
-
วันนี้รักพี่เวย์มากขึ้นอีกนิด
ในฐานะที่พูดจาได้เสนาะหู
..เขินแทนน้องสายจริงๆ ^_^
-
ทู้นี้พลาดไปนิดเดียว เลยไม้ได้จิ้ม พี่น้ำตาล แต่วันนี้คงพอแค่นี้ เมื่อยแล้วละครับ
กว่าจะหลุดคำว่า มาง้อได้นี่ เล่นเอาลุ้นจนเหนื่อย เอาละใกล้จะเป็นจริงแล้ว สายเอ้ย.....
ขอบใจนะน้องสาว ที่มาต่อให้ เห็นคุณเท็นจะติดเทอร์โบเหรอ รีบไว ๆ นะจะรอ
+1 เป็นกำลังใจให้ นะครับ ป่วยหายแล้วหรือจ๊ะ :กอด1:
-
นี่ง้อแล้วนะ
โหยยยยยยยยยยยย
ไม่บอกไม่รู้เลย
-
โห....พี่
นี่นะง้อ
แต่ก็......โอเค๊
ใช้ได้
:pig4:ค้าบ
-
วิธีง้อแบบนี้
ชนะเลิศ
กร้ากกกกกกกกกกกกกก
-
เอาพิซซ่า มาง้อ เอ้อเข้าท่านะนี่ จะได้เอาไปใช้มั่ง
แหม น้องสายเขินด้วย สงสัยจะไม่รอดแล้วสายเอ้ย :bye2:
-
+ 1 ให้จ้า
เข้ามาดูอีกที สามตอน เหอ ๆ ขยัน จิง ๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
อ่า.. มะหร่ายจะได้เลิกบอกรักอ่ะ
หุหุ แล้ว เวนิช ลืมเอเลน่าได้จริงๆหรอ
แล้วจะชอบสายใจจริงๆป่าวอ่ะ
หรือว่าแค่เหงา....
o13
-
ดีค่ะแนน ไม่ได้มาอ่านนาน :sad4:
อ่านรวดเดียวที่ค้าง พี่ก้อยังงงๆๆกะพี่เวย์เช่นเคย :m15: สงสารสายใจอ่ะ ที่ซื่อตลอด
พี่เวย์ง้อในแบบพี่แบบนี้น้องสายงง 555 สายงงพี่ก้องง (เกี่ยวไหม)
รอลุ้นวันที่สองคนบอกรักกัน :กอด1:
-
^
^
จิ้มสองจึก
สวัสดีคะ หายไปนานเลยนะคะ สบายดีหรือเปล่า
อย่างงกับพี่เวย์เลยคะ คนนี้อ่ะสุดยอด :laugh:
สงสารทั้งน้องสายและอีก็อต
พูดถึงอีก็อตแล้วแนนฮาทุกที มันตลกดีอ่ะ ช๊อบบชอบ
แนนก็ยังไม่รู้ตอนจบ งั้นเรามาลุ้นไปด้วยกันเลยนะคะ
-
ช่วงนี้เห็นคุณเท็นฟิต แนนก็ฟิตบ้าง 5555++
ตอน ของแพง
ชิงช้ามีไว้งั้น ๆ นั่งกันสองคนที่ก็แสนจะคับแคบยังจะอยากมานั่งด้วยอีกทำไม นั่งไปนั่งไป ยิ่งแกว่งไปแกว่งมา จนเวียนหัวแทบอยากอ้วก
เพราะไอ้ลุงหนวด ดันนึกครึ้ม ใช้ขายันพื้นแล้วก็แกว่งเข้าไป เอ้าแกว่งเข้าไป จะแกว่งทำไม สนุกตรงไหน แกว่งเข้าปายยยยยยยยย โอย กูจะอ้วกแล้วโว้ยยยยยย
"เมื่อไหร่จะหยุดวะ" สายใจหันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนข้าง ๆ ที่ยังคงเมามันส์กับการแกว่งเก้าอี้ชิงช้า มองหน้าไอ้หนวดที่ยังทำหน้าแป้นแล้นเหมือนไม่รู้สึกรู้สาแล้วก็อยากจะบ้า
โหพี่ ไม่ต้องหันมาทำหน้าเหมือนสนใจกับสิ่งที่ผมพูดขนาดนั้นก็ได้ จ้องเป๋งเลย เอ่อ ผมไม่ ไม่ ไม่น่าสนใจขนาดนั้นเอ่อ แล้วผมก็ไม่ค่อยชอบถูกจ้องเท่าไหร่ เอ่อ จริง ๆ นะ
อ่า มองอะไรขนาดน้านนนนนน ก็แค่ถามว่าจะแกว่งไปถึงเมื่อไหร่แค่นั้นเอง แบบว่า พอเรากินพิซซ่ากันไปหลายชิ้นแล้ว เราก็ไม่ค่อยพูดกันเลยเนอะ
อีกอย่างก็คือว่า ทำไมวันนี้เราคุยกันน้อยกว่าปกตินะ ใจคอจะมาหาเพื่อนกินอย่างเดียวแบบไม่คุยกันเลยหรือไง มันไม่ไหวม้างงงง
"ก็ที่บ้านไม่มีแบบนี้" โห นี่หรือคำตอบของคนที่ได้ชื่อว่าควรจะเป็นผู้ใหญ่กว่ากู ดูมันตอบ ตอบงี้เลยนะ มาเลยมั้ย เอามีดมาแทงกูเลยดีกว่ามา จริงนะ จริง จริง เหอ เหอ
ขอร้องพี่ อย่าทำหน้าใสซื่อแบบนั้น เวลาพูดได้มั้ย แล้วอีกอย่างนะพี่ ผมยังคาใจ๊ค่าใจกับไอ้ประโยคที่ว่า .....มาง้อ....อยู่เลยนะ มันยังติดอยู่ในหัวเนี่ย ติดหนึบ ๆ แกะไม่ออกด้วยเว้ยเฮ้ย
"งั้นนั่งไปนะ ผมยกให้" ไม่ใช่อยากมีเรื่อง แค่คิดว่าอยากอ้วกจริงๆ เสียดายอาหารที่เพิ่งกินเข้าไป ถึงบะหมี่มันจะรสชาดห่วยแตก
แต่พิซซ่าสามชิ้นที่อัดเข้าไปในท้อง มันก็แพงกว่าบะหมี่ แถมยังเป็นของฟรีที่นาน ๆ ทีจะมีโอกาสได้กิน เวลาที่ไอ้พี่เวย์มันมึนชีวิต ไม่ใช่จะได้กินแบบนี้บ่อย ๆ
ดีไม่ดี มันจะให้แชร์อีกต่างหาก แต่วันนี้พี่เวย์หน้าหนวดเกิดเป็นคนแสนดี อยากจะเลี้ยงขึ้นมา ก็เลยเสียด้ายยยย เสียดายกว่าปกติพิกลเลย เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า เนอะ
"เออ หยุดก็ได้วะ" พอกูจะไปมันเสือกหยุด เวลากูอยากให้หยุดมันก็ดันแกว่งจัง อะไรกันนี่ พี่ต้องการอะไรหรือพี่ หรือว่าพี่จะงอน ที่ผมทำเสียงแข็งและเย็นชาใส่
ไม่พี่ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่แบบว่า ไงดีล่ะ ถ้า ถ้า ถ้า ผมไม่ทำเสียงเก็ก ๆ แบบนี้แล้วผมจะสติแตกเว้ยยยยย
อยู่ดี ๆ พี่ก็ดันสงบปากสงบคำเงียบกริบแบบนี้ จะให้ชวนคุยเรื่องอะไรดี เรื่องดินฟ้าอากาศมั้ย หรือเรื่องทิศทางลม เรื่องคลื่นซึนามิ เอ๊ หรือว่าจะเป็น... เรื่อง เรื่อง เรื่อง เรื่อง อะไรดีว๊า
"ไม่เอาแล้ว ยกให้เนี่ย ให้ไปเลย แกว่งไปนะ จะเข้าบ้านนอนแล้ว เซ็งคนหน้าหนวด" เก็กเสียงให้มั่น ๆ เข้าไว้ แล้วหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำหน้าไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก
กึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง กึ่งทำตัวไม่ถูกแบบไม่มีเหตุผลขึ้นมา พยายามยิ้ม แต่ก็ดูประหลาดซะจนเหมือนแยกเขี้ยว ดูตลกไม่ได้มากมายเท่าไหร่ แต่ก็น่ารักแทบตาย จนเวนิชต้องอมยิ้ม
"หล่อ" เอออออออออออหล่อ มึงหล่อไปคนเดียวเหอะ เวลาเห็นหน้าพี่ทีไร ผมล่ะนึกถึงมือปืนทุกที จะจ้างมือปืนมายิงพี่ แต่มือปืนเห็นหน้าพี่ มันคงนึกว่าพี่เป็นลูกพี่มัน
แล้วทำมั้ยวันนี้เวลาพี่พูด พี่ดูแบบว่า แบบว่า ดูดีนะ ดูนิ่ง ๆ กว่าทุกวัน ไม่กวนประสาทมาก เอ๊ะ หรือมาก หรือไม่มาก ตอบไม่ถูกจริง ๆ
"อิ่ม" เหรอ เหอ เหอ แล้วงายอ่ะ มาบอกทำไมไม่ได้อยากรู้
"โคตรอิ่มเลย" ไม่นะ ไม่เลย เฉย เฉย อิ่มกำลังดีพี่ แถมยังอากาศดีด้วย อากาศดีมาก เหมือนฝนจะตกด้วย ไม่ร้อนมาก ออกมาผึ่งลมข้างนอก มันก็เย็นสบายดี ไม่หนาวเลยซักกะตี้ดดดดดดดดดดเดียว ผมสาบาน
"เฮ้ย พูดได้เปล่าใบ้แดกเหรอ" อ้าว อยู่ดี ๆทำไมมามุกนี้ล่ะ มึงดิใบ้แดก ว่ากูจังเลยนะ พูดกับผมดี ๆ ไม่เป็นหรือไงวะ
สายใจเงียบสนิท แต่ก็ยอมนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ลุกขึ้นเดินหนี อารมณ์ไหนไม่รู้ รู้แต่อารมณ์เซ็ง เมื่อกี้บอกมาง้อ กูรึก็อุตส่าห์ขัดเขินให้มันเหมือนกับบรรยากาศเราสองคน อยู่ดี ๆ เสือกมาด่าว่าใบ้แดก
คนนะพี่ อารมณ์ปกติทั่วไป อย่ามาทำให้หงุดหงิดได้มั้ย เพราะบางทีผมก็ตามอารมณ์โรคจิตของพี่ไม่ทัน เมื่อไหร่จะเข้าใจว่าผมไม่ชอบเวลาที่พี่พูดกับผม
เหมือนพูดกับเด็ก หรือพูดกับหมากับแมว เข้าใจมั้ยว่ามันเสียเซ้ล เสียเซ้ล เว้ยยยยยยยยย เสียเซ้ล
"ใบ้เอ้ย"
อ้าว งี้เลยเหรอ เออ กูใบ้ นี่ดีนะที่มีของขวัญมาปลอบใจ ถ้าไม่มีกูจะยิ่งแกล้งใบ้ให้แม่งมากกว่านี้อีก แม่งเวรจริง ๆ
"น่ารักว่ะ" เออแน่นอนอยู่แล้ว น่ารักมากด้วย กูโคตรน่ารักเลย หาใครในโลกนี้น่ารักได้ขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว เนี่ยโคตรโปรแห่งความน่ารักเลยนะเว้ยเฮ้ย ไม่รู้อะไรซะแล้ว แง้ว แง้ว
หา.........อะไรนะ อะไรนะ อะไรนะ อีกที อีกที ฟังไม่ค่อยชัด
น่าอะไรนะ
น่า................น่า อะไร
"พูดอะไรพี่ ไม่ได้ยิน" ถามออกไปแล้ว แล้วก็เห็นคนที่พูดอะไรลอย ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากจะถามย้ำให้แน่ใจไอ้พี่เวย์ก็ดันทำเป็นไม่สนใจ
จะชมหรือเปล่าพี่ จะชมก็ช่วยชมดี ๆ ไม่ใช่แกล้งชม พอเวลาคนถูกชมดีใจนึกว่าชม พี่ก็ดันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาซะอีก ทำแบบนี้มันทำร้ายจิตใจคนฟัง
อย่างแรงพี่ ทำร้ายจิตใจอย่างแรง เข้าใจเปล่า
"ฮะอะไร พูดอะไร ไม่ได้ยิน" ถามย้ำ ๆ อีกครั้งเพื่อความชัวร์ แต่นอกจากจะส่ายหน้าไม่ยอมตอบแล้ว พี่เวย์หน้าหนวดยังหันมามองหน้าแบบว่า จริงจังไปเปล่านั่น
จริงจังไปนะ.....นะ นะ นะ
หันไปมองหน้าคนจริงจัง หน้าคนจริงจังนี่คิ้วมันจะขมวดนิด ๆ หน้ามันก็หันมาทางนี้แล้ว ที่สำคัญลูกกะตานี่จ้องเป๋งเลย ตาไม่กระพริบด้วย จ้องเป๋งเลยนี่ไง นี่ นี่ นี่
ไม่ยิ้มหน่อยเหรอพี่ ไม่ยิ้มหน่อยเหรอ
แบร่ แบร่ แบร่ ไม่ยิ้มหน่อยเหรอ
สายใจกำลังเกิดอาการเป็นบ้า เห็นคนทำหน้าเก็กขรึม แทนที่จะให้เป็นบรรยากาศจริงจัง แต่ดันทำตาเหล่แลบลิ้นใส่คนที่กำลังจ้อง
"แหง่ว แหง่ว เก็ก ๆ หน้าเก็กหล่อ แบร่ แบร่" พยายามให้มันขำ แต่ไม่เห็นจะขำตรงไหน
นอกจากไม่ขำแล้ว คนที่กำลังเก็กหน้าอย่างเวนิชยังขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในพฤติกรรมของสายใจที่ไม่รู้ว่าทำท่าทางเพี้ยน ๆ แบบนี้ไปทำไม
"บ้า"
อ่า ถูกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณที่ชม ก็บ้าไง ทำแบบนี้เลยคนบ้าอ่ะ คนบ้า เขาก็ต้องทำแบบนี้ ก็กูบ้าแล้วนี่
พี่จะได้รู้ไงว่าผมบ้าผมสติแตก และผมติงต๊องงงงงงงงงง กร๊ากกก กั่ก กั่ก แหง่ว แล้วไม่ขำเลยหรือไงหว่า ไม่ขำเลยหรือไงพี่ ถามจริง
"เวลาเขินไม่ต้องแกล้งบ้าก็ได้"
จึ้กกกกกกกกกกกกก เข้าไปในหัวใจแบบเต็ม ๆ เลย เข้าไปแบบตรง ๆ ตรงไปมั้ย ไม่มีการเลี้ยวไปทางไหนเลยด้วย เข้ากลางใจเต็ม ๆ เลย จะพูดอ้อม ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง
"ไม่ใช่เว้ย" สายใจที่ทำหน้าไม่ถูก กลายเป็นสายใจเวอชั่นก้มหน้า ก้มหน้าไม่พอยังยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ด้วย เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นหน้าตาท่าทางแบบประหลาด ๆ ของตัวเอง
ไม่ไหวแล้ว ทำตัวไม่ถูกแล้วกู ปกติคือยังไงก็ได้ เฉย ๆ ไม่เคยมีสักวันที่จะคิดอะไรเลย มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้นในแต่ละวัน แต่ทุก ๆ วันมันก็ไม่เหมือนวันนี้
วันที่เดี๋ยวก็ถูกพี่เวย์บอกว่า ............มาง้อ..............เดี๋ยวซักพักมันก็ดันชมว่า..........น่ารัก.......แล้วนี่อีก มันยังมาแซวอีกว่า เวลาเขินไม่ต้องแกล้งบ้านี่อีก กูรับความจริงไม่ได้โว้ยยยยยยยย
เข้าใจอยู่ว่าการพูดกันตรง ๆ ชมกันซึ่งหน้ามันทำไม่ได้ แต่ว่า ทั้งที่รู้อย่างนั้น และคิดว่าตัวเองฟังผิดบ้างถูกบ้าง ก็ยังรับรู้ถึงอากาศชาวูบเป็นพัก ๆ ของร่างกายที่เกิดขึ้น
ไม่กี่นาทีก่อนเหมือนหัวใจเต้นแรงจนผิดปกติ แค่ถูกจ้องแว่บเดียว ก็หน้าร้อนผ่าว เหมือนจะเป็นไข้ แล้วยัง......ขืนอยู่ต่อไปมีหวัง คงกลายเป็นคนบ้าพูดจาไม่รู้เรื่องจริงๆ แน่
อยากหนี แต่หนีไม่ได้ ยิ่งจะลุกขึ้นก้าวเดิน ยิ่งถูกรั้งข้อมือเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ยิ่งอยากจะตะโกนบอกว่ากำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็ยิ่งถูกรั้งเอาไว้ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไงกันวะ
ไม่อยู่แล้วกู อยู่ทำไมให้บ้า ขืนอยู่ก็คงเป็นบ้า ยิ่งบ้าก็ยิ่งกลายเป็นบ้า กูยังไม่อยากเป็นไอ้สายบ้าของจริงนะเว้ยยเฮ้ยยย พี่เวย์แม่งทำหน้าไม่ปกติแล้วด้วย ดูมันทำหน้าสิ ดูหน้ามันสิวะ
"สาย" ครับพี่....เรียกซะตกอกตกใจหมด จะเรียกทำไมเวลานี้เนี่ย
"คิดยังไง" ก็ไม่คิดยังไง คิดว่าไอ้หนวดนี่มันก็นะ เดี๋ยวมันก็บ้าเดี๋ยวมันก็ดี แล้ววันนี้มันก็เอาพิซซ่าฟรีมาให้ แล้วก็.............คิดไม่ทันเว้ยยยยยย คิดไม่ทัน ไม่คิดยังไง แล้วคิดยังไงที่ว่านี่มันอะไร
มันเรื่องอะไรวะ ไอ้คิดยังไงนี่ คือคิดเรื่องอะไร มีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันให้คิด แล้วพี่จะให้ผมคิดอะไร
"คิดว่าพี่กลับบ้านเหอะนะ ดึกแล้วพี่ ดึกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอ้าเชิญ ๆ กลับบ้าน" สายใจคิดไม่ถูก คิดตามไม่ทัน คิดนั่นคิดนี่ หัวเราะแหะ แหะ สองสามที แล้วคนที่เคยนั่งแกว่งเก้าอี้ชิงช้าคราวนี้ก็เลยเปลี่ยนจากนั่ง
เป็นลุกขึ้นยืน ยืนประจันหน้าเต็มความสูง อยู่ต่อหน้าสายใจที่รู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลง และค่อย ๆ ตัวลีบลงเรื่อย ๆ จนแทบจะเหลือตัวเท่ามด
"ได้....จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ"
ดี เชิญ เชิญ วันนี้ดึกแล้ว ไปเลยพี่ ไปเลย กลับเลย กลับเลย ไม่ต้องเกรงใจผมนะ พี่รีบ ๆ กลับได้แล้ว เดี๋ยวกลับดึกไม่ดีนะ ไม่ดีจริง ๆ
"แต่ว่า......ขอค่าพิซซ่าด้วย"
ฮะ กูว่าแล้ววววววววววววววววววววว โธ่เอ้ยยยยยย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สายไอ้ควายสาย ไอ้บ้า มึงมันประสาท ประสาทแท้ ๆ
เขินไปทำไมเนี่ย เขินบิดม้วนเป็นนางอาย ม้วนไปม้วนมา แล้วก็คิดอะไรไปเรื่อย เหมือนคนบ้า โรแมนติกตายห่า เลยกู นึกว่าจะมีฉากหวานบาดใจ
แล้วก็คิดไปเองว่าไอ้พี่เวย์ภาคนี้โคตรพ่อแห่งความโรแมนติกเลย หันซ้ายหันขวา หันหน้าหันหลัง ไม่ว่าจะหันหน้าไปทางไหน ก็ดูเท่ห์เหลือทน กระชากใจกูสุด ๆ
แล้วนี่ นี่ นี่ นี่
ค่าพิซซ่า
อ่า
ค่าพิซซ่า หึ หึ หึ หึ หึ
มึงเล่นกูงี้เลยเหรอ ทวงค่าพิซซ่ากันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้เลยเหรอ ไอ้ไอ้ ไอ้พี่เวรเป็นนิจ ไอ้...............
สายใจผู้เสียสติของแท้ หันรีหันขวางเพราะไม่รู้ว่าจะโมโหหรือจะเสียจริตก่อนดี พูดอะไรไม่ออก บอกอะไรใครไม่ได้ถึงความคับข้องใจ ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้
อยากจะตะโกนก้องบอกคนทั้งโลกว่ากูโคตรเกลียดไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่จริงๆ ก็พอดีกับที่............
ผิวแก้มสัมผัสกับหนวดเคราสาก ๆ ของคนที่ทวงค่าพิซซ่า
ร่างกายถูกรั้งเข้าไปหาอ้อมแขนอุ่น ๆ ของคนที่อยู่ดี ๆ ก็รั้งเข้าไปกอดแน่น และประทับริมฝีปากลงมาที่กลางหน้าผาก
แผ่วเบา นิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน จนคนถูกกอด รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนกระพริบตาปริบ ๆ และร่างกายโอนอ่อนเข้าไปรับสัมผัสของอีกฝ่ายที่กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ดีมาก นึกว่าจะไม่ยอมจ่ายค่าพิซซ่า"
เหรอ
ได้ยินชัดเจน คราวนี้ได้ยินชัด แบบไม่ต้องฟังอีกครั้ง หรือต้องเดา เพราะคนพูด กระซิบบอกเสียงแผ่วที่ข้างหู และแถมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ให้ฟังอีกด้วย
"ไปดีกว่า อยู่นาน ๆ เดี๋ยวจะขำคนเขินแล้วทำท่าตลก"
เหรอ
เป็นอย่างนั้นนั่นเองเหรอ
เวลานี้คนที่กอดเอาไว้แน่น ยอมปล่อยสายใจให้เป็นอิสระแล้ว จากทำหน้าเก็กขรึม เปลี่ยนเป็นอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ท่าทางน่ารักบาดใจสายใจจนยืนแทบไม่อยู่
พี่เวรเป็นนิจเดินลิ่ว ๆ ไปทางประตูบ้านแล้ว และไม่ลืมที่จะทักทายก็อดซิลล่าหมาน้อยที่เห่าบ็อก ๆ เห่าไปวิ่งหนีไป เพื่อป้องกันการถูกเตะไปในตัวด้วย
ลุงหนวดอารมณ์แปรปรวนเดินออกจากประตูบ้านไปแล้ว ทิ้งให้สายใจยืนตาค้างน้ำลายยืดอยู่คนเดียวอย่างนั้นเป็นนาน
สุดท้ายเมื่อรู้สึกตัว ก็ได้แต่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลายที่กำลังทำท่าจะหยดและค่อย ๆ พาร่างกายของตัวเองเข้าบ้านในสภาพเลื่อนลอย ไม่ได้สติ
หน้าเซ็งๆ กลายเป็นยิ้ม จนหน้าบานแฉ่ง....อา.......
ไม่น่าเชื่อ.....
.......ว่าวันนี้ฝนจะไม่ตก หรือว่าฝนจะตก แล้วก็......
ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่ายกข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วก็ต้องใช้ปลายนิ้วขัดถูที่นาฬิกาข้อมือที่มีคนซื้อให้หลายครั้งเหมือนกำลังต้องการจะหาเลขเด็ด
หันซ้ายหันขวา มองหน้ามองหลัง เพราะกลัวว่าจะมีใครเห็น.....แล้วก็ยกข้อมือขึ้นแตะรีมฝีปากตัวเองหนึ่งครั้ง
"ทำแบบนี้ไม่เป็นหรือไงวะ....โห่ ไม่แน่จริงนี่หว่า คราวหน้าซื้อหูฉลามเลยเซ่ จะได้จ่ายค่าหูฉลามแบบหนัก ๆ เลย หนัก ๆ แบบยิ่งกว่าเนี้ยอ่ะ เหอะ เหอะ"
สายใจเป็นพวกบ้าพลังลับหลังผู้อื่น
ต่อหน้าไม่กล้า แต่ลับหลังปากเก่ง
ถ้าคนสมควรฟังได้ยินคำพูดนี้......คงรีบไปหาซื้อของที่แพงกว่าหูฉลามมาให้กินแน่ ๆ เพราะดูท่าแล้วสายใจคงกำลังเตรียมตัวจ่ายอย่างเต็มที่เป็นแน่
สายใจเพ้อบ้าอยู่คนเดียว ส่วนคนที่เดินจากไปกำลังครุ่นคิดบางอย่างพร้อมกับอมยิ้มกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิด แต่เวลานี้เพิ่งได้รู้ ที่เด็กบ้าอย่างสายใจชอบทำท่าทางเพี้ยน ๆ เคยสงสัยว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
แต่วันนี้ก็ได้รู้แล้ว
เด็กบ้านั่น...เวลาเขิน...ทำท่าทางน่ารักได้ถึงขนาดนี้เลยหรือไง...ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ... แต่เวลานี้สิ่งที่ได้เห็น ก็ทำให้หุบยิ้มไม่ได้เลยจริง ๆ
TBC.....
-
น่ารักจริง ๆ เลย น้องสายใจของพี่ :o8:
หึ หึ ถ้าหากคราวหน้าพี่เวรเป็นนิจทอดทิ้งอีละก็... :fire:
พี่จะรับไว้ดูแลเองน่ะจ๊ะ... :man1: :man1: :man1:
-
หึหึ...
ถึงสายใจจะไม่บอกเวนิช ว่าตัวเองรู้สึกยังไงอยู่
แต่สงสัย เวนิช คงจะรู้ซะแล้วหล่ะ สายใจเอ๋ย....
o13
-
คนอ่านก้อใกล้บ้า
อ่านไปยิ้มไปขำไป คิคิ น่ารักนะคู่นี้
-
สายใจน่ารักจัง :o8:
-
เขินน่ารักงี้ พี่เวย์คร้าบ ไปทำหล่อมาทำให้น้องสายหลงไปเลยยย :-[
-
สบายดีค่ะ แต่ยุ่งมากมายอ่ะ :sad4:
อืมเพิ่งรุ้ว่าเค้าสองคนจีบกันแบบนี้ :laugh:
ค่าพิซซ่าที่ได้คุ้มเปล่าอ่ะ พี่เวย์ :laugh:
น้องสยายังเอ๋อน่ารักเสมอเลยขอ :กอด1:ทีนะ
-
คู่นี้น่ารักจริง ๆ เลย
น้องสายเราก็หลงพี่เวย์แล้วสิเนี่ยใช่ไหม
-
+1ให้คุณแนน สายใจน่ารักมาก :L2:
-
พี่เวย์ทั้งรู้ใจตัวเอง ทั้งเข้าใจน้องสายบ้างแล้ว
แล้วน้องสายเข้าใจตัวเองหรือยังเนี่ย
บวก 1 ให้หนูแนน ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
-
หายหน้าไปนานเพราะติดงาน
กลับมาอีกทีก็ไล่อ่านนิยายของคุณเทนที่คุณแนนเอามาโพสต์
อ่านกันตาแฉะเลยค่ะ
สนุกทั้งสามเรื่องเลย
จุ๊บๆๆๆ ทั้งคุณแนนและคุณเท็นนะคะ
-
สายเอ๋อเหรอ
กร้ากกกกกกก
-
อร๊ากกกกกกกกก น้องสาย
แอบมีฉากเลิฟซีน :-[
ปกติก็บ้าอยู่แล้ว ยิ่งเขินก็ยิ่งบ้าใหญ่55
จะได้เป็นแฟนกันรึยังเนี้ย
-
ตอน ความรู้สึกเก่า ๆ
"มีอะไร" ถามออกไปอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ แบบไม่อยากจะคุย มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือถือช้อนเอาไว้และยังตักข้าวเข้าปากต่อไปไม่มีหยุด
บอกได้คำเดียวว่าหิว หิวข้าวมาก สงสัยเมื่อคืนกินเข้าไปเยอะ ตอนเช้าถึงได้ย่อยเร็ว พออาหารมันย่อยเร็ว เวลาหิวมันก็เลยหิวมากกว่าปกติ
ใช้ข้ออ้างนี้ประจำ ทั้งที่อาหารจะย่อยเร็วหรือย่อยช้า ยังไงก็กินได้ไม่มีหยุดอยู่แล้ว แต่ข้ออ้างที่ใช้ก็เพื่อเอาไว้เวลาที่ถูกถามจะได้ตอบได้ดูมีสาระและน่าเชื่อถือเท่านั้น
จากกินแบบรวดเร็ว ในเวลานี้ต้องค่อย ๆ เคี้ยว และกินให้ช้าลงก็เพราะว่า ไอ้พี่เวย์มันบอกว่าพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง ฟังไม่ชัด ให้หยุดกินได้แล้ว
คนกำลังหิว เสือกมาขัดจังหวะการกิน
เป็นคนอื่นคงด่าไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่รับสายมันซะ แต่พอเห็นโทรศัพท์มันสั่นแล้วสั่นอีก ก็เลยต้องคว้ามาดูซะหน่อย
ไม่ได้อยากรับหรอก ก็แค่มอง ๆ แล้วก็กำลังจะกินข้าวต่อ
ที่จริงไม่ได้กะจะรับเลยสักนิด แต่กว่าจะคิดได้.............มือมันก็...........อ่า.........ก็.....กดรับไปซะแล้วแค่นั้นเอง
"พี่มีอะไรเนี่ย ผมกินข้าวอยู่ โทรมาทำไมวะ ตอนคนกินข้าว" แกล้งทำเป็นหงุดหงิดไปงั้น ทั้งที่หิวแทบตายแต่ก็ต้องกินให้ช้าลง เพราะกลัวคนที่บ่นว่าฟังไม่รู้เรื่องจะยิ่งบ่นไปกันใหญ่
"ไม่ได้มีอะไร แค่นี้นะ"
อ้าว............ไอ้พี่เวย์ โทรมาขัดจังหวะการกิน แล้วมันก็หาเรื่องจะวางไปซะงั้น หมายความว่าไง ว่างเหรอ ไม่มีอะไรทำเหรอ
ถึงได้ขยันหามาแต่ละเรื่อง แบบว่าพี่ครับ ชอบผม พูดกับผมดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องทำเป็นเก็กขนาดนั้นหรอก พูดกับผมดี ๆ ทำแค่นี้มันจะตายหรือไงวะ
ไม่ได้หลงตัวเองนะ ไม่ได้หลงตัวเอง
แต่ว่าคนเราเนี่ยถ่อมาหาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ แถมยังมาเลี้ยงข้าวกันซะขนาดนั้น ถ้าไม่ชอบมันจะเป็นอะไรไปได้วะ ฮ่า ฮ่า ทึ่งในความน่าประทับใจของตัวเองจริงๆ เลยเว้ยเฮ้ย
พี่เขินล่ะเซ่ ที่จริงอยากพูดกับผมดี ๆ แต่ทำไม่เป็นใช่มั้ยล่ะ แหมแค่นี้ไม่ต้องอายหรอกน่า ผมเข้าใจ
"คิดถึงผมเหรอ" กล้าพูดไปได้ พูดไปแล้วช้อนในมือก็แทบจะหล่นจากมือจนต้องรีบคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน แถมพอพูดไปแล้วก็จะสำลักข้าวอีกต่างหาก มันกะอักกะอ่วนใจมาก
กับพฤติกรรมสุดกู่ของตัวเอง โธ่เว้ย ไม่น่าเลยมึง.....ป่านนี้ไอ้พี่เวย์มันอ้วกแตกตายห่าไปแล้ว หลงตัวเองก็ได้อยู่ แต่ไม่ควรพูดออกมาเป็นคำพูด อะไรดลใจให้ทำแบบนี้วะเนี่ย
กรูอยากจาบร้าาาาาาาาาาาาาา ให้ตายเหอะวะ โคตรอายเลย นี่ถ้าไอ้พี่เวย์มันอยู่ต่อหน้ามันจะทำหน้ายังไง มันคงจะมองแบบ.......
"บ้าเหรอ ถามอะไรแบบนี้ แค่นี้นะ"
อ่า...........
อ่า...........
อ่า...........
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเขิน อาย ๆ เขิน ๆ กับความน่ารักน่าชังของตัวเอง แต่อารมณ์เขินกลายเป็นอารมณ์โลกถล่ม อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าหน้าของตัวเองคงซีดเป็นไก่ต้มไปแล้วในเวลานี้
ช้อนในมือที่กำเอาไว้แน่นเพราะกลัวเผลอทำหล่น ตอนนี้หล่นลงจากมือไปอยู่ในจานข้าวเรียบร้อยแล้ว
แถมอาการที่ตามมาติด ๆ ก็คืออาการ หัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่ขำเลยสักนิด แต่กลายเป็นคนโรคจิตปัญญาอ่อนไปแล้ว
เพิ่งรู้ ปกติก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองมันปัญญาอ่อนในเรื่องบางเรื่อง แต่ก็ไม่คิดว่าจะปัญญาอ่อนกับเรื่องแบบนี้
นอกจากปัญญาอ่อนแล้ว ยังบ้าอีกต่างหาก เออ ยอมรับว่าเป็นคนบ้า ๆ บอ ๆ บางครั้งก็ทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปโดยไม่ทันคิด
เช่นแกล้งอีก็อด หรือไม่ก็ทำเรื่องเพี้ยน ๆ บ้า ๆ ไม่ควรทำก็ทำมาแล้ว อะไรก็ทำมาหมด แต่ว่าไม่เคยทำอะไรสิ้นคิดเหมือนครั้งนี้มาก่อนเลย
เพิ่งรู้ว่าตัวเองบ้า แล้วก็ปัญญาอ่อน แถมยังสิ้นคิดแบบน่ากระโดดถีบยอดหน้าตัวเองสุด ๆ ก็วันนี้แหละวะ
กำลังกินข้าวเพราะหิว กลายเป็นต้องมาเสียจริต นั่งคอตก และมองโทรศัพท์ในมือที่ถูกกดตัดสายไปแบบดื้อ ๆ
ถ้าไม่อยากโทรมาขนาดนั้น ก็บอกมาว่าโทรผิด บอกมาเลยก็ได้ว่าโทรผิด จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาคุยกับคนบ้าแถมปัญญาอ่อนด้วย
ที่สำคัญ กูจะได้ไม่พูดคำพูดบ้า ๆ แบบนั้นออกไป เพราะในเวลานี้มันรู้สึกว่าตัวเอง โง่เง่าสิ้นดี ที่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่พูดคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ นี้ออกไปเลยจริง ๆ
สายใจนั่งมองข้าวในจานข้าวที่เป็นข้าวชนิดพิเศษ แถมข้าวจนพูนจานพร้อมกับไก่ทอดที่โปะมาจนแทบจะล้น
หิวแทบตาย แต่รู้สึกว่าไม่อยากกินอะไรก็ตอนนี้นี่เอง อิ่มทิพย์ขึ้นมากะทันหัน
ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะเป็น ก็ได้รู้สึกขึ้นมาในวันนี้ อาการไม่อยากกินอะไรมันเป็นแบบนี้นี่เอง กูเพิ่งจะเคยเป็นก็วันนี้แหละวะ
เสียดายก็เสียดาย ไปขอห่อใส่ถุงกลับบ้านดีกว่า อย่างน้อยเวลากลับบ้านแล้วหายจิตตก จะได้เอามาอุ่นกินได้ แม่บอกว่าห้ามกินทิ้งกินขว้าง
ข้าวตั้งเยอะ กินไม่หมดเสียดายแย่ ถ้ากินไม่หมด เอาให้อีก็อดกินก็ยังได้ ประหยัดไปอีกหลายต่อ จะฉลาดไปไหนของกูวะเนี่ย
สายใจผู้จิตตก แต่มีความคิดที่เฉียบแหลม ยกจานข้าวขึ้นและมุ่งมั่นจะไปขอถุงพลาสติกมาห่อข้าวกลับไปกินที่บ้าน
ถึงแม้จะเสียจริต แต่เรื่องกินอยู่แบบประหยัดพอเพียงก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง
ถือจานข้าวไปถามแม่ค้า และได้เห็นว่าตัวเองกลายเป็นตัวประหลาด แม่ค้าไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ก็ยอมเอาข้าวไปใส่ถุงพลาสติกให้อย่างดี
"ป้า ผมจะเอาไปให้หมาที่บ้าน เสียดายครับ อ่อ ป้าครับไก่ทอดนั่น อย่าลืมแยกน้ำจิ้มด้วยนะครับ"
ได้เห็นสายตาแปลก ๆ ของแม่ค้าแล้วก็คิดไม่ออกว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน
ยืนคิดอยู่ตั้งนาน แล้วสุดท้ายก็เพิ่งคิดได้
อ่า............ลืม
หมาที่ไหนกินไก่แบบแยกน้ำจิ้มวะ ถ้าไม่ใช่ไอ้หมาสาย เฮ่อ กูหนอกู เรื่องแค่นี้ยังโง่เลย สมควรแล้วที่โดนด่า
สมควรแล้วที่ไอ้พี่เวย์มันด่าเอาว่าบ้าแล้วก็ปัญญาอ่อน ที่จริงมันก็ด่าได้ถูกจุดนะเนี่ย สงสัยจะเคยเป็นบ่อย
อย่าโทรมาหากูอีกแล้วกัน หึ หึ หึ
พูดไม่ทันขาดคำนั่นไงล่ะ.........มันมาอีกแล้ว โทรศัพท์แบบกระหน่ำหลังการพูดจาถากถาง สั่นเป็นเจ้าเข้าเชียวนะ นึกหรือไงว่าจะอยากคุยด้วย
สายใจใกล้บ้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือและแสยะยิ้ม ทำหน้าเหมือนคนร้ายโรคจิต แล้วก็รีบกดปิดโทรศัพท์ โดยไม่ได้สนสายตาของแม่ค้าที่มองมา
อย่างมีข้อสงสัย
หึ หึ หึ ว่ากูดีนัก แล้วก็อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย คราวหน้าถ้าด่ากูอีกนะ กูจะ.........กูจะ....จะเอายังไงดีวะ เอายังไงดี
คิดไม่ออก จนสายตาเหลือบมองที่ข้อมือของตัวเองแล้วถึงได้ยิ้มออก และจ้องนิ่งไปที่นาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ งั้นไปเข้าโรงรับจำนำแล้วเอาเงินที่ได้ไปซื้อเครื่องสำอางค์ให้เหมียวใช้ดีกว่า คอยดูสิวะ แม่ง
ทำร้ายจิตใจกันดีนักใช่มั้ย งั้นเอามั่ง เดี๋ยวคอยดูกูไว้ให้ดีเหอะวะ
จากซึมเศร้ากลายเป็นอยากแก้แค้น
รับถุงข้าวที่อ้างว่าเอาไปให้หมาที่บ้านแบบแยกไก่กับน้ำจิ้มมาถือเอาไว้ และยัดเข้าไปในกระเป๋าเป้ของตัวเอง มือหนึ่งยังคงกำโทรศัพท์เอาไว้
และยืนยิ้มอย่างสะใจกับความคิดที่แสนจะบรรเจิดของตัวเอง
ไอ้พี่เวย์ ว่ามาได้หาว่าบ้า กูจะเอานาฬิกาไปจำนำเดี๋ยวนี้แหละโว้ยยยยยย
อยากจะโกรธก็โกรธไป อยากโมโหก็โมโหให้ตายไปเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรื่องอะไรจะมานั่งเสียใจซึมเศร้าอยู่คนเดียว
ทำร้ายจิตใจอันบอบบางอ่อนแอของกูดีนัก งั้น จะเอาเงินค่าจำนำไปซื้ออาหารหมาให้อีก็อดกินด้วย อยากแกล้งหมากู คราวนี้กูจะแก้แค้นให้มึงเอง กูทำเพื่อมึงเว้ย
คราวนี้แหละจะได้สะใจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สายใจบ้าและปัญญาอ่อนของแท้
อึ้งจากการโดนด่า 30 วินาที เสียใจ 10 วินาที ซึมเศร้า 10 วินาที อีกหลายนาทีหลายชั่วโมงที่เหลือ เอาไว้สนุกสนานกับการแก้แค้นแบบบ้าๆ บอ ๆ ล้วน ๆ
ช่างเป็นความคิดที่บรรเจิดและเหมาะสมกับคนอย่างสายใจดีแท้
สายใจมุ่งมั่นไปที่โรงรับจำนำ แต่เวนิชกำลังทำหน้าเครียดอยู่ในหน้าห้องทำงานของตัวเอง หลังจากที่รีบกดวางสาย
เพราะตกใจเมื่อเห็นคนที่เข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ แบบไม่ทันให้ตั้งตัว
"อยู่ที่นี่เอง ไอหาตั้งนาน ไอจะมาคอนเฟิร์มว่าเย็นนี้เราจะไปดินเนอร์กันที่เดิมที่ยูเคยพาไปคราวก่อนที่ไอมาเมืองไทยใช่มั้ย"
เอเลน่า
ตอบอะไรออกไปไม่ถูก และกลายเป็นคนเสียความมั่นใจในตัวเองไปในทันที
เย็นนี้ มีนัด แบบไม่ได้นัด แต่ก็คิดว่าควรไปตามนัดแบบไม่ต้องนัดกับ...................ไอ้เด็กบ้าที่พูดไม่รู้เรื่องนั่น
แต่ว่านัดที่แท้จริงที่นัดแล้วก็ต้องไปก็มี เช่นการนัดกันไปเลี้ยงลูกค้าครั้งนี้ที่ถึงแม้จะไปกันหลายคนแต่ก็มีเอเลน่า......ไปด้วย
"เวย์ ยูสบายดีใช่มั้ย ตั้งแต่ไอมายูไม่เคยพูดคุยกับไอจริง ๆ จัง ๆ เลยนะ ยังโกรธกันอยู่หรือไง"
จะบอกว่าใช่ ก็ใช่ จะบอกว่าไม่โกรธแล้ว ก็ไม่ใช่ ถึงแม้จะพยายามลบข้อมูลเก่า ๆ ที่ยังฝังอยู่ในหัวเพื่อจะเป็นคนใหม่ที่จะมีแรงก้าวเดินไปข้างหน้าและทิ้งเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเอาไว้เบื้องหลัง
แต่พอได้ยืนประจันหน้ากันแบบนี้ กลับรู้สึกถึงอาการเจ็บร้าวที่กำลังค่อย ๆ ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
"ไอ เลือกเอง และทำให้ยูต้องเลือก เรื่องนี้คือเรื่องที่ไอเสียใจมาตลอด จนไม่กล้าพบหน้ายูเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา"
นัยน์ตาสีฟ้าที่จ้องนิ่งมองมา
ชวนให้สะท้านในอก และทำให้คิดถึงเรื่องเก่า ๆ ที่เกิดขึ้น เรื่องที่เคยได้ใช้เวลาร่วมกัน เรื่องที่เคยคิดและวางแผนเอาไว้ด้วยกันแค่เพียงสองคน
ไม่เคยคิดแยกจากไปไหน จนวันหนึ่งที่ต้องต่างคนต่างไป เพราะเหตุผลที่ไม่สามารถเดินด้วยกันได้ ถึงได้รับรู้ถึงความเสียใจว่ามันเป็นยังไง
เอเลน่า....ไอไม่เคยโกรธหรือเกลียดยูเลย ไอพยายามแล้ว แต่ไม่เคยทำได้สักวัน
ดวงตาจ้องมองคน ๆ หนึ่ง....ที่ในวันนี้ก็ยังรัก....และไม่เคยรักน้อยกว่าวันก่อน ๆ
ถึงแม้ในวันนี้ก็ยังคงรัก
ยังรักมากไม่เคยน้อยกว่าวันก่อน ๆ เพียงแค่ความเสียใจจากการที่ต้องแยกจากกันมันเจือจางลงแล้ว และได้เรียนรู้ว่าถึงแม้ต้องแยกจากกันแต่ก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
"ยูสบายดีใช่มั้ย........."
ได้แต่พยักหน้ารับกับคำพูดที่ได้ยิน และมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น....ที่กำลังจ้องมองมา
อยากจะรั้งร่างของคนที่อยู่ตรงหน้ามากอดเอาไว้ อยากจะทำอย่างที่ใจอยากทำ ทำแบบเดียวกับที่เคยทำกับใครอีกคน ในเวลาไม่นานแค่เพียงค่ำคืนก่อนที่ผ่านมา
ยังคงจำได้กับท่าทางมึนงง และใบหน้าที่บ่งบอกว่าไม่รู้จะทำยังไงต่อไปของสายใจ ท่าทางยืนนิ่งงันเหมือนกำลังตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ดูตลกมากในความรู้สึก แต่ก็ทำให้ยิ้มได้ ทุกครั้งที่ได้จ้องมอง
ก่อนที่จะถูกฉุดรั้งจากนัยน์ตาสีฟ้าเศร้าสร้อยของคนที่เคยรักมาก ใบหน้าท่าทางแปลก ๆ ของเด็กบ้า ๆ อีกคนกลับปรากฎชัดเจนขึ้นมาในสมอง
"วันนี้ไอสบายดีแล้วนะเอเลน่า....วันก่อน ๆ อาจจะแย่ แต่วันนี้ดีแล้ว...ไอไม่เป็นไรแล้ว"
ยิ้มตอบกลับไปและก้มหน้านิ่ง ๆ เหมือนไม่รู้ว่าควรตอบอะไรออกไปให้มากกว่านี้ ยังเจ็บอยู่ แต่ก็พอทำใจได้แล้ว และกล้าที่จะเผชิญหน้ากันได้มากกว่าที่ตัวเองคิด
"ไอดีใจ.............งั้นเย็นนี้ยูสัญญานะว่าต้องไป....งานเลี้ยง"
ได้ยินชัด
และพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ
ทั้งที่ไม่อยากไปเลยสักนิด
ไม่อยากไปอีกแล้ว และไม่อยากต้องเจอะเจอกันอีก แต่จะให้เลี่ยงหรือปฏิเสธได้ยังไง
"เจอกันเย็นนี้นะเวย์"
เอเลน่าเดินผละจากไปแล้ว แต่คนที่เหมือนไม่มีแรงจะยืนอย่างเวนิช กำลังพยายามทำเรื่องบางอย่าง ที่โง่แสนโง่ยิ่งกว่าตอนที่ว่าสายใจและหาว่าสายใจบ้า
เรื่องที่ทำมันช่างแสนบ้าบอ แต่ก็ยังทำทั้งที่ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด
ไอ้เด็กบ้าสาย
ช่วยรับโทรศัพท์ด้วย
ตอนนี้พี่คิดว่าตัวเองคิดถึงสายใจมาก พี่กำลังคิดถึงสายมาก ๆ อย่างที่สายถาม เพราะฉะนั้นช่วยรับโทรศัพท์ด้วย
ช่วยรับโทรศัพท์พี่ด้วย ขอร้องล่ะ
ช่วยรับ.........
ก่อนที่พี่จะไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะกดโทรศัพท์โทรหาเรา
TBC.....
-
อ่า อ่านรวดเดียว ปวดตา ง่วงแล้วนะ อิอิ
มาอ่านด้วยคนงับ ^^
-
เข้มแข็งไว้นะเวย์
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
.
.
น้องเวย์ก็จิตตกอยู่
พี่สายก็อยากได้กำลังใจจะแย่
:เฮ้อ:
สายเอ้ย..อย่าเพิ่งไปเลยโรงรับจำนำ
รับโทรศัพท์พี่เวย์ก่อนเต๊อะ
-
น้องสายอย่าทำแบบนั้นนะ
พี่เวย์คงจะเสียใจมากแน่ ๆ เลย
ไม่งั้นต้องออกจากแฟนคลับน้องสายมาเป็นแฟนคลับพี่เวย์ซะแล้วงานนี้ ฮ่า ๆ
-
+1 ค๊ะ :impress2:
-
เอาไงดีล่ะเนี่ย นายเวย์
สายใจก็ดันจะไปทำอะไรบ้าๆบอๆ อีก :sad4:
-
คู่นี้ลุ้นจนเหนื่อยจิงๆ
-
อืมนั่นจิ เหนือยจิงๆ
:really2:
-
+1 ให้น้องแนน ไม่รู้ว่าคนโพสต์กับคนแต่งเหนื่อยกันรึยัง
แต่ตอนนี้คนอ่านลุ้นคู่นี้ซะเหนื่อยเลย เฮ้อ ........
เมื่อไรจะเข้าใจกันแบบดี ๆ สักทีละเนี่ย ...........
-
ไม่รู้ว่า รู้สึกเหมือนเรารึเปล่า
เรารู้สึกว่า เวย์รู้สึกเหมือนสายเป็นที่พึ่งคอยปลอบโยนจิตใจเท่านั้น
แล้วเรื่องความรักล่ะ จริงๆ เวย์รักสายเพราะอะไร รักเพราะตัวสายเอง หรือเพราะแค่เป็นที่หลบรักษาแผลใจเท่านั้น
-
อ่า อ่านรวดเดียว ปวดตา ง่วงแล้วนะ อิอิ
มาอ่านด้วยคนงับ ^^
+1ให้เลยนะคะ สำหรับการอ่านแบบ non stop
ไม่รู้ว่าคนโพสต์กับคนแต่งเหนื่อยกันรึยัง
แต่ตอนนี้คนอ่านลุ้นคู่นี้ซะเหนื่อยเลย เฮ้อ ........
เมื่อไรจะเข้าใจกันแบบดี ๆ สักทีละเนี่ย ...........
คนโพสยังไม่เหนื่อยคะ
ตอนนี้ยังมีเวลาโพสให้ได้อยู่ จะโพสให้ทุกวันเลยคะ
แต่เรื่องไหนบ้างต้องคอยตามดูนะคะ อิอิ
ส่วนคุณเท็นจะเหนื่อยไหม อันนี้ต้องถามคุณเท็นนะคะ
เดี๋ยวถ้าได้คุยกันคุณเท็นอีกจะถามให้นะคะ
อย่าเพิ่งเหนื่อยกันเลย อยู่ลุ้นเป็นเพื่อนกันก่อนน๊า :กอด1:
เดี๋ยวก่อนนอนแนนจะมาอัพให้นะคะ
ไม่เกินเที่ยงคืนแน่นอนคะ เดี๋ยวนี้นอนไว อิอิ
-
หลับรอแลัวกันนะครับคุณแนน
-
มาอัพแล้วคะคุณพูห์ หลับไปหรือยังคะ
ตอน เป็นเด็กส่งพิซซ่ามันน่าเบื่อ
มั่นใจอย่างแรง แต่ไม่เคยเข้าโรงรับจำนำซะที ยืนอ่านป้ายอยู่หลายนาที แล้วความเคืองแค้นเพราะนึกถึงหน้าหนวด ๆของไอ้พี่เวย์ ก็เลยยิ่งนึกหมั่นไส้ขึ้นมาอีก
เดินจ้ำอ้าวเข้าโรงรับจำนำมายืนเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามอาแปะที่นั่งมองอยู่เหมือนรอให้ถามซะที ว่าจะเอายังไงกันแน่
"เอ่อ....ไอ้นี่เนี่ย มัน มันได้ซักเท่าไหร่ครับ" ห้าร้อยให้มันได้เหอะ กลัวจะราคาถูกซะจนโดนด่าล่ะสิ ถึงมันจะดูดีมีสกุลรุนชาติก็เหอะ แต่อะไรก็ตามที่ได้มาจากไอ้พี่เวย์ล่ะก็
อย่าได้หวังว่ามันจะมีราคาค่างวดเลย ซื้อให้นี่โคตรเหลือเชื่อแล้ว ถ้าแพงขึ้นมาได้ฮาแตกแน่ แหม้ถ้าได้ซักห้าพันล่ะมึงเอ้ย คงได้ฮากันแน่คราวนี้
อาแปะรับนาฬิกาข้อมือที่สายใจถอดออกจากแขนมาส่งให้อยู่หลายตลบ พลิกไปพลิกมา พลิกแล้วก็ส่อง ส่องแล้วก็พลิก
ซักสองร้อยก็ไม่ว่านะแปะนะ สองร้อยก็ยังดี ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอกแปะ แต่ขอร้องอย่างเดียว อย่าด่าผมเป็นใช้ได้
อ่า........
แปะ อย่าส่องขนาดนั้นเด่ะ ผมอายชาวบ้านเขา ซักห้าสิบบาทก็ได้อ่ะ ว่ามาเลยแปะ
"ซักหมื่นห้า พอไหวมั้ย"
หึ หึ หึ ไหวอยู่แล้ว แค่ไม่ด่าผมอะไรก็ไหวนะแปะ
แค่หมื่นห้า
หมื่นห้า
หมื่นห้าเนี่ยนะ อย่ามาล้อกันเล่นนะโว้ยยยยย ไม่ ไม่ ไม่ ไม่จริงน่า ล้อเล่นหรือเปล่า
"หมื่นห้า อะไรนะครับ หมื่นห้า อีกที อะไรนะ"
สายใจอ้าปากค้าง เมื่อวางนาฬิกาไว้ในโรงรับจำนำ และปรากฎว่าราคานาฬิกามันชวนให้อ้าปากค้าง อย่างไม่น่าเชื่อ
บ้าแล้วมึง นาฬิกาบ้าอะไรหมื่นห้า ของแพงแบบนี้...กูได้ฟรีมาหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลย แถมยังจากไอ้ ไอ้ ไอ้พี่เวย์หน้าหนวดโคตรงก
ชอบทำให้เสียความมั่นใจนั่นอีก หมื่นห้า ซื้อมาได้ไง ฟังแล้วลมจะขึ้น ซื้อมาได้ยังไงวะเนี่ย แบบนี้จะมีปัญญาผ่อนที่ไหนกันเล่า
"งั้น หมื่นแปดแล้วกัน แต่ได้เดือนเดียวนะคุณ" ไม่เป็นไรแปะ ไม่เป็นไร ห้าพันผมยังไม่อยากเชื่อว่าจะได้เลย อย่ามาใจง่ายขึ้นราคาให้ง่ายๆ แบบนี้
ผมทำใจรับไม่ได้จริง ๆ ครับ
ขืนราคามันขึ้นได้มากกว่านี้ผมมีอันเป็นลมคาโรงรับจำนำแน่แปะ
"หรือคุณอยากได้สองหมื่น"
ไม่ ไม่ สองร้อยตอนนี้ยังไม่อยากจะได้เลย ขอติดต่อเจ้าของนาฬิกาอย่างด่วนก่อนนะแปะนะ อย่ามองผมแบบนั้น ผมมีธุระด่วน ตอนนี้ผมมีธุระโคตรด่วนเลย
"โทษครับ คือว่า ไม่เป็นไรแล้วกันครับ ไม่เป็นไร คือว่าผม ผม อ่า เอาคืนมาก่อนครับ"
จากไม่เห็นค่า ตอนนี้แทบจะกะชากมาจากมือของอาแปะที่ทำท่าจะดึงนาฬิกากลับคืนไม่ยอมส่งให้เจ้าของ สายใจเดินลิ่ว ๆ ออกจากโรงรับจำนำไปแล้ว
แต่อาแปะกำลังส่ายหน้าด้วยความมึนงง และไม่เข้าใจ
ให้ราคาน้อยไปหรือไง แต่ไอ้ตี๋นี่ก็ท่าจะบ้า มาแล้วไม่เอาของมาจำนำ แล้วมาทำบ้าอะไร เสียเวลาคนทำมาหากินหมด
สายใจไม่ได้หันกลับไปมองที่โรงรับจำนำอีก แต่รีบเอานาฬิกามาสวมข้อมือแทบไม่ทัน
แม่งของแพง ของแพงจริงๆ
ใส่แล้วมีสง่าราศรีโคตร ๆ เมื่อก่อนไม่คิดว่าของมันจะมีค่ามีราคาค่างวด ก็เห็นว่ามันดูดีผิดปกติ ไปเหลือบ ๆ มอง ๆ ที่ร้านนาฬิกาอยู่หลายร้าน
แต่ก็ไม่เห็นจะมีร้านไหนที่ขายไอ้นาฬิการุ่นนี้
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก มีให้ใส่ ก็ใส่ๆ ไปงั้น เอาไว้เคาะเล่น เวลานึกหน้ากวน ๆ ของไอ้พี่เวย์แล้วเกิดโมโหขึ้นมา จะได้เป็นการแก้แค้นไปในตัว
แต่ตอนนี้เริ่มนึกถึงแผนแก้แค้นไม่ออก คิดได้อย่างเดียว ขอเจรจาอย่างด่วน
ถ้าเกิดไอ้พี่เวย์มันให้ผ่อนขึ้นมา จะมีปัญญาที่ไหนมาผ่อน บ้าหรือไง กูจะบ้า ของแพงแบบนี้ อย่าบอกนะว่าจะให้ฟรีจริงๆ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
โทรศัพท์ที่ปิด ถูกกดเปิดเครื่อง พร้อมกับใบหน้ายุ่งเหยิงของสายใจที่จ้องมองโทรศัพท์ที่เริ่มปรากฎข้อมูลขึ้นในจอ
หมายเลขโทรเข้ามามีอยู่เจ้าเดียว โทรมากะหน่ำแบบบานตะไท
โทรมาทำไมมากมาย
รู้จักกันมาตั้งนาน แต่ไอ้อาการข้อความขึ้นหน้าจอแบบถล่มทลายนี่ จะมีปรากฎก็ตอนที่ทะเลาะกันทุกที
ทะเลาะกันทีไร โทรตามกูจริง ทีไม่ทะเลาะล่ะไม่เคยสนใจกันบ้างเลย
ชาติหนึ่ง ครึ้มอกครึ้มใจค่อยโทรมากวนประสาท แต่ทะเลาะกันทีไร ตามจิกกบาลกูทุกที จะโทรตามมาด่าต่อล่ะสิ โห่ รู้ทันเว้ย ไม่งั้นไม่ปิดเครื่องหนีหรอก
เห็นแบบนี้ แต่ก็หยิ่งนะเว้ย
ไม่ใช่จะง้อได้ง่าย ๆ
แต่ว่าตอนนี้ขอคุยด้วยหน่อยเหอะ อย่างแรงเลยอย่างแรง อยากคุยด้วยอย่างแรง ไม่เคลียร์นี่คืนนี้นอนไม่หลับแน่ เอาของอะไรมาให้เนี่ย
ขอเคลียร์หน่อยเหอะวะ
กดหมายเลขแล้วก็ยืนรอสายอยู่ซักพัก
กดอีกครั้ง แล้วก็กดอีกครั้ง แล้วก็กดอีกครั้ง
อย่าพี่ขอร้อง เวลาอย่างนี้อย่ามาทำแบบนี้
ประจำเลย เวลาอยากคุยกับใครขึ้นมา แม่งโทรไม่เคยติดสักที ไม่ติดไม่ว่า ยังมีอาการสายไม่ว่างบ้าง หรือไม่ก็เครือข่ายไม่ว่าง ไปโน่น
แบบนี้ยิ่งทำให้คนโทรเสียอารมณ์หนักเข้าไปใหญ่ ค่าโทรศัพท์ก็จ่ายนะนี่ จะงกไม่อยากให้โทรหรือไง รีบ ๆ ติดเถอะ ก่อนที่ผมจะหงุดหงิดตาย
"ฮาโหลพี่ อยู่ไหนพี่ ไอ้นาฬิกานี่มันอะไรพี่ ผมไม่เคลียร์ ขอเคลียร์หน่อยพี่"
กรอกเสียงเข้าไปแบบรีบร้อนเกินเหตุ แต่ปลายสายที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแบบเนือย ๆ เหมือนคนจะหลับนั่น เลยทำให้ต้องขมวดคิ้ว
นี่เพิ่งห้าโมงเย็น นอนอยู่หรือไง ไม่ทำงานทำการเหรอวะ ห้าโมงเย็นนิด ๆ เอง แดดยังจ้าอยู่เลย
เมื่อสี่โมงยังโทรมาด่าว่ากูบ้าอยู่เลย นี่ไม่รู้สึกผิดบ้างเลยเหรอ นอนหลับได้อย่างสบายใจเลยหรือไง แล้ว แล้วนี่กูบ้าอยู่คนเดียว
แต่ไอ้พี่เวย์มันนอนหลับสบายใจเฉิบเหรอวะ โห่ แม่ง...อะไรกันนี่
"เคลียร์บ้าอะไร....มาหาเดี๋ยวนี้เลย ป่วย เข้าใจมั้ยว่าป่วย ซื้อพิซซ่ามาด้วยอยู่ที่ทำงาน ห้ามช้า...แค่นี้นะ"
อ่า
อึ้ง
อึ้ง........แล้วก็ได้ยินเสียงเหมือนโทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว ตัดสายกันไปแบบนี้เลย ตัดกันไปแบบดื้อ ๆ เลย โทรอีกหลายรอบแต่ก็โทรไม่ติด
เงยหน้ามองแดดที่ยังสว่างจ้า แสบตา แต่นึกไม่ออกว่าต้องทำยังไงต่อไป
ขอโทษทีเหอะ นี่....กูต้องง้อเหรอ
กูผิดเหรอวะ
แล้วยังมาสั่งพิซซ่าอีก พิซซ่าเนี่ยนะ พิซซ่า
โมโหเว้ย โมโห แล้วจะเอาหน้าอะไรเล่า หน้าอะไรก็ไม่รู้ จะไปรู้ได้ยังไงถ้าไม่บอก ถาดใหญ่ หรือถาดกลางก็ไม่รู้
ทำไมไม่บอกให้เคลียร์เล่า ถ้าหิวขนาดนั้น ทำไมไม่สั่งเองให้ร้านพิซซ่ามันไปส่งล่ะวะ มาสั่งกูทำไม ไม่ใช่เด็กส่งพิซซ่านะเว้ย
ไม่ใช่.....โห่เว้ย
แล้วแถวนี้ร้านมันอยู่ไหนวะ จะรู้ได้ไงเนี่ย ต้องเดินหาอีก พี่เวย์ พี่เวย์ จะเอาแต่ใจตัวเองไปถึงไหนเนี่ย
อยากร้องไห้มาก แต่ที่ทำได้ก็คือต้องเดินหาร้านพิซซ่า แล้วก็ยืนทำหน้าเบื่อชีวิต ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าไปสั่งพิซซ่าที่ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด และก็จำใจต้องหิ้วพิซซ่าถาดกลางหน้าอะไรไม่รู้จำไม่ได้ขึ้นรถเมล์
หน้าตากูเหมือนเด็กส่งของเข้าไปทุกวันแล้ว ล่าสุดสด ๆ ร้อน ๆ เลย เป็นเด็กส่งพิซซ่าไปแล้ว
ถ้าไปถึงไม่ร้อนไม่อร่อย เกินหนึ่งชั่วโมง ไม่มีการให้กินฟรีนะ ถ้าพี่ไม่จ่ายค่าพิซซ่าให้ผมแล้วก็ไม่จ่ายค่ารถเมล์ล่ะก็ ...... พี่ตายแน่
ไอ้พี่เวย์ตายแน่มึง แบบนี้ต้องเคลียร์กันยาว
แล้วจะหาว่าไอ้สายไม่เจ๋งจริง หึ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กูเป็นบ้าไปแล้ว
ซื้อให้มันทำไมเนี่ย ทำตามคำสั่งไอ้พี่เวรเป็นนิจไปทำไมนี่ แถมยังหอบพิซซ่าขึ้นรถเมล์มาหาถึงที่เลย
ทำอะไรอยู่หรือนี่
ไอ้สายเอ๋ย มึงทำอะไรอยู่กันแน่ จะไปโรงรับจำไม่ใช่เหรอ เอานาฬิกาไปจำนำไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมถึงได้....โห่
นั่งมองถาดพิซซ่าในมือ แล้วยิ่งอยากยกมือขึ้นตบกบาลตัวเอง สายมันบ้า กูมันบ้า กูมันบ้าอย่างที่ไอ้พี่เวย์ว่าจริง ๆ นั่นแหละ
กูมันบร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
"ช้า"
แล้วทำไมไม่สั่งมากินเองล่ะว่ะ มาสั่งกูทำไม แล้วนี่ยัง.....กว่าจะถ่อมาได้ เห็นใจกันบ้างมั้ย เห็นใจมั้ยเนี่ย เห็นใจกันบ้างมั้ยวะ
แล้วยัง กว่าจะเดินมาได้อีก กว่าจะผ่านเลขาหน้าห้องพี่มาได้อีก กว่าจะได้สิทธิพิเศษ มาที่ห้องพักอีก กว่าจะ......
พี่......
เป็นอะไร เฮ้ย เฮ้ย เป็นอะไรเนี่ย ไปทำอะไรมาวะ ไปฟัดกับหมามาหรือไง ไปทำอะไรมา ทำไมถึง.....
ไอ้ที่ว่าป่วยนี่.....จริงอ่ะ
ปกติหน้าตาก็โทรม ๆ อยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้หน้ามันก็ยังโทรม ๆ เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ตามัน....แบบว่าทำไมตา...ทำตาเศร้าแบบนั้นล่ะ
หน้าเศร้า ๆ แบบนั้น เอาไว้ทำเวลาแกล้งป่วยหรือไง หรือเอาไว้แกล้งผมวะ ป่วยจริงอ่ะ งั้นแล้ว กินข้าวต้มดีกว่ามั้ย กินพิซซ่าไม่ไหวมั้ง
กินข้าวต้มเหอะ เดี๋ยว ๆ ไป ไปซื้อให้ แป๊บนะ
"อันนี้ไว้กินวันหลังได้มั้ย เดี๋ยว ไปซื้อข้าวต้มให้ดีมั้ย"
จากกำลังโมโหหงุดหงิด และต้องการเคลียร์แบบเร่งด่วน
แต่พอเห็นหน้าคนโทรตามแล้วก็เลยต้องรีบเอาพิซซ่ากับกระเป๋าไปวางและเตรียมจะไปหาข้าวมาส่งคนป่วยทันที
"พี่ กินข้าวต้มเหอะ ไอ้นี่เอาไว้กินวันหลังนะ อ่า...เป็นอะไรมาก...เอ่อ...พี่"
โรแมนติกโคตร ๆ
ด่ากูว่าบ้า จนกูจะเอานาฬิกาไปจำนำอยู่แล้ว อยู่ดี ๆ ก็บังคับให้เอาพิซซ่ามาส่ง แบบไม่ถามเลยด้วยว่าเต็มใจมั้ย แล้วนี่ยัง
อะไรกันนี่
นั่งอยู่ดี ๆ ทำหน้าเศร้าอยู่ดี ๆ บอกว่าป่วยอยู่ดี ๆ ตัวก็ไม่ร้อนด้วย
แล้วก็.........ลุกขึ้นยืนพรวดพราด แล้วก็เดินเข้ามาหาแบบไม่ต้องรอ แล้วก็
เป็นอะไรมากมั้ยพี่ เล่นกอดแน่นแบบนี้ ผมหายใจไม่ออกนะ....เป็นอะไรมากหรือเปล่า
"เอเลน่ามา....."
เออ
มาแล้วทำไมล่ะ
แล้วเอเลน่าที่ว่านี่มันใครวะ
"คนที่จะแต่งงานด้วยเมื่อสองปีก่อน"
อ่อ
"กลับมาแล้ว...."
อ่อ......
กลับมาแล้วงั้นเหรอ.......งั้นแล้ว.....พี่....ก็...กลับมาแล้ว แล้วยังไง แล้วพี่จะยังไง พี่จะ....
"กลับมาทำไม....ตอนที่เกือบลืมได้แล้ว"
เกือบลืม แปลว่ายังไม่ลืม เกือบคือยังไม่ลืม ก็แค่เกือบ ๆ แต่ก็ไม่ลืม คนที่จะแต่งงานด้วยมันก็ต้องรักกันใช่มั้ย
ไม่รักก็คงไม่แต่ง แล้วทำไมถึงไม่แต่ง เพราะไม่รักแล้ว แต่เกือบลืมมันก็แปลว่ายังรักอยู่ แปลว่ายังไม่ลืม มันก็คือยังรักอยู่นั่นแหละ
แล้ว....แล้วยังไง
แล้วพี่มากอดผมทำไม
พี่มากอดผมทำไม
พี่กอดผมทำไม
มายืนกอดผมทำบ้าอะไร
ทำไมไม่ไปตามเอเลน่าที่ว่า มาเสียเวลาอยู่กับผมทำไมเนี่ย
ยืนให้กอด ไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่ไม่อยากพูด แต่พูดอะไรไม่ออก
เพราะรู้สึกว่ามันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อพูดไปมันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรในเวลาแบบนี้
"กินพิซซ่ามั้ยพี่ ผมว่าผมหิวว่ะ"
ทำได้แค่นี้ ที่ทำได้ก็มีแค่นี้ ทั้งที่รู้สึกว่าหัวใจมันเจ็บจี้ดดดดดด แต่กำลังพยายามบังคับหน้าของตัวเองไม่ให้แสดงออกว่ากำลังรู้สึกยังไง แล้วคนที่อยู่ดีๆ ก็มากอดซะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ก็ยอมปล่อยง่าย ๆ ไม่ได้มองหน้าแต่เดินไปหยิบพิซซ่ามาแกะกล่องออก
แล้วก็มานั่งอยู่บนโซฟา นั่งคนเดียวไม่พอ แต่เอื้อมมือจับข้อมือ และดึงให้คนที่ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ลงมานั่งข้าง ๆ กัน
ไม่ได้พูดอะไรอีก
ไม่ได้คุยกัน
กินพิซซ่าเงียบ ๆ แบบไร้คำพูด เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ดีไปมากกว่านี้
"ที่มาหา คิดถึงหรือไงถึงมา"
ยังมีหน้ามาถาม
สายใจไม่ได้กระอักเลือดตาย แต่จะสำลักพิซซ่าตาย หันไปมองหน้าของคนพูดที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนทำเหมือนป่วยจะเป็นจะตาย หน้าเศร้าเหมือนคนใกล้ตายขนาดนั้น
แต่เวลาอย่างนี้ยังปากดีมาถามอะไรเพ้อเจ้อในเวลาที่ไม่ควรถามซะได้
จะให้ตอบอะไร เอาอย่างใจเลยมั้ย หรือเอาแบบที่ผมต้องการ ถามให้ผมร้องไห้ตายไปเลยตอนนี้ดีมั้ย จะได้สะใจ
"ผมบ้าพี่ อย่ามาถาม จะตอบทำไม ผมไม่อยากโดนพี่มาหาว่าผมบ้าอีก"
เคี้ยวไป แต่ไม่รู้ว่าที่กินเข้าไปอร่อยหรือเปล่า รู้แค่ว่าดีกว่าอยู่ว่าง ๆ จะได้ไม่ต้องเเสียจริตมากกว่าที่เป็นอยู่
"คิดถึงก็บอกว่าคิดถึงก็ได้"
เหรอ.....พูดเหมือนง่ายเลยนะ งั้นก็ทำก่อนสิ แล้วค่อยมาพูด ถ้ามันง่ายขนาดนั้นน่ะ
ไม่คิดแล้วกัน คิดก็บ้าสิ เดี๋ยวก็โดนด่าเหมือนเดิม แค่นี้ก็ทุเรศตัวเองแย่แล้ว
"วันหลังอย่ามาถามพี่อีก...ว่าคิดถึงเราหรือเปล่า"
เออ กูไม่ถามแล้วแหละ นี่ยังรู้สึกอยู่เลยเนี่ย ว่าไม่ควรถามคนแบบนี้ เพราะถามไปก็เท่านั้น จะโดนตอกกลับหน้าหงายเอาอีก คราวหน้าจะไม่ถามอีกแล้ว เข็ดจนวันตาย
"ถ้าไม่จริงจัง....อย่ามาถามเล่น ๆ "
อะ
เฮ้ยยยยยยยยยยยย นั่นมัน....นั่นมันมึงไม่ใช่เหรอวะ อะไรกันเนี่ย กูผิดเหรอเนี่ย กูผิด.....กูผิด กูผิด กูผิดเหรอวะเนี่ย อะไรกันวะเนี่ย
"ผม ไม่ได้ เฮ้ยนั่น มัน อ่ะ ...." พูดอะไรไม่ได้ พูดไม่ออก ไปไม่ถูก ได้แต่ถือพิซซ่าค้างเอาไว้ในมือ และมองหน้าของคนที่พูดอะไรไปเรื่อยๆ ไม่หยุด
"ถามตอนนี้สิ....แล้วจะตอบ"
อ่ะ........ให้กูถามตอนนี้ เพื่อ เพื่อ ................ปวดหัว.......มาก ขอพาราห้าเม็ดด่วน ให้ถามตอนนี้
เพื่อ
เพื่อ
เพื่อ
เพื่อ
"พี่คิด.....ถึงผม....ตอนนี้....งั้นเหรอ" ประชดประชันสุดตีน และทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบ้า ใกล้ ๆ จะเป็นบ้า และถามออกไปแบบอยากจะให้คนฟังมันด่ากลับมา
"เป็นบ้าหรือไง....ถามอะไรบ้า ๆ"
หึ หึ หึ แล้วให้ถามทำไม ให้กูถามทำไม จะให้กูถามไปทำมายยยยยยยยยยยยยยยยนี่จะเอาอะไรกับกูวะเนี่ย จะเอาอะไรก็ว่ามา
จะเอายังไงว่ามา
จะเอายังไง จะเอายังไงว่ามาเลยเว้ย
"สายทำให้พี่รักสิ เหมือนที่เราตกลงกันตั้งแต่แรก แล้วพี่จะคิดถึงสายทุกวัน"
อะไรนะ นี่ยังไม่สาแก่ใจหรือไง พูดไปยิ้มไปแบบนี้ ยิ้มแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แบบนี้ ทำหน้าแบบนี้ ทำตาแบบนี้ จ้องแบบนี้.....หายป่วยแล้วหรือไง ทีตอนนี้ทำไมไม่ทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายอีกล่ะ ..... ทำไมไม่ทำอีก ไม่น่ามาหาเลย น่าจะปล่อยให้แม่งตาย ๆ ไปซะ
เพราะว่าถ้าไอ้พี่เวย์มันไม่ตาย กูนี่แหละจะตายซะเอง เพราะแพ้หน้ากับสายตาที่มองตรงมาแบบนี้ของไอ้พี่เวย์
มองทีไรก็แพ้ เผลอมองกี่ทีก็แพ้
ถามจริงๆ จะทำคะแนนไปไหน
แค่นี้ผมก็แพ้แบบตายราบคาบไม่ต้องฟื้นแล้วพี่
TBC....
คืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะทุกคน
-
จิ้มๆ คุณแนน
ขอบคุณสำหรับของขวัญก่อนนอน
หลับฝันดีครับ
-
ขอบคุณคร้าบบ
หลับฝันดีแน่
ท่าทางจะเข้าใจกันซะทีนะครับ
:mc4:
-
อยากตบกบาลอิพี่เวย์ กับน้องสายจริง ๆ
-
ขำคนปากกะใจไม่ตรงกัน
:laugh:
-
:impress3:
ไม่มีคนอ่าน
-
ตกลงใครจะรักใคร หรือไม่รัก ยังไง
ออกจะ งงๆ ตกลง เวย์ มาป่วน สาย เพื่อให้ลืม เอเลน่า
แต่จริงๆ เวย์ คิดยังไงกับสายกันแน่เนี๊ย มันไม่ชัดเจนซักกะที
แล้ว ไอ่อาการ แบบทีเล่นทีจริง เนี๊ย ฮึ่ม... อยากโดดกัดหูจิงๆ
สายก็นะ... เมื่อไหร่ จะมีสติ คุยอะไรให้มันจริงๆจังๆซักกะทีอ่ะ
แบบนี้ สายใจ จะเป็นบ้า ก่อนจบเรื่องป่าวอ่ะ น่าสงสารนะ
555+
:laugh:
-
:impress3: แงๆๆๆๆๆๆๆๆ
แนนหาทู้ปรัชญาช่างฯภาค ไก่-ธร ไม่เจอ
ใครหาเจอลากให้แนนทีได้ไหมคะ
วันนี้แนนตาลายไปหมดแล้ว
นั่งหาทุกบอร์ดเลยทั้งบอร์ดที่โพสจบแล้ว
กับบอร์ดที่ลงอยู่
ไปดูที่ตัวเองโพส ก็แม่เจ้า ตาลายหนัก
พันกว่าโพส หาไม่เจออ่ะ
ถามคนอ่านเรื่องของคุณท็นที่แนนโพสนะคะ
ว่าเคยเห็นแนนโพสปรัชญาช่างฯ ภาคไก่-ธร ไหมอ่ะ
แนนปลาทองมาก จำไม่ได้ แถมหาไม่เจอ
กำลังคิดว่าตัวเองคิดว่าโพสแล้วแต่ที่จริงคือยังไม่ได้โพส
เพื่อนๆช่วยบอกแนนหน่อยนะคะ
-
พี่เวย์ก็นะ กวนน่าตบมาก = =
ปล ตอบคุณแนน ผมว่ายังไม่เคยโพสนะครับ
เหมือนไม่ผ่านตาเลย (หรือปลาทองเหมือนคุณก็ไม่รู้ เหอ ๆ )
-
สองคนนี่น่ารักได้อีก :-[
:pig4:พี่แนนนี่ค้าบ
เอาไปเลย ตำแหน่งขยันโพสอันดับหนึ่ง o13
-
ชื่อตอนใจดี เหมือนคนอัพเลย 555++ กล้าพูดได้อีกตรู
ตอน นี่เขาเรียกว่าดีใจ
"วันนี้อาจจะไปกินข้าวกับเอเลน่าตอนเย็น"
ยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ ยิ้มจนตาหยี คนที่โดนมองก็มีอันกินไม่ได้ มือไม้สั่นขึ้นมาจนกลัวว่าพิซซ่าแทบหล่นจากมือ
กลืนน้ำลายลงคอ แล้วพาลนึกไปได้ว่า ตายห่าล่ะเหวยสงสัยจะได้มีลุ้นในช่วงเทศกาลกินเจแน่แล้วแบบนี้
ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ได้ไม่ทันไร หัวใจก็เปลี่ยนที่ หล่นตุ้บลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแบบไม่ต้องให้รอนาน
อ่า...เอเลน่า
แฟนเก่าที่ว่า จะแต่งงานกันเมื่อสองปีก่อน
คนเรานะ สองปีนี่มันจะลืมกันได้ง่าย ๆ เหรอ ดูเหมือนไอ้ทางนี้ก็อาลัยอาวรณ์ซะเหลือเกิน พูดถึงแล้วก็ทำหน้าแบบไม่ต้องบอกก็รู้
ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่....เล่นงี้เลยเหรอพี่ เอาอย่างนี้เลยใช่มั้ย
แล้วไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคนนั่งมองพิซซ่าหน้าอะไรไม่รู้แบบตาไม่กระพริบคนนี้มันจะคิดยังไง
ไม่ได้คิดอะไรมาก
แค่กำลังวิเคราะห์ส่วนผสมของพิซซ่า
เพ่งไปเพ่งมา แล้วก็คิดเอาว่า คงต้องใช้แป้งพิซซ่า แล้วก็ซอสมะเขือเทศ แล้วก็พริกหยวกพริกหวาน แล้วก็ใส่ปูอัด
นี่ถ้าทำกินเอง จะยกมาทั้งทะเลเลยนะเนี่ย อัดกุ้งหอยปูปลา หน้าทะเลกันให้หนำใจ ว่าแล้วก็อยากจะลองไปหัดทำดูบ้างเหมือนกันเว้ย
เผื่อจะได้ทำกินเองบ้าง ซื้อเขากินมันก็ไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ แพงก็แพง ถ้าทำกินเอง คงได้ถาดใหญ่ใส่หมูเห็ดเป็ดไก่ได้อีกเพียบ
กินคนเดียว ก็คงไม่พอ งั้นทำกินกันทั้งครอบครัวเลยดีกว่า เท่านั้นยังไม่พอ ยังสามารถประยุกต์ใช้เป็นพิซซ่าหน้ากระดูกทำให้อีก็อดกินได้อีกด้วย
แหมนี่แค่คิดนะ
หมึกแดงยังอยากจะมาแผลงรส
ถ้ากูทำจริงขึ้นมาล่ะเหวย เหอะ เหอะ เหอะ ไม่อยากจะโม้เลย วะฮะฮะฮะฮ่า กร๊าก ๆ สุดยอดเจ้าความคิดจริงๆ เลยเว้ย
"แล้ว...เราจะว่าไง"
ไม่ว่าไงพี่ จะให้ผมว่าไงอ่ะ เขาชวนพี่ไม่ได้ชวนผม มาถามผม ผมจะไปรู้ได้ไงอ่ะพี่ เหอะ เหอะ เหอะ
"สาย"
ได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ ก้องมาแต่ไกล วิเคราะห์พิซซ่าไปและคิดหาวิธีรวย แต่ก็ไม่ทำให้เรื่องที่กระแทกเข้ามาในความคิดเมื่อหลายนาทีก่อนจางลงไปได้
"สาย"
เออ ได้ยินแล้ว จะเรียกทำไม นั่งอยู่ใกล้แค่นี้ จะเรียกทำไมเยอะแยะวะ กูไม่ได้หูตึงนะเว้ย
"เงียบทำไม....เป็นอะไร"
จะบ้าเหรอ ใครเงียบ นี่ไม่ได้เงียบเลยนะ แค่กำลังวิเคราะห์ผลทางเคมีของพิซซ่าอยู่ว่าจะทำให้เกิดอาการหน้าชา แล้วก็ใจหายวูบได้จริงหรือเปล่า
แล้วนี่อะไรเนี่ย จะมาถามทำไมว่าเป็นอะไร ปกติเคยสนใจด้วยหรือไง อย่ามาทำเป็นสนใจหน่อยเลย มันเสียเวลา
โห่เซ็ง เสียเวลาวิเคราะห์หมดเลย
แล้วจะไปไหนมาบอกกูทำไมวะ ไม่ได้อยากรู้นะเว้ยยยยยย
แฟนเก่าก็แฟนเก่า มาบอกทำไม ไม่ได้อยากรู้เลย จะรักกันมากมายแค่ไหน จะเป็นจะตายเรื่องอะไรกัน กูไม่ได้อยากรับรู้ด้วยหรอกนะเว้ย
เรียกมาเพื่อแบบนี้เหรอ
เรียกมาเพื่อ....ให้มาวิ่งวนไปวนมา หาทางออกไม่ได้แล้วก็กลับมาอยู่ที่เดิมแบบนี้เหรอ
มีความสุขมั้ยเนี่ย ทำให้เสียใจได้วันละแปดร้อยรอบเนี่ย ดีใจมากหรือไง
ถามจริงๆ ไม่สงสารกันบ้างเลยเหรอ เคยคิดบ้างมั้ยว่าทางนี้ก็มีสมอง ถึงจะโง่ไปหน่อย แต่ก็คิดได้ว่าเวลาถูกพูดใส่แบบนี้
มันก็หมายความว่า อยากให้คนฟังปวดใจ ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าคนพูดมันคงสะใจมาก แค่นั้นเอง
"เหรอ ๆ เออ งั้นเดี๋ยวผมกินชิ้นนี้หมด ผมกลับเลยแล้วกันนะพี่ พี่จะได้ไม่เสียเวลา"
รีบยัด ๆ พิซซ่าที่เหลือในมือเข้าปาก แล้วก็เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อไปคว้ากระเป๋า
แต่ก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ให้นั่งลงมาอยู่ที่เดิม
หา......เอ่อพี่.....คือว่า นี่ก็รีบแล้วนะ
มันยังช้าไปอีกเหรอ ไม่ทันใจพี่หรือไง
แล้ว แล้ว.....เอ่อ ตกลงพี่......พี่จะเอายังไง
จะให้ไปมั้ยเนี่ย ตกลงจะเอาไงแน่ จะให้รีบ ๆ กลับไปก่อนหรือจะให้......เฮ้ย ตกลงจะเอาไงวะ กูทำตามไม่ถูกนะเว้ย
หน้าคงจะมึนมาก
มากเกินไปหรือเปล่า
สงสัยจะทำหน้ามึนมากไป เลยเห็นพี่เวย์มัน......ขมวดคิ้วมุ่น แล้วก็ลากให้ลงมานั่งอยู่ข้าง ๆ
เหมือนอยากจะพูดอะไรสองสามอย่าง หรือสี่ห้าอย่าง หรือถ้ามันเยอะไปก็พูดอะไรมาสักอย่างเหอะ
คนรอฟังมันลุ้น ลุ้นมากเลยพี่ โคตรลุ้นเลยบอกตรง ๆ
"เฮ่ออออออออ....ตกลงเราจะเอายังไงกับพี่กันแน่...."
หา....เอายังไง
เอายังไงนี่มันคือยังไง
คือเอายังไง นั่นมันเรื่องที่ผมต้องถามพี่นะ
ว่าพี่จะเอายังไงกับผม
"เรื่อง....เรื่องค่าพิซซ่าเหรอ หรือเรื่อง....เรื่องที่ผมจะเอานาฬิกาไปจำนำ"
เอานาฬิกาไปจำนำ
เรื่องพิซซ่าน่ะไม่ใช่แน่ สายใจเข้าใจมั้ยว่ากำลังพูดเรื่องอะไร ตั้งแต่ตอนที่ทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจ
ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
เฉย ๆ
ทำหน้าเหมือนไม่ได้ยินอะไร ไม่มีการโต้ตอบ แถมซ้ำยังจะกลับบ้านง่าย ๆ
ไม่มีท่าทีโกรธเคืองหรือโมโห ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นี่เห็นเรื่องกินสำคัญกว่าใช่มั้ย
ถึงได้...........
แล้วยังเรื่อง.........นาฬิกา
พูดเล่นใช่มั้ย
ที่พูดไปเนี่ย พูดเล่นใช่มั้ย
"หมายความว่าไง นาฬิกา....ไม่มีเงินทำไมไม่บอก ถึงขนาดที่....เด็กบ้าเอ้ยยยย เราจะเอายังไงกันแน่เนี่ย พี่ตามไม่ทันแล้ว เข้าใจมั้ย"
อ้าววววววววววววว มาโกรธอะไรกูเนี่ย
ถึงบอกว่าจำนำ แต่ก็ยังไม่ได้ทำแบบนั้นนะเว้ยเฮ้ย
แล้วในเมื่อเหตุมันยังไม่เกิดเนี่ย ทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วย แบบนี้ยิ่งน่ากลัว ขืนเอามาไว้กับตัว แล้วของเสียหายขึ้นมา
จะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้คืนให้
"เอาของพี่คืนไป ผมไม่อยากได้ของแบบนี้" คือว่ามันแพงมากพี่ ถ้าพี่ให้ผ่อนผมคงไม่มีปัญญาจ่าย อยู่ดี ๆ นึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงเอาของแบบนี้มาให้
อย่างไอ้สายไม่เชื่อหรอก ว่าพี่เวย์หน้าหนวดโคตรเคี่ยวคนนี้จะใจดี รักจริงหวังแต่ง เอาของแพงมามอบให้เป็นของรักแทนใจ
เชื่อกูก็บ้าสิวะ
สายใจรีบปลดล็อคสายนาฬิกาข้อมือแบบเร่งด่วน เสียดายก็เสียดายแต่ทำไงได้
ไม่กล้ารับไว้จริงๆ เดี๋ยววันไหนพี่ท่านคิดค่าเสื่อมราคาในการใส่ขึ้นมา กูจะหนาวเอาได้ง่าย ๆ
"ทำไม .... ไม่ต้องถอด หยุดแค่นั้นเลย ทำไมถึงไม่อยากได้ มีปัญหาอะไรมากนักหรือไง"
ไม่ใช่แบบนั้น คือว่ามัน...........ก็นี่....ก็แบบว่าพี่เข้าใจมั้ยว่ามันแพง...ผมไม่กล้ารับ ...แล้ว....แล้วก็...
พี่....ผมนะ
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
แค่.............รู้สึกว่าเหนื่อยมากซะจน........เหนื่อยกับพี่มากจนไม่รู้จะทำยังไงให้พี่ถูกใจ
"ผมไม่รู้นะว่าพี่เป็นอะไร.....แค่คิดว่า....ทำไมพี่ต้องเอาเรื่องทุกอย่างมาลงที่ผมด้วย....พี่ไม่พอใจอะไรผม...พี่บอกมาตรง ๆ ก็ได้
อย่าปั่นหัวผมเล่นสิ....ผมไม่เห็นว่ามันจะสนุกตรงไหนเลยพี่"
มือหยุดถอดสายนาฬิกาแล้ว
คิดอะไรไม่ออก ไม่ว่าจะพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกเอาซะเลย ว่ามันเพราะอะไรตัวเองถึงได้เป็นคนแบบนี้
ถูกเรียกมาแบบไม่มีเหตุผล รู้อย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกว่าไม่ชอบและไม่พอใจ แต่ก็ยังมา
มาแล้วก็ได้ฟังเรื่องที่ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ ไม่ชอบและไม่พอใจ แต่ก็ยังฟัง
ฟังแล้วก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร
เพราะ.....ต่อให้รู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจมากแค่ไหน....เวลาที่คิดจะพูดกลับพูดอะไรไม่ออกทุกที
ไม่รู้จะพูดเพื่ออะไร
และไม่รู้จะพูดในฐานะอะไร
แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้น ที่เริ่มรู้สึกว่า.....ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด แต่กลับต้องถูกโมโหใส่ แบบไม่มีเหตุผล
แล้วทั้งหลายทั้งปวงที่ทำมา จะทำไปเพื่ออะไร เพื่อสิ่งที่ไม่มีจุดหมาย เพื่ออะไรไม่รู้ที่มองไม่เห็นและสัมผัสด้วยความรู้สึกไม่ได้งั้นเหรอ
เพื่ออะไร.....
ทำมาทั้งหมดนี่เพื่ออะไรเหรอพี่ หรือแค่สนุก ๆ แค่นั้น
เวนิชถึงกับพูดไม่ออก เคยคิดอะไรไว้มากมาย แต่ความคิดทั้งหลายก็หยุดชะงักลง หลังได้ยินคำพูดเรียบเรื่อยของสายใจ
คำพูดที่ง่ายแสนง่าย แต่กระทบใจคนฟังอย่างรุนแรง
ในหัวมีเรื่องผุดขึ้นให้คิดมากมาย
ไม่ใช่ไม่พอใจ
ไม่ใช่อยากเอาอะไรทุกอย่างไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย
ไม่ได้อยากปั่นหัว ไม่ได้เห็นเป็นของเล่นสนุก
แต่ที่รู้สึกแย่จนเผลอทำแต่เรื่องแย่ ๆ ออกไปก็เพราะไม่เข้าใจ
ไม่เคยเข้าใจว่าสายใจที่บางครั้งจะแสดงความรู้สึกออกมาทั้งหมด เป็นห่วงเป็นใย ทั้งที่ไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แต่ก็รู้สึกได้อยู่เสมอ
คนที่ใส่ใจทุกคนในโลกนี้ จะให้แน่ใจได้ยังไง ว่าการที่ทำเหมือนห่วงใยและทำเหมือนใส่ใจ จะเป็นเรื่องที่พิเศษกว่าใคร ๆ
แค่อยากจะพิเศษมากกว่าใคร ๆ แค่นั้น แต่ไม่มีอะไรที่จะพิสูจน์ได้เลย ว่าตัวเองเป็นคนพิเศษในความรู้สึกของสายใจมากกว่าคนอื่น
ไม่ใช่อยากเอาอะไรทุกอย่างไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย แต่อยากจะบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่าง อยากให้รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง
การที่อยากให้รู้ทุกอย่างโดยไม่ต้องปิดบัง........เป็นเรื่องที่ไม่ดีขนาดนี้เลยใช่มั้ย
ไม่ได้อยากปั่นหัว แต่คิดว่าเราสนิทกันมากขึ้น และมากขึ้นทุกวัน จนสามารถจะหยอกล้อกันได้.....และทำเรื่องบางเรื่องที่จะไม่ทำกับคนที่ไม่ได้สนิทสนมด้วย
เรื่องบางเรื่อง.....ที่อยากให้สายใจรับรู้ว่าทำแบบนี้กับคนแค่คนเดียวเท่านั้น
เหตุผลไม่มีหรอก....ก็แค่ชอบมากเกินไปเท่านั้น
ถ้าบอกว่าชอบมากเกินไป ชอบมากกว่าใคร ๆ
ชอบที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน ได้หัวเราะ ได้ทะเลาะกันบ้าง ได้เป็นตัวของตัวเอง ได้ทำอะไรอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร
แล้วก็ได้รู้ว่า การได้รู้จักใครสักคนและคน ๆ นั้นคือสายใจ เป็นเรื่องที่ดีมาก
มากจนทำให้ลืมความเจ็บปวดที่คิดว่ามันจะไม่มีวันจางเลยตลอดชีวิตนี้ลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ได้รู้เรื่องที่ไม่เคยได้รู้จากคน ๆ หนึ่งที่เป็นแค่เด็กธรรมดา ๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากกว่าใคร แต่ก็เป็นคนที่ทำให้รู้สึกพิเศษจนแม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ
กับเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ
"ก็สายไม่เคยรู้สึกอะไร เวลาที่พี่รู้สึกว่าชอบสายมากกว่าใคร ๆ แต่สายก็ทำเหมือนไม่รับรู้....เรื่องที่เคยขอเอาไว้ก็ไม่เคยตอบ...แล้วจะให้พี่ทำยังไง"
ง่า
เหมือนร่างกายมันค่อย ๆ ลีบเล็กลงเรื่อย ๆ
ตัวเล็กลงเรื่อย ๆ
แล้วอยู่ดี ๆ ก็พบว่าตัวเองกลายเป็นลูกโป่งพองลม ตัวใหญ่ขึ้นมาและร่างกายจิตใจก็ค่อยๆ ลอยละลิ่วไปอย่างรวดเร็ว
เป็นอะไรไม่รู้ รู้แค่ว่า...เวลาที่ได้ฟังอะไรที่ไม่เคยฟังแล้วมัน.....ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้
รู้แค่ว่านั่งฟังแบบโคตรปลื้มอย่างไม่มีสาเหตุ
ชอบผมเหรอ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก พี่รู้ตัวมั้ยนั่นว่าพี่พูดอะไรออกมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า หึ หึ กร๊าก ๆ กร๊าก ไม่อยากจะเชื่อ
ปล่อยให้ผมปวดเฮดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ก็บอกมาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ยากอะไรนักหนาวะของแค่นี้
"งั้นที่พี่โทรไปหาผมบ่อยๆ แล้วก็พูดไม่รู้เรื่องใส่ผม นั่นก็... พี่ก็คิดถึงผมด้วยงั้นสิ"
ใช้ความพยายามมากที่จะไม่หลุดหัวเราะหรือทำท่าทางให้เป็นที่สงสัย พูดไปแล้วก็หันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนที่ทำหน้าเครียดกว่า
แกล้งทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม ทั้งที่ในใจกำลังทั้งยิ้มทั้งหัวเราะและมีความสุขจนแทบบ้า
"อย่ามาถามอะไรเพ้อเจ้ออย่างนั้นได้มั้ย"
หึ หึ หึ งั้นเหรอ......เพ้อเจ้อเหรอ มากมั้ยพี่ ไอ้เพ้อเจ้อที่ว่าเนี่ย มันมากมั้ย มากแค่ไหน มากขนาดที่พี่ทำหรือเปล่า
"จะไปกินข้าวกับแฟนเก่าพี่งั้นสิ....แฟนที่ว่าจะแต่งกันเมื่อสองปีก่อนแล้วก็เลิกกันใช่มั้ย...."
เห็นไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันทำหน้าเหมือนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกแล้วรู้สึกสะใจยังไงไม่รู้ แต่ก็แอบดีใจ....ดีใจจนคิดว่าแบบนี้มันคงจะเยอะเกินไปด้วยซ้ำ
"พี่ไม่สนใจผม ผมจะได้ไม่ต้องสนใจพี่อีก ดีมั้ย"
ดีไม่ดีกูไม่รู้หรอกเว้ย พูดไปงั้นแหละ รู้แค่ว่าเวลาพูดอย่างนี้แล้ว ไอ้พี่เวย์มันถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกไปเลย ดูแล้วมัน....ขำ..ไม่เคยเห็นอะไรตลกขนาดนี้
"พี่ไม่เคยคิดถึงผมเลย โทรมาก็ไม่เคยพูดกับผมดี ๆ แถมยังว่าผมเพ้อเจ้ออีก งั้นต่อไปผมก็ไม่ต้องคิดถึงพี่ดีใช่มั้ย"
หึ หึ หึ โอ้ยยยยยย ขำคนทำหน้าไม่ถูกโว้ยยยยยยยยยยย อยากได้แบบนี้เหรอ ชอบแบบนี้เหรอ ดี ดี จะจัดชุดใหญ่ให้นะพี่เวย์ เอาให้พี่ไม่กล้าพูดไม่ดีกับผมอีกเลยเป็นไง
"พี่นิสัยแย่มาก ผมเกลียดพี่ แค่นี้แหละ"
รีบลุกขึ้นยืนพรวดพรวดแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ชนิดที่คนที่ทำอะไรไม่ถูกอย่างเวนิชแม้อยากจะรั้งเอาไว้ก็คงรั้งไม่อยู่
สายใจรีบคว้ากระเป๋าและรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ถึงมีคนอยากตามก็คงตามไม่ทัน
กำลังขำ และหัวเราะ หยุดไม่ได้เพราะได้รับรู้เรื่องที่ไม่เคยได้รู้มาก่อน
เคยคิดว่าตัวเองแพ้ซ้ำซาก และไม่มีทีท่าว่าจะชนะเลยสักนิด แต่อยู่ดีๆ ก็ได้สิ่งที่ไม่อยากเชื่อว่าจะได้มาไว้ในมือ
หัวเราะเพราะดีใจที่ได้เอาคืนบ้างแล้ว
หัวเราะที่ต่อไปนี้ จะได้ทำอะไรตามใจตัวเอง และจะได้เห็นว่าไอ้พี่เวย์หน้าหนวดต้องทำเรื่องที่ไม่เคยทำ
เช่นในเวลานี้ ที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วต้องรีบหยิบออกจากกระเป๋ามากดรับอย่างรวดเร็ว
"พี่โทรมาทำไม" กรอกเสียงลงไปให้ดูเครียดที่สุดในชีวิตทั้งที่กำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้จนแทบไม่อยู่ ถึงขนาดต้องยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา
"คิดถึง....ไม่ได้หรือไง"
โห บ้าหรือเปล่า พอทีนี้ล่ะพูดง่ายเลยเหรอพี่ ทีเมื่อก่อนทำไมกั๊กนักล่ะ ไม่ยอมพูดเลยไม่ใช่เหรอ ทีอย่างนี้พูดซะคล่อง ทำเหมือนโดนบังคับให้พูดงั้นแหละ เปล่านะเว้ย ไม่ได้บังคับนะเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำครับ ขำจนแทบตาย ไม่ใช่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกพี่ แต่แบบนี้มันน่ารักเป็นบ้า.....ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว
"ไม่ได้...อย่ามาคิดถึงผม..ห้าม...แค่นี้นะ"
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก มารยาสาไถได้อีก ยืนขำจนน้ำตาเล็ด แต่มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ กดวางสายไปแล้วแบบที่ในชีวิตนี้ไม่เคยทำแบบนี้กับไอ้พี่เวย์มาก่อน
ยืนยิ้ม และเดินไปยิ้มไป
หนึ่งสนุก
สองสะใจที่ได้แกล้งคนกลับคืน
สาม ดีใจ
ดีใจ ดีใจ ดีใจ......ดีใจ ยิ่งกว่าดีใจ
ดีใจเพราะได้รู้เรื่องดี ๆ ที่ไม่เคยรู้ และในที่สุดก็ได้รู้ซะที ว่าที่แท้แล้วไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันเป็นคนยังไง....แล้วก็คิดอะไรอยู่กันแน่
คราวนี้ล่ะถึงทีผมบ้างแล้วพี่
คราวนี้ล่ะ พี่จะได้รู้บ้างว่าผมรู้สึกยังไงเวลาโดนแกล้ง
หึ หึ หึ ดีใจเว้ย กร๊าก กร๊าก ฮ่า ฮ่า ไชโย่
TBC....
-
คุณพี่เวย์พลาดอย่างแรง อิอิ
ท่าทางคราวนี้ น้องสายจะเอาคืนอย่างสาหัส
ฮ่าฮ่า ดีใจแทนน้องสายจริงๆ
ในที่สุดอิพี่เวย์ก็ยอมเผยไต๋ o13
-
เชียร์พี่เวย์ ไม่เชียร์สาย
ฮ่าๆๆ
พี่เวย์ สู้ๆ
-
โดนแกล้งซะงั้น :laugh:
-
น้องสายอย่าแกล้งพี่เวย์มากนะ
แฟนคลับไม่ปลื้ม ฮ่า ๆ
-
+1 ให้น้องแนนนะคะ สงสารเวย์จัง จะบอกรักบอกชอบก็ยากซะ
สมแล้วที่โดนเจ้าสายแกล้ง มันคลุมเคลือดีจัง ทั้งคู่เลย ......
ต้องลุ้นต่อไปใช่ไม๊คะ ........... :pig4:
-
คู่นี้ เมื่อไหร่จะเปิดใจคุยกันดีๆ ซะทีอ่ะ ตั้ง41ตอนแล้วยังไม่มีฉากเรียกเลือดเลยอ่ะ :haun4:
คนอ่านแอบลุ้นอยู่นะครับป๋ม
-
ชอบแนวคิดของน้องสายจัง
-
เพิ่งจะลองสังเกตุดู รู้สึกว่า
สาย นิสัยอย่างกับเด็กผู้หญิงเอ๋อๆ เลยอ่ะ
แปลกๆ เพิ่งจะรู้สึกเหมือนกันอ่ะเนี๊ย
o17
-
+1 คุณแนนนะคะ
ขยันอัพจริงจังมากๆ :impress2:
ตอนนี้ดีใจกับสายใจ แต่แบบสงสารพี่เวย์
น้องสายมันเป็นคนที่ต้องบอกตรงๆชะ ? ถึงจะรุ้เรื่อง ฮ่าๆ :laugh:
-
ซะงั้น
-
:laugh: :laugh:ถึงทีน้องสายมั้งล่ะ o18 พี่เวย์เสร็จแน่ๆๆ
-
ตอน ข้าวไข่เจียว
ไม่มีใครเข้าใจเรา แม้แต่ตัวเรายังไม่เข้าใจตัวเอง
สับสนชีวิตอย่างแรง และได้แต่นั่งเซ็ง ๆ อยู่บนชิงช้า เตะหมาเล่นแก้เซ็ง แต่ก็ไม่ทำให้หายเซ็งได้
หมาบ้า ๆ อย่างอีก็อดซิลล่า ก็ยังคงพันแข้งพันขาต่อไป ไม่รู้บ้างหรือไงว่าเจ้าของอย่างกูรำคาญเว้ยยยยย
"เดี๋ยวปั๊ด มานี่ นั่งลง หวัดดีซิ ทำไมยังทำไม่ได้วะ เฮ้ย หวัดดีเด่ะ เมื่อไหร่จะทำได้ซะที สอนไม่รู้จักจำ โง่นี่หว่า"
เป็นคนบ้า นั่งด่าหมาแก้เซ็ง แต่ก็ไม่เห็นว่าหมาที่แกล้งโง่อย่างอีก็อดซิลล่าจะเข้าใจตรงไหน
นอกจากมันแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจแล้ว ยังมีการทำหน้าบ้องแบ๊ว จนน่าบ้องหูใส่สักทีสองที
มีหมาอย่างนี้ เลี้ยงไว้ทำไมวะเนี่ย ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากเลี้ยงเอาไว้ขอข้าวกิน กลุ้มกับมันจริงๆ ว่ะ
"ไม่โทรมาเลยเว้ยยยยย สี่ห้าวันแล้วเว้ยยยยยย ทำไมไม่เห็นโทรมาหาบ้างเลยว๊า"
บ่นพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว แล้วก็เพิ่งจะได้สำนึกว่าตัวเองมันไม่ได้ต่างจากหมาที่เลี้ยงเลยสักนิด ที่จริงก็บ้า ๆ พอกัน ทั้งหมาทั้งคน
ไอ้พี่เวย์แม่งก็ไม่สนใจกันบ้างเลย ปาเข้าไปกี่วันแล้ว บอกว่าห้ามคิดถึงเนี่ย มันก็ไม่คิดถึงกันจริงๆ เหรอว๊า
นี่กะว่าจะชนะแล้วเชียวน๊า แต่ไหงกูแพ้ได้แพ้ดีแพ้ทุกทีแพ้ตลอดเลยว๊า
"พี่เวย์คร้าบบบบบ โทรมาหาหน่อยเหอะค้าบบบบบ เซ็งแย่แล้วคร้าบบบบ" รำพึงรำพัน เป็นบ้าอยู่คนเดียวแล้วก็ทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนเดิม
อีก็อดซิลล่ายังคงพันขาด้วยความรักและผูกพันไม่มีวันจาง แต่เจ้าของอย่างสายใจ กลับแกล้งด้วยการดึงหูหมาสองข้างและหัวเราะชอบใจ
ที่เห็นหน้าของหมาตัวเองประหลาดมากกว่าปกติ
"เอ๋ง"
ดูมัน ดึงนิดเดียว ร้องซะเว่อร์ จะร้องไปทำไมในเมื่อร้องแล้วก็ยังต้องอยู่ตรงนี้ต่อไป กล้าหนีเหรอ หึ หึ หึ แกล้งหมานี่มันสนุกจริงๆ เลยเว้ย
แต่ว่า ไอ้นิสัยแปลก ๆ ประหลาด ชอบพันแข้งพันขาทั้งที่โดนแกล้งซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ก็ไม่หายไปไหนนี่มันยังไงนะ
นิสัยแบบนี้มันคล้าย ๆ ใครวะ เหมือนใครหว่า ไอ้นิสัยแบบนี้คุ้น ๆ พิกล เหมือนเคยรู้จักเลยเว้ยยยยย
คิดไปคิดมาแล้วมันเหมือนกูเลยนี่หว่า เฮ้ยยยยยยยยย กูเองหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลยเว้ย โง่สายเอ้ยยยยย
"โทรมาไม่ได้ งั้นโทรไปก็ได้ว๊า ใช่มั้ยว๊า" กลายเป็นสายใจจิตตกที่ทนไม่ไหว กดกระหน่ำแต่ไม่กดโทรออก กดเบอร์ไม่กดโทรออก จะกดไปทำไม
คิดแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจกับพฤติกรรมอันไม่พึงประสงค์ของตัวเอง
งั้น แค่ลองโทรออกแล้ววางสายดีกว่า ถ้าแค่นั้นคงไม่เป็นไรม้างงงง
คิดได้ดังนั้นแล้วจะรอช้าไปไย กดโทรศัพท์โทรไป และรีบวางสายทันที
ไอ้สาย มึงอ่ะบ้า.....
นั่งยิ้มแบบปลง ๆ กับชีวิตของตัวเองแล้วก็นั่งมองโทรศัพท์ในมือ ปิดเครื่องดีกว่าเว้ย จะได้ไม่ต้องรอ
เหงา ๆ เซ็ง ๆ เศร้า ๆ
แล้วก็มีเสียงข้อความเข้าแบบทันทีทันใด
กำลังเซ็งใช่มั้ย ถ้าใช่ เราขอเสนอนี่
..............................................................................
................ข้าวไข่เจียว อีกสองนาที อย่างด่วน.............
ข้อความตอบกลับ จากหมายเลขที่คุณก็รู้ว่าเขาคือใคร
มองมามองไป มองแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มยิ้มไม่หุบ
หึ หึ หึ นี่แค่ยิงเบอร์ไปเฉย ๆ นะเว้ยเฮ้ย ถ้าโทรออกนะ มีเฮกว่านี้ หึ หึ หึ
คิดถึงกูล่ะเซ่ ไม่งั้นไม่รีบส่งข้อความกลับมาหรอกเว้ย
เท่านั้นยังไม่พอ เรายังมีนวัตกรรมใหม่ แค่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่กี่อึดใจ แล้วภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที
หมายเลขของจอร์จพี่เวย์ ก็โทรมาหาซาร่าน้องสายทันที
พร้อมกับเสียงนุ่ม ๆ ที่เปล่งออกมาทางโทรศัพท์ที่ทำให้สายใจยิ้มจนเกินโปรโมชั่นที่ควรจะได้รับ
"น้องสายครับ" หึ หึ หึ หึ หึ อย่ามาเรียกหวาน ๆ แบบนี้เลย เรียกแบบนี้ทีไรเริ่มหลอนทุกทีสิน่า มันต้องมีเหตุอะไรแน่
หรือเหตุที่ว่ามันตั้งแต่วันนั้น ที่ได้รู้เรื่องดี ๆ เข้า ไม่ได้คิดมาก แต่มันใช่เลยแหละ
"ครับพ่อ เอ้ย พี่" ยังไม่วายจะยิงมุกเข้าให้ ทั้งที่ยิ้มไม่ยอมหุบ เพราะเสียงหล่อ ๆ ที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นว่ามันจะหล่อตรงไหนของไอ้พี่เวย์
"ข้าวไข่เจียวร้อน ๆ นะครับ อีกสิบนาทีไปถึงไม่ได้กิน อย่าหาว่าไม่เตือน" เสียงแม่งโคตรดุเลย แต่แบบนี้นี่แหละที่น่ารักเกินห้ามใจ
นี่เสียงยังดุเลยนะ หน้าจะดุขนาดไหน แค่คิดก็..............หึ หึ หึ แล้ว
"ครับพี่...เกินห้านาที คิดราคาข้าวเพิ่มนะครับ" เป็นประโยคแสนหวานที่ทั้งคนฟังและคนพูด ถึงกับเลี่ยนจนแทบอ้วกแตก
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้สำนึกอะไรขึ้นมาได้เลยสักนิด นอกจากคุยไปยิ้มไป แค่เพียงคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ เพียงไม่กี่ประโยค
แล้วก็ต้องรีบเลิกคุยกันแบบทันทีทันใด
วางสายแล้ว สายใจก็แทบจะวิ่งเข้าบ้าน เพื่อจัดการทำอาหารให้พี่เวย์ทันที
แต่ช้าก่อน....ลืมอะไรไปอย่างหรือเปล่า
นอกจากบะหมี่ลวกแล้ว กูทำอะไรไม่เป็นเลยนี่หว่า หึ หึ หึ มิน่าล่ะ รู้สึกแปลก ๆ ตัวเองพิกล ที่แท้ก็ อา มันเป็นอย่างนั้นนั่นเอง แล้วรับปากเขาไปทำไมกันนี่
ยืนนิ่งและกำลังพยายามคิดว่าควรเริ่มต้นจากตรงไหนดี แล้วก็ไปเริ่มต้นซะไกล
เริ่มที่ไหนไม่เริ่ม ดันไปเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนโน้นนนนน เข้าให้
หลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย แกล้งปิดโทรศัพท์บ้าง หรือไม่ก็โทรไปหาพี่เวย์แล้วก็ตัดสายทิ้งบ้าง
สนุกดี แต่สนุกได้แค่นิดเดียว แล้วเรื่องดี ๆ ในชีวิตก็เกิดขึ้นเมื่อพี่เวย์เล่นหายต๋อม เหมือนเราไม่รักกัน ทิ้งให้สายรันทดอยู่เพียงลำพัง
พร้อมกับข้อความที่ส่งมาให้หายคิดถึงบ้างแค่ประโยคเดียว
............งานโคตรยุ่งเลย ว่างแล้วจะโทรหานะ............
สงสัยจะยุ่งนาน เล่นยุ่งซะเกินสี่ห้าวัน สายสัมพันธ์ของเราก็แทบจะไม่ได้สานต่อ จนแทบลืม
แล้วในเวลาไม่ถึงอึดใจ ในขณะที่สายใจยังไม่ทันทบทวนชีวิตของตัวเองดี ก็มีเสียงกดออดที่หน้าประตูบ้าน
สิบนาที มึงจะบ้าหรือไง นี่ยังไม่ถึงสองนาที อะไรมันจะมาเร็วมาไว มาเร็วทันใจยิ่งกว่าส่งพิซซ่าวะเนี่ย
แล้วพี่ท่านก็มายืนอยู่หน้าบ้าน และเมื่อมองจากจุดที่ยืนอยู่ก็เห็นว่าท่านพี่กำลังยืนเก็กหน้าหล่อสุดชีวิต
เท่านั้นยังไม่พอ มุกเดิม ๆ คือเริ่มโวยวาย ตะโกนเรียก และบังคับขู่เข็ญว่าถ้าไม่เปิดประตูให้จะพังเข้าไปหา
เพียงแค่นั้นสายใจก็มีอันต้องรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านแทบไม่ทัน
แล้วก็มาในสไตล์เดิม ๆ
หาเรื่องเตะอีก็อด แล้วก็เดินมายึดพื้นที่แบบไม่ต้องให้รอนาน
สุดท้ายก็มานั่งอยู่นี่ นั่งแล้วก็หันหน้ามามอง
อะไรวะ
ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย
ซ้าย และขวา และขวา และซ้าย หันหน้าไปมา เวลาที่กำลังจะถูกมองก็หันหนีไปเรื่อย ๆ
หลบได้เว้ยยยยยยยยย เพราะเก่ง ฝึกมาดี มาอีกก็หลบได้อีก จะมองทำไมพี่ มองแบบนี้ผมขนหัวลุก
มองแล้วก็ทำหน้าเครียดถอนหายใจเฮือก ๆ แล้วก็กลับไปนั่งกอดอกเหมือนเดิม ทำไมต้องเก็กด้วยวะ
พูดอะไรก็ไม่พูด มานั่งถอนหายใจเฮือก ๆ แล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
"พี่กันข้าวยัง" ถามไปงั้น ๆ ไม่ได้ห่วงใยหรอก แค่ถามให้บรรยากาศไม่อึมครึมแค่นั้น เพราะดูท่าว่าพี่เวย์มันจะนั่งกอดอกแล้วก็ถอนใจเฮือก ๆ อีกนาน
"ก็บอกว่าข้าวไข่เจียวไง ทำหรือยัง"
หา เอาจริงอ่ะ นี่ถามแค่เป็นพิธีนะ แล้วไหงยกมือลูบท้องแล้วหันมาทำหน้าเศร้าแบบนั้นอ่ะ ถ้าหิวขนาดนั้น ทำไมไม่หากินเอง มาบอกทำไมวะ
เป็นภาระกูอีกนะนี่ เป็นภาระเลยเห็น ๆ
"บะหมี่ลวก" ทำอย่างอื่นไม่ได้ ทำได้แค่นี้ ถ้าจะกินก็หาได้แค่นี้แหละ ถ้าอย่างอื่นไม่พยายามหรอกนะเว้ย
"ข้าว ไข่เจียว" หา ข้าว ไข่เจียว ไม่มีทาง เรียกร้องมากไปแล้วพี่ ใครจะไปทำ ไม่อ่ะ ไม่มีทางแน่ ๆ
"นะ ข้าวไข่เจียว นะ" อ่า อะไร ไม่รู้เว้ย ทำไม่เป็น ไม่ต้องเลยพี่ อยากกินพี่ก็ไปซื้อกินเองเด่ะ มาบอกผมทำไมวะ แล้วไอ้พยักหน้าทำหน้าเศร้า ๆ นี่มันอะไร
ไม่สนเว้ย ไม่สนแน่ ๆ พี่ก็ไปหากินเองสิ มาบอกผมทำไมเล่า
"ข้าว.....ไข่เจียว อย่างด่วน"
ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยย อะไรวะเนี่ย อะไรว๊า ไม่จริงมั้ง ล้อเล่น ไม่จริง ไม่จริงแน่ ๆ ทำไมเนี่ย อะไรว๊า ลากแขนให้ลุกขึ้นยืนแล้วก็ลาก ๆ ๆ ๆ
เดินเข้าบ้านอย่างกับบ้านตัวเองเฉยเลย แล้วก็อะไรอีกนั่น
กะทะ
ตะหลิว
หึ หึ หึ หึ หึ ทำไมพี่ พี่ทำแบบนี้ทำไม หามาได้ไง นี่บ้านผมนะเว้ยยยยยย มาค้นของตามใจแล้วมันอะไรกันนี่ เปิดแก๊ซให้ด้วยเลยเป็นไง
จะได้ครบสูตรมันไปเลย
"อ่ะ ทำ ข้าวไข่เจียว"
บ้า ทำเองเด่ะ กูไม่บ้าหรอกนะเว้ย ทำเป็นที่ไหนเล่า ไหม้กันพอดี กินไม่ได้ ไม่รับผิดชอบนะเว้ยยยยย
"ทำไม่เป็น" ตอบออกไปทั้งที่ทำหน้าซังกะตายเหมือนอยากบอกให้รู้ว่าไม่เป็นจริง ๆ อย่าบังคับกันเลย
แต่แทนที่จะหยุด ไอ้พี่เวย์มันเดินไปหยิบไข่ในตู้เย็นมาเคาะใส่ชาม แล้วก็ใช้ช้อนคน ๆ ไปมาสองสามครั้ง แล้วก็เอาชามมายื่นให้
หึ หึ หึ
กูตายวันนี้แหละ กล้วยอาจฆ่าคุณได้ด้วยวิธีการทอดดดดดดดดดดดดดด
แต่ไข่อาจฆ่าคุณได้ ด้วยการที่ถูกบังคับให้ทอด ฮือ ฮือ ชีวิตไอ้สายจบสิ้นแล้ว
"ควันออกมาจากกะทะแล้ว ทำเร็ว ๆ สิ"
มีการเทน้ำมันลงกะทะให้ด้วย ฮือ ฮือ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นทำไมไม่ทำเองล่ะเว้ยเฮ้ย มาบังคับให้ทำทำมายยยยยย
ก่อนที่สายใจจะสิ้นใจ เพราะมือไม้สั่น อันเนื่องมาจากโรคกลัวน้ำมันกระเด็น
คุณกำลังมีปัญหากับน้ำมันที่กระเด็นใช่มั้ย เราขอเสนอ นี่ คือนวัตกรรมใหม่
ที่จะช่วยให้คุณไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป
"ทำเองก็ได้ หิวแทบตายไม่ได้เรื่องเลย"
อ้าว ทำเป็นแล้วไหงไม่ทำเองล่ะเว้ย มาแกล้งกูอยู่ได้ พี่ทำแบบนี้มันหยามกันชัด ๆแต่ลีลาการเทไข่ลงกะทะของพี่นี่มัน เห็นแล้วก็
"ทอดให้ด้วยเด่ะ เอาสองฟอง"
เห็นสายตาที่มองมาของไอ้พี่เวย์แบบปลง ๆ ยิ้ม ๆ แล้วสายใจก็เลยต้องพลอยอมยิ้มตามไปด้วย
"อะไรพี่ อะไร ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว น่าทำให้หน่อย" ทำเป็นคะยั้นคะยอไปอย่างนั้น แล้วก็ได้เห็นว่าไอ้พี่เวย์กำลังยืนอมยิ้มไป ทำไข่เจียวไป
ดูเท่ห์แบบแปลก ๆ ดีพิลึก แต่ก็ทำให้ต้องยิ้มตามไปจนได้
"ไม่เจอกันนาน สบายดีนะเรา"
ก็เรื่อย ๆ พี่ แล้วพี่เป็นไงบ้าง เอ๊ะวันนี้ถามแปลก ๆ แปลกเหมือนหน้าหนวด ๆ ของพี่เลยเนอะ ว่าแต่พี่นี่ก็ใช้ได้นะ ทำไข่เจียวเป็นด้วย
มิเสียแรงที่คิดจะกิดกิ๊วด้วย หึ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า กร๊าก ๆ พี่นี่เท่ห์เกินคนจริงๆ หึ หึ
"คิดถึงพี่หรือเปล่า"
ก็งั้น ๆ พี่ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แค่แบบว่าบางทีก็ อยากโทรไปแกล้งพี่บ้าง แต่กลัวพี่ด่า แล้วก็เลยเซ็งชีวิตไปพักใหญ่ ๆ แค่นั้นเอง
"แต่พี่คิดถึงสายเยอะนะ"
คิดถึงมากก็คือมากสิพี่ ทำไมถึงเยอะล่ะ ประโยคอะไรประหลาดดีแท้ พี่ตกภาษาไทยเหรพี่ หรือว่าพี่ตื่นเต้น เห็นหน้าผมแล้วตื่นเต้นล่ะสิ ปลื้มผมใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กูนี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกขนานแท้เลยเว้ยเฮ้ย น่ายกย่องตัวเองจริงๆ
"อะไร ยิ้มอยู่นั่น เข้าใจมั้ยเนี่ย กำลังพูดหวาน ๆ ด้วยอยู่เนี่ย"
ก็เข้าใจพี่ เข้าใจ แต่ไงดีล่ะมัน แบบว่า คืองี้ อ่า ไงล่ะ มันแบบ พูดอะไรไม่ออกพี่ คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี แบบว่า...........อ่า
"เขินพี่ อย่าถามมาก เลิกพูดได้แล้ว"
แค่นั้นเอง ไม่ได้พูดอะไรมากเลยนะ พูดแค่นั้น แล้วก็ยื่นจานไปให้พี่เวย์เอาไข่เจียวร้อน ๆ โปะใส่ให้บนข้าว
พูดแค่นั้นเองจริงๆ แต่ทำไมพ่อครัวมันถึงได้หัวเราะไม่หยุดขนาดนั้นวะ ทำหน้าเหมือนกับเจออะไรถูกใจเข้างั้นแหละ
ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีกทีซิ ไหนพูดอีกที"
เอ้า หัวเราะเข้า หัวเราะอะไรของมันวะ หัวเราะอยู่นั่นไม่ยอมเลิกซะที ขำตรงไหน จะขำไปทำไมมากมาย ท่าจะบ้า
"ข้าวไข่เจียวเสร็จแล้ว น่ากินมาก"
เออ แล้วไง อะไรของพี่ ยิ้มไม่เลิก แล้วอะไรอีกนั่น จัดการเองเลยเหรอ เออ ๆ เก่งนะเนี่ย น่ายกย่องจริง ๆ
เห็นไอ้พี่เวย์จัดการเก็บกวาดอะไรซะเรียบร้อย แล้วจานข้าวก็มาวางอยู่บนโต๊ะ โดยมีคนหิวข้าวสองคนนั่งมองข้าวในจาน
แล้วก็สลับกันมองหน้าของอีกฝ่ายไปมา
จะตักข้าวเข้าปากก็ไม่ได้ จะตั้งใจกินหน่อยก็ไม่ได้ เพราะว่า พอจะตักข้าวเข้าปาก ก็เห็นว่ากำลังถูกมองอยู่ มองแบบไม่ธรรมดา มองแบบจะฆ่ากันให้ตายทางสายตา
เป็นอะไรมากมั้ย จะมองไปทำไมมากมาย เดี๋ยวข้าวก็เย็นหมดกันพอดี กินแบบชืด ๆ มันจะอร่อยตรงไหน
"คิดถึงพี่มั้ย"
อือ เอ่อ เออ ทำไม จะถามไปทำไมวะ กำลังกินอยู่เลยนะพี่
ทำหน้าเฉย ๆ และแกล้งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหยิบช้อนมาตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวไปเคี้ยวมาอย่างเมามันส์ และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคนมาทำข้าวให้กินเลยสักนิด
เพราะกลัวว่าขืนเงยหน้าขึ้นมา ไอ้ฝ่ายตรงข้ามที่มีพละกำลังเหนือกว่า มันจะหาเรื่องเอาได้ เช่นว่า ที่กำลังทำอยู่นี้เป็นต้น
"คิดถึงเปล่า"
อะไรเล่า จะคาดคั้นไปทำไม ไม่เห็นเข้าใจเลย ก็............อะไรว๊า คิดคำตอบไม่ออกเว้ย ถามอะไรงงนะเว้ย
"รู้อยู่แล้วจะถามทำไมพี่"
มือเริ่มสั่นและไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นอีกแล้ว อาศัยข้าวที่กินเข้าไปเต็มปากและแกล้งพูดไม่รู้เรื่องนั่นแหละ เป็นข้ออ้างในการไม่ตอบ
"แล้วคิดถึงมั้ย"
ยิ้มเข้า ย้ำเข้า ถามเข้า ข้าวจะติดคอแล้วเว้ยยยยยย
"คิดถึงมั้ย"
หึ หึ หึ คราวนี้ไม่ใช่แค่ถาม แต่มือมันตามมาด้วย มาวางประกบอยู่บนหลังมือแล้ว จะชักมือกลับ มันยังดึงไว้ไม่ยอมปล่อย กล้ามากพี่ พี่กล้ามาก
นอกจากนั้นแล้ว ยังไม่ถามอะไรอีกแล้วด้วย นอกจากตั้งหน้าตั้งตากินข้าวแบบไม่ยอมถามอะไรอีก
"กินข้าวไม่ถนัด กินมือเดียวไม่ได้"
แกล้งเฉไฉไปงั้น แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีผลอะไร นอกจากกินข้าวไม่ถนัดแล้ว ยังได้เห็นใบหน้ายิ้ม ๆ ไม่เลิกของไอ้พี่เวย์มันลอยไปลอยมาอยู่ใกล้ ๆ
"คิดถึงมั้ย ถามครั้งสุดท้าย"
อ่า.............แล้วจะให้ตอบว่ายังไง ทั้งที่ข้าวยังเต็มปากแบบนี้
เอ่อ .......... ข้าวมันเต็มปากพี่ เคี้ยวข้าวอยู่ ห้ามพูด เดี๋ยวข้าวติดคอ แต่ว่า ถ้าไม่พูดก็คงได้ใช่มั้ย...........
สายใจพยักหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงใช้ช้อนตักข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
มือเดียวก็ไม่เป็นไร ตักข้าวได้เหมือนกัน เพราะมืออีกข้างถูกยึดไปแล้ว
กินข้าวไม่ถนัดก็ไม่เป็นไร แต่หน้าแดงเถือก จนแทบจะจมลงไปอยู่ในจานข้าวแล้ว แต่คนถามมันกลับหัวเราะร่าไม่ยอมเลิก
เออ เอาเข้าไป หัวเราะเข้าไป
จะขำอีกนานมั้ยพี่ อยากรู้มากว่าจะขำไปอีกนานแค่ไหน
เดี๋ยวปั๊ด คิดค่าข้าวไข่เจียวซะนี่
แถมค่าจับมือด้วยนะพี่
แถมค่าคิดถึงด้วย......รวม ๆ แล้วก็แพงเอาการอยู่ แต่แค่พี่มานั่งยิ้มให้นี่ ก็คุ้มค่าข้าวแล้วพี่ แต่ผมมันไม่ใช่คนพูดมาก
ตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะแยะไปหมด
ที่คิดอะไรมากมายไปทั้งหมดนี่ก็มีเหตุแค่เรื่องเดียว ที่ทำให้ต้องคิดอะไรมาก ๆ เข้าไว้ในเวลานี้
ไม่งั้นเดี๋ยวผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกมากกว่านี้กันพอดี
จริงๆ พี่ นี่เรื่องจริง ไม่เชื่อดูหน้าผมสิ จะจมลงไปในจานข้าวอยู่แล้วเว้ยยยยยยยยยยยย กูเขินเข้าใจมั้ยพี่ ผมเขินเว้ยยย
TBC....
-
มัวแต่เขินกันไปขู่กันมา ค่อย ๆ บอกรักและคิดถึงกัน เจ้าสายก็ปากแข็งจริง ๆ
พี่เวย์ก็รุกจัง แต่ก็รุกแค่คำพูด การกระทำจริง ๆ ยังไม่มีอะไรกระเตื้องเลย
จีบให้หนัก ๆ รุกให้หนัก เจ้าสายจะได้ไม่มีทางหนี แล้วจะไปไหนพ้นจริงไม๊จ๊ะ
แล้วพี่เวย์แค่จะมาบอกคิดถึงแล้วกินข้าวไข่เจียวแค่เนี้ย จะมีอะไรต่อไปอีก
รีบมาต่อไว ๆ นะจ๊ะ .......... :L1: น้องแนนจ้า ......
-
แฮะๆ
ชอบตอนนี้แฮะ
ลีลากันมาตั้งนาน หึหึ
:man1:
-
:กอด1:ขอบคุณพี่แนน
อยากกินข้าวไข่เจียวซะแล้ว
ไปทำกินเองดีก่า.......เอิ๊ก......ข้าวไข่เจียว
แล้วใครจามานั่งกินกะเราหล่ะเนี่ย :-[
-
ผู้ร้ายปากแข็งอย่างน้องสาย ต้องให้ไอ้พี่เวย์ จัดการรวบหัวรวบหางซะ
เอาเลยเชียร์พี่เวย์เต็มเหนี่ยว :haun4:
เป็นกำลังใจให้น้องสาวคนขยัน แต่อยู่ไม่สุข
ปล. ยังไม่ถึง 24 ชม. :m14:
-
อร๊ากกกกกกกกก
หวานนนนนนน
มันเกิดอะไรขึ้น :sad3:
-
กลับมาหาพี่เวย์กะน้องสายแล้วค้าบบบ
แค่>>"ก็สายไม่เคยรู้สึกอะไร เวลาที่พี่รู้สึกว่าชอบสายมากกว่าใคร ๆ แต่สายก็ทำเหมือนไม่รับรู้....เรื่องที่เคยขอเอาไว้ก็ไม่เคยตอบ...แล้วจะให้ พี่ทำยังไง"
จากนั้นน้องสายก้อเปลี่ยนไป รวมทั้งพี่เวย์ด้วย มากินข้าวไข่เจียวทำเอง พร้อมกับถามหาความคิดถึงกันถึงบ้านเลยเชียว
กำลังหวานแล้ว
บวก 1 แต้ม ขอบคุณหนูแนนมากจ้า
-
เรียบง่ายได้แต่ใจความ
น่ารักกันจริง ๆ เลยสองคนนี้
-
น้องไก่หาคนกินข้าวไข่เจียวได้ยัง
ถ้ายังเดี๋ยวแนนอาสาไปนั่งกินข้างๆนะ เอิ๊กกกกก
(น้องไก่นึกในใจ ผมจะเอาหนุ่มๆ ไม่เอาพี่แนน พี่แนนกลับไป เอาหนุ่มๆมาหย่อนไว้ให้ผมด้วย)
:กอด1:พี่น้ำตาล แนนนึกว่าพี่เบื่อไปแล้วซะอีก เล่นหายไปเลย แนนเศร้า
กลับมาแล้ว มาลุ้นเป็นเพื่อนกันนะคะ อย่าหายไปอีกน๊า
-
โอยยยยยยยยยยย
น้องสายน่ารักว่ะค่ะตอนนี้
แถมเขินกันไปเขินกันมา กว่าจะได้กินข้าไข่เจียวเย็น :laugh:
-
คนอ่านน้อยจัง เฮ้อออ น้อยใจแล้วนะ :monkeysad:เดี๋ยวมีงอลแล้วไม่อัพบ้างหรอก
ตอน เริงร่า
"แอ่ก" ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก เมื่อกลิ้งตกลงมาจากชิงช้าและมานอนหน้าคว่ำอยู่บนพื้นหญ้า โดยมีหมาน่ารักอย่างอีก็อดซิลล่าวิ่งเข้ามาให้กำลังใจด้วยการเลียหน้าเลียหูเลียตา
อ่า ขอบใจมึงมาก ที่รักกู แต่ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ด้ายยยยยยยยยยยยย โอยยย คนกำลังเขินอยู่ดี ๆ ไหงลงไปนอนบนพื้นแบบนี้ได้วะ
โห่...........
สายใจยกหลังมือขึ้นขยี้ตาสองสามครั้ง เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง เผลอหลับไปเมื่อตอนเย็น แล้วก็ฝันบ้าบอเพ้อเจ้อไปเรื่อย
อยากจะคิดอะไรต่อ แต่ท้องก็ร้องโครกครากเสียงดัง
มิน่าล่ะ ถึงได้ฝันว่ากินข้าวไข่เจียว ฝีมือไอ้พี่เวย์ หึ หึ หึ
แค่ฝันก็ผิดแล้ว อย่าว่าแต่ข้าวไข่เจียวเลย ต่อให้เป็นข้าวเปล่า น้ำหน้าอย่างไอ้พี่เวย์มันก็ไม่มีทางทำให้กิน
แล้วตกลงเนี่ย......มันไม่ติดต่อมาหากูจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย
เรายังรักกันอยู่หรือเปล่าจ๊ะ หรือน้องสายจะคิดไปคนเดียว ปิ้งป่อง ใช่แน่แล้ว ฮือ ฮือ กูคิดของกูคนเดียวจริง ๆ ด้วย
ทำไมไม่โทรมา หรือว่าโทรมา หรือไม่โทรว่ะ หรือจะคิดไปเอง ที่จริงแล้วโทรมาแล้วก็บอกว่าจะมาหาด้วย แต่เผลอหลับไป ก็เลยไม่มา
ใช่แน่แล้ว สงสัยจะใช่ เหอ เหอ เหอ
ใช่..............กูมันหลอกตัวเอง
หลังจากยิ้มระรื่น เป็นคนบ้า แล้วสายใจก็ได้สำนึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ เหมือนจะยิ้ม แต่ก็เหมือนจะร้องไห้
คิดไม่ออกว่าตกลงแล้วอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ จนเมื่อเสียงอีก็อดเห่าบ็อก ๆ และเริ่มวิ่งวนไปวนมาเหมือนอยากเล่นด้วย ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัว
กูกำลังจะบ้า
เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู
หกโมงเย็น
หึ หึ หึ หกโมงเย็น ชีวิตบัดซบแท้ ข้าวก็ไม่มีกิน ถูกพ่อแม่ทิ้ง อยู่ตัวคนเดียวอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว โดยมีอีก็อดหมารัก อยู่เป็นเพื่อน
กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย
มันควรเป็นแบบนี้หรือไง ชีวิตแสนสุขของหนุ่มโสดหน้าตาดีอย่างไอ้สาย ต้องมานั่งจมปลักอยู่กับพระอาทิตย์โพล้เพล้ และหมาปัญญาอ่อนใช่มั้ย
โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้ววะ หรือว่ากูจะอยู่ผิดที่ หรือนี่จะเป็นดาวอังคาร
คิดไปคิดมาก็พาลคิดไม่ออกขึ้นมา โง่ของแท้
ได้แต่นั่งหน้าบู้บี้ อยู่บนพื้นหญ้าและต้องค่อย ๆ พยุงร่างกายขึ้นยืน
เอียงตัวซ้ายขวา บิดขี้เกียจ เพื่อให้คลายจากความเมื่อยล้า
มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิวะ ทำไมถึงได้เป็นทุกข์อยู่คนเดียว ไอ้บ้าพี่เวย์มันก็ต้องได้รู้สำนึกบ้างสิ
อุตส่าห์มารังควานแม้กระทั่งในฝัน ในบรรยากาศช่วงแดดร่มลมตก
เพราะฉะนั้นแล้ว รับผิดชอบซะโดยดี
.............ไอ้พี่เวรเป็นนิจ...แน่นักหรือไงวะ..............
ยืนกดตัวอักษรเป็นอย่าเอาเป็นเอาตาย ลบข้อความทิ้งแล้วก็พิมพ์ใหม่อีกหลายครั้ง แล้วก็ต้องยิ้มจนปากจะฉีกเมื่อปิ๊งไอเดียได้ข้อความที่โดนใจ
หึ หึ หึ เอาสิมึง
เล่นงี้ก็ต้องเจองี้ เจ็บแสบนะพี่ ได้สารท้ารบ ดูซิจะทำอะไรได้วะ อยากให้กูเป็นทุกข์ดีนัก งั้นมันต้องเจอแบบนี้
ในขณะที่สายใจ กำลังยืนหัวเราะร่าทั้งที่แทบอยากร้องไห้ อีกฟากหนึ่งของผู้รับข้อความกำลังรีบวิ่งออกจากห้องน้ำเพราะเสียงโทรศัพท์
เบอร์คนพิเศษที่ตั้งไว้ กำลังแผดเสียงลั่น
โทรมาแล้ว
โทรมาแล้ว
หึ หึ หึ นี่ไงโทรมาแล้วโทรมาจนได้
นึกว่าจะแน่ ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ยถึงได้โทรมา
มือถือมีดโกนหนวดทั้งที่ฟองจากครีมสำหรับโกนหนวดยังเลอะอยู่เต็มหน้า อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์และกำลังเปิดอ่านข้อความ
ออ ไอ ไอ ไม้โท
อ่านว่าไอ....อ่านว่าไอ้ อ่อ กำลังด่า พี.....
ใครคือไอ้พี....อ่อ....พี่ อ่านว่าพี่.........ภาษาไทยทำไมมันยากนักวะ แล้วก็นี่อีก อะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ขยันพิมพ์ข้อความ จะโทรมาไม่ได้หรือไง
แบบนี้ก็ยุ่งอีก พจนานุกรมอยู่ไหนล่ะนั่น จำได้ว่าวางไว้แถว ๆ นี้ เอ๊ะ หรือว่าไม่มี เอาไปไว้ไหนหว่า
จะพิมพ์มาทำไม ไม่มีคนสอนอ่าน จะไปเข้าใจได้ยังไง ขืนบอกว่าอ่านภาษาไทยไม่ออกไอ้เด็กนั่นได้หัวเราะตาย
ตัวปัญหาเอ้ย ตัวปัญหาจริงๆ เล่นอะไรเนี่ย
ทั้งที่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว แต่ก็กลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ไม่ได้
ไม่รู้ว่าสนใจตัวปัญหาอย่างสายใจมากแค่ไหน แต่รู้ว่ายืนถือโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มไม่หุบจนตัวเองยังไม่เข้าใจพฤติกรรมประหลาดของตัวเอง
วางโทรศัพท์เอาไว้ และรีบเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมล้างหน้า
ไปกินข้าวเย็นกันเหอะสาย
แบบนี้ต้องพาไปกินข้าวจะได้อารมณ์ดี
กินข้าวแล้วก็คุยกันจริง ๆ จัง ๆ สักที ว่าควรจะวางแผนอนาคตของเราสองคนต่อไปยังไง
เวนิชกำลังยืนอมยิ้ม และรีบล้างหน้าล้างตาจนเรียบร้อย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาซับหยดน้ำที่ใบหน้าและเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาตัวปัญหาอย่างเร่งด่วน
"ฮาโหล มีอะไรพี่"
ได้ยินเสียงของคนที่รับโทรศัพท์แล้วก็ได้แต่ยืนยิ้มก่อนจะพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูเคร่งขรึมเพื่อจะได้พูดบางอย่าง
"ส่งข้อความอะไรมา อ่านไม่รู้เรื่อง ถ้าคิดถึงก็บอกไม่ต้องมาทำเป็นส่งข้อความหรอก" แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆ และก็ได้ยินเสียงฮึดฮัดจากอีกฝ่ายที่แสดงว่าคงไม่ถูกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง
"คิดถึงบ้าอะไร นั่นมันด่าชัด ๆ ใครจะไปคิดถึงวะ"
อ่อ งั้นเหรอ แบบนั้นเหร อเหรอ....ไม่คิดถึงงั้นเหรอ.....งั้นก็....
".....เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงไปรับ ไว้ด่ากันต่อตอนเจอหน้าแล้วกันนะ...." พูดแล้วก็รีบกดวางสายเพราะขืนคุยกันต่อ เดี๋ยวจะได้หัวเราะเพราะคำพูดร้าย ๆ ของสายใจอีกเป็นแน่
และก็เป็นอย่างที่คิด
เวนิชเดินเข้าห้องน้ำเตรียมอาบน้ำแต่งตัว แต่สายใจกำลังยืนอ้าปากค้างมองโทรศัพท์ในมือด้วยความงุนงง
กูด่า หาว่ากูคิดถึง เข้าใจมั้ย ว่าด่า นั่นมันด่าชัด ๆไปเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ไงเนี่ย ห๊า ไม่อยากจะเชื่อ
แล้วดูแม่งทำ หายไปเป็นชาติ แล้วก็มา พออยากจะมาก็มาซะงั้น พอจะไปก็ไปง่าย ๆ ไอ้ ไอ้ ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง ...........ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาด่ามันแล้วโว้ย
แล้วอยู่ดี ๆ มาพูดแบบนี้ใส่ ใครจะไปรับได้วะ แบบนี้จะได้กูทำยังไง หา จะให้ทำยังไง
............อ่อ....................ต้องรีบไปอาบน้ำแล้วแหละ เดี๋ยวไปไม่ทัน..............
สายใจที่พยายามจะโมโหกำลังยืนยิ้มและรีบวิ่งลิ่วเข้าบ้านโดยไม่สนใจอีก็อดซิลล่าที่มองเจ้านายที่กำลังสับสนชีวิตอย่างแรง
นึกว่าจะมาเล่นด้วยกัน ดันวิ่งเข้าบ้านไปเฉยเลย ปล่อยให้หมางงได้ยังไง
ตัวปัญหาอย่างสายใจกำลังเครียด แต่ก็ยังเริงร่าท้าแดดลมฝน ทั้งที่เครียด อาบน้ำไปร้องเพลงหงุงหงิง หงุงหงิงอยู่คนเดียว
แหมพี่ จะชวนไปด่ากันนอกบ้านก็ไม่บอกให้ดี ๆ หน่อย
โห่ อยากด่ากันจริง ๆ นี่หว่า
เออ เออ ก็ได้ ด่าไปกินข้าวกันไป มันก็เพลิดเพลินดี นี่เห็นแก่ที่แดดร่มลมเย็นนะเนี่ย ไม่งั้นไม่ไปเลยนะเนี่ย
แล้วทำไมไม่รีบโทรมาชวนทะเลาะให้มันเร็ว ๆ กว่านี้หน่อยวะ ปล่อยให้รออยู่ได้ รอทะเลาะด้วยเป็นชาติแล้วเนี่ย
ไม่รู้หรือไงว่าทางนี้คิดถึงแทบตาย ทำเล่นตัวอยู่นั่นแหละ ที่แท้ก็คิดถึงเหมือนกันนั่นแหละว๊า
TBC.....
-
อ้าว ข้าวไข่เจียวนี่ฝันรึครับ
แล้วนี่ไอ่พี่เวย์ เงียบหายไปทำไมอะนี่ ตั้งหลายวัน แกล้งน้องสายรึ
เดี๋ยวอะน้า :angry2:
-
จิตตกไปกะสายใจและเวนิช
-
แป่ววววววว......ฝันเหรอนี่ :เฮ้อ:
อืมมมม........แต่ข้าวไข่เจียวก็อร่อยดีเนาะ :-[
ทำเผื่อพี่แนนนี่ด้วยน้า
มาหม่ำด้วยกันเหอะ
:กอด1:พี่แนนคนขยันค้าบ
อย่าน้อยใจเลย
คนอ่านเยอะน๊า
แต่คงไม่มีเวลาพิมพ์อ่ะค้าบ
-
สรุปแล้วไอ้ที่อ่านมานี่ นายสายฝันไปหรือนี่
มารอดูว่าพี่เวย์ จะจัดการกับน้องสายยังไงให้หายคิดถึง
ขอบใจมากนะครับ หนูแนน ตอนนี้ +1 ได้แล้ว 555.....
-
ลิงค์นิยายคุณเท็น
ไก่-ธร จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคไก่-ธร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10161.0)
น้ำแข็ง-บอย จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค น้ำแข็ง-บอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7873.0)
ตั้ม-ทัต จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ตั้ม-ทัต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6921.0)
นก-เป้ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6291.0)
อารยะ-อิท จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7023.0)
ขวด-น้องแว่นน่ารัก จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ขวด-น้องแว่นน่ารัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8635.0)
เส่ง-เปา จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5836.0)
ต้นสน - ภาคี จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ต้นสน - ภาคี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6189.0)
ปัง-ปอนด์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7329.0)
มังคุด-พันซ์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค มังคุด-พันซ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6762.0)
ปู-ฝน จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2818.0)
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค รวมมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8500.0)
รวมเรื่องสั้นและตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9135.0)
ยิ้ม-เหวง จากเรื่อง
สวัสดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8912.0)
สาย-เวย์ จากเรื่อง
เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7407.0)
เฮียก๋วย-รักชาติ จากเรื่อง
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4159.0)
สักวา-หยง จากเรื่อง
แด่เธอ... ผู้ทำให้รักมีมิติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3571.0)
วิน-แคป & ตาหวาน-ปลา
ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7485.0)
ทาน-อ้อน จากเรื่อง
[fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1539.0)
โพด - หนุ่ม จากเรื่อง
รักนี้ต้องลองดูหน่อย (โพด - หนุ่ม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2527.0)
พัด-กอล์ฟ จากเรื่อง
[fiction] เพื่อนสนิท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2118.0)
ฮวย-เดียร์ จากเรื่อง
เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2531.0)
นะ-วี จากเรื่อง
ยุ่งนัก...รักซะเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7658.0)
กระชาย-หมอแคน จากเรื่อง
เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7568.0)
ส้ม-ขุนไกร จากเรื่อง
แล้วก็รักเข้าจนได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2146.0)
บิว-แดน-ต้อม จากเรื่อง
รักด้วยใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7424.0)
ถิง-เน่ จากเรื่อง
ขอแค่ฝันให้ฉันรักเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7200.0)
เอ๋อ-เจง จากเรื่อง
รักแท้แพ้ทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7380.0)
-
:เฮ้อ: เฮ้อ สองคนนี้
ว่าแล้วเชียว o7
-
อุตส่าห์ลุ้น
ดูๆ.. ดันนั่งฝันไปเรื่อย
สายเอ๊ยยยยยยย สาย....
ตูอยากจะบ้ากะสายมันจริงๆ
เฮ้อ...
:เฮ้อ:
-
วี๊ดวิ้ว ~~~
-
:กอด1:พี่น้ำตาล แนนนึกว่าพี่เบื่อไปแล้วซะอีก เล่นหายไปเลย แนนเศร้า
กลับมาแล้ว มาลุ้นเป็นเพื่อนกันนะคะ อย่าหายไปอีกน๊า
^
^
ไม่เบื่อเลยจ้า ไม่เคยเบื่อเรื่องคุณเท็นเลย
แต่ช่วงนี้อ่านนิยายได้ครั้งละเรื่องสองเรื่อง เข้ามาอ่านได้ไม่ต่อเนื่องเลยหนูแนน
บางทีล็อกอินไว้ แต่ไม่มีสมาธิอ่าน แบบว่าอ่านไม่ปะติดปะต่อก้ออ่่านไม่สนุก เมนท์ไม่ถูกอีก
เหอๆๆๆๆๆๆๆ
ช่วงเวลาการอ่านนิยาย กลายเป็นศิราณีไปซะั้งั้น
ตอนนี้คนมีปัญหาหัวใจเยอะจิงๆ ออนไลน์มะไรโดนตามตัวตลอด =="
-
+1 ให้คุณแนน ไอ้น้องสายมันน่ารักเนอะ :impress2: :L2:
-
อ่านแล้วอินเป็นบ้าไปกับสายใจ
อ่านไปร้องไห้ไปด่าพี่เวย์ไปอีกนิดหัวเราะไปอีกหน่อยกับความบ้าของสายใจ
เออ ให้มันได้งี้สิ
สายใจน่ารักขนาดนี้พี่เวย์ไม่รักก็ให้มันรู้ไป
:laugh: :laugh:
-
มาดันให้พี่เวย์และน้องสาย
-
ไฟบ้านแนนดับอีกแล้วอ่ะ :serius2:เซ็งงงงงงงงงงงงงงง ยิ่งกลัวๆอยู่ มันมืดอ่ะ น้องคลูเหลือแบตอีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆเอง ใกล้จะหมดแล้ว แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่ช่างซ่อมจะมา ร้อนนะเฟร้ยยยยยยยย มืดด้วย วังเวงชิบเลยอ่ะ ใครว่างๆมาอยู่เป็นเพื่อนแนนที่เห๊อะ
ตอน อะไรก็ได้
"รออยู่หน้าบ้าน รีบออกมาเร็ว ๆ"
อ่อ เหรอ แล้วไงพี่ เออ มาได้ซะทีนะ อยากเห็นหน้ามาก ๆ โทรมาจิกแล้วก็ควรมาได้แล้วไม่ใช่ชักช้า คนรอมันรอนาน
สายใจผู้อยู่ในอาการตื่นเต้น วิ่งพรวดพราดออกจากบ้านแบบรวดเร็วทันใจ หลังจบประโยคทักทายแสนหวานของพี่เวย์สุดรัก
วิ่งกระหืดกระหอบแบบไม่ลืมหูลืมตามาโผล่ที่หน้าบ้าน มองซ้ายมองขวา มองหาใครคนหนึ่งที่โทรมาจิกกบาล
แต่ก็ว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่เงา ของไอ้พี่เวย์เลยสักนิด
"อะไรวะ ไหนว่ารอไง ไม่เห็นมีเลย" ยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วก็หน้าหงิกหน้างอ มองยังไงมองให้ตายก็ไม่เห็นจะเจอ อยู่ไหนของแม่งวะ แล้วทำมาพูดว่ามารอตั้งนานแล้ว
ใครเชื่อแม่งก็บ้าแหละ กูมายืนอยู่เนี่ย ไม่เห็นจะมีเลย โกหกชัด ๆ
ไม่เห็นมีใครเลย จะมีก็แค่.......
นี่.....เลย
โห....พี่....จะหล่อไปไหนมากมาย เหลือบมองแค่หางตาเท่านั้น แล้วก็ต้องรีบหลบตาทำเหมือนไม่ได้มอง
แล้ว.....พี่หน้าหล่อมันก็ยังยืนต่อไป ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่ายืนกอดอก
อือออออ หน้าตาดีมาก มาก มาก มาก จนไม่อยากคิดว่าจะหล่อไปไหนมากมาย
มาหาใครครับพี่ จะหล่อไปไหนครับ อยากรู้มาก
มาทำอะไรหน้าบ้านผมครับพี่ ไม่ได้มีธุระอะไรกับที่บ้านผมใช่มั้ย หรือว่ามี เฮ่อ หล่อจริงโว้ยยยยย ไม่สงสารคนรอบข้างบ้างเลยนะนั่น
แต่ช้าก่อน อย่าเพิ่งหลงใหลได้ปลื้มกับพี่หน้าหล่อเลย เรามามองหาไอ้พี่เวย์กันดีกว่า
อยู่ไหนวะ กู รอจนเหงือกแห้งแล้ว ไม่ยักกะเห็นมา
ตกลงจะมาหรือไม่มาเนี่ย รอนานแล้วนะเว้ยเฮ้ย
"จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย เมื่อยขา" ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของใครบางคน เสียงคุ้น ๆ
คุ้นมาก คุ้นจนต้องรีบหันซ้ายหันขวา มองหาเจ้าของเสียง
แต่ก็ไม่เห็นจะมีใคร นอกจากพี่นายแบบลูกครึ่งหน้าหล่อ ที่ยืนกอดอกเก็กหน้าอยู่ข้างรถ
อ่า หวัดดีครับ เห็นพี่เวรมั้ยครับ เหมือนได้ยินเสียงเรียกไงไม่รู้ เห็นบ้าง เอ่อ บ้างมั้ยครับ แต่ก็ไม่เห็น อ่า
แล้วสายใจก็ได้แต่ทำสายตาหลุกหลิกไปมา ก่อนจะเตรียมก้มหน้าก้มตาเดินกลับเข้าบ้าน จนกระทั่งคนหล่อไม่เกรงใจใครเดินลิ่ว ๆ เข้ามาหานั่นแหละ
ถึงได้ต้องรีบหันกลับไปมอง
"จะบ้าหรือไง จะไปไหนอีกนั่น"
อ่า พูดภาษาไทยชัดเป๊ะ สำเนียงคุ้น ๆ เสียงคุ้น ๆ วิธีการพูดคุ้น ๆ หน้าก็ชักจะ.....เอ่อ เริ่ม คุ้น ๆ
หึ หึ หึ เรา เปล่ารู้จักกันใช่มั้ยก๊าบบบบบ จำได้ว่าผมไม่เคยรู้จัก ผมรู้จักคุณด้วยเหรอครับ
"เล่นบ้าอะไร ขึ้นรถเร็ว ๆ" หึ หึ จ่ะ ขึ้นก็ได้จ่ะ ไม่รังเกียจเลยจ่ะ อยากขึ้นรถมากเลย ว่าแต่เรา.....เคยรู้จักกัน....ด้วยหรือนี่....จำไม่เห็นได้ว่าเราเคย...เอ่อ
"พี่เวย์"
กว่าจะสำนึกก็ยืนชี้หน้าคนที่มายืนตรงหน้าไปแล้ว แล้วก็เห็นว่าพี่หน้าหล่อพยักหน้าแบบเซ็ง ๆ ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากไปกว่านั้น
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ อยากจะขำให้เป็นบ้า แต่ก็ยังไม่ทันได้ขำ เพราะในหัวกำลังรู้สึกถึงความมึนงง และคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรอีก
แขนถูกลากให้เดินตามและร่างกายก็ถูกจับยัดให้เข้าไปนั่งอยู่ในรถ โดยมีคนอีกคนตามเข้ามาและสตาร์ทเครื่องขับออกจากหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
อ่า.....
แอบเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของคนที่ขับรถไปทำหน้าเฉยไปแล้วแทบอยากตะกายกระจกหนีออกจากรถ
โอยยยพี่ ผมจะแย่แล้ว ไม่จริงใช่มั้ย ไอ้ที่เห็นนี่มันหลอกกันชัด ๆ
ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่ามันไม่จริง
"เป็นบ้าอะไร นั่งทำหน้าอย่างนั้นเป็นอะไรมากหรือไง" เปล่าเป็น ไม่ได้เป็นอะไร ก็เป็นไอ้สายคนเดิม พี่นั่นแหละเป็นอะไร
อยู่ดี ๆ พี่ก็หล่อแบบนี้ได้ไง ไม่เกรงใจกันบ้างเลย จะหล่อก็บอกกันบ้างไม่ใช่ปล่อยให้คิดเอาเองว่าพี่มันหน้าเหี้ย ไอ้เรารึก็นึกว่านอกจากตัวเองแล้วไม่มีใครในโลกนี้
หน้าตาดีกว่ากูอีกแล้ว ทำแบบนี้มันหักหน้ากันชัด ๆ ไม่สงสารใจคนที่คิดว่าตัวเองหล่อบ้างเลย
กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังกลายเป็นคนลุกลี้ลุกลนที่รับไม่ได้กับคนที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
ใช่ ถ้าเป็นไอ้พี่เวย์หน้าหนวดจะด่ากันให้เละ
แต่เป็นพี่นายแบบหน้าหล่อคนนี้ บอกตรงๆ เกร็งจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ได้แต่นั่งเป็นใบ้อยู่คนเดียว
"ตัวร้อนหรือไง"
เปล่าเป็น ไม่ได้ป่วย แต่มันพูดไม่ออก พี่หลอกผมนี่หว่า หลอกให้ผมคิดว่าพี่ไม่ใช่แบบนี้.....แต่เป็นแบบนั้นอ่ะ แบบไอ้พี่เวย์หน้าหนวดนั่นล่ะ
แบบนี้ผมรับไม่ได้ บอกตรง ๆ รับไม่ได้จริง ๆ
นั่งเงียบได้ไม่นาน ก็ต้องรีบร้องโวยวายขึ้นมาทันที เพราะอยู่ดี ๆ ก็ถูกคว้ามือไปกุมเอาไว้แน่น อยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้
แต่พอทำท่าจะพูดก็ได้เห็นรอยยิ้มจางๆ ของคนข้าง ๆ ที่ส่งมาให้
"มือเย็นเจี๊ยบเลย แอร์มันเย็นไปใช่มั้ย" เปล่า แอร์ไม่ได้เย็น แต่ผมกำลังตัวเย็นเอง เพราะผมทำตัวไม่ถูก แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะถูก
"อ่า พี่....ผม...ว่าผมอยากกลับบ้าน"
ไม่รู้พูดประโยคโง่ ๆ อย่างนั้นออกไปได้ยังไง รู้แค่ว่า ภายในใจกำลังไม่ปกติ เหมือนตัวเองไม่คู่ควรที่จะอยู่ข้างๆ คนที่ดึงมือไปกุมเอาไว้แน่นคนนี้
เหมือนร่างกายตัวเองกำลังลีบเล็กลงเรื่อย ๆ และเหมือนมันจะแฟบลงไปอีกเมื่อหันไปมองใบหน้าของคนที่ทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ทำไมอ่ะ" อย่าถามเลยพี่ รู้แค่ว่าอยากกลับก็แล้วกัน มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่แบบที่ว่ากำลังไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้
มิน่า เอเลน่าแฟนเก่าถึงได้เป็นนางแบบ
มิน่าล่ะ สวยซะขนาดนั้น แถมยัง.....
แล้วกูนี่ ยังเป็นเด็กบ้าบอทำอะไรเพ้อเจ้ออยู่เลย ให้ตายยังไงมันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่จริง ๆ
"ผมอยากกลับบ้านจริง ๆ นะพี่" มองและส่งสายตาอ้อนวอน เป็นการขอร้องอยู่ในที
แล้วแบบนี้เวนิชจะไปทำอะไรได้ เก็บความสงสัยเอาไว้ ในใจถึงอาการไม่ปกติของสายใจ แล้วก็คงต้องทำตาม
"เปลี่ยนเป็นไปกินข้าวบ้านพี่แทนแล้วกันนะ....." สายใจอยากจะตอบว่าไม่ใจจะขาด แต่พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องรีบหลบตาแล้วก็ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรออกไปเลยสักคำ
"งั้น ตามนั้น กินข้าวบ้านพี่" แล้วจะกล้าพูดอะไรได้ในเมื่อพี่เวย์....ที่ไม่เหมือนพี่เวย์มันพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แบบนี้จะไปทำอะไรได้ ทำได้ก็แค่ นั่งเงียบ แล้วก็มองออกไปนอกรถแค่นั้น
แล้วผมจะพูดอะไรได้มากกว่านี้เหรอพี่.....ก็ทั้งหมดพี่พูดเองหมดแล้ว มีช่องว่างเหลือให้ผมพูดอีกหรือไง
นั่งมองออกไปนอกรถ พร้อมกับอาการนั่งตัวเกร็ง และหายใจไม่ทั่วท้อง ก็แค่ทำตัวให้เหมือนเดิม แต่กลับทำไม่ได้
อยากจะถอนหายใจสองสามเฮือก ให้หายเครียดแต่ก็ทำได้แค่ พยายามไม่พูดมาก เพราะจะยิ่งพาลทำให้ตัวเองเครียดเข้าไปใหญ่
รถมาจอดที่หน้าคอนโดแล้ว และสายใจก็ต้องจำใจรีบลงจากรถในทันทีโดยมีพี่คนหล่อตามประกบและพร้อมจะกระแซะไม่ยอมห่าง
"เป็นอารายยยยย หา เป็นอะไรเรา ไม่พูดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เป็นอะไร" จะให้บอกหรือไงว่าไม่กล้ามองหน้าแบบตรง ๆ ยังจะถามอยู่นั่น แล้วก็มือเนี่ยก็เลิกจับซะที
พี่ไม่เห็นหรือไงว่าผมเดินแขนกับมือไปพร้อมกันแล้ว เห็นบ้างมั้ย
แล้วก็อีกอย่างนะ นี่มันอะไร นี่มัน.....
โอบไหล่กันแบบนี้มันหมายความว่าไง หมายความว่าไงครับพี่ แบบนี้หมายความว่า.......
อ่า.....
ชั้นไหนพี่ เดี๋ยวผมช่วยกดลิฟท์ให้ก็ได้ แต่คงช้าไปเพราะไอ้พี่เวย์จัดการกดชั้นเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาอยู่ในลิฟท์กันสองคน
หันซ้ายหันขวา และมองหาเพื่อนร่วมทางในลิฟท์ แต่ไม่มีเลย ผีก็ได้ มีผีมาโผล่ตรงหน้าให้ตกใจก็ไม่ว่าหรอกนะ จะขอบคุณมากและกรวดน้ำทำบุญให้เลยด้วยซ้ำ
มาเถอะผี มาปรากฎตัวหน่อย เถอะ เถอะ ......เอ่อ เอ่อ เอ่อ เอ่อ
"หอมจัง....." รวดเร็วปานสายฟ้า
หน้าไม่ต้องสนใจเลย รู้แค่ว่าโอบไหล่ แล้วก็จับมือซะแน่น แล้วก็ก้มลงมาหา กดปลายจมูกหนัก ๆ ลงมาที่ข้างแก้ม พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ข้างหู
แถมซ้ำ ยังจ้องหน้ารอดูปฏิกิริยาอีกต่างหาก
บ้าไปแล้ว
แบบนี้มันบ้าชัด ๆ
มันต้องบ้าแน่ ๆ ไม่มีอะไรจะบ้าไปมากกว่านี้แล้ว
"พี่ ผม ไม่ได้....อือออออ"
พูดได้แค่นั้น แล้วก็ถูกรั้งเข้ามากอดเอาไว้แน่นแนบอกของพี่หน้าหล่อ ที่กอดไปหัวเราะไป เป็นอะไรมากมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า
"คิดถึงจะตายแล้ว สายเอ้ยยยยย เรานี่นะ ทำอะไรอยู่ เก่งนักนะ ทำยังไงถึงทำให้พี่คิดถึงเราขนาดนี้ ทำยังไง ไหนบอกซิทำยังไง"
บ้า
บ้า
ไม่อยากเชื่อว่ากูกำลังจะกลายเป็นบ้าไปจริง ๆ
พี่เวย์ มันบอกอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ บอกกันตรง ๆ ขนาดนี้ มันดีกว่าที่ฝันเอาไว้ตั้งเยอะ ฝันอีกแล้วใช่มั้ย ฝันแน่ ๆ ไอ้สายมึงเพ้ออีกแล้ว ฝันอีกแล้วแน่ ๆ
"คิดถึงจะตายแล้ว รู้บ้างมั้ย จะเล่นอะไรอีก จะทำให้พี่รักเราให้ตายกันไปข้างใช่มั้ย"
ไม่รู้พี่
ไม่รู้ ผมไม่รู้
ผมแค่กำลังอึ้ง
พี่พูดจริงหรือพูดเล่นพี่ เอาให้แน่ ถ้าคราวนี้ยังพูดเล่นอีกไม่ยอมแล้วนะ ไม่ยอมแล้วจริงๆ ด้วยนะพี่ อย่ามาทำเป็นพูดเล่นอีกนะ ผมไม่ยอมแล้วจริงๆ นะเว้ย
เพราะพี่กอดผมซะแน่น จนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
อบอุ่น
ไม่เคยมีใครมากอดแล้วรู้สึกอบอุ่นได้มากกว่านี้ มากจนแทบอยากร้องไห้
ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
และไม่อยากจมอยู่ในวังวนความคิดโง่ ๆ ของตัวเองอีก มันเจ็บปวดและคิดอะไรไม่ออกมานาน นานจนไม่อยากเชื่อว่าวันหนึ่งจะได้ยินเรื่องที่อยากได้ยิน จากปากของใครคนหนึ่ง
ที่ไม่เคยจะพูดอะไรให้รู้สึกดีเลยสักครั้ง
ยกเว้นครั้งนี้
ที่หัวใจมันพองโต โตจนแน่นจนคับอก จนแทบจะระเบิด จนหายใจแทบไม่ทัน
"อย่าหลอกผมอีกนะ.....อย่าแกล้งผมอีกนะ ผมทนไม่ไหวแล้วถ้าพี่จะแกล้งผมอีก"
พูดไปแล้วก็รู้สึกว่าเสียงตัวเองมันทั้งสั่นทั้งเครือจนพูดแทบไม่เป็นภาษา ดีใจก็ดีใจ กลัวก็กลัว ทั้งกลัวทั้งดีใจผสมปนเปกันไป
กลัวว่า
คำพูดถัดไปของไอ้พี่เวย์จะเป็นการหัวเราะและพูดจาล้อเล่นกันอีก
แต่ก็ไม่ได้ยินคำพูดนั้น นอกจากเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหู พูดประโยคที่อยากฟังซ้ำ ๆ
"พี่ชอบเรามาก พอใจมั้ย ถ้าไม่พอใจ พี่ก็รักเรามาก คิดถึงมาก หมั่นไส้มาก โมโหด้วย เยอะ หลายความรู้สึก จะเอาแบบไหนอีก ไหนอยากฟังแบบไหน"
อะไรก็ได้
ที่ไม่ใช่บอกว่าล้อเล่น
อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ คำว่าล้อเล่น หรือคำว่ามาเล่นเกมส์กันอีก
อะไรก็ได้พี่
อะไรก็ได้
อะไรก็ได้
ขอแค่พี่อย่าบอกว่ากำลังเล่นเกมส์กับผมอยู่ กำลังเล่นกับความรู้สึกดีใจของผมอยู่ แค่นั้นเอง
TBC....
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ยอดเยี่ยม น่ารักมาก คำบรรยายสุดยอด
รักจริงๆ สองคนนี่
:L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ:
ค่อยยังชั่วหน่อย ในที่สุด....
เอ..ดีใจเร็วไปหรือป่าวหว่า หรือว่า
สายจะฟุ้งซ่าน จนฝันไปอีก
แบบว่า ฝันซ้อนฝันอ่ะ
อะไร มันจะพลิกผันขนาดนี้
ไม่เอาๆ อย่าหลอกให้ดีใจดิ
สาย ตื่นนนนนน ตื่นดิ...
:m17:
หวังว่า คงจะไม่ได้ฝันอยู่หรอกนะ..
-
ในที่สุด ก็หลุดคำ ๆ นั้นออกมาจนได้
แล้วต่อไปสายใจกะพี่เวย์ จะสารภาพอะไรออกมาอีก
เอาเทียนกะไฟฉายมาฝาก น้องสาว สู้ ๆ ๆ ๆ ( กะความมืด )
-
บอกรักกันในลิฟท์เลยหรอ หุหุ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
พี่เวย์น่ารักมาก
แค่อย่าบอกว่าล้อเล่นเป็นพอ
-
พี่เวย์ชัดเจนแล้ว บอกแล้วด้วย
น้องสายอย่าได้ช้า อย่าลังเล รีบๆเลย
มากินข้าวที่คอนโดซะด้วย ไม่ต้องเขิน ไม่ต้องอาย
น้องสายสู้ๆ
บวก 1 แต้มให้หนูแนนจ้า
ขอบคุณมากนะจ๊ะ ไฟดับก้อมาต่อให้ น่ารักจริงๆเลย
-
ในที่สุดพี่เวย์ก็ลอกคราบ
แต่น้องสายดั๊นจิตตก..
น่านะน้องสาย ไหนๆพี่เวย์มันก็พูดมาซะขนาดนี้แล้ว
อย่าคิดมาก อย่ากังวล... ลุยโลด
+1 ให้คุณแนน
-
ชอบมากๆเลยอ่ะ รีบมาต่ออีกน้า... :mc4:
-
เอ่อ พี่เวย์ไปทำอะไรมา
ตรงๆ ไม่เข้าโค้งเลย
นอกจากน้องสายจะรับไม่ทันแล้ว
คนอ่านยังแอบไม่เชื่อ ฮ่าๆ
แต่หวังว่าคงจะไม่ใช้ฝันแล้วนะ
-
:o11:
-
ขอบคุณคร้าบบบ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใกล้แล้ว
-
ตอน บางครั้งไม่ต้องใจอ่อนบ้างก็ได้(มั้ง)
เมื่อคุณเกิดอาการลุกลี้ลุกลนและไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ คุณจะมีวิธีปฏิบัติตัวอย่างไร
ก. พยายามเก็บอาการ
ข. พยายามเก็บอาการ
และค. พยายามเก็บอาการ
หรือไม่ก็ ง. เอาแม่งทุกข้อเลยเพราะคิดว่ามันคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว เลือกทีไรโอกาสถูกมีสูงมาก ซึ่งกูเลือก ข้อง. แน่นอน
แต่ไม่ยักกะเห็นว่าอาการมันจะดีขึ้นเลย
"วัชไม่อยู่ มันไปนอนบ้าน......เพื่อนมันมั้ง ไม่ค่อยเจอกันเหรอช่วงนี้" จะเจอได้ไงพี่ น้องพี่มันหลบหน้าผม พี่ไม่รู้บ้างหรือไง หรือพี่แกล้งทำเป็นไม่รู้
อย่ามาทำหน้าหล่อให้ตื่นเต้นไปมากกว่านี้เลย ขอร้อง
"ครับ" ฮ่า ฮ่า ทำไมวันนี้กูถึงได้เรียบร้อยขนาดนี้วะเนี่ย
"หิวมั้ย เดี๋ยวสั่งอาหารมากินแล้วกัน จะได้ไม่หิวอีก" จ่ะ เอาเลยจ่ะ จะสั่งอะไรมาก็เอาเลยจ่ะพี่ สายพร้อมที่จะกินแล้ว ตอนนี้เก็บอาการลุกลี้ลุกลนเอาไว้แทบไม่อยู่
คงต้องใช้อาหารมื้อใหญ่มาบรรเทาแล้วหล่ะ ว่างั้นมั้ยพี่ สั่งเลยเหอะ ผมหิวแล้ว จริง ๆ นะ
"เป็นอะไร หิวเหรอ ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ เฮ้ย เป็นไรถามหน่อยเป็นไรเนี่ย สาย น้องสาย เป็นไร" เปล๊า ไม่ได้เป็น จะเป็นอาร้ายยยยยยยยยย คนอย่างผม ไม่ได้เป็นไรเลย
ขอร้องได้มั้ยพี่ ยื่นหน้ามาใกล้ทำไม จะฆ่าผมเหรอพี่ เจตนาใช่มั้ย เอาให้ตายไปข้างเลยใช่มั้ย
"เป็นไรอ่ะ" ฮือ ฮือ เปล่าเป็นโว้ยยยยยยยยยยยยยย บอกว่าเปล่าเป็นเข้าใจม้ายยยยยยย
"รักพี่ป่ะ ไม่เห็นสายบอกพี่เลย" หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า กร๊ากกกกกกกกก อย่ามา อย่ามาทำเยี่ยงนี้กับผมขอร้อง
"ไมไม่ตอบอ่ะ ตอบหน่อย" ตอบได้ แต่อย่าเข้ามานั่งใกล้ ๆ แล้วก็ท้าวคางมองแบบนี้ และที่สำคัญอย่าขอร้องพี่ อย่าพยายามเอื้อมมือมาและอย่ามาแตะที่แก้มและอย่าาาาาาาาาา
ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
สายใจผู้บ้าคลั่ง ถึงกับจิตหลุด ลุกขึ้นยืนพรวดพราดอย่างรวดเร็ว ตัวแข็งทื่อ และเริ่มหันซ้ายหันขวาหันรีหันขวาง หันไปรอบทิศแต่ยังไม่ถึงกับไหว้รอบทิศเหมือนภราดร
หลังจากใช้เวลากับอาการบ้าคลั่งของตัวเองสามสิบวินาที พอให้พี่เวย์หน้าโคตรหล่อตกใจเล่นและผงะเล็กน้อย
สุดท้าย การระงับอาการตามข้อ ก. ข. ค. และ ง. ที่ควรต้องใช้ก็เริ่มชักจะไม่ได้ผลขึ้นมา
"พี่....ถามอะไรอย่างนะ"
ตั้งสติได้แค่ไม่ถึงเสี้ยวและไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่ แล้วก็ลงไปนั่งอยู่ข้างคนที่กำลังทำหน้าแปลก ๆ กับอาการเพี้ยน ๆ ที่ได้เห็น
สายใจยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่นั่งทำหน้างง และชี้นิ้วเข้าหาตัว
"ไอ้อย่างผมนี่ รักลงเหรอ ผมยังรับตัวเองไม่ค่อยได้นะ บอกตรง ๆ พี่รักผมเหรอ พี่ทำได้ไง พี่คิดดีแล้วใช่มั้ย"
ถามไปแบบจริงจัง และก็เล่นเอาคนฟังถึงกับขำจนต้องหัวเราะดังลั่นกับคำถามบ้า ๆ
นี่พูดเล่นใช่มั้ย
สายใจต้องพูดเล่นแน่ ๆ
ถามจริง ๆ นี่ไม่เคยรู้ข้อดีของตัวเองบ้างเลยเหรอ
ข้อดีเยอะแยะ ข้อเสียพอรับได้ ก็เพราะอย่างนี้ถึงได้เข้ากันได้ เพราะเรารับกันได้ อย่างที่สายรับสิ่งที่พี่เป็นได้
แบบนี้แล้ว ยังต้องถามอะไรกันอีกเนี่ย
"รักไม่ลงหรอก แต่รักไปแล้ว โง่ชะมัด แต่ก็คิดดีแล้ว แล้วสายคิดมั่งยัง"
ง่า......จ่ะ ตามนั้นเลยพี่ เอาตามที่พี่บอกเลยจ่ะ นะ รู้สึกว่า ทำไมมันรู้สึกว่าหน้าแหย ๆ มันกำลังจะกลายเป็นหน้ายิ้ม ๆ ก็ไม่รู้นะ
นั่นไงล่ะ เริ่มแล้ว ปากเริ่มฉีกแล้ว จะยิ้มไปอีกนานมั้ยกู
"พูดมากจริง มาใกล้ ๆ หน่อย"
แค่ไหนที่ว่าหน่อย หน่อยนี่แค่นี้พอเปล่า เอ้าหรือถ้าไม่พอก็ซักแค่นี้ หรือแค่นี้ แล้วก็แค่นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ หรือแค่ไหน
"ไปนั่งซะห่าง แบบนั้นเรียกว่ามาใกล้เหรอ มานี่เลย" อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะลากกูทำมายยยยยยยยย นั่งไกล ๆ ก็ได้ อากาศร้อนจะตายจะลากไปใกล้ทำไมแล้วยังจะ
"พี่เวย์ ผมจะตาย พี่อย่ากอดผมเด่ะ ผมจะตายแล้วนะ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่ ฮือ ฮือ" ได้แต่ร้องเอะอะไปงั้น และทำเสียงงี่เง่าได้แค่นั้น จะร้องก็ร้องไม่ออก จะทำอะไรก็ทำไม่ได้
ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของไอ้พี่เวย์ที่หัวเราะไม่เลิก จะผลักออกก็ไม่ยอม เล่นกอดซะแน่นจนหายใจไม่ออก มือไม้จะพันกันให้วุ่นยังจะจับไว้อีกทำไม เหลือเก็บไว้ให้ผมทำมือพันกันหน่อยเหอะพี่
"กอดให้ตาย กอดให้ตาย" เอาเข้าไป กูตายจริงแน่
"ถ้าไม่อยู่เฉย ๆ จะกอดให้ตาย อยู่เฉย ๆ ก่อนเด่ะ แน่จริงอยู่เฉย ๆ " เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่ามั้ย หรือถ้าไม่สะใจจะแทงด้วยมีดสปาต้าก็ไม่มีใครว่า ทำแบบนี้หมายความว่าไง
ตายไปแล้วของแท้ ถ้าไม่ตายจะอยู่ได้อีกหรือไง ถามหน่อยเหอะ
เฉยแล้ว หนูยอมแล้ว อย่าทำอะไรหนูเลย แค่นี้กูก็อายจะตายห่าแล้ว ทำไมพี่ทำกับสายแบบนี้
"มีเรื่องจะเล่าให้ฟังตั้งเยอะ แต่จะค่อยๆ เล่า ค้างที่นี่นะ เดี๋ยวคืนนี้จะเล่าให้ฟัง"
อย่ามามุก รู้ทัน หาเรื่องจะฟันกูล่ะเซ่ ไม่ยอมเว้ยยยยยเฮ้ย แบบนี้มันยอมกันไม่ได้
"พี่จะทำอะไรผม ไม่ค้าง ไม่เอาเว้ย" ได้ที นึกขึ้นได้ สะดุดใจกับแค่คำว่าค้าง จากสติหลุด กลับคืนมาสติดีแบบกระทันหัน รีบผลักอกคนกอดออกห่างและหน้าบู้บี้แบบทันทีทันใด
"จะทำอะไร พี่คิดอะไรของพี่ ค้างก็เสร็จเด่ะ เรื่องอะไร" ตอบแบบโง่ ๆ และก็ยิ่งได้เห็นหน้าคนหล่อหัวเราะขำยิ่งกว่าเดิม
"เออ รู้.....ก็ดีแล้วนี่ ไม่ค้างก็ได้.....ดึก ๆ ค่อยไปส่งก็ได้เหมือนกันใช่ม้ายยยยยย" ตาหลกม้ากกกกกก ตรงไหน
อย่ามามุก อย่ามามุก กูยังไม่ทันเตรียมใจ อย่ามามุกกับผมแบบนี้ขอร้อง แล้วก็อย่ามากระแซะ ขอร้อง
"พี่เวย์ไมทำงี้อ่ะ พี่เริ่มน่ารักน้อยแล้วนะพี่" เริ่มจะร้องโหยหวน และก็เริ่มเบะหน้า ทำหน้าตาให้น่าสงสารเข้าไว้ และก็เห็นว่าคนแกล้งเริ่มขำไม่ออก เข้าทางเป๊ะ
งั้นกลับก่อนแค่นี้นะจ๊ะ บ้ายบาย วันนี้สายไม่ว่างจริง ๆ ครับพี่ โอกาสหน้าค่อยเจอกันนะก๊าบบบบบบ
เตรียมชิ่งอย่างเร่งด่วน และก็แกล้งตีหน้ามึน จะเดินหนี แต่ช้าก่อน มันยังคงช้าไปสำหรับผู้ด้อยประสบการณ์อย่างสายใจ
เพราะกว่าจะรู้สึกตัวว่าพลาดไปก็ตอนที่ผู้มีประสบการณ์มากกว่าลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าด้วย และนิ่งมองใบหน้าของสายใจแบบเต็ม ๆ ตา
มาดแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ แบบว่ามันอ่า จริงจังอีกและ ว๊า ทำอะไรผิดหรือนี่ ไม่ได้ทำผิดใช่ม้ายยยย
ก้มหน้าก้มตา หรุบสายตาลงมองพื้น สุดท้ายอยากจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความกลุ้ม แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่เวย์ไม่เห็นจะพูดอะไรเลย คำสองคำก็พูดมาหน่อยเหอะน่า
สายเครียดครับพี่น้อง
ผ่านไปอีกห้านาที ก็ยังคงเงียบ เครียดจริง ๆ ครับพี่น้อง ทำแบบนี้มันเครียด เครียดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น งั้นเอาแบบนี้นะพี่ สายคิดว่า
"เอ่อ หือ" กำลังจะอ้าปากพูด แล้วไอ้ที่คิดจะพูดก็หายเกลี้ยงแบบไม่มีหลงเหลืออยู่ในสมอง
ริมฝีปากถูกแตะเข้าหาจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กำลังยืนอึ้ง ก็พอดีกับที่สัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ประคองที่ข้างแก้ม และอ้อมแขนที่รั้งเข้าไปกอดเอาไว้
ตาโต ๆ ยังคงนิ่งค้าง ลอยเคว้งคว้างเหมือนหาทิศไม่เจอว่าจะมองทางไหน
จะผละใบหน้าหนีก็ยังคงสัมผัสได้ถึงรสชาดหวานๆ ภายในปากที่ถูกรุกล้ำจากปลายลิ้นของคนที่รั้งเข้าไปหา และยังคงบดเบียดเข้าหาเหมือนแกล้งให้ยิ่งปั่นป่วนมากขึ้น
....เคลิ้ม....พี่เวย์...หือ...อย่าทำอย่างน้านนนนน เดี๋ยวมันจะเคลิ้ม เข้าใจมั้ย ว่ามันจะทำให้เคลิ้มมมมม และ.......เคลิ้มจริงๆ นะพี่
สมองไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ดวงตาหรี่ปรือปรอยลงช้า ๆ และเมื่ออีกฝ่ายผละริมฝีปากออกห่างก็พอดีกับเอนใบหน้าลงไปซบอยู่ที่ไหล่ของคนที่ทำให้เคลิ้มอย่างแรงแบบไม่ทันตั้งตัวไปซะแล้ว
ยืนหลับตานิ่ง ๆ ซบอยู่ที่ไหล่อุ่น ๆ สัมผัสถึงฝ่ามือที่แตะซ้ำ ๆ เบา ๆ ที่เส้นผมหลายครั้งแล้วก็ทำให้ต้องยืนอมยิ้ม ไม่อยากลืมตาขึ้นเลยสักนิด อะไรมันจะรู้สึกดีขนาดนั้น
หรือว่าจะฝันไป เฮ่อ มีความสุขจริงเว้ย มีความสุข
สุข
สุขอยู่ที่ไหนวะ เมื่อกี้มันอะไรวะ สุขอยู่ไหน สุขอยู่ที่
ใบหน้ายิ้ม ๆ เริ่มเปลี่ยน สมองเริ่มครุ่นคิด
ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย และเมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นได้ ก็ต้องรีบกลับไปยืนตัวตรงแทบไม่ทัน
ยกหลังมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง ขมวดคิ้วมุ่น และถึงได้รู้ว่าไม่ได้เพ้อไปคนเดียว เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่ามีใครยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
"พี่เวย์....เอ่อ เอ่อ....หวัด หวัด หวัด ดีพี่ สะ สะ สะบายดีม้า ม้ายยยย พี่ สะสะ สาย สะบายดี...ง่ะ"
ใบ้แดก คิดอะไรไม่ออก พูดจาเพ้อ ๆ และยิ่งรู้สึกได้ถึงอาการลุกลี้ลุกลนเพิ่มขึ้นกว่าเดิม โง่อีกแล้ว บ้าไปอีกแล้วกู ไอ้สายเอ้ย ไอ้สาย
"สวัสดีสาย พี่ก็สบายดี เดี๋ยวกินข้าวกันนะ กินข้าวแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน" อ่าครับ ครับพี่ กินข้าวกัน กินข้าว กินข้าว สายใจคนบ้า เดินตัวแข็งทื่อให้พี่เวย์เดินจูงมือเหมือนอีก็อดซิลล่าไม่มีผิด
พร้อมกับความคิดที่ยังคงวนเวียนไป ๆ มา ๆ ซ้ำซากในสมอง เกิดอะไรขึ้นอ่ะ เกิดอะไรขึ้นหว่า ง่า อ่า เอ่อ คือว่า จะ จะ จะไม่ทำอะไรต่อเหรอพี่ ไหนว่าจะทำ แล้วไม่ทำแล้วเหรอ เอ่อ แล้วไงอ่ะ แล้ว ง่า
"รอดไปได้ตลอดเลยนะเรา ทำให้ใจอ่อนตลอดเลยนะ"
พูดกันตรง ๆ ขู่กันเห็น ๆ แล้วก็เล่นเอาคนถูกขู่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก็แบบว่า นะพี่ อ่า ก็ไม่เถียงหรอก เรื่องจริง ไม่เถียง เถียงทำไมเถียงก็เข้าตัวเด่ะ
"พี่ก็อย่าใจอ่อนสิ" พูดไปแบบไม่ทันคิด
แล้วสิ่งที่คิดมันก็ทำให้ต้องนึกทบทวนคำพูดของตัวเอง
เฮ้ยยยยยยย พี่ พี่ คือว่านะ แบบนี้นะพี่ แบบนี้คือว่า คือว่าผมอ่ะ มีเหตุผลในการอธิบายคำพูดนี้นะ
จริง ๆ พี่ อย่าจ้องแบบนั้น แล้วก็อย่ายิ้มแบบนั้น อย่าพี่ อย่าทำอย่างที่พี่คิดขอร้อง อย่าทำผมเลยก๊าบบบบพี่
พี่เวย์ อย่า ขอร้องอย่าทำที่คิด และอย่าทำอะไรประชดประชันคำพูดของผมเลยพี่
อย่าพี่ อย่า สายไหว้ล่ะก๊าบบบบบบบบบบบบบ อย่าคิดอะไรกับคำพูดบ้าๆ ของผมเล้ยยยย ขอร้องล่ะ
TBC.....
-
555+ น้องสายงานเข้าซะแล้ว
เดี๋ยวพี่เวย์ไม่ใจอ่อนขึ้นมาละก็ หึหึ
-
น้องสายเอ๋ย..ไม่รอดแล้วละ
อิพี่เวย์จะไม่ใจอ่อนแล้วน๊า o18
-
งานเข้า
กรี้ดดดดดดดดดดด
-
ขอหน่อยเหอะ
อร้ายยยยยยยยยยย "พี่ก็อย่าใจอ่อนสิ"
น้องสายพูดไปได้ยังไงเนี่ย เปิดทางเต็มที่เลย ขนาดมึนนะนั่น
ลุ้นเลยว่าพี่เวย์จะใจแข็งขึ้นมารึป่าว ????
ขอบคุณน้องแนนมากจ้า
-
อย่าปล่อยให้รอดง่ายๆได้ป่ะ พี่เวย์ ลุ้นมากง่ะ...
ตอนข้าวไข่เจียวอ่านแล้ว หูยยยย ไข่เจียวหวานจ๋อยเลย...
แต่ ไม่เสียดายที่เป็นแค่ฝัน 5555+
เพราะหลังตื่นจากฝันมันเลิฟๆ กว่ากันเยอะ หุหุหุ...
ขอบคุณแนนมากค่ะ ที่เอามาลงให้อ่านกัน...
หายหน้าไปเพราะงานจมหู....
กลับมาอ่านอีกที ชื่นนนนนนนใจจัง...
+1 ขอบคุณเช่นเดิมค่ะ
^^~
-
อ้าว ปากน้องสาย
จะรอดมั้ยเนี้ย... o18
-
แล้วสายจะ。。。รอดมั้ยเนี้ย :pighaun:
-
สายใจ.. ขุดหลุมดักตัวเอง 555+
-
สงสัยต้องหาคานเสรี่ยงมาหามสายใจเข้าหอแล้วมั่ง
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ หนูแนน + ไม่ได้เพราะ + สวัสดีกาแฟไปแล้ว บ๋าย บาย
-
สายไปแล้ววววววววววววววว
-
พูดเองนะสายใจ
ก๊ากกกกกก
-
ตอน เพราะว่า......ผม
“พูดว่าอะไรนะ ไหนฟังไม่ชัด ฟังไม่ค่อยถนัด แน่จริงหันมาพูดอีกทีซิ”
ถูกล็อคคอ จากผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม หน้าหล่อเกินทน
ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งอยากหนีไปให้ไกล ๆ ตอนแรกผู้ไม่ประสงค์ออกนามทำท่าจะปล่อย
แต่ไหงตอนนี้พี่ท่านถึงได้กระทำการล็อคคอสายใจเช่นนี้
จากทำหน้าเฉย เวลานี้ดวงตาที่จ้องมองมันมีความรู้สึกบางอย่างแฝงมาด้วย
รวมทั้งรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ชวนให้ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมานั่นอีก
ไอ้ที่เห็นเนี่ย มันอะไรกัน
สายใจเริ่มทำตัวไม่ถูก หน้าเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวา หาตัวช่วย
พยายามปลดมือที่ล็อคคอให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้ผล
เพราะยิ่งพยายามก็เหมือนจะถูกรั้งเข้าหา จากแค่ล็อคคอ เลยกลายเป็นโอบไหล่และรั้งให้เข้าหา
อย่าทำอะไรกูเลยครับ แค่นี้ก็กลัวจาตายห่าแล้วจ่ะ พี่เวย์
พี่เวย์คนดี หน้าตาดี อย่าทำอะไรสายเลยนะ
สายไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างที่พูดเลยซักกะติ๊ดเดียวเลยจริง ๆ นะ ขอรับรองด้วยเกรียรติของลูกเสือสำรองว่าไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริง ๆ
อย่าไปเชื่อคำพูดเพ้อเจ้อของสายเลยนะจ๊ะพี่เวย์
“พูดกับพี่อย่าหลบตา มีอะไรก็ว่ามา ถ้าแน่จริง”
ไม่แน่จ้า ตอนแรกก็แน่อยู่ แต่ตอนนี้ไม่แน่แล้ว ที่ผมเคยพูดอะไรไปเนี่ย พี่อย่าได้เก็บเอาไปคิดจริงจังเลย อย่าได้เก็บเอาไปคิดอะไรให้มากความขนาดนั้น
แล้วไอ้นี่มันอะไรอีกวะ
โอบไหล่แล้วรั้งเข้ามากอดเนี่ย ยังพอทน แต่ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่เริ่มแตะแผ่ว ๆ และลูบไล้เล่นที่หลังมือของผมนี่มันอะไรกัน
นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย
ลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่ได้ จะขูดหาเลขกันหรือไงนี่ สายไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
“พี่เวย์ ผมง่ะ คือแบบนี้นะ ผมจะอธิบายให้ฟังว่าจริง ๆ แล้วที่ผมพูดเมื่อกี้เนี่ยมัน คือแบบว่ามันมีเหตุนะพี่เวย์ พี่เวย์ อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิดไปคือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ”
ตั้งท่าจะอธิบาย มือหนึ่งแกะมือที่โอบไหล่ อีกมือก็ต้องจัดการกับฝ่ามือ ที่มาลูบ ๆ คลำ ๆ แตะ ๆ ที่หลังมือให้ออกห่างให้ได้
“ไม่เอาไม่อยากฟัง ง่วงนอนแล้ว” หา อะไรนะ นี่มันกี่โมงกี่ยาม นี่มันกี่โมงกี่ยามกันครับ ทำไมถึงได้มาง่วงเอาเวลานี้ ไม่ ไม่ ไม่ สายยังไม่ง่วง
แล้วนี่มันเรียกว่าง่วงห่าอะไร ตาหวานขนาดนั้น
ตาแบบนี้เขาไม่เรียกง่วงนอนแล้ว นี่เขาเรียก…………….
“ที่จะอธิบายเนี่ย อธิบายว่าสายไม่ชอบพี่ใช่มั้ย แล้วก็จะอธิบายว่าสายไม่ชอบเวลาที่พี่เข้าใกล้ ไม่ชอบให้พี่กอด ไม่ชอบนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของพี่ แล้วที่สำคัญ สายไม่ได้ชอบพี่เลยสักนิดเดียว สายจะบอกพี่อย่างนี้ใช่มั้ย”
หา
ไม่ ไม่ ไม่ คือไม่ใช่แบบนั้น คือแค่จะอธิบายว่า ผมง่า คือผม แบบว่างี้นะ
คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า
เงียบ
แล้วสายใจที่คิดว่าตัวเองต้องหาทางอธิบายเรื่องราวมากมายก็เลยต้องนั่งนิ่งเงียบ
เพราะเริ่มไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอธิบายที่ตรงไหนดี อีกฝ่ายถึงจะเข้าใจ
และเพราะความเงียบของสายใจ ที่ทำอะไรไม่ถูก
ทำให้เวนิชต้องหันกลับมามองคนที่ถูกรั้งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
อยู่ ๆ ก็เงียบ
ไม่มีคำอธิบาย
คิดว่าจะมีคำพูดออกมาจากปากของสายใจ แต่ก็มีเพียงความเงียบงัน
จากที่โอบไหล่ก็เลยต้องจำใจปล่อยมือออกอย่างช้า ๆ
หรือว่าที่ผ่านมา จะคิดไปเองฝ่ายเดียว
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เอาแต่ใจ”
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เป็นคนนิสัยไม่ดี”
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบ และไม่เคยชอบ ที่พี่มาวุ่นวายกับสาย แบบนี้ใช่มั้ย”
คำถามมากมายทำให้สายใจนิ่งเงียบยิ่งกว่าเดิม
ผมชอบพี่
แต่ผมไม่รู้ว่าพี่จะชอบผมได้มากเท่าที่ผมชอบพี่หรือเปล่า
พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็ก
อยากแกล้งเล่นเวลาไหนก็ได้ เวลาที่พี่แกล้งผม พี่เคยคิดถึงใจผมบ้างมั้ย
ผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าพี่คงสนุกที่ได้ทำแบบนั้น
บางครั้งพี่ก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจว่าผมจะคิดยังไง
บางครั้งก็ทำให้โมโห มีอีกหลายครั้งที่ทำให้เสียใจ
ทำกับผมสารพัด
แล้วจะให้ผมเชื่อว่าพี่ชอบผมจริง ๆ หรือไง
ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่มีในส่วนลึกของจิตใจออกไปยังไง
รู้แค่ว่าเมื่อหันไปมองคนที่ผละจากและถอยห่างไปนั่งเงียบ ๆ แล้วรู้สึกว่าภายในใจมันโหวงเหวงล่นวูบลง และเหมือนกับว่าจะทนไม่ได้ขึ้นมา
“พี่เวย์”
เรียกชื่อคนที่ถอยไปนั่งห่าง ๆ และก็เห็นว่าฝ่ายนั้นหันกลับมามอง
มองนิ่ง ๆ
นิ่งเงียบ
และเหมือนเตรียมจะลุกขึ้นเดินหนี
“พี่”
เอ่ยเรียกและขยับกายเข้าไปใกล้ ๆ คนที่กำลังจะถอยหนี
สายใจเป็นบ้า
เวลานี้คงเป็นบ้าไปแล้ว
ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ใจกล้า แตะฝ่ามือที่ข้างแก้มของคนที่ตัวเองเคยนึกกลัวอยู่ตลอดเวลาว่าจะทำเรื่องไม่ดีใส่
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรงี่เง่าลงไปได้มากมายขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ไม่ยอมคิดอะไรให้ถี่ถ้วนก่อนจะพูดคำพูดบางอย่างออกมา
คำพูดที่ทำให้เวนิชนิ่งอึ้งและไม่อยากหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้อีก
ดวงตากลมโตที่จ้องตรงมา เปิดเผยให้เห็นทุกความรู้สึก ทุกความคิดที่ไม่อยากยอมรับและเคยวิ่งหนีมานาน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะะอะไรถึงได้ทำเรื่องโง่ ๆ ด้วยการโน้มใบหน้าเข้าหาและแตะริมฝีปากแผ่ว ๆ ที่ริมฝีปากของคนที่นิ่งเงียบ
ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำเรื่องโง่เง่าขนาดนี้
รู้แค่ว่าอยากบอกบางสิ่งบางอย่างออกมา บางสิ่งที่พยายามเก็บกดเอาไว้มานานแสนนานและไม่เคยคิดอยากให้อีกฝ่ายรับรู้
“ผมรักพี่ พี่รู้มั้ยว่าผมรักพี่ ทั้งที่พี่ทำกับผมสารพัด ผมก็ยังรักพี่ ผมมันโง่ ที่ถึงวันนี้ก็ยังรัก ผมมันโง่เพราะผมไม่อยากให้พี่รู้ว่าผมรักพี่ขนาดไหน ผมไม่อยากให้พี่รู้เลย เพราะผมกลัวว่าพี่จะหัวเราะเยาะเอาทีหลัง พี่รู้บ้างมั้ยพี่เวย์”
แค่อยากให้รู้ แค่อยากให้เข้าใจ
ไม่ได้หวังอะไรอีก
แค่เพียงเท่านั้น
แค่อยากจะบอกเท่านั้น
แต่เพราะคำพูดนั้น ที่ทำให้เวนิชที่นิ่งเงียบและกำลังคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา
ถึงกับนิ่งอึ้ง
ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือความดีใจ
ความประหลาดใจ และไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของสายใจ
ไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ
เชื่อมากขึ้นเมื่อรั้งร่างที่อยู่ตรงหน้าเข้ามาหา และสายใจไม่ได้ขัดขืนและพูดอะไรออกมาอีกเลยสักคำ
ดีใจ
จนต้องยิ้มออกมา ยิ้มกว้างและถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ได้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยอยากรู้
ได้รับฟังทุกสิ่งที่เคยอยากจะฟังมาตลอด และไม่เคยกล้าเอ่ยถามตรง ๆ เพราะไม่คิดว่าสายใจจะยอมบอกอะไรออกมา นอกจากทำท่าเฉไฉไปเรื่อย
“พูดแบบนี้เองนะ พูดแบบนี้ออกมาเอง ต่อให้ร้องไห้ คราวนี้พี่ก็จะไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้วนะ คอยดู”
TBC…
ขอความร่วมมือใช้อีโมไม่เกิน 2 ตัวนะคะ
-
สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้
วันนี้ได้จิ้มน้องสาว แต่ยังไม่ได้ตอบ PM ของน้องเลย เอาไว้พรุ้งนี้เช้าละกัน
สู้ ๆ นะจ๊ะ คนเก่ง หัวใจแกร่ง
-
^
^
อุ๊ยๆๆๆ ได้จิ้มน้องวันตอนดึกๆด้วยหละ
ว้าวๆๆๆๆ บอกไปแล้วน้องสายบอกไปแล้ว
แล้วพี่เวย์จะทำไงต่อเนี่ย หุหุ
กอดน้องแนนแน่นๆแทนบวกก่อนนะจ๊ะ ขอบคุณมากๆ
-
เย้ น้องสายบอกรักพี่เวย์แล้ว ฮิ้วววววววว
:กอด1:แนน
-
สายใจมีสามีซักกะที
ปากแข็งมานานแล้วนิ
เปิดใจซะจะได้มีความสุข...กัน
-
:sad3: อ๊ากกกกกกกกกกกก
เอาตอนต่อไปมาเด๋วนี้ o11
-
เฮ้อ..แอบโล่ง
น้องสายยอมพูดซะที
..คราวนี้ท่าทางอิพี่เวย์ไม่ปล่อยให้รอดแน่ๆ
:z1:
+คุณแนน
-
น้องสายแร๊ง บอกไปแล้ว
ท่าจะไม่รอดแน่เลยตอนต่อไป หุหุ
-
สาย:อย่า พี่เวย์
อย่าหยุด
เห่อ เห่อ เห่อ
-
เริ่มบอกความในใจกันแล้ว
-
หุหุ
ในที่สุดก็ได้พูดออกไปซะทีนะ
สาย เอ้ย สาย....
:z2:
-
น้องสายบอกออกไปแล้ว เย้! :z2:
-
มารอพี่เวย์และน้องสาย ^^
-
รอ :z2:
-
ตอน ภาคพิเศษ แดเนียล – วัช ตอน 1
ลิงค์อ้างอิงจากตอนดาบนั้นคืนสนอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7407.msg373477#msg373477)
แผ่นหลังแตะลงที่ฟูกนอน
เมื่อคนที่อุ้มพามาส่งยอมวางร่างในอ้อมแขนลงบนเตียงนอนอย่างง่าย ๆ
หอบหายใจหนัก หายใจแทบไม่ทัน ในเวลานี้รู้สึกทั้งกลัวทั้งสับสนไปหมด แต่กลับไม่มีแรงดิ้นรนต่อสู้
ร้องไม่ออก พูดไม่ได้ ร่างกายอ่อนแรง และรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่เริ่มแผ่กระจายไปทั่วร่าง
ปลายลิ้นที่ดูดดุนและไม่มีทีท่าว่าจะผละออกห่าง จูบซับและวนเวียนคลอเคลียอยู่อย่างนั้นเป็นนาน
และไม่มีทีท่าว่าจะยอมเลิกราง่าย ๆ ถ้าไม่ได้รับความรู้สึกตอบรับกลับมา
สัมผัสได้ถึงความร้อนของฝ่ามือที่ลูบไล้ไปมาทั่วทั้งร่าง และกำลังลากไล้เรื่อยเข้าไปในเนื้อผ้า
รู้สึกยิ่งกว่ารู้สึก บางสิ่งบางอย่างพร้อมจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา
ต่อต้าน กลัว ไม่อยากยอมรับ
แต่ร่างกายไม่เป็นใจเลยสักนิด
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จะมาพลาดท่าเสียทีกันตอนนี้เหรอวะ
ไม่จริง กูไม่ยอมหรอกเว้ย
เรื่องอะไรจะยอมง่าย ๆ ไม่มีทางหรอก ปล่อยกูนะมึงไอ้ฝรั่งยักษ์ ปล่อยกูสิโว้ยยยยยยยย ฮือออออออ
ใครก็ได้ ได้ยินมั้ยว่ามีคนต้องการความช่วยเหลืออยู่ตรงนี้
ไอ้สาย ไอ้สายอยู่ไหนวะ ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ เอายาผสมให้ไอ้สายกินแล้วทำไม
ทำไม.......เป็นแบบนี้วะเนี่ย
“วาด ไอเลิฟยู”
รู้แล้ว กูรู้ตั้งนานแล้ว แล้วก็อ้อนวอนขอให้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง ฝันแน่ ๆ ต้องเป็นความฝันแน่ ๆ แต่ว่า ทำไมมือไม้มันอ่อนไปหมด ไม่มีแรงแบบนี้
ยาห่าอะไรวะ ทำไมถึงได้ทำพิษกันได้ แดเนียล คุยกันก่อนนะ อย่าทำแบบนี้
อย่าเห็นว่าไม่สู้ ไม่หนี แล้วจะยอมกันง่าย ๆ ไม่มีทางยอมแน่ ๆ ถามกูสักคำไม่ได้หรือไง
ไม่เอา
ปล่อยไปสักคนเถอะนะ ถือว่าขอร้องครั้งนี้ครั้งเดียว ไม่ได้หรือไง
“วาด ไอเลิฟยู โซมัช”
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ปลายจมูกที่ซุกไซร้ซอกคอและขบเม้มฝังร่องรอยเอาไว้เหมือนอยากให้คนที่นอนนิ่งเงียบไม่ดิ้นรนต่อสู้ได้รู้ว่าอยากจะครอบครองเอาไว้เพียงคนเดียว และไม่อยากยกให้ใคร
วัชได้แต่นอนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยมองที่เพดานห้อง กระพริบตาถี่หลาย ๆ ครั้ง เพราะรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่หน่วยตา
ความคิดวนเวียนไปมาในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น คิดหาทางหนี และวิธีที่จะอยู่รอดต่อไปได้
แต่กลับไม่มีแม้แต่แรงจะพูด
ปล่อยกูนะ ปล่อยกู ใครก็ได้ช่วยด้วย โว้ยยยยยยยยยย ทำไมแม้แต่เสียงจะพูดยังไม่มีเลยวะ
ใครก็ได้ช่วยด้วย
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย จะทำยังไงดี ทำยังไงดี
ใครก็ได้ ช่วยที
ไม่เคยจนแต้มขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าวันซวยจะมาเยือนรวดเร็วแบบนี้
ไม่เคยคิด
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้
วิ่งหนีไอ้ฝรั่งยักษ์ผมทองนี่มาตลอดทุกครั้งที่ได้เจอ
แค่ช่วยเหลือแบบหวังผลไปครั้งสองครั้ง
ทำไมถึงต้องมารักกูขนาดนี้ด้วย ที่ทำไปทั้งหมดก็หวังผลทั้งนั้น
ถ้าไม่โง่ ก็คงจะพอรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าที่ทำไปทั้งหมดก็ไม่เคยทำไปจากใจจริงเลยสักครั้ง
วิ่งหนี ทุกครั้งที่ต้องเจอหน้า แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเคยมีใจให้เลย
แล้วยังจะวิ่งไล่ตามอยู่ได้ทำไมตั้งนานสองนาน
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ในเวลานี้กลับทำอะไรไม่ได้ วิ่งหนีเหมือนที่เคยทำไม่ได้อีกแล้ว
กลัวแทบตายกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ร่างกายกลับอ่อนแรง ทั้งที่ภายในใจไม่ได้ยินยอมเลยสักนิด
“วาด”
ทำได้แค่นอนนิ่งเงียบ เพราะไม่มีวิธีรอดทางไหนอีก ได้แต่นอนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น
กลัว........แต่ไม่รู้จะพูดออกไปยังไง
เพราะแม้แต่เสียงพูดก็ยังไม่มี
ได้แต่นึกถึงเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น เรื่องผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
และคงได้แต่เสียใจไปตลอดชีวิต
ถ้าต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่อยากยอมรับ เกิดขึ้นกับชีวิต
“วาด ยูเป็นอะไรมั้ย วาด....มายสบายใช่ม้ายยย”
ไม่อยากเชื่อว่าต้องมาร้องไห้ให้กับเรื่องที่ตัวเองทำ
ไม่อยากเชื่อว่าที่ทำลงไปมันจะมีผลร้ายย้อนกลับมาหาตัวเองแบบนี้
“วาด ยูเป็นอะไรมั้ย วาดมายสบายใช่ม้ายยย”
ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังร้องไห้ ตาบอดหรือไงวะ ไอ้ฝรั่งโง่
ไอ้วัชผู้เคยคิดว่าตัวเองเป็นเซียนเหนือเซียน
มีอันต้องน้ำตาตก เพราะไม่คิดว่าเรื่องจะกลับกลายเป็นแบบนี้
เหนือความคาดหมายเกินไป
แล้วเวลานี้ก็เพิ่งรู้สึก และเริ่มสำนึกได้ว่าไม่ควรทำเรื่องไม่ดีลงไป เพียงเพื่อเห็นแก่รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ
และความสนุกสนานของตัวเอง
“ซอรี่ อย่าเสียจาย ไม่เสียใจ อย่ารองไห้ วาด โอเค ไอ...”
หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตา หลั่งริน....หยดลงที่ข้างแก้ม
ดวงตาที่จ้องนิ่งมองมาเหมือนอยากจะบอกว่าไม่เคยพร้อมและไม่เคยคิดจะยินยอมกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นเลยสักนิด
แค่เพียงสายตาที่จ้องมองมา
ก็ทำให้แดเนียลต้องผุดลุกขึ้นนั่ง
และนิ่งมองใบหน้าของคนที่เอาแต่วิ่งหนีและไม่ยอมให้เข้าหาด้วยความเสียใจ
“พ้มรักวาด พ้มคิดว่าวันนี้ วาดจะรักพ้ม แต่มายใช่ พ้มไม่รู้ว่าเพราะอารายทำให้วาดเป็นแบบนี้ แต่พ้มขอโทด”
หัวใจที่เคยฟูฟ่องล่องลอย กลับแห้งเหี่ยวลงในไม่ช้า
เพียงแค่ได้สบตากับคนที่ตัวเองคิดว่าวันนี้จะได้ความรักตอบกลับมา
แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น
ไม่ใช่เลย......
เพียงแค่ได้เห็นแววตาของวาด
แค่สายตาที่มองมา
ไม่มีคำว่ารักหรือความรู้สึกใด ๆ ออกมาทั้งสิ้น
มีเพียงความว่างเปล่า
“ซอรี่...พ้มขอโทด....”
ปลายนิ้วเกลี่ยไล้หยดน้ำที่ยังคลอปริ่มอยู่ที่หน่วยตาของคนที่นอนนิ่งให้จางหายไปบ้าง
แตะไล้ปลายนิ้วลงมาที่ข้างแก้มและริมฝีปาก
โน้มใบหน้าลงมาหา
ก่อนจะแนบริมฝีปากแตะลงมาที่ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น และผละจากอย่างเชื่องช้า
“พ้มขอโทด ที่ทำเรื่องเอาแต่ใจตัวเอง”
เอ่ยบอกเพียงเท่านั้น
และกลัดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย
ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้
“พ้มรักวาด แต่พ้มจะไม่ให้วาดต้องพบพ้มอีก......พ้มขอโทดกับเรื่องที่ทำลงไปหวังว่าวาดจะยกโทดให้”
เสียงพูดด้วยสำเนียงแปลก ๆ ที่ต้องจับใจความเพื่อทำความเข้าใจ
ไม่ว่าเสียงพูดจะผิดเพี้ยนไปมากแค่ไหน
แต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกใจหายได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แดเนียลก้าวเท้าออกจากห้องอย่างเชื่องช้า และหันกลับมามองร่างที่หรี่ตาหลับลงแล้วอีกครั้ง
รักได้
แต่ไม่มีสิทธิ์บังคับให้ใครมารักตอบ
ทำได้เพียงแค่รัก และจะปล่อยให้ความรู้สึกจางหายไปพร้อมกับวันเวลาที่กำลังจะหมุนเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ
เสียงปิดล็อคประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับที่วัชหันกลับไปมองคนที่เพิ่งเดินจากไป
ไม่ควรรู้สึกผิดและควรจะโล่งใจ
ไม่ควรรู้สึกอะไร
นอกจากดีใจที่ยังอยู่รอดปลอดภัยมาได้ถึงเวลานี้
แต่ทำไมกลับรู้สึกใจหาย ที่ได้ยินคำพูดคำนั้น
............พ้มจะไม่ให้วาดต้องพบพ้มอีก.........
ในที่สุดก็รอดมาได้แล้วอย่างฉิวเฉียด ควรดีใจสุด ๆ ไม่ใช่เหรอ
แต่ทำไมกลับรู้สึกว่า
หัวใจของตัวเองกำลังหลุดลอยออกไปไกลแสนไกล และถึงอยากเอื้อมมือคว้ากลับมาแต่กลับทำไมได้อีกแล้ว
ทั้งหัวใจและความคิดกำลังล่องลอย พร้อมกับที่ดวงตาหรี่ปรือลงอย่างช้า
ดีใจจนน้ำตาไหล
ไม่อยากจะเชื่อว่าดีใจที่รอดมาได้จนต้องร้องไห้เลยหรือไง
ร้องเพราะดีใจ
หรือร้องเพราะคนที่จากไป เมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้เอง
TBC…….
ช่วงนี้แนนอาจจะมาอัพไม่เป็นเวลานะคะ เพราะต้องไปเดินเข้าออกโรงบาลเป็นว่าเล่น เปรียบเสมือนมันคือห้างไปแล้วTT^TT
แต่จะเข้ามาอัพให้เรื่อยๆนะคะ คืนนี้หลับฝันดีนะคะทุกคน ขอบคุณนะคะ สำหรับดอกไม้และกำลังใจ และขอบคุณนะคะทุกคนที่ยังรออ่านกันอยู่
-
ตกลงแล้วนายวัชจะมีคู่กับเค้าไหมเนี่ย
-
โอ้ววว วัชกับแดเนียล หางหายไปนานเลย
แดเนียลสู้ๆ :a2:
คนแต่งก็สู้ๆ นะคะ
ขอให้สุขภาพแข็งแรงค่ะ :L2:
-
สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะน้องแนน
ตอนนี้แดเนียลได้ใจมากๆ วัชกว่าจะเข้าใจตัวเองสงสัยเกือบจะสายไปป่าว
ขอบคุณน้องแนนมากจ้า ยังบวกให้ไม่ได้น้า
-
หายป่วยไวไวนะคร้าบบบ
:L2:
-
จะว่าไป เรื่องราว สองคนนี้
เงียบหายไปนานมากเลยนะเนี๊ย
ยังไงก็อยากให้มีมาต่ออีกนะครับ
เรื่องราวของวัช-แดเนียล
:z2:
-
ขอให้วัชคู่กะแดเนียลเุถอะ นะ o18
-
***ต้องบอกก่อนว่าอ่านเรื่องนี้ด้วยพื้นฐานอารมณ์ของคนที่ทั้งวันกินข้าวแค่มื้อเดียว***
แบบว่าอ่านแล้วอยากโดดถีบไอ่เจ้าเวย์ :z6: ทั้งเรื่องเลย
มาจนตอนที่ 46 นี่แหละถึงได้รู้สึกดีกะมันขึ้นมาหน่อย ฮึ่มๆๆๆ ยังไม่หายหมั่นใส้
แบบว่าขอระบายกับตัวละครตัวนี้หน่อยเหอะ
เวย์มันกวนมากๆๆ ตอนแรกก็ยังพอรับได้นะ ตามstyleของพระเอกดิบๆเถื่อนๆ
แต่หลังจากนั้นดิ การกระทำต่างๆของเวย์ ทำร้ายจิตใจน้องสายจิงๆนะ
โครตสงสารน้องสายเลย แอบทำน้ำตาร่วงไปหลายที
ตอนที่เวย์บอกชอบสายที่แรกอ่ะนะ ไม่ได้ปลื้มไปกับมันเลยนะ
เรากลับนั่งร้องไห้ ไม่ได้ดีใจนะ (เราผิดปกติป่าวหว่า แหะๆ) แต่มันอัดอั้นยังไงไม่รู้อ่ะ
ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าโดนอะไรมาตั้งเยอะ มันจะจบกันด้วยประโยคนี้ได้จิงๆหรอ
แบบว่าขัดใจเวย์ทั้งเรื่องจิงๆนะ อ๊ากกกกก นี่แน่ะๆๆ :beat:
เด๋วดี เด๋วร้าย ใครจะไปตามอารมณ์พ่อคุณถูกยะ
เวลาพูดอะไร ก็เหมือนไม่จิงจัง แม้กระทั่งตอนที่ถามว่า "คบกันมั๊ย" (ไม่แสดงออกแล้วจะรู้มะ??)
ยิ่งช่วงหลังๆนะ ทำให้น้องสายสับสน ปวดหัว จะเป็นบ้าตาย
เหมือนพายเรืออยู่ในอ่าง วนไปวนมา หาทางออกไม่ได้ เครียดแทนน้องสายเลย
ถ้าเราเป็นน้องสายนะ ขอชกหน้าไอ้พี่เวย์ซักทีเหอะ!!!
เฮ้อ ค่อยโล่งหน่อย ท่านเท็นนี่เก่งจิงๆ เขียนให้เราอินได้ขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเราจะอินแตกต่างจากคนอื่นไปหน่อยรึป่าว เหอๆๆ
ขอบคุณแนนด้วยจ้า ที่ขยันโพสเหมือนเดิม
แล้วก็ขอให้หายป่วยไวๆนะค๊า จิบน้ำอุ่นเยอะๆ (เอ่อ...ใช่เป็นหวัดรึป่าว???)
:L2:
ปอลอ... กำลังคิดอยู่เชียวว่า เจ้าวัชกับแดเนียลหายไปไหน แล้วก็โผล่มาพอดี อิอิ
-
เข้ามารอพี่เวย์และน้องสาย ฮิ้วววว~~~
-
หายเร็วๆน้า :monkeysad:
-
ตามทันแล้ว
รออ่านต่อ ครับ
-
^
^
เจาะไข่
+1 ให้น้องใหม่นะคะ
-
ตอน ภาคพิเศษ แดเนียล – วัช ตอน 2
ลิงค์อ้างอิงจากตอนดาบนั้นคืนสนอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7407.msg373477#msg373477)
เหอะ
ไหนว่าไม่มาให้เห็นหน้าไง โห่ กล้าพูด
พูดได้แต่ปากแหละวะ ไม่มีทางหรอกที่จะไม่มาให้เห็นหน้า
ก็มันเล่นวิ่งไล่ตามขอความรักมาเป็นปี มีหรือจะตัดใจได้ง่าย ๆ
แถมซ้ำวันนั้น ยังคิดจะปล้ำกูอีก
ถ้าไม่ใช้ไม้ตาย ร้องไห้กระซิก กระซิก เป็นนางเอกหนังไทยละก็ มีหวัง ....ไม่รู้ชีวิตจะเป็นยังไง
มายยยยยยยยยย.....มา ห้ายยยยยยยยยย....เห็นหน้า
ใครมันจะไปเชื่อ
นั่นไง เดินมาแต่ไกลแล้วเห็นอยู่ลิบ ๆ นั่นไง
ไม่มีหรอกทางทำได้หรอกที่บอกว่าจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกน่ะ
ใครมันจะไปเชื่อวะ ไอ้ฝรั่งยักษ์....โห่
กูไม่เชื่อง่าย ๆ หรอกโว้ยยยย เชื่อกูก็โง่เด่ะ
เห็นแบบนี้แล้วมันต้องชิ่ง......
วิ่งหนีแบบเร่งด่วน
ขืนอยู่ต่อมีหวัง
.............วาด วาด วาด แล้วก็วาดที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกก........... อีกแน่
ไม่เอาหรอกใครมันจะไปยอมเป็นตัวประหลาดวะ
ให้ไอ้สายกับไอ้พี่เวรเป็นไปกันสองคนก็เกินพอแล้ว
ใครมันจะยอมเป็นตัวประหลาดของโลกอีกคน กูไม่เอาด้วยหรอก
เออ ลืมไอ้แดเนียลไปด้วย
นั่นมันก็ตัวประหลาดอีกคน
ผู้หญิงมีเป็นร้อย
แหม้..............ดันมาติดใจอะไรกูนักหนา
หรือว่ามันจะหลงหน้าตาหล่อ ๆ แบบนี้วะ
ก็ไม่ปฏิเสธว่าเกิดมาหน้าตาดี มองยังไงก็หล่อ มุมไหนก็ดูดี มันจะมีคนมาหลงใหลบ้างก็ไม่เห็นจะแปลก
แต่ไอ้พวกแสดงตัวชัด ๆ แบบนี้ก็เพิ่งจะมีเป็นคนแรก
แสดงให้เห็นชัดเกิน แบบไม่มีการปิดบังกันแต่ประการใด
ไม่หัดใช้หัวคิดบ้างว่า
คนไม่ชอบยังไงก็ไม่ชอบ ยังจะตื๊ออยู่ได้ เหอะ เหอะ เหอะ
คิดหรือไงว่าวันหนึ่งโลกมันจะหมุนกลับข้าง ไม่มีทางหรอก
รอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอึ้งๆ งง ๆ กับชีวิตเล็กน้อย และพบว่าตัวเองคงนอนหลับไปพักใหญ่เพราะฤทธิ์ยา
นอนคิดไปคิดมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตัวเองบ้าง
แล้วก็นึกแปลกใจ ว่าทำไมในเวลานั้น ถึงได้ร้องไห้ออกมาได้
ไม่เข้าใจตัวเอง
ถึงจะบอกว่าเป็นไม้ตายร้องไห้ขอความเห็นใจ
แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดเรื่องขอความเห็นใจจากใคร
รู้แค่กลัว และไม่พร้อมที่จะให้มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับชีวิต
กลัวมาก
ไม่รู้จะร้องขอให้ใครช่วย
ไม่อยากยอมรับว่าทำอะไรโง่ ๆ ด้วยการร้องไห้ออกมา
ร้องไห้กับเรื่องโง่ๆ เพียงเพราะคิดว่า ไม่ควรทำเรื่องไม่ดี....แล้วเรื่องไม่ดีก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
คิดว่าจะต้องแย่แน่ ๆ แต่เมื่อสิ่งที่ได้รับกลับมา
กลับลบล้างความกลัวออกไปได้จนหมด
ใช่ที่โล่งใจ
และใช่ที่ดีใจที่รอดมาได้
แต่ทำไมข้างใน มันถึงได้รู้สึกโหวง ๆ เหวง ๆ พิกล
เพียงแค่ได้สบตากับดวงตาสีฟ้าอ่อนที่จ้องมองมา
ไม่เคยได้มองกันจริงๆ จัง ๆ เลยสักครั้ง
เพียงแค่ครั้งนั้น ที่ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เห็น
ถึงแม้ไม่เคยอยากยอมรับเลยก็ตาม
เห็น……………
ได้เห็นความรัก
ที่มันล้นปรี่ จากดวงตาที่จ้องมองมา
นิ่งมองและเพิ่งได้พิจารณากันจริงๆ จัง ชัด ๆ ก็วันนั้น
ยอมรับว่าไอ้ฝรั่งยักษ์นี่มันหน้าตาดีใช่ย่อย
แล้วไอ้เรื่องความจริงใจเต็มร้อยจนน่าตกใจที่ไม่เคยอยากได้นั่นอีก
มันเกินจะทนได้จริงๆ ใครรับได้ก็ประหลาดแล้ว
เปิดเผยว่ารักว่าชอบ
มีใครมันจะกล้าทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นบ้าง ถ้ามันไม่ได้บ้าจริง
ไม่อายคนเขาหรือไง
ว่าไปก็เอาแต่ยิ้มแฉ่ง ไม่เห็นจะสำนึก
แถมยังพูดเรื่องบ้าๆ ซ้ำซากอีก
.....วาด ไอเลิฟยู โซมัช.....มัช มัช มัช.....
ไอ้บ้า
ไอ้บ้า
ไอ้บ้า
ใครมันจะไปทนได้ ที่มีคนมาทำพฤติกรรมแปลก ๆ แบบนั้นใส่
มันน่าดีใจตรงไหนกัน
ไม่เห็นจะน่าดีใจเลยสักนิด
เจอหน้ามันทีไร ขนลุกซู่ ไม่รู้วันนี้มันจะมาพูดภาษาไทยแปลก ๆ วันละคำอีกหรือเปล่า
คิดแล้วก็กลุ้ม ถึงต้องเอาแต่วิ่งหนีมันทุกครั้งนี่ไง
แล้วก็เหมือนวันนี้นี่แหละ
ที่เห็นอะไรแว่บ ๆ มาแต่ไกล
ตัวสูง ๆ ใหญ่ ๆ ผมทอง ๆ และแจกยิ้มไปเรื่อยให้กับนักศึกษาคนนั้น คนนี้
นางงามมิตรภาพจริงๆ
นางงามมิตรภาพจัด รู้จักเขาบ้างมั้ยนั่น ไม่ได้รู้จักเลย แต่ก็ยิ้มให้ทุกคนที่เดินผ่าน
แล้วไอ้พวกนั้นก็บ้าตามอีก
เขายิ้มให้ก็ไปยิ้มตอบเขา รู้จักกันก็ไม่เห็นว่าจะรู้จัก
เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดจริง ๆ
หนักกว่านั้น ไอ้ประเภทยืนทักกันนี่อีก
.........เป็นยังไงสบายดีม้ายยยยย พ้มสบายดีคราบบบบบบบบบบ..........
เออทักกันเข้าไป
แถมมีการดึงเข้ามากอดอีก กอดแล้วก็ตบไหล่กันไปสองสามที
.........โอ้ สบายดีช่ายม้ายยยยยย พ้มสบายดีด้วยยยยยยยย…………
ไม่เคยสังเกตไม่เคยสนใจ แต่ตอนนี้ที่กำลังจะก้าวขาลุกขึ้นเตรียมหนีแบบทุกวัน
สายตามันดันหันไปเห็นเรื่องแบบนี้เข้า
เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด
หงุดหงิดแล้วก็เริ่มโมโห
โมโหเว้ย โมโห
แบบนี้มันน่าโมโหชะมัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ไอ้บ้า
ไอ้บ้า
แดเนียล ไอ้บ้า
ทำแบบนี้มันน่าโมโห ไม่เข้าใจหรือไง
ไม่เข้าใจหรือไง ว่ากูโมโหโว้ยยยยย
วัชผู้ที่เตรียมชิ่ง ยืนหน้างอหงิก มองแล้วก็ยิ่งไม่ถูกใจ
กำลังจะเดินหนีเพราะไม่ถูกใจกับเรื่องที่ได้เจอ
ก็พอดีกับที่ หน้ายิ้ม ๆ ของคนที่กำลังทักทายคนไม่รู้จักไปเรื่อย หันมามองและทันได้สบตากันพอดี
แดเนียล
ไอ้แดเนียล
กล้ามองเหรอ
กล้ามองใช่มั้ย
แล้วมาพูดว่าจะไม่มาให้เห็นหน้า โธ่ แค่นี้ก็ผิดคำพูดแล้ว ไหน ยังจะกล้ามาพูดอีกมั้ยว่าไม่มาให้เห็นหน้า
กล้าพูดอีกมั้ยล่ะทีนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูชนะเว้ย ถ้าพนันกันล่ะก็ กูชนะเลยเห็น ๆ
มีหรือที่มันจะทำได้ ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง
คิดว่าตัวเองคิดถูกต้องแล้ว
คิดว่าแน่ใจกับความคิดของตัวเองแล้ว
แต่พอเห็นคนที่สบตาด้วย
จากใบหน้ายิ้ม ๆ กลายเป็นใบหน้าที่นิ่งเฉยเรียบสนิท
ความคิดก็เริ่มสะดุด
แดเนียลไม่ได้ทำเหมือนทุกวัน
ไม่ได้วิ่งกระโจนเข้ามาหา
ไม่ได้หัวเราะร่าเริงและพูดภาษาไทยแบบเพี้ยน ๆ ไม่รู้เรื่องให้ฟัง
ไม่ได้พูดว่า .............วาดดดดดดดด พ้มหาวาดไม่พบ นาน วาดหายไปมองม่ายเห็นนานนนนนนมากกกกกก….
ไม่ได้พูด
ไม่ได้ทำ
ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรกลับมาทั้งนั้น
นอกจากหันหลังกลับและก้าวเดินจากไปอย่างช้า ๆ
โดยไม่มีการหันมามองอีก
คนที่กำลังยิ้มเยาะ กลายเป็นยืนนิงอึ้ง ด้วยความสับสนไม่เข้าใจ
พร้อมกับความคิดต่างๆ มากมาย ที่กำลังผุดขึ้นมาในหัว
ทำไมทำแบบนี้
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ไหนว่าไม่มาให้เห็นหน้าไง แล้วมาทำไม มาทำไมวะ มาทำไม
มาให้เห็นแล้วก็จากไป
เดินหนีกันไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้เหรอ
ทำไมวะ ทำไมกล้าทำแบบนี้
ทำไม..........
ทำแบบนี้ไม่รู้หรือไง
รู้บ้างมั้ยว่าทำแบบนี้มันน่าโมโห
น่าโมโหจริงๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แดเนียลไอ้ฝรั่งบ้า
TBC…..
จะบอกว่า ตามคุณเท็นทันแล้วนะคะ หุหุ ที่เหลือคือรอคุณเท็นมาอัพอย่างเดียว รออย่างอดทน เป็นแฟนนิยาคุณเท็นต้องอดทน เอิ๊กกกกกกกก เป็นไปได้นะแนน
ใครที่เป็นแฟนนิยายของคุณเท็น เร็วๆนี้ แนนจะมีเกมส์มาเล่นทายชิงของรางวัลนะคะ ใครสนใจเตรียมตัวรอได้เลยนะคะ ไม่นานเกินรอคะ
-
นายวัชท่าจะมีใจหน่อย ๆ กับแดนเนียลแล้วละมั้งเนี่ย
ณแ
โหยตามคุณเท็นทันแล้ว คุณเท็นมาต่อไว ๆ นะคร้าบ
คิดถึงพี่เวย์กะน้องสาย ^^
ขอบคุณคุณแนนมากคร้าบ ^^
-
ตกลงวัชเอาไง
เค้ามาตามติดก้อหงุดหงิดรำคาญใจ
พอเค้าไม่มาใกล้ก้อวุ่นวายไปอีก
ท่าทางมีใจให้เค้าไปแล้วแต่ยังไม่รู้ใจตัวเองหละสิ
ขอบคุณหนูแนนมากจ้า รอเล่นเกมด้วยคนนะจ๊ะ หุหุ
-
หึหึ
ได้เวลา แดเนียลเอาคืนแล้วซะ
คราวนี้ วัช จะทำยังไงหล่ะ
:bye2:
-
หุหุ วาดดดดกำลังสับสน
เห็นอะไรกับหงุดหงิด โมโหไปหมด
ท่าทางต้องสำรวจใจตัวเองซะหน่อยแล้วนะวาดดดดดจ๋า
รอพี่เวย์กะน้องสายด้วยอีกคนค๊าบบบบทั่นเท็น
แล้วก็ขอบคุณแนนเหมือนเดิมจ้า
หายป่วยยังจ๊ะ
:L2:
-
ไปๆมาๆ แดเนียลน่าสงสารที่สุดเลยตอนนี้ :sad11:
-
อิอิ
ขอบคุณมากครับ
รู้สึกว่าวัชจะเริ่ม สนใจในแดเนียลมากขึ้นแล้ว นะเนี่ย
เมื่อไหร่ วัชจะปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของหัวใจนะ
รอต่อด้วยคนครับ ขอบคุณคุณแนน ที่เอาเรื่อง หนุกๆ มาลงนะครับ
-
ในที่สุดก้อ่านทันแล้วว o18
ขอบคุณนะคะที่โพสให้อ่าน
นิยายคุณเท็นสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
สองคู่ชู้ชื่น
กร้ากกกก
-
ขอบคุณหนูแนนมากจ้า รอเล่นเกมด้วยคนนะจ๊ะ หุหุ
คำถามไม่อยากคะพี่น้ำตาล คาดว่าน่าจะอยู่ในนิยายของคุณเท็น แต่เรื่องไหนยังไม่รู้
เพราะแนนยังไม่เจอคุณเท็นออนเลย ช่วงนี้
แต่จะให้ไม่เกินสิ้นเดือนนี้แน่นอนคะ
แต่ดูเงียบๆจัง เหมือนไม่มีใครอยากเล่นเลยอ่ะ
จะมีใครเล่นกับแนนไหมเนี่ย แนนกลัวแป้กจัง
แล้วมานั่งรอนอนรอคุณเท็นอัพ
แต่เอ๋!!!! คุณเท็นยังไม่มาเลยอ่ะ
งั้นแนนไปซนทู้อื่นก่อนนะคะ
เดี๋ยวมาวิ่งเล่นด้วยใหม่
-
:z10: :z10: :z10:
จะมีตอนต่อไปไหมเนี่ย :เฮ้อ:
-
วัช ไม่รอดแน่ๆ o16
-
เอ้อ เรื่องหลักใกล้ แฮปปี้แล้วดิ ถึงมีเรื่องรองมาสลับใช่ไหมครับ หุหุ
ยังไงก็ชอบคร้าบ o13
-
แปะไว้
เดี๋ยวมาอ่านต่อ
อิอิ
-
แปะไว้
เดี๋ยวมาอ่านต่อ
อิอิ
มาจริงๆน๊า
อย่าหลอกให้ดีใจหล่ะ งุงิ งุงิ
-
อิอิ มาต่อแถวรอเล่นเกมกันคุงแนนด้วยคน
ว่าแต่จะตอบได้มั๊ยเนี่ยตู นิยายทั่นเท็นเรื่องเก่าๆ
ส่วนใหญ่จะอ่านเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน
ยังจะจำได้มั๊ยน๊อ???
:z3:
-
เพราะผลจากยาแก้แพ้อากาศ
จึงทำให้ข้าพเจ้าหลับสนิทไม่สามารถมาอัพนิยายได้
ข้อความจากคุณเท็นนะคะ
ตาแนนจะปิดแล้ว รอไม่ไหวแล้ว
คืนนี้ฝันดีนะคะทุกคน
-
มากอดน้องสาว พี่ชายก็มารอเหมือนกัน จุ๊บ ๆ
-
^
^
จิ้มน้องวันบ้างเน้อ อิอิ
ขอบคุณน้องแนนที่มาส่งข่าวจ้า
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ค่า
รวดเดียวเลย สุดพลังมากมายค่ะ
ตอนแรกอ่านแล้วงง หลังๆอ่านแล้วมันส์ ลุ้น โกรธ อย่ากระโดดเตะ หลากอารมณ์มากมาก
คราวนี้ถึงเวลารอแล้ว ๕๕๕
ขอบคุณคุณแนนนะคะ ใจดีเอามาแบ่งให้อ่าน
คุณเท็น เขียนนิยายได้สุดยอดมาก รอติดตามค่าาาาาาาาาาาาา
-
มาดันรอพี่เวย์กะน้องสาย
-
ของรางวัลน่ารัก แต่ช่วงเวลาที่ชิงรางวัลช่างบาดใจเค้าเหลือเกิน.....แหะๆๆ ไม่อยู่นั่นเอง
ขอส่งกำลังใจให้คุณแนนนะคะ เพราะรู้สึกได้ถึงความตั้งใจ เอาไปเลย :L2: :กอด1:
-
ู^
^ขอบคุณนะคะสำหรับช่อดอกไม้
แนนขอ :กอด1:คืนแล้วกันนะคะ
ของรางวัลแนนเลือกให้เป็นของที่ใช้ได้ืั้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงนะคะ
ถ้าเสร็จธุระแล้วว่างก็แวะเข้ามาเล่นนะคะ
เพราะแนนคงทำแค่รอบนี้รอบเดียวนะคะ
ไม่มีรอบสองแล้ว
-
เล่นด้วยคนได้ป่ะแนน
อยากได้กระเป๋าอ่ะ o18 o18
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกอยาก... พี่เชวงจัง ว่าเปล่าน้องแนน
รออยู่นะครับ อย่าพึ่งท้อนะ เป็นกำลังใจให้น้องสาว ผู้ทรนง
-
**แก้ไขรายละเอียดการเล่นเกมส์นะคะ
แฟนพันธุ์แท้ aoikyosuke
ใครที่คิดว่าอ่านมาแล้วก็หลายเรื่อง
มาลองทายกันดูนะคะ คำถามไม่ยาก มีทั้งหมด 5 ข้อ
ขอแค่ทุกคนเป็นสมาชิกของบอร์ดนี้ ไม่มีข้อจำกัด ว่าจะเป็นใคร
ทุกคนสามารถร่วมเข้าเล่นได้หมด โมฯก็สามารถเล่นได้นะคะ
คำถามจะมาลงให้วันศุกร์ที่ 29 พฤษภาคม 2552 เวลา 23.00 น.
**หมดเขตรับคำตอบวันอาทิตย์ที่ 1มิถุนายน 2552 เวลา 23.00 น.**
ส่งคำตอบได้ที่ทู้นิยาย[นิยาย] รวมเรื่องสั้นและตอนพิเศษ By aoikyosuke (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9135.0)
**ของรางวัล เป็นกระเป๋า รางวัลละ 1 ใบ จำนวน 2 รางวัล
รางวัลที่1 กระเป๋า สกรีนคำว่า แฟนพันธุ์แท้ aoikyosuke
รางวัลที่2 กระเป๋า สกรีนคำว่า aoikyosuke
ภาพของรางวัล
(http://www.free4up.com/out.php?i=16485_bagtenfanpantae2.jpg)
ต้องขอขอบคุณแน๋วด้วยนะคะ ที่ช่วยในเรื่องการจัดทำของรางวัล
-
ใครที่รอพี่เวย์&น้องสาย :m18:
อดใจรอกันอีกนิดนึงนะคะ
แต่ตอนนี้คุณเท็นไม่สบายอยู่นะคะ ยังไม่หายดี
ยังไงก็รอกันต่อไปนะคะ
เพราะแนนไม่มีสต็อคแล้วทุกเรื่อง
ตอนนี้ต้องรอคุณเท็นอัพอย่างเดียวนะคะ
รอหว่างที่รอก็ช่วยกันดันทู้ให้แนนบ้างนะคะ :m13:
เดี๋ยวตกไปหน้าอื่นอีก
แนนจะหาไม่เจอ ต้องเปิดทุกหน้าอีก
-
มารอพี่เวย์กะน้องสาย
และก้อคุณเท็น กะน้องแนน
ดันๆๆๆๆด้วย หุหุ
-
^^
จึกเดี่ยวพอ เหมื่อยแล้ว ครับพี่น้ำตาล
มารอพี่เวย์ กะ น้องสายเหมือนพี่น้ำตาล
หนูแนนด้วย :กอด1:
-
เรื่องนี้ขอบอกว่าน่ารักมาก(แบบแปลกๆอ่ะครับ เอิ๊กๆ)
ชอบครับชอบ
รอคุณแนนผู้น่ารักกับคุณเท็นมาต่ออยู่นะครับ
ขอบคุณครับ
^___^
-
HI แนนที่รัก คิดส์ถึงเค้าป่าวอ่ะตะเอง :o8: เดือนหน้าเค้าก็จะงานเบาๆแล้ว
ละนะ จะตามมาอ่านให้ทันทู้กเรื่องเลย
ว่าแต่ไหนคำถามอ่ะ :a5: จะได้ตอบด้วย อ่ะ อยากเป็น พันธุ์แท้เหมียนกันนะ
ว่าแต่มามะ มา :กอด1: ทีนึง
ไปละ ไปอ่านก่อนนะตะเอง
-
โจทย์ชิงของรางวัลแฟนพันธุ์แท้ aoikyosuke
1.ยิ้ม…ยืมไม่คืน เป็นฉายาของตัวละครจากนิยายเรื่องอะไร จากตอนอะไร
2.คุณชายร้อยอารมณ์คือใคร จากนิยายเรื่องอะไร แล้วในนิยายเรื่องนี้มีตัวละครจากนิยายเรื่องอื่นทั้งหมดกี่คนใครบ้าง
3.พระเอกคนไหนที่ใช้ลิปมัน ลิปมันที่พระเอกของเรื่องใช้คือกลิ่นอะไร มาจากเรื่องอะไร ตอนอะไร
4.ใครเป็นคนซื้อนาฬิกาให้เป็นของขวัญวันเกิด แล้วให้กับใคร จากนิยายเรื่องอะไร อยู่ในตอนอะไร
5."343"ตัวเลขนี้เกี่ยวข้องกับตัวละครของนิยายเรื่องใด แล้วเกี่ยวข้องยังไง จากนิยายเรื่องอะไร อยู่ในตอนอะไร
ส่งคำตอบได้ที่ทู้นิยาย[นิยาย] รวมเรื่องสั้นและตอนพิเศษ By aoikyosuke (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9135.0)
:haun5: คำถามไม่น่าจะยากมั๊ง o16
-
:laugh: ไม่อยากอ่ะ
แต่สับสนอยู่
เดี๋ยวไปหาคำตอบก่อนนะ
-
เฉลยโจทย์ชิงของรางวัลแฟนพันธุ์แท้ aoikyosuke
1.ยิ้ม…ยืมไม่คืน เป็นฉายาของตัวละครจากนิยายเรื่องสวัสดี จากตอนสวัสดีห้องหนังสือ
2.คุณชายร้อยอารมณ์คือปอนด์ จากนิยายเรื่องปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ แล้วในนิยายเรื่องนี้มีตัวละครจากนิยายเรื่องอื่นทั้งหมด4คนใครบ้าง1.ทัต2.ตั้ม3.สักวา4.หยง
3.พระเอกคนไหนที่ใช้ลิปมันฮวย ลิปมันที่พระเอกของเรื่องใช้คือกลิ่นกลิ่นเลมอน มาจากเรื่องเรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอนลิปมัน..ไม่ใช่ลิปเรา
4.ปราโมทย์เป็นคนซื้อนาฬิกาให้เป็นของขวัญวันเกิด แล้วให้กับพัฒนา จากนิยายเรื่องเพื่อนสนิท อยู่ในตอนเพื่อนสนิทตอนที่ 7
5."343"ตัวเลขนี้เกี่ยวข้องกับตัวละครของนิยายเรื่องปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคตั้ม-ทัต และ ภาค ปัง-ปอนด์ แล้วเกี่ยวข้องยังไงเป็นเลขที่ห้องที่ตั้มพักอาศัยอยู่ จากนิยายเรื่องปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคตั้ม-ทัต อยู่ในตอนใกล้
รางวัลที่1 --> mira
รางวัลที่2 --> darling
ทั้ง 2 คนที่ได้รับรางวัล รบกวนส่งพี่เอ็มที่อยู่มาให้แนนด้วยนะคะ
ภาพของรางวัล
รางวัลที่ 1 (http://www.free4up.com/out.php?i=16677_STA3132.JPG)
รางวัลที่ 2 (http://www.free4up.com/out.php?i=16678_STA3133.JPG)
ปอลอที่1 รางวัลที่ 2 เป็นของรางวัลจากคุณเท็นนะคะ
ปอลอที่2 ภาพอาจไม่ค่อยชัดนะคะ เนื่องจากแนนมีฝีมือการถ่ายรูปได้เท่านี้ :z3:
-
แวะมารอคุณแนนกับคุณเท็นมาอัพนิยายครับ :man1:
-
ตอบได้ข้อเดียวเองอ่ะ
คนตอบได้ทุกข้อนี่
สุโค่ย o13
-
ใครที่รอนิยายของคุณเท็นรอนิดนึงนะคะ
ไม่เกินอีกวันสองวันนี้น่าจะได้อ่านกันแล้ว
เพราะคุณเท็นบอกว่าจะมาอัพให้แล้วนะคะ
-
รอ ๆ จะได้อ่านพี่เวย์กะน้องสายแล้ว เย่ ๆ
-
ดีใจจังครับ
ใกล้จะได้อ่านแล้ว
^___^
-
ระหว่างที่รอนิยายของคุณเท็น
แนนเอาเวปที่สามารถโหลดนิยายของคุณเท็นมาฝากคะ
ใครที่เก็บเรื่องของคุณเท็นตามเข้าไปโหลดเก็บไว้ได้เลยนะคะ
แต่ตอนนี้อาจจะยังมีไม่ครบทุกเรื่องนะคะ
เพราะคุณเท็นกำลังจัดทำอยู่
แนนก็ยังค้นไฟล์นิยายให้คุณเท็นได้ไม่ครบทุกเรื่องด้วย
แต่จะรีบส่งไฟล์ให้คุณเท็นนะคะ
ยังไงอดใจรอกันหน่อยนะคะสำหรับเรื่องที่ขาดไป
คลิ๊กที่>>>เวปดาวโหลดนิยายคุณเท็นคะ (http://www.4shared.com/dir/8595461/63a558d8/Aoikyosuke.html)
-
เข้ามาดันรอพี่เวย์กะน้องสายค่า
:เหอะ1: :เหอะ1:
-
รอกันนิดนึงนะคะ
คุณเท็นยังไม่มาอัพเลยอ่ะ
แต่ครั้งสุดท้ายที่แนนได้คุยกับคุณเท็น
คุณเท็นก็ยังไม่หายไม่สบายเลยนะคะ
ตอนนี้ใครที่คิดถึงนิยายคุณเท็นก้แวะไปอ่านเรื่องเก่าๆก่อนนะคะ
-
^
^
จิ้มๆๆ :z13:
รับทราบค่าพี่แนน
ตอนนี้1ก็ไปค้นเอาเรื่องเก่าๆมาอ่านอยู่เหมือนกันค่ะ
โดยเฉพาะปรัชญาช่างกลภาคอะ-อิทกะภาคปู-ฝน
แล้วก็เรื่องเพราะเรา(กัดกัน)อันนี้ก็ชอบมาก
จริงๆแล้วก็ชอบนิยายของคุณท็นทุกเรื่องนั้นละค่ะ
แต่ถ้าเศร้าๆจะชอบมากเป็นพิเศษ อิอิ(อินี้มันซาดิสนิดๆชอบเห็นนายเอกโดนกระทำ 5555++)
ฝากกำลังใจส่งไปให้คุณเท็นด้วยนะคะ :L2:
-
^
^
^
ชอบนิยายของคุณเท็นทุกเรื่องเหมือนกันค่ะ...
ชอบทั้งฮาทั้งเศร้า...
เพราะถึงจะเป็นซีรี่ย์เดียวกัน แต่ว่าอารมณ์ของแต่ละเรื่องก็ต่างกัน..
อ่านแล้วอินจัดเลยทีเดียวค่ะ
ที่อ่านซ้ำบ่อยๆจะเป็น ทาน-อ้อน นี่อ่ะคะ
อ่านแล้วบีบคั้นอารมณ์จริงๆ..
อ่านกี่ทีก็ไม่เบื่อ...
หวังว่าคุณเท็นจะหายป่วยไวๆ แฟนๆ นิยายเป็นห่วง...
ขอบคุณแนนมากเลยค่ะ ทำลิ้งก์ให้ไปโหลดนิยาย...
กอดขอบคุณที่นึง...
:กอด1:
-
มาลงชื่อว่า
ยังรอพี่เวย์กับน้องสายอยู่นะจ๊ะ
-
อ่านตามทันแล้ว
แวะมารอตอนต่อไปค่ะ
-
เข้ามาตามหาพี่สาวของผมครับ
:L2:
พี่สาวไม่กลับบ้านเราเลย
-
อ่านทันแล้ว
ชอบนิยายของคุณเท็นทุกเรื่องเหมียนกัน
-
มารอคร้าบ
-
เข้ามารอ และ +1 ให้กับคุณแนนค่ะ :L2:
-
มารอเหมือนกัน
+1 ให้เหมือนเดิมนะจ๊ะ หนูแนน
-
:monkeysad:แงๆๆๆๆๆ
แนนก็อยากอัพนิยายนะคะ
แต่แนนไม่มีสต็อคเหลือให้อัพแล้วนะคะ
รอกันหน่อยนะคะทุกคน
สงสัยคุณเท็นยังไม่หายดีแน่เลยคะ
หายไปนานเลยอ่ะ
คิดถึงคนอ่านจัง ไม่ได้มาทักกันเลย
ช่วงนี้แนนยุ่งๆนะคะ
หลายวันมานี้ฝนตกตลอดเลย
ออกไปไหนก็อย่าลืมพกร่มนะคะ
เดี๋ยวจะไม่สบายกัน
แล้วก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ
ตอนนี้ไข้หวัดใหญ่สายพันธ์ใหม่ระบาด
เป็นห่วงทุกคนนะคะ :กอด1:
-
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
แวะมาเยี่ยม
น้องแนนก็รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันนะค้าบบบ
-
ขอโทษนะครับ ช่วงนี้ผมงานยุ่งจริงๆ เปิดสาขาใหม่อีกสามสาขา ผมยังไม่ได้หยุดเลย ขอโทษจริงๆ นะที่ทำตามสัญญาไม่ได้ แต่ว่าหลังจากเดือนนี้ไป
คงไม่ยุ่งมากขนาดนี้
แม้แต่จะเข้าไปเช็คเมลยังไม่มีเวลาเลยครับช่วงนี้ กลับถึงบ้านสลบทุกวันเลยครับ
ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ หวังว่าคงไม่โกรธกันนะครับ
โดย เท็น [14 มิ.ย. 2552 , 17:17:15 น.]
:m23:แหะๆๆ ช้าไปนิดแต่ยังไงก็เอาความคืบหน้ามารายงานน๊า
-
รู้ว่าคุณเท็นงานยุ่ง....ไม่ใช่เจ็บป่วย ก็สบายใจแล้วครับ
นี่ถ้าน้องแนนไม่มาบอกกล่าว...ก็คงไม่รู้
:กอด1: น่าัรักนะ น้องสาว
:pig4: ขอบคุณครับ +1 น้องแนนที่มาบอกเล่าเก้าสิบให้ทราบ
-
จะรอนะคะ :L2:
-
o13 ขยายกิจการอีก3 สาขา เจ๋งจิง o13
-
Thank you
-
เชียคุณพี่ทำไม(เวย์ 55) รีบทำให้น้องเป็นของคุณพี่ทีเถอะคร้าบบบบบบบบบบบบบบ :z3: :haun4:
ว่าแต่วัชหายหน้าหายตา = = ไปอยู่หม่องได๋ หลงของนอกยางงงงง เอิ้กๆ สงสารสายกับแดเนียล จัง
ถ้ารู้ความจริงจะเป็นไงน้า เฮ้อ~ ตาวัชนะตาวัช โดน 2 เด้งแน่แก เห็นแก่เงินนัก :m16:
ปล.มาต่อไวๆนะคับ มาร่วมเป็นกำลังใจให้ กว่าผมจะตาม อิอิอิอิ
ปอลอ.ท่อนบรรยายความคิดอานู๋สายเยอะไปป่าวเน้อ เราเลยติดอิจเมจ สายเป็นคนพูดน้อยเลย บางครั้งเลยอึดอัดนิดๆ แหะที่สายมันไม่ยอมพูดอะไรออกมาซะทีคิดอยู่นั้นล่ะคนเรา 55555
-
ปอลอ.ท่อนบรรยายความคิดอานู๋สายเยอะไปป่าวเน้อ เราเลยติดอิจเมจ สายเป็นคนพูดน้อยเลย บางครั้งเลยอึดอัดนิดๆ แหะที่สายมันไม่ยอมพูดอะไรออกมาซะทีคิดอยู่นั้นล่ะคนเรา 55555
ู^
^เหอๆๆ น้องสายกลัวดอกพิกุลร่วงนะ กว่าจะอ้าปากพูดได้แต่ละที คนอ่าน -_-"
:call:ขอโทษนะคะเพื่อนๆ ที่หายไปหลายวัน
แนนเพิ่งหายไม่สบายนะคะ แต่ไม่ได้เป็นโรคท็อปฮิตอะไรนะคะ
แค่ไข้หวัดธรรมดา พอหายไข้ แต่ก็มีเรื่องยุ่งๆเข้ามาอีก
เลยไม่ได้เข้ามาที่บอร์ดเลยนะคะ
ส่วนใครที่รอเรื่องจากคุณเท็นอยู่
รอกันนิดนึงนะคะ คุณเท็นยังไม่มาอัพเพิ่มเลย
แต่ถ้ามาอัพเมื่อไหร่แนนจะรีบเอามาลงให้เลยนะคะ
ตอนนี้ก็ปูเสื่อรอกันไปก่อนนะคะ
ช่วงนี้2009ระบาด เทคแคร์ตัวเองด้วยนะคะ
ไปไหนก็ป้องกันตัวเองด้วยนะคะ อย่าอายที่จะใส่หน้ากากกันเลย
เพราะส่วนมากคนจะอายใช่ไหมคะ แนนว่าถ้าไม่สบายขึ้นมาจะไม่คุ้มกัน
เป็นห่วงนะคะ :กอด1:
-
^^
^^
^^
จิ้มน้องสาว หายไปเลยไม่ส่งข่าว กันเลย
ป่วยก็ไม่บอก เอาไปเลย :L2:
ป๋อ..หลอ..มามะคนดี พี่ชายจะมาปลอบให้หายป่วยเร็ว ๆ
กินขนมหรือเปล่า ถ้ากินก็รีบมานะจ๊ะ
-
^
^
จิ้มพี่ชาย แง่มๆๆๆ
หนูแนน ขอให้สุขภาพแข็งแรง
หายป่วยเร็วๆนะจ๊ะ
เรื่องนี้ยังไงก็รอจ้า
-
อาาาา คิดถึงจัง ยังมีใครคิดถึงแนนบ้างมั๊ย!!!!
วันนี้วันแม่ อย่าลืมส่งความรัก ความห่วงใย ถึงแม่กันด้วยนะคะ :L1:
หายไปซะนานเลย :m5: ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ช่วงนี้แนนติดอะไรหลายๆอย่าง ยุ่งวุ่นวายมากมายกับชีวิต+สังขารไม่รักดีของแนน เลยเดินเล่นที่โรงพยาบาลบ่อยไปหน่อย แต่ระหว่างที่ไม่ได้เล่นก็แว่บไปดูด้วยนะคะ ว่าคุณเท็นมาต่อเรื่องหรือยัง แต่ยังไม่มีเลยนะคะ ทุกเรื่องรอก่อนนะคะ เพราะแนนเองก็ยังไม่ได้ข่าวคุณเท็นเลย
วันนี้มีอะไรมาฝากอ่านเล่นๆให้หายคิดถึงกันไปก่อนนะคะ
คุณเป็นคนแบบไหน
แบบพัด ลักษณะนิสัย ใครข่มได้ก็ข่มแหลกเอาให้อยู่หมัด ควรไปเป็นผู้คุม
แบบโพด พยายามทำความเข้าใจคนอื่นและไม่ทำตัวมีปัญหา ควรไปเป็นศิราณี
แบบส้ม หยิ่ง ทระนงตัวเอง ควรไปเป็น ผู้พิพากษา
แบบเจง งง เชื่อคนง่าย ควรไปเป็นหมอดู
แบบต้นสน ไม่ค่อยสนใจคนอื่นมากนัก ใครจะเป็นยังไงก็ไม่ยุ่งด้วยถ้าไม่จำเป็นควรไปเป็น ช่างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า
แบบหนมปัง คิดมาก คิดนั่นคิดนี่จุกจิก ขี้เกรงใจ ควรไปเป็น นักบัญชี
แบบหยง ผู้ปฏิบัติตามคำสั่งที่ดี ควรไปเป็นทหาร
แบบบอย ใจอ่อน ควรไปเป็น นักสังคมสงเคราะห์
แบบตั้ม ............ตั้มมันนิสัยยังไงหว่า
แบบเส่ง กล้าได้กล้าเสีย ควรไปเป็นนักพนัน
แบบพี่วิน ชอบทำตามใจตัวเอง ควรไปเป็นลูกนักการเมือง
แบบตาหวาน ชอบสร้างโลกส่วนตัว มีชีวิตอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบควรไปเป็ โปรแกรมเมอร์สร้างเกมส์ออนไลน์
แบบถิง มีปัญหาเรื่องการเข้าสังคม ควรไปเป็น ชาวเกาะ
แบบน้องวี ไม่เคยเข้าใจว่าตัวเองคิดอะไร ควรไปเป็น ครู
แบบแคน มั่นใจในตัวเอง ควรไปเป็นดารา นักร้อง
คนใกล้ชิดของคุณเป็นแบบไหน
แบบหนุ่ม เจ้าเล่ห์นิด ๆ ซื่อ ๆ เป็นบางครั้ง ควรไปเป็นจิตแพทย์
แบบกอล์ฟ ยอมอ่อนข้อให้คนรักเสมอ ควรไปเป็นทหาร
แบบแมน หื่นหน่อย ๆ แต่จริงใจ รักใครรักจริง ควรไปเป็น คนทำหนังโป๊
แบบไกร เจ้าอารมณ์ ขี้อ้อน รู้จักปรับตัวเข้ากับคนรอบข้าง ควรไปเป็นพระเอกลิเก
แบบภาคี เงียบ ๆ เฉย ๆ สมองมีแต่หลักปรัชญา ควรไปเป็นนักวิชาการ
แบบสักวา พร้อมที่จะอยู่คนเดียวนาน ๆ และหนีหน้าจากสังคม ควรไปเป็น ชาวประมง
แบบนะ เอาแต่ใจตัวเอง คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ ควรไปเป็นลูกนักการเมือง
แบบเน่ ร่าเริงสดใส ช่างพูดช่างคุย ควรไปเป็นนักพูด หรือนักจัดการวิทยุ
แบบปอนด์ ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ต้องคอยมีคนบริการ ควรไปเป็น ลูกแหง่
แบบแคป ขี้กลัว กลัวนั่นกลัวนี่ แต่ความพยายามสูง ควรไปเป็น นักต่อโดมิโน่
แบบปลา เจ้าชู้ แต่อ่านใจคนเก่ง ควรไปเป็นโฮสต์
แบบน้ำแข็ง พวกเจ้ามารยา ควรไปเป็นดารา
แบบเปา ขี้น้อยใจ ร่าเริง สนุกสนาน กวนประสาทเล็ก ๆ ควรไปเป็นพ่อค้า
แบบกระชาย มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว และแคร์ความรู้สึกของคนอื่น ควรไปเป็นนักอนุรักษ์
ปอลอ งดทวงนิยายน๊า แต่รอเป็นเพื่อนกันได้จ้า เพราะถึงทวงมาแนนก็ไม่มีลง ถ้าคุณเท็นยังไม่อัพ!!!!
ย่องมาลง แล้วก็ย่องออกไป ฟิ้วววววววววววววววววววววววว
-
ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับคุณแนน
มารอนิยายเป็นเพื่อน
ได้แต่ร้องเพลงรอต่อไปเรื่อย ๆ ฮ่า ๆ
-
ยังไงก็รอพี่เวย์ กะน้องสายเสมอจ้าหนูแนน
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
จุ๊บๆๆๆ
-
วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ที่แนนได้คุยกับเท็นอยู่
แนนมีเรื่องอยากมาบอกเพื่อนๆว่า รอเท็นหน่อยนะคะ
รอเวลาที่เท็นจะกลับมาเขียนนิยาย
ถึงเวลาแล้วแนนจะเอามาลงให้เพื่อนๆได้อ่านแน่นอน
เหตุผลอยู่ข้างล่างนี่แล้ว
เราเลิกกันแล้ว
วันนี้ผมลื่นล้มที่หน้าระเบียง
มือซ้ายแตกที่ข้อนิ้วกลางกับนาง เนื้อหลุดไปนิดหน่อย แต่เอาพลาสเตอร์ยาแปะไว้สองนิ้ว หัวเข่าซ้ายมีรอยเขียวช้ำ ๆ
ตอนที่ล้มลงไป เจ็บมาก
มันเจ็บ หรือจะเรียกว่าจุกดี
ลุกขึ้นได้ก็พาตัวเองไปนอนบนเตียง
นอนมองเพดานเงียบๆ
แล้วก็นอนหายใจเหนื่อยๆ อยู่อย่างนั้น
สิบเอ็ดโมง มีดที่ใช้ปาดขวดน้ำโพลาลิสบาดนิ้วชี้ข้างขวา มีพลาสเตอร์ยาแปะไว้เรียบร้อย
บ่ายกว่า ๆ ลื่นล้มนิ้วแตกสองนิ้ว ขาซ้ายเป็นรอยช้ำ
ไม่รู้จะทำยังไงดี นอกจากนั่งมองนิ้วที่มีแต่พลาสเตอร์ยาแปะ
ในหัวมีเรื่องราวมากมายเต็มไปหมด
ผมเลิกกับเขาแล้ววันนี้
ทั้งที่เขาบอกว่าเสียใจขอไปทำใจซักพัก เดี๋ยวเขาก็หาย
ผมทำเป็นอิดออดว่าอย่าหายไปนานนะ ทำใจไม่ได้
ทั้งที่ในใจคิดว่า ยังไงซะคราวนี้ เราจะได้เลิกกันจริงๆ ซะที
ผมถามเขาหลายครั้งว่า ตกลงจะเงียบๆ กันซักพักจริง ๆ เหรอ
ทั้งที่ในใจคิดไว้ว่า เข้าทางแล้ว นี่แหละที่หวังไว้มานาน
ผมอยากเลิกกับเขา
ไม่ใช่เขาไม่ดี เขาไม่น่ารัก หรือเขาไม่เข้าใจผม
แต่เพราะเขามีครบหมดทุกอย่าง ผมถึงต้องเลิกกับเขา
เขามีทุกอย่างที่ผมอยากได้
นานวันไปผมจะถูกเขาครอบงำ
รักใครซักคนมันง่าย แต่มันก็ยาก บางทีมันอาจจะยากไปสำหรับผม
ที่ไม่ยอมเข้าใจว่าความรักมันคืออะไร
ผมหาเรื่องเลิกกับเขาหลายครั้งแล้ว แต่มันไม่สำเร็จ
ผมหวังเอาไว้ว่าคราวนี้จะสำเร็จจริง ๆ
เหตุผลที่ผมอยากเลิกกับเขา
ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเขา หรือเขาไม่รักผม หรือเราเข้ากันไม่ได้
แต่เราจะต้องเลิกกัน
เพราะผมไม่พยายามเข้าใจความรักเลย ไม่พยายามและไม่ยอมเข้าไปทำความรู้จัก เอาแต่เดินหนี และถ้าวิ่งหนีได้ก็ทำ
ถ้าจะผิด มันก็ผิดที่ผมเอง
22 สิงหาคม 2552
เวลา 22.20 น.
-
^
^
ความรักมันยากจังเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นค่ะ
อย่างน้อยสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการไม่ใช่หรือ
ผ่านพ้นไปได้ในเร็ววันนะคะ :L2:
บวก 1 แต้มให้น้องแนนค่ะ ขอบคุณที่มาส่งข่าว
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับข่าวคราวนะครับคุณแนน
เป็นกำลังใจให้นะครับคุณเท็น ขอให้ผ่านคืนวันเหล่านี้ไป
และพบเจอแต่ความสุขในแบบที่ต้องการครับ ^^
-
:L2:
ขอบคุณ คุณแนนที่มาส่งข่าว
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นคับ :กอด1: ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้
-
o22 เข้าไปอ่านในบอร์ดคุณเท็นเหมือนกัน
แต่งงๆอยู่ไม่รู้เป็นเรื่องใหม่หรือป่าว
แต่ยังไงก็รอได้ อุตส่ารอมาตั้งนาน รออีกก็ไม่เป็นไร
-
ง่า...ความรักนี่มันซับซ้อนดีแท้เลยค่ะ
เลิกกันไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เพราะไม่พยายามที่จะเข้าใจความรัก
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นนะคะ :L2:
ปล.นิ้วแตกควรจะไปหาหมอนะคะ แปะพาสเตอร์ไว้อย่างเดียวไม่ดีแน่ๆอ่ะ
-
:กอด1:ให้กำลังใจคุณเท็น
:กอด1:พี่แนนนี่ คิดถึงจังค้าบ
-
คุณเท็นคะ มารับกำลังใจด้วยนะคะ
ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปอย่างเข้มแข็งนะคะ
:กอด1:
-
มารอคุณเท็นคับ o13
-
เหอะๆ ไม่เข้าใจชีวิตรักของคุณเท็นค่ะ .. .เป็นอีกคนนึงที่ไม่เข้าใจความรัก . .. น่าแปลกนะคะ คนที่แต่งนิยายรักหวานซึ้ง ดูจะเข้าใจความรักดี .......................... ซะจนนำมาเล่าให้เราได้ฟังได้ เหมือนเข้าใจทุกอย่างแต่พออ่านเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตจริงทำไมมันดูแตกต่าง แปลกแยก ออกไปจนยิ่งไม่เข้าใจหนักไปอีกอ่ะคะ .....รอคุณเท็นค่ะ o13
-
คิดถึงแนนที่สุด คิดถึงคุณเท็นมากด้วย..
ความรักเป็นสิ่งที่น่าลิ้มลอง แล้วก็น่าหวาดกลัวที่สุด..
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นนะคะ ..
แนนจ๋าขอให้ร่างกายแข็งแรงไวๆ แล้วมาเดินเล่นเล้ากันบ่อยๆอีกนะ
:L1:
-
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นนะครับ อ้อและก็น้องแนนขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ
-
ฝากความคิดถึงและกำลังใจไปถึงคุณเท็นด้วยนะคะ เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง
แม้ไม่อยากจะเชื่อว่า ต่างคนก็รักกันแต่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้โดยที่ไม่ต้องมีมือที่
สามหรือปัจจัยอื่นมาแทรกแซงเลย เศร้าจริง ๆ ค่ะ แต่ขอเอาใจช่วยนะคะ ขอให้กลับ
มามีร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงเหมือนเดิม
ปล. น้องแนนรักษาสุขภาพกายและใจด้วยเช่นกัน :L1:
-
ไม่เข้าใจค่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คุณเท็นนะคะ ปลอบคนไม่เก่ง ให้กำลังใจใครก็ไม่ค่อยเป็น
แต่ว่าเป็นห่วงนะเนี่ย :กอด1:
แนนก็ด้วย ขอให้สุขภาพดีวันดีคืนนะ รู้สึกว่าช่วงหลังเข้า รพ.บ่อยจริงๆแหละ
+1 สำหรับข่าวที่แสนสำคัญอันนี้จ้า
-
:L2: มอบให้คุณเท็นนะคะ
"ชีวิตเป็นของเรา"
-
อ้าว คุณเท็น อืม :เฮ้อ: :เฮ้อ: สู้ๆๆ นะ
บางทีถ้ากกันสักพักมันอาจทำให้เรามองเห็นอะไรดีๆ
บ้างก็ได้ o13 o13
-
เรื่องความรัก
(นอกเหนือจากรักพ่อแม่ ครอบครัว)
รู้จักแต่ทฤษฎี
ไม่เคยรักใคร ไม่เคยมีใครมารัก
ก็เลยไม่รู้จะเม้นยังไง
มีแต่กำลังใจมาให้ค่ะ
คุณเท็นสู้ๆ นะ ^-^
-
อิเพ่เวย์ ดูแล น้องสายดีดีล่ะ
คู่นี้เค้าแสดงความรักกันแปลกๆดี แต่ก้อรักกันเนอะ
-
รอคุณเท็นนะ กลับมาหายดีเมื่อไร มาโพสเรื่องสนุกๆให้อ่านต่อ เป็นกำลังใจให้คับผม :L2:
-
:กอด1:เท็น ก็คิดอยู่ว่าหายไปคงมีเรื่องให้คิด
วันนี้เท็น ถึงบอกพี่ว่าหนีไปอยู่กับตัวเองมา สู้ๆนะ
รู้จัก เท็นมา สามสี่ปี เท็น ก็ ยังคงเป็นเท็น (แล้วจะให้เป็นใคร ก๊าก พูดเอง งง เอง)
ยังไงก็สู้ๆนะคุณน้อง :L2: เป็นห่วง อยู่ห่างๆจ้า
:L2:ให้คุณแนนจ๊ะ
-
ให้กำลังใจคุณเท็นนะคะ :L2:
ขอบคุณคุณแนนด้วย :pig4:
-
คิดถึงพี่เวย์กะน้องสายแล้วอ่ะ
:sad4:
คุณเท็นดีขึ้นแล้วกลับมาต่อด่วน!
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้
มาลงชื่อรอทั้งคนแต่งและคนโพส
^^
-
คิดถึงครับ มาไวๆนะครับ
-
แนนตอนใหม่มาแล้ว ไปเอามาลงได้แล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอน แล้วตกลงสายรักพี่หรือเปล่า
“พี่”
นั่งมองคนที่เอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อให้ทีละเม็ด แล้วก็เงยหน้าขึ้นเรียกเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ควรทำอะไรในเวลานี้ นั่งเฉย ๆ หรือชวนคุย หรือว่าต้องทำยังไงดี
“ผม.....ช่วยถอดป่าว” มันต้องทำตัวเป็นพลเมืองดีสินะ ช่วยเหลือกันและกันจะได้ดูเหมือนเป็นคนมีน้ำใจ ใช่แล้ว มันต้องเป็นแบบนี้
บอกออกไปแล้ว และก็เห็นว่าไอ้พี่เวย์เงยหน้าขึ้นมองและอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก มือที่กำลังลงมือแกะกระดุมเสื้อให้ หยุดชะงัก และคนอมยิ้มก็เปลี่ยนเป็นขยับมานั่งอยู่ใกล้ ๆ อยู่ตรงหน้า
ใกล้ไป แบบนี้ไม่ดี เพราะพี่หล่อเกินห้ามใจ สายจะทนไม่ไหวเอานะพี่
ดวงตาสีฟ้าจ้องนิ่งมองมาที่ใบหน้าแดงเรื่อของคนที่ก้มหน้าก้มตาเอื้อม มือสั่น ๆ มาปลดกระดุมเสื้อให้ ช่างกล้าเกินไป แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าบู้บี้แบบนั้นด้วยล่ะน้องสาย
แล้วพี่เวย์มันมองอะไรของมันนักหนาวะ
เออเว้ย คนเรา จะยิ้มทำไม คนอุตส่าห์มีน้ำใจ จะช่วยถอดเสื้อให้ แทนที่จะขอบคุณสักคำไม่มีเล้ย มานั่งทำหน้ายิ้มตาเยิ้มอยู่ได้ รู้มั้ยเนี่ยว่ามันเป็นภาระยิ่งใหญ่ของสายเลยนะเว้ยเฮ้ยยยยย
เข้าใจหรือเปล่า แต่ไหน ๆ ก็อาสาแล้ว มา มา จะแกะกระดุมเสื้อให้ก็ได้ เพราะว่าเป็นคนมีน้ำใจนะเนี่ย
“ทำไมมือสั่น”
เอ้า แทนที่จะอยู่เงียบ ๆ มองไปเฉย ๆ ดันมาทักซะได้ สั่นอะไร สั่นตรงไหน ไม่มี
อย่างสายนี่ไม่มีสั่น เหอ เหอ เหอ เหอ แอร์มันเย็นแค่นั้น ก็เลยสั่น
แต่แค่นิด ๆ นะไม่ได้เยอะอะไรนี่หว่า คิดมากไปป่าวพี่
ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม่พี่เวย์ ทำเป็นแซว ไม่ได้เขินหรอกน่า กะอีแค่.....
“ถอดเองแล้วกัน เดี๋ยวผมถอดของผมเองก็ได้วะ”
โกรธ..... ทักทำไมเนี่ย คนกำลังบิ๊ว ฉากเข้าด้ายเข้าเข็ม ทักอยู่ได้ ถอดไปเองแล้วกัน แม่ง
“มีงอน อ่ะมา ถอดเสื้อให้หน่อย เร็ว เดี๋ยวพี่ถอดให้สายด้วย เอาป่ะ”
เออ ให้มันได้งี้สิ ทีจะช่วยทำเป็นมาทัก พอทีนี้ล่ะทำเป็นจะมาช่วยถอด
นี่เห็นว่าเป็นพี่เวย์นะเนี่ย ถึงได้ไม่อยากเรื่องมาก โห่ ถ้าเป็นวันอื่นอารมณ์ไม่ดีนะ โมโหใส่ไปแล้ว
วันนี้ยังดีที่อารมณ์ดีนะเนี่ย
เงียบแบบไม่มีข้อโต้แย้ง ไม่พูดมากอย่างที่เคย
ยินยอมทำตามคำสั่งทุกประการ ก้มหน้าก้มตาเอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อให้อีกฝ่ายแบบเงียบๆ
ก้มหน้าก้มตาทำ เป็นเด็กดีเรียบร้อยน่ารัก
จนเวนิชถึงกับต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ เหลือบสายตามองแก้มขาว ๆ ที่เริ่มเป็นสีแดงเข้มแล้วก็ทำให้แทบกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
ไอ้น้องสายนี่มันทำตัวดีเกินไปหรือเปล่า ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีผิดปกติเลยนะ
ก้มหน้าก็ก้มจริงๆ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองกันเลยสักนิด แถมยังขบริมฝีปากตัวเองซะแน่นจนแทบจะเป็นรอยช้ำอยู่แล้ว
เห็นอย่างนี้แล้วใครจะไปทนไหว
ก้มลงไปหา กำลังจะแตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของสายใจแล้วก็เห็นว่าร่างตรงหน้าสะดุ้งเฮือก
แล้วทำท่าจะผละหนี จนต้องรีบดึงแขนเอาไว้ ไม่งั้นคงได้มีการลุกขึ้นเดินหนีกันแน่ ๆ
แปลกใจที่ไม่หนี แต่จากที่เบี่ยงหน้าหลบ เวลานี้สายใจค่อย ๆหันหน้ากลับมาอยู่ที่เดิมแล้ว
แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากันเลยสักนิด
ผิดปกติเกินไป
จนอยากจะพิสูจน์บางอย่างให้แน่ใจ
จนเมื่อค่อย ๆ แตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มเนียนขาวนั่นอีกครั้ง
ถึงได้รู้สึกและสัมผัสถึงอาการสั่นไหวจากร่างกายของอีกฝ่าย เน้นย้ำแตะต้องไปอีกครั้งและรั้งให้ร่างนั้นเข้าหาตัวกอดประคองเอาไว้และ เริ่มซุกไซร้ปลายจมูกลงมาหา
ปลดเสื้อที่ไม่ได้กลัดกระดุมออก และกดปลายจมูกลงมาที่ลาดไหล่เนียนของสายใจเบา ๆ
ผละใบหน้าออกห่างและจ้องตรงไปที่ดวงตาหรี่ปรือของเด็กตัวเล็กในอ้อมแขน
แน่ใจนะว่าไม่ได้ยั่ว
ปกติก็เห็นหน้ากันอยู่บ่อย ๆ แต่ตาเยิ้ม ๆ ท่าทางเคลิ้ม ๆ แบบนี้ ไม่เคยได้เห็นแบบเต็ม ๆ ตาเลยสักครั้ง จะน่ารักไปไหน ไม่รู้หรือไงว่าทางนี้แทบทนไม่ไหวแล้ว
“พี่ พี่ จะมอง มองทำ ทำไม”
พูดยังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ยังจะกล้าถาม ถามแล้วก็ยังเบือนหน้าหนีกันง่าย ๆ แบบนี้อีก
ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง
“มองน้องสายน่ารัก”
ชมกันแบบนี้ค่อยมีกำลังใจหน่อย
“บ้าเปล่าวะ”
ตอบรับคำชมด้วยคำด่า แล้วก็ได้เห็นว่าไอ้พี่เวย์มันกำลังอมยิ้มเพราะประทับใจในคำตอบ
อย่ายิ้มนาน เข้าใจมั้ยพี่ว่าผมเขิน
พูดแล้วก็เอาแต่เบือนหน้าหนี แต่ก็ถูกปลายนิ้วแกร่งรั้งปลายคางให้หันมาเผชิญหน้ากัน
จะเบือนหนีอีกก็ถูกรั้งให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันอีกจนได้
สุดท้ายเลยต้องยอม อยู่นิ่ง ๆ เมื่อใบหน้าคมโน้มลงมาหา และแตะริมฝีปากเบา ๆ ลงที่ริมฝีปากนุ่มที่ขบเม้มแน่นไม่ยอมตอบรับการรุกราน
จูบสัมผัสเป็นนาน คลอเคลียไม่ห่างจนสุดท้าย ก็ยินยอมตอบรับปลายลิ้นที่แทรกเข้ามาภายในและกระหวัดรัดพัวพัน จูบซับมอบสัมผัสอบอุ่นนุ่มนวลส่งให้แก่ร่างที่ค่อย ๆ เปิดรับการรุกล้ำอย่างเชื่องช้า
ร่างกายถูกประคองให้เอนลงอย่างเชื่องช้า แผ่นหลังสัมผัสกับฟูกนอนพร้อมกับร่างกายแข็งแกร่งที่ทาบทับแนบชิดลงมา
บดเบียดริมฝีปากเข้าหาไม่ยอมห่างและลากไล้ฝ่ามือวนเวียนไปมาที่หน้าท้องเนียน ทิ้งความร้อนเอาไว้ทุกที่ที่ฝ่ามือลากผ่าน
กางเกงถูกปลดออกและหลุดพ้นไปจากร่างกายโดยไม่ทันตั้งตัว
ฝ่ามือร้อนรุ่มแข็งแกร่งลากไล้เข้าไปภายในผืนผ้าที่ปกปิดร่างกายที่กำลังตื่นตัวของร่างที่กำลังบิดเร่า
แตะสัมผัสและรูดรั้งให้มากขึ้น ก่อนจะปลดสิ่งที่ขวางกั้นออกจนหมดสิ้น
ขบเม้มไล้เลียไปที่ยอดอกสีเข้มดูดกลืนปลุกเร้าอารมณ์ความรู้สึก ทำให้ร้อนรุ่มจนทนแทบไม่ไหว
“อ่ะ”
จูบประทับลงที่ริมฝีปากบาง สอดแทรกปลายลิ้นวนเวียนเกี่ยวกระหวัดพัวพันเข้าหา
จูบซ้ำอีกครั้ง อ้อยอิ่งเชื่องช้า แต่ก็แฝงด้วยความรู้สึกอบอุ่นนุ่มนวลที่อยากจะมอบให้
ทุกสัมผัสที่ได้ฝากเอาไว้
เวนิชผละออกห่างจากร่างที่เปล่งเสียงครางแผ่วเหมือนไม่ได้สติ
ปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย และทันได้เห็นนัยน์ตาหวานเชื่อมที่มองมาก่อนจะเบือนหนีไปอีกทาง
เพราะไม่อาจห้ามใจให้ไม่รู้สึกอะไรกับร่างกายแข็งแกร่งที่ปรากฏให้เห็นเด่นชัดอยู่ตรงหน้า
แผ่นอกกว้าง ลาดไหล่แข็งแกร่ง ไล่เรื่อยลงมาจนถึงจุดที่ต้องรีบเบือนหน้าหนี
พร้อมกับที่ใบหน้าเนียนขาว ยิ่งแดงเรื่อเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นบางอย่างเต็มตา
ไม่ทันได้สำนึกว่าเวลานี้กำลังถูกจ้องด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกันเลยสักนิด
ร่างกายแข็งแกร่งที่มองเห็น แนบลงมาหา สัมผัสแนบสนิทกับร่างที่นอนหอบหายใจหนักและหรี่ตาปรือปรอยมองมาด้วยความขัด เขิน และเอาแต่เบี่ยงหน้าหนีไม่ยอมสบตาตรง ๆ เลยสักครั้ง
ฝ่ามือร้อนรุ่มลูบไล้ระเรื่อยลงมาก่อนจะค่อย ๆ แทรกลงไปแยกเรียวขาเนียนออกกว้าง กดแทรกและสอดปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ควรถูกเปิดรับและขยายให้กว้าง พอเพื่อตอบรับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะถูกแทนที่เข้าไป
ปลายนิ้วถูกดูดกลืนเข้าไปจนหมดสิ้น ช่องทางที่กว้างขึ้นพร้อมที่จะยอมรับบางอย่างที่ใหญ่โตกว่า
และเมื่อกดปลายนิ้วลงไปอีกครั้ง
ช่องทางก็เปิดกว้างพร้อมที่จะยอมรับบางทุกสิ่งทุกอย่างได้มากขึ้น
“ทนนิดเดียวนะ นิดเดียว” มัวเมากับความเพลิดเพลินหอมหวานที่ถูกป้อนให้ จนไม่ทันได้รู้ว่ามีบางอย่างกำลังกดแทรกเข้ามาภายในร่างกาย
ความใหญ่โตที่ตื่นตัวเต็มที่ล่วงล้ำเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างช้า ๆ
และเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อร่างกายตอบรับไปจนหมดสิ้นแล้ว
“ไอ้พี่เวย์ เจ็บโว้ยยยยยยย” หมดเวลาด่า เพราะกว่าจะแหกปากด่าได้ ก็โดนกดแทรกะเข้าไปจนหมดสิ้น หายใจแทบไม่ออก อยากจะขยับหนี แต่กลับถูกทาบทับลงมาทั้งตัวจนขยับไปไหนไม่ได้
อยากจะแหกปากร้องกลับถูกริมฝีปากร้อนรุ่มประกบซ้ำลงมา ดูดดุนปลายลิ้นอยู่ภายในโพลงปาก ไม่ปล่อยให้มีโอกาสได้โต้แย้ง เคลิบเคลิ้มจนถึงอยากร้องก็ร้องไม่ไหว
จิกทึ้งปลายเล็บที่แผ่นหลังของคนที่เริ่มขยับกายเข้าออกอย่างช้า ๆ กดปลายเล็บลงที่แผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความรู้สึกที่กำลังท่วมท้นออกมาให้ บรรเทาเบาบ้างลงบ้าง
เจ็บร้าวไปทั้งร่าง
แต่กลับรู้สึกร้อนวูบภายในอกจนสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว
“อ่ะ อ๊า” เปล่งเสียงร้องครางแผ่วในลำคอ เมื่อส่วนปลายของร่างกายกำลังถูกเหนี่ยวรั้ง
พร้อมกับความแข็งแกร่งสอดแทรกอยู่ภายในร่างเริ่มกระแทกกระทั้นจากเชื่อง ช้าเป็นเร่งเร้าและรุนแรงเพิ่มขึ้นในทุกจังหวะที่ร่างกายขยับตอบรับการสอด แทรก
เบือนหน้าหนีและต้องรีบตะครุบปากของตัวเองเอาไว้เมื่อรู้สึกว่าจะสะกด กั้นเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่แทบจะทุกครั้ง ทุกจังหวะที่ถูกกดทับอย่างลึกล้ำเข้ามาภายใน
“อืออออออออออ”
ยิ่งรู้สึกเท่าไหร่ ยิ่งอายเกินกว่าจะให้ใครได้ยินเสียง สะกดกลั้นเอาไว้ แต่แทบจะหยุดไม่อยู่ ทุกครั้งที่ถูกสอดแทรกความแข็งแกร่งเข้ามา
ยกฝ่ามือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้ แต่ก็ถูกจับให้แยกออกจากกันพร้อมกับที่คนแกล้งกดทับฝ่ามือลงมาประกบเอาไว้ แน่นไม่ยอมให้กลั้นเสียงร้องเอาไว้ได้อีก
จ้องตรงไปที่ดวงตาสีฟ้าที่มีแววปรารถนาเร่าร้อนแล้วก็ได้แต่ต้องจำยอม
ขบริมฝีปากเอาไว้ แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะเหมือนกำลังถูกแกล้ง ยิ่งนิ่งก็เหมือนยิ่งโดนแกล้ง
จนต้องยอมปล่อยให้เสียงเล็ดรอดหลุดออกมาเป็นระยะ และดูเหมือนจะเป็นที่พอใจของอีกฝ่ายเหลือเกิน
“อืออออ” ได้แต่ขบริมฝีปากแต่ก็หยุดเสียงเอาไว้ไม่อยู่
ความแข็งแกร่งกระแทกกระทั้นเข้าออกจนเต็มแรง
สะบัดหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นว่าในเวลานี้ร่างกายถูกทำอะไรลงไปบ้าง
“อ๊า อ่ะ อ๊า” ได้แต่พยายามสะกดกลั้นเสียงร้อง แต่มันก็ยากเต็มทน
ความรุนแรงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายแข็งแกร่งยังขยับเคลื่อนไหวไปมาอยู่ภายในอย่างเชื่องช้า
“น้องสาย” ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้แตะสัมผัสเบา ๆ ที่ข้างแก้ม พร้อมกับน้ำเสียงนุ่ม แผ่ว ของร่างที่โน้มลงมาหาจนร่างกายสัมผัสกันหมดทุกส่วน
“ทนอีกนิดนะ อีกนิดเดียว” เหมือนจะรู้สึกตัวอีกรอบ แต่ก็เพียงเท่านั้น เมื่อบางอย่างที่ทำเหมือนหยุดนิ่งเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งและเริ่มกระแทก กระทั้นเข้ามาภายในอย่างรุนแรงในเวลาไม่นาน หลังคำพูดนั้น
ทนแทบไม่ไหว อยากจะเอ่ยบอกออกไปอย่างนั้น
แต่เพราะไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้วเมื่อถูกกดแทรกอย่างไม่ยั้ง พร้อมกับน้ำเสียงห้าวทุ้มที่หลุดรอดจากริมฝีปากของคนที่กำลังร่างกายให้เข้า ออกไปมาภายในร่าง รู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งวาบเข้ามาภายในอย่างรุนแรง
“น้องสาย น้องสาย อึก”
ดวงตากลมหรี่ปรือลงอีกครั้งและขบริมฝีปากตัวเองแน่น เมื่อส่วนอ่อนไหวของร่างกายเสียดสีไปมากับหน้าท้องแกร่ง และกำลังจะสะกดกลั้นต่อไปอีกไม่ไหว
“อ๊า พี่เวย์ ไม่ ไม่ไหว อึก อื้ออออออออ” หน้าท้องเกร็งแน่น แอ่นรับความความรู้สึกทั้งหมดที่ถูกถาโถมลงมา ขบริมฝีปากแน่นและก็หยุดไม่อยู่ จนต้อง เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดกลั้น
ก่อนจะปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมาจนหมดสิ้น หลั่งรินทะลักทลายออกมา
“อื้อออออออ” ปลายนิ้วเรียวกดฝ่ามือลงบนไหล่กว้างเต็มแรง เมื่อถูกกดแทรกร่างกายเร็วรัวจากร่างที่กระหน่ำความต้องการลงมาทั้งหมดแบบ ไม่ยั้งพร้อมกับน้ำเสียงห้าวห้วนเปล่งเสียงแผ่ว ๆ อยู่ในลำคอ
หยดน้ำขุ่นข้นทะลักทลายอยู่ภายใน ฉีดพ่นจนหมดสิ้น พร้อมกับสัมผัสได้ถึงอาการตอดรัดแรงขึ้น
และในไม่ช้า เมื่อทุกอย่างสงบนิ่ง
เลมหายใจหนื่อยหอบยังเป่ารดจนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน
และในเวลาไม่นานเมื่อบางอย่างถูกถอดถอนออกจากร่างอย่างช้า ๆ และพบว่าคราบน้ำสีขุ่นข้นไหลซึมตามออกมาจนเลอะเปรอะเปื้อนรินรดลงที่หน้าขา
“อ๊ะ”
รู้สึกเหมือนบางอย่างหายออกไปจากร่างกาย หรี่ตามองและได้เห็นฝ่ามืออุ่น ๆ ของใครบางคนที่กำลังเกลี่ยปลายนิ้วให้ และไล้เรื่อยไปมาที่หน้าผากมนอย่างช้า ๆ
ดวงตาสีฟ้าวาววับมาพร้อมกับรอยยิ้มพราวที่ทำให้สายใจต้องเบ้หน้า และกำมือแน่นก่อนจะทุบไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย เพราะนึกโมโหอยู่ในใจ
“แน่จริงทุบอีกสิ”
ไม่เจ็บ ไม่สะทกสะท้านแถมยังอมยิ้มหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก
จะบ้า อยากจะบ้า ทำอะไรลงไปไม่รู้ตัวเลยสักนิดแต่เวลานี้อยากจะบ้าเพราะรอยยิ้มหวานๆ และคำพูดกวน ๆ พูดจาวกวนไปมาของคนที่เอาแต่ยิ้มและหัวเราะเพราะถูกใจไม่เลิก
“ที่พี่สงสัยก็คือ ตกลงสายรักพี่หรือเปล่าแค่นั้น”
ห๊า
อะไรนะ คราวนี้สายใจที่เบือนหน้าหนีมีอันต้องหันมามองคนถามอย่างเต็มตา
ที่ถามนี่หมายความว่าไงวะ
หมายความว่าไง
ถามแบบนี้หมายความว่า................
“ไอ้พี่เวย์ ไอ้.......โห่โว้ยยยยยยยยยยย” ยกมือขึ้นกุมขมับและได้ยินเสียงหัวเราะของเวนิชที่ดังแว่ว ๆ มาแต่ไกล
เหนื่อย
เหนื่อยกายแล้วยังต้องมาเหนื่อยใจ
รักหรือเปล่าถามออกมาได้ยังไง อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป มีใครเข้าใจชีวิตกูบ้างมั้ยนี่
“เหอะ แต่พี่รักสายจริง ๆ ก็พอแล้วมั้ง”
เป็นคำพูดที่ทำให้ต้องเบะหน้าและเบือนหน้าหนีอีกครั้งได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ประสาท มาบอกตอนนี้ให้ได้อะไร
บอกไปก็ไม่อยากจะรับรู้หรอก เหนื่อยจะตาย ใครจะไปอยากฟัง
“พี่รักสายคนเดียวก็พอแล้วมั้งใช่มั้ย”
ไม่รู้
จะกอดทำไม จะกระซิบทำไม จะหอมแก้มซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไปทำไม ไม่เข้าใจ
ทำไปทำไม ท่าจะบ้า
“ยิ้มก็ไม่ต้องหันไปยิ้มทางอื่นหรอกน่า หันมายิ้มทางนี้ดีกว่า ยิ้มให้ผนังดู จะเหมือนยิ้มให้พี่ดูได้ยังไง หันมาเร็ว มายิ้มให้พี่คนเดียวดีกว่ามั้ย”
ไม่
ไม่ได้
ขืนยิ้มให้ดูก็มีหวังโดนหาว่าบ้ากันพอดี
เรื่องอะไรจะโง่ยอมยิ้มให้ดูวะ ไม่มีทาง ไม่มีทางโว้ยยยยยยยยยยย
สายใจรีบคว้าหมอนมาปิดหน้า และแหกปากโวยวายอยู่คนเดียว โดยมีเวนิชอมยิ้มมองอยู่ข้าง ๆ อย่างสบายใจ
“ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ยิ้ม พี่สิยิ้ม ผมไม่ได้ยิ้ม ผมไม่ได้ยิ้มจริง ๆ นะโว้ยยยยยยยยยยยย”
เอาเถอะ พูดได้พูดไป หาเรื่องหลบเลี่ยงเพราะเขินก็เข้าใจ เวนิชอมยิ้มอย่างสบายใจ
และกำลังคิดเรื่องบางอย่างที่ถ้าสายใจรู้แล้วคงยิ้มไม่ออกอีกแน่ ๆ
ปล่อยไป ให้ทำตัวบ้า ๆ ได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง แล้วเรามาสารภาพรักกันอีกรอบดีมั้ยน้องสายใจ
คราวนี้จะทำให้ยิ้มไม่ได้ ยิ้มไม่ออก เหมือนที่พูดเลยจริง คอยดู
เด็กไม่ยอมรับความจริงแบบนี้ มันต้องสอนบ่อย ๆ ค่อย ๆ ตะล่อมรับรอง อีกไม่นานก็พูดคล่องเอง ไม่ต้องกลัว
TBC…..
เย่ๆๆ คุณเท็นกลับมาแล้ว แนนก็ยังไม่ได้อ่านเหมือนกัน อ่านไปพร้อมกันเลยนะ หายไปนาน ยังไม่ลืมน้องสายกับพี่เวย์กันใช่ไหมคะ
-
:-[ มาจริงๆด้วยนึกว่าตาฝาด
พี่เวน้องสาย :pighaun:
+1 ให้คุณแนน
-
อ่านแล้วโฮกกกก
แนนแทบสลบ :jul1:
แต่แอบฮาในตอนท้าย
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะคะ
ใครที่เข้ามาอ่านก็ตามกันไปเรื่อยๆนะคะ
อย่าเพิ่งทิ้งหนีหายกันไปไหนนะคะ
แนนตอนใหม่มาแล้ว ไปเอามาลงได้แล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณฮับพี่คามุย
แนนก็เห็นแล้วเหมือนกัน
แต่แนนหาทู้ตัวเองไม่เจออ่า
ไม่คิดว่าพี่คามุยจะขุดมาให้แนนมาอยู่หน้าแรก
แนนไปควานหาตั้งแต่หน้าสอง
หาแล้วหาอีกจนปวดตัว
เลยเลิกหาไปก่อนอ่ะ
จนกลับมานั่งหาใหม่เจอที่หน้าแรกเนี่ย
พี่คามุยสบายดีนะคะ
คิดถึงเหมือนกันคะ :กอด1:
-
:jul1: พี่เวย์กับน้องสายยยหวานกันซะน้ำตาลขมเลย :-[
-
+1 ให้คุณแนนครับ
แบบว่ามาถึงก็เรียกเลือดกันเลยทีเดียว
ขอบคุณครับ
-
โหยคุณเท็นกลับมาพร้อมกับความสุข :impress2:
ขอบคุณมากคร้าบคุณแนนที่นำมาลงให้ได้อ่านกัน ^^
-
มาปแย้ววว
มาปุ๊ป
ก็เสียปั๊ป
๕๕๕
-
น้องสายน่าร๊ากกก
-
:กอด1:
กอดต้อนรับการกลับมาค่า
โฮกกกกกกมากกกกกก :jul1:
ขอบคุณแนนที่เอามาโพสต์
ขอบคุณคุณเท็นที่มีนิยายดี+สนุกมาให้อ่านน๊า
-
:m11:เย่ๆๆ
ยังมีคนรออ่านอยู่
เมื่อวานโพสแล้วใจหายวูบ
กลัวคนอ่านหายหมด
แนนร้องไห้แน่งานนี้
ไม่กล้าส่งข้อความหาเท็นแน่ตอนจบเรื่อง
แล้วถ้ามีอีกจะมาอัพอีกนะคะ
-
:jul1:
น้องสายความรู้สึกช้าจัง
สงสัย แบบนี้เสร็จพี่เวนิชบ่อยๆแน่
+1ให้คุณแนน ต้อนรับกลับมาอัพเรื่อง :bye2:
-
คุณเท็นมาต่อได้แล้วคร้าบบ ^^
-
รอคอย...เธอมาแสนนานนนน
ทรมานวิญญาณหนักหนา.....
:m25:
-
เย้ มาต่อแล้ว :laugh:
-
เป็ดตัวใหม่มาลายงานตัวครับบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m19:
อยั่งไม่ได้อ่านเเต่มาให้กำลังใจพี่เเนนก่อน :m9:
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆนะสู้ๆๆๆๆๆๆๆ :bye2:
-
น้องสายน่ารักแถมติงต๊อง
พี่เวย์น่ารักแถมกวน....มากมาย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:m25: :jul1:
ตกลงเรารักกันใช่ไหม
-
:m25:
-
แนนตอนใหม่มาแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาา
รีบเข้าน้องรัก :call:
-
สายถูกพี่เวย์กินเข้าไปเเล้ว :pighaun:
-
ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้า ที่จริงตอนนี้มาได้สองวันแล้ว ไม่มีอะไรจะแก้ตัว นอกจากคำขอโทษคะ
ตอน ราตรีสวัสดิ์ครับ
มองหน้า คนที่ยุ่งอยู่กับการเดี๋ยวแตะแขนแตะหน้าผากแล้วก็ก้มลงมาแตะปลายจมูกหนัก ๆ ที่หน้าผากร้อยแปดรอบแล้ว ก็เลยได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ นอนมองอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
สงสัยอะไรตั้งเยอะแยะ แต่ก็ได้แต่นิ่งมอง เพราะไม่รู้ว่าควรจะอ้าปากพูดอะไร
เลยกลายเป็นคนใบ้ไปในทันที มองแล้วก็มองอีก มองแล้วก็คิดด้วยความสงสัย
ไอ้พี่เวย์นี่ทำหน้าอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง นอกจากหน้าหล่อ
ถามจริงๆ คิดยังไงถึงทำหน้าหล่อ เป็นอะไรมากหรือเปล่า นี่สงสัยจริงๆ นะ
ไม่ได้แกล้งสงสัย
“ไม่พอใจหรือไง มองหน้าอยู่ได้ ถ้าไม่พอใจ เดี๋ยวปรับปรุงใหม่อีกรอบรับรองประทับใจสุดยอดไม่รู้ลืม”
เอ้า ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะ เปล่าเลยครับพี่ ไม่มีปัญหาอะไรเลย
ใครจะกล้าไม่พอจายยยยยยยล่ะคร้าบบบบบบ เล่นตอบมาแบบนี้แล้วก็เลิกคิ้วขึ้น ทำหน้ากวน ๆ ใส่แล้วก็ยังจะวุ่นวายอยู่กับการแตะนั่นแตะนี่อยู่ได้ แบบนี้ใครมันจะกล้าไม่พอใจล่ะวะ ต่อให้เก่งมาจากไหน มีหรือจะกล้า เว้นแต่สายใจผู้นี้ วะฮะ ฮ่า
“เปล่าครับพี่ พอใจ พอใจมาก” ตอบออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจแต่ละล่ำละลักพูดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แล้วก็พยายามจะผละออกห่างรัศมีของพี่เวย์หน้าหล่อ ที่ขมวดคิ้วแล้วก็ทำท่าจะสร้างความพอใจให้อีกเล็กน้อยเพื่อเป็นการยืนยันว่า อยากปรับปรุงให้ถูกใจจริง ๆ
“ไม่พอใจก็บอกมาตรง ๆ เนี่ยพร้อมแก้ตัว มีอะไรก็ว่ามาเลย ไม่พอใจตรงไหน”
โหหหหหหหหหหหห ก็บอกอยู่นี่ไงว่าพอใจดี พอใจมากกกกกก ยังจะไม่เชื่ออีกเหรอ
แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะเชื่อละก๊าบบบบ แค่นี้ก็เชื่อจะแย่แล้ว จะเอาอะไรกับผมอีกวะพี่
คิดอะไรไม่ออก เวลาคับขันให้แกล้งตาย แล้วสายใจที่ทำตาเหลือกถอยห่างออกไปเล็กน้อยแล้วก็กลายร่างเป็นสายใจคอพับ หลับตาลงอย่างรวดเร็วทันใจ แถมยังมีเสียงเอฟเฟ็คประกอบเพื่อความสมจริง
“โอยยยยย ง่วง คร่อกฟรี้”
แกล้งหลับกันต่อหน้าต่อตา แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
เวนิชถึงกับขำออกมาเสียงดังลั่น และจัดการแตะฝ่ามือลงบนเส้นผมของคนที่แกล้งหลับแล้วก็ลูบไล้เส้นผมของคนแกล้งหลับเบา ๆ
เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับพฤติกรรมประหลาดที่น่ารักเกินห้ามใจของคนที่นอนให้กอดเล่นคนนี้
“พี่อย่ายุ่งเด่ะ คนหลับอยู่ ยุ่งจริงวะ” โดนปัดมือออก แล้วจากมือที่แตะที่เส้นผมคราวนี้เลยกลายเป็นเลื่อนมาหยิกที่แก้มป่อง ๆ ขาว ๆ ของสายใจที่หรี่ตามองแล้วก็ร้องเสียงหลงเพราะเจ็บจากการโดนหยิกที่แก้ม
“โอ้ยยยยยยยยยย มันเจ็บนะโว้ยยยย เล่นอะไรของพี่วะ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์”
แหกปากโวยวาย แล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง คลำที่แก้มของตัวเองแล้วก็หันไปมองคนที่นอนหัวเราะชอบใจ สนุกตรงไหนวะ ขำอยู่ได้ ถามจริงๆ สนุกตรงไหน หัวเราะอยู่ได้ ประสาทหรือไงวะ แม่ง
หน้างอหงิกคลำแก้มของตัวเองแล้วก็เบะหน้า เพราะว่ารู้สึกเจ็บจริงๆ
แต่มันไม่ได้รู้สึกเจ็บที่แก้ม
แต่กลับไปรู้สึกที่อื่น
คราวนี้จากที่กำลังโมโห ก็เลยได้สำนึกว่าในเวลานี้ร่างกายอยู่ในสภาพไหนเมื่อก้มลงมองสำรวจร่างกายตัวเอง
ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านี่หว่า เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า
แล้วไอ้พี่เวย์ก็เหมือนกันเลย
มิน่าล่ะ หนาว ๆ พิกลเนอะ ลืมไปได้ยังไงวะเนี่ย
เผลอหลับไปนิดเดียว ตื่นขึ้นมาอีกที ก็เห็นหน้าพี่เวย์ลอยไปลอยมา เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวก็ทำหน้านิ่ง แล้วก็ยิ้มอีก
งง
บอกตรง ๆ ว่าไม่เข้าใจว่าจะเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวทำหน้านิ่งไปทำไม พยายามจะไม่คิดอะไร พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เวลานี้ถึงเพิ่งจะสำนึกว่าทำอย่างที่คิดไม่ได้
อยู่ดีๆ ใบหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมา เมื่อสายตาไล่เรื่อยไปที่ร่างกายของคนที่ยังนอนหัวเราะไม่เลิก รีบเบือนหน้าหนีในทันทีแล้วมือไม้ก็เริ่มสั่นแบบไม่ได้ตั้งใจ
เสื้ออยู่ไหนวะ กางเกงอีก ไปไหนแล้ว
เอ้า แล้วทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ โหหหหหห ไปอยู่ซะไกลเลย เอาไงดีล่ะนั่น ไปหยิบเลยดีมั้ย ก็ต้องไปหยิบน่ะสิ ถ้าไม่ไปจะเอาที่ไหนใส่
ถูกต้อง
เพราะฉะนั้นก็ต้องไปเอาเสื้อผ้า
ไม่ยาก
ง่ายนิดเดียวแค่ลุกขึ้นไปหยิบ
แต่ว่า.......
“เดี๋ยว เอ่อ เดี๋ยว ผม กะ กลับ บ้าน บ้านก่อนนะพี่....ดึกแล้วเนอะ ฮ่า ฮ่า”
ตลกตรงไหนไม่รู้......แต่รู้ว่าอยู่ดี ๆ ก็ตลกแทบตาย หัวเราะแห้ง ๆ สองสามทีแล้วก็ทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา ใบหน้าเจื่อน ๆ กับหัวคิ้วที่เริ่มขมวดมุ่นเข้าหากัน ทำให้เวนิชที่นอนหัวเราะอยู่ต้องลุกขึ้นนั่ง และมองมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะรั้งร่างของสายใจบ้า ที่กลายเป็นสายใจหน้าซีดให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“นี่...ดึกแล้ว ค้างเถอะ”
ค้างได้ไง จะค้างยังไง ไม่รู้ ไม่รู้ว่ะ ค้างยังไง
สายใจหน้าซีด กลายเป็นสายใจเลิ่กลั่ก ลุกลี้ลุกลน หันซ้ายหันขวาไม่ยอมมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด ตามองไปที่เสื้อผ้าที่ปลิวไปกองอยู่ที่ปลายเตียงห่างออกไป
รู้สึกอายจนไม่อยากเห็นหน้าเวนิชเลยสักนาทีเดียว
“มองหน้าพี่สิ....ห้ามมองที่อื่น...มองหน้าพี่ก่อนได้มั้ย”
มองได้ยังไง มองไม่ได้ มองไม่ได้ จะให้มองยังไง มันมองไม่ได้ ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ แต่เวลานั้นมันหยุดตัวเองไม่อยู่ ที่พอจะนึกขึ้นมาได้มันก็ทุเรศแล้วก็น่าอายเต็มทน แล้วจะให้ทำยังไง ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้
พยายามแล้ว พยายามจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เวลานี้มันไม่ใช่ อยู่ดี ๆ ความรู้สึกอาย
มันก็ผุดขึ้นมา ผุดขึ้นเต็มไปหมดในหัว
“ไม่รู้ ไม่มอง ไม่เอาแล้ว ทำอะไรไปไม่รู้แล้ว ผมจะกลับบ้าน”
อายเกินจะมอง ผลักไสให้คนที่พยายามรั้งเอาไว้ให้ออกห่าง แต่ก็ได้รับการตอบกลับเหมือนเดิม
“มองหน้าพี่สิ ที่ทำไปไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่เพราะอะไรสาย เข้าใจใช่มั้ย”
ได้ผล
จากสายใจเลิ่กลั่ก หน้าซีด
กลายเป็นสายใจตัวแข็งทื่อ แก้มขาว ๆ กลายเป็นสีแดงเรื่อเมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของคนที่มองตรงมาอย่างแน่วแน่
“ที่พี่บอก....เราเข้าใจพี่ใช่มั้ย”
เข้าใจ
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า
แล้วก็ไม่มั่นใจว่าที่เข้าใจมันจะถูก
“พี่ไม่ดี ไม่ทำให้ชัดเจน แต่ต่อไปนี้มันจะชัดเจน แบบไม่มีข้อสงสัยอะไรอีก แบบนี้ได้ใช่มั้ย”
อือ ได้
พยักหน้าหงึกหงักกลายเป็นเด็กว่าง่าย
แล้วเวนิชก็เลยต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง แล้วก็กลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้แทบไม่อยู่เมื่อมองกิริยาอาการของสายใจ แล้วก็ทำให้แทบจะหยุดความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว
ให้ตายเถอะวะ อยากจะบ้า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้
สายใจ
น้องสาย
นี่จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน แค่ไหนที่จะพอ แค่ไหนกัน
“เออ แค่เนี้ยะ เข้าใจก็ดีแล้ว แล้วจะนั่งอยู่แบบนั้นทั้งคืนหรือไง มานอนได้แล้ว ง่วง”
ครับพี่ เข้าใจ
เข้าใจแล้ว
แล้วเอ่อทำไมต้อง ..... ง่า
“เข้าใจแล้วจะถอยไปไหน นอนด้วยกันก็ต้องกอดกัน เรื่องมาก”
อ้าว ก็กลัวพี่นอนไม่สบาย เลยต้องถอยหน่อย แล้วอีกอย่างกลัวพี่หายใจไม่ออกด้วย
ก็เลยต้องถอย แล้วก็อีกอย่าง......
“จูบราตรีสวัสดิ์นี่ทำไม่เป็นหรือไง เรื่องแค่นี้ต้องให้บอกเหรอ”
ห๊า......อะไรนะ อีกที อะไรนะ
ไอ้ที่ว่ามาเนี่ย....มันอะไรนะ
“ก็แค่ทำแบบนี้....ยากตรงไหน”
แบบนี้ที่ว่า คือการที่พี่เวย์หน้าเฉย พูดอะไรง่าย ๆ แล้วก็ก้มลงแตะริมฝีปากลงที่หน้าผากหนึ่งที ที่แก้มหนึ่งที แล้วก็กดริมฝีปากหนัก ๆ ลงมาที่ริมฝีปากของสายใจที่นอนมองหน้าคนสอนแล้วก็ได้แต่เบิกตากว้าง หลังการสาธิตเสร็จเรียบร้อย
ไม่ได้พูด นอนตัวแข็งทื่อ แล้วร่างกายก็ถูกรั้งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคนที่พูดจาไม่เข้าหู แต่กลับทำหน้ายิ้มตาเยิ้มได้ตลอด ผิดกับคำพูดลิบลับ
แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงดับลง
พร้อมกับที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายที่กอดกระชับแนบชิด
ถึงอยากพูดก็พูดไม่ออก ได้แต่นอนกระพริบตาปริบๆ ในความมืด ด้วยความสับสนมึนงงไม่เข้าใจ
แต่ถ้าขืนสงสัยมากไปกว่านี้คงไม่ต้องหลับต้องนอน
คิดไปก็เท่านั้น ยิ่งคิดก็จะยิ่งสงสัยจนทำให้หลับตาลงไม่ได้
สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ซุกซบใบหน้าแนบเข้าหาแผ่นอกกว้างของคนกอดด้วยความเขิน
พี่เวย์พูดจาเหมือนคนปกติได้ด้วยเหรอ เพิ่งจะรู้
พูดอะไรวะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างไอ้พี่เวย์มันจะพูดได้
แต่ก็เอาเถอะ พูดแบบนี้บ่อย ๆ ก็ดี ฟังแล้วมันชื่นใจ
นอนอมยิ้มเงียบๆ ออดอ้อนไปโดยไม่รู้ตัว
และสิ่งที่สายใจทำ ก็ทำให้คนกอดที่เหลือบสายตามองร่างในอ้อมแขนหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
สายใจทำบ้าอะไรกันล่ะนั่น เล่นเข้ามาซุกมาซบแบบนี้ อยากให้ยิ้มให้ตายหรือไง
คิดแล้วก็กลุ้มใจนัก ไม่รู้ต่อไปจะจัดการกับเด็กบ้าคนนี้ต่อไปยังไง
ไม่อยากเชื่อที่วันหนึ่งจะมีความรู้สึกให้กับสายใจได้ถึงขนาดนี้
เด็กบ้าที่ทำให้โมโห ทำให้ยิ้ม ทำให้โกรธ ทำให้ดีใจ ทำให้เสียใจ
ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง
ไม่เคยคิดจะรู้สึกอะไรไปมากกว่าการแกล้งเล่นสนุก ๆ
แต่สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่เคยคิดเลยสักนิด
และในเวลานี้สายใจทำให้รู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แปลกใจ
แต่ก็ดีใจ
ดีใจจนต้องนอนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
และกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เพราะอยากบอกความรู้สึกผ่านทางร่างกายให้สายใจได้รับรู้
“ฝันดีนะครับ น้องสาย....ราตรีสวัสดิ์ครับเด็กดี”
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามอ่านนะคะ
-
:pig4:ค้าบพี่แนน
คิดถุงจาง :impress2:
-
:-[พี่เว น้องสาย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
น้องสายเดะดี เดะดี :mc4:
-
:pig4:ค้าบพี่แนน
คิดถุงจาง :impress2:
คิดถึงเหมือนกันจ้าน้องไก่
สบายดีมั๊ย :กอด1:
-
:impress2:
ดีใจด้วยนะน้องสาย
-
:pig4: ค่ะ
-
ดีใจครับที่ได้กล้บมาอ่านตอนต่อ
ยังน่ารักเหมือนเดิมครับ
ลุ้นว่าจะเป็นอย่างไรต่อครับ
-
หวาน น่ารัก :-[
รอตอนต่อไป
ขอบคุณ คุณแนน
-
น้องสาย กับ พี่เวย์ มาแล้วคิดถึง :กอด1:
-
หุหุ..
ในที่สุด ตอนใหม่ก็มาซะที
แล้วอีกคู่หล่ะ เป็นไงไปแล้วนะ
:pig4:
-
ก่อนอื่นเลย +1 ก่อนค่า :mc4:
น้องสายน่ารักจริงๆเลยตอนนี้
ทำอะไรนี่ไม่รู้ตัวเลยน้า ว่าน่ารักอ่ะ :o8:
พี่เวย์หลงโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย :laugh:
-
เพิ่งได้มาอ่านหละน้องแนน
ช่วงนี้กลับไปทำงานด้วย
เวลาอ่านนิยายน้อยลง
ตามอ่านมะค่อยทัน เหอๆๆ
เห็นพี่เวย์กะน้องสายมา แทบกรี๊ด
และแล้ว พี่เวย์ก็ทำให้น้องสายหลวมตัวจนได้ อิอิ
บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า
-
^^
^^
จิ้มน้องสาว :z2:
เรียบร้อยโรงเรียนเวนิช
ตอนนี้น้องสายน่ารักมาก
ขอบใจนะที่ยังไม่ทิ้ง +1 ให้น้องแนน
ปล.ยังไม่ได้เข้าไปอ่าน pm เลย ไว้คืนนี้นะครับ :z1:
-
พี่เวย์หลงน้องสายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว :m20:
ขอบคุณนะ..แนน
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
สายใจเด็กดี :z1:
-
กรี๊ส ส
พี่เวย์ไม่ไหวแล้วค่า า
น่ารักโคดดดด
น้องสายก็นะะะ
อ๊ายๆๆๆ
จะเปนลมม >[]<"
:o8:
-
+1 ให้คนโพสต์ครับ
-
โอยย น่ารักกันเว่อร์เลยคู่นี้ ^^
-
ตามอ่านทันแล้วเรื่องนี้
น่ารักมากมายคู่นี้ แถมคู่พิเศษนั่นก็
น่ารักพอกัน ..
ชอบมากคับ น้องสายเป็นของพี่เวย์แล้วนะคับ คนดี :o8:
-
เพิ่งได้มาอ่านหละน้องแนน
ช่วงนี้กลับไปทำงานด้วย
เวลาอ่านนิยายน้อยลง
ตามอ่านมะค่อยทัน เหอๆๆ
เห็นพี่เวย์กะน้องสายมา แทบกรี๊ด
และแล้ว พี่เวย์ก็ทำให้น้องสายหลวมตัวจนได้ อิอิ
บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า
คิดถึงพี่น้ำตาลฮับขอกอดหน่อย :กอด1:
ช่วงนี้แนนว่างๆๆๆๆๆๆๆ
มีเวลามากกว่าเดิม
แต่เหมือนจะอิ่มตัวในการอ่านนิยาย
เลยหันไปอ่านฟิคคิเฮแทน
คือง่ายๆแนนเปลี่ยนเรื่องบ้านั่นเอง อิอิ
แนนเพิ่งต่อพี่เวย์น้องสายไปได้สองตอน
พี่น้ำตาลตามอ่านทันอยู่แล้ว
น้องสายกลับมาพร้อมกับความน่ารัก
อ่านแล้วเขินนนนนนนนน
^^
^^
จิ้มน้องสาว :z2:
เรียบร้อยโรงเรียนเวนิช
ตอนนี้น้องสายน่ารักมาก
ขอบใจนะที่ยังไม่ทิ้ง +1 ให้น้องแนน
ปล.ยังไม่ได้เข้าไปอ่าน pm เลย ไว้คืนนี้นะครับ :z1:
ู^
^
จิ้มกันคนละจึกเลย
มาไม่ทันจิ้มทีเดียวรวบยอดเลยแล้วกัน
ไม่ทิ้งหรอกคะพี่ ยังไงก็ต้องโพสให้จบ
เท่าที่คุณเท็นแต่ง
แข็งขันเหมือนจะรับผิดชอบเลย
แต่ถ้าจบเรื่องนี้ก็ต้องดูกันอีกที
อ้าวว ไม่ใช่แล้วว ล้อเล่นฮับ
-
มาเปิดตัวลังจากเป็น(spy ):m32:เเอบอ่านจนถีงตอนนี่
บอกได้เลยว่านุกมากๆๆๆๆ o13
+1 ไปเลย
-
เพราะมัวแต่ไปตามอ่านนิยายเรื่องเก่าๆของคุณเท็นอยู่
เลยเพิ่งตามอ่านเรื่องนี้ทัน
น่ารักจังเลยน้องสาย แอบหลงรักไปซะแล้ว
กว่าจะรู้ใจเล่นเอาลุ้นแทบแย่เลยเนอะ
หมั่นไส้พี่เวย์มาก จะหล่อไปไหนพ่อนายแบบ
หล่อแล้วทำตัวเซอร์ เหรอ
หึหึ มันน่านัก :fcuk:
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะจ๊ะ
-
ในที่สุด น้องสายกับพี่เวย์ ก็...รักกันหวานชื่น อิอิ
มาต่อเร็วๆนะจ้ะ คิดถึง
-
wait wait wait and Merry Christmas :L2:
-
Happy New Year Krub. :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาบอกว่าชอบเรื่องนี้จังเลยย
สนุกจัง รอต่อ........
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสเรื่องนี้มากๆเลยย :)
สวัสดีปีใหม่
ขอให้มีความสุขๆมากค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
สวัสดีปีใหม่คะ
ตามอ่านทันแล้ววว
เคยเห็นเรื่องนี้เมื่อนานมากแล้ววว
แต่ไม่ได้อ่านสักที เมื่อวาน เข้ามาแล้วเจอ รู้สึกค้นๆเลยเข้ามาอ่าน
ไม่ผิดหวังเลยคะ o13
-
happy new year 2010 ด้วยคนนะค้าบบ
มีความสุขมากๆนะคับ^^
-
ปีใหม่เเล้วมาต่อเหรอครับ :sad11:
นะครับอยากอ่านต่อเเล้วอะ :เฮ้อ:
-
นานจังเลยย่าดองนิยายเลื้องนี้เลยมาตอไวๆนะ :m5:
จะรออออออออออออออออ :m17:
-
:z2: :z2:เพิ่งเจอ .. แล้วอ่านสนุกมากเลย.... ไม่ผิดหวัง .... :เฮ้อ:คิดถึงคร้าบ
-
o13
-
ดีครับ
-
และแล้วก้ออ่านทัน
บรรยากาศกิ๊ดกิ้วแล้ว :haun4:
-
อ่านเรื่องนี้เเล้วยิ้มไปเขินไป
อรั๊ย :-[ สงสัยนึกว่าตัวเองเป็นหนูสายใจ :laugh:
สายใจน่ารักหน้าหยิกเหอะให้ตาย น่าจับมาเลี้ยงจริงๆ
อิจฉาอิพี่เวย์อ่ะ
ตอนี้สองคนก็ :oo1: กันเเล้ว ฮิ้ววววววววววว
ไปละ...
จากไปพร้อมความพร่ำเพ้อ.... สายใจ....น้องสาย....น้องสายที่ร้ากกกกกก :man1:
ขอบคุณคุณเท็นเเละคนโพสค่ะ
-
จะดองอีกนานไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
มาด่วนตอ :o211: :angry2:
-
:เฮ้อ:เมื่อไหร่จะมาต่อซักที
รึว่าน้องสายแพ้ท้อง พี่เวย์ต้องคอยดูแล
แต่มันก้อยังเร็วไปนะ แค่ครั้งเดียวเอง
แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำมายไม่มาต่อสักที :sad4:
-
อยากอ่านต่อจังเลย
น่ารัก....
-
อิเพ่เวย์ เค้ายอมตัวเองขนาดนั้น ถามมาได้ว่ารักป่ะ
อย่างน้องสายถ้าไม่รัก มันไม่ยอมหรอก นอกจากจะจับขมขืน :o8:
+1 ให้กับความติ๋งต๋องของพี่เวย์ ถามเพื่อ??????
-
นานเเล้วนะมาตอมาตอมาตอออออออออออออ :angry2:
:seng2ped:
-
ได้อ่านเรื่องของต้นสนกับภาคี แล้วเลยตามอ่านนิยายของคุณเท็นจนหมด ไม่ได้หลับได้นอน
ในที่สุดก็ตามเรื่องของพี่เวย์กับน้องสายจนทันแล้ว
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องสายเป็นคนน่ารักอ้ะ เป็นเราเราก็อดใจไม่รักไม่ได้หรอก
ขอบคุณคุณเท็นและคุณแนนมากๆนะคะ
จะรอค่ะ แหะๆมารอช้ากว่าคนอื่นเค้า แต่ก็อยากอ่านต่อแล้ว :impress2:
ปล.ไปอ่านเรื่องของเฮียก๋วยกับรักชาติต่อก่อนนะคะ
-
เข้ามาดันจ้า
:call: :call: :call:
-
ในที่สุดก็อ่านทัน
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
+1 ให้กับความน่ารักของพี่เวย์กับน้องสาย
-
มาด่วนเลยจะลงเเดงเเล้ว :angry2:
มาจ่งมา :call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อ่านทันแล้วววว
แต่!!!....กรุณามาต่อด้วยสิค๊าบบบT__________T
-
:call: :call:
-
คนเเต่งหายสาบสูนจี่งๆด้วย :sad3: :sad3:
ส่งใส่จะไม่มาต่อเเล้วละมัง :m17:
เเต่อยังไงก่อรอครับ :o12: :o12:
-
อ่านทันแล้ววววว
มาต่อนะ . . . :really2:
-
ตามอ่านจนทันแล้ว
ขอบคุณสำหรับการที่เอาเรื่องนี้มาลงให้อ่านด้วยนะค่ะ
น้องสายกับพี่เวย์น่ารักไปโลกหน้าแล้ว
คนอ่านอ่านไปก็เคลิ้มตามไปกับความน่ารักแสนกวน
ของทั้งน้องสายและพี่เวย์...อิอิ
รอตอนต่อไปนะค่ะ ^^'
-
คนเเต่งหายสาบสูนจี่งๆด้วย :sad3: :sad3:
ส่งใส่จะไม่มาต่อเเล้วละมัง :m17:
เเต่อยังไงก่อรอครับ :o12: :o12:
คุณเท็นยังอยู่นะคะ
ยังไม่หายไปไหน
ส่วนเรื่องนิยายรอกันนิดนึงนะคะ
เพราะคุณเท็นแต่งหลายเรื่อง
ถ้าคุณเท็นอัพเรื่องไหน
แนนจะรีบมาอัพให้เลยนะคะ
ตอนนี้ก็ตามอ่านเรื่องใหม่ของคุณเท็น
ที่แนนนำมาโพสรอไปก่อนนะคะ
-
ตามเข้ามาดูเพราะเห็นชื่อคุณแนนมาโพสในกระทู้พี่เวย์น้องสาย
ขออนุญาตกอดคุณแนน :กอด1:หนึ่งครั้ง แล้วฝาก :L2:ไปให้คุณเท็นนะคะ
-
Thanks Khun aoikyosuke and Khun Nan mak mak ka..
Saijai narak dee naaa..
-
โหยยยยยยยยย น่ารักชะมัดเลยอ่ะ
-
+1 สำหรับแนนคนน่ารัก อิอิ รอติดตามผลงานต่อไปจ้า :man1:
-
คุณแนนคะ รบกวนมีรวมลิงค์นิยายของคุณ aoikyosuke ทั้งหมดในบอร์ดนี้มั้ยคะ?
ช่วยแปะให้หน่อยได้มั้ยคะ? เคยเห็นคุณแนนแปะไว้ที่ไหนซักที่ แต่หาไม่้เจอแล้วอ่ะค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
แปะให้แล้วนะค่ะ ช้าไปนิดนึงเพราะต้องใช้เวลาหา
เพราะแนนก็จำไม่ได้ว่าแปะไว้ที่ไหนบ้าง :laugh:
ลิงค์นิยายคุณเท็น
ไก่-ธร จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคไก่-ธร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10161.0)
น้ำแข็ง-บอย จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค น้ำแข็ง-บอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7873.0)
ตั้ม-ทัต จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ตั้ม-ทัต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6921.0)
นก-เป้ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6291.0)
อารยะ-อิท จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7023.0)
ขวด-น้องแว่นน่ารัก จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ขวด-น้องแว่นน่ารัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8635.0)
เส่ง-เปา จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5836.0)
ต้นสน - ภาคี จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ต้นสน - ภาคี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6189.0)
ปัง-ปอนด์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7329.0)
มังคุด-พันซ์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค มังคุด-พันซ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6762.0)
ปู-ฝน จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2818.0)
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค รวมมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8500.0)
ยิ้ม-เหวง จากเรื่อง
สวัสดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8912.0)
สาย-เวย์ จากเรื่อง
เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7407.0)
เฮียก๋วย-รักชาติ จากเรื่อง
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4159.0)
สักวา-หยง จากเรื่อง
แด่เธอ... ผู้ทำให้รักมีมิติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3571.0)
วิน-แคป & ตาหวาน-ปลา
ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7485.0)
ทาน-อ้อน จากเรื่อง
[fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1539.0)
โพด - หนุ่ม จากเรื่อง
รักนี้ต้องลองดูหน่อย (โพด - หนุ่ม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2527.0)
พัด-กอล์ฟ จากเรื่อง
[fiction] เพื่อนสนิท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2118.0)
ฮวย-เดียร์ จากเรื่อง
เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2531.0)
นะ-วี จากเรื่อง
ยุ่งนัก...รักซะเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7658.0)
กระชาย-หมอแคน จากเรื่อง
เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7568.0)
ส้ม-ขุนไกร จากเรื่อง
แล้วก็รักเข้าจนได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2146.0)
แล้วก็รักเข้าจนได้(ฉบับปรับปรุง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2146.0)
บิว-แดน-ต้อม จากเรื่อง
รักด้วยใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7424.0)
ถิง-เน่ จากเรื่อง
ขอแค่ฝันให้ฉันรักเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7200.0)
เอ๋อ-เจง จากเรื่อง
รักแท้แพ้ทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7380.0)
ซ้ง-แรงบันดาลใจ จากเรื่อง
Running (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14400.0)
ระหว่างที่รอนิยายของคุณเท็น
แนนเอาเวปที่สามารถโหลดนิยายของคุณเท็นมาฝากคะ
ใครที่เก็บเรื่องของคุณเท็นตามเข้าไปโหลดเก็บไว้ได้เลยนะคะ
แต่ตอนนี้อาจจะยังมีไม่ครบทุกเรื่องนะคะ
เพราะคุณเท็นกำลังจัดทำอยู่
แนนก็ยังค้นไฟล์นิยายให้คุณเท็นได้ไม่ครบทุกเรื่องด้วย
แต่จะรีบส่งไฟล์ให้คุณเท็นนะคะ
ยังไงอดใจรอกันหน่อยนะคะสำหรับเรื่องที่ขาดไป
คลิ๊กที่>>>เวปดาวโหลดนิยายคุณเท็นคะ (http://www.4shared.com/dir/8595461/63a558d8/Aoikyosuke.html)
-
ขอบคุณค่ะคุณแนน :L2:
-
:z1: และแล้วก็ตามทันอีกเรื่องนึงแล้วค่ะ
ต้องขอบคุณ ทั้งคุณเท็นแล้วก็ nana lonely น่ะค่ะ ที่ยังรอคอยกัน ( เค้ารอตรงไหนหว๊า)
ตามติดตอนต่อไปค่ะ
-
-อบคุณนะคะ ทั้งคนโพสต์เเละคนเเต่ง ยังดีเหมือนเดิม ฮาดี ยังอ่านไม่จบนะคะ เเล้วเดี๋ยวมาต่อใหม่ น่ารักดี
-
ขอบคุณสำหรับหน้าจัดเก็บนิยายนะคะ
มีมาให้โหลดเก็บแบบนี้ดีจังเลยค่ะ เก็บง่ายดี
-
ในที่สุดก็เสร็จพี่เวย์จนได้ น้องสายเอ๋ย
ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่า
-
ยังคงรอ ร๊ออ.. รอ ให้คุณเท็นมาต่อ และคนโพสท์เอามาโพสท์ค่ะ
คิดถึงพี่เวย์กะน้องสาย
-
เรื่องนี้กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย o13
:z13:เท็นทำไรอยู่นะไม่มาต่อ
-
2010 เเล้วนะพี่มาต่อดิเพ้ :angry2:
-
งื้อออออออออออออ
รอออออออออออออออ
-
รอ รอ และรอต่อไป
-
คิดถึงน้องสายจัง
:call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมั่กๆ o13
ร่วมรอตอนต่อไปด้วยคน :impress:
-
พึ่งมาอ่านครั้งแรก ชอบมากๆเลยค่า
เข้ามารอด้วยคนน๊า
-
จะมาต่อมั้ยอ่า โหกำลังหวานได้ใจเลยอ่า
อิอิ ขอบคุณนะคะ
-
:L1:
-
ยังมีใครรออ่านน้องสายอยู่มั๊ย :monkeysad:
ตอน เรื่องเล่าเช้านี้
“อ้าวว่าไงไอ้วัชสบายดีนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
สายใจผู้อยู่ในอาการหน้าซีด ยืนหัวเราะร่า และกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
มันคือสภาพที่น่าลำบากใจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวและพยายามทักทายคนที่ไม่อยากเจอหน้า และทำหน้าตาให้ปกติที่สุด
ซึ่งไม่ต่างจากคนที่เพิ่งโผล่หน้าออกมาจากห้องที่อยู่อีกห้อง
ที่มีสภาพหน้าตาและท่าทีแสนกระอักกระอ่วนไม่ต่างกัน
“เอ้ออออ ก็สบายดี แล้วเป็นไง สบายดีเหมือนกันใช่มั้ย ไม่เจอกันซะนานเลย
หลายเดือนเหมือนกันเนอะ เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า”
ทักทายกันพอเป็นพิธีแล้วก็ต้องต่างฝ่ายต่างหน้าเจื่อน มองกันไปคนละทิศละทาง
อืมมมมมม
สภาพอย่างนี้ควรจะพูดอะไรต่อไปดี นอกจาก หันหน้ากลับมายิ้มให้กันอีกครั้ง
ยิ้มให้กัน แต่เป็นยิ้มแหย ๆ ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าต่างคนต่างฝืน และปั้นหน้าใส่กัน
“น้องสายก็สบายดี ใช่มั้ย น้องสาย”
ใครบางคนในสภาพล่อแหลมเต็มที นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่สภาพหล่อเกินห้ามใจ เดินออกมายืนหน้าห้องของตัวเอง และเดินมากอดสายใจเอาไว้ โชว์พาวเวอร์เต็มที่ด้วยการก้มลงมาแตะปลายจมูกเข้าที่ข้างแก้มของคนที่กำลัง ยืนตัวแข็งทื่อ
ไอ้
ไอ้
ไอ้
ไอ้
ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวรเป็นนิจ ไอ้พี่เวร ไอ้พี่เวร
“เอ่อ วัช วัช คือว่า ง่า”
สุดจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้
สายใจยืนตัวแข็งทื่ออ้าปากพะงาบ พะงาบ ไร้ซึ่งการแก้ตัว เพราะหลักฐานชัดเจนจนหมดข้อสงสัย
“มึง.....ไอ้สาย....มึง...มึงสร็จพี่กูแล้วเรอะ”
เออ
ขอบใจที่ทักกูแบบนี้
ดูเหมือนมึงเป็นห่วงกูมากเลยเนอะ
แล้วมึงจะถามทำไมคำถามโง่ ๆ แบบนี้ มึงเห็นแล้วมึงยังไม่รู้อีกเหรอ
ว่ากูเสร็จพี่มึงแล้ว หรือมึงจะต้องให้กูเอาป้ายมาแปะบนหน้าผากประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ด้วย มึงถึงจะเข้าใจ
ตกลงว่า พวกมึงสองคนพี่น้อง จะทำให้กูอายไปถึงไหนวะ
แม่ง กูอยากจะบ้า
“วาด ทำมายวาดทึ้งออกมาก่อน พ้มยางอาบน้ำม่ายเสร็จเล้ยยยย”
หือ
ใครวะ
หือออออออออ
โอ้วววววววววววววววว แดเนียล แดเนียล นี่นะ
แดเนียลไม่ใช่เรอะ
โอ้วววววววววววว ขอบใจแดเนียล แต้งกิ๊วโซมัช ที่ออกมาในเวลานี้
และ...........
ขอบใจที่แต่งตัวได้เซ็กซี่สุดยอด
ขอบใจอย่างมาก ที่ออกมาแล้ว......ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาจูบไอ้วัชโชว์ให้ดูเป็นขวัญตา ขอบใจยูมาก ที่มาช่วยให้ไอรอดตายในเวลานี้
จากที่กำลังจะตายเพราะอับอายขายหน้า
ตอนนี้สายใจกำลังเริงร่า พร้อมกับที่หน้าเจื่อน ๆ ซีด ๆด้วยความอาย
กำลังยิ้มกว้าง แทบอยากจะถลาไปกอดชายหนุ่มผมทองตัวโต
ที่เดินออกมาจากห้องของไอ้วัช
“กู้ดมอนิ่ง มอนิ่งคิส นาคร้าบบบบบ วาด โอ้ว ฮาโหล นองสายช่ายม้ายยย แต๊งกิ๊วที่ทำให้วาดกะพ้ม เข้าจายกันได้ ขอบคุณมาก ๆ คราบบบบบ”
ไม่เป็นไร หน้าที่อยู่แล้ว การทำให้คนรักกันมันเป็นหน้าที่ของสายใจคนดีคนนี้เอง อย่าได้เกรงใจไปเลย แต่เรื่องของธุรกิจที่ตกลงกัน ก็อย่าลืมซะล่ะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สายใจกำลังเริงร่า
ไอ้วัชจากถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้กำลังเริ่มหน้าเจื่อน
ใบหน้า กลายเป็นหน้าซีดเผือด เมื่อแหงนหน้ามองไอ้ฝรั่งตัวโตที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้าง ๆ
“แดเนียล ยูอยากตายขนาดนี้ทำไมยูไม่บอกไอตรง ๆ”
โอ้วววววววว วาดทำไมต้องโกรธด้วย คงจะอายมากสินะ แต่ไม่เป็นรายยยย
ของแบบนี้ เป็นเรื่องปกติของคนรากกกก กานนน
นาน ๆ ไปวาดก็จะชินไปเอ๊งงงง
และ....
“ไม่ได้พบกันนานเลย สบายดีเหรอ”
เป็นคำทักทายของใครคนหนึ่งที่ทำให้ไอ้วัชและสายใจต้องหันมามอง
ใครไม่เจอกันนานวะ
ก็เจอกันอยู่บ่อย ๆ แต่พยายามเลี่ยงการเผชิญหน้า
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องนี้
แต่เป็น
“พ้มสบายดี แล้วคุณล่ะ”
คำทักทายง่าย ๆ แต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง
ไม่มีใครรู้นอกจากคนสองคนที่มองหน้ากัน เหมือนไม่อยากจดจำไม่อยากใส่ใจแต่กลับต้องมาพบเจอกันอีกครั้ง
แหม่ พอทีนี้ พูดภาษาไทยซะชัดเจนเลยนะ เอ้อออออ แดเนียลนี่มันเก่งแฮะ
ไอ้วัชกำลังนึกชื่นชมแดเนียลอยู่ในใจอย่างล้นเหลือ โดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
ความเงียบเข้าครอบงำ
และเริ่มรู้สึกถึงรังสีอำมหิตอย่างรุนแรงของ.............
“ภรรยาของคุณสบายดีเหรอ”
คำถามตรงชัด
และทำให้สายใจต้องเงยหน้าขึ้นมองไอ้พี่เวย์ที่อยู่ด้านหลัง น้ำเสียงแบบนั้น
มันแสดงให้รู้ว่ากำลังโมโห
โมโหเรื่องอะไร
แล้วทำไมสองคนนี้ถึงได้รู้จักกัน
สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหมายความว่าไง
“พ้มและเธอไม่ได้พบกันนานแล้ว”
คำตอบง่าย ๆ และทำให้ไอ้วัชต้องหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังและเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เข้าใจ
ภรรยาอะไรวะ
ภรรยา
มีเมียแล้วเหรอ อ้าว แล้วทำไม............
ทำไม...ถึงได้
“ทำไมเรื่องนี้ไอไม่รู้”
ผิดหวังอย่างแรง และหันไปมองคนที่ยืนทำหน้าเจื่อนอยู่ข้าง ๆ
“ขอโทษที่พ้มไม่ได้บอก แต่พ้มและภรรยาเป็นอดีตไปแล้ว”
อดีตห่าอะไร กูไม่อยากรู้หรอก กูรู้แต่ว่าตอนนี้กูโมโหโว้ยยยยยยยย
ไอ้แดเนียล ทำไมทำแบบนี้วะ
หลอกกันชัด ๆ ทำไมต้องหลอกกันด้วย
ทำไม
ทำไม
ไม่สนใจว่าใครกำลังมอง ไม่สนใจว่าใครจะสนเรื่องของตัวเองหรือไม่
รู้แต่ว่าช็อค และผิดหวัง ยืนนิ่ง ๆ มองหน้าคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง
ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย
วัชและแดเนียลยืนมองหน้ากันนิ่ง แต่ไอ้พี่เวรเป็นนิจที่มาทิ้งระเบิดเอาไว้
กลับเดินหนีกลับเข้าห้องไปหน้าตาเฉย
อ้าว เฮ้ยยยยยย แล้วทำไมเรื่องเป็นแบบนี้ล่ะ
สายใจที่เหมือนไม่มีพื้นที่จะอยู่ กลายเป็นส่วนเกิน ยืนทำหน้าเลิ่กลั่ก
และไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี
สุดท้ายมองซ้ายมองขวาด้วยความมึนงง ก่อนจะวิ่งตามคนที่เพิ่งเดินเข้าห้องไป
และพบว่า
เอ่อ พี่เวย์
กำลังยืน ยืนนิ่ง ๆ อยู่ข้างหน้าต่าง
และทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง
อ่า
แล้วสายควรทำยังไงดีหว่า
“พี่เวย์”
เรียกแล้ว แต่ทำไมทำเหมือนไม่ได้ยิน ทำไมทำเหมือนไม่สนใจกันเลย
“พี่เวย์” เรียกอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ก็ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรของร่างที่ยืนนิ่งเงียบห่างออกไป
ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เข้าใจแล้วล่ะ
เข้าใจแล้ว
ถ้ายังไง สายกลับก่อนก็ได้นะ พี่คงมีเรื่องบางอย่างกำลังคิดอยู่ และดูเหมือนว่าสายจะเข้าไปในความคิดของพี่ไม่ได้ สาย....คงเป็นส่วนเกินทางความคิดของพี่ไปแล้วล่ะในเวลานี้
เรื่องราวหลาย ๆ อย่างของพี่ สายไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
ถึงแม้ร่างกายจะผูกพันกันแล้ว
แต่ดูเหมือนว่า ในเวลานี้ จิตใจจะสื่อไม่ถึงกันเอาซะเลย
“อืม......ผม....กลับก่อนก็ได้นะ”
ลุกขึ้นยืนและเดินก้มหน้าก้มตากำลังจะก้าวขาออกจากห้อง
มันแย่ที่ได้รู้ว่า คนที่ทำเหมือนว่ารักกัน กลับทำเหมือนไม่รักกันเอาซะเลย
ไม่เคยเล่า
ไม่เคยบอกเรื่องราวที่ผ่านมาให้รับรู้
ไม่เคยบอกอะไรเลย ไม่เคยบอกว่าคิดอะไร ไม่มีอะไรที่จะทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ในหัวบ้าง
แล้ว แบบนี้..........จะเรียกว่าเป็นคนรักกันได้ยังไง
คิดอย่างนั้น และสายใจก็ได้แต่นึกท้อใจอยู่คนเดียว
พี่เวย์ไม่เคยบอกอะไรเลย ก็รู้ว่าช่วยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อย
ถ้าไว้วางใจกันบ้างสักนิด ก็น่าจะบอกเล่ากันฟังบ้าง แต่พี่เวย์มันก็ไม่ทำ
มันไม่ทำ
เพราะมันไม่เคยไว้วางใจ
ไม่เคย..........ไว้ใจกันเลย
ถ้าอย่างนั้นแล้ว........แบบนี้จะเป็นคนรักกันได้ยังไง
“น้องสาย”
หือ
เรียกทำไมเหรอ
หันหน้ากลับมามองคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง และในเวลานี้ดวงตาสีฟ้าเข้มกำลังมองตรงมา และส่งยิ้มน้อยๆ มาให้
ยิ้ม
และกำลังจ้องมองตรงมา
มอง นิ่ง ๆ อย่างมุ่งมั่น
และกำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาหา
เดินเข้ามาใกล้ ๆ เดินเข้ามาหาและรั้งฝ่ามือเย็นชื้นของสายใจมากุมเอาไว้
“สายคงไม่เข้าใจ แต่ที่อยากจะบอกคือพี่ขอโทษ ที่ทำเหมือนเมินเฉย พี่ไม่ใช่คนดีอะไร ทุกอย่างที่ผ่านมา เรื่องก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะได้มาเจอกับสาย พี่จะบอกทั้งหมด จะบอกทุกเรื่อง แค่เพียงสายบอกกับพี่แค่คำเดียว ตอนนี้เราเป็นคนรักกันใช่มั้ย”
อืม
อยากรู้อยากเห็นมาก
เรื่องห่าอะไรก็เล่ามาเหอะ ระทึกมาก ช่วยเล่ามาซะที ก่อนที่จะน้อยใจไปมากกว่านี้ ไม่อยากต้องมานั่งเดา มันเสียเวลา เสียสุขภาพจิต เสียกำลังใจ
“เราเป็นคนรักกันใช่มั๊ย”
อืม เราเป็นคนรักกัน อันนั้นมันก็ใช่
หือ
เรา
กูกะไอ้พี่เวย์เนี่ยนะ เราเหรอ
เราเหรอพี่ เราเหรอ
เรางั้นเหรอ เราเป็นคนรักกันงั้นเหรอ
อ่า คงใช่มั๊ง คงจะใช่
“ว่าไง ถ้าอยากรู้ ก็บอกก่อนสิ ว่าเราเป็นคนรักกันใช่มั๊ย”
ทำไมมึงเป็นคนช่างเซ้าซี้ขนาดนี้วะไอ้พี่เวย์ เห็นมั้ยเนี่ย กูก้มหน้าก้มตาจนหน้าจะติดพื้นอยู่แล้ว จะถามทำไมมากมายวะ
“อืม”
ตอบแบบโคตรอาย แล้วสายใจก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด
“อืม คืออะไร ไม่เข้าใจ”
อืมก็คือใช่ไง ทำไมเข้าใจอะไรยากจังวะ
“อืม ก็คืออืมนั่นแหละ”
ตอบแบบไม่รู้จะตอบยังไง แต่ก็ไม่เห็นจะได้ฟังเรื่องที่อยากฟังเลยสักนิด
เงียบ บรรยากาศเงียบ ๆ อึมครึม จนสายใจต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
เป็นไรวะ ทำไมเงียบ เงียบทำไมหว่า
เงยหน้าขึ้นและก็ต้องรีบถอยออกห่าง เพราะว่าหน้ายิ้ม ๆ และสายตาของคนที่มองนิ่งตรงมา ชักจะยังไง ยังไงพิกล
อ้าว แบบนี้ก็ซวยแล้วสิกู
แหม่ ดูท่าจะรอดยากยังไงไม่รู้
“พี่เวย์ เล่าก่อนเด่ะ อยากรู้” ทำเหมือนอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ และก็เห็นว่าคนที่ยิ้มจนตาหยี กำลังส่ายหน้า และทำเหมือนแกล้งจะไม่เล่าให้ฟังกันดื้อ ๆ
“เล่าสิ อยากรู้ นะพี่เวย์ อยากรู้จริง ๆ โว้ย”
อยากรู้ ก็จะเล่า แต่ก่อนเล่า ก็บอกมาก่อนสิ ว่าเราเป็นอะไรกัน
“เออออออออออ เราเป็นคนรักกัน พอใจยังวะ เล่าได้หรือยังเนี่ย”
ก็แค่เนี้ยะ ทำไมต้องอายด้วย
อีกหน่อยก็ว่าจะถามบ่อย ๆ
ยังไงซะก็ต้องพูดบ่อยๆ อยู่แล้ว หัดพูดตอนนี้แหละดี พูดเยอะ ๆ มาก ๆ
เวลาต้องพูดอีกก็จะได้ชิน น้องสายนี่มันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย สอนง่ายแบบนี้มันน่าสอน
“มานั่งตรงนี้สิ”
นั่งตรงนี้ เออ นั่งก็ได้
ก็แค่นั่ง นั่งเฉย ๆ นั่งข้าง ๆ
นั่งแล้วก็แค่ถูกรั้งเข้ามากอด แล้วก็ซบหน้าเข้ากับอกของคนกอด แล้วก็แค่ตั้งใจฟังเรื่องราวของคนที่กอดเอาไว้
ก็แค่รู้สึกว่าพี่เวย์ตัวอุ่นดี
เวลากอดแบบนี้แล้ว รู้สึกว่าเป็นคนเหมือนกัน เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ
มีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่คนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องรอบตัว
แค่รู้สึกว่า เหมือนเราจะได้เข้าใกล้กันเพิ่มมากขึ้น ทั้งร่างกาย และจิตใจ
รู้สึกว่าเรา
กำลังกลายเป็นคนรักกัน
สายใจนั่งนิ่ง ๆ ในอ้อมแขนของคนที่กอดเอาไว้
และตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องราวที่ไม่เคยรู้ไม่เคยฟังมาก่อน
จะเข้าใจ จะพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็จะตั้งใจฟัง
“ก่อนที่พี่จะมาเจอสาย พี่................”
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามอ่านนะคะ
แนนขอแจ้งว่าเรื่องที่แนนขอคุณ เท็นมาโพส แนนไม่ได้ทิ้งไปไหน การที่แนนไม่ล็อคอินเข้ามา ไม่ได้หมายความว่าแนนลืมหรือละเลยต่อการโพส เพียงแต่ตอนนี้แนนมีเรื่องที่ต้้องทำมาก ถ้าคนที่อ่านเว็บเด็กดีด้วยจะรู้ว่านอกจากร้านขายฟิคแล้ว แนนมีจัดงานฟิคด้วย ทำให้แนนอาจจะทำอะไรล่าช้า ถ้ามีอะไรสามารถเมลมาแจ้งแนนได้นะคะ แนนเช็คเมลทุกวัน แต่รบกวนอย่าเพิ่งมาโพสเนื้อเรื่องต่อ เพราะเรื่องของคุณเท็นที่แนนขอมาทุกเรื่อง อยุ่ในความรับผิดชอบของแนน ถ้ามีปัญหาอะไร คนที่จะต้องแก้ไขคือแนน แนนเลยไม่อยากให้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น
ถ้าคนที่อ่านเรื่องของคุณเท็น ที่แนนโพส จะรู้ว่าแนนจะโพสเรื่องเกี่ยวกับคุณเท็นหรือข่าวคราวของคุณเท็น แนนจะต้องได้รับอนุญาติมาจากเท็นก่อน ไม่ใช่ว่าอยากโพสแล้วจะโพสได้เลย อยากให้เข้าใจแนนสักนิดนะคะ
-
น้องสายน่ารักตามเคย :m1:
แต่แบบว่า เราก็อยากรู้อดีตของคนรักของน้องสายเหมือนกันนี่นา แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โวยวายๆๆๆๆๆ
-
:L1:
-
เกิดอะไรขึ้นก่อนที่พี่เวย์จะมาเจอน้องสายหล่ะเนี่ย...อยากรู้จริง ๆ เลยอ่ะ =^= b
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...คาดว่าคนที่ได้รับผลกระทบจากระเบิดที่พี่เวย์ทิ้งไว้มากที่สุดคงจะหนีไม่พ้น แดเนียล...
แล้วนี่วัชจะทำยังไงกับแดเนียลหล่ะเนี่ย...สงสัยงานนี้งานใหญ่งานหลวงเลยหล่ะแดเนียล...งุงิงุงิ
น้องสายกะพี่เวย์ยังสติลความหวาน และความน่ารักไว้เหมือนเดิม...
อยากอ่านต่อจัง...แต่คงต้องรอต่อไป =w= b
-
อืม พี่เวย์กับแดเนียล น่าจะมีเรื่องไม่ถูกกันมานาน หรือเรื่องแฟนเก่าพี่เวย์
งานเข้าแล้วมั้ง ......
-
กรี๊ส ส
รอนานมากกกก
น้องสายน่ารักอะ
แต่แดเนียลนี่อะรไรร
มีเมียแล้วทำไมไม่บอกกกกกกกกกกกกกก
:z6:
-
หายไปนาน ได้อ่านต่อซักที ขอบคุณน้องเเนนนะคะ เเล้วก็คุณเท็นคนเเต่งด้วย รักษาสุขภาพนะคะ รออ่านต่อค่ะ :L2:
-
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนแต่งค่ะ
-
บวก 1 แต้ม ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้น้องแนนนะคะ
รอได้เรื่อยๆค่ะ มาต่อเมื่อสะดวก แจ้งข่าวคราวกันบ้างก็ขอบคุณมากค่ะ
ต่างคนต่างมีคนของกันและกันไปแล้ว ทั้งสายและวัช
แต่สำหรับคนสองคน พี่เวย์และแดเนียล อดีตก็คงไม่น่าจำแน่เลย
กำลังคิดว่า ภรรยาของแดเนียลกับอดีตคนรักของพี่เวย์เป็นคนเดียวกันหรือเปล่า หรือประเด็นอื่นๆกันแน่ะ
ต้องลุ้นต่อไปซะแล้ว
-
สงสัยภรรยาเก่าแดเนียลต้องเป็นอะไรสักอย่างกับพี่เวย์มาก่อนแน่ๆ
-
เหอเหอ น้อสายยยยยยยยยยยยย มาสายนะเนี้ยะ
-
เข้ามารอนะคะ อิอิ
-
:-[ :-[
น้องสายยยยยยยยยยยยยยยยย
ตามอ่านมา 3 วัน
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด
ตามทันซะที
มานั่งรอให้กำลังใจทั้งคุณเท็น และคุณแนนนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
น้องสายของพี่เวย์น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
I Love Godzilla : 222222:
:fcuk:
-
เข้ามาอ่านต่อ หลังจากลืมไปนานว่าอ่านนิยายคุณเท็นเรื่องนี้อยู่ ... รอได้ ไม่ว่ากันอยู่แล้นนน :L2:
-
คู่นี้น่ารักจังเลยอ่ะ
-
:laugh: เรื่องมันเยอะว่างั้น....
แต่ก็นะ...กว่าจะรักกันได้ ทำเอาเราลุ้นจนเหนื่อยเลยเนี่ย :-[
-
แปะ ! เดี๋ยวมาอ่านน๊า
-
กว่าจะรักกันได้
เล่นเอาเหนื่อย
ลุ้นจนเมือยไปตามๆๆกัน
-
แวะเข้ามาดู
หายกันไปนานเลยเน้อ
-
อยากรู้ต่ออ่ะ มันเหมือนมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง
น้องสายน่ารักอ่ะ พี่เวย์เคลียร์ให้กระจ่างเลยนะ
หวังว่าวัชกะแดเนียลคงไม่มีปันหากันหรอกเนอะ รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะมาต่อไหมน้า
คุณเท็นขา ...
-
น้องสายน่ารัก >< ไม่ได้อ่านนานมาก
เคยอ่านที่บอร์ดคุณเท็นรอบหนึ่ง
อ่านที่เล้าเป็นรอบที่สอง
พี่เวย์น้องสาย คู่ขวัญตลอดของดิฉันนน~~~~~ :-[
ขอบคุณคนโพสนะคะ :3123:
-
มาต่อไวๆ นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ
ชอบน้องสายใจจัง จะมาขอสมัครเป็นแฟนคลับครับ อิอิ
ถ้ามีอย่างงี้สักคนคงดี ~
-
ยังมีใครรออ่านน้องสายอยู่มั๊ย :monkeysad:
ตอน พิสูจน์แล้วว่าทำได้จริง
การมีคนรักที่อายุมากกว่า
และเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองแบบสุด ๆ
มันช่างน่าปวดหัว
เรื่องแกล้งให้หัวหมุนถือเป็นงานอดิเรกเลยก็ว่าได้
ไม่รู้ว่าสนุกสนานอะไรกับการแกล้งนักหนา
แกล้งเสร็จแล้วก็อารมณ์ดี เริงร่าหัวเราะชอบใจ
ไม่รู้หรือไงว่าทางนี้โกรธแทบตาย แบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่สุดท้ายก็เข้าสู่วิถีชีวิตเดิม ๆ เป็นแบบนี้อยู่ตลอด วนไปวนมาก ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
คือ.....ไปไหนไม่รอด แม้จะมีบางครั้งที่โคตรโมโหและสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ติดต่อไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกแล้ว ยังไงก็จะไม่สนใจชีวิตไอ้พี่เวรเป็นนิจอีกเด็ดขาด
แต่สุดท้าย วิธีการง้อแบบแสนประหลาดที่ไม่รู้ว่าไปขุดมาจากไหนนักหนา ก็ทำให้หนีไปไหนไม่พ้น
เข้านอกออกในที่บ้านเป็นว่าเล่น
ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้อีก๊อดซิลล่าหมาที่น่ารัก เป็นโรคโฟเบียกลัวพี่เวรจนถึงขั้นประสาทหลอน เห็นที่ไหนวิ่งหางจุกตูดที่นั่น
แค่ได้ยินเสียงบีบแตรรถ หรือเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน อีก๊อดก็พร้อมชิ่งหนีทันที
วิ่งไปแอบที่ไหนได้มันก็ไป สถานที่อำพรางตัวมีที่ไหน อีก๊อดเอาไว้หมด แอบแบบเงียบสงบ แต่ก็ไม่เคยรอด
เพราะพี่เวรเป็นนิจ ไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรอีก๊อดนักหนา มาถึงก็สอดส่ายสายตามองหา รื้อค้นและตามหาตัวจนเจอทุกครั้ง เรียกว่าถ้าไม่เจออีก๊อดซิลล่าที่บ้าน แปลว่ายังมาไม่ถึงบ้านนี้
และตอนนี้พี่เวย์ก็กำลังเข้าสู่เทศกาลตามล่าหาอีก๊อดอีกแล้ว
“พี่จะไปแกล้งมันทำไม มันกลัวพี่จะตายห่าแล้ว”
บ่นไปก็เท่านั้น
พูดไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น
เพราะไอ้หนุ่มลูกครึ่ง ตัวโต ตาสีฟ้าเข้ม และหล่อกระชากใจ กำลังเดินวนไปวนมาค้นหาแถว ๆ ผ้าม่านที่มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังผ้าม่านผืนนั้น
“อ่า เฮลโล มายด๊อก สบายดีนะจ๊ะ”
มันคงจะสบายดีหรอก เห็นหน้าพี่แบบนั้นอ่ะ พี่เห็นสภาพหมาของผมมั๊ย
มันตาค้าง ตัวเกร็งไปแล้ว หมาใบ้แดกเป็นยังไง ถ้าใครไม่เคยเห็น ให้มาดูสภาพอีก๊อดซิลล่าในเวลานี่
“มานี่สิ มาเล่นกันเถอะ”
มันอยากเล่นกะพี่ตายห่าเลยเนอะ แล้วก็ไปลากมันออกมาอีก แล้วก็อุ้มมันมา แล้วก็.....
ลาก่อน ก๊อดซิลล่าหมารัก ชาติหน้าเราคงได้พบกันอีก
“ตลกว่ะ ดูหน้ามันสิ”
มันช็อคพี่ หมามันช็อค ขนาดพี่เอามันวางลงกับพื้นมันยังไม่กล้าไปไหนเลย
เพราะมันฉี่แตก เยี่ยวราดเต็มพื้นสนามไปแล้ว
ขอบคุณทุกความน่ากลัวสยดสยอง ที่แม้ใบหน้าจะหล่อเหลาไม่เหลือเค้าโจรให้เห็น
แต่ยังคงความเพี้ยนและเฮี้ยนได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
“ขยันแกล้งมันเนอะ”
สายใจบ่นไปรอบที่ร้อย และก็เห็นว่าพี่โคตรหล่อคนนั้น กำลังยืนทำหน้าหล่อและจ้องมองมาแบบไม่วางตา ซึ่งถือเป็นกิริยาอาการแบบปกติของพี่ท่าน ที่ชอบทำให้คนบางคนใจสั่นเล่นได้ ถึงจะมีความสุข
มั่นใจตัวเองเหลือเกิ๊นนนนน
มองแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสู้สายตาด้วย เพราะจะเริ่มทำตัวไม่ถูกจริง ๆ
ใช้ขายันพื้นสนามหญ้าและแกว่งชิงช้าไปมา
เฮ่ออออออออ
หนีไม่พ้นจริง ๆ ทำยังไงก็หนีไม่พ้น
พี่เวรเป็นนิจบอกว่า อย่าคิดหนีให้ยาก เพราะนอกจากจะหนีไม่พ้นแล้ว
จะทำให้รักเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ จนแทบไม่อยากไปไหน
ใครจะไปเชื่อ
เชื่อก็..........
.......รักแล้ว..........
ก็เพราะว่ารักแล้วนี่แหละ......มันก็เลยไปไหนไม่รอดอยู่นี่ไง
“อยู่บริษัทเราเป็นเจ้านายกับเด็กฝึกงาน แต่อยู่บ้าน เราเป็นแฟนกัน”
เหรอออออออออ
อยู่ไหนก็มีสภาพไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอ
มันขึ้นอยู่กับสภาพอารมณ์ของท่านไม่ใช่หรือไงครับ
“ถ้าสายจะทำงานที่นี่เลยพอจะเป็นไปได้มั้ย”
หือ
อะไรยังไง
สายใจหยุดขาที่กำลังแกว่งชิงช้า เพราะว่าคนตัวโตกว่า เดินมาช่วยแกว่งให้
“พี่ชอบการทำงานของน้องสายนะ อันนี้จริงจัง”
จริงจังเลยเหรอ
ยังไงล่ะที่ว่าจริงจัง
“น้องสายแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันได้ดีมาก อันนี้พี่ยอมรับเลย เวลาทำงานก็เรียนรู้ได้ไว ถ้าน้องสายสังเกตดี ๆ มันมีงานแปลก ๆ ให้น้องสายทำด้วย แต่พี่ก็ไม่เห็นน้องสายถามว่ามันคืออะไร เห็นก้มหน้าก้มตาทำ แล้วก็ทำออกมาได้ดีกว่าพนักงานประจำบางคนซะอีก”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย แบบนั้นเลยเรอะ
ปลื้มนะนี่
เล่นชมกันซึ่งๆ หน้า
“ตอนแรกที่น้องสายมาฝึก พี่ก็ไม่คิดว่าจะทำได้ดีขนาดนี้ แต่น้องสายหัวดีแล้วก็คล่องกว่าที่คิดไว้เยอะ อันนี้ยอมรับ ถือเป็นการทาบทามไว้ก่อน ฝึกเสร็จแล้วเนี่ย เข้ามาทำที่นี่เถอะ เรื่องค่าตอบแทนไม่เกี่ยง ถ้าทำงานคุ้ม”
เป็นไงล่ะ
อึ้ง
อึ้งไปเลยล่ะสิ ไม่อยากเชื่อใช่มั้ยว่าไอ้สายใจคนนี้จะทำได้
“พี่จ้างแพงป่าวล่ะ มันอยู่ที่ความสามารถในการจ้าง ถ้ามีคนจ้างแพงกว่า สายก็ต้องไปที่เขาให้แพงกว่า ถูกป่าว”
ถือเป็นการต่อรองไปในตัว
งานส่วนงาน แฟนส่วนแฟน มันไม่เกี่ยวกัน
เรื่องผลประโยชน์ไอ้สายไม่เคยยอมขาดทุน ล้านเปอร์เซ็นต์
“เคี่ยวว่ะ เรียกมาดีกว่า ว่าจะเอาเท่าไหร่ ถ้าตั้งใจทำงาน แล้วทำได้ดีกว่านี้ เท่าไหร่ก็เท่ากัน ไม่เกี่ยง แต่ทำงานต้องให้คุ้มเงินนะ ไม่งั้นไม่จ้าง ทำสัญญาจ้างกันปีต่อปีเอาป่าวล่ะ”
ใครจะยอมเสียโอกาส
ในสายงานนี้ บริษัทไอ้พี่เวรเป็นนิจมาเป็นอันดับต้น ๆ
ใครไม่เลือกก็โง่แล้ว แต่เลือกทั้งทีมันก็ต้องให้คุ้มกันหน่อย
“ขอคิดดูก่อนพี่”
จริง ๆ จะโอเคก็ดูจะเป็นการใจง่ายจนเกินไป
มันต้องเว้นระยะเวลาเอาไว้เพื่อเพิ่มมูลค่าตัวให้ตัวเองหน่อย
สายใจเข้ามาฝึกงานที่บริษัทของพี่เวรเป็นนิจเป็นเวลามากกว่าสองเดือน
ไม่ได้คิดจะทำและหาที่ฝึกงานได้ที่บริษัทอื่นแล้ว
แต่เพราะคำท้าหาว่าไม่กล้ามาฝึกงานที่บริษัทพี่เวย์นั่นแหละ
ถึงได้ต้องยอมรับคำท้า แล้วก็มาฝึกกันให้รู้ไปว่าถ้าคนเราตั้งใจอะไรก็ทำได้หมด
ทั้งงานเอกสาร งานติดต่อสื่อสาร แม้จะไม่ได้ทั้งหมด
แต่ก็พยายามแสดงศักยภาพของตัวเองออกมาให้เต็มที่เท่าที่จะทำได้
เพื่อให้เห็นว่า ถึงแม้เวลาอยู่ด้วยกัน จะติงต๊อง เป็นแค่เด็กเอ๋อ ๆ ไม่น่าเชื่อถือ
แต่เวลาที่ต้องทำงาน เวลาที่มีอะไรต้องทำต้องรับผิดชอบ
ก็พิสูจน์ตัวเองและพยายามทำให้เต็มที่ เพื่อไม่ให้ใครมาดูถูกเอาได้
“ได้ทีล่ะเอาใหญ่เชียวนะ”
อ้าว
ของแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างแหละ
จะให้เป็นไอ้สายใจบ้า โดนปั่นหัวเล่นตลอดเวลามันก็ไม่ใช่เรื่องแล้วพี่
“พี่มองหน้าน้องสาย น้องสายก็ไม่มองหน้าพี่เลย”
จะมองได้ยังไง เวลาทำงานก็คือทำงาน มันก็ต้องแยกแยะให้ออก
ไม่ให้ใครเขามาว่าเอาได้
ถ้านอกเวลาก็อีกเรื่อง เห็นบ้า ๆ แบบนี้ แต่ก็รู้จักแยกแยะนะพี่เวย์
“พี่เวย์ แล้วแดเนียลไปนอนที่คอนโด้เหรอวันนี้ พี่ถึงได้กระเด็นมานอนบ้านสายได้”
ถามแล้วก็เงยหน้ามองคนแกว่งชิงช้าที่กำลังทำหน้าเบะ
สะใจ
แต่ก็น่าเห็นใจเล็ก ๆ
แดเนียลกับพี่เวย์ เคยรักชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ผู้หญิงคนนั้นที่มาเป็นนางแบบให้ตอนทำโปรเจคเมื่อครึ่งปีก่อน สวยระดับนางแบบ บินตรงส่งมาจากนอก ชนิดที่สายใจเห็นแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่มีอะไรจะมาเทียบ
และถึงตอนนี้ไอ้พี่เวย์กับแดเนียลจะไม่มีเรื่องราวอะไรติดค้างต่อกันแล้ว
แต่ก็ใช่ว่า จะดีกันซะเมื่อไหร่
ต่างฝ่ายต่างก็วางฟอร์มใส่กัน เลี่ยงได้ก็เลี่ยง หลบได้ก็หลบ
แล้วยิ่งตอนนี้แดเนียลมาเป็นเป็นแฟนไอ้วัชด้วย
ไอ้พี่เวย์เลยอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม้จะเก็กหน้าเป็นพี่ชายมาดเข้มแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะไอ้วัชดูท่าจะเทใจให้แดเนียลไปซะหมด
ไอ้พี่เวย์ก็เลยทำอะไรไม่ได้
คิดแล้วก็สะใจเล็ก ๆ ปนสมน้ำหน้าด้วย
แบบไอ้พี่เวย์มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ มันต้องมีใครซักคนที่ทำให้พี่เวย์จ๋อยได้
“ไอมีสยูโซมัช ไม่งั้นไม่มาค้างด้วยหรอก ลากไปค้างที่ทำงานก็ได้”
เหอะ
เอะอะก็จะให้ค้างที่ทำงาน ไอ้ห้องส่วนตัวของพี่เวย์ข้างหลังห้องทำงานนั่นน่ะ ไม่จำเป็นไม่ค่อยอยากเข้าหรอก
แหล่งศูนย์รวมแห่งความบันเทิงของพี่เวย์มันเลย
ไกลหูไกลตาคนเมื่อไหร่ ก็หาเรื่องแต่จะทำอะไรแปลก ๆ ประหลาดทุกที
ใครหลงกลเข้าไปก็โง่แหละวะ
“ป่ะ อาบน้ำขึ้นนอนกันเหอะ พ่อกับแม่กลับมากี่โมงวันนี้”
ก็รู้ว่าไม่กลับ ถามแต่ละอย่างกวนประสาทเนอะ
ถามแล้วก็ทำเป็นอมยิ้ม กวนได้อีกนะพี่เวย์ อมยิ้มไม่พอ ยังจะจ้องหน้าอีก
แล้วทำไมไม่ไกวชิงช้าต่อ
มือน่ะจะเลื้อยไปไหนมากมาย
แล้วปลายนิ้วชี้ที่แตะลงที่ข้างแก้มแล้วเกลี่ยเล่นนี่มันอะไร
แล้วอมยิ้มทำไม
มีอะไรตลก
ยิ้มอะไรวะ มองหน้าแบบนี้หาเรื่องกันชัด ๆ
ชัดเจนมาก....
“นะ”
ไม่
พอ พอ เลิกพูด
นะอะไร ไม่เข้าใจทั้งนั้นแหละ
“พร้อม.....”
ไว้ก่อน
ไม่พร้อม
สายใจผู้ที่ต้องการเปลี่ยนเรื่อง เงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองสายตาที่ชักไม่ค่อยเป็นปกติที่ทอดมาองมา ของพี่เวย์ ไม่ธรรมดาอีกแล้ว ไอ้รอยยิ้มประหลาดนี่อีก มันอะไรกัน
สายใจรีบเตรียมตัวชิ่งเข้าบ้าน
แต่ก็ช้ากว่าใครบางคน ที่คว้าข้อมือเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“อาบน้ำด้วยกัน”
เยี่ยมไปเลยครับท่าน เหอ เหอ เหอ
สายใจกำลังจะดับอนาถเพราะโดนลากแขนให้เดินตาม
ขืนตัวเองและส่ายหน้าไม่ยอมไป ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดึขึ้น
เพราะไอ้พี่เวรเป็นนิจเปลี่ยนเป้าหมายการจู่โจมจากลากแขน คราวนี้ทำท่าจะกลายเป็นอุ้ม
“ไปทำไม ม่ายอาววววววววววว”
ช่วยด้วยโว้ยยยยยยยยยยยย อีก๊อดซิลล่าหมารัก มาช่วยเจ้านายมึงหน่อยเร้ววววววววว
ชักดิ้นชักงอ ไม่ยอมเข้าบ้าน แทบจะลงไปดิ้นตายบนพื้น
ร้องโวยวายขอความช่วยเหลือจากอีก๊อดซิลล่าหมารัก ที่เฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก แต่ก็ต้องยอมรับว่าขอความช่วยเหลือผิดคน อีก๊อดซิลล่าไม่ใช่หมาที่จะขอพึ่งพาอาศัยได้ ตอนนี้แค่มันได้ยินเสียงกระแอมของพี่เวย์มันก็วิ่งหนีหางจุกตูดราวกับเห็นปิศาจร้ายอยู่ตรงหน้า
อยู่ดี ๆ พี่เวย์ก็เลิกภารกิจแบบกะทันหัน
ไม่ลากไม่ดึง ไม่อุ้ม แต่หันมามองหน้าสายใจที่กำลังตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และกำลังหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง
หยุดยืนเฉย ๆ ไม่ยืนเปล่า
ในมุมสี่สิบห้าองศาที่สายใจเห็น
พี่เวรเป็นนิจ ยกมือขึ้นเสยผมหนึ่งครั้ง ด้วยภาพสโลโมชั่น
ก่อนจะลดระดับสายตาลงและหรี่ตาเล็กน้อย กระพริบตาหนึ่งครั้ง
จ้องมองใบหน้าของสายใจไม่วางตา
ปลดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้าง และจุดหมายใหม่คือการปลดกระดุมเสื้อ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
คราวนี้พี่ท่าน ก็เลยสวมวิญญาณอดีตนายแบบมืออาชีพ
ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด
ปลดไม่พอ ยังมองหน้าสายใจเป็นระยะ ๆไม่ให้คลาดสายตา เหมือนกำลังเล่นสงครามประสาท
“ต้องการ....น้องสายตอนนี้ เวลานี้”
น้ำเสียงแผ่ว ๆ คำพูดจริงจัง และสายตาที่จ้องนิ่งมาเหมือนเหยี่ยวจ้องจะกินเหยื่อ
สุดท้าย สายใจก็ได้แต่ต้องยืนนิ่งสงบและไว้อาลัยให้กับความไร้ความสามารถในการต่อต้านของตัวเอง
เดินคอตก หน้าแดงเถือก ใจสั่น
เข้าบ้านอย่างเรียบร้อย ไม่ต้องให้ลากให้ดึงกันอีก
โดยมีพี่เวรเป็นนิจเป็นผู้โอบเอวและพาเดินเข้าบ้าน
พี่เวรเป็นนิจบอกว่า อย่าคิดหนีให้ยาก เพราะนอกจากจะหนีไม่พ้นแล้ว
จะทำให้รักเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ จนแทบไม่อยากไปไหน
คำพูดนี้ สายใจพิสูจน์มาด้วยตัวเองแล้ว
และยอมจำนนกับความสามารถขั้นสุอยอดของไอ้พี่เวย์
พี่เวรเป็นนิจเป็นผู้มีความสามารถมากระดับโคตรเซียน
เพราะมันได้แสดงให้ประจักษ์ต่อหน้าสายตาสาธารณชนแล้วว่าทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
แนนจะโพสให้รวดเดียวจนจบเลยนะคะ ขอโทษที่หายไปนานไม่ทำหน้าที่ เนื่องจากงานที่รับผิดชอบมีมาก+ความเวิ่นส่วนตัวในช่วงหลัง :o11:
-
ตอน งานใหญ่
ผู้อำนวยการฝ่ายผู้แสนจะมียศฐาบันดาศักด์ใหญ่โตในบริษัท ยังคงแต่งตัวเรียบง่ายตามสบาย สไตล์เดิม ดีขึ้นมาหน่อยตรงที่ ตอนนี้ไม่เหลือเค้าหน้าโจรหนวดครึ้มให้เห็นอีกแล้ว
มีแต่สุภาพบุรุษหนุ่มหล่อในชุดลำลองที่มองตรงไหนใคร ๆ ก็ว่าเท่ห์
เป็นที่หมายปองต้องตาต้องใจของสาว ๆ ในบริษัท
เดี๋ยวก็ได้ยินว่าคุณเวย์หล่อมาก เท่ห์ หล่อสุด ๆ บาดตาบาดใจกว่าเมื่อก่อน
บ้างก็ว่าอยากให้เป็นแบบเดิม ดูเร้าใจเร้าอารมณ์
ไม่รู้ว่าสาวคนไหนชอบแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ ไอ้พี่เวย์อดีตโจรหน้าหนวด
มันเป็นที่นิยมชมชอบของสาว ๆ ในบริษัทแบบจริงแท้แน่นอน
พี่สาวครับ
พวกพี่กำลังโดนไอ้พี่เวรมันหลอกตาด้วยหน้าตาหล่อ ๆ ของมันซะแล้ว
ถ้าพวกพี่ได้รู้ว่าสายใจคนนี้ได้พบเจออะไรมาบ้าง
พี่จะอึ้งจนพูดไม่ออก นิสัยแต่ละอย่างสุดยอดไปเลย ทั้งเคี่ยว ทั้งเหนียว ทั้งงก
ทั้งชอบแกล้งหมา ชอบหาเรื่องกวนประสาทได้ทุกวัน หาเรื่องแกล้งกันได้วันละเป็นร้อยรอบ ถ้าพี่ได้รู้ความจริง พวกพี่จะเลิกใฝ่ฝันหาไอ้พี่เวย์จริง ๆ สาบานได้
และดูสิ่งที่พี่เวรเป็นนิจมันทำ
การเดินไปเดินมาในแผนกของพี่ท่านดูแล้วไม่ต่างอะไรจากนายแบบมาเดินบนแคทวอร์ค ซึ่งพี่ท่านก็เคยเป็นมาก่อนจริง ๆ
หล่อตายห่าเลย ทำเป็นแอ็คท่าทำเป็นทำหน้าเข้ม
ใครจะคิดว่ายังไงแต่สายคิดว่า
อืมมมม
คิดว่าพี่เวย์มันก็..........
เออ
มันก็จริงตรงที่
จาเท่ห์ปายหน่ายว๊า ไอ้พี่เวรเป็นนิจเอ้ยยยยยย
สายใจ นักศึกษาฝึกงานผู้แอบลอบชำเลืองสายตามองไปที่ท่านผู้อำนวยการที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไปได้แต่ถอนหายใจคนเดียวเงียบ ๆ
กำลังง่วนอยู่กับการจัดหน้ากระดาษให้เข้าที่ เพื่อพิมพ์รายงานที่ถูกส่งมอบหมายมาให้ทำ
ก็มีอันต้องหยุดชะงัก เพราะพี่สาวขาสวยที่เคยเห็นกันเมื่อคราวก่อนที่มาหาไอ้พี่เวย์
ยื่นหน้าเข้ามากระซิบถามเบา ๆ
และเป็นคำถามที่สายใจแทบจะหล่นจากเก้าอี้
“น้องสายคะ ไม่ได้นอนมาทั้งคืนหรือเปล่า พอดีเมื่อกี้คุณเวนิชสังเกตเห็นว่าแอบหาวนอน เลยฝากให้มาถามน้องสายน่ะค่ะ”
พี่สาวขาสวย ผู้เคยมอบขนมคุ้กกี้ให้เมื่อครั้งก่อนเอ่ยถามและขมวดคิ้วมุ่นเพราะกลัวว่าสายใจจะถูกจับผิด เดี๋ยวจะเลยเถิดไปถ้าหากทำงานผิดพลาด เพราะเธอมีหน้าที่รับผิดชอบการฝึกงานของสายใจโดยตรง
.......ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเหรอ........
แน่ล่ะ
มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
ไม่ได้นอนอยู่ เออ ก็ใช่น่ะเซ่.....ก็เพราะไอ้คุณเวนิชของพี่นั่นแหละ
ที่มันทำให้ผมไม่ได้หลับได้นอน
แล้วมันยังจะมีหน้ามาถามกวนประสาทในเวลาทำงานอีก
หมดเวลางานก่อนเถอะวะ เอาคืนแน่ ๆ ใจเย็นไว้ไอ้สาย ใจเย็นไว้ ฮึ่มมมมม
ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น และนึกโมโหฮึดฮัดอยู่ในใจแต่ทำอะไรไม่ได้
มิน่าล่ะ ตอนที่ไอ้พี่เวย์มันเดินผ่านหน้าไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มันถึงได้ยิ้มแปลก ๆ
ทั้งที่เวลาทำงาน หน้าก็ไม่เคยมองกันด้วยซ้ำ
ดูความกวนตีนของมันเซ่ ดูสิ่งที่ไอ้พี่เวย์ทำ น่าโมโหจริงโว้ยยยยยยยยยยย
“เที่ยวกลางคืนหรือเปล่าคะ ถ้ายังไงพี่ว่าลด ๆ ลงหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวจะมีผลกับคะแนนประเมินจะแย่เอานะคะ”
ครับ
แย่แน่ละครับ
ถ้ามีผล มันก็แย่แน่ ๆ อยู่แล้ว แต่สายใจคนดีคนนี้ไม่เคยเที่ยวกลางคืนครับ
ถ้าจะไม่ผ่านการฝึกงานก็เพราะไอ้ผู้อำนวยการของพี่นั่นแหละครับ
“เมื่อคืนดึกไปหน่อยครับ วันหลังผมจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีกครับพี่”
กัดฟันพูดออกไปและได้แต่ยิ้มแหย ๆ
แอบมองไปที่ห้องกระจกที่เปิดโล่งของไอ้พี่เวรเป็นนิจ ก็เห็นว่ายืนคุยงานอยู่กับลูกค้า
แต่ก็ทันได้หันมาสบตากันเล็กน้อย
สังเกตจากรอยยิ้มที่จุดที่มุมปากของไอ้พี่เวรแล้วอยากจะฆ่ามันให้ตายจริง ๆ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก เบะหน้าแล้วลงไปนั่งที่เก้าอี้
และตั้งหน้าตั้งตาใส่อารมณ์กับคีย์บอร์ดอย่างเมามันส์เพื่อระบายอารมณ์
ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์
แม่งแกล้งได้แกล้งดี
นี่เห็นกูเป็นแฟนมั้ยเนี่ย ทำไมถึงได้แกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน แกล้งไม่เคยหยุดเคยพอ
ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ
น่าโมโห
โมโหไอ้พี่เวรเป็นนิจ จริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ก่อนที่พี่จะมาเจอสายพี่...................”
พี่เวรเป็นนิจเงียบไปเมื่อคราวก่อนที่ทำท่าเหมือนจะเล่าบางอย่างให้ฟัง
ตอนนั้นทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ แบกโลกเอาไว้ทั้งใบ
เห็นทำหน้าเหมือนกึ่งอยากจะเล่า แต่ไม่กล้าเล่า
สุดท้ายสายใจก็เลยได้แต่ถอนหายใจ และนิ่งเงียบเพราะเข้าใจดีว่า
บางครั้งเรื่องบางอย่างถ้าอึดอัดใจที่จะเล่า การไม่เล่าคงดีซะกว่า
ถึงเป็นคนรักกันแล้ว
แต่ก็ใช่ว่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวไม่ได้ และพี่เวย์ก็มีพื้นที่ส่วนตัวเต็มไปหมด
ไม่ได้อยากจะเข้าไปให้ถึงพื้นที่นั้น
แต่แค่อยากรับฟัง อยากจะแบ่งเบาภาระทางจิตใจบ้าง
แต่ถ้าไม่อยากเล่า จะไปบังคับขืนให้เล่าเพื่ออะไร
20.40 น.
เลิกงานแล้ว
และการนั่งอยู่ในห้องพักหลังห้องทำงานซึ่งเป็นเหมือนพื้นที่ใช้สอยส่วนตัวของพี่เวย์
ก็ทำให้สายใจรู้สึกสบายใจมากขึ้น
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหยียดขาเต็มที่ และดึงเสื้อออกนอกกางเกง
เสื้อผ้ายับย่นเพราะมีบางครั้งที่นึกเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ก็คว้าหมอนลงไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ลอบมองไอ้พี่เวย์ที่ขนาดเลิกงานแล้วแต่ก็ยังหอบงานมาทำที่ห้องนี้ต่อไม่เลิก
เหนื่อยมั้ยวะ
ฝึกงานยังว่าเหนื่อยเลย
แล้วพี่เวย์ที่ต้องรับผิดชอบงานจริง ๆ จะเหนื่อยขนาดไหน
เห็นทำหน้ายุ่ง ขมวดคิ้วมุ่นเป็นพัก ๆ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้า
เห็นแล้วก็เหนื่อยแทน
เมื่อช่วงบ่าย นึกโมโหที่โดนพี่เวย์แกล้ง
แต่ตอนที่เดินเข้ามาในห้องพัก หลังเลิกงานและเห็นพี่เวย์ยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับเอกสารไม่เลิกก็เลยต้องเลิกล้มความตั้งใจที่จะเอาคืน เปลี่ยนเป็นหามุมสงบ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาแทน ไม่กล้ารบกวนเพราะเห็นว่ายุ่งจริง ๆ และคงไม่มีเวลามาเล่นด้วย
“อื้มมมมมมมมม”
สายใจเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อมองไปที่คนตัวโตที่บิดตัวไปมาซ้ายขวา และเหลือบสายตามามองเป็นระยะเหมือนรู้สึกตัวว่ากำลังโดนแอบมองอยู่
“คุณมีปัญหาสงสัยอะไรหรือครับ คุณสายใจ”
ทำเป็นเข้ม
เหอะ
อย่ามาทำเป็นวางมาดผู้บริหารหน่อยเลย นึกว่าสายจะกลัวหรือไงพี่
“โทรสั่งพิซซ่ามากินกันดีกว่า พี่หิวแล้ว สายเลี้ยงพี่นะ เงินเดือนออกแล้ว ต้องเลี้ยงพี่ไม่ใช่ให้พี่เลี้ยงสายอยู่ฝ่ายเดียว”
สุดยอดไปเลยครับ
ระดับผู้บริหาร แต่ให้เด็กฝึกงานเลี้ยงพิซซ่า ถ้าเป็นผู้บริหารคนอื่นคงน่าแปลกใจ แต่เป็นไอ้พี่เวย์ เรื่องนี้ถือว่า ธรรมดามากกกกกกกกก
“แล้วจะได้อะไรตอบแทนถ้าเลี้ยงพิซซ่าพี่เวย์”
ต่อรองเล่นไปงั้น ๆ และเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ที่กองอยู่บนพื้นข้าง ๆ
ค้นหาบัตรส่วนลดในกระเป๋าสตางค์แล้วก็นับเงินที่มีอยู่ ซึ่งดูแล้ว คาดว่าคงจะไม่พอ
“ตังค์ไม่พอ เอานาฬิกาจำนำไว้ก่อนได้ป่าวพี่”
แกล้งกวนประสาทให้โมโหเล่น
แล้วก็เห็นว่าพี่เวย์ทำหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
แอบอมยิ้มเล็ก ๆ และลุกขึ้นยืน เดินไปยื่นแขนข้างที่ใส่นาฬิกาไปตรงหน้าของพี่เวรหน้าเข้มที่ตอนนี้กำลังนั่งกอดอกและมองสายใจด้วยหางตา
“เอาตัวมาขัดดอกดีกว่า เดี๋ยวคิดราคาพิเศษให้”
จนได้
ขุดหลุมฝังตัวเองนี่เก่งนัก
สายใจเบะหน้าและทำท่าจะเดินหนี แต่ก็โดนคว้าข้อมือเอาไว้ไม่ให้เดินไปไหนได้
แถมซ้ำด้วยการถูกทั้งลากทั้งดึง ขืนตัวก็แล้ว แกะมือที่กุมเอาไว้ออกก็แล้ว แต่พอได้ยินเสียงฮึดฮัดในลำคอเหมือนไม่พอใจของคนที่จะดึงมากอด ก็เลยมีอันต้องจำใจมานั่งเกยอยู่บนตักของพี่นายแบบมาดเท่ห์โดยไม่มีข้อโต้แย้งขัดขืนอีก
และเมื่อได้อย่างใจไอ้พี่เวย์หน้าบึ้งก็กลายเป็นพี่เวย์หน้ายิ้มและในเวลานี้พี่เวย์มันก็กำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
“โนวววววว”
ต้องรีบเอ่ยปากห้ามเพราะนั่งเฉย ๆ คงไม่พอ เพราะพี่เวย์มันเริ่มลวนลามด้วยการวางมือไว้บนหน้าขาของสายใจและเริ่มลูบไล้แบบจริงจัง
“พี่เวย์ พี่รู้อะไรเกี่ยวกับสายหมดเลยเนอะ แต่ทำไมสายไม่เห็นรู้เรื่องพี่เลยวะ”
เพราะคิดมานาน แล้วก็ได้โอกาสที่จะพูด
ไม่บอกก็ไม่เซ้าซี้ แต่ถ้าบอกก็ดี
“โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต และโปรดอย่าถามว่าในอดีต ฉันเคยร้ากกกกครายยยย”
เพลงเก่าได้ใจ
เก่าเก็บตั้งแต่สมัยคุณปู่แล้ว ยังจะเอามาร้องอีก
สรุปว่าไม่เล่า
ไม่เล่าเหมือนเดิมนั่นแหละ
ก็ไม่ว่ากัน
“อย่าน้อยใจ อย่าเสียใจเพราะคนเมื่อก่อนไม่ใช่พี่ตอนนี้ พี่คนเมื่อก่อนไม่น่าจดจำหรอกคนนี้น่าจำกว่าเยอะ”
ไม่เกี่ยวว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน
ยังไงมันก็คือไอ้พี่เวย์คนเดียวกัน
ก็แล้วแต่ท่านเถิด
“พี่เป็นเด็กบ้านแตกพลัดถิ่นไปอยู่กับเจสซี่ หมายถึงคุณยายของพี่น่ะ พี่กับไอ้วัชเป็นลูกพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ แดเนียลเป็นแฟนของแฟนเก่าพี่ ตอนนี้มาชอบไอ้วัช แล้วมีอะไรอีกที่สายคิดว่าสายไม่รู้ อยู่ใกล้ชิดกันมาก ๆ มันก็รู้แล้วก็ซึมซับไปเองแหละ เราก็ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปสิ”
จะว่าไปก็จริง
ที่จริงเรื่องของไอ้พี่เวย์ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย
อย่างที่รู้ ๆ กัน
แล้วก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าสนใจตรงไหน
อย่างที่ไอ้พี่เวย์มันว่าจริง ๆ
“เรื่องที่สำคัญกว่านั้นมีอยู่นะ....”
หือ
มีเรื่องสำคัญด้วยเหรอ เรื่องอะไรวะที่ว่าสำคัญ
ตั้งอกตั้งใจฟัง
ยิ่งเห็นสีหน้าเครียด ๆของไอ้พี่เวย์ที่เลิกเล่นกลายเป็นจริงจัง คราวนี้ยิ่งต้องตั้งใจฟังเข้าไปใหญ่
“ตอนบ่ายที่พี่คุยกับลูกค้า เขาขอร้องมาเพราะเอเลน่าเจาะจงมาว่า ถ้ามาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับสินค้าของลูกค้าเรารอบนี้ อยากให้สายเป็นผู้ร่วมดูแลในช่วงพักเบรกการทำงานของเธอด้วย สายจะว่ายังไง”
เอเลน่า
ผู้หญิงสวยเกินมนุษย์คนนั้น
ที่เห็นแล้วยังต้องอ้าปากค้าง เพราะตะลึงในความสูง และสวยชนิดไม่เคยพบเคยเจอ
เอเลน่าที่ว่า.....
ใช่เอเลน่าที่..........
กระพริบตาปริบ ๆ สองสามที แล้วก็มองหน้าของไอ้พี่เวรเป็นนิจให้เต็มตา
และเห็นว่าพี่เวย์กำลังทำหน้าลำบากใจอยู่
เอเลน่า
เหมือนแกล้งกัน
ดีแท้ เข้าใจเจาะจงหาคนดูแลจริง ๆ อย่าบอกนะว่าไอ้พี่เวย์ก็ตอบตกลงไปแล้ว
ถ้าใช่ก็
ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณจริง ๆ ที่ลากสายใจคนนี้ไปหาแฟนเก่าของพี่จนได้
นี่จะตอกย้ำความด้อยในทุกด้านของข้าพเจ้าไปถึงไหน
หรือไอ้สายใจ เด็กฝึกงานมันยังดูห่างชั้นจากพี่เวย์ไม่มากพอ
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ o1
-
ตอน แรกพบสบตาเมื่อเจอะหน้าเธอ
กับเอเลน่าสาเหตุที่เราต้องเลิกกัน เพราะเอเลน่าอยากก้าวหน้าในอาชีพการงาน
แต่พี่อยากสร้างครอบครัวเล็ก ๆ ใช้ชีวิตอย่างสงบ ๆ ที่เมืองไทย
อยากหลีกหนีความวุ่นวาย อยากใช้ชีวิตอย่างสงบ ๆ
ถึงเรารักกันมากแค่ไหน แต่เพราะเราต่างอยากมีชีวิตของตัวเอง
เอเลน่าอยากให้พี่เป็นในสิ่งที่พี่ไม่ได้เป็น
ส่วนพี่อยากให้เอเลน่าเป็นอย่างที่พี่ต้องการ
เราคิดไม่เหมือนกัน
เราถึงต้องจากกัน และเพราะเอเลน่ากำลังคบหากับแดเนียลที่เป็นลูกชายของเอเจนซี่
คราวนี้เราก็เลยมีเหตุผลหลอก ๆ ที่เอาไว้บอกคนอื่นถึงสาเหตุที่เราเลิกกัน
เพราะเราไปด้วยกันไม่ได้
และเจอคนใหม่ที่ใช่กว่า
ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เรายังรักกันอยู่
พี่กลับมาเมืองไทย มาในสภาพที่ไม่อยากยอมรับอะไร
ดื้อด้านดึงดันที่จะกลับมา มานับหนึ่งมาเริ่มต้นใหม่กับสถานที่ ที่ไม่เคยมา
พบเจอผู้คนที่ไม่เคยพบ รู้จักใครที่ไม่เคยรู้จัก
พยายามทุกวิถีทางที่จะลบตัวตนแบบเก่าๆ ออกไปให้หมด
เพื่อดึงตัวตนที่แท้จริงที่หายไปกลับมาให้ได้
พี่เป็นคนแบบนี้
งี่เง่า บ้าบอ ไม่เคยง้อและไม่อยากแคร์ใคร
ไม่อยากสนใจใครอีกแล้ว พยายามใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง
จนกระทั่งมาเจอ..........น้องสาย
หน้าตาแบบนี้ นิสัยใจคอแบบนี้ มันน่าแกล้ง มันน่าหาเรื่อง ทุกอย่างที่ทำไป
สายก็รู้ว่าพี่ทำไปเพราะอะไร
สนองความต้องการของตัวเองล้วน ๆ
สนองความบ้าบอ ความไร้สาระ ความงี่เง่าที่พี่ไม่เคยทำกับใคร
ทุกอย่างพี่มาลงที่น้องสายหมด
ไม่สนใจว่าจะรับได้หรือไม่ ไม่สนใจว่าจะคิดยังไง ไม่สนและไม่เคร์เลยจริง ๆ
ว่าจะถูกมองเป็นไอ้บ้าสติแตก หรือจะถูกมองในแง่ร้ายแค่ไหน
เพราะพี่ไม่สนใจว่าสายจะรับได้หรือไม่
ตอนนั้นที่พี่คิด คือ อยากทำอะไรแบบสุด ๆ แบบที่คนอื่น ๆ เขาไม่ทำกัน
อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง
แล้วมันก็เป็นอย่างที่เห็น
ทุกครั้งที่พี่ทำตัวบ้าบอ สติแตก กับสายมากแค่ไหน พี่ก็ได้รับกลับมาเท่านั้น
เหมือนทุกอย่างมันสะท้อนกลับเข้าตัวเองหมด
พี่ไม่ต้องมีฟอร์ม ไม่ต้องทำท่าเป็นคนดี
คิดอย่างที่อยากจะคิด พูดอย่างที่อยากจะพูด
และเป็นอย่างที่อยากจะเป็น
อยู่กับน้องสาย พี่สบายใจ และรู้สึกว่าตัวตนที่หายไปของตัวเองกลับมาแล้ว
มีคนที่ยอมรับสิ่งที่เราเป็นได้
มีคนที่เราอยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดใจ
คน ๆ นั้นไม่ได้มีอะไรเลิศเลอกว่าใคร ๆ เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
แต่เขามีสิ่งพิเศษกว่าคนอื่น ตรงที่ เขาคือ “น้องสาย”
ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างที่รวมกันขึ้นเป็นน้องสายนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้พิเศษกว่าคนอื่น
ถ้าถามว่า เพราะอะไรถึงได้รักน้องสาย ทั้งหมดที่พี่บอกนั่นแหละ คือเหตุผลว่าทำไม
ที่เคยบอกว่า
“โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต และโปรดอย่าถามว่าอดีตฉันเคยรักใคร รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ และรักตลอดไป รักมากแค่ไหน กำหนดวัดได้ด้วยดวงใจฉัน”
นั่นน่ะเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ร้องเล่น ๆ ให้น้องสายหงุดหงิดโมโหหรอกนะ
ส่วนเรื่องงาน
งานก็คืองาน
เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว
การที่เอเลน่าอยากให้น้องสายเทคแคร์เป็นการส่วนตัวนั้น น้องสายมีสิทธิ์ปฏิเสธงานนี้ได้ตามที่ต้องการ พี่ไม่ว่า และไม่ตำหนิ
เพราะตัวพี่เอง กว่าที่จะยอมรับงานที่มีเอเลน่าเป็นผู้ร่วมงานด้วยเมื่อครั้งก่อน พี่ก็คิดแล้วคิดอีก นั่งคิดนอนคิด และสุดท้ายก็คิดได้ว่า
เราโตแล้ว
ต้องมีความรับผิดชอบ
ต้องแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันให้ได้
รู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหน กับการที่ต้องนึกถึงเรื่องราวในอดีต และหวั่นใจว่าตัวเองจะทำไม่ได้ กลัวว่าจะไม่สำเร็จ กลัวจะกลายเป็นตัวถ่วงและทำให้งานล่ม
แต่สุดท้าย มันก็ผ่านไป
ผ่านไปได้ด้วยดี
มันคือความพยายาม ที่นำความสำเร็จมาให้
พี่ไม่ขอร้องหรือวิงวอนให้น้องสายทำ
พี่ไม่บังคับหรือฝืนใจ
มันก็แค่บทพิสูจน์หนึ่ง
ถ้าน้องสายผ่านมันไปได้ พี่ก็ยินดีด้วย
แต่ถ้าน้องสายไม่ยินยอมและไม่สมัครใจ พี่ก็ไม่โทษน้องสายเลย
เพราะพี่คือตัวการดึงน้องสายให้มาอยู่ในสภาพน่าอึดอัดใจแบบนี้
พี่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของน้องสายด้วย ไม่ใช่คิดแต่ความสำเร็จในเรื่องงานอย่างเดียว
ถ้างานสำเร็จ แต่ความรู้สึกของน้องสายเสียไป
ก็ถือว่า พี่ประสบความสำเร็จในเรื่องงาน แต่เรื่องส่วนตัวล้มเหลวสิ้นดี
ครับพี่เวย์
ยอมรับจากใจเลยนะ
ว่าพี่..........ได้ใจผมไปเต็ม ๆเลยครับพี่เวย์.............
นั่นคือการพูดเปิดใจครั้งแรกของไอ้พี่เวรเป็นนิจและเป็นครั้งที่สายใจอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก มันคือการยอมเปิดเผยเรื่องราวชีวิตของตัวเอง ทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยคิดจะบอก
และทำเหมือนมันเป็นสุดยอดความลับที่ไม่ต้องการให้ใครค้นหา
ไม่เคยคิดว่าแคร์
แต่จริง ๆ แล้วไอ้พี่เวย์มันแคร์มาก
ไม่แน่ใจความรู้สึกที่พี่เวย์มีให้
แต่มันก็ชัดเจนเมื่อเจ้าตัวยอมเปิดปากพูดออกมา
เคยสงสัยมานานว่าคนอย่างพี่เวย์มันจะมีใจรักใคร่จากใจจริงให้กับคนธรรมดาแบบนี้ได้ยังไง และก็เพิ่งได้รู้จากปากของเจ้าตัว ที่ไม่เคยพูดอะไรจากความรู้สึกจริง ๆ ซะที
ไม่มีอะไรให้หวั่นใจอีกแล้ว
ถ้าไม่เชื่อใจ ก็คงยากที่ไปด้วยกันต่อได้
ความเชื่อใจคือพื้นฐานสำคัญของการคบหากัน มันคือสิ่งที่จะรักษาความสัมพันธ์ให้ยืนยาว
ความเชื่อใจ การเอาใจใส่ ความเข้าใจ ยอมรับได้ในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจ
สำหรับการประคับประคองความสัมพันธ์ในรูปแบบของคนรักกัน
เพราะอย่างนั้นในเวลานี้ สายใจจึงได้มาอยู่ตรงนี้
นั่งอยู่ตรงหน้าหญิงสาวชาวต่างชาติ ที่มีสีผมสีบรอนซ์ทอง ใบหน้าสวยงามหมดจด ใครเห็นก็ต้องมองจนเหลียว สวยจนไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนสวยสมบูรณ์แบบ แบบนี้อยู่ในโลก
สวยจนสายใจเองก็เคลิบเคลิ้มไปกับสิ่งที่ตาเห็น
“ยินดีที่ได้รู้จักมากค่ะ ซายใจ”
เอ่อ
คือว่าผมชื่อสายใจ ไม่ใช่ซายใจ ครับ
“ยะ ยะยินดีมาก ๆ ครับ”
พูดแทบไม่ออก เพราะรัศมีของเอเลน่าช่างแผ่ซ่านจนหัวใจสั่นสะท้านไปถึงทรวง
พูดไทยชัดชิบบบบบบบบบหาย แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก กูล่ะกลัวแทบตาย
ตอนที่รู้ว่าเอเลน่าอยากให้เทคแคร์เป็นการส่วนตัว แบบไร้ผู้ติดตาม
แค่คิดว่าจะต้องพูดจาสื่อสารกันก็ขนหัวลุกแล้ว มั่นใจมากด้วยว่าคงได้คุยภาษาใบ้จนมือหงิกแน่ ๆ
ที่สำคัญคือไม่รู้จะสื่อสารกันเข้าใจหรือเปล่านี่แหละปัญหาใหญ่
“คุณน่ารักมากค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมเวย์ถึงได้กลับมาเป็นปกติได้เร็วนัก”
เอิ่ม
เหรอ
มันดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ นางฟ้า
เอ้ยยยย คุณเอเลน่า
คือหน้ากูก็แบบนี้
นิสัยใจคอก็........ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดี
แค่มานั่งจิบกาแฟยามบ่ายกันแค่นี้
มันจะทำให้ดูกันทะลุปรุโปร่งได้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ผมนี่เป็นคนที่ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย
“เอ่อ ผะ ผมกับพี่เวย์คือเรา ง่า...อย่าเข้าใจผิดคุณเอเลน่าคือแบบนี้เรื่องมันเป็นแบบนี้ง่าครับ”
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก เมื่อเห็นใบหน้ายิ้ม ๆ ของเอเลน่าที่เหมือนบ่งบอกชัดเจนว่ารับรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของสายใจและพี่เวรเป็นนิจ แต่ก็ไม่คิดจะขัดขวางหรือสร้างปัญหา
“ฉันอยากก้าวหน้า เวย์เองก็อยากก้าวหน้าในแบบของเขาค่ะ แย่หน่อยที่การก้าวหน้าของเรามันเป็นทางแยกที่มาบรรจบกันไม่ได้ เราต่างอยากมีชีวิตของตัวเอง ฉันอยากมีชีวิตของฉัน และเขาก็อยากมีชีวิตของเขาเช่นกันค่ะ อยู่ข้าง ๆ เขานะคะ ฉันอยากให้คุณอยู่ข้าง ๆ เขา อยู่บนเส้นทางที่ฉันไปอยู่กับเขาไม่ได้”
น้ำตาแทบร่วง
ซึ้งจนน้ำตาจะไหล
สวยขนาดนี้
จิตใจโคตรดีขนาดนี้
ไอ้พี่เวย์เสือกเลิกด้วยง่าย ๆ ได้ไงวะ โคตรงี่เง่าชิบหายเลย
เป็นกูนะ จะยอมทิ้งทุกอย่างไปอยู่กับเอเลน่าเลยจริง ๆ ไอ้พี่เวย์ ไอ้เฮงซวย
เลิกกับผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งจิตใจดีแบบนี้ได้ยางงายฟระ แม่งเลวเจง ๆ เลยเว้ย
สายใจผู้อยู่ในภวังค์แห่งความดีงาม
กำลังกร่นด่าพี่เวรเป็นนิจอยู่ในใจ
ดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยคม ของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความชื่นชมจากใจจริง
กระพริบตาปริบ ๆ หลงใหลได้ปลื้มไปกับนางฟ้าที่อยู่ตรงหน้า
“ฉันอยากให้ซายใจมารับประทานอาหารกับฉันอีก ถ้าหากฉันมาที่นี่ในครั้งหน้า
ซายใจจะรังเกียจฉันมั้ยคะ”
ไม่เลยครับ
ยินดีมากมาย
อยากให้มาใจแทบขาด
ขอให้บอกคำเดียว อยู่ที่ไหน สายใจก็จะมาหาเอเลน่านะครับ
ยิ้มจนตาหยี ยิ้มจนแก้มปริ หลงใหลได้ปลื้มอย่างออกหน้าออกตา
ชนิดที่ว่าปิดเอาไว้ก็ไม่มิด
“ซายใจน่ารักค่ะ ฉันเข้าใจแล้วจริง ๆ ว่าทำไมเวย์ถึงได้เลือกคุณ”
เอ่อ
ผมเป็นผู้ที่ถูกเลือกเหรอครับ
มันช่างน่ายินดีเสียนี่กระไร ถ้าหากเอเลน่าจะได้รู้ว่าไอ้พี่เวรมันทำอะไรกับผมไว้บ้าง
เอเลน่าคงจะตกใจไม่น้อยทีเดียวครับ
“ง่า.........ไม่หรอกคร้าบบบบ ผมง่ะ ก็แบบว่าไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเล้ยยยยยยยย”
การสนทนาที่น่าอึดอัดในสองสามนาทีแรก
กลายเป็นการสนทนาที่สนุกสนานออกรส
สายใจไม่ต้องนั่งหลังตรง ตัวเกร็งอีกแล้ว
คุยไปยิ้มไป คุยไปหัวเราะไป
ยิ่งมองหน้านางฟ้าแล้วคุยไปด้วย ยิ่งมีความสุขเพิ่มขึ้นหลายเท่า
ผิดกับพี่เวรเป็นนิจ ที่นั่งกอดอกและยกกาแฟแก้วที่ขึ้นจิบด้วยความเครียด
เพราะเป็นห่วงสายใจมาก จนต้องแอบตามมาดูอยู่ห่าง ๆ
ปลอมตัวด้วยการสวมหมวกแก๊ป และสวมแว่นตาดำ เอาไว้เป็นการอำพรางใบหน้า
สั่งกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่ามากิน และจับตามองพฤติกรรมของสายใจและเอเลน่าอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วง
แต่ตอนนี้ความเป็นห่วงหายไปแล้ว
กลายเป็นความรู้สึกอื่นขึ้นมาแทนที่
ยอมรับในใจรู้สึกหึงหวงแฟนใหม่ที่คุยกันอย่างออกรสกับแฟนเก่าของตัวเอง
ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมของสายใจแล้ว ยิ่งอยากจะสั่งสอนซะให้เข็ด
“ไหนว่าเครียดนักเครียดหนา พอทีนี้ล่ะคนละเรื่องกันเลย แล้วดูทำเข้า ยิ้มหวาน ๆ ทำหน้าน่ารักแบบนั้นอีก เอเลน่าก็พอกัน ยิ่งเห็นอะไรน่ารักยิ่งอยากเข้าใกล้ นิสัยของเธอเคยเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้น แก้ไม่หายเลยจริง ๆ หรือไงกันนะ พอกันทั้งสองคนเลยจริง ๆ”
TBC…..
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :m1:
-
ตอน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป (จบ)
พี่เวรเป็นนิจยังคงเป็นคนเดิม
ผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังเหมือนเดิม
แกล้งเหมือนเดิม หาเรื่องเหมือนเดิม
นี่ไม่คิดจะทำตัวให้เข้ากับหน้าตาตัวเองเลยหรือไง
เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ทำได้ทุกอย่าง ขอแค่นึกบ้าขึ้นมาอะไรมันก็ทำ
แกล้งหมาเป็นงานอดิเรก ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเป็นเรื่องสนุกสนานไปหมด
แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
ทะเลาะกันบ้าง ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
โกรธกันบ้าง ด้วยเรื่องไร้สาระ
แล้วสุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็แกล้งมึน ทำเป็นลืม ๆ ไปซะเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นและไม่เคยคิดจะเก็บเอามาใส่ใจให้ปวดหัว
แต่เราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องงาน
เราเป็นพาร์ทเนอร์ที่ดีต่อกัน
พูดคุยกันตรง ๆ ไม่เคยเก็บความสงสัยเอาไว้
เพราะอยากให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
การอยู่ด้วยกันด้วยความเข้าใจ และต่างฝ่ายต่างยอมรับสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นได้
นั่นเป็นส่วนหนึ่งของการอยู่ร่วมกัน
แม้เราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดเวลา แต่เราก็แชร์ความรู้สึกนึกคิดกันเสมอ
และเมื่อถึงวันหยุดพักผ่อน เราก็เลยมีเวลาได้ใช้เวลาว่างร่วมกัน
“ไปยัง”
ไปไหนไม่รู้ แต่พี่เวรเป็นนิจบังคับขู่เข็ญให้ตื่นแต่เช้า
ไม่อยากไปก็ต้องไป เพราะพี่ท่านย้ำนักย้ำหนาว่าสำคัญ ห้ามเบี้ยวห้ามช้าห้ามสาย จะไปไหนของมันไม่รู้ ถามก็ไม่ยอมบอก
“สายสองนาทีนะพี่ ไหนบอกเจ็ดโมงเช้าเป๊ะ” แกล้งกวนประสาทไปอย่างนั้นแล้วก็เห็นว่าไอ้พี่เวย์ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนไม่พอใจ
แถมยังทำหน้างี่เง่าใส่อีก
แล้วถามจริง ๆ กลัวที่ไหน
เคยกลัวด้วยเหรอ
ฝันไปเปล่าพี่
“พูดจาให้มันดี ๆ ให้สมกับที่รักหน่อย”
โหหหหหหหหหหห
เหอะ
พอเห้อออออออออ
กวนไปแล้วโดนพูดใส่หน้ากลับมาแบบนี้ สายใจก็เลยมีอันต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะแกล้งเบะหน้า และแอบหัวเราะขำกับคำพูดของอีกฝ่าย
ที่จริงชอบ
แต่รู้สึกขัดเขินกับคำพูดหยอกล้อแบบนั้นอยู่บ่อยครั้ง
หลัง ๆ พี่เวย์มันชอบแกล้งพูดให้ใจสั่นอยู่บ่อย ๆ
ขอแค่มีจังหวะซะหน่อยเถอะ ได้เรื่องตลอด
“เห้อออออออออออ รักอาร๊ายยยยยยยยย วันก่อนยังให้เราซื้อไอติมเลี้ยงอยู่เล้ยยยย คิดจะใช้คืนบ้างมั้ยนั่น ตังค์อ่ะ”
การทวงเงิน ถือเป็นหน้าที่หลักของสายใจ
ห้าบาทสิบบาท ขอให้ได้ทวง
ทวงแล้วสบายใจ
ไม่ใช่เฉพลาะสายใจที่ได้ทวงแล้วสบายใจ แต่คนถูกทวงก็สบายใจไม่แพ้กัน
พี่เวย์เป็นคนแปลก ๆ
ชอบให้สายใจซื้อขนมให้กิน อยากได้ของฝากเล็ก ๆ น้อยที่สายใจหามาให้
มันคือการอ้อน
อ้อนให้เอาใจ ในแบบของพี่เวรเป็นนิจ
“ไม่คืนอ่ะ ถ้าจะไม่ซื้อให้ก็ลองดู”
งอน
ไม่ใช่งอนแบบสมบูรณ์แบบ แต่เป็นการงอนเพื่อให้ง้อ งอนเพื่อให้โอ๋
งอนเพื่อให้เห็นว่าสำคัญ
“ใครจะกล้า ขืนไม่ซื้อให้ ท่านหักเงินเดือนผมก็ยุ่งสิคร้าบบบบบ”
แกล้งบ่นไปอย่างนั้น และก็ได้เห็นว่าหน้าของคนแกล้งงอน กลายเป็นหน้าอมยิ้ม ดีใจนะนั่น รู้ทันหรอก
ชอบล่ะเซ่
เวลาได้ของถูกใจ หรือคำพูดถูกใจเนี่ย
“ตกลงบอกได้ยังนี่ จะพาไปไหน”
คุยกันไปถามกันไป แกล้งกันไป จนมานั่งอยู่บนรถ โดยมีพี่เวย์เป็นสารถี
จะไปไหนก็ไม่บอก
แต่บอกว่าสำคัญมาก
ไปงานอะไร ทำไมต้องไปตั้งแต่เช้า
แล้วเล่นแต่งตัวซะหล่อ ซึ่งปกติก็หล่ออยู่แล้ว
จะไปไหนของเขา
งานเดินแฟชั่นโชว์หรือไง
เล่นแต่งตัวซะเต็มยศ
“เออน่า เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
อยากรู้
ไปไหน
ที่บอกว่าสำคัญน่ะมันสำคัญขนาดไหนกัน
ลุ้นนะนี่ ลุ้น จะบอกใบ้ให้หายลุ้นซักนิดหน่อยไม่ได้เลยหรือไง
ไม่เคยเข้ามาซะที ป่าช้าแบบฝรั่งเนี่ย
แล้วอยู่ดี ๆ ก็โดนไอ้พี่เวย์ลากมาด้วยกัน
เดินวนไปวนมา
แล้วก็มาหยุดยืนที่หน้าหลุมศพของใครคนหนึ่ง
แพททิเซีย
ชื่อคุ้นยิ่งกว่าคุ้น
เหมือนเคยเห็นหน้าจากรูปของใครซักคน
และ..........นามสกุลก็.....
“หม่ามี๊.....เอ่อ...แม่ครับ”
รู้ได้ด้วยตัวเองในทันที
ว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้า
เพราะรูปจากกระเป๋าสตางค์ของพี่เวย์ที่พกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลานี่เอง
สายใจรีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน
ถึงแม้อีกฝ่ายจะล่วงลับไปแล้ว แต่พอได้รู้ว่ากำลังยืนอยู่ต่อหน้าใคร
สายใจก็มีอันต้องยืนตัวเกร็ง และเริ่มทำตัวไม่ถูก
เอาไงดี
แม่ของไอ้พี่เวย์
คือ...........
“นี่น้องสายครับ ไออยากให้หม่ามี๊รู้จัก”
ง่า
สวัสดีครับ
เอ่อออออ
“สะ สะ สวัสดีครับ คุณหม่ามี๊” ยกมือไหว้แบบสวยงามที่สุดในชีวิต
แล้วก็เหลียบสายตาขึ้นมองหน้าไอ้พี่เวย์เป็นพัก ๆ
เห็นว่าคนตัวโตกว่า หันมามองและส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ก็เลยต้องยิ้มตอบกลับไปแบบแหย ๆ
อะไรกันวะเนี่ย
พามาหาหม่ามี๊ก็ไม่บอก
รู้งี้แต่งตัวให้ดีกว่านี้แล้ว เสียภาพพจน์หมดเลยจริง ๆ
จะบอกให้เตรียมตัวก่อนก็ไม่ได้หรือไงวะคนเรา
“หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊เป็นยังไงบ้าง ยังรักไอเหมือนเดิมมั๊ยครับ”
ปลายนิ้วของคนพูด
แตะลงบนรูปถ่ายใบหน้าของหญิงสาวสวยที่กำลังยิ้ม
แตะสัมผัสอย่างแสนคิดถึง ห่วงหา
ไล้ปลายนิ้วไปมาบนป้ายหินที่สลักชื่อของผู้ที่ล่วงลับ อย่างทะนุถนอม
“คิดถึงหม่ามี๊มากจริง ๆ ครับ”
คิดถึง
เหรอ
สายใจยืนกุมมือนิ่งและก้มหน้าลงเล็กน้อย
บางอย่างกำลังท่วมท้นจากคนตัวโตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
พี่เวย์ยืนเหม่อมองภาพใบหน้าของแพททีเซียผู้จากไป
ยืนนิ่ง ๆ เหมือนอยากจะสื่อความรู้สึกบางอย่างเพื่อไปให้ถึง
แม้จะไม่มีทางรู้ว่าความรู้สึกนั้นจะไปถึงหรือไม่
สายใจแตะมือเบา ๆ ลงที่บ่าของคนตัวโตที่ยืนอยู่เคียงข้าง
ส่งยิ้มให้ เหมือนอยากจะแบ่งเบาความรู้สึกหมองเศร้ามาที่ตัวเองบ้าง
“น้องสายนี่คือแม่ของพี่เองนะ อยากพาน้องสายมารู้จักตั้งนานแล้ว”
ครับ
บอกตามตรางผมดีใจมากที่พี่พาผมมารู้จักแม่ของพี่
ผมดีใจมากจริง ๆ นะที่วันนี้พี่พาผมมาที่นี่
เวนิชนิ่งมองใบหน้าของสายใจนิ่งๆ
แค่มองหน้าก็รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย
ความเข้าอกเข้าใจที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน
ฝ่ามือของคนสองคนที่เอื้อมมาเกาะกุมกันเอาไว้
โดยไม่มีคำพูดใด ๆ นอกจากสายตาที่ยังจ้องมองกันนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ไอรักน้องสายครับหม่ามี๊ ไออยากอยู่ด้วยกันกับน้องสายตลอดไป”
อึ้ง
พูดอะไรไม่ออก
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี สายใจได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ด้วยความมึนงง
ตามด้วยความรู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจ
เหมือนหัวใจกำลังพองลม มีความรู้สึกปลาบปลื้มท่วมท้นเอ่อล้นอยู่ในนั้น
“แต่งงานกับผมนะครับ”
แล้วสายใจหน้าเอ๋อ ก็กลายเป็นสายใจอึ้ง ก่อนที่หยดน้ำจะเริ่มคลอที่หน่วยตาและไหลลงมาที่ข้างแก้ม
จากที่น้ำตาหยดคราวนี้ เริ่มไหลพราก อยากจะปล่อยโฮหนัก ๆ ก็ไม่กล้า
ก็เลยได้แต่ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ เหมือนเด็ก ๆ
อะไรว๊า
พี่เวย์แม่ง
กร่นด่าคนที่ลงไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้า และกำลังหัวเราะชอบใจกับท่าทางของคนที่ทำอะไรไม่ถูก เพราะโดนทำให้ร้องไห้แบบไม่ได้ตั้งใจ
“เอ้ยยยยยยยย ร้องไห้ทำไมอ่ะ ซึ้งเหรอ ขอแต่งงานนะนี่ เอาไงจะแต่งไม่แต่ง
รอแล้วมันลุ้นเหมือนกันนะ จะเอายังไงก็ว่ามา”
หน้าของคนลุ้น
ทำให้สายใจต้องทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
ทำอะไรของมันวะไอ้พี่เวย์ มันทำบ้าอะไรของมัน
“เอ้า........ไม่ตอบอีก จะหัวเราะหรือร้องไห้ เอาให้แน่ ว่าไงเนี่ยแต่งไม่แต่ง”
คนหนึ่งร้องไห้ไปหัวเราะไป
คนหนึ่งทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้น ทั้งเขิน
ค้นหาแหวนในกระเป๋าเสื้อและเปิดออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนและดึงมือของคนที่ไม่ยอมตอบว่าจะเอายังไงมากุมเอาไว้
“แต่งนะ” หวั่นใจเพราะกลัวคำตอบ และ ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
ถามอะไรของมันวะ
ถามแล้วยังจะทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนทำอะไรไม่ถูกอีก
จนป่านนี้แล้วนะพี่
อยู่ด้วยกันตั้งขนาดนี้แล้ว
ยังจะมาถามอะไรอีก
ผมเออออไปกับพี่ตั้งเป็นปีเป็นชาติแล้ว
สายใจไม่พูดเพราะพูดอะไรไม่ออก
คำตอบที่ทำได้คือสายใจพยักหน้าจนคอแทบหลุดเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด แล้วก็นึกอนาถใจตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลยในเวลาแบบนี้
“แหวนจะใส่ได้มั้ยนี่ ต้องได้สิ ก็วัดมาแล้วมันก็น่าจะได้”
พี่เวย์กลายเป็นคนบ้าบออย่างสมบูรณ์แบบ
พูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่
พูดไปยิ้มไป พูดไปเขินไป
แผนที่วางไว้ว่าควรจะเป็นบรรยากาศซาบซึ้งตรึงใจ พังทลายล่มไม่เป็นท่า
ในเวลานี้เหลือแค่คนบ้าสองคนที่ทำตัวเพ้อเจ้อไร้สติ และทำอะไรงก ๆ เงิ่น ๆ ขาด ๆ เกิน ๆ ชนิดที่ไม่มีใครเขาทำกัน
“อะไรวะพี่ ขอแต่งงานที่ไหนเขาทำกันแบบนี้วะ”
สายใจพูดไปร้องไห้ไป หัวเราะไป และยิ่งได้เห็นหน้าตาประหลาดของไอ้พี่เวย์แล้วยิ่งพาลจะขำไม่หยุด
ยื่นมือให้สวมแหวน แล้วก็ยกหลังมือขึ้นดู ก่อนจะโดนคว้ามือไปจูบที่หลังมือหนึ่งครั้งชนิดที่ว่าหาความหวานไม่มีเจอเลยสักนิด
“หม่ามี๊ครับ น้องสายเป็นคนในครอบครัวของเราแล้วนะครับ”
น้ำตายังไม่หยุดไหล พร้อมกับที่สายใจหน้ายิ้มเปลี่ยนเป็นยืนก้มหน้านิ่ง ๆ
ตั้งใจฟังทุกคำพูดที่เวนิชพูดออกไปทุกคำ เงยหน้าขึ้นอีกครั้งหลังจากฟังคำพูดของคนที่เปลี่ยนสถานะกลายเป็นคนครอบครัวเดียวกันไปแล้วในเวลานี้
เราเป็นของกันและกัน
เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
หม่ามี๊ครับ ผมสัญญาจะดีกับพี่เวย์ให้มาก ๆ จะเป็นคนที่สามารถรับฟังทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เวย์ให้ได้ จะยอมรับทุกอย่างที่พี่เวย์เป็น
จะอยู่ข้าง ๆ ทั้งยามสุขและยอมเศร้า
ผมสัญญาครับหม่ามี๊
................
“พี่....”
………..
………..
“หือ....”
……….
……….
“สายรักพี่เวย์ครับ”
Fin.
:mc4: :mc4:
จบกันไปแล้วกับน้องสาย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใช้เวลาโพสยาวนานมาก
จนไม่แน่ใจว่าคนอ่านรุ่นแรกๆยังจะตามอ่านกันอยู่ไหม หรือหายไปหมดแล้ว
ขอบคุณเท็นที่เข็นเรื่องนี้ออกมาจนจบ พอเท็นหาย แนนก็หาย เข้ามาอีกทีตกใจ อร๊ากกกกกกกกกก
เท็นแต่งจบแล้ว ดีใจ เลยรีบเอามาโพสให้อ่านกันก่อน เดี๋ยวแนนค่อยหาเวลาแว่บไปอ่านบ้าง
ขอบคุณพื้นที่เล้าและแอดมิน+โมฯ มากนะคะ ที่ให้โพสเรื่องได้จนจบ o1
**อีดิทเพิ่ม เรื่องรันนิ่ง ตอนนี้อยู่ห้องโพสไม่จบนะคะ แต่อัพให้แล้ว 3 วันที่ผ่านมาอัพไป 13 ตอน เท่ากับที่เท็นแต่งแล้วนะคะ
-
แอร๊ยยย ซึ้งแบบขำๆดีนะคู่นี้
ยังามอ่านอยู่ค่ะ ถึงแม้ความทรงจำจะเลือนลางไปบ้างแล้ว(ฮา)
อยากรู้ว่าคูรเท็นจะมีผลงานใหม่ๆออกมาอีกไหม อ่านอ่านจังค่ะ อิอิ
ขอบคุณคุณแนนที่เอามาโพสต์ให้อ่านกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
แอร๊ยยย ซึ้งแบบขำๆดีนะคู่นี้
ยังามอ่านอยู่ค่ะ ถึงแม้ความทรงจำจะเลือนลางไปบ้างแล้ว(ฮา)
อยากรู้ว่าคูรเท็นจะมีผลงานใหม่ๆออกมาอีกไหม อ่านอ่านจังค่ะ อิอิ
ขอบคุณคุณแนนที่เอามาโพสต์ให้อ่านกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
ตามไปอ่านเรื่อง รันนิ่งได้คะ กำลังโพสอยู่ 11 ตอน
ช่วงนี้คุณเท็นฟิตคะ เดือนมีนาเดือนเดียว อัพ 8 ตอน เห็นแล้วต้องร้อง OMG!!!!!!!!
แนนเข้ามาเห็นแล้ว ปาดเหงื่อกันเลย
จะบอกว่า แนนจำชื่อยูสนี้ได้ล่ะเออ :กอด1:
-
แทบลืมไปเลย
แต่ก็ดีใจที่คุณเท็นแต่งจนจบ
พี่เวย์ยังเพี้ยนเหมือนเดิม
สายใจน่ารัก
-
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก
แต่แอบรอนานนะคะเนี่ย จนลืมไปเลย :jul3:
-
นึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว
แต่ก่อนตามอยู่เวปคุณเท็น ครึ่งปีมานี้ไม่ได้เข้าเลยเพราะงานยุ่ง t_t
ขอบคุณเท็นและน้องแนน (แอบเนียนเรียก)ที่มาต่อค่ะ
-
หายไปนานมากนึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว
ตอนจบทั้งซึ้งทั้งขำ สายใจน่ารักจริงๆ
ไอ้พี่เวย์ก็แกล้งเจ้าก๊อตซิลล่าซะมันกลัวจนน่าสงสารเลยว่ะ
ขอบคุณคุณเท็นที่สร้างผลงานดีๆเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน
แล้วก็ขอบคุณคุณแนนที่นำผลงานของคุณเท็นมาโพสต์ให้อ่านด้วยนะคะ
ต่อไปก็เหลือเรื่อง Running สินะ
-
เริ้ดค้าาาาา มาต่ออีกทีหลายตอนแถมต่อจนจบเลย สะใจค่ะฮ่าาาาาา
ปล.สองคนนี้หวาน??กันแบบงงๆเนาะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
:sad4:
-
จบแล้ว..... หลังจากที่ตามอ่านมาเรื่อยๆๆๆ
เป็นอีกคู่ที่น่ารัก ปนแปลกๆ แหวกแนวกว่าคนอื่นๆ เค้าแต่เราก้อชอบนะ
อยากอ่านอีกคู่นึงด้วยอ่ะ อยากให้มีมากกว่านี้อีกนิดนึง
-
และแล้ววก้จบบบบบบบบบ
หลังจากลุ้นมาเนิ่นนานเหลือเกินน น
:กอด1:
-
เรื่องรันนิ่ง ตอนนี้อยู่ห้องโพสไม่จบนะคะ
แต่อัพให้แล้ว 3 วันที่ผ่านมาอัพไป 13 ตอน
เท่ากับที่เท็นแต่งแล้วนะคะ :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วอินจัดถึงกับร้องไห้ในบางตอน
-
น่าร๊ากกกกกได้ทุกเรื่องเลยนะ :impress2:
-
น้องสายกับพี่เวย์น่ารักมาก ๆ
-
ตอนแรกๆก็เหมือนจะไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองกันทั้งคู่เลย
แต่ก็จบลงด้วยดี หวานมากๆเลยค่ะ!!
สนุกมากๆเลยค่ะ!!
ขอบคุณ คุณเท็นที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่าน และ คุณแนนมากๆเลยนะคะที่นำเรื่องนี้มาลงให้ได้อ่านกัน!! :L2:
:pig4: :pig4:
-
ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสอ่านตอนจบ
น่ารักไปอีกแบบสำหรับคู่นี้
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสท์นะครับ :L2:
+1
-
จบแบบซึ้งๆ แช่มชื่นหัวใจ ><"
น้องสายใจ จะอยู่ในใจของพี่ตลอดไป... พี่เวนิชก็หล่อมาก!!
อยากจะบอกว่าแอบซุ่มมาอ่านนานมากแล้ว แต่เพิ่งสมัครสมาชิกได้
กำลังจะตามอ่านนิยายของคุณ aoikyosuke ให้ครบทุกเรื่องเลย
-
:L1:
-
ชอบนิยายของคุณเท็นมาก
กำลังตามอ่านอยู่เจ้าค่ะ
ขอบคุณแนนด้วยจ้า :L2:
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ (ตอนแรกไม่กล้าอ่าน เห็นว่าคุณเท็นยังแต่งไม่จบ กลัวค้างอ่ะ)
พี่เวย์นี่เถื่อนได้ใจจริงๆ แกล้งน้องสายตลอด แต่หลังๆนี่ชักหวานเกิน :-[
ส่วนน้องสาย ถึงจะดูบ้าๆบ๊องๆแต่ก็น่าร๊ากน่ารัก :กอด1: แถมเก่งอีกด้วย ทนนิสัยอิพี่เวนิชมันได้เนี่ย
ขอบคุณ คุณเท็น กับ คุณnana lon€ly™ ค่า :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้
ชอบพี่เวย์กับน้องสาย
แต่อยากได้เรื่องของแดนกับวัชเพิ่มอ่ะๆๆ o13
-
ชอบพี่เวและน้องสายดูน้องสายเอ๋อๆดี
-
ตลก เศร้า เคล้าน้ำตา ฮากระจาย สุดท้ายก็รักกันนนนน
ในที่สุดก็จบจนได้ เย้ๆๆๆๆ
มาตามอ่านอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าเราก็เป็นคนอ่านรุ่นเกือบแรกๆนี่หว่า
เหอๆๆ ลืมไปเลยนะเนี่ย ถ้าไม่ได้เห็นโพสของตัวเองเมื่อ 3 ปีก่อน
ขอบคุณทั่นเท็น และแนนมากจ้า :L2:
-
o22 ตกใจที่เห็นเรื่องนี้ในห้องจบ
โอยยย คลุ้มคลั่ง :z3:
เพิ่งเห็น
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องของคุณเท็นที่ประทับใจมาก
ในที่สุดก็ถึงบทสรุปเสียที
ขอคุณคุณเท็น :กอด1:
และขอบคุณคนโพสที่เอามาโพสให้อ่านค่ะ :L2:
-
พี่แนนนน ยังอยู่มั๊ย
อยากบอกว่าตามอ่านนิยายของคุณเท็นมาตลอด ชอบมากกกกกกกกกกก
แต่ตามไม่ทัน ไม่ได้แบเรียลไทม์ซักที ดีใจที่เรื่องนี้จบ เย้ๆๆๆ
ชอบมากกกกกกกกกกกก เรื่องนี้สนุกมากๆ อ่านตอนแรกๆคิดว่า พระเอกนายเอกแม่ง บ้าๆบอว่ะ
สงสัยเรื่องนี้จะเน้นฮาอย่างเดียว ไร้สาระ อ่านขำๆแก้เครียด ที่ไหนได้ โอ้โห หลังนี่ๆมีสาระมากอะ
ชอบๆๆๆ เป็นเรื่องที่เรื่อยๆ ให้เรารู้สึกพัฒนาไปพร้อมกับตัวละคร
ตอนแรกสงสารน้องส่ายมาก คือ รู้สึกจะเป็นบ้าตามไปด้วย อึดอัด อยากจะกรี๊ด อยากกระโดดถีบไอพี่เวร
แง่มมมมมม :z6:
แต่ตอนหลังๆก็รู้สึกดีขึ้นๆ น่ารักมากกกกกกกกกก
จบซึ้งโคตรๆๆๆๆๆๆ
ตอนแรก คิดว่าถิงเน่ โรแมนติคดี๊ด๊าแล้วนะ เรื่องนี้โรแมนติคกว่า อาจไม่หวือหวา แต่เรียบๆ แบบอบอุ่นหัวใจ
ชอบบบบบบบ
รักน้องสาย
อ่อ อยากจะบอกว่่า น้องสายรั่วได้ใจ คิดๆอยู่ว่า ถ้ามาเจอกับหนูยิ้มนี่ โลกคงแตก
เอ๋อ รั่ว มึน ก่งก๊ง พอกัน ถ้าเป็นเพื่อนกันคงจะฮาน่าดู
กอดพี่แนน
โบตามอ่่านนิยายนคุณเท็น ตามเม้นให้ตลอดนะคะ
ถึงจะมาช้ากว่าชาวบ้านเค้า แต่ก็ดีกว่าไม่มาเนอะๆ
เดี๋ยวจะตามไปอ่่านเฮียก๋วยนะคะ
-
อั้ยยยยยยย เขินๆๆๆ :กอด1:
-
เรื่องนี้น่ารัก :o8:
-
อ่านแล้วก็ฮาาา
น่ารักดีค้าบบ
-
ขอบคุณนะคร้าบ
-
ซึ้งกับตอนจบจัง ขอบคุณทั้งคนแต่งกับคนโพสจัง :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบๆ o13
-
กรี๊ด หลงรักน้อสายโดยไม่รู้ตัว พี่เวย์ก็รูปหล่อสมใจ :m25: :o8:
-
อยากจะบอกว่า นิยาย เรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องที่ผมชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยครับ
ขอบคุณมากๆครับสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
พระเอกและนายเอกน่ารักมากครับ
อ่านไปคอยลุ้นไปสนุกดีครับ
(อธิยายความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง)
ขอบคุณมากครับของคุณจริงๆ
ผมจะติดตามผลงานของคุณเท็นตลอดไปเลยครับ
-
อ่านตอนจบแล้วฟินมากจริงๆ ค่ะ มันแบบว่าชื่นใจ น่าร๊ากกกกกกกกส์ :m1:
แบบว่า ลุ้นที่สุด คือ มันแกล้งกันไปกันมา..
หลายตอนที่กลับไปอ่านอีกรอบแล้วก็ยังไม่เข้าใจว่าสายรักพี่เวย์ได้ยังไง...
ขยันแกล้่ง แกล้งจริง แกล้งจัง ทำให้เสียใจเสียเซลฟ์บ่อยๆ...
แต่บทพี่เวย์แกจะทำให้ละลาย นี่ก็ต้องยอมรับเลยจริงๆ..
ส่วนน้องสายก็น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดส์ ไม่แปลกใจเลยที่พี่เวย์จะรักน้องสาย..
ขอบคุณแนนมากๆ เลยนะคะ ขอบคุณคุณเท็นที่สุดด้วยค่ะ :กอด1:
-
แกล้งกันไปมา จริงบ้างหลอกบ้าง คนอ่านมึนแต่ฮา :really2:
ก็มีจี๊ดบ้าง เชียร์น้องสายจ๊ะ
บทพี่เวย์จริงจังก็ทำให้ซึ้งได้เหมือนกันนะเน่ีย
คู่นี้รักกันฮามากคร๊าบบ :L2:
-
จบแล้วๆๆๆ มีตอนพิเศษไหมค่ะคุณแนน อยากอ่านเรื่อง2คนนี้อีก
อยากให้พี่เวรเป็นนิจแกล้งน้องสายอีก ชอบๆ
คนอ่านแอบโรคจิตเห็นคู่รักโดนแกล้ง
-
โอ๊ย...หมอ.... :jul1:
o13
-
อ่านมาราธอน 2 วันจบ !!
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มไป หัวเราะไปได้มากจริง ๆ :m20:
หนุ่ม ๆ มีมุมหวานที่ไม่เลี่ยนจนเกินไป เป็นธรรมชาติมาก
น้องสายก็น่ารักโดนพี่เวย์แกล้งซะขนาดนี้แต่ก็ไม่โกรธ
ความเอ๋อเปิ่นต๊อง ๆ บุคลิกน่ารักน่าแกล้งมากกก
ไม่แปลกใจที่พี่เวย์จะแกล้งได้แกล้งดีขนาดนี้
ขำสุด ๆ ก็เจ้าหมาผู้กล้าหาญอีก็อต(ซีล่า) แข็งแรงบึกบึน
วิ่งหนีหางจุกตูดทิ้งเจ้านายประจำ :m20: คิดสภาพออกจริง ๆ
ส่วนตัวไม่ชอบหมาพุดเดิ้ลเพราะว่าหน้าประหลาด แต่เคย
เห็นที่บ้านเพื่อน =w='' จิ้นออกทีเดียวว่ามันเป็นงี้จริง ๆ
เจ้าหมาพันธ์นี้
ฉากที่ฮาที่สุดคือหลังฉาก NC ที่ผ่านคืนอันเร่าร้อนระหว่าง
พี่เวย์กับน้องสาย อ่านแล้วเขินสุดขีด :jul1:
มาตบเข่าฉาดตอนที่วัชโผล่มาเจอกับน้องสาวในตอนเช้า
ของอีกวัน หัวเราะท้องแข็งมากตอนแดเนียลโผล่ออกมา
กร๊ากๆๆๆๆๆๆ...
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ทำให้อ่านไปยิ้มไปได้ขนาดนี้ค่าาาา :กอด1:
-
เรื่องนี้หนุกอ่ะ. o13
-
ชอบ :bye2: :bye2:
-
อ่านไปลุ้นไป เมื่อไรพี่จะเลิกแกล้งน้อง
จนวาระจบ ก็ยังต๊องได้อีก
ขอบคุณคนโพส และคนแต่งค่ะ :L2:
-
ชอบพี่เวรเป็นนิจมากคะแอร้ยยยย
น้องสายใจบ้าได้อีก บทจะดราม่าก็พาน้ำตาแตกเลยคะ
ชอบตอนพี่เวย์แกล้งอีก็อต ขำแบบเว่อร์
ใครเลี้ยงหมาก็คงจะพอนึกสภาพออกนะคะ เลยอินกว่าคนอื่นเยอะ
ชอบผลงานคุณเท็นมาก ถึงบางตอนจะเคล้าน้ำตาไปหน่อย
ขอบคุณคุณแนนที่โพสให้อ่านค่า :katai2-1:
-
เพิ่งอ่านจบสนุกมากเลย ชอบวิธีการเขียน และก็จะตามอ่านเรื่องอื่นๆอีกค่า
ปล คิดว่าเราเชยจังไปอยู่ที่ไหนมาเพิ่งอ่านเนี่ย555
-
เวย์-สาย โบกธงๆ :hao7:
-
จบหวานอ่ะ น่าร๊ากกกกกก ขอบคุณมากค่ะ
:กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ ^^
ขอบคุณแนน ขอบคุณทั่นเท็นค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณคะ เป็นอีกเรื่องที่น่ารัก :pig4:
-
อ่านงานคุณเท็นมาตลอด ชอบทุกเรื่อง
แต่ทำไมเรื่องนี้มัน..
อ่านยากจริงๆนะ คือไม่ได้ยากแบบปรัชญาเยอะลึกซึ้งมากอะไรแบบนั้น
แต่มันยากแบบ คนเล่าเวิ่นเว้อเยอะน่ะ :hao4:
โดยเฉพาะน้องสาย เวิ่นเยอะมากกกกกกกกก ดูเพ้อๆ
นี่ลุ้นจนจากสนุกๆเริ่มเหนื่อย 555555 ดูยืดเยื้อชอบกล
พระนายเรื่องเข้าใจไม่ยากแต่ก็เหมือนคุยกันคนละเรื่อง คิดเองเออเองมั่งล่ะ อารมณ์แปรปรวนมั่งล่ะ
โกรธไม่สุดก็หัวเราะละ ไรงี้ ตามไม่ทัน
รู้สึกว่าอ่านแล้วฟีลมันต่างจากเรื่องอื่นๆพอสมควร
ตอนนี้อ่านถึงหน้า20 เห็นว่าพี่เวย์เหมือนยังรักเอเลน่าอยู
มีการบอกว่ายังรัก อยากดึงมากอดเหมือนที่ทำกับน้องสาย
แต่ก็คิดถึงน้องสายอยากได้ยินเสียงอยากให้มาอยู่ด้วย
เหมือนเวย์แค่หวั่นไหวแล้วเอาสายมาเป็นไม้กันหมาเฉยๆอ่ะ
แบบมาเป็นกำแพงใจให้ ให้ลืมคนเก่า ไรงี้
พออ่อนแอเวลาเจอกับคนเก่าก็อยากเจอสายเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะพี่เวย์ ดูไม่ยุติธรรมกับน้องสายเบยยยยย
:z6:
-
ชอบตอนหลังจากเป็นแฟนกันแล้ว น่ารักมากๆ
ตอนจบอ่านไปร้องไห้ไป อิน 55555
-
:z1:
-
ต้นเรื่องสนุก กวน ๆ ..... จบได้หวานซึ้งมากครับ
ขอบคุณครับ
-
คิดถึงน้องสาย พี่เวย์ กว่าจะลงเอยนี่ลุ้นจนเหนื่อยเลย
-
อ่านไปขำไป ชอบอ่ะ ตลก :hao6: :hao6: เข้าใจคำว่าเนียนเลย 555
-
กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ
คิดถึงเรื่องเก่าๆ ^^
-
อ่านของ Aoikyosuke มาเกือบทุกเรื่องแต่พลาดเรื่องได้ไง
ไปเรื่อยๆแกล้งหลอกกันไปมา สุดท้ายตกหลุมกันทั้งคู่แน่ๆ อิอิ
-
ขอบคุณที่มาโพสเรื่องนี้นะค่ะ
มาอ่านช้าแบบนี้ข้อดีคือไม่ค้าง 555
พี่เวรกับน้องสาย สมกันดีค่ะ
หนุ่มขี้แกล้งกับหนุ่มเอ๋อ
-
คิดถึงๆ ก็กลับมาอ่าน ^^