EP7 เที่ยว Part 2(Bas's eyes view)บาส คืนวันศุกร์ผมนั่งแกร่วๆ อยู่บนโต๊ะที่ชั้นสองของผับแถวทองหล่อ
เอาจริงๆวันนี้ไม่ได้อยากมาเลยนะครับ แต่เพื่อนโรงเรียนเก่าเซ้าซี้
แล้วผมเองก็ไม่ได้มาเจอเพื่อนเก่านานแล้ว ก็เลยต้องจำใจมา
ผมไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนาที่แลกเปลี่ยนกันเคล้าเสียงดนตรีสักเท่าไหร่หรอกครับ
ผมกำลังตั้งใจรอใครบางคนมากกว่า
ก่อนหน้านี้ผมเดินลงไปทักพวกพีที่อยู่ชั้นล่างมาแล้วรอบนึง
ผมกวาดสายตาเร็วๆก็มีสมาชิกเกือบครบ ขาดไปก้อแต่วินทร์ กับเพื่อนอีกสองสามคน
ซึ่งผมก็ทำเป็นถามหารวมๆไปตามเรื่องให้มันดูไม่มีพิรุธ แล้วก็ได้รู้ว่า วินทร์จะมาเลทสักหน่อย
ผมนั่งรอจนถึงสักสี่ทุ่มกว่า ก็เห็นวินทร์ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ เดินผ่านประตูทางเข้ามา
วินทร์ดูประหม่านิดหน่อย แต่พอแต่งตัวแบบนี้แล้วมันโคตรน่ารักเลยครับ
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของมึงวะ” เพื่อนผมถาม
ผมหุบยิ้ม วางแก้วในมือ
"เดี๋ยวมานะมึง กูไปหาเพื่อนแป๊บ" ผมหันไปบอกเพื่อนในโต๊ะ
แล้วรีบเดินลงไปหาวินทร์ ซึ่งความตั้งใจของผมก็คงแค่เดินไปทักเหมือนบังเอิญเจอ แค่นั้นผมว่าผมก็โอเคแล้วนะ
คนค่อนข้างแน่นครับวันนี้ ผมเลยเคลื่อนไหวไม่ได้เร็วดั่งใจสักเท่าไหร่
ในขณะผมอยู่ห่างจากวินทร์ไม่เท่าไหร่
ก็เหลือบไปเห็นว่าวินทร์กำลังถูกผู้ชายคนนึงกำลังพยายามลากไปนั่งที่โต๊ะ
แต่ดูเจ้าตัวก็ไม่ค่อยกล้าปฏิเสธสักเท่าไหร่
ผมเลยรีบเข้าไปกระชากมือหมอนั่นออกจากแขนวินทร์
"พี่ครับ เพื่อนผมบอกไม่สะดวก"
ไอ้เวรนั่นทำหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ผมเองไม่สนหรอก
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยวินทร์" ผมหันไปถาม
แต่เจ้าตัว นิ่งๆดูอึ้งๆไป
คงจะตกใจ
"ก็สนุกๆนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องซีเรียสอะไร”
ผมรีบจับแขนวินทร์และค่อยๆพาเดินออกมาจากตรงนั้น
"นี่ทำไมทำเด๋อๆด๋าๆให้เค้าลากเข้าไปแบบนั้นได้เนี่ย”
ผมถามแหย่เล่นๆ หวังให้วินทร์ไม่เครียด
“ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะจู่โจมกันแรงขนาดนี้นี่หว่า” วินทร์ก้มหน้างุด
“อ่อนหัดนะเราเนี่ย” ผมหันไปยิ้ม
“แล้วบาสเชี่ยวขนาดนี้แสดงว่ามาบ่อยอ่ะสิ”
เชี่ย ไม่น่าเลยว่ะ เสียภาพพจน์หมด
“ก็ไม่บ่อยหรอก ปกติไม่ได้ชอบมา แต่นี่ขัดเพื่อนไม่ได้”
“แต่ก็ดีแล้วแหละ ที่บาสมา ไม่งั้นวันนี้เราไม่รู้จะทำไง”
ผมอมยิ้ม … พยักหน้า
“ปะ … เดี๋ยวเราพาไปส่งที่โต๊ะ”
*******************************************************
อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างสามารถคอมเม้นต์ได้นะครับ