หัวข้อ: เมื่อผมกับเขา ... Special 2 เปลี่ยน (01/07/2020) END

[manami_01]

ตอนนี้ยกเป็นซีนที่บีมทำคะแนนสินะ บาสนี่โดนหักคะแนนเลย

[Elliott]

EP17 ทอดทิ้ง



เปิดเทอมใหม่มาได้เดือนกว่าแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของผมกับบีมก็ยังคงเหมือนเดิมครับ

ผมเองก็ยังคง งงๆ กับความรู้สึกของผม ส่วนบีมเองก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรผมต่อ ส่วนกิจวัตรประจำวันของผมก็มี ตอนกลางวันที่คณะผมไปไหนมาไหนกับไอ้พี ตอนเย็นก็นัดกลับหอพร้อมบีมบ้างบางวัน กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีที่ห้องบีมบ้าง ห้องผมบ้างไปตามประสา



"พี่ครับ … พี่ชื่อวินทร์ใช่มั้ย" ชายร่างเล็กในชุดนักศีกษามหาวิทยาลัยเดียวกัน

เดินมาหาผม ตอนที่ผมเดินออกจากคณะ

"เอ่อ … ครับ … มีอะไรรึเปล่าครับ"

"ผมชื่อป่าน ผมเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์ปี 2"

ชายร่างเล็กแนะนำตัว "คือ … พี่สนิทกับพี่บีมใช่มั้ย?"

"เห ทำไมถึงถามเหรอ" ผมถามด้วยความแปลกใจ

"คือ … มีคนบอกว่าอยู่กลุ่มเดียวกันแล้วก็เห็นพี่กับพี่บีมกลับหอด้วยกันบ่อยๆ" ป่านก้มหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้ "ผมอยากขอให้พี่วินทร์ช่วยหน่อย … คือผมเคยคบกับพี่บีมน่ะ …"

"..." ผมอึ้ง รู้สึกชาไปทั้งร่าง

"แล้วจู่ๆ พี่บีมก็บอกขอเลิกกับผม แล้วก็ตัดการติดต่อกับผมทุกช่องทางเลย … ผม … ผม" ป่านเริ่มร้องไห้

ผมรีบหยิบกระดาษทิชชู่จากกระเป๋าส่งให้ป่าน จับบ่าของชายร่างเล็ก แล้วเริ่มปลอบ

"ไม่ต้องร้องๆ … มาๆ หาที่นั่งคุยกันดีกว่า"



ป่านนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะมุมในสุดของร้านกาแฟแถวมหาวิทยาลัย ผมเดินไปหาป่านพร้อมแก้วโกโก้สองแก้ว ผมยื่นแก้วโกโก้ให้ป่าน แล้วนั่งฝั่งตรงข้ามของป่าน

"ขอโทษทีนะ คือพี่ไม่รู้ว่าป่านชอบกินอะไร … แถมเย็นป่านนี้ถ้ากินกาแฟเดี๋ยวจะนอนไม่หลับ"

"ขอบคุณนะพี่" ป่านตอบ

"แล้วนี่ ไปรู้จักพี่จากที่ไหนนะ"

"จากเพื่อนผมเรียนทันตะอยู่ปี 2 ครับ … มันบอกผมว่าพี่ใจดี น่าจะคุยได้ง่ายกว่าคนอื่น"

" แสดงว่ายังไม่รู้จักพี่จริง" ผมเก๊กหน้าขรึมจ้องไปที่ป่านจนป่านดูตกใจ

"ล้อเล่นนะน้องป่าน … ฮ่าๆๆๆๆ"

"ไหนลองเล่าให้ฟังหน่อย ว่าเรื่องมันเป็นยังไง"

"คือผม … พี่บีมมาจีบผมตั้งแต่สมัยผมอยู่ปี 1 ครับ"

ผมรู้สึกใจหายแว้บ

"ตอนนั้นเอง เพื่อนๆผมก็เตือนอยู่ครับ ว่าพี่บีมค่อนข้างเจ้าชู้ ไม่ค่อยหยุดที่ใคร …" ป่านหยุดเล่า ตาเริ่มแดง "แต่ตอนนั้นผมแม่ง … ก็แค่อยากสนุกอ่ะ คือจะเป็นช่วงสั้นๆ ผมก็ไม่แคร์หรอกนะ เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับพี่บีมอยู่แล้ว"

"แต่พอนานไป มันเหมือนผมถลำลึกอ่ะพี่ ผมถอนตัวไม่ได้ พี่บีมเองก็ดูเหมือนจะหยุดที่ผม … มันก็แฮปปี้ดีนะ แต่แล้ววันนึงผมก็แอบจับได้ว่าพี่บีมไปมีคนอื่น"

"ไอ้เชี่ยบีม …" ผมสบถเบาๆ

"คือผมก็เคลียร์กับพี่บีมนะ แต่เค้าบอกผมน่ะคิดมาก คนนั้นเข้ามาหาพี่บีมก่อน … ซึ่งผมก็โอเคนะ มันก็อาจจะมีพลั้งเผลอกันได้บ้าง ผมเข้าใจ"

น้ำตาป่านเริ่มไหลอีกครั่ง

"แต่แม่ง มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวอ่ะพี่ ผมจับได้หลายครั้งเลยนะ แต่ผมแม่งก็ทน เพราะผมรักพี่บีมไปแล้ว"

"จู่ๆวันนึงพี่บีมก็มาขอเลิกกับผม แล้วผมก็ติดต่อพี่เค้าไม่ได้อีกเลย เค้าบล็อคเบอร์ บล็อคเฟส ไลน์ ทุกอย่างเลย … ผมเคยมาดักเจอเค้าที่หน้าคณะนะ แต่เค้าก็เดินผ่านทำเหมือนผมไม่มีตัวตน …"

ผมนิ่งอึ้งอยู่นาน มองป่านที่ร้องไห้ด้วยความสงสาร

แต่ผมไม่รู้จะพูดปลอบมันยังไง ผมยื่นมือไปตบไหล่ป่านแล้วถาม

"แล้วพี่จะช่วยป่านยังไงได้บ้าง"

ป่านเงยหน้า

"ผมอยากขอแค่โอกาสอ่ะพี่ คือผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไป ขอแค่รู้ ว่าผมทำอะไรให้พี่บีมเค้าไม่ชอบ ผมจะปรับปรุงตัว ผมจะพยายาม … ฮึก …"

ป่านสะอื้น

"พี่วินทร์ช่วยพูดกับพี่บีมให้ผมหน่อยได้มั้ย"

"พี่เองก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้รึเปล่านะป่าน … แต่พี่จะลองพูดกับบีมให้"

[AkuaPink]

 
 

[Elliott]

EP18 ทะเลาะ

บีม



นี่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วครับ ที่ผมแทบจะไม่ได้คุยกับวินทร์ ช่วงนี้วินทร์มันหลบหน้าแบบที่ผมรู้สึกได้ชัดเจน เวลาที่ผมเข้าไปหามันกับพี พอมันเห็นผมมันก็จะรีบผละตัวออกไป บอกว่าติดธุระบ้าง ลืมของบ้าง

โทรไปตอนอยู่ที่หอ ก็ไม่ค่อยรับ หรือถ้ารับแล้วผมจะลงไปหาก็จะบอกว่าไม่สะดวกบ้าง อยากนอนพักบ้าง

ช่วงสองสามวันแรก ผมก็ยังโอเคนะครับ อาจจะอยากคิดอะไรของมันไปคนเดียวตามประสา แต่นานๆไป

ผมชักทนไม่ไหว วันนี้ต้องขอเคลียร์ล่ะครับ



ก๊อกๆๆๆๆ



"วินทร์ อยู่ที่ห้องรึเปล่า"

ไม่มีเสียงตอบ



ก๊อกๆๆๆๆๆ

"วินทร์ กูรู้นะมึงอยู่ที่ห้อง กูเห็นตอนกูกลับมาว่าไฟห้องมึงเปิดอยู่นะ"



แกร้ก … ประตูเปิดแง้มเล็กน้อย ผมดันประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นสภาพวินทร์ที่ตาแดงบวมปูด บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่



"เฮ้ย เป็นอะไรวะวินทร์"



วินทร์


ผมพยายามจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าบีม แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังไหลออกมาจนได้





บีมรีบเดินเข้ามาคว้าตัวผมไปกอด ทำให้ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

คือผมเริ่มไม่แน่ใจในตัวบีมอีกต่อไปแล้ว ผมกลัวว่าจะโดนทิ้งแบบป่านถ้าบีมมันไปชอบคนใหม่

"มึงเป็นอะไร บอกกูดิ๊ ใครทำอะไรให้มึงเสียใจขนาดนี้"

ผมก้มหน้า พยายามหยุดร้องไห้ เช็ดน้ำตา แล้วขยับถอยออกมามองหน้าบีม

"มึงไงบีม"

"กู?" บีมทำแปลกใจ "กูทำอะไรวะ วินทร์"

"มึงจำคนชื่อป่านได้มั้ย บีม"

บีมดูชะงักงันไปเมื่อได้ยินชื่อนั้น

"ไอ้เชี่ยป่าน …" บีมกัดฟันกรอด

"บีม น้องเค้าไม่ผิดนะ ที่เข้ามาหากู คือน้องเค้าอยากรู้ว่าน้องเค้าทำผิดอะไร น้องเค้าอยากได้โอกาสจากมึง โอกาสจากคนที่ทำเรื่องเหี้ยๆใส่เค้า คือกูสงสัยว่า มึงใจดำทิ้งน้องเค้าอย่างงั้นได้ยังไงวะ"

"วินทร์มึงฟังกูก่อน มันไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย … คือกูไม่ได้จริงจังกับน้องเค้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนั้นกูก็คุยกับน้องเค้าเข้าใจแล้วนะมึง …"

"คือมึงนึกจะทิ้งขว้างใครแบบนี้ก็ได้เหรอวะ บีม … อย่างงี้อีกหน่อยมึงจะทิ้งกูแบบป่านมั้ย"

"กูไม่มีวัน!.."

"มึงไม่มีสิทธิ์จะล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้นะบีม"

ประโยคนี้เหมือนจะจี้ใจดำของบีมทีเดียวครับ

"แล้วความรู้สึกของกูล่ะวินทร์" บีมตะโกน

ผมชะงัก

"นี่มันนานแค่ไหนแล้ววะ ที่มึงยังไม่ตอบกูซักทีว่ามึงคิดยังไงกับกู … มึงจะให้กูรอไปถึงเมื่อไหร่ มึงเอาแต่บอกกูว่าขอเวลาอีกนิดๆ … มึงรู้มั้ยว่ากูทรมานขนาดไหนกับความไม่แน่นอนของใจมึงอ่ะ"

"มึงรู้มั้ย เวลาที่มึงคุยอยู่กับคนนู้นคนนี้ กูปวดใจแค่ไหน กูอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของมึงก็ไม่ได้ เพราะมึงยังไม่ได้ยอมรับกูในฐานะแฟนของมึง"

"เพราะงั้นมึงอย่ามาบอกกูว่า อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เพราะนั่นคือสิ่งที่มึงทำกับกูตอนนี้"

น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง

"กู … กูขอโทษ"

"เมื่อก่อนกูยอมรับว่ากูเหี้ยนะวินทร์ แต่กับมึงกูไม่เคยคิดจะทำอะไรเหี้ยๆกับมึง กูไม่เคยคิดเลยแม้แต่นิดเดียว!!" บีมตะโกน

"บีม … กู … โอ้ย!!" บีมจับข้อมือแล้วผลักตัวผมไปชนกำแพง

"แต่ถ้าตอนนี้มึงมองว่ากูเหี้ย กูก็คงไม่ต้องแคร์อะไรใครอีกแล้วล่ะ"

"บีม กูเจ็บ ปล่อยกู"

บีมประกบปากผมแล้วบดขยี้ด้วยความรุนแรง ผมพยายามขัดขืนแต่สู้แรงมันไม่ได้ ลิ้นของมันสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก ทำให้ผมเริ่มอ่อนแรง มือของมันกระชากแหวกเสื้อเชิ้ตกระดุมหลุด แล้วลูบไล้ไปตามเรือนร่างของผม ผมรู้สึกเหมือนร่างจะละลาย บีมถอนปากแล้วเริ่มไซร้ไปที่ซอกคอ และเนินอก

"บีม อย่า … "

เหมือนผมยิ่งห้าม มันยิ่งรุนแรง บีมพรมจูบไปทั่วร่าง ฝากรอยเอาไว้ทั่วตัว จากนั้นมันเลื่อนตัวขึ้นมาจูบตรงคออย่างแรง

"บีม เจ็บ … อ้ะ" มือของบีมสอดไปใต้บอกเซอร์ของผม และถอดมันออกไปแล้ว

ผมหมดแรงทรุดลงไปนั่งที่พื้น แต่บีมก็รุกไล่ตามมา

ผมหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ ดูเหมือนบีมจะผ่อนคลายความรุนแรงลง แต่ทันใดนั้นบีมจับแก่นกายของผมแล้วขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ

"อ่ะ … อ้ะ"ผมกระตุกเหมือนมีไฟช็อตทั่วร่าง

บีมขยับตัวมาขบเม้มที่ติ่งหูของผม

"บีม หยุดเถอะ กูขอนะ .. ฮึก …" น้ำตาใสๆผมเริ่มซึมออกมาที่หัวตา

"กูมันคนเหี้ยวินทร์ กูคงตามใจมึงไม่ได้" บีมพูดประชด

แล้วขยับมือเร็วขึ้นและแรงขึ้น ผมรู้สึกสติพร่าเลือน

"บีม จะถึงแล้ว … อ้ะ" ผมเกร็งตัว แล้วน้ำขาวขุ่นก็พุ่งทะลักออกมาจนเต็มหน้าท้องของผม

ผมนอนน้ำตาไหล หอบหายใจหมดแรง

บีมนั่งดูผมนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง จนผมคิดว่าบีมจะได้สติแล้ว ผมจึงพยายามพลิกตัวจะลุกขึ้น แต่บีมกดไหล่ผมลงอย่างแรง แล้วเอานิ้วปาดน้ำขาว ป้ายที่ทางเข้าของผม

"บีม … พอเหอะนะ ฮือ…"

บีมไม่สนใจคำขอร้อง แต่สอดนิ้วเข้าไป ผมพยายามผลักมือออกไปแต่ไม่เป็นผล บีมรุกไล่นิ้วเข้าไปเรื่อยๆ

ผมพยายามร้องแต่ร้องไม่ออก รู้สึกตื้อ และชาไปทั้งตัว

บีมลากผมไปที่เตียงนอน แล้วไปหยิบเอากล่องถุงยางที่อยู่ในกระเป๋าของมัน ก่อนจะใส่ครอบแก่นกายที่แข็งชันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสอดเข้ามาในร่างของผมช้าๆ แล้วเริ่มขยับ

“ อ๊ะ อ้ะ บีม ”  เสียงร่างบีมกระทบเข้าไปลำตัวของผมเป็นจังหวะและเริ่มดังขึ้น สลับกับเสียงครางของผม  บีมเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นและแรงขึ้น ในที่สุดการกระแทกอันหนักหน่วงรอบสุดท้ายก็มาพร้อมกับเสียงครางของบีม  พร้อมทั้งน้ำขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งออกมาจากแก่นกายลงใส่หน้าท้องของผมอีกครั้ง

บีมค่อยๆถอนเอาแก่นกายออกพร้อมทั้งดึงถุงยางอนามัยที่ใส่อยู่นั้นทิ้งไป





บีมที่ตอนนี้ดูจะได้สติมากขึ้น เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทิชชู่จะมาเช็ดทำความสะอาดตัวผม

แต่เมื่อมือของบีมแตะโดนร่างอันเปลือยเปล่าของผม ผมก็สะดุ้งตัวขยับหนี

บีมแสดงสีหน้าเจ็บปวดและรู้สึกผิด

"กูขอโทษนะวินทร์ … "



ผมพลิกตัวหันหน้าหนี ไม่พูดอะไร



"ส่วนเรื่องป่าน กูจะไปเคลียร์กับน้องเค้าให้ชัดเจนไป"

"มึงจะไปทำอะไรก็ทำเหอะ กูไม่อยากรับรู้แล้ว"

"แต่วินทร์ …"

"มึงกลับไปเหอะ!!!! กูอยากอยู่คนเดียว!!!" ผมตะโกน "กูขอร้อง"

บีมค่อยๆใส่เสื้อผ้า แล้วเดินไปที่หน้าห้อง

"วินทร์ …"

ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่สะอื้นร้องไห้

[psychological]

 

[manami_01]

เอิ่มมมมมมม สรุปบาสนี่ถูกปลดหรอไม่ยอมมมมมมมมมม

[Elliott]

EP19 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part1



บาส



วันนี้วินทร์ก็ไม่ได้มาเข้าเรียนอีกแล้วครับ

ผิดปกติวิสัยของมันที่น้อยมากที่มันจะขาดเรียน ผมเลียบๆเคียงๆถามพี

แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน เหมือนวินทร์จะบอกแค่ว่าไม่ค่อยสบาย และตอนนี้กลับไปอยู่ที่บ้าน

ผมเองไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ไม่รู้วินทร์เป็นอะไรมากรึเปล่า แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้



เย็นนั้นผมออกไปซื้อของเพื่อนๆในกลุ่ม ก็ดีครับได้เดินเล่นคิดอะไรไปเรื่อยๆด้วย

"บาส !!! … บาส !!!"

"หืมมม ว่าไงนะ"

"เหม่ออะไรเนี่ย ฉันถามว่าเสื้อตัวนี้โอเคมั้ย …"

"อืมๆ ก็ดีนะ"

"อะไรของแกวะบาส ดูไม่ตั้งใจช่วยชั้นดูของเลยนะ"

"ขอโทษที กำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ … "



ระหว่างทางที่ผมเดินดูของไปเรื่อยๆ ก็เห็นไอ้บีมเดินซื้อของกับผู้ชายร่างเล็กหน้าตาไม่คุ้นเคย ในร้านเสื้อผ้าไกลๆ

"อ้าวนั่นบีมนินา" เพื่อนผมเอ่ย

"..."

"นั่นมากับใครน้อ หน้าตาน่ารักเชียว"

"..." ผมจ้องบีมแล้วนึกสงสัย ว่าที่วินทร์ไม่สบายจะเกี่ยวกับไอ้บีมกับผู้ชายคนนั้นรึเปล่า

"บาส!!!" เพื่อนผมเริ่มเสียงดัง จนผมสะดุ้ง

"ว่า .. ว่าไงนะ"

"หลุดโลกไปไหนไกลอีกแล้ว ฮึ บาส !!"

ผมอ้ำอึ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปบอกเพื่อนๆว่า

"เอ้อ … วันนี้สงสัยเราจะไปต่อกับไม่ได้แล้วล่ะ เรา เอ่อ เรามีธุระนิดหน่อย"

"เห้ย ไหงงั้น "

"ไว้งวดหน้าเราชดเชยให้นะ เอ่อ … ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

ผมรีบวิ่งไปทางรถไฟฟ้า หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพี

"กูขอที่อยู่วินทร์หน่อยสิพี อืม กูมีเรื่องต้องคุยกับมันนิดหน่อย"





ผมกดออดหน้าบ้านของวินทร์ด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น

เพราะผมคิดว่าการที่วินทร์มันไม่มาเรียน

น่าจะเกี่ยวกับไอ้บีมแน่นอน

"ถ้ามึงทำเหี้ยๆกับวินทร์นะ ไอ้บีม …"



ผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดี เดินมาที่ประตู

ทีนี้ผมรู้แล้วล่ะ ว่าวินทร์ได้สายตาใจดีมาจากใคร

"มาหาใครจ้ะ หนู"

"สวัสดีครับ ผมบาส เป็นเพื่อนเรียนชั้นเดียวกับวินทร์ คือผมอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้พอดี เห็นว่าวินทร์มันขาดเรียนไปหลายวันผมเลยเอาชีตเรียนมาให้ครับ"

ผมแถ

"อ้อ มาๆ งั้นเข้ามาในบ้านก่อน"

แม่เปิดประตูให้ผมเข้าไปข้างใน

"ปกติ วินทร์ไม่ค่อยพาเพื่อนมาเยี่ยมบ้านสักเท่าไหร่ จนบางทีแม่ก็แอบเป็นห่วงเหมือนกันนะ ว่าวินทร์มีปัญหาอะไรที่คณะบ้างมั้ย"

"เท่าที่ผมรู้ วินทร์ไม่ได้ทำตัวมีปัญหาอะไรนะครับ เรียนก็เก่งอยู่"

"แหม่ เรื่องเรียนเก่งเนี่ยแม่ว่ามันฟ้องในใบเกรดนะลูก ฮ่าๆ"

"แล้วนี่วินทร์หายไม่สบายรึยังครับ"

"ป่วยกายแม่ว่าหายแล้วล่ะ … แต่ป่วยใจนี่แม่ก็ไม่รู้นะ วินทร์มันไม่ยอมเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย"

แม่ของวินทร์พาผมขึ้นไปที่ชั้นสอง แล้วเคาะประตู

"วินทร์ลูก มีเพื่อนมาหา"

"ใครอ่ะแม่" ชายร่างบางโผล่มาจากประตู

"บาส! มาได้ไง!"

"นั่งมอไซค์มา 20 บาทจากหน้าปากซอยน่ะ"

"กวน…"

"อ้ะๆ ให้มันน้อยๆหน่อยนะวินทร์" แม่ทำเสียงดุ จนวินทร์หน้ามุ่ย "งั้นเดี๋ยวบาสคุยกับวินทร์ไปก่อน แล้วเดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะ"

"ครับ คุณแม่"



ผมเดินเข้ามาในห้องบาสที่มีฝาผนังห้องหนึ่งมีชั้นการ์ตูนวางเรียงจนเต็มผนัง โปสเตอร์การ์ตูนติดเต็มผนังอีกด้าน เข้าใจแล้วครับว่าทำไมวินทร์ถึงมีนิสัยเด็กน้อยเสียเหลือเกิน



วินทร์เดินไปนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง

ผมมองไปเห็นว่าวินทร์ซูบลงไปมาก ตาบวมแดงเหมือนคนเพิ่งร้องไห้

ผมนั่งลงข้างๆมันที่บนเตียง แต่วินทร์สะดุ้งตัวแล้วกระเถิบหนี

"เป็นอะไรรึเปล่าวินทร์"

คู่สนทนาของผมส่ายหัว

"กินน้อยเหรอ ผอมเชียว"

"ไม่ค่อยหิวน่ะ"

"ร้องไห้เยอะใช่มั้ย ตาบวมมาก"

"นอนเยอะต่างหาก ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย"

ผมขยับเข้าไปใกล้ วินทร์เหมือนพยายามฝืนไม่ลุกหนี

แต่เท่าที่ดูมันตัวสั่นมาก ผมค่อยๆเอื้อมมือไปดึงตัววินทร์เข้ามากอดอย่างช้าๆ

วินทร์พยายามขยับหนี แต่ผมรั้งตัววินทร์เอาไว้

"ไม่ต้องกลัวนะวินทร์ อยู่กับเราไม่ต้องกลัวอะไร"

วินทร์ตัวสั่น ซบหน้าลงกับไหล่ของผมแล้วร้องไห้

[psychological]

 

[Elliott]

EP20 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part 2



"โอ้ย ขอโทษนะบาส เสื้อเละเทะหมดเลย" ผมผละจากบาสไปหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ดเสื้อ

"ไม่เป็นไรๆ" บาสทำท่าเหมือนจะเอามือมาลูบหัวผม แต่ผมสะดุ้งหลบแบบคุมตัวเองไม่ได้

บาสดูกังวลมากนะครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร



ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น ผมรู้สึกว่าผมเกลียดร่างกายตัวเองมากครับ รู้สึกว่ามันไม่สะอาด ผมอาบน้ำล้างตัวเท่าไหร่ ผมก็ไม่รู้สึกดีขึ้น รวมถึงหวาดผวาทุกครั้งที่มีคนมาสัมผัสร่างกาย

ตอนที่บาสกอด ผมพยายามฝืนตัวเองให้มันกอด เพราะผมไม่อยากให้มันกังวล และผมรู้ว่ามันก็หวังดีกับผม



"บาส วินทร์ ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะลูก" เสียงแม่ผมดังขึ้น

"ปะ กินข้าวกัน" บาสค่อยๆขยับมือจับมือผมอย่างช้าๆ และจูงมือผมไปที่ประตู



"โอ้โห วันนี้ยอมลงมากินข้าวข้างล่างด้วยแฮะ คุณชายวินทร์" วัฒน์ พี่ชายของผมพูดขึ้น

"อย่าไปแหย่น้องแบบนั้นสิ น้องมันไม่สบายนะ" แม่ผมดุ

"นั่นพ่อเรา ส่วนไอ้คนที่พูดจาไม่เข้าหูนั่น ไอ้วัฒน์ พี่ชายเราเอง ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อบาสครับ"

บาสยกมือไหว้พ่อกับพี่ของผม

"สวัสดีครับคุณพ่อ พี่วัฒน์"

"เพื่อนไอ้วินทร์มารยาทดีกว่า ไอ้วินทร์อีกเนาะแม่"

แม่ทำหน้าดุใส่วัฒน์ แต่ไม่เป็นผล

"กวนประสาททท!!"

"เอ้า พอๆๆๆๆ มาๆ กินข้าวได้แล้ว" พ่อผมห้ามทัพ



บาสดูเข้ากันได้ดีกับพ่อ แม่ กับพี่วัฒน์ครับ ส่วนหัวข้อสนทนาบนโต๊ะอาหารก็ไม่พ้น เอาเรื่องวีรกรรมวัยเด็กของผมมาเผา ไม่ว่าจะเป็นตื๊อจะเอาของเล่น ลงไปนอนดิ้นบนพื้น แต่แม่ผมหนีไปซ่อน จนผมเปลี่ยนมาร้องไห้เพราะกลัวว่าจะถูกทิ้งแทนที่จะร้องไห้เพราะไม่ได้ของเล่น

หรือ เปิดประตูขึ้นรถไปผิดคัน ที่หน้าโรงเรียน แล้วโวยวายว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นขโมย จนวุ่นวายแตกตื่นกันไป

บาสดูจะสนุกเป็นพิเศษกับเรื่องพวกนั้นนะครับ



"เอ้อ บาสว่าแต่แม่ขอถามหน่อย วินทร์มันมีแฟนรึยังเนี่ย

แม่ถามหลายรอบ มันก็บอกว่าไม่มี นี่ไม่รู้ป่วยงวดนี้เพราะอกหักรึเปล่าก็ไม่รู้"

"แม่!!!" ผมแหว แล้วรีบหันไปมองบาสตาขวาง

"เท่าที่ผมรู้ ยังไม่มีนะครับ"

"แล้วบาสล่ะ หน้าตาดีๆแบบนี้มีแฟนรึยัง"

"แม่!!!!!!!"

ผมหันไปมองบาสก็เห็นว่าบาสหน้าแดงแปร้ด

"ก็ …… มีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะครับ แต่เค้ายังไม่รู้ตัวล่ะมั้งครับ"


...


"กลับดีๆนะบาส แล้วก็ขอบคุณมากที่วันนี้แวะมา"

"เราเห็นว่าวินทร์รู้สึกดีขึ้น เราก็ดีใจแล้ว"

ผมพยักหน้า

"แล้วถ้า … " บาสดูลังเลนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ "...วินทร์ พร้อมจะเล่าให้เราฟังถึงปัญหาที่รบกวนจิตใจของวินทร์แล้วล่ะก็ … เรายินดีรับฟังเสมอนะ"

"อื้อ ขอบคุณนะ แต่เราว่าเราไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

บาสมองหน้าผมนิ่ง

"อีกอย่างนึง …"

"ว่า?"

"อยู่กับเรา วินทร์ … ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ ปล่อยให้เราได้ดูแลวินทร์บ้างนะ"

จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลครับ ผมหันหน้าหนีพยายามเช็ดหน้าเช็ดตา หันกลับมาหาบาสแล้วยิ้ม

"งั้น เราฝากบาส … ดูแลเราหน่อยละกันนะ"

บาสยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

[meteexp]

 

[manami_01]

บาสสสสสส พ่อคนหล่อใจดีหึหึ  มาด้ามจิตใจได้ทันพอดีเลยนะ

[Elliott]

EP21 บ้า

ตอนนี้ผมกลับมาเรียนที่คณะตามปกติแล้วนะครับ

เพราะถ้าขาดเรียนไปมากกว่านี้ผมคงต้องขอพักการเรียน

ส่วนอาการที่คนอื่นสัมผัสตัวผมแล้วสะดุ้งหนีนี่ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นสักเท่าไหร่

ซึ่งการมีอาการแบบนี้มันเหนื่อยและสูบพลังชีวิตมากนะครับ

ช่วงนี้ผมพยายามจะเลี่ยงๆกับการเจอผู้คนด้วยการแยกออกไปกินข้าวคนเดียว

นั่งเรียนแยกไปคนเดียว หรืออยู่คนเดียวบ้าง

อาจจะต้องอาศัยเวลาอีกสักพักครับ กว่าผมจะดีขึ้น



ผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะดีขึ้นนะ …





หลังจบวิชาเล็คเชอร์วิชาสุดท้ายของวัน

ผมรีบเก็บชีตแล้วเดินออกไปนอกห้อง

จนจวนจะถึงนอกคณะ บีมวิ่งตามมา แล้วจับแขนผมจากด้านหลัง

ผมสะดุ้งสุดตัวแล้วสบัดแขนมันออก

"วินทร์กูขอคุยด้วยหน่อยนะ …"

"แต่ … กูไม่อยากคุยว่ะบีม" ผมตัวสั่น

"คือ กูต้องทำยังไงมึงถึงจะยกโทษให้กูวะ"

"..."

"นี่กูก็ไปเคลียร์กับป่านมาแล้วนะทุกอย่างโอเคหมดแล้ว"

"กูไม่สนใจ … มึงจะไปเคลียร์กับใครก็เรื่องของมึง"

"กูขอโทษมึงจริงๆนะวินทร์" บีมก้าวเข้ามาหาผม ผมถอยกรูด

"ทำไมมึงต้องทำท่ากลัวกูขนาดนี้วะ" บีมก้าวเข้ามาจับแขนผม

"ปล่อยกู" ผมหลับตาแน่น

“ไอ้เชี่ยบาส!!” บีมตะโกนเสียงดังขึ้นมาครับ

ผมลืมตาขึ้นมาเห็น

บีมถูกบาสกระชากมือออกจากแขนผม แล้วถูกผลักออกไป

"บาส ทำเหี้ยไรวะ"

"มึงทำเหี้ยอะไรให้วินทร์มันกลัวมึงขนาดนี้"

"กูเปล่า …"

"ตอแหล มึงดูไอ้วินทร์นี่ สภาพแบบนี้มึงไม่ได้ทำอะไรมันเหรอ"

"มึงอย่าเสือกเรื่องของกู"

"กูไม่เสือกไม่ได้!!!"

บาสเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าบีม จนบีมเซไป แต่บีมก็รีบถลาเข้ามาต่อยบาสกลับ

ตลุมบอนได้ครู่เดียว คนในคณะก็รีบมาแยกบีมกับบาส







ระหว่างผมนั่งรออยู่หน้าห้องกิจการนิสิต พี่บิวก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาผม

"สวัสดีครับพี่บิว"

"อ้าวน้องวินทร์ นี่ไอ้บีมกำลังโดนอบรมอยู่ใช่มั้ย"

"นี่สายพี่รายงานอีกแล้วเหรอครับ"

"ก็ด้วยแหละ แต่จริงๆพี่นัดกับบีมไว้น่ะ ว่าวันนี้จะกลับบ้านพร้อมกัน … เฮ้อออ … ฉันล่ะเบื่อจริงๆ มีน้องไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวแบบนี้" พี่บิวทิ้งตัวลงข้างๆผม

ผมสะดุ้งตัวโยน รีบขยับหนี

"วินทร์?"

"ขอโทษนะครับพี่บิว ช่วงนี้ผมตกใจง่ายน่ะครับ"

พี่สาวบีมยื่นมือมาหาผมช้าๆ ผมก็เบี่ยงตัวหลบ แล้วนั่งมือสั่นแบบคุมไม่ได้

พี่บิวชักมือกลับ พลางทำท่าครุ่นคิด



ผ่านไปสักสิบนาที บีมกับบาสก็เดินออกมาจากห้อง



“บีมๆ พี่ขอคุยด้วยหน่อย” พี่บิวลากบีมไปคุยตรงไกลๆ

ปล่อยให้ผมยืนอยู่กับบาส

“โดนอะไรมั่งเนี่ย”

“โดนคาดโทษนิดหน่อย วินทร์ไม่ต้องกังวลไป เรื่องไม่ใหญ่หรอก”

“ขอโทษนะบาส ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว”

“ไม่เป็นไร ก็บอกแล้วเราจะดูแลวินทร์เอง”

บาสทำท่าจะเอามือมาลูบหัว แต่ผมก้มหัวหลบ บาสจึงชักมือกลับ



เป็นเชี่ยไรวะเนี่ยกู



ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า



พี่บิวเดินกลับมาพร้อมบีม ผมเดินถอยหนีให้ห่างจากบีมออกมาอีกนิดหน่อย

บีมเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเดินห่างออกไปจากวงสนทนา

“วินทร์ … อาการตกใจง่ายแบบนี้เป็นมานานแค่ไหนแล้ว”

“ก็สักพักแล้วนะครับ แต่ … ผมว่าเดี๋ยวมันก็หายเองนะครับพี่บิว”

“คือเท่าที่พี่ดู พี่ว่ามันมากกว่าแค่อาการตกใจธรรมดานะวินทร์

พี่ว่ามันเป็นอาการของ haphephobia การกลัวการสัมผัส … พี่รู้จักหมอเก่งๆอยู่ ไว้พี่จะติดต่อไว้ให้ …

ก็ไว้ไปตรวจหน่อยละกันนะน้องวินทร์ ถ้าไม่ใช่จะได้สบายใจ ...

ถือซะว่าเป็นการขอโทษแทนน้องชายพี่”

"แต่ผม …"

"คิดซะว่าเป็นคำสั่งแพทย์ละกัน" พี่บิวพูดเสียงเข้ม

ผมมองหน้าพี่บิวแล้วหันไปมองบาส บาสพยักหน้า

“งั้นก็โอเคตามนั้น เดี๋ยวพี่ไปก่อน

 คงต้องไปเคลียร์กับน้องชายตัวดีของพี่ต่อ”



บาสเดินมาส่งผมที่ใต้หอ แต่ระหว่างทางเราทั้งคู่ต่างเงียบ



“ถ้าวินทร์ไม่ว่าอะไร ไว้เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนละกันนะ”

ผมมองหน้าบาส

“ไม่กลัวต้องเดินกับคนบ้าเหรอ” ผมถามหยอกๆ แต่บาสตอบกลับมาแบบหยอดๆ

“ไม่หรอก … ถ้าคนบ้าน่ารักขนาดนี้ บ้าแค่ไหนก็อยากเดินด้วย”

[broke-back]

บาส..รับบทพระรอง ก็รู้อยู่ เห็นชัดเลย
ออกมาในแนว..คนดีดีที่(วินทร์)ไม่รู้จักรัก

ส่วนบีม..หล่อแล้วต้องเลว
ให้มันเป็นพระเอกไปเหอะ แบบนี้อ่ะนะ

นายเอกมักรักคนเลว
หุหุ

+1 จ้า คนแต่ง ขยันลงเรื่องต่อเรื่อยๆ แบบนี้
คนอ่านชอบมากกกกก

[Elliott]

EP22 โดนแกล้ง



"และผู้ที่ได้รับเกลียด เอ้ย เกียรติไปเป็นตัวแทนชั้นปีของเราไปแข่ง concert contest ในปีนี้ได้แก่ ….



ไอ้บาสครับ!!!!!"



เสียงเพื่อนๆในชั้นปี เฮ ลั่นห้อง ในขณะที่เจ้าตัวที่นั่งข้างๆผมหน้าซีดอ้าปากค้าง

คือโดยปกติชั้นปีอื่นๆเค้าก็คงมีการจัดแข่งในชั้นปี เพื่อเฟ้นหาผู้มีความสามารถ แต่ไม่ใช่กับชั้นปีเราครับ

ปีเราจะใช้การโหวตโดยเขียนชื่อใครก็ได้ มันเลยเป็นการแกล้งกันในชั้นปีซะมากกว่า

ซึ่งตอนปี 2 ก็ได้ตัวแทนเป็นไอ้พี ซึ่งขึ้นไปครวญเพลงได้ไพเราะมากจนทั้งชั้นปีแบนไม่ไปคาราโอเกะกับมันอีกเลย



"ไอ้เบิร์ด กูร้องเพลงไม่เป็นน!!"

บาสโวยวายกับเบิร์ดที่เป็นมือเบสประจำวงดนตรีคณะ

"โหยยย อย่างงี้ มึงต้องไปปรึกษาไอ้พีเลยนั่น ระดับราชา … "

พีทำท่ายืดอกภูมิใจ

"ราชาเสียงเป็ดออกลูก!!! ไอ้ฟาย!!! กูประชด!!! ยังมีหน้ามาทำท่าภูมิใจอีก"

ผมกลั้นขำแทบไม่อยู่ นึกย้อนไปถึงปีก่อนแล้วมันอดไม่ได้จริงๆครับ เสียงไอ้พีมันแย่มากจริงๆ

"ถอนตัวได้มั้ยวะ กู … ไม่น่าไหวจริงๆ"

"เอาเหอะไอ้บาส ถือว่าไปสนุกๆ คือมึงไม่ต้องกังวล คือกูว่าในคณะแม่งไม่มีใครแย่เท่าไอ้ห่าพีอีกแล้วล่ะ"

"พูดแบบนี้เอาปืนมาจ่อยิงกูเลยดีกว่ามะ ไอ้สัดเบิร์ด"

"รีบๆเลือกเพลง แล้วก็รีบเอามาให้กูละกันนะบาส เดดไลน์ก้อ … มะรืนนี้นะมึง จะได้เผื่อเวลาไว้ซ้อมด้วย" เบิร์ดรวบของแล้วเดินออกจากห้องไป



"เชี่ยยยยย" บาสกุมขมับ



สงสารก็สงสารนะครับ แต่ก็อดขำไม่ได้ คือผมเองก็อยากเห็นแหละ ว่าไอ้คนที่มันเพอร์เฟค เรื่องเรียน เรื่องหน้าตา ตอนต้องขึ้นไปร้องเพลง แล้วจะออกมาเป็นไง



"ทำไงดี วินทร์ช่วยคิดหน่อย"

"ก็ร้องเพลงง่ายๆสิ …"

"เพลงช้างมั้ยไอ้บาส ง่ายดี สั้นดีด้วย" พีเสนอ

"นั่นไว้ให้มึงหัดร้องนะ ไอ้เป็ดพี" ผมพูดขำๆ

"โวะ ตอกย้ำกูจัง"

บาสยังคงขมวดคิ้วเครียดอยู่

“แต่วันนั้นวินทร์ต้องไปหาหมอนินา”

"เอาเป็นว่าก็อย่างไอ้เบิร์ดว่าแหละ ไปสนุกๆขำๆ ไม่ต้องคิดไรมาก ... ไว้เราเสร็จ"ธุระ" แล้วเราจะรีบกลับมาดูนะ"

"วินทร์ไปคนเดียวจะไหวมั้ยนั่น"

"ไม่งั้นเดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนแทนมั้ยล่ะ" พีเสนอ



ผมตัดสินใจไปหาหมออย่างที่พี่บิวบอกครับ ส่วนเพื่อนๆที่คณะกับที่บ้านผมบอกว่า สาเหตุมาจากตอนที่ผมโดนทำร้ายตอนโดนขโมยมือถือ ผมเลยกลัวการโดนตัวจากคนอื่น ซึ่งเพื่อนๆกับที่บ้านก็เข้าใจดีครับ

และตอนนี้อาการก็ลดลงไปมากแล้ว จะมีแค่บางครั้งถ้ามีใครมาโดนตัวผมแบบไม่รู้ตัว ผมก็จะสะดุ้งแรงหน่อย



"มึงอยู่ดูคอนไปเหอะ กูว่ากูต้องพยายามทำอะไรเองบ้าง ไม่งั้นกูง่อยแดกพอดี"



วันงาน Concert contest



วันนี้ดูเหมือนคิวก่อนหน้าผมจะคุยกับหมอนานมากครับ จนเลยเวลานัดผมมาพอสมควรแล้ว

ผมเหลือบดูนาฬิกา 18.45 ไม่รู้ว่าบาสมันจะขึ้นร้องไปรึยัง



PP

[ใกล้ถึงรึยังมึง]

WiN

[นี่กูยังไม่ได้เจอหมอเลย แล้วไอ้บาสมันจะขึ้นแสดงละเหรอ]

PP

[ยังๆ น่าจะอีกสองสามคิวมั้ง งั้นเดี๋ยวถ้าใกล้ๆละกูไลน์ไปอีกที]



"คุณวรวินทร์คะ เชิญค่ะ" พยาบาลชะโงกหน้ามาเรียกผม

"ครับ"



WiN

[โอเคๆ ถึงคิวกูละ เดี๋ยวเสร็จแล้วกูรีบไป]



ผมเดินออกจากตึกโรงพยาบาล พยายามมองหามอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนั้น แต่ตอนนี้วินไม่มีรถครับ



"วินทร์"

ผมหันไปหาต้นเสียง ก็เจอบีมกำลังเดินมาหาผม

"!!!"


**********************************

วันนี้ขอมาแบบสั้นๆนิดนึงนะครับ
และก็ต้องขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคร้าบ 

[meteexp]

งือออ

[Elliott]

EP23 ขอโทษ



บีมเห็นผมทำท่าตกใจก็หยุดก้าว

"วินทร์ กูขอโทษนะ"

"มึงมาทำอะไรที่นี่วะบีม" ผมพยายามสนทนาตามปกติ

" …วันนั้นกูไม่น่าทำแย่ๆแบบนั้นกับมึงเลย" บีมไม่ตอบคำถามของผม

"แล้วนี่บีมรู้ได้ไงว่าเรามาที่นี่"

"เรา … เราตามวินทร์มา เราเห็นวินทร์มาคนเดียว เราเป็นห่วง" ผมเห็นสีหน้าของบีมที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด



"อืม ขอบใจนะ … "

"มึงจะพูดกับกูแค่นี้จริงๆเหรอวะวินทร์"

"แล้วมึงคาดหวังว่ากูจะพูดอะไรวะ บีม"

"กู …" บีมหลบสายตาของผม

ผมมองหน้าบีม นิ่งรอคำตอบ แต่บีมไม่ได้พูดอะไร

"กูว่าสิ่งที่มึงต้องการคือการยกโทษจากกู"

บีมเงยหน้า

"แต่ตอนนี้กู … ยังยกโทษให้มึงไม่ได้นะ คือไม่ใช่กูไม่อยากนะบีม แต่กูยังทำไม่ได้จริงๆ … กูยังไม่เข้มแข็งพอจะทำอย่างนั้น" ผมหยุดพูดพยายามกลั้นน้ำตา

"กูขอโทษนะบีม … แต่กูคงต้องขอให้มึงรอกูหน่อย รอวันที่กูเข้มแข็งได้มากกว่านี้"

"แล้วมึงจะให้กูรอมึงไปถึงเมื่อไหร่วะวินทร์"

"กูก็ไม่รู้ว่ะบีม คือตอนนี้ใจกูเหมือนของชำรุดอ่ะมึง มันคงต้องใช้เวลา ... เพราะงั้นกูอยากขอให้มึงอย่ายึดติดกับกู แล้วก้าวผ่านความรู้สึกผิดนี้ไปได้ไวๆ"

บีมก้มหน้า

"กูไปก่อนนะบีม กูเอาใจช่วยมึงนะ"



บาส



"และต่อไปเป็นตัวแทนจากชั้นปีสามนะครับ ..."

ถึงคิวผมแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้ผมโคตรจะตื่นเต้นเลยครับ ผมเองไม่เคยร้องเพลงต่อหน้าคนเยอะๆขนาดนี้มาก่อน อย่างมากก็ร้องคาราโอเกะตอนอยู่บ้านรวมญาติ

ตอนซ้อมเบิร์ดมันก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ นอกจากจะมีแก้จังหวะ กับโน้ตในบางท่อนแค่นั้น



ผมแอบมองลอดม่าน พยายามกวาดสายตาหาวินทร์ แต่ตอนนี้ยังไม่เจอ
พีไลน์มาบอกผมว่าธุระของวินทร์มีการเลทนิดหน่อย แต่ก็น่าจะมาทันอยู่



"เดี๋ยวขอเชิญรับชมการแสดงของน้องบาสได้เลยครับ"



ผมสะดุ้ง สตาฟหลังเวทีวิ่งมาหาผม

"ขึ้นเวทีได้แล้วนะน้อง"

"พี่ ... ขอทำใจอีกแป๊บได้มั้ยครับ"

"ไม่ทันล่ะน้อง" สตาฟก็ลากผม แล้วผลักผมขึ้นเวทีไป ผมเซขึ้นเวทีไป มีเสียงหัวเราะคิกคักเล็กน้อย พร้อมเสียงปรบมือต้อนรับ

ผมเอามีเกาท้ายทอยด้วยความประหม่า

"เอ่อ … สวัสดีครับ ผมบาสครับ ตัวแทนของชั้นปี 3

… คือผม …"

ผมมองไปที่ท้ายห้องก็เห็นว่าวินทร์กำลังเปิดประตูห้อง แล้วค่อยๆย่องไปหาที่นั่ง ผมคลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ

"ผม … อาจจะร้องเพลงได้ไม่เก่งเท่าตัวแทนปีแล้วนะครับ" เสียงโห่ฮาดังกระหึ่มมาจากผู้ชมในห้องประชุม

" แต่อยากให้อดทนฟังกันนิดนึงนะครับ เพราะผมก็ตั้งใจซ้อมมาจริงๆ"



วินทร์



"ไอ้เชี่ยบาสสสสสส เล่นกูแล้วไง" พีบ่นกระปอดกระแปด ในขณะที่ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆมัน

"เอ้า มันก็ชมมึงนินา"

"กูว่านิยามของคำว่าชมของเราไม่เหมือนกันนะไอ้ห่าวินทร์" พีฮึดฮัด 

"แล้วเป็นไง เรียบร้อยดีใช่มั้ย"

ผมพยักหน้า



ไฟบนเวทีเริ่มดิมลง และก็ดนตรีเริ่มเล่นอินโทรของเพลงคุ้นหู เพลง งู้ยยยยย ครับ



ก่อนหน้านี้ผมพยายามบาสถามว่ามันจะร้องเพลงอะไรนะครับ แต่มันไม่ยอมบอก แถมตอนซ้อมก็ไม่ให้ผมไปฟังอีก บอกแต่ว่าจะให้เป็นเซอไพรส์



ซึ่งก็เซอไพรส์จริงๆแหละครับ ฮ่าๆ



"โหย เพลงนี้เหรอวะ เลือกเพลงได้คิกขุไม่เข้ากับลุคมันเลย” ผมขำ



" ฮื้อฮือ เย้เย"



!!!!!!!



ผมหันหน้ามามองพี



"เมื่อกี้ใครร้องวะพี มีคอรัสด้วยเหรอ เสียงดีเชียว!!!" ผมซุบซิบกับพี

"ไม่มีโว้ย !!! ไอ้เชี่ยบาส ไหนว่าร้องเพลงไม่เป็นไงฟระ!!!"



" ...เธอคนเดิมคนนั้น

คนที่ไกลห่างจากฉัน

ไม่เคยอยู่ในสายตา

แต่แล้ววันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนผัน

เพราะทั้งหัวใจของฉัน

มันมีแต่เธอเข้ามา



จากคนคนเดิมที่ไม่น่าสนใจ

ก็เธอไปทำอะไรมาบอก ได้ไหมเธอ

จากคนที่ไม่มีใครสน

แต่ในวันนี้ฉันเป็นอีกคนที่อยากจะพูดคำคำนี้



งู้ย ก็เพราะเธอ

ที่ทำให้ฉันละเมอ

แค่เพียงได้มองจ้องตา เย้ เย

งู้ย น่ารักจัง

ก็อยากจะร้องดังดังให้ใครต่อใครได้รู้

ว่าเธอนั้น งู้ย งู้ย งู้ย งู้ย งู้ย ....”





จบแค่ท่อนนี้เสียงกรี๊ดกระหึ่มหอประชุม จนผมกับพีก็หูดับไปเลยครับ

[AkuaPink]

 
 

[broke-back]

บาส..ตกลงเธอเป็นพระเอกหรือพระรองกันแน่
ถ้าเราจะเขียร์เธอ คงไม่เชียร์ผิดคนใช่มั้ย

เชียร์บาส..คนดีดีที่(วินทร์)รู้จักและรัก
จุ๊บ

+1 ให้คนแต่ง ถึงจะสั้นแต่ขยัน..........
ก็ฟินได้นะ อิอิ

[Elliott]

EP24 ให้คำตอบ



"ตายแล้ว คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าน้องบาสจะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้ หน้าตาก็ดี ร้องเพลงก็เก่งนะคะ"

พิธีกรสาวเดินไปโอบบาสที่ตอนนี้หัวเราะแบบอายๆ



"โอ้ย พี่ครับ อย่าเรียกว่าร้องดีเลยครับ … "

"แล้วนี่ทำไมถึงเลือกเพลงนี้มาร้องประกวดครับ มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรรึเปล่า" พิธีกรชายถาม

"ก็เอาจริงๆ มัน … ร้องง่ายครับ ฮ่าๆๆๆ" บาสเอามือจับท้ายทอยด้วยความเขิน

"แล้วก็เนื้อเพลงมันก็ … ตรงกับชีวิตช่วงนี้ดีครับ"

กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่บาสสสสสสสสสส เสียงสาวๆกรี๊ดกระหึ่มอีกครั้ง

"เอ้า แสดงว่าตอนนี้มีคนที่ชอบแล้วสิคะเนี่ย พอจะบอกได้มั้ยคะว่าสเป็คเป็นแบบไหน"

"ผม … ผมไม่ได้ชอบคนหน้าตาดี แต่ผมชอบคนน่ารักครับ"

บาสหน้าแดงมากกกกกแล้วครับตอนนี้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

“อ้ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ให้ฝากอะไรถึงคนน่ารักของน้องบาสนิดนึงละกัน”

“อ่า … ก็ถ้าจะน่ารักขนาดนี้” ผมรู้สึกว่าบาสพยายามมองมาทางผม “ขอจีบได้มั้ยครับ …”



เอ๊ะ … ทำไมผมรู้สึกใจบางจัง



ตอนนี้ผู้ชมในห้องประชุมดูจิตหลุดกับบาสมากครับ หวีดร้องกันจนผมนี่หูดับแล้วดับอีก 

พิธีกรต้องพยายามสงบอารมณ์ผู้ชมอยู่พักใหญ่ แล้วก็ดำเนินรายการต่อไป



จบงาน Concert contest ด้วยการที่บาสได้รางวัลที่ 3 ไป

ซึ่งก็ถือว่าเหนือความคาดหมายนะครับ

เอาจริงๆ ก็เหนือความคาดหมายตั้งแต่ไอ้บาสร้องเพลงเพราะแล้วล่ะครับ



“ซุ่มนี่หว่ามึง!!!” พีโวย

“ก็ปกติแค่โดนบังคับให้ร้องเกะที่บ้านฟัง ตอนรวมญาติแค่นั้นแหละ เค้าก็ชมกันว่าเพราะดี

แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะจริงรึเปล่า เลยไม่มั่นใจ”

“แต่เพลงน่ารักๆแบบนี้ไม่ได้เข้ากับหน้าบาสเลยนะ ฮ่าๆๆๆ” ผมแซว

“ทำไมอ่ะ วินทร์ เราไม่น่ารักเหรอ … “ บาสหันมาถามทำหน้าหงอยๆ

เอ้า ดึงดรามาซะงั้น

“เอ่อออ … ก็บาสออกแนวเท่ๆ หล่อๆ พอร้องเพลงงุ้ยๆมันก็ดูแปลกๆล่ะมั้ง" ผมเกาท้ายทอย

"ถ้าวินทร์คิดแบบนั้นเราก็โอเคนะ"



"อะไรของมึงสองคนกันคร้าบบบบ" ไอ้พีโพล่งขึ้นมา

"กูอยู่ก็เป็นก้างสินะ เออๆ กูกลับก่อนดีกว่า … ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ไอ้วินทร์ ไอ้บาส"

ผมกับบาสพยักหน้าโบกมือไล่ไอ้พี ซึ่งไอ้พีก็ชูนิ้วกลางสวนกลับมา



"กลับบ้านมั้ยครับ คุณรองชนะเลิศอันดับสอง"

"งั้นเดี๋ยวเราไปส่งที่หอก่อนละกัน" 

แต่เดินไปได้แป๊บเดียว บาสก้อถามผม

"เอ้อ วินทร์ … แล้วที่ … เราถามไป ... วินทร์จะตอบเราว่าไงล่ะ"

"ถามอะไรตอนไหนอ่ะ บาส"

"... ก็ที่เราถามบนเวทีไง"

ผมหันไปจ้องหน้าบาส

" … เตรียมเงินไว้เยอะๆละกัน บอกไว้ก่อนว่าเรากินจุมากนะ" ผมพยายามอย่างมากที่จะเก๊กขรึมไม่หลุดยิ้ม



แต่กลับกันตอนนี้ บาสมันยิ้มโคตรกว้างเลยครับ

[broke-back]

 
เฮ้ออออออออ..กลัวบาสผิดหวัง
สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เป็นตัวจริงของวินทร์ ซะที

อิบีม..ของมันแรง
กลัวใจวินทร์ แกว่งไปหามัน
 

[Elliott]

EP25 เขิน



"เอ้อ บาส … มาอยู่ที่หอกับเรามั้ย"

ผมถามขึ้นระหว่างที่กำลังขัดแต่งชิ้นงานแล็บก่อนส่งอาจารย์

"ห้ะ?!?"

บาสทำชิ้นงานหลุดมือร่วงกระเด็นไปไกลล่ะครับ

"ชวนมาอยู่ที่หอด้วยกัน ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นวะ"

"คิดอะไรกับเรารึเปล่าเนี่ย"

บาสถามขำๆ ดูก็รู้ว่าจะแหย่ให้ผมเขินครับ

"ถ้าไม่คิด จะชวนเหรอ"

เอาสิไอ้บาสสสส โดนเข้าไปบ้าง หน้าแดงไปเลยครับ

"บาสจะได้ไม่ต้องเดินทางไกลๆกลับบ้านดึกๆดื่นๆไง ไหนจะไปหาหมอเป็นเพื่อนเรา มาส่งเราที่หอ แล้วต้องตุเลงกลับบ้านอีก เราว่าเหนื่อยไปหน่อย"

"..." บาสครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย

"งั้นก็ … รบกวนวินทร์ด้วยนะ" บาสยิ้มเขินๆ




***********************


บาสย้ายมาอยู่ที่หอกับผมได้หลายอาทิตย์ล่ะครับ

ผมก็เริ่มปรับตัวให้เข้ากับบาสได้ดีขึ้น จะมีตอนแรกๆที่ทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
อย่างเช่นผมมักจะโดนบาสมันดุบ้างเรื่องวางของไม่เป็นระเบียบ เทือกๆนี้ล่ะครับ



วันนี้วันเสาร์ว่างๆ บาสเลยชวนผมไปเดินเล่นข้างนอกหลังจากไม่ได้ไปไหนนอกจากคณะมาหลายวัน



"คือตอนแรกที่วินทร์บอกเราว่ากินจุนี่ เรานึกว่าวินทร์ล้อเล่นซะอีก"
บาสจ้องหน้าผมผ่านกลุ่มควันในร้านหมูกะทะ

"เห้ยย เรื่องแบบนี้เราไม่เคยล้อเล่นนะ … โอ๊ะๆ พี่ครับผมขอหมูอีกสองถาดนะครับ"

บาสส่ายหัวเอือมๆ แล้วก็คีบหมูที่สุกแล้วมาใส่จานผม

" แล้วไม่กินเองบ้างเหรอ"

"ไม่อ่ะ เห็นวินทร์กินแล้วอิ่มแทน"

"เห็นหน้าเราแล้วอิ่มอ่ะดิ อิ่มอกอิ่มใจงี้"

"... เปล่าหรอก กลัวแย่งอาหารแล้วเด็กด้อยโอกาสแล้วไม่พอกิน … ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน"

"ไอ้ห่าบาสสสสส"

"เดี๋ยวนี้พูดจาไม่เพราะเลยนะครับ เดี๋ยวไปฟ้องแม่วินทร์ดีกว่า"

"กวน!!!"

ผมมองหน้าบาสอย่างเคืองๆ แล้วก้มหน้ากินต่อ

กินได้สักพักผมก็สังเกตว่าบาสเริ่มเงียบไป และก็มองไปที่โต๊ะที่อยู่ถัดๆไปบ่อยๆ

"มีไรเปล่าบาส"

ผมหันไปมองตามบาส ก็เจอโต๊ะของผู้ชายสองคน ที่หันหลบหน้าไปพอดี

ผมหันมามองบาส แล้วแซว

"แหม่ ฮอตจริงๆนะครับ"

บาสขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่อ่ะ ... ไอ้สองคนนั้นมันจ้องวินทร์มาพักใหญ่แล้วต่างหาก" บาสฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ

"เฮ้ยยย ไม่น่าใช่หรอก เราไม่ได้หน้าตาดีขนาดนั้นนะบาส" ผมพูดขำๆ

"หน้าตาไม่ดีนี่ไม่เถียงนะวินทร์ ..."

ผมกำลังอ้าปากจะด่าบาส

" … แต่วินทร์น่ารักนะ"



เชี่ย … แดมเมจรุนแรงมากครับ รุนแรงจนผมต้องแกล้งก้มหน้าหลบ

ผมว่าตอนนี้ผมหน้าแดงไปถึงหูแล้วมั้งครับ



"หกร้อยสี่สิบห้าบาทค่ะ" พี่พนักงานแจ้งราคา

บาสวางแบงค์พันไปบนถาดเก็บเงิน แล้วทำท่ากลุ้มใจ

"ฮ่าๆๆๆ ขอบพระคุณเจ้ามือที่พามาเลี้ยงนะครับ"

"นี่เราต้องทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่วะเนี่ย ถึงจะพอเลี้ยงวินทร์"

"ไม่ไหว เปลี่ยนใจก็ยังทันน้าาา ..."



ระหว่างนั้นหางตาผมเห็นการเคลื่อนไหวจากโต๊ะของชายสองคนนั้น ชายคนนึงเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะ แล้วจับไหล่ของผม

ผมสะดุ้งตัวหลบ

เจ้าของมือดูตกใจเช่นกัน

"ขอโทษนะครับ … "

บาสรีบผุดลุกทำท่าจะพุ่งมา แต่ผมโบกมือห้ามไว้ก่อน



"คือช่วงนี้ผมขี้ตกใจหน่อยน่ะครับ" ผมยิ้ม ชายคนนั้นจึงยิ้มตอบ

"… คือคุณน่ารักดี ถ้าจะขอเบอร์ได้มั้ยครับ"

ผมหัวเราะแก้เขินนิดหน่อย แต่ตอนนี้บาสหน้านิ่งไปแล้วครับ สงสัยจะโกรธจัดแล้ว

"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ให้เบอร์ไม่ได้ … คือผมมีคนที่ชอบแล้วครับ … คนนี้ครับ"

ผมชี้ไปที่บาส



คือตอนนั้นผมก็ไม่รู้นะครับว่าผมทำหน้ายังไง แต่ที่แน่ๆบาสมันหน้าแดงแล้วเดินหนีไปแล้วครับ

[broke-back]

วินทร์..อย่าเล่นกับความรู้สึกของบาสนะ
ถ้าไม่ได้ชอบบาสอย่างที่พูดจริง..ก็อย่าเลย

สงสารบาสเหอะ
จะเสียใจไปเปล่าๆ

ซึ่งวินทร์เองก็คงเข้าใจ..ใช่มั้ย

บีม..ไปแล้วไปเลย อย่ากลับมาอีกนะ
ไม่อยากเห็นคนจิตใจโลเล..เนอะวินทร์
หุหุ

+1 ฮับ

[Elliott]

EP26 จูบ


"ยังเคืองไม่หายเหรอ ที่มีคนมาจีบเราน่ะ"

ผมถามบาสที่นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนฟูกบนพื้นห้อง

เจ้าตัวถอนหายใจแล้วผุดลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม

"ไม่รู้ดิ เหมือนช่วงหลังๆมันมีคนเข้ามาจีบวินทร์ถี่เกินไปมั้ยวะ อาทิตย์ก่อนที่ร้านหมูกระทะก็ทีนึงละ นี่ก้อที่ห้างอีก"

ผมนอนขำ

"หึงเหรอ"

"ก้อเออดิ นิดนึงแหละ"

"แล้วที่คนอื่นเค้ามองเหลียวตามบาส จนคอแทบหักตั้งหลายคนนั่นล่ะ เราต้องรู้สึกอะไรมั้ย"

"หรือวินทร์ไม่รู้สึก" บาสหน้าจ๋อย

"เห้ย รู้สึกดิ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้รึเปล่าวะ ก้อแฟนเราหน้าตาดีขนาดนี้"

บาสเริ่มยิ้มน้อยๆ

"คือ … เราก็รู้ว่าบาสชอบเรา และเราก็ชอบบาส ถ้าเราเชื่อใจกัน มันก็ไม่น่ามีอะไรมาทำให้เราต้องหวั่นไหวมะ"

บาสพยักหน้าน้อยๆ แล้วค่อยๆล้มตัวลงนอน

ผมนอนครุ่นคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง แล้วลงไปนอนข้างๆบาส

"เห้ย วินทร์!!"

"กอดหน่อยดิ แอร์มันน้าวหนาวอ่ะ"

"งั้นเดี๋ยวเราไปเบาแอร์ให้ละกันนะวินทร์"

"ไม่อ่ะ … แค่นี้ก็พอ" ผมพูดพลางดึงเอามือวินทร์มากอดที่เอว แล้วซุกหน้าลงไปที่อกของบาส

"วินทร์ ..." บาสดูจะไม่กล้าขยับตัวสักเท่าไหร่

"อืม ว่าไง …"

"งั้น … ขอกอดนะ"

ผมหัวเราะเบาๆ

"เอาสิ"

บาสค่อยๆกระชับวงแขนแล้วดึงตัวของผมให้แนบแน่นไปกับตัวของบาส

"โอเคยัง ... ทีนี้หายหึงได้รึยังครับ"

"..."

ผมรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจของบาสที่เร็วและแรง ขณะเดียวกันผมเองก็ทั้งกลัว ทั้งใจเต้น

ผมปล่อยให้ตัวเองนอนจมอยู่ในภวังค์อย่างนั้นอยู่พักใหญ่

"วินทร์ …"

"หืมม" ผมเงยหน้า

"จูบได้มั้ย"

"ได้คืบเอาศอกเนาะ"



ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปประทับจูบที่ริมฝีปากของบาส ที่ดูตกใจแต่ก็ตอบรับรสจูบของผม มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับหน้าของผมแล้วล็อคเอาไว้แน่น

ลิ้นของบาสค่อยๆ แทรกผ่านริมฝีปากของผมเข้ามา

บาสกระชับอ้อมกอดแน่น แล้วถอนปากออกมาให้ผมได้พักหายใจ ผมหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ



"ไหวมั้ย วินทร์"



ผมพยักหน้าน้อยๆ บาสจับผมพลิกนอนหงายแล้วคร่อมตัวขึ้นมา แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของผมออกจนเหลือแต่เรือนร่างเปลือยเปล่า

"อ้ะ บาส … อ๊ะ"

บาสเริ่มซุกไซร้มาที่ซอกคอ แล้วพรมจูบไปจนทั่วร่าง

ผมรู้สึกสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้ความกลัวจากอดีตเริ่มเข้ามาเกาะกุมผมอีกครั้งหนึ่ง

"ฮึก … ฮือ" ผมพยายามสะอื้นเบาๆ แต่บาสเหมือนจะได้ยิน ก็รีบหยุดแล้วมาจูบที่แก้มของผม

"เป็นอะไรไปครับ วินทร์"

"ฮึก … ขอโทษนะบาส คือ … เรา … กลัวนิดหน่อยน่ะ"

บาสพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ

"อืมมม งั้นหยุดแค่นี้ละกันนะ"

บาสผละออกจากตัวผม แต่ผมรั้งบาสเอาไว้

"มะ … ไม่เอา … บาส อย่าหยุดเลย เราขอโทษ …"

บาสขมวดคิ้ว

"คือถ้าวินทร์เป็นแบบนี้ เราไม่อยากฝืน"

"..."

ผมมองหน้าคู่สนทนาอยู่ครู่หนึ่ง

"แต่ถ้าเป็นบาส … เราว่าเราโอเค … เราไว้ใจบาสนะ"

พูดจบผมก็ดึงมือหนามาจูบก่อนจะไล่ลิ้นเลียนิ้วและอมเข้าไป

"วินทร์ … อย่ายั่วกันขนาดนี้ …"

"เปล่ายั่วซะหน่อย" ผมตอบขำๆ

บาสจูบเบาๆที่ริมฝีปากอีกครั้ง มือค่อยๆไล้ไปตามร่างของผม

บาสค่อยๆซุกหน้าลงที่ซอกคอ มือค่อยๆเลื่อนไปจับแก่นกายของผมที่แข็งชัน

"อ้ะ … อื้อ" มือหนาขยับขึ้นลงช้าๆ ผมรู้สึกแปลกๆและพยายามขยับหนี

"ไม่ต้องเกร็งนะ วินทร์" บาสประทับจูบลงที่ยอดอก

บาสเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น

"อ้ะ อื๊อ … จะไม่ไหวแล้วนะ บาส"

ร่างผมกระตุกและปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา

ผมทิ้งร่างลงด้วยความอ่อนแรง

"ไหวมั้ย …"

ผมมองแล้วยิ้มแบบเขินๆ

"งั้น … เราขอนะวินทร์"

ผมพยักหน้า



บาสเอาเจลค่อยๆป้ายที่ทางเข้า แล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป

"อึก … มันเจ็บ"

บาสจึงหยุดการเคลื่อนไหวของนิ้ว แล้วค่อยๆถอนออก

ผมถอนหายใจออก

แต่ก่อนที่จะหลุดออกจากทางเข้า บาสก็ดันนิ้วกลับเข้าไปในตำแหน่งที่ลึกกว่าเดิมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว

ทำให้ผมแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่าน

"อ๊าา … บาส" ผมหอบ

"แกล้งกันเหรอวะ อ้ะ" บาสเริ่มขยับนิ้วอีกครั้ง

"เปล่านะ"

"ตรงนั้น … บะ … บาสเข้ามาเหอะ … เราจะไม่ไหวแล้ว" ผมครวญ



บาสถอนนิ้วออกจากทางเข้า แล้วไปหยิบเอาถุงยางที่อยู่ในลิ้นชัก ครอบแก่นกายที่แข็งชัน มาจ่อที่ปากทางเข้าแล้วค่อยๆกดเข้ามาอย่างเนิบช้า 

ผมปรือตามอง และโน้มตัวบาสลงมาจูบและกอดจนแน่น



“อึก...วินทร์"



“ฮึก … มัน … ลึกจัง"



“เจ็บรึเปล่า”



ผมส่ายหน้าเบาๆ



"ขยับ … เถอะ"



"แต่ …"



ผมกอดเกี่ยวให้ร่างบาสขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น



"อ้ะ"



"ไม่ต้อง … ห่วงเรา … "



"งั้น … เราขยับนะ"



บาสค่อยๆขยับร่างเป็นจังหวะ เริ่มจากช้า สลับกับเร็ว จนในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยความอุ่นเข้ามาในร่างของผมในการกระแทกอันหนักหน่วงในครั้งสุดท้าย พร้อมๆกับที่ผมปลดปล่อยเช่นกัน

บาสค่อยๆทรุดร่างลงมากอด และจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างเนิ่นนาน



"โอเคมั้ยวินทร์"



ผมแหงนหน้าส่งยิ้มให้คนที่กอดผม แล้วพยักหน้า



"เรารักบาสนะ"



บาสคลี่ยิ้มกว้าง จูบผมที่แก้มเบาๆ



"เราก็รักวินทร์เหมือนกัน"

[meteexp]

ได้กันแล้ว?

[broke-back]

ทำงี้คิดดีแล้วนะ วินทร์
เป็นเมียบาสไปแล้ว

ถ้าจะกลับไปหาบีมอีก
จะขึ้นชื่อว่าเป็นคนสองใจเลยนะ

วันทอง ในวรรณคดีอ่ะรู้จักไหม
โดนประนามหยามเหยียดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
หึหึ

[Elliott]

EP27 รัก



"พร้อมมั้ยวินทร์"



"ไม่อ่ะ … ขอถอนตัวได้มะ" ผมเดินถอยหนีแต่บาสก้อรั้งแขนผมเอาไว้



"ถอนตัวไม่ได้แล้วแหละ เราบอกที่บ้านไว้แล้ว"

"แต่ถ้าที่บ้านบาสไม่ชอบเราล่ะ จะทำยังไงดี"



ผมนอนไม่หลับมาเกือบทั้งอาทิตย์ด้วยความกังวลครับ

เมื่อบาสบอกผมว่าจะพาผมไปเจอกับที่บ้านในงานวันเกิดของอาม่าบาส

ครอบครัวใหญ่ของบาสเลยนะครับ ผมทั้งอ้อนวอนทั้งขอร้อง ว่าไม่อยากมา

แต่บาสมันก็ยืนกรานจะพาผมมาให้ได้ครับ ผมล่ะกลุ้มใจ



คือทางบ้านฝั่งผมน่ะโอเคหมดแล้วเพราะบ้านผมไม่ใช่คนหัวเก่าสักเท่าไหร่

จะมีก็แต่แม่ที่บ่นเสียดายว่าอาจจะไม่ได้อุ้มหลานแค่นั้นเอง จนไอ้วัฒน์ต้องรีบออกตัวครับว่ามันยังคิดจะแต่งกับสาวที่มันคบอยู่



"แล้วนี่เสื้อผ้าเราโอเคป่ะ ไม่ได้ดูไม่เหมาะใช่มั้ย"

"เห้ย วินทร์ ไม่ต้องกังวลอะไรขนาดนั้น"

"แต่ …"

"นั่นแหละ ทำตัวสบายๆไว้ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเราช่วยเอง"



บ้านอาม่าของวินทร์เป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ อยู่แถวชานเมือง

ตอนนี้บรรยากาศในบ้านคึกคักเนืองแน่นไปด้วยลูกหลานครับ



พอคนแปลกหน้ามาอยู่รวมกันเยอะๆ แล้วผมรู้สึกใจแป้วยังไงไม่รู้สิครับ



บาสเดินพาผมไปทักทายบรรดาญาติๆ แล้วเข้าไปหาอาม่าที่อยู่ในบ้าน

"หวัดดีครับ ม่า" บาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาแล้วกอดที่เอว หญิงสูงวัยหน้าตาใจดี

"อ้าว อาบาส มาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย ม่าคิดถึง" อาม่ายิ้มพลางกอดบาสแน่น

"อ้อ ม่า" บาสผละออกมาแล้วมาพาผมไปใกล้ๆอาม่า "นี่วินทร์ครับ คนที่ผมเคยเล่าม่าให้ฟัง"

"สวัสดีครับ" ผมไหว้

อาม่ารับไหว้แล้วเดินมากอด

"อ้อ วินทร์นี่เอง บาสมันเล่าเรื่องวินทร์ให้ม่าฟังเยอะแยะเลยนะ"

"เอ่ เรื่องน่าอายรึเปล่าครับอาม่า ฮ่าๆๆ"

"ไม่มีๆ มีแต่เรื่องดีๆ จนอาม่าอยากเจอ วันนี้ก็ได้เจอแล้ว ว่าแต่วินทร์หน้าตาน่ารักเนาะ"

อาม่าหันหันไปยิ้มกับบาส ส่วนผมได้แต่หัวเราะรับด้วยความเขิน

"มาๆกินน้ำกินท่าก่อน แล้วบาส ลื้อพาวินทร์ไปนั่งพัก มาไกลๆน่าจะเหนื่อย"



ผมกับบาสเดินหลบไปนั่งอยู่ในห้องรับแขก

"นี่เล่าเรื่องอะไรให้ม่าฟังไปบ้างเนี่ย"

"ก็อย่างที่อาม่าบอกแหละ มีแต่เรื่องดีๆ"

"จริงเหรอวะบาส"

"ก็เห็นรีแอคชั่นม่าแล้ว คิดว่าเค้าจะรังเกียจวินทร์มั้ยล่ะ" บาสขำ

"ก็ …"



"อ่าวบาส" เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง

"หวัดดีครับ เฮียโก้" บาสทักชายวัยกลางคนด้วยเสียงเคร่งขรึม

"เป็นไงบ้าง ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ เรียนหนักเหรอ แล้วนั่นใครน่ะ" น้ำเสียงของเฮียโก้ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่

"เพื่อนผม ชื่อวินทร์ครับ"

"สวัสดีครับ"

เฮียโก้รับไหว้ผมแบบขอไปทีแล้วเดินไปหาอาม่า

"บาส เฮียโก้เค้าเป็นอะไรรึเปล่าวะ"

"อย่าไปใส่ใจอะไรเฮียโก้มากนักเลยนะ เค้าก็เป็นงี้แหละ" บาสตบไหล่ผมเบาๆ



งานเลี้ยงวันเกิดของอาม่าจัดที่บ้านครับ อาม่านั่งที่หัวโต๊ะ แล้วก็มีลูกหลานทยอยๆนั่งต่อๆกันไป

ผมกับบาสกำลังจะเดินไปนั่งทางท้ายโต๊ะ อาม่าก็กวักมือเรียกผมกัลบาสให้ไปนั่งข้างๆอาม่าครับ

"มาๆนั่งใกล้ๆม่าหน่อย ม่าอยากคุยด้วย"

"โห่ยม่า อย่างงี้ผมก็ตกกระป๋องแล้วสิเนี่ย มีหลานรักคนใหม่แล้ว" บาสพูดยิ้มๆ

บทสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆสลับกับเสียงหัวเราะ ทุกอย่างดูไม่มีปัญหาอะไร



จนกระทั่ง ...



"สมัยนี้น้า ทำไมตุ๊ดกะเทยมันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดแบบนี้"

เฮียโก้ที่นั่งห่างไปไม่ไกลพูดด้วยเสียงอันดัง ในมือถือโทรศัพท์แต่สายตามองมาที่ผมกับบาสอย่างชัดเจน

"เนี่ยอย่างในข่าวนี้ก้อมีแต่ข่าวแย่ๆของคนพวกนี้เต็มไปหมด … แย่จริงๆ" ว่าพลางส่งหน้าจอมือถือให้ญาติคนอื่นๆดู

ผมก้มหน้างุด บาสกัดฟันกรอดหันไปมองเฮียโก้ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ และทำท่าจะลุกขึ้น

แต่ผมพยายามดึงขากางเกงมันไว้ ระหว่างที่ผมกำลังยื้อยุดกับบาส อาม่าก็พูดขึ้นว่า

"อาโก้ … เอาเวลาที่ลื้อไปด่าชาวบ้านชาวช่องแบบนี้ เอาไปอบรมสั่งสอนลูกของลื้อให้เป็นผู้เป็นคนก่อนมั้ย

ได้ข่าวว่างวดนี้ไปเมาแล้วขับรถชนคนไม่ใช่เหรอ …

อั๊วบอกเลยนะ อั๊วะไม่เคยรังเกียจคนที่เค้าเป็นแบบนั้น แต่อั๊วะน่ะรังเกียจคนที่ทำชั่วทำเลวขาดจิตสำนึกซะมากกว่า"

เฮียโก้หน้าซีด และไม่ได้พูดอะไรต่อ

บาสหันมามองผมแล้วก็ยิ้มๆ



ก่อนกลับบ้านบาสพาผมเข้าไปหาอาม่าที่ห้องนอน

"เดี๋ยวผมกลับก่อนนะม่า ไว้มาหาใหม่นะครับ" บาสเดินเข้าไปกอดอาม่า

"ได้ๆ งวดหน้าก็อย่าลืมพาวินทร์มาด้วยนะ อาวินทร์คุยด้วยแล้วสนุกดี"

"ได้ครับม่า"

"แล้วก็นะ พวกลื้อไม่ต้องไปใส่ใจอาโก้อีนะ …

"เห!?" ผมตกใจ “ทะ … ทำไม …. “

"อาโก้อีเป็นคนหัวโบราณ โบราณกว่าม่าอีก

ตั้งแต่อีไปแอบรู้ว่าบาสมันไม่ชอบผู้หญิง

อีก็คอยว่าอาบาสอยู่ตลอดแหละ ม่าก็ห้ามๆหลายทีแล้ว "

ผมกลืนน้ำลาย หันหน้าไปมองบาส

แต่บาสดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร

อาม่ามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างใจดี

"อั๊วะรู้เรื่องของพวกลื้อหมดแล้ว อาบาสเค้ามาเล่าให้ม่าฟังตั้งแต่ปี 1 แล้ว"

"ปี 1?"

"ม่า!!!" บาสตะโกนยั้งอาม่า จนอาม่าหัวเราะ



"แล้วอาม่าไม่รังเกียจพวกผมเหรอครับ"

"ไม่หรอก เพราะการที่พวกลื้อน่ะไปชอบใคร ลื้อไม่ได้ทำอะไรผิดนินา

มันไม่ใช่ว่าบาสชอบวินทร์แล้วจะทำให้บาสเป็นคนเลว มันก็ไม่ใช่ บาสก็ยังเป็นบาสหลานม่าที่น่ารักเหมือนเดิม

แถมตอนนี้ยังพาหลานชายน่ารักๆมาให้ม่าเพิ่มอีกตั้งคนนึง" อาม่าพูดพลางจับมือของผมกับบาส

ผมเริ่มจะน้ำตาไหลล่ะครับ แต่พยายามกลั้นเอาไว้

"ยังไงก็ฝากอาวินทร์ดูแลหลานม่าด้วยนะ บาสมันไม่มีใคร พ่อแม่อีก็ไม่อยู่แล้ว ...”

ผมพยักหน้าตอบ

“ … แล้วถ้าหลานม่าทำไรไม่ดี มาฟ้องม่าได้ ม่าจะจัดการให้เอง"



กลับมาถึงหอ ผมก็ชวนบาสไปนั่งรับลมที่ดาดฟ้าหอ

“ที่ประจำเราเลยนะ เวลามีอะไรเครียดๆ ขึ้นมาดูวิวที่นี่แล้วมันก็หายแหละ”

“อืมม วิวสวยจริง” บาสพยักหน้า





"เฮ้อ โล่งว่ะ เหมือนยกภูเขาออกจากอก"

บาสหันมามองผมแล้วยิ้ม

"ก็คงเหมือนกับตอนที่เราไปบ้านวินทร์นั่นแหละ

"จะไปเหมือนกันได้ไงอ่ะบาส บ้านเราไม่ใช่คนจีนโบราณนะเว้ย … แล้วทำไมไม่บอกเนี่ยว่าอาม่ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว เราเครียดแทบแย่"

"ก็วินทร์ไม่ได้ถามนินา ฮ่าๆ"

"กวนนนนน!!!"



ผมกับบาสนั่งมองวิวของกรุงเทพในยามค่ำคืนไปเรื่อยๆ

โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว



บาสขยับมายืนกอดผมจากด้านหลัง เอาคางเกยไหล่

"มีความสุขจัง"

"เพราะได้มาดูวิวสวยๆเหรอ"

"เฉไปเรื่องอื่นตลอดอ่ะวินทร์ …" บาสถอนหายใจ

"จนบางทีเราก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ววินทร์คิดยังไง"

ผมขำที่บาสทำหน้ามุ่ย

"เราก็แบบนี้แหละ หัวช้า ไม่ค่อยรู้ถึงความต้องการของตัวเองหรือของคนอื่น … เพราะงั้นบาสรู้สึกอะไร คิดยังไง บอกกับเราตรงๆนะ เราจะได้รู้"



บาสนิ่งไปครู่หนึ่ง … แล้วเอ่ย



"เออ นึกได้พอดีเลย … งั้น … มีเรื่องจะบอก"



"ว่ามาดิ"

ผมหันหน้าไปหาบาส



บาสจูบผมที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาแล้วกล่าว



"เรารักวินทร์นะ"



ผมยิ้มกว้างพยักหน้า กุมมือที่กอดผมอยู่แน่น



"เราก็รักบาสเหมือนกัน"


END


*******************************************************************

จบไปแล้วนะครับ สำหรับนิยายเรื่องแรกของผม

ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และทุกๆความเห็นที่โพสต์ด้วยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ผมมากจริงๆครับ

 

เรื่องนี้ยังไม่จบบริบูรณ์นะครับ มีตอนพิเศษอีกนิดหน่อย ไว้ผมจะทยอยอัพนะครับ

[AkuaPink]

 
 
 

[broke-back]

 
รัก




 
ขอบคุณคนแต่ง มีความสุขตอนจบ

[Elliott]

Special 1 ในอดีต



บาส



ชีวิตของเด็กมหาวิทยาลัยผมเริ่มต้นแล้วครับ  ผมยังรู้สึกดีใจไม่หายเลยครับ ที่สอบติดคณะที่ผมอยากเรียนมาตลอด

จริงๆที่บ้านอยากให้เรียนหมอมากกว่า แต่ผมว่าการต้องมาเข้าเวรมันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบสักเท่าไหร่

ผมอยากมีเวลาของตัวเองบ้างน่ะครับ



บรรยากาศรอบตัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนานของรุ่นพี่และรุ่นน้อง

 

"ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่คณะทันตแพทยศาสตร์นะคะ … เดี๋ยววันนี้เราจะมีกิจกรรมร่วมกัน เพื่อเป็นการแนะนำตัวและสานสัมพันธ์กันระหว่าง รุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนๆที่น้องจะได้เรียน ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในช่วงหกปีต่อจากนี้นะคะ …"

"เดี๋ยวพี่จะให้น้องๆนั่งรวมกลุ่มทางนี้นะคะ …"

ผมเดินไปตามคำสั่งอย่างว่าง่ายแล้วนั่งลงตรงด้านท้ายสุดของแถว



"ขะ … ขอโทษครับ" เสียงกระหืดกระหอบดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันไปก็เห็นชายร่างบาง … ที่มาในชุดนักเรียนโรงเรียนที่ผมดูจากชื่อย่อแล้วรู้จักดี แต่ด้วยหน้าตาของเขาทำให้ในวินาทีนั้นผมแทบหยุดหายใจ



โคตรน่ารักเลย



เขารีบหย่อนตัวลงมานั่งข้างหลังผม

"เริ่มไปนานรึยังครับ"

ประโยคคำถามนั้นทำให้ผมที่จ้องหน้าเขาอยู่หลุดจากภวังค์ ส่ายหัวน้อยๆ

"เพิ่งเริ่มครับ"

 ผมเอ่ยจบแล้วรีบหันกลับมา



ใจเต้นสุดๆ



…



"เดี๋ยวเราจะให้ทุกคนจับคู่กันนะคะ … แล้วทำการแนะนำตัว แล้วเดี๋ยวจะมีเกมให้เล่นค่ะ"



"นายอยากคู่กับเรามั้ย…" ผมหันไปถามร่างบางที่ตอนนี้พยายามจัดการกับผมที่ชี้ฟูอยู่

"อื้อ … เอาสิ"

"เราชื่อบาส ยินดีที่ได้รู้จัก"

"เราชื่อวินทร์นะ" ร่างบางตอบแล้วยิ้ม



กิจกรรมหรือการแนะนำตัวอะไรผมแทบไม่ได้สนใจเลยครับ

ตอนนี้จิตใจผมจดจ่ออยู่ที่วินทร์ที่นั่งตรงข้างๆผมมากๆ จนผมแปลกใจ

เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน



"นี่หน้าเรามีอะไรติดรึเปล่า บาส"

"ห้ะ"

"คือเราเห็นบาสจ้องหน้าเรานานมากๆเลย"

"อ้อ ปะ … เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ผมรีบก้มหน้างุดเขียนคำตอบลงไปในแบบสำรวจต่อ



ระหว่างวันจะมีกิจกรรมตามซุ้มต่างๆ ซึ่งเราจะต้องเวียนไปเรื่อยๆ ผมเดินตามวินทร์ไปทุกที่เลยครับตอนนั้น



"นายๆ!!" ชายอีกคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาทักทายวินทร์ เห็นจากชื่อย่อโรงเรียน น่าจะมาจากที่เดียวกัน

"หวัดดีๆ อ้ะ นายมาจากโรงเรียน XX เหมือนกันนี่นา นายอยู่ห้องไหน ?"

บทสนทนาระหว่างร่างบางกับชายคนนั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จากที่ผมได้ยิน คนที่มาคุยด้วยชื่อว่า พี



ทั้งสองสนิทกันกันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากเดินตามร่างบางนั้นอย่างสนอกสนใจ





จบกิจกรรมวันแรกไปด้วยความสุขครับ … ความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่ผมชอบ





ผมกลับมาถึงบ้านเย็นนั้น อาม่าก็ถาม

"เป็นยังไงบ้าง ไปมหาลัยวันแรก"

"ยังไม่ได้เริ่มเรียนนะม่า … วันนี้แค่ไปทำกิจกรรมนู่นนี่กับคนอื่นเฉยๆ"

"แล้วนี่ลื้อมีเพื่อนใหม่รึยัง"

"ก็พอได้คุยอยู่บ้างนะม่า แต่ผมว่าผมเจอคนที่ผมชอบด้วยล่ะ"

"ห้ะ อะไรนะ …"

ผมกับอาม่าสนิทกันมากครับ ตั้งแต่พ่อแม่ผมเสียไปก็มีอาม่าดูแลผมมาตลอด

ดังนั้นเวลาผมมีอะไรผมมักจะมาเล่าให้อาม่าฟังอย่างไม่ปิดบัง

"นี่ลื้อมันชักจะเหลวไหลใหญ่แล้วนะ ไปวันแรกก็เจอคนที่ชอบเนี่ย …" อาม่าทำเสียงดุ

"โห่ยม่า ก็เค้าน่ารักมากเลยนะ …" ผมจะอ้อนเวลาจะโดนดุ ซึ่งได้ผลทุกทีครับ

"อ่ะๆๆๆ ยังไงก็อย่าให้การเรียนเสียละกันนะอาบาส"

"คร้าบบบบบ"



วันรุ่งขึ้นผมพยายามสอดส่ายสายตาหาร่างบาง

แล้วก็เห็นว่าวินทร์รวมกลุ่มกับแกงค์ผู้ชายของชั้นปีไปแล้ว

ตอนแรกผมก็จะไปเข้ากลุ่มผู้ชายเพื่อไปอยู่ใกล้ๆวินทร์นะครับ

แต่ก็ถูกขัดโดยเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่าเดียวกับผมชวนไปเข้าอีกกลุ่มซะก่อน



หลังจากวันนั้น … สิ่งที่ผมทำได้ก็เป็นแค่การแอบมองวินทร์ ผมเองไม่กล้าที่จะเข้าหา ไม่กล้าที่จะทักทาย

เพราะผมรู้สึกว่าโอกาสที่ผมจะได้เข้าไปทำความรู้จักมันผ่านไปแล้ว ถ้าวันนั้นผมกล้าที่จะพูดคุยกับร่างบางมากกว่านี้ … ผมคง … สนิทกับวินทร์มากกว่าแค่เป็นคนรู้จัก



***********************



หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง



"บาสๆ"

"หืม" ผมหันไปเจอกับบีม

"กูขอคุยด้วยแป๊บนึงได้มะ"

"เอาสิ มีไรวะบีม"

"คือ … กูจะพูดยังไงดีวะเนี่ย"

"อะไรของมึง … บีม งั้นกูให้เวลามึงไปเรียบเรียงอีกรอบก่อนดีมะ"

"เอ้ยๆๆ … รอกูแป๊บดิวะ" บีมจับไหล่ผมไว้ พลางถอนหายใจ

"ตกลงว่า …"

" … กูชอบมึงว่ะบาส"

"ห้ะ !?!?!?"

"เออนั่นแหละ … กูว่ากูชอบมึง"

ผมมองหน้าบีมอย่างครุ่นคิด …

"… เฮ้ยกูขอโทษว่ะบาส โอ้ย กูไม่น่าเลย"

"ขอบใจนะบีม … คือกูไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรมึงนะ … แต่กูมีคนที่กูชอบอยู่แล้วว่ะ" ผมยิ้มๆให้

"เชี่ยย ใครวะ … สรุปว่ากูเข้ามาหามึงช้าไปสินะ"



ผมขำๆ มองไปไกลๆเห็นร่างบางกำลังเดินคุยอยู่กับเพื่อนอย่างสนุกสนาน



ผมเองก็ไม่อยากให้เรื่องของวินทร์ช้าเกินไปเหมือนกัน



หลังจากนั้นไม่นานผมก็ตัดสินใจเขียนจดหมายน้อยส่งไปให้วินทร์แบบไม่ระบุชื่อผู้เขียน



"มาเจอกันหน่อยตอนเย็นวันนี้ที่หน้าห้องเล็คเชอร์ปี 4 มีเรื่องอยากคุยด้วย"



**************************



เย็นนั้นผมรีบจ้ำไปที่ตึกเรียนเล็คเชอร์ หลังจากไปเรียนวิชาเลือกที่วันนี้อาจารย์เลิกเลทไปมาก
มองจากไกลๆผมเห็นวินทร์ยืนอยู่ดูท่ากระวนกระวาย



แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงตึก





RRrrrrrrrr ….



ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู …



เบอร์ของที่บ้าน … มีอะไรกันนะ





"อาม่าไม่สบายนะบาส รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลย …"



ณ วินาทีนั้นผมตัดสินใจไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาอาม่า

คือผมรู้สึกผิดกับวินทร์มากนะครับ

แต่ผมคงต้องกลับมาขอโทษมันวันหลังแล้วล่ะ



*************************



การผ่าตัดลุล่วงไปได้ด้วยดีครับ อาม่ามีอาการเส้นเลือดหัวใจตีบกำเริบ เลยต้องรีบผ่าตัดเพื่อขยายเส้นเลือดหัวใจอย่างเร่งด่วน

ช่วงพักฟื้นหลังผ่าตัดผมก็รีบกลับมาดูแลอาม่าทุกวัน

พักฟื้นอยู่สามสี่อาทิตย์อาม่ากลับมาหายดี



"แล้วแผนสารภาพรักของลื้อ ไปถึงไหนแล้วอาบาส"

"พับไปก่อนนะม่า ไว้ม่าหายดีแล้วค่อยว่ากัน"



ทว่าตอนนี้ความรู้สึกผิดมันเกาะกุมจิตใจผมไปทั้งหมดล่ะ …

อย่าว่าแต่เรื่องสารภาพรักเลยครับ แม้แต่จะเข้าไปขอโทษวินทร์ผมยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ



ผมได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านเรื่อยไป

จนกระทั่งวันนึงที่ผมเกือบจะตัดใจจากคนที่ผมแอบรักมาตลอดได้แล้วนั้น



ร่างบางก็เดินเข้ามาหาผมในวิชาแล็บ ...



"บาสๆ เราของรบกวนหน่อยสิ พรุ่งนี้เราขอไปยืมชีตของวิชาวันจันทร์ที่บ้านบาสได้มั้ย"



…...



To be continued in EP1 ...

[AkuaPink]