❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10  (อ่าน 73762 ครั้ง)

ออฟไลน์ darin

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1088
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2267/-46
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม






“เหมันต์” นักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอม

ที่แม้จะพ่วงตำแหน่งพ่อหม้ายลูกหนึ่งเข้าไป

ก็ไม่ได้ทำให้ความร้อนแรงของเขาลดลง

ชายหนุ่มสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีชีวิตคู่อีกเป็นครั้งที่สอง

หากแต่...วันดีคืนดี น้องชายตัวแสบที่อายุห่างกันเก้าปี

ก็ฝากเพื่อนรักเข้ามาอาศัยในบ้าน

เด็กหนุ่มหัวรั้นที่พร้อมจะกวนประสาทเขาได้ทุกเวลา


ในขณะที่ชายหนุ่มนึกอยากเตะเด็กหนุ่มออกจากบ้าน

ลูกชายเพียงคนเดียวของเขากลับรัก “อาเรน” สุดใจ

พ่อกับแม่ของเขาก็ให้ท้ายเด็กหนุ่มราวกับเป็นลูกชายของตัวเอง

ทำให้เขานึกสงสัยและอยากรู้ขึ้นมา

ตกลงเจ้าเด็กบ้านี่เป็นคนแบบไหนกันแน่?

ดูเหมือนว่า...บางอย่างอาจไม่เหมือนอย่างที่เขาคิด

• • • • •

“ทำไมมึงพกรูปนี้ไว้ในกระเป๋าตังค์วะเรน”

“หือ?”

“ก็รูปฝนตกนี่ไง”

“กูถ่ายตอนไปเที่ยวเมื่อเดือนธันวา เห็นแล้วชอบก็เลยอัดออกมา”

“อ๋อ รูป ‘ฝน’ หลง ‘ฤดู’ ก็สวยดี”

“อืม”

คำสารภาพรักที่มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจ




•.★* สารบัญ *★.•

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-03-2021 16:20:30 โดย darin »

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #1 เมื่อ17-11-2020 18:26:14 »

รออ่านจ้าาาา

ออฟไลน์ darin

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1088
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2267/-46
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #2 เมื่อ17-11-2020 22:24:06 »




บทนำ



“มองอะไรอยู่วะ เข้าไปได้แล้ว”

เสียงเรียกของคิมหันต์เรียกสติของเรน ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนละสายตาจากบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า ริมฝีปากยกยิ้มบาง มาถึงขั้นนี้แล้วต่อให้อยากเปลี่ยนใจก็ทำได้ยากแล้ว

“เดี๋ยวเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องมึงก่อนแล้วกูพาไปแนะนำให้รู้จักพี่ชาย”

“อืม” เรนส่งยิ้มให้เพื่อนรักก่อนก้าวตามอีกฝ่ายเข้าไปในตัวบ้าน จากนี้ไปที่นี่จะเป็นที่อยู่อาศัยของเขาชั่วคราว ส่วนจะนานแค่ไหนนั้นคงต้องขึ้นอยู่กับเจ้าของบ้านแล้ว



“พี่เหมผมเข้าไปนะ” คินหันต์เอ่ยปากหลังเคาะประตูห้องสองสามครั้ง เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต

“มาแล้วเหรอ”

“ครับ” แม้ว่าจะสนิทกันแค่ไหนแต่เพราะอายุที่ห่างกันถึงเก้าปี คิมหันต์จึงให้ความเคารพพี่ชายอย่างเหมันต์เสมือนผู้ปกครองคนที่สองของเขา

“พี่เหมนี่เรนเพื่อนคนที่บอกครับ เรนนี่พี่กู”

“สวัสดีครับ” เรนยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้องหนังสือ ใบหน้าที่คุ้นเคยยังคงความหล่อเหลาไร้ที่ติ ร่างกายสูงใหญ่ดูกำยำภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา

“สวัสดี”

เรนไม่หลบสายตาพิจารณาที่มองมา เขามองตอบร่างสูงด้วยรอยยิ้มมุมปากทำให้ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง

“เราเคยเจอกันหรือเปล่า”

“ผ่านๆ ครับ”

“อย่างนั้นเหรอ”

“ครับ”

“เรนไปที่บ้านเราบ่อยครับ แต่เหมือนจะสวนกับพี่เหมทุกที” คิมหันต์หมายถึงบ้านพ่อแม่ที่ตั้งอยู่ชานเมือง

“อืม”

“ขอบคุณที่อนุญาตให้ผมพักทีนี่นะครับ แล้วก็ขอโทษจริงๆ ที่ผมมารบกวน”

“ไม่เป็นไร หรือถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณคิมเถอะ พี่อนุญาตเพราะเราเป็นเพื่อนของคิม” เหมันต์ปรายตาไปมองน้องชาย สามวันก่อนคิมหันต์มาหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ หลังจากฟังอีกฝ่ายร่ายยาวจึงจับใจความได้ว่า เพื่อนรักของน้องชายจำต้องหาที่อยู่ใหม่อย่างกระทันหัน จึงอยากฝากเขาสักพักจนกว่าจะหาที่อยู่ที่เหมาะสมกับกำลังทรัพย์ได้ เขาไม่ได้ถามว่าทำไมไม่ไปพักกับคนขอ ถึงอีกฝ่ายไม่บอกก็ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าน้องชายตัวดีพาแฟนสาวเข้าไปพักด้วยที่คอนโด คนให้ที่พักพิงจึงตกมาเป็นเขาแทน

“ไม่ต้อง เพื่อนกันจะขอบคุณทำไมวะ” คิมหันต์ตบไหล่เพื่อน อันที่จริงเขายื่นข้อเสนอให้เพื่อนพักด้วยกันทันทีที่ทราบเรื่อง แต่เรนยืนยันว่าไม่อยากรบกวนเขากับแฟน คิมหันต์จึงคิดถึงบ้านของพี่ชายขึ้นมา ไม่ไกลจากมหา’ ลัยมากนัก ห้องพักมีมากพอและมีคนทำงานบ้าน ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีเยี่ยม

“ยังไงผมฝากเพื่อนด้วยนะครับพี่เหม”

“ไม่ต้องห่วง แล้วนี่เราจะกลับเลยเหรอ”

“ยังครับ คืนนี้ผมว่าจะนอนทีนี้พรุ่งนี้ค่อยกลับ จะได้อยู่เล่นกับจินด้วย”

“หลับอยู่ คงอีกสักพักถึงจะตื่น” เหมันต์กำลังพูดถึงเด็กชายจิรันหรือเจ้าหนูจิน ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาที่เกิดจากภรรยาที่เพิ่งหย่าร้างกันไปเมื่อครึ่งปีที่ผ่านมา

“ถ้างั้นผมไม่กวนพี่เหมแล้ว เรนจะได้ไปจัดของด้วย เดี๋ยวเจอกันตอนกินข้าวเย็นครับ”

“ไปเถอะ” ชายหนุ่มมองตามหลังทั้งคู่ เสียงประตูเปิดและปิดก่อนห้องทำงานจะกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง

นิ้วยาวเรียวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ เขายังสะกิดใจกับสายตาและรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม ถามตัวเองว่าแน่ใจใช่ไหมว่าไม่เคยเจอกันมาก่อน คำตอบที่ได้คือ..ถึงเคยเจอเขาก็จำไม่ได้ บางทีอาจแค่ผ่านกันอย่างที่เจ้าตัวบอก อาจเป็นเขาที่คิดมากไปเอง

ชายหนุ่มก้มลงอ่านเอกสารตรงหน้า เลิกใส่ใจกับความคิดเมื่อครู่



:::: ♥ TBC ♥::::







ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #3 เมื่อ17-11-2020 23:28:28 »

เจ้าของกระทู้ แก้ไข ทันทีที่เห็นข้อความนี้

ใส่กฎ 18 ข้อที่ reply แรกด้วยค่ะ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ผู้ดูแลห้อง Boy's love story

 :n1:

ออฟไลน์ darling

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1741
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-7
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #4 เมื่อ18-11-2020 06:46:15 »

่รอตอนต่อไปจ้า  :mc4:

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #5 เมื่อ18-11-2020 19:53:44 »

รอตอนต่อไปจ้าาา

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #6 เมื่อ18-11-2020 23:58:07 »

รายงานตัวค่ะ

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #7 เมื่อ23-11-2020 08:21:14 »

 :mc4: :mc4:

ออฟไลน์ kong6336

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #8 เมื่อ24-11-2020 15:24:06 »

รอตอนต่อไป :hao3:ชอบอ่านนิยายที่มีเด็กๆ :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #9 เมื่อ25-11-2020 21:16:48 »

ติดตามต่อ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
« ตอบ #9 เมื่อ: 25-11-2020 21:16:48 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #10 เมื่อ26-11-2020 23:25:40 »

มารอด้วยยย

ออฟไลน์ Mura_saki

  • แค่เรารู้จักกัน...มันก็ดีที่สุดแล้ว :)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2067
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +179/-9
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [Intro]★17/11/20★ P:01
«ตอบ #11 เมื่อ28-11-2020 05:50:54 »

เคยเจอกันมาก่อนสินะ ?????

อิอิ

ออฟไลน์ darin

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1088
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2267/-46
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 1]★28/11/20★ P:01
«ตอบ #12 เมื่อ28-11-2020 21:20:07 »



ตอนที่ 1

ฝนหลงฤดู



เรนมองเด็กชายวัยสามขวบที่นั่งอยู่ตรงหน้า บนพรมผืนกว้างในห้องนั่งเล่น เด็กน้อยมองเขาด้วยสายตาพิจารณาเหมือนกับที่ผู้ใหญ่ใช้มองไม่มีผิดจนเขาอดขำไม่ได้ ดวงตากลมโตหรี่ลง ริมฝีปากสีแดงเรื่อเผยอออกน้อยๆ ใบหน้าเล็กถอดแบบผู้เป็นพ่อมาแทบไม่ผิดเพี้ยน

“เป็นยังไงครับอาหล่อไหม” เรนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เด็กน้อยผงะหน้าออกห่าง ส่ายหน้าไปมาแรงๆ

“ไม่หล่อเหรอครับ อาเสียใจจัง” เรนแกล้งทำหน้าเศร้า เด็กน้อยจึงรีบพยักหน้า มองเขาด้วยสายตาคล้ายต้องการปลอบโยน

“จินพูดกับอาเรนสิครับ อย่าเอาแต่พยักหน้าส่ายหน้า” คิมหันต์บอกหลานชาย เด็กน้อยเม้มริมฝีปากอิ่มเข้าหากัน คิ้วขมวดน้อยๆ ก่อนส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไร” เรนรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กชาย

“จินไม่ค่อยพูดน่ะ” คิมหันต์ถอนหายใจยาว เขาบอกถึงปัญหาให้เพื่อนรักได้รู้

“ไม่ค่อยพูด?” เรนหันไปมองหน้าเพื่อน

“อืม พูดได้นะแต่ไม่ยอมพูด”

“ทำไม..” เรนหยุดคำพูดตัวเองลงเมื่อเห็นเด็กชายเงยหน้าขึ้นมอง เขาส่งยิ้มให้เด็กน้อย ยกมือลูบศีรษะเล็ก

“ไม่รู้ ไปหาหมอตรวจทุกอย่างแล้วปกติดี การพูดก็ปกติแค่ไม่ค่อยพูดเท่านั้น หมอให้พยายามกระตุ้นการพูดดูก่อน ถ้ายังไม่ดีขึ้นอาจต้อง...”

“ค่อยเล่าทีหลังเถอะ” เรนรีบบอก จากสายตาที่มองมาเขารู้สึกได้ว่าเด็กชายเข้าใจถึงความกังวลของผู้ใหญ่ที่มีต่อตนเอง แม้อาจไม่เข้าใจความหมายของคำพูดก็ตาม

“ควรทำตามที่เพื่อนเราพูดนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในห้อง เหมันต์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ตั้งอยู่ด้านหลังลูกชาย

“โทษทีพี่เหมผมลืมคิดไปนิด” คิมหันต์รีบขอโทษพี่ชาย

“จัดของเสร็จแล้วเหรอ”

“ครับ” เรนส่งยิ้มให้คนถาม

“มีอะไรขาดเหลือก็บอกป้าจิต รู้จักกันแล้วใช่ไหม”

“รู้จักแล้วครับ” บ้านหลังนี้มีแม่บ้านสองคน แม่ครัวหนึ่งคน คนสวนหนึ่งคนและคนขับรถหนึ่งคน คิมหันต์ได้แนะนำให้เขารู้จักครบทุกคนแล้ว

“จินหิวหรือยังครับ” เหมันต์ก้มลงมองลูกชาย เสียงดุเปลี่ยนเป็นนุ่มลงทันที ใบหน้าเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กชายส่ายหน้า ชี้นิ้วไปยังกล่องของเล่นที่วางอยู่บนชั้นติดผนัง

“อยากเล่นเหรอ”

คราวนี้เด็กชายพยักหน้า ส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นพ่อ เรนไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นอย่างไรแต่เขาใจละลายทันทีที่เห็น ใบหน้าเล็กนั้นถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อไม่มีผิด จึงเหมือนได้เห็นเหมันต์ตัวน้อยกำลังส่งยิ้มหวานอยู่ นั่นทำให้เด็กหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนเหยียบเบรกแทบไม่ทันเมื่อเห็นสายตาดุตวัดมามอง

“เดี๋ยวผมหยิบให้ครับ” เรนลุกขึ้นยืน ทำให้กระเป๋าสตางค์ที่สอดแบบลวกๆ ในกระเป๋ากางเกงหล่นลงกับพื้นพรม คิมหันต์หยิบกระเป๋าสตางค์ของเพื่อนขึ้นมา อดบ่นเมื่อเห็นมันไม่ได้

“ยังไม่เปลี่ยนอีกเหรอวะกี่ปีแล้ว”

“ก็มันยังใช้ได้” เรนเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้ติดผนัง หยิบกล่องของเล่นที่เห็นเด็กชายชี้เมื่อครู่ออกมา นำกลับมาวางไว้ตรงหน้าเด็กน้อย เขานั่งลงที่เดิมโดยไม่ได้สนใจมองเพื่อนสนิท

“ทำไมพกรูปนี้ไว้ในกระเป๋าสตางค์วะเรน”

“หือ?” เรนหันไปมอง

“ก็รูปฝนตกนี่ไง”

เรนมองรูปในมือเพื่อน เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มออกมา “รูปนี้ถ่ายตอนไปเที่ยวเมื่อเดือนธันวาฯ เห็นแล้วชอบก็เลยอัดมาใส่ไว้”

“เดือนธันวาเหรอ อืม..งั้นก็เป็นฝนหลงฤดูสิ”

“ใช่”

“ก็แค่รูปฝนหรือเปล่าวะ”

“ก็แค่ชอบไม่ได้เหรอ” เรนยกยิ้ม ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงกวน

“ก็สวยดี” คิมหันต์เสียบรูปกลับเข้าไปในกระเป๋าส่งคืนให้ เขาไม่ติดใจรูปใบนั้นหรือเหตุผลว่าทำไมเพื่อนของเขาจึงพกรูปฝน จึงไม่เห็นสายตาของพี่ชายที่มองมา

“คิมไปบอกป้าจิตให้หน่อยว่าพี่ขอซุปสาหร่ายเพิ่มให้จินด้วย”

“ได้ครับ” คิมหันต์ลุกขึ้นยืน เขาออกไปโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าเป็นความตั้งใจของพี่ชาย

“ขอดูรูปเมื่อกี้หน่อย”

เรนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง เขาเผลอกดมือลงบนกระเป๋ากางเกงโดยไม่รู้ตัว

“ดูทำไมครับ”

“เห็นคิมบอกว่าสวยดี ไม่ได้เหรอ”

“...ได้ครับ” เรนพยักหน้า เขาหยิบรูปจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้อีกฝ่าย

“ฝนหลงฤดู” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น สายตาคนพูดจ้องตรงเข้ามาในตาของเขา มันทำให้รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา

“ครับ”

ดวงตายาวเรียวหรี่ลง สายตาคู่นั้นจับจ้องเขาอย่างค้นคว้า

“นายชอบคินเหรอ”

“หะ! ตลกแล้ว” เรนสบถออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูง

“นายสบถใคร” เสียงดุเข้มขึ้นทันที

“ผมพูดกับตัวเอง” เรนสบตาคมเข้มโดยไม่หลบ คนตรงหน้าคีบรูปไว้ระหว่างนิ้ว โบกไปมาเบาๆ

“ฝนหลงฤดู นายชื่อเรนแปลว่าฝน คิมหันต์หมายถึงฤดูร้อน ต้องให้พูดมากกว่านี้ไหม”

เรนหลุบตาลงมองมือตัวเอง มุมปากค่อยๆ ยกขึ้นก่อนสายตาจะเงยขึ้นสบกับร่างสูงอีกครั้ง

“คุณชื่อเหมันต์ใช่ไหมครับ”

“ใช่”

“เหมันต์แปลว่าฤดูหนาว ไม่คิดว่าผมแอบหลงรักคุณเหรอครับถึงพกรูปนี้ มันเป็นไปได้นะครับ”

“...”

“ฝนในเดือนธันวา เห็นไหมครับผมหลงรักคุณชัดๆ”

“อย่าเฉไฉ”

“เปล่านะครับ ผมพูดจริงๆ” เรนส่งสายตาพราวคล้ายคนกลั้นขำไปให้คนตรงหน้า

“คือ..ผมถามอะไรนิดได้ไหมครับ” เรนเปลี่ยนน้ำเสียงและสายตาเป็นเกรงใจ คล้ายอยากรู้แต่ไม่กล้ารบกวน

“ถามมาสิ”

“ผมได้ยินมาว่าคุณทำงานเกี่ยวกับการส่งออกต่างประเทศใช่ไหมครับ”

“ใช่”

“ไม่ได้เป็นนักเขียนใช่ไหมครับ”

“ไม่ใช่”

“ผมว่าน่าจะลองดูนะครับ ผมมั่นใจว่าต้องรุ่งแน่ๆ จิตนาการดีเยี่ยม” เรนยกนิ้วโป้งสองข้างขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มใสซื่อไปให้อย่างตั้งใจ

“นาย!”

“เยี่ยม” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับนิ้วโป้งสองนิ้วที่ยื่นออกมาข้างหน้า ผู้เป็นพ่อชะงักหันกลับมามองลูกชายด้วยสายตาประหลาดใจ

“ใช่ครับเยี่ยมเลย” เรนยื่นมือไปหา แตะนิ้วโป้งของตัวเองเข้ากับนิ้วเล็กของเด็กชายทั้งสองข้าง

“เยี่ยม” เด็กน้อยพูดซ้ำอีกครั้ง พร้อมกับหัวเราะเสียงใสด้วยความชอบใจ

“ท่าทางแกจะชอบคำนี้นะครับ” เรนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เขากลั้นขำจนตาพราว

เหมันต์หงุดหงิดจนออกทางสีหน้า เขารู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย เขาไม่สามารถต่อว่าเด็กหนุ่มได้ เพราะลูกชายที่น่ารักกำลังมีความสุขจนพูดตามถึงสองครั้ง แต่คำนั้นดันเป็นคำที่เด็กหนุ่มใช้ยอกย้อนเขาเสียได้

เหมันต์ดีดรูปในมือไปตกลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม เริ่มคิดว่าความคิดของเขาอาจจะเกินไปจริง เพราะสายตาที่ตกลงมองรูปของเด็กหนุ่มแท้ๆ แม้จะเกิดขึ้นเพียงชั่วแวบเดียวก็ตาม แต่สายตาแบบนั้น รอยยิ้มเศร้าๆ แบบนั้น มันทำให้เขาคิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ

“ไม่สงสัยผมแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้พกมันต่อ”

“ตามใจนายสิรูปของนาย”

“ขอบคุณครับ” เรนหยิบรูปขึ้นสอดเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ดังเดิม ริมฝีปากยกยิ้มบาง มีคนเคยพูดว่าการโกหกที่ดีที่สุดคือการพูดความจริง

“พี่เหม เรน ไปกินข้าวได้แล้ว” คิมหันต์โผล่เข้ามาแต่ใบหน้า เขาส่งยิ้มให้ทุกคนในห้อง “ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วครับ”

“อืม”

“มาครับอาอุ้มไปเอง” เรนชูสองมือไปข้างหน้า เด็กน้อยหันไปมองพ่อนิดหนึ่งก่อนลุกขึ้นเดินเข้ามาในอ้อมแขน

“หิวหรือยังครับ”

เด็กชายพยักหน้าน้อยๆ มองเรนด้วยสายตากึ่งกล้ากึ่งไม่แน่ใจว่าควรสนิทสนมกับอาคนนี้หรือไม่

“งั้นก็ไปกันครับ” เรนอุ้มเด็กชายจินขึ้น เขาเดินออกจากห้องเป็นคนแรก

“พี่เหมไม่ไปเหรอครับ” คิมหันต์ถามเมื่อเห็นพี่ชายยังนั่งอยู่ที่เดิม

“เพื่อนนาย..”

“ครับ?”

“นิสัยเป็นยังไง”

“เด็กดีครับ พึ่งพาได้ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เป็นเพื่อนที่ดีมาก”

“เด็กดี? เป็นผู้ใหญ่?” เหมันต์พูดราวกับไม่เชื่อหู

“ครับมากด้วย พี่เหมก็เคยได้ยินพ่อกับแม่ชมไม่ใช่เหรอครับ พี่เหมบอกผมเองตอนที่ผมมาขอให้เรนพักทีนี่”

“อืม”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มี ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เขายังบอกไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มที่เพิ่งเจอแท้จริงแล้วเป็นคนอย่างไร คงต้องใช้เวลาอีกสักพักเพื่อทำความเข้าใจ แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือเจ้าเด็กนี่ห่างไกลจากคำว่า ‘เด็กดีและเป็นผู้ใหญ่’ แน่นอน



:::: ♥ TBC ♥::::







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2020 11:39:59 โดย darin »

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 1]★28/11/20★ P:01
«ตอบ #13 เมื่อ29-11-2020 00:48:44 »

มาแล้ววว ชอบนิยายมีเด็กที่ซู้ดด

เขาพูดจริงก็หาว่าเขาพูดเล่นแหมม

ออฟไลน์ darling

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1741
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-7
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 1]★28/11/20★ P:01
«ตอบ #14 เมื่อ29-11-2020 12:53:41 »

 เอะเอะ สงสัย หรือ สนใจกันน้า  :mew4:

ออฟไลน์ darin

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1088
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2267/-46
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #15 เมื่อ29-11-2020 15:27:17 »



ตอนที่ 2

ร่มคันนั้น


“อรุณสวัสดิ์ครับ” เรนตั้งใจจะเงยหน้าขึ้นยิ้มทักทายเจ้าของบ้าน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาในห้องอาหาร แต่เขาไม่คิดว่าภาพที่ได้เห็นจะเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้ ร่างสูงใส่กางเกงผ้าเนื้อนิ่มสีเทากับเสื้อยืดสีขาวดูสบายๆ ผมที่มักจัดทรงเข้ารูปเสมอตกลงมาปรกหน้าผาก ทำให้ใบหน้าดุดูอ่อนเยาว์ไปหลายปี

“คิมล่ะ”

“ครับ?” เรนเหมือนโดนภาพตรงหน้าสะกดไว้จึงไม่ได้ยินเสียงใดๆ ของอีกฝ่าย

“คิม”

“อ๋อ กลับไปแล้วครับมีนัดกับเพื่อน”

“นัดกับเพื่อนหรือแฟนโทรตามกลับห้อง” เหมันต์ดึงเก้าอี้ที่ตั้งใกล้หัวโต๊ะออกนั่ง

“คุณรู้เหรอครับ”

“เรื่องแค่นี้คิดว่าจะปิดพี่ได้เหรอ ว่าแต่นายเถอะทำไมเรียกพี่ว่าคุณ”

“ผมชอบเรียกแบบนี้มากกว่า”

“เรียกพี่เถอะ นายเป็นเพื่อนสนิทกับคิมเรียกพี่เหมือนกันจะดีกว่า”

“ไม่เอาครับ”

“ขอเหตุผล”

“ผมไม่อยากเหมือนคิมครับ”

เหมันต์ถอนหายใจยาว เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าเจ้าเด็กนี้ตั้งใจกวนประสาทเขา

“งั้นก็ตามใจนาย” ชายหนุ่มคิดในใจว่าทนอีกไม่นานเดี๋ยวพออีกฝ่ายได้ห้องพักก็ย้ายออกไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องเล็กน้อยให้เสียอารมณ์ เขาจึงหันไปสนใจลูกชายแทน

“ทำไมวันนี้ทานนิดเดียว ทานอีกหน่อยสิลูก”

เด็กชายส่ายศีรษะไปมา ยกมือสองข้างขึ้นปิดปากเป็นสัญญาณบอกว่าไม่อยากทานเพิ่มแล้ว

“ถ้าไม่ทานจะมีแรงไปเที่ยวเหรอครับ พ่อว่าจะพาไปสวนสัตว์สงสัยต้องยกเลิกแล้ว”

เด็กชายจิรันมองพ่อตาโต รีบเอามือลง พยักหน้าให้แม่บ้านกึ่งพี่เลี้ยงป้อนข้าวต่อทันที เหมันต์มองลูกชายยิ้มๆ ถึงแม้เด็กชายจะไม่ยอมพูดแต่ความฉลาดของเจ้าตัวน้อยก็ทำให้เขาอุ่นใจขึ้นมาก

“คุณเหมครับ”

“หือ?” เหมันต์หันไปมองเด็กหนุ่ม

“ถ้าผมทานหมดจานจะได้ไปเที่ยวด้วยไหมครับ ผมก็อยากไปสวนสัตว์เหมือนกัน” คนพูดส่งยิ้มใสซื่อมาให้ เหมันต์เพิ่งเข้าใจคำว่าจนคำพูดก็วันนี้ จึงได้แต่พยักหน้าอนุญาต

“ขอบคุณครับ”

ท่าทางตั้งใจทานของอีกฝ่าย ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรปวดหัวหรือควรขำดี อันที่จริงเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเด็กหนุ่มเป็นเพื่อนของคิมน้องชายของเขา หรือเป็นเพื่อนจินลูกชายของเขากันแน่



• • • • •



เรนมองแผ่นหลังกว้างที่เดินอยู่ด้านหน้า แขนแข็งแรงอุ้มลูกชายตัวน้อยไว้อย่างมั่นคง เสียงทุ้มลอยเข้าหูเป็นระยะ เขาชอบฟังเสียงของชายหนุ่มเวลาคุยกับลูกชายตัวน้อย เสียงที่ทั้งอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก มันทำให้เขาอดย้อนคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อสามปีก่อนไม่ได้ ครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน

เรนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เขาจำได้ว่าท้องฟ้ายามเย็นวันนั้นมืดครึ้มก่อนฝนจะตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา แน่ล่ะคนที่ออกจากหอพักมาตั้งแต่เช้าตรู่ในยามที่ท้องฟ้ายังแจ่มใส ไหนเลยจะมีร่มอยู่ในมือ

‘ฝนหลงฤดู’ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้พกร่มมา เรนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย มองสายฝนเม็ดโตก่อนมองเวลาจากนาฬิกาบนข้อมือ ชั่งใจว่าระหว่างยืนหลบฝนอยู่ใต้ชายคาร้านกาแฟแบบนี้ดี หรือควรวิ่งฝ่าฝนเพื่อกลับหอพักดี เพราะดูจากความแรงของสายฝนแล้วคงยังอีกยาวไกล

ขณะที่เขายอมรับชะตากรรมลูกหมาตกน้ำของตัวเองได้แล้ว ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าพ้นชายคาร้านกาแฟ ขณะที่สายฝนกำลังร่วงหล่นกระทบร่าง ร่มสีดำคันใหญ่ก็บังเขาไว้ได้ทันท่วงที

เรนจำได้ว่าเขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ เขายังจำมือที่ถือร่มได้ดีเพราะมันเป็นสิ่งแรกที่เขามองเห็น ก่อนสายตาจะมองผ่านไปยังใบหน้าสุขุมของร่างสูง

“คุณเอาร่มไปใช้เถอะ รถผมจอดแค่ตรงนี้”

“ครับ?” ไม่ใช่เพราะเขาฟังไม่เข้าใจแต่เพราะแปลกใจจึงถามซ้ำ

“ฝนตกหนักถ้าฝ่าไปคงไม่ดีแน่”

เรนมองเม็ดฝนที่ตกลงบนไหล่กว้าง เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธแรงๆ

“ไม่เป็นไรครับคุณใช้เถอะ” ดูเหมือนท่าทางของเขาจะทำให้อีกฝ่ายนึกขำ ดวงตาคู่นั้นจึงปรากฏรอยยิ้มจาง ร่างสูงหมุนตัวเข้าหา โน้มตัวลงใช้มืออีกข้างจับมือเขาดึงขึ้นมาจับก้านร่มเอาไว้ เรนยังรู้สึกได้ถึงความเย็นของมือข้างนั้น มันเย็นชืดแต่กลับอบอุ่น

“เดี๋ยวครับ” เรนร้องเรียกเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นบังศีรษะ เดินเร็วๆ ตรงไปยังรถที่จอดอยู่ริมฟุตบาทไม่ห่างจากจุดที่ยืนมากนัก เรนอยากบอกว่าเขาจะเดินไปส่งที่รถแต่คงไม่จำเป็นแล้ว

เด็กหนุ่มมองประตูที่ปิดลง รถคันหรูแล่นจากไปอย่างช้าๆ เขาไม่รู้ว่าจะต้องเอาร่มไปคืนที่ไหนเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร และดูเหมือนเว่าจ้าของคงไม่ต้องการมันคืน จึงไม่ได้แจ้งช่องทางติดต่อไว้เลย

เขาเก็บร่มคันใหญ่ไว้อย่างดี ไม่เคยนำมันกลับมาใช้อีก เขามักจะมองมันบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ เพราะร่มคันนี้ทำให้รู้ว่าโลกใบนี้ยังมีเรื่องดีๆ ให้อุนใจ

จนกระทั่ง..

“มึงรอกูแป๊บ พี่กูแวะเอาของที่กูลืมมาให้”

“อืม” เรนพยักหน้า รับหนังสือเรียนของคิมหันต์มาช่วยถือไว้ เขามองตามหลังของเพื่อนไป อีกฝ่ายยืนรออยู่บนฟุตบาท รถสีดำสนิทแล่นเข้ามาจอดเทียบ

เรนตั้งใจมองเมื่อกระจกถูกลดลง เขาแค่อยากเห็นว่าหน้าตาของพี่ชายที่เพื่อนเคยโอ้อวดเอาไว้ว่าหล่อกระชากใจเป็นอย่างไร เขาไม่คิดว่าในที่สุดเขาก็ได้เจอเจ้าของร่มสีดำคันนั้น

“เอ้า! กูก็รีบจนลืม ว่าจะแนะนำมึงให้รู้จักกับพี่ชาย” คินหันต์เดินกลับมาหา อีกฝ่ายทำหน้าเสียดายเมื่อนึกขึ้นมาได้

“วันหลังยังมี”

“ก็ต้องวันหลังอยู่แล้ว เป็นไงวะพี่กูหล่อไหม”

“อืม หล่อกว่ามึง”

“กูแม่งไม่น่าถามมึงเล้ย ตอบว่าหล่อคำเดียวจะตายหรือไงวะ” เสียงบ่นของคิมหันต์เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของเขา

“พี่มึงชื่อเหมใช่ไหม เหมือนเคยได้ยินมึงเรียก” เรนเอ่ยถาม พยายามรักษาสีหน้าและน้ำเสียงเพื่อไม่ให้เพื่อนจับได้ว่าเขาสนใจและอยากรู้แคไหน

“ใช่ชื่อเหม ชื่อจริงเหมันต์ ก็เหมือนชื่อกูไงชื่อเล่นตัดมาจากชื่อจริง เหมจากเหมันต์ คินจากคินหันต์ ฉิบ! มัวแต่คุย รีบไปเถอะเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน”

“อืม” เรนเร่งฝีเท้าให้ทันเพื่อน เขาไม่คิดจะเล่าเรื่องที่เพิ่งค้นพบให้คิมหันต์ฟัง ว่าพี่ชายของอีกฝ่ายคือเจ้าของร่มสีดำที่เขาหวงนักหวงหนาจนไม่ยอมให้ใครแตะต้อง สมองพยายามปัดว่าเพราะมันไม่มีสาระอะไรให้เล่า แต่หัวใจยอมรับว่าเขาไม่อาจเล่าความรู้สึกแปลกๆ ในใจให้เพื่อนซึ่งเป็นน้องชายเจ้าของร่มสีดำฟังได้

ในฐานะเพื่อนของคิมหันต์ เขาคิดว่าคงหาโอกาสเจอเหมันต์ได้ไม่ยากนัก แต่ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายได้แยกบ้านไปแล้ว แถมยังแยกเพราะแต่งงานอีกด้วย เขาอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มด้วยซ้ำ

สามปีที่ยาวนาน เรนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงยังรู้สึกเหมือนเดิม อาจเพราะเขายังจำเหตุการณ์นั้นได้ดี อาจเพราะเขายังเก็บร่มคันนั้นเอาไว้ อาจเพราะเขายังรับรู้เรื่องราวของชายหนุ่มเป็นระยะ อาจเพราะเขายังไม่เจอคนที่ถูกใจมากกว่าเหมันต์ หรืออาจเพราะโชคชะตาชอบเล่นตลก ทุกครั้งที่คิดจะตัดใจเขาจะเจอเหมันต์โดยบังเอิญเสมอ

อีกเพียงปีเดียวเขาจะเรียนจบแล้ว เรนบอกตัวเองว่าถึงตอนนั้นเขาจะปล่อยทุกความรู้สึกไป แต่ใครจะรู้ว่าวันดีคืนดีโชคชะตาก็นึกอยากเป็นใจให้เขาขึ้นมา

ใบหน้าเล็กที่หันมามอง มือน้อยที่กวักเรียกเขาซ้ำๆ ดึงความคิดของเรนกลับสู่ปัจจุบัน เขาส่งยิ้มไปให้เด็กชายก่อนเร่งฝีเท้าตามจนทัน

“มาสวนสัตว์บ่อยเหรอครับ” เรนก้าวเท้าเคียงข้างไปกับร่างสูง

“ใช่”

“จินชอบสัตว์อะไรเป็นพิเศษครับ”

“หลายอย่าง”

ตอบแบบนี้เรียกว่าไม่อยากตอบ เด็กหนุ่มคิดในใจ เขาจึงหันไปคุยกับเด็กชายโดยตรง

“จินชอบสัตว์อะไรครับ”

เด็กชายจินยื่นมือข้างหนึ่งไปตรงหน้าแล้วขยับขึ้นลงช้าๆ เรนขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะเดาไม่ถูก เขาจึงยกมือขึ้นและทำท่าเลียนแบบเด็กชายบ้าง

“แบบนี้เหรอครับ”

เด็กชายหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็นท่าทางของเขา เด็กชายปล่อยมือข้างที่คล้องคอพ่อ คราวนี้ใช้มือทั้งสองข้างพัดไปมาข้างหูตัวเอง

“สิงโต” เรนแกล้งทายผิด เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาก่อนจะกางสองมือออกกว้าง

“ตัวใหญ่เหรอครับ”

เด็กชายยิ้มกว้าง ดวงตาสุกใสด้วยความหวัง รีบพยักหน้าเร็วๆ

“ยีราฟ”

เด็กชายตัวน้อยคอตก ทำริมฝีปากยู่ ก่อนเสียงเล็กจะหลุดลอดออกมาจากลำคอ

“ช้าง”

เรนส่งยิ้มกว้างไปให้ เขาทำเหมือนการที่เด็กชายพูดเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไร

“จริงด้วย มีงวงยื่นไปข้างหน้า ใบหูพัดไปมา ตัวใหญ่ๆ ทำไมอาเรนถึงนึกไม่ถึงนะ จินชอบช้างเหรอครับ”

เด็กชายพยักหน้า

“อาเรนก็ชอบเหมือนกัน”

เหมันต์มองเด็กหนุ่ม เมื่อครู่เขาคิดจะพูดคำว่าช้างออกมาจะได้ไม่เสียเวลาเดาให้ยุ่งยาก แต่กลับถูกสายตาคู่นั้นห้ามปรามเอาไว้ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเด็กหนุ่มต้องการทำอะไร เห็นทีเขาคงต้องเปลี่ยนวิธีกระตุ้นการพูดของลูกชายบ้างแล้ว

“ตรงนี้สวยดีเดี๋ยวผมถ่ายรูปให้ครับ” เรนยกกล้องในมือขึ้น เมื่อเห็นต้นไม้ที่ออกดอกสะพรั่งสองข้างทาง

“ไม่ล่ะพี่ไม่ชอบถ่ายรูป” เหมันต์ปฏิเสธทันที เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มกว้าง ชี้นิ้วมาที่ลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขนเขา

“ผมหมายถึงจินครับ”

เหมันต์ไม่อยากคิดว่าเขากำลังหน้าแตก แต่อาการกลั้นขำจนปากสั่นของอีกฝ่ายทำให้เขาเสียอาการไม่น้อย ชายหนุ่มวางลูกชายลง จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนเดินห่างออกมา

เขามองเด็กหนุ่มยกกล้องขึ้นถ่ายภาพอย่างพิจารณา บางครั้งเขารู้สึกว่าเด็กคนนี้ใช้ได้แต่เพียงครู่เดียวก็นึกอยากเตะโด่งอีกฝ่าย เหมันต์ส่ายศีรษะเบาๆ นึกขำตัวเองไม่ได้ เขาจะเอาอะไรนักกับเพื่อนของน้องชาย เดี๋ยวก็แยกย้ายกันแล้ว



หลังจากใช้เวลาในสวนสัตว์ด้วยกันเกือบสองชั่วโมง เหมันต์จึงได้รู้ห็นว่าเด็กหนุ่มชื่นชอบการถ่ายภาพ สังเกตจากความชำนาญในการใช้กล้องของอีกฝ่าย และดูเหมือนเด็กหนุ่มจะชอบการถ่ายภาพธรรมชาติเป็นพิเศษ ทำให้เขานึกถึงรูปใบนั้นขึ้นมา เขาเข้าใจอีกฝ่ายผิดไปจริงๆ



เหมันต์ยืนมองลูกชายวิ่งบนพื้นหญ้าเพื่อไล่ตามผีเสื้อสีสวย เรนยืนอยู่ใกล้กับเขา ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพเป็นระยะ

“เรื่องรูปในกระเป๋านาย”

“ครับ?” เด็กหนุ่มลดกล้องในมือลง หันศีรษะมามอง

“เรื่องรูปดูเหมือนพี่จะเข้าใจผิดไป”

“อ๋อ” เด็กหนุ่มพยักหน้า ดวงตาปรากฏรอยยิ้มหัวก่อนมุมปากจะยกขึ้นช้าๆ

“ก็ไม่ถือว่าเข้าใจผิดนะครับ เรียกว่าคลาดเคลื่อนดีกว่า คุณเดาความหมายของรูปถูกต้องแต่ดันคิดไปว่าผมชอบคิม โธ่ผมก็บอกแล้วว่าเป็นรูปฝนเดือนธันวา ธันวามันหน้าหนาวไม่ใช่เหรอครับ”

“นายจะเอามาล้อพี่อีกนานแค่ไหน” เหมันต์มั่นใจว่าเป็นอย่างนั้นเพราะเขากับเด็กหนุ่มไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ล้อที่ไหนกันครับ” คนพูดยิ้มกว้าง ก่อนสีหน้าจะหงอยลงทันตา ทำท่าไหล่ห่อคอตก

“ท่าทางแบบนี้แสดงว่าผมอกหักใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้น..”

เหมันต์มองไม่เห็นสายตาของอีกฝ่ายเพราะเจ้าตัวก้มหน้า หลุบสายตาลงต่ำ

“อะไร” สีหน้าเศร้าๆ ของอีกฝ่ายทำให้เขาเริ่มลังเล

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องเลี้ยงข้าวเย็นผมไงครับ” ใบหน้าที่เงยขึ้นไม่เหลือเค้าของความเศร้า ถ้าบอกว่าร่าเริงถึงขีดสุดจะเข้าทีกว่า

“ขอร้านแพงๆ นะครับจะได้คุ้มกับที่ผมเสียใจ”

“...”

“ขอบคุณครับ ผมจะกินให้คุ้มเงินเลย” คนพูดฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้ ก่อนเผ่นไปหาลูกชายของเขาราวกับต้องการเกราะกำบัง อย่างน้อยเด็กหนุ่มก็คิดถูก ถ้ายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกันอีกสักนาที เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจะเผลอซัดเข้าให้หรือเปล่า

ตอนนี้เหมันต์เริ่มนึกเสียใจแล้ว เขาน่าจะกำหนดระยะเวลาให้แน่ชัด เด็กหนุ่มจะได้รีบหาที่พักและรีบย้ายออกไป ขืนอยู่นานกว่านี้สักวันเขาคงได้ตีเด็กโตแน่






ออฟไลน์ Mitra

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 469
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #16 เมื่อ29-11-2020 15:45:58 »

เรนน่ารักอ่ะ กวนๆ ดี

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #17 เมื่อ29-11-2020 18:40:01 »

น่ารักจัง​ รอคุณพ่อรู้ตัว

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #18 เมื่อ29-11-2020 21:24:35 »

ชอบน้องเรน..นนนนน    :L2:

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #19 เมื่อ29-11-2020 23:44:54 »

เดะไม่มีคนช่วยเลี้ยงนะ รีบรู้ตัว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
« ตอบ #19 เมื่อ: 29-11-2020 23:44:54 »





ออฟไลน์ kong6336

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #20 เมื่อ30-11-2020 15:13:44 »

เรนกวนๆ น่ารักๆ คุณเหมจะรับมือยังไงดีน๊าาาาาา :hao3:

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3393
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #21 เมื่อ30-11-2020 17:25:23 »

น้องก็บอกอยู่ว่ารัก ดันไม่เชื่อซะนี่ 555 คงอีกนานแน่ ๆ กว่าน้องเรนจะออก ดีไม่ดีคงได้อยู่ถาวร 5555

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #22 เมื่อ30-11-2020 19:32:53 »

เรนน่ารักมากเลย :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-12-2020 14:23:45 โดย Ginny Jinny »

ออฟไลน์ darling

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1741
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-7
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #23 เมื่อ30-11-2020 19:34:53 »

สู้ๆนะ น้องเรน  :z10:

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #24 เมื่อ30-11-2020 21:57:32 »

ชอบบบบบบ

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #25 เมื่อ03-12-2020 20:34:51 »

 :pig4:
 :katai2-1:

ออฟไลน์ mu_mam555

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 248
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★29/11/20★ P:01
«ตอบ #26 เมื่อ09-12-2020 03:45:25 »

รอตอนต่อไปเลยจ้าาาาาา

ออฟไลน์ darin

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1088
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2267/-46
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★10/12/20★ P:01
«ตอบ #27 เมื่อ10-12-2020 15:26:09 »





ตอนที่ 3

ชู่ว



ร้านอาหารริมแม่น้ำถือว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย โต๊ะริมกระจกมองเห็นวิวภายนอก การตกแต่งหรูหรา ไม่ต้องพูดถึงราคาอาหาร ‘ขอร้านแพงๆ นะครับ’ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะทำตามที่เขาขอแม้ไม่ได้รับปากและดูไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ เรนหลุบสายตาลงเพื่อซ่อนรอยยิ้ม

“จะทานอะไรก็สั่ง”

“ขอบคุณครับ” เรนรับเมนูอาหารมาจากพนักงาน เขาสั่งอาหารเพียงสองอย่างและส่งเมนูให้เหมันต์

“ผมไม่รู้ว่าจินชอบทานอะไร คุณเหมันต์เป็นคนสั่งดีกว่าครับ”

“ได้” เหมันต์รับเมนูอาหารมาเปิดดู

“จินอยากอะไรครับ” ชายหนุ่มหันไปถามลูกชาย เด็กชายจินไม่ตอบแต่ยกมือขึ้นจับท้องตัวเองพร้อมกับพูดเสียงเบา “ฉี่”

“อยากไปห้องน้ำเหรอครับ”

เด็กชายตัวน้อยพยักหน้า เรนมองพนักงานที่ยืนรอรับรายการอาหาร เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเขาจึงอาสาพาเด็กชายไปเอง

เรนอุ้มเด็กชายจินขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปยังห้องน้ำของร้านอาหาร เขาช่วยเด็กชายทำธุระจนเสร็จจึงจูงมือเด็กชายเดินออกมา เขาเดินเกือบจะพ้นโถงทางเดินแล้วเมื่อมีแรงปะทะชนเข้าทางด้านหลัง สิ่งแรกที่เขาทำคือปล่อยมือเด็กชายจิน เผื่อไม่ให้หนูน้อยล้มตามแรงกระชาก

เรนมองเด็กชายจินเป็นอันดับแรกเมื่อเห็นว่าไม่เป็นไรจึงหันกลับไปมองด้านหลัง เด็กชายในวัยสี่ขวบเพิ่งทรงตัวได้ มีผู้หญิงวัยประมาณสามสิบปีเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา

“แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้วิ่ง! ทำไมถึงดื้อแบบนี้!”

เด็กชายสะดุ้งน้อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่

“ต้องโดนแม่ตีใช่ไหมถึงจะเข็ด” แม้จะเป็นเพียงคำขู่เท่านั้นแต่เพราะถูกดุเสียงดัง เด็กชายจึงร้องไห้โฮออกมา

“อย่าร้อง แม่บอกแล้วว่าห้ามวิ่ง ชนพี่เขาแล้วเห็นไหม!”

“ไม่เป็นไรครับ” เรนรีบบอก เขาคิดว่าเด็กชายตกใจมากพอแล้ว

“ขอโทษนะคะ” แม่เด็กหันมาขอโทษขอโพย เรนจึงส่งยิ้มนำไปก่อนเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ถือโทษอะไร

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ชนแรง...” เรนชะงักคำพูดเมื่อมีบางสิ่งดึงดูดสายตาของเขา เด็กชายจินเดินเข้าไปหาเด็กชายที่ร้องไห้อยู่ หนูน้อยยกมือขึ้นแตะนิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากของเด็กชายที่โตกว่า

“ชู่ว” เป็นเสียงบอกให้อีกฝ่ายเงียบ

“ยังไงก็ต้องขอโทษนะคะ” แม่ของเด็กยืนหันหลังให้จึงไม่เห็นภาพที่เขาเห็น เรนเบือนสายตากลับมามอง

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เรนก้มศีรษะให้แม่ของเด็กเล็กน้อย เขาเดินผ่านอีกฝ่ายตรงไปหาเด็กชายจิน วางมือลงบนบ่าของหนูน้อย

“ป่านนี้คุณพ่อรอแล้วครับ ไปกันเถอะ”

เด็กชายจินเงยหน้าขึ้นมองเขา พยักหน้าเบาๆ เรนส่งยิ้มให้ ยื่นมือไปจับมือเล็ก เด็กชายปล่อยให้เขาจับจูงแต่เพียงสามสี่ก้าวก็หยุดเดิน เด็กชายตัวน้อยหันกลับไปมองด้านหลัง นิ้วเล็กยกมือขึ้นแตะริมฝีปากอีกครั้งเมื่อเด็กชายที่ยืนอยู่สบตา

คิ้วของเรนขมวดเข้าหากัน เขาก้มลงมองเด็กชายที่จับจูงอยู่ด้วยสายตาค้นคว้า มีบางอย่างในการกระทำของเด็กชายที่สะกิดใจเขา

แรงกระตุกจากมือน้อยที่จับอยู่ดึงความคิดของเขากลับมา เรนส่งยิ้มให้เด็กชายก่อนพากลับไปที่โต๊ะ

“ทำไมหายไปนาน” แม้เสียงถามจะดุแต่ก็ปนไปด้วยความเป็นห่วง เรนเห็นสายตาอีกฝ่ายมองสำรวจลูกชาย

“พอดีมีเด็กวิ่งมาชนครับ เลยคุยกับแม่เด็กแป๊บหนึ่ง”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่ต้องห่วงครับ ชนผมครับไม่ใช่จิน” เรนรีบบอก

“ใครถูกชนพี่ก็ถามคนนั้น”

“ดีจัง” มุมปากของเขายกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เสียงเบาหลุดจากลำคอ เป็นคำพูดที่เรนไม่ได้ตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน

“อะไรนะ?”

“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่เป็นไร” เรนรีบปรับสีหน้าแต่ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มในดวงตาได้ ทำให้ดวงตาที่มองมาเพิ่มความสงสัยมากขึ้น แต่เขาไม่คิดจะบอกและไม่มีทางยอมบอก

“ไม่เป็นไรก็ดี อาหารมาแล้วทานเถอะ”

“ครับ” เรนพยักหน้า เขามองชายหนุ่มตรงหน้าตัดหมูเป็นชิ้นเล็กๆ ให้ลูกชาย ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ผุดขึ้นมาในความคิด

“คุณเหมันต์ครับ”

“อะไร”

“ไม่มีอะไรครับ” เรนเปลี่ยนใจ เขาไม่ควรถามเรื่องที่สงสัยกับเหมันต์เป็นคนแรก เพราะมันเป็นแค่ความรู้สึกของเขาเท่านั้น



• • • • •



เรนเคาะประตูเบาๆ สองสามครั้งก่อนเปิดเข้าไปในห้องนอนของจิน เขามองไปยังเด็กน้อยที่นอนกลางวันอยู่บนเตียง ก่อนหันมาส่งยิ้มให้กับพี่เลี้ยงที่นั่งอยู่บนพื้นพรมกลางห้อง

“ขอโทษครับผมนึกว่าจินตื่นแล้ว” เรนนั่งลงบนพรมไม่ห่างกันนัก อีกฝ่ายย่อมไม่รู้ว่าเขาตั้งใจเข้ามาในเวลาที่จินยังไม่ตื่น

“เพิ่งนอนเองค่ะอีกสักพักถึงจะตื่น”

“ครับ” เรนหยิบหนังสือที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาเปิดดู พร้อมชวนอีกฝ่ายคุยไปด้วย

“พี่มดดูแลจินมาตั้งแต่เล็กเลยหรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่คลอดเลย”

“ตอนเด็กๆ จินน่าจะน่ารักน่าดู”

“ใช่ค่ะ อยากดูรูปไหมคะ” คนถามเอ่ยอย่างใจดี

“ครับ” เรนพยักหน้า เขารับอัลบั้มรูปที่อีกฝ่ายหยิบจากในตู้เล็กใกล้มือมายื่นให้

“น่ารักจริงๆ” เรนยิ้มเมื่อเห็นรูปของเด็กชายจินในวัยไม่กี่เดือน

“เลี้ยงง่ายไหมครับ”

“เลี้ยงง่ายมากค่ะ”

“เพราะพี่มดเลี้ยงเด็กเก่งด้วยมั้งครับ” เรนพยายามรักษาโทนเสียง ตาก็ดูรูปไปด้วย เพื่อให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาชวนคุยเรื่อยเปื่อย

“คุณเพลงเป็นคนเลี้ยงค่ะพี่เป็นผู้ช่วยเท่านั้น พี่หมายถึงภรรยาคุณเหม เรนรู้จักไหมคะ”

“เคยได้ยินชื่อครับ แล้วคุณเหมละครับ”

“ก็ช่วยดูค่ะ แต่ตอนนั้นบริษัทกำลังเติบโตคุณเหมเลยยุ่งมาก ออกเช้ากลับดึก”

“อ๋อครับ” เรนพยักหน้า “แต่จินไม่ค่อยพูดเลยนะครับ พูดน้อยมาก”

“ใช่ค่ะ คุณหมอบอกว่าปกติดีทุกอย่างไม่มีปัญหาอะไร แค่ไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง”

“เป็นแบบนี้ตั้งแต่เล็กเลยเหรอครับ แล้วดีขึ้นบ้างไหมครับ”

“เป็นตั้งแต่เล็กค่ะ พอถามแบบนี้มาคิดๆ ดูแล้วพี่ว่าดีขึ้นนะคะ”

“ดีจังเลยครับ”

“แต่ก็ดีขึ้นนิดหน่อยเองค่ะ พี่มาสังเกตเห็นพักหลังนี้เอง”

“ผมนึกว่าพัฒนามาเรื่อยๆ ซะอีกครับ”

“ไม่นะคะ น่าจะมาดีขึ้นสักสี่ห้าเดือนนี้เอง”

“ครับ” เรนพยักหน้าก่อนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น เขาคุยต่ออีกครู่หนึ่งจึงขอตัวออกจากห้อง

ถึงตอนนี้แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อยนักแต่เขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับแม่ของจิน ดูได้จากปฏิกิริยาที่เด็กชายมีต่อเด็กชายที่ร้านอาหารกับแม่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเด็กคนหนึ่งถึงเลือกใช้ความเงียบเพื่อปกป้องตัวเอง เห็นทีเขาคงต้องหาโอกาสถามเรื่องในอดีตจากคิมหันต์ อีกฝ่ายอาจพอบอกอะไรได้บ้าง



• • • • •



เรนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเดิน เขาส่งยิ้มให้เด็กชายจินเมื่อหนูน้อยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับพี่เลี้ยง เรนนั่งอยู่บนโซฟา ในมือมีอัลบั้มรูปที่เขายืมมาดู

เด็กชายตัวน้อยปีนขึ้นมานั่งบนโซฟา ชะโงกหน้ามองอัลบั้มรูปที่เขาถือ เรนวางอัลบั้มลงข้างตัว อุ้มเด็กชายมานั่งตักก่อนหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาดูด้วยกัน

“นี่ใครครับน่ารักจัง” เรนชี้นิ้วไปที่รูป เด็กชายจินรีบชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมยิ้มกว้าง

“ใช่เหรอครับ” เขาแกล้งถาม เด็กชายจึงพยักหน้าแรงๆ

“ไหนอาดูสิว่าใช่หรือเปล่า” เรนก้มหน้าลงมองเด็กชายจิน หนูน้อยใช้มือสองข้างประคองแก้มตัวเองแล้วส่งยิ้มหวานให้ จนเขาอดหัวเราะไม่ได้

“ใช่จริงๆ ด้วย” เรนหอมแก้มนุ่มดังฟอดใหญ่

“จิน” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่เดินเข้ามาในห้อง เด็กชายจินเงยหน้าขึ้น ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร หนูน้อยชูสองมือออกไปข้างหน้าหาผู้เป็นพ่อ

เหมันต์อุ้มลูกชายขึ้นจากตักของเรน เขาหอมแก้มนุ่มซ้ายขวาแล้วจึงนั่งลงบนโซฟา มีลูกชายตัวน้อยนั่งอยู่บนตัก เด็กชายจินชี้มือไปยังอัลบั้มรู พร้อมส่งยิ้มกว้างให้ผู้เป็นพ่อ

“หือ?” เหมันต์มองตามมือลูกชาย เขาไม่แปลกใจที่เห็นอัลบั้มรูปแต่สงสัยในรอยยิ้มภูมิใจของลูกชายมากกว่า ว่ามาจากสาเหตุใด

“ผมเพิ่งถามจินไปครับว่าเด็กน่ารักคนนี้เป็นใคร” เรนชี้รูปใบหนึ่งให้เหมันต์ดู เด็กชายจินจับแขนเสื้อผู้เป็นพ่อเขย่าเบาๆ เมื่อเห็นว่าสายตาของพ่อละมามองตัวเองแล้ว หนูน้อยก็ยกมือสองข้างวางทับกันบนอกแล้วยิ้มหวาน

“หึๆ จะบอกว่าจินเองใช่ไหมครับ” หนูน้อยพยักหน้า รอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้น

“ใช่แล้วครับ จินของพ่อน่ารักที่สุด” เหมันต์ลูบศีรษะลูกชายด้วยความเอ็นดู

“อืมม” เสียงคล้ายคนกำลังครุ่นคิดดึงสายตาของเหมันต์ให้หันไปมอง เขาเห็นคิ้วของเรนขมวดเข้าหากันน้อยๆ เด็กหนุ่มก้มลงมองรูปก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขานิ่ง ทำให้เขาอดถามออกไปไม่ได้

“อะไร”

“ผมเพิ่งสังเกตว่าจินเหมือนคุณเหมันต์เลยครับ”

“ใช่ จินเหมือนผม” เรื่องนี้เหมันต์ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน เพราะใบหน้าของจินละม้ายคล้ายกับเขามาก

“ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ” คนพูดส่งยิ้มกว้างมาให้ จู่ๆ เหมันต์ก็รู้สึกไม่ไว้วางใจดวงตาไหวระริกคู่นั้นขึ้นมา

“เหมือนกันจริงๆ น่ารักเหมือนกันเลย”

เหมันต์ไม่ใช่คนหลงตัวเอง แต่เขารู้ดีว่าหน้าตาตัวเองเป็นอย่างไร เขาได้รับคำชมมาไม่น้อยทั้งจากสื่อ จากคนรู้จักและจากหญิงสาวที่เข้ามาชอบพอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำนี้

น่ารัก!

แถมคนพูดยังมองเขาด้วยสายตาเอ็นดูเสียเต็มประดา ราวกับเขาและลูกชายมีใบหน้าที่น่ารักเหมือนกันจริงๆ

เจ้าเด็กนี่! อายุน้อยกว่าเขาถึงเก้าปี แต่ดันชมเขาว่า..

“น่า..ยัก”

มือเล็กยกขึ้นจับแก้มเขาทั้งสองข้าง ดวงตาบริสุทธิ์ใสซื่อมองมาด้วยความรัก ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข เหมันต์ได้ยินเสียงหัวเราะก๊ากของใครบางคนดังขึ้น เขาสบตากลมโตของลูกชายตัวน้อย ได้แต่เก็บแววตาฆ่าคนได้ไว้ภายใน ยกมือใหญ่ขึ้นวางทับบนมือลูกชาย

“ใช่ครับ จินน่ารัก คุณพ่อก็น่ารัก น่ารักเหมือนกันเลย” เสียงพูดปนหัวเราะลอยเข้าหู เด็กชายจินหันไปพยักหน้าแรงๆ เป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนจะหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคาดหวังและรอคอย เหมันต์ยิ้มให้ลูกชายอย่างอับจนหนทางจนหนทาง

“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าในที่สุด เขาจะทำอะไรได้เล่านอกจากเก็บบัญชีนี้ไว้ในใจ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าเด็กนี่ไม่ได้ตั้งใจล้อเขา

“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ระฆังพักยกดังขึ้นพอดีคล้ายจะช่วยชีวิตเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่อันที่จริงแล้วระฆังดังครั้งนี้น่าจะช่วยชีวิตเขามากกว่า เหมันต์ถอนหายใจยาว อุ้มลูกชายลุกขึ้นและยอมรับอย่างจนใจ



*** พรีออเดอร์ ฝนหลงฤดู วันนี้วันสุดท้ายนะคะ (10 ธ.ค. 63) ทางสนพ.ขยายเวลาพรีให้ 10 วันแต่นักเขียนลืมแจ้งไปค่า  ฝากเด็กๆ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ  ลิงก์สั่งซื้อ : >>กดที่นี่<<



ออฟไลน์ kong6336

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★10/12/20★ P:01
«ตอบ #28 เมื่อ10-12-2020 20:41:40 »

ถ้าไม่กดเข้ามาดู คงไม่รู้ว่าลงตอนที่ 3 แล้ว  :hao5:

แม่สินะที่เป็นสาเหตุทำให้น้องจินไม่ยอมพูด :katai1:

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 2]★10/12/20★ P:01
«ตอบ #29 เมื่อ10-12-2020 21:18:00 »

น้องจินเคยเจออะไรมา... :mew2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด