หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[Sorrowkung]

ขอบคุณครับ วันนี้มาเยอะเลย พี่เหมันต์หาใจตัวเองให้เจอน้า

[Wipers]

คุณพ่ออออออออออออ

[PoyPay]

คนเขียนน่ารักมากอะคะ...
คือถ้าวันนี้ลงแค่ 1-2 ตอน คงจะรู้สึกหน่วงๆรอตอนต่อไปแน่ๆเลย
พอลงให้ถึงตอนนี้กลายเป็นแอบอมยิ้มเอาใจช่วยคุณพี่เค้าแทน...
สู้ๆนะคะ"พี่"เหม... คุคุ...

ปล. ยังคงยืนยัน หนูจินน่ารักที่สุดแม้ว่า airtime จะน้อยก็ตาม คิคิ...

[ืniyataan]

วันนี้มารัวๆ  แอบเศร้าแทนเรน คุณเหมไม่น่ารักคุณแหมไม่น่ารักรึเปล่า? 

[river]

หึหึ รีบตามไปเลย

[silverspoon]

ชีวิตมันสั้น อย่าเสียเวลาเลย

[k2blove]

ขอบคุณนะ ที่มาต่อให้เต็มไม่ตัดฉับตอนที่ปฏิเสธเรน ไม่งั้นเราจะค้าง หงุดหงิด หึงเรน เอ้ยไม่ใช่
คุณเหม รอบข้างมีแต่สนับสนุนนะ เชื่อใจเหอะความรักบางทีก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีแค่หญิงชายเท่านั้น
 

[วายซ่า]

คุณพี่ต้องโดนกระตุ้นหลายๆ ทาง ถึงจะคิดได้สินะ 

ถ้าอาเรนไม่อยู่ หนูจินต้องกลับไปไม่พูดอีกแน่เลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไม่ได้ย้ายละมั้ง

[Ginny Jinny]

 

[darin]

ตอนที่ 20

อืม

“คุณเหมมาพอดีเลยค่ะ” เสียงโล่งอกของหัวหน้าแม่บ้านหยุดความร้อนรนของเหมันต์ลง เขาหยุดฝีเท้าที่เร่งรีบเพื่อสนทนากับอีกฝ่าย

“เกิดอะไรขึ้น”

“คุณเรนจะย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะ พอคุณหนูจินรู้ก็ร้องไห้ใหญ่เลย”

“อยู่ข้างบนเหรอ”

“อยู่ในห้องคุณหนูจินค่ะ”

“ป้าไปทำงานเถอะเดี๋ยวผมขึ้นไปดูเอง”

“ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านค่อยคลายความร้อนใจ เธอมองตามแผ่นหลังของเหมันต์ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปหรือไม่ ทำไมเธอถึงเห็นว่าใบหน้ากังวลของเหมันต์มีความโล่งอกซ่อนอยู่ ไม่ใช่หรอกเธอคงคิดมากไปเอง

เหมันต์เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน โชคดีเหลือเกินที่เขามาทันเวลา



“ใครร้องไห้เอ่ย”

เรนตกใจเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้อง เขาไม่คิดว่าเหมันต์จะกลับบ้านในเวลานี้

“พ่อ” เด็กชายจินสะอื้นเบาๆ แต่ไม่ยอมปล่อยมือจากเรน

“จินของพ่อเป็นอะไรครับ” เหมันต์นั่งลงข้างเรน เขามองลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

“อาเรน...อาเรน..” หนูน้อยพูดไปสะอื้นไป

“อาเรนทำไมเหรอครับ” เหมันต์ถามลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ตากลับตวัดขึ้นมองเจ้าของชื่อ

“จะไป..อาเรน..จะไป”

“อาเรนจะกลับมาหาจินบ่อยๆ ครับ ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย” เรนปลอบเด็กน้อยในอ้อมกอด เขารู้สึกเหมือนใจจะขาดที่เห็นเด็กชายตัวน้อยร้องไห้ไม่หยุด

หนูน้อยส่ายหน้าไปมา เขาซุกตัวเข้าหาอาเรนมากขึ้น มือจับเสื้อที่อาเรนใส่ไว้แน่น

“อย่า..ทิ้ง..จิน”

หัวใจของเรนเหมือนจะแตกสลายลงเดี๋ยวนั้น เขากอดเด็กชายแน่นขึ้นและเอ่ยปลอบด้วยเสียงสั่นเครือ

“อาเรนรักจินที่สุดแล้วอาเรนจะทิ้งจินได้ยังไงครับ อาเรนแค่ไปอยู่ที่อื่นเพราะอาเรนต้องไปเรียนหนังสือ พอมีเวลาว่างปุ๊บอาเรนก็จะมาหาจินเลยดีไหมครับ”

“ไม่..เอา” หนูน้อยส่ายหน้า อาเรนกำลังจะไปเหมือนกับแม่ของเขา พอไปแล้วก็จะไม่กลับมาอีก แม่ก็บอกเขาแบบนี้แล้วไม่เห็นจะกลับมา

“จิน..ไม่ซน..ไม่พูด” หนูน้อยสะอื้น พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ! อาเรนไม่ได้ไปเพราะจินซน แล้วอาเรนก็ชอบให้จินพูดด้วย อาเรนเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าอาเรนชอบคุยกับจิน” เรนรีบอธิบาย เขาไม่มีวันปล่อยให้เด็กชายคิดแบบนั้น

“ส่งจินมาให้พี่เถอะ” เหมันต์สอดมือเข้าอุ้มลูกชาย แม้เด็กชายจินจะขัดขืนแต่ก็สู้แรงผู้เป็นพ่อไม่ได้

เหมันต์อุ้มลูกชายมากอดไว้ พูดด้วยเสียงปลอบโยน “จินไม่ต้องกลัวครับอาเรนไม่ไปไหนแล้ว อาเรนเปลี่ยนใจจะอยู่ที่นี่กับจินแล้ว”

“พี่เหม” เรนเรียกเสียงเบา เหมันต์ส่งสัญญาณว่าอย่าเพิ่งพูดอะไร

“จริง..นะ” เด็กชายจินเงยหน้าขึ้นมองพ่อด้วยดวงตาเปียกชื้น แก้มเปรอะไปด้วยหยดน้ำตา

“จริงสิครับ พ่อเคยโกหกจินด้วยเหรอ”

“อา..เรน” หนูน้อยหันไปมองอาเรนอย่างมีความหวัง

“อาเรนไม่ไปแล้วครับ” เขาจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร

“ฮึก” แล้วเด็กชายตัวน้อยก็ปล่อยโฮออกมา เหมันต์โยกตัวลูกชายเบาๆ เพียงไม่นานเสียงร้องไห้ก็เงียบไป เด็กชายตัวน้อยหลับสนิทคาอกของพ่อ

“ร้องไห้จนหลับไปแล้ว” เหมันต์อุ้มลูกชายไปวางลงบนเตียง จัดเสื้อผ้าเด็กชายให้เรียบร้อยและห่มผ้าให้จนถึงอก เขาลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดูและรักใคร่

“เดี๋ยวเช็ดหน้าเช็ดตาให้จินด้วย ถ้าตื่นแล้วให้ใครไปบอกผมที่ห้องทำงาน”

“ค่ะ” พี่เลี้ยงของจินพตอบรับ

“ตามพี่มา” เหมันต์หันไปบอกเรน และเดินนำออกจากห้องไป



“ผมขอโทษครับ” เรนขอโทษเหมันต์ทันทีที่เข้าไปในห้องทำงาน “ผมไม่น่าบอกจินเลยน่าจะแอบออกไปมากกว่า”

“ถึงไม่บอกถ้าเราหายไปจินก็ต้องถามหาอยู่ดี”

“ผมกะจะแวะมาหาบ่อยๆ ครับ ไม่ได้คิดจะหายไปเลย พอนานวันไปจินก็จะชินไปเอง”

“มันผ่านไปแล้วอย่าเก็บมาคิดเลย”

“แต่..”

“อยู่ที่นี่เถอะ”

“อะไรนะครับ?” ดวงตาของเรนเบิกกว้าง แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ควบคุมตัวเองได้

“พี่หมายถึงไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่อยู่ที่นี่เลย คิดเสียว่าเป็นบ้านของเรา”

“ผมจะคิดแบบนั้นได้ยังไงครับ” เรนยิ้มเศร้า “เอาเป็นว่าผมอยู่ต่ออีกสักพักแล้วเปลี่ยนเป็นค้างที่นี่บ้างข้างนอกบ้างดีไหมครับ รอให้จินชินก่อนแล้วค่อยย้ายออก”

“ทำไมเราถึงไม่อยากอยู่ที่นี่”

“ผมจะรบกวนพี่เหมนานขนาดนั้นได้ยังไงครับ”

“ให้พี่คิดค่าเช่าก็ได้นะ”

เรนมองเหมันต์ด้วยสายตาแปลกใจ แต่เมื่อคิดว่าเป็นเพราะเด็กชายจิน ความยินดีที่ผ่านเข้ามาก็วูบหาย เรนหลุบสายตาลง เขาใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจว่าไม่มีอะไรดีไปกว่าการพูดจากันอย่างตรงไปตรงมา

เรนเงยหน้าขึ้น เขามองเข้าไปในดวงตาของเหมันต์ เพื่อหาคำตอบให้กับตัวเอง

“ผมอยู่ที่นี่ได้จริงเหรอครับ”

“ทำไมถามพี่แบบนั้น คนที่อยากย้ายออกคือเรานะ”

“ผมจะอยู่ต่อได้ยังไงครับในเมื่อผมทำให้พี่เหมอึดอัด”

“พี่ไม่เคยอึดอัด”

“พี่เหมอาจไม่ได้สังเกต แต่ผมเป็นคนที่มองพี่เหมมาโดยตลอดทำไมถึงจะไม่รู้ครับ ว่าก่อนคืนนั้นกับหลังคืนนั้นต่างกันยังไง พี่เหมเย็นชาขึ้นและกันผมออกห่างเรื่อยๆ”

“พี่ไม่..” เหมันต์หยุดคำพูดเมื่อนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ “เราหมายถึงเมื่อวานใช่ไหม”

“ครับ”

เหมันต์กระตุกยิ้มมุมปาก ดูเหมือนทุกคนจะสังเกตเห็นพฤติกรรมของเขา แต่เขาดันไม่เห็นตัวเอง

“ไม่ใช่อย่างที่เราคิด เมื่อวานพี่กังวลเรื่องงานน่ะไม่เกี่ยวกับเราเลย”

เรนพยายามค้นหาร่องรอยบางอย่างในดวงตาของเหมันต์

“ถ้าเป็นเพราะจินไม่เป็นไรนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่ย้าย..” เรนยังพูดไม่จบก็ถูกเสียงดุของเหมันต์ขัดขึ้นเสียก่อน

“เราเห็นพี่เป็นคนยังไง คิดว่าเพื่อที่จะใช้เราถึงกลับมาทำดีด้วยอย่างนั้นเหรอ”

“ผมรู้ว่าพี่เหมไม่ใช่คนแบบนั้นครับ” เขาไม่เคยคิดว่าเหมันต์หลอกใช้ แต่ก็ไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนไป

“ถ้าอย่างนั้นตกลงใช่ไหม”

“ผม..” เรนลังเล หัวใจเขาเอนเอียงไปแล้ว มีเพียงสติเท่านั้นที่บอกว่าอย่าเลย

“งั้นก็ตกลงตามนี้”

“ครับ?” เรนเบิกตากว้างเมื่อถูกรวบรัดเอาดื้อๆ

“เอาของไปเก็บเถอะ เดี๋ยวจินตื่นขึ้นมาไม่เห็นระวังจะโดนงอนเอา”

“....” เรนไร้ซึ่งคำพูดแล้วจริงๆ

“หรือจะให้พี่ไปเก็บให้”

“ไม่ต้องครับ” เรนรีบลุกขึ้นยืนทันที เขาลอบมองเหมันต์ด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์ หรือเมื่อวานอีกฝ่ายจะกังวลเรื่องงานจริงๆ เป็นเขาที่คิดมากไปเอง

“เร็วๆ”

“ครับ” บางเรื่องเมื่อยังไม่แน่ใจก็ยังไม่ควรรีบตัดสิน ถึงอย่างไรเขาก็ยังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน



เหมันต์มองเรนก้าวออกไปจากห้อง เขาย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่าย บทสนทนาระหว่างเขากับเขตดนัย ในตอนนั้นเมื่อเขาคิดได้ว่าการกระทำต่างๆ ที่ทำลงไปอาจมาจากสาเหตุที่คาดไม่ถึง เหมันต์ก็รู้แล้วว่าไม่ว่าสิ่งที่เขตดนัยพูดจะจริงหรือไม่ แต่เรื่องที่เขาไม่อยากให้เรนย้ายออกไปนั้นคือเรื่องจริง

เขาชอบเรนหรือเปล่า ถ้าชอบ ชอบจริงหรือไม่ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความหวั่นไหวจากความใกล้ชิดหรือเป็นความรักที่แท้จริง เขาจำเป็นต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนจะพูดมันออกไป เพราะหากสุดท้ายแล้วเขาพบว่ามันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ เขาไม่สามารถรักกับผู้ชายด้วยกันได้ คำบอกรักที่ไม่ผ่านการไตร่ตรองของเขาจะทำร้ายเด็กหนุ่มอย่างแสนสาหัส และเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

ช่วยรอพี่อีกนิดนะ

• • • • •

ในห้องนั่งเล่น เด็กชายจินนั่งตรงกลางระหว่างพ่อกับอาเรน มือข้างซ้ายจับมืออาเรนเอาไว้ ส่วนมือข้างขวาก็จับมือพ่อ ตอนนี้หนูน้อยมีความสุขมาก

“จะจับอย่างนี้ทั้งคืนหรือเปล่าครับ” เหมันต์แซวลูกชาย ตั้งแต่ตื่นมาก็เกาะอาเรนไม่ยอมปล่อยจนเขานึกขำและนึกขอบคุณไปในตัว ถ้าไม่ได้ลูกชายเขาก็ไม่รู้ว่าจะรั้งเด็กเด็ดเดี่ยวอย่างเรนไว้ได้อย่างไร

“อื้อ” หนูน้อยพยักหน้าแข็งขันทำเอาคนที่นั่งอยู่หัวเราะไปตามๆ กัน

“หนูจินรักคุณเรนมากเลยนะคะ” พี่เลี้ยงของเด็กชายจินพูดขึ้น

“รัก..อาเรน” หนูน้อยส่งยิ้มอ้อนให้อาเรนของเขา

“แค่นี้อาเรนก็ใจละลายแล้วครับ” เรนอดยื่นมือไปบีบแก้มเด็กชายจินเบาๆ ไม่ได้

“พ่อชักน้อยใจแล้วสิครับ ไม่เห็นมีใครบอกรักพ่อบ้างเลย” เหมันต์แกล้งทำเสียงน้อยใจซึ่งก็ได้ผล

“รัก..พ่อ” เด็กชายจินรีบบอกอย่างเอาใจ และด้วยกลัวว่าผู้เป็นพ่อจะไม่เชื่อว่ามีคนรัก เขาจึงคิดจะให้ความมั่นใจอีกสักนิด ด้วยการ..

“อาเรน..รักพ่อ” หนูน้อยยิ้มหวาน เขาจำได้ว่าอาเรนก็รักพ่อ วันนั้นเขาได้ยินกับหูไม่ผิดแน่ๆ

เรนหน้าแดงก่ำ เขาไม่รู้จะวางหน้าอย่างไรดีในสถานการณ์อย่างนี้ จะตอบรับก็ไม่ได้จะปฏิเสธก็ไม่ได้จึงได้แต่เบี่ยงประเด็น

“จินง่วงหรือยังครับเดี๋ยวอาเรนพาไปนอน”

“ไม่..ง่วง” หนูน้อยส่ายหน้าไปมา

“อาเรนจะได้อ่านนิทานเรื่องใหม่ให้ฟังไงครับ”

“ไป” เด็กชายจินรีบตอบ เขาตื่นเต้นที่จะได้ฟังนิทานเรื่องใหม่จึงลืมเรื่องเมื่อครู่ไปสิ้น

“งั้นก็ไปกันครับ อาเรนอุ้มเอง”

เด็กชายจินรีบชูสองมือให้ เรนก็อุ้มเด็กชายขึ้นทันที เหมันต์กระตุกยิ้มมุมปาก มองคนที่หนีเอาดื้อๆ ด้วยสายตาขำปนเอ็นดู เขาไม่ได้รีบร้อนตามไปเพราะอยากให้เวลาใครบางคนหายหน้าแดง



เด็กชายจินหาวหวอด เขาพยายามฝืนแต่ตาก็ไม่ให้ความร่วมมือสักนิด เมื่อเหมันต์เห็นอย่างนั้นจึงปิดไฟกลางห้องเหลือเพียงแสงจากโคมไฟที่ให้ความสว่าง เขาแตะริมฝีปากที่หน้าผากของลูกชายและเอียงแก้มให้เด็กชายหอมเหมือนเช่นทุกคืน

หนูน้อยหอมพ่อแล้วก็หอมอาเรนเป็นคนต่อไป ถึงตอนนั้นตาของเขาก็ใกล้ปิดเต็มทีแล้ว เหมันต์รอจนลูกชายหลับสนิท เขามองรอยยิ้มที่ติดอยู่บนใบหน้าเล็ก และหันไปมองเรนด้วยสายตามีความหมาย เพียงแต่คนถูกมองไม่รู้ตัว

เรนเดินตามเหมันต์ออกจากห้อง เขาปิดประตูอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เด็กชายสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อหันไปก็เห็นว่าเหมันต์ยังยืนอยู่ เรนชะงักก่อนส่งยิ้มสุภาพให้อีกฝ่าย

“ผมไปพักก่อนนะครับ”

“...”

เหมันต์ไม่ได้ตอบและเขาก็ไม่ได้รอ เรนหมุนตัวเตรียมก้าวเดินไปยังห้องของตัวเอง

“เรน”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกเรนจึงหยุดและหันกลับไปมอง

มือใหญ่ยื่นมาจับแก้มของเขา ความร้อนที่ส่งผ่านทำให้ใจของเรนเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เจ้าของมือยืนนิ่งไม่พูดจาคล้ายกำลังตรึกตรองบางอย่างอยู่ ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียง ‘อืม’ เบาๆ ในลำคอ จากนั้นเจ้าตัวก็ลดมือลงด้วยสีหน้าพอใจ

“ไปพักเถอะ” คนบอกให้เขาไปพักเดินกลับห้องตัวเองก่อนเขาเสียอีก ปล่อยให้เขายืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่กลางทางเดิน

เดี๋ยวก่อนสิ ที่ ‘อืม’ น่ะ อืมอะไร!

[Sorrowkung]

ทุกคนแพ้หนูจิน

[silverspoon]

อนากจะแหมมมมมมมให้ถึงดาวอังคาร

[ืniyataan]

อืม...มมมมมมมมมมมมมมมมมม จ้า 

[mamacub]

 

[Ginny Jinny]

ทีละนิดทีละนิด

[river]

รู้ตัวแล้ว อิอิ

[วายซ่า]

โถ......หนูจินลูกกกก ขวัญเอ๋ยขวัญมา อาเรนไม่ไปไหนแล้วเน๊อะ

[PoyPay]

อืม...จ๊ะ! เอาที่พี่สบายใจเลยจ๊ะ...

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ เส้ด

[darin]

ตอนที่ 21

เปลี่ยนไป

เช้าวันใหม่ เรนตั้งใจลงมาช้ากว่าปกติ แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องอาหารกลับพบว่าเหมันต์ยังไม่ได้ไปทำงาน

“ตื่นสายเหรอ”

“ครับ” จะให้เขาตอบว่าอย่างไรเล่า ตอบว่าตั้งใจจะเลี่ยงอีกฝ่ายหรือ สิ่งที่เขาทำไม่ใช่การหนีหน้าแต่มันคือการตัดใจ

“รีบมาทานสิ” เหมันต์บอกเมื่อเด็กหนุ่มยังยืนนิ่งอยู่

“จินยังไม่ตื่นเหรอครับ” เรนนั่งลงตรงข้ามเหมันต์ ถามหาเด็กชายตัวน้อยที่ยังไม่เห็นหน้า

“ยัง พี่ไม่ได้ให้ปลุก อยากให้นอนเต็มอิ่ม” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้เด็กชายจินใช้พลังงานไปไม่น้อย เหมันต์จึงอยากให้ลูกชายพักผ่อนให้เพียงพอ

“ครับ” เรนตักอาหารเข้าปาก เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือคิดว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายคงลุกไป แต่จวบจนเขาทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยร่างสูงใหญ่ก็ยังนั่งอยู่

“ไปหรือยัง” คนพูดวางเอกสารในมือลง

“ครับ?” เรนคล้ายเข้าใจในคำพูดของอีกฝ่ายและคล้ายไม่เข้าใจด้วยพร้อมกัน

“เราจะไปมหา’ ลัยไม่ใช่เหรอ”

“วันนี้ผมมีเรียนสิบโมงครับเลยกะจะออกสายหน่อย”

“งั้นจะออกตอนไหนก็บอกพี่แล้วกัน พี่อยูในห้องทำงาน”

เรนมองตามร่างสูงที่ลุกขึ้นยืน จนอีกฝ่ายเดินเกือบพ้นห้องไปแล้ว เขาถึงเพิ่งหาเสียงของตัวเองจอ

“พี่เหมไปก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวผมไปเอง”

“วันนี้พี่ไม่มีประชุมเช้า”

ถึงไม่มีประชุมปกติก็ไปเช้าทุกวันไม่ใช่เหรอ เรนถามในใจ เขามองเหมันต์ด้วยสายตาไม่เข้าใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย

“หรือจะไปนั่งทานกาแฟที่ร้านเดิมก่อนไหม”

เรนรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ขืนไปเขาก็ไม่ต้องตัดใจแล้ว

“งั้น..”

“ไปมหา’ ลัยเลยก็ได้ครับ” เรนรีบบอกก่อนที่อีกฝ่ายจะเสนออย่างอื่นขึ้นมาอีก บอกตามตรงว่าเขากลัวพ่ายแพ้ให้กับหัวใจตัวเอง

“เอางั้นเหรอ”

“ครับ” เรนรีบลุกขึ้นยืน ไม่เปิดโอกาสให้เหมันต์พูดอะไรอีก

• • • • •

ตั้งแต่ขึ้นรถมา เรนก็ลอบมองเหมันต์แล้วหลายครั้ง เขากำลังประเมินว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย หรือเพราะเรื่องที่เขาพูดไปเมื่อวานที่บอกว่าเหมันต์เปลี่ยนไป อีกฝ่ายจึงอยากทำให้เขาสบายใจ

“มองพี่ทำไม”

เรนสะดุ้ง ดีที่รักษาสีหน้าไว้ได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้เบือนหน้าหนีทันทีเพราะนั่นยิ่งมีพิรุธ

“ก็ในรถไม่มีอะไรน่ามองนี่ครับ” เขาพยายามพูดคุยเหมือนวันก่อนๆ

“เราไง”

!!!

คราวนี้เขาเดาอะไรไม่ถูกอีกแล้ว

“หรือไม่จริง เราเด็กกว่าพี่ เด็กกว่าก็ต้องน่ามองกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ผมจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะครับ” เรนคิดว่ารับเสียจะได้จบๆ ไป

“ด้วยความยินดี” ใบหน้าหล่อเหลาที่หันมายิ้มให้ทำเอาเรนตาพร่า แบบนี้มันโกงกันเกินไปแล้ว!

“เรน” เสียงเรียกกลั้วเสียงหัวเราะ

เรนรีบเรียกสติตัวเองกลับคืนมา เขาเบือนหน้าไปมองทางอื่น นาทีนี้จะมีพิรุธก็ช่างมันเถอะใครจะสนอีก

“วันนี้เราเลิกเรียนกี่โมง”

“บ่ายสามครับ”

“ไปไหนต่อหรือเปล่า”

“ยังไม่รู้ครับ เผื่อคิมกับลูกหว้าจะชวนไปไหน”

“อย่าไปเลย” ปลายเสียงทุ้มเว้าวอน เรนแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“เย็นนี้พี่กะว่าจะพาจินไปทานข้าวที่ร้านอาหารริมบึง พาออกไปเที่ยวเสียหน่อยจะได้สดชื่นขึ้นจากเรื่องเมื่อวาน จินคงอยากให้เราไปด้วย”

“อ๋อ..ครับ” แม้รู้ว่าไม่ควรผิดหวังแต่เขาก็ยังรู้สึกจนได้

“พี่เองก็อยากให้เราไปด้วย”

“...”

ตอนนี้เรนไม่รู้แล้วว่าหัวใจของเขาต้องการอะไรกันแน่ เมื่อครู่เขารู้สึกผิดหวังแต่ตอนนี้กลับกลัวตัวเองตัดใจไม่ได้ขึ้นมา ทำไมคนหนึ่งคนถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเราได้มากขนาดนี้นะ เรนคิดอย่างท้อใจ แต่ถึงกระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจของเขากำลังเบ่งบาน

“ไปด้วยกันนะ”

“ก็ได้ครับ”

เรนงับปากตัวเองไม่ทันจริงๆ ใครใช้ให้อีกฝ่ายถามเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้นเล่า



เรนเตรียมปลดเข็มขัดนิรภัยเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงบริเวณที่เหมันต์จอดส่งเขาเป็นประจำ แต่ทันทีที่มือของเขาแตะที่หัวเข็มขัดเพื่อปลดล็อคก็มีมือเอื้อมมาจับมือของเขาไว้ไม่ให้ขยับ

“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่มหา’ ลัย”

แน่นอนว่าเขาควรปฏิเสธ แต่เขาจะมีสติทำแบบนั้นได้อย่างไร ในเมื่อมืออีกฝ่ายยังกุมมือของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย กว่าจะรู้ตัวรถก็เลี้ยวไปบนเส้นทางที่จะไปมหา’ ลัยของเขาแล้ว

เรนรีบดึงมือออกด้วยใจที่เต้นโครมคราม นี่มันแปลก แปลกเกินไปแล้วจริงๆ



เหมันต์ขับรถออกจากมหา’ ลัยของเรน ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ใครว่าเขาไม่เห็นสีหน้าท่าทางของอีกฝ่าย เพียงแต่เขาไม่พูดให้เจ้าตัวเขินไปมากกว่านี้ก็เท่านั้น

เมื่อคืนเขาใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่นาน ค่อยๆ ประเมินความรู้สึกของตัวเอง สุดท้ายเขาก็ได้คำตอบว่าเขารักเรน รักเจ้าเด็กกวนประสาทของเขาเข้าเต็มหัวใจ

แม้อีกฝายจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็ยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้ไม่ยากนัก เพศไหนแล้วอย่างไร ในเมื่อคนที่เขารักก็คือเรน

• • • • •

วันนี้เด็กชายจินมีความสุขที่สุด พ่อพาเขาออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารกับอาเรน พาเขาไปเดินเล่นริมน้ำ เขาจับมือพ่อข้างหนึ่งอาเรนข้างหนึ่ง เดินไปคุยกันไปสนุกที่สุด

เด็กชายกลับบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ระหว่างอาบน้ำเขาพยายามเล่าให้พี่เลี้ยงฟัง เสียดายที่เขายังพูดได้ไม่คล่องนัก จึงเล่าได้ไม่ต่อเนื่องอย่างที่ตั้งใจ แต่ถึงอย่างนั้นคนฟังก็ยังรู้ได้ว่าหนูน้อยมีความสุขแค่ไหน



หลังจากเด็กชายจินอาบน้ำแต่งตัวแล้ว พี่เลี้ยงก็พาหนูน้อยไปยังห้องนั่งเล่น ทุกวันเรนจะคอยสอนหนูน้อยให้พูดคล่องขึ้น รวมทั้งช่วยเหมันต์สอนความรู้ที่เหมาะสมกับอายุให้ เพียงแต่วันนี้เขาเลือกที่จะมาถึงห้องนั่งเล่นหลังเด็กชายเล็กน้อย

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เรนขมวดคิ้วเข้าหากัน โดยเฉพาะร่างสูงที่นั่งอยู่บนพรมกับลูกชาย นั่นไม่ใช่ตำแหน่งที่เขาคุ้นตา แต่เขาจะไล่อีกฝ่ายขึ้นไปนั่งบนโซฟาได้หรือ ย่อมไม่ได้อยู่แล้ว เรนจึงเลือกนั่งอีกข้างหนึ่งของจินแทน

เขาเริ่มจากการเล่นกับเด็กชายก่อน หลังจากนั้นจึงเริ่มสอนหนูน้อยพูดชื่อสีต่างๆ พร้อมกับให้หนูน้อยชี้รูปให้ตรงกับสีที่พูดไปด้วย

เด็กชายจินเป็นเด็กที่มีความจำดีมาก สามรถชี้ได้ตรงทุกรูป เสียงที่พูดก็ดังฟังชัดขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้เรนมีกำลังใจและมีความสุขมาก

ระหว่างที่เขากำลังเปลี่ยนหมวดเป็นผลไม้ เสียงโทรศัพท์ของเหมันต์ก็ดังขึ้น เขาไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็พอจับใจความได้ว่าเป็นเรื่องงาน ดูเหมือนจะมีบางอย่างต้องแก้ไขโดยเร่งด่วน เหมันต์ใช้เวลาคุยโทรศัพท์อยู่ยี่สิบนาทีจึงวางสาย เขาอุ้มลูกชายขึ้นไปนั่งบนตัก

“เดี๋ยวคืนนี้ให้อาเรนพาเข้านอนนะครับ พ่อมีงานสำคัญต้องทำ”

“ครับ” เด็กชายจินรับคำอย่างว่าง่าย

“อย่านอนดึกนัก คืนนี้ให้อาเรนอ่านนิทานให้ฟังเรื่องเดียวก็พอ”

คราวนี้เด็กชายจินหยุดคิด ก่อนชูสองนิ้วขึ้นมองพ่อด้วยสายตาออดอ้อน

“งั้นก็ต้องขึ้นไปนอนเร็วกว่าเดิมตกลงไหมครับ”

เด็กชายจินรีบพยักหน้ารับ

“เรน”

“ครับ?” เรนมองความน่ารักของเด็กชายจินเพลิน เมื่อถูกเรียกเขาจึงเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ริมฝีปากร้อนของเหมันต์แตะลงบนหน้าผากของเขา

เรนตกใจจนผละหน้าหนีแทบไม่ทัน เขามองเหมันต์ตาโต ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ แต่คนทำกลับตีหน้าตาย

“พี่ฝากเราจูบราตรีสวัสดิ์จินด้วย”

!!!

“ฝากได้ไม่ใช่เหรอ เรายังเคยรับฝากจินมา”

เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ! นั่นมันก็ใช่ แต่หนูจินก็นั่งอยู่ตรงนี้จะมาฝากเขาทำไม

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาคิดอะไร จึงก้มหน้าลงพูดกับลูกชายที่นั่งอยู่บนตัก

“จินครับ กู๊ดไนท์ต้องทำตอนไหนครับ”

เด็กชายจินตอบได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด “ตอน..นอน”

เหมันต์เงยหน้าขึ้นสบตากับเรนด้วยดวงตาวาววับ ถึงเรนอยากเถียงก็เถียงไม่ออก ดูเหมือนเขาจะยกหินทุ่มเท้าตัวเองเข้าเสียแล้ว ใครใช้ให้เขาเล่นมุกนี้มาก่อนเล่า ถึงตอนนี้จะบอกว่าไม่ถูกต้องได้อย่างไร

“ไม่มีปัญหาครับ” เรนส่งยิ้มตอบเหมือนไม่คิดอะไร เขามั่นใจว่าความหน้าหนาของเขาไม่เป็นรองใคร

“ถ้าอย่างนั้น...” คนพูดเอียงแก้มให้เขา

ในที่สุดเรนก็เข้าใจว่าแล้วว่าการสร้างปัญหาให้ตัวเองเป็นอย่างไร

“เร็ว พี่ต้องไปทำงานแล้ว”

เรนรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ปล่อยเขาแน่ จึงยื่นหน้าไปหอมแก้มเหมันต์เร็วๆ หนึ่งที แสร้งทำเป็นไม่เห็นดวงตาวิบวับของอีกฝ่ายเสีย

“ไปทำงานได้แล้วครับ” เรนไล่ซึ่งๆ หน้า เขาได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้น

“ครับผม” มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเขา ก่อนคนพูดจะลุกขึ้นยืน

“พ่อไปทำงานก่อนนะครับ”

“ครับ” เด็กชายจินโบกมือบ๊ายบายผู้เป็นพ่อ

เรนมองตามร่างสูงของเหมันต์ไป เขาไม่ใช่คนโง่ หลังจากผ่านความแปลกประหลาดมาทั้งวัน เขาย่อมมองท่าทางที่เปลี่ยนไปของเหมันต์ออก เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว เสียดายที่เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว

ถ้ารู้ว่าหากย้ายออกเหมันต์จะมีปฏิกิริยาแบบนี้ เขาคงเก็บกระเป๋าไปตั้งนานแล้ว น่าเสียดายจริงๆ

[ืniyataan]

หยุดยิ้มไม่ได้เลย..ยยยยยยยยยยยยย   

[Nattie69]

 

[Ginny Jinny]

คนพี่รุกน้องแรงมาก

[k2blove]

เป็นไงละเรน เมื่อก่อนทำมึนแกล้งเข้าใกล้พี่เขา
แต่ตอนนี้เจอคนจริงเข้าให้แล้ว ซ่าไม่ออกเลยนินะ
 

[sexysunn]

งื้อออ ฟีลกุ้ดเวอร์ ตามอ่านมาซักพักแล้ว  อัพทุกวันเลย เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ

[วายซ่า]

พอพี่เหมรู้ใจตัวเองก็รุกกลับจนเรนไปไม่เป็นเลย 55555 ทีนี้เรนจะมีลูกเล่นตอบโต้ยังไงดีนะ. 

[PoyPay]

แข่งกันขายอ้อยมัยคะ น่าจะสนุกหน่า... คิคิ...

[Sorrowkung]

รถอ้อยคว่ำหน้าบ้านยังไม่หวานเท่าคู่นี้

[•♀NoM!_KunG♀•]

แรงมากกกกก