หัวข้อ: เมื่อผมกับเขา ... Special 2 เปลี่ยน (01/07/2020) END

[broke-back]

โธ๊ะ..โธ๊ะ..โถ อิบีม
อิแรด

อยากแดรกบาสตั้งแต่แรก
อดแดรกเยยยยยยยยยย ฮ่าฮ่า

[Elliott]

Special 2 เปลี่ยน



บีม



“พี่บีมคิดอะไรอยู่ นั่งเหม่ออีกแล้ว”

เสียงจากร่างเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามปลุกผมจากภวังค์



นับจากวันนั้นที่ผมไปดักรอเจอวินทร์ที่หน้าโรงพยาบาล

ผมเองก็ยังยกโทษให้ตัวเองไม่ได้นะครับ ผมเอาแต่คิดซ้ำๆว่า



ถ้าผมควบคุมตัวเองได้ดีกว่านี้ เรื่องแย่ๆคงไม่เกิดขึ้น



“พี่บีม …”

ผมมองหน้าป่านที่จ้องหน้าผมอยู่

“อืม … กูคิดอะไรไปเรื่อยๆน่ะ ช่วงนี้ที่คณะเรียนหนักหน่อย”

ป่านพยักหน้าแต่สีหน้าดูก็รู้ครับว่าไม่เชื่อ



ผมกลับมาคุยกับป่านอีกครั้งตามที่ผมเคยบอกกับวินทร์เอาไว้

ความตั้งใจแรกสุดของผมคือจะบอกให้ป่านเลิกยุ่งกับผมและวินทร์อย่างจริงจัง

แต่ไม่รู้ทำไมกลายเป็นว่าวันนั้นผมใจไม่แข็งพอที่จะพูดมันออกไป



คงเพราะวินทร์แหละครับ … ที่เริ่มเปลี่ยนแปลงจิตใจของผม



“ไปซื้อของกันมั้ยพี่บีม ผมมีของที่อยากได้อยู่นิดหน่อย”

“เอาสิ …”



ผมเดินตามป่านเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไปเรื่อย …



ป่านตอนนี้มันเหมือนเด็กน้อยคนเดิมกับที่ผมเคยรู้สึกชอบมันสมัยก่อน … จนกระทั่งวันนึงที่ผมรู้สึกเบื่อ ...



คำว่า"ชอบ"สมัยก่อนมันคงไม่พอในการจะรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้หรอกนะครับ



นั่นคงเป็นเหตุผลที่ผมไม่เคยคบกับใครได้นาน … เพราะความชอบที่ผมมีมันคงผิวเผินมากจนไม่สามารถเปลี่ยนเป็นความต้องการที่จะดูแลใครสักคน …



“ผมว่าอันนี้เหมาะกับพี่บีมมากเลยนะ”

ป่านยื่นสร้อยข้อมือมาให้ผม

“กูไม่ค่อยได้ใส่สร้อยข้อมือนะ”

“เหรอ … เสียดายเนาะ” เห็นหน้าไอ้ป่านหงอยๆแล้วก็แอบสงสารมัน

“แต่ลองใส่ดูก็ไม่เสียหายมั้ยวะ …”

ป่านได้ยินแล้วก็ยิ้ม



…



“ผมโคตรดีใจอ่ะ ...”

“เรื่องอะไรวะป่าน”

“ที่พี่บีมดูจะเปลี่ยนไปนิดนึง … ถ้าเป็นสมัยก่อน … พี่บีมบอกว่าไม่ก็คือไม่อ่ะ คงไม่ยอมใส่หรอกสร้อยเนี่ย”

“...”

ผมยกมือขึ้นมาดูสร้อยข้อมืออย่างสงสัย

ผมไม่รู้ว่าผมทำไปเพราะผมสงสารป่านมัน หรือ ผมจะเปลี่ยนไปจากสมัยก่อนจริงๆ





“ไว้วันเสาร์ผมมาเจอพี่อีกได้มั้ย”

“กู … กูไม่รู้ว่ะป่าน”

“เห้ยพี่ ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไร”

“คือ กูไม่อยากให้มึงมาติดอะไรกับกูมาก กูมันไม่ใช่คนดีอย่างที่มึงคิดหรอกนะ”

ป่านพยายามเก็บสีหน้าเศร้าของมันเอาไว้

“พี่บีม … ผม … ผมไม่แคร์หรอกว่าสถานะของผมจะเป็นยังไง ผมขอแค่ได้เจอได้มาอยู่ด้วย ผมพอใจแล้วนะพี่”

“ป่าน …”

“งั้นผมไม่เจอพี่เสาร์นี้ก็ได้ … วันอื่นได้มั้ยพี่ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนวันไหนก็ได้ ขอแค่ 10 นาทีก็ได้ … นะพี่บีม” ร่างบางมองผมหัวตาเริ่มมีน้ำตารื้น ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บนิดๆในใจ

ผมไม่รู้ว่าที่ผมรู้สึกตอนนี้คืออะไร … สงสาร? เห็นใจ?

“งั้นไว้กูบอกมึงอีกทีละกัน …”

“ได้ครับ …” ป่านก้มหน้า



……….



“เชี่ยเอ้ยยยยยย”

ผมนอนพลิกไปพลิกมาอยู่พักใหญ่ … ช่วงหลังๆผมนอนไม่หลับบ่อยมาก เรื่องรบกวนจิตใจมันเยอะ เรื่องที่ต้องคิดก็เยอะ ทั้งเรียน ทั้งวินทร์ แถมตอนนี้มีเรื่องป่านเข้ามาอีก



ผมตัดสินใจโทรหาพี่บิว …



“ไงยะ พ่อตัวดีมีธุระอะไร”

“พี่บิว … ผมขอปรึกษาหน่อยดิ”

“ห้ะ แกโทรมาขอคำปรึกษาแบบนี้โลกจะแตกมั้ยยะเนี่ย”

“เห้ย พี่นี่ซีเรียสนา”

“อ่ะๆ ว่ามาๆ”

“คือมันจะเป็นไปได้มั้ยพี่ ที่เราจะตัดสินใจอยู่ใกล้กับใครสักคนเพียงเพราะเราคิดจะเอาเค้ามาทดแทนคนอื่น”

“ทำไมยะเนี่ย แกไปหาใครมาเป็นตัวตายตัวแทนของน้องวินทร์เหรอ …”

“พี่บิว …”

พี่บิวถอนหายใจ

“เป็นไปได้สิที่แกพูดมาน่ะ … แต่มันก็จะไม่ยั่งยืนรึเปล่าวะแก”

“...”

“คือท้ายสุดมันก็จะจบที่เลิกกันอยู่ดี เพราะยังไงคนที่เราเอามาแทนไม่มีทางเป็นคนที่เราอยากให้เค้าเป็นได้อยู่แล้ว”

“ตอนแรกผมก็คิดเหมือนพี่นะ … แต่ไปๆมาๆ ผมชักไม่แน่ใจว่ะ … คือมันมีความรู้สึกห่วงอะไรสักอย่าง พี่รู้จักผมดีพี่จะรู้ว่าผมแม่งโคตรจะไม่ทนในสิ่งที่ผมไม่อยากทำ แต่นี่ … บางทีผมก็ยอมทำให้เค้า … แบบไม่อยากเห็นเค้าเสียใจน่ะ”

“ถ้าเป็นอย่างที่แกบอกจริงๆ … โอกาสมันก็มีนะที่แกไม่ได้เห็นเค้าเป็นแค่ตัวตายตัวแทน”

“...”

“แต่มันก็ต้องใช้เวลาในการพิสูจน์เหมือนกันนะแก …”

“ขอบคุณนะพี่บิว”

“ชั้นก็ถึงบอกว่าให้แกเลิกเจ้าชู้ซะที … เฮ้อออ … หวังว่าแกจะเคลียร์ปัญหาหัวใจของแกได้ไวๆนะ … ชั้นล่ะเป็นห่วง”





***



วันรุ่งขึ้นผมโทรหาป่านหลายรอบ แต่ป่านปิดเครื่อง ผมกังวลใจนิดหน่อยเลยตัดสินใจบุกไปที่คณะรัฐศาสตร์

ผมลองถามหาป่านจากหลายๆคนแต่ก็ดูจะไม่มีใครรู้ว่าป่านอยู่ที่ไหน จนผมเริ่มถอดใจ …

แต่ไม่นานผมก็เห็นร่างเล็กกำลังยืนคุยกับชายร่างสูงคนหนึ่งด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูมีความสุข



การที่ป่านดูมีท่าทีดีใจที่ได้คุยกับชายคนนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บแบบแปลกๆแฮะ …





หรือผมจะรู้ตัวช้าไปนะ … หรือว่าผมจะชอบป่านจริงๆ





ผมหันหลังเตรียมจะเดินกลับ ก็ได้ยินเสียงป่านตะโกนมา



"พี่บีมๆ!!"



หันไปก็เจอไอ้ป่านวิ่งยิ้มร่าเข้ามาหา ในขณะที่ชายร่างสูงเดินไปอีกทาง

"ทำไมวันนี้มาหาที่คณะได้ล่ะ"

"ก็กูโทรมาแล้วไม่รับ ก็เลยมาดูหน่อย"

"เป็นห่วงผมเหรอพี่" ป่านทำสีหน้าแปลกใจ

"ก็เห็นว่ามีคนคุยด้วย กูก็ไม่ห่วงละ"

"ใครเหรอพี่?"

"อ่าวแล้วคนที่มึงคุยเมื่อกี้ล่ะ"

"อ้อๆๆๆ" ป่านยิ้ม

"คือผมลืมมือถือไว้ที่โรงอาหาร แล้วเค้าเก็บได้ ผมให้เพื่อนโทรเข้าเครื่องผม แล้วนัดมาเจอน่ะครับ … ตอนแรกที่ผมรู้ว่าลืมมือถือผมโคตรเสียดายเลยนะ นึกว่าจะไม่ได้คืนแล้ว มีรูปพี่บีมอยู่ในนั้นเยอะแยะเลย"

"ที่มึงทำท่าดีใจเมื่อกี้ ก้อ …"

"พอได้มือถือคืนผมก็โคตรดีใจอ่ะ … ขอโทษนะพี่บีม ที่ทำให้เป็นห่วง"

ผมหัวเราะเบาๆ

"ช่างเหอะ … ว่าแต่วันนี้ว่างมั้ย กูจะชวนไปกินข้าว"

ป่านยิ้มกว้าง

"ว่างสิพี่" ป่านขยับเข้ามาเกาะแขนผมแน่น



"แล้ว … วันเสาร์นี้ มึงยังอยากมาเจอกูอีกมะ"

"เห้ย ทำไมถามแบบนั้น ผมก็ต้องอยากเจอพี่สิ"

"ดีละ …  เพราะกูว่ากูก็อยากเจอมึงเหมือนกัน"



ผมมองหน้าร่างเล็กที่มีสีหน้ามีความสุขอย่างเต็มเปี่ยม

ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกได้ว่าผมกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วครับ ….


***********************************

END

[broke-back]

 
เราควรจะดีใจกับป่าน มั้ยอ่ะ

จ้องจะเอาบาส..ก็อด
ปล้ำวินทร์ก็แล้ว..อดอีก
แต่หวนกลับมาสงสารป่าน..ได้แดก
ยิ่งกว่าของตายเข้าไปอิ๊ก ฮ่าฮ่า

ถ้าสมหวังจากบาส..คนแรก วินทร์จะถูกวางไว้ตำแหน่งไหน
หันมาสนใจจะเคลมวินทร์..คนต่อมา ป่านอยู่ตรงไหน ถูกบอกเลิกไม่ใช่เหรอ
คราวนี้ เออออออ..กูไม่มีใครแล้ว งั้นนนน เอาไอ่ป่านแม่งดีกว่า แบบนี้ล่ะง่ายดี หราาาาาาาาาาาาาา
หุหุ

ขอให้สมหวังล่ะกัน..ป่าน
คงจะอวยพรให้ได้แค่นี้
จริงๆ

คนที่เป็น "ของตาย" ไม่ว่าจะตอนไหน
ก็เจ็บทุกครั้ง เน๊าะ

+1 ฮับ คุณคนแต่ง
เรื่องนี้ ขนาดจบแล้ว ยังสนุกอยู่เลย
เสียดาย เรื่องสั้นไปนิดสสสสสสสสสสส อิอิ

[Elliott]

เราควรจะดีใจกับป่าน มั้ยอ่ะ

จ้องจะเอาบาส..ก็อด
ปล้ำวินทร์ก็แล้ว..อดอีก
แต่หวนกลับมาสงสารป่าน..ได้แดก
ยิ่งกว่าของตายเข้าไปอิ๊ก ฮ่าฮ่า

ถ้าสมหวังจากบาส..คนแรก วินทร์จะถูกวางไว้ตำแหน่งไหน
หันมาสนใจจะเคลมวินทร์..คนต่อมา ป่านอยู่ตรงไหน ถูกบอกเลิกไม่ใช่เหรอ
คราวนี้ เออออออ..กูไม่มีใครแล้ว งั้นนนน เอาไอ่ป่านแม่งดีกว่า แบบนี้ล่ะง่ายดี หราาาาาาาาาาาาาา
หุหุ

ขอให้สมหวังล่ะกัน..ป่าน
คงจะอวยพรให้ได้แค่นี้
จริงๆ

คนที่เป็น "ของตาย" ไม่ว่าจะตอนไหน
ก็เจ็บทุกครั้ง เน๊าะ

+1 ฮับ คุณคนแต่ง
เรื่องนี้ ขนาดจบแล้ว ยังสนุกอยู่เลย
เสียดาย เรื่องสั้นไปนิดสสสสสสสสสสส อิอิ

ขอบคุณมากๆสำหรับคอมเม้นต์นะคร้าบ

คือจริงๆอย่างป่าน ... ผมเคยเจอคนที่เค้ารักอีกคนมากกกกกกกแบบยอมทุกอย่างนะครับ
ตอนนั้นผมก็ทำอย่างเดียวกันเลยครับคือขอให้สมหวังนะครับ 555

[broke-back]

เป็นของตาย หายใจได้ แต่ไร้ค่า
มีราคา ก็ต่ำต้อย น้อยเกินหา
ทั้งชีวิต พลีให้ได้ พร้อมน้ำตา
ต้องก้มหน้า แบกหาม ยามกล้ำกลืน

ทั้งชีวิต ต้องระแวง มีคนอื่น
แกล้งหน้าชื่น แต่อกตรม ข่มใจฝืน
ไม่รู้ว่า จะวันไหน ล้มทั้งยืน
แม้ยามตื่น หรือหลับฝัน ยังเศร้าใจ

ขอบคุณคนแต่ง อีกครั้งด้วบทกลอน หลอนดราม่า
ฮ่าฮ่า

แต่งอีกนะแนวๆนี้ รับปากเลยว่าจะมาอ่านอีก
ชัวร์เลย อิอิ