หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[kunkai]

สองคนนี่น่ารักได้อีก
 :pig4:พี่แนนนี่ค้าบ
เอาไปเลย   ตำแหน่งขยันโพสอันดับหนึ่ง

[nanalonely]

ชื่อตอนใจดี เหมือนคนอัพเลย 555++ กล้าพูดได้อีกตรู

ตอน นี่เขาเรียกว่าดีใจ  



"วันนี้อาจจะไปกินข้าวกับเอเลน่าตอนเย็น"

ยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ ยิ้มจนตาหยี คนที่โดนมองก็มีอันกินไม่ได้ มือไม้สั่นขึ้นมาจนกลัวว่าพิซซ่าแทบหล่นจากมือ
กลืนน้ำลายลงคอ แล้วพาลนึกไปได้ว่า ตายห่าล่ะเหวยสงสัยจะได้มีลุ้นในช่วงเทศกาลกินเจแน่แล้วแบบนี้
ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ได้ไม่ทันไร หัวใจก็เปลี่ยนที่ หล่นตุ้บลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแบบไม่ต้องให้รอนาน

อ่า...เอเลน่า
แฟนเก่าที่ว่า จะแต่งงานกันเมื่อสองปีก่อน
คนเรานะ สองปีนี่มันจะลืมกันได้ง่าย ๆ เหรอ ดูเหมือนไอ้ทางนี้ก็อาลัยอาวรณ์ซะเหลือเกิน พูดถึงแล้วก็ทำหน้าแบบไม่ต้องบอกก็รู้
ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่....เล่นงี้เลยเหรอพี่ เอาอย่างนี้เลยใช่มั้ย

แล้วไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคนนั่งมองพิซซ่าหน้าอะไรไม่รู้แบบตาไม่กระพริบคนนี้มันจะคิดยังไง

ไม่ได้คิดอะไรมาก
แค่กำลังวิเคราะห์ส่วนผสมของพิซซ่า
เพ่งไปเพ่งมา แล้วก็คิดเอาว่า คงต้องใช้แป้งพิซซ่า แล้วก็ซอสมะเขือเทศ แล้วก็พริกหยวกพริกหวาน แล้วก็ใส่ปูอัด
นี่ถ้าทำกินเอง จะยกมาทั้งทะเลเลยนะเนี่ย อัดกุ้งหอยปูปลา หน้าทะเลกันให้หนำใจ ว่าแล้วก็อยากจะลองไปหัดทำดูบ้างเหมือนกันเว้ย
เผื่อจะได้ทำกินเองบ้าง ซื้อเขากินมันก็ไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ แพงก็แพง ถ้าทำกินเอง คงได้ถาดใหญ่ใส่หมูเห็ดเป็ดไก่ได้อีกเพียบ
กินคนเดียว ก็คงไม่พอ งั้นทำกินกันทั้งครอบครัวเลยดีกว่า เท่านั้นยังไม่พอ ยังสามารถประยุกต์ใช้เป็นพิซซ่าหน้ากระดูกทำให้อีก็อดกินได้อีกด้วย

แหมนี่แค่คิดนะ
หมึกแดงยังอยากจะมาแผลงรส

ถ้ากูทำจริงขึ้นมาล่ะเหวย เหอะ เหอะ เหอะ ไม่อยากจะโม้เลย วะฮะฮะฮะฮ่า กร๊าก ๆ สุดยอดเจ้าความคิดจริงๆ เลยเว้ย

"แล้ว...เราจะว่าไง"

ไม่ว่าไงพี่ จะให้ผมว่าไงอ่ะ เขาชวนพี่ไม่ได้ชวนผม มาถามผม ผมจะไปรู้ได้ไงอ่ะพี่ เหอะ เหอะ เหอะ

"สาย"

ได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ ก้องมาแต่ไกล วิเคราะห์พิซซ่าไปและคิดหาวิธีรวย แต่ก็ไม่ทำให้เรื่องที่กระแทกเข้ามาในความคิดเมื่อหลายนาทีก่อนจางลงไปได้

"สาย"

เออ ได้ยินแล้ว จะเรียกทำไม นั่งอยู่ใกล้แค่นี้ จะเรียกทำไมเยอะแยะวะ กูไม่ได้หูตึงนะเว้ย

"เงียบทำไม....เป็นอะไร"

จะบ้าเหรอ ใครเงียบ นี่ไม่ได้เงียบเลยนะ แค่กำลังวิเคราะห์ผลทางเคมีของพิซซ่าอยู่ว่าจะทำให้เกิดอาการหน้าชา แล้วก็ใจหายวูบได้จริงหรือเปล่า
แล้วนี่อะไรเนี่ย จะมาถามทำไมว่าเป็นอะไร ปกติเคยสนใจด้วยหรือไง อย่ามาทำเป็นสนใจหน่อยเลย มันเสียเวลา
โห่เซ็ง เสียเวลาวิเคราะห์หมดเลย

แล้วจะไปไหนมาบอกกูทำไมวะ ไม่ได้อยากรู้นะเว้ยยยยยย
แฟนเก่าก็แฟนเก่า มาบอกทำไม ไม่ได้อยากรู้เลย จะรักกันมากมายแค่ไหน จะเป็นจะตายเรื่องอะไรกัน กูไม่ได้อยากรับรู้ด้วยหรอกนะเว้ย

เรียกมาเพื่อแบบนี้เหรอ

เรียกมาเพื่อ....ให้มาวิ่งวนไปวนมา หาทางออกไม่ได้แล้วก็กลับมาอยู่ที่เดิมแบบนี้เหรอ
มีความสุขมั้ยเนี่ย ทำให้เสียใจได้วันละแปดร้อยรอบเนี่ย ดีใจมากหรือไง

ถามจริงๆ ไม่สงสารกันบ้างเลยเหรอ เคยคิดบ้างมั้ยว่าทางนี้ก็มีสมอง ถึงจะโง่ไปหน่อย แต่ก็คิดได้ว่าเวลาถูกพูดใส่แบบนี้
มันก็หมายความว่า อยากให้คนฟังปวดใจ ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าคนพูดมันคงสะใจมาก แค่นั้นเอง
"เหรอ ๆ เออ งั้นเดี๋ยวผมกินชิ้นนี้หมด ผมกลับเลยแล้วกันนะพี่ พี่จะได้ไม่เสียเวลา"

รีบยัด ๆ พิซซ่าที่เหลือในมือเข้าปาก แล้วก็เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อไปคว้ากระเป๋า
แต่ก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ให้นั่งลงมาอยู่ที่เดิม

หา......เอ่อพี่.....คือว่า นี่ก็รีบแล้วนะ
มันยังช้าไปอีกเหรอ ไม่ทันใจพี่หรือไง

แล้ว แล้ว.....เอ่อ ตกลงพี่......พี่จะเอายังไง
จะให้ไปมั้ยเนี่ย ตกลงจะเอาไงแน่ จะให้รีบ ๆ กลับไปก่อนหรือจะให้......เฮ้ย ตกลงจะเอาไงวะ กูทำตามไม่ถูกนะเว้ย

หน้าคงจะมึนมาก
มากเกินไปหรือเปล่า

สงสัยจะทำหน้ามึนมากไป เลยเห็นพี่เวย์มัน......ขมวดคิ้วมุ่น แล้วก็ลากให้ลงมานั่งอยู่ข้าง ๆ
เหมือนอยากจะพูดอะไรสองสามอย่าง หรือสี่ห้าอย่าง หรือถ้ามันเยอะไปก็พูดอะไรมาสักอย่างเหอะ

คนรอฟังมันลุ้น ลุ้นมากเลยพี่ โคตรลุ้นเลยบอกตรง ๆ

"เฮ่ออออออออ....ตกลงเราจะเอายังไงกับพี่กันแน่...."

หา....เอายังไง
เอายังไงนี่มันคือยังไง

คือเอายังไง นั่นมันเรื่องที่ผมต้องถามพี่นะ
ว่าพี่จะเอายังไงกับผม

"เรื่อง....เรื่องค่าพิซซ่าเหรอ หรือเรื่อง....เรื่องที่ผมจะเอานาฬิกาไปจำนำ"

เอานาฬิกาไปจำนำ

เรื่องพิซซ่าน่ะไม่ใช่แน่ สายใจเข้าใจมั้ยว่ากำลังพูดเรื่องอะไร ตั้งแต่ตอนที่ทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจ

ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

เฉย ๆ

ทำหน้าเหมือนไม่ได้ยินอะไร ไม่มีการโต้ตอบ แถมซ้ำยังจะกลับบ้านง่าย ๆ
ไม่มีท่าทีโกรธเคืองหรือโมโห ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นี่เห็นเรื่องกินสำคัญกว่าใช่มั้ย
ถึงได้...........

แล้วยังเรื่อง.........นาฬิกา
พูดเล่นใช่มั้ย

ที่พูดไปเนี่ย พูดเล่นใช่มั้ย

"หมายความว่าไง นาฬิกา....ไม่มีเงินทำไมไม่บอก ถึงขนาดที่....เด็กบ้าเอ้ยยยย เราจะเอายังไงกันแน่เนี่ย พี่ตามไม่ทันแล้ว เข้าใจมั้ย"

อ้าววววววววววววว มาโกรธอะไรกูเนี่ย

ถึงบอกว่าจำนำ แต่ก็ยังไม่ได้ทำแบบนั้นนะเว้ยเฮ้ย

แล้วในเมื่อเหตุมันยังไม่เกิดเนี่ย ทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วย แบบนี้ยิ่งน่ากลัว ขืนเอามาไว้กับตัว แล้วของเสียหายขึ้นมา
จะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้คืนให้

"เอาของพี่คืนไป ผมไม่อยากได้ของแบบนี้" คือว่ามันแพงมากพี่ ถ้าพี่ให้ผ่อนผมคงไม่มีปัญญาจ่าย อยู่ดี ๆ นึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงเอาของแบบนี้มาให้

อย่างไอ้สายไม่เชื่อหรอก ว่าพี่เวย์หน้าหนวดโคตรเคี่ยวคนนี้จะใจดี รักจริงหวังแต่ง เอาของแพงมามอบให้เป็นของรักแทนใจ

เชื่อกูก็บ้าสิวะ

สายใจรีบปลดล็อคสายนาฬิกาข้อมือแบบเร่งด่วน เสียดายก็เสียดายแต่ทำไงได้
ไม่กล้ารับไว้จริงๆ เดี๋ยววันไหนพี่ท่านคิดค่าเสื่อมราคาในการใส่ขึ้นมา กูจะหนาวเอาได้ง่าย ๆ


"ทำไม .... ไม่ต้องถอด หยุดแค่นั้นเลย ทำไมถึงไม่อยากได้ มีปัญหาอะไรมากนักหรือไง"

ไม่ใช่แบบนั้น คือว่ามัน...........ก็นี่....ก็แบบว่าพี่เข้าใจมั้ยว่ามันแพง...ผมไม่กล้ารับ ...แล้ว....แล้วก็...
พี่....ผมนะ
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

แค่.............รู้สึกว่าเหนื่อยมากซะจน........เหนื่อยกับพี่มากจนไม่รู้จะทำยังไงให้พี่ถูกใจ

"ผมไม่รู้นะว่าพี่เป็นอะไร.....แค่คิดว่า....ทำไมพี่ต้องเอาเรื่องทุกอย่างมาลงที่ผมด้วย....พี่ไม่พอใจอะไรผม...พี่บอกมาตรง ๆ ก็ได้
อย่าปั่นหัวผมเล่นสิ....ผมไม่เห็นว่ามันจะสนุกตรงไหนเลยพี่"

มือหยุดถอดสายนาฬิกาแล้ว

คิดอะไรไม่ออก ไม่ว่าจะพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกเอาซะเลย ว่ามันเพราะอะไรตัวเองถึงได้เป็นคนแบบนี้
ถูกเรียกมาแบบไม่มีเหตุผล รู้อย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกว่าไม่ชอบและไม่พอใจ แต่ก็ยังมา
มาแล้วก็ได้ฟังเรื่องที่ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ ไม่ชอบและไม่พอใจ แต่ก็ยังฟัง
ฟังแล้วก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร

เพราะ.....ต่อให้รู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจมากแค่ไหน....เวลาที่คิดจะพูดกลับพูดอะไรไม่ออกทุกที
ไม่รู้จะพูดเพื่ออะไร
และไม่รู้จะพูดในฐานะอะไร

แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้น ที่เริ่มรู้สึกว่า.....ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด แต่กลับต้องถูกโมโหใส่ แบบไม่มีเหตุผล
แล้วทั้งหลายทั้งปวงที่ทำมา จะทำไปเพื่ออะไร เพื่อสิ่งที่ไม่มีจุดหมาย เพื่ออะไรไม่รู้ที่มองไม่เห็นและสัมผัสด้วยความรู้สึกไม่ได้งั้นเหรอ

เพื่ออะไร.....

ทำมาทั้งหมดนี่เพื่ออะไรเหรอพี่ หรือแค่สนุก ๆ แค่นั้น
เวนิชถึงกับพูดไม่ออก เคยคิดอะไรไว้มากมาย แต่ความคิดทั้งหลายก็หยุดชะงักลง หลังได้ยินคำพูดเรียบเรื่อยของสายใจ
คำพูดที่ง่ายแสนง่าย แต่กระทบใจคนฟังอย่างรุนแรง

ในหัวมีเรื่องผุดขึ้นให้คิดมากมาย

ไม่ใช่ไม่พอใจ
ไม่ใช่อยากเอาอะไรทุกอย่างไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย

ไม่ได้อยากปั่นหัว ไม่ได้เห็นเป็นของเล่นสนุก

แต่ที่รู้สึกแย่จนเผลอทำแต่เรื่องแย่ ๆ ออกไปก็เพราะไม่เข้าใจ
ไม่เคยเข้าใจว่าสายใจที่บางครั้งจะแสดงความรู้สึกออกมาทั้งหมด เป็นห่วงเป็นใย ทั้งที่ไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แต่ก็รู้สึกได้อยู่เสมอ

คนที่ใส่ใจทุกคนในโลกนี้ จะให้แน่ใจได้ยังไง ว่าการที่ทำเหมือนห่วงใยและทำเหมือนใส่ใจ จะเป็นเรื่องที่พิเศษกว่าใคร ๆ
แค่อยากจะพิเศษมากกว่าใคร ๆ แค่นั้น แต่ไม่มีอะไรที่จะพิสูจน์ได้เลย ว่าตัวเองเป็นคนพิเศษในความรู้สึกของสายใจมากกว่าคนอื่น

ไม่ใช่อยากเอาอะไรทุกอย่างไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย แต่อยากจะบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่าง อยากให้รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง
การที่อยากให้รู้ทุกอย่างโดยไม่ต้องปิดบัง........เป็นเรื่องที่ไม่ดีขนาดนี้เลยใช่มั้ย

ไม่ได้อยากปั่นหัว แต่คิดว่าเราสนิทกันมากขึ้น และมากขึ้นทุกวัน จนสามารถจะหยอกล้อกันได้.....และทำเรื่องบางเรื่องที่จะไม่ทำกับคนที่ไม่ได้สนิทสนมด้วย
เรื่องบางเรื่อง.....ที่อยากให้สายใจรับรู้ว่าทำแบบนี้กับคนแค่คนเดียวเท่านั้น

เหตุผลไม่มีหรอก....ก็แค่ชอบมากเกินไปเท่านั้น

ถ้าบอกว่าชอบมากเกินไป ชอบมากกว่าใคร ๆ
ชอบที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน ได้หัวเราะ ได้ทะเลาะกันบ้าง ได้เป็นตัวของตัวเอง ได้ทำอะไรอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร
แล้วก็ได้รู้ว่า การได้รู้จักใครสักคนและคน ๆ นั้นคือสายใจ เป็นเรื่องที่ดีมาก

มากจนทำให้ลืมความเจ็บปวดที่คิดว่ามันจะไม่มีวันจางเลยตลอดชีวิตนี้ลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ได้รู้เรื่องที่ไม่เคยได้รู้จากคน ๆ หนึ่งที่เป็นแค่เด็กธรรมดา ๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากกว่าใคร แต่ก็เป็นคนที่ทำให้รู้สึกพิเศษจนแม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ
กับเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ

"ก็สายไม่เคยรู้สึกอะไร เวลาที่พี่รู้สึกว่าชอบสายมากกว่าใคร ๆ แต่สายก็ทำเหมือนไม่รับรู้....เรื่องที่เคยขอเอาไว้ก็ไม่เคยตอบ...แล้วจะให้พี่ทำยังไง"

ง่า

เหมือนร่างกายมันค่อย ๆ ลีบเล็กลงเรื่อย ๆ
ตัวเล็กลงเรื่อย ๆ

แล้วอยู่ดี ๆ ก็พบว่าตัวเองกลายเป็นลูกโป่งพองลม ตัวใหญ่ขึ้นมาและร่างกายจิตใจก็ค่อยๆ ลอยละลิ่วไปอย่างรวดเร็ว

เป็นอะไรไม่รู้ รู้แค่ว่า...เวลาที่ได้ฟังอะไรที่ไม่เคยฟังแล้วมัน.....ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้
รู้แค่ว่านั่งฟังแบบโคตรปลื้มอย่างไม่มีสาเหตุ

ชอบผมเหรอ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก พี่รู้ตัวมั้ยนั่นว่าพี่พูดอะไรออกมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า หึ หึ กร๊าก ๆ กร๊าก ไม่อยากจะเชื่อ

ปล่อยให้ผมปวดเฮดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ก็บอกมาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ยากอะไรนักหนาวะของแค่นี้

"งั้นที่พี่โทรไปหาผมบ่อยๆ แล้วก็พูดไม่รู้เรื่องใส่ผม นั่นก็... พี่ก็คิดถึงผมด้วยงั้นสิ"

ใช้ความพยายามมากที่จะไม่หลุดหัวเราะหรือทำท่าทางให้เป็นที่สงสัย พูดไปแล้วก็หันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนที่ทำหน้าเครียดกว่า
แกล้งทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม ทั้งที่ในใจกำลังทั้งยิ้มทั้งหัวเราะและมีความสุขจนแทบบ้า
"อย่ามาถามอะไรเพ้อเจ้ออย่างนั้นได้มั้ย"

หึ หึ หึ งั้นเหรอ......เพ้อเจ้อเหรอ มากมั้ยพี่ ไอ้เพ้อเจ้อที่ว่าเนี่ย มันมากมั้ย มากแค่ไหน มากขนาดที่พี่ทำหรือเปล่า

"จะไปกินข้าวกับแฟนเก่าพี่งั้นสิ....แฟนที่ว่าจะแต่งกันเมื่อสองปีก่อนแล้วก็เลิกกันใช่มั้ย...."

เห็นไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันทำหน้าเหมือนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกแล้วรู้สึกสะใจยังไงไม่รู้ แต่ก็แอบดีใจ....ดีใจจนคิดว่าแบบนี้มันคงจะเยอะเกินไปด้วยซ้ำ

"พี่ไม่สนใจผม ผมจะได้ไม่ต้องสนใจพี่อีก ดีมั้ย"

ดีไม่ดีกูไม่รู้หรอกเว้ย พูดไปงั้นแหละ รู้แค่ว่าเวลาพูดอย่างนี้แล้ว ไอ้พี่เวย์มันถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกไปเลย ดูแล้วมัน....ขำ..ไม่เคยเห็นอะไรตลกขนาดนี้

"พี่ไม่เคยคิดถึงผมเลย โทรมาก็ไม่เคยพูดกับผมดี ๆ แถมยังว่าผมเพ้อเจ้ออีก งั้นต่อไปผมก็ไม่ต้องคิดถึงพี่ดีใช่มั้ย"

หึ หึ หึ โอ้ยยยยยย ขำคนทำหน้าไม่ถูกโว้ยยยยยยยยยยย อยากได้แบบนี้เหรอ ชอบแบบนี้เหรอ ดี ดี จะจัดชุดใหญ่ให้นะพี่เวย์ เอาให้พี่ไม่กล้าพูดไม่ดีกับผมอีกเลยเป็นไง

"พี่นิสัยแย่มาก ผมเกลียดพี่ แค่นี้แหละ"

รีบลุกขึ้นยืนพรวดพรวดแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ชนิดที่คนที่ทำอะไรไม่ถูกอย่างเวนิชแม้อยากจะรั้งเอาไว้ก็คงรั้งไม่อยู่

สายใจรีบคว้ากระเป๋าและรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ถึงมีคนอยากตามก็คงตามไม่ทัน

กำลังขำ และหัวเราะ หยุดไม่ได้เพราะได้รับรู้เรื่องที่ไม่เคยได้รู้มาก่อน

เคยคิดว่าตัวเองแพ้ซ้ำซาก และไม่มีทีท่าว่าจะชนะเลยสักนิด แต่อยู่ดีๆ ก็ได้สิ่งที่ไม่อยากเชื่อว่าจะได้มาไว้ในมือ

หัวเราะเพราะดีใจที่ได้เอาคืนบ้างแล้ว
หัวเราะที่ต่อไปนี้ จะได้ทำอะไรตามใจตัวเอง และจะได้เห็นว่าไอ้พี่เวย์หน้าหนวดต้องทำเรื่องที่ไม่เคยทำ

เช่นในเวลานี้ ที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วต้องรีบหยิบออกจากกระเป๋ามากดรับอย่างรวดเร็ว

"พี่โทรมาทำไม" กรอกเสียงลงไปให้ดูเครียดที่สุดในชีวิตทั้งที่กำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้จนแทบไม่อยู่ ถึงขนาดต้องยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา

"คิดถึง....ไม่ได้หรือไง"

โห บ้าหรือเปล่า พอทีนี้ล่ะพูดง่ายเลยเหรอพี่ ทีเมื่อก่อนทำไมกั๊กนักล่ะ ไม่ยอมพูดเลยไม่ใช่เหรอ ทีอย่างนี้พูดซะคล่อง ทำเหมือนโดนบังคับให้พูดงั้นแหละ เปล่านะเว้ย ไม่ได้บังคับนะเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำครับ ขำจนแทบตาย ไม่ใช่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกพี่ แต่แบบนี้มันน่ารักเป็นบ้า.....ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว

"ไม่ได้...อย่ามาคิดถึงผม..ห้าม...แค่นี้นะ"

กร๊ากกกกกกกกกกกกกก มารยาสาไถได้อีก ยืนขำจนน้ำตาเล็ด แต่มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ กดวางสายไปแล้วแบบที่ในชีวิตนี้ไม่เคยทำแบบนี้กับไอ้พี่เวย์มาก่อน
ยืนยิ้ม และเดินไปยิ้มไป

หนึ่งสนุก

สองสะใจที่ได้แกล้งคนกลับคืน

สาม ดีใจ

ดีใจ ดีใจ ดีใจ......ดีใจ ยิ่งกว่าดีใจ

ดีใจเพราะได้รู้เรื่องดี ๆ ที่ไม่เคยรู้ และในที่สุดก็ได้รู้ซะที ว่าที่แท้แล้วไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันเป็นคนยังไง....แล้วก็คิดอะไรอยู่กันแน่
คราวนี้ล่ะถึงทีผมบ้างแล้วพี่

คราวนี้ล่ะ พี่จะได้รู้บ้างว่าผมรู้สึกยังไงเวลาโดนแกล้ง

หึ หึ หึ ดีใจเว้ย กร๊าก กร๊าก ฮ่า ฮ่า ไชโย่

TBC....

[ΩPRESTOΩ]

คุณพี่เวย์พลาดอย่างแรง อิอิ
ท่าทางคราวนี้ น้องสายจะเอาคืนอย่างสาหัส

ฮ่าฮ่า ดีใจแทนน้องสายจริงๆ
ในที่สุดอิพี่เวย์ก็ยอมเผยไต๋ 

[mhu_porm]

เชียร์พี่เวย์ ไม่เชียร์สาย


ฮ่าๆๆ


พี่เวย์ สู้ๆ

[both^^]

โดนแกล้งซะงั้น

[nanao]

น้องสายอย่าแกล้งพี่เวย์มากนะ

แฟนคลับไม่ปลื้ม ฮ่า ๆ

[DEMON3132]

+1 ให้น้องแนนนะคะ สงสารเวย์จัง จะบอกรักบอกชอบก็ยากซะ
สมแล้วที่โดนเจ้าสายแกล้ง มันคลุมเคลือดีจัง ทั้งคู่เลย ......
ต้องลุ้นต่อไปใช่ไม๊คะ ...........

[CYPINUS]

คู่นี้ เมื่อไหร่จะเปิดใจคุยกันดีๆ ซะทีอ่ะ ตั้ง41ตอนแล้วยังไม่มีฉากเรียกเลือดเลยอ่ะ 

คนอ่านแอบลุ้นอยู่นะครับป๋ม

[BABOO]

ชอบแนวคิดของน้องสายจัง

[Glucose]

เพิ่งจะลองสังเกตุดู รู้สึกว่า
สาย นิสัยอย่างกับเด็กผู้หญิงเอ๋อๆ เลยอ่ะ
แปลกๆ เพิ่งจะรู้สึกเหมือนกันอ่ะเนี๊ย
 

[K2KARN]

+1 คุณแนนนะคะ
ขยันอัพจริงจังมากๆ 


ตอนนี้ดีใจกับสายใจ แต่แบบสงสารพี่เวย์
น้องสายมันเป็นคนที่ต้องบอกตรงๆชะ ? ถึงจะรุ้เรื่อง ฮ่าๆ 

[Junrai_Hyper™]

ซะงั้น

[akaipee]

  :laugh:ถึงทีน้องสายมั้งล่ะ  พี่เวย์เสร็จแน่ๆๆ

[nanalonely]

ตอน ข้าวไข่เจียว   



ไม่มีใครเข้าใจเรา แม้แต่ตัวเรายังไม่เข้าใจตัวเอง
สับสนชีวิตอย่างแรง และได้แต่นั่งเซ็ง ๆ อยู่บนชิงช้า เตะหมาเล่นแก้เซ็ง แต่ก็ไม่ทำให้หายเซ็งได้
หมาบ้า ๆ อย่างอีก็อดซิลล่า ก็ยังคงพันแข้งพันขาต่อไป ไม่รู้บ้างหรือไงว่าเจ้าของอย่างกูรำคาญเว้ยยยยย

"เดี๋ยวปั๊ด มานี่ นั่งลง หวัดดีซิ ทำไมยังทำไม่ได้วะ เฮ้ย หวัดดีเด่ะ เมื่อไหร่จะทำได้ซะที สอนไม่รู้จักจำ โง่นี่หว่า"

เป็นคนบ้า นั่งด่าหมาแก้เซ็ง แต่ก็ไม่เห็นว่าหมาที่แกล้งโง่อย่างอีก็อดซิลล่าจะเข้าใจตรงไหน
นอกจากมันแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจแล้ว ยังมีการทำหน้าบ้องแบ๊ว จนน่าบ้องหูใส่สักทีสองที

มีหมาอย่างนี้ เลี้ยงไว้ทำไมวะเนี่ย ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากเลี้ยงเอาไว้ขอข้าวกิน กลุ้มกับมันจริงๆ ว่ะ

"ไม่โทรมาเลยเว้ยยยยย สี่ห้าวันแล้วเว้ยยยยยย ทำไมไม่เห็นโทรมาหาบ้างเลยว๊า"

บ่นพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว แล้วก็เพิ่งจะได้สำนึกว่าตัวเองมันไม่ได้ต่างจากหมาที่เลี้ยงเลยสักนิด ที่จริงก็บ้า ๆ พอกัน ทั้งหมาทั้งคน

ไอ้พี่เวย์แม่งก็ไม่สนใจกันบ้างเลย ปาเข้าไปกี่วันแล้ว บอกว่าห้ามคิดถึงเนี่ย มันก็ไม่คิดถึงกันจริงๆ เหรอว๊า
นี่กะว่าจะชนะแล้วเชียวน๊า แต่ไหงกูแพ้ได้แพ้ดีแพ้ทุกทีแพ้ตลอดเลยว๊า

"พี่เวย์คร้าบบบบบ โทรมาหาหน่อยเหอะค้าบบบบบ เซ็งแย่แล้วคร้าบบบบ" รำพึงรำพัน เป็นบ้าอยู่คนเดียวแล้วก็ทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนเดิม

อีก็อดซิลล่ายังคงพันขาด้วยความรักและผูกพันไม่มีวันจาง แต่เจ้าของอย่างสายใจ กลับแกล้งด้วยการดึงหูหมาสองข้างและหัวเราะชอบใจ
ที่เห็นหน้าของหมาตัวเองประหลาดมากกว่าปกติ

"เอ๋ง"

ดูมัน ดึงนิดเดียว ร้องซะเว่อร์ จะร้องไปทำไมในเมื่อร้องแล้วก็ยังต้องอยู่ตรงนี้ต่อไป กล้าหนีเหรอ หึ หึ หึ แกล้งหมานี่มันสนุกจริงๆ เลยเว้ย

แต่ว่า ไอ้นิสัยแปลก ๆ ประหลาด ชอบพันแข้งพันขาทั้งที่โดนแกล้งซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ก็ไม่หายไปไหนนี่มันยังไงนะ

นิสัยแบบนี้มันคล้าย ๆ ใครวะ เหมือนใครหว่า ไอ้นิสัยแบบนี้คุ้น ๆ พิกล เหมือนเคยรู้จักเลยเว้ยยยยย
คิดไปคิดมาแล้วมันเหมือนกูเลยนี่หว่า เฮ้ยยยยยยยยย กูเองหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลยเว้ย โง่สายเอ้ยยยยย

"โทรมาไม่ได้ งั้นโทรไปก็ได้ว๊า ใช่มั้ยว๊า" กลายเป็นสายใจจิตตกที่ทนไม่ไหว กดกระหน่ำแต่ไม่กดโทรออก กดเบอร์ไม่กดโทรออก จะกดไปทำไม
คิดแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจกับพฤติกรรมอันไม่พึงประสงค์ของตัวเอง

งั้น แค่ลองโทรออกแล้ววางสายดีกว่า ถ้าแค่นั้นคงไม่เป็นไรม้างงงง

คิดได้ดังนั้นแล้วจะรอช้าไปไย กดโทรศัพท์โทรไป และรีบวางสายทันที

ไอ้สาย มึงอ่ะบ้า.....

นั่งยิ้มแบบปลง ๆ กับชีวิตของตัวเองแล้วก็นั่งมองโทรศัพท์ในมือ ปิดเครื่องดีกว่าเว้ย จะได้ไม่ต้องรอ

เหงา ๆ เซ็ง ๆ เศร้า ๆ
แล้วก็มีเสียงข้อความเข้าแบบทันทีทันใด
กำลังเซ็งใช่มั้ย ถ้าใช่ เราขอเสนอนี่

..............................................................................

................ข้าวไข่เจียว อีกสองนาที อย่างด่วน.............

ข้อความตอบกลับ จากหมายเลขที่คุณก็รู้ว่าเขาคือใคร
มองมามองไป มองแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มยิ้มไม่หุบ

หึ หึ หึ นี่แค่ยิงเบอร์ไปเฉย ๆ นะเว้ยเฮ้ย ถ้าโทรออกนะ มีเฮกว่านี้ หึ หึ หึ

คิดถึงกูล่ะเซ่ ไม่งั้นไม่รีบส่งข้อความกลับมาหรอกเว้ย

เท่านั้นยังไม่พอ เรายังมีนวัตกรรมใหม่ แค่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่กี่อึดใจ แล้วภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที

หมายเลขของจอร์จพี่เวย์ ก็โทรมาหาซาร่าน้องสายทันที

พร้อมกับเสียงนุ่ม ๆ ที่เปล่งออกมาทางโทรศัพท์ที่ทำให้สายใจยิ้มจนเกินโปรโมชั่นที่ควรจะได้รับ
"น้องสายครับ" หึ หึ หึ หึ หึ อย่ามาเรียกหวาน ๆ แบบนี้เลย เรียกแบบนี้ทีไรเริ่มหลอนทุกทีสิน่า มันต้องมีเหตุอะไรแน่
หรือเหตุที่ว่ามันตั้งแต่วันนั้น ที่ได้รู้เรื่องดี ๆ เข้า ไม่ได้คิดมาก แต่มันใช่เลยแหละ

"ครับพ่อ เอ้ย พี่" ยังไม่วายจะยิงมุกเข้าให้ ทั้งที่ยิ้มไม่ยอมหุบ เพราะเสียงหล่อ ๆ ที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นว่ามันจะหล่อตรงไหนของไอ้พี่เวย์

"ข้าวไข่เจียวร้อน ๆ นะครับ อีกสิบนาทีไปถึงไม่ได้กิน อย่าหาว่าไม่เตือน" เสียงแม่งโคตรดุเลย แต่แบบนี้นี่แหละที่น่ารักเกินห้ามใจ
นี่เสียงยังดุเลยนะ หน้าจะดุขนาดไหน แค่คิดก็..............หึ หึ หึ แล้ว

"ครับพี่...เกินห้านาที คิดราคาข้าวเพิ่มนะครับ" เป็นประโยคแสนหวานที่ทั้งคนฟังและคนพูด ถึงกับเลี่ยนจนแทบอ้วกแตก

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้สำนึกอะไรขึ้นมาได้เลยสักนิด นอกจากคุยไปยิ้มไป แค่เพียงคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ เพียงไม่กี่ประโยค

แล้วก็ต้องรีบเลิกคุยกันแบบทันทีทันใด

วางสายแล้ว สายใจก็แทบจะวิ่งเข้าบ้าน เพื่อจัดการทำอาหารให้พี่เวย์ทันที

แต่ช้าก่อน....ลืมอะไรไปอย่างหรือเปล่า

นอกจากบะหมี่ลวกแล้ว กูทำอะไรไม่เป็นเลยนี่หว่า หึ หึ หึ มิน่าล่ะ รู้สึกแปลก ๆ ตัวเองพิกล ที่แท้ก็ อา มันเป็นอย่างนั้นนั่นเอง แล้วรับปากเขาไปทำไมกันนี่

ยืนนิ่งและกำลังพยายามคิดว่าควรเริ่มต้นจากตรงไหนดี แล้วก็ไปเริ่มต้นซะไกล
เริ่มที่ไหนไม่เริ่ม ดันไปเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนโน้นนนนน เข้าให้

หลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย แกล้งปิดโทรศัพท์บ้าง หรือไม่ก็โทรไปหาพี่เวย์แล้วก็ตัดสายทิ้งบ้าง
สนุกดี แต่สนุกได้แค่นิดเดียว แล้วเรื่องดี ๆ ในชีวิตก็เกิดขึ้นเมื่อพี่เวย์เล่นหายต๋อม เหมือนเราไม่รักกัน ทิ้งให้สายรันทดอยู่เพียงลำพัง
พร้อมกับข้อความที่ส่งมาให้หายคิดถึงบ้างแค่ประโยคเดียว

............งานโคตรยุ่งเลย ว่างแล้วจะโทรหานะ............

สงสัยจะยุ่งนาน เล่นยุ่งซะเกินสี่ห้าวัน สายสัมพันธ์ของเราก็แทบจะไม่ได้สานต่อ จนแทบลืม

แล้วในเวลาไม่ถึงอึดใจ ในขณะที่สายใจยังไม่ทันทบทวนชีวิตของตัวเองดี ก็มีเสียงกดออดที่หน้าประตูบ้าน

สิบนาที มึงจะบ้าหรือไง นี่ยังไม่ถึงสองนาที อะไรมันจะมาเร็วมาไว มาเร็วทันใจยิ่งกว่าส่งพิซซ่าวะเนี่ย

แล้วพี่ท่านก็มายืนอยู่หน้าบ้าน และเมื่อมองจากจุดที่ยืนอยู่ก็เห็นว่าท่านพี่กำลังยืนเก็กหน้าหล่อสุดชีวิต

เท่านั้นยังไม่พอ มุกเดิม ๆ คือเริ่มโวยวาย ตะโกนเรียก และบังคับขู่เข็ญว่าถ้าไม่เปิดประตูให้จะพังเข้าไปหา
เพียงแค่นั้นสายใจก็มีอันต้องรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านแทบไม่ทัน
แล้วก็มาในสไตล์เดิม ๆ
หาเรื่องเตะอีก็อด แล้วก็เดินมายึดพื้นที่แบบไม่ต้องให้รอนาน

สุดท้ายก็มานั่งอยู่นี่ นั่งแล้วก็หันหน้ามามอง

อะไรวะ

ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย

ซ้าย และขวา และขวา และซ้าย หันหน้าไปมา เวลาที่กำลังจะถูกมองก็หันหนีไปเรื่อย ๆ
หลบได้เว้ยยยยยยยยย เพราะเก่ง ฝึกมาดี มาอีกก็หลบได้อีก จะมองทำไมพี่ มองแบบนี้ผมขนหัวลุก

มองแล้วก็ทำหน้าเครียดถอนหายใจเฮือก ๆ แล้วก็กลับไปนั่งกอดอกเหมือนเดิม ทำไมต้องเก็กด้วยวะ
พูดอะไรก็ไม่พูด มานั่งถอนหายใจเฮือก ๆ แล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

"พี่กันข้าวยัง" ถามไปงั้น ๆ ไม่ได้ห่วงใยหรอก แค่ถามให้บรรยากาศไม่อึมครึมแค่นั้น เพราะดูท่าว่าพี่เวย์มันจะนั่งกอดอกแล้วก็ถอนใจเฮือก ๆ อีกนาน

"ก็บอกว่าข้าวไข่เจียวไง ทำหรือยัง"

หา เอาจริงอ่ะ นี่ถามแค่เป็นพิธีนะ แล้วไหงยกมือลูบท้องแล้วหันมาทำหน้าเศร้าแบบนั้นอ่ะ ถ้าหิวขนาดนั้น ทำไมไม่หากินเอง มาบอกทำไมวะ
เป็นภาระกูอีกนะนี่ เป็นภาระเลยเห็น ๆ

"บะหมี่ลวก" ทำอย่างอื่นไม่ได้ ทำได้แค่นี้ ถ้าจะกินก็หาได้แค่นี้แหละ ถ้าอย่างอื่นไม่พยายามหรอกนะเว้ย

"ข้าว ไข่เจียว" หา ข้าว ไข่เจียว ไม่มีทาง เรียกร้องมากไปแล้วพี่ ใครจะไปทำ ไม่อ่ะ ไม่มีทางแน่ ๆ

"นะ ข้าวไข่เจียว นะ" อ่า อะไร ไม่รู้เว้ย ทำไม่เป็น ไม่ต้องเลยพี่ อยากกินพี่ก็ไปซื้อกินเองเด่ะ มาบอกผมทำไมวะ แล้วไอ้พยักหน้าทำหน้าเศร้า ๆ นี่มันอะไร
ไม่สนเว้ย ไม่สนแน่ ๆ พี่ก็ไปหากินเองสิ มาบอกผมทำไมเล่า

"ข้าว.....ไข่เจียว อย่างด่วน"

ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยย อะไรวะเนี่ย อะไรว๊า ไม่จริงมั้ง ล้อเล่น ไม่จริง ไม่จริงแน่ ๆ ทำไมเนี่ย อะไรว๊า ลากแขนให้ลุกขึ้นยืนแล้วก็ลาก ๆ ๆ ๆ
เดินเข้าบ้านอย่างกับบ้านตัวเองเฉยเลย แล้วก็อะไรอีกนั่น

กะทะ

ตะหลิว

หึ หึ หึ หึ หึ ทำไมพี่ พี่ทำแบบนี้ทำไม หามาได้ไง นี่บ้านผมนะเว้ยยยยยย มาค้นของตามใจแล้วมันอะไรกันนี่ เปิดแก๊ซให้ด้วยเลยเป็นไง
จะได้ครบสูตรมันไปเลย

"อ่ะ ทำ ข้าวไข่เจียว"

บ้า ทำเองเด่ะ กูไม่บ้าหรอกนะเว้ย ทำเป็นที่ไหนเล่า ไหม้กันพอดี กินไม่ได้ ไม่รับผิดชอบนะเว้ยยยยย

"ทำไม่เป็น" ตอบออกไปทั้งที่ทำหน้าซังกะตายเหมือนอยากบอกให้รู้ว่าไม่เป็นจริง ๆ อย่าบังคับกันเลย

แต่แทนที่จะหยุด ไอ้พี่เวย์มันเดินไปหยิบไข่ในตู้เย็นมาเคาะใส่ชาม แล้วก็ใช้ช้อนคน ๆ ไปมาสองสามครั้ง แล้วก็เอาชามมายื่นให้

หึ หึ หึ

กูตายวันนี้แหละ กล้วยอาจฆ่าคุณได้ด้วยวิธีการทอดดดดดดดดดดดดดด

แต่ไข่อาจฆ่าคุณได้ ด้วยการที่ถูกบังคับให้ทอด ฮือ ฮือ ชีวิตไอ้สายจบสิ้นแล้ว

"ควันออกมาจากกะทะแล้ว ทำเร็ว ๆ สิ"

มีการเทน้ำมันลงกะทะให้ด้วย ฮือ ฮือ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นทำไมไม่ทำเองล่ะเว้ยเฮ้ย มาบังคับให้ทำทำมายยยยยย

ก่อนที่สายใจจะสิ้นใจ เพราะมือไม้สั่น อันเนื่องมาจากโรคกลัวน้ำมันกระเด็น

คุณกำลังมีปัญหากับน้ำมันที่กระเด็นใช่มั้ย เราขอเสนอ นี่ คือนวัตกรรมใหม่
ที่จะช่วยให้คุณไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป

"ทำเองก็ได้ หิวแทบตายไม่ได้เรื่องเลย"

อ้าว ทำเป็นแล้วไหงไม่ทำเองล่ะเว้ย มาแกล้งกูอยู่ได้ พี่ทำแบบนี้มันหยามกันชัด ๆแต่ลีลาการเทไข่ลงกะทะของพี่นี่มัน เห็นแล้วก็

"ทอดให้ด้วยเด่ะ เอาสองฟอง"

เห็นสายตาที่มองมาของไอ้พี่เวย์แบบปลง ๆ ยิ้ม ๆ แล้วสายใจก็เลยต้องพลอยอมยิ้มตามไปด้วย
"อะไรพี่ อะไร ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว น่าทำให้หน่อย" ทำเป็นคะยั้นคะยอไปอย่างนั้น แล้วก็ได้เห็นว่าไอ้พี่เวย์กำลังยืนอมยิ้มไป ทำไข่เจียวไป
ดูเท่ห์แบบแปลก ๆ ดีพิลึก แต่ก็ทำให้ต้องยิ้มตามไปจนได้

"ไม่เจอกันนาน สบายดีนะเรา"

ก็เรื่อย ๆ พี่ แล้วพี่เป็นไงบ้าง เอ๊ะวันนี้ถามแปลก ๆ แปลกเหมือนหน้าหนวด ๆ ของพี่เลยเนอะ ว่าแต่พี่นี่ก็ใช้ได้นะ ทำไข่เจียวเป็นด้วย
มิเสียแรงที่คิดจะกิดกิ๊วด้วย หึ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า กร๊าก ๆ พี่นี่เท่ห์เกินคนจริงๆ หึ หึ

"คิดถึงพี่หรือเปล่า"

ก็งั้น ๆ พี่ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แค่แบบว่าบางทีก็ อยากโทรไปแกล้งพี่บ้าง แต่กลัวพี่ด่า แล้วก็เลยเซ็งชีวิตไปพักใหญ่ ๆ แค่นั้นเอง

"แต่พี่คิดถึงสายเยอะนะ"

คิดถึงมากก็คือมากสิพี่ ทำไมถึงเยอะล่ะ ประโยคอะไรประหลาดดีแท้ พี่ตกภาษาไทยเหรพี่ หรือว่าพี่ตื่นเต้น เห็นหน้าผมแล้วตื่นเต้นล่ะสิ ปลื้มผมใช่มั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กูนี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกขนานแท้เลยเว้ยเฮ้ย น่ายกย่องตัวเองจริงๆ

"อะไร ยิ้มอยู่นั่น เข้าใจมั้ยเนี่ย กำลังพูดหวาน ๆ ด้วยอยู่เนี่ย"

ก็เข้าใจพี่ เข้าใจ แต่ไงดีล่ะมัน แบบว่า คืองี้ อ่า ไงล่ะ มันแบบ พูดอะไรไม่ออกพี่ คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี แบบว่า...........อ่า

"เขินพี่ อย่าถามมาก เลิกพูดได้แล้ว"

แค่นั้นเอง ไม่ได้พูดอะไรมากเลยนะ พูดแค่นั้น แล้วก็ยื่นจานไปให้พี่เวย์เอาไข่เจียวร้อน ๆ โปะใส่ให้บนข้าว
พูดแค่นั้นเองจริงๆ แต่ทำไมพ่อครัวมันถึงได้หัวเราะไม่หยุดขนาดนั้นวะ ทำหน้าเหมือนกับเจออะไรถูกใจเข้างั้นแหละ
ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีกทีซิ ไหนพูดอีกที"

เอ้า หัวเราะเข้า หัวเราะอะไรของมันวะ หัวเราะอยู่นั่นไม่ยอมเลิกซะที ขำตรงไหน จะขำไปทำไมมากมาย ท่าจะบ้า

"ข้าวไข่เจียวเสร็จแล้ว น่ากินมาก"

เออ แล้วไง อะไรของพี่ ยิ้มไม่เลิก แล้วอะไรอีกนั่น จัดการเองเลยเหรอ เออ ๆ เก่งนะเนี่ย น่ายกย่องจริง ๆ

เห็นไอ้พี่เวย์จัดการเก็บกวาดอะไรซะเรียบร้อย แล้วจานข้าวก็มาวางอยู่บนโต๊ะ โดยมีคนหิวข้าวสองคนนั่งมองข้าวในจาน

แล้วก็สลับกันมองหน้าของอีกฝ่ายไปมา

จะตักข้าวเข้าปากก็ไม่ได้ จะตั้งใจกินหน่อยก็ไม่ได้ เพราะว่า พอจะตักข้าวเข้าปาก ก็เห็นว่ากำลังถูกมองอยู่ มองแบบไม่ธรรมดา มองแบบจะฆ่ากันให้ตายทางสายตา

เป็นอะไรมากมั้ย จะมองไปทำไมมากมาย เดี๋ยวข้าวก็เย็นหมดกันพอดี กินแบบชืด ๆ มันจะอร่อยตรงไหน

"คิดถึงพี่มั้ย"

อือ เอ่อ เออ ทำไม จะถามไปทำไมวะ กำลังกินอยู่เลยนะพี่

ทำหน้าเฉย ๆ และแกล้งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหยิบช้อนมาตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวไปเคี้ยวมาอย่างเมามันส์ และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคนมาทำข้าวให้กินเลยสักนิด
เพราะกลัวว่าขืนเงยหน้าขึ้นมา ไอ้ฝ่ายตรงข้ามที่มีพละกำลังเหนือกว่า มันจะหาเรื่องเอาได้ เช่นว่า ที่กำลังทำอยู่นี้เป็นต้น

"คิดถึงเปล่า"

อะไรเล่า จะคาดคั้นไปทำไม ไม่เห็นเข้าใจเลย ก็............อะไรว๊า คิดคำตอบไม่ออกเว้ย ถามอะไรงงนะเว้ย

"รู้อยู่แล้วจะถามทำไมพี่"

มือเริ่มสั่นและไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นอีกแล้ว อาศัยข้าวที่กินเข้าไปเต็มปากและแกล้งพูดไม่รู้เรื่องนั่นแหละ เป็นข้ออ้างในการไม่ตอบ

"แล้วคิดถึงมั้ย"

ยิ้มเข้า ย้ำเข้า ถามเข้า ข้าวจะติดคอแล้วเว้ยยยยยย

"คิดถึงมั้ย"

หึ หึ หึ คราวนี้ไม่ใช่แค่ถาม แต่มือมันตามมาด้วย มาวางประกบอยู่บนหลังมือแล้ว จะชักมือกลับ มันยังดึงไว้ไม่ยอมปล่อย กล้ามากพี่ พี่กล้ามาก
นอกจากนั้นแล้ว ยังไม่ถามอะไรอีกแล้วด้วย นอกจากตั้งหน้าตั้งตากินข้าวแบบไม่ยอมถามอะไรอีก

"กินข้าวไม่ถนัด กินมือเดียวไม่ได้"

แกล้งเฉไฉไปงั้น แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีผลอะไร นอกจากกินข้าวไม่ถนัดแล้ว ยังได้เห็นใบหน้ายิ้ม ๆ ไม่เลิกของไอ้พี่เวย์มันลอยไปลอยมาอยู่ใกล้ ๆ

"คิดถึงมั้ย ถามครั้งสุดท้าย"

อ่า.............แล้วจะให้ตอบว่ายังไง ทั้งที่ข้าวยังเต็มปากแบบนี้

เอ่อ .......... ข้าวมันเต็มปากพี่ เคี้ยวข้าวอยู่ ห้ามพูด เดี๋ยวข้าวติดคอ แต่ว่า ถ้าไม่พูดก็คงได้ใช่มั้ย...........

สายใจพยักหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงใช้ช้อนตักข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย

มือเดียวก็ไม่เป็นไร ตักข้าวได้เหมือนกัน เพราะมืออีกข้างถูกยึดไปแล้ว

กินข้าวไม่ถนัดก็ไม่เป็นไร แต่หน้าแดงเถือก จนแทบจะจมลงไปอยู่ในจานข้าวแล้ว แต่คนถามมันกลับหัวเราะร่าไม่ยอมเลิก

เออ เอาเข้าไป หัวเราะเข้าไป

จะขำอีกนานมั้ยพี่ อยากรู้มากว่าจะขำไปอีกนานแค่ไหน

เดี๋ยวปั๊ด คิดค่าข้าวไข่เจียวซะนี่

แถมค่าจับมือด้วยนะพี่

แถมค่าคิดถึงด้วย......รวม ๆ แล้วก็แพงเอาการอยู่ แต่แค่พี่มานั่งยิ้มให้นี่ ก็คุ้มค่าข้าวแล้วพี่ แต่ผมมันไม่ใช่คนพูดมาก

ตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะแยะไปหมด

ที่คิดอะไรมากมายไปทั้งหมดนี่ก็มีเหตุแค่เรื่องเดียว ที่ทำให้ต้องคิดอะไรมาก ๆ เข้าไว้ในเวลานี้

ไม่งั้นเดี๋ยวผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกมากกว่านี้กันพอดี

จริงๆ พี่ นี่เรื่องจริง ไม่เชื่อดูหน้าผมสิ จะจมลงไปในจานข้าวอยู่แล้วเว้ยยยยยยยยยยยย กูเขินเข้าใจมั้ยพี่ ผมเขินเว้ยยย

TBC....

[DEMON3132]

มัวแต่เขินกันไปขู่กันมา ค่อย ๆ บอกรักและคิดถึงกัน เจ้าสายก็ปากแข็งจริง ๆ
พี่เวย์ก็รุกจัง แต่ก็รุกแค่คำพูด การกระทำจริง ๆ ยังไม่มีอะไรกระเตื้องเลย
จีบให้หนัก ๆ รุกให้หนัก เจ้าสายจะได้ไม่มีทางหนี แล้วจะไปไหนพ้นจริงไม๊จ๊ะ
แล้วพี่เวย์แค่จะมาบอกคิดถึงแล้วกินข้าวไข่เจียวแค่เนี้ย จะมีอะไรต่อไปอีก
รีบมาต่อไว ๆ นะจ๊ะ .......... น้องแนนจ้า ......

[Glucose]

แฮะๆ
ชอบตอนนี้แฮะ

ลีลากันมาตั้งนาน หึหึ


 

[kunkai]

:กอด1:ขอบคุณพี่แนน
อยากกินข้าวไข่เจียวซะแล้ว
ไปทำกินเองดีก่า.......เอิ๊ก......ข้าวไข่เจียว
แล้วใครจามานั่งกินกะเราหล่ะเนี่ย

[wan]

ผู้ร้ายปากแข็งอย่างน้องสาย ต้องให้ไอ้พี่เวย์ จัดการรวบหัวรวบหางซะ

เอาเลยเชียร์พี่เวย์เต็มเหนี่ยว 

เป็นกำลังใจให้น้องสาวคนขยัน แต่อยู่ไม่สุข

ปล. ยังไม่ถึง 24 ชม. 

[GAZESL]

อร๊ากกกกกกกกก
หวานนนนนนน

มันเกิดอะไรขึ้น

[namtaan]

กลับมาหาพี่เวย์กะน้องสายแล้วค้าบบบ

แค่>>"ก็สายไม่เคยรู้สึกอะไร เวลาที่พี่รู้สึกว่าชอบสายมากกว่าใคร ๆ แต่สายก็ทำเหมือนไม่รับรู้....เรื่องที่เคยขอเอาไว้ก็ไม่เคยตอบ...แล้วจะให้ พี่ทำยังไง"

จากนั้นน้องสายก้อเปลี่ยนไป รวมทั้งพี่เวย์ด้วย มากินข้าวไข่เจียวทำเอง พร้อมกับถามหาความคิดถึงกันถึงบ้านเลยเชียว
กำลังหวานแล้ว
บวก 1 แต้ม ขอบคุณหนูแนนมากจ้า

[nanao]

เรียบง่ายได้แต่ใจความ

น่ารักกันจริง ๆ เลยสองคนนี้

[nanalonely]

น้องไก่หาคนกินข้าวไข่เจียวได้ยัง
ถ้ายังเดี๋ยวแนนอาสาไปนั่งกินข้างๆนะ เอิ๊กกกกก
(น้องไก่นึกในใจ ผมจะเอาหนุ่มๆ ไม่เอาพี่แนน พี่แนนกลับไป เอาหนุ่มๆมาหย่อนไว้ให้ผมด้วย)



 :กอด1:พี่น้ำตาล แนนนึกว่าพี่เบื่อไปแล้วซะอีก เล่นหายไปเลย แนนเศร้า
กลับมาแล้ว มาลุ้นเป็นเพื่อนกันนะคะ อย่าหายไปอีกน๊า

[K2KARN]

โอยยยยยยยยยยย
น้องสายน่ารักว่ะค่ะตอนนี้
แถมเขินกันไปเขินกันมา กว่าจะได้กินข้าไข่เจียวเย็น 

[nanalonely]

คนอ่านน้อยจัง เฮ้อออ น้อยใจแล้วนะ  :monkeysad:เดี๋ยวมีงอลแล้วไม่อัพบ้างหรอก

ตอน เริงร่า     



"แอ่ก" ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก เมื่อกลิ้งตกลงมาจากชิงช้าและมานอนหน้าคว่ำอยู่บนพื้นหญ้า โดยมีหมาน่ารักอย่างอีก็อดซิลล่าวิ่งเข้ามาให้กำลังใจด้วยการเลียหน้าเลียหูเลียตา

อ่า ขอบใจมึงมาก ที่รักกู แต่ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ด้ายยยยยยยยยยยยย โอยยย คนกำลังเขินอยู่ดี ๆ ไหงลงไปนอนบนพื้นแบบนี้ได้วะ

โห่...........

สายใจยกหลังมือขึ้นขยี้ตาสองสามครั้ง เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง เผลอหลับไปเมื่อตอนเย็น แล้วก็ฝันบ้าบอเพ้อเจ้อไปเรื่อย
อยากจะคิดอะไรต่อ แต่ท้องก็ร้องโครกครากเสียงดัง

มิน่าล่ะ ถึงได้ฝันว่ากินข้าวไข่เจียว ฝีมือไอ้พี่เวย์ หึ หึ หึ
แค่ฝันก็ผิดแล้ว อย่าว่าแต่ข้าวไข่เจียวเลย ต่อให้เป็นข้าวเปล่า น้ำหน้าอย่างไอ้พี่เวย์มันก็ไม่มีทางทำให้กิน

แล้วตกลงเนี่ย......มันไม่ติดต่อมาหากูจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย

เรายังรักกันอยู่หรือเปล่าจ๊ะ หรือน้องสายจะคิดไปคนเดียว ปิ้งป่อง ใช่แน่แล้ว ฮือ ฮือ กูคิดของกูคนเดียวจริง ๆ ด้วย

ทำไมไม่โทรมา หรือว่าโทรมา หรือไม่โทรว่ะ หรือจะคิดไปเอง ที่จริงแล้วโทรมาแล้วก็บอกว่าจะมาหาด้วย แต่เผลอหลับไป ก็เลยไม่มา

ใช่แน่แล้ว สงสัยจะใช่ เหอ เหอ เหอ

ใช่..............กูมันหลอกตัวเอง

หลังจากยิ้มระรื่น เป็นคนบ้า แล้วสายใจก็ได้สำนึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ เหมือนจะยิ้ม แต่ก็เหมือนจะร้องไห้
คิดไม่ออกว่าตกลงแล้วอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ จนเมื่อเสียงอีก็อดเห่าบ็อก ๆ และเริ่มวิ่งวนไปวนมาเหมือนอยากเล่นด้วย ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัว

กูกำลังจะบ้า

เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู

หกโมงเย็น

หึ หึ หึ หกโมงเย็น ชีวิตบัดซบแท้ ข้าวก็ไม่มีกิน ถูกพ่อแม่ทิ้ง อยู่ตัวคนเดียวอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว โดยมีอีก็อดหมารัก อยู่เป็นเพื่อน

กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย

มันควรเป็นแบบนี้หรือไง ชีวิตแสนสุขของหนุ่มโสดหน้าตาดีอย่างไอ้สาย ต้องมานั่งจมปลักอยู่กับพระอาทิตย์โพล้เพล้ และหมาปัญญาอ่อนใช่มั้ย
โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้ววะ หรือว่ากูจะอยู่ผิดที่ หรือนี่จะเป็นดาวอังคาร

คิดไปคิดมาก็พาลคิดไม่ออกขึ้นมา โง่ของแท้

ได้แต่นั่งหน้าบู้บี้ อยู่บนพื้นหญ้าและต้องค่อย ๆ พยุงร่างกายขึ้นยืน
เอียงตัวซ้ายขวา บิดขี้เกียจ เพื่อให้คลายจากความเมื่อยล้า

มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิวะ ทำไมถึงได้เป็นทุกข์อยู่คนเดียว ไอ้บ้าพี่เวย์มันก็ต้องได้รู้สำนึกบ้างสิ

อุตส่าห์มารังควานแม้กระทั่งในฝัน ในบรรยากาศช่วงแดดร่มลมตก

เพราะฉะนั้นแล้ว รับผิดชอบซะโดยดี

.............ไอ้พี่เวรเป็นนิจ...แน่นักหรือไงวะ..............

ยืนกดตัวอักษรเป็นอย่าเอาเป็นเอาตาย ลบข้อความทิ้งแล้วก็พิมพ์ใหม่อีกหลายครั้ง แล้วก็ต้องยิ้มจนปากจะฉีกเมื่อปิ๊งไอเดียได้ข้อความที่โดนใจ

หึ หึ หึ เอาสิมึง

เล่นงี้ก็ต้องเจองี้ เจ็บแสบนะพี่ ได้สารท้ารบ ดูซิจะทำอะไรได้วะ อยากให้กูเป็นทุกข์ดีนัก งั้นมันต้องเจอแบบนี้

ในขณะที่สายใจ กำลังยืนหัวเราะร่าทั้งที่แทบอยากร้องไห้ อีกฟากหนึ่งของผู้รับข้อความกำลังรีบวิ่งออกจากห้องน้ำเพราะเสียงโทรศัพท์
เบอร์คนพิเศษที่ตั้งไว้ กำลังแผดเสียงลั่น

โทรมาแล้ว
โทรมาแล้ว

หึ หึ หึ นี่ไงโทรมาแล้วโทรมาจนได้

นึกว่าจะแน่ ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ยถึงได้โทรมา

มือถือมีดโกนหนวดทั้งที่ฟองจากครีมสำหรับโกนหนวดยังเลอะอยู่เต็มหน้า อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์และกำลังเปิดอ่านข้อความ

ออ ไอ ไอ ไม้โท

อ่านว่าไอ....อ่านว่าไอ้ อ่อ กำลังด่า พี.....

ใครคือไอ้พี....อ่อ....พี่ อ่านว่าพี่.........ภาษาไทยทำไมมันยากนักวะ แล้วก็นี่อีก อะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ขยันพิมพ์ข้อความ จะโทรมาไม่ได้หรือไง

แบบนี้ก็ยุ่งอีก พจนานุกรมอยู่ไหนล่ะนั่น จำได้ว่าวางไว้แถว ๆ นี้ เอ๊ะ หรือว่าไม่มี เอาไปไว้ไหนหว่า

จะพิมพ์มาทำไม ไม่มีคนสอนอ่าน จะไปเข้าใจได้ยังไง ขืนบอกว่าอ่านภาษาไทยไม่ออกไอ้เด็กนั่นได้หัวเราะตาย

ตัวปัญหาเอ้ย ตัวปัญหาจริงๆ เล่นอะไรเนี่ย

ทั้งที่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว แต่ก็กลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ไม่ได้

ไม่รู้ว่าสนใจตัวปัญหาอย่างสายใจมากแค่ไหน แต่รู้ว่ายืนถือโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มไม่หุบจนตัวเองยังไม่เข้าใจพฤติกรรมประหลาดของตัวเอง
วางโทรศัพท์เอาไว้ และรีบเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมล้างหน้า

ไปกินข้าวเย็นกันเหอะสาย
แบบนี้ต้องพาไปกินข้าวจะได้อารมณ์ดี

กินข้าวแล้วก็คุยกันจริง ๆ จัง ๆ สักที ว่าควรจะวางแผนอนาคตของเราสองคนต่อไปยังไง

เวนิชกำลังยืนอมยิ้ม และรีบล้างหน้าล้างตาจนเรียบร้อย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาซับหยดน้ำที่ใบหน้าและเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาตัวปัญหาอย่างเร่งด่วน

"ฮาโหล มีอะไรพี่"

ได้ยินเสียงของคนที่รับโทรศัพท์แล้วก็ได้แต่ยืนยิ้มก่อนจะพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูเคร่งขรึมเพื่อจะได้พูดบางอย่าง

"ส่งข้อความอะไรมา อ่านไม่รู้เรื่อง ถ้าคิดถึงก็บอกไม่ต้องมาทำเป็นส่งข้อความหรอก" แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆ และก็ได้ยินเสียงฮึดฮัดจากอีกฝ่ายที่แสดงว่าคงไม่ถูกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง

"คิดถึงบ้าอะไร นั่นมันด่าชัด ๆ ใครจะไปคิดถึงวะ"

อ่อ งั้นเหรอ แบบนั้นเหร อเหรอ....ไม่คิดถึงงั้นเหรอ.....งั้นก็....

".....เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงไปรับ ไว้ด่ากันต่อตอนเจอหน้าแล้วกันนะ...." พูดแล้วก็รีบกดวางสายเพราะขืนคุยกันต่อ เดี๋ยวจะได้หัวเราะเพราะคำพูดร้าย ๆ ของสายใจอีกเป็นแน่

และก็เป็นอย่างที่คิด

เวนิชเดินเข้าห้องน้ำเตรียมอาบน้ำแต่งตัว แต่สายใจกำลังยืนอ้าปากค้างมองโทรศัพท์ในมือด้วยความงุนงง

กูด่า หาว่ากูคิดถึง เข้าใจมั้ย ว่าด่า นั่นมันด่าชัด ๆไปเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ไงเนี่ย ห๊า ไม่อยากจะเชื่อ

แล้วดูแม่งทำ หายไปเป็นชาติ แล้วก็มา พออยากจะมาก็มาซะงั้น พอจะไปก็ไปง่าย ๆ ไอ้ ไอ้ ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง ...........ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาด่ามันแล้วโว้ย

แล้วอยู่ดี ๆ มาพูดแบบนี้ใส่ ใครจะไปรับได้วะ แบบนี้จะได้กูทำยังไง หา จะให้ทำยังไง

............อ่อ....................ต้องรีบไปอาบน้ำแล้วแหละ เดี๋ยวไปไม่ทัน..............

สายใจที่พยายามจะโมโหกำลังยืนยิ้มและรีบวิ่งลิ่วเข้าบ้านโดยไม่สนใจอีก็อดซิลล่าที่มองเจ้านายที่กำลังสับสนชีวิตอย่างแรง
นึกว่าจะมาเล่นด้วยกัน ดันวิ่งเข้าบ้านไปเฉยเลย ปล่อยให้หมางงได้ยังไง

ตัวปัญหาอย่างสายใจกำลังเครียด แต่ก็ยังเริงร่าท้าแดดลมฝน ทั้งที่เครียด อาบน้ำไปร้องเพลงหงุงหงิง หงุงหงิงอยู่คนเดียว

แหมพี่ จะชวนไปด่ากันนอกบ้านก็ไม่บอกให้ดี ๆ หน่อย

โห่ อยากด่ากันจริง ๆ นี่หว่า

เออ เออ ก็ได้ ด่าไปกินข้าวกันไป มันก็เพลิดเพลินดี นี่เห็นแก่ที่แดดร่มลมเย็นนะเนี่ย ไม่งั้นไม่ไปเลยนะเนี่ย

แล้วทำไมไม่รีบโทรมาชวนทะเลาะให้มันเร็ว ๆ กว่านี้หน่อยวะ ปล่อยให้รออยู่ได้ รอทะเลาะด้วยเป็นชาติแล้วเนี่ย

ไม่รู้หรือไงว่าทางนี้คิดถึงแทบตาย ทำเล่นตัวอยู่นั่นแหละ ที่แท้ก็คิดถึงเหมือนกันนั่นแหละว๊า



TBC.....

[Ekk_J]

อ้าว  ข้าวไข่เจียวนี่ฝันรึครับ

แล้วนี่ไอ่พี่เวย์ เงียบหายไปทำไมอะนี่ ตั้งหลายวัน  แกล้งน้องสายรึ

เดี๋ยวอะน้า 

[Junrai_Hyper™]

จิตตกไปกะสายใจและเวนิช

[kunkai]

แป่ววววววว......ฝันเหรอนี่
อืมมมม........แต่ข้าวไข่เจียวก็อร่อยดีเนาะ
ทำเผื่อพี่แนนนี่ด้วยน้า
มาหม่ำด้วยกันเหอะ
 :กอด1:พี่แนนคนขยันค้าบ
อย่าน้อยใจเลย
คนอ่านเยอะน๊า
แต่คงไม่มีเวลาพิมพ์อ่ะค้าบ

[wan]

สรุปแล้วไอ้ที่อ่านมานี่ นายสายฝันไปหรือนี่

มารอดูว่าพี่เวย์ จะจัดการกับน้องสายยังไงให้หายคิดถึง

ขอบใจมากนะครับ หนูแนน ตอนนี้ +1 ได้แล้ว  555.....

[nanalonely]

ลิงค์นิยายคุณเท็น

ไก่-ธร จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคไก่-ธร

น้ำแข็ง-บอย จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค น้ำแข็ง-บอย

ตั้ม-ทัต จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ตั้ม-ทัต

นก-เป้ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้

อารยะ-อิท จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท

ขวด-น้องแว่นน่ารัก จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ขวด-น้องแว่นน่ารัก

เส่ง-เปา จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา

ต้นสน - ภาคี จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ต้นสน - ภาคี

ปัง-ปอนด์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์

มังคุด-พันซ์ จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค มังคุด-พันซ์

ปู-ฝน จากเรื่อง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค รวมมิตร

รวมเรื่องสั้นและตอนพิเศษ

ยิ้ม-เหวง จากเรื่อง
สวัสดี

สาย-เวย์ จากเรื่อง
เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม

เฮียก๋วย-รักชาติ จากเรื่อง
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว

สักวา-หยง จากเรื่อง
แด่เธอ... ผู้ทำให้รักมีมิติ

วิน-แคป & ตาหวาน-ปลา
ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง

ทาน-อ้อน จากเรื่อง
[fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน)

โพด - หนุ่ม จากเรื่อง
รักนี้ต้องลองดูหน่อย (โพด - หนุ่ม)

พัด-กอล์ฟ จากเรื่อง
[fiction] เพื่อนสนิท

ฮวย-เดียร์ จากเรื่อง
เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน

นะ-วี จากเรื่อง
ยุ่งนัก...รักซะเลย

กระชาย-หมอแคน จากเรื่อง
เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา

ส้ม-ขุนไกร จากเรื่อง
แล้วก็รักเข้าจนได้

บิว-แดน-ต้อม จากเรื่อง
รักด้วยใจ

ถิง-เน่ จากเรื่อง
ขอแค่ฝันให้ฉันรักเธอ

เอ๋อ-เจง จากเรื่อง
รักแท้แพ้ทาง

[GAZESL]

  เฮ้อ สองคนนี้

ว่าแล้วเชียว