หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[darin]

ตอนที่ 22

จีบ

“อา..เรน”

“อา..เรน”

เรนตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่มาพร้อมกับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นบนเตียยง หลังจากไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืน เช้านี้เขาจึงตื่นสายกว่าที่เคย

เรนมองเด็กชายตัวน้อยที่ขึ้นมานั่งอยู่ข้างตัว เขาส่งยิ้มให้ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับกางเกงสีดำที่อยู่ด้านหลังเด็กชายจิน เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นจึงเห็นว่าใครเป็นคนพาหนูน้อยเข้ามา

เรนลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง เขากำลังจะเอ่ยปากถามก็เห็นสายตาขบขันปนเอ็นดูของอีกฝ่าย เรนใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งเพราะยังตื่นไม่เต็มตากว่าจะนึกขึ้นได้ว่าเพราะอะไร

เขารีบใช้มือสางผมที่ชี้จนยุ่งเหยิง ดึงเสื้อยืดที่ตกลงมาจนเห็นไหล่ข้างหนึ่งจากความเก่าจนยืดย้วยให้เข้าที่ กระแอมเรียกเสียงที่แหบแห้งเบาๆ แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามถึงจุดประสงค์ เด็กชายจินก็รีบพูดขึ้นก่อนด้วยความตื่นเต้น

“ไปเที่ยว...กัน”

“ไปเที่ยวเหรอครับ” เรนเลิกคิ้วขึ้น เงยหน้าขึ้นมองคนที่น่าจะเป็นเจ้าของความคิด

“ใช่ รีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะ”

“แต่วันนี้ผมมีเรียนครับ”

“คิมบอกว่าโดดได้ กำลังขับรถมาจากคอนโดเดี๋ยวคงถึง”

พูดแบบนี้แปลว่าคิมหันต์ไปด้วย หรืออีกนัยหนึ่งก็คือมัดมือเขาชกแล้วเรียบร้อย

“ไปไหนครับ” ถึงปฏิเสธไม่ได้อย่างน้อยก็ควรถามถึงจุดหมายปลายทาง จะได้เตรียมข้าวของไปถูก

“ทะเล คราวก่อนพี่สัญญากับเราว่าจะพาไปอีกครั้ง”

“แล้วพี่เหมไม่ต้องทำงานเหรอครับ”

“พี่สั่งงานเลขาไว้แล้ว”

“เมื่อคืนไม่เห็นพี่เหมพูดถึงเรื่องนี้เลยครับ” เรนถามด้วยความข้องใจ

“กว่าพี่จะตัดสินใจก็ดึกแล้ว”

อ๋อ แสดงว่าคิดเมื่อคืนแล้วไปวันนี้เลย นานๆ เขาจะเห็นเหมันต์เป็นแบบนี้สักครั้ง

“อาเรน..ไปเที่ยว” เด็กชายจินเขย่าแขนของเรน เห็นสีหน้าดีใจของหนูน้อยแล้วถึงปฏิเสธได้เขาก็คงไม่ปฏิเสธอยู่ดี ได้แต่ยื่นมือไปลูบศีรษะเล็กของเด็กชายจินแล้วตอบตกลง

“ตกลงครับไปเที่ยวกัน”

“งั้นก็ลุกขึ้นได้แล้ว ไม่เกินชั่วโมงคิมน่าจะมาถึง”

“ไปกี่คืนครับ” เรนถามเพื่อจะได้จัดเสื้อผ้าถูก

“คืนเดียว พรุ่งนี้เรามีเรียนบ่ายสามไม่ใช่เหรอ”

แสดงว่าถามข้อมูลมาอย่างดีแล้ว เรนพยักหน้าตอบรับ เขาอุ้มเด็กชายจินขึ้นส่งให้กับเหมันต์

“ผมอาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวลงไปครับ”

“เร็วๆ ..น้า..จินรอ” เด็กชายจินไม่วายสำทับก่อนออกจากห้อง

“ครับเดี๋ยวอาเรนลงไป”



หลังจากจัดการธุระส่วนตัวและเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว เรนก็เดินลงมายังชั้นล่าง เขาเดินตรงไปยังห้องอาหาร เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

“ลูกหว้า! มาได้ไง”

“คิมชวนหว้าไปเที่ยวด้วย ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไปแต่พอบอกว่าเรนไปด้วยเลยตกลงทันที” ลูกหว้าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง คิมหันต์โทรไปหาเธอบอกว่างานนี้เธอต้องมาถ้าอยากชวนเรน เธอย่อมตอบตกลงเป็นธรรมดา ไหนเลยจะรู้ว่าสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องช่วยกระตุ้นใครอีกต่อไป

“ดีเลย ไปกันเยอะๆ สนุกดี” เรนเลือกนั่งข้างลูกหว้า ทำให้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามดวงตาดำมืดขึ้นทันที เหมันต์กำลังคิดว่าระหว่างตัดเงินรายเดือนของคิมหันต์กับยึดคอนโดคืน เขาควรเลือกอย่างไหน

“เอารถไปกี่คันครับ” เรนถามเหมันต์เพราะจำนวนคนที่เพิ่มขึ้นมา

“สองคัน รถพี่กับรถคิม”

“เอารถหกที่นั่งไปคันเดียวก็ได้ครับผมนั่งหลังเอง” คิมหันต์เสนอตัว

“คันเดียวก็ดีนะประหยัดดี” เรนเห็นด้วยกับเพื่อน ถึงตอนนี้เหมันต์ก็คิดได้แล้วว่าเขาควรตัดทั้งสองอย่าง ไม่จำเป็นต้องเลือกให้เสียเวลา

• • • • •

วิลล่าหลังใหญ่ตั้งอยู่ริมทะเล เป็นส่วนหนึ่งของรีสอร์ทชื่อดัง ประกอบไปด้วยสามห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก หนึ่งห้องครัว และสระว่ายน้ำส่วนตัว

“พี่เหมพักกับจิน เรนพักกับผม อีกห้องของลูกหว้า” คนช่วยจองที่พักช่วยแบ่งห้องให้เสร็จสรรพ เหมันต์คิดว่าเขาควรยืดรถน้องชายคืนด้วยถึงจะดี

“จินชอบให้เรนอ่านนิทานให้ฟังก่อนนอน ให้เรนพักกับพี่แล้วกัน”

คิมหันต์คิดจะเถียงว่าเพื่อนพักกับเขาก็ไปอ่านนิทานให้จินฟังได้ แต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นสายตาที่พี่ชายมองมาเขากลับไม่กล้าเอ่ยปาก

“เอาตามนี้” เหมันต์พูดจบก็หยิบกระเป๋าที่พนักงานยกมาให้เข้าห้องไปก่อนพร้อมกับลูกชาย ทิ้งให้คนที่เหลือยืนมองตากันปริบๆ

“มันยังไงวะ” คิมหันต์เดินเข้าไปกระซิบถามเพื่อน เขานึกว่าเหมันต์ยังไม่รู้ใจตัวเองเสียอีก แต่ท่าทางของพี่ชายไม่เหมือนอย่างนั้นเลย

“นั่นสิหว้าขนหัวลุกแล้วเนี่ย” ลูกหว้าลูบแขนตัวเอง “เหมือนพี่เหมไม่ชอบหว้าเลย”

เรนหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของลูกหว้า เขาสงสารเพื่อนแต่ก็อดดีใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเหมันต์ไม่ได้

“เดี๋ยว! อย่าบอกนะว่า...” คิมหันต์เบิกตากว้าง

“กูคิดว่าพี่เหมตกหลุมรักกูแล้ว” เรนพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

“พี่เหมพูดแล้วเหรอวะ!”

“ยัง”

“อ้าว?” คิมหันต์กับลูกหว้าอุทานด้วยน้ำเสียงผิดหวังขึ้นพร้อมกัน

“ก็ดีแล้ว” เรนยักคิ้วให้เพื่อน หยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา เดินตรงไปยังห้องที่เหมันต์เพิ่งเข้าไปเมื่อครู่ ปล่อยให้เพื่อนสองคนยืนงงยิ่งกว่าเดิม



หลังจากรอจนแดดร่มลมตก ลูกหว้าก็เอ่ยชวนทุกคนไปเดินเล่นริมทะเล ไหนๆ จุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ของเธอก็ไร้ประโยชน์ไปแล้วถ้าอย่างนั้นก็ถือโอกาสมาเที่ยวพักผ่อนเสียเลย

เรนกำลังจะเอ่ยปากตอบรับคำชวนของเพื่อน แต่มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน

“คิมไปเดินเล่นเป็นเพื่อนลูกหว้าสิ” จากนั้นก็หันไปถามลูกชายตัวน้อย “จินจะไปกับอาคิมหรืออยู่กับพ่อกับอาเรนที่นี่ครับ”

เด็กชายจินทำท่าคิด เขามองออกไปนอกกระจก เมื่อเห็นชายหาดและน้ำทะเลก็ตัดสินใจได้ทันที

“ไปกับ..อาคิม”

“ได้ครับ แต่อย่าวิ่งลงทะเลเป็นอันขาดเข้าใจไหม”

เด็กชายจินพยักหน้า เหมันต์จึงส่งลูกชายตัวน้อยไปให้น้องชาย

“ฝากดูจินด้วย พี่มีเรื่องจะคุยกับเรน”

“ตามสบายครับ” คิมหันต์อุ้มหลานชายขึ้น เขาเดินไปพร้อมกับลูกหว้า แต่ภาพสะท้อนในกระจกทำให้คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาหยุดเดินและหันกลับไปหาพี่ชาย

“แบบนี้คนจะไม่เข้าใจผิดว่าพวกผมเป็นพ่อแม่ลูกกันเหรอครับพี่เหม” คิมหันต์ถามเหมันต์แต่คนที่ตอบเขาดันเป็นลูกหว้า

“ไม่ถือๆ ไปกันเถอะ” ลูกหว้าไม่สนใจ เพราะเธออยากให้เรนมีเวลาส่วนตัวกับหมันต์มากกว่า

คิมหันต์เดินไปตามแรงดึงของลูกหว้า เขามองเธอด้วยสายตาชื่นชม จะมีสักกี่คนที่ใจกว้างและใจดีแบบนี้



“พี่เหมจะคุยอะไรกับผมเหรอครับ” เรนถามเมื่อวิลล่าทั้งหลังเหลือเพียงพวกเขาสองคน

“ไม่มี” เหมันต์ตอบยิ้มๆ เขาเดินนำเรนออกไปยังระเบียงกว้าง ที่สามารถนั่งชมวิวทะเลได้กว้างสุดลูกหูลูกตา

เรนนั่งลงบนเก้าอี้เยื้องกับเหมันต์ เขานั่งมองอีกฝ่ายอย่างค้นคว้า ก่อนที่จะตัดสินใจถามขึ้น

“คิดอะไรอยู่ครับ”

“คิดว่าวิวตรงหน้าสวยดี”

มันจะไม่เป็นไรเลยถ้าสายตาคนพูดไม่ได้จับอยู่ที่ใบหน้าของเขา

“พูดจริงจังสิครับ ที่ทำอยู่ตอนนี้พี่เหมคิดอะไรอยู่ครับ”

เหมันต์มองใบหน้าของเรน เขาสบตากับดวงตาจริงจังของอีกฝ่าย

“เรายังชอบพี่อยู่ไหม”

“ชอบแล้วยังไงครับ ไม่ชอบแล้วยังไงครับ”

“นั่นไม่ใช่คำตอบ”

“ใช่ครับ เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าถ้าผมชอบแล้วพี่เหมจะพูดอะไร ถ้าผมไม่ชอบแล้วพี่เหมจะพูดอะไร”

“พี่คิดว่าพี่ชอบเรา” เหมันต์พูดในสิ่งที่อยู่ในใจออกไป เมื่อมั่นใจแล้วเขาก็ไม่คิดจะชักช้าอีก

“คิดว่าเหรอครับ” เรนเลิกคิ้วขึ้นสูง มุมปากยกยิ้ม

“ที่เหมือนกับคำว่าได้อยู่ที่แปลว่าไม่ได้หรือเปล่าครับ คิดว่าชอบแต่จริงๆ แล้วไม่ได้ชอบ”

เหมันต์หัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้ากวนๆ ของเรน เขาโคลงศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ

“นี่จะไม่เปิดทางลงให้พี่เลยใช่ไหม” เขาเพิ่งปฏิเสธอีกฝ่ายไป ยามเปลี่ยนคำพูดจึงอยากรักษาหน้าตัวเองไว้สักนิด แต่คนตรงหน้าไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

“ว่าไงครับ” เรนยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

“พี่ชอบเรา” เหมันต์มองเข้าไปในดวงตาของเรน

“พี่รักเรน”

“...”

“ถึงตาเราตอบพี่บ้างแล้ว เรายังชอบพี่อยู่ไหม”

“ชอบก็จีบสิครับ”

เหมันต์คาดเดาคำตอบของเรนไว้ร้อยแปด ทั้งตอบรับ ปฏิเสธว่าสายไปแล้ว หรือทำเมินเฉย แต่ไม่ว่าเขาจะลองคิดมากี่ครั้งก็ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบนี้

“พี่เหมเคยได้ยินเรื่องนี้ไหมครับ ถึงแม้ว่าคนสองคนจะมีการพูดคุยเรื่องการแต่งงานเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังต้องขอแต่งงานอยู่ดี เพราะว่ามันเป็นความทรงจำที่สวยงามจึงอยากเก็บเอาไว้ เพราะฉะนั้นถึงผมจะชอบพี่เหมและพี่เหมเองก็ชอบผม แต่ผมยังไม่เคยถูกจีบเลยนี่ครับ”

เรนยกยิ้มกว้างขึ้น “พี่เหมว่าจริงไหมครับ”

เหมันต์หัวเราะเสียงดัง เขาลืมไปได้ยังไงนะว่านี่คือเจ้าเด็กกวนประสาทของเขา ไหนเลยจะคิดเหมือนคนอื่น

“ได้ เอาอย่างนั้นก็ได้” เหมันต์ตอบตกลง

“ดีครับถือว่าเราตกลงกันได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะลงไปเดินเล่นกับพวกนั้นนะครับ” เรนลุกขึ้นยืน เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนตบมือลงบนไหล่ของเหมันต์

“อย่าหึงให้มากนะครับพี่เหม”

เจ้าตัวร้าย! เหมันต์ได้แต่มองตามด้วยความมันเขี้ยว ระวังเถอะสักวันเขาจะคิดทบต้นทบดอก เหมันต์ได้แต่จดบัญชีนี้ไว้ในใจ

• • • • •

“จะไปไหน” เหมันต์ถามเมื่อเห็นเรนหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายบนไหล่ พวกเขาเพิ่งกลับมาจากทานอาหารเย็นที่ร้านริมทะเล

“ไปนอนห้องคิมครับ”

“ทำไมต้องไป นอนที่นี่แหละ” เรื่องอะไรเขาจะพลาดโอกาสนี้

“มีคนเพิ่งจีบกันที่ไหนนอนห้องเดียวกันครับ”

“ตอนเราจีบพี่ก็เห็นนอนได้นี่” เหมันต์ย้อนความหลัง

“ผมไม่ได้จีบครับ ตอนนั้นเรียกว่าอ่อย”

“...” เหมันต์ไร้ซึ่งคำพูดแล้วจริงๆ ในเมื่อจัดการกับเด็กกวนประสาทไม่ได้ เขาจึงหันไปพึ่งพาลูกชายแทน

“จินครับ คืนนี้อยากให้อาเรนนอนด้วยไหม”

เด็กชายรีบพยักหน้า เหมันต์ลอบยิ้มราวกับได้ชัยชนะมาไว้ในมือแล้ว

“ไป..ด้วย” เด็กชายจินลุกขึ้นยืน อ้าแขนออกให้อาเรนอุ้ม

เสียงหัวเราะหึๆ ดังเสียดแทงหัวใจ ตอนนี้เหมันต์รู้แล้วว่า..คำว่าหัวเดียวกระเทียมลีบเป็นอย่างไร



เหมันต์กำลังจะไปอาบน้ำ เขาถอดเสื้อที่ใส่ออก เมื่อเห็นแผ่นอกเปลือยเปล่าในกระจกคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โต๊ะหัวเตียง หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ขึ้นมาแล้วกดไปยังหมายเลขของน้องชายทันที

“คิมย้ายมานอนห้องพี่”

(ผมนอนห้องนี้แหละครับจะได้ช่วยดูจินด้วย)

“เงินรายเดือน คอนโด รถ หุ้นบริษัทเลือกมาอย่างหนึ่ง”

(ให้ผมเลือกทำไมครับ หรือพี่เหมใจดีจะเพิ่มให้) ปลายสายร่าเริงขึ้นมาทันที

“เปล่า”

(ถ้าไม่เพิ่ม..อย่าบอกว่าจะตัดที่ผมเลือกออกนะครับ!)

“เปล่า”

(ค่อยยังชั่ว แล้วพี่เหมให้ผมเลือกทำไมครับ)

“ที่นายเลือกพี่จะให้เก็บไว้ ที่เหลือตัดทิ้งทั้งหมด”

(ผมไปเดี๋ยวนี้เลยครับ! ไปเดี๋ยวนี้เลย!)

[ืniyataan]

แอบสงสารคิมนะนี่...

[PoyPay]

พี่ใจดีจังให้น้องชายเก็บไว้ตั้ง 1อย่าง... 

[Nattie69]

 

[Hoya]

  เจ้าเล่ห์สุดอะ คุณเหม

[mystery Y]

อ่านยาวไป สนุกมากๆค่ะ

[k2blove]

งานนี้มีทันกันแล้ว ไม่รอดแน่เรนเอ้ยยยย
 

[วายซ่า]

พี่เหมหึงแรงงงงอ่า สงสารคิมเลย 55555

[Sorrowkung]

เรนเสร็จแน่

[silverspoon]

รุกแรงเชียวคุณเหม

[Ginny Jinny]

คนพี่ก็แสบใช่เล่น

[•♀NoM!_KunG♀•]

ร้ายจิงๆ55555

[darin]

ตอนที่ 23

ให้รางวัล

เพราะเรนและคิมหันต์มีเรียนวิชาสำคัญที่ไม่สามารถโดดได้ในช่วงบ่าย ทั้งหมดจึงเดินทางออกจากหัวหินตั้งแต่สิบนาฬิกา เหมันต์นั่งตำแหน่งคนขับ มีเรนนั่งคู่ที่เบาะหน้า ถัดมาเป็นลูกหว้าและเด็กชายจินที่นั่งบนเบาะสำหรับเด็ก แถวสุดท้ายเป็นคิมหันต์ที่เลือกจะนอนยาวตั้งแต่ออกจากรีสอร์ท

“อยากทานข้าวเที่ยงที่ไหน” เหมันต์ถามคนที่นั่งด้านข้าง

“ร้านแถวดอนหอยหลอดดีไหมครับ” เรนจำได้ว่ามีร้านหนึ่งที่เขาเคยทานแล้วติดใจ

“ร้อน ร้านไม่มีแอร์” คนที่นอนหลับตาไม่เห็นด้วย คิมหันต์รู้จักร้านที่เรนพูดถึง ตัวเขาไม่เท่าไหร่หรอกแต่พี่ชายของเขานี่สิ เหมันต์ไม่ชอบอากาศร้อน เรื่องนี้เขาผู้เป็นน้องชายย่อมรู้ดี

“อากาศวันนี้ไม่ร้อนเท่าไหร่ไปร้านที่บอกเถอะ”

คิมหันต์ลืมตาขึ้น เขามองใบหน้าที่เห็นเพียงด้านข้างของพี่ชาย จับใบหูตัวเองเขย่าเบาๆ เผื่อเขาจะหูฝาดไป ท้องฟ้าวันนี้ไม่มีเมฆบัง แสงแดดสาดส่องราวกับจะเผาให้ละลาย แต่พี่ชายขี้ร้อนของเขาดันบอกว่า ‘อากาศวันนี้ไม่ร้อนเท่าไหร่’ ใครจะเชื่อ แต่เพื่อเห็นแก่เงินรายเดือน คอนโด รถและหุ้นของบริษัท เขาจะยอมปิดปากเงียบเอาไว้

ดูอย่างเมื่อคืนเถอะ เขาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเรนมาตั้งแต่ปีหนึ่ง นอนร่วมห้องและเตียงเดียวกันบ่อยจนขี้เกียจจะนับครั้ง จู่ๆ พี่ชายก็เกิดความคิดว่าไม่เหมาะสมขึ้นมา บังคับเขาย้ายห้องเสียอย่างนั้น ต่อไปคงไม่ต้องเดาแล้วว่าใครจะเป็นคนตกกระป๋อง แค่เขารักษาความสะดวกสบายในชีวิตไว้ได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว



ดูเหมือนคิมหันต์จะปรามาสความรักของพี่ชายเกินไป เขาเพิ่งรู้ว่าความอยากตามใจคนที่ชอบเอาชนะความร้อนได้ แม้ในตอนที่เหงื่อหยดจากหน้าผากลงมาพี่ชายของเขายังไม่บ่นสักคำ งานนี้เขาแอบยกนิ้วให้กับเพื่อนรักใต้โต๊ะ ถ้าเป็นเขาเลือกร้านนี้น่ะเหรออย่าหวังว่าจะได้มาทานเลย



พวกเขาเดินทางถึงมหา’ ลัยในเวลาบ่ายสองโมง เหมันต์ขับมาจอดให้ถึงหน้าตึกคณะ ลูกหว้าไหว้ขอบคุณและลงจากรถเป็นคนแรกตามด้วยคิมหันต์

“ให้พี่มารับไหม” เหมันต์ถามเรนก่อนที่อีกฝ่ายจะลงจากรถ

“ไม่ต้องครับเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับกับคิม” เพราะรถของคิมหันต์จอดอยู่ที่บ้านเหมันต์ จึงต้องกลับไปเอาเย็นนี้

“พี่ไปส่งจินที่บ้านแล้วจะกลับมาบริษัทอยู่ดี รอกลับพร้อมกันเลยก็ได้ เราเลิกห้าโมงเย็นใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“ถ้างั้นรออยู่ที่นี่ พี่ออกจากบริษัทแล้วจะโทรบอก”

“ก็ได้ครับ” เรนตอบตกลง

คิมหันต์รอจนรถของพี่ชายแล่นออกไปแล้วจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เมื่อกี้คุยอะไรกันวะ”

“เดี๋ยวเย็นนี้พี่เหมแวะมารับ”

“จะมารับด้วย จุ๊ๆ” คิมหันต์ทำเสียงจุ๊ในลำคอ ดวงตาที่มองเพื่อนล้อเลียน

“ไม่ดีเหรอไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่” เรนทำเป็นไม่เห็นสายตาล้อเลียนคู่นั้นเสีย

“ไอ้ดีมันต้องดีอยู่แล้ว แต่มันขนลุก”

“คิมอิจฉาเหรอ” ลูกหว้าแซวอีกฝ่ายเมื่อเห็นคิมหันต์ทำท่าขนลุกขนพอง

“จะอิจฉาทำไม เห็นอย่างนี้ผมเอาใจแฟนเก่งกว่าพี่เหมอีกนะ ถึงจะหล่อน้อยกว่าพี่เหมก็เถอะแต่เสน่ห์แรงกว่าเป็น...อ้าว! ฟังก่อนสิจะไปไหนกัน”

เรนกับลูกหว้าไม่ยืนฟังให้เสียเวลา พวกเขายังต้องไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาที่แยกใส่ถุงมา ก่อนจะถึงเวลาขึ้นเรียน

• • • • •

“มึงรู้ไหมทำไมเมื่อคืนพี่เหมเรียกกูไปนอนที่ห้อง” คิมหันต์ถามเรนระหว่างรออาจารย์เข้าสอน

“พอเดาได้”

“มึงเดาว่าอะไร”

“หวงกูมั้ง”

คิมหันต์อยากตอบว่าผิด แต่น่าเสียดายที่มันเป็นคำตอบที่ถูกต้อง

“กูไม่เคยเห็นพี่เหมเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”

“เป็นยังไงเหรอ” ลูกหว้าที่เพิ่งตามเข้ามานั่งถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล”

“ไม่เห็นแปลก ความรักก็ทำให้คนเป็นแบบนั้นแหละ” ลูกหว้าพูดขึ้นราวกับผู้รู้

“คราวนี้มึงก็สมหวังร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วสิ พูดไปแล้วกูยังไม่อยากเชื่อ มึงกับพี่เหมเนี่ยนะ” คิมหันต์ส่ายศีรษะ

“อย่าว่าแต่มึงเลยกูเองก็ยังไม่อยากเชื่อ” เรนยิ้มเมื่อคิดถึงใครบางคนที่เพิ่งแยกกันขึ้นมา ใครจะเชื่อว่าความรักของเขาจะมีวันเป็นจริงขึ้นมาได้

• • • • •

“อาเรน” เด็กชายจินเรียกด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในบ้าน คิมหันต์รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพบว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่ตกกระป๋อง แต่เมื่อมองใบหน้างพี่ชายเขาก็พบว่าใครบางคนคงเต็มใจตกกระป๋อง

“อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ” เหมันต์เอ่ยชวนน้องชายเพราะเห็นว่าเย็นมากแล้ว

“ไม่ดีกว่าครับ” ผมกลัวเสียเงินรายเดือน คอนโด รถกับหุ้นบริษัทไป คิมหันต์พูดต่อในใจ

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้” เรนไม่รั้งเพื่อนไว้ วันนี้ทั้งเดินทางทั้งเรียน เป็นใครก็อยากกลับไปพักผ่อนเร็วๆ

“อืม” คิมหันต์ตอบรับเพื่อน เขาหันไปฟัดแก้มหลานชายสองสามที ก่อนถือกระเป๋าเสื้อผ้าที่เหมันต์หยิบจากรถมาวางเตรียมไว้ให้กลับไปด้วย



เรนขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องก่อนทานข้าวเย็น เขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงขายาวผ้านิ่มเพื่อความสบายตัว

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

“ครับ?” เรนตะโกนตอบ เมื่อประตูเปิดออกจึงเห็นร่างสูงของเหมันต์ยืนรออยู่

“ผมกำลังจะลงไปครับ อื้อ!” เรนอุทานเมื่อถูกเหมันต์หอมเข้าที่แก้มแบบไม่ทันให้ตั้งตัว

“สะอาดแล้ว”

“ผมเพิ่งอาบน้ำก็ต้องสะอาดอยู่แล้วสิครับ” เรนบ่นกระปอดกระแปด เผลอยกมือขึ้นกุมแก้มข้างที่ถูกหอม

“ว่าแต่พี่เหมมีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่ามาตามผมลงไปทานข้าว”

“พี่มาขอรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเรา”

“รูป?” เรนหันไปมองโต๊ะที่อยู่ในห้อง “รูปฝนเหรอครับ”

“ใช่” เหมันต์พยักหน้า

“พี่เหมจะเอาไปทำไมครับ”

“พี่จะเอาไปวางที่โต๊ะทำงานที่บริษัท”

หัวใจของเรนพองโต ความรู้สึกนี้ช่างดีจริงๆ

“แต่พี่มีคำถาม”

“อะไรครับ”

“ถ้าพี่อยากได้รูปฤดูหลงฝนบ้างต้องถ่ายยังไง”

“มีที่ไหนกันครับ” เรนเบือนหน้าไม่ยอมสบตากับเหมันต์ แต่ก็รู้ว่าไม่อาจซ่อนรอยยิ้มดีใจที่ปรากฏขึ้นมาได้

“มีสิ” เหมันต์ยืนยัน ดวงตาเป็นประกายวาววับ

“แต่ผมไม่เคยได้ยิน”

เหมันต์โน้มตัวเข้าหาเรน พูดชิดใบหูแดงเรื่อ “พี่หลงเรน คราวนี้เคยได้ยินหรือยัง”

เรนรู้สึกคล้ายมีบางอย่างระเบิดตูมตามขึ้นในหัวของเขา คล้ายตนเองกำลังจะเป็นไข้ และคล้ายหัวใจกำลังจะทะลุออกมาจากอก

“ถ้าถ่ายได้ฝากถ่ายให้พี่ด้วยนะ พี่อยากพกไว้ในกระเป๋าสตางค์บ้าง”

“...”

ร่างสูงคล้ายรู้ว่าเขากำลังเขินหนัก เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นในลำคอ เจ้าตัวเดินผ่านเขาเข้าไปในห้อง หยิบกรอบรูปที่วางอยู่ขึ้นมา

“พี่ขอนะครับ”

เรนพยักหน้า หน้าตาหัวหูของเขาตอนนี้ยังแดงไม่เลิก รอจนร่างสูงเดินผ่านออกไปแล้ว ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องนอนของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม

เรนยอมรับแล้วว่าสกิลการจีบของเขานั้นห่างชั้นกับเหมันต์มากเหลือเกิน

• • • • •

“จินยังไม่ง่วงเหรอครับ” เหมันต์ถามลูกชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่น แม้เด็กชายจะนอนมาในรถบ้างแล้วก็ตาม แต่พี่เลี้ยงบอกว่าหลังจากกลับมาถึงบ้านหนูน้อยก็ไม่ยอมนอนอีกเลย

“ไม่..ง่วง” เด็กชายจินส่ายหน้า

“ไม่เหนื่อยเหรอครับ” เหมันต์ถามลูกชายต่อ

“ไม่..เหนื่อย..จิน..แข็งแรง” คราวนี้หนูน้อยยกแขนขึ้นเบ่งกล้ามทำเหมือนที่เห็นในการ์ตูน เหมันต์กับเรนยิ้มให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูนั้น

“มาครับอาเรนให้รางวัลคนแข็งแรง” เรนดึงเด็กชายจินเข้ามากอด หอมซ้ายหอมขวาจนแก้มนิ่มขึ้นสีแดงเรื่อ เด็กชายจินหัวเราะคิกคัก เมื่ออาเรนหอมเสร็จแล้ว เขาจึงหันแก้มไปให้พ่อบ้าง เหมันต์หัวเราะขำลูกชายก่อนหอมแก้มซ้ายขวาเจ้าตัวน้อยเช่นกัน

หลังจากพ่อปล่อยเขาแล้ว เด็กชายก็หันไปหาอาเรน เขาคล้องมือเข้ากับคอพร้อมกับถามด้วยเสียงอ้อน

“อาเรน..เหนื่อย...ไหม”

“ไม่เหนื่อยครับ”

“เก่ง...ที่สุด” เด็กชายจินหอมแก้มอาเรนซ้ายขวา จังหวะที่หนูน้อยผละไปหาพ่อนั้นเรนก็ทันได้เห็นแสงวิบวับในตาของเหมันต์เข้าพอดี

“ผมไม่อยากได้รางวัลครับ” เรนรีบดักคอแทบไม่ทัน

“แต่พี่อยากได้”

“...” เรนได้แต่ร้องในใจ เขาไม่คิดเลยว่าเหมันต์จะหน้าหนากว่าเขาอีก

“พ่อ..ไม่เหนื่อย..เหรอ” เด็กชายจินถามเมื่อได้ยินว่าพ่ออยากได้รางวัลบ้าง

“ไม่เหนื่อยครับ”

“จิน..ให้..รางวัล” หนูน้อยจับแก้มผู้เป็นพ่อ หอมซ้ายหอมขวาจนได้ยินเสียงดังฟอด

“อาเรนยังไม่ให้รางวัลพ่อเลย” คนเป็นพ่อฟ้องลูกชายเสียอย่างนั้น เด็กชายจินหันไปมองอาเรนที่นั่งทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่ออยู่

“อา..เรน” หนูน้อยเรียกเสียงอ้อน ทวงความยุติธรรมให้กับผู้เป็นพ่อ

“จินหอมแทนอาเรนก็ได้ครับ” เรนรีบหาทางออก

“อื้อ” เด็กชายจินพยักหน้า เตรียมพร้อมจะทำตาม

“พ่อว่าจะซื้อหุ่นยนต์ให้จิน งั้นก็ซื้อให้พี่มดแทนได้ใช่ไหมครับ”

เรนเบิกตากว้างไม่คิดว่าเหมันต์จะมาไม้นี้

“ไม่...ได้” หนูน้อยส่ายหน้าติดๆ กัน จากนั้นก็หันมามองเรน

“อาเรน..แทน..ไม่ได้”

เรนนึกอยากตีคนตัวโตกว่าขึ้นมา ใช้มุกนี้มาสอนลูกได้ยังไง

“อา..เรน” คนช่วยทวงทำหน้าที่ได้ดีเหลือเกิน สายตาอ้อนแบบนั้นเขาจะเอาอะไรไปชนะได้

“ครับ ให้รางวัลก็ให้ครับ” เรนพูดอย่างคนปลงตก ไม่ว่าอย่างไรเขาก็แพ้พ่อลูกคู่นี้อยู่ดี

เรนมองคนที่โน้มตัวเข้ามาหาด้วยสายตาคาดโทษ เขาแตะริมฝีปากที่แก้มของเหมันต์อย่างรวดเร็วก่อนผละหน้าออก

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“ข้างนี้ด้วย”

“ข้างเดียวก็พอครับ”

“จิน..” แค่อีกฝ่ายเรียกลูกชาย เรนก็รีบหอมแก้มอีกข้างของเหมันต์ทันที เห็นดวงตาวิบวับเจ้าเล่ห์นั้นแล้วอยากตีให้ตายคามือ

“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาทำเอาหัวใจเรนเต้นไม่เป็นส่ำ จนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ได้ยินเสียงคนที่น่าหมั่นไส้ที่สุดหัวเราะชอบใจที่แกล้งเขาได้

ขณะที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งเขิน คนหนึ่งกำลังส่งสายตาล้ออยู่นั้น เด็กชายจินก็ตบมือเปาะแปะขึ้นมา

ดีจริงๆ เลย หุ่นยนต์ยังเป็นของเขา ไม่ต้องให้พี่มดแทนแล้ว

[Mitra]

เขินอ่ะ พี่เหมรุกแรงเหลือเกิน
ใจไม่ดีเลย

[ืniyataan]

แอบลุ้นคิมกับลูกหว้าได้ไหม...

[Hoya]

อ่านแล้ว นึกถึง อาโป.... จับสองคนนี้มา เจอกัน คงหัวหมุนกันน่าดูนะคะ   

[Nattie69]

 

[k2blove]

 
ชื่นมื่นซะไม่มี คนเกิดก่อนเล่ห์เหลี่ยมย่อมเหนือกว่านะเรน

[Ginny Jinny]

โอ๊ยเขินแทนอาเรนนนนน

[river]

เสร็จโก๋

[วายซ่า]

เรนเอาชนะคนแก่ชั่วโมงสูงไม่ได้หรอก 

[AkuaPink]

 
 

[PoyPay]

หนูจินเก่งที่สุด!!!... คิคิ...

[•♀NoM!_KunG♀•]

เกินเบอร์มาก คุณเค้านะ

[Sorrowkung]

เป็นำงล่ะเรน บอกให้พี่เหมจีบเลยมาเป็นชุด

[mystery Y]

หนูจิน~

[darin]

ตอนที่ 24

ไร้สาระ

สืบเนื่องมาจากคืนวันศุกร์ เหมันต์เปิดสารคดีโลกใต้ทะเลให้เด็กชายจินดู หนูน้อยชอบมากเป็นพิเศษ วันนี้เรนจึงตั้งใจชวนเหมันต์พาเด็กชายจินมาที่ควาเรียมแห่งหนึ่งในห้างกลางเมือง

เห็นความตื่นเต้นและรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเด็กชายจินแล้ว เรนก็รู้ว่าเขาตัดสินใจไม่ผิด เห็นเด็กชายร่าเริงขึ้น กล้าพูดกล้าคุยมากขึ้น เริ่มมีคำถาม เริ่มสงสัย เขาก็หายเหนื่อยกับความพยายามที่ผ่านมาแล้ว

“พี่ต้องพูดขอบคุณเราอีกกี่ครั้งถึงจะพอ”

เรนสะดุ้งน้อยๆ เมื่อหลังสัมผัสเข้ากับแผงอกของร่างสูง ใบหน้าอีกฝ่ายโน้มเข้ามากระซิบที่ข้างหู ชวนให้ขนลุกเบาๆ

“ขอบคุณทำไมครับไม่เห็นจำเป็นเลย ผมทำเพราะรัก..” พอเห็นดวงตาวิบวับของคนที่หมุนร่างเขาให้หันไปหา เรนก็รีบต่อคำทันที “จินครับ”

“เราเคยได้ยินประโยคนี้ไหม รักลูกก็ต้องรักพ่อของลูกเลย”

“ผมเคยได้ยินแต่รักเราก็ต้องรักลูกของเราด้วย” เรนหัวเราะความขี้ตู่ของอีกฝ่าย

“พี่เข้าใจแล้ว” เหมันต์พยักหน้าแต่เรนไม่ไว้ใจดวงตาเจ้าเล่ห์นั้นสักนิด

“มิน่าเรนถึงรักจินมากเพราะรักพี่นี่เอง”

“...” แล้วใครมันจะไปกล้าเถียงเล่า!

“แต่ตอนนี้ผมรักจินมากกว่าคุณเหมอีกครับ”

“ไม่เป็นไรพี่ไม่หึง”

เรนอยากบอกคนตัวสูงเหลือเกินกว่าพักบ้าง ให้เขาหายใจหายคอบ้าง ไม่ต้องจีบหน้กขนาดนี้ก็ได้ หัวใจมันจะวายไปก่อนจะทันได้ตอบตกลง

“อาเรน” โชคดีที่มีระฆังตัวน้อยช่วยเขาไว้

“ครับจิน” เรนย่อตัวลงนั่งข้างเด็กชาย หนูน้อยชี้มือไปยังกระจกตรงหน้า

“จิน..ชอบ”

“แล้วจินชอบตัวไหนมากที่สุดครับ”

เด็กชายจินกวาดสายตามอง จนเจอตัวที่เขาชอบที่สุดจึงชี้ให้อาเรนดู

“ตัว..นี้”

เหมันต์สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหลวมๆ ยืนมองเด็กหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งชี้ชวนกันดูปลาในตู้ ดวงตาของเหมันต์อ่อนโยนลง บางครั้งความสุขก็เรียบง่ายแบบนี้ แค่ได้อยู่กับคนที่เรารักก็พอ

• • • • •

“เหมคะ” เสียงเรียกด้วยความดีใจดังขึ้น เมื่อหันไปดูจึงเห็นว่าเป็นรสรินกับครีมเดินมาด้วยกัน

เรนส่งยิ้มทักทายไปให้ ถึงเขาจะไม่เห็นแก่หน้ารสรินแต่ก็ยังเห็นแก่หน้าครีม แต่อีกฝ่ายกลับไม่คิดเหมือนเขา เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเหมันต์ไม่ได้มาแค่คนเดียว แต่พ่วงจินกับเขามาด้วย รอยยิ้มยินดีบนใบหน้าก็เหือดหายไปอย่างรวดเร็ว

“มาทานอาหารเหรอคะ”

“ครับ” เหมันต์ตอบด้วยเสียงสุภาพ พวกเขากำลังจะเดินเข้าร้านอาหารพอดีตอนที่ถูกเรียก

“โรสอยากชวนเหมไปทานด้วยกันที่โต๊ะนะคะ แต่ว่า..” สายตาเหยียดตวัดมามองเขา “เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ”

“ยินดีครับ แค่เป็นวันที่เรนไม่ติดเรียนก็พอ”

“เหม!” รสรินหน้าเสีย เธอไม่คิดว่าเหมันต์จะหักหน้าเธอแบบนี้ และไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคบกับเรนได้จริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นครีมไม่กวนคุณเหมแล้วนะคะ ขอตัวก่อน พอดีมีเพื่อนนั่งรออยู่ในร้านแล้วค่ะ” ครีมรีบตัดบทก่อนที่เพื่อนจะพูดอะไรไม่เข้าหูมากไปกว่านี้ ตั้งแต่ไปทะเลด้วยกันครั้งนั้นเธอก็ออกห่างจากอีกฝ่ายแล้ว เพียงแต่คราวหน้านัดกันกลุ่มใหญ่จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ตามสบายครับ”

“ไปเร็ว” ครีมกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนให้ตามไป คิดในใจว่าเธอไม่น่าไปเข้าห้องน้ำกับอีกฝ่ายเลย

เรนส่ายหน้า เข้าใจความลำบากใจของหญิงสาว มีเพื่อนแบบนี้ปวดหัวตาย

“เราเข้าไปกันเถอะ”

“ครับ”

เรนไม่คิดจะเปลี่ยนร้าน เขาไม่ได้ใส่ใจอีกฝ่ายถึงเพียงนั้น



เรนถอนหายใจยาว เมื่อเห็นว่าใครยืนรอเขาอยู่ใกล้กับทางเข้าห้องน้ำ เห็นทีอีกฝ่ายคงเห็นเขาตอนเดินออกมาจากร้านอาหาร เรนตัดสินใจเดินผ่านโดยไม่ทักทาย แต่เขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายมาดักรอเขาแบบนี้ มีหรือจะยอมปล่อยให้ดินผ่านไป

“หยุดก่อน!”

เรนหยุดเดินหันกลับไปมองอีกฝ่าย “คุณโรสมีอะไรเหรอครับ”

“นายเป็นเกย์ใช่ไหม” เสียงคนพูดไม่เบาเลย เรนเห็นสายตาหลายคนมองตรงมาที่เขา

“ใช่ครับ”

“นาย!”

“คุณโรสถามผมแบบนี้แสดงว่ารู้อยู่แล้ว แล้วจะทำท่าตกใจไปทำไมครับ”

“ปากดี”

“ก็ไม่แย่ครับ” เรนยักไหล่

“หึ” เสียงหัวเราะหยันดังขึ้น “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าถ้านายรู้ว่าเหมพูดอะไรจะยังยิ้มแบบนี้ได้อีกไหม”

“อยากบอกก็บอกมาครับ ถ้าไม่บอกผมจะไปแล้ว เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อน”

รสรินโมโหจนตัวสั่น แต่เธอต้องพยายามระงับอารมณ์ นี่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายของเธอ แต่เป็นนี่ต่างหากเล่า

“หลังกลับมาจากหัวหินฉันไปหาเหมที่บริษัท บอกเหมว่านายแอบชอบเหม ทายสิว่าเหมตอบฉันว่ายังไง”

“ผมต้องพูดอีกกี่ครั้งครับว่าถ้าคุณจะบอกก็บอก ถ้าไม่บอกผมจะไปแล้ว ไม่ต้องเล่นยี่สิบคำถามกับผมเพราะมันน่ารำคาญ”

รสรินกัดฟันกรอด เธออยากรู้นักว่าพอได้ยินสิ่งที่เธอจะพูดต่อไปนี้แล้ว ยังจะกล้าหยิ่งผยองพองขนอยู่อีกหรือไม่

“เหมถามฉันว่า ฉันจะสนใจเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นทำไม” รสรินเน้นคำว่า ‘ไร้สาระพรรค์นั้น’ ด้วยความสะใจ

“อย่างนั้นเหรอครับ” เรนยกยิ้มมุมปาก “คุณโรสคุยกับคุณเหมตั้งแต่กลับมาจากหัวหินใช่ไหมครับ”

“ใช่”

“วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วครับ” เรนก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ “อืม ผ่านมาหลายวันแล้ว”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย”

“คุณโรสบอกคุณเหมหลายวันแล้ว คุณเหมรู้ว่าผมชอบหลายวันแล้ว แต่วันนี้ก็ยังพาผมออกมาเที่ยว ออกมาทานข้าว หรือว่า..” เรนทอดเสียง “ที่คุณเหมบอกว่าไร้สาระหมายถึงคุณโรสครับ”

“นาย!” รสรินชี้นิ้วสั่นระริกไปตรงหน้าเรน

“บางทีการตีความคำพูดก็ต้องดูที่การกระทำด้วยนะครับ อย่าหาว่าผมสอนเลย ผมไปก่อนนะครับ ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ”

รสรินสั่นไปทั้งตัว เธออยากกรี๊ดออกมาดังๆ แต่จนใจที่เธอเลือกยืนคุยในจุดที่มีผู้คนผ่านไปผ่านมา เธอตั้งใจให้เด็กปากร้ายได้ขายหน้า สุดท้ายทำไมถึงกลายเป็นเธอ!



“ทำไมไปนานไม่สบายหรือเปล่า” เหมันต์ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่เรนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“ไม่มีอะไรครับ” เรนส่งยิ้มให้เหมันต์เพื่อยืนยันว่าเขาสบายดี เขาคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรคุยกันในที่สาธารณะ

• • • • •

เหมันต์ขับรถออกจากห้างสรรพสินค้า หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กชายจินนอนอยู่บนเบาะสำหรับเด็ก หนูน้อยหลับไปตั้งแต่ในร้านอาหารแล้ว

“ตกลงเมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า” เหมันต์ถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมเจอคุณโรสตอนกลับจากห้องน้ำครับ เลยคุยกันนานไปหน่อย”

“โรสพูดอะไร” น้ำเสียงของเหมันต์เคร่งขรึมขึ้น เพราะเขาย่อมรู้ว่าไม่มีทางเป็นเรื่องที่ดี

“คุณโรสบอกผมว่า ตัวเองไปหาคุณเหมที่บริษัทหลังกลับมาจากหัวหิน แล้วบอกคุณเหมว่าผมชอบคุณเหมครับ”

“โรสมาจริง บอกพี่จริง” เหมันต์ไม่คิดจะปกปิด

“แล้วคุณโรสก็บอกผมว่า คุณเหมถามคุณโรสว่าจะสนใจเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นทำไม”

“พี่ไม่ได้พูดแบบนั้น!” เหมันต์รีบบอกเพราะกลัวเรนเข้าใจผิด เขาพยายามนึกอยู่ครู่หนึ่งว่าเขาพูดอะไรในวันนั้น ก่อนจะทวนออกมาช้าๆ เพื่อให้ครบที่สุด

“พี่พูดกับโรสว่า ‘ผมเพิ่งรู้ว่าโรสใช้เวลาไปกับเรื่องไร้สาระ’ น่าจะประมาณนี้ถ้าพี่จำไม่ผิด พี่ไม่ได้หมายถึงความรักของเราไร้สาระ พี่หมายถึงสิ่งที่โรสทำอยู่มันไร้สาระ”

เรนลอบยิ้ม แม้เขาไม่ได้ยินกับหูแต่เขาก็พอเดาได้ว่า เหมันต์ต่อให้ไม่ชอบเขาก็ไม่มีทางเหยียบย่ำความรู้สึกของเขา แต่ทำไมต้องบอกล่ะเขาโดนแกล้งมาหลายวันแล้วขอเอาคืนหน่อยเถอะ

“ผมเข้าใจครับ”

“ดีแล้ว” เหมันต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ว่าความรักผมมันไร้สาระ”

“เรน!”

“เบาๆ ครับเดี๋ยวหนูจินตื่น” เรนแตะนิ้วที่ปาก

“พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไม่เคยคิดเลยสักนิด” เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน นึกโมโหรสรินอยู่ในใจ หาเรื่องให้เขาจนได้

“ถ้าพี่คิดแบบนั้นพี่จะมานั่งจีบเราอยู่แบบนี้เหรอ”

“ก็นั่นสิครับ” เรนซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่ได้อีกต่อไป

เหมันต์เห็นรอยยิ้มนั้นจากหางตา เขาเริ่มรู้แล้วว่ากำลังโดนเด็กหนุ่มแกล้ง

“เดี๋ยวเถอะ” เหมันต์ปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัย จับศีรษะของเรนโยกไปมาเบาๆ

“เพราะคุณโรสหรือเปล่าครับ วันนั้นคุณเหมถึงมาถามผม” น้ำเสียงของเรนจริงจังขึ้น

“มีส่วน พอมาคิดดูแล้วพี่ว่าพี่เองก็สังเกตเห็น เพียงแต่พยายามไม่เก็บมาคิดเท่านั้น”

“พยายามเหรอครับ?”

“ใช่ เหมือนที่พยายามไม่รับรู้ว่าตัวพี่เองก็ชอบเรา”

“อันนี้คือถือโอกาสบอกชอบผมอยู่หรือเปล่าครับ” เรนอดแซวไม่ได้

“หึๆ” เหมันต์หัวเราะขำสีหน้ารู้ทันของเรน

“พี่ถามเราบ้างสิ”

“ถามมาสิครับ”

“ทำไมถึงไม่เชื่อโรส”

“เพราะมันเป็นคำพูดที่ผมไม่ได้ยินเองกับหูครับ และมันจะมีน้ำหนักก็ต่อเมื่อสอดคล้องกับการกระทำของพี่เหม ในเมื่อมันไปคนละทางกับสิ่งที่ผมรับรู้ด้วยตาตัวเอง ผมจะเชื่อได้ยังไงครับ”

“เพราะเรารู้ว่าพี่รักเรามาก”

เรนอมยิ้ม เขาชอบคำว่า ‘มาก’ ที่ได้ยิน

“ขอบใจมากที่เชื่อใจพี่” เสียงของเหมันต์อ่อนโยนลง

“ครับ” เรนส่งยิ้มอบอุ่นคืนไปให้เหมันต์

สิ่งเดียวที่รสรินทำสำเร็จคือการสร้างความรำคาญใจ เขาไม่ให้ค่าตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้ใช้คำไม่ดีพูดถึงจินแล้ว หน้าตาดีแล้วอย่างไร ฐานะดี การศึกษาดีแล้วอย่างไร ถ้าจิตใจไม่ดีสำหรับเขาแล้วทุกอย่างก็ไร้ค่า ได้แต่หวังว่าสักวันรสรินจะรู้ตัวก่อนที่รอบตัวของเธอจะไม่เหลือใครเลย

“พี่เหมครับ”

“หือ?” เหมันต์หันมามองคนที่เขารัก

“เคยชอบคุณโรสไหมครับ”

“เคยคิดว่าจะชอบได้” เหมันต์ตอบตามความจริง เขาไม่ต้องการปิดบังสิ่งใดจากเรน

“ความรักเป็นเรื่องแปลกดีนะครับ ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าจะชอบใครเพียงเพราะร่มคันเดียวแต่ก็ชอบเข้าจนได้”

“พี่ควรขอบคุณฝนใช่ไหม”

“ขอบคุณผมเหรอครับ” เรนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ถ้าอย่างนั้นขอเป็นเสื้ออีกสักตัวก็ได้ครับ”

“หึๆ”

“ผมพูดจริงๆ นะครับ”

“ตามใจเราสิ”

เหมันต์อยากบอกว่า ใจก็ให้ไปแล้วจะอะไรกับเสื้อแค่ตัวเดียว มากกว่านี้เขาก็ยอม

[ืniyataan]

นุ้งเรนไม่ใช่คนหูเบานะรู้ยัง...

[silverspoon]

หนักแน่นมากก

[Nattie69]