หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[Ginny Jinny]

มีความเข้าใจกันและกัน

[วายซ่า]

น้องเรนสตรองมากค่ะลูก. 

[river]

บางครั้ง อีโก้ก็ทำให้ตัวเองตกต่ำได้

[PoyPay]

ขอเป็นเสื้อของหนูจินชิมิ แบบว่างานเสื้อครอบครัวต้องมาละ... คุคุ...

[k2blove]

ไม่ใช่ว่าไปแกล้งถอดเสื้อพี่เหมนะเรน งานนี้นอกจากได้เสื้อแล้วอาจได้ตัวพี่เหมเพิ่มอีกนะ อิอิอิ
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาาา

[darin]

ตอนที่ 25

การทุ่มหินใส่เท้าตัวเองครั้งที่สอง

“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเมียว ลูกแมวเหมียว”

“หนู..มาลี มีลูก..แมวเหมียว ลูก..แมวเมียว ลูก..แมวเหมียว”

ตั้งแต่เรนสอนเด็กชายจินร้องเพลงหนูมาลี เด็กชายตัวน้อยก็ชอบเพลงนี้มาก มักจะขอให้เขาร้องให้ฟังบ่อยๆ และคอยร้องตาม แม้จะยังไม่คล่องนักแต่ท่าทางที่พยายามเลียนแบบลูกแมวนั้นน่ารักจนใจละลาย

หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่นอนเล่นอยู่บนเตียงนอนของเรน ในวันอาทิตย์ที่แสนจะเกียจคร้าน

“อาเรน” เด็กชายจินเรียกเมื่อคุณอาคนเก่งยังไม่ร้องท่อนถัดไป เรนไม่กล้าบอกหนูน้อยว่าเขาเกือบหลับไปแล้ว

“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ขนมันดูคล้ายสำลี” เรนร้องนำก่อนจากนั้นก็มีเสียงเล็กๆ ร้องตาม

“หนู..มาลี มีลูก..แมวเหมียว ขนมัน..ดูคล้าย..สำลี”

“หนูมาลีไปเที่ยวที่ใด เที่ยวทีใด เที่ยวที่ใด”

“หนู..มาลี ไปเที่ยว..ที่ใด เที่ยว..ที่ใด เที่ยว..ที่ใด”

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงทุ้มของเหมันต์ “ใครจะไปเที่ยวที่ไหนกันครับ”

เด็กชายจินเห็นพ่อเข้ามาก็ลืมร้องเพลงท่อนสุดท้าย กวักมือน้อยๆ เรียกให้พ่อขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน

เรนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขามองเหมันต์ด้วยดวงตาที่ปิดไปแล้วครึ่งหนึ่ง จนคนเห็นอดขำไม่ได้

“จะนอนก่อนไหมเดี๋ยวพี่พาจินไปเล่นที่อื่น”

“ไม่เป็นไรครับ” คนบอกไม่เป็นไรหาวหวอด เหมันต์สอดมือเข้าไปขยี้ผมของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

“ถ้าไม่ง่วงก็ลุกขึ้น ออกไปข้างนอกกัน”

“ไปไหนครับ” เรนถามอย่างไม่มีความกระตือรือร้นสักเท่าไหร่

“ลองทายดูสิ”

“พาไปซื้อเสื้อเหรอครับ”

“เจ้าเด็กขี้งก” เหมันต์เคาะหน้าผากเรนเบาๆ

โธ่เขาก็ทวงให้ลูกชายคนซื้อนั่นแหละ ตอนนี้เขามีเสื้อคู่แล้วแต่อยากเปลี่ยนเป็นเสื้อคี่มากกว่า ถึงร้านที่ซื้อไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเด็กขาย แต่หาแบบใกล้เคียงจากร้านอื่นก็น่าจะพอมี

“จินช่วยอาเรนทายหน่อยครับ” เรนง่วงจนคิดไม่ออก เขาจึงบอกให้เด็กชายจินช่วย

“งึม..งึม” เด็กชายจินพยายามคิด

“ไป..กิน..ไอติม”

“ไม่ใช่ครับ” เหมันต์ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไป..กินเค้ก”

“ไม่ใช่ครับ”

เด็กชายคิดไปด้วยกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย “ไป..กิน...ซุปข้น”

“ผมว่าพี่เหมเฉลยเถอะครับ ก่อนที่หนูจินกับผมจะหิวไปมากกว่านี้”

เหมันต์หัวเราะขำเสียงโอดครวญของเรน

“ไม่ใช่ครับ พ่อจะพาไปหาแมวเหมียวของจินต่างหาก”

เด็กชายจินตื่นเต้นจนตาโต ส่วนเรนก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ “พี่เหมยอมให้จินเลี้ยงแมวแล้วเหรอครับ”

“ร้องเพลงให้พี่ฟังทุกวันแบบนี้จะไม่อนุญาตได้ยังไงไหว” เหมันต์แซวขำๆ เขารู้ดีว่าลูกชายร้องเพลงนี้เพราะชอบเท่านั้น

“จะไปซื้อเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นอย่าพาจินไปด้วยเลย” เด็กชายจินยังเล็กไม่เหมาะกับสถานที่ขายสัตว์เลี้ยง

“เปล่าไปเอาที่บ้านเพื่อนพี่ เป็นลูกแมวสายพันธ์แร็กดอลล์”

เรนตาสว่าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะเขาชอบแมวพันธุ์นี้มาก อยากได้มานานแล้ว

“ไปครับ ไปตอนนี้เลยใช่ไหมครับ”

“ไป..เยย”

เหมันต์หัวเราะให้กับกระตือรือร้นของเด็กหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งที่เข้าขากันดีมากขึ้นทุกวัน

• • • • •

หลังกลับจากไปรับลูกแมวแร็กดอลล์อายุสามเดือนมา เด็กชายจินก็ประคบประหงมราวกับน้องชายของตัวเอง เหมันต์ไม่ห่วงเรื่องความสะอาดเพราะลูกแมวได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี และก่อนกลับเขาได้แวะคลีนิกสัตว์ที่อยู่ใกล้บ้านเพื่อตรวจสุขภาพของลูกแมวอีกครั้งเพื่อความมั่นใจซึ่งก็ไม่มีปัญหาใดๆ รวมถึงได้แวะซื้ออาหาร ของใช้และของเล่นของแมวจากร้านขายของสำหรับสัตว์เลี้ยงมาเรียบร้อยแล้ว

“จินตั้งชื่อลูกแมวหรือยังครับ” เรนถามหนูน้อยที่นอนหมอบมองลูกแมวนอนอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่น

เด็กชายจินพยักหน้า อาเรนบอกเขาตั้งแต่ตอนไปรับลูกแมวว่าให้เขาตั้งชื่อให้ลูกแมวด้วย เด็กชายคิดอยู่นานกว่าจะได้ชื่อนี้ ซึ่งเขาชอบมาก

“ชื่ออะไรครับ”

“เพน..กวิน” หนูน้อยตอบอย่างภาคภูมิใจ ตอนที่พ่อกับอาเรนพาไปอคาเรียม เขาชอบเพนกวินมากที่สุด

เหมันต์กับเรนสบตากัน พวกเขาต่างพยายามกลั้นหัวเราะ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ชื่อนี้ก็ได้ไม่เป็นไรหรอก เพราะหนูน้อยอุตส่าห์คิดขึ้นมาแถมยังชอบมากเสียด้วย เรื่องที่ว่าเป็นชื่อสัตว์เหมือนกันนั้นโตมาหนูน้อยก็จะรู้เรื่องเอง อีกอย่างใครว่าตั้งชื่อนี้ไม่ได้ คนยังชื่อเพนกวินได้เลย

“เรน”

“ครับ” เรนเงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟา ตัวเขานั่งอยู่บนพรมกับเด็กชายจิน

“เย็นนี้เราออกไปกับพี่”

แม้เหมันต์ไม่บอกว่าไปที่ไหนแต่เรนก็รู้ เพราะได้ยินเพื่อนที่เป็นเจ้าของแมวบอกเหมันต์ว่า เย็นนี้เพื่อนในกลุ่มจะนัดเจอกันที่ร้านบลูบาร์ เรนอยากถามเหมันต์ว่าแน่ใจแล้วหรือ แต่ก็คิดได้ว่าคนอย่างเหมันต์หากไม่แน่ใจคงไม่พูดออกมา

“ครับ” เรนพยักหน้า ก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็อยากรู้ว่าความรู้สึกของเหมันต์จะมั่นคงพอหรือไม่

• • • • •

เรนเดินตามเหมันต์เข้าไปในร้านบลูบาร์ เขาพ่นลมหายใจออกช้าๆ เพื่อลดความตื่นเต้นและกังวลในใจ แต่เมื่อเหมันต์หันกลับมามองเขาก็เห็นเพียงรอยยิ้มบาง

เรนเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยกมือขึ้นเพื่อบอกตำแหน่งโต๊ะ สีหน้าของเรนพลันดีขึ้น เพราะผู้ชายสี่คนที่นั่งอยู่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เขาไม่รู้จัก

เรนนั่งลงข้างเหมันต์ เขาส่งยิ้มให้เขตดนัยที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“ทำไมมาช้าวะนึกว่าจะเบี้ยวอีกแล้ว” ชายหนุ่มที่เรนไม่รู้จักชื่อพูดขึ้น

“อยู่ทานข้าวกับจินก่อนถึงออกมา” เหมันต์บอกเหตุผลที่มาช้า

“งั้นก็แล้วไป ว่าแต่จะไม่แนะนำหน่อยเหรอวะ” คนพูดพยักพเยิดหน้าไปทางเรน

“พวกนี้เป็นเพื่อนพี่สมัยเรียนมหา’ ลัย คนนี้ชื่อโจ้ คนนี้คิง” เหมันต์แนะนำไปทีละคนจากหัวโต๊ะ “ส่วนสองคนนี้เรารู้จักอยู่แล้ว เขตกับนพ” คนหลังคือเจ้าของแมวที่เรนเพิ่งเจอวันนี้

“ส่วนนี่ชื่อเรน เป็นเพื่อนสนิทของคิม”

“ที่บอกว่ามาพักอยู่ที่บ้านใช่ไหม” หนึ่งในเพื่อนของเหมันต์ทำสีหน้าว่าจำได้

“ใช่” เหมันต์พยักหน้า

“สวัสดีครับ” เรนยกมือไหว้ทั้งสี่คน ตอนที่เขาเอามือลงก็รู้สึกได้ว่ามีแขนของใครบางคนพาดลงมาบนพนักเก้าอี้ที่เขานั่ง เมื่อเรนหันไปมองก็สบเข้ากับดวงตาของเหมันต์พอดี

“ลืมบอกไปอีกอย่าง” เหมันต์หันกลับไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่

“นอกจากเป็นเพื่อนของคิมแล้ว ยังเป็นแฟนฉันด้วย”

คล้ายกับมีคำว่า หา! ออกมาจากใบหน้าของทุกคนยกเว้นเขตดนัย ดีที่ไม่มีเสียงหลุดออกมาจริงๆ ไม่เช่นนั้นคงเป็นที่สนใจของโต๊ะอื่น

ใบหน้าของเรนแดงซ่าน แดงไปจนถึงใบหู เขาไม่คิดว่าเหมันต์จะพูดคำนี้ออกมา นึกว่าเหมันต์อยากแนะนำให้เขารู้จักกับเพื่อนๆ ของตนเองไว้เท่านั้น

นพเพิ่งหายจากอาการตกตะลึง เขายกนิ้วชี้ขึ้น “ฉันถามคำเดียว ไม่ได้อำกันเล่นใช่ไหม”

“จะอำทำไม” เหมันต์หัวเราะขำสีหน้าแปลกประหลาดของเพื่อน

“มิน่าวันนี้นายถึงยอมมา ที่แท้ก็มาเปิดตัวแฟนนี่เอง” คิงทำสีหน้าเหมือนอยากจะบอกว่าร้ายนักนะ

“ใครว่า” โจ้ไม่เห็นด้วย “ต้องบอกว่ามิน่าพักก่อนหมอนี่ถึงเอาแต่กลับบ้านท่าเดียว ใครชวนไปไหนก็ไม่ไป”

“เออจริง!” เป็นเสียงประสานที่บอกถึงความเห็นพ้องกันต้องกันของคนในโต๊ะ

“เหม นายจะยอมรับไหม” เขตดนัยถามด้วยรอยยิ้มที่บอกถึงความเหนือชั้น เห็นไหม ผิดจากที่เขาคิดเสียที่ไหน

เหมันต์หัวเราะในคอ แม้จะไม่ตอบแต่สีหน้าและรอยยิ้มก็ตอบทุกคำถามแล้วว่า..จริง

“อย่าแซวเยอะสิวะ สงสารน้องบ้างเขินจนหน้าแดงแล้ว” นพรีบบอกเมื่อเห็นใบหน้าแดงเรื่องของเรน

“ทำตัวดีๆ กันหน่อยเดี๋ยวน้องตกใจ” คิงรีบสนับสนุนอีกราย

“อย่าโดนหลอกเป็นอันขาด” เหมันต์ยื่นมือไปจับศีรษะเรนโยกเบาๆ “เห็นแบบนี้แสบสุดๆ”

“ผมเปล่านะครับ” เรนรีบปฏิเสธข้อกล่าวหา เขาส่งยิ้มกว้างให้กับทุกคน ดวงตาของเขาใสกระจ่างพอๆ กับหัวใจ ไม่ใช่เพราะคำนั้นที่เหมันต์พูดออกมา แต่เพราะความน่ารักของเพื่อนทุกคนของเหมันต์ เมื่อครู่ทำไมเขาจะไม่เห็นความตื่นตะลึงและความตกใจในแววตาของทุกคน แต่เพียงครู่เดียวพวกเขาก็เลือกที่จะยอมรับและให้การต้อนรับ

“จริงเหรอ” เหมันต์จับศีรษะเรนให้หันมามองเขา

“ผมเป็นเด็กดีออกครับ”

“เด็กกวนประสาทมากกว่ามั้ง” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาคนพูดกลับฉายแววรักใคร่อย่างไม่คิดจะปิดบัง มันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน

“พวกเรากลับกันเถอะ” เสียงใครบางคนในโต๊ะพูดขึ้น

“นั่นสิสงสัยจะมาผิดร้าน ไม่ใช่บลูบาร์แล้วมั้งน่าจะพิงค์บาร์มากกว่า”

เหมันต์หัวเราะเมื่อได้ยินเสียงแซวของเพื่อน เขายอมปล่อยมือแล้วหันหน้ากลับไป

“วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“ต้องอย่างนั้น”

เรนยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา เขาเฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจและความรู้สึกที่เบาสบาย เหมันต์มีเพื่อนที่ดีจริงๆ เพื่อนที่พร้อมจะเข้าใจเพื่อนเสมอ

• • • • •

เรนมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ริมฝีปากและใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นค่ำคืนที่ดีมากจริงๆ แค่นั่งฟังชายหนุ่มทั้งห้าคนคุยกันก็เพลินแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มของเหมันต์ถามขึ้น

เรนยกยิ้มมุมปาก เขาค่อยๆ หันหน้ากลับไป “ใครเป็นแฟนพี่เหมเหรอครับ ผมยังไม่ได้ตกลงเลย”

“ไม่ใช่เหรอ” เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ไม่ใช่ครับ ผมยังไม่ได้รับปาก”

“ใช่สิ เราบอกพี่เอง”

“จะใช่ได้ยังไงครับ ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยตกลงว่าจะคบกับพี่เหมเลย”

เหมันต์ลดความเร็วรถลงเมื่อเห็นไฟจราจรข้างหน้าเป็นสีแดง เมื่อรถจอดสนิทชายหนุ่มหันไปมองเรน ประสานสายตาเข้าด้วยกัน

“เราบอกพี่ว่าถึงคนสองคนตัดสินใจจะแต่งงานกันแล้วก็ยังต้องขอแต่งงานอยู่ดี เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำใช่ไหม”

“ใช่ครับ ผมพูดแบบนั้น”

“งั้นพี่ก็เข้าใจถูกแล้วนี่ เรนไม่ได้หมายความว่า..พวกเราเป็นแฟนกันแล้ว แต่อยากให้พี่จีบเรนเพราะอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำหรอกเหรอ”

“...”

เรนกะพริบตาปริบๆ ไม่เคยคิดว่าจะตายเพราะความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง นี่เขายกหินทุ่มเท้าตัวเองอีกแล้วใช่ไหม

ดวงตาของเหมันต์ตกลงมองริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ ของเรน มันน่ามองจนเขาอดใจไม่ไหว เหมันต์โน้มตัวเข้าหา ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของเรน ดูดซับเบาๆ ก่อนถอนริมฝีปากออก

เหมันต์ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเด็กหนุ่ม เขายื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากของเรนช้าๆ

“ถ้าเมื่อกี้ยังไม่เป็น ตอนนี้เป็นหรือยัง”

เรนหายใจหอบนิดๆ เมื่อมือของเหมันต์ไล้ผ่านริมฝีปากล่างของเขา

“ว่าไงครับ”

“เป็น..เป็นแล้วครับ” เสียงของเรนสั่นจนตัวเองยังแปลกใจ เรนยกมือขึ้นชี้ไปด้านหน้า

“เป็นไฟเขียวแล้วครับ”

เหมันต์หัวเราะเด็กกวน ยอมลามือแต่โดยดี เขาเคลื่อนรถออกไปข้างหน้า จึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนเขินของใครบางคน

เป็นก็เป็นสิ เขาอยากเป็นมาตั้งนานแล้ว

[AkuaPink]

 
 

[ืniyataan]

หยุดยิ้มไม้ได้เลย..ยยยย   

[Nattie69]

 

[วายซ่า]

อั๊ยยยยยย อดยิ้มตามไม่ได้เลย พี่เหมทำน้องใจบางไปหมดแล้ว   

[PoyPay]

หนูจินโตไปจะคิดยังไงกับชื่อน้องแมวที่ตัวเองตั้งนะ... คิคิ...

[•♀NoM!_KunG♀•]

อะ จ้ะ

[k2blove]

ชอบในความเข้าใจและยอมรับของเพื่อนพี่เหม เป็นสิ่งที่ดีนะที่เข้าใจในตัวตนของคนอื่น ไม่ต้องไปตัดสินใจเรื่องของคนอื่นว่าต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ รักเลย
 

[Ginny Jinny]

 

[darin]

ตอนที่ 26

เสื้อคี่

เสื้อเชิ้ตคอจีนสีดำสนิทแบบเรียบถูกวางลงบนเตียงนอน เรนลูบมือไปบนเนื้อผ้า ริมฝีปากยกยิ้มเมื่อคิดถึงที่มาของเสื้อตัวนี้

“เรน” เสียงประตูเปิดเข้ามาโดยปราศจากเสียงเคาะ เด็กหนุ่มรีบหยิบเสื้อไปซ่อนไว้ด้านหลัง หันไปมองคนที่เดินเข้ามา

“พี่เหม”

“ทำอะไรอยู่” เหมันต์หรี่ตาลง ท่าทางลุกรนเมื่อกี้เขาเห็นอย่างชัดเจน

“นั่งเล่นครับ” เรนพยายามทำตาใสซื่อเข้าใส่

“ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง” เหมันต์แบมือไปตรงหน้า ถึงตอนนี้เรนก็นึกเสียใจแล้วว่าเมื่อกี้น่าจะโยนไปใส่ตะกร้าผ้าดีกว่า

“เสื้อครับ แต่ผมไม่ได้ซ่อน”

“งั้นขอพี่ดูหน่อย”

ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะไวขนาดนี้ เรนยังไม่ทันตั้งตัวเหมันต์ก็โน้มตัวมาคว้าเสื้อไปแล้ว

เสื้อเชิ้ตคอจีนสีดำถูกกางออก เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น มองเรนด้วยดวงตาแฝงรอยยิ้ม

“เสื้อตัวนี้..” เหมันต์ทอดเสียงยาวจนเรนแอบบ่นในใจว่า..รู้อยู่แล้วยังจะแกล้งเขาอีก

“ไม่ใช่เสื้อพี่นี่ขนาดไม่ใช่”

“ก็ไม่ใช่สิครับ” เรนลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อมาจากเหมันต์

“แต่เหมือนกันเปี๊ยบ” น้ำเสียงคนพูดเย้าแหย่ ยิ่งดวงตายิ่งแล้วใหญ่

“ผมไปซื้อมา” โดนจับได้ขนาดนี้ก็สารภาพไปเลยง่ายกว่า

“อยากใส่เสื้อคู่พี่เหรอ” น้ำเสียงคนพูดอ่อนโยนลง

“ผมแค่อยากมีเก็บไว้ครับ เสื้อที่ผมเป็นคนเลือกให้พี่เหม ตอนนั้นคิดว่ามันคงเป็นของชิ้นเดียวที่เรามีเหมือนกัน”

เหมันต์ดึงเรนเข้ามากอด เขาแตะกดริมฝีปากที่ขมับ “อยากใส่ไหม”

“ครับ?” เรนเงยหน้าขึ้น มองคนพูดด้วยสายตาแปลกใจ

“พี่เหมยอมใส่เสื้อคู่ด้วยเหรอครับ”

“เมื่อก่อนไม่”

“แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจละครับ”

“อยากให้เราดีใจ”

ความอบอุ่นที่พุ่งกระทบหัวใจทำให้เรนยิ้มเหมือนคนบ้า ดวงตาของเขากลายเป็นรูปสระอิ เหมันต์เห็นแล้วถึงกับทนไม่ไหวหัวเราะออกมาไม่หยุด

“อย่าหัวเราะสิครับ” คนถูกหัวเราะทำหน้าตึง

“ก็เรา..” เหมันต์พูดได้แค่นั้น ริมฝีปากก็ถูกปิดสนิทโดยริมฝีปากของคนที่โดนหัวเราะ

“เงียบสักที” คนพูดทำเหมือนกล้าแต่หน้าแดงก่ำ ดวงตามองไปทางอื่น เหมันต์มองริมฝีปากนั้นอย่างอาลัย ถ้าไม่ติดว่าลูกชายตัวน้อยกำลังรออยู่ล่ะก็..

“พี่มาชวนออกไปข้างนอก” เหมันต์บอกวัตถุประสงค์ที่เข้ามา

“ไปไหนครับ”

“จินอยากทานไอศกรีม”

“ดีเลยครับ ผมอยากไปซื้อของอยู่พอดี”

“ซื้ออะไร”

เรนยิ้มกว้างพร้อมยกนิ้วชี้ขึ้น “พี่เหมติดซื้อเสื้อให้ผมตัวหนึ่ง”

“เจ้าเด็กงก” เหมันต์ยื่นมือไปขยี้ผมเด็กขี้งกจนยุ่ง

“ไปเลยใช่ไหมครับผมจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า”

“อืม” เหมันต์พยักหน้า

“งั้นขอเวลาแป๊บเดียวครับเดี๋ยวผมตามลงไป”

“อืม” เหมันต์พยักหน้าอีก

“พี่เหมครับ” เรนเรียกด้วยน้ำเสียงปนขำ

“หือ?”

“ลงไปสิครับผมจะเปลี่ยนเสื้อ” เรนบอกเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมขยับ

“ก็เปลี่ยนสิพี่ไม่ได้ห้าม”

เรนหรี่ตามองคนขี้โกง โกงแบบนี้ต้องเจอ..

เรนแตะนิ้วชี้บนอกของเหมันต์ ค่อยๆ ลากนิ้วผ่านช้าๆ

“ถ้าเปลี่ยนตรงนี้...จะทนได้เหรอครับ อ๊ะ!”

เรนไม่อยากพูดว่าเขายกหินทุ่มเท้าตัวเองเป็นครั้งที่สาม เพราะจะทำให้เขาดูโง่เกินไป ริมฝีปากร้อนของเหมันต์บดลงบนริมฝีปากของเขา มือจับตรึงต้นคอเพื่อไม่ให้หนีไปไหน

“จิน..จินรออยู่นะครับ” เรนพูดเสียงแหบพร่า

“อืม พี่รู้” เหมันต์คลอเคลียริมฝีปากกับริมฝีปากของเรน

“ไปได้แล้วครับ”

“อืม”

“ถ้ายังไม่ไป ผมจะปล้ำแล้วนะครับ”

เหมันต์หัวเราะเสียงดัง เขาแตะริมฝีปากลงไปเร็วๆ หนึ่งทีก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง

“ติดไว้ก่อนแล้วพี่จะมาให้ปล้ำ”

“...”

ผู้ใหญ่น่าไม่อาย เรนได้แต่บ่นตามหลังร่างสูงไป

• • • • •

เด็กชายจินจูงมืออาเรนเดิน เขามองรอบๆ ตัวด้วยความสนใจ เห็นอะไรที่ชอบก็ทำตาโต ชี้ชวนให้อาเรนดู

“แวะร้านนี้หน่อยครับผมจะซื้อเสื้อให้จิน” เรนบอกเหมันต์ที่เดินตามมาด้านหลัง ก่อนเดินนำเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าสำหรับเด็ก

เรนส่งมือเด็กชายจินให้กับผู้เป็นพ่อ เขาเดินไปตามราวที่แขวนเสื้อเพื่อมองหาแบบที่ต้องการ ใช้เวลาไม่นานเรนก็หาเจอ ถึงแม้จะไม่เหมือนกันเสียทีเดียวแต่ก็คล้ายกันมาก ในที่สุดก็เป็นเสื้อคี่เสียที

“ผมเอาตัวนี้ครับ” เรนส่งเสื้อให้กับพนักงาน แน่นอนว่าคนจ่ายเงินย่อมไม่ใช่เขา

“เราชอบสีดำเหรอ” เหมันต์ถามเพราะตอนซื้อเสื้อให้เขาก็เป็นสีดำเช่นกัน

“ก็ชอบครับ” เพียงแต่คราวนี้เขาเลือกเพราะเหตุผลอื่น

เรนรับถุงใส่เสื้อมาจากพนักงาน ยื่นมือไปหาเด็กชายจิน “ไปครับ”

หนูน้อยส่งมือไปให้อาเรนพร้อมกับรอยยิ้มหวาน จนเหมันต์อดแซวลูกชายไม่ได้

“อยู่กับพ่อเฉพาะเวลาอาเรนไม่ว่างไม่ใช่ครับ พ่อน้อยใจแล้ว”

เด็กชายจินตาโต แย่แล้ว พ่อน้อยใจเขาแล้ว หนูน้อยคิดจะปล่อยมืออาเรนเพื่อจับมือพ่อแทน แต่คิดไปคิดมาไม่ต้องก็ได้นี่นา หนูน้อยยิ้มกว้างเมื่อคิดขึ้นมาได้ เขาส่งมือน้อยอีกข้างไปให้พ่อ พร้อมกับส่งสายตาเอาใจไปให้

เหมันต์หัวเราะท่าทางของลูกชายตัวน้อย เขากุมมือเล็กกระชับ กลายเป็นสามคนเดินจูงมือไปด้วยกัน ผู้ใหญ่สองเด็กหนึ่งคน

เรนจำได้วาคราวก่อนนั้นเหมันต์มีท่าทางอึดอัด เขาจึงส่งสัญญาณบอกเหมันต์ว่าเขาจะปล่อยมือเรนเอง แต่ร่างสูงกลับส่ายศีรษะ ใช้สายตาสื่อสารว่าไม่เป็นไร พร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้

เรนไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้ คนที่เคยแอบชอบ คนที่เคยมองอยู่ไกลๆ คนที่ต้องคอยติดตามผ่านการเล่าเรื่องของเพื่อนสนิท ตอนนี้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

“จินครับ” เหมันต์เรียกลูกชาย

เด็กชายจินเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อ

“จินชอบอาเรนมากเหรอครับ”

หนูน้อยพยักหน้าติดๆ กัน “จิน..ชอบ..อาเรน”

“พ่อก็ชอบเหมือนกันครับ”

ใครบางคนพูดกับลูกชายแต่สายตากลับตวัดขึ้นมามองเขา เรนเป็นคนหน้าหนาอยู่แล้วเขาจึงตอบว่า..

“อาเรนก็รักจินครับ”

ส่วนอีกคนน่ะเหรอ? อืม เคยมีคนบอกเขาว่าถ้าเจอคนหน้าหนากว่าให้หยุด และเพื่อไม่ให้เป็นการทุ่มหินใส่เท้าตัวเองครั้งที่สี่ เขาจึงรีบชวนเด็กชายจินคุยเรื่องอื่นแทน

• • • • •

ห้องนอนจิน

เหมันต์หยิบเสื้อของจินที่เพิ่งซื้อมาไปจากมือของเรน ตอนอยู่ในร้านเขาไม่ได้สังเกตจึงเพิ่งเห็นว่ามันคล้ายกับเสื้อที่เรนซื้อให้เขามาก

“เสื้อคี่ครับ” เรนบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง

เด็กชายจินพูดตามอาเรน “เสื้อ..คี่”

“พี่ว่าไม่ใช่คำนี้นะ” เหมันต์ส่งเสื้อคืนให้กับเรน

“ใช่สิครับ สองตัวก็เป็นเสื้อคู่ สามตัวก็เป็นเสื้อคี่”

“ไม่ใช่ มีอีกคำหนึ่ง”

“อะไรครับ” เรนนั่งอยู่บนเตียงนอนของจินส่วนเหมันต์ยืนอยู่ เขาจึงต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“เสื้อครอบครัว”

เรนสบตาที่มองมาอย่างอ่อนโยนของเหมันต์ เรารู้จักคำนี้ดีเพียงแต่ไม่กล้าใช้เท่านั้น

“เสื้อ..ครอบ..ครัว” เด็กชายจินพูดช้าๆ แต่ชัดเจน

“ใช่ครับ เสื้อของพ่อ ของอาเรน แล้วก็ของจิน” เหมันต์อธิบายให้ลูกชายฟัง

หนูน้อยฟังพ่ออย่างตั้งใจ จากนั้นก็ยกมือซ้ายของตัวเองขึ้นมานับ

“พ่อ..อาเรน..จิน..ครอบครัว” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างให้พ่อกับอาเรน เหมันต์ลูบศีรษะของลูกชายด้วยความเอ็นดูพร้อมกับเอ่ยชม

“เก่งมากครับ”

เด็กชายจินหันไปทางอาเรนบ้างด้วยหวังจะขอคำชม แต่หนูน้อยก็ต้องตาโต

“อา..เรน” เด็กชายจินรีบขยับเข้าไปใกล้

“โอ๋..โอ๋..น้า”

เรนเองก็ตกใจ เขารีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้ออกมา

“อาเรนไม่ได้เสียใจครับจิน” เหมันต์เป็นคนบอกลูกชาย

“ไม่..เสียใจ” หนูน้อยพูดตาม

“ใช่ครับ” เหมันต์ยืนยันเพื่อให้ลูกชายสบายใจ

“อาเรนกำลังมีความสุขครับ” เรนยกเด็กชายขึ้นยืน เขากอดหนูน้อยเอาไว้หลวมๆ

“เพราะจินน่ารักอาเรนเลยมีความสุขมาก”

หนูน้อยยกมือสองข้างขึ้นวางทับกันบนอกตัวเอง ยิ้มหวาน “จิน..น่ารัก”

“ใช่แล้วครับ สำหรับอาเรนจินน่ารักที่สุดในโลกเลย”

“แล้วพี่ล่ะ” คนไม่โดนชมเริ่มทวง

เรนแกล้งทำเป็นนึก จากนั้นกระซิบบางอย่างข้างหูเด็กชายจิน หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง มองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แล้วพูดว่า..

“ไม่..บอก..ครับ”

เหมันต์มองคนสอนด้วยสายตาคาดโทษ ขณะที่สองอาหลานพากันหัวเราะชอบใจ

เหมันต์มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน เขาคิดว่าตัวเองพูดไม่ผิดสักนิด

นี่แหละคือ ‘ครอบครัว’

[PoyPay]

ว้าวๆ งานเสื้อครอบครัวมาด้วยจริงๆ คิคิ...

[ืniyataan]

น่ารักมาก...กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   

[Nattie69]

 

[mamacub]

   เขินแทนเรนเลยอ่ะ

[Wipers]

หลงเขาแหล่ะ
หลงเขาแล้วววววววว

[Ginny Jinny]

ครอบครัวสุขสันต์

[k2blove]

เหม็นฟามรัก
 

[วายซ่า]

อื้อหือ...เสื้อครอบครัวก็มา  กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์แล้วเน๊อะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักมากกกก

[mystery Y]

รอๆ

[darin]

ตอนที่ 27

เมา

เหมันต์สะลึมสะลือ เขายกมือขึ้นปัดบนใบหน้าเมื่อรู้สึกว่ามีว่ามีบางอย่างกำลังรบกวน แต่หลังจากยกมือปัดไปแล้วสองครั้งก็ยังไม่หาย เขาจึงยอมแพ้ลืมตาขึ้นมา

“บริการปลุกยามเช้าครับ” น้ำเสียงร่าเริงมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสสมกับคำว่ายามเช้า ไม่นับรวมใบหน้าเล็กของลูกชายที่ยื่นเข้ามาหอมแก้มเขาฟอดใหญ่

“ปลุก..ยาม..เช้า” หนูน้อยพูดเลียนแบบอาเรนบ้าง หารู้ไม่ว่าการปลุกที่แสนดีแบบนี้เล่นเอาเหมันต์ไม่อยากลุกจากที่นอนเลย

“ทำไมวันนี้ถึงมีบริการปลุกพี่ล่ะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง

“เพราะผมก็ได้รับบริการนี้เหมือนกันครับ” เรนลูบศีรษะเด็กชายจินเพื่อบอกให้รู้ว่าใครเป็นคนปลุกเขา

“มีบริการปลุกตอนเช้าแล้วมีแถมมอร์นิ่งคิสไหม”

เรนสบตากับดวงตาที่มองมายังเขาโดยเฉพาะ ดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นบอกชัดว่าอยากได้ของแถม เรนจึงยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองก่อนแตะลงบนริมฝีปากของเหมันต์ พอเห็นสีหน้าขัดใจของอีกฝ่ายเขาก็หัวเราะชอบใจ

เหมันต์ทำสีหน้าว่าฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าเด็กตัวแสบ แล้วอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมานั่งบนตัก

“วันนี้จินตื่นเช้าเหรอครับ”

“ครับ” เด็กชายจินพยักหน้า เขาตื่นเพราะพี่เลี้ยงทำของตกในห้อง เมื่อตื่นแล้วก็อยากไปหาอาเรน พี่เลี้ยงจึงพาเขาไปส่ง

“แล้วไม่ง่วงเหรอครับอยากกลับไปนอนต่อไป” เหมันต์ลูบผมลูกชาย

หนูน้อยส่ายหน้า แล้วยกมือลูบท้องตัวเอง

“หิวเหรอครับ”

“ครับ” เดี๋ยวนี้เด็กชายจินเริ่มพูดคำว่าครับได้คล่องปากแล้ว เมื่อก่อนเพราะยังพูดน้อยเหมันต์กับเรนจึงไม่เน้นเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ตอนนี้เด็กชายจินพูดได้เยอะแล้ว พวกเขาจึงพยายามสอนให้หนูน้อยลงท้ายคำพูดด้วยคำว่าครับ

“งั้นให้พี่มดพาไปอาบน้ำแปรงฟันก่อนจะได้ลงไปทานข้าว”

เรนเปิดประตูออกไปเรียกพี่เลี้ยงอย่างรู้หน้าที่ เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายก็เดินเข้ามาจูงมือเด็กชายจินออกไป

เรนนั่งลงบนเตียง เขามีธุระจะบอกเหมันต์ แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากกลับโดนเหมันต์ขโมยจูบเสียก่อน

“อรุณสวัสดิ์”

“จะเอาของแถมให้ได้เลยใช่ไหมครับ” เรนบีบปลายจมูกของเหมันต์เบาๆ

“แล้วมีของแถมอย่างอื่นมีไหม” คนอยากได้เพิ่มร้องถาม

“มีอีกอย่างหนึ่งครับ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรนก็ใช้มือกั้นเอาไว้ เขาไม่กลัวโดนจูบแต่กลัวลืมบอกธุระ

“วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะครับ พรุ่งนี้วันเกิดลูกหว้าแต่เจ้าตัวนัดกับเพื่อนไว้แล้ว ผมกับคิมเลยจะพาไปเลี้ยงข้าวเย็นนี้แทน”

“อืม” เหมันต์รับคำในลำคอ

“เป็นอะไรครับ” เรนถามเมื่อเห็นเหมันต์ดูเคร่งขรึมขึ้นมา

“ไม่มีอะไร เรนไปอาบน้ำเถอะพี่ก็จะอาบเหมือนกันเดี๋ยวจินรอ”

เรนมองใบหน้าของเหมันต์ด้วยสายตาค้นคว้า ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา ยกมือขึ้นจับใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“หึงผมเหรอครับ”

เหมันต์สบตากับเรน เขายกมือขึ้นวางทาบทับบนมือของเรน

“อืม”

“ไม่เห็นมีอะไรน่าหึงเลยครับ ผมออกจะเป็นเด็กดี”

“คิมบอกพี่ว่าลูกหว้าชอบเรน”

“แค่เคยครับ ตอนนี้ผมกับลูกหว้าเราเป็นเพื่อนกัน พี่เหมก็เห็นตอนไปเที่ยวทะเลคราวก่อน ตอนนั้นลูกหว้าช่วยพี่เหมยิ่งกว่าช่วยผมเสียอีก คอยเปิดโอกาสให้พี่เหมอยู่กับผมสองคน จำได้ไหมครับ”

“จำได้” เหมันต์ดึงเรนเข้าไปกอด เขาซบหน้าบนไหล่ของอีกฝ่าย ถึงจะจำได้แต่ก็อดหึงไม่ได้

“อืม งั้นผมบอกความลับให้ไหมครับ” เรนเอี้ยวตัวไปมองเหมันต์

“ผมกำลังเชียร์คู่นี้อยู่”

“คิมกับลูกหว้าเหรอ?” เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ครับ คิมเลิกกับแฟนแล้ว ลูกหว้าก็ยังไม่มีใคร พี่เหมว่าดีไหมครับ”

“ดี”

เรนเห็นสีหน้าผ่อนคลายของเหมันต์ก็ลอบยิ้ม บางครั้งผู้ใหญ่ตัวโตๆ ก็งอแงเป็นเด็กได้เหมือนกัน

• • • • •

“มึงเรียบร้อยหรือยังวะ”

“หมายถึงอะไร” เรนตอบคำถามคิมหันต์ไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ว่าเพื่อนถามถึงอะไร

“มึงมีอะไรกับพี่กูหรือยัง”

แค่ก..แค่ก.. ลูกหว้าสำลักต้มยำกุ้งที่เพิ่งทานเข้าไป เธอไอจนแสบคอ

“จะถามอะไรก็เกรงใจหว้าด้วย” ลูกหว้าบ่นหลังจากที่เธอหายสำลักแล้ว

“แล้วลูกหว้าไม่อยากรู้เหรอ”

“ก็..อยาก” ลูกหว้าตอบเองหน้าแดงเอง เป็นเหตุให้เพื่อนทั้งสองคนหัวเราะเธอขึ้นมา

“สองเสียงแล้วตอบมาเร็ว” คิมหันต์ใช้พวกมากกดดันเพื่อน

“ยัง” เรนส่ายหน้า

“ไม่ปล้ำเลยล่ะ”

“ลูกหว้า~”

ใครจะคิดว่าคำถามเมื่อครู่จะมาจากลูกหว้า

“ก็แหม หว้าเห็นเรนชอบพี่เหมมากนี่นา” ลูกหว้าหน้าแดงเมื่อเห็นสายตาเพื่อนทั้งสองคนจ้องมาที่เธอ

“แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ” คิมหันต์ชักเริ่มเห็นด้วย

“มึงก็ปล้ำพี่กูเลยสิ”

“เลิกพูดเรื่องกูได้แล้ว นี่มันนัดเลี้ยงวันเกิดลูกหว้า”

“ตามสบายๆ หว้าไม่ติด คิดซะว่ามากินข้าวกันธรรมดาไม่ใช่วันเกิดหว้าก็ได้”

“งั้นหว้าไม่เอาของขวัญวันเกิดใช่ไหม” เรนถามเพื่อนยิ้มๆ

“คิมพูดเรื่องอะไรอ่ะ วันนี้เลี้ยงวันเกิดหว้านะ” ลูกหว้าแปรพักตร์ได้อย่างรวดเร็ว

“ทิ้งกันอย่างนี้เลยเหรอ!” คิมหันต์มองลูกหว้าอย่างไม่เชื่อสายตา คนถูกมองแลบลิ้นใส่ ส่วนเรนมองภาพตรงหน้าแล้วคิดในใจว่า..

อืม คู่นี้มีโอกาส

• • • • •

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองสามครั้งก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดประตู

“กลับมาแล้วครับ”

เหมันต์มองเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงประตู แต่ไม่ยอมเดินเข้ามา

“เข้ามาสิ”

“มองจากตรงนี้พี่เหมหล่อจังเลยครับ”

“หึๆ เมาเหรือเปล่า” เห็นตาเยิ้มๆ ของเรนแล้วเหมันต์เดาเป็นอื่นไม่ได้

“ไม่เมาครับ” เรนส่ายหน้าปฏิเสธ

“งั้นเดินตรงไหม”

“ไม่แน่ใจครับ”

เหมันต์ลงจากเตียงเดินไปหา เขาปิดประตูห้องก่อนจูงมือเรนกลับมาที่เตียง จับให้นั่งลง

“หนูจินหลับแล้วใช่ไหมครับ”

“หลับแล้ว”

เรนเอนตัวซบอกของเหมันต์ ถอนหายใจยาว “สบายจัง”

“ดื่มเข้าไปกี่แก้วถึงเป็นแบบนี้” เหมันต์ปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าเรนออก

“จำไม่ได้ครับต้องถามคนริน” เห็นแบบนี้เรนดื่มไม่เก่งนัก แต่เพราะวันนี้คุยเพลินเขาจึงดื่มไปหลายแก้วโดยไม่รู้ตัว

“อาบน้ำก่อนไหม”

“พี่เหมจะอาบให้เหรอครับ”

เหมันต์มองเด็กหนุ่มด้วยสายตาขำปนเอ็นดู “ได้สิ”

“งั้นจูบผมก่อนได้ไหมครับ”

“หึๆ” เหมันต์กดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเรน

“อีกทีสิครับ”

คราวนี้เหมันต์เพิ่มแรงบดเบียดลงไป เขารู้สึกถึงรสขมของเบียร์ในปาก

“อีกทีสิครับ”

“ถ้าอีกทีเราอาจจะไม่ได้อาบน้ำตอนนี้”

“ทำไมละครับ” เรนเงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ ริมฝีปากเผยอออกน้อยๆ เหมันต์แตะปลายนิ้วไล้ริมฝีปากล่างก่อนสอดนิ้วเข้าไปในปาก ตอบด้วยเสียงแหบพร่า

“เพราะพี่อยากทำอย่างอื่นมากกว่า”

เรนไม่รู้ว่าเขาเอนตัวลงนอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าหลุดออกไปตอนไหน รู้แต่ว่าภายในช่องท้องของเขากำลังปั่นป่วนจนต้องแอ่นตัวขึ้นเพื่อลดความรู้สึกภายใน

“คนดี อย่างเกร็ง” เสียงกระซิบแม้แหบพร่าแต่กลับอ่อนโยน

เรนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงที่ออกจากลำคอมีเพียงเสียงครางแผ่ว ความเจ็บกับความสุขสมถาโถมเข้าหาจนแยกไม่ออก ได้แต่รับแรงกระแทกจนตัวสั่นคลอน เหมือนบินขึ้นสู่ที่สูงและปล่อยตัวเองให้ร่วงหล่นลงมา ร่างกายกระตุกเฮือกและทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรง

เรนปรือตาขึ้นมองเมื่อร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมากอด ริมฝีปากร้อนจูบซับไปตามขมับและหยุดนิ่งที่กลางหน้าผาก น้ำเสียงอาทรและเอาใจทำให้ริมฝีปากของเขายกยิ้มแม้จะง่วงงุน

“เจ็บมากไหม”

เรนส่ายหน้า ตอนนี้เขาเกือบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว

“นอนเถอะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้”

เรนซุกหน้าลงกับหมอนอย่างเชื่อฟัง เพราะตอนนี้เขาง่วงจนไม่มีแรงทำอย่างอื่นแล้ว

อย่างอื่น?

อืม..เหมือนเขาจะลืมอะไรไปบางอย่าง

อะไรหนอ?

อะไร?

ช่างเถอะ เขานึกไม่ออกแล้ว

เรนง่วงจนจำไม่ได้แล้วว่า เขามาที่ห้องของเหมันต์เพียงเพื่อจะบอกกู๊ดไนท์ และกลับไปอาบน้ำนอนเท่านั้น

• • • • •

เรนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เขารู้สึกปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นนวดขมับ สายตาเลื่อนผ่านไปหยุดที่แผ่นอกเปล่าเปลือย ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเหมันต์

“ตื่นแล้วเหรอ” แขนแข็งแรงดึงเขาเข้าไปกอด เรนซุกตัวเข้าหาอกของเหมันต์ สมองเริ่มทำงานช้าๆ

เดี๋ยวสิ! เขามานอนที่ห้องนี้ได้ยังไง

เพียงเท่านั้นความง่วงก็หายเป็นปลิดทิ้ง ความทรงจำกลับมาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่มันดันกลับมาไม่หมดนี่สิ เรนเบิกตากว้าง เขารีบดันตัวออกจากอกกว้าง เงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ด้วยสายตาตกใจ

“เมื่อคืนผมปล้ำพี่เหมเหรอครับ!”

เหมันต์หัวเราะเพราะขำสีหน้าแตกตื่นของเรน

“ใช่ไหมครับ”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

“เพราะ..” สีแดงเรื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าและลามไปที่หูอย่างรวดเร็ว

“เพราะอะไรครับ”

“เพราะ..เพราะผมเคยแอบคิดน่ะสิครับ

“คิดจะปล้ำพี่?” เหมันต์เลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะเสียงดัง เขาชอบในความเป็นเรนเหลือเกิน

“ครับ” คนรับสารภาพเสียงอ่อย

แต่..แต่ผมไม่ทำแน่นอนครับ แค่คิดเฉยๆ” เรนรีบบอกเพราะกลัวเหมันต์เข้าใจเขาผิด

“สบายใจได้ เมื่อคืนเราไม่ได้ปล้ำพี่”

พู่~ เรนพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ที่เขาไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ ลงไป

“เราแค่ขอให้พี่ปล้ำ”

“...”

เอ่อ...เรนกำลังคิดว่ามันดูดีกว่ากันไหมนะ

“เด็กขี้เมา” เหมันต์เคาะนิ้วที่หน้าผากของเรน

“ผมไม่ได้เมานะครับ” เรนโอดครวญที่ถูกเรียกผิดๆ

“ถ้าไม่เมาทำไมถึงจำไม่ได้”

“ก็ผมเพิ่งตื่นนี่ครับ ยังง่วงอยู่เลยนึกไม่ออก ถามเอาเลยง่ายกว่า” เรนนับถือความสามารถในการลื่นไหลของตัวเองจริงๆ

“เป็นแบบนี้นี่เอง” เหมันต์พยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว

“ใช่ครับ ถึงจะมึนแต่ไม่เมาแน่นอน” เรนยืนยันหนักแน่น

“อืม แสดงว่าเมื่อคืนเราตั้งใจอยากมีอะไรกับพี่”

“...”

“ผมว่า..ผมคงเมาจนจำไม่ได้ว่าตัวเองเมาแน่เลยครับ”

“หึๆ” เหมันต์ก้มลงจูบเด็กขี้เมาด้วยความเอ็นดู พอจูบครั้งหนึ่งก็อดมีครั้งที่สองและครั้งที่สามตามมาไม่ได้

ตอนนี้เหมันต์ไม่สนใจจะคุยแล้ว เพราะมีอย่างอื่นน่าสนใจกว่าเยอะ เอาไว้เขาค่อยบอกเด็กขี้เมาทีหลัง ว่าคนที่อยากทำมากที่สุดคือตัวเขาเอง

[silverspoon]

  ในที่สุด

[HISY]

กันและกันไหมล่ะคู๊ณณณ

[Ginny Jinny]

  อ๊ายยยยย