หัวข้อ: เมื่อผมกับเขา ... Special 2 เปลี่ยน (01/07/2020) END

[Elliott]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[Elliott]

" ... สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ

ผมวินทร์ วรวินทร์ พลานุกูล สูง 178 ซม

เป็นคนขี้อาย เป็นลูกชายคนเล็ก

ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะทันตแพทยศาสตร์ปี 3 ครับ

...

และนี่เป็นเรื่องราวความรักของผมครับ


☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

สารบัญ

EP1 คุย
EP2 หยอด Part 1
EP3 หยอด Part 2
EP4 หยอด Part 3
EP5 เที่ยว Part 1
EP6 แฮงก์  
EP7 เที่ยว Part 2 (Bas's eyes view)
EP8 เที่ยว Part 3 (Beam's eyes view)
EP9 สงสัย
EP 10 เที่ยว Part 4 (Beam's eye view)
EP11 ตัดสินใจ
EP12 บอก
EP13 กอด
EP14 สับสน
EP15 เจ็บ
EP16 กอด Part 2
EP17 ทอดทิ้ง
EP18 ทะเลาะ
EP19 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part1
EP20 เริ่มใหม่อีกครั้ง Part2
EP21 บ้า
EP22 โดนแกล้ง
EP23 ขอโทษ
EP24 ให้คำตอบ
EP25 เขิน
EP26 จูบ
EP27 รัก (Main story end)
Special1 ในอดีต
Special2 เปลี่ยน
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
สวัสดีครับ
ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งแบบจริงจัง
ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรยังไงต้องขออภัยด้วยนะครับ

[Elliott]

EP1 คุย

"ตื่นได้แล้วมึง น้ำลายท่วมโต๊ะแล้วเนี่ย"

พีเพื่อนสนิทของผมตบโต๊ะปลุกผมจากภวังค์

"อืมมม … ขออีกแป๊บได้มะ"

"ไม่ได้ล่ะมึง นอนจนหมดคาบแล้ว นี่ต้องย้ายไปห้องแล็บแล้ว มึงรีบหายเมาขี้ตาเร็วๆเลย"

"เออๆๆๆๆๆๆๆๆ"

ผมเงยหน้าขึ้นมาอย่างง่วงงุน

รีบรวบกองชีตบนโต๊ะเลคเชอร์ แล้ว รีบตามพี ออกไป



สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ

ผมวินทร์ วรวินทร์ พลานุกูล สูง 178 ซม

เป็นคนขี้อาย เป็นลูกชายคนเล็ก

ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะทันตแพทยศาสตร์ปี 3 ครับ



ชีวิตเด็กทันตะปีสามนี่มันโคตรจะเหนื่อยนะครับ

เรียน แล็บ สอบ เรียน แล็บ สอบ วนไป

ไม่ค่อยได้ออกไปเดินห้างเที่ยวเตร่เหมือนคนอื่นเค้าหรอก

อย่างนี่ อาทิตย์หน้าก้อมีสอบย่อยรอยู่

เพราะฉะนั้นวันนี้วันศุกร์เรียนเสร็จกลับบ้าน

เสาร์อาทิตย์นี้ก็ต้องอยู่บ้านนอนจมกองชีตไปล่ะครับ



"เออ พี มึงเอาชีตเลคเชอร์มารึเปล่าวะ กูว่าจะเอาไปรอกซ์หน่อย"

"เชี่ย กูลืมไปเลย ตายห่าละ ทำไงดีวะ"

"อ่าวววว ไอ้นี่ แล้วกูจะทำยังไงล่ะเนี่ยยยยย

อาทิตย์หน้าสอบแล้วกูยังไม่ได้อ่านสักตัว"

"ช่วยไม่ได้โว้ย ตอนนั้นกูจะรอกซ์ให้แล้ว แต่มึงเสือกบอกกูว่า

มึงจะจดเลคเชอร์เอง มึงจะขยัน แล้วเป็นไงมึง พ่อวินทร์คนขยัน" พีทำหน้าเคร่งขรึมเยาะเย้ยผม

คือตอนแรกผมตั้งใจจะขยันเรียนเพื่อชดเชยกับที่ปี 1 ปี 2 ที่เกรดดิ่งพสุธา

แต่ก็พ่ายแพ้ต่อห้องเลคเชอร์มืดๆ แอร์เย็นๆทุกที



"เอ่ … บ้านมึงอยู่ไม่ห่างจากบ้านไอ้บาสมากนี่หว่า

งั้นมึงก้อไปยืมชีตไอ้บาสสิ

ไปรอกซ์ แล้วก็เอาไปคืน ง่ายๆเลย"

เพื่อนผมยืดอกทำหน้าภูมิใจใน solution ของมัน



ผมมองไปทางท้ายห้องก็เห็นคนที่พีเอ่ยถึง

ชายร่างสูงกำลังยืนอธิบายแล็บให้เพื่อนที่ห้อมล้อมอยู่

บาส เป็นคนเรียนเก่งครับ ระดับท็อปของชั้นเรียน

หน้าตาดี อัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคน

เอาจริงๆบาสเป็นขั้วตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง

ผมเป็นคนโคตรจะขี้อาย แถมมนุษยสัมพันธ์แย่เข้าขั้นติดลบไปอีก



"ไม่เอาอ่ะ … กูไม่สนิทกับมัน"  ผมส่ายหน้า

"กูนั่งรถเมล์ไปหามึงก็ได้ ไกลหน่อย แต่กูสบายใจกว่า"

"มึงอย่าดึงดราม่าาาา มันเยอะนะเว้ยยยย

กว่ามึงจะยืมของกู กว่าจะรอกซ์เสร็จ ไม่ต้องอ่านกันพอดี"

"งั้นมึงไปยืมให้หน่อยได้มั้ยอ่ะ โทษฐานที่มึงลืมเอามาให้กู" ผมเริ่มงอแง

"เอ้า มึงจะอ่าน มึงก็ไปยืมมันเองดิวะ แค่นี้ไอ้บาสมันไม่กัดมึงหรอก"



กว่าจะทำใจไปหาไอ้บาสได้ก็ท้ายคาบล่ะครับ

รอให้เพื่อนๆคนอื่นแยกย้ายกันไปก่อน

"บาสๆ เราของรบกวนหน่อยสิ พรุ่งนี้เราขอไปยืมชีตของวิชาวันจันทร์ที่บ้านบาสได้มั้ย

บาสมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ยืมไปแล้วจะอ่านทันเหรอ วินทร์"

"เออน่า ไม่ทัน อย่างน้อยมีไว้ก็ดีกว่าไม่มีนะเว้ย"

บาสมองหน้าผมอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเอ่ย

"งั้นเดี๋ยวเราจัดชีตไว้ให้ พรุ่งนี้ไปเจอเราที่บ้านละกัน

วินทร์รู้ที่อยู่เราแล้วใช่มั้ย"

ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ

" เดี๋ยวเราส่งพิกัดบ้านไปให้ … เราแอดไลน์วินทร์แป๊บ เอาไอดีมาหน่อยสิ"

"แค่ บอกที่อยู่หรือไม่ก็วาดแผนที่ลงกระดาษก็ได้มั้งบาส"

ผมยื่นชีตด้านหลังให้บาส

"แบบนี้มันง่ายกว่า นี่วินทร์ใช้เทคโนโลยีเป็นมั้ยเนี่ย …”

“ทำไม กลัวเราแอดไปจีบเรอะ" บาสอมยิ้มแบบกวนๆ

"..."

"เออน่ะ เอามาๆ …"

บาสคว้ามือถือไปจากมือผมแล้วทำการแอดไลน์ จิ้มจอก็อกแก็กอยู่แป๊บนึงแล้วก็ยืนมือถือคืน

"เค เราส่งที่หมุดโลเคชั่นของบ้านเราไปละ เจอกันพรุ่งนี้เที่ยง หวังว่าคงไม่หลงนะ"

บาสยิ้มๆแล้วเดินจากไป

[Elliott]

EP2 หยอด Part 1

บ่ายโมงกว่าๆของวันเสาร์แล้ว

สรุปว่าหลงเละเทะครับ

ต้องยอมรับว่าซอยแถวนี้มันลึกลับซับซ้อนจริงๆ

ถ้าผมดูแผนที่ให้ดีกว่านี้ พี่วินมอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้ทิ้งผมไปรับลูกค้าคนอื่น

คงส่งผมถึงบ้านบาสไปแล้ว



ผมมองแผนที่บนมือถือ พลางคิดในใจ

หรือไอ้บาสมันจะแกล้งปักหมุดให้ผิดที่รึเปล่าวะ

ไม่ทันไรโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ว่าแต่เบอร์ใครหว่า ไม่คุ้น

"ฮัลโหลครับ สวัสดีครับ วินทร์พูดสายครับ"

"พูดเพราะเป็นคอลเซ็นเตอร์เลยนะ ฮ่าๆๆ" อ่อ … ไอ้บาสครับ

"ถึงไหนแล้วเนี่ย" มันถาม

"เออๆ ใกล้ถึงแล้วๆ ขออีกแป๊บนึง ว่าแต่ได้เบอร์มายังไงเนี่ย"

"โทรไปถามไอ้พีมา เห็นเลทไปนานยังมาไม่ถึงสักที

ว่าแต่หลงอยู่ตรงไหนเนี่ย จะได้บอกทางถูก"

"... เอ่ อยู่หน้าบ้านประตูสีน้ำเงินอ่ะ"

"ประตูสีน้ำเงินแถวนี้มีเป็นร้อยนะวินทร์ …

เออๆ เอางี้ แชร์โลเคชั่นผ่านไลน์มาละกันเดี๋ยวไปรับ ว่าแต่ทำเป็นใช่มั้ย"

"เออออออ … ก็ไม่ได้โง่เทคโนโลยีขนาดนั้น งั้นแค่นี้แหละ"

ผมกดวางสายแล้วส่งโลเคชั่นไปให้บาส



ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ผมก็เห็นชายผิวขาวสูงโปร่งใส่เสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูนมิกกี้เม้าส์ย้วยๆ กางเกงขาสั้นสีดำ

วิ่งมาจากทางท้ายซอย

เป็นลุคที่ผมไม่ชินเลยครับ

ปกติจะเห็นมันใส่แต่เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงแสล็ค



"รอนานมั้ย โทษที นี่เรารีบมาแล้วนะ แต่วินทร์หลงมาโคตรไกลเลย"

"เห้ย ไม่เป็นไรเลยบาส เราดิต้องขอบใจที่บาสออกมารับเราถึงที่ …”

บาสหอบหายใจหนักมาก สงสัยจะรีบวิ่งมา

“แต่แว้บแรกที่เห็น … นึกว่าบาสส่งคนงานที่บ้านมารับเรานะเนี่ย" ผมแซว

"แหม ครับ ก็อยู่บ้านครับ ใครมันจะต้องแต่งตัวดีน่ารักตลอดเวลา แบบคุณชายวินทร์ล่ะครับบบบ"

ผมมองหน้าบาสแล้วขมวดคิ้ว

อะไรของมันฟระ

คิดในใจนะครับ ไม่ได้พูดออกไป … ต้องพึ่งพาเค้าอยู่ ก็ต้องเก็บอาการนิดนึง

"ล้อเล่นน่าา ทำหน้าซีเรียสเชียว… ปะๆ" แล้วบาสก้อเดินนำไป



เดินมาพอเหงื่อท่วมก็มาถึงบ้านบาสครับ เป็นทาวน์เฮ้าส์สองห้องติดกัน

"ช่วงนี้บ้านรกหน่อยนะ กำลังจัดบ้านอยู่"

เจ้าของบ้านเอ่ย

"ชีตที่วินทร์อยากได้อยู่ตรงโต๊ะกินข้าวด้านในนู่น

เดี๋ยวนั่งอ่านตรงนั้นได้เลยนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่"

"เห้ย ไม่เป็นไร เราแค่จะมายืมถ่ายเอกสารแล้วก็จะกลับแล้ว เกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจ เราอ่านจบหมดแล้วล่ะ แล้วก็เผื่อวินทร์ไม่เข้าใจตรงไหน

หรืออ่านลายมือไม่ออกเผื่อจะได้ถามได้"

"แต่ …"

"ร้านถ่ายเอกสารแถวนี้ที่ใกล้สุดก็ปากซอยนั่นแหละ

แต่วันนี้ไม่เปิดนะ ตอนขาเข้ามาไม่ได้ดูใช่มั้ย" บาสพูดแทรก

"..."

"เอาเป็นว่าอ่านที่นี่ไปเถอะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแล้วจะทำโน้ตย่อ

หรือถ้าท้ายสุดจะเอากลับบ้านก็ค่อยว่ากัน"



ผมมองหน้าบาสด้วยความลังเล คือปกติผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือคนเดียว

เพราะผมจะมีสมาธิมากกว่า แล้วผมเองก็ไม่ได้ชอบสุงสิงอะไรกับใครที่ไม่สนิทอยู่แล้ว

แต่ดูท่าผมจะไม่มีทางเลือกสักเท่าไหร่ เพราะวิชานี้มันก็ยากจริง

ถ้าได้ให้บาสอธิบายก็น่าจะดี



"อืมๆ งั้นเราขอรบกวนบาสหน่อยละกันนะ"



ผ่านไป 2 ชั่วโมง … ตั้งใจอ่านไปได้ครึ่งนึง … ซะที่ไหนล่ะครับ

หลับคาชีตไอ้บาสสบายเลยครับ

"ชิบเป๋ง…" ผมลืมตาตื่นมา เห็นบาสนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

"เออ นอนน้ำลายยืดด้วยอ่ะ วินทร์ ฮ่าๆๆ"

"..." ผมก้มหน้างุด เช็ดหน้าเช็ดน้ำลาย

"นี่กำลังจะมาปลุกพอดี

อ่านเองไม่น่าไหวล่ะมั้ง เล่นให้ความรู้ออสโมซิสผ่านหัวซะขนาดนี้

มาๆ เดี๋ยวเราอธิบายให้ฟัง"



บาสใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงในการสรุปคร่าวๆถึงประเด็นสำคัญที่ผมควรรู้ตั้งแต่ในห้องเลคเชอร์

ถ้าผมไม่เข้าโหมดประหยัดแบตไปซะก่อนนะ

กับจุดที่ผมควรต้องท่องเพิ่มเติม …

ไม่น่าแปลกใจเลยครับ

ที่ใครๆก็ล้วนแต่ห้อมล้อมบาส ทั้งเป็นมิตร ทั้งเรียนเก่งซะชนาดนี้



นี่ถ้าผมรู้ว่ามีคนติวให้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น

หาคนติวไปนานแล้วครับ

"แล้วก้ออันนี้ … เราทำสรุปเอาไว้ เราให้วินทร์ไปอ่านพรุ่งนี้ก่อนสอบละกัน

ชีตตัวเต็มไม่ต้องเอาไปหรอก เอาไปก็อ่านไม่ทัน"

"อ่าว แล้วบาสจะเอาที่ไหนอ่านล่ะ"

"ไม่เป็นไร เราเก่ง เราจำได้หมดแล้ว"

ฟังแล้วอยากจะถุยซะให้รู้แล้วรู้รอดครับ รู้แล้วครับว่าเก่ง

"ยังไงก็แต้งกิ้วนะบาส อุตส่าห์เสียเวลามาสรุปให้เราฟัง เลยไม่ได้อ่านของตัวเองเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกวินทร์" บาสมองหน้าผมยิ้มๆ

"ก็ถ้าเป็นวินทร์อยากสอนอยากสรุปให้ฟังอยู่แล้ว"

"..."

[Elliott]

EP3 หยอด Part 2

ถ้าเป็นสภาพปกติหลังสอบผมคงโอดครวญกับไอ้พีแล้วครับว่าเละเป็นโจ๊ก

แต่สอบครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าทำได้มากกว่าครึ่งแน่นอน

ถึงแม้จะตอบคำถามไม่ได้ละเอียด แต่ผมก็คิดว่าตอบใจความสำคัญได้พอสมควร

"แหม่ ทำได้สิมึงงงงงงงง กูเลยสบายหูเลย ไม่งั้นมึงก็คงต้องมางุ้งงิ้งๆ กับกูแล้วเนี่ย"

"แน่นอน นิววินทร์เว้ยยยยย กูเลเวลอัพแล้วววว"

"แต่กูล่ะสงสัย เมื่อวันศุกร์ที่แล้วมึงยังง้องแง้งจะเป็นจะตายอยู่เลย

ทำไมผ่านไปแค่เสาร์อาทิตย์ มึงก็เก่งขึ้นมาวะ … รึมึงไปขอของวิเศษจากโดเรม่อนมา"

"สมอง!!!" ผมด่าไอ้พีแบบขำๆ

 

ผมหันไปทางประตูก็สบตากับบาสที่ออกมาจากห้องสอบคนสุดท้ายพอดี

มันเห็นผมแล้วมันก็ยิ้มแล้วก็ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง เดาได้ว่า

"ทำได้มั้ย"

ผมพยักหน้าน้อยๆตอบมัน พอดีกับจังหวะที่พีหันมาบอกผม

"ปะ กินข้าวกัน"





หลังจากสอบเสร็จ ก็ไม่ได้ไปเริงร่าเฮฮาเป็นอิสระนะครับ

ผมก็ต้องมาทำแล็บต่อ เฮ้อ เป็นเศร้า ...

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในท้ายห้องแล็บคณะกับแกงค์ผู้ชายในชั้นปี

(ปีผมเป็นปีที่มีผู้ชายเข้ามาเรียนทันตะ น่าจะน้อยที่สุดในรอบหลายปี

จากนักศึกษา 100 กว่า มีผู้ชายชั้นปีผมประมาณ 20 คนเท่านั้นเอง)



"ไอ้วินทร์ กูว่ามึงเรียงฟันหน้าเบี้ยวไปรึเปล่าวะ"

พีถามผม ดึงผมจากภวังค์

ผมตกใจ รีบเอาตัวเช็คระดับมาเช็ค

"โอ้ยยยยยยย เออ เบี้ยวจริงๆด้วยว่ะ สงสัยต้องรื้อใหม่" ผมเกาหัวด้วยความเซ็ง

งานแล็บเป็นงานที่ผมโคตรรรรเกลียดเลย

เพราะผมไม่ค่อยมีหัวด้านงานศิลป์สักเท่าไหร่

ยิ่งวิชานี้ฟันปลอมทั้งปาก ที่ต้องมานั่งเรียงฟันให้สวยงามถูกต้องตามกายวิภาค

แถมยังต้องแต่งขี้ผึ้งให้ได้รูปร่างเหงือกที่สวยงาม

ผมนี่แทบเอาเท้าก่ายหน้าผากเลยครับ



"หรือมึงว่าไงดีวะ กูควรทู่ซี้เรียงๆส่งไปก่อนดีมะ เผื่อฟลุคผ่าน"

ผมหันไปถาม บีม

เพื่อนในกลุ่มที่เชี่ยวชาญงานแล็บที่ตอนนี้กำลังเรียงฟันหลังอยู่อย่างขะมักเขม้น

"เอาสิมึง … เผื่อจะผ่านแบบ ผ่านไปเลย ลงถังขยะนู่น" เพื่อนร่างสูงหันมาเอ่ยพลางกลั้นขำ

เอาจริงๆ บีมมันเป็นคนที่หน้าตาดีนะครับ

เสียแต่ว่าค่อนข้างจะกวนตีนเพื่อนเก่งไปหน่อยเท่านั้น

"เอ้า ไอ้นี่ อุตส่าห์ถามขอความเห็นดีๆ กวนตีนกูซะและ" ผมฮึดฮัดใส่ไอ้บีม ที่ตอนนี้ขำไม่หยุด

"ไหนกูดูหน่อย" บีมวางมือจากงานของมันแล้วเดินมาดู

"อืม … กูว่า … ก็ไม่ได้แย่มากนะ … พอแก้ได้ แต่ต้องเอาฟันซี่หน้าออกหมดก่อน"

"คือมึงจะบอกให้รื้อออกหมดก็บอกมาเหอะ"ผมโวย

"เออ นั่นแหละ มาๆ เดี๋ยวกูช่วยดู" บีมพูดพลางแคะฟันออกจากขี้ผึ้ง แล้วค่อยๆเรียงไล่ระดับใหม่ทั้งหมด

"แล้วของกูล่ะครับจารย์บีม ได้รึยังงงง" ไอ้พียื่นฟันปลอมของมันมาให้บีมส่อง

"กูไม่ดูโว้ยยยย กูมีแค่สองตา ทำได้ทีละงาน นู่นๆ ไปให้คนอื่นดูนู่น"

"ไรฟระ จารย์บีม ช่วยแต่ไอ้วินทร์ เดี๋ยวกูงอนแม่มม"

"ก้อไอ้วินทร์มันซีเวียร์ ง่อยแดกซะขนาดนี้มั้ยวะ" บีมพูดพลางกลั้นขำ

"ไอ้วินทร์ที่มึงๆพูดถึงนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะครับ เพื่อนๆ"

ผมกลอกตาพลางมองไปรอบๆห้องเพื่อดูความคืบหน้าของคนอื่นๆ ระหว่างที่บีมช่วยผมแก้งาน …

ก็บังเอิญไปป้ะกับบาสที่มองมาทางผมพอดี มันยิ้มๆให้ผม ส่วนผมก้อพยักหน้าทักไปตามประสา

"โอเค … เสร็จไปครึ่งนึงละ"

"เห้ยยย ทำไมไวงี้วะบีม"

"เอาเป็นว่าพยายามก๊อปอีกข้างให้เหมือนของกูละกัน ทำได้ใช่มะ"

"แล้วทำไมมึงไม่เรียงให้กูทั้งหมดไปเลยวะ ทำทำไมวะครึ่งๆกลางๆเนี่ย"

"เอ้า ไอ้นี่ ก็กูเป็นห่วง เดี๋ยวมึงทำเองไม่เป็นโว้ย" พูดจบบีมก็เอามือขยี้หัวผมจนเสียทรง แล้วไปนั่งทำงานของมันต่อ

[Elliott]

EP4 หยอด Part 3

"กูว่าห้องนี้ก็โอเคนะ … ไม่แคบดี ไม่ห่างจากมหาลัยมากด้วย"

พีเดินไปรอบๆห้องพลางพลิกดูนู่นนี่

"อืมมม ก็ถือว่าโชคดีที่กูย้ายมากลางเทอมแบบนี้แล้วยังมีที่ว่าง

แถมค่าเช่าก็ยังอยู่ในงบกูด้วย"



ผมตัดสินใจขอที่บ้านออกมาอยู่หอครับ

เพราะหลังๆเริ่มจะไม่ไหวกับการเดินทางที่ต้องขนของไปทำแล็บที่บ้าน

ซึ่งกว่าจะกลับถึงบ้านบางทีก็ดึกแล้ว บางครั้งก็ได้แค่ขนไปขนกลับ

โดยที่ไม่ได้ทำอะไรกับชิ้นงานเลยก็มี

ซึ่งก็ต้องกล่อมพ่อแม่ผมน่าดู กว่าจะโอเค



"ว่าแต่ มึงไม่หาคนมาแชร์ห้องกับมึงเหรอ ประหยัดค่าใช้จ่ายได้เกือบครึ่งเลยนะ"

"ไม่อ่ะ ขี้เกียจหา แต่ถ้ามึงจะมาช่วยกูแชร์ค่าห้องกูก้อยินดีนะพี ฮ่าๆๆๆ"

"มึงก็รู้ ที่บ้านกูหวงกูกว่าบ้านมึงอี้กกกก คงจะได้มาอยู่ข้างนอกหรอก"

ผมพยักหน้าเข้าใจ เอาจริงๆผมเองก็อยากอยู่คนเดียวนี่แหละ ไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก

"งั้นก็เหลือแค่จัดการเอกสารใช่มั้ย? นี่กูเริ่มหิวนิดๆแล้ว"

"ช่าย งั้นที่เหลือไว้ค่อยให้แม่กูจัดการบ่ายนี้ก็ได้ ไปหาข้าวกินกัน"



"เฮ้ย พี วินทร์ มาทำไรแถวนี้วะ" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

ไอ้บีมนั่นเองครับ ตะโกนออกมาจากร้านข้าวใต้หอ

"มาดูหอใหม่กับไอ้วินทร์อ่ะ มันจะหนีออกบ้านแล้วมึง"

“หนีอะไรของมึงงง” ผมส่ายหัว

“แล้วนี่ย้ายมาอยู่หอไหนล่ะ” บีมหันมาถาม

“หอ A นี่ล่ะ”

“อ่าว งั้นก้อหอเดียวกับกูนิ มึงอยู่ชั้นไหนห้องไหนนะ”

“411 ชั้น 4”

“เออๆ ดีละ กูจะได้ไปหาบ่อยๆ”

บีมยิ้มแล้วพูดต่อ

“มึงจะได้ไม่เหงา”



ผมย้ายเข้าหอใหม่ในอีกสามวันถัดมา พอร่ำลากับที่บ้านเสร็จ ผมก็มานอนกลิ้งอยู่ในห้องใหม่ของผม

เสียงไลน์ดังขึ้น ข้อความมาจาก PP ซึ่งก็คือไอ้พีนี่ล่ะครับ แรดจังนะมึง



PP

[เป็นยังไงบ้างครับ คุณชายวินทร์ ออกมาอยู่เองคนเดียวคืนแรก (ﾟ∀ﾟ)ﾉ]

WiN

[ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษมั้ยวะ กูไม่ใช่เด็กสามขวบมั้ยมึงงง]

PP

[เอ้า ก็ไม่แน่เผื่อมึงอยู่คนเดียวแล้วจะเหงา แล้วต้องนอนร้องไห้ กระซิกๆ กูขี้เกียจฟังมึงโทรมาบ่น]

WiN

[โว้ยยยย นี่มึงเป็นเพื่อนกูจริงมั้ยวะเนี่ย เอาดีๆ ห่วงกูรึรำคาญ]

PP

[แหม่ กูก้อล้อเล่นมะ … เอ้อ มึงอย่าลืมนัดคืนวันศุกร์นี้นะเว้ย เลือกชุดหล่อๆดีๆ เผื่อไปล่าเหยื่อนะคุณชายวินทร์]

WiN

[กูใส่แค่เสื้อยืด ขาสั้น คีบแตะกูก็หล่ออยู่แล้วโว้ย ไม่ต้องห่วง]

PP

[ชิชะ ไอ้นี่มันมั่นใจเว้ย แต่แต่งตัวดีๆนะ กูกราบล่ะ ขี้เกียจต้องพามึงกลับบ้านเพราะการ์ดไม่ให้เข้าร้านเนี่ย]



เอาจริงๆ นี่จะเป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมจะได้ไปผับ แอบตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน

ปกติเป็นเด็กดีของที่บ้าน เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ แต่นี่เพื่อนมันคะยั้นคะยอ เลยลองไปขอที่บ้าน ปรากฎว่าไฟเขียวให้ไปเฉยเลย แม่บอกว่า

“โตๆแล้ว ก็ไปลองดูให้รู้ จะได้รู้ว่าเป็นยังไง แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวมีสติตลอดเวลานะวินทร์”



WiN

[ว่าแต่ … กูต้องเตรียมอะไรไปเป็นพิเศษมั้ยมึง]

PP

[ถามซะหยั่งกะ มึงไปเที่ยวครั้งแรกซะหยั่งงั้นน่ะไอ้วิน (･ω･●)]



รึผมจะบอกว่าเคยไปดี … แต่ก็ … ไม่เอาดีกว่า

เผื่อทำอะไรขายขี้หน้า ไอ้พีจะได้ห้ามทัน



WiN

[มึงจะว่างั้นก็ได้มั้ง …]

PP

[จิงง่ะ!!! โอ้โหได้เลยครับเดี๋ยวเพื่อนพีจัดให้ครับ เอาแบบฟูลออพชั่นไปเลยนะ 555]

WiN

[มึงงงง ก็อย่าให้มันโหดมากละกัน กูขี้เกียจฟังแม่ด่า]



ก๊อกๆๆ

“คร้าบ สักครู่คร้าบ” ผมตะโกนตอบเสียงเคาะประตู นึกสงสัยว่าใครมาเคาะประตูดึกๆดื่นๆ



WiN

[เออๆ งั้นกูไปนอนก่อน พรุ่งนี้เจอกัน ฝากจองที่ไว้ให้กูด้วยนะ]

PP

[แทนที่หอมึงอยู่ใกล้ๆ จะไปจองที่ให้กูนะ ไอ้เวร เออๆ เจอกันพรุ่งนี้]



ผมปิดจอมือถือแล้วเดินไปเปิดประตู ก็เจอกับบีม

บีมยื่นถุง ขนมจุกจิกกับน้ำเต้าหู้มาให้ผม

"อ่ะ กูซื้อมาฝาก … น้ำเต้าหู้เจ้านี้อร่อยเด็ดเลยน้า"

"เอามาเป็นของต้อนรับย้ายเข้าหอของกูเหรอ จริงๆมันต้องเป็นกระเช้าผลไม้

หรือของแพงๆไรงี้มั้ยวะบีม"

"ถ้ามึงอยากได้ เดี๋ยวไว้กูสั่งพวงหรีดให้"

"กวนนนนน"

บีมขำตอบ

"แล้วก็ … กูอยู่ชั้น 6 ห้อง 612 นะ … ถ้า … ”

“ใครวะบีม” ผมพูดแทรก

“เอ้า ก็กูไง กูอยู่ชั้น 6” บีมหน้าเหวอ

“กูหมายถึงใครถามวะ” ผมขำจนบีมทำหน้าเซ็งใส่

“โห่ย ไอ้ห่านี่ กูกำลังจะบอกมึงเลยถ้าขาดเหลืออะไรก็ให้มาหาได้

กวนตีนกูงี้ เชิญมึงอดตายไปเลยนะ แล้วเอาน้ำเต้าหู้คืนมาเลย กูจะเอาไปเทให้หมาแดกละ”

“โอ๋ๆ ล้อเล่นคร้าบ อย่าน้อยใจไปคร้าบบบบ หัวก็ไม่ได้ล้านซะหน่อยโนะ”

ผมพูดพลางเอามือลูบหัวบีมหลอกๆ

บีมมองหน้าผมอยู่ครู่นึงแล้วถาม

“แล้วนี่มึงอยู่ได้ใช่มั้ย … หมายถึง … อยู่คนเดียวอะไรงี้น่ะ"

"นี่กูมันทำตัวน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้พีก็ถามว่ากูจะอยู่ได้มั้ย กูล่ะงง"

"ก็ไม่รู้ดิ มึงดูเป็นเด็กน้อยน่าห่วงน่าดูแลมั้ง"

 “...”

[AkuaPink]

 
 

[Elliott]

EP5 เที่ยว Part 1

ผมรีบหยิบเสื้อยืดคอกลมสีขาวมาใส่คู่กับยีนส์ และรองเท้าผ้าใบสีขาว

แต่งตัวเสร็จแล้วรีบพุ่งออกจากหอด้วยความรวดเร็ว

คือตอนนี้ผมสายมากล่ะครับ จริงๆผมต้องไปถึงร้านตั้งแต่สองทุ่ม แต่นี่สามทุ่มกว่าแล้วเพิ่งออกจากหอ

ถ้าไม่ติดว่าเมื่อเย็นผมต้องมานั่งแก้แล็บใหม่เกือบหมด ป่านนี้คงได้ติดรถเพื่อนสบายๆไปที่ร้านแล้ว



PP

[มึงงงงง ถึงไหนแล้ว รึว่านี่ป๊อด เลยไม่มาแล้ว]

WiN

[ป๊อดที่ไหน ไม่มีโว้ยย นี่กูเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ เดี๋ยวกำลังไป]

PP

[กูก็บอกแล้ว ว่าแล็บไว้ค่อยแก้วันหลัง … เออๆ รีบมาละกัน นี่ไอ้บีมกับไอ้บาสก็ถามหามึงอยู่เนี่ย”

WiN

[ไอ้บาสไปด้วยเหรอ? แล้วถามหากูทำไมนิ?]

PP

[มันมากับเพื่อนมัน เห็นกรุ๊ปเราเลยเดินเข้ามาทักน่ะ ถามหาคนนู้นคนนี้ด้วยไม่ได้ถามถึงมึงคนเดียว สำคัญตัวนะมึงง่ะ]

WiN

[ (ﾉಥ益ಥ）ﾉ ┻━┻ ]

PP

[เออๆ แค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูไปแดกเหล้าต่อละ รีบมาละกัน ไม่งั้นไม่คุ้มนะมึง หารเท่านะเว้ย 55555]



สี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมเพิ่งมาถึงหน้าผับ

ผมเดินฝ่าฝูงชนที่ยืนสูบบุหรี่เต็มลานจอดรถหน้าตึก ไปที่หน้าประตูร้านตึกแถวห้าคูหา

ที่มีชายหน้าตาน่ากลัวยืนคุมทางเข้าอยู่ ผมยื่นบัตรประชาชนให้ตรวจ

การ์ดมองที่บัตรสลับกับหน้าผมอยู่พักใหญ่ จึงพยักหน้าให้ผมเข้าไปในร้าน

สงสัยต้องไปทำบัตรประชาชนใหม่ละ

รูปบนบัตรมันคงเหียกเกินจนไม่เหมือนกับตัวจริงผมตอนนี้ล่ะมั้ง



เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าคนเยอะมากกกกกกกกกกกกกก แน่นจนแทรกตัวเข้าไปแทบไม่ได้

ตรงกลางร้านจัดเป็นลานแดนซ์ แทรกด้วยโต๊ะเล็กๆให้วางแก้วแล้วไปเต้น

ส่วนรอบตามขอบร้านจัดเป็นโต๊ะโซฟาเป็นกรุ๊ปๆ

คนเยอะไปมั้ยวะเนี่ย

ผมกวาดสายตาหันซ้ายหันขวาอยู่แป๊บนึงก็เห็นเพื่อนผมนั่งอยู่ตรงด้านในสุดของร้าน ผมเลยเดินแทรกๆเลาะขอบไป



“มาคนเดียวเหรอครับ” ชายคนหนึ่งทักผมซึ่งพยายามแทรกตัวผ่าน

“อ๋อ มากับเพื่อนครับ เค้านั่งกันอยู่ด้านใน”

“แวะดื่มกับพวกผมกับเพื่อนๆก่อนมั้ยครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับที่ชวน”

“แป๊บเดียวเองครับ” ชายคนนั้นจับแขนผมแล้วพยายามดึงผมไปที่โต๊ะ

“คือไม่สะดวกจริงๆครับ …” ชายคนนั้นเริ่มดึงแขนผมแรงขึ้น

แต่มือของชายคนนั้นก็ถูกกระชากออก ด้วยมือของชายร่างสูงโปร่ง

“พี่ครับ เพื่อนผมบอกไม่สะดวก” บาสเอ่ยเสียงเข้ม

บาสหันมาถามผม “ไม่เป็นไรใช่มั้ยวินทร์"



“ก็สนุกๆนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องซีเรียสอะไร” ชายคนนั้นทำหน้าไม่พอใจ

บาสจับแขนผมและค่อยๆพาเดินออกมาจากตรงนั้น



ผมมองตามหลังชายร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัว กางเกงแสล็ค กับ loafer สีน้ำตาล

วันนี้บาสมันโคตรเท่เลยแฮะ

“นี่ทำไมทำเด๋อๆด๋าๆให้เค้าลากเข้าไปแบบนั้นได้เนี่ย”

“ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะจู่โจมกันแรงขนาดนี้นี่หว่า”

“อ่อนหัดนะเราเนี่ย” บาสหันมายิ้ม

“แล้วบาสเชี่ยวขนาดนี้แสดงว่ามาบ่อยอ่ะสิ”

บาสหุบยิ้ม แล้วตอบ

“ก็ไม่บ่อยหรอก ปกติไม่ได้ชอบมา แต่นี่ขัดเพื่อนไม่ได้”

“แต่ก็ดีแล้วแหละ ที่บาสมา ไม่งั้นวันนี้เราไม่รู้จะทำไง”

บาสยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้า

“ปะ … เดี๋ยวเราพาไปส่งที่โต๊ะ”



“โห ไอ้วิน กว่าจะเสด็จมาได้ จนกูจะเก็บของกลับบ้านแล้วเนี่ย” พีตะโกน

“เออออออน่ะ กูก้อมาแล้วมั้ย”

ผมแทรกตัวนั่งลงตรงกลางระหว่างบีมกับพี

พีมองหน้าผมสลับกับบาสพลางขมวดคิ้ว

“มีอะไรรึเปล่าวะ บีม”

บีมกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก แล้วสั่นหัวดิก

“งั้นเรากลับโต๊ะก่อนนะ” บาสกล่าวแล้วเดินหายไปในฝูงคน

“ทำอีท่าไหนถึงไปเจอไอ้บาสได้วะ โต๊ะกรุ๊ปเพื่อนมันอยู่ชั้นสองนี่หว่า”

“กูก็ไม่รู้ มันไปเข้าห้องน้ำมั้งมึง ว่าแต่ทำไมที่นี่แม่ง aggressive กันจังเลยวะ

กูเกือบโดนลากเข้าโต๊ะคนอื่นแล้วเนี่ย ถ้าไอ้บาสไม่บังเอิญมาเห็นพอดี กูคงแย่แน่ๆ”

“แหม่ๆ คุณชายวิน นี่ฮอตไม่เบานะครับเนี่ย

ไม่น่าเชื่อว่าสายน่ารักจะเป็นที่นิยมนะครับเนี่ย”

“น่ารักอะไรของมึง อย่างกูต้องสายหล่อเว้ย”

“เออๆ เรื่องของมึงเลย … กูไม่เถียงละ มาๆแดกเหล้าดีกว่า อ่ะนี่ กูชงให้มึงเลย เจือจางจนจะเป็นน้ำเปล่าละ ไม่เมาแน่นอน

เพราะงั้นกูขอนะ ดื่มทีเดียวหมดเพื่อรสชาติที่ดี”



ผมยกแก้วสีอำพันที่พียื่นให้ขึ้นมามองด้วยความลังเล

เอาวะ … กินเหล้า First time

หมดก็หมด

ผมกระดกจนหมดในรวดเดียว ท่ามกลางเสียงเฮของเพื่อนในโต๊ะ





......



ขม ... ขมโคตรๆ เลยครับ …

คือไม่ว่าจะกินยังไง

ผมก็ไม่รู้สึกว่าเหล้ามันอร่อยเลย

หรือเป็นเพราะไอ้พีมันชงไม่ถูกก็ไม่รู้

แต่นี่ขนาดเจือจางมากยังขมขนาดนี้

on the rock มันจะขมสักแค่ไหนเนี่ย



แต่ที่แน่ๆ พอเวลายิ่งผ่านไปดึกขึ้นผมรู้สึกว่าเพลงมันสนุกมากเลยครับ

แถมยิ่งดื่มเพลงก็ยิ่งสนุก ผมกระโดดโลดเต้น ชนแก้วคนนู้นคนนี้ไปทั่ว



“พี~ มึงงงงงชงให้กูอีกแก้วดิ๊”

เสียงผมตอนยานคางยืดๆนี่ก็ตลกดีนะครับ

“ไอ้วิน มึงพอได้แล้วมั้ง กูว่ามึงเมาเละเทะแล้วเนี่ย”

“อารายของมึงงงง มึงชงจางงจะตาย ไหนว่ากูจะไม่มาววว ... นิ”



ผมหันไปหาบีม



“บีมมมมมมม มึงชงให้กูหน่อยยยยดิ ไอ้พีแม่งงงงง ไม่ให้กูกินแล้ววววว”

“กูก็ว่ามึงควรพอแล้วนะ … “ บีมส่ายหัว

“อะไรว้า~ พวกมึงแม่งงงง เออออออออๆๆๆๆๆ

งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บบบบ” ผมพยายามยันร่างขึ้นจากโซฟา

“เดี๋ยวกูพาไปมั้ย” บีมถาม

“ไม่ต้องเล้ยยย มึง กูไม่ใช่เด็กสามขวบบบบบ”

ผมเดินออกจากโต๊ะไปได้ไม่เท่าไหร่ก็สะดุดเซไปกระแทกโดนผู้ชายกับผู้หญิงคู่นึง

“เอ้าไอ้เหี้ยนี่เมาไม่รู้เรื่องแล้ว เดินดีๆสิวะ”

“กูเดินดีๆของกูแต่มึงมาขวางทำไม” ผมตอบ

“ซ่านักเหรอมึง”



โครมมม !!!



ผมรู้สึกหลังของผมกระแทกกับผนัง ร่างของผมหนักจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นคือความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในบริเวณนั้น และผู้ชายตัวสูงสองคนพยายามทำอะไรสักอย่าง ในความวุ่นวายนั้น แล้วภาพก็ตัดไป

[Elliott]

EP6 แฮงก์

RRRRrrrrr ….

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็พยายามที่จะไม่สนใจไม่รับมัน

เพราะตอนนี้ผมปวดหัวมากกกกกกกกก ปวดจนแทบลุกไม่ไหว

RRRRrrrrr ….

"อะไรนักหนาวะ" ผมบ่น ขยี้หัวตัวเองแรงๆหนึ่งที

รับโทรศัพท์ก่อนละกัน คุยให้จบๆจะได้นอนต่อ

“อืมมม ว่าไง”

“ไอ้ตัวดี!!! กว่าจะรับสายได้นะมึง!!!” เสียงไอ้พีตะโกนใส่สปีกเกอร์ครับ ยิ่งทำให้ผมปวดหัวมากขึ้นไปอีก

“อือๆ ว่าไงมึง นี่กูปวดหัวโคตรๆ มีอะไรว่ามากูจะรีบไปนอนต่อ”

“นอนอะไรอีกมึง เที่ยงกว่าแล้ว … กูไม่เห็นมึงมีความเคลื่อนไหวเลยโทรมาเช็คว่ามึงยังไม่ตายใช่มั้ย”

“เออ กูยังไม่ตาย แต่ถ้าไม่ได้นอนต่อเนี่ย กูตายแน่ๆ” ผมเอาหน้าซุกหมอน

“โวะ ไอ้นี่ … เออ แล้วนี่มึงจำได้มั่งมั้ยว่าเมื่อคืนมึงไปก่อเรื่องอะไรไว้”

“อะไรของมึงวะไอ้พี … กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

“ก็ที่มึงเมาแล้วไปเดินชนคนอื่น แล้วไปหาเรื่องเค้าอีกอ่ะ …  มึงเกือบโดนกระทืบแล้วนะ ดีที่ไอ้บีมเดินตามมึงไป

แล้วไอ้บาสก็เห็นมึงพอดี เลยเข้าไปช่วยมึงออกจากดงตีน มึงเลยรอดมาได้หวุดหวิดอ่ะ”

“เชี่ย … อย่างงี้ทำไงดีวะกู” ผมผุดลุกขึ้นนั่ง

“มึงไม่ต้องทำไรแล้ว เค้าเคลียร์กันไปหมดแล้ว

นี่ถ้ากูรู้ว่ามึงเมาแล้วมึงจะซ่าส์ได้ขนาดนี้ งวดหน้ามึงนั่งดริงค์น้ำเปล่าไปเลยนะ

กูไม่ให้มึงแดกเหล้าแล้วเนี่ย”

“ไหนว่ามึงชงจางให้กูไง !!! ก็ว่าอยู่ทำไมมันขมจังวะ ….”

ปลายสายหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ

“ว่าแต่ ยังไงก็ขอบใจนะมึง อุตส่าห์มาส่งกูถึงหอ”

“กูไม่ได้ไปส่งมึงนะเว้ย เพราะกูก็เมาเอาตัวแทบไม่รอดเหมือนกันเลยอาศัยติดรถไอ้เบิร์ดกลับ .... เออ ว่าแต่ใครไปส่งมึงวะ”

“ไอ้พี นี่ถ้าโจรมันลากกูไปฆ่าชิงทรัพย์ล่ะ จะทำไงฟระะะ”

“น้ำหน้าอย่างมึง ดูก็รู้ครับว่าไม่มีเงิน โจรไม่ปล้นมึงให้เสียเวลาหรอก

เอาเป็นว่าตอนนี้มึงก็ไม่เป็นอะไรเนาะ ก้อแล้วๆกันไปละกันนะ งั้นเดี๋ยวกูวางก่อนล่ะ”

“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ แล้วสรุปใคร … “ ไม่ทันล่ะครับ พีตัดสายไปแล้ว



ผมรีบเปิดไลน์พิมพ์หาบาสกับบีม

WiN

[บาส เมื่อวานต้องขอโทษบาสด้วยนะ ทำให้วุ่นวาย ช่วยเราเอาไว้ตั้งสองรอบ แล้วนี่เมื่อวานตอนห้ามศึกนี่ บาสไม่เป็นอะไรใช่มั้ย]



WiN

[บีม ขอโทษนะมึง เมื่อวานกูเมามากจริงๆ เดือดร้อนกันไปทั่วเลย ว่าแต่มึงไม่โดนอะไรใช่มั้ย ถ้ามีอะไรให้กูชดใช้ได้ มึงรีบบอกกูเลยนะ กูขอโทษจริงๆนะ]



จากนั้นผมก็พยายามลากสังขารออกมาจากเตียงอย่างยากลำบาก เดินไปที่ห้องน้ำ

ผมค่อยๆถอดเสื้อนอนย้วยๆของผมออกอย่างเชื่องช้า

พอผมถอดเสื้อเสร็จ ยืนแปรงฟันหน้ากระจกได้แป๊บนึง

ก็เหลือบไปเห็นอะไรแว้บๆตรงคอ 

ผมช็อคไปเลยครับ

ตรงคอผมมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่

“เชี่ยยย!!!! รอยอะไรวะเนี่ยยยยย”

ผมพยายามส่องดูว่าขอบเขตประมาณไหน จะโผล่พ้นเสื้อมั้ย

คือถ้าโผล่พ้นเสื้อนี่โดนไอ้พีล้อแน่นอนครับ 



ผมพยายามนึกย้อนนะครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่มืดสนิทเลยครับ

ไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียกมากๆครับ



ช่างมันก่อนละกันฟระ



อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เปิดไลน์เช็คข้อความที่ส่งไป ปรากฏว่าไม่ได้อ่านกันทั้งคู่เลยครับ

ผมแอบกังวลเลยตัดสินใจจะขึ้นไปหาบีมที่ชั้น 6



ก๊อกๆ



"บีมๆ มึงอยู่ที่ห้องมั้ย นี่กูเอง วินทร์"

[Elliott]

EP7 เที่ยว Part 2(Bas's eyes view)

บาส คืนวันศุกร์

ผมนั่งแกร่วๆ อยู่บนโต๊ะที่ชั้นสองของผับแถวทองหล่อ

เอาจริงๆวันนี้ไม่ได้อยากมาเลยนะครับ แต่เพื่อนโรงเรียนเก่าเซ้าซี้

แล้วผมเองก็ไม่ได้มาเจอเพื่อนเก่านานแล้ว ก็เลยต้องจำใจมา

ผมไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนาที่แลกเปลี่ยนกันเคล้าเสียงดนตรีสักเท่าไหร่หรอกครับ

ผมกำลังตั้งใจรอใครบางคนมากกว่า



ก่อนหน้านี้ผมเดินลงไปทักพวกพีที่อยู่ชั้นล่างมาแล้วรอบนึง

ผมกวาดสายตาเร็วๆก็มีสมาชิกเกือบครบ ขาดไปก้อแต่วินทร์ กับเพื่อนอีกสองสามคน

ซึ่งผมก็ทำเป็นถามหารวมๆไปตามเรื่องให้มันดูไม่มีพิรุธ แล้วก็ได้รู้ว่า วินทร์จะมาเลทสักหน่อย



ผมนั่งรอจนถึงสักสี่ทุ่มกว่า ก็เห็นวินทร์ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ เดินผ่านประตูทางเข้ามา

วินทร์ดูประหม่านิดหน่อย แต่พอแต่งตัวแบบนี้แล้วมันโคตรน่ารักเลยครับ

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของมึงวะ” เพื่อนผมถาม

ผมหุบยิ้ม วางแก้วในมือ

"เดี๋ยวมานะมึง กูไปหาเพื่อนแป๊บ" ผมหันไปบอกเพื่อนในโต๊ะ

แล้วรีบเดินลงไปหาวินทร์ ซึ่งความตั้งใจของผมก็คงแค่เดินไปทักเหมือนบังเอิญเจอ แค่นั้นผมว่าผมก็โอเคแล้วนะ

คนค่อนข้างแน่นครับวันนี้ ผมเลยเคลื่อนไหวไม่ได้เร็วดั่งใจสักเท่าไหร่

ในขณะผมอยู่ห่างจากวินทร์ไม่เท่าไหร่

ก็เหลือบไปเห็นว่าวินทร์กำลังถูกผู้ชายคนนึงกำลังพยายามลากไปนั่งที่โต๊ะ

แต่ดูเจ้าตัวก็ไม่ค่อยกล้าปฏิเสธสักเท่าไหร่

ผมเลยรีบเข้าไปกระชากมือหมอนั่นออกจากแขนวินทร์

"พี่ครับ เพื่อนผมบอกไม่สะดวก"

ไอ้เวรนั่นทำหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ผมเองไม่สนหรอก

"ไม่เป็นไรใช่มั้ยวินทร์" ผมหันไปถาม

แต่เจ้าตัว นิ่งๆดูอึ้งๆไป

คงจะตกใจ

"ก็สนุกๆนิดหน่อยเอง ไม่เห็นต้องซีเรียสอะไร”

ผมรีบจับแขนวินทร์และค่อยๆพาเดินออกมาจากตรงนั้น

 

"นี่ทำไมทำเด๋อๆด๋าๆให้เค้าลากเข้าไปแบบนั้นได้เนี่ย”

ผมถามแหย่เล่นๆ หวังให้วินทร์ไม่เครียด

“ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะจู่โจมกันแรงขนาดนี้นี่หว่า” วินทร์ก้มหน้างุด

“อ่อนหัดนะเราเนี่ย” ผมหันไปยิ้ม

“แล้วบาสเชี่ยวขนาดนี้แสดงว่ามาบ่อยอ่ะสิ”

เชี่ย ไม่น่าเลยว่ะ เสียภาพพจน์หมด

“ก็ไม่บ่อยหรอก ปกติไม่ได้ชอบมา แต่นี่ขัดเพื่อนไม่ได้”

“แต่ก็ดีแล้วแหละ ที่บาสมา ไม่งั้นวันนี้เราไม่รู้จะทำไง”

ผมอมยิ้ม … พยักหน้า

“ปะ … เดี๋ยวเราพาไปส่งที่โต๊ะ”


*******************************************************

อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างสามารถคอมเม้นต์ได้นะครับ 

[Elliott]

EP8 เที่ยว Part 3(Beam's eyes view)


บีม คืนวันศุกร์



ผมแปลกใจที่วินทร์เดินตามหลังบาสมาที่โต๊ะของเรา

ไม่รู้ไปเจอกันตอนไหน ผมเผลอจ้องหน้าทั้งคู่ด้วยความสงสัย

จนวินทร์ที่เดินมานั่งแทรกระหว่างผมกับพีถามขึ้นมา

"มีอะไรรึเปล่าวะ บีม”

ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วส่ายหัว

ไอ้บาสเดินหายไปแล้ว ผมหันไปมองวินทร์ที่คุยกับไอ้พี

“ทำอีท่าไหนถึงไปเจอไอ้บาสได้วะ โต๊ะกรุ๊ปเพื่อนมันอยู่ชั้นสองนี่หว่า”

“กูก็ไม่รู้ มันไปเข้าห้องน้ำมั้งมึง ว่าแต่ทำไมที่นี่แม่ง aggressive กันจังเลยวะ กูเกือบโดนลากเข้าโต๊ะคนอื่นแล้วเนี่ย …”

ร่างผมกระตุกกึก ไอ้เวรหน้าไหนมันจะฉุดไอ้วินทร์เนี่ย

“ถ้าไอ้บาสไม่บังเอิญมาเห็นพอดี กูคงแย่แน่ๆ”



หึ คงบังเอิญหรอกนะ



พีมันเตี๊ยมกับทุกคนไว้ครับ คือมันเพิ่งรู้ว่านี่คือการเที่ยวกลางคืนครั้งแรกของวินทร์
มันเลยวางแผนจะมอมเหล้าให้มันเมาสุดๆ เอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยอยากร่วมมือสักเท่าไหร่ สงสารวินทร์มัน

วินทร์มันเหมือนเด็กน้อยครับ อ่อนต่อโลก ตามคนอื่นไม่ค่อยทัน ตกเป็นเหยื่อของการแกล้งของคนในกลุ่มเสมอ
แต่มันก็ไม่เคยโกรธเพื่อนๆนะครับ ได้แต่โวยวายง้องแง้งไปตามประสา

ด้วยความใสซื่อของวินทร์เนี่ยแหละครับ ที่ทำให้เพื่อนอย่างผมค่อนข้างห่วงมัน



“แก้วที่เท่าไหร่แล้ววะพี พอได้แล้วมั้งมึง” ผมกระซิบถามพี

“เพิ่งไม่กี่แก้วเองไอ้บีม ไอ้วินทร์เองแม่งก้อให้ความร่วมมือดีนะ ดื่มหมดตลอด ฮ่าๆ”

“อ่าวนั่นๆมันเดินไปชนแก้วกับโต๊ะนู้นแล้ว เมาแล้วคึกชิบหาย” เบิร์ดเพื่อนอีกคนในกลุ่มชี้ให้ทุกคนมองตาม



ผมเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามไปลากวินทร์กลับมาที่โต๊ะอย่างทุลักทุเล

….

“บีมมมมมมม มึงชงให้กูหน่อยยยยดิ ไอ้พีแม่งงงงง ไม่ให้กูกินแล้ววววว”

“กูก็ว่ามึงควรพอแล้วนะ … “ บีมส่ายหัว

“อะไรว้า~ พวกมึงแม่งงงง เออออออออๆๆๆๆๆ

งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บบบบ” ผมพยายามยันร่างขึ้นจากโซฟา

“เดี๋ยวกูพาไปมั้ย” บีมถาม

“ไม่ต้องเล้ยยย มึง กูไม่ใช่เด็กสามขวบบบบบ”



ผมเดินตามแบบทิ้งระยะ ด้วยความไม่แน่ใจว่าวินทร์มันจะเดินไปถึงห้องน้ำได้โดยสวัสดิภาพรึเปล่า

แต่ไม่ทันไรมันเดินเซไปชนผู้ชายคนนึง แก้วเหล้าแตกกระจายครับ



“เอ้าไอ้เชี่ยนี่เมาไม่รู้เรื่องแล้ว เดินดีๆสิวะ”



ผมรีบวิ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน



“กูเดินดีๆของกูแต่มึงมาขวางทำไม” วินทร์ตะโกนตอบ

“ซ่านักเหรอมึง” ชายคนนั้นผลักวินทร์ไปกระแทกกำแพง

แล้วปรี่เข้าไปจะกระทืบซ้ำ วินทร์ทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้ว

ผมเข้าไปขวางแล้วรีบผลักไหล่ชายคนนั้นออกไป



“เฮ้ย นี่มึงจะมาขวางกูทำเชี่ยอะไร”

“พี่ ผมขอโทษแทนเพื่อนผมนะ เพื่อนผมมันเมา มันไม่รู้เรื่อง”

“เมาแล้วกวนตีน แบบนี้มันต้องโดนกระทืบสั่งสอนเว้ย” ชายคนนั้นปรี่เข้ามาหาวินทร์อีกครั้ง

ไอ้บาสโผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาช่วยขวาง ส่วนผมพยายามดันชายคนนั้นไม่ให้เข้าถึงตัววินทร์ แต่เขาสบัดหลุดแล้วเหวี่ยงหมัดเขามาที่หน้าผม ผมล้มลงไปกับพื้น



“ไอ้เชี่ยนี่” บาสตะโกนพลางง้างหมัด แต่โชคดีที่เพื่อนๆของทั้งสองฝ่ายแยกคู่กรณีได้ทันแบบฉิวเฉียด





หลังเหตุการณ์สงบ เบิร์ดเข้าไปเคลียร์กับคู่กรณีและทางร้านจนเรียบร้อย ดีที่ไม่มีอะไรเสียหายมากครับ นอกจากแก้วเหล้าสองสามใบ ร้านเลยไม่ได้เอาเรื่องอะไร ส่วนอีกฝ่ายไม่ได้บาดเจ็บอะไร ขอโทษขอโพยกันก็แยกย้ายกันไปครับ

คนที่ซวยสุดก็มีแค่ผมที่โดนต่อยปากแตก ไอ้พีตัวชงทีมชาตินั่งมึนอยู่ที่โต๊ะ ส่วนไอ้ตัวดีวินทร์หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟา



“ขอบใจนะบาส มึงเข้ามาได้จังหวะพอดี”

“อืม บังเอิญกูผ่านมาพอดี”

“บังเอิญเก่งจังนะ มึงอ่ะ” ผมพูดขำๆ

ไอ้บาสหันมามองผม ด้วยสีหน้าแปลกใจ

“มึงหมายความว่าไง”

“เอออ … ไม่มีไรหรอก”



“บาส บีม ไม่มีอะไรละ เคลียร์ได้โอเคละ แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว” เบิร์ดเดินมาบอกผมกับบาส

“ไอ้พีนี่เดี๋ยวกูพากลับเอง … แล้วไอ้วินทร์นี่ใครจะพากลับวะ”

“กูเอง” ผมกับบาสตอบออกมาพร้อมกัน

[AkuaPink]

 
 

[Elliott]

EP9 สงสัย


“ค่ะ … มาหาใครคะ”

คนที่เปิดประตูไม่ใช่ไอ้บีมครับ แต่เป็นผู้หญิงหน้าตาดี ผมเดาเอาว่าน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม

ยื่นหน้าออกมาจากประตู

“เอ่อ … ขอโทษนะครับ” ผมหันหน้าไปมองเลขห้องเช็คดูให้แน่ใจว่าเคาะไม่ผิดห้อง

“บีมอยู่มั้ยครับ”

“อยู่นะ … แต่ตอนนี้บีมอาบน้ำอยู่ มีอะไรจะฝากบอกมั้ย”

“อืมม ไม่มีอะไรครับ แค่แวะมาหาเฉยๆครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ไม่รบกวนล่ะครับ”

...



หลายวันแล้วครับ หลังจากที่มีเรื่องกันในผับ

แต่ทั้งบีมทั้งบาสก็ยังไม่ได้อ่านข้อความที่ผมส่งไปเลยทั้งคู่

แถมช่วงนี้ไอ้บีมโดดเลคเชอร์์แทบจะทุกคาบ โผล่มาเฉพาะตอนส่งงานแล้วก็รีบหายตัวไป

ส่วนบาสก็พยายามเหมือนจะหลบหน้าผม ผมทักไปก็ทำเป็นไม่เห็นหรือเดินหนี



“นี่ช่วงนี้กูทำอะไรผิดอีกแล้วรึเปล่าวะพี” ผมกระซิบถามพี

“ไอ้นี่ เอาอีกและ คิดมากไม่เข้าท่าอีกแล้วมึง ไปโดนอะไรที่ไหนมาอีกวะ”

“ทั้งไอ้บีม ไอ้บาสมันเหมือนหลบๆหน้ากูมั้ยวะ”

“ไอ้บาสนี่กูไม่รู้นะ … แต่ไอ้บีมไม่น่ามีอะไรรึเปล่าวะ อาจจะติดเกมส์ ไม่ก็ติดหญิงมั้ง มึงก็อย่าคิดเล็กคิดน้อยไป ...”

“สองคนนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานมั้ย ถ้าจะคุยกันจะให้ไปคุยข้างนอก!!” เสียงอาจารย์ดังขึ้นจนผมสะดุ้ง

“ขอโทษครับ จารย์” ผมก้มหน้ามองชีท พลางนึก เออ ก็อาจจะจริงบีมมันอาจจะติดหญิงมั้ง

ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครน้า ถ้าเจอตัวสงสัยต้องจัดรายการซักฟอกไอ้บีมสักหน่อย

ส่วนบาส ผมอาจจะต้องขอคุยด้วยตอนท้ายคาบ เพราะผมไม่อยากปล่อยให้บรรยากาศมันอึมครึมแบบนี้ ผมไม่สบายใจ



หมดคาบ ผมรีบรวบชีทแล้ววิ่งไปหาบาสที่กำลังจะเดินออกจากห้อง

“บาสๆๆๆๆ รอแป๊บนึง ขอคุยด้วยหน่อย”

ชายร่างสูงดูตกใจที่ผมวิ่งมาหา

“ทำไมส่งไลน์ไปแล้วไม่อ่านล่ะ”

“อืมมม … ขอโทษที เราไม่เห็นน่ะ”

ผมขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็น่าจะเห็นโนติไม่ใช่เหรอ

“ช่วงนี้ ทำไมทำตัวเหมือนหลบๆเราวะบาส”

ชายร่างสูงชะงัก

“ก็ … เปล่านะ"

บาสเว้นจังหวะเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

“ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่น่ะ เลยอาจจะเหม่อๆไปหน่อย"

ผมพยักหน้า

“แล้ววันก่อน บาสไม่เป็นอะไรใช่มั้ย คือเราอยากมาขอโทษน่ะ ที่ทำให้เดือดร้อน”

“ไม่เป็นไรๆ เรายินดี” บาสพูดพลางเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ

“แล้วนั่นตรงคอมีรอยอะไรน่ะ วินทร์” บาสขมวดคิ้ว

เชี่ยยยย … ผมรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาปิด

“สงสัยแมลงกัดมั้ง … เป็นมาตั้งแต่ไปผับนั่นแหละ

นี่พยายามใส่เสื้อปิดๆแล้วนะ ดีที่พวกไอ้พี ไม่เห็น ไม่งั้นโดนล้อตายเลย”

“สงสยจะกัดแรงมากเลยนะ รอยถึงอยู่นานขนาดนี้” บาสพูดเสียงเข้มๆ

“เห้ยยย อย่าล้อเรางี้ดิ”

บาสถอนหายใจ

“งวดหน้าก็อย่าไปเมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้ละกัน”

ผมพยักหน้ารับคำ

“ว่าแต่ … วันนั้นใครมาส่งเราที่หออ่ะบาส นี่ถามใครก็ดูจะไม่รู้เรื่องกันสักคน”

บาสคิ้วขมวดพลางพูดเสียงเข้มอีกรอบ

“ที่แน่ๆเราไม่ได้ไปส่งวินทร์นะ เพราะถ้าเราไปส่ง วินทร์คงไม่มีรอยแมลงกัดแบบนี้แน่นอน”

“...”

[Elliott]

EP10 เที่ยว  part4 [/u]

บีม คืนวันศุกร์

...
“กูเอง” ผมกับบาสตอบออกมาพร้อมกัน

“มึงสองตัวนี่อะไรกันเนี่ย” เบิร์ดถามแบบงงๆ

“ถ้าเป็นกูน่าจะสะดวกสุดรึเปล่าวะ กูอยู่หอเดียวกับมัน” ผมเอ่ย “ไอ้บาส มึงอยู่คนละทิศกับหอกูเลยนี่ มึงกลับเถอะเดี๋ยวกูไปส่งไอ้วินทร์เอง” ผมหันไปมองหน้าไอ้บาสที่ทำท่าเหมือนคนโดนขัดใจ

“เออๆ งั้นก็ตามนั้นละกัน กูฝากวินทร์ด้วยนะไอ้บีม” เบิร์ดตบไหล่ผม แล้วเดินไปปลุกไอ้พีให้ไปขึ้นรถกับมัน

“เฮ้ยยย ไอ้วินทร์ มึงอย่าทิ้งตัวแบบนี้ดิวะ” ผมพยายามกึ่งลากกึ่งหิ้วปีกมันลงจากแท็กซี่ด้วยความยากเย็น
“กูอยากอ้อกอ่ะ”
ผมรีบจ่ายเงินพี่แท็กซี่แล้วรีบพามันขึ้นหอ แต่เดินได้อีกสองสามก้าว ไอ้วินทร์ก็โก่งตัว อ้วกแบบหมดไส้เลยครับ

“โอ้ยยย ไอ้ห่าวินทร์” ผมสบถ ตอนนี้สภาพวินทร์มันดูไม่ได้เลยครับ เสื้อผ้ากางเกงเลอะเทอะไปหมด

ในที่สุดผมก็ลากวินทร์กลับถึงห้องจนได้
ตอนแรกผมกะจะปล่อยให้มันนอนอยู่สภาพนั้นแหละ
แต่ก็แอบสงสาร เลยตัดสินใจเอาผ้ามาเช็ดรอยเปื้อนบนเสื้อ
แต่ดูท่าจะไม่เวิร์คเท่าไหร่ เลยจัดการถอดเสื้อมันออก

“หนาววววอ่ะ …” วินทร์พยายามดึงเสื้อไว้ แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้หรอก
จากนั้นผมก็ถอดกางเกงมันด้วยความยากลำบาก เพราะมันดิ้นหนี

ตอนนี้วินทร์นอนแผ่อยู่บนพื้นห้อง ผิวขาวเนียน
กับหน้าท้องแบนราบของมันสะท้อนไฟดูโคตรเซ็กซี่
ผมจ้องมองอยู่นานด้วยใจที่เต้นแรง
ปกติอย่างวินทร์ไม่ใช่สเป็คผมเลยนะครับ แต่ทำไมร่างขาวที่ดูบอบบบางทำให้ผมใจเต้นขนาดนี้ก็ไม่รู้
ผมรีบเอาเสื้อกับกางเกงมันไปใส่ตะกร้าผ้า แล้วล้างหน้าล้างตา เรียกสติ
เดินออกมาอีกทีก็เจอว่าวินทร์นอนขดตัวเป็นกุ้งเลยครับ คงหนาวจริงๆ
ทิ้งไว้แบบนี้เดี๋ยวมันไม่สบายแน่ๆ
ผมเดินไปตู้เสื้อผ้า
หยิบเสื้อนอน กับกางเกงนอนแล้วรีบไปใส่ให้วินทร์ จากนั้นผมก็พลิกให้วินทร์นอนหงาย ขึ้นไปคร่อมตัววินทร์แล้วสอดแขนไปใต้รักแร้เพื่อดึงให้วินทร์ลุก

วินทร์ขยับตามแรงของผม แต่มันดันขยับเข้ามากอดคอผมแน่นแทนที่มันจะลุก ตอนนี้หน้าของผมซุกอยู่ที่คอขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อนอนของวินทร์ขึ้นมา ลมหายใจของวินทร์ที่มาปะทะคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์… รู้ตัวอีกทีผมก็จูบฝากรอยไว้ที่คอไอ้วินทร์เรียบร้อยล่ะครับ

“เจ็บบบบบ” เสียงวินทร์ดังขึ้น เรียกสติผมกลับมา

“เชี่ยวินทร์ กะ … กู ขอโทษ”

ผมรีบลากตัววินทร์ไปที่ที่นอน จัดการห่มผ้าให้แล้วรีบกลับไปที่ห้องตัวเอง

….

“แม่งงงเอ้ย” ผมนอนพลิกกลับไปมาเป็นร้อยครั้งแล้วครับ ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว
ผมนอนไม่หลับมาตั้งแต่เมื่อคืน
ยิ่งพอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้วผมใจเต้นไม่หาย

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูรัวยาวขนาดนี้
ไม่นอนแล้วก็ได้วะ
ผมผุดลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปเปิดประตู

“อ้าว พี่บิว! มาได้ไงเนี่ย”
พี่สาวแท้ๆของผมยืนอยู่หน้าประตู

“ฉันได้ข่าวว่าแกไปก่อเรื่องฉันเลยต้องมาดูน้ำหน้าแกหน่อย”

“พะ ... พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
พี่บิวเดินเบียดผ่านผมเข้ามาในห้อง

“ชั้นมีสายอยู่ทุกที่ล่ะ ไว้คอยตามสอดส่องแก ตอนที่แกทำตัวแย่ๆ ชั้นจะได้รายงานพฤติกรรมของแกให้แม่ฟังได้ถูก”

“โอ้ยยยย พี่บิวววว อย่าเอาไปบอกแม่นะ ผมขอร้อง”

“ไหนดูซิ” พี่บิวเอามือจบหน้าผมเอียงไปมา
พี่บิวเรียนหมอครับ ตอนนี้เป็นอินเทิร์นแล้ว

“ดีนะ แค่ปากแตกนิดหน่อย แล้วไปทำอีท่าไหน
ถึงโดนเค้าต่อยมาได้เนี่ย แย่งแฟนคนอื่นอีกแล้วเหรอ”

พี่บิวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลในห้อง แล้วเริ่มทำแผลให้ผม

“แล้วสายพี่ไม่ได้บอกเหรอว่าผมไปช่วยเพื่อนแล้วโดนลูกหลงน่ะ”

“พ่อฮีโร่ พ่อพระเอก” พี่บิวแกล้งเช็ดแผลแบบแรงๆ

“โอ้ยยยย พี่บิวววว นี่ใช้มือหรือเท้าเนี่ย มือหนักโคตร”

“เอ๊ะ ไอ้น้องเวร เดี๋ยวก้อเอาทิงเจอร์สาดซะให้แสบตายไปเลยดีมะ”

“แล้วเพื่อนคนนั้นเป็นไงมั่งล่ะ” พี่บิวถาม

“ไม่เป็นไรนะพี่ ปลอดภัยดี คนอื่นเค้าเดือดร้อนแทบแย่
แต่มันกลับหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยนะ ฮ่าๆ”

“เห ทำไมดูพูดถึงเพื่อนคนนี้แล้วทำไมดูแฮปปี้ดี๊ด๊า แอบชอบเค้ารึไง”

“เห้ยยย ไม่นะพี่ โคตรจะไม่ใช่สเป็คเลยอ่ะ”

“จ้ะๆ จะพยายามเชื่อนะ เห็นคนก่อนๆแกก็บอกฉันตลอดแหละว่าไม่ใช่สเป็ค ...”

ก๊อกๆ

"บีมๆ มึงอยู่ที่ห้องมั้ย นี่กูเอง วินทร์"

“เชี่ยยยย” ผมผวา

“อะไรของแก ฮึ ทำไมต้องตกใจขนาดนี้”

“พี่บิว เอ่อออ … เอาเป็นว่าพี่บิวไปบอกวินทร์มันได้มั้ยว่า
ผมยังไม่สะดวก อ่าาา อาบน้ำ หรือไม่อยู่อะไรยังไงก็ได้”

“เอ้า แล้วเค้าจะไม่เข้าใจผิดเหรอวะแก”

“เอาน่าพี่ ช่วยผมก่อน”

“แกติดค้างคำอธิบายชั้นนะยะ เรื่องนี้”

“เออๆ พี่ ค่อยว่ากัน ช่วยผมก่อน”

….

แกร้ก … พี่บิวปิดประตูแล้วหันมามองผมตาขวาง

“อ่ะเรียบร้อยละ แต่ดูเพื่อนแกหน้าตาตื่นมากเลยนะ ที่เห็นฉันเนี่ย”

“ขอบคุณนะพี่บิว”

“สรุปว่าแกไปทำอะไรไว้ เล่า !!!”

“ก้ออออ ….. คือผมปากแตกแบบนี้อ่ะ ขี้เกียจให้มันเอาไปคิดมากว่าเป็นเพราะมัน ผมเลยต้องเจ็บตัว”

“นั่นก้อเรื่องนึง … แล้วมีอะไรอีก”

“ไม่มีแล้วพี่” ผมส่ายหัวดิก

“ฉัน … ไม่ … เชื่อ … สรุปว่ามีอะไรอีก จะเล่ามาดีๆ หรือจะให้ชั้นเล่าให้แม่ฟังว่าแกไปมีเรื่องที่ผับ”

“โอ้ยยยยยย พี่บิว”

“คะ น้องบีม … ว่ายังไง !!!”

“คือ …. ผม … อาจจะ … ฝากรอย ... kiss mark ไว้ที่คอวินทร์เค้าน่ะครับ”

“ห้ะ!!!!”

“นั่นแหละพี่ … แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่”

พี่สาวผมนั่งลงที่เตียงผม พลางถอนหายใจ

“แล้วไหนแกว่า เค้าไม่ใช่สเป็คแกไง”

“นั่นก็ใช่พี่ เอาจริงๆผมก็แค่รู้สึกเป็นห่วง เพราะมันใสซื่อ อ่อนต่อโลก แถมชอบคิดมากแค่นั้นเอง ...”
ผมก้มหน้า
“ … ส่วนไอ้ kiss mark นั่นผมว่าผมเมาอ่ะ”

“คือบางทีแกก็ต้องแยกให้ออกนะ … ระหว่างความห่วงธรรมดาแบบเพื่อน กับห่วงแบบอื่นน่ะ
เพราะที่ฟังๆมากับดูอาการของแกแล้วเนี่ย ชั้นว่ามันไม่ธรรมดา เพราะถ้าเป็นคนอื่นต่อให้แกไปถึงไหนๆ แกคงไม่หลบหน้าบ้าๆบอๆแบบนี้”

“...”

"ฉันว่าแกต้องเลิกพฤติกรรมเจ้าชู้ได้แล้วนะ ไม่งั้นแกจะไม่รู้เลย ว่าใครที่แกชอบเค้าจริง หรือแค่เล่นๆ"

พี่บิวมองหน้าผมอยู่นาน แล้วยิ้มมุมปาก

“เอาจริง ชั้นก็ว่าน้องอะไรนะ … วินทร์ใช่มะ ก็น่ารักดีนะ”

“พี่บิวววววววววววว”

[Elliott]

EP11 ตัดสินใจ

ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วครับ ดูตารางสอบแล้วแทบจะเป็นลม

สอบเช้าบ่ายติดๆกัน 1 สัปดาห์เต็ม แถมยังมีงานแล็บที่ต้องส่งในช่วงเดียวกันอีก

ผมล่ะอยากเอาระเบิดไปวางห้องคนจัดการเรียนการสอนจริงๆครับ

แต่ก็ต้องถือว่าโชคดีหน่อยที่ผมเริ่มๆจะตั้งใจเรียนขึ้นมานิดนึง

ผมเลยไม่ต้องมาโหลดหนักมากช่วงใกล้สอบ เอาจริงๆผมอยากให้บาสติวให้เหมือนตอนสอบย่อยนะครับ

แต่หลังจากที่มันบอกผมว่ามันมีแพลนอะไรสักอย่างในใจ ผมก็ไม่อยากจะไปกวนมันมากครับ



ส่วนไอ้บีม พอครบหนึ่งอาทิตย์หลังมีเรื่องมันก็กลับมาเรียนตามปกติครับ

ซึ่งผมเองก็ถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้น มันก็เอาแต่บอกว่ามันจำไม่ได้

และก็ไม่รู้ด้วยว่าใครหิ้วผมไปส่งที่หอ ผมเลยต้องจำใจปล่อยผ่าน

แต่ที่แน่ๆพอไอ้บีมกลับมา มันกวนตีนผมหนักมากกว่าเดิมเยอะมากครับ

แกล้งผมแหย่ผมหนักมากจนบางทีก็สงสัยว่ามันแก้แค้นที่ผมทำมันเดือดร้อนในวันนั้น

หรือว่าจะเป็นการบอกอ้อมๆว่าอย่าได้แพร่งพรายเรื่องผู้หญิงในห้องของมันในวันนั้นรึเปล่า

ผมเองก็ไม่กล้าจะถาม ได้แต่ยอมให้มันกวนตีนผมมาเรื่อยๆนี่ล่ะครับ



หลังสอบเสร็จจะมีช่วงที่ชั้นปีของเราจัดทริป Half life ฉลองที่อุตส่าห์หน้ามืด เรียนกันมาได้ (เกือบๆ) จะถึงครึ่งทาง ซึ่งชั้นปีเราได้แพลนจะเหมารถทัวร์ไปเที่ยวที่ระยองครับ

แต่เนื่องด้วยความร่ำรวยของประชากรชาวทันตะที่ถือว่าติดขอบล่าง (เพราะต้องซื้ออุปกรณ์ทำแล็บมากมาย ทั้งซี่ฟันปลอมที่เอามาทดแทนส่วนที่เจ๊ง หรือเครื่องมือที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย)

ทำให้ต้องตัดงบในส่วนของที่พัก เพราะฉะนั้นใน 1 ห้อง ถ้าเป็นกรุ๊ปผู้ชายจะต้องพยายามยัดกันเข้าไปให้ครบ 5 คน เพราะสามารถตัดโควต้ามาให้ได้แค่ 4 ห้อง ส่วนที่เหลือก็จะเป็นห่้องของผู้หญิงครับ





“ถ้าเป็นแบบนี้ เท่ากับว่านอนบนเตียงใหญ่ 3 คน นอนบนเตียงเสริมกัน 2 คน” พีกล่าว

“กูจะนอนหลับมั้ยเนี่ย นอนเบียดๆขนาดเนี้ย” ผมบ่น

“กูเสนอให้คุณชายวินทร์นอนหน้าห้อง ไปจะได้มีที่กว้างๆ ดีมะมึง” บีมพูดขำๆ

“ไอ้ห่านี่ ไม่เอาเว้ย มึงนั่นแหละไปนอนหน้าห้องไอ้บีม กูจะได้นอนเตียงเสริมคนเดียว”

“อ่าว งี้แสดงว่ามึงแพลนว่าจะนอนคู่กับกูเหรอ เฮ้ยไอ้เบิร์ดงี้กูขอนอนคู่กับไอ้วินทร์” ไอ้บีมทำหน้าหื่นๆใส่ผม

“โว้ยยย ไม่เอาโว้ยยยย มึงอย่าแกล้งกูงี้ดิวะ”

“พอเลย มึงสองคน ไปจีบกันที่อื่นนนนน รำคาญ!!!” ไอ้เบิร์ดตะโกนไล่

“กูว่าไหนๆก็ไหนๆละ ตัดปัญหาด้วยการจับฉลากละกันว่าห้องไหนใครนอนตรงไหน เพื่อความยุติธรรม” พีเสนอ



ที่จริงโคตรจะไม่อยากจับฉลากเลยครับ เกิดต้องไปนอนตรงกลางขนาบข้างด้วยผู้ชายสองคน ผมต้องนอนไม่หลับ อึดอัดตายแน่ๆ



“ตรงนี้เบอร์ 10 โอเค ไอ้วินทร์ มึงนอนเตียงเสริมไปนะ”

เอาวะ อย่างน้อยก็นอนแค่สองคน

“แล้วกูนอนคู่กับใครล่ะ”

“เบอร์ 12 … ไอ้บาส”











ผมจำไม่ได้แล้วครับ ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมมาทะเล มันกี่ปีมาแล้ว

แต่วันนี้ได้มาเดินเหยียบทราย นั่งโง่ๆ ดูทะเล ฟังเสียงคลื่น

มันก็มีความสุขดีนะครับ

ผมนั่งกอดเข่าหยิบหูฟังเสียบมือถือแล้วเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ

ดูคลื่น สลับกับเพื่อนๆที่วิ่งเล่นบนชายหาด อย่างสนุกสนาน



“ฟังอะไรอยู่ ...” มือหนาหนักจับไหล่ผมแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม

“อ้าว บาส … เพลงน่ะ ฟังมะ” ผมถอดหูฟังข้างนึงยื่นให้บาส

บาสรับไปแล้วฟัง แล้วยิ้มน้อยๆ

เพลงที่เล่นอยู่ตอนนั้นคือเพลง หัวหินครับ



“... ยังเหมือนเดิมไม่เคยจะเปลี่ยน

ฉันยังคงวนอยู่ในความทรงจำ

แม้วันนี้ไม่มีเธอแล้ว

ยังรักเธอไม่เคยจะเปลี่ยน

ฉันยังคงวนอยู่ในวันเวลา

ที่ฉันนั้นเคยได้รักเธอ … “



“ทำไมฟังเพลงเศร้าขนาดนี้เนี่ย อกหักเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ” บาสขำพลางถามหยอกๆ

“เปล่าๆๆ แค่โปรแกรมมันสุ่มมา แล้วบีตมันก็ได้อารมณ์เหงาๆดี”

“ขี้เหงาเหรอเรา … “ บาสมองยิ้มๆ ผมจ้องตอบแต่ไม่ได้ตอบอะไร

“เอามือถือมาหน่อย … ขอเลือกเพลงนิดนึง”

ผมยื่นมือถือให้บาส บาสรับไปแล้วไถหาเพลงอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมา

“เออ … เรื่องที่เราเคยบอกว่ากำลังตัดสินใจน่ะ เราว่าเราตัดสินใจได้แล้วนะ”

บาสกด Play แต่ผมไม่ทันได้เห็นว่าเป็นเพลงอะไร



“ … มีใครกำลังเป็นแบบเดียวกับฉันไหม

มีใครในใจที่แอบรักจนวันนี้

มีเพียงคนเดียวและเป็นเขาอยู่ทุกที

แต่ก็ยังไม่เคยจะกล้าพูดออกไป



ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงต้องเป็นแบบนี้

เพิ่งได้รู้ความอดทนฉันมีมากมายแบบนี้

แต่ดันใช้มันไปให้ใครที่ไม่เคยมองมา



จะเจอกับใครต่อใครแต่ว่าในใจทำไม

มันถึงยังคงเป็นเธอเท่านั้น

อยากรู้ทำไมเป็นอย่างนี้



คนเราจะแอบรักใครสักคนได้นานแค่ไหน

คนเราจะแอบรักใครสักคนได้จนถึงเมื่อไร

คนเราจะแอบรักใครสักคนได้อีกนานแค่ไหน

แล้วฉันต้องรักเธออย่างนี้ถึงเมื่อไร  ….”



“เราว่าเราจะเดินหน้าต่อล่ะ ....” บาสยิ้มให้ผม

[p_phai]

 

[AkuaPink]

 
 

[manami_01]

ยาสจะรุก รับด้วยน้าาาา

[Elliott]

EP12 บอก



บาส



“เราว่าเราจะเดินหน้าต่อล่ะ ....” ผมจ้องหน้า รอดูปฏิกริยาของคู๋สนทนาของผม

แต่ตอนนี้ผมใจเต้นมากครับ จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกกับเจ้าตัวตรงๆแบบนี้หรอกนะครับ

แต่บรรยากาศมันพาไปจริงๆ

วินทร์ยังคงเงียบงัน เงียบจนผมเริ่มใจแป้ว

“เราไม่รู้หรอกนะว่าบาสคิดจะทำอะไร … แต่ขอให้สิ่งที่บาสคิดจะทำประสบความสำเร็จละกันนะ”

“ฮ่าๆ” ผมขำกลบเกลื่อน แล้วก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก วินทร์นี่มันไม่ประสีประสาจริงๆครับ



ผมเห็นด้วยหางตาว่ามีใครสักคนกำลังเดินมาทางผมกับวินทร์

“เอ้อ บาส กูขอคุยด้วยแป๊บนึงดิ”

“เอาดิ บีม”

ผมคืนมือถือกับหูฟังให้วินทร์ แล้วขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วเดินตามไอ้บีมไป







“ตกลงคนที่มึงเคยบอกว่าชอบมาตั้งแต่แรก คือไอ้วินทร์ เหรอ”

ผมชะงัก เนื่องจากไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามตรงๆแบบนี้

“อื้อ … ”

“มิน่า ตอนปี 1 ถึงปฏิเสธกู … “

“เรื่องผ่านไปแล้วจะรื้อฟื้นอีกทำไมวะ บีม”

“ไม่ได้ทำไมหรอก แค่ตอนนี้กูจะบอกมึงว่า กูพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไม มึงถึงปฏิเสธกู”

ผมเลิกคิ้ว ด้วยความงุนงง

“อะไรของมึงวะ บีม”

“กูสงสัยว่า ถ้ามึงชอบวินทร์มากขนาดนั้น ทำไมที่ผ่านมามึงถึง ไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้วินทร์อยู่คนเดียวอย่างนั้นวะ”

“วินทร์มันก็อยู่กลุ่มเดียวกับมึงไม่ใช่เหรอ” ผมถาม

“กลุ่มพวกกูมันเป็นแค่ที่อยู่ของคนที่ไม่มีใครเอา มารวมตัวกันเฉยๆเว้ย มึงคาดหวังว่าคนอ่อนแอ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างไอ้วินทร์มันจะอยู่ได้อย่างมีความสุขเหรอวะ”

“แต่มันก็มีไอ้พี กับมึงดูแลอยู่ไม่ใช่เรอะ”

“มึงจะเอาแต่คาดหวังให้คนอื่นดูแลมันอย่างเดียวก็ไม่ได้นะเว้ย มึงดูรอบล่าสุดที่มันมีเรื่องสิ ไอ้พี นั่นแหละตัวดีที่มอมเหล้าไอ้วินทร์มัน ส่วนกู ... มึงก็รู้ก่อนหน้านี้กูไม่ได้จริงจังและพร้อมจะดูแลใคร”

“ก่อนหน้านี้?” ผมพูดด้วยความแปลกใจ

“ใช่ ก่อนหน้านี้ … แต่ตอนนี้กูขอบอกมึงเลย ว่ากูมั่นใจว่ากูพร้อมจะดูแลไอ้วินทร์แล้ว”



ผมกำมือแน่น ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน โกรธบีม? โกรธตัวเองที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้มาก่อน? กังวล? กลัวจะโดนแย่งวินทร์ไป?



“เพราะฉะนั้น ถ้ามึงจะยังทำตัวแบบเดิมอยู่ กูก็จะขอให้มึงเลิกยุ่งไอ้วินทร์ไปซะ กูจะขอดูแลไอ้วินทร์เอง” บีมพูดต่อ



“กูคงเลิกยุ่งกับวินทร์ไม่ได้หรอกว่ะ” ผมตอบบีม

“และกูคงไม่สามารถวางใจให้มึงดูแลวินทร์ให้มีความสุขได้หรอก …

ก่อนหน้ากูอาจจะเหี้ยที่กูขี้ขลาด ไม่กล้าที่จะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมัน

แต่ตอนนี้กูบอกเลย … ว่ากูไม่ยอมยกไอ้วินทร์ให้ใคร …”

[Elliott]

EP13 กอด

ผมล่ะแปลกใจตัวเองไม่หายจริงๆครับ ตอนที่จ้องหน้าบาส

ตอนที่มันบอกจะเดินหน้าต่อ

ทำไมใจผมเต้นแปลกๆไม่รู้ …

สงสัยเป็นเพราะบรรยากาศทะเลกับเพลงล่ะมั้งครับ

“ไอ้วินทร์ ไปกินข้าวกันเหอะ” พีตะโกนชวน

“เคๆ เดี๋ยวไป” ผมหันไปทางที่บีมกับบาสเดินไปเมื่อกี้ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของทั้งคู่

ผมเลยตัดสินใจตามพีไป



"เฮ้อ ไม่อยากกลับเลยว่ะ" พีบ่น

"อืม กูก็ด้วย นี่แค่คิดว่ากูจะต้องกลับไปทำงานแล็บเทอมหน้า แล้วกูก็ใจห่อเหี่ยวจัง"

"ว่าแต่ มึงนอนห้องไหนวะเนี่ย สรุป" ผมถาม

"นอนกับไอ้เบิร์ด ไอ้เอก ไอ้ชาญ แล้วก้อไอ้บีม"

ผมพยักหน้า

"แต่ไม่รู้ทำไมไอ้บีมมันถึงพยายามหาแลกที่นอนไปนอนกับมึงจังวะ แต่แม่งโชคร้ายหน่อย ที่ไม่มีใครยอมแลกกับมัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" พีพูดต่อ

"รอดตัวไปนะมึง ไม่โดนไอ้บีมแกล้ง"



ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก้อมานั่งดูทีวีในห้องพักคนเดียว บาสยังไม่กลับมา ส่วนอีกสามคนที่นอนห้องผมบอกผมว่ามันจะไปก๊งเหล้าที่อีกห้องนึง คงไม่ได้กลับมานอน พวกมันก็ชวนผมไปก๊งอยู่นะครับแต่ผมก็บอกขอตัว เพราะหลังจากรู้ว่าผมเมาแล้วผมอาละวาด ผมก็ขอไม่ดื่มอีกดีกว่า



ผมนั่งหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีมือลูบหัวผมเบาๆ

"อ่าว มาแล้วเหรอบาส"

"อืม" บาสตอบ ผมได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จากลมหายใจของบาส

"ไปกินเหล้ามาเหรอ"

"อืม … ย้อมใจนิดหน่อย"

"งั้นเดี๋ยวบาสไปอาบน้ำ แล้วก็เดี๋ยวไปนอนเตียงใหญ่ก็ได้นะ พวกนั้นมันไปก๊งเหล้าน่าจะยาวถึงเช้าแหละ"

แต่บาสกลับมานั่งข้างผมแล้วรวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วเอนตัวพร้อมดึงผมลงไปนอนข้างๆ

"เฮ้ย!!!!"

"เรา … ขี้เกียจอาบน้ำแล้วอ่ะ แล้วก็ถ้าไม่ได้กอดหมอนข้างจะนอนไม่ค่อยหลับ คืนนี้ขอยืมวินทร์เป็นหมอนข้างเราหน่อยละกัน" แล้วบาสก้อหลับตาไป



ผมนอนนิ่งอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ครับ แต่ผมรู้สึกใจเต้นโครมครามมาก ยิ่งบาสขยับมาใกล้จนจมูกแทบชนหน้าผม ผมยิ่งไม่กล้าขยับ ผมจ้องหน้าบาสอยู่พักใหญ่ จนเจ้าตัวพูดขึ้นมาเบาๆ

"ไม่ได้คิดไม่ซื่อกับเราใช่มั้ย"

"บ้าสิ ก็โดนรวบตัวลงมานอนท่านี้ เราก็ไม่กล้าขยับหรอก เออ ถ้าตื่นแล้วงั้นเดี๋ยวเราย้ายที่ก่อนนะ … เหวอออ" บาสรวบตัวผมที่พยายามจะลุกลงไปอีกครั้ง

"ก็บอกแล้ว ว่าคืนนี้ขอยืมตัวเป็นหมอนข้างหน่อย … นะ วินทร์"

"ถ้าบอกว่าไม่ให้ จะปล่อยเรามั้ย"

"ก็คงไม่ …"

"แล้วถ้าคนอื่นเห็นจะโดนล้อมั้ยเนี่ย"

"ไม่เห็นต้องแคร์เลย ก็เตียงเสริมมันแคบ"

"งั้นก็จะกอดก็กอดไปเถอะ"

บาสเริ่มกระชับวงกอดแน่นขึ้นจนตัวผมแนบไปกับตัวของบาส

ผมนอนให้บาสกอดอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งบาสเริ่มหายใจช้าๆแต่สม่ำเสมอ คิดว่าน่าจะหลับไปแล้ว

แต่บอกเลยครับว่าคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ

[p_phai]

 

[psychological]

 

[Elliott]

EP14 สับสน   

ผมค่อยๆแกะมือไอ้บาสออกอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆขยับตัวลุกออกจากเตียง บาสยังคงหายใจช้าๆสม่ำเสมออยู่ ดูเวลาบนมือถือ เกือบๆแปดโมงแล้ว

ผมค่อยๆย่องมาเปิดประตูออกจากห้องพัก



อากาศยามเช้าริมทะเลนี่มันสดชื่นจริงๆครับ ผมบิดขี้เกียจนิดหน่อย ระหว่างที่เดินไปห้องอาหาร ก็เจอกับบีมครับ

"เป็นไงมั่งมึง" ผมทักบีม

"ก็ไม่เป็นไงอ่ะ" บีมตอบห้วนๆ "ว่าแต่มึงไม่ได้โดนไอ้บาสแกล้งหรือทำอะไรไม่ดีใส่ใช่มั้ยวะ"

"เป็นอะไรของมึงเนี่ย ถามอะไรประหลาดๆ … ไม่มีโว้ย"

ใครจะไปกล้าบอกครับ ว่าโดนจับคอสเพลย์เป็นหมอนข้างแล้วโดนนอนกอดทั้งคืนเนี่ย

"ก็ดีละ ถ้ามันทำอะไรไม่ดี บอกกูนะวินทร์กูจะจัดการแม่งเอง"

"ครับพ่อ ไม่ต้องห่วงลูกนะครับบบบบ" ผมประชดขำๆ แต่บีมส่ายหัว

"มึงมันชอบทำเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็งนะวินทร์"

"..." ผมก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับบีม เพราะที่มันพูดก็ถูกของมันครับ

"ว่าแต่ทำไมตื่นเช้าจังวะบีม" ผมเปลี่ยนเรื่อง

"กูนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย"

"คิดเรื่องอะไรนักหนาวะมึง เดี๋ยวก็ผมหงอกหมดหัวหรอก"

"ก็คิดแต่เรื่องมึงนี่ล่ะ"

"ประสาทละ" ผมหัวเราะ … แต่ก็ต้องหยุด เพราะสีหน้าบีมมันดูจริงจังมาก

"อันนี้กูซีเรียสนะ วินทร์ กูเป็นห่วงมึง"

"นี่กูทำตัวน่าห่วงอีกแล้วเหรอวะ" ผมถามมันเสียงอ่อย

แล้วมองหน้าบีม

"เพราะกูชอบมึงนั่นแหละ กูเลยเป็นห่วง"





ผมนั่งเหม่อมองวิวอยู่บนรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนตัวกลับกรุงเทพ

ผมเองไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมายังไงน่ะครับ คือผมเองไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาก่อน แถมก็ไม่ได้มั่นใจว่าผมชอบผู้ชาย แต่ถ้าถามว่าผมรังเกียจมั้ยถ้าจะต้องคบกับผู้ชาย ผมว่าผมก็คบได้นะครับ

กับบีมตอนนี้ ผมเองจริงๆก็รู้สึกดีกับมันอยู่ เพียงแต่ผมแยกไม่ออกว่าดีแบบไหน เป็นแบบเพื่อนสนิทที่ดูแลกัน หรือว่ามากกว่านั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจ

ตอนที่บีมมันบอกชอบผม  ผมก็รู้สึกใจเต้นนะครับ แต่จะหนักไปทางรู้สึกตกใจมากกว่า เพราะผมเองไม่ได้คิดว่าผมจะเป็นแบบที่บีมชอบ

ส่วนบาสผมก็ไม่เข้าใจพฤติกรรมของมันเลย ทั้งเรื่องที่จู่ๆมาบอกผมว่าเดินหน้าอะไรของมันนั่น ทั้งเรื่องนอนกอดแล้วใจเต้นแรงของมัน



"คิ้วมึงขมวดจนจะผูกกันเป็นเงื่อนตายอยู่แล้วนะวินทร์" พีพูดขึ้น  "มีอะไรรึเปล่าวะ"

"ไม่มีอะไรหรอกมึง … กูแค่สงสัยอะไรนิดหน่อย"

"สงสัยว่า?"

"ทำไงถึงจะรู้วะ ว่าเราชอบใครสักคนแบบเพื่อน … หรือมากกว่านั้น"

"ชะๆ ไอ้นี่ … ว่าแต่มึงไปชอบใครวะ รึว่ามึงชอบกู!!?? เฮ้ย ไม่ได้นะวินทร์ สเป็คกูนี่ไม่ใช่อกแบนๆแบบมึง …"

"นี่กูไม่เกลียดที่มึงกวนตีนกูนี่ก็บุญขนาดไหนแล้ววะ ไอ้พี"

"แล้วสรุป … อะไรยังไงวะเนี่ย"

"กู … ไม่รู้ว่ะ"

“อะไรของมึงวะวินทร์ … ชอบก็คือชอบมั้ยวะ จะต้องไปแบ่งระดับแบ่งเลเวลให้มันยุ่งยากทำไม มึงอ่ะชอบทำเรื่องง่ายๆให้เป็นเรื่องยาก”

“งี้แสดงว่าถ้าใจกูไม่ได้รู้สึกปฏิเสธ มันก็โอเคแล้วใช่มั้ยวะ”

พีพยักหน้า “ก็ลองคุยดูก็ไม่เสียหายนี่หว่า ถ้ามันไม่ใช่ก็เลิกกันไป มันก็ง่ายๆแค่นั้นแหละ”

มันจะง่ายๆแบบนั้นจริงๆเหรอ กับคนที่ไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์ไหนมาก่อนเลยแบบผม

“แล้วสรุปมึงจะบอกกูมั้ยเนี่ยว่าใคร”

“เอาให้กูรู้สึกชัวร์ก่อนละกันมึง ไว้กูค่อยบอก บอกมึงตอนนี้เดี๋ยวไม่รอดขึ้นมากูกลัวหน้าแหกว่ะ” ผมหัวเราะพยายามกลบเกลื่อนความไม่มั่นคงในจิตใจ

“เล่นตัวนะมึงงงง เออๆ ตามใจๆ”



บาส



ผมเดินวนเวียนถ่วงเวลา ทำเป็นหาของไม่เจออยู่แถวกองกระเป๋าเดินทางอยู่สองสามรอบแล้ว

และแล้วเป้าหมายผมก็เดินมาที่กองกระเป๋า

“นี่มึงจะกลับหอหรือกลับบ้านนะ” พีถามวินทร์

“คงกลับบ้านแหละ ไม่ได้กลับนานแล้ว”

ผมได้ยิน ก็รีบเดินเข้าไปหาวินทร์

“ถ้าวินทร์จะกลับบ้าน … กลับด้วยกันมั้ย”

วินทร์ชะงักเล็กน้อย เงยหน้ามองผมด้วยสายตา งงๆ

แล้วพยักหน้า



“ไม่ได้กลับบ้านนานแค่ไหนแล้ววินทร์”

“ก็เกือบเทอมนึงมั้ง …” วินทร์มองเหม่อออกไปนอกรถไฟฟ้า

“มีอะไรรึเปล่า” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ วินทร์หันมาแล้วแหงนมองหน้าผม

“ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่น่ะ” วินทร์พูดพลางยิ้มเยาะ

“ยอกย้อนนะ" ผมจำได้ครับ ประโยคที่ผมพูดกับวินทร์ “แล้วตัดสินใจได้รึยัง”

“ก็ … เรายังไม่แน่ใจอะไรเลย ทำไมอะไรๆมันดูยากไปหมดเลยวะบาส”

รถไฟฟ้ากระชากเล็กน้อย ทำให้วินทร์เซมาชนผม

“โอ๊ะ … ขอโทษทีนะ”

“อื้อ วินทร์จับเสื้อเราไว้ก็ได้นะ ถ้าจับราวไม่ถนัด”

มือของชายหนุ่มร่างบางยื่นมาจับที่แขนเสื้อของผม … แค่นั้นก็ทำเอาผมใจเต้นแล้ว

ไวกว่าความคิดผมดึงตัววินทร์เข้ามาชิดกับตัวผม

“เห้ย ทำอะไรน่ะบาส คนมองหมดแล้ว”

“ไม่เห็นต้องสนใจ ก็รถไฟฟ้ามันกระชากนินา”

“...” ผมเห็นแว้บๆว่าวินทร์หน้าแดงนะ แต่ก็ไม่แน่ใจเพราะเจ้าตัวก้มหน้างุดมองพื้นไปแล้ว

[manami_01]

ลงเรือไหนดี เรือไหนจะวิน

[p_phai]

 

[psychological]

 

[Elliott]

EP15 เจ็บ



ช่วงที่ผ่านมาผมไม่เป็นอันเรียนเลยครับ

ทั้งเรื่องไอ้บีม ทั้งเรื่องบาส คือยังหาตัวเองไม่เจอเลยครับว่าผมรู้สึกยังไงกับบีม

ผมเองไม่กล้าที่จะตอบตกลงแบบซี้ซั้ว เพราะไม่อยากจะเสี่ยง ถ้าผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆกับบีม

แถมไหนจะมีเรื่องผู้หญิงที่ห้องคนนั้นอีก

หรือแม้กระทั่งความรู้สึกของบาสเองที่มีกับผม เพราะพฤติกรรมของไอ้บาสที่ทำให้ผมคิดว่ามันมีใจให้

แต่มันก็ไม่เคยบอกผมตรงๆ



ผมล่ะโคตรเกลียดความคลุมเครือแบบนี้ซะจริง



ไอ้ความกังวลนี่แหละครับ ทำให้หลายครั้งผมทำงานส่งเกือบจะไม่ทัน

จนต้องอยู่ที่สโมสรนักศึกษาของคณะดึกๆดื่นๆเพื่อเคลียร์งานบ่อยครั้ง



วันนี้ก็เช่นกัน



17.00



“ยังทำงานไม่เสร็จเหรอวินทร์” บาสทัก

“อืม … อีกนานเลยกว่าจะเสร็จ”

“แล้วบีมกับพีล่ะ”

“บีมมันไปทำธุระนิดหน่อย แต่เห็นว่าจะกลับมาคณะค่ำๆหน่อย ส่วนพีก็กลับไปแล้วล่ะ”

“ให้เราอยู่เป็นเพื่อนมั้ย เดี๋ยวจะได้ช่วยดูด้วย”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราจัดการเองได้”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่บาสก้อลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผมอยู่ดี



19.00



ตอนนี้เหลือแค่ผมกับบาสที่นั่งในสโมสรนักศึกษา

เพื่อนๆคนอื่นๆส่วนใหญ่เก็บของกลับกันหมดแล้วล่ะครับ

บาสนั่งพิมพ์แชตในมือถือหน้าตาเคร่งเครียด

สงสัยจะเป็นเรื่องสำคัญ

"มีอะไรรึเปล่าบาสหน้าเครียดเชียว"

"อ่อ … ก้อ … จริงๆ วันนี้เราแอบมีนัดไปช่วยงานสโม เรื่องเรี่ยไรค่ายพัฒน์นอกสถานที่นิดหน่อย … แต่ไม่เป็นไรหรอก มีคนไปเยอะแยะแล้ว"

“เฮ้ย บาส เราว่าบาสไปเหอะ เดี๋ยวเราก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน”

“ไม่เป็นไร เราไม่ได้รีบ” บาสตอบแต่ยังไม่ได้เงยหน้าจากโทรศัพท์

“บาส ไปเถอะ นี่เราเก็บของเสร็จเราก็ไปแล้ว”

"งั้น เดี๋ยวเราไปช่วยทางนั้นเก็บขนของก่อนละกันนะวินทร์"

บาสเงยหน้ามองผม สีหน้าดูลังเล

“ไปเถอะ” ผมยิ้ม

“โอเคๆ งั้นกลับดีๆนะ วินทร์ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”

บาสรวบของแล้วรีบเดินออกไปจากห้องแล็บ



21.00



ผมเก็บของเสร็จ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพี

“เออ กูกำลังกลับนะมึง แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้กูอาจจะต้องรบกวนมึงหน่อย …”

ผมเดินไปคุยไปออกมานอกคณะ ที่ตอนนี้เปลี่ยวและมืด

ในใจผมตอนนี้แอบเสียดาย ที่ไม่ขนแล็บกลับไปทำที่หอ



ระหว่างทางผมเดินผ่านผู้ชายสองคนท่าทางน่าสงสัยที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ผมก็รีบจ้ำเพื่อทิ้งระยะห่าง แต่ชายทั้งสองคนก็เริ่มวิ่งมาหาผม



“เฮ้ยพี เดี๋ยวกูวางสายก่อนนะ แม่งมีคนตามว่ะ เชี่ยยย !!...”

มือถือของผมโดนปัดออกจากมือ ร่วงลงไปที่พื้น

หนึ่งในสองคนรีบวิ่งไปหยิบมือถือของผมขึ้นมา ผมรีบถลาเข้าไปหาพยายามจะแย่งคืน

แต่ก็ถูกโจรผลักออกมาจนล้ม

ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่แขน ผมเห็นโจรอีกคนชักมีดออกมาแกว่งขู่

ผมค่อยๆกระเถิบตัวถอยออกมา โจรสองคนนั้นก้อค่อยๆถอยไปเช่นกัน



“วินทร์!!!!” บีมวิ่งมาหาผมจากทางคณะ

โจรสองคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไป

“ไอ้วินทร์ มึงเป็นอะไรมากมั้ย …” บีมคุกเข่าแล้วกอดผมแน่น

“กูไม่เป็นไร … แค่ตกใจนิดหน่อย” ผมพูดเสียงอู้อี้ “โอ้ย”

ผมรู้สึกเจ็บตอนที่บีมจับแขน พยามยามดึงตัวผมให้ลุกขึ้น

“เชี่ย เลือดเต็มแขนมึงเลย” บีมตะโกนด้วยความตกใจ

“ไปหาหมอกันก่อน เดี๋ยวกูพาไป”

“กู … กูขอโทษนะบีม” ผมก้มหน้าแล้วร้องไห้ บีมลูบหัวผมเบาๆ

“มึงไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไมวะ”

“กูเป็นภาระอีกแล้ว”



บีมวิ่งไปดักหน้ารถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี พาผมขึ้นรถแล้วรีบไปโรงพยาบาล



ผมนั่งมองหน้าหมอหญิงคนที่ทำแผลให้ผมด้วยความประหม่า

หมอคนนี้คือคนคนเดียวกับที่ผมเจอที่ห้องบีมครับ

“แผลไม่ได้ลึกนะ เป็นแค่รอยถากๆไปนิดหน่อย ตอนที่แกโทรมาเล่าอาการ

ให้ฉันฟังก็นึกว่าเส้นเลือดโดนตัดซะอีก”

“พี่บิวก็ … ตอนนั้นเลือดมันเยอะจริงๆนะ”

“แกก็โอเวอร์รีแอคไป เนี่ยเจ้าตัวเค้ายังไม่ตื่นตูมเท่าแกเลย เนอะน้องวินทร์”

“หมอรู้จักผมด้วยเหรอครับ”

“รู้จักสิๆ บีมเล่าเรื่องน้องวินทร์ให้ฟังตั้งเยอะ”

บีมทำหน้ากระอักกระอ่วนนิดหน่อย

“เผากูให้แฟนฟังเหรอบีม” ผมหันไปถามเคืองๆ

“แฟน?” บีมกับพี่บิวประสานเสียงพร้อมกัน แล้วก็ขำกันเสียงดัง

ส่วนผมก็นั่งงงไปสิครับ



“มีพี่สาวเป็นหมอก็ไม่บอกกู ไอ้ห่าบีมมมม กูอายยยยยย”

“ก็มึงไม่เคยถามเองมะ”

“กูก็นึกว่าไอ้ที่มึงแกล้งกูหนักๆช่วงหลังเป็นการบอกให้กูอย่าแพร่งพรายเรื่องที่มึงพาผู้หญิงเข้าห้องซะอีก”

“มึงคิดเอง เออเองนะนั่น ฮ่าๆ”



บาส

22.30



ผมรีบมาที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลตามที่พีบอก



ผมพยายามโทรหาวินทร์หลายครั้งแต่โทรศัพท์ถูกปิดไป

ผมเริ่มไม่สบายใจเลยลองโทรถามพีดู

พีมันก็บอกว่าวินทร์โดนทำร้ายร่างกาย กับขโมยมือถือ

โชคดีที่บีมมันกลับไปที่คณะไปเอาของแล้วไปเจอพอดี  ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินกับบีม



ผมเห็นวินทร์ยืนคุยอยู่กับบีมที่หน้าห้องฉุกเฉินก็สบายใจที่วินทร์ไม่เป็นอะไรมาก



“วินทร์” ผมตะโกน วินทร์กับบีมหันมามองผม วินทร์สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี

แต่ไอ้บีมมองผมด้วยความโกรธ

แล้วปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อผม

“มึงหายหัวไปไหนมา!!! ทำไมปล่อยไอ้วินทร์ไว้คนเดียว !!”

“กู...” ผมรู้สึกจุกในลำคอ พูดอะไรไม่ออก

“นี่ถ้ากูไม่ได้กลับไปคณะแล้วไปเจอพอดี … เชี่ยเอ้ย”

บีมเงื้อหมัด แต่วินทร์วิ่งเข้ามาดึงแขนบีมเอาไว้

“บีม!!! ไม่เอา!! อย่ามีเรื่องกัน!!!”

บีมสบัดมือออกจากคอเสื้อ ผลักผมเซออกไป



“เราขอโทษนะวินทร์ เราไม่น่าปล่อยวินทร์ไว้คนเดียวเลย” ผมเอ่ย

“เฮ้ย ไม่เป็นไรบาส ไม่ต้องคิดมาก เราดิต้องขอโทษมากกว่า ที่ทำตัวเป็นภาระ”

 

เราสามคนยืนเงียบกันอยู่นาน

จนบีมทนไม่ไหวพูดขึ้นมา

“ปะ วินทร์กลับกัน”

วินทร์หันไปมองบีมแล้วพยักหน้า

แล้วหันมาบอกผม

“บาสไม่ต้องโทษตัวเองนะเว้ย อันนี้มันไม่ใช่ความผิดบาส ....”

“เหอะ !!” บีมกระแทกเสียง แล้วดึงตัววินทร์ห่างออกไป

ผมได้แต่ก้มหน้า ด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถทำอะไรได้

กระทั่งจะดูแลปกป้องคนที่ผมชอบ ผมยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ



วินทร์

ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง บีมนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น

"ไอ้บีม … มึงกลับห้องได้แล้วล่ะ กูว่ากูโอเคแล้ว"

"กูไม่ค่อยอยากให้มึงอยู่คนเดียวเลยว่ะ"

"กูไม่เป็นไรจริงจริง เนี่ย … แผลก็ไปทำมาแล้ว ไม่เจ็บอะไรแล้ว ตอนนี้แค่โคตรเสียดายรูปที่อยู่ในมือถือเท่านั้นเอง"

“งั้นเดี๋ยวกูไปขนของลงมานอนเป็นเพื่อนมึงก่อนละกัน”

“เฮ้ย ไม่ต้องหรอกบีม”

“กูว่าไงว่าตามนั้นเข้าใจมั้ยไอ้วินทร์”

“คร้าบ …”

“ถ้ามึงเรียกกูพ่ออีกกูจะถีบมึงให้”

ผมหน้ามุ่ย

“กูไม่ได้อยากเป็นพ่อ แต่กูอยากเป็นอย่างอื่นมากกว่าว่ะ”

[AkuaPink]

 
 

[Elliott]

EP16 กอด Part 2



ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้วครับ ผมก็ยังคงพลิกตัวไปมาอยู่

คือนอกจากจะคิดวนเวียนกับคำว่า “อย่างอื่น” ของไอ้บีมแล้ว

ผมก็ยังห่วงบาสด้วยครับ เห็นสีหน้ามันตอนโดนบีมด่าแลวผมก็อดสงสารไม่ได้



บีมที่นอนอยู่บนพื้นพลิกตัวหันมาสบตาผม

“นอนไม่หลับเหรอ”

“อืมม”

“กูก็นอนไม่หลับ … พื้นแม่งนอนไม่สบายเลย”

“หรือมึงจะกลับห้องมั้ย”

“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ แต่ถ้ายังไง กู …”

“อะไรวะบีม ... “ ผมถามแบบหวั่นๆ

“ไปนอนบนเตียงกับมึงได้มั้ยวะ”

“...”

“คือถ้ามึงไม่โอเค กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”

“กู … ก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่ากูไม่โอเค”

บีมยิ้ม รีบลุกแล้วกระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างๆผม

“ดีใจว่ะ”

“ดีใจอะไรของมึงวะบีม”

“ก็อย่างน้อยมึงไม่รังเกียจกู”

“กูจะรังเกียจมึงทำไมวะ บีม”

“ก็ไม่รู้ดิ … ก็ที่กูบอกชอบมึงมั้ง ... “

บีมมองหน้าผมนิ่ง แล้วพูดต่อ

“แล้วมึงล่ะ … รู้สึกยังไงกับกู”

“… ” ผมยังไม่รู้ว่าจะตอบบีมว่ายังไงดี

“เอาเป็นว่า มึงยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้นะวินทร์"

บีมขยับหน้าเข้ามาใกล้

"แต่แค่มึงให้โอกาสกูหน่อยละกัน”

บีมประทับจูบบนริมฝีปากของผม อย่างเนิบช้า แผ่วเบา

แล้วค่อยๆรุนแรงขึ้น ลิ้นของบีมค่อยๆแทรกผ่านริมฝีปากเข้ามาในปากของผม ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดพันกัน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง และเริ่มควบคุมร่างกายไม่ได้ บีมกระชับกอดแน่นขึ้น แล้วถอนปากออก

ผมหอบหายใจแรง หมดเรี่ยวแรงจะต้านทาน

บีมเริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอ ทำให้ผมสะดุ้งไปทั้งร่าง



"อ้ะ … บีม"



บีมผละจากซอกคอและมาจูบผมอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง



"มึง … อย่าเรียกชื่อกูด้วยเสียงกระเส่าแบบนั้นดิวะ เดี๋ยวกูยั้งไม่อยู่" แล้วบีมก้อซุกลงไปที่ซอกคอผมอีกครั้ง

"อะ … ไอ้เชี่ยบีม …" ผมฟาดไอ้บีมไปเบาๆ "นะ … นี่มึงยั้งแล้วเหรอวะ อ้ะ …"

"กูไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้ ฮ่าๆ" บีมเลื่อนตัวขึ้นมาแล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมนอนนิ่งก้มหน้าอยู่ในวงแขนของบีมอยู่พักใหญ่

"บีม"

"หือ"

"ขอเวลากูอีกนิดนะ"

บีมพยักหน้าแล้วยิ้ม

"หมั่นเขี้ยวว่ะ"

"บีม มึงพอได้แล้ว … อะ ไอ้บีม !!!"

[p_phai]