หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[k2blove]

และแล้ว.....
 

[Nattie69]

 

[วายซ่า]

จะเป็นคนปล้ำหรือเป็นคนขอให้ปล้ำ ผลลัพท์ก็ไม่ต่างกันหรอกเน๊อะน้องเรน. 

[river]

แผนมอมเหล้าเรน ของ คิมกะลูกหว้าหรือเปล่า

[•♀NoM!_KunG♀•]

ยังไงนะสรุป

[PoyPay]

จริงๆแล้วคือน้องชายวางแผนส่งส่วยให้คุณพี่ชายชิมิ
แบบว่าตรวจสอบเครื่องเซ่นไหว้ปุ๊บ ถวายให้ปั๊บเลย... คิคิ...

[mystery Y]

เขินนนน~

[darin]

ตอนที่ 28

ย้าย

เพราะสารคดีที่ดูอยู่น่าสนใจ เหมันต์จึงไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว กระทั่งเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาถึงเห็นว่าเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน กดหยุดสารคดีที่ดูอยู่ และเดินออกจากห้องนอนไป

เหมันต์เปิดประตูเข้าไปในห้องของเรน พบว่าภายในห้องมืด ไฟกลางห้องถูกปิดลงแล้ว บนเตียงมีร่างที่นอนห่มผ้าห่มถึงคอหลับอยู่อย่างสบายใจ

หกเจ็ดวันนี้เรนมานอนที่ห้องของเขาทุกคืน จนทำให้เหมันต์เคยชินไปแล้ว เขาจึงไม่นึกว่าคืนนี้เด็กหนุ่มจะกลับมานอนที่ห้องตัวเอง

เหมันต์มองคนบนเตียงนิ่งนานด้วยแสงที่ผ่านประตูเข้ามา ดวงตาฉายแววครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวออกจากห้องไป

• • • • •

ห้องอาหารในเช้าวันต่อมา

“เดี๋ยวให้คมไปส่งเราที่มหา’ ลัย” เหมันต์หมายถึงคนสวนที่รับตำแหน่งคนขับรถในบางครั้ง

เรนหยุดชะงักมือที่กำลังตักอาหารเข้าปาก เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

“พี่เหมไม่ไปทำงานเหรอครับ”

“พี่มีนัดข้างนอก”

“อ๋อครับ” เรนไม่คิดจะถามว่าเหมันต์นัดกับใคร นัดที่ไหน หรือนัดเรื่องอะไร เขาคิดว่าถ้าเหมันต์อยากบอกก็คงบอกไปแล้ว

“แต่ผมไปเองก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาพี่คมขับไปขับมา”

“ให้คมไปส่งเถอะ”

“ครับ” เรนไม่ปฏิเสธซ้ำ มีคนขับรถไปส่งย่อมดีกว่าเพียงแต่เขาเกรงใจเท่านั้น

เรนยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องอาหาร เด็กชายจินใส่เสื้อยืดสีขาวกับชุดเอี๊ยมยีนส์ ยิ้มกว้าง ยื่นสองแขนให้อาเรนอุ้มขึ้นนั่งบนเก้าอี้ประจำตัวของเขา

เรนอดมันเขี้ยวไม่ได้จึงหอมแก้มเด็กชายไปสองสามฟอด ก่อนจะตักกับข้าวใส่จานและเลื่อนมาตรงหน้าหนูน้อย ตอนนี้เด็กชายจินเริ่มหัดทานข้าวเองแล้ว หกบ้างเลอะบ้างแต่เหมันต์กับเรนก็ไม่เคยห้าม ปล่อยให้เรียนรู้ด้วยตัวเอง

เรนทานอาหารไปคุยกับเหมันต์ไปจนทานเสร็จเรียบร้อย เขาเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าต้องไปแล้ว จึงหันไปบอกเด็กชายจิน

“อาเรนไปเรียนก่อนนะครับเดี๋ยวตอนเย็นจะรีบกลับมา”

“ครับ” เด็กชายจินพยักหน้า

“อย่าลืมคิดถึงอาเรนนะ”

“จิน..คิดถึง” หนูน้อยส่งยิ้มหวานให้อาเรน

“เด็กดี เดี๋ยวอาเรนซื้อขนมมาฝากครับ”

“เอา..นิดเดียว” หนูน้อยแตะนิ้วโป้งที่ข้อแรกของนิ้วชี้ชูให้เรนดู พ่อสอนเขาว่าอย่าเอาของผู้อื่น ต้องรู้จักเกรงใจ

“เอาชิ้นเดียวเหรอครับ” เรนยกนิ้วชี้ขึ้นหนึ่งนิ้วแกล้งถามเด็กชายจิน

หนูน้อยทำหน้าคิดหนัก เขามองอาเรนก่อนส่งยิ้มอ้อนไปหา แล้วค่อยๆ ชูสองนิ้วขึ้นมาอย่างเกรงใจ

“ชิ้น..เล็ก..เล็ก” หนูน้อยยังไม่วายบอก

“หึๆ เดี๋ยวอาซื้อมาให้ครับ” เรนลูบหัวเด็กชายจิน นับวันเขายิ่งหลงเด็กชายมากขึ้น

“ผมไปมหา’ ลัยก่อนนะครับพี่เหม”

“ไปเถอะ”

เรนยกมือโบกตอบเด็กชายจิน จากนั้นหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนเคาน์เตอร์ด้านหลังก่อนเดินออกจากห้องไป

• • • • •

วันนี้เรนมีเรียนทั้งวัน เขาจึงกลับถึงบ้านในเวลาหกโมงเย็น ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านเขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป สิ่งนั้นก็คือรอยยิ้มบนใบหน้าของป้าจิตและพี่นิด หัวหน้าแม่บ้านและแม่บ้านของบ้านหลังนี้

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านตอบเขา แต่ดวงตากลับเปล่งประกายเหมือนมีเรื่องอยากพูดแต่พูดไม่ได้

“คุณเรนเอาของขึ้นไปเก็บเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วป้าให้นิดไปเรียก”

“พี่เหมกลับมาหรือยังครับ” เรนเห็นว่ารถจอดอยู่แต่ก็ถามเพื่อความมั่นใจ

“กลับมาแล้วค่ะอยู่ในห้องทำงาน”

“หนูจินละครับ”

“ออกไปเล่นในสวนกับมดค่ะ”

“งั้นผมออกไปหาจินดีกว่า”

“ไม่ขึ้นห้องก่อนเหรอคะ เดี๋ยวหนูจินก็เข้ามาแล้วจะได้ทานข้าวกันเลย”

เรนหันกลับมามองหัวหน้าแม่บ้านด้วยสายตาแปลกใจ แต่ก็รู้ว่าถึงถามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดีจึงไม่ได้ถาม

“ก็ได้ครับ”

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อไม่มีใครอยากบอกก็ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็คงได้รู้เอง



เรนเปิดประตูห้องนอน เขาก้าวเท้าเข้าไปข้างหนึ่งแล้วหยุดชะงัก ก่อนเดินกลับออกมาแล้วปิดประตู เรนมองไปรอบๆ ด้วยสายตาฉงน ก่อนได้คำตอบว่าก็ห้องนอนของเขาถูกแล้วนี่

เด็กหนุ่มตัดสินใจเปิดเข้าไปอีกครั้ง ผนังห้องยังสีเดิมแต่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

ด้านที่เป็นหน้าต่างมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่ ส่วนผนังฝั่งเดียวกับประตูเป็นชั้นหนังสือยาวจรดเพดาน ด้านหลังโต๊ะทำงานมีโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่ แค่เห็นก็รู้ว่านุ่มมากจนอยากลงไปเอนตัว แถมยังมีตู้เย็นขนาดกำลังดีตั้งอยู่ข้างๆ ส่วนด้านตรงข้ามกับประตูมีผนังกระจกเพิ่มเข้ามา กั้นระหว่างส่วนหน้ากับห้องน้ำ เมื่อเดินเข้าไปดูด้านในก็เป็นห้องเก็บเสื้อผ้าแบบวอล์คอิน คลอเซ็ท เสื้อผ้าของเขาถูกนำออกมาแขวนอย่างเป็นระเบียบ แต่มีเสื้อผ้าบางส่วนหายไป ที่รู้ได้ทันทีเพราะเป็นเสื้อผ้าที่เขาชอบใส่เป็นประจำ

เรนเดินออกมาจากห้องกระจก เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ทุกอย่างเป็นของใหม่ ดูมีราคาและน่าใช้ แต่มีบางสิ่งหายไป นั่นก็คือ..

เตียง!

ห้องนอนของเขาไม่มีเตียง! แล้วหลังจากนี้จะนอนยังไง

เรนมัวแต่ยืนงงจนไม่ได้ยินเปิดประตูเข้ามา จนกระทั่งมีมือยื่นมาโอบรอบเอวของเขา ดึงเข้าไปชิดแผ่นอก

“ชอบไหม” เสียงพูดดังอยู่ข้างหู

เรนกะพริบตาปริบๆ เรื่องชอบคงไม่ต้องพูดถึง เขาชอบมากเพียงแต่..

เรนหมุนตัวกลับไปหาเหมันต์ คำแรกที่ถามคือ..

“เตียงผมล่ะครับ”

“ห้องทำงานที่ไหนมีเตียงนอน”

“ห้องทำงาน?” เรนเลิกคิ้วขึ้น แต่นี่มันห้องนอนของเขาชัดๆ

“ใช่” เหมันต์พยักหน้า

“แล้ว..แล้วห้องนอนผมย้ายไปอยู่ไหนครับ”

“มาพี่พาไป”

มือใหญ่สอดเข้ามาจับมือของเขา ดึงให้ออกเดินตาม



เรนยืนทำตาปริบๆ อยู่กลางห้อง นี่มันห้องนอนของเหมันต์!

“ที่นี่เหรอครับ” เขาถามออกไปเหมือนคนโง่

“ใช่”

“ให้ผมนอนห้องเดียวกับพี่เหมเหรอครับ”

“ใช่” คนตอบยังพูดคำเดิมๆ

“ทุกวันเหรอครับ”

“ใช่”

“อยู่ด้วยกันเหรอครับ”

“ใช่” เหมันต์มองมาที่เขาด้วยสายตาอ่อนโยนปนขำ

“อ่า..”

“มีอะไรจะถามอีกหรือเปล่า”

“มีครับ” เรนพยักหน้า

“ถามมาสิ”

เรนขยับเท้าเข้าไปยืนใกล้เหมันต์ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าเราทะเลาะกันพี่เหมจะไปนอนที่ไหนครับ”

“หือ?” เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น ดูความแสบของเจ้าเด็กกวนประสาท พอตั้งสติได้แล้วก็เอาใหญ่

“ก็นอนที่นี่”

“ถ้าทะเลาะกันจะนอนได้ยังไงครับ”

“พี่ก็ง้อเราสิไม่เห็นยาก” เหมันต์ดึงเรนเข้ามากอด

“พูดแล้วนะครับว่าจะง้อ”

“ใช่” สายตาของเหมันต์ตกลงมองริมฝีปากของเรน ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป

“แบบนี้ก็ได้แล้ว”

“ชิ” เรนออกเสียงในลำคอ จะให้เขาพูดอะไรได้เพราะมันดันได้ผลจริงๆ

เรนรีบเบี่ยงตัวออกจากเหมันต์ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองสามครั้ง

“คุณเหมคะหนูจินมาหาค่ะ” เสียงพี่เลี้ยงของเด็กชายจินพูดขึ้น

“เข้ามา” เหมันต์เอ่ยปากอนุญาต

ประตูเปิดออก เด็กชายเรนเดินนำเข้ามา ตามด้วยพี่เลี้ยงที่คอยระวังไม่ให้เด็กชายล้ม

“อาเรน” เด็กชายจินยิ้มร่าเข้ามาหา

เรนย่อตัวลงนั่ง รับเด็กชายจินเข้ามากอด

“คิด..ถึง” หนูน้อยพูดเสียงอ้อน

“คิดถึงอาเรนหรือคิดถึงขนมครับ”

เด็กชายจินยิ้มอาย ยกสองนิ้วขึ้นแทนคำตอบว่าคิดถึงทั้งสองอย่าง

“อาเรนฝากขนมไว้กับป้าจิตครับ เดี๋ยวทานข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยทานขนม”

“หิว..แล้ว..ครับ” เด็กชายตัวน้อยลูบท้อง หิวขึ้นมาทันที

เรนหัวเราะขำความฉลาดและเจ้าเล่ห์ของเด็กชายจิน เขาขยี้ผมเด็กชายจนหัวยุ่ง

“จินลงไปกับพี่มดก่อนเดี๋ยวพ่อตามลงไปครับ”

“ครับ” เด็กชายจินพยักหน้าอย่างว่าง่าย ยื่นมือให้พี่เลี้ยงจูงออกไปจากห้อง

เมื่อประตูปิดลง เหมันต์ดึงเรนเข้ามาเผชิญหน้า มองเข้าไปในดวงตาที่กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“ชอบห้องไหมเรายังไม่ตอบพี่เลย”

“หมายถึงห้องโน้นหรือห้องนี้ครับ”

“ทั้งสองห้อง”

“ผมชอบครับ เพียงแต่..” น้ำเสียงของเรนลังเล

“เพียงแต่อะไร”

“พี่เหมแน่ใจแล้วนะครับ” จากวันที่พวกเขาตกลงเป็นแฟนกันจนถึงวันนี้ เวลายังผ่านมาได้ไม่นานเลย เรนจึงไม่แน่ใจนักว่ามันถึงเวลาหรือยัง

เหมันต์ไม่ตอบ เขาดึงเรนเข้ามากอด ประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนซบใบหน้ากับศีรษะ

“เมื่อคืนพี่นอนไม่หลับ”

“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอครับ” เรนถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า เพราะเราไม่อยู่”

“พี่เหม” เรนเรียกเสียงเบา

“เรนอยู่ที่นี่มีความสุขไหม”

“มีครับ”

“แล้วอยู่กับพี่มีความสุขไหม”

“มีครับ” เรนพยักหน้าถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นก็ตาม

เหมันต์ดันตัวของเรนออกเพื่อสบตา เขาส่งยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนไปให้

“อยู่กับพี่นะ อยู่ด้วยกัน”

“ครับ” เรนตอบตกลงทันที ด้วยเสียงหนักแน่นและมั่นคง

ร่างสูงดึงเขาเข้าไปกอด ใบหน้าของเรนซบลงบนบ่าของเหมันต์ รอยยิ้มค่อยๆ ฝุดขึ้นที่ริมฝีปาก

ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นการขัดขวางความโรแมนติกละก็ เขาจะบอกเหมันต์ว่า..

ห้องผมไม่มีเตียงแล้วครับ ไม่เห็นจะต้องถามเลย

[ืniyataan]

ชัดเจนมากพี่เหม...

[silverspoon]

แต่งกันเเล้ว

[KizzllKizz]

เรนก็ยังเป็นเรน555555555555 ดีนะที่ไม่พูดอะไรขัดมู้ดออกไปน่ะ

[Nattie69]

 

[Ginny Jinny]

หวานจนมดขึ้นจอ

[วายซ่า]

พี่เหทใจร้อนจัง น้องไม่ได้นอนด้วยคืนเดียว พี่ถึงกับขโมยเตียงน้องไปเลย ยอมใจ 

[river]

แหม นึกว่าพี่เหมจะกังวลที่เรนไม่ไปนอนด้วย
ที่ไหนได้ รวบหัวรวบหางยุบห้องซะงั้น

[PoyPay]

ร้ายมากอะคะบอกเลย อะไรที่เป็นก้างขวางคุณพี่ท่าน
คุณพี่กำจัดออกหมด!... 555...

[AkuaPink]

 
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

แหม่พ่อคุณ

[mystery Y]

น่ารักๆ

[darin]

talk : เรื่องนี้มีทั้งหมด 32 ตอนจบ นะคะ

ตอนที่ 29

ปัญหาที่ต้องก้าวผ่าน

“พี่เหม มาเหมือนกันเหรอครับ” คิมหันต์ทักทายพี่ชายเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในบ้าน แต่เมื่อไม่เห็นหลานชายตัวน้อยตามเข้ามาด้วย เขาจึงถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“จินไม่มาเหรอครับ”

“วันนี้พี่ไม่ได้พามา”

“ทำไมละครับ แม่เพิ่งบ่นไปเมื่อกี้เองว่าคิดถึงหลาน”

“นายมาถึงนานหรือยัง” เหมันต์ไม่ได้ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามกลับไป

“สักชั่วโมงครึ่งมั้งครับ”

“พ่อกับแม่อยู่ไหน”

“แม่อยู่ในครัวครับกำลังทำขนม พ่อออกไปดูต้นไม้อยู่ในสวนหลังบ้าน ส่วนผมนั่งรอทาน”

“นายกลับไปก่อนเถอะพี่มีเรื่องอยากคุยกับพ่อแม่”

“เรื่องอะไรครับ”

“เรื่องของพี่”

“หรือว่า..” คิมหันต์เบิกตากว้าง “พี่เหมจะบอกเหรอครับ”

“ใช่ เราไม่อยู่ด้วยจะดีกว่า” เหมันต์ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ จึงไม่อยากให้คิมหันต์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเรนอยู่ด้วย หากทั้งสองท่านไม่พอใจ เขาไม่อยากให้น้องชายโดนตำหนิไปด้วย

“จะเร็วไปไหมครับ ผมกลัวพ่อกับแม่จะไม่เห็นด้วย” ถ้าเป็นอย่างนั้นแค่คิดเขาก็สงสารเพื่อนรักแล้ว เพิ่งสมหวังไม่ได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ต้องปวดใจอีกแล้ว

“พูดเร็วหรือช้าก็ไม่ต่างกันถึงยังไงก็ต้องบอกให้พวกท่านรู้”

“แต่..” คิมหันต์อยากค้าน

“พี่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่ที่พี่พูดว่าไม่ต่างกันก็เพราะถึงยังไงพี่ก็จะไม่เลิกกับเรน”

“พี่เหม” คิมหันต์มองพี่ชายด้วยสายตาแปลกใจ

“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่สนใจความรู้สึกของพ่อกับแม่ แต่พี่หมายถึงถ้าพ่อกับแม่ไม่เห็นด้วย พี่ก็จะพยายามจนกว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจ”

“ถ้าอย่างนั้นก็สู้ๆ นะครับ” คิมหันต์ให้กำลังใจพี่ชาย

“ผมบอกแม่ไว้ว่าจะอยู่ชิมขนมถ้าเก็บเลยคงไม่ดี เดี๋ยวทานเสร็จแล้วผมจะรีบกลับ พี่เหมจะได้มีเวลาคุย”

“ขอบใจมาก”

• • • • •

“ผมมีเรื่องอยากบอกพ่อกับแม่ครับ” เหมันต์เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อนั่งกันพร้อมหน้าในห้องนั่งเล่น พ่อของเขามีบุคลิกของผู้ใหญ่ที่น่านับถือ ดูเคร่งขรึมและพูดน้อย ขณะที่แม่เป็นผู้หญิงอ่อนโยน พูดจาไพเราะและยิ้มง่าย

“เรื่องอะไรเหรอลูก” แม่ของเหมันต์ถามขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าที่แฝงไว้ด้วยความจริงจังและแน่วแน่ของลูกชาย

“ตอนนี้ผมมีคนที่คบอยู่ครับ”

“ก็ดีแล้วนี่ลูก” แม่ของเหมันต์ยิ้มออกมา เธอรู้สึกโล่งใจด้วยซ้ำ เพราะลูกชายเคยพูดไว้ว่าจะไม่แต่งงานกับใครอีก เพราะเบื่อชีวิตที่วุ่นวาย

“น้องเด็กกว่าผมเก้าปีครับ”

“งั้นอายุก็พอๆ กับคิม”

“ใช่ครับ”

“เก้าปีก็ดีลูกโตกว่าจะได้ดูแลน้องได้ ว่าแต่แม่กับพ่อรู้จักหรือเปล่า”

“รู้จักครับ”

“ใครเหรอลูก”

เหมันต์ลอบมองบิดาที่ตั้งแต่เริ่มต้นก็ยังไม่พูดอะไร นอกจากนั่งฟังเงียบๆ ก่อนเลื่อนสายตาไปมองมารดาที่มีสีหน้าอ่อนโยน

“รู้จักครับ”

“ใครเหรอ” แม่ของเหมันต์ถามด้วยน้ำเสียงยินดี

“เรนครับ เพื่อนของคิม”

“เรน?” แม่ของเหมันต์พยายามนึกชื่อเพื่อนผู้หญิงของลูกชายคนเล็กที่เธอเคยพบ

“แม่ไม่รู้จักนะ รู้จักแต่เรนเพื่อนสนิทคิมที่เป็นผู้ชาย”

“ใช่ครับ”

!!!

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม่ของเหมันต์มีสีหน้าตกตะลึง เธอรู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันไป ขณะที่พ่อของเหมันต์มีสีหน้าที่เคร่งขรึมมากขึ้น

“แต่..แต่เหมชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอจ้ะ”

“ใช่ครับแม่ แต่ตอนนี้คนที่ผมรักคือเรน จินเองก็รักเรนเหมือนกัน”

แม่ของเหมันต์เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าลูกชายคนเล็กเคยบอกว่าพาเพื่อนสนิทไปพักอยู่ที่บ้านของพี่ชาย

“แม่กับพ่อก็ชอบเรนไม่ใช่เหรอครับ ยังเคยชมให้ผมฟังว่าเพื่อนของคิมคนนี้เป็นคนดีมาก”

“แม่ชอบเด็กคนนี้มาก แต่..” เธอพูดไม่ออกได้แต่หันไปมองสามี

“คิดดีแล้วใช่ไหม” พ่อของเหมันต์พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน

“ผมคิดดีแล้วครับพ่อ และมั่นใจในสิ่งที่ผมพูดทุกคำ”

“คุณคะ” แม่ของเหมันต์อยากให้สามีพูดอะไรสักอย่าง ตัวเธอนั้นที่ผ่านมาไม่เคยนึกรังเกียจคู่รักที่เป็นเพศเดียวกัน แต่พอเป็นลูกชายของตัวเองกลับพูดไม่ออกว่าเธอยอมรับได้

“ในอนาคตจินจะไม่เจอปัญหาเหรอ ถ้าต้องไปเรียน เพื่อนที่โรงเรียน ครูที่โรงเรียน พ่ออยากให้เราคิดให้มาก”

“ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ผมจะผ่านมันไปให้ได้ครับ”

“เหม” แม่ของเหมันต์เรียกลูกชายด้วยเสียงอ่อนแรง

“พ่อครับ แม่ครับ ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับพ่อกับแม่ที่จะยอมรับเรื่องนี้ แต่ผมอยากขอโอกาสสักครั้ง ขอให้ผมได้พิสูจน์ว่าพวกเราจะมีความสุข ทั้งผมและจิน”

พ่อของเหมันต์ถอนหายใจยาว เขารู้สึกเหมือนตัวเองแก่ลง

“พ่อครับ”

“เอาเถอะเหมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พ่อกับแม่จะไม่เข้าไปก้าวก่าย”

“ขอบคุณครับ” เหมันต์ยกมือไหว้ เขารู้ว่าพ่อกับแม่ไม่สบายใจสักนิด แต่เพราะเลี้ยงดูพวกเขามาด้วยเหตุผล และรับฟังความคิดเห็นของลูกเสมอ จึงยอมรับการตัดสินของเขาแม้ใจไม่ยอมรับเรื่องนี้ก็ตาม

“แม่ครับ” เหมันต์หันไปมองมารดาเมื่อท่านยังคงนั่งเงียบ

“พ่อตัดสินใจแล้วแม่ก็ตามนั้น” สายตาที่มองมาบอกเขาว่าเพื่อลูกแล้วแม่ทำได้ แต่เหมันต์ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน เพียงแต่ในวันนี้เขายังทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นอย่างที่ให้สัญญาเอาไว้

“ขอบคุณครับ” เหมันต์นั่งลงที่พื้นและกราบลงบนตักของบิดามารดา เขาเข้าใจความรู้สึกของท่านเป็นอย่างดีจึงยิ่งรู้สึกขอบคุณ

มือที่เปลี่ยนไปตามวัยตบลงมาบนบ่าของเขา เหมันต์รับรู้ได้ถึงน้ำหนักและความรักที่พ่อกับแม่มีให้ วินาทีนี้เขารู้แล้วว่าแม้ทุกอย่างจะไม่ง่ายดาย แต่ความรักจะทำให้พวกเขาก้าวผ่านไปได้เอง

• • • • •

“เป็นยังไงบ้างครับ”

เหมันต์มองสีหน้ากังวลของคนถาม เขาดึงเรนเข้ามานั่งชิดและกอดไว้หลวมๆ

“พี่คุยกับพ่อแม่แล้ว พวกท่านบอกว่าพี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกท่านจะไม่เข้ามาก้าวก่าย”

เหมันต์เห็นใบหน้าของเรนซีดลงเขาจึงกระชับมือให้แน่นขึ้น เหมันต์ไม่อยากโกหก เพราะเขาอยากจับมือกับอีกฝ่ายและก้าวผ่านมันไปด้วยกัน

“คุณลุงคุณป้าเสียใจมากไหมครับ”

เหมันต์มองใบหน้าของเรนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ประโยคแรกของเรนไม่ใช่ ‘เราจะทำยังไงดี’ หรือคำถามที่ห่วงความรู้สึกของตัวเองก่อน แต่เป็นคำถามถึงความรู้สึกของพ่อกับแม่ของเขาก่อน เขาเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ

“ก็คงเสียใจอยู่บ้าง แต่พวกท่านก็พยายามจะยอมรับ”

“ผมรู้สึกผิดจังเลยครับที่ทำให้คุณลุงคุณป้าเสียใจ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรักพี่กับจินให้มากๆ แล้วท่านจะไม่เสียใจ”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ แล้วผมก็จะรักคุณลุงคุณป้ามากๆ ด้วยเหมือนกัน”

“เด็กดี” เหมันต์ลูบผมของเรน

“พี่เหมไม่สบายใจใช่ไหมครับ” เสียงคนถามเจือไปด้วยความห่วงใย

เหมันต์ส่งยิ้มให้เรนแทนคำตอบ เขาไม่โกหกเพราะรู้ว่าเปล่าประโยชน์

“พี่เหมสัญญากับผมเรื่องหนึ่งได้ไหมครับ”

“เรื่องอะไร”

“ถ้าพี่เหมไปต่อไม่ไหวต้องบอกผมนะครับ อย่าฝืน ผมรู้ว่าคนตรงกลางเหนื่อยแค่ไหน”

“พี่ไม่ปล่อยเราไปแน่เพราะพี่รู้ว่าพี่ไม่ได้ฝืน”

“แต่..”

“เรนรู้ไหมว่าทำไมพี่กับเพลงถึงเลิกกัน”

เรนชะงักไม่ครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าเหมันต์จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“พอรู้มาบ้างครับ”

“พี่กับเพลงรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหา’ ลัย เพลงเป็นคนเรียบร้อยน่ารัก พูดเพราะ บุคลิกคล้ายกับแม่พี่มาก เราคบกันอยู่หลายปีก่อนจะแต่งงาน ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี จนกระทั่งบริษัทเริ่มเติบโตขึ้นและเพลงท้องจินพอดี พี่อยากให้เพลงดูแลตัวเองและดูแลลูกอย่างเต็มที่เลยให้เพลงอยู่บ้านไม่ได้ไปช่วยงานที่บริษัทอีก นั่นคงเป็นความผิดข้อแรกของพี่เลย

พี่เริ่มยุ่งกับงาน กลับบ้านดึกขึ้น พี่บอกตัวเองว่าพี่ทำเพื่อครอบครัว ไม่เคยไปเหลวไหลที่ไหน เสร็จงานก็ตรงกลับบ้านทันที พยายามอยู่กับลูกกับเพลงเท่าที่จะทำได้ แต่หลังจากที่ทุกอย่างพังลงพี่ถึงรู้ว่ามันไม่ใช่ พี่ควรให้เวลาครอบครัวมากกว่านี้

ในตอนนั้นเพลงเริ่มมีความเครียด เริ่มคิดมากและระแวงว่าพี่ไปมีคนอื่น แต่เพลงไม่ได้แสดงออกด้วยการโมโห อาละวาด พยายามซักไซ้ ต้องคุยกันให้ได้แบบนั้น เพลงมักจะร้องไห้ ไม่พูดไม่จา ไม่บอกพี่ว่าเกิดอะไรขึ้น กว่าจะรู้ว่าเพลงสงสัยอะไร เข้าใจผิดเรื่องไหน หึงใคร พี่ก็แทบหมดแรงกว่าที่เราจะเข้าใจกัน แต่แล้วมันก็วนกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า พี่เริ่มรู้สึกว่าบ้านอึดอัด เพลงเริ่มรู้สึกว่าพี่ไม่รัก แล้วทุกอย่างก็เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ สุดท้ายเพลงก็เลือกที่จะขอแยกทางกับพี่ เพลงบอกพี่ว่าไม่มีวันไหนที่เธอมีความสุขเลย บอกว่าเธอจะไม่กลับมาหาลูกอีก เพราะทุกครั้งที่เห็นลูกเธอจะคิดถึงพี่ที่ทำให้ชีวิตของเธอพัง”

“พี่เหม”

“พี่ไม่อยากโกหกเรน ถึงจะรู้ว่าเป็นความผิดของพี่แต่พี่ก็โล่งอกที่เราหย่ากัน เมื่อคิดย้อนไปพี่เป็นพ่อที่แย่มากๆ ทำไมพี่ถึงคิดไม่ได้ว่าขนาดตัวพี่ที่เป็นผู้ใหญ่ยังอึดอัดขนาดนี้ เหมือนถูกบีบจนแทบทนไม่ไหว แล้วจินที่เป็นเด็กเล็กขนาดนั้นจะทนได้ยังไง การที่ลูกไม่พูดส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะพี่ไม่เคยสังเกตเห็น”

“พี่เหมอย่าคิดมากเลยครับ มันผ่านไปแล้วยังไงเราก็ย้อนกลับไปไม่ได้ ขอแค่วันนี้เราทำให้ดีที่สุดก็พอ”

“ที่พี่เล่าให้เรนฟัง เพราะพี่อยากบอกเราว่าเมื่อผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมา พี่ก็ได้รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสบายใจ พี่ถึงไม่อยากแต่งงานกับใครอีกแล้ว อยากใช้ชีวิตสบายๆ กับลูกชายแค่สองคน” เหมันต์หยุดพูด เขามองเข้าไปในดวงตาของเรน

“จนเราเข้ามา พี่ถึงรู้ว่าคนบางคนเป็นเซฟโซนสำหรับเราได้ เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ คนที่ทำให้พี่ยิ้มได้กับเรื่องเล็กๆ คนที่จิตใจดี คนที่เข้มแข็งและพร้อมจะยืนอยู่ข้างพี่เสมอ เพราะอย่างนั้นถึงแม้พี่จะอยู่ตรงกลางระหว่างเรนกับพ่อแม่ พี่ก็มั่นใจว่าพี่ไม่ได้ฝืนตัวเองแน่นอน เพราะทั้งสองฝั่งพร้อมที่จะเข้าใจพี่ และอยากเห็นพี่มีความสุขทั้งคู่”

“พี่เหม”

“อย่ากังวลเลย พี่รู้ว่าพ่อกับแม่พี่ต้องยอมรับเรนได้แน่ๆ”

“ครับ ผมจะสู้เต็มที่ จะพยายามให้ถึงที่สุด”

“ที่จริงพี่คิดวิธีได้แล้ว”

“วิธีอะไรครับ”

“วิธีที่ทำให้พ่อกับแม่พี่ยอมรับในตัวเรน โดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”

“มีวิธีแบบนั้นด้วยเหรอครับ”

“มีสิ เราเชื่อใจพี่ไหม”

“เชื่อสิครับ ผมเชื่อพี่เหม”

“เด็กดี” เหมันต์ดึงเรนเข้ามากอด เขาซบหน้าลงกับเส้นผมหนุ่ม ถอนหายใจออกมาด้วยความสุข

แม้ถนนที่เดินยังมีหมอกปกคลุมบ้าง แต่หากจับมือกันไว้ได้แน่นพอ ยังมีสิ่งใดให้หวั่นเกรงอีก

[ืniyataan]

เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่...

[silverspoon]

ชอบที่พี่เหมให้เกียรติ

[Ginny Jinny]

ดีงามค่ะที่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำไม่ดี ไม่เอาแต่โทษคนอื่น

[วายซ่า]

เดาว่าพี่เหมจะให้จินช่วยใช่ไหมคะ 

[Nattie69]

 

[river]

เห็นจินอยู่กับเรนก็ตอบคำถามแก้ปัญหาได้หมดล่ะ

[Mitra]

สู้ๆ นะทั้งสองคนเลย
เป็นกำลังใจให้นะ

[PoyPay]

เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ทำไมแอบหวั่นใจกับวิธีของคุณพี่เค้าจังเลย
ก่อนหน้านี้อะไรขวางพี่ท่านกำจัดออกหมด พอมาตอนนี้เลยแอบกลัวใจคุณพี่เค้าจริงๆ...
สงสัยต้องให้หนูจินออกมาจัดการให้แล้นนนนน... คิคิ...

[seaz]

อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้เลย ^^
ขอให้ทั้งคู่ผ่านไปให้ได้ //น้องหนูจินเด็กดี พูดคล่องขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

[k2blove]

 
สู้ๆ ไปพร้อมกันนะ ให้กำลังใจอยู่ตรงนี้คน1