หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[darling]

สู้ๆ น้องเรน 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เก่งงง

[Sorrowkung]

สู้ ๆ นะ

[mystery Y]

สู้ๆนะ

[darin]

ตอนที่ 30

เด็กชายจิน

“ผมฝากจินด้วยนะครับแม่ พรุ่งนี้ผมมารับลูกกลับตอนเย็น”

“ฝากไว้หลายๆ วันก็ได้แม่ยิ่งคิดถึงหลานอยู่” แม่ของเหมันต์ดึงเด็กชายจินเข้าไปกอด

“จินอยู่กับคุณปู่คุณย่าเป็นเด็กดีนะครับ แล้วพรุ่งนี้พ่อจะมารับ”

“ครับ” เด็กชายจินรับคำอย่างว่าง่าย พ่อบอกกับเขาแล้วว่าสองวันนี้ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด ส่วนอาเรนก็ไปทำธุระเหมือนกัน

“ไปเถอะเดี๋ยวก็สายหรอก”

“ครับแม่ ผมฝากจินด้วยนะครับ”

“จ้ะ”



“จินมากินขนมเร็ว” แม่ของเหมันต์วางจานขนมที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ลงบนโต๊ะ กวักมือเรียกเด็กชายตัวน้อยที่นั่งดูการ์ตูนอยู่ให้ลุกมาหา

“อา..หร่อย..ครับ” เด็กชายตัวน้อยยิ้มกว้างให้กับคุณปู่คุณย่า

“อร่อยก็กินเยอะๆ ลูก” แม่ของเหมันต์มองหลานชายด้วยสายตาเอ็นดู

“จินกิน..สามอัน..เลย” เด็กชายจินยิ้มกว้าง เขาชอบขนมที่คุณย่าทำมาก

“จินพูดเก่งขึ้นแล้วจริงๆ” พ่อของเหมันต์เคยได้ยินลูกชายเล่าให้ฟัง แต่เขาไม่คิดว่าจะพัฒนาไปได้เร็วถึงเพียงนี้

“จิน..เก่ง” เด็กชายจินรีบวางขนม แล้วยกมือสองข้างขึ้นทาบทับกันบนอก ส่งยิ้มหวาน

“ใช่ครับจินเก่งมาก ใครเป็นสอนเอ่ย” ผู้เป็นย่ายกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู

“อา..เรน” หนูน้อยตอบด้วยสีหน้าภูมิใจ พูดแล้วเขาก็คิดถึงอาเรนขึ้นมา

“อาเรนสอนเหรอครับ” แม่ของเหมันต์เดิมคิดว่าจะได้ยินชื่อลูกชาย หรือไม่ก็ชื่อพี่เลี้ยง ไม่คิดว่าจะเป็นชื่อของเรน

“อาเรน..เก่ง..ที่สุด” เด็กชายจินยกนิ้วโป้งขึ้น

“ย่าเชื่อแล้วครับ จินทานต่อเถอะ”

เด็กชายจินพยักหน้า อ้าปากรับขนมที่คุณย่าป้อนให้ เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

• • • • •

“ง่วงหรือยังปู่พาไปนอน” พ่อของเหมันต์เห็นว่าดึกแล้วจึงถามเด็กชาย หนูน้อยพยักหน้า ชูสองแขนให้ผู้เป็นปู่อุ้ม

เด็กชายตัวน้อยถูกวางลงกลางเตียงในห้องนอนใหญ่ เขามองคุณย่าห่มผ้าห่มให้

“จิน..ฟัง..นิทาน”

“อยากฟังนิทานเหรอครับ”

หนูน้อยพยักหน้า มองซ้ายมองขวาแล้วชี้มือไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง

“ใน..กระเป๋า” เด็กชายจินบอกผู้เป็นย่า ตอนจัดกระเป๋าอาเรนให้เขาเลือกนิทานที่ชอบฟังติดมาด้วย

“เอาเรื่องไหนครับ” แม่ของเหมันต์หยิบหนังสือสามเล่มในกระเป๋าส่งให้เด็กชาย

“สนุก” หนูน้อยหยิบหนังสือเล่มหนึ่งส่งให้

จากสภาพหนังสือที่เห็น บ่งบอกว่าผ่านการอ่านมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ผู้เป็นย่าจึงอดถามไม่ได้

“ใครอ่านนิทานให้จินฟังครับ”

“อา..เรน”

“ไม่ใช่พ่อเหรอครับ”

เด็กชายจินส่ายหน้า เขายกมือขึ้นปิดริมฝีปาก สีหน้าลังเล ก่อนจะค่อยๆ ลดมือลงแล้วพูดเสียงเบา “ไม่..สนุก”

พ่อของเมหันต์ซึ่งเป็นคนพูดน้อยยังอดหัวเราะขำหลานชายไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ย่าจะเป็นคนเล่าให้ฟังเองครับ”

“ครับ” เด็กชายจินพยักหน้า

เสียงเล่านิทานดังขึ้น เด็กชายตัวน้อยนอนกอดตุ๊กตาที่เอามาจากบ้าน เมื่อหนังสือใกล้จะจบเล่มดวงตาของเด็กชายก็ปรือลงทุกที

“คุณ..ย่า” จู่ๆ เด็กชายจินก็เรียกขึ้นมา

“ครับ”

“อาเรน..มา..เมื่อไหร่..ครับ..จิน..คิดถึง”

ผู้ใหญ่สองคนในห้องสบตากัน ไม่ใช่พ่อมาเมื่อไหร่แต่เป็นอาเรนมาเมื่อไหร่

ผู้เป็นปู่ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก ถามหลานชายว่า “แล้วจินไม่คิดถึงพ่อเหรอ”

“คิด..จิน..คิดถึง..พ่อ” เด็กชายจินเริ่มมีหยดน้ำตา

“จิน..คิดถึง..สองคนเลย”

“โอ๋ ไม่ร้องลูก ไม่ร้อง” แม่ของเหมันต์ดึงหลานชายเข้าไปกอด เธอโยกตัวไปมา ตบมือที่หลังเด็กชายเบาๆ ใช้เวลาอยู่นานกว่าเสียงร้องไห้จะเงียบลง ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอ

เธอวางศีรษะของหลานชายลงบนหมอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงอก แล้วถอนหายใจยาว

ผู้เป็นสามีตบมือลงบนมือของภรรยา พวกเขาต่างไม่พูดอะไรกัน

• • • • •

ตลอดทั้งวันตั้งแต่เด็กชายจินตื่นขึ้นมา ผู้เป็นปู่กับย่าก็ได้ยินชื่อเดิมๆ อีกหลายครั้ง ดวงตาของหนูน้อยเต็มไปด้วยความรักและความสุขเมื่อเอ่ยชื่ออาเรนของเขาขึ้นมา

แม่ของเหมันต์อดคิดถึงสิ่งที่ลูกชายคนโตพูดเอาไว้ไม่ได้ ‘พวกเราจะมีความสุข ทั้งผมและจิน’ ดูเหมือนลูกชายไม่ได้โกหกเธอ

“จินครับ” เธอเรียกเด็กชายจินด้วยเสียงอ่อนโยน

“ครับ”

“จินรักอาเรนมากไหม”

“มาก..ครับ”

“อยู่กับอาเรนแล้วจินมีความสุขไหม”

“ที่สุด..เลย”

“จินอยากอยู่กับอาเรนตลอดไปไหมลูก”

เด็กชายจินรีบพยักหน้าเร็วๆ ดวงตาที่มองคุณย่าเต็มไปด้วยความหวัง

“ย่าเข้าใจแล้วครับ” เธอก้มลงจูบศีรษะเล็กของหลานชาย ถอนหายใจยาวก่อนหันไปมองหน้าสามี เพราะอยู่ด้วยกันมานานจึงรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร

“ให้เป็นไปแบบนี้เถอะ”

“ค่ะ”

• • • • •

“อา..เรน”

เรนรีบย่อตัวลงรับร่างที่โถมเข้ามาหา เขากอดเด็กชายด้วยความคิดถึง

“อาเรนคิดถึงจินที่สุดเลยครับ”

“จิน..ก็..คิดถึง” เด็กชายพูดเสียงอ้อน

“แล้วไม่มีใครคิดถึงพ่อบ้างเหรอครับ” เหมันต์แซวเมื่อผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งกอดกันกลมจนลืมเขา

เด็กชายจินยิ้มเขิน รีบยื่นมือให้พ่ออุ้ม แล้วซุกหน้าเข้ากับอกแข็งแรง

“จิน..คิดถึง..พ่อ”

“หึๆ เจ้าตัวร้ายของพ่อ” ลูกชายใครนับวันยิ่งแพรวพราวขึ้นทุกวัน

เรนยืนขึ้น เขายิ้มกว้างมองเด็กชายจินอ้อนผู้เป็นพ่อ ก่อนรอยยิ้มจะค่อยๆ จางลงเมื่อเห็นว่าใครที่เดินตามเด็กชายออกมา เขามัวแต่ดีใจจนไม่ได้สังเกต

“สวัสดีครับ” เรนยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเหมันต์อย่างอ่อนน้อม เดิมทีเขาสนิทสนมกับพวกท่านพอสมควร เนื่องจากแวะมาพร้อมกับคิมบ่อยครั้ง แต่เพราะรู้เรื่องปฏิกิริยาของพวกท่านจากเหมันต์มาบ้างแล้ว จึงรู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อย

แม่ของเหมันต์รับไหว้เขา พร้อมกับส่งรอยยิ้มใจดีมาให้เหมือนกับวันที่ผ่านมา

“ไปทำธุระเรียบร้อยดีไหม”

“เรียบร้อยดีครับ”

“แล้วนี่จะกลับกันเลยหรือเปล่า อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ”

เรนอดมองไปทางเหมันต์ไม่ได้ เมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายเขาก็มั่นใจมากขึ้น

“อยู่ครับ ขอบคุณมากครับ”

“ขอบคุณทำไมก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

“...”

เรนยืนตะลึง เขาพูดอะไรไม่ออก ในหัวขาวโพลนไปหมด จนมือของเหมันต์แตะเข้าที่หลังเขาถึงรู้สึกตัว

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ” เรนละล่ำละลักบอก เขาดีใจจนหัวใจพองโตคับอก

“คุณดูสิคะ” แม่ของเหมันต์หันไปทางสามี “เด็กคนนี้นี่บอกว่าไม่ต้องขอบคุณก็ยังขอบคุณใหญ่”

“เด็กนิสัยดีก็แบบนี้”

ประโยคเพียงสั้นๆ กลับทำให้ตาของเรนแดงเรื่อ

“โอ๋..โอ๋..” เด็กชายจินเอนตัวจากอ้อมกอดของพ่อมาโอ๋อาเรน

“ไม่ร้อง..ไม่ร้อง”

“อาเรนไม่ได้ร้องครับ อาเรนแค่มีความสุข”

“งั้น..จิน..ก็มี..ความสุข”

คำพูดของเด็กชายเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทุกคน แม่ของเหมันต์รู้แล้วว่าเธอตัดสินใจได้ถูกต้อง แม้เดิมจะทำใจยอมรับได้ยาก แต่เมื่อเห็นความสุขของลูกชายและหลานที่เธอรัก ก็ไม่มีสิ่งใดให้ต้องทำใจอีกเลย

เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

• • • • •



“สบายใจหรือยัง” เหมันต์ดึงเรนเข้ามากอดหลังจากกลับเข้ามาที่ห้อง พวกเขาเพิ่งไปส่งจินเข้านอนมา

“ครับ” เรนพยักหน้ากับอกของเหมันต์

“คุณลุงคุณป้าเป็นคนดีมากเลยครับ เป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือมาก”

“ยังเรียกคุณลุงคุณป้าอยู่อีกเหรอ พูดใหม่เร็ว”

เรนหน้าแดงซ่าน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเขินทำไม อ้ำอึ้งอยู่นานกว่าจะยอมพูดออกมา

“คุณพ่อ คุณแม่”

“ต่อไปห้ามเรียกผิดอีก”

“ครับ”

“แล้วเมื่อไหร่พี่ถึงจะได้ไปเจอพ่อกับแม่ของเรนบ้าง”

“เอาไว้ผมสอบเสร็จดีไหมครับจะได้พาจินไปเที่ยวด้วย” บ้านของเรนอยู่ต่างจังหวัด เขาจึงกลับเฉพาะตอนปิดเทอมเท่านั้น

“แล้วพ่อแม่ของเราจะชอบพี่ไหม” จู่ๆ เหมันต์ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา เพราะรักมากจึงกังวลมาก

“ชอบครับ”

“รู้ได้ยังไง”

“ก็พ่อผมยังชมว่าพี่เหมหล่ออยู่เลยครับ”

“หือ?” เหมันต์ดันปลายคางของเรนขึ้นเพื่อสบตา

“พ่อกับแม่ผมรู้ทุกอย่างครับ ผมไม่เคยปิดพวกท่าน”

“เรื่องที่เรนชอบพี่ด้วยเหรอ”

“ครับ”

“เรื่องที่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน”

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วน่ะสิ”

“ใช่ครับ” เรนพยักหน้า “ตอนนี้ผมสบายใจที่สุดเลย”

“ถ้าอย่างนั้น..” เหมันต์ทำหน้าคิดหนัก

“มีอะไรเหรอครับ”

“พี่กำลังคิดว่า..”

“ว่าอะไรครับ”

“คิดว่าพี่จะขอรางวัลอะไรดีที่ทำให้เราสบายใจ”

เรนไม่ได้ตอบและเหมันต์ก็ไม่ได้รอให้เขาตอบ ดูเหมือนว่าคนถามจะมีของรางวัลที่อยากได้อยู่ในใจแล้ว นั่นก็คือตัวของเขานั่นเอง

[Nattie69]

 

[Ginny Jinny]

 ยินดีด้วยจ้า ครอบครัวสุขสันต์

[วายซ่า]

พี่เหมไม่เบาจริงๆ ความแพรวพราวของหนูจินคงไม่ใช่ได้มาจากอาเรนแล้วล่ะ 

หนูจิน เจ้าหนูคิวปิด. 

[river]

ไงล่ะ จินคนเดียว จบเลย

[darling]

้ดีใจกับน้องเรนด้วย 

[ืniyataan]

 

[mystery Y]

ต้องขอบคุณจินนะเนี่ย

[PoyPay]

หนูจินเก่งที่สุดจริงๆ... คิคิ...

[•♀NoM!_KunG♀•]

ร้ายยย

[seaz]

หนูจินดีขึ้นแล้ว พูดเก่งขึ้นแล้ว เป็นกามเทพเชื่อมครอบครัวใหญ่ได้ดีเลยครับ

[darin]

ตอนที่ 31

ชีวิตธรรมดา

เรนถูกปลุกขึ้นมาด้วยการจูบที่แก้ม เขาซุกตัวเข้าหาอกอุ่นโดยไม่ยอมลืมตา เพียงแค่ขยับปากเท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อรุณสวัสดิ์” เหมันต์ลูบผมนิ่ม เขามองคนที่นอนซุกอกด้วยสายตาเอ็นดู

“ยังง่วงอยู่เหรอ”

“ครับ”

“จะนอนต่อไหม”

“อีกนิดได้ไหมครับ” เรนเงยหน้าขึ้นมอง เหมันต์หัวเราะสายตาอ้อนที่นับวันจะเหมือนสายตาของเด็กชายจินเข้าไปทุกที

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

สิ้นเสียงเหมันต์ประตูห้องก็ถูกเคาะ พวกเขาสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมา เห็นทีคงไม่ได้นอนแล้ว

เหมันต์ลงจากเตียงไปรับลูกชายจากพี่เลี้ยงที่หน้าประตู เขาอุ้มหนูน้อยมาวางลงบนเตียง เด็กชายจินเห็นอาเรนยังนอนอยู่ก็ล้มตัวลงนอนบ้าง

เหมันต์ตามขึ้นมาบนเตียง เขานอนลงโดยมีลูกชายนอนคั่นอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเรน

หนูน้อยนอนเล่นไม่นานก็เริ่มตาปรือ เพราะวันนี้เขาตื่นเช้ากว่าทุกวัน สุดท้ายก็หลับไปเป็นคนแรก

“ถ้าอย่างนั้นก็นอนอีกสักตื่นดีไหม” เหมันต์ถามความคิดเห็นเรน

“ก็ดีเหมือนกันครับ” เรนหาวหวอด

“งั้นก็นอนเถอะ” เหมันต์ยื่นมือมาปิดดวงตาของเรน รอจนอีกฝ่ายหลับตาแล้วจึงเอามือออก ตัวเขาเองคิดจะนอนเล่นสักครู่เท่านั้น แต่พอเห็นสองอาหลานหลับตาพริ้มก็อดง่วงตามไม่ได้

วันอาทิตย์ที่แสนเกียจคร้านของพวกเขาจึงเริ่มขึ้นเช่นนี้

• • • • •

เรนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเมื่อคิมหันต์โทรเข้ามา อีกฝ่ายบอกว่าจะมาหาที่บ้านพร้อมกับลูกหว้า เรนวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อเหมันต์ถามว่ามีอะไรเขาจึงตอบไปว่า คิมหันต์น่าจะไม่โสดเร็วๆ นี้

คนที่ดีใจที่สุดที่รู้ว่าคิมหันต์กับลูกหว้าจะมาก็คือเด็กชายจิน เพราะหนูน้อยชอบเล่นกับอาคิมและอาลูกหว้ามาก โดยเฉพาะอาลูกหว้า หนูน้อยจะยิ้มเขินทุกครั้งที่ได้เจอ ก็อาลูกหว้าสวย เขาชอบคนสวย



“สวัสดี..ครับ” เด็กชายจินยกมือไหว้ ท่าทางน่าเอ็นดูจนลูกหว้าต้องขอหอมแก้ม เด็กชายจินทำหน้าเอียงอายแต่ก็ยื่นแก้มให้โดยดี ทำเอาผู้ใหญ่ขำไปตามกัน

“ไปไหนกันมา” เรนถามเพื่อนทั้งสอง พวกเขาพากันมานั่งเล่นในห้องนั่งเล่น เรนชอบห้องนี้ที่สุด เพราะพื้นปูพรมหนาเด็กชายจินนั่งเล่นได้ตามสบาย

“คิมไปรับหว้าที่บ้านแล้วก็มานี่เลย”

“กู..” คิมหันต์เกือบพูดด้วยความเคยชิน แต่พอเห็นสายตาปรามของเรนก็นึกได้ รีบเปลี่ยนสรรพนาม

“ฉันอยู่ห้องเบื่อๆ เลยจะมาเล่นกับหลาน”

เรนมองเพื่อนด้วยสายตารู้ทัน อยากมาเล่นกับหลานแต่ไปรับคนที่อยู่คนละฝั่งเลยนะ

“ดีเลย เราจะได้ฝากดูจินด้วย”

เด็กชายจินนั่งเล่นกับเพนกวินน้อยของเขา ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกผู้ใหญ่เอาชื่อมาแอบอ้าง

“จะไปไหนเหรอ”

“ไปซื้อของมาทำสุกี้ ทานกันหลายๆ คนอร่อยดี”

“ไม่มีปัญหาเดี๋ยวดูให้” คิมหันต์พยักหน้า

“กลับเกือบเย็นนะจะเดินดูของด้วย”

“ไปเถอะ อยากไปไหนก็ไป” คิมหันต์โบกมือไล่เพื่อน

“ขอบใจมาก ไปกันเถอะลูกหว้า” เรนหันไปเรียกหญิงสาวคนเดียวในห้อง

“อื้อ” ลูกหว้าลุกขึ้นยืน ไม่ถามสักคำว่าไปที่ไหน ไปอย่างไร

“เดี๋ยวสิวะ!” คิมหันต์ตกใจจนเผลอพูดวะออกมา

“อะไร?” เรนเลิกคิ้วถามเพื่อน

“ไม่ได้ไปกับพี่เหมเหรอ”

“พี่เหมทำงานอยู่ไม่อยากกวน”

“เดี๋ยวเรียกให้ รอแป๊บเดียว”

เรนกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน เมื่อเห็นเพื่อนเผ่นออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เสียทีเจ้าชู้มาทั้งชีวิตตอนนี้ดันพลิกตัวเองจากความเป็นเพื่อนไม่ได้ คิมหันต์หนอคิมหันต์

• • • • •

เหมันต์มองใบหน้ายิ้มแย้มของเรน อีกฝ่ายดูอารมณ์ดีจนเขาอดแซวไม่ได้

“มีอะไรดีๆ งั้นเหรอ”

“ก็น้องชายพี่เหมสิครับ”

“คิมทำไมเหรอ” เหมันต์เข็นรถเข็นเดินตามเรน ขณะที่อีกฝ่ายเป็นคนหยิบของวาง

“ชอบลูกหว้าเข้าแล้วแต่ดันไม่รู้ตัว”

“สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ” เหมันต์พูดอยู่ในลำคอ

“อะไรนะครับ”

“เปล่า” เหมันต์ส่ายหน้า เขาแค่คิดถึงตัวเองเท่านั้นว่าครั้งหนึ่งเขาก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

“พี่เหมชอบทานเห็ดเข็มทองใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมเอาไปเยอะหน่อย” เรนหยิบของจากชั้นวาง พอเห็นบล็อคโคลี่ก็อดคิดถึงเด็กชายจินไม่ได้ เพราะหนูน้อยชอบทานมากกว่าผักอื่นๆ

เดิมทีเขาไม่ได้คิดจะฝากเด็กชายจินไว้จริงๆ แต่ดูเหมือนหนูน้อยจะติดใจอาลูกหว้าเข้าเสียแล้ว เลยอยากอยู่เล่นที่บ้านแทน

จู่ๆ เรนก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาหันกลับไปมองเหมันต์ ดวงตาเบิกโต

“พี่เหมครับ”

“หือ?”

“ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมพ่อแม่ชอบพูดกันว่าไม่อยากให้ลูกโตเลย”

“ทำไมเหรอ” เหมันต์เองก็เข้าใจแต่อยากฟังสิ่งที่เรนพูด

“เพราะเดี๋ยวลูกจะไปติดแฟนมากกว่าติดเราไงครับ”

เรนไม่รู้ว่าคำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของเหมันต์อ่อนโยนลง

“หวงลูกเหรอ”

“ครับ” เรนยอมรับแต่โดยดี

“ไม่ต้องห่วง จินยังเล็กคงอีกนาน”

“แน่ใจนะครับ นี่เพิ่งสามขวบกว่าก็ยิ้มให้สาวแล้ว” เรนอดบ่นไม่ได้

“ฮ่าๆ” เหมันต์หัวเราะเสียงดัง ถ้าไม่ติดว่าเรื่องจะเข้าตัว เขาคงบอกว่าลูกเสือจะเป็นลูกแมวได้อย่างไร

• • • • •

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงเล็กๆ ของเด็กชายจิน ทำให้อาหารเย็นมื้อนี้อร่อยมากยิ่งขึ้น ของสดที่วางเตรียมไว้บนโต๊ะจึงหมดลงอย่างรวดเร็ว

เรนยกเค้กไอศกรีมของโปรดเด็กชายจินเข้ามา เขาตัดแบ่งเป็นชิ้นแล้วส่งให้กับทุกคน

“จะกลับเลยหรือจะอยู่ดื่มด้วยกันก่อน” เรนถามคิมหันต์และลูกหว้า

“กลับเลยดีกว่า ไม่อยากไปส่งลูกหว้าดึก”

“คิมจะอยู่ต่อก็ได้นะเดี๋ยวหว้ากลับเอง เรียกรถเข้ามารับเอา สบายมาก”

“ขืนทำแบบนั้นคราวหลังพี่ของลูกหว้าคงยอมให้ออกมากับผมอีก”

“พี่ของหว้าใจดีจะตาย ไม่ว่าหรอก”

“ให้คิมขับไปส่งดีแล้ว” เหมันต์ช่วยตัดสิน

“ก็ได้ค่ะ” เมื่อมีผู้ใหญ่พูดลูกหว้าจึงรับฟัง

“อาหว้า” เสียงเรียกเล็กๆ ดังขึ้น เมื่อลูกหว้าหันไปมอง ก็เห็นเด็กชายจินยื่นช้อนของตัวเองมาให้

“จะป้อนอาหว้าเหรอครับ”

เด็กชายจินพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอาย ลูกหว้าทานไอศกรีมในช้อนพร้อมกับเอ่ยชม

“จินน่ารักที่สุดเลย ขออาหว้าหอมแก้มหน่อยนะครับ”

เด็กชายจินยื่นแก้มด้านซ้ายมาให้ เลยถูกฟัดไปเสียหลายทีเพราะความน่ารัก

เรนหัวเราะให้กับภาพที่เห็นแล้วหันไปมองคิมหันต์ เขาส่ายศีรษะไปมา

“อะไร” คิมหันต์เลิกคิ้วขึ้น

“สู้จินยังไม่ได้เลย”

คิมหันต์ถลึงตาใส่เพื่อน แต่ก็แอบคิดในใจว่าเขาสู้หลานชายไม่ได้จริงๆ

• • • • •

เมื่อไม่มีใครอยู่ต่อ เรนจึงชวนเหมันต์ดื่มหลังจากส่งเด็กชายจินเข้านอนแล้ว วันนี้เขารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีกว่าทุกวัน

เรนหมุนแก้วเหล้าในมือช้าๆ จ้องมองก้อนน้ำแข็งที่กลิ้งไปมา

“คิดอะไรอยู่” เหมันต์ถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของเรน

“คิดว่าผมชอบวันแบบนี้จังเลยครับ ได้พักผ่อนสบายๆ อยู่กันพร้อมหน้ากับครอบครัว”

“อืม” เหมันต์เห็นด้วยกับความคิดนี้

จู่ๆ เรนก็หัวเราะเหมือนขำอะไรบางอย่างขึ้นมา ดวงตาที่หันมามองเขาเป็นประกายวาบวับซึ่งเป็นผลมาจากแอลกอฮอล์

“ผมพูดเหมือนคนแต่งงานแล้วเลยว่าไหมครับ”

เหมันต์มองคนรักด้วยแววตาลุ่มลึก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูด คล้ายขำขึ้นมาจริงๆ แล้วก็ปล่อยผ่านไป

“พรุ่งนี้พี่เหมมีประชุมตอนเช้าไหมครับ”

“ไม่มี”

“งั้นดื่มอีกสักสองสามแก้วนะครับแล้วค่อยขึ้นไปนอนกัน”

“ได้สิ แต่เราจะไหวเหรอ”

“ไหวสิครับผมไม่มีเรียนเช้า”

“พี่หมายถึงไม่เมาเหรอ”

“อันนี้ไม่แน่ครับ” เรนหันมาสบตากับเหมันต์ ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ผมนึกว่าพี่เหมจะชอบตอนผมเมาซะอีกครับ”

เหมันต์หัวเราะในลำคอ คิดถึงคืนแรกที่เห็นเรนเมา และเป็นคืนแรกสำหรับพวกเขาเช่นกัน ความหวานในค่ำคืนนั้นเขายังจดจำไม่ลืม

“ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มอีกสักสี่ห้าแก้วเถอะ”

“ได้เลยครับ” เรนพยักหน้า “เพราะว่าผมจะหลับพอดี”

“ฮ่าๆ” เหมันต์หัวเราะเสียงดัง เขาชอบที่ได้นั่งคุยกับเรนเรื่อยๆ แบบนี้ แม้จะเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง แต่เมื่ออยู่กับคนที่รักก็ไม่มีคำว่าเงียบเหงา เด็กกวนประสาทของเขาไม่เคยทำให้รู้สึกเบื่อเลย

จู่ๆ เหมันต์นึกถึงคำพูดของเรนขึ้นมา ‘พวกเขาในตอนนี้เหมือนคนที่แต่งงานกันแล้ว’

ความรู้สึกของเขาก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน

[Ginny Jinny]

     เหม็นความรัก

[Nattie69]

 

[วายซ่า]

เหม็นความรักจริงๆ ด้วย 

[river]

จินน่ารักมาก คิมสู้ไม่ได้เลย

[Sorrowkung]

 :mew1:ครอบครัวสุขสันต์

[PoyPay]

คุณพี่ๆ เหมือนจะแต่งแต่ก็ยังไม่ใช่ว่าแต่งแล้วนะจ๊ะ... คุคุ...

[k2blove]

 
เหม็นฟามรัก

[kong6336]

เหม็นคนมีฟามร๊ากกกกกก

[rainiefonnie]

น่ารักกกกกอ่านไปยิ้มไป

[mystery Y]

น่ารักจริงๆ

[darin]

ตอนที่ 32 [End]

ฝนหลงฤดู

รูปใบหนึ่งถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าสตางค์ เรนยื่นมือไปสุดแขน เขามองภาพนั้นและมองทิวทัศน์ที่อยู่ด้านหลังภาพเพื่อเปรียบเทียบกัน ริมฝีปากจุดรอยยิ้มบาง นานพอสมควรที่เขาไม่ได้มา แต่ดูเหมือนว่าแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยครับ” เรนส่งรูปให้เหมันต์ดู

“ยังสวยเหมือนเดิม”

“ผมน่าจะถ่ายจากมุมนี้ ตอนนั้นท้องฟ้ายังมีแดดอยู่เลย จู่ๆ ฝนก็ตกลงมา เลยทำให้ผมได้รูปนี้ รูปฝนในเดือนธันวาคม”

“ตอนนั้นเราถ่ายเพราะว่ามันสวยหรือถ่ายเพราะคิดถึงพี่”

“ทั้งคู่ครับ”

“แล้วเราคิดได้ตอนไหนว่ามันเป็นรูปสารภาพรัก”

“คิดได้ก่อนถ่ายรูปนี้นานแล้วครับ ผมรู้ว่าตัวเองเป็นฝนหลงฤดูตั้งแต่ตอนที่รู้ชื่อจริงพี่เหมแล้ว เรื่องบางเรื่องก็น่าแปลก ผมชื่อเรนที่แปลว่าฝน ส่วนชื่อของพี่เหมแปลว่าฤดูหนาว วันแรกที่เราพบกันก็เป็นวันที่ฝนตก และยังเป็นฝนที่ตกในฤดูหนาวด้วย แบบนี้ไม่ใช่ว่าผมถูกกำหนดให้หลงรักพี่เหมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเหรอครับ”

ไม่ใช่แค่ความหมายของคำที่ตรงกับความรู้สึกของเขา แม้แต่เหตุการณ์ที่ทำให้พบกันก็ยังตรงด้วย

“ดูเหมือนพี่จะเป็นนักธุรกิจที่ดี” เหมันต์พูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ทำไมเหรอครับ”

“ก็พี่ให้ร่มคันเดียวแต่กลับได้เรนมา”

“ถ้าอย่างนั้นผมให้อะไรถึงได้พี่เหมมาครับ”

“เราอยากรู้จริงๆ เหรอ” เหมันต์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พอเห็นแบบนั้นเรนจึงรีบเปลี่ยนใจทันที

“ไม่เป็นไรครับผมว่าผมไม่อยากรู้แล้ว”

“เสียดาย พี่กำลังจะบอกว่าเราแลกมาด้วยความน่ารักและความจริงใจ”

“อ้าวเหรอครับ ผมนึกว่าแลกมาด้วยความกวนประสาทเสียอีก จำได้ว่าเจอกันไม่กี่ครั้งพี่แหมก็ให้ชื่อนี้กับผมแล้ว”

เหมันต์หัวเราะ เขาไม่คิดจะปฏิเสธสักนิด ก็ตอนนั้นเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ

“ทุกวันนี้พี่ก็ยังคิดว่าเราเป็นเจ้าเด็กกวนประสาทอยู่ดี”

“แต่ก็น่ารักใช่ไหมครับ”

“ใช่” เหมันต์คิดจะดึงคนยิ้มกวนเข้ามาลงโทษ แต่มีเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นเสียก่อน

“พี่เหมครับ พี่เขตกับพี่นพมาถึงแล้ว” คิมหันต์ร้องบอกพี่ชาย

“เดี๋ยวพี่ไป” เหมันต์ตะโกนตอบ

“พี่ไปเจอเพื่อนก่อน เราอยากนั่งเล่นต่อก็ตามใจ”

“ไม่ดีกว่าครับ ผมจะเข้าไปดูจินด้วยไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง จะได้เปลี่ยนให้ลูกหว้าออกมาเดินเล่นบ้าง”

“งั้นถ้าจินตื่นแล้วก็พาออกมา”

“ครับ”

เรนกวาดสายตาไปรอบๆ อีกครั้ง คิดถึงเมื่ออาทิตย์ก่อนขึ้นมา เหมันต์มาถามเขาว่าอยากไปเที่ยวที่ไหน เนื่องจากเพื่อนสมัยมหา’ ลัยนัดกันไปเที่ยวค้างคืนต่างจังหวัด แต่เห็นว่าเหมันต์มีเด็กไปด้วยจึงให้เป็นคนเลือกสถานที่

ตอนนั้นเรนคิดอยากเสนอจังหวัดกาญจนบุรี เพราะเด็กชายจินไปทะเลบ่อยแล้ว แต่ก่อนจะได้พูดเหมันต์ก็ถามขึ้นก่อน ว่าอยากกลับไปทะเลในรูปไหม เพราะเหมันต์ยังไม่เคยไปที่นั่น เลยอยากลองไปดูสักครั้ง ซึ่งเรนก็ตอบรับทันที เพราะเขาอยากมาที่นี่กับเหมันต์นานแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าสักวันจะเป็นจริงขึ้นมา

พวกเขาจึงตกลงว่าจะชวนเพื่อนของเหมันต์มาที่นี่ ซึ่งก็ไม่มีใครขัดข้อง เหมันต์กลัวเขาจะเหงาจึงให้ชวนคิมหันต์กับลูกหว้ามาด้วย การมาเที่ยวครั้งนี้จึงมีผู้ร่วมเดินทางทั้งหมดแปดคน เป็นผู้ใหญ่วัยทำงานห้าคน นักศึกษาสามคน และเด็กชายตัวน้อยอีกหนึ่งคน



เดิมทีเรนคิดจะเอาเสื้อเชิ้ตสีดำที่ซื้อไว้มาใส่ด้วยกันสามคน แต่เหมันต์ห้ามไว้ บอกว่าถึงจะเป็นหน้าหนาวแต่อากาศค่อนข้างร้อน เลือกเสื้อผ้าใส่สบายไปจะดีกว่า เรนจึงพับโครงการใส่เสื้อครอบครัวเก็บไว้ เอาไว้ค่อยเอาออกมาใส่ในโอกาสต่อไปที่เหมาะสม

แต่เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องพักเพื่อดูเด็กชายจิน กลับพบเสื้อผ้าสามชุดวางอยู่บนเตียง เมื่อคลี่ออกดูก็พบว่าเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีครีมเนื้อผ้าเบาสบาย กับกางเกงผูกเอวผ้าลินินผสมผ้าป่านสีเอิร์ธโทน

เรนยิ้มเมื่อคิดถึงผู้ชายที่จัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ แม้จะเป็นแค่เซอร์ไพรส์เล็กๆ แต่เขาก็ประทับใจมากที่เหมันต์จำได้ว่าเขาอยากใส่เสื้อครอบครัว สิ่งที่สำคัญไม่ใช่เสื้อผ้าแต่คือความใส่ใจ



หลังจากเด็กชายจินตื่นแล้ว เรนก็พาหนูน้อยไปล้างหน้าล้างตา และพาออกไปหาเหมันต์ข้างนอก

หนูน้อยมองทะเลตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย กระตุกมือของเรนว่าอยากออกไปวิ่งเล่น แต่เพราะแดดยังแรงอยู่ เรนจึงหยิบหมวกปีกกว้างมาใส่ให้เด็กชาย

“อา..เรน” หนูน้อยเงยหน้าขึ้น

“ครับ”

“จินมอง..ไม่เห็น”

“อ้าวเหรอครับ” เรนหัวเราะออกมา สงสัยหมวกปีกจะกว้างเกินไป

“ถ้าอย่างนั้นเล่นใต้ต้นไม้ตรงนั้นก่อนนะครับ พอไม่ค่อยมีแดดแล้วค่อยออกไป อาเรนกลัวจินไม่สบาย”

“จิน..แข็งแรง”

“เดี๋ยวนี้พูดเก่งใหญ่แล้ว” เรนอดไม่ได้บีบแก้มเด็กชายเบาๆ

“อาเรน..สอน” หนูน้อยส่งยิ้มออดอ้อนมาให้

เห็นไหม เขาบอกแล้วว่าเด็กชายพูดเก่งขึ้นเยอะ อีกหน่อยไม่ใช่แค่คิมหันต์ที่ตามไม่ทัน แม้แต่เหมันต์ก็คงสู้ไม่ได้

“ขำอะไรอยู่” เหมันต์เดินเข้ามาหยุดยืนเคียงข้าง เขาเห็นมาแต่ไกลว่าเรนกำลังหัวเราะ ดูเหมือนทั้งขำทั้งเอ็นดูลูกชาย

“บ้านเรามีลูกเสือครับ”

“ลูกเสือ?” เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ครับ เดี๋ยวนี้ชักแพรวพราวใหญ่แล้ว”

“ไม่เหมือนพี่เลย” เหมันต์เอาตัวรอดแบบไม่สนความจริง จนโดนคนรักมองแรง

“ไม่เหมือนที่ว่าคือหนูจินยังแพรวพราวไม่เท่าใช่ไหมครับ”

“พูดอะไร พี่เก็บเขี้ยวเล็บไปตั้งนานแล้ว ใช่ไหมครับจิน” วิธีเอาตัวรอดของเหมันต์คืออุ้มลูกชายขึ้นมาเป็นเกราะกำบัง

เด็กชายจินพยักหน้า เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร แต่คงใช่แหละไม่งั้นพ่อจะถามเขาเหรอ

“สองพ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะครับ” เรนอดบ่นไม่ได้

“เป็นปี่..เป็นขลุ่ย” เด็กชายจินพูดตาม คำนี้เขายังไม่เคยได้ยินจึงไม่รู้ความหมาย

“แปลว่าพ่อกับลูกรักกันมากๆ ครับ” เรนแตะนิ้วที่อกคนพ่อทีหนึ่งคนลูกทีหนึ่ง เด็กชายจินหัวเราะคิกคัก ก่อนจะแตะนิ้วที่อกของเรนบ้าง

“เป็นปี่” หลังจากนั้นก็ใช้สองมือวางทาบทับกันบนอกตัวเอง “เป็นขลุ่ย”

เด็กชายจินยิ้มหวาน ก็อาเรนบอกว่าแบบนี้แปลว่ารักกันมากๆ นี่นา

เรนหัวเราะเสียงดัง เขายอมแพ้เด็กชายแล้วจริงๆ โตขึ้นมาต้องร้ายกาจมากแน่ๆ

• • • • •

เรนพาเด็กชายจินกลับมาอาบน้ำใตอนสี่โมงเย็น เขาใส่ชุดใหม่ที่ผ่านการซักมาแล้วให้หนูน้อย กำลังจะพาออกไปเหมันต์ก็เดินเข้ามาในห้องพอดี

“เรนอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่พาจินไปฝากไว้กับคิมแล้วก็จะกลับมาอาบเหมือนกัน จะได้ออกไปทานมื้อเย็น”

เหมันต์เลือกให้ทางรีสอร์ทจัดบาร์บีคิวปาร์ตี้ขึ้นที่ชายหาดหน้าห้องพัก จะได้ชมวิวและพูดคุยกันได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะที่นี่เป็นชายหาดเกือบส่วนตัวจึงไม่มีผู้คนเดินผ่าน

“โอเคครับ” เรนส่งเด็กชายจินให้เหมันต์ หยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป



เมื่อเดินออกมาจากห้องพัก เรนก็นึกชมรีสอร์ทอยู่ในใจ เขามองหลอดไฟดวงเล็กสีนวลตาที่พันร้อยอยู่กับโครงไม้เหนือโต๊ะอาหาร ทำให้บรรยากาศเหมือนปาร์ตี้ริมทะเลขึ้นมาจริงๆ

เรนยกกล้องถ่ายรูปในมือขึ้น ถ่ายภาพเด็กชายจินที่จูงมือของลูกหว้าเดินเล่นอยู่ริมทะเล มีคิมหันต์เดินอยู่เคียงข้าง ถ่ายรูปเพื่อนๆ ของเหมันต์ที่นั่งคุยกันอย่างออกรสอยู่ที่โต๊ะ ถ่ายหลอดไฟเล็กๆ ที่กำลังไหวเอนไปมาตามแรงลม

“อย่าถ่ายแต่คนอื่นสิ มาพี่ถ่ายให้” โจ้เพื่อนสนิทของเหมันต์เดินเข้ามาหา ยื่นมือมาขอกล้องจากเรน

“ไม่เป็นไรครับ” เรนรีบปฏิเสธเพราะความเกรงใจ

“ให้โจ้ถ่ายให้เถอะ” เสียงคนที่เดินตามมาทีหลังพูดขึ้น เรนหันไปมอง เขาอมยิ้มเมื่อเห็นชุดที่เหมันต์ใส่ ไม่รู้เพราะความดีใจหรือเปล่า เขาถึงรู้สึกว่าเหมันต์ใส่ชุดนี้แล้วดูดีมาก ยิ่งยามที่ลมพัดชายเสื้อเชิ้ตปลิวเบาๆ ยิ่งดูหล่อเหลาขึ้นเป็นเท่าตัว

“งั้นรบกวนด้วยครับ” เรนส่งกล้องในมือให้กับเพื่อนสนิทของเมหันต์

พวกเขาเดินไปหาจินที่ริมทะเล เหมันต์อุ้มหนูน้อยขึ้นและโอบมือข้างหนึ่งมาวางไว้ที่เอวของเขาดึงให้เข้าไปยืนชิด เรนเคยให้คนอื่นถ่ายรูปตัวเองบ่อยครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถ่ายรูปด้วยความเขินจนหน้าแดงและมีความสุขไปพร้อมกัน

เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนจากสีฟ้าอมชมพูเป็นสีน้ำเงิน เรนก็ชวนทุกคนเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่เขาเพิ่งเดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นลูกหว้าถือของบางอย่างคล้ายพวงดอกไม้เดินเข้ามาหา

ลูกหว้าส่งยิ้มให้พร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้า “ขอมือเรนหน่อย”

“มือเหรอ” เรนสงสัยว่าเพื่อนจะเอาไปทำไมแต่ก็ส่งมือไปให้โดยดี ลูกหว้าผูกพวงดอกไม้ที่ข้อมือของเขา

“เสร็จแล้ว” ลูกหว้ายิ้มกว้าง ดูมีความสุขเสียจนดวงตาเป็นประกายสดใส

เรนยกแขนขึ้นมอง เขายังไม่ทันได้ถามอะไร มือข้างนั้นก็ถูกใครบางคนเกาะกุม

“มากับพี่”

“ไปไหนครับ?” เรนเดินตามเหมันต์ไปแบบงงๆ

พวกเขาหยุดยืนใต้แสงไฟ เรนเพิ่งสังเกตเห็นช่อดอกไม้เล็กๆ ที่กลัดอยู่บนหน้าอกของเหมันต์

ในหัวของเขามีคำพูดนับพันแต่กลับทำได้เพียงยืนตะลึง

เขารู้! เขารู้ว่านี่คืออะไร

“จินครับ” เหมันต์หันไปเรียกลูกชายด้วยเสียงอ่อนโยน

เด็กชายจินเดินเข้ามาหา บนศีรษะของหนูน้อยสวมมงกุฎดอกไม้ ที่ส่งให้เด็กชายตัวน้อยดูน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งขึ้น ในมือเด็กชายจินถือกล่องใบเล็ก เขายื่นมันให้กับผู้เป็นพ่อ

เหมันต์เปิดกล่องแล้วหยิบแหวนวงหนึ่งออกมา เหมันต์ไม่ได้คุกเข่าและเรนก็ไม่ได้ต้องการอย่างนั้น พวกเขาเพียงสบตากันขณะที่เหมันต์ยื่นมือมาจับมือซ้ายของเขา

เสียงเพลงหวานหูดังขึ้น ไฟบนต้นไม้ถูกเปิดขึ้นพร้อมกันส่องแสงนวลตา

“แต่งงานกับพี่นะครับ”

ดวงตาของเรนร้อนผ่าว เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังยิ้มหรือร้องไห้อยู่กันแน่

“จะไม่ตอบพี่เหรอ” น้ำเสียงเหมันต์ยั่วเย้าแต่ก็เต็มไปด้วยความรัก

“แต่งครับ แต่ง ผมแต่งแน่นอน”

เหมันต์หัวเราะเมื่อได้ยินเสียงละล่ำละลักของของเรน เขาสวมแหวนปลอกมีดเข้าที่นิ้วนางข้างซ้าย ก่อนยกมือข้างของเรนนั้นขึ้นมาแตะริมฝีปาก

“อาเรน” เด็กชายจินเรียกอาเรนอย่างรู้งาน

เมื่อเรนหันไปมองหนูน้อย ก็เห็นว่ายังมีแหวนอีกวงอยู่ในกล่องที่เด็กชายถือ เขาก็เข้าใจทันที

เรนก้มลงหยิบแหวนออกมา เขาหอมแก้มเด็กชายซ้ายขวาเป็นรางวัลก่อนยืดตัวขึ้น หันกลับไปมองเมหันต์

เรนแบมือเขาออกไปและเหมันต์ก็ยื่นมือมาให้ เขาสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยมือที่สั่นน้อยๆ เพราะความตื่นเต้น จึงได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาเป็นกำลังใจ

“พี่รักเรนนะ” เหมันต์พูดเสียงเบา

“ผมก็รักพี่เหมครับ”

พวกเขามองตาด้วยรอยยิ้มและด้วยความรู้สึกเดียวกัน

“จูบ...เลย”

จู่ๆ เสียงเล็กใสก็ดังขึ้น เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ที่กำลังยืนซึ้งกันอยู่

เรนเองก็หัวเราะออกมา เขาสบตากับเหมันต์ ก่อนที่พวกเขาจะก้มตัวลงไปหอมแก้มของเด็กชายจินพร้อมกัน

หนูน้อยบิดตัวเขิน แต่ดวงตากลับสว่างใสและเจิดจ้า หนูน้อยไม่รู้ว่าการแต่งงานคืออะไร แต่ที่เขามีความสุขขนาดนี้เพราะอาคิมกับอาลูกหว้าบอกว่าทำแบบนี้แล้วอาเรนจะอยู่กับเขาและพ่อตลอดไป พวกเขาจะอยู่ด้วยกันสามคน นั่นทำให้เขามีความสุขที่สุดในโลก

เหมันต์อุ้มลูกชายขึ้นมา กอดไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกมือแตะเอวของเรน เอียงหน้าไปจูบที่แก้ม เด็กชายตัวน้อยเห็นพ่อทำแบบนั้นเลยทำบ้าง เขาเอนตัวเข้าไปหาอาเรนและจูบที่แก้มหนึ่งที ตอนนี้พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว

คิมหันต์ส่งแก้วแชมเปญให้พี่ชายหนึ่งแก้วและเรนอีกหนึ่งแก้วเพื่อดื่มฉลองให้กับความรักของพวกเขา เสียงเพลงหวานหูยังดำเนินต่อไป

กล้องถ่ายรูปกดชัตเตอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อเก็บทุกบรรยากาศของค่ำคืนนี้เอาไว้ พวกเขาทานข้าวด้วยกัน ดื่มด้วยกัน และหัวเราะด้วยกัน

แต่หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงฝนก็ตกลงมา

เรนส่งเด็กชายจินให้เหมันต์อุ้ม จากนั้นพากันวิ่งเข้าห้องพัก พร้อมๆ กับคนอื่นที่วิ่งตรงไปยังห้องของตัวเอง โชคดีที่พวกเขาทานข้าวกันอิ่มแล้ว

เรนใช้ผ้าเช็ดตัวซับหยดน้ำจากผม ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง

เหมันต์เพิ่งอาบน้ำและดูแลลูกชายเสร็จ เขาเดินมาหยุดยืนด้านหลังของเรน โอบกอดเอวคนรักไว้ และถอนหายใจยาวออกมา

“พี่เลือกวันไม่ดีเลย”

“ใครว่าครับ” เรนหมุนตัวมาเผชิญหน้า

“ก็เห็นๆ กันอยู่”

“พี่เหมอยากมาสถานที่ ที่เหมือนในรูปไม่ใชเหรอครับ ตอนนี้มีฝนตกแล้ว” เรนพูดอย่างอารมณ์ดี

“แต่พี่อยากให้วันนี้ของเรนดีที่สุด”

“สำหรับผมวันนี้ดีที่สุดแล้วครับ ขอบคุณพี่เหมมากครับ ผมมีความสุขจริงๆ”

“พี่ก็เหมือนกัน”

เหมันต์ดึงเรนเข้าไปกอด เขาแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและรวดเร็ว เพราะรู้ว่าลูกชายยังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนเตียง

“พี่เหมฟังสิครับ” เรนชี้ไปนอกหน้าต่าง มองสายฝนที่กำลังตกพรำ

“ได้ยินอะไรไหมครับ ผมกำลังบอกรักพี่เหมอยู่”

ฝนหลงฤดู เสียงฝนที่ตกในเดือนธันวา

“เห็นไหมครับผมบอกแล้วว่าวันนี้ดีที่สุด” เรนเงยหน้าขึ้น สบตากับเหมันต์ด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก เหมันต์เองก็เช่นกัน

“เป็นวันที่ดีที่สุดจริงๆ” เหมันต์ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเรน เขาเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกทุกปีเลยนะ พี่อยากได้ยินเสียงเรนบอกรักทุกปี”

“ผมจะบอกเทวดาให้นะครับ”

เหมันต์หัวเราะให้กับความกวนของคนรัก เขาหอมแก้มนุ่มไปอีกหนึ่งที ต่อไปไม่ว่าจะฤดูไหนพวกเขาก็จะอยู่ด้วยกัน

“พี่เหมครับ”

“อะไรครับ” เหมก้มลงมองคนในอ้อมกอด

เรนชี้มือไปที่เตียง

เหมันต์มองตาม แล้วพวกเขาก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน เด็กชายตัวน้อยสิ้นฤทธิ์ หลับพับไปท่ามกลางของเล่นเรียบร้อยแล้ว

ถ้าอย่างนั้น.. เหมันต์มองภรรยาหมาดๆ ของเขา ก็ขอจูบฉลองสักครั้งก็แล้วกัน

เรนโอบมือไปรอบเอวของเหมันต์ เมื่อริมฝีปากร้อนบดเบียดทาบทับลงมา

เสียงฝนภายนอกหน้าต่างยังตกหนัก ราวกับจะบอกพวกเขาว่า..

แม้เดือนธันวาจะไม่ใช่ฤดูฝน แต่ฝนที่ตกในเดือนธันวานั้นกลับหนักแน่นและมั่นคง ก็เหมือนกับความรักตลอดสามปีที่ผ่านมาของเรน ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน

ฝนหลงฤดู สายฝนที่หลงรักหน้าหนาว และพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป



-Happy Ending-

[route rover]

อุ่ยยยย จบแล้ววว น้องจินลูกกก น่ารักจัง

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ที่มีมาให้อ่านกันนะคะ 

[Nattie69]

 

[k2blove]

 
จบได้น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่มาให้อ่านนะจ๊ะ