พิมพ์หน้านี้ - เมื่อผมกับเขา ... Special 2 เปลี่ยน (01/07/2020) END
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Elliott ที่ 15-06-2020 12:16:28
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
" ... สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ
ผมวินทร์ วรวินทร์ พลานุกูล สูง 178 ซม
เป็นคนขี้อาย เป็นลูกชายคนเล็ก
ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะทันตแพทยศาสตร์ปี 3 ครับ
...
และนี่เป็นเรื่องราวความรักของผมครับ :)
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
สารบัญ
EP1 คุย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042027#msg4042027)
EP2 หยอด Part 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042028#msg4042028)
EP3 หยอด Part 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042029#msg4042029)
EP4 หยอด Part 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042033#msg4042033)
EP5 เที่ยว Part 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042081#msg4042081)
EP6 แฮงก์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042161#msg4042161)
EP7 เที่ยว Part 2 (Bas's eyes view) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042181#msg4042181)
EP8 เที่ยว Part 3 (Beam's eyes view) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042184#msg4042184)
EP9 สงสัย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042255#msg4042255)
EP 10 เที่ยว Part 4 (Beam's eye view) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042273#msg4042273)
EP11 ตัดสินใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042292#msg4042292)
EP12 บอก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042416#msg4042416)
EP13 กอด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042438#msg4042438)
EP14 สับสน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042606#msg4042606)
EP15 เจ็บ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042687#msg4042687)
EP16 กอด Part 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042751#msg4042751)
EP17 ทอดทิ้ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042862#msg4042862)
EP18 ทะเลาะ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042898#msg4042898)
EP19 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042935#msg4042935)
EP20 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4042978#msg4042978)
EP21 บ้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043118#msg4043118)
EP22 โดนแกล้ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043231#msg4043231)
EP23 ขอโทษ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043328#msg4043328)
EP24 ให้คำตอบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043404#msg4043404)
EP25 เขิน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043544#msg4043544)
EP26 จูบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043622#msg4043622)
EP27 รัก (Main story end) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043691#msg4043691)
Special1 ในอดีต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043795#msg4043795)
Special2 เปลี่ยน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72099.msg4043944#msg4043944)
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
สวัสดีครับ
ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งแบบจริงจัง
ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรยังไงต้องขออภัยด้วยนะครับ :-[
-
EP1 คุย
"ตื่นได้แล้วมึง น้ำลายท่วมโต๊ะแล้วเนี่ย"
พีเพื่อนสนิทของผมตบโต๊ะปลุกผมจากภวังค์
"อืมมม … ขออีกแป๊บได้มะ"
"ไม่ได้ล่ะมึง นอนจนหมดคาบแล้ว นี่ต้องย้ายไปห้องแล็บแล้ว มึงรีบหายเมาขี้ตาเร็วๆเลย"
"เออๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ผมเงยหน้าขึ้นมาอย่างง่วงงุน
รีบรวบกองชีตบนโต๊ะเลคเชอร์ แล้ว รีบตามพี ออกไป
สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ
ผมวินทร์ วรวินทร์ พลานุกูล สูง 178 ซม
เป็นคนขี้อาย เป็นลูกชายคนเล็ก
ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะทันตแพทยศาสตร์ปี 3 ครับ
ชีวิตเด็กทันตะปีสามนี่มันโคตรจะเหนื่อยนะครับ
เรียน แล็บ สอบ เรียน แล็บ สอบ วนไป
ไม่ค่อยได้ออกไปเดินห้างเที่ยวเตร่เหมือนคนอื่นเค้าหรอก
อย่างนี่ อาทิตย์หน้าก้อมีสอบย่อยรอยู่
เพราะฉะนั้นวันนี้วันศุกร์เรียนเสร็จกลับบ้าน
เสาร์อาทิตย์นี้ก็ต้องอยู่บ้านนอนจมกองชีตไปล่ะครับ
"เออ พี มึงเอาชีตเลคเชอร์มารึเปล่าวะ กูว่าจะเอาไปรอกซ์หน่อย"
"เชี่ย กูลืมไปเลย ตายห่าละ ทำไงดีวะ"
"อ่าวววว ไอ้นี่ แล้วกูจะทำยังไงล่ะเนี่ยยยยย
อาทิตย์หน้าสอบแล้วกูยังไม่ได้อ่านสักตัว"
"ช่วยไม่ได้โว้ย ตอนนั้นกูจะรอกซ์ให้แล้ว แต่มึงเสือกบอกกูว่า
มึงจะจดเลคเชอร์เอง มึงจะขยัน แล้วเป็นไงมึง พ่อวินทร์คนขยัน" พีทำหน้าเคร่งขรึมเยาะเย้ยผม
คือตอนแรกผมตั้งใจจะขยันเรียนเพื่อชดเชยกับที่ปี 1 ปี 2 ที่เกรดดิ่งพสุธา
แต่ก็พ่ายแพ้ต่อห้องเลคเชอร์มืดๆ แอร์เย็นๆทุกที
"เอ่ … บ้านมึงอยู่ไม่ห่างจากบ้านไอ้บาสมากนี่หว่า
งั้นมึงก้อไปยืมชีตไอ้บาสสิ
ไปรอกซ์ แล้วก็เอาไปคืน ง่ายๆเลย"
เพื่อนผมยืดอกทำหน้าภูมิใจใน solution ของมัน
ผมมองไปทางท้ายห้องก็เห็นคนที่พีเอ่ยถึง
ชายร่างสูงกำลังยืนอธิบายแล็บให้เพื่อนที่ห้อมล้อมอยู่
บาส เป็นคนเรียนเก่งครับ ระดับท็อปของชั้นเรียน
หน้าตาดี อัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคน
เอาจริงๆบาสเป็นขั้วตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง
ผมเป็นคนโคตรจะขี้อาย แถมมนุษยสัมพันธ์แย่เข้าขั้นติดลบไปอีก
"ไม่เอาอ่ะ … กูไม่สนิทกับมัน" ผมส่ายหน้า
"กูนั่งรถเมล์ไปหามึงก็ได้ ไกลหน่อย แต่กูสบายใจกว่า"
"มึงอย่าดึงดราม่าาาา มันเยอะนะเว้ยยยย
กว่ามึงจะยืมของกู กว่าจะรอกซ์เสร็จ ไม่ต้องอ่านกันพอดี"
"งั้นมึงไปยืมให้หน่อยได้มั้ยอ่ะ โทษฐานที่มึงลืมเอามาให้กู" ผมเริ่มงอแง
"เอ้า มึงจะอ่าน มึงก็ไปยืมมันเองดิวะ แค่นี้ไอ้บาสมันไม่กัดมึงหรอก"
กว่าจะทำใจไปหาไอ้บาสได้ก็ท้ายคาบล่ะครับ
รอให้เพื่อนๆคนอื่นแยกย้ายกันไปก่อน
"บาสๆ เราของรบกวนหน่อยสิ พรุ่งนี้เราขอไปยืมชีตของวิชาวันจันทร์ที่บ้านบาสได้มั้ย
บาสมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ยืมไปแล้วจะอ่านทันเหรอ วินทร์"
"เออน่า ไม่ทัน อย่างน้อยมีไว้ก็ดีกว่าไม่มีนะเว้ย"
บาสมองหน้าผมอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเอ่ย
"งั้นเดี๋ยวเราจัดชีตไว้ให้ พรุ่งนี้ไปเจอเราที่บ้านละกัน
วินทร์รู้ที่อยู่เราแล้วใช่มั้ย"
ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ
" เดี๋ยวเราส่งพิกัดบ้านไปให้ … เราแอดไลน์วินทร์แป๊บ เอาไอดีมาหน่อยสิ"
"แค่ บอกที่อยู่หรือไม่ก็วาดแผนที่ลงกระดาษก็ได้มั้งบาส"
ผมยื่นชีตด้านหลังให้บาส
"แบบนี้มันง่ายกว่า นี่วินทร์ใช้เทคโนโลยีเป็นมั้ยเนี่ย …”
“ทำไม กลัวเราแอดไปจีบเรอะ" บาสอมยิ้มแบบกวนๆ
"..."
"เออน่ะ เอามาๆ …"
บาสคว้ามือถือไปจากมือผมแล้วทำการแอดไลน์ จิ้มจอก็อกแก็กอยู่แป๊บนึงแล้วก็ยืนมือถือคืน
"เค เราส่งที่หมุดโลเคชั่นของบ้านเราไปละ เจอกันพรุ่งนี้เที่ยง หวังว่าคงไม่หลงนะ"
บาสยิ้มๆแล้วเดินจากไป
-
EP2 หยอด Part 1
บ่ายโมงกว่าๆของวันเสาร์แล้ว
สรุปว่าหลงเละเทะครับ
ต้องยอมรับว่าซอยแถวนี้มันลึกลับซับซ้อนจริงๆ
ถ้าผมดูแผนที่ให้ดีกว่านี้ พี่วินมอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้ทิ้งผมไปรับลูกค้าคนอื่น
คงส่งผมถึงบ้านบาสไปแล้ว
ผมมองแผนที่บนมือถือ พลางคิดในใจ
หรือไอ้บาสมันจะแกล้งปักหมุดให้ผิดที่รึเปล่าวะ
ไม่ทันไรโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ว่าแต่เบอร์ใครหว่า ไม่คุ้น
"ฮัลโหลครับ สวัสดีครับ วินทร์พูดสายครับ"
"พูดเพราะเป็นคอลเซ็นเตอร์เลยนะ ฮ่าๆๆ" อ่อ … ไอ้บาสครับ
"ถึงไหนแล้วเนี่ย" มันถาม
"เออๆ ใกล้ถึงแล้วๆ ขออีกแป๊บนึง ว่าแต่ได้เบอร์มายังไงเนี่ย"
"โทรไปถามไอ้พีมา เห็นเลทไปนานยังมาไม่ถึงสักที
ว่าแต่หลงอยู่ตรงไหนเนี่ย จะได้บอกทางถูก"
"... เอ่ อยู่หน้าบ้านประตูสีน้ำเงินอ่ะ"
"ประตูสีน้ำเงินแถวนี้มีเป็นร้อยนะวินทร์ …
เออๆ เอางี้ แชร์โลเคชั่นผ่านไลน์มาละกันเดี๋ยวไปรับ ว่าแต่ทำเป็นใช่มั้ย"
"เออออออ … ก็ไม่ได้โง่เทคโนโลยีขนาดนั้น งั้นแค่นี้แหละ"
ผมกดวางสายแล้วส่งโลเคชั่นไปให้บาส
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ผมก็เห็นชายผิวขาวสูงโปร่งใส่เสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูนมิกกี้เม้าส์ย้วยๆ กางเกงขาสั้นสีดำ
วิ่งมาจากทางท้ายซอย
เป็นลุคที่ผมไม่ชินเลยครับ
ปกติจะเห็นมันใส่แต่เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงแสล็ค
"รอนานมั้ย โทษที นี่เรารีบมาแล้วนะ แต่วินทร์หลงมาโคตรไกลเลย"
"เห้ย ไม่เป็นไรเลยบาส เราดิต้องขอบใจที่บาสออกมารับเราถึงที่ …”
บาสหอบหายใจหนักมาก สงสัยจะรีบวิ่งมา
“แต่แว้บแรกที่เห็น … นึกว่าบาสส่งคนงานที่บ้านมารับเรานะเนี่ย" ผมแซว
"แหม ครับ ก็อยู่บ้านครับ ใครมันจะต้องแต่งตัวดีน่ารักตลอดเวลา แบบคุณชายวินทร์ล่ะครับบบบ"
ผมมองหน้าบาสแล้วขมวดคิ้ว
อะไรของมันฟระ
คิดในใจนะครับ ไม่ได้พูดออกไป … ต้องพึ่งพาเค้าอยู่ ก็ต้องเก็บอาการนิดนึง
"ล้อเล่นน่าา ทำหน้าซีเรียสเชียว… ปะๆ" แล้วบาสก้อเดินนำไป
เดินมาพอเหงื่อท่วมก็มาถึงบ้านบาสครับ เป็นทาวน์เฮ้าส์สองห้องติดกัน
"ช่วงนี้บ้านรกหน่อยนะ กำลังจัดบ้านอยู่"
เจ้าของบ้านเอ่ย
"ชีตที่วินทร์อยากได้อยู่ตรงโต๊ะกินข้าวด้านในนู่น
เดี๋ยวนั่งอ่านตรงนั้นได้เลยนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่"
"เห้ย ไม่เป็นไร เราแค่จะมายืมถ่ายเอกสารแล้วก็จะกลับแล้ว เกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจ เราอ่านจบหมดแล้วล่ะ แล้วก็เผื่อวินทร์ไม่เข้าใจตรงไหน
หรืออ่านลายมือไม่ออกเผื่อจะได้ถามได้"
"แต่ …"
"ร้านถ่ายเอกสารแถวนี้ที่ใกล้สุดก็ปากซอยนั่นแหละ
แต่วันนี้ไม่เปิดนะ ตอนขาเข้ามาไม่ได้ดูใช่มั้ย" บาสพูดแทรก
"..."
"เอาเป็นว่าอ่านที่นี่ไปเถอะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแล้วจะทำโน้ตย่อ
หรือถ้าท้ายสุดจะเอากลับบ้านก็ค่อยว่ากัน"
ผมมองหน้าบาสด้วยความลังเล คือปกติผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือคนเดียว
เพราะผมจะมีสมาธิมากกว่า แล้วผมเองก็ไม่ได้ชอบสุงสิงอะไรกับใครที่ไม่สนิทอยู่แล้ว
แต่ดูท่าผมจะไม่มีทางเลือกสักเท่าไหร่ เพราะวิชานี้มันก็ยากจริง
ถ้าได้ให้บาสอธิบายก็น่าจะดี
"อืมๆ งั้นเราขอรบกวนบาสหน่อยละกันนะ"
ผ่านไป 2 ชั่วโมง … ตั้งใจอ่านไปได้ครึ่งนึง … ซะที่ไหนล่ะครับ
หลับคาชีตไอ้บาสสบายเลยครับ
"ชิบเป๋ง…" ผมลืมตาตื่นมา เห็นบาสนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"เออ นอนน้ำลายยืดด้วยอ่ะ วินทร์ ฮ่าๆๆ"
"..." ผมก้มหน้างุด เช็ดหน้าเช็ดน้ำลาย
"นี่กำลังจะมาปลุกพอดี
อ่านเองไม่น่าไหวล่ะมั้ง เล่นให้ความรู้ออสโมซิสผ่านหัวซะขนาดนี้
มาๆ เดี๋ยวเราอธิบายให้ฟัง"
บาสใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงในการสรุปคร่าวๆถึงประเด็นสำคัญที่ผมควรรู้ตั้งแต่ในห้องเลคเชอร์
ถ้าผมไม่เข้าโหมดประหยัดแบตไปซะก่อนนะ
กับจุดที่ผมควรต้องท่องเพิ่มเติม …
ไม่น่าแปลกใจเลยครับ
ที่ใครๆก็ล้วนแต่ห้อมล้อมบาส ทั้งเป็นมิตร ทั้งเรียนเก่งซะชนาดนี้
นี่ถ้าผมรู้ว่ามีคนติวให้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น
หาคนติวไปนานแล้วครับ
"แล้วก้ออันนี้ … เราทำสรุปเอาไว้ เราให้วินทร์ไปอ่านพรุ่งนี้ก่อนสอบละกัน
ชีตตัวเต็มไม่ต้องเอาไปหรอก เอาไปก็อ่านไม่ทัน"
"อ่าว แล้วบาสจะเอาที่ไหนอ่านล่ะ"
"ไม่เป็นไร เราเก่ง เราจำได้หมดแล้ว"
ฟังแล้วอยากจะถุยซะให้รู้แล้วรู้รอดครับ รู้แล้วครับว่าเก่ง
"ยังไงก็แต้งกิ้วนะบาส อุตส่าห์เสียเวลามาสรุปให้เราฟัง เลยไม่ได้อ่านของตัวเองเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกวินทร์" บาสมองหน้าผมยิ้มๆ
"ก็ถ้าเป็นวินทร์อยากสอนอยากสรุปให้ฟังอยู่แล้ว"
"..."
-
EP3 หยอด Part 2
ถ้าเป็นสภาพปกติหลังสอบผมคงโอดครวญกับไอ้พีแล้วครับว่าเละเป็นโจ๊ก
แต่สอบครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าทำได้มากกว่าครึ่งแน่นอน
ถึงแม้จะตอบคำถามไม่ได้ละเอียด แต่ผมก็คิดว่าตอบใจความสำคัญได้พอสมควร
"แหม่ ทำได้สิมึงงงงงงงง กูเลยสบายหูเลย ไม่งั้นมึงก็คงต้องมางุ้งงิ้งๆ กับกูแล้วเนี่ย"
"แน่นอน นิววินทร์เว้ยยยยย กูเลเวลอัพแล้วววว"
"แต่กูล่ะสงสัย เมื่อวันศุกร์ที่แล้วมึงยังง้องแง้งจะเป็นจะตายอยู่เลย
ทำไมผ่านไปแค่เสาร์อาทิตย์ มึงก็เก่งขึ้นมาวะ … รึมึงไปขอของวิเศษจากโดเรม่อนมา"
"สมอง!!!" ผมด่าไอ้พีแบบขำๆ
ผมหันไปทางประตูก็สบตากับบาสที่ออกมาจากห้องสอบคนสุดท้ายพอดี
มันเห็นผมแล้วมันก็ยิ้มแล้วก็ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง เดาได้ว่า
"ทำได้มั้ย"
ผมพยักหน้าน้อยๆตอบมัน พอดีกับจังหวะที่พีหันมาบอกผม
"ปะ กินข้าวกัน"
หลังจากสอบเสร็จ ก็ไม่ได้ไปเริงร่าเฮฮาเป็นอิสระนะครับ
ผมก็ต้องมาทำแล็บต่อ เฮ้อ เป็นเศร้า ...
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในท้ายห้องแล็บคณะกับแกงค์ผู้ชายในชั้นปี
(ปีผมเป็นปีที่มีผู้ชายเข้ามาเรียนทันตะ น่าจะน้อยที่สุดในรอบหลายปี
จากนักศึกษา 100 กว่า มีผู้ชายชั้นปีผมประมาณ 20 คนเท่านั้นเอง)
"ไอ้วินทร์ กูว่ามึงเรียงฟันหน้าเบี้ยวไปรึเปล่าวะ"
พีถามผม ดึงผมจากภวังค์
ผมตกใจ รีบเอาตัวเช็คระดับมาเช็ค
"โอ้ยยยยยยย เออ เบี้ยวจริงๆด้วยว่ะ สงสัยต้องรื้อใหม่" ผมเกาหัวด้วยความเซ็ง
งานแล็บเป็นงานที่ผมโคตรรรรเกลียดเลย
เพราะผมไม่ค่อยมีหัวด้านงานศิลป์สักเท่าไหร่
ยิ่งวิชานี้ฟันปลอมทั้งปาก ที่ต้องมานั่งเรียงฟันให้สวยงามถูกต้องตามกายวิภาค
แถมยังต้องแต่งขี้ผึ้งให้ได้รูปร่างเหงือกที่สวยงาม
ผมนี่แทบเอาเท้าก่ายหน้าผากเลยครับ
"หรือมึงว่าไงดีวะ กูควรทู่ซี้เรียงๆส่งไปก่อนดีมะ เผื่อฟลุคผ่าน"
ผมหันไปถาม บีม
เพื่อนในกลุ่มที่เชี่ยวชาญงานแล็บที่ตอนนี้กำลังเรียงฟันหลังอยู่อย่างขะมักเขม้น
"เอาสิมึง … เผื่อจะผ่านแบบ ผ่านไปเลย ลงถังขยะนู่น" เพื่อนร่างสูงหันมาเอ่ยพลางกลั้นขำ
เอาจริงๆ บีมมันเป็นคนที่หน้าตาดีนะครับ
เสียแต่ว่าค่อนข้างจะกวนตีนเพื่อนเก่งไปหน่อยเท่านั้น
"เอ้า ไอ้นี่ อุตส่าห์ถามขอความเห็นดีๆ กวนตีนกูซะและ" ผมฮึดฮัดใส่ไอ้บีม ที่ตอนนี้ขำไม่หยุด
"ไหนกูดูหน่อย" บีมวางมือจากงานของมันแล้วเดินมาดู
"อืม … กูว่า … ก็ไม่ได้แย่มากนะ … พอแก้ได้ แต่ต้องเอาฟันซี่หน้าออกหมดก่อน"
"คือมึงจะบอกให้รื้อออกหมดก็บอกมาเหอะ"ผมโวย
"เออ นั่นแหละ มาๆ เดี๋ยวกูช่วยดู" บีมพูดพลางแคะฟันออกจากขี้ผึ้ง แล้วค่อยๆเรียงไล่ระดับใหม่ทั้งหมด
"แล้วของกูล่ะครับจารย์บีม ได้รึยังงงง" ไอ้พียื่นฟันปลอมของมันมาให้บีมส่อง
"กูไม่ดูโว้ยยยย กูมีแค่สองตา ทำได้ทีละงาน นู่นๆ ไปให้คนอื่นดูนู่น"
"ไรฟระ จารย์บีม ช่วยแต่ไอ้วินทร์ เดี๋ยวกูงอนแม่มม"
"ก้อไอ้วินทร์มันซีเวียร์ ง่อยแดกซะขนาดนี้มั้ยวะ" บีมพูดพลางกลั้นขำ
"ไอ้วินทร์ที่มึงๆพูดถึงนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะครับ เพื่อนๆ"
ผมกลอกตาพลางมองไปรอบๆห้องเพื่อดูความคืบหน้าของคนอื่นๆ ระหว่างที่บีมช่วยผมแก้งาน …
ก็บังเอิญไปป้ะกับบาสที่มองมาทางผมพอดี มันยิ้มๆให้ผม ส่วนผมก้อพยักหน้าทักไปตามประสา
"โอเค … เสร็จไปครึ่งนึงละ"
"เห้ยยย ทำไมไวงี้วะบีม"
"เอาเป็นว่าพยายามก๊อปอีกข้างให้เหมือนของกูละกัน ทำได้ใช่มะ"
"แล้วทำไมมึงไม่เรียงให้กูทั้งหมดไปเลยวะ ทำทำไมวะครึ่งๆกลางๆเนี่ย"
"เอ้า ไอ้นี่ ก็กูเป็นห่วง เดี๋ยวมึงทำเองไม่เป็นโว้ย" พูดจบบีมก็เอามือขยี้หัวผมจนเสียทรง แล้วไปนั่งทำงานของมันต่อ
-
EP4 หยอด Part 3
"กูว่าห้องนี้ก็โอเคนะ … ไม่แคบดี ไม่ห่างจากมหาลัยมากด้วย"
พีเดินไปรอบๆห้องพลางพลิกดูนู่นนี่
"อืมมม ก็ถือว่าโชคดีที่กูย้ายมากลางเทอมแบบนี้แล้วยังมีที่ว่าง
แถมค่าเช่าก็ยังอยู่ในงบกูด้วย"
ผมตัดสินใจขอที่บ้านออกมาอยู่หอครับ
เพราะหลังๆเริ่มจะไม่ไหวกับการเดินทางที่ต้องขนของไปทำแล็บที่บ้าน
ซึ่งกว่าจะกลับถึงบ้านบางทีก็ดึกแล้ว บางครั้งก็ได้แค่ขนไปขนกลับ
โดยที่ไม่ได้ทำอะไรกับชิ้นงานเลยก็มี
ซึ่งก็ต้องกล่อมพ่อแม่ผมน่าดู กว่าจะโอเค
"ว่าแต่ มึงไม่หาคนมาแชร์ห้องกับมึงเหรอ ประหยัดค่าใช้จ่ายได้เกือบครึ่งเลยนะ"
"ไม่อ่ะ ขี้เกียจหา แต่ถ้ามึงจะมาช่วยกูแชร์ค่าห้องกูก้อยินดีนะพี ฮ่าๆๆๆ"
"มึงก็รู้ ที่บ้านกูหวงกูกว่าบ้านมึงอี้กกกก คงจะได้มาอยู่ข้างนอกหรอก"
ผมพยักหน้าเข้าใจ เอาจริงๆผมเองก็อยากอยู่คนเดียวนี่แหละ ไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก
"งั้นก็เหลือแค่จัดการเอกสารใช่มั้ย? นี่กูเริ่มหิวนิดๆแล้ว"
"ช่าย งั้นที่เหลือไว้ค่อยให้แม่กูจัดการบ่ายนี้ก็ได้ ไปหาข้าวกินกัน"
"เฮ้ย พี วินทร์ มาทำไรแถวนี้วะ" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น
ไอ้บีมนั่นเองครับ ตะโกนออกมาจากร้านข้าวใต้หอ
"มาดูหอใหม่กับไอ้วินทร์อ่ะ มันจะหนีออกบ้านแล้วมึง"
“หนีอะไรของมึงงง” ผมส่ายหัว
“แล้วนี่ย้ายมาอยู่หอไหนล่ะ” บีมหันมาถาม
“หอ A นี่ล่ะ”
“อ่าว งั้นก้อหอเดียวกับกูนิ มึงอยู่ชั้นไหนห้องไหนนะ”
“411 ชั้น 4”
“เออๆ ดีละ กูจะได้ไปหาบ่อยๆ”
บีมยิ้มแล้วพูดต่อ
“มึงจะได้ไม่เหงา”
ผมย้ายเข้าหอใหม่ในอีกสามวันถัดมา พอร่ำลากับที่บ้านเสร็จ ผมก็มานอนกลิ้งอยู่ในห้องใหม่ของผม
เสียงไลน์ดังขึ้น ข้อความมาจาก PP ซึ่งก็คือไอ้พีนี่ล่ะครับ แรดจังนะมึง
PP
[เป็นยังไงบ้างครับ คุณชายวินทร์ ออกมาอยู่เองคนเดียวคืนแรก (ﾟ∀ﾟ)ﾉ]
WiN
[ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษมั้ยวะ กูไม่ใช่เด็กสามขวบมั้ยมึงงง]
PP
[เอ้า ก็ไม่แน่เผื่อมึงอยู่คนเดียวแล้วจะเหงา แล้วต้องนอนร้องไห้ กระซิกๆ กูขี้เกียจฟังมึงโทรมาบ่น]
WiN
[โว้ยยยย นี่มึงเป็นเพื่อนกูจริงมั้ยวะเนี่ย เอาดีๆ ห่วงกูรึรำคาญ]
PP
[แหม่ กูก้อล้อเล่นมะ … เอ้อ มึงอย่าลืมนัดคืนวันศุกร์นี้นะเว้ย เลือกชุดหล่อๆดีๆ เผื่อไปล่าเหยื่อนะคุณชายวินทร์]
WiN
[กูใส่แค่เสื้อยืด ขาสั้น คีบแตะกูก็หล่ออยู่แล้วโว้ย ไม่ต้องห่วง]
PP
[ชิชะ ไอ้นี่มันมั่นใจเว้ย แต่แต่งตัวดีๆนะ กูกราบล่ะ ขี้เกียจต้องพามึงกลับบ้านเพราะการ์ดไม่ให้เข้าร้านเนี่ย]
เอาจริงๆ นี่จะเป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมจะได้ไปผับ แอบตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน
ปกติเป็นเด็กดีของที่บ้าน เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ แต่นี่เพื่อนมันคะยั้นคะยอ เลยลองไปขอที่บ้าน ปรากฎว่าไฟเขียวให้ไปเฉยเลย แม่บอกว่า
“โตๆแล้ว ก็ไปลองดูให้รู้ จะได้รู้ว่าเป็นยังไง แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวมีสติตลอดเวลานะวินทร์”
WiN
[ว่าแต่ … กูต้องเตรียมอะไรไปเป็นพิเศษมั้ยมึง]
PP
[ถามซะหยั่งกะ มึงไปเที่ยวครั้งแรกซะหยั่งงั้นน่ะไอ้วิน (･ω･●)]
รึผมจะบอกว่าเคยไปดี … แต่ก็ … ไม่เอาดีกว่า
เผื่อทำอะไรขายขี้หน้า ไอ้พีจะได้ห้ามทัน
WiN
[มึงจะว่างั้นก็ได้มั้ง …]
PP
[จิงง่ะ!!! โอ้โหได้เลยครับเดี๋ยวเพื่อนพีจัดให้ครับ เอาแบบฟูลออพชั่นไปเลยนะ 555]
WiN
[มึงงงง ก็อย่าให้มันโหดมากละกัน กูขี้เกียจฟังแม่ด่า]
ก๊อกๆๆ
“คร้าบ สักครู่คร้าบ” ผมตะโกนตอบเสียงเคาะประตู นึกสงสัยว่าใครมาเคาะประตูดึกๆดื่นๆ
WiN
[เออๆ งั้นกูไปนอนก่อน พรุ่งนี้เจอกัน ฝากจองที่ไว้ให้กูด้วยนะ]
PP
[แทนที่หอมึงอยู่ใกล้ๆ จะไปจองที่ให้กูนะ ไอ้เวร เออๆ เจอกันพรุ่งนี้]
ผมปิดจอมือถือแล้วเดินไปเปิดประตู ก็เจอกับบีม
บีมยื่นถุง ขนมจุกจิกกับน้ำเต้าหู้มาให้ผม
"อ่ะ กูซื้อมาฝาก … น้ำเต้าหู้เจ้านี้อร่อยเด็ดเลยน้า"
"เอามาเป็นของต้อนรับย้ายเข้าหอของกูเหรอ จริงๆมันต้องเป็นกระเช้าผลไม้
หรือของแพงๆไรงี้มั้ยวะบีม"
"ถ้ามึงอยากได้ เดี๋ยวไว้กูสั่งพวงหรีดให้"
"กวนนนนน"
บีมขำตอบ
"แล้วก็ … กูอยู่ชั้น 6 ห้อง 612 นะ … ถ้า … ”
“ใครวะบีม” ผมพูดแทรก
“เอ้า ก็กูไง กูอยู่ชั้น 6” บีมหน้าเหวอ
“กูหมายถึงใครถามวะ” ผมขำจนบีมทำหน้าเซ็งใส่
“โห่ย ไอ้ห่านี่ กูกำลังจะบอกมึงเลยถ้าขาดเหลืออะไรก็ให้มาหาได้
กวนตีนกูงี้ เชิญมึงอดตายไปเลยนะ แล้วเอาน้ำเต้าหู้คืนมาเลย กูจะเอาไปเทให้หมาแดกละ”
“โอ๋ๆ ล้อเล่นคร้าบ อย่าน้อยใจไปคร้าบบบบ หัวก็ไม่ได้ล้านซะหน่อยโนะ”
ผมพูดพลางเอามือลูบหัวบีมหลอกๆ
บีมมองหน้าผมอยู่ครู่นึงแล้วถาม
“แล้วนี่มึงอยู่ได้ใช่มั้ย … หมายถึง … อยู่คนเดียวอะไรงี้น่ะ"
"นี่กูมันทำตัวน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้พีก็ถามว่ากูจะอยู่ได้มั้ย กูล่ะงง"
"ก็ไม่รู้ดิ มึงดูเป็นเด็กน้อยน่าห่วงน่าดูแลมั้ง"
“...”
-
:3123:
o13
-
EP5 เที่ยว Part 1
ผมรีบหยิบเสื้อยืดคอกลมสีขาวมาใส่คู่กับยีนส์ และรองเท้าผ้าใบสีขาว
แต่งตัวเสร็จแล้วรีบพุ่งออกจากหอด้วยความรวดเร็ว
คือตอนนี้ผมสายมากล่ะครับ จริงๆผมต้องไปถึงร้านตั้งแต่สองทุ่ม แต่นี่สามทุ่มกว่าแล้วเพิ่งออกจากหอ
ถ้าไม่ติดว่าเมื่อเย็นผมต้องมานั่งแก้แล็บใหม่เกือบหมด ป่านนี้คงได้ติดรถเพื่อนสบายๆไปที่ร้านแล้ว
PP
[มึงงงงง ถึงไหนแล้ว รึว่านี่ป๊อด เลยไม่มาแล้ว]
WiN
[ป๊อดที่ไหน ไม่มีโว้ยย นี่กูเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ เดี๋ยวกำลังไป]
PP
[กูก็บอกแล้ว ว่าแล็บไว้ค่อยแก้วันหลัง … เออๆ รีบมาละกัน นี่ไอ้บีมกับไอ้บาสก็ถามหามึงอยู่เนี่ย”
WiN
[ไอ้บาสไปด้วยเหรอ? แล้วถามหากูทำไมนิ?]
PP
[มันมากับเพื่อนมัน เห็นกรุ๊ปเราเลยเดินเข้ามาทักน่ะ ถามหาคนนู้นคนนี้ด้วยไม่ได้ถามถึงมึงคนเดียว สำคัญตัวนะมึงง่ะ]
WiN
[ (ﾉಥ益ಥ）ﾉ ┻━┻ ]
PP
[เออๆ แค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูไปแดกเหล้าต่อละ รีบมาละกัน ไม่งั้นไม่คุ้มนะมึง หารเท่านะเว้ย 55555]
สี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมเพิ่งมาถึงหน้าผับ
ผมเดินฝ่าฝูงชนที่ยืนสูบบุหรี่เต็มลานจอดรถหน้าตึก ไปที่หน้าประตูร้านตึกแถวห้าคูหา
ที่มีชายหน้าตาน่ากลัวยืนคุมทางเข้าอยู่ ผมยื่นบัตรประชาชนให้ตรวจ
การ์ดมองที่บัตรสลับกับหน้าผมอยู่พักใหญ่ จึงพยักหน้าให้ผมเข้าไปในร้าน
สงสัยต้องไปทำบัตรประชาชนใหม่ละ
รูปบนบัตรมันคงเหียกเกินจนไม่เหมือนกับตัวจริงผมตอนนี้ล่ะมั้ง
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าคนเยอะมากกกกกกกกกกกกกก แน่นจนแทรกตัวเข้าไปแทบไม่ได้
ตรงกลางร้านจัดเป็นลานแดนซ์ แทรกด้วยโต๊ะเล็กๆให้วางแก้วแล้วไปเต้น
ส่วนรอบตามขอบร้านจัดเป็นโต๊ะโซฟาเป็นกรุ๊ปๆ
คนเยอะไปมั้ยวะเนี่ย
ผมกวาดสายตาหันซ้ายหันขวาอยู่แป๊บนึงก็เห็นเพื่อนผมนั่งอยู่ตรงด้านในสุดของร้าน ผมเลยเดินแทรกๆเลาะขอบไป
“มาคนเดียวเหรอครับ” ชายคนหนึ่งทักผมซึ่งพยายามแทรกตัวผ่าน
“อ๋อ มากับเพื่อนครับ เค้านั่งกันอยู่ด้านใน”
“แวะดื่มกับพวกผมกับเพื่อนๆก่อนมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับที่ชวน”
“แป๊บเดียวเองครับ” ชายคนนั้นจับแขนผมแล้วพยายามดึงผมไปที่โต๊ะ
“คือไม่สะดวกจริงๆครับ …” ชายคนนั้นเริ่มดึงแขนผมแรงขึ้น
แต่มือของชายคนนั้นก็ถูกกระชากออก ด้วยมือของชายร่างสูงโปร่ง
“พี่ครับ เพื่อนผมบอกไม่สะดวก” บาสเอ่ยเสียงเข้ม
บาสหันมาถามผม “ไม่เป็นไรใช่มั้ยวินทร์"
“ก็สนุกๆนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องซีเรียสอะไร” ชายคนนั้นทำหน้าไม่พอใจ
บาสจับแขนผมและค่อยๆพาเดินออกมาจากตรงนั้น
ผมมองตามหลังชายร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัว กางเกงแสล็ค กับ loafer สีน้ำตาล
วันนี้บาสมันโคตรเท่เลยแฮะ
“นี่ทำไมทำเด๋อๆด๋าๆให้เค้าลากเข้าไปแบบนั้นได้เนี่ย”
“ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะจู่โจมกันแรงขนาดนี้นี่หว่า”
“อ่อนหัดนะเราเนี่ย” บาสหันมายิ้ม
“แล้วบาสเชี่ยวขนาดนี้แสดงว่ามาบ่อยอ่ะสิ”
บาสหุบยิ้ม แล้วตอบ
“ก็ไม่บ่อยหรอก ปกติไม่ได้ชอบมา แต่นี่ขัดเพื่อนไม่ได้”
“แต่ก็ดีแล้วแหละ ที่บาสมา ไม่งั้นวันนี้เราไม่รู้จะทำไง”
บาสยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้า
“ปะ … เดี๋ยวเราพาไปส่งที่โต๊ะ”
“โห ไอ้วิน กว่าจะเสด็จมาได้ จนกูจะเก็บของกลับบ้านแล้วเนี่ย” พีตะโกน
“เออออออน่ะ กูก้อมาแล้วมั้ย”
ผมแทรกตัวนั่งลงตรงกลางระหว่างบีมกับพี
พีมองหน้าผมสลับกับบาสพลางขมวดคิ้ว
“มีอะไรรึเปล่าวะ บีม”
บีมกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก แล้วสั่นหัวดิก
“งั้นเรากลับโต๊ะก่อนนะ” บาสกล่าวแล้วเดินหายไปในฝูงคน
“ทำอีท่าไหนถึงไปเจอไอ้บาสได้วะ โต๊ะกรุ๊ปเพื่อนมันอยู่ชั้นสองนี่หว่า”
“กูก็ไม่รู้ มันไปเข้าห้องน้ำมั้งมึง ว่าแต่ทำไมที่นี่แม่ง aggressive กันจังเลยวะ
กูเกือบโดนลากเข้าโต๊ะคนอื่นแล้วเนี่ย ถ้าไอ้บาสไม่บังเอิญมาเห็นพอดี กูคงแย่แน่ๆ”
“แหม่ๆ คุณชายวิน นี่ฮอตไม่เบานะครับเนี่ย
ไม่น่าเชื่อว่าสายน่ารักจะเป็นที่นิยมนะครับเนี่ย”
“น่ารักอะไรของมึง อย่างกูต้องสายหล่อเว้ย”
“เออๆ เรื่องของมึงเลย … กูไม่เถียงละ มาๆแดกเหล้าดีกว่า อ่ะนี่ กูชงให้มึงเลย เจือจางจนจะเป็นน้ำเปล่าละ ไม่เมาแน่นอน
เพราะงั้นกูขอนะ ดื่มทีเดียวหมดเพื่อรสชาติที่ดี”
ผมยกแก้วสีอำพันที่พียื่นให้ขึ้นมามองด้วยความลังเล
เอาวะ … กินเหล้า First time
หมดก็หมด
ผมกระดกจนหมดในรวดเดียว ท่ามกลางเสียงเฮของเพื่อนในโต๊ะ
......
ขม ... ขมโคตรๆ เลยครับ …
คือไม่ว่าจะกินยังไง
ผมก็ไม่รู้สึกว่าเหล้ามันอร่อยเลย
หรือเป็นเพราะไอ้พีมันชงไม่ถูกก็ไม่รู้
แต่นี่ขนาดเจือจางมากยังขมขนาดนี้
on the rock มันจะขมสักแค่ไหนเนี่ย
แต่ที่แน่ๆ พอเวลายิ่งผ่านไปดึกขึ้นผมรู้สึกว่าเพลงมันสนุกมากเลยครับ
แถมยิ่งดื่มเพลงก็ยิ่งสนุก ผมกระโดดโลดเต้น ชนแก้วคนนู้นคนนี้ไปทั่ว
“พี~ มึงงงงงชงให้กูอีกแก้วดิ๊”
เสียงผมตอนยานคางยืดๆนี่ก็ตลกดีนะครับ
“ไอ้วิน มึงพอได้แล้วมั้ง กูว่ามึงเมาเละเทะแล้วเนี่ย”
“อารายของมึงงงง มึงชงจางงจะตาย ไหนว่ากูจะไม่มาววว ... นิ”
ผมหันไปหาบีม
“บีมมมมมมม มึงชงให้กูหน่อยยยยดิ ไอ้พีแม่งงงงง ไม่ให้กูกินแล้ววววว”
“กูก็ว่ามึงควรพอแล้วนะ … “ บีมส่ายหัว
“อะไรว้า~ พวกมึงแม่งงงง เออออออออๆๆๆๆๆ
งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บบบบ” ผมพยายามยันร่างขึ้นจากโซฟา
“เดี๋ยวกูพาไปมั้ย” บีมถาม
“ไม่ต้องเล้ยยย มึง กูไม่ใช่เด็กสามขวบบบบบ”
ผมเดินออกจากโต๊ะไปได้ไม่เท่าไหร่ก็สะดุดเซไปกระแทกโดนผู้ชายกับผู้หญิงคู่นึง
“เอ้าไอ้เหี้ยนี่เมาไม่รู้เรื่องแล้ว เดินดีๆสิวะ”
“กูเดินดีๆของกูแต่มึงมาขวางทำไม” ผมตอบ
“ซ่านักเหรอมึง”
โครมมม !!!
ผมรู้สึกหลังของผมกระแทกกับผนัง ร่างของผมหนักจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นคือความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในบริเวณนั้น และผู้ชายตัวสูงสองคนพยายามทำอะไรสักอย่าง ในความวุ่นวายนั้น แล้วภาพก็ตัดไป
-
EP6 แฮงก์
RRRRrrrrr ….
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็พยายามที่จะไม่สนใจไม่รับมัน
เพราะตอนนี้ผมปวดหัวมากกกกกกกกก ปวดจนแทบลุกไม่ไหว
RRRRrrrrr ….
"อะไรนักหนาวะ" ผมบ่น ขยี้หัวตัวเองแรงๆหนึ่งที
รับโทรศัพท์ก่อนละกัน คุยให้จบๆจะได้นอนต่อ
“อืมมม ว่าไง”
“ไอ้ตัวดี!!! กว่าจะรับสายได้นะมึง!!!” เสียงไอ้พีตะโกนใส่สปีกเกอร์ครับ ยิ่งทำให้ผมปวดหัวมากขึ้นไปอีก
“อือๆ ว่าไงมึง นี่กูปวดหัวโคตรๆ มีอะไรว่ามากูจะรีบไปนอนต่อ”
“นอนอะไรอีกมึง เที่ยงกว่าแล้ว … กูไม่เห็นมึงมีความเคลื่อนไหวเลยโทรมาเช็คว่ามึงยังไม่ตายใช่มั้ย”
“เออ กูยังไม่ตาย แต่ถ้าไม่ได้นอนต่อเนี่ย กูตายแน่ๆ” ผมเอาหน้าซุกหมอน
“โวะ ไอ้นี่ … เออ แล้วนี่มึงจำได้มั่งมั้ยว่าเมื่อคืนมึงไปก่อเรื่องอะไรไว้”
“อะไรของมึงวะไอ้พี … กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ
“ก็ที่มึงเมาแล้วไปเดินชนคนอื่น แล้วไปหาเรื่องเค้าอีกอ่ะ … มึงเกือบโดนกระทืบแล้วนะ ดีที่ไอ้บีมเดินตามมึงไป
แล้วไอ้บาสก็เห็นมึงพอดี เลยเข้าไปช่วยมึงออกจากดงตีน มึงเลยรอดมาได้หวุดหวิดอ่ะ”
“เชี่ย … อย่างงี้ทำไงดีวะกู” ผมผุดลุกขึ้นนั่ง
“มึงไม่ต้องทำไรแล้ว เค้าเคลียร์กันไปหมดแล้ว
นี่ถ้ากูรู้ว่ามึงเมาแล้วมึงจะซ่าส์ได้ขนาดนี้ งวดหน้ามึงนั่งดริงค์น้ำเปล่าไปเลยนะ
กูไม่ให้มึงแดกเหล้าแล้วเนี่ย”
“ไหนว่ามึงชงจางให้กูไง !!! ก็ว่าอยู่ทำไมมันขมจังวะ ….”
ปลายสายหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ
“ว่าแต่ ยังไงก็ขอบใจนะมึง อุตส่าห์มาส่งกูถึงหอ”
“กูไม่ได้ไปส่งมึงนะเว้ย เพราะกูก็เมาเอาตัวแทบไม่รอดเหมือนกันเลยอาศัยติดรถไอ้เบิร์ดกลับ .... เออ ว่าแต่ใครไปส่งมึงวะ”
“ไอ้พี นี่ถ้าโจรมันลากกูไปฆ่าชิงทรัพย์ล่ะ จะทำไงฟระะะ”
“น้ำหน้าอย่างมึง ดูก็รู้ครับว่าไม่มีเงิน โจรไม่ปล้นมึงให้เสียเวลาหรอก
เอาเป็นว่าตอนนี้มึงก็ไม่เป็นอะไรเนาะ ก้อแล้วๆกันไปละกันนะ งั้นเดี๋ยวกูวางก่อนล่ะ”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ แล้วสรุปใคร … “ ไม่ทันล่ะครับ พีตัดสายไปแล้ว
ผมรีบเปิดไลน์พิมพ์หาบาสกับบีม
WiN
[บาส เมื่อวานต้องขอโทษบาสด้วยนะ ทำให้วุ่นวาย ช่วยเราเอาไว้ตั้งสองรอบ แล้วนี่เมื่อวานตอนห้ามศึกนี่ บาสไม่เป็นอะไรใช่มั้ย]
WiN
[บีม ขอโทษนะมึง เมื่อวานกูเมามากจริงๆ เดือดร้อนกันไปทั่วเลย ว่าแต่มึงไม่โดนอะไรใช่มั้ย ถ้ามีอะไรให้กูชดใช้ได้ มึงรีบบอกกูเลยนะ กูขอโทษจริงๆนะ]
จากนั้นผมก็พยายามลากสังขารออกมาจากเตียงอย่างยากลำบาก เดินไปที่ห้องน้ำ
ผมค่อยๆถอดเสื้อนอนย้วยๆของผมออกอย่างเชื่องช้า
พอผมถอดเสื้อเสร็จ ยืนแปรงฟันหน้ากระจกได้แป๊บนึง
ก็เหลือบไปเห็นอะไรแว้บๆตรงคอ
ผมช็อคไปเลยครับ
ตรงคอผมมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่
“เชี่ยยย!!!! รอยอะไรวะเนี่ยยยยย”
ผมพยายามส่องดูว่าขอบเขตประมาณไหน จะโผล่พ้นเสื้อมั้ย
คือถ้าโผล่พ้นเสื้อนี่โดนไอ้พีล้อแน่นอนครับ
ผมพยายามนึกย้อนนะครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่มืดสนิทเลยครับ
ไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียกมากๆครับ
ช่างมันก่อนละกันฟระ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เปิดไลน์เช็คข้อความที่ส่งไป ปรากฏว่าไม่ได้อ่านกันทั้งคู่เลยครับ
ผมแอบกังวลเลยตัดสินใจจะขึ้นไปหาบีมที่ชั้น 6
ก๊อกๆ
"บีมๆ มึงอยู่ที่ห้องมั้ย นี่กูเอง วินทร์"
-
EP7 เที่ยว Part 2(Bas's eyes view)
บาส คืนวันศุกร์
ผมนั่งแกร่วๆ อยู่บนโต๊ะที่ชั้นสองของผับแถวทองหล่อ
เอาจริงๆวันนี้ไม่ได้อยากมาเลยนะครับ แต่เพื่อนโรงเรียนเก่าเซ้าซี้
แล้วผมเองก็ไม่ได้มาเจอเพื่อนเก่านานแล้ว ก็เลยต้องจำใจมา
ผมไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนาที่แลกเปลี่ยนกันเคล้าเสียงดนตรีสักเท่าไหร่หรอกครับ
ผมกำลังตั้งใจรอใครบางคนมากกว่า
ก่อนหน้านี้ผมเดินลงไปทักพวกพีที่อยู่ชั้นล่างมาแล้วรอบนึง
ผมกวาดสายตาเร็วๆก็มีสมาชิกเกือบครบ ขาดไปก้อแต่วินทร์ กับเพื่อนอีกสองสามคน
ซึ่งผมก็ทำเป็นถามหารวมๆไปตามเรื่องให้มันดูไม่มีพิรุธ แล้วก็ได้รู้ว่า วินทร์จะมาเลทสักหน่อย
ผมนั่งรอจนถึงสักสี่ทุ่มกว่า ก็เห็นวินทร์ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ เดินผ่านประตูทางเข้ามา
วินทร์ดูประหม่านิดหน่อย แต่พอแต่งตัวแบบนี้แล้วมันโคตรน่ารักเลยครับ
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของมึงวะ” เพื่อนผมถาม
ผมหุบยิ้ม วางแก้วในมือ
"เดี๋ยวมานะมึง กูไปหาเพื่อนแป๊บ" ผมหันไปบอกเพื่อนในโต๊ะ
แล้วรีบเดินลงไปหาวินทร์ ซึ่งความตั้งใจของผมก็คงแค่เดินไปทักเหมือนบังเอิญเจอ แค่นั้นผมว่าผมก็โอเคแล้วนะ
คนค่อนข้างแน่นครับวันนี้ ผมเลยเคลื่อนไหวไม่ได้เร็วดั่งใจสักเท่าไหร่
ในขณะผมอยู่ห่างจากวินทร์ไม่เท่าไหร่
ก็เหลือบไปเห็นว่าวินทร์กำลังถูกผู้ชายคนนึงกำลังพยายามลากไปนั่งที่โต๊ะ
แต่ดูเจ้าตัวก็ไม่ค่อยกล้าปฏิเสธสักเท่าไหร่
ผมเลยรีบเข้าไปกระชากมือหมอนั่นออกจากแขนวินทร์
"พี่ครับ เพื่อนผมบอกไม่สะดวก"
ไอ้เวรนั่นทำหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ผมเองไม่สนหรอก
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยวินทร์" ผมหันไปถาม
แต่เจ้าตัว นิ่งๆดูอึ้งๆไป
คงจะตกใจ
"ก็สนุกๆนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องซีเรียสอะไร”
ผมรีบจับแขนวินทร์และค่อยๆพาเดินออกมาจากตรงนั้น
"นี่ทำไมทำเด๋อๆด๋าๆให้เค้าลากเข้าไปแบบนั้นได้เนี่ย”
ผมถามแหย่เล่นๆ หวังให้วินทร์ไม่เครียด
“ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะจู่โจมกันแรงขนาดนี้นี่หว่า” วินทร์ก้มหน้างุด
“อ่อนหัดนะเราเนี่ย” ผมหันไปยิ้ม
“แล้วบาสเชี่ยวขนาดนี้แสดงว่ามาบ่อยอ่ะสิ”
เชี่ย ไม่น่าเลยว่ะ เสียภาพพจน์หมด
“ก็ไม่บ่อยหรอก ปกติไม่ได้ชอบมา แต่นี่ขัดเพื่อนไม่ได้”
“แต่ก็ดีแล้วแหละ ที่บาสมา ไม่งั้นวันนี้เราไม่รู้จะทำไง”
ผมอมยิ้ม … พยักหน้า
“ปะ … เดี๋ยวเราพาไปส่งที่โต๊ะ”
*******************************************************
อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างสามารถคอมเม้นต์ได้นะครับ :impress2: :impress2:
-
EP8 เที่ยว Part 3(Beam's eyes view)
บีม คืนวันศุกร์
ผมแปลกใจที่วินทร์เดินตามหลังบาสมาที่โต๊ะของเรา
ไม่รู้ไปเจอกันตอนไหน ผมเผลอจ้องหน้าทั้งคู่ด้วยความสงสัย
จนวินทร์ที่เดินมานั่งแทรกระหว่างผมกับพีถามขึ้นมา
"มีอะไรรึเปล่าวะ บีม”
ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วส่ายหัว
ไอ้บาสเดินหายไปแล้ว ผมหันไปมองวินทร์ที่คุยกับไอ้พี
“ทำอีท่าไหนถึงไปเจอไอ้บาสได้วะ โต๊ะกรุ๊ปเพื่อนมันอยู่ชั้นสองนี่หว่า”
“กูก็ไม่รู้ มันไปเข้าห้องน้ำมั้งมึง ว่าแต่ทำไมที่นี่แม่ง aggressive กันจังเลยวะ กูเกือบโดนลากเข้าโต๊ะคนอื่นแล้วเนี่ย …”
ร่างผมกระตุกกึก ไอ้เวรหน้าไหนมันจะฉุดไอ้วินทร์เนี่ย
“ถ้าไอ้บาสไม่บังเอิญมาเห็นพอดี กูคงแย่แน่ๆ”
หึ คงบังเอิญหรอกนะ
พีมันเตี๊ยมกับทุกคนไว้ครับ คือมันเพิ่งรู้ว่านี่คือการเที่ยวกลางคืนครั้งแรกของวินทร์
มันเลยวางแผนจะมอมเหล้าให้มันเมาสุดๆ เอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยอยากร่วมมือสักเท่าไหร่ สงสารวินทร์มัน
วินทร์มันเหมือนเด็กน้อยครับ อ่อนต่อโลก ตามคนอื่นไม่ค่อยทัน ตกเป็นเหยื่อของการแกล้งของคนในกลุ่มเสมอ
แต่มันก็ไม่เคยโกรธเพื่อนๆนะครับ ได้แต่โวยวายง้องแง้งไปตามประสา
ด้วยความใสซื่อของวินทร์เนี่ยแหละครับ ที่ทำให้เพื่อนอย่างผมค่อนข้างห่วงมัน
“แก้วที่เท่าไหร่แล้ววะพี พอได้แล้วมั้งมึง” ผมกระซิบถามพี
“เพิ่งไม่กี่แก้วเองไอ้บีม ไอ้วินทร์เองแม่งก้อให้ความร่วมมือดีนะ ดื่มหมดตลอด ฮ่าๆ”
“อ่าวนั่นๆมันเดินไปชนแก้วกับโต๊ะนู้นแล้ว เมาแล้วคึกชิบหาย” เบิร์ดเพื่อนอีกคนในกลุ่มชี้ให้ทุกคนมองตาม
ผมเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามไปลากวินทร์กลับมาที่โต๊ะอย่างทุลักทุเล
….
“บีมมมมมมม มึงชงให้กูหน่อยยยยดิ ไอ้พีแม่งงงงง ไม่ให้กูกินแล้ววววว”
“กูก็ว่ามึงควรพอแล้วนะ … “ บีมส่ายหัว
“อะไรว้า~ พวกมึงแม่งงงง เออออออออๆๆๆๆๆ
งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บบบบ” ผมพยายามยันร่างขึ้นจากโซฟา
“เดี๋ยวกูพาไปมั้ย” บีมถาม
“ไม่ต้องเล้ยยย มึง กูไม่ใช่เด็กสามขวบบบบบ”
ผมเดินตามแบบทิ้งระยะ ด้วยความไม่แน่ใจว่าวินทร์มันจะเดินไปถึงห้องน้ำได้โดยสวัสดิภาพรึเปล่า
แต่ไม่ทันไรมันเดินเซไปชนผู้ชายคนนึง แก้วเหล้าแตกกระจายครับ
“เอ้าไอ้เชี่ยนี่เมาไม่รู้เรื่องแล้ว เดินดีๆสิวะ”
ผมรีบวิ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน
“กูเดินดีๆของกูแต่มึงมาขวางทำไม” วินทร์ตะโกนตอบ
“ซ่านักเหรอมึง” ชายคนนั้นผลักวินทร์ไปกระแทกกำแพง
แล้วปรี่เข้าไปจะกระทืบซ้ำ วินทร์ทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้ว
ผมเข้าไปขวางแล้วรีบผลักไหล่ชายคนนั้นออกไป
“เฮ้ย นี่มึงจะมาขวางกูทำเชี่ยอะไร”
“พี่ ผมขอโทษแทนเพื่อนผมนะ เพื่อนผมมันเมา มันไม่รู้เรื่อง”
“เมาแล้วกวนตีน แบบนี้มันต้องโดนกระทืบสั่งสอนเว้ย” ชายคนนั้นปรี่เข้ามาหาวินทร์อีกครั้ง
ไอ้บาสโผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาช่วยขวาง ส่วนผมพยายามดันชายคนนั้นไม่ให้เข้าถึงตัววินทร์ แต่เขาสบัดหลุดแล้วเหวี่ยงหมัดเขามาที่หน้าผม ผมล้มลงไปกับพื้น
“ไอ้เชี่ยนี่” บาสตะโกนพลางง้างหมัด แต่โชคดีที่เพื่อนๆของทั้งสองฝ่ายแยกคู่กรณีได้ทันแบบฉิวเฉียด
หลังเหตุการณ์สงบ เบิร์ดเข้าไปเคลียร์กับคู่กรณีและทางร้านจนเรียบร้อย ดีที่ไม่มีอะไรเสียหายมากครับ นอกจากแก้วเหล้าสองสามใบ ร้านเลยไม่ได้เอาเรื่องอะไร ส่วนอีกฝ่ายไม่ได้บาดเจ็บอะไร ขอโทษขอโพยกันก็แยกย้ายกันไปครับ
คนที่ซวยสุดก็มีแค่ผมที่โดนต่อยปากแตก ไอ้พีตัวชงทีมชาตินั่งมึนอยู่ที่โต๊ะ ส่วนไอ้ตัวดีวินทร์หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟา
“ขอบใจนะบาส มึงเข้ามาได้จังหวะพอดี”
“อืม บังเอิญกูผ่านมาพอดี”
“บังเอิญเก่งจังนะ มึงอ่ะ” ผมพูดขำๆ
ไอ้บาสหันมามองผม ด้วยสีหน้าแปลกใจ
“มึงหมายความว่าไง”
“เอออ … ไม่มีไรหรอก”
“บาส บีม ไม่มีอะไรละ เคลียร์ได้โอเคละ แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว” เบิร์ดเดินมาบอกผมกับบาส
“ไอ้พีนี่เดี๋ยวกูพากลับเอง … แล้วไอ้วินทร์นี่ใครจะพากลับวะ”
“กูเอง” ผมกับบาสตอบออกมาพร้อมกัน
-
:pig4:
:3123:
-
EP9 สงสัย
“ค่ะ … มาหาใครคะ”
คนที่เปิดประตูไม่ใช่ไอ้บีมครับ แต่เป็นผู้หญิงหน้าตาดี ผมเดาเอาว่าน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม
ยื่นหน้าออกมาจากประตู
“เอ่อ … ขอโทษนะครับ” ผมหันหน้าไปมองเลขห้องเช็คดูให้แน่ใจว่าเคาะไม่ผิดห้อง
“บีมอยู่มั้ยครับ”
“อยู่นะ … แต่ตอนนี้บีมอาบน้ำอยู่ มีอะไรจะฝากบอกมั้ย”
“อืมม ไม่มีอะไรครับ แค่แวะมาหาเฉยๆครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ไม่รบกวนล่ะครับ”
...
หลายวันแล้วครับ หลังจากที่มีเรื่องกันในผับ
แต่ทั้งบีมทั้งบาสก็ยังไม่ได้อ่านข้อความที่ผมส่งไปเลยทั้งคู่
แถมช่วงนี้ไอ้บีมโดดเลคเชอร์์แทบจะทุกคาบ โผล่มาเฉพาะตอนส่งงานแล้วก็รีบหายตัวไป
ส่วนบาสก็พยายามเหมือนจะหลบหน้าผม ผมทักไปก็ทำเป็นไม่เห็นหรือเดินหนี
“นี่ช่วงนี้กูทำอะไรผิดอีกแล้วรึเปล่าวะพี” ผมกระซิบถามพี
“ไอ้นี่ เอาอีกและ คิดมากไม่เข้าท่าอีกแล้วมึง ไปโดนอะไรที่ไหนมาอีกวะ”
“ทั้งไอ้บีม ไอ้บาสมันเหมือนหลบๆหน้ากูมั้ยวะ”
“ไอ้บาสนี่กูไม่รู้นะ … แต่ไอ้บีมไม่น่ามีอะไรรึเปล่าวะ อาจจะติดเกมส์ ไม่ก็ติดหญิงมั้ง มึงก็อย่าคิดเล็กคิดน้อยไป ...”
“สองคนนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานมั้ย ถ้าจะคุยกันจะให้ไปคุยข้างนอก!!” เสียงอาจารย์ดังขึ้นจนผมสะดุ้ง
“ขอโทษครับ จารย์” ผมก้มหน้ามองชีท พลางนึก เออ ก็อาจจะจริงบีมมันอาจจะติดหญิงมั้ง
ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครน้า ถ้าเจอตัวสงสัยต้องจัดรายการซักฟอกไอ้บีมสักหน่อย
ส่วนบาส ผมอาจจะต้องขอคุยด้วยตอนท้ายคาบ เพราะผมไม่อยากปล่อยให้บรรยากาศมันอึมครึมแบบนี้ ผมไม่สบายใจ
หมดคาบ ผมรีบรวบชีทแล้ววิ่งไปหาบาสที่กำลังจะเดินออกจากห้อง
“บาสๆๆๆๆ รอแป๊บนึง ขอคุยด้วยหน่อย”
ชายร่างสูงดูตกใจที่ผมวิ่งมาหา
“ทำไมส่งไลน์ไปแล้วไม่อ่านล่ะ”
“อืมมม … ขอโทษที เราไม่เห็นน่ะ”
ผมขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็น่าจะเห็นโนติไม่ใช่เหรอ
“ช่วงนี้ ทำไมทำตัวเหมือนหลบๆเราวะบาส”
ชายร่างสูงชะงัก
“ก็ … เปล่านะ"
บาสเว้นจังหวะเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่น่ะ เลยอาจจะเหม่อๆไปหน่อย"
ผมพยักหน้า
“แล้ววันก่อน บาสไม่เป็นอะไรใช่มั้ย คือเราอยากมาขอโทษน่ะ ที่ทำให้เดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรๆ เรายินดี” บาสพูดพลางเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ
“แล้วนั่นตรงคอมีรอยอะไรน่ะ วินทร์” บาสขมวดคิ้ว
เชี่ยยยย … ผมรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาปิด
“สงสัยแมลงกัดมั้ง … เป็นมาตั้งแต่ไปผับนั่นแหละ
นี่พยายามใส่เสื้อปิดๆแล้วนะ ดีที่พวกไอ้พี ไม่เห็น ไม่งั้นโดนล้อตายเลย”
“สงสยจะกัดแรงมากเลยนะ รอยถึงอยู่นานขนาดนี้” บาสพูดเสียงเข้มๆ
“เห้ยยย อย่าล้อเรางี้ดิ”
บาสถอนหายใจ
“งวดหน้าก็อย่าไปเมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้ละกัน”
ผมพยักหน้ารับคำ
“ว่าแต่ … วันนั้นใครมาส่งเราที่หออ่ะบาส นี่ถามใครก็ดูจะไม่รู้เรื่องกันสักคน”
บาสคิ้วขมวดพลางพูดเสียงเข้มอีกรอบ
“ที่แน่ๆเราไม่ได้ไปส่งวินทร์นะ เพราะถ้าเราไปส่ง วินทร์คงไม่มีรอยแมลงกัดแบบนี้แน่นอน”
“...”
-
EP10 เที่ยว part4 [/u]
บีม คืนวันศุกร์
...
“กูเอง” ผมกับบาสตอบออกมาพร้อมกัน
“มึงสองตัวนี่อะไรกันเนี่ย” เบิร์ดถามแบบงงๆ
“ถ้าเป็นกูน่าจะสะดวกสุดรึเปล่าวะ กูอยู่หอเดียวกับมัน” ผมเอ่ย “ไอ้บาส มึงอยู่คนละทิศกับหอกูเลยนี่ มึงกลับเถอะเดี๋ยวกูไปส่งไอ้วินทร์เอง” ผมหันไปมองหน้าไอ้บาสที่ทำท่าเหมือนคนโดนขัดใจ
“เออๆ งั้นก็ตามนั้นละกัน กูฝากวินทร์ด้วยนะไอ้บีม” เบิร์ดตบไหล่ผม แล้วเดินไปปลุกไอ้พีให้ไปขึ้นรถกับมัน
“เฮ้ยยย ไอ้วินทร์ มึงอย่าทิ้งตัวแบบนี้ดิวะ” ผมพยายามกึ่งลากกึ่งหิ้วปีกมันลงจากแท็กซี่ด้วยความยากเย็น
“กูอยากอ้อกอ่ะ”
ผมรีบจ่ายเงินพี่แท็กซี่แล้วรีบพามันขึ้นหอ แต่เดินได้อีกสองสามก้าว ไอ้วินทร์ก็โก่งตัว อ้วกแบบหมดไส้เลยครับ
“โอ้ยยย ไอ้ห่าวินทร์” ผมสบถ ตอนนี้สภาพวินทร์มันดูไม่ได้เลยครับ เสื้อผ้ากางเกงเลอะเทอะไปหมด
ในที่สุดผมก็ลากวินทร์กลับถึงห้องจนได้
ตอนแรกผมกะจะปล่อยให้มันนอนอยู่สภาพนั้นแหละ
แต่ก็แอบสงสาร เลยตัดสินใจเอาผ้ามาเช็ดรอยเปื้อนบนเสื้อ
แต่ดูท่าจะไม่เวิร์คเท่าไหร่ เลยจัดการถอดเสื้อมันออก
“หนาววววอ่ะ …” วินทร์พยายามดึงเสื้อไว้ แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้หรอก
จากนั้นผมก็ถอดกางเกงมันด้วยความยากลำบาก เพราะมันดิ้นหนี
ตอนนี้วินทร์นอนแผ่อยู่บนพื้นห้อง ผิวขาวเนียน
กับหน้าท้องแบนราบของมันสะท้อนไฟดูโคตรเซ็กซี่
ผมจ้องมองอยู่นานด้วยใจที่เต้นแรง
ปกติอย่างวินทร์ไม่ใช่สเป็คผมเลยนะครับ แต่ทำไมร่างขาวที่ดูบอบบบางทำให้ผมใจเต้นขนาดนี้ก็ไม่รู้
ผมรีบเอาเสื้อกับกางเกงมันไปใส่ตะกร้าผ้า แล้วล้างหน้าล้างตา เรียกสติ
เดินออกมาอีกทีก็เจอว่าวินทร์นอนขดตัวเป็นกุ้งเลยครับ คงหนาวจริงๆ
ทิ้งไว้แบบนี้เดี๋ยวมันไม่สบายแน่ๆ
ผมเดินไปตู้เสื้อผ้า
หยิบเสื้อนอน กับกางเกงนอนแล้วรีบไปใส่ให้วินทร์ จากนั้นผมก็พลิกให้วินทร์นอนหงาย ขึ้นไปคร่อมตัววินทร์แล้วสอดแขนไปใต้รักแร้เพื่อดึงให้วินทร์ลุก
วินทร์ขยับตามแรงของผม แต่มันดันขยับเข้ามากอดคอผมแน่นแทนที่มันจะลุก ตอนนี้หน้าของผมซุกอยู่ที่คอขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อนอนของวินทร์ขึ้นมา ลมหายใจของวินทร์ที่มาปะทะคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์… รู้ตัวอีกทีผมก็จูบฝากรอยไว้ที่คอไอ้วินทร์เรียบร้อยล่ะครับ
“เจ็บบบบบ” เสียงวินทร์ดังขึ้น เรียกสติผมกลับมา
“เชี่ยวินทร์ กะ … กู ขอโทษ”
ผมรีบลากตัววินทร์ไปที่ที่นอน จัดการห่มผ้าให้แล้วรีบกลับไปที่ห้องตัวเอง
….
“แม่งงงเอ้ย” ผมนอนพลิกกลับไปมาเป็นร้อยครั้งแล้วครับ ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว
ผมนอนไม่หลับมาตั้งแต่เมื่อคืน
ยิ่งพอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้วผมใจเต้นไม่หาย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวยาวขนาดนี้
ไม่นอนแล้วก็ได้วะ
ผมผุดลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปเปิดประตู
“อ้าว พี่บิว! มาได้ไงเนี่ย”
พี่สาวแท้ๆของผมยืนอยู่หน้าประตู
“ฉันได้ข่าวว่าแกไปก่อเรื่องฉันเลยต้องมาดูน้ำหน้าแกหน่อย”
“พะ ... พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
พี่บิวเดินเบียดผ่านผมเข้ามาในห้อง
“ชั้นมีสายอยู่ทุกที่ล่ะ ไว้คอยตามสอดส่องแก ตอนที่แกทำตัวแย่ๆ ชั้นจะได้รายงานพฤติกรรมของแกให้แม่ฟังได้ถูก”
“โอ้ยยยย พี่บิวววว อย่าเอาไปบอกแม่นะ ผมขอร้อง”
“ไหนดูซิ” พี่บิวเอามือจบหน้าผมเอียงไปมา
พี่บิวเรียนหมอครับ ตอนนี้เป็นอินเทิร์นแล้ว
“ดีนะ แค่ปากแตกนิดหน่อย แล้วไปทำอีท่าไหน
ถึงโดนเค้าต่อยมาได้เนี่ย แย่งแฟนคนอื่นอีกแล้วเหรอ”
พี่บิวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลในห้อง แล้วเริ่มทำแผลให้ผม
“แล้วสายพี่ไม่ได้บอกเหรอว่าผมไปช่วยเพื่อนแล้วโดนลูกหลงน่ะ”
“พ่อฮีโร่ พ่อพระเอก” พี่บิวแกล้งเช็ดแผลแบบแรงๆ
“โอ้ยยยย พี่บิวววว นี่ใช้มือหรือเท้าเนี่ย มือหนักโคตร”
“เอ๊ะ ไอ้น้องเวร เดี๋ยวก้อเอาทิงเจอร์สาดซะให้แสบตายไปเลยดีมะ”
“แล้วเพื่อนคนนั้นเป็นไงมั่งล่ะ” พี่บิวถาม
“ไม่เป็นไรนะพี่ ปลอดภัยดี คนอื่นเค้าเดือดร้อนแทบแย่
แต่มันกลับหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยนะ ฮ่าๆ”
“เห ทำไมดูพูดถึงเพื่อนคนนี้แล้วทำไมดูแฮปปี้ดี๊ด๊า แอบชอบเค้ารึไง”
“เห้ยยย ไม่นะพี่ โคตรจะไม่ใช่สเป็คเลยอ่ะ”
“จ้ะๆ จะพยายามเชื่อนะ เห็นคนก่อนๆแกก็บอกฉันตลอดแหละว่าไม่ใช่สเป็ค ...”
ก๊อกๆ
"บีมๆ มึงอยู่ที่ห้องมั้ย นี่กูเอง วินทร์"
“เชี่ยยยย” ผมผวา
“อะไรของแก ฮึ ทำไมต้องตกใจขนาดนี้”
“พี่บิว เอ่อออ … เอาเป็นว่าพี่บิวไปบอกวินทร์มันได้มั้ยว่า
ผมยังไม่สะดวก อ่าาา อาบน้ำ หรือไม่อยู่อะไรยังไงก็ได้”
“เอ้า แล้วเค้าจะไม่เข้าใจผิดเหรอวะแก”
“เอาน่าพี่ ช่วยผมก่อน”
“แกติดค้างคำอธิบายชั้นนะยะ เรื่องนี้”
“เออๆ พี่ ค่อยว่ากัน ช่วยผมก่อน”
….
แกร้ก … พี่บิวปิดประตูแล้วหันมามองผมตาขวาง
“อ่ะเรียบร้อยละ แต่ดูเพื่อนแกหน้าตาตื่นมากเลยนะ ที่เห็นฉันเนี่ย”
“ขอบคุณนะพี่บิว”
“สรุปว่าแกไปทำอะไรไว้ เล่า !!!”
“ก้ออออ ….. คือผมปากแตกแบบนี้อ่ะ ขี้เกียจให้มันเอาไปคิดมากว่าเป็นเพราะมัน ผมเลยต้องเจ็บตัว”
“นั่นก้อเรื่องนึง … แล้วมีอะไรอีก”
“ไม่มีแล้วพี่” ผมส่ายหัวดิก
“ฉัน … ไม่ … เชื่อ … สรุปว่ามีอะไรอีก จะเล่ามาดีๆ หรือจะให้ชั้นเล่าให้แม่ฟังว่าแกไปมีเรื่องที่ผับ”
“โอ้ยยยยยย พี่บิว”
“คะ น้องบีม … ว่ายังไง !!!”
“คือ …. ผม … อาจจะ … ฝากรอย ... kiss mark ไว้ที่คอวินทร์เค้าน่ะครับ”
“ห้ะ!!!!”
“นั่นแหละพี่ … แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่”
พี่สาวผมนั่งลงที่เตียงผม พลางถอนหายใจ
“แล้วไหนแกว่า เค้าไม่ใช่สเป็คแกไง”
“นั่นก็ใช่พี่ เอาจริงๆผมก็แค่รู้สึกเป็นห่วง เพราะมันใสซื่อ อ่อนต่อโลก แถมชอบคิดมากแค่นั้นเอง ...”
ผมก้มหน้า
“ … ส่วนไอ้ kiss mark นั่นผมว่าผมเมาอ่ะ”
“คือบางทีแกก็ต้องแยกให้ออกนะ … ระหว่างความห่วงธรรมดาแบบเพื่อน กับห่วงแบบอื่นน่ะ
เพราะที่ฟังๆมากับดูอาการของแกแล้วเนี่ย ชั้นว่ามันไม่ธรรมดา เพราะถ้าเป็นคนอื่นต่อให้แกไปถึงไหนๆ แกคงไม่หลบหน้าบ้าๆบอๆแบบนี้”
“...”
"ฉันว่าแกต้องเลิกพฤติกรรมเจ้าชู้ได้แล้วนะ ไม่งั้นแกจะไม่รู้เลย ว่าใครที่แกชอบเค้าจริง หรือแค่เล่นๆ"
พี่บิวมองหน้าผมอยู่นาน แล้วยิ้มมุมปาก
“เอาจริง ชั้นก็ว่าน้องอะไรนะ … วินทร์ใช่มะ ก็น่ารักดีนะ”
“พี่บิวววววววววววว”
-
EP11 ตัดสินใจ
ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วครับ ดูตารางสอบแล้วแทบจะเป็นลม
สอบเช้าบ่ายติดๆกัน 1 สัปดาห์เต็ม แถมยังมีงานแล็บที่ต้องส่งในช่วงเดียวกันอีก
ผมล่ะอยากเอาระเบิดไปวางห้องคนจัดการเรียนการสอนจริงๆครับ
แต่ก็ต้องถือว่าโชคดีหน่อยที่ผมเริ่มๆจะตั้งใจเรียนขึ้นมานิดนึง
ผมเลยไม่ต้องมาโหลดหนักมากช่วงใกล้สอบ เอาจริงๆผมอยากให้บาสติวให้เหมือนตอนสอบย่อยนะครับ
แต่หลังจากที่มันบอกผมว่ามันมีแพลนอะไรสักอย่างในใจ ผมก็ไม่อยากจะไปกวนมันมากครับ
ส่วนไอ้บีม พอครบหนึ่งอาทิตย์หลังมีเรื่องมันก็กลับมาเรียนตามปกติครับ
ซึ่งผมเองก็ถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้น มันก็เอาแต่บอกว่ามันจำไม่ได้
และก็ไม่รู้ด้วยว่าใครหิ้วผมไปส่งที่หอ ผมเลยต้องจำใจปล่อยผ่าน
แต่ที่แน่ๆพอไอ้บีมกลับมา มันกวนตีนผมหนักมากกว่าเดิมเยอะมากครับ
แกล้งผมแหย่ผมหนักมากจนบางทีก็สงสัยว่ามันแก้แค้นที่ผมทำมันเดือดร้อนในวันนั้น
หรือว่าจะเป็นการบอกอ้อมๆว่าอย่าได้แพร่งพรายเรื่องผู้หญิงในห้องของมันในวันนั้นรึเปล่า
ผมเองก็ไม่กล้าจะถาม ได้แต่ยอมให้มันกวนตีนผมมาเรื่อยๆนี่ล่ะครับ
หลังสอบเสร็จจะมีช่วงที่ชั้นปีของเราจัดทริป Half life ฉลองที่อุตส่าห์หน้ามืด เรียนกันมาได้ (เกือบๆ) จะถึงครึ่งทาง ซึ่งชั้นปีเราได้แพลนจะเหมารถทัวร์ไปเที่ยวที่ระยองครับ
แต่เนื่องด้วยความร่ำรวยของประชากรชาวทันตะที่ถือว่าติดขอบล่าง (เพราะต้องซื้ออุปกรณ์ทำแล็บมากมาย ทั้งซี่ฟันปลอมที่เอามาทดแทนส่วนที่เจ๊ง หรือเครื่องมือที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย)
ทำให้ต้องตัดงบในส่วนของที่พัก เพราะฉะนั้นใน 1 ห้อง ถ้าเป็นกรุ๊ปผู้ชายจะต้องพยายามยัดกันเข้าไปให้ครบ 5 คน เพราะสามารถตัดโควต้ามาให้ได้แค่ 4 ห้อง ส่วนที่เหลือก็จะเป็นห่้องของผู้หญิงครับ
“ถ้าเป็นแบบนี้ เท่ากับว่านอนบนเตียงใหญ่ 3 คน นอนบนเตียงเสริมกัน 2 คน” พีกล่าว
“กูจะนอนหลับมั้ยเนี่ย นอนเบียดๆขนาดเนี้ย” ผมบ่น
“กูเสนอให้คุณชายวินทร์นอนหน้าห้อง ไปจะได้มีที่กว้างๆ ดีมะมึง” บีมพูดขำๆ
“ไอ้ห่านี่ ไม่เอาเว้ย มึงนั่นแหละไปนอนหน้าห้องไอ้บีม กูจะได้นอนเตียงเสริมคนเดียว”
“อ่าว งี้แสดงว่ามึงแพลนว่าจะนอนคู่กับกูเหรอ เฮ้ยไอ้เบิร์ดงี้กูขอนอนคู่กับไอ้วินทร์” ไอ้บีมทำหน้าหื่นๆใส่ผม
“โว้ยยย ไม่เอาโว้ยยยย มึงอย่าแกล้งกูงี้ดิวะ”
“พอเลย มึงสองคน ไปจีบกันที่อื่นนนนน รำคาญ!!!” ไอ้เบิร์ดตะโกนไล่
“กูว่าไหนๆก็ไหนๆละ ตัดปัญหาด้วยการจับฉลากละกันว่าห้องไหนใครนอนตรงไหน เพื่อความยุติธรรม” พีเสนอ
ที่จริงโคตรจะไม่อยากจับฉลากเลยครับ เกิดต้องไปนอนตรงกลางขนาบข้างด้วยผู้ชายสองคน ผมต้องนอนไม่หลับ อึดอัดตายแน่ๆ
“ตรงนี้เบอร์ 10 โอเค ไอ้วินทร์ มึงนอนเตียงเสริมไปนะ”
เอาวะ อย่างน้อยก็นอนแค่สองคน
“แล้วกูนอนคู่กับใครล่ะ”
“เบอร์ 12 … ไอ้บาส”
ผมจำไม่ได้แล้วครับ ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมมาทะเล มันกี่ปีมาแล้ว
แต่วันนี้ได้มาเดินเหยียบทราย นั่งโง่ๆ ดูทะเล ฟังเสียงคลื่น
มันก็มีความสุขดีนะครับ
ผมนั่งกอดเข่าหยิบหูฟังเสียบมือถือแล้วเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ
ดูคลื่น สลับกับเพื่อนๆที่วิ่งเล่นบนชายหาด อย่างสนุกสนาน
“ฟังอะไรอยู่ ...” มือหนาหนักจับไหล่ผมแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม
“อ้าว บาส … เพลงน่ะ ฟังมะ” ผมถอดหูฟังข้างนึงยื่นให้บาส
บาสรับไปแล้วฟัง แล้วยิ้มน้อยๆ
เพลงที่เล่นอยู่ตอนนั้นคือเพลง หัวหินครับ
“... ยังเหมือนเดิมไม่เคยจะเปลี่ยน
ฉันยังคงวนอยู่ในความทรงจำ
แม้วันนี้ไม่มีเธอแล้ว
ยังรักเธอไม่เคยจะเปลี่ยน
ฉันยังคงวนอยู่ในวันเวลา
ที่ฉันนั้นเคยได้รักเธอ … “
“ทำไมฟังเพลงเศร้าขนาดนี้เนี่ย อกหักเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ” บาสขำพลางถามหยอกๆ
“เปล่าๆๆ แค่โปรแกรมมันสุ่มมา แล้วบีตมันก็ได้อารมณ์เหงาๆดี”
“ขี้เหงาเหรอเรา … “ บาสมองยิ้มๆ ผมจ้องตอบแต่ไม่ได้ตอบอะไร
“เอามือถือมาหน่อย … ขอเลือกเพลงนิดนึง”
ผมยื่นมือถือให้บาส บาสรับไปแล้วไถหาเพลงอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมา
“เออ … เรื่องที่เราเคยบอกว่ากำลังตัดสินใจน่ะ เราว่าเราตัดสินใจได้แล้วนะ”
บาสกด Play แต่ผมไม่ทันได้เห็นว่าเป็นเพลงอะไร
“ … มีใครกำลังเป็นแบบเดียวกับฉันไหม
มีใครในใจที่แอบรักจนวันนี้
มีเพียงคนเดียวและเป็นเขาอยู่ทุกที
แต่ก็ยังไม่เคยจะกล้าพูดออกไป
ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงต้องเป็นแบบนี้
เพิ่งได้รู้ความอดทนฉันมีมากมายแบบนี้
แต่ดันใช้มันไปให้ใครที่ไม่เคยมองมา
จะเจอกับใครต่อใครแต่ว่าในใจทำไม
มันถึงยังคงเป็นเธอเท่านั้น
อยากรู้ทำไมเป็นอย่างนี้
คนเราจะแอบรักใครสักคนได้นานแค่ไหน
คนเราจะแอบรักใครสักคนได้จนถึงเมื่อไร
คนเราจะแอบรักใครสักคนได้อีกนานแค่ไหน
แล้วฉันต้องรักเธออย่างนี้ถึงเมื่อไร ….”
“เราว่าเราจะเดินหน้าต่อล่ะ ....” บาสยิ้มให้ผม
-
o13
-
:pig4:
:3123:
-
ยาสจะรุก รับด้วยน้าาาา :hao7:
-
EP12 บอก
บาส
“เราว่าเราจะเดินหน้าต่อล่ะ ....” ผมจ้องหน้า รอดูปฏิกริยาของคู๋สนทนาของผม
แต่ตอนนี้ผมใจเต้นมากครับ จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกกับเจ้าตัวตรงๆแบบนี้หรอกนะครับ
แต่บรรยากาศมันพาไปจริงๆ
วินทร์ยังคงเงียบงัน เงียบจนผมเริ่มใจแป้ว
“เราไม่รู้หรอกนะว่าบาสคิดจะทำอะไร … แต่ขอให้สิ่งที่บาสคิดจะทำประสบความสำเร็จละกันนะ”
“ฮ่าๆ” ผมขำกลบเกลื่อน แล้วก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก วินทร์นี่มันไม่ประสีประสาจริงๆครับ
ผมเห็นด้วยหางตาว่ามีใครสักคนกำลังเดินมาทางผมกับวินทร์
“เอ้อ บาส กูขอคุยด้วยแป๊บนึงดิ”
“เอาดิ บีม”
ผมคืนมือถือกับหูฟังให้วินทร์ แล้วขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วเดินตามไอ้บีมไป
“ตกลงคนที่มึงเคยบอกว่าชอบมาตั้งแต่แรก คือไอ้วินทร์ เหรอ”
ผมชะงัก เนื่องจากไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามตรงๆแบบนี้
“อื้อ … ”
“มิน่า ตอนปี 1 ถึงปฏิเสธกู … “
“เรื่องผ่านไปแล้วจะรื้อฟื้นอีกทำไมวะ บีม”
“ไม่ได้ทำไมหรอก แค่ตอนนี้กูจะบอกมึงว่า กูพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไม มึงถึงปฏิเสธกู”
ผมเลิกคิ้ว ด้วยความงุนงง
“อะไรของมึงวะ บีม”
“กูสงสัยว่า ถ้ามึงชอบวินทร์มากขนาดนั้น ทำไมที่ผ่านมามึงถึง ไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้วินทร์อยู่คนเดียวอย่างนั้นวะ”
“วินทร์มันก็อยู่กลุ่มเดียวกับมึงไม่ใช่เหรอ” ผมถาม
“กลุ่มพวกกูมันเป็นแค่ที่อยู่ของคนที่ไม่มีใครเอา มารวมตัวกันเฉยๆเว้ย มึงคาดหวังว่าคนอ่อนแอ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างไอ้วินทร์มันจะอยู่ได้อย่างมีความสุขเหรอวะ”
“แต่มันก็มีไอ้พี กับมึงดูแลอยู่ไม่ใช่เรอะ”
“มึงจะเอาแต่คาดหวังให้คนอื่นดูแลมันอย่างเดียวก็ไม่ได้นะเว้ย มึงดูรอบล่าสุดที่มันมีเรื่องสิ ไอ้พี นั่นแหละตัวดีที่มอมเหล้าไอ้วินทร์มัน ส่วนกู ... มึงก็รู้ก่อนหน้านี้กูไม่ได้จริงจังและพร้อมจะดูแลใคร”
“ก่อนหน้านี้?” ผมพูดด้วยความแปลกใจ
“ใช่ ก่อนหน้านี้ … แต่ตอนนี้กูขอบอกมึงเลย ว่ากูมั่นใจว่ากูพร้อมจะดูแลไอ้วินทร์แล้ว”
ผมกำมือแน่น ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน โกรธบีม? โกรธตัวเองที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้มาก่อน? กังวล? กลัวจะโดนแย่งวินทร์ไป?
“เพราะฉะนั้น ถ้ามึงจะยังทำตัวแบบเดิมอยู่ กูก็จะขอให้มึงเลิกยุ่งไอ้วินทร์ไปซะ กูจะขอดูแลไอ้วินทร์เอง” บีมพูดต่อ
“กูคงเลิกยุ่งกับวินทร์ไม่ได้หรอกว่ะ” ผมตอบบีม
“และกูคงไม่สามารถวางใจให้มึงดูแลวินทร์ให้มีความสุขได้หรอก …
ก่อนหน้ากูอาจจะเหี้ยที่กูขี้ขลาด ไม่กล้าที่จะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมัน
แต่ตอนนี้กูบอกเลย … ว่ากูไม่ยอมยกไอ้วินทร์ให้ใคร …”
-
EP13 กอด
ผมล่ะแปลกใจตัวเองไม่หายจริงๆครับ ตอนที่จ้องหน้าบาส
ตอนที่มันบอกจะเดินหน้าต่อ
ทำไมใจผมเต้นแปลกๆไม่รู้ …
สงสัยเป็นเพราะบรรยากาศทะเลกับเพลงล่ะมั้งครับ
“ไอ้วินทร์ ไปกินข้าวกันเหอะ” พีตะโกนชวน
“เคๆ เดี๋ยวไป” ผมหันไปทางที่บีมกับบาสเดินไปเมื่อกี้ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของทั้งคู่
ผมเลยตัดสินใจตามพีไป
"เฮ้อ ไม่อยากกลับเลยว่ะ" พีบ่น
"อืม กูก็ด้วย นี่แค่คิดว่ากูจะต้องกลับไปทำงานแล็บเทอมหน้า แล้วกูก็ใจห่อเหี่ยวจัง"
"ว่าแต่ มึงนอนห้องไหนวะเนี่ย สรุป" ผมถาม
"นอนกับไอ้เบิร์ด ไอ้เอก ไอ้ชาญ แล้วก้อไอ้บีม"
ผมพยักหน้า
"แต่ไม่รู้ทำไมไอ้บีมมันถึงพยายามหาแลกที่นอนไปนอนกับมึงจังวะ แต่แม่งโชคร้ายหน่อย ที่ไม่มีใครยอมแลกกับมัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" พีพูดต่อ
"รอดตัวไปนะมึง ไม่โดนไอ้บีมแกล้ง"
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก้อมานั่งดูทีวีในห้องพักคนเดียว บาสยังไม่กลับมา ส่วนอีกสามคนที่นอนห้องผมบอกผมว่ามันจะไปก๊งเหล้าที่อีกห้องนึง คงไม่ได้กลับมานอน พวกมันก็ชวนผมไปก๊งอยู่นะครับแต่ผมก็บอกขอตัว เพราะหลังจากรู้ว่าผมเมาแล้วผมอาละวาด ผมก็ขอไม่ดื่มอีกดีกว่า
ผมนั่งหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีมือลูบหัวผมเบาๆ
"อ่าว มาแล้วเหรอบาส"
"อืม" บาสตอบ ผมได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จากลมหายใจของบาส
"ไปกินเหล้ามาเหรอ"
"อืม … ย้อมใจนิดหน่อย"
"งั้นเดี๋ยวบาสไปอาบน้ำ แล้วก็เดี๋ยวไปนอนเตียงใหญ่ก็ได้นะ พวกนั้นมันไปก๊งเหล้าน่าจะยาวถึงเช้าแหละ"
แต่บาสกลับมานั่งข้างผมแล้วรวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วเอนตัวพร้อมดึงผมลงไปนอนข้างๆ
"เฮ้ย!!!!"
"เรา … ขี้เกียจอาบน้ำแล้วอ่ะ แล้วก็ถ้าไม่ได้กอดหมอนข้างจะนอนไม่ค่อยหลับ คืนนี้ขอยืมวินทร์เป็นหมอนข้างเราหน่อยละกัน" แล้วบาสก้อหลับตาไป
ผมนอนนิ่งอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ครับ แต่ผมรู้สึกใจเต้นโครมครามมาก ยิ่งบาสขยับมาใกล้จนจมูกแทบชนหน้าผม ผมยิ่งไม่กล้าขยับ ผมจ้องหน้าบาสอยู่พักใหญ่ จนเจ้าตัวพูดขึ้นมาเบาๆ
"ไม่ได้คิดไม่ซื่อกับเราใช่มั้ย"
"บ้าสิ ก็โดนรวบตัวลงมานอนท่านี้ เราก็ไม่กล้าขยับหรอก เออ ถ้าตื่นแล้วงั้นเดี๋ยวเราย้ายที่ก่อนนะ … เหวอออ" บาสรวบตัวผมที่พยายามจะลุกลงไปอีกครั้ง
"ก็บอกแล้ว ว่าคืนนี้ขอยืมตัวเป็นหมอนข้างหน่อย … นะ วินทร์"
"ถ้าบอกว่าไม่ให้ จะปล่อยเรามั้ย"
"ก็คงไม่ …"
"แล้วถ้าคนอื่นเห็นจะโดนล้อมั้ยเนี่ย"
"ไม่เห็นต้องแคร์เลย ก็เตียงเสริมมันแคบ"
"งั้นก็จะกอดก็กอดไปเถอะ"
บาสเริ่มกระชับวงกอดแน่นขึ้นจนตัวผมแนบไปกับตัวของบาส
ผมนอนให้บาสกอดอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งบาสเริ่มหายใจช้าๆแต่สม่ำเสมอ คิดว่าน่าจะหลับไปแล้ว
แต่บอกเลยครับว่าคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ
-
:hao6:
-
:pig4:
-
EP14 สับสน
ผมค่อยๆแกะมือไอ้บาสออกอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆขยับตัวลุกออกจากเตียง บาสยังคงหายใจช้าๆสม่ำเสมออยู่ ดูเวลาบนมือถือ เกือบๆแปดโมงแล้ว
ผมค่อยๆย่องมาเปิดประตูออกจากห้องพัก
อากาศยามเช้าริมทะเลนี่มันสดชื่นจริงๆครับ ผมบิดขี้เกียจนิดหน่อย ระหว่างที่เดินไปห้องอาหาร ก็เจอกับบีมครับ
"เป็นไงมั่งมึง" ผมทักบีม
"ก็ไม่เป็นไงอ่ะ" บีมตอบห้วนๆ "ว่าแต่มึงไม่ได้โดนไอ้บาสแกล้งหรือทำอะไรไม่ดีใส่ใช่มั้ยวะ"
"เป็นอะไรของมึงเนี่ย ถามอะไรประหลาดๆ … ไม่มีโว้ย"
ใครจะไปกล้าบอกครับ ว่าโดนจับคอสเพลย์เป็นหมอนข้างแล้วโดนนอนกอดทั้งคืนเนี่ย
"ก็ดีละ ถ้ามันทำอะไรไม่ดี บอกกูนะวินทร์กูจะจัดการแม่งเอง"
"ครับพ่อ ไม่ต้องห่วงลูกนะครับบบบบ" ผมประชดขำๆ แต่บีมส่ายหัว
"มึงมันชอบทำเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็งนะวินทร์"
"..." ผมก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับบีม เพราะที่มันพูดก็ถูกของมันครับ
"ว่าแต่ทำไมตื่นเช้าจังวะบีม" ผมเปลี่ยนเรื่อง
"กูนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย"
"คิดเรื่องอะไรนักหนาวะมึง เดี๋ยวก็ผมหงอกหมดหัวหรอก"
"ก็คิดแต่เรื่องมึงนี่ล่ะ"
"ประสาทละ" ผมหัวเราะ … แต่ก็ต้องหยุด เพราะสีหน้าบีมมันดูจริงจังมาก
"อันนี้กูซีเรียสนะ วินทร์ กูเป็นห่วงมึง"
"นี่กูทำตัวน่าห่วงอีกแล้วเหรอวะ" ผมถามมันเสียงอ่อย
แล้วมองหน้าบีม
"เพราะกูชอบมึงนั่นแหละ กูเลยเป็นห่วง"
ผมนั่งเหม่อมองวิวอยู่บนรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนตัวกลับกรุงเทพ
ผมเองไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมายังไงน่ะครับ คือผมเองไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาก่อน แถมก็ไม่ได้มั่นใจว่าผมชอบผู้ชาย แต่ถ้าถามว่าผมรังเกียจมั้ยถ้าจะต้องคบกับผู้ชาย ผมว่าผมก็คบได้นะครับ
กับบีมตอนนี้ ผมเองจริงๆก็รู้สึกดีกับมันอยู่ เพียงแต่ผมแยกไม่ออกว่าดีแบบไหน เป็นแบบเพื่อนสนิทที่ดูแลกัน หรือว่ามากกว่านั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจ
ตอนที่บีมมันบอกชอบผม ผมก็รู้สึกใจเต้นนะครับ แต่จะหนักไปทางรู้สึกตกใจมากกว่า เพราะผมเองไม่ได้คิดว่าผมจะเป็นแบบที่บีมชอบ
ส่วนบาสผมก็ไม่เข้าใจพฤติกรรมของมันเลย ทั้งเรื่องที่จู่ๆมาบอกผมว่าเดินหน้าอะไรของมันนั่น ทั้งเรื่องนอนกอดแล้วใจเต้นแรงของมัน
"คิ้วมึงขมวดจนจะผูกกันเป็นเงื่อนตายอยู่แล้วนะวินทร์" พีพูดขึ้น "มีอะไรรึเปล่าวะ"
"ไม่มีอะไรหรอกมึง … กูแค่สงสัยอะไรนิดหน่อย"
"สงสัยว่า?"
"ทำไงถึงจะรู้วะ ว่าเราชอบใครสักคนแบบเพื่อน … หรือมากกว่านั้น"
"ชะๆ ไอ้นี่ … ว่าแต่มึงไปชอบใครวะ รึว่ามึงชอบกู!!?? เฮ้ย ไม่ได้นะวินทร์ สเป็คกูนี่ไม่ใช่อกแบนๆแบบมึง …"
"นี่กูไม่เกลียดที่มึงกวนตีนกูนี่ก็บุญขนาดไหนแล้ววะ ไอ้พี"
"แล้วสรุป … อะไรยังไงวะเนี่ย"
"กู … ไม่รู้ว่ะ"
“อะไรของมึงวะวินทร์ … ชอบก็คือชอบมั้ยวะ จะต้องไปแบ่งระดับแบ่งเลเวลให้มันยุ่งยากทำไม มึงอ่ะชอบทำเรื่องง่ายๆให้เป็นเรื่องยาก”
“งี้แสดงว่าถ้าใจกูไม่ได้รู้สึกปฏิเสธ มันก็โอเคแล้วใช่มั้ยวะ”
พีพยักหน้า “ก็ลองคุยดูก็ไม่เสียหายนี่หว่า ถ้ามันไม่ใช่ก็เลิกกันไป มันก็ง่ายๆแค่นั้นแหละ”
มันจะง่ายๆแบบนั้นจริงๆเหรอ กับคนที่ไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์ไหนมาก่อนเลยแบบผม
“แล้วสรุปมึงจะบอกกูมั้ยเนี่ยว่าใคร”
“เอาให้กูรู้สึกชัวร์ก่อนละกันมึง ไว้กูค่อยบอก บอกมึงตอนนี้เดี๋ยวไม่รอดขึ้นมากูกลัวหน้าแหกว่ะ” ผมหัวเราะพยายามกลบเกลื่อนความไม่มั่นคงในจิตใจ
“เล่นตัวนะมึงงงง เออๆ ตามใจๆ”
บาส
ผมเดินวนเวียนถ่วงเวลา ทำเป็นหาของไม่เจออยู่แถวกองกระเป๋าเดินทางอยู่สองสามรอบแล้ว
และแล้วเป้าหมายผมก็เดินมาที่กองกระเป๋า
“นี่มึงจะกลับหอหรือกลับบ้านนะ” พีถามวินทร์
“คงกลับบ้านแหละ ไม่ได้กลับนานแล้ว”
ผมได้ยิน ก็รีบเดินเข้าไปหาวินทร์
“ถ้าวินทร์จะกลับบ้าน … กลับด้วยกันมั้ย”
วินทร์ชะงักเล็กน้อย เงยหน้ามองผมด้วยสายตา งงๆ
แล้วพยักหน้า
“ไม่ได้กลับบ้านนานแค่ไหนแล้ววินทร์”
“ก็เกือบเทอมนึงมั้ง …” วินทร์มองเหม่อออกไปนอกรถไฟฟ้า
“มีอะไรรึเปล่า” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ วินทร์หันมาแล้วแหงนมองหน้าผม
“ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่น่ะ” วินทร์พูดพลางยิ้มเยาะ
“ยอกย้อนนะ" ผมจำได้ครับ ประโยคที่ผมพูดกับวินทร์ “แล้วตัดสินใจได้รึยัง”
“ก็ … เรายังไม่แน่ใจอะไรเลย ทำไมอะไรๆมันดูยากไปหมดเลยวะบาส”
รถไฟฟ้ากระชากเล็กน้อย ทำให้วินทร์เซมาชนผม
“โอ๊ะ … ขอโทษทีนะ”
“อื้อ วินทร์จับเสื้อเราไว้ก็ได้นะ ถ้าจับราวไม่ถนัด”
มือของชายหนุ่มร่างบางยื่นมาจับที่แขนเสื้อของผม … แค่นั้นก็ทำเอาผมใจเต้นแล้ว
ไวกว่าความคิดผมดึงตัววินทร์เข้ามาชิดกับตัวผม
“เห้ย ทำอะไรน่ะบาส คนมองหมดแล้ว”
“ไม่เห็นต้องสนใจ ก็รถไฟฟ้ามันกระชากนินา”
“...” ผมเห็นแว้บๆว่าวินทร์หน้าแดงนะ แต่ก็ไม่แน่ใจเพราะเจ้าตัวก้มหน้างุดมองพื้นไปแล้ว
-
ลงเรือไหนดี เรือไหนจะวิน :ling1:
-
o13
-
:pig4:
-
EP15 เจ็บ
ช่วงที่ผ่านมาผมไม่เป็นอันเรียนเลยครับ
ทั้งเรื่องไอ้บีม ทั้งเรื่องบาส คือยังหาตัวเองไม่เจอเลยครับว่าผมรู้สึกยังไงกับบีม
ผมเองไม่กล้าที่จะตอบตกลงแบบซี้ซั้ว เพราะไม่อยากจะเสี่ยง ถ้าผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆกับบีม
แถมไหนจะมีเรื่องผู้หญิงที่ห้องคนนั้นอีก
หรือแม้กระทั่งความรู้สึกของบาสเองที่มีกับผม เพราะพฤติกรรมของไอ้บาสที่ทำให้ผมคิดว่ามันมีใจให้
แต่มันก็ไม่เคยบอกผมตรงๆ
ผมล่ะโคตรเกลียดความคลุมเครือแบบนี้ซะจริง
ไอ้ความกังวลนี่แหละครับ ทำให้หลายครั้งผมทำงานส่งเกือบจะไม่ทัน
จนต้องอยู่ที่สโมสรนักศึกษาของคณะดึกๆดื่นๆเพื่อเคลียร์งานบ่อยครั้ง
วันนี้ก็เช่นกัน
17.00
“ยังทำงานไม่เสร็จเหรอวินทร์” บาสทัก
“อืม … อีกนานเลยกว่าจะเสร็จ”
“แล้วบีมกับพีล่ะ”
“บีมมันไปทำธุระนิดหน่อย แต่เห็นว่าจะกลับมาคณะค่ำๆหน่อย ส่วนพีก็กลับไปแล้วล่ะ”
“ให้เราอยู่เป็นเพื่อนมั้ย เดี๋ยวจะได้ช่วยดูด้วย”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราจัดการเองได้”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่บาสก้อลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผมอยู่ดี
19.00
ตอนนี้เหลือแค่ผมกับบาสที่นั่งในสโมสรนักศึกษา
เพื่อนๆคนอื่นๆส่วนใหญ่เก็บของกลับกันหมดแล้วล่ะครับ
บาสนั่งพิมพ์แชตในมือถือหน้าตาเคร่งเครียด
สงสัยจะเป็นเรื่องสำคัญ
"มีอะไรรึเปล่าบาสหน้าเครียดเชียว"
"อ่อ … ก้อ … จริงๆ วันนี้เราแอบมีนัดไปช่วยงานสโม เรื่องเรี่ยไรค่ายพัฒน์นอกสถานที่นิดหน่อย … แต่ไม่เป็นไรหรอก มีคนไปเยอะแยะแล้ว"
“เฮ้ย บาส เราว่าบาสไปเหอะ เดี๋ยวเราก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร เราไม่ได้รีบ” บาสตอบแต่ยังไม่ได้เงยหน้าจากโทรศัพท์
“บาส ไปเถอะ นี่เราเก็บของเสร็จเราก็ไปแล้ว”
"งั้น เดี๋ยวเราไปช่วยทางนั้นเก็บขนของก่อนละกันนะวินทร์"
บาสเงยหน้ามองผม สีหน้าดูลังเล
“ไปเถอะ” ผมยิ้ม
“โอเคๆ งั้นกลับดีๆนะ วินทร์ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
บาสรวบของแล้วรีบเดินออกไปจากห้องแล็บ
21.00
ผมเก็บของเสร็จ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพี
“เออ กูกำลังกลับนะมึง แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้กูอาจจะต้องรบกวนมึงหน่อย …”
ผมเดินไปคุยไปออกมานอกคณะ ที่ตอนนี้เปลี่ยวและมืด
ในใจผมตอนนี้แอบเสียดาย ที่ไม่ขนแล็บกลับไปทำที่หอ
ระหว่างทางผมเดินผ่านผู้ชายสองคนท่าทางน่าสงสัยที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ผมก็รีบจ้ำเพื่อทิ้งระยะห่าง แต่ชายทั้งสองคนก็เริ่มวิ่งมาหาผม
“เฮ้ยพี เดี๋ยวกูวางสายก่อนนะ แม่งมีคนตามว่ะ เชี่ยยย !!...”
มือถือของผมโดนปัดออกจากมือ ร่วงลงไปที่พื้น
หนึ่งในสองคนรีบวิ่งไปหยิบมือถือของผมขึ้นมา ผมรีบถลาเข้าไปหาพยายามจะแย่งคืน
แต่ก็ถูกโจรผลักออกมาจนล้ม
ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่แขน ผมเห็นโจรอีกคนชักมีดออกมาแกว่งขู่
ผมค่อยๆกระเถิบตัวถอยออกมา โจรสองคนนั้นก้อค่อยๆถอยไปเช่นกัน
“วินทร์!!!!” บีมวิ่งมาหาผมจากทางคณะ
โจรสองคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไป
“ไอ้วินทร์ มึงเป็นอะไรมากมั้ย …” บีมคุกเข่าแล้วกอดผมแน่น
“กูไม่เป็นไร … แค่ตกใจนิดหน่อย” ผมพูดเสียงอู้อี้ “โอ้ย”
ผมรู้สึกเจ็บตอนที่บีมจับแขน พยามยามดึงตัวผมให้ลุกขึ้น
“เชี่ย เลือดเต็มแขนมึงเลย” บีมตะโกนด้วยความตกใจ
“ไปหาหมอกันก่อน เดี๋ยวกูพาไป”
“กู … กูขอโทษนะบีม” ผมก้มหน้าแล้วร้องไห้ บีมลูบหัวผมเบาๆ
“มึงไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไมวะ”
“กูเป็นภาระอีกแล้ว”
บีมวิ่งไปดักหน้ารถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี พาผมขึ้นรถแล้วรีบไปโรงพยาบาล
ผมนั่งมองหน้าหมอหญิงคนที่ทำแผลให้ผมด้วยความประหม่า
หมอคนนี้คือคนคนเดียวกับที่ผมเจอที่ห้องบีมครับ
“แผลไม่ได้ลึกนะ เป็นแค่รอยถากๆไปนิดหน่อย ตอนที่แกโทรมาเล่าอาการ
ให้ฉันฟังก็นึกว่าเส้นเลือดโดนตัดซะอีก”
“พี่บิวก็ … ตอนนั้นเลือดมันเยอะจริงๆนะ”
“แกก็โอเวอร์รีแอคไป เนี่ยเจ้าตัวเค้ายังไม่ตื่นตูมเท่าแกเลย เนอะน้องวินทร์”
“หมอรู้จักผมด้วยเหรอครับ”
“รู้จักสิๆ บีมเล่าเรื่องน้องวินทร์ให้ฟังตั้งเยอะ”
บีมทำหน้ากระอักกระอ่วนนิดหน่อย
“เผากูให้แฟนฟังเหรอบีม” ผมหันไปถามเคืองๆ
“แฟน?” บีมกับพี่บิวประสานเสียงพร้อมกัน แล้วก็ขำกันเสียงดัง
ส่วนผมก็นั่งงงไปสิครับ
“มีพี่สาวเป็นหมอก็ไม่บอกกู ไอ้ห่าบีมมมม กูอายยยยยย”
“ก็มึงไม่เคยถามเองมะ”
“กูก็นึกว่าไอ้ที่มึงแกล้งกูหนักๆช่วงหลังเป็นการบอกให้กูอย่าแพร่งพรายเรื่องที่มึงพาผู้หญิงเข้าห้องซะอีก”
“มึงคิดเอง เออเองนะนั่น ฮ่าๆ”
บาส
22.30
ผมรีบมาที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลตามที่พีบอก
ผมพยายามโทรหาวินทร์หลายครั้งแต่โทรศัพท์ถูกปิดไป
ผมเริ่มไม่สบายใจเลยลองโทรถามพีดู
พีมันก็บอกว่าวินทร์โดนทำร้ายร่างกาย กับขโมยมือถือ
โชคดีที่บีมมันกลับไปที่คณะไปเอาของแล้วไปเจอพอดี ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินกับบีม
ผมเห็นวินทร์ยืนคุยอยู่กับบีมที่หน้าห้องฉุกเฉินก็สบายใจที่วินทร์ไม่เป็นอะไรมาก
“วินทร์” ผมตะโกน วินทร์กับบีมหันมามองผม วินทร์สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี
แต่ไอ้บีมมองผมด้วยความโกรธ
แล้วปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อผม
“มึงหายหัวไปไหนมา!!! ทำไมปล่อยไอ้วินทร์ไว้คนเดียว !!”
“กู...” ผมรู้สึกจุกในลำคอ พูดอะไรไม่ออก
“นี่ถ้ากูไม่ได้กลับไปคณะแล้วไปเจอพอดี … เชี่ยเอ้ย”
บีมเงื้อหมัด แต่วินทร์วิ่งเข้ามาดึงแขนบีมเอาไว้
“บีม!!! ไม่เอา!! อย่ามีเรื่องกัน!!!”
บีมสบัดมือออกจากคอเสื้อ ผลักผมเซออกไป
“เราขอโทษนะวินทร์ เราไม่น่าปล่อยวินทร์ไว้คนเดียวเลย” ผมเอ่ย
“เฮ้ย ไม่เป็นไรบาส ไม่ต้องคิดมาก เราดิต้องขอโทษมากกว่า ที่ทำตัวเป็นภาระ”
เราสามคนยืนเงียบกันอยู่นาน
จนบีมทนไม่ไหวพูดขึ้นมา
“ปะ วินทร์กลับกัน”
วินทร์หันไปมองบีมแล้วพยักหน้า
แล้วหันมาบอกผม
“บาสไม่ต้องโทษตัวเองนะเว้ย อันนี้มันไม่ใช่ความผิดบาส ....”
“เหอะ !!” บีมกระแทกเสียง แล้วดึงตัววินทร์ห่างออกไป
ผมได้แต่ก้มหน้า ด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถทำอะไรได้
กระทั่งจะดูแลปกป้องคนที่ผมชอบ ผมยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
วินทร์
ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง บีมนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น
"ไอ้บีม … มึงกลับห้องได้แล้วล่ะ กูว่ากูโอเคแล้ว"
"กูไม่ค่อยอยากให้มึงอยู่คนเดียวเลยว่ะ"
"กูไม่เป็นไรจริงจริง เนี่ย … แผลก็ไปทำมาแล้ว ไม่เจ็บอะไรแล้ว ตอนนี้แค่โคตรเสียดายรูปที่อยู่ในมือถือเท่านั้นเอง"
“งั้นเดี๋ยวกูไปขนของลงมานอนเป็นเพื่อนมึงก่อนละกัน”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอกบีม”
“กูว่าไงว่าตามนั้นเข้าใจมั้ยไอ้วินทร์”
“คร้าบ …”
“ถ้ามึงเรียกกูพ่ออีกกูจะถีบมึงให้”
ผมหน้ามุ่ย
“กูไม่ได้อยากเป็นพ่อ แต่กูอยากเป็นอย่างอื่นมากกว่าว่ะ”
-
:pig4:
:3123:
-
EP16 กอด Part 2
ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้วครับ ผมก็ยังคงพลิกตัวไปมาอยู่
คือนอกจากจะคิดวนเวียนกับคำว่า “อย่างอื่น” ของไอ้บีมแล้ว
ผมก็ยังห่วงบาสด้วยครับ เห็นสีหน้ามันตอนโดนบีมด่าแลวผมก็อดสงสารไม่ได้
บีมที่นอนอยู่บนพื้นพลิกตัวหันมาสบตาผม
“นอนไม่หลับเหรอ”
“อืมม”
“กูก็นอนไม่หลับ … พื้นแม่งนอนไม่สบายเลย”
“หรือมึงจะกลับห้องมั้ย”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ แต่ถ้ายังไง กู …”
“อะไรวะบีม ... “ ผมถามแบบหวั่นๆ
“ไปนอนบนเตียงกับมึงได้มั้ยวะ”
“...”
“คือถ้ามึงไม่โอเค กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”
“กู … ก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่ากูไม่โอเค”
บีมยิ้ม รีบลุกแล้วกระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างๆผม
“ดีใจว่ะ”
“ดีใจอะไรของมึงวะบีม”
“ก็อย่างน้อยมึงไม่รังเกียจกู”
“กูจะรังเกียจมึงทำไมวะ บีม”
“ก็ไม่รู้ดิ … ก็ที่กูบอกชอบมึงมั้ง ... “
บีมมองหน้าผมนิ่ง แล้วพูดต่อ
“แล้วมึงล่ะ … รู้สึกยังไงกับกู”
“… ” ผมยังไม่รู้ว่าจะตอบบีมว่ายังไงดี
“เอาเป็นว่า มึงยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้นะวินทร์"
บีมขยับหน้าเข้ามาใกล้
"แต่แค่มึงให้โอกาสกูหน่อยละกัน”
บีมประทับจูบบนริมฝีปากของผม อย่างเนิบช้า แผ่วเบา
แล้วค่อยๆรุนแรงขึ้น ลิ้นของบีมค่อยๆแทรกผ่านริมฝีปากเข้ามาในปากของผม ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดพันกัน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง และเริ่มควบคุมร่างกายไม่ได้ บีมกระชับกอดแน่นขึ้น แล้วถอนปากออก
ผมหอบหายใจแรง หมดเรี่ยวแรงจะต้านทาน
บีมเริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอ ทำให้ผมสะดุ้งไปทั้งร่าง
"อ้ะ … บีม"
บีมผละจากซอกคอและมาจูบผมอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง
"มึง … อย่าเรียกชื่อกูด้วยเสียงกระเส่าแบบนั้นดิวะ เดี๋ยวกูยั้งไม่อยู่" แล้วบีมก้อซุกลงไปที่ซอกคอผมอีกครั้ง
"อะ … ไอ้เชี่ยบีม …" ผมฟาดไอ้บีมไปเบาๆ "นะ … นี่มึงยั้งแล้วเหรอวะ อ้ะ …"
"กูไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้ ฮ่าๆ" บีมเลื่อนตัวขึ้นมาแล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมนอนนิ่งก้มหน้าอยู่ในวงแขนของบีมอยู่พักใหญ่
"บีม"
"หือ"
"ขอเวลากูอีกนิดนะ"
บีมพยักหน้าแล้วยิ้ม
"หมั่นเขี้ยวว่ะ"
"บีม มึงพอได้แล้ว … อะ ไอ้บีม !!!"
-
:hao3:
-
ตอนนี้ยกเป็นซีนที่บีมทำคะแนนสินะ บาสนี่โดนหักคะแนนเลย
-
EP17 ทอดทิ้ง
เปิดเทอมใหม่มาได้เดือนกว่าแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของผมกับบีมก็ยังคงเหมือนเดิมครับ
ผมเองก็ยังคง งงๆ กับความรู้สึกของผม ส่วนบีมเองก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรผมต่อ ส่วนกิจวัตรประจำวันของผมก็มี ตอนกลางวันที่คณะผมไปไหนมาไหนกับไอ้พี ตอนเย็นก็นัดกลับหอพร้อมบีมบ้างบางวัน กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีที่ห้องบีมบ้าง ห้องผมบ้างไปตามประสา
"พี่ครับ … พี่ชื่อวินทร์ใช่มั้ย" ชายร่างเล็กในชุดนักศีกษามหาวิทยาลัยเดียวกัน
เดินมาหาผม ตอนที่ผมเดินออกจากคณะ
"เอ่อ … ครับ … มีอะไรรึเปล่าครับ"
"ผมชื่อป่าน ผมเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์ปี 2"
ชายร่างเล็กแนะนำตัว "คือ … พี่สนิทกับพี่บีมใช่มั้ย?"
"เห ทำไมถึงถามเหรอ" ผมถามด้วยความแปลกใจ
"คือ … มีคนบอกว่าอยู่กลุ่มเดียวกันแล้วก็เห็นพี่กับพี่บีมกลับหอด้วยกันบ่อยๆ" ป่านก้มหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้ "ผมอยากขอให้พี่วินทร์ช่วยหน่อย … คือผมเคยคบกับพี่บีมน่ะ …"
"..." ผมอึ้ง รู้สึกชาไปทั้งร่าง
"แล้วจู่ๆ พี่บีมก็บอกขอเลิกกับผม แล้วก็ตัดการติดต่อกับผมทุกช่องทางเลย … ผม … ผม" ป่านเริ่มร้องไห้
ผมรีบหยิบกระดาษทิชชู่จากกระเป๋าส่งให้ป่าน จับบ่าของชายร่างเล็ก แล้วเริ่มปลอบ
"ไม่ต้องร้องๆ … มาๆ หาที่นั่งคุยกันดีกว่า"
ป่านนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะมุมในสุดของร้านกาแฟแถวมหาวิทยาลัย ผมเดินไปหาป่านพร้อมแก้วโกโก้สองแก้ว ผมยื่นแก้วโกโก้ให้ป่าน แล้วนั่งฝั่งตรงข้ามของป่าน
"ขอโทษทีนะ คือพี่ไม่รู้ว่าป่านชอบกินอะไร … แถมเย็นป่านนี้ถ้ากินกาแฟเดี๋ยวจะนอนไม่หลับ"
"ขอบคุณนะพี่" ป่านตอบ
"แล้วนี่ ไปรู้จักพี่จากที่ไหนนะ"
"จากเพื่อนผมเรียนทันตะอยู่ปี 2 ครับ … มันบอกผมว่าพี่ใจดี น่าจะคุยได้ง่ายกว่าคนอื่น"
" แสดงว่ายังไม่รู้จักพี่จริง" ผมเก๊กหน้าขรึมจ้องไปที่ป่านจนป่านดูตกใจ
"ล้อเล่นนะน้องป่าน … ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไหนลองเล่าให้ฟังหน่อย ว่าเรื่องมันเป็นยังไง"
"คือผม … พี่บีมมาจีบผมตั้งแต่สมัยผมอยู่ปี 1 ครับ"
ผมรู้สึกใจหายแว้บ
"ตอนนั้นเอง เพื่อนๆผมก็เตือนอยู่ครับ ว่าพี่บีมค่อนข้างเจ้าชู้ ไม่ค่อยหยุดที่ใคร …" ป่านหยุดเล่า ตาเริ่มแดง "แต่ตอนนั้นผมแม่ง … ก็แค่อยากสนุกอ่ะ คือจะเป็นช่วงสั้นๆ ผมก็ไม่แคร์หรอกนะ เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับพี่บีมอยู่แล้ว"
"แต่พอนานไป มันเหมือนผมถลำลึกอ่ะพี่ ผมถอนตัวไม่ได้ พี่บีมเองก็ดูเหมือนจะหยุดที่ผม … มันก็แฮปปี้ดีนะ แต่แล้ววันนึงผมก็แอบจับได้ว่าพี่บีมไปมีคนอื่น"
"ไอ้เชี่ยบีม …" ผมสบถเบาๆ
"คือผมก็เคลียร์กับพี่บีมนะ แต่เค้าบอกผมน่ะคิดมาก คนนั้นเข้ามาหาพี่บีมก่อน … ซึ่งผมก็โอเคนะ มันก็อาจจะมีพลั้งเผลอกันได้บ้าง ผมเข้าใจ"
น้ำตาป่านเริ่มไหลอีกครั่ง
"แต่แม่ง มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวอ่ะพี่ ผมจับได้หลายครั้งเลยนะ แต่ผมแม่งก็ทน เพราะผมรักพี่บีมไปแล้ว"
"จู่ๆวันนึงพี่บีมก็มาขอเลิกกับผม แล้วผมก็ติดต่อพี่เค้าไม่ได้อีกเลย เค้าบล็อคเบอร์ บล็อคเฟส ไลน์ ทุกอย่างเลย … ผมเคยมาดักเจอเค้าที่หน้าคณะนะ แต่เค้าก็เดินผ่านทำเหมือนผมไม่มีตัวตน …"
ผมนิ่งอึ้งอยู่นาน มองป่านที่ร้องไห้ด้วยความสงสาร
แต่ผมไม่รู้จะพูดปลอบมันยังไง ผมยื่นมือไปตบไหล่ป่านแล้วถาม
"แล้วพี่จะช่วยป่านยังไงได้บ้าง"
ป่านเงยหน้า
"ผมอยากขอแค่โอกาสอ่ะพี่ คือผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไป ขอแค่รู้ ว่าผมทำอะไรให้พี่บีมเค้าไม่ชอบ ผมจะปรับปรุงตัว ผมจะพยายาม … ฮึก …"
ป่านสะอื้น
"พี่วินทร์ช่วยพูดกับพี่บีมให้ผมหน่อยได้มั้ย"
"พี่เองก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้รึเปล่านะป่าน … แต่พี่จะลองพูดกับบีมให้"
-
:pig4:
:3123:
-
EP18 ทะเลาะ
บีม
นี่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วครับ ที่ผมแทบจะไม่ได้คุยกับวินทร์ ช่วงนี้วินทร์มันหลบหน้าแบบที่ผมรู้สึกได้ชัดเจน เวลาที่ผมเข้าไปหามันกับพี พอมันเห็นผมมันก็จะรีบผละตัวออกไป บอกว่าติดธุระบ้าง ลืมของบ้าง
โทรไปตอนอยู่ที่หอ ก็ไม่ค่อยรับ หรือถ้ารับแล้วผมจะลงไปหาก็จะบอกว่าไม่สะดวกบ้าง อยากนอนพักบ้าง
ช่วงสองสามวันแรก ผมก็ยังโอเคนะครับ อาจจะอยากคิดอะไรของมันไปคนเดียวตามประสา แต่นานๆไป
ผมชักทนไม่ไหว วันนี้ต้องขอเคลียร์ล่ะครับ
ก๊อกๆๆๆๆ
"วินทร์ อยู่ที่ห้องรึเปล่า"
ไม่มีเสียงตอบ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"วินทร์ กูรู้นะมึงอยู่ที่ห้อง กูเห็นตอนกูกลับมาว่าไฟห้องมึงเปิดอยู่นะ"
แกร้ก … ประตูเปิดแง้มเล็กน้อย ผมดันประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นสภาพวินทร์ที่ตาแดงบวมปูด บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่
"เฮ้ย เป็นอะไรวะวินทร์"
วินทร์
ผมพยายามจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าบีม แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังไหลออกมาจนได้
บีมรีบเดินเข้ามาคว้าตัวผมไปกอด ทำให้ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
คือผมเริ่มไม่แน่ใจในตัวบีมอีกต่อไปแล้ว ผมกลัวว่าจะโดนทิ้งแบบป่านถ้าบีมมันไปชอบคนใหม่
"มึงเป็นอะไร บอกกูดิ๊ ใครทำอะไรให้มึงเสียใจขนาดนี้"
ผมก้มหน้า พยายามหยุดร้องไห้ เช็ดน้ำตา แล้วขยับถอยออกมามองหน้าบีม
"มึงไงบีม"
"กู?" บีมทำแปลกใจ "กูทำอะไรวะ วินทร์"
"มึงจำคนชื่อป่านได้มั้ย บีม"
บีมดูชะงักงันไปเมื่อได้ยินชื่อนั้น
"ไอ้เชี่ยป่าน …" บีมกัดฟันกรอด
"บีม น้องเค้าไม่ผิดนะ ที่เข้ามาหากู คือน้องเค้าอยากรู้ว่าน้องเค้าทำผิดอะไร น้องเค้าอยากได้โอกาสจากมึง โอกาสจากคนที่ทำเรื่องเหี้ยๆใส่เค้า คือกูสงสัยว่า มึงใจดำทิ้งน้องเค้าอย่างงั้นได้ยังไงวะ"
"วินทร์มึงฟังกูก่อน มันไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย … คือกูไม่ได้จริงจังกับน้องเค้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนั้นกูก็คุยกับน้องเค้าเข้าใจแล้วนะมึง …"
"คือมึงนึกจะทิ้งขว้างใครแบบนี้ก็ได้เหรอวะ บีม … อย่างงี้อีกหน่อยมึงจะทิ้งกูแบบป่านมั้ย"
"กูไม่มีวัน!.."
"มึงไม่มีสิทธิ์จะล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้นะบีม"
ประโยคนี้เหมือนจะจี้ใจดำของบีมทีเดียวครับ
"แล้วความรู้สึกของกูล่ะวินทร์" บีมตะโกน
ผมชะงัก
"นี่มันนานแค่ไหนแล้ววะ ที่มึงยังไม่ตอบกูซักทีว่ามึงคิดยังไงกับกู … มึงจะให้กูรอไปถึงเมื่อไหร่ มึงเอาแต่บอกกูว่าขอเวลาอีกนิดๆ … มึงรู้มั้ยว่ากูทรมานขนาดไหนกับความไม่แน่นอนของใจมึงอ่ะ"
"มึงรู้มั้ย เวลาที่มึงคุยอยู่กับคนนู้นคนนี้ กูปวดใจแค่ไหน กูอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของมึงก็ไม่ได้ เพราะมึงยังไม่ได้ยอมรับกูในฐานะแฟนของมึง"
"เพราะงั้นมึงอย่ามาบอกกูว่า อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เพราะนั่นคือสิ่งที่มึงทำกับกูตอนนี้"
น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง
"กู … กูขอโทษ"
"เมื่อก่อนกูยอมรับว่ากูเหี้ยนะวินทร์ แต่กับมึงกูไม่เคยคิดจะทำอะไรเหี้ยๆกับมึง กูไม่เคยคิดเลยแม้แต่นิดเดียว!!" บีมตะโกน
"บีม … กู … โอ้ย!!" บีมจับข้อมือแล้วผลักตัวผมไปชนกำแพง
"แต่ถ้าตอนนี้มึงมองว่ากูเหี้ย กูก็คงไม่ต้องแคร์อะไรใครอีกแล้วล่ะ"
"บีม กูเจ็บ ปล่อยกู"
บีมประกบปากผมแล้วบดขยี้ด้วยความรุนแรง ผมพยายามขัดขืนแต่สู้แรงมันไม่ได้ ลิ้นของมันสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก ทำให้ผมเริ่มอ่อนแรง มือของมันกระชากแหวกเสื้อเชิ้ตกระดุมหลุด แล้วลูบไล้ไปตามเรือนร่างของผม ผมรู้สึกเหมือนร่างจะละลาย บีมถอนปากแล้วเริ่มไซร้ไปที่ซอกคอ และเนินอก
"บีม อย่า … "
เหมือนผมยิ่งห้าม มันยิ่งรุนแรง บีมพรมจูบไปทั่วร่าง ฝากรอยเอาไว้ทั่วตัว จากนั้นมันเลื่อนตัวขึ้นมาจูบตรงคออย่างแรง
"บีม เจ็บ … อ้ะ" มือของบีมสอดไปใต้บอกเซอร์ของผม และถอดมันออกไปแล้ว
ผมหมดแรงทรุดลงไปนั่งที่พื้น แต่บีมก็รุกไล่ตามมา
ผมหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ ดูเหมือนบีมจะผ่อนคลายความรุนแรงลง แต่ทันใดนั้นบีมจับแก่นกายของผมแล้วขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ
"อ่ะ … อ้ะ"ผมกระตุกเหมือนมีไฟช็อตทั่วร่าง
บีมขยับตัวมาขบเม้มที่ติ่งหูของผม
"บีม หยุดเถอะ กูขอนะ .. ฮึก …" น้ำตาใสๆผมเริ่มซึมออกมาที่หัวตา
"กูมันคนเหี้ยวินทร์ กูคงตามใจมึงไม่ได้" บีมพูดประชด
แล้วขยับมือเร็วขึ้นและแรงขึ้น ผมรู้สึกสติพร่าเลือน
"บีม จะถึงแล้ว … อ้ะ" ผมเกร็งตัว แล้วน้ำขาวขุ่นก็พุ่งทะลักออกมาจนเต็มหน้าท้องของผม
ผมนอนน้ำตาไหล หอบหายใจหมดแรง
บีมนั่งดูผมนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง จนผมคิดว่าบีมจะได้สติแล้ว ผมจึงพยายามพลิกตัวจะลุกขึ้น แต่บีมกดไหล่ผมลงอย่างแรง แล้วเอานิ้วปาดน้ำขาว ป้ายที่ทางเข้าของผม
"บีม … พอเหอะนะ ฮือ…"
บีมไม่สนใจคำขอร้อง แต่สอดนิ้วเข้าไป ผมพยายามผลักมือออกไปแต่ไม่เป็นผล บีมรุกไล่นิ้วเข้าไปเรื่อยๆ
ผมพยายามร้องแต่ร้องไม่ออก รู้สึกตื้อ และชาไปทั้งตัว
บีมลากผมไปที่เตียงนอน แล้วไปหยิบเอากล่องถุงยางที่อยู่ในกระเป๋าของมัน ก่อนจะใส่ครอบแก่นกายที่แข็งชันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสอดเข้ามาในร่างของผมช้าๆ แล้วเริ่มขยับ
“ อ๊ะ อ้ะ บีม ” เสียงร่างบีมกระทบเข้าไปลำตัวของผมเป็นจังหวะและเริ่มดังขึ้น สลับกับเสียงครางของผม บีมเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นและแรงขึ้น ในที่สุดการกระแทกอันหนักหน่วงรอบสุดท้ายก็มาพร้อมกับเสียงครางของบีม พร้อมทั้งน้ำขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งออกมาจากแก่นกายลงใส่หน้าท้องของผมอีกครั้ง
บีมค่อยๆถอนเอาแก่นกายออกพร้อมทั้งดึงถุงยางอนามัยที่ใส่อยู่นั้นทิ้งไป
บีมที่ตอนนี้ดูจะได้สติมากขึ้น เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทิชชู่จะมาเช็ดทำความสะอาดตัวผม
แต่เมื่อมือของบีมแตะโดนร่างอันเปลือยเปล่าของผม ผมก็สะดุ้งตัวขยับหนี
บีมแสดงสีหน้าเจ็บปวดและรู้สึกผิด
"กูขอโทษนะวินทร์ … "
ผมพลิกตัวหันหน้าหนี ไม่พูดอะไร
"ส่วนเรื่องป่าน กูจะไปเคลียร์กับน้องเค้าให้ชัดเจนไป"
"มึงจะไปทำอะไรก็ทำเหอะ กูไม่อยากรับรู้แล้ว"
"แต่วินทร์ …"
"มึงกลับไปเหอะ!!!! กูอยากอยู่คนเดียว!!!" ผมตะโกน "กูขอร้อง"
บีมค่อยๆใส่เสื้อผ้า แล้วเดินไปที่หน้าห้อง
"วินทร์ …"
ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่สะอื้นร้องไห้
-
:pig4:
-
เอิ่มมมมมมม สรุปบาสนี่ถูกปลดหรอไม่ยอมมมมมมมมมม
-
EP19 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part1
บาส
วันนี้วินทร์ก็ไม่ได้มาเข้าเรียนอีกแล้วครับ
ผิดปกติวิสัยของมันที่น้อยมากที่มันจะขาดเรียน ผมเลียบๆเคียงๆถามพี
แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน เหมือนวินทร์จะบอกแค่ว่าไม่ค่อยสบาย และตอนนี้กลับไปอยู่ที่บ้าน
ผมเองไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ไม่รู้วินทร์เป็นอะไรมากรึเปล่า แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้
เย็นนั้นผมออกไปซื้อของเพื่อนๆในกลุ่ม ก็ดีครับได้เดินเล่นคิดอะไรไปเรื่อยๆด้วย
"บาส !!! … บาส !!!"
"หืมมม ว่าไงนะ"
"เหม่ออะไรเนี่ย ฉันถามว่าเสื้อตัวนี้โอเคมั้ย …"
"อืมๆ ก็ดีนะ"
"อะไรของแกวะบาส ดูไม่ตั้งใจช่วยชั้นดูของเลยนะ"
"ขอโทษที กำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ … "
ระหว่างทางที่ผมเดินดูของไปเรื่อยๆ ก็เห็นไอ้บีมเดินซื้อของกับผู้ชายร่างเล็กหน้าตาไม่คุ้นเคย ในร้านเสื้อผ้าไกลๆ
"อ้าวนั่นบีมนินา" เพื่อนผมเอ่ย
"..."
"นั่นมากับใครน้อ หน้าตาน่ารักเชียว"
"..." ผมจ้องบีมแล้วนึกสงสัย ว่าที่วินทร์ไม่สบายจะเกี่ยวกับไอ้บีมกับผู้ชายคนนั้นรึเปล่า
"บาส!!!" เพื่อนผมเริ่มเสียงดัง จนผมสะดุ้ง
"ว่า .. ว่าไงนะ"
"หลุดโลกไปไหนไกลอีกแล้ว ฮึ บาส !!"
ผมอ้ำอึ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปบอกเพื่อนๆว่า
"เอ้อ … วันนี้สงสัยเราจะไปต่อกับไม่ได้แล้วล่ะ เรา เอ่อ เรามีธุระนิดหน่อย"
"เห้ย ไหงงั้น "
"ไว้งวดหน้าเราชดเชยให้นะ เอ่อ … ไว้เจอกันพรุ่งนี้"
ผมรีบวิ่งไปทางรถไฟฟ้า หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพี
"กูขอที่อยู่วินทร์หน่อยสิพี อืม กูมีเรื่องต้องคุยกับมันนิดหน่อย"
ผมกดออดหน้าบ้านของวินทร์ด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น
เพราะผมคิดว่าการที่วินทร์มันไม่มาเรียน
น่าจะเกี่ยวกับไอ้บีมแน่นอน
"ถ้ามึงทำเหี้ยๆกับวินทร์นะ ไอ้บีม …"
ผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดี เดินมาที่ประตู
ทีนี้ผมรู้แล้วล่ะ ว่าวินทร์ได้สายตาใจดีมาจากใคร
"มาหาใครจ้ะ หนู"
"สวัสดีครับ ผมบาส เป็นเพื่อนเรียนชั้นเดียวกับวินทร์ คือผมอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้พอดี เห็นว่าวินทร์มันขาดเรียนไปหลายวันผมเลยเอาชีตเรียนมาให้ครับ"
ผมแถ
"อ้อ มาๆ งั้นเข้ามาในบ้านก่อน"
แม่เปิดประตูให้ผมเข้าไปข้างใน
"ปกติ วินทร์ไม่ค่อยพาเพื่อนมาเยี่ยมบ้านสักเท่าไหร่ จนบางทีแม่ก็แอบเป็นห่วงเหมือนกันนะ ว่าวินทร์มีปัญหาอะไรที่คณะบ้างมั้ย"
"เท่าที่ผมรู้ วินทร์ไม่ได้ทำตัวมีปัญหาอะไรนะครับ เรียนก็เก่งอยู่"
"แหม่ เรื่องเรียนเก่งเนี่ยแม่ว่ามันฟ้องในใบเกรดนะลูก ฮ่าๆ"
"แล้วนี่วินทร์หายไม่สบายรึยังครับ"
"ป่วยกายแม่ว่าหายแล้วล่ะ … แต่ป่วยใจนี่แม่ก็ไม่รู้นะ วินทร์มันไม่ยอมเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย"
แม่ของวินทร์พาผมขึ้นไปที่ชั้นสอง แล้วเคาะประตู
"วินทร์ลูก มีเพื่อนมาหา"
"ใครอ่ะแม่" ชายร่างบางโผล่มาจากประตู
"บาส! มาได้ไง!"
"นั่งมอไซค์มา 20 บาทจากหน้าปากซอยน่ะ"
"กวน…"
"อ้ะๆ ให้มันน้อยๆหน่อยนะวินทร์" แม่ทำเสียงดุ จนวินทร์หน้ามุ่ย "งั้นเดี๋ยวบาสคุยกับวินทร์ไปก่อน แล้วเดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะ"
"ครับ คุณแม่"
ผมเดินเข้ามาในห้องบาสที่มีฝาผนังห้องหนึ่งมีชั้นการ์ตูนวางเรียงจนเต็มผนัง โปสเตอร์การ์ตูนติดเต็มผนังอีกด้าน เข้าใจแล้วครับว่าทำไมวินทร์ถึงมีนิสัยเด็กน้อยเสียเหลือเกิน
วินทร์เดินไปนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง
ผมมองไปเห็นว่าวินทร์ซูบลงไปมาก ตาบวมแดงเหมือนคนเพิ่งร้องไห้
ผมนั่งลงข้างๆมันที่บนเตียง แต่วินทร์สะดุ้งตัวแล้วกระเถิบหนี
"เป็นอะไรรึเปล่าวินทร์"
คู่สนทนาของผมส่ายหัว
"กินน้อยเหรอ ผอมเชียว"
"ไม่ค่อยหิวน่ะ"
"ร้องไห้เยอะใช่มั้ย ตาบวมมาก"
"นอนเยอะต่างหาก ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย"
ผมขยับเข้าไปใกล้ วินทร์เหมือนพยายามฝืนไม่ลุกหนี
แต่เท่าที่ดูมันตัวสั่นมาก ผมค่อยๆเอื้อมมือไปดึงตัววินทร์เข้ามากอดอย่างช้าๆ
วินทร์พยายามขยับหนี แต่ผมรั้งตัววินทร์เอาไว้
"ไม่ต้องกลัวนะวินทร์ อยู่กับเราไม่ต้องกลัวอะไร"
วินทร์ตัวสั่น ซบหน้าลงกับไหล่ของผมแล้วร้องไห้
-
:pig4:
-
EP20 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part 2
"โอ้ย ขอโทษนะบาส เสื้อเละเทะหมดเลย" ผมผละจากบาสไปหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ดเสื้อ
"ไม่เป็นไรๆ" บาสทำท่าเหมือนจะเอามือมาลูบหัวผม แต่ผมสะดุ้งหลบแบบคุมตัวเองไม่ได้
บาสดูกังวลมากนะครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น ผมรู้สึกว่าผมเกลียดร่างกายตัวเองมากครับ รู้สึกว่ามันไม่สะอาด ผมอาบน้ำล้างตัวเท่าไหร่ ผมก็ไม่รู้สึกดีขึ้น รวมถึงหวาดผวาทุกครั้งที่มีคนมาสัมผัสร่างกาย
ตอนที่บาสกอด ผมพยายามฝืนตัวเองให้มันกอด เพราะผมไม่อยากให้มันกังวล และผมรู้ว่ามันก็หวังดีกับผม
"บาส วินทร์ ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะลูก" เสียงแม่ผมดังขึ้น
"ปะ กินข้าวกัน" บาสค่อยๆขยับมือจับมือผมอย่างช้าๆ และจูงมือผมไปที่ประตู
"โอ้โห วันนี้ยอมลงมากินข้าวข้างล่างด้วยแฮะ คุณชายวินทร์" วัฒน์ พี่ชายของผมพูดขึ้น
"อย่าไปแหย่น้องแบบนั้นสิ น้องมันไม่สบายนะ" แม่ผมดุ
"นั่นพ่อเรา ส่วนไอ้คนที่พูดจาไม่เข้าหูนั่น ไอ้วัฒน์ พี่ชายเราเอง ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อบาสครับ"
บาสยกมือไหว้พ่อกับพี่ของผม
"สวัสดีครับคุณพ่อ พี่วัฒน์"
"เพื่อนไอ้วินทร์มารยาทดีกว่า ไอ้วินทร์อีกเนาะแม่"
แม่ทำหน้าดุใส่วัฒน์ แต่ไม่เป็นผล
"กวนประสาททท!!"
"เอ้า พอๆๆๆๆ มาๆ กินข้าวได้แล้ว" พ่อผมห้ามทัพ
บาสดูเข้ากันได้ดีกับพ่อ แม่ กับพี่วัฒน์ครับ ส่วนหัวข้อสนทนาบนโต๊ะอาหารก็ไม่พ้น เอาเรื่องวีรกรรมวัยเด็กของผมมาเผา ไม่ว่าจะเป็นตื๊อจะเอาของเล่น ลงไปนอนดิ้นบนพื้น แต่แม่ผมหนีไปซ่อน จนผมเปลี่ยนมาร้องไห้เพราะกลัวว่าจะถูกทิ้งแทนที่จะร้องไห้เพราะไม่ได้ของเล่น
หรือ เปิดประตูขึ้นรถไปผิดคัน ที่หน้าโรงเรียน แล้วโวยวายว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นขโมย จนวุ่นวายแตกตื่นกันไป
บาสดูจะสนุกเป็นพิเศษกับเรื่องพวกนั้นนะครับ
"เอ้อ บาสว่าแต่แม่ขอถามหน่อย วินทร์มันมีแฟนรึยังเนี่ย
แม่ถามหลายรอบ มันก็บอกว่าไม่มี นี่ไม่รู้ป่วยงวดนี้เพราะอกหักรึเปล่าก็ไม่รู้"
"แม่!!!" ผมแหว แล้วรีบหันไปมองบาสตาขวาง
"เท่าที่ผมรู้ ยังไม่มีนะครับ"
"แล้วบาสล่ะ หน้าตาดีๆแบบนี้มีแฟนรึยัง"
"แม่!!!!!!!"
ผมหันไปมองบาสก็เห็นว่าบาสหน้าแดงแปร้ด
"ก็ …… มีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะครับ แต่เค้ายังไม่รู้ตัวล่ะมั้งครับ"
...
"กลับดีๆนะบาส แล้วก็ขอบคุณมากที่วันนี้แวะมา"
"เราเห็นว่าวินทร์รู้สึกดีขึ้น เราก็ดีใจแล้ว"
ผมพยักหน้า
"แล้วถ้า … " บาสดูลังเลนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ "...วินทร์ พร้อมจะเล่าให้เราฟังถึงปัญหาที่รบกวนจิตใจของวินทร์แล้วล่ะก็ … เรายินดีรับฟังเสมอนะ"
"อื้อ ขอบคุณนะ แต่เราว่าเราไม่เป็นไรแล้วล่ะ"
บาสมองหน้าผมนิ่ง
"อีกอย่างนึง …"
"ว่า?"
"อยู่กับเรา วินทร์ … ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ ปล่อยให้เราได้ดูแลวินทร์บ้างนะ"
จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลครับ ผมหันหน้าหนีพยายามเช็ดหน้าเช็ดตา หันกลับมาหาบาสแล้วยิ้ม
"งั้น เราฝากบาส … ดูแลเราหน่อยละกันนะ"
บาสยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า
-
:hao5:
-
บาสสสสสส พ่อคนหล่อใจดีหึหึ :hao7: มาด้ามจิตใจได้ทันพอดีเลยนะ
-
EP21 บ้า
ตอนนี้ผมกลับมาเรียนที่คณะตามปกติแล้วนะครับ
เพราะถ้าขาดเรียนไปมากกว่านี้ผมคงต้องขอพักการเรียน
ส่วนอาการที่คนอื่นสัมผัสตัวผมแล้วสะดุ้งหนีนี่ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นสักเท่าไหร่
ซึ่งการมีอาการแบบนี้มันเหนื่อยและสูบพลังชีวิตมากนะครับ
ช่วงนี้ผมพยายามจะเลี่ยงๆกับการเจอผู้คนด้วยการแยกออกไปกินข้าวคนเดียว
นั่งเรียนแยกไปคนเดียว หรืออยู่คนเดียวบ้าง
อาจจะต้องอาศัยเวลาอีกสักพักครับ กว่าผมจะดีขึ้น
ผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะดีขึ้นนะ …
หลังจบวิชาเล็คเชอร์วิชาสุดท้ายของวัน
ผมรีบเก็บชีตแล้วเดินออกไปนอกห้อง
จนจวนจะถึงนอกคณะ บีมวิ่งตามมา แล้วจับแขนผมจากด้านหลัง
ผมสะดุ้งสุดตัวแล้วสบัดแขนมันออก
"วินทร์กูขอคุยด้วยหน่อยนะ …"
"แต่ … กูไม่อยากคุยว่ะบีม" ผมตัวสั่น
"คือ กูต้องทำยังไงมึงถึงจะยกโทษให้กูวะ"
"..."
"นี่กูก็ไปเคลียร์กับป่านมาแล้วนะทุกอย่างโอเคหมดแล้ว"
"กูไม่สนใจ … มึงจะไปเคลียร์กับใครก็เรื่องของมึง"
"กูขอโทษมึงจริงๆนะวินทร์" บีมก้าวเข้ามาหาผม ผมถอยกรูด
"ทำไมมึงต้องทำท่ากลัวกูขนาดนี้วะ" บีมก้าวเข้ามาจับแขนผม
"ปล่อยกู" ผมหลับตาแน่น
“ไอ้เชี่ยบาส!!” บีมตะโกนเสียงดังขึ้นมาครับ
ผมลืมตาขึ้นมาเห็น
บีมถูกบาสกระชากมือออกจากแขนผม แล้วถูกผลักออกไป
"บาส ทำเหี้ยไรวะ"
"มึงทำเหี้ยอะไรให้วินทร์มันกลัวมึงขนาดนี้"
"กูเปล่า …"
"ตอแหล มึงดูไอ้วินทร์นี่ สภาพแบบนี้มึงไม่ได้ทำอะไรมันเหรอ"
"มึงอย่าเสือกเรื่องของกู"
"กูไม่เสือกไม่ได้!!!"
บาสเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าบีม จนบีมเซไป แต่บีมก็รีบถลาเข้ามาต่อยบาสกลับ
ตลุมบอนได้ครู่เดียว คนในคณะก็รีบมาแยกบีมกับบาส
ระหว่างผมนั่งรออยู่หน้าห้องกิจการนิสิต พี่บิวก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาผม
"สวัสดีครับพี่บิว"
"อ้าวน้องวินทร์ นี่ไอ้บีมกำลังโดนอบรมอยู่ใช่มั้ย"
"นี่สายพี่รายงานอีกแล้วเหรอครับ"
"ก็ด้วยแหละ แต่จริงๆพี่นัดกับบีมไว้น่ะ ว่าวันนี้จะกลับบ้านพร้อมกัน … เฮ้อออ … ฉันล่ะเบื่อจริงๆ มีน้องไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวแบบนี้" พี่บิวทิ้งตัวลงข้างๆผม
ผมสะดุ้งตัวโยน รีบขยับหนี
"วินทร์?"
"ขอโทษนะครับพี่บิว ช่วงนี้ผมตกใจง่ายน่ะครับ"
พี่สาวบีมยื่นมือมาหาผมช้าๆ ผมก็เบี่ยงตัวหลบ แล้วนั่งมือสั่นแบบคุมไม่ได้
พี่บิวชักมือกลับ พลางทำท่าครุ่นคิด
ผ่านไปสักสิบนาที บีมกับบาสก็เดินออกมาจากห้อง
“บีมๆ พี่ขอคุยด้วยหน่อย” พี่บิวลากบีมไปคุยตรงไกลๆ
ปล่อยให้ผมยืนอยู่กับบาส
“โดนอะไรมั่งเนี่ย”
“โดนคาดโทษนิดหน่อย วินทร์ไม่ต้องกังวลไป เรื่องไม่ใหญ่หรอก”
“ขอโทษนะบาส ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไร ก็บอกแล้วเราจะดูแลวินทร์เอง”
บาสทำท่าจะเอามือมาลูบหัว แต่ผมก้มหัวหลบ บาสจึงชักมือกลับ
เป็นเชี่ยไรวะเนี่ยกู
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
พี่บิวเดินกลับมาพร้อมบีม ผมเดินถอยหนีให้ห่างจากบีมออกมาอีกนิดหน่อย
บีมเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเดินห่างออกไปจากวงสนทนา
“วินทร์ … อาการตกใจง่ายแบบนี้เป็นมานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็สักพักแล้วนะครับ แต่ … ผมว่าเดี๋ยวมันก็หายเองนะครับพี่บิว”
“คือเท่าที่พี่ดู พี่ว่ามันมากกว่าแค่อาการตกใจธรรมดานะวินทร์
พี่ว่ามันเป็นอาการของ haphephobia การกลัวการสัมผัส … พี่รู้จักหมอเก่งๆอยู่ ไว้พี่จะติดต่อไว้ให้ …
ก็ไว้ไปตรวจหน่อยละกันนะน้องวินทร์ ถ้าไม่ใช่จะได้สบายใจ ...
ถือซะว่าเป็นการขอโทษแทนน้องชายพี่”
"แต่ผม …"
"คิดซะว่าเป็นคำสั่งแพทย์ละกัน" พี่บิวพูดเสียงเข้ม
ผมมองหน้าพี่บิวแล้วหันไปมองบาส บาสพยักหน้า
“งั้นก็โอเคตามนั้น เดี๋ยวพี่ไปก่อน
คงต้องไปเคลียร์กับน้องชายตัวดีของพี่ต่อ”
บาสเดินมาส่งผมที่ใต้หอ แต่ระหว่างทางเราทั้งคู่ต่างเงียบ
“ถ้าวินทร์ไม่ว่าอะไร ไว้เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนละกันนะ”
ผมมองหน้าบาส
“ไม่กลัวต้องเดินกับคนบ้าเหรอ” ผมถามหยอกๆ แต่บาสตอบกลับมาแบบหยอดๆ
“ไม่หรอก … ถ้าคนบ้าน่ารักขนาดนี้ บ้าแค่ไหนก็อยากเดินด้วย”
-
บาส..รับบทพระรอง ก็รู้อยู่ เห็นชัดเลย
ออกมาในแนว..คนดีดีที่(วินทร์)ไม่รู้จักรัก
ส่วนบีม..หล่อแล้วต้องเลว
ให้มันเป็นพระเอกไปเหอะ แบบนี้อ่ะนะ
นายเอกมักรักคนเลว
หุหุ
+1 จ้า คนแต่ง ขยันลงเรื่องต่อเรื่อยๆ แบบนี้
คนอ่านชอบมากกกกก
-
EP22 โดนแกล้ง
"และผู้ที่ได้รับเกลียด เอ้ย เกียรติไปเป็นตัวแทนชั้นปีของเราไปแข่ง concert contest ในปีนี้ได้แก่ ….
ไอ้บาสครับ!!!!!"
เสียงเพื่อนๆในชั้นปี เฮ ลั่นห้อง ในขณะที่เจ้าตัวที่นั่งข้างๆผมหน้าซีดอ้าปากค้าง
คือโดยปกติชั้นปีอื่นๆเค้าก็คงมีการจัดแข่งในชั้นปี เพื่อเฟ้นหาผู้มีความสามารถ แต่ไม่ใช่กับชั้นปีเราครับ
ปีเราจะใช้การโหวตโดยเขียนชื่อใครก็ได้ มันเลยเป็นการแกล้งกันในชั้นปีซะมากกว่า
ซึ่งตอนปี 2 ก็ได้ตัวแทนเป็นไอ้พี ซึ่งขึ้นไปครวญเพลงได้ไพเราะมากจนทั้งชั้นปีแบนไม่ไปคาราโอเกะกับมันอีกเลย
"ไอ้เบิร์ด กูร้องเพลงไม่เป็นน!!"
บาสโวยวายกับเบิร์ดที่เป็นมือเบสประจำวงดนตรีคณะ
"โหยยย อย่างงี้ มึงต้องไปปรึกษาไอ้พีเลยนั่น ระดับราชา … "
พีทำท่ายืดอกภูมิใจ
"ราชาเสียงเป็ดออกลูก!!! ไอ้ฟาย!!! กูประชด!!! ยังมีหน้ามาทำท่าภูมิใจอีก"
ผมกลั้นขำแทบไม่อยู่ นึกย้อนไปถึงปีก่อนแล้วมันอดไม่ได้จริงๆครับ เสียงไอ้พีมันแย่มากจริงๆ
"ถอนตัวได้มั้ยวะ กู … ไม่น่าไหวจริงๆ"
"เอาเหอะไอ้บาส ถือว่าไปสนุกๆ คือมึงไม่ต้องกังวล คือกูว่าในคณะแม่งไม่มีใครแย่เท่าไอ้ห่าพีอีกแล้วล่ะ"
"พูดแบบนี้เอาปืนมาจ่อยิงกูเลยดีกว่ามะ ไอ้สัดเบิร์ด"
"รีบๆเลือกเพลง แล้วก็รีบเอามาให้กูละกันนะบาส เดดไลน์ก้อ … มะรืนนี้นะมึง จะได้เผื่อเวลาไว้ซ้อมด้วย" เบิร์ดรวบของแล้วเดินออกจากห้องไป
"เชี่ยยยยย" บาสกุมขมับ
สงสารก็สงสารนะครับ แต่ก็อดขำไม่ได้ คือผมเองก็อยากเห็นแหละ ว่าไอ้คนที่มันเพอร์เฟค เรื่องเรียน เรื่องหน้าตา ตอนต้องขึ้นไปร้องเพลง แล้วจะออกมาเป็นไง
"ทำไงดี วินทร์ช่วยคิดหน่อย"
"ก็ร้องเพลงง่ายๆสิ …"
"เพลงช้างมั้ยไอ้บาส ง่ายดี สั้นดีด้วย" พีเสนอ
"นั่นไว้ให้มึงหัดร้องนะ ไอ้เป็ดพี" ผมพูดขำๆ
"โวะ ตอกย้ำกูจัง"
บาสยังคงขมวดคิ้วเครียดอยู่
“แต่วันนั้นวินทร์ต้องไปหาหมอนินา”
"เอาเป็นว่าก็อย่างไอ้เบิร์ดว่าแหละ ไปสนุกๆขำๆ ไม่ต้องคิดไรมาก ... ไว้เราเสร็จ"ธุระ" แล้วเราจะรีบกลับมาดูนะ"
"วินทร์ไปคนเดียวจะไหวมั้ยนั่น"
"ไม่งั้นเดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนแทนมั้ยล่ะ" พีเสนอ
ผมตัดสินใจไปหาหมออย่างที่พี่บิวบอกครับ ส่วนเพื่อนๆที่คณะกับที่บ้านผมบอกว่า สาเหตุมาจากตอนที่ผมโดนทำร้ายตอนโดนขโมยมือถือ ผมเลยกลัวการโดนตัวจากคนอื่น ซึ่งเพื่อนๆกับที่บ้านก็เข้าใจดีครับ
และตอนนี้อาการก็ลดลงไปมากแล้ว จะมีแค่บางครั้งถ้ามีใครมาโดนตัวผมแบบไม่รู้ตัว ผมก็จะสะดุ้งแรงหน่อย
"มึงอยู่ดูคอนไปเหอะ กูว่ากูต้องพยายามทำอะไรเองบ้าง ไม่งั้นกูง่อยแดกพอดี"
วันงาน Concert contest
วันนี้ดูเหมือนคิวก่อนหน้าผมจะคุยกับหมอนานมากครับ จนเลยเวลานัดผมมาพอสมควรแล้ว
ผมเหลือบดูนาฬิกา 18.45 ไม่รู้ว่าบาสมันจะขึ้นร้องไปรึยัง
PP
[ใกล้ถึงรึยังมึง]
WiN
[นี่กูยังไม่ได้เจอหมอเลย แล้วไอ้บาสมันจะขึ้นแสดงละเหรอ]
PP
[ยังๆ น่าจะอีกสองสามคิวมั้ง งั้นเดี๋ยวถ้าใกล้ๆละกูไลน์ไปอีกที]
"คุณวรวินทร์คะ เชิญค่ะ" พยาบาลชะโงกหน้ามาเรียกผม
"ครับ"
WiN
[โอเคๆ ถึงคิวกูละ เดี๋ยวเสร็จแล้วกูรีบไป]
ผมเดินออกจากตึกโรงพยาบาล พยายามมองหามอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนั้น แต่ตอนนี้วินไม่มีรถครับ
"วินทร์"
ผมหันไปหาต้นเสียง ก็เจอบีมกำลังเดินมาหาผม
"!!!"
**********************************
วันนี้ขอมาแบบสั้นๆนิดนึงนะครับ
และก็ต้องขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคร้าบ o13 o13 o13
-
งือออ
-
EP23 ขอโทษ
บีมเห็นผมทำท่าตกใจก็หยุดก้าว
"วินทร์ กูขอโทษนะ"
"มึงมาทำอะไรที่นี่วะบีม" ผมพยายามสนทนาตามปกติ
" …วันนั้นกูไม่น่าทำแย่ๆแบบนั้นกับมึงเลย" บีมไม่ตอบคำถามของผม
"แล้วนี่บีมรู้ได้ไงว่าเรามาที่นี่"
"เรา … เราตามวินทร์มา เราเห็นวินทร์มาคนเดียว เราเป็นห่วง" ผมเห็นสีหน้าของบีมที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
"อืม ขอบใจนะ … "
"มึงจะพูดกับกูแค่นี้จริงๆเหรอวะวินทร์"
"แล้วมึงคาดหวังว่ากูจะพูดอะไรวะ บีม"
"กู …" บีมหลบสายตาของผม
ผมมองหน้าบีม นิ่งรอคำตอบ แต่บีมไม่ได้พูดอะไร
"กูว่าสิ่งที่มึงต้องการคือการยกโทษจากกู"
บีมเงยหน้า
"แต่ตอนนี้กู … ยังยกโทษให้มึงไม่ได้นะ คือไม่ใช่กูไม่อยากนะบีม แต่กูยังทำไม่ได้จริงๆ … กูยังไม่เข้มแข็งพอจะทำอย่างนั้น" ผมหยุดพูดพยายามกลั้นน้ำตา
"กูขอโทษนะบีม … แต่กูคงต้องขอให้มึงรอกูหน่อย รอวันที่กูเข้มแข็งได้มากกว่านี้"
"แล้วมึงจะให้กูรอมึงไปถึงเมื่อไหร่วะวินทร์"
"กูก็ไม่รู้ว่ะบีม คือตอนนี้ใจกูเหมือนของชำรุดอ่ะมึง มันคงต้องใช้เวลา ... เพราะงั้นกูอยากขอให้มึงอย่ายึดติดกับกู แล้วก้าวผ่านความรู้สึกผิดนี้ไปได้ไวๆ"
บีมก้มหน้า
"กูไปก่อนนะบีม กูเอาใจช่วยมึงนะ"
บาส
"และต่อไปเป็นตัวแทนจากชั้นปีสามนะครับ ..."
ถึงคิวผมแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ผมโคตรจะตื่นเต้นเลยครับ ผมเองไม่เคยร้องเพลงต่อหน้าคนเยอะๆขนาดนี้มาก่อน อย่างมากก็ร้องคาราโอเกะตอนอยู่บ้านรวมญาติ
ตอนซ้อมเบิร์ดมันก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ นอกจากจะมีแก้จังหวะ กับโน้ตในบางท่อนแค่นั้น
ผมแอบมองลอดม่าน พยายามกวาดสายตาหาวินทร์ แต่ตอนนี้ยังไม่เจอ
พีไลน์มาบอกผมว่าธุระของวินทร์มีการเลทนิดหน่อย แต่ก็น่าจะมาทันอยู่
"เดี๋ยวขอเชิญรับชมการแสดงของน้องบาสได้เลยครับ"
ผมสะดุ้ง สตาฟหลังเวทีวิ่งมาหาผม
"ขึ้นเวทีได้แล้วนะน้อง"
"พี่ ... ขอทำใจอีกแป๊บได้มั้ยครับ"
"ไม่ทันล่ะน้อง" สตาฟก็ลากผม แล้วผลักผมขึ้นเวทีไป ผมเซขึ้นเวทีไป มีเสียงหัวเราะคิกคักเล็กน้อย พร้อมเสียงปรบมือต้อนรับ
ผมเอามีเกาท้ายทอยด้วยความประหม่า
"เอ่อ … สวัสดีครับ ผมบาสครับ ตัวแทนของชั้นปี 3
… คือผม …"
ผมมองไปที่ท้ายห้องก็เห็นว่าวินทร์กำลังเปิดประตูห้อง แล้วค่อยๆย่องไปหาที่นั่ง ผมคลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ
"ผม … อาจจะร้องเพลงได้ไม่เก่งเท่าตัวแทนปีแล้วนะครับ" เสียงโห่ฮาดังกระหึ่มมาจากผู้ชมในห้องประชุม
" แต่อยากให้อดทนฟังกันนิดนึงนะครับ เพราะผมก็ตั้งใจซ้อมมาจริงๆ"
วินทร์
"ไอ้เชี่ยบาสสสสสส เล่นกูแล้วไง" พีบ่นกระปอดกระแปด ในขณะที่ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆมัน
"เอ้า มันก็ชมมึงนินา"
"กูว่านิยามของคำว่าชมของเราไม่เหมือนกันนะไอ้ห่าวินทร์" พีฮึดฮัด
"แล้วเป็นไง เรียบร้อยดีใช่มั้ย"
ผมพยักหน้า
ไฟบนเวทีเริ่มดิมลง และก็ดนตรีเริ่มเล่นอินโทรของเพลงคุ้นหู เพลง งู้ยยยยย ครับ
ก่อนหน้านี้ผมพยายามบาสถามว่ามันจะร้องเพลงอะไรนะครับ แต่มันไม่ยอมบอก แถมตอนซ้อมก็ไม่ให้ผมไปฟังอีก บอกแต่ว่าจะให้เป็นเซอไพรส์
ซึ่งก็เซอไพรส์จริงๆแหละครับ ฮ่าๆ
"โหย เพลงนี้เหรอวะ เลือกเพลงได้คิกขุไม่เข้ากับลุคมันเลย” ผมขำ
" ฮื้อฮือ เย้เย"
!!!!!!!
ผมหันหน้ามามองพี
"เมื่อกี้ใครร้องวะพี มีคอรัสด้วยเหรอ เสียงดีเชียว!!!" ผมซุบซิบกับพี
"ไม่มีโว้ย !!! ไอ้เชี่ยบาส ไหนว่าร้องเพลงไม่เป็นไงฟระ!!!"
" ...เธอคนเดิมคนนั้น
คนที่ไกลห่างจากฉัน
ไม่เคยอยู่ในสายตา
แต่แล้ววันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนผัน
เพราะทั้งหัวใจของฉัน
มันมีแต่เธอเข้ามา
จากคนคนเดิมที่ไม่น่าสนใจ
ก็เธอไปทำอะไรมาบอก ได้ไหมเธอ
จากคนที่ไม่มีใครสน
แต่ในวันนี้ฉันเป็นอีกคนที่อยากจะพูดคำคำนี้
งู้ย ก็เพราะเธอ
ที่ทำให้ฉันละเมอ
แค่เพียงได้มองจ้องตา เย้ เย
งู้ย น่ารักจัง
ก็อยากจะร้องดังดังให้ใครต่อใครได้รู้
ว่าเธอนั้น งู้ย งู้ย งู้ย งู้ย งู้ย ....”
จบแค่ท่อนนี้เสียงกรี๊ดกระหึ่มหอประชุม จนผมกับพีก็หูดับไปเลยครับ
-
:pig4:
:katai2-1:
-
บาส..ตกลงเธอเป็นพระเอกหรือพระรองกันแน่
ถ้าเราจะเขียร์เธอ คงไม่เชียร์ผิดคนใช่มั้ย
เชียร์บาส..คนดีดีที่(วินทร์)รู้จักและรัก
จุ๊บ
+1 ให้คนแต่ง ถึงจะสั้นแต่ขยัน..........
ก็ฟินได้นะ อิอิ
-
EP24 ให้คำตอบ
"ตายแล้ว คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าน้องบาสจะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้ หน้าตาก็ดี ร้องเพลงก็เก่งนะคะ"
พิธีกรสาวเดินไปโอบบาสที่ตอนนี้หัวเราะแบบอายๆ
"โอ้ย พี่ครับ อย่าเรียกว่าร้องดีเลยครับ … "
"แล้วนี่ทำไมถึงเลือกเพลงนี้มาร้องประกวดครับ มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรรึเปล่า" พิธีกรชายถาม
"ก็เอาจริงๆ มัน … ร้องง่ายครับ ฮ่าๆๆๆ" บาสเอามือจับท้ายทอยด้วยความเขิน
"แล้วก็เนื้อเพลงมันก็ … ตรงกับชีวิตช่วงนี้ดีครับ"
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่บาสสสสสสสสสส เสียงสาวๆกรี๊ดกระหึ่มอีกครั้ง
"เอ้า แสดงว่าตอนนี้มีคนที่ชอบแล้วสิคะเนี่ย พอจะบอกได้มั้ยคะว่าสเป็คเป็นแบบไหน"
"ผม … ผมไม่ได้ชอบคนหน้าตาดี แต่ผมชอบคนน่ารักครับ"
บาสหน้าแดงมากกกกกแล้วครับตอนนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“อ้ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ให้ฝากอะไรถึงคนน่ารักของน้องบาสนิดนึงละกัน”
“อ่า … ก็ถ้าจะน่ารักขนาดนี้” ผมรู้สึกว่าบาสพยายามมองมาทางผม “ขอจีบได้มั้ยครับ …”
เอ๊ะ … ทำไมผมรู้สึกใจบางจัง
ตอนนี้ผู้ชมในห้องประชุมดูจิตหลุดกับบาสมากครับ หวีดร้องกันจนผมนี่หูดับแล้วดับอีก
พิธีกรต้องพยายามสงบอารมณ์ผู้ชมอยู่พักใหญ่ แล้วก็ดำเนินรายการต่อไป
จบงาน Concert contest ด้วยการที่บาสได้รางวัลที่ 3 ไป
ซึ่งก็ถือว่าเหนือความคาดหมายนะครับ
เอาจริงๆ ก็เหนือความคาดหมายตั้งแต่ไอ้บาสร้องเพลงเพราะแล้วล่ะครับ
“ซุ่มนี่หว่ามึง!!!” พีโวย
“ก็ปกติแค่โดนบังคับให้ร้องเกะที่บ้านฟัง ตอนรวมญาติแค่นั้นแหละ เค้าก็ชมกันว่าเพราะดี
แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะจริงรึเปล่า เลยไม่มั่นใจ”
“แต่เพลงน่ารักๆแบบนี้ไม่ได้เข้ากับหน้าบาสเลยนะ ฮ่าๆๆๆ” ผมแซว
“ทำไมอ่ะ วินทร์ เราไม่น่ารักเหรอ … “ บาสหันมาถามทำหน้าหงอยๆ
เอ้า ดึงดรามาซะงั้น
“เอ่อออ … ก็บาสออกแนวเท่ๆ หล่อๆ พอร้องเพลงงุ้ยๆมันก็ดูแปลกๆล่ะมั้ง" ผมเกาท้ายทอย
"ถ้าวินทร์คิดแบบนั้นเราก็โอเคนะ"
"อะไรของมึงสองคนกันคร้าบบบบ" ไอ้พีโพล่งขึ้นมา
"กูอยู่ก็เป็นก้างสินะ เออๆ กูกลับก่อนดีกว่า … ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ไอ้วินทร์ ไอ้บาส"
ผมกับบาสพยักหน้าโบกมือไล่ไอ้พี ซึ่งไอ้พีก็ชูนิ้วกลางสวนกลับมา
"กลับบ้านมั้ยครับ คุณรองชนะเลิศอันดับสอง"
"งั้นเดี๋ยวเราไปส่งที่หอก่อนละกัน"
แต่เดินไปได้แป๊บเดียว บาสก้อถามผม
"เอ้อ วินทร์ … แล้วที่ … เราถามไป ... วินทร์จะตอบเราว่าไงล่ะ"
"ถามอะไรตอนไหนอ่ะ บาส"
"... ก็ที่เราถามบนเวทีไง"
ผมหันไปจ้องหน้าบาส
" … เตรียมเงินไว้เยอะๆละกัน บอกไว้ก่อนว่าเรากินจุมากนะ" ผมพยายามอย่างมากที่จะเก๊กขรึมไม่หลุดยิ้ม
แต่กลับกันตอนนี้ บาสมันยิ้มโคตรกว้างเลยครับ
-
:เฮ้อ:
เฮ้ออออออออ..กลัวบาสผิดหวัง
สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เป็นตัวจริงของวินทร์ ซะที
อิบีม..ของมันแรง
กลัวใจวินทร์ แกว่งไปหามัน
:hao7:
-
EP25 เขิน
"เอ้อ บาส … มาอยู่ที่หอกับเรามั้ย"
ผมถามขึ้นระหว่างที่กำลังขัดแต่งชิ้นงานแล็บก่อนส่งอาจารย์
"ห้ะ?!?"
บาสทำชิ้นงานหลุดมือร่วงกระเด็นไปไกลล่ะครับ
"ชวนมาอยู่ที่หอด้วยกัน ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นวะ"
"คิดอะไรกับเรารึเปล่าเนี่ย"
บาสถามขำๆ ดูก็รู้ว่าจะแหย่ให้ผมเขินครับ
"ถ้าไม่คิด จะชวนเหรอ"
เอาสิไอ้บาสสสส โดนเข้าไปบ้าง หน้าแดงไปเลยครับ
"บาสจะได้ไม่ต้องเดินทางไกลๆกลับบ้านดึกๆดื่นๆไง ไหนจะไปหาหมอเป็นเพื่อนเรา มาส่งเราที่หอ แล้วต้องตุเลงกลับบ้านอีก เราว่าเหนื่อยไปหน่อย"
"..." บาสครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย
"งั้นก็ … รบกวนวินทร์ด้วยนะ" บาสยิ้มเขินๆ
***********************
บาสย้ายมาอยู่ที่หอกับผมได้หลายอาทิตย์ล่ะครับ
ผมก็เริ่มปรับตัวให้เข้ากับบาสได้ดีขึ้น จะมีตอนแรกๆที่ทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
อย่างเช่นผมมักจะโดนบาสมันดุบ้างเรื่องวางของไม่เป็นระเบียบ เทือกๆนี้ล่ะครับ
วันนี้วันเสาร์ว่างๆ บาสเลยชวนผมไปเดินเล่นข้างนอกหลังจากไม่ได้ไปไหนนอกจากคณะมาหลายวัน
"คือตอนแรกที่วินทร์บอกเราว่ากินจุนี่ เรานึกว่าวินทร์ล้อเล่นซะอีก"
บาสจ้องหน้าผมผ่านกลุ่มควันในร้านหมูกะทะ
"เห้ยย เรื่องแบบนี้เราไม่เคยล้อเล่นนะ … โอ๊ะๆ พี่ครับผมขอหมูอีกสองถาดนะครับ"
บาสส่ายหัวเอือมๆ แล้วก็คีบหมูที่สุกแล้วมาใส่จานผม
" แล้วไม่กินเองบ้างเหรอ"
"ไม่อ่ะ เห็นวินทร์กินแล้วอิ่มแทน"
"เห็นหน้าเราแล้วอิ่มอ่ะดิ อิ่มอกอิ่มใจงี้"
"... เปล่าหรอก กลัวแย่งอาหารแล้วเด็กด้อยโอกาสแล้วไม่พอกิน … ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน"
"ไอ้ห่าบาสสสสส"
"เดี๋ยวนี้พูดจาไม่เพราะเลยนะครับ เดี๋ยวไปฟ้องแม่วินทร์ดีกว่า"
"กวน!!!"
ผมมองหน้าบาสอย่างเคืองๆ แล้วก้มหน้ากินต่อ
กินได้สักพักผมก็สังเกตว่าบาสเริ่มเงียบไป และก็มองไปที่โต๊ะที่อยู่ถัดๆไปบ่อยๆ
"มีไรเปล่าบาส"
ผมหันไปมองตามบาส ก็เจอโต๊ะของผู้ชายสองคน ที่หันหลบหน้าไปพอดี
ผมหันมามองบาส แล้วแซว
"แหม่ ฮอตจริงๆนะครับ"
บาสขมวดคิ้ว
"ไม่ใช่อ่ะ ... ไอ้สองคนนั้นมันจ้องวินทร์มาพักใหญ่แล้วต่างหาก" บาสฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ
"เฮ้ยยย ไม่น่าใช่หรอก เราไม่ได้หน้าตาดีขนาดนั้นนะบาส" ผมพูดขำๆ
"หน้าตาไม่ดีนี่ไม่เถียงนะวินทร์ ..."
ผมกำลังอ้าปากจะด่าบาส
" … แต่วินทร์น่ารักนะ"
เชี่ย … แดมเมจรุนแรงมากครับ รุนแรงจนผมต้องแกล้งก้มหน้าหลบ
ผมว่าตอนนี้ผมหน้าแดงไปถึงหูแล้วมั้งครับ
"หกร้อยสี่สิบห้าบาทค่ะ" พี่พนักงานแจ้งราคา
บาสวางแบงค์พันไปบนถาดเก็บเงิน แล้วทำท่ากลุ้มใจ
"ฮ่าๆๆๆ ขอบพระคุณเจ้ามือที่พามาเลี้ยงนะครับ"
"นี่เราต้องทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่วะเนี่ย ถึงจะพอเลี้ยงวินทร์"
"ไม่ไหว เปลี่ยนใจก็ยังทันน้าาา ..."
ระหว่างนั้นหางตาผมเห็นการเคลื่อนไหวจากโต๊ะของชายสองคนนั้น ชายคนนึงเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะ แล้วจับไหล่ของผม
ผมสะดุ้งตัวหลบ
เจ้าของมือดูตกใจเช่นกัน
"ขอโทษนะครับ … "
บาสรีบผุดลุกทำท่าจะพุ่งมา แต่ผมโบกมือห้ามไว้ก่อน
"คือช่วงนี้ผมขี้ตกใจหน่อยน่ะครับ" ผมยิ้ม ชายคนนั้นจึงยิ้มตอบ
"… คือคุณน่ารักดี ถ้าจะขอเบอร์ได้มั้ยครับ"
ผมหัวเราะแก้เขินนิดหน่อย แต่ตอนนี้บาสหน้านิ่งไปแล้วครับ สงสัยจะโกรธจัดแล้ว
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ให้เบอร์ไม่ได้ … คือผมมีคนที่ชอบแล้วครับ … คนนี้ครับ"
ผมชี้ไปที่บาส
คือตอนนั้นผมก็ไม่รู้นะครับว่าผมทำหน้ายังไง แต่ที่แน่ๆบาสมันหน้าแดงแล้วเดินหนีไปแล้วครับ
-
วินทร์..อย่าเล่นกับความรู้สึกของบาสนะ
ถ้าไม่ได้ชอบบาสอย่างที่พูดจริง..ก็อย่าเลย
สงสารบาสเหอะ
จะเสียใจไปเปล่าๆ
ซึ่งวินทร์เองก็คงเข้าใจ..ใช่มั้ย
บีม..ไปแล้วไปเลย อย่ากลับมาอีกนะ
ไม่อยากเห็นคนจิตใจโลเล..เนอะวินทร์
หุหุ
+1 ฮับ
-
EP26 จูบ
"ยังเคืองไม่หายเหรอ ที่มีคนมาจีบเราน่ะ"
ผมถามบาสที่นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนฟูกบนพื้นห้อง
เจ้าตัวถอนหายใจแล้วผุดลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม
"ไม่รู้ดิ เหมือนช่วงหลังๆมันมีคนเข้ามาจีบวินทร์ถี่เกินไปมั้ยวะ อาทิตย์ก่อนที่ร้านหมูกระทะก็ทีนึงละ นี่ก้อที่ห้างอีก"
ผมนอนขำ
"หึงเหรอ"
"ก้อเออดิ นิดนึงแหละ"
"แล้วที่คนอื่นเค้ามองเหลียวตามบาส จนคอแทบหักตั้งหลายคนนั่นล่ะ เราต้องรู้สึกอะไรมั้ย"
"หรือวินทร์ไม่รู้สึก" บาสหน้าจ๋อย
"เห้ย รู้สึกดิ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้รึเปล่าวะ ก้อแฟนเราหน้าตาดีขนาดนี้"
บาสเริ่มยิ้มน้อยๆ
"คือ … เราก็รู้ว่าบาสชอบเรา และเราก็ชอบบาส ถ้าเราเชื่อใจกัน มันก็ไม่น่ามีอะไรมาทำให้เราต้องหวั่นไหวมะ"
บาสพยักหน้าน้อยๆ แล้วค่อยๆล้มตัวลงนอน
ผมนอนครุ่นคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง แล้วลงไปนอนข้างๆบาส
"เห้ย วินทร์!!"
"กอดหน่อยดิ แอร์มันน้าวหนาวอ่ะ"
"งั้นเดี๋ยวเราไปเบาแอร์ให้ละกันนะวินทร์"
"ไม่อ่ะ … แค่นี้ก็พอ" ผมพูดพลางดึงเอามือวินทร์มากอดที่เอว แล้วซุกหน้าลงไปที่อกของบาส
"วินทร์ ..." บาสดูจะไม่กล้าขยับตัวสักเท่าไหร่
"อืม ว่าไง …"
"งั้น … ขอกอดนะ"
ผมหัวเราะเบาๆ
"เอาสิ"
บาสค่อยๆกระชับวงแขนแล้วดึงตัวของผมให้แนบแน่นไปกับตัวของบาส
"โอเคยัง ... ทีนี้หายหึงได้รึยังครับ"
"..."
ผมรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจของบาสที่เร็วและแรง ขณะเดียวกันผมเองก็ทั้งกลัว ทั้งใจเต้น
ผมปล่อยให้ตัวเองนอนจมอยู่ในภวังค์อย่างนั้นอยู่พักใหญ่
"วินทร์ …"
"หืมม" ผมเงยหน้า
"จูบได้มั้ย"
"ได้คืบเอาศอกเนาะ"
ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปประทับจูบที่ริมฝีปากของบาส ที่ดูตกใจแต่ก็ตอบรับรสจูบของผม มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับหน้าของผมแล้วล็อคเอาไว้แน่น
ลิ้นของบาสค่อยๆ แทรกผ่านริมฝีปากของผมเข้ามา
บาสกระชับอ้อมกอดแน่น แล้วถอนปากออกมาให้ผมได้พักหายใจ ผมหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ
"ไหวมั้ย วินทร์"
ผมพยักหน้าน้อยๆ บาสจับผมพลิกนอนหงายแล้วคร่อมตัวขึ้นมา แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของผมออกจนเหลือแต่เรือนร่างเปลือยเปล่า
"อ้ะ บาส … อ๊ะ"
บาสเริ่มซุกไซร้มาที่ซอกคอ แล้วพรมจูบไปจนทั่วร่าง
ผมรู้สึกสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้ความกลัวจากอดีตเริ่มเข้ามาเกาะกุมผมอีกครั้งหนึ่ง
"ฮึก … ฮือ" ผมพยายามสะอื้นเบาๆ แต่บาสเหมือนจะได้ยิน ก็รีบหยุดแล้วมาจูบที่แก้มของผม
"เป็นอะไรไปครับ วินทร์"
"ฮึก … ขอโทษนะบาส คือ … เรา … กลัวนิดหน่อยน่ะ"
บาสพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ
"อืมมม งั้นหยุดแค่นี้ละกันนะ"
บาสผละออกจากตัวผม แต่ผมรั้งบาสเอาไว้
"มะ … ไม่เอา … บาส อย่าหยุดเลย เราขอโทษ …"
บาสขมวดคิ้ว
"คือถ้าวินทร์เป็นแบบนี้ เราไม่อยากฝืน"
"..."
ผมมองหน้าคู่สนทนาอยู่ครู่หนึ่ง
"แต่ถ้าเป็นบาส … เราว่าเราโอเค … เราไว้ใจบาสนะ"
พูดจบผมก็ดึงมือหนามาจูบก่อนจะไล่ลิ้นเลียนิ้วและอมเข้าไป
"วินทร์ … อย่ายั่วกันขนาดนี้ …"
"เปล่ายั่วซะหน่อย" ผมตอบขำๆ
บาสจูบเบาๆที่ริมฝีปากอีกครั้ง มือค่อยๆไล้ไปตามร่างของผม
บาสค่อยๆซุกหน้าลงที่ซอกคอ มือค่อยๆเลื่อนไปจับแก่นกายของผมที่แข็งชัน
"อ้ะ … อื้อ" มือหนาขยับขึ้นลงช้าๆ ผมรู้สึกแปลกๆและพยายามขยับหนี
"ไม่ต้องเกร็งนะ วินทร์" บาสประทับจูบลงที่ยอดอก
บาสเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น
"อ้ะ อื๊อ … จะไม่ไหวแล้วนะ บาส"
ร่างผมกระตุกและปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา
ผมทิ้งร่างลงด้วยความอ่อนแรง
"ไหวมั้ย …"
ผมมองแล้วยิ้มแบบเขินๆ
"งั้น … เราขอนะวินทร์"
ผมพยักหน้า
บาสเอาเจลค่อยๆป้ายที่ทางเข้า แล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป
"อึก … มันเจ็บ"
บาสจึงหยุดการเคลื่อนไหวของนิ้ว แล้วค่อยๆถอนออก
ผมถอนหายใจออก
แต่ก่อนที่จะหลุดออกจากทางเข้า บาสก็ดันนิ้วกลับเข้าไปในตำแหน่งที่ลึกกว่าเดิมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว
ทำให้ผมแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
"อ๊าา … บาส" ผมหอบ
"แกล้งกันเหรอวะ อ้ะ" บาสเริ่มขยับนิ้วอีกครั้ง
"เปล่านะ"
"ตรงนั้น … บะ … บาสเข้ามาเหอะ … เราจะไม่ไหวแล้ว" ผมครวญ
บาสถอนนิ้วออกจากทางเข้า แล้วไปหยิบเอาถุงยางที่อยู่ในลิ้นชัก ครอบแก่นกายที่แข็งชัน มาจ่อที่ปากทางเข้าแล้วค่อยๆกดเข้ามาอย่างเนิบช้า
ผมปรือตามอง และโน้มตัวบาสลงมาจูบและกอดจนแน่น
“อึก...วินทร์"
“ฮึก … มัน … ลึกจัง"
“เจ็บรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าเบาๆ
"ขยับ … เถอะ"
"แต่ …"
ผมกอดเกี่ยวให้ร่างบาสขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
"อ้ะ"
"ไม่ต้อง … ห่วงเรา … "
"งั้น … เราขยับนะ"
บาสค่อยๆขยับร่างเป็นจังหวะ เริ่มจากช้า สลับกับเร็ว จนในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยความอุ่นเข้ามาในร่างของผมในการกระแทกอันหนักหน่วงในครั้งสุดท้าย พร้อมๆกับที่ผมปลดปล่อยเช่นกัน
บาสค่อยๆทรุดร่างลงมากอด และจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างเนิ่นนาน
"โอเคมั้ยวินทร์"
ผมแหงนหน้าส่งยิ้มให้คนที่กอดผม แล้วพยักหน้า
"เรารักบาสนะ"
บาสคลี่ยิ้มกว้าง จูบผมที่แก้มเบาๆ
"เราก็รักวินทร์เหมือนกัน"
-
ได้กันแล้ว?
-
ทำงี้คิดดีแล้วนะ วินทร์
เป็นเมียบาสไปแล้ว
ถ้าจะกลับไปหาบีมอีก
จะขึ้นชื่อว่าเป็นคนสองใจเลยนะ
วันทอง ในวรรณคดีอ่ะรู้จักไหม
โดนประนามหยามเหยียดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
หึหึ
-
EP27 รัก
"พร้อมมั้ยวินทร์"
"ไม่อ่ะ … ขอถอนตัวได้มะ" ผมเดินถอยหนีแต่บาสก้อรั้งแขนผมเอาไว้
"ถอนตัวไม่ได้แล้วแหละ เราบอกที่บ้านไว้แล้ว"
"แต่ถ้าที่บ้านบาสไม่ชอบเราล่ะ จะทำยังไงดี"
ผมนอนไม่หลับมาเกือบทั้งอาทิตย์ด้วยความกังวลครับ
เมื่อบาสบอกผมว่าจะพาผมไปเจอกับที่บ้านในงานวันเกิดของอาม่าบาส
ครอบครัวใหญ่ของบาสเลยนะครับ ผมทั้งอ้อนวอนทั้งขอร้อง ว่าไม่อยากมา
แต่บาสมันก็ยืนกรานจะพาผมมาให้ได้ครับ ผมล่ะกลุ้มใจ
คือทางบ้านฝั่งผมน่ะโอเคหมดแล้วเพราะบ้านผมไม่ใช่คนหัวเก่าสักเท่าไหร่
จะมีก็แต่แม่ที่บ่นเสียดายว่าอาจจะไม่ได้อุ้มหลานแค่นั้นเอง จนไอ้วัฒน์ต้องรีบออกตัวครับว่ามันยังคิดจะแต่งกับสาวที่มันคบอยู่
"แล้วนี่เสื้อผ้าเราโอเคป่ะ ไม่ได้ดูไม่เหมาะใช่มั้ย"
"เห้ย วินทร์ ไม่ต้องกังวลอะไรขนาดนั้น"
"แต่ …"
"นั่นแหละ ทำตัวสบายๆไว้ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเราช่วยเอง"
บ้านอาม่าของวินทร์เป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ อยู่แถวชานเมือง
ตอนนี้บรรยากาศในบ้านคึกคักเนืองแน่นไปด้วยลูกหลานครับ
พอคนแปลกหน้ามาอยู่รวมกันเยอะๆ แล้วผมรู้สึกใจแป้วยังไงไม่รู้สิครับ
บาสเดินพาผมไปทักทายบรรดาญาติๆ แล้วเข้าไปหาอาม่าที่อยู่ในบ้าน
"หวัดดีครับ ม่า" บาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาแล้วกอดที่เอว หญิงสูงวัยหน้าตาใจดี
"อ้าว อาบาส มาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย ม่าคิดถึง" อาม่ายิ้มพลางกอดบาสแน่น
"อ้อ ม่า" บาสผละออกมาแล้วมาพาผมไปใกล้ๆอาม่า "นี่วินทร์ครับ คนที่ผมเคยเล่าม่าให้ฟัง"
"สวัสดีครับ" ผมไหว้
อาม่ารับไหว้แล้วเดินมากอด
"อ้อ วินทร์นี่เอง บาสมันเล่าเรื่องวินทร์ให้ม่าฟังเยอะแยะเลยนะ"
"เอ่ เรื่องน่าอายรึเปล่าครับอาม่า ฮ่าๆๆ"
"ไม่มีๆ มีแต่เรื่องดีๆ จนอาม่าอยากเจอ วันนี้ก็ได้เจอแล้ว ว่าแต่วินทร์หน้าตาน่ารักเนาะ"
อาม่าหันหันไปยิ้มกับบาส ส่วนผมได้แต่หัวเราะรับด้วยความเขิน
"มาๆกินน้ำกินท่าก่อน แล้วบาส ลื้อพาวินทร์ไปนั่งพัก มาไกลๆน่าจะเหนื่อย"
ผมกับบาสเดินหลบไปนั่งอยู่ในห้องรับแขก
"นี่เล่าเรื่องอะไรให้ม่าฟังไปบ้างเนี่ย"
"ก็อย่างที่อาม่าบอกแหละ มีแต่เรื่องดีๆ"
"จริงเหรอวะบาส"
"ก็เห็นรีแอคชั่นม่าแล้ว คิดว่าเค้าจะรังเกียจวินทร์มั้ยล่ะ" บาสขำ
"ก็ …"
"อ่าวบาส" เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง
"หวัดดีครับ เฮียโก้" บาสทักชายวัยกลางคนด้วยเสียงเคร่งขรึม
"เป็นไงบ้าง ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ เรียนหนักเหรอ แล้วนั่นใครน่ะ" น้ำเสียงของเฮียโก้ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่
"เพื่อนผม ชื่อวินทร์ครับ"
"สวัสดีครับ"
เฮียโก้รับไหว้ผมแบบขอไปทีแล้วเดินไปหาอาม่า
"บาส เฮียโก้เค้าเป็นอะไรรึเปล่าวะ"
"อย่าไปใส่ใจอะไรเฮียโก้มากนักเลยนะ เค้าก็เป็นงี้แหละ" บาสตบไหล่ผมเบาๆ
งานเลี้ยงวันเกิดของอาม่าจัดที่บ้านครับ อาม่านั่งที่หัวโต๊ะ แล้วก็มีลูกหลานทยอยๆนั่งต่อๆกันไป
ผมกับบาสกำลังจะเดินไปนั่งทางท้ายโต๊ะ อาม่าก็กวักมือเรียกผมกัลบาสให้ไปนั่งข้างๆอาม่าครับ
"มาๆนั่งใกล้ๆม่าหน่อย ม่าอยากคุยด้วย"
"โห่ยม่า อย่างงี้ผมก็ตกกระป๋องแล้วสิเนี่ย มีหลานรักคนใหม่แล้ว" บาสพูดยิ้มๆ
บทสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆสลับกับเสียงหัวเราะ ทุกอย่างดูไม่มีปัญหาอะไร
จนกระทั่ง ...
"สมัยนี้น้า ทำไมตุ๊ดกะเทยมันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดแบบนี้"
เฮียโก้ที่นั่งห่างไปไม่ไกลพูดด้วยเสียงอันดัง ในมือถือโทรศัพท์แต่สายตามองมาที่ผมกับบาสอย่างชัดเจน
"เนี่ยอย่างในข่าวนี้ก้อมีแต่ข่าวแย่ๆของคนพวกนี้เต็มไปหมด … แย่จริงๆ" ว่าพลางส่งหน้าจอมือถือให้ญาติคนอื่นๆดู
ผมก้มหน้างุด บาสกัดฟันกรอดหันไปมองเฮียโก้ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ และทำท่าจะลุกขึ้น
แต่ผมพยายามดึงขากางเกงมันไว้ ระหว่างที่ผมกำลังยื้อยุดกับบาส อาม่าก็พูดขึ้นว่า
"อาโก้ … เอาเวลาที่ลื้อไปด่าชาวบ้านชาวช่องแบบนี้ เอาไปอบรมสั่งสอนลูกของลื้อให้เป็นผู้เป็นคนก่อนมั้ย
ได้ข่าวว่างวดนี้ไปเมาแล้วขับรถชนคนไม่ใช่เหรอ …
อั๊วบอกเลยนะ อั๊วะไม่เคยรังเกียจคนที่เค้าเป็นแบบนั้น แต่อั๊วะน่ะรังเกียจคนที่ทำชั่วทำเลวขาดจิตสำนึกซะมากกว่า"
เฮียโก้หน้าซีด และไม่ได้พูดอะไรต่อ
บาสหันมามองผมแล้วก็ยิ้มๆ
ก่อนกลับบ้านบาสพาผมเข้าไปหาอาม่าที่ห้องนอน
"เดี๋ยวผมกลับก่อนนะม่า ไว้มาหาใหม่นะครับ" บาสเดินเข้าไปกอดอาม่า
"ได้ๆ งวดหน้าก็อย่าลืมพาวินทร์มาด้วยนะ อาวินทร์คุยด้วยแล้วสนุกดี"
"ได้ครับม่า"
"แล้วก็นะ พวกลื้อไม่ต้องไปใส่ใจอาโก้อีนะ …
"เห!?" ผมตกใจ “ทะ … ทำไม …. “
"อาโก้อีเป็นคนหัวโบราณ โบราณกว่าม่าอีก
ตั้งแต่อีไปแอบรู้ว่าบาสมันไม่ชอบผู้หญิง
อีก็คอยว่าอาบาสอยู่ตลอดแหละ ม่าก็ห้ามๆหลายทีแล้ว "
ผมกลืนน้ำลาย หันหน้าไปมองบาส
แต่บาสดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
อาม่ามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างใจดี
"อั๊วะรู้เรื่องของพวกลื้อหมดแล้ว อาบาสเค้ามาเล่าให้ม่าฟังตั้งแต่ปี 1 แล้ว"
"ปี 1?"
"ม่า!!!" บาสตะโกนยั้งอาม่า จนอาม่าหัวเราะ
"แล้วอาม่าไม่รังเกียจพวกผมเหรอครับ"
"ไม่หรอก เพราะการที่พวกลื้อน่ะไปชอบใคร ลื้อไม่ได้ทำอะไรผิดนินา
มันไม่ใช่ว่าบาสชอบวินทร์แล้วจะทำให้บาสเป็นคนเลว มันก็ไม่ใช่ บาสก็ยังเป็นบาสหลานม่าที่น่ารักเหมือนเดิม
แถมตอนนี้ยังพาหลานชายน่ารักๆมาให้ม่าเพิ่มอีกตั้งคนนึง" อาม่าพูดพลางจับมือของผมกับบาส
ผมเริ่มจะน้ำตาไหลล่ะครับ แต่พยายามกลั้นเอาไว้
"ยังไงก็ฝากอาวินทร์ดูแลหลานม่าด้วยนะ บาสมันไม่มีใคร พ่อแม่อีก็ไม่อยู่แล้ว ...”
ผมพยักหน้าตอบ
“ … แล้วถ้าหลานม่าทำไรไม่ดี มาฟ้องม่าได้ ม่าจะจัดการให้เอง"
กลับมาถึงหอ ผมก็ชวนบาสไปนั่งรับลมที่ดาดฟ้าหอ
“ที่ประจำเราเลยนะ เวลามีอะไรเครียดๆ ขึ้นมาดูวิวที่นี่แล้วมันก็หายแหละ”
“อืมม วิวสวยจริง” บาสพยักหน้า
"เฮ้อ โล่งว่ะ เหมือนยกภูเขาออกจากอก"
บาสหันมามองผมแล้วยิ้ม
"ก็คงเหมือนกับตอนที่เราไปบ้านวินทร์นั่นแหละ
"จะไปเหมือนกันได้ไงอ่ะบาส บ้านเราไม่ใช่คนจีนโบราณนะเว้ย … แล้วทำไมไม่บอกเนี่ยว่าอาม่ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว เราเครียดแทบแย่"
"ก็วินทร์ไม่ได้ถามนินา ฮ่าๆ"
"กวนนนนน!!!"
ผมกับบาสนั่งมองวิวของกรุงเทพในยามค่ำคืนไปเรื่อยๆ
โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
บาสขยับมายืนกอดผมจากด้านหลัง เอาคางเกยไหล่
"มีความสุขจัง"
"เพราะได้มาดูวิวสวยๆเหรอ"
"เฉไปเรื่องอื่นตลอดอ่ะวินทร์ …" บาสถอนหายใจ
"จนบางทีเราก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ววินทร์คิดยังไง"
ผมขำที่บาสทำหน้ามุ่ย
"เราก็แบบนี้แหละ หัวช้า ไม่ค่อยรู้ถึงความต้องการของตัวเองหรือของคนอื่น … เพราะงั้นบาสรู้สึกอะไร คิดยังไง บอกกับเราตรงๆนะ เราจะได้รู้"
บาสนิ่งไปครู่หนึ่ง … แล้วเอ่ย
"เออ นึกได้พอดีเลย … งั้น … มีเรื่องจะบอก"
"ว่ามาดิ"
ผมหันหน้าไปหาบาส
บาสจูบผมที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาแล้วกล่าว
"เรารักวินทร์นะ"
ผมยิ้มกว้างพยักหน้า กุมมือที่กอดผมอยู่แน่น
"เราก็รักบาสเหมือนกัน"
END
*******************************************************************
จบไปแล้วนะครับ สำหรับนิยายเรื่องแรกของผม
ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และทุกๆความเห็นที่โพสต์ด้วยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ผมมากจริงๆครับ
:-[ :-[ :-[
เรื่องนี้ยังไม่จบบริบูรณ์นะครับ มีตอนพิเศษอีกนิดหน่อย ไว้ผมจะทยอยอัพนะครับ
-
:pig4:
:3123:
o13
-
:L1:
รัก
:pig4:
ขอบคุณคนแต่ง มีความสุขตอนจบ
-
Special 1 ในอดีต
บาส
ชีวิตของเด็กมหาวิทยาลัยผมเริ่มต้นแล้วครับ ผมยังรู้สึกดีใจไม่หายเลยครับ ที่สอบติดคณะที่ผมอยากเรียนมาตลอด
จริงๆที่บ้านอยากให้เรียนหมอมากกว่า แต่ผมว่าการต้องมาเข้าเวรมันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบสักเท่าไหร่
ผมอยากมีเวลาของตัวเองบ้างน่ะครับ
บรรยากาศรอบตัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนานของรุ่นพี่และรุ่นน้อง
"ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่คณะทันตแพทยศาสตร์นะคะ … เดี๋ยววันนี้เราจะมีกิจกรรมร่วมกัน เพื่อเป็นการแนะนำตัวและสานสัมพันธ์กันระหว่าง รุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนๆที่น้องจะได้เรียน ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในช่วงหกปีต่อจากนี้นะคะ …"
"เดี๋ยวพี่จะให้น้องๆนั่งรวมกลุ่มทางนี้นะคะ …"
ผมเดินไปตามคำสั่งอย่างว่าง่ายแล้วนั่งลงตรงด้านท้ายสุดของแถว
"ขะ … ขอโทษครับ" เสียงกระหืดกระหอบดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันไปก็เห็นชายร่างบาง … ที่มาในชุดนักเรียนโรงเรียนที่ผมดูจากชื่อย่อแล้วรู้จักดี แต่ด้วยหน้าตาของเขาทำให้ในวินาทีนั้นผมแทบหยุดหายใจ
โคตรน่ารักเลย
เขารีบหย่อนตัวลงมานั่งข้างหลังผม
"เริ่มไปนานรึยังครับ"
ประโยคคำถามนั้นทำให้ผมที่จ้องหน้าเขาอยู่หลุดจากภวังค์ ส่ายหัวน้อยๆ
"เพิ่งเริ่มครับ"
ผมเอ่ยจบแล้วรีบหันกลับมา
ใจเต้นสุดๆ
…
"เดี๋ยวเราจะให้ทุกคนจับคู่กันนะคะ … แล้วทำการแนะนำตัว แล้วเดี๋ยวจะมีเกมให้เล่นค่ะ"
"นายอยากคู่กับเรามั้ย…" ผมหันไปถามร่างบางที่ตอนนี้พยายามจัดการกับผมที่ชี้ฟูอยู่
"อื้อ … เอาสิ"
"เราชื่อบาส ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เราชื่อวินทร์นะ" ร่างบางตอบแล้วยิ้ม
กิจกรรมหรือการแนะนำตัวอะไรผมแทบไม่ได้สนใจเลยครับ
ตอนนี้จิตใจผมจดจ่ออยู่ที่วินทร์ที่นั่งตรงข้างๆผมมากๆ จนผมแปลกใจ
เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน
"นี่หน้าเรามีอะไรติดรึเปล่า บาส"
"ห้ะ"
"คือเราเห็นบาสจ้องหน้าเรานานมากๆเลย"
"อ้อ ปะ … เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ผมรีบก้มหน้างุดเขียนคำตอบลงไปในแบบสำรวจต่อ
ระหว่างวันจะมีกิจกรรมตามซุ้มต่างๆ ซึ่งเราจะต้องเวียนไปเรื่อยๆ ผมเดินตามวินทร์ไปทุกที่เลยครับตอนนั้น
"นายๆ!!" ชายอีกคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาทักทายวินทร์ เห็นจากชื่อย่อโรงเรียน น่าจะมาจากที่เดียวกัน
"หวัดดีๆ อ้ะ นายมาจากโรงเรียน XX เหมือนกันนี่นา นายอยู่ห้องไหน ?"
บทสนทนาระหว่างร่างบางกับชายคนนั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จากที่ผมได้ยิน คนที่มาคุยด้วยชื่อว่า พี
ทั้งสองสนิทกันกันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากเดินตามร่างบางนั้นอย่างสนอกสนใจ
จบกิจกรรมวันแรกไปด้วยความสุขครับ … ความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่ผมชอบ
ผมกลับมาถึงบ้านเย็นนั้น อาม่าก็ถาม
"เป็นยังไงบ้าง ไปมหาลัยวันแรก"
"ยังไม่ได้เริ่มเรียนนะม่า … วันนี้แค่ไปทำกิจกรรมนู่นนี่กับคนอื่นเฉยๆ"
"แล้วนี่ลื้อมีเพื่อนใหม่รึยัง"
"ก็พอได้คุยอยู่บ้างนะม่า แต่ผมว่าผมเจอคนที่ผมชอบด้วยล่ะ"
"ห้ะ อะไรนะ …"
ผมกับอาม่าสนิทกันมากครับ ตั้งแต่พ่อแม่ผมเสียไปก็มีอาม่าดูแลผมมาตลอด
ดังนั้นเวลาผมมีอะไรผมมักจะมาเล่าให้อาม่าฟังอย่างไม่ปิดบัง
"นี่ลื้อมันชักจะเหลวไหลใหญ่แล้วนะ ไปวันแรกก็เจอคนที่ชอบเนี่ย …" อาม่าทำเสียงดุ
"โห่ยม่า ก็เค้าน่ารักมากเลยนะ …" ผมจะอ้อนเวลาจะโดนดุ ซึ่งได้ผลทุกทีครับ
"อ่ะๆๆๆ ยังไงก็อย่าให้การเรียนเสียละกันนะอาบาส"
"คร้าบบบบบ"
วันรุ่งขึ้นผมพยายามสอดส่ายสายตาหาร่างบาง
แล้วก็เห็นว่าวินทร์รวมกลุ่มกับแกงค์ผู้ชายของชั้นปีไปแล้ว
ตอนแรกผมก็จะไปเข้ากลุ่มผู้ชายเพื่อไปอยู่ใกล้ๆวินทร์นะครับ
แต่ก็ถูกขัดโดยเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่าเดียวกับผมชวนไปเข้าอีกกลุ่มซะก่อน
หลังจากวันนั้น … สิ่งที่ผมทำได้ก็เป็นแค่การแอบมองวินทร์ ผมเองไม่กล้าที่จะเข้าหา ไม่กล้าที่จะทักทาย
เพราะผมรู้สึกว่าโอกาสที่ผมจะได้เข้าไปทำความรู้จักมันผ่านไปแล้ว ถ้าวันนั้นผมกล้าที่จะพูดคุยกับร่างบางมากกว่านี้ … ผมคง … สนิทกับวินทร์มากกว่าแค่เป็นคนรู้จัก
***********************
หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง
"บาสๆ"
"หืม" ผมหันไปเจอกับบีม
"กูขอคุยด้วยแป๊บนึงได้มะ"
"เอาสิ มีไรวะบีม"
"คือ … กูจะพูดยังไงดีวะเนี่ย"
"อะไรของมึง … บีม งั้นกูให้เวลามึงไปเรียบเรียงอีกรอบก่อนดีมะ"
"เอ้ยๆๆ … รอกูแป๊บดิวะ" บีมจับไหล่ผมไว้ พลางถอนหายใจ
"ตกลงว่า …"
" … กูชอบมึงว่ะบาส"
"ห้ะ !?!?!?"
"เออนั่นแหละ … กูว่ากูชอบมึง"
ผมมองหน้าบีมอย่างครุ่นคิด …
"… เฮ้ยกูขอโทษว่ะบาส โอ้ย กูไม่น่าเลย"
"ขอบใจนะบีม … คือกูไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรมึงนะ … แต่กูมีคนที่กูชอบอยู่แล้วว่ะ" ผมยิ้มๆให้
"เชี่ยย ใครวะ … สรุปว่ากูเข้ามาหามึงช้าไปสินะ"
ผมขำๆ มองไปไกลๆเห็นร่างบางกำลังเดินคุยอยู่กับเพื่อนอย่างสนุกสนาน
ผมเองก็ไม่อยากให้เรื่องของวินทร์ช้าเกินไปเหมือนกัน
หลังจากนั้นไม่นานผมก็ตัดสินใจเขียนจดหมายน้อยส่งไปให้วินทร์แบบไม่ระบุชื่อผู้เขียน
"มาเจอกันหน่อยตอนเย็นวันนี้ที่หน้าห้องเล็คเชอร์ปี 4 มีเรื่องอยากคุยด้วย"
**************************
เย็นนั้นผมรีบจ้ำไปที่ตึกเรียนเล็คเชอร์ หลังจากไปเรียนวิชาเลือกที่วันนี้อาจารย์เลิกเลทไปมาก
มองจากไกลๆผมเห็นวินทร์ยืนอยู่ดูท่ากระวนกระวาย
แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงตึก
RRrrrrrrrr ….
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู …
เบอร์ของที่บ้าน … มีอะไรกันนะ
"อาม่าไม่สบายนะบาส รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลย …"
ณ วินาทีนั้นผมตัดสินใจไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาอาม่า
คือผมรู้สึกผิดกับวินทร์มากนะครับ
แต่ผมคงต้องกลับมาขอโทษมันวันหลังแล้วล่ะ
*************************
การผ่าตัดลุล่วงไปได้ด้วยดีครับ อาม่ามีอาการเส้นเลือดหัวใจตีบกำเริบ เลยต้องรีบผ่าตัดเพื่อขยายเส้นเลือดหัวใจอย่างเร่งด่วน
ช่วงพักฟื้นหลังผ่าตัดผมก็รีบกลับมาดูแลอาม่าทุกวัน
พักฟื้นอยู่สามสี่อาทิตย์อาม่ากลับมาหายดี
"แล้วแผนสารภาพรักของลื้อ ไปถึงไหนแล้วอาบาส"
"พับไปก่อนนะม่า ไว้ม่าหายดีแล้วค่อยว่ากัน"
ทว่าตอนนี้ความรู้สึกผิดมันเกาะกุมจิตใจผมไปทั้งหมดล่ะ …
อย่าว่าแต่เรื่องสารภาพรักเลยครับ แม้แต่จะเข้าไปขอโทษวินทร์ผมยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ
ผมได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านเรื่อยไป
จนกระทั่งวันนึงที่ผมเกือบจะตัดใจจากคนที่ผมแอบรักมาตลอดได้แล้วนั้น
ร่างบางก็เดินเข้ามาหาผมในวิชาแล็บ ...
"บาสๆ เราของรบกวนหน่อยสิ พรุ่งนี้เราขอไปยืมชีตของวิชาวันจันทร์ที่บ้านบาสได้มั้ย"
…...
To be continued in EP1 ...
-
:pig4:
:3123:
-
โธ๊ะ..โธ๊ะ..โถ อิบีม
อิแรด
อยากแดรกบาสตั้งแต่แรก
อดแดรกเยยยยยยยยยย ฮ่าฮ่า
-
Special 2 เปลี่ยน
บีม
“พี่บีมคิดอะไรอยู่ นั่งเหม่ออีกแล้ว”
เสียงจากร่างเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามปลุกผมจากภวังค์
นับจากวันนั้นที่ผมไปดักรอเจอวินทร์ที่หน้าโรงพยาบาล
ผมเองก็ยังยกโทษให้ตัวเองไม่ได้นะครับ ผมเอาแต่คิดซ้ำๆว่า
ถ้าผมควบคุมตัวเองได้ดีกว่านี้ เรื่องแย่ๆคงไม่เกิดขึ้น
“พี่บีม …”
ผมมองหน้าป่านที่จ้องหน้าผมอยู่
“อืม … กูคิดอะไรไปเรื่อยๆน่ะ ช่วงนี้ที่คณะเรียนหนักหน่อย”
ป่านพยักหน้าแต่สีหน้าดูก็รู้ครับว่าไม่เชื่อ
ผมกลับมาคุยกับป่านอีกครั้งตามที่ผมเคยบอกกับวินทร์เอาไว้
ความตั้งใจแรกสุดของผมคือจะบอกให้ป่านเลิกยุ่งกับผมและวินทร์อย่างจริงจัง
แต่ไม่รู้ทำไมกลายเป็นว่าวันนั้นผมใจไม่แข็งพอที่จะพูดมันออกไป
คงเพราะวินทร์แหละครับ … ที่เริ่มเปลี่ยนแปลงจิตใจของผม
“ไปซื้อของกันมั้ยพี่บีม ผมมีของที่อยากได้อยู่นิดหน่อย”
“เอาสิ …”
ผมเดินตามป่านเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไปเรื่อย …
ป่านตอนนี้มันเหมือนเด็กน้อยคนเดิมกับที่ผมเคยรู้สึกชอบมันสมัยก่อน … จนกระทั่งวันนึงที่ผมรู้สึกเบื่อ ...
คำว่า"ชอบ"สมัยก่อนมันคงไม่พอในการจะรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้หรอกนะครับ
นั่นคงเป็นเหตุผลที่ผมไม่เคยคบกับใครได้นาน … เพราะความชอบที่ผมมีมันคงผิวเผินมากจนไม่สามารถเปลี่ยนเป็นความต้องการที่จะดูแลใครสักคน …
“ผมว่าอันนี้เหมาะกับพี่บีมมากเลยนะ”
ป่านยื่นสร้อยข้อมือมาให้ผม
“กูไม่ค่อยได้ใส่สร้อยข้อมือนะ”
“เหรอ … เสียดายเนาะ” เห็นหน้าไอ้ป่านหงอยๆแล้วก็แอบสงสารมัน
“แต่ลองใส่ดูก็ไม่เสียหายมั้ยวะ …”
ป่านได้ยินแล้วก็ยิ้ม
…
“ผมโคตรดีใจอ่ะ ...”
“เรื่องอะไรวะป่าน”
“ที่พี่บีมดูจะเปลี่ยนไปนิดนึง … ถ้าเป็นสมัยก่อน … พี่บีมบอกว่าไม่ก็คือไม่อ่ะ คงไม่ยอมใส่หรอกสร้อยเนี่ย”
“...”
ผมยกมือขึ้นมาดูสร้อยข้อมืออย่างสงสัย
ผมไม่รู้ว่าผมทำไปเพราะผมสงสารป่านมัน หรือ ผมจะเปลี่ยนไปจากสมัยก่อนจริงๆ
“ไว้วันเสาร์ผมมาเจอพี่อีกได้มั้ย”
“กู … กูไม่รู้ว่ะป่าน”
“เห้ยพี่ ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไร”
“คือ กูไม่อยากให้มึงมาติดอะไรกับกูมาก กูมันไม่ใช่คนดีอย่างที่มึงคิดหรอกนะ”
ป่านพยายามเก็บสีหน้าเศร้าของมันเอาไว้
“พี่บีม … ผม … ผมไม่แคร์หรอกว่าสถานะของผมจะเป็นยังไง ผมขอแค่ได้เจอได้มาอยู่ด้วย ผมพอใจแล้วนะพี่”
“ป่าน …”
“งั้นผมไม่เจอพี่เสาร์นี้ก็ได้ … วันอื่นได้มั้ยพี่ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนวันไหนก็ได้ ขอแค่ 10 นาทีก็ได้ … นะพี่บีม” ร่างบางมองผมหัวตาเริ่มมีน้ำตารื้น ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บนิดๆในใจ
ผมไม่รู้ว่าที่ผมรู้สึกตอนนี้คืออะไร … สงสาร? เห็นใจ?
“งั้นไว้กูบอกมึงอีกทีละกัน …”
“ได้ครับ …” ป่านก้มหน้า
……….
“เชี่ยเอ้ยยยยยย”
ผมนอนพลิกไปพลิกมาอยู่พักใหญ่ … ช่วงหลังๆผมนอนไม่หลับบ่อยมาก เรื่องรบกวนจิตใจมันเยอะ เรื่องที่ต้องคิดก็เยอะ ทั้งเรียน ทั้งวินทร์ แถมตอนนี้มีเรื่องป่านเข้ามาอีก
ผมตัดสินใจโทรหาพี่บิว …
“ไงยะ พ่อตัวดีมีธุระอะไร”
“พี่บิว … ผมขอปรึกษาหน่อยดิ”
“ห้ะ แกโทรมาขอคำปรึกษาแบบนี้โลกจะแตกมั้ยยะเนี่ย”
“เห้ย พี่นี่ซีเรียสนา”
“อ่ะๆ ว่ามาๆ”
“คือมันจะเป็นไปได้มั้ยพี่ ที่เราจะตัดสินใจอยู่ใกล้กับใครสักคนเพียงเพราะเราคิดจะเอาเค้ามาทดแทนคนอื่น”
“ทำไมยะเนี่ย แกไปหาใครมาเป็นตัวตายตัวแทนของน้องวินทร์เหรอ …”
“พี่บิว …”
พี่บิวถอนหายใจ
“เป็นไปได้สิที่แกพูดมาน่ะ … แต่มันก็จะไม่ยั่งยืนรึเปล่าวะแก”
“...”
“คือท้ายสุดมันก็จะจบที่เลิกกันอยู่ดี เพราะยังไงคนที่เราเอามาแทนไม่มีทางเป็นคนที่เราอยากให้เค้าเป็นได้อยู่แล้ว”
“ตอนแรกผมก็คิดเหมือนพี่นะ … แต่ไปๆมาๆ ผมชักไม่แน่ใจว่ะ … คือมันมีความรู้สึกห่วงอะไรสักอย่าง พี่รู้จักผมดีพี่จะรู้ว่าผมแม่งโคตรจะไม่ทนในสิ่งที่ผมไม่อยากทำ แต่นี่ … บางทีผมก็ยอมทำให้เค้า … แบบไม่อยากเห็นเค้าเสียใจน่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างที่แกบอกจริงๆ … โอกาสมันก็มีนะที่แกไม่ได้เห็นเค้าเป็นแค่ตัวตายตัวแทน”
“...”
“แต่มันก็ต้องใช้เวลาในการพิสูจน์เหมือนกันนะแก …”
“ขอบคุณนะพี่บิว”
“ชั้นก็ถึงบอกว่าให้แกเลิกเจ้าชู้ซะที … เฮ้อออ … หวังว่าแกจะเคลียร์ปัญหาหัวใจของแกได้ไวๆนะ … ชั้นล่ะเป็นห่วง”
***
วันรุ่งขึ้นผมโทรหาป่านหลายรอบ แต่ป่านปิดเครื่อง ผมกังวลใจนิดหน่อยเลยตัดสินใจบุกไปที่คณะรัฐศาสตร์
ผมลองถามหาป่านจากหลายๆคนแต่ก็ดูจะไม่มีใครรู้ว่าป่านอยู่ที่ไหน จนผมเริ่มถอดใจ …
แต่ไม่นานผมก็เห็นร่างเล็กกำลังยืนคุยกับชายร่างสูงคนหนึ่งด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูมีความสุข
การที่ป่านดูมีท่าทีดีใจที่ได้คุยกับชายคนนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บแบบแปลกๆแฮะ …
หรือผมจะรู้ตัวช้าไปนะ … หรือว่าผมจะชอบป่านจริงๆ
ผมหันหลังเตรียมจะเดินกลับ ก็ได้ยินเสียงป่านตะโกนมา
"พี่บีมๆ!!"
หันไปก็เจอไอ้ป่านวิ่งยิ้มร่าเข้ามาหา ในขณะที่ชายร่างสูงเดินไปอีกทาง
"ทำไมวันนี้มาหาที่คณะได้ล่ะ"
"ก็กูโทรมาแล้วไม่รับ ก็เลยมาดูหน่อย"
"เป็นห่วงผมเหรอพี่" ป่านทำสีหน้าแปลกใจ
"ก็เห็นว่ามีคนคุยด้วย กูก็ไม่ห่วงละ"
"ใครเหรอพี่?"
"อ่าวแล้วคนที่มึงคุยเมื่อกี้ล่ะ"
"อ้อๆๆๆ" ป่านยิ้ม
"คือผมลืมมือถือไว้ที่โรงอาหาร แล้วเค้าเก็บได้ ผมให้เพื่อนโทรเข้าเครื่องผม แล้วนัดมาเจอน่ะครับ … ตอนแรกที่ผมรู้ว่าลืมมือถือผมโคตรเสียดายเลยนะ นึกว่าจะไม่ได้คืนแล้ว มีรูปพี่บีมอยู่ในนั้นเยอะแยะเลย"
"ที่มึงทำท่าดีใจเมื่อกี้ ก้อ …"
"พอได้มือถือคืนผมก็โคตรดีใจอ่ะ … ขอโทษนะพี่บีม ที่ทำให้เป็นห่วง"
ผมหัวเราะเบาๆ
"ช่างเหอะ … ว่าแต่วันนี้ว่างมั้ย กูจะชวนไปกินข้าว"
ป่านยิ้มกว้าง
"ว่างสิพี่" ป่านขยับเข้ามาเกาะแขนผมแน่น
"แล้ว … วันเสาร์นี้ มึงยังอยากมาเจอกูอีกมะ"
"เห้ย ทำไมถามแบบนั้น ผมก็ต้องอยากเจอพี่สิ"
"ดีละ … เพราะกูว่ากูก็อยากเจอมึงเหมือนกัน"
ผมมองหน้าร่างเล็กที่มีสีหน้ามีความสุขอย่างเต็มเปี่ยม
ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกได้ว่าผมกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วครับ ….
***********************************
END
-
:เฮ้อ:
เราควรจะดีใจกับป่าน มั้ยอ่ะ
จ้องจะเอาบาส..ก็อด
ปล้ำวินทร์ก็แล้ว..อดอีก
แต่หวนกลับมาสงสารป่าน..ได้แดก
ยิ่งกว่าของตายเข้าไปอิ๊ก ฮ่าฮ่า
ถ้าสมหวังจากบาส..คนแรก วินทร์จะถูกวางไว้ตำแหน่งไหน
หันมาสนใจจะเคลมวินทร์..คนต่อมา ป่านอยู่ตรงไหน ถูกบอกเลิกไม่ใช่เหรอ
คราวนี้ เออออออ..กูไม่มีใครแล้ว งั้นนนน เอาไอ่ป่านแม่งดีกว่า แบบนี้ล่ะง่ายดี หราาาาาาาาาาาาาา
หุหุ
ขอให้สมหวังล่ะกัน..ป่าน
คงจะอวยพรให้ได้แค่นี้
จริงๆ
คนที่เป็น "ของตาย" ไม่ว่าจะตอนไหน
ก็เจ็บทุกครั้ง เน๊าะ
+1 ฮับ คุณคนแต่ง
เรื่องนี้ ขนาดจบแล้ว ยังสนุกอยู่เลย
เสียดาย เรื่องสั้นไปนิดสสสสสสสสสสส อิอิ
-
:เฮ้อ:
เราควรจะดีใจกับป่าน มั้ยอ่ะ
จ้องจะเอาบาส..ก็อด
ปล้ำวินทร์ก็แล้ว..อดอีก
แต่หวนกลับมาสงสารป่าน..ได้แดก
ยิ่งกว่าของตายเข้าไปอิ๊ก ฮ่าฮ่า
ถ้าสมหวังจากบาส..คนแรก วินทร์จะถูกวางไว้ตำแหน่งไหน
หันมาสนใจจะเคลมวินทร์..คนต่อมา ป่านอยู่ตรงไหน ถูกบอกเลิกไม่ใช่เหรอ
คราวนี้ เออออออ..กูไม่มีใครแล้ว งั้นนนน เอาไอ่ป่านแม่งดีกว่า แบบนี้ล่ะง่ายดี หราาาาาาาาาาาาาา
หุหุ
ขอให้สมหวังล่ะกัน..ป่าน
คงจะอวยพรให้ได้แค่นี้
จริงๆ
คนที่เป็น "ของตาย" ไม่ว่าจะตอนไหน
ก็เจ็บทุกครั้ง เน๊าะ
+1 ฮับ คุณคนแต่ง
เรื่องนี้ ขนาดจบแล้ว ยังสนุกอยู่เลย
เสียดาย เรื่องสั้นไปนิดสสสสสสสสสสส อิอิ
ขอบคุณมากๆสำหรับคอมเม้นต์นะคร้าบ
คือจริงๆอย่างป่าน ... ผมเคยเจอคนที่เค้ารักอีกคนมากกกกกกกแบบยอมทุกอย่างนะครับ
ตอนนั้นผมก็ทำอย่างเดียวกันเลยครับคือขอให้สมหวังนะครับ 555 o18 o18
-
เป็นของตาย หายใจได้ แต่ไร้ค่า
มีราคา ก็ต่ำต้อย น้อยเกินหา
ทั้งชีวิต พลีให้ได้ พร้อมน้ำตา
ต้องก้มหน้า แบกหาม ยามกล้ำกลืน
ทั้งชีวิต ต้องระแวง มีคนอื่น
แกล้งหน้าชื่น แต่อกตรม ข่มใจฝืน
ไม่รู้ว่า จะวันไหน ล้มทั้งยืน
แม้ยามตื่น หรือหลับฝัน ยังเศร้าใจ
ขอบคุณคนแต่ง อีกครั้งด้วบทกลอน หลอนดราม่า
ฮ่าฮ่า
แต่งอีกนะแนวๆนี้ รับปากเลยว่าจะมาอ่านอีก
ชัวร์เลย อิอิ